ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE ANNUS VII - VOLUMEN VII TYPIS POLYGLOTTIS MDGCCCXV VATICANIS Die 15 Ianuarii 1915 Annus VII - Vol. YII Num. 1 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE ACTA BENEDICTI PP. XV MOTU PROPRIO DE ROMANA SANCTI THOMAE ACADEMIA BENEDICTUS PP. XV Non multo post editam Encyclicam Epistolam A eterni Patris de p h i l o s o p h i a c h r i s t i a n a ad m e n t e m Angelici Doctoris ins t a u r a n d a , decessor Noster fel. r e c . Leo X I I I a d A n t o n i n u m S. R. E. c a r d i n a l e m De L u c a , s a c r i consilii s t u d i i r e g u n d i s p r a e f e c t u m , die xv octobris a n n o MDCCCLXXIX l i t t e r a s Iampridem dedit, quibus promovendae propagandaeque Thomae Aquinatis d o c t r i n a e p r o p r i a m in urbe Roma Academiam, eiusdem sancti viri nomine patrocinioque insignem, instituit. E t e n i m <( c o n s i d e r a n d o e x p e r i e n d o q u e i n t e l l e x e r a t , t e t e r r i m u m q u o d « a d v e r s u s E c c l e s i a m i p s a m q u e h u m a n a m s o c i e t a t e m m o d o ge« r i t u r b e l l u m , citius feliciusque, o p i t u l a n t e Deo, c o m p o n i n o n « posse q u a m rectis sciendi a g e n d i q u e p r i n c i p i i s p e r p h i l o s o p h i « eas d i s c i p l i n a s u b i l i b e t r e s t i t u t i s ; i d e o q u e ad s u m m a m t o t i u s « c a u s a e p e r t i n e r e s a n a m s o l i d a m q u e u b i q u e l o c o r u m reflore« scere p h i l o s o p h i a m ' » ; p r a e c i p u e v e r o , u t p l a n u m est, i n u r b e p r i n c i p e catholici n o m i n i s , q u a e q u i a d o m i c i l i u m a c sedes est ACTA, v o l . VII, n. 1. — 15-1-915. 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 6. P o n t i f i c a t u s M a x i m i , o b e a m c a u s a m a b a d o l e s c e n t i b u s clericis, discendi cupidis, ex o m n i terrarum loco celebrari solet, a c propterea debet optimae cuiusque institutionis et disciplinae l a u d e ceteris antecellere. E r g o s a p i e n t i s s i m u s P o n t i f e x r o m a nam, q u a m diximus, a se conditam A c a d e m i a m omni gratia complexus, r e d i t i b u s i n s t r u x i t , beneficiis o r n a v i t , privilegiis a u x i t , q u o r u m q u i d e m i l l u d p o t i s s i m u m , u t liceret e i laurea d o c t o r a l i suos d o n a r e a l u m n o s , qui, c o m m u n i p h i l o s o p h i a e curriculo e m e n s o , scholas d e i n h o r u m perfectioni sacris U r b i s a t h e n a e i s c o n s t i t u t a s a t q u e studiorum in a c a d e m i c o s coetus, e x p l o r a t o c u m fructu, b i e n n i u m f r é q u e n t a s s e n t . C u m a u t e m a b A c a d e m i a c o n d i t a satis p r a e t e r i i s s e t t e m p o r i s , c u m q u e e o spatio a d res, q u a r u m c a u s a i n s t i t u t a e r a t , vel s c r i p t i s i n dies certos v u l g a n d i s , vel p u b l i c i s d e p h i l o s o p h i a s e r m o n i b u s e t d i s p u t a t i o n i b u s h a b e n d i s , vel a l u m n i s spei b o n a e a d s t u d i a s u s t e n t a n d i s , n o n p a r u m profecisse v i d e r e t u r , l i t t e r i s apostolicis Quod iam inde die ix m a i i MDCCCXCV A c a d e m i a e leges ac s t a t u t a soll e m n i t e r Leo c o m p r o b a v i t . T a m u t i l e i n s t i t u t u m p r o x i m u s decessor Noster s a n c t a e m e m o r i a e P i u s X a d m o d u m sibi p r o b a r i ostendit per apostolicas litteras In praecipuis laudibus, die XXIII i a n u a r i i a n n o MCMIV d a t a s , q u i b u s , ad c h r i s t i a n a m sap i e n t i a m c o n t r a r e c e n t i o r u m e r r o r e s a c p r a e s e r t i m c o n t r a Neorationalismum teresse seu professus Modernismum ducem defendendam religiose magnopere in- sequi T h o m a m , quidquid a u c t o r i t a t e L e o n i s a c t u m p r o A c a d e m i a e r a t , i d o m n e confirm a v i t . Nos vero, c u m , a e q u e ac Decessores Nostri, persuasissim u m h a b e a m u s d e illa t a n t u m p h i l o s o p h i a Nobis esse l a b o r a n d u m q u a e sit secundum Christum, (Colos. II, 8), ac p r o p t e r e a ipsius philosophiae s t u d i u m ad principia et rationem Aquinatis o m n i n o e x i g e n d u m esse, u t p l e n a sit, q u a n t u m p e r h u m a n a m r a t i o n e m licet, e x p l i c a t i o i n v i c t a q u e defensio t r a d i t a e d i v i n i t u s Acta Benedicti PP. XV 7 veritatis, h a n c S . T h o m a e A c a d e m i a m , n o n m i n u s q u a m illis, Nobis esse c u r a e v o l u m u s a p p a r e a t . I t a q u e e o consilio, u t m a g i s m a g i s q u e vigeat, i n diesque* e x s i s t a t fructuosior, n o v a q u a e d a m c u r a v i m u s p r a e s c r i b e n d a d e s t u d i i s , d e d i s p u t a t i o n i b u s , d e doc t r i n a e q u o q u e e x p e r i m e n t i s , q u a e a l u m n i d e n t , u t vel doctoris , l a u r e a m a d i p i s c i , vel a d n u m e r u m sodalium academicorum a d s c r i b i p o s s i n t : q u a s Nos p r a e s c r i p t i o n e s e t p r o b a v i m u s i a m et h i c r a t a s h a b e m u s . P o s t h a c v e r o t r e s S. R. E. C a r d i n a l e s A c a d e m i a e p r a e s i d e b u n t ; q u o r u m p r i m u s s e m p e r esto sacri Consilii s t u d i i s r e g u n d i s P r a e f e c t u s pro tempore. D e n i q u e , ut ne illud q u i d e m a d i u m e n t i g e n u s desit a d s o d a l i u m e t a l u m n o r u m dilig e n t i a m f o v e n d a m , d e r e d i t i b u s A c a d e m i a e a l i q u i d secerni iub e m u s , a b eius p r a e s i d i b u s definiendum, q u o d u t r i s q u e , p r a e m i i loco, d i s t r i b u a t u r . H a e c a u t e m , q u a e s t a t u t a a Nobis M o t u P r o p r i o s u n t , firma e t r a t a esse v o l u m u s , c o n t r a r i i s q u i b u s v i s n o n o b s t a n t i b u s . E a d e m q u e fore, ut D e u s scientiarum Dominus ad i n c r e m e n t u m doc t r i n a e catholicae, ipso Angelico Doctore d e p r e c a n t e , c o n v e r t a t p l a n e confidimus. D a t u m R o m a e a p u d S. P e t r u m die x x x i d e c e m b r i s MCMXIV, Pontificatus Nostri anno primo. BENEDICTUS PP. XV Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 8 Officiale DECRETUM PRECES PRO PACE CERTIS DIEBUS DICENDAE PRAESCRIBUNTUR La S a n t i t à di N. S. BENEDETTO XV, afflitta all'aspetto del t u r b i n e d i g u e r r a c h e s c h i a n t a g i o v a n i vite, g e t t a n e l l a desolazione famiglie e c i t t à e t r a v o l g e N a z i o n i fìorentissime; c o n s i d e r a n d o che il Signore, il q u a l e castigando sanat et ignoscendo conservat, si c o m m u o v e alle p r e g h i e r e de' cuori c o n t r i t i ed u m i l i a t i ; m e n t r e i n v i t a ed esorta clero e popolo a fare q u a l c h e o p e r a di mortificazione e s p i a t o r i a pei peccati, c h e p r o v o c a n o i g i u s t i flagelli di Dio, h a stabilito che i n t u t t o i l m o n d o cattolico siano rivolte a l Signore u m i l i preci p e r i m p e t r a r e d a l l a s u a m i s e r i c o r d i a l a sos p i r a t a pace. A t a l u o p o S u a S a n t i t à o r d i n a che in c i a s c u n a chiesa Met r o p o l i t a n a , C a t t e d r a l e , P a r r o c c h i a l e e R e g o l a r e di E u r o p a , il g i o r n o 7 febbraio prossimo, D o m e n i c a di Sessagesima, e nelle diocesi fuori d e l l ' E u r o p a il 21 di m a r z o , D o m e n i c a di P a s s i o n e , siano celebrate a p p o s i t e funzioni c o l l ' o r d i n e s e g u e n t e : Al m a t t i n o , dopo la Messa c o n v e n t u a l e o p a r r o c c h i a l e , si e s p o r r à s o l e n n e m e n t e il Ssmo S a c r a m e n t o e, f a t t a l'incensazione, si c a n t e r à il s a l m o 50 Miserere mei, Deus, seguito d a l l ' a n t i f o n a : Da pacem, Domine, in diebus nostris, quia non est alius qui pu- gnet pro nobis nisi tu, Deus noster; tua, rJ. Et abundantia in Deus, a quo turribus col tuis, it/. e Fiat pax in virtute l'Orazione pro pace : sancta desideria, .etc. I l Ssmo S a c r a m e n t o r i m a r r à esposto alla p u b b l i c a ador a z i o n e t u t t o il g i o r n o ; ed è desiderabile c h e a n c h e i fanciulli facciano p r o p o r z i o n a t a m e n t e la loro p a r t e . Nella sera, p r i m a della reposizione del Ssmo, si r e c i t e r à il santo Rosario e quindi l'unita preghiera composta appositamente d a S u a S a n t i t à p e r i m p e t r a r e l a pace. S e g u i r à i l c a n t o delle Lit a n i e dei Santi, secondo l'ordine p r e s c r i t t o p e r l'esposizione delle XL ore nel R i t u a l e r o m a n o tipico del 1913. I m m e d i a t a m e n t e d o p o 9 Acta Benedicti PP. XV le L i t a n i e , si c a n t e r à : Parce, Domine, parce populo tuo; ne in aeternum irascaris nobis, con i versicoli e le orazioni solite r e c i t a r s i dopo la Processione in quacumque a tribulatione, come nel R i t u a l e r o m a n o , a g g i u n t a v i l'orazione pro pace : Deus, a quo sancta desideria, etc. Si c h i u d e r à la funzione con la b e n e d i z i o n e del Ssmo Sacram e n t o more solito. Affinchè poi il Signore s p a r g a p i ù c o p i o s a m e n t e la s u a grazia, il S o m m o Pontefice e s o r t a i fedeli ad accostarsi in q u e s t a occasione al S a c r a m e n t o della P e n i t e n z a e a ricevere la Ssrha E u c a ristia, c o n c e d e n d o a t u t t i coloro, che confessati e c o m u n i c a t i ass i s t e r a n n o alle funzioni del m a t t i n o o della sera, o p r e g h e r a n n o p e r q u a l c h e spazio d i t e m p o a v a n t i a l Ssmo S a c r a m e n t o esposto, l'Indulgenza plenaria. Dal Vaticano, 10 gennaio 1915. PIETRO CARDINAL GASPARRI, Segretario di Stato. PREGHIERA Sgomenti dagli orrori di una guerra che travolge popoli e nazioni, ci rifugiamo, o Gesù, come a scampo supremo, nel vostro amantissimo Cuore; da Voi, Dio delle misericordie, imploriamo con gemiti la cessazione dell'immane flagello; da Voi, Re pacifico, affrettiamo con voti la sospirata pace. Dal vostro Cuore divino Voi irradiaste nel mondo la carità, perchè, tolta ogni discordia, regnasse fra gli uomini soltanto l'amore; mentre eravate su questa terra, Voi aveste palpiti di tenerissima compassione per le umane sventure. Deh! si commova adunque il Cuor vostro anche in quest'ora, grave per noi di odi così funesti, di così orribili stragi! Pietà vi prenda di tante madri, angosciate per la sorte dei figli; pietà di tante famiglie, orfane del loro capo; pietà della misera Europa, su cui incombe tanta rovina! Inspirate Voi ai reggitori e ai popoli consigli di mitezza, componete i dissidi che lacerano le nazioni, fate che tornino gli uomini a darsi il bacio della pace, Voi, che a prezzo del vostro Sangue li rendeste fratelli. E come un giorno al supplice grido dell'Apostolo Pietro: 10 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale salvaci, o Signore, perchè siamo perduti, rispondeste pietoso, il mare in procella, così oggi, alle nostre fidenti preghiere, placato, ritornando al mondo sconvolto la tranquillità e la Voi pure, o Vergine santissima, come in altri tempi prove, aiutateci, proteggeteci, salvateci. Così sia. acquetando rispondete pace. di terribili VERSIONES AUTHENTICAE I DÉCRET Affligé à la vue de la guerre qui broyé tant de jeunes vies, qui jette dans la désolation les familles et les cités, et qui entraîne dans son tourbillon des Nations florissantes; considérant que le Seigneur, qui castigando sanat et ignoscendo conservat, se laisse toucher par les prières des cœurs contrits et humiliés; désireux de faire parler plus haut encore que le fracas des armes la voix de la foi, de l'espérance et de la charité, qui, seules, ont la force divine d'unir les hommes en un seul coeur et une seule âme, - Sa Sainteté Benoît XV invite, Il exhorte le clergé et le peuple à des œuvres de mortification pour expier les péchés qui provoquent les justes châtiments de Dieu: et II a décidé, en même temps, que, dans tout le monde catholique, d'humbles prières seront adressées à Dieu pour obtenir de sa miséricorde la paix tant désirée. Dans ce but, Sa Sainteté ordonne que, le dimanche de la Sexagésime, 7 février prochain, pour l'Europe, - et, pour tous les autres diocèses du monde, le dimanche de la Passion, °2i mars, - l'on célèbre, dans toutes les églises métropolitaines, cathédrales, paroissiales, et dans toutes celles des religieux, des cérémonies spéciales, réglées de la manière suivante: Le matin, après la messe conventuelle ou paroissiale, on exposera solennellement le Très Saint-Sacrement. L'encensement effectué, on chantera le psaume 50 Miserere mei, Deus, suivi de l'antienne: Da pacem, Domine, in diebus nostris, quia non est alius qui pugnet pro nobis nisi tu, Deus noster avec les f. Fiat pax in virtute tua, R f . Et abundantia in turribus tuis, et Poraison pro pace: Deus, a quo sancta desideria, etc. Le Très Saint-Sacrement restera ensuite exposé à l'adoration publique toute la journée, et il est désirable que les enfants y participent dans la mesure convenable. 11 Acta Benedicti PP. XV Le soir, avant de terminer l'exposition du Très Saint-Sacrement, on récitera le chapelet, et ensuite la prière ci-jointe qui a été composée spécialement par le Souverain Pontife pour obtenir la paix. Suivra le chant des Litanies des Saints, conformément à l'ordre prescrit pour l'exposition des XL heures dans le Rituel liturgique romain de 1913. Immédiatement après les Litanies, on chantera: Parce, Domine, parce populo tuo; ne in aeternum irascaris nobis et les versets avec les oraisons que l'on a coutume de réciter après la procession in quacumque tribulatione, comme dans le Rituel romain, en y ajoutant l'oraison pro pace: Deus, a quo sancta desideria, etc. On terminera la cérémonie par le chant du Tantum ergo et par la bénédiction du Très Saint-Sacrement, more solito. Afin d'ailleurs que le Seigneur répande ses grâces avec plus d'abondance, le Souverain Pontife exhorte les fidèles à s'approcher en cette occasion du Sacrement de Pénitence et à recevoir le Très Sainte Eucharistie: Il accorde l'Indulgence plénière à tous ceux qui, s'étant confessés et ayant communié, assisteront aux cérémonies du matin ou à celles du soir, ou prieront durant un certain laps de temps devant le Très SaintSacrement exposé. Du Vatican, 10 janvier 1915. . PIERRE CARDINAL GASPARRI, Secrétaire d'Etat PRIÈRE Attristés par les horreurs d'une guerre qui entraîne dans son tourbillon les nations et les peuples, nous nous réfugions, ô Jésus, dans Votre Cœur très aimant comme dans un suprême asile; de Vous, Dieu des miséricordes, nos gémissements implorent la cessation de l'épouvantable fléau ; de Vous, Roi pacifique, nos vœux sollicitent le retour si désiré de la paix. De Votre Cœur divin, Vous fites rayonner dans le monde la charité, afin que, toute discorde cessant, l'amour seul régnât entre les hommes; durant Votre vie mortelle, ici-bas, Votre Cœur palpita d'une très tendre compassion pour les disgrâces humaines. Oh! que ce Cœur s'émeuve donc encore en cette heure-ci, chargée, pour nous, de haines si funestes et de si horribles carnages! Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Prenez pitié de tant de mères, angoissées pour le sort de leurs fils ; pitié de tant de familles, orphelines de leur chef; pitié enfin de la malheureuse Europe que menace une si vaste ruine! Inspirez Vous-même aux gouvernants et aux peuples des conseils de douceur, résolvez les conflits qui déchirent les nations, faites que les hommes se donnent de nouveau le baiser de la paix, Vous qui, au prix de Votre Sang, les avez rendus frères. Et comme, un jour, au cri suppliant de l'Apôtre Pierre: sauvez-nous, ô Seigneur, nous périssons, vous répondîtes avec pitié, en calmant la tempête de la mer: de même, aujourd'hui, à nos confiantes prières, répondez par le pardon, en rétablissant dans le monde bouleversé la tranquillité et la paix. Vous aussi, ô Vierge Très Sainte, comme Vous le fites en d'autres temps de terribles épreuves, aidez-nous, protégez-nous, sauvez-nous. Ainsi soit-il. II DEGREE His Holiness our Sovereign Lord, Pope Benedict XV, in deep affliction at the sight of a war which destroys thousands of young li ves, brings misery to families and cities, and rushes flourishing nations to the brink of ruin, yet hearing in mind that Almighty God, Whose prerogative it is to heal by chastisement and through pardon to preserve, is moved by the prayers which spring from contrite and humble hearts, desires ardently that above the clang of arms may be heard the voice of Faith, Hope and Charity, alone capable of welding together the hearts of m en in one mind and one spirit. Therefore, while He exhorts the clergy and the faithful of the whole world to works of mortification and piety in expiation for the sins by which we have called down upon ourselves the just wrath of God, the Holy Father has ordained that throughout the Catholic Ghurch solemn prayers shall be offered in order to obtain from the mercy of Almighty God the peace which ali desire. For this purpose it is hereby decreed that in every Metropolitical, Cathedral, Parochial, and Conventual Church in all European countries, on the 7nd day of February next (being the Sunday called Sexagesima) and in ail diocèses situated outside of Europe on the 21 st day of March (being Passion Sunday) there s hall b e celebra ted specialreligious functions in the following order: Acta Benedicti PP. IV 18 In the morning, immediately after the Conventual or Parochial Mass, the Most ßlessed Sacrament shall be exposed with ali solemnity, and duly incensed; after which the Psalm Miserere mei, Deus (Ps. 50) shall be sung with the Antiphon: Da pacem, Domine, in diebus nostris, quia non est alius qui pugnet pro nobis nisi tu, Deus noster, followed by the f. Fiat pax in virtute tua, rJ. Et abundantia in turribus tuis; and the Collect Deus, a quo sancta desideria, etc. The Most Blessed Sacrament shall then remain exposed to public vénération tili evening; and it is désirable that arrangements be made whereby children also should take due part in the public adoration. In the evening, previously to the déposition of the Most Blessed Sacrament, the third part of the Rosary is to be recited followed by the annexed prayer, expressly composed by His Holiness in order to obtain the benefit of peace; then the Litanies of the Saints, according to the form prescribed for the dévotion of the Forty Hour's Prayer in the Rituale Romanum of the year 1913. Immediately after the Litanies shall be sung the Parce, Domine, parce populo tuo; ne in aeternum irascaris nobis with the versicles and Prayer usually recited after the Procession in quacumque tribulatione as in the Rituale Romanum, with the addition of the Collect Deus, a quo sancta desideria. The sacred function shall conclude with the Tantum Ergo and Bénédiction of the Most Blessed Sacrament, more solito. In the hope that Almighty God may pour forth in yet greater abundance His Divine Grace, the Sovereign Pontiff exhorts the Faithfui to approach the Sacrament of Penance and to receive Holy Communion, and grants to ali those who, after Confession and Communion, shall assist at one or other of the sacred functions as above ordered or shall pray for some time before the Most Blessed Sacrament while solemnly exposed, a Plenary Indulgence. B'rom the Vatican, January lOth, 1915. PETER CARDINAL GASPARRI, Secretary of State. PRAYER Dismayed by the horrors of a war which is bringing ruin to peoples and nations, we turn, O Jesus, to Thy most loving Heart as to our last hope. O God of Mercy, with tears we invoke Thee to end this fearful 14 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale scourge; O King of Peace, we humbly implore the peace for which we long. From Tay sacred Heart Thou didst shed forth over the world divine Gharity, so that discord might end and love alone might reign among men. Düring Thy life on earth Thy Heart beat with tender compassion for the sorrows of men; in this hour made terrible with burning hate, with bloodshed and with slaughter, once more may Thy divine Heart be moved to pity. Pity the eountless mothers in anguish for the fate of their sons; pity the numberless families now bereaved o f their fathers; pity Europe over which broods such havoc and disaster. Do Thou inspire rulers and peoples with eounsels of meekness, do Thou heal the discords that tear the nations asunder; Thou Who didst shed Thy Precious Blood that they might live as brothers, bring men together once more in loving harmony. And as once before to the ery of the Apostle Peter: Save us, Lord, we perish Thou didst answer with words of mercy and didst stili the raging waves, so now deign to hear our trustful prayer, and give back to the world peace and tranquillity. And do thou, O most holy Virgin, as in other times of sore distress, be now our help, our protection and our safeguard. Amen. III DEKRET Seine Heiligkeit Papst Benedict XV sieht mit tiefer Betrübnis die Schrecken des Krieges, der, wie ein gewaltiger Sturmwind hereingebrochen ist und nun jugendliehe Leben dahinrafft, Familien und Städte in tiefste Trauer stürzt und die blühendsten Völker in ihrem Bestände erschüttert. Der Heilige Vater weiss aber wohl, dass Gott der Herr, der durch Züchtigung heilt und durch Verzeihung bewahrt, sich durch das Flehen zerknirschter und gedemütigter Herzen bewegen lässt. Darum ladet Seine Heiligkeit den Klerus und das Volk ein und ermahnt sie dringend, Werke der Busse zu verrichten, um die Sünden zu sühnen, die Gottes gerechtes Strafgericht herausfordern, und bestimmt daher, dass in der ganzen katholischen Welt aus demütigen Herzen inständige Gebete verrichtet werden, um von Gottes Barmherzigkeit den ersehnten Frieden zu erlangen. Zu diesem Zwecke ordnet der Heilige Vater an, dass in den Metropolitan- und Kathedralkirchen sowie in allen Pfarr- und Klosterkirchen Acta Benedicti PP. XV 15 am 7. Februar, dem Sonntag Sexagesima, und in den Diözesen ausserhalb Europas am 21. März, dem Passionssonntage, in folgender Weise kirchliche Feiern stattfinden: Am Morgen nach der Convent- oder Pfarrmesse soll das Allerheiligste feierlich ausgesetzt und nach der Incensation der 50. Psalm Miserere mei, Deus gesungen werden mit folgender Antiphon : Da pacem, Domine, in diebus nostris, quia non est alius qui pugnet pro nobis nisi tu, Deus noster, und dem Versikel und Responsorium Fiat pax in virtute tua, RJ\ M abundantia in turribus tuis sowie der O ration um Frieden : Deus, a quo sancta desideria... Das Allerheiligste soll den ganzen Tag über zur öffentlichen Anbetung ausgesetzt bleiben und es ist zu wünschen, dass auch die Kinder in entsprechender Weise daran teilnehmen. Abends bevor das Allerheiligste reponiert wird, soll der hl. Rosenkranz gebetet und das beiliegende Gebet verrichtet werden, das der Heilige Vater eigens verfasst hat, um den Frieden zu erflehen. Dann soll die Allerheiligenlitanei gesungen werden, wie es in der typischen Ausgabe des Römischen Rituale von 1913 für die Aussetzung beim 40-stündigen Gebete angeordnet ist. Unmittelbar nach der Litanei singe man: Parce, Domine, parce populo tuo; ne in aeternum irascaris nobis mit den Versikeln und Orationen, die man nach Anordnung des Römischen Rituale nach der Procession in Zeiten von Heimsuchungen (in quacumque tribulatione) zu singen pflegt, und füge das Gebet um den Frieden Deus, a quo sancta desideria... bei. Die Feier soll mit dem sakramentalen Segen wie üblich geschlossen werden. Damit aber der Herr um so reicheren Gnadensegen spende, ermahnt der Papst die Gläubigen, bei dieser Gelegenheit sich dem Richterstuhle der Busse zu nahen und die hl. Eucharistie zu empfangen. Der HI. Vater gewährt allen, die nach Empfang der hl. Sakramente der Busse und des Altars dem Gottesdienste am Morgen oder am Abende beiwohnen oder eine Zeit lang vor ausgesetztem Allerheiligsten beten, einen vollkommenen Ablass. Gegeben im Vatikan, am 10. Januar 1915. PETRUS KARDINAL GASPARRI, Staatssekretär. 16 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale GEBET In der Angst und Not eines Krieges, der die Völker und Nationen in ihrem Bestände bedroht, fliehen wir, o Jesus, zu Deinem, so liebevollen Herzen, als zu unserm sichersten Zufluchtsorte. Zu Dir, o Gott der Barmherzigkeit, flehen wir mit Inbrunst: wende ab diese schreckliche Geissei! Zu Dir, o Friedenskönig, rufen wir in inständigem Gebete: gib uns bald den ersehnten Frieden ! . Von Deinem göttlichen Herzen aus Messest Du auf der ganzen Welt die heilige Liebe erstrahlen, damit jegliche Zwietracht schwinde und unter den Menschen nur die Liebe herrsche. Dein Herz schlug, da Du auf Erden weiltest, voll zarten Mitleids für alle menschliche Not. Ach, möge Dein Herz sich unserer erbarmen auch in dieser Stunde, die schwer auf uns lastet mit ihrem verhängnissvollen Hasse und dem entsetzlichen Blutvergiessen ! Erbarme Dich so vieler Mütter, die in Angst und Sorge sind um das Schicksal ihrer Söhne, erbarme Dich so vieler Familien, die ihres Hauptes beraubt sind; erbarme Dich des unglücklichen Europa, über das so schweres Verhängnis hereingebrochen ist! Gib Du den Herrschern und den Völkern Gedanken des Friedens ein; lass aufhören den Streit, der die Nationen entzweit; mach, dass die Menschen in Liebe sich wieder zusammenfinden; gedenke, dass Du sie um den Preis Deines Blutes zu Brüdern gemacht! Einst hast Du auf den Hilferuf des Apostels Petrus : « Rette uns, o Herr, denn wir gehen zu Grunde » voll Liebe gehört und den empörten Meereswogen Ruhe geboten; o so lass Dich auch heute versöhnen, erhöre gnädig unser vertrauensvolles Gebet und gib der stürmisch bewegten Welt wieder Ruhe und Frieden. Und Du, Allerseligste Jungfrau, wie früher in den Zeiten grösster Not, so hilf uns auch jetzt ! Beschütze uns und rette uns. Amen. IV DEGRETO Su Santidad el Papa Benedicto XV, afligido ante el torbellino de la guerra que troncha vidas juveniles, sume en la desolación familias y ciudades y trastorna las naciones más florecientes; considerando que el Señor, el cual castigando sanat et ignoscendo conservat, se conmueve 17 Acta Benedicti PP. XV por las oraciones de los corazones contritos y humillados; deseando que más fuerte que el fragor de las armas sea la voz de la fe, de la esperanza y de la caridad, que son las únicas que tienen virtud divina para unir á los hombres en un solo corazón y en una sola alma, mientras invita y exhorta al clero y al pueblo á hacer alguna obra de mortificación expiatoria por los pecados que provocan el justo castigo de Dios, ha dispuesto que en todo el mundo católico sean dirigidos al Señor humildes ruegos para alcanzar de su Misericordia la suspirada paz. A este fin ordena que en todas las iglesias Metropolitanas, Catedrales, Parroquiales y Regulares de Europa, el próximo día siete de febrero, Domingo de Sexagésima, y en las Diócesis de fuera de Europa el ventiuno de Marzo, Domingo de Pasión, sean celebradas especiales funciones según el orden siguiente: Por la mañana, despues de la Misa Conventual ó Parroquial, se expondrá solemnemente el Ssmo. Sacramento, y después de la incensación, se cantará el salmo 50: Miserere mei, Deus, seguido de la antífona Da pacem, Domine, in diebus nostris, quia non est alius qui pugnet pro nobis nisi tu, Deus noster; con el f. Fiat pax in virtute tua, RJ\ Et abundantia in turribus tuis; y la oración Pro pace: Deus a quo sancta desideria, etc. EI Ssmo. Sacramento quedará expuesto á la pública adoración todo el día, y es de desear que hasta los niños tomen la parte que puedan. Por la tarde, antes de la reserva del Ssmo., se rezara el santo Rosario; después la adjunta oración, compuesta expresamente por Su Santidad, para impetrar la paz; seguirá el canto de las Letanías de los Santos, según el orden prescrito para la exposición de las XL horas en el Ritual Romano típico de 1913. Inmediatamente después de las Letanías, se cantará: Parce, Domine, parce populo tuo; ne in aeternum irascaris nobis con los versículos y las oraciones que se acostumbran despues de la Procesión in quacumque tribulatione, como está en el Ritual Romano, añadiendo la oración Pro pace: Deus a quo sancta desideria, etc. Se terminará la función con el canto del Tantum ergo y con la bendición del Ssmo. Sacramento, more solito. Y para que el Señor derrame más copiosamente su gracia, el Sumo Pontífice exhorta a los fieles a que se acerquen en esta ocasión al Sacramento de la Penitencia y a recibir la Santísima Eucaristía, concediendo la Indulgencia Plenaria a todos aquellos, que, habiendo conACTA, v o l . V I I , n. 1. — 15-1-915. 2 18 Acta Apostolicae Sßiliß w Qft^menfarium Officiale fesado y comulgado, asistan a las funciones de la mañana ó de la tarde, ó rueguen por algún espacio de tiempo delante del Ssmo. Sacramento expuesto. Del Vaticano, 10 Enero 1915, PEDRO CARDENAL GASPARRI, Secretario dé Estado. ORACIÓN Espantados por los horrores de una guerra que trastorna pueblos y naciones, nos acogemos, o Jesús, como i refugio supremo, á vuestro amantísimo Corazón ; de Vos, o Dios de las misericordias, imploramos con gemidos el fin del durísimo azote; d£ Vos, Rey pacifico, esperamos con ansia la suspirada paz. De vuestro Corazón diyino irradiasteis sobre el mundo la caridad, para que, disipada toda discordia, reinase entre los hombres solamente el amor; mientras andabais entre los mortales, tuvisteis latidos de tiernísima compasión para las humanas desventuras. Ah ! conmuévase, pues, vuestro Gorasón también en esta inora, llena para nosotros de tan funestos odios y tan horribles estragos. Tened piedad de tantas madres angustiadas por la suerte de sus hijos; piedad de tantas familias privadas de su jefe ; piedad de la desgraciada Europa, á la que sobrevienen tantas ruinas. Inspirad á los gobernantes y á los pueblos sentimientos de compasión, componed las discordias que desgarran las naciones, haced que los hombres vuelvan a darse el ósculo de paz, Vos que les hicisteis hermanos con el precio de vuestra sangre. Y así como un día al grito suplicante de F Apóstol Pedro « Salvadnos, Señor, que perecemos », respondisteis piadoso calmando la tempestad del mar, así ahora responded propicio á nuestras confiadas oraciones, devolviendo al mundo alborotado la tranquilidad y la paz. Vos también, o Virgen santísima, como en otros tiempos de terrible prueba, ayudadnos, protegednos, salvadnos. Asi sea. Acta Benedicti PP. XV V DECRETO A Santidade de N. Senhor o Papa Bento XV, afflicto á vista da guerra que, como tormenta impetuosa, devasta edades juvenis, lança na desolaçao familias e cidades, e conturba Naçoes florentissimas, conside.rando que aqueüe Senhor, que castigando sanat et ignoscendo conservat, se deixa commover com as supplicas dos coracöes contritos e humilhados; ao mesmo tempo que convida e exhorta o clero e o povo a praticarem alguma obra de mortificaçao expiatoria pelos peccados que provo^cam os justos flagellos de Deus, determinou que em todo o mundo catholico se dirijam ao Senhor humildes preces, para impetrar da sua misericordia a suspirada paz. Para tal firn ordena Sua Santidade, que em todas as egrejas Metropolitanas, Gathedraes, Parochiaes e Regulares da Europa, no dia 7 do próximo Fevereiro, Domingo da Sexagesima, e ñas Diocèses fora da Europa, no dia 21 de Marco, Domingo da Paixäo, se celebrem accommodadas funcçoes pelo ordern seguiate : De manna, depois da Missa conventual ou parochial, expor-se-ha solemnemente o SS. Sacramento e, feifa a incensaçao, cantar-se-ha o psalmo 50 Miserere mei, Deus, seguido da antiphona: Da pacem, Domine, in diebus nostris, quia non est alius, qui pugnet pro nobis nisi tu, Deus noster; com os f. Fiat pax in virtute tua, RJ\ Et abundantia in turribus tuis, e a Oraçao pro pace : Deus a quo sancta desideria, etc. O SS. Sacramento ficará exposto á publica adoraçâo durante todo o dia; e é para desejar que -tambera as erianças tomem nella a sua parte proporcionada. De tarde, antes do encerramento do Santissimo, recitar-se-ha o santo Rosario e em seguida a oraçao adiante publicada, composta expressamente por Sua Santidade para impetrar a paz. Seguir-se-ha o canto das Ladainhas dos Santos, segundo a ordern prescripfa para a exposiçao das XL horas no Ritual romano typico de 1913. Logo depois das Ladainhas cantar-se-ha: Parce, Domine, parce populo tuo; ne in aeternum irascaris nobis, com os versículos e as oraçôes que se costumami recitar depois da Procissäo in quacumque tribulatione, como no Ritual romano, ajunctando-se lhes a oraçao pro pace : Deus, aquo sancta desideria, etc. 20 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Terminará a funcçâo com a bençao do SS. Sacramento more solito. Finalmente, para que o Senhor mais copiosamente derrame a sua graça, o Summo Pontifice exhorta os fiéis a approximarem-se nesta occasiao dos sacramentos da Penitencia e da Communhäo, concedendo a todos os que, confessados e commungados, assistirem ás funcçoes da manhä ou da tarde, ou orarem por álgum tempo diante do SS. Sacramento exposto Indulgencia plenaria. Vaticano, 10 de Janeiro de 1915. PEDRO GARDEAL GASPARRI, Secretario de Estado. ORAÇÃO - Consternados pelos horrores de uma guerra que arrasta no seu torvelinho povos e nações, refugiamos-nos, ó Jesus, como em asylo supremo, no vosso amantíssimo Coração; de Vós, ó Deus das misericordias, imploramos com gemidos o termo do terrível flagello; de Vós, ó Bei pacifico, sollicitam nossos votos que torne em breve a suspirada paz. Do vosso Coração divino irradiastes no mundo a caridade, afim de que, extinctas as discordias, reinasse entre os homens somente o amor; emquanto vivestes sobre esta terra, o vosso Coração vibrou de terníssima compaixão pelas humanas desventuras. Ah! commova-se elle também nesta acerba hora, carregada para nós de ódios tão funestos, de tão horríveis carnificinas! Piedade Vos toque de tantas mães, angustiadas pela sorte de seus filhos; piedade de tantas familias, orfans de seu chefe; piedade da infeliz Europa, sobre a qual impende ruina tão grande! lnspirae aos Imperantes e aos povos sentimentos de mansidão; harmonisae as Nações que a discórdia dilacera; fazei que os homens voltem a dar-se o osculo da paz, Vós que, á custa do vosso Sangue, os fizestes irmãos. E assim como um dia ao grito supplicante do Apostolo Pedro: salvae-nos, ó Senhor, que perecemos, respondestes compadecido, acalmando o mar procelloso, assim hoje respondei, aplacado, ás nossas supplicas cheias de confiança, restituindo ao mundo revolto a tranquillidade e a paz, E Vós também, ó Virgem Santíssima, como em outros tempos de terríveis provações, ajudae-nos, protegei-nos, salvae-nos. Assim seja. 21 Acta Benedicti PP. XV VI ДЕКРЕТЪ Его Свят-вйшество Папа Бенедиктъ XY огорченный ужасами войны, косящей молодыя жизни, распространяющей отчаяше среди семействъ и городовъ и доводящей до гибели цвйтунце народы, жжкя. в ъ тоже время въ виду, что Господь, который наказуя изц-вляетъ и прощая сохраняетъ, трогается мольбами сокрушенныхъ и смиренныхъ сердец^,' желая, чтобы громъ битвъ былъ заглушенъ возгласами в-вры, надежды и любви, которыя однъ только имйготъ божественную силу возсоединять людей въ одно сердце и одну душу и «приглашая и убеждая духовенство и народъ совершать плетя гръховъ, вызывающихъ дъяшя п л о т е у м е р щ в л е т я для искуправедный бичь Божш, постановилаf чтобы во всемъ католическомъ мир-в были обращены къ Господу сми­ ренный молитвы, да ниспошлетъ Его милосерд!е горячо желаемый миръ. Съ этою ц-влью Его Святъйшество приказываетъ, чтобы во вевхъ Митрополичьихъ, Каеедральныхъ, Приходскихъ и Монастырскихъ церквахъ въ Европе 7 Февраля (н. с.) въ воскресенье шестидесятницы (Domi­ nica Sexagesimae), а въ епарх1яхъ внв-европейскихъ 21го Марта (н. с ) , въ страстное воскресенье (Dominica de Passione) были совершены особенныя богослужешя въ сл'вдующемъ порядкв: Утромъ, послй общинной или приходской литургш (conventualis vel parochialis) будутъ торжественнымъ образомъ выставлены Святые Д а р ы и посл-в окаждешя пропоется псаломъ 50ый v помилуй мя Боже " съ посл.'вдующимъ антифономъ „ Даруй, о Господи миръ въ наши дни, поелику н в т ъ другаго кто сражался бы за насъ, кром-в Тебя, Боже нашъ " (Da pacem, Domine, in diebus no­ stris, etc.) со стихомъ: „ Да будетъ миръ окрестъ ст-внъ твоихъ " (Fiat pax in virtute tua), отвътомъ: „ И обшие въ чертогахъ твоихъ " (Et abundantia in turribus tuis) и молитвой o м и р ъ : Боже, отъ кого исход я т ъ святыя пожелашя и т. д. (Deus, a quo sancta desideria, etc.). Святые Д а р ы останутся затЪмъ выставлены для публичнаго поклон е т я весь день; и желательно было бы, чтобы въ поклоненш этомъ принимали участ!е также и двти. Вечеромъ передъ сокрытаемъ Св. Даровъ будутъ прочтены: Св. Розар1умъ, з а г в м ъ молитва нарочно составленная Его Святейшеством^ о ниспосланш мира и потомъ пропЬты Литанш Святымъ согласно поря­ дку предписанному при сорокочасовомъ поклоненш Святымъ Д а р а м ъ Acta Apostolicae Sedi» - Commentarium Officiale и з д а т е 1913 го года). Немедленно Римскимъ Ритуаломъ (типическое послт» Л и т а т й пропоется „ Помилуй, Господи, помилуй народъ Твой, неужели въчно будешь гнйваться на насъ " (Parce, Domine, parce populo tuo; ne in aeternum irascaris nobis) и стихи съ обычными посл-в процессш при какихъ либо бъдств1яхъ молитвами (согласно съ Римскимъ Ритуаломъ) съ присовокуплешемъ молитвы о мир-в: „ Боже отъ кого исходятъ святыя п о ж е л а т я и т. д. Богослужете закончится и благоеповетемъ Святыми Дарами въ обычномъ порядкв. г Наконецъ, дабы Господь бол Ье обильно излилъ свою благодать, Святой Отецъ убедительно проситъ в*врныхъ приступить по этому случаю къ Таинетвамъ п о к а я т я и п р и ч а щ е т я и даруетъ всвмъ испов-Ьдывавшимоя и причастившимся, которые кромт, того будутъ при­ сутствовать при утреннемъ и вечернемъ богослуженш и помолятся въ течети нвкотораго времени предъ выставленными Святыми Дарами полный отпускъ (Indulgentia plenaria). Дано въ Ватикане 10 января н, с. 1915 г. Кардиналъ ПЕТРЪ ГАСПАРРИ, Государственный Секретарь. МОЛИТВА Потрясенные, ужасами войны, захватывающей народы и государства, къ Тебъ о Господе Спасителю Христе, къ Твоему любвеобильному сер­ дцу прибъгаемъ; Тебя Господа Милосердья воздыхая умоляемъ, да пре­ кратится этотъ лютый бичь. На Тебя, Царя мира, уповаемъ, ожидая скораго ниспослашя горячо желаемаго мира. Й з ъ нъ-дръ Твоего Вожественнаго сердца, Ты излилъ въ м1ръ любовь, дабы всякая вражда изчезла и одно лишь cornacie царствовало среди людей. Во время смертной жизни Твоей на этой земл-в Сердце Твое билось нъжнъйшимъ сострадатемъ къ , б вдств1ямъ человечества. Д а тронетея-же Оно состра- д а ш е м ъ и въ этотъ роковой для насъ часъ пагубной ненависти и ужа­ сной р^зни. Умилосердствуйся н а д ъ матерями, дрожащими за судьбу сыновъ своихъ; умилосердствуйся надъ столькими сиротами; умсижосердетвуйея надъ несчастной Европой н а д ъ которой тяготъетъ такое горе. Пошли, о Господи^ царямъ и народамъ духъ кротости,, пркмжри расжри раздирающая народы, ед'Ьлай чтобы люди вновь дали д р у г ъ $0 Acta Benedicti PP. XV другу поцелуй мира, Ты который ц^ной Крови Своей едвлалъ ихъ братьями. И какъ однажды на молящш крикъ Апостола Петра „• Спаси насъ, Господи, бурное море, мы такъ погибаемъ " Ты и теперь милосердно отв'Ьтилъ .успокоивъ смилостившись упованья молитвы, даруя взволнованному Mipy услыши И к ъ Теб£, о Пресвятая Дйво, какъ й в ъ тяжелыхъ испытанш, прйбъгаемъ) помоги наши полныя спокойств1е и миръ. прОшедппя времена намъ, защити насъ, спабй насъ. Аминь. VII DEKRET jego Świątobliwość Papież Benedykt XV, zasmucony widokiem zawieruchy wojennej, która druzgoćze młode: życia, pogrąża w Boleści rodziny i miasta, i rozbija narody w pełnym rozkwicie, — mająe fia uwadze, źe Pan, który karząc uzdf&wia, i przebaczajj£ć zachowuje (castigando sanat, et ignoscendo conservat)i daje się; Wzruszyć modłami sefć skruszonych i upokorzonych, - Wzywa i zachęca Duchowieństwo i łdd do umartwień, żadosyć czyniących za grzechy, które Wywołują sprawiedliwe kary Boże, i postanowił; żeby na całym świecie Katolickim zwracały się do Pana pokorne modły dla wybłagania u Jego miło­ sierdzia upragnionego pokoju. W tym celu Jego Świątobliwość rozkazuje, żeby w każdym Kościele Metropolitalnym, Katedralnym, Parafialnym i Zakonnym Europy w dzień 7. Lutego r. b., t. j. w Niedzielę in Sexagesima, a w Dyecezyach pozaeuropejskich - w dzień 2 1 . Marca, - t. j. w Niedzielę Męki Pańskiej, - zostały odprawione specyalne nabożeństwa w następnym porządku : Rano, po Mszy konwentualnej lub parafialnej zostanie wysta­ wiony uroczyście Przenajświętszy Sakrament, i po okadzeniu zostanie odśpiewany Psalm 50 Miserere- Mei, Deus, ż następującą po nim atltyfońą: Da -petunt, Dómiiiś^ iii diebus nostrisv quia non śst ałms qui pugnet pro nobis nisi tu, Deus noster, oraz wierszem • Fiat pax in iiirtiite tua, Resp. Et abundantia in turribus tim i i modlitwą; prcr pace: Deus, a quo sancta desideria, i t, d. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 24 Przenajświętszy Sakrament zostanie wystawiony dla publicznej adoracyi przez dzień cały, i jest poźądanem, żeby także dzieci w odpowiedniej mierze wzięły udział w nabożeństwie. Wieczorem, przed schowaniem Przenajświętszego Sakramentu, zostanie odmówiony Różaniec Św., a po nim załączona tutaj mo­ dlitwą, ułożona umyślnie przez Jego Świątobliwość, dla wybłagania pokoju. Potem nastąpi odśpiewanie Litanii do Wszystkich Świętych podług porządku przepisanego dla 40 - godzinnego nabożeństwa w Rytuale Rzymskim typ. roku 1913. Bezpośrednio po Litanii należy odśpiewać: Parce, Domine, parce populo tuo, ne in aeternum irascaris nobis, oraz wiersze z modlitwami, odmawianemi zwykle po Processyi in quacumque tribulatione, jak w Ryt. Rzymskim, z dodatkiem modlitwy pro pace: Deus, a quo sancta desideria, i t. d. Zakończonćm zostanie nabożeństwo Błogosławieństwem Przenaj­ świętszym Sakramentem more solito. Aby Pan Bóg obfitszej raczył udzielić łaski, Ojciec Święty zachęca wiernych do przystąpienia przy tej zręczności do Sakramentu Pokuty, i do przyjęcia Najświętszej którzy, Eucharystyi, przystąpiwszy do Spowiedzi i udzielając tym wszystkim, Kommunii, wezmą udział w nabożeństwach porann£m lub wieczornćm, lub też się pomodlą przez czas jakiś przed wystawionym Przenajświętszym Sakramentem, Odpustu zupełnego. Z Watykanu, 10. Stycznia, 1915. PIOTR Kardynał GASPARRI, Sekretarz Stanu, MODLITWA Przerażeni okropnościami wojny, która rozbija ludy i narody, uciekamy się, o Jezu, jako do ostatecznego ratunku, do Twego Najmiłościwszego Serca; Ciebie, « Boże miłosierdzia », jęcząc błagamy o odwrócenie okrutnej klęski; Ciebie, « Królu pokoju », przynaglamy prożbami o pokój upragniony. 25 Acta Benedicti PP. XV Tyś rozegrzał promieniami Twego Boskiego Serca miłość na świecie, aby, po usunięciu wszelkiej niezgody, między ludźmi tylko miłość panowała; Tyś miał, będąc na tej ziemi, drgnienia najczulszego współczucia względem bied ludzkich. O, niech się więc wzruszy Serce Twoje i w tej godzinie, ciężkiej dla nas, przez tyle tak zgnbnej nienawiści, przez tak okropny krwi rozlew! Zlituj się nad tylu matkami, stroskanemi o los synów, zlituj •nad tylu rodzinami pozbawionemi głowy; zlituj nad nieszczęsną Europą, przez tak wielką nawiedzoną ruinę! Natchnij Pannjących i narody zamiarami pokojowemi, załagodź spory rozdzierające narody, zrób, żeby ludzie znowu sobie dali pocałunek pokoju, - Ty, któryś ceną Krwi Swojej ich braćmi uczynił I jak niegdyś, na krzyk błagalny Piotra Apostoła: « Panie, zachowaj nas, giniemy », odpowiedziałeś miłościwie, uspokajając morze wzbu­ rzone, - tak dzisiaj racz odpowiedzieć przejednany na nasze pełne ufności błagania, oddając światu wzburzonemu ciszę i pokój. Ty także, o Najświętsza Dziewico, jak w innych czasach strasz­ nych doświadczeń, dopomóż nam, broń nas, i wybaw. Amen. EPISTOLA AD R. D. SAC. E U G E N I U M COU ET, M O D E R A T O R E M GENERALEM CONGREGATIONIS SSMI SACRAMENTI ET CONSOCIATIONIS SACERDOTUM ADORATORUM, DE COGENDO CANADENSI SACERDOTUM ADORATORUM COETU. Dilecte Fili, salutem et apostolicam benedictionem. — Laetamur plane cleri ex Italia exemplum ad aemulam Ganadensem clerum exci­ tasse virtutem, subiiciendo nimirum eidem consilium cogendi, ad proxi­ mum annum, Sacerdotum Adoratorum coetum, saluberrimumque coeptum non gratulatione solum, dilecte Fili, sed et commendatione Nostra votis­ que prosequimur optimis. Qui enim^iihil avemus magis quam ut Eucha­ ristiae cultus promoveatur in dies inter catholicos universos, non pos­ sumus non vehementer desiderare ut sacerdotes omnes, Altaris ministri, eucharisticae adorationi ita assuescant, ut inde recedant tamquam leones ignem spirantes, facti diabolo terribiles. Re sane vera, vix quicquam esse I •Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale arbitramur, quod magis valeat ad studium in iisdem acuendum divinae gloriae, quam iugis divinae caritatis commentatio, Mens in ea quippe impletur gratia, ac Christi, amoris victimae, invitamenta ita ad redamandum provocant, ut nihil magis libeat, quam ut caritas Dei in omnium corda diffundatur. Sit igitur felix, sit faustus Sacerdotum Canadensium conventus, et adauctus per eos Eucharistiae cultus atque usus, illud fidelibus singulis afferat futurae gloriae pignus, quod Nos paterna caritate iisdem desideramus. Auspex interea divinorum munerum Nostraeque testis benevolentiae apostolica sit benedictio, quam tibi, dilecte Fili, iisque omnibus qui conventui adparando adlaborant quique eidem intererunt peramanter in Domino impertimus. Datum Romae apud S. Petrum, die xx mensis decembris m g m x i v , Pontificatus Nostri anno primo. BENEDICTUS PP. XV S. CONGREGATIO CONCILII PAPIEN. CIRCA MISSAM PRO POPULO DUBIA Ordinarius Papiensis haec dubia de Missa pro populo applicanda, ad sacram Congregationem Concilii pro opportuna solutione detulit, nimirum: I. Utrum, post immutationes definitive nuper in festorum quorumdam celebratione inductas, obligatio pro parochis adhuc maneat applicandi missam pro populo' sequentibus diebus: die 19 martii in festo S. Iosephi,, feria iv ante dominicam tertiam post Pascha in festo Patrocinii eiusdem S. Iosephi, feria quinta post dominicam primam post Pencosten in festo Ssmi Corporis Christi, et die 24 iunii in festo S. Ioannis Baptistae? IL Utrum, quum in dioecesi Papiensi festum S. Bartholomaei Ap., ob perpetuum impedimentum ex festo Dedicationis ecclesiae cathedralis die %& augusti occurrente, perpetuo, tamquam in sedem propriam, in posteram diem %b augusti fuerit translatum, missa pro populo hac ipsa die applicari debeat, an potius die M augusti? f? S. Congregatio Concilii III, u t r a m , attento quod in Papiensi dioecesi, diebus festis suppressis, missa pro populo celebranda, ex apostolico indulto, ad mentem episcopi applicatur, tolerari possit quod parochi, non ipsa die qua tenerentur, neque per se, sed per alium sacerdotem, missam ut praefertur applicandam celebrent? Et, sacra eadem Congregatio, die 16 decembris 1914, ad proposita dubia rescripsit: Ad Ï. Affirmative, excepta feria iv ante dominicam tertiam post Pascha, qua festum Patrocinii S. Iosephi celebratur. Ad II. Missam pro populo, in casu, celebrandam esse die 25 augusti. Ad III. Affirmative. O. GIORGI, Secretarius. SACRA CONGREGATIO RITUUM m COLLECTI PRO REF GRAVI IMPERATA DUBIA Sacrae Rituum Congregationi sequentia dubia, pro opportuna solutione, nuper proposita sunt; nimirum r Ex decreto S. R. C, n. B&fâ,.Otodim. 7 augusti 1875, ad III, episcopus potest praecipere, ut collecta pro te gravi, si revera sit pro re gr mi, dicatur etiam in duplicibus primae classis,* quaeritur: Ï. Quando episcopus praescribit collectam pro re gravi etiam in duplicibus primae classis, collecta dicendane erit in omnibus et singulis duplicibus primae classis f II. Si episcopus collectam pro re gravi simpliciter praecipiat absque ulla mentione duplicium primae classis, quibus diebus collecta omittenda erit ? Et sacra eadem Congregatio, audito specialis Commissionis suffragio, re sedulo perpensa, propositis quaestionibus ita respondendum censuit: Ad I. Affirmative, exceptis sequentibus diebus; nempe: Nativitas Domini - Epiphania Domini - Feria V in Coena Domini - Sabbatum Sanctum - Pascha Resurrectionis - Ascensio Domini - Pentecostes Festum Ssmae Trinitatis et Festum Ssmi Corporis Christi. 28 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ad II. In omnibus duplicibus primae classis, in vigiliis Nativitatis Domini et Pentecostes, et in Dominica Palmarum. Atque ita rescripsit ac servari mandavit, die 23 decembris 1914. SCIPIO CARD. TECCHI, Pro-Praefectus. L.©S. ' \ Petrus La Fontaine, Ep. Charyst., Secretarius SACRA ROMANA ROTA Citatio edictalis MELEVITANA (Meliten.) NULLITATIS MATRIMONII (GALLA-MULLEN) Cum constet ex multiplici inquisitione in archiepiscopali episcopali curia Melevitana (Meliten.) peracta, virum conventum, Gulielmum Mullen, ex insula Melitensi (Malta) oriundum, reperiri non posse, imo circa triginta abhinc annos non comparuisse, infrascriptus S. R. Rotae Auditor, Ponens in hac causa, per praesens edictum, praefatum Gulielmum Mullen peremptorie citat ad comparendum, sive per se, sive per procuratorem, in suo domicilio (113, Via delle Quattro Fontane, Boma) die 3 mensis martii p. v., hora nona cum dimidio antemeridiana, ut de suo proposito suisque conclusionibus in hac causa respondeat, ulterius declarando, si non compareat, processum continuatum et terminatum iri in eius contumacia. Ordinarii locorum et quicumque fideles, qui notitiam habeant de loco commorationis praefati Dñi Gulielmi Mullen, curare debent, quatenus fieri possit, ut de hac edictali citatione moneatur. Datum Romae, die 30 decembris anni 1914. S. Many, Ponens. S. Bomana Bota 29 TRIBUNAL DE LA S. ROTE ROMAINE Citation par edit MELEVITAN A (Meliten.) NULLITATIS MATRIMONII (GALLA-MÜLLEN) Gomme il résulte de plusieurs enquêtes faites dans la curie archiepiscopale episcopale de Malte, que le mari défendeur, William Mullen, originaire de Malte, ne peut être trouvé, et qu'il a disparu depuis environ trente ans, l'Auditeur de Rote soussigné, Ponent en cette cause, cite péremptoirement, par le présent édit, le même William Mullen à comparaître, personnellement ou par procureur, en son domicile (113, Via delle Quattro Fontane, Borne), le 3 mars prochain à neuf heures et demie du matin, pour être interrogé sur ses intentions et ses conclusions dans la présente cause, déclarant en outre que, s'il ne comparaît pas, le procès canonique sera continué et terminé en sa contumace. Les Ordinaires des lieux et les fidèles, qui auraient connaissance du lieu de la résidence du dit Mr William Mullen, doivent faire en sorte, dans la mesure du possible, qu'il soit averti de la présente citation. Donné à Rome, le 30 décembre 1914. S. Many, Ponent. Ex Cancellaria S. R. R., 30 decembris 1914. Ioannes Ladelei, Notarius S. B. Botae. Acta Apostolicae ßedis - Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi apostolici il Santo Padre si è degnato di nominare: Protonotarii apostolici ad instar participantium : 80 dicembre 1914. — Mons. dott. Giovanni Bujanovié, professore di teologia nella regia università di Zagabria. Mons. Giuseppe Musto, della diocesi di Aversa. Prelati Domestici di S. 8.; 19 dicembre 1914. — Mons. Achille Berthelin, canonico della diocesi di Troves. — Mons. dott. Stefano Székely, consigliere aulico di S. Maestà Apostolica, della diocesi di Gran Varadino. — Mons. Emanuele Giorgio da Fonseca, rettore del collegio portoghese in Roma. 20 dicembre. — Mons. Guglielmo V. Nolan, della diocesi di Sioux-Falls. — Mons. Emanuele A. Bouska, domiciliato nella stessa diocesi. — Mons. Giuseppe Como, canonico coadiutore della Metropolitana di Torino. — Mons. Oscar Matzenauer, canonico della cattedrale di Vácz. 22 dicembre. — Mons. Paolo de Mathiers, della diocesi di Coirà. — Mons. Francesco Mazzacuva, canonico onorario della cattedrale di Reggio Calabria. 30 dicembre. — Mons. Carlo Jenne, scolastico del Capitolo cattedrale, della diocesi di Pölten. — Mons. Agostino Vurglich, della diocesi di Veszprimia. 31 dicembre. — Mons. Bernardo J. Mulligan e Mons. Taddeo Hogan, della diocesi di Trenton. 5 gennaio 1915. — Mons. dott. Alberto Méndez y Núñez, canonico teologo della cattedrale di Avana. — Mons. Guglielmo Enrico Mahoney e Mons. Giacomo G. Hackett, della diocesi di Auckland. — Mons. Francesco Abascal y Venero, protettore del Seminario Conciliare della diocesi di Avana. Diarium Romanae Curiae 31 SONORIFICENZE Con Brevi apostolici il Santo Padre si è degnato eli conferire Je seguenti onorificenze : La Commenda con placca dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile: 30 dicembre 1914. — Ai sig. barone Carlo Ricci des Ferres, di Torino. La Commenda dell'Ordine di S. Gregorio. Magno, classe civile: 30 dicembre 1914. — Ai signori: barone Romano Giann.otti, di Torino; marchese Filippo Çrispplti, presidente della Società per gl' interessi di Roma, e marchese Gaetano De Felice, di Roma. La Commenda dell'Ordine di S. Silvestro Papa : 30 dicembre 1914, Ai signori: avv. Giacinto Bricarelli, di Torino, presidente dell'Unione elettorale regionale e cittadina, e marchese Ludovico Almerici, di Cesena. Il Cavalierato dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile: 19 dicembre 1914. — Ai sig. Stefano Guglielmo Nicola Arntz, della diocesi di Bois-le-Duc. Il Cavalierato dell'Ordine di S. Silvestro Papa: 22 dicembre 1914. — Al sig. Carlo Gehrig, dell' archidiocesi di Vienna. 30 dicembre. — Al sig. Eduardo Marzo, maestro di musica sacra, domiciliato a New York. MAGGIORDOMATO M SUA SANTITÀ NOMINE Con Biglietti di S. E. Rma Mons. Maggiordomo, il Santo Padre si è degnato di nominare: Camerieri Segreti soprannumerari di S. S. : 30 15 — — settembre 1914. — Mons. Francesco Cafferata, della diocesi di Livorno. ottobre. — Mons. Giovanni Freiseisen, della diocesi di Bressanone. Mons. Vendalino Haidegger, della medesima diocesi. Mons. Giuseppe Haiisle, della medesima diocesi. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 32 15 — — 31 ottobre 1914. — Mons. Alberto de Hórmann, della medesima diocesi Mons. Ignazio Mitterer, della medesima diocesi. Mons. Enrico de Schmuck, della medesima diocesi. ottobre. — Mons. Andrea Carpené, della diocesi di Ceneda. Camerieri d'onore m abito paonazzo di S. 8.: 15 — 15 — — — settembre 1914. — Mons. Giovanni Thunnisen, della diocesi di Harlem. Mons. Costantino Stefanini, dell' archidiocesi di Bologna. ottobre. — Mons. Eugenio Hillmann, della diocesi di Bressanone. Mons. Federico Moli, della medesima diocesi. Mons. Giovanni Raffi, della medesima diocesi. Mons. Pietro Schwingshakl, della medesima diocesi. Camerieri Segreti di Spada e Cappa soprannumerari di S, S. : 25 settembre 1914. — Il sig. conte Enrico Giacobazzi, dell' archidiocesi di Bologna. 28 settembrß. — Il sig. cav. Giuseppe Visibelli, dell'archidiocesi di Firenze. 31 ottobre. — Il sig. visconte Patrizio de Wall, della diocesi di St-Claude. Cappellani Segreti d'onore di S. S.: 15 ottobre. 1914. — Mons. Luigi Pozzobon, della diocesi di Ceneda. * — Mons. Giuseppe Kerle, della diocesi di Bressanone. NECROLOGIO 3 gennaio 1915. — Mons. Enrico Ludovico Prospero Bougouin, vescovo di Perigueux. 11 gennaio. — Mons. Patrizio Guglielmo Riordan, arcivescovo di San Francisco in California. Annus T i l - Vol. T i l Die 22 Ianuarii 1915 Num. 2 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE ACTA BENEDICTI PP. XV ALLOCUTIO HABITA IN CONSISTORIO DIEI 22 IANUARII 1915 VENERABILES FRATRES Convocare vos hodierno die visum est Nobis ob eam causam, u t d e s u p p l e n d o e p i s c o p o r u m o r d i n e s o l l e m n i t e r c o r a m vobis a g e r e m u s . C o m p l u r e s e n i m e x orbe catholico ecclesiae s u n t p r o x i m o t e m p o r e suis v i d u a t a e p a s t o r i b u s ; in iis a u t e m n o n n u l l a e r e p e r i u n t u r , q u i b u s , p r o i p s a r u m d i g n i t a t e , i n hoc a m p l i s s i m o coetu c o n s u l e r e a e q u u m p u t a m u s . A n t e a vero, c u m f r e q u e n t e s vos h i c adesse c o n s p i c i a m u s , v e n e r a b i l e s F r a t r e s , q u i p r o p t e r s i n g u l a r e m , q u a m h a b e t i s Nob i s c u m c o n i u n c t i o n e m , o m n i u m c o g i t a t i o n u m c u r a r u m q u e Nos t r a r u m estis i u r e p a r t i c i p e s , t e m p e r a r e Nobis n o n p o s s u m u s , q u i n d e illa a e g r i t u d i n e a n i m i , q u a Nos o p p r i m i intelligitis, a l i q u i d a l i u d i n a n i m o s v e s t r o s effundamus. Scilicet m e n s e s c o n t i n u a n t u r m e n s i b u s , n e c d u m spes u l l a o s t e n d i t u r fore,*ut c a l a m i t o s i s s i m a h a e c dimicatio, vel p o t i u s t r u c i d a t i o b r e v i con- % quiescat. C u i u s t a n t i m a l i s i non, u t v e l l e m u s , p r o p e r a r e f i n e m p o s s u m u s , u t i n a m Nobis liceat dolores, q u i e x e o c o n s e q u u n t u r , m i t i g a r e . E q u i d e m a d e a m r e m h u c u s q u e , q u a n t u m e r a t i n Nobis, l a b o r a v i m u s ; item, q u o a d res p o s t u l a v e r i t , l a b o r a r e n o n desistemus. ACTA, v o l . VII, n. 2. — 22-1-915. 3 34 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale H o c a m p l i u s c o n a r i i n p r a e s e n s officii N o s t r i c o n s c i e n t i a p r o h i b e m u s R o m a n i q u i d e m Pontificis, u t q u i c o n s t i t u t u s a Deo sit s u m m u s legis a e t e r n a e i n t e r p r e s e t v i n d e x , m a x i m e est edicere n e m i n i u n q u a m u l l a e x c a u s a fas esse violare i u s t i t i a m ; i d q u o d Nos a p e r t i s s i m e e d i c i m u s , q u a s l i b e t i u r i s violationes, u b i c u m q u e d e m u m factae sint, m a g n o p e r e r e p r o b a n t e s . A t vero ipsis b e l l a n t i u m c o n t e n t i o n i b u s pontificiam miscere a u c t o r i t a t e m h o c s a n e n e q u e c o n v e n i e n s foret, n e c utile. Profecto q u i s q u i s est p r u d e n s r e r u m a e s t i m a t o r , v i d e t A p o s t o l i c a m S e d e m i n h o c c e r t a m i n e , q u a m v i s sine m a x i m a c u r a esse n o n possit, t a m e n n u l l i u s p a r t i s esse debere : c u m P o n t i f e x r o m a n u s , u t v i c e m quid e m g e r e n s I e s u Christi, q u i p r o u n i v e r s i s e t s i n g u l i s h o m i n i b u s m o r t u u s est, o m n e s q u o t q u o t d i m i c a n t , d e b e a t s u a c a r i t a t e complecti ; u t P a r e n s a u t e m catholici n o m i n i s , u t r o b i q u e f i l i o s h a b e a t frequentissimos, d e q u o r u m o m n i u m s a l u t e a e q u e debet esse sollicitus. N o n i g i t u r i n eis r e s p i c i a t o p o r t e t r a t i o n e s i p s o r u m p r o p r i a s , q u i b u s i n t e r s e d i v i d u n t u r , sed c o m m u n e v i n c u l u m Fidei, q u o c o p u l a n t u r . S i secus faciat, n o n m o d o c a u s a m p a c i s n i h i l a d i u v e t , sed e t i a m , q u a e s i t a i n R e l i g i o n e m i n v i d i a , i p s a m dom e s t i c a m Ecclesiae t r a n q u i l l i t a t e m e t c o n c o r d i a m m a g n i s pert u r b a t i o n i b u s obiiciat. Verum, neutris addicti partibus, utrasque tamen, ut diximus, h a b e m u s Nobis c u r a e ; a t q u e horríficos h u i u s belli m o t u s s u m m a sollicitudine a t q u e a n x i e t a t e p r o s e q u i m u r , p r a e s e r t i m c u m tim e n d u m sit, n e forte v i s i n f e r e n d a e i m p e t u s o m n e m q u a n d o q u e m o d u m excedat. U t i q u e n a t u r a f i t , u t u b i c u m q u e f i l i o r u m i n c o m m u n e m Ecclesiae P a r e n t e m p i e t a s fuerit exploratio!*, illic studiosior q u o d a m m o d o eius m e n s a n i m u s q u e v e r s e t u r : c u i u s rei, quod, e x e m p l i causa, a d d i l e c t a m B e l g a r u m g e n t e m a t t i n e t , a r g u m e n t o s u n t eae q u o q u e litterae, q u a s h a u d i t a p r i d e m ad x Cardinalem Archiepiscopum Mechliniensem dedimus. L i c e a t hoc loco e o r u m , q u i i n alienos f i n e s p u g n a n d o t r a n s i e rint, o b t e s t a r i h u m a n i t a t e m , n e iis r e g i o n i b u s p l u s v a s t a t i o n i s i n f e r a t u r , q u a m a d e a s d e m o c c u p a n d a s necesse sit; neve, q u o d m a i u s est, i n c o l a r u m a n i m i i n iis q u a e h a b e n t carissima, u t 35 Acta Benedicti PP. XV aedes sacras, u t s a c r o r u m a d m i n i s t r o s , u t i u r a religionis e t Fidei, g r a t u i t o v u l n e r e n t u r . I i s vero, q u o r u m t e r r a s n o s t i s o c c u p a n t , facile e x i s t i m a m u s , q u a m d u r u m sit e x t e r n i s esse subiectos. Sed c a v e a n t v e l i m u s , ne, p r a e l i b e r t a t i s r e c u p e r a n d a e studio, g u b e r n a t i o n e m p r a e s e r t i m o r d i n i s p u b l i c i i m p e d i e n d o , s u a m conditionem faciant multo deteriorem. Ceterum, venerabiles Fratres, tantarum premente mole m i s e r i a r u m , n o n s u c c u m b e n d u m est a n i m o ; sed, q u o r e r u m obscurior v i d e t u r exitus, eo vel m a i o r e adeamus cum fiducia ad thronum gratiae ut misericordiam veniamus in auxilio opportuno consequamur, (HEBR., 4, 16). et gratiam in- I n s i s t e n d u m ni- mirum, u t i iam diximus, humilibus ad D e u m precibus, q u i sicut h u m a n a r u m r e r u m est d o m i n a t o r e t arbiter, sic v o l u n t a t e s h o m i n u m d e d u c e r e , u n d e velit, e t q u o velit, i m p e l l e r e u n u s inv i c t a v i r t u t e potest. N e q u e e n i m sine n u t u p e r m i s s u q u e d i v i n o p a x d i c e n d a est t a m q u a m evolasse e x orbe t e r r a r u m ; scilicet, u t g e n t e s h u m a n a e , q u a e s u a s o m n e s c u r a s defixissent i n terras, oblivionem n e g l e c t u m q u e Dei m u t u i s c a e d i b u s i n t e r s e v i n d i c a r e n t . — A c c e d u n t i d e n t i d e m alia r e r u m e v e n t a , q u a e h o m i n e s c o g a n t « h u m i l i a r i s u b p o t e n t i m a n u Dei » (I. PETR., 5, 6) ; c u i u s g e n e r i s i d q u o d p r o x i m i s d i e b u s evenit, s c i m u s o m n e s q u a m h o r r e n d u m fuerit e t q u a m l u c t u o s u m . • I a m vero, q u o n i a m d e p r e c a t i o c o m m u n i s acceptior Deo est a c fructuosior, bonos, q u o t q u o t s u n t , e x h o r t a m u r , n e d e s i n a n t q u i d e m a p u d s e q u i s q u e d i v i n a m i m p l o r a r e c l e m e n t i a m , sed p o t i s s i m e id faciant, p u b l i c a s in sacris a e d i b u s preces frequent a n d o . Nos a u t e m , p r o p t e r e a u t u n o e o d e m q u e t e m p o r e q u a m m a x i m u s c o n c e n t u s c o m p r e c a n t i u m exsistat, d u a s , u t n o s t i s soL lemnes supplicationes indiximus, u n a m Europae catholicae in d i e m s e p t i m u m m e n s i s p r o x i m i , a l t e r a m catholico orbi r e l i q u o in diem vicesimum p r i m u m mensis martii. P r i m a e supplicationi N o s m e t ipsi a d s a n c t i P e t r i i n V a t i c a n o i n t e r e s s e constit u i m u s ; n e c d u b i t a m u s q u i n vos ibidem, v e n e r a b i l e s F r a t r e s , N o b i s c u m a d f u t u r i sitis. F a v e a t c o m m u n i b u s Ecclesiae votis, a d i u t r i x c h r i s t i a n o r u m 36 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale s a n c t i s s i m a D e i p a r a , et sui p a t r o c i n i i suffragio i m p e t r e t a Filio, ut, mentibus ad veritatis lumen, animis ad iustitiae cultum revocatis, p a x C h r i s t i r é v i s â t o r b e m t e r r a r u m , a t q u e c o n s t a n t e r posthac cum hominibus permaneat. Sed i a m a d e p i s c o p o r u m c o o p t a t i o n e m d e v e n i a m u s . VERSIO AUTHENTICA Venerabili Fratelli, Nell'intento di provvedere, con la dovuta solennità, alle diocesi vacanti, Ci piacque di convocarvi oggi alla Nostra presenza. Non poche infatti son le Chiese che in questi ultimi tempi restaron vedove dei loro pastori, e fra esse ve ne ha di tali da ben meritare, per la loro importanza e dignità, che Ce ne occupiamo in questo consesso. Ma, innanzi tutto, al vedere qui radunati voi, o venerabili Fratelli, i quali, per quel vincolo di specialissima unione che a Noi vi stringe, avete giustamente con Noi comuni i pensieri e le sollecitudini, non possiamo fare a meno di versare nuovamente ne'vostri cuori alcunché di quell'ambascia da cui sapete oppresso l'animo Nostro. Purtroppo i mesi si succedono ai mesi senza che ne arrida una lontana speranza che questa funestissima guerra, o piuttosto carneficina, abbia presto a cessare. Se non Ci è dato di affrettar la fine di sì grave flagello, oh potessimo almeno attenuarne le dolorose conseguenze! A tale scopo invero - e voi ben lo sapete - Ci adoperammo sinora per quanto era in Noi, nè mancheremo di adoperarci in avvenire, fintantoché il bisogno io richiegga. Fare oggi più di questo, non Ci è consentito dall'Apostolico officio. Il proclamare che a nessuno è lecito, per qualsivoglia motivo, ledere la giustizia, non v'ha dubbio che appartenga massimamente al Romano Pontefice, come a Colui, che da Dio è costituito supremo interprete e vindice della legge eterna; e Noi senza ambagi lo proclamiamo, riprovando altamente ogni ingiustizia, da qualunque parte possa essere stata commessa. Ma coinvolgere l'autorità pontificia nelle contese stesse dei belligeranti, non sarebbe per fermo nè conveniente nè utile. Chiunque giudichi ponderatamente, non può al certo non vedere che la Sede Apostolica in questa lotta immane, pure essendo nella più grande preoccupazione, ha da mantenersi perfettamente imparziale ; poiché il Romano Acta Benedicti PP. XV 37 Pontefice, in quanto è Vicario di Gesù Cristo eh' è morto per tutti e singoli gli uomini, deve abbracciare • in uno stesso sentimento di carità tutti i combattenti; in quanto poi è Padre comune dei cattolici, ha da una parte e dall'altra dei belligeranti gran numero di -figli, della cui salvezza dev' essére ugualmente e indistintamente sollecito. È quindi necessario ch'Egli riguardi in essi non gl' interessi speciali che li dividono, ma il comune vincolo della Fede che li affratella; se facesse altrimenti, non solo non gioverebbe punto alla causa della pace, ma, eh'è peggio, creerebbe avversioni ed odi alla religione ed esporrebbe a gravi turbamenti la stessa tranquillità e concordia interna della Chiesa. Però, pur non tenendo per nessuna delle due parti, dell'una e dell'altra, come abbiam detto, ugualmente Ci preoccupiamo; mentre con angosciosa ansietà teniam dietro alle terribili fasi di questa guerra, tanto più eh' è a temersi non forse la violenza nel!' attacco trascenda talvolta ogni misura. Ben s'intende che, ovunque più vivo si nota nei figli l'affetto riverente verso il com un Padre dei fedeli, là, com' è naturale, il pensiero Ci torna più insistentemente: e di ciò, per quanto, ad esempio, riguarda il diletto popolo Belga, testimone è anche quella lettera che indirizzammo teste al Cardinale Arcivescovo di Malines. E facciamo qui appello ai sentimenti di umanità di coloro che varcarono i confini delle nazioni avversarie, per iscongiurarli, che le regioni invase non vengano devastate più di quanto sia strettamente richiesto» dalle ragioni dell'occupazione militare, e che, ciò che più monta, non siau feriti, senza vera necessità, gii animi degli abitanti in ciò che han di più caro, come i sacri templi, i ministri di Dio, i diritti della religione e della fede. Riguardo poi a quelli che veggono la loro patria occupata dal nemico,, intendiamo benissimo quanto debba riuscir loro gravoso lo star soggetti allo straniero. Ma non vorremmo che la bramosìa di ricuperare la propria indipendenza, li spingesse specialmente ad intralciare il mantenimento dell'ordine pubblico, e a peggiorare perciò di gran lunga la loro condizione. Dèi resto, o venerabili Fratelli, non perchè tante e sì gravi angustie ci turbano, dobbiamo per questo abbatterci di animo ; anzi, quanto più buio si presenta l'avvenire, con tanto maggiore fiducia accostiamoci al trono di grazia; affin di ottenere misericordia, e grazia trovare per opportuno sovvenimento (Hebr. 4, 16). E quindi necessario, come già prescrivemmo, rivolgere insistenti ed umili preci al Signore, che, com'è padrone ed arbitro sovrano degli eventi umani, così può ai suoi infallibili disegni indirizzare egli solo, per quelle vie che meglio gli piacciano, i voleri degli uomini. Non paia che senza un divino consiglio la pace abbia 38 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale esulato dal mondo; permette Iddio che le genti umane, le quali avevan posto ogni pensiero nelle cose di questa terra, si puniscano, le une le altre, con mutue stragi, del disprezzo e della noncuranza con che lo han trattato. — Altri eventi poi si aggiungono di quando in quando a costringere gli uomini ad umiliarsi « sotto la potente mano di Dio » (I, Petr. 5, 6) ; come quello di questi ultimi giorni, che tutti sappiamo quanto sia stato orrendo e luttuoso. Pertanto, poiché la preghiera in comune è più accettevole a Dio e più fruttuosa, esortiamo tutti i buoni a propiziare la divina clemenza col pregare in privato, ma specialmente coli' intervenire ne' sacri templi alle pubbliche preghiere. E perchè un immenso coro di voci supplichevoli salga simultaneamente al cielo, abbiamo indetto, come vi è noto, due solenni funzioni espiatorie, una da farsi dai cattolici di tutta Europa ai 7 del prossimo febbraio, l'altra da tenersi nel resto del mondo cattolico ai 21 di marzo. Alla prima abbiamo stabilito di assistere Noi medesimi in S. Pietro in Vaticano, e siamo certi che voi non mancherete, o venerabili Fratelli, di prendervi parte con Noi. Ascolti e secondi i comuni voti della Chiesa la Vergine santissima, Aiuto dei Cristiani, e colla sua intercessione ottenga dal suo Divin Figlio che, tornate le menti al culto della verità e gli animi a quello della giustizia, la pace di Cristo riapparisca al mondo e ponga d'ora innanzi stabile sede fra gli uomini. CONSISTORIUM SECRETUM Die 22 ianuarii 1915 in palatio apostolico Vaticano habitum est Consistorium secretum, in quo sanctissimus Dominus noster Benedictus Papa XV Emo et Revmo Dno cardinali Antonio Vico Officium commisit Camerarii sacri Collegii et Emo ac Revmo Dno cardinali Petro Gasparri, iure optionis, assignavit titulum presbyteralem .S. Laurentii in Lucina, facta ei potestate retinendi, tamquam commendatario, titulum S. Bernardi in Thermis. S. Congregatio Consistorialis 39 In eodem Consistorio sanctissimus Dominus noster has quae sequuntur ecclesias de proprio pastore providit, scilicet: Titulari archiepiscopali ecclesiae Chalcedonense praefecit R. P. D. Andream Caron, hactenus archiepiscopum Ianuensem; Metropolitanae ecclesiae Ianuensi R. P. D. Ludovicum Gavotti, hactenus episcopum Casalensem; Cathedrali ecclesiae Cremonensi R. P. D. Ioannem Cazzani, hactenus episcopum Caesenatensem ; Cathedrali ecclesiae Taurinensi R. P. D. Antonium Fester, hactenus episcopum titularem Paleopolitanum ; Titulari episcopali ecclesiae Thapsensi R. P. D; Valentinum Garcia et Barros, episcopum olim Palentinum; Cathedrali ecclesiae Bergomensi R. P. D. Aloisium Mariam Marelli, hactenus episcopum Bobiensem; Titulari episcopali ecclesiae Thermensi R. P. D. Aloisium Capotosti, hactenus episcopum Mutilanum; Titulari episcopali ecclesiae Rhetimensi R. P. D. Americum Bevilacqua, hactenus episcopum Alatrinum ; Cathedrali ecclesiae S. Clodoaldi R. P. D. Iosephum Franciscum Busch, hactenus episcopum Leadensem ; Cathedrali ecclesiae Derthonensi sac. Simonem Petrum Grassi, parochum loci vulgo Verdello in dioecesi Bergomensi; Cathedrali ecclesiae Fulginatensi R. P. D. Carolum Sica, canonicum archipresbyterum ecclesiae S. Eustachii in Urbe et officialem Secretariae Status S. S.; Titulari episcopali ecclesiae Sasimorum sac. Aloisium Zaffarami, archipresbyterum S. Terentiani in dioecesi Tudertina, deputatum in Administratorem Apostolicum eiusdem dioeceseos; Cathedrali ecclesiae Bobiensi sac. Petrum Calchi-Novati, parochum loci Saronno in dioecesi Mediolanensi, sacrae theologiae et iuris canonici doctorem ; Cathedrali ecclesiae Albinganensi sac. Angelum Cambiaso, canonicum S. Mariae de Carignano in urbe Ianuensi; Cathedrali ecclesiae Elpasensi R. P. Ioannem I. Brown, societatis Iesu, rectorem collegii in urbe Denver; 40 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Cathedrali ecclesiae Bisarchiensi R. P. Petrum Benedetti, procuratorem generalem Missionariorum Ssmi Cordis Iesu, sacrae theologiae doctorem; Cathedrali ecclesiae sancti Benedicti; Melitensi, R. P. Maurum Caruana, ordinis Cathedrali ecclesiae Vapincensi, R. P. D. Gabrielem Llobet, vicarium generalem dioecesis Elnensis, sacrae theologiae doctorem ; Cathedralibus ecclesiis Ampuriensi et Templensi R. P. Ioannem Mariam Sanna, provincialem Minorum Conventualium in Sardinia. Deinde provisiones ecclesiarum Apostolicis sive sub plumbo sive sub anulo Litteris iam factas publicavit. S. CONGREGATIO DE DISCIPLINA SACRAMENTORUM PRAESUMPTAE MORTIS CONIUGIS In comitiis generalibus habitis ab Emis ac Rmis PP. Cardinalibus huius S. Congregationis die 28 novembris et die 18 decembris 1914 propositae fuerunt duae quaestiones praesumptae mortis coniugis. I Species facti. Mulier A. C. anno 1868 in quadam Americae paroecia nupsit in facie Ecclesiae viro M. V. Iste, anno sequenti, acceptis a quadam femina litteris, instanter rogavit uxorem ut cum ipso transmigraret in urbem S. Ibi vir uxori sub iuramento aperuit se iam cum alia muliere matrimonio esse copulatum. Tunc ipsam reliquit, promittens tamen se esse rediturum; sed, brevi spatio temporis elapso, litteris ei in perpetuum valedixit. Derelicta mulier interim agnovit virum sub ficto nomine novas nuptias alibi attentasse, et ex illo tempore alteri viro adhaesit: ex huiusmodi concubinatu plures procreati sunt liberi. S. C. de disciplina Sacramentorum 41 Nunc vero ambo conscientiae stimulis exagitati enixe orant ut sibi liceat matrimonii sacramentum celebrare. Praetermissa enim quaestione de nullitate matrimonii mulieris A. C. cum viro M. V. ex capite impedimenti ligaminis (quia factum antecedentis matrimonii fulcitur tantummodo attestatione viri M. V.) oratoribus persuasum est praedictum virum M. V. iampridem e vivis decessisse. Eamdem gratiam effusis lacrimis efflagitant eorum filiae, ut tandem aliquando monasterium ingredi possint, unde eas hactenus arcuit turpis parentum conditio. Argumenta. Ex multis peractis investigationibus haec in favorem praedicti obitus habentur rationum momenta. In primis argumentum sat probabile mortis viri M. V. eruitur ex diuturnitate temporis elapsi. Matrimonium celebratum fuit anno 1868; hinc elapsi sunt 46 anni quin ulla de ipso habeatur notitia, licet investigationes peractae sint in dissitis locis in quibus ipse commoratus est. Nunc aetatetn supra septuagenariam ipse attigisset; quod improbabile apparet inspectis speciatim pravis eiusdem moribus. Nec deest argumentum positivum, iurata scilicet depositio filii quem oratrix e marito suscepit et post ipsius fugam in lucem edidit. Cum ipse patrem suum olim perquireret in urbe C, a certo quodam P. R. didicit illum esse mortuum et quidem in urbe T. Ibi a quadam T. V., persona uti apparet fide digna, audivit patrem suum, aliquot mensibus ante, in navícula ad balneum exiisse, sed haud amplius visum fuisse : era entrato, en verba depositionis, in un canotto a bagnarsi e non era più riapparso; solas ipsius repertas fuisse vestes: solamente avevano trovato i panni sopra il ponte, uti idem filius alia occasione addidit. Nominati tamen testes P. R. et T. V. non amplius in respectivis illis locis inveniuntur, nec scitur eorumdem actualis residentia, proinde citari non potuerunt. Ceterum idem filius deponit se per biennium alias adhuc inquisitiones instituisse quoad exsistentiam patris, sed incassum. II Species facti. Mulier A. G. anno 1881 in urbe T. nupsit cuidam D. M. tunc aetatis 22 annorum : sed eum, utpote vino ac adulterinis amoribus deditum (uti ipsa asserit), post octo annos vitae communis deseruit. Ille autem, sub finem anni 1889, trans mare in urbem B. se contulit, neque ullum umquam de se nuntium misit. Interim uxor alii viro se adiunxit, quocum vitam concubinariam ducit. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Tandem, aeternae suae saluti consulere percupiens, casum auctoritati ecclesiasticae exposuit. Haec S. Congregatio Curiae dioeceseos mandavit, ut processum de praesumpto obitu coniugis D. M. instrueret ad tramitem Instructionis S. C. S. Off., anni 1868. Absoluto demum processu, praefata Curia quum propria auctoritate sententiam ferre non auderet, illius Acta ad H. S. C. transmisit pro opportuna decisione. Argumenta. Ante omnia advertendum est, oratricem in praesenti casu omnem effugere suspicionem mendacii. Nam ecclesiastica eius unionis sanatio nullum ipsi commodum temporale afferei Nam teste sacerdote regulari P. S., qui laudabili zelo eius causam pro viribus promovit: « Omnes incolae loci ubi mulier habitat eam « putant legitimo matrimonio copulatam omnes quibus nota est eam « pro vera uxore semper habuerunt, ac etiamnum habent ». Ad demonstrandam autem mortem eius mariti, argumenta efferuntur tam negativa quam positiva. Prioris generis sunt: diuturnitas temporis ex quo vir disparuit et inutilitas indagationum: 1) Diuturnitas disparitionis : Vir assertive defunctus patriam liquit a viginti quinque circiter annis: « Mense octobri anni 1889 navem con» scendit in isto portu T., ... mense vero decembri eiusdem anni appulit « ad portum B. ». Ad tam diuturnam absentiam eo magis attendi debet, quod eius regionis incolae etsi numerosi in illam terrae partem emigrant, ibi tamen non ultra duos vel tres annos remanere solent, et postea in patriam revertuntur. 2) inutilitas indagationum : scilicet inde ab annis ,1900 et 1901 vir ille exquisitus est ubicumque supponi poterat ipsius praesentia, idque ope « consulum » respectivae nationis in longinquis illis regionibus residentium: at nusquam detectum fuit illius vel vestigium. Posterioris autem generis argumenta sunt testimonia tum de visu, tum de auditu, tum de fama. I. Testis de visu comparuit quidam B. C. « homo - uti asseritur « probus, fide dignus, irreprehensibilis ». Qui, praevio obstrictus iureiurando, coram tribunali eccl. T., 4 mart. 1912, deposuit: se maritum oratricis vidisse mortuum. Et quidem narrat : qua occasione mortuum viderit, quo tempore, quo loco, quae mortis fuerit causa, demum quomodo certus sit de identitate eiusdem, quem vidit, mortui cum marito oratricis. 1 S. G. de disciplina Sacramentorum 43 Qua occasione: « Hoc didici in urbe B. (in quam videlicet vir emigra« vit) ab aliquibus hominibus gentis meae: qui, cum de morbo tunc in «illa urbe grassante loquerentur, praeter alias victimas nominarunt « etiam certum quemdam D. M., cuius cadaver ego (postea) vidi ». Quo tempore et loco : « Id, ait, evenit anno 1897, mense aprili, in « urbe B., in regione quam habitant nautae nationis meae, et quae voca« tur B., prope ad mare ». Quae fuerit causa mortis: « Pestis illa erat febris typhoidea ». Quomodo certus sit de viri identitate: De ea certus est: a) ex relatione aliorum, siquidem, iuxta ipsius verba modo relata, illi homines « praeter alias victimas, nominarunt etiam certum D. M. »: quod est nomen viri, de quo agitur. 6) ex propria recognitione: vivum enim optime noverat: facile ergo mortuum agnovit. Vivum optime noverat: «Ego virum D. M. noveram inde ab annis « 1884-85 in urbe T. ». Facile igitur agnovit mortuum : « Eum recognovi ex vultu, speciatim « ex maculis quas ibidem reliquerat morbus varióla; erat staturae mediae, « tunc forte annum agebat circiter trigesimum quartum ». Hinc de asserta morte se omnino certum dicit: « Ego omnino certus « sum de morte D. M., ita ut hanc secundum omnem scientiam et con« scientiam iurare possim ; et attestor me, dum haec depono, nihil aliud « spectare quam manifestationem solius veritatis ». II. Testes de auditu acciti sunt quatuor: 1) Primus P. I., 30 dec. 1909, sub religione iurisiurandi deposuit: « Qua« tuor vel quinque abhinc annis audivi a pluribus ab urbe B. (in quam « vir emigraverat) huc reversis, praefatum D. M. mortuum fuisse pluribus « annis ante ». Notetur concordantia temporis mortis indicati ab hoc teste et a praecedenti; qui asseruit se mortui cadaver vidisse «anno 1897 ». 2) Secundus, A. G., frater oratricis, qui dicitur" esse « irreprehensi« bilis, honestus, verax », bis, annis 1909 et 1912, coram iudice ecclesiastico sub vinculo iuramenti auditus est. Qui narrat, ubi, quando, a quibus mortem praefati mariti didicerit, et ubi ipsa evenerit. Ubi et quando didicerit : « Eram in urbe B. (etiam a duobus prio« ribus testibus designata) abhinc annos fere quindecim ... Audivi loqui « eo tempore de D. M., cum essem in loco quodam publico ». A quibus didicerit: praefatam mortem audivit tum a quodam F. L., homine eiusdem nationis ac vir de quo agitur, tum ab eius uxore, tum ab aliis, quibus ille notus fuerat et qui in illam urbem navigaverant vel illic commorabantur. 44 • Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ubi mors evenerit: audivit ex ea muliere, D. M. mortuum esse « extra urbem B. », in quam procul dubio eius cadaver reportatum fuit, siquidem illud ibi agnovit supra citatus testis de visu. 3) Tertia, E. B. ex eadem urbe B. ad quamdam amicam scribens, huic, inter alia, obitum nuntiat viri de quo in casu: « Denique tandem « ait - certior facta sum de morte mariti Antoniae ». Scripta fuit haec epistola die 2 sept. anno 1898: ergo nonnisi sexdecim circiter mensibus post tempus mortis, quale indicavit supranominatus testis B. C. Congruunt proinde verba huius testis E. B.: « Deni« que tandem certior facta sum ... ». Ceterum haec epistola in authentico exemplari Actis alligata est. 4) Quartus, M. M., qui plures annos in illa regione moratus est, ubi mortuus asseritur vir, de quo in casu. Ignoratur quidem praesens huius testis domicilium, sed « plures testes etiam sub iuramento affirmant, « hunc M. M. mortem (olim) narrasse viri D. M. ». III. Testes de fama. De qua supra nominatus sac. reg. P. S. haec testatur : « Publica opinio constans, diuturna ac longe pateque diffusa non « parum ponderis habet: atqui talis est haec opinio de morte viri D. M.: « ita quidem ut ii, quibus nota est oratrix, semper crediderint et adhuc « credant, eam esse legitimo matrimonio iunctam: siquidem iis persuasum « est, eam, post mortem prioris mariti, nupsisse in facie Ecclesiae. « Plurimi sunt homines eiusdem gentis qui in eamdem regionem « emigrant. Qui tamen non solent uxores ac liberos illuc secum ducere, « sed vadunt ut per duos vçl tres annos illic laborent, et tunc redeant: « Si ergo falsa fuisset publica haec opinio, facile corrigi potuisset: at « nullus umquam auditus est nuntius contrarius, nulla nec suscipio ». Contra allata argumenta inducitur exceptio quod mortis D. M. nulla mentio habeatur nec in libris parochialibus, nec in regestis civilibus. Sed competens auctoritas illius loci, requisita a Curia episcopali quae processum confecit, ita rescribit « accidere potuit quod, grassante illa pesti« lentia, propter nimium laborem illa mors non fuerit libris inscripta, aut « notata fuerit sine nomine. Huiusmodi omissiones tunc temporis fuerunt « frequentes ». Pro utroque casu exposito sequens eminentissimis Patribus submissum fuit dubium : An oratrici permitti possit transitus ad alteras nuptias. Et eminentissimi Patres omnibus mature perpensis pro utroque casu respondendum censuerunt: Affirmative. f ALOISIUS CAPOTOSTI, Ep. Thermen. Secretarius. S. Congregatio Concilii S. CONGREGATIO CONCILII DIOECESIS N. REDITUUM MENSAE, SEDE VACANTE Die 8 februarii 1913 Vacante sede episcopali dioecesis N. anno 1910, constitutus est Administrator Apostolicus, qui praefatae diócesis regimen tenuit usque ad annum 1912, quo Episcopus successor possessionem cepit. Quum intermedio tempore fructus matürassent nonnullorum redituum, quaesitum est num hi fructus ad Administratorem Apostolicum an potius ad Episcopum successorem spectarent; quod dubium dirimendum, utriusque nomine, ad hanc S. Congregationem Concilii detulit Vicarius generalis praefatae dioecesis. Pro huius dubii solutione operae pretium visum est recolere in primis ad quem, iure communi spectato, pertineant reditus mensae episcopalis sede vacante. Qua in re fundamentalis habetur decretalis Alexandri III, e. Cum vos, 4, de off. ind. ord., ubi praecipitur sede vacante constituendos esse oeconomos, qui debeant « fructus percipere et eos, aut in ecclesiarum utilitatem expendere, aut futuris « personis fideliter reservare ». Huius autem decretalis observantiam sub poena suspensionis urget Bonifacius VIII in cap. Quia saepe contingit 40, de elect., in VI, et Clemens V in Conc. Viennen., cap. Statutum 7, de elect. (Gem.) declarat «statutum super bonis... futuris successoribus reservandis, locum habere in « omni emolumento, quod provenit ex iurisdictione et sigillo curiae ecclesias t i c a e , aut alias undecumque, quod ad praelatos, ecclesiis non vacantibus, « pertineret, consuetudine qualibet contraria non obstante; ita tamen quod in « istis et in similibus rationabiles deducantur expensae ». De qua constitutione duo notanda sunt: I bona quae praelato successori reservantur, ea esse tantummodo, quae ad praelatum viventem pertinuissent : et ideo, si qua bona aut emolumenta, sede plena, ad vicarium generalem proprio iure spectassent, haec, sede vacante, ad vicarium capitularem pertinere; 2° reditus mensae episcopalis non intelligi nisi deductis rationabilibus expensis, et proinde ex his reditibus in primis constituendum et solvendum esse rationabile stipendium vicario capitulari, aut in genere, ei qui sedem vacantem administraverit. Quae duo puncta S. Congr. Concilii, ius commune interpretata, semper asseruit et confirmavit, ut constat v. g. ex una Cephaluden. 17 novemb. 1594; ex quadam Nullius, 11 iulii 1626; ex una Agrigent. 17 aprii. 1627, quas recolit Benedictus XV, De Syn. dioec. lib. X, cap. 10, n. 4; cfr. etiam Goan., 6 mart. 1847. Hinc apud doctores canonum hac de re doctrina constans et o 46 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale unanimis effecta est: cfr. Leurenius, De Vic. Episc. q. 465, n. i . ; Monacelli, Formular. I, tit. 1, form. 2, n. 15; De Angelis, Praelect, in tit. de Off. Vicar., num. 22, etc. Notandum tamen est, ius commune hac in re limitatum et etiam immutatum nonnullis in regionibus fuisse, sive per reservationes pontificias, sive per pacta concordata cum potestate civili. Variis enim temporibus Romani Pontifices reservare coeperunt Camerae Apostolicae bona e beneficiis, etiam episcopalibus, vacantibus obvenientia. Sic Iulius III, Const. Cupientes diei 20 mart. 1554, S. Pius V, Const. Emanarunt diei 12 decemb. 1567 pro Hispania; sic etiam, ad normam reg. 2 Cane. Apost., Pius IV, Const. Cupientes diei 25 aprii. 1561 pro Italia, etc. De qua reservatione notandum, per fructus a die vacationis colligendos, venire etiam fructus die vacationis inexactos, ad normam Constit. Iulii III Cum sicut diei 6 iun. 1550, quam confirmavit Urbanus VIII Const. Aeternus rerum Conditor, die 5 aprii. 1628. Animadvertendum praeterea est, omnia bona et iura quae ad Cameram Apostolicam pertinebant, et proinde etiam bona beneficiorum episcopalium vacantium, « eodem modo et forma, « quibus ad Cameram Apostolicam pertinebant, S. Congregationi de Propaganda Fide » addicta et incorporata fuisse a Pio VII, per Constit. Catholicae fidei 19 iunii 1817 (Bull. Rom. contin. t. VII, p. 1473). De pactis autem cum potestate civili concordatis casus de quo agitur nullam disputationein postulabat. Maximi vero momenti visum est, ad commune ius quod attinet, in comperto ponere quomodo interpretanda sint verba Decretalium « futuris personis « fideliter reservare ». Ea profecto non possunt ita intelligi, ut integrum sit immediato successori fructus durante vacatione collectos in proprios usus quoscumque libere convertere. Notissimum enim est omnes beneficiatus, sive maiores sive minores, ex lege generali, non posse de quibuslibet fructibus proprii beneficii pro seipsis impendere nisi quantum necessarium est ad honestam substentationem. Quin immo evidenter patet ex Concilio Lateranensi Pontifice Alexandro III celebrato, ex cap. Cum in officiis, 7, de testam. et ex cap. Relatum 12 eod. tit., bona omnia ex beneficiis provenientia, quae supersint post honestam substentationem beneficiati, spectare ad ecclesiam. «Nomine autem « ecclesiae », sunt verba ipsius Alexandri III in cit. cap. Relatum, « non epi« scopus vel successor clerici morientis, sed communis congregatio intellige gitur, quae rerum illarum debet canonicam distributionem et curam habere. « Ubi autem in loco defuncti tantum unus est ordinandus, is ea bona (sicut « et alia ipsius ecclesiae) in Dei timore dispenset ». Contra, non pauci auctores magnam hac in re confusionem et aequivocationem invexerunt. Hos vero sapienter, more suo, corrigit praeclarus iurisconsultus card. De Luca in discept, centesima de Beneficiis, n. 22, ubi ait « Cum « doctores materiam tractando praesupponant huiusmodi fructuum pertinentiam « ad successorem, hinc frequentior opinatio est, non solum ignari ac inferioris « vulgi, sed etiam forte litteratorum ac virorum superioris ordinis, quod S. Congregatio Concilii 47 «huiusmodi fructus... ad ecclesiam vel successorem pertinentes, sint ipsius « successoris, cuius fortunae referri solet invenire notabilem cumulum fructuum « decursorum tempore vacationis... Verum... videtur aequivocum clarum...; « siquidem quoad alios [fructus] annorum praecedentium, eos exigere quidem « poterit successor et administrare, sed ad commodum ecclesiae, in augmentum « eius dotis et bonorum, cum ita speciem dotis principalis habere videantur, « eodem modo quo hereditatem vel fideicommissum augent fructus, qui decur« runt intermedio tempore, quo successio, ob non exsistentiam personae vocatae, « seu ob non purificatam conditionem, vacat, sive eamdem hereditatem augent « fructus maturati de tempore mortis testatoris ». Huic praeclari iurisconsulti doctrinae inhaerendo, quae tum iustitiae, tum canonicae aequitati plane conformis apparet, enunciati fructus investiendi essent favore mensae episcopalis, et consequenter favore hodierni Episcopi et aliorum successorum. Verum huic conclusioni obstare in casu videbantur supra citatae Constitutiones Pontificiae, quarum vi fructus e bonis ecclesiarum seu beneficiorum vacantium spectabant olim ad Cameram Apostolicam, et nunc spectarent ad sacram Congregationem de Propaganda Fide; aliunde, autem, prae oculis habendae erant peculiares quaedam circumstantiae, in quibus versabatur Episcopus successor. Quibus praehabitis, quum in plenario coetu diei 8 februarii 1913 causa proposita fuisset, Emi Patres rescribendum censuerunt: «Attentis omnibus rerum adiunctis in casu concurrentibus, dimidiam « partem fructuum caute et utiliter investiendam esse favore mensae episco« palis; dimidiam autem tribuendam esse Episcopo successori, facto verbo « cum Ssiko ». O. GIORGI, Secretarius. S. CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE DECRETUM IMMUTATUR TITULUS VICARIATUUM APOSTOLICORUM DE VICTORIA NYANZA Ad preces R. P. D. Henrici Streicher, episcopi titularis Tabracensis et vicarii apostolici Victoriae Nyanzae Septentrionalis, Emi Patres sacri huius Consilii Fidei Propagandae, plenariis in comitiis die 11 vertentis mensis habitis, immutandum esse censuerunt nomen praedicti Vicariatus, 48 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale qui in posterum ab Uganda (cuius regni territorium magna ex parte praefata Missio comprehendit) nuncupetur; geminus vero Vicariatus Meridionalis, posthac simpliciter a Victoria Nyanza, absque alio addito, denominetur. Quam sententiam Ssmo Dno nostro Benedicto div. prov. Pp. XV, ab infrascripto sacrae eiusdem Congregationis Secretario, in audientia praefati diei, relatam, Sanctitas Sua in omnibus adprobavit ratamque habere dignata est atque praesens decretum fieri mandavit. Datum Romae, ex aedibus S. Congregationis de Propaganda Fide, die 15 ianuarii, anno 1915. Fr. H. M. CARD. GOTTI, Praefectus. I* © S . C. Laurenti, Secretarius. SACRA CONGREGATIO RITUUM i ROMANA DECLARATIONIS ET EXTENSIONIS INSIGNIUM' Humiles enixasque preces R. P. Ioannis B. Vitale Barnabitae, parochi ecclesiae Ss. Blasii et Caroli ad Catinarios, et hodierni camerarii parochorum almae Urbis eiusque districtus, supplicia quoque totius Collegii vota depromentis, ab Emo et Rmo dno cardinali vicario Basilio Pompilj commendatas et ab infrascripto cardinali sacrae Rituum Congregationi Pro-Praefecto relatas, sanctissimus Dominus noster Benedictus Papa XV peramanter excipiens, privilegium et usum insignium rochetti et palmatoriae eisdem parochis utriusque cleri, decreto diei 11 novembris proxime elapsi, singillatim concessum, ita declarare atque extendere dignatus est: I. Ipsi parochi, quoties legitime convocati, collegialiter sacris functionibus assistunt vel in processionibus incedunt, etiam coram Summo Pontefice et ubique, rochettum induere valent. II. Si aliqui tantum parochi pro munere suo conveniunt et sacris adstant, ex. gr. occasione sacrarum missionum, spiritualium exercitiorum et similium, rochettum deferre possunt. S. Congregatio Rituum 49 •III. Tandem singuli ex praedictis parochis propria insignia gestare queunt, quando ministerium parochiale exercent in suos parochianos extra respectivam paroeciam, ex. gr. ratione baptismi, matrimonii, exsequiarum et funerum. Verum ab his postremis Indultis II et III intelligi debent exclusa praedicta insignia semper in Basilicis patriarchalibus, atque etiam in ecclesiis filialibus, quando adest Capitulum patriarchalis Basilicae matricis. Praesenti decreto, de benigna eiusdem sanctissimi Domini nostri concessione, in perpetuum valituro ; cum dispensatione a quavis Apostolici Brevis expeditione. Contrariis non obstantibus quibuscumque, etiam speciali mentione dignis. Die 23 decembris 1914. SCIPIO CARD. TBCCHI, S. R. C. Pro-Praefectus. L. ffi S. f Petrus La Fontaine, Ep. Charystien., Secretarius. II MOLINEN. DECRETUM BEATIFICATIONIS ET CANONIZATIONIS SERVAE DEI LUDOVIGAE TERESIAE DE MONT AIGN A C DE CHAUVANCE, FUNDATRICIS PIAE UNIONIS OBLATARUM A SACRO CORDE IESU. In Normanniae civitate, cui nomen « Le-Havre-de-Grâce », dioecesis Rothomagensis, die 14 maii 1820, ortum duxit Ludovica Teresia de Montaignac der Chauvance e legitimis clarisque genere parentibus Amato et Anna de Ruffin. Ludovicae de Ruffin eius amitae instituenda tradita, brevi virtutibus et bonis artibus profecit, et, post amitae obitum, in civitate Montis Lucii, dioecesis Molinensis, stabile et fixum domicilium habuit. Ad decorem domus Dei et sacrarum suppellectilium nitorem servandum et promovendum, praesertim in ecclesiis pauperibus, speciale opus institui voluit. Anno 1852, in domo a se conducta suaeque familiae aedibus contigua, quasdam pauperes orphanas colligendas curavit, fertile semen ad gignendum procreandum Orphanotrophium successive auctum et constitutum, cuius in sacello Opus ab Adoratione Reparatrice constituit, quo singulis feriis quintis piae feminae sanctissimum Eucharistiae sacramentum, ab hora octava matutina ad quartam vespertinam ACTA, TOI. V I I , n. 2. — 22-1-915. * 50 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale publice expositum, alternis vicibus adorarent. Ampliata deinceps ipsius Orphanotrophii domo et novo exstructo sacello in honorem S. Cordis inibi Pia Unio Oblatarum S. Cordis Iesu erecta est cum primis regulis auctoritate Ordinaria approbatis die 21 decembris 1874. Vertente anno 1879, etiam « Parva schola pueri Iesu » ad ecclesiasticas vocationes excolendas, a Dei famula originem habuit. Quum vero Pia Unio Oblatarum S. Cordis Iesu in dies increscens floreret in variis Galliae dioecesibus, anno 1880 a Capitulo generali, die 17 maii, ad totius Instituti regimen serva Dei electa et praeposita fuit. Quod munus, etsi corpore infirma ac debilis, usque ad obitum tamen exercuit. Ipsum porro Institutum ab Apostolica Sede die 4 octobris 1881 decreto laudibus cohonestatur^ demum anno 1895, decimo ab obitu suae fundatricis, definitivam approbationem obtinuit. Interea Ludovica Teresia, diutinis saevisque doloribus tentata et ad extrema deducta, quum sacramentis morientium refecta esset, inter sodales et filias, pietatis suae sensus effundens erga sacratissimum Cor iesu et Deiparam Virginem, tandem ex corporis vinculo soluta piam animam exhalavit, die 27 iunii anni 1885, non sine opinione sanctitatis. Hinc factum est ut Inquisitiones Ordinariae in ecclesiastica Curia Molinensi super fama sanctitatis vitae adornatae sint. Hisce autem absolutis et Romam ad sacram Rituum Congregationem delatis, quum, servato iuris ordine, omnia in promptu essent ad Causae introducendae discussionem, instante R. P. D. Raphaele Maria Virili, episcopo tit. Troadensi, ipsius causae Postulatore, attentisque litteris postulatoriis tum ex augustis Imperatorum et Regum familiis, tum ex Emis S. R. E. Patribus Cardinalibus, necnon ex Rmis Archiepiscopis et Episcopis, Capitulis, Praepositis Ordinum seu Congregationum aliisque personis ecclesiastica vel civili dignitate praestantibus, Emus ac Rmus dominus cardinalis Vincentius Vannutelli, episcopus Praenestinus, eiusdem.Causae Ponens seu Relator, in Ordinariis sacrorum Rituum Congregationis Comitiis subsignata die ad Vaticanum coadunatis, sequens dubium discutiendum proposuit: An signanda sit Commissio introductionis Causae in casu et ad effectum de quo agitur ? Et Emi ac Rmi Patres sacris tuendis Ritibus praepositi, post relationem ipsius Emi Ponentis, audito verbo et scripto R. P. D. Alexandro Verde, sanctae Fidei promotore, omnibus accurate perpensis, rescribendum censuerunt: Affirmative seu Signandam esse Commissionem, si Sanctissimo placuerit. Die 15 decembris 1914. Quibus omnibus sanctissimo Domino nostro Benedicto Papae XV per infrascriptum Cardinalem sacrae Rituum Congregationi Pro-Praefectum relatis, Sanctitas Sua rescriptum eiusdem sacri Consilii ratum habens, propria manu signare dignata est Commissionem introductionis S. Congregatio Rituum 5t Causae servae Dei Ludovicae Teresiae de Montaignac de Chauvance, fundatricis Piae Unionis Oblatarum a sacro Corde Iesu, die 23 eisdem mense et anno. SCIPIO CARD. TECCHÎ, S. R. C. Pro-Praefectus* L. © S. f Petrus La Fontaine, Ep. Charystien, Secretarius. SACRA ROMANA ROTA i VICARIATUS APOSTOLICI SUECIAE NULLITATIS MATRIMONII (HOOG-LAND-WAERN) Pio PP. X feliciter regnante, Pontificatus Dominationis suae anno undecimo, die 19 mensis augusti 1914, RR. PP. DD. Aloisius Sincero, Ponens, Iosephus Mori, et Fridericus Cattani, Auditores de turno, in causa Vicariatus Apostolici Sueciae - Nullitatis matrimonii, in sede appellationis promotae a defensore vinculi in curia vicariatus apostolici inter Mariam Hoogland, actricem appellatam, repraesentatam per legitimum procuratorem ex officio advocatum Felicem Gualandi, et reum conventum Leonardum Waern, interveniente et disceptante in causa defensore matrimonii ex officio apud H. S. T. sequentem definitivam tulerunt sententiam. Maria Hoogiand, 24 annis circiter nata et lutheranae sectae addicta, Amstelodami in Hollandia die 14 augusti 1902 matrimonium coram civili magistratu contraxit cum Leonardo Waern qui et ipse lutheranae sectae erat addictus. Cum sponsi nec ratione personae, nec ratione loci lege tridentina tenerentur, matrimonium ex parte formae uti validum est profecto retinendum. Sponsa cum viro suo cohabitavit usque ad mensem decembris 1908: quo ex tempore ex exortis dissidiis et ex interrupta cohabitatione mulier sollicita fuit obtinere civile divortium, cuius sententia prodiit anno 1912. Cum vero Maria exoptaret novas nuptias cum quodam viro catholico Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale conciliare, suum matrimonium nullitatis accusavit ex capite defectus consensus apud Curiam vicariatus apostolici Sueciae, in quam regionem sese iam sponsi in antecessum contulerant; eo quod, ut ipsa actrix in libello iudici ecclesiastico oblato declaraverat, Leonardus Waern hac de causa eam in matrimonium duxit ut ipsam uti sociam haberet, quae in recipiendis domi personis officia honoris bene impleret, et proinde ipsam numquam habuisse intentionem cum eo vitam coniugalem agendi. Curia vicariatus die 21 iunii 1913 protulit sententiam favorabilem actrici, seu declaravit nullitatem accusati matrimonii, licet edisseruerit non satis constare de eius inconsummatione, sub quo aspectu etiam causa fuerat pertractata. Appellante vinculi defensore causa diiudicanda venit apud nostrum tribunal, ad quod pro resolutione remissa fuit a Congregatione super disciplina Sacramentorum ; et disceptationi proponitur sub consueta dubitandi formula : An constet de nullitate matrimonii in casu. In iure. Obiectum formale essentiale matrimonii est ius coeundi mutuum cum relativa obligatione, exclusivum et perpetuum et per se ordinatum ad prolem generandam et postea educandam (Card. Gasparri, de matr., n. 7). Item finis primarius matrimonii est procreatio et proinde educatio prolis: mutuum vero adiutorium et solamen et alia eiusdem generis officia non sunt nisi finis secundarius matrimonii (Gasparri, ibid., n. 9). Sunt ergo unitas et indissolubilitas proprietates essentiales matrimonii, unitatem theologi appellare solent bonum fidei: indissolubilitatem vero bonum sacramenti (Gasparri, ibid., n. 10). Quare si quis in contrahendo matrimonio intentione seria, positiva et praevalenti excluderet obiectum formale essentiale matrimonii, profecto non verum et validum sed irritum matrimonium iniret. Ad rem citatus card. Gasparri, n. 919: « Si contrahens habet quidem intentionem « contrahendi matrimonium, sed simul habet intentionem explicitam ac « positivam sese non obligandi aliquo modo, scilicet non vult tradere « acceptare, sed sua intentione excludit vel limitat eius ordinationem « ad prolem, vel perpetuitatem vel unitatem, dicens non interpretative « tantum sed positive in mente sua : " Volo contrahere matrimonium, « sed nolo tradere alteri parti ius perpetuum et exclusivum „ non est « dubium hunc contrahentem in genere peccare ; et insuper matrimonium « est prorsus irritum ex defectu consensus. Nam cum ius sit relativum « obligationi, si pars mente sua excludit aut limitat obligationem matri« monialem, eo ipso excludit aut limitat matrimoniale ius et ideo deficit S. Romana, Rota 53 « consensus et matrimonium ». Confer etiam De Lugo, de Sacram, in gen., dis. 8, sect. 8. Hoc etiam rediret, si contrahentes vel saltem unus ex hisce conditionem vel intentionem poneret contra proprietates essentiales matrimonii (S. C. Inquis., 20 maii 1754 et 22 iulii 1840). Quae conditiones indicantur a Gregorio IX in cap. 7, tit. 5, de condit, adpositis. (Confer Gasparri, 1. c, n. 1000). Verum circa conditiones adversantes tribus bonis matrimonii sedulo perpendenda sunt quae habet Sánchez, de matrim., lib. 2, dis. 29, n. 11: « Contrahentem matrimonium debere saltem impli« cite intendere bonum sacramenti, quod evenit quando non habet inten« tionem contrariam, non tamen esse opus ut implicite intendat alia « duo matrimonii bona : quare si haberet animum etiam corde retentum « adversum bono sacramenti, quia scilicet intenderet non contrahere « matrimonium nisi ad tempus, non esset verum matrimonium, si tamen « haberet intentionem adversam aliis duobus bonis matrimonii, corde « solo retentam nec in pactum deductam, valeret utique, ut si intenderet « vitare prolem et habitam non educare, debitum negare et adulteran « Haec sententia videtur expresse D. Thomae, 4 dist. 31, est. 3 in cor« pore et D. Bonaventurae ibi art. 1, 9, 3 ubi haec dicit: " Sine bono « sacramenti numquam est sacramentum, at potest esse sine fide et « prole, non tamen esset matrimonium, si in consensu exprimeretur « aliquid contrarium fidei et proli „; ecce qualiter tantum intentionem « contrariam bono fidei et prolis dicunt annullare matrimonium, quando « deducitur in pactum ». Hisce in iure revocatis principiis, ad factum quod attinet Patres Domini, perlustratis actis processus, retinuerunt in casu matrimonium esse nullum renunciandum oh defectum necessariae intentionis seu maritalis consensus. t)e intentione siquidem qua contrahentes matrimonium coram civili magistratu iniverunt, Maria actrix haec testatur: « Ante matrimo« nium convenit inter nos, si unus ex nobis vellet divortium efficere ab « altero contrahente, hic divortio consentiret ». Rogata autem a iudice curnam religiosum, iuxta ritum lutheranum, matrimonium non celebraverint, respondit: « Contenti eramus modo ineundi matrimonii civilis, < quia pro conventione inter nos facta putabamus ritum religiosum a « se alienum sive indecens videri », aliis verbis hoc matrimonium contractum est non cum vera intentione matrimoniali, seu cum animo se perpetuo obligandi, sed tantum ad servandam convenientiam coram civili societate, ut eadem actrix in dato responso declaravit « matrimonium « civile contraximus propter convenientiam », et a iudice interpellata Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 54 quid id significaret, respondit: « Propter convenientiam, ut nimirum « coram lege civili et secundum existimationem hominum tamquam « coniuges consideraremur ». Cum actricis depositione concordat etiam viri testimonium ita se habens: « Ego Leonardus Waern hisce declaro: « I quod cum matrimonium civile cum Maria Hoogland inirem, non « habui intentionem veram pro tota vita valens matrimonium cum ea « contrahere, sed unice hac de causa hoc matrimonium inivi, ut sociam «haberem, quae domi honoris officia erga alios bene implere posset; « 2° quod ei dixi eam esse dimissuram, si ipsa propter pulchritudinem « non iam mihi placeret ». Neque dicatur in casu limitationem consensus appositam a coniugibus provenisse ab erronea persuasione quam ipsi habebant, utpote sectae protestanticae addicti, de solubilitate matrimonii: nam in proposita specie non solum de simplici errore sermo est, sed recurrit positivus voluntatis actus excludens perpetuitatem et indissolubilitatem vinculi per matrimonium contracti, quod est de se sufficiens ad illud irritandum iuxta causam in Nicien. - Nullitatis Matrimonii, die 24 ianuarii 1911, coram Many et Neo-Eboracen. - Nullitatis Matrimonii, 1 martii 1913 coram Cattani. Ait enim card. De Lugo: « In casu simplicis erroris habetur « unicus ac sufficiens voluntatis actus, in casu autem intentionis sese « non obligandi habentur duo actus voluntatis, sese mutuo destruentes, « unde illic adest consensus matrimonialis, hic non adest ». Tgitur ex coniugum declaratione matrimonium uti nullum est habendum, et haec declaratio in themate uti sufficiens posset retineri iuxta ea quae tradit Sánchez, lib. cit., dis. 4, n. 1, quia exulat collusionis periculum, nam ut testatur Vicarius apostolicus ex ea vir nullum habet emolumentum, et tantum actrix fuit sollicita de obtinendo civili divortio. Sed Patres Domini expenderunt praefatam declarationem roborari ex aliis testimoniis. Sane actricis mater, in curia Harlemensi rite excussa, ad iudicis rogationem « Num Leonardus Waern sibi revera declaraverit « se filiam ipsius Mariam hac una de causa in matrimonium ducere « velle, ut mulierem sicuti sociam haberet, quae in recipiendis domi « personis officia honoris bene impleret, nec nullo modo intentionem « habere vitam maritalem cum ea agere? » respondit: « Ita, hanc inten« tionem ante matrimonium mihi aperuit ». Accedunt testimonia fratris maioris natu actricis illiusque uxoris, qui propositae quaestioni « An « Leonardus Waern ante matrimonium dixerit ad testes, non esse suam « intentionem verum pro tota vita valens matrimonium cum Maria « Hoogland inire? » responderunt: « Hoc dixit nobis et addidit ». Cum igitur simulatus consensus initi matrimonii nedum ex coniugum depoo S. Romana Rota 55 sitione sed ex tribus aliis testimoniis septimae manus comprobetur, et cum iuxta Dominicum effatum: «In ore duorum vel trium testium stet « omne verbum », utroque iure (leg. Ubi numerus testium ff. de test., cap. In omni negotio extr. de test, et cap. Licet, eod. tit.) habeatur plena probatio, merito Patres Domini senserunt in casu matrimonii nullitatem sufficienter in probatis exstare; eo vel magis quia in aperto aderat simulationis causa, nempe conservatio socialis convenientiae, ne secus vir appareret concubinarius, cui malo in occursum ivit matrimonii simulacro seu simulatione matrimonii civilis apud magistratum. Neque demum asseri potest nullitatem matrimonii sanatam fuisse per mutuam renovationem consensus durante coniugum cohabitatione ab anno 1902 usque ad annum 1908: nam coniuges, super hoc interpellati, hanc renovationem omnino denegarunt. Ita Leonardus Waern haec deposuit: « Ego toto tempore, quo cum Maria Hoogland convixi, num« quam habui intentionem verum pro tota vita valens matrimonium cum « ea inire ». Cui testimonio congruit actricis sequens: « Neque ego, neque « Leonardus Waern umquam significavimus unus ad alterum, quod nos « vellemus considerare nos tamquam coniuges». Coniugum assertionibus fidem adiiciunt testes tum in concordi praedicatione quod illi sint fide digni, tum in referendis iis quae attinent ad eorumdem coniugalem vitam. Rogati enim « An post convixerint coniuges in mutua caritate « et concordia », haec edixerunt responsa: frater actricis maior et ipsius uxor, qui nonnisi de tempore habitationis Amstelodami testari poterant, responderunt : « Quanto tempore domicilium habebant in Hollandia, « numquam sermo esse poterat de mutua caritate ». Frater actricis minor, qui testari poterat de toto tempore cohabitationis coniugum respondit: «Non convixerunt in mutua caritate et concordia». Testis consanguinitate secundi gradus reo convento coniunctus, qui cognovit eum a pueritia, respondit: « Coniuges toto tempore (scilicet ab anno 1906 « quo cognitionem uxoris fecit) semper satis indifferenter seu negligenter « inter sese erant. Post mensem decembris 1908 pax omnino turbata «considerari debet». Uxor huius testis respondit: « Secundum meam « existimationem hi coniuges unus erga alterum non tales sensus habe« bant, qualibus coniuges uniti esse debent ». Hae depositiones sufficientia praebent indicia de ñon facta a coniugibus revocatione prioris intentionis, quae ceteroquin perseverare praesumitur quoadusque contrarium non demonstretur. Neque Patres Domini ullum pondus tribuere censuerunt facto quod vir noluit sub iuramento affirmare quod inter ipsos durante cohabitatione copula non intercesserit. Nam actrix, super hoc a iudice inter- 56 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale rogata, respondit : « Tentavit (Leonardus Waern) una vel altera vice in « statu magis vel minus inebriato ut copulam mecum haberet; sed ego, « iuramenti mei memor, affirmo hoc non esse factum »: et actrix in ulteteriori depositione rationem reddit repulsae, quia sciebat eumdem esse morbo venereo affectum: quod confirmatur ab eiusdem actricis matre, quae ita testata est: « Tempore postremo (Maria) mihi narravit se num« quam commercium carnale cum Leonardo Waern habuisse. Ille quidem « plures habebat dulcineas ». Ceterum etiamsi haec copula intercessisset, ex animo fornicano fuisset consummata et non intentione maritali, quam semper vir in suis depositionibus exclusit. Quibus omnibus in facto et in iure perpensis, Christi nomine invocato, Nos infrascripti Auditores, pro tribunali sedentes et solum Deum prae oculis habentes, confirmata in hoc puncto sententia vicariatus apostolici Sueciensis, declaramus, decernimus, et definitive sententiamus Constare de nullitate matrimonii inter Mariam Hoogland et Leonardum Waern, seu proposito dubio respondemus: Affirmative. Ita pronunciamus, mandantes Ordinariis locorum et ministris tribunalium ad quos spectat, ut exsecutioni mandent hanc sententiam, et adversus reluctantes procedant ad normas sacrorum canonum, et praesertim cap. S, sess. XXV, de reform., Concilii Tridentini, iis adhibitis exsecutivis et coercitivis mediis, quae magis efficacia et opportuna pro rerum adiunctis exstitura sunt. Romae, in sede Tribunalis S. R. Rotae, die 19 augusti 1914. Aloisius Sincero, Ponens. I. Mori. F. Cattani. L.-8S. Ex Cancellaria S. R. Rotae, 7 novembris 1914. Sac. Tancredes Tani, Notarius. A. Romana Rota 57 II CAUSAE ACTAE SUB SECRETO In S. R. Rota, anno 1914, a mense aprili ad mensem decembrem, actae sunt sub secreto sequentes causae, quarum definitiva sententia editur tantum in parte dispositiva: I. NULLITATIS MATRIMONII ex cap. metus et affinitatis ex copula illicita. Proposito dubio: An constet de nullitate matrimonii in casu, RR. PP. DD. S. Many, Ponens, P. Heiner et I. Prior, Auditores de turno, die 6 aprilis, respondendum censuerunt: Negative ex utroque capite. Adversus sententiam interposita est appellatio. II. NULLITATIS MATRIMONII ex cap. impotentiae ex parte viri. Proposito dubio: An constet de nullitate matrimonii in casu, RR. PP. DD. A. Perathoner, I. Alberti, Auditores de turno, et P. Rossetti, Ponens, die 16 maii respondendum censuerunt : Consulendum Ssmo pro dispensatione a rato et non consummato. III. IURISDICTIONIS PAROCHIALIS. Proposito dubio: An sententia Rotalis diei 11 februarii 1912 confirmanda vel infirmanda sit in casu, RR. PP. DD. S. Many, Ponens, F. Heiner et I. Prior, Auditores de turno, die 27 iunii respondendum censuerunt: Sententiam Rotalem diei 11 februarii 1913 infirmandam esse. IV. NULLITATIS MATRIMONII ex cap. impotentiae ex parte viri. Proposito dubio: An constet de nullitate matrimonii in casu, RR. PP. DD. I. Prior, Ponens, A. Sincero et I. Mori, Auditores de turno, die 6 iulii, respondendum censuerunt: Affirmative. V. NULLITATIS MATRIMONII ex cap. clandestinitatis. Proposito dubio: An constet de nullitate matrimonii in casu, RR. PP. D>D. I. Prior, Ponens, A. Sincero et Í. Mori, Auditores de turno, diei 11 iulii, respondendum censuerunt : Affirmative. VI. DAMNORUM. Proposito dubio : An sententia Rotalis diei 30 martii 1914 sit confirmanda vel infirmanda in casu, RR. PP. DD. Sebastianeiii Decanus, Ponens, P. Rossetti et R. Chimenti, Auditores de turno, die 22 augusti, respondendum censuerunt: Sententiam Rotalem diei 30 martii 1914 esse confirmandam. VII. NULLITATIS MATRIMONII ex cap. simulationis consensus. Proposito dubio : An sententia Rotalis diei 28 ianuarii 1914 sit confirmanda vel infirmanda in casu, RR. PP. DD. F. Heiner, Ponens, I. Prior et A. Sincero, 58 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Auditores de turno, die 28 novembris, respondendum censuerunt: Sententiam Rotalem esse infirmandum, seu Non constare de nullitate matrimonii in casu. Adversus sententiam interposita est appellatio. VIII. SOLUTIONIS. Propositis dubiis: 1) An et quaenam summa N. propria vel debeatur a Capitulo vel apud Curiam sit deposita;^) An quae et a quo damnorum refectio debeatur, etc. RR. PP. DD. I. Mori, Ponens, F. Cattani et A. Perathoner, Auditores de turno, die 7 decembris, respondendum censuerunt : 1) Ad primum ex deductis deberi a Capitulo summam libell.... in reliquis negative, 2) Ad secundum negative. Ex Cancellaria, 14 ianuarii 1915. Sac. T. Tani, Notarius. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre si è degnato di nominare : 14 gennaio 1915. — L'Emo signor cardinale Filippo- Giustini, Protettore della Congregazione delle Suore del Ssmo Sacramento, che hanno la casa madre a Valence-sur-Rhône. 19 gennaio. — L'Emo signor cardinale Gennaro Granito Pignatelli di Beimonte, Protettore delle Suore della sacra Famiglia. — Il medesimo Erno signor cardinale, Direttore perpetuo della venerabile Arciconfraternita degli amanti di Gesù e Maria al Calvario. — L'Eflio signor cardinale Filippo Giustini, Protettore della Congregazione dei Fratelli della Carità. 20 gennaio. — Mons. Carlo Perosi, reggente della Penitenzieria Apostolica, Consultore della suprema sacra Congregazione del S. Offizio. Diarium Romanae Curiae 59 MAGGIORDOMATO DI SUA SANTITÀ NOMINE Con Biglietti di S. E. Rma Mons. Maggiordomo, il Santo Padre si è degnato di nominare: Camerieri Segreti soprannumerari di S. S.: 9 — — — — — 10 — — 12 — — — — — — 18 — — — — — — — 21 23 — — 26 — 30 — novembre 1914. — Mons. Guido de Gentili, della diocesi di Trento. Mons. Lodovico Ecchelli, della medesima diocesi. Mons. Luigi Sartori, della medesima diocesi. Mons. Luigi Brugnolli, della medesima diocesi. Mons. Edoardo Endrici, della medesima diocesi. Mons. Giuseppe Niglutsch, della medesima diocesi. novembre. — Mons. Giovanni Bottio, della diocesi di Treviso. Mons. Luigi Brusattin, della medesima diocesi. Mons. Alessandro da Re, della medesima diocesi. novembre. — Mons. Matteo Cvetko, della diocesi di. Segna. Mons. Giovanni Vidas, della medesima diocesi. Mons. Francesco Lorbeck, della medesima diocesi. Mons. Carlo Smokvina, della medesima diocesi. Mons. Giovanni Starcëvié, della medesima diocesi. Mons. Giuseppe Franöiskövie, della medesima diocesi. Mons. Antonio Loncarié, della medesima diocesi. novembre. — Mons. Geysa Csothi, della diocesi di Veszprimia. Mons. Stefano Hanauer, della medesima diocesi. Mons. Ladislao Szántó, della medesima diocesi. Mons. Giuseppe Lukcsics, della medesima diocesi. Mons. Giuseppe Vida, della medesima diocesi. Mons. Vittorio Radványi, della medesima diocesi. Mons. Giuseppe Pályi, della medesima diocesi. Mons. Bernardo Marenco, della diocesi di Fossano. novembre. — Mons. Giovanni Pasquazi, della diocesi di Palestrina. novembre. — Mons. Matteo Polonijo, della diocesi di Veglia. Mons. Ferdinando Fischer, del vicariato apostolico di Sassonia. Mons. Ansgario Manfroni, del medesimo vicariato apostolica. novembre. — Mons. Melchiorre Formaglio, della diocesi di Padova. Mons. Ansgaro Borsiczky, della diocesi di Giavarino. novembre. — Mons. Tommaso Buholzer, della dioc. di Basilea e Lugano. Mons. Giulio Müller, della diocesi di Münster. 60 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 30 novembre 1914. — Mons. Vincenzo Schembri, della diocesi di Malta. 4 dicembre. — Mons. Antonio Iadanza, della diocesi di Télese o Cerreto. — Mons. Adolfo Leone, della medesima diocesi. — Mons. Giovanni Battista Cheso, della diocesi di Parma. — Mons. Alessio Usënicnik, della diocesi di Lubiana. — Mons. Antonio Zupanciö, della medesima diocesi. — Mons. Tommaso Zupan, della medesima diocesi. 5 dicembre. — Mons. Lorenzo Perosi, di Roma. — Mons. Domenico Gobetto, dell'archidiocesi di Torino. — Mons. Gaetano Vitali, della diocesi di Comacchio. — Mons. Giuseppe Ronza, dell'archidiocesi di Vercelli.' 7 dicembre. — Mons. Bernardo Giuseppe Eras, della diocesi di Bois-le-Duc. — Mons. Gian Luigi Barge, della diocesi di Como. — Mons. Giuseppe Carughi, della medesima diocesi. — Mons. Giuseppe Cattaneo, della medesima diocesi. — Mons. Giov. Battista Gianera, della medesima diocesi. — Mons. Tommaso Verga, della medesima diocesi. — Mons. Giuseppe Sandalgian, del patriarcato Armeno di Cilicia. — Mons. Tommaso Novella, dell'archidiocesi di Vercelli. — Mons. Michele Fernicola, dell'archidiocesi di Conzä. — Mons. Raffaele Acocella, della medesima archidiocesi. — Mons. Antonio Cestone, della medesima archidiocesi. — Mons. Gelsomino Onesti, della diocesi di Campagna. — Mons. Lorentino Magnanini, della diocesi di Arezzo. — Mons. Agostino Mucci, della diocesi di Arezzo. 10 dicembre. — Mons. Paolo Müller Simonis, della diocesi di Strasburgo. — Mons. Giovanni de Marcy, della diocesi di'Loreto. — Mons. Domenico Muriana, dell'archidiocesi di Torino. — Mons. Leopoldo Capitani, di Roma. — Mons. Giuseppe Vincenzi, della diocesi di Como. — Mons. Angelo Fongoli, della diocesi di Foligno. 12 dicembre. — Mons. Giovanni Ferro, del patriarcato di Venezia. 13 dicembre. — Mons. Alfonso Greco, di Roma. 14 dicembre. — Mons. Giovanni Andreucci, della diocesi di Spoleto. 16 dicembre. — Mons. Ferdinando Sandorffy, della diocesi di Alba Reale. — Mons. Pietro Scarponi, della diocesi di Macerata. — Mons. Paolo Pimpinella, della diocesi di Gaeta. — Mons. Giovanni Antonio Peretti, della diocesi di Novara. — Mons. Luigi Pattaroni, della medesima diocesi. — Mons. Ubaldo Mannucci, di Roma. — Mons. Giovanni Lucca. 21 dicembre. — Mons. Pietro Trucco, della diocesi di Fossano. 22 dicembre. — Mons. Giuseppe Pierleoni, della diocesi di Norcia. Diarium Romana« Cwiat 61 22 dicembre 1914. — Mons. Andrea Damen, della diocesi di Bois-le-Duc. — Mons. Luigi Chiodin, del patriarcato di Venezia. — Mons. Enrico Benedetti, di Roma. — Mons. Giorgio Terzibascian, del patriarcato di Costantinopoli. — Mons. Andrea Alessandrian, del medesimo patriarcato. — Mons. Antonio Leonardi, della diocesi di Trento. — Mons. Giuseppe Luigi Delaney, della diocesi di Albany. 23 dicembre. — Mons. Cesare Mambretti, dell'archidiocesi di Milano. — Mons. Alessandro Marchi, della medesima archidiocesi. 25 dicembre. — Mons. Francesco Rossi Stockalper, di Roma. — Mons. Giovanni Battista Ogno Serra, di Roma. — Mons. Enrico Gasparri, di Roma. — Mons. Giuseppe Bruno, di Rpma. — Mons. Raffaele Todini, della diocesi di Veroli. — Mons. Clemente Micara, di Roma. — Mons. Francesco Marchetti Selva ggiani, di Roma. — Mons. Emanuele de Sarzana, di Roma. — Mons. Giambattista Federico Vallega, di Roma. — Mons. Filippo Cortesi, di Roma. — Mons. Benedetto Aloisi Masella, di Roma. — Mons. Alessendro Solari, di Roma. — Mons. Giuseppe Apap Bologna, di Roma. 13 gennaio 1915. — Mons. Luigi Vason, del patriarcato di Venezia. — Mons. Enrico Carusi, di Roma. 15 gennaio. — Mons. Sigismondo Gyömörey, della diocesi di Cinque Chiese. — Mons. Francesco Virag, della medesima diocesi. — Mons. Dionisio Mosonyi, della medesima diocesi. — Mons. Vincenzo Maria Aceves, dell'archidiocesi di Guadalajara. 18 gennaio. — Mons. Pietro Bonnilli, dell'archidiocesi di Spoleto. 19 gennaio. — Mons. Enrico Veijs, della diocesi di Ruremonda. — Mons. Adolfo áelbiky, della diocesi di Leitmeritz. — Mons. Nazzareno Cignitti, della diocesi di Subiaco. — Mons. Romolo Molaroni, della diocesi di Pesaro. — Mons. Roberto Bracci, della medesima diocesi. — Mons. Achille Garletti, della medesima diocesi. . Camerieri d'onore m abito paonazzo di S. S. : 7 18 — — — — novembre 1914. — Mons. Giovanni Peiffer, dell' archidiocesi di Colonia. novembre. — Mons. Paolo Csucsay, della diocesi di Veszprimia. Mons. Ludovico Ludovici, dell'archidiocesi di Camerino. Mons. Giulio Chauffât, della diocesi di Losanna e Ginevra. Mons. Emidio Tagnozzi, della diocesi di S. Miniato. Mons. Luigi Morelli, dell'archidiocesi di Brindisi. 6& ' Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 21 novembre 1914. — Mons. Andrea Kriston, dell'archidiocesi difAgria. 23 novembre. — Mons. Aureliano Schiavone, della diocesi di Larino. — Mons. Rocco Stuparich, della diocesi di Veglia. — Mons. Giuseppe Körmendy, della diocesi di Veszprimia. — Mons. Antonio Léránuth, della medesima diocesi. — Mons. Giuseppe Bontz, della medesima diocesi. — Mons. Stefano Fa ter, della medesima diocesi. 25 novembre. — Mons. Calogero Licata, di Roma. 26 novembre. — Mons. Paolo Gladich, della diocesi di Giavarino. — Mons. Stefano Paar, della medesima diocesi. 30 novembre. — Mons. Giuseppe Arnoldo Doebeli, della diocesi di Basilea e Lugano. — Mons. Enrico Ludovico Keiser, della medesima diocesi. — Mons. Alberto Meyenberg, della medesima diocesi. — Mons. Ludovico Rocco Schmid lin, della diocesi di Basilea e Lugano. — Mons. Francesco de Segesser, della medesima diocesi. — Mons. Eugenio Folletête, della medesima diocesi. — Mons. Emilio Nünlist, della medesima diocesi. — Mons. Giovanni Carosi, della diocesi di Chiusi e Pienza. — Mons. Anacleto Cristofori, della diocesi di Città della Pieve. 4 dicembre — Mons. Michele Arko, della diocesi di Lubiana. — Mons. Francesco Dovgan, della medesima diocesi. — Mons. Eugenio Lampe, della medesima diocesi. 5 dicembre. — Mons. Antonio Relia, di Roma. 7 dicembre. — Mons. Stefano Piccinelli, della diocesi di Como. — Mons. Alfredo Miotti, della medesima diocesi. — Mons. Nicola La Mattina, della diocesi di Campagna. 9 dicembre. — Mons. Giuseppe Antonelli, di Roma. — Mons. Carlo Scifoni, di Roma. — Mons. Aristide Gasparri, di Roma. 10 dicembre. — Mons. Giuseppe Hoptaetter, della diocesi di S. Ippolito. • 16 dicembre. — Mons. Carlo Cesca. — Mons. Oreste Compagnucci, di Roma. — Mons. Felice Fortina, dèlia diocesi di Novara. — Mons. Francesco Mazzarella, della diocesi di Alife. — Mons. Lauro Ferrari, della diocesi di Tortona. 22 dicembre. — Mons. Antonio Kobliha, dell'archidiocesi di Olmütz. — Mons. Giuseppe Svoboba, dell'archidiocesi di Brunn. — Mons. Giovanni Battista Donato, della diocesi di Padova. — Mons. Giovanni Miskgiem, del patriarcato di Costantinopoli. — Mons. Felice Bevilacqua,, di Roma. — Mons. Erminio Jasoni, di Roma. 25 dicembre. — Mons. Francesco Stoppa Guioni, della diocesi di Albano. Diarium Romanae Curiae 63 25 dicembre 1914. — Mons. Pietro Biagioli, di Roma. — Mons. Francesco Cesarini, di Roma. — Mons. Giuseppe Temofonte, di Roma. — Mons. Antonio Simoni, di Roma. — Mons. Lorenzo Schioppa, di Roma. 11 gennaio 1915. — Mons. Adolfo Massimo Gómez de Faria, del patriarcato di Lisbona. — Mons. Gioacchino De Gesus Gomes, del medesimo patriarcato. — Mons. Giovanni Chinaglia, della diocesi di Adria. — Mons. Nicola Rocco, segretario di nunziatura. 19 gennaio. — Mons. Alfredo Gori, dell'archidiocesi di Lucca. Camerieri d'onore extra Urbem di S. S.: 9 novembre 1914. — Mons. Gioacchino Bazzanella, della diocesi di Trento. — Mons. Luigi Rabenser, della medesima diocesi. 18 novembre. — Mons. Giorgio Simon, della diocesi di Veszprimia. — Mons. Agostino De Razza, della diocesi di Ugento. 5 dicembre. — Mons. Francesco Paolo Grassi, della diocesi di Tricarico. 16 dicembre. — Mons. Emilio Schmitz, di Roma. Camerieri Segreti di Spada e Cappa soprannumerari di S. S. : 10 novembre 1914. — Il sig. Antonio Bottero, della diocesi di Treviso. 12 novembre. — Il sig. conte Carlo Alberto Joctean, dell'archidiocesi di Torino. — Il sig. Augusto Leone Kenny, dell'archidiocesi di Melbourne. 18 novembre. — Il sig. Tommaso Grattan Esmonde. 21 novembre. — Il sig. conte Ignazio Sangiust, dell' archid, di Cagliari. — Il sig. conte Giacomo Masolini, dell'archidiocesi di Bologna. — Il sig. conte Salvatore de Ciutiis, dell'archidiocesi di Napoli. 23 novembre. — Il sig. barone Adolfo de Schönberg-Thammenhain, di Dresda. — Il sig. Alessandro de Pereira, di Dresda. 2 dicembre. — 11 sig. conte Gabriele Edoardo Espierre, della diocesi di Lugano. 10 dicembre. — Il sig. Francesco Sardi dei baroni di Rivisondoli, della diocesi di Sulmona. — Il sig. Carlo Savigny, della diocesi di Fulda. — Il sig. Luigi Carbery Ritchie, dell'archidiocesi di Filadelfia. 12 dicembre. — Il sig. barone Cristiano de Berckheim, dell'archidiocesi di Friburgo. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 64 16 dicembre 1914. — II sig. Edoardo Agius, dell'archidiocesi di Westminster. — Il sig. Carlo Guglielmo Clifford, della diocesi di Shrewsbury. 22 dicembre. — Il sig. Carlo Giacomo Scott Spedding, dell' archidiocesi di Westminster. — Il sig. Leonardo Lindsay, della medesima archidiocesi. — Il sig. conte Marino Saluzzi di Carigliano, dell'archidiocesi di Napoli. 9 gennaio 1915. — Il sig. Martino Bernardini, dell'archidiocesi di Lucca. 19 gennaio. — 11 sig. conte Paolo Dinet, della diocesi di Moulins. — Il sig. conte Giuseppe Carlo Moore, dell'archidiocesi di Westminster., Camerieri oV onore di Spada e Cappa soprannumerari di S. S. : 5 dicembre 1914. — Il sig. Livio Carimini, di Roma. 16 dicembre. — Il sig. Giacomo Salvatori, di Roma. 22 dicembre. — Il sig. Carlo Bronzuoli, dell'archidiocesi di Firenze. Cappellani Segreti d'onore di S. S.: ' ' 7 18 — 23 7 9 10 22 19 novembre 1914. — Mons. Casimiro Monti, della diocesi di Ischia. novembre. — Mons. Antonio Strausz, della diocesi di Veszprimia. Mons. Lodovico Vegele, della medesima diocesi. novembre. — Mons. Francesco Luttor, della medesima diocesi. dicembre. — Mons. Pietro Majolani, della diocesi di Como. dicembre. — Mons. Domenico Facchini, di Roma. dicembre. — Mons. Pietro Tosti, della diocesi di Foligno. dicembre. — Mons. Bartolomeo Clementini, del patriarcato di Venezia. gennaio 1915. — Mons. Armando Cavallini, dell'archidiocesi di Pisa. Annus VII - Vol. VII Die 8 Februarii 1915 Num. 3 ACTA APOSTOLICAE "SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE SUPREMA S. CONGREGATIO S. OFFICII (SECTIO DE INDULGENTIIS) I DECRETUM ORATIO PRO PACE A SSMO D. N. PROPOSITA INDULGENTIA CCC DIERUM DITATUR. Die 21 ianuarii 1915 Ssmus D. N. D. Benedictus div. prov. Pp.-XV, in audientia R. P. D. Adsessori S. O. impertita, benigne concedere dignatus est, ut fideles, corde saltem contrito recitantes orationem per decretum d. d. 10 ianuarii 1915, ad pacem implorandam in praesenti acerbissimo Nationum conflictu, a Sanctitate Sua propositam, indulgentiam trecentorum dierum, defunctis quoque applicabilem, quoties id egerint, consequi valeant. Praesenti perdurantibus memoratis rerum adiunctis valituro. Contrariis quibuscumque non obstantibus. R. CARD. MERRY DEL VAL, Secretarius. L. © S. f Donatus, Archiep. Ephesin., Adsessor. ACTA, v o l . VII, n. 3. — 8-2-915. 5 66 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II DECRETUM TRIBUITUR ALTARIS PRIVILEGIUM PRO MISSIS CELEBRATIS IN SUFFRAGIUM EORUM QUI, PRAESENTI BELLO PEREMPTI, IN PURGATORIO DETINENTUR. Die 28 ianuarii 1915 Ssmus D. N. D. Benedictus div. prov. Pp. XV, ardenti iugiter caritatis studio permotus erga eos, qui, vita functi, iustas, luunt poenas in Purgatorio degentes, in audientia R. P. D. Adsessori S. Officii impertita, benigne concedere dignatus est, ut Missae omnes, quas a quocumque sacerdote in suffragium animarum illorum, qui in praesenti exitiali bello ceciderunt et cadent, celebrari contigerit, ita illis suffragari possint, ac si in altari privilegiato celebratae fuissent. Praesenti hoc decurrente anno valituro, absque ulla Brevis expeditione. Contrariis quibuscumque non obstantibus. R. CARD. MERRY DEL VAL, Secretarius. L. ffi S. f Donatus, Archiep. Ephesinus, Adsessor. III DECRETUM DEROGATUR A QUADAM CLAUSULA IN FAVOREM SACERDOTUM PIA OBIECTA BENEDICENDUM TEMPORE BELLI. Die 4 februarii 1915 Ssmus D. N. D. Benedictus div. prov. Pp. XV, in audientia R. P. D. Adsessori S. Officii impertita, benigne indulsit, ut sacerdotes quilibet, sive saeculares sive regulares, qui ab apostolica Sede, directe aut indirecte, facultatem obtinuerunt pia obiecta benedicendi cum indulgentiarum applicatione, et s. ministerium exercent apud milites nationum, hoc tempore, bello contendentium, vel quomodolibet inter eos versantur, non teneantur clausula quae apponi solet: « de consensu Ordinarii loci « in quo facultas exercetur ». Praesenti valituro hac eadem rerum conditione perdurante. Contrariis quibuscumque non obstantibus. R. CARD. MERRY DEL VAL, Secretarius. L. © S. f Donatus, Archiep. Ephesinus, Adsessor» S. Congregatio Concilii 67 S. CONGREGATIO CONCILII FOSSANEN. MEDIAE ANNATAE Die 12 decembris 1914. Species facti. Quidam sacerdos anno 1913 provisus de canonicatu et praebenda, per Apostolicas Bullas, in ecclesia cathedrali Fossanensi, solvere recusavit mediam - quae dicitur - annatam sacristiae eiusdem ecclesiae. Quum vero eidem opponeretur a ceteris canonicis praeceptum, in statutis capitularibus explicite contentum, de dimidia annata « quae a quolibet proviso in effectu « absque exceptione, intra biennium canonico thesaurario Capituli tradetur, « in ecclesiae usus unice convertenda iuxta praescriptum a Benedicto XIII in « sua Const. Pius et misericors, die 28 aprilis 1725 edita », praefatus canonicus provocavit ad verba ipsa Constitutionis Benedicti XIII, in qua dicitur « tenean« tur solvere et respective deponere mediam annatam pro fabrica ecclesiae... « dummodo [beneficia] collationis, institutionis et provisionis S. Sedis minime « exsistant »; quibus verbis casum comprehendi, in quo ipse versabatur, canonicus asserebat. Hoc autem argumentum adeo cogens visum est duobus aliis capitularibus qui pariter de beneficio provisi fuerant per Bullas Apostolicas, ut hi, praefato canonico adstipulantes, përsolutam iampridem dimidiam annatam quasi per condictionem indebiti sibi restitui postularent. Ad quem effectum in concione capitulari die 12 augusti 1913 habita, praelecta Constitutione ipsa, proposuerunt ut Capitulum decerneret « di riconoscere la tassativa disposi« zione della Bolla Pius et misericors con la quale vengono completamente « esentati dal pagamento della suddetta mezza annata gli investiti con Bolle « Pontifìcie ». Sed Capitulum per longe maiorem suffragiorum numerum (octo ex undecim) huiusmodi propositionem reiecit ; quamobrem tres praefati canonici recursum interposuerunt ad hanc S. Congregationem. Synopsis disceptationis. Praecipuum argumentum iuridicum, quo innititur petitio recurrentium, suppeditatur a perspicuis Benedictinae Constitutionis supra citatis verbis. Est enim ipsa Constitutio, in qua, iuxta capitularia statuta quae pariter citata sunt, fundatur ius percipiendi dimidiam annatam; in ea vero explicite excipiuntur ab huius praestationis onere provisi per Apostolicas Bullas. Cuius exceptionis causae et rationes (quamvis hae supervacanee in aperta legis significatione quaeruntur) absque difficultate ostendi possunt; 68 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nempe, reverentia debita S. Sedi, quae beneficia sua liberalitate collata, oneris cuiusvis impositione imminui non patitur; item soluta pro Bullarum expeditione Apostolicis officiis summa, quae, aut, ex S. Sedis intentione locum tenere censetur praestationis in aliis casibus faciendae pro fabrica, aut certo non est aggravanda alterius praestationis cumulatione. Vicissim, praecipuum, quo petitio recurrentium excludi videtur, est tricenaria et amplius consuetudo, in Capitulo Fossanen. vigens, et in statutis capitularibus explicite firmata qua omnes novi canonici, absque ulla exceptione ad solvendam infra biennium a capta possessione dimidiam annatam tenentur; de qua re quilibet provisus iuramentum specificum etiam edere debet in hac forma : « de observandis statutis ac laudabilibus consuetudinibus huius « Rmi Capituli, nec non de solvenda dimidia, ut aiunt, annata eiusdem eccle« siae sacrario, ut moris est, intra biennium » ; quod iuramentum praefati tres recurrentes iam emiserunt. Haec quidem consuetudo, in primis, multo antiquior ostenditur ipsa Constitutione Benedictina, quae edita fuit anno 1725. Etenim, in regestis anni 1562 consignata invenitur « obligatio D. Guidi praepositi de solvendo 28 scutorum « (sic) auri Capitulo pro grano ab ipso recepto ex fructibus primi anni prae« bendae »; quin immo anno 1570 mentio iam fit « di certi statuti e lunga «consuetudine di applicare i frutti del primo anno alia Chiesa»; nec alia immutatio in re facta est, nisi quae iubebatur per Const. Durum nimis, S. Pii V, 13 iun. 1570, ut videlicet inde ab anno 1570 non iam fructus integri anni ut antea, sed tantum dimidia ipsorum pars Ecclesiae sacristiae solveretur; quod observatum in posterum semper constat, etiam in fundatione aliorum canonicatuum in eadem ecclesia (a. 1622 et deinceps). Fatentibus enim iis quoque tribus canonicis, qui causam provocarunt, nemo unus, sive per episcopales, sive per Apostolicas Bullas provisus fuisset, ab hac solutione umquam exemptus fuit nisi ob peculiaria merita et liberalità tes in fabricam ecclesiae iam conlatas; quod ipsum nonnisi ter accidit, praevia explicita capitulari deliberatione et accedente episcopi consensu. Ex actis autem constat, ab anno 1725 quo Constitutio Benedictina prodiit, ex 138 canonicis 76 per Bullas Apostolicas pro visos fuisse, qui omnes et singuli dimidiam annatam de more solverunt. Hac ipsa de causa, quod nimirum consuetudo, de qua agitur multo antiquior sit Constitutione Benedictina, effectum videtur ut ipsa solutio dimidiae annatae, in cathedrali Fossanen., minime sequatur ceteras praefatae legis regulas et praescriptiones : verbi gratia, excluduntur a computatione fructus incerti, quos e contrario Constitutio inclusos vult; solutio autem non urget nisi intra biennium, secus ac praescribitur in laudata Constitutione, etc. Hisce attentis, summa controversiae, mmo tota causa, huc redire videtur : utrum mediae annatae solvendae praescriptum, possit vel sola consuetudine sustineri eaque moderari, etiam post Constitutionem Benedictinam, an potius, post hanc latam, unice ad eius formam s t redigendum. S. Congregatio Concilii 69 Si enim primum sumatur, tunc, quum consuetudo in casu non excipiat sed immo positive comprehendat etiam pro visos per Apostolicas Bullas, decernendum erit et hos ad consuetam praestationem teneri ; si alterum, quum clara verba Constitutionis provisos per Apostolicas Bullas ad hoc onus sustinendum non obligent, standum erit pro libertate. At vero ex narratis quoque elucet, quod ceteroquin plurimis aliis testimoniis comprobatur, ius circa mediam annatam solvendam ortum nonnullis in locis esse ex consuetudine, quam decreta episcoporum et Pontificiae constitutiones (v. g. Durum nimis, s. Pii V, 13 iun. 1570; Ecclesiae Catholicae, Innoc. XII, a. 1695) approbarunt et moderarunt: cfr. quoque Conc. Trident., cap. 14, sess. 24, de Ref. Quum tamen, tempore Benedicti XIII, in Italia quoque et insulis adiacentibus complures- reperirentur ecclesiae in quibus consuetudo laudabilis haec nondum invecta erat, idem Summus Pontifex sua Constitutione Pius et misericors d. 28 aprilis 1725 hanc obligationem dimidiae «annatae solvendae cunctis ecclesiis praefatarum ditionum praecepit, statutis pro iisdem ad rem opportunis normis, inter quas et illa invenitur, ut eximerentur ab onere provisi per Bullas Apostolicas. Hanc vero indolem suae Constitutionis, editae quasi ad supplendam, non ad supplantandam consuetudinarii iuris in hac re utilitatem, idem Pontifex non obscure innuit hisce verbis: « Tenean« tur solvere et respective deponere mediam annatam pro fabrica ecclesiae... « dummodo... aut etiam legitima non vigeret consuetudo solvendi vel dimit« tendi fructus sex mensium, aut similem non tamen minorem ratam favore « fabricae vel sacristiae; utroque enim in casu, pro fabrica praedicta nihil « solvendum aut deponendum erit ». Quibus imo verbis colligi posse videtur vocabulum «mediae annatae » unice reservari praestationi quae ex hac Constitutione sortiatur originem, et eius adamussim normas sequatur. Difficultas autem quae exoriri dicitur ex verbis in statutis capitularibus anni 1886 contentis, ubi de dimidia annata sermo est « iuxta praescriptum a « Benedicto XIII in sua Constitutione Pius et misericors » nullius momenti videtur: non modo quia haec verba in cunctis antiquioribus Statutis, v. g. anni 1838, desiderantur; sed etiam quia in suo contextu nihil aliud exponunt quam usum faciendum de fructibus mediae annatae perceptae; integra enim citata verba ita sonant : « Excepta dimidia parte fructuum primi « anni quae a quolibet proviso in effectu absque exceptione intra biennium « canonico thesaurario tradetur, in ecclesiae usus unice convertenda iuxta « praescriptum a Benedicto XIII in sua Constitutione, etc » ; consonant igitur hisce magis perspicuis verbis synodi dioecesanae anni 1882 (in qua statuta revisa fuerunt), ubi legitur : « Si quae vero ex reditibus ecclesiae superavit, sive « ex proventibus eleemosynarum, sive ex iure percipiendi mediae annatae,... « prae oculis habenda est Constitutio Pius et misericors Benedicti- XIII in « qua praescribitur modus quo superflua erogari debent », etc. Demum minime praetereunda sunt argumenta quae ad minus opportunitatem imponendi, in casu, etiam provisis de beneficio per Apostolicas Bullas 70 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale onus consuetae praestationis demonstrant. Nimirum in praefata cathedrali Fossanensi canonici ordinario nihil praeterea conferunt pro expensis fabricae - nobilis illa quidem et perantiqua - supellectilis, sacrificalem, etc. : quas omnes expensas sustinet sacristia, in hunc usum erogando quidquid iure dimidiae annatae accipit. Quin immo, in obitu cuiusvis canonici, quodcumque funeris emolumentum relaxât sacristia, cuius etiam impensa cera suppeditat a , Missa praesente cadavere et septima die cantatur; quod privilegium tamquam compensatio existimatur persolutae semel dimidiae annatae. Porro, quum in plenariis comitiis diei 12 decembris 1914 quaestio solvenda proposita esset sub hac rogandi formula: « An canonici ecclesiae cathe« dralis Fossanen., de beneficio provisi per Apostolicas Bullas, eximantur ab « onere solvendi dimidiam annatam in casu », Eoli Patres, reformato dubio ut sequitur: « A n canonici ecclesiae cathedralis Fossanen., de beneficio provisi « per Apostolicas Bullas, eximantur ab onere solvendi consuetam praestatio« nem in casu », respondendum censuerunt: « Negative ». Quam resolutionem Ssñms Dnus noster Benedictus div. prov. Pp. XV approbavit. O. GIORGI, Secretarius. NOMINATIO Brevi apostolico nominatus est: 13 ianuarii 1915. — Vicarius apostolicus de Loango in Oongo^jjallico, et episcopus titularis ecclesiae Obbensis, R. P. Leo Girod, congregationis Sancti Spiritus et Immaculati Cordis B. M. V. alumnus. S. Congregatio Rituum 71 SACRA CONGREGATIO RITUUM ROMANA DUBIA A sacra Rituum Congregatione sequentium dubiorum solutio reverenter expostulata fuit ; nimirum : i. Si Festum Circumcisionis D. N. I. C. sit titulare alicuius Ecclesiae vel Instituti et recolendum sub ritu duplici primae classis cum octava, diebus % 3 et 4 ianuarii in quibus fit de die infra octavam cum secunda oratione de simplici; et die 7 ianuarii in qua agitur de secunda die infra octavam Epiphaniae cum commemoratione de octava Circumcisionis, quaenam erit tertia oratio dicenda in Missa? II. Rituale Romanum, edit. typ., tit. IV, cap. II, ubi describitur ordo administrandi sacram communionem communicandis tam extra missam quam ante vel post ipsam, atque etiam intra Missam, ad n. 11 haec habet: « Sacerdos porrigit communicandis Eucharistiam incipiens a mini« stris altaris, si velint communicare ». Item in decreto n. 1074, Galliarum, 13 iulii 1658, in proposito dubio: « An in communione intra missam « prius ministrandum sit Ssmum Eucharistiae sacramentum ministro « missae inservienti quam monialibus vel ceteris ibidem praesentibus?» S. R. C. responderi mandavit: « In casu praedicto ministrum sacrificii « non ratione praeeminentiae, sed ministerii, praeferendum esse ceteris « quamvis dignioribus ». Unde quaeritur: « An vox minister altaris vel sacrificii in his et « similibus documentis S. R. C. restringenda sit exclusive ad ministros « iam in ordinibus minoribus constitutos vel saltem tonsuratos, an « potius voce ministri intelligendi sint omnes quicumque seu laici seu « clerici qui missae inserviunt? ». Et sacra eadem Congregatio, audito specialis Commissionis suffragio, omnibus sedulo perpensis, enunciatis quaestionibus ita respondendum censuit: Ad I. In casu, tertia oratio erit de Spiritu Sancto. Ad II. Nomine ministri altaris vel sacrificii missae venit quilibet clericus vel laicus, missae ad altare inserviens, qui praeferendus est ceteris in distributione sacrae Synaxeos ; cauto tamen, ut laico inservienti prae- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ferantur clerici, et clericis minoris ordinis alii in maiori ordine constituti, aut personae quae superiori polleant dignitate liturgice attendenda per se (uti regum) vel per accidens (uti sponsorum in missa pro benedicendis nuptiis). Atque ita rescripsit ac declaravit. Die 30 ianuarii 1915. SCIPIO CARD. TECCHI, S. R. C. Pro-Praefectus. f Petrus La Fontaine, Ep. Charystien., Secretarius. DECLARATIO DE ABSOLUTIONE IMPERTIENDA MILITIBUS AD PRAELIUM VOCATIS Proposito huic sacrae Poenitentiariae dubio: « An liceat milites ad praelium vocatos, antequam ad sacram Com« munionem admittantur, absolvere generali formula, seu communi abso« lutione, sine praecedente confessione, quando tantus est eorum nume« rus, ut singuli audiri nequeant, doloris actu debite emisso ? » eadem sacra Poenitentiaria, mature consideratis expositis, benigne sic annuente sanctissimo Domino nostro Benedicto Papa XV, respondendum esse censuit : « Affirmative. Nihil vero obstare quominus sic absoluti in praefatis « adiunctis ad sacram Eucharistiam suscipiendam admittantur. Ne omit« tant vero cappellani militum, data opportunitate, eos docere absolu« tionem sic impertiendam non esse profuturam, nisi rite dispositi fue« rint, iisdemque obligationem manere integram confessionem suo « tempore peragendi, si periculum evaserint ». v. Contrariis quibuscumque non obstantibus. Datum Romae in sacra Poenitentiaria, die 6 februarii 1915. Carolus Perosi, S. P. Regens. Iosephus Palica, S. P. Secretarius. S. Romana Rota 73 SACRA ROMANA ROTA i LONDONEN. DISMEMBRATIONIS Pio Papa X feliciter regnante, Pontificatus Dominationis Suae anno duodecimo, die 5 augusti 1914, BR. PP. DD. Iosephus Mori, Ponens, Fridericus Cattani et Antonius Perathoner, Auditores de turno, in causa Londonen. - Dismembrationis inter Lucianum A. Beaudoin parochum B. M. Virginis du Lac, actorem repraesentatum per legitimum procuratorem advocatum Vincentium Sacconi, et advocatum Angelum D'Alessandri, uti adhaerentem fisco, interveniente et disceptante Promotore Iustitiae pro legis tutela, sequentem tulerunt definitivam sententiam. Sacerdos Lucianus A. Beaudoin anno 1891 obtinuit quasi paroeciam seu missionem erectam usque ab anno 1884 in ecclesia B. M. Virgini du Lac dicata prope oppidum Walker ville nuncupatum, et multipliciter suum pastoralem zelum explicuit in vasto eius territorio sive scholis catholicis instituendis, sive ecclesiam paroecialem anno 1907 incendio absumptam reaedificando, sive alia pia opera perficiendo. Cum fidelium numerus de die in diem succresceret et praesertim cum intra paroeciae limites brevi mechanicae officinae vulgo di acciaieria et aliae id genus statuendae plures aliunde operarios essent advocaturae, rmus actualis antistes dioecesis Londonensis in Ontarii provincia Canadensi, Michael Fallón, de cura et propagatione catholicae religionis valde sollicitus, consilium inire coepit dividendi missionem seu paroeciam eo vel magis quia non pauci catholici praefati oppidi repetitis vicibus fundationem in ipso ecclesiae vel scholae expostulaverant. Quare antistes Fallón, audito coetu praesbyterorum consultorum dioecesis, ob defectum capituli cathedralis in illis regionibus, eiusque obtento unanimi suffragio et omissa interpellatione parochi Beaudoin, quem missionis suae divisioni iam probe noverat contrarium, die 2 ianuarii 1912, sequens dismembrationis decretum edidit: « Un nombre de « requêts ont été reçues de la part des habitants de Walkerville, deman« dant une nouvelle paroisse. L'utilité des fidèles et le bien de la reli- 74 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale « « « « « « « « gion font qu'il est opportun maintenant de prendre une action decisive. Donc le soussigné Evêque de London, par les présentes constitue la municipalité de Walkerville en paroisse séparée et distincte sous le titre et patronage de sainte Anne mère de la sainte Vierge Marie. Il nomme comme pasteur de la paroisse de sainte Anne le rév. H. N. Robert... et par les présentes lettres confère au rév. Robert les devoirs et les droits du curé et le charge de l'organisation de la nouvelle paroisse ». Contra huiusmodi decretum, utpote laesivum suorum iurium, parochus Beaudoin appellationem interposuit apud Delegatum Apostolicum, qui uteris diei 18 ianuarii 1912 respondit rem subiiciendam esse iudicio S. Sedis: et apud Hanc proinde parochus opportuno recursu suas querelas detulit. Ssmus vero benigno rescripto diei 27 aprilis eiusdem anni dignatus est causae tractationem et resolutionem committere H. S. Tribunali Rotali, constito prius quod res esset iudiciali ritu absolvenda: quae praeiudicialis quaestio, auditis partibus, ab infrascriptis Auditoribus resoluta fuit turno diei 12 novembris anni praefati. Causa nunc, omnibus de iure absolutis, ventilanda proponitur in merito sub sequentibus dubiis de concordia partium concinnatis: I. An constet de legitima dismembratione in casu. II. An et quomodo ecclesiae matrici eiusque rectori sit providendum. In iure. Pro iuridico conceptu efformando in praesenti quaestione Patres Domini adverterunt operae pretium esse nonnulla recolere et praemittere quae. respiciunt sive divisionem paroeciarum in genere seu quae verae sunt paroeciae, sive divisionem missionum quae potius ad instar paroeciarum sunt et quae proinde subditur specialibus dispositionibus. Quoad primum paroeciarum dismembratio regitur a cap. 3 Ad audientiam, de eccles, aedificandis ita innovato et firmato a Conc. Trid., sess. 21, cap. 4, De ref.: « In iis locis in quibus ob locorum distantiam «sive difficultatem parochiani'sine magno incommodo ad percipienda « sacramenta et divina officia audienda accedere non possunt, novas « paroecias, etiam invitis rectoribus, iuxta formam Const. Alexandri III « Ad audientiam, constituere possint (episcopi). Illis autem sacerdotibus, « qui de novo erunt ecclesiis noviter erectis praeficiendo competens assi« gnetur portio arbitrio episcopi ex fructibus ad ecclesiam matricem « quomodocumque pertinentibus, et, si necesse fuerit, compellere possit « populum ea subministrare, quae sufficiant ad vitam dictorum susten« tandam ». Unde in primis ad dismembrationem requiritur legitima causa, quae iuxta citatum textum consistit vel in distantia locorum vel S. Romana Rota 75 difficultate itineris ad percipienda sacramenta. Sed hodie aliae dantur causae et non statur amplius strictae et absolutae necessitati ex mutatis populorum moribus et auctis periculis depravationis, sed maxime attenditur specialis fidelium utilitas. Cfr. causas Bobien. diei 4 martii 1911 et Sedunen. diei 2 aprilis 1912 agitatas et solutas in H. S. Tribunali Rotali {Acta Apost. Sedis, vol. 3, p. 202, vol. 4, p. 450). Ulterius requiritur (ut ex relata Sedunen. I. c. § Citatio) consensus capituli cathedralis et citatio et auditio rectoris ecclesiae seu paroeciae dismembrandae et aliorum quorum interest: sed prima solemnitas est de substantia actus sub poena nullitatis, non ita vero secunda, quae omitti potest quando adest legitima dismembrationis causa, et rector vel alii interesse habentes ^rationabiliter sese eidem opponunt. Tertio constare debet de congruae constitutione pro novo parocho et de assignatione finium noviter erectae paroeciae. Tandem iterum notandum et sedulo expendendum novum criterium recentiori aevo inductum circa dismembrationem paroeciarum quod in alias relata Sedunen. ita enunciatur: « Hodiedum dismembrationem facilius admitti et non amplius « considerari ut olim tamquam remedium extremum, ad quod recurren« dum non est, quoties curae animarum v. g. per vicarium provideri « possit. Ratio huius mitioris praxis est, quia hodie depravati mores « incautae iuventutis, massonicae sectae quae veluti lupi rapaces fu« runt ut Christi gregem dévorent, nisi necessitatem absolutam, saltem « utilitatem portendunt evidentem multiplicandi pastores. Intra populi « pastores autem veros parochos esse praeferendus vicariis nemo est « qui non videat »; conferri etiam potest adducta Bobien. 1. c. § Hanc benigniorem. Hucusque prolata Tridentina lex eiusque applicatio congruit quando agitur de dismembrandis veris paroeciis. Sed alia via proceditur quando res est de dividendis missionibus, quae non sunt verae paroeciae sed habentur ad instar seu quasi paroeciae. Pro his viget ius particulare inductum a Constitutione Pontificia Bomanos Pontifices data anno 1887, quae fuit decreto S. Congregationis Concilii sub die 14 martii 1911 extensa ad universas Canadensis dominii provincias, in quo sita est dioecesis Londonensis. Hac Constitutione sequentia caventur: « Ad divi« sionem missionis simplicis ea iuris solemnia transferenda non sunt, « quae super dismembratione paroeciarum fuerunt constituta: eo vel « magis, quod propter missionum indolem et peculiares circumstantias « numero plures ac leviores causae occurrere possunt, quae istarum « divisionem suadeant, quam quae iure definitae sunt, ut paroeciarum « fit divisio. Neve quis urgeat similitudinem, quam utraeque inter se 76 « « « « « « « « « « « « « « Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiali habent: cum enim obligatio solemnia iuris peragendi libertatem agendi coerceat, ad similes causas non est protrahenda. Silentibus itaque super hac re generalibus ecclesiae legibus, necesse est ut concilii provincialis Westmonasteriensis valeat auctoritas, cuius hoc est decretum: " Non obstante rectoris missionarii deputatione, licebit episcopo de consilio capituli, intra limites missionis cui praeponitur, novas ecclesias condere ac portionem districtus eis attribuere, si necessitas aut utilitas populi fidelis id requirat,,». Deinde Constitutio ita concludit: bicere episcopis missiones dividere servata forma S. Conc. Trid. quoad missiones quae sunt vere et proprie dictae paroeciae: quoad reliquas vero ad formam synodi I provincialis Westmonasteriensis. Quo melius autem missioni, quae dividenda sit, eiusque ministris prospiciatur, volumus ac praecipimus, ut sententia quoque rectoris exquiratur, quod iam accepimus laudabiliter esse in more positum ». Ex allegato textu facile apparet quantum adsit discrimen inter divisionem verae paroeciae et simplicis missionis nedum quoad modum eam perficiendi sed etiam quoad causas. Dum enim in verae paroeciae dismembratione iuxta Concilium Trid. causae canonicae taxative designatae sunt, quamvis ab earum rigore, ut superius visum fuit, ultimis temporibus sit recessum, tamen aliter est incedendum quando negotium est de causis ad divisionem simplicis missionis necessariis, quae numerosiores et levioris momenti esse possunt, quod ceteroquin ipse parochus Beaudoin suo recursu admittit: « Ad causas quod attinet, non « requiruntur illae causae, quae in decretali Ad audientiam et in cap. IV. « Sess. 21. Conc. Trid. De Beform, exponuntur ». Secundo in praeallegato textu sermo fit de praeventiva exquisitione sententiae rectoris: hanc exquisitionem esse necessariam de praecepto nemo inficias ibit. At nullimode est de substantia actus seu praescribitur sub poena nullitatis, tum quia asseritur necessaria non ad esse sed ad melius esse, tum quia neque ea substantialis est iuxta citatam. Sedunen. quando ad dismemb r a r l a s veras paroecias proceditur. Quare ex iustis motivis omitti potest interpellatio rectoris missionis dividendae, quin tamen actus divisionis seu dismembrationis missionis de nullitate carpi possit. Tertia demum differentia est quoad dotem: in dismembratione verae paroeciae constare debet de certa et determinata congrua favore novi parochi, at in divisione simplicis missionis alia res est. Harum rectores substentahtur a spontaneis fidelium oblationibus, inde exsulat beneficii conceptus et reditus determinati assignari nequeunt. Hinc congrua est natura sua fluctuans et incerta, cum ea pendeat a maiori vel minori fidelium subsidio. S. lio mana Nota 77 In facto. Hisce praemissis principiis, nunc relate ad primum dubium inspiciendum est, utrum peracta -dismembratio in casu dici possit legitima tum quoad formam tum quoad causas. Utrumque negat defensor sacerdotis Beaudoin sed iniuria. Nam primo, coetus consultorum dioecesis in facienda dismembratione fuit auditus, uti ex opportuno constat documento: neque haec auditio irregularis censeri debet, prouti contendit idem defensor, eo quia praecedens non adfuit tractatus aut processus super necessitate vel utilitate divisionis: nam consultores, ut ex contextu allegati documenti seu verbalis sessionis diei 19 decembris 1911, optime fuerunt informati de statu quaestionis propositae a duobus ex iisdem nempe Brady et decano Mac Gee: « Fu dimostrato che Walkerville è una « municipalità separata con una popolazione di circa 4000 abitanti, avendo « una sezione di scuola cattolica e stimata, in vista di molte domande « fatte al vescovo per erigere, una parrocchia e per la convenienza dei « fedeli e per il bene della religione, questa risoluzione fu messa a voti « ed unanimemente accettata ». Advocatus defensor recurrentis ad hanc deliberationem impugnandam confugit ad auctoritatem canonistae Leurenii, requirentis in dismembrationibus paroeciarum praevium processum, qui in casu defuit. Sed perperam, quandoque allegata auctoritas sese refert ad dismembrationes faciendas iuxta formam Tridentinam, et insuper non erat necessaria ex informationibus aliunde haustis. Nec item ex adverso utiliter invocatur defectus solemnitatis, nempe non facta auditio rectoris missionis dismembrandam De hac solemnitate superius disceptatum fuit et conclusum eam non pertinere ad substantiam actus, praesertim ex iure speciali inducto quando agitur de simplici missione dividenda, et, in casu, eo vel magis hoc principium est applicandum, quia auditio sacerdotis Beaudoin nedum erat frustranea ob alias ab eo patefactum dissensum, sed etiam damnosa bono fidelium, uti episcopus Londonensis sequentibus testatur verbis : « Per quasi due « anni il sacerdote Beaudoin ha fatto del tutto per intrigare ed impedire « l'opera del suo vescovo, e nella sua parrocchia ed in altre parti della « diocesi di London. Avendo appreso che i fedeli di Walkerville ave« vano domandato al vescovo il permesso di costruire una chiesa o « cappella nel loro distretto, egli apertamente espresse la sua opposi« zione e dichiarò che la nuova chiesa non sarebbe mai costruita. Egli « andò di casa in casa sforzandosi di eccitare i fedeli e svisando i motivi « di coloro che erano per domandare maggiore efficace protezione contro « la loro fede ». Hisce rationibus episcopus et aliam addit, nempe sac. Beaudoin non fuisse interpellatum, ne probabilis ab eo pararetur obex definitivae acquisitioni nonnullorum fundorum pro nova paroecia, 78 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale super quibus iam a mense decembri 1911 ius optionis obtinuerat. Haec itaque expendentes Patres Domini retinuerunt factam dismembrationem, quoad formam, impeti non posse de nullitate. Sed maior in praesenti controversia concertatio versatur circa exsistentiam causarum pro decernenda dismembratione; quam exsistentiam promotor iustitiae una cum curiae patrono ei adhaerente admittit et defendit, dum e contra defensor sac. Beaudoin eam acriter negat. Advertendum ex ipsa Constitutione applicante in subiecta materia dispositionem concilii prov. Westmonasteriensis I has causas reduci ad necessitatem et utilitatem fidelium « licebit episcopo... novas ecclesias condere « ac portionem districtus iis attribuere, si necessitas aut utilitas populi « fidelis id requirat ». Sed in primis iterum recoli oportet hanc utilitatem vel necessitatem non esse expendendam eodem modulo quo fit, quando veri nominis paroeciae dividuntur, uti patet ex spiritu et tenore ipsius Constitutionis speciale ius pro missionibus regulandis efformantis. Hinc ea quae defensor parochi oggerit in suo facti et iuris restrictu N. 10, 11. et seqq. de distantia locorum, asperitate viarum, ad praesentem casum inopportune allegantur, cum potius respiciant dismembrationes faciendas iuxta Tridentinam legem. Secundo iudices de exsistentia causarum pro facienda divisione missionum sunt episcopi quos posuit Spiritus Sanctus regere Ecclesiam Dei seu dioeceses eis commissas et non rector missionis dismembrandae et multo minus fideles seu paroeciani: hoc item ex contextu Constitutionis supra allatae evidenter liquet, quae idcirco derogatum voluit iuris communis solemniis, retenta tantum auditione capituli cathedralis vel, hoc deficiente, coetus presbyterorum dioecesis. Ea vero quae defensor parochi disputât de episcopi nationalismo seu de praeferentia pro anglicam linguam loquentibus, in nullo pretio habenda esse censuerunt Patres Domini, cum ipse episcopus urgeat in clero cognitionem linguae gallicae, ut ex novissima eius relatione constat: « Io ho anche « emanata la legge che non promuoverò nessun soggetto di questa dio« cesi al suddiaconato, se non sia capace di udire le confessioni in fran« cese e fare almeno una piccola istruzione nella stessa lingua ». Eodem pariter calculo ducendas esse rati sunt protestationes nonnullorum parochianorum contra decretam divisionem, utpote originem probabilem trahentes a dissensu et resistentia parochi contra suum episcopum. Ex alia parte quod in casu plures et graves causae exstent pro sancienda facta divisione missionis S. Mariae du Lac, extra dubitationis aleam est positum. Prima causa sunt, tum iteratae preces Catholicorum incolarum oppidi Walkervilie novam paroeciam expetendum ab Ordi- S. Romana Rota 79 nario, tum sectio catholicae scholae, S. Eduardi nuncupatae, bene et utiliter in eodem oppido fungentis, quae religionis catholicae propagationem inter protestantes, maiorem communitatis partem constituentes, promovere potest. Unde novae paroeciae erectio opportuna et profìcua recognita fuit tum a coetu consultorum, tum ab episcopo, qui ita rem exponit : « La nuova parrocchia di Walkerville, fu fondata solamente dopo « le iterate domande della popolazione che la riguarda. La loro buona « volontà e generosità è troppo rara affinchè non vi si debba opporre. La « nuova parrocchia di Walkerville fu fondata dall'Ordinario della diocesi « di London soltanto dopo matura riflessione e con il consenso una« nime dei consultori. Questo atto fu eseguito per il desiderio di pro« teggere la fede dei cattolici e di estendere l'influenza della religione ». Neque obiiciatur hanc fidelium Walkervillensium circa fidem protectionem parili ratione obtineri potuisse per simplicis capeilae erectionem et vicarii deputationem : unusquisque enim probe noscit, quantum vicarii opera ab illa proprii pastoris discrepet. Altera ratio ad legitimandam factam divisionem est populi de die in diem augmentum in urbe Walkerville eiusque districtu, et proxima erectio plurium officinarum in eius vicinia, pro mecanicis in ferro et calybo structuris: id resultat nedum ex publicatione ephemeridum localium sed etiam ex pianta topographica exhibita novae et veteris paroeciae: haec opificia cum plures alienígenas operarios essent arcessura, factum est ut, post decretam divisionem missionis, in veteri parochia etiam novum oppidum ab auctoritate civili sit statutum seu municipium Ford (Ford City). Bonum itaque religionis et prudentia expostulabant, ut spiritualibus necessitatibus aucti populi opportuno tempore esset provisum, ne secus periculo perversionis praesertim operarii catholici essent expositi. Quare nedum episcopus, sed etiam duo rectores missionum finitimarum S. Alfonsi et Immaculatae Conceptionis, quae minus extensum territorium habent ac missio contermina B. M. V. du Lac, solliciti fuerunt de divisione peragenda, ut idem refert episcopus: « Posso aggiungere, che nello scorso mese di novembre 1912, a cagione « dell'aumento della popolazione in quel distretto i pastori delle due «parrocchie adiacenti a Sant'Anna Walkerville, e nostra Signora del «Lago, Sandwich East, mi hanno sottomesso la convenienza di dividere « le loro rispettive parrocchie di S. Alfonso ed Immacolata Concezione « e costruire nuove chiese per l'utilità della popolazione. In nessuna « di queste due parrocchie il territorio è così esteso come nella par« rocchia alla cui divisione il rev. Beaudoin si oppone ». Eoque magis facta divisio est rata habenda quia catholica episco- 80 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale palis corporatio iam fundum emit, soluto pretio, a quadam societate pro erectione novae ecclesiae et pro domo novi parochi, neque a contractu amplius recedere licet, ut idem episcopus observat: « Alcune pratiche « furono fatte che ora non possono essere revocate, cioè il terreno è « stato comprato, i progetti furono estesi ed i contratti firmati per la « nuova chiesa ». Ceterum ipse recurrens ßeaudoin facto et scriptis decretam suae missionis divisionem recognovit, eamdemque die 7 ianuarii 1912 e suggestu populo annuntiavit: quin imo apud Congregationem Consistorialem oblatus est libellus a nonnullis catholicis e comitatu d'Essez in quo adest nova missio S. Annae et aliae conterminae uti S. Alphonsi et Immaculatae Conceptionis: in eo libello petebatur: « Que « pour parer aux nécessités les plus pressantes une dizaine de prêtres « de langue et d'origine française soient admis immédiatement dans le « diocèse de London ou pour fonder de nouvelles paroisses ou pour « aider les curés Canadiens-Français, ou pour desservir leur compatrio« tes dans les paroisses mixtes où ils vivent avec les catholiques d'autre « origine ». Non itaque dici potest episcopum Fallón ductum fuisse ad novam erigendam paroeciam a spiritu nationalismi prout ex adverso praetenditur, sed ex vera necessitate pro bono animarum et incremento religionis. Neque id argui fas est ex facto quod episcopus novae missioni praefecerit non sacerdotem gallum sed potius anglum nempe sacerdotem Robert, nam ipse timens quod nonnulli fideles adhuc mallent ad veterem paroeciam accedere pro ministeriis paroecialibus accipiendis, per epistolam monuit praefatum rectorem ut hanc licentiam daret: « Il est bien « possible que pour une raison ou pour une autre, quelques catholiques « vivants dans les limites de la paroisse de Walkerville, désirent garder « leur affiliation à l'église de Notre-Dame du Lac, et faire là leurs « devoirs religieux: je suis sûr que vous ne trouverez pas difficulté de « vous en tenir loyalement à cette direction ». Verum, concessa ab episcopo Fallón facultas, quamvis eum purgat ab impacta nationalismi accusatione, a Patribus Dominis admitti et sanciri non potuit, utpote reprobata in cap. 13, sess. 24. Conc. Tridentini, iubentis unamquamque paroeciam suum determinatum territorium et-peculiarem pastorem habere. Inibi: « In iis civitatibus ac locis, ubi parochiales ecclesiae certos non habent « fines, nec earum rectores proprium populum quem regant sed pro« miscue sacramenta administrant, mandat S. Synodus episcopis, pro «tutiore animarum eis commissarum salute, ut distincto populo in « certas propriasque paroecias, unicuique suum perpetuum peculia« remque parochum assignent, qui eas cognoscere valeat et a quo licite 8. Romàna Rota « sacramenta suscipiant, aut alias utiliori modo, prout qualitas loci « exiget, provideat ». In citata saepius causa Sedunen. eadem libertas seu facultas ab episcopo concessa fuerat incolis pagi Biedermatten decreto diei 18 martii 1809 ad vitandas discordias: sed observatum fuit non posse cumulari iurisdictionem duorum parochorum in idem territorium, quia fines paroeciales debent esse certi et determinati. Unde inducta ab episcopo licentia et libertas fuit revocata et reiecta, salva tamen erectione novae paroeciae cum designatis limitibus. Altera quaestio contenta secundo dubio respicit indemnitatem ecclesiae matricis eiusque rectoris ex facta dismembratione. Damna vero in casu derivantur ex diminutione reditus seu oblationum illorum qui ad novam paroeciam transierunt: et hinc impotentia illius ad dimittendum aes alienum contractum sive pro readificatione ecclesiae sive pro constructione scholae S. Eduardi, quae ex facta dismembratione pertinet ad novam erectam paroeciam. Ad amovendam hanc in praxi aliquantisper implexam difficultatem Patres Domini prae oculis sequentia habuerunt principia. In primis adverterunt quod paroeciae dismembratio ex se ipsa aliquod damnum semper importat ecclesiae veteri seu matrici: sed discrimen est inter veras parochias, et ad instar seu missiones. In illis rectori matricis semper remanere debet sufficiens congrua pro eiusdem substentatione, in his rector alitur ex fidelium oblationibus, quae natura sua sunt variabiles. Secundo in onerum reparatione inter veterem et novam parochiam hoc aequitatis principium recipiendum esse duxerunt, quod ea distribuantur iuxta relativum commodum: oneri enim par esse debet commodum seu utilitas ut ipsa aequitas naturalis suadet, leg. secundum naturam ff. de reg. Iur. et cap. qui sentit eod. tit. in 6. card. Mantica de tac. et ambig. convent.: lib. % tit. 4, n. 82: ex invocata regula affirmativa nempe « qui sentit commodum etiam onus sentire debet » sequitur etiam inversa regula negativa, quod qui non sentit commodum, neque onus sentire debet, ut explicat Reiffenstuel in declaratione citatae regulae 55 in 6. Hoc statuto criterio, nunc expendendum est, quotum sit aes alienum quod gravat ecclesiam matricem B. M. V. du Lac in veteri paroecia, et quotum illud quod afficit scholam S. Eduardi, quae ex facta dismembratione adiudicata fuit novae paroeciae S. Annae erectae in oppido Walkerville. iam vero in summ, novissimo pro parocho, n. 1, haec habentur. « Nous... avons examiné consciencieusement, quelles étaient les « dettes de l'église de Notre-Dame du Lac (seu duos dies ante editum « dismembrationis decretum) et avons constaté, que la dette était de ACTA, v o l . VII, n. 3. - 8-2-915. 6 Acia Apostolicae Sedis - Oóniméntarium Officiate «dollars (seutatis) 27,477.42, dont 17,409 en argent emprunté de par« ticuliers sur billets promissoires de la corporation episcopale » : et cum hoc onus gravet ecclesiam parochialem matricis, quae est in commodum huius fidelium, hi ad ipsum reluendum et non alii obligantur. Ex alia parte debitum scholae S. Eduardi, ut ex cit. sum. n. 3, ascendit ad scutarorum 6350, et hoc gravabit novam paroeciam in cuius utilitatem vergit enunciata schola. Verum cum paroecia S. Mariae du Lac nonnullas expensas fecerit pro dicta schola et fructus dicti debiti persolvent uti ex cit. docum. n. 3, post factam paroeciae divisionem has iure merito cum factis expensis nunc pro medietate repetet parochus in summa dollar. 273,65. Quoad aes collatitium promissum pro reaedificatione ecclesiae matricis a fidelibus nunc ad novam paroeciam pertinentibus, et adhuc insolutum in residuali summa dollar. 510,31 iuxta doc. n. 11, in citat, summar., hoc afflciet corporationem episcopalem. Cum enim ipsi iam in parte pecuniam promissam veteri paroeciae contulerint, aequum non est ut post factam divisionem duplici contributione graventur seu erga novam et veterem paroeciam. Unde episcopus haec ait: «I parroc « chiani della nuova parrocchia hanno pagato la loro quota per provve« d ere la chiesa matrice. La chiesa matrice ha una chiesa, una casa « parrocchiale, un convento, due scuole cattoliche. La nuova parrocchia « solamente una scuola cattolica, eccetto ciò che è stato acquistato fin « dalla divisione, e di ciò i parrocchiani della nuova chiesa debbono « pagare ». Hinc Patres Dñi excipere non potuerunt querelas parochi Beaudoin prout ab ipso proponebantur, de nimia nempe diminutione redituum et de impossibilitate persolvendi aes alienum ecclesiae matricis ex facta divisione, ita ut ea sit revocanda. Hanc revocationem non probarunt, cum constet de legitimis dismembrationis causis, eaque rite fuerit peracta: potius statuerunt repartitionem aeris alieni inter veterem et novam paroeciam. Quoad vero indemnitatem ex imminutione redituum, observarunt quod si hi sunt imminuti etiam onera decreverunt et praesertim illud manutenendi scholam S. Eduardi, nec reditus reductio est talis, ut parochus Beaudoin ad egestatem redigatur, cum quinta vel ad summum quarta pars fidelium accesserit a matrice ad novam paroeciam, et populus utriusque paroeciae de die in diem augeatur per accessionem novarum familiarum catholicarum, uti ex attestationibus liquet relatis in summario additionali pro parocho: aliunde iterum est insinuandum quod in casu non agitur de vera paroecia, sed de simplici missione in qua ordinanda non adest obligatio servandi iuris solemnia, ut cavet supra relata Constitutio Romanos Pontifices. S. Romana Rota 83 Quibus omnibus in facto et in iure perpensis, Christi nomine invocato, Nos infrascripti Auditores, pro tribunali sedentes et solum Deum prae oculis habentes, decernimus, declaramus et definitive sententiamus Constare de legitima, dismembratione et locum esse indemnitati secundum tamen limites supra expositos, seu propositis dubiis respondemus: Ad I affirmative. Ad II affirmative iuxta modum prout in sententia : statuentes praeterea expensas inter partes esse compensatas. Ita pronunciamus, mandantes Ordinariis locorum et ministris tribunalium ad quos spectat, ut exsecutioni mandent hanc nostram definitivam sententiam, et adversus reluctantes procedant ad normam sacrorum canonum, et praesertim cap. 3, sess. XXV, De Beform. Concilii Tridentini, iis adhibitis exsequutivis et coercitivis mediis, quae magis efficacia et opportuna pro rerum adiunctis exstitura sunt. Romae, in sede Tribunalis S. R. Rotae, die 5 augusti 1914. Ioseph Mori, Ponens. Fridericus Cattani. Antonius Perathoner. L. © S. Ex Cancellaria, 21 augusti 1914. Sac. T. Tani, Notarius. II Citatio edictalis FLORENTINA NULLITATIS MATRIMONII (MARCHIO-BINI) Cum constet ex inquisitione in archiepiscopali curia Florentina peracta virum conventum Iosephum Marchiò reperiri non posse, infrascriptus S. R. Rotae Auditor, Ponens in hac causa, per praesens edictum, praefatum Iosephum Marchiò peremptorie citat ad comparendum sive per se, sive per procuratorem, in sede Tribunalis die 29 mensis martii, hora 11 cum dimidio, ad effectum ut subscribatur infrascriptum dubium necnon dies destinetur quo habebitur Turnus Rotalis pro causae de qua supra definitione; ulterius declarando, si non compareat, processum continuatum et terminatum iri in eius contumacia. 84 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale DUBIUM An constet de matrimonii nullitate in casu? Ordinarii locorum et quicumque fideles quibus notitia est de loco commorationis praefati Dñi Iosephi Marchiò curare debent, quatenus fieri possit, ut de hac citatione edictali moneatur. Datum Romae, die 1 februarii 1915. F. Heiner, Ponens. TRIBUNAL DE LA SACRÉE ROTE ROMAINE Citation par Edit FLORENTINA NULLITATIS MATRIMONII (MARCHIÒ-BINI) Gomme il résulte de plusieurs enquêtes faites dans la curie archiépiscopale de Florence, que le mari défendeur, Joseph Marchio, ne peut être trouvé, l'Auditeur de Rote soussigné, Ponent en cette cause, cite péremptoirement, par le présent édit, le même Joseph Marchio à comparaître personnellement ou par procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine le 29 mars prochain, à onze heures et demie, pour vouloir souscrire le doute ci-dessous rapporté, et fixer le jour de la proposition de la cause devant la Rote, déclarant en outre que, s'il ne comparaît pas, le procès canonique sera continué et terminé en sa contumace. DOUTE Conste-t-il de la nullité de mariage dans le cas présent? Les Ordinaires des lieux et les, fidèles qui auraient connaissance du lieu de la résidence du dit Mr Ioseph Marchio, doivent faire en sorte, dans la mesure du possible, qu'il soit averti de la présente citation. Donné à Rome, le 1 février 1915. e r F. Heiner, Ponens. Ex Cancellaria, 1 februarii 1915. L. j$f S. T. Tani, Notarius S, R. Rotae, Secretaria 85 Status SECRETARIA STATUS EPISTOLA AD IACOBUM CARD. M. CARD. CARD. N. FARLEY, O' CONNELL, CARD. VENDO GIBBONS, ARCHIEPISCOPUM BALTIMORBNSEM, AD IOANNEM NEO-EBORACENSEM ARCHIEPISCOPUM ARCHIEPISCOPUM, BOSTONIENSEM, BEG-IN,- Q U E B E C E N S E M A R C H I E P I S C O P U M , D E OPERE A SANCTA IESU ET AD GULIELMUM AD LUDOVICUM TUENDO AC PROMO- INFANTIA NUNCUPATO. Emo e Revmo Sig. Mio Ossmo, Monsignor de Teil, direttore generale dell'Opera della santa Infanzia, e Monsignor Tiberghien, di ritorno dagli Stati Uniti d'America e dal Canada, hanno riferito al Santo Padre che l'Eminenza Vostra e molti Vescovi Americani, ai quali essi hanno fatto visita nel recente loro viaggio, si sono mostrati sommamente propensi a favorire del loro efficace patrocinio l'Opera suddetta, in sommo grado benemerita dei fanciulli e dei giovanetti avvolti tuttora nelle tenebre del paganesimo. L'apprendere tale notizia è stato di grande conforto per Sua Santità, la Quale, continuando alla pia Istituzione quella paterna benevolenza di cui le fu largo il Suo immediato Predecessore di santa memoria, non ha omesso di manifestare il Suo vivo e formale desiderio che l'Associazione delia santa Infanzia si stabilisca in tutte le scuole ed in tutti i collegi degli Stati Uniti e del Canada, ravvisando tale Istituzione non soltanto giovevolissima per aiutare i Missionari a far conoscere Nostro Signore a tanti milioni di fanciulli e giovanetti pagani, ma anche utilissima per la sana e morale educazione della gioventù cattolica. Non potrebbe, tuttavia, un'Opera così vantaggiosa esercitare la sua salutare azione senza l'aiuto dei buoni; e poiché le attuali gravissime condizioni europee hanno fatto inaridire quella fonte di sussidi che prima scaturiva anche dalia carità dei cattolici d'Europa, l'Opera della santa Infanzia oggi più che mai sente la necessità che l'America continui a mostrare, come per il passato, la sua larghezza e generosità verso di essa, e che inoltre voglia supplire caritatevolmente alla mancanza delle consuete risorse europee. L'augusto Pontefice nutre fiducia che il valido e prezioso appoggio dell'Eminenza Vostra e dei Vescovi sarà assecondato non solo dal clero Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 86 e dai cattolici, ma anche, e soprattutto, dai maestri e dalle maestre, nel cui zelo e nella cui cristiana carità Egli molto confida. Ed affinchè il Suo desiderio sia coronato di felice e consolante successo, T augusto Pontefice invoca su tutti l'abbondanza dei celesti aiuti, impartendo all'Eminenza Vostra, ai Vescovi, al clero e ai fedeli delle rispettive diocesi, nonché ai maestri, alle maestre ed a tutti coloro che coopereranno a vantaggio dell'Opera delia santa Infanzia, una speciale apostolica benedizione. Tornami, poi, vivamente gradito il potermi valere della presente occasione per baciarle umilissimamente le mani e raffermarmi con sensi di profonda venerazione dell'Eminenza Vostra umo devmo obbmo servitor vero P. CARD. GASPARRI. DIARIUM ROMANAE CURIAE SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre si è degnato di nominare : 26 gennaio 1915. — L'Emo signor cardinale Aidano Gasquet, Protettore dell'Istituto delle Sacramentine di Maria Ausiliatrice. 30 gennaio. — L'Emo signor cardinale Guglielmo van Rossum, Pro lettore delle Dames de sainte Julienne, Apostolmes du très saint Sacrement, di Bruxelles. 3 febbraio. — L' Emo sig. cardinale Antonio Vico, Protettore dell'Istituto delle Suore della Compagnia di santa Teresa di Gesù. — L'Emo signor cardinale Aidano Gasquet, Protettore dell'Istituto delle Suore fedeli Compagne di Gesù. — Il revñlo signor Carlo Fontaine, superiore della Casa internazionale della Missióne in Roma, Consultore della sacra ganda Fide. Congregazione di Propa- Diarium Romanae Curiae 87 Con Brevi apostolici il Santo Padre si è degnato di nominare: Protonotarii apostolici ad instar participantium : 26 gennaio 1915. — Mons. Raffaele Leonetti, pro vicario generale delia diocesi di Andria. — Mons. Pietro Maria Berrios, vicario generale della diocesi di Porto Rico. Prelati Domestici di S. S.: 11 gennaio 1915. — Mons. Oronzo Madaro, vicario generale dell'archidiocesi di Taranto. 13 gennaio. — Mons. Gianluigi Barge, canonico della cattedrale di Como. 17 gennaio. — I monsignori: Stefano Walsh, vicario generale; Martino Ryan, Francesco Keane, Ermanno Giuseppe Goebel, Giovanni Gorzynsky, Andrea A. Lambing, Cornelio A. Me. Dermott e Guglielmo Cunningham, tutti della diocesi di Pittsburg. 21 gennaio. — Mons. Giacomo Maria de Amicis, canonico della Metropolitana di Genova. — Mons. Patrizio Me. Alpine, vicario generale dell'archidiocesi di Tuam. 23 gennaio. — Mons. Marco Vattasso, scrittore della Biblioteca apostolica Vaticana. 29 gennaio. — Mons. prof. Cristiano Berrenrath, preside del seminario maggiore di Colonia. — Mons. Winando Blank, canonico della Metropolitana della stessa città. ONORIFICENZE Con Brevi apostolici il Santo Padre si è degnato di conferire le seguenti onorificenze: La Gran Croce dell' Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile : 8 gennaio 1915. — Al sig. dott. Gastone da Cunha, già inviato straordinario e ministro plenipotenziario del Brasile presso la S. Sede. » La Commenda dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile: 21 gennaio 1915. —- Al sig. Tommaso Hughes, membro del senato Australiano. Il Cavalierato dell'Ordine Piano: 17 gennaio 1915. — Al sig. don Luigi Quer Boule, già addetto all'Ambasciata di Spagna presso la S. Sede. Il Cavalierato dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile: 19 gennaio 1915. — Al sig. Anatolio Bucquet, capo dell'ordine degli avvocati di Lavai. 88 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 19 gennaio 1915. — Al sig. Ferdinando Lamy de la Chapelle, presidente del circolo cattolico della stessa città. 20 gennaio. — Al sig. Ferdinando Federici, cassiere dell'amministrazione dei beni della S. Sede. Il Cavalierato dell Ordine di S. Silvestro Papa: 24 gennaio 1915. — Al sig. architetto Raffaele Esteve y Fernandez, dell'archidiocesi di Siviglia. MAGGIORDOMATO DI SUA SANTITÀ NOMINE Con Biglietti di S. E. Rma Mons. Maggiordomo, il Santo Padre si è degnato di nominare: Cameriere Segreto soprannumerario di S. S. : 31 ottobre 1914. — Mons. Giuseppe Pompili, del patriarcato di Costantinopoli. Camerieri d'onore in abito paonazzo di S. S. : 15 settembre 1914. — Mons. Giovanni Thunnisen, della diocesi di Harlem. 30 settembre. — Mons. Ignazio Dubowsky, della diocesi di Zytomir. 31 ottobre. — Mons. Rocco Collaro, del patriarcato di Costantinopoli. 7 novembre. — Mons. Antonio Bertaccini, della diocesi di Forlì. — Mons. Attilio Pizzi, della diocesi di Padova. Camerieri Segreti di Spada e Cappa soprannumerari di S. S. : 24 settembre 1914. — 11 sig. conte Cagiano de Azevedo, di Roma. 30 settembre. — Il sig. conte Ignazio de Bylandt. Cameriere d'onore di Spada e Cappa soprannumerario di S. S.: 30 settembre 1914. — Il sig. Ferdinando Rondolino, dell'archidiocesi di Torino. NECROLOGIO 22 gennaio 1915. — Mons. Tommaso Burke, vescovo di Albany, negli Stati Uniti di America. 7 febbraio. — L'Emo signor cardinale Scipione Tecchi, Pro-Prefetto della sacra Congregazione dei Riti. Annus VII - Vol. VII Die 27 Februarii 1915 Num. 4 ACTA APOSTOLICAE COMMENTARIUM OFFICIALE ACTA BENEDICTI PP. XV EPISTOLAE I AD HEGTOREM IRENAEUM QUEM FOEDERIS TOREM CARDINALEM SACERDOTALIS SEVIN, ARCHIEPISCOPUM « PRO LU6DUNENSEM, PONTIFICE ET ECCLESIA » MODERA- CREAT. Dilecte Fili Noster, salutem et apostolicam benedictionem. — Cardinalis Francisci Dubillard, archiepiscopi Camberiensis, equidem dolenter tulimus nuper obitum. Cognita enim Nobis erant eius dilecti Filii Nostri in hanc Apostolicam Sedem promerita, illud in primis, quod Foederis sacerdotalis pro Pontifice et Ecclesia cum auspex, tum perdiligens moderator fuerat. Nam institutum huiusmodi, ut Pio X sanctae memoriae decessor! Nostro, ita Nobis videtur praeclarae esse opportunitatis: ob eamque causam Nobis, non minus atque illi, acceptum est et earum- Nunc autem laetamur quod te reperimus apprime dignum, qui desideratissimo viro in nac salutari consociatione moderanda succédas ; te, inquimus, dilecte Fili Noster, quem studii prudentiaeque plenum novimus ac Vicario Iesu Christi, si quem alium, deditissimum, Quare gubernationem tibi Foederis huius mandamus perlibenter; idque muneris fore ut et volenti animo, gratificandi Nobis causa, recipias, et ex tua singulari fide diligentiaque geras, pro certo habemus. — Ad sacerdotes autem foederatos quod attinet, occasionem capimus Nostrae in eos peculiaris benevolentiae declarandae; et quoniam a Nobis quotannis aliquam, temporibus accommodatam, vocem hortationis expetunt, eos hortamur, ut Rom ani. Pontificatus saluberrimam et multiplicem in re ACTA, v o l . VII, n. 4. — 27-2-915. _ 7 90 Acia Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sociali operam illustrare contendant. Etenim si vulgo fieret perspicuum Romanos Pontifices optime et multimodis de hominum societate semper esse méritos et mereri, non solum ut traditae divinitus veritatis magistros, et ad sempiternam vitam duces, itemque christianae beneficentiae ad miserias omne genus leniendas auctores, sed etiam ut doctrinarum, ut artium, ut omnium quaecumque sunt honesta pulcra utilia, fautores maximos, profecto non pauci, tamquam revelata oculorum acie quae adhuc obducta est, cernèrent quam iniustum quamque insipiens sit Apostolicae Sedi diffidere eiusque consiliis ac coeptis obstare. — Divinorum munerum auspicem Nostrique paterni animi testem, tibi, dilecte Fili Noster, ac sacerdotibus ex: hoc Foedere universis apostolicam benedictionem peramanter impertimus. Datum Romae apud S. Petrum die xx ianuarii MCMXV, Pontificatus Nostri anno primo. BENEDICTUS PP. XV II AD PETRUM CARD. GASPARRI, A SECRETIS STATUS, PUEROS QUOS RECENS APRUTINUS TERRAEMOTUS ORPHANOS REDDIDIT, COMMENDANS. Signor Cardinale, Sui Nostro cuore di Padre, lacero già dalla crudeltà di uno spettacolo che l'umana storia mai non conobbe, il terremoto del 13 corr. ha aperta un'altra ferita, sanguinante di non meno vivo dolore. Mentre sotto il colpo della raccapricciante sciagura adoriamo i disegni della divina Provvidenza, Noi ravvisiamo Nostro ufficio di dedicare senza indugio a sollievo delle sventurate e care popolazioni, rimaste superstiti dal tremendo flagello, tutte le cure di Padre e di Pastore, che ci saranno consentite dalle strettezze della Sede Apostolica. Evvi, tuttavia, fra i superstiti una schiera, che reclama illimitata l'affettuosa Nostra sollecitudine, vogliam dire i miseri orfanelli. Dinanzi a questi infelici, Noi, signor Cardinale, sentiamo, più ancora che per ogni altro, le viscere della paternità che Gesù Cristo Ci ha data. E perciò che, confidando nel saggio ed alacre zelo del quale Ella in pochi mesi Ci ha porto prove cospicue, e nutrendo fiducia che l'opera sua, nonché essere ostacolata, troverà da ogni parte favore, Noi abbiamo deliberato di conferire a Lei pieno mandato in ordine alla ricerca, alla Acta Benedicti PP. XV 91 cura ed alla educazione dei menzionati orfanelli, autorizzandola a prendere all'uopo tutti quei provvedimenti che saranno necessarii. E Gi è grato sperare che non invano Ella si adoprerà nel nome del Vicario di Cristo, sia per asciugare queste amarissime fra tutte le lacrime, sia per formare tanti infelici alla vita religiosa e civile, alla quale la sventura li ha anche meglio preparati. Conforto nei non lievi sacrifìci onde l'ardua impresa le sarà apportatrice, sia a Lei, signor Cardinale, l'apostolica benedizione che, auspice delle grazie celesti, di gran cuore Le impartiamo. Dal Vaticano, il 25 gennaio 1915. BENEDICTUS PP. XV III AD R. P. D. EDUARDUM LIKOWSKI, ARCHIEPISCOPUM GNESNENSEM ET POSNANTENSEM, DE MISERIS POLONIAE CONDITIONIBUS BELLO PARTIS. , Venerabilis Frater, salutem et apostolicam benedictionem. — Opinionem quam habebamus eximiae pietatis observantiaeque tuae erga Romanum Pontificem, quae nuper a te redditae sunt litterae probe confirmarunt. Officiosos igitur devotionis tuae sensus libenti Nos quidem animo accepimus de iisque plurimas tibi gratias persolvimus. Quae autem de miseris Poloniae rebus praefatis litteris Nobis retulisti, talia ea quidem sunt, ut quamvis iam essent aliunde Nobis perspecta, haud mediocri tamen tristitia cor Nostrum perfuderint. Etenim, cum exploratum iam diu habeamus egregios Poloniae cives et Ecclesiae Dei et huic Apostolicae Sedi nullo non tempore firmiter adhaesisse, peculiari Nos quidem, uti par est, eos benevolentia ac dilectione prosequimur. Ob eamque rem, quum laeta tristia sint filiis cum patre communia, fieri nullo pacto potest ut, moeroribus angustiisque circumventi, maximo dolore non afficiamur ob calamitates quibus, acerbissimo hoc bello, Poloniae incolae miserrime torquentur. Etenim, dum paterna caritate mentem animumque ad eos convertimus, quot lacrimae oculis obiiciunturl Quae omnia intimos reconditosque sensus Nostros adeo vehementer commovent, ut Patris caritatem erga filios tam graviter vexatos quam maxime augeri sentiamus. Itaque aeterno solaciorum omnium Auctori Poloniae cives, Nobis quidem dilectissimos, summopere commendamus, enixe Eum deprecantes ut belli furorem tandem coër- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 92 ceat pacemque exoptatissimam et pacis «fructus optimos propitius libensque donet. Vota haec Nostra omnipotens respiciat fortunetque Deus, et Polonis quaecumque vel sunt perpessi vel adhuc mala patiuntur, in bona vertere clementissimus Ipse velit. Tu vero, venerabilis Frater, et ceteri Poloniae Antistites, quae vestra est pastoralis caritas, pergite suorum quisque fidelium omnem sollicitudinem curamque habere, et pro viribus contendite ut ope vestra filiorum dolores mitigentur, leniantur aegritudines, lacrimae detergantur. Nos autem in bonam spem addu^ cimur fore ut, opitulante beata Virgine, Poloniae patrona, omnium lar^ gitor prosperitatum Deus suorum munerum thesaurum Polonis aperiat eisque benignus effundat. Quorum auspex et conciliatrix apostolica sit benedictio quam tibi, venerabilis Frater, ceteris Poloniae Praesulibus et uniuscuiusque vestrum clero fidelibusque peramanter in Domino impertimus. * Datum Romae, apud S. Petrum, die i februarii anno MGMXV Pontificatus Nostri primo. BENEDICTUS PP. XV SERMO HABITUS DIE 15 FEBRUARII AD CONCIONATORES QUADRAGESIMALIS ET AD PAROCHOS ALMAE URBIS. 11 predicare è officio proprio dei vescovi, perchè a questi, nella persona degli Apostoli, parlava il divin Fondatore della Chiesa quando diceva: « Andate, predicate il Vangelo ad ogni creatura ». Un tale officio peraltro non possono i vescovi compiere sempre da soli, sia perchè impediti dalla vastità e dalla distanza dei luoghi che debbono evangelizzare, sia perchè distratti dalla molteplicità degli altri oneri che accompagnano il ministero episcopale. Essi perciò si valgono dell'aiuto dei sacerdoti inferiori, ai quali affidano l'incarico di annunziare al popolo la divina parola, in quei modi e con quelle condizioni che la varietà dei casi richiede. - Anche il Vescovo di Roma, e forse più di ogni altro, deve fare appello all'opera di siffatti ausiliari, per compiere il suo dovere di predicare il Vangelo alla diocesi a cui è più intimamente legato. E Noi siamo lieti di salutare altrettanti ausiliari del Nostro ministero episcopale in Voi, dilettissimi figli, che siete destinati a predicare al popolo di Roma nell'imminente Quaresima. Voi siete oggi adunati alla Nostra Acta Benedicti PP. XV 93 presenza quasi per ricevere in maniera solenne la missione di rappresentare il Vescovo di Roma nel parlare al suo popolo, e Noi non indugiamo a darvela, confermando l'approvazione che il Nostro Cardinale Vicario ha già dato alla scelta delle vostre persone per l'altissimo- ufficio di predicatori quaresimalisti. Ma, appunto perchè destinati a rappresentarci in un ufficio che, al pari di Noi, certamente considerate di somma gravità, Voi, o dilettissimi figli, dovete ora accogliere il desiderio di conoscere in qual modo Noi intendiamo la Nostra rappresentanza sia da Voi assicurata, Per corrispondere ad un desiderio tanto legittimo, Ci piace anzitutto ricordarvi quale dovrà essere la materia dei vostri sermoni. Non vogliamo farvi il torto di supporre che ignoriate l'obbligo vostro di predicare la parola di Dio; epperò non vorremmo ammettere neppure la possibilità che si trovi tra voi chi si prepari a portare sul pùlpito aride questioni di filosofìa, di storia o d i politica. Il sacro oratore deve mirare principalmente all'utilità spirituale di chi lo ascolta; ma là norma del vivere cristiano si deduce da quella « parola di Dio, scritta e rivelata » che forma il deposito della fede, e che è autorevolmente interpretata dall' ineffabile magistero che lo stesso Iddio ha posto nella Chiesa. A questo fonte purissimo ricorrano dunque i sacerdoti oratori per attingere l'acqua salutare con cui devono saziare il popolo sitibondo di verità: attingano da esso le dottrine dom maliche, che sole possono ravvivare lo spirito della fede, ornai tanto illanguidito anche in questa città di Roma; e ne attingano altresì le verità morali, che devono indirizzare il cristiano nell'adempimento dei doveri che ha verso Dio, verso il prossimo e verso se medesimo. E lungi dall'animo Nostro il pensiero di disapprovare l'uso moderato di una efficace confutazione degli errori moderni; non intendiamo davvero condannare chi volge lo sguardo alle condizioni della società in cui vivono coloro ai quali esso indirizzi la parola. Ma la confutazione degli errori moderni, oltre che riservata solo a quell'ambiente in cui può essere opportuna, Noi la vorremmo presentata come logica conseguenza dei principi prima indiscutibilmente stabiliti: solo allora che si sarà persuaso il popolo della necessità di accogliere l'insegnamento di Dio anche in ciò che l'umano intelletto non arriva a comprendere, si potrà utilmente dedurre la stoltezza del li benfesam e in materia di fede, o la superbia di chi nega il miracolo. E si rivolga pure lo sguardo allé condizioni della società in cui vive, non per fare descrizioni degne di alunni di rettorica, ma principalmente per indicare il frutto che i fedeli devono trarre dalla predica ascoltata. 94 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Abbiamo accennato al frutto della predica. Non vi sia grave, o dilettissimi figli, che, insistendo su di esso, vi diciamo apertamente che un sacro oratore non deve mirare tanto a correggere Y intelletto quanto a riformare il cuore, anzi la stessa correzione degli errori della mente dev'essere dal sacro oratore ordinata al miglioramento della vita pratica degli uditori. Non vi sia dunque tra voi chi si contenti di una bella esposizione della verità cattolica, meno ancora chi si appaghi di una brillante confutazione degli errori moderni, senza discendere, nell'uno e nell'altro caso, alle applicazioni pratiche. Oh! quante volte gli uditori non sanno trarre da soli le conseguenze, che pur derivano dalle premesse riconosciute indiscutibili! Spetta a voi, banditori della divina parola, il perfezionare l'opera vostra, facendo toccare con mano ai vostri uditori come e quando devono cambiare il loro modo di agire, ora astenendosi da ciò che prima facevano, ora facendo ciò che prima omettevano. Non vi trattenga il timore di venir meno alla stima dovuta agli uditori: la indicazione concreta del frutto che deve trarsi da una predica, per molti è di necessità assoluta, per nessuno può essere superflua, come superflua non è la parola dell'amico che incoraggia al bene anche chi ha già in animo di compiere quello stesso bene. Nulla diciamo della forma con cui intendiamo debba annunziarsi la parola di Dio. Il rispetto che a questa è dovuta e l'altissima stima che senza dubbio avete del vostro ministero, vi rendono persuasi, o dilettissimi figli, della necessità di escludere da voi tutto ciò che potrebbe togliere o diminuire la gravità richiesta nel sacro oratore. Una sola cosa vogliamo a voi ricordata riguardo alla forma dei discorsi, ed è la cura onde si deve in essi imprimere un ordine evidentissimo tra le varie loro parti : mentre l'ordine facilita a tutti l'intelligenza della proposizione dimostrata, riesce invece difficile ad un uditore di mezzana cultura il ritenere una prèdica nella quale i vari argomenti non appariscono collegati fra loro, o le differenti parti non sieno vicendevolmente ordinate. Ma nel parlare a Voi che siete destinati a predicare in Roma nella imminente Quaresima, Noi non abbiamo inteso dir cose a voi ignote; abbiamo solo voluto ricordarvi ciò che certamente già sapevate, per animarvi ognor meglio a fare quanto da voi si possa per rendere fruttuosa la missione, che vi affidiamo, di rappresentarci nell'annunziare la divina parola al popolo di Roma. Può dirsi che un'analoga rappresentanza, affidata anzi in modo stabile e permanente, compete ai singoli parroci di quest'alma Città, perchè anch'essi esercitano presso il popolo quel ministero di cui al Vescovo di Roma è riservata la cura abituale. Acia Benedicti PP. XV 95 A ragióne, o dilettissimi, Noi possiamo dunque chiamare anche voi « nostri cooperatori », e non a torto voi dovete prendere per voi ciò abbiamo detto teste per i sacri oratori, venuti ad essere Nostri ausiliari nell'annunziare la divina parola durante il tempo quadragesimale. Siamo tuttavia consapevoli che così i parroci come i sacri oratori, a rendere veramente fruttuoso il rispettivo ministero, abbisognano più che di ogni altro presidio della benedizione di Dio : Nisi Dominus aedificaverit domum, in vanum laboraverunt qui aedificant eam (Ps, CXXVI), epperò questa invochiamo copiosa sugli uni e sugli altri. La benedizione di Dio illumini la mente ed infiammi il cuore ai banditori della sua santa parola in questa eterna città; deh! sia come rugiada che faccia sviluppare e crescere il buon seme da essi deposto nell'anima dei fedeli uditori, affinchè alla santità del loro ministero corrisponda l'abbondanza del frutto, e i figli di Roma, nelle prossime feste pasquali, Ci rallegrino con una più estesa partecipazione ai santi sacramenti. S. CONGREGATIO CONSISTORIALIS i NOTIFICATIO CIRCA MISSIONARIOS EXTERAS OPERIS EUROPAE « DE ADSISTENTIA REGIONES OPERARIORUM ITALICORUM AD MIGRANTIUM » Litteris S. G. Consistorialis diei 18 ianuarii anni 1915, de mandato Ssmi D. N. Benedicti XV, Episcopo Vicentino, qua praesidenti ad honorem et socio a consiliis Societatis pro Adsistentia italorum operariorum ad exteras Europae regiones ^migrantium, commissum est ad nutum S. Sedis officium quod hucusque proprium erat ecclesiastici coetus Mediolanensis, vulgo Consulta, in eodem pio opere. Idcirco memoratus Episcopus una cum [coetu ecclesiastico ab eo constituendo facultatem habebit quaerendi idoneos sacerdotes qui missionarios agant penes itálicos operarios ad exteras Europae regiones migratos; et habito consensu Ordinarii singulis sacerdotibus proprii et 95 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ordinarii loci ad quem hi proficisci debent, necnon beneplacito S. G. Consistorialis, eos mittere poterit ad loca missionis propria; ibique eos vigilare debebit sive directe sive ope alicuius visitatoris aut alius sacerdotis ab eo deputati, et maxime per Ordinarios locorum; a quibus iidem missionarii pendere omnino debent in omnibus quae ad ecclesiasticam disciplinam pertinent. Poterit etiam iusta de causa eosdem ab uno in alium locum transferre vel etiam prorsus revocare ab officio iisdem commisso. Sed in casu revocationis rem statim communicare debebit cum Ordinario cuiusque missionarii proprio ut iterum eum in dioecesim recipiat, cum Ordinario loci a quo et cum S. C. Consistoriali: in casu vero translationis cum Ordinario missionarii proprio, ut ipse sciat ubi sacerdos suus degat, et cum Ordinariis locorum a quo et ad quem: cum S, C. Consistoriali autem rem communicare statim debebit quoties casus aliquam difficultatem praeseferat; aliter in fine cuiuslibet anni. Datum ex S. C. Consistoriali die 81 ianuarii 1915. f Thomas Boggiani Arch. Edessen, Adsessor. II PROVISIO ECCLESIARUM Sacrae Congregationis Consistorialis decretis Ssmus D. N. Benedictus PP. XV has quae sequuntur ecclesias de proprio pastore providit, scilicet: 26 februarii 1915. — Titularibus ecclesiis episcopalibus Bellògradensi et Semendriensi graeci ritus praefecit R. D. Dominicum Premus, cathedralis Zagrabiensis canonicum, quem constituit Auxiliarem Rmi Ï). Antonii Bauer, archiepiscopi Zagrabiensis. . — Titulari ecclesiae episcopali Alabandensi R. D. Joseph Lang, cathedralis Zagrabiensis canonicum, quem constituit Auxiliarem Rmi D. Antonii Bauer, archiepiscopi Zagrabiensis. S. Congregatio de disciplina Sacramentorum 97 S. CONGREGATIO DE DISCIPLINA SACRAMENTORUM DECRETUM DE SACRA COMMUNIONE ET DE CELEBRATIONE MISSAE IN CASTRIS Sacra Congregatio de disciplina Sacramentorum, bono animarum consulere cupiens, attentis extraordinariis praesentis belli circumstantiis, iisque perdurantibus, de speciali auctoritate Ssmi Domini nostri Benedicti Pp. XV, quae sequuntur declarat et statuit: 1) Milites ad proelium vocatos (i soldati sul fronte) admitti posse, servatis servandis, ad S. Mensam Eucharisticam per modum Viatici. 2) Sacerdotes militiae adscriptos qui militibus sauciis infirmisve deferendis vel curandis destinati sunt (vulgo ledicarios vel infirmarios), si in ecclesiis Missam celebrare nequeant, in quocumque loco, decenti tamen et tuto, et etiam sub dio, Sacrum litare posse, remoto quovis irreverentiae periculo: eos vero qui armis dimicant, Missam eodem modo, iisdemque sub conditionibus celebrare posse, at Dominicis tantum et diebus festis de praecepto, dummodo omnes praedicti sacerdotes nullo alio canonico impedimento irretiti sint. Contrariis quibuscumque minime obstantibus. Datum Romae, ex Secretaria sacrae Congregationis, die 11 februarii 1915. PHILIPPUS CARD. GIUSTINI, Praefectus. Aloisius Capotosti, Ep. Therm., Secretarius. 98 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale S. CONGREGATIO CONCILII FAN EN. IURIS OPTIONIS 8 martii 1913 et 11 iulii 1914 Species facti. In capitulo cathedrali Fanensi habentur duodecim canonicatus quorum praebendae aliae aliis pinguiores exsistunt. Quum per obitum titularis, anno 1912 mense maio vacasset unus ex istis canonicatibus, canonici qui tenuiores obtinebant praebendas, tempore utili, h. e. infra mensem, postularunt admitti ad exercendum ius optionis. Episcopus autem eis in mentem revocavit reservationem Apostolicam cui, ratione tum mensis in quem obitus inciderai, ad normam reg. IX Apost. Cancellariae, tum familiaritatis pontificiae qua decessor insignitus erat (adnumeratus enim fuerat inter cubicularios honoris Ssnii D. N.), ad normam reg. VII eiusdem A. C, praefatam praebendam obnoxiam censebat. Quum vero multa in contrarium opponerentur a canonicis, eis consilium dedit ut de hac re iudicium postularent huius S. Congregationis: quod canonici libenter praestiterunt. Synopsis disceptationis. Ut ex dictis apparet, duplici titulo praebenda, de qua contenditur, affici videtur reservatione pontificia, hoc est, non modo ratione temporis sed etiam ratione personae. At quidem, generali causa contendunt canonici nullam reservationem in casu exercitium iuris optionis praepedire posse; quod repetunt tum ex natura iuris optandi, tum, idque potissimum, ex conditione ipsa seu natura beneficiorum canonicalium in cathedrali Fanensi. Ius optionis quod spectat, asserunt illud in ipsorum cathedrali esse antiquissimum, et praecessisse etiam regulas Apostolicae Cancellariae: nam in primaevis quoque statutis, approbatis die 20 aprilis 1455, cap. XI, plura constituuntur « de modo optandi »: edicitur nempe quemlibet canonicum ter tantum optare posse, et id postquam per annum saltem inservient; a capitulo insuper veniam optandi impetrare teneri, quae tamen denegari non poterit « si lìnpetraris circa culturam et reparationem « bonorum praebendae, quam relaxare desiderat, diligens fuerit; et optatio S. Congregatio Concilii 99 « fieri debet primo per primum canonicum, secundo per secundum et «sic de aliis successive: et intelligatur primus qui in nostra ecclesia « per se, vel per alium diutius militaverit, et in reparatione bonorum «suae praebendae praediligens fuerit». Ex quo constitutionum praescripto, non modo in comperto positum videtur quod asserunt canonici, nempe consuetudinem optandi, in cathedrali Fanensi, iam exstitisse antequam regulae VII et IX Cancellariae Apostolicae promulgarentur (sub Gregorio nempe XIII, c. a. 1590), sed illud quoque constare aiunt, quod optionis ius, in casu, haberi debeat de iuribus « antianifcatis » (quae dicitur) et diligentiae in cultu fundorum collocatae, hoc est, esse ius quoddam personae inhaerens, non rei, seu in casu beneficio; quae iura personalia, quasi ex merito et labore quaesita, non solet Apostolica Sedes suis legibus tollere. Conditionem vero praebendarum in eodem capitulo quod attinet, ea paucis ita proponi potest. In capitulo adest massa communis, ad « distributiones » destinata, de qua participant duodecim canonici pro virili parte, excepto praeposito qui duplam habet: sed praeterea adsunt duodecim praebendae, quae seriore tempore institutae dicuntur, quarum administratio est penes canonicos qui eas respective possident: existís, quatuor addictae sunt dignitatibus (praeposituraes et archidiaconatui) et officiis (theologali et poenitentiario), quas igitur optione adipisci nemo potest; ceteras vero octo praebendas aiunt canonici esse, non addictas singulis canonicatibus, sed quod dici solet volantes, h. e. quamlibet ex illis addici posse cuilibet ex octo canonicatibus simplicibus, et vicissim a quolibet beneficio canonicali separabiles esse et de facto separari. Id autem arguunt: 1. Ex facto quod praebendae superadditae sunt beneficiis canonicalibus iam exsistentibus. Constat enim ex authentico documento quemdam sac. Thomam Lanci, anno 1563, quum pro visus fuisset de eo canonicatu qui unus, tunc temporis, adhuc sine praebenda exsistebat, praebendam illi constituisse, anno 1565, assignato quodam praedio vulgo Morola nuncupato; si ergo canonicatus sine praebenda olim exstitit, profecto praebenda ab eo separabilis esse videtur. 2. Ex consuetudine vigenti ab immemorabili, et authentice comprobata, qua, in mutatione praebendae per optionem ad normam statutorum, nulla fit mutatio sedis in choro, nulla capitur nova possessio, etc. Testatur enim curia episcopalis: « Si dichiara per la verità, che nei casi di avve« nuta opzione alle vacanti prebende capitolari, non si è mai dato il « conferimento con bolle papali, o decreti vescovili, e nemmeno l'immis« sione in possesso; ma questa curia ne ha registrato soltanto l'atto». 100 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Et alias : « È uso costantemente mantenuto nel capitolo di Fano, che, « nei casi di opzione, non si esige che il canonico il quale ha optato..; « abbia a prendere nuovamente possesso del beneficio, e a discendere, « quasi nuòvo canonico, all'ultimo stallo del coro ». Porro, aiunt, id fieri non potuisse, si quaevis praebenda inseparabiliter uniretur beneficio et quid individuum cum eo constitueret: tunc enim, commutata praebenda* novum beneficium obtineretur, ad quem effectum et nova immissione in possessionem opus esset. At vero, si praebendae cum beneficiis non sunt inseparabiliter unitae, manifestum est illas optari posse, etiam quando haec afficiuntur reservatione Apostolica: nulla enim, in casu, collisio iurium est, quum reservatio effectus suos exserere possit circa beneficium, cui, in casu, unietur praebenda quae vacans postremo manebit, post exercitam a canonicis optionem. Id, quod ratio dictat, auctoritas etiam confirmat. Nam si, teste Riganti, « difficultas est quando praebendae, domus, praedia, « aliaque membra temporalia, dicantur perpetuo annexa canonicatui, vel « separabiliter (et in his terminis variant Doctores, et Rota variavit, « nec constans eius opinio fuit) » (In Regulam IX, p. I, § 5, n. 7 ss.), receptissima tamen est doctrina, compluribus huius S. Congr. et Rotae resolutionibus firmata, praebendas, prout in casu nostro, distinctas et separatas a beneficiis, rite optari posse etiam in mensibus reservatis S. Sedi et in aliis casibus affectionis Apostolicae Sedi. Ita Gonzalez (In Reg. IX C. A., glos. 34, n. 33 ss.): « Licet vacet beneficium, tamen prae« benda vel domus non vacant, quum beneficio vacanti annexa non sunt; « sed ad sequentem in gradu iure optionis spectant, nec in istis domibus « et praebendis temporalibus separatis intrat reservatio » ; Riganti, 1. ç., n. 4: « Receptissima in foro invaluit distinctio, quod aut praeb e n d a e , domus, et alia similia... sunt perpetuo et inseparabiliter ad« nexa canonicatui, quid individuum cum eo constituentia, et tunc non «possunt optari, si canonicatus vacatio contingat in mense reservato, « dum eorum optio necessario praeseferret optionem ac mutationem « tituli canonicalis; aut... non sunt adnexa, sed distincta et separata, et « in isto casu rite optari possunt » : cfr. etiam Garcia, de benef. p. V, c. I, n. 457; Lotterius, de re benef. 1. I, q. 19, n. 18; Rota coram Manzan. dec. 52, n. 3; coram Sincero in Melevitan. Optionis, 30 ian. 1913; S* C. Conc.; in Casertan., 2 iun. 1838; in Capuan. 17 dec. 1853; Urbevetan. 26 apr. 1856; Asculan. 23 mart. 1907; etc. Concludunt igitur canonici petentes ut S. Congregatio affirmativa responsione dimittat sequentia dubia: « Spetta in generale ai canonici « della Cattedrale di Fano, il diritto d'opzione alle sole prebende vacanti, S. Congregatio Concilii 101 « anche di benefizi riservati, e in tutti i mesi dell'anno? Spetta ai mede« simi l'uso di tale diritto nel caso attuale, riservando a Ila santa Sede « la prebenda non optata?». Adversus autem hanc canonicorum petitionem plura deducta sunt. In primis nempe, quod, quum ius optionis potissimum dependere videatur a consuetudine qua inductum est, ut nuperrime firmavit Rota in una Melevitan. Optionis coram Lega, 12 aug. 1911, et coram Sincero, 30 ian. 1913, in capitulo Fanensi hucusque et ab immemorabili ius optionis numquam exercitum fuit mensibus s. Sedi reservatis aut quandocumque alia affectio pontificia contingeret. Id quidem et canonici ultro concedunt, et quamvis contendant, cum communi, praescriptionem exstinctivam, ex non-usu, non currere in facultativis, liquet hanc exceptionem nullam vim habere si concludenter demonstretur eos, in casu de quo agitur, non potiri facultate seu iure optandi: tunc enim non-usus immemorialis accipiendus erit pro vera observantia, tamquam ex ea legitima persuasione derivatus de qua testatur Episcopus : « Negli altri otto mesi « riservati, tutte le volte che è capitata una vacanza - ed è capitata spes« sissimo - nessun canonico ha mai optato, et quidem con la coscienza « di non avere la facoltà di optare, causa la riserva espressa nella regola IX « della Cancelleria. Era questa ed è rimasta fino a oggi l'intima persua« sione, su la quale non è sorto mai dubbio, di tutti e singoli i cano« nici, i quali, altrimenti, non si sarebbero lasciati sfuggire mai l'occa« sione di poter optare, in ogni vacanza, a prebende più vistose ». Saltem, stante consuetudine, perperam adduci videtur prioritas temporis qua ius optandi in capitulo Fanensi contenditur antecessisse promulgatas regulas Apostolicae Cancellariae, in facto enim constat post hanc promulgationem praecedens quod praetenditur ius, ad normam earum regularum temperatum esse. Sed praeterea hanc consuetudinem esse omnino secundum ius, evinci videtur in casu ex ipso principio quod assumunt canonici, videlicet: dari ius optionis, etiam concurrente reservatione Apostolica, in praebendas distinctas, separatas, aut saltem separabiles a beneficiis non dari tamen, si praebendae sint perpetuo et inseparabiliter singulis canonicatibus adnexae. At enim praebendas in casu quid individuum constituere cum beneficiis quibus coniunctae sunt, non unum est argumentum. Praesumptio in primis et indicium sumi quoque potest ex eo quod, nemine contradicente, totidem numero sint praebendae, quot canonicatus, quin immo quod praebenda quaelibet suum nomen habeat, v. g. s. Christophori, quae tamen nomina eadem prorsus sunt qui canonicatuum tituli dicuntur : scilicet, praebenda s. Christophori respondet prorsus et 102 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale semper canonicatui s. Christophori. Sed argumentum potissimum illud est, quod pariter Episcopus hisce recolit: « Quando nei mesi non riser« vati alla s. Sede, si esercita dai canonici ii diritto di opzione, il cano* « nico, il quale, godendo p. es. il canonicato e la prebenda di s. Luca, « opta per la prebenda di s. Bartolomeo e la conseguisce, di lui non si « dice più che possiede il canonicato di s. Luca, ma sì quello di s. Bar« tolomeó ». Si ergo in qualibet assequutione novae praebendae, mutatur titulus canonicatus, iure concludi posse videtur singulas praebendas adnexas esse, perpetuo et inseparabiliter, certo titulo, seu determinato beneficio sive canonicatui. Verum quidem est, in casu, contra hoc factum, stare aliud factum aeque certum, seu usum non capiendi novam possessionem et non mutandi sedem in choro; sed notandum est hunc usum constanter in capitulo Fanensi servatum esse etiam quando intercessemi nova provisio canonica, per bullas Apostolicae Datariae, quibus in casibus usus idem minime videtur legitimus, quum necessaria sit nova immissio in possessionem quoties habetur nova provisio, ut tralatitii iuris est. At ex usu manifeste non legitimo, nihil profecto inferri potest contra naturam alicuius rei. Quod autem anno 1565 canonicus Thomas Lanci suum canonicatum praebenda destitutum invenerit, eamque de suis bonis, eidem canonicatui constituerit, id potius infirmare quam iuvare canonicorum assertionem videtur. Ex hoc enim patet agi in casu de^ optione proprie dicta, quae afficit nempe ipsa beneficia, et in qua idcirco locum habent reservationes Apostolicae. Quod, ut plenius intelligatur, recolere oportet, saepe, quum initio praedia et bona beneficiorum dotem constituentia a capitulis in communi possiderentur et administraretur horumque fructus quotannis distribuerentur; deinde vero, ad utiliorem facilioremque bonorum gestionem, semel pro semper fundos divisos fuisse in tot partes quot erant capitulares, praelevata notabili parte pro distributionibus aliisque expensis, et cuique canonico partem assignatam fuisse, quae praebendae nomen obtinuit, per singulos canonicos administranda. Haec autem pars quae ab initio aequalis aut fere aequalis erat, processu temporis, ex maiore minoreve diligentia et idoneitate administratoris aliisque de causis, modo pinguior, modo tenuior effecta est. Hinc datum canonicis senioribus ius optandi vacantes sua meliores praebendas, id est datum fuit ius inmutandi quotam partem fundorum ipsis attributorum ; sicut datum etiam fuit ius optandi, in domo communi seu aedificio canonicali, commodiores quoties vacaverint mansiones. Quisque quidem intelligit, huiusmodi optionem (improprie dictam) semper liberam esse, quum non S. Congregatio Concilii 103 secumferat mutationem tituli canonicalis, nec sedis in choro, eamque non subesse reservationi Apostolicae. Verum ex facto superius recensito, quod, nempe, « tal sac. Lanci, «già da qualche tempo canònico... provvide di prebenda il suo cano« nicato, che ne mancava, assegnando per essa un suo fondo rustico, « situato al vocabolo Morola », manifeste ostenditur longe diversam fuisse, in casu, praebendarum originem et naturam; has nempe non provenire ex primaeva divisione fundorum massam communem totius Capituli constituentium, sed ex speciali fundatione, sive peculiari dotatione cuiusque, certi et determinati canonicatus, ac cum quolibet eorum quid unum individuumque constituere. Quod ex authentico documento huius fundationis mirum in modum confirmari videtur. In eo enim legitur eodem tempore obtentum fuisse « de consensu dicti capituli, quod « dictus canonicatus esset de iurepatronatus ipsorum domini Thoma« sii (sic), Antonii, Vincentii eius fratrum necnon Michaëlangeli et Hiero« nymi filiorum dicti Antonii, et id per literas Apostolicas confirmatum « fuit. Et deinde loco praebendae dicti canonicatus dicti domini statue« runt [de] eorum bonis patrimonialibus unum terrenum arrativum... « in Curte Castri Ripaltae ...pro condecenti praebenda dicti canonicatus » (Ex actis). Manifeste exinde colligitur praebendam pro dicto canonicatu constitutam, esse eidem inseparabiliter adnexam; secus enim dicendum esset iuspatronatus concessum fuisse praefatis personis, non super uno, certo et determinato canonicatu, pro quo ab ipsis constituta fuit et aucta praebenda, sed super incerto quodam ex canonicatibus Fanensis capituli, quod absonum videtur. Si ergo, ex demonstratis^ in capitulo Fanensi praebendae ipsae sunt cum beneficiis inseparabiliter unitae, quid unum cum iisdem con-' stituentes, agitur in casu de optione proprie dicta, quae consistit in iure assequendi aliquod beneficium vacans, sive in ecclesia in qua quis iam possidet aliud beneficium, sive in alia qualibet. Hoc autem in casu non est dubium fieri locum novae provisioni in persona optantis, et consequenter reservationi Apostolicae ceterisque iuris communis dispositionibus; Hisce vero hinc inde disputatis, et quum hac de re semel et iterum in plenariis comitiis sacrae Congregationis Concilii actum fuisset, Emi Patres, audita prius etiam Apostolica Dataria, die 11 iulii 1914 rescribi mandarunt: Reservationes Pontificias afficere etiam Praebendas in casu. O. Giorgi, Secretarius. 104 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SACRA CONGREGATIO DE RELIGIOSIS DIOECESIS SEU ORDINIS N. OBLIGATIONIS In Nomine Domini La Commissione Cardinalizia speciale, Stabilita dal S. Padre con lettere dell'Emo card. Cagiano, Prefetto della S. C. dei Religiosi, in data 25 luglio 1914, per Vesame e la definitiva risoluzione della vertenza fra la signorina N. e la provincia religiosa di Z., si adunava il 12 agosto 1914 in casa del sottoscritto card. De Lai: ed invocato il divino aiuto, dopo matura discussione venne nelle seguenti conclusioni. In linea di fatto, è fuori di controversia che nel principio del 1898 il P. V. della provincia religiosa di Z., imprese la pubblicazione del periodico B. con la benedizione scritta del suo Provinciale, in data 29 décembre 1897, stampata in fronte al primo numero del periodico stesso. Di più, nel capitolo provinciale del 3 settembre 1901 i Padri presero e sottoscrissero la seguente deliberazione: « I l periodico B. sia « addossato al R. P. V., coll'obbligo di sottoporre al controllo del Mini« stro provinciale e Definitorio lo stato finanziario della sua ammini« strazione ogni anno. La provincia sarà libera da qualunque responsa« bilità di pagamento in caso di debito : in caso di credito questo vada « a fondo del giornale. Procuratore del giornale è il B. P. V., il quale «rimanendo nell'officio resta esente dagli atti della comunità ». Del valore della clausola incidentale : La provincia sarà Ubera, ecc. si dirà in seguito. Per ora basta rilevare che da questa dichiarazione apparisce chiaramente che il periodico apparteneva alla provincia. La direzione del periodico si stabilì nel convento ; ed ivi qualche anno appresso si impiantò prima una piccola, poi una più grande tipografia per la pubblicazione del periodico e di altre opere eventuali, facendosene l'inaugurazione con la benedizione data dallo stesso Provinciale con l'assistenza di parecchi religiosi e di altre persone ; come consta dalla relazione giurata del P. V., non contradetta dalla parte opposta. La tipografia si chiamò dal nome del periodico. 105 S. Congregatio de Religiosis Ma per la pubblicazione di questo e per rimpianto delle stamperie si dovè andare incontro a delle forti spese: e per farvi fronte il P. V. fece ricorso a parecchie persone (non avendo avuto dalla Religione che dei modici aiuti); e principalmente ricorse alla signorina ¿V., che aveva una notevole fortuna, di cui poteva liberamente disporre: e la indusse ad alienare od impegnare quasi tutti i suoi beni, assicurandola (come •consta dalle lettere dello stesso P. V.) che investiva i suoi capitali non solo in modo sicuro, ma anche assai lucroso: ed aggiungendo che in ogni caso la stamperia con tutto il suo avviamento era cosa sua, o almeno stava a garanzia dei suoi crediti. Se non che, contro le previsioni del P. V., le aziende del periodico £ della stamperia andavano di anno in anno peggiorando; così che il capitolo provinciale dell'8 giugno 1907 ordinava al P. V. di « lasciare « al più presto possibile la stamperia, e colla fine dell'anno cessare la x< pubblicazione del suo periodico ». Ed il capitolo provinciale del 10 giugno 1910 decise « di ripetere al P. V. l'ingiunzione di liquidare « le sue pratiche di stamperia ». Ed infatti nel 1910 cessò la pubblicazione del periodico, e la tipografia fu da prima data in esercizio ad un socio, ed alla fine liquidata. intanto la signorina N., che aveva esposto nelle imprese del P. V. tutti i suoi capitali, non riceveva nulla nè di sorte nè di frutti, e versando in grandi strettezze reclamò presso la curia dell'Ordinario. Fu allora che il P. V. con sua scrittura in data 9 novembre 1910 « si dichia« rava debitore verso la signorina N. di L , e della restituzione « di Wl azioni O., restituzione che si obbligava di fare entro il I luglio « del 1911 » oltre il pagamento dei frutti, ecc. Ma se la restituzione delle obbligazioni fu fatta, pel resto, e specialmente pel pagamento della somma predetta, la scrittura rimase senza dubbio lettera morta. Reclamando la signorina N., il Definitorio generale ripetutamente scrisse al Provinciale di pagare i debiti del P. V.: e" non giovando, in data 3 giugno 1911 il Padre Generale emanava il seguente decreto: « Praesentium vigore praecipimus R. P. Superiori provinciae Z. in vir« tute s. obedientiae, ut una cum v. suo Definitorio in scriptis declaret « provinciam suam omnia debita recognoscere a P. V. contracta, eam« que obligari ad omnia illa debita solvenda, quin ullius partis satisfa« ctionem vel compensationem ab altera provincia Y. exigere possit ». Ed aggiungeva nella lettera accompagnatoria: « La P. V. R. d'accordo « col suo v. Definitorio dentro lo spazio di un mese dalla presente -« farà del tutto che siano pagati i debiti più urgenti contratti dal P. V.; o ACTA, v o l . V I I , n. 4. — 27-2-915. 8 106 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale « e prenderà misure energiche che il resto sia pagato al tempo della «scadenza: altrimenti verranno prese delle disposizioni che rincresce« ranno non poco ». Ma non obbedendo il P. Provinciale, non ostante le insistenze fatte dal P. Generale, la signorina N. ricorse alla S. G. dei Religiosi, la quale, esaminate le cose secondo la sua prassi, al dubbio « S e sia, ed in qual « modo da confermarsi il decreto del R. P. Generale del 3 giugno 1911, « col quale si obbligava la provincia di Z. a riconoscere e soddisfare « i debiti contratti da P. V. », nella Plenaria del 3 maggio 1912 rispondeva: «Attentis omnibus hucusque deductis placere de concordia: et « Ordinarius . . . . . partes vocet et eas ad compositionem peragendam «inducat: quod si non obtinuerit, tunc utraque pars eligat arbitrimi; « et arbitri sic electi rem concorditer dirimant: quod si discordes sint, « ipsi eligant tertium ». Ma l'Ordinario non potè indurre le parti ad una composizione : laonde si venne all'elezione degli arbitri da una parte e dall'altra. E non accordandosi essi, vennero all'elezione del terzo arbitro. E questi, riunitisi, credendosi autorizzati ad entrare in merito della questione, piuttosto che a trattare della composizione, si proposero il dubbio : « Se consti che i superiori della provincia religiosa di Z. siano response sabili del debito contratto dal loro religioso P. F., verso la signo« rina N. nel caso ». Ed in data 23 aprile 1913 risposero con voti due contro uno: Negative. A questo lodo o sentenza arbitrale non si acquietò la signorina iV., e reclamò al S. Padre: il quale, come si è detto da principio, nominò una Commissione Cardinalizia per l'esame e la definitiva soluzione di questa vertenza. In linea di diritto gli Emi Padri esaminarono in primo luogo, se e quale valore dovesse darsi alla sentenza arbitrale del 23 aprile 1913: e conclusero doversi ritenere nulla e di niun valore. Infatti gli arbitri non potevano avere maggiore potestà di quella che veniva loro dalla risoluzione della S. C. dei Religiosi che li costituiva. Ora la S. C. aveva stabilito: Piacere de concordia. Ed ognun sa che il Piacere de concordia, secondo la prassi delle sacre Congregazioni, ha un valore precettivo, vale a dire, che si venga ad un concordato, transigendo da una parte e dall'altra. La signorina N. chiedeva il pagamento di tutta la somma di cui il P. V. si era dichiarato debitore: la provincia negava tutto. La concordia quindi non poteva consistere che nel transigere fra tutto ed il nulla, cioè nello stabilire una somma media. S. Congregatio de Religiosis 107 E ciò si rileva ancor più chiaramente dal seguito della risoluzione in cui iter ottenere questa concordia si prescrive che l'Ordinario chiami le parti et eas ad compositionem peragendam inducat E fallito questo tentivo si ordina che ciascuna parte elegga un arbitro, dandosi ad essi parimenti il mandato che rem concorditer dirimant. La mente quindi della S. G. è ben netta e precisa, di tentare cioè una composizione fra le parti. Questo dice, chiaramente all'Ordinario, questo ripete ai due arbitri. Ma dato che i due arbitri non si intendano, la S. C., volendo pur riuscire nell' intento, ordina che i due arbitri ne eleggano un terzo. A qual fine? per costituire un nuovo tribunale che giudichi in merito dell'obbligazione, facendo quello che la stessa S. C. si era astenuta di fare? Non già. La conseguenza, il nesso logico del discorso non permettono altro supposto, se non che i tre arbitri si adoperino a fare quello che la S. G. aveva in massima stabilito - piacere de concordia, - quello che l'Ordinario prima, i due arbitri da poi erano incaricati di fare, cioè, di tentare una composizione. E ben vero che gli Emi Padri non dissero ciò tassativamente. Ma ciò si deduce dal nesso logico della risoluzione, usandosi un'elissi nel discorso, forma ovvia abbastanza comune nel dire e nello scrivere, e che facilmente si arguisce. Mentre che se gli Emi Padri avessero voluto dare ai tre arbitri un mandato diverso da quello precedentemente dato all'Ordinario ed ai due arbitri, cioè, se avessero voluto che i tre arbitri giudicassero del merito dell'obbligazione, o meno; avrebbero necessariamente dovuto esprimerlo, ed esprimerlo in termini chiari e precisi. Non lo fecero. Dunque non diedero ai tre arbitri altro mandato se non quello che discendeva logicamente dalle premesse, e aveano prima di loro attribuito all'Ordinario ed ai due arbitri, cioè di tentare e stabilire una composizione. Ma i tre arbitri, messa da parte ogni idea di composizione, si arrogarono di giudicare in merito sull'esistenza della obbligazione. È chiaro quindi che hanno ecceduto il mandato: ed in conseguenza il loro giudicato è nullo e di niun valore. Ciò premesso la Commissione Cardinalizia considerando che il mandato commessole dal Santo Padre era di esaminare e di dare una definitiva soluzione alla vertenza che da anni si agita fra la signorina N. e la provincia religiosa di Z. si ritenne autorizzata, ben diversamente dagli arbitri di cui sopra, a giudicare in merito alla questione: e si propose il seguente dubbio: « Se e come debba confermarsi il decreto « generalizio del 3 giugno 1911, il quale obbligava la provincia Z. a «riconoscere e soddisfare i debiti contratti dal P. V». Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 108 Essendo però il mandato della Commissione limitato alla controversia pendente fra la signorina IV. e la provincia religiosa, la conferma o meno di detto decreto deve intendersi in rapporto alla signorina N. e non gli altri creditori, dei quali la Commissione non può nè intende occuparsi. Inoltre avendo ii P. V. con legale scrittura del 9 novembre 1910 dichiarato di essere debitore verso la signorina N. di una data somma e della restituzione di 22 azioni C, restituzione che si obbligava di fare entro il I luglio 1911, oltre il pagamento dei frutti, ecc. - ed avendo la signorina IV. accettato tale dichiarazione; - ne consegue che la provincia suddetta, qualora venisse condannata al pagamento, col soddisfare al contenuto della detta scrittura dovrebbe ritenersi che abbia soddisfatto a tutti i suoi obblighi verso la signorina IV. Laonde il dubbio generico sopra riferito si risolve e riduce a quest'altro, cioè, « se « la menzionata provincia debba riconoscere il debito indicato in detta « scrittura del P. V. verso la signorina IV. e soddisfarlo ». Ora nell'esame di questo dubbio la Commissione Cardinalizia ammise che se un religioso, massime di voti solenni, esercita pubblicamente e notoriamente un commercio od una industria, deve ritenersi autorizzato dai superiori, a meno che questi con atto pubblico non lo abbiano riprovato. Infatti: 1° il religioso di voti solenni non habet neque velle neque nolle, che appartiene ai superiori. Quindi se i superiori lo lasciano fare, deve dirsi che l'autorizzano; 2° tanto più che l'esercizio di un commercio o di una industria, massime pubblico e notorio, è, generalmente parlando, alieno dalla vita religiosa specialmente con voti solenni. Perciò se i superiori nonio permettessero, dovrebbero impedirlo efficacemente; 3° nè mancano analogie nel diritto civile delle diverse nazioni. Così, per non citare che un esempio, il Diritto Commerciale italiano nell'art. 13 stabilisce: « La moglie non può essere commerciante senza il consenso -< espresso o tacito del marito. Si presume il consenso, quando l'eser« cizio del commercio sia pubblico e notorio, salvo che il marito non « ne abbia fatto divieto espresso con dichiarazione pubblicata ». Ora il P. V. era professo di voti solenni, e questa sua condizione era nota a tutti; esercitava pubblicamente e notoriamente il commercio od industria tipografica con macchina tipografica prima piccola poi grande, obbiettivo per fotografia e macchina per fototipia; aveva molti operai; stampava non solo il periodico, ma anche altri libri, diplomi, imagini, ecc., che poi vendeva; nè i superiori riprovarono con atto pubblico tale esercizio. Dunque l'autorizzarono; autorizzazione tacita, ma reale e pubblica. E ciò è tanto più vero nel caso presente, in quanto che la tipoo S. Congregatio de Religiosis 109 grafia era nella stessa casa religiosa, sotto gli occhi dei superiori e di tutti, ed era pubblicani ente intitolata dal nome del periodico, che apparteneva notoriamente alla provincia. A ciò si aggiungano alcuni altri fatti che importavano una specie di approvazione non soltanto tacita, ma esplicita, benché privata. Così la benedizione abbastanza solenne data dal P. Provinciale al periodico, e più tardi alla piccola tipografìa, ed i sussidi che in varie epoche i superiori diedero al P. V., compensati da questo con lavori della tipografìa. N è si dica che il P. Provinciale con deliberazione dell'8 giugno 1907 e 10 giugno 1910 ingiungeva al P. V. di lasciare la tipografìa e di cessare la pubblicazione del periodico, imperocché questa proibizione venne dopo contratti, almeno nella massima parte, dal P. V. i debiti dei quali si tratta; quindi troppo tardiva. Di più per distruggere l'autorizzazione pubblica della quale si è parlato, non bastava una proibizione privata, come fu questa; ma era necessaria una proibizione pubblica; per esempio, diffidare il pubblico aftinché non ritenesse implicato l'Ordine nella azienda del P. V., o meglio ancora chiudere la tipografìa, e, se il P. V. si fosse mostrato pervicacemente riottoso, inviarlo altrove. Ma di tutto questo nulla fu fatto. Quindi quella proibizione valeva bensì come regola di coscienza pel P. V. ma nulla pel pubblico e di fronte ai terzi. È poi chiaro che se il P. V. aveva l'autorizzazione di esercitare il commercio tipografico, logicamente aveva anche l'autorizzazione a contrarre obbigazioni ed a fare tutti quegli atti che sono necessari per l'esercizio delle leggi civili. Così, insistendo nell'esempio citato sopra, nel Codice Commerciale italiano, art. 14, si legge: « La moglie commer« ciante (autorizzata espressamente o tacitamente dal marito) può senza « altra autorizzazione contrarre obbligazione per tutto ciò che concerne « il suo commercio ». Avendo dunque i superiori autorizzato il P. V. ad esercitare il commercio od industria tipografica, implicitamente lo autorizzarono anche a contrarre obbligazioni per tutto ciò che concerneva quel commercio od industria, per esempio per comprar caratteri, carta ed il resto necessario, per pagar la mercede agli operai, ecc.,essendo logico, come giustamente osserva il P. F., che chi ha una tipografia, debba procurarsi tutto ciò che all'esercizio della medesima è necessario. Che poi i debiti del P. V. siano stati contratti per la pubblicazione del periodico e per l'esercizio della tipografia, non è posto, nè sembra potersi porre in dubbio. Messa così fuori di questione l'esistenza dell'autorizzazione data al P. V. dai suoi superiori di esercitare l'industria tipografica; ed 110 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ammesso che i debiti contratti da lui lo furono appunto per l'esercizio di questa industria, la Commissione Cardinalizia entrò ad esaminare quali conseguenze da ciò venissero. Ora è noto, e fuor di discussione, che l'autorizzazione a compiere qualche atto, concessa ad uno che per disposto della legge non può compierlo senza di essa, ma che del resto ha personalità propria e quindi può acquirere sibi, toglie l'obice che aveva quell'ente o persona a porre quell'atto, ma non importa garanzia per parte della persona autorizzante. Così la moglie autorizzata dal marito al commercio, avendo essa una personalità propria e potendo acquirere sibi, se col suo commercio guadagna, accresce il suo patrimonio; se perde, perde parimenti del suo: ma il marito, come non partecipa dei guadagni, così non risponde alle perdite della moglie. Egualmente si dica del minore autorizzato dal padre o tutore a qualche atto. Egualmente di qualunque causa pia, chiesa, benefìcio, i quali essendo considerati come minori, per vendere e comprare e per altri simili atti necessitino della facoltà dell'autorità tutoria. In questi casi si ha l'autorizzazione di tutela, che non fa altro che rimuovere l'ostacolo ad operare posto dalla legge; dopo di che la personalità propria dell'autorizzato si svolge per suo conto senza responsabilità giuridica dell'autorizzante. Ma ben diversamente va la cosa per un religioso, specialmente di voti solenni. Questi, come si è detto di sopra, non ha nè il velie, nè il nolle. Quindi non ha personalità giuridica propria, nè i superiori" possono conferirgliela perchè contraria ai voti. Non può dunque applicarsi la teoria esposta; l'autorizzazione data dal superiore ad un suo religioso per comprare o per vendere o per altre simili operazioni riveste invece quasi la natura di mandato. Ed il religioso nell'esercizio di questo atto diviene come il gestore del convento, o della provincia, o dell'ordine che l'ha a ciò autorizzato. Dal che per conseguenza logica e necessaria discende, che non il religioso, ma il convento, o la provincia, o l'ordine debbano rispondere dell'operazione. A questa gravissima si deve aggiungere un'altra considerazione. Non avendo e non potendo avere personalità propria, quidquid monachus acquirit, monasterio acquirit. Quindi se dall'operazione del religióso, non lui personalmente, ma il monastero lucra ed acquista, quasi che il religioso fosse un braccio strumentale del convento; per logica conseguenza, per giustizia, per il rispetto ai buon diritto dei terzi, se dall'operazione predetta ne segue un danno, di questo deve rispondere non il religioso (che nulla ha e nulla può perdere) ma il convento che è il dominus, S. Congregatio de Religiosis 111 che ha la personalità giuridica, ed a cui andrebbero i lucri, se questi vi fossero. Ma il P. V. si trovava appunto in questa condizione di religioso di voti solenni, autorizzato dalla sua provincia ad esercitare l'industria tipografica: dunque non lui, ma la sua provincia doveva rispondere di questo esercizio; e come la provincia aveva il diritto di ascriversi i lucri di questa industria e di disporre di essi se vi fossero stati, così deve far fronte alle obligazioni ed alle passività dell'esercizio, quali disgraziatamente nel fatto si'Verificarono. Dal detto fin qui, chiaro apparisce non potersi tener in alcun conto la clausola apposta alla deliberazione del capitolo provinciale del 3 settembre 1901 : « La provincia sarà libera da qualunque responsali bilità di pagamento in caso di debito; in caso di credito, questo vada « a fondo del giornale ». Giacche essendo il giornale proprio della provincia, potevano bensì i Padri disporre dei lucri; ma logicamente e secondo giustizia non potevano punto esimersi dal rispondere delle passività: senza dire poi che questa deliberazione rimase, come tante altre, segreta, e quindi di niun valore di fronte al pubblico ed ai terzi. Laonde non senza ragione il P. V. scriveva il 7 giugno 1911 al Definitorio provinciale: « Se dalla tipografia si fosse ricavato un vantaggio, « certo io non l'avrei potuto ritenere per mio uso, ma avrei dovuto « versarlo alla provincia; succede il contrario e la provincia... se ne « n e lava le mani. Si giudichi se questo è giusto e ragionevole ». Dal detto fin qui chiaro anche apparisce che se un religioso, massime di voti solenni, esercita pubblicamente e notoriamente un commercio od un industria (come era appunto il caso del P. V.) i superiori debbono o proibirgli ciò pubblicamente ed efficacemente, o rispondere delle conseguenze economiche che ne derivano. Nè si eccepisca che questo principio può essere in taluni casi rovinoso per qualche convento o provincia religiosa ; poiché, primieramente se la giustizia così richiede, non è possibile venire ad altra conclusione. Inoltre è in potestà dei superiori impedire questa rovina. Vigilino essi ed impediscano che i loro soggetti si abbandonino ad imprese ardite senza sorveglianza ed ogni pericolo sarà scongiurato; senza dire che ciò gioverà al prestigio dell'ordine, favorirà l'osservanza della regolare disciplina, ed eviterà non lievi scandali. Per tutte queste ed altre considerazioni la Commissione Cardinalizia con voto unanime è venuta nella seguente deliberazione e sentenza: Art. I. « La provincia religiosa di Z. è tenuta a soddisfare i debiti 112 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale « contratti dal P. V. verso la signorina N. e da lui riconosciuti nella « scrittura del 9 novembre 1910 ». Siccome poi i superiori della provincia predetta di fronte alle ripetute ingiunzioni ed allo stesso decreto del Superiore generale 3 giugno 1911 che ordinava loro in virtute s. obedientiae ài riconoscere i debiti del P. V. e di soddisfarli, o di provvedere per la loro soddisfazione entro un mese, si mostrarono sempre riluttanti, non ostante le minaccie loro fatte dallo stesso Generale di prendere contro di loro delle severe misure; perciò la Commissione Cardinalizia ha di pari comune consenso stabilito quanto segue: Art. IL « Entro un mese dalla notificazione della sentenza il P. Pro« vinciale col suo Definitorio soddisfino la signorina N. in conformità « della scrittura del P. V. del 9 novembre 1910, o assumano una obbli« gazione in forma item valida per soddisfare a quest'obbligo : e scorso « inutilmente questo tempo essi rimangano sospesi a divinis; salve le pene « ulteriori della decadenza dell'officio e della privazione della voce attiva « e passiva, se (quod Deus avertat) perseverassero nella loro ostinazione ». Art. III. « Nell'atto della soddisfazione dei crediti, o dell'assunzione « della obbligazione per soddisfarli di cui all'art. II, la signorina N. « dovrà restituire ai superiori della provincia tutte le lettere del P. V. « e quanto riguarda le sue obbligazioni ». Art. IV. « Circa la clausola finale del decreto del P. Generale, con « cui si esime la provincia Y. dal concorrere colla provincia Z. pel paga« mento dei debiti del P. V., la Commissione Cardinalizia non intende « pronunciarsi in merito, reputando ciò eccedere il suo mandato. Ma « lasciando libera quest' ultima provincia a far valere i suoi diritti, in «quanto possa averli, ricorrendo contro il decreto del Padre Generale; « vuole tuttavia che questa questione non debba affatto ritardare l'obbligo « della soddisfazione dei debiti di cui negli articoli precedenti : e prescrive « quindi che la medesima provincia Z. non possa esercitare il diritto «eventuale di rivalsa verso l'altra, se non abbia prima adempito alle « prescrizioni degli articoli predetti verso la signorina N. ». Art. V. « L'esecuzione della presente sentenza viene affidata al « Revmo Ordinario, e della sentenza stessa sarà data copia al Revmo « P. Generale dell'ordine, ed al P. Provinciale ». Dato a Roma, li 18 agosto 1914. f GAETANO Card. DB LAI, Vesc. di Sabina. f PIETRO Card. GASPARRI. f BASILIO Card. POMPILJ. 113 S. Congregatio de Propaganda Fide S. CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE i DECRETUM DECLARANTUR FINES VICARIATUUM APOSTOLICORUM MONGOLIAE ORIENTALIS ET MERIDIONALIS. Decrevit haec S. Congr. Fidei Propagandae praeposita die 3 decembris anno 1883 quum per divisionem a magno praeexsistenti Vicariatu Apostolico Mongoliae illud erexit Mongoliae orientalis : « Vicariatus « Apostolicus Orientalis comprehendet magnum mandarinatum nuncu« patum Ge-Hol, et habebit pro finibus in parte meridionali provinciam « Sinensem Pe-che-ly, in orientali et septentrionali Manchuriam, et in « occidentali Vicariatum Mongoliae centralis ». Nuper vero Ordinarii utriusque Missionis, intimius cognitis locorum adiunctis, preces una simul huic S. Consilio porrexerunt quaerentes ut ad declarationem praecedentis Decreti ediceretur Vicariatum Orientalem comprehendere iuxta transmissam regionis chartam: 1) magnum mandarinatum nuncupatum Iehol, et insuper-2) ad Orientem territoria exsistentia ad occidentem muri sinici (barrière des pieux) et fluminis Leaoho quae dependent a districtu civili Moukden, nominatim subpraefecturas Tchangou, Kangping, Leaoiuen et partem subpraefecturae Fakoumenn; 3) ad Meridiem territorium illud districtus civilis Joungping quod est extra magnum sinensem murum, nominatim partes subpraefecturarum Tsuenhoa, Kiennan, Founing et Linniu; 4) ad Occidentem principatum Geschürten; 5) ad Septentrionem territoria principatuum mongolensium confoederationis Gherim quae iacent intra viam ab urbe Tsitsikar Pekinum pergentem in parte orientali, et montes Grand Kingghan in parte occidentali. De tali re deliberationem habuere Emi ac Rmi S. huius Congregationis Patres in generali conventu habito die 16 superioris mensis novembris, proposito dubio « An Vicariatui Apostolico Mongoliae Orientalis adiudicari debeant praeter magnum « mandarinatum lehol, territoria quoque « superius nominata, iuxta schema a Vicariis Apostolicis Mongoliae « orientalis et Mongoliae centralis propositum ». Cui dubio respondena Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 114 dum censuere: « Affirmative tum quoad principatum de Geschikten, tum « quoad reliqua territoria, et declaretur Vicariis Apostolicis iam satis ad « hoc provisum per limites designatos a S. Congregatione in praecedenti « Decreto ». Hanc autem Emorum Patrum sententiam, Ssmus Dnus noster Benedictus Pp. XV in audientia concessa R. P. D. sacrae huius Congregationis Secretario die 23 eiusdem mensis ratam in omnibus habere et adprobare dignatus est. Datum Romae ex aedibus S. huius Congr. de Propaganda Fide, die 12 decembris, anno Domini 1914. Fr. H. M. CARD. GOTTI, Praefectus. L. © S. C. Laurenti, Secretarius II DECRETUM ERIGITUR PRAEFECTURA APOSTOLICA « DE SAPPORO » IN IAPONIA Invecto feliciter apostolicis laboribus alumnorum Seminarii Parisiensis Christiano Nomine in boreales imperii Iaponici regiones, novisque illuc appulsis etiam aliorum institutorum missionariis, visum est opportunum R. P. D. Alexandro Berlioz episcopo Hakodatensi, ad urgendum Fidei Catholicae propagationis opus, ut aliqua tam vastae suae dioeceseos pars in separatam erigeretur Missionem. Qua de re cum mature délibérassent Emi ac Rmi sacrae huius Congregationis Patres in generalibus comitiis diei 11 nuper elapsi ianuarii, dividendas esse censuerunt a dioecesi Hakodatensi: magnam insulam Hokkaido alias Yesso cum minoribus ab ea dependentibus, excepta provincia civili Oshima cum parvis insulis eiusdem forte provinciae iurisdictioni subiectis; partem illam insulae Sachalin modo imperio iaponico subiectam cum parvis dependentibus insulis; insulas dein Kurille nuncupatas eidem imperio subiectas quae sunt inter insulam Hokkaido et peninsulam Kamtschatska : ex iis autem erigendam esse Praefecturam Apostolicam ab urbe principe insulae Hokkaido « de Sapporo » nuncupandam, eamque concredendam Ordini Fratrum Minorum qui iam anteactis temporibus et evangelico zelo et adepta quoque suis in filiis inclita martyrii gloria de Catholica Religione in Iaponia tam ample meruit. Eminentis- S. Congregatio de Propaganda Fide 115 simorum vero Patrum sententiam a R. P. D. sacrae huius Congregationis Secretario Ssmo Dno nostro Benedicto Pp. XV in audientia eiusdem diei relatam, Sanctitas Sua in omnibus adprobare ratamque habere dignata est, et praesens in re Decretum confici iussit. Datum Romae, ex aedibus S. Congregationis de Propaganda Fide, die 12 februarii, anno 1915. Fr. H. M. CARD. GOTTI, Praefectus. L. £8 S. C. Laurenti, Secretarius. DIARIUM ROMANAE CURIAE SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre si è degnato di nominare : 8 febbraio 1915. — L'Emo signor cardinale Vincenzo Vannutelli, Protettore della Congregazione delle Suore Missionarie di Nostra Signora d'Africa. 9 febbraio. — L'Emo signor cardinale Gaetano Bisleti, Protettore dell'Istituto delle Suore Orsoline Gerolimitane di Gandino, nella diocesi di Bergamo. — Il Rmo P. Nicola Reuter, dei Frati Minori Conventuali, Consultore della sacra Congregazione dei Religiosi. U febbraio. — L'Emo signor cardinale Antonio Vico, Pro-Prefetto della sacra Congregazione dei Riti. 15 febbraio. — L'Emo signor cardinale Antonio A guardi, Protettore dell'Istituto delle Benedettine della perpetua adorazione, di Ronco di Ghiffa nella diocesi di Novara. 24 febbraio. — Gli Emi signori cardinali Benedetto Lore n zeli i prefetto degli Studi, Ludovico Billot e Michele Lega, Presidenti dell'Accademia Romana di S. Tommaso d'Aquino. 27 febbraio. — L'Emo signor cardinale Gaetano Bisleti, Membro della sacra Congregazione dei Riti. 116 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Con Brevi apostolici il Santo Padre si è degnato di nominare: Protonotario apostolico ad instar participantium : 6 febbraio 1915. — Mons. Antonio Ribacchi,* arcidiacono di Gualdo Tadino. Prelati Domestici di S. S.: 30 gennaio 1915. — Mons. Giacomo canonico Ricci, vicario generale dell'archidiocesi di Siena. 3 febbraio. — Mons. Tommaso arciprete Waishe e Mons. Giovanni Me Kenna vicario generale, dell' archidiocesi di Wellington. 5 febbraio. — Mons. Giuseppe Guerri, prefetto ed amministratore della Dataria Apostolica. — Mons. Paolo Mannens, vicario generale della diocesi di Ruremonda. 6 febbraio. — Mons. Pasquale de Maio, arcidiacono del capitolo cattedrale di Caserta. — Mons. Giacomo Minozzi, primicerio dello stesso capitolo. 14 febbraio. — Mons. prof. Giorgio Reinhold, rettore magnifico dell'Università di Vienna. ONORIFICENZE Con Brevi apostolici il Santo Padre si è degnato di conferire le seguenti onorificenze : La Gran Croce dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile: 2 febbraio 1915. — Al sig. dott. Carmelo Arango, già inviato straordinario e ministro plenipotenziario della Repubblica di Colombia presso la Santa Sede. 10 febbraio. — Al sig. don Angelo De Estrada, già inviato straordinario e ministro plenipotenziario della Repubblica Argentina presso la Santa Sede. La Commenda dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile: 4 febbraio 1915. — Al sig. cav. Ugo Fusco di Salvatore, dell'archidiocesi di Napoli. La Commenda dell' Ordine di S. Silvestro Papa : 10 febbraio 1915. — Al sig. avv. Giulio Patriarca, procuratore legale dei SS. PP. AA. 19 febbraio. — Al sig. dott. Giuseppe Grasset, della diocesi di Montpellier. Il Cavalierato dell'Ordirne di S. Gregorio Magno, classe civile: 2 febbraio 1915. — Al sig. Nazareno Fausti, di Roma. 14 febbraio. — Al sig. Luciano Emanuele Poinçon La Blanchardière, dell'archidiocesi di Rennes. Diarium Romanae Curiae 117 U Cavalierato dell'Ordine di S. Silvestro Papa: 3 febbraio 1915. — Al sig. Piero de Pray, pittore. 4 febbraio. — Al sig. ingegnere Guglielmo Palombi, di Roma. MAGGIORDOMATO DI SUA SANTITÀ NOMINE Con Biglietti di S. E. Rma Mons. Maggiordomo, il Santo Padre si è degnato di nominare: Camerieri Segreti soprannumerari di S. S. : 9 novembre 1914. — Mons. Gasparo Burggraf, della diocesi di Monaco. — Mons. Pietro Erlacher, della medesima diocesi. — Mons. Lorenzo Galìinger, della medesima diocesi. — Mons. Gaspare Villebaldo Kaiser, della medesima diocesi. — Mons. Giuseppe Lechner, della medesima diocesi. — Mons. Antonio Vollnhals, della medesima diocesi. Mons. Carlo Walterbach, della medesima diocesi. 10 novembre. — Mons. Andrea B. Meehan, della diocesi di Rochester. 12 novembre. — Mons. Giovanni Giacomo Hopstaken, della dioc. di. Breda. — Mons. Antonio Schellekens, della medesima diocesi. 21 novembre. — Mons. Antonio Hensen, della diocesi di Harlem. — Mons. Giacomo Graaf, della medesima diocesi. — Mons. Lamberto Jansen, della medesima diocesi. — Mons. Giuseppe M. Taskin, della medesima diocesi. — Mons. Pietro Thier, della medesima diocesi. — Mons. Guglielmo Wittert van Hoogland, della medesima diocesi. 25 novembre. — Mons. Luigi Gavazzi, di Roma. 26 novembre. — Mons. Giulio Lacza, della diocesi di Giavarino. — Mons. Lodovico Czingraber, della medesima diocesi. — Mons. Lorenzo Barilich, della medesima diocesi. — Mons. Giovanni Ar Nitsch, della medesima diocesi. — Mons. Andrea Werdenich, della medesima diocesi. — Mons. Adalberto Z. Berty, della medesima diocesi. 30 novembre. — Mons. Giovanni Preti, della diocesi di Borgo S. Donnino. — Mons. Giacomo Giuseppe Donati, della medesima diocesi. 7 dicembre. — Mons. Agostino Mucci, della diocesi di Arezzo. 12 dicembre. — Mons. Massimiliano Lechleitner, della diocesi di Fulda. 16 dicembre. — Mons. Giovanni Lucca, delle diocesi unite di Nepi e Sutri. 22 dicembre. — Mons. Giuseppe Conti, della diocesi di Fiesole. 23 dicembre. — Mons. Geysa Szemethy, della diocesi di Gran Varadino. 118 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 23 dicembre 1914. — Mons. Giuseppe Macchiceli' archidiocesi di Milano. 24 dicembre. — Mons. Edoardo Dominik, delF archidiocesi di Olmiitz. 31 dicembre. — Mons. Giuseppe De Felici, della dioces di Frascati. U gennaio 1915. — Mons. Raffaele Amato, di Roma. — Mons. Paolo Albera, dell'archidiocesi di Reggio Calabria. 19 gennaio. — Mons. Antonio Málek, della diocesi di Budweis. — Mons. Francesco Beránek, della medesima diocesi. — Mons. Pietro Steinbach, della medesima diocesi. — Mons. Antonio Polansky, della medesima diocesi. — Mons. Martino Fenle, della medesima diocesi. — Mons. Carlo Slavik, della medesima diocesi. — Mons. Giacomo Hoffelner, della medesima diocesi. — Mons. Alfredo A. Sinnot, della diocesi di Charlottetown. — Mons. Lorenzo Jella, della diocesi di Subiaco. — Mons. Luigi Biferi, della medesima diocesi. — Mons. Cirillo Riedl, della diocesi di Brünn. — Mons. Giuseppe Kupka, della medesima diocesi. - Mons. Giovanni Kisling, della medesima diocesi. — Mons. Mattia Kabelka, della medesima diocesi. — Mons. Roberto Piacitelli, di Roma. 23 gennaio. — Mons. Giuseppe Polvara, dell'archidiocesi di Milano. — Mons. Amedeo M. L. Crooy, dell'archidiocesi di Malines. 26 gennaio. — Mons. Pasquale Santo Martino, della diocesi di Nictheroy. 27 gennaio. — Mons. Antonio Carile, della diocesi di Boiano. 30 gennaio. — Mons. Giuseppe Lugaresi, della diocesi di Cesena. — Mons. Alfredo Vitali, di Roma. — Mons. Antonio Farolfì, di Roma. Camerieri d'onore in abito paonazzo di S. S.: 9 novembre 1914. — Mons. Luigi Cerebotani, della diocesi di Monaco. — Mons. Costantino Joerg, della medesima diocesi. — Mons. Nicola Paulus, della medesima diocesi. — Mons. Giuseppe Pichler, della medesima diocesi. — Mons. Corrado di Preysing, della medesima diocesi. — Mons. Giovanni Thalmaier, della medesima diocesi. — Mons. Giorgio Widmann, della medesima diocesi. — Mons. Pietro Winkler, della medesima diocesi. 18 novembre. — Mons. Luigi Morelli, dell'archidiocesi di Brindisi. — Mons. Oreste Masini, della diocesi di S. Miniato. 21 novembre. — Mons. Bernardo Klönne, della diocesi di Harlem. — Mons. Nicola Smenlders, della medesima diocesi. 26 novembre. — Mons. Ladislao Saly, della diocesi di Giavarino. 30 novembre. — Mons. Angelo Gennai, della diocesi di Volterra. — Mons. Giovanni Bertapelle, della diocesi di Vicenza. — Mons. Alessandro Kalmar, dell'archidiocesi di Colocza. 7 dicembre. — Mons. Carmelo Parisi, della diocesi di Patti. 16 dicembre. — Mons. Luigi Ferrari, della diocesi di Vicenza. 23 dicembre. — Mons. Gioachino Bonardi, dell'archidiocesi di Firenze. — Mons. Olinto Fedi, della medesima archidiocesi. Diarium Romanae 11 19 — — — — — — — — — — — 23 30 Curiae 119 gennaio 1915. — Mons. Dario Valori, della diocesi di Volterra. gennaio. — Mons. Emanuele (Üerveny, della diocesi di Budweis. Mons. Antonio Pixa, della medesima diocesi. Mons. Teodoro Kasper, della medesima diocesi. Mons. Francesco Herman, delia diocesi di Bosnia e Sirmio. Mons.' Pietro Pejakic, della medesima diocesi. Mons. Vincenzo Martínez Gamez, della diocesi di Jaén. Mons. Edoardo Leone Lancelle, della diocesi di Cambrai. Mons. Giovanni Prosswitz, della diocesi di Brünn. Mons. Giuseppe Dvorak, della medesima diocesi. Mons. Francesco Bulla, della medesima diocesi. Mons. Francesco Kelbl, della medesima diocesi. Mons. Francesco Barelli, della diocesi di Imola. gennaio. — Mons. Raffaele Paolicelli, della diocesi di Lucera. gennaio. — Mons. Cirillo Zucchetti, della diocesi di Cremona. Camerieri d'onore extra Urbem di S. S.: 10 dicembre 1914. — Mons. Francesco Paolo Grassi, della diocesi di Tricarico. 16 dicembre. — Mons. Agostino De Razza, della diocesi di Ugento. 23 dicembre. — Mons. Lorenzo Brein, della diocesi di Gran Varadino. 19 gennaio 1915. — Mons. Guglielmo Anderlió, della diocesi di Bosnia e Sirmio. 28 gennaio. — Mons. Emilio Vasari, dell'abbazia di S. Lucia del Mela. Camerieri Segreti di Spada e Cappa soprannumerari di S. S. : 12 novembre 1914. — Il sig. Ernesto Laane, della diocesi di Dresda. 24 novembre. — Il sig. conte Giovanni Battista Paganuzzi, del patriarcato di Venezia. 30 novembre. — Il sig. marchese Antonio Zacchia Rondinini, dell'archidiocesi di Bologna. — 11 sig. barone Salvatore Pennisi di Fioristella, della dioc. di Acireale. 10 dicembre. — Il sig. conte Cesare Sardi, dell'archidiocesi di Lucca. — Il sig. marchese Gustavo Sardi, della diocesi di Montpellier. 22 dicembre. — Il sig. Pietro dei conti Galeotti Ottieri della Ciaja, della diocesi di Chiusi. 19 gennaio 1915. — li sig. Antonio de Egaña y Ar regni, della diocesi di Vittoria. — il sig. conte Francesco Kwilecki, delFarcìiidiocesi di Gnesna e Posnania. — Il sig. conte Stefano Lacki, della medesima archidiocesi. — Il sig. David Hov/ell, della diocesi di Plymouth. 26 gennaio. — Il sig. marchese Lodovico Gavolti, dell'archid. di Genova. — Il sig. conte Raffaele Emaldi, della diocesi di Imola. 27 gennaio. — Il sig. barone Ruggero Bruslé de Valsuzenay, della diocesi di Nancy. 1 febbraio. — Il sig. conte Federico Meis Colloredo, della dioc. di Casso via. 120 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Camerieri d'onore di Spada e Cappa soprannumerari di S. S. : 21 novembre 1914. — Il sig. comm. Giuseppe Andiloro, dell'archidiocesi di Reggio Calabria. 28 novembre. — Il sig. comm. Giuseppe Salviucci, di Roma'. Cappellani Segreti d'onore di S. S.: 9 novembre 1914. — Mons. Anselmo Arsan Adalar, della diocesi di Monaco. 26 novembre. — Mons. Giuseppe Nemeth, della diocesi di Giavarino. 30 novembre. — Mons. Vittorio Horváth, dell'archidiocesi di Colocza. — Mons. Paolo Winkler, della medesima archidiocesi. — Mons. Tiburzio Revay, della medesima archidiocesi. 16 dicembre. — Mons. Giorgio Naccari, della diocesi di Cbioggia. 23 dicembre. — Mons. Pasquale Di Domenico, dell'archidiocesi di Napoli. 19 gennaio 1915. — Mons. Lorenzo Ciccone, dell'archidiocesi di Aquila. — Mons. Mariano Lorenzo Chavez, della diocesi di Chachapoyas. — Mons. Elia Ocampo, della medesima diocesi. 27 gennaio. — Mons. Federico Gambarelli, della diocesi di Bergamo. Cappellani d'onore extra Urbem di S. S.: 26 novembre 1014. — Mons. Eugenio Dodek, della diocesi di Giavarino. 30 novembre. — Mons. Alessandro Fava, della diocesi di Borgo S. Donnino. — Mons. Carlo Zgama, dell'archidiocesi di Colozca. — Mons. Michele Hinger, della medesima archidiocesi. NECROLOGIO 6 febbraio 1915. — Mons. Edoardo Gilpino Bagshawe, arcivescovo tit. di Seleucia d'Isauria. 15 febbraio. — Mons. Giuseppe Kahn, già vescovo di Gurk. 16 febbraio. — Mons. Alfonso Bermyn, vescovo tit. di Stratonica e vicario apostolico della Mongolia occiduo-meridionale. 19 febbraio. — Mons. Carlo Gustavo Walravens, vescovo di Tournai. 20 febbraio. — Mons. Edoardo Likowski, arcivescovo di Gnesna e Posnania. 23 febbraio. — Mons. Leonida Mapelli, vescovo di Borgo S. Donnino. 27 febbraio. — Mons. Cesare Boccanera, arcivescovo tit. di Nicosia. v Annus VII - Vol. VII Die 15 Martii 1915 Num. 5 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE S. CONGREGATIO CONSISTORIALIS i ERECTIO NOVAE DIOECESIS Ssmus D. N. Benedictus PP. XV decreto S. Congregationis Consistorialis diei 29 ianuarii 1915, per Apostolicas sub plumbo Litteras expediendo, territorium dioecesis Antioquiensis, in republica Columbiana, divisit in duas partes, et coarctata in parte septentrionali ipsa dioecesi Antioquiensi, in parte meridionali novam dioecesim Iericoënsem erexit, quam suffraganeam metropolitanae ecclesiae Medellinensis constituit. Nova autem dioecesis Iericoënsis eosdem quoquoversus habet fines, quibus modo avulsa meridionalis pars ipsius dioecesis Antioquiensis antea circumscribebatur ; excepto septentrionali latere, in quo ipsa secernitur ab Antioquiensi per limites meridionales paroeciarum vulgo Antioquia et Frontino; adeo ut nova dioecesis has quae sequuntur complectatur paroecias, vulgo dictas : Jericò, Andes, Ama, Betania, Betulia, Bolivar, Caycedo, Çaramanta, Concordia, Jardin, Puéblorrico, Salgar, Támesis, Tarso, Urrao et Valparaiso. II TITOLI DIOECESIS IMMUTATIO Decreto S. C. Consistorialis 12 februarii 1915 Ssmus Dominus noster Benedictus XV de Apostolicae potestatis plenitudine, suppressa antiqua Bisarchiensi denominatione, eamdem dioecesim eiusque pro ACTA, v o l . V i i , n. 5. — 15-3-915. 9 122 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale — tempore episcopum ex nomine Urbis Octerii, quae est episcopi residentia, posthac Octerienses nuncupandos statuit ac decrevit. III TITULI CATHEDRALIS, HONORIS CAUSA, ADTRIBUTIO Ssmus D. N. Benedictus PP. XV decreto consistoriali die 2 Ianuarii 1915 parochialem ac collegiatam ecclesiam S. Benedicti in urbe vulgo Gualdo Tadino exstantem ad cathedralis dignitatem, honoris tantum causa, evexit, idemque Tadinensem titulum ab eiusdem nominis civitate univit veteri titulo Nucerino ita ut posthac dioecesis et episcopus Nucerinus simul ac Tadinensis nuncupari possit ac debeat, sartis tectisque de cetero iuribus ac privilegiis honoris et iurisdictionis quae modo competunt capitulo Nucerino eiusque eathedrali ecclesiae. IV PROVISIO ECCLESIARUM Successivis sacrae Congregationis Consistorialis decretis Ssmus D. N. Benedictus XV has quae sequuntur ecclesias de proprio pastore providit, nempe: 11 februarii 1915. — Cathedrali ecclesiae Matanzensi praefecit Riñum D. Severianum Sainz, vicarium generalem S. Christophori de Habana. — Titulari episcopali ecclesiae Danabensi R. D. Arnoldum Franciscum Diepen, canonicum ecclesiae cathedralis Boscoducensis, quem constituit ^Coadiutorem cum iure futurae successionis Rmi Episcopi Boscoducensis. 22 februarii. — Titulari episcopali ecclesiae Dorylensi R. D. Ioannem Baptistam Perez, canonicum metropolitanae ecclesiae Valentinae,, quem constituit Auxiliarem Emi ac Rmi Dñi Cardinalis Archiepiscopi Toletani. 23 februarii. — Titulari episcopali ecclesiae Sorensi R. D. Antonium Monestel, parochum loci S. Antonii de Belen in dioecesi S. Iosephi de Costarica, quem deputavi! in Coadiutorem cum iure futurae successionis Rmi Episcopi de Comayagua. 25 februarii. — Titulari episcopali ecclesiae Birthensi R. D. Emmanuel Vidal erBoullón, administratorem apostolicum Civitatensem. 128 S. Congregatio Consistorialis 26 februarii 1915. — Metropolitanae ecclesiae S. Ioannis Terrae Novae R. D. Eduardum Patritium Roche, ipsius archidioecesis administratorem. — Titulari ecclesiae episcopali Halicarnassensi Rmum D. Thomam Franciscum Doran, dioecesis Providentiensis vicarium generalem, quem constituit Auxiliarem Rmi Episcopi Providentiensis. 5 martii. — Patriarchali ecclesiae Venetiarum R. P. D. Petrum La Fontaine, hactenus episcopum Charystiensem et a Secretis S. Congregationis Rituum. 10 martii. — Ecclesiae cathedrali Cratensi R. D. Quintinum Rodríguez de Oliveira et Silva, parochum in eadem civitate Cratensi. SACRA CONGREGATIO DE RELIGIOSIS DUBIA CIRCA INTERRUPTIONEM STUDIORUM Huic sacrae Congregationi de Religiosis propositae fuerunt quaestiones : I. Cum haud raro contingat, ut Religiosi studentes, absque ulla ipsorum aut superiorum culpa, per plures menses studia interrumpere cogantur (ex. gr. infirmitatis, aut servitii militaris causa), quaeritur utrum huiusmodi studentes totum annum scholarem sic interruptum seu abbreviatum repetere teneantur; an a Superiore generali, accedente voto deliberativo suorum Consiliariorum, dispensan possint. II. Utrum examen seu periculum de quo in Responso ad n. VI Declarationum sacrae Congregationis diei 7 septembris 1909 sermo est, subiri debeat etiam ab alumnis, qui aliquam disciplinam accessoriam Theologiae in scholis non excoluerint; et si affirmative, utrum hoc examen tam ab istis alumnis quam ab aliis subeundum, coincidere possit cum examine in fine anni scholaris subiri solito. Quibus quaestionibus, iii Congregatione generali diei 8 ianuarii 1915, Emi Patres responderunt: Au" I Negative ad l partem; affirmative ad 2 , dummodo 1) interruptio seu compendium studiorum complexive non duraverit a m am Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 124 ultra tres menses; 2) studia omissa scholis privatis suppleta fuerint; 3) et in examine constiterit, ex testimonio examinatorum seu doctrinae iudicum, alumnos disciplinas, de quibus in eorum absentia in scholis actum est, prorsus didicisse. Ad II Examen, de quibus in Responso ad num. VI Declarationum sacrae Congregationis diei 7 sept. 1909 agitur, requiri pro qualibet disciplina omissa, sufficere tamen examen ordinarium etiam in fine anni praestitum, quod ex testimonio examinatorum seu doctrinae iudicum constare debet. Et sanctissimus Dominus noster Benedictus XV in audientia diei % ianuarii 1915, infrascripto Secretario benigne concessa, has responsiones approbare et confirmare dignatus est. Contrariis quibuscumque non obstantibus. * Datum Romae, ex Secretaria S. Congregationis de Religiosis, die 1 martii 1915. O. CARD. CAGIANO DE AZEVEDO, Praefectus. L.6BS. f Adulphus, Episcopus Canopitan., Secretarius. NOMINATIONES Brevibus apostolicis nominati sunt: 30- ianuarii 1915. — Episcopus titularis ecclesiae Prienensis et vicarius apostolicus Saxoniae, confirmata eius electione in decanum Capituli S. Petri Budissae et administratorem praefecturae apostolicae Lusatiae, R. P. D. Franciscus Löbmann, canonicus eiusdem Capituli. 13 februarii. — Episcopus titularis Soliensis seu Soliorum, R. P. D. Leonardus Baumbach, olim episcopus Nicopolitanus. S. Congregatio Rituum 125 SACRA CONGREGATIO RITUUM DUBLINEN. DECRETUM BEATIFICATIONIS SEU DECLARATIONIS MARTYRII SERVORUM DEI DERMITII O' HURLEY ARCHIEPISCOPI ORDINIS S. FRANCISCI, ALBERTI O' BBIEN, ORD. EPISCOPI PRAED1C, CASSELIENSIS, DUNENSIS EPISCOPI ET CORNELII GONNORENS1S, IMOLACENSIS, O' DEVANY, TERENTII ET SOCIORUM. In Hibernia, heroum nutrice, exorta saeculis xvi et xvn effrenata et furiosa adversus catholicos persecutione, praeter innumeros Christi athletas qui in ea occubuerunt et quorum nomina, mortalibus ignota, scripta sunt in libro Vitae, complures, nomine et fama noti, in hominum memoria adhuc vivunt. Inter hos numerantur quatuordecim Ecclesiae praesules, multi sacerdotes cleri saecularis, aliique viri ad religiosas familias seu ordines pertinentes, nempe Praemonstratensium, Cisterciensium, Praedicatorum, Franciscanum, Augustinianensium, Carmelitarum, Ssmae Trinitatis et societatis Iesu, necnon laici ac nobiles personae, quibus accedunt sex piae mulieres. Quorum martyrii opinio cum satis constans visa sit, informativi processus in ecclesiastica curia Dublinensi adornati sunt super ipsa fama martyrii et signis aut miraculis praefatorum Servorum Dei. Hos vero processus, Romam ad sacram Rituum Congregationem delatos, secutae sunt plures litterae postulatoriae Archiepiscoporum et Episcoporum, praesertim Hiberniae, aliorumque virorum ecclesiastica vel civili dignitate praestantium. Quumque omnia in promptu essent, instante R. P. D. Michaele O'Riordan, protonotario apostolico, collegii Hibernorum in Urbe moderatore et Causae postulatore, totius Hiberniae catholicae vota depromente, Emus et Rmus dnus cardinalis Vincentius Vannuteili, episcopus Praenestinus et eiusdem Causae Ponens seu Relator, in Ordinario sacrorum Rituum Congregationis coetu subsignata die ad Vaticanum habito, sequens dubium discutiendum p r o p o s u i t : ^ sit signanda Commissio introductionis Causae, in casu et ad effectum de quo agitur? Et Emi ac Rmi Patres sacris tuendis Ritibus propositi, post relationem ipsius Emi Ponentis, audito voce et scripto R. P. D. Alexandro Verde, sanctae Fidei Promotore, omnibus maturo examine discussis ac perpensis^ rescribendum censuerunt : Signan- 126 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dam esse, si Sanctissimo placuerit, Commissionem de biscentum quinquor gintaseptem Servis Dei, nempe: Ex Archiepiscopis: Dermetius O' Hurley archiepiscopus Gasseliensis, Richardus Creagh archiepiscopus Armachanus, Edmundus Mae Gauran archiepiscopus Armachanus, Malachias O' Queely archiepiscopus Tuamensis, omnes e clero saeculari. - Ex Episcopis: Mauritius O' ßrien episcopus Imolacensis, Redmundus Gallagher episcopus Derriensis, cum tribus sociis, Edmundus Dungan, tertiarius Ordinis S. Francisci, episcopus Dunensis et Gonnorensis, Heber Mac Mahon episcopus Glogherensis, Eugenius Mae Egan episcopus designatus Rossensis, omnes e clero saeculari; Guilelmus Walsh ex ordine Cisterciensium, episcopus Medensis, Patricius 0'Healy episcopus Mayensis, Cornelius O' Devany episcopus Dunensis et Connorensis, ßoetius Egan episcopus Rossensis, omnes ex Ordine S. Francisci; Terentius Albertus O' Brien, ex ordine Praedicatorum, episcopus imolacensis. J$x sacerdotibus saecularibus: Eugenius Cronin, Laurentius O' More, Richardus French, Aeneas Penny, Ioannes O' Grady, Mauritius O' Kenraghty, Andreas Striteli, Bernardus Moriarty, Ioannes Stephens, Gualterius Ternan, Georgius Power vicarius generalis, Ioannes Walsh vicarius generalis, Nicolaus Young, Daniel O' Moloney, Donough O' Cronin clericus, Ioannes O' Kelly, Brian Murchertagh, Donough O' Falvey, Bernandus O' Carolan, Donatus Mae Gried, Patricius O' Derry, Ioannes Lune, Patricius O' Loughran, Ludovicus O' Laverty, Philippus Gleary, Henricus White, Theobaldus Stapleton, Eduardus Stapleton, Thomas Morrisey, Thomas Bath, Rogerius Ormilius, Hugo Garrigi, Bernardus Fitzpatrick, Daniel Delaney, Daniel O' Brien, Iacobus Murchu, Iacobus O' Hegarty. - Ex Ordine Praemonstratensi: Ioannes Kieran vel Mulcheran. - Ex Ordine Cisterciensium: Gelasius O' Cullenan, Nicolaus Fitzgerald, Prior et socii coenobii S. Salvatoris, Patricius O' Connor, Malachias O' Kelly, Abbas et monachi Coenobii Magiensis, Eugenius O' Gallagher, Bernardus O' Treivir, Iacobus Eustace, Malachias Shiel, Edmundus Mulligan, Lucas Bergin. - Ex Ordine Praedicatorum: P. Mae Ferge cum sociis, Triginta duo religiosi conventus Londonderryensis, Ioannes O' Luin, Donough O' Luin, Guilelmus Mae Gollen, Petrus O' Higgins, Cormac Mae Egan, Raymundus Keogh, Richardus Barry, Ioannes O' Flaverty, Geraldus Fitzgerald, David Fox, Donald O' Neaghten, Iacobus O' Reilly, Dominicus Dillon, Richardus Oveton, Stephanus Petit, Petrus Costello, Gulielmus Lynch, Myler Mae Grath, Laurentius O'Ferrai, Bernardus O'Ferrai, Ambrosius Aeneas O'Cahiil, Edmundus O' Beirne, Iacobus Woulf, Vincentius Gerardus Dillon, Iacobus Moran, Donatus Niger, Gulielmus O' Connor, Thomas O' Higgins, Ioannes S. Congregatio Bituum O' Gullen, David Roche, Bernardus O' Kelly, Thaddaeus Moriarty, Hugo Mac Goill, Raymundus O' Moore, Felix O' Connor, Ioannes Keating, Clemens O' Callaghan, Daniel Mac Donnei, Felix Mac Donnell, Dominicus Mac Egan. - Ex Ordine S. Francisci: Conor Macuarta, Rogerus Congaill, Fergallus Ward, Edmundus Fitzsimon, Donough O' Rourke, Ioannes O' Lochran, Cornelius O' Rourke, Thaddaeus aut Thomas O' Daly, Ioannes O' Dowd, Daniel O' Neilan, Philippus O' Lea, Mauritius O' Scanlon, Daniel Himrecan, Carolus Mae Goran, Rogerus O' Donneilan, Petrus O' Quillan, Patricius O' Kenna, Iacobus Pillanüs, Rogerus 0'Hanlan, Felimeus O' Hara, Henricus Delahoyde, Thaddaeus O' Meran, Ioannes O' Daly, Donatus" O' Hurley, Ioannes Cornelius, Dermitius O' Mulroney, Frater Thomas cum socio, Ioannes O'Molloy, Cornelius 0'Dogherty, Calfridus 0 ' F a r r e l , Thaddaeus O'Boyle, Patricius O'Brady, Matthaeus O' Leyn, Terentius Macmepp, Lochlonin Mae O' Cadha, Magnus 0'Fodhry, Thomas Fitzgerald, Ioannes Honan, Ioannes Cathan, Fran^ ciscus O' Mahony, Hilarius Conroy, Christophorus Dunlevy, Richardus Butler, Iacobus SauJ, Bernardus Horumley, Richardus Synnot, Ioannes Esmond, Paulinus Synnot, Raymundus Stafford, Petrus Stafford, Didacus Cheevers, Ioseph Rochford, Eugenius O' Leman, Franciscus Fitzgerald, Antonius Musaeus, Gualterus de Wallis, Nicolaus Wogan, Dionysius O'Neilan, Philippus Flasberry, Franciscus O'Sullivan, Ieremias de Nerihiny, Thaddaeus O' Caraghy, Gulielmus Hickey, Rogerius de Mara, Hugo Mac Keon, Daniel Clanchy, Neilan Loughran, Antonius O' Farrel, Antonius Broder, Eugenius 0'Cahan, Ioannes Ferali, Bonaventura de Burgo, Ioannes Kearney, Bernardus Connaeus. - Ex Ordine S. Augustini: Thaddaeus O'Connel, Augustinus Higgins, Petrus Taffe, Gulielmus Tirrey, Donatus O' Kennedy, Donatus Serenan, Fulgentius Jordan, Raymundus O'Malley, Thomas Tullis, Thomas Deir. -Ex Ordine Carmelitano: Thomas Aquinas a Iesu, Angelus a S. Iosepho, Petrus a Matre Dei. - Ex Ordine Ssmae Trinitatis: Cornelius O' Connor, Eugenius O' Daly. - Ex Societate Iesu : Edmundus Mac Danieli, Dominicus O' Collins, Gulielmus Boyton, Robertus Netterville, Ioannes Bath. - Ex laicis ac nobilibus: Gulielmus Walsh, Oliverius Plunkett, Daniel Sutton, Ioannes Sutton, Robertus Sherlock, Matthaeus Lamport, Robertus Myler, Eduardus Cheevers, Ioannes O' Lahy, Patricius Canavan, Patricius Hayes, Daniel O' Hannan, Mauritius Eustace, Robertus Fitzgerald, Gualterus Eustace, Thomas Eustace, Christophorus Eustace, Gulielmus Wogan, Gualterus Alymer, Thaddaeus Clancy, Petrus Meyler, Christophorus Roche, Michael Fitzsimon, Patricius Browne, Thomas Mae Creith, Ioannes de Burgo, Brian O' Neil, Arthurus O' Neil, Rodrigus O' Kane, Godefridus O' Kan e, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 128 Alexander Mae Sorley, Franciscus Tailler, Hugo Mac Mahon, Cornelius Maguire, Donatus 0'Brien, Iacobus O'Brien, Bernardus O'Brien, Daniel O' Brien, Dominicus Fanning, Daniel O' Higgin, Thomas Stritch, Ludovicus O'Ferrai, Galfridus Galway, Patricius Purcell, Theobaldus.de Burgo, Galfridus Baronius, Thaddaeus O' Connor Sligo, Ioannes O' Connor, Bernardus Mae Briody, Felix O'Neil, Eduardus Butler. -Ex feminis; Eleonora Birmingham, Elisabetha Kearney, Margarita de Cashel, Brigida Darcey, Honoria de Burgo, Honoria Magan. - Quoad reliquos Dei Servos viginti tres: Dilata et coadiuventur probationes. Die 9 februarii 1915. Facta postmodum de his sanctissimo Domino nostro Benedicto Papae XV per subscriptum sacrae Rituum Congregationis Secretarium relatione, Sanctitas Sua rescriptum eiusdem sacri Consilii ratum habens, propria manu signare dignata est Commissionem Introductionis Causae biscentum quinquaginta septem praefatorum Servorum Dei, die i% eisdem mense et anno. ANTONIUS CARD. VICO, S. B. G. Pro-Praefectus. L. « S . f Petrus La Fontaine, Ep. Charystien., Secretarius. ACADEMIAE ROMANAE S. THOMAE AQUINATIS STATUTA IUSSU SSMI D. N. BENEDICTI PP. XV RETRACTA TA EX MOTU PROPRIO « NON MULTO POST » DIEI XXXI DECEMBRIS MGMXIV I. Romana S. Thomae Aquinatis Academia eo spectat, ut Angelici Doctoris philosophiam illustret, defendat ac tueatur. Sermone utitur latino. Praesident ei tres S.R. E. Cardinales; quorum Cardinalis Praefectus pro tempore sacri consilii studiis regundis prior loco est: adsunt a secretis seu a commentariis adiutor unus cum duobus subadiuvis; quibus munus mandatur in triennium, mandatumque iterari licebit. Complectitur Academia magistros, sodales et alumnos; alumnis autem Sacra Congregatio Studiorum doctoris conferre lauream, eosque doctores renuntiatos sodalibus adgregare potest. II. Magistri minimum semel in unaquaque anni academici hebdomade S. Thomae libros de rebus philosophiae praelegant, praesertim utrosque Commentarios in Aristotelem et in Boethium: disputationes alumnorum, quae et ipsae hebdomadales in altera anni scholastici parte debent esse, moderentur: et una cum sodalibus, quid quisque alumnorum in doctrinae experimentis meritus sit, iudicabunt. III. Alumni adsciscantur spei bonae adolescentes, qui cum in philosophiae studio ordinarium trium annorum spatium confecerint, sacrae theologiae dent operam textum adhibentes ipsam Summam S. Thomae. Iique in statis disputationibus syllogisticis, quae quidem tum de thesibus, quas sacrum consilium studiis regundis die xxvn iulii MCMXIV approbavit, tum de aliis fient, quas quotannis Emi Praesides, cum magistris Academiae convenientes, praescripserint, vel defendentium vel arguentium partes agant. Singulis autem mensibus unus e magistris itemque e sodalibus aliquam philosophiae scriptionem recitabunt. IV. Alumnus qui doctoris lauream in philosophia S. Thomae expetat, ad periculum doctrinae et scripto et voce faciendum de quolibet capite philosophiae, quae vel in speculatione veri vel in moribus versetur, ne admittatur, nisi minimum biennio praelectiones disputationesque frequentaverit, ac duas ex his disputationibus feliciter habuerit. V. Qui doctoris in philosophia lauream consecutus est, si evadere velit sodalis Academiae adgregatus, praelectionibus et disputationibus interesse alterum biennium pergat, ac publice propugnati one m universae Aquinatis philosophiae suscipiat agatque cum laude. •VI. Candidato res successerit satis, si duas tertias punctorum partes tulerit. Examinatores seu doctrinae iudices, quibus suffragii ius est, sive magistri sive sodales, ab Emo primo Praeside deligantur; et ii quidem ne minus quam tres unquam sint: ac tum ad probandum tum ad improbandum terna singuli habeant puncta, secreto attribuenda. Qui est a commentariis Academiae, itemque duo qui infra eum sunt, nisi examinatorum officio fungantur, suffragium non habent: verumtamen unus eorum candidatis examinandis semper adsit, qui rei exitum adnotabit. VII. Sub finem anni academici, proposito ab Emis Praesidibus argumento, certamen doctrinae scribendo fiet. Scriptionum ii erunt iudices, quos Academia designaverit. Quod si plures idem mereri videantur, non partitum praemium, sed integrum singuli obtinebunt. VIII. Certum quoque praemium tum magistris et sodalibus vel pro praelectionibus quas habuerint, vel pro scriptionibus quas confecerint, vel 130 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale prout coetibus adfuerint, tum etiam alumnis, pro disputationibus quas sive defendendo sive arguendo participaverint, tribuetur. Huiusmodi autem praemia, itemque ceteras omnes impensas quotannis faciendas, Emi Praesides definient; ii vero qui sunt a commentariis Academiae, Praesidibus postea rationem • reddent. Datum ex S. Congregatione Studiorum, die 12 martii 1915. B. CARD. LORENZELLI, Praefectus. A. Dandini, Secretarius. DE SACERDOTIBUS NON CAPPELLANIS AD EXERCITUM PERTINENTIBUS QUOAD FACULTATEM EXCIPIENDI CONFESSIONES FIDEL [UM DURANTE BELLO. Post promulgationem decreti dati die 18 decembris 1914 de cappellanis militum quoad facultatem ad excipiendas sacramentales fidelium confessiones durante bello, propositum est huic S. Poenitentiariae sequens dubium: « An sacerdotes qui quovis titulo ad exercitum pertineant, possint, « durante bello, dum exercitum jjcomitantur, uti facultatibus omnibus, « quibus ex decreto S. Poenitentiariae dato die 18 decembris 1914 fruuntur « cappellani militum ? ». Eadem vero sacra Poenitentiaria, mature consideratis expositis, benigne sic annuente sanctissimo Domino" nostro Benedicto Papa XV respondendum esse decrevit: « Affirmative, dummodo sacerdotes, de quibus agitur, vel a proprio «vel áb alio Ordinario confessiones fidelium excipiendi facultatem antea «acceperint, quae positive revocata non fuerit». Contrariis quibuscumque non obstantibus. Datum Romae, in sacra Poenitentiaria, die 11 martii 1915. S. CARD. VANNUTELLI, Maior Poenit. L. g* S. I. Palica, S. P. Secretarius. S. Eomana Rota 131 SACRA ROMANA ROTA GORDUBEN. IN AMERICA IURIUM Benedicto Papa XV feliciter regnante, Pontificatus Dominationis Suae anno primo, die 1 februarii 1915, RR. PP. DD. Quilielmus Sebastianeiii Decanus, Ponens, Seraphinus Manu et Franciscus Heiner, Auditores de turno, in causa Gorduben. in America, Iurium, inter Capitulum maioris ecclesiae Gorduben. actorem repraesentatum per legitimum procuratorem Christophorum Astorri advocatum et Episcopum Gorduben. reum repraesentatum per legitimum procuratorem Nazarenum Patrizi advocatum, interveniente et disceptante in causa Revmo Promotore iustitiae apud H. S. O. sequentem tulerunt definitivam sententiam. Anno Domini 1571 Gubernator Tucumanensis in America meridionali in aedificanda nova civitate, cui nomen Cordoba, aream quamdam destinavit pro nova etiam parochiali ecclesia exstruenda sub invocatione Nostra Signora della Rupe. Non tota autem area donata adhibita fuit in ecclesiae constructione, sed magna pars libera remansit ecclesiam undequaque circum dans. Ecclesia, nondum saeculo ab aedificatione transacto, penitus collapsa, iterum reaedificata est, et a R. P. Innocentio XII, anno 1699, ad dignitatem fuit ecclesiae cathedralis evecta. Voluit nempe Pontifex ut capitulum cathedralis ecclesiae S. Iacobi de l'Estero, ad novam ecclesiam transferretur, quod exsecutioni demandavit anno 1700 Carolus II Hispaniarum rex. Construetis ab episcopo Mercadillo in area, quae supererai, seminario dioecesano, sacristia atque aedificiis curialibus, pars adhuc remansit viam a die 27 aprilis nuncupatam prospiciens. Super hac parte hodiernus Cordubensis antistes decem domos exstruendas curavit anno 1905, irrequisito capitulo, quod proinde ab eodem per epistolam diei 17 augusti 1911 quaesivit: « 1) Con quali fondi sono state costruite le case sul « terreno appartenente alla Cattedrale ? 2) Se sono stati già pagati inte« gr al m ente ed in quale stato si trovano i debiti? 3) Quale destinazione « si dà alla rendita che producesi dalle dette case? ». Episcopus die 132 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 25 octobris eiusdem anni reposuit, sibi et non capitulo competere dominium in fundum, ac domus in eodem fundo aedificatas. Hac habita responsione, capitulum reputans propria iura fuisse laesa ab episcopo, obtenta Pontificis commissione, eumdem in ius rapuit apud H. S. O. et hodie quaestio dirimenda proponitur sub sequenti dubio a partibus concordato: An Capitulo Cathedrali, vel Ordinario Cordubensi in America, dominium aliave iura competant in fundo, de quo in casu? Quoad ius, haec Domini Patres adnotarunt. In concilio provinciali Neogranatensi celebrato anno 1858, quoad rerum ecclesiasticarum dominium legitur: «Ad universae Ecclesiae caput spectat altum rerum eccle« siasticarum dominium, tueri et defendere sua bona, earumque admini« strationem moderari: at utile dominium et directum speciatim cuiusque « singularum ecclesiarum, ad illam pertinet ecclesiam, cui tituli posses« sionis addicti sunt ». Bonorum proinde huiusmodi ecclesiasticorum proprietas est penes ipsas ecclesias; administratio vero penes earum rectores. Cum autem in casu agatur de ecclesia cathedrali, probabilior, imo communior et iuri conformior sententia est administrationem bonorum ecclesiae cathedralis pertinere ad episcopum simul et capitulum. Hoc eruitur ex cap. Relatum, 12, De testamentis, in quo Pontifex, postquam decrevit bona intuitu ecclesiae a clerico acquisita, per obitum huius clerici remanere debere ecclesiae, haec addit: « Nomine autem « ecclesiae non episcopus aut successor clerici morientis, ubi est colle« gium clericorum, sed communis congregatio intelligitur, quae rerum « illarum debet canonicam distributionem et curam habere ». Unde quoad bona intuitu ecclesiae acquisita, seu ecclesiae propria, Pontifex attribuit dominium et administrationem non soli episcopo, sed communi clericorum congregationi i. e. capitulo. Et notandum est in hoc capite agi non tantum de capitulis collegiatis, sed de capitulis etiam cathedralibus, uti patet ex verbis « nomine ecclesiae non episcopus, sed communis « congregatio intelligitur ». Cohaerenter ad haec S. R. Rota in decis. 16, P. I. Recent, dicit: « Capitulum habet intentionem fundatam in iure super administratione « bonorum et redituum ecclesiae ». Hanc sententiam tenent canonistae fere omnes, recentiores praesertim. Ita Bouix : « Ex iuris dispositione, « et receptissima doctorum sententia, statuitur regimen et administra« tionem ecclesiae cathedralis pertinere ad capitulum cumulative cum « episcopo ... et nec capitulum sine consensu episcopi, nec episcopus sine «consensu capituli, potest aliquid valide statuere » (De Capitula, pag. 471). S. Romana Rota 133 Quod repetit Lombardi in suis Institutionibus vol. Ii, pag. 795, n. 4 asserens « aliqua esse negotia, circa quae capitulum, quamvis « cathedrale, nequit statuta condere, ut sunt v. g. quae concernunt « statum dioeceseos: nonnulla vero esse de quibus nec capitulum solum, « nec praelatus solus possunt decernere, sed coniunctim tantum, ut « ecce quae pertinent ad administrationem ecclesiae cathedralis ». Eadem habet eminentissimus Gennari (Questioni Canoniche, n. 379): « Questa (cathedralis videlicet ecclesia) è del capitolo sotto la dipen« denza del vescovo. Così il capo Relatum, ì% De testam. ... E però il « Reclusi potè scrivere (de parodi., n. 143): " Episcopus et capitulum pro« miscue habent administrationem et dominium ecclesiae „ ». Et merito quidem, etenim « ecclesia cathedralis, uti scribit De Luca, in Ann. ad « C. T., disc. XXXI, n. 1, efformatur coniunctim ab episcopo et capitulo, « ab illo scilicet tamquam capite, ab isto autem tamquam reliquo cor« pore, proinde si iurisdictio ecclesiastica penes totum corpus habitua« Uter residet, quamvis exercitio in plerisque capiti competat », multo magis hoc dici debet de ipsius ecclesiae cathedralis administratione. Administratio autem importat omnes illos actus, qui ad conservationem et meliorationem substantiae, rerum ecclesiasticarum iam acquisitarum, vel qui ad legitimam perceptionem, conservationem, alienationem, et praesertim applicationem fructuum ac redituum ecclesiasticorum referuntur (Wernz, tom. III, n. 143). Nunc ad factum. Fundus, de quo disputatur, uti diximus in specie, pars est areae, quam gubernator Tucumanensis regionis donavit pro erigenda ecclesia parochiali. « E subito (legitur in instrumento funda« tionis civitatis Cordubensis) il detto signor governatore prese una « croce di legno nelle sue mani, e la pose in luogo di due aree, nella « piazza principale di detta città, le quali disse che destinava e destinò « per la chiesa maggiore in nome di sua Maestà ... e prendendo per la « mano il molto reverendo padre de Herrera, curato e vicario della detta « città, gli dette il possesso di dette due aree in nome della detta chiesa ». Fundus igitur donatus fuit ecclesiae parochiali et vicarius fundi possessionem cepit nomine ipsius ecclesiae. Si proinde, constructa ecclesia, pars areae remansit, haec pars non desiit esse ecclesiae. Cum autem anno 1699 erecta fuerit in cathedralem, translata scilicet cathedralitate ab ecclesia civitatis Santiago dell'Estero ad ecclesiam Cordubensem, vi huius erectionis fundus controversus transiit in dominium ipsius ecclesiae cathedralis. Quando enim aliqua ecclesia parochialis erigitur in collegiatam aut cathedralem, omnia eius bona et iura transeunt in col- 134 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale legiatam aut cathedralem, nisi pro aliquo speciali bono aut iure fiat in bulla erectionis expressa exceptio. Ratio est, quia bona et iura sunt accessoria relative ad ipsam ecclesiam, et ideo naturam sequi debent principalis, unde totum ens parochiale, constans scilicet ecclesia et bonis annexis, fit ens collegiale aut cathedrale, ut dixit Rota in Salutiarum coram Many, 1 iulii 1913. Nullam autem invenimus expressam in casu exceptionem nec in brevi erectionis Innocentii XII nec in decreto exsecutoriali Caroli II. Neque difficultas moveri potest ex eo, quod cura animarum continuata fuerit in maiori ecclesia Cordubensi, sicuti antiquitus, absque ulla dependentia a capitulo. Etenim cura animarum nullo modo connectitur cum iuribus proprietatis ipsius ecclesiae, et parochus, etsi liber et independens a capitulo, nullo prorsus iure sibi vindicare potest administrationem bonorum ad ecclesiam cathedralem pertinentium. Independentia hoc tantum secumfert, ut parochus possit administrare sacramenta, ceterasque functiones parochiales peragere, quae stricti iuris parochialis sunt, uti adnotat Emus Gennari in loco superius citato, afferens decisionem S. Congr. Ss. Rituum 13 septembris 1879 in Baionen. Et adno*tetur quod in maiori ecclesia Baionen, parochus est liber et independens a capitulo sicut et in ecclesia Cordubensi. Ulterius bona antiquae ecclesiae parochialis, et in specie solum ecclesiae contiguum, transiisse in ecclesiam cathedralem Patres derivarunt ex quibusdam factis, quae in actis adnotata reperiuntur: 1) Capitulum statim post erectam cathedralem curavit, ut in solo ecclesiae contiguo, ex lignis etlapidibus antiquae ecclesiae dirutae quaedam conditoria (vulgo magazzini) construerentur ad varios usus adhibita. 2) Episcopus Mercadillo post duos annos a translatione capituli a S. Iacobo dell'Estera ad Cordubam, cum eo pertractavit de erigendo seminario « nel recinto « della S. Chiesa cattedrale di questa città, nel quai recinto sono « costruiti alcuni magazzini, che si costruirono col legname, e coi «mattoni della caduta chiesa». Episcopus et capitulum statuerunt ut seminarium aedificaretur, índemni tamen facta fabrica ecclesiae cathedralis de conditoriis, quae propter seminarii constructionem erant destruenda. « In conseguenza venga pagato alla fabbrica il costo del« l'opera dei magazzini, ad eccezione del valore del legname, e mate« riali, ecc. ». 3) Cum, sede vacante, anno 1820 vicarius capitularis, seu,. alio nomine, provisor vellet nonnulla sepulcra aedificare pro clero « ai « lati esteriori della chiesa cattedrale », nec non ponere « una veranda « di ferro, e inoltre due per le torri del campanile » capitulum legitime congregatum, hac de re deliberavit, suumque consensum solemniter S. Romana Rota 135 scripto dedit. Quae facta luculenter ostendunt solum cathedrali ecclesiae contiguum habitum fuisse ut pertinens ad eamdem cathedralem ecclesiam. Postremo loco perpendere voluerunt Patres, rationes, quibus episcopus Cordubensis sibi, vel propriae mensae vindicare conatur fundi controversi proprietatem. Hae indicantur ab eodem antistite in una responsione ad capitulum diei 25 octobris 1911, et possunt reduci ad t r e s : 1) quia fundus adhibitus olim fuit ad coemeterium; 2) quia fuit a capitulo omnino derelictus ; et 3) ab episcopo longa possessione praescriptus. At nullius ponderis est prima ratio. Non est enim, dubitandum aream, de qua controvertitur, fuisse coemeterium: hoc enim quamvis in dubium revocari videtur a patrono capituli, aperte .scatet ex actis. Ita, anno 1585, tunc temporis novae ecclesiae parochus mortuum quemdam sepelivit in via, quae, decurrens ante ecclesiam, eamdem separabat ab aedibus civilis capituli, quod parocho mandavit, ut cadaver removeret et sepeliret in areis ad sepeliendum destinatis et ecclesiae adiacentibus: « Sua Signoria ordinò al signor parroco di esumare il detto cadavere, « e farlo inumare in uno dei recinti che sono stati segnalati a tale effetto « dalla detta chiesa maggiore »; vel uti scribit episcopus Cordubensis: « Il « capitolo civile protestò di nuovo ed ordinò al vicario di far dissotterri rare il detto cadavere e di metterlo nella parte del suolo destinato per « la detta chiesa maggiore ». Hoc tamen admisso, sicuti in actu erectionis ecclesia parochialis transivit in dominium ecclesiae cathedralis, ita et a fortiori coemeterium, prouti ecclesiae parochialis accessorium, uti expresse legitur in cap. un. Si ecclesiam, De cons. eccl. et altaris in VI. Negari quidem nequit parochiam retinuisse aliquem usum huius coemeterii : eodem enim modo, quo libera et independens retinuit aliquem usum ipsius ecclesiae in cathedralem erectae, usum scilicet unius capellae ad exercenda munia parochialia, ita pariter retinuit usum coemeterii ad sepeliendos mortuos suos. Aliis verbis, post erectionem coemeterium transivit in dominium et administrationem ecclesiae cathedralis, reservato usu competenti in favorem parochiae. Verum, cum anno 1843 vi edicti potestatis civilis coemeteria translata fuerint extra civitatem, etiam praedictus usus cessavit, et coemeterium quoad dominium, administrationem et usum totum remeavit in ecclesiam cathedralem. Neque aliquid valet id quod secundo loco affertur ab episcopo,. fundum nempe fuisse a capitulo derelictum : « D'altra parte l'abbandono « delle cose in questa forma non si fa impunemente senza spogliare « dei diritti le persone. Dopo più di duecento anni di abbandono non 136 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale « vi sarebbe canonista nè giureconsulto, che potrebbe riconoscere diritti « di amministrare al ven. capitolo anche nel caso che li avesse avuti » (Episcopus in citata responsione). Sed in primis ex iure romano, Iust. De rerum divisione, par. 46 pro derelicto, habetur quod dominus ea meute abiecerit, ut « id in numero rerum suarum esse nolit, ideoque « statim dominus eius esse desinit » (Cff. D. LL. 2 et 5, Pro derelicto. XLI 7). Hoc autem applicari nequit casui nostro, eo magis quod haec derelictio fuisset vera alienatio, quae fieri nequivisset, nisi certis adhibitis solemnitatibus, quarum nullibi vestigium au^ mentio invenitur. Deinde posita negligentia ex parte capituli, argumentum optime converti posset in episcopum, cui tribuenda non foret potestas administrandi fundum, quem et ipse reliquit humoque incultum. Remanet argumentum praescriptionis. Sed neminem latet primum et materiale praescriptionis elementum esse possessionem. Cum autem hic agatur de bonis ecclesiasticis, praescriptio compleri non potuit, nisi possessione quadraginta annorum, uti in iure canonico cautum est, cap. Be quarta 4: cap. Ad aures 6: cap. Blud. 8. cap. Quis 9. De praescriptionibus. Hanc autem longam possessionem non probat episcopus; primus enim actus possessionis areae controversae ab eodem positus non retroascendit nisi ad annum 1905, quando scilicet ipse volens plures in eadem area domos aedificare, illam effodi iussit ad fundamenta ponenda. Praeterea, aliis omissis, praescriptio non currit sine titulo, saltem colorato; sed, uti vidimus, tamquam titulus existimari nequit nec donatio facta in fundatione ecclesiae, mediante vicario Perez de Herrera,'nec erectio ecclesiae parochialis in cathedralem, nec clausura coemeterii. Ex his omnibus clarum est quod episcopus aedificaverit in fundo alieno, in fundo videlicet pertinente ad ecclesiam cathedralem, et per consequens secundum ius romanum decem illae domus fiunt domini fundi i. e. ecclesiae cathedralis, et annui reditus ex locatione domorum pertinent ad eamdem ecclesiam: « Omne quod inaedificatur solo cedit» (Ist. par. 30. De rerum divisione II], 1. adeo quidem. 7. 10. et 12. D. De acquirendo rerum dominio, XLJ, 1). Cum autem ex actis probari nequit mala fides episcopi, et constet capitulum tacite consensisse aedificationi domorum in favorem ecclesiae, ex eodem iure romano et ex ipso iure naturali, ecclesia locupletari nequit cum alterius iactura (reg. XL VIII Iuris in VI). Hinc est quod ecclesia cathedralis tenetur episcopo refundere expensas, quas sustinuit in domibus aedificandis (1. 7 Par. 12. D. De adquisitione rerum dom. XLI-a) vel saltem augmentum valoris fundi, si in republica Argentina vigeat dispositio codicis civilis gallici art. 555, receptam codiee civili italico art. 449, qui ita sonat: « Se il proprietario 137 S. Romana Rota « preferisce di conservare le piantagioni e costruzioni, deve pagare a « sua volta il valore dei materiali ed il prezzo della mano d'opera, oppure « l'aumento di valore recato al fondo ». Quibus omnibus in iure et in facto diligenter perpensis, Nos infrascripti Auditores de Turno pro Tribunali sedentes et solum Deum prae oculis habentes, Christi nomine invocato, decernimus, statuimus ac definitive sententiamus, respondentes proposito dubio « dominium fundi et « domorum «et capitulo in eodem competere « lem teneri refundere « aut saltem augmentum exstructarum fundi spectare ecclesiae administrationem : episcopo expensas valoris fundi, si in ita cathedrali; ecclesiam domorum ferant leges vero aedificatione civiles episcopo cathedrafactas, in repu- « blica Argentina vigentes ». Expensas autem volumus esse inter partes compensandas, excepta taxa sententiae, quae integra solvi debet a parte victrice. Ita pronunciamus, mandantes Ordinariis locorum et ministris tribunalium ad quos spectat, ut exsecutioni mandent hanc sententiam, et adversus reluctantes procedant ad normam sacrorum canonum, et praesertim cap. 3, sess. XXV, De Reform. Conc. Trid., iis adhibitis exsecutivis et coercitivis mediis, quae magis efficacia et opportuna pro rerum adiunctis exstitura sint. Romae, in sede Tribunalis S. R. Rotae, die 1 februarii 1915. G. Sebastianeiii, Decanus Ponens. S. Many. F. Heiner. L.©S. Ex Cancellaria, 12 februarii 1914. Sac. T. Tani, Notarius. ACTA, v o l . VII, n. 5. - 15-3-915. 10 138 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SECRETARIA STATUS i DECRETUM PRECES PRO PACE A SS.MO D. N. PRAESCRIPTAE, ITERARI PERMITTUNTUR DIE XXI MARTII. La Santità di Nostro Signore il Papa Benedetto XV, annuendo alla pia domanda di molti fedeli e particolarmente dei Sacerdoti Adoratori italiani, i quali, mossi dalla devozione jverso la Ssma Eucaristia ed anche dal desiderio di concorrere con iterate preghiere ad impetrare dalla divina misericordia la grazia della pace, hanno implorato la facoltà di poter ripetere nelle chiese d'Europa, il giorno 21 del corrente mese di marzo, le sacre funzioni dalla medesima Santità Sua ordinate, per il detto giorno, alle diocesi extra-europee, si è benignamente degnata di annuire alla surriferita domanda, accordando ben volentieri l'implorata facoltà per quanti vorranno liberamente usufruirne, e concedendo F Indulgenza Plenaria a tutti coloro che, confessati e comunicati, assisteranno alle sacre funzioni o pregheranno per qualche spazio di tempo avanti al Ssmo Sacramento esposto all'adorazione dei fedeli. Dal Vaticano, li 15 marzo 1915. P. CARD. GASPARRI Segretario di Stato. II EPISTOLA AD ILLUSTREM VIRUM COMITEM IOSEPHUM DALLA TORRE, PRAESIDEM UNIONIS POPULARIS INTER CATHOLICOS ITALOS. Illmo Signore, Aderendo al desiderio espressomi dalla S. V. Illma nel pregiato foglio del 12 febbraio corrente, mi sono recato a premura di presentare al Santo Padre la relazione del privato convegno tenuto di recente in Pisa, sotto la saggia assistenza di quell'Emo signor Cardinale Arcive- Secretaria Status 139 scovo, da un eletto manipolo di autorevoli e competenti persone nell'intento di studiare e proporre i mezzi più efficaci per una maggiore coordinazione di lavoro e di propaganda dell'azione cattolica in Italia. Sono perciò lieto di portare a conoscenza di V. S. che Sua Santità, animata dal desiderio di veder promosso con ogni più idoneo presidio lo sviluppo dell'azione cattolica italiana e di vedere realizzata la più efficace corrispondenza della medesima all'indole ed ai bisogni dei tempi, non ha mancato di fare oggetto della Sua sovrana attenzione i diversi temi opportunamente trattati nel convegno. Ed innanzi tutto mi è grato riferire che Sua Santità è rimasta soddisfatta del complesso delle loro discussioni, come quelle che, mentre rispondono alle Sue auguste aspizioni per l'incremento dell'azione e per un'adeguata efficacia direttiva della medesima, non importano modificazioni sostanziali nell'organismo dell'Unione Popolare, quale fu voluto dal Suo venerato ed illustre Predecessore Pio X, di sa. me., nè alterano la costituzione di altre Unioni. Avendo, poi, fra gli accennati temi, ravvisato specialissima importanza nell'assennata proposta della creazione di una Giunta, destinata a coadiuvare il Presidente dell'Unione Popolare nelle sue funzioni direttive, la Santità Sua si è degnata non solo di approvare siffatta proposta, ma altresì di adottarla come Sua. Per il che P augusto Pontefice mi ha dato incarico di significarle essere Suo volere che, in corrispondenza ed in conferma delle Sue disposizioni concernenti le supreme funzioni direttive da Lui attribuite all'Unione Popolare in rapporto a tutto il movimento cattolico d'Italia, il Consiglio Direttivo dell' Unione medesima elegga nel proprio seno, entro un mese da questa data, una Giunta di undici membri, cui debba presiedere il Presidente dell'Unione Popolare e di cui facciano parte di diritto il Presidente dell'Unione Economico Sociale, il Presidente dell'Unione Elettorale, il Presidente della Società della Gioventù Cattolica italiana e la Presidente della Unione fra le Donne Cattoliche d'Italia. Questa Giunta, la quale dovrà adunarsi almeno una volta aL mese e durerà in carica tre anni, avrà l'alto compito d'imprimere all'azione cattolica italiana un indirizzo programmatico e di volgere ad unità di pensiero ed a concordia di propositi i cattolici e le loro organizzazioni, previa consultazione dei Presidenti delle singole Unioni in ciò che riguardi le Unioni stesse e particolarmente nelle questioni specifiche e tecniche concernenti le rispettive sfere d'azione; e vigilerà altresì sull'adempimento fedele, sollecito e fruttuoso delle comuni deliberazioni. Per tale guisa, quel movimento di azione cattolica, che in sui principio della costituzione delle cinque Unioni fu parallelo, assumerà ora, 140 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale per le mutate condizioni e per i cangiati bisogni dei tempi, un aspetto concentrico; e ne ridonderà una salutare conseguenza anche nel fatto che le rimanenti quattro Unioni, le quali, secondo il pensiero del regnante Pontefice, debbono sempre considerarsi siccome specie di fronte al genere, passano, ora, da un lavoro stato fino ad oggi isolato, a prendere parte alla stessa vita direttiva dell'intera azione cattolica Italiana, e, col mettere a profitto le esperienze pratiche e le conoscenze del proprio Sodalizio, danno opera anch'esse alla organica coordinazione della molteplice attività dei vari rami. Per effetto di tale disposizione e soprattutto della preminenza dell'Unione Popolare sulle altre Unioni Cattoliche, non sarà più necessario il turno delle Presidenze nel governo supremo dell'azione cattolica. Questo governo risiederà nel suo stabile centro, ed a questo, mediante l'anzidetto temperamento, convergeranno i lumi e le forze di tutto l'organismo, L'augusto Pontefice vuole infine che per raggiungere gli scopi dell'azióne cattolica si insìsta nel procurare l'osservanza di due disposizioni vigenti nello Statuto, e cioè la iscrizione all'Unione Popolare di tutti i cattolici militanti d'Italia, e la organizzazione della medesima in ogni e singola diocesi ed in ogni e singola parrocchia ; cosicché di fatto, e non soltanto nello spirito dell'azione cattolica, sia questo il punto di partenza ed il caposaldo del movimento cattolico italiano. Nella fiducia che il ben noto zelo di V. S. e la sincera volontà di lavoro, che anima i Presidenti ed i Consigli Direttivi delle altre Unioni Cattoliche, infonderanno fin dal principio di questo Pontificato nuova lena in tutti i cattolici d'Italia per conseguire quella espansione di movimento e quella utilità di successi che è nei Suoi augusti intendimenti, il Sommo Pontefice benedice di gran cuore alle persone ed ai Sodalizi Cattolici d'Italia. Ed io, nel rendere informata la S. V. di queste Sovrane disposizioni, colgo volentieri quest'incontro per confermarmi con sensi di sincera e distinta stima di V. S. Illma Dal Vaticano, li 25 febbraio 1915. Devino P. CARD. GASPARRI. Diarium, Romanae Curiae 141 DIARIUM ROMANAE CURIAE SACRA PENITENZIERIA APOSTOLICA AVVISO DI CONCORSO Si notifica che nel sacro Tribunale delia Penitenzieria Apostolica, avrà luogo il concorso ad un posto di Officiale, per esame orale e scritto. Lo scritto avrà luogo il giorno 24 del prossimo aprile alle ore 8, l'orale il 27 alle ore 9. 1 sacerdoti che desiderassero prendervi parte, dovranno, non più tardi del 22 aprile, esibire nella Segreteria di detto sacro Tribunale la domanda corredata dai titoli necessari per l'ammissione. Dalla Segreteria della S. Penitenzieria, 15 marzo 1915. 0. Perosi, Reggente. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre si è degnato di nominare: 1 marzo 1915. — L'Emo signor cardinale Antonio Vico, Protettore dell'Istituto delle Piccole Suore dei vecchi abbandonati, di Valenza. 3 marzo. — L'Emo signor cardinale Aidano Gasquet, Membro della sacra Congregazione dei Riti. 3 marzo. — L'Emo signor cardinale Filippo Giustini, Protettore dell'Istituto delle Serve di Maria. 10 marzo. — L'Emo signor cardinale Raffaele Merry del Val, Protettore della Società delle Dame del sacro Cuore. — L'Emo signor cardinale Gennaro Granito Pignatelli di Belmonte, Protettore delle Suore di « Notre-Dame de Sion ». — L'Emo signor cardinale Guglielmo van Rossum, Protettore dell'Istituto delle Religiose di santa Giuliana nel Belgio. 13 marzo. — L'Emo signor cardinale Gaetano Bisleti, Protettore dell'Istituto delle Ancelle della Carità, che hanno la casa madre in Brescia. 14 marzo. — L'Emo signor cardinale Domenico Serafini, Protettore dell'Istituto delle Suore Cappuccine del Terz' Ordine Francescano, sotto il titolo della Divina Pastora, che hanno la casa madre a Sarrà (Barcellona). •Con Brevi apostolici il Santo Padre si è degnato di nominare: Assistente al Soglio Pontificio : 15 febbraio 1915. — Mons. Giovanni Battista Correa Nery, vescovo di Campinas. 142 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Protonotarii apostolici ad instar participantium : 2 marzo 1915. — Mons. Luigi Scarano, vicario generale della diocesi di Tri vento. 5 marzo. — Mons. Fabio Berdini, vicario generale della diocesi di Imola. — Mons. Domenico Baruzzi, arciprete della cattedrale della stessa diocesi. Prelati Domestici di S. S.: 28 febbraio 1915. — Mons. Bonaventura Tomassini, canonico della cattedrale di Nocera Umbra. 2 marzo. — Mons. Simone Medicbini, priore di S. Angelo in Spatha a Viterbo. 9 marzo. — Mons. Francesco Perez de Acevedo, dell'archidiocesi di Santiago di Cuba. ONORIFICENZE Con Brevi apostolici il Santo Padre si è degnato di conferire le seguenti onorificenze: La Gran Croce delV Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile: 23 febbraio 1915. — Al sig. conte Bartolomeo Domenico Lippay, di Vienna. La Commenda dell' Ordine di S. Silvestro Papa : 14 febbraio 1915. — Al sig. prof. Giuseppe Scarpa, della diocesi di Treviso Il Cavalierato dell' Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile : 19 febbraio 1915. — Al sig. Nicola Cori Marinunzi, del principato di Monaco. 3 marzo. — Ai signori Giuseppe e Angelo Nalbone, della dioc. di Girgenti. Il Cavalierato dell'Ordine di S. Silvestro Papa: 4 marzo 1915. — Al sig. Giuseppe Dangl, sindaco di Breitenstein-Semmering, nell'archidiocesi di Vienna. 5 marzo. — AI sig. Gaetano Gallo, della diocesi di Bisignano. MAGGIORDOMATO DI SUA SANTITÀ NOMINE Con Biglietti di S. E. Rina Mons. Maggiordomo, il Santo Padre si è degnato di nominare: Camerieri Segreti soprannumerari di S. S. : 15 10 — 13 — — ottobre 1914. — Mons. Spiridione Pensa, della diocesi di Malta. novembre. — Mons. Andrea B. Meehan, della diocesi di Rochester. Mons. Alfonso M. Agius, della diocesi di Malta. novembre. — Mons. Valentino Puchovszky, della diocesi di Nitria. Mons. Stefano Hartsar, della diocesi di Casso via. Mons. Francesco Beziak, della medesima diocesi. Diarium Romanae Curiae 143 21 novembre 1914. — Mons. Pietro del Prete, della diocesi di Calvi. 23 novembre. — Mons. Giacomo Pompen, della diocesi di Bois-le-Duc. — Mons. Cornelio Carlo Prinsen, della medesima diocesi. — Mons. Leonardo Berkvens, della medesima diocesi. — Mons. Giuseppe van Gennip, della medesima diocesi. — Mons. Filiberto M. van den Heuvel, della medesima diocesi. — Mons. Antonio Hordyk, della medesima diocesi. — Mons. Teodorico Boscia, della diocesi di Troia. — Mons. Secondino de Stefano, della medesima diocesi. 30 novembre. — Mons. Ludovico Scmelcz, della diocesi di Szathmár. — Mons. Enrico Hasenkamp, della diocesi di Münster. — Mons. Bernardo Nienhaus, della medesima diocesi. — Mons. Everardo Schwarcz, della medesima diocesi. — Mons. Francesco Richter, della medesima diocesi. — Mons. Teodoro Kochineyer, della medesima diocesi. — Mons. Bernardo Pille, della medesima¡diocesi. — Mons. Francesco Schumacher, della medesima diocesi. — Mons. Giulio Müller, della medesima diocesi. — Mons. Federico Schmidt, della medesima diocesi. — Mons. Ernesto Windthorst, dell'archidiocesi di Cincinnati. 5 dicembre. — Mons. Alessandro Testi-Rasponi, deH'archidioc. di Bologna. 12 dicembre. •— Mons. Giovanni Drzanió, della diocesi di Gurk. 16 dicembre. — Mons. Ermanno Scheiermann, della diocesi di Osnabrük. — Mons. Enrico Degen, della medesima diocesi. — Mons. Bernardo Beckschäfer, della medesima diocesi. — Mons. Bernardo Schmitz, della medesima diocesi. 22 dicembre. — Mons. Luigi Guadagnini, della diocesi di Padova. — Mons. Giuseppe Lancillotto Dal Mutto, della medesima diocesi. Camerieri cf onore in abito paonazzo di S. S. : 10 novembre 1914. — Mons. Pasquale Fuzzolini, della diocesi di Cotrone. 13 novembre. — Mons. Leone Schmidt, della diocesi di Nitria. — Mons. Stefano Német, della medesima diocesi. — Mons. Andrea Skrábik, della medesima diocesi. — Mons. Stefano Kondor, della medesima diocesi. — Mons. Lodovico Gruska, della diocesi di Cassovia. — Mons. Barnaba Tost, della medesima diocesi. 18 novembre. — Mons. Riccardo Tacconi, della dioc. di Spalato e Macarsca. — Möns. Emidio Tagnozzi, della diocesi di San Miniato. 23 novembre. — Mons. Norberto Baekers, della diocesi di Bois-le-Duc. — Mons. Arnoldo Jansen, della medesima diocesi. — Mons. Giovanni Battista Franken, della medesima diocesi. — Mons. Antonio Vermenlen, della medesima diocesi. — Mons. Francesco Lambermont, della medesima diocesi. — Mons. Leonardo Jürgens, della medesima diocesi. — Mons. Adriano Hermus, della medesima diocesi. 26 novembre. — Mons. Paolo Gladich, della diocesi di Giavarino. 30 novembre. — Mons. Guglielmo Arrenbrecht, deH'archidioc. di Colonia — Mons. Roberto Hamon, della diocesi di Szathmár. — Mons. Alessandro Fibiger, della medesima diocesi. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium, Officiale 144 , 30 — — — 12 — 31 — novembre 1914. — Mons. Luigi Wolkenberg, della medesima diocesi. Mons. Enrico Laakmann, della diocesi di Münster. Mons. Bernardo Hauschop, della medesima diocesi. Mons. Oscar Eppinck, della medesima diocesi. dicembre. — Mons. Roberto Klimsch, della diocesi di Gurk. Mons. Valentino Podgorz, della medesima diocesi. dicembre. — Mons. Antonio Colli, della diocesi di Reggio Emilia. Mons. Giovanni Bertoldi, della medesima diocesi. Camerieri Segreti di Spada e Cappa soprannumerari di S.S.: 25 settembre 1914. — Il sig. Francesco Vitali, della diocesi di Fermo. 31 ottobre. — Il sig. Enrico Rosier, della diocesi di Saint-Claude. 4 novembre. — Il sig. barone Felice Roeder de Diersburg, dell' archidiocesi di Friburgo. 30 novembre. — Il sig. conte Ottone de Westphalen, della dioc. di Münster. — Il sig. barone Massimiliano de Geyr Schweppenburg, della stessa diocesi. — Il sig. barone Federico de Schorlemer-A-lst, della medesima diocesi. — Il sig. conte Clemente Droste ex Vischering, della medesima diocesi. — Il sig. barone Clemente de Twickel, della medesima diocesi. — Il sig. conte Massimiliano Droste ex Vischering, della medesima diocesi. 16 dicembre. — Il sig. barone Giovanni de Blücker, della dioc. di Osnabrük. — Il sig. barone Bertriffulö de Höbe Gelting, della medesima diocesi. 22 dicembre. — Il sig. barone Luigi Menghin-Brezburg-Brimnenthal, della diocesi di Trento. —- Il sig. conte Carlo Lair, della diocesi di Angers. 31 dicembre. — II sig. ing. Severo Severi, della diocesi di Reggio Emilia. Camerieri d'onore di Spada e Cappa soprannumerari di S. S.: 21 novembre 1914. — Il sig. dott Rinaldo d'Onofrio, della dioc. di Tri vento. 23 novembre 1914. — Il sig. Carlo Kleckens, della diocesi di Bois-le-Duc. - Il sig. Bernardo van Vlijmen, della medesima diocesi. — Il sig. Antonio Swane, della medesima diocesi. 26 novembre. — Il sig. Eugenio Selvaggi-Arno, dell'archidioc. di Taranto. — Il sig. comm. Alessandro Maupetit, della diocesi di Limoges. — Il sig. Beniamino Cimini, dell'archidiocesi di Amalfi. Cappellani Segreti d'onore di S. S.: 12 dicembre 1914. — Mons. Carlo Wohlandt, della diocesi di Gurk. — Mons. Raffaele Kozak, della medesima diocesi. Cameriere d'onore extra Urbem di S. S.: 9 dicembre 1914. — Mons. Bernardino Rezzi, della diocesi di Viterbo. NECROLOGIO 4 marzo 1915. — Mons. Giovanni Celestino Douais, vescovo di Beauvais. 5 marzo. — Mons. Rodolfo Hittmair, vescovo di Linz. Annus T i l - Yol. VII Die 31 Martii 1915 Num. 6 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTAKIUM OFFICIALE S. CONGREGATIO CONSISTORIALIS LITTERAE CIRCULARES AD R.MOS AMERICAE ORDINARIOS, DE EMIGRANTIUM ITALORUM CURA. Cum in varias Americae regiones centena Italorum millia quotannis emigrare consuescant, factum est ut multa loca et civitates iisdem repleta sint. Hi autem, catholici quum sint, etiamsi temporaneum dumtaxat domicilium in America sibi constituant, iuxta tamen divinas et ecclesiasticas leges, dum ibi commorantur, curae et sollicitudini stant Ordinariorum loci. Quorum propterea est satagere ut congrua spiritualia subsidia tantae multitudini non desint, ne tot animae divino sanguine redemptae misere pereant, et res catholica tum in America tum in Italia magnum detrimentum patiatur. Equidem quamplurimi Rmi Episcopi, officii sui conscii, omni nisu conati sunt in hunc finem adlaborare, et multam laudem coram Deo et Ecclesia idcirco meriti sunt. Verum res difficultatibus plena est. Nam in primis emigrantes magna ex parte agricolae sunt et operarii, rudes plerumque et ingenui; ideoque insidiis et malis artibus perfidorum, eo facilius obnoxii fiunt quo in religiosis disciplinis minus sunt exculti. Accedit quod hi, etsi aliqua communiora localis linguae vocabula pro urgentioribus vitae necessitatibus cito addiscant, ad eius plenam cognitionem vix numquam perveniunt; unde a sacramentali confessione peragenda impediuntur, nec verbi divini praedicatione aut catechismi explanatione roborari possunt, nisi sacerdotes praesto habeant qui italicam linguam noverint et quandoque etiam vernaculi alicuius italicae provinciae sermonis sint gnari; quos tamen invenire et praebere nec pronum est neque expeditum. ACTA. vol. VII, n. 6. — 31-3-915. 10 . 146 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Denique emigrantes, de quibus sermo, solent non in unum confluere locum, nec semper ubi templa et sacerdotes catholici inveniuntur, sed huc illuc discurrunt, ubi operam et mercedem inveniunt: quo fit ut difficilius opem et auxilium eisdem praestari possit, et ipsi, spiritualibus subsidiis destituti, facilius corruptelarum illecebris falsisque doctrinis irretiantur. His itaque de causis factum est ut plura centena hominum millia etiam inter fideles ex Italia i m migra tos, iuxta sententiam illorum qui ethnographicis studiis se addicunt, ultimis hisce annis cum magno Ecclesiae luctu naufragium in fide passa sunt. Tanto avertendo malo unicum remedium est numerum et operam augere illorum sacerdotum qui, zelo et pietate ferventes, italicae linguae et, si opus sit, etiam vernaculi, sermonis periti, italorum emigrantium curae se devoveant. In quem finem Summus Pontifex Pius X s. m. Motu proprio Iampridem diei 19 martii 1914 sacerdotum collegium in Urbe instituendum decrevit, in quo iuvenes sacerdotes alerentur et opportunis pietatis, legum et linguarum exercitiis aptarentur, ut praesto esse possent Americae Ordinariis in italorum immigrantium subsidium. Ssmus autem D. N. Benedictus XV inter primas sui Pontificatus curas illud quoque recensuit ut huic collegio proprias opportunasque aedes destinaret et suppetias ab Italiae Episcopis peteret ad expensas pro hoc collegio obeundas, datis idcirco per S. Congregationem Consistorialem, die 6 decembris 1914, opportunis litteris. Ehu! saeviente bello, quod tantam mundi partem cruentat, cui accessit in Italia horrenda nuperrimi terraemotus clades, modica hucusque prolata sunt subsidia. Verum si christiana caritas pro fide in barbaras nationes propaganda adeo generose succurrit, pro fide in suis filiis conservanda credere oportet non esse defuturam. Ut autem S. Sedis studia hac in re Rmi Americae Episcopi ob oculos habeant, huic epistolae adiungitur exemplar Motus Proprii Iampridem, litterarum S. huius Congregationis diei 6 decembris 1914 et Decreti Ethnographica studia; et italorum immigratorum causa, quae et Italiae et futurae Americae sortis tanti interest, eorum pietati et devotioni commendatur. Romae, die 22 februarii 1915. C. CARD. DE LAI, Secretarius. L. & S. P. Pisani, Substitutus pro Emigr. S. Congregatio de disciplina Sacramentorum 147 S. CONGREGATIO DE DISCIPLINA SACRAMENTORUM MELITEN. DUBIORUM CIRCA ORDINARIORUM FACULTATEM PERMITTENDI CELEBRATIONEM MISSAE PER MODUM ACTUS. In generali eminentissimorum ac reverendissimorum huius S. Congregationis Patrum Cardinalium Conventu die 20 mensis martii 1915 habito, sequentia dubia super Ordinariorum facultate permittendi celebrationem Missae per modum actus ("Acta Apostolicae Sedis,,; Romana et aliarum. Iurium. Vol. IV, p. 725) proposita sunt: I. An Ordinarii ex iustis et rationabilibus causis, servatisque de iure servandis, permittere possint per modum actus celebrationem Missae, domi, quocumque die. II. An Ordinarii ex iustis et rationabilibus causis, servatisque de iure servandis, permittere possint per modum actus celebrationem Missae, domi, eorum favore qui domestici Oratorii indulto gaudent, etiam iis diebus qui in obtento indulto excepti sunt. Et eminentissimi ac reverendissimi Patres, universis mature perpensis, respondendum censuerunt: Ad I. Affirmative. Ad II. Affirmative, dummodo iustae et rationabiles causae aliae sint ab eis, ob quas concessum fuit indultum Oratorii domestici. Quae responsa Ssmus Dominus noster Benedictus PP. XV in audientia habita ab infra scripto Secretario die 22 martii 1915 rata habere et confirmare dignatus est. Datum Romae, e Secretaria huius S. Congregationis, die 22 martii 1915. PHILIPPUS CARD. GIUSTINI, Praefectus. L. $ S. f Aloisius Capotosti, Ep. Therm., Secretarius. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 148 S. CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE i DECRETUM ERIGITUR PRAEFECTURA APOSTOLICA ZAMBESIANA IN RHODESIA ANGLICA Plenariis in Comitiis, die 1 vertentis mensis martii habitis, Emi Patres S. huius Congregationis Fidei Propagandae Missionem Zambesianam in Rhodesia anglica, curis missionariorum Societatis Iesu concreditam, qui illam inde ab anno 1879 alacriter excoluerunt et in florentem statum adduxerunt, evehendam censuerunt in Praefecturam Apostolicam, ecclesiasticis confiniis, quibus circumcirca nunc limitatur, servatis. Quam sententiam Ssmo D. N. Benedicto, divina providentia, Pp. XV, ab infrascripto S. eiusdem Congregationis Secretario, in audientia diei 8 praefati mensis, relatam, Sanctitas Sua in omnibus adprobavit ratamque habere dignata est, atque praesens decretum fieri mandavit. Datum Romae, ex aedibus S. Congregationis de Propaganda Fide, die 9 martii 1915. Fr. H. M. CARD. GOTTI, Praefectus. U © S. C. Laurenti, Secretarius. II DECRETUM LIMITES PRAEFECTURAE APOSTOLICAE SENEGALENSIS AD SEPTENTRIONEM PRO FERUNTUR. Ut in littore Mauritaniae ad oras Oceani Atlantici, ubi europaei piscatores saepe consistunt atque Ecclesiae solamina petunt, opportunius regimini ecclesiastico provideretur, Emi Patres S. huius Consilii Fidei Propagandae, in comitiis generalibus diei 1 vertentis martii, praedictum littus, cum interiori Mauritaniae territorio, a missionibus de Gardaia et Saharensi respective distrahendum atque fmitimae apostolicae praefecturae Senegalensi adiiciendum censuerunt. Senegalensis S. Congregatio de Propaganda Fide 149 itaque missio producatur, aquilonem versus, usque ad septentrionales limites civiles Mauritaniae, ad orientem vero definiatur 10° longitudinis occidentalis gradu (iuxta meridianum parisiense) qui a praedictis Mauritaniae finibus ad puteum Aratan descendit, dein per lineam, quae ab hoc puteo, transiens per Aiun Latrus, attingit puteum Umu, exinde per 16° latitudinis borealis gradum usque ad Kankossa et demum per cursum rivi Korákoro; reliquis Senegalensis missionis finibus servatis. Quam sententiam Ssmo D. N. Benedicto, divina providentia, Pp. XV, ab infrascripto S. eiusdem Congregationis Secretario, in audientia diei 8 praefati mensis, relatam, Sanctitas Sua in omnibus adprobavit ratamque habere dignata est, praesensque decretum fieri iussit. Datum Romae, ex aedibus S. huius Congregationis de Propaganda Fide, die 10 martii, anno Domini 1915. Fr. H." M. CARD. GOTTI, Praefectus. L. © S. C. Laure H ti, Secretarius. HI NOMINATIONES Brevi apostolico nominatus est: 15 martii 1915. — Episcopus S. Petri et Arcis Gallicae seu Martinicensis, R. P. D. Paulus Aloisius Ioseph Lequien, congregationis a Spiritu Sancto alumnus. Decreto S. Congregationis de Propaganda Fide nominatus est: 11 martii 1915. — Administrator Apostolicus vicariatus apostolici de Canton, R. P. D. Adulfus Rayssac, ex Missionibus Parisiensibus ad exteros, episcopus tit. Cotyensis, vicarius apostolicus de Tchao-Tchiou. 150 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SACRA CONGREGATIO RITUUM VERAPOLÍTANA DUBIUM Archiepiscopus Verapolitanus sacrae Rituum Congregationi pro opportuna declaratione haec quae sequuntur reverenter exposuit: In loco Verapoly exstat Ecclesia Metropolitana, mater omnium ecclesiarum archidioecesis Verapolitanae, in qua tamen Religiosi Carmelitani Discalceati, qui ibi residentiam habent, sua officia et sacras functiones exercent, necnon et fidelium curae per verbi divini praeconium et administrationem sacramentorum deserviunt. Hinc quaeritur: An in Ecclesia Metropolitana Verapoly Kalendarium regulare Ordinis Carmelitarum Discalceatorum servari debeat, iuxta decreta S. R. C. 4150 Ratisbonen. 27 ianuarii 1905 et 4252 Secovien. 22 aprilis 1910, vel Kalendarium Dioecesanum ab Apostolica Sede rite approbatum ? Et sacra Rituum Congregatio, exquisita specialis Commissionis sententia, omnibus sedulo perpensis proposito dubio respondendum censuit: Negative ad primam partem; et decreta in medium allata non respiciunt ecclesias Cathedrales aut Metropolitanas : Affirmative ad secundam. Atque ita rescripsit et declaravit die 20 martii 1915. ANTONIUS CARD. Vico, S. B. G. Pro-Praefectus. L. % S. f Petrus La Fontaine, Ep. Charystien., Secretarius. S. Romana Rota 151 SACRA ROMANA ROTA BENEVENTANA PRAECEDENTIAE Benedicto PP. XV feliciter regnante, Pontificatus Dominationis suae anno primo, die 4 ianuarii 1915, BR. PP. DD. Ioseph Mori Ponens, Fridericus Cattani et Antonius Perathoner, Auditores de turno, in causa Beneventana-Praecedentiae inter Sodalitatem Montis Mortuorum, actricem, ex una parte, repraesentatam per legitimum procuratorem adv. Angelum D'Alessandri, et Sodalitatem a Pretiosissimo Sanguine D. N. L G. conventam, ex altera, repraesentatam per legitimum procuratorem advocatum Nazarenum Patrizi, sequentem definitivam protulerunt sententiam. Exstant in oppido vulgo Montefalcione duae sodalitates, una nuncupata a Monte Mortuorum vel a Bona Morte, sub auspiciis S. Antonii, Virginis immaculatae et Ssmi Corporis Christi, altera a Pretiosissimo Sanguine D. N. Iesu Christi, sub protectione B. M. Virginis vulgo delia Cintura e della Salette; prima est antiquissimae erectionis, siquidem canonice fundata fuit sub archiepiscopo Ursini per bullam episcopalem diei 11 maii 1695, et dein aggregata archisodalitati Orationis et Mortis de Urbe, serius etiam fuit civiliter recognita per regium assensum datum anno 1793 a Ferdinando IV, utriusque Siciliae rege; e contra secunda est recentis erectionis, utpote canonice excitata per bullam archiepiscopalem diei 11 ianuarii 1883. Nova erecta sodalitas illico tentavit sibi vindicare ius praecedentiae in processionibus et aliis functionibus ecclesiasticis prae alia sodalitate ex variis rationibus, sive quia, ut ipsa asserebat, sodalitas Montis Mortuorum carebat canonica erectione, sive quia huius translatio in diversas ecclesias et recenter in proprium oratorium non fuerat legitima; sive quia demum titulus Montis Mortuorum spectabat ad aliam sodalitatem modo exstinctam. Has praetentiones praecidit vicarius generalis Beneventanüs decreto diei 19 maii anni praefati 1883, declarans praecedentiam spectare sodalitati Montis Mortuorum. Interea sodalitas a Pretiosissimo Sanguine per apostolicum breve diei 29 augusti 1895 aucta fuit archisodalitatis titulo ad honorem tantum, et absque facultate sibi 152 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale alias aggregandi sodalitates, ut ex tenore ipsius brevis. Hoc obtento privilegio, acrius instare perrexit apud Beneventanam curiam eadem sodalitas contendens ex facta honorifica concessione sibi deberi praecedentiam; quam tamen petitionem vicarius generalis, iteratis decretis diei 8 iulii 1898 et 1 martii 1909, penitus reiecit. Verum iterum instante praefata sodalitate a Pretiosissimo Sanguine et brevi exhibito, idem Ordinarius alio extraiudiciali decreto diei 26 iunii successivi, innixus decisione S. G. Rituum in Abellinen, diei 18 augusti 1877, praecedentiam adiudicavit instanti sodalitati. De hoc edocta adversaria sodalitas Montis Mortuorum iudicium instituit apud eamdem curiam, rogans in primis admitti examen testium tum ad evincendam pacificam possessionem praecedentiae, in qua versatur ab antiquissimo tempore, tum ad impugnandum exhibitum breve, uti obreptitium subreptitium. Admissa actoris petitione per sententiam curiae incidentalem diei 9 augusti 1911, altera pars seu conventa appellationem ab ea interposuit apud N. Rotale Tribunal, ad quod avocatum fuit iudicium super merito, praevio sodalitatum contendentium consensu, ex rescripto Pontificiae commissionis diei 23 martii 1912 concesso una cum aperitione oris pro impugnando memorato brevi. Expleta adductorum testium ex utraque parte excussione, cum partium patroni in concinnatione dubii non convenirent, ex decreto turni diei 15 maii anni 1912 sequens designatum fuit: An sodalitati Montis Mortuorum vel potius sodalitati Pretiosissimi Sanguinis competat ius praecedendi in casu, quod nunc pro disceptatione et solutione hodie proponitur. Ad ius quod spectat, satis in comperto est Constitutio Gregorii XIII « Exposcit pastoralis officii ... » diei 25 iulii 1583, edita ad dirimendas controversias sive exortas sive exorituras quoad praecedendi ius inter fratres ordinum mendicantium vel inter diversas sodalitates in processionibus tam publicis quam privatis. In ea quoad praefatas confraternitates de praecedentia contendentes cavetur « quod qui in quasi possessi sione praecedentiae ac iuris praecedendi sunt, ii, quibuscumque « reclamationibus, p r o t e s t a t i o n e s , appellationibus et aliis subterfugiis « prorsus remotis et cessantibus, in processionibus tam publicis quam « privatis praecedere debeant. Quando vero non probetur aut non con« stet de quasi possessione praecedendi, ii qui prius saccis usi sunt in « processionibus tam publicis quam privatis praecedere debeant ». Igitur regula est pro dirimendis huiusmodi quaestionibus ut primum locum obtineat consuetudo et quasi possessio; ubi vero incertum est quodnam sodalitium in quasi possessione praecedendi versatur, tunc omne S. Romana Rota 153 ferat punctum maior erectionis institutionisque vetustas, uti Gregorianae Constitutioni adhaerentes, tradunt Bassus, de Sod., qu. 11, Barbosa, de Iu. Eccl, lib. 2, cap. 11, Ferraris, Bibl. can., v. Confrat., art. 6 et Rota in pluribus decisionibus quae referuntur in Lucana Praecedentiae dec. 173 coram Cursus et novissime in Miieten. coram Sincero diei 16 ian. 1913 apud Acta Ap. Sedis, V. 5, p. 74. Unde patet in controversiis de praecedentia inter sodalitates non esse habendam rationem dignitatis, sed tantum antiquitatis et possessionis. Hinc card. De Luca, de Praeeminentia, dis. 24, n. 4 ita rem confirmat: « Quorum unum (argumentum) consistebat in Const. Gregorii XIII « quae regulariter est huiusmodi controversiarum norma, scilicet attendi « debet antiquitas fundationis ... et alterum super consuetudine, cui in «hac materia satis deferendum est». Quin imo Benedictus XIV in suis Inst. eccl. Instit. 105, n. 85, haec addit: « Nulli unquam limites huic « Constitutioni positi fuerunt, nisi ratione sodalitatum quae a Ssmo Sacra« mento nuncupantur, quibus semper praeire conceditur in iis proces« sionibus quibus sacrosancta Eucharistia defertur, ea tamen conditione « ut sacco utantur et aliis quoque processionibus interesse consueverint. « Tunc autem parere debent iis quae a Gregorio XIIi praescribuntur, « uti S. Congregationes Romanae et Tribunal Rotae constituerunt ». Hinc nulla exceptio vel distinctio fit nisi pro sodalitate Ssmi Sacramenti dum actu comitatur Ssmam Eucharistiam, quo casu ipsa praecedit omnes alias sodalitates et archisodalitates. Quare in processionibus semper vigere praesumitur Gregoriana Constitutio, iuxta notum axioma « Exceptio fir« mat regulam in contrarium seu in casibus non exceptis ». Caus. 6, dist. 32, quaest. 7 in decreto Gratiani et leg. 4, de pen. leg. Hanc regulam secuta est S. Congregatio Rituum, ut ex pluribus resolutionibus eruitur, et praesertim in Thelesina dec. n. 291 et in Nepesina, 251 in I vol Collec. Authent. in quibus declaravit quoad quaestiones de praecedentia non esse recedendum a citata Const. Gregorii XIII. Confer etiam R. Rotam in Recent., p. 21, dec. 320 et p. 14, dec. 198 in quibus expresse dicitur: « I u s commune digniorem locum tribuit antiquiori « (confraternitati) ». Unde applicatio axiomatis « Prior in tempore potior « i n iure». Porro haec doctrina de praecedentia servanda non ratione dignitatis sed ratione antiquitatis in alia quoque materia sustinetur. Rem ita exemplificat Bened. XIV de syn. dioec, lib. 3, cap. 10, n. 8: « Contigit autem aliquando ex insignibus collegiatis unam quamquam « recentiorem ex apostolico privilegio usum habuisse cappae magnae, « quam gestare non poterant canonici collegiatae antiquioris, cui simile « indultum non fuerat concessum. Quamobrem recentioris collegiatae 154 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale « canonici una cum spectabiliori magisque honorifico cappae indumento, « se ius pariter assecutos contendebant praecedendi alterius antiquioris « collegiatae canonicis, solaalmutiaindutis. Verum S. Rituum Congregatio, « ad quam causa delata est, censuit eiusmodi honoris insignia nullam « denotare praeeminentiam, neque alterius iuribus praeiudicium inferre, « quocirca etiam in praedicto rerum eventu, praecedentiam competere « decrevit insigni collegiatae quae esset antiquior ». In praesenti etiam controversia sodalitas a Pretiosissimo Sanguine ex obtento honorifico titulo archiconfraternitatis absque iure sibi alias aggregandi, praetendit sibi deberi praecedentiam supra sodalitatem Montis Mortuorum antiquiorem et iam in possessione praecedendi exstantem, quae tamen praefato privilegio non gaudet. Patres Domini hanc praetensionem admittere non potuerunt utpote contrariam, sive Gregorianae Constitutionis spiritui sive invectae dein iurisprudentiae. Verum quia ex adverso sodalitas a Pretiosissimo Sanguine pro vindicanda sibi praecedentia adhuc insistit in titulo archiconfraternitatis ad honorem, iidem Domini expendendum censuerunt utrum praefatus titulus per se importet praecedentiam super simplices confraternitates et deroget regulae contentae in Gregoriana Constitutione. Patronus sodalitatis a Pretiosissimo Sanguine id affirmat, et cum nullibi lege vel canone innuatur, assumpti probationem consequi nititur duabus resolutionibus S. Congr. Rituum, quarum prima respicit sodalitates et archisodalitatem B. M. a Carmelo oppidi Monteforte in dioecesi Abellinensi, quae dictum titulum obtinuerat per breve apostolicum anni 1876, et S. Congr. Rituum, interpellata relate ad praecedentiam die 18 aug. 1877 (dec. 3433 Coli. Authent.) respondit seu « Praecedentiam declaravit « archisodalitati B. M. V. de Carmelo super ceteras archisodalitates si « quae fuerunt post eam erectae et supra omnes sodalitates, excepta « processione Ssmi Corporis Christi ». Alia opposita resolutio eiusdem S. Congr. est in una Lucerina (dec. auth. 3381) in qua declaratum fuit « Praecedentiam archisodalitatis a S. Cruce incipere a die expeditionis « litterarum apostolicarum (seu brevis) diei 13 martii 1855 » praedicta sodalitas e contra petierat praecedentiam sibi assignari ratione seu ordine fundationis. Patronus allegat etiam aliam resolutionem praefatae Congregationis i. e. in Nucerina Paganorum diei 1 martii 1894 (dec, auth. 3819) sed haec non quadrat ad assumptum, quia praecedentia tributa fuit non ex titulo archisodalitatis, sed quia anno 1887 transierat in consodalitatem Tertii Ordinis, ut clare patet in responso ad primum dubium. Relate ad has alias obiectas resolutiones, Patres Domini observaverunt, omisso quod ex duobus casibus particularibus assurgi nequit S. Romana Rota 155 ad regulam generalem, ita decisum esse ex speciali iure seu consuetudinario, deferente praecedentiam titulo honorifico archisodalitatis supra alias sodalitates, quamvis antiquiores; quae consuetudo in huiusmodi quaestionibus facit, ut dici solet, utramque paginam, cit. Ferrar, v. Praecedet,, n. 89; et revera hoc particulare ius vigere in nonnullis Italiae meridionalis oppidis desumitur ex folio causae « Neapolitana Praece« dentiae » agitatae coram S. Congr. Concilii anno 1897. Inibi haec leguntur: «Verum ipsa sodalitas sub titulo S. Augustini et S. Monicae « fatetur in oppido hunc viguisse morem ut, si qua sodalitas titulo « archisodalitatis augeretur, haec statim alias praecederet, quamvis antea « praecedentiae iure non potiretur. Qui mos videtur potius iure parti« culari seu consuetudinario consistere quam communi; nam archicon« fraternitatis titulus potius videtur se referre ad alias eiusdem speciei « sodalitates et has inter constituere gradum principem seu potiorem, « non vero hic titulus ita videtur censendus ut absolutam indicat prio« ritatem et digniorem gradum prae aliis omnibus sodalitatibus, etiam « alterius speciei et generis ». Origo vero et fundamentum huius particularis iuris innititur regio decreto Ferdinandi II utriusque Siciliae regis diei 16 decembris 1853, quod ita se habet: « La precedenza nelle « pubbliche funzioni è accordata alle arciconfraternite in concorso alle « confraternite, e tra le prime la precedenza sarà regolata dalla data del « decreto di elevazione alla dignità di arciconfraternita ». At hoc decretum quamvis explicet originem introducti particularis iuris in nonnullis Neapolitanae ditionis oppidis, tamen in se nullam vim habet et praesertim in praesenti casu, nam vi concordati anni 1818 inter Sedem Apostolicam et utriusque Siciliae regem nulla huic competit facultas moderandi iura vel privilegia sodalitatum, quarum erectio fuit auctoritate ecclesiastica approbata. Scatet id ex decisione S. Congr. Concilii in una Sipontina Praecedentiae diei 10 septembris 1896, in qua ad determinandam praecedentiam ratio tantum habita fuit prioritatis erectionis, licet adversaria sodalitas de Puritate prae alia sodalitate Ssmi Sacramenti iactaret prioritatem regii assensus, et esset posterior in erectione canonica. Conferri etiam possunt causae Baren. Praecedentiae diei 25 maii 1901 et Acheruntina Praecedentiae agitatae coram eadem S. Congr., in quibus relata doctrina firmatur, et quae referuntur in ephemeride Monitore ecclesiastico serie 2, vol. 3, p. 145 adiectis opportunis observationibus. Neque item utiliter a patrono sodalitatis a Pretiosissimo Sanguine adducitur decisio edita in Neapolitana citata in alia propositione diei 2 aprilis 1898 favore sodalitatis a Ssmo Rosario, cui adiudicata fuit 156 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale praecedentia super alias sodalitates antiquioris erectionis in oppido Torre Annunziata ob assecutum breve archisodalitatis ; nam primo producta decisio non transiit in rem iudicatam ob interpositam appellationem ab adversaria sodalitate S. Augustini et S. Monicae, et quaestio in successiva quinta et ultima propositione diei 10 septembris 1898 insoluta mansit utpote dimissa rescripto Dilata. Secundo praesens causa valde differt a citata Neapolitana, nam in hac non fuit facta facultas impugnandi breve pontificium obtentum, dum e contra super brevi archisodalitatis concesso sodalitati a Pretiosissimo Sanguine aperitio oris impertita fuit pro eo oppugnando, uti eruitur ex rescripto Pontificiae Commissionis relato in principio huius disputationis. In sequelam factae concessionis, Patres Dñi sequentia in iure opportune adnotarunt. Reiffenstuel Ius Can. tit. de rescriptis n. 202, loquens de rescriptis Pontificiis quae dantur ad partium petitionem et de rescriptis cum clausula Motuproprio de hisce postremis sequentia tradit: « Motus proprius sive clausula cum Motuproprio supplet vitium subrep« tionis ex taciturnitate veri necessario exprimendi, proveniens uti ex « cap. Si motu proprio et Ciernen. Si romanus 4 de praeben.... » et infra addit « nihil operatur in praeiudicium iuris tertii ac proinde non firmat « gratiam, quando tacetur qualitas respiciens ius tertii, ut puta si Papa « cuiquam motu proprio conferat beneficium quod est iuris patronatus... « idque non ex defectu subreptionis (haec enim locum non habet ubi « princeps gratiam sponte ac nullo petente concessit) sed quia non « apparet de voluntate principis concedentis; nam princeps in dubio ac « nisi aliud exprimat, non praesumitur velle praeiudicium tertio inferre ». Quod si Pontifex vult tertii praeiudicium vitare in rescriptis seu concessionibus cum praefata clausula, multo magis id praesumendum in gratiis factis ad partium petitionem. Aliunde id plene congruit regulae XVIII Cancellariae de iure quaesito non tollendo, quae ita exprimitur: « Idem Dominus noster decrevit et declaravit suae intentionis fore, quod « deinceps per quamcumque signaturam seu concessionem aut gratiam « vel litteras Apostolicas pro concessionibus seu mandatis aut declara« tionibus huiusmodi etiamsi motu proprio et ex certa scientia, et etiam « ante motam litem a Sanctitate Sua emanaverit, vel de eius mandato « faciendas, nulli ius sibi quaesitum quomodolibet quaesitum tollatur ». Ex exposita itaque doctrina, Patres Domini, etiam praecisione facta a quaestione super valore vel non obtentione brevis a sodalitate a Pretiosissimo Sanguine, deduxerunt praesumi non posse Pontificem per factam concessionem praeiudicare voluisse iuri praecedendi iamdudum quaesito et possesso a sodalitate Montis Mortuorum. S. Romana Rota 157 Ad' factum quod attinet, in primis constat sodalitatem Montis Mortuorum potiri antianltate et prioritate erectionis prae alia adversaria sodalitate a Pretiosissimo Sanguine, ut perspicue probant respectivae erectionis bullae; nam prima erecta fuit ab archiepiscopo Beneventano Ursini anno 1695, secunda vero ab Emo card. archiepiscopo siciliano De Rende anno 1883. Nec iuvat regerere priorem fuisse exstinctam a flagello pestis, vel non eandem esse ac illam quae nunc litem movit, utpote quae in suo sigillo sese appellat sodalitatem Bonae Mortis. Nam quoad primum, flagellum pestis desaeviit ante eius erectionem, nempe anno 1656, ut probabilius retinetur; verum etiamsi id posterius contigisse!, non ideo dici debet sodalitatem iuridice fuisse exstinctam, et proinde poterat prisca iura per reviviscentiam recuperare, iuxta ea quae habet Rota in Adrien. Praeeminentiarum super bono iure, coram Aldovandro 17 februarii 1710: « Quoad praedictam revivificatiortem, distinctum fuit quod si « derelictio confraternitatis provenisset ex culpa confratrum, tunc per « reviviscentiam eiusdem confraternitatis sive materialis sive formalis « pristina iura vel privilegia non reviviscunt. Sed si ex causa involun« taria alicuius infortuna sive pestis cessasset confraternitas, in hisce « e converso terminis eadem confraternitas vel collegium veluti iure « postliminii reversum recuperat omnia iura honorifica et praerogativas « quibus antea fruebatur, iuxta doctrinam Bartoli in 1. fin. D. de coli. ». Ex adverso hanc ab antiquo floruisse et exstitisse sodalitatem usque ad hodierna tempora, plura probant documenta, ut e. g. concessio regii assensus anno 1793, translationes de una ecclesia in aliam, persolutiones canonis ab ipsa factae anni 1820, 1828 et 1832 ecclesiae S. Ioannis Baptistae et cetera. Quod autem sodalitas Montis Mortuorum eadem fuisset ac illa Bonae Mortis, ex eo explicatur quod ipsa iuxta bullae erectionis praescriptum, ob indulgentiarum participationem, fuit aggregata archisodalitati Bonae Mortis de Urbe. Unde passim evenit ipsam nuncupari modo uno nomine, modo alio, uti etiam probant acta curiae Beneventanae. Quare extra dubitationis aleam est positum quod sodalitas Montis Mortuorum vel Bonae Mortis ratione prioritatis erectionis polleat uno ex titulis a bulla Gregoriana recensitis ad fruendum iure praecedentiae prae alia adversaria sodalitate a Pretiosissimo Sanguine recentioris erectionis. Sed neque tantum ratione antiquioris erectionis sodalitati Montis Mortuorum competit ius praecedendi, sed etiam ex continuata quasi possessione illius iuris, quod constituit alterum titulum ad praecedentiam vindicandam, iuxta pluries allegatam Gregorianam Constitutionem. Id aperte scatet ex processu instructorio instituto a curia Beneventana 158 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ex delegatione H. S. Tribunalis. Sane propositae quaestioni « Se sempre « costantemente in tutte le processioni, esequie, la precedenza sia stata « della confraternita del Monte dei Morti », omnes testes pro dicta confraternitate inducti concorditer responderunt : « Affirmative ». Ex testibus vero sodalitatis a Pretiosissimo Sanguine duo tantum responderunt se non recordari; reliqui vero responderunt vel affirmative vel sodalitates ius praecedentiae exercuisse vicissim. Ita v. g. testis Sordillo Archangelus testatur « che nelle processioni delie feste relative alle sin« gole confraternite scambievolmente, cioè nella festa della confraternita « del Monte dei Morti la confraternita del Preziosissimo Sangue ha « avuto la precedenza, e nella festa della confraternita del Preziosissimo « Sangue quella del Monte dei Morti ha avuto la precedenza ». Martignetti Caietanus: « Fino a che non sono cominciati i contrasti fra le « due congreghe, si scambiavano la precedenza scambievolmente ». Pagliuca Antonius: « Conosco che la precedenza alla confraternita del « Monte dei Morti nelle processioni di rito e del patrono è stata sempre « data dalla confraternita del Preziosissimo Sangue, perchè alla sua volta « la confraternita del Preziosissimo Sangue la riceveva dall'altra del « Monte dei Morti in occasione delle feste ». Pagliuca Franciscus: « La « confraternita del Monte dei Morti ha avuto sempre e costantemente « la precedenza sull'altra, fino a che quest'ultima non fu elevata ad « arciconfraternita : nelle feste però che entrambe le due confraternite « facevano, stante il buon accordo, si usava a dare la precedenza alla « confraternita invitata ». Hisce concinit testis Raphael Longo, pariter a sodalitate a Pretiosissimo Sanguine alligatus, qui supra propositae quaestioni respondit: « Affermativamente fino a che la congrega del Prezio« sissimo Sangue non è stata elevata ad arciconfraternita, salvo un « sol caso in cui la confraternita del Preziosissimo Sangue, nell'asso« ciare un fratello defunto avendo invitato anche la congrega del Monte « dei Morti, si oppose a concedere la precedenza a questa », et interrogatus testis « Se questa precedenza fu data anche dopo la creduta ele« vazione ad arciconfraternita della confraternita del Preziosissimo San« gue », respondit: « Dopo ottenuto il breve, durante un periodo di calma, « per convenzione, si scambiavano la precedenza nelle processioni delle « relative feste, ed anche in qualche funerale; sorti in seguito dei disturbi, « questa convenzione non è stata più mantenuta, e la confraternita del « Preziosissimo Sangue sempre si è opposta alla precedenza, e non « potendo riuscirvi si è ritirata, anziché intervenirvi ». In genere igitur testes ab utraque parte inducti deponunt in favorem sodalitatis Montis Mortuorum, et insuper ex eorum depositionibus, S. Romana Rota 159 prouti ,in Summario utriusque partis apparet, saniorem partem tum populi tum cleri adversari praetensionibus sodalitatis a Pretiosissimo Sanguine. Nec contra testes adductos a sodalitate Montis Mortuorum utiliter invocari valet exceptio quod sint testes in causa propria, utpote quia sunt membra ipsius sodalitatis, ideoque interesse habentes in causa; nam ipsi non testantur in proprium commodum directum, sed in commodum sodalitatis, et quemadmodum singuli de universitate admitti possunt ad testandum pro universitate, ita admittuntur singula membra collegii pro collegio, ut late probat Reiffenstuel cit, tit. 20 de test, in causa prop., n. 212. Confer etiam Rotam in Recent, par. XI, dec. 320, n. 811. Quare immerito patronus sodalitatis a Pretiosissimo Sanguine carpit uti testem periurum Paschalem Polcari, qui per plures annos fuit prior sodalitatis Montis Mortuorum, et qui deposuit quod « La « precedenza si è sempre mantenuta dalla confraternita del Monte dei « Morti; solo in caso d'invito per le feste patronali abbiamo ceduto la « precedenza per cortesia alla congrega del Preziosissimo Sangue, cosa « che alla nostra volta si riceveva dalla confraternita del Preziosissimo « Sangue in occasione delle sue feste patronali »; quae postrema depositionis pars circa mutuum praecedentiae exercitium facit testem concordem cum fere omnibus nuper transcriptis aliorum testium depositionibus, ideoque iniuria ipse tanquam periurus coarguitur. Relate vero ad allatum breve apostolicum, supra quod se fundat sodalitas a Pretiosissimo Sanguine ad sibi adiudicandam praecedentiam, Patres Domini praeter superius disputata, sequentia animadverterunt. Primo ipsum fuit obtentum inscia et inaudita sodalitate Montis Mortuorum, in cuius praeiudicium relativa oblata Pontifici petitio vergebat utpote quia antiquior et iam in possessione praecedendi; neque in'hoc puncto sodalitas a Pretiosissimo Sanguine allegare potest bonam fidem, quia in consimili praecedenti postulatione facta ab adversaria, ipsa mordicus sese opposuerat, et facta oppositio effectum sortita est. Secundo adnotarunt litteras commendatitias appositas instantiae sodalitatis a Pretiosissimo Sanguine a vicario generali Beneventano pro ipsius elevatione ad titulum honorificum archisodalitatis non fuisse sufficientes. Nam iuxta breve Clementis VIII Quaecumque anni 1604, requiritur quidem consensus Ordinarii pro aggregatione vel erectione sodalitatis, sed nomine Ordinarii non venit vicarius capitularis aut vicarius generalis, uti patet ex sequenti declaratione S. C. Indulgentiarum relata a P. Ferreres, n. 48 in tractatu de sodalit. : « 3) Utrum vica« rius generalis possit validas concedere litteras testimoniales ac con« sensum requisitum a Clemente VIII pro aggregatione Sodalitatum. 160 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale « Ad 3) S. Congr. respondit: Negative » (dec. authent., n. 420); et in alio decreto diei 2 aug. 1888 eiusdem S. Congr. edicitur dari posse dictum consensum ex speciali delegatione episcopi, facta tamen mentione huius specialis delegationis in litteris commendatus et quidem sub poena nullitatis, uti datur eruere ex proposito quaesito et responso, quod per integrum refertur a supra citata ephemeride Monitore ecclesiastico, v. 5, p. 2, n. 223. Insuper irregularitas praestiti consensus apparet ex eo quod clanculum fuit datus, nullo de eo et instantia relicto in actis curiae vestigio, prouti huius cancellarius fidem facit: « Dietro richieste « del rev. can. Barone, ho fatto ricerche in questo metropolitano archi« vio, ma non ci ho trovato traccia alcuna di pratica relativa alla con« gregazione del Preziosissimo Sangue di Montefalcione circa il conse« guimento del titolo onorifico di arciconfraternita ». Quin imo clandestine obtentum breve a sodalitate Pretiosissimi Sanguinis nonnisi post initum iudicium provocatum ab adversaria sodalitate Montis Mortuorum, fuit exhibitum, ita ut curia Beneventana coacta fuerit ad admittendam probationem per testes super modo quo fuit a directore sodalitatis a Pretiosissimo Sanguine assecutum, ceu ipse archiepiscopus Beneventanus retulit ad N. S. T. litteris diei 15 decembris 1911. Excussi vero testes ab utraque sodalitate inducti, fere concordes sunt in declarando praefatum directorem egisse « per vie non regolari, a carpire il privilegio di cui trattasi ». Ita, ut aliqui adducantur, deponunt sac. Philippus Poicari, Antonius Pagliuca archipresbyter memorati oppidi, Hercules Peppucci, Antonius Di Rienzo, et ipse frater directoris Ioannes Tito Manlio, qui haec retulit: « Mi consta che il mio fratello vicario foraneo andò personalmente a « Roma, e per mezzo di persona sua amica, ottenne il breve in parola; « Ricordo pure che al ritorno mi disse che il detto breve gli costava molto « lavoro ». Expenso itaque etiam modo, quo per breve sodalitas a Pretiosissimo Sanguine evecta fuit ad honorificum titulum, Patres DD. merito retinuerunt per ipsum nullum praeiudicium inferri adversariae sodalitati Montis Mortuorum relate ad praecedentiae ius quod eidem spectat ex duplici capite nempe antianitatis et possessionis, iuxta Gregorianae Constitutionis praescriptum, proindeque querelas et reclamationes a dicta sodalitate Pretiosissimi Sanguinis post obtentum breve elevatas esse reiiciendas, prout vult dicta Constitutio per sequentia verba: « quibuscumque reclamationibus, protestationibus, appellationibus « et aliis subterfugiis prorsus remotis et cessantibus », quae cum data taxativa regula ad decernendam praecedentiam pugnant. 161 S. Romana Rota Quibus omnibus in iure et in facto sedulo perpensis, Christi nomine invocato, Nos infrascripti Auditores, pro tribunali sedentes et solum Deum prae oculis habentes, decernimus, declaramus et definitive sententiamus Praecedendi ius spectare sodalitati Montis Mortuorum, seu proposito dubio respondemus: Affirmative ad primam partem, Negative ad secundam, statuentes praeterea expensas inter partes esse compensatas. Ita pronunciamus, mandantes Ordinariis locorum et ministris tribunalium ad quos spectat, ut exsecutioni mandent hanc nostram definitivam sententiam, et adversus reluctantes procedant ad normam sacrorum canonum et praesertim cap. 3, sess. XXV, de Ref., Conc. Trid., iis adhibitis exsecutivis et coercitivis mediis, quae magis efficacia et opportuna pro rerum adiunctis exstitura sint. Romae, in sede Tribunalis S. R. Rotae, die 4 ianuarii 1915. Iosephus Mori, Ponens. Fridericus Cattani. Antonius Perathoner. L. « S. Ex Cancellaria, 22 februarii 1915. Sac. T. Tani, Notarius. DIARIUM ROMANAE CURIAE SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre si è degnato di nominare : 15 marzo 1915. — Mons. Tommaso Kennedy, vescovo tit. di Adrianopoli e rettore del collegio Americano del Nord in Roma, Consultore della sacra Congregazione di Propaganda. 21 marzo. — L'Emo signor cardinale Basilio Pompilj, Protettore del Terz'Ordine Regolare della Penitenza di san Francesco, in Francia. 27. marzo. — L'Emo signor cardinale Guglielmo van Rossum, Protettore del sacro ordine Cistercense della Comune Osservanza. — L'Emo signor cardinale Antonio Vico, Protettore dell'Istituto delle Religiose Riparatrici del Sacro Cuore di Gesù in Lima. ACTA, v o l . VII, n. 6. — 31-3-915. 12 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 162 Officiale Con Brevi apostolici il Santo Padre si è degnato di nominare: Assistente al Soglio Pontificio : 16 marzo 1915. — Mons. Prospero Scaccia, arcivescovo ài Siena. Protonotario apostolico ad instar participantium: 13 marzo 1915. — Mons. Giuseppe Francesco de Moura Guimarâes, canonico della Metropolitana di Rio Janeiro. Prelati Domestici di S. S.: 11 marzo 1915. — Mons. Michelangelo Bovieri e Móns. Domenico Jorio, sotto-segretari della S. Congregazione dei Sacramenti. 16 marzo. — Mons. prof. Giacomo Brumat, dell'archidiocesi di Gorizia. 18 marzo. — Mons. can. dott. Cesare Bobbi, vicario generale della diocesi di Bobbio. 23 marzo. — Mons. Bartolomeo Bertone, canonico della catted. di Mondovi. ONORIFICENZA Con Breve apostolico il Santo Padre si è degnato di conferire La Commenda delV Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile : 23 marzo 1915. — Al sig. cav. Davide Biraghi Lossetti, dell'archidiocesi di Milano. MAGGIÖRDOMATO DI SUA SANTITÀ NOMINE Con Biglietti di S. E. Rma Mons. Maggiordomo, il Santo Padre si è degnato di nominare: Camerieri Segreti soprannumerari di S. S. : 15 ottobre '1914. — Mons. Raimondo Hourcastagné, della dioc. di Bajona. 7 novembre. — Mons. Giuseppe Zumbo, deH'archidioc. di Reggio Calabria. 10 novembre. — Mons. Giuseppe Sartori, della diocesi di Mantova. 18 novembre. — Mons. Silvio M. Nardi Dei, della diocesi di Chiusi. 23 dicembre. — Mons. Giandomenico Pini, dell'archidiocesi di Milano. — Mons. Massimino Corsi, dell'abbazia di Monte Cassino. 19 gennaio 1915. — Mons. Giuseppe Hoeningen, deH'archidioc. di Colonia. — Mons. Ugo Bonamartini, di Roma. 26 gennaio. — Mons. Alessandro Jaivenois, della diocesi di Troyes. — Mons. Nicolò van Balen, dell'archidiocesi di Utrecht. — Mons. Guglielmo Francesco Elsen, della medesima archidiocesi. — Mons. Giovanni Andrea Jansen, della medesima archidiocesi. 30 gennaio. — Mons. Agostino Lohmeyer, della diòcesi di Osnabrük. — Mons. Luigi Camadini, della diocesi di Brescia. Diarium Romanae Curiae 163 30 gennaio 1915. — Mons. Angelo Zammarchi, della medesima diocesi. — Mons. Lorenzo Conforti, della medesima diocesi. — Mons. Venceslao Merinsky, dell'archidiocesi di Vienna. 8 febbraio. — Mons. Lazzaro Pepe, della diocesi di Gallipoli. — Mons. Achille Consiglio, della medesima diocesi. 10 febbraio. — Mons. Renato David, dell'archidiocesi di Parigi. - Mons. Polidoro Benedini, della diocesi di Mantova. — Mons. Adalberto Szuchy, della diocesi di Transilvania. 13 febbraio. — Mons. Francesco Saverio Greco, della diocesi di Lecce. — Mons. Gaudenzio Bisetti, della diocesi di Bobbio. — Mons. Giovanni Battista Ghirardelli, della medesima diocesi. 18 febbraio. — Mons. Enrico Bertmans, della diocesi di Münster. 19 febbraio. — Mons. Stanislao Krzeszkiewicz, dell'archidiocesi di Gnesna -e Posnania. 23 febbraio. — Mons. Roberto Sacoicki, della diocesi di Culma. 8 marzo. — Mons. Nehmatalla Auad, residente a Roma. — Mons. Eugenio Martini, della diocesi di Mantova. — Mons. Valentino Valentini, della diocesi di Tivoli. 12 marzo. — Mons. Giuseppe Liean, dell'archidiocesi di Gorizia. 17 marzo. — Mons. Isaia Isola, della diocesi di Concordia. Camerieri d'onore in abito paonazzo di S. S.: 4 dicembre 1914. — Mons. Luigi Danna, della diocesi di Viterbo. 11 gennaio 1915. — Mons. Girolamo Tamburri, della diocesi di Sutri. 30 gennaio. — Mons. Giovanni Battista Pé, della diocesi di Brescia. 8 febbraio. — Mons. Giovanni Elli, della diocesi di Squillace. — Mons. Giuseppe Merra, della diocesi di Adria. — Mons. Gabriele Flores, della diocesi di Ancud. — Mons. Ambrogio Scholz, della medesima diocesi. 10 febbraio. — Mons. Bruno Brunone, della diocesi di Susa. — Mons. Samuele Prokupek, della diocesi di Transilvania. — Mons. Pietro Korody, della medesima diocesi. — Mons. Andrea Balácz, della medesima diocesi. 19 febbraio. — Mons. Francesco Raatz, dell'archidioc. di Gnesna e Posnania. 17 marzo. — Mons. Antonio Cardazzo, della diocesi di Concordia. — Mons. Pietro Comisso, della medesima diocesi. Camerieri Segreti di Spada e Cappa soprannumerari di S. S. : 7 novembre 1914. — Il sig. marchese Andrea Lezzani, di Roma. 10 dicembre. — Il sig. conte Paolo Santucci, di Roma. 27 gennaio 1915. — Il sig. conte Riccio Ricci, della diocesi di Rieti. 10 febbraio. — Il sig. comm. Gennaro Elefante, dell'archidiocesi di Napoli. 18 febbraio. — Il sig. conte Paolo Folicaldi, della medesima archidiocesi. 19 febbraio. — Il sig. conte Guglielmo de Droste-Padberg, della diocesi -di Paderborna. — Il sig. barone Ulderico de Ketteler-Schwarzenraben, della medesima «diocesi. 164 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 23 — — 8 — 20 febbraio 1915} — Il sig. Leone Healy, dell'archidiocesi di Firenze. Il sig. marchese Giuseppe Sacripanti Vitutii, di Roma. Il sig. marchese Felice Toraldo, della diocesi di Nicotera e- Tropea. marzo. — Il sig. cav. Luigi Tagliapietra, del patriarcato di Venezia. Il sig. conte Alberto de Nisac, dell'archidiocesi di Parigi. marzo. — Il sig. comm. Giovanni Campbell, della diocesi di Bajona. Camerieri oVonore di Spada e Cappa soprannumerari di S. S.: 14 ottobre 1914. — Il sig. Edoardo Rousselle, dell'archidiocesi di Parigi. 10 febbraio 1915. — Il sig. cav. Ermanno Tibertelli, dell'archid. di Ferrara. 18 febbraio. Il sig. Giacomo Montoto y Sedas, deH'archidioc. di Siviglia. Cappellani Segreti d'onore di S. S.: 27 gennaio 1915. — Mons. Giuseppe Marcozzi, della dioc. di Ascoli Piceno. — Mons Francesco Onori, della medesima diocesi. 28 gennaio. — Mons. Giovanni Dujmusic, della diocesi di Vrhbosna. — Mons. Carlo Cankar, della medesima diocesi. 24 febbraio. — Mons. Scipione Pensuti, di Roma. 17 marzo. — Mons. Giovanni Cruise, dell'archidiocesi di Toronto. Camerieri d'onore extra Urbem di S. S.: 28 gennaio 1915. — Mons. Francesco Malesevié, della dioc. di Vrhbosna. 8 febbraio. — Mons. Francesco Bohle, della diocesi di Ancud. 13 febbraio. — Mons. Giuseppe Campa, della diocesi di Lecce. Cappellani d'onore extra Urbem di S. S.: 30 gennaio 1915. — Mons. Giuseppe Wagner, dell'archidiocesi di Vienna. — Mons. Luigi Palina, della medesima archidiocesi. 8 marzo. — Mons. Giovanni Paponi, della diocesi di Pescia. — Mons. Dante Biagiotti, della medesima diocesi. NECROLOGIO 15 marzo 1915. — Mons. Giovanni Grimes, vescovo di Christchürch. 18 marzo. — Mons. Francesco Paolo Carrano, arcivescovo di Trani. 19 marzo. — L'Emo signor cardinale Antonio Agliardi, vescovo di Albano, sottodecano del sacro Collegio, Cancelliere di santa Romana Chiesa, ecc. 28 marzo. — Mons. Giovanni Maria Leone Dizien, vescovo di Amiens. Annus TU - Vol. VII Die 20 Aprilis 1915 Num. 7 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE ACTA BENEDICTI PP. XV EPISTOLAE I AD R. D. UBALDUM MANNUCCI, DE DUPLICI VENERATIONIS OBSEQUIO GRATIAS AGIT. Dilecte Fili, salutem et apostolicam benedictionem. — Tuam in Nos pietatem amavimus vixdum ad Petri Cathedram evecti, cum obtu listi Nobis Dialogum Andreae a S. Cruce « De Ecclesiae primatu » a te primum in lucem editum ; eamdem novo nunc testatam argumento complectimur, oblato Nobis opere « Die Frauenfrage » dilecti filii sac. Augugustini Rosier e Congregatione sanctissimi Redemptoris, quod tu quidem italice reddidisti. Quibus in muneribus non observantiae tantum officium pergratum habuimus, sed etiam consilium quo eiusmodi suscepisti labores. Altero enim, ut novimus, illud spectasti ut novum proderes vetustioris aetatis de pontificia infallibilitate testimonium, altero ut rerum socialium apud nos studiosis librum traderes in quo tute, copiose, dilucide reperiant quid de sociali conditione mulieris ex catholicae religionis praescriptis sit sentiendum. Qua sane in re provide admodum te scito fecisse, cum de agitatissima hac quaestione tam multa tamque acriter fuerint in utramque partem disputata, ut maxime sit vigilandum ne pravae invalescant doctrinae quae mulierem viri aemulam potius esse, quam adiutricem volunt: id est non tam iis ornatam virtutibus, quibus intra domesticos parietes pacifice regnare videatur, sed alienis deditam studiis et in alieno campo contendentem. Est igitur cur et gratias tibi, dilecte Fili, agamus ex animo vehementerque gratuleACTA, v o l . VII, n. 7. — 20-4-915. 12 166 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale mur. Benevolentiam in te Nostram fmctuosiorem reddat apostolica benedictio, quam caelestium auspicem munerum tibi peramanter in Domino impertimus. Datum Romae apud S. Petrum, die xxvm decembris MCMXIV, Pontificatus Nostri anno primo. BENEDICTUS PP. XV II AD IACOBUM CARD. GIBBONS, ARCHIEPISCOPUM BALTIMORENSEM ; IOANNEM M. CARD. FARLEY, NEO-EBORACENSEM ARCHIEPISCOPUM; GUILELMUM CARD. O' CONNELL, ARCHIEPISCOPUM BOSTONIENSEM, CETEROSQUE ARCHIEPISCOPOS ET EPISCOPOS FOEDERATARUM AMERICAE CIVITATUM, GRATULATUR QUOD SOLLEMNIA OB VICESIMUM QUINTUM EXPLETUM ANNUM A CONDITA CATHOLICA STUDIORUM UNIVERSITATE WASHINGTONIAE APPARENTUR. Dilecti Filii Nostri ac venerabiles Fratres salutem et apostolicam benedictionem. — Allatum nuper Nobis est apparari ^Vashingtoniae sollemnia ob feliciter impletum annum a condita catholica studiorum Universitate vicesimum quintum, eaque tum vestra, tum danorum laicorum praesentia digna plane, uti speratur, futura singulari eventus faustitate. Laetari vos in primis, dilecti Filii Nostri ac venerabiles Fratres, hisce secundis Athenaei rebus nemo non iure factum existimaverit, qui probe noverit vestrae praesertim providentiae deberi almae huius doctrinarum sedis exordia atque incrementa tam laetabilia. At vero laetitia haec vestra, non adeo est vestrum propria, ut non sit Nobis aliqua ratione communis. Diligimus enim, quin imo, ferimus in oculis Americanum genus, validum iuventa atque agendi cogitandique sollertia nemini secundum : eidemque uti ad omnem humanitatis ascensum apertiorem in dies viam patere cupimus, ita non possumus non iucundissime affici iis omnibus, quibus iuvari ad eumdem assequendum potest. At vero non animum doctrina tantum excolendum assiduae curae vestrae spectarunt, sed ea in primis caelesti sapientia, cuius lumen inexstinguibile est, et quacum omnia bona gregibus vestris ventura perspectum erat. Quae quidem pastoralis sollicitudinis vestrae testimonia nemo sane erit aequus rerum aestimator, qui non commendatissima iudicet dignaque omnino quae cives omnes, maximeque catholici in primisque clerus studiis ac favore prosequantur. Qua sane in re, nolu- Acta Benedicti PP. XV 167 mus Nostras deesse laudes ColumbianisEquitibus; qui, attributa Washingtonianae universitati, ut nuper nuntiasti, ingenti pecuniae vi, illud providenti consilio sunt consequuti, ut solidae christianaeque institutionis beneficia latius pertineant ad sequioris conditionis adolescentes. Quod insigne gratificandi exemplum uti bonis omnibus, probatur, ita omnibus, quibus nimirum sit facultas, imitandum aemulandumque proponimus: valdeque velimus ut ipsi vos, dilecti Filii Nostri ac venerabiles Fratres, Athenaei inserviatis dignitati etiam mittendis alumnis, quorum excellentiores ingenii animique dotes plus quiddam afferunt spei. Praeter ceteras quae inde sperantur utilitates, ea quoque consequetur, quod Americanae Ecclesiae clerus una eademque doctrina ac disciplina informabitur : idque - expertis loquimur - tanti profecto erit, quanti clero uti cuius pietatis fructus vel ipsa auctura est promptior atque arctior conspiratio voluntatum. Quod quidem assiduis petentes a Deo precibus, caelestium auspicem munerum Nostraeque testem benevolentiae apostolicam benedictionem vobis omnibus, dilecti Filii Nostri ac venerabiles Fratres, Rectori, doctoribus atque alumnis Washingtoniani Lycei, nec non Golumbianis Equitibus amantissime in Domino impertimus. Datum Romae apud S. Petrum, die xn martii MGMXV, Pontificatus Nostri anno primo. BENEDICTUS PP. XV TU AD R. P. D. IOANNEM IRELAND, ARCHIEPISCOPUM S. PAULI DE MINNESOTA, DE NOVA AEDE CATHEDRALI PAULOPOLI PROPEDIEM DEDICANDA. Venerabilis Frater, salutem et apostolicam benedictionem. — Cum tu novae cathedralis aedis, in ista honoris tui sede, initia poneres, scimus decessorem Nostrum fel. rec. Pium X, datis ad te litteris die xx mensis aprilis anno MCMIV, tum laudes tibi, venerabilis Frater, tribuisse ac piis hominibus qui suis te opibus adiuvarent, tum hortamenta ad peragendum inceptum adiecisse. Nunc certiores facti sumus aedificationi iam esse fastigium impositum, eamque, excepto interiore ornatu, omni ex parte sic absolutam, ut ipsius dedicatio sollemnis in diem undecimum proximi mensis aprilis constituta sit; eiusmodi autem excitatum esse templum, ut et amplitudine et magnificentia et formae elegantia 168 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale insigne dici posse videatur. Haec Nos perlibenter intelligentes, facere non possumus, quin omnes, quotquot ad rei successum contulerunt aliquid, eos praesertim qui, pro suo Religionis amore, egregie se muníficos praestarunt, dilaudemus. Tibi vero, qui cum in omni pastoralis officii munere virtutem praeclare actuosam ostendere consueveris, tum in hoc ipso declarasti quam decorem Domus Dei diligeres, in primis gratulamur instantiam curasque tuas e sententia successisse. Auspex autem caelestium bonorum ac testis paternae benevolentiae Nostrae sit, venerabilis Frater, apostolica benedictio, quam tibi eisque omnibus quos memoravimus, atque etiam reliquo tuo clero ac populo amantissime impertimus. Datum Romae apud S. Petrum, die xiv mensis martii MCMXV, Pontificatus Nostri anno primo. BENEDICTUS PP. XV IV AD IACOBUM CARD. GIBBONS, BALTIMORENSEM ARCHIEPISCOPUM, EXIMIAM CA TATEM LAUDAT CATHOLICORUM FOEDERATARUM AMERICAE CIVITATUM ERGA MISEROS NATIONIS MEXICANAE INCOLAS, CIVILIBUS PERTURBATIONIBUS VEXATOS. Dilecte Fili Noster, salutem et apostolicam benedictionem. — Certiores quotidie de iis reddimur, quibus catholici praesertim Foederatarum Americae Civitatum, praeeunte venerabili Episcopatu, votis Nostris obsecundantes, contendunt moerorem damnumque mitigare, quibus tot fratres nationis Mexicanae iam dudum premuntur ob civiles perturbationes regionem illam catholicam devexantes. Illud praesertim scimus, caritatem hanc fraternam patuisse actuosam eamdemque multiplicem, scilicet subsidio ephemeridum, conventuum, subscriptionum, collectarum et omne genus beneficorum coeptuum; qua caritate excitati fuere quotquot sive ob spectatam civilem conditionem sive censum, sive praecipue animi nobilitatem ingeniique praestantiam, maximi momenti causae suppetias quomodolibet ferre possent. Quo factum est, ut Pastores animarum optime meriti, sacerdotes et utriusque sexus claustrales, patria extorres, tuto hospitio humanisque curis iuvari potuerint, et (quod Nobis maxime gratum fuit) in semi- Acta Benedicti PP. XV 169 narium colligi pauperes ephebi mexicani, in sacerdotii spem educandi. Atque ita manifestari coepit penes omnes in hisce regionibus ille amor, eaque cura et tutela in exules, quae perpulcros inter fastos rei christianae et civilis in America accensebitur. Inter multos, qui pio huic operi adlaborarunt, indigitare heic placet, praeter te, dilectum Filium Nostrum, duosque Patres Cardinales, qui eodem, ac tu, magnanimitatis merito praestant, venerabiles Fratres Archiepiscopos Chicagensem et Novae-Aureliae, una cum Episcopis Campifontis, Matanzensi, Toletano, S. Christophori de Habana et S. Antonii iam a Nobis laudato; nec non dilectos Filios sac. Franciscum C. Kelley, praesidem Catholic Ghurch Extension Society et religiosum virum Recaredum Tierney S. L, diarii The America Press moderatorem. Quibus omnibus ceterisque dum laudis testimonium et incitamentum adiungimus, spes Nobis adridet fore, ut iidem et quotquot exstant penes nos Christi fideles « corde magno et animo volenti » salutare opus efficaciter prosequantur ac foveant quousque (quod quantocius eventurum confidimus) civilis ordo et christiana libertas in dilectissima Mexicana republica instaurentur. Auspicem interim caelestium bonorum Nostraeque benevolentiae testem tibi, dilecto Filio Nostro, tuaeque archidioecesi universae benedictionem apostolicam peramanter in Domino impertimus. Datum Romae apud S. Petrum, die xvii martii MCMXV, Pontificatus Nostri anno primo. BENEDICTUS PP. XV V AD R. D. CAROLUM GRANNAN, QUOD DE COLLEGIO PIO LATINO AMERICANO BENE SIT MERITUS GRATULATUR. Dilecte Fili, salutem et apostolicam benedictionem. — Suadet has ad te litteras caritas; eaque Nos permoti, non solum, dilecte Fili, gratulamur tibi ex animo providentem in Collegium Pium Latinum Americanum voluntatem, sed etiam te hortamur vehementer ut alacriori in dies studio coeptum urgeas, ad quod et amor fraternitatis et ipsa te suaviter impulit decessoris Nostri f. r. Pii X cura et sollicitudo. Quamquam enim sollertia, hac in re, tua laetabiles iam tulerit fructus, domesticis tamen eiusdem Instituti difficultatibus non ita est provisum, ut 170 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale augescenti in dies messi in Americae Latinae dioecesibus par suppetat sacrorum operariorum copia. In ea quidem comparanda probe novimus episcoporum elaborare industriam: illud tamen, ut bene nosti, singularum dioecesium utilitas, illud Ecclesiae universalis bonum requirere compertum est, ut in unaquaque dioecesi sint sacerdotes, quos Roma, ecclesiarum omnium mater et magistra, catholicam doctrinam ac disciplinam uberius tutiusque edocuit. Quare Urbani huius Collegii res fac pergas fovere, ut pietati tuae ac bonorum ex Foederatis Americae Civitatibus liberalitati, fratres ex America Latina sentiant sibi esse haud parum tribuendum. Auspex divinorum munerum Nostraeque testis benevolentiae apo>stolica sit benedictio, quam tibi, dilecte Fili, iisque omnibus quas nactus fueris consilii propositique tui adiutores peramanter in Domino impertimus. Datum Romae apud S. Petrum, die xvn martii MCMXV, Pontificatus Nostri anno primo. BENEDICTUS PP. XV VI AD R. D. FRANCISCUM NAVAL, SACERDOTEM E MISSIONALIBUS FILIIS IMMACULATI CORDIS MARIAE, BINOS LIBROS AB IPSO OBLATOS LAUDIBUS PROSEQUITUR. Dilecte Fili, salutem et apostolicam benedictionem. — Binos libros tuos, quos tribus comprehensos voluminibus, pietatis testandae causa, Nobis deferendos curasti, equidem grate accipimus: illum praesertim qui Sermonario breve inscribitur. Doctrinae enim et bonitate et copia, in conpiunculas lucide dispositae, valde commendabilem esse scimus; eundemque peropportunum iis qui debeant subito aut in angustiis temporis de rebus divinis dicere, Nosmet ipsi usu cognovimus. Nam pluries et ante archiepiscopatum Bononiensem, cum aliquid operae daremus ministerio verbi, et in archiepiscopatu, maxime cum dioecesim rite lustraremus, praeclarae is liber commoditati Nobis fuit. Eum igitur gaudemus, novis a te expolitum curis latius vulgari. Alterum, qui est de Teologia Ascetica y Mistica, nunc primitus videmus; sed, tua perspecta sollertia, existimare licet ipsum quoque probabilem esse ac frugiferum. Quare tibi, dilecte Fili, gratulamur: atque auspicem caelestium, quae optamus, Acta Benedicti PP. XV 171 munerum, et benevolentiae Nostrae testem, apostolicam benedictionem amantissime impertimus. Datum Romae apud S. Petrum, die xxi martii MCMXV, Pontificatus Nostri anno primo. BENEDICTUS PP. XV VII AD R. D. IOSEPHUM BELLINO, DE EXEMPLARI OPERIS « GESÙ CRISTO NELLE SS. SCRITTURE E NEI SS. PADRI E DOTTORI » REVERENTER EXHIBITO GRATIAS PERSOLVIT. Dilecte Fili, salutem et apostolicam benedictionem. — Pergrato Nos munere affecisti oblato opere quod inscribis : Gesù Cristo nelle Ss. Scritture e nei Ss. Padri e Dottori, in eoque non officia tantum pietatis in Nos tuae amplexi libenter sumus, sed laudavimus diuturni laboris fructus haud exiguos. Sapienti enimvero iudicio collecta ac disposita in eo comperimus potiora catholicae doctrinae capita; valdeque laetamur probatum Nobis opus ita te absolvisse, ut quod spectabas plane consecutus videaris. Eiusdem enim lectioni si quis assueverit, huic singula dicta, facta vitaeque Divini Servatoris documenta, tot Ecclesiae Patrum ac Doctorum sententiis a te opportune illustrata, adeo luce sua clarescent, ut ad Christum Dei virtutem et Dei sapientiam trahi et prope compelli se sentiat. Pretium labori tuo addit etiam utilitas quam inde percepturi sunt qui sacris habendis concionibus destinantur: eamque portendere perspicuum est rerum copiam uberrimam in argumento omnium maximo ac praestantissimo. Quo sane cum semel quis mentem penitus innutrierit suam legendo pieque commentando, illud facile, quod est summopere optandum, assequetur, ut non aliud se scire, cum Apostolo, iudicet; non aliud se posse maiori cum animarum lucro praedicare, nisi Iesum et hunc crucifixum. Est igitur cur tibi, dilecte Fili, gratulemur ex animo, officiisque tuis benevolentiae testimonio respondeamus apostolicam benedictionem, munerum caelestium auspicem, tibi amantissime impertiendo. Datum Romae apud S. Petrum, die xxn martii MCMXV, Pontificatus Nostri anno primo. BENEDICTUS PP. XV Acta-Apostolicae Sedis - Commentarium 172 Officiale S. CONGREGATIO CONSISTORIALIS i DECRETUM DE VETITIS NOBILITATIS FAMILIARIS TITULIS ET SIGNIS IN EPISCOPORUM INSCRIPTIONIBUS ET ARMIS. Apostolica constitutione, cuius initium Militantis Ecclesiae die 19 decembris 1644 data, Summus Pontifex Innocentius X mandavit ut « omnes « S. R. E. Cardinales, ad unitatem et aequalitatem ordinis construen« dam, iubeant e propriis sigillis et insignibus quibuscumque, vulgo « armis nuncupatis, amoveri coronas, signa ac omnes notas saeculares, « praeter eas quibus intra scutum armorum eorum familiae tamquam « de essentia et integritate eorumdem armorum utuntur, et ut in poste« rum ab illorum usu abstineant ». Ad unam vero eamdemque rationem hac in re etiam quoad Episcopos inducendam Ssmus D. N. Benedictus Papa XV legem, quae supra relata est, ad eos extendendam opportunum censuit. Quapropter Sanctitas Sua hoc edi iussit consistoriale decretum, quo Patriarchae, Archiepiscopi et Episcopi omnes tam residentiales quam titulares in posterum in suis sigillis et insignibus seu armis, itemque in edictorum inscriptionibus, titulos nobiliares, coronas, signa aliasque notas saeculares, quae nobilitatem propriae familiae vel gentis ostendant, addere penitus prohibentur, nisi forte dignitas aliqua saecularis ipsi episcopali aut archiepiscopali sedi sit adnexa; aut nisi agatur de ordine equestri S. Ioannis Hierosolymitani aut Ssmi Sepulchri. Contrariis non obstantibus quibusvis. Datum Romae, ex Secretaria S. Congregationis Consistorialis, die 15 ianuarii 1915. £8 C. CARD. DE LAI, Episc. Sabinen., Secretarius. f Fr. Thomas Boggiani, Adsessor. 6'. 173 Congregatio Consistorialis II REGIMEN PAROECIARUM SCOPO ABBATIAE S. BENEDICTI VETERIS COMMITTITUR EPI- EUGUBINO. Quo aptiore ratione consuleretur spirituali bono ac commodo trium paroeciarum, quae ad S. Benedicti veteris abbatiam olim pertinebant, Ssmus D. N. Pius PP. X, patrono viro principe Alfonso Doria Pamphilj instante, et Emo viro cardinali Mariano Rampolla del Tindaro protectore assentiente, consistoriali decreto diei 27 maii 1910 tres memoratas paroecias ab ecclesia S. Agnetis V. et M. de Urbe seiunxit easque quoad spirituale animarum regimen univit dioecesi Eugubinae, sub immediata tamen S. Sedis dependentia ac subiectione atque sartis tectisque earumdem paroeciarum iuribus ac privilegiis. Insequenti vero decreto consistoriali diei 6 aprilis 1911 eadem Sanctitas Sua Episcopum pro tempore Eugubinum, tamquam Apostolicae Sedis Delegatum, titulo quoque Abbatis S. Benedicti veteris condecorare dignata est. EUGUBINA ADMINISTRATIONIS 24 maii 1913 Species facti. - Vertitur praesens quaestio circa quoddam assertum privilegium, vi cuius Capitulum Cathedrale Eugubinum quamlibet Episcopo subiectionem quoad bonorum administrationem negat, ac eidem, etiam in sacra visitatione, librum deliberationum capitularium ostendere detrectat, hac definite de causa, quod in plerisque coetibus capitularibus agatur de bonorum administratione. Pro cuius controversiae statu intelligendo, praemittere praestat in cathedrali ecclesia Eugubina antiquitus canonicos regulares exstitisse, sub regula S. Augustini viventes. Summus autem Pontifex Leo X, per bullam datam die 7 maii 1514, ad preces administratoris apostolici 174 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dioecesis Eugubinae, capitulum regulare in saeculare convertit, salvis iuribus, privilegiis, numero canonicorum regularium, et sub lege ut omnis potestas ac iurisdictio transferretur in Praepositum, qui regularis Prioris locum teneret: qui etiam Praepositus - sunt verba praedictae bullae - « in administratione eorumdem temporalium bonorum aucto« ritatem et facultatem omnino retineat, quas habet, gerit ac tenet ad « praesens modernus prior ». Deinde vero, instante episcopo Eugubino « ut ipsa ecclesia et eius personae, iuxta iuris communis dispositiones « et aliarum cathedralium ecclesiarum saecularium, regantur et guber« nentur », Iulius PP. III, bulla Cunctis orbis ecclesiis diei 4 sept. 1551 « iurisdictionem, potestatem et superioritatem, in capitulum et pro tem« pore exsistentes canonicos » episcopo quidem attribuit: statuit tamen ut « administratio rerum et bonorum dictae ecclesiae et illius mensae « capitularis, non ad pro tempore exsistentem praepositum solum, sed « ad praefatum capitulum pertineat et spectet, et per eos tantum exerc e r i . . . debeat», porro subdens: « u t tam circa iurisdictionem, pote«- statem et superioritatem praefatas, quam correctionem praefatorum « capituli et canonicorum, et alia quaecumque illas quomodolibet con« cernentia, dispositio iuris communis omnino servari debeat ». Synopsis disceptationis. - In primis, extra omnem controversiam etiam in casu, est, attento iure communi, ius esse capitulo administrandi bona temporalia, quae capituli ipsius, qua collegium, sunt propria; episcopum autem non posse huiusmodi ius tollere aut laedere, bene vero - iure communi spectato - posse ac debere advigilare, administrationis rationum redditionem exigere, arguere quae contra canonum sanctiones aut synodalia praecepta in ea deprehenderit, etc. Huiusmodi enim ius in pastorali visitatione praesertim, ordinaria potestate exercet episcopus in collegia a sua iurisdictione non exempta, potestate autem delegata a S. Sede, in cetera collegia. Haec omnia in explicita Ss. Tridentinae Synodi lege continentur (sess. VI, c. 4; sess. VII, c. 8; sess. XXI, c. 8; sess. XXIV, c. 3, 9, 16 de ref.) et paene innumeris S. C. Concilii et S. R. Rotae decisionibus firmata sunt. Quin etiam in causa Guardien, 14 nov. 1733 S. C. Concilii tenuit « episcopum libros quoque admini« strationis bonorum ecclesiarum collegiatarum commendatarum [h. e. « quae emis Cardinalibus in commendam concreditae fuere] iure dele« gato recognoscere et administrationis rationem petere posse ». Ceterum, si « recenti iure generatim requiritur ut constitutiones « eiusmodi [quas nempe capitulum sibi condere potest] ab episcopo « confirmentur », ut cum communi habet Wernz, Ius decret. II, 790, et S. Congregatio Concilii 175 in his constitutionibus certe non desint normae bonorum administrationem spectantes, quae igitur normae episcopi approbationi subiacent, multo quidem magis eiusdem approbationi, et ideo vigilantiae ac visitationis iuri, subiici debet earumdem normarum usus et applicatio : quod idem est ac dicere episcopo competere - communi iuri spectato - facultatem exigendi a capitulo redditionem rationum quoad bonorum administrationem. Haec, uti diximus, ius commune quod spectat, a capitulo quoque Eugubino admittuntur et ultro conceduntur; quod igitur tantummodo contendit, se a communi iure per peculiare quoddam privilegium exemptum fuisse. Idque asserere nititur: 1. In fundamento praefatae bullae Iulii PP. III, diei 4 sept. 1551, in qua legitur ut iam vidimus: « Administratio rerum et bonorum « dictae ecclesiae et illius mensae capitularis non ad pro tempore exsi« stentem praepositum solum, sed ad praefatum capitulum pertineat et « spectet, et per eos tantum exerceri... debeat». Dicitur enim: per eos tantum, h. e. per praepositum et capitulum, aliis omnibus exclusis: porro, qui dixit omnes neminem excepit, ideoque nec episcopum. - Quae interpretatio confirmatur 2) Ex litteris, quas die 12 iulii 1577, iussu Summi Pontificis dedit emus card. Sauli ad episcopum Eugubinum, qui nonnullas innovationes in capitularem administrationem inducere satagebat; tenor enim litterarum hic est: « Nostro Signore, dopo aver inteso dalla Congregazione « dei Vescovi quel che Vostra Signoria ha risposto alle domande fatte « dal suo capitolo, e quello che ora hanno esposto di nuovo contro di « lei gli ambasciatori di quella città, ha ordinato che, di espressa com« missione Sua, io scriva a V. S. che, non ostante quanto ha scritto in « giustificazione sua, non si intrometta più sotto alcun pretesto nelV am« ministrazione dei beni capitulari, lasciandone la cura libera alii cano« nici stessi, revocando gli editti e pene contenute in essi ». Quae litterae tantam efficaciam adeptae sunt, ut episcopus, die 17 iulii 1577, sua decreta circa administrationem bonorum, penitus revocaverit. 3. Ex actis sacrae Visitationis anni 1726 constat episcopum tunc temporis, Iosephum Cavalli, capituli responsiones postulasse circa nonnulla praecipua capita ad bonorum administrationem pertinentia, iuxta hanc formulam: « 1) Quali rendite abbia il capitolo in corpo, con la « descrizione puntuale dei corpi, frutti e dei pesi annessi. 2) Quale ren« dita abbia ciascun canonico e dignità, il teologo, il penitenziere, li « mansionarii, li cappellani, cantori, musici, chierici di coro e li sacre« stani. 3) Di tutto si faccia descrizione puntuale e si produca ». At his 176 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale quoque capitulum respondere renuit, afferens praedictas litteras cardinalis Sauli; quibus visis episcopus omnino adquievit. 4. Quum consuetudo optima habeatur interpres legum, iure afferri potest ad evincendum assertum privilegium, consuetudo in dioecesi Eugubina vigens ab immemorabili, scilicet a quatuor saltem ante saeculis; quo ingenti temporis spatio, nemine contradicente, constat numquam episcopos in administrationem bonorum capituli partem sibi vindicasse, vel ostensionem obtinuisse librorum ad eamdem spectantium. Quibus Capituli deductionibus, pluribus respondet episcopus eugubinus. Et in primis recolit quae generatim in doctrina de privilegiis adnotari solent: nempe in iis asserendis evincendam esse non modo ipsorum exsistentiam, sed et causam: idque maxime si, ut in casu, agatur de privilegio omnino singulari, quod non sine quadam gravissima, manifesta ac memorabili causa concedi solet, quae idcirco non praesumitur ex memoria hominum excidisse. In casu autem nullam historicam rationem asserti privilegii affert capitulum, quod illud interpretare nititur ex tenore quorumdam documentorum. Verumtamen, quod caput est, allata documenta minime sunt univoca, sed dubiae prorsus interpretationis, ex quibus propterea nonnisi dubia quaedam exemptio colligi possit. At explorati iuris est in dubio exemptionis standum esse pro iurisdictione episcopi. Et sane: quoad 1) bullam nempe Iulii III, non fuisse per eam exclusum ius communiter competens episcopo, colligi omnino potest ex scopo et littera ipsius bullae, quae ad hoc destinabatur ut ius communiter vigens, in capitulum ipsum induceretur, sublata privativa potestate praepositi quoad administrationem bonorum. Aliis verbis a) bulla quae praeter praepositum alios capitulares admittebat ad bonorum gestionem, hoc ipso profecto non excludebat tertii, nempe episcopi, in eamdem gestionem advigilandi ius; b) bulla quae statuebat « u t ipsa « ecclesia et eius personae iuxta iuris communis dispositionem, et alia« rum cathedralium ecclesiarum saecularium consuetudinem regantur « et gubernentur » tollere profecto debuit quod huic iuri communi adversabatur, videlicet privativam praepositi in capitulum iurisdictionem, non vero quae ipso iure communi vigebant, inter quae, nemine contradicente, est ius episcopi advigilandi in administrationem capitularem; c) bulla quae concessa fuerat ad preces ipsius Ordinarii, cui facta fuit facultas approbandi capitularia statuta, dummodo « sacris cano« nibus non contraria », minime praesumitur statuisse exemptionem adeo singularem ab eodem Ordinario, eique sustulisse ius quod districtu S. Congregatio Concilii 177 canonum praecepto illi competit, d) Demum attendere oportet ex huiusmodi bulla nonnisi argumentum mere negativum ad summum confici posse, quatenus nempe in ea dicitur « per eos tantum » (praepositum et capitulum) administrationem gerendam esse: at vero argumentum negativum in materia strictae interpretationis, qualis est coarctatio ordinariae iurisdictionis episcopi, parvi vel nihili est faciendum, nisi fulciatur positivis indiciis. Gravius prima fronte indicium videtur, quod 2) desumitur ex litteris card. Sauli die 12 iulii 1577 ad episcopum Eugubinum datis. Sed omnis illius vis evanescit si consideretur facti species in qua datae fuerunt, videlicet si spectemus quasnam episcopi praetensiones in concreto excludere litterae illae voluerunt. Etenim edicta episcopalia adversus quae, non modo capitulum, sed et legati Eugubini ad S. Sedem recursus interposuerant, haec inter alia continebant : « Volendo noi dar ordine ad un « buon reggimento per il capitolo nostro cattedrale, comandiamo a « tutti, che, finché l'ordine non sarà da noi stabilito nella nostra visita, « nessuno di loro debba pigliare, nè distribuire, o dare ad alcuno, per « qualsiasi causa, delle entrate di detto capitolo, tanto di quelle che « sono al presente in essere, come di quelle che entreranno sema « nostra espressa licenza, sotto pena per ciascuna volta di scomunicazione « e di cento scudi (23 novembris 1568) ». Edicto, seu « reggimento delle entrate », mense decembri eiusdem anni promulgato, episcopus normas quasdam pro capituli procuratore (il fattore) statuerat, quem reddit « libero nel maneggio di tutte le entrate « e uscite, nè in ciò alcun canonico od altra persona ardisca d'impacciarsi « o ingerirsi », ac iubet « che si tenghino imbussolati i nomi dei canonici, « dei quali uno o più, secondo a noi parerà, per sorte si cavino revisori « delli beni del capitolo e in quel tempo che noi giudicheremo più espe« diente, i quali revisori abbino solo il carico di rivedere e riferire a noi « e in nostra assenza al nostro vicario generale i disordini, ecc. - Che « ogni tre mesi sia tenuto il fattore render conto a noi e in nostra assenza « al nostro vicario generale ». In edicto diei 2 novembris 1576 haec inveniuntur: « Per essere che « non convenga alla dignità che ritenete, d'attendere a negoci non con« decenti vi comandiamo che niuno di voi s'ingerischi nella cura di « pigliar bollette, registrarle, pigliare il danaro dall'amministrazione « capitolare, pagare, tener conto delle entrate e dell'esito, tanto del «danaro, come grano, vino, ecc. e simili pertinenti alla suddetta ammi« nistrazione, di custodirle o di farne esito nell'occorrenza, nego« tiare, ecc. ». 178 Acta Apostolicas Sedis - Commentarium Officiale Porro nemo non videt hisce decretis ius capitulo competens sua bona administrandi praeter modum coarctari, immo fere tolli aut certe suspendi. At vero ius vigilandi ad episcopum spectans, minime laedere, sed immo iuvare debet ius administrandi competens capitulo, neque episcopo fas est iustam capituli libertatem minuere ac inusitata gravamina imponere. Iure igitur praefatae litterae card. Sauli, episcopi edicta cum adiectis poenis - etsi ad rectum profecto finem lata - revocanda esse pronuntiant; sed potestatem ipsam quae lege conceditur, minime auferunt, neque ab ipso episcopo ad quem datae sunt, neque, multo minus, ab illius successoribus. - Saltem illud in proposito argumento manifestum est: deesse a voluntatis significatione quae hisce litteris continetur, expressam, riominativam et decretoriam potestatis de qua agitur ademptionem: et hoc ad obtinendam episcopi intentionem sufficeret: nam quae (claro) iure contrahuntur solo contrario (claro) iure pereunt (Reg. G. iuris civ.). Post haec corruere quoque videtur tertii quod opponitur documenti vis: si enim anno 1726 episcopus Cavalli, visis hisce card. Sauli litteris a capitularibus obiectis, illorum intentioni adquievit, nec urgendam existimavit suam petitionem circa statum rei familiaris capituli in sacra visitatione cognoscendum, haec eius agendi ratio, si non ex prudentiali causa, ex erronea interpretatione processisse dicenda est, qua successores profecto non ligantur, quaeque multo minus sufficere videtur ad exemptionis privilegium antea non exsistens constituendum. Nec meliori omine afferunt canonici consuetudinem seu rectius non usum potestatis visitandi, ex parte episcoporum inde a quatuor antea saeculis. Quod argumentum, iterum omnino negativum, iam explosum apparet in folio causae Bergomen., diei 29 februarii 1908 (cfr. Thesaurus, tom. CLXVII, p. 156). « Nulla positiva lege episcopus cogitur periodice ut « ita dicam, administrationes revisere ; sed, ut aperte legitur in lege Tri« dentina (Sess. VI, cap. 4, de Bef.) toties quoties opus fuerit... hoc est quoties « in Domino ipse iudicaverit, idipsum peragere potest. Potest ideo epi« scopus quando vult et quomodo vult iure suo uti; et, si quando suspicio « oboriatur de imperitia vel infidelitate administratorum, lege conscientiae « ad id tenebitur; nulla tamen taxativa dispositio iuris ipsum compellit, « Ex eo igitur quod nullus episcopus " abbia mai chiesto al capitolo anche « solo l'annua resa dei conti „, illud logice fluit, administratores capituli « semper rem oeconomicam bene gessisse, ut numquam episcopis, per « tantum temporis spatium, opus fuerit ad rationem reddendam eos com« pellere; at extra logicam consequentiam contenderet, si quis negaret « episcopo ius revisionis. Non usus enim in facultativis nullum praeiu- S. Congregatio Concilii 179 « dicium infert iuribus » (Glossa in 1. 5 de Comm. divid.; 1. 6 de ann. praeser.; De Luca, discept. XGVII, n. 13, etc.). Quae omnia, hinc inde deducta, supposita fuerunt Emis S. G. Concilii Patribus, qui, praevio maturo examine, in plenario coetu diei 24 maii 1913, ad propositum dubium « An constet de privilegio exem« ptionis a potestate episcopi circa bonorum administrationem pro capi« tulo cathedrali in casu » responderunt: « Negative ». O. GIORGI, Secretarius. NOMINATIONES Brevibus apostolicis nominati sunt: 9 martii 1915. — Episcopus cathedralis ecclesiae Tinensis et Miconensis, R. D. Matthaeus Vido, vicarius capitularis eiusdem. 13 martii. — Episcopus titularis Curiensis et Coadiutor cum futura successione episcopi Allahabadensis in Indiis Orientalibus, R. P. Angelus a Casóla Valsenio (in saeculo Ioseph Poli), ex ordine Fratrum Minorum Capuccinorum. Decretis S. Congregationis de Propaganda Fide nominati sunt: 12 aprilis 1915. —- Administrator apostolicus vicariatus apostolici Arabiae, R. P. Paulus de Lucignano, ex Ordine Fratrum Minorum Capuccinorum. 13 aprilis. — Praefectus apostolicus novae praefecturae apostolicae de Sapporo in Japonia, R. P. Wenceslaus Kinold, ex Ordine Fratrum Minorum. 180 Acta Apostolicae ¡Seáis - Commentarium Officiale S. CONGREGATIO INDICIS i DECRETUM Feria II, die 12 aprilis 1915 Sacra Congregatio eminentissimorum ac reverendissimorum sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalium a sanctissimo Domino nostro Benedicto Papa XV sanctaque Sede Apostolica indici librorum pravae doctrinae, eorumdemque proscriptioni ac permissioni in universa christiana republica praepositorum et delegatorum, habita in palatio Apostolico Vaticano die 12 aprilis 1915, damnavit et damnat, proscripsit proscribitque, atque in Indicem librorum prohibitorum referri mandavit et mandat quae sequuntur opera: C TRILLOS MACAIRE, La Constitution divine de l'Eglise. Genève, 1913. PHILIPP FUNK, Von der Kirche des Geistes. Religiöse Essays in Sinne eines modernen Katholizismus. München, 1913. ALPHONSE SALTZMANN, Les remèdes divins pour l'âme et le corps. Paris-Bruxelles, 1912. PIERRE DE COULEVAIN, Le roman merveilleux. Paris, s. a. Itaque nemo, cuiuscumque gradus et conditionis, praedicta opera damnata atque proscripta, quocumque loco et quocumque idiomate, aut in posterum edere, aut edita legere vel retinere audeat, sub poenis in Indice librorum vetitorum indictis. Quibus sanctissimo Domino nostro Benedicto Papae XV per me infrascriptum Secretarium relatis, Sanctitas Sua decretum probavit et promulgari praecepit. In quorum fidem, etc. Datum Romae, die 14 aprilis 1915. FR. CARD. DELLA VOLPE, Praefectus. L. ffi S. Thomas Esser, O. P., Secretarius. II Damianus Avancini et Theodorus Wacker decreto huius S. Congregationis, quo quidam eorum libri prohibiti sunt, se subiecerunt. In quorum fidem, etc. Thomas Esser, O, P., Secretarius. 181 S. Romana Rota SACRA ROMANA ROTA NUGERINA PAGANORUM IURIUM Pio Papa X feliciter regnante, Pontificatus Dominationis Suae anno decimo secundo, die 27 iulii 1914, RR. PP. DD. Fridericus Cattani, Ponens, Antonius Perathoner et Iosephus Alberti, Auditores de turno, in causa Nucerina Paganorum-Iurium, inter Rev. Dominicum Petti, parochum S. Michaelis Archangeli in oppido vulgo Malloni, actorem, repraesentatum per legitimum procuratorem adv. Aloisium Lavitrano, ex officio, et Sodalitatem S. Luciae, repraesentatam per suum legitimum procuratorem adv. Vincentium Sacconi, interveniente et disceptante Promotore iustitiae, sequentem tulerunt definitivam sententiam. In oppido, quod dicitur Croce Malloni, dioecesis Nucerinae Paganorum, exstat, iam a pluribus saeculis, sodalitas S. Luciae nuncupata, quae olim in ecclesia S. Onuphrii sedem habebat, qua, circa annum 1374, relicta, aere proprio capellani exstruxit S. Luciae dicatam, a latere parochialis capellae S. Michaelis Archangeli, et illuc se transtulit. Anno4407, consilium ampliandi capellani S. Michaelis captum fuit, et tunc pars inferior capellae S. Luciae illi fuit adiuncta, ut ibi presbyterium exstrueretur. Ita evenit, ut sepulcrum sodalium, quod in ea parte capellae S. Luciae conditum erat, in ecclesia S. Michaelis inclusum manserit. Capella autem S. Luciae presbyterio ecclesiae S. Michaelis iuncta manet, et tantum per cancellos divisa. In hanc ecclesiam anno 1694, ex templo S. Fortunati, translata fuit sedes paroeciae, quae idèo S. Michaelis Archangeli postea fuit nuncupata. Haec ita enarrantur ab episcopo Ammirante, in libro cui titulus Siato della città e diocesi di Nocera: « Quando dalla chiesa di S. Onofrio fosse passata la confraternita di « S. Lucia nel luogo ove attualmente si trova, non ci è noto. Troviamo « però scritto nel mentovato libro che nel 1374 fosse stata la nuova « cappella della confraternita constructa a latere parochialis capellae « S. Michaelis Archangeli. Ma è da notare che, all' epoca indicata, la << chiesa o cappellone di S. Michele non era ancora parrocchia, come ACTA, v o l . VII, n. 7. — 20-4-915. 13 182 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale « lo fu dopo quasi tre secoli, ed è presentemente ; e quindi potè il cro« nista riguardare la chiesa di S. Michele non come era allora, cioè «semplice cappellone, ma come era nei tempi nei quali esso viveva, « vera parrocchia. Nell'anno 1407, volendosi allargare questo cappellone « di S. Michele, si fecero alcune innovazioni nella cappella di S. Lucia, « le quali consistettero in ciò che da essa cappella fu tolta la parte « inferiore, e vi si costruì il presbiterio del nuovo cappellone, restando « così delle due sepolture che aveva la confraternita, una, quella cioè « destinata per gli uomini, chiusa nei recinti del presbiterio di esso « nuovo cappellone, ed un'altra, quella per le donne, dentro i limiti, « come stava prima, della cappella della confraternita... Mentre però i « confratelli volentieri annuivano all'ingrandimento della parrocchia, « giustamente vollero che si fosse conservata memoria del fatto da loro « generosamente compiuto, e quindi pensarono di far collocare l'organo « nel luogo ove attualmente si trova, ed è sulla porta d'ingresso che « dalla parte interna della parrocchia mena alla cappella di S. Lucia, «dando nel tempo stesso agio alla parrocchia di potersene servire per «le sue funzioni, com'essa se ne serviva per le sue ». Sodalitas autem S. Luciae ab antiquo consueverat nonnullas, per suum spiritualem rectorem, in ecclesia parochiali sacras peragere functiones. Tum in festo B. M. Virginis Perdolentis et in praecedenti septenario, tum in festo S. Luciae et in praecedenti novenario, verbum Dei praedicare et in altari maiori sacra celebrare, ibique in die Paschatis sacram Synaxim sodalibus administrare solebat. Hoc autem non sine questubus parochorum, qui ita ius proprium a confraternitate usurpari lamentabantur, quod praesertim recenter evenit. Hodiernus enim parochus rev. dominus Petti, contra hanc praxim, utpote suorum iurium parochialium laesivam, insurgere coepit. Controversia ad curiam episcopalem delata est, quae, bis partibus accitis, eas inter se plene composuit. Etenim prima vice, scilicet die 13 octobris 1906, coram vicario generali dioeceseos, rev. par. S. Michaelis et moderator sodalitatis S. Luciae sequentem subscripserunt conventionem: « ... dopo scambievoli dichiarazioni di piena « libertà di parola degli avvocati di entrambe le parti, si è stabilito di «eliminare del tutto la questione del diritto, riconoscendosi da ambo « le parti la consuetudine antica locale, e in quanto a numero di fun« zioni, e in quanto al modo di esercitarle, supplendosi, col benepla« cito della curia, quello che è necessario per evitare turbative del « diritto comune ecclesiastico. E poiché le formule della convenzione « esigono ponderazione seria e matura, si è dato appuntamento alle « parti ed ai rispettivi rappresentanti, perchè il giorno 15 novembre, e S. Romana Rota 183 « qualora non sorgessero legittimi impedimenti, si ripresentino innanzi « a questa curia, affinchè si distenda legalmente l'atto curiale e appon« gano le loro firme. Del che io sottoscritto cancelliere vescovile ho « redatto il presente verbale, munito della firma dei descritti interve« nuti e di me cancelliere ». Die autem 24 novembris eiusdem anni, denuo partes contendentes apud curiam episcopalem convenerunt, et coram eodem vicario generali declararunt quod « scopo di questa riu« nione è stato di condurre a termine il dissenso che ha avuto luògo « per equivoci fra l'ente parrocchia e l'ente congrega, giusta ciò che fu « dichiarato nel primo verbale del 13 ottobre corr. anno ». Dein inter cetera statuerunt et subseripserunt quae sequuntur: « 1) Si è discusso «per l'affare della predicazione, e la congrega ha asserito che è sua « consuetudine far predicare al padre spirituale, sia nel settenario « dell'Addolorata, sia nella festa di S. Lucia, sia nel fervorino Pasquale, « aggiungendo che ciò debba intendersi proprio della persona del « padre spirituale, e che è questa consuetudine che non intende alte« rare.- ti parroco ha risposto che per la persona del padre spirituale « non incontrerebbe mai difficoltà ... 2) Si è discusso sulle funzioni « sacre, occorrenti in dette festività della congrega, cioè messe cantate, « vespri solenni ; la congrega si serba il diritto che siano fatte dal «padre spirituale personalmente. Però dichiara che, in mancanza di « costui, preferirà la persona del parroco, e qualora costui si rifiutasse « di compiere personalmente la funzione, resta la congrega in diritto « di determinare il soggetto che deve farla ... 3) Io sottoscritto vice « cancelliere vescovile ho dato, a chiara e intelligibile voce, lettura « dei singoli articoli, e sia le parti contendenti, sia i loro rispettivi rap« presentanti hanno dichiarato che è perfettamente il presente scritto « conforme alle loro intenzioni, che non trovano la minima difficoltà a « sottoscriverlo. Dopo il che il revmo mons. vicario e il fiscale hanno « espresso il desiderio che si facesse sentire la convenzione anche a « S. E. illma e revma mons. Vescovo, il quale ha dichiarato di esserne « rimasto contentissimo, impartendo a tutti la benedizione, con auguri « di confermarsi sempre nella pace. Dopo di che le parti hanno apposto « le firme unitamente ai loro rappresentanti ». Quamvis autem haec inter partes concorditer fuerint statuta, tamen paulo post contra conventionem surrexit parochus, conquestus, se non libere, sed sub timore reverentiali illam subscripsisse ; et ab episcopo petiit, ut conventio pro infecta et nulla haberetur, utpote quae laesiva esset iurium parochi, qui habet intentionem fundatam in iure, et quia falso in ea allegaretur consuetudo centenaria, continua, pacifica, ut ipse 184 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale praesto esset in iudicio demonstrare; imo pro pacis amore potius beneficio se re nuntiaturam, quam conventioni subiectarum dixit. Curia episcopalis, quin ipsa quaestionem dirimere vellet, ad S. Congregationem Concilii eam detulit, quae tamen, cum ageretur de re iudiciali ritu disceptanda, ad N. S. Tribunal ex Pontificis commissione remisit. Ideo hodie nobis quaestio solvenda venit, sub dubii formula a partium patronis concordata: An ad tramitem quoque conventionis diei 24 novembris 1906, constet de iure, quo sodalitas per suum rectorem in ecclesia parochiali verbum Dei praedicet, ibique in altari maiori sacra expleat, tum in festo B. M. V. Perdolentis et praecedenti septenario, tum in festo S. Luciae et praecedenti novenario, tum demum in die Paschatis sacram Synaxim sodalibus administret, in casu. Quod est in facto. Quoniam ius commune certo certius parocho favet, confraternitas, ut suo muneri satisfaciat, demonstrare debet pro se habere consuetudinem, quae praescriptionem inducere possit, scilicet centenariam, continuam, pacificam; sin minus valere conventionem cum parocho habitam. Quoad primum, seu consuetudinem pro se habere centenariam, continuam et pacificam, per testes plene sodalitas probat. Ut autem testes supradictam consuetudinem probare valeant, tres conditiones a iure requiruntur, quas card. De Luca (ut unum inter sex centos scriptores allegemus) ita exponit: « Requisita (consuetudinis « immemorabilis) vero sunt: primo, ut testes puberes concludant de « quadragenaria, pacifica, ante motam litem, de visu. Et per consequens, « in eis praecise necessaria est aetas annorum quinquaginta quatuor « completorum, praeambula horae litis vel molestiae seu interruptionis, « ut ita, subducto tempore pupillaris aetatis ac illo litis, conclusa «remanere valeat quadragenaria... Alterum est requisitum auditus a « maioribus... Tertium est requisitum, ut concludant testes, quod nun« quam aliud in contrarium gestum, visum vel auditum fuerit, minusque « de actu contrario alias constet (Lib. XV, pars I, de lud., XXII, par. 59, « 60, 61) ». Hae quae supra requiruntur conditiones, in multis a confraternitate adductis testimoniis plene inveniuntur. Nonnulla ex Summario colligamus : Michael Pannullo agricola, qui 64 habebat annos, interrogatus, utrum consuetudo a sodalitate asserta, fuerit revera continua et pacifica, respondit: « Mi consta che il padre spirituale ha fatto « sempre le funzioni nella chiesa parrocchiale. Non ricordo che, a motivo « delle funzioni, vi siano state questioni tra il parroco e la congrega. « Mi consta poi che le funzioni sono state fatte dal padre spirituale « della congrega; solo ricordo che una volta, due anni or sono, funzionò S. Romana Rota 185 « il parroco, in seguito alla questione che ora si tratta. So che da oltre « cinquanta anni vige la consuetudine che il padre spirituale funzioni « nella chiesa parrocchiale in occasione delle tre note feste. Da mio « padre e da altri vecchi ho sempre sentito dire lo stesso ». Testis Ianuarius Bergamo, annos natus 74, sacerdos et protonotarius apostolicus, eidem interrogationi ita respondit: « D a oltre sessanta anni ho potuto « constatare, e per mia esperienza e per ciò che ho inteso dire da altri, « che è stata sempre in vigore la consuetudine che il padre spirituale « funzionasse nella chiesa parrocchiale nelle tre feste e non ho mai « inteso parlare di questioni tra parroco e congrega. So anzi che due «volte il parroco Vignola è andato a rallegrarsi con i confratelli che « avevano fatto il santo precetto per le mani del padre spirituale. Ho poi « inteso dire da certo Sammartino Alfonso, figlio dei priore della con« grega, (e ciò è accaduto oltre sessanta anni or sono) che il padre spi« rituale sempre aveva funzionato nella chiesa parrocchiale ». Sed singillatim haec eadem declarat Matthaeus Libroia, canonicus theologus ecclesiae cathedralis Nucerinae, et ipse protonotarius apostolicus, annos natus 62: « Precisare da quanto tempo fu introdotta (consuetudo nempe « d e qua est quaestio) non lo posso e non lo so; ma soltanto dico « che la notizia a me è venuta verso Fanno 1871, 1872 e 1873. Ordi« nato suddiacono io alla fine del 1871, ebbi incarico da monsignor « Ammirante di fare il prefetto dei casi morali, che si tenevano nella «confraternita di S. Lucia in Nocera Superiore, in ogni settimana. « Quei preti, dei quali ricordo uno a nome Pecoraro ed un altro Angri« sani, o per cerimonia o per altro, si mostravano intenzionati di farmi « predicare nella chiesa di S. Michele per le feste di S. Lucia e per « quella dell'Addolorata; mi dissero però che dipendeva dal priore che « allora era un certo Alfonso Calenda, motivo per cui io dissi che ne « facessero a meno, non volendo ringraziare un borghese... »; deinde sequitur : « Quando fui chiamato all'ufficio di fiscale di curia* per dissensi « tra il parroco Petti e il priore, io cercai di approfondire lo stato della « questione, e dovetti venire alle seguenti conclusioni: 1) che era « migliore cosa non contrastarlo proprio il diritto, perchè si trattava di « cosa sempre esercitata, e di cui non si poteva sapere l'origine; tanto « più che mi fu con sicurezza fatto vedere che un tale Domenico Ber« gamo, gesuita, nell'espulsione del vicario capitolare generale Marino* «fu messo ad economo curato di detta chiesa e che aveva puntualmente « riconosciuto il diritto della congrega. 2) Che il nostro primicerio don «Federico Bergamo sorrideva se qualcuno mettesse in dubbio questo « diritto, dandolo sempre per certo ed inconcusso. 3) Che la stessa con^ Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale « dotta tenne certo D. Antonio De Angelis ebdomadario, pure messo da « Marino ad economo curato, e che pure dichiarava indiscutibile questo « diritto ». Cum his testimoniis plene plura alia concordant, reddita ab antiquioribus confratribus eiusdem sodalitatis, qui circa huius consuetudines optime sunt edocti. Ita Agnellus Pannullo annorum 83, qui iam a 64 annis sodalis erat confraternitatis, quique testatur: « ... Sempre ho veduto fun« zionare il padre spirituale, nella chiesa parrocchiale: solo qualche volta « ho notato che, in assenza del padre spirituale, ha funzionato, non il «parroco, ma un prete forestiero, appositamente invitato. Ho inteso « dire poi da vecchi confratelli che vi è stata sempre questa usanza. « Non vi sono state mai questioni tra il parroco e la congrega, e nep« pure il parroco Vignola e Silvestri si sono mai opposti, ma hanno «lasciato fare». Item Alfonsus Attanasio, iam ab anno 1850 confraternitati adscriptus, testatur: «... da questo tempo (1850) sino ad ora, « sempre ha funzionato il padre spirituale, e non so se vi siano state « questioni tra la congrega e il parroco a motivo delle tre note funzioni. « Quando entrai a far parte della confratèrnita, intesi che il padre spi« rituale aveva sempre funzionato nella chiesa parrocchiale, senza alcun « cenno a dissidi ». Eadem confirmant Iosephus Cicalese, annorum 54, Raphaël Lamberti, annorum 61, et praesertim Alfonsus Sammartino, natus anno 1822, cuius pater fuerat prior confraternitatis S. Luciae. Is iam ab anno 1830, omnes cognovit confraternitatis moderatores, nec non eiusdem capellanos, et parochos S. Michaelis, et omnia singillatim enarrat quae ceteri testes summatim referunt. Praeterea etiam nonnulli testes a parocho Petti pro se in iudicium adducti, confirmant consuetudinem immemorabilem atque continuam, quamvis negent eam fuisse pacificam. Ita Alfonsus Marciano: « So, per « propria esperienza, che il padre spirituale della congrega ha, sin dal « tempo in cui esercitava tale ufficio il rev. D. Antonio De Angelis, fatte « sempre tre funzioni nella parrocchia, ed ho inteso dire più volte che «anche in tempi più remoti si è fatto allo stesso modo». Adiungit tamen: « Debbo però aggiungere che vi sono state sempre questioni « accanite fra il parroco e la confraternita per causa delle dette fun« zio ni ; ë ricordo che mio zio canonico Silvestri, nel tempo che occu« pava l'ufficio di economo nella parrocchia, si allontanava non solo « dalla parrocchia stessa, ma anche da Nocera, quando il padre spiri« tuale della congrega faceva qualcuna delle tre funzioni nella par« rocchia. Ho sentito pur dire che le questioni fervevano anche ai tempi « del parroco Vignola, questioni che, senza interruzioni, sono continuate S. Romana Rota 187 * sino ad oggi ». Pariter Paschalis D'Alessio, annorum 62: « Ha s*empre « funzionato il padre spirituale. Quando l'anno 1880, fui ricevuto fra« tello della congrega, non vi erano questioni ; esse incominciarono sotto « il parroco Vignola, a motivo di cèrte finestre, che furono fatte chiudere « dalla congrega: continuarono sotto il parroco Silvestri ». Item Ioseph Ferentino affirmât: « ... Ha funzionato sempre il padre spirituale ». Ceterum, testes a parocho inducti, ad haec duo probanda animum convertunt, nempe consuetudinem non fuisse pacificam, et parochum Petti, non libere, sed sub metu reverentiali conventionem subscripsisse. At relate ad primum, observandum venit, quod non omnes oppositiones et molestiae ad interrumpendam consuetudinem valent; quinimo possunt eam confirmare, si, his non obstantibus, possessor, tum de facto, tum de iure, in sua maneat possessione. Audiatur card. De Luca: « Illae « perturbationes et molestiae, quae non habuerunt effectum atque in « eis possessor victor potius remansit, in eius possessione postmodum « pacifice continuando, non causant interruptionem, neque nocent, sed « potius prosunt, magisque possessionem immemorabilem confirmant « et canonizant » (lib. II, de régal., dis. 184, par. 5). Quod autem oppositiones parochorum in casu consuetudinem confraternitatis subverterint vel interruperint, minime probatur. Imo testis Matthaeus Cioffi, qui pro parocho testimonium reddit, quique, utpote cancellarius curiae episcopalis, bene de hac re edoctus esse debet, affirmat: « Le rimostranze « fatte dai parroci, come ho detto innanzi, non sono state mai presen« tate in iscritto in curia, però erano note in curia ». Quod si hae dissensiones, praesertim sub parocho Vignola insurrexerunt, hoc evenit, non propter functiones a sodalitate in ecclesia parochiali peractas, sed quia haec nonnullas fenestras arbitrarie clauserat, ut testantur Paschalis D'Alessio et Ioseph Pagano. Revera nonnulli testes a parocho vocati, consuetudinem non fuisse continuam referunt, sed ii iuniores sunt, et a pluribus aliis, etiam provectioris aetatis, mendacii arguuntur. Relate vero ad secundum, seu parochum Petti non libere, sed sub timore reverentiali, conventionem subscripsisse, in primis animadvertendum venit, hunc metum reverentialem contra valorem conventionis a parocho adductum, non facile esse admittendum ; praesertim quia inter primam et alteram conventionem in curia initam, quadraginta interfuerunt dies, quo tempore facillima erat defensio contra quamlibet coactionem; et insuper conventioni interfuit ipse parochi patronus, inque ipso palatio episcopi confecta est, ad quem, omni voluntati cogendi prorsus extraneum, patebat recursus. Ast de hac re inquirere parum vel nihil refert. Etenim cum in casu agatur de cessione iurium parochialium, cumque 188 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale his parochus renuntiare nequeat, quin, ad formam Paulinae constitutionis extravagantis Ambitiosae, iusta causa et apostolicum beneplacitum accedat (quod confirmatur decreto S. G. Rituum diei 12 ianuarii 1704, in quo edicitur, opus esse ut concordiae de huiusmodi re inter partes initae, a S. Sede approbentur), cumque huic conventioni quaevis apostolica approbatio defuerit, patet, hanc nullitate laborare. Audiatur ad hanc rem card. De Luca: « Alienatio exigens solemnitatem et causam, « a d praecisos limites Extravagantis Ambitiosae, locum sibi vindicat « in iuribus incorporalibus, eodem adamussim modo, quo in alienatione « praediorum et rerum corporalium » (De iurisd., dis. 30, par. 7). Unde recte concludit Santi : « Transactio in casu, si fiat, obligabit ipsum transi« gentem, quoadusque ecclesiam aut beneficium possidebit ... Talem « transactionem videri potius factam inter personas, quam inter èccle« sias, nec pacta inter alios acta, aliis obesse posse » (Prael. Iur. Can., lib. I, tit. 36, de trans., pag. 371). Confer etiam quae habentur in una Teatina Iurium anni 1911, ubi legitur: « Conventio ... destituta fuit « beneplacito apostolico, unde obligare non valuit parochum successor e m , qui nequit in suis iuribus praeiudicari ab antecessore, cum bene« ficia ecclesiastica sine diminutione sint conferenda » (Acta Apostolicae /Sectis, III, 413). Cum igitur conventio substantiali requisito careat, haud potest a sodalitate, tanquam titulus directe afferri ad sua iura vindicanda, ideoque, ut ex dubii formula patet, nonnisi tanquam subordinate proposita fuit relate ad principalem quaestionem, quae est de praescriptione. Ceterum cum conventio consuetudinem, utpote suam causam, assumat, si haec non exsistat, et illam certe corruere necesse est. Quod est in iure. Diximus iam, quod consuetudo, a confraternitate adducta, contra ius commune est, etenim in percelebri decreto sacrorum Rituum Congregationis « Urbis et Orbis » a Summo Pontifice approbato, die 12 ianuarii 1704; quaestioni XXIX: « An in ecclesia «parochiali confratres, vel eorum capellani, immiscere se valeant, « invito parocho, in eiusdem ecclesiae functionibus, sive parochialibus, «sive non parochialibus?» responsum est: « Negative ». At in ea Constitutione cautum est: «... salvis tamen,., concordas inter partes initis et «a S. Sede approbatis ...consuetudinibus immemorabilibus, vel saltem « centenariis ». Consuetudinem autem, saltem centenariam, RR. PP. DD. a confraternitate satis probatam censuerunt. Etenim haec plures induxit testes, 54 annorum aetatem excedentes, sive confratres, sive non; qui controversa iura iam a quadraginta annis et amplius, a confraternitate exerceri testati sunt; ita pariter factum esse antiquiori aevo se a maio- S. Romana Bota 189 ribus audivisse, nec notitiam habere de legitimis reclamationibus, quae pacificam consuetudinem potuissent interrumpere. Quod circa hanc controversiam etiam sodales confraternitatis S. Luciae possent testimonium ferre, certum est in iure (Cfr. Reiffenstuel, Ius Can., lib. Ii, tit. XX, de testibus, etc., n. 211 et seqq.). Quaerendum ergo remanet, utrum haec consuetudo fuerit revera efficax, scilicet utrum omnia iura et functiones quae ad parochum iure communi pertinent, quaeque a confraternitate praescripta dicuntur, revera praescribi potuerint. Sunt enim nonnullae res impraescriptibiles, ut ex. g. parochiarum fines (Cap. Super eo, 4, de parochiis). Quod parochialia iura in genere possint praescribi, non videtur esse denegandum ; nulla enim lege id prohibetur; nec obstat eorum natura, siquidem ipsa episcopalia iura, quae exceilentiora sunt, possunt praescribi (Cfr. Reiffenstuel, Ius Can., lib. II, tit. 26, depraescrip., n. 32, et Ben. XIV, de synodo dioec, lib. XIII, cap. 8, n. 17 et seqq.). Iam vero de parochialium iurium praescriptione passim loquuntur scriptores, quorum nonnullos praestat audire. Ita Engel: « Ad ecclesias parochiales pertinet iurisdictionem in foro poenitentiali « exercere, sacramenta administrare, matrimonia solemnizare, fontem « baptismalem, coemeterium et ius sepeliendi defunctos habere... Licet « vero ex singulis his narratis iuribus non praecise probetur ... ecclesia « esse parochialis, cum similia possint etiam aliis ecclesiis, ex privilegio « vel consuetudine aut praescriptione, competere, etc. » (Lib. tit. de parochis, n. 5). Itemque Reclusius: « Cum neminem lateat in ecclesia quo« que non parochiali et sacramenta administrari et animarum curam « posse exerceri ex privilegio vel praescriptione, iuxta doctrinam « Engel... Barbosa ... Rota coram Herrera ... coram Crispo ... coram « Samminiato ... coram card. Elephantutio ... coram Figueroa, etc. ... » (De re parochiali, pars. I, tit. 5, nn. 63-64). De iure funerandi ita ait Petra: « A n vero consuetudine possit acquiri tale ius funerandi a regu« laribus, ita ut illis sint manutenendi ; respondeo affirmative ; nam etsi « parochi habeant iuris assistentiam, ... tamen haec amittit vires, rema« netque obfuscata et debilitata, pluralitate actuum possessionis regu« larium,... nam dicta assistentia iuris pro parocho non habet eam « vehementem iuris praesumptionem, ut non possit infringi, saltem per « quadragenariam cum titulo colorato, vel per immemorabilem » (In Const. IX Innocentii III, n. 57). Eadem de iure decimandi affirmant Gonzalez, in cap. Ad aures, VI, de praescrip., et cap. Cum contingat, XIX, de decimis; Passerini, in VI, tit. de dec, nn. 298-299; Reiff., in tit. de decimis, nn. 124-117; Schmalzgrueber, in eund. tit., nn. 42-44, aliique multi. 190 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Sed si iura parochialia, generice loquendo, sunt praescriptibilia, nonnulla tamen ita ad parochos pertinent, ut, sine iuris corruptela et animarum damno, alteri cedi non possint. Non enim semper consuetudo valet ad praescriptionem inducendam, iuxta principium in iure civili enunciatum et a iure canonico acceptum : « Consuetudo ususque Ion« gaevi non vilis auctoritas est, verum non usque adeo est valitura, ut aut « rationem vincat aut legem » (Decr. Grat., 1. 2, cod. VIII, 53). Rationabilis ergo esse debet consuetudo, nec ideo contra bonum commune sit, vel nervum disciplinae disrumpat, ut possit praescribi. Huius generis non est certe consuetudo, qua sodalitas S. Luciae per suum rectorem in ecclesia parochiali S. Michaelis verbum Dei praedicare, ibique in altari maiori sacra explere solet, tum in festo S. Luciae et praecedenti novenario, tum in festo B. M. V. Perdolentis et in praecedenti septenario. Vidimus enim quod etiam a decreto S. C. Rituum Urbis et Orbis admittatur consuetudinibus immemorabilibus praescribi ea posse, quae ibi iure concessa non sunt, scilicet ex. gr. in ecclesia parochiali, etiam invito parocho* functionibus sive parochialibus sive non parochialibus confratres se immiscere easque peragere. Haec enim consuetudo minime haberi potest ut nervum disciplinae ecclesiasticae disrumpens, tanquam animarum saluti damnosa, et propterea non praescriptibilis, praescriptione scilicet translativa, non vero exstinctiva. Ita S. Congregatio Concilii non semel admisit ius alicuius confraternitatis celebrandi missas solemnes per annum in altari maiori ecclesiae parochialis, etiam invito parocho, ut e. g. in S. Agathae Goth.: 8, III, 1879 (Cf. Monitore Eccl., II, pag. 145). Pariter contra iura parochialia immemorialem admisit consuetudinem, ut in Adiacen., 15, VI, anni 1878. Nec PP. AA. aliquid faciendi putarunt ea quae parochi patronus opposuit, nempe praesumi debere in casu, et quidem praesumptione iuris, confraternitatem functiones peregisse actibus mere facultativis, seu de licentia a parochis obtenta, et ideo consuetudinem non esse praescriptam, quia in facultativis non datur praescriptio. Haec enim iuris praesumptio alii validiori praesumptioni locum cedit, ut si agatur de consuetudine immemoriali seu centenaria. « In facultativis regula est, ait « cardinalis De Luca, ut praescriptio non detur... nisi adeo diuturnum « sit tempus, cuius lapsus det facultatem allegan di titulum sine proba« tione » (De lud., disc. 22, n. 70). «r Praesumptio facultativi excluditur « ex continuata possessione per longum tempus » (Rota in Colonien. Praec, coram Ubaldo, p. 5, t. I, dec. 85, n. 6, Recent.). « Privilegium actus « facultativi cessat, ubi concurrat immemorabilis » (Rota in CalagUritana, Iur. visit, coram Pirovano, pag. 3, dec. 289, n. 3). j I S. Bornana, Bota 191 Nec magis valent ea quae adducit contra canonicam confraternitatis erectionem ut dubium ingerat eam laicalem esse, non ecclesiasticam, cum de eius canonica erectione minime constet, et ex alia parte in Neapolitano regno pleraeque confraternitates ecclesiasticae non sint. At « in casu quo, ait Sebastianeiii, dubitetur an confraternitas natu« ram habeat ecclesiasticam vel laicalem, recurrendum est ad coniec« turas, quae referuntur in decis. S. R. Rotae, Urbinien. 27 maii 1892, « coram Ansaldo, et in Ferrarien, 10 sept. 1842 et 29 iulii 1853 apud « S. Congregationem EE.-et RR. (vol. I, pag. 439, n. 385) ». Ex coniecturis autem inferri potest, eidem sodalitati canonicam non defuisse erectionem; quae ita in quodam scripto Francisci de Novellis, episcopi Sarnensis, memoratur: « Archiconfraternitas S. Luciae a Malone legitime « erecta, ut docum. auth. recogn, revmi episc. Luria Lozo », prout habetur in actis. Ceterum, canonicae erectionis defectus non officere videtur, quin sodalitas legitime praescribere potuerit. Ea quae supra de ecclesiasticis functionibus diximus, de praedicatione inter functiones habenda pariter dicantur. Praedicare enim verbum Dei et conciones ad populum habere, ad parochos certe pertinet (Conc. Trid., sess. 5, de ref., c. V, et 24, de ref., c. IV), sed non ita exclusive ne etiam alii sacerdotes, ab episcopo ad hoc munus approbati, hoc facere cum animarum utilitate possint. Sed non item dicendum est relate ad consuetudinem in altari maiori parochialis ecclesiae Synaxim sodalibus die Paschatis administrandi. Ministrare enim suis parochianis Eucharistiam in Paschate, parochi tantum est ius officiumque. Si enim parochiani tunc praecepto urgentur Eucharistiam sumendi a proprio parocho vel in propria parochiali ecclesia (Cf. D'Annibale, Summ. Theol. Mor., vol. III, n. 397), ius etiam habent, ut parochus vel qui eius munere fungatur, singulis matutinis horis, eis Eucharistiam praebeat. Contra rationem esse videtur, quod arcendus sit parochus ab altari suae ecclesiae in quo Eucharistia servatur, eo ipso tempore, quo fideles officium et ius habent, ab eodem paschalem Synaxim ibi accipiendi, quin ius publicum quodammodo laedatur. Hoc ita verum est, ut nec regularibus quidem detur facultas et privilegium, illo mane in suis ipsis ecclesiis, sacram fidelibus administrandi Synaxim, ut pluries S. C. C. decrevit (Cf. Bened. XIV, de syn. dioec, lib. IX, cap. 16, nn. 3-4). Non igitur acquiri posse videtur praescriptione, quod neque per privilegium conceditur, quodque ecclesiasticam infringeret disciplinam. De particulari autem consuetudine decernere ad iudicem pertinet (Cf. Reiffenstuel., 1.1, tit. IV, n. 41). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 192 Quibus omnibus in facto et in iure perpensis, Christi nomine invocato, Nos infrascripti Auditores, pro tribunali sedentes, et solum Deum prae oculis habentes, decernimus, declaramus et definitive sententiamus: « Constare de iure, quo sodalitas S. Luciae, per suum rectorem, in ecclesia « paroeciali sancti Michaelis, verbum Dei praedicet, ibique in altari maiori « sacra expleat, tum in festo S. Luciae et praecedenti novenario, tum in « festo B. M. V. Perdolentis et praecedenti septenario; constare vero, illam « ius non habere, ut in die Paschatis sacram Synaxim ab altari maiori « sodalibus administret ». Praeterea statuimus dari locum mutuae expensarum compensationi inter partes. Ita pronunciamus, mandantes Ordinariis locorum et ministris tribunalium ad quos spectat, ut exsecutioni mandent hanc nostram definitivam sententiam et adversus reluctantes procedant, ad normam sacrorum canonum, et praesertim cap. 3, sess. XXV, de ref. Conc. Trident., iis adhibitis exsecutivis et coercitivis mediis, quae magis efficacia et opportuna pro rerum adiunctis exstitura sint. Romae, 27 iulii 1914. Fridericus Cattani, Ponens. Antonius Perathoner. Iosephus Alberti. L. j$j"S. Sac. T. Tani, Notarius. SECRETARIA STATUS i EPISTOLA A D R . P . D . E V E R M U N D U M VAN D E N B E R G , VICESIMO NITATIS A QUINTO RECURRENTE SANCTA MISSA ANNO ABBATEM AB BERNENSEM IN H E E S W I J K , INSTITUTIONE ARCHICONFRATER- R E P A R A T R I C E IN ECCLESIA ABBATIALI. Quas misisti litteras die 4 huius mensis datas, Beatissimo Patri exhibui. Summus autem Pontifex, eas benigne excipiens, haud exigua animi iucunditate cognovit quam innumeri sint Christifideles qui Archiconfraternitati a S. Missa reparatrice in ista abbatiali ecclesia de Hees- Secretaria Stahis 193 wijk canonice erectae nomen adhuc dederint, quot item auctae fidei et pietatis adhuc percepti fuerint ex ea fructus. Quoniam vero haec archiconfraternitas quintum et vicesimum ab erectione canonica annum est proxime ceiebratura, Beatissimus Pater, tuis obsecundare volens precibus, eam apostolica benedictione amantissime prosequitur, ac vota libens facit ut simul cum eiusdem ephemeride, cui « Het Offer » nomen, maiora inde capiat in dies incrementa ad Dei gloriam populique pietatem magis magisque fovendam. Dum haec tibi significo, magna cum existimatione sum et permanere gaudeo Romae ex aedibus Vaticanis, die 16 martii 1915. Tui addictissimus PETRUS CARD. GASPARRI. II DECRETUM DE ORATIONE PRO PACE SINGULIS DIEBUS IN SUPPLICATIONIBUS MENSIS MARIALIS RECITANDA, ET DE INDULGENTIA TUM PARTIALI TUM PLENARIA HUIUSMODI RECITATIONI ADSISTENTIBUS CONCESSA. La Santità di Nostro Signore, il Papa Benedetto XV, mossa dal pio desiderio di aumentare sempre più la devozione alla Vergine santissima, alla quale è consacrato il mese di maggio, ed animata altresì dalla confortevole fiducia che mediante la potente intercessione della Madre di Dio, la quale fra gli altri Suoi titoli si adorna anche di quello nobilissimo di Regina della Pace, possa quanto prima ottenersi la fine della presente luttuosissima guerra, ha stabilito che in tutto il mondo cattolico sia recitata ogni giorno, durante le sacre funzioni del mese mariano, la preghiera della pace, composta dalla medesima Santità Sua ; alla quale preghiera il Santo Padre si è benignamente degnato di annettere l'Indulgenza di 300 giorni da lucrarsi semel in die, e l'Indulgenza Plenaria da lucrarsi nella forma consueta della Chiesa da quei fedeli che per non meno di 20 giorni avranno preso parte alla recita della preghiera medesima. Dal Vaticano, li 9 aprile 1915. PIETRO CARD. GASPARRI Segretario di Stato di Sua Santità. 194 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre si è degnato di nominare: 1 aprile 1915. — L'Emo signor cardinale Benedetto Lorenzelli, Protettore dell'Istituto delle povere Suore delle Scuole di Nostra Signora in Baviera. 12 aprile. — Il Rmo P. Pietro Benedetti, procuratore generale dei Missionari del sacro Cuore, Consultore della sacra Congregazione Concistoriale. Con Brevi apostolici il Santo Padre si è degnato di nominare: Prelati Domestici di S. S.: 2 febbraio 1915. — Mons. Silvestro Silvestri-Setacci, canonico priore del capitolo di Terni. 24 marzo. — Mons. Giacomo Skala, seniore del capitolo di S. Pietro in Bautzen. — Mons. dott. Martino Leitner, professore nel collegio teologico di Passavia. 29 marzo. — Mons. Stanislao Roti-Michelozzi, canonico della Metropolitana di Firenze. 30 marzo. — Mons. Gaetano Bossi, professore nel seminario Romano Lateranense. 12 aprile. — Mons. Antonio Domenico Rossi, abate Niülius di S. Martino al Cimino. ONORIFICENZE Con Breve apostolico il Santo Padre si è degnato di conferire le seguenti onorificenze: La Gran Croce dell'Ordine di S. Silvestro Papa: 26 marzo 1915. — Al sig. Federico Alfonso de Carvalho, sotto-segretario nel Ministero degli esteri nel Brasile. La Commenda dell' Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile : 9 aprile 1915. — Al sig. Carlo Augusto Bertini, di Roma. La Commenda dell' Ordine di S. Silvestro Papa : 26 marzo 1915. — Al sig. cav. Carlo Balestrino, console generale di Guatemala. 27 Cavalierato dell'Ordine Piano: 12 aprile 1915. — AI sig. Vincenzo Gigliesi, di Roma. Diarium Romanae Curiae 195 Il Cavalierato dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile: 25 marzo 1915. — Al sig. Domenico Mordacchini, di Ronciglione. 13 aprile. — Al sig. Giacomo Helbach, dell'archidiocesi di Colonia. 15 aprile. — Al sig. ingegnere Enrico Rossi, di Bologna. Il Cavalierato dell'Ordine di S. Silvestro Papa: 29 marzo 1915. — Al sig. Giuseppe Samalik, presidente dell' associazione degli agricoltori cattolici di Moravia. 10 aprile. — Al sig. Mario Timoteo conte Kolowrat-Krakowsky-Liebsteinsky, dell'archidiocesi di Praga. MAGGIORDOMATO DI SUA SANTITÀ NOMINE Con Biglietti di S. E. Rma Mons. Maggiordomo, il Santo Padre si è degnato di nominare: Camerieri Segreti soprannumerari di S. Sì: 12 ottobre 1914. — Mons. Teofilo Guimaràes, della diocesi di Pouso Alegre. 9 dicembre. — Mons. Giuseppe M. Friessenegger, della dioc. di Augsburg. — Mons. Massimiliano Rippler, della medesima diocesi. . 12 dicembre. — Mons. Carlo Goetz, della diocesi di Passavia. — Mons. Francesco di Paola Pangratz, della medesima diocesi. 30 gennaio 1915. — Mons. Agostino Albrecht, dell'archidiocesi di Vienna. — Mons. Venceslao Binder, della medesima archidiocesi. — Mons. Stefano Bratanié, della medesima archidiocesi. — Mons. Francesco Dorfmann, della medesima archidiocesi. — Mons. Ladislao de Esterhazy, della medesima archidiocesi. — Mons. Giovanni Grippel, della medesima archidiocesi. — Mons. Giovanni Hein wein, della medesima archidiocesi. — Mons. Edoardo Kraus, della medesima archidiocesi. — Mons. Giovanni Lhotta, della medesima archidiocesi. — Mons. Michele Mayer, della medesima archidiocesi. — Mons. Egelberto Müller, della medesima archidiocesi. — Mons. Guglielmo Panesch, della medesima archidiocesi. — Mons. Ludovico Petschner, della medesima archidiocesi. — Mons. Vittorio Schmidt, della medesima archidiocesi. — Mons. Carlo Weczerzik, della medesima archidiocesi. — Mons. Giulio Dworak, della medesima archidiocesi. — Mons. Giuseppe Pascher, della medesima archidiocesi. — Mons. Giovanni Mayboeck, della diocesi di Linz. — Mons. Giovanni Trinkfass, della medesima diocesi. — Mons. Carlo Edelmueller, della medesima diocesi. — Mons. Ferdinando de Schoemburg, della medesima diocesi. — Mons. Ruperto Buchmair, della medesima diocesi. — Mons. Luigi Walcher, della medesima diocesi. — Mons. Francesco Schmid, della medesima diocesi. Acta Apostolicae Sedis - Commentarmm Officiale 196 Camerieri d'onore ÌM, abito paonazzo di S. S.: 12 — — 9 30 — — — — — — — — — — — — — — novembre 1914. — Mons. Sabino Coelho, della diocesi di Parahyba. Mons. Odilone Continho da Silva, della medesima diocesi. Mons. Francesco d'Assisi Albuguerque, della medesima diocesi. dicembre. — Mons. Simone Schmid, della diocesi di Augsburg. gennaio 1915. — Mons. Rodolfo Böhm, dell'archidiocesi di Vienna. Mons. Mattia Eisterer, della medesima archidiocesi. Mons. Francesco Hiessberger, della medesima archidiocesi. Mons. Giovanni Pax, della medesima archidiocesi Mons. Leopoldo Rossmiller, della medesima archidiocesi. Mons. Leopoldo Schranzhofer, della medesima archidiocesi. Mons. Carlo Straniale, della medesima archidiocesi. Mons. Francesco Stauracz, della medesima archidiocesi. Mons. Federico Tobler, della medesima archidiocesi. Mons. Giuseppe Wolny, della medesima archidiocesi. Mons. Giuseppe Kobler, della diocesi di Linz. Mons. Martino Fuchs, della medesima diocesi. Mons. Mattia Hiptmair, della medesima diocesi. Mons. Francesco Stingeder, della medesima diocesi. Mons. Luigi Weinberger, della medesima diocesi. Camerieri Segreti di Spada e Cappa soprannumerari di S. S. : 28 settembre 1914. — Il sig. visconte Luigi G. Franco Valon de Espés, dell'archidiocesi di Saragozza. 12 dicembre. — Il sig. barone Antonio de Ow Felldorf, della dioc. di Passavia. 30 gennaio 1915. — Il sig. conte Daniele d'Esterhazy, dell'archidiocesi di Salisburgo. — Il sig. Giuseppe Baechlé, dell'archidiocesi di Vienna. — Il sig. marchese Alberto Kubinzky, della medesima archidiocesi. Camerieri d'onore extra Urbem di S. S.: 9 dicembre 1914. — Mons. Giovanni Landes, della diocesi di Augsburg. — Mons. Massimiliano Steigenberger, della medesima diocesi. 30 gennaio 1915. — Mons. Gaspare Foraschik, dell' archidiocesi di Vienna» — Mons. Carlo Pauczek, della medesima archidiocesi. — Mons. Federico Sixt, della medesima archidiocesi. — Mons. Giuseppe Scheiner,- della medesima archidiocesi. Cappellani d'onore extra Urbem di S. S.: 30 gennaio 1915. — Mons. Ferdinando Guschel, dell'archid, di Vienna. — Mons. Giovanni B. Hauser, della diocesi di Linz. NECROLOGIO Maggio 1914. — Mons. Emmanuele Rivera, vescovo di Queretaro. 30 marzo 1915. — Mons. Pancrazio Giorgi, vescovo di Segni. 31 marzo. — Mons. Giacomo Lodovico Monestés, vescovo di Dijon. 8 aprile. — Mons. Fedele Abati, vescovo titolare di DioclezianopolL Die 6 Maii 1915 Annus TU - Toi. YII Num. 8 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE ACTA BENEDICTI PP. XV CONSTITUTIO APOSTOLICA DE ABBATIA SUBLACENSI BENEDICTUS EPISCOPUS S E R V U S AD SERVORUM PERPETUAM REI DEI MEMORIAM Coenobium Sublacense, utpote ab ipso Monachorum per occ i d e n t e m P a t r i a r c h a , s a n c t o Benedicto, c o n d i t u m a t q u e eius p r a e s e n t i a p r a e c l a r i s q u e m a g n a r u m v i r t u t u m e x e m p l i s consec r a t u m , i a m i n d e a p r i n c i p i o R o m a n i Pontifices, decessores Nostri, s u a s e m p e r g r a t i a foverunt, c u m illud vel s a n c t u s G r e g o r i u s M a g n u s , u t e x p e r p e t u a m a i o r u m m e m o r i a constat, i n p r a e c i p u a m Sedis Apostolicae fidem receperit m u l t i s q u e beneficiis orn a v e r i t . D e i n c e p s p e r s a e c u l a q u a e s u b s e c u t a s u n t , crescens i n dies a u c t o r i t a t e , s e n s i m f a c t u m est u t a d a m p l u m p a t r i m o n i u m p e r v e n i r e t , a t q u e vicos p a g o s q u e c o m p l u r e s h a b e r e t e t s u a e t u telae commissos, et suae d i t i o n i t u m in temporalibus t u m in spiritualibus subiectos. I t a q u e saeculo u n d e c i m o , c u m l a t i s s i m u m t e r r i t o r i u m Coenobio accessisset, illud R o m a n o r u m d e c r e t a P o n t i f i c u m p r o x i m e seu immediate Apostolicae Sedi s u b d i d e r a n t : ACTA, v o l . Vir, n. 8. — 6-5-915. Gregorius 14 198 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale a u t e m XI in b i n i s C o n s t i t u t i o n i b u s , a n n o MCCCLXXIV et a n n o M c c c L x x v i , id i p s u m Abbatiam Nullius Dioecesis a g n o v i t e t a p pellavit; quo q u i d e m t e m p o r e i d e m A b b a s r e g u l a r i s q u i Coenobio p r a e e r a t , t e r r i t o r i u m illud s e p a r a t u m g u b e r n a b a t . — P o s t e a v e r o a d e c e s s o r i b u s N o s t r i s vel U r b a n o VI q u i a n n o MCCCLXXIX n o m i n a t i o n e m A b b a t i s r e g u l a r i s sibi r e s e r v a v i t , vel Callisto I I I q u i a n n o MCCCCLV e a m A b b a t i a m u n i e S. P . E . C a r d i n a l i b u s in commendari dedit, n i h i l de n a t u r a A b b a t i a e m u t a t u m est, q u a e reg u l a r i s p e r m a n s i t , ut erat, c u m a Coenobii A b b a t e r e g e b a t u r . Q u i n e t i a m U r b a n u s V I I I p e r Apostolicas l i t t e r a s Sacrosanctae militantis Ecclesiae d a t a s die xv n o v e m b r i s a n n o MDCXXXVIII, accur a t e definiens A b b a t i a e S u b l a c e n s i s Nullius t e r m i n o s a t q u e i u r a , quae Tiburtinus Episcopus impugnaverat, edixit « Monasterium « seu A b b a t i a m S. Scholasticae Sublacen. O r d i n i s S. Benedicti <( h a b u i s s e et h a b e r e t e r r i t o r i u m seu d i s t r i c t u m s e p a r a t u m ; in « q u o A b b a s seu C o m m e n d a t a r i u s illius p r o t e m p o r e h a b u i t , « e x e r c u i t et exercere p o t u i t o m n e m i u r i s d i c t i o n e m ecclesiasticam (( q u a s i episcopalem in p a r o c h o s , ecclesias, incolas, in e i u s d e m <( M o n a s t e r i i t e r r i t o r i o c o m p r e h e n s o s ». Nec vero, q u o d ad q u a s i e p i s c o p a l e m A b b a t i s seu C o m m e n d a t a r i i i u r i s d i c t i o n e m a t t i n e t , q u i d q u a m n o v a v i t B e n e d i c t u s XIV, c u m i u r i s d i c t i o n e m ei a b s t u l i t temporalem. A p e r t e e n i m in Cons t i t u t i o n e Commendatam Nobis d a t a die v i i n o v e m b r i s MDCCLIII d e c l a r a v i t « salvis t a m e n i n t e g r e et a b s q u e d i m i n u t i o n e ac in per-. « p e t u u m dicto Monasterio illiusque A b b a t i seu C o m m e n d a t a r i o « p r o t e m p o r e exsistenti i u r i s d i c t i o n e ecclesiastica et s p i r i t u a l i » in i d e m t e r r i t o r i u m . — R e c e n t i o r i b u s a u t e m t e m p o r i b u s et Pius VI, qui Commendatarius Abbas Monasterii Sublacensis fuerat, et P i u s IX, et p r o x i m u s decessor N o s t e r s a n c t a e m e m o r i a e P i u s X , q u o e r a n t i n A b b a t i a m S u b l a c e n s e m s t u d i o , e i u s d e m aliq u a m d i u r e g i m e n ipsi t e n u e r u n t . I a m Nos, q u i p r o s i n g u l a r i p i e t a t e N o s t r a e r g a S . Benedic t u m , cuius, c u m spe caelestis p a t r o c i n i i , s u s c e p i m u s in a d e u n d o P o n t i f i c a t u n o m e n , n u l l i d e c e s s o r u m N o s t r o r u m in s t u d i o s a A b b a t i a e Sublacensis c u r a cedere n o l u m u s , r e p u t a n t e s , quibus Diarium Romanae Curiae 199 causis i m p u l s i R o m a n i Pontifices A b b a t i a m i n C o m m e n d a m d e d e r i n t , eas, a d i u n c t i s r e r u m t e m p o r i b u s q u e c o m m u t a t i s , i a m n u l l a s esse, e a m d e m A b b a t i a m r e s t i t u e r e i n p r i s t i n u m decrevim u s , ut e o d e m sit iure, q u o A b b a t i a Nullius M o n t i s Cassini, aliaer q u e h u i u s m o d i . Q u a r e A b b a t e m seu P r a e p o s i t u m p r o t e m p o r e C a p i t u l i r e g u l a r i s v e n . M o n a s t e r i i S . Scholasticae a d g u b e r n a t i o n e m A b b a t i a e Nullius S u b l a c e n s i s r e v o c a m u s ; cui q u i d e m A b b a t i , c a n o n i c e q u i d e m electo a t q u e a Nobis confirmato, q u a s i episcopalem r e d d i m u s i u r i s d i c t i o n e m i n t e r r i t o r i u m s e p a r a t u m q u o d A b b a t i a e o b n o x i u m est, a t q u e e t i a m i n ecclesias, clericos e t laicos, q u i eius t e r r i t o r i i t e r m i n i s c o n t i n e n t u r ; i d q u e c u m o m n i b u s iis privilegiis, h o n o r i b u s , f a c u l t a t i b u s , n o n e x c e p t a pot e s t a t e s a c r a m e n t u m Confirmationis conferendi i n t r a f i n e s territorii, q u a e concessa s u n t A b b a t i Cassinensi aliisque P r a e l a t i s inferioribus, q u i i u r i s d i c t i o n e m q u a s i e p i s c o p a l e m i n t e r r i t o r i i s s e p a r a t i s e x e r c e a n t . E i d e m q u e A b b a t i S . Scholasticae o m n i a i u r a temporalia in m e n s a m a b b a t i a l e m , q u a e c u m q u e C a r d i n a l i s Commendatarius habuit, damus, attribuimus. P r a e t e r e a v o l u m u s , u t C a p i t u l u m s a e c u l a r e ecclesiae S . A n dreae, q u a e Sublaci est, i t e m q u e Sublacense S e m i n a r i u m cleric o r u m s a e c u l a r i u m A b b a t i O r d i n a r i o S. Scholasticae i t a p r o r s u s p a r e a n t , q u e m a d m o d u m s e c u n d u m sacros c a n o n e s q u a e l i b e t vel Collegia seu C a p i t u l a c a n o n i c o r u m vel S e m i n a r i a d i o e c e s a n a suis parere Ordinariis debent : u t r u m q u e t a m e n s u a m retineat nat u r a m rei a d C l e r u m s a e c u l a r e m p e r t i n e n t i s . Et q u o n i a m a n t e h a c ecclesiae et C a p i t u l o s a e c u l a r i S. A n d r e a e p l u s semel c u m C a p i t u l o r e g u l a r i e t ecclesia a b b a t i a l i S. Scholasticae de i u r i b u s c o n t e n t i o d i s c e p t a t i o q u e fuit, Nos, ut res i a m d e s i n a t in incerto esse — h a b e n t e s a n t e oculos i n t e r p r e t a t i o n e m , q u a m de Apostolicis litteris P i i IX Interest Ecclesiae, die xxviii i a n u a r i i a n n o MDCCCLXXVI datis, Leo X I I I s a n c t a e m e m o r i a e decessor Noster, decreto S. C. Concilii die xxvi a p r i l i s a. MDCCCXCII edito, s a n x i t — ecclesiae q u i d e m a b b a t i a l i S. Scholasticae c u m i p s i u s C a p i t u l o r e g u l a r i t i t u l u m , p r i v i l e g i a e t h o n o res c a t h e d r a l i s vel q u a s i - c a t h e d r a l i s A b b a t i a e Nullius Subla- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 200 censis v< c u m i u r e p o t i o r i t a t i s s u p e r ecclesia et canonicis S. A n d r e a e » , e i d e m a u t e m ecclesiae s a e c u l a r i S . A n d r e a e c u m eius C a p i t u l o i u r a , h o n o r e s et p r i v i l e g i a c o n c a t h e d r a l i s vel q u a s i c o n c a t h e d r a l i s c o n f i r m a m u s . — R a t i o n e s vero, q u a e i n t e r A b b a t e m O r d i n a r i u m e t C a p i t u l u m s a e c u l a r e S . A n d r e a e , a t q u e int e r hoc i p s u m et C a p i t u l u m r e g u l a r e S. Scholasticam, q u o d ad e i u s d e m A b b a t i a e r e g i m e n a t t i n e t , i n t e r c e d e r e d e b e n t , iis p r a e scriptionibus (Disposizioni Complementari) definiuntur, quas Constitutioni huic adiicimus. Quae praescriptiones aeque val e a n t a t q u e i p s a C o n s t i t u t i o : et u t r u m q u e o m n i ex p a r t e , e t i a m q u a t e n u s a l i q u a m c o m m u t a t i o n e m affert iis q u a e a n t e h a c concessa s u n t , d e Apostolicae p o t e s t a t i s p l e n i t u d i n e p r a e c i p i m u s u t inviolate servetur. — Venerabili autem Fratri, Episcopo Anagnino committimus ut ad huius Constitutionis praescription u m q u e adiectarum exsecutionem procedat. Q u a e c u m q u e i g i t u r hic, t u m i n C o n s t i t u t i o n e t u m i n a d n e x i s p r a e s c r i p t i o n i b u s , a Nobis s t a t u t a s u n t , ea r a t a ac firma esse i u b e mus : non o b s t a n t i b u s Apostolicis litteris Interest Ecclesiae, s u p r a c o m m e m o r a t i s , q u i b u s , q u a p a r t e h u i c C o n s t i t u t i o n i Nos t r a e a d v e r s a n t u r , d e r o g a m u s , i t e m q u e Nostris e t C a n c e l l a r i a e Apostolicae regulis de i u r e q u a e s i t o n o n tollendo, ceterisque, e t i a m speciali a t q u e i n d i v i d u a m e n t i o n e dignis, i n c o n t r a r i u m facientibus quibuslibet. D a t u m R o m a e a p u d S . P e t r u m , a n n o I n c a r n a t i o n i s Dominicae millesimo n o n g e n t e s i m o d e c i m o q u i n t o , die v i c e s i m a p r i m a m a r t i i , i n festo s a n c t i P a t r i s B e n e d i c t i , P o n t i f i c a t u s N o s t r i anno primo. P. CARD. GASPARRI i$¡ C. CARD. DE LAI a Secretis Status. S. C. Consistorialis Secretarius. Loco £ft Plumbi VISA M. RlGGl, C. A., Not. Reg. in Cane. Ap., N. — Acta Benedicti PP. XV 201 EPISTOLAE I AD R. P. D. PASCHALEM MORGANTI, RAVENNATENSIUM ARCHIEPISCOPUM, GRATIAS AGENS DE LIBELLIS REVERENTER EXHIBITIS. Venerabilis Frater, salutem et apostolicam benedictionem. — Munusculum tuum non ob exhibita tantum pietatis in Nos tuae officia pergratum Nobis fuisse scito, sed etiam ob spem utilitatis, quam inde, ut confidimus, percepturi sunt sacerdotes quibus iuvandis ad sanctitatem libelli tui conscripti sunt. Piae enim commentationes et preces, quas in iisdem collegisti, sacerdotalis vitae munera, Scripturae Sanctae atque Ecclesiae Patrum ac Doctorum sententiis tam bene illustrant, tam suavia efficiunt voluntatis, ut divinae gratiae haud exiguo sint adiumento ad disponendas in sacerdotum cordibus mirabiles illas ascensiones, quibus eorumdem vita, et abscondita cum Christo in Deo, et in lucrandis proximorum animis fit mirifice actuosa. Habeto igitur non solum pro officiis gratias et pro locato in re optima labore gratulationes, sed et expetitam - quam sane tribuimus libentes - facultatem libellos eosdem nomini Nostro dicandi: quod ipsum ut religionis pietatisque incremento benevertat, caelestium auspicem munerum Nostraeque testem benevolentiae, apostolicam benedictionem tibi, venerabilis Frater, universoque tuo gregi peramanter in Domino impertimus. Datum Romae apud S. Petrum, die xiv aprilis MCMXV, Pontificatus Nostri anno primo. BENEDICTUS XV II AD R. P. D. IOSEPHUM SCATTI, EPISCOPUM SAVONENSEM ET NAULENSEM, OB SOLLEMNIA SAECULARIA IN HONOREM DOMINAE NOSTRAE A MISERICORDIA. Venerabilis Frater, salutem et apostolicam benedictionem. — Decessorem Nostrum sanctae memoriae Pium X scimus anno superiore, datis ad te litteris, venerabilis Frater, de sacris saecularibus quae istic in honorem Dominae nostrae a Misericordia pararentur, hoc promisisse 202 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale egregium aliquem virum ad ea solemnia, qui Romani Pontificis vicem gereret, adfuturum. Iam quod Pius pollicitus est, id Nos, Deo favente, facturi sumus, et quidem peculiari cum studio ac voluntate. Nam permultum caritas Nos movet Liguriae Nostrae, cuius in sinu divina Mater nobilem benignitatis suae sedem collocavit; grateque meminimus, cum in ipso flore pueritiae eam pluries invisimus aedem, cumque ibi semel et iterum, magna suavitate animi, sacrum fecimus. Sed ante omnia movet ratio Nos horum, in quibus versamur, miserrimorum temporum. Ubi enim, suscepto Pontificatu maximo, incidimus in medium rerum omnium certamen atque discrimen, continuo intelleximus Nobis, si unquam decessoribus Nostris, praecipue laborandum esse, ut humanae societati, de cuius salute potissimum in Nos iam cura incumberet, iratum Deum placaremus. Itaque, indictis catholico orbi supplicationibus, divinam implorare clementiam non desinimus, patronam in primis adhibentes Virginem Matrem, quae, cum multas praeclaras appellationes, tum omnipotentiae supplices recte nomen acceperit. Quamobrem existimare per te potes ista Marialia festa, quae propediem agentur, Nobis non solum valde libentibus actum iri, sed cupientibus etiam atque exoptantibus, ut ad pietatem fiduciamque Mariae in plurimis vel excitandam vel refovendam conducant. Ad haec illud velut cumulus accedit quod ista ipsa sollemnia earum afferunt memoriam rerum, quae ad eandem fiduciam confirmandam admodum opportunae videantur. Admonent enim abhinc fere centum annis, in simili perturbatione omnis Europae, cum Vicario Iesu Christi esse multo acerbius actum, adeo acerbius, ut iactatam maximis turbinibus et fluctibus Ecclesiae navim vix gubernare sineretur: at praesenti ope Virginis implorata, Ecclesiae atque huic Urbi Pium VII contra exspectationem omnium esse redditum, eundemque anno post, aurea corona simulacro Savonensi imposita, votum Mariae Auxiliatrici christianorum solvisse. Haec igitur Nos considerantes, ad augendam auctoritate Nostra istius commemorationis sollemnitatem non solum grati animi officio adducimur quod in Decessore sanctissimo pontificalis et libertas et dignitas Deiparae patrocinio mirandum in modum vindicata sit, sed ea etiam causa, ut tam tristibus tamque formidolosis rei christianae temporibus illud ipsum patrocinium conciliemus - Itaque unus e S. R. E. Cardinalibus volumus istis sacris sollemnibus intersit, Nostro nomine; isque sit qui ante alios ex finitimis Liguriae regionibus cooptatus est, dilectus filius Noster, Andreas cardinalis archiepiscopus Mediolanensis, quem his litteris Legatum Nostrum renuntiamus. - Iam vero non tantum placet augustiora haec facere sollemnia, sed etiam populo christiano fructuosiora. Quare, caelestes Acta Benedicti PP. XV 203 thesauros Ecclesiae, quorum apud Nos dispensatio est, aperientes, omnibus qui in ea celebritate dierum, rite poenitentia expiati et Eucharistico epulo refecti, Savonensem aedem inviserint, ibique rem catholicam Deo commendaverint, plenariam peccatorum veniam indulgemus. Praeterea sacerdotibus ex utroque clero qui peccata confitentibus aures ibidem dabunt, eam ampliorem tribuimus facultatem absolvendi, quae tempore Iubilaei ab Apostolica Sede tribui solet. Sed hac de re proprias litteras apostolicas in forma brevi expediri iussimus. Denique, cum velimus Nostrae erga Savonensem dioecesim benevolentiae exstare documentum, atque episcopalem istam sedem, quae cum Romano Pontificatu non vulgaribus sane vinculis coniuncta est, eximio aliquo ornamento distingui, eidem sedi privilegium Pallii attribuimus in perpetuum; quo quidem privilegio te, venerabilis Frater, ex episcopis Savonensibus primum usurum esse, pro ea qua te diligimus caritate, valde gaudemus. Auspicem autem divinorum munerum ac testem benevolentiae Nostrae, tibi tuoque clero et populo apostolicam benedictionem amantissime impertimus. Datum Romae apud S. Petrum die xix mensis aprilis MCMXV, Pontificatus Nostri anno primo. BENEDICTUS PP. XV III AD R. D. MATTHAEUM CRAWLEY BOEVEY, SACERDOTEM E CONGREGATIONE SS. C DIUM IESU ET MARIAE: DE SINGULIS CATHOLICORUM FAMILIIS SANCTISSIMO CORDI IESU CONSEGRANDIS. Dilecte Fili, salutem et apostolicam benedictionem. — Libenter tuas legimus litteras, itemque iis adiuncta scripta, ex quibus cognovimus diligentem et sollertem, plures iam annos, a te dari usquequaque operam consecrandis sanctissimo Cordi Iesu familiis, ita quidem ut, imagine eius in illustriore loco aedium posita tamquam in throno, vere Christus Dominus intra domesticos catholicorum parietes regnare videatur. Universum quidem genus humanum Leo XIII felicis recordationis decessor Noster divino Cordi iam devovit, notissimaeque sunt eius de hac re litterae encyclicae Annum sacrum. Sed, ea generali devotione peracta, non haec singularum familiarum devotio videtur supervacanea, imo et 204 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale illi admodum congruens, et ad sanctum Pontificis propositum valde conducibilis: nam quae cuique propria sunt, multo magis nos tangunt, quam quae communia. In quo tuorum laborum fructus opinione uberiores exstitisse gaudemus, teque, ut in incepto impiger perseveres, hortamur. — Rem enim habes in manibus, qua nihil ad haec tempora opportunius. Pervertere et privatim et publice eam conformationem morum quam peperit et expolivit Ecclesia, humanamque societatem omni sensim vestigio in ea sapientiae honestatisque christianae delendo ad misera instituta ethnicorum revocare, hoc est quod hodie volunt, quod nituntur nimis multi, atque utinam sine effectu. Praecipuis autem improborum telis proposita est societas domestica ; quae cum communis hominum societatis principia et velut semina contineat, necessario eonsecuturam vident eam, quam moliuntur, conversionem vel corruptionem potius communitatis humanae, si semel instituta domestica corruperint. Itaque sancientes legem de divortiis, stabilitatem coniugii convellunt; cogentes iuventutem publica disciplina, quae plerumque Religioni alienissima est, institui, in re maximi ponderis, ñervos patriae potestatis elidunt ; ac, probrosam praedicantes artem potiuhdae voluptatis naturaeque fraudandae, impie ipsum generis humani fontem arefaciunt, ac thalami sanctitatem impurissimis moribus coinquinant Recte igitur, dilecte Fili, societatis humanae suscepta causa, ante omnia christianos spiritus in convictu domestico vel excitare studes vel fovere, caritatem Iesu Christi penetralibus nostrorum, tamquam dominam, inferendo. Quod quidem facis ipso Sponsore Christo, qui beneficiis se ornaturum promisit eas domos, in quibus sui Cordis imago exposita pie coleretur. Iam vero cultum honoremque id genus tribuere amantissimo Redemptori nostro sanctum profecto et salutare est: sed nequaquam in isto sunt omnia. Opus etiam maximeque est nosse Christum; cognitam Eius habere doctrinam, vitam, passionem, gloriam: non Eum sequi levi quodam sensu religiositatis, quae quidem tenera molliaque corda facile commoveat, lacrimulas eliciat, vitia vero intacta relinquat; sed vivaci constantique fide, quae mentem, quae animum, quae mores dirigat ac moderetur. Atqui hoc omnino est causae, cur Iesus aut a plurimis negligatur, aut a multis parum ametur, quod illis fere ignotus, his non satis est cognitus. Quare perge quidem, dilecte Fili, eniti et efficere, ut amoris flammas erga sacratissimum Cor Iesu per domos catholicorum exsuscites: sed enitaris etiam et efficias ante [velimus, ut hic amor cognitionem Christi Domini notitiam que eius, quam ipse attulit, veritatis et disciplinae usque maiorem altioremque in omnibus, quas adieris, domibus sequatur. - Nos autem, ut hac in re stimulos pietati communi admo- Acta Benedicti PP. XV 205 veamus, quaecumque decessor Noster sanctae memoriae Pius X anno MCMXIII, Chilensium Episcoporum rogatu, familiis ex ea republica quae se sanctissimo Cordi consecrarint, largitus est pontificalis indulgentiae munera, eadem ad omnes orbis catholici familias, quae id ipsum faciant, extendimus. Auspicem caelestium bonorum ac testem paternae benevolentiae Nostrae habeas, dilecte Fili, apostolicam benedictionem, quam tibi peramanter impertimus. Datum Romae apud S. Petrum, die xxvn aprilis MCMXV, Pontificatus Nostri anno primo. BENEDICTUS PP. XV I LITTERAE AD EMUM AC RMUM DNUM CARD. ARCHIEPISCOPUM PARISIENSEM, SUPER CULTU SACRATISSIMI CORDIS IESU EUCHARISTICI. Ad omnes dubietates et anxietates tollendas quae post evulgata sacrae Rituum Congregationis Decreta dierum 28 martii et 15 iulii anni superioris istic inter fideles exortae perhibentur, flagitabat nuper Eminentia Tua explicitam Sanctae Sedis declarationem super dubio: « Num « titulus Gor Iesu Eucharisticum servet sensum, quibuscumque non « obstantibus, quem habet in ultima Collectione {Raccolta) Indulgen« tiarum anni 1898 et in Brevi dato a Leone XIIÏ die 16 februarii 1903 ». Re delata ad supremam hanc sacram Congregationem sancti Officii, cuius est curare ne fidei puritas coeni quacumque permixtione turbetur, omnibus eadem mature perpensis, in plenario conventu habito feria IV die 24 martii anni currentis, respondendum censuit: « Adfirmative; et « ad mentem. Mens est ut firma et immutata remanere debeant Decreta « Sanctae Sedis quoad emblemata, imo etiam quoad partem liturgicam 206 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale « devotionis erga Cor Iesu Eucharisticum ; attamen devotio ipsa erga « Cor Iesu Eucharisticum haberi debeat ut adprobata ab Apostolica Sede « in sensu declarationis quae continetur in ultima Collectione Indulgente tiarum anno 1898 edita >. Quam quidem responsionem perpetuo hac super re Ecclesiae sensui apprime consonam facile inveniet quisquis paulisper secum reputet in ipsis Breviarii Romani lectionibus pro Officio festi sacratissimi Cordis Iesu iamdiu concesso, commendari praecipue « caritatem Christi patientis « et pro humani generis redemptione morientis atque in suae mortis « commemorationem instituentis sacramentum corporis et sanguinis sui, « ut [eam] fideles sub sacratissimi Cordis symbolo devotius ac ferventius « recolant, eiusdemque fructus uberius percipiant » ; et festum Ssmi Corporis Christi cum eiusdem sacratissimi Cordis festo in sacra liturgia ita coniungi ut alterum alterius quasi sequela et complementum videatur. Nil igitur mirum si, inoiescente postea devotione erga sacratissimum Cor Iesu Eucharisticum, constanter ab Apostolica Sede declaratum fuerit. « cultum erga sacratissimum Cor Iesu in Eucharistia non esse per« fectiorem cultu erga ipsam Eucharistiam neque alium a cultu erga « sacratissimum Cor Iesu >. Ex quibus omnibus plane consequitur devotionem erga sacratissimum Cor Iesu Eucharisticum nedum unquam a Sancta Sede improbatam haud fuisse, quin immo pluries positive recognitam: hoc tamen omnino et non alio sensu, nova vero circa eam emblemata, imagines, titulos ac festivitates liturgicas ideo potissimum vetitas fuisse, ne forte simplicium animis, novitatis amore captis, devotionem ipsam in erróneos vel minus opportunos sensus deflectentibus, res tam sancta obloquentium dicteriis exponeretur. Dum Te igitur precor ut huius adeo salutaris devotionis frequentatores, veram et genuinam Apostolicae Sedis mentem prudenter edoctos, in sancto proposito confirmare satagas, honori mihi duco altissimae aestimationis meae sensus exprimere Eminentiae Tuae, cui manus humillime deosculor. Datum ex aedibus S. O. die 3 aprilis 1915. R. CARD. MERRY DEL VAL, Secretarius. Suprema S. Congregatio S. Officii 207 II SECTIO DE INDULGENTIIS DECRETUM AUGETUR ET EXTENDITUR INDULGENTIA PRO QUADAM LAUDE SSMI SACRAMENTI Die 15 aprilis 1915 Ssmus D. N. D. Benedictus div. prov. Pp. XV, in audientia R. P. D. Adsessori S. Officii impertita, abolitis indulgentiis partialibus, quae hactenus viguere ob recitationem laudis: Sia lodato e ringraziato ogni momento, il santissimo e divinissimo Sacramento, quibusdam determinatis temporibus et adiunctis, benigne concedere dignatus est indulgentiam trecentorum dierum, defunctis quoque applicabilem, toties lucrandam, quoties quilibet ex christifidelibus eandem laudem, corde saltem contrito, recitaverit: firma remanente plenaria indulgentia, item defunctorum animabus applicabili, semel in mense ab iis lucranda, qui per integrum mensem praedictam laudem recitare consueverint. Praesenti iri perpetuum valituro absque ulla brevis expeditione. Contrariis quibuscumque' non obstantibus. R. CARD. MERRY DEL VAL, Secretarius. L. $ S. f Donatus, Archiep. Ephesin., Ads. S. O. 208 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale S. CONGREGATIO CONSISTORIALIS DECLARATIO ad Gonsistoriale decretum diei 25 ianuarii 1911 Consistoriali decreto diei 25 ianuarii 1911 statutum fuit ut pia opera instituta et onera quae in ecclesia Ssmae Trinitatis apud Innocentianam Curiam exstabant, una cum eiusdem titulo, iuribus et privilegiis omnibus, transferrentur ad S. Apollinaris; et huius ecclesiae regimen et cura, vi eiusdem decreti, susciperetur ab eo sacerdote qui modo rectoris munere fungitur ecclesiae Ssmae Trinitatis, imposita eidem et successoribus eius legitimis obligatione satisfaciendi omnibus oneribus quae utriusque separatae ecclesiae erant propria. Cum vero quaestio nuper mota sit de modo et conditionibus quibus cura ecclesiae S. Apollinaris et satisfactio onerum antiquae ecclesiae Ssmae Trinitatis inhaerentium praefato rectori commissa est, re mature considerata, Ssmus D. N. Benedictus XV declarandum et statuendum censuit, prout hoc Consistoriali decreto declarat et statuit, memoratum rectorem dependenter ab Emo Urbis Vicario, ad quem proinde res principaliter spectat, et salvis semper iuribus Seminarii Romani, curam gerere ecclesiae S. Apollinaris et in ea oneribus satisfacere quae veteri ecclesiae Ssmae Trinitatis inhaerebant iuxta commune ius, cui minime derogatum est decreto diei 25 ianuarii 1911. Datum ex S. Congregatione Consistoriali, die 24 aprilis 1915. SS C. CARD. DB LAI, Ep. Sabinen., Secretarius. f Thomas, Archiep. Edessenus, Adsessor. S. Congregatio Concilii 209 S. CONGREGATIO CONCILII FANEN. MEDIAE ANNATAE 16 ianuarii 1915 Species facti. - Post captam a quodam parocho dioecesis Fanensis possessionem sui beneficii, capituli cathedralis syndicus, utpote procurator fabricae, ab eo exigere voluit mediam annatam, quae dicitur, hoc est dimidiam partem redituum primi anni, pro expensis ipsius fabricae erogandam. Parochus autem reposuit, sibi, in primo anno officii sui, taxis et expensis deductis, nullum fere aut certe perexiguum superesse reditum; sed capitulum, attento quod in praesentiarum nullus parochus in Italia minorem nongentis libellis annuum reditum percipiat, sibi debitam, ad iuris apicem, titulo mediae annatae, summam saltem 450 libellarum asseruit, quam tamen, veluti per transactionem, ad libell. 225 favore parochi reducebat, solutionem urgens. Neque hisce parochus obtemperavit, qui propterea coram curia conventus a capitulo fuit: Episcopus vero, ad litem sopiendam, satius duxit argumenta hinc inde deducta, et praesertim difficultates a parocho obiectas examini huius S. Congregationis subiicere. Hae autem difficultates - ita referente, sub mense iulio anni 1914, Episcopo - sunt: a) Quod in praesentiarum media annata nonnisi in exigua summa de more consistat, quanta nempe sufficit ad obsequium et subiectionem erga maiorem ecclesiam profitenda; quam difficultatem capitulum immo vocat « il cavallo di battaglia del parroco ». 6) Quod summa titulo congruae aut supplementi congruae percepta, non veniat in computatione redituum, de quibus solvenda sit media annata: tum quia praedicta summa ut iustus reditus ab Ecclesia non agnoscatur; tum quia ea stet integra substentationi rectoris, ideoque titulo personali, non officii percipiatur, c) Quod in computatione redituum deducenda sint onera quaecumque, tum vectigalium, tum etiam expensarum quae ad recte gerendum parochiale munus, in hac praesertim temporum acerbitate, necessario occurrunt sustinendae, d) Quod revera in dioecesi Fanensi nonnisi exigua summa in praeterito a parochis titulo mediae annatae solvi consueverit. Haec postrema difficultas, quae in facto tota consistit, contraria capituli 210 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale et Episcopi attestatione satis elidebatur. Ad ceteras autem enodandas difficultates, quae circa ius versantur, Episcopus haec quatuor dubia S. Congregationi reverenter subiecit, nimirum : I. An obligationi solvendi mediam annatam subiiciantur tantum beneficia parochialia quae nullum obtinent a gubernio civili congruae supplementum, vel dictae obligationi obnoxia sint ea quoque beneficia quae a praedicto gubernio supplementum vel integram congruam percipiunt? II. An in determinanda quantitate mediae annatae computari debeat etiam supplementum congruae? III. An in eadem quantitate determinanda computari etiam debeant : a) decimae quae reipsa percipiuntur? b) incerta cuiuscumque generis? c) summae quae a civili potestate traduntur titulo expensarum cultus? IV. An in statuenda quantitate mediae annatae praeter onera realia deducenda sit: a) taxa quam vocant di mano morta? b) taxa successionis eaque pecuniae summa, quae primo anno solvi débeat pro adipiscenda possessione beneficii vel alio simili titulo? Votum Consultoris. - Super hac facti specie rogatus fuit de sententia unus ex S. C. Consultoribus, cuius votum summatim referre praestat. I. Ad proposita dubia enodanda - ita ille - oportet in primis canonum praescripta et statuta circa mediam annatam breviter recensere. Et de natura quidem ac origine huius praestationis non est cur multa inquiramus. Notum est enim, e parte competentis auctoritatis imponi consuevisse super beneficiis ecclesiasticis, ad quemdam peculiarem finem obtinendum, determinata onera, quae dicuntur pensiones, annatae etc. Ex his est media annata, videlicet praestatio determinata, dimidiam partem redituum primi anni e sorte beneficii provenientium adaequans, quae auctoritate Apostolica in ipsa collatione beneficii imponi solet una tantum vice facienda favore fabricae ecclesiae cathedralis aut collegiatae. Ordinario iure fundatur in constitutione Benedicti XIII quae incipit Pius et misericors, data die 10 maii 1725, cuius textus, a S. C. C. tamquam authenticus declaratus (Arimin., 7 iul. 1855), haec, inter alia, ad rem nostram, habet: « Decernimus, praecipimus et mandamus, per totam Italiam et « insulas adiacentes, ut, in posterum, provisi de parochialibus, una cum « incertis annuum reditum scutorum centum monetae romanae exceden« tibus, et de canonicatis et beneficiis, tam residentialibus, quam non « residentialibus et simplicibus, sitis extra ecclesias collegiatas, cuius- S. Congregatio Concilii « « « « « « « « « « « « « « « « « « « « « 211 cumque valoris exsistant, teneantur solvere et respective deponere mediam annatam pro fabrica ecclesiae cathedralis. Provisi vero de parochialibus, una cum incertis annuum reditum scutorum centum monetae praefatae excedentibus, et de canonicatibus et beneficiis tam residentialibus et simplicibus, sitis in ecclesiis collegialibus vel ad illas translatis, cuiuscumque valoris exsistant, itidem teneantur solvere et respective deponere mediam annatam pro fabrica ecclesiae collegiatae... Sive beneficia praedicta liberae collationis sive iurispatronatus mixti ac etiam laicalis fuerint, et ad quemcumque electio, collatio, institutio et provisio pertineat, sive nimirum ad Metropolitanum vel Ordinarium, sive ad capitulum, sive ad alium quemcumque inferiorem, dummodo collationis, institutionis et provisionis S. Sedis minime exsistant, aut etiam legitima non vigeret consuetudo solvendi vel dimittendi fructus sex mensium, aut similem, non tamen minorem ratam favore fabricae vel sacristiae: utroque enim in casu pro fabrica praedicta nihil solvendum vel deponendum erit... Volumus autem quod huic nostrae constitutioni minime subiecta sint beneficia illarum dioecesium et collegiatarum, in quibus reperitur opus seu peculiare patrimonium fabricae sufficienter instructum, aut onus seu obligatio reparandi, restaurandi et conservandi ecclesias residet penes communitates locorum, vel adsunt dictarum ecclesiarum patroni ». Constitutio ipsa, decreto irritanti et clausula « sublata » munita est ideoque consuetudine contraria postea invalescente tolli nequit; nec alias exceptiones admittit quam tres illas in textu supra relato explicite recensitas: videlicet, si provisio beneficii fiat immediate ab Apostolica Sede; si, quum lex lata fuit, iam consuetudo vigebat solvendi pro fabrica vel sacrario similem, non tamen minorem ratam ; si ecclesiae cathedralis aut collegiatae fabricae sufficienter aliunde consultum fuerit, adeo ut finis legis prorsus cessasse dicendus sit. - Porro (ut a limine hoc in comperto ponamus), nulla ex bis tribus exceptionibus in casu occurrit: quin immo in capitulo Fanensi, praeter communem obligationem, peculiaris titulus exigendi mediam annatam exsurgit ex pacto, anno 1828 post diuturnas lites inito et S. Congreg. Concilii auctoritate munito, quo capitulum ipsum obligatur partem suscipere in onere manutenendi fabricam ecclesiae cathedralis, ad hoc nonnullos reditus erogando « comprehensis mediis annatis »; quas igitur nisi capitulum sedulo exigat, de suis bonis supplere tenebitur. Hisce attentis iam satis colligi videtur quid sit respondendum ad primum quaesitum : videlicet, quoties paroeciae reditus annuus, una cum incertis, summam scutatorum centum excedat, ex eo solvendam esse âl2 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dimidiam annatam, nullo discrimine facto quoad paroecias congrua vel supplemento congruae fruentes. Prorsus infirma sunt iudicanda argumenta quae in contrarium afferuntur a parocho ; nam, quod « la mezza « annata ora sia ridotta a ben piccola cosa, un omaggio, un segno di « venerazione verso la maggior chiesa, poche lire e nulla più », id arbitraria assertio est, omni fundamento carens, nisi forte nitatur in aequivocatione inter mediam annatam et ius cathedratici, quod revera datur episcopo « in signum subiectionis cathedrae episcopali »; media annata e contrario est subsidium necessario solvendum et integre erogandum favore fabricae et utensilium (luminibus et cera comprehensis) ecclesiae; adeo ut S. Congregatio pluries inhibuerit illud expendi in festorum et cantus sumptus, aut in stipendium organistae et similia. II. Cetera quaesita versantur circa rectam computationem reditus annui ex quo solvenda sit media annata: in quo argumento in primis consideranda sunt ipsa Benedictinae constitutionis recitata verba includentia in hac computatione proventus incertos: « provisi de parochiale libus, una cum incertis, annuum reditum scutorum centum monetae « romanae ex cedentibus... teneantur solvere, etc. »; quam normam sacra congregatio ita interpretata est ut incerti proventus qui fixi sunt, includerentur, non tamen adventitii. Sic decisum invenimus, v. g. in Nolan. 14 dec. 1901, in qua, capitulo negante in computatione reditus, ad hunc effectum, includendos esse incertos proventus, et multo minus quotidianas distributiones, S. C. tamen reposuit: « Servetur constitutio « Pius et misericors Benedicti XIII, exclusis tantum simpliciter advenit titiis ». Porro ex hac resolutione non modo prono alveo fluit quid sit respondendum ad quaestionem III c, « an in eadem quantitate determinanda, « computanda sint incerta cuiuscumque generis » (quae responsio esse nequit alia nisi : affirmative, exclusis tantum simpliciter adventitiis), sed etiam ceterae huius III quaestionis partes, quin immo et II, facile solvuntur. Etenim decimae quae reipsa percipiuntur, sicut etiam summa quae a civili auctoritate nonnumquam solvi consuevit loco decimarum quas illa abolere praesumpsit, sunt veri certique reditus, qui patrimonium paroeciae augent, ac proinde certo certius includi in computatione debent. Subtilior quaestio, theoretice, moveri posset de supplemento congruae; sed in praxi omnis difficultas cessat, post responsum S. Poenitentiariae diei 14 decembris 1899 ad I: « attentis temporum circumstan« tiis, tolerari posse (ut parochi congruam aut supplementum percipere « possint, etsi haec proveniant e bonis ecclesiasticis iniuste confiscatis), S. Congregatio Concilii 213 « remoto scandalo, et habita intentione standi mandatis Ecclesiae ». Quidquid igitur sit de origine huius proventus, in facto, sub conditionibus praedictis, licite et tuto a parocho percipi solet et in eius bonis haberi et ideo, sive ut certus verusque reditus, sive saltem (habita nempe ratione obligationis standi mandatis Ecclesiae) ut incertus, nunc tamen fìxus et stabilis proventus, procul dubio comprehenditur in quantitate summae de qua solvenda est media annata. Qua attenta obligatione « standi mandatis Ecclesiae » etiam liquido patet quam infirma sit parochi difficultas ex eo desumpta quod supplementum aut congrua, e potestatis laicae intentione solvantur titulo tantum sustentationis rectoris, Restat dicendum de summis, quae a civili potestate traduntur titulo expensarum cultus ; verum facile constat has summas statim perceptae, integre absumi respondentibus cultus oneribus, ad quae sustinenda data sunt, adeo ut, si includerentur in supputatione quantitatis, statim deducendae essent titulo expensarum respondentem. Quum igitur eaedem summae, necessario, numquam in bonis parochi consistant, pronum est respondere, in supputatione de qua agitur eas minime venire, neque scilicet in includendis, neque in deducendis. III. Demum quaestio fit de oneribus quae deducenda sint in statuenda quantitate mediae annatae. Principium ad hanc questionem solvendam perspicue edicitur pluribus S. G. resolutionibus, nempe « dedu« cenda esse onera fixa et realia, non vero personalia ». Cfr. Tiburtin., U mart. 1754; Aesin., 20 iul. 1878 ad III; Gamerinen., 3 iul. 1852, ubi onera detrahenda pressius sic determinantur: « detractis expensis pro « ordinaria fundorum manutentione, solutionibus pensionum, publicorum « vectigalium, et eleemosynae Missarum iuxta legem fundationis calcu« landae ad rationem synodalem » ; Aesin., 18 iul. 1874, ubi negatur deductio oneris Missarum conventualium (quod est onus personale, sicut et missae pro populo), etc. Iuxta autem legem canonicam dubitationi non subest quaenam onera dicantur realia, quaenam personalia: illa enim sunt solutiones quae fiunt ad habendum ab extrinseco aliquod (sive res sit sive opera) sacro ministerio necessarium, v. g. ad celebrationem Missarum fundatarum; personalia vero onera dicuntur quae in praestatione propriae seu intrinsecae operae consistunt, v. g., in Missis ex officio dicendis (conventualibus aut pro-populo), in praedicatione verbi Dei, in administratione Sacramentorum, etc. Fixa autem onera ut compertissimum est - ea dicuntur quae singulis annis adimpleri debent, sive personalia sint, sive realia. Ex his patet omnia publica vectigalia, excepta taxa, quam vocant successionis, esse onera fixa et realia (non exclusa taxa quam vocant iUMA, v o l . VII, n. 8. — 6-5-915. 15 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale « a manu mortua »; nam et haec quotannis solvenda est). Taxa vero successionis, sicut et aliae expensae quae sustineri debent una tantum vice, seu primo anno dumtaxat, pro possessione beneficii capienda, minime sunt habendae ut onera fixa et realia, atque ideo non sunt deducendae. Secus enim et illud absonum haberetur, in supputatione quantitatis summae de qua solvenda sit media annata, et ipsam mediam annatam deducendam esse! - Attenta tamen gravitate huius taxae successionis, quae ad quartam partem reditus pertingere solet, Consultor votum suum pandit, ut, ex benignitate S. Congregationis, aliqua indulgentia vel mitigatio in supputatione quantitatis de qua agitur, aut saltem in ratione solutionis ipsius mediae annatae concedatur, ne forte contingat ut novis beneficiatis primo anno fere desint honestae substentationis media. Quibus praenotatis, quaesitum fuit quomodo dubia ab Episcopo Fanensi proposita essent dimittenda. Resolutio. Sacra Congregatio Concilii, in plenariis Emorum Patrum comitiis habitis die 16 ianuarii 1915, omnibus mature perpensis, respondendum censuit: Ad 1, II, III, IV ad mentem. Mens est: Episcopus, adhibitis iuris remediis, adigat parochum N. N. ad solvendam summam lib. 225 pro fabrica ecclesiae cathedralis. Quam resolutionem, in audientia diei 18 eiusdem mensis, Ssmus Dnus noster Benedictus div. prov. Pp. XV approbavit. O. GIORGI, Secretarius. ADIACEN. SEU NICIEN. BEATIFICATIONIS ET CANONIZATIONIS SERVI DEI CAROLI DOMINICI ALBINI E CONGREGATIONE OBLATORUM B. V. MARIAE IMMACULATAE. DECRETUM DE CAUSA INTRODUCENDA In urbe Mentone, principatus Modoecensis, die 26 novembris 1790, Carolus Dominicus Albini, e parentibus honestate et religione claris ortus, pueritiam et adolescentiam sub tutela et protectione Deiparae S. Congregatio Bituum 215 Virginis et S. Aloisii Gonzagae ita exegit, ut ingenio, docilítate ac pietate aequalibus praestaret. Humanioribus litteris in patria expletis, Dei servitio se mancipare cupiens, in Niciensem dioecesim se contulit, ubi in seminario maiori Cimiez erecto superiores disciplinas cum laude absolvit. Anno 1815 sacerdotio auctus, statim sacrum ministerium, per urbes pagosque discurrens, salutariter exercuit; tum Episcopo Niciensi probatus, primum ad confessiones monialium excipiendas, dein ad seminarium maius gubernandum deputatur. Verum maiora molitus, Dei Famulus, inter Oblatos Mariae immaculatae anno 1824 Aquis Sextus tirocinium ingressus est, et paucos post menses dignus est habitus qui, de Apostolico indulto, ad votorum professionem admitteretur. Scientia scripturali, patristica et historica instructus, ab Evangelii praedicatione numquam destitit; itemque, superiorum iussu, anno 1827 Massiliam petiit, ubi, uti fertur, tam clero christianaeque plebi quam sororibus S. Caroli atque operi ab italis nuncupato, quod ipse in ecclesia Montis Calvarii erexerat ad fidem moresque tuendos, mirum in modum profuit. Volvente autem anno 1835, cum sociis ab ipso Fundatore Oblatorum in insulam Corsicam missus et domui Vicensi praepositus, regionem illam fere totam sacris missionibus peragravit. Tandem Vir Dei, laboribus viriumque debilitate confectus, morbo in dies ingravescente, a P. Guibert, sodali suo, postea cardinali archiepiscopo Parisiensi, sacramentis Ecclesiae receptis, migravit ad Dominum die 21 maii anni 1839. De opinione sanctitatis huius sacerdotis religiosi et missionarii Processus Ordinarii Informativi in dioecesibus Adiacensi et Niciensi adornati sunt et Romam ad S. Rituum Congregationem transmissi. Quum vero omnia in promptu essent ad normam iuris, instante Rmo P. Iosepho Lemius, Congregationis Oblatorum Mariae immaculatae procuratore generali et Causae postulatore, attentisque litteris postulatoriis quorumdam Emorum S. R. E. Cardinalium, plurium Rmorum Archiepiscoporum et Episcoporum, necnon Praepositorum generalium Ordinum aut Congregationum aliarumque personarum ecclesiastica vel civili dignitate praestantium, Emus et Rmus dnus cardinalis Benedictus Lorenzelli, eiusdem Causae Relator, in Ordinariis sacrorum Rituum Congregationis comitiis, subsignata die ad Vaticanum coactis, sequens dubium discutiendum proposuit : An signanda sit Commissio introductionis Causae, in casu et ad effectum de quo agitur ? Et Emi et Revmi Patres sacris tuendis Ritibus praepositi, post relationem ipsius Emi Ponentis, audito etiam voce et scripto R. P. D. Alexandro Verde sanctae Fidei Promotore, omnibus maturo examine perpensis, rescribendum censuerunt : Affirmative seu Signandam esse Commissionem, si Sanctissimo placuerit. Die 13 aprilis 1915. 216 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale Facta postmodum de his sanctissimo Domino nostro Benedicto Papae XV, per infrascriptum Cardinalem S. Rituum Congregationi ProPraefectum relatione, Sanctitas Sua rescriptum eiusdem sacri Consilii ratum habens, propria manu signare dignata est Commissionem introductionis Causae beatificationis et canonizationis Servi Dei Caroli Dominici Albini, e Congregatione Oblatorum B. V. Mariae immaculatae, die 14, eisdem mense et anno. A. CARD. VICO, Pro-Praefectus. L. © S. f Petrus La Fontaine* Patriarcha electus Venetiarum, Secretarius'. SACRA R O M A N A ROTA LIMBURGEN. CONTUMACIAE Benedicto Pp. XV feliciter regnante, Pontificatus Dominationis Suae anno primo, die 18 februarii 1915, RR. PP. DD. Franciscus Heiner, Ponens, Ioannes Prior et Aloisius Sincero, Auditores de turno, in causa Limburgen. - Contumaciae, inter R. D. N. N., parochum, actorem appellantem, repraesentatum per R. D. De Angelis Hectorem, procuratorem legitime deputatum, et R. Curiam Episcopalem Limburgensem, appellatam, repraesentatam per procuratorem R. D. Arthurum Wynen, advocatum, interveniente et disceptante in causa Promotore Iustitiae, sequentem definitivam tulerunt sententiam. Sacerdos N. N., parochus loci N. N., dioecesis Limburgensis, fuit accusatus apud curiam episcopalem eiusdem dioeceseos a personis fide omnino dignis de gravissimis delictis. Qua de causa denuntiatus sacerdos fuit citatus ab auctoritate ecclesiastica Limburgensi, non semel sed compluries, ut se defenderet ab his accusationibus. Sed omnibus citationibus rite factis standi in iudicio parochus N. N. non solum non obedivit, sed etiam in .ipsam curiam maximas contumelias contulit et S. Romana Rota 217 iudices suos iniuriis vulgaribus affecit. Cum omnes monitiones Episcopi, omnes citationes curiae episcopalis frustra tentatae fuissent, accusatus sacerdos contumax est declaratus et post processum canonicum rite confectum beneficio suo parochiali propter delicta gravissima per testes probata uti plene convictus est privatus. Sed parochus N. N. non acquievit huic sententiae, sed appellavit ad secundam instantiam, nempe ad tribunal metropolitanum Friburgense, ut innocens declararetur a contumacia et absolveretur a poena in eum lata. Tribunal autem metropolitanum rejecit recursum parochi, declarationem contumaciae a prima instantia factam,-validam confirmans. Sed et contra hanc sententiam secundae instantiae parochus N. N. remonstravit, appellationem ad H. S. O. interponens, quare ab hoc Tribunali supremo de dubio rite concordato: An constet de contumacia in casu, diiudicandum est. Quod ius attinet de contumacia, de qua agitur in casu, hoc breviter adnotandum est. Cum quaelibet citatio vel invitatio in ius, a iudice legitime facta, sit peremptoria, si reus, citatus vel invitatus, nulla iusta causa excusatus, comparere renuat, contumax habebitur. Non tamen potest iudex reum contumacem declarare, nisi prius constiterit: citationem tempore utili ad rei notitiam pervenisse, porro reum neglexisse absentiae a iudicio excusationem afferre aut non iustam attulisse, quae omnia comprobari possunt sive per novam citationem reo factam, ut contumaciam suam, si possit, excuset, sive alio modo. Rei contumaciam in processu poenali iudex declarare potest sive ex officio sive ad instantiam promotoris iustitiae; declarata rei contumacia, iudex procedere potest ad sententiam definitivam, eaque vero rite intimata, ad ipsius sententiae exsecutionem. Post latam sententiam contumax beneficium restitutionis in integrum adversus sententiam contumacialem ab ipso iudice qui eam tulit, petere potest, si iustum morae impedimentum probaverit; si vero quaestio agatur de contumacia, supponenda est semper contumacia vera, non ficta, formalis, non tantummodo materialis, ergo inobedientia adversus legitimum iudicem in iis quae ad iudicem pertinent, cum dolo commissa (Schmalzgr., pars 2, tit. 14, n. 38; Reiffenstuel, 1. 2, t. 14, n. 43; Rota, dec 293,-n. 4, p. 4, Rec.) seu quae rationem delicti habet, utpote cum contemptu iudicis seu iudicialis auctoritatis coniuncta, qui contemptus tamen non necessario verbis explicitis exprimi debet, sed sufficit, ut in facto ipso inobedientiae, omnibus perpensis circumstantiis, sit implicatus (Pirhing, 1. 2, tit. 14, § 1, n. 20; Rota, coram Heiner, decis. 19, n. 24, 399). 218 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Qui igitur legitime vocatus in iudicium, nec iuste impeditus, nec causam excusationis iustam habens, iudicis mandato obtemperare renuit, vere contumax est, nam imprimis, rite citatus, comparere debet. Ad normam iuris communis tres citationes edici debent vel una peremptoria vice trium (Schmalzgr., 1. c, n. 40), sed in processu summario iuxta instructionem S. C. EE. et RR. in causis disciplinaribus et criminalibus clericorum diei 11 iunii 1880, requiruntur et sufficiunt duae citationes (n. XXIV), ut citatus non comparens contumax declaretur. Haec iuris principia ante oculos habuerunt RR. DD. PP. Auditores in quaestione in casu, an parochus N. N. in facto sit contumax, prout duae instantiae anteriores deciserunt. Inquirimus hoc ex singulis factis in actis processus exstantibus. Die 13 novembris 1911 curia episcopalis Limburgensis, aliquas litteras in causa denuntiationis de criminibus ab ipso patratis misit ad parochum N. N. Hic autem easdem litteras acceptare recusavit, quare ad dictam curiam clausae remissae sunt, uti videri possunt in actis. Paucos post dies, nempe die 17 novembris 1911 per medium parochi vicini curia episcopalis eidem parocho N. N. transmisit citationem cum praecepto comparendi in iudicio die et hora determinata. Lectis litteris citationis parochus N. N. easdem parocho latori reddidit declarans eas non pertinere ad suam personam. Idem deinde scripsit ad curiam litteras sibi missas non ipsum spectare, adiiciens, se in alio casu latorem litterarum uti vulgarem nuntium curiae per scalas deiecturum. Causa unica, ex qua parochus N. N. affirmabat litteras illas ad ipsum non spectare, fuit, quia directae fuissent ad « Rev. D. N. N., parochum », non autem ad Rev. dominum doctorem N. N. - Episcopus Limburgensis, graviter aegrotans, misit litteras benignas, affirmans omissionem tituli « doctoris » non factam esse ex mala fide, sed ex oblivione curiae. Adnotandum est, parochum N. N. acquisivisse titulum « doctoris » philosophiae in universitate protestante Basiliensi, sine licentia et consensu Ordinarii proprii Limburgensis, qui consensus in omnibus dioecesibus Germaniae praescriptus est. Initio deinde mensis ianuarii 1912 ad curiam episcopalem pervenerunt accusationes seu denuntiationes novae gravissimae a personis fide dignis contra eundem parochum N. N. Citatis et rite excussis quatuor testibus, Episcopus ad evitanda ulteriora scandala, suspendit accusatum sacerdotem ab officio per decretum diei 17 ianuarii 1912 et eumdem citavit ad comparendum coram curia, ut responderet ad accusationes gravissimas contra eum promotas. Hanc citationem accusatus sequutus S. Romana Rota 219 est, et die 30 ianuarii 1912 eius excussio coram vicario generali in praesentia notarii locum habuit, [n ipsa sessione ad accusationes respondere debuit ad omnia et singula capita de quibus accusatus fuit, sed fere omnia facta in modo clamoroso negavit, excepto uno delicto, quod confessus est. Accusatus protocollum inquisitionis ei lectum approbavit quidem, sed refutavit eius subscriptionem, dicens : se ibi, sc. in aedibus curiae, nunquam protocollum firmaturum esse. Octo diebus post, novae denuntiationes fide dignae ad curiam episcopalem pervenerunt; quare, ad evitandum grave scandalum, parocho N. N. die 21 februarii 1312 intimatum est ut parochiae suae renunciaret; si autem hoc recusaret, continuationis procedurae iudicialis causa ad comparendum coram iudice citatus est. Parochus vero litteris diei 26 februarii 1912 plenis gravissimarum iniuriarum contra Episcopum et eius curiam rescripsit: « se non renuntiaturum nec coram curia « compariturum esse ». Deinde 28 februarii curia episcopalis misit parocho secundam citationem et quidem peremptoriam cum intimatione expressa, quod, si accusatus non obediret, uti contumax haberetur et procedura inquisitionis contra eum incepta ad finem prosequeretur. Has litteras in manus parochi pervenisse, demonstrat fides receptionis ex officio postali. At et nunc citatus parochus non comparuit. Sed omnia haec, uti constat ex documentis in actis processus, non pertinebant ad processum canonicum in sensu stricto, cum Episcopus voluerit procedere in modo administrativo. Cum tamen omnis clementia Episcopi non haberet effectum, hic tandem proceduram stricte iudicialem praecepit et ad hunc finem instituit promotorem iustitiae per decretum diei 9 aprilis 1912. Promotor iustitiae constituit capita accusationis, quae exstant in summario, sed parochus pluries citatus ad comparendum, ut accusationibus respondeat et se defendat, non comparuit, quare die 17 iunii 1913 contumax est declaratus, et hoc cum optimo iure, nam prout praescribit iam supra citata Instructio S. C. EE. et RR. diei 11 ianuarii 1880 in num. XXIV:*« Si (accusatus) iudicio sistere abnuat, « iteratur indictio, in qua eidem praeficitur congruus peremptorius ter« minus, eique significatur, quod si adhuc obedire renuat, habebitur ceu «contumax, et pro tali in facto aestimabitur, quatenus absque probato « legitimo impedimento istam quoque posthabeat intimationem ». In facto: parochus N. N. a curia episcopali Limburgensi, contumax declaratus est postquam rite saltem duabus vicibus fuit citatus? et quidem altera vice peremptorie, tamen non comparuit, quin iustum impedimentum proferret. Prima nempe citatio iudicialis facta est die 21 augusti 1912, in qua, enumeratis delictis denuntiatis, dicitur: « Hisce Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale « citamus, ut die Veneris, die 23 huius mensis, hora tertia cum dimidio « p. m. in aula officiali infrascripti compareas, ut excutiaris ». Cum non comparuerit citatus accusatus, sequuta est secunda citatio diei 3 sep~ tembris 1912. Haec citatio sonat sic: « Iterum et quidem in forma « peremptoria citaris in proximum diem Lunae, diem 9 septembris in «horam tertiam cum dimidio p. m. in aulam officialem infrascripti, ut « in eadem re ac in citatione diei 21 huius mensis dictum erat, excu« tiaris, cum notificatione, ut, si iterum, quin causam excusationis pro« feras, citationi non obtemperes,- absque ulterioribus in contumaciam « contra te processus instituetur ». In tertia denique citatione diei 24 ianuarii 1913, praeses tribunalis episcopalis accusato ita scribit: « O b specialem respectum hisce tibi « transmittimus ultimam citationem ad comparendum coram infrascripto « proxima die Veneris, 31 huius mensis, hora tertia cum dimidio p. m., « cum notificatione quod, si forte, quin causam excusationis habeas, non « venturus sis, absque ulterioribus in contumaciam procedura contra te « instituetur. Excutiendus es hic circa accusationes, in citatione 21 augu« sti anni praeteriti tibi iam communicatas, scilicet circa gravem ... ». Omnes hae citationes rite intimatae sunt accusato, nam erant secundum usum generalem in Germania transmissae per epistolas, a publicis tabulariis inscriptas, exquisita fide receptionis uti hoc videri potest ex actis. Ceterum accusatum legisse ultimam citationem, ipse fatetur : « Epistolam « ordinariatus episcopalis die 24 h. m. (nempe ianuarii 1913) inspexi » ut in summario habetur. Et si in eisdem litteris scribit: « Litteras « posterioris dimidii ultimi anni non legi », non est ei credendum, nam eum cognovisse saltem citationem diei 3 septembris 1912 apparet ex eis, quae curia episcopalis citationi diei 24 ianuarii praemittit: «...cum « neque ad tertiam citationem diei 3 septembris anni praeteriti in diem « 9 septembris eiusdem anni, quam testante fide receptionis, a publicis « tabulariis transmissa, ipse recepisti, non magis quam ad priores cita« tiones responsionem dederis, quamvis eam legisse videaris, uti con« ciudi debet ex animadversione propria tua manu in involucro aperto «scripta: " a d reiiciendas expensas expeditionis obligatus est mit« tens (scilicet curia episcopalis), doct. N. N. parochus loci .N. N., « 25, 9, 12 „ ». Sed etsi citatus non legisset litteras citatorias, sibi ipsi sequentias attribuere debet. Nunquam hic modus agendi excusat a contumacia in processu canonico, uti etiam confirmatur a supremo Signaturae Apostolicae tribunali in causa Neo - Eboracen. Querela enim nullitatis fuerat interposita contra rotalem sententiam diei 9 de cembris 1911, ex defectu formae iudicialis, quasi regularis citatio S. Romana Rota partis-recurrentis defuisset. « Cum tamen, ita decidit Signatura Apo« stolica, ex Actis evidenter constiterit, citationem per regularem tra« mitem Parisiensis curiae diligenter missam fuisse litteris in publico « diribitorio commendatis, addito onere receptionem denuntiandi: atque « idcirco imputandam, unice esse ipsi mulieri, si litterae illae apertae ab «ipsa non fuerint: eminentissimi Iudices, in plenaria sessione diei « 10 ianuarii 1914, recursum reiiciendum esse decreverunt ». {Acta Apostolicae Sedis, vol. VI, p. 165). In facto, si talis ignorantia affectata excusare posset a contumacia, iudicialis processus esset inefficax et ita omnis iustitia disturbata. Nec dicatur, neminem esse posse contumacem, qui habeat iustam causam non comparendi ante iudicem ei tantam. Iam vidimus non esse causam excusationis, si citatus, uti dicit, non legerit citationes indubitanter acceptas. Sed et omnes aliae causae excusationis ab accusato postea allatae sunt ita leves, futiles, quinimmo ridicula e, ut tribunali sit indignum de his tractare singulatim easque refutare. Exempli causa scribit accusatus in litteris diei 18 ianuarii 1913, ad ultimam citationem peremptoriam: «Vix credendum est, ordinariatum episcopalem a me « revera exspectare, me studia mea, quibus solis firmor, interrumpere aut «generatim absque honesta ratione interrumpere posse, ut infamis, « qualem me reddit, coram ipso compaream. Quapropter epistolam consi« derare possum solum tanquam aliquod signum bonae voluntatis 4 ineundi commercium mecum ». Haec licentia verborum contra curiam episcopalem iam per longum tempus nimis mitem et benignam versus accusatum haud est excusatio a contumacia, sed augmentât eius culpabilitatem, est spretus auctoritatis iudicis, est igitur ipsa crimen (cf. Lega, de iud. eccl. vol. IV, P. III, t. 7 IV, n. 365). Non aliter se habet res cum altera causa excusationis ex parte parochi citati. Scribit enim (1. c.): « Quia homo non habet nisi unum « systema nervosum, et quia si procedurae ordinariatus absque resis« tenti a me dedissem, non amplius viverem, at neque ullus de ordina« riatu ». Sed hoc incommodum est oneri, sese coram iudici in causa poenali sistendi, intrinsecum, et nemo ab onere excusatur ob incommodum ipsi oneri intrinsecum; Porro parochus N.. N. potuit sine periculo salutis, tempore suae suspensionis, Berolini voluntarie ad studia philologiae incumbere et quidem ita strenue, ut non tempus inveniret, citationi curiae episcopalis, ne quidem per litteras excusationis, respondere; quinimmo: non eidem licet, se sistere iudici citanti ex inhonesta seu infami causa, qualis est citatio. Illa autem sic dicta « infamia », quam citatus a curia episcopali causatam dicit, consistebat in facto, quod curia Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale quosdam testes citaverat et exeusserat. Ergo, secundum parochum N. N. nullum tribunal habet ius citandi testes, ut audiat eos de criminibus ab ipsis denuntiatis, ne reddat denuntiatum infamem. Non est iudicis de talibus stultitiis discutere. Si patronus rei putet, suum clientem laborasse ex ignorantia iuris quoad citationes canonicas earumque sequendas, contradicendum est, parochum N. N. non potuisse ignorare sequelas suae contumaciae, quas ipsi in memoriam revocavit praeses tribunalis primae instantiae, necnon canonicus Kilian, nunc episcopus Limburgensis; et si reapse eas ignorasset, non ideo a contumacia excusarétur, cum iuxta regulam iuris in 6 « ignorantia facti, non iuris excusat ». Neque suspensa fuit iurisdictio primi tribunalis per recursum rei conventi ad tribunal superius Friburgense contra suspensionis poenam sibi inflictam die 17 ianuarii 1912, nam a) nonnisi sex menses post appellationem instituit recursum; b) recursus fiebat contra actum administrativum Episcopi, non iudicialem tribunalis, cum tantummodo die 9 aprilis 1912 tribunal constitutum fuerit per Episcopi decretum ; c) recursus denique reiectus fuit, seu libellus potius haud acceptatus fuit, quia in numerosis locis offenderit in reverentia auctoritati ecclesiasticae debita; d) haud ex serio proposito igitur idem recurrens eumdem libellum in forma immutatum ordinariatui Friburgensi die 9 novembris 1912 iterum offerre potuit. Constat igitur de vera contumacia sac. N. N. - Contumacia autem punitur denegatione iuris appellandi, saltem regulariter, uti docent auctores (cf. Rota, Colonien.-Monasterien., coram Heiner, et in ultimo gradu coram Lega), atque etiam beneficii restitutionis in integrum (Pichler, 1. 2, tit. n. 14,21). Invaluit quidem praxis in Rota Romana, testantibus de Luca (de iudic, disc. 10, n. 1439), Schmalzgrueber (de dolo et contum., n. 56) Pichler, 1. c. et aliis canonistis, concedendi appellationem etiam vero contumaci; quae tamen praxis supponit, appellantem animum habuisse non omnino rebellem in auctoritatem ecclesiasticam, ut apparet ex Rota, decis. 16 in Novis, a Schmalzgrueber citata: « Et sic « pro hac parte fuit declaratum et determinatum taliter citatum posse « appellare, nisi expresse posset constare de ipsius scientia et contemptu, « qui solus facit quod non audiatur contumax ». Parochus N. N. vero extrema contumaciae attigit, et signa indubia animi rebellis in auctoritatem ecclesiasticam praebuit: ante institutum iudicialem processum, durante inquisitione administrativa, bis reiecit litteras ordinariatus, futili motivo de non adhibito titulo « doctoris » adducto; die 30 ianuarii 1912 protocollum eius depositionum, quod uti accuratum agnovit, subscribere recusavit, dicens, se in aedibus ordinariatus « nullum amplius protocollum « sabscripturum esse ». Litteris dein diei 26 februarii 1912, plenis iniuriaa S. Romana Rota esse c o m m i s s a m A u d i t o r i P a p a e q u i v e l u t i a Secretis e r a t S i g n a t u r a e G r a t i a e . Q u a m arctam connexionem inter Signaturam et Papae Auditorem explicite firmavit C o d e x - di procedura civile - e d i t u s a P i o V I I , Motu Proprio diei 22 Nov. 1817; u b i liber VI q u i a g i t de S i g n a t u r a v e l u t i u n i c o t r i b u n a l i , i n s c r i b i t u r « Dei tribunale della Segnatura e dell'Uditore Nova vero del Papa ordinatio ». p e r Const. Sapienti consilio inducta nullimode vetare videtur, quominus apud Hoc S. T. iterum o p e r a m s u a m e x h i b e a n t d u o P r a e l a t o r u m collegia, q u o r u m alterum a Votantibus, alterum a Referendariis Signaturae nun- cupentur. Equidem quin disseramus an per novam ordination e m p r a e f a t a C o n s t i t u t i o h a e c Collegia abolere i n t e n d e r i t , t a m e n magnopere expedit ea restitui et in exercitium revocari ut loco Consultorum q u o s c a n . 56 p a r . 2 i n d u x i t Lex Propria, s u a m o p e r a m e x h i b e a n t i n S i g n a t u r a p r o a n t i q u o stylo q u a t e n u s h i c n o v a e o r d i n a t i o n i a p t a r i possit. Modus a u t e m quo in tractatione negotiorum hi Praelati pro nova H. S. Tribunalis ordinatione, partem habebunt, determin a n d u s videtur in Regulis servandis in expeditione negotiorum apud H. S. Tribunal. M e i m u n e r i s e r a t h a e c referre S a n c t i t a t i V e s t r a e u t decernere statuat quod in Domino magis expedire iudicaverit. • M. CARD. LEGA, Praefectus. 325 Acta Benedicti PP. XV BENEDICTUS PP. XV A Uentis expositis libenter annuimus et concedimus ut Nostri Supremi niatur Tribunalis competentia, nialibus, iuxta tum volumus et cientes tum ex exposita; statuimus tis potissimum supplices causas in et in in in casibus visum supplicum operam suam TIBUS, hunc conferant alterum effectum, a duo REFERENDARIIS quatenus opus sit, restituimus et in exercitium veniendi insignia et procedendi penes H. minando; ita tamen ut hi S. Praelati eo conaudi- AN et ET iubemus alterum Signaturae revocamus, alias Negotiis autem penes collegia, haec respi- vel quaestio, volumus expediendis esse examine, H. et integrum, fuerit; - Tribunal agitatis in porrectos, QUOMODO EXPEDIAT PRECIBUS ANNUERE. Sup. matrimo- expositas definiatur defi- ablegandos Nobis Relatione interest, certius causis posterum libellorum quorum seu restitutionis libellos singulis eorumdem iis recursuum Signaturae seu praevio augeatur nullitatis eidemque huiusmodi prouti Nobis ut ratione capite quaestiones silio Signaturae a VOTAN- nuncupata; iterum servato et instituimus in ut ad seu ratione inter- Trib. modo in Regulis detersint loco Consultorum, quos induxit Const. S a p i e n t i consilio Lex Propria, can. 36, §2. - Collegium a alterum vero VOTANTIBUS a et fungatur. lumus, contrariis Et haec constare innumeratum Huius fuerit, decernimus quibuscumque etiam volumus manere honor accedat Huic qui a Secretis munere non Praelatis REFERENDARIIS maior auctoritas statuimus ut 7 et firma speciali obstantibus. a Ex Aedibus Vaticanis, die 28 iunii 1915. BENEDICTUS PP. XV decernimus. Nostro Nostri et iubemus; Quo Supr. quoque et rata Trib., Auditoris esse mentione vo- dignis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 326 S. CONGREGATIO CONSISTORIALIS i DECRETUM DB ORDINARIA IURISDICTIONE IN OPPIDO POLLA ORDINANDA. Ad finem imponendum difficultatibus et controversiis quae a saeculis indesinenter renovatae sunt ob mixtam duorum Ordinariorum iurisdictionem in eodem loco et civitate Polla, quaeque optima etiam intercedente ex utraque parte voluntate vix evitari possunt, Ssmus Dominus noster Benedictus PP. XV, auditis duobus Ordinariis, hoc est Episcopo Dianensi et Abbate Ssmae Trinitatis Cavensis, de consulto Emorum S. Congregationis Consistorialis Patrum, haec quae sequuntur certa scientia et apostolicae potestatis plenitudine statuit et decrevit: 1° Totum Pollae oppidum cum suo territorio usque ad flumen Tanagro cum omnibus fidelibus ibidem commorantibus et ipsa paroeciali ecclesia Ssmae Trinitatis in posterum subiici iurisdictioni unius Episcopi Pianensis, sublata Abbati Cavensi qualibet sive in loca sive in personas ordinaria iurisdictione. T A flumine Tanagro usque ad paroeciam S. Petri extra Pollam, et totum territorium huius paroeciae, nec non ecclesiam. S. Mariae Lauretanae cum suo vico, vulgo contrada, in posterum subesse debere uni iurisdictioni Abbatis Cavensis, sublata pariter ibidem qualibet sive in. personas sive in loca ordinaria iurisdictione Episcopi Dianensis. Ad haec autem exsequenda Beatissimus Pater deputare dignatus est R. P. D. Nicolaum Piccirilli, archiepiscopum Compsanum, eidem tribuens necessarias et opportunas facultates etiam subdelegandi ad effectum de quo agitur quemlibet ecclesiastica dignitate ornatum, atque definitive pronuntiandi super quavis difficultate vel oppositione in exsecutionis actu oritura, facto praeterea ei onere intra tres menses mittendi ad hanc S. C. Consistorialem authenticum exemplar decreti, quo haec exsecutioni demandata fuere. Hac demum super re Ssmus Dominus hoc edi iussit consistoriale decretum, perinde valiturum ac si apostolicae sub plumbo litterae expe- S. Congregatio Consistormlis ditae forent, contrariis non obstantibus quibusvis speciali quoque mentione vel derogatione dignis. Datum Romae, ex Secretaria S. Congr. Consistorialis, die 12 decembris 1914. £8 C. CARD. DE LAI, Ep. Sabinen., Secretarius. L. © S. f Thomas Boggiani, Archiep. Edessen., Adsessor. II DUBIUM DE COMPETENTIA CIRCA FACULTATEM CONCEDENDI RELIGIOSIS PAROECIAS SAECULARES. Proposito dubio: « utrum facultas concedendi Religiosis paroecias saeculares spectet ad S. C. Concilii, vel potius ad S. C. de Religiosis», Emi Patres huius S. C. Consistorialis, re mature perpensa et praehabito Consultoris voto, in generalibus comitiis diei 28 iunii 1915 respondendum censuerunt: « spectare ad S. C. Concilii, firma tamen obligatione pro Ordinibus et Congregationibus religiosis obtinendi a S. C. de Religiosis necessariam facultatem vel dispensationem, si ipsorum constitutiones et regulae eis prohibeant paroecias retinere et regere ». In audientia autem infrascripto Cardinali Secretario concessa die 2 iulii 1915, SSmus D. N. resolutionem ratam habuit et confirmavit. Romae, die 5 iulii 1915 )$l C. CARD. DE LAI, Ep. Sabinen., Secretarius. L. % S. . f Thomas Boggiani, Archiep. Edessen., Adsessor. Ille PROVISIO ECCLESIARUM Successivis sacrae Congregationis Consistorialis decretis Ssmus D. N. Benedictus P P . XV has quae sequuntur ecclesias de proprio pastore providit, scilicet: 1 iunii 1915. — Titulari ecclesiae episcopali Tacapitanae praefecit R. P. D. Robertum Brindle, hactenus episcopum Nottinghamensem. 328 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 14 iunii 1915. — Titulari ecclesiae episcopali Larensi R. P. D. Ioachim Antonium d'Almeida, episcopum Natalensem. Titulari episcopali ecclesiae Garystiensi R. D. Gastonem Laperrinè d'Hautpoul, presbyterum Elnensem et protonotarium apostolicum ad instar. — Titulari episcopali ecclesiae Claudiopolitanae R. D. Xistum Sosa, parochum de Altagracia in dioecesi de Calabozo ac doctorem in S. Theologia, administratorem apostolicum de Guaiana. 16 iunii. — Titulari episcopali ecclesiae Etaloniensi R. P. D. Carolum Warren Currier, episcopum Matanzensem. 17 iunii. — Cathedrali ecclesiae Elpasensi, nuper erectae, R. P. Antonium Schüler, S. I., parochum ecclesiae S. Cordis in urbe Denver (Colorado). 25 iunii. — Cathedrali ecclesiae Barrensi R. P. D. Augustum Alvaro de Silva, hactenus episcopum Florestensem. 26 iunii. — Cathedrali ecclesiae Florestensi R. D. Iosephum Lopes de Oliveira, parochum de Boa Vista in loco vulgo Recite, archidioecesis Olindensis, et protonotarium apostolicum ad instar. 30 iunii. — Metropolitanis ecclesiis Gnesnensi et Posnaniensi R. D. Edmundum Dalbor, canonicum metropolitanae ecclesiae Posnaniensis. — Titulari ecclesiae episcopali Themisoniensi R. D. Paulum Jedzink, canonicum metropolitanae ecclesiae Posnaniensis, quem constituit Auxiliarem R. P. D. Edmundi Dalbor, archiepiscopi Gnesnensis et Posnaniensis pro archidioecesi Posnaniensi. 1 iulii. — Titulari ecclesiae episcopali Polystiliensi R. D. Antonium Mönch, doctorem in S. Theologia, quem constituit Auxiliarem R. P. D. Michaelis Felicis Korum, episcopi Trevirensis. 5 iulii. — Cathedrali ecclesiae Albanensi in America transtulit R. P. D. Thomam Cusack, hactenus episcopum titularis ecclesiae Themiscyraeae et auxiliarem archiepiscopi Neo-Eboracensis. — Cathedrali ecclesiae Sinus Viridis R. P. D. Paulum Rhode, episcopum titularis ecclesiae Barcaeae et auxiliarem archiepiscopi Chicagiensis. — Titulari ecclesiae episcopali Tipasitanae provinciae Numidiae praefecit R. D. Michaelem Gallagher, vicarium generalem episcopi Grandormensis, quem constituit Coadiutorem cum iure futurae successionis R. P. D. Henrici Richter, episcopi Grandormensis. 10 iulii. — Titulari episcopali ecclesiae Phaselitensi R. P. D. Iosephum Candidum Pinol et Batres, hactenus episcopum Granadensem. MAGGIORDOMATO DI SUA SANTITÀ NOMINE Con Biglietti di S. E. Bma Mons. Maggiordomo, il Santo Padre si è degnato di nominare: Camerieri Segreti soprannumerari di 21 31 22 diocesi — — S. S. : agosto 1915. — Mons. Eutimio Pasotti, della diocesi di Faenza. agosto. — Mons. Giuseppe canonico Calderoni, della medesima diocesi. settembre. — Mons. Giovanni Evangelista Pereira Barros, dell'archidi S. Paolo del Brasile. Mons. Giuseppe Emanuele Silveira Barrados, della medesima archid. Mons. Luigi Calcagno, della diocesi di Casale. Camerieri d'onore in abito paonazzo di S. S. : 30 settembre 1914. — Mons, Pietro Bagarotti, della diocesi di Cotrone. 27 marzo 1915. — Mons. Edoardo Wattmann, della diocesi di Cleveland.. 5 giugno. — Mons. Alfonso Frattari, della diocesi di La Piata. 72 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Camerieri Segreti di Spada e Cappa soprannumerari di S. S.: 14 ottobre 1914. — Il sig. Guglielmo Van Waterschoot van der Gracht, di Amsterdam. 22 dicembre. — Il sig. Clemente de Savigny, dell'archidiocesi di Baviera. 14 luglio 1915. — Il sig. conte Adriano d'Esclaiber, della diocesi di Arras. 28 luglio. — Il sig. Ugone Lumsden, della diocesi di Aberdeen. — Il sig. Giovanni Carlo Ogilvie Forbes, della medesima diocesi. 13 settembre. — Il sig. marchese Giovanni Du Four Berte, dell'archidiocesi di Firenze. 22 settembre. — Il sig. conte Paolo Charpentier, della diocesi di Orléans. Cameriere d'onore di Spada e Cappa soprannumerario di S. S. : 28 luglio 1915. — Il sig. Giovanni Craigen, della diocesi di Aberdeen. Cameriere d'onore extra Urbem di S. S.: 23 settembre 1915. — Mons. Luigi di Milia da Calitri, dell'archidiocesi di Conza. Cappellano Segreto d'onore di S. S.: 13 febbraio 1915. — Mons. Michele Lauda, dell'archidiocesi di Benevento. NECROLOGIO 22 luglio 1915. — Mons. Francesco Federico Linneborn, della Congr. della S. Croce, vescovo di Dacca. 4 agosto. — Mons. Giuliano Maria Dunand, del Seminario delle Missioni Estere di Parigi, vescovo titolare di Caloe, Vicario Apostolico del Se-Ciuen settentr.-occidentale. 19 agosto. — Mons. Eugenio Lodovico Kleiner, del Seminario delle Missioni Estere di Parigi, vescovo titolare di Tloe. 15 settembre. — L'Emo signor cardinale Benedetto Lorenzelli, prefetto della sacra Congregazione degli Studi. 16 settembre. — Mons. Giuseppe Higgins, vescovo di Ballarat. 17 settembre. — Mons. Francesco Teófilo Zotico Racicot, vescovo titolare di Pogla ed ausiliare di mons. arcivescovo di Montréal. 18 settembre. — Mons. Adolfo David, vescovo titolare di Sebaste di Lao«dicea, ausiliare dell'Emo cardinale De Cabrières. 26 settembre. — Mons. Nicola Maria Merola, vescovo di Isernia e Venafro. 5 ottobre. — Mons. Longino Zarnowiecki, vescovo titolare di Mosynopoli. Annus VII - Yol. VII Die 27 Octobris 1915 Num. 17 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE ACTA BENEDICTI PP. XV > EPISTOLAE I AD RAPHAELEM MARIAM CARRASQUILLA, ANTISTITEM URBANUM, MODERATOREM COLLEGII M A I O R I S B O G O T E N S I S E U N T E ANNO VICESIMOQUINTO IN A COLUMBIA A ROSARIO N U N C U P A T I , E X - SUSCEPTO COLLEGII EIUSDEM R E G I M I N E . Dilecte Fili, salutem et apostolicam benedictionem. — Tuae sane est virtuti tribuendum istud, quod Nobis nuntiatur, quasi initum a columbianis civibus certamen in apparandis tibi sollemnibus, exeunte vicesimo quinto anno, ex qud Collegii istius maioris suscepisti regimen: iucundum que Nobis est, dilecte Fili, ex hisce, cum praesentium tum veterum alumnorum, officiis, hanc ipsam virtutem tuam - quam habuimus prae oculis cum haud ita pridem inter Urbanos Antistites te adlegimus - studiorum optimorum ingeniique decora in te cumulantem, quasi multorum iudicio egregie testatam agnoscere. Ex iis vero quae allata sunt, plane videmus esse Nobis non tibi tantum, dilecte Fili, sed et alumnis tuis ex animo gratulandum: tibi scilicet ob partam industria sollertiaque tua in erudienda iuventute fructuum praestantissimorum copiam : illis vero ob acceptas a te eas doctrinae virtutisque opes, quibus sibi quidem recte factorum gloriam, aliis vero utilitates haud exiguas possunt parere. — Cetera, nobile istud Lyceum, quod, te auspice, et disciplina et artium ingenuarum studiis florere accepimus, incrementa in dies maiora providenti consilio tuo confidimus sumptarum. Quod ut quam felicissime consequi divino beneficio possis, apostolicam benedictionem, caelestium munerum conciliatricem, tibi in primis, dilecte Fili, ACTA, v o l . VII, n. 17. - 27-10 915. 33 474 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tum etiam omnibus tecum laetantium alumnis amantissima voluntate impertimus. Datum Romae apud S. Petrum, die xvn septembris MCMXV, Pontificatus Nostri anno secundo. BENEDICTUS PP. XV II AD IULIUM CARD. BOSCHI, ARCHIEPISCOPUM FERRARIENSEM, ALIOSQUE EPISCOPOS REGIONIS FLAMINIAE : EORUM LITTERIS, OCCASIONE ANNUI CONVENTUS AD IPSUM DATIS, RESCRIBIT. Dilecte Fili Noster et venerabiles Fratres, salutem et apostolicam benedictionem. — Nihil Nobis iucundius eis litteris quas vos, annuum ex more conventum proxime auspicantes, communiter ad Nos Bononia dederatis. Eas enim cum perlegeremus, plane videre visi sumus animos vestros quum Vicario Iesu Christi in primis deditos, tum Nobismetipsis pro veteri consuetudine maxime coniunctos. Valde enim libentibns Nobis venire solet in mentem eius temporis, cum istic vobiscum una de nostrarum dioecesium rationibus consultabamus. Quamquam ab isto Nos conventu ne putetis afuisse; adfuimus enim praesentes animo, vestrisque consiliis propositisque bene precati sumus. Itaque pietatem vestram studiumque Nostris praescriptionibus sancte obtemperandi grate complectimur. Quod autem gratulando recolitis quae hoc primo Pontificatus anno gessimus ad communem catholicorum actionem promovendam, ad christianam sapientiam et disciplinam scriptis optimis illustrandam et defendendam, ad miserias huius calamitosissimi belli levandas, pro iis rebus omnibus non Nobis est, sed consiliorum bonorum datori et adiutori, Deo tribuenda laus. Deum vero obsecrare Nobiscum pergite, ut facitis, ne pacis reditum diutius retardare velit. Idem autem vobis benignus eos concedat quos exspectatis ex vestro isto conventu fructus uberrimos. Cuius Nos divinae benignitatis auspicem et praecipuae benevolentiae Nostrae testem, apostolicam benedictionem vobis, dilecte Fili Noster et venerabiles Fratres, et cleris popuiisque vestris amantissime impertimus. Datum Romae apud S. Petrum, die i octobris anno MDCCCCXV, Pontificatus Nostri anno secundo. BENEDICTUS PP. XV Acta Benedicti PP. XV 475 TU AD R. P. D. ADOLFUM EPISCOPUM WRATISLAVIENSEM, UT EIDEM GRATULETUR SOLLERTIAM IN REGENDA DIOECESI. » Venerabilis Frater, salutem et apostolicam benedictionem. — Plane videmus te ut bonum Christi militem laborare. Elapso enim vix anno ab inito Wratislaviensi episcopatu, quamquam tam asperae temporum vices curas cogitationesque tuas eo maxime contrahant, ubi opitulandi tam gravis, tam urgens necessitas, seniorum e tuo clero conventum cogitas, ut communi dioecesis bono communibus consiliis melius provideas. Sollertia haec tua, venerabilis Frater, eo Nobis laetiora visa est polliceri, quod a sapienti rerum in conventu agendarum delectu non est seiuncta. Nihil sane praeteriisse videris quod tempora clament ad frugiferam dioecesis gubernationem : nihil quod conferat ad firmandam, tuendam catholicam disciplinam : nihil quod ad studia pietatis cotidiana animis fomenta suppeditet. Intelliges tu quidem ex his quam laeta exspectatione quoque animo consiliis coeptisque tuis, coelestia, bene precando, uti desiderare te significas, conciliemus subsidia. Quoniamque id etiam petis a Nobis, ut paterna hortatione bonam mentem ac perseverantem in proposito voluntatem foveamus in iis qui iam diu toti istic sunt in levandis minuendisque belli calamitatibus, facile id quoque te scito a Nobis impetrasse : ita tamen ut hortationis loco Nobis libeat iisdem, in' primisque viris e clero atque utriusque sexus religiosis, commendationem laudemque amplissimam impertire. Hisce enim praemiis atque incitamentis uti cum iis malumus, qui tot tantaque praebuere christianae caritatis exempla, quanta tu ipse scribendo commémoras. Diuturnitate belli atque ingravescentibus in dies eius caussa incommodis, tantum abest ut tam effusae tamque operosae caritatis defervescat ardor, ut potius magis magisque inflammetur ; cum nihil arduum, quod ab iis non sit exspectandum, quorum patriae amorem vel ipsa alit spes praemii in potiore vita mansuri. Auspex divinorum .munerum Nostraeque benevolentiae testis, apostolica sit benedictio, quam tibi, venerabilis Frater, tuoque clero ac populo peramanter in Domino largimur. Datum Romae apud S. Petrum, die x octobris MCMXV, Pontificatus Nostri anno secundo. BENEDICTUS PP. XV 476 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale S. CONGREGATIO CONSISTORIALIS PROVISIO ECCLESIAE Sacrae Congregationis Consistorialis decreto Ssmus D. N. Benedictus PP. XV hanc quae sequitur ecclesiam de proprio pastore providit, nempe : 5 octobris 1915. — Cathedrali ecclesiae Brigantiensi praefecit Rev. D. Iosephum Lopes Leide de Faria, presbyterum Bracharensis archidioecesis. NOMINATIO Decreto Sacrae Congregationis Consistorialis nominatus est: 22 septembris 1915. — R. P. D. Cosimus Agostino, episcopus Arianensis, Administrator Apostolicus cathedralis ecclesiae Laquedoniensis. S. CONGREGATIO DE DISCIPLINA SACRAMENTORUM PRAESUMPTAE MORTIS CONIUGIS Titius, catholicus, fere viginti quinque abhinc annis, patrato furto, solus ac inops in Americam clam aufugit, ne poenam carceris unius anni cum dimidio,^ob illud delictum sibi inflictam, lueret: domi relinquens tam liberos quam uxorem, quae tamen in ipsius fugam libens consenserat. Illuc postquam advenit, per notarium quemdam nunc demortuum, in Urbe N. procurationem exarandam curavit in favorem suae uxoris; qua procuratione huic uxori generalem de suis bonis disponendi transmisit potestatem. Eidem uxori per quinquennium nonnullas misit epistolas nunc deperditas, quarum una narrabat illum, in quadam officina S. Congregatio de disciplina Sacramentorum 477 coriaria cuius nomen ignoratur, laborem invenisse. In postrema autem epistola suam voluntatem mox redeundi haud ambigue aperuerat, prout oratrix testatur: « Probe memini - sic ista - finalium ultimae epistolae « verborum: " Non momeo in America; mox veniam ad vos; neque enim « in America omnia quae splendent aurum sunt „ ». Ex quo tempore, nempe ex anno fere 1894, nullum amplius de se nuntium dedit. Neque, ex altera parte, ullum viri vestigium reperiri potuit, etsi plurimae diversis temporibus variisque de causis peractae fuerint investigationes. Uxor enim, primum anno 1906 - non tamen ad alteras nuptias ineundas - tribunal laicum adiit; quod, postquam per publicas enuntiationes ac ephemerides virum frustra evocaverit, eum eodem anno 1906 ad normam iuris civilis mortuum declaravit. Eius autem uxor, post annum, alteri viro coram civili magistratu nupsit, confidens se statim posse etiam sacramentalem cum eo inire unionem. Cum vero parochus, incertum arbitratus prioris mariti obitum, sponsorum matrimonio assistere renuisset, isti, utpote a separatione abhorrentes, enixe oraverunt Ordinarium, ut, mortem viri agnoscens, transitum ad novas nuptias permitteret. Expensis tamen probationibus, Curia diocesana hanc tulit sententiam: « Non constare de morte Titii ». Tunc oratrix, haud fracta animo, novis at frustraneis in America peractis investigationibus, ad Curiam appellavit Metropolitanam. Quae anno 1912 declaravit : « Sententiam priorem esse sustinendam », at, attentis rerum adiunctis, simul censuit: « Recurrendum esse ad S. Sedem ». Igitur praefata Curia dioecesana acta transmisit huic S. Congregationi, quae dein actorum complementum iussit. Atque ita demum causa sapientissimo Emorum ac Revmorum Patrum iudicio submissa fuit. Solutio. - Ut iam pluries ante in" similibus causis memoratum est, ad probandam coniugis mortem, deficientibus veri nominis probationibus, saepius sufficere poterit talis indicionum ac coniecturarum cumulus, unde maxime probabilis seu moraliter certus appareat assertus obitus (Instr. S. Offic. an. 1868, n. 6). Talia autem indicia haud deesse videntur in casu. Etenim primum perpendatur inutilitas tot indagationum, quae annis 1909 et 1911 in tota illa regione, ubi vir post fugam commoratus est, peractae sunt. Titii quippe nomen evocatum fuit in iis ephemeridibus, quae in patrio eiusdem Titii idiomate in regione illa vulgantur, ac proinde fere ab omnibus eiusdem nationis emigrantibus legi solent. Vir autem, si adhuc viveret, profecto notus esset aliquibus suo- 478 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale rum civium, qui lectas ephemeridum evocationes ei procul dubio manifestassent. Praeterea perquisita fuerunt ad eius nomen detegendum regesta omnium paroeciarum catholicarum atque etiam nosocomiorum magnae illius urbis, in qua illum olim degisse constat: sed semper incassum. Neque obiici potest, virum, ephemeridibus evocatum, ideo forsitan absconditum mansisse, quia insidias suspicabatur propriae gentis suam extraditionem propter pristinum furtum postulantis. Nam, teste Curia dioecesana, tempus a lege respectivae gentis statutum ad abolendam poenam eiusmodi furto praefixam iam elapsum erat anno 1894: ergo 15-17 annis ante quam publicae illae evocationes fierent. Tuto igitur e suis latebris vir tunc prodire potuisset. Et hoc ipse bene noverat; nam, adveniente illo anno 1894 (quo sua poena praescriptione cessatura erat) ad uxorem scripsit: « se in America haud mansurum. . . . se mox ad suos venturum ». Deinde prae oculis etiam habenda est infirma valetudo, qua iam ante suatn fugam laboraverat. Uxor enim, solemni iuramento adscripta, testata est, virum singulis annis violenta cum suffocationibus tussi, autumnali ac hiemali tempore, laborasse; eum etiam de doloribus in pectore questum esse, ac sputum purulentum ac rubeum saepe edidisse. Nonne chronica huiusmodi infirmitas, labentibus annis, multum ingravescere debuit in homine, qui, extra patriam, egenus, solitarius, omni fere cura orbatus, duris insuper insudabat laboribus? Multo adhuc vehementiorem reddit mortis praesumptionem repentina illa atque prorsus inexplicabiles interruptio epistolaris cum uxore commercii. Scilicet ab anno 1889, quo emigravit, usque ad annum 1894 ad uxorem scripsit quinque epistolas, deinde vero - idest per 21 annos nullam. Tale autem silentium vix alia hypothesi nisi mortis explicari valet. Vir enim diligebat uxorem, diligebat et liberos. Quod ad uxorem attinet, concorditer cum ipsa vixerat ; cui etiam ex terra longinqua amorem suum satis significavit tum per modo memoratas epistolas tum per illam procurationem, qua ipsi universalem de suis bonis disponendi concessit facultatem. Num igitur supponi potest, eum tam tenerum erga uxorem liberosque amorem repente penitus exuisse, atque omnem deinceps de iis cogitationem curamque abiecisse? Praesumptiones autem quasi certitudinem attingere videntur, si consideramus Titium, in ultima sua ad uxorem epistola, ipsi promisisse se mox ad eam rediturum esse. In illa enim epistola iam supra citata dixit: « Non maneo in America; mox veniam ad vos; nec in America S. C. de disciplina Sacramentorum 479 omnia quae splendent aurum sunt ». Ergo maritus uxori annuntiat proximum suum reditum, ad quem ipse non solum amore alliciebatur familiae, sed etiam adversa quasi compellebatur fortuna. Num igitur verisimile est, eum tam firmum redeundi propositum repente mutasse, et adhuc 21 annos (1894-1915) in duro exilio remansisse? Et si - quod quidem haud probabile apparet - hoc propositum revera mutasset, nonne hanc voluntatis mutationem per subsequentem epistolam uxori annuntiasset ? Num ipsam et liberos per plus quam viginti annos in crudelissimo isto incertitudinis tormento reliquisset? Quibus argumentis non leve demum pondus addit fama seu communis de viri morte opinio: siquidem, teste parocho, illius loci incolae, « omnes putant Titium esse vere mortuum ». His omnibus mature perpensis, Emi ac Revmi Patres in generali conventu habito die 25 iunii 1915 ad dubium: An oratrici permitti possit transitus ad alteras nuptias in casu, respondendum censuerunt: Affirmative. f ALOISIUS GAPOTOSTI, Ep. Thermen., Secretarius. S. CONGREGATIO CONCILII DUBIA CIRCA TRIUM MISSARUM CELEBRATIONEM IN DIE SOLEMNIS COMMEMORATIONIS OMNIUM FIDELIUM DEFUNCTORUM. • Quum in Constitutione Apostolica Incruentum altaris diei x augusti huius anni sub num. 1 data fuerit facultas «omnibus in Ecclesia uni« versa Sacerdotibus, quo die agitur Solemnis Commemoratio omnium « fidelium defunctorum, ter Sacram facere; ea tamen lege, ut unam e « tribus Missis cuicumque maluerint applicare et stipem percipere «queant; teneantur vero, nulla stipe percepta, applicare alteram Mis« sam in suffragium omnium fidelium defunctorum, tertiam ad mentem 480 Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale « Summi Pontificis, quam satis superque declaravimus », sequentium dubiorum solutio a S. Congregatione Concilii expostulata fuit, nimirum : I. Ad normam praefatae Constitutionis, in die Solemnis Commemorationis omnium fidelium defunctorum, possuntne Sacerdotes unam e tribus Missis, quae magis eis placet, cui maluerint applicare et stipem inde percipere, vel primam tantum exclusive ? II. Pro unica Missa quam illa die sacerdotes possunt cui maluerint applicare et stipem inde percipere, possuntne maiorem exigere eleemosynam, vel contenti esse debent eleemosyna ex constitutione synodali, vel consuetudine locali statuta? III. Potestne sacerdos pro aliis duabus Missis, quas illa die celebrat pro omnibus fidelibus defunctis et ad mentem Pontificis, aliquid accipere ratione laboris, seu incommodi extrinseci, puta si ad aliorum commodum illas celebrare debeat hora vel loco satis incommodo, puta in aurora vel circa meridiem, in ecclesia vel oratorio rurali, aut coemeterii; vel ne hoc titulo quidem valeat aliquid percipere? IV. Potestne sacerdos, etiam remoto quovis motivo lucri, alias duas Missas illa die pro suo arbitrio applicare et stipem percipere, et insequentibus diebus applicare per se vel per alium duas Missas, unam pro fidelibus defunctis, alteram ad mentem Pontificis? Et quatenus negative: V. Potestne Episcopus poenam suspensionis, etiam latae sententiae, et non faciendi suum stipendium, irrogare in eos qui ita agerent? Sacra autem Congregatio Concilii ad proposita dubia respondendum censuit prout respondit: Ad I. Affirmative ad primam partem, negative ad secundam. Ad II. Negative ad primam partem ; affirmative ad secundam, excepto casu ultroneae oblationis, vetita tamen non solum petitione, sed etiam quacumque insinuatione ut eleemosyna maior ordinaria a fidelibus offeratur. Ad III. Negative ad primam partem, affirmative ad secundam. Ad IV. Negative. Ad V. Affirmative. Datum Romae, die 15 octobris 1915. F. CARD. CASSETTA, Praefectus. L. © S. O. Giorgi, Secretarius. S. Romana Rota 481 SACRA ROMANA ROTA SALUTIARUM IURIUM Benedicto Papa X V feliciter regnante, Pontificatus Dominationis Suae anno primo, die 5 iulii 1915, BR. PP. DD. Guilelmus Sebastianeiii, Decanas, Ponens, Petrus Bossetti et Raphael Ghimenti, Auditores de turno, in causa Salutiarum - Iurium, inter Rev. Capitulum Cathedrale Salutiarum, repraesentatum per legitimum procuratorem Vincentium Sacconi, advocatum, et Rev. Iacobum Conte, canonicum archipresbyterum, repraesentatum per legitimum procuratorem Hadrianum Aloisi-Masella, advocatum, in gradu appellationis a praefato Rev. Iacobo Conte contra sententiam rotalem diei 1 iulii 1913 propositae, sequentem tulerunt definitivam sententiam. Qua Apostolicae Sedis Legatus S. R. E. Cardinalis Dominicus Delia Rovere, Episcopus Taurinensis, anno 1483 duodecimo kalendas februarii, per bullam Per immaculata parochialem ecclesiam S. Mariae plebaniam nuncupatam Salutiis in collegiatam erexit, quam postea Iulius papa II, anno 1511, in cathedralem auxit, cum omnibus iuribus, honoribus ac privilegiis, quibus ceterae cathedrales ecclesiae de iure, vel consuetudine fruuntur. Cum autem a Legato Apostolico curam animarum fuerit demandata quartae capituli dignitati, i. e. archipresbytero, hunc inter et capitulum frequenter exortae fuerunt quaestiones, quas Pius Papa X, f. r., anno 1910, definiendas commisit huic sacro Auditorio. Bis causa dimissa fuit, contrario tamen omine: die enim 2 septembris 1911 sententia prodiit omnino archipresbytero favorabilis; interposita vero ab ea appellatione Patres secundi turni, die 1 iulii 1913, a prius decisis recedendum censuere. Hinc tertio, provocante ad H. S. O. rev. archipresbytero, controversia proponitur discutienda et definienda sub assuefa formula dubii : An sententia ^rotalis diei 1 iulii 1913 sit confirmanda vel infirmanda in casu ? Non unum est controversiae caput, uti patet ex quinque dubiis initio litis concordatis, de quibus singillatim est breviter agendum. 482 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 'Officiale De primo dubio: An, quibusque sub limitibus, cura animarum habitualis competat capitulo, vel potius archipresbytero in casti? Pro dubii solutione Domini Patres animadverterunt, qViod regulariter, quando aliqua ecclesia parochialis erigitur in collegiatam, animarum cura, saltem habitualis, de iure communi transeat ad capitulum. Ad rem Pignatelli: « Tenendum est eiusmodi curam, saltem habitualem, « illiusque titulum residere apud capitulum, actualem vero apud archi« presbyterum. Probatur primo ex ipsa erectione parochialis ecclesiae « in collegiatam » (Consul. 169, n. 9, 13, vol. IX). Neque refert quod in casu sermo sit de archipresbytero, tamquam de collegii capite: etenim citatus auctor, in consultatione 150 eiusdem voluminis, sibi proponit quaestionem: « Utrum in ecclesiis collegiatis, simulque curatis, cura « animarum incumbat canonicis et capitulo, an primae aliive dignitati? ». Et respondit: « Incumbere canonicis et capitulo in hac re minima dubia... « Assistit enim capitulo ius commune. Eo namque ipso quod ecclesia « curata est collegialis... eiusmodi cura pertinet de iure ad capitulum ... « non attento quod exercitium, sive administratio curae demandetur « vicario perpetuo, vel alicui dignitati. Nam adhuc habitus a capitulo « non aufertur ». Et inferius, n. 5 : « Est enim regula quod cura annexa « collegiatae spectet habitu ad ipsam, actu vero ad personam, quae « illius exercitio praeficitur ». Eadem habet Pitonius (in Discuss. 45, p. II, Discip. eccles.) : « Utramque opinionem distinguendo conciliat Rota coram « Cerro, decis. 450, n. % quod nempe ubi agitur de ecclesia cathedrali, « tunc utraque, seu totalis cura pertineat ad archipresbyterum, iuxta « decis. 480 coram Merlino : secus vero, ubi agitur de ecclesia collegiata, « in qua cura habitualis de iure spectat ad capitulum, et solum actualis « ab archipresbytero exercetur ». Dictum est supra regulariter: exposita enim doctrina, uti scribit Pallottini ad v. Capitulum, locum sibi non vindicat « ubi constet Sum« m um Pontificem in instituendo collegio haudquaquam transferre in «ipsum voluisse ius ac titulum parochialem, sed in aliam personam, « quasi subrogatam in locum pristini rectoris ecclesiae parochialis: in « hoc enim casu habitualis cura animarum non residet penes capitulum; « sed is, cui parochiale ministerium commissum est, iure suo illud exercet « independenter a capitulo ». Itaque in primis perpendendum est documentum erectionis. Quod si ex eo res plene non evincatur, recurrendum est ad coniecturas, praesumptiones, adminicula, etc., iuxta regulam communiter receptam et a litigantibus admissam. I. In bulla erectionis collegiatae Salutiarum haec leguntur: « Prae- S. Romana Rota 483 « fatam parochialem ecclesiam in collegiatam cum capitulo de novo « erigimus ... et in ea decanatum, qui inibi principalis dignitas sit... nec « non archidiaconatum, praeposituram, archipresbyteratum, cui immi« neat cura animarum... erigimus et instituimus ». Igitur Legatus Apostolicus non instituit collegium canonicorum in plebania Salutiarum, sed ipsam plebaniam in collegiatam erexit: proinde totum ens parochiale cum suis iuribus, titulis ac bonis factum est ens collegiale. Neque officit quod archipresbytero dicatur imminere curam animarum. Bene enim haec duo stare possunt, curam esse quoad ius et proprietatem penes capitulum, quoad exercitium penes archipresbyterum. Aliis verbis expressio « cui immineat curam animarum » non derogat iuri communi superius tradito, sed denotat curam actualem spectare ad archipresbyterum, remanente habituali penes capitulum. Hoc evidens fit si advertatur curae animarum appellatione, sive ante, sive post Concilium Tridentinum, venire curam actualem non vero habitualem. Hoc a) docet Barbosa his verbis : « Curae animarum appellatione proprie « venit actualis non Vero habitualis, ut tenuit in terminis Capra (1465) « commun, conclus. 9, num. 78, et fuit dictum in Vicen. - Prioratus, « 9 iunii 1606, coram Manzanedo (De appellativa verborum significatione, « appell. 65) » ; b) admisit constanter Rota, uti in recentioribus: decis. 316, num. 9, Part. IV: decis. 445, n. 9, Part. V; et dec. 204, Part. XI, in qua legitur: « Demum non urget quod idem archipresbyter in Litteris Apostolicis - (Eugenii IV, 1436, et Leonis X 1519) fuerit provisus de archipresby« teratu cum assertione quod illi immineat cura animarum, quia hoc « est intelligendum de cura actuali, remanente semper habituali penes « capitulum » ; c) firmavit S. C. Concilii in una Lauden. - Iurium et emolumentorum parochialium, 24 martii 1858 : « Neque obstat expressio illa quod ani« marum cura praepositurae immineret; nam quod illi immineat cura «animarum, hoc est intelligendum de cura actuali, remanente semper « habituali penes capitulum ». Unde Doctores quando loquuntur de parocho alicuius ecclesiae collegiatae, cui competit cura etiam habitualis, minime adhibent verba cura animarum pure et simpliciter, sed scribunt ei competere totam animarum curam. Attenta itaque bulla erectionis collegiatae Salutiarum non constat Legatum Apostolicum derogasse iuri communi; quod magis scatet ex coniecturis, praesumptionibus aliisque adiunctis. II. Re quidem vera: 1. In praefata bulla erectionis reditus omnes, fructus et proventus plebaniae cum declaratione annui valoris assi- 484 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale I gnantur in dotem ecclesiae collegiatae, hac facta lege ut, detractis centum florenis pro decano, reliqui fructus distribuerentur aequalibus portionibus inter canonicos, comprehenso archipresbytero, qui proinde in eodem gradu positus est, ac reliqui de capitulo. Cum vero reditus parochiae consistèrent in bonis immobilibus, decimis et emolumentis di stola bianca e nera nuncupatis, documenta, quae in actis prostant, loculenter ostendunt : a) capitulum ab anno 1486 usque ad hodierna tempora in possessione fuisse omnium bonorum plebaniae, eaque tanquam massae capitulari pertinentia administrasse; b) capitulum, ex ipsa sui origine, et titulo parochiali, nedum per quatuor saecula ius decimandi exercuisse, sed illud etiam vindicasse in quadam parte territorii Salutiarum contra capitulum Taurinense, quin in iudicio archipresbyter vocaretur; c) capitulum ab anno, quo instituta fuit Collegiata, per canonicum datarium emolumenta omnia exegisse, eaque inter canonicos pari ratione partitura esse, exceptis tantummodo favore archipresbyteri incertis provenientibus ex fidibus mortuorum, baptizatorum et matrimoniorum, annuam summam tercentarum libellarum plus minusve attingentibus. 2. In bulla Per immaculata potestas fit capitulo praesentandi personam idoneam instituendam in archipresbyteratu, quando factus fuerat vacans. Hoc iure potitum fuit canonicorum collegium tria per saecula, i. e. a constitutione capituli usque ad annum 1744. Nec difficultatem facit quod ab hoc anno per concursum conferri consueverit archipresbyteratus. Id enim: a) nihil detrahit beneficii constitutioni; 6) certum est capitulum, vix audita indictione concursus de ea coram Episcopo p o t e statum esse tamquam proprii iuris laesiva. 3. Episcopi Salutiarum in iis, quae se referebant ad parochiam, non archipresbyteri sed votum capituli exquirere consueverunt, eidemque indemnitatem tribuentes in duabus parochiae dismembrationibus peractis anno 1840 et anno 1908. Constat etiam municipium cum solo capitulo pertractasse negotia parochiam respicientia. Constat denique, aliis omissis, capitulum pro parochiae integritate acerrime decertasse: parochialia onera suis sumptibus pertulisse et perferre, nec non praebere archipresbytero eleemosinam pro celebratione missarum pro populo, et concionatori mercedem pro verbis Dei praedicatione. Recensita capituli iura, praerogativae et onera, quae propria sunt rectoris principalis, habentis nempe curam habitualem, placuit DD. Patribus tantummodo innuere, ne viderentur inutiliter repetere, quod fuse, erudite et concludenter, exposita sunt in sententia appellata. se esse fatetur; alter vero medicus nonnisi quatuor annos ante matrimonium aegrotam puellam visitaverit, quo tempore iam aegritudine nervosae indolis laborabat. Magni quidem momenti est testimonium doctoris Anhalt, qui infirmam puellam triginta quatuor dies in suo sanatorio apud Nassoviam tenebat paullo ante matrimonium. Ingressa est enim Ioanna sanatorium die 6 iunii 1910 et inde domum rediit die 10 iulii, die 30 augusti nuptura. Interrogatus medicus: « Può Ella ricordarsi come è stata la « condizione della di lei mente in quel tempo? », respondit: « Sì, posso 576 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale « ricordarmi in quale stato mentale era in quel tempo ». Quaesitus iterum : « Ella è convinto ch'essa allora soffriva della malattia di mente « come adesso le attribuiscono i medici?», respondit: « Sì . . ... Sono « convinto che in quel tempo non poteva rendersi conto completo del « suo fare e dire. Non era capace di agire con libera volontà (fare atti « di libera volontà) ». Quaesitus: « Ella ha la ferma convinzione che essa « non è stata atta a dare con chiara intelligenza e libera volontà il « consenso chiesto per il matrimonio cristiano? », respondit: « Sì ». Integratur eius testimonium per quamdam epistolam actori missam die maii 1912, in qua facta ab ipso observata et narrata iuramento firmare se paratum esse dixit. Ita scribit : « Le communico le mie osser« vazioni fatte suo tempore a Nassau. Sua moglie all' osservatore non « pratico non doveva apparire come affetta di malattia mentale, perchè « in seguito a ciò che si sentiva abbastanza intensivamente male di « salute, non manifestava la sua anormale operazione mentale, piuttosto « si sforzava di mostrare esternamente una condotta corretta (essa dis« simulava). Così accadde che gli altri la consideravano come strana, « ma non gravemente ammalata. Quando feci la sua conoscenza mi « venne subito il sospetto che poteva trattarsi di una malattia seria. « Questo sospetto purtroppo nel primo esame più accurato doveva diven« tare certezza. In quella occasione mostrò di avere una quantità di « idee folli e pazze. Principalmente credeva di essere perseguitata e « danneggiata; così per esempio diceva che il suo padre la faceva osser« vare per mezzo della Chiesa e dei Gesuiti. Poi faceva allusione a ciò « che sarebbe di alta nascita, che insomma era una creatura del tutto « speciale. Già nella scuola aveva avuto sempre il sentimento che era « del tutto differente dalle altre figlie della stessa età. Ora si sentiva « sempre osservata e sapeva che anche prima era stata sempre osser« vata. Gli uomini per la strada avrebbero riso di lei. Una volta, quando « dalla strada abbastanza lontana e coperta dagli alberi si sentivano « ridere i bambini, disse che questi bambini si ridevano di lei. Si cre« deva riconosciuta e osservata dalla gente che passava per la strada, « il che era impossibile a causa della distanza della strada. « Come già dissi sopra, aveva sempre il sentimento chiaro di essere « malata, il che la faceva essere riservata anche verso di me, mentre « d'altra parte spesso diceva che era pazza, che non potrebbe sposarsi, « che aveva paura del matrimonio e cose simili. Concordemente alle « sue molteplici immaginazioni ed espressioni folli, delle quali oggi sol« tanto alcune mi rammento, la diagnosi della malattia mentale fu sta« bilita come certa, anche esternamente dal suo ridere sciocco, e dalla S. Bomana Bota 577 . « indifferenza del suo sentimento. È sicuro e senza alcun dubbio, che « già allora era affetta di malattia mentale, e che era in una con« dizione tale, dalla quale va escluso ogni atto di volontà libera. È «naturale, ma voglio dire ancora espressamente- che questa mia opi« nione la vorrei affermare ad ogni modo, dunque anche sotto giura« mento ». Facta a medico Anhalt narrata, quae ipse expertus est in sanatorio cura mulieris infirmae durante, utpote ad curam ipsam pertinentia et materiam constituentia iudicii intellectus in morbo dignoscendo, quod praecipuum munus periti est (De Luca, De Iudic, disc. 33, n. 20, seq.), peculiariter ipsi observanda erant, ac proinde peculiarem vim ejus testimonio adiungunt. Plenam mulieris amentiam, eo tempore existentem, affirmat: « Non era capace di agire con libera volontà ». Hoc periti iudicium, factis ab eo observatis innixum, confirmationem quamdam accipit ab iis quae exponit auctor L. Borri (Nozioni elementari di medicina legale, pag. 296): « L'importanza medico-forense. . . . è tanto mag« giore, perchè la più grande anomalia psichica può celarsi sotto la « vernice del senno. Il raziocinio si mantiene inalterato, e questi indi« vidui possono accudire ai loro affari, e continuare nei rapporti sociali « e familiari, senza che F occhio della commune delle persone possa « arrivare a scorgere in loro qualcosa di più che una qualche eccen« tricità o bizzarria di carattere, ed anzi, non è diffìcile verificare come, « per un certo tempo, i paranoici astutamente dissimulano il delirio che « di loro si va a mano a mano impossessando. E tanto più, anche a « periodo inoltrato della malattia, Y apprezzamento dei profani può riu« scire difficile, inquantochè sono caratteristici della paranoia i deliri « sistematizzati. La stabilità delle concezioni deliranti fa sì che, fissan« dosi essa nella coscienza e concretandosi nella esperienza personale « del paranoico, ne avviino il lavorìo psichico in una data direzione, «variabile nei diversi casi; per modo che le associazioni, i rapporti, le « deduzioni, in una parola, la elaborazione della rappresentazione si « organizza in un sistema logico, specializzato, di comprensione illu« soria dell'ambiente ». Deinde (pag. 306, 1. e ) : « Si tenga poi presente << che il paranoico può abilmente dissimulare, nell'intento di evitare la « interdizione, come anche per essere dimesso dal manicomio ». Idem iudicium de amentia Ioannae protulit iste medicus mense maii 1912 in epistola quam doctori Wilhelmy, ipsum de statu mulieris ante matrimonium interroganti, misit : « La signora Jürgens nel suo « tempo a Nassovia (dunque prima dei matrimonio) ha mostrato eviadenti segni di demenza, e ch'essa era dominata in tale grado da fan- 578 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale « tasmi vaneggianti d'indole ebefreniea, e che si doveva ritenerla in « quel tempo come inetta di agire nel senso del par. 102, 2, Cod. Civ. « (tedesco) ». Specie tenus sibi contradicere videtur peritus Anhalt, quum asserit mulierem dementia « indolis hebefrenicae » laborare, dum in interrogatorio eam dementia '«paranoide» affectam fuisse affirmat: iudici enim quaerenti: « Ella è convinta ch'essa allora già soffriva della malattia « di mente, come adesso le attribuiscono i medici ? », respondit : « Sì ». para- Dementia vero a medicis Ioannae nunc attributa est illa quae « noia » dicitur. Dr Corn. J. Hoogweld, in cuius sanatorio Gondewater tempore processus instructorii includebatur Ioanna, et adhuc inclusa est, de natura morbi ipsius interrogatus: « Ha essa (ioanna) da quel « tempo (26 dec. 1912) in poi sofferto di totale insania, e di quale « specie ? », respondit : « Affirmative, di demenza paranoide ». Iterum interrogatus: « Quali sono i particolari sintomi della malattia? », respondit: «Essa soffre di ogni specie di fantasia di immaginazione, che con« tinuamente variano; ora s'immagina essere una principessa d'Austria, « ora quella di Orange. Di più ha idee paurose di persecuzione, e di « avvelenamento. Inoltre, essa ha numerose allucinazioni, anzi di tutti « i sensi, con tutti i fenomeni che ne sono le conseguenze ». Dr. Muthman, etiam, ac Dr. Anhalt, dicit eam « hebefrenia » laborasse: Dr. Hagen, vero, « dementia praecoce ». Nonnisi specie tenus inter peritos est contradictio; nam dementiae praecocis forma quaedam est « hebefrenia », altera « paranoia », ut docet Borri (1. c, p. 288): « Fa « parte a se in questo paragrafo la demenza precoce, ormai assunta ad « entità clinica indiscussa nelle sue forme di ebefrenia, di catatonia, di « psicosi paranoide ». Monet autem idem auctor (1. c, p. 294) huiusmodi formas in casu concreto saepe convenire tanquam manifestationes externas unius eiusdemque defectus organici: « Tutti questi diversi tipi di « anomalia - è bene ripeterlo - non hanno individualità clinica, trattan« dosi di differenze superficiali di forma - spesso concorrenti, - d'una « unica e sostanziale modalità psicopatologica, consistente nella labilità « di equilibrio o addirittura nello squilibrio funzionale di un cervello « costituzionalmente imperfetto. Fatta questa riserva verremo ora a tener « parola delle forme meglio definibili » etc., inter quas formam « paranoidem » enumerat. Naturam et phaenomena dementiae paranoidis ita describit auctor citatus, Dr. Borri (p. 297 seq.): « La paranoia - lo dice il nome - è uno « stato psichico che offre la parvenza di confinare con lo stato normale « della mente, inquanto che è conservato, nei suoi termini qualitativi e S. Romatìa Rota 579> «quantitativi, il meccanismo della elaborazione del pensiero. Senonchè, «sotto questa parvenza di condizioni quasi normali, si cela una pro« fonda alterazione fondamentale, costituzionale di tutto l'organismo « psichico e fisico, la quale falsa, denatura e pervertisce, nelle sue prime «origini, il lavoro del pensiero, per il fatto-, che le impressioni del « mondo esterno e dell'io organico sono falsamente comprese ed elabo« rate dalla coscienza. La percezione sensoriale è normale: ma ne è « falsata l'interpretazione; d'onde, invece di una compressione oggettiva « del mondo esterno, se ne ha una eminentemente soggettiva... D'onde, « a lungo andare, la intuizione del mondo esterno risulta addirittura « erronea e mutano i rapporti che con esso aveva l'individuo; in una « parola, si cambia addirittura la di lui personalità da quella che prima « era, per modellarsi ed armonizzarsi con il delirio ». Hoc sensu psycologico alteratami fuisse personalitatem Ioannae ante matrimonium affirmat Dr. Anhalt in epistola ad Victorem Jürgens diei 25 maii 1912: « Faceva allusione a ciò che sarebbe di alta nascita, che « insomma era una creatura del tutto speciale ». Eodem redit testimonium matris Ioannae et fratrum, nempe eam saepius exclamasse: « Non « sono una trovatella? ». Morbus eius indolem praeseferebat paranoiae persecutoriae, ut notat peritus Anhalt in eadem epistola: « Principalmente credeva di essere « perseguitata e danneggiata; così, per esempio, diceva che il suo padre « la faceva osservare per mezzo della Chiesa e dei Gesuiti... Gli uomini « per la strada avrebbero parlato di lei, avrebbero riso di lei. Una volta « quando dalla strada abbastanza lontana e coperta dagli alberi si sen« tivano ridere i bambini, disse che questi bambini si ridevano di lei ».. Notat frater Ioannae, Herrn annus: « Più volte prendendo qualche cosa « per bocca, domandava: " Non vi sarà veleno nella mia bevanda? „ ». De indole persecutoria paranoiae descriptionem exhibet Dr. Borri (l. e, p. 298), quae omnino quadra t cum factis in casu Ioannae a doctore Anhalt observatis: « Un individuo trovato e,veduto in qualche posto non « gli risulta indifferente, come a colui che è normale, ma gli sembra che « lo guardi in modo strano, con sospetto, con diffidenza: se fa uh qualche « atto innocente, quest'atto è di scherno al di lui indirizzo : un annunzio* « di giornale, che parli di cose qualsiasi, viene ritenuto si riferisca a lui. « Insomma, il mondo esterno è obiettivamente, in senso assoluto, perce« pito per quel che è, ma subiettivamente la appercezione ne è erronea o « falsata... Si hanno categorie ormai abituali di persecutori: gesuiti, ecc. ». Haud obest valori testimonii doctoris Anhalt de plena Ioannae^ amentia ante matrimonium, quod in aegroto agnoscit potentiam dissi- 580 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale mutandi insaniam, quae, iuxta Vinculi Defensorem, cohaerere nequit cum impotentia insaniae corrigendi. Nam impotentia insaniae motus corrigendi significat aegrotum huiusmodi motus, vel alucinationes subiectivas pro obiectiva veritate tenere, dum potentia dissimulandi insaniam significat facultatem celahdi huiusmodi impotentiam corrigendi insaniae motus. Quo usque vero, haec facultas cohibendi insaniae manifestationes consistere possit cum gradu intensión amentiae, ad peritos spectat iudicium. Periti Anhalt et Thomsen affirmant, saltem implicite, facultatem dissimulandi insaniam cum plena amentia consistere posse. Id videtur confirmare auctor citatus, Dr. L. Borri (p. 296 et 306), ubi ait: « La più grande anomalia psichica può celarsi sotto la vernice del senno... « Anche a periodo inoltrato della malattia, l'apprezzamento dei profani può « riuscire difficile ... Il paranoico può abilmente dissimulare, neh" intento « di evitare la interdizione, come anche per essere dimesso dal-manicomio ». Peritiam doctoris Anhalt confirmat Dr. Muthman, qui in eodem sanatorio ante matrimonium mulierem unico examini subiecit: « Il libero atto « della volontà era impedito anche alla conclusione nuziale (del matri« monio). La specie dell'insania della mente è la suddetta ebefrenia». Declarationem adiungit: « Il Dr. Muthman non può adesso ricordarsi « più se propriamente a questo primo esame già gli sia venuto il sospetto « che la signora Van Hoog era ammalata di mente », ex qua patet iudicium eius categoricum de existente insania mulieris ante matrimonium haud unice vel praecipue fundari in examine eo tempore ab ipsa peracto. Rationes iudicii non affert, cum de iis a iudice interrogatus non fuerit. At ex epistola doctoris Anhalt diei 9 maii 1912 ad doctorem Wilhelmy missa, sufficienter patet rationes in quibus iudicium suum fundavit easdem vel similes fuisse ac illas a doctore Anhalt allatas, licet facta ab eodem observata ex propria scientia non cognoverit. In illa «pistola enim notat Dr. Anhalt: « Che aveva parlato più volte di questo « affare al collega Muthman e che ha indicato che la signora de Hoog « proprio non poteva maritarsi e che di piena giustizia si doveva infor« mare lo sposo ». Dr. J. Wiardus Beckman, qui Ioannam curavit a mense aprilis 1911 usque ad mensem augusti eiusdem anni, primi scilicet post matrimonium contractum, declarat eam amentem fuisse non solum eo tempore, sed etiam ante matrimonium, quod iudicium fundat in gradu valde evoluto morbi, et in factis anterioris vitae mulieris, sive ab ipsa auditis, sive ab aliis (ut in declaratione iurata iulii 1912), inter quos Dr. van Wayenburg, qui Ioannam ante matrimonium curavit. Quoad rationem ex intensione gradu evolutionis morbi petitam loquitur alius peritus S. Bomana Bota 581 Dr. Ioannes van der Hagen, qui interrogatus a iudice: « Ella è d'opi« nione che gli specialisti in questa sorte di malattia, quando hanno « trattato tali malati lungo tempo e con cura, possono sapere con cer« tezza che una malattia come quella di cui soffre la signora Jürgens « de Hoog ha esistito già da parecchi anni prima che la persona malata « fosse confidata alla loro premurosa cura? », respondit: « Questo dipende « in quale stato di malattia è affidato al medico il malato. Se questo è « a l principio non si può fare una simile conclusione; se la malattia « invece è già di molto avanzata, allora si può dire con certezza che « la malattia ha esistito da molto tempo, e bene tanto più lungo a « misura che lo stadio della malattia è più avanzato ». Facta vero anterioris vitae Ioannae, conditionem eius mentalem respicientia, non ab ipsa sola didicit, sed etiam ab aliis, praesertim a doctore van Wayenburg, qui, utpote medicus mulierem ante matrimonium curans, opportune notare potuit omnia morbi indicia. impotentiam mulieris liberum consensum in matrimonio praestandi ita exprimit peritus, interrogationi iudicis respondendo : « Crede Ella, « perciò, ch'essa al momento del suo matrimonio non era in istato di « dare il richiesto ragionevole consenso, conscia di quel che faceva? », respondit: « La considerava come non responsabile del suo fare ed agire, « e credo dunque perciò, che, benché fosse conscia, ha dato il richiesto « consenso, nondimeno non ha potuto sufficientemente capire F intiera » estensione (tutto il significato) del suo . consenso ». Ex responsione periti constat eum liberum consensum ex parte mulieris omnino excludere, quia eam declarat simpliciter amentem ante matrimonium (« Ella « è convinto che la signora Jürgens de Hoog aveva già la medesima « malattia prima del matrimonio ? - Affirmative »), quia affirmat eam fuisse « non responsabile del suo fare ed agire », et quamvis, directe a iudice interrogatus circa scientiam mulieris in matrimonio contrahendo (« conscia di quel che faceva? »), aliquam deliberationem in consensu praestando admittat (« benché fosse conscia, ha dato il richiesto con« senso »), recolendum est non quamcumque deliberationem ad consensum validum in matrimonio sufficere, iuxta doctrinam iuristarum, sed requiri illam deliberationem quae requiritur et sufficit ad lethaliter delinquendum. Ubi deest talis deliberatio, amentia perfecta et absoluta dicitur sensu iuridico ecclesiastico, ita ut huiusmodi amens matrimonium valide contrahere nequeat, licet forte morbus amentiae qua laborat ad alios intensiores gradus adhuc progredi possit. Dr. Wilhelmy, qui curas Ioannae ministravit in sanatorio doctoris Thomsen a 1 augusti ad nov. 1911, et a 29 febr. ad 20 aug. 1912, opiACTA, v o l . VII, H. 20. — 20-12-915. 41 582 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale natur eam amentem fuisse ante matrimonium et incapacem liberum consensum in matrimonio praestandi. Testatur: « Ho la persuasione «intima che l'insania non si è formata dopo del matrimonio, ma ha « esistito già da parecchio tempo prima del matrimonio. Ho la persua« sione che essa all'atto del matrimonio non era più in istato di pre« stare un simile consenso quale deve essere richiesto per la valida « conclusione del matrimonio cristiano. Come causa posso allegare tanto «il fatto che di solito-simili malattie si sviluppano lentamente, quanto « l'asserzione degna di fede di un altro medico che ha curato la signora «•Jürgens prima del matrimonio, e di cui io stesso ho in mano una « lettera. Quel Signore mi scrive a mia richiesta il 9 maggio 1912 che « la signora Jürgens nel suo tempo a Nassovia (dunque prima del matri« monio) ha mostrato evidenti segni di demenza, e ch'essa era dominata « in tale grado da fantasmi vaneggianti, d'indole ebefrenica, che si « doveva ritenerla in quel tempo come inetta di agire nel senso del « par. 102, 2, Cod. Civ. (tedesco). Nota ancora che aveva parlato più « volte di quest' affare al collega Muthman e che ha indicato che la « signora de Hoog proprio non poteva maritarsi, e che di piena giustizia « si doveva informare lo sposo, il nome del medico è Dr. Anhalt ». Huiusmodi informationes circa statum anteriorem mulieris a medico Anhalt petiit cura durante quam ipse Wilhelm y Ioannae peragebat, quod sollicitudinem ipsius ostendit in recto conceptu efformando infirmitatis mulieris aegrotae. Cum doctore Wilhelmy consensit Dr. Wassermeyer, qui simul cum illo in sanatorio curae Ioannae incumbebat; ait: « Secondo le notizie « partecipatemi d'altra parte medica e dalle mie proprie osservazioni, « ho la convinzione che la signora Jürgens al tempo della celebrazione « del matrimonio non poteva prestare un valido consenso ». Quartus medicus, ex septem qui curas Ioannae post matrimonium administrarunt, J. van der Hagen, categorice affirmat eam etiam ante matrimonium simpliciter amentem fuisse, ac proinde liberi consensus incapacem. « Opino » ait, « che la Chiesa cattolica per un valido matri« monio esige un consenso ragionevole, risultante da una libera volontà « ed ispirato da sana mente. Basandomi su ciò, ho la convinzione, che « la malattia della Signora esisteva già prima del suo matrimonio in « tale misura, che essa era incapace alla celebrazione del suo matri« monio di dare un simile consentimento ragionevole. ... Da ciò che ho « sentito dai medici e da altri testimoni degni di fede, in relazione con « ciò che mi risulta dalla mia ricerca (inquisitione nempe aestate «anni 1912 in sanatorio apud Bonn facta), ho la convinzione che la S. Bomana Bota prima 583 « Signora già del suo matrimonio era sofferente di " dementia « praecox „, la quale considero come una forma di pazzia ». Haud opponi potest testimonio huius periti, sicut nec aliorum in causa testantium, quod conceptum erroneum probabiliter habeat illius quod ad validum consensum in iure ecclesiastico requiritur, nam huiusmodi conceptus est facilis intellectu et peritus praesumendus est illum recte intelligere, donec contrarium probetur, quod in causa praesenti non est probatum. Neque diminuito testimonii auctoritas ex eo quod iudicium de anteriore mulieris conditione partim innititur factis ab aliis narratis, qui forsan in iudicio non sint vocati, nam huiusmodi facta, ut periti implicite admittunt, non erant alterius speciei ac illa quae a testibus iuratis circa statum mulieris matrimonio anteriorem referuntur, quae nimirum, ex sese indicia amentiae indubia pro imperitis in arte haud ferunt, sed tantummodo conditionis mentalis abnormis: quorum autem vera significatio peritis medicis ex ulteriore morbi evolutione innotescit, uti notavimus ex peritia testis van der Hagen. Unde interrogationi iudicis : « Come spiega, ella, che i profani, tanto prima che dopo il matri« monio, l'hanno tenuta bensì per strana ed isterica, ma non pazza? « Accade questo sovente per tale malattia? ». Peritus J. van der Hagen non opponit facta ipsa narrata alterius fuisse rationis, sed respondit: «Spiego ciò in questo modo, che la Signora era effettivamente strana, «e non raramente faceva F impressione di essere sofferente dell'isteria; « e che, se non la riguardavano come demente, è un fenomeno occorrente « assai comune in queste e simili malattie, perchè i profani per il solito « non giudicano che secondo il comportarsi e le azioni in tanto che « sono pericolose per gli altri, e ciò non era qui il caso ». Simili interrogationi in eodem sensu responderunt periti, DD. W. ßeckman, G. Anhalt, Thpmsen, Wilhelmy, notata etiam a tribus ultimis potestate aegroti dissimulandi insaniam. Huiusmodi explicationes conveniunt cum doctrina auctorum de hac re tractantium: ita Kraepelin (Trattato di psichiatria, vol. % pag. 157): « Molti di questi malati non vengono affatto sotto la cura dell' alie« nista, perchè il cambiamento viene considerato dai parenti non come « assolutamente morboso, ma solo come il risultato di uno sviluppo « infelice, e anzi forse anche come un colpevole difetto di carattere ». Et E. Tanzi (Psichiatria forense, p. 405): « Non di rado i sintomi ìni« ziali della demenza precoce vengono interpretati dai parenti degli «ammalati e da chi ha rapporti meno intimi con essi in modo del «tutto erroneo. L'arresto dei poteri psichici, l'incapacità di attenzione 584. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale « attiva vengono scambiati per indizi di svogliatezza, di pigrizia, di « spensieratezza ». Ex tribus peritis remanentibus, nemo positive dissentit a iudicio priorum, quo constare dicunt de amentia sponsae ante matrimonium, sed Dr. G. J. Hoogweld a iudicio de anteriore statu infirmae proferendo abstinet. Dr. Stigler ait: « Non posso dare sentenza che solamente « secondo le notizie datemi ; ma visto lo stato nel quale mi avvedevo, « non voglio negare che fosse possibile che già prima del matrimonio « essa era sofferente di mente ». Dr. Thomsen probabilissimam asserit insaniam mulieris ante matrimonium: « Secondo la mia persuasione «scientifica, la signora Jürgens alla celebrazione del matrimonio si è « fatta guidare molto più da certe insane immaginazioni, sentimenti ed « impetuosità di volontà morbosa, che da motivi mentali normali. Se « alla celebrazione del matrimonio la facoltà della libera volontà fosse « completamente esclusa, non può essere asserito, in base della propria « osservazione, con certezza infallibile, ma può essere ammesso come « probabilissimo ». Quod ad alios testes spectat praeter peritos, deponunt quae sequuntur circa conditionem mentalem Ioannae de Hoog ante matrimonium. Mater eius testatur : « Essa restava nelle ore serali con grinzo apiglioso « e fastidioso, aveva lo sguardo stucchevole, irrequieto, e per me brutto « a vedersi; al passeggio della sera era dello stesso umore ... se ne era « fatta prima del matrimonio un'abitudine ... Tali espressioni sono state « usate dalla mia figlia prima del matrimonio », nimirum : " Non sarei « u n a trovatelia? - Mamma si sarebbe comportata male? - Mi sento « diventare pazza „. - Mia figlia negli anni prima del matrimonio ha « più volte fatto capire la sua paura di diventare pazza un giorno. Spesso « si lagnava di pensieri orribili, ma non angosciosi ... Era ogni tanto « melanconica, tanto sola con me, che presso gli estranei, ma ñon di « continuo. Era bensì talvolta stordita e stanca nella testa, ma questa « non era la sua condizione di mente continua e persistente ... Ripeteva « di continuo le stesse parole ». Frater Ioannae, Hermannus de Hoog ait: « Era spesso noiosa, tal« volta anche senza diretta ragione. Trapassava tanto i limiti del sop« portabile che talvolta trovai il miglior partito di lasciare la sua « compagnia ... Quella specie di tristezza e di disanimazione, quel ghiri« bizzare, oppure, come li chiamavano, quei capricci, ritornavano subita« mente ogni tanto, ma la maggior parte ritornavano dopo brevi o « lunghi intervalli. Era assai difficile di cavarla da quella condizione «mentale, e spesso non si riusciva affatto. Ogni tanto era di umore S. Bomana Bota 585 « stizzoso senza ragione. Allora quegli accessi di cattivo umore erano « violenti in parole sì, ma non in fatti ... Si lagnava per altro molto di « storditezza e stanchezza di testa. Tali e simili espressioni, uscivano « talvolta dalle sue labbra : " Fossi pure morta. - Un bel giorno divent e r ò pazza. - Non sono una trovatella? „. Stava talvolta per lungo « tempo a ripetere una medesima parola insignificante ». Testis etiam iuramento confirmat ea quae tempore autumnali anni 1910 circa conditionem eius sororis ante matrimonium Victori Jürgens declaravit, nempe : « Si lagnava sempre di essere stanca e stordita in testa. Più volte pren« dendo qualche cosa per bocca, domandava: " Non vi sarà del veleno « nella mia bevanda? „. Quei di casa la consideravano come simulando, « che era stanca, ecc.... in sostanza, era in uno stato di continua indo« lenza, di storditezza di cervello, di far niente, di sognare. Era capace « di stare lungo tempo mormorando la medesima parola. Si considerava « che, maritata, guarirebbe di ruminare tristamente e del far niente ». Pater J. Mohrmann, O. P., deponit: « Durante tutto il tempo fino « al suo matrimonio la trovavo una fanciulla molto strana: spesso pas« sava da briosa allegria subitamente alla più svagata distrazione « ovvero alla sfrenatezza, senza cagione esterna; stava del tutto fuori « la linea di una ordinata fanciulla della sua posizione. Ho parlato in « quel senso di lei, più volte con il Dr. van Kekem, certamente poco « tempo dopo il matrimonio ma verosimilmente anche più volte prima « del matrimonio. Le cose di fatto che avevo osservato allora prima « del matrimonio erano il soggetto di colloquio dopo il matrimonio con « diversi dottori, che mi assicuravano che tutti s'accordavano nella dia« gnosi, più tardi stabilita. Quando i dottori accusano che i fatti osser« vati allora da me, cadono nella linea di dementia praecox „, debbo « ammettere che essa allora era sofferente di quella malattia ». Testis Ioanna Maria Oudeyans, quae ancilla fuit familiae de Hoog a mense octobris 1909 usque ad mensem maii 1911, rogata: « Può ricor« darsi che la signora figlia talvolta stava ripetendo lungo tempo conti« nuamente delle parole insignificanti?», respondit: « Sì, spessissimo, « e d io trovavo questo una puerilità della signorina». Iterum rogata: «E quando qualcheduno cercava d'inibirle o d'impedirle, che faceva « allora? », respondit: «Generalmente non ne prendeva nota, ovvero « diceva di non potere farne a meno, non poteva smettere ... Ricordo « che talvolta poteva essere meno decente, ma non indecente che la « signorina non stava bene di testa, non l'ho mai pensato, ma ho « sempre creduto strano in lei che potesse così spesso ripetere delle « parolaccie ». 586 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Sponsus, Victor Jürgens, testimonio suo abnormem mulieris indolem ante matrimonium exhibet : « Il suo modo di agire indolente, melan« conico e pauroso faceva spesso una poco gradita impressione su di « me ... Ben presto mi accorsi che era d'indole stranissima ... si fece «vedere generalmente fredda ed apatica senza alcuna svegliatezza ed « energia. Si lagnava spesso di uno strano dolore di testa », etc. Phaenomena a testibus relata indicia sunt amentiae, at quaestionem: « A n mulier perfecte amens fuerit ante matrimonium?», non solvunt, quia signa sunt aequivoca, quae ad stadium quoddam initiale morbi referre possunt: eorum interpretatio ad peritos in arte spectat. Uti vidimus in supra expositis, duo medici, qui Ioannam de Hoog ante matrimonium, et a quatuor qui eamdem in primo vel secundo anno post matrimonium curabant, categorice affirmant eam perfecte amentem fuisse ante matrimonium, ita ut liberum consensum nuptialem praestare nequiverit. Alii tres medici ab hoc iudicio haud positive dissentiunt, quorum unus id probabilissimum declarat. Stante auctoritate huius iudicii, a peritis e missi, quorum fere omnes aegrotam mulierem per menses integros in Sanatorio observarunt, dicendum est constare de perfecta amentia Ioannae de Hoog ante matrimonium. Probata vero amentia matrimonium antecedenti et subsequenti, amentia concomitans, seu tempore matrimoniali celebrati, iuxta superius in expositis de iure tradita, recte deducitur. Durationem morbi tempore intermedio repetit Sanchesius ex facto quod « furoris morbus, suapte « natura perpetuus, insanabilis, ac disperatus sit » (lib. I, disp. 9, n. 17), quod peculiari ratione verificatur in iis morbis qui, ut aiunt moderni, radicem habent in « fondo degenerativo » (Borri, 1. c, p. 289), inter quos annumeranda est dementia praecox, sive hebefrenica, sive paranoica, qua, iuxta peritorum sententiam, laborabat Ioanna de Hoog. Ad rem ait Borri (1. c, p. 255): « Dal punto di vista della capacità civile, « va pure tenuto conto della costituzione fondamentale morbosa di questi « soggetti, più che dei criteri superficiali cronologici derivabili dalla « decorrenza di un così detto " lucido intervallo „. Invece, se nel caso di « u n a forma semplice di mania o melanconia, la privazione della capa« cita civile, assoluta o relativa, è giusto sia estesa a quel periodo di « tempo pel quale la malattia acuta e - diciamo così per intenderci - lo « stato di convalescenza sarà per perdurare, tale criterio non reggerà «più quando la forma clinica non stia a sè e per se sola non abbia « valore, ma in tanto valga, in quanto sia espressione episodica ricor« rente di uno stato morboso costituzionale, cioè a dire, connaturato con «l'organismo, persistentere progressivamente aggravantesi ». 587 S. Bomana Bota Quibus omnibus in iure et in facto perpensis, Christi nomine invocato, Nos Auditores de turno, pro tribunaii sedentes et solum Deum prae oculis habentes, dicimus, declaramus, et definitive sententiamus, proposito dubio respondentes: Affirmative, seu constare de nullitate matrimonii in casu: expensas vero iudiciales omnes ab actore, Victore Jürgens, esse solvendas. Ita declaramus, mandantes Ordinariis locorum et ministris tribunalium ad quos spectat, ut exsecutioni mandent hanc nostram definitivam sententiam, et adversus reluctantes procedant ad normas sacrorum canonum, et praesertim cap. 3, sess. XXV Concilii Tridentini, iis adhibitis exsecutivis mediis, quae magis opportuna et efficacia pro rerum adiunctis exstitura sint. Romae, in sede Tribunalis S. R. Rotae, die 15 maii 1915. Ioannes Prior, Ponens. Aloisius Sincero. Ioseph Mori. L. © S. Ex Cancellaria S. R. Rotae. Sac. T. Tani, Notarius. DIARIUM ROMANAE CURIAE SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre si è degnato di assegnare ai nuovi Emi e Rmi signori Cardinali che al Concistoro pubblico del 9 dicembre 1915 ricevettero il cappello cardinalizio, le seguenti SS. Congregazioni: Al signor cardinale Giulio Tonti, le sacre Congregazioni : dei Sacramenti, dei Piti, degli Affari di San Pietro. Ecclesiastici Straordinarii e della Reverenda Fabbrica Al signor cardinale Alfonso Maria Mistrangelo, le sacre Congregazioni: Concistoriale, dei Religiosi, Cerimoniale e dei Seminari ed Studi. Università degli 588 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Al signor cardinale Giovanni Cagliero, le sacre Congregazioni: dei Religiosi, di Propaganda Fide, di Propaganda Fide per gli Affari di Rito Orientale e dei Riti. Al signor cardinale Giorgio Gusmini, le sacre Congregazioni: dei Sacramenti, del Concilio, àeìYIndice e della Reverenda Fabbrica di San Pietro. Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre si è degnato di nominare : 10 dicembre 1915. — L'Emo signor cardinale Ludovico Billot, Protettore delVIstituto delle Suore della Provvidenza di Corenc, nella diocesi di Grenoble. 11 dicembre. — L'Emo signor cardinale Raffaele Merry del Val, Protettore dell'Istituto delle Suore della Dottrina cristiana di Nancy. 14 dicembre. — L'Emo signor cardinale Raffaele Merry del Val, Membro della S. Congregazione di Propaganda Fide. 16 dicembre. — L'Emo signor cardinale Filippo Giustini, Membro della S. Congregazione dei Riti. — Mons. Giacomo Sinibaldi, vescovo titolare di Tiberiade, Segretario della S. Congregazione dei Seminari e delle Università degli Studi. — Mons. Giulio Serafini, vescovo titolare di Lampsaco - Mons. Ascenso Dandini, canonico vaticano - il Rmo P. Francesco Saverio Hertzog, procuratore generale dei Sulpiziani - il Rmo P. Emmanuele Bailly, superiore generale degli Agostiniani dell'Assunzione - il Rmo P. Pietro Benedetti, procuratore generale dei Missionari del Sacro Cuore di Gesù - il Rmo sig. Raffaele Ricciardelli, procuratore generale dei Sacerdoti della Missione, Consultori della S. Congregazione dei Seminari e delle Università degli Studi. NECROLOGIO 9 dicembre 1915. — Mons. Luigi Raimondo da Silva Britto, arcivescovo di Olinda nel Brasile. 13 dicembre. — Mons. Lorenzo Passerini, patriarca di Antiochia di rito latino, vice-camerlengo di S. Romana Chiesa. 15 dicembre. — Mons. Teodoro Kohn, vescovo titolare di Pelusio. — Mons. Giovanni Stariha, vescovo titolare di Antipatride. 18 dicembre. — Mons. Giacinto Anaya, vescovo di Cochabamba in Bolivia. Annus T i l - Vol.. VII Die 81 Decembris 1915 Num. 21 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE ACTA BENEDICTI PP. XV EPISTOLAE I AD R. P. « EL D. IOSEPHUM TORRAS INTERNACIONALISMO Y BAGES, VICENSIUM EPISCOPUM, DE PAPAL » LIBELLO GRATULATUR. Venerabiiis Frater, salutem et apostolicam benedictionem. — Perspecta iam diu quidem Nobis tua in Apostolicam Sedem et studia et officia, novis et haud obscuris documentis testata agnovimus vixdum, divina miseratione, ad hanc vocati fuimus potestatis plenitudinem. Tuae opinionem virtutis mire nunc in Nobis auget editus a te nuper libellus, inscriptus El Internacionalismo Papal; idemque significandae tibi voluntatis Nostrae, cupientibus sane atque exoptantibus, peropportunam Nobis praebet occasionem. Vix quicquam legimus libentius: adeo ea omnia, quae in Exhortatione Nostra ad populos bellum gerentes eorumque rectores persequuti scribendo sumus, acri iudicio complexus es, ut Nostri animi mentem et perspexeris penitus, et ita retuleris, ut qui tua scripta legat, is plane videat et ad quas rationes, in tota hac re bellica, acta Nostra exegerimus et quo Nostra spectarint ad pacem hortamenta. Est igitur cur et gratulemur tibi uberem ingenii studiique fructum, et vota etiam addamus ut, quae scripsisti ad tuorum eruditionem fidelium, late manent, ut quisque possit cogitationum consiliorum que Nostrorum et vim assequi et aestimare, uti par est, utilitates. Quod optatissimum, non tibi tantum, sec! etiam Nobis, laborum praemium ut consequi divino beneficio detur, caelestium auspicem ACTA, vol. VII, n. 21. — 31-12-915. 42 590 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale munerum Nostraeque testem benevolentiae, Apostolicam Benedictionem tibi ipsi, venerabilis Frater, universoque tuo Clero ac populo peramanter in Domino impertimus. Datum Romae* apud S. Petrum, die xxv novembris MCMXV, Pontificatus Nostri anno secundo. . BENEDICTUS PP. XV II AD R. D. E. VILLETTE, MODERATOREM ARCHISODALITATIS AB AGONIA D. N. I. C. AD GETHSEMANI NUNCUPATAE, DE LITTERIS VENERATIONIS ET OBSEQUII PLENIS GRATIAS PERSOLVENS. Dilecte Fili, religiose vir, salutem et apostolicam benedictionem. — Epistola tua et incrementa nunciat archisodalitatis quam moderaris, et Nostram eidem studet conciliare gratiam. At vero opus tam salutare gratiam scito non exiguam apud Nos iniisse simul ac cognovimus propositum sanctum, quo spectat, et pias preces, ad quas ingeminandas sodales suos tam studiose hortatur. Cotidianae hae preces, quas commentatio passionis Christi efficit ferventiores et ipsa eius vulnera - immensi amoris pignora - enixe apud Patrem commendant, quanta, dilecte Fili, Ecclesiae et Nobis pollicentur! Utrumque enim, ut vides, urgent sollicitudinum caussae multiplices et graves ob hunc armorum aestum tam diuturnum, tam calamitosum: iisdemque commonitos te tuosque sodales velimus, ut et sine intermissione oretis, et exemplo hortatuque vestro imitatores quamplurimos nanciscamini, ut nimirum, multiplicatis ad Deum precibus, Ecclesiae, per tot aspera gradienti, largiora pateant divina subsidia. Auspex interea caelestium munerum Nostraeque testis caritatis Apostolica sit Benedictio, quam tibi, dilecte Fili, ceterisque Archisodalitatis moderatoribus ac sodalibus universis peramanter in Domino impertimus. Datum Romae apud S. Petrum, die iv decembris MCMXV, Pontificatus Nostri anno secundo* BENEDICTUS PP. XV Acta Benedicti BP. XV 591 III AD R. P. D. HIERONYMUM THOMÉ DA SILVA, ARCHIEPISCOPUM S. SALVATORIS IN BRASILIA, CETEROSQUE EPISCOPOS DE OFFICIOSISSIMIS LITTERIS GRATIAS AGENS. Venerabiles Fratres, salutem et apostolicam benedictionem. — Communis vestra epistola episcopos vos praestat non solum amantissimos gregum, quorum caussa congregati estis, sed etiam vehementer sollicitos de Ecclesia universa, quam probe intelligitis quantus nunc opprimât dolor ob has cotidianas tot filiorum caedes, et quam gravia quamque multiplicia urgeant incommoda ac discrimina. Dulcis, venerabiles Fratres, est hic christianae fraternitatis fructus, absentes amore complecti eorumdemque curis aerumnisque angi ut propriis: idemque argumento Nobis est diu quidem expetitam pacem vos non solum desiderare, sed consociata Nobiscum prece instantius in dies a Deo misericordiarum Patre postulare. Auspex divinorum munerum Nostraeque testis benevolentiae Apostolica sit Benedictio, quam vobis omnibus, venerabiles Fratres, Clero populoque unicuique vestrum tradito peramanter in Domino impertimus. Datum Romae apud S. Petrum, die ix decembris MCMXV, Pontificatus Nostri anno secundo. BENEDICTUS PP. XV IV AD RR. PP. DD. ARCHIEPISCOPOS ET EPISCOPOS GALLICIAE, DE COMMUNI OBSEQUENTISSIMA EPISTOLA GRATES PERSOLVIT. Venerabiles Fratres, salutem et apostolicam benedictionem. — Communem vestram epistolam ea apud Nos commendat pietatis observantiaeque significatio, qua catholicae Poloniae non solum Episcopos, sed et Clerum ac populum praestare in exemplum novimus. In amore vero ne putetis, venerabiles Fratres, Nos velle vobis concedere. Gentis enim vestrae insidet Nobis in animo caritas vetus ac plane singularis; eamque mirum quantum nunc augent vel hae multiplices gravesque cala- 592 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale mitâtes, quibus, eaussa huius belli, pene obrui vos cernimus. Paternum ad eas, ut nostis, adiecimus animum hoc unum dolentes, non eo pertinuisse beneficia Nostra, quo amantissimi cordis desideria pertinuerunt. At vero divitem in misericordia Deum numquam precari omittimus ut vobis, venerabiles Fratres, ac Poloniae universae ita adsit propitius, ut et amara horum dierum temperet, et omnia impleat legitima desideria. Auspex interea divinorum munerum Nostraeque testis benevolentiae Apostolica sit Benedictio, quam vobis omnibus, venerabiles Fratres, Clero populoque unicuique vestrum tradito peramanter in Domino impertimus. Datum Romae apud S. Petrum, die x decembris MCMXV, Pontificatus Nostri anno secundo. BENEDICTUS PP. XV V AD R. P. D. RINALDUM 0. ROUSSET, RHEOINENSIUM ARCHIEPISCOPUM, CETEROSQUE CALABRIAE ARCHIEPISCOPOS ATQUE EPISCOPOS, ANNUI COETUS GRATIA SIMUL CONGREGATOS. Venerabiles Fratres, salutem et apostolicam benedictionem. — Affari vos, venerabiles Fratres, vix licet Nobis quin id praesertim occurrat animo, quod maxime vos gloriari in communi vestra epistola intelleximus : constantem dicimus inter Apostolicam Sedem et Calabriae Episcopos hinc observantiae, inde benevolentiae vicissitudinem. Non vanam laudis ostentationem visa Nobis sunt afferre verba vestra, sed desiderium vehemens egregia maiorum exempla pietate sollertiaque vestra sectandi fideliter. Macte virtute estote: desiderium enim eiusmodi, Deo gratum et Nobis, non utilitatum tantum maximarum copiam, sed gloriam vobismetipsis allaturum est non exiguam. Auspex interim caelestium munerum Nostraeque testis benevolentiae, Apostolica sit Benedictio, quam vobis omnibus, venerabiles Fratres, Clero ac populo unicuique vestrum tradito peramanter in Domino impertimus. Datum Romae apud S. Petrum, die xi decembris MCMXV, Pontificatus Nostri anno secundo. BENEDICTUS PP. XV. Acta Benedicti PP. XV 593 VI AD IOANNEM CARD. GSERNOCH, ARCHIEPISCOPUM STRIGONIENSEM, CETEROSQUE HUNGARIAE ARCHIEPISCOPOS ATQUE EPISCOPOS, DE COMMUNIBUS LITTERIS OBSEQUII PLENIS GRATIAS AGIT. Dilecte Fili Noster ac Venerabiles Fratres, salutem et apostolicam benedictionem. — Et hórrida doletis huius belli, et ea studiose recolitis, quae ad eius calamitates minuendas mitigandasque, suadente Christi caritate, egimus; et communia pacis desideria piis ad Deum precibus enixius in dies commendare spondetis. In litteris atque officiis vestris nihil plane deest ex iis quae fratrum amantissimorum pietas desideret ! eaque Nos et grato complectimur animo et pari rependimus pietatis vice Apostolicam Benedictionem, caelestium auspicem munerum Nostraeque testem benevolentiae, vobis omnibus, dilecte Fili Noster ac venerabiles Fratres, et gregibus, in quos curae studiaque vestra pervigilant, peramanter in Domino impertiendo. Datum Romae apud S. Petrum, die xii decembris MCMXV, Pontificatus Nostri anno secundo. BENEDICTUS PP. XV 594 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SUPREMA SACRA CONGREGATIO S. OFFICII DECRETUM CIRCA VULGO DICTUM « SECRET DE LA S A L E T T E » Ad Supremae huius Congregationis notitiam pervenit quosdam non deesse, etiam ex ecclesiastico coetu, qui, posthabitis responsionibus ac decisionibus ipsius S. Congregationis, per libros, opuscula atque articulos in foliis periodicis editos, sive subscriptos sive sine nomine, de sic dicto Secret de la Salette, de diversis ipsius formis, nec non de eius praesentibus aut futuris temporibus accommodatione disserere ac pertractare pergunt; idque non modo absque Ordinariorum licentia, verum etiam contra ipsorum vetitum. Ut hi abusus qui verae pietati officiunt, et ecclesiasticam auctoritatem magnopere laedunt, cohibeantur, eadem Sacra Congregatio mandat omnibus fidelibus cuiuscumque regionis ne sub quovis praetextu vel quavis forma, nempe per libros, opuscula aut articulos sive subscriptos sive sine nomine, vel alio quovis modo, de memorato subiecto disserant aut pertractent. Quicumque vero hoc Sancti Officii praeceptum violaverint, si sint sacerdotes, priventur omni, quam forte habeant, dignitate et per Ordinarium loci ab audiendis sacramentalibus confessionibus et a missa celebranda suspendantur: et si sint laici ad Sacramenta non admittantur donec resipiscant. Utrique insuper subiaceant sanctionibus latis tum a Leone PP. XIII per Constitutionem Officiorum ac munerum contra eos qui libros de rebus religiosis tractantes sine legitima Superiorum licentia publicant, cum ab Urbano VIII per decretum Sanctissimus Dominus Noster datum die 13 martii 1625 contra eos qui assertas revelationes sine Ordinariorum licentia vulgant. Hoc autem decretum devotionem non vetat erga Beatissimam Virginem sub titulo Beconciliatricis vulgo de la Salette nuncupatam. Datum Romae, ex Aedibus Sancti Officii, die 21 decembris 1915. Aloisius Castellano, S. R. et U. I. Notarius. Diarium Romanae Curiae 595 DIARIUM ROMANAE CURIAE S. PENITENZIERIA APOSTOLICA NOMINA Con Biglietto dell'Emo Sig. Cardinale Penitenziere Maggiore, il Santo Padre si è degnato di nominare: 21 dicembre 1915. — Mons. Giulio Serafini, Vescovo titolare di Lampsaco, Canonista della Sacra Penitenzieria Apostolica. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre si è degnato di nominare : 20 dicembre 1915. — Gli Eminentissimi signori cardinali Gennaro Granito Pignatelli di Belmonte, e Giulio Tonti, Membri della Commissione Cardinalizia per l'Opera della Preservazione della Fede in Poma. — Mons. Roberto Vicentini, Promotore di Giustizia presso il Tribunale della Sacra Bomana Bota. 24 dicembre. — L'Emo signor cardinale Guglielmo Van Rossum, Protettore dell'Istituto delle Povere Suore Scolare di Nostra Signora. 27 dicembre. — Il Rev. D. Giuseppe Rossino, Sostituto della Sacra Congregazione dei Seminari e delle Università degli Studi per la Sezione dei Seminari. Protonotarii apostolici ad instar participantium : 7 ottobre 1915. — Mons. Michele F. Fitz Simmons, dell'archidiocesi di Chicago. 3 dicembre. — Mons. Giovanni Pio dos Santos, dell'archidiocesi di Rio de Janeiro. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 596 Officiale Prelati Domestici di S. S.: 7 ottobre 1915. — Mons. Luigi F. Thiele, dell'archidiocesi di Chicago. 2 dicembre. — Mons. Isauro de Aranjo Medeiros, dell'archidiocesi di Rio de Janeiro. 4 dicembre. — Mons. Giuseppe Delaney, della diocesi di Albany. 14 dicembre. — Mons. Daniele Giacomo Gercke, della diocesi di Cáceres. ONORIFICENZE Con Brevi apostolici il Santo Padre si è degnato di conferire le seguenti onorificenze: La Gran Croce dell'Ordine Piano: a 27 novembre 1915. — Al sig. principe D. Giuseppe Aldobrandini. 16 dicembre. — Al sig. principe di Solofra, D. Domenico Orsini. La Gran Croce dell'Ordine di S. Silvestro Papa: 4 dicembre 1915. — Al sig. Antonio Gomez Restrepo, sottosegretario del Ministero degli affari esteri di Colombia. La Commenda dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile: 17 dicembre 1915. — Al sig. Vincenzo De Giovanni, duca di S. Severina, dell'archidiocesi di Napoli. — Al sig. Manuel Coicoya y Vigil Escalera, della diocesi di Oviedo. Il Cavalierato dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile: 13 dicembre 1915. — Al sig. Ernesto Lécuyer, della diocesi di Coutances. Il Cavalierato dell'Ordine di S. Silvestro Papa: 14 dicembre 1915. — Al sig. Augusto Florio, di Roma. 17 dicembre. — Al sig. Antonio Tornaus, di Roma. NECROLOGIO 20 dicembre 1915. — Mons. Federico Edmondo Fuzet, arcivescovo di Rouen. INDEX GENERALIS RERUM (ANN. VII — VOL. VII) S. CONGREGATIO RITUUM: a) Decreta de Beatificatione vel CONSTITUTIONES APOSTOLICAE, 197, 229, Canonizatione, 49, 125, 214, 266. 317, 401. b) Liturgica, 27, 48, 71, 150, 237, CHIROGRAPHUM, 325. 265, 291, 388, 422, 441, 497, 526. MOTU PROPRIO, 5, 457, 493. Appendix, 390. LITTERAE APOSTOLICAE, 549. S. CONGREGATIO PRO NEGOTIIS ECCLESIAHORTATIO AD POPULOS BELLIGÉRANTES STICIS EXTRAORDINARIIS, 268 , 463, EORUMQUE RECTORES, 365. 498. DECRETA, 8, 378. S. CONGREGATIO STUDIORUM, 128. EPISTOLAE, 25, 89, 165, 201, 253, 285, TRIBUNALIA. 405, 433, 458, 473, 567, 589. ALLOCUTIONES, 33, 509. SACRA POENITENTIARIA APOSTOLICA, 72, SERMO, 92. 130, 281, 526. Appendix, 390. SACRA ROMANA ROTA: SACRAE CONGREGATIONES. a) Sententiae, 51, 73, 131, 151, 181, 216, 238, 269, 292, 332, 391, 424, S. CONGREGATIO S. OFFICII, 205, 594. Sectio de Indulgentiis, 65, 207, 442, 465, 481, 499, 527, 572. 232, 409, 435, 462, 496, 570. b) Citationes edictales, 28, 83. S. CONGREGATIO CONSISTORIALIS : SIGNATURA APOSTOLICA, 355. a) Documenta, 38, 95, 145, 172, OFFICIA. 208, 262, 287, 326, 378, 437. 6) Erectiones et immutationes fi- SECRETARIA STATUS: nium dioecesum, 121, 571. a) Decreta, 138, 193. c) Provisio Ecclesiarum, 96, 122, b) Epistolae, 85, 138, 192, 224, 289, 327, 438, 463, 476. 246, 358, 453. S. CONGREGATIO DE DISCIPLINA SACRAMENTORUM, 40, 97, 147, 235, 329, 411, COMMISSIO PONTIFICIA DE RE BIBLICA, 357. 476. S. CONGREGATIO CONCILII, 26, 45, 67, 98, 173, 209, 262, 3Ö2, 416, 479. DIARIUM ROMANAE CURIAE: S. CONGREGATIO DE RELIGIOSIS, 104, 123, a) Concursus ad Officia, 141, 225, 439. 397. S. CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE: b) Monita, 431, 469. a) Documenta, 47, 113, 148, 330, c) Nominationes, 30, 58, 86, 115, 421, 440. 141, 161, 194, 225, 251, 282, 313, 360, 6) Nominationes, 70, 124, 149,179, 398, 432, 454, 469, 491, 505, 547, 290, 331, 463. 587, 595. , S. CONGREGATIO INDICIS: d) Necrologium, 32, 88, 120, 144, a) Documentum, 180.' 164, 196, 228, 252, 284, 316, 364, 400, b) Subiectionis declaratio, 180. 432, 456, 472, 492, 508, 588, 596. ACTA BENEDICTI PP. XV. INDEX DOCUMENTORUM CHRONOLOGICO ORDINE DIGESTUS ANNO MENSE DIE L - ACTA BENEDICTI PP. XV I. - CONSTITUTIONES APOSTOLICAE. 1915 Febr. Mart. Iul. 1 21 11 Aug. 10 Ex actis tempore. - De Dioecesibus Suburbicariis Coenobium Sublacense. - De Abbatia Sublacensi . . Quum iampridem. - De capellanis seu cantoribus choralibus Basilicae Liberianae Incruentum altaris. - De sacro ter peragendo in die sollemnis Commemorationis omnium fidelium defunctorum IL - CHIROGRAPHUM. 1915 Attentis expositis. - Ad instantiam Emi card. Praefecti S. Trib. Signaturae Apostolicae, huius competentia certius definitur et augetur «Iun. III. - MOTU PROPRIO. 1914 1915 Dec. Sept. 31 16 Nov. Non multo post. - De romana sancti Thomae Academia Quandoquidem. - Quaenam indulgentiarum concessiones S. Congregationi S. Officii sint exhibendae . Seminaria clericorum. - Nova conditur sacra Congregatio « de Seminariis et de studiorum Universitatibus » . . . . IV. - LITTERAE APOSTOLICAE. 1914 Dec. 31 1915 Aug. 12 Dec. Romanorum Pontificum. - Cruciatae Bulla ad decem annos pro locis Lusitanae ditioni subiectis renovatur Ut praesens periculum. - Renovatio Bullae Cruciatae ad duodecim annos pro locis Hispanicae ditioni subiectis Nihil tam aptum. - Quaedam ad SS. Cor Iesu oratio indulgentia ditatur 600 ANNO Index documentorum MENSE DIE PAG. V. - HORTATIO. 1915 Allorché fummo chiamati. - Ad populos belligérantes eorumque rectores iul. 365 VI. - DECRETA. 1915 Ian. 10 Iul. 30 Decretum. Preces pro pace certis diebus dicendae praescribuntur Decretum de feriis autumnalibus in Ss. Congregationibus, Tribunalibus et Officiis Sanctae Sedis . . 8 378 VII. - EPISTOLAE. 1914 Dec. 1915 Ian. Febr. Mart. 20 Laetamur plane. - Ad R. D. sac. Eugenium Couet, moderatorem generalem Congregationis Ssmi Sacramenti et Consociationis sacerdotum adoratorum, de cogendo Canadensi sacerdotum adoratorum coetu Tuam in Nos. - Ad R. D. Ubaldum Mannucci, de duplici venerationis obsequio gratias agit . . . . 20 Cardinalis Francisci Dubillard. - Ad Hectorem Irenaeum card. Sévin, archiep. Lugdunensem, quem Foederis sacerdotalis « pro Pontifice et Ecclesia » moderatorem creat Sui Nostro cuore. - Ad Petrum card. Gasparri, a Secretis Status, pueros quos recens aprutinus terraemotus orphanos reddidit, commendans . . . 1 Opinionem. - Ad R. P. D. Eduardum Likowski, archiep. Gnesnensem et Posnaniensem, de miseris Poloniae conditionibus bello partis . . . 12 Allatum nuper. - Ad Iacobum card. Gibbons, archiep. Baltimorensem ; Ioannem M. card. Farley, archiep. Neo-Eboracensem ; Guilelmum card. O'Connel, archiep. Bostoniensem, ceterosque archiepiscopos et episcopos foederatarum Americae civitatum, gratulatur quod sollemnia ob xxv expletum annum a condita catholica studiorum Universitate Washingtoniae apparentur 14 Cum tu novae. - Ad R. P. D. Ioannem Ireland, archiep. S. Pauli de Minnesota, de nova aede cathedrali Paulopoli propediem dedicanda 17 Certiores quotidie. - Ad Iacobum card. Gibbons, archiep. Baltimorensem, eximiam caritatem laudat catholicorum foederatarum Americae civitatum erga miseros nationis Mexicanae incolas, civilibus perturbationibus vexatos Suadet has ad te. - Ad R. D. Carolum Grannan, quod de Collegio Pio Latino Americano bene sit meritus gratulatur 165 89 90 91 166 167 168 169 chronologico ordine digestus ANNO MENSE DIE 1915 Mart. 21 Binos libros. - Ad R. D. Franciscum Naval, sacerdotem e Missionalibus Filiis immaculati Cordis Mariae, binos libros ab ipso oblatos laudibus prosequens Pergrato Nos. - Ad R. P. Iosephum Bellino, de exemplari operis Gesù Cristo nelle Ss. Scritture e nei Ss. Padri e Dottori reverenter exhibito gratias persolvit Apr. 14 15 19 20 23 27 Maii 25 Munusculum tuum. - Ad R. P. D. Paschalem Mor- ganti, archiep. Ravennatensium, gratias agens de libellis reverenter exhibitis Vertitur tibi. - Ad Andream card. Ferrari, archiep. Mediolanensem, de anno xxv ab nito episcopali munere gratulatur Decessorem Nostrum. - Ad R. P. D. Iosephum Scatti, episcopum Savonensem et Naulensem, ob sollemnia saecularia in honorem Dominae nostrae a Misericordia Memoriam etiam nunc. - Ad Ludovicum N. card. Bé- gin, Quebecensium archiepiscopum, de eiusdem episcopali iubilaeo gratulatur . Decessori Nostro. - Ad archiepiscopos et episcopos Australiae, de aedibus Delegato Apostolico acquisitis instructisque, gratias agens Quod tu. - Ad R. P. D. Michaelem F. Eorum, episcopum Trevirensem, de litteris obsequentissimis ac de petriana stipe gratias persolvit Libenter tuas. - Ad R. D. Matthaeum Crawley Boevey, sacerdotem e Congr. Ss. Cordium Iesu et Mariae: de singulis catholicorum familiis sanctissimo Cordi Iesu consecrandis Communes litteras. - Ad. Franciscum card. de Bettinger, archiep. Monacensem ac Frisingensem, ceterosque Bavariae episcopos, de communibus litteris obsequii plenis gratias persolvens Susceptum a te. - Ad R. D. Silverium a S. Teresia, sac. Ordinis Carmelitarum Excalceatorum, de oblato primo volumine operis « Biblioteca mistica carmelitana » gratias agens Hisce te. - Ad Antonium card. Mendes Bello, patriarcham Lisbonensem, de eius sacerdotali iubilaeo gratulabundus Era Nostro proposito. - Ad Seraphinus card. Vannutelli, episcopum Ostiem, Portuen. et sanctae Rufinae, sacri Cardinalium collegii decanum, de luctuosis praesentis temporis adiunctis Cum religiosae familiae. - Ad R. P. D. Franciscum • Vido, Sodalium a Cruce aegrotis adiuvandis Prae- 601 Index documentorum 602 ANNO 1915 MENSE Maii DIE 30 Iun. 18 Iul. 20 Aug. 10 15 17 30 31 Sept. 12 17 PAG. fectum Generalem. Sodales ut in instituto alacres perseverent, hortatur Litteras nuper. - Ad Ioachim card. Arcoverde de Aibuquerque Cavalcanti, archiep. S. Sebastiani Fluminis Ianuarii, ceterosque Brasiliae meridionalis archiepiscopos et episcopos, ut gratulemur de summa animorum consensione qua dioecesum bono consulunt Grata recordatione. - Ad R. D. Georgium Triller, antistitem urbanum, praesidem coetus catholicis scriptis per Bavariam edendis, gratulationis causa Propediem quinquaginta. - Ad Franciscum a Paula S. R. E. card. Cassetta, episcopum Tusculanum, gratulationes ob annum quinquagesimum sacerdotii feliciter plenum Reddidit Nobis. - Ad R. P. D. Marianum Antonium Espinosa, archiep. Bonaërensem, ceterosque episcopos Reipublicae Argentinae, de sacra Argentinae nationis aede in Urbe Optimam Nos. - Ad R. P. D. Hyacinthum Petroni sac, missionalium a Pretioso Sanguine moderatorem generalem, exeunte anno centesimo a sodalitate condita . . . Venuti per avventura. - Ad R. P. D. Andream Frühwirth, archiep. tit. Heracliensem, Nuntium Apostolicum in Bavaria, ut eidem septuagesimum aetatis suae annum explenti gratuletur ac fausta quaeque adprecetur Testem vestrae in Nos. - Ad Andream card. Ferrari, archiepiscopum Mediolanensem, occasione annui episcoporum Mediolanensis provinciae conventus . Officiosissimis litteris. - Ad Helvetiae episcopos occasione annui conventus Haerent animo. - Ad Ioannem card. Csernoch, archiepiscopum Strigoniensem, ob litteras obsequii plenas B. P. exhibitas Te veluti. - Ad Ioachim card. Arcoverde de Albuquerque Cavalcanti, archiep. S. Sebastiani Fluminis Ianuarii, vicesimum quintum episcopatus annum feliciter explentem Fuldae, sicut vobis. - Ad Felicem card. De Hartmann, archiep. Coloniensem, et ad episcopos qui Fuldam convenerunt occasione annui conventus . . . . Non solum. - Ad dilectos filios praesidem ac sodales coetus sollemnibus in Canada apparandis tertio exeunte saeculo ab accepta catholica Fide . . . Tuae sane. - Ad Raphaelem Mariam Carrasquilla, antistitem urbanum, moderatorem Collegii Maioris Bogotensis in Columbia a Rosario nuncupati, ex- 260 405 406 407 433 434 459 461 chronologico ordine digestus ANNO 1915 MENSE DIE Oct. 17 20 Nov. 10 25 30 Dec. 10 11 12 eunte anno vicesimoquinto a suscepto collegii eiusdem regimine Nihil Nobis. - Ad Iulium card. Boschi, archiep. Ferrariensem, aliosque episcopos regionis Flaminiae: eorum litteris, occasione annui conventus ad ipsum datis, rescribit . . . .• Plane videmus. - Ad R. P. D. Adulphum episcopum Vratislaviensem, ut eidem gratuletur sollertiam in regenda dioecesi Laeta, tristia. - Ad Augustinum card. Richelmy, archiepiscopum Taurinensem, et ad episcopos Pedemontis, ut eisdem gratuletur annuum conventum feliciter celebratum Feretrana Synodo. - Ad R. P. D. Raphaelem Santi, episcopum Feretranum, cui gratulatur de dioecesana Synodo feliciter absoluta Communis vestra. - Ad RR. PP. DD. Ludovicum Gavotti, archiep. Genuensem, ceterosque Liguriae episcopos, ob litteras B. P. exhibitas occasione annui conventus Perspecta iam diu. - Ad R. P'. D. Iosephum Torras y Bages, Vicensium episcopum, de libello « El internacionalismo papal » "gratulatur Libenter abs te. - Ad Ioannem «Baptistam Menghini, caeremoniarum pontificalium magistrum: gratulationes ob volumina de rebus liturgicis B. P. oblata Epistola tua. - Ad R. D. E. Villette, moderatorem archisodalitatis ab Agonia D. N. I. C. ad Gethsemani nuncupatae, de litteris venerationis et obsequii plenis gratias persolvens Communis vestra. - Ad R. P. D. Hieronymum Thomé da Silva, archiepiscopum S. Salvatoris in Brasilia, ceterosque episcopos de offi.ciosissim.is litteris gratias agens . . . Communem vestram. - Ad RR. PP. DD. Archiepiscopos et Episcopos Galliciae, de communi obsequentissima epistola grates persolvit Affari vos. - Ad R. P. D. Rinaldum C. Rousset, Rheginensem archiepiscopum, ceterosque Calabriae archiepiscopos atque episcopos, annui coetus gratia simul congregatos Et hórrida. - Ad Ioannem card. Csernoch, archiepiscopum Strigoniensem, ceterosque Hungariae archiepiscopos atque episcopos, de communibus litteris obsequii plenis gratias agit . 603, Index documentorum 604 MENSE ANNO PAG. DIE VIII. - ALLOCUTIONES. 1915 Ian. Dec. Convocare vos. - Habita in Consistorio ..... Nostis profecto. - Habita in Consistorio . . . . . 33 509 IX. - SERMO. 1915 Febr. 15 Il predicare. - Ad concionatores quadragesimae et a d parochos almae Urbis . . . . . . . . . II. - ACTA SACRARUM CONGREGATIONUM I. - S. CONGREGATIO S. OFFICII. 1915 Apr. 3 Litterae ad Emum et Rmum Dnum card. Archiep. Parisiensem super cultu sacratissimi Cordis Iesu eucharistici Dec. 21 Decretum circa vulgo dictum «Secret de la Salette». 205 594 SECTIO DE INDULGENTIIS. 1915 » i Ian. » Febr. Apr. Maii 21 Decretum. Oratio pro pace a Ssmo D. N. proposita indulgentia ccc dierum ditatur 28 Decretum. Tribuitur altaris privilegium pro Missis celebratis in suffragium eorum qui, praesenti bello perempti, in Purgatorio detinentur . . . . . . 4. Decretum. Derogatur a quadam clausula in favorem sacerdotum pia obiecta henedicentium tempore belli 15 Decretum. Augetur et extenditur indulgentia pro quadam laude Ssmi Sacramenti . . . . . . . . 6 Decretum. Pium exercitium xv feriis tertiis ante festum S. Dominici Conf. peragendum plenaria indulgentia ditatur Decretum. Conceditur indulgentia ccc dierum recitantibus pias preces in honorem V vulnerum D. N. LC Iun. 10 17 Iul. 8 Decretum. Solvuntur quaedam dubia circa facultates et privilegia secretariorum piorum Operum Propagationis Fidei, S. Francisci Salesii et S. Infantiae Decretum. Solvuntur quaedam dubia circa indulgentias Apostolatui orationis adnexas Decretum quo confirmatur decretum S. C. Indulgentiarum diei 12 martii 1855 circa privilegii altaris applicationem Decretum. Amplificatur indulgentia cuidam preci iaculatoriae adnexa, ita ut toties quoties acquiri possit. 65 66 207 233 409 410 411 chronologico ordine digestus ANNO MENSE DIE 1915 Aug. 5 » » » Oct. 1 » Nov. 11 » » 25 605 Decretum. Conceditur facultas sacerdotibus operam suam militibus impendentibus, benedicendi numismata S. Benedicti Decretum. Conceduntur indulgentiae recitantibus orationes quasdam pro pace Decretum. Invocatio ad B. V. a Ssmo Rosario indulgentia c dierum ditatur Conceditur facultas applicandi crucifixis indulgentias Viae Crucis in favorem militum, durante bello. . Decretum. Pium exercitium xv feriarum in honorem S. Dominici Conf. quocumque anni tempore peragi potest II. - S. CONGREGATIO CONSISTORIALIS. 19.11 Apr. 6 1914 Dec. 12 .1915 Ian. 15 » » » » 22 31 » Febr. 22 Apr. 24 » Maii Iun. 27 26 1 » » 28 » Iul. 5 » » » » 14 Regimen paroeciarum abbatiae S. Benedicti Veteris committitur episcopo Eugubino Decretum de ordinaria iurisdictione in oppido Polla ordinanda Decretum de vetitis nobilitatis familiaris titulis et signis in episcoporum inscriptionibus et armis. . Consistorium secretum Notificatio circa Missionarios operis « De adsistentia operariorum Italicorum ad exteras Europae regiones migrantium » Ad Rmos Americae Ordinarios, de emigrantium Italorum cura Declaratio ad Consistoriale decretum diei 25 ianuarii 1911 Erectio abbatiae mitratae Erectio novae Praefecturae Apostolicae . . . . . Decretum de Ordinario castrensi in Italia durante bello STATUUM FOEDERATORUM AMERICAE SEPTENTRIONALIS. De amotione parochorum Dubium de competentia circa facultatem concedendi religiosis paroecias saeculares Decretum excommunicationis nominalis in sacerdotem Richardum O Halloran, in archidioecesi Westmonasteriensi degentem 1 III. - S. CONGREGATIO DE DISCIPLINA SACRAMENTORUM. 1914 1915 Dec. Febr. 18 11 » Mart. 22 Apr. 29 Praesumptae mortis coniugis Decretum de Sacra Communione et de celebratione Missae in castris. . MELITEN. Dubiorum circa Ordinariorum facultatem permittendi celebrationem Missae per modum actus. Praesumptae mortis coniugis Index documentorum 605 ANNO MENSE l 1915 » Maii Iun. » » DIE PAG. 28 411 • m Facultas adservandi Ss. Eucharistiam in stativis ca25 strorum valetudinariis ac in bellicis navibus Praesumptae mortis coniugis. . . 329 476 IV. - S. CONGREGATIO CONCILII. 1913 » 1914 » » » 1915 » » » Febr. Maii Apr. Iul. Dec. » Ian. » Febr. Iul; Oct. 8 24 25 11 12 16 16 18 22 7 15 45 173 382 98 67 26 416 209 262 388 Dubia circa trium missarum celebrationem in die so lemnis commemorationis omnium fidelium defun479 V. - S. CONGREGATIO DE RELIGIOSIS. 1914 1915 » Aug. Mart. Aug. 18 .1 3 Dubia circa interruptionem studiorum . . . . . . 104 123 439 VI. - S. CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE. 1914 Dec. 12 1915 Ian. 15 Decretum. Declarantur fines vicariatuum apostolicorum Mongoliae orientalis et meridionalis . . . . Decretum. Immutatur titulus vicariatuum apostolico- » Febr. 12 Decretum. Erigitur Praefectura Apostolica « d e Sap- » Mart. 9 Decretum. Erigitur Praefectura Apostolica Zambesiana » » 10 Decretum. Limites Praefecturae Apostolicae Senega- 113 47 114 148 » » Iun. » » » Iul. » Aug. 21 Decretum de limitibus inter Vicariatus Apostolicos Ton-Kin meridionalis et Ton-Kin maritimi in mon- 30 Decretum. Confirmatur electio Abbatis Novae Nursiae 15 Decretum. Societas pro Missionibus exteris apud Maryknoll in Foederatis Americae leptentrionalis Statibus instituta, laudatur, eiusque Constitutiones 18 Decretum. Immutatio nominis vicariatus apostolici 330 331 . 421 440 chronologico ordine digestus Anno Mense Die VII. - S. CONGREGATIO INDICIS. Apr. 12 Decretum quo quaedam prohibentur opera .... VIII. - S. CONGREGATIO RITUUM. Dec. Ian. Febr. Mart. Apr. Maii » Iun. Iul. » Aug. » Oct. Nov. 15 MOLINEN. Decretum beatificationis et canonizationis Servae Dei Ludovicae Teresiae de Montaignac de Chan vanee, fundatricis Piae Unionis Oblatarum a Sacro Corde Iesu , , De collecta pro re gravi imperata. . . . . . . . ROMANA. - Declarationis et extensionis insignium. . » 30 ROMANA. Dubia Decretum beatificationis seu declarationis 12 DUBLINEN. martyrii Servorum Dei Dermitii O' Hurley, archiepiscopi Casseliensis, Cornelii O' Devany, Ordinis S. Francisci, episcopi Dunensis et Connorensis, Terentii Alberti O' Brien, Ord. Praedicatorum, episcopi Imolacensis, e t Sociorum. . . . . . . . 20 VERAPOLITANA. Dubium 14 ADIACIEN. seu NICIEN. Beatificationis Servi Dei Caroli Dominici Albini, e Congregatione Oblatorum B. V, Maria Immaculatae. Decretum de causa introducenda . 15 Decretum. Quaedam missae votivae durante praesenti bello permittuntur. . , , 12 CONSTANTINOPOLITANA. Beatificationis martyrii Servi Dei Der Gomidas Keumurgian seu Cosmae de Carboniano, sacerdotis et parochi armeni 14 Dubium de syllabis hypermetricis quoad cantum . . 9 Identitatis et authenticitatis exuviarum S; Victoris Mauri Mart. et S. Satyri Confessoris. . . . . . 2 Dubia 24 Decretum de imaginibus beatorum publicae venerationi expositis . . . . . . . . . . , . . , . 11 URBIS ET ORBIS. Decretum de tribus Missis in die sollemnis Commemorationis omnium fidelium defunctorum celebrandis ROMANA. De octava festi Ss. Apostolorum Petri et Pauli 10 MEDIOLANEN. De tribus missis legendis in die Commemorationis omnium fidelium defunctorum a sacerdotibus ritus ambrosiani Decretum circa preces in fine missae recitandas . . APPENDIX. Febr. De suffragiis pro defunctis in bello Tripolitano. . . 608 ANNO Index documentorum MENSE PAG. DIE IX. - S. CONGREGATIO PRO NEGOTIIS ECCLESIASTICIS EXTRAORDINARIIS. 1915 » » Maii Aug. Nov. 4 m 16 De facultatibus capellanis militum Belgarum . . . De vicario castrensi apud Belgarum exercitum . . . De invocatione « Regina pacis, ora pro nobis » in Litaniis Lauretanis postremo loco addenda . . . . 463 498 X, - S. CONGREGATIO STUDIORUM. 1915 Mart. 12 Academiae Romanae S. Thomae Aquinatis Statuta, iussu SSmi D. N. Benedicti Pp. XV retractata ex Motu proprio « Non multo post » diei 31 decembris 1914 128 III. - TRIBUNALIA I. - SACRA POENITENTIARIA APOSTOLICA. 1915 Febr. 6 » Mart. 11 » Maii 25 » » » 29 4 Dec. Declaratio de absolutione impertienda militibus ad praelium vocatis De sacerdotibus non capellanis ad exercitum pertinentibus, quoad, facultatem excipiendi confessiones fidelium durante bello Decretum circa facultates sacerdotum ad exercitum italicum pertinentium tempore belli. Dubium de militibus in statu bellicae convocationis. Declaratio circa facultates concessas die 18 dec. 1914 et die 11 martii huius anni 130 281 282 526 APPENDIX. 1888 Mart. . 390 NUCERINA PAGANORUM. Iurium LONDONEN. Dismembrationis VICARIATUS APOSTOLICI SUECIAE. Nullitatis matrimonii (Hoogland- Waern) 30 MELEVITANA. Nullitatis matrimonii (Galla-Mullen). Citatio edictalis. 14 Causae actae sub secreto 22 BENEVENTANA. Praecedentiae FLORENTINA. Nullitatis matrimonii (Marchio-Bini). Ci! tatio edictalis. 181 13 De cantu hymni « Te Deum » tempore belli. . . II. - SACRA ROMANA ROTA. 1914 » Iul. Aug. » » » Dec. 1915 Ian. » » » Febr. 27 5 19 73 51 57 151 1 83 chronologico ordine digestus ANNO MENSE DIE Febr. Mart. » » 13 26 5 15 16 » Apr. » » 17 20 Maii 9 » 15 6 15 Iul. 609 CORDÜBEN, IN AMERICA. Iurium . . NEO-EBORACEN. Nullitatis matrimonii (Boni de Castellane-Gould). LIMBURCEN. Contumaciae FLORENTINA. Iurium in sepulcris > LUGANEN. Iurium NICIEN. Nullitatis matrimonii (Massier-Gauthier) . . TAURINEN.. Iurispatronatus VICENTINA. Exemptionis et Funerum MEDIOLANEN. Nullitatis matrimonii (Ambrosini-Spinella et Garibaldi) PARISIEN. Nullitatis matrimonii (Goguel-Gravier) . . MEDIOBURGEN. Crediti M i L E T E N . Iurium BUSCODUCEN. Nullitatis matrimonii (Jurgens-De Hoog). POLICASTREN. Crediti SALUTIARUM. Iurium III. - SIGNATURA APOSTOLICA. Maii 20 SANCTI MINIATI. Nullitatis matrimonii seu restitutionis in integrum IV. - O F F I C I A SECRETARIA STATUS. Mart. 15 Apr. 9 Decretum. Preces pro pace a Ssmo D. N. praescriptae, iterari permittuntur die xxi martii Decretum de oratione pro pace singulis diebus in supplicationibus mensis marialis recitanda, et de indulgentia tum partiali tum plenaria huiusmodi recitationi adsistentibus concessa EPISTOLAE. Febr. 25 Ad Iacobum card. Gibbons, archiepiscopum Baltimorensem, ad Ioannem M. card. Farley, archiepiscopum Neo-Eboracensem, ad Gulielmum card. 0'Connel, archiepiscopum Bostoniensem, et ad Ludovicum N. card. Bégin, archiepiscopum Quebecensem, de tuendo ac promovendo Opere a sancta Iesu infantia nuncupata-. Ad illustrem virum comitem Iosephum Dalla Torre, praesidem Unionis popularis inter catholicos italos. 355 610 Index documentorum chronologico ordine digestus Ann.0 Mense Die 1915 Mart. 16 30 Apr. Maii Aug. 13 PAG. Ad R. P. D. Evermundum van den Berg, abbatem Bernensem in Heeswijk, xxv recurrente anno ab institutione archiconfraternitatis a sancta Missa reparatrice in ecclesia abbatiali. Ad Petrum card. Maffi, archiepiscopum Pisarum, de creatione operis vulgo « Opera nazionale per la Buona Stampa », cuius etiam Statuta adiunguntur. Ad Leonem A. card. Amette, Parisiensium archiepiscopum, de peculiari Sanctitatis Suae benevolentia in Galliae catholicos, ac de pontificia 40.000 libellarum oblatione pro gallicis regionibus bello vastatis Ad R. P. D. Ca.rolum Iosephum Schulte, episcopum Paderbornensem, de opere captivis opitulandis ab eo ceterisque episcopis Germaniae instituto . . . Ad excellentissimum virum F. Schollaert, a negotiis publicis, de Bibliotheca Lycei Magni Lovaniensis instauranda Ad perillustrem virum comitem Stanislaum MedolagoAlbani, Praesidem Unionis oeconomico-socialis pro catholicis Italiae, de immediata Sanctae Sedi subiectione Scholae oeconomico-socialis Bergomensis. 192 246 224 358 453 V. - COMMISSIO PONTIFICIA DE RE BIBLICA 1915 Iun. 18 De Parousia seu de secundo adventu Domi ai Nostri Iesu Christi in epistolis sancti Pauli Apostoli . . Î57 m INDEX ANALYTICUS A Abbatia mitrata erigitur in paroeciali ecclesia oppidi Montichiari, 262. — S. Benedicti Veteris, v. Benedicti. Absentia a choro alicuius canonici qui functionem aliquam parochialem exerceat, non notatur si munus parochiale canonicorum collegio incumbit, 488. Absolutio militum generali formula, v. Mi- lites. Academia romana S. Thomae, a Leone XIII per epistolam « Iampridem » ad cardinalem De Luca fundata, die 15 octobris a. 1879, ad veram christianam philosophiam colendam, 5. Reditibus instructa, privilegiis ornata, 6. Litteris Apostolicis Quod iam inde die 9 maii 1895 eius sta^ tuta probantur, 6. Pius X eam laudat per apostolicas litteras In praecipuis laudibus die 23 ianuarii 1904, omniaque a Leone XIII tributa confirmat. Eandem B. P. favore prosequitur ac novas edit praescriptiones de studiis, etc., 7. Illi praefìcit tres S. R. E. Cardinales quorum primus semper Praefectus S. G. Studiorum pro tempore erit. Praemia ex reditibus distribuenda erunt, 7. Eiusdem statuta, iussu B. P. retractata, 128; eius finis, praefectus, a secretis, magistri, sodales, alumni, privilegia, 128; semel in hebdomada dentur lectiones, item in altero anno disputationes alumnorum habendae, 129; textus S. Thomae adhibeatur pro theologica disciplina, 129; conditiones ad lauream in philosophia assequendam, 129; quid a sodalibus requiratur, 129; periculorum leges, 129; de certamine doctrinae ad praemium obtinendum, 129; de praemiis magistris ac alumnis impertiendis, 129. BERUM NOTABILEM « Ad audientiam », Const. Alexandri III, 74. Agonia (archisodalitas ab) D. N. I. C, v. Villette. Albini Carolus Dominicus, e Congregatione Oblatorum B. V. Mariae Immaculatae, natus in urbe Mentone, principatus Modoecensis, 26 nov. 1790, piissime pueritiam ducit, 214; educatur in Seminario maiori Cimiez, dioecesis Niciensis, 215; sacerdotio auctus a. 1815 et variis ministerii laboribus deditus, 215. Ingressus societatem Oblatorum anno 1824, Aquis Sextus post paucos menses ex apostolico indulto vota emittit, 215. Praedicationibus incumbit, Maniliam mittitur ubi valde prodest clero, monialibus a S. Carolo et operi ab italis nuncupato, 215; in insulam Corsicam missus a. 1835 praepositus domui Vicensi, missionibus plurimum adlaboravit, 215; morbo correptus, sacramentis a R. P. Guibert sodali suo, postea S. R. E. Cardinali, susceptis, pie obiit 21 maii 1839,215. De eius sanctitate processus instituti in dioecesibus Adiacensi et Niciensi et Romam transmissi, 215. Instante R. P. Lemius, causae postulatore, et attentis episcoporum precibus, facta relatione a card. Benedicto Lorenzelli, causa beatificationis et canonizationis introducitur die 14 aprilis 1915, 215 sq. Alphonsus XIII, Hispaniarum rex, Litteras Apostolicas accipit qua renovantur ad duodecim annos privilegia Bullae Cruciatae pro locis Hispanicae ditioni subiectis, v. Cruciatae. Altare privilegiatum : ad hoc ut istius privilegio uti possit sacerdos celebrans, non est illi necessario exprimenda intentio lucrandi pro defuncto indulgentiam plenariam, 410. 612 Index analyticus rerum notábilium — conceditur pro missis celebratis in suffragium eorum qui, bello perempti, in purgatorio detinentur, 66. Amentes: ncapacitas eorum relate ad matrimonium, 573 sqq. « American (the) Press », v. Tierney. Amette S. B. E. card. Leo, archiepiscopus Parisiensis, epistolam accipit de peculiari B. P. benevolentia in Galliae catholicos ac de pontificia 40.000 libellarum oblatione pro gallicis regionibus bello vastatis, 249. Anniversarii electionis e consecrationis Episcopi commemoratio non prohibetur in Missis lectis diebus infra octavas privilegiatas ritus semiduplicis, 388 sq. « Annum sacrum » : Litt. enc. Leonis XIII de universo genere humano Cordi Iesu Sacratissimo devovendo memorantur, v. Crawley et Fan; iae. Apollinaris (S.) ecclesia, v. Trinitatis. Apostolatus orationis: qui isti operi ascribuntur ipsa die inscriptionis, et non alia, indulgentiam lucrari possunt, 409; item adscripti intentionem matutinam quotidianam peragendam formula vocali exprimere debent, 409. Appellatio a relatione examinatorum in concursu paroeciali instituta est directe non ad consequendam paroeciam, sed ad consulendum famae recurrentis, 420. Aragonia, v. Hispania. Araucensis, nova Praefectura Apostolica erigitur in Columbiana Republica, 288. Archiconfraternitas a Missa Reparatrice, v. Van den Berg. Architecti locati labores ad speciem pertinent locationis operarum, 530. Arcoverde de Albuquerque Cavalcanti S.B. E. card. Ioachim, archiepiscopus S. Sebastiani Fluminis Ianuarii, una cum caeteris Brasiliae meridionalis archiepiscopis et episcopis, epistolam accipit qua B. P. gratulatur de summa animorum consensione qua dioecesum bono consulunt, 405. — epistolam accipit gratulatoriam ob expletum vicesimum quintum episcopatus annum, 459. Argentinae nationis in Urbe aedes paratur opera episcopatus, 406, v. Espinosa. Arma episcoporum, v. Tituli. Auditor Sanctissimi, v. Signatura. Augustini (S.) Ordinis martyres, 127. Australiae archiepiscopi et episcopi epistostolam accipiunt qua B. P. gratiam agit de aedibus Delegato Apostolico acquisitis et instructis, 257. Avancini Damianus, decreto Indicis quo suum opus damnatum est, se subiicit, 180. B Bavariae episcopi, v. De Bettinger. Beatificationis et canonizationis decretum servae Dei Ludovicae de Montaignac de Chauvance, fundatricis Piae Unionis Oblatarum a S. Corde Iesu, 49. — servorum Dei Dermitii O'Hurley, archiepiscopi Casseliensis, Cornelii O'Devany, O. M., episcopi Dunensis et Connorensis, Terendi Alberti O'Brieñ, O. P., episcopi Imolacensis, et Sociorum, 125. — servi Dei Caroli Dominici Albini, e Congr. Oblatorum B. V. Mariae Immaculatae, 214. — servi Dei Der Gomidas Keumurgian seu Cosmae de Carboniano, sac. et parochi armeni, 266. Bégin S. B. E. card. Ludovicus, Quebëcensium archiepiscopus, epistolam accipit qua B. P. de eius episcopali iubilaeo gratulatur, 256. Belgica gens: quam B. P. dilecta, 34. Belgici Capellani militum gaudent durante bello omnibus facultatibus quae conceduntur per breve Quae catholico nomine , Pii Pp. IX, 6 iulii 1875, et iis quae concessae sunt a Pio Pp. X capellanis exercitus gallici ; item facultate benedicendi coronas, rosaría, crucifixi effigies, etc., iisque applicandi indulgentias iuxta elenchum S. Officii 5 sept. 1914 ; itemque adnectendi coronis indulg. S. Birgittae, 268 sq. — exercitus capellanus maior constituitur, eiusque iura et officia describuntur, 463 sq. Bellino B. D. Ioseph, epistolam accipit gratias referentem de exemplari operis « Gesù Cristo nelle SS. Scritture e nei SS. Padri e Dottori » B. P. reverenter exhibito, 171. Bello perempti, v. Altare. Bellum reprobatur in Allocutione consistoriali a B. P. habita die 22 ianuarii, 33; in eo vero Sedes Apostolica nullius partis esse debet, de omnium hominum salute sollicita, 34; ne humanitas in pugnando violetur, 3i; ne in regionibus occupatis quae civibus sancta et carissima sunt offendantur, 35 ; insistendum precibus Index analyticus rerum notabilium ad Deum ut finis bello tandem imponatur, 35. Duae a B. P, indictae supplicationes memorantur, 35; auxilium B. Virginis, invocatur, 36. - Facultates a S. Poenitentiaria concessae pro sacramentali confessione in regione bellica quomodo et quando adhibendae, 526. Benedicti (S.) Numisma benedicere poterunt sacerdotes operam suam militibus impendentes, 435. Benedicti (S.) Veteris Abbatiae paroeciarum regimen committitur episcopo Eugubino, 173. Benedictio domorum prohiberi potest diebus Sabbatum Sanctum proxime praecedentibus, imo et in Quadragesima, ne confusio oriatur apud fideles existimantes illam esse paschalem benedictionem, 388 sq. Benedictus (S.), Monachorum in Occidente Patriarcha, v. Sublacensis. Beneficium: eius fructus quomodo impendendi : praeclara verba card. De Luca, 46 sq. — suprannumerarium sine praebenda, ante Tridentinum constitutum erat de iure, 384. Hoc beneficium (canonicatus, etc.) etiam nunc episcopi conferre solent, quin tamen ius dent ad. futuram vacantem praebendam, 384. Bergomensis Schola oeconomico-socialis, v. Medolago-Albani. ^ Berico (Sanctuarium de monte) prope Vicentiam, curae concreditum PP. Servitarum , exemptione gaudet a visitatione episcopi, 439. « Biblioteca mistica Carmelitana », v. Silverius. Bisarchiensis dioecesis et episcopi titulus immutatur in novum ex nomine urbis Octerii, 121 sq. Boëtii doctrina explananda in Academia romana S. Thomae, 129. Bogotense collegium maius a Rosario, v. Carrasquilla. Bona ecclesiae ad ecclesiam pertinent, administratio vero ad rectores, 132 ; in cathedrali episcopus administrat simul cum capitulo, 132. Bonum Sacramenti in matrimonio : voluntas contra illud invalidat matrimonium, 452, nec ab Ecclesia hoc impedimentum dispensan potest, 452. Haec vero voluntas in matrimonio praesumi non potest, sed certo probari debet, 452. 613 Boschi S. B. E. card. Iulius, archiepiscopus Ferrariensis, una cum aliis episcopis regionis Flaminiae, epistolam accipit occasione annui conventus, 474. Bosco ven. Ioannes, fundator Congregationis Salesianae: eius causa beatificationis in Consistorio publico 9 dec. 1915 defenditur, 518. Brasilia, v. Thomé. C Cagiano de Azevedo S. B. E. card. Octavius, Cancellarius S. R. E. renuntiatur et titulus presbyteralis S. Laurentii in Damaso ei assignatur, 514. Cagliero Ioannes, archiep. tit. Sebastiensis, S. R. E. card. creatur, 513. Calabria, v. Bousset. Camera Apostolica: illi quidam fructus reservantur, 46. Canada, v. Dismembrationis, Paroeciae, « Romanos Pontifices ». Canadensis praeses et sodales coetus sollemnibus apparandis, tertio exeunte saeculo ab accepta ibi catholica fide, epistolam accipiunt gratulationis ac exhortationis ergo, 461. Cancellarius S. R: E. renuntiatur Emus card. Octavius Cagiano de Azevedo, 514. Canonia potest optime concipi sine praebenda actuali vel futura, cum sit officium canonicale, et ius ad praebendam pertinet ad beneficium, 384. Canonici antiquae et recentioris fundationis, de eorum iuribus particularibus, 238. — coadiutores: eorum servitium valet ad complendum quadragenarium pro iubilatione, 387, v. Beneficium, Iubilatio. — honorarii: eorum iura et privilegia et onera, 386, v. Iubilatio. — suprannumerarii ab episcopo creari possunt certis sub conditionibus, 385, v. Beneficium; eorum iura in comparatione cum praebendariis, 386. Sunt veri canonici, praecedunt honorarios cum quibus confundendi non sunt, 386; tenentur onere servitii, et tempus huius servitii potest iungi ad quadragenarium complendum, v. Iubilatio. Cantus sacer in choro semper praescriptionibus liturgicis moderandus, et talis debet esse qualis Dei maiestas, honor ¡614 Index analyticus rerum notabilium Virginis, pietas christiani populi requi- Cathedrales et Metropolitanae Ecclesiae non subiiciuntur Decretis S. G. Rituum de runt, 319, v. Hypermetricaesyllabae, LiKalendario Regularium servando ubi berianae. regulares apud illas ecclesias morentur, Capellani militares legere possunt durante sed illae sequi debent Kalendarium dioehello missas votivas in dominicis et cesanum ab Apostolica Sede approbaoctavis de SSma Trinitate, 265 ; in festis tum, 150. duplicibus I et II classis de Sancta Maria a Pentecoste ad Adventum ; reliquis Cathedralis titulus honoris causa attributio, v. Gualdo Tadino. diebus vel de Beata M. V., vel missam tempore belli, vel de Requie, 266, v. Abso- « Catholic Church Extension Society » praeses laudatur ob charitatem erga miseros lutio, Belgici, Bellum, Viae Crucis. mexicanos, 169. Capitula cathedralis et collegiatae quoad « Catholicae fidei », Constitutio Pii VII, 46. bona ecclesiastica, 132 sqq. Capituli ius administrandi bona temporalia Cautio, iuris remedium ad vitandam sequeipsius propria, 174; sub vigilantia vero strationem, 270, v. Sequestratio. episcopi, 174 sqq. Châu-Lào, v. Ton-hin. Capitulum ecclesiae collegiatae parochialis Chorus: causae ab eo excusantes praesertim habet regulariter curam animarum habinumerantur: infirmitas seu iusta et ratualem, vicarius autem habet actualem, tionabilis corporis necessitas aut evidens 482 sqq. ecclesiae utilitas, 263. Cardinales episcopi suburbicarii, v. Subur- Circumcisionis B. N. I. C. festum, si sit titulare, dubium liturgicum circa tertiam bicariae Sedes. orationem in eius missa, 71. Carrasquilla Raphael Maria, antistes urbanus, moderator Collegii maioris Bogo- Cisterciensium Ordinis martyres, 126. tensis in Columbia a Rosario nuncupati, Citationes tres edici debent vel una peremepistolam accipit gratulaloriam, exeunte ptoria antequam contumax quis declaanno vicesimoquinto a suscepto Collegii retur, 218, duae vero sufficiunt in pro-^ eiusdem regimine, 473. cessibus summariis, in causis disciplina. ribus et criminalibus clericorum, 218. Casanarensis Vicariatus Apostolicus in Columbiana Republica coarctatur, et ex eius Collecta pro re gravi imperata ab episcopo parte septentrionali nova erigitur Praequando dicenda vel omittenda, 27. fectura Apostolica Araucensis, 288. Collegiata ecclesia, v. Capitulum. Cassetta S. B. E. card. Franciscus a Paula, Collegium Pium Latinum Americanum, v. episcopus Tusculanus, gratulationes a Grannan. B. P. recipit ob annum quinquagesimum Columbiani Equités, v. ^Vashingtoniae. sacerdotii feliciter plenum, 286. « Commendatam nobis », Const. Benedicti Castrensis Ordinarius in Italia durante Pp. XIV, v. Sublacensis. bello creatur R. P. D. Angelus Bortolo- Communionis administrandae ordo liturgimasi, episcopus Derbensis et Emi Archiecus, 71 sq.: praeferu n tur ministri altaris, piscopi Taurinensis Auxiliaris, 287; illum secundum altiorem ordinem in quo conomnes clerici et sacerdotes militiae adstituti sunt, 72; vel personae in supedicti ceu proprium Ordinarium haberiori dignitate liturgice constitutae, uti bunt; illique in exercitio munerum reges et sponsi in missa, pro benedisacerdotalium parebunt, et facultatibus cendis nuptiis, 72. a S. Apostolica tributis dependenter ab Communitates religiosae quoad bonorum doeo utentur; ab illo consilia circa miniminium, 514; quoad debita contracta, sterium sacrum récipient, 287 ; ad suum 515 sq. munus exercendum facultates illi tribuit Concursus paroecialis quando erit nullus si defuit citatio personalis, 417 sqq. ; S. Sedes, 287; ipsius erit, initis consiliis cum auctoritate militari et auditis Orconsuetudo vero contraria excusat: non dinariis, sacerdotes milites approbare vel omnes praesumptiones circa concursus amovere vel interdicere, 287 sq. ; unum habent vim irritandi, sicut quae in Conaut plures vicarios seu Delegatos nomistitutione « Cum illud » Benedicti XIV, 418. nare poterit cum facultatibus necessa— Avvisi di concorso, 141, 225, 397. riis, 288. 0 Index analyticus rerum notabilium Conditiones: quaenam in matrimonio celebrando positae illud invalidum reddunt, 294 sqq., v. Matrimonium. Confraternitates laicales et eccles asticae, 191. Confraternitatis fratres et capellani sese immiscere non possunt ecclesiae functionibus, invito parocho, 188, salvis consuetudinibus immemorabilibus, 188. Congrua eiusque supplementum a parochis licite percipiuntur, et sunt inter bona beneficii vera et certa habenda, 212 sq., v. Media annata. Coniugis mors praesumpta. Quaestiones variae resolutae a S. Congregatione de Sacramentis, 40 sqq. Argumenta ad demonstrandam mortis certitudinem aut probabilitatem, 41 sqq. Obiectio desumpta ex omissione inscriptionis in libro defunctorum, 44. Consensus in matrimonio non adest ubi metus vel coactio, 349 sq. Consistorium (Sacrum) diei 22 ianuarii 1915, 38 sqq. ; diei 6 decembris eiusdem anni, 509 sqq. ; diei 9 decembris, 518 sqq. Consuetudo legitima et rationabilis quamcumque legem humanam abrogare potest, 486; centenaria autem omnia iura praescribit, 486. Contractus societatis circa lucrum et damnum, 275, 277. Contumacia habetur cum reus, legitime et peremptorie citatus, nulla iusta causa comparere renuat, 217; declaratur cum constet de citatione tempore utili ad reum perventa et de illius non allata vel de falsa allata excusatione, 217; declaratur in processu poenali vel ex officio a iudice vel ad instantiam promotoris iustitiae, 217; qua declarata, procedi potest ad sententiam definitivam, 2 1 7 ; si de illa in iudicio agatur, supponenda est semper vera, cum dolo commissa, etc., 217. Contumax post latam sententiam petere potest restitutionem in integrum si probaverit iustum morae impedimentum, 217; üt talis quis declaretur, debet legitime et peremptorie citari, 217 sq.; - damnatur poena litis damni, 468, v. Contu- macia. Cordubensis (in America) maioris ecclesiae Capituli causa adversus episcopum de iure administrandi bona ecclesiae, 131 sqq. Cor Iesu sacratissimum: illi familiae catho- 615 licorum devovendae, 203 sqq. ; Eius beneficia promissa illis qui Eius imaginem domibus expositam habeant, 204; de vera erga illud devotione, 204. — Eucharisticum: circa hunc titulum firma maneant Decreta S. Sedis, 205; devotio ipsa approbata censeatur sensu contento in ultima collectione indulgentiarum a. 1898 edita, 206; quae interpretatio firmatur lectionibus Breviarii romani in festo SS. Cordis Iesu, 206, et s. Liturgia quae festum SS. Sacramenti arctissime coniungit cum festo SS. Cordis Iesu, 206. Unde cultus SS. Cordis Iesu eucharistici non est perfectior cultu erga ipsam Eucharistiam, 206 ; ne autem simplicium animae decipiantur novitatis amore, emblemata, imagines, tituli ac festivitates liturgicae speciales vetitae sunt, 206. Coronationis ^anniversarius dies B. P, Benedicti XV celebrabitur die 22 decembris qui est anniversarius Eius episcopalis consecrationis, 431. Cratensis dioecesis eximitur a iure metropolitico ecclesiae Olindensis et subiicitur novae. Metropolitanae ecclesiae Fortalexiensi, 571. Crawley Boevey Matthaeus, sacerdos Congregationis SS. Cordium Iesu et Mariae, epistolam accipit de singulis catholicorum familiis Sanctissimo Cordi Iesu consecran di s, 203. Cruciatae Bulla ad decem annos renovatur pro locis Lusitaniae Litteris Apostolicis ad card. Antonium Bello, 549. Pius Pp. X Bullam renovandam cogitavit quo melius hodiernis vitae moribus responderet, sed .et B. P. opus perfecit, 550. Privilegia omnia renovantur et recensentur indulta Nationi Lusitanae concessa, 550. Conditiones et leges generales ad validitatem indultorum; Summaria a fidelibus sumenda;.taxa pro Seminariis et pauperibus ecclesiis, 550. Executor indultorum est Card. Patriarcha Lisbonensis, qui potest subdelegare facultates Ordinariis, 551. Indultum quoad indulgentias, 551; quoad divina officia et sepulturam, 551 sq.; quoad confessionem et votorum commutationem, 552 sq.; quoad dispensationem ab irregularitate et ab impedimento affinitatis et criminis, 553 ; quoad beneficiorum convalidationes et quoad compositiones, 553 sq. ; quoad 616 Index analyticus rerum notabiliùm legem abstinentiae et ieiunii, 554; conditiones circa usum praecedentis Indulti, 555; Indultum quoad privata Oratoria, 555; executor poterit Summaria conficere prout melius iudicaverit, 555; potestas datur Patriarchae Lisbonensi Bullam vernacula lingua edendi et publicandi in Lusitanae ditionis locis, 556; fideles Summaria accipere debebunt ut Indultis gaudere possint, 556. Derogatur quoad indulgentias Motu Proprio Pii Pp. X super necessitate concessiones indulgentiarum recognoscendi per S. Congregationem S. Officii, 556, 565. — eadem Bulla renovatur ad duodecim,annos pro locis hispanicae ditioni subiectis, 557. Origo huius Bullae in Hispania, 557. Conventione inter Apostolicam Sedem et Hispaniarum Reginam catholicam, die 16 martii 1851, cautum est ut proventus Bullae administrarentur ab Ordinariis, 557; Conventio additionalis diei 25 augusti 1859 de modo proventus eosdem infundendi, 557; pro facultatibus Bullae adnexis Commissarii munere fungitur Archiepiscopus Toletanus, 558 sq. ; prorogatio a Leone XIII facta expiravit prima dominica Adventus a. 1914, sed ad annum producta sunt Indulta a Pio X, 24 iunii eiusdem anni, 558; nunc eadem producere et amplificare vult B. P. ad duodecim annos, incipientes a prima dominica Adventus a. 1915,558; publicatio Indultorum eorumque usus, 558 sq. Indultum quoad indulgentias, 559 sq. ; quoad divina officia et sepulturam, 560; quoad confessionem et votorum commutationem, 561; quoad dispensationem ab irregularitate et ab impedimento affinitatis et criminis, 561 sq. ; quoad beneficiorum convalidationes et quoad compositiones, 562; quoad legem abstinentiae et ieiunii, cum conditionibus circa hoc Indultum, 563; quoad privata Oratoria, 564; derogatur obligationi submittendi has concessiones S. Congregationi S. Officii,. 565. Crucifixi amor in animis renovandus, 408. Csernoch S. B. E. card. Ioannes, archiep. Strigoniensis, epistolam accipit ob litteras obsequii plenas B. P', exhibitas, 459. — una cum caeteris archiepiscopis et episcopis Hungariae, epistolam accipit de communibus litteris obsequii plenis gratias referentem, 593. 1 Cuet Eugenius, sacerdos, moderator generalis Congregationis SSmi • Sacramenti et Consociationis sacerdotum adoratorum, epistolam accipit qua eum B. P. laudat de canadensi sacerdotum adoratorum coetu cogendo, 25. « Cunctis Orbis Ecclesiae », Bulla Iulii Pp. III, 174. « Cupientes », Constitutio Pii IV, 46, Cura animarum quibusnam spectet in ecclesiis collegiatis parochialibus, 482 sqq., v. Capitulum. Cyrillos Macaire: eius opus « La Constitution divine de l'Eglise » in Indicem refertur, 180. D Dalla Torre (ci. vir comes Ioseph), praeses Unionis popularis inter catholicos italos, epistolam accipit ab Erho Cardinali â Secretis Status qua de conventu Pisisvhabito laudatur, 138; probatur et imponitur creatio concilii (giunta) undecim membro..rum, cui praesit ipse Unionis popularis praeses et inter quos adnumerentur praesides Unionis economicae, electoralis et iuventutis catholicae, nec non catholicarum mulierum, 139; hoc concilium semel saltem in anno convocandum, 139; quid hoc ad unionem boni conferat, 140; Unio popularis praeeminens erit super omnes alias catholicas Uniones, 140; commendat Pontifex inscriptionem catholicorum omnium Italiae Unioni populari, atque eiusdem vivam institutionem in singulis dioecesibus et paroe. ciis, 140. De Bettinger S. B. E. card. Franciscus r archiepiscopus Monacensis ac Frisingensis, simul cum aliis Bavariae episcopis, epistolam accipit de communibus litteris obsequii plenis gratias referentem, 259. Decanus Cardinalis, retenta sua dioecesi suburbicaria, etiam Ostiensem assumet, 230 sq. De Carboniano Gosmas Der Gomidas Eeumurgian, sacerdos et parochus armenus, natus Costantinopoli anno 1656, optime eruditus, sacerdotio auctus et renuntiatus archipresbyter S. Georgii Sulumanistiriensis, S. Scripturam Patrumque doctrinam assidue legens, religionem catholicam amplecti et propagari studuit, 266. Persecutiones sustinet haereticorum : Index analyticus rerum notabilium 617 Hierosolymam petit: quiescente procella Divortii opinio vel intentio in pactum deducta invalidat matrimonium, 297. InstruConstan tinopolim reversus, brevi temctiones S. Officii 11 decembris 1850, 297. pore captus, iniqua sententia damnatur et capite plectitur die 5 novembris 1707, Dominicus (S.): pium exercitium XV feriis tertiis ante eius festum plenaria indul267. Processus de sanctitate informatigentia ditatur, 232 ; quod quocumque vus construitur concessione Pii Pp. IX anni tempore peragi potest, 570. anno 1862. Suspensus variis de causis resumitur a. 1906 et comparatur cum Domus habitatio et usus distinguebantur antiquitus, 502; quae de facto deservit antiquo a. 1710 Romae habito. Tandem ad usum habitationis in valorem non rogante R. P. D. Petro Kojunian, archiep. Chalcedonen., Postulatore Causae, Povenit cum agatur de congrua assignanda, nente Emo card. Gotti, signatur Com503. missio introductionis Causae die 12 maii Dubillard S. B. E. card. Franciscus, v. Foe1915, 267 sq. dus sacerdotale. De Goulevain Petrus, eius opus « Le roman « Durum nimis », Constit. Apost. S. Pii V, merveilleux » in Indicem refertur, 180. 68 sq. Defunctorum Commemoratio sollemnis. In ea ter sacrum peragere poterunt omnes E universae Ecclesiae sacerdotes, ex Constitutione Apostolica « Incruentum », Ecclesia: quomodo intelligenda cum agitur 401 sqq*., v. Missa. de beneficii fructibus, 46 sq. — animae iuvantur suffragiis fidelium prae- « Ecclesiae catholicße », Constitutio Apostocipue Missae sacrificio, 401 sqq. ; quaelica Innocentii XII, 69. nam fuerit fidelium pietas erga illas, 403. « Emanarunt », Constitutio Apost. S. Pii V, 46. De Hartmann S. B. E. card. Felix, archiepiscopus Coloniensis, una cum episcopis Emigrantes itali qui in America domicilium qui Fuldam convenerunt, epistolam accisibi constituunt commendantur curis Orpit .occasione annui conventus, 460. dinariorum Americae, Litteris circula« De Sapporo » in Iaponia Praefectura Aporibus S. C. Consistorialis die 22 februastolica erigitur, 114. rii 1915 datis, 145; difficultates quibus Deservientes in Gallia uti veri parochi retiilli obnoxii sunt, praesertim circa fidem, nendi sunt iisque Decretum « Maxima et quot miserrime in fide naufragarunt, cura » applicatur, 381. 146 ; tanto malo avertendo remedium est augere numerum et operam sacerdotum Dioecesum novarum erectio: lericoënsis in italicae linguae peritorum qui se devoRepublica Columbiana die 29 ianuarii veant curae emigrantium, 146; ad illos a. 1915, 121; Sobralensis in Brasilia, 571. iuvandos Pius Pp. X Motu Proprio IamDiplomazia ecclesiastica. Conditiones periculi subeundi pro iis qui exoptant hoc ingredi pridem diei 19 martii 1914 Collegium peculiare in Urbe constituit in quo iuvecurriculum: civilis conditio et h onorabile nes alerentur qui missionarii essent in genus, presbyteratus ordo rite susceptus, Americae regionibus, 146; B. P. illi sebonum Ordinarii testimonium, doctodem aptam destinavit et opportunis Litralis laurea saltem in iure canonico et teris episcopis opus commendavit, sed, testimonia aliorum studiorum. Examen saeviente bello, modica sunt prolata subsubeundum in variis disciplinis scriptis sidia, 146. et ore, 397 sq. Dismembrationis. Rotalis sententia, 73. Cau- Episcopi in Consistorio publicati die 22 ianuarii 1915, 39 sq.; die 6 decembris, sae, conditiones, processus, 75 sq. Discri514 sqq. ; die 9 decembris, 518 sqq. men inter paroecias et missiones in ordine ad dismembrationem, quoad causas Episcopus ius habet vigilandi circa administrationem bonorum Capituli, 176 sqq.; canonicas, quoad praerequisitam sennon coarctandi vero Capituli iura ac tentiam rectoris, quoad dotem, 76, v. Mislibertatem, 178; nulla lege positiva cosiones, Paroeciae. gitur administrationem visere, sed toties Distributiones quotidianae non percipiuntur quoties opus fuerit, 178. Unde ex eo a Vicario Capitulari ratione muneris et quod ipse per longum etiam tempus dum iis vacans abest a choro, 263 sqq. 618 Index analyticus rerum notabilinm administrationis rationem non requisiverint, suum ius non amittit, 178 sq. Error theoreticus circa bona matrimonii illud ñon invalidat, 452. Espinosa Marianus Antonius, archiepiscopus Bonaërensis, una cum caeteris episcopis Reipublicae Argentinae, epistolam accipit de sacra Argentinae nationis aede in Urbe, 406. « Ethnographica studia ». Decreti exemplar ad americanos episcopos mittit S. C. Consistorialis italorum favore immigratorum, 146. Eucharistia, nullum discrimen inter eius cultus et cultum erga Cor eucharisticum Iesu, 205 sq., v. Cor. — illam asservandi facultas datur in stativis castrorum valetudinariis ac in bellicis navibus, certis sub conditionibus et servatis cautelis ab Ordinario castrensi statuendis, 329. Eugubinus episcopus decoratur titulo Abbatis S. Benedicti Veteris, 173. Exemptio: eius definitio; ius quoddam singulare seu privilegium, 335; - hospitalis a iurisdictione paroeciali in quo consi- stat, 335 ; duplex exemptio, quoad administrationem temporalem «t quoad curam spiritualem, 335. Exhortatio apostolica ad populos belligérantes eorumque rectores, v. Pax. « Ex parte », Constit. Clementis XIII 30 septembris 1760, 240. Expectativae praebendae a Tridentino sublatae sunt, 384 sq. P Faberi, v. Stampa. Familiae catholicorum consecrandae Cordi Iesu Sacratissimo, 203. Pericula huius aetatis contra familiae constitutionem et sanctitatem, 204. — quae S. Cordi se consecrarint iisdem fruantur indulgentiis quas Pius Pp. X familiis chilenis anno MCMXIII concessit, 205. Feriae autumnales in SS. Congregationibus, Tribunalibus et Officiis Sanctae Sedis decurrunt a die xx augusti ad diem x octobris, ita tamen ut officium nullum sit intermissum, unde in unoquoque officio aliquot aderunt officiales maiores et minores pro negotiorum expeditione, 378. Ferrari S. B. E. card. Andreas interest nomine B. P. sollemniis apud templum D. N. a Misericordia Savonae, 202, v. Scatti; epistolam accipit qua B; P. gratulatur de anno xxv ab inito episcopali munere, 255; aliam occasione annui episcoporum Mediolanensis provinciae conventus, 458. Festa in quibus collecta, pro re gravi imperata omittenda est, 27, 28. — S. Bartholomaei Ap., Corporis Christi, Dedicationis ecclesiae, S. Ioannis Baptistae, v. Missa. « Foedus sacerdotale pro Pontifice et Ecclesia » cuius moderator fuerat in Gallia card. Dubillard, 89; huic succedit card. Sévin, v. Sévin; sacerdotes foederatos hortatur B. P. ut RR. Pontificum operam in re sociali illustrent, 90 Fortalexiensis dioecesis in duas dividitur, quarum altera erit Sobralensis, et evehitur ad metropolitanam dignitatem, cui suffragentur dioeceses Sobralensis et Cratensis, 571, v. Olindensis. Fossanense Capitulum, v. Media annata. Franciscanum Ordinis martyres, 127. Francisci (S.) Salesii (Opus), v. Propagationis Fidei. « Frauenfrage (Die) », v. Mannucci. Frühwirth Andreas, archiep. Heracliensis, Nuntius Apostolicus in Bavaria, epistolam accipit gratulatoriam occasione septuagesimi suae vitae anni, 433; S. R. E. cardinalis creatur, 513. Fúnebres caeremoniae seu Missa de defunctis in suffragium pro iis qui bello decesserunt celebrari quidem possunt diebus a ritu permissis et quin habeatur a quo* cumque, etiam in dignitate constituto, ulla funebris oratio, 390. Funerandi ius et tumulandi in hospitalibus favore Capellanorum regitur ad normam principiorum quae pro exemptione statuuntur, 338 ; tria complectitur in ordine exsequiarum, 342 sq. ; v. Exemptio, Hospitale. — quomodo acquiri possit, 189. — durante bello competit exclusive capellanis castrensibus pro militibus qui in hospitalibus ad hoc erectis decedunt, 388; exsequiae vero agi debent in sacello hospitalis et cadaver ad coemeterium efferri sine pompa, 388. Funk Philippus, eius opus « Von der Kirche des Geistes » in Indicem refertur, 180. 1 Index analyticus rerum notabilium Furiosus suscipit sacramentum qui ante furiam sibi proposuerat illud recipere, etiamsi durante furia contradicat, 414; incapax ad matrimonium, 574 sqq. G Galerus ruber donatur cardinalibus creatis in Consistorio diei 6 decembris 1915,518. Galliciae archiepiscopi et episcopi epistolam accipiunt de obsequentissimis litteris B. P. missis, 591. Gasparri S. B. E. card. Petrus, a Secretis Status, epistolam accipit commendantem pueros quos aprutinus terraemotus orphanos reddidit, 90. Gasquet S. B. E. card. Aidanus, dimissa diaconia S. Georgii in Velabro, assumit diaconiam S. Mariae in Porticu, 514. Gavotti Ludovicus, archiepiscopus Genuensis, una cum episcopis Liguriae, epistolam accipit ob litteras B. P. exhibitas occasione annui conventus, 569. Gibbons S. B. E. card. Iacobus, archiepiscopus Baltimorensis, una cum aliis cardinalibus Statuum Americae foederatorum et Archiepiscopo Quebecensi, epistolam accipit de tuendo ac promovendo opere a Sancta Iesu Infantia nuncupato, 85; item ob vicesimum quintum expletum annum a fundatione Universitatis catholicae Washingtoniae, 166, v. ^Vashingtoniae ; aliam epistolam accipit qua laudatur eximia charitas catholicorum foederatarum Americae civitatum erga miseros nationis Mexicanae incolas, civilibus perturbationibus vexatos, 168. Grannan B. D. Carolus epistolam accipit gratulatoriam quod de Collegio Pio Latino Americano bene sit meritus, 169. Gregorianus cantus ad nativam venustatem revocatur Motu Proprio Pii X, 317, v. Liberiana. Gualdo Tadino, eius ecclesia collegiata S. Benedicti ad cathedralis dignitatem honoris tantum causa evehitur, ita ut episcopus Nucerinus et Tadinensis nuncupari possit ac debeat, 122. Gusmini Georgius, archiepiscopus Bononiensem, S. R E. cardinalis creatur, 513. H Helvetiae episcopi epistolam accipiunt occasione annui conventus, qua B. P. lau- 619 dat moderatores Reipublicae Helveticae et populum, qui Pontificis solertiam ad pacem obtinendam et ad minuenda belli damna obsecundant optime, 434. « Het Off er » ephemeris, v. Van den Berg. Hiberniae martyres: eorum causae introductio signatur a B. P., 128. Hierosolymitanus S. Ioannis Ordo, v. Tituli. Hispania habuit privilegium a Benedicto XIV trium missarum in die Commemorationis omnium fidelium defunctorum, item et Lusitania, 402, v. Missa. Hospitale infirmorum gaudet quadam exemptione a paroeciali iurisdictione, 335; quae exemptio privilegium est, 335 ; quomodo iure communi subsit parochi iurisdictioni, 336 ; Capellani hospitalis exemptio probanda est, 336. Fontes exemptionis: privilegium et praescriptio, 336 sqq. Quae consuetudo sufficiat et requiratur in casu, 337. Hypermetricae syllabae quoad cantum, e decreto S. Rituum Congregationis, eliduntur praesertim si id in praxi facilius et convenientius censeatur, 237. I Iericoënsis nova dioecesis in Republica Columbiana dismembratur e parte meridionali dioecesis Antioquiensis, 121. Eius fines eiusque paroeciae, 121. Iesu (Societatis) martyres, 127. Imagines .vel statuae Beatorum publicae venerationi expositae amoveri non possunt auctoritate Ordinarii si adfuit indultum apostolicum pro expositione illa, vel maius pro celebrando festo dé Beato cum Officio et Missa, 389. Indulgentia plenaria pro defuncto lucranda ex privilegiato altari, v. Altare. Indulgentiae conceduntur: — plenaria piis exercitiis pro pace obti-r nenda, 9 ; — CCC dierum orationi pro pace a B. P. propositae, 65; — CCC dierum, toties quoties, piae cuidam laudi in honorem SS. Eucharistiae, 207; — plenaria pio exercitio in XV tertiis feriis ante festum S. Dominici Conf., 232; — CCC dierum cuidam preci in honorem quinque vulnerum D. N. I. C, 233; — amplificata cuidam orationi : O Gesù, vita eterna, etc., 411 ; - 629 Index analyticus rerum notabilium — CGC dierum, et semel in mense plenaria, orationi pro pace in Canone Missae asservatae: Libera nos, etc., 436; — G dierum invocationi ad B. V. a SSmo Rosario, 462, v. Marialis. Indulgentiarum concessiones a. S. C. S. Officii recognoscendae sunt sub poena nullitatis quae omnes Christifideles orbis catholici respiciunt, non vero particulares, 457. Indulgentias (circa) Apostolatui Orationi adnexas dubia, v. Apostolatus. Infallibilitatis Pontificiae vetustioris aetatis testimonia collecta in opere cl. Mannucci, v. Mannucci. Infantia (Opus a S.), v. Gibbons, Propagationis Fidei. Infirmarii sacerdotes milites, v. Sacerdotes. Intentio vera non destruitur ab imaginaria voluntatis retractatione, 414, v. Ordinatio, Scrupulosus; sine illa non conficitur sacramentum, 415. « Internacionalismo papal », v. Torras. « In throno iustitiae », Const. Pii IV, 27 decembr. 1561, 240. Ireland Ioannes, archiepiscopus S. Pauli de Minnesota, epistolam accipit de nova aede cathedrali Paulopoli dedicanda, 167. Iubilatio post quadraginta annos servitii choralis non conceditur ex aliquo iuris textu sed benignitate, inducta consuetudine, 383 ; ad eam obtinendam servitium computatur etiam in diversis ecclesiis et praebendis diversis praestitum, 383 ; causa vero concessionis est quadragenar i a annorum numerus, non alia, 383; ad eam obtinendam non potest iungi tempus quo quis inserviit tanquam, canonicus honorarius, 386, bene vero tempus praestiti servitii tanquam canonicus suprannumerarius, 386. Iura parochialia, 188 sqq.; praescribi possunt, 189. Iuspatronatus. Eius species : haereditarium, familiare vel gentilieium et mixtum, 393 sqq.; eius probatio, 394. E Kalendarium, v. Cathedrales. Eorum Michael F., episcopus Trevirensis, epistolam accipit gratias referentem de litteris obsequentissimis ac de petriana stipe, 258. L Laurea apud Academiam romanam S. Thomae, v. Academia. Lecticarii sacerdotes, v. Sacerdotes. Liberiana Basilica : instituuntur in ea Capellani cantores quatuor, 317; qui erunt sacerdotes voce pollentes et cantus gregoriani periti ; ipsis reservantur quatuor beneficia ipsius Basilicae, 318; interni clerici, caeteris paribus, anteponantur, 318 ; hos cantores chori illico sumere liceat etiam sine beneficio, quos interea. Mensa capitularis sustentábit, 318; cantor beneficiarius, suo muneri aetate vel infirmitate impar, beneficiarius manebit eiusque beneficium esse affectum desinet: eius loco sacerdos cantor sumatur, 318; cantores beneficiarii praesentes habeantur in choro pro distributionibus, etc., etiam cum suo munere in alia parte Basilicae fungantur, 318; ipsi specialibus legibus regantur B. P. probatis, 319. Debent servire choro per mediariam, exempti servitio altaris, 319. Distributionibus gaudebunt inter praesentes, et poenis pecuniariis quae fallae dicuntur, obiecti erunt aequae ac si servitio tertiariae in choro praestarent, 319. Exhortatio ad suum munus digne exercendum, 319. Libri de argumentis religiosis ne publicentur sine legitima Superiorum licentia, ad normam Constitutionis Leonis Papae XIII « Officiorum ac munerum » et Decreti- Urbani VIII a. 1625, « Sanctissimus Dominus Noster », 594. — prohibiti a C. Indicis die 12 aprilis 1915 : Cyrillus Macaire, La Constitution divine de l'Eglise; Philipp Funk, Von der Kirche des Geistes; Alphonse Saltsmann, Les remèdes divins pour l'âme et le corps ; Pierre de Coulevain, Le roman merveilleux, 180. Likowski Eduardus, archiepiscopus Gnesnensis et Posnaniensis, epistolam accipit de miseris Poloniae conditionibus bello partis, 91. Locatio-conductio operarum, quid sit, 530 sq.; de eius mercede, 531 ; de negligentia locatori s operarum, 532. Lovanii Universitatis bibliothecae reconstituendae B. P., vestigiis praedecessorum suorum inhaerens, libris Bibliothecae Index analyticus rerum notabilium Vaticanae aliisque mediis enixe succurrere satagit, 358 sqq. Lusitania, v. Cruciatae, Hispania. M Maffi S. B. E. card. Petrus, archiepiscopus Pisanus, epistolam accipit de creatione Operis vulgo Opera nasionaleper la buona stampa, cuius etiam statuta adiunguntur, 246 sqq. Opportunitas imo necessitas huius institutionis, 247. Hortatur B. P. catholicos italos ecclesiasticos et laicos omnes ad ipsam fovendam et vulgandam, 247; eiusdem Praeses ad honorem card. archiepiscopus Pisanus nominatur, 247. Praeses vero erit Illmus vir praelatus R. D. Franciscus Faberi, 247. Mannucci Ubaldus epistolam accipit a B. P. de duplici venerationis obsequio, cum ipse opus Dialogum Andreae a S. Cruce, « De Ecclesiae primatu » in lucem editum B. P. obtulerit, nec non aliud: « Die Frauenfrage » sac. Augustini Rosier, Congr. SS. R. sacerdotis, italice translatum, 165. « Blanus mortuae » taxa inter fixa onera connumeranda, 313 sq. Maria (B. Virgo) Auxilium christianorum pro pace invocatur, 36. Marialis mensis: pium exercitium pro pace frequentantibus indulgentia ccc dierum, semel in die, conceditur, plenaria vero iis qui saltem vicies adfuerint, 193. Martyrii declaratio servorum Dei Dermitii O' Devany, Ordinis S. Francisci, episcopi Dunensis et Connorensis, Terentii Alberti O' Brien, Ord. Praedicat., episcopi Imolacensis, et Sociorum biscentum quinquaginta septem, 125 sqq. Maryknoll: Societas Missionariorum ibi instituta laudatur eiusque Constitutiones ad. decennium probantur, 421. Matrimoniales causae non transeunt in rem iudicatam, 351, 355 sqq. Matrimonii obiectum formale, finis primarius et secundarius, proprietates essentiales, 52; si in contrahendo excluditur obiectum formale irritum est, 52; item irritum si conditiones apponantur contra eius proprietates essentiales, 52; sine bono sacramenti numquam est sacramentum, 53 ; unde intentio contraria bono fidei et prolis, si deducitur in pac ACTA, v o l . VII, n. 21. — 31-12-915. ctum, annullai matrimonium, 53; illud non irritatur simplici errore de eius solubilitate, irritatur vero intentione sese non obligandi per actum voluntatis exciudentis perpetuitatem et indissolubilitatem, 54; de conditionibus quae illud invalidant vel non, 293 sqq. ; quae vinculi indissolubilitatem attentant, 294 sqq.; ubi verba praeclara Benedicti XIV, 295. Error circa eiusdem indissolubilitatem, 296 sqq. Mauri (S.), v. Victoris. « Maxima cura » : Decretum de amotione parochorum administrativa : eius finis est remotio parochorum in bonum fidelium quoties eorum ministerium noxium vel inutile evadat, 380 ; unde applicatur cum processu in ipso decreto praescripto iis tantum qui titulum habent per se inamovibile, 381, non vero iis qui ad nutum Episcopi amoveri facile possunt, 381, v. Deservientes, Parochorum. Media annata quae a novis beneficiariis debetur sacristiae, 67, an exonerentur qui investiti sunt per bullam pontificiam, 67 sqq. ; dubium circa eius obligationem in capitulo Fossanensi negative solutum a S. C. Concilii, 70. — praestatio determinata adaequans dimidiam partem redituum primi anni e beneficio provenientium quae auctoritate apostolica favore ecclesiae cath. aut colleg. solvenda, 210; fundatur in const. Benedicti XIII «Pius et misericors»,210sqq.; hoc ius non admittit praescriptionem neque exceptiones praeter tres, nempe : si provisio beneficii fiat immediate ab Apostolica Sede; si iam vigebat mos solvendi pro ecclesia aliam non minorem ratam ; si. aliunde fabricae ecclesiae satis consultum fuerit, 211; non confundenda cum iure cathedratici, 212; pro illa solvenda computandi sunt etiam proventus incerti, non vero simpliciter adventitii, 212 ; unde etiam congrua et supplementum congruae 212 sq., non vero summae a civili potestate receptae titulo expensarum cultus, 213; in ea statuenda deducenda sunt onera fixa et realia, non vero personalia, 213 sq. Medolago-Albani, comes Stanislaus, praeses Unionis oeconomico-socialis pro catholicis Italiae, epistolam accipit de immediata S. Sedi subiectione scholae oeconomico-socialis bergomensis, 453. 622 Index analyticus rerum notabilium Mendes Bello S. B. E, card. Antonius, Patriarcha Lisbonensis, epistolam accipit de eius sacerdotali iubilaeo gratulatoriam, 285; — v. Cruciatae. Menghini Ioannes Baptista, caeremoniarum pontificalium magister, epistolam accipit gratulatoriam ob volumina de rebus liturgicis B. P. oblata, 569. Mensae episcopalis reditus Sede vacante qui obvenerunt durante munere Administratoris Apostolici, cuinam tribuendi sint, 45. Specialibus adiunctis ibi expositis fructus ipsi per dimidiam partem pertinent ad mensam episcopalem ; per alteram, dimidiam vero ad episcopum successorem, 47. Metus quomodo matrimonium dirimat, 350 ; gravis in se, relate ad personam, procedens a causa libera, iniustus et directus ad extorquendum consensum, etc., 350; est probandus ab eo qui illum allegat, 350; enervat voluntatem et consensum excludit, 425, etiamsi reverentialis et extrinsecus procedens a causa libera seu ab homine, 425 sqq. Mexicani, v. Gibbons. Migrantium operariorum italicorum ad exteras gentes adsistentia Societati commissa cui praeest ad honorem episcopus Vicentinus, 95 ; ipse episcopus missionarios sacerdotes exquiret penes italos migratos mittendos ad exteras regiones, auditis Ordinariis originis sacerdotum et loci ad quem mittuntur, necne de beneplacito S. G. Consistorialis, 95 sq., eosque vigilabit per se vel per visitatores et maxime per Ordinarios locorum, 96; ab istis omnino pendent Missionarii, 96; Episcopi est illos etiam transferre ac revocare ex iusta causa, 96, de revocatione certiores faciendi Ordinarii loci et originis et S. C. Consistorialis, 96; de translatione vero moneantur Ordinarius sacerdotis et Ordinarii locorum a quo et ad quem, 96; S. C. Consistorialis etiam molienda si aliquam casus praeseferat difficultatem, 96. « Militantis Ecclesiae » Const. Innocentii X quid circa arma Cardinalium S. R. E. indixerit, 172, v. Tituli. Milites ad bellum vocati (sui fronte) admitti possunt ad s. eucharistiam per modum Viatici, 97 ; in bello absolvi possunt generali formula, seu communi absolutione, quando tantus est eorum numerus ut singuli audiri nequeant, doloris actu debite emisso, 72; ita absoluti ad eucharistiam admitti possunt, manente tamen obligatione integre confitendi suo tempore, transacto periculo, 72; absolvi etiam possunt a quocumque sacerdote etiam non capellanomilitari, dummodo is a proprio vel ab alio Ordinario facultatem habuerit confessiones excipiendi, quae positive revocata non fuerit, 130 ; in statu mobilitationis aequiparari possunt iis qui versantur in periculo mortis ita ut absolvi possint a quovis obvio sacerdote, 282. — defuncti. De illorum animabus sollicitus B. P., hac etiam ratione tres missas celebrari permittit omnibus sacerdotibus die 2 novembris, 403. — sacerdotes possunt recipere confessionem omnium qui in exercitu militent, et de omnibus rite absolvere nulla manente reservatione, 281. Minister altaris vel Sacrificii missae : venit quicumque clericus vel laicus missae ad altare inserviens, 71. Misericordia (Dominae Nostrae a) Sanctuarium Savonense, v. Scatti. Missa ut celebretur domi quocumque die Ordinarii permittere possunt per modum actus, 147, idem permittere possunt favore eorum qui Oratorii domestici indulto gaudent, etiam diebus in ipso indulto exceptis, 147. — pro populo applicanda est etiam die 19 martii (non vero feria quarta ante dominicam tertiam post Pascha qua festum Patrocinii S. Iosephi celebratur), item feria quinta in festo SS. Corporis Christi et die 24 iunii, in festo S. Ioannis Baptistae, 26 sq. — in dioecesi Papiensi applicanda erit die 25 augusti qua celebratur festum S. Bartholomaei, perpetuo translatum ob incidentiam festi Dedicationis ecclesiae cathedralis die 24 eiusdem mensis, 26 sq. — tolerari potest ut diebus festis suppressis cum celebretur ad mentem episcopi, hoc fiat alia die et per alium sacerdotem, 27. — pro defunctis, praesente cadavere, quantum fieri potest celebranda ante inhumationem, 345. — eius celebratio a sacerdotibus militiae adscriptis, v. Sacerdotes. Index analyticus rerum notabilium 623 gensis, die 14 maii 1820, domicilium habuit fixum in civitate Montis Lucii, Molinensis dioecesis, 49. Colligit et curat orphanas, constituit Opus ab Adoratione Reparatrice, 49 ; ampliato orphanotrofio, erigit Piam Unionem Oblatarum S.Cordis Iesu die 21 decembris 1874; anno vero 1879 instituit « Parvam scholam pueri Iesu » pro ecclesiasticis vocationibus, 50. Eligitur Instituti Oblatarum moderatrix geest in anniversario defunctorum cum neralis, 50. Quod institutum ab Apostosequentia et orationibus propriis, 422; lica Sede die 4 octobris 1881 laudatum, tertia quae legitur in Missis quotidianis anno 1895 approbationem accipit, 50. cum sequentia et orationibus propriis, Piam animam exhalât die 27 iunii 1885 423. Missarum fundationes vel legati non sine sanctitatis opinione, 50; prodolendum quod partim deleta, partim cessus dioecesanus instruitur, 50 ; signareducta, quare etiam B. P. ter missam tur Commissio introductionis Causae beaperagere permittit in Commemoratione tificationis et canonizationis, 50 sq. omnium fidelium defunctorum, 402 sq. Montichiari : ecclesia huius oppidi paroeciaQuomodo applicandae ex constitutione lis, dioecesis Brixiensis, ad dignitatem et « Incruentum » : una e tribus ad libitum honorem abbatiae mitratae evehitur, et sacerdotis applicari potest cum percepta parochus pro tempore titulo abbatis mistipe, 480 ; non potest pro illa maior exigi trati una cum privilegiis et insignis coeleemosyna neque pro duabus aliis alihonestatur, sicut alter parochus extraquid accipi ratione laboris vel alio quovis u r b a n a oppidi Rovaio, 262. Abbas vero titulo ; neque illas duas missas sacerdos Montisclarensis nonnisi in sua paroecia applicare potest cum ordinario stipendio et in ecclesia S. Pancratii martyris, et alia die vel per se vel per alium duas die festo eiusdem solemni, pontificale alias celebrare ad intentiones praescriperagere vel pontificaliter adsistere poptas; Episcopus potest poenam suspentest, 262. sionis irrogare sacerdotibus ita agenti- Mor ganti Paschalis, Ravennatensium arbus eosque stipendio privare, 480. chiepiscopus, epistolam accipit qua B. P. — preces in eius fine a Leo XIII praescriptae eidem gratias agit de libellis reverenter adhuc dicendae sunt, 526. exhibitis, 201. Missae votivae quaedam permittuntur du- Mors praesumpta coniugis: specialis casus rante bello, v. Capellani militares. solvitur a S. C. de Sacramentis, 235; — quaenam legendae sunt a sacerdotibus, cum probationes veri nominis adduci ritus Ambrosiani in die Commemo rationequeant quid sufficiat ex instruct. S. Ofnis omnium fidelium defunctorum, 497. ficii, 235. Praesumptiones quaedam exMissiones qua lege et via dismembrentur, ponuntur, 235 sq. 75. Ius particulare inductum a Const. Ro- Mulier adiutrix non aemula viri, neque alienis sit dedita studiis magis quam manos Pontifices, 75, v. Dismembratiointer domesticas parietes regnet, 165. nis, Westmonasteriense. Mistrangelo Alphonsus Maria, archiep. Flo- Mundi hodierni miseria spiritualis ex oblivione Christi, 408; eius praecipua duplex rentinus, S. R. E. card. creatur, 513. labes cum homines non caritate chriMobilitatio, v. Milites sacerdotes. stiana dirigantur, sed nimio amore sui Monasterium conveniendum in iudicium pro et summa doloris impatientia, 408. singulis religiosis, 542 sq. — ter celebrari potest in die sollemnis commemorationis defunctorum, 403; prima libera sacerdotis applicatione et percipiendo stipendio, altera pro omnibus defunctis, tertia ad mentem Summi Pontificis, 403 ; tres missae legi debent eo die prout Benedictus XIV praescripsit pro regnis Hispaniae et Lusitaniae, 404. Prima quae est in Commemoratione omnium fidelium defunctorum, altera quae Mongoliae orientalis et meridionalis, Vicariatuum apostolicorum, fines declarantur decreto S. C. de Propaganda Fide, 113 sq. IS" Montaignac de Chauvance Ludovica Teresia, fundatrix piae Unionis Oblatarum a Sacro Corde Iesu, nata in Le-Havre de Grâce, civitate Normanniae, dioecesis Rothoma- Naval Franciscus, sacerdos e Missionalibus filiis Immaculati Cordis Mariae, epistolam accipit qua laudatur ob binos libros, 624 Index analyticus rerum notabilium conditione ad Pontificis cognitionem non pervenire quae magnopere scire interesset, 512. Haec fera in dies crescens tanta trucidatio hominum et conditio in dies deterior Sedis Apostolicae animum B. P. suorumque fratrum angit, sed in Deo qui dives est misericordia sperandum qui finem his malis tandem imponat, 512. Denique annuntiat B. P. praestantissimus viros Collegio Cardinalium cooptare ex utroque clero numero pares, qui de Ecclesia optime meriti sunt in variis officiorum et ministerii sacri muneribus, 512; eorum nomina enunciat, 513; v. nempe: Sermonario breve, et Teologia Ascetica y mystica, 170. Neogranatense concilium provinciale: quid in illo statutum fuerit quoad rerum ecclesiasticarum dominium, 132. « Nostis profecto >>: allocutio habita in Consistorio secreto die 6 decembris 1915. In ea B. P. Purpuratos Patres morte ereptos plures eo vehementius dolet quo magis turbulentissima aetate Ecclesiam ipse gubernat, 509 sq. Dolet praeterea ruinas sexdecim mensibus cumulatas propter nefarium bellum europaeum, 510 ; gentis Armenae sortis miseratur, 510. Memorat Litteras populis belligerantibus eorumque ducibus datas, reverenter acceptas sed sine optatis fructibus, 510. Vicarius Christi, Regis pacifici et Principis pacis, pro filiorum clade magis in dies B. P. anxiatur et Deum enixe rogat ut Ipse finem dimicationi imponat, 510. Unum indicat quod ad finem belli possit conducere, h. e. illud quaerere non quae uni tantum parti prodesse videtur: consiliis collatis, utrimque optata, volentibus animis, pandantur et expendantur ita ut tollantur e medio quae iustitiam laedant, quae modum excedant, 510; compensa tiones admittantur, 511 ; sicut in quavis humana controversia aliquid remitti et concedi debet de sperata utilitate ex utraque parte: quod nisi fecerint, coram Deo et hominibus respondere debebunt de tam cruenta praeliandi immunitate, 511, ex qua causae possint esse cur Europa decidat ab humanitatis gradu quem ope religionis adepta est, 511. Loquitur praeterea B. P. de incommodis quae bellum Sanctae Sedi attulit, 511, cum R. Pontifex in ea sit condicione qua frui nequeat plena libertate. Admittit B. P. voluntatem incommoda removendi in civilibus Italiae gubernatoribus, sed hoc ipsum demonstrat Romani Pontificis sortem a civili potestate pendere, eam proinde esse quae, mutantibus hominibus, mutari possit, 511. Ex gravioribus difficultatibus memorat B. P. discessum nonnullorum ex legatis exterorum Principum, sui muneris ac dignitatis tuendae causa, 511. Sed neque ex altera parte iudicandum Romanum Pontificem morem gerere illis tantummodo quorum voces audire possit, 512 ; sed neque negandum multa ex istarerum Tonti, Mistrangelo, Cagliero, Frühwirth, Scapinelli, G-usmini. Nova Nursia in Australia. Illius abbas R. P. D. Anselmus Catalán, O. S. B., confirmatur, 331. Nullitas sententiae triplex admittitur in S. Rota, 239; quarta e Const. Sapienti Consilio, 240. Nyanza, v. Victoriae. O Obiecta pia benedici possunt tempore belli. a sacerdotibus apud milites degentibus, dispensata clausula « de consensu Ordinarii loci in quo facultas exercetur », 66. Octava festi SS. Apostolorum Petri et Pauli extenditur ad omnes ex utroque clero Romae eiusque districtu commorantes, utpote privilegiata tertii ordinis, 441 sq. O' Halloran Richardus, sacerdos archidioecesis Westmonasteriensis, nominaliter excommunicatur, 437. Olindensis metropolitana ecclesia: ab eius metropolitico iure eximuntur dioeceses Fortalexiensis et Cratensis, 571, v. Forta- lexiensis. Onera realia, personalia, fixa, 213, v. Media annata. Optio proprie dicta consistit in iure assequendi aliquod beneficium vacans, 103; illius ius pendet a consuetudine, 101 ; eius origo in capitulis, 102; quomodo cadere potest sub reservatione pontificia beneficiorum, 103. Oratorii privati indulto gaudentes, v. Missa. Ordinarius: eius consensus non requiritur ad benedicenda pia obiecta favore mili- tum, 66, v. Obiecta. v Index analyticus rerum notabilium Ordinatio sacra: ex eius validitate pendet validitas fere omnium sacramentorum, 413; potest et debet iterari sub conditione si dubium prudens adsit circa eius validitatem, 413; casus de dubio in scrupulose ordinato, ubi etiam de intentione in ordinando, 411 sqq. Ordines religiosi, quomodo in iudicium vocari possint, 543 sq. Orphani pueri ob terraemotum aprutinum a B. P. sublevantur, 90. Ostiensis dioecesis, v. Decanus. P Pallium sacrum, expostula tum conceditur in Consistorio ecclesiis pluribus, 522. Paroeciae: earum divisio vel dismembratio quo iure regatur, 74. Causae: longa distantia vel difficultas itineris: reditus adsignandi. arbitrio Episcopi ex reditibus ecclesiae matricis, vel a populo exigendi, 74 sq.: speciales rationes hodiernae, 75; requiritur consensus capituli cathedralis, citatio et auditio rectoris paroeciae dismembrandae, etc., 75, haec vero omitti potest, 75; constet de congrua sustentatione novi parochi, 75, v. Dismembra- tionis. Parochialia iura praescribi possunt, 190 sq., 486. Parochi Urbis: a) uti possunt rocheto cum ipsi collegialiter convocentur utique etiam coram Summo Pontifice, 48 ; b) item si aliqui tantum conveniant occasione missionum, etc., 48; c) singuli insignibus ex privilegio concessis uti possunt exercentes suum ministerium in proprios parochianos etiam extra propriam parochiam, 49; non tamen pro b et c in Basilicis patriarchalibus et filialibus ecclesiis, praesente capitulo Basilicae matricis, 49. Parochorum amotio " in Statibus Americae Sept. Foederatis iuxta Concilium Bal tim orense II in potestate erat Episcoporum, 378 sq. ; inamovibilitas vero parochorum invaluit in Conc. Baltimorensi III certis quidem circumdata cautelis, 379. Nunc Decretum « Maxima cura» anni 1910 valet etiam pro dioecesibus foederatorum Statuum Americae Sept. favore illorum qui vere paroecias regunt, 379, non vero pro rectoribus paroeciarum 625 seu missionum qui a Concilio Baltimorensi III inamovibilitate non sunt donati, 38Ò. Parousia seu secundus adventus D. N. Iesu Christi in epistolis Sancti Pauli apostoli : - de illa loquentes dici non potest apostolos exprimere humanos sensus quibus error vel deceptio subesse possit, 357 ; - in epistolis S. Pauli, v. Paulus; non licet traditionalem reiicere interpretationem verborum Apostoli in I ad Thessal., vv. 15-17, quae nullam involvit affirmationem Parousiae tam proximae ut Apostolus seipsum et lectores suos adnumeret fidelibus qui superstites ituri sunt obviam Christo, 358. Pauli (S.) de Minnesota, v. Ireland. Paulopolis, v. Ireland. Paulus Apostolus (S.). Nihil dixit quod non perfecte concordet cum. temporis Parousiae ignorantia, quam Christus hominum esse proclamavit, 357 sq.; eius verba, in cap. IV, epist. I ad Thessal., vv. 15-17, -v. Parousia. Pax: ad illam exhortatio apostolica ad populos belligérantes eorumque rectores, 365 sqq. Ab initio pontificatus sui B. P. vehementer doluit de luctuoso bello quod tam crudelissime familias deturbat, 366, nihilque ille omisit, nec omittet, ut bello eidem finis imponatur, 366 ; quin tamen pacis charitatisque verba exaudirentur, 366. Unde in B. P. dolor invaluit, non cessit vero voluntas; unde preces ad Deum ipse una cum fidelibus omnibus perseveranter fundit, illas operibus penitentiae firmando, 366. Die vero anniversario ab indicto bello, denuo clamat Pontifex populosque in nomine Christi Redemptoris eiusque Sanguinis deprecatur ut a flagello tandem abstineant et Europae iam penevastataeparcant,366sq. Rectores populorum meminerint rationes ab ipsis exactissime reddendas esse supremo Iudici, 367; praelium immane et ruinam pensent, 367: absque armorum vi res componi possunt. Frustra populorum destructio intentatur: nationes opprimi quidem possunt, non destrui, quae, humiliatae iacentes, vindictas parant atrociores, 367; aequum est populorum iura ac desiderata pensare, et rationes solvendi conflictus mutuo quaerere, 367 ; orbis tranquillitas in iure et charitate fundatur potius quam 626 Index analyticus rerum notabilium in armorum vi ac multitudine, 368. Omnes quotquot sunt pacis amatores invitat B. P. ad hoc summum opus. Christum Dominum eiusque Virginem Matrem perdolentem orat, ut quam citissime pacis illucescat dies, 368, et deinceps populorum causae non ense sed aequitatis et iustitiae rationibus dirimantur, 368. — oratio pro illa obtinenda a B. P. composita, 9, eiusque versiones authenticae: gallica, 11, anglica, 13, germanica, 16, hispanica, 18, lusitana, 20, slavonica, 22, polonica, 24. — preces pro illa obtinenda a B. P. praescribuntur die 7 februarii 1915 in dominica sexagesimae in Europa, extra vero, die 21 martii. Forma harum precum, 8, indulgentiae quibus ditantur, 9; precibus ipsis B. P. interest ad S. Petri in Vaticano, 35; hae preces iterari permittuntur in ecclesiis Europae die 21 martii, 138. Polla oppidum, duorum Ordinariorum iurisdictioni subiectum, Dianensis nempe et Cavensis; unde controversiae saepe renovatae, 326. Nunc S. C. Consistorialis, decreto diei 12 dec. 1914, ordinaria iurisdictio ibi ordinatur, ita ut oppidum ipsum usque ad flumen Tanagro subsit Ordinario Dianensi, 326; a flumine Tanagro ad paroeciam S. Petri extra Pollam," etc territorium subiiciatur Abbati Cavensi, 326. Exsecutor decreti nominatur R. P. D. Nicolaus Piccirilli, archiep. Compsanus, 326. Polonia, v. LiJcowski. Praecedentia inter sodalitates, Ordines, etc., in processionibus statuitur Const. Gregorii XIII diei 25 iulii 1583, pro antiquiore quando non constet de possessione praecedentiae, 152; non ergo habenda est ratio dignitatis, sed antiquitatis, 153; exceptio fit pro Sodalitate Ssmi Sacramenti istud comitante, quae tunc praecedit omnes sodalitates,153 ; insignia et tituli honoris minime ius dant praecedentiae, 154, neque titulus Archisodalitatis per se, nisi adsit consuetudo, 154. Praedicatio evangelica: officium episcoporum proprium, 92; quod praesertim intelligitur pro Episcopo Urbis, unde concionatores quadragesimales salutat B. P. quos ille solemniter ad praedicandum mittit, 93. Quaenam sit in hac re mens Pontificis, 93. Verbum Dei praedicetur, et ne quis audeat e suggestu philosophicas theses tractare, aut historicas, aut politicas; finis quo spectat orator sacer est utilitas spiritualis quae eruitur a deposito fidei, ad quem oratores sacri recurrere debent, 93. Moderatus tamen usus quaestionum polemice tractandi et errores confutandi non reprobatur, 93, hoc vero reservandum locis ac auditoribus aptis, et solummodo velut consectaneum doctrinae antea clare exponendae, 93. Fructus practici sermonum spectetur, 94; unde orator magis quam intellectum corrigere, corda movere satagat, 94. Ad praxim semper deveniendum, ita ut auditores vitam moresque immutent in melius, 94. In praedica-. tionis forma dignitas et ordo partium praecipue serventur, quippe qui auditorum vehementer intellectum et memoriam iuvat, 94; quae omnia etiam parochis Urbis dicta sint, quos revera sui coadiutores B. P. appellat, 95. Praedicatorum Ordinis martyres, 126. Praemonstratensis Ordinis martyres, 126. Praesentatio ad beneficia iurispatronatus, quibusnam conditionibus valide fiat, 394. Praesumpta mors coniugis probari etiam potest per iudiciorum et coniecturarum. cumulum, 477; indicia possunt esse infirma valetudo, inexplicabilis epistolarum interruptio, fama vel opinio de coniugis morte, 478 sq. Petroni Hyacinthus, s a c , moderator Generalis Missionalium a Pretioso Sanguine, epistolam accipit, exeunte anno centesimo a sodalitate condita, 407. Pii Papae X, sa. me., anniversarium funus statutum est die 5 novembris loco 20 augusti, 431. « Pius et misericors », Constitutio Benedicti XIII, 67, 69 sq. Propaganda Fide (S. Congregatio de) successit Camerae Apostolicae, 47. Propagationis Fidei, S. Francisci Salesii et S. Infantiae operum Secretarii diocesani non habent ius ad facultates et privilegia Parochorum, 409, neque illorum directores illis has facultates tribuere possunt, 409., Provinciae religiosorum possunt considerari ut entia moralia distincta ab Ordine universo, 544 sq., v. Monasterium, Ordines. Purgatorium, v. Altare. Index analyticus rerum notabiUum R Reconpiliatrix (B. Virgo) : devotio sub hoc titulo, vulgo « de la Salette », decreto Sancti Officii diei 21 decembris 1915 non vetatur, 594, v. Salette. Rectores paroeciarum seu missionum in Foederatis Americae Sept. Statibus, iure antiquo adhuc vigente, amovibiles sunt ad nutum Episcopi, 381 sq., v. « Maxima cura », Parochorum. «Reddita Nobis», ep. Benedicti XIV ad Archiep. Florentinum circa concursus paroeciales, v. Appellatio et Concursus. Referendariis (Collegium a) apud Signaturam papalem restituitur. Constabit numero Praelatorum indeterminato, qui simul cum Votantibus loco consultorum erunt, 325, v. Signatura. Reges quoad communionis distributionem, v. Communionis. « Regina pacis, ora pro nobis »: haec invocatio postremo loco in Litaniis Lauretanis addi potest durante bello, arbitrio Ordinariorum, 498. « Regina Sacratissimi Rosarii, ora pro nobis », haec pia invocatio indulgentia centum dierum ditatur, 462. Religiosi: qui studia per plures menses infirmitatis aut servitii militaris causa interrumpere cogantur, non tenentur repetere annum, 123, et a Superiore Generali cum suo Consilio dispensari possunt, dummodo interruptio non duraverit ultra tres menses, studia omissa suppleta fuerint, privata schola, et examina demonstraverint alumnum illas disciplinas didicisse, 124 ; hoc vero examen requiritur pro qualibet omissa disciplina, sufficit tamen ordinarium examen in fine anni, 124. - Facultas illis concedendi paroecias saeculares pertinet ad S. C. Concilii, obtenta prius venia a S. C. de Religiosis, si Constitutiones prohibeant regere et.retinere paroecias, 327;- commercium vel industriam exercentes, 104 sqq., eorum debita veluti lucra Instituto tribuuntur, si etiam tacite superiores annuerunt, 108; quomodo permissio superiorum praesumitur, 108 sqq. ; qua ratione haec facultas cessare censetur 109; facultas exercendi commercium vel industriam implicat facultatem media sibi ad hoc comparandi, 110; in actibus 627 oeconomicis religiosi sunt veluti administratores monasterii, quod in omnibus respondere debet, 111 ; eorum debita contracta, superioribus etiam tacite annuentibus, ab Instituto solvenda sunt, 108; eorum exercitium alicuius commercii vel industriae, 108 sqq., v. Superiores. Rescripta Pontificia etiam Motu proprio nihil operantur in praeiudicium iuris tertii, 156. Richelmy S. R. E. card. Augustinus, archiepiscopus Taurinensis, una cum episcopis Pedemontis, epistolam accipit gratulatoriam ob annuum conventum feliciter celebratum, 567. Romanorum Pontificum opera in re sociali commendanda, 89 sq. « Romanos Pontifices », Const. Leonis XIII a. 1887 extensa ad Dominium Canadense 14 martii 1911, 75. Rousset C. Rinaldus, Rheginensi um archiepiscopus, una cum coeteris Calabriae archiepiscopis et episcopis epistolam accipit ob annuum coetum celebratum, 592. S Sacerdotes militiae adscripti, lecticarii vel infirmarii, sacrum facere possunt quor cumque decenti loco, etiam sub dio, remoto quovis irreverentiae periculo, 97; ii vero qui dimicant, eodem modo celebrare possunt, dominicis tantum diebus et festis de praecepto, 97. — ad exercitum non pertinentes, dummodo ab Ordinario adprobati, possunt absolvere milites, v. Milites. Sacramento. Laus: Sia lodato e ringraziato ogni momento il Santissimo e Divinissimo Sacramento, abolitis aliis indulgentiis partialibus, ditatur indulgentia 300 dierum toties quoties lucranda, 207, firma remanente indulgentia plenaria semel in mense ab iis lucranda qui per integrum mensem illam recitaverint, 207. Sacramentum recipitur valide quando voluntas praevalens est illud recipiendi, quae tunc destruit aliam sacramento contrariam, 415, v. Furiosus, Intentio, Ordinatio. « Sacrosanctae militantis Ecclesiae » : Litt. ap. Urbani PP. VIII, v. Sublacensis. « Salette » (secret de la) : prohibetur a S. C. S. Officii de hoc argumento scribere aut 628 Index analyticus rerum notabilium disserere, et poenis mulctan tur transgressores, 594, v. Beconciliatrix. Saltsmann Alphonsus, eius opus « Les remèdes divins pour l'âme et le corps » in Indicem refertur, 180. Santi Raphaël, episcopus Feretranus, epistolam accipit gratulatoriam ob dioecesanam synodum feliciter absolutam, 568. « Sapienti Consilio », Constitutio Pii Pp. X, 240. Sapporo (de) erigitur praefectura apostolica in Iaponia, 114. nalis Secretarius erit inter Cardinales novae Congregationis; vicissim auditor S. Congreg. Consistorialis consultor erit novae Congregationis, et huius Secretarius erit consultor S. C. Consistorialis, 495. Cardinales adscripti Studiorum Congregationi membra erunt novae Congregationis, quibus accedet Cardinalis in Urbe Vicarius durante munere, 495. Leges latae pro seminariis tum dioecesanis tum regionalibus integrae manebunt, 495. , Senegalensis Praefecturae Apostolicae limiSatyri (S.), v. Victoris. tes ad septentrionem producuntur deScapinelli di Lèguigno Raphael, archiep. tit. creto S. C. de Propaganda Fide die Laodicen., S. R. E. card. creatur, 513. 10 martii 1915, 148 sq. Scatti Ioseph, episcopus Savonensis et Naulensis, epistolam accipit ob sollemnia Sepeliendi ius est tamquam accessorium saecularia in honorem Dominae Nostrae iuris funerandi, 342. a Misericordia, 201. Sepulchri (S.) Ordo, v. Tituli. Scholasticae (S.), v. Sublacensis. Sepultura illi ecclesiae debetur in qua « defunctus officia consuevit audire divina, Schollaert, v. Lovanii. et ecclesiastica recipere sacramenta »,343. Schulte Carolus Iosephus, episcopus Paderbornensis, epistolam accipit de opere Sequestratio quid sit : conventionalis, necessaria seu iudicialis, 270; iudicialis captivis opitulandis ab eo coeterisque Germaniae episcopis constituto, 224. dividitur in sequestrationem rei litiScrupulosus: eius status animi per quem giosae et conservativam, 270 ; per cautiohabet pro vero actu voluntatis id quod nem vitari potest, 270. Sunt odiosae et reapse non est nisi imaginarium, 414, solummodo admittuntur in casibus periculi, et dummodo sint necessariae ad v. Ordinatio. iura creditoris servanda, 270. Scrupulus non est in intellectu, non in voluntate nec in conscientia, sed in Sermo a B. P. habitus die 15 februarii ad concionatores quadragesimales et ad paphantasia, 414. rochos almae Urbis, 92, v. Praedicatio. Seminaria quantae utilitatis visa S. Tridentinae Synodo, 493; de iis beneme- Sévin S. R. E. card. Hector Irenaeus, arriti Antistites, praesertim S. Carolus et chiepiscopus Lugdunensium, epistolam accipit qua foederis sacerdotalis « pro Cardinalis Barbadicus, Patavinus, 493 ; de excitanda pro illis curandis Sacra CarPontifice et Ecclesia » moderator creatur, 89. dinalium Congregatione cogitavit saepe Apostolica Sedes, 493. Hoc munus divi- Signaturae Apostolicae Tribunal. Eius comsum fuit inter S. Congregationem Conpetentia certius definitur et augetur chicilii et Episcoporum et Regularium, 494. rographo pontificio diei 28 iunii 1915, Quam enixe de Seminariorum statu cu320 sqq. Lex propria (can. 37) quaedam raverit Pius PP. X, 494, qui illa S. C. uti propria ei praecipua huius Tribunalis statuit unde aliae competentiae accedere Consistoriali attribuit. Nunc vero a B. P. possunt, 320. Restitutio in integrum in nova conditur S. Congregatio de Semire matrimoniali adversus sententiam nariis et de Studiorum Universitatibus rotalem, 321: H. T. erit cognoscere de nuncupanda, Motu Proprio die 4 novemrecursibus adversus sententias matrimobris 1915, 493 sq. ; haec erit ad formam niales quarum novum examen recüsavit ceterarum SS. Congregationum et omnia S. R. Rota, 321. Item circa quaerelam curabit quae referuntur ad. institutionem nullitatis adversus sententiam rotalem. clericorum, 494; S. Congregationis stustatuendum est comprehendi non solum diorum isti munera accedant, 495 ; Praedeclaratio nullitatis sententiae sed refectus erit S. R. E. Cardinalis qui semper erit inter Cardinales S. Congregationis scissio sententiae peccantis in legem vel factorum veritatem pervertentis, 321 sq. Consistorialis, 495; huius autem Cardi- 629 Index analyticus rerum notabilium Restitutio in integrum deducenda foret in usum velut extraordinarium remedium quoties invocari non potest querela nullitatis aut actio rescissoria, 322. Potissime H. T., iuxta can. 14, § 1, Legis Propriae, sibi vindicat quae ad commissiones pontificias referuntur, quae statuuntur ad iudicandas petitiones SSmo factas praesertim in iustitiae administratione. Facultates cognoscendi has quaestiones, antequam a Sanctissimo signentur commissiones, Tribunali Signaturae restituendae sunt, siquidem Constitutio « Sapienti Consilio » illas non abstulerit, 323. H. S. Tribunalis dignitas augetur cum ipsi competat videre utrum expediat annuere precibus eorum qui petunt a Papa aliquid circa iustitiae administrationem, et potissimum ut S. Rotae vel alicui Sacrae Congregationi vel ipsi Tribunali Signaturae remittatur, 323. Haec omnia antiquitus expediebantur in Signatura Iustitiae et etiam aliquando in Signatura Gratiae, 323. - Auditor Sanctissimi supplices libellos Signaturae remittebat, Sponsi: circa eorum communionem in missa pro benedictione nuptiarum, v. Commu- nionis. Stampa (Opera Nasionale per la buona). Eius opportunitas nostra praesertim pro aetate extollitur, 247. Praesides renuntiantur ad honorem Emus card. Maffi, effectivus R. D. Franciscus Faberi, 247 ; decretum pontificium quo fundatur* 248; eius statuta, 248; ponitur sub patrocinio S. Francisci Salesii, 248. Eius finis est bonas ephemerides aliaque praelo impressa folia vulgare, 248; quibus mediis alatur, quomodo regatur, 248-249; eius consilium directivum. Praeses a S. Sede nominatur ad nutum, 249; consiliarii decem a Praeside re nun ti antur, audita Ap. Sede ; e consiliariis deligantur vices praeses, secretarius, nec non thesaurarius, 249; delegatus dioecesanus ab Ordinario eligatur ; delegati parochiales a delegatis dioecesanis, 249 ; qua lege subsidia erogari debeant ; ratio coadunandi coetum consiliariorum, 249. Statuae beatorum, v. Imagines. Studia religiosorum, v. Religiosi. unde ipse velut a Secretis erat H. Tri- I Studiorum interruptio, v. Religiosi. bunalis, 324. Arcta coniunctio inter Si— S. Congregatio transit in novam Sacram gnaturam et Papae Auditorem ex codice ! Congregationem de Seminariis, etc., vide di procedura civile Pii VII, in libro VI, 324. i Seminaria. Sublacensis Abbatia, vetusta et percelebris Duo collegia Praelatorum, a Votantibus j iam inde a S. Gregorio Magno, per saecula tum in temporalibus tum in spiet a Referendariis Signaturae, non abo- j ritualibus subiectos habuit, 197. Saelita a Const. Sapienti Consilio, in exer- j culo xi territorium annexum Sedi Apostolicae subdiderunt RR. Pontifices, 197; citium revocari apprime expedit, 324, ! loco consultorum de quibus Lex Propria, saec. XIV appellatur abbatia Nullius 324. Modus quo hi Praelati in tractandioecesis, quo tempore iam Abbas illius dis negotiis partem habebunt, determiterritorium gubernabat, 198; Urbanus VI, nandus in Regulis huius S. T. Haec omnia chirographo Sanctissimi statuuna. sibi Abbatis nominatio1 McccLxxix tur, 325. Duo collegia insignia, a Vo- j tantibus et a Referendaris, excitantur et j restituuntur, 325; - Auditoris Sanctis- j simi munere fungetur Praelatus a Secre- ' tis Signaturae, 325. | Silverius a S. Teresia, sacerdos Ordinis Carmelitarum excalceatorum, epistolam accipit gratias agentem de oblato primo volumine operis « Biblioteca mistica carmelitana », 260. Sobralensts nova dioecesis constituitur, 571. Societatis Iesu missionariis concreditur nova Zambesiana Praefectura Apostolica in Rhodesia Anglica, 148. Sodalitas a Pretioso Sanguine, v. Petroni. Sodalitates quoad ius praecedentiae, v. Prae- cedentia. a.MCCCCLV nem reservat, 198; Callistus III Cardinali S. R. E. in commendam dat, 198; Urbanus VIII per Ap. Litt. « Sacrosanctae militantis Ecclesiae » declarat illam habere territorium separatum et Abbatem exercere iurisdictionem ecclesiasticam, 198. Benedictus XIV, Constit. « Commendatam Nobis», auferendo iurisdictionem temporalem nihil immutavit circa spiritualem, 198. Pius VI, Pius IX et Pius X quam bene affecti erga illam, 198; eam restituere in pristinum B. P. decernit, ad instar Abbatiae Nullius Montis Cassini, 199. Abbatem seu Praepositum S. Scholasticae ad illius gubernationem revocat 630 Index analyticus rerum cum quasi episcopali iurisdictione in territorium separatum illi subiectum, et in ecclesias, clericos et laicos in territorii terminis contentos, 199 ; idque cum omnibus facultatibus, non excepta illa conferendae confirmationis, 199; eidem Abbati iura tribuuntur temporalia in mensam abbatialem quam hucusque Cardinalis Commendatarius habebat, 199. Capitulum S. Andreae, Sublaci, itemque Seminarium Sublacense Abbati subduntur veluti Ordinario proprio, salva manente eorum natura cleri saecularis, 199; ne renoventur contentiones de iuribus inter Capitulum saeculare S. Andreae et monachorum S. Scholasticae, memorantur Litterae Apostolicae Pii IX « Interest Ecclesiae », et decretum S. C. Concilii 26 aprilis 1892; confirmantur titulus, privilegia, honores Cathedralis Abbatiae Nullius Sublacensis Capitulo regulari S. Scholasticae, 199; Capitulo vero cleri saecularis S. Andreae iura, honores, privilegia concathedralis, 200. Constitutioni pontificiae adiiciuntur quaedam Disposizioni complementari de rationibus inter utrumque Capitulum in regimine Abbatiae, 200; haec omnia Episcopus Anagninus ut exsecutioni mandet committuntur, contrariis quibuscumque derogatis, 200. Suburbicariae Sedes: de illis agit Constit. Apost. Ex actis tempore qua, firmis manentibus quae statuta fuerant Motu Proprio Edita a Nobis Pii PP. X, de non mutanda sede a Cardinalfbus episcopis, quaedam praescribuntur, 230, i. e. de suffraganeis non necessario eligendis, uti cautum erat Const. Apostolicae Romanorum Pontificum. Ita etiam Cardinales episcopi Suburbicarii eximuntur ab illis quae statuta fuerant circa bona ecclesiastica apud S. C. de Propaganda coniunctim administranda, sed sua quisque bona administrant, 230. Successionis taxa non est connumeranda inter fixa onera, 213 sq. Superiores religiosorum tenentur solvere debita a subiectis membris contracta, occasione alicuius commercii vel "industriae, exercitae cum eorum vel tacita facultate, 104 sqq. ; ab eis retractata facultate in casu, publice constare debet, 111 ; ipsis mature advigilandum ne Institutum detrimentum capiat ex membri ali- notabilimn cuius in negotiis sumendis vel gerendis temeritate, 111. Swatow erit novum nomen Vicariatus Apostolici de Tchao-tchiou in Sinis, 440. T Tchao-tchiou, v. Swatow. ^ « Te Deum ». Cantus huius hymni occasione belli bene vertentis cum versículo communi, missa et oratione pro gratiarum actione, 390, v. Fúnebres caeremoniae. Teresia (S.), Abulensis virgo, copiose de christianae vitae perfectione disseruit, 260, v. Silverius. Testes de universitate vel collegio admitti possunt, si res tangat interesse non singulorum sed collegii, 487. — in re matrimoniali cautissime iterum licet interrogare, 351. Thomae (S.) Academia romana, v. Academia. Thomé da Silva Hieronymus, archiepiscopus S. Salvatoris in Brasilia, una cum coeteris episcopis, epistolam accipit gratias referentem de officiosissimis litteris, 591. Tiemey Recaredus, sacerdos S. L, laudatur ob eximiam charitatem erga miseros mexicanos, 169. Tituli nobilitatis familiaris et signa prohibentur in Episcoporum inscriptionibus et armis; iuxta Constit. Innocentii X coronae signa ac notae saeculares amovendae ab armis S. R. E. Cardinalium, 172; haec Constitutio extenditur ad Patriarchas, Archiepiscopos,Episcopos tam residentiales quam titulares, qui omnes titulos illos apponere non debent inscriptionibus, signis, sigillis, etc., 172, nisi forte dignitas aliqua saecularis sit sedi annexa, 172, et nisi agatur de ordine equestri S. Ioannis Hierosolymitani aut SSmi Sepulchri, 172. — cardinalitii assignantur Cardinalibus in Consistorio 6 decembris 1915 creatis, 522. Ton-kin meridionalis Vic. Apostolici et Ton-kin maritimi in montana regione Châu-Lào determinantur limites, 330. Tonti Iulius, archiep. tit. Ancyranus, S. R. E. card. creatur, 513. Torras y Bages Ioseph, episcopus Vicensium, epistolam accipit gratulatoriam ob libellum « El internacionalismo papal » B. P.' exhibitum, 589. Index analyticus Triller Georgius, praeses coetus catholicis scriptis per Bavariam edendis, epistolam. accipit gratulationis causa ob perutilem coetus laborem, 405. Trinitatis (SS.) ecclesia, translata ab Innoc e n t i a e Curia ad S. Apollinaris, a rectore eiusdem SSmae Trinitatis regatur iisdem obligationibus, 208. Qui rector dependenter ab Emo Urbis Vicario et salvis iuribus Seminarii Romani, curam geret ecclesiae S. Apollinaris et onera implebit ecclesiae SSmae Trinitatis inhaerentia, iuxta ius commune, cui decreto die 25 ianuarii 1911 derogatum non est, 208. — Ordinis martyres, 127. U Uganda, novus Vicariatus Apostolicus (de), 48, v. Victoriae Nyanme. Unio oeconomico-socialis inter catholicos Italiae, v. Medolago-Albani. — popularis inter catholicos Italiae, v. Dalla Torre. « Universi agri », Const. Pauli V 1 martii 1612, 240. •Uxor sequitur domicilium mariti, 451. Exceptiones, 451. V Van den Berg Evermundus, abbas Bernensis in Heeswijk, vicesimo quinto recurrente anno ab institutione Archiconfraternitatis a sancta Missa reparatrice in ecclesia Abbatiali, epistolam accipit gratulatoriam, 193. Vannutelli S. B. E. card. Seraphinus, episcopus Ostien., Portuen. et Sanctae Rufinae, Sacri Collegii decanus, epistolam accipit de luctuosis praesentis temporis adiunctis qua B. P. quae in proximo Consistorio exprimere voluisset V. Eminentissimo pandit, 253 ; primas suas memorat B. P. Litteras encyclicas quibus de suo ardenti voto pro cessatione immanis belli calamitatum, populorum regitores urgebat, quibus certo alia a flagello detestato media non deessent ad res apte iustitia et decore componendas, 254, sed frustra patris et amici insonuerunt verba, 254, cum terra marique dimicari pergitur crudeli quidem modo contra humanitatis leges et ius gentium,. 254; terribili in- rerum notabilium 631 cendio nunc dilecta quoque Italia conflagrai, unde amara timenda quae bella etiam felicissima comitantur, 254; quae egerit Pontifex ad tot tantaque levanda mala, et quae Deo iuvante exitum habuerint optatum, favore militum captivorum, vulneratorum, aegrotantium, 254; animarum vero necessitates acrius B. P. monent pietatem, unde facultates amplissimae sacerdotibus factae qui bello quoquo modo adsunt, eosque omnes hortatur Pontifex ne religionis solamen desit proeliantibus unquam, 254; hac vero tristissima tempestate rationes sperandi in frequentiori reponantur oratione, praesertim ad Cor Mariae, Matris nostrae, 254 sq.; neque, iuxta Scripturae monitum, negligantur opera poenitentiae, praesertim ieiunium, 255, quod ieiunium ecclesiasticum per tres dies, continuos vel disiunctos, B. P. una simul cum seipso servandum suadit ad divinam implorandam opem, cui piae christianae praxi B. P. plenariam adnectit indulgentiam, consuetis legibus lucrandam, 255. Haec B. P. epistola omnes periclitantes filios moneat de dolore Patris, qui eorum particeps est cruciatuum, cum. non sit dolor filiorum qui animus non exagitet patris, 255. Van Bossum S. B. E. card. Gulielmus, dimissa Diaconia S. Caesari! in Palatio, sumit titulum presbyteralem S. Crucis in Ierusalem, 514. Vectigalia publica inter onera fixa recensenda, excepta taxa successionis, 213 sq. Viae Crucis indulgentia applicari poterit Crucifixis in favorem militum, durante bello, a sacerdotibus qui illis adsistunt, 496. Viaticum, v. Milites. Vicarius capitularis non percipit distributiones inter praesentes si absit a choro ut muneri suo satisfaciat, 264, v. Distributiones. — (Cardinalis in Urbe) durante munere, membrum erit novae S. Congregationis de Seminariis et de Studiorum Universitatibus, 495. Victoriae Nyanzae septentrionalis, Vicariatus apostolici, mutatur nomen in Uganda, 47sq., meridionalis vero simpliciter nuncupabitur de Victoria Nyanza, 48. Victoris Mauri (S.) Mart. et S. Satyri Confessoris exuviae servantur in veteri Basilica 632 Index analyticus rerum notabilium lica Porciana Mediolanensi, 291 ; confirmatur a S. C. Rituum sententia Curiae Mediolanensis contra Capitulum Ambrosianum, 291 ; eaedem in Basilica Ambrosiana a publica veneratione amoveri debent, 291. Vido Franciscus, Praefectus generalis Sodalium a Cruce aegrotis adiuvandis, epistolam accipit qua B. P. sodales ipsos ut in instituto alacres perseverent, hortatur, 260 sq. Villette E., moderator archisodalitatis ab Agonia D. N. I. C. ad Gethsemani nuncupatae, epistolam accipit de litteris venerationis et obsequii plenis gratias exhibentem, 590. Vis penitus enervat voluntatem et consensum excludit, 425, unde actus per vim extorti invalidi sunt, 425. Vitale P. Ioannes Baptista, Barnabita, parochus ecclesiae Ss. Blasii et Caroli ad Catinarios et camerarius almae Urbis parochorum, dubia exponit S. C. Rituum circa privilegia parochis Urbis concessa, 48, v. Parochi. Votantibus (Collegium a) apud Signaturam apostolicam restituitur, et constabit septem Praelatis, qui pum collegio a Referendariis erunt loco consultorum quos induxit Constitutio Sapienti Consilio, 325, v. Signatura. W Wacker Theodorus se subiicit decreto Indicis quo opus quoddam suum damnatum est, 180. Walkerville urbs, eius paroecia aliqua dismembrato, 73 sqq. "[Vashingtoniae catholica Universitas studiorum vicesimum quintum anniversarium celebrat, 166; de eventu laetatur B. P. ac Episcopatum catholicosque Americae laudat, et speciatim Columbianos Equités, pro attributa Universitati pecuniae vi, 167 ; excitantur Episcopi ad mittendos alumnos bonae spei ad almam studiorum sedem, 167, v. Gibbons. Westmonasteriense Concilium provinciale quoad dismembrationem missionum, 76, v. Missiones. Wratislaviensis episcopus epistolam accipit gratulatoriam ob eius sollertiam in regenda dioecesi, 475. Z Zambesiana Praefectura apostolica in Rhodesia Anglica erigitur decreto S. C. de Propaganda Fide diei 9 martii 1915, eaque curis missionariorum Societatis Iesu concreditur, 148. IV INDEX PERSONARUM A Abascal et Venero Franciscus, 30. Abati Fidelis, episcopus tit. Diocletianopolitanus, 196. Abbas Cavensis, 326. Abbas Generalis Congregationis Cassinensis, 331. Abbas Primas O. S. B., 435. Abbas S. Scholasticae, 199. Acciaresi Primus, 252. Aceves Vincentius Maria, 61. Acocella Raphael, 60. Acuña Edmund as, 362. Adalar (Arsan) Anselmus, 120. Agius Alphonsus M., 142. A gius Eduardus, 64. Agliardi Antonius, S. R. E. card., episcopus Albanen., 115, 164. Agnes (S.), V. et M., 173. Agosti, parochus, 242. Agostino Cosimus, episc. Arianensis, 290, 476, 517. Aiuti Aloisius, 364. Aksamovié Antonius, 363. Albera Paulus, 118; episc. Bovensis, 438, 520. Alberdi Valentinus, 361. Albert Franciscus, 362. Alberti Iosephus, 57, 181, 192, 442, 453, 465, 468. Albini Carolus Dominicus (Ven.), 214. Albini Paulus, 284. Albrecht Augustinus, 195. Albuquerque Franciscus Assisiensis, 196. Aldobrandini Iosephus, 314, 361, 596. Alessandrian Andreas, 61. Alexander III, R. P., 45, 46, 74, 349. d'Almeid a Ioachim Antonius, episc. tit. Larensis, 328, 520. de Almeida Ioannes, 315. Almerici Ludo vicus, 31. Aloisi-Masella Benedictus, 61. Aloisi-Masella Hadrianus, 481. Aloisius (S.) Gonzaga, 215. Alphonsus (S.), 79. Alphonsus XIII, Hispaniae rex catholicus, 557. Alvares Claudius, 315. Alves de Mattos Ioseph, archiep. titul. Pessinuntin., 518. Alymer Gualterus (Ven.), 127. Amato Raphael, 118. Ambrosini, adv., 426. Ambrosini Carola, 424. Ambrosini-Spinella Maria, 424. Amette Leo Adulphus, S. R. E. card., archiep. Parisiensis, 249. de Amicis Iacobus Maria, 87. Ammirante, episcopus, 181. Anaya Hyacinthus, episc. Cocabamben., 588. Anderlié Gulielmus, 119. Andiloro Iosephus, 120. Andrade Ignatius, 507. Andreas (S.) Apostolus, 199. Andreas a S. Cruce, 165. Andreucçi Ioannes, 60. Angelus a Casóla Valsenio, episc, titul. Curiensis, 179. Angelus a S. Iosepho (Ven.), 127. Angelus Maria a S. Teresia, v. Perez. Angrisani, sac, 185. Anhalt, 575, 577, 578, 579, 580, 583. Anna (S.), Dei Genitricis mater, 74. Ansuini Augustus, 251. Antonelli Iosephus, 62. Antonius (S.), 151, 285. Apap Bologna Iosephus, 61. Apollinaris (S.), 208. 634 Index personarum Balácz Andreas, 163. Arango Carmelus, 116. Balconi Franciscus, 426, 427, 429. de Aranjo Medeiros Isaurus, 596. Baldassarri Aloisius, 399. Arcand Leo, 252. van Balen Nicolaus, 162. Arcava Petrus Emmanuel, 507. Balestrino Carolus, 194. Archiepiscopus Chicagiensis, 169. Bandettini Laurentius, 471. Archiepiscopus Melburnensis, 258. Barbadicus (B.), 493. Archiepiscopus Novae Aureliae, 169. Barbosa di Castilho Ioannes, 506. Archiepiscopus Pragensis, 308. Barcali Philippus, 274. Archiepiscopus Sydneyensis, 258. Archiepiscopus Toletanus, 558, 559, 564. Barel Augustus, 351, 352, 353. Barelli Franciscus, 119. Archiepiscopus Verapolitanus, 150. Barge Ioannes Aloisius, 60, 87. Archiepiscopus Vercellensis, 388. Arcoverde de Albuquerque Cavalcanti Barilich Laurentius, 177. loachim, S. R. E. card., archiep. S. Se- Barone (sac), 160. bastiani Fluminis Ianuarii, 405, 459. Baronius Galfridus (Ven.) 128. Barreto Petrus" Remigius, 252. Ardia Dominicus, 456. Barry Richardus (Ven.), 126. Arena Nicolaus, 501. Argentinae Reipublicae episcopi, 406. Bartholomaeus (S.) Apostolus, 26, 102, 332. Aristoteles, 129. Bartoletti Adelais, 426, 428. Arko Michael, 62. Arnal du Curel Carolus, episc. Monoe- Bartoloni Antonius Maria, 508. Baruzzi Dominicus, 142. censis, 316. Basle Augustinus Franciscus, episc. MyAr Nitsch Ioannes, 117. surien., 492. Arntz Stephanus Gulielmus Nicolaus, 31. Bath Ioannes (Ven.), 127. Arrenbrecht Gulielmus, 143. , Bath Thomas (Ven.), 126. Arsan Adalar Anselmus, 120. Ascalesi Alexius, archiep. Beneventanus, Baudot Sophia, 447. Bauer Antonius, archiep. Zagrabiensis, 518. 96. Astancolle Aloisius Maria, 491. Bauer Franciscus, S. R. E. card., arAstorri Christophorus, 131. chiep. Olomucen., 508. Attanasio Alphonsus, 186. Baumbach Leonardus, episc. tit. SolienAuad Nehmatalla, 163. sis seu Soliorum, 124, 228, 522. Augouard Philippus Prosperus, archiep. Bazzanella loachim, 63. tit. Cassiopensis, 520. Beaudoin Lucianus A., 73. Augustinus (S.), 155, 173. Australiae archiepiscopi et episcopi, 257. Béchetoille Emmanuel, 227. Beckman Wiardur J., 580, 583. Avancini Damianus, 180. Beckschäfer Bernardus, 143. Aveledo (Lopez) Vincentius, 362. Bégin Ludo vicus Nazarius, S. R. E. card., Azzalli Pius, 316. archiep. Quebecensis, 85, 256. .B O' Beirne Edmundus (Ven.), 126. Beitzen Hermannus, 361. Babura Ladislaus, 315. Beliczky Ioannes, 315. Badile Angelus, 341. Béliveau Arthurus, archiep. S. BonifaBaechlé Ioseph, 196. cii, 519. Baekers Norbertus, 143. Bellaigue Camillus, 283. Bagarotti Petrus, 471. Bagshawe Eduardus Gilpinus, archiep. Bellino Ioseph, 171. Bellinzoni Angelus, 315. tit. Seleuciensis, 120. Benedetti Henricus, 61. Bailly Emmanuel, 588. Benedetti Petrus, 40, 194, 588. Index personarum Benedictus (S.), 122, 173, 197, 198, 200, 435, 543. Benedictus XIII, R. P., 67, 69, 210, 212. Benedictus XIV, R. P., 153,189, 191,198, 295, 308, 342, 383, 402, 404, 418, 420, 422, 451, 452, 457. Benedini Polydorus, 163. Benvignati Henricus, 499. Beránek Franciscus, 118. de Berckheim Christianus, 63. Berdini Fabius, 142; episc. Caesenatensis, 438, 520. van den Berg Evermundus, abbas Bernensis in Heeswijk, 192. Bergamo Dominicus, 185. Bergamo Fridericus, 185. Bergamo Ianuarius, 185. Berger Marcus, 316. Bergin Lucas (Ven.), 126. Berkvens Leonardus, 143. Berlioz Alexander, episc. Hacodatensis, 114. Bermyn Alphonsus, episc. tit. Stratonicensis, 120. Bernardini Martinus, 64. Bernat Iosephus, 363. Berrenrath Christianus, 87. Berrios Petrus Maria, 87. Bersani Franciscus, 252. Bert Michael, 314. Bertaccini Antonius, 88. Bertapelle Ioannes, 1.18. Bertazzoni Ioseph, 507. Berte (Du Four) Ioannes, 472. Berthelin Achilles, 30. Berthoin Desideratus, episc. Augustodunensis, 290, 517. Bertini Carolus Augustus, 194. Bertmans Henricus, 163. Bertoldi Ioannes, 144. Bertone Bartholomaeus, 162. Bertram Adulphus, episc. Vratislaviensis, 475. Berty Adalbertus, 117. de Bettinger Franciscus, S. R. E. card., archiep. Monacensis ac Frisingensis, 259. Bettolìi Bettinus, 547. Bevilacqua Americus, episc. tit. Rhitymnen., 39, 360. 63> Bevilacqua Felix, 62. Beziak Franciscus, 142. Biagioli Petrus, 63. Biagiotti Dantes, 164. Biferi Aloisius, 118. Bile Aloisia, 339, 342, 346. Billot Ludovicus, S. R. E. card., 115, 226, 588. Binazzi Santi, 273, 274, 277. Binda, adv., 426. Binder Wenceslaus, 195. Biraghi Lossetti David, 162. Birgitta (S.), 269. Birmingham Eleonora (Ven.), 128. Bisetti Gaudentius, 163. Bisleti Caietanus, S. R. E. card., 115,141,. , 226, 398, 454, 505, 547. Blank Win an dus, 87. Blasi Petrus, 363. de Blücker Ioannes, 144. Blimdell Franciscus Nicolaus, 456. Bobák Adalbertus, 315. Bobbi Caesar, 162. Boccanera Caesar, archiep. tit. Nicosien., 120. Boëthius, 129. Boevey (Crawley) Matthaeus, 203. Boex Franciscus Petrus Ioseph, 507. Boggiani Thomas Pius, archiep. titul. Edessen., 96, v. Index Documentorum: S. Congreg. Consistorialis. Bohle Franciscus, 164. Böhm Rodulphus, 196. Bolle Hermanmis, 507. Bonamartini Hugo, 162. Bonardi Ioachim, 118. Bonaventura (S.), 53. Bonazzi Benedictus, archiep. Beneventanus, 228. Bonfíglioli Hercules, 432. Boni de Castellane Maria Paulus, 292. Bonifacius (S.), 460. Bonifacius VIII, R. P., 45, 263, 343. Bonnilli Petrus, 61. Bontz Iosephus, 62. Bon vicini Antonius, 333, 335. Bonzano Ioannes, archiep. tit. Meliten nen., 360. Borghesi Xantes, 283. Borromeo Carolus, 291. 636 Index personarum Borsiczky Ansgarus, 59. Bortoli Dominicus, 315. Bortolomasi Angelus, episc. Derbensis, 287, 288. Boschi Iulius, S. R. E. card., archiepiscopus Ferrariensis, 474. Boscia Theodoricus, 143. Bosco Ioannes (Ven.), 518. Bosco Lucarelli Ioannes Baptista, 456. Bossi Gaietanus, 194. Bottero Antonius, 63. Bottio Ioannes, 59. Bougouïn Henricus Ludovicus Prosper, episc. Petrocoricen. et Sarlaten., 32. Boule (Quer) Aloisius, 87. Bourke Thomas Franciscus, 506. Bouska Emmanuel A., 30. Bouyer Petrus, 398. Bovelli Rogerius, episc. Mutilanus, 438, 521. Bovet Andreas, episc. Lausanen. et Geneven., 432. Bovieri Michael Angelus, 162. Boyton Gulielmus (Ven.), 127. Bracci Robertus, 61. Brady, 77. Brasiliae meridionalis archiepiscopi et episcopi, 405. Bratanié Stephanus, 195. Brein Laurentius, 119. Brera Maria, 430. Brey er Stephanus, 315. Breznay Adalbertus, 252. Bricarelli Hyacinthus, 31. Brindle Robertus, episc. tit. Tacapitanus, 327, 517. Broder Antonius (Ven..), 127. Bronzuoli Carolus, 64. Brossert Ferdinandus, episc. Covintonensis, 519. Browne G., 536. Brown ioannes L, episc. Elpasensis., 39. Browne Patricius (Ven.), 127. Brugnolli Aloisius, 59. de Brühl Leopoldus, 227. Brumat Iacobus, 162. Bruno Iosephus, 61. Brunone Bruno, 163. Brusattin Aloisius, 59. Bruslé de Valsuzenay Rogerius, 119. van Brüssel ioannes, 456. Buchmair Rupertus, 195. Buch m ann Paulus, 456. Bucquet Anatolius, 87. Buholzer Thomas, 59. Bujanovié Ioannes, 30. Bulfoni Ioseph, 364. Bulgheroni Franciscus, 314. Bulla Franciscus, 119. Blindala Michael, 226. Burggraf Gaspar, 117. de Burgo Bonaventura (Ven.), 127. de Burgo Honoria (Ven.), 128. de Burgo Ioannes (Ven.), 127. de Burgo Theobaldus (Ven.), 128. Burke Eduardus, 315, 398. Burke Ioseph, 361. Burke Thomas, episc. Albanen, in America, 88. Burns Dick R., 536. Burzio Vincentius, 392, 394, 396. Buscagli a Iacobus, 252. Busch Iosephus Franciscus, episc. S. Clodoaldi, 39, 517. Bussay Theodorus, 316. Bustillos (Marques) Franciscus Victorius, 506. Butler Eduardus (Ven.), 128. Butler Richardus (Ven.), 127. Buttafava Elisabeth, 424, 427, 429, 430. Butto Isidorus, 362. de Bylandt Ignatius, 88. C Cafferata Franciscus, 31. Cagiano de Azevedo Antonius, 88. Cagiano de Azevedo Octavius, S. R. E. card., 104, v. Index Documentor.: S. Congreg, de Religiosis; 251, 514. Cagherò Ioannes, S. R. E. card., archiep. tit. Sebastiensis, 513, 518, 522, 588. Calcagni Caesar, 471. Calcagno Aloisius, 471. Calcara Aniellus, 283. Calchi-Novati Petrus, ep. Bobiensis, 39. Caldana Attilius, 341, 342. Calderoni Iosephus, 471. Calenda Alphonsus, 185. Calistus III, R. P., 198. Index personarum 637 S. Congr. de Sacramentis. Capozzi Eduardus, 364. Capriglione Potitus, 400. Caracciolo del Leone Marcus Antonius, 284. Carbery Ritchie Aloisius, 63. Carcaterra Honoratus, episc. tit. Ipsensis, 289, 517. Cardazzo Antonius, 163. Cardinalis Archiep. Mechliniensis, v. Mercier. Cardinalis Archiep. Parisiensis, 205. Cardinalis Archipresbyter Liberianae Basilicae, 317, 319. Cardinalis in Urbe Vicarius, 48, 93, 208. Cardinalis Praefectus sacri Consilii studiis regundis, 7, 128. Carile Antonius, 118. Carimini Livius, 64. Carletti Achilles, 61. Carolus (S.) Borromaeus, 493. Carolus II, Hispaniarum rex, 131, 134. Caron Andreas, archiep. tit. Chalcedonensis, 39. Carosi Ioannes, 62. Carpené Andreas, 32. Carrano Franciscus Paulus, archiep. Tranen, et Barolen., 164. Carrasquilla Raphael Maria, 470, 473. Carrega Albertus, 364. Carrière Iosephus, §63. Carrigi Hugo (Ven.), 126. Caruana Maurus, episc. Melitensis, 40. Carughi Iosephus, 60. Carusi Henricus, 61. de Carvalho Fridericus Alphonsus, 194. de Cashel Margarita (Ven.), 128. Caspar Christianus, 471. Cassetta Franciscus de Paula, S. R. E. card., episc. Tusculan., 286, 291, 313, 480. Castellan Dominicus, archiep. Chamberiensis, 289, 515. de Castellane (Boni) Maria Paulus, 292. de Castellane Ioannes, 302, 304, 310. Castellano Aloisius, 594. Castro Ioannes Baptista, archiep. S. Iacobi de Venezuela vel Caracem, 432. Catalán Anselmus, abbas Novae Nursiae, 331. Cathan Ioannes (Ven.), 127. Catolfi Salvator, 362. Cattaneo Iosephus, 60. Cattaneo Theresia, 428. Cattani Fridericus, 51, 54, 56, 58, 73,83, 151, 161, 181, 192, 269, 271, 280, 332, 348, 355, 391, 396, 442, 453, 465, 468, 499, 504. Catteau Nicolaus Chlodoveus, episcopus Lucionen., 508. Causin Carolus, 252. Cavalletti Ioseph, 361. Cavalli Iosephus, episc. Eugubinus, 175, 178. Cavallini Armandus, 64. Cavazzi Aloisius,-117. Cavoretto Irenes, 392, 395. Cazzani Ioannes, episc. Cremonensis, 39. Cefuta Ioannes, 252. Censi Benedictus, 283. Censi Nazarenus, 283. Cerebotani Aloisius, 118. Cerretti Caesar, 506. Öerveny Emmanuel, 119. Cesarano Carmelus, episc. .Oeteriensis, 289, 516. Cesarini Franciscus, 63. Cesca Carolus, 62. Cestone Antonius, 60. de la Chapelle (Lamy) Ferdinandus, 88. Charlewood H. C, 536. Charpentier Paulus, 472. ACTA, vol. VII, n. 21. — 31-12-915. 45 Calleja Schembri Henricus, 227. Camadini Aloisius, 162. Cambiaso Angelus, episc. Albinganensis, 39. Cameron Catharina, 302,305,307,310,312. Camillus (S.), 261. Campa Iosephus, 164. Campbell Ioannes, 164. Canale Valentinus, 470. Canavan Patricius (Ven.), 127. Cándelo Antonius, 314. Cangiano, 501, 503. Cani Antonius, 506. Cankar Carolus, 164. Cantono Quintus, 364. Capitani Leopoldus, 60. Capotosti Aloisius, episc. tit. Thermen- sis, 39, 44, v. Index Documentorum : 638 Index personarum Chauffât Iulius, 61. de Chauvance (de Montaignac) Ludovica Teresia (Ven.), 49. Chavez Marianus Laurentius, 120. Cheevers Didacus (Ven.), 127. Cheevers Eduardus (Ven.), 127. Chelozzi Franciscus, 274. Cherubini Franciscus, 505; archiep. tit. Nicosiensis, 519. Cheso Ioannes Baptista, 60. Chiappetti Angelus, 507. Chimenti Raphael, 57, 465, 468, 481, 490. Chinaglia Ioannes, 63. Chiodin Aloisius, 61. Christophorus (S.), 61. Ciatti Camillus, 506. Cicalese Iosephus, 186. Ciccone Laurentius, 120. Cignitti Nazarenus, 61, 252. Ciliciae Armenorum patriarcha, 267. Cimini Benjamin, 144. Cioffi Matthaeus, 187. Cisterna Petrus, 506. Ciuffa Candidus, 508. Ciuffi Angelus, 269, 271, 272, 280. de Ciutiis Salvator, 63. Clanchy Daniel (Ven.), 127. Clancy Thaddaeus (Ven.), 127. Clark Bernardus Thomas, episc. Portus Victoriae Seychellarum, 492. Cleary Philippus (Ven.), 126. Clemens V, R. P., 45. Clemens VIII, R. P., 159. Clemens XI, R. P., 418. Clemens XIII, R. P., 240, 403. Clemente Isidorus, episc. tit. Augilen., 492. Clementini Bartholomaeus, 64. Clifford Carolus Gulielmus, 64. Cocks Arthurus, 362. Codelaghi, canonicus, 242. Coelho Sabinus, 196. Coghlan Geraldus P., 470. Coicoya y Vigil Escalera Emmanuel, 596. Colacicchi Maximilianus, 505. Collaro Rochus, 88. Colli Antonius, 144. Colliard Placidus, episc. Lausannensis, 515. Colombo Bernardus, 506. Colton Carolus, episc. Buffalensis, 252 Comisso Petrus, 163. Compagnucci Orestes, 62. Conaty Iacobus, episc. Montereyen. An . gelorum, 492. Concha et Subercaseaux Ioannes Henricus, 228. Concha Iosephus Vincentius, 470. Conforti Laurentius, 163. Congaill Rogerus (Ven.), 127. Connaeus Bernardus (Ven.), 127. Connolly Iacobus, 300. Conroy Hilarius (Ven.), 127. Consiglio Achilles, 163. Conte Iacobus, 481, 487. Conti Iosephus, 117. Continho da Silva Odilo, 196. Cori Marinunzi Nicolaus, 142. Coriolato Veritas, 341. Cormier Hyacinthus Maria, 232. Cornelius Ioannes (Ven.), 127. Corno Iosephus, 30. Correa Nery Ioannes Baptista, episc. Campinensis, 141. Corrigan Augustinus, archiep. Neo-Eboracensis, 292. Corsetti Ludovicus, 340, 341, 346. Corsi Maximinus, 162. Cortes Lee Carolus, 470. Cortesi Philippus, 61. Cosenza Ianuarius, archiep. Capuan., 463. Cosmas de Carboniano (Ven.), 266. Costa de Beauregard Hernestus, 432. da Costa Oliveira Pinto Iosephus, 252. Costeckyi Caelestinus, 506. Costello Petrus (Ven.), 126. de Coulevain Petrus, 180. Couet Eugenius, 25. Craigen Ioannes, 472. Crane Michael, 470. Crawley Boevey Matthaeus, 203. Creagh Richardus (Ven.), archiep. Armachanus, 126. Crispolti Philippus, 31. Cristofori Anacletus, 62. Croci Andreas, 226. Croci Paulus, 399. Cronin Eugenius (Ven.), 126. Crooij Amadeus, episc. Tornacensis, 515. Index personarum Crooy Amidaeus, 118. Omise Ioannes, 164. Csárszky Stephanus, 315. Csernoch Ioannes, S. R. E. card., archiep. Strigoniensis, 459, 593. Gsothi Geysa, 59. Csucsay Paulus, 61. da Gunha Gaston, 87. Cunningham Gulielmus, 87. Currier War reu Carolus, episc, titul. Etaloniensis, 328, 520. Cusack Thomas, episc. Albanensis in America, 328, 521. Cvetko Matthaeus, 59. Cyriacus episcopus, primas Tocatensis, 266. Czapski Stanislaus, 362. Czaykowski Evaristus, 315. Czechowicz Constantinus, episc. Premislien., Sanochien. et Samborien. Ruthenorum, 284. Czechowski Antonius, 507. Czingraber Ludo vicus, 117. D Dalbor Edmundus, archiep. Gnesnen, et Posnanien., 328, 519. D'Alessandri Angelas, 73, 151, 238, 332, 572. D'Alessio Paschalis, 187. Dalla Torre Iosephus, 138. Dall'Oste Petrus, 363. Dal Mutto Lancillotto Iosephus, 143. Damen Andreas, 61. Damianus a Virgine Perdolente, v. Theelen. Dandini Ascensius, 130, 588. Dangl Carolus, 227. Dangl Iosephus, 142. Danillon Paulus, 351, 352, 353. Danna Aloisius, 163. Darcey Brigida (Ven.), 128. Datti Alphonsus, 361. David Adulphus, episc. tit. Sebasten., 472. David Renatus, 163. Davignon Henricus, 363. De Angelis Antonius, 186. De Angelis Hector, 216. 639 De Angelis Ioseph, 362. De Carboniano Cosmas (Ven.), 266. De Estrada Angelus, 116. De Felice Caietanus, 31, 548. De Felici Iosephus, 118. Degen Henricus, 143. De Gesus (Gomes) Ioachim, 63. de Deggendorf Caelestinus, 226. De Giovanni Vincentius, 596. De Hoog Herrn an nus, 579, 584. De Hoog Ioanna, 572. Deir Thomas (Ven.), 127. Delahoyde Henricus (Ven.), 127. De Lai Caietanus, S. R. E. card., episc. Sabinensis, 104, 112, 146, v. Index Documentorum: S. Congr. Consistorialis; 200, 411. Delaney Daniel (Ven.), 126. Delaney Ioseph Aloisius, 61, 596. Delegatus apostolicus Australiae, 257. Delegatus apostolicus Canadensis, 74. Della Rovere Dominicus, S. R. E. card., episc. Taurinensis, 481. Della Volpe Franciscus Salesius, S. R. E. card., 180. Delle Nocche Raphaël, 547. Del Magro Aloisius, 400. Del Turco Rosselli Pius, 363. De Luca, S. R. E. card., 5, 46, etc. ; 324. Del Val (Merry), S. R. E. card., vide Merry. De Marchi Antonius, 341. De Marinis Ioannes Maria, 400. Demény Desideri us, 315. De Razza Augustinus, 63, 119. De Rende, S. R. E. card., archiep. Beneventanus, 157. Der Gomidas Keumurgian (Venerabiiis), 266. Desarnaud Gustavus, 432. Desideri Nazarius, 242. De-Vienne Ioannes, episc. tit. Abritensis, 463, 522. De Wallis Gualterus (Ven.), 127. Diamilla Magnelli Petrus, 314. Didier Robertus, 507. Di Domenico Paschalis, 120. Diepen Arnoldus Franciscus, episc. tit. Danabensis, 122, 516. 640 Index personarum de Diersburg (Roeder) Felix, 144. Dillon Dominicus (Ven.), 126. * E Dillon Vincentius Gerardus (Ven.), 126. Dinet Paulus, 64. Ecchelli Ludovicus, 59. Echeverría Philippus de Jesus, Di Rienzo Antonius, 160. Edelmueller Carolus, 195. Ditteb Stephanus, 315. Dizien Ioannes Maria Leo, episc. Am- Eduardus (S.), 79. bianensis,_164. Egan Boètius (Ven.), episc. Rossensis, 126. Dodek Eugenius, 120. Doebeli Iosephus Arnoldus, 62. de Egaña et Arregui Antonius, 119. Eisterer Matthias, 196. Dominicus (S.), 232. Elefante ianuarius, 163. Dominik Eduardus, 118. Donati Iacobus Ioseph, 117. Elli Ioannes, 163. Ellinger Ioannes, 315. Donato Ioannes Baptista, 62. Elsen Guilelmus Franciscus, 162. Donnini Caesar, 282. Doran Thomas Franciscus, episc. tit. di Elverfeld Carolus Maria, 316. Halicarnassensis, 123, 516. Emaldi Raphael, 119. Emanuelli Thomas, 362. Dorfmann Franciscus, 195. Endrici Eduardus, 59. Doria Pamphilj Alphonsus, 173. Douais Ioannes Coelestinus, episc. Bel Episcopus Anagninus, 200. Episcopus Bosnensis, 296. lovacen., 144. Dougherty Dionisius, episc. Buffalensis, Episcopus Calatayeronen., 416. Episcopus Campifontis, 169. 519. Episcopus Dianensis, 326. Dovgan Franciscus, 62. del Drago Ioannes, 302, 309, 310, 311. Episcopus Eugubinus, 173. Droste ex Vischering Clemens, 144. Episcopus Fanensis, 98, 209. Droste ex Vischering Maximilianus, Episcopus Iacién., 382. Episcopus Limburgensis, 217, 218. 144. de Droste-Padberg Gulielmus, 163. Episcopus Luganensis, 241. Episcopus Massiliensis, 451. Drumgoole Henricus, 470. Episcopus Matanzensis; 169. Drzanié Ioannes, 143. Episcopus Niciensis, 215. Dubillard Franciscus Virgilius, S. R. E. Episcopus Papiensis, 26. card., archiep. Chamberiensis, 89. Dubois de la Villerabel Andreas, episc. Episcopus S. Antonii, 169. Episcopus S. Christophori de Habana, Ambianen., 290, 517. 169. Dubowsky Ignatius, 88. Episcopus Tiburtinus, 198. Du Four Berte Ioannes, 472. Episcopus Toletanus, 169. Dujmusié Ioannes, 164. Episcopus Vicentinus, 95, 347, 439. Dumaz Carolus, 228. Dunand Iulianus Maria, episc. tit. Ca- Eppinck Oscar, 144. Eras Bernardus Iosephus, 60. loën., 472. Dungan Edmundus (Ven.), episc. Du- Erdösi Carolus, 316. nensis et Connorensis, 126. Erlacher Petrus, 117. Dunlevy Christophorus (Ven.), 127. Ernst Iosephus, episc. Hildesheimensis, Dupré Caietanus, 364. 290, 517. Durazzo Flavius, 363. Eruszt Alexander, 315. Düsterwald Paulus, 548. d'Esclaiber Hadrianus, 472. Dvorak Iosephus, 119. Esmond Ioannes (Ven.), 127. Dvorak Ladislaus, 227. Esmonde (Grattan) Thomas, 63. Dworak Iulius, 195. Espi erre Gabriel Eduardus, 63. Index personarum Espinosa Marianus Antonius, archiep. Bonaërensis, 406. Esser Thomas, 180. d' Esterhazy Daniel, 196. de Esterhazy Ladislaus, 195. Esteve et Fernandez Raphael, 88. Eugenius IV, R. P., 483. Eustace Christophorus (Ven.), 127. Eustace Gualterus (Ven.), 127. Eustace Iacobus (Ven.), 126. Eustace Mauritius (Ven.), 127. Eustace Thomas (Ven.), 127. F Fabbrucci Iosephus, episc. Burgi S. Domnini, 438, 521. Faberi Franciscus, 247. Facchini Dominicus, 64. Facchini Matthias, 274. Fairlie (Ogilvy) Iacobus, 363. Falconio Diomedes, S. R. E. card., episcopus Veliternus, 226, 251, 360, 491. de Fallois Bertha, 447, 449. Fallón Michael, episc. Londonensis, 73. Falzacappa Aloisius, 364. Fameli Ioseph, 506. Fanning Dominicus (Ven.),, 128. de Faria Antonius, 283. de Faria (Gomez) Adulphus Maximus, 63. de Faria (Lopes Leide) Iosephus, episc. Brigantiensis, 476. Farley Ioannes Maria, S. R. E. card., archiep. Neo-Eboracensis, 85, 166. Farolfi Antonius, 118. Fatér Stephanus, 62 Fausti Nazarenus, 116. Fava Alexander, 120. di Fava Philippus, 268. Fedele Cornelius, 242. Federici Ferdinandus, 88. Fedi Olynthus, 118. Felix (S.) ab Ema, 269. Felldorf (de Ow) Antonius, 196. Fenle Martinus, 118. Ferali Ioannes (Ven.), 127. Ferdinandus II, utriusque Siciliae rex, 155, 499, 501. 641 Ferdinandus IV, utriusque Siciliae rex, 151. Ferdinandus VI, Hispaniarum rex catholicus, 4Ó2. Ferentino Ioseph, 187. Fernandez Garcia Marianus, 226. Fernicola Michael, 60. Ferrari Aloisius, 118. Ferrari Andreas, S. R. E. card., archiep. Mediolanensis, 202, 255, 458, 497. Ferrari Ferdinandus, 507. Ferrari Laurus, 62. Ferrata Nazarenus, 442. Ferrazza Anicetus, 507. Ferreres (pater), 159. Ferro Ioannes, 60. Fester Antonius, episc. Iauriaensis, 39. Fibiger Alexander, 143. Fibiger Augustinus, 362. Filippi Ernestus, 283. Filonardi Nicolaus, 456. Finetto Bartolus, 341. Fischer Augustinus, 316. Fischer Ferdinandus, 59. Fitzgerald Franciscus (Ven.), 127. Fitzgerald Geraldùs (Ven.), 126. Fitzgerald Nicolaus (Ven.), 126. Fitzgerald Robertus (Ven.), 127. Fitzgerald Thomas (Ven.), 127. Fitzpatrick Bernardus (Ven.), 126. Fitz Simmons Michael F., 595. Fitzsimon Edmundus (Ven.), 127. Fitzsimon Michael (Ven.), 127. Fiasberry Philippus (Ven.), 127. Flores Gabriel, 163. Florio Augustus, 596. Foliealdi Paulus, 163. Folletête Eugenius, 62. Fongoli Angelus, 60. da Fonseca Emmanuel Georgius, 30. Fontaine Carolus, 86. Foraschik Gaspar, 196. Forbes (Ogilvie) Ioannes Carolus, 472. Formaglio Melchior, 59. Fornari Ioseph, 252, 357. Fortin Augustinus, 455. Fortina Felix, 62. Fox David (Ven.), 126. Fox Petrus, 341, 347. Franchi de' Cavalieri Landus, 361. 642 Index personarum Franoiskovié Iosephus, 59. Franciscus (S.) Salesius, 248, 409. Franco Valon de Espés Aloisius, 196. Franken Ioannes Baptista, 143. Frattari Alphonsus, 471. Freisemsen Ioannes, 31. French Richardus (Ven.), 126. Friessenegger Iosephus M., 195. Fritz Carolus, 227. Frühwirth Andreas, archiep. tit. Heracliensis, 433, 505; S. R. E. card., 513. Fuchs Martinus, 196. de Fugger Kirchberg Raymundus, 228. Funk Iosephus, 362. Funk Philippus, 180. Furrer Gedeon, 226. Fusco Hugo, 116. Fuzet Fridericus Edmundus, archiep. Rothomagen., 596. Fuzzolini Paschalis, 143. G Gabalisti Raymundus, 341. Gabiret Aloisius Maria, episc. S. Aloisii de Caceres, 289, 516. Gagné Augustus, 455. Gaietto Magdalena, 243. Galeotti Ottieri delia Ciaia Petrus, 119. Gallagher Michael, episc. tit. Tipasitan. prov. Numidiae, 328, 521. Gallagher Redmundus (Ven.), episc. Derriensis, 126. Gallardo Ioseph Leo, 282, 406, 407. Galliciae archiepiscopi et episcopi, 591. Gallinger Laurentius, 117. Gallo Caietanus, 142. Galwai Galfridus (Ven.), 128. Gambale Felix, 508. Gambalunga Romaeus, 363. Gambarelli Fridericus, 120. Gamez (Martínez) Vincentius, 119. Ganganelli Rebello, 252. Garcia et Barros Valentinus, episc. tit. Thapsensis, 39. Garcia et Bernal Emmanuel, 283. Garcia Mansilla Daniel, 406. Gargano Caietânus, 284. Garibaldi Aloisia, 424, 427, 429. Garibaldi Iulius, 424. Gasparri Aristides, 62. Gasparri Henricus, 61, 505; archiep. tit. Sebastensis, 519. Gasparri Petrus, S. R. E. card., 9, v. Index Documentorum: Seéretaria Status et Litterae Apostolicae; 52, 90, 112, 200, 231, 319, 378, 404, 469. Gasquet Aidanus, S. R. E. card., 86, 141, 469, 514. Gaudiano Carolus, 226. Gauthier Germana, 349. Gautier de Confiengo Casimirus, 392, 394. Gautier de Confiengo Eduardus, 392, 394. Gautier de Confiengo Maria, 391. Gautier de Confiengo Robertus, 391,394, 396. Gavotti Ludovicus, 119. Gavotti Ludovicus, archiep. Ianuensis, 39, 569. Gehrig Carolus, 31. Gelting (de Hobe) Bertrandus, 144. Gennai Angelus, 118. Gennari Casimirus, S. R. E. card., 133, 134. van Gennip iosephus, 143. de Gentili Guido, 59. Gentiloni Vincentius Octorinus, 507. Georgius (S.) Sulumanistiriensis, 266. Géraud Petrus Ioseph, 227. Gercke Daniel Iacobus, 596. de Geyr Schweppenburg Maximilianus, * 144. Gfoellner Ioannes, episc. Linciensis, 438, 521. Ghirardelli Ioannes Baptista, 163. Giacobazzi Henricus, 32. Giacomelli Fortunatus, 400. Giambene Aloisius, 436, 462. Gianera Ioannes Baptista, 60. Gianolio, parochus, 392. Giannini Iosephus, 364. Giannotti Romanus, 31. Giau Iosephus, 432. Gibbons Iacobus, S. R. E. card., archiep. Baltimorensis, 85, 166, 168. Giffone Blasius Antonius, 499. Gigli Hieronymus, 364. Gigliesi Vincentius, 194. * Index personarum Gihr Nicolaus, 228. Gillows Franciscus, 282. Giorgetti Philippus, 364. Giorgi Orestes, 27, v. Index Documentorum: S. Congr. Concilii. Giorgi Pancratius, episc. Signin., 196. Girod Leo, episc. tit. Obbensis, 70. Giustini Philippus, S. R. E. card., 58, 97, v. Index Documenter.: S. Congr. de Sacramentis; 141, 226, 356, 398, 404, 454, 469, 505, 588. Gladich Paulus, 62, 143. Gl ass Iosephus, episc. Lacus Salsi, 290, 517. Glosnovic Nicolaus, 548. Gnudi Caesar, 491. Gobbini Placidus, 283. Gobbo Petrus, 272, 278. Gobetto Dominicus, 60. Godoy Marcus, 362. Goebel Hermannus Ioseph, 87. Goetz Carolus, 195. Goguel Carolus Leo Rogerius, 446, 449. Goguel Michaela, 442. Gomes (De Gesus) Ioachim, 63. Gomez de Faria Adulphus Maximus, 63. Gomez Iosephus, 363. Gomez Restrepo Antonius, 596. Gonzales Garcia Emmanuel, episc. tit. Olimpiensis, 515. Gonzalez (Rey) Albertus, 400. Gonzalez (Rineòn) Philippus, 470. Gordaliza Theodorus, episc. tit. Abderitanus, 463, 522. Gori Alaphridus, 63. Gorzynsky Ioannes, 87. Gotti Hieronymus Maria, S. R. E. card., 48, v. Index Documentorum : S. Congregatio de Propaganda Fide; 231, 267. Gottwald Ioseph, 227. Gould Addie Woodward Adams, 300. Gould Anna, 292. Gould Editha Kingston, 300. Gould Edwin, 300. Gould Georgius, 300. Gould Howard, 300. Gould Montgomery Grane, 300. Goyeneche y de la Puente Aloisius, 505. Graaf Iacobus, 117. 643 Granello di Casaleto Iosephus, 363. Granito Pignatelli di Belmonte Ianuarius, S. R. E. card., 58, 141, 225, 226, 360, 491 ; episc. Albanensis, 514, 595. Grannan Carolus, 169. Grasset Iosephus, 116. Grassi Franciscus Paulus, 63, 119. Grassi Simon Petrus, episc. Derthonensis, 39. Grasso Carolus Gregorius, archiep. Sal e r n i t a n a , 289, 515. Gratian Esmonde Thomas, 63. Gravier Carolus, 442. Graziani Ioannes, episc. Tudertin., 508. Graziosi Generosus, 491. Greco Alphonsus, 60. Greco Franciscus Xaverius, 163. de Gregorio Vincentius, 491. Gregorius Magnus (S.), R. P., 197. Gregorius IX, R. P., 53, 293, 451. Gregorius XI, R. P., 197. Gregorius XIII, R. P., 99, 152, 153. Gregorius XVI, R. P., 299. Grimes Ioannes, episc. Christopolitanus, 164. Grippel Ioannes, 195. Grócz Adalbertus, 226. de Groot Antonius, 507. Grosso Ambrosius, 508. Gruener Ioannes Baptista, 282. Gruska Ludo vicus, 143. Guadagnini Aloisius, 143. Gualandi Felix, 51. Guarneri Tranquillus, episc. Reatinus, 519. Guerra Felix, episc. tit. Hamathen., 289, 517. Guerri Iosephus, 116. Guglielmi Delle Rocchette Ioseph, 548. Guibert (pater), 215. Guidi, 68. Gui maraes (de Moura) Iosephus Franciscus, 162. Guimarâes Theophilus, 195. Guioni (Stoppa) Franciscus, 62. Guschel Ferdinandus, 196. Gusmini Georgius, S. R. E. card., archiepiscopus Bononiensium, 513, 518, 522, 588. Gyömörey Sigismundus, 61. Index personarum 644 H Haas Ludovicus, 471. Hackett Iacobus, 30. van der Hagen Ioannes, 574, 578, 581, 582. Haidegger Vendalinus, 31. Haliczky Adalbertus, 315. Hamon Robertus, 143. Hanauer Stephanus, 59. Handloss Carolus, 315. Hanna Edmundus, archiep. S. Francisci in California, 289, 515. de Hartmann Felix, S. R. E. card., archiep. Coloniensis, 224, 460. Hartsar Stephanus, 142. Hasenkamp Henricus, 143. Hassun Antonius, 267. Hauschop Bernardus, 144. Hauser Ioannes B., 196. Haüsle Iosephus, 31. Hauth Bernardus, 228. Hayes Patricius (Ven.), 127. Healy Leo, 164. Hedley Ioannes Cuthbertus, episc. Neoporten., 508. van Hees Guilelmus, 363. Heiner Franciscus, 57, 84, 131,137, 216, 217, 222, 223, 238, 246, 349, 354, 424, 431. Helbach Iacobus, 195. Helnwein Ioannes, 195. Helvetiae episcopi, 434. de Henkel-Donnersmark Edvinus, 228. Henry Hugo, 470. Hensen Antonius, 117. Herbig Augustinus, 455. Herman Franciscus, 119. Hermus Hadrianus, 143. de Herrera Perez, 133, 136. Hertzog Franciscus Xaverius, 588. Heugebauer Iosephus, 455. van den Heuvel Philibertus, 143. Hickey Gulielmus (Ven.), 127. Hicks Iacobus, 492. Hiessberger Franciscus, 196. Higgins Augustinus (Ven.), 127. Higgins Iosephus, episc. Ballaraten.,472. Higuera Moyses, episc. tit. Maximianopolitan., 508. Hilmann Eugenius, 32. Himrecan Daniel (Ven.), 127. Hinde Henricus, 362. Hinger Michael, 120. Hiptmair Matthias, 196. Hirschbühl Aloisius, 471. Hirst Antonius A., 455. Hispaniarum regina catholica, 557. Hittmair Rodulphus, episc. Linciensis, 144. Hlawati Franciscus, 227. de Hobe Gelting Bertrandus, 144, Hochguertel Ioannes, 252. Hofbauer Georgius, 316. Hoffelner Iacobus, 118. Hogan Thaddaeus, 30. Holguin Marianus, episc, de Arequipa, 455. Honan Ioannes (Ven.), 127. Hoogland Maria, 51. van Hoogland (Wittert) Gulielmus, 117. Hoogweld Cornelius J., 578, 584. Hopstaken Ioannes Iacobus, 117. Hoptaetter Iosephus, 62. Hordyk Antonius, 143. de Hormann Albertus, 32. Hortmanns Augustus, 283. Horumley Bernardus (Ven.), 127. Horvat Stephanus, 227. ... Horváth Victorius, 120. Hourcastagné Raymundus, 162. Howell David, 119. Huber Aloisius, 508. Hufnagl Ioannes, 228. Hughes Pacomius, 527, 539. Hughes Thomas, 87. Huzar Eugenius, 506. I-J Jaccoud Ioannes Baptista, 362. Iacobus (S.), 131. Iadanza Antonius, 60. Jaivenois Alexander, 162. Jambers Eduardus, 363. Jansen Arnoldus, 143. Jansen Ioannes Andreas, 162. Jansen Lambertus, 117. Janssens Laurentius, abb. tit. Montis Blandini, 358. Index personarum Jasoni Erminius, 62. lauen Aloisius, 398. Jedzink Paulus, episc. tit. Tbemisoniensis, 328, 520. Jella Laurentius, 118. Jenne Carolus, 30. Ignazi Nazarenus, 400. Innocentius III, R. P., 189, 299, 350. Innocentius X, R. P., 172. Innocentius XI, R. P., 324. Innocentius XII, R. P., 69, 131, 134. Ioannes Baptista (S.), 26, 157. Ioannes Chrysostomus (S.), 358. Ioannes de Deo (S.), 527. Ioannes V, Lusitaniae rex, 402. Joch Richardus, 283. Joctean Carolus Albertus, 63. Joerg Constantinus, 118. Jolly Remigius Stephanus, 455. Jordan Fulgentius (Ven.), 127. Jorio Dominicus, 162. Ioseph (S.), 26. Joung Nicolaus (Ven.), 126. Ireland Ioannes, archiep. S. Pauli de Minnesota, 167. Isfort Ubertus, 548. Isola Isaias, 163. Iulius II, R. P., 481. Iulius III, R. P., 46, 174, 175, 176. Jürgens Leonardus, 143. Jürgens Victor, 572. Iuris Michael, 363. Izzi Michael, episc. Alatrinus, 438, 521. K Kabelka Matthias, 118. Kahn Iosephus, episc. Gurcen., 120. Kaiser Gaspar Willebaldus, 117. Kalmar Alexander, 118. Káposztássy Emericus, 315. Kasper Theodorus, 119. Keane Franciscus, 87. Kearney Elisabetha (Ven.), 128. Kearney Ioannes (Ven.), 127. Keating ioannes (Ven.), 127. Keiser Henricus Ludovicus, 62. Kelbl Franciscus, 119. Kelley Franciscus C, 169, 470. Kennedy Iacobus, 399. 645 Kennedy Thomas, episc. tit. Adrianopolitanus, 161; archiep. tit. Seleuciensis, 438, 519. Kenny Augustus Leo, 63. Keogh Raymundus (Ven.), 126. Kepka Iosephus, 362. Kerle Iosephus, 32. Kessler Franciscus Xaverius, 400. de Ketteler-Schwarzenraben Uldaricus, 163. Kheberich Martinus, episc. tit. Sabratensis, 519. Kieckens Carolus, 144. Kieran Ioannes (Ven.), 126. Kilian Carolus Augustinus, episc. Limburgen., 222. Kinold Wenceslaus, 179. Kisling Ioannes, 118. Kleiner Eugenius Ludovicus, episc. tit. Tlousin., 472. Klimsch Robertus, 144. Klönne Bernardus, 118. Klose Iosephus, 455. Kobler Iosephus, 196. Kobliha Antonius, 62. Kochmeyer Theodorus, 143. Koeningen Ioseph, 162. Kohn Theodorus, episc. tit. Pelusianus, 588. Kojunian Petrus, archiep. Chalcedonen. rit. arm., 267. Kolowrat-Krakowsky-Liebsteinsky Marius Timotheus, 195. Kondor Stephanus, 143. Körmendy Iosephus, 62. Korody Petrus, 163. Korum Michael Felix, episc. Trevirensis, 258; 328. Kováts Iosephus, 315. Kowar Iosephus, 362. Kozak Raphael, 144. Kozlowski Eduardus, episc. tit. Germen., 492. Krasnié Stephanus, 548. Kraus Eduardus, 195. Kriston Andreas, 62. Krzeszkiewicz Stanislaus, 163. Kubinzky Albertus, 196. Kupka Iosephus, 118. Kwilecki Franciscus, 119. 646 Index personarum Laakmann Henricus, 144. Laane Ernestus, 119. La Bianchardière (Poinçon) Lucianus Emmanuel, 116. La Caille Iosephus Gaston, 284. Lacarra Richardus, 283. La Cava Salvator, 362. Lacki Stephanus-, 119. Lacza Iulius, 117. Laczek Iulius, 316. Ladelci Ioannes, 29. La Fontaine Petrus, episc. tit. Charystien., 28, v. Index Documentorum : S. Congr. Rituum; patriarcha Venetiarum, 123, 515. Laghi Aldus, 362. Lair Carolus, 144. La Mattina Nicolaus, 62. Lambermont Franciscus, 143. Lamberti Raphael, 186. Lambing Andreas A., 87. Lampe Eugenius, 62. Lamport Matthaeus (Ven.), 127. Lamy de la Chapelle Ferdinandus, 88. Lancelle Eduardus Leo, 119. Lanci Antonius, 103. Lanci Hieronymus, 103. Lanci Michael Angelus, 103. Lanci Thomas, 99, 102. Lanci Vincentius, 103. Lancillotto Dal Mutto Iosephus, 143. Landell de Moura Guilelmus, 363. Landes Ioannes, 196. Landrieux Mauritius, episc. Divionensis, 515. ' Lang Iosephus, episc. tit. Alabandensis, 96, 516. Lange vin Ludovicus Philippus Adelardus, archiep. S. Bonifacii, 316, Laperrine d'Hautpoul Gaston, episc. tit. Charystien., 328, 520. Lascioli Augustinus, 362. Lasi Alpinolus, 283. Latini Iosephus, 506. Lauda Michael, 472. Laudisius, episcopus, 499. Lauf Arthurus, 284. Laurenti Camillus, 48, v. Index Documentorum: S. Congr. de Propaganda Fide. Laurenti Ignatius, 508. Lavitrano Aloisius, 181. Lazzari Marianus, 548. Lechleitner Maximilianus, 117. Lechner Iosephus, 117. Leclaire Damianus, 314. Lécuyer Ernestus, 596. Lee (Cortes) Carolus, 470. Lega Michael, S. R. E. card., 101, 115, 221, 222, 293, 324, 356. Legasse Ludovicus, episc. Oranensis, 515. Lehner Iosephus, 315. Leite de Vasconcellos Sebastianus, episcopus Beien., 469. Leitner Martinus, 194. Lemius Iosephus, 215. Lenfant Leo Adulphus, episc. Diniensis, 290, 517. Leo Magnus (S.), R. P., 266. Leo X, R. P., 173, 483. Leo XIII, R. P., 5, 199, 203, 205, 390, 431, 526, 558, 594. Léonard Flavianus, 534, 537, 539. Leonardi Antonius, 61. Leone Adulphus, 60. Leonetti Raphaël, 87. Leopardi Monaldutius, 362. Lepore Alexius, 283. Lepri Aloisius, 399. Lequien Paulus Aloisius Ioseph, episc. Martinicensis, 149, 522. Léránuth Antonius, 62. Le Senne Eugenius Stanislaus, episc. Bellovacen., 290, 517. Leurenius, 77. Lezzani Andreas, 163. Lhotta Ioannes, 195. Libelli (Marsini) Henricus, 471. Libroia Matthaeus, 185. Liean Iosephus, 163. Licata Calogerus, 62. Likowski Eduardus, archiep. Gnesnen. et Posnanien., 91, 120. de Lima Vidal Ioannes Evangelista, archiep. tit. Mytilenaeus, 518. Limongelli Ioannes, 499. Lindsay Leonardus, 64. Index personarum Linneborñ Franciscus Fridericus, episc. Dacchen., 472. Lippay Bartholomaeus Dominicus, 142. Lippolis Antonius, episc. Larinensis, 290, 517. Lira Alexander, 314. Llobet Gabriel, episc. Vapincensis, 40. Löbmann Franciscus, episc. tit. Prie. nensis, 124, 522. Locarnini Augustus, 242. Locasto Cyrinus, 399. . Lohmeyer Augustinus, 162. Lonearic Antonius, 59. Longo Raphaël, 158. Lopes de Oliveira Ioseph, episc. Florestensis, 328, 520. Lopes Leide de Faria Ioseph, episc. Brigantiensis, 476, 521. López Aveledo Vincentius, 362. Lorbeck Franciscus, 59. Lorenzelli Benedictus, S. R. E. card., 115, 130, 194, 215, 472. Lossetti (Biraghi) David, 162. Loughran Neilan (Ven.), 127. de Louw Petrus Christianus Pius, 492. Lovato Hieronymus, 341, 346. Lucas (S.), 102. Lucca Ioannes, 60, 117. Lucia (S.), 181. Luçon Ludovicus Henricus, S. R. E. card., archiep. Rhemensis, 268. Ludovici Ludovicus, 61. Lugaresi Iosephus, 118. Lukcsics Iosephus, 59. Lumsden Hugo, 472. Lune Ioannes (Ven.), 126. Luria Lozo, episcopus, 191. Luttor Franciscus, 64. de Luynes dux, 307, 311. Lynch Gulielmus (Ven.). 126. Lynch Patritius, 399. M, Macaire Cyrillus, 180. Mac Alpine Patritius, 87. Macario Iosephus, 391, 392. Mae Briody Bernardus (Ven.), 128. Mac Cabe Daniel, 471. Macchi Alexander, 61. 647 Macchi Iosephus, 118. Macchi Vincentius, 363. Mac Creith Thomas (Ven.), 127. Mae Cried Donatus (Ven.), 126. Mac Danieli Edmundus (Ven.), 127. Mae Dermott Cornelius A., 87. Mac Donnei Daniel (Ven.), 127. Mac Donnei Felix (Ven.), 127. Mac Egan Cormac (Ven.), 126. Mae Egan Dominicus (Ven.), 127. Mae Egan Eugenius (Ven.), episc. Rossensis, 126. Mac Ferge (Ven.), 126. Mae Gauran Edmundus (Ven.), archiep. Armachanus, 126. Mae Gee, 77. Mae Goill (Ven.), 127. Mae Gollen Guilelmus (Ven.), 126. Mae Goran Carolus (Ven.), 127. Mae Govern Franciscus P., 470. Mac Grath Myler (Ven.), 126. Mae Intyre Ioannes, episc. tit. Lamien., 251. Mae Kenna Ioannes, 116. Mac Keon Hugo (Ven.), 127. Mac Mahon Heber (Ven.), episc. Clogherensis, 126. Mae Mahon Hugo (Ven.), 128. Macmepp Terentius (Ven.), 127. Mae O' Cadha Lochlonin (Ven.), 127. Mac Queen Duncan, 314. Mae Rory Iosephus, episc. Dunensis et Connorensis, 438, 521. Mae Sorley Alexander (Ven.), 128. Macuarta Conor (Ven.), 127. Madaro Orontius, 87. Maffi Petrus, S. R. E. card., archiep. Pisanus, 138, 246. Magan Honoria (Ven.), 128. Magdics Ignatius, 316. Magnanini Laurentinus, 60. Magrelli Hieronymus, 456. Maguire Cornelius (Ven.), 128. Mahoney Gulielmus Henricus, 30. Maingot Numas, 548. de Maio Paschalis, 116. Maissa Iulius, 353. Majer Emericus, 315. Majolani Petrus, 64, Málek Antonius, 118. Index personarum 648 Malesevié Franciscus, 164. Mambretti Caesar, 61. Manfroni Ansgarius, 59. Mango Vincentius, 547. Mannens Paulus, 116. Mannucci Fridericus, 364. Mannucci Ubaldus, 60, 165, 506. Many Seraphinus, 28, 54, 57, 131, 134, 137, 238, 240, 246, 294, 349, 354, 424, 431, 465, 468, 532, 544. Manzini Ferdinaudus, 548. Mapelli Leonidas, episc. Burgi S. Domnini, 120. de Mara Rogerius (Ven.), 127. Marangoni Maria, 341, 342, 346. Marchesini Alexander, 346. Marchetti-Seivaggiani Franciscus, 61, 361. Marchi Alexander, 61. Marchiò Iosephus, 83. Marciano Alphonsus, 186. Marcoli Ioannes, 547. Marcozzi Iosephus, 164. Marcus (S.) Evangelista, 269, 332. de Marcy Ioannes, 60. Marelli Aloisius Maria, episc. Bergomensis, 39. Marenco Bernardus, 59, 361. Mareth Michael, 227. MARIA (S.) Virgo Dei Genitrix, 10,50,73, 92, i51, 154, 182, 193, 201, 202, 214, 254, 269, 317, 319, 368, 406, 462, 498. Mariani Angelus, 360. Marini Herculanus, archiep. Amalphitanus, 290, 519. Marini Nicolaus, 357. Marinis Ioannes, 464, 470. Marino, 185. Marinunzi (Cori) Nicolaus, 142. Marmaggi Franciscus, 314. Marques Bustillos Franciscus Victorius, 506. Marsini Libelli Henricus, 471. Martignetti Caietanus, 158. Martinelli Sebastianus, S. R. E. card., 390. Martínez Gamez Vincentius, 119. de Martini Carolus Bartholomaeus, 548. Martini Eugenius, 163. Martino Paschalis, 118. Martinucci Pius, 569. Marutic Iosephus, ep. Seniensis, 290,520. Marzemin Antonius, 341, 342. Marzo Eduardus, 31. Mas et Oliver Franciscus de Paula, ep." Gerunden., 289, 516. Masini Orestes, 118. Masolini Iacobus, 63. Massier Alaphridus, 350, 352. Massier Ioannes, 349. Massier Iosephus, 350. Massimi Maximus, 506. Masulli Leonardus, 314. de Mathiers Paulus, 30. Mathieu Oliverius Eleazarus, archiep. Reginatensis, 518. Matzenauer Oscar, 30. Maupetit Alexander, 144. Maurel Victor, 351, 353, 354. Mayboeck Ioannes. 195. Mayer Carolus, 228. Mayer Michael, 195. Mazurek Iulius, 283. Mazzacuva Franciscus, 30. Mazzarella Franciscus, 62. Meany Ioannes, 314. Mechelli Nazarenus, 507. Medeiros (de Aranjo) Isaurus, 596. Medichini Simon, 142. Medioburgensis Ordinarius, 529. Medolago-Albani Stanislaus, 453. Meehan Andreas B., 117, 142. Mellini Fidentius, 362. Meis Colloredo Fridericus, 119. Mendes Bello Antonius, S. R. E. card., patriarcha Lisbonensis, 285, 549, 551. Mendes da Conceicâo Santos Emmanuel, episc. Portalegren., 519. Méndez et Núñez Albertus, 30. Menghin-Brezburg-Brunnenthal Aloisius, 144. Menghini Ioannes Baptista, 569. Menna de Antep, 266. Mercadillo, episc, 131, 134. Mercante (pater), 340. Mercier Desideratus, S. R. E. card., archiep. Mechliniensis, 34, 463. Merinsky Wenceslaus, 163. Merola Nicolaus Maria, episc. Aesernien. et Venafran., 472. Index personarum Merra Iosephus, 163. Merry Del Val Raphaël, S. R. E. card., 65, Y.Index Documentorum.-S. Congr. S. Officii ; 141, 547, 588. Metzker Ioseph, 316. Mezzadri Dominicus, 227. Meyenberg Albertus, 62. Meyler Petrus (Ven.), 127. Micara Clemens, 61, 313. Michael (S.) Archangelus, 181. Middendorf Arnoldus Ioannes, 547. de Mikusch-Buchberg Fridericus, 228. Milburn G., 536. Miletensis episcopus, 466, 467. di Milia da Calitri Aloisius, 472. Mincione Philippus, episc. Mileten., 465. Minoretti Dalmatius, episc. Cremonensis, 515. Minozzi Iacobus, 116. Miotti Alaphridus, 62. Miskgiem Ioannes, 62. Mistrangelo Alphonsus Maria, S. R. E. card., archiep. Florentinus, 513, 518, 522, 587. Misuraca Vincentius, 313. Mitterer ignatius, 32. Moauro Dominicus, 315. Mohrmann J., 585. Molaroni Romulus, 61. de Mounier Paulus, 283. Moll, 575. Moll Fridericus, 32. Monaco Dominicus, 491. Monaco La Valletta Raphaël, S. R. E. card., 390. Mönch Antonius, episc. tit. Polystiliensis, 328, 521. Monestel Antonius, episc. tit. Sorensis, 122, 516. Monestés Iacobus Ludovicus, episc. Divionen., 196. Monica (S.), 155. de Montaignac de Chauvance Ludovica Teresia (Ven.), 49. de Montebello comitissa, 306. de Montebello Ioannes, 306. de Montenach Georgius, 363. de Montgermont Georgius, 284. Monti Casimirus, 64. Montoto y Sedas Iacobus, 164. 649 Monza Pacificus, episc. tit. Troadensis, 438, 521. Moore Iosephus Carolus, 64. Moran Iacobus (Ven.), 126. Mordacchini Dominicus, 195. Morelli Aloisius, 61, 118. Morganti Paschalis, archiep. Ravennatensium, 201. Mori Iosephus, 51, 56, 57, 58, 73, 83, 151, 161, 269, 271, 280, 292, 332, 348, 391, 396, 465, 468, 499, 504, 527, 546, 572, 587. Moriarty Bernardus (Ven.), 126. Moriarty Thaddaeus (Ven.), 127. Moron Petrus, 455. Morrisey Thomas (Ven.), 126. Morton J. H., 536. Mosonyi Dionysius, 61. Mössmer Ioseph, 315. de Moura Guimarâes Iosephus Franciscus, 162. Mucci Augustinus, 60, 117. Muccioli Stanislaus, 470. Mulcheran Ioannes (Ven.), 126. Mullen Gulielmus, 28. Müller Egelbertus, 195. Müller Iulius, 59, 143. Müller (Simonis) Paulus, 60. Mulligan Bernardus J., 30. Mulligan Edmundus (Ven.), 126. Mundelein Georgius, archiep. Chicagiensis, 518. Murature Ioseph Aloisius, 314. Murchertagh Brian (Ven.), 126. Murchu Iacobus (Ven.), 126. Muriana Dominicus, 60. Murphy Eugenius, 470. Musaeus Antonius (Ven.), 127. Mussolesi Ioseph, 362. Musto Iosephus, 30. Muthman, 578, 580. Mutinho Antonius, episc. Portalegren., 252. Myler Robertus (Ven.), 127. N Naccari Georgius, 120. Nadi Carolus, 243. Nalbone Angelus, 142. 650 Index personarum Nalbone Iosephus, 142. Nanii Vincentius, 228. Nardelli Leopoldus, 399. Nardi Dei Silvius, 162. Nardone Benjamin, 252. Naval Franciscus, 170. de Navarro Antonius, 364. Nejrotti Spiritus, 314. Német Stephanus, 143. Nemeth Iosephus, 120. Németi Iosephus, 283. de Nerihiny Ieremias (Ven.), 127. Netterville Robertus (Ven.), 127. Nicotra Sebastianus, 506. Nienhaus Bernardus, 143. Niger Donatus (Ven.), 126. Niglutsch Iosephus, 59. Nikel Aemilius, 227. de Nisac Albertus, 164. Niti Dominicus, 424. Nitsch (Ar) Ioannes, 117. Nolan Gulielmus V., 30. Nörting Edgar, 316. Norbertus (S.), 543. Novella Thomas, 60. de Novellis Franciscus, episc. Sarnensis, 191. Nünlist Aemilius, 62. O O' Boyle Thaddaeus (Ven.), 127. O'Brady Patricius (Ven.), 127. O' Brien Bernardus (Ven.), 128. O' Brien Daniel (Ven.), 126. O' Brien Daniel (Ven.), 128. O' Brien Donatus (Ven.), 128. O' Brien Mauritius (Ven.), episc. Imolacensis, 126. O' Brien Terentius Albertus (Ven.), episc. Imolacensis, 125, 126. O'Cahan Eugenius (Ven.), 127. O' Cahill Ambrosius Aeneas (Ven.), 126. O' Gallaghan Clemens (Ven.), 127. O' Callagher Eugenius (Ven.), 126. Ocampo Elias, 120. O' Caraghy Thaddaeus (Ven.), 127. O' Carolan Bernardus (Ven.), 126. Oceelli Augustus, 392, 394. Oceelli Iacobus Aloisius, 392, 394. Oceelli Nicolaus Manfredus, 391, 394. Oceelli Secundina, 392, 394. Oceelli Thomas, 391, 392. O' Collins Dominicus (Ven.), 127. O'Connel Gulielmus. S. R. E. card., archiep. Bostoniensis, 85, 166. O' Connel Thaddaeus (Ven.), 127. O' Connor Cornelius (Ven.), 127. O' Connor Felix (Ven.), 127. O' Connor Gulielmus (Ven.), 126. O'Connor Ioannes (Ven.), 128. O' Connor Patricius (Ven.), 126. O' Connor Sligo Thaddaeus (Ven.), 128. O' Cronin Donough (Ven.), 126. O' Gullen Ioannes (Ven.), 127. O' Gullenan Gelasius (Ven.), 126. O'Daly Eugenius (Ven.), 127. O' Daly Ioannes (Ven.), 127. O' Daly .Thaddaeus aut Thomas (Ven.), 127. O' Derry Patricius (Ven.), 126. O' Devany Cornelius (Ven.), episc. Dunensis et Connorensis, 125, 126. O' Dogherty Cornelius (Ven.), 127. O' Donnellon Rogerus (Ven.), 127. O' Dowd Ioannes (Ven.), 127. O' Falvey Donough (Ven.), 126. O' Farrel Antonius (Ven.), 127. O' Farrel Calfridus (Ven.), 127. O' Farrel Iacobus, 491. O' Ferrai Bernardus (Ven.), 126. O' Ferrai Laurentius (Ven.), 126. O' Ferrai Ludovicus (Ven.), 128. O' Flaverty Ioannes (Ven.), 126. O' Fodhry Magnus (Ven.), 127. Ogier Iacobus, 363. Ogilvie Forbes Ioannes Carolus, 472. Ogilvy Fairlie Iacobus, 363. Ogno Serra Ioannes Baptista, 61, 505. O' Gormann Franciscus, 283. O' Grady Ioannes (Ven.), 126. O' Halloran Richardus, sac, 437. O' Hanlan Rogerus (Ven.), 127. O' Hannan Daniel (Ven.), 127. O' Hara Felimeus (Ven.), 127. O' Healy Patricius (Ven.), episc. Mayensis, 126. O' Hegarty Iacobus (Ven.), 126. O' Higgin Daniel (Ven.), 128. O' Higgins Petrus (Ven.), 126. Index personarum O' Higgins Thomas (Ven.), 126. O'Hurley Dermetius (Ven.), archiep. Casseliensis, 125, 126. O' Hurley Donatus (Ven.), 127. de Ojeda et Brooke Gonzalus, 227. O' Kane Godefridus (Ven.), 167. O' Kane Rodrigus (Ven.), 127. O' Kelly Bernardus (Ven.), 127. O' Kelly ioannes (Ven.), 126. O' Kelly Malachias (Ven.), 126. O' Kenna Patricius (Ven.), 127. O' Kennedy Donatus (Ven.), 127. O' Kenraghty Mauritius (Ven.), 126. O' Lahy Ioannes (Ven.), 127. O' Laverty Ludovicus (Ven.), 126. O' Lea Philippus (Ven.), 127. O' Leary Ioannes, 282. O' Leman Eugenius (Ven.), 127. O' Leyn Matthaeus (Ven.), 127. de Oliveira Lopes Iosephus, episc. Fio. restensis, 328, 520. Ollivier Aemilius, 445, 448, 450. Ollivier Milo, 445, 448, 449. O' Lochran Ioannes (Ven.), 127. O' Loughran Patricius (Ven.), 126. O' Luin Donough (Ven.), 126. O' Luin Ioannes (Ven.), 126. O' Mahony Franciscus (Ven.), 127. O' Malley Raymundus (Ven.), 127. O' Meran Thaddaeus (Ven.), 127. O' Molloy Ioannes (Ven.), 127. O' Moloney Daniel (Ven.), 126. O' Moore Raymundus (Ven.), 127. O' More Laurentius (Ven.), 126. O' Mubroney Dermitius (Ven.), 127. O' Neaghten Donald (Ven.), 126. O' Neil Arthurus (Ven.), 127. O'Neil Brian (Ven.), 127. O' Neil Felix (Ven.), 128. O' Neilan Daniel (Ven.), 127. • O' Neilan Dionysius (Ven.), 127. O' Neill Franciscus, 470. O' Neill Henricus, episc. Dromoren., 492. Onesti Gelsominus, 60. d'Onofrio Rinaldus, 144. Onori Franciscus, 164. O' Queely Malachias (Ven.), archiep. Tuamensis, 126. O' Quillan Petrus (Ven.), 127. ' 651 d'Orazi Aloisius, 361. O' Reilly Iacobus, 506. O' Reilly iacobus (Ven.), 126. O' Reily Ioannes, archiep. Adelaiden., 364. O' Riordan Michael, 125, 360. Ormilius Rogerius (Ven.), 126. O' Rourke Cornelius (Ven.), 127. O' Rourke Donough (Ven.), 127. Orsenigo Richardus, 226. Orsini Dominicus, 596. Ortolani Petrus, 363. O' Scanlon Mauritius (Ven.), 127. de Ossa et Brewn Aloisius, 228. O' Sullivan Franciscus (Ven.), 127. O' Treivir Bernardus (Ven.), 126. Ottieri (Galeotti) della Ciaia Petrus, 119. Oudeyans Ioanna Maria, 585. Oveton Richardus (Ven.), 126. de Ow Felldorf Antonius. 196. P Paar Stephanus, 62. Pacelli Eugenius, 269, v. Index documentorum : S. C. pro Negotiis Ecclesiasticis Extraordinariis. Pacelli Philippus, 292. Pagano Ioseph, 187. Paganuzzi Ioannes Baptista, 119. Pagliuca Antonius, 158, 160. Pagliuca Franciscus, 158.. de Pai va Emmanuel Antonius, episc. Ilheosen., 289, 516. Pajer Ioannes, 316. Palica Iosephus, 72, 130, 281, 282, 506. Palina Aloisius, 164. Palmer Bernardus, 400. Palombi Gulielmus, 117. Palombi L, 390. Pályi Iosephus, 59. Pamphilj (Doria) Alphonsus, 173. Pancratius (S.), 262. Panesch Guilelmus, 195. Pangratz Franciscus de Paula, 195. Pannullo Agnellus, 186. Pannullo Michael, 184. Paolicelli Raphael, 119. Paponi Ioannes, 164. Parisi Carmelus, 118. 652 Index persona/rum Parisiensis archiepiscopus, 451. Pascher Iosephus,-195. Pasotti Eutimius, 471. Pasquali Ioannes, 283. Pasquazi Ioannes, 59. Passani Ulixes, 284. Passerini Laurentius, patriarcha Antiochen. Latinorum, 588. Patriarca Iulius, 116. Patriarcha Ciliciae Armenorum, 367. Patrizi Nazarenus, 131, 151, 269, 271. Pattaroni Aloisius, 60. Pauczek Carolus, 196. Paul Aemilius, 350, 351, 352, 353. Paulus (S.) Apostolus, 297, 308, 357, 358, 441. Paulus V, R. P., 240. Paulus de Lucignano, 179. Paulus Nicolaus, 118. Pax Ioannes, 196, Pazzini Petrus, 362. Pé Ioannes Baptista, 163. Pecoraro (parochus), 335. Pegoraro, s a c , 185. Peiffer Ioannes, 61. Pejakié Petrus, 119. Pejrano Hilarius, 508. Pella Albinus, episc Casalensis, 289, 516. Pellegrini-Quarantotti Ioannes, 470. Pelletier Franciscus, 432. Peltzer Augustus, 283. Pennisi (di Fioristella) Salvator, 119. Penny Aeneas (Ven.), 126. Pensa Spiridion, 142. Pensuti Scipio, 164. Pepe Lazarus, 163. Peppucci Hercules, 160. Pera Ludovicus Claudius, 252. Perathoner Antonius, 57, 58, 73, 83,151, 161, 181, 192, 391, 396, 442, 453, 465, 468. Perathoner Eusebius (pater), 339, 341. de Pereira Alexander, ^63. Pereira Barros Ioannes Evangelista, 471. Pereira da Souza Ioseph, 548. Peretti Ioannes Antonius, 60. Perez Angelus, archiep. tit. Achridanus, 331, 520. Perez de Acevedo Franciscus, 142. Perez Ioannes Baptista, episc. tit. Dorylensis, 122, 516. Perosi Carolus, 58, 72, 141, 282. Perosi Laurentius, 60. Perrin Ioannes, 332. Perrin Leonidas, 314. Pertegás (Sanchis) Iosephus, 283. Pestalozza Iosephus, 283. Petit Stephanus (Ven.), 126. Petrelli Iosephus, archiep. tit. Nisiben sis, 289, 313, 515. Petroni Hyacinthus, 407. Petrus a Matre Dei (Ven.), 127. Petrus (S.) Apostolus, 9, 35, 165, 238, 245, 441. Petschner Ludovicus, 195. Petti Dominicus, 181. Pflster, canonicus, 238, 241. Piacitelli Robertus, 118. Piaggio Augustinus, 506. Piano Ioannes Baptista, 283. Piccinelli Stephanus, 62. Piccirilli Nicolaus, archiep. Compsanus, 326. Piceda Bartholomaeus, 227. Pichler Ioseph, 118. Pierléoni Ioseph, 60. de Pierredon Michael, 507. Pierri Angelus, 363. Pietromarchi Bartholomaeus, 470. Pigato Gaudentium 341, 343, 345, 346. Pignataro Michael, 499. Pillanus Iacobus (Ven.), 127. Pille Bernardus, 143. Pimpinella Paulus, 60. Pini Ioannes Dominicus, 162. Pinol et Batres Ioseph Candidus, episcopus tit. Phaselitensis, 328, 521. Pintér Franciscus, 227. Pirri Philippus, 399. Pisani Hercules, 227. Pisani-Milvi Augustus, 314. Pisani Petrus, 146, 548. Pisapia Aloisius, 361. Pisapia Emericus, 362. Pius IV, R. P., 46, 240. Pius V (S.), R. P., 46, 68, 69. Pius VI, R. P., 198, 308. Pius VII, R. P., 46, 202, 240, 324. Pius IX, R. P., 198, 199, 267, 268, 457. 1 v 65â Index pefsoîiarum Pius X, R. P., 6,89,139,146,167,169,173, 198, 201, 205, 229, 230, 231, 240, 257, 268, 317, 320, 322, 349, 365, 406, 411, 431, 439, 454, 457, 481, 494, 549, 550, 556, 558, 565. Pixa Antonius, 119. Pizzardini Petrus, 315. Pizzi Attilius, 88. ! Pizzorno Bernardus, episc. tit. Flaviopolitanus, 514. Plantanida Alexandrina, 424* 429. Plaurens Nicolaus, 547. Plenkers Iosephus, 548. Plummer Arthurus, 536. Plunkett Oliverius (Ven.), 127. Podgorz Valentinus, 144. Poinçon La Blanchardière Lucianus Emmanuel," 116. Pokorny Emmanuel, 315. Polansky Antonius, 118. Polcari Paschalis, 159. Polcari Philippus (sac), 160. Poli Ioseph Angelus, episc tit. Curiensis, 179, 521. Polonijo Matthaeus, 59. Poi vara Iosephus, 118. Pomati Nicolaus, 508. Pompen Iacobus, 143. Pompili Iosephus, 88. Pompilj Basilius, S. R. E. card., 48, 112, 161. Ponce Secundus, 363. Poretti Aemilius, 547. Porporato Ioannes, 392, 395. Porsch Felix, 228. Porta Bonaventura, 506. Power Georgius (Ven.), 126. Pozzan Victorius, 355. Pozzobon Aloisius, 32. de Pray Petrus, 117. Premus Dominicus, episc. tit. Bellograden. et Semendrien., 96, 516. del Prete Petrus, 143. Preti Ioannes, 117. di Preysing Conradus, 118. Priaro Melania, 341, 342, 346. Prinsen Cornelius Carolus, 143. Prior Ioannes, 57, 216, 223, 292, 294, . 355, 465, 468, 499, 504, 527, 546, 572, 587. ACTA, v o l . VII, n. 21. - 31-12-915. Prokupek Samuel, 163. Prosswitz Ioannes, 119. Proto Daniel, 504. Przezdziecki Renatus, 283. Puchovszky Valentinus, 142. Purcell Patricius {Ven.), 128. Pustet Fridericus, 284. Quattrini Angelus, 341, 347. Quer Boule Aloisius, 87. Quigley Iacobus Eduardus, archiep. Chicagiensis, 432. Quintarelli Bonaventura, episc. Reatin., 508. B Raatz Franciscus, 163 Rabenser Aloisius, 63. Racicot Franciscus Theophilus Zoticus, episc. tit. Poglen., 472. Radványi Victorius, 59. Raffi Ioannes, 32. Rampolla del Tindaro Marianus, S. R. E. card., 173. Randazzò Gueli Salvator, 316. Rataud Ioseph, 506. Rawlinson Alexander, 316. Rayssac Adulphus, episc. tit. Cotyensis, 149, 440. da Re Alexander, 59. Rebello Gangatielli, 252. Reges y Ballarades Canutus, episc. Graf nadensis, 521. Régine Ioannes, archiep. Tranen, et Barolen., 514. Regueras et Lopez Angelus, episc. Piacentin., 289, 517. Reinhold Georgius, 116. Relia Antonius, 62. Restrepo (Gomez) Antonius, 596. de Retortillo Iosephus Aloisius, 252. Reuter Nicolaus, 115. Revay Tiburtius, 120. Rey Gonzalez Albertus, 400. Reyes et Balladares, episc. Granadensis, 329. Rezzi Bernardinus, 144. 6 654 Index pervsonanDU Rhode Paulus, episc. Sinus Viridis, 328, 521. Ribacchi Antonius, 116. Ricci Iacobus, 116. Ricci Iosephus, 456. Ricci Riccius Maria, 163. Ricciardelli Raphael, 588. Ricci des Ferres Carolus, 31. Richelmy Augustinus, S. R. E. card., archiep. Taurinensis, 567. Richter Franciscus, 143. Richter Henricus, episc. Grandor mensis, 328, 398. Ridolfi Iosephus, archiep. tit. Irenopolitanus, 438, 520. Riedemann Erdvinus, 283. Riedl Cyrillus, 118. Riganti, 100. Riggi Marius, 200, 231, 319. Rinaldini Aristides, S. R. E. card., 469. Rincón Gonzalez Philippus, 470. Riordan Patritius Gulielmus, archiep. S. Francisci in California, 32. Riou Carolus, 507. Rippler Maximilianus, 195. Ritchie (Carbery) Aloisius, 63. Rivera Emmanuel, episc, de Queretaro, 196. Rivière Mauritius, episc. Petrocoricen., 290, 517. Rizzetti Ernestus, 341, 342, 346. Rizzi Iacobus, 341, 347. Robert H. N., 74. Rocco Nicolaus, 63. Roche Christophorus (Ven.), 127. Roche David (Ven.), 127. Roche Eduardus Patritius, archiepiscopus S. Ioannis Terrae Novae, 123, 515. Rochford Ioseph (Ven.), 127. Rodolfi Ferdinandus, episc. Vicentinus, 439/ Rodríguez de Oliveira et Silva Quintinus, episc. Cratensis, 123, 516. Roeder de Diersburg Felix, 144. Rohrmoser Rupertus, 364. Rombonts Cornelius, 363. Romero Canavachuelo Franciscus, 456. Rondinini Antonius, 119. Rondolino Ferdinandus, 88. Ronza Iosephus, 60. Rosauer Gulielmus, 548. Rosier Henricus, 144. Rosier Augustinus, 165. Rospigliosi Camillus, 316. Rosselli (Del Turco) Pius, 363. Rossetti Guilelmus, 507. Rossetti Petrus, 57, 465, 468, 481, 490. Rossi, canonicus, 238, 241. Rossi Antonius Dominicus, 194. Rossi Henricus, 195. Rossi Stockalper Franciscus, 61. Rossino Iosephus, 595. Rossmiller Leopoldus, 196. van.Rossum Gulielmus, S. R. E. card., 86, 141, 161, 360, 469, 514, 526, 595. Roti-Michelozzi Stanislaus, 194. Rousselle Eduardus, 164. Rousset Rinaldus C, archiep. Rheginensium, 592. Roy Cleophas, 314. Rubian Paschalis, archiep. tit. Amasenus, 267. de Ruffm Anna, 49. de Ruffin Ludovica, 49. Ruggeri Assuerus, 400. Ruiz et Ruiz Ioseph, 282. Rumor^Iacobus, 341. Ryan Martinus, 87. S Sacconi Vincentius, 73,181,238,269, 271, 332, 349, 391, 442, 465, 481, 527. Sacoicki Robertus, 163. Sacripante Benedictus, 470. Sacripanti Vitutii Iosephus, 164. Sainz Severianus, episc. Matanzensis, 122, 516. Salotti Carolus, 360, 399. Saltzmann Alphonsus, 180. Saluzzi Marinus, 64. Salvatori Iacobus, 64. Salviucci Iosephus, 120. Saly Ladislaus, 118. Samà Franciscus, 399. Samalik Iosephus, 195. Sammartino Alphonsus, 185, 186. Sanchis Pertegás Iosephus, 283. Sandalgian Iosephus, 60. Index peirsonarum Sandorffy Ferdinandus, 60. Sangiust Ignatius, 63. Sauna Ioannes Maria, episc. Ampurieur sis et Templensis, 40. de Santa Fortunatus, episc. Suessanus, 463. Santangelo Felix, 316. Santi Raphael, episc. Feretranus, 568. Santiago de Mendaro et de la Rocha Iosephus, 314. Santoni Vincentius, 508. Santori Nazarenus, 508. dos Santos Goelho Antonius, 547. dos Santos Ioannes Pius, 595. Santucci Carolus, 518. Santucci Paulus, 163. Saponieri Vincentius, 432. Sardi Caesar, 119. Sardi Franciscus, 63. Sardi Gustavus, 119. Sarti Andreas, episc. Pistoriensis et Pratensis, 508. Sartori Aloisius, 59. Sartori Iosephus, 162. de Sarzana Emmanuel, 61. Sass Franciscus, 315. Sásse Franciscus Xaverius, 547. Saturno Ioannes, 283. Satyrus (S.), 291. Saul Jacobus (Ven.), 127. Sauh\ S. R. E. card., 175, 176, 177. Savage Dionysius, 314. de Savignac Aloisius, 284. Savigny Carolus, 63. de Savigny Clemens, 472. Sbarretti Donatus, archiep. tit. Ephesinus, 65, v. Index Documentorum : S. Congr. S. Officii. Scaccia Prosper, archiep. Senensis, 162. Scapinelli di Léguigno Raphael, archiep. tit. Laodicen., 505; S. R. E. card., 513. Scarano Aloisius, 142. Scarpa Iosephus, 142. Scarponi Petrus, 60. Scatti Iosephus, episc. Savonen. et Naulensis, 201. Schaaf Henricus, 283. Schaepman Antonius, 361. van Schaik Ioannes, 399. 655 Scheiermann Hermannus, 143. Scheiner Iosephus, 196. Schellekens Antonius, 117. Schembri Vincentius, 60. Sehen Carolus, 227. Shiavone Aurelianus, 62. Schioppä Laurentius, 63, 505. de Schoemburg Ferdinandus, 195. Scholastica (S.), 198, 199. Schollaert F., 358. Scholz Ambrosius, 163. de Schönberg-Thammenhain Adulphus, 63. de Schorlemer-Alst Fridericus, 144. Schranzhofer Leopoldus, 196. Schüler Antonius, episc. Elpasensis, 328, 520. Schulte Carolus Iosephus, episc. Paderbornensis, 224. Schulz Stephanus, 228, 362. Schumacher Franciscus, 143. Schumann Wenceslaus, 363. Schwarz Everardus, 143. Schweitzer Gustavus, '227. SchWingshakl Petrus, 32. Scifoni Carolus, 62. Scmelez Ludovicus, 143. Schmid Franciscus, 195. Schmid Simon, 196. Schmidlin Ludovicus Rochus, 62. Schmidt Fridericus* 143. Schmidt Leo, 143. Schmidt Victorius, 195, 455. Schmitz Bernardus, 143. Schmitz Aemilius, 63. de Schmuch Henricus, 32. Scola Tomasoni Bartholomaeus, 363. Scott Spedding Carolus Iacobus, 64. Sebastianeiii Guilelmus, 57, 131, 137, 191, 238, 246, 337, 349, 354, 424, 431, 465, 468, 481, 490. de Segesser Franciscus, 62. Selbiky Adulphus, 61. Selvaggi-Arno Eugenius, 144. Semitecolo Caietanus, 399. Serafini Antonius, 282. Serafini Dominicus, S. R. E. card., 141, 225. Serafini Iulius, episc, titul. Lampsacen., 588, 595. 656 Index Serenan Donatus (Ven.), 127. * Serra et Pickman Carolus, 283. Serra (Ogno) Ioannes Baptista, 61, 505. Severi Severus, 144. Sévin Hector Irenaeus, S. R. E. card., archiep. Lugdunen., 89, 595. Sferrazza Sciascia Salvator, 364. Sheehan Richardus ' Alphonsus, episc. Vaterfordien. et Lismorien., 492. Sherlock Robertus (Ven.), 127, Shiel Malachias (Ven.), 126. Siboni Eduardus, 470. Sica Carolus, episc. Fulginaten., 39. Siccardi Laurentius, 226. Siegescu Iosephus, 470. Sikora Ioannes, 228. Sikorski Stanislaus, 364. de Silva Augustus Alvaro, episc. Bare n s i s , 328, 520. da Silva Britto Aloisius Raymundus, archiep. Olinden., 588. da Silva (Continuo) Odilo, 196. da Silva (Thomé) Hieronymus, archiep. S. Salvatoris in Brasilia, 591. Silveira Barrados Iosephus Emmanuel, 471. Silveira de Rocha G., 548. Silverius a S. Teresia, 260. Silvestri, parochus, 186. Silvestri-Faà Hildebrandus, 527. Silvestri-Setacci Silvester, 194. Simeoni Ioannes, 267. Simon Georgius, 63. Simoni Antonius, 63. Simonis (Müller) Paulus, 60. Sincero Aloisius, 5Ì, 56, 57, 100, 101, 153, 216, 223, 269, 271, 280, 292, 332, 348, 465, 468, 527, 544, 546, 572, 587. Sinibaldi Angelus, episc. Signinus, 289, 517. Sinibaldi Iacobus, episc, litui. Tiberiensis, 588. Sinipoli Petrus, 548. Sinnot Alaphridus A., 118. Sinnot Alaphridus, archiep. Winnipegensis, 519. Sislian Matthaeus, episc. tit. Ammaederen., 456. Sixt Fridericus, J 96. Skala Iacobus, 194. personarum Skibniewski Stephanus, 362. Skrábik Andreas, 143. Slavik Carolus, 118. Sliga (O'Connor) Thaddaeus (Ven.), 128. Smenlders Nicolaus, 118. Smith-Brennan Iacobus, 316 Smokvina Carolus, 59. Sodo Ioannes, episc. Asculan. et Ceriniolensis, 290, 520. Solari Alexander, 61. Solieri Franciscus, 506. ' Sordillo Archangelus, 158. Sosa Sixtus, episc. tit. Claudiopolitan., 328, 520. Spaugher Aloisia, 340, 342, 346. Spedding (Scott) Carolus Iacobus, 64. de Spee Fridericus, 362. Sprangers Ioannes, 508. Stacchino Sebastianus, 392, 395. Staffiero Ioannes, 339, 341, 346. Stafford Petrus (Ven.), 127._ Stafford Raymundus (Ven.), 127. Stapleton Eduardus (Ven.), 126. Stapleton Theobaldus (Ven.), 126. Starcevic Ioannes, 59. Stariha Ioannes, episc, titul. Antipatriden., 588. Stauracz Franciscus, 196. Stefanini Constantinus, 32. de Stefano Secundinus, 143. Steigenberger Maximilianus, 196. Steinbach Petrus, 118. Steinman Ioannes, 227. Stephanus (S.) Protomartyr, 238. Stephens Ioannes (Ven.), 126. Stevens Elisabeth, 573. Stigler, 573, 584. Stingeder Franciscus, 196. Stockalper (Rossi) Franciscus, 61. Stoppa Guioni Franciscus, 62. Straniak Carolus, 196. Strausz Antonius, 64. Streicher Henricus, episc. tit. Tabracensis, 47. Streit Franciscus, 227. Stritch Andreas (Ven.), 126. Stritch Thomas (Ven.), 128. Stroux Aloisius, 362. Stuben deck Iosephus, 316. Stuparich Rochus, 62. 657 Index personarum de Sury d'Aspremont Georgius, 471. Sutton Daniel, (Ven.), 127. Sutton Ioannes (Ven.), 127. Svoboda Iosephus, 62. Swane Antonius, 144. Synnot Paulinus (Ven.), 127. Sinnot Richardus (Ven.), 127. Szamer Ignatius, 316. Szánto Ladislaus, 59. Székely Stephanus 30. Szemethy Gey sa, 117. Szuchy Adalbertus, 163. T Taccone-Gallucci Dominicus, archiep. tit. Constantien., 506. Tacconi Richardus, 143. Tafte Petrus (Ven.), 127. Tagliapietra Aloisius, 164. Tagnozzi Emygdius, 61, 143. Tailler Franciscus (Ven.), 128. de Talleyrand marchionissa, 306. Tamburri Hieronymus, 163. Tani Tancredes, 56, v. Index documentorwn: S. Romana Rota; 548. Taskin Iosephus M., 117. Tecchi Scipio, S. R. E. card., 28, 49, 51, 72, 88. de Teil Rogerius, 85. Temmerman Petrus Franciscus Xaverius, 268. Temofonte Iosephus, 63. Teresia (S.), 260. Ternan Gualterius (Ven.), 126. Terzibascian Georgius, 61. Testa Aloisius, 228. Testi-Rasponi Alexander, 143. Thalmaier Ioannes, 118. Thaon de Revel Ignatius, 392, 395. Thaon de Revel Octavius, 391. Theelen Ioannes, episc. Nicopolitanus, 290, 522. Thiele Aloisius, 596. Thier Petrus, 117. Thierrin Dominicus, 315. Thierry Maria Henricus, 507. Thomas (S.) Aquinas, 5, 53, 128, 129, 293, 414. frater Thomas (Ven.), 127. Thomas Aquinas a Iesu (Ven.), 127. Thomas de Bossierre Fernandus, 548. Thomé da Silva Hieronymus, archiep. S. Salvatoris in Brasilia, 591. Thomsen, 573, 580, 581, 583, 584. Thunnissen Ioannes, 32, 88. Thury Carolus, 227. Tiberghien Iulius, 85. Tiberio Camillus, episc. Dianen., 228. Tibertelli Hermannus, 164. Tierney Recaredus, 169. Tils Petrus, 547. Tirrey Gulielmus (Ven.), 127. Tito Manlio Ioannes, 160. Tobler Fridericus, 196. Todini Raphael, 61. Toldy Eugenius, 227. Tomasoni (Scola) Bartholomaeus, 363. Tomassini Bonaventura, 142. Tomatis Antonius, 596. Tommasi Iulius, episc. S. Angeli de Lombardis et Bisariem, 455. Tonti Iulius, archiep. tit. Ancyranus, S. R. E, card., 513, 518, 522, 587, 595. Topp Franciscus, 314. Toraldo Felix, 164. Torras y Bages Iosephus, episc. Vicensium, 589. Torres Fulgentius, episc. tit. Dorylensis, 331. Tost Barnabas, 143. Tosti Petrus, 64. Travers Antonius, 547. Trentin Moyses, 340, 342, 346. Triller Georgius, 405. Trinkfass Ioannes, 195. Trocchi Titus, 505; archiep. tit. Lacedaemoniensis, 519. Trucco Petrus, 60. Tufarelli Michael, 283. Tullis Thomas (Ven.), 127. Turchi Adulphus, episc. Ganopitanus; 124, v. Index Documentorum : S. Congreg, de Religiosis, 225. Turi Adalbertus, 315. Turubull Franciscus, 284. de Twickel Clemens, 144. Tynan Thomas, 315. t 658 Index peirsonarum U Ujcic Iosephus, 227. Urbanus VI, R. P , 198. Urbanus VIII, R. P., 46, 198, 594. Ursini, archiepiscopus Beneventanus, 151, 157. Usenicnik Alexius, 60. V Vacca Antonius, 485. Vacca Bartholomaeus, 485. Valentini Valentinus, 163. Vallega Ioannes Baptista Fridericus, 61. Valori Darius,, 119. Van Dyck Ludovicus, episc. tit. Abbiritensis, 463, 521. Van Hussen Henricus, 508. Van Keken, 575. Vannutelli Seraphinus, S. R. E. card. decanus, episc. Ostien., Portu en. et Sanctae Rufinae, 130, 253, 281, 456. Vannutelli Vincentius, S. R. E. card., episc. Praenestinus, 50, 115,125,319, 320, 469, 491, 506; episc. Ostiensis, 514. Van Waterschoot van der Gracht Gulielmus, 472. Vasari Aemilius, 119. . Vason Aloisius, 61. Vass Iosephus, 228. Vaszary Claudius, S. R. E. card., 456. Vattasso Marcus, 87. Vaughan Carolus Hieronymus, 364. Vaz Lucius, 315. Vegele Ludovicus, 64. Végh Franciscus, 315. Veijs Henricus, 61. Veitch Gulielmus, 399. Verapolitanus archiep., 150. Vercellensis archiep., 388. 'Verde Alexander, 50, 125, 215, 267, 291, 360, 389, v. Index Documentorum: S. Congr. Rituum. Verga Thomas, 60. Verghetti Blasius, 362. Verlato Petrus, 341. Vermenlen Antonius, 143. Vettori Gabriel, episc. Pistoriensis et Pratensis, 515. Vial di S. Agata Petrus Vincentius, 508. Vicarius Apostolicus Sueciae, 54. Vicentini Robertus, 363, 595. Vico Antonius, S. R. E. card., 86, 115, 128, v. Index Documentorum: S. C. Rituum; 141, 161, 226, 313, 360; episc. Portuensis et S. Rufinae, 514. Victor (S.) Mart., 291. Vida Iosephus, 59. Vidal et Boullón Emmanuel, episc. tit. Birthensis, 122, 516. Vidas Ioannes, 59. Vido Franciscus, 260. Vido Matthaeus, episc. Tinensis et Micanensis, 179, 522. . Vieeira Sampaio Angelus, 363. Viehinann, 573. Vignola, parochus, 185, 186. Villette E., 590. Vincenzi Iosephus, 60. Virag Franciscus, 61. Virili Benedictus, 228. Virili Raphael Maria, episc. tit. Troadensis, 50. Visibelli Iosephus, 32. Viszota Aloisius, 227. Vitale Ioannes Baptista, 48. Vitali Alaphridus, 118. Vitali Caietanus, 60. Vitali Franciscus, 144. van Vlijmen Bernardus, 144. Vollmar Henricus, episc. tit. Pergamen., 400. Vollnhals Antonius, 117. Volpi Lina, 426, 427. Vurglich Augustinus, 30. W Wächter Ioannes, 227. Wacker Theodorus, 180. Waern Leonardus, 51. Wagner Iosephus, 164. Walcker Aloisius, 195. Walker Carolus, 527. de Wall Patritius, 32. Walravens Carolus Gustavus, episc. Tornacensis, 120, 659 Index personarum Walsli Gulielmus (Ven.), episc. Medensis, 126. Walsh Gulielmus (Ven.), 127. Walsh Ioannes (Ven.), 126. Walsh Stephanus, 87. Walshe Thomas, 116. Walterbach Carolus, 117. Walton Taylor J., 536, 537. Ward Fergallus (Ven.), 127. Warren Currier Carolus, episc. tit. Etaloniensis, 328, 520. Wassermeyer, 582. Wattmann Eduardus, 471. van Wayenhurg, 580, 58.1. Weczerzik Carolus, 195. Weicher Nicolaus, 228. Weinberger Aloisius, 196. Werber Fridericus, 227. de Werbier Eduardus, 283. Werdenich Andreas, 117. Westmonasteriensis archiep., 437.' de Westphaleñ Otho, 144. White Henricus (Ven), 126. Widmann Georgius, 118. Wilhelmy, 577, 581, 583. Wilmot Alexander, 316. Windthorst Ernestus, 143. Winkler Paulus, 120. Winkler Petrus, 118. Wittert van Hoogland Gulielmus, 117. Wogan Gulielmus (Ven.), 127. Wogan Nicolaus (Ven.), 127. Wohlandt Carolus, 144. Wolkenberg Aloisius, 144. Wollersheim Ioannes, 547. Wolny Iosephus, 196. Woulf Iacobus (Ven.), 126. de Woykowsky Biedan Emmanuel, 228. Wynen Arthurus, 216. Z Zaffarami Aloisius, episc. tit. Sasimorum, 39; episc. Tudertinus, 515. Zammarchi Angelus, 163. Zandano Benedictus, 226. Zarnowiecki Longinus, episc. tit. Mosynopolitanus, 472. Zecchini Aloisius, 347. Zelliger Aloisius, 315. Zelliger Gulielmus, 316. Zgama Carolus, 120. Zigliotto Ioseph, 341, 342, 344. Zorzi Nazarius, 341. Zubriczky Alaphridus, 315, Zucchetti Cyrillus, 119. Zumbo Iosephus, 162. Zupan Thomas, 60. Zupanciö Antonius, 60. SEPTIMUM VOLUMEN COMMENTARII OFFICIALIS « Acta Apostolicae Sedis ABSOLVITUR DIE 31 DEC. 1915 - TYPIS POLYGLOTTIS VATICANIS CARD. LUDOVICUS BILLOT S. J. O R A T I O HABITA DIE 11 MARTII IN AULA MAXIMA CANCELLARIAE APOSTOLICAE PRO INSTAURATIONE ACADEMIAE S. THOMAE ROMAE TYPIS POLYGLOTTIS 1915 VATICANIS HABITA DIE 11 MARTII IN AULA MAXIMA CANCELLARIAE APOSTOLICAE PRO INSTAURATIONE ACADEMIAE S. THOMAE Inter alia multa quae me ad reverentiam Doctoris angelici movent, unum est, Eminentissimi Patres, auditoresque ornatissimi, quod momento et pondere caeteris praestat, quodque in ipso initio dicendi de obiecto et causa huius nobilissimi consessus, silentio praeterire non possum. Et est perpetua, continuata, repetita de aevo in aevum ad hanc usque diem, singulari prorsus instantia, eximioque studio, Sedis apostolicae commendatio. Res vere omni observatione digna ! In apostolica cathedra sibi invicem succedunt pontifices, alii post alios, origine, genere, cultura, educatione varii; omnium tamen in commendando Aquinate una invariata sententia est: a Ioanne XXII qui Thomam ad altarium honores evexit, usque ad gloriose nunc regnantem Benedictum XV, qui vixdum universalis Ecclesiae tractanda gubernacula suscepisset, nihil antiquius habuit quam testificari se, hac in re, a Decessorum suorum mente minime dissentire, imo non verbis modo, sed et factis declarare. Porro, si annales ecclesiasticos percurro, si bullarium Romanorum Pontificum lustro, si dicta, si acta, si gesta evolvo, nullum simile exemplum invenio quoad unum in individuo signatum, seu praeceptorem, seu magistrum, seu doctorem. Quae quidem singularitas vel sola me admonet, non ibi rem esse quae ad humana arbitria, ad studia partium, ad scholae contentiones, ad privatas ipsorum Pontificum seu opiniones seu aestimationes pertineat, referendaque sit, sed ad iudicium eius qui in cathedra ad consummationem usque saeculi divinitus fundata, unus semper sedet et praesidet et vivit, unus idemque loquitur ac docet, Petrus. Petrus, inquam, nulli parti, nulli factioni, nulli ordini, nulli scholae addictus, praecise quia in summitate apostolatus constitutus, longe longeque eminet supra — 4 — omnes partium, ordinum, ac scholarum contentiones et lites: Petrus cui non caro revelat, nec sanguis, sed Pater: Petrus, filius ille columbae (hoc enim sonat, inquit Hieronymus, in nostra lingua Bar-Ionae vocabulum), et ideo filius columbae, quia mystica ei columba, extensis alis, sicut videre est in abside basilicae Vaticanae, insidet, vel ad auriculam advolans, suggerit quae ad regimen universalis Ecclesiae, et praesertim ad custodiam depositi fidei (quae maxima omnium res est), convenientia media sunt: Petrus denique, qui cum munere pascendi oves et agnos, donum accepit salubria pascua internoscendi, eaque ab insalubribus discernendi: Petrus est, a quo singularem illam habet Aquinas commendationem. Hic quippe est doctor tantopere a Pontificibus laudatus, in quo certatim agnoverunt angelum Ecclesiae illuminatorem; magistrum cuius doctrina veridica est et catholica, habens prae caeteris, excepta canonica, proprietatem verborum, modum dicendorum, veritatem sententiarum; ducem quem omnes sequi possunt sine aberrandi periculo, et nemo unquam, quin de errore suspectus fieret, oppugnavit; athletam fortissimum fidei catholicae, per cuius scripta tamquam per scutum infrangibile venenata haereticorum tela hebetantur; cuius vi et veritate doctrinae, multae quae deinceps exortae sunt haereses, confusae et convictae dissipatae sunt, quod et ante saepe, et liquido nuper in sacris Tridentini concilii decretis apparuit; principem theologiae methodicae seu scholasticae, comparandum cum quatuor ecclesiae latinae doctoribus qui principes fuerunt positivae; cuius dogmata tutissima sunt, et nomen superat omnem laudem. His et similibus elogiis testimonium ferunt, praeter alios, Ioannes XXII, Innocentius VI, Urbanus V, Pius V, Clemens VIII, Paulus V, Alexander VII, Clemens XII, Benedictus XIII, Benedictus XIV, a medio aevo labente ad prima usque limina aevi moderni. At vero, dicet statim aliquis: ad anteactas aetates ista utique pertinere, atque idcirco, singularem hanc Aquinatis commendationem, pro temporum quidem illorum conditionibus opportunam, imo opportunissimam, esse nunc caducam, antiquatam et obsoletam; alia nunc tempora currere, alias necessitates urgere, alios fiare ventos, alios consurgere adversarios; non eadem methodo, non iisdem artibus, non iisdem armis semper utendum; scribam doctum in regno caelorum similem dici in evangelio homini patrifamilias qui profert de thesauro suo nova et vetera, et quid putas, nova et vetera? id est, optimum quodque cibariorum genus, quorum meliora alia utique sunt, cum inveteraverunt, sed meliora alia, et longe meliora, cum nova et recentia sunt (sicut — 5 — aiebat poeta: nova hymetta, vetera falerna); denique, esse dictamen vel solius vulgaris communisque prudentiae, quod attemperanda est explicatio et defensio fidei catholicae indoli temporum, scientiarumque progressui, qui talis hodie ac tantus est, ut renovatam de integro terrae faciem, vere dicere debeamus. Et est verissimum; ego quidem non abnuo, non contradicam. Interim vero, hoc unum quaeram : Utrum pater ille familias, ille scriba doctus in regno caelorum, aliis verbis, summus ille a Deo institutus fidei magister, attentis novis istis rerum conditionibus, totque ac tantis quae in mundo, et consequenter in statu christianitatis, acciderunt mutationibus, alium nobis praeceptorem, alium antesignanum, alium moderatorem et belli ducem contra fidei adversarios, duxerit esse praestituendum. Hoc, inquam, hoc unum interim quaero. Sed huic quaestioni vos ipsi respondistis, auditores lectissimi; perspicua siquidem facta loquuntur. Non. Non alium nobis commendant moderni pontifices, imo unum semper et eumdem: tametsi (et res est multa consideratione digna), ratione mutationis temporum procul dubio ducti, nonnullo utique discrimine: dum scilicet philosophiam in Aquinate nunc praecipue commendant, in philosophia imprimis sequendum Aquinatem edicunt, quod certe in ea forma et sub tam expressa specificatione antecessores non fecerant. Punctum hic tangimus, auditores, quod scio plurimorum offendere, ideasne dicam, an praeiudicia? Sed quid tandem iuvat rem manifestam infitiari? Iterum dico, facta loquuntur, et contra facta, ut fert proverbium, non est illatio. Prior prodit f. r. Leo XIII, qui instaurationem philosophiae S. Thomae cum celeberrimis litteris encyclicis Aeterni Patris initiavit. Cuius etiam in hoc negotio indefessa opera notior sane est, quam ut in memoriam indigeat revocari, et mens compendio elucet in his quae ut breviario Romano in officio angelici doctoris apponi iussit : ubi, post laudatam uberrimam atque incorruptam Aquinatis doctrinam, ut quae cum revelatis veritatibus mire consentiens, aptissima sit omnium temporum erroribus pervincendis : ad tot praecipue philosophorum systematum a veritate aberrantium luem propulsandam, idem ipse Aquinas caelestis patronus scholarum omnium catholicarum declaratus legitur et institutus. Secundus succedit s. m. Pius X in maxime solemni sui pontificatus actu, hoc est in Encyclica Pascendi dominici gregis, ubi causas modernismi enumerans, et nec minimam nec ultimam, ignorantiam philosophiae scholasticae assignans, idoneaque remedia praescribens: « Quod « rei caput est, inquit, philosophiam scholasticam quam sequendam « praescribimus, eam praecipue intelligimus, quae a S. Thoma Aquinate — 6 — « est tradita, de qua quidquid a Decessore nostro sancitum est, id omne « vigere volumus, et qua sit opus, instauramus et confirmamus, stricteque « ab universis servari iubemus ... Magistros autem monemus ut rite hoc « teneant, Aquinatem deserere, praesertim in re metaphysica, non sine « magno detrimento esse ». Et nondum satis. Persentiebat enim se surdas aliquantulum aures pulsare. Unde in Motu proprio Sacrorum antistitum «amdem repetit, uno iam addito verbo, sententiam : Ut rite hoc teneant, non sine magno detrimento esse, praesertim in re metaphysica, Aquinatem « vel parum » deserere. Vel parum, ait, quia ut statim ipsemet explicat, parvus error in principio evadit maximus in fine. Haec Pius. Et tertio tandem loco venit gloriose nunc regnans Benedictus XV, quem nobis Deus diu sospitem incolumemque servet: Qui in Motu proprio diei 31 decembris Non multo post, commemoratis prius duorum suorum Decessorum actis, et speciali quidem modo litteris quibus Pius X professus fuerat magnopere interesse ad christianam sapientiam ^contra Neorationalismum seu Modernismum defendendam, ducem religiose sequi Thomam, haec nunquam satis meditanda de suo subiungit: « Nos « vero, cum aeque ac Decessores nostri persuasissimum habeamus, de « illa tantum philosophia nobis esse laborandum quae sit secundum« Christum, ac propterea, ipsius philosophiae studium ad principia et « rationem Aquinatis omnino exigendum esse, ut plena sit, quantum per « humanam rationem licet, explicatio, invictaque defensio traditae divi« nitus veritatis, hanc S. Thomae academiam non minus quam illis, « nobis esse curae volumus appareat ». Profecto, si consensionem quaerimus, habemus. Si directionem firmam, minime fluctuantem, minimeque ancipitem, tenemus. Si perseverans in eodem semper sensu, eademque semper sententia Sedis apostolicae praescriptum, ecce nobis luce meridiana clarius innotescit. * * * Sed nunquam satis meditanda mox dixi ea quae ultimo loco citata sunt Pontificis verba: idque non ea tantum ratione quod invariatum propositum firmumque praescriptum de studio philosophiae ad principia Aquinatis exigendo, magis semper ac magis demonstrant, sed eo potissimum ex capite, quod simul et semel huius rei causas altissimosque fines aperiunt. Ut plena sit, inquit, quantum per humanam rationem licet, explicatio, invictaque defensio traditae divinitus veritatis. Duo ibi diserte signantur. Primo, plena quoad eius fieri potest, veritatis revelatae explicatio. Secundo, invicta eiusdem defensio. Et circa utrumque, pene — 7 — infinita notanda occurrerent. Liceat saltem vel pauca summis veluti labiis delibare. Primum est, inquam, veritatis revelatae explicatio. Apprime necessariam eam esse, nullus sane infitiabitur. Sed quid ad hoc philosophia? Iam enim audio reclamantes quosdam, et dicentes, nil minus hac postulatione importari quam accommodationem theologiae ad philosophiam, id est, verbi Dei ad humanae cogitationis regulam, et, quod pessimum omnium piaculum ac sacrilegii genus est, oraculorum increatae Sapientiae ad placita Aristotelis! Porro, ad huius veteris calumniae plenam destructionem, auditores lectissimo, iam, ut arbitror, sufficeret vel sola a qua disserendi sumpsimus exordium, auctoritas. Quis est enim qui dixit necessariam et per omnem modum promovendam sanam solidamque philosophiam, ut plena sit, quantum per humanam rationem licet, traditae divinitus veritatis explicatio? Ego dixi? Nos dicimus? Non. Dicit ille positus a Deo divinae revelationis magister, cuius, rogante Christo, nec deficit fides, nec deficere potest, quique, eodem Christo iubente, munus habet confirmandi fratres. Ipse est qui dicit. Iam igitur id satis, nec aliud quidquam praeterea requireretur. Verumtamen, quia magnopere interest ut argumento ab auctoritate, illud quoque accedat quod ab intrinsecis rerum conditionibus sumitur, paulisper attendamus principio ex quo ad nihilum deducitur adeo decantata et recantata ratio, sicut comparente sole, disiicitur nebulae caligo. Principium hoc unicum est, simplex est, clarum est, et vel lippientium oculis expositum, videlicet: Veritates fidei fuisse a Deo revelante, in idiomate seu dialecto, si dicere fas est, naturalium nostrorum conceptuum enuntiatas et expressas. Non enim revelatio novos nobis attulit conceptus, non novas ideas elementares, non altioris generis suppeditavit species intelligibiles, non elevavit nos ad superiorem illum intelligendi modum quo in statu tantum termini donabimur. Denique, id demum, si quid unquam, evidens manifestumque dici debet: constare doctrinam relevatam iis ipsissimis notionibus quas aliunde a natura comparavimus, quae etiam iuxta communes logicae leges, in subiectum et praedicatum per copulam connexa disponuntur. Et hic, hic praecise modernistae tamquam in scopulum offendunt. Inde sibi et aliis persuadere volunt quod ea quae tamquam dogmata revelata proponit Ecclesia, non sunt revera veritates e caelo delapsae, sed nec plus nec minus, conceptiones oriundae e communi fundo conscientiae humanae, et paulatim modificatae communi pariter evolutionis lege. Imbecilli sane et tenues logici, qui non capiunt quomodo conceptus seorsum et separatim sumpti se habent ad doctrinas, sicut se habent litterae alph abeti ad — 8 — vocabula, vel etiam vocabula ad sermones, et quomodo iidem omnino conceptus ingrediuntur diversissimas diversissimae originis doctrinas, quemadmodum eaedem litterae alphabeti ingrediuntur diversissima diversissimae significationis vocabula. « Litterae, inquit apposite Augustinus, « i n tot millibus verborum atque sermonum ipsae repetuntur, non « augentur; verba infinita sunt, finitae sunt tamen litterae; verba nume« rare nemo potest, litteras quivis potest, unde multitudo verborum est. « Cum una littera variis in locis ponitur, et pro loco valet, non unam « rem valet. Quae tam diversae res quam Deus et diabolus? Tamen in « capite D littera est, cum dicimus, Deus, et cum dicimus, Diabolus. « Ergo littera pro loco valet. Errat autem, et nimis absurdus est, et « gestat puerile cor, qui cum legerit, verbi gratia, D litteram in nomine « Dei, timet illam ponere in nomine diaboli, ne quasi Deo faciat iniu« riam ». Ergo caveant et isti a corde puerili, et transferant comparationem ad propositum, ut perspiciant usque ad evidentiam, quod possunt ex nobis esse verba, ex nobis esse elementares conceptus et notiones, ex nobis esse structura et modus enuntiationum, et simul e caelo esse, a divina revelatione esse veritates et dogmata quae ex his conceptibus formantur, quae his verbis significantur, quae hac sermonis structura exprimuntur. Sententiae siquidem et doctrinae nusquam in elementis conceptualibus resident, sed solum in compositione qua elementa illa associantur in iudicia, et formantur in propositiones. Eiusmodi porro compositio in dogmatibus nostris, procul dubio a Deo relevante, a Deo dictante est, tametsi conceptus, ideae, verba, lingua quibus Deus revelans et dictans usus est, deprompta sint e communi thesauro conceptuum, idearum, et verborum quae aliunde erant et sunt in usu nostro. Hoc igitur principium est, uti mox dicebam, simplex, clarum, evidens, in facto obvio repositum, unde usus philosophiae pro plena explicatione traditae divinitus veritatis, non modo legitimus, verum etiam perquam necessarius statim apparebit. Ex quo enim Deus usus est conceptibus nostris, notionibus nostris, vocabulis nostris, per quae nobis sua mysteria revelaret et exprimeret (prout scilicet et in quantum sermo iste noster humanus capere potest, adeoque modo in infinitum elongato ä proprio modo divinorum ut in se sunt, adhuc tamen, servata proportionalitate analogiae, cum omnimoda veritate, nisi forte quis adeo desipi at ut deneget Deo potestatem exprimendi veritatem suorum mysteriorum in lingua quantumvis inope et deficiente quae apud nos est) : ex hoc ipso, inquam, quidquid facit ad accuratam horummet naturalium 1 1 1 Serm. 32, n. 6. conceptuum analysim, faciet quoque ad expositionem et explicationem revelatae veritatis, eodem fere pacto quo ad intelligentiam et explicationem auctoris cuiuspiam iuvat vocabularium seu lexicon in quo rationes eorum quae adhibuit nominum, dilucide, enucleate, et exacte proponuntur. Et ideo, si ad philosophiam pertinet classificare, definire, illustrare, epurare, et in prima elementa resolvere naturales nostros conceptus seu ideas seu notiones, usus philosophiae in theologia proportionaliter se habebit sicut usus lexici in re exegetica. Et sicut exegeta non accommodât explicationem suam léxico, ex hoc quod in léxico quaerit unde sensum sui auctoris magis penetret, magisque declaret: ita quoque nec accommodamus doctrinam sacram ad philosophiam, ex hoc quod philosophia utimur ad exponendum distincte, ordinate, et scientifice dogmata nobis a Deo revelata. Quid, quaeso, ut unum aut aliud exemplum adhibeam, de altissimo Trinitatis mysterio, quantum per humanam rationem licet, poteris explicare, nisi difficilem admodum conceptum relationis, per ipsa nomina divinarum personarum (Patris, Filii, Spiritus Sancti) importatum, probe perspectum habeas ? nisi penetres differentias quibus ab omnibus absolutorum generibus relatio discriminatur? nisi per duplicem remotionis et excellentiae viam, e conceptu relationis inhaerentis seu accidentalis quae in nostro praedicamento est, ad rectum, quamquam utique mere analogicum conceptum subsistentis relationis assurgas? Quomodo te ab evidenti absurdo expédies, eorum puta qui dicunt principium identitatis comparatae (quae sunt eadem uni tertio sunt eadem inter se), nihil plus esse quam principium empiricum, verum in creatis, falsum in divinis: quo semel admisso quid adhuc superest nisi ut aperte et sine ambage proclametur in Deo identitas contradictoriorum ? Quid iterum de mysterio incarnationis enarrabis, si e philosophiae léxico non depromas accurate enucleatas notiones naturae et personae, adeo arcte connexas cum primis et altissimis ontologiae principiis? Verbane profères omni sensu vacua, aut forte abibis tu, in delirium modernistarum, qui notionem personae in phaenomeno psychologico reponentes, unionem hypostaticam consistere volunt in nescio qua mentalitate, seu verius amentia, qua incepisset Christus acquirere conscientiam de sua cum Deo identitate? Quae rursus mysterii eucharistiae explicatio, salva semper impenetrabilitate tanti arcani, quamdiu non plene assecutus es distinctionem illam quam vel sola consecrationis verba produnt, inter accidens et substantiam, imo inter quantitatem dimensivam et caeteras accidentium categorias? Quamdiu non perpexisti, substantiam etiam corpoream esse — 10 — ratione sui extra totum genus extensionis et continui, et non esse visibilem oculo corporali, neque subiacere aliqui sensui, nec etiam imaginationi, sed soli intellectui? Quamdiu nescis quid sit locus, quid praesentia in loco, et quomodo praeter quantitativum seu localem modum adessendi loco, sunt et alii modi manuducentes nos ad cogitandum mirabilem hanc praesentiam unius individui et immultiplicati corporis Christi in omnibus simul altaribus mundi? Exempla possem sine fine producere, in idem semper collineantia, hoc est, in scopum declarandi qualiter usus philosophiae in theologia, proportione quadam se habet sicut usus vocábulariorum in interpretatione et explicatione auctorum: pro quanto scilicet, philosophiae est enucleare naturales illos conceptus qui elementa sunt ipsius yerbi revelati, rectificare illos, epurare illos, praesertim vero, distinguere in eis rationem formalem semper retinendam, a modo quo ratio haec invenitur verificata in creaturis, ne forte modus iste tribuatur Deo, cum tamen in Deo sit modus alius, supereminens, nobisque penitus ineffabilis, nullum relinquens locum univocitati, sed soli analogiae proportionalitatis. At vero, exhinc etiam perspicue statim apparebit, summopere interesse, qua utamur philosophia, sicut in proposita hucusque similitudine, quibus lexicis. Certe, quaedam philosophiae sunt quae nulli alii usui esse possunt, quam depravando, imo penitus corrumpendo dogmati, nedum ad eius explicationem conferant. Unde ait Pius X in encyclica Pascendi: « Ex connubio falsae philosophiae cum fide, illorum systema « (modernistarum nempe), tot tantisque erroribus abundans, ortum « habuit ». Et apostolus nos admonet: Videte ne quis vos seducat per philosophiam et inanem fallaciam secundum traditionem hominum, et non secundum Christum. Non ergo omnis philosophia iii eodem censu venit, sed aliae sunt se habentes sicut idola Aegypti quae populus Israel debuit detestari prorsus ac fugere, alia vero est se habens sicut ornamenta et vasa de argento et auro, quae idem ille populus de Aegypto exiens, sibi potius, tamquam ad usum meliorem, Deo praecipiente, vindicavit, quemadmodum elegantissime tradit Augustinus in suis libris de doctrina christiana. Et ratio huius est, clara iterum et evidens, quod non omnes philosophiae vere sibi philosophiae nomen vindicant. Imo multae sunt quae nonnisi delirantis rationis dictata continent, quibus phobosophiae potius quam philosophiae et nomen convenit et ratio. Nobis autem in explicatione traditae divinitus veritatis, sola 1 2 1 2 Coloss., II, 8. L. % e. 40. — 11 — procul dubio philosophia loco exici seu glossarii esse poterit, quae de puro iilibatoque naturalis luminis fonte promanat, cum idem sit Deus, non alius, qui et revelationis est auctor, et animo humano intelligentiae lumen indidit. Haec, puto, manifesta per se sunt. Quamquam non omnibus adhuc satisfactum fuisse nonnulla suspicio sit. Audio enim dicentem quempiam : Egregie quidem, et perbelle, sed quis mihi tandem bonam hanc, genuinamque ac sinceram philosophiam ostendet? Ad studentes siquidem loquor, quibus congrueret quod ponit Chrysostomus in ore pagani sui temporis, qui volens fieri christianus, multiplicitate sectarum tunc pullulantium impediebatur. « Volo fieri christianus, aiebat ille, sed nescio « cui adhaeream. Multae sunt apud vos pugnae, seditiones, et tumultus. « Quod dogma eligam ? Quod praeferam ? Singuli dicunt : ego veritatem « dico. Cui credam, qui nihil Scripturarum sciam?... Discipulus esse volo' « tu vero me iam doctorem facis » . Et simili quoque modo impeditum te fortasse senties in eligenda una philosophia ex multis, sed sine causa. Nequaquam; non ego te iam doctorem facio. Discipulus esse vis, discipulus esto, sed memento quod addiscentem oportet per prius credere, quia in omni disciplina, cuiuscumque generis vel nominis, fides via est ad agnitionem. Porro habes tu in hac re, cui credas, et tuto credas. Magister illesa Deo constitutus tibi dicit, philosophiam illam veram quae est secundum Christum, esse eam quae ad principia et rationem Aquinatis exigitur. Fidenter itaque ingredere viam, et post superatas primas difficultates (utique, sicut ipsa rei natura fert, nec leves nec paucas), forte et tu dices idem quod olim Samaritani ad Samaritanam : Quia iam non propter $uam loquelam credimus, ipsi enim audivimus et scimus. 1 t * * * Quidquid autem hactenus dixi, auditores, de explicatione traditae divinitus veritatis ope illius philosophiae quae sit secundum Christum, ad eiusdem invictam defensionem eodem plane iure applicantur. Idem enim profecto est, dogmata fidei recte, rite, apte explicare, et ea ad mentem Ecclesiae exponere. Idem quoque, genuina naturalis rationis pronuntiata per philosophiam assequi, et eadem a falsis opinionum commentis diiudicare. Atqui in his duobus praecise reponitur fidei nostrae defensio, dicente Vaticano quod inanis species contradictionis fidem 1 In act. apost. Homil. 33. —m— inter et rationem inde potissimum oritur, quod vel fidei dogmata ad mentem Ecclesiae intellecta et exposita non fuerint, vel opinionum commenta pro rationis enatis habeantur. Et haec quidem longius prosequi nunc non vacat. Nisi quod piaculum reputarem, non aliquo saltem exemplo, eoque ab hodierna illa haeresi desumpto, quae non tam haeresis, quam omnium haereseon coniectus vere est appellata, rem istam, priusquam ^dicendi finem faciam, paucis illustrare. Iam supra audivimus Pium X profitentem, magnopere interesse ad christianam sapientiam contra Modernismum defendendam, ducem religiose sequi Thomam. Verene ita est, auditores ornatissimi ? Revera puto, non multa vobis ad persuasionem opus fore consideratione. Certe, quale sit modernismi fundamentum, probe nostis. Nostis esse totum quantum in doctrina illa repositum, quam vulgo agnosticismum vocant: Vi cuius humana ratio phaenomenis omnino includitur, rebus videlicet quae apparent, eaque specie qua apparent, earumdem terminos nec ius nec potestatem habens; quare nec ad Deum se erigere potis est, nec illius exsistentiam, etiam per ea quae videntur, agnoscere.* Undique nos circumdat, nos opprimit, nos terret formidolosum illud incognitum sub phaenomenis latens, de quo quid sit nemo scit, nec scire potest: materia, spiritus, aut nec unum nec alterum? Maleficum quid, vel beneficum? Intelligentia et libertate praeditum, vel caecus et inexorabilis orcus, monstrum enorme, immane, ingens? Inutile: nemo scit, nemo scire poterit unquam. Quo semel posito, prorsus liquet remittendum esse nuntium revelationi sensu catholico intellectae, quae utpote a Deo nobis loquente, adeoque a nobis cognito, uti ferunt, accepta, chini aerae loco iam haberi debet; nihilque esse reliquum, nisi ut accipiatur revelatio vel fides pro nescio quo sensu religioso, ex intimo hominis ipsius exoriente, qui per indigentiam divini et occursum incognoscibilis stimulatus, semper ultra progreditur, per tempora et aetates pro eventuum et phaenon^enorum contingentia phantastice sese evolvens. Liquet proinde, christianam religionem, imo omnem religionem in fumum abire, et usque ad primas bases radicitus destrui. En fundamentum modernismi agnosticismus cum superstructo monstruosi systematis aedificio. Nunc autem, si huiusmet mortiferi agnosticismi causas, si origines, si genesim volumus explorare, quid inveniemus, auditores, nisi plenam confirmationem verborum sapientissimi Pontificis dicentis, philosophiae studium ad principia et rationem Aquinatis omnino exigendum esse, ut non modo plena explicatio, sed et invicta defensio sit traditae divinitus 1 1 2 Sess. 3, cap. 4. Encycl. Pascendi. — 13 — veritatis? Nullum, quod sciam, magis ad rem, magisque appropriatum exemplum. Relictis siquidem viis et principiis traditionalis sapientiae ab Angelico potissimum illustratis, ad quaslibet declinaverunt philosophias. Et in his philosophiis non potuerunt non deprehendere levitatem, insufficientiam, ne dicam omnimodam inanitatem argumentorum pro demonstrandis fidei fundamentis, et prae primis ipsa Dei existentia. Quae tamen Dei existentia, nisi nobis ex lumine naturalis rationis certo per prius innotescat, ecce statim necessarius, fatalis, praeceps in caecum absurdumque fideismum descensus : quandoquidem omnis fides, ut sit rationabilis, essentialiter supponit aliunde certo praecognitam existentiam et auctoritatem eius cui credendum est. Itaque isti, vacuis illis | philosophiis decepti, absolutam incognoscibilitatem exsistentiae Dei proclamaverunt, et probe perspicientes absurditatem credulitatis qua ei crederetur, de quo nequidem sciri potest, an sit, fide theologali penitus et pro semper abiecta, substituerunt fidem aliam prorsus aequivoce dictam, rationalisticam scilicet, quae id saltem com modi haberet, ut suam homini autonomiam, plenamque tamquam supremo deo servaret independentiam. Non solum autem, sed earumdem philosophiarum inanitate in desperationem acti, in tantum noctis et tenebrarum profundum inciderunt, ut ipsam mundi huius exterioris per sensus attestatam exsistentiam pro incognoscibili habeant, ac per hoc, omnem viam reditus, omnemque possibilitatem agnoscendi unquam veritatem, quantum in ipsis est, sibi ademerint. Nefandum scelus, et nunquam satis lugenda consequentia dereiictae ab initio sanae solidaeque philosophiae! Sed non oportet in solis his extremis consistere. Sunt et aliae philosophiae non ita certe ab antiqua sapientia declinantes, habentes tamen certa principia, de quorum logicis consectariis quid non timeri possit, dicere vix audeo. Si enim, exempli causa, verum dicunt qui totius entis constitutionem ad univocitatem revocant, si revera omne ens in quantum ens, est per identitatem et quod est et quo est, si mundus iste eum omnibus quae in eo continentur, suum esse, suus essendi actus, sua essendi actualitas est: quid adhuc, dicet mox quispiam, et non sine magna saltem rectae ratiocinationis apparentia, quid adhuc creatione opus est? Eccur non esset iste mundus a se, ex se, vi suae essentiae exsistens? Undenam criminandi pantheistae, unum esse universale ponentes, quod sui evolutione fit omnia? Et alia quidem fuerunt tempora, auditores, in quibus vera christiana fides tam altas in animis egerat radices, ut a consequentiis logicis, si quae essent contra illam, prorsus abhorrèrent. Quo fiebat ut eamdem fidem integram inviolatamque retinerent, simul cum philosophiis quae obiective et in rei veritate — 14 — non erant secundum Christum : felici sane iliogicitate, feliciorique inadvertentia! At nunc tempora illa amplius non sunt, et implacabili atque inexorabili logica ad imum descendunt, andremo al fondo! Ita ut magis quam unquam alias, urgeat nos monitio apostoli: Videte ne quis vos seducat per philosophiam et inanem fallaciam secundum traditionem et non secundum Christum ; magis quam unquam alias, locus sit philosophiae studio ad principia et rationem Aquinatis rigorose exigendo. Sed consulto dictum est: ad principia et rationem Aquinatis, quia possunt specie quidem tenus teneri Aquinatis viae, et non teneri Aquinatis principia et ratio: iidem termini, non idem sensus, cum tamen non in verbis, sed in sensibus philosophia consistat. Quamobrem philosophiae studium ad principia et rationem Aquinatis exactum, quod in Motu proprio Non multo post nobis commendatur, non illud esse tandem putandum est, in quo servantur verba, et nihil praeterea. Adhuc magis ab eodem abhorreret quod dicunt quidam, Aquinatem pati diversas interpretationes, quantumcumque contradictorias et inter se irreductibiles, etiam in summis illis principiis, puta de potentia et actu, quae totam de integro philosophiam eius regunt, totiusque doctrinae medullam ac veluti succum et sanguinem continent: fingentes Aquinatem ipsum instar sphyngis aenigmata proponentis, aut ambigua dantis responsa, quale illud erat antiquae Sibyllae: Aio te, Eacide, Romanos vincere posse: quo ad libitum poterat intelligi, et vincere posse Romanos, et vincere posse Eacidem ! Non, absit. Nam praeterquam quod nihil magis ab omni veritatis specie abluderet in eo doctore qui claritate dictionis et expositionis limpiditate caeteros facile antecellit, nulla quoque maior iniuria ipsi Ecclesiae irrogari posset, quae in commendanda tam singulariter Aquinatis philosophia, in iis utique quae maxime Aquinati propria sunt, oleum perderet et operam, nosque adigeret ad contendendum verbis, cum tamen apostolus dicat, ad nihil hoc utile esse, nisi ad sub versione m audientium. Sed aliud profecto ambiguitas, aliud difficultas seu altitudo conceptuum: adeo est alta veritas, adeo elevata supra imagines sensuum et idola phantasiae! hominum, * * * Eia ergo, agite nunc, auditores lectissimi. Ecce vobis beneficio Pontificis Optimi Maximi Benedicti XV, rediviva haec S. Thomae [academia* cuius post Leonem alter parens et patronus idem ipse merito habebitur, eadem qua Decessor sollicitudine ductus : ut scilicet in hac tempestate — 15 — nostra-, machinationibus et astu fallacis sapientiae adeo turbata, tot tantisque seductionis periculis referta, vos qui in Ecclesiae spem succrescitis, primo quidem sitis in vobismetipsis firmi, fundati, stabiles in fide, immobiles a spe evangelii (Coloss., I, 23) - nam qui sibi nequam est, ait Scriptura, cui bonus erit, et qui in seipso vacillat, cui tandem causa firmitatis erit? - deinde vero, et ex consequenti, copioso annorum apparatu instructi pro causa religionis fortiter et sapienter agenda, parati semper, secundum apostolica monita, ad satisfactionem omni poscenti rationem de ea quae in nobis est spe, et exhortari in doctrina sana, et eos qui contradicunt arguere. Ad quem finem assequendum non modicae utilitati erunt lectiones, collationes, aliaque exercitia huius academiae, eximiis adiuvantibus magistris qui suam in hoc negotio operam gratiosissime pollicentur, sub ductu et regimine Eminentissimi Praefecti S. C. Studiorum, de philosophia quae est secundum Christum, ut totus novit catholicus orbis, adeo bene meriti; cuius etiam sollerti providentiae haec ipsa, quam nunc celebramus, debetur instauratio. Hoc vestrum opus est, Eminentia Reverendissima, hoc negotium, hoc a suscepta praefectura propositum, quod hodie ad felicem exitum perductum est, et ita quidem ut plane sperandum sit uberes inde fructus proventuros, favente Deo Dno nostro, et opitulante SSma Deipara cum Doctore angelico, ad salutem animarum, destructionem errorum, et incrementum doctrinae catholicae.