ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARI UM OFFICIALE ANNUS X X I I - VOLUMEN X X I I ROMAE TYPIS POLYGLOTTIS VATICANIS M • DGCCC • XXX .•t ANNUS XXII - VOL. XXII NUM. 1 27 IANUARII 1980 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE ACTA PII PP. XI CONSTITUTIO APOSTOLICA DE PARAGUAY SEU SS. ASSUMPTIONIS DIOECESIS DISMEMBRATIONE ET ERECTIONE NOVAE PROVINCIAE ECCLESIASTICAE ET NOVARUM DIOECESIUM DE CONCEPCIÓN ET DE VILLARICA AC CHACO. PIUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Universi Dominici gregis regimen, Bomanis Pontificibus divinitus commissum, postulat ut Ecclesiarum circumscriptiones earumque hierarchicus ordo aliquando immutentur, quoties sive animarum gubernationis ratio, sive locorum temporumque adiuncta id in Domino exigere videantur. Cum itaque dioecesis de Paraguay seu SS. Assumptionis, quae universam rempu- ' blicam de Paraguay complectitur, et fidelium numero et territorii extensione latissime pateat, opportunum visum est illam a metropolitico iure Bonaërensis archidioecesis subtrahere, ac in tres distinctas dioeceses eam dividere novamque ex istis ecclesiasticam provinciam constituere. Quare* habito favorabili voto venerabilium fratrum Philippi Cortesi, Archiepi- scopi Siracensis et in Eepublica de Paraguay Nuntii Apostolici et SymphoA riani Bogarin, Episcopi de Paraguay seu SS. Assumptionis, suppleto, quatenus opus sit, quorum intersit aut eorum qui sua interesse praesumant consensu, omnibus mature perpensis, Apostolicae potestatis plenitudine, quae sequuntur decernere statuimus: In primis dioecesim de Paraguay seu SS. Assumptionis a metropolitico iure archidioecesis Bonaërensis in Argentina Eepublica, cui hucusque ipsa tamquam suffraganea subiecta erat, subtrahimus et eximimus, eamque exemptam declaramus. Deinde universum territorium ad eamdem dioecesim hucusque spectans in tres dividimus Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 6 distinctas partes, in quarum una ipsam dioecesim SS. Assumptionis, titulo de Paraguay omisso, circumscribimus et coaretamus; e ceteris vero duabus partibus novas erigimus dioeceses, quarum unam de Villarica, alteram vero de Concepción et Chaco nuncupari volumus. Dioecesis igitur SS. Assumptionis limitibus ita circumscripta erit, ut viginti septem dumtaxat paroecias complectatur, quae vulgo ita veniunt, scilicet: Assunción, Limpio, Luque, S. Lorenzo del G. Grande, S. Lorenzo de la Front, 8. Antonio, Areguá, Capiate, Villetta, Ypané, Guarambaré, Ita, Itauguá, Ypacaray, Pirayú, Yagua-, rón, Par aguari, Emboscada, Altos, S. Bernardino, Atyrá, Tobati, Caacupé, Piribebuy, Franca, Oliva, Alberai. Eamdem dioecesim SS. Assumptionis, novis bisce finibus coarctatam et, ut supra diximus, a metropolitico iure Bonaërensis archidioecesis exemptam, ad metropolitanae Ecclesiae fastigium et dignitatem una simul cum eius canonicorum Capitulo, idcirco metropolitano denominando, evehimus et extollimus cum omnibus iuribus, privilegiis et praerogativis quibus metropolitanae Ecclesiae earumque Capitula iure communi vel legitima consuetudine pollent. Eiusdem praeterea archidioecesis SS. Assumptionis eiusque ipro tempore Archiepiscoporum metropolitico iuri tamquam suffraganeas subiicimus quas supra diximus novas dioeceses de Villarica et de Concepción et Chaco. Item SS. Assumptionis pro tempore Archiepiscopis omnia concedimus iura, insignia, privilegia et honores, quibus ceteri Archiepiscopi in America Latina ad normam iuris et iuxta legitimas consuetudines fruuntur et gaudent, praecipue vero ius intra fines suae provinciae Crucem ante se ferendi et Pallium adhibendi, quo tamen uti poteiunt postquam illud in Sacro Consistorio rite postulatum et obtentum fuerit. Quare venerabilem fratrem Symphorianum Bogarin, qui modo SS. Assumptionis sedem obtinet, Archiepiscopi titulo, dignitate, iuribus et privilegiis ut supra augemus, ac talem ab omnibus haberi volumus. Fines autem I novarum dioecesium de Villarica atque de Concepción et de Chaco iidem erunt ac fines paroeciarum, quas utrique Nos ut infra assignamus et attribuimus. Nova ergo dioecesis de Villarica has complectetur paroecias: Villarica, Escobar, Supacai, Caballero, Ybytyni, Coronel Martines, Eyaty, Itapé, Yatayty, Mocayaty, Yhacaguazú, Iturbe, Caazapá, San Juan Nepomuceno, Maciél, Yegros, Yuty, San Pedro del Paraná, Cangó-Bobi, Coronel Bogado, Carmen, San Cosme, Jesús y Trinidad, Encarnación, Carapeguá, Tabati Acahay, Quiindy, Ybycuí, Mouyapey, Quyquyó, Coapucú, Florida, San Migel, San Juan Bautista, Santa María, San Ignacio, Santa Bosa, Santiago, San José-mi (Ayolas) Yabebyry, Laureles, Bemoschados, Pedro Gonzalez, Paso de la Patria, Hamaitá, Islahumbú, Pilar, Cuazucuá, Tacuaras, San Juan de Neebecú, Ajos, Carayaó, San Joaquín, Yhú, Caaguazú. Altera autem dioecesis de Concepción et de Chaco Acta Pii PP. XI 7 infra ambitum continebitur paroeciarum quae sequuntur, quaeque in civili provincia de Concepción exstant: Concepción, Bella Vista, Pedro J. Caballero, Capitan Bado, Sorieta, Belén, Tacuatí, Loreto, San Pedro, Lima, Rosario, ItacumM del Rosario, San Estanislao, Unión, Curuguaty, Igatimi, Arroyos y Estros, Caraguatay, Barrero Grande, Itaeurubi de la Cordillera, Valenzuela, San José, Tacurupucú itemque paroeciam Villa Mayes, necnon fideles ac praedia in territorio de Chaco inclusa, politicae ditioni de Paraguay subiecto. Fines vero huius dioecesis versus rempublicam Bolivianam iidem erunt ac illi qui inter eamdem rempublicam et rempublicam de Paraguay concorditer praefinientur. Praeterea duarum novarum dioecesium de Villarica et de Concepción et Chaco sedem episcopalem respective in urbibus vulgo Villarica et Concepción perpetuo constituimus, quas idcirco ad civitatum episcopalium fastigium evehimus eisque omnia iura et privilegia tribuimus, quibus ceterae civitates episcopales in America Latina fruuntur et gaudent. Ecclesiam autem matricem S. Antonio Abbati in urbe Villarica, et ecclesiam B. Mariae Virginis Immaculatae Conceptioni in urbe Concepción dicatas, sub iisdem invocationibus et titulis ad cathedralium dignitatem extollimus, simulque eis earumque nro tempore Episcopis iura, insignia, privilegia et honores tribuimus, quibus ceterae cathedrales ecclesiae ac ipsarum praesules in America Latina iure communi pollent. Capitulum vero canonicorum in utraque dioecesi ad praescriptum sacrorum canonum erigi volumus ac statuimus: si tamen praesentis temporis adiuncta haud permittant quominus in novis hisce dioecesibus statim illud erigatur, indulgemus ut interim pro canonicis dioecesani Consultores ad tramitem iuris eligantur. Mandamus insuper ut quamprimum fieri poterit saltem parvum Seminarium dioecesanum in utraque dioecesi erigatur iuxta Codicis praescripta et normas a Sacra Congregatione de Seminariis traditas, itemque ut ab utraque dioecesi earumque sumptibus bini delecti iuvenes aut saltem modo unus in Pontificium Seminarium Pium Latinum Americanum de Urbe instituendi non intermissa vice mittantur. Quod vero attinet ad harum dioecesium regimen et administrationem, ad Vicarii capitularis, sede vacante, electionem, ad clericorum et fidelium iura et onera aliaque huiusmodi, servanda iubemus quae sacri canones decernunt. Quod autem ad clerum praecipue spectat statuimus ut, simulac dioecesium istarum erectio ad exsecutionem mandata fuerit, eo ipso clerici censeantur adscripti dioecesi illi in cuius territorio legitime exstant. Statuimus insuper ut episcopalem mensam harum novarum dioecesium constituant reditus, oblationes, bona, quae hunc in finem collecta sunt vel colligentur. Omnia vero documenta et acta praefatas novas dioeceses earumque clericos ac fideles respicientia, quamprimum fieri poterit, a cancellaria SS. Assumptionis respective tradantur novarum dioecesium de Vüjarica et de Çon- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale •8 eepcion et de Chaco cancellariis, ut in propriis archivis reponantur ac religiose serventur. Hisce itaque omnibus ut supra dispositis, ad eadem omnia exsequenda deputamus quem supra diximus venerabilem fratrem Philippum Cortesi, in Republica de Paraguay Nuntium Apostolicum, eidemque necessarias et opportunas facultates, etiam subdelegandi ad effectum de quo agitur quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, tribuimus eique onus imponimus ad Sacram Congregationem Consistorialem intra sex menses, ab his Litteris receptis computandos, authenticum exemplar peractae exsecutionis transmittendi. Praesentes autem Litteras et in eis contenta quaecumque nullo unquam tempore de subreptionis vel obreptionis, aut nullitatis vitio seu intentionis Nostrae, vel quolibet alio licet substantiali et inexcogitato defectu notari, impugnari, vel in controversiam vocari posse; sed eas, tanquam ex certa scientia et potestatis plenitudine factas vel emanatas perpetuo validas exsistere et fore suosque plenarios et integros effectus sortiri et obtinere, atque ab omnibus ad quos spectat inviolabiliter observari debere; et si secus super his a quocumque quavis auctoritate, scienter vel ignoranter contigerit attentari, irritum prorsus et inane esse et fore volumus et decernimus. Non obstantibus, quatenus opus sit, regulis in synodalibus, provincialibus, generalibus universalibus que Conciliis editis, specialibus vel generalibus constitutionibus et ordinationibus Apostolicis et quibusvis aliis Eomanorum Pontificum Praedecessorum Nostrorum, dispositionibus ceterisque contrariis quibuscumque, etiam speciali mentione dignis. Yolumus autem et mandamus ut harum Litterarum transumptis, etiam impressis, manu tamen alicuius Notarii publici subscriptis et sigillo alicuius viri in ecclesiastica dignitate vel officio constituti munitis, eadem prorsus tribuatur fides, quae hisce Litteris tribueretur si originaliter exhibitae vel ostensae forent. Nemini autem has Litteras Nostras dismembrationis, evectionis, erectionis, subiectionis, mandati, statuti, derogationis et voluntatis Nostrae infringere aut iis contraire liceat. Si quis vero ausu temerario hoc attentare praesumpserit, indignationem omnipotentis Dei ac beatorum Petri et Pauli, Apostolorum eius, se noverit incursurum. Datum Romae, apud S. Petrum, anno Domini millesimo nongentesimo vigesimo nono, die prima mensis Maii, Pontificatus Nostri anno octavo. FR. A N D R E A S CARD. F R Ü H W I R T H , S. B. E. Cancellarius. C A R O L U S CARD. P E R O S I , S. C. Consistorialis a Secretis. Ioseph Wilpert, Becanus Collegii Protonotarium Apost. Ioannes Zani Capretti, Protonotarius Apostolicus. Loco Plumbi Eeg. in Cane* Ap., voj,. XL, n, 60 - M. JRiggi. 9 Acta Pii PP. XI LITTERAE APOSTOLICAE I VENERABILES SERVI DEI - THOMAS HEMERFORD, SACERDOS SAECULARIS; IOANNES ROBERTS, SACERDOS ORDINIS S. BENEDICTI; IOANNES JONES, SACERDOS ORDINIS FRATRUM MINORUM; ROBERTUS SOUTHWELL, SACERDOS E SOCIETATE IESU ; PHILIPPUS HOWARD, COMES DE ARUNDEL EORUMQUE SOCn OMNES IN ANGLIA IN ODIUM FIDEI INTEREMPTI BEATI RENUNTIANTUR. PIUS PP. X I Ad perpetuam rei memoriam. — Atrocissima tormenta passi pro tuenda Fidei veritate ab incunabulis Ecclesiae Christi continenter martyres sanguinem suum fuderunt ipsamque vitam ultro libenterque dedere, omnium temporum christifidelibus conspicua relinquentes exempla fidelitatis atque amoris, quibus Dominum Nostrum Iesum Christum prae rebus omnibus huius mundi prosecuti sunt. In terris enim cum pro regno Christi iugiter dimicandum sit, martyres praelia praeliarunt ut boni milites divini Regis, qui, verbis illis: si me persecuti sunt et vos persequentur, iam asseclis suis bellum praenunciavit et odium, quibus hostes Ecclesiae usque ad consummationem temporum regnum Regis sempiterni, aeternasque Fidei veritates oppugnabunt; fortiter quidem púgiles Christi in bello restiterunt triumphalia ornamenta tantum exspectantes a divino Rege certa spe freti, providentissima Dei auxiliis per saecula indeficientibus, Ecclesiam Christi victoriam tandem fore consecuturam. Singuli quandoque ac per tenues manipulos, quandoque vero catervatim martyres procedunt, magnum spectaculum facti ad nostra usque tempora huic mundo et nobis, ingens multitudo heroum, qui e variis diversisque historiae aetatibus admirationem nostram obsequiumque excitanti Quos inter milites et fortes púgiles Christi procul dubio omnes quoque censendi sunt, qui per centum quinquaginta circiter annos, in Anglia, iam curis Romani Pontificis Gregorii Magni ad Christum conversa eiusque lege educata ac postea in Apostolicam Sedem ob fidelitatem conspicua, contemptis omne genus minis, mendicitatem, exilia, vincula, cruciatus et mortem perferre maluerunt quam a Catholica Romana Ecclesia discedere, quum ob lugendum schisma a rege Henrico octavo excitatum Anglicae gentes ab Ecclesiae unitate divulsae ac tabe protestantica perturbatae sunt. Huiusmodi Christi milites, qui pro catholica romana religione ac successorum Beati Petri Apostoli primatu tunc fortiter occu- 10 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale buere, multi quidem exstiterunt, quorum nomina in libro vitae tantum inscripta, sunt nobis ignota; documenta enim historica circa eorumdem martyrium ob varias temporum vicissitudines plane deperdita sunt.; at confertum aliorum Christi pugilum tunc temporis agmen habetur, quorum gesta Nobis veridicae historiae mandarunt. Eos inter B. Thomas More, B. Ioannes Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalis Roffensium Episcopus, ceterique unus supra sexaginta iam Romani Pontificis Leonis X I I I actis Beatorum honoribus honestati; Archiepiscopus Armachanus Oliverius Plunkett, quem Decessor Noster Benedictus X V Beatum an. MCMXX nuncupavit, Venerabilis quoque Dei servus Ioannes Ogilvie, atque alii etiam bis centum quinquaginta duo Dei Famuli numerantur, quorum causa de martyrio rite pertractanda iam apud Sacrorum Rituum Congregationem suscepta est. Hi enim ducenti et quinquaginta duo Servi Dei atrocissima morte perierunt in Anglia regis Henrici octavi, reginae Elisabethae, regumque Iacobi I et Caroli I temporibus et postea usque ad regnum fere expletum Caroli secundi; iuxta illius tempestatis saevos mores laqueo suspensi sunt fere omnes atque adhuc vivi exenterati, eorumque postea corpora plures in partes scissa; quamvis in variis diversisque saeculi decimi sexti ac decimi septimi periodis persecutio immanis non eodem modo neque eadem saevitate efïerbuerit. Iidem quidem Dei Servi fuerunt ex quocumque ordine condicioneve tum e nobili genere tum e popularibus familiis, tum e clero saeculari tum e regularibus coetibus, laici ac sacerdotes, iuvenes et senes; ac praesertim inter eos memorandi sunt alumni Conlegiorum, quae Duaci, Rhemis, Vallisoleti, Hispalensi in civitate, hac Alma in Urbe constituta sunt, Anglicis presbyteris efformandis, vel potius tunc temporis martyribus procreandos, ut verbis utamur ipsius Servi Dei Thomae Maxfìeld, e conlegio Duacensi, qui e carcere scripsit moderatoribus iam suis amplissime suum Conlegium Martyrum fontem commendans. Continuo igitur praeclarissimi hi Fidei catholicae apostolicae romanae adsertores coepti sunt martyres appellari a coëvis itemque a posteris; quos inter plures etiam Romani Pontifices decessores Nostri adnumerantur: Gregorius nempe X I I I , Romani Anglorum Conlegii fundator, Clemens V I I I , Sixtus V, Urbanus V I I I atque Innocentius X I ; proindeque fama in dies percrebrescente sanctitatis et martyrii, regularis causa est inchoata de Beatorum Martyrum honoribus ipsis Dei Famulis tribuendis. Iudicialibus itaque confectis tabulis tam Ordinaria quam Apostolica auctoritate in curia ecclesiastica Westmonasteriensi, Congregatio antepraeparatoria die xiv Aprilis anno MOMXXIX habita est in aedibus Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalis Alexii Henrici M. Lépicier, Causae Relatoris. Praeparatorio autem coetu in Vaticana Congregationum aula Acta Pii PP. XI 11 die trigesima Iulii vertentis anni congregato aliisque dein ad rem amplius elaborandam accuratissime inquisitionibus peractis, cum die vicesima sexta Novembris ac denuo die ni huius mensis Decembris proposita sit quaestio de martyrio martyriique causa nec non de signis seu miraculis eorundem bis centum et quinquaginta duorum Servorum Dei, et profecto constiterit centum triginta sex ex praefatis Famulorum Dei internecionem in odium catholicae Fidei evenisse, et solam Fidem fuisse illius causam: Nos, sollemni decreto sexto Idus Decembris anni vertentis dato, de martyrio martyriique causa centum triginta sex venerabilium Servorum Dei, quorum nomina inferius recensentur, constare declaravimus. Super signis seu miraculis dispensatum est. Cum igitur esset de martyrio eorumdem centum triginta sex Dei Famulorum prolatum iudicium, illud supererai discutiendum nimirum ut Sacrorum Rituum Cardinales et Consultores rogarentur an, stante approbatione martyrii martyriique causa nec non dispensatione a signis, tuto procedi posse censerent ad sollemnem ipsorum centum triginta sex Dei Servorum Beatificationem. Hoc praestitit dilectus filius Noster Alexius Henricus M. Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalis Lépicier, Causae Relator, in generalibus comitiis coram Nobis in Vaticanis aedibus die x mensis Decembris huius anni habitis, omnesque tam Cardi* nales quam qui aderant patres Consultores unanimi consensu affirmative responderunt. Nos tamen in tanti momenti re Nostram aperire mentem distuhmus, donec a Patre luminum caeleste auxilium impetraremus. Quod cum impensis precibus fecissemus, tandem die x i v huius mensis atque anni, Eucharistico Sacro rite litato, accitis adstantibusque dilectis filiis Nostris Camillo Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinali Laurenti, Sacrorum Rituum Congregationis Praefecto, et Alexio Henrico M. Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinali Lépicier, Relatore Causae, nec non dilecto filio Carolo Salotti Fidei Promotore generali, sollemniter ediximus tuto procedi posse ad sollemnem Beatificationem centum triginta sex Venerabilium Dei Servorum, qui infra nominantur. Quae cum ita sint, precibus permoti, quas clerus tam saecularis quam regularis popularesque nationis Anglicae ad centesimum quoque annum perennandum redditae sibi religiosae libertatis, Nobis, occasione anni quinquagesimi Nostro ab inito sacerdotio adhibuerunt, auctoritate apostolica Nostra, praesentium Litterarum vi, facultatem facimus ut in posterum BEATI appellentur centum triginta sex Servi Dei in Anglia ab anno MDXXXXI ad annum MDCLXXX pro catholica, apostolica, romana Fide ac Romani Pontificis primatu, necati, nempe: I. Thomas Hemerford, sacerdos saecularis, iam Oxonii iuris doctor, Romae in Conlegio Anglico educatus; die xn Februarii an. MDLXXXiv Tyburni laqueo suspensus, exenteratus et dissectus est. - II. Da- 12 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale vid Gunston, e nobili genere natus atque eques S. Ioannis Hierosolymitani, qui temporibus Henrici V I I I mense Iulio anno MDXLI ad S. Thomae Wateringi passus est. - I I I . Ioannes Ireland, sacerdos saecularis, qui iam cappellanus B. Thomae More, Tyburni, sub Henrico V I I I martyrio obiit an. MDXLIV die vn martii. - IV. Ioannes Slade, qui, idem ac sequentes octoginta tres Dei Famuli, martyrium fecit, reginae Elisabethae temporibus; laicus e Dorsettiensi provincia obiit Wintoniae die x x x Octobris an. MDLXXXHI. - V. Ioannes Bodey, qui eodem anno die n Novembris Annoveri martyrium subiit: laicus erat Welsiae natus in Sommersettiensi provincia et ludi magister. - V I . Iacobus Fenn, sacerdos saecularis, iam Oxonii educatus ac paterfamilias in exemplum adducendus; uxore viduatus presbyteratum sumpsit; interemptus est die x n Februarii an. MDLXXXIV simul ac duo sequentes. - V I I . Ioannes Nutter, sacerdos saecularis, qui Cantabrigae educatus, catholicam fidem amplexus, in Oonlegio Anglico Ehemensi sacros Ordines suscepit. - V I I I . Ioannes Munden, sacerdos saecularis ex Urbis Oonlegio Anglico: Mapertonii in Dorsettiensi provincia ludi magister sed ex Oxoniensi Athenaeo, in quo iam fuerat adscriptus ob suam catholicam fidem expulsus. - I X . Iacobus Bell, sacerdos saecularis, Warringtonii in Lancastria natus atque Oxonii educatus; interfectus est Lancastriae die XX Aprilis an. MDLXXXIV. Eodem die ac loco passus est: X . Ioannes Finch, laicus ludi magister Ecclestonii natus, qui multos etiam annos carcerem pertulit. - X I . Bichardus Gwyn seu White, laicus litterarum magister, Blandelorae in Magumbria natus, die x v n Octobris an. MDLXXXIV martyris coronam adeptus est. - X I I . Thomas Alfìeld e Gloucesteriensi dioecesi magister artium, sacerdos in Oonlegio Anglico Ehemensi factus, obiit die vi Iulii an. MDLXXXV. - X I I I . Eduardus Stransham, Oxonii natus, doctor artium; sacerdotio initiatus in Anglico Oonlegio Ehemensi; consueto supplicio Tyburni occubuit die x x i Ianuarii an. MDLXXXVI. Eodem vero anno die XXV Martii Eboraci est interfecta: X I V . Margarita Olitherow, piissima foemina e nobili familia Middleton Eboraci nata, mat erf amili as. - X V . Robertus Anderton, presbyter saecularis et : X V I . Gulielmus Marsden item sacerdos saecularis : ambo Conlegii Rhemensis alumni, in insula Vecti uno eodemque die xxv Aprilis an. MDLXXXVI caesi sunt. - X V I I . Richardus Langley laicus e nobili genere provinciae Eboracensis; an* MDLXXXVI obiit Eboraci Kalendis Decembris. - X V I I I . Gulielmus Dean, sacerdos saecularis e provincia Eboracensi; haeresi relicta, Rhemis in Oonlegio Anglico sacerdotium iniit. Die xxvni Augusti an. MDCXXXVHI martyrium fecit eadem die atque anno ac: X I X . Gulielmus Gunter e provincia Monmouthensi, pariter sacerdos e Oonlegio Anglico Rhemensi, et: X X . Robertus Morton eboracensis, iam Romani Conlegii Anglici alumnus sed Rhemis sacerdotio initia- Acta Pii PP. XI 13 tus. - X X I . Hugo More, sacerdos saecularis e Rhemensi Cordegio in Lincolniensi provincia natus, obiit Londini die x x v n i Augusti an. MDLXXXVHI. Eodem die atque anno: X X I I . Thomas Holford. ad Clerkenwell passus est; e Cestriensi provincia, Rhemis sacerdos factus est, idem ac: X X I I I . Iacobus Claxton, presbyter saecularis e provincia Eboracensi, qui ad Isleworth martyrium fecit. - X X I V . Thomas Pelton, ex Ordine Minimorum, qui filius Beati martyris Ioannis Felton constantiam genitoris aemulatus vicennis die x x v m Augusti an. MDLXXXVIII ad Isleworth laqueo obiit suspensus. Die vero tricésima memorati mensis eodem anno omnes Tyburni martyrium fecerunt quinque sequentes Dèi Famuli: X X V . Richardum Leigh, londinensis, alumnus Conlegii Urbani Anglici ibique sacerdotio auctus; X X V I . Eduardus Shelley, laicus e nobili genere prov. Sussexiae;¿XXVI.I. Richardus Martin, laicus; X X V I I I . Ioannes Roche, laicus; X X I X . Margarita Ward, virgo. Item anno praefato MDLXXXVIII, die x x m Septembris: X X X . Gulielmus Flower (Way), sacerdos saec. e Cornubia, in Conlegio Rhemensi educatus, Kingstoniae martyrium fecit. Eodem adhuc anno CanterA burgi die I Octobris suspensi, exenterati ac secti de more sunt: X X X I . Robertus Wilcox, sacerdos e Conlegio Rhemensi Cestriae natus; X X X I I . Eduardus Campion, sacerdotio in eodem Conlegio initiatus, e familia natus provinciae Salopiensis; X X X I I I . Christophorus Buxton, presbyter e dioecesi Lichfieldensi, Conlegii Romani Anglici alumnus; X X X I V . Robertus Widmerpool, laicus e provincia Nottinghamiensi. - X X X V . Radulphus Crockett, presbyter; X X X V I . Eduardus James, presbyter; quorum primus Rhemensis Conlegii alter vero Romani Conlegii Anglici alumnus fuit; ambo Cicestriae eodem die atque anno de quibus supra suspensi et caesi sunt. X X X V I I . Ioannes Robinson, e provincia Eboracensi sacerdos, Rhemis inunctus, qui in Suffolcia interemptus est eodem anno ac die. X X X V I I I . Gulielmus Hartley, qui Oxonii educatus, abiurato schismate, sacerdos in Conlegio Duacensi ordinatus, Londini martyrium fecit die v Octobris ann. MDLXXXVIII, eodem die atque anno ac: X X X I X . Robertus Sutton, laicus, in Kegwell natus. - X X X X . Ioannes Hewett, sacerdos e provincia Eboracensi, Rhemis consecratus, laqueo suspensus obiit an. MDLXXXVIII die v Octobris. - X X X X I . Ioannes Amias, e provincia Eboracensi sacerdos, Conlegii Rhemensis alumnus, qui die xvi Martii an. MDLXXXIX, elisis f urca faueibus atque avulsis de more visceribus et artibus dissectis, obiit Eboraci; item ac: X X X X . Ï Ï . Robertus Dalby e provincia Eboracensi, sacerdos pariter in Conlegio Rhemensi ordinatus. - X X X X I I I . Christophorus Bales, provinciae Dunelmensis sacerdos, qui Conlegii Romani alumnus atque in Rhemensi ordina- tus, solito atroci supplicio die iv Martii an. MDXO Londini diem clausit 14 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium, Officiale extremum. - X X X X I V . Franciscus Dickenson, e provincia Eboracensi presbyter, et: X X X X V . Milo Gerard, presbyter, e nobili genere Laneastriae; ambo Rhemis sacerdotio aucti, ambo die x x x Aprilis an. MDXO Roffae laqueo suspensi ceterisque de more cruciati bus affecti sunt. - X X X X V I . Eduardus Jones, ex Assaphensi dioecesi sacerdos; ac: X X X X V I I . Antonius Middleton, pariter sacerdos e conspicuo genere provinciae Eboracensis; ambo, Rhemis presbyterali munere suscepto, die v i Maii an. MDXC Londini vitam finierunt, ad ianuas suspensi domorum quas incoluerant. - X X X X Y I I I . Robertus Dickenson, lincolnensis, sacerdos e Oonlegio Rhemensi, qui captus simul ac: X X X X I X . Radulphus Milner, laicus Slaksteadii natus, cum eodem, die VII Iulii an. MDXCI fero more solito Vintoniaè necatus est. - L. Laurentius Humphrey, e provincia Hamptoniae, laicus, qui, haeresi relicta, catholicus factus, anno MDXCI suspensus et cultro petitus est. - LV. Edmundus Genings, e provincia Staftordiensi, sacerdotio auctus Rhemis, qui Tyburni interfectus est die x Decembris an. MDXCI. L U . Swithunus Wells, nobilis vir laicus e provincia Hantonicensi; L U I . Eustatius White, e lincolniensi provincia presbyter, Romae ordinatus; LIV. Polidorus Plasden, londinensis sacerdos item Romae ordinatus; LV. Brianus Lacey, laicus; L V I . Ioannes Mason, laicus; L V I I . Sydneyus Hodgson, sacerdos: omnes Tyburni de more laqueo suspensi, simul die x Decembris, an. MDXCI passi sunt. - LVIII. Gulielmus Patenson, sacerdos Dunelmensis, Conlegii Rhemensis alumnus, die x x i i Ianuarii an. MDXCii Tyburni laqueo suspensus et cultro petitus est. L I X . Eduardus Waterson, londinensis, sacerdos Rhemis factus, Novocastri die v i i Ianuarii an. MDXCIII est more consueto suspensus laqueo, exenteratus et sectus. - L X . Iacobus Bird, laicus Vintoniensis e nobili genere natus, qui, vix decimum nonum annum agens aetatis suae, die x x m Martii anno praedicto martyrium fecit. - L X I . Ioannes Speed, laicus, Dunelmi die iv Februarii an. MDXCiv laqueo praef ocatus est. - L X I I . Gulielmus Harrington, e nobili genere natus provinciae Eboracensis, qui Rhemis sacerdotio honestatus Tyburni die x v i i i Februarii an. MDXCIV martyrium subiit. - L X I I I . Ioannes Cornelius, e parentibus hibernicis ortus, qui iam Oxoniensis alumnus, relicta haeresi, Romae sacerdotio auctus est, et, Societatem Iesu ingressus, IV Nonas Iulii an. MDXCIV martyrum coronam adeptus est Dorcestriae uno eodemque die ac tres sequentes Dei Servi: L X I V . Thomas Bosgrave nobilis laicus e Cornubia; L X V . Ioannes Carey, laicus Dublinensis; L X V I . Patricius Salmón, laicus Dublinensis. - L X V I I . Ioannes Boste, e Westmorelandia, Oxoniensis magister artium, sacerdos Rhemensis Conlegii, obiit Dunelmi an. MDXCIV die x x i v Iulii. - L X V I I I . Ioannes Ingram, sacerdos in Romano Oonlegio Anglico ordinatus, e nobili Herefordiensi genere ortus,, eodem anno, die x x v i Iulii obiit Novocastri. - L X I X . Georgius Swallowell^ Acta Pii PP. XI 15 laicus e Dunelmensi dioecesi, solito feroci supplicio diem clausit extremum Darlingtonensi in civitate die atque anno de quibus supra. - L X X , Robertus Southwell, sacerdos Societatis Iesu, e nobili genere Norfolciae natus, ac studiis Conlegii Anglici Urbani praefectus, die x x v Februarii an. MDXCV laqueo suspensus, exenteratus et dissectus Tyburni obiit. - L X X I . Alexander Rawlins, sacerdos e Conlegio Rhemensi, e nobili provinciae Oxoniensis ortus familia, septimo Idus Aprilis an. MDXCV martyrium fecit. - L X X I I . Henricus Walpole, presbyter Societatis Iesu, e Norfolciae provinciae nobili genere, Rhemis sacerdos factus ac postea Romae Societatem Iesu ingressus: die atque anno de quibus supra suspensus laqueo et sectus Eboraci fortiter occubuit. - L X X I I I . Gulielmus Freeman, e provincia Eboracensi, sacerdotio auctus in Conlegio Rhemensi, Warwicae laqueo suspensus et more solito exenteratus et sectus, Idibus Augusti an. MDXCV obiit. - L X X I V . Philippus Howard, comes de Arundel, Norfolciae ducis filius, malis laboribusque carceris confectus die xix Octobris an. MDXCV in Turri Londinensi e vita discessit. - L X X V . Henricus Abbot, laicus; L X X V I . Gulielmus Andleby, e familia conspicua dioecesis Eboracensis, sacerdos factus in Duacensi Conlegio; L X X V I I . Thomas Warcop, nobilis laicus Eboracensis; L X X V I I I . Eduardus Fulthrop, laicus e provincia Eboracensi: omnes isti quattuor Dei Famuli iv Nonas Iulii an. MDXCVII Eboraci martyrium fecerunt. - L X X I X . Ioannes Jones, e nobili familia Arvoniae, sacerdos regularis ex Ordine Fratrum Minorum, ad S. Thomae, Southwarci, laqueo suspensus ac iam mortuus laniatus, die XII Iulii an. MDXCViii martyrio coronatur. - L X X X . Ioannes Rigby, laicus, qui, eo quidem in loco ubi duo ante annos martyrium fecerat Ioannes Jones, laqueo suspensus, adhuc vivus exenteratus et dein sectus, invicte mortem oppetiit. - L X X X I . Ioannes Pibush, e provincia Eboracensi, sacerdos factus in Anglico Conlegio Rhemensi, sex annos iii carcere servatus, tandem die xvin Februarii an. MDCI ad S. Thomae, Southwarci, laqueo suspensus cultroque laniatus est. - L X X X I I . Marcus Barkworth, e provincia Lincolnensi, abiurata haeresi, Vallisoletano in Conlegio sacerdotio auctus est, ac postea Ordinem S. Benedicti ingressus; die xxvi Februarii an. MDCI Tyburni laqueo suspensus ac de more sectus est. - L X X X I I I . Anna Line, vidua viro pro Fide mortuo, eodem die atque anno de quibus supra Tyburni laqueo est suspensa. - L X X X I V . Iacobus Duckett, laicus e Gilfortrigs in Westmorelandia, qui an. MDCH die xix Aprilis Tyburni interfectus est. - L X X X V . Robertus Watkinson e provincia Eboracensi, Duaci sacerdos factus, die x x Aprilis an. MDCII Eboraci martyrium fecit. - L X X X V I . Franciscus Page, presbyter e Societate Iesu, in Middiesexia provincia ortus, eodem die atque anno de quibus supra Tyburni suspensus 16 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ac laniatus est. - L X X X V I I . Gulielmus Richardson e provincia Eboracensi, sacerdotio anni auctus in Hispalensi Oonlegio, MDCm Tyburni laqueo -suspensus et dein die x v n Februarii frustatila sectus. - L X X X V I I I . Thomas Welbourne, qui cum sequentibus sex supra decem Dei Famulis regis Iacobi I temporibus passus est, e provincia Eboracensi laicus et ludi magister, anno MDCV obiit Eboraei kalendis Augusti. L X X X I X . Gulielmus Browne, laicus e provincia Eboracensi, eodem anno die v Septembris Biponiae, eliso laqueo gutture, martyrium adeptus est. X C . Nicolaus Owen, coadiutor Societatis Iesu temporalis, qui anno MDGVI immanibus equulei tormentis e vita in carcere discessit. - X C I . Eduardus „Oldcorne ex Eboracensi provincia, Romano in Oonlegio sacerdotium iniit, ac Romae Societatem Iesu ingressus est; eidem adfuit in vita: X C I I . Radulphus Ashley, qui in Societate Iesu coadiutor fuit temporalis; ambo Vorcestriae die VII Aprilis an. MDCVI passi sunt, exenterati ac dissecti. - X C I I L Georgius Gervase, e nobili genere Boschani in Sussexia natus, qui Duaci sacerdotio suscepto, Ordinis Sancti Benedicti postea alumnus, die x i Aprilis an. MDCVIII Tyburni obiit. - X C I V . Thomas Garnet, londinensis, qui Vallisoletano in Oonlegio presbyter factus ac dein Societatem Iesu ingressus, Tyburni die x x i n Iunii an. MDCVIII consueta morte occubuit. - X C V . Georgius Napier, oxoniensis qui, Duaci presbyterali ordine ornatus, Oxonii, die ix Novembris an. MDCX more solito laqueo suspensus, exenteratus ac dissectus est. - XCV.L Thomas Somers, e Westmorelandiae provincia sacerdos saecularis, qui a sedulo animorum ministerio, quo functus est « parochus Londinensis» vocatus die, x Decembris an. MDCX Tyburni martyr diem clausit extremum. - X C V I I . Ioannes Roberts, sacerdos regularis, qui e nobili genere Merviniae in Vallia Septentrionali ortus, Vallisoleti Ordinem S. Benedicti ingressus est; in patriam vero reversus, primus monachorum in Anglia post monasteriorum eversionem, ministerium gessit, ac die x Decembris an. MDCX Tyburni laqueo suspensus, exenteratus ac de more est sectus. - X C V I I L Gulielmus Scott, eiusdem Ordinis S. Benedicti sacerdos, qui claro genere provinciae Essexiae natus, die x x x Maii an. MDCXII Tyburni obiit. - X C I X . Richardus Newport, ex optima familia provinciae Northantoniensis, Romae in Oonlegio Anglico sacerdotio auctus, qui solito atroci supplicio eodem die et anno de quibus supra Tyburni interemptus est. - C. Ioannes Almond, sacerdos saecularis e provincia Lancastrensi, qui eodem anno, loco et modo die v Decembris martyr fuit: sacerdotium quidem Romae in Oonlegio Anglico susceperat. - 01. Thomas Maxfìeld e nobili Staffordiae genere, in Oonlegio Duacensi presbyter factus, Kalendis Iulii an. MDCXVI martyrio, quod ob insignem adstantium fidelium erga eum pietatem est trium- Acta Pii PP. XI 17 pho simile censendum, Tyburni cessit e vita. - GII. Thomas Tunstal e Lancastria, Duacensi in Conlegio sacerdos ordinatus, die s i n Iulii an. 3IDCXVI ÎTorwicensi in civitate laqueo suspensus est, defixo postea eiusdem capite obtruncato in porta civitatis quam a S. Benedicto nuncupabant. - C U I . Edmundus Arrowsmith lancastrensis, e Duacensi Conlegio sacerdos Societatem Iesu ingressus, laqueo suspensus Lancastriae, die XXVIII Augusti an. MDCXXVIII exenteratus dein ac sectus est. - CIV. Richardus Herst, qui eodem anno eademque civitate die x x i x Augusti pependit e furca: agricola erat. - CV. Gulielmus Ward westmorelandiensis, e Duacensi Conlegio sacerdos primus quattuordecim martyrum, qui in persecutione a puritanis concitata passi sunt, die x x v i Iulii an. MDCXLi Tyburni laqueo suspensus est. - GVL Eduardus Ambrosius Barlow, e nobili genere Manchestriae, antea Duacensis ac Yallisoletanus alumnus ac. postea Ordinis S. Benedicti sacerdos, die x Septembris an. MDCXLI Lancastriae interfectus est. - OTII. Thomas Eeynolds oxoniensis, Conlegii Vallisoletani sacerdos, elisis e reste faucibus Tyburni die x x i Ianuam an. MDOXLii obiit. - CVIII. Bartholomaei Albanus Eoe e Suffolcia, iam in universitate Cantabrigensi alumnus, romanam fidem, amplexus, post Duacense Conlegium, S. Benedicti Ordinem ingressus et sacerdos factus, die* anno et loco supra dictis laqueo suspensus est. - CIX. Ioannes Lockwood e nobilissima gente Eboracensi, in Conlegio Urbano Anglico sacerdotio auctus, Idibus Aprilibus an. MDCXLH Eboraci de furca suspensus Deo spiritum reddidit. - C X . Edmundus Catherick e nobili genere Eboracensi, sacerdos Duaci in Conlegio ordinatus, die, loco atque anno praedictis, laqueo suspensus, adhuc vivus exenteratus consuetumque in modum barbare dissectus est. - C X I . Hugo Green, londinensis, iam magister artium Cantabrigensis, postea ad catholicam fidem conversus in Duacensi Conlegio presbyteratum suscepit; die x i x Augusti an. MDCXLII solito saevissimo supplicio periit. - C X I I . Thomas Holland e Lancastriae provincia, sacerdos Societatis Iesu, die xn Decembris anno praedicto Tyburni laqueo suspensus, exenteratus et sectus est. - C X I I I . Ioannes Duckett, e provincia Eboracensi, sacerdos Duaci in Conlegio ordinatus, die vn Septembris an. MDOXLiv de furca suspensus Tyburni obiit. - CXTV. Eadulphus Corby, e parentibus anglis Dublini natus, Vallisoletano in Conlegio sacerdotio auctus est, et postea Societatem Iesu ingressus Tyburni strangulatus die atque anno praedictis invictum Deo spiritum reddidit. C X V . Henricus Morse e nobili genere Suffolciae, iam Duacensis Conlegii alumnus, Eomae sacerdos factus Societatem Iesu ingressus est: ob suam in proximum caritatem sanctus pater nuncupatus, Kalendis Februariis an. MDCXLV Tyburni laqueo suspensus obiit corpusque eiusdem ACTA, vol. XXII, n. 1. — 27-1-930. 2 18 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale iuxta morem disseetus est. - C X Y I . Philippus Powel, e principum sanguine ortus, sacerdos Ordinis S. Benedicti, tertio Kalendas Augusti an. MDXLVI Tyburni laqueo suspensus est. - C X Y I I . Petrus Wright, northantoniensis, Societatis Iesu sacerdos, die xix Maii an. MDCLI Tyburni suspensus, exenteratus ac disseetus est. - C X V I I I . Ioannes Southworth, sacerdos saecularis e nobili familia Lancastriae, Duacensi in Conlegio educatus, Tyburni die x x v n i Iunii an. MDCLIV miranda constantia solitum feram martyrium subiit. - C X I X . Eduardus Coleman, laicus e Sufíolcia, martyrum palmam adeptus est Tyburni III Nonas Decembris an. MDCLXXVIII, primus inter decem et octo Dei Servos qui regis Caroli II temporibus martyrium perpessi sunt. - C X X . Gulielmus Ireland, e nobili familia Lincolniensi, Societatis Iesu sacerdos, die xxiv Ianuarii an. MDCLXXIX suspensus, exenteratus ac disseetus est Tyburni, simul ac: C X X I . Ioannes (Henricus) Grove, qui praedicti Gulielmi Ireland famulatui addictus erat. - C X X I I . Thomas Pickering, laicus Ordinis S. Benedicti, gloriosa martyrum palma Tyburni an. MDCLXXIX die ix Maii potitus est. - C X X I I I . Thomas Whitbread essexiensis, sacerdos Societatis Iesu atque eiusdem Ordinis in Anglia provincialis; consueta horribili morte die X X Iunii an. MDCLXXIX Tyburni obiit, una cum quattuor sequentibus ex eadem Societate Iesu patribus, scilicet: C X X I Y . Gulielmus Harcourt e Lancastria, sacerdos ac procurator Societatis in provincia Londinensi; C X X Y . Ioannes Fenwick dunelmensis, sacerdos Societatis Iesu ; C X X Y I . Ioannes Gavan londinensis, pariter sacerdos Societatis Iesu ; C X X Y I I . Antonius Turner, Leicestriae natus et baccalaureus artium Athenaei Cantabrigensis, qui Urbani Conlegii Anglici alumnus postea Societatem Iesu ingressus est et eiusdem Ordinis sacerdos exstitit. - C X X Y I I I . Richardus Langhorne, laicus bèdfordiensis, iurisperitus celeberrimus, Tyburni pridie Idus Iulii an. MDCLXXIX martyrium fecit. - C X X I X . Gulielmus Plessington e Lancastria, sacerdos saecularis Yallisoletani Conlegii, anno praedicto die xix Iulii Cestriae laqueo suspensus est. - C X X X . Philippus Evans, in Monmuthia natus, Societatis Iesu presbyter, eodem anno die xx Iulii laqueo'suspensus est Cardiffae ac disseetus. - O X X X I . Ioannes Lloyd, sacerdos saecularis e Wallia, eodem die atque anno et loco praedictis laqueo suspensus atque adhuc vivus exenteratus est. - C X X X I I . Ioannes Wall e Lancastria, qui, Duacensis Conlegii alumnus atque in Urbani Conlegii Anglici sacerdotio decoratus, Ordinem Fratrum Minorum ingressus est, die XXII Augusti an. MDCXXIX Yorcestriae laqueo suspensus ferroque laniatus occubuit. - C X X X I I I . Ioannes Kemble herefordiensis, sacerdos saecularis e Conlegio Duacensi, laqueo suspensus est anno praedicto Wigmarchi in Herefordia die x x n Augusti. - C X X X Ï Y . David Lewis monumutiensis, Acta Pii PP. XI 19 Romae presbyter factus ac dein Iesu Societatem ingressus, pater pauperum vulgo vocatus, consueta crudelissima morte die xxvi Augusti an. MDCLXXIX ad U sic in Domino obdormivit. - C X X X V . Thomas Thwing e nobili familia eboracensi, Duaci in Conlegio Anglico sacerdos factus, Eboraci die x x m Octobris, an, MDCLXXX consueto more laqueo suspensus, exenteratus ac sectus obiit. - C X X X V I . Gulielmus Howard, vice comes de Stafford ac Philippi comitis de Arundel nepos, qui die x x i x Decembris an. MDCLXXX securi percussus, Londini in Turre, martyrii palmam consecutus est. Horum omnium centum triginta sex Beatorum corpora ac relliquiae, si quae supersint, non tamen in sollemnibus supplicationibus deferenda, concedimus ac largimur ut publicae fidelium venerationi proponantur; atque imagines radiis decorentur. Eadem praeterea auctoritate Nostra ut de illis recitetur Officium ac Missa celebretur de Communi plurimorum Martyrum iuxta rubricas Missalis et Breviarii Romani facultatem facimus. Eiusmodi vero Officii recitationem et Missae celebrationem fieri dumtaxat mandamus in dioecesibus ubi ipsi centum triginta sex Famuli Dei martyrium fecerunt atque etiam in dioecesibus ubi unusquisque eorum natus est et vixit, et quod ad venerabiles Dei Famulos in religiosas congregationes vel ordines regulares adlectos, in omnibus templis, vel sacellis ac piis domibus ubique terrarum sitis, quae pertineant respective ad congregationes vel ordines, quorum ipsi Servi Dei fuerunt alumni, ab omnibus fidelibus tam saecularibus quam regularibus, qui horas canonicas recitare teneantur; et quod ad Missas attinet a sacerdotibus continentibus ad tempia in quibus Beatorum eorundem festum celebretur. Denique largimur ut sollemnia Beatificationis eorundem Dei Famulorum peragantur in praedictis dioecesibus atque in templis, seu sacellis quae memoravimus, die per respectivum Ordinarium vel Ordinis moderatorem designando infra annum postquam eadem sollemnia in Sacrosancta Patriarchali Basilica Vaticana celebrata fuerint. - Non obstantibus constitutionibus atque ordinationibus Apostolicis, nec non decretis de non cultu editis, ceterisque in contrarium facientibus quibuslibet. Volumus autem ut harum Litterarum exemplis, etiam impressis, dummodo manu Secretam Sacrorum Rituum Congregationis subscripta sint atque eiusdem Sacrae Congregationis sigillo munita, in disceptationibus etiam iudicialibus, eadem prorsus fides adhibeatur, quae Nostrae voluntatis significationi, his ostensis Litteris, haberetur. Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XV mensis Decembris anno MDCCCCXXIX, Pontificatus Nostri octavo. P. CAED. GASPARRI, a Secretis Status. 2® Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II VENERABILIS DEI FAMULUS IOANNES OGILVTE, SACERDOS PROFESSUS SOCIE- TATIS IESU, BEATUS RENUNTIATUR. PIUS P P . X I Ad perpetuam rei memoriam. — P r o tuenda veritate, ut iam discipulis suis divinus Magister predixerat, est Ecclesia Christi ab initiis ad nostra usque tempora persecutionem continenter passa; unde factum est ut ingenti numero martyres ex omni aetate, sexu atque ordine, eloquens clarumque, sanguine effuso, pro integritate dogmatum catholicorum servanda testimonium ediderint. Eos autem omnium temporum Ínclitos heroas in odium Fidei necatos devote christifideles venerantur, eorundem memorias pie studioseque conligendas, posterisque nomina tradenda curant; Ecclesia vero Romamque Pontifices honoribus eosdem sollemnibus cohonestant, atque ad altarium fastigia, christifidelibus omnibus in exemplum fidelitatis propositos, iuste ac tempestive evehunt. Contigit profecto ex auspicato ut hoc anno, quo Angliae, Hiberniae Scotiaèque catholici a reddita sibi religiosa libertate primum exeuntem saeculum commemorant, ad Beatorum Martyrum honores sollemni ritu in Patriarchali Basifica Vaticana promoveremus centum triginta sex Christi púgiles, qui pro catholica Fide asserenda, primatuque Romani Pontificis vindicando suum sanguinem fortiter invicteque effuderunt, lugenda illa aetate, qua ob schisma, ab octavo Henrico Angliae rege excitatum, a successoribus eiusdem f otum, atque adhuc quidem exsistens, Britanniae incolae, regum prorsus arbitrio ab hac Romana Cathedra Beati Petri Apostoli seiuncti, tabe protestantica perturbati sunt. Qua prima tristi tiae dolorisque tempestate, se ceteris martyribus memoratis adiungit, tum studiosa veritatis cura morumque sanctitate, tum martyrio fortiter facto, Venerabilis quoque Dei Famulus Ioannes Ogilvie, e Societate Iesu sacerdos, qui Scotorum nationi illuxit. Natus, ut fertur, anno reparatae salutis millesimo quingentésimo septuagesimo nono in civitate quam JDrum nuncupant e clara Scotiae familia, adhuc plane iuvenis, relicta suorum parentum protestantica religione, catholicam romanam fidem toto firmoque animo amplexus est. E patria inde egressus, in celeberrimo antea Conlegio Duacensi, dein in conlegio Gradecensi, quod patres Societatis Iesu moderabantur, studiis vacavit; omnibusque iam virtutibus ornatus, insignia pietatis tunc Acta PU PP. XI temporis exempla edidit. Postquam vero operam dedisset theologiae adipiscendae in Olomucensi a praefatis quoque patribus recto conlegio, Societatem Iesus ingressus est, ac tandem, studiorum expleto curriculo absolutoque novitiatu, sacerdotium suscepit. Legibus autem tunc temporis in Scotia vigentibus Dei Famulus impediebatur quominus in patriam ad sacerdotalia officia gerenda reverteretur; sed, spretis ob huiusmodi leges instantibus periculis, ardenti tantum animorum salutis studio permotus, plusquam semel moderatores suos enixe rogavit ut in patriam redire sibi liceret; spe fretus, Deo opitulante, concives suos ad veram religionem reducendi vel iam catho^licos in romana Fide firmandi. Sui ardentissimi voti tandem compos factus, statim ac a moderatoribus patriam petendi licentiam accepit, Rothomagensi ab urbe, quam tum incolebat, in Scoti am profectus est, quo clam, uti scriptores dòcumentaque narrant, anno M D C x m pervenit. Plura igitur ibi Dei Servus, bono animorum procurando, exercuit; at quia in sacerdotali munere obeundo nec laboribus pepercit nec pericula metuit, nil mirum, si, Glasguam profectus, ad haereticos quosdam ibidem catholicae Fidei reconciliandos, fraudulenter captus, in carcerem coniectus sit. Iudicialis eiusdem causa plures menses producitur; eaque perdurante Dei Famulus tormenta, in ipsum inlata ad eius in Fide constantiam labefactandam, sereno constantique animo sustinuit; sed, iura Romanae Cathedrae iugiter tuitus, cum nunquam regem habere voluisset dominum in rebus quoque Fidei, ob suam religionis catholicae firmissimam professionem, quam ceterum fictione tantum iuris Anglicam proditionem vocabant, qua reus laesae maiestatis morte damnatus est. Glasguae itaque patíbulo suspensus, Venerabilis Dei Servus Ioannes Ogilvie die decima mensis Martii anno MDCXV gloriosam martyrii palmam accepit. Continuo Ioannis Ogilvie necem Scoti memoria custodierunt; at cum veneratio erga Dei Servum, post eius mortem, temporis decursu magis magisque percrebresceret, de eiusdem martyrio Ordinare. Inquisitio Romae anno millesimo sexcentésimo vicesimo octavo atque Herbipoli insequenti anno peracta fuit. Hisce vero nostris modernis temporibus Venerabilis Dei Servus ceteris antea Angliae Martyribus, quos memoravimus, adiunctus est; sed anno MDCCCCXXIV, precibus, quas Nobis suppliciter Scoti adhibuere, concedentes, eiusdem causam seorsum pertractandam mandavimus. Confectis igitur auctoritate Apostolica processibus de more riteque probatis, de Servi Dei martyrio et causa martyrii disceptari coeptum est. Antepraeparatorio itaque coetu apud Franciscum Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalem Ehrle, Causae Ponentem, habito, praeparatorius antea ac novissime generalis Conventus coram Nobis coacti sunt, et cum profecto constiterit eiusdem Servi Dei internecionem apprime evenisse in odium catholicae religionis et solam Fidem fuisse causam illius: Nos, soUemni decreto, pridie Kalendas Decembris anno nnllesimo nongentesimo vicesimo nono, de martyrio et causa martyrii Ioannis Ogilvie constare declaravimus. Super signis sive miraculis de more dispensatum est. Cum igitur de martyrio martyriique causa constaret, illud supererai ut Sacrorum Rituum Cardinales et Consultores rogarentur an tuto procedi posse censerent ad sollemnem eiusdem Dei Famuli Beatificationem. Hoc praestitit dilectus filius Noster Franciscus S. R. B. Cardinalis Ehrle, Causae Relator, in generali Sacrorum Rituum coetu coram Nobis in Vaticanis aedibus habito tertia die Decembris volventis anni, omnesque tum Cardinales tum qui aderant Patres Consultores unanimi consensu affirmative responderunt. Nos vero die tantum xiv huius mensis, Eucharistico Sacro rite litato, accitis adstantibusque Camillo Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinali Laurenti Sacrorum Rituum Congregationis Praefecto et praedicto Francisco S. R. E. Cardinali Ehrle, Causae Relatore, una cum dilecto filio Carolo Salotti Sanctae Fidei Promotore generali, sollemniter ediximus tuto procedi posse ad eiusdem Dei Servi Beatificationem. Quae cum ita sint, precibus permoti cleri populique Scotorum, apostolica Nostra auctoritate, / praesentium Litterarum, tenore facultatem facimus ut idem Venerabilis Dei Famulus Ioannes Ogilvie, Sacerdos professus e Societate Iesu Beati nomine in posterum nuncupetur, eiusque corpus seu relliquiae, si quae supersint, publicae venerationi proponantur, non tamen in sollemnibus supplicationibus deferenda; itemque permittimus ut imagines eiusdem Servi Dei radiis decorentur. Praeterea, eadem auctoritate Nostra, concedimus ut de eo quotannis recitetur officium de Communi unius Martyris cum lectionibus propriis per Nos adprobatis ac Missa pariter celebretur per Nos adprobata, servatis rubricis, dumtaxat tamen in dioecesibus Scotiae, in ecclesia seu oratoriis Conlegii Scotorum in hac Alma Urbe exsistentis, nec non in templis seu sacellis ac domibus ubique terrarum sitis Iesu Societatis, cuius ipse Dei Famulus fuit alumnus, ab omnibus fidelibus tam saecularibus quam regularibus, qui horas canonicas recitare teneantur; et quod ad Missas attinet a sacerdotibus confluentibus ad templa sive sacella in quibus Beati eiusdem festum celebretur. Denique largimur ut solemnia Beatificationis eiusdem Dei Famuli, servatis servandis, peragantur in praedictis dioecesibus atque in templis seu sacellis, quae memoravimus, die per respectivum Ordinarium vel Ordinis praefati moderatorem designando, infra annum postquam eadem sollemnia in Sacrosancta Patriarchali Basilica Vaticana celebrata fuerint. Non obstantibus constitutionibus atque ordinationibus Apostolicis, nec non decretis de non cultu editis, ceterisque in contrarium facientibus quibuslibet. Volumus autem ut harum Litterarum exemplis etiam impressis, dummodo manu Secretarii Sacrorum Rituum Congregationis subscripta Acta Pii PP. XI 23 sint et eiusdem Congregationis sigillo munita, in disceptationibus etiam iudicialibus, eadem prorsus fides adhibeatur, quae Nostrae voluntatis significationi, hisce ostensis Litteris, haberetur. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x x n mensis Decembris anno MDCCCCXXIX, Pontificatus Nostri octavo. P. CAE,». GASPAEEI, a Secretis Status. Acta Apostolicae Seáis - Commentaritm Officiale ACTA SS. CONGREGATIONUM SUPREMA SACEA CONGREGATIO S. OFFICII DECRETUM DAMNANTUR LIBRI: «MARIO MISSLROLI : DATE A CESARE - LA POLITICA RELIGIOSA DI MUSSOLINI CON DOCUMENTI INEDITI; IGNOTUS: STATO FASCISTA, CHIESA E SCUOLA - LIBRERIA DEL LITTORIO». Feria V, loco IV, die 23 Ianuarii 1930 Delati ad hanc Supremam Sacram Congregationem Sancti Officii, cui — praeter alia — munus incumbit in perniciosa scripta animadvertere, libri, quorum tituli: « MARIO MISSIROLI, Date a Cesare - La politica religiosa di Mussolini con documenti inediti; IGNOTUS, Stato Fascista, Chiesa e Scuola», typis vulgo «del Littorio» superiore anno editi, gravissimis contra doctrinam catholicam erroribus scatentes inventi sunt, praesertim quod attinet ad divina Ecclesiae iura et ad supremam Romani Pontificis potestatem eiusque exercitium. ^ Emi ac Rmi Domini.Cardinales, rebus fidei ac morum tutandis praepositi, in plenario conventu supradictae feriae et diei, audito D D . Consultorum voto, duos supra memoratos libros habendos esse censuerunt tamquam praedamnatos ad normam canonis 1399 Codicis iuris canonici, mandantes ut in Indicem librorum prohibitorum iidem inserantur. Et in eadem feria V, Ssmus D. N. D. Pius divina Providentia Pp. X I , in solita audientia R. P. D. Assessori concessa, relatam Sibi Emorum Patrum resolutionem approbavit, confirmavit ac publicandam iussit. Datum Romae, ex Aedibus S. Officii, die 25 Ianuarii 1930. A. Subrizi, Supremae S. C. S. Officii Subst. Notarim, S. Congregatio Consistorialis SACKA CONGREGATIO CONSISTORIALIS I PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Pius divina Providentia Papa X I , successivis decretis Sacrae Congregationis Consistorialis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum: 2 Ianuarii 1930. — Titulari archiepiscopali Ecclesiae Cyrrhensi praefecit R. P. D. Ianuarium Cosenza, hactenus Archiepiscopum Capuanum. 9 Ianuarii. — Titulari archiepiscopali Ecclesiae Sardianae, Arcturum Hinsley, hactenus Episcopum Sebastopolitanum, deputatum Delegatum Apostolicum ad Missiones Africanas. 10 Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Epiphaniensi, R. P. Aemilianum a Brixia, O. F. M. Capuccinorum •— in saeculo Iosephum Lonati — quem deputavit Praelatum nullius Sancti Iosephi de Grajahu. 16 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Tucumanensi, R. D. Augustinum Barreré, Consultorem generalem Piae Presbyterorum Societatis ab Immaculata V. M. Conceptione. 20 Ianuarii. Cathedrali Ecclesiae Pineroliensi, R. D. Gaudentium Binaschi, Praepositum ad S. Victoris, loci Intra, dioecesis Novariensis. II D E FINIUM DIOECESIUM MUTATIONE Sanctissimus Dominus Noster Pius div. Prov. Pp. X I , decreto Sacrae Congregationis Consistorialis, sequentem finium dioecesium mutationem benigne statuere dignatus est: 14 Septembris 1929. — PATAVINA ET TARVISTNA — Vicus Battutilo a paroecia S. Michaelis Archangeli, in loco Arino, et a dioecesi Patavina necnon parvum territorium ad septentrionem proximae viae ferreae a paroecia S. Martini, in loco Cazzago, et ab eadem dioecesi separata sunt et cum paroecia S. Bartholomaei Apostoli, in loco Ballò, et cum dioecesi Tarvisina perpetuo coniuncta. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 26 SACRA CONGREGATIO CONCILII INSTRUCTIO AD ORDINARIOS DIOECESANOS: DE INHONESTO FEMINARUM VESTIENDI MORE Vi supremi apostolatus, quo in universa Ecclesia divinitus fungitur, Ssmus Dominus Noster Pius Papa XI verbis et scriptis nunquam destitit illud S. Pauli (I ad Tim., I I , 9,10) inculcare, videlicet: « mulieres in habitu ornato cum verecundia et sobrietate ornantes se, et... quod decet mulieres, promittentes pietatem per opera bona ». Ac saepenumero, occasione data, idem Summus Pontifex improbavit acerrimeque damnavit inhonestum vestiendi morem in catholicarum quoque mulierum ac puellarum usum hodie passim inductum, qui non modo femineum decus atque ornamentum graviter offendit, sed nedum in temporalem earumdem feminarum perniciem verum etiam, quod peius est, in sempiternam, itemque in aliorum ruinam miserrime vertit. Nihil igitur mirum, si Episcopi ceterique locorum Ordinarii, sicut decet ministros Christi, in sua quisque dioecesi pravae huiusmodi licentiae ac procacitati modis omnibus unaque voce obstiterunt, derisiones nonnumquam ac ludibria ob hanc causam sibi a malevolis illata aequo fortique animo tolerantes. Itaque hoc Sacrum Consilium cleri populique disciplinae provehendae cum eiusmodi Sacrorum Antistitum vigilantiam et actionem merita probatione ac laude prosequatur, tum eosdem vehementer hortatur ut consilia atque incepta opportune inita insistant et alacrius pro viribus urgeant, quoadusque hic pestíferas morbus ex honesta hominum consortione penitus extirpetur. Quod ut facilius ac tutius ad effectum deducatur, haec Sacra Congregatio, de mandato Sanctissimi Domini, ea quae sequuntur ad rem statuere decrevit: I. Parochi praesertim et concionatores, data occasione, secundum illud Apostoli Pauli (II ad Tim., IV, 2) instent, arguant, obsecrent, increpent ut feminae vestes gestent, quae verecundiam sapiant quaeque sint ornamentum et praesidium virtutis; moneantque parentes ne filiae indecoras vestes gestare sinant. S. Congregatio Concilii 27 I I . Parentes, memores gravissimae obligationis qua tenentur prolis educationem in primis religiosam et moralem curandi, peculiarem adhibeant diligentiam, ut puellae a primis annis in doctrina christiana solide instituantur atque in earum animo ipsi, verbis et exemplo, amorem virtutum modestiae et castitatis impense foveant; fairiiliam vero, Sacrae Familiae exempla imitati, ita constituere atque gubernare satagant, ut singuli verecundiae amandae atque servandae inter domesticos parietes habeant causam et invitamentum. I I I . Parentes iidem filias a publicis exercitationibus et concursibus gymmcis arceant; si vero eisdem filiae interesse cogantur, curent ut vestes adhibeant quae honestatem plene praeseferant; inhonestas vero vestes illas gestare nunquam sinant. I Y . Collegiorum moderatrices et scholarum magistrae modestiae amore puellarum animos ita imbuere enitantur, ut eaedem ad honeste vestiendum efficaciter inducantur. Y. Eaedem moderatrices ac magistrae puellas, ne ipsarum quidem matribus exceptis, quae vestes minus honestas gestent, in collegia et scholas ne admittant, admissasque, nisi resipiscant* dimittant. VI. Religiosae, iuxta litteras die xxiii mensis Augusti, a. MDCCCCXXVIH, datas a Sacrae Congregatione de Religiosis, in sua collegia, scholas, oratoria, recreatoria puellas ne admittant, admissas ne tolèrent, quae christianum vestiendi morem non servent: ipsae vero in alumnis educandis peculiare adhibeant studium, ut in earum animo sancti pudoris et verecundiae christianae amor altas radices agat. V I I . Piae instituantur et foveantur feminarum Associationes, quae consilio, exemplo et opere finem sibi praestituant cohibendi abusus in vestibus gestandis christianae modestiae haud congruentibus et promovendi morum puritatem ac vestiendi honestatem. V I I I . In pias Associationes feminarum ne illae admittantur, quae inhonestas vestes induant; admissae vero, si quid postea hac in re peccent et monitae non resipiscant, expellantur. I X . Puellae et mulieres, quae inhonestas vestes induunt, a Sancta Communione et a munere matrinae in sacramentis Baptismi et Confirmationis arceantur, atque, si casus ferat, ab ipso ecclesiae ingressu prohibeantur. X. Cum incidunt per annum festa, quae modestiae christianae inculcandam peculiarem exhibeant opportunitatem, praesertim, vero.festa B. M. Virginis, parochi et sacerdotes piarum Unionum et Catholicarum Consociationum moderatores feminas ad christianum vestiendi morem, opportuno sermone revocare atque excitare ne praetermittant. In festo autem Beatae Mariae Virginis sine labe conceptae peculiares preces in omnibus cathedra- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 28 libus et paroecialibus ecclesiis quovis anno peragantur, habitis, ubi fieri potest, opportunis cohortationibus in soHemni ad populum concione. X I . Consilium dioecesanum a vigilantia, de quo in declaratione Sancti Officii die x x n mensis Martii, a. MDCCCCX VIII data, semel saltem in anno de aptioribus modis ac rationibus ad feminarum modestiae efficaciter consulendum ex professo agat. X I I . Quo vero haec salutaris actio efficaciter et tutior succédât, Episcopi aliique locorum Ordinarii, tertio quoque anno, una simul cum relatione de religiosa, institutione, de qua in Litteris Orbem catholicum die x x i x mensis Iunii, a. MDCCCCXXin Motu proprio datis, etiam de rerum conditione ac statu circa feminarum vestiendi morem deque operibus ad normam huius Instructionis praestitis, hanc Sacram Congregationem certiorem reddant. Datum Romae, ex aedibus Sacrae Congregationis Concilii, die XH mensis Ianuarii in festo Sacrae Familiae, anno MDCCCCXXX. £8 D . CAED. SBARBETTI, Episc. Sabinen, et Mandelen., Praefectus. L. $ S. f Iulius, Ep. Lampsacen., Secretarius. SACRA CONGREGATIO DE RELIGIOSIS INSTRUCTIO AD SUPREMOS MODERATORES ET MODERATRICES RELIGIOSARUM LAICARUM. FAMILIARUM, DE OBLIGATIONE SUBDITOS IN DOCTRINA CHRISTIANA RITE IMBUENDI. Quantum homini necessaria sit accurata ac seria christianae doctrinae institutio, ex hoc manifeste apparet, quod ex ea recta fides nutritur ac roboratur, sine qua vita christiano more traduci nequit. Quae quidem necessitas hodie praesertim persentitur, cum graves de Deo, de religione, de anima rationali, de societate, atque de aeterna hominis destinatione errores ubique circumferuntur. Munus vero hanc doctrinam penitiore modo addiscendi eos potissimum tangit, qui Deo se in religiosis Congregationibus afèvoverunt: praetermissa enim illa christianae doctrinae cognitione, nec S. Congregatio ¿le Religiosis 29 spiritualem vitam in se, ut debent, fovere possunt, nec in aliorum salutem procurandam, ut eorum munus est, incumbere. Cum autem, ultimis praesertim temporibus, multae ac variae religiosae familiae virorum ac mulierum exortae sint, ex quarum opera, dummodo rite instituantur, plurimum sibi bonum Ecclesia iure meritoque repromittere potest, hinc ad has Sacra haec Congregatio peculiari modo sollicitudinem suam dirigit, eo scilicet fine, ut praedicti utriusque sexus Sodales ipsimet in sacra doctrina probe erudiantur, et pueros vel puellas, quorum cura eis fuerit demandata, in eadem, omni qua par est diligentia, instruant. Ad quem finem sequentia decernenda proposuit ac, approbante Summo Pontifice, praesentibus litteris decernit: 1. Probandatus ac novitiatus tempore ita tyrones utriusque sexu» christianam doctrinam recolant atque penitius edoceantur, ut unusquisque frater et unaquaeque soror eam non solum memoriter teneat, sed etiam rite explicare queat, nec ad vota nuncupanda sine sufficienti eiusdem cognitione admittatur, praevio examine. 2. Anno tyrocinii elapso, omnes religiosi alumni, qui in scholis primariis publicis et privatis doctrinam christianam pueris ac puellis explanatur! sint, tum in ipsa catechesi, tum in ratione eam pueris proponendi ita instituantur, ut examen coram Ordinario vel iudicibus ad eodem delegatis, sustinere valeant. 3. Quoad programma ad huiusmodi examen praeparandum adhiberi potest quod apud Vicariatum Urbis in usu est pro decernenda idoneitate ad catechesim in scholis elementariis edocendam. 4. Si vero non in scholis, sed in paroecia, religiosis viris vel foemini» munus committatur pueros puellasve doctrinam christianam docendi, hi sibi ab Ordinarii Curia comparare curent idoneitatis documentum. Datum Romae ex Secretaria Sacrae Congregationis Negotiis Religiosorum Sodalium praepositae, die 25 Novembris 1929. A . H . M . CARD. LÉPICIER, Praefectus. L. © S. V. La Puma, Secretarius. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 30 SACHA CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE I PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Pius divina Provid. Pp. X I , successivis decretis ^acri Consilii Christiano Nomini propagando, dignatus est Ecclesiis quae sequuntur praeficere: 15 Maii 1929. — Archiepiscopali Ecclesiae Dyrrhachiensi, R. D. Petrum Gjura. 28 Maii. — Cathedrali nuper erectae Ecclesiae Toowoombaensi in Australasia, R. D. Iacobum Byrne. 1 Iunii. ^— Cathedrali nuper erectae Ecclesiae Nellorensi in Indiis orientalibus, R. D. Gulielmum Bouter, e Societate Missionariorum S. Ioseph de Mill-Hill. 26 Novembris. — Metropolitanae Ecclesiae Smyrnensi, R. D. Eduardum Tonna. II NOMINATIONES Brevibus Apostolicis nominati sunt: 6 Ianuarii 1930. — R. P. Eduardus Leys, Episcopus electus titularis Uzalensis, Vicarius Apostolicus de Kivu in Africa. 25 Ianuarii. — R. P. Hermannus Meysing, Episcopus titularis electus Minensis, Vicarius Apostolicus de Kimberley. Insuper successivis decretis ut infra Sacra Congregatio de Propaganda Fide renunciavit ad. suum beneplacitum: 9 Aprilis 1929. — R. D. Ioannem Tchang, Praefectum Apostolicum de Ghaoshien. 16 Aprilis. — R. D. Iosephum M. Chang, Praefectum Ap. de Buchi. — R. D. Franciscum Vogel, e Pia Societate Missionum ven. sac. Vincentii Pallotti, Superiorem ecclesiasticum Missionis de Queenstown. 28 Aprilis. — R. D. Franciscum X a v . Ford, e Societate Missionum ad exteros de Maryknoll, Praefectum Ap. de Kay ing. S. Congregatio de Propaganda Fide 31 — B. D. Eugenium Imhof, e Societate Missionum ad exteros loci Bethléem, dioecesis Curiensis, Superiorem ecclesiasticum Missionis de Tsitsikar. Ii Maii. — E. D. Franciscum O'Eourke, e Societate Lugdunensi pro missionibus ad Afros, Praefectum Ap. Nigeriae orientalis. 28 Iunii. — E. P. Franciscum Cuvelier, e Congregatione Ssmi Eedemptoris, Praefectum Apost, de Matad). 2 Iulii. —- E. P. Vaìerianum Guëmes Eodriguez, e Congregatione Missionis, Superiorem ecclesiasticum Missionis de Cuttack. III DESIGNATIONES Ad normam can. 1594 § 2 Codicis iuris canonicis, Praefectus Apostolicus Sinus de Hudson designavit pro appellationibus a suo tribunali, Ordinarium S. Bonifacii, approbante Ssmo per rescriptum Sacrae Congregationis de Propaganda Fide, diei 21 Martii 1929. Item Vicarius Apostolicus de Swatow, designavit ad eumdem effectum tribunal Vicarii Apostolici de Hongkong, approbante Ssmo per rescriptum diei 8 Aprilis. Praefectus Apostolicus de Yenki designavit pro appellationibus ut supra, tribunal Vicarii Apostolici de Wonsan, quam designationem Ssmus approbare dignatus est per rescriptum ex Audientia diei 6 Iunii 1929. Vicarius Apostolicus de Cameron, designavit tribunal Vicarii Apostolici de Gabon, approbante Sanctissimo per rescriptum ex Audientia diei 4 Iulii 1929. IV ADPEOBATIONES Sanctissimus Dominus Noster Pius div. Prov. Pp. XI definitive dignatus est approbare Constitutiones Sororum Missionalium a Spiritu Sancto per decretum S. C. de Propaganda Fide, diei 22 Iulii 1929; et Societatis Quebecensis Missionum exterarum, per decretum diei 25 Iulii 1929. SS Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SACRA CONGREGATIO RITUUM I GLASGUEN. BEATIFICATIONIS SETI DECLARATIONIS MARTYRII VENERABILIS SERVI DEI IOANNIS OGILBAEI, SACERDOTIS PROFESSI SOCIETATIS IESU, IN SCOTIA IN ODIUM FIDEI, INTEREMPTI. SUPER DUBIO An constet de martyrio et causa martyrii, necnon de signis seu miraculis in casu et ad effectum de quo agitur? In praeclarissimo Martyrum agmine, qui in infausto anglicano schismate, catholicae fidei veritatem invicto animo testati sunt, ideoque poenas, exsilium, ipsamque mortem libenter subierunt, nobilem locum obtinet Ioannes Ogilbaeus, Sacerdos professus ex inclyta Societate Iesu, natione Scotus, cuius nobilissima Causa apud Sacram Eituum Congregationem, enixe instantibus Episcopis et universo clero praefatae nationis, pertractari meruit. Ioannes in civitate vulgo Drum, anno millesimo quingentésimo septuagesimo nono, clarum ortum duxit, eiusque pater, nomine Gualterus, domus Eeginae Mariae Stuart moderator exstitit. Primis aetatis annis protestanticam suorum parentum religionem secutus est. Haeresi repudiata, catholicae religioni firmiter adhaesit, ac deinde statum clericalem in sodalitate Ignatiana amplexus fuit, donec in urbe Eothomagensi sacerdotali dignitate insignitus, ferventique animarum zelo impulsus, in patriam redire exoptavit, ut inibi fidem Iesu Christi propagaret, rectamque salutis semitam devios edoceret. "Voti compos factus, mense Novembri, anno millesimo sexcentésimo decimotertio, in Scotiam clam pervenit, ubi pro catholica Eide tuenda tamquam strenuus ac indefessus miles, nullis incommodis ac laboribus pepercit. Glasguam profectus ad quosdam haereticos catholicae Ecclesiae reconciliandos, fraudulenter pseudo-archiepiscopo illius civitatis traditus die decima quarta Octobris, anno millesimo sexcentésimo decimo quarto, in carcerem coniectus est, ibique crudeliter tortus. Tunc penes Glasguense tribunal, ac postea coram Edimburgensibus iudicibus, qui nullam definitivam sententiam tulerunt, iudicium subiit. In memoratam civitatem Glasguensem iterum translatus, post plurimas interrogationes, quibus fuerat subiectus, firmiter adserta Summi Pontificis S. Congregatio Rituum 33 in universam Ecclesiam suprema potestate, morte damnatus est et suspendió necatus, die decima Martii anno millesimo sexcentésimo decimo quinto, imperante Rege Scotiae Iacobo V I , Mariae Stuart filio, qui sub nomine Iacobi I in totam Angliam dominatum habebat. Praeclari huius Martyris memoria, una cum aliis eiusdem persecutionis Sociis, adversis licet temporibus, diu apud fideles religiose permansit; ac in dies magis ac magis percrescens, ad eorumdem Servorum Dei Beatificationis Causam pertractandam animos movit. Scotici autem cives, ut propriam suae gentis gloriam adsererent, et ad religionis profectum in patria provehendum, a Sanctissimo Domino Nostro supplicibus votis impetrarunt ut haec Causa seorsum expediretur; praesertim cum iampridem de eius martyrio peracta fuisset Inquisitio Ordinaria Romae anno millesimo sexcentésimo vigesimo octavo et Herbipoli sequenti anno. Confectis autem auctoritate Apostolica processibus riteque probatis, de Servi Dei martyrio et causa martyrii disceptari coeptum est; primum in Antepraeparatorio coetu apud Reverendissimum Cardinalem Franciscum Ehrle, Causae Ponentem; deinde in Praeparatorio, ac novissime in Generali conventu coram Sanctissimo Domino Nostro Pio Pp. XI coacto, die decima nona Novembris volventis anni; in eoque Revmus Causae Relator sequens dubium ad discutiendum proposuit: « A n constet de martyrio et causa martyrii, necnon de signis seu miraculis in casu et ad effectum de quo agitur? » Quoquot convenerunt tum Reverendissimi Cardinales, tum Patres Consultores, sua tulerunt suffragia, quae laeto prosecutus est animo Beatissimus Pater, Apostolicum tamen pronuntiare iudicium distulit, ut interim in tanta re decernenda, maiora sibi a Patre luminum auxilia compararet. Hodiernam autem diem, festivitatis S. Andreae Apostoli, Scotiae caelestis Patroni, quum designasset, divina Hostia ferventer litata, ad se accitis Reverendissimo Cardinali Camillo Laurenti, Sacrae Rituum Congregationi Praefecto, necnon Reverendissimo Cardinali Francisco Ehrle, Causae Relatore, simulque infrascripto huius Sacrae Congregationis Secretario, et R. P. Carolo Salotti, Sanctae Fidei Promotore Generali, iisque convenientibus in nobiliorem Vaticani aulam, solemniter pronunciavit: Ita constare de martyrio et causa martyrii Venerabilis Servi Dei Ioannis Ogilbaei, sacerdotis professi Societatis Iesu, ut, indulta benigna dispensatione super signis seu miraculis, ad ulteriora procedi possit. Hoc vero Decretum evulgari et in acta Sacrae Rituum Congregationis referri mandavit, pridie Kalendas Decembris anno millesimo nongentesimo vicesimo nono. C. CARD. LAURENTI, S. R. C. Praefectus. L. £8 S. A. Mariani, Secretarius. ACTA, rol. X X I I , n. 1. — 27-1-030. 3 34 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale n W E S T M O N A STERIEN. BEATIFICATIONIS SEU DECLARATIONIS MARTYRII VENERABILIUM SERVORUM DEI THOMAE HEMERFOSD, SAC. SAEC.; IOANNIS ROBERTS, SAC. O. S. B.; IOANNIS JONES, SAC. O. F. MINORUM; ROBERTI SOUTHWELL, SAC. SOCIETATIS IESU; PHILIPPI HOWARD, COMITIS DE ARUNDEL ET SOCIORUM, IN ODIUM FIDEI, IN ANGLIA INTERFECTORUM. SUPER DUBIO An constet de martyrio, de causa martyrii nec non de signis seu miraculis praedictorum Venerabilium .Dei Servorum in casu et ad effectum de quo agitur? Lugendum schisma, quod saeculo xvi ab Henrico V I I I inchoatum, Angliam ab Ecclesiae unitate divulsit, eamque, foecundam ohm Sanctorum altricem, in haeresim miserabiliter coniecit, illud quidem reliquit spei, ut martyrum sanguis in ea temporum asperitate diu copioseque profusus resurrecturae fidei, apud nobilem illam gentem, semen evaderet. Nec sine divinae providentiae consilio contingere videtur ut hoc potissimum anno, dum catholici Anglici centesimum anniversarium redditae sibi religiosae libertatis solemniter celebrant, et dum Sanctissimo Domino Nostro Pio Papae XI feliciter regnanti quinquagesimum sacerdotii sui expletum annum totus catholicus orbis gratulatur, eique uti supremo Ecclesiae Pastori singulare obedientiae et amoris testimonium praebet, veluti concors laetitiae occurrat invictum heroum agmen, qui olim in Anglia, data pro catholica religione et Primatu Pontificis vita, martyrii gloria ab Ecclesia decorantur. Sacerdotes, regulares ex variis Ordinibus, laici, principes viri ac populares pretiosam in conspectu Domini mortem oppetierunt, adeo ut antiquorum martyrum gesta visi fuerint plane exaequasse. Contemptus enim omne genus minis, exilia, vincula, cruciatus, mendicitatem, necem acerbissimum perferre maluerunt, quam a sanctissima religione discedere. Eorum constantiam Summi Pontifices singulari laudum praeconio non semel extulerunt. Porro ex ingenti eorum multitudine qui per ea tempora variis succedentibus persecutionibus in fidei testimonium interierunt, bis centum quinquaginta duo famuli Dei, ex omni ordine et coetu, quorum clarior apud suos videbatur exstare memoria, multis ante annis propositi sunt ut causa de eorum martjTio rite tractanda susciperetur, praeter alios iam Beatos S. Congregatio Rituum 35 nuncupatos, et quosdam iam tum dilatos, iuxta catalogum in Actis Sacrae Rituum Congregationis descriptam. Iudicialibus confectis tabulis, tum Ordinaria tum Apostolica auctoritate, in Curia ecclesiastica Westmonasteriensi, super martyrio et causa martyrii signis seu miraculis, ipsarumque legitima forma expensa et agnita, Congregatio antepraeparatoria die decima quarta Aprilis, anno millesimo nongentesimo vicesimo nono habita est in aedibus Revmi Cardinalis Alexii Henrici M. Lépicier, qui, tamquam Causae Relator, suffectus fuit desideratissimo Cardinali Ioanni Ronzano, vita functo. Ibidem de omnium praefatorum Servorum Dei martyrio, causa martyrii seu miraculis disceptatum est. Praeparatorius autem Coetus in Vaticana Congregationum aula, eodem relatore Revmo Cardinali Lépicier, die trigesima Iulii, anno millesimo nongentesimo vicesimo nono habitus fuit. Alia subinde studia accuratissime peracta sunt, ut res maiore etiam luce claresceret. Quapropter die vicesima sexta Novembris eiusdem anni coram Sanctissimo Domino Nostro Pio Papa XI celebrata sunt generalia comitia, in quibus idem Cardinalis Lépicier sequens dubium discutiendum proposuit: An constet de martyrio, cansa martyrii et signis seu miraculis praefatorum bis centum ac quinquaginta duorum Dei Servorum? Quae porro generalia comitia, coram Sanctissimo Domino Nostro continuata sunt die 3 vertentis Decembris. Revmi Cardinales, sacris Ritibus tuendis praepositi et Patres Consultores, votum suum protulerunt. Sanctissimus Dominus tamen supremum suum iudicium distulit in alium diem, spatio sibi aliisque relicto ad caeleste lumen, in re tam gravi exposcendum. Hodierna vero die in festivitate Immaculatae Conceptionis B. M. V., cuius festum iampridem in Anglia Monachi Benedictini de Winchester, auctore S. Ethelwaldo, coluere, et cuius excelsum privilegium Oxoniensis Universitatis Doctor tam valide propugnavit, Sacro pientissime litato in domestico sacello, nobiliori aulae Vaticanae succedens ac Pontificio Solio assidens, ad se acciti iussit Reverendissimum Cardinalem Camillum Laurenti Sacrorum Rituum Congregationi Praefectum, et Alexium Lépicier Causae Ponentem, necnon infrascriptum Sacrae Rituum Congregationis Secretarium, et R. P. Carolum Salotti, sanctae Fidei Promotorem Generalem, eisque adstantibus solemniter edixit: Ita constare de martyrio, et càusa martyrii centum triginta sex Venerabilium Servorum Dei infra recensitorum, ut, indulta benigna dispensatione super signis seu miraculis, procedi possit ad ulteriora in casu et ad effectum de quo agitur. Nomina autem eorum sunt: I. Hemerford Thomas, sacerdos. - II. Gunston David, eques Ordinis S. Ioannis. - III. Ireland Ioannes, sacerdos. - IV. Slade Ioannes, laicus. V. Bodey Ioannes, laicus. - V I . Fenn Iacobus, sacerdos. - V I I . Nutter Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 36 Ioannes, sacerdos. - V I I I . Munden Ioannes, sacerdos. - I X . Bell Iacobus, sacerdos. - X. Finch Ioannes, laicus. - X I . White Richardus, laicus. X I I . Alfield Thomas, sacerdos. - X I I I . Stransham Eduardus, sacerdos. X I V . Clitherow Margarita, materfamilias. - X V . Anderton Robertus, sacereos. - X V I , Marsden Guglielmus, sacerdos. - X V I I . Langley Richardus, laicus. - X V I I I . Dean Gulielmus, sacerdos. - X I X . Gunter Gulielmus, sacerdos. - X X . Morton Robertus, sacerdos. - X X I . More Hugo, laicus. X X I I . Holford Thomas, sacerdos. - X X I I I . Claxton Iacobus, sacerdos. X X I V . Felton Thomas, Ord. Mnim. - X X V . Leigh Richardus, sacerdos. X X V I . Shelley Eduardus, laicus. - X X V I I . Martin Richardus, laicus. XXVIII. Roche Ioannes, laicus. - X X I X . Ward Margarita, virgo. - X X X . Fio wer (Way) Gulielmus, s a c e r d o s . - X X X I . Wilcox Robertus, sacerdos. - X X X I I . Campion Eduardus, sacerdos. - X X X I I I . Buxton Christophorus, sacerdos. - X X X I V . Widmerpool Robertus, laicus. - X X X V . Crockett Radulphus, sacerdos. - X X X V I . James Eduardus, sacerdos. - X X X V I I , Robinson Ioannes, sacerdos. - X X X V I I I . Hartley Gulielmus, sacerdos. - X X X I X . Sutton Robertus, laicus. - X L . Hewett Ioannes, sacerdos. - X L I . Amias Ioannes, sacerdos. - X L I I . Dalby Robertus, sacerdos. - X L I I I . Bales Christophorus, sacerdos. - X L I V . Dickenson Franciscus, sacerdos. - X L V . Gerard Miles, sacerdos. - XL V I . Jones Eduardus, sacerdos. - XL V I I . Middleton Antonius, sacerdos. - XL VIII. Dickenson Rogerius, sacerdos. - X L I X . Milner Radulphus, laicus. - L. Humphrey Laurentius, laicus. - LI. Gerlings Edmundus, sacerdos. - L U . Wells Swithin, laicus. - L U I . White Eustatius, sacerdos. - LIV. Plasden Polydorus, sacerdos. - L V . Lacey Brianus, laicus. - L V I . Mason Ioannes, laicus. - L V I I . Hodgson Sydney, laicus. - L V I I I . Patenson Gulielmus, sacerdos. - L I X . Waterson Eduardus, sacerdos. - L X . Bird Iacobus, laicus. - L X I . Speed Ioannes, laicus. - L X I I . Harrington Gulielmus, sacerdos. - L X I I I . Cornelius Ioannes, sacerdos, S. I. - L X I V . Bosgrave Thomas, laicus. - L X V . Carey Ioannes, laicus. - L X V I . Salmón Patricius, laicus. - L X V I I . Boste Ioannes, sacerdos. - L X V I I I . Ingram Ioannes sacerdos. - L X I X . Swallowell Georgius, laicus. - L X X . Southwell Robertus, sacerdos S. I. - L X X I . Rawlins Alexander, sacerdis. - L X X I I . Walpole Henricus, sacerdos S. I. - L X X I I I . Freeman Gulielmus, sacerdos. L X X I V . Howard Philippus, comes de Arundel. - L X X V . Abbot Henricus, laicus. - L X X V I . Andleby Gulielmus, sacerdos. - L X X V I I . Warcop Thomas, laicus. - L X X V I I I . - Fulthrop Eduardus, laicus. - L X X I X . Jones Ioannes, sacerdos O. F. M. - L X X X . Rigby Ioannes, laicus. - L X X X I , Pibush Ioannes, sacerdos. - L X X X I I . Barkworth Marcus, Ord. S. B. LXXXIII. Line Anna, vidua. - L X X X I V . Duckett Iacobus, lai- S. Congregatio Rituum 37 cus. - L X X X V . Watkinson Robertus, sacerdos. - L X X X Y I . Page Franciscus, sacerdos S. I. - L X X X Y I I . Richardson Gulielmus, sacerdos. L X X X Y I I I . Welbourne Thomas, laicus. - L X X X I X . Browne Gulielmus, laicus. - X C . Owen Nicolaus, coadiutor Soc. Iesu. - X C I . Oldcorne Eduardus, sacerdos S. I. - X C I I . Ashley Radulphus, coadiutor S. I. - X C I I I . Gervase Georgius, sacerdos O. S. B. - X C I V . Garnet, Soc. I. - X C Y . Napier Georgius, sacerdos. - X C V I . Somers Thomas, sacerdos. - X C V I I . Roberts Ioannes, Ord. S. B. - X C Y I I I . Scott Gulielmus, sacerdos O. S. B. X C I X . Newport Richardus, sacerdos. - C. ALMONA Ioannes, sacerdos. - - CI. Maxfield. Thomas, sacerdos. - CIL Tunstal ThomaSj sacerdos, CUI. Arrowsmith Edmundus, sacerdos S. I. - CIV. Herst Richardus, laicus. - CV. Ward Gulielmus, sacerdos. - CYI. Barlow Eduardus Ambrosius, sac. O. S. B. - CVII. Reynolds Thomas, sacerdos. - CYIII. Roe Bartholo- maei Albanus, sacerdos O. S. B. - CIX. Lockwood Ioannes, sacerdos. C X . Catherick Edmundus, sacerdos. - C X I . Green Hugo, sacerdos. C X I I . Holland Thomas, sacerdos S. I. - C X I I I . Duckett Ioannes, sacerdos. - C X I V . Corby Radulphus, sacerdos S. I. - C X Y . Morse Henricus, sacerdos S. I. - C X Y I . Powel Philippus, sacerdos O. S. B. - C X Y I I . Wright Petrus, sacerdos S. I. - C X Y I I I . Southworth Ioannes, sacerdos. - C X Ï X . Coleman Eduardus, laicus. - C X X . Ireland Gulielmus, sacerdos S. I. C X X I . Grove Ioannes (Henricus), laicus. - C X X I I . Pickering Thomas, Ord. S. B. - C X X I I I . Whitbread Thomas, sacerdos S. I. - C X X I Y . Harcourt Gulielmus, sacerdos S. I. - C X X Y . Fenwick Ioannes, sacerdos S. I. C X X Y I . Gavan Ioannes, sacerdos S. I. - C X X V I I , Turner Antonius, sacerdos S. I. - C X X Y I I I . Langhorne Richardus, laicus. - C X X I X . Plessington Guhelmus, sacerdos. - C X X X . Evans Philippus, sacerdos S. I. C X X X I . Lloyd Ioannes, sacerdos. - C X X X I I . Wall Ioannes, sacerdos O. F. M. - C X X X I I I . Kemble Ioannes, sacerdos. - C X X X I Y . Lewis David, sacerdos S. I. - C X X X Y . Thwing Thomas, sacerdos. - C X X X Y I . Howard Gulielmus, vice-comes de Stafford. Quoad ceteros vero Ssmus Dnus ulteriores inquisitiones quantocius esse peragendas decrevit, ut fulgidiore luce eorum martyrium splendeat. Hoc decretum publici iuris fieri, et in acta Sacrae Rituum Congregationis inseri iussit, vi Idus Decembris, anno millesimo nongentesimo vicesimo nono. C CARD. LATJRENTI, S. B. G. Praefectus. L. $ s. A. Mariani, Secretarius. 38 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale III WESTMONASTERIEN. BEATIFICATIONIS SEU DECLARATIONIS MARTYRII VENERABILIUM SERVORUM DEI THOMAE HEMERFORD, SAC. SAEC.; IOANNIS ROBERTS, SAC. O. S. BENEDICTI; IOANNIS JONES, SAC. O. F. MINORUM; ROBERTI SOUTHWELL, SAC. SOCIETATIS IESU; PHILIPPI HOWARD, COMITIS DE ARUNDEL, ET SOCIORUM, IN ODIUM FIDEI IN ANGLIA INTERFECTORUM. SUPER DUBIO An stante approbatione martyrii, necnon dispensatione a signis seu miraculis ad tramitem ean. 2116 § 2 Cod. iuris canonici, tuto procedi possit ad solemnem centum triginta sex Servorum Dei Beatificationem? Ea est militantis Ecclesiae in terris condicio, ut, inter aspera rerum, adversante mundo, testimonium perhibeat veritati, hominesque per arduam Crucis semitam ad supernaturalem finem adducat, praemonente Christo Domino: Si me persequuti sunt et vos persequentur (Io., 15, 20). Hoc maxime elucet in ea fere incredibili martyrum multitudine, qui inde ab Ecclesiae primordiis et in tanta postea accurrentium saeculorum vicissitudine, fidem sanguine obsignarunt. Quo quidem generoso martyrum cruore, veluti regali purpura, fulgens Ecclesia veram Iesu Christi sponsam se mundo manifestat. Porro triumphali martyrum agmiiii iure meritoque accensentur centum triginta sex venerabiles Servi Dei, in Anglia passi, quorum elenchus descriptus est in Decreto nuper edito, die festo Immaculatae Conceptionis B. M. V., pro eorum declaratione martyrii. Hi omnes, in ea acerrima persecutione, quae ineunte saeculo xvi ab Henrico V I I I excitata, per solidum fere saeculum decimum septimum insaeviit, gloriosam pro fide catholica et Romani Pontificis primatu mortem oppetiere. Ex plurimis aliis qui per ea tempora fidei causa interierunt, iam nonnulli Beati nuncupati alias fuere, inter quos ex Anglis honoris caussa nominantur Ioannes Fisher S. Romanae Ecclesiae Cardinalis et Thomas More, Britanniae Regni Cancellarius. Praeclarum sane tot martyrum pro avita Anglorum fide testimonium, plena spei promissio pro futuris Ecclesiae in Anglia incrementis! Praefatorum autem Martyrum fama, publicis etiam historiae documentis consignata, semper viguit et adhuc viget. Processus Ordinaria auctoritate instructi fuerunt: quibus confectis et Romam delatis, mense Decembri anno 1880, apud Sacram Rituum Congregationem causa plurium Venera- S. Congregatio Rituum 39 bilium Martyrum fuit introducta. Eodem tempore quinquaginta et quatuor Martyrum cultum Apostolica auctoritas confirmavit, quibus addendi sunt alii novem, Beatificationis aequipollentis gloriam assecuti per decretum diei 13 Maii 1895, casu excepto prae oculis pariter habito. Postea, die 18 Iulii 1922 de biscentum quinquaginta ac duorum Dei Famulorum martyrio et causa martyrii ad Archiepiscopum Westmonasteriensem litterae remissoriales expeditae sunt pro construendo respectivo Apostolico processu. Quo absoluto et Romam delato, peractae rite fuerunt apud hanc Sacram Congregationem praescriptae disceptationes. Quibus expletis, ita evidenter de supradictorum centum triginta sex famulorum martyrio constare visum est, ut benigne a Sanctissimo Domino Nostro dispensatio data fuerit super signis seu miraculis. Edito proinde decreto super eorum martyrio, adhuc reliquum erat, iuxta iuris nostri disciplinam, inquirere num tandem altarium honores tuto animo hisce Venerabilibus fidei assertoribus decerni valerent. In generalibus proinde Sacrae huius Congregationis comitiis, quae die decima vertentis mensis coram Sanctissimo Domino Nostro celebrata sunt, proposito dubio per Reverendissimum Cardinalem Alexium ;Lépicier, Causae Relatorem: An stante approbatione martyrii, necnon dispensatione a signis seu miraculis ad tramitem can. 2116 § 2 Cod. iuris canonici tuto procedi possit ad solemnem centum triginta seco servorum Dei Beatificationem? omnes qui convenerunt, tum Reverendissimi Cardinales, tum Patres Consultores, tuto fieri posse unanimi] suffragio responderunt. Nihüominus idem Sanctissimus Dominus Noster divinae sapientiae praesidium ac lumen impensius exoraturus, decretoriam sententiam, congruo tempore in re tanti momenti, sibi adhuc differendam duxit. Hodierna autem die, septima infra octavam Immaculatae Conceptionis Beatae Virginis Mariae, divina Hostia f erventer oblata, ad Vaticanas aedes advocari iussit Reverendissimum Cardinalem Camillum Lamenti, Sacrae Rituum Congregationi Praefectum et Reverendissimum Cardinalem Alexium Lépicier Causae Relatorem una cum R. P. Carolo Salotti, Fidei Promotore generali, eisque adstantibus solemniter edixit: «Tuto procedi posse ». Hoc decretum in vulgus edi, in acta Sacrae Rituum Congregationis inseri, Litterasque Apostolicas in forma Brevis de Beatificationis solemnibus, . ubi primum licuerit, in Basilica Vaticana celebrandis expediri iussit, decimonono Kalendas Ianuarii anno MCMXXIX. C. CARD. LATJRENTI, 8. B. C. Praefectus. L. £g S. Ph. di Fava, Substitutus. 40*. Acta Apostolicae Seats - Commentarium Officiale IV GLASGUEN. BEATIFICATIONIS SEU DECLARATIONIS MARTYRII VENERABILIS SERVI DEI IOANNIS OGILBAEI, SACERDOTIS PROFESSI SOCIETATIS IESU, IN SCOTIA IN ODIUM FIDEI INTEREMPTI. SUPER DUBIO An stante approbatione martyrii, necnon dispensatione a signis seu miraculis ad tramitem can. 2116 § 2 Cod. iuris canonici, tuto procedi possit ad solemnem eiusdem Venerabilis Servi Dei Beatificationem? Maiorem Dei gloriam quam S. Ignatius Loyolaeus velut suae Societatis tesseram esse voluit, non modo ipse totis viribus, sed et eius per orbem filii, in tanta decurrentium temporum varietate, enixe semper quaerere studuerunt. Haereticos ad unitatem ecclesiae reducere, ethnicis christianum nomen inferre, fideles ad virtutem excitare et omnia pietatis opera pro animabus Deo lucrandis promovere, numquam cessarunt. Inter hosce strenuos Christi milites singulare laudis testimonium meretur "Venerabilis Dei famulus Ioannes Ogilbaeus, natione Scotus, quem nobilem genere, nobiliorem effecerunt virtus et martyrium. Is primae aetatis annis protestanticam suorum parentum religionem professus est; verum, nondum exacta iuvenili aetate, dum acriter saeviret persecutio, quae, erompente anglicano schismate, contra Ecclesiam sequuta est, Ioannes, repudiata haeresi et catholicam religionem amplexus, Societati Iesu nomen dedit. Postea sacerdotio auctus et apostolico zelo inflammatus, nullis pepercit laboribus ut populares suos ab haeresi retraheret vel in christiana fide firmius sustentaret. Die 14 Octobris anni 1614 fraudulenter traditus, in carcerem coniectus est, et post varias iudicii vicissitudines morte damnatus est. Oblectamenta quibus turpiter alliciebatur, fortiter sprevit, dira tormenta in ipsum illata ad eius constantiam in fide labefactandam invicto animo sustinuit, fidem coram iudicibus impavide asseruit, donec die decima mensis Maii, anno 1615, gloriosam martyrii palmam Glasguae in Scotia adeptus, ad Christum evolavit. Huiusce praeclari Martyris fama, non solum apud Scotos, sed etiam ad plures nationes usque in praesens indesinenter perseverat. Unum autem desiderium exstitit ut eius Causa Beatificationis seu Declarationis Martyrii apud Sacram Eituum Congregationem introduceretur. Itaque annis 1628, S. Congregatio Rituum 41 1629 tam Romae, quam Herbipoli, Ordinariae inquisitiones informativae peractae sunt, quarum vi, anno 1629, signata fuit Causae introductio. Tum ad Apostolicum processum instituendum datae sunt litterae remissoriales, quae tamen, pro rerum ac temporum adiunctis, exsecutioni demandari nequiverint. Post diuturnum ac saeculare silentium, huiusmodi Causa, quae anno 1922 alteri plurimorum Angliae Martyrum Causae fuerat sociata, ex benigna Pontificis concessione, instantibus Scotiae Episcopis et clero ac populo, mense Maio anni 1924, seorsim pertractari meruit; et anno subsequenti, scilicet die 22 Maii 1925, ad Archiepiscopum Glasguen. remissoriales litterae expeditae sunt pro constiti endo Apostolico processu super martyrio in specie et super non cultu. Feliciter idem absolutus in curia Glasguensi, et Romam missus, die decima quarta Novembris anni 1927 exhibitus et apertus fuit. Priusquam de martyrio in specie fieret disceptatio, in particulari Congregatione, sub die 14 Novembris anni 1928, super validitate processus et super oboedientia decretis de non cultu praestita, favorabile decretum datum est. Pariter Sanctissimus Dominus noster, audita relatione S. Fidei Promotoris generalis, attenta vi probationum magni ponderis, benigne statuit ac decrevit, die 9 Augusti 1929, ut uterque picccssus Ordinarius, tum Romanus tum Herbipolensis, in linea aequalis probationis ac processus Apostolicus haberetur. Omnibus vero expletis quae oportebat, ac triplici instituta de Venerabilis Servi Dei martyrio iudiciali actione, latum est die festo S. Andreae Apostoli, superiore mense Novembri, solemne decretum. Adeo-vero luculenta et explorata martyrii veritas ex habitis disceptationibus apparuit, ut Sanctissimus Dominus Noster, Actorum petitioni indulgens, a signis seu miraculis benigne dispensa v ei it. Veruntamen nondum huic nobilissimae Causae finis impositus censendus erat. Ad legitimam et iuridicam singulorum actorum seriem perficiendam, dubium solvendum supererai, num idem Venerabilis Dei Famulus inter Beatos Caelites tuto foret recensendus. In generali Coetu sub die tertia vertentis Decembris coram Sanctissimo Patre, per Reverendissimum Causae Relatorem Franciscum Cardinalem Ehrle, praesens dubium discutiendum propositum fuit, videlicet: An stante approbatione martyrii, nec non dispensatione a signis seu miraculis ad tramitem canonis 2116 § 2 Cod. iuris canonici, tuto procedi possit ad solemnem eiusdem Venerabilis Servi Dei Beatificationem? Tunc Reverendissimi Cardinales et Patres Consultores huius Sacrae Congregationis singuli suum suffragium unanimiter protulere. Sanctitas vero Sua, attenta rei gravitate, lumen a Deo implorandum esse voluit antequam supremum suum iudicium congruo tempore proferret. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Hodierna vero die, septima infra octavam Conceptionis, peracto incruento sacrificio, atque in hac Vaticana aula pontificio solio assidens, ad se arcessitis Revmis Cardinalibus Camillo Laurenti, Sacrae Rituum Congregationi Praefecto, et Francisco Ehrle, Causae Relatore, una cum R. P. Carolo Salotti Sanctae Fidei Promotore generali, iisque adstantibus, solemniter edixit: « Tuto procedi posse ad solemnem Venerabilis Servi Dei Ioannis Ogilbaei Sacerdotis professi Societatis Iesu Beatificationem». Atque hoc decretum publici iuris fieri et in acta Sacrorum Rituum Congregationis referri, Litterasque Apostolicas in forma Brevis de Beatificationis solemnibus quamprimum in Patriarchali Basilica Vaticana celebrandis expediri mandavit decimonono Kalendas Ianuarii, anno millesimo nongentesimo vicesimo nono. C. CARD. LAURENTI, S. R. G. Praefectus. L. © S . Ph. di Fava, Substitutus. 43 6'. Poenitentiaria Apostolica ACTA TRIBUNALIUM SACRA POENITMTIAKIA APOSTOLICA (OFFICIUM DE INDULGENTIIS) I DUBIA CIRCA INDULGENTIAM PORTIUNCULAE Sacrae Poenitentiariae Apostolicae sequentia dubia pro opportuna solutione exhibita fuerunt: • I. An christifideles Indulgentiam Portiunculae die secundo mensis Augusti in una ecclesia et die dominico proxime insequenti, qui ad normam decreti Sacrae Poenitentiariae Apostolicae, diei 10 Iulii 1924, n. V I I , substitutus fuerit, in alia ecclesia consequi valeant? II. An verba eiusdem decreti sub n. IX « saltem sexies Pater, Ave et Gloria » ita intelligenda sint ut hae ipsae preces modo praeceptivo solvi debeant, vel integrum sit christifidelibus alias aequivalentes recitare? Sacra Poenitentiaria Apostolica ad proposita dubia sic respondendum censuit: Ad I. Affirmative; ad II. Affirmative ad primam partem, Negative ad secundam. Datum Eomae, ex Sacra Poenitentiaria Apostolica, die 13 Ianuarii 1930. S. Luzio, Begens. L . © S. S. de Angelis, Substitutus. H CIRCA SPIRITUALIUM GRATIARUM IN CONSTITUTIONE « AUSPICANTIBUS » CONCESSARUM PROROGATIONEM. Sacrae Poenitentiariae Apostolicae sequens dubium pluries exhibitum fuit pro opportuna solutione: « Utrum in Litteris Encyclicis Quinquagesimo ante anno die 23 Decembris 1929 datis, quibus Summus Pontifex Indulgentiam Iubilarem iam Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 44 impertitam in Constitutione Apostolica Auspieantibus Nobis ad alios sex menses, nempe usque ad diem 30 Iunii 1930, prorogare dignatus est, prorogatae etiam censeantur aliae gratiae spirituales in memorata Constitutione concessae et praesertim Indulgentia plenaria quam Sacerdotes, Sacrum litantes, in quolibet Missae Sacrificio acquirere et applicare possint, independenter a Missae applicatione, uni animae in Purgatorio detentae ab ipsis ad libitum designatae ». Sacra Poenitentiaria Apostolica, die 14 Ianuarii 1930, re mature considerata, respondendum censuit: Affirmative. Facta autem de praemissis relatione Ssmo D. N. Pio divina Providentia Papae XI ab infrascripto Cardinali Poenitentiario Maiore in audientia diei 17 Ianuarii .1930, idem Ssmus Dominus responsum Sacrae Poenitentiariae benigne approbavit et confirmavit. Datum Eomae, ex Sacra Poenitentiaria Apostolica, die 23 Ianuarii 1930. L . CARD. LAURI, Poenitentiarius Maior. L . © S. I. Teodori, S. P. Secretarius* Diarium Romanae Cunae 45 DIARIUM ROMANAE CURIAE Martedì, 7 Gennaio 1930, la Santità di Nostro Signore ha ricevuto in solenne Udienza le Loro Maestà il Re ALBERTO e la Regina ELISABETTA, Sovrani del Belgio, e le Loro Altezze Reali il Duca e la Duchessa di Brabante, il Conte di Fiandra, la Principessa MARIA JOSÉ. Mercoledì, 8 Gennaio, la Santità di Nostro Signore ha ricevuto in solenne Udienza le Loro Altezze Reali il Principe e la Principessa di Piemonte, UMBERTO di Savoia e MARIA JOSÉ del Belgio, Principi Ereditari d'Italia, poco dopo avvenuta la celebrazione del loro Matrimonio. Giovedì, 9 Gennaio, la Santità di Nostro Signore ha ricevuto in solenne Udienza Sua Altezza Reale la Granduchessa CARLOTTA di Lussemburgo, e S. A. R. il Principe FELICE, di Lei Consorte. Venerdì, 10 Gennaio, la Santità di Nostro Signore ha ricevuto in solenne Udienza Sua Altezza Serenissima LUIGI II, Principe Sovrano di Monaco, accompagnato da S. A. S. il Principe PIETRO. Martedì, 14 Gennaio, la Santità di Nostro Signore ha ricevuto in solenne Udienza S. E. il Signor Barone PAOLO ADOLFO DE GROÓTE, Inviato Straordinario e Ministro Plenipotenziario dell'Honduras, per la presentazione delle Lettere Credenziali. SACRA CONGREGAZIONE DEI RITI Martedì, 7 Gennaio 1930, nel Palazzo della Cancelleria Apostolica, si è tenuta la Congregazione Ordinaria dei Sacri Riti, nella quale al giudizio degli Emi e Rmi Signori Cardinali, componenti la medesima, sono state sottoposte le seguenti materie: 1. Introduzione della Causa di Beatificazione e Canonizzazione del Servo di Dio Filiberto Vrau, secolare. % Introduzione della Causa di Beatificazione e Canonizzazione del Servo di Dio Camillo Feron Vrau, secolare. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 46 3. Conferma di culto prestato da tempo immemorabile al Servo di Dio Baldassare Ravaschieri, sacerdote professo dell'Ordine dei Frati Minori, detto Beato. • 4. Intorno alla concessione ed approvazione delle lezioni del secondo Notturno per la festa di S. Alessio Falconieri, Confessore dell'Ordine dei Servi di Maria, nonché delle Orazioni proprie per le Messe di alcuni Beati del medesimo Ordine, e delle Antifone per la commemorazione dei Sette Santi Fondatori dello stesso Ordine. 5. Intorno alla concessione ed approvazione dell'Officio e Messa propria in onore del Beato Giovanni Bosco, Sacerdote Fondatore della Pia Società Salesiana e dell'Istituto delle Figlie di Maria Ausiliatrice. 6. Intorno alla concessione ed approvazione dell'Officio e Messa propria in onore delia festa del Beato Claudio de la Colombière, sacerdote professo della Compagnia di Gesù. 7. Intorno alla concessione ed approvazione dell'Officio e Messa propria e dell'Elogio per il Martirologio in onore del Beato Francesco Maria da Camporosso, Confessore dell'Ordine dei Minori Cappuccini. 8. Intorno alla concessione ed approvazione dell'Officio e Messa propria per la festa della Beata Vergine Maria, Regina di Polonia. 9. Intorno alla revisione degli scritti della Serva di Dio Maria Giuseppa P. Coudrin, Fondatrice dell'Istituto dei Sacri Cuori Gesù e Maria (de Picpus). 10. Intorno alla revisione degli scritti della Serva di Dio Maria di Gesù, al secolo Emilia d'Oultremont, Fondatrice della Società delle Suore di Maria Riparatrice. 11. Intorno alla revisione degli scritti della Serva di Dio Francesca Saveria Cabrini, Fondatrice e prima Superiora Generale delle Suore Missionarie del S. Cuore di Gesù. 12. E finalmente intorno alla revisione degli scritti dei Servi di Dio Nimatallah Kassab Al-Hardiny et Charbel Maklouf a Beqa-Kafra, Monaci, e Rifqa Ar-Rayes a Himlaya-Bikfaia, Monaca dell'Ordine di S. Antonio dei Maroniti. NOTA DELLE CONGREGAZIONI DEI SACRI RITI DA i. - 7 Gennaio. 2.-21 » TENERSI NELL'ANNO 1930 Congregazione ordinaria. Congregazione antipreparatoria sopra i miracoli dei Beati martiri del Canada, Giovanni de Brebeuf e compagni. 3. - 28 » Congregazione preparatoria sopra i miracoli del Beato Roberto Bellarmino. 4. - 11 Febbraio. Congregazione antipreparatoria sopra i miracoli del Ven. 5. - 18 Congregazione preparatoria sopra i miracoli della Ven. Servo di Dio Corrado da Parzham. » Serva di Dio Paola Frassinetti. Diarium Romanae Curiae 6. 25 7. 4 8. 11 » CONGREGAZIONE GENERALE. 9. 18 » Congregazione preparatoria. 10. 1 Aprile. 11. 8 » Congregazione preparatoria. 12. 29 » CONGREGAZIONE GENERALE. 13. 6 14. 13 » CONGREGAZIONE GENERALE. 15. 20 » CONGREGAZIONE GENERALE. 47 Febbraio. Congregazione generale sopra i miracoli della Beata Ca- Marzo. Congregazione preparatoria sopra i miracoli della Beata terina Thomas. Lucia Filippini. 16. 3 17. 17 18. 1 CONGREGAZIONE GENERALE. Maggio Giugno. » CONGREGAZIONE GENERALE. CONGREGAZIONE GENERALE. Congregazione ordinaria. Luglio. Congregazione antipreparatoria sulle virtù del Servo di Dio Domenico Savio. 15 19. » Congregazione nuova preparatoria sulle virtù del Servo di Dio Contardo Ferrini. 29 20. » Congregazione antipreparatoria sulle virtù della Serva di Dio Suor Assunta Pallotta. 21. 28 Ottobre. Congregazione antipreparatoria sulle virtù del Ven. Servo di Dio sac. Domenico Lentini. 11 22. 25 Novembre. Congregazione ordinaria particolare. » Congregazione antipreparatoria sulle virtù della Ven. Serva di Dio Anna Maria Javouhey. 24. 25. - 9 Dicembre. Congregazione ordinaria. 23 Congregazione preparatoria. » SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XI, felicemente regnante, si è degnato di nominare: Cameriere Segreto di Spada e Cappa di numero : 26 Novembre 1929. Comm. Camillo Beccari (Città del Vaticano). Camerieri 13 » Agosto » Segreti Soprannumerari di S. S.: 1929. Monsig. Alessandro Zychliñski, dell'archidiocesi di Gnesen. » Monsig. Ignazio Czechowski, della medesima archidiocesi. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 7 Settembre 1929. Monsig. Giovanni Tirinzoni, della diocesi di Como. 23 » » Monsig. Otto Enrico Schurmann dell'archid. di Tegucigalpa. » » » 2 Ottobre » » » » 4 » » 11 » » Monsig. Francesco Valverde, della diocesi di Scranton. Monsig. Guglielmo E. Mackessy, dell'archid. di Baltimora. Monsig. Enrico A. Quin, della medesima archidiocesi. Monsig. Michele Varga, della diocesi di Vácz, Monsig. Enrico Rossi, della diocesi di S. Angelo dei Lombardi. Monsig. Raffaele Procaccini, della diocesi di Lacedonia. 12 Monsig. Paolo Lang, della diocesi di Oradea Mare. Monsig. Lodovico Fehér, della medesima diocesi. Monsig. Michele Glacz, della medesima diocesi. 29 Monsig. Generoso Novia, della diocesi di S. Angelo dei » Lombardi. 5 Novembre Monsig. Bernardi Birkenfield, della diocesi di Münster. » » Monsig. Beniamino Mignogna, dell'archidiocesi di Taranto. 5 » Monsig. Giovanni Vigliero, della diocesi di Lafayette, » Monsig. Francesco Papa, della diocesi di And ria. Monsig. Andrea Kobierski, della diocesi di Luceoria. 29 30 2 Monsig. Emanuele Maria Soto, della diocesi di Cajamarca. Dicembre Camerieri 21 Febbraio 18 Agosto Segreti di Spada e Cappa Soprannumerari di S. S.: 1929. Al sig. Sdzislao Skrzydlewski, dell'archidiocesi di Posen. » Al sig. Stanislao Wessel, della diocesi di Lublino. NECROLOGIO 22 Maggio 1929. Monsig. Francesco Ruiz de Azua Ortiz de Larate, Vescovo titolare di Cardica. 18 Luglio » Monsig. Aurelio Brian te, Arcivescovo titolare di Cirene. 4 Agosto » Monsig. Ferdinando Terrien, Vescovo titolare di Gordo. 17 Ottobre » Monsig. Giuseppe Leray, Vescovo titolare di Remesiana. 9 Dicembre 30 » » Monsig. Enrico Guglielmo Cleary, Vescovo di Auckland. » Monsig. Alessandro Berlioz, Vescovo titolare di Ostracine. 3 Gennaio 1930. Monsig. Giuseppe Antonio «Caruso, 23 » » Vescovo titolare di Geriso. Monsig. Emilio Ferrais, Arcivescovo di Catania. Annus X X I I ^ Vol. X X I I 22 Februarii 1930 Num. 2 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE ACTA PII PP. XI LITTERAE ENCYCLICAE AD VENERABILES FRATRES, PATRIARCHAS, PRIMATES, ARCHIEPISCOPOS, EPISCOPOS, ALIOSQUE LOCORUM ORDINARIOS, PACEM ET COMMUNIONEM CUM APOSTOLICA SEDE HABENTES ITEMQUE AD CHRISTIFIDELES CATHOLICI ORBIS UNIVERSOS: DE CHRISTIANA IUVENTUTIS EDUCATIONE. PIUS PP. XI VENERABILES FRATRES, DILECTI FILII SALUTEM ET APOSTOLICAM BENEDICTIONEM Divini illius Magistri vices in terris gerentes, qui, etsi universam hominum familiam, vel ob commissa immerentium, infinita caritate sua complectebatur, teneriore tamen animo pueros prosecutus est a-tque in verba illa erupit amoris plena: « Sinite parvulos venire ad me », Nos quoque ullam, quae Nobis obversaretur, opportunitatem non praetermisimus, ut paternam voluntatem, qua in eos ferimur, data occasione, ostenderemus eo potissimum intendentes animum, ut sedulae iisdem tribuantur curae opportunaque tradantur praecepta, quae ad christianam pertineant iuventutis educationem. Itaque, Divini ipsius Magistri veluti vocem referentes, pluries, admonendo, cohortando, dirigendo, salutaria verba habuimus cum coram iuvenibus eorumque praeceptoribus, 1 1 Marc., X, 14. ACTA, vol. X X I I , n. 2. — 22-2-930. 4 56 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tum coram matribus patribusque familias, de iis rebus quae christianam attingunt educationem, ea quidem sollerti cura, quae communem omnium Patrem decet, eaque opportuna vel importuna, quae pastoralis est muneris, sedulitate, secundum illud Apostoli: «Insta opportune, importune: argue, obsecra, increpa in omni patientia et doctrina»;' quod profecto haec nostra postulant tempora quibus nimium saepe dolendum est perspicua ratione recteque iudicio de rebus etiam maximi ponderis carere multos. At ipsa nostrae huius aetatis conditio, ipsa quae variis in regionibus scholastica agitatur ac paedagogica controversia, ipsa, quae bene multi e vobis, venerabiles fratres, atque e vestratibus, hac de re optata non semel Nobis fidenti animo aperuerunt, itemque Nostra, ut diximus, erga iuventutem actuosa voluntas, Nos impellunt ad causam iterum ac consultius pertractandam, non quasi eius doctrinae eiusque usus amplitudinem paene infinitam velimus funditus perscrutari, at quia praecipua saltem, quibus nititur principia ac rationes, breviter explanare cupimus, et ea omnia, quae inde consequuntur atque ad usum pertinent, in sua luce ponere. Idque habeat iuventus, habeantque omnes qui, pro suo officio, eius praesunt educationi, veluti donum a Nobis singulari prorsus studio monumenti caussa datum, quinquagesimo exeunte anno ex quo sacerdotale munus suscepimus. Iamvero, nunquam, ut nostris hisce temporibus, de educatione tantopere disceptatum est; quam ob rem plurimi novarum de paedagogia doctrinarum magistri ubique exstant, qui novas de hae re effingunt ac disserendo proponunt rationes ac vias, quibus eam iactant se posse educationem assequi, faciliorem scilicet atque efficaciorem, qua futurae aetatis homines ad optatam in terris felicitatem adipiscendam satius conformentur. Cuius rei haec caussa est, quod videlicet homines, qui, a Deo creati, eius ref erunt similitudinem eodemque, perfectissimo bono, aliquando fruituri sunt, ut ex hodierna ipsa terrenarum rerum copia ac progressione facilius animadvertunt n o n p o s s e bona externa neque privatam afierre n e q u e publicam veri n o m i n i s felicitatem, ita, naturae suae ab i p s o Creatore insiturñ, acriorem e x p e 1 i II Tim., IV, 2. Acta Pii PP. XI 51 riuntur stimulum ad nobiliorem cotidie capiendam perfectioris vitae formam, quam quidem educationis ope potissimum suscipere contendunt. At nonnulli, quasi in nativa verbi significatione nimium insistentes, eiusmodi vitae perfectionem ex ipsa nominum natura expromere enituntur eiusque viribus tantum ad effectum adducere. In quo facile ii quidem errant, quandoquidem non ad Deum, universitatis rerum- principium atque finem, oculos animosque intendunt sed in se ipsos inflectunt, terrenis fluxisque rebus liaerentes toti: unde profecto fiet, ut iidem perpetua animorum fluctuatione ac perturbatione fatigentur, usque dum ad Deum, virtutum omnium unam veluti metam, mentem operamque suam convertant, secundum grandem illam Augustini sententiam: « Fecisti nos, Domine, ad te, et inquietum est cor nostrum donec requiescat in te ». Ees igitur maximi momenti est, in iis quae ad educationem attinent non falli, haud aliter quam ab ipso supremo fine non aberrare, ad quem quidem quaelibet educationis opera necessario dirigitur. Etenim, quoniam omnis educandi ratio ad eam spectat hominis conformationem, quam is in hac mortali vita adipiscatur oportet, ut destinatum sibi a Creatore finem supremum contingat, liquido patet, ut nulla veri nominis educatio esse potest, quae ad finem ultimum non ordinetur tota, ita, praesenti hoc rerum ordine Dei providentia constituto, postquam scilicet se ipse in Unigenito suo revelavit qui unus « via, veritas et vita » est, plenam perfectamque educationem dari non posse, nisi eam, quae christiana vocatur. Quapropter manifesto apparet, christianam educationem caussam esse sane gravissimam, quod attinet nom modo ad singulos homines, sed ad domesticam etiam civilemque consortionem, cuius quidem summa vis atque virtus ex ipsa vi atque virtute eorum profecto oritur ex quibus eadem tamquam elementis constat. Itemque ex hisce principiis, quae adhuc attigimus, dilucidum est quam praestabilis sit, prae ceteris omnibus, christianae educationis opera, quippe quae eo potissimum spectet, ut summi boni, nempe Dei, possessionem adolescentibus educandis comparet, et humanae societati maxima, quoad in terris fieri 1 1 Confess., I, 1. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 52 potest, emolumenta ac commoda pariat. Idque efficaciore prorsus modo ea assequi nititur, quandoquidem homines, eiusmodi inceptum provehentes, ipsi Deo navant operam, ut auctiori civium profectui privatim publice prospiciant; educatores enim iuvenum animos ita effingunt ac movent, ut eorum vitae cursum vel in posterum quodammodo dirigant, divina testante Sapientia: « Adolescens iuxta viam suam etiam cum senuerit non recedet ab ea ». Merito igitur hac de re scripsit S. Ioannes Chrysostomus: « Quid maius quam animis moderari, quam adolescentulorum fingere mores? » At nihil profecto christianae educationis amplitudinem dignitatemque, nihil supernaturalem eius praestantiam magis ostendit, quam amantissima illa verba, quibus Christus Dominus, quasi suam pueri gererent personam, asseveravit: « Quisquis unum ex huiusmodi pueris receperit in nomine meo, me recipit ». Iamvero ut in hac maximae gravitatis opera non modo errores praecaveantur, sed etiam ut, divina suffragante gratia, ad prosperiorem successum muniatur via, omnino • necesse est ut hoc plane exploratum sit, scilicet quid sibi velit christiana educatio quibusque nitatur principiis: id est, ad quem educandi munus pertineat et quisnam educatione indigeat, quae praeterea opus est intercedere rerum adiuncta, ac denique quae sit, ex rerum ordine a providentissimo Deo constituto, propria christianae educationis ratio eiusdemque propositum. 1 2 3 Educandi munus non singulorum hominum, sed necessario societatis est. Tres vero numerantur societates necessariae, inter se distinctae at, Deo volente, congruenter copulatae, quibus quidem homo ab ortu suo adscribitur: harum duae, domestica nempe ac civilis consortio, naturalis ordinis; ac tertia, Ecclesia nimirum, supernaturalis. Primum obtinet locum domesticus convictus, qui, cum ab ipso Deo ad eiusmodi propositum constitutus ac comparatus sit, ut sobolis procreandae educandaeque curam habeat, idcirco natura sua, adeoque iuribus sibi propriis, civili societati 1 Prov., X X I I , 6. 2 Horn. 60, in c. 18 Matth. S Marc.,'IX, 36. Acta Pii PP. XI antecedit. M h i l o setius familia ideo imperfecta est societas, quia non omnibus iis rebus est praedita, quibus nobilissimum propositum suum perfecte assequatur; civilis autem congregatio, c u m omnia in sua facultate sint ad destinatum sibi finem, videlicet ad c o m m u n e terrestris huius vitae b o n u m , necessaria, societas est numeris omnibus absoluta ac perfecta; hac igitur de caussa domestico convictui eadem praestat, qui quidem in civili solummodo consortione institutum suum tuto riteque absolvere potest. Tertia denique societas, in qua homines, per baptismatis lavacrum, divinae gratiae vitam ingrediuntur, Ecclesia est, supernaturalis quidem societas universum humanum genus complectens, atque in se perfecta, c u m sibi omnia suppetant ad finem suum, sempiternam nempe h o m i n u m salutem, consequendum, ideoque in suo ordine suprema. Consequens est, educationem, quae ad t o t u m respicit hominem, qua h o m i n e m singillatim quaque societatis humanae participem, sive in naturae sive in divinae gratiae ordine constitutum, ad necessarias has societates tres, fini cuiusque proprio congruenter, p r o praesenti ordine divinitus constituto aequabiliter pertinere. A c primo l o c o , praestantiore q u o d a m m o d o e a a d Ecclesiam pertinet, duplici scilicet titulo ordinis supernaturalis, quem D e u s ipsi t a n t u m m o d o contulit, adeoque potiore omnino ac validiore q u a m quilibet alius naturalis ordinis titulus. Prima iuris huiuscemodi ratio in suprema magisterii auctoritate ac munere nititur, q u o d divinus Ecclesiae Conditor eidem tradidit hisce verbis: « D a t a est mihi omnis potestas in caelo et in terra. Euntes ergo docete omnes gentes, baptizantes eos in nomine Patris, et Filii, et Spiritus Sancti: docentes eos servare omnia quaecumque m a n d a v i vobis. Et ecce ego v o b i s c u m sum omnibus diebus usque 1 ad consummationem saeculi J). H u i c magisterio Christus D o m i n u s erroris immunitatem impertivit, una c u m mandatis docendi omnes doctrinam suam; quapropter Ecclesia « columna et firmamentum veritatis a D i v i n o suo A u c t o r e fuit constituta, ut omnes homines divinam edoceat fidem, eiusque depositum sibi traditum integrum inviolatumque custodiat, ac homines eorumque consortia et actioI MATTH., X X V I I I , 1 8 - 2 0 . Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 54 nes ad m o r u m honestatem vitaeque integritatem, iuxta revelatae doctrinae n o r m a m , dirigat et fingat ». 1 Altera iuris ratio e supernaturali illo oritur matris munere, q u o Ecclesia, purissima Christi sponsa, divinae gratiae vitam hominibus largitur, eamque sacramentis praeceptisque suis alit ac provehit. Merito igitur S. Augustinus ait: « N o n habebit D e u m patrem, qui Ecclesiam noluerit habere matrem » . I a m v e r o in iis omnibus rebus, IN 2 quibus eius educandi MUNUS versatur, h o c est « i n fide atque in institutione morum, divini magisterii Ecclesiam fecit Deus ipse participem, eamdemque divino eius beneficio falli nesciam: quare magistra mortalium est m a x i m a ac tutissima, in eaque inest non violabile ius ad magisterii libertatem » . 3 U n d e necessario consequitur Ecclesiam, ut in sui educandi muneris causa, ita in eiusdem exercitatione, nulli terrenae potestati subiici, c u m in iis rebus ad quas suum proprium munus spectat, t u m in iis quae sunt eidem exsequendo necessaria vel c o n sentanea. Q u a m ob r e m q u o d ad ceteras attinet disciplinas humanas que institutiones, quae per se communis o m n i u m iuris sunt, singulorum civium nimirum ipsiusque societatis, facultatem habet Ecclesia, nulli sane potestati o b n o x i a m , hisce q u o q u e disciplinis utendi de iisdemque praecipue iudicandi, quatenus eaedem ipsae christianae educationi aut conducere aut obstare videantur. I d q u e potest Ecclesia, sive quod, ut societas est perfecta, sui iuris est in praesidiis adiumentisque deligendis sibique comparandis, quae ad FINEM conferant suum; sive quod quaelibet doctrina atque insti- tutio, perinde ut omnis h o m i n u m actio, ex ultimo fine necessario pendet, adeoque divinae legis praeceptis n o n subiici nequit, cuius quidem Ecclesia est erroribus omnino immunis custos, interpres ac magistra. Q u o d idem decessor Noster f, r. Pius X dilucida hac sententia declaravit: « Q u i d q u i d h o m o christianus agat, etiam in ordine rerum terrenarum, n o n ei licet b o n a negligere quae sunt supra naturam, i m m o oportet ad s u m m u m b o n u m , t a m q u a m ad ultimum finem, 1 Pius I X , Ep. enc. Quum non sine, 14 Iul. 1864. 8 De Symbolo ad catecù., X I I I . 8 Ep. enc. Libertas, 20 Iun. 1888. Acta Pii PP. XI 55 ex christianae sapientiae praescriptis omnia dirigat: omnes autem actiones eius, quatenus bonae aut malae sunt in genere m o r u m , id est c u m iure naturali et divino congruunt aut discrepant, iudicio et iurisdictioni Ecclesiae subsunt ». 1 A t q u e notatu dignum est q u a m perspicue gravissimum h o c eatholicae doctrinae caput intellexerit ac declaraverit e laicorum ordine vir, t a m in scribendo mirabilis q u a m in speculanda veritate subtilis ac rectus: « De moribus doctrinam non ad se tantumm o d o , sed ad se t o t a m pertinere asseverat Ecclesia. Ac n u n q u a m e a d e m profiteri ausa est, qui a materno gremio suo descivissent homines, nullam posse eos de recta vivendi ratione veritatem agnoscere; quin i m m o eiusmodi sententiam, q u a m non una f ligat a m veri specie quidam in m e d i u m protulissent, iterum atque iterum reprobavit. At profitetur utique, q u e m a d m o d u m et ante actis temporibus professa est et in posterum est professura, sese unam, utpote quae a Christo Iesu condita sit et Spiritum Sanctum eius nomine missum a Patre acceperit, directo perpet u o q u e omnem in m o r u m genere veritatem possidere, qua quid e m singula hac de re peculiaria vera continentur, sive ea quae homines, naturali s o l u m m o d o ratione ducti, assequi possunt, sive ea, quae vel doctrinam divinitus revelatam constituunt, vel ex eadem colligi queunt ». Litteras igitur, 2 scientias et artes, quatenus ad christianam educationem ad o m n e m q u e suam de animarum salute o p e r a m sunt necessariae vel utiles, Ecclesia p r o m o v e t , suas etiam scholas, instituta sua c o n d e n d o sustentandoque, ubi quaevis disciplina tradatur et ad quemlibet eruditionis gradum fiat aditus. 3 Nec putanda est ab materno eius magisterio aliena ipsa, q u a m v o c a n t , physica educatio, c u m ea q u o q u e id habeat ut christianae educationi aut prodesse aut nocere possit. A t q u e haec in quovis animorum culturae genere Ecclesiae actio, q u e m a d m o d u m summo est familiis nationibusque adium e n t o , quae, Christo sublato, in interitum ruunt, - ut 1 Ep. enc. Singulari quadam, 24 Sept. 1912. Osservazioni sulla Morale Gattolica, e. III. 2 A. Manzoni, 3 Codex iuris canonici, c. 1375. recte Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 56 Hilarius: « Q u i d m u n d o t a m periculosum q u a m n o n recepisse Christum? » 1 - ita civili harum rerum temperationi nullum affert i n c o m m o d u m ; Ecclesia enim, mater ut est prudentissima, c u m minime obsistat quominus scholae et instituta laicis educandis sua, in unaquaque natione, se ad legitima gubernatorum praescripta conforment, t u m parata q u o q u o m o d o est c u m ipsis gubernatoribus c o n c o r d i a m inire, et, si quae forte difficultates oriantur, eas c o m m u n i consilio dirimere. Est praeterea Ecclesiae et ius, q u o d abdicare, et officium, q u o d deserere nequit, pro t o t a vigilandi educatione, qualiscumque filiis suis, scilicet fidelibus, in institutis vel publicis vel privatis impertitur, n o n m o d o q u o d attinet ad religiosam, quae ibidem tradatur, doctrinam, sed etiam q u o d ad quamlibet aliam disciplin a m rerumve ordinationem, quatenus c u m religione m o r u m q u e praeceptis aliquid habeant necessitudinis. 2 A t q u e Ecclesia, ius eiusmodi exercendo, non se in aliena perperam immiscere videatur, i m m o potius materna quadam, eademque insigni, providentia consulere, ut filios suos ab gravi tueatur incolumes periculo o m n e virus imbibendi, q u o d doctrinae integritatem m o r u m q u e sanctitudinem inficiat. Quae quidem Ecclesiae vigilantia, ut nullum potest verum parere i n c o m m o d u m , sic nequit ad familiarum et Civitatis ordinem prosperitatemque non efficaciter conducere, c u m ab adolescentibus illam arceat pestem, quae in aetatulam imperitam ac m o b i l e m facilius ingruere et celerius in ipsum vivendi m o r e m permanare solet. Quotiescumque enim recta deest religiosa ac moralis institutio - ut Leo X I I I sapienter m o n e t - « male sana omnis futura est animorum cultura: insueti ad verecundiam Dei adolescentes nullam ferre poterunt honeste v i v e n d i disciplinam, suisque cupiditatibus nihil u n q u a m negare ausi, facile ad miscendas civitates pertrahentur ». Munus autem educandi, 3 q u o d in Ecclesia insidet, ad omnes populos, nullis l o c o r u m t e m p o r u m q u e finibus, pertinet, ex Christi 1 Commentar, in Matth., cap. 18. 2 Cod. iuris can., ce. 1381, 1382. * Ep. enc. Nobilissima Gallorum gens, 8 Felbr. 1884. Acta Pii PP. XI m a n d a t o : « docete omnes gentes » , 1 57 nullaque in terris potestate legitime oppugnati, ae praepediri potest. A t q u e primum omnes christifideles attingit, quorum ipsa magnam, uti amantissima mater, curam habet ac sollicitudinem. Proptereaque in eorum utilitatem, saeculorum decursu, ingentem scholarum institutorumque numerum quibusvis disciplinis tradendis excitavit ac provexit; etenim - q u e m a d m o d u m , data haud ita pridem occasione, locuti sumus - « p e r remotiorem illam mediam aetatem, c u m t a m frequentia erant (fuit qui ea v e l nimium multa diceret) monasteria, coenobia, templa, conlegiatae ecclesiae, capitula aut cathedralia aut cathedralibus inferiora, apud haec singula domicilium scholasticum, domicilium alumnis instituendis educandisque n o n deerat. Ad haec omnes studiorum Universitates adiicito, ubique, Apostolica Sede atque Ecclesia auspice, conditas in eius^ d e m q u e praesidio collocatas. Pulcherrimo enim eiusmodi spectaculo - q u o d hodie multo adspicimus melius, c u m ante oculos sit et sit idem, ut tempora ferunt, magnificentius - nullae aetates caruerunt; q u o t q u o t autem eventa recolunt et inter se c o m p a rant, ii mirari n o n desinunt quantum Ecclesia h o c in genere egerit et q u o m o d o commissum sibi divinitus munus expleverit conformandae ad christianam v i t a m societatis humanae, t o t t a m q u e laetos adipiscendo fructus atque exitus. At vero si facere n e m o potest quin demiretur, Ecclesiam nullo non tempore alumnos, quos pro officio educaret, ad centena, ad milia, ad decies centena milia, circum se collegisse, haud minorem profecto admirationem habet quidquid ipsa egit non m o d o in adolescentium educatione, sed etiam in eorumdem, quae vere ac proprie dicitur, institutione ac doctrina. Si t o t enim civilis cultus, humanitatis litterarumque thesauros servari licuit, habitui ac proposito Ecclesiae tribuendum est, quae, vel per remotissimas barbarasque aetates, effecit, ut litteris, philosophiae, arti, architecturae potissimum, tantum lucis affulgeret ». 2 A t q u e id o m n e agere idcirco potuit egitque Ecclesia, quia cred i t u m sibi educandi munus infideles quoque complectitur, c u m is 1 Matth., X X V I I I , 19. 2 Oratio habita ad alumnos Tusculani Conlegii, vulgo di Mondragone, 14 Maii 1 9 2 9 . Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 58 sit hominibus universis constitutus finis, ut, B e g n u m D e i ingressi, aeternam salutem assequantur. Q u e m a d m o d u m enim, tempori- bus hisce nostris, ludorum milia catholici missionales per omnes regiones disséminant Fidei adhuc exsortes, ab utraque Gangis ripa ad F l u m e n F l a v u m amplissimasque Oceani insulas, ab continenti Africo ad Patagoniam inferiorem ad gelidamque Alaskam, sic, superioribus saeculis, Ecclesia per suos evangelii praecones ad christianam v i t a m atque humanitatem varias illas gentes informavit, ex quibus christianae civilis orbis nationes in praesenti constant. Itaque pro explorato est, t a m iure q u a m re ipsa educationis munus praecipua q u a d a m ratione esse Ecclesiae proprium, et neminem posse, qui animum habeat ab praeiudicatis opinionibus v a c u u m , iustam aliquam cogitare causam cur ea ipsa Ecclesiae oppugnetur impediaturque opera, cuius hodie beneficiis societas humana perfruitur. I d q u e eo magis, q u o d c u m praecipuo eiusmodi Ecclesiae iure n o n m o d o n o n discrepant, sed etiam iura omnino congruunt et familiae et Civitatis, i m m o vel ipsa quae in singulis civibus insunt ad iustam q u o d attinet c u m scientiae, t u m rationis ac disciplinae in ea pervestiganda, t u m denique cuiusvis culturae animorum profanae libertatem. Etenim, ut talis concordiae causam atque originem, nulla mora, declaremus, supernaturalis o r d o , in quo iura Ecclesiae nituntur, t a n t u m abest ut naturalem ordinem, ad q u e m alia pertinent, quae memoravimus, iura, destruat atque extenuet, ut, contra, eundem extollat ac perficiat: q u o r u m quidem ordinum alter auxilium et quasi c o m p l e m e n t u m alteri praestat, suae cuiusque naturae ac dignitati consentaneum, c u m a m b o a D e o profluant, qui non constare sibi non potest: « D e i perfecta sunt opera, et omnes viae eius iudicia ». 1 Quae quidem res clarius apparebit, si educandi munus, q u o d ad familiam et Civitatem pertinet, seorsum propiusque consideremus. A t q u e p r i m u m c u m Ecclesiae munere familiae munus mirifice concordat, c u m utraque a D e o simillime proficiscatur. N a m q u e 1 Beut, XXXII, 4. 59 Acta Pii PP. XI e u m familia, in naturali ordine, Deus p r o x i m e fecunditatem c o m municat, principium vitae ideoque principium educationis ad vitam, una simul c u m auctoritate, quae est ordinis principium. Ad rem, qua solet perspicuitate sententiae dicendique subtilitate, Angelicus D o c t o r : « Carnalis pater particulariter participat rationem principii, quae universaliter invenitur in D e o . . . Pater est principium et generationis et educationis et disciplinae, et o m n i u m quae ad perfectionem humanae vitae pertinent ». 1 H a b e t igitur familia p r o x i m e a Creatore munus proptereaque ius prolis educandae; q u o d quidem ius c u m abiici nequeat, quia c u m gravissimo officio coniunctum, t u m cuivis societatis civilis et reipublicae iuri antecedit, eaque de causa nulli in terris potestati illud infringere licet. Eiusmodi autem sanctitudinem iuris sic declarat Angelicus: « Filius enim naturaliter est aliquid patris...: ita de iure naturali est q u o d filius, antequam habeat usum rationis, sit sub cura patris. U n d e contra iustitiam naturalem esset, si puer, antequam habeat usum rationis, a cura parentum subtrahatur, vel de eo aliquid ordinetur invitis parentibus ». 2 Cum vero ad hanc curam parentes teneantur, d o n e c sibi ipsa consulere sobóles valeat, patet, idem parentum inviolatum ius sobolis educandae eo usque proferri. « N o n enim, - d o c e t Angelicus - intendit natura solum generationem prolis, sed etiam traductionem et p r o m o t i o n e m usque ad perfectum statum hominis in quantum h o m o est, qui est virtutis status » . 3 Qua de re Ecclesia, pro sua iuris sapientia, haec et subtiliter et perspicue et uno q u o d a m c o m p l e x u in Codice iuris canonici edicit: « Parentes gravissima obligatione tenentur prolis education e m t u m religiosam et moralem, t u m physicam et civilem p r o viribus curandi, et etiam temporali eorum b o n o providendi ». 4 In quo t a m concors est communis humani generis sensus, ut c u m eo aperte ii omnes pugnent, q u o t q u o t affirmare audent, pro1 S. T h . , 2 - 2, Q. CII, a. 1. 2 S. T h . , 2 - 2, Q. X , a. 12. 3 Suppl. S. T h . 3. p. Q. 41, a. 1. 4 Cod. iur. can., c. 1113. 60 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale l e m ante ad Civitatem q u a m ad familiam pertinere, et Civitati ius esse educandi absolutum. P r o nihilo autem est ratio, q u a m isti afferunt, h o m i n e m nasci c i v e m ideoque ab initio ad Civitatem per^ tinere, c u m neutiquam reputent, hominem, ante q u a m civis sit, vivere oportere, eundemque v i t a m n o n ab Civitate sed a parentibus accipere; ut sapienter L e o X I I I : « Filii sunt aliquid patris, et velut paternae amplificatio quaedam personae, proprieque loqui si volumus, n o n ipsi per se, sed per c o m m u n i t a t e m domesticam, i n qua generati sunt, civilem ineunt a c participant societatem » . 1 Itaque: « Patria potestas est eiusmodi, ut nec exstingui, neque absorberi a republica possit, quia i d e m et c o m m u n e habet c u m ipsa h o m i n u m vita principium » , 2 u t L e o X I I I docet i n iisdem Encyclicis Litteris. Unde tamen non sequitur, ius educandi, quo parentes fruuntur, absolutum esse atque imperiosum, u t p o t e q u o d et fini supremo et legi naturali divinaeque coniunctissime subiiciatur, q u e m a d m o d u m ipse L e o X I I I in memorabilibus illis E n c y clicis Litteris, ubi de praecipuis civium christianorum officiis, declarat, ita iurium et officiorum, quae parentes contingunt, s u m m a m complexus: « Natura parentes habent ius suum instituendi quos procrearint, h o c adiuncto officio, ut c u m fine, cuius gratia s o b o l e m D e i beneficio susceperunt, ipsa educatio conveniat et disciplina puerilis. Igitur parentibus est necessarium eniti et contendere, ut o m n e m in h o c genere propulsent iniuriam, o m n i n o q u e pervincant ut sua in potestate sit educere liberos, ut par est, m o r e christiano, m a x i m e q u e prohibere scholis iis, a quibus periculum est n e malum venenum imbibant impietatis » . 3 A n i m a d v e r t e n d u m autem est, officium educandi, quo familia obstringitur, n o n m o d o religiosam ac moralem educationem c o m plecti, sed etiam physicam et civilem, pro ea potissimum ratione q u a m c u m religione et m o r u m doctrina habeant. 4 Istud v e r o , q u o d nullam controversiam recipit, familiae ius haud semel est legitime agnitum apud quasdam nationes, ubi ius 1 2 Ep.enc. Berum novarum, 15 Maii 1891. Ibidem. 8 Ep. enc. Sapientiae christianae, 10 Ian. 1890. 4 Cod. iur. oan., c. 1113. ei Acta Pii PP. XI naturae in civili servare regimine sollemne est. Etenim, ut e x e m p l u m ex recentioribus proferamus, S u m m u m Foederatarum A m e ricae Civitatum Tribunal, c u m gravissimam quaestionem dirimerete edixit: « nullam generalem potestatem Civitati esse unius eiusdemque formae decernendae, ad q u a m iuventus educi debeat, huiusque cogendae ut in publicis t a n t u m m o d o scholis instituatur », ob hanc scilicet rationem ex iure naturae d e p r o m p t a m : « Puer non est mera res a Civitate procreata; qui eum aiunt ac dirigunt, ius habent, c u m nobilissimo officio coniunctum, ipsius educandi et ad officiorum perfunctionem comparandi ». 1 Testis historia est, rerum publicarum gubernatores, recentiore praesertim aetate, iura violasse ac violare, quae humani generis Conditor familiae contulit; testis eadem invicta, Ecclesiam eiusm o d i iura continenter tutatam esse ac défendisse; atque historiae testimonium h o c ipso aptius confirmatur, q u o d familiae peculiar e m in m o d u m Ecclesiae scholis confidunt, ut haud multo ante in Epistola ad Cardinalem a publicis Ecclesiae negotiis Nostra scribebamus: « F a m i l i a statim intellexit rem ita se habere, atque, inde a prioribus christiani nominis temporibus ad haec usque nostra, parentes, etsi manca nullave religione, suos mittunt et comitantur liberos ad ea educationis instituta quae condiderit ac regat Ecclesia ». 2 Paternus enim sensus, qui a D e o est, ad Ecclesiam sese fidenter convertit, in qua familiarium iurium tutelam inventuram se n o v i t e a m q u e d e m u m concordiam, q u a m Deus in ordine rerum collocavit. Ecclesia enim, quamvis - ut est conscia, c u m muneris sui divini ad universos pertinentis, t u m obligationis, qua universi tenentur, unius verae religionis amplectendae - nunquam desinat et sibi ius vindicare et in parentum catholicorum memoriam redi- 1 « The fundamental theory of liberty upon which ali governments in this union repose exeludes any general power of the State to standardizo its children by forcing them to accept instruction f rom public teachers only. The child is not the mere creature of the State; those who nurture him and direct his destiny have the right coupled with the high duty, to recognize, and prepare him for additiónal duties ». U. S. Supreme Court Décision in the Oregon School Cases, June 1, 1925. 8 Epist, ad Card. a -publicis Ecclesiae negotiis, 30 Maii 1929. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 62 gere officium prolis suae baptismo eluendae christianeque educandae, iuris tamen naturalis educandi, q u o d familiae est, sanctitatem t a m studiose veretur, ut nolit, nisi certae quaedam condiciones cautionesque adsint, infidelium filios baptizare aut aliquo p a c t o educendos curare, donec tales filii per se ipsimet deliberare et F i d e m libere amplecti queant. 1 D u a e igitur, ut in memorata oratione Nostra animadvertimus, res sunt ante oculos propositae gravioris momenti, scilicet: « Ecclesiam praebere se in familiarum usum magistram atque educatri•c e m , familias ad utendum Ecclesiae magisterio convolare eidemque liberos suos, ad centena, ad milia, concredere: quae quidem duae res verum q u o d d a m revocant ac praedicant, q u o d in ordine morali ac sociali plurimum habet ponderis, idest munus educandi imprimis ac potissimum Ecclesiae esse et familiae, iure quidem naturali ac divino, ideoque sic, ut nullam derogationem, nullam oppugnationem, subrogationem nullam patiatur ». 2 Ex h o c educandi munere, q u o d imprimis ad Ecclesiam familiamque pertinet, c u m maximae utilitates, uti vidimus, in societatem universam dimanant, t u m nullum d a m n u m veris pro- priisque reipublicae iuribus q u o d ad c i v i u m educationem attinet, secundum ordinem a D e o statutum, obvenire potest. H a e c iura ab ipso naturae auctore societati civili tribuuntur, n o n paternitatis titulo, uti Ecclesiae ac familiae, sed propter auctoritatem quae in eadem inest ad c o m m u n e b o n u m in terris p r o m o v e n d u m , qui quidem est finis eius proprius. Ex his sequitur educationem non e o d e m m o d o ad societatem civilem, q u o ad Ecclesiam familiamve, pertinere, sed alio plane, qui. scilicet fini eius proprio respondeat. H i c autem finis, idest c o m m u n e b o n u m temporalis ordinis, in pace ac securitate consistit quibus famuiae singulique cives in suis exercendis iuribus fruantur, simulque in maxima, quae in mortali hac vita esse potest, spiritualium fluxarunque rerum copia, omnium quidem opera atque consensione assequenda. * Cod. iur. can., c. 750, § 8 2; S. TH., 2 - 2 . Q. X , a. 12. Oratio habita ad alumnos Tuseulani Conlegii, vulgo di Mondragone, 14 Maii 1 9 2 9 . Acta Pii PP. XI 63 D u p l e x igitur est civilis auctoritatis munus quae est in republica: tuendi nempe atque provehendi, minime vero familiam singulosque cives quasi absorbendi vel se in eorum l o c u m substituendi. Q u a m o b r e m , q u o d ad educationem spectat, ius est vel, ut rectius loquamur, officium est reipublicae tutandi suis legibus antecedens familiae ius - q u o d supra memoravimus - christiano n e m p e m o r e prolem educandi, adeoque supernaturali Ecclesiae iuri in christianam eiusmodi educationem obsequendi. I t e m q u e Civitatis est, h o c ius in prole ipsa tueri, si quando parentum opera - ob eorum vel inertiam vel imperitiam vel indignitatem - aut physice aut moraliter fortasse desit; .siquidem ipsorum ius educandi, ut supra diximus, non absolutum est atque imperiosum, sed a naturali et divina lege dependens, ob eamque rem non m o d o auctoritati et iudicio Ecclesiae subiectum, sed etiam vigilantiae ac tutelae, pro c o m m u n i b o n o , Civitatis; neque enim familia perfecta est societas quae necessaria omnia in se habeat ad se cumulate planeque perficiendam. Q u o in casu, ceteroquin perraro, Civitas non i a m se in familiae l o c u m substituit, sed, semper a c c o m m o d a t e ad naturalia prolis et supernaturalia Ecclesiae iura, necessitati opportunis subsidiis consulit ac providet. Generatim, ius est munusque Civitatis, moralem ac religiosam iuventutis educationem, ad rectae rationis fideique normas, tuendi, publicas eas causas removendo quae eidem adversantur. Praecipue vero Civitatis est, ut c o m m u n e b o n u m postulat, educationem ipsam iuventutis atque eruditionem pluribus modis promovere. Pri- m u m ac per se, operae ab Ecclesia familiisque susceptae favendo atque opitulando, quae q u a m sit efficax historia usuque rerum comprobatur; deinde operam ipsam perficiendo ubi ea deest vel haud sufficit; scholas q u o q u e et instituta propria Civitas enim magis q u a m ceteri opibus pollet, condendo; quas sibi pro communibus o m n i u m necessitatibus traditas, aequum omnino est et consentaneum ut in eorum utilitatem, a quibus accepit, impendat. 1 Praeterea praecipere Civitas potest ac proinde curare ut cives omnes 1 c u m civilia et nationalia iura perdiscant, t u m a Sermo habitus ad alumnos Tusculani Conlegii, vulgo di Mondragone, 14 Maii 64 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale scientia, doctrina m o r u m physicisque ludis instructi sint quantum decet atque hisce nostris temporibus c o m m u n e b o n u m reapse postulat. Verumtamen plane liquet, eo Civitatem officio teneri, ut, in publica privataque educatione atque eruditione omnibus his modis provehenda, non solum nativa Ecclesiae et familiae iura christiane educandi vereatur, sed etiam iustitiae quae suum cuique tribuit parere. I t a q u e nefas est, Civitatem educationis institutionisque causam ita ad se redigere t o t a m , ut familiae, contra christianae conscientiae officia vel contra q u a m legitime malint, physice aut moraliter ad Civitatis . ipsius scholas liberos suos mittere cogantur. A t t a m e n id n o n prohibet quominus, ob rectam rei publicae administrationem v e l p a c e m domi forisque defendendi causa, quae quidem omnia, c u m ad c o m m u n e b o n u m t a m sint necessaria, t u m peculiarem postulant peritiam praecipuamque apparationem, scholas Civitas instituat quas dixeris praeparatorias ad quaedam sua officia, ad militiam praesertim, d u m m o d o ab Ecclesiae et familiae iuribus laedendis, in iis quae ad eas pertinent, se abstineat. N e c immerito equidem id N o s iterum hic admonemus; hac enim aetate nostra - qua nationalismus quidam, c u m immoderatus et fallax t u m paci veri nominis prosperitatique infensus, gliscere coepit - m o d i omnes excedi solent in physica educatione, quam v o cant, adolescentulorum (atque interdum puellarum, contra ipsam humanarum rerum naturam) militari more ordinanda; in qua saepe nimium eius temporis, ipso D o m i n i die, teritur q u o d et religiosis officiis et domesticae vitae sanctitudini tribuendum esset. Q u a m q u a m non h o c l o c o rectum disciplinae habitum iustamque animi audaciam, sed quidquid i m m o d i c u m est Nos reprehensum volumus, uti violentiae spiritum, qui quidem aliud omnino est atque animi fortitudo nobilis simus que militaris virtutis sensus pro patriae ac publici ordinis defensione; itemque nimiam athleticae laudationem aestimationemque hic improbamus, unde, ethnicorum quoque tempore, germanae educationis physicae depravatio ac deiectio profluxit. I a m v e r o n o n solum iuventutis sed etiam aetatum o m n i u m et condicionum ad civilem societatem Statumque educatio pertinet Acta Pii PP. XI quae civica appellari potest, quaeque, pro parte, ut ahmt, posit i v a , in eo consistit ut hominibus ad societatem eiusmodi pertinentibus res publice proponantur, quae, et mentes cognitionibus rerumque imaginibus imbuendo et sensus percellendo, voluntates ad honestum invitent et morali quadam necessitate perducant; pro negativa autem, ut ea praecaveat atque impediat quae sibi adversantur. 1 Quae quidem civica educatio, t a m profecto ampla ac multiplex ut Status operam fere t o t a m pro c o m m u n i b o n o amplectatur, c u m ad aequitatis leges conformare se doctrinae Ecclesiae, quae earum legum Magistra debeat, tum est divinitus constituta, refragari nequit. Quae omnia hucusque de opera diximus, quam Civitas in educationem conferre debet, doctrina catholica de Civitatum constitutione christiana, t a m q u a m fìrmissimo et immutabili fundamento, innituntur, quae t a m egregie a Decessore Nostro L e o n e X I I I , praesertim in Encyclicis Litteris Immortale Dei et Sapientiae christianae exposita est: « D e u s - is ait - humani generis procurationem inter duas potestates partitus est, scilicet ecclesiasticam et civilem, alteram quidem divinis, alteram humanis rebus praepositam. Utraque est in suo genere maxima: habet utraque certos, quibus contineatur, terminos, eosque sua cuiusque natura caussaque p r o x i m e definitos; unde aliquis velut orbis circumscribitur, in q u o sua cuiusque actio iure proprio versetur. Sed quia utriusque imperium est in eosdem, c u m usuvenire possit, ut res una atque e a d e m q u a m q u a m aliter atque aliter, sed tamen eadem res, ad utriusque ius iudiciumque pertineat, debet providentissimus Deus, a quo sunt a m b a e constitutae, utriusque itinera recte atque ordine composuisse. " Quae autem sunt, a D e o ordinatae sunt " {Rom., X I I I , 1) ». 2 I a m v e r o iuventutis educatio est quidem ex iis rebus quae ad Ecclesiam Statumque pertinent, « q u a m q u a m aliter atque aliter », uti supra retulimus. « Itaque - prosequitur 1 P . L . TAPARE LLI, Saggio teoretico di Diritto naturale, n. 922, opus quod numquam satis laudari potest vel iuvenibus commendari qui studiorum Universitates frequentant. (Cfr. sermonem Nostrum die 18 Decembris 1 9 2 7 habitum). 2 Ep. enc. Immortale Dei, 1 Nov. 1 8 8 5 . ACTA, vol. XXII, n. 2. —22-2-930. £ Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale m L e o X I I I - inter utramque potestatem quaedam intercedat necesse f est ordinata colligatio: quae quidem coniunctioni non rmmerito comparatur, per quam anima et corpus in homine copulantur. Qualis autem et quanta ea sit, aliter iudicari non potest, nisi respiciendo, uti diximus, ad utriusque naturam, habendaque ratione excellentiae et nobilitatis caussarum; c u m alteri p r o x i m e m a x i m e q u e propositum sit rerum mortalium curare c o m m o d a , alteri caelestia et sempiterna b o n a comparare. Quidquid igitur est in rebus humanis q u o q u o m o d o sacrum, quidquid ad salutem animorum cultumque D e i pertinet, sive tale illud sit natura sua, sive rursus tale intelligatur propter caussam ad q u a m refertur, id est o m n e in potestate arbitrioque Ecclesiae: cetera vero, quae civile et politicum genus complectitur, rectum est civili auctoritati esse subiecta, c u m Iesus Christus iusserit, quae Caesaris sint, reddi Caesari, quae Dei, D e o » . 1 Quicumque haec principia recipere eademque proinde ad educationem applicare recusat, is necessario c u m neget Christum ob sempiternam h o m i n u m salutem Ecclesiam suam condidisse, t u m affirmat societatem civilem et Statum Deo eiusque naturali ac divinae legi non subiici. Q u o d quidem manifesto impium est, sanae rationi contrarium maximeque, q u o d ad educationem attinet, perniciosum omnino rectae iuvenum conformationi ac certe civili ipsi societati veraeque humani convictus prosperitati exitiosum. E contrario, haec principia in usum deducendo, esse n o n potest quin plurimum ad rectam civium conformationem conferatur. Id re factisque, omnibus aetatibus, luculenter c o m p r o b a t u m est; quare, ut Tertullianus, primis Christiani nominis temporibus, in Apologetico, ita, quo v i x i t tempore, S. Augustinus omnes Ecclesiae catholicae hostes p r o v o c a r e poterat - nosque ipsi in praesens? eius verba usurpare possumus: - « Proinde qui doctrinam Christi adversam dicunt esse reipublicae, dent exercitum talem, qualem doctrina Christi esse milites iussit; dent tales provinciales, tale» maritos, tales coniuges, tales parentes, tales filios, tales dominos, 1 Ep. enc. Immortale Dei, 1 Nov. 1885. Acta Pii PP. XI 67 tales servos, tales reges, tales indices, tales denique debitorum ipsius fìsci redditores et exactores, quales esse praecipit doctrina christiana, et audeant eam dicere adversam esse reipublicae; i m o vero non dubitent eam confiteri magnam, si obtemperetur, salutem esse reipublicae » . 1 Quoniam vero de educatione agitur, opportune hic est admonendum quam egregie catholicam hanc veritatem, re quidem c o m p r o b a t a m , expresserit recentiore aetate, c u m scilicet litterae renatae sunt, ecclesiasticus scriptor qui optime de christiana educatione meritus est, piissimus nempe doctusque Silvius A n t o nianus Cardinalis, mirabilis illius educatoris, S. Philippi Nerii, discipulus idemque magister atque ab epistulis latinis S. Caroli Borromaei, quo instante et suasore, aureum librum B e christiana liberorum educatione confecit, in quo haec habet: « Quo magis temporalis gubernatio c u m spirituali conspirât eandemque iuvat ac p r o m o v e t , eo magis ad servandam rempublicam confert. D u m enim Ecclesiae rector, auctoritate subsidiisque spiritualibus, pro suo fine, b o n u m christianum conformare studet, una simul, q u o d necessario consequitur, eundem b o n u m etiam civem efficit, qualis scilicet sub potestate politica esse debet. I d q u e accidit propterea q u o d in Sancta Ecclesia Catholica R o m a n a , Civitate Dei, bonus civis unum idemque est ac vir probus. Quamobrem graviter errant qui res t a m inter se coniunctas seiungunt atque opinantur b o n o s cives haberi posse aliis quidem legibus aliisque viis atque illis quae ad b o n u m christianum conformandum conferunt. A t q u e dictitet quidem ac sermocinetur quantum sibi libet humana prudentia; fieri enim non potest ut p a c e m temporalemque tranquillitatem veri nominis afferat quidquid a pace aetemaque beatitudine seiungitur eisdemque repugnat ». 2 Ut autem Civitati, ita scientiae eiusque viae et investigationi nihil est pertimescendum ex eo q u o d Ecclesia plenum habeat absolutumque educandi mandatum. Siquidem catholica instituta, quicumque gradus est eruditionis ac scientiae ad quem pertinent, nulla prorsus defensione indigent. Gratia qua ea ipsa apud omnes florent, laudes quas sibi comparant, ingenii monu1 8 Ep. 138. DelVeducazione cristiana dei figliuoli, lib. I, c. 43. 68 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale m e n t a quae magno numero gignunt iique m a x i m e viri¿ q u o s , plena atque exquisita a doctrina instructo s magistratui praebent, artibus, disciplinis tradendis, vitae demum qua late ea patet, 1 Satis superque ipsorum gloriam c o n c e l e b r a n t . Quae ceterum facta .nihil aliud sunt q u a m praeclara doctrinae catholicae confirmatio a Concilio Vaticano definitae: « N e q u e solum fides et ratio inte* se dissidere n u m q u a m possunt, sed o p e m q u o q u e sibi m u t u a m ferunt, cum recta ratio fidei fundamenta demonstret eiusque lumine illustrata rerum divinarum scientiam excolat, fides vero rationem ab erroribus liberet ac tueatur eamque multiplici cognitione instruat. Quapropter tantum abest, ut Ecclesia humanarum artium et disciplinarum culturae obsistat, ut hanc multis modis iuvet ac p r o m o v e a t . N o n enim c o m m o d a ab iis ad h o m i n u m v i t a m dimanantia aut ignorat aut despicit; fatetur i m m o , eas, q u e m a d m o d u m a D e o scientiarum D o m i n o profectae sunt, ita, si rite pertractentur, ad D e u m iuvante eius gratia perducere. N e c sane ipsa vetat, ne huiusmodi disciplinae in suo quaeque ambitu propriis utantur principiis et propria m e t h o d o ; sed iustam hane libertatem agnoscens, id sedulo cavet, ne divinae doctrinae repugnando errores in se suscipiant, aut fines proprios transgressae ea, quae sunt fidei, occupent et perturbent » . 2 Quae quidem norma iustae libertatis scientiae provehendae simul est norma, quae v i o lari nequit, iustae libertatis docendi p r o b e intellectae; eaque servari debet quotiens aliis doctrina traditur, at ex graviore sane iustitiae officio c u m traditur iuventuti, t u m quia in ipsam praeceptor, publicus privatus, non absolutum sed participatum ius habet; t u m quia omnis puer seu adolescens christianus sanctissim u m ius habet ut secundum Ecclesiae doctrinam, veritatis quidem eólumen ac fundamentum, edoceatur; eidemque g r a v e m quidem inferret iniuriam qui eius fidem turbaret, fiducia abutendo iuvenum erga magistros eorumque naturali rerum imperitia atque i m m o d i c a ad libertatem absolutam fallacemque inclinatione. 1 Epist, ad Cardi a publicis Ecclesiae negotiis, 30 Maii 1929. 2 Conc. Vat., Sess. 3, cap. 4. Acta Pii PP. XI 69 N e q u e enim oblivisci unquam Kcebit, christiane educandum totum esse h o m i n e m , quantus est, nimirum in unam natu- ram per spiritum et corpus coalescentem omnibusque animi et corporis partibus instructum quae vel a natura proficiscuntur vel ipsam excedunt, qualem d e m u m ex recta ratione et ex divinis ©raculis cognoscimus; h o m i n e m scilicet, q u e m a pristina nobilitate delapsum, Christus redemit in eamque supernaturalem dignitatem restituit ut adoptivus filius D e i esset, minime tamen iis redditis praeter naturam privilegiis, ex quibus ante et corpus immortale et animus aequus fuerat atque integer. Unde factum, ut quae foeda in h o m i n u m naturam ab A d a m i culpa profluxere, praesertim voluntatis infirmitas effrenataeque animi cupiditates, in homine supersint. Et profecto «stultitia colligata est in corde pueri disciplinae fugabit eam ». 1 et virga A pueritia igitur voluntatis inclinatio- nes, si pravae, cohibendae, sin autem bonae, p r o m o v e n d a e sunt, ac praesertim puerorum mens imbuatur doctrinis a D e o profectis et animus divinae gratiae auxiliis roboretur oportet, quae si defuerint, nec suis quisque moderari cupiditatibus poterit neque ad absolutionem perfectionemque disciplina atque informatio ab Ecclesia adduci, quam ideo Christus caelestibus doctrinis ac divinis Sacramentis instruxit ut efficax o m n i u m h o m i n u m esset magistra. Q u a m ob rem omnis disciplina puerilis, quaecumque, meris naturae viribus contenta, ea respuit aut negligit quae ad v i t a m christianam rite informandam divinitus conferunt, falsa plenaque erroris est; omnisque via et ratio educandae iuventutis, quae labis a protoparentibus ad o m n e m posteritatem transmissae divinaeque gratiae rationem nullam aut v i x ullam habet, proptereaque in solis naturae viribus t o t a nititur, a veritate prorsus aberrat. H u c fere pertinent quae nostris temporibus palam proferuntur, variis quidem nominibus, doctrinae, quarum est, t o t u m ferme cuiuslibet eruditionis fundamentum in eo ponere, ut pueris integrum sit sese informare ipsos ingenio atque arbitratu plane suo, vel i Prov., X X I I , 15. Acte Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale repudiatis maiorum p r a e c e p t o r u m ^ consiliis omnique lege atque o p e humana et divina prorsus posthabita. Quae tamen omnia si suis finibus ita circumscribantur, ut n o v i huiusmodi magistri velint, adolescentes in suam ipsorum eruditionem eo magis propriam q u o que operam atque industriam conferre q u o plus aetate et rerum cognitione progrediantur, itemque ut a puerorum educatione omnis vis atque asperitas removeatur, q u a m nihilominus iusta correctio non redolet, v e r u m id quidem, at minime n o v u m , c u m id ipsum et Ecclesia docuerit et christiani praeceptores, more a maioribus tradito, retinuerint, D e u m imitati, qui omnes creatas vult res praecipueque omnes homines navare sibi operam, secund u m propriam ipsorum naturam, quia divina Sapientia « attingit a f i n e usque a d f i n e m fortiter e t disponit omnia suaviter. » 1 Ast, si c o m m u n e m verborum significationem, si res ipsas consideremus, haud alio spectant complures eiusmodi doctores, nisi ut puerorum educationem e divinis legibus eximant, quam ob rem n o v u m q u i d d a m ac mirum hodie conspicimus, institutores scilicet ac philosophos in eo desudantes ut c o d i c e m quaerant ac digérant de divina iuventute in universum educanda, quasi nulla sint oracula decalogo descripta, nulla praecepta, nulla naturae lex, sacra Evangeliorum q u a m Deus in animis h o m i n u m defixit ac paene insculpsit, per rectam rationem promulgavit ac per se ipse decalogo sancivit atque constituit. Unde etiam fit, ut n o v i id genus institutores disciplinam puerilem ab Ecclesia adhibitam, eo q u o d tota in auctoritate divina atque in sacris legibus innititur, t a m q u a m non sui iuris, inertem atque obsoletam habere atque appellare c o n t e m p t i m soleant. In q u o profecto misere ipsi falluntur, c u m , aventes puerum, ufc aiunt, in libertatem revocare, eum d e m u m insanae superbiae ac pravis cupiditatibus mancipent, quae - ut ex eorum commentis consequitur - t a m q u a m necessitates quaedam humanae naturae, q u a m exlegem perhibent, probandae essent. Sed q u o d turpius est, huiuscemodi magistri, etsi incassum, per errorem tamen impie ac periculose id sibi vindicant ut profanis 1 Sap., VIII, i. 71 Acta Pü PP. XI e ó m m u n i b u s q u e inquisitionibus atque experimentis ea periclitentur quae in puerorum educationem facta incidunt supernaturalis ordinis, ut, exempli causa, divinum ad sacerdotalia munia et ad religiosam v i t a m impulsum atque generatim arcana ea omnia quae Gratia D e i in animis h o m i n u m operatur, quae, licet naturae vires extollat, eas tamen infinite praetergreditur et nullo p a c t o legibus physicis parere potest, quia « spiritus ubi vult spirat ». 1 Multo autem perniciosiores sunt illae de natura duce o m n i n o sequenda opiniones doctrinaeve, quae in educationis humanae certam quandam ingrediuntur partem salebrarum plenam, in e a m scilicet quae ad m o r u m integritatem et ad castimoniam pertinet. Passim enim bene multi et stulte et periculose eam tenent provehuntque educandi rationem, quae sexualis putide dicitur, c u m iidem perperam sentiant, posse se, per artes mere naturales et q u o v i s a m o t o religionis pietatisque praesidio, adolescentibus a voluptate et luxuria praecavere, scilicet hos omnes, nullo sexus discrimine, vel publice, lubricis initiando instruendoque doctrinis, i m m o , q u o d peius est, mature occasionibus obiiciendo, ut eorum animus, eiusmodi rebus - q u e m a d m o d u m ipsi aiunt - assuetus, quasi ad pubertatis pericula obdurescat. In eo autem isti homines graviter errant quod nativam humanae naturae fragilitatem non agnoscunt neque legem illam m e m bris nostris insitam, quae, ut verbis mentis legi r e p u g n a t , 2 utamur Pauli Apostoli, idque praeterea temere infitiantur q u o d usu quotidiano didicimus, iuvenes nempe prae aliis in turpia saepius incidere non t a m ob m a n c a m mentis cognitionem q u a m ob infirmitatem auxiliis voluntatis illecebris obnoxiae atque divinis destitutae. Qua de re prorsus difficili, si quidem, omnibus perpensis, adolescentem aliquem tempestive ab iis moneri oporteat, quibus Deus educandi pueros officium commisit c u m gratiis opportunis coniunc t u m , illae profecto cautiones et artes sunt adhibendae, christianis i Io., in, 8. a Boni., VII, 23. n Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale institutoribus non ignotae, quas apte Antonianus hisce verbis describit: « Eo usque imbecillitas nostra atque in malum proclivitas misere procedit, ut, quae ad remedium peccati consilia adhibentur, ea ipsa ad p e c c a n d u m fere ansam atque incitamentum praebeant. Quapropter magnopere interest, ut prudens pater, si quando de lubricis istiusmodi rebus c u m filio colloquatur, bene attendat, neque ad h o c deveniat ut fere sub aspectum subiiciat artes singulas quibus horrenda eiusmodi pestis t a m magnam orbis partem veneno suo iiificit, ne, d u m libidinis ignes restinguere aggreditur, eos potius in tenerioribus puerorum animis aut sopitos suscitet aut plane incendat. Ut autem generatim loquamur, quamdiu pueri excolendi sunt, satis superque erit iis uti remediis quae castim o n i a m in animos inducant simulque ab iis vitia contraria prohibeant ». 1 A e q u e vero fallax atque christianae institutioni infensa illa adolescentes instruendi ratio habenda est, q u a m vulgo coëducationem appellant; eorum enim qui ipsam tuentur, bene multi idcirco tuentur quia aut non considerant aut negant, protoparentum labe vitiatum nasci hominem, plerique vero omnes, quia tali notionum perturbatione laborant ut legitimum h o m i n u m c o n v i c t u m •habeant quasi quendam virorum ac feminarum omnibus plane rationibus parium inconditum acervum. Divinus sane rerum o m nium moderator perfectam utriusque sexus c o n v i c t u m in legitimo tantum coniugio vigere voluit,^ dein in familia inque humana consortione, certo ordine dispertitum. A c c e d i t q u o d nihil est in ipsa n a t u r a - e x qua duo sexus, c o m p a g e corporis, inclinationibus, ingenioque dissimiles procedunt - unde colligi possit, mares et feminas promiscua, n e d u m una eademque, educatione informandos esse. Alter autem et alter sexus a Dei sapientia ad h o c sunt constituti ut in familia et societate mutuo se compleant et in u n u m quid apte coalescant, ob illud ipsum corporis animique discrimen quo inter se differunt, q u o d idcirco in educatione atque institutione tenendum, imo fovendum est per aptam distinctionem ac separa- DelVeducazione cristiana dei figliuoli, lib. II, c. 88. Acta Pii PP. XI tionem, aetatibus ac conditionibus congruentem. Eiusmodi vero praecepta, ad christianae prudentiae praescriptum, tempestive atque opportune servanda sunt non m o d o in scholis omnibus, praesertim per trépidos adolescentiae annos, unde totius ferme futurae vitae ratio omnino pendet, sed etiam in gymnicis ludis atque exercitationibus, in quibus christianae peculiari m o d o m o d e stiae puellarum cavendum, utpote quas ostentare sese atque ante o m n i u m oculos proponere summopere dedeceat. Memores itaque gravissimorum verborum Magistri divini: « Vae m u n d o a scandalis » 1 sollicitudinem a c sollertiam vestram, Vene- rabiles Fratres, vehementer excitamus adversus perniciosissimos huiusmodi errores qui in christiana plebe, m a x i m o c u m iuventutis detrimento, nimis late pervagantur. Ad perfectam autem educationem assequendam curare opus est, ut quae omnia pueros, d u m instituuntur, eircumsaepiunt, ea proposito apte respondeant. Et profecto q u o d primum ex necessitate naturae puerum rite conformandum circumdat, ipsa eius familia habenda es b, ad h o c d e m u m munus a Deo- constituta. Quapropter eam tandem institutionem constantem atque tutissimam iure existimabimus quae in recte composita ac bene morata familia recipitur, eoque efficaciorem et constantiorem quo magis parentes, potissimum, ac domestici pueris virtutis praeeant e x e m p l o . V e r u m non is Nobis est animus ut universam de institutione domestica materiam, ne per summa quidem capita, pertractemus, t a m late ea patet; de qua, ceteroqui, non desunt, c u m ex veteribus t u m ex recentioribus, qui, catholicae doctrinae congruenter, optime scripserint, inter quos praeclaram prorsus meretur laudem Antonianus ille, quem superius loquentem induximus, qui disputationem De christiana liberorum institutione eâ quidem peritia adornavit ut sanctissimus vir Carolus Borromaeus eam parentibus christianis in templo congregatis publice legendam curaret. * MATTH., X V I I I , 7. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale V o l u m u s tamen, Venerabiles Fratres, animum huc intenditis restrum, q u o res nostris temporibus misere deciderint quae ad domesticam institutionem spectant; c u m enim ad artes liberales atque ad publica munera, quae sunt profecto minoris momenti, homines diutinis litterarum studiis, laboriosis exercitationibus ac p r o d u c t o tirocinio se comparent, contra, ad filiorum institutionem, q u o d profecto caput est officii patrisfamilias, plerique parentum temere tione, q u o d rebus accedunt nullaque ac curis terrenis praeterea minuendum, q u o d familiaris fere adhibita distineantur. praepara- Ad bonum puerorum institutio pa- reret, accedit q u o d fere ubique gentium facilius in dies pueros a familia inde a teneris annis seiungendi consuetudo incre- brescit, causis interpositis vel oeconomicis, ut industriae mercaturaeque serviendi, vel politicis; et natio quaedam est, ubi pueri e familiae gremio extorquentur, ut in coetus ludosque a D e o alienissimos, non tam recte conformandi quam, verius, deformando ac depravandi, inducantur - scilicet eo proposito, ut, ad eorum placita qui c o m m u n i a omnia esse omnibus somniant, impietatem ödiumque imbibant - veriorem ita horribilioremque Innocentium stragem renovando. I t a q u e animarum Pastores per Iesu Christi divinam erga homines caritatem obsecramus atque obtestamur ut nihil reliqui faciant, sive per contiones sive per catecheses, sive verbis sive scriptis in p o p u l u m late vulgatis, christiani ut parentes, non t a m generatim q u a m singillatim, perdiscant, quae sibi incumbant officia ad religiosam q u o d attinet et moralem et civilem liberorum suorum educationem, et quae potissimum, praeter sanctioris vitae suae exempla, viae ac rationes ad eam efficacius consequendam conducant. Huiusmodi profecto monitiones hortationesque Paulus Apostolus haud fastidivit in suis epistulis frequentare, praesertim in ea, q u a m ad Ephesios scripsit, ubi, praeter alia, id monuit: « Patres, nolite ad iracundiam p r o v o c a r e filios vestros »; 1 quae quidem p r o v o c a t i o seu incitatio non ex eo tantum oritur q u o d parentes severiores atque asperiores se liberis praebeant, sed ex i Eph., VI, 4. Acta PU PP. XI eo praecipue q u o d filiorum ingenium ac nativam alacritatem moléoste ferant et aptiores correctionis m o d o s ignorent, ac praesertim ex molli illa atque veluti enervata, quae in familiis usu venit, disciplina, unde fit ut in puerorum ammis cupiditates efïrenatae dominentur. In h o c igitur parentes, itemque puerorum institutores, animum intendant ut dignitatem potestatemque q u a m habent a D e o , cuius revera vices gerunt, rite in b o n u m filiorum usurpent, non quidem ut sibi c o m m o d u m pariant, sed ut filios informent atque instruant ad sanctum et suavem « D e i timorem, omnis sapientiae initium », in q u o t a n t u m m o d o superiorum reverentia solide innititur et quo d e m p t o constans ordo, p a x serena atque o m n e b o n u m neque in familia neque in universa humanae coniunctionis societate consistere potest. Infirmis autem humanae naturae viribus, deterioris ob a v i t a m culpam factae, Deus, qua est bonitate, uberibus suae Gratiae auxiliis consuluit eaque praeterea, q u a m animis expiandis atque ad sanctitatem evehendis multiplicem habet Ecclesia adminiculorum c o p i a m : Ecclesia, inquimus, magna illa Christi familia, quae est idcirco educatrix c u m singulis familiis ita congruens ac coniuncta q u a m quae maxime. Qui profecto locus ad o p t i m a m institutionem aptissimus, quae est Ecclesia, non solum sacramenta complectitur ac praebet quae divinam gratiam continent atque animis inserant, neque sacros tantum ritus qui ad informandos ad virtutes adolescentes mirum in m o d u m conferunt, neque tandem sola sacri templi saepta, in quo solemnes caerimoniae, sculpta signa, pictae tabulae, organorum v o c u m q u e concentus ad animos pietate ac bonis moribus imbuendos t a m praeclaro adiumento sunt; verum etiam m a g n u m ea numerum atque varietatem scholarum, coetuum, institutorumque o m n e genus fovet ac sustentat, quae eo spectant, ut ad pietatem, ad litteras doctrinasque, adhibitis q u o q u e iucunditatis oblectamentis et ipsa corporis exercitatione, adolescentes instituantur. H a e c porro t a m perennis in eiusmodi operibus fovendis atque alendis fecunditas non m o d o patefacit atque ostendit, maternam Ecclesiae providentiam et superari n o n posse et omni esse admiratione Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 76 dignissimam, sed etiam illam c o m p r o b a t , aeque mirabilem, concordiam, q u a m supra diximus Ecclesiae c u m christiana familia intercedere, ut affirmari vere queat, Ecclesiam et familiam unum q u o d d a m christianae educationis perfugium et quasi sacrarium habendas esse. Q u o d autem n o v a e progenies omnibus iis artibus ac disciplinis instruendae essent quibus civilis convictus proficit ac florescit, et sola ad id familia minime sufficeret, propterea publica gymnasia ortum habuerunt, primum tamen - diligenter a t t e n d i t e - E c c l e - siae familiaeque in unum conspirantium opera, multo autem post, reipublicae. Quapropter litterarum sedes ac scholae, si, ad historiae fidem, earum originem inspiciamus, natura sua t a m q u a m subsidium ac fere complementum Ecclesiae simul et familiae exstiterunt; consequens igitur est, publicas scholas n o n solum familiae atque Ecclesiae repugnare non posse, sed etiam c u m utraque, quantum res patitur, congruere oportere, ita nempe ut tria haec - schola, familia, Ecclesia - unum fere christianae institutionis sacrarium efficere videantur, nisi velimus scholam a suo plane proposito aberrare et in adolescentium pestem atque perniciem converti, Q u o d utique aperte professus est vel laicus vir ille, ob sua de iuventutis institutione scripta tantis ornatus laudibus - quam- q u a m ea ipsa haud omnino commendari queunt, c u m corruptam de libertate doctrinam redoleant -, qui illud protulit: « schola, nisi templum est, spelunca est »; idemque alio l o c o : « Q u a n d o in puerorum educationem c u m litterarum studia, t u m doctrinae, quae ad religionem et ad domesticam civilemque societatem spectant, non una conspirant, homines miseri atque inepti exsistunt » . 1 I n d e necessario consequitur, per scholas, quas neutras vel laicas nuncupant, omne fundamentum christianae educationis disiici atque everti, utpote a quibus religio omnino removeatur; quae ceterum scholae nullo m o d o nisi specie neutrae erunt, c u m religioni plane infensae reapse aut sint aut futurae sint. 1 Nie. TOMMASEO, Pensieri sull'educazione, Parte I, 3, 6. 77 Acta Pii PP. XI L o n g u m est neque vero oportet ea repetere quae decessores nostri, praesertim Pius I X e t L e o XIII, aperte declararunt, q u o r u m in tempora potissimum incidit, ut gravissima huiusmodi laicismi pestis in scholas publicas invaderet. E o r u m N o s expostulationes 1 iteramus ac confirmamus, itemque sacrorum Canonum praescripta, quibus catholici adolescentes prohibentur ne scholas c u m neutras t u m mixtas, eas scilicet ad quas, nullo discrimine, catholici et acatholici instituendi conveniunt, quavis de causa frequentent; quas tamen adire licebit, prudenti dumtaxat Ordinarii iudicio, in certis quibusdam t a n t u m m o d o l o c o r u m t e m p o r u m q u e conditionibus, m o d o peculiares cautiones adhibeantur. 2 Neque illa tolerari potest schola (praesertim si ea « unica » sit ad eamque omnes pueri accedere teneantur), in qua, etsi sacrae praecepta doctrinae separatim catholicis traduntur, tamen catholici non sunt magistri, qui pueros catholicos acatholicosque communiter litteris atque artibus i m b u a n t . Neque enim quia doctrina religionis in aliqua schola (plerumque nimis parce) impertitur, idcirco haec iuribus Ecclesiae ac familiae satisfacit et digna fit quae ab alumnis catholicis celebretur; n a m ut h o c quaevis schola revera praestet, omnino oportet ut tota institutio ac doctrina, scholae ordinatio tota, nempe magistri, studiorum ratio, libri, ad quamvis disciplinam q u o d pertinet, christiano spiritu, sub ductu maternaque Ecclesiae vigilantia, sic imbuti sint ac polleant, ut Eeligio ipsa totius instituendi rationis c u m fundamentum t u m fastigium constituat; neque h o c solum in scholis in quibus doctrinae elementa, sed in iis etiam ubi altiores disciplinae traduntur. « N e c e s s e est », ut Leonis X I I I verbis utamur, « non m o d o certis horis doceri iuvenes religionem, sed reliq u a m institutionem o m n e m pietatis sensus redolere. Id si desit, si sacer hic habitus n o n d o c t o r u m animos ac 1 discentium per- Pius I X , Ep. Quum non sine, 14 Jul. 1864. - Syllabus, Prop. 48. - Leo X I I I , alloc. Summi Pontificatus, 20 Aug. 1880; Ep. enc. Nobilissima, 8 Febr. 1884; Ep. enc. Quod multum, 22 Aug. 1886; Ep. Officio sanctissimo, 22 Dec. 1887; Ep. enc. Caritatis, 19 Mart. 1894, etc. (cfr. Cod. iur. can. cum fontium annot., ad can. 1374). 2 Cod. iur. can., c. 1374. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale v a d a t foveatque, exiguae capientur ex qualibet doctrina utili- tates, damna saepe consequentur haud exigua ». 1 N e m o tamen obiiciat, fieri omnino n o n posse, ut ea respublica, quae homines diversa q u o d ad religionem sentientes complectitur, puerorum institutioni aliter consulat q u a m per scholas quae neutrae ac mixtae vocantur, c u m , contra, ipsa respublica c i v i u m eruditioni prospicere et prudentius debeat et facilius queat, si Ecclesiae familiarumque hac in re c o e p t a operamque libere perfici atque adhiberi sinat, aequis praeterea alteram alteramque f o v e n d o muniendoque subsidiis. Id autem, m a g n o c u m familiarum gaudio itemque profectu publicae sive eruditionis sive tranquillitatis, effici posse, ea plane demonstrant, quae videmus usu venire apud quasdam nationes, in quibus, etsi alii aliam religionem sectamve sequuntur, ordo dispertitioque scholarum nullo p a c t o iura familiarum offendunt, n o n solum q u o d pertinet ad doctrinas (praesertim c u m illic catholici ludi catholicis adolescentibus praesto sint), sed etiam q u o d spectat ad aequam rectamque sumptuum compensationem a republica collatam scholis illis quas familiae iure suo postulant. At vero in aliis, mixtae item religionis, nationibus res se longe aliter habent, haud exiguo c u m catholicorum h o m i n u m detrimento; qui, auspicibus ducibusque Episcopis et sacerdotibus omnibus utriusque cleri opem ferentibus, pecunia dumtaxat sua scholas sustentant ad filios suos recte instituendos - memores ut sunt gravissimi q u o obstringuntur officii - et, laudabili liberalitate ac constantia, in suo perstant proposito, illud t a m q u a m insigne suae actionis praeferentes ut scilicet « omni catholicae iuventuti catholicam educationem in scholis catholicis » omnino provideant. Q u o d quidem c o e p t u m , etsi sumptu publico minime fulcitur, ut lex iustitiae postularet, tamen a magistratibus praepediri ac vetari nullo m o d o potest, nisi ii velint sacra familiae iura conculcare et germanae libertatis ñervos infringere. U b i vero gentium primis hisce libertatis quasi elementis repu- 1 Ep. enc. Militantis Ecclesiae, 1 Aug. 1897. Acta Pii PP. XI gnatur vel multiplici ratione officitur, homines catholici nunquam satis, vel per maximas molestias, in eo elaborabunt ut scholas suas tueantur incolumes et iustae de libera adolescentium institutione leges auspicato condantur. Quicquid autem ad scholam catholicam in filiorum suorum usum provehendam ac tuendam a christifidelibus agitur, opus religionis sine ulla dubitatione est, proptereaque potissimum « Actionis Catholicae » munus; ita ut paterno animo Nostro pergratae sint, sintque praecipuis laudibus dignae sodalitates illae omnes, quae multifariam in opus t a m necessarium peculiari m o d o ac studiosissime incumbunt. Quapropter alte denuntietur et bene ab omnibus animadvertatur atque agnoscatur, christifideles, catholicam scholam filiis quaerendo suis, nusquam gentium opus admittere politicae factionis, sed fungi religionis officio, q u o d sua ipsorum conscientia necessario postulat; iisdemque eam esse mentem non ut filios suos a reipublicae disciplina atque spiritu distrahant, immo ut ad id ipsum, perfectissimo m o d o atque nationis utilitati a c c o m m o d a tissimo, conforment, c u m catholicus veri nominis, a catholica quid e m doctrina instructus, h o c ipso optimus civis, cultor patriae, publicae auctoritati sincera fide obtemperans, sub quavis legitima regiminis forma, reperiatur. In eiusmodi vero schola, quae c u m Ecclesia et c u m christiana familia concordat, eventurum profecto non est, ut, manifesto c u m educationis detrimento, ea variis in disciplinis oppugnentur quae in religiosa institutione discipuli didicerint; q u o d si praeceptores, pro sua magisterii sollicitudine, ad eorum cognitionem, refutationis causa, libros erroribus inquinatos duxerint perferendos, talibus id quidem cautionibus talique sanae doctrinae remedio praestituri sunt, ut non iacturam, sed potius utilitatem christiana inde iuventutis educatio capiat. Qua in instituendi ratione, itidem, non est cur patrii sermonis classicarumque, ut aiunt, litterarum studium ullum u n q u a m m o r u m sanctimoniae detrimentum afferat; christianus enim magister e x e m p l u m de apibus capiet, quae quicquid in floribus purissimum 80 - Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale est, sugunt reliquumque dimittunt, ut in sermone de classicorum 1 scriptorum lectione adolescentes sanptus Basilius docet. Quae quidem necessaria cautio - ab ethnico q u o q u e Quintiliano proposita 2 - minime impedit quominus christianus magi- ster, quae .vere b o n a et utilia in disciplinas earumque tradendarum rationem tempora nostra intulerint atque inferant, ea adsciscat adhibeatque, secundum illud Apostoli: « Omnia probate; q u o d b o n u m est tenete ». 3 Quocirca, d u m n o v a assumit, cavebit ipse, vetera ne facile deserat, q u o r u m utilitatem et v i m plurium saeculorum usus docuerit, litterarum latinarum in studio praesertim, quas cotidie magis prolabentes cernimus, ob neglectas, perperam sane, docendi rationes, ab eo, qui in Ecclesiae praecipue scholis magnopere floruit, sano humaniorum litterarum cultu t a m utiliter usurpatas. Mos vero nobilissimus a maioribus traditus postulat ut iuvenes, catholicis scholis commissi, litteris utique et doctrinis plene pro t e m p o r u m nostrorum conditione, sed simul etiam saniore philosophia solide ac penitus imbuantur, inordinata eorum levitate posthabita qui « invenissent forsitan necessaria nisi et superflua quaesiissent » . 4 I t a q u e e a magistro cuique christiano ante oculos habenda sunt, quae brevi sententia L e o X I I I complectitur: «...alacrius adnitendum est, ut n o n solum-apta ac solida institutionis methodus, sed m a x i m e institutio ipsa catholicae fidei o m n i n o conformis in litteris et disciplinis vigeat, praesertim autem in philosophia, ex qua recta aliarum scientiarum ratio magna ex parte dependet » . 5 Salutaris autem scholarum efficientia non t a m rectis legibus q u a m magistris rectis tribuenda est, qui, egregie parati atque suam quisque callentes disciplinam, discipulis tradendam, mentis quidem animique laudibus ornati quas munus sane gravissimum postulat, casta et divina caritate erga iuvenes sibi commissos flagrent, per- 1 2 8 P. G., t. 31, 570. Inst. Or., I, 8. T Thess., V, 21. 4 SENECA, Epist. 45. 5 Leo X I I I , Ep. enc. Inscrutabili, 21 Apr. 1878. Acta Pii PP. XI 81 inde ac Iesum Christum eiusque Ecclesiam dfiigunt, - quorum illi sunt filii carissimi - atque h o c ipso sincere b o n u m verum familiarum ac patriae cordi habent. Praeclaris igitur afficimur solaciis gratoque divinam Bonitatem prosequimur animo, c u m videamus ad sodales religiosos et religiosas virgines, q u o t q u o t docendis pueris a d o l e s c e n t u m q u e se devovent, t o t tamque probos accedere utriusque sexus praeceptores, eosdemque - ad animum sanctius excolendum i n congregationes quoque e t sodalitates p w prias coeuntes, quae t a m q u a m nobihssimum validumque « Actionis Catholicae » praesidium laudandae ac promovendae sunt -, utilitatis immemores suae, enixe constanterque illi operam dare quam « artem artium et scientiam scientiarum » 1 Sanctus Gregorius Nazianzenus v o c a t , scilicet iuvenes regundi ac conformandi. Cum tamen in eos quoque illud divini Magistri quadret: « Messis quidem multa, operarii autem pauci », artifices - quorum institutio religiosorum debet - ordinum 2 tales Pastoribus moderatoribus D o m i n u m messis christianae educationis animarum summisque magnopere curae esse multos ut alios mittat supplicibus precibus exoramus. Oportet praeterea, adolescentis educatio, quippe qui sit « cereus in vitium flecti », 3 habeat, et custodiatur, malas removendo occasiones, dirigatur in quacumque consuetudine vitae ipse se bonas autem opportune sufficiendo, in animi remissionibus et in delectu sodalium, quia « c o r r u m p u n t mores bonos colloquia mala » . 4 Nostris, ceteroqui, temporibus eo plenius ac diligentius evigilandum est, quo plures iuvenibus imperitis faciendi m o r u m pietatisque naufragii occasiones increbrescunt, m a x i m e ex impiis o b scenisque libris, quorum satis multi nefarie parvo veneunt ac propagantur, ex « cinematographicis » ludis, nunc autem ex « radiophonicis » quoque auditionibus, quae cuiusvis generis lectio1 Oratio I I , P. G., t. 3 5 , 4 2 6 . 2 MATTH., 8 HORAT., Art. poêt., v. 163. 4 I Gor., IX, 37. X V , 33. ACTA, vol. XXII, n. 2. — 22-2-930. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 8S nem - sicut « cynematographa » quodlibet spectaculum - plerisque exhibent atque faciliorem reddunt. Validissima eiusmodi ad quidvis e vulgandum subsidia, quae, si ad sana principia apte regantur, eruditioni magnopere atque educationi prodesse queant, saepe - proh dolor - provehendis vitiorum illecebris sordidisque quaestibus serviunt. Sanctus Augustinus in ardore ingemiscebat, quo ad ludos circenses christifideles eius temporis complures rapiebantur, depravationemque Alipii, discipuli et amici sui, quae, feliciter, paulisper constitit, vividis verbis enarrat. 1 Q u o t iam adolescentes, ludis hodiernis et turpibus libris corruptos, parentes ac magistri nunc defleant oportet ! Quapropter omnia illa laudanda et adiuvanda sunt opera educationi dedita, quae, christiano prorsus spiritu studioque ducta iuvenum animis subveniendi, opportunis libris et ephemeridibus parentes potissimum et praeceptores de insidiis edocent, quae, subdole plerumque, moribus et religioni per libros et spectacula struuntur, itemque, praeterquam q u o d curant, ut saniores libri in vulgus propagentur et ludi scenici rectae institutioni fructuosi habeantur, m a g n o quidem impendio theatra et « cinematographa » aliquando condunt, unde christianae virtuti n o n m o d o nihil discriminis incidat, verum etiam haud parum accedat utilitatis. Eiusmodi tamen custodia ac vigilantia, q u a m adhiberi oportere diximus, minime postulat, ut iuvenes ab h o m i n u m c o m m e r c i o segregentur, quibuscum vita degenda animaeque saluti consulend u m erit, sed tantum ut muniantur et christiane firmentur, hodie q u a m maxime, adversus illecebras erroresque mundi, qui, ad illud Ioannis, totus est « concupiscentia carnis, concupiscentia oculorum et scis superbia vitae » ; christianis quales Tertullianus 2 ita ut, q u e m a d m o d u m de pri- scripsit, tales nostri se habeant christianos esse nullo non tempore decet « composses- sores mundi, non erroris ». 8 Quibus Tertulliani verbis illud tetigimus, de quo, licet maximi 1 Conf., VI, 8. 2 I Io., II, 16 3 De idololatria, 14. 83 Acta Pii PP. XI m o m e n t i esset, postremo agere constituimus: videlicet in q u o , ut e proprio eius fine colligitur, christiana educatio praecipue posita sit; q u o d autem si sedulo animadvertatur, meridiana luce clarius apparebit, supremum educandi munus atque officium ad Ecclesiam pertinere. Eo proprie ac p r o x i m e intendit christiana educatio, ut, divina c u m gratia conspirando, germanum atque perfectum christianum efficiat h o m i n e m : ut Christum scilicet ipsum exprimat atque effingat in illis qui sint Baptismate renati, ad illud Apostoli vividum: « Filioli mei, quos iterum parturio, donec formetur Christus in v o b i s » . 1 V i t a m enim supernaturalem germanus christianus vivere debet in Christo: « Christus, vita vestra », 2 eandemque in omnibus rebus gerendis manifestare « ut et vita Iesu manifestetur in carne nostra mortali ». Quae c u m ita sint, 3 s u m m a m ipsam humanorum actuum, q u o d attinet ad efficientiam sensuum et spiritus, ad intellectum et ad mores, ad singulos et ad societatem domesticam atque civilem, christiana educatio t o t a m complectitur, non autem ut vel minime extenuet, verum ut secundum Iesu Christi exempla et doctrinam extollat, regat, perficiat. Itaque verus christianus, christiana educatione conformatus, alius non est ac supernaturalis h o m o , qui sentit, iudicat, constanter sibique congruenter operatur, ad rectam rationem, exemplis doctrinaque Iesu Christi supernaturaliter collustratam: scilicet, h o m o germana animi firmitate insignis. Neque enim quisquis sibi consentit et sui propriique tenax propositi agit, is solido ingenio est, sed unus ille qui aeternas iustitiae rationes sequitur, ut agnovit ethnicus ipse poeta, « iustum » una simul « et tenacem propositi virum » 4 extollens; quae, ceterum., iustitiae rationes integre servari nequeunt, nisi D e o tribuatur — ut fit a vero christiano — quidquid D e o debetur. 1 2 3 Gal., IV, 19. Col, III, 4. II Cor., IV, 11. * H O R A T . , Od. 1. III, od. 3, v. 1. 84 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale H i c sane christianae educationis finis profanis hominibus inanis quaedam cogitatio videtur vel potius tale propositum q u o d perfici nequeat quin non m o d o naturales vires deleantur v e l saltem extenuentur, sed etiam huius vitae actio q u o d a m m o d o repudietur: unde sequitur, ut sit illud a societate h o m i n u m terrenaque eorum prosperitate alienum et cuilibet in litteris, in doctrinis, in artibus, in cultu d e m u m humano civilique profectui vehementer infestum. Cui vero dubitationi, quam ethnici olim, etsi eruditi, rerum tamen nostrarum ignari et praeiudicatis opinionibus imbuti, proposuerant - quaeque, recentiore aetate, proh dolor, crebrius ac pertinacius prolata est - Tertullianus occurrerat: « N o n sumus exsules vitae. Meminimus gratiam nos debere D e o D o m i n o Creatori; nullum fruc t u m operum eius repudiamus; plane temperamus, ne ultra m o d u m aut perperam utamur. Itaque non sine foro, n o n sine macello, non sine balneis, tabernis, officinis, stabulis, nundinis vestris, ceterisque commerciis cohabitamus in h o c saeculo. Navigamus et nos v o b i s c u m et militamus, et rusticamur, et mercamur, proinde miscemus artes, operas nostras publicamus usui vestro. Q u o m o d o infructuosi videamur negotiis vestris, c u m quibus et de quibus 1 vivimus, non scio » . Idcirco sincerus christianus tantum abest ut res in hac vita gerendas abdicet et naturales vires comprimat, ut, contra, has alat ac perficiat c u m vita supernaturali ita copulando, ut ipsam naturalem vivendi rationem exornet efficacioribusque foveat adiumentis, non m o d o ad spiritualia atque aeterna, sed etiam ad ipsius naturalis vitae necessitates congruentibus. Id profecto t o t a c o m p r o b a t christianae religionis eiusque institutorum historia - quacum historia germani civilis cultus humanarumque progressionum, ad nostros usque dies, omnino cohaeret -; praecipue autem vita Sanctorum ostendit, qui, ab Ecclesia Matre, eademque una, perpetua q u a d a m fecunditate geniti, perfectam absolutamque christianae educationis formam in se referentes, h o m i n u m c o m m u n i o n e m nobilitarunt et bonis o m n e genus auxerunt. Optime sane iidem de humano genere meriti, in omni civium ordine atque in quavis vitae conditione, editis perfectae sanctitatis 1 Apol., 42. 85 Acta Pii PP. XI exemplis, floruerunt; in iis enim non desunt eum agrieolae simplices ac rudes t u m viri disciplinis litterisque exculti, c u m tenuior opifex t u m exercitus dux, c u m privatus paterfamilias t u m rex p o p u lorum gubernator, c u m ingenuae puellae deditaeque rei familiari mulieres t u m regiae uxores atque impératrices. Verum, quibusnam praedicemus laudibus illos evangelii praecones, qui in missionibus, opera p r o p e m o d u m infinita, b o n o r u m q u o q u e huius vitae feraci, una c u m fidei lumine barbaris gentibus humani civilisque cultus c o m m o d a tulerunt ac ferunt: quibusnam eos omnes, qui t o t ac t a m varia opera hominibus christiana caritate sublevandis condiderunt: quibusnam denique sanctos illos ex utroque sexu institutores, sane frequentissimos, qui suam christianae educationis operam per alios propagandam perpetuaiidamque, singulari sane c u m familiarum ac nationum utilitate, curarunt? H a e c , haec quidem sunt quae ex christiana educatione proficiscuntur beneficia, idcirco quia ea ipsa h o m i n e m evehit atque effingit ad vitam virtutemque supernaturalem in Christo; quandoquidem Iesus Christus Dominus noster, divinus Magister, c u m sit eius vitae ac virtutis auctor et largitor,tum universis hominibus, in quacumque ii conditione versantur, iuvenibus praesertim, exemplum se praebet, in eo potissimum aetatis suae decursu intuendum atque imitandum, cum, obediens omnibusque virtutibus, quae singulos, familiam, societatem respiciunt, coram D e o et hominibus, exornatus, vitam obscure et laboriose traduxit. Itaque omnes eiusmodi thesauri, quos, nunquam satis aestimandos, hucusque v i x ex parte memoravimus, t a m arcte ad Ecclesiam pertinent, ut eius veluti naturam constituant, c u m mysticum Christi corpus, immaculata Christi Sponsa, ideoque fecundissima Mater, itemque suprema ac perfecta educatrix Ecclesia sit. Quamo b r e m magnus ille atque ingeniosus Augustinus - cuius beato ab obitu saeculum quintum ac d e c i m u m acturi mox sumus- sancta erga talem Matrem caritate abreptus, has voces edebat: « Merito Ecclesia catholica, Mater christianorum verissima, n o n solum ipsum D e u m , cuius adeptio vita est beatissima, purissime atque castissime colendum praedicas; sed etiam proximi dilectio- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 86 nem atque caritatem ita complectens, ut variorum m o r b o r u m , quibus pro peccatis suis animae aegrotant, omnis apud te medicina praepolleat. Tu pueriliter pueros, fortiter iuvenes, quiete senes prout cuiusque n o n corporis tantum, sed et animi aetas est, exerces ac doces. Tu parentibus filios libera quadam servitute subiungis, parentes filiis pia dominatione praeponis. Tu fratribus fratres religionis vinculo firmiore atque arctiore q u a m sanguinis nectis... Tu cives civibus, gentes gentibus, et prorsus homines primorum parent u m recordatione, non societate tantum, sed quadem etiam fraternitate coniungis. D o c e s Reges prospicere populis; mones p o p u los se subdere Regibus. Quibus honor debeatur, quibus affectus, quibus reverentia, quibus timor, quibus consolatio, quibus admonitio, quibus cohortatio, quibus disciplina, quibus obiurgatio, quibus supplicium, sedulo doces; ostendens q u e m a d m o d u m et non omnibus omnia, iniuria ». et omnibus caritas, et nulli debeatur 1 Supplices interea, Venerabiles Fratres, animos et manus caelum « ad Pastorem et E p i s c o p u m animarum nostrarum », divinum R e g e m « D o m i n u m virtute omnipotenti sua ad 2 ad dominantium » erigamus, ut ipse iubeat, in orbe universo terrarum praeclaros christianae institutionis fructus cotidie magis percipi atque augeri, in singulorum hominum et populorum emolu- mentum. Quorum autem caelestium munerum auspicem, paterno animo, v o b i s , Venerabiles Fratres, et clero p o p u l o q u e vestro apostolicam benedictionem impertimus. D a t u m R o m a e , apud S. Petrum, die 31 mensis Decembris anno 1929, Pontificatus Nostri o c t a v o . PIUS PP. X I 1 2 De moribus Ecclesiae catholicae, lib. I, c. 30. Cfr. I Petr., Il, 25. Acta Pii PP. XI 87 MOTU PROPRIO INSTITUITUR « SECTIO HISTORICA » PENES SACRORUM RITUUM CONGREGATIONEM. PIUS PP. X I Già da qualche t e m p o è Yenuta maturando in N o i la persuasione che i procedimenti in uso presso la Sacra Congregazione dei Eiti per la trattazione delle cause « storiche » dei Santi hanno bisogno di qualche ritocco, affinchè possano meglio corrispondere alla propria natura di tali cause e alle loro speciali esigenze (natura ed esigenze abbastanza chiaramente indicate già da Benedetto X I V : De Servorum Dei beatif. et canoniz., d o v e parla delle causae antiquae), massime tenuto conto dello sviluppo raggiunto dalle discipline storiche e dei perfezionamenti portati ai loro metodi. Per cause « storiche » dei Servi di D i o intendiamo quelle per le quali (trattisi della vita, delle virtù, del martirio o di antico culto) non si possono raccogliere deposizioni di testimoni contemporanei ai fatti in causa, nè si hanno documenti certi di tali deposizioni debitamente raccolte in t e m p o opportuno. Sembrandoci coram Domino di non poter frapporre ulteriori indugi, invocato il divino aiuto e chiamati a consiglio uomini di non dubbia competenza, d o p o matura considerazione, di Nostro Motu proprio abbiamo ordinato ed ordiniamo quanto segue; I. - Nelle cause storiche dei Servi di D i o , d o p o il processo informativo ordinario e la relativa ricerca degli scritti nei consueti modi, si ometteranno nel processo apostolico le sparti suaccennate (vita, virtù, martirio, antico culto) sulle quali n o n si possono più raccogliere testimonianze contemporanee. I I . - Le dette cause, per le parti indicate, saranno di c o m petenza speciale di una « Sezione storica » che c o n questo Nostro Motu proprio intendiamo aggiungere ed aggiungiamo alle due già esistenti in seno alla Sacra Congregazione dei Riti. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale I I I . - Affinchè la n u o v a Sezione possa debitamente soddisfare al suo c o m p i t o : 1) Sarà costituita, in numero competente, da Consultori specializzati nelle discipline e nelle ricerche storiche; 2) A capo di essa sarà un « Relatore generale » al quale incomberà la direzione dei lavori storici; 3) Il Relatore generale, d o p o la regolare apertura del processo informativo, ne esaminerà le parti di sua competenza, farà egli stesso od ordinerà le ulteriori ricerche che giudicherà necessarie, e richiederà alla Postulazione, in originale od in copia autentica, tutti i documenti che riterrà opportuni, trasmettendo poi i documenti così raccolti ai Consultori della sua Sezione, che stimerà più idonei alle singole cause; 4) I v o t i dei detti Consultori c o n le conclusioni del Relatore generale saranno dal Relatore stesso consegnati all'Emo Prefetto della Congregazione e da questo al P r o m o t o r e della Fede per il loro esame e le eventuali obiezioni e conclusioni; 5) I documenti ed i voti di cui sopra serviranno di base e di punto di partenza ai v o t i dei Consultori della prima Sezione della Sacra Congregazione dei Riti; 6) Ai Consultori della Sezione storica toccherà di rispondere alle obiezioni e d o m a n d e del P r o m o t o r e della F e d e per le difficoltà comprese nell'ambito delle loro competenze; 7) Sono comprese nelle attribuzioni della Sezione storica le indagini che occorressero per completare la ricerca dei documenti e degli scritti attinenti alle cause; per il loro esame dottrinale si procederà secondo le prescrizioni del Cod. iur. can. e la prassi in uso; 8) Per evidenti ragioni di utilità la Sezione storica d o v r à essere consultata per le riforme, emendazioni e nuove edizioni di testi e di libri liturgici. Dal Vaticano, 6 Febbràio 1930. PIUS PP. X I Acta Pii PP. XI 80 GH1R0GRAPHI I AD EMUM P. D. BASILIUM EPISCOPUM VELITERNTJM S. R, E. CAED. POMPILJ, VICE SACRA IN URBE ANTISTITEM: DE DIVINIS IURIBUS IN DITIONE RUSSICA DIRE LAESIS REPARANDIS. PIUS PP. X I Signor Cardinale, Ci c o m m u o v o n o profondamente le orribili e sacrileghe scelleratezze che si ripetono e si aggravano ogni giorno contro D i o e contro le anime nelle innumerevoli popolazioni della Russia, tutte care al Nostro cuore, anche solo per il tanto che soffrono, ed alle quali appartengono tanti devoti e generosi figli e ministri di questa santa Chiesa cattolica apostolica romana, devoti e generosi fino all'eroismo ed al martirio. Fino dagli inizi del Nostro Pontificato, dietro l'esempio del Nostro Predecessore di s. m. Benedetto X V , Noi moltiplicammo gli sforzi per arrestare la terribile persecuzione e per allontanarne da quei popoli i gravi danni. Ci d e m m o anche premura di domandare ai Governi rappresentati alla Conferenza di G e n o v a di venire di c o m u n e accordo ad una dichiarazione, che avrebbe p o t u t o risparmiare molti guai alla Russia e a tutto il m o n d o , e cioè di proclamare insieme, c o m e condizione preventiva ad ogni riconoscimento dei Governo Sovietico, il rispetto delle coscienze, la libertà dei culti, e dei beni della Chiesa. P u r t r o p p o questi tre punti, giovevoli sopratutto a quelle gerarchie ecclesiastiche disgraziatamente separate dall'unità catto- lica, furono abbandonati in grazia di interessi temporali, i quali, d'altra parte sarebbero stati meglio salvaguardati, se i diversi Governi avessero rispettato anzi tutto i diritti di D i o , il suo regno e i a sua giustizia; purtroppo fu altresì respinto il Nostro intervento diretto a salvare dalla distruzione e a conservare al loro uso tradizionale e religioso i vasi sacri e le iconi, che formavano un 90 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tesoro di pietà e d'arte caro a tutti i cuori dei Russi: tuttavia .abbiamo avuto la consolazione di sottrarre a un processo capitale e di soccorrere efficacemente il capo di quella gerarchia, purtroppo separata dall'unità, il Patriarca T y k o n , mentre le generose offerte del m o n d o cattolico salvavano dalla fame e da una morte orribile più di 150.000 fanciulli nutriti giornalmente dai Nostri inviati, finché questi non furono messi nella necessità di dover abbandonare la loro pietosa opera, giacché si preferì votare alla morte migliaia d'innocenti, anziché vederli nutriti dalla carità cristiana. Questa empietà sacrilega si accanisce non soltanto contro i sacerdoti e i credenti adulti, fra i quali accanto ad altre vittime fedeli al culto di D i o , Noi salutiamo in m o d o particolare, Nostri carissimi figli, sacerdoti e religiose cattoliche, imprigionati, deportati, condannati ai lavori forzati con due dei loro Vescovi, i N o s t r i Venerabili Fratelli Boleslao Sloskan e Alessandro Frison e col Nostro rappresentante per il rito slavo, l'Esarca cattolico L e o nida F i o d o r o v ; ma gli organizzatori delle campagne d'ateismo e del « fronte antireligioso » vogliono sopratutto pervertire la gioventù, abusare della sua ingenuità e della sua ignoranza, ed in l u o g o di impartirle istruzione, scienza e civiltà - che del resto c o m e l'onestà, la giustizia e il benessere stesso, non possono prosperare e fiorire senza la religione - l'organizzano nella Lega dei senza-Dio militanti, dissimulando la decadenza morale, culturale ed anche economica c o n una agitazione altrettanto sterile che inumana, in cui i figli sono istigati a denunziare i genitori, a distruggere e insozzare gli edifìci e gli emblemi religiosi e sopratutto a contaminare le loro anime con tutti i vizi e con le più vergognose aberrazioni materialistiche, i cui promotori, volendo colpire la Religione e D i o stesso, procurano la rovina delle intelligenze e della medesima natura umana. Davanti a questi eccessi, che N o i abbiamo più volte segnal a t o con dolore nelle Nostre allocuzioni concistoriali ed anche più recentemente nella Nostra enciclica sulla educazione della gioventù, non abbiamo cessato di pregare Noi stessi ogni giorno e •di far pregare per questi milioni di anime, riscattate dal sangue Acta Pii PP. XI 91 di Gesti Cristo, spinte e quasi costrette a profanare il loro battesimo, la pietà tradizionale delle loro famiglie verso la Ssma Vergine, e finanche gli ultimi vestigi dell'onore e del rispetto d o v u t o al santuario domestico. AI fine poi di trovare una cooperazione ai Nostri sforzi contro tanti mali, abbiamo istituito una Commissione speciale per la Russia, affidandone la presidenza, c o m e lei ben conosce, al Nostro diletto figlio il Cardinale Luigi Sincero. A b b i a m o pure, fino dalle prime settimane del Nostro Pontificato, approvato e arricchito di indulgenze la giaculatoria: « Salvatore del m o n d o salvate la Russia », e di n u o v o , nel corso degli ultimi mesi, due formule di preghiere con le quali si raccomanda il p o p o l o russo alla protezione della dolce Taumaturga di Lisieux, Santa Teresa del B a m b i n o Gesù. A b b i a m o altresì approvata la iniziativa presa fin dallo scorso N o v e m b r e dal Nostro Istituto di studi orientali, di tenere delle conferenze propriamente documentarie e scientifiche per far conoscere al grande pubblico alcuni degli attentati sacrileghi che le leghe dei senza-Dio militanti organizzano nell'immenso territorio sovietico, andando anche al di là e~in contrasto del testo, già per sè abbastanza antireligioso, della Costituzione rivoluzionaria; ed abbiamo constatato con piacere che questo esempio, partito da R o m a , è stato seguito, un mese più tardi, da simili conferenze e riunioni tenute a Londra, a Parigi, a Ginevra, a Praga e in altre cittàMa richiede una riparazione più universale e più solenne la recrudescenza c o m e la pubblicità officiale di tante bestemmie ed empietà. Nelle ultime feste del Santo Natale non soltanto sono state chiuse molte centinaia di chiese, si sono abbruciate numerose iconi, si è imposto il lavoro a tutti gli operai e agli alunni delle scuole, e si sono soppresse le domeniche; ma si è giunti al punto di costringere i lavoratori delle officine - uomini e donne a firmare una dichiarazione di apostasia formale e di odio contro D i o , sotto pena di essere privati delle loro tessere per il pane, per il vestiario e per l'alloggio, senza le quali ogni abitante di quell'infelice paese è ridotto a morire di fame, di miseria e di freddo. Ed inoltre in tutte le città ed in numerosi villaggi si sono organiz- 92 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale zati infami spettacoli carnevaleschi, c o m e quelli che i diplomatici stranieri hanno avuto sotto gli occhi nella stessa Mosca, nel centro della capitale, durante le ricorrenze natalizie: si vedevano passar carri sui quali erano in gran numero, vestiti con paramenti sacri, dei ragazzacci che prendevano a scherno la Croce e vi sputavano sopra; su altri carri automobili si erano innalzati grandi alberi di Natale, ai quali erano appesi per il collo numerosi fant o c c i rappresentanti V e s c o v i cattolici ed ortodossi. Nel centro poi della città, altri giovinastri c o m p i v a n o ogni specie di atti sacrileghi contro la Croce. Pertanto, allo scopo di fare N o i stessi, nel m o d o migliore possibile, atto di riparazione per tutti questi attentati sacrileghi, ed al fine altresì di invitare alla riparazione i fedeli di tutto il m o n d o , abbiamo determinato, Signor Cardinale, di recarCi, nel giorno festivo di San Giuseppe, il 19 del prossimo mese di Marzo, nella Nostra Basilica di San Pietro, e di celebrarvi sulla t o m b a del Prìncipe degli Apostoli una Messa di espiazione, di propiziazione e di riparazione per tante e così atroci offese al divin Cuore, nonché per la salute di tante anime messe a così dure e difficili prove e pel sollievo del Nostro dilettissimo p o p o l o russo: perchè cessi finalmente questa grande tribolazione, e perchè individui e popoli facciano quanto prima ritorno all'unico ovile dell'unico Salvatore e Liberatore, il Signor Nostro Gesù. Cristo. D o p o aver domandato al suo Sacratissimo Cuore perdono e pietà per le vittime e per gli stessi carnefici, N o i imploreremo la Santissima e I m m a c o l a t a Vergine Maria, Madre di D i o , il suo castissimo Sposo San Giuseppe Patrono della Chiesa universale, gli speciali protettori dei Eussi e cioè i Ss. Angioli, S. Giovanni Battista, S. Nicola, S. Basilio, S. Giovanni Crisostomo, i Santi Cirillo e Metodio, c o m e pure tutti gli altri santi ed in m o d o particolare S. Teresa del B a m b i n Gesù, a cui N o i abbiamo in m o d o speciale affidato l'avvenire di quelle anime. Mentre pertanto la invitiamo, Signor Cardinale, a dare le opportune disposizioni per questa solenne supplicazione, N o i abbiamo certa fiducia che non soltanto il clero ed il p o p o l o della 93 Acta PU PP. XI Nostra R o m a , ma anche tutti i Nostri Venerabili Fratelli nell'episcopato cattolico e tutto il m o n d o cristiano si uniranno alle Nostre suppliche, o nel giorno stesso, o in altro giorno festivo a ciò indicato. Sicuri che la Provvidenza divina, nel m o m e n t o da lei designato, preparerà e darà i mezzi necessari per riparare le rovine morali e materiali di quelle immense regioni, che costituiscono la sesta parte delle terre dell'universo, N o i intanto persevereremo con tutto il trasporto dell'animo, in questa preghiera di riparazione e di propiziazione che attirerà, ne abbiamo fiducia, la pietà divina sul p o p o l o russo. E con questa fiducia, N o i accordiamo di cuore a lei, signor Cardinale, e a tutti quelli che si uniranno a N o i in questa crociata di preghiere, l'apostolica benedizione, pegno delle celesti grazie. D a t o a R o m a presso San Pietro, il giorno 2 Febbraio, festa della Purificazione di Maria. Tergine, l'anno MDCCCCXXX, ottavo del Nostro Pontificato. PIUS PP. X I IT AD EMUM P. D. CAIETANUM TIT. S. AGATHAE S. R. E. PRESB. CARD. BISLETI, PRAEFECTUM SACRI CONSILII SEMINARIIS AC STUDIORUM UNIVERSITATIBUS REGUNDIS: DE INSTITUTA COMMISSIONE AD NORMAS I N N O V A N D A S PRO COLLATIONE GRADUUM AC PEO RATIONE STUDIORUM IN ECCLESIASTICIS ATHENAEIS. PIUS PP. X I Signor Cardinale, Con grande Nostra soddisfazione abbiamo letto la sua del 31 Gennaio p. p. (*) nella quale ella, signor Cardinale, Ci dava, ampie notizie sulla costituzione e sui lavori della speciale Com(*) Huius epistolae tenor sic erat: Beatissimo Padre, In adempimento dell'augusto rolere della Santità Vostra e in conformità alle direttive che la stessa Santità Vostra si è degnata di darmi, questo Sacro Dicastero nominò nel Marzo 1929 una Commissione 94 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale missione in adempimento della Nostra v o l o n t à e secondo le direttive Nostre da cotesto sacro Dicastero nominata per nn largo ed approfondito studio circa il conferimento dei gradi accademici nelle discipline sacre e circa il riordinamento delle F a c o l t à ecclesiastiche di Teologia, Filosofìa e Diritto canonico. I nomi degli egregi membri del clero secolare e regolare chiamati a comporre la Commissione Ci erano già per se stessi altrettante ragioni a bène sperare della efficienza della Commissione medesima; le Nostre speranze sono state sorpassate dai lavori che la Commissione ha compiuti nelle sedici piene adunanze tenute per lo studio circa il conferimento dei gradi accademici nelle discipline sacre e il riordinamento delle Facoltà Ecclesiastiche di Teologia, Filosofìa e Diritto canonico. Tale Commissione, nella quale sono rappresentati tutti gli Atenei ecclesiastici di Roma, è composta dei seguenti Reverendissimi Signori: Revmo Mons. ERNESTO RUFFINI, Segretario della S. Congregazione, Presidente. Revmo D. FEDELE DE STOTZINGEN, Abate Primate dei Benedettini Confederati, per l'Ateneo del Collegio di S. Anselmo. Revmo P. MARCO SALES O. P., Maestro del S. Palazzo, Presidente della Facoltà teologica della Sapienza. Revmo Mons. SALVATORE TALAMO, Segretario dell'Accademia Romana di S. Tommaso d'Aquino. Revmo P. AGOSTINO GEMELLI O. F. M., Rettore Magnifico dell'Università Cattolica del S. Cuore. Revmo P. MARIANO CORDOVANI O. P., Reggente del Pont. Collegio Angelico. Revmo P. DOMENICO PALERMO LAZZARINI S. I., Prefetto degli Studi della Pont. Università Gregoriana. Revmo Mons. Pio PASCHINI, Professore di Storia Ecclesiastica, Decano della Facoltà teologica del Seminario Romano Maggiore al Laterano. Revmo P. FILIPPO MAROTO C M . F., Professore di Testo di Diritto canonico, Decano della Facoltà giuridica del Seminario Romano a S. Apollinare. Revmo P. AGOSTINO BEA S. I., Professore nel Pont. Istituto Biblico e nella Pont. Università Gregoriana nel Corso di Magistero. Revmo P. CORNELIO DAMEN C. SS. R., Professore di Teologia morale nell'Ateneo Urbano di Propaganda Fide. Revmo P. BERTRANDO KURTSCKBID O. F. M., Professore di Diritto canonico nel Collegio Internazionale di S. Antonio. Revmo Mons. Paolo Savino, Aiutante di Studio della S. Congregazione dei Seminari e delie Università, Segretario.' I Revmi Mons. Paschini e P. Maroto vennero indicati dall'Emo Cardinale Pompili ; il Revmo P. Damen fu presentato dall'Emo Cardinale Van Rossum; i Reverendi Acta Pii PP. XI dall'Aprile 1929 al p. p. Gennaio 1930, lavori che la sua lettera, signor Cardinale, Ci riassumeva e dei quali 'Noi f u m m o minutamente e diligentemente tenuti al corrente dall'esimio Monsignor Segretario di cotesta Sacra Congregazione, Presidente della Commissione su lodata. All'espressione della Nostra piena soddisfazione n o n possiamo non aggiungere quella del fiducioso desiderio che Ci mette in cuore la da lei espressa « più che fondata speranza » che il lavoro verrà sollecitamente c o m p i u t o , sì da poter esserci presentato in forma di schema verso la fine del corrente anno scolastico. Con particolare soddisfazione abbiamo p o i v e d u t o tutti gli Atenei ecclesiastici di R o m a essere — e tanto bene — rappre- Padri Lazzarini e Kurtscheid furono suggeriti rispettivamente dai Superiori Generali della Compagnia di Gesù e dell'Ordine Francescano dei Frati Minori. La Commissione iniziò subito i suoi lavori, e già il 23 Aprile 1929 teneva presso questa Segreteria la sua prima adunanza. A questa ne tennero dietro altre, cioè tre nel medesimo mese di Aprile, quattro nel successivo mese di Maggio, quattro nel mese di Dicembre u. s. e quattro in questo mese di Gennaio. La discussione è proceduta sempre col più serio impegno da parte di tutti i componenli la Commissione, i quali, in antecedenza alle adunanze, preparavano studi particolari e stendevano voti sugli argomenti da trattare, voti che venivano dall'Ufficio stampati e distribuiti per manus ai singoli membri. Sono state discusse diverse questioni relative ai requisiti necessari per la erezione degli Atenei ecclesiastici, all'ordinamento generale di tali Istituti, in ordine al conferimento dei gradi accademici, e alla Batto studiorum delle tre Facoltà di Teologia, Filosofìa e Diritto canonico. Ho ragione più che fondata a sperare che il lavoro verrà sollecitamente compiuto, sì da poter essere umiliato, in forma di schema, alla Santità Vostra verso la fine del corrente anno scolastico. Non posso non far presente, Beatissimo Padre, la singolare applicazione e lo straordinario spirito di sacrifìcio dimostrato da tutti e singoli i dotti e prudenti membri della sunnominata Commissione, per l'attuazione del grave compito loro affidato. E perchè le loro fatiche abbiano a riuscire, come è loro profonda aspirazione, di pieno gradimento della Santità Vostra, per l'onore della Santa Chiesa, e per il sano progresso degli studi sacri, imploro umilmente per essi, come per me, l'Apostolica Benedizione. Dalla Sacra Congregazione dei Seminari e delle Università, 31 Gennaio 1930. Di Vostra Santità umilissimo, devotissimo, obbligatissimo servitore e figlio GAETANO Card. BISLBTI. $6 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sentati nella importante Commissione, come l'avevamo con particolare intenzione voluto; intendendo N o i che le deliberazioni della Commissione stessa, una volta da N o i approvate e fatte Nostre, siano obbligatorie, c o m e per tutte in genere le Facoltà e gli Atenei ecclesiastici, così ed a più forte ragione per tutti quelli di B o m a , nessuno eccettuato; diciamo a più forte ragione, perchè da quelli rifulger deve l'esempio di alta disciplina da' quali gli altri hanno il diritto di attenderlo. v Intanto, a premio ed incoraggiamento del non facile lavoro ed a pegno dei divini indispensabili aiuti, a lei, signor Cardinale, a tutta la Sacra Congregazione da lei c o n tanto zelo presieduta ed in particolare alla n u o v a Commissione, ed ai singoli suoi membri, di tutto cuore impartiamo la Apostolica benedizione. D a l Vaticano, 6 Febbraio 1930. PIUS PP. X I III AD EMUM P. D. PETRUM TIT. S. LAURENTII IN LUCINA S. R. E. PRESB. CARD. GASPARRI, HACTENUS A SECRETIS STATUS. PIUS PP. X I Signor Cardinale, Si compie oggi l'ottavo anno dal giorno in cui, all'indomani della Nostra elezione, Ella, cedendo alle Nostre istanze, Ci prometteva e cominciava a prestarci quella assistenza e collaborazione, che, nell'alto ufficio di Segretario di Stato Ella aveva c o n così intelligente e devota fedeltà, con così felici successi, prestato al Nostro immediato Antecessore, Benedetto XV di sempre cara e venerata memoria; e sono ormai passati alcuni mesi dacché Ella, signor Cardinale, accettando l'offertale Presidenza costituita per della preparare la Commissione Codificazione c o n trasporto Cardinalizia canonica da Noi orientale, 97 Acta Pii PP. XI Ci presentava le sue dimissioni da Segretario di Stato, non v e d e n d o la possibilità di tenere contemporaneamente i due uffici. Se abbiamo tardato fino ad oggi a prenderne atto formale e ad accettarle — per quanto a malincuore — c o m e facciamo con la presente Nostra, ciò n o n è avvenuto soltanto, perchè questo giorno, nel quale si mutano gli anni del Nostro Pontificato, p u ò sembrare non inopportuno per un mutamento così importante c o m e quello che facciamo della persona sua nella persona del suo successore nell'alto e delicato ufficio, successore ch'Ella già tanto bene e favorevolmente conosce e che n o n abbiamo bisog n o di presentarle nel signor Cardinale Eugenio Pacelli. Questa dimora di più. mesi vuole anche dire e dice da sè sola la pena che sentiamo nel p r i v a r c i della sua continua e quotidiana assistenza e collaborazione, sebbene m o l t o Ci consola il pensiero di poter sempre contare su di Lei e sull'opera sua — e non soltanto nella difficile ed importante impresa della Codificazione canonica orientale. A n c h e per un altro scopo abbiamo avuto bisogno di un p o c o di t e m p o e fu quello di farle preparare una conveniente dimora i pel suo così ben meritato e non inoperoso riposo. Ed ora, con grato animo ringraziandola del prezioso contrib u t o di intelligente, fedele e devota collaborazione in otto anni questi prestatoci — particolarmente laborioso e non meno particolarmente da D i o benedetto in questi ultimi tempi — ed augurandole, pregandole dal buon D i o ogni bene, di tutto cuore la benediciamo. D a l V a t i c a n o , 7 Febbraio 1930. PIUS PP. ACTA, vol. X X I I , n. 2. — 22-2-930. XI 7 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale IV AD E M U M P. D. E U G E N I U M TIT. SS. IOANNIS ET PAULI S. R. E. PRESB. CARD. PACELLI, A SECRETIS STATUS. PIUS PP. Signor XI Cardinale, A v e n d o N o i creduto dovere accondiscendere (ciò che abbiamo fatto oggi stesso n o n senza grave pena) alle istanze del signor Cardinale Pietro Gasparri, perchè dimis- accettassimo le sue sioni da Nostro Segretario di Stato, abbiamo « coram D o m i n o » deciso di chiamare e nominare c o n questo Nostro chirògrafo Lei, signor Cardinale, alla certo non facile e non p o c o laboriosa successione in quell'alto e delicato ufficio. Ci m u o v o n o a questa nomina la fiducia innanzi tutto del di Lei spirito di pietà e di preghiera, che non p u ò non propiziarle l'abbondanza dell'aiuto divino; p o i anche la qualità delle doti onde il buon D i o l'ha arricchito, e delle quali Ella in tutte le mansioni sin qui affidatele, specialmente nelle due nunziature di Baviera e di Germania, ha mostrato di saper tanto bene usare, per la gloria del D i v i n o datore ed in servizio della sua Chiesa. Di tutto cuore la benediciamo. D a l Vaticano, 7 Febbraio 1930. PIUS PP. X I 99 S. Congregatio Consistorialis ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS PROVISIO ECCLESIARUM Ssmus Dnus Noster Pius divina Providentia Papa X I , decretis Sacrae Congregationis Consistorialis, sequentes Ecclesias de suo Pastore providere dignatus est, nimirum: 17 Ianuarii 1930. — Metropolitanae Ecclesiae Dubuquensi, praefecit R. P. D. Franciscum J. Beekman, hactenus Episcopum Lincolnensem. 29 Ianuarii. — Metropolitanae Ecclesiae Beneventanae, R. P. Adeodatam a Sancto Ioseph, Procuratorem generalem Ordinis Fratrum Carmelitarum Discalceatorum, in saeculo Ioannem Piazza. 5 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Tudensi, R. D. Antonium García y García, canonicum poenitentiarium capituli cathedralis Malaeitani. 6 Februarii..— Cathedrali Ecclesiae Apuanae, R. D. Ioannem Sismondo, parochum loci Monealvo in dioecesi Casalensi. 14 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Tabasquensi, R. D. Vincentium Camacho, parochum ad S. Michaelis in urbe Guadalajara. SACRA CONGREGATIO PRO ECCLESIA ORIENTALI I DECRETUM DE CLERICIS ORIENTALIBUS, SIVE SAECULARIBUS, SIVE RELIGIOSIS, QUI E TERRITORIIS AUT DIOECESIBUS ORIENTALIBUS IN SEPTEMTRIONALEM VEL MEDIAM, VEL MERIDIONALEM AMERICAM, VEL IN AUSTRALIAE REGIONES DEMIGRANT, UT SPIRITUALEM INIBI CURAM PRAESTENT FIDELIBUS PROPRII RITUS. Qua sollerti alacritate nullo non tempore Apostolica Sedes aeternae eorum fidelium orientalium saluti prospexerit, qui e territoriis patriarchalibus, regionibus seu dioecesibus orientalibus migrantes, exteras petunt 100 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale regiones, praesertim si sua inibi transtulerint domicilia, plurima sane documenta ac decreta, in hanc rem edita, luculenter testantur. "Nihil enim Ecclesiae Matri antiquius fuit, quam omni ope eniti, ut isti quoque fideles, tot inter pericula, quae in iis exteris praesertim regionibus, praecipue ex eorum cum haereticis sectis et orientalibus dissidentibus commercio ac necessitudine oriuntur, sartam tectamque servarent catholicam fidem; atque ut suo cuiusque orientali ritu libere uti possent, etiamsi inter catholicos latini ritus degerent. Quapropter semper eidem cordi fuit, ut ad spiritualem eorum curam suscipiendam, sacerdotes orientalis ritus e territoriis patriarchalibus vel orientalibus deligerentur, qui scientia et bonis moribus praediti, sanctissimo huiusmodi ministerio obeundo pares omnino essent quique ad curam spiritualem exercendam in fideles sui cuiusque ritus fidenti animo mitti possent. Eadem de causa provisum atque praecautum est, ut praestantes horum sacerdotum dotes ac virtutes in antecessum diligenter dignoscerentur, itemque ut Ordinarii locorum ad quae demigrare cuperent, non modo libenter eos excepturi essent, sed etiam eos expeterent uti optatos laboris socios in vinea Domini. Quem in finem saepe plane a S. Sede leges et decreta peropportuna lata fuere. Verum, cum procedente tempore leges et decreta huiusmodi aut rite ; non intellecta sint, aut velut in oblivionem venisse viderentur, et abusus non pauci irrepserint, iidemque eius naturae, ut probis ritus orientalis sacerdotibus haud mediocri detrimento esse possent, Sacra haec Congregatio opportunum, immo necessarium esse duxit easdem leges ac decreta iterum commemorare, et restituere, idque praesertim ad spiritualem fideLium orientalium utilitatem efficacius procurandam. Uti enim pluries huic Sacrae Congregationi relatum fuit, quidam sacerdotes, ex iis praesertim qui in Americam et Australiani se contulerunt, ob suum cuiusque agendi morem, non tantum a latinis, sed a suis etiam orientalibus fidelibus gravi improbatione et quasi nota censoria digni habiti sunt; alii, quaerentes quae sua sunt, non quae Iesu Christi, fideles suis curis concreditos misere dereliquerunt, huc illuc passim vagantes; ahi demum, ne catholici quidem aut sacro Ordine initiati, corruptis documentis, tam callide locorum Ordinarios in errorem inducere conati sunt, ut iidem nonnunquam conquesti sint, quasi sacerdotes probi ab improbis, legitimi a simulatis ac mendaeibus, vix aut ne vix quidem discerni ac cognosci possint. Quae cum ita sint, neminem latet quantis incommodis in suo obeundo munere praepediatur optimi orientalis ritus sacerdotes, ac propterea quam necessarium sit opportuna remedia, abiecta omni cunctatione, salubriter afferre. Verum in his remediis exquirendis, duxit haec Sacra Congregatio necessarium non esse leges ac decreta compluries a S. Sede lata immutare, sed S. Congregatio pro Ecclesia Orientali 101 satius ea restituere ac renovare, simul statuendo methodum ac viam certam ac definitam, qua citius et melius eaedem leges et decreta eadem applicarentur et fraudibus contra ipsa aditus praecluderetur. Non vero eget haec Sacra Congregatio moras trahere in commendando Episcopis latinis illarum regionum orientales, qui in eorundem dioecesibus commorantur; probe enim ipsa novit quanto amore, hoc praesertim tempore, tum Episcopi latini, tum Nuntii aut Delegati Apostolici prosequantur orientales, eos quoque qui ab unitate Ecclesiae sunt separati; nam non una tantum communitas seu paroecia schismatica ad unitatem Ecclesiae, cura et industria Episcoporum Americae, rediit. Rogat igitur magis magisque eosdem Ordinarios, ut omni zelo, studio et industria incumbant, ad normam praesertim Const. « Orientalium dignitas » n. 9, in curam orientalium fidelium in suis dioecesibus commorantium, ut, incolumi manente ritu, ecclesias et quidem scholas, quatenus fieri possit^ pro iis excitandas curent: quod si ii proprias scholas habere, pro rerum adiunctis, non valeant, omni ope adnitantur ne illi orientales quasi coacti sint suos pueros scholis protestanticis aut alienis a sensu Christi committere. Pariter, quinimo praesertim, foveant vocationes ecclesiasticas in filiis indigenis illorum fidelium ritus orientalis, et curent ut non solum ad pietatem informentur et ecclesiasticis disciphnis imbuantur, sed etiam, consulta hac Sacra Congregatione, ut in proprio ritu probe instruantur et in sacris ordinentur; nam iis quoque, ita eruditis et institutis, addictis ad curam spiritualem fidelium suorum rituum, plenius huic curae spirituali prospectum erit, quia eorum opera convenientius erit impensa et propensius accepta. Ut igitur haec Sacra Congregatio aptiore modo debitae sacerdotum orientalium existimationi consulat, itemque spirituali fidelium orientalium procurationi prospiciat, tota re mature discussa in comitiis generalibus Emorum Patrum habitis die 17 Iunii 1929, haec, quae sequuntur, statuit ac decernit de sacerdotibus orientalibus, qui in Americae vel in Australiae regiones se conferunt ad pastorale inibi ministerium exercendum; quae quidem diligenter religioseque erunt observanda, sive ab Ordinariis et sacerdotibus orientalibus, sive etiam, vi can. 257 Codicis iuris canonici, ab Ordinariis latinis. 1. Ordinarii latini locorum, de quibus supra, inquirant num catholici ritus orientalis sedem transtulerint aut commorentur in suis dioecesibus; ad quem certum et definitum ritum orientalem pertineant, an iidem indigeant necne cura spirituali praestanda a sacerdote proprii ritus; et hinc sinemora hanc necessitatem aut opportunitatem curae spiritualis, uti supra, huic Sacrae Congregationi pro Ecclesia Orientali significent et declarent 102 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale per Nuntium aut Delegatum Apostolicum regionis, qui, si opus sit, eandem necessitatem aut opportunitatem recognoscet et comprobabit. Sacra vero haec Congregatio statim per Nuntium aut Delegatum Apostolicum regionis rem communicabit cum Episcopo vel Episcopis orientalibus eiusdem ritus, aut cum Domino Patriarcha, si ritus eo gaudeat, et casus ferat; simul rogando ut unum vel plures sacerdotes ad hoc munus dignos et idoneos designent, a S. C. pro Ecclesia Orientan, cuius erit licentiam concedere, adprobandos, idque pariter significent per Nuntium aut Delegatum Apostolicum regionis, qui suam sententiam de hisce sacerdotibus ipsi Sacrae Congregationi patefaciet. 2. Quodsi Domini Patriarchae aut Episcopi orientales, quacumque via et ratione certiores facti sint de hac opportunitate vel necessitate curae spiritualis fidelibus orientalibus in iis locis praestandae per sacerdotes proprii ritus, id pariter significent huic Sacrae Congregationi, simul indicando dioecesim vel dioeceses ubi fideles isti degant et designando ac proponendo sacerdotem vel sacerdotes, uti supra, dignos et idoneos, idque significent per tramitem Nuntii aut Delegati Apostolici, qui suam sententiam, uti supra, de propositis sacerdotibus declarabit. Sacra vero haec Congregatio statim rem Episcopo loci de quo supra, per Nuntium aut Delegatum Apostolicum, declarabit, simul rogando Ordinarium de suo consilio vel licentia; itemque Nuntium aut Delegatum Apostolicum de sua sententia super negotio universo. 3. Si qui fideles curam spiritualem exoptent per sacerdotem proprii ritus, expeditius erit si id„petant ab Ordinario loci, qui petitionem, una cum suo consilio vel consensu mittat ad Nuntium aut Delegatum Apostolicum regionis, qui quidem id transmittat ad hanc Sacram Congregationem cum suis percontationibus, informationibus et voto. 4. Equidem non tantum Domini Patriarchae, et Ordinarii sive latini sive orientalis ritus, sed etiam fideles, possunt directe ea, de quibus supra, cum hac Sacra Congregatione communicare; attamen non parvum temporis compendium sequetur, si ordine supra statuto id fiat. 5. Episcopus vel Episcopi orientales vel Patriarcha, prouti supra in art. 1 et 2, designando sacerdotem vel sacerdotes dignos et idoneos ad curam spiritualem, simul trasmittant litteras commendatitias ad Missae celebrationem atque edoceant Sacram Congregationem de eius vel eorum curriculo vitae et moribus, deque iis omnibus quae comprobare possint eum vel eos ad munus suscipiendum vere dignos esse atque idoneos. Si agatur de sacerdote cleri regularis designatio et informationes transmittantur etiam a suo Superiore. 6. Ad sacrum ministerium exercendum in praefatis regionibus non S. Congregatio pro Ecclesia Orientali 103 admittantur sacerdotes saeculares uxorem habentes, sed solum sacerdotes caelibes, aut vidui. Vidui tamen iustis de causis ab hac Sacra Congregatione excludi poterunt ab iis dioecesibus et locis, in quibus eorum proles forte degat aut quocumque modo inveniatur, pariterque si in vicin.iis eorundem locorum. 7. Statim ac Sacra haec Congregatio, opportunis assumptis notitiis, designatum sacerdotem idoneum reputaverit, per speciale rescriptum, modo usitato, concedet licentiam ut dictus sacerdos se conferat in determinatam dioecesim, ut inibi domicilium constituat et fidelibus suae gentis seu ritus spirituale praebeat auxilium. Idque rescriptum seu licentiam Sacra Congregatio, ad omnem dubitationem et difficultatem Episcopis harum regionum auferendam, mittet ad Ordinarium dioecesis ubi sacerdos ritus orientalis domicilium constituere intendit, per tramitem Nuntii aut Delegati Apostolici, vel, si res urgeat, directe ad eundem Ordinarium, certiorato simul Nuntio aut Apostolico Delegato. Unius erit huius Sacrae Congregationis, Ordinariis et ipsis Patriarchis exclusis, hanc licentiam concedere, quam Sacra Congregatio scripto, seu per rescriptum dumtaxat dabit. 8. Eandem licentiam Sacra Congregatio ad sacerdotem designatum mittet per Nuntium aut Delegatum Apostolicum, vel, eo certiorato, per Ordinarium proprium, aut, uti supra dictum, per Patriarcham, et, si agatur de sacerdote religioso per suum Superiorem, Delegato Apostolico, et, si casus ferat, Patriarcha certioratis; atque una cum licentia, mittet, ratione supra determinata, eidem sacerdoti litteras commendatitias, vulgo celebret, dictum in finem, et pro tempore necessario ad iter faciendum validas. 9. Sacerdos, sine mora, simul ac poterit, ad statutum locum proficiscetur. Si opus sit ut iter ad tempus intermittatur, sacerdos ad Missae celebrationem admitti potest, ab eo exhibitis rectori ecclesiae, ubi litare exoptat, litteris commendatitiis, vulgo celebret, a Sacra Congregatione pro Ecclesia Orientali acceptis. Eector vero Ecclesiae in iisdem litteris adnotabit diem celebrationis et titulum Ecclesiae, una cum sua subsignatione. Quodsi memoratus sacerdos orientalis ritus moram protrahat plus quam aequum est, rector Ecclesiae hac de re certiorem reddat Episcopum seu Ordinarium loci. Ordinarius loci ne admittat amplius ad Missae celebrationem sacerdotes, qui, sine iusta causa, plus quam aequum est, in loco interiecto consistant, aut huc illucque vagentur, et, salvo suo iure, rem referat Nuntio aut. Delegato Apostolico, aut huic Sacrae Congregationi. 10. Statim ac memoratus sacerdos ad statutam dioecesim pervenerit, sistat coram Ordinario loci, eidem exhibendo litteras commendatitias a Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 104 Sacra Congregatione, et litteras discessoriales a proprio Antistite aut a Domino Patriarcha habitas. Loci vero Ordinarius, iuxta tenorem rescripti habiti ab hac Sacra Congregatione, de quo in art. 7, ei facultatem dabit Missam seu divinam Liturgiam celebrandi, Sacramenta administrandi, ac quaelibet sacra munia persolvendi, necnon mansiones pro cura spirituali fidehum proprii ritus, eaque omnia suscipiendi, quae necessaria et opportuna censuerit; itemque locum praefiniet, in quo sacerdos domicilium statuere debeat. 11. Dictus sacerdos iurisdictioni Ordinarii loci subesse debet. 12. Salvo igitur semper suo ritu, stet mandatis Ordinarii loci, tum quoad curam spiritualem suorum fidehum in loco et in Ecclesia sibi assignatis, tum ad adeundam aliam ecclesiam, paroeciam, seu alium locum ipsius dioe-^ cesis ad ministerium exercendum, vel ad fideles sui ritus causa sacri ministerii invisendos. Neque in aliam dioecesim se conferre poterit, pro exercitio temporaneo sacri ministerii aut pro invisendis fidelibus proprii ritus, nisi praehabito consensu Episcopi a quo atque Episcopi ad quem; et si hunc consensum obtinuerit, se gerat modo, ratione et condicionibus a memoratis Superioribus statutis. .13. Ut quilibet sacerdos, qui in aliquam dioecesim Americae, vel Australiae emigraverit, mutare dioecesim valeat in ambitu earundem regionum, sufficit ut in hoc conveniant Episcopus a quo et Episcopus ad quem; proprium consensum scripto significando. Hac de re vero, Episcopus ad quem nuncium quantocius mittere tenetur per Nuntium aut Delegatum Apostolicum ad Sacram Congregationem pro Ecclesia Orientali. 14. In fine cuiusque anni, a die data in rescripto supputandi, tenetur quilibet sacerdos orientalis, qui in praefatis regionibus degat, relationem scriptam mittere ad Sacram Congregationem pro Ecclesia Orientali de statu religioso suorum fidehum et de sacro ministerio adimpleto; hanc vero relationem exhibebit Ordinario loci, ut hic sua auctoritate eam scripto comprobet, opportune suas addens adnotationes, ipseque Ordinarius eam ad Sacram Congregationem transmittat. 15. Nullus ergo Episcopus in suam dioecesim admittat aliquem sacerdotem orientalis ritus, e dioecesi orientali provenientem, eique facultatem celebrandi, vel sacrum ministerium exercendi det, nisi a Sacra Congregatione pro Ecclesia Orientali necessarium rescriptum antea acceperit, ad normam art. 7; itemque, nisi hoc rescriptum receperit, nullam, ad omnem fraudem praecavendam, Ordinarius praestet fidem quibusvis litteris aut documentis, iis etiam uti ex hac Sacra Congregatione prolatis, exhibitis a sacerdote, vel ab eo qui se esse sacerdotem dictitat; atque in casu, salvo suo iure, •S. Congregatio pro Ecclesia Orientali 10& rem referat Nuntio ant Delegato Apostolico snae regionis velhuic Sacrae, Congregationi. Interim vero Ordinarius loci in sacerdotem orientalem qui dictum in finem sine debita licentia in suam dioecesim se contulerit animadvertere poterit, pro suo prudenti arbitrio, remediis et sanctionibus, ad normam art. 9. 16..Sacerdotes omnes dictum in finem ibi commorantes, firma manente prohibitione eleemosynas, pecuniam, sine huius Sacrae Congregationis facultate, colligendi, quod attinet ad stipes Missarum et collationes consuetas, pro more dioecesis, ad Dei cultum, ad ecclesias vel scholas etc. faciendas, stent omnino decretis et ordinationibus dioecesanis; nisi aliter in casibus particularibus pro iis praescribendum Ordinarius loci censeat. 17. Praescriptis, de quibus in art. 11, 1 2 , 1 3 , 1 4 , 1 5 et 16, tenentur ii quoque sacerdotes orientales, qui ante editum hoc decretum se contulerint in has regiones, ibique legitime commorentur. 18. A Buthenis vero, qui se conferunt ad Foederatos Status Americae, aut ad Canadensem ditionem, ad exercendam curam spiritualem sub iurisdictione Ordinariorum sui ritus, serventur particularia decreta ab hac Sacra Congregatione pro Ecclesia Orientali lata. Quod si ad id munus petant alias regiones supra memoratas, praescriptiones huius decreti servabunt. Hoc decretum, ut cunctis ad quos pertinet probe perspectum evadat, vim obligandi habebit a die prima mensis Aprilis anni millesimi nongentesimi trigesimi. Quae omnia Ssmo Domino relata in audientiis 22 Iunii et 7 Decembris, an. 1929, Sanctitas Sua adprobavit ac rata habuit, atque decretum de iis edendum iussit. Datum Romae, ex aedibus Sacrae Congregationis pro Ecclesia Orientali, die 23 Decembris 1929. A. CARD. SINCERO, a Secretis. L. © S. H. I. Cicognani, Adsessor* Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 10« II DECRETUM DE CLERICIS ORIENTALIBUS, SIVE SAECULARIBUS, SIVE RELIGIOSIS, QUI E TERRITORIIS AUT DIOECESIBUS ORIENTALIBUS IN AMERICAM SEPTEM- TRIONALEM, VEL MEDIAM, VEL MERIDIONALEM, VEL IN AUSTRALIAE REGIONES SE CONFERUNT, NON AD CURAM SPIRITUALEM FIDELIBUS PROPRII RITUS PRAESTANDAM, SED OB ALIAM CAUSAM, OECONOMICAM VEL MORALEM, VEL DEMUM UT INIBI PER BREVE TEMPUS VERSENTUR. Non raro accidit ut clerici orientales e territoriis vel dioecesibus orientalibus, obtenta vel non licentia ab hac Sacra Congregatione pro Ecclesia Orientali, in Americam vel in Australiae regiones se conferant, et ibi diutius commorentur, cuiusvis generis causis interpositis, huc et illuc vagentur nomine auxilii praestandi fidelibus suae gentis vel ritus, vel eos invisendi, quandoque vero stipes Missarum et, sine facultate, eleemosynas colligant, «acra ministeria illegitime exerceant, atque ita non parvo detrimento sint bonae existimatione orientalium, praesertim sacerdotum. Ut igitur, prout opus est, consulatur bono nomini sacerdotum orientalium, atque omnis fraudi via, hac in re, praecludatur, Sacra haec Congregatio, re pertractata in comitiis generalibus Emorum Patrum die 17 Iunii 1929 habitis, quae sequuntur statuit atque decernit. 1. Quilibet clericus, qui in hisce adiunctis inveniatur, per tramitem sui Superioris, aut Episcopi Ordinarii vel Patriarchae, supplices preces ad hanc Sacram Congregationem mittat, ac causam petitionis exponat; indicet pariter tempus huic itineri et suae absentiae necessarium, atque locum vel loca ad quae vult se conferre; et si agatur de coniunctis invisendis vel de negotiis temporalibus tractandis, indicet domicilium eorum, ad quos visitandos intendit et quibuscum agendum sibi est. 2. Superior, Episcopus Ordinarius, vel Patriarcha, scripto addat hisce precibus, antequam eas ad hanc Sacram Congregationem mittat, sedulas notitias de vita et moribus sacerdotis oratoris, suam mentem de causarum veritate significet, atque litteras commendatitias suppeditet pro Missae celebratione. Praestabit vero illas preces, de quibus in art. 1, et has notitias transmittere per tramitem quoque Nuntii aut Delegati Apostolici. 107 S. Congregatio pro Ecclesia Orientali 3. Si vero haec Sacra Congregatio — assumptis, si casus ferat et ipsa ita censeat, aliis notitiis de sacerdote, — imploratam licentiam concesserit, hac de re nuncium, per Nuntium aut Delegatum. Apostolicum, vel, eo certiorato, Ordinario loci ad quem pergere ille intendit, ut ibi moram faciat, dabit; atque sacerdoti licentiam impertietur per rescriptum ipsi tradendum, una cum litteris commendatitiis ad Missae celebrationem, indicando pariter locum, ad quem praefatus sacerdos est perrecturus, itemque causas et tempus ibi manendi. 4. Pro casibus vero urgentioribus, in quibus ob grave damnum vel periculum instans tempus non sit recurrendi ad Sacram Congregationem, eadem Sacra Congregatio Nuntiis aut Delegatis Apostolicis necessarias tribuit facultates iuxta speciales instructiones eisdem datas. 5. Iis servatis, quoad loca interiecta in itinere, quae statuta sunt, congrua congruis referendo, in art. 9 decreti huius Sacrae Congregationis diei 23 Decembris 1929, Ordinarius loci, ad quem sacerdos pervenit ut ibi moram faciat iuxta concessionem huius Sacrae Congregationis, Missae celebrationem eidem permittere valet ad normam nuncii recepti a Sacra Congregatione pro Ecclesia Orientali. 6. Si vero Ordinarius loci nuncium de quo in art. 3 non receperit, ad praecavendas omnes fraudes, fidem ne praestet litteris aut documentis, iis etiam uti ex hac Sacra Congregatione prolatis, exhibitis a sacerdote, vel ab eo qui se esse sacerdotem dictitat, eum non admittat ad Missae celebrationem, eoque minus ad sacrum ministerium exercendum, et, salvo suo iure, rem deferat Nuntio aut Delegato Apostolico suae regionis vel huic Sacrae Congregationi. Elapso statuto tempore memoratus sacerdos ad suam dioecesim redeat, servatis in reditu quae in art. 5 decernuntur. 7. Si memoratus sacerdos ultra tempus statutum diutius sine iusta causa commoretur in loco, de quo supra, loci Ordinarius ne amplius eum admittat ad Missae celebrationem, et, salvo suo iure, rem referat Nuntio aut Delegato Apostolico, aut huic Sacrae Congregationi. 8. Iidem sacerdotes, quoad eleemosynas, pecuniam, aut stipendia Missarum colligendas seu corrogandas, omnino tenentur decreto huius Sacrae Congregationis « De clericis orientalibus eleemosynas, pecuniam vel Missarum stipendia colligentibus, seu corrogantibus extra orientales regiones et dioeceses », dato hac ipsa die 7 Ianuarii .1930. Hoc decretum, ut cunctis ad quos pertinet probe perspectum evadat, vim obligandi habebit a die prima mensis Aprilis anni millesimi nongentesimi trigesimi". Quae omnia, Ssmo Domino relata in Audientiis d. 22 Iunii et 7 Decem- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 108 bris, a. 1929, Sanctitas Sua adprobavit ac rata habuit, atque decretum de iis edendum iussit. Datum Romae, ex aedibus Sacrae Congregationis pro Ecclesia Oriena tali, die 7 Ianuarii 1930. A. CARD. SINCERO, a Secretis. I». © s. H. I. Cicognani, Adsessor* III DECRETUM .DE CLERICIS ORIENTALIBUS ELEEMOSYNAS, PECUNIAM VEL MISSARUM STIPENDIA COLLIŒENTIBUS SEU CORROGrANTIBUS EXTRA ORIENTALES REGIO- NES, ET DIOECESES. Saepenumero Apostolica Sedes normas et decreta edidit de iis rebus rationibusque, quae vel ad clericos orientales pertinent, vel ad eos, qui huiusmodi titulum usurpantes, quavis interposita causa, domo demigrantj et per exteras regiones cursitantes, eleemosynas quaerunt, stipem corroganfy ac Missarum stipendia expostulant, aliquando etiam falso affirmantes se facultatem habere retinendi partem tantum stipendii, reliquum vero concedendi seu relinquendi ipsis offerentibus, clerum et fideles nimium saepe decipientes. Qua in re, ea documenta repetere ac revocare iuvat, quae recens promulgata sunt, ac praesertim Epistulam circularem a Sacra Congregatione Fidei Propagandae die 1 mensis Ianuarii anno 1912 datam, atque Monitum a Sacra hac Congregatione nuperrime datum die 2 mensis Aprilis a. 1928; praeterquam quod can. 622 § 4, Codicis iuris canonici statuit, scilicetr « Sine authentico et recenti rescripto Sacrae Congregationis pro Ecclesia Orientali, Ordinarii latini nec sinant orientalem ullum cuiusvis ordinis et dignitatis in proprio territorio pecuniam colligere, nec suum subditum in orientales dioeceses ad eundem finem mittant ». Attamen, quoniam gravissimae eiusmodi f allaciae non raro, etiam nunc, ab iis praesertim conteguntur et struuntur qui, cum neque clerici, neque orientales, neque catholici sint, dolo sibi rem atque nomen assumunt, ad fraudes praecavendas, et ad consulendum, pro viribus, bonae èxistimationi orientalium, normae alias datae per hoc decretum, mature perpensum in S. Congregatio pro Ecclesia Orientali 109 -coetu Plenario Emorum huius Sacrae Congregationis Patrum die 17 Iunii 1929 habito, satius ac disertius confirmantur atque enucleantur: 1. Ad quamlibet in latina dioecesi collectam, sive pecuniae, sive stipendiorum Missarum a quocumque clerico orientali, cuiusvis ordinis et dignitatis, faciendam, omnino necessaria est licentia Sacrae Congregationis pro Ecclesia Orientali. 2. Sacra Congregatio pro Ecclesia Orientali hanc legem sequetur, ut numquam licentiam concedat, sive pecuniam quaeritandi, sive stipendia Missarum colligendi, pro quovis loco, ac quaecumque adducatur causa. 3. Quod si causa prorsus aliquando, propter adiuncta omnino peculiaria et extraordinaria, hoc permittere iudicaverit, ex huiusmodi peculiaris concessio ad loca nominatim determinanda praefinita erit et coarctata; ac simul ipsa Sacra Congregatio Episcopos locorum singillatim st expresse certiores faciet de hac licentia ac de ratione tributae concessionis-, firma lege, ut etiam in hoc casu collecta fieri nequeat nisi de consensu Episcopi. 4. Nullus ideo Ordinarius, extra casum quo ipsemet a S. Sede, vel directe vel per Legatum Romani Pontificis — sive Nuntium, sive Delegatum Apostolicum, — uti supra statuitur, praemonitum fuerit, ad omnes fraudes hac in re praecavendas, ullo modo concedere poterit vel permittere, ut quaelibet collecta in sua dicione fiat, sive pecuniae, sive Missarum stipendiorum, ne in casu quidem quo stipem quaeritans litteras commendatitias vel quaelibet documenta aliorum Ordinariorum et cuiusvis dignitatis ecclesiasticae exhibeat, non exclusis iis quoque documentis quae exhibeantur uti ab hac Sacra Congregatione prolata. Itemque, neque Ordinarii, neque ecclesiarum rectores poterunt istiusmodi orientalibus vel iis qui se dictitant orientales, stipes Missarum suppeditare seu quomodolibet concedere. Quod si fecerint, ipsi respondere tenentur de Missarum celebratione, et pro modo culpae, de auxilio iis praestito quoad pecuniam et stipendia seu intentiones Missarum collecta. 5. Praesens Decretum ad omnes orientales ubique locorum spectat, iis tamen exceptis, qui in proprio territorio orientali versantur. 6. Rogantur Revmi Ordinarii, ut de hoc Decreto certiores faciant suos sacerdotes, praesertim ecclesiarum rectores, domus religiosas, et quatenus opus sit, etiam fideles. Quod si similes casus seu abusus accidant in suis dioecesibus, nomina istorum, qui se esse orientales dicunt, referant ad hanc Sacram Congregationem, et, si res urgeat ac suadeat, deferant quoque ad Magistratus seu Auctoritates civiles loci. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 110 Hoc decretum, ut cunctis ad quos pertinet probe perspectum evadat, vim obligandi habebit a die prima mensis Aprilis anni millesimi nongentesimi trigesimi. Quae omnia Ssmo Domino relata in Audientiis d. 22 Iunii et 7 Decembris a. 1929, Sanctitas Sua adprobavit ac rata habuit, atque decretum de iis edendum iussit. Datum Eomae, ex aedibus Sacrae Congregationis pro Ecclesia Oriena tali, die 7 Ianuarii 1930. A. CARD. SINCERO, a Secretis. L. © S. H. I. Cicognani, Adsessor. IV NOTIFICATIO. Cum sacerdos graeci melchitici ritus Minas Nammar, e Congregatione monastica S. Basilii Magni Soaritarum, (cessata facultate anno 1926 concessa in America non ultra annum commorandi, renuerit obedire mandato pluries facto redeundi in Libanum ad monasterium suae Congregationis monasticae, et e converso per varias regiones pervagatus sit et adhuc vagans exstet; haec Sacra Congregatio pro Ecclesia Orientali statuit et declarat, pro norma Ordinariorum, praesertim Americae Meridionalis et Centralis, praefatum Minas Nammar suspensum esse a divinis. S. Congregatio de Propaganda Fide Iii S. CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE INSTRUCTIO AD VICARIOS PRAEFECTOS QUE APOSTOLICOS ET AD SUPERIORES INSTITUTORUM, QUIBUS A S. SEDE MISSIONES CONCREDITAE SUNT. Quum huic Sacrae Congregationi, Propagandae Fidei praepositae, hinc a Vicariis et Praefectis Apostolicis, inde a Superioribus Institutorum, quibus missiones commissae sunt, circa propriam atque legitimam in gubernandis missionibus auctoritatem non infrequenter proponantur quaestiones,, opportunum existimatum est, principia iuris, quae hanc materiam regunt, paulo magis illustrare. Dubitationes enim, haesitationes et incertitudines huiusmodi creare solent animorum dissensiones et rectam impedire missionum gubernationem earumque optatum progressum. Ecclesia a (Hvino suo Conditore mandatum accipiens: Sicut misit me Pater et ego mitto vos. .Euntes in mundum universum praedicate Evangelium omni creaturae, Ipsius in terris prosequitur missionem, nihil aliud quaerens quam universum humanum genus ad agnitionem Iesu Christi adducere et per legis evangelicae observantiam ad caelestem gloriam perducere. In hoc divino mandato exsequendo Ecclesia solet imprimis in regionibus adhuc infidelibus Instituta religiosa vel missionalia tamquam socios sibi adiungere, ipsis committens regionem aliquam evangelizandam. Institutum autem hanc laboris Ecclesiae participationem acceptans, ipsam Ecclesiae missionem arcte complectitur atque omnino suam facit. Unde revera in assumpta evangelizanda regione nihil aliud prosequi debet quam quod Ecclesiae missio habet, scilicet Iesum Christum annuntiare, populos ad veritatis agnitionem adducere, viam ad aeternam beatitudinem edocere, Dei regnum propagare. Qui ab hoc fine divino vel etiam in parte aberraret, terrenis propositis inserviret, aliudque quodcumque et quantumcumque in se fortasse honestum consequendum intenderet, altam missionis praestantiam non perspiceret ac mandato commisso atque suscepto deesset. Omnis quicumque in hoc opere adiutricem suam operam praebet, totus ac unice evangelico mandato Ecclesiae inserviat oportet. Ecclesia porro, alicui Instituto regionem aliquam evangelizandam committens, non intendit illum terrae tractum plane ac omnino relinquere curis Ila Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale illius Instituti. Iussui divino, cui deesse non potest, obtemperans, partem principalem, totum scilicet regimen missionis sibi retinet, ab Instituto adiutore generosum auxilium exspectans operariorum evangelicorum et mediorum ad opus exsequendum. Quamobrem verum missionis Superiorem ac Moderatorem Ecclesia ipsa nominat. Solet quidem ipsa ab Instituto, pro ipsius mutuae operae officiis, petere ut viros aliquos, doctrina, virtute atque apostolico studio praestantes, sibi proponat; sed ille quem ex eis eligit et missioni praeficit, non iam Instituti nomine et auctoritate, sed vice ac potestate Ecclesiae missionem regit. Itaque qui missioni ab Ecclesia praeponitur, sive is Vicarius fuerit sive Praefectus Apostolicus vel etiam simplex Superior, in gubernanda missione non iam ab Instituto sed a Sancta Sede dependet, et de ea non Instituto rationem reddere tenetur, sed Sanctae Sedi, quae eum elegit. Similiter in explendo suo officio non Superiorum Instituti placitis stare debet, sed p Ecclesiae ductu ac desideriis uti tenetur. Mhüominus summi semper momenti est ut is, cui a Sancta Sede regimen missionis concreditur, intime coniunctus atque acceptus maneat Instituto suo eiusque Superioribus. Quo enim maior exsistit cum hisce animorum coniunctio et voluntatum ad salvandas animas conspiratio, eo alacrius et fructuosius a missionariis laborabitur et eo libentius ac generosius operarii evangelici mittentur et subsidia necessaria suppeditabuntur. Itaque unus ac verus missionis Superior is est qui nominatur a Sancta Sede, cui, uti praecipit canon 1350 « universa missionum cura... unice reservatur)). Tota proinde actio in regione ad fidem convertenda ad ipsum pertinet, ab ipso moderatur. Ipse iudicat atque praescribit qua via et modo procedendum erit. Ad ipsum spectat missionales stationes constituere, scholas inferiores et superiores aperire, orphanotrophia, nosocomia, dispensatoria aliaque caritatis christianae opera providere, sacella et ecclesias erigere. Ipsi iudicandum est de modo, tempore, curriculo catechumenatus, de scientia debita et idoneitate catechistarum instituendorum. Sine ipso nemo, cuiuscumque sit auctoritatis, opus aliquod in missione sive inchoare, sive immutare, sive supprimere potest. Ex his aperte sequitur in veri Superioris missionis potestate esse debere tam media et opes, de quibus missio disponere potest, quam missionarios, qui ad regnum Dei dilatandum in ipsius territorium mittuntur. In Superioris ecclesiastici potestate sunt opes et media missionis. In eius manu sint oportet subsidia quaecumque missioni data, sive haec ab operibus missionalibus Propagationis Fidei, Sacrae Infantiae, S. Petri Apostoli pro clero indigena, aliisve huiusmodi proveniant; sive alio modo a christifidelibus vel etiam ab ipso Instituto, cui missio est concredita, oblata sint, 113 sive a gubernio civili aliove qualicumque, caritatis vel humanitatis opere elargita fuere. Haec quidem omnia cum suo Consilio ipse a• » Al sig. Alberto Montray, della medesima archidiocesi. 9 * » Al sig. marchese Pietro de Luppé, della diocesi di Beauvais, 120 Acta Apostolicae Seáis - Commentarium Officiale 4 Gennaio 1930. Al sig. Giulio Pisier, della medesima diocesi. 11 » » Al sig. Luigi Orenga de Gaffory, della diocesi di Aiaccio. » » » Al sig. Teodoro Peek, della diocesi di Harlem. La Gran Croce dell'Ordine di S. Silvestro Papa: 17 Gennaio 1930. Al sig. Belatten-Ghéta Héroui (Etiopia). » » » Al sig. Belatten-Ghéta Wold Mariam (Etiopia). La Commenda dell'Ordine di S. Silvestro Papa: 17 Ottobre 1929. Al sig. dott. Francesco Bassermann, della diocesi di Spira. 16 Dicembre » Al sig. conte Adriano d'Esclaibes d'Hulst, della diocesi di Arras. 17 » » Al sig. Amadeo Goia, dell'archidiocesi di Torino. 13 Gennaio 1930. Al sig. Arturo Toscano (Roma). 17 » » Al sig. Ato Bacha Woured (Etiopia). » » » Al sig. Ato Ayalé (Etiopia). » » » Al sig. Cagnazmac Tessama (Etiopia). Il Cavalierato dell'Ordine di S. Silvestro Papa: 31 Ottobre 1929. Al sig. Gino Fabretti (Roma). 21 Novembre » Al sig. Giuseppe-Rota, della diocesi di Lodi. 13 Dicembre » Al sig. Edoardo Giannini (Roma). » » » Al sig. Amedeo Venzaghi (Roma). 17 » » Al sig. Giuseppe Cappelletti, dell'archidiocesi di Trento. » » » Al sig. Vincenzo Flaminio, della diocesi di Lecce. 18 » » Al sig. Stefano Istvandy, della diocesi di Strigonia. 3 Gennaio 1930. Al sig. Giuseppe Manzia (Roma). ' • 9 » » Al sig. Enrico Chégaray, della diocesi di Rouen. 17 » » Al sig. Ato Tesfaé Tegueñ (Etiopia). » » » Al sig. Ato Achiné (Etiopia). » » » Al sig. Ato Kebrétt (Etiopia). NECROLOGIO 1 Febbraio 1930. Monsig. Adolfo Pagani, Vescovo di Como. 9 » » Monsig. Agostino Bludau, Vescovo di Warmia. 22 » v. » Emo Sig. Card. CARLO PRROSÌ, Diacono di S. Eustachio, Segretario della Sacra Congregazione Concistoriale. Annus XXII - Vol. XXII 3 Martii 1930 Num. S ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE ACTA PII PP. XI CONSTITUTIO APOSTOLICA DE S. THOMAE DE MELI AP OB. DIOECESIS NOVA CIRCUMSCRIPTIONE PIUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quae ad spirituale fidelium bonum satius procurandum opportuniora videntur, ea sollicito studio Romani Pontifices praestare solent. Iamvero cum dioecesis S. Thomae de Meliapor in Indiis Orientalibus finium immutatio, iuxta conventiones inter Apostolicam Sedem et Lusitanam Rempublicam anno elapso millesimo nongentesimo vigesimo octavo initas ac ratas habitas, in illorum fidelium utilitatem benevertere visa fuerit, Nos, omnibus mature perpensis, praefatae finium immutationi annuere censuimus. Quapropter, suppleto, quatenus opus sit, quorum intersit, vel eorum qui sua interesse praesumant consensu, de Apostolicae potestatis plenitudine ea quae sequuntur statuimus ac decernimus. Dioecesis S. Thomae de Meliapor duo dumtaxat in posterum amplexantur territoria inter se quidem distincta ac separata, unumquodque vero territorialiter continuum, vulgo 8 an Tome et Tanjor nuncupata, ut infra aucta ac ceteris seclusis paroeciis in aliarum dioecesium circumscriptione disiectis. Quare ex parte Tanjor territorium continuum dioecesis S. Thomae de Meliapor protenditur occasum versus* adnexis duobus taluMs, videlicet Alangudi et Tirumayam in Statu PudulcJcottaJi, usque adhuc ad dioecesim Trichinopohtanam pertinentibus, a qua proinde separantur. Eidem territorio Tanjor in parte septentrionali adduntur: a) pars taluk N annuam, sita ad aquilonem Tettar fluminis; b) taluk Mayavaram; c) taluk ShiyaM; d) et pars taluk CMdambaram in districtu 8outh-Arcot, quae exstat ad meriAgta, rol. XXII, n. 3. — 3-3-930. 9 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Oßeiale diem Vallar fluminis; huiusmodi autem territoria a dioecesi Kumbakonamensi, ad quam hactenus pertinebant, distrahuntur. Ex parte vero territorii San Tome, quae usque ad Madras urbem extenditur, eadem dioecesis S. Thomae de Meliapor territorio augebitur archidioecesis Madraspolitanae, quod civiliter spectat ad districtum Ghingleput, situm ad. Palar fluminis septentrionem et ad Cooum fluminis meridiem, ita ut intra fines dioecesis S. Thomae inclusa remaneat pars Madras urbis, ad praefati fluminis Cooum meridiem positae; dum contra dioecesis S. Thomae sequentes paroeciae, quae in urbe Madras ad. praedicti fluminis septentrionem inveniuntur, ab ea dioecesi divelluntur et Madraspolitanae archidioecesi tribuuntur. Itaque paroeciae disiectae extra duo territoria continua dioecesis S. Thomae de Meliapor aliis dioecesibus ita aggregantur, nimirum: dioecesi Trichinopolitanae adiunguntur paroeciae: Awor, Cooumim, Dindigul, Madura, Malleiadipaty, Oriur, HFossa Senhora das Dores in urbe Trichinopoly, et Muttupettaah (excepta paroecia V enkatakulam, quae dioecesi S. Thomae remanet, ei adnexo etiam taluk Alangudi); dioecesi de Tuticorin paroeciae: Gur dalle, M anapal, Punnakail, N ossa Senhora des Dores de Tuticorin et Vaipar; archidioecesi Calcuttensi paroeciae: Boitakana, Bändel et Ginsutah; dioecesi Dacchensi paroeciae: Nossa Senhora da Piedade in urbe Daccha, Hashnabad, Tesgonge et Nagory; dioecesi de Chittagong^paroecia Shibpur; archidioecesi Madraspolitanae paroeciae: Assumpçao, Goraçao de Jesus, S. Joâo, Befugio et Rayapuram. Paroeciae vero, quae dioecesi S. Thomae de Meliapor aggregantur ob quod supra diximus augmentum duorum territoriorum continuorum Tanjor et San Tome, hae sunt: ex dioecesi Trichinopolitana paroeciae: Pudukkottai, Kottaikadu et V enkatakulam in taluk Alangudi, et paroecia Samanasur in taluk Tirumayam exstantes; ex dioecesi Kumbakonamensi paroeciae: Perumpannayur, Molancoody et Karayur in taluk N annuam; paroeciae Mayavaram, Manday, Pillavadanday et Tranquebar in taluk Mayavaram, paroecia Brukoor in taluk Shiyaly et paroecia Palayankottai in taluk Ghidambaram; ex archidioecesi Madraspolitana paroeciae: Purificationis et S. Teresiae cum duobus sacellis in civitate Madraspolitana; et paroeciae: Poonamallee, Pannur, Kilacherry, Sellampattida, et V alaspuram extra eamdem urbem. Volumus autem ut, attentis peculiaribus adiunctis, in quibus paroecia Negory versatur, Episcopus Dacchensis, sub cuius iurisdictione paroecia ipsa exstat, illius parochum eligat ex sacerdotibus lusitanis dioecesis S. Thomae de Meliapor. Statuimus insuper et volumus ut quod ad proprietatem attinet bonorum, thesaurorum artis, scholarum aliorumque ad Lusitanos spectantium,,ea in posterum ad eadem entia pertinere pergant ad quae nunc pertinent. Acta Pii PP. XI ' Ad haec autem omnia et singula exsecutioni mandanda deputamus venerabilem fratrem Eduardum Mooney, Archiepiscopum titularem Irenopolitanum in Isauria, in Indiis Orientalibus Delegatum Apostolicum, eidemque necessarias et opportunas facultates tribuimus etiam subdelegandi ad effectum de quo agitur quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum eique onus imponimus ad Sacram Congregationem Consistorialem infra sex menses ab his Litteris receptis computandos fidem, authentica forma exaratam, transmittendi peractae exsecutionis. Praesentes autem Litteras et in eis contenta quaecumque, etiam ex eo quod quilibet quorum interest, vel qui sua interesse praesumant, auditi non fuerint ac praemissis non consenserint, etiam si expressa, specifica et individua mentione digni sint, nullo unquam tempore de subreptionis, vel obreptionis, aut nullitatis vitio seu intentionis Nostrae, vel quolibet alio licet substantiali et inexcogitato defectu notari, impugnari vel in controversiam vocariposse; sed eas, tamquam ex certa scientia ac potestatis plenitudine factas et emanatas, perpetuo validas exsistere et fore, suosque plenarios et integros effectus sortiri et obtinere, atque ab omnibus ad quos spectant inviolabiliter observari debere, et si secus super his a quocumque, quavis auctoritate, scienter vel ignoranter contigerit attentari irritum prorsus et inane esse et fore volumus et decernimus. Volumus denique ut harum Litterarum transumptis, etiam impressis, manu tamen alicuius notarii publici subscriptis ac sigillo ahcuius viri in ecclesiastica dignitate vel officio constituti munitis, eadem prorsus tribuatur fides, quae hisce Litteris tribueretur, si originaliter exhibitae vel ostensae forent. Non obstantibus, quatenus opus sit, regulis in synodalibus, provincialibus, generalibus, universalibusque conciliis editis, specialibus vel generalibus constitutionibus et ordinationibus Apostolicis, et quibusvis aliis Romanorum Pontificum praedecessorum Nostrorum dispositionibus, ceterisque contrariis quibuscumque. Nemini autem quae his, Litteris a Nobis decreta sunt infringere vel eis contraire liceat. Si quis autem ; ausu temerario hoc attentare praesumpserit, indignationem omnipotentis Dei ac beatorum Petri et Pauli, Apostolorum eius, se noverit incursurum., Datum Romae apud Sanctum Petrum, anno Domini millesimo nongentesimo vigesimo nono, die tertia mensis Iulii, Pontificatus Nostri anno octavo. FR. A N D R E A S CARD. F R Ü H W I R T H , C A R O L U S CARD. P E R O S I , Cancellarius S. B. E. S. C. Consistorialis Secretarius. Ioseph Wilpert, Decanus Coll. Proton. Apostolicorum. Dominicus Spolverini, Protonotarius Apostolicus. Loco Plumbi Reg. in Cane. Ap., vol. XL, n. 37. - M. Riggi. 124 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale LITTERAE APOSTOLICAE I PRAEFECTURA APOSTOLICA DE LIHSTEN AD VICARIATUM APOSTOLICUM EVEHITUR, NOVAQUE DONATUR SEDE ET DESIGNATIONE DE ANKUO. PIUS PP. X I Ad perpetuam rei memoriam. — Edocet Nos venerabilis frater Archiepiscopus titulo Theodosiopolitanus ac Noster in Sinis Delegatus Apostolicus res religiosas feliciter suscepisse incrementa in praefectura apostolica de Lihsien, quam paucos ante annos constituimus, ac propterea nunc esse opportunum praefecturam eandem ad ampliorem vicariatus apostolici dignitatem evehere. Hanc nactus occasionem, ipse Delegatus Apostolicus Noster amplissime quoque vota commendat Episcopi titulo Esbonensis, qui, cum munere Praefecti Apostolici de Lihsien fungatur, rei religiosae provehendae* studio ductus, a Nobis exposcit ut sedes Missionis suae a civitate Lihsien, quae minus est aditu facilis, transferatur ad civitatem de Arikuo, quam viis pluribus commodioribusque omnes attingere possunt. Nos autem, cum iugiter ea decernere sollicite curemus, quae in missionum bonum atque emolumentum cedant, votis eorundem Antistitum concedere existimavimus, ac propterea, omnibus rei momentis perpensis cum venerabilibus fratribus Nostris Sanctae Eomanae Ecclesiae Cardmalibus, qui negotiis Propagandae Fidei sunt praepositi, haec quae sequuntur statuenda existimavimus. Nimirum quo satius religionis incremento in Sinensi memorata regione consultum sit, praefecturam apostolicam de Iiihsien in Sinis in vicariatum apostolicum, auctoritate Nostra, praesentium Litterarum tenore, actualibus limitibus servatis, erigimus, illique ex nunc nomen facimus de Arikuo. Huiusmodi vero novi vicariatus apostolici de Animo in Sinis curam ad Nostrum et Sanctae Sedis beneplacitum sacerdotibus Sinensibus e Congregatione Missionis in Domino committimus. Haec statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces semper exstare ac permanere, suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere, illisque ad quos spectant seu spectare poterunt nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum, irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus super Acta Pii PP. XI his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Non obstantibus contrariis quibuslibet. Datum Eomae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x m mensis Iulii anno MDCCÇCXXIX, Pontificatus Nostri octavo. P. CARD. GASPARRI, a Secretis Status. Il SEPARATO TERRITORIO EX VICARIATU APOSTOLICO DE HANKOW ERIGITUR IN SINIS MISSIO INDEPENDENS DE HWANGCHOW. PIUS PP. X I Ad futuram rei memoriam. — Tum ex Delegato Apostolico Nostro in Sinis tum ex Vicario Apostolico de Hankow audivimus, novissimis bisce temporibus, opera missionariorum ex Ordine Fratrum Minorum, fauste feliciterque rei religiosae esse habita incrementa in vicariatu praefato de Hankow; ac propterea, cum Minister generalis praelaudati Ordinis enixis verbis nunc a Nobis exposcat ut ex ipsius vicariatus territorio, quod late patet atque incolarum multitudine conspicuum est, quandam partem separemus ex qua ad christiani gregis commodum melius obtinendum nova Missio erigi possit: Nos, cum munus Nobis divina Providentia commissum id maxime curandum suadeat, quod facilius christiani gregis utilitatibus provehendis ubique gentium conducat, memoratis votis annuendum in Domino existimavimus. Qua re, conlatis consiliis cum venerabilibus fratribus Nostris Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalibus, qui Sacrae Congregationis de Propaganda Fide rebus praepositi sunt, ex certa scientia ac matura deliberatione Nostris, deque apostolicae Nostrae auctoritatis plenitudine, praesentium Litterarum tenore, ab actuali vicariatu apostolico de Hankow eam partem seiungimus, quae civilibus constat subpraefecturis de Hwangchow, Kishui, Kichow, Hwangtsi, Hwangmei, Lotien, Macheng, Hwangan, eandemque in novam missionem independentem constituimus, cui nomen de Hwangchow in posterum tribuimus. Novam vero missionem, sic per Nos erectam, Patrum ex Ordine Fratrum Minorum ad Nostrum et Sanctae Sedis beneplacitum curis in Domino committimus. Haec mandamus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere, suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere, illisque ad quos spectant, sive spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale definiendum, üritumque ex nunc atque inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Contrariis non obstantibus quibuslibet. Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x v m mensis Iulii anno MDCCCCXXIX, Pontificatus Nostri octavo. P. CARD. GASPARRI, a Secretis Status. III TERRITORIUM SEPARATUM A VICARIATU APOSTOLICO NIGERIAE OCCIDENTALIS, ADNECTITUR PRAEFECTURAE AP. NIGERIAE ORIENTALIS IN POSTERUM NIGERIAE SEPTENTRIONALIS NUNCUPANDAE. PIUS PP. X I Ad futuram rei memoriam. — A Nobis, quorum est totius Ecclesiae bono prospicere, ea quae in emolumentum praesertim fidelium in Missionum territoriis degentium cedant, sollicita providentia statuenda sunt. Quapropter cum Moderator generalis Societatis Lugdunensis Missionum ad Afros, Ordinariis quoque tum vicariatus apostolici Nigeriae Occidentalis tum praefecturae apostolicae Nigeriae Orientalis in id consentientibus, nuperrime ïTos rogaverit, variis de causis motus, ut pars quaedam territorii a vicariatu apostolico Nigeriae Occidentalis distraheretur, adiungenda praefecturae apostolicae Nigeriae Orientalis, quod quidem ad catholicae Fidei incrementum in illa regione obtinendum plurimum valet, huiusmodi precibus concedere existimavimus. Conlatis igitur consiliis cum venerabilibus fratribus Nostris Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalibus, qui Sacrae Congregationis de Propaganda Fide rebus praepositi sunt, ex certa scientia ac matura deliberatione Nostris, deque apostolicae Nostrae auctoritatis plenitudine, praesentium Litterarum tenore ex actuali apostolico vicariatu Nigeriae Occidentalis partem territorii, distrahimus, quae ad septentrionem fluminum Niger et Benoue exstat; eandemque actuali praefecturae Nigeriae Orientalis adnectimus. Praefectura vero apostolica Nigeriae Orientalis sic novis limitibus constituta, in posterum praefectura apostolica Nigeriae Septentrionalis nuncupabitur. Haec statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces, iugiter exstare ac permanere, suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere, illisque ad quos spectant, sive spectare poterunt, aunc et in posterum plenissime suffragari, sicque rite iudicandum esse ac Acta Pii PP. XI 127 dé:ôinendum, irritumque ex nunc atque inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis* auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Non obstantibus contrariis quibuslibet. Datum Eomae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XVIII mensis Iulii anno MDCCCCXXIX, Pontificatus Nostri octavo. P. CAED. GASPARRI, a Secretis Status. IV SEPARATO TERRITORIO EX APOSTOLICO VICARIATU DE EOOCHOW IN SINIS, ERIGITUR MISSIO INDEPENDENS DE SHAOWU. PIUS PP. X I Ad futuram rei memoriam. — Concreditum Nobis divina benignitate munus Ecclesiam Christi moderandi, ea maxime postulat, quae pro varia rerum opportunitate eidem Ecclesiae administrandae sint profutura, praesertim vero si eiusdem incrementis firmandis provehendisque inserviant. Quapropter cum in apostolico vicariatu de Foochow in Sinis, hac nostra aetate, haud parva rei catholicae incrementa habita sint, adeo ut ad maius animorum emolumentum visum sit vicariatum eundem sane latissimum dividi oportere, sollicita providentia, attenta quoque hac super re Delegati Apostolici Nostri in Sinis commendatione, ea quae sequuntur statuenda censuimus. Nimirum, conlatis consiliis cum venerabilibus fratribus Nostris Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalibus, qui negotiis Propagandae Fidei sunt praepositi, ex certa scientia ac matura deliberatione Nostris, deque apostolicae Nostrae auctoritatis plenitudine, praesentium Litterarum tenore ab actuali vicariatu de Foochow territorium distrahimus, quod civiles subpraefecturas de Siiaowu, Kwangteseh, Taining Kienning, nunc i complectitur. Ex hisce civilibus subpraefecturis, suis actualibus limitibus clausis, novam Missionem independentem constituimus, ad Nostrum et Sanctae huius Sedis beneplacitum curis presbyterorum Societatis Divini Salvatoris committendam, eidemque de Shamou nomen facimus. Haec statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces semper exsistere ac fore, suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere, illisque ad quos spectant, sive spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum, irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, 128 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Contrariis non obstantibus quibuslibet. Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xvixr mensis Iulii anno MDCCCCXXIX, Pontificatus Nostri octavo. P. CARD. GASPARRI, a Secretis Status. V DISTRACTO TERRITORIO E VICARIATU APOSTOLICO DE SUIFU ERIGITUR IN SINIS PRAEFECTURA APOSTOLICA DE YACHOW ET CURIS INDIGENAE CLERI COMMITTITUR. PIUS PP. X I Ad futuram rei memoriam. — Ut spirituali regimini fidelium aptius provideri possit Romani Pontifices Decessores Nostri, data opportunitate, nimis lata territoria dividere consueverunt in plures partes, quas, aucto propterea illorum numero, pastores proprii moderarentur. Eosdem igitur Decessores Nostros sequuti, ultro libenterque precibus annuendum censuimus Yicarii Apostolici de Suifu, qui Nos humiliter rogat ut ex quodam sui vicariatus territorio distracto, ad fidem catholicam inibi vahdius promovendam, novam curis indigenae cleri committendam missionem condamus. Nos autem, òmnibus rei momentis attente perpensis cum venerabilibus fratribus Nostris Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalibus, qui Propagandae Fidei negotiis praepositi sunt, ex certa scientia ac matura deliberatione Nostris, deque apostolicae Nostrae potestatis plenitudine, praesentium Litterarum tenore ab actuali vicariatu apostolico de Suifu in Sinis territorium separamus, quod civilibus subpraefecturis constat de Tachow, Mingshan, PuMañg, Tanning, Hungya, KiaMang, Omei, Opien, YungMng, Lushan nuncupatis, idemque territorium, sic a dicto vicariatu separatum, in novam praefecturam apostolicam erigimus, cui nomen erit de Yachow, et quam ad Nostrum et Sanctae Sedis beneplacitum curis cleri indigenae in Domino committimus. Haec statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces semper exstare ac permanere, suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere, illisque ad quos spectant sive spectare poterunt nunc et in posterum plenissime suffragari, sicque rite iudicandum esse ac definiendum, irritumque ex nunc atque inane fieri si quidquam secus, Acta Pii PP. XI 129 super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Contrariis non obstantibus quibuslibet. Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xix mensis Iulii anno MDCCCCXXIX, Pontificatus Nostri octavo. P. CARD. GASPARRI¡ a Secretis Status. VI DIVISO VICARIATU APOSTOLICO DE CHUNGKING ERIGITUR IN SINIS VICARIATUS APOSTOLICUS DE WANHSIEN ET CLERI INDIGENAE CURIS CONCREDITUR. PIUS PP. X I Ad futuram rei memoriam. — Aucto Pastorum numero, incolumitati gregis satius consulitur. Hoc ducti consilio, Nos, quibus christianas oves pascendi munus traditum est divinitus, cum venerabilis frater Aloisius Gabriel X. Jantzen, e Societate Parisiensi Missionum ad exteras gentes, Episcopus titularis Tremithuntinus et Vicarius Apostolicus de Chungking, instanter a Nobis petierit ut, nimia territorii suae iurisdictioni subiecti vastitate attenta, nec non fidelium ibique commorantium multitudine perspecta, ad catholicam fidem facilius promovendam, in duos distinctos vicariatus apostolicos suus de Chungking vicariatus divideretur, quorum alter indigenae clero committeretur: Nos, collatis consiliis cum venerabilibus fratribus Nostris Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalibus negotiis Propagandae Fidei praepositis, et praehabito voto venerabilis fratris Celsi Costantini, Archiepiscopi tit. Theodosiopolitani, Delegati Apostolici in Sinis, praelaudati Praesulis votis ultro libenterque concedendum exi- stimavimus. Quare motu proprio atque ex certa scientia et matura deliberatione Nostris, deque apostolicae Nostrae potestatis plenitudine, praesentium tenore, territorium quod civiles sub-praefecturas de Wanhsien, Sinning, Suiting, Chuhshien, Tachu, Liangshan, Tienkiang, ChungcJiow, SMhchu, et Fengtu complectitur, a vicariatu de Chungking separamus sive disiungimus, ipsumque territorium ita per Nos dismembratum, in vicariatum apostolicum distinctum erigimus. Huic autem novo vicariatui nomen facimus de Wanhsien illumque ad Nostrum et Sanctae huius Sedis Apostolicae beneplacitum indigenae cleri curis tradimus. Haec volumus, edicimus, mandamus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac manere; suosque plenos Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 130 atque integros effectus sortiri atque obtinere; illisque ad quos spectant, sive spectare poterunt, nunc et in posterum amplissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum, irritumque ex nunc et inane fieri si quidquam secus super his, a quovis, auctoritate quavis, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Non obstantibus contrariis quibuscumque. Datum Eomae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die n mensis Augusti anno MDCCCCXXIX, Pontificatus Nostri octavo. P. CAED. GASPARRI, a Secretis Status. ERIGITUR VICARIATUS APOSTOLICUS DE SHUNKING EX DIVISIONE VICARIATUS APOSTOLICI DE CHENGTU ET CLERO INDIGENAE COMMITTITUR. PIUS PP. X I Ad futuram rei memoriam. — Supremi Apostolatus divinitus Nobis commissum officium exigit ut in omnes orbis catholici regiones oculos mentis Nostrae convertamus, et sedulo studio ea praestemus, quae catholico nomini feliciter provehendo, aeternaeque christiani populi saluti procurandae idonea atque opportuna magis videantur. Iamvero cum venerabilis frater Victor Maria Eouchouse, e Societate Parisiensi Missionum ad exteras gentes, Episcopus titularis Aegeaen. et Vicarius Apostolicus de Chengtu, enixe a Nobis postulaverit, ut, ad incrementum religionis et maius animarum bonum, novus vicariatus apostolicus per dismembrationem nimis ampli vicariatus sui de Chengtu erigeretur, qui clero committeretur indigenae: Nos, collatis consiliis cum venerabilibus fratribus Nostris Sanctae Eomanae Ecclesiae Cardinalibus negotiis Propagandae Fidei praepositis, attenta potissimum commendatione venerabilis fratris Gelsi Costantini, Archiepiscopi tit. Theodosiopolitani, Delegati Apostolici in Sinis, omnibus rei momentis diligenter perpensis, votis praelaudati Praesulis annuendum libenti quidem animo existimavimus. Quae cum ita sint, motu proprio atque ex certa scientia et matura deliberatione Nostris, deque apostolicae Nostrae potestatis plenitudine, praesentium Litterarum tenore, territorium quod civiles sub-praefecturas de ShunMng, Sichong, Pengchow, Yinshan, Yochih, Linshui, Kwangan, Shehung, PongJcy, Suining, Lochih et Anyo complectitur, a vicariatu apostolico de Chengtu separamus sive dismembramus, idemque territorium ita seiun- Acta Pii PP. XI 131. ctum in vicariatum apostolicum novum erigimus, cui nomen facimus de ShunJcing quemque ad Nostrum et Sanctae huius Sedis Apostolicae beneplacitum indigenae cleri curis committimus. Haec statuimus, mandamus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere suosque plenos atque integros effectus sortiri atque obtinere, illisque ad quos pertinent sive pertinere poterunt, nunc et in posterum amplissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum, irritumque ex nunc et inane fieri si quidquam secus super his, a quovis, auctoritate quavis, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Non obstantibus contrariis quibuscumque. Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die n mensis Augusti anno MDCCCCXXIX, Pontificatus Nostri octavo. P. CARD. GASP ARRI, a Secretis Status. VIII APOSTOLICA ERIGITUR NUNTIATURA DUBLINI, APUD LIBERUM STATUM HIBERNIAE. PIUS PP. X I Ad perpetuam rei memoriam. — D e Romanorum Pontificum Decessorum Nostrorum more ut rem catholicam apud dissitas ab hoc centro nationes foveamus earundemque erga hanc divi Petri Cathedram obsequium incolume servemus, data opportunitate, Legationes constituere consuevimus. Quapropter cum liberi regni Hiberniae gubernatores ac populares, qui iugiter suum catholicae fidei studium et hanc erga Romanam Cathedram omni laude dignam observantiam probavere, a Nobis expostulent ut Hiberniae intra fines, Dublinensi in civitate, ad res catholicas apud Hibernorum nationem, provehendas, Apostolicam huiusmodi Legationem efformare dignemur: Nos, ut peculiarem benevolentiae Nostrae significationem catholicae illi nationi eiusque Gubernio exhibeamus, memoratis, votis concedere existimavimus. Quae cum ita sint, auctoritate Apostolica Nostra, praesentium Litterarum tenore, perpetuumque in modum, in Hibernia, ad Dublinensem civitatem Gubernii hibernici sedem., novam erigimus et constituimus Apostolicam Nuntiaturam Hiberniae eique omnia et singula deferimus iura, privilegia, honores, praerogativas, indulta, quae huiusmodi Legationum propria sunt. Decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces semper exstare ac permanere, suosque plenos atque integros effectus sortiri et 132 Acta Apostolicae Sedis - Cotnmentarium Officiale obtinere, ipsique Nuntiaturae in Hibernia sic per Nos erectae nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum, irritumque ex nunc atque inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter contigerit attentari. Non obstantibus contrariis quibuslibet. Datum Eomae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x x v n mensis Novembris anno MDCCCCXXIX, Pontificatus Nostri octavo. P. CARD. GASPARRI, a Secretis Status. EPISTOLA AD EMUM P. D. VINCENTIUM EPISCOPUM OSTIENSEM AC PRAENESTINUM, SACRI CONLEGII DECANUM; QUINQUAGESIMO APPETENTE NATALI EPISCOPATUS EIUS. PIUS PP. X I Venerabilis frater Noster, salutem et apostolicam benedictionem. — Ea est Christi Iesu Pastorum Principis erga te benignitas, ut, omnino insuetam tibi vitae diuturnitatem largiendo, certos quosdam rerum tibi ad recolendum laetissimarum anniversarios dies identidem vegetae senectuti tuae illucescere iubeat. Quorum profecto dierum ter recens advenere, quartus adesse properat: in superiorem enim mensem, alius ex alio, pieni inciderunt anni cum aetatis tuae tertius ac nonagesimus, tum septuagesimum ab inito sacerdotio, tum etiam ab delato tibi romanae purpurae honore quadragesimus; proxime autem, scilicet postridie calendas Februarias, quinquagesimum es feliciter acturus annum, postquam, Archiepiscopus titulo Sardianus electus, plenitudine sacerdotii auctus es, ad Delegati Apostolici munus Constantinopoli obeundum, ubi schisma sedare atque auferre tibi hcuit, quod apud Ármenos catholicos miserrime exarserat. Ex quo quidem tempore mirum quantum dexteritati tuae decessores Nostri confisi sunt. Etenim a Leone X I I I missus, ut eius personam gereres apud Alexandrum I I I , Eussiae Imperatorem, de more coronam, ipso Civitatis illius amplissimae regendae initio, suscepturum, mox in Lusitaniam Nuntius Apostolicus proficisci iussus es; perhonorificamque sic legationem sustinuisti, ut Carolus I te, illinc, post sacrae adeptionem, purpurae, revocatum, Apostolicae Sedis consensu, Protectorem regni coloniarumque suarum esse voluerit. Cursus autem honorum et, ut ita dicamus, onerum, cum ad Sacrum Conlegium pertineres, factus iam tum celerior. Namque, Archipresbyter Liberianae Basilicae renuntiatus, Portam eius Sanctam Acta Pii PP. XI 133 bis' reserare, bis claudere, annis scilicet sacris MDCCCC et MDCCCCXXV; Sacrae Congregationi Concilii deinceps praefici, restituta supremo Signaturae Tribunali primus dari praeses, Datarius deligi; Legatus Parisios mitti, ubi centesimus ab Friderici Ozanam ortu ageretur annus, itemque Legatus ad praesidendum Conventibus sex omnium nationum Eucharisticis, scilicet Bruxellensi, Tornacensi, Metensi, Londinensi, Coloniensi ac Marianopolitano, destinari. Neque est cur de pastorali sollertia diutius loquamur, quam in suburbicariis sedibus Praenestina ante atque una simul Ostiensi postea praetulisti; iam enim epistulis ad te, gratulationis causa, inscriptis cum quintum ac vicesimum Praenestina episcopatus annum et aetatis tuae nonagesimum expleres, studium in utraque dioecesi moderanda tuum haud mediocriter laudavimus. — Haec quidem tanta et lucis huius usura et perpetuitas actionis, Ut omnium, quotquot vel te norunt vel de te audierunt, maximam sane commovet admirationem, ita Nostram erga te, si quidem fieri potest, acuit augetque caritatem. Proximae igitur eventi faustitatis, quam tibi plurimi tui amatores vehementer gratulabuntur, scito, venerabilis frater Noster, Nos esse imprimis participes atque id ferre ominis, id toto animo precari, ut te Deus incolumem et bene valentem, praecipuis additis caelestibus gratiis, ad multos annos et Nobismet ipsis et conlegis tuis et Ecclesiae universae conservet. Cuius quidem doni conciliatrix paternaeque benevolentiae Nostrae testis sit apostolica benedictio quam tibi, venerabilis frater Noster, peramanter in Domino impertimus. Datum Romae apud Sanctum Petrum, die x x v i mensis Ianuarii anno MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri octavo. PIUS PP. X I 134 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA SS. CONGREGATIONUM SACKA CONGREGATIO CONSISTORIALIS PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Pius divina Providentia XI Papa successivis decretis Sacrae Congregationis Consistorialis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum: - 30 Ianuarii 1930. —"* Metropolitanae Ecclesiae Reginatensi praefecit R. D. Iacobum Carolum Mac Guigan, Vicarium generalem dioecesis Edmontonensis. — CathedralipEcclesiae"Peterboroughensi,!E. D. Dionysium O'Connor, Vicarium generalem ac rectorem Seminarii Londonensis. — Cathedrali Ecclesiae Victoriensi in insula Vancouver, R. P. Gerardum Murray, Rectorem provinciae Congregationis Ssmi Redemptoris. 14 Februarii.— Titulari archiepiscopali Ecclesiae Preslavensi, R. P. D. Matthiam Lenihan, hactenus Episcopum Great-Ormensem. 17 Februarii — Titulari episcopali Ecclesiae Remesianensi, R. P. Fridericum Melendro, Societatis Iesu, deputatum Vicarium Apostolicum de Anking. SACRA CONGREGATIO PRO ECCLESIA ORIENTALI DECRETUM DE ABBATIA ET PAROECIA GRAECA CRTPTOFERRATENSI AC DE EARUM SEPARATIONE A DIOECESI TUSCULANA. Quanta Romanorum Pontificum cura fuerit in pervetusta abbatia Cryptoferratensi, Basilianis Monachis concredita, graeci ritus conservandi splendorem immo et augendi, permulta testantur documenta. Cumque decursu temporis, varias ob causas, praesertim vero ob curam paroecialem fidehum latini ritus, oppida et vicinia incolentium, studium S. Congregatio pro Ecclesia Orientali 13& in' divina liturgia graece celebranda ita desiderari coepisset, ut ritus ipse graecus paene obsolevisse videretur, Leo X I I I Pontifex Maximus, per decretum a Sacra Congregatione de Propaganda Fide pro negotiis rituum orientalium die 12 Aprilis anno 1882 editum, graecum ritum in abbatia Cryptoferratensi ad pristinam vitam revocare sategit, eidemque monachos addictos omnino voluit. Ne autem latini ritus fideles ex tali ritus graeci instauratione grave persentirent incommodum, statuit Summus Pontifex «curam animarum in Ecclesia eiusdem Abbatiae et in ipsius paroeciae ambitu ab uno ex monachis exercendam esse, qui tamen latinum ritum omnino teneret, prout cautum fuerat a Summis Pontificibus Benedicto X I Y in Const. Inter multa diei 24 Aprilis 1747, et Leone X I I in Apost. Litteris Inter eoeteras datis die 12 Novembris 1824, facta eidem licentia unum vel alterum cooperatorem latini ritus, sive monachum sive etiam presbyterum saecularem sibi adsciscendi». Cum autem plurium annorum experientia docuisset exercitium curae animarum inter latini ritus fideles non parum distrahere monachos ab exercitio ritus graeci et, quod sane praestat, a maiestate et cultu graeci ritus, nedum a pastorali cura clericorum et fidelium eiusdem ritus in abbatia degentium, ad quos primo et principaliter fuerat initio parochia ordinata, Sacra Congregatio pro Ecclesia Orientali anno 1918 de separanda prorsus a graeco monasterio latina parochia consilium coepit. At omnibus mature perpensis, ob temporum et rerum adiuncta, approbante Benedicto XV f. r., die 10 Iulii eiusdem anni, Sacra haec Congregatio decrevit ut deinceps, habituali cura apud monasterium perdurante, cura actualis animarum exerceretur a monachis per presbyterum sive saecularem sive etiam regularem, tamquam vicarium perpetuum, ritus tamen latini ac «seclusis ab eodem exercitio Monachis Basilianis, quos omnes graeci ritus omnino esse oporteret ». Via sic sternebatur ad consilium Sacrae Congregationis de separanda omnino latinorum fidelium cura ab abbatia graeca perficiendum. Quod factum est per novam in oppido Cryptoferrata ecclesiae aedificationem Summorum Pontificum Benedicti XV et Pii XI muni- ficentia; tunc enim, decretis diei 18 mensis Iulii et 10 Septembris anni nuper elapsi, Sacra haec Congregatio curam paroecialem monachis abbatiae Cryptoferratensis concreditam ad fideles graeci ritus coarctavit atque incolas Cryptoferratae oppidi, latini ritus fideles, Episcopi Tusculani sollicitudini commisit, qui nuper ecclesiam noviter excitatam atque Sacratissimo Cordi Iesu fauste dicatam in parochiam erexit, eique fideles omnes ritus latini in finibus antiquae paroeciae S. Mariae a Gratiis, quae inde a remoto tempore penes basilicam ecclesiam abbatialem canonice exstiterat, non vero intra septa monasterii, commorantes, addixit. Dotem Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 136 autem beneficiariam eiusdem priscae paroeciae, annuo reditu quatuor millium libellarum italicarum constitutam, ita divisit haec Sacra Congregatio, ut libellae italicae sexcentae trigintaquinque supra duobus millibus noviter erectae paroeciae a S. Corde Iesu Cryptoferratae quotannis attribueretur seu cederentur. "Verum dum Sacra haec Congregatio fideles latini ritus a cura parochiali abbatiae Cryptoferratensis seiunxit, minime extinxit aut abolevit parochialitatem ipsam abbatiae, sed eamdem tantum coarctavit ad graeci ritus fideles: pastoralis enim et peculiaris sollicitudo, qua tenetur Sacra haec Congregatio pro Ecclesia Orientali erga fideles rituum orientalium postulabat ut primum ac principaliter fidelibus graeci ritus, monachis praesertim memoratae abbatiae, necnon in ea novitiis, postulantibus, hospitibus, itemque Seminarii Pontificii Italo-Albanensis et orphanotrophii alumnis plene ac rite provideret. Itaque, probante Ssmo Domino Nostro Pio, divina Providentia Papa X I , Sacra haec Congregatio paroeciam S. Mariae a Gratiis in basifica ecclesia abbatiae graecae Cryptoferratensis iampridem canonice erectam exsistere usque declarat ad omnes iuris effectus; eamdem vero clericis et fidelibus dumtaxat qui, sive ex Italia, sive ex continenti Albania oriundi, ritui graeco legitime adscripti vel eum ratione vitae communis sequentes, in praedicta abbatia domicihum vel quasi domicilium, vel, ratione famulatus aut alia legitima causa, a Sacra Congregatione pro Ecclesia Orientali cognoscenda, commorationem tantum habeant aut in posterum sint habituri, constare decernit. Cum vero per constitutionem Inter caeteras Leonis X I I , die 12 Novembris 1824 datam, monasterium S. Mariae Cryptoferratae, una cum locis ab eo dependentibus, unitum fuerit in perpetuum dioecesi Tusculanae eique addictum, ita ut praerogativa territorii separati qua antea gavisum erat, omnino extincta, dempta et abrogata fuerit, salva tantum monasterio et monachis exemptione passiva ab Ordinarii iurisdictione; per praesens decretum, ritus diversi ratione habita atque rerum particularibus attentis adiunctis, praefatae constitutioni derogando, abbatia et paroecia graeca S. Mariae a Gratiis Cryptof erratae, nunc prorsus separatur a dioecesi Tusculana, seu ab eiusdem territorio dismembratur ; eadem abbatia et paroecia atque clerici et fideles in ea degentes — prouti supra determinati sunt — a iurisdictione, auctoritate et potestate Ordinarii Tusculani subtrahuntur, adeo ut in posterum dicta abbatia et paroecia graeca ab Ordinario Tusculano pro tempore non amplius pendeat, sed immediate et directe uni Sacrae huic Congregationi pro Ecclesia Orientali tamquam Ordinario proprio subiiciatur. Fines autem huius dismembrati territorii seu abbatiae et paroeciae graecae Cryptoferratae designantur et statuuntur a via « Cartiera » vulgo 137 S. Congregatio pro Ecclesia Orientali nuncupata, a ponte Castri, a moeniis valli, a semita inter praedium Sororum Franciscanum Missionariarum a B. M. V. et fundum abbatiae, et ab oliveto, quod dicitur « Màzzanti »; et nulla ratione fas erit quamlibet partem huius territorii, descriptis finibus contenti, cedere, sive venditione, sive stabili locatione, sive alio modo. Dos vero beneficiaria pro congrua memorati parochi memoratae Ecclesiae graecae sustentatione et cultus paroecialis expensis, italicis libellis mille trecentis sexagintaquinque, quotannis obvenientibus, constituitur, detractis ex annuo reditu antiquae paroeciae reliquis duobus millibus sexcentis trigintaquinque pro dote noviter erectae paroeciae a Ssmo Corde Iesu, uti supra decretum est. Statuit insuper Sacra Congregatio, ut Matricis titulo sese decorandi graeca paroecia S. Mariae a Gratiis in basilica ecclesia abbatiae Cryptoferratensis gaudeat; hic titulus vero erit dumtaxat honoris et ad praecedentiam tribuendam Abbatiae prae ecclesiis latinis ipsius oppidi, nuper erectis, ac pariter monachis cum collegialiter procedunt, salvo iure Capituli cathedralis dioecesis Tusculanae et sine ullo praeiudicio alius cuiusvis ecclesiae paroecialis in territorio Cryptoferratensi erectae vel erigendae, quam Emus Episcopus Tusculanus aut S. Sedes quocumque titulo donare voluerint. Demum, ut, una cum pietate, etiam signis externis ac religiosis mutua foveatur necessitudo inter clerum monachalem et clerum latini ritus atque fideles eiusdem pagi, ius datur monachis sacras processiones per publicas vias Cryptoferratae ter in anno ducendi, si ipsis placeat, nimirum die 22 Augusti seu in festo leonis S. Mariae, in solemnitate S. Nili Fundatoris et Protectoris Cryptoferratae, et vespere feriae VI Maioris Hebdomadae; quibus processionibus, ut intersint iuxta consuetudines, piae consociationes et confraternitates civitatis, nedum clerus, ipsis praesentibus Litteris invitantur. Contrariis quibuscumque minime obstantibus, minimeque obfuturis. Datum Romae, ex aedibus Sacrae Congregationis pro Ecclesia Orientali, die 19 mensis Maii anno 1929. A. CARD. SINCERO, a Secretis. L. $g S. H. I. Cicognani, Adsessor. ACTA, vol. XXII, n. 3. — 3-3-930. 10 138 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SACKA CONGREGATIO CONCILII NOTIFICATIO Si rende noto che il. sacerdote Niccolò Termini, dell'archidiocesi di Monreale in Sicilia, per gravissime ragioni è stato privato del diritto di portare l'abito ecclesiastico e di tutti gli altri diritti e privilegi annessi a norma dei sacri canoni. Dato in Roma, pialla Segreteria della Sacra Congregazione del Concilio, il 22 Febbraio 1930. SACRA CONGREGAZIONE DEI RELIGIOSI ISTRUZIONE AI REVMI SUPERIORI DEGLI ORDINI REGOLARI E DEGLI ISTITUTI EB ASSOCIAZIONI CON O SENZA VOTI, DI DIRITTO PONTIFICIO, PER L'APPLICAZIONE DELL'ART. 29, LETTERA b), DEL CONCORDATO TRA LA SANTA SEDE ED IL REGNO D'ITALIA, RELATIVO AL RICONOSCIMENTO DELLA PERSONALITÀ GIURIDICA DELLE ASSOCIAZIONI RELIGIOSE. Questa Sacra Congregazione dei Religiosi, in conformità agli augusti voleri del S. Padre, invia a tutti i Superiori degli Ordini regolari e degli Istituti religiosi di voti semplici ed Istituti senza voti, di diritto pontifìcio, le seguenti istruzioni per rendere loro più facile ed agevole l'applicazione dell'art. 29, lettera ô), del Concordato tra la Santa Sede e il Regno d'Italia, relativo al riconoscimento della personalità giuridica delle Associazioni religiose. Per intelligenza dei medesimi Superiori è opportuno premettere alcuni brevi cenni circa lo stato della legislazione italiana anteriore al Concordato. La legge 7 Luglio 1866, n. 3036, estesa alla provincia di Roma colla legge 19 Giugno 1873, n. 1402, tolse la personalità giuridica agli Ordini, Corporazioni e Congregazioni religiose, le quali, tuttavia, sebbene spogliate dei loro beni, non cessarono di esistere come associazioni di fatto, e poterono, a mezzo dei soci, possedere i beni necessari per la loro sussistenza. •S. Congregatio de Religiosis Tale capacità di possedere a mezzo dei soci fu riconosciuta con sentenza della Corte di Cassazione di Boma 25 Aprile 1892 in causa Buccelli contro Carones (Giurispr. Bai., 1892, I, 1, 752). Ma in progresso di tempo la stessa Cassazione, con sentenza 23 Marzo 1908, in causa D'Hemptinne e Lancia di Brolo contro Mcosia (Giurisprud. Ital., 1908^ I, 1, 276) mutò giurisprudenza, dichiarando nulle le liberalità fatte per interposta persona in favore di un'associazione monastica. Questa giurisprudenza fu aggravata con una successiva decisione della stessa Cassazione (20 Maggio 1910, Gazzoli contro Del Nero, Giurisprud. Ital., 1910, I, 641), nella quale fu esplicitamente dichiarato che neppure come libera associazione lecitamente costituita sotto la tutela del diritto nazionale poteva una società di religiosi acquistare e possedere. A questa giurisprudenza, dopo lunghe esitazioni, finirono coll'uniformarsi anche le altre Corti del Begno. Becentemente però la stessa Cassazione, con sentenza 19 Dicembre 1928, in causa Sannitizona contro Proietti (Giur. Ital.j 1929, I, .1, 159), quando non vi era alcun sentore delle trattative concordatarie, ripudiando la precedente giurisprudenza, ha ritenuto che il fatto che religiosi o religiose, mettendo in comune i loro beni, abbiano continuato e continuino a convivere in conformità delle regole disciplinanti i diversi Ordini, autorizza solo ad ammettere l'esistenza di semplici associazioni, dal momento che ciascuno dei componenti non può essere costretto, come prima, a rimanervi, e può quindi uscirne quando creda e domandare la propria quota del patrimonio comune, avendo ciascuno riacquistato, dal giorno della soppressione della corporazione, il pieno esercizio dei suoi diritti civili e politici (art. 2, legge 7 Luglio 1866), e dal momento ancora che, appunto per effetto di tale riacquisto, i voti importano solo un obbligo morale e religioso. E per conseguenza la Cassazione nella citata sentenza ha pur ritenuto che le dette associazioni, essendo consentite dagli articoli 24 e 32 dello Statuto e per il clero cattolico in ispecie anche dall'art. 14 della legge 13 Maggio 1871, n. 214, e vivendo,, come tali, all'ombra della legge, possono legittimamente acquistare e possedere beni in persona degli associati. È pur da ricordare, come nota la stessa Cassazione nella sentenza testé ricordata, che per effetto dell'art. 2 della citata legge 7 Luglio 1866 i membri degli Ordini, delle Corporazioni e Congregazioni religiose riacquistarono di fronte alle leggi civili il pieno esercizio di tutti i diritti civili e politici. Nessuna efficacia, quindi, era più riconosciuta nel foro civile ai voti di povertà, castità ed obbedienza. Per tal modo, mentre non si riconosceva, agli effetti del matrimonio civile, V impedimentum vóti, noix era vietatoal religioso ed alla religiosa di acquistare e possedere beni anche immobili. 140 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Del resto i professi religiosi, anche prima della ripetuta legge 7 Luglio 1866, già avevano la piena capacità di acquistare e di possedere in virtù dell'articolo 22 delle disposizioni transitorie del Codice civile. È, infine, da ricordare che, nonostante la formula ampia dell'art. 1° della citata legge 7 Luglio 1866, alcune Associazioni religiose, specialmente femininili, o perchè aventi scopo di beneficenza o perchè costituenti semplici riunioni di dame conviventi senza alcuna professione di voti, furono ritenute esenti da soppressione e continuarono a possedere come persone giuridiche. Tale era lo stato della legislazione ecclesiastica italiana, quando è sopravvenuto il Concordato, il quale nell'art. 29, dopo aver premesso che lo Stato italiano rivedrà la sua legislazione in quanto interessa la materia ecclesiastica, al fine di riformarla ed integrarla, per metterla in armonia colle direttive, alle quali si ispirano il Trattato ed il Concordato, soggiunge che rimane senz'altro convenuto: « b) Sarà riconosciuta la personalità giuridica delle Associazioni reli« giose, con o senza voti, approvate dalla Santa Sede, che abbiano la loro « sede principale nel Eegno, e siano ivi rappresentate, giuridicamente e « di fatto, da persone che abbiano la cittadinanza italiana e siano in Italia « domiciliate. Sarà riconosciuta, inoltre, la personalità giuridica delle pro« vincie religiose italiane, nei hmiti del territorio dello Stato e sue colonie, « delle associazioni aventi la sede principale all'estero, quando concorrano «le stesse condizioni. Sarà riconosciuta, altresì, la personalità giuridica « delle Case, quando dalle regole particolari dei singoli Ordini sia attribuita « alle medesime la capacità di acquistare e possedere. Sarà riconosciuta, « infine, la personalità giuridica alle Case generalizie ed alle Procure dell8 « associazioni religiose, anche estere. Le Associazioni o le Case religiose, le « quali già abbiano la personalità giuridica, la conserveranno. « Gli atti relativi ai trasferimenti degli immobili, dei quali le Associa« zioni sono già in possesso, dagli attuali intestatari alle Associazioni stesse « saranno esenti da ogni tributo ». Questo patto del Concordato è diventato anche legge dello Stato italiano nel giorno dello scambio delle ratifiche, 7 Giugno 1929. La legge 27 Maggio 1929, n. 848, emanata per la esecuzione delle norme del Concordato relative agli enti ecclesiastici, non contiene alcuna disposizione speciale per le Associazioni religiose, tranne quella formulata nell'articolo 27, per la quale «le Case e le Comunità religiose dotate di personalità « giuridica devono regolarizzare la loro rappresentanza, in conformità delle « disposizioni del Concordato, con la nomina di rappresentanti aventi la « cittadinanza italiana e il domicilio nel Eegno ». Tale disposizione si rife- S. Congregatio de Religiosis 1*1 risce alle Associazioni religiose che hanno conservata la personalità giuridica anche dopo le leggi di soppressione. Il regolamento per l'esecuzione di detta legge 27 Maggio 1929, approvato con Regio Decreto 2 Dicembre 1929, n. 2262 (registrato alla Corte dei conti nel 17 Gennaio 1930 e pubblicato nella Gazzetta Ufficiale del Regno, n, 17, in data 20 Gennaio 1930), contiene alcune disposizioni per le associazioni religiose e precisamente quelle degli articoli 9, 79 e 80. Nell'art. 80 si stabilisce: « Ai fini della disposizione contenuta nell'art. 27 « della Legge, i superiori delle Case e delle Comunità indicate nell'articolo «stesso, entro tre mesi dall'entrata in vigore del presente regolamento, « debbono comunicare al Ministero della giustizia e degli Affari di culto « il nome e il domicilio dei rispettivi rappresentanti ». Nell'art. 8 del regolamento si dispone: « Il riconoscimento della personalità giuridica degli Ordini e delle Congre« gazioni, delle Province e delle Case religiose, è concesso su domanda dei « rispettivi rappresentanti, diretta al Ministro per la giustizia e gli Affari «di culto. « La domanda deve essere corredata: « a) dei documenti atti a comprovare che le persone, le quali le rap« presentano giuridicamente e di fatto nel Regno, hanno la cittadinanza « italiana e sono domiciliate nel Regno; « b) per gli Ordini e le Congregazioni, dell'attestato, ove non possa esi« birsi l'atto originario di approvazione, dal quale risulti che l'Ordine o la « Congregazione è di diritto pontifìcio; « e) per le Province, del medesimo attestato circa l'Ordine o la Conce gregazione a cui appartengono ed, inoltre, dei documenti, dai quali ri« sulti che l'attività della Provincia è limitata al solo territorio dello Stato, « dei Possedimenti e delle Colonie, senza pregiudizio dell'attività, che la « stessa Provincia può svolgere in luoghi di missioni; « d) per le Case, dei documenti comprovanti la propria capacità di « acquistare e possedere, secondo le regole particolari dell'Ordine a cuiappar« tengono, oppure del documento pontifìcio che le autorizza a godere del« l'uso di beni immobili. Ove l'Ordine a cui appartengono non sia già rico« nosciuto nel Regno, debbono produrre anche l'attestato per comprovare « che esso è di diritto pontifìcio. «Per il riconoscimento della personalità giuridica delle Case generali« zie e delle Procure delle associazioni religiose anche estere, basta che la « domanda del legittimo rappresentante sia corredata da un certificato della « Santa Sede che attesti la esistenza canonica della Casa e della Procura ». 142 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Nell'art. 9 si dispone: « Ogni mutamento nelle persone dei rappresentanti delle Associazioni « religiose, delle quali è cenno nell'articolo precedente, deve essere comu« nicato entro quindici giorni al Ministro per la giustizia e per gli Affari « di culto, per comprovare che esse posseggono i requisiti richiesti dall'arti« colo stesso, lettera a) ». Infine nell'art. 79 delle disposizioni transitorie è disposto: « Nello stesso decreto reale di riconoscimento della personalità giuridica « delle associazioni religiose possono essere indicati gli immobili, dei quali le «associazioni medesime sono già in possesso e che a termini dell'art. 29 «lett. 5), capoverso del Concordato debbono dagli attuali intestatari essere « ad esse trasferiti ». Ciò premesso, le disposizioni del Concordato, della legge e del regolamento possono riassumersi nei seguenti termini: 1. Lo Stato italiano riconosce la personalità giuridica delle Associazioni religiose nei hmiti del suo territorio, delle colonie e degli altri territori soggetti alla sua sovranità. Per conseguenza: a) se un'Associazione religiosa abbia sede ed eserciti la sua attività esclusivamente in Italia, colonie, ecc., lo Stato italiano riconosce la personalità giuridica dell'intiera associazione; è) se abbia sede in Italia ed eserciti la sua attività anche aU'estero, oppure se abbia sede all'estero ed eserciti la sua attività anche in Italia, lo Stato italiano riconosce la personalità giuridica soltanto alla Provincia od alle Province religiose, che esercitino la loro attività in Italia, colonie, ecc., e nei hmiti di questi territori, senza pregiudizio dell'attività che le stesse Province possono svolgere in luoghi di missioni; e) alle Case aventi sede in Italia, colonie, ecc., lo Stato riconosce la loro personalità, quando dalle regole particolari dell'Ordine a cui appartengono risulti che esse hanno una propria capacità di acquistare e di possedere (can. 531 del Codex iuris canonici)] d) lo Stato italiano, inoltre, riconosce la personalità giuridica alle Case generalizie ed alle Procure delle Associazioni religiose, anche estere; e) infine, le Associazioni o le Case religiose che non hanno perduta la personalità giuridica per effetto delle leggi eversive, la conservano. 2. Le condizioni necessarie per ottenere il riconoscimento della personalità giuridica nei casi di cui sopra sono soltanto le seguenti: a) che si tratti di Associazioni, Province o Case di diritto pontificio; b) che siano rappresentate (e la rappresentanza, agli effetti civili S. Congregatio de Religiosis 143 patrimoniali, non sempre spetta alla stessa persona che riveste la qualifica di Superiore dell'Ordine, Provincia o Casa) di diritto e di fatto da persone che abbiano la cittadinanza italiana e siano in Italia domiciliate. Questa seconda condizione non è necessaria per il riconoscimento delle Case generalizie e delle Procure delle Associazioni religiose, anche estere. 3. Gli atti relativi ai trasferimenti degli immobili, dei quali le Associazioni sono già in possesso, dagli attuali intestatari alle Associazioni stesse, sono esenti da ogni tributo. Questi termini amplissimi usati nel Concordato escludono non soltanto le tasse di bollo, registro ed ipotecarie degli atti di trasferimento, ma anche le tasse di concessione dei decreti di autorizzazione. Questa esenzione è in armonia anche colla disposizione contenuta nella lettera h) dello stesso articolo 29 del Concordato. Il Concordato nella citata disposizione dell'art. 29. lett. b), sancisce un favore e non un obbligo. Le Associazioni religiose non sono, quindi, obbligate a chiedere allo Stato il riconoscimento della personalità giuridica àgli effetti civili. Ottenuto il riconoscimento della personalità giuridica, l'Associazione potrà divenire legale proprietaria degli immobili, nei quali le dette associazioni hanno già pubblicamente la loro sede. L'intestazione di detti immobili all'Associazione eviterà alla medesima tutti gli oneri fiscali, spesso gravissimi, e tutti i pericoli ben noti derivanti dalle intestazioni individuali o collettive. Gli immobili, sedi delle Associazioni (e tali (possono qualificarsi non soltanto gli immobili nei quali sono stabilite le sedi principali degli Istituti, ma anche quelli adibiti ad uso di villeggiatura, o di noviziato, o per riposo dei religiosi anziani, ecc.), saranno soggetti alle sole imposte fondiarie: e neppur saranno gravati dalla tassa di manomorta; giacché, per la lettera Ti) dell'art. 29 del Concordato, che per tutti gli effetti tributari ha equiparato lo scopo di religione e di culto ai fini di beneficenza e di istruzione, sarà applicabile ai detti immobili il disposto dell'art. 7 della legge tributaria sulla manomorta 30 Dicembre 1923, n. 3271, che esenta da detta tassa le rendite presuntive delle case adibite all'uso immediato degli istituti di beneficenza o di istruzione. Ê da notare che per l'art. 30 del Concordato le associazioni religiose hanno bisogno dell'autorizzazione dello Stato soltanto per gli acquisti, e non anche per le alienazioni ed in genere per gli atti eccedenti l'ordinaria amministrazione. Tutti i Superiori degli Ordini ed Associazioni religiose di diritto pontifìcio, nel termine di due mesi dalla data della spedizione delle presenti istruzioni, invaeranno alla Santa Sede, e per essa alla Sacra Congrega- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 144 zione dei Religiosi in Roma, un rapporto particolareggiato relativo al numero delle Province o Case che hanno in Italia; agli immobili nei quali risiedono, o che comunque possiedono; alle persone, istituti ed enti, ai quali detti immobili spettano in proprietà o sono comunque intestati. Dovranno, altresì, spiegare se possano soddisfare alla condizione, necessaria secondo il Concordato per ottenere dallo Stato il riconoscimento della personalità giuridica, di essere rappresentate di diritto e di fatto da persone che abbiano la cittadinanza italiana e risiedano in Italia. A tale effetto occorre notare che rappresentante può essere persona diversa dal Superiore; che il Concordato richiede nel rappresentante la qualità di cittadino italiano e non di nato in Italia; e che la cittadinanza italiana può acquistarsi in uno dei modi previsti daUa legge 13 Giugno 1912, n. 555, modificata 'Colla legge 31 Gennaio 1926, n. 108. Vi sono tra gli Ordini detti mendicanti alcuni (Cappuccini, Minori, ecc.), ai quali il diritto canonico vieta di avere la proprietà di qualsiasi bene ed anche delle case di residenza, la proprietà delle quali viene quindi riservata alla Santa Sede. In tali casi sarà concesso agli Ordini l'indulto pontifìcio perchè possano acquistare l'uso a tempo indeterminato delle dette case, rimanendo proprietaria la Santa Sede. Di tale riserva sarà fatta espressa menzione nell'atto di trasferimento degli immobili e ne sarà presa nota nella voltura catastale e nell'atto di trascrizione nell'Ufficio delle Ipoteche. Altre speciali norme potranno darsi, caso per caso, dalla Sacra Congregazione dei Religiosi, tenendo presente anche il disposto del canone 1501 del Codex iuris canonici. Roma, dalla Segreteria della Sacra Congregazione dei Religiosi, 6 Febbraio 1930. A . E . M . CARD. LÉPICIER, O. S. M . , Prefetto. L. © S. Vine. La Puma, Segretario. S. Congregatio de Propaganda Fide 145- SACEA CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE NOMINATIONES Brevibus Apostolicis nominati sunt: 15 Iulii 1929. — B. P. D. Melchior Souen, Episcopus titularis Esbonensis, Vicarius Apostolicus de Anlcuo in Binis. 10 Ianuarii 1930. — B. P. Ludovicus Penieaud, Episcopus titularis electus Ass.ien.sis, Vicarius Apostolicus de PaMoi in Sinis. 13 Ianuarii. — B. P. Augustinus Tardieu, Episcopus titularis electus Yadensis, Vicarius Apostolicus de Quinhon in Indosinis. 25 Ianuarii. — B. P. Paulus Ouang Ouen Tchen, Episcopus titularis electus Olenensis, Vicarius Apostolicus de Shunking in Sinis. — R. P. Thomas Berutti, Episcopus titularis electus Cusensis, Vicarius Apostolicus de Peng-pu in Sinis. — B. P. Ioseph Guy, Episcopus titularis electus Zertensis, Vicarius Apostolicus de Grouard, — B. P. Franciscus Ouang, Episcopus titularis electus Sindensis, Vicarius Apostolicus de Wanhsien. — B. P. D. Paulus Leo Cornelius Montaigne, Episcopus titulo Sidymensis, hactenus Vicarius Apostolicus de Paotingfu, Coadiutor Vicarii Apostolici de Peking cum iure futurae successionis. Insuper Sacra Congregatio de Propaganda Fide renunciavit ad suum beneplacitum, decretis: 22 Octobris 1929. — B. P. Matthaeum Ly-jun-ho, Praefectum Apostolicum de Yachow. — B. P. Tarsicium Martina, e Congregatione Presbyterorum ss. Stygmatum, Superiorem ecclesiasticum missionis de Yihsien. 20 Novembris. — B. P. Paulum Julliotte, e Congregatione ss. Cordium (de Picpus), Superiorem ecclesiasticum missionis de Hainau. 9 Ianuarii 1930. — B. P. Assuerum Bassi, e Pia Societate S. Francisci Xaverii pro missionibus exteris, Praefectum Apostolicum de Loyang. — B. P. Eribertum Winkler, e Societate Divini Salvatoris, Superiorem ecclesiasticum missionis de Shaowu. — B. P. Fridericum M. Blessing, ex Ordine Crucigerorum, Praefectum Apostolicum de Pondo. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale S. CONGREGATIO DE SEMINARIIS ET STUDIORUM UNIVERSITATIBUS LITTERAE AD ARCHIEPISCOPOS, EPISCOPOS ALIOSQUE LOCORUM ORDINARIOS DE STUDIIS ORIENTALIUM RERUM ET DE CATECHESI IN SEMINARIIS IMPENSIUS EXCOLENDIS. Illustrissime ac Reverendissime Domine, Quod catholicis hominibus semper fuit iii votis ut quotquot iri orientalibus regionibus a Romanae communione Sedis dissident ad eiusdem unitatem Ecclesiae Matris tam diu revocati se recipiant, id sane cum primis Ecclesiae universae Pastori ac Patri, Pio XI Pontifici Maximo, cordi est et #urae praecipuae, tamque sollicitae ut iam inde a Pontificatus sui exordiis in id omnem operam studiumque contulerit. Cuius quidem solhcitudinis documentum exstat praestantissimum in Encyclicis illis litteris Rerum orientalium datis die 8 Septembris anni 1928, de studiis nimirum orientalium rerum provehendis. Hisce igitur Pontificis Summi curis votisque obsecundans, Sacra haec ecclesiasticis studiis provehendis instituta Congregatio, nihil sibi praetermittendum statuit quod ad mutuam illam populorum ignorationem et despicientlam, atque, ex praeiudicatis praesertim opinionibus consecutam, diuturnam animorum alienationem tollendam conferre, penitioremque tum historiae, tum doctrinarum, ac theologiae, praesertim Orientalium cognitionem alere possit, quemadmodum eaedem Encyclicae litterae commendant, apud clericos potissimum ac sacerdotes. Principio autem id generatim decernendum existimat haec Sacra Congregatio, ut in sacrae theologiae curriculo universo earum pecubaris ratio quaestionum ac rerum habeatur, quae ad orientales Ecclesias ac populos quoquomodo pertineant. Quamquam enim maioribus tantum athenaeis sacris munus instituendi peculiares theologiae orientalis cursus, seu magisteria propria, attribuendum videtur, congruum est tamen ac paene necessarium, ut in ceteris quoque clericorum Seminariis, ubicumque iuvenum sobóles in spem Ecclesiae adolescit studiisque sacris eruditur, id minime negligatur ut instructi paratique prodeant nonnulli saltem ad eam quoque Ecclesiae portionem S. Congregatio de Seminariis et Studiorum Universitatibus 147 excolendam, in qua primum christianum nomen exortum, fidei grandioribus factis inclaruit atque ad reliquum deinde terrarum orbem fama, virtute ac praedicatione processit. Ii vero potissimum in orientalibus hisce studiis ponendam sibi operam arbitrentur, quibus vel sacrae theologiae vel historiae ecclesiasticae vel liturgiae magisterium fuerit proprie demandatum. Ita nempe, ut exemplo res pateat, in ea quae de fidei praeambulis, seu fundamento, est theologia, quam propterea fundamentalem vocamus, explicanda atque illustranda, curent praeceptores ut quae contra primatum Eomani Pontificis eiusdemque infallibile magisterium a dissidentibus Orientalibus obiici ac iactari solent, dilucide fortiterque disiiciantur, oppositis nimirum iis quae a catholicis doctoribus efficacius reponi consueverunt. In reliqua item theologicae disciplinae parte, quam specialem appellamus, perspicue dissolvantur ab Orientalibus passim obiecta contra processionem Spiritus Sancti a secunda persona Ssmae Trinitatis, adiunctamque Symbolo fidei vocem Filioque, contra doctrinas item sive de Immaculato Virginis Deiparae conceptu, sive de Purgatorii veritate singillatim. In theologia quae de Sacramentis est, fusius enucleentur quaecumque ad Baptismum, ad SS. Eucharistiam (ad quaestionem, ex gr., de epiclesi) ad Sacramenta cetera spectant. In Liturgia haud minus accurata diligentia quam veneratione et observantia rituum catholicorum diversitas explanetur. In historia denique Ecclesiae ea presse enarrentur, quae de septem prioribus Conciliis Oecumenicis sunt, deque subsequentibus, Lugdunensi praecipue ac Florentino; neque illa omittenda quae deinceps Bomani Pontifices ad unitatem redintegrandam inchoarunt ac perfecerunt, in primisque aetate nostra Pius IX sanctae recordationis, cum occasionem nactus Concilii Vaticani cogendi, orientales Episcopos paternis litteris invitavit, ac Leo X I I I , immortalis item memoriae Pontifex, qui toties diuturni Pontificatus sui tempore, tam multa tamque sapienter in eundem finem instituit, ac denique Pius XI feliciter regnans, quem iisdem vestigiis tam alacriter insistentem conspicimus. Atque haec quae summatim attigimus, satis declarant studia orientalia quanti sint momenti, quantique propterea intersit ut ab Ordinariis omnibus in scholis praesertim theologicis, ea quidem via ac ratione, quam diximus, provehantur in dies. Quod si quis inter sacrae theologiae alumnos animi, doctrinae, ingenii laudibus se praecipue commendaverit, spemque fecerit bonam fore ut aliquid in utilitatem Orientalium aliquando conferre possit, id sibi locorum Ordinarii persuasum habeant nihil se Bomano Pontifici gratius atque divini Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 148 Regis Cordi sacratissimo sanctius acceptiusque facturos quam si eundem alumnum ad Institutum Orientale in Urbem transmiserit, studiorum curricula perfectius emensurum. Hanc opportunitatem nacta, Sacra Congregatio unum aliud urgendum existimat, ea etiam de causa, ne prae altioribus studiis humiliora quae videntur, at multo etiam maioris sunt reipsa necessitatis ac ponderis, neglegantur. Id autem est quod a sanctissimis Ecclesiae Pastoribus aliisque apostolicis viris tam saepe tamque impense commendatum accepimus quodque haec quidem ipsa Sacra Congregatio non semel nec segniter inculcavit, ut in singulis clericorum Seminariis, apud alumnos theologiae praesertim, schola seu magisterium instituatur ac rite foveatur de sacra catechesi proprium. Constat enimvero catechesim huiusmodi, prout est apta in primis ratio ac via. christianae religionis rudimentis populum instituendi, totius veluti sacerdotalis ministerii fundamentum esse eiusdemque fructuum et progressionum causam praecipuam, nostris praesertim temporibus, quae apostolicis verbis tempora ignorantiae vere dici possunt {Act., XVII,. 30). Hanc proh dolor! saepenumero neglectam videmus, et haud raro implexa nimium vel obscura ratione, quae ad animos audientium alliciendum omnino sit impar, ineptissime tradi plebi christianae ac pueris ipsis prima religionis elementa: ut illud dolendum sit Ieremiae prophetae ingemiscentis: Parvuli petierunt panem et non erat qui frangerei eis (Lam., IV, 4). Illud igitur curent locorum Ordinarii ut, quod can. 1365 Codicis iuris canonici statuitur quodque item epistola huius Congregationis, die 8 Septembris 1926 data, impense commendatur, sacrorum alumni qui in singulis dioecesibus ad spem Ecclesiae succrescunt, tum opportuniore via ac ratione imbuantur, tum vehementiore desiderio inflammentur christianae plebis ac iuventutis praesertim fidei nostrae elementis maiore cum fructu in dies erudiendae. De iis denique omnibus quae in singulis Seminariis vel sancte instituta vel rite custodita et observata fuerint, ut harum litterarum satis utrique, capiti fiat, gratissimum fecerint locorum Ordinarii si hanc Sacram Congre gátionem studiose docuerint. ¿ •;• Qua de re iam nunc Amplitudini tuae gratias agens quam maximas^ omnia faustissima precor ex animo. Romae, die 28 Augusti 1929. C. CARD. BISLETI, Praefectus. •L.m s. E. Ruifini, Secretarius* Diarium Romanae Curiae 149 SACRA CONGREGAZIONE DEI RITI Martedì, 18 Febbraio 1930, nel Palazzo Apostolico Vaticano, con l'intervento degli Emi e Revmi Signori Cardinali e col voto dei Revmi Prelati e dei Consultori teologi, componenti la Sacra Congregazione dei Riti, si è tenuta la Congregazione Preparatoria per discutere il dubbio sopra due miracoli che si asseriscono da Dio operati per intercessione della Ven. Serva di Dio Paola Frassinetti, Fondatrice dell'Istituto delle Suore di S. Dorotea. Martedì, 25 Febbraio 1930, nel Palazzo Apostolico Vaticano, dinanzi all'augusta presenza del Santo Padre, si è tenuta la Congregazione Generale dei Sacri Riti, nella quale gli Emi e Revmi Signori Cardinali, i Revmi Prelati ed i Consultori teologi che la compongono, hanno discusso il dubbio sopra due miracoli che si asseriscono operati da Dio per intercessione della Beata Caterina Thomas, vergine, Canonichessa regolare professa dell'Ordine di S. Agostino, i quali miracoli vengono proposti per la sua Canonizzazione. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XI, felicemente regnante, si è degnato di nominare: 29 Novembre 1929. Monsig. Alfredo Ottaviani e il Revmo P. Felice M. Cappello, S. I., Consultori della Sacra Congregazione Concistoriale. 3 Febbraio 1930. Revino P. Tommaso Garde, O. P., Consultore della Sacra Congregazione dei Piti per le Cause di Beatificazione e Canonizzazione. 4 » » 1 Revmi P. Antonio Lemonyer O. P., e P. Vincenzo Di Lorenzo, dei Sacerdoti del SS. Sacramento, Consultori della Sacra Congregazione dei Sacramenti. Con Brevi Apostolici il Santo Padre Pio XI, felicemente regnante, si è degnato di nominare: 28 Novembre 1929. L'Emo Sig. Cardinale Bonaventura Cerretti, Protettore delle Suore della Misericordia (Paramatta: Sydney). » » » Monsig. Pasquale Robinson, Arcivescovo titolare di Tiana, Nunzio Apostolico in Irlanda. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 150 28 Novembre 1929. L'Emo Sig. Cardinale Alessio Enrico Lépicier, Protettore delle Religiose Serve di Maria (Stamford Hill: Londra). -2 Gennaio 1930. L'Emo Sig. Cardinale Alfredo Ildefonso Schuster, Protettore delle monache Benedettine Cassinesi di' S. Giuseppe (Assisi). 9 » » L'Emo Sig. Cardinale Bonaventura Cerretti, Protettore del> VIstituto delle Figlie di Maria Immacolata (Madrid). » » » L'Emo Sig. Cardinale Lorenzo Lauri, Protettore della Congregazione delle Piccole Serve della B. V. M. Immacolata (Polonia). » » » L'Emo Sig. Cardinale Bonaventura Cerretti, Protettore delle Suore Carmelitane della Carità (Vich). 17 » » L'Emo Sig. Cardinale Lorenzo Lauri, Protettore delle Suore Ancelle del S. Cuore di Gesù (Cracovia). » » » L'Emo Sig. Cardinale Lorenzo Lauri, Protettore delle Suore Francescane detta Famiglia di Maria (Leppoli). 18 » » Monsig. Giovanni Delle Piane, Arcivescovo titolare di Staurppoli, Delegato Apostolico del Congo Belga. Assistente al Soglio Pontifìcio : 17 Novembre 1929. Monsig. Prediano Giannini, Arcivescovo titolare di Serre^ Delegato Apostolico di Siria. Protonotarii Apostolici ad instar participantium: 21 Settembre 1929. Monsig. Vittorino Costa, della diocesi di Ceneda. 14 Ottobre » Monsig. Alberto Petrasch, della diocesi di Lincoln (S. U. A.). Monsig. Pietro O'Loughlin, della medesima diocesi. 16 Dicembre » Monsig. Lodovico Pouey, della diocesi di Tarbes e Lourdes. » » » Monsig. Alfonso Maire, della diocesi di Saint-Dié. 20 » » Monsig. Ippolito Segonzac, dell' archidiocesi di Albi. 23 » » Monsig. Giacomo Radu, della diocesi di Gran Varadino. 25 » » Monsig. Lodovico Kaas, della diocesi di Treviri. Monsig. Marcantonio Mansi, dell'archidiocesi di Amalfi. 31 » » Prelati Domestici di S. S.: 21 Maggio 1929. Monsig. Salvatore Ermini (Roma). 19 Settembre » Monsig. Francesco Hofliger, della diocesi di Coirà. 18 Ottobre » Monsig. Carlo Kiss, dell'archidiocesi di Strigonia. 24 Novembre » Monsig. Alfonso Piette, della diocesi di Joliette. » » » Monsig. Francesco Laurendean, della diocesi di London. 26 » » Mönsig. Redemisto Ricci Bitti, della diocesi di Imola. Monsig. Patrizio O'Reilly, della diocesi di Natchez. 10 Dicèmbre » U » » Monsig. Edoardo Tearney, della diocesi di Richmond (U. S. A.). Monsig. Tommaso Waters, della medesima diocesi. » » » Monsig. Felice F. Kaup, della medesima diocesi. » » » » » » Monsig. Francesco Streit, della diocesi di Alba Reale. s Diarium Romanae Curiae 151 11 Dicembre 1929. Monsig. Antonio Balducci, dell'archidiocesi di Chieti. » » » Monsig. Giovanni Di Muzio, della medesima archidiocesi. 13 » » Monsig. Nicola Addati, della diocesi di Andria. 16 » » Monsig. Onorato Mericq, della diocesi di Tarbes e Lourdes. » » Monsig. Adriano Egger, della diocesi di Bressanone. 16 20 » » Monsig. Laudano Goào, della diocesi di Riberào Preto. » » Monsig. Cornelio Francesco Crowley, dell'archidiocesi di Nuova York. 23 » » Mons. Francesco Luttor, della diocesi di Vesprimia. 14 Gennaio 1930. Monsig. Ireneo Chelucci, della diocesi di Pistoia. » » Monsig. Tommaso Currie, dell'archidiocesi di Glasgow. » » Monsig. Eugenio Fantaccini, della diocesi di Prato. » » Monsig. Arnoldo Estvelt, dell'archid. di Santa Fé (U. S. A.). Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XI, felicemente regnante, si è degnato di nominare: Camerieri Segreti Soprannumerari di S. S.: 23 Marzo 1929. Monsig. Eliseo Duarte Diniz, della diocesi di Pesqueira. 23 Ottobre » Monsig. Maurizio Besson, dell'archidiocesi di Lione. 15 Novembre » Monsig. Paolo Csepy, della diocesi di Vacia. » » » Monsig. Michele Vaszary, della medesima diocesi. 21 » » Monsig. Guglielmo E. Cashin, dell'archidiocesi di New York. » » » Monsig. Roberto J. Eeegan, della medesima archidiocesi. » » » Monsig. Stefano Krasula, della medesima archidiocesi. » » » Monsig. Enrico O'Carroll, della medesima archidiocesi. 29 » » Monsig. Carlo Zinato, del patriarcato di Venezia. » » » Monsig. Giuseppe Scarpa, del medesimo patriarcato. » » » Monsig. Francesco Bosmin, del medesimo patriarcato. » » » Monsig. Attilio De Luca, del medesimo patriarcato. » » » Monsig. Vittorio Piva, del medesimo patriarcato. 9 Dicembre » Monsig. Leone Rankowski, dell'archidiocesi di Poznan. » » » Monsig. Giovanni Hinsenkamp, dell'archidiocesi di Colonia. » » » Monsig. Giacomo Schmitt, della medesima archidiocesi. 22 » » Monsig. Alessandro Trébaure, dell'archidiocesi di Cuyabá. » » » Monsig. Fulgenzio Sonico Trigo, della diocesi di Tarija. 16 Gennaio 1930. Monsig. Giovanni Giuseppe Driscoll, della diocesi di Springfield, Illinois. » » » Monsig. Giacomo Canili, della medesima diocesi. » » » Monsig. Giuseppe Carlo Straub, della medesima diocesi. » » » Monsig. Patrizio Francesco Carroll, della medesima diocesi. » » » Monsig. Paolo Rylko, dell'archidiocesi di Cracovia. » » » Monsig. Giovanni J. Curran, della diocesi di Scranton. » » » Monsig. Stanislao Szpotanski, della medesima diocesi. 24 » » Monsig. Benedetto Laengle, dell'Amministrazione Apostolica di Innsbruck. » » » Monsig. Enrico Heidegger, della medesima Amministrazione Apostolica. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 152 Camerieri Segreti di Spada e Cappa Soprannumerari di S. S.: 16 Giugno 1929. Al sig. Stanislao Szyczewski, della diocesi di Luceoria. 19 Dicembre » Al sig. conte Guglielmo Dreesmann, della dioc. di Haarlem. 22 » » Al sig. Venceslao Loziñski, della diocesi di Pinsk. .25 Gennaio 1930. Al sig. Giorgio Shanks, della diocesi di Southwark. Camerieri d'onore in abito paonazzo di S. S. : 25 Aprile 1929. Monsig. Stanislao Vaikuls, dell'archidiocesi di Riga. » » » Monsig. Vincenzo Strelevics, della medesima archidiocesi. 4 Ottobre » Monsig. Stefano Sebestyén, della diocesi di Neosolio. » » » Monsig, Carlo Sebestyén, della diocesi di Cinque Chiese. .29 Novembre » Monsig, Domenico Mambrini, della diocesi di Borgo S. Sepolcro. » » » Monsig. Stefano Fülle, dell'archidiocesi di Genova. 9 Dicembre » Monsig. Giuseppe Marciniak, dell'archidiocesi di Poznan. » » » Monsig. Marcello Kowalski, della medesima archidiocesi. » » » Monsig. Carlo Kielczewski, della medesima archidiocesi. » » » Monsig. Venceslao Gieburowski, della medesima archidioc. ,22 Dicembre » Monsig. Giovanni Kovács, della diocesi di Alba Reale. »• » » Monsig. Francesco Büttner, della medesima diocesi. Camerieri 13 Agosto >• » » » 25 Ottobre d'onore di Spada e Cappa Soprannumerari di S. S. : 1929. Il sig. Stanislao Slawski, dell' archidiocesi di Posen. » Il sig. Giovanni Slawski, della medesima archidiocesi. » Il sig. Edoardo Grabski, della medesima archidiocesi. » Il sig. Giuseppe Gregorio Pacheco, dell'archid. di Sucre. Cappellani d'Onore extra Urbem di S. S.: 11 Ottobre 1929. Monsig. Francesco Paolitti, dell'archidiocesi di Udine. 12 » » Monsig. Ivanoe Ruberti, della diocesi di Mantova. 22 Dicembre » Monsig. Giuseppe Casetta, della diocesi di Alba. NECROLOGIO .26 Febbraio 1930. Emo Sig. Card. RAFFAELE MERRY DEL VAL, del titolo di S. Prassede, Arciprete della Patriarcale Basilica Vaticana, Segretario della Suprema Sacra Congregazione del S. Uffizio e Prefetto della Sacra Congregazione della Rev. Fabbrica di S. Pietro. Annus Num. 4 7 Aprilis 1930 XXII - Yol. XXII ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE ACTA MOTU PROPRIO COMMISSIO PEO RUSSIA A SACRA CONGREGATIONE PRO ECCLESIA ORIENTALI SEITJNGITTJR AC SUI IURIS CONSTITUITUR. PIUS PP. X I I n d e ab inito Pontificatu, peculiari m o d o curas intendimus sollicitudinesque Nostras ad frequentissimos Russiarum populos, qui quidem idcirco a Nobis impensiore studio diliguntur, q u o d iam diu multumque iniqua prorsus atque inhumana rerum condicione vexantur. In multis v e r o , quae h a c de re suscepimus consiliis atque inceptis, ut non m o d o afflictis illorum populorum rebus pro facultate mederemur, sed etiam, q u o d caput est, ut sempiternae prospiceremus eorum saluti, imprimis memoratu digna est, ut omnes norunt, illa pro Russia Commissio, q u a m anno MDCCCCXXV a N o b i s constitutam, c u m Sacra Congregatione ritibus rebusque omnibus Ecclesiae Orientalis curandis coniunctam voluimus, c u i q u e negotia et causas demandavimus, quae ad Russos pertinent, sive ad eos, qui in patrio solo degunt, sive ad eos, qui extorres procul d o m o versantur. A t t a m e n sedulo diligenterque N o b i s c u m reputantes per haud diuturnum h o c annorum intervallum res rationesque c u m c o m AeTA, vol. XXII, n. 4. — 7-4-930. 11 154 • memoratae Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Commissionis, nenter increbruisse, tum Congregationis eiusdem atque in praesens increbrescere; conti- itemque considerantes Russorum condicionem ac causam vel d o m o degent i u m v e l in exteris regionibus commorantium, actuosiorem in dies Apostolicae Sedis curam requirere; ut haec eadem cura, multiplex quidem ac "beneficiis plena, expeditior fiat ac fructuosior, re mature perpensa, opportunum duximus Commissionem pro Russia a Sacra Congregatione Orientalibus praeposita, q u a c u m ante cohaerebat, seiungere, eamque facere suo proprio iure pollentem. Q u o d nihilo secius haud prohibet quominus inter Congregationem eandem et hanc pro Russia Commissionem opportuna laboris vincula intercedant et m u t u u m adiutricis operae auxilium, ut ipsa et rerum et gentium natura postulat, ad quas utriusque spectat muneris perfunctio. De plenitudine igitur Apostolicae potestatis, m o t u proprio ac certa scientia, hanc pro Russia Commissionem et a Congregatione, quacum adhuc cohaerebat, seiungimus et omnino sui iuris atque nullius auctoritati, nisi Nostrae, o b n o x i a m eam constituimus ac pronuntiamus; eidemque venerabilem fratrem Michaelem D ' H e r bigny E p i s c o p u m titulo Iliensem Praesidem praeficimus; cui quidem omnia iura facultatesque confirmamus, quibus Praeses Commissionis usque adhuc utebatur, et, quatenus opus est, denuo concedimus. Quaecumque vero a Nobis, hisce Litteris m o t u proprio datis, statuta sunt, ea omnia firma ac rata esse iubemus, contrariis quibuslibet n o n obstantibus. D a t u m R o m a e apud Sanctum Petrum, die dominico Passionis, vi mensis Aprilis anno MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri n o n o . PIUS PP. X I Acta Pii PP. XI 155< CONSTITUTIO APOSTOLICA DE DISMEMBRATIONE DIOECESIS BOTUCATUENSIS ET NOVAE DIOECESIS « ASSISENSIS » ERECTIONE. PIUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Sollicitudo universalis Ecclesiae Romanis Pontificibus divinitus concredita illos admonet, ut novae in orbe catholico dioeceses constituantur quoties id in maiorem christifidehum utilitatem cedere videatur. Cum itaque Botucatuensis dioecesis, seiunctis iam ex ea territoriis et novis erectis Sorocabana et Cafaelandensi dioecesibus, adhuc per amplissimam regionem se extendat, postulante venerabili fratre Carolo Duarte Costa ipsius Ecclesiae Episcopo, Nos dioecesis eiusdem territorium in duas partes dividendum statuimus, ut nova ex altera parte et distincta dioecesis efformetur. Quapropter, praehabito venerabilis fratris Benedicti Aloisi Masella, Archiepiscopi titularis Caesariensis in Mauretania et penes Brasilianam Rempublicam Nuntii Apostolici, favorabili voto, de consulto venerabilium fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium Sacrae Congregationi Consistoriali praepositorum, nec non suppleto, quatenus opus sit, quorum intersit vel eorum qui sua interesse praesumant consensu, Apostolicae potestatis plenitudine, territorium ad eamdem Botucatuensem dioecesim spectans in duas distihctas dividimus partes, in quarum una ipsam dioecesim Botucatuensem coarctamus, in altera vero parte ex novo erigimus dioecesim ab urbe Assis « Assisensem » nuncupandam. Nova haec dioecesis per flumen Bio de Peyxe a dioecesi Cafaelandensi separabitur; per flumen autem Paraná a Corumbensi dioecesi; per flumen vero Parandpanema usque ad fluminis Bio Pardo confluentiam a dioecesi de Jacarezinho separantur; per flumen denique Bio Pardo usque ad fluminis Bio Turvo confluentiam, item per flumen hoc, usque ad Bio Alambary confluentiam ac per istud usque ad fluminis Bibendo Vermelho confluentiam, dein per flumen hoc usque ad ipsius fontes, demum per montes Mirante ac per flumen Arrependido a dioecesi Botucatuensi seiuncta erit. Nova eadem dioecesis ita circumscripta tredecim sequentibus paroeciis constituetur, videlicet: Assis, Campos Novos, Candido Motta, Conçeieao de Monte Alegre, Maraeahy, Palmital, Paraguassù, Platina, Presidente Prudente, Quota, 156 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Salto Grande, Santo Anastasio et San Pedro do Turvo. Noviter ita erectae dioecesis Assisensis sedem et cathedram episcopalem in urbe vulgo Assis constituimus simulque novam ecclesiam Sacratissimo Cordi Iesu et S. Francisco AssMensi dicandam ad cathedralis gradum sub eodem titulo «venimus, atque ipsi eiusque pro tempore Episcopis iura omnia, honores, insignia, favores, gratias et privilegia tribuimus, quibus ceterae cathedrales ecclesiae earumque Praesules in America Latina ex iure communi pollent, et cum omnibus oneribus et obligationibus iisdem, adnexis. Ipsam vero cathedralem Ecclesiam Assisensem suffraganeam constituimus metropolitanae Ecclesiae S. Pauli in Brasilia, eiusque pro tempore Episcopos metropolitico iuri S. Pauli Archiepiscopi subiicimus. Cum autem, praesentis temporis adiuncta haud permittant quominus in nova hac dioecesi canonicorum Capitulum, modo instituatur, indulgemus ut interim, loco canonicorum, ad. tramitem iuris, consultores dioecesani eligantur. Mandamus insuper ut, quam primum fieri poterit, saltem parvum. Seminarium dioecesanum iuxta Codicis iuris canonici praescripta et normas a Sacra Congregatione de Seminariis traditas in dioecesi erigatur; itemque ut suis sumptibus nova quoque dioecesis haec Assisensis binos delectos iuvenes, aut modo saltem unum, in Pontificium Seminarium Pium Latinum de Urbe non intermissa vice mittat, ut sub fere oculis Romani Pontificis in spem Ecclesiae instituantur. Quod vero attinet ad. dioecesis huius regimen et administrationem, ad Vicarii capitularis seu Administratoris sede vacante electionem, servanda iubemus quae sacri canones decernunt. Quod autem ad clerum in particulari spectat, statuimus ut, simul ac huius novae dioecesis erectio facta fuerit, eo ipso clerici censeantur adscripti Ecclesiae illi in cuius territorio legitime degunt. Volumus insuper ut episcopalem mensam constituant curiae emolumenta et ceterae oblationes, quae a fidelibus, in quorum bonum dioecesis erecta est, praeberi solent, praeter ea quae iam ad finem hunc collecta sunt. Mandamus denique ut documenta omnia et acta, novam Assisensem dioecesim eiusque clericos ac fideles respicientia, quamprimum fieri poterit, a cancellaria episcopali dioecesis Botucatuensis cancellariae dioecesis Assisensis tradantur, ut in proprio archivo serventur. Quibus omnibus ut supra dispositis, ad eadem omnia exsecutioni mandanda praefatum venerabilem fratrem Benedictum Aloisi Masella, in Brasiliana Republica Nuntium Nostrum, deputamus, eidemque necessarias et opportunas facultates tribuimus, etiam subdelegandi ad effectum de quo agitur quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum ac definitive sententiam dicendi de quavis occurrente difficultate vel oppositione in exsecutionis actu quomodolibet oritura et cum onere Acta Pii PP. XI 157 ad Sacram Congregationem Consistorialem mittendi infra sex menses ab bis litteris acceptis computandos, authenticum exemplar exsecutionis, peractae. Praesentes autem Litteras et in eis contenta quaecumque, etiam ex eö quod quilibet, quorum interest, vel qui sua interesse praesumant, auditi non fuerint ac praemissis non consenserint, etiam si expressa et individua mentione digni sint, nullo unquam tempore de subreptionis vel obreptionis aut nullitatis vitio seu intentionis Nostrae, vel quolibet alio licet substantiali et inexcogitato defectu, notari, impugnari vel in controversiam vocari posse; sed eas tamquam ex certa scientia ac potestatis plenitudine factas et emanatas perpetuo validas exsistere et fore, suosque plenarios et integros effectus sortiri et obtinere atque ab omnibus ad quos spectat .inviolabiliter observari debere, et si secus super bis a quocumque, quavis auctoritate, scienter vel ignoranter contigerit attentari, irritum prorsus et inane esse et fore volumus et decernimus. Volumus denique ut harum Litterarum transumptis, etiam impressis, manu tamen alicuius notarii publici subscriptis ac sigillo alicuius viri in ecclesiastica dignitate vel officio constituti munitis, eadem prorsus tribuatur fides, quae hisce Litteris tribueretur, si originaliter exhibitae vel ostensae forent. Non obstantibus, quatenus opus sit, regulis in synodalibus, provincialibus, generalibus, universahbusque Conciliis editis, specialibus vel generalibus constitutionibus et ordinationibus Apostolicis, et quibusvis aliis Romanorum Pontificum Praedecessorum Nostrorum dispositionibus ceterisque contrariis quibuscumque. Nemini autem has Litteras Nostras dismembrationis, erectionis, evectionis, concessionis, statuti, derogationis, mandati et voluntatis Nostrae infringere vel eis contraire liceat. Si quis vero ausu temerario hoc attentare praesumpserit, indignationem omnipotentis Dei et beatorum Petri et Pauli, Apostolorum eius, se noverit incursurum. Datum Romae apud S. Petrum, anno Domini millesimo nongentesimo vigesimo octavo, die trigesima mensis Novembris, Pontificatus Nostri anno septimo. FR. ANDREAS CARD. FRÜHWIRTH, Cancellarius S. B. E. CAROLUS CARD. PEROSI, S. C. Consistorialis Secretarius. Dominicus Jorio, Protonotarius Apostolicus. Hector Castelli, Protonotarius Apostolicus. Loco Plumbi Reg. in Cane. Ap., vol. XL, n. 6. - M. Riggi. Acta Apostolicae Sedis -. Commentarium Officiale 158 LITTERAE APOSTOLICAE I ECCLESIA B. M. V. IMMACULATAE ADNEXA DOMUI CLERICORUM EXCALC. A PASSIONE D. N. I. C, LOCI « ISOLA DEL GRAN SASSO », INTRA FINES DIOECESIS PINNENSIS ET HATRIENSIS, BASILICAE MINORIS HONORIBUS AUGETUR. PIUS PP. X I Ad perpetuam rei memoriam. — Moderator ac religiosi domus Sancti Gabrielis a Virgine Perdolente e Congregatione Clericorum Excalceatorum Sanctissimae Crucis et Passionis Domini Nostri Iesu Christi intra fines dioecesis Pinnensis atque Hatriensis enixis verbis a Nobis exposcunt ut ecclesiam memoratae domui adnexam Basilicae minoris privilegiis honestemus. Ipsa enim ecclesia, cui altus supereminet tholus, iam antiquis temporibus eodem in loco exstabat ad honorem Beatae Mariae Virginis Immaculatae Deo dicata; at recentiora tempore denuo fuit exaedificata ampliore forma ita ut nunc tribus navibus et satis amplo presbyterio constet. In eiusdem autem praedivite sacello Sancti Gabrielis a Virgine Perdolente servatur corpus, quod ad invisendum non modo ex eadem dioecesi sed ex finitimis ' quoque regionibus, peregrinorum more, christifideles pie confluunt. Frequens vero religiosorum virorum coetus ex laudata Congregatione divinis laudibus concinendis et ministerio animorum explendo sollertem operam praestat ipsa in ecclesia, quae in praesens sacra etiam supellectili abunde praedita est. Haec animo repetentes, cum venerabilis frater Pinnensium atque Hátriensium Episcopus et dilectus filius Procurator generalis Congregationis praefatae a Passione Domini amplissime Nobis preces, quas moderator simul ac religiosi viri domus Sancti Gabrielis a Virgine Perdolente Nobis adhibuerunt, commendaverint, Nos huiusmodi votis adnuendum ultro libenterque existimavimus. Quapropter conlatis consiliis cum venerabilibus fratribus Nostris Sanctae Bomanae Ecclesiae Cardinalibus qui sacris tuendis Bitibus praepositi sunt, apostolica Nostra auctoritate, perpetuumque in modum, ecclesiam nomine et titulo Immaculatae Conceptionis Beatae Mariae Virginis decoratam, domui adnexam Sancti Gabrielis a Virgine Perdolente e Congregatione Clericorum Excalceatorum Sanctissimae Crucis et Passionis Domini Nostri Iesu Christi, dioecesis Pinnensis atque Hatriensis intra terminos, ad Basilicae minoris dignitatem, evehimus, illique omnia privilegia omnesque honorificentias tribuimus, quae templis hoc titulo honestatis de iure competunt. 159 Acta Pii PP. XI Haec concedimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces semper exstare ac permanere, suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere, illisque ad quos spectant, sive spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum, irritumque ex nunc atque inane fieri si quidquam secus, super bis, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter, contigerit attentari. Contrariis non obstantibus quibuslibet. Datum Eomaé apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die i mensis Iulii anno MDCCCCXXIX, Pontificatus Nostri octavo. P. CAED. GASPARRI, a Secretis Status. II DISPENSATA FORMA CANONICAE ELECTIONIS, DECLARATUR S. LUCIA V. ET M. PATRONA PRINCIPALIS OPPIDI « S. LUCIA DEL SERINO », DIOECESIS S ALERNITAN AE. PIUS PP. X I Ad perpetuam rei memoriam. — Salernitanus Archiepiscopus iam Nobis commendavit amplissime preces parochi ad Sanctorum Apostolorum Petri ac Pauli in oppido Sanctae Luciae de Serino, qui humiles enixasque Nobis supplicationes adhibuit ut pro Nostra benignitate Sanctam Luciam oppidi eiusdem "Patronam constituere ac declarare dignaremur. Id vero a Nobis etiam exposcunt clerus populusque loci cum optimatibus, cum Sanctam Luciam ipsius oppidi incolae maxime venerentur, atque ex finitima regione quotannis die festo eiusdem Virginis ac Martyris christifideles peregrinorum more frequentes ipsum in locum conveniant. Id profecto attento seduloque studio Nos considerantes, praefatis precibus concedendum existimavimus. Conlatis propterea consiliis cum dilecto filio Nostro Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinali Sacrorum Rituum Congregationis Praefecto, a consueta et praescripta pro Patronis eligendis forma in casu dispensatione benigne concessa, motu proprio atque ex certa scientia ac matura deliberatione Nostris, deque apostolicae Nostrae potestatis plenitudine, praesentium Litterarum tenore perpetuumque in modum Sanctam Luciam Virginem ac Märtyrern praedicti oppidi ac territorii cui nomen « Santa Lucia del Serino », quodque intra fines est archidioecesis Salernitanae, Patronam principalem, privilegiis adiectis liturgicis festi sub ritu duplici primae classis cum octava, constituimus ac declaramus. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 160 Haec yero statuimus, decernentes praesentes Litteras^firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere, suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere, illisque ad quos spectant sive spectare poterunt plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum, irritumque ex nunc et inane fieri si quidquam secus super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Non obstantibus contrariis quibuslibet. Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die X X I mensis Octobris anno MDCCCCXXIX, Pontificatus Nostri octavo. P. CARD. GASPARRI, a Secretis Status. III TEMPLUM S. CELSI CIVITATIS MEDIOLANENSIS, HONORIBUS AUGETUR BASILICAE MINORIS. PIUS PP. X I Ad perpetuam rei memoriam.; — Mediolanensi in civitate atque archidioecesi ad honorem incliti Martyris Sancti Celsi est Deo dicatum templum, quod historia atque ornatu inter sacras aedes mediolanenses perspicuum celebreque fulget. Eodem vero in templo sanctuarium Sanctae Mariae a Miraculis a multis saeculis exstat, quod cuiusvis coetus christifideles Beatae Deiparae opem imploraturi pie devoteque frequentant. Nos quoque iam inde a Nostrae clericalis vitae exordio, tum presbyterali tum archiepiscopali munere functi, ac postea ad sublimem Principis Apostolorum cathedram, arcano Dei consilio, evecti, peculiari observantia templum mediolanense Sancti Celsi eiusdemque sanctuarium Beatae Mariae de Miraculis continenter prosequuti sumus; eidemque, benevolentiae Nostrae pignus, calicem dono dedimus adhibendum in speciali Missa de Beata Maria Yirgine, quae ex Apostolico indulto in Sabbatis per annum cum aliqua solemnitate peragenda est. Nunc autem cum praefectus sanctuarii 'memorati enixas Nobis preces admovent, nomine quoque cleri populique omnis, ut venerabile templum mediolanense Sancti Celsi ad Basilicae minoris dignitatem evehere dignaremur, easdemque preces, iam amplissimo suffultas suffragio recol. mem. Eugenii Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalis Tosi Archiepiscopi Mediolanensium, nuper e vita functi, nunc denuo Nobis commendet dilectus filius Noster Alfredus Ildephonsus Sanctae Bomanae Ecclesiae Cardinalis Schuster, ex apostolica dispensatione Mediolanensium Archiepiscopus, huiusmodi Acta Pii PP. XI 161 supplicationibus annuendum ultro libenterque existimavimus. Qua re ; conlatis consiliis cum dilecto filio Nostro Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinali, qui Sacrorum Rituum Congregationi praepositus est, apostolica Nostra auctoritate, praesentium Litterarum vi perpetuumque in modum, ecclesiam mediolanensem Sancti Celsi ad titulum et dignitatem Basilicae minoris evehimus, illique privilegia omnia atque honorificentias tribuimus, quae huic titulo de iure competunt. Haec concedimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces semper exstare ac peimanere, suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere, illisque ad quos pertinent sive pertinere poterunt plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum, irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus super his a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Non obstantibus contrariis quibuslibet. Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XII mensis Novembris, anno MDCCCCXXIX, Pontificatus Nostri octavo. P. CARD. GASPARRI, a Secretis Status. EPISTOLAE 1 AD R. P. ALFONSUM ORLICH, ORD. FF. MINORUM CONVENTUALIUM MINISTRUM GENERALEM, SEPTIMO EXEUNTE SAECULO AB EXCITATO COENOBIO PATAVINO CUM ANTONIANA AEDE. PIUS PP. X I Dilecte fifi, salutem et apostolicam benedictionem. — Septem ante saeculis, uti traditur, Iacobus Conradus Episcopus Patavinus, cum perciperet Seraphici Patriarchae filios propius sibi adesse pastoralis laboris socios, eos Patavium accivit, et quoddam eisdem tribuit sacellum Deiparae Virgini dicatum. Quam quidem invitationem condicionemque tam volentibus animis ipsi acceperunt, ut, impensam Episcopo navando operam, salutares uberrimosque fructus proferrént: tam volentibus inquimus animis, quandoquidem, pro suo religionis studio, in parvi illius sacelli locum, haud ita multo post, templum excitare coeperunt, quod Sancto Antonio Patavino dicatum, ob molis amplitudinem lineamentorumque venustatem omnes et cives et advenae admirantur.- Cui quidem templo coenobium vel ab initio accessit, quocum praeclarae bene multae Franciscalis f annuae memoriae 162 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale coniunguntur; hanc scilicet domum incolendo religiosi viri nobilitarunt haud pauci, christianae sapientiae cultu, vitaeque sanctimonia illustres, quos inter princeps exstitit ille idem Antonius, qui tamdiu inibi vitam traduxit, quoad in solitudinem secessit, unde, apostolicis fractus laboribus cupiensque dissolvi et esse cum Christo, sanctissimo obitu ad aeternae beatitatis praemia evolavit. Quam ob rem libenti Nos animo comperimus consilium vos iniisse septimum ab excitato coenobio saeculum sollemniter commemorandi,' siquidem pro certo habemus non modo id gratis sospitatori Deo precibus laetitiaeque significationibus, sed etiam haud mediocri cum Ordinis vestri emolumento, celebratum iri. Quid enim satius valet ad pristinum franciscalis spiritus ardorem redintegrandum, quid ad perfectioris vitae institutum studiosius in dies persequendum, quam si praeclara maiorum quisque suorum exempla sibi ante oculos proponat et veteres Ordinis sui laudes ad suam communemque utilitatem revocet? O utinam Antonius — insigne illud, quod supra memoravimus, franci: scalis nominis et Patavinae urbis decus — adsit de caelo, laeti exitus sponsor satorque spiritualium fructuum, sollemnibus quae acturi proxime estis; sitque vobis omnibus, ad evangelicam perfectionem assequendam, exemplo, incitamento, auxilio. Ad Nos quod attinet, huius faustitatis laetitiam, pro Nostra in vos benevolentia, libenter per has litteras participamus; cuius quidem benevolentiae testis ac caelestium munerum conciliatrix apostolica sit benedictio, quam tibi, dilecte fili, singulisque istius Ordinis sodalibus peramanter in Domino impertimus. Datum Romae apud Sanctum Petrum, die xx mensis Ianuarii anno IÍDCCCCXXIX, Pontificatus Nostri septimo. PIUS PP. X I II AD RE. PP. DD.- GEORGIUM SCHMID DE GRÜNECK EPISCOPUM^ CURIENSEM CETEROSQUE HELVETIAE EPISCOPOS: OEFICIOSIS LITTERIS RESPONDET EX COMMUNI CONVENTU EINSIDLENSI DATIS. PIUS PP. x Venerabiles fratres, salutem et apostolicam benedictionem. — Commua nes litteras ex annuo conventu in monasterio Einsiedlensi nuper habito ad nos mittendo, non modo vos veterem secuti estis morem consuetudinemque, sed vestram etiam cum communi omnium Patre animorum coniunctionem vestramque in pastorali gerendo munere sollicitudinem patefacere Seta PU PP. XI 163 voluistis. Novum igitur huiusmodi studiosae voluntatis vestrae documentum cur non probemus, cur grato non excipiamus animo fausta omina votaque vestra ob quinquagesimum a Nobis initum sacerdotii annum et ob gravissima illa laétaque eventa, quae haud ita pridem bonorum omnium spem exspectationemque commoverunt? Quodsi caritatis vestrae officium iucunde Nos affecit, multo quidem afïecere iucundius illae quas vos et ad Deum adhibuisse preces scribitis et iterum atque iterum adhibituros esse, pro vestra pietate, spondetis. Cum enim pro certo habeamus praesenti Nos divini Numinis auxilio nullo non tempore indigere, dubium non est quin praesentare, dimcillimis hisce temporibus, indigeamus, ut quae licuit incepta suscipere, ea ad felicem exitum adducamus. Atque ad aliud maximi ponderis argumentum ut gradum faciamus, vix dicere attinet quantum Nobis solacium et gaudium nuntius attulerit, quem extrema epistola vestra -ad Nos affertis, deliberatum scilicet vobis esse in proximo catholicorum ex .universa Helvetia conventu, qui Lucernae in urbe nobilissima habebitur, tribus vos Unguis, quii: us Helvetii utuntur, de Actione Catholica deque eiusdem natura ac necessitate adstantes omnes alioqui et commonere. Nemo siquidem ignorat quantiNos eiusmodi Actionem faciamus, eandemque quam opportunam ac prorsus aetati nostrae congruentem reputemus. Inde enim ab inito pontificatu ac deinceps, occasione data, non semel ediximus « ipsam a pastorali ministerio et a vita christiana minime disiungi» (Epist. Quae Nobis ad Card. A. Bertram, Ep. Wratislavien.); cum «nihil demum sit aliud, nisi christifidehum apostolatus, qui, ducibus episcopis, adiutricem Ecclesiae operam praestat» eiusque munus quodammodo complet (Cum eco epistola ad Card. J. Van Roey, Arch. Mechlinien.). Quin immo eiusmodi Actionem «iure meritoque habendam esse — monuimus — quandam veluti viam ac rationem, qua ad beneficia omne genus nationibus impertienda utitur Ecclesia: viam ac rationem, inquimus, quae videatur divino consilio ac beneficio inducta, ut ad evangelicam doctrinam ac legem illos Ecclesia alliciat ac trahat, qui nullo cum sacerdotibus commercio usuque, facile in seditiosorum hominum fallacias pravasque artes concédèrent » (Epist. Quae Nobis, ut supra). Quodsi aetate ipsa apostolica adiutoribus e laicorum ordine delectis utebatur Apostolus, qui secum ipso laborarent « in evangelio » (Phil., c. IV, v. 3), ac deinde, saeculorum decursu, decessores Nostri hanc rei catholicae sospitandae rationem saepenumero probarunt ac, pro rerum condicione adhibuerunt, « at nostris potissimum temporibus, cum fidei morumque integritas in discrimen cotidie periculosius vocatur, eamque dolemus sacerdotum penuriam, ut curandis animarum necessitatibus omnino impares evasisse videantur, Actioni Catholicae plus confidendum, quae tantam cleri tenuitatem, datis multiplicatisque e laicorum ordine laborum sociis, adiuvet 164 Acta Apostolicae Sedis -'Commentarium Officiale ac suppleat» (Ibid.) Optimum igitur iuristis consilium, venerabiles fratres, eos videlicet, qui proximum conventum, vestrum celebraturi Lucernam convenient, etiam atque etiam hortandi, ut alacriore in dies animo Actionem Catholicam provehentes, concordem vobis operam navent ad Iesu Christi Regnum, quod christiana cuiusque agendi ratione continetur, privatim publice propagandum. Quod quidem feliciter iidem efficient, si iussis monitisque Nostris ultro obtemperando, se a politicis rebus partiumque studiis alienos hac in re omnino servent atque ad Dei unice gloriam animarumque salutem spectantes, eiusmodi apostolatus operam exerceant. Ita profecto continget, ut dilectissimi Nostri Helvetiae filii, hortationibus vestris libenter actuoseque respondeant et ad Ecclesiae sanctae incrementa patriaeque suae prosperitatem veri nominis magnopere conferant. Quae quidem Nos ut auspicato eveniant, vehementer cupimus, instanterque precamur. Caelestium interea munerum auspicem paternaeque benevolentiae Nostrae testem cum vobis, venerabiles fratres, gregibusque vestris, tum iis omnibus qui Lucernam ad coetus celebrandos convenient, apostolicam benedictionem amantissime in Domino impertimus. Datum Romae apud Sanctum Petrum, die vni mensis Septembris, in Nativitate B. M. Virginis, anno MDCCCCXXIX, Pontificatus Nostri octavo. PIUS PP. X I S. Congregatio Consistorialis 1 165 ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS I SIEDLCENSIS - VARSAVIENSIS DE MUTATIONE FINIUM DIOECESIUM DECRETUM: Fideles pagi Beguty et pagi Tàbor pertinentes ad paroeciam Osiec~k in dioecesi Siedlcensi, ab Apostolica Sede efflagitarunt, ut ad vicinioren paroeciam Celestynów archidioecesis Varsaviensis aggregarentnr. Porro Ssmus D. N. Pius div. Prov. Pp. X I , attento consensu tam Ordinarii Siedlcensis quam Ordinarii Varsaviensis atque praehabito favorabili voto R. P. D. Francisci Marmaggi Archiepiscopi titularis Hadrianopolitani et Nuntii Apostolici in Polonia, oblatas preces benigne excipiens, vi praesentis decreti Consistorialis, statuit ut praefati pagi Beguty et Tabor a paroecia Osieck et a dioecesi Siedlcensi separentur atque paroeciae Celestynów archidioecesis Varsaviensis perpetuo uniantur, mutatis hac pariter ratione finibus dioecesanis. Ad haec autem exsecutioni mandanda, Sanctitas Sua deputavit Emum ac Revmum P. D. Alexandrum S. R. E. Card. Kakowski Archiepiscopum Varsaviensem, eidem tribuens facultates ad id necessarias et opportunas, etiam subdelegandi ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum; facto onere mittendi intra sex menses ad hanc Sacram Congregationem authenticum exemplar peractae exsecutionis. Datum Romae, ex aedibus Sacrae Congregationis Consistorialis, die X X Decembris MDCCCCXXIX. C. CARD. PEROSI, Secretarius. L. g s s. f Fr. Raphaël C, Archiep. Thessalonicen., .Adsessor. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 166 II RATISBONENSIS ET E1STETTENS1S DISMEMBRATIONIS ET AGGREGATIONIS DECRETUM Cum Episcopus Ratisbonensis enixe efïïagitasset ut incolae pagi Schönbrunn et villae Strasshaus, ad paroeciam Appertshofen suae ipsius dioecesis pertinentes, ob difficultates accedendi ad propriam ecclesiam paroecialem nimis distantem, ex memorata paroecia et dioecesi seiungerentur et, consentiente Episcopo Eistettensi, viciniori paroeciae DenJcendorf eiusdem dioecesis Eistettensis unirentur: Ssmus D. N. Pius div. Prov. Pp. X I , de voto Revmi Nuntii Apostolici in republica Bavarica, oblatis precibus obsecundare iustum ac utile esse censuit. Quare Sacra haec Congregatio, de mandato Sanctitatis Suae, praesenti Consistoriali decreto pagum Schönbrunn et villam Strasshaus & iam dictae paroeciae Appertshofen territorio separat ac avellit, et eadem curatae ecclesiae seu paroeciae DenJcendorf dioecesis Eistettensis una cum omnibus et singulis fidelibus aggregat et addicit; ad/ haec vero exsecutioni mandanda deputat R. P. D. Albertum Vassallo de Torregrossa Archiep. Hemesensem in republica Bavarica Nuntium Apostolicum, tribuens ei necessarias et opportunas facultates, etiam subdelegandi ad effectum de quo agitur quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere ei imposito ad hanc Sacram Congregationem Consistorialem mittendi intra sex menses a data praesentium computandos, authenticum exemplar exsecutionis peractae. Contrariis quibuscumque non obstantibus. Datum Romae, ex aedibus Sacrae Congregationis Consistorialis, die VII mensis Ianuarii anni MDCCCCXXX. C. CARD. PEROSI, Secretarius. L . © S. f Fr. Raphael C, Archiep. Thessalonicen., Adsessor. III PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Pius divina Providentia Papa XI successivis decretis Sacrae Congregationis Consistorialis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum: 27 Februarii 1930. — Titulari episcopali Ecclesiae Samiensi, praefecit R. P. D. Vincentium Miglioreili, hactenus Episcopum Sancti Severini et Administratorem perpetuum Treiensem. 5. Congregatio Consistorialis 167 - 28 Februarii. — Titulari archiepiscopali Ecclesiae Aeginensi, E. P. D. Aemilium Ioannem Mariam Grouard, hactenus Episcopum Iboritenum. 8 Martii. — Titulari archiepiscopali Ecclesiae Mesembrianae, R. D. Carolum Margotti, ex archidioecesi Bononiensi, Officialem S. C. « pro Ecclesia Orientali», cum munere Delegati Apostolici Constantinopolitani. 13 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Maioricensi, cum titulo ad personam. Archiepiscopi titularis Beroënsis, R. P. D. Iosephum Miralies y Sbert, hactenus Episcopum Barcinonensem. — Cathedrali Ecclesiae Barcinonensi, R. P. D. Emmanuelem Irurita y Almandoz, hactenus Episcopum IJlerdensem. — Cathedrali Ecclesiae Pacensi, R. D. Iosephum Alearaz Alenda, canonicum poenitentiarium cathedralis ecclesiae Oriol ensis. 21 Martii. — Titulari episcopali Ecclesiae Iboritenae, R. D. Iacobum E. Cassidy, Urbanum Antistitem, Vicarium generalem dioecesis Biverormensis, quem deputavit Auxiliarem R. P. D. Danielis Francisci Feehan, Episcopi Biverormensis. 27 Martii. — Titulari episcopali Ecclesiae Attudensi, R. P. Natalem Gubbels, O. F. M., deputatum Vicarium Apostolicum de Ichang. — Titulari episcopali ecclesiae Vindensi, R. P. Edgarum a Poschiavo, O. F. M. Capuccinorum, in saeculo Aristidem Maranta, deputatum Vicarium Apostolicum de Dar-es-Salam. — Titulari episcopali Ecclesiae Cidyessenae, R. P. lustinum Paulinum Alboy, e Societate Parisiensi missionum ad exteros, deputatum Vicarium Apostolicum de Nanning. — Titulari episcopali Ecclesiae Ostracinensi, R. P. Franciscum O'Rourke, e Societate Lugdunensi missionum ad Afros, deputatum Vicarium Apostolicum Orae Benini. 28 Martii. — Titulari archiepiscopali Ecclesiae Cyrrhensi, R. D. Iosephum Pizzardo, Protonotarium Apostolicum ad instar, Secretarium Sacrae Congregationis a negotiis ecclesiasticis extraordinariis. 29 Martii. — Titulari archiepiscopali Ecclesiae Traianopolitanae, R. P.-D. Hyacinthum Gaggia, Episcopum Brixiensem, qui ideo Archiepiscopus Traianopolitanus et Episcopus Brixiensis appellabitur. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 168 SACRA CONGREGATIO DE DISCIPLINA SACRAMENTORUM INSTRUCTIO DE COMPETENTIA IUDICIS IN CAUSIS MATRIMONIALIBUS RATIONE QUASI- DOMICILII. In tam effraena divortiorum cupiditate hodie invalescente, quae efficit ut apud omnes fere gentes funestissima vigeat lex civibus tribuens facultatem coniugale vinculum abrumpendi quasi pro lubitu aut saltem non gravibus, et quod peius est, ex industria et fraude confectis causis, consecutum est, ipsos catholicos coniuges facile abripi desiderio nuptias dissolvendi quum matrimoniale consortium ipsis non eam attulerit felicitatem et pacem, quam sensibus nimio indulgentes sibi spoponderant. Yerum Ecclesia Christi quamcumque respuit divortii facultatem, quia quod Deus coniunxit homini separare non licet; at abiudicare non poterat ius fidelibus instituendi iudicia, quibus comprobare intendant initum matrimonium, nullius esse valoris ob aliquod inhaerens coniugali foederi impedimentum dirimens; verumtamen maxime interest iudiciales cognitiones de exsistentia impedimenti fieri servatis adamussim normis a iure statutis. Experientia autem docuit non semel, malo fato, coniuges magis suae libidini quam veritati studentes, satagere causam institui in loco quasidomicilii, quod sibi facile comparant, posthabito loco domicilii aut matrimonialis contractus. Etsi in causis matrimonialibus titulus competentiae iudicis, ratione quasi-domicilii iuridicus sit, ad normam can. 1964, tamen nemo est qui non videat pericula quibus idem obnoxius evadat: nedum quia, deficiente animo aut sufficienti causa ad quasi domicilium acquirendum, prout ius requirit, fraudis occasio commode praebetur ad eiusdem titulum notum seu putativum assequendum; sed maxime quia, translato iudicio apud iudices rerum et personarum ignaros, facilis aperitur aditiis fraudibus et improbitati tum coniugum, adversus sanctitatem et contra unitatem matrimonii christiani-coniurantium, tum etiam eorum qui lucrum tantum tardantes, ipsos coniuges edocent de modo quo causam, instaurare debent, atque de exitu causae solliciti, non de veritate factorum, testes comparant et instruunt, ut ea deponant et confirment quae optatis conspirent. S. Congregatio de disciplina Sacramentorum 169 - ' Ad, eiusmodi tam lugenda incommoda praecavenda, Sacra haec Congregatio, cui vigilantia et tutela disciplinae Sacramentorum commissae sunt, in plenariis Comitiis habitis die 13 Decembris 1929, in Civitate Vaticana, sequentem dedit Instructionem, cui Officiales curiarum aliique ecclesiastici iudices in causis matrimonialibus titulo quasi-domicilii competentes, ob rei peculiarem gravitatem, fidelissime parere debebunt. I. - Antequam Officialis uniuscuiusque curiae libellum admittat introductionis causae nullitatis matrimonii ob competentiam ex titulo quasidomicilii advenarum, praesertim exterae alicuius nationis, causae delibatio, assistente sacri vinculi Defensore, facienda est super his, qui sequuntur, articulis. 1. An titulus quasi-domicilii, ob quem causae nullitatis matrimonii, coram ipsius tribunali, introductio petitur, iuridico fundamento innitatur, seu canonice acquisitus haberi debeat. 2. An et quaenam adducantur rationes, quibus innixi coniuges, causam praedictam inire desiderant extra locum domicilii vel contractus. 3. Quodnam sit causae nullitatis caput, pro matrimonio impetendo. 4. Quaenam probationes et documenta a partibus facilius ibi adduci queant, quum ipsae tam longe distent a loco domicilii aut contractus. 5. Informationes super veritate precum seu libelli, et super adductis probationibus exposcere oportebit ab Ordinario curiae domicilii et contractus; ita ut antequam huiusmodi informationes habeantur et sufficientes censeantur, ad ulteriora procedere minime fas sit. Quod si praefatus Ordinarius asserat coniuges sibi comparare intendisse forum ex quasidomicilio, ad insidias veritati struendas, quamobrem causam sibi avocare postulet, super hoc potissimum erit inquirendum, utrum nempe conveniens sit Ordinarii petitioni assentire. II. - In huiusmodi praeiudiciali inquisitione sacri vinculi Defensoris est ad normam iuris communis canonum 1968, 1969, 1984: 1. Opportunas interrogationes facere super praedictis articulis. 2. Responsiones partium aut exhibita documenta perpendere, et super his suas peragere animadversiones, et petere ut aliquis testis audiatur, aut aliae informationes exquirantur prouti, casus ferat. III. - Quamvis in eiusmodi causa incidentali praeiudiciali vinculi Defensor praecipuas partes agat — adeo ut asserere liceat, quae hac Instructione praecavere intendimus incommoda, evitari posse, si vinculi Defensor suum officium diligenter expleret — nihilominus Officialis curiae, cui causa defertur titulo [quasi domicilii, erit causam incidentem moderari, et instruere et ea decernere quae incidentem quaestionem ad aequam definitionem perducant ad normam canonum 1837-1841. ACTA, vol. XXII, n. 4. - 7-4-930. . It 170 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale I Y . - l. Proinde Officialis satagat in ius vocare coniuges, aut etiam testes ad. instantiam partium vel Defensoris vinculi, seu ex officio adductos, eosque interrogationibus submittere, adhibitis interrogationum formulis a vinculi Defensore ad normam iuris concinnatis. 2. Officialis autem erit rem ita moderari, ne nimii testes adducantur, neque instrumenta aut documenta ad rem stricte non facientia exhibeantur; secus quaestio, suapte natura praeiudicialis et expedito processu definienda, nimis implicata evaderet et difficilioris solutionis, atque ita fraudibus et malitiis aperiretur aditus. 3. Quare quoties Officiali videatur quaestio satis instructa probationibus et deductionibus, audito Defensore vinculi, decernat causae praeiudicialis instructionem esse clausam. 4. Dein omnibus perpensis quae deducta sunt, et acceptis vinculi Defensoris animadversionibus, et attente consideratis Ordinarii domicilii et contractus informationibus, maxime si hi expetant causam a se avoc a n , decretum ipse edat quo, causam vel attribuat iudici quasi-domicilii, vel iudici domicilii aut contractus. 5. Si huic decreto vinculi Defensor non acquiescit et petit causam nullitatis deferri iudici domicilii aut contractus, exarare idem debet animadversiones, quibus suam oppositionem congruis argumentis sustentet. 6. Integrum est partibus vel harum alterutri se opponere iudicis decreto, et ad hoc exhibere suas deductiones aut documenta. 7. His sedulo perpensis, Officialis curiae vi can. 1841 potest suum decretum corrigere aut revocare. 8. Si iudex omnibus perpensis persistat in suo decreto, idemque confirmet, quaestio incidentalis deferenda erit per recursum Defensoris vinculi ad hanc Sacram Congregationem pro definitione. V. - 1. Quoties autem quaestio de nullitate definita sit apud iudicem quasi-domicilii, et huiusmodi competentiam haec Sacra Congregatio suo rescripto non probaverit, in secunda instantia Defensor vinculi debet in primis ad examen adducere acta praeiudicialis instantiae de competentia circa quasi-domicilium, et si censeat rem non bene fuisse definitam, ad hanc Sacram Congregationem rem deferat. 2. Si causa de nullitate, ad curiam primae instantiae, vi, quasi donfiçilii partis conventae, delata sit antequam edita fuerit haec Instructio, Defensoris vinculi «rit huiusmodi quaestionem de competentia delibare, et ea omnia advertere et deducere, quae in Domino ei magis expedire, videantur, pro gravitate sui officii, et quaestionem ad hanc Sacram Congregationem deferre, si suspicio non spernenda adsit, fraudem, dolum aut saltem errorem in perpendendo isto titulo competentiae non defuisse. S. Congregatio de disciplina Sacramentorum 171 ' • 3 . Idem ius et omcium est Defensoris vinculi in tertia et ulteriore instantia. Praesentem Instructionem in Audientia diei 22 Decembris an. 1929 Ssmus Dnus Noster Pius divina Providentia Pp. X I , audita relatione infrascripti Secretarii Sacrae Congregationis ratam habere et adprobare dignatus est, eamque exsecutioni in omnibus curiis dioecesanis, Archiepiscoporum et Episcoporum onerata conscientia, mandari iussit : quibuscumque contrariis minime obstantibus. Datum Romae ex aedibus Sacrae Congregationis de disciplina Sacramentorum, die 23 Decembris 1929. 83 M. CARD. LEGA, Episcopus Tusculanus, Praefectus. L . © S. D. Jorio, Secretarius. SACRA CONGREGATIO RITUUM I PAPIEN. CONFIRMATIONIS CULTUS AB IMMEMORABILI TEMPORE PRAESTITI SERVO DEI BALTHASSARI A CLAVARIO SACERDOTI PROFESSO ORDINIS FRATRUM MINORUM BEATO NUNCUPATO. In ecclesiastica curia Papiensi inquisitio ordinaria et informativa peracta fuit super cultu immemorabili seu casu excepto Servi Dei Balthassaris a Clavario, sacerdotis professi Ordinis Fratrum Minorum. Eadem absoluta et clausa Romam transmissa atque huic Sacrae Rituum Congregationi tradita et aperta, summario etiam confecto, ex regestis constat haec omnia evenisse ante recentiora decreta Sacrorum Rituum Congregationis edita annis 1912 et 1913, et ante promulgationem Codicis iuris canonici, tit. X X V , can. 2125-2135, quibus praescribitur novus ordo procedendi in causis Servorum Dei beatificationis aequipollentis per viam cultus et casus excepti. Hisce expositis peculiaribus adiunctis, Causae Postulator humillime petiit atque obtinuit a Ssmo Domino Nostro Pio Papa XI benignam dispensationem ab hoc novo ordine, retento tamen veteri ordine et antiqua praxi circa praesentem Causam, ex decreto Sacrorum Rituum Congregationis diei 21'Decembris 1927. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 172 Itaque pro Servo p e i Balthassare a Clavario cuius cultum immemorabilem seu casum exceptum Causae actores probare aggressi sunt, idem Postulator ut huiusmodi cultus ab Apostolica auctoritate confirmaretur enixe rogavit. Qua super re iuridica discussio apud hunc Sacrum Ordinem, prouti oportebat, habita est. Placet autem pauca innuere de ortu, vita et obitu Servi Dei, antequam de cultu sermo fiat. Clavari ex nobili ac divite familia Eavaschieri, e comitibus Lavaniae, anno circiter 1420 ortus est Balthassar noster. Pueritia laudabiliter exacta, adolescens supernam vocationem religiosam sentiens, deliciis et divitiis, quas mundus poUicebatur, valedixit et in humilem ac pauperem familiam Fratrum Minorum qui tunc de Observantia dicebantur, admitti postulavit. Compos voti factus, tyrocinio expleto, sui Ordinis votis solemniter nuncupatis, atque studiis litterarum et scientiarum, praecipue philosophiae et theologiae absolutis, sacerdotio insignitus sacro ministerio inter populos egregiam dedit operam, in qua habuit virtutum, laborum et evangelicae praedicationis socium et amicum Beatum Bernardinum a Feltre. Ardenti animarum salutis promovendae zelo incensus et vitae sanctitate clarisque ingenii sermonis et spiritus sacerdotalis dotibus pollens ad se trahebat populos qui ad conciones, confessiones et sacras functiones turmatim confluebant. Diuturnis gravibusque correptus morbis inter quos, eo quem chiragram vocant, impotens pedibus standi et ambulandi a sodalibus sella deferebatur in templum vel in ^adiacens nemus ut fidelium confessiones exciperet, sacrosancto Missae sacrificio adesset, Ssmum Eucharistiae Sacramentum visitaret et sacras caeremonias et ritus publici cultus devotissime aspiceret, sanctisque precibus et rerum caelestium contemplatione recrearetur. Fertur etiam quod divinae Matris visione fuerit confort a n s et semel noctis tempore, copiosa cadente nive in nemus ubi ipse sedebat, humum in eius circuitu nix^ minime tetigerit. Uterque eventus veluti prodigiosus tum lapideo monumento saeculo xvi tum annalibus clavarensibus anno 1678 consignatus fuit. Tandem virtutibus et meritis dives Balthassar a Clavario, in coenobio S. Mariae de Campo in oppido Binasco extremum diem piissime obiit die 17 Octobris an. 1492; eiusque corpus speciali marmoreo sepulcro conditum fuit. Fama sanctitatis vitae et splendor miraculorum effecerunt ut sub ipsum obitum in ecclesia S. Mariae de Campo, cultus publicus ecclesiasticus incoeptus, et magis in dies auctus, diffusus et constans usque in praesens exhibeatur huic Dei famulo Balthassari a Clavario sacerdoti professo S. Congregatio Rituum 173 Ordinis Fratrum Minorum. Ut enim ex Actis processualibus constat huiusmodi cultus immemorialis probatur plurimis argumentis eratis ex titulo et signo beatitatis, ex imaginibus et simulacris aureola vel lucentibus radiis ornatis et in altari fidelium venerationi expositis, ex tabellis votivis ad sepulcrum vel ad imagines appensis, ex frequentibus peregrinationibus ad colendas sacras reliquias, interdum in publica supplicatione per urbes et oppida delatas, necnon ex triduanis festivitatibus, in honorem eiusdem Beati vel Sancti nuncupati, et ex canonicis recognitionibus et translationibus corporis ab ecclesia S. Mariae de Campo Binasci ad ecclesiam S. Crucis in dioecesi Papiensi an. 1805 et ad alteram S. Mariae de Monte Carmelo eiusdem civitatis an. 1810 necnon ad Basilicam Bononiam eiusdem dioecesis an. 1812; ab uno ad alterum altare huius ecclesiae an. 1854. Ad hunc cultum confirmandum proferuntur etiam documenta historica et authentica tum privata tum publica etiam ex scriptoribus italicis et exteris et ex curiis tum dioecesanis, tum religiosis praesertim Franciscalibus, quae Balthassarem a Clavario eodem titulo et eodem cultu décorant quo Bernardinum a Feltre eius socium in Ordine et ministerio, cuius cultus et titulus Beati iamdiu exstat ab Apostolica Sede adprobatus. Quibus visis et consideratis quae ex tabulis processualibus eruuntur, Rmus Episcopus Papien. Franciscus Ciceri, iudex Ordinarius pro conficiendo processu super cultu immemorabili seu casu excepto a decretis Urbanianis sequentem pronuntiavit sententiam die 2 Maii an. 1908: « Constare de cultu publico et ecclesiastico ab immemorabili tempore praestito, idest ante annum 1534, nunquam interrupto, et ad hanc nostram usque aetatem feliciter deducto, Dei Servo Fratri Balthassari a Clavario, sacerdoti professo Ordinis Minorum, ideoque nihil obstare quominus iste accenseatur inter casus exceptos a decretis sa. me. Urbani Papae Y I I I , et cultus idem a Sancta Apostolica Sede confirmetur. Et ita dicimus, pronunciamus et definitive sententiamus ». Hisce omnibus actis inquisitionis Papiensis cum sententia Rmi Episcopi Ordinarii Romam delatis et Sacrae Rituum Congregationis exhibitis, instante Rmo P. Antonio M. Santarelli Ordinis Fratrum Minorum et Causae postulatore, observato ordine iuris indulto et praescripto, Emus ac Rmus Dominus Vincentius Card. Vannutelli, Episcopus Ostiensis et Praenestinus, Sacri Collegii decanus et eiusdem Causae Relator in Ordinariis Sacrorum Rituum comitiis subsignata die ad aedes Cancellariae Apostolicae coactis sequens dubium discutiendum proposuit: «An sententia lata ab Illmo ac Revmo Episcopo Papiensi super cultu ab immemorabili tempore exhibito praefato Servo Dei seu super casu excepto a decretis sa. me. Urbani Papae VIII sit confirmanda in casu et ad effectum de quo Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 174 agitur?» Et Emi ac Rmi Patres sacris tuendis ritibus praepositi, post relationem ipsius Emi. Ponentis, audito voce et scripto R. P. D. Carolo Salotti Fidei promotore generali, omnibus accurate perpensis rescribere censuerunt : Affirmative seu confirmandam esse sententiam. Die 7 Ianuarii 1930. Quibus omnibus Sanctissimo Domino nostro Pio Papae XI per infrascriptum Cardinalem Sacrae Rituum Congregationi Praefectum relatis, Sanctitas Sua rescriptum eiusdem Sacrae Congregationis ratum habuit et probavit. Die 8 Ianuarii 1930. C. CARD. LAURENTI, S. B. G. Praefectus. L . ffî S. Ph. di Fava, Substitutus. II MAIORIGEN. CANONIZATIONIS BEATAE CATHARINAE THOMASÏAE CANONISSAE REGULARIS PROFESSAE ORDINIS S. AUGUSTINI. P ALMAE BALEARIUM. SUPER DUBIO An et de quibus miraculis constet post indultam eidem Beatae venerationem in casu et ad effectum de quo agitur? Ut Breve Beatificationis Catharinae Thomasiae, Canonissae Begularis Ordinis S. Augustini, datum Bomae apud S. Mariam Maiorem die 3 Augusti 1792, pontificatus Pii YI anno decimo, enarrat, eadem Dei Famula in insula Maioriea, quae est altera ex insulis Balearibus, humili loco nata ac in prima sua aetate utroque parente orbata, apud suos propinquos divertit, qui cum vitam agrestem ducerent, ipsa quoque hoc vitae genus amplexa fuit, ita tamen, ut Dei gratia praeventa ac fortiter superatis innumeris domesticis externisque tentationibus, quae ab antiquo hoste quotidie suscitabantur, tanta profecerit virtute ut non solum omnes omnino mundi illecebras carnisque oblectamenta aspernata sit, sed, etiam ab his prorsus abhorruerit. Unde in religione se propius Deo mancipari desiderans, tandem voti compos facta, sic suam vitam instituit ut ob morum integritatem, candorem et castitatem, tamquam in candelabro posita, ceteris eiusdem asceterii sanctimonialibus semper praeluxerit, usque dum in caelestis sui Sponsi amplexibus evolavit in caelum. Id contigit mense Aprili, anno 1574, aetatis eius quadragesimo primo. S. Congregatio Rituum 175 Quoniam vero post Caelitum beatorum honores eidem decretos, nova miracula, ipsa intercedente, a Deo patrata asserebantur, de reassumptione Causae ad effectum Canonizationis cogitatum est, ac die 20 Septembris anno 1797, respectivum decretum prodiit. Quo non obstante, Causa diu siluit ac solummodo exeunte saeculo xix ex Apostolico Indulto revixit. Etenim in memorata insula Maiorieensi aliae tres prodigiosae sanationes intercessioni Beatae Catharinae attributae sunt, de quibus, post Ordinarium Processum, Apostolica Inquisitio haberi debuit. Processu Apostolico rite confecto, die 3 Iulii anno 1897, propitium decretum de validitate fuit exaratum. Antepraeparatoria discussio in aedibus Emi Card. Vannutelli, Relatoris Causae, habita est die 26 Aprilis 1904. Verum ob exortas in casu difficultates Causae cursus interceptus fuit, donec hodiernus Postulator Benedicto X V , felicis recordationis, supplices admovit preces, ut Causam resumendam concederet. Cumque adhuc superstites essent optimi nonnulli oculares testes, imploratum est, ut novus processiculus super duabus sanationibus Apostolica auctoritate construeretur, seposito primo miraculo, utpote non necessario ad Canonizationis effectum; Utrumque benigne concessum est. Corroborata firmius ex novo additionali processu iuridica utriusque facti probatione, exquisita est sententia probatissimorum in medicis disciplinis peritorum, quatuor pro unoquoque miraculo, qui summa diligentia ac doctrina rem omnem expendentes, allatis argumentis omnem dubitationem amoverunt circa veritatem miraculi in utroque casu. Etenim tum in sanatione Mariae Antoniae Mattheu, quae mense Maio 1890 contigit, tum in altera Antoniae Noguera Magraner, quae mense Augusto anno .1872 evenit, clare demonstratum est, agi de gravibus morbis cum veris propriisque organicis laesionibus et cum praesenti discrimine vitae: quae omnia ad invocationem Beatae Catharinae Thomasiae subito evanuerunt, perfecta ac stabili sanitate illico restituta. Quod sane viribus naturae adscribi haud posse, quisquis genuinam miraculi rationem perspectam habeat, inficiari nequit. Porro ad Praeparatoriam Congregationem deventum fuit in Aedibus Vaticanis, die 26 Aprilis 1927, quam postea nova Praeparatoria, die 11 Iunii 1929 subsecuta est. In generalibus autem Comitiis, coram Ssmo D. N. Pio Papa X I , praefatus Causae Relator, Episcopus Ostiensis et Praenestinus et Sacri Collegii Decanus, die 25 Februarii 1930, sequens proposuit discutiendum dubium: «An et de quibus miraculis constet post indultam eidem Beatae venerationem in casu et ad effectum de quo agitur?» Tum Rmi Cardinales et Patres Consultores huius Sacrae Congregationis singuli suum suffragium protulerunt. Sanctitas vero Sua, in re tam gravi, iudicium supremum pronuntiare distulit in alium diem, sib ceteris- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 176 que spatium sumens ad caeleste auxilium, ac lumen humiliter implorandum. Hodierna vero die, Dominica prima in Quadragesima, incruento sacrificio peracto et in hac Vaticani aula pontificio solio assidens, ad se accivit Emum Cardinalem Camillum Laurenti, Sacrae Rituum Congregationi Praefectum, et Rmum Cardinalem Vincentium Vannutelli Episcopum Ostiensem et Praenestinum et Sacri Collegii Decanum, Causae Relatorem, una cum E. P. Carolo Salotti, Sanctae Fidei promotore generali; iisque adstantibus, decrevit: Constare de duobus propositis miraculis scilicet de primo: Instantaneae perfectaeque sanationis Mariae Antoniae Mattheu ab inveteratis tumore iugulari et osteoperiostite sinistri pectoris naturae tubercularis, cum integrae, depulso marasmate, valetudinis restitutione; et de altero: Instantaneae perfectaeque sanationis Antoniae Noguera et Magraner, quae tubérculo pulmonis laborans, in postremo lethalis morbi stadio conclamata iam, ac prope animam agens, certo interitu illico eximitur, et perfectae sanitati restituitur. Atque hoc Decretum publici iuris fieri et in Acta Congregationis Sacrorum Rituum referri mandavit, die 9 Martii anno MDCCCOXXX. C. CARD. LAURENTI, S. R. C. Praefectus. Ph. di Fava, /Substitutus. S. Romana Rota ACTA 177 TRIBUNALIUM SACRA ROMANA ROTA 1 Causae in Tribunali Sacrae Romanae Rotae actae anno 1929, quarum definitiva sententia editur tantum in parte dispositiva: I. HIEROSOLYMITANA. - SEPARATIONIS. Turnus Rotalis: H. Quattrocolo, Ponens, F. Morano, A. Wynen. Promotor Iustitiae: F. Bracci. Advocati: L Limongelli, P. Guidi. Dubia: I. « A n et quomodo separatio a toro et habitatione concedenda sit in casu », et quatenus affirmative: II, « An et qua mensura pensio pro alimentis decernenda sit favore actricis ». III. « An et qua mensura partes ius habeant ad refectionem damnorum, in casu ». /Sententia diei 3 Ianuarii: « A d I. Negative. Ad II. Provisum in primo. Ad III. Non esse locum refectioni damnorum ». II. N. N. - NULLITATIS MATRIMONII ex defectu consensus ob intentionem contra bonum prolis. Turnus Rotalis: F. Parrillo, Ponens, I. Florczak, U. Mannucci. Vinculi Defensoris Substitutus: C. Conte. Advocati: N. Ferrata, V. Sacconi. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 7 Ianuarii: « Negative ». I I I . ALATRINA. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis et metus. Turnus Rotalis: U. Mannucci, Ponens, A. Jullien, F. Gughelmi. Vinculi Defensor deputatus: I. Stella. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: D. Lazzarato. Dubium: « A n constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 15 Ianuam: « Affirmative ». 178 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale IV. S. IACOBI DE CHILE. - FUNERUM. Turnus Rotalis: I. Grazioli, Ponens, F. Parrillo, G. Heard. Advocati: H. Benvignati, A. D'Agata. Dubium: « An ius parochi in casu laesum ita fuerit, ut sac. I. A. Lira eidem parocho emolumenta omnia funeris Dominae M. Rivas, detractis tantum expensis, restituere teneatur ». Sententia diei 16 Ianuam: « Negative ». Y. SANCTI GERMANI DE BIMOUSKI. - SOLUTIONIS SEU EXSECUTIONIS SENTENTIAE ARBITRALIS. Turnus Rotalis: A. Jullien, Ponens, A. Wynen, G. Heard. Promotor Iustitiae: F. Bracci. Advocati: A, D'Alessandri, C. Astorri. Dubia: I. « An constet de nullitate pactionis die 18 Septembris 1907 initae, in casu», II: «An et quomodo locus sit exsecutioni assertae sententiae arbitralis diei 16 Iulii 1920, in casu ». Sententia diei 19 Ianuarii: « Ad I. Affirmative, ad mentem. Mens autem ea est quod nullitas huius pactionis non importat nullitatem assertae sententiae arbitralis de qua agitur. Ad II. Negative ». Y I . BONAEREN. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis et metus. Turnus Rotalis: F. Parrillo, Ponens, I. Florczak, U. Mannucci. Vinculi Defensor Substitutus: C. Conte. Advocati: N. Ferrata, V. Sacconi. Dubium: « An sententia Rotalis diei 9 Ianuarii 1925 sit confirmanda vel infirmanda, in casu». Sententia diei 19 Ianuarii: «Affirmative ad primam partem, negative ad alteram; seu non constare de matrimonii nullitate, in casu ». V I I . VIENNEN. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis et metus. Turnus Rotalis: U. Mannucci, Ponens, A. Jullien, F. Guglielmi. Vinculi Defensor Substitutus: C. Conte. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: D. Lazzarato. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 28 Ianuarii: « Negative ». VIII. ADRIEN. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis et metus. Turnus Rotalis: H. Quattrocolo, Ponens, F. Morano, A. Wynen Vinculi Defensor Substitutus: C. Conte. Advocatus: A. Pericoli. S. Romana Rota 179 Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 29 Ianuam: « Negative ». I X . N. N. - NULLITATIS MATRIMONII ex capitibus vis et metus; clandestinitatis; illegitimae adsistentiae sacerdotis celebrantis; defectus consensus. Turnus Rotalis: I. Florczak, Ponens, U. Mannucci, A. Jullien. Vinculi Defensor: I. Trezzi. Advocatus: ex mandato gratuiti patrocinii: D. Lazzarato. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 31 Ianuarii: « Negative ». X . N. N. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite conditionis appositae. Turnus Rotalis : M. Massimi, Dec. Ponens, I. Grazioli, A. Wynen. Vinculi Defensor Substitutus: C. Conte. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: D. Lazzarato. Dubium: An constet de matrimonii nullitate, in casu. Sententia diei 9 Februarii: «Negative». X I . N. N. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite conditionis appositae contra bonum prolis. Turnus Rotalis: F. Guglielmi, Ponens, F. Morano, A. Wynen. Vinculi Defensor: I. Trezzi. Advocatus: O. Astorri. Dubium: «An sententia Rotalis diei 3 Aprilis 1917 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 11 Februarii: « Affirmative ad primam partem, negative ad alteram; seu non constare de matrimonii nullitate ». X I I . Vic. APOST, DE NING-PO. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis et metus. Turnus Rotalis: U. Mannucci, Ponens, A. Jullien, F. Guglielmi. Vinculi Defensor deputatus: I. Stella. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: B. Pellegrini. Dubium: « An confirmanda vel infirmanda sit sententia Rotalis diei 10 Augusti 1927, in casu». Sententia diei 18 Februarii: « Affirmative^ ad primam partem, negative ad alteram; seu constare de nullitate matrimonii, in casu ». X I I I . N . N . - NULLITATIS- MATRIMONII ex capite vis et metus, atque conditionis appositae. Turnus Rotalis: F. Guglielmi, Ponens, H. Quattrocolo, F. Morano. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 180 Vinculi Defensor deputatus: I. Stella. Advocatus: N. Patrizi. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 20 Februarii: « Negative ». X I V . MECHLINIEN. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis et metus. Turnus Rotalis: F. Parrillo, Ponens, J. Florczak, U. Mannucci. Vinculi Defensor deputatus: I. Stella. Advocatus: F. Bersani. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 21 Februarii: « Negative ». X V . MONACEN. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite conditionis appositae nec purificatae. Turnus Rotalis: U. Mannucci, Ponens, A. Jullien, F. Morano. Vinculi Defensor Substitutus: C. Conte. Advocatus: I. P. Certo. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». / Sententia diei 25 Februarii: «Negative». X V I . VIENNEN. - N ULLITATIS MATRIMONII ex capite vis et metus. Turnus Rotalis: U. Mannucci, Ponens, A, Jullien, F. Guglielmi. Vinculi Defensor Substitutus: C. Conte. Advocatus: I. P. Certo. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 4 Martii: « Negative ». X V I I . N. N, - NULLITATIS MATRIMONII ex capite defectus consensus, et DISPENSATIONIS SUPER RATO. Turnus Rotalis: F. Guglielmi, Ponens, H. Quattrocolo, F. Morano. Vinculi Defensor: I. Trezzi. Advocatus: N. Ferrata. Dubium: «An sententia Rotalis diei 10 Augusti 1928 sit confirmanda vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 6 Martii: « Affirmative ad primam partem, negative ad alteram; seu constare de nullitate matrimonii ». X V I I I . TRANSILVANIEN. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite clandestinitatis. Turnus Rotalis: II. Mannucci, Ponens, A. Jullien, F. Guglielmi. Vinculi Defensor Substitutus: I. Stella. S. Romana Rota 181 Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: S. Rzewnicki. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 11 Martii: «Negative». X I X . TRANSILVANIEN. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis et metus. Turnus Rotalis: M. Massimi, Dec. Ponens, I. Grazioli, F. Parrillo. Vinculi Defensor deputatus: I. Stella. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: S. Bzewnicki. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 11 Martii: « Negative ». X X . INSULEN. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis et metus. Turnus Rotalis: I. Grazioli, Ponens, F. Parrillo, F. Morano. Vinculi Defensor Substitutus: C. Conte. Advocati: A. D'Alessandri, L. Legrand et H. Benvignati. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 18 Martii: «Negative». X X I . MARIANOPOLITANA. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis et metus atque defectus consensus. Turnus Rotalis: F. Guglielmi, Ponens, H. Quattrocolo, F. Morano. Vinculi Defensor deputatus: I. Stella. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: D. Lazzarato. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 5 Aprilis: « Affirmative ». X X I I . COLOCEN. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis et metus. Turnus Rotalis: M. Massimi, Dec. Ponens, I. Grazioli, F. Parrillo. Vinculi Defensor deputatus: I. Stella. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: S. Bzewnicki. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 29 Aprilis: «Negative». X X I I I . N. N. - DIFFAMATIONIS ET ALIMENTORUM. Turnus Rotalis: F. Parrillo, Ponens, F. Morano, A. Wynen. Promotor Iustitiae: F. Bracci. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: D. Lazzarato. Dubium: « An, qua mensura, et a quonam tempore N.N. teneatur alimenta uxori suae praestare, in casu ». Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Sententia diei 4 Maii: «Affirmative in mestruis libellis anglicis quindecim a die discessus viri, demptis tamen quinquaginta libellis de quibus in appellata sententia ». X X I V . WRATISLAVIEN. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite clandestinitatis. Turnus Rotalis: A. Jullien, Ponens, F. Guglielmi, H. Quattrocolo. Vinculi Defensor: I. Trezzi. Advocatus: N. Ferrata. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei .16 Maii: « Negative ». X X V . N . N. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite defectus consensus. Turnus Rotalis: A. Jullien, Ponens, F. Guglielmi, H. Quattrocolo. Vinculi Defensor Substitutus: C. Conte. Advocatus: H. Benvignati. Dubium: «An constet de nullitate matrimonii in casu ». Sententia diei 5 Iunii: « Negative ». X X V I . N. N. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite conditionis appositae. Turnus Rotalis: M. Massimi, D e c , I. Grazioli, A. Wynen, Ponens. Vinculi Defensor Substitutus: C. Conte. Advocatus.: V. Sacconi. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate in casu ». Sententia diei 8 Iunii: « Affirmative ». X X V I I . S. HIPPOLYTI. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite defectus consensus. Turnus Rotalis: F. Guglielmi, Ponens, H. Quattrocolo, F. Morano. Vinculi Defensor Substitutus: C. Conte.' Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: I. Stella. Dubium: « A n constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 28 Iunii: « Affirmative ». X X V I I I . N. N. -NULLITATIS MATRIMONII ex capite conditionis appositae. Turnus Rotalis: M. Massimi, D e c , Ponens, I. Grazioli, F. Parrillo. Vinculi Defensor Substitutus: C. Conte. Advocatus P. Mottis. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 1. Iulii: « Negative ». S. Romana Rota 183- - X X I X . KAUNEN. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis et metus. Turnus Rotalis: IT. Mannucci, Ponens, A. Jullien, F. Guglielmi. Vinculi Defensor deputatus: I. Brocco. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: S. Rzewnicki. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 8 Iunii: « Affirmative ». X X X . AMBIANEN. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis et metus. Turnus Rotalis: F. Morano, Ponens, A. Wynen, G. Heard. Vinculi Defensor: C. Conte. Advocatus: L. Legrand. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 9 Iulii: « Affirmative ». X X X I . MONASTERIEN. -NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis et metus. Turnus Rotalis: M. Massimi, D e c , Ponens, I. Grazioli, F. Parrillo. Vinculi Defensor: I. Trezzi. Advocatus: I. P. Certo. Dubium: « An sententia Rotalis diei 6 Iunii 1925 sit confirmanda, vel infirmanda in casu ». Sententia diei 9 Iulii: « Affirmative ad primam partem, negative ad alteram; seu non constare de matrimonii nullitate ». X X X I I . C ORD ÜBEN. - RESTITUTIONIS ECCLESIAE (incidentalis). Turnus Rotalis: F. Parrillo, Ponens, U. Mannucci, F. Guglielmi. Promotor Iustitiae: F. Bracci. Patroni: E. Suarez, Ph. Maroto. Dubia: « I. An constet de legitima appellatione una cum querela nullitatis adversus sententiam Trib. Corduben. diei 27 Augusti 1926, in casu. Et quatenus negative: IL « An concedenda sit restitutio in integrum adversus praedictam sententiam, in casu ». Sententia diei 12 Iulii: « Ad I, negative. Ad II, dilata et proponatur una cum quaestionis merito, citato ex officio ad interveniendum in causa R. P. D. Episcopo Corduben., ad praescriptum can. 1853 ». X X X I I I . BAIOCEN ET LEXOVIEN. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite clandestinitatis atque vis et metus. Turnus Rotalis: M. Massimi, D e c , Ponens, I. Grazioli, G. Heard. Vinculi Defensor Substitutus: C. Conte. . Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: V. Pozzani. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 184 Dubium: « An sententia rotalis diei 3 Augusti 1925 sit confirmanda Tel infirmanda, in casu ». Sententia diei 13 Iulii: « Negative ad primam partem, affirmative ad alteram; seu constare de matrimonii nullitate, in casu ». X X X I V . N. N". - NULLITATIS MATRIMONII ex capite intentionis contra bonum prolis. Turnus Rotalis: M. Massimi, D e c , Ponens, I. G-razioli, A. Wynen. Vinculi Defensor deputatus: I. Stella. Advocati: V. Sacconi, H. Benvignati. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu »; Sententia diei 17 Iulii: « Negative ». X X X V . BRUKLINIEN. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis et metus. Turnus Rotalis: A. Jullien, Ponens, F. Guglielmi, H. Quattrocolo. Vinculi Defensor deputatus: I. Stella. Advocatus: F. Boberti. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii in casu ». Sententia diei 17 Iulii: « Negative ». X X X V I . N. N. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite defectus consensus. Turnus Rotalis: I. Grazioli, F. Parrillo, Ponens, U. Mannucci. Vinculi Defensor: I. Trezzi. Advocatus: H. Benvignati. Dubium: « An sententia rotalis diei 17 Martii 1926 sit confirmanda vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 20 Iulii: « Affirmative ad primam partem, negative ad alteram; seu non constare de matrimonii nullitate, in casu ». XXXVII. PARISIEN. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis et metus. Turnus Rotalis: H. Quattrocolo, Ponens, F. Morano, A. Wynen. Vinculi Defensor Substitutus: O. Conte. Advocatus: H. Benvignati. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 23 Iulii: «Affirmative». X X X V I I I . N. N. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite conditionis appositae. Turnus Rotalis: M. Massimi, Dec. Ponens, I. Grazioli, F. Parrillo. 8. Romana Rota 185 Vinculi Defensor: I. Trezzi. Advocatus: Y. Pozzani. Dubium: « An sententia rotalis diei 11 Augusti 1 9 2 6 sit confirmanda Tel infirmanda, in casu ». Sententia diei 23 Iulii: « Aifirmative ad primam partem, negative ad alteram; seu non constare de matrimonii nullitate ». X X X I X . ROMANA. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite amentiae. Turnus Rotalis: I. Grazioli, Ponens, F. Parrillo, F. Morano. Vinculi Defensor Substitutus: C. - Conte. / Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: I. Limongelli. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 27 Iulii: « Negative ». X L . N. N. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite ligaminis. Turnus Rotalis: M. Massimi, D e c , Ponens, F. Guglielmi, F. Morano. Vinculi Defensor: I. Trezzi. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: D. Lazzarato. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 27 Iulii: « Negative ». X L I . TRANSILVANIEN. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis et metus. Turnus Rotalis: F. Morano, A. Wynen, Ponens, G. Heard. Vinculi Defensor deputatus: I. Stella. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: S. Rzewnicki. Dubium: « A n constet de matrimonii nullitate, in casu». Sententia diei 30 Iulii: « Negative ». X L I I . N. N. - INIURIARUM ET DIFFAMATIONIS. Turnus Rotalis: F. Parrillo, Ponens, U. Mannucci, A. Jullien. Promotor Iustitiae: F. Bracci. Advocati: I. P. Certo, A. Mittiga, D. Lazzarato ex mandato gratuiti patrocinii. Dubia: « I. An constet de diffamatione inlata a Sac. T. equiti C. I I . An et quomodo, attenta plena probationis facultate reo concessa ab actore, locus sit damnorum refectioni et retractationi, in casu ». Sententia diei 1 Augusti: « Ad I negative, ad II provisum in primo ». X L I I I . WESTMONASTERIEN. - NULLITATIS MATRIMONII ex defectu consensus propter ignoratam matrimonii naturam. Turnus Rotalis: M. Massimi, Dec. Ponens, F. Morano, A. Wynen. A « T A , vol. XXII, n. 4. - 7-4-930. 13 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 186 Vinculi Defensor: I. Trezzi. Advocatus: H. Benvignati. Dubium: « An sententia Botalis diei 20 Ianuarii 1926 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 2 Augusti: « Negative ad primam partem, affirmative ad alteram, seu constare de matrimonii nullitate, in casu ». X L I V . BONONIEN. — NULLITATIS MATRIMONII ex capite clandestinitatis. Turnus Botalis: M. Massimi, D e c , I. Grazioli, Ponens, F. Parrillo. Vinculi Defensor: I. Trezzi. Advocatus: V. Sacconi. Dubium: « An sententia Botalis diei 30 Ianuarii 1928 confirmanda vel infirmanda sit in casu ». Sententia diei 5 Augusti 1929: « Negative ad primam partem, affirmative ad alteram; seu non constare de matrimonii nullitate, in casu ». X L V . N. N. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite conditionis appositae contra bonum prolis. Turnus Botalis: I. Morano, Ponens, A. Wynen, G. Heard. Vinculi Defensor: I. Trezzi. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: D. Lazzarato. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 6 Augusti: « Negative ». X l i V I . TRANSILVANIEN. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis et metus. Turnus Botalis: F. Morano, A. Wynen, Ponens, G. Heard. Vinculi Defensor deputatus: I. Stella. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: S. Bzewnicki. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 6 Augusti: « Negative ». X L V I I . ALEXANDRIN, ARMENORUM. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis et metus. Turnus Botalis: H . Quattrocolo, Ponens, F. Morano, A. Wynen. Vinculi Defensor Substitutus: C. Conte. Advocatus: I. P. Certo. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 7 Augusti: « Affirmative. 187 - X L VIII. N. N. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite impotentiae Mulieris. Turnus Rotalis: H. Quattrocolo, Ponens, F. Morano, A. Wynen. Vinculi Defensor: I. Trezzi. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: D. Lazzarato. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 7 Augusti: « Affirmative ». X L I X . MEDIOLANEN. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis et metus. Turnus Rotalis: F. Morano, Ponens, A. Wynen, G. Heard. Vinculi Defensor deputatus: I. Stella. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: I. B. Ferrata. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 8 Augusti: « Affirmative ». L. N. N. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite defectus consensus ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: M. Massimi, Dec, Ponens, I. Grazioli, F. Parrillo. Vinculi Defensor deputatus: I. Stella. Advocatus: A. D'Alessandri. Dubium: « An sententia rotalis diei 31 Iulii 1928 sit confirmanda vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 9 Augusti: « Affirmative ad primam partem, negative ad alteram; seu constare de matrimonii nullitate ». LI. TYRNAVIEN. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite defectus consensus. Turnus Rotalis: U. Mannucci, Ponens, A. Jullien, F. Guglielmi. Vinculi Defensor: I. Trezzi. Advocatus: I. P. Certo. Dubia: « I. An constet de nullitate sententiae latae a Tribunali Nitrien. die 4 Iulii 1928, in casu. I I . An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 10 Augusti: « Affirmative ad primum; negative ad alterum ». L H . N . N. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite defectus consensus atque conditionis vel intentionis contra bonum fidei et sacramenti. Turnus Rotalis: F. Parrillo, Ponens, U. Mannucci, A. Jullien. Vinculi Defensor deputatus: I. Brocco. Advocatus: H. De Angelis. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 12 Augusti « Negative ». 188 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale L U I . LUBLINEN. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis et metus. Turnus Botalis: U. Mannucci, Ponens, A. Jullien, F. Guglielmi. Vinculi Defensor Substitutus: C. Conte. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: S. BzewnicM. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententiae die 12 Augusti: « Affirmative. LIV. MILETEN. - PRAECEDENTIAE (incidentis). Turnus Botalis: F. Morano, Ponens, A. Wynen, G. Heard. Advocati: C. Giusino, I. P. Certo. Dubium: « An constet de legitima appellatione in casu ». Sententia diei 12 Augusti: « Negative ». LV. N". N. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite conditionis appositae. Turnus Botalis: F. Morano, Ponens, A. Wynen, G. Heard. Vinculi Defensor Substitutus: C. Conte. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: S. Bzewnicki. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 12 Augusti: «Negative». LVI. N. N. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis et metus atque inten- tionis contra bonum sacramenti. Turnus Botalis: A. Jullien, Ponens, F. Guglielmi, H. Quattrocolo. Vinculi Defensor deputatus: I. Stella. Advocatus: I. P. Certo. Dubium: « A n constet de nullitate matrimonii, in casu». Sententia diei 19 Octobris: « Negative ». LVII. N. N. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite impotentiae viri. {Turnus Botalis: H. Quattrocolo, Ponens, F. Morano, A. Wynen. Vinculi Defensor Substitutus: C. Conte. Advocati: V. Sacconi, N. Ferrata, H. Benvignati. Dubium: «An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 29 Octobris: «Affirmative». L VIII. ADMINISTRATIONIS APOST. OENIPONTAN. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis et metus. Turnus Botalis: I I . Mannucci, Ponens, A. Jullien, F. Guglielmi. Vinculi Defensor Substitutus: C. Conte. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: D. Lazzarato. Dubium: «An constet de nullitate matrimonii, in casu». Sententia diei 7 Novembris: « Affirmative ». S. Romana Rota 189 L I X . KAUNEN. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis et metus. Turnus Rotalis: M.. Massimi, Dec, Ponens, I. Grazioli, F. Parrillo. Vinculi Defensor deputatus: I. Brocco. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: S. Bzewnicki. Dubium: « An sententia rotalis diei 8 Inlii 1929 sit confirmanda vel infirmanda In casu ». Sententia diei 23 Novembris: « Affirmative ad primam partem, negative ad alteram, seu constare de nullitate matrimonii » (cfr. n. X X I X ) . L X . N. N. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite clandestinitatis, conditionis appositae, ligaminis. Turnus Rotalis: U. Mannucci, Ponens, A. Jullien, H. Quattrocolo. Vinculi Defensor: I. Trezzi. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: A. Carabini. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 25 Novembris: «Negative». L X I . TUSCULANA. - NULLITATIS ex capite defectus consensus. Turnus Rotalis: F. Parrillo, Ponens, IT. Mannucci, A. Jullien. Vinculi Defensor: I. Trezzi. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: I. B. Ferrata. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 2 Decembris: « Negative ». L X I I . UTINEN. - IURIUM. \Turnus Rotalis: A. Jullien, Ponens, F. Guglielmi, H. Quattrocolo. Promotor Iustitiae: F. Bracci. Advocati : V. Sacconi, D. Lazzarato ex mandato gratuiti patrocinii. Dubia: « I . An et quaenam iura, exclusive quoad parochum loci Ospedaletto, competant Consortio cappellanorum ecclesiae Glemonensis in ecclesiis S. Agnetis et Omnium Sanctorum, in casu. II. An parochus loci Ospedaletto restituere teneatur eidem Consortio clavem ecclesiae S. Agnetis, in casu ». Sententia diei 4 Decembris: « Ad I. Affirmative, seu ad Consortium cappellanorum ecclesiae Glemonensis, exclusive quoad parochum loci Ospedaletto, competere in ecclesiis S. Agnetis et Omnium Sanctorum iura, quae ante litem motam spectabant ad idem Consortium; id est, ius sacra in eisdem peragendi et ius earum custodiam servandi, salvis iuribus quae ad normam iuris communis competunt parocho loci in ecclesiis non exemptis. Ad II. Affirmative, seu parochum loci Ospedaletto teneri ad ecclesiae S. Agnetis clavem, quam recepit a praedicto Consortio, restituendam eidem ». 190 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale L X I I I . N. N. - SEPARATIONIS. Turnus Botalis: M. Massimi, D e c , F. Morano, Ponens, A. Wynen. Promotor Iustitiae: F. Bracci. •- Advocatus: I. P. Certo. Dubium: « An constet de causis separationis perpetuae vel saltem temporaneae in casu ». Sententia diei 6 Decembris: « Affirmative, ad tempus indefinitum ». L X I V . PERG-ULANA. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis et metus. Turnus Botalis: M. Massimi, D e c , Ponens, I« Grazioli, F. Parrillo. Vinculi Defensor deputatus: I. Stella. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: I. B. Ferrata. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 7 Decembris : « Negative ». L X V . YLADISLAVIEN. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis et metus. Turnus Botalis: I. Grazioli, Ponens, F. Parrillo, F. Morano. Vinculi Defensor deputatus: I. Stella. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: D. Lazzarato. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 13 Decembris: « Affirmative ». L X V I . PARISIEN. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite simulati consensus. Turnus Botalis: H. Quattrocolo, Ponens, F. Morano, A. Wynen. Vineuli Defensor: I. Trezzi. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: I. B. Ferrata. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 17 Decembris: « Negative ». L X V I I . MECHLINIEN. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis et metus. Turnus Botalis: U. Mannucci, Ponens, A. Jullien, G. Heard. Vinculi Defensor deputatus: I. Brocco. Dubium: « An sententia Botalis diei 30 Iunii 1928 confirmanda sit vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 18 Decembris: « Negative ad primam partem, affirmative ad alteram ; seu non constare de matrimonii nullitate, in casu ». S. Romana Rota 191 II Causae quae eodem anno 1 9 2 9 transactae fuerunt, vel peremptae, vel quae absque definitiva sententia, ex peculiaribus circumstantiis, finem habuerunt; quibus adduntur decreta quoad recursus contra libellorum reiectionem. I. IST. N. - Nullitatis matrimonii ex capite affinitatis in primo gradu lineae rectae ex copula illicita, coram R. P. D. Quattrocolo. Ob defectum prosecutionis appellationis acta in archivo reponi, die 9 Ianuarii, R. P. D. Ponens decrevit. II. ROMANA. - Nullitatis matrimonii ex capite defectus consensus, coram R. P. D. Quattrocolo. Cum actoris procurator nullum actum iudicialem infra annum posuerit ad appellationem prosequendam, acta in archivo reponi, die 9 Ianuarii, R. P. D. Ponens decrevit. III. PAMPILONEN. - Depositi pii et refectionis damnorum, coram R. P. D. Quattrocolo. Cum ab interposita appellatione contra sententiam Rotalem diei 22 Decembris 1 9 2 6 annus transierit quin aliquis actus iudicialis positus fuerit, die 9 Ianuarii, R. P. D. Ponens appellationem esse desertam declaravit, sententiamque impugnatam transiisse in rem iudicatam iuxta can. 1 7 3 6 . IV. SIBERIAN. - Nullitatis matrimonii ex capite clandestinitatis, coram R. P. D. Jullien. Decreto diei 19 Ianuarii, acta causae ad Pont. Commissionem pro Russia R. P. D. Ponens mitti iussit. V. VILNEN. - Nullitatis matrimonii ex capite vis et metus, coram R. P. D. Parrillo. Attento recessu ab appellatione facta a Defensore vinculi contra binam sententiam conformem pro matrimonii, nullitate R. P. D. Ponens decrevit die 30 Ianuarii, ius esse coniugibus novas nuptias contrahendi ad normam can. 1 9 8 7 , et acta in archivo reponi. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 192 V I . KAUNEN. - Nullitatis matrimonii ex capite disparitatis cultus, coram E. P. D. Guglielmi. Ad normam can. 1 7 4 0 , cum actrix instantiae renuntiaverit, attento etiam facto quod reus conventus, legitime citatus per edictum, non comparuerit, audito voto Defensoris vinculi, actricis renuntiationem admitti et acta reponi in archivo, decrevit E. P. D. Ponens, die 23 Februarii. V I I . ÏT. N. - Nullitatis matrimonii ex capite impotentiae viri, coram B. P. D. Decano. Cum nullus actus processualis positus fuerit per annum, appellationem declaravit desertam E. P. D. Ponens, die 1 Martii, ad normam can. 1 7 3 6 . VIII. SAMOGITIEN. - Separationis, coram E . P . D. Jullien. Attenta renuntiatione actoris, decreto diei 4 Martii, acta poni in archivo E. P. D. Ponens iussit. I X . TRANSILVANIEN. - Nullitatis matrimonii ex capite vis et metus, coram B. P. D. Mannucci. Attenta morte conventi, acta poni in archivo, die 1Í Martii, R. P. D. Ponens decrevit. X . E OMAN A. - Obligationis, coram E . P . D. Mannucci. Cum nullus actus positus fuerit coram Turno constituto, instantiam haberi desertam, die 11 Martii, B. P. D. Ponens decrevit. X I . PARISIEN. - Nullitatis matrimonii ex capite vis et metus, coram B. P . D. Mannucci. Cum nullus per annum actus positus fuerit, die 11 Martii, instantiam haberi peremptam B. P. D. Ponens decrevit. X I I . PARISIEN. -'Nullitatis matrimonii ex capite vis et metus, coram E. P. D. Grazioli. Cum neque actor neque rea ullum posuerint intra praefixum tempus processualem actum ad appellationem prosequendam adversus sententiam Eotalem diei 22 Iunii 1 9 2 6 , qua de matrimonii nullitate non constare in casu declaratum est, instantiam peremptam esse, die 27 Martii, E. P. D. Ponens decrevit. X I I I . SEATTLEN. - Obligationis, coram E . P. D. Jullien. Cum actor nullum actum processualem posuerit per annum, B. P. D. Ponens decreto diei 3 Aprilis, ad normam can. 1 7 3 6 , appellationem peremptam declaravit. S. Romana Rota 193 X I V . BONONIEN. - Finium parochialium, coram R. P.-D. Decano. Cum nullus actus processualis positus fuerit per annum, appellationem declarari desertam die 16 Aprilis, R. P. D. Ponens decrevit, ita ut sententia per appellationem oppugnata in rem iudicatam transierit (can. 1736). X V . TERGESTINA. - Crediti,- coram R. P. D . Grazioli. Cum actor et appellans in causa nullum intra annum, posuerit processualem actum ad, prosequendam appellationem contra sententiam Trib. Tergestini diei 31 Octobris 1927, instantiam peremptam esse, die 26 Aprilis, R. P. D. Ponens declaravit, et appellatam sententiam transiisse in rem iudicatam, ad tramitem can. 1736 Cod. iur. can. X V I . RHEDONEN. - Nullitatis matrimonii eco capite vis et metus, coram R. P. D. Jullien. Cum actor nullum actum processualem posuerit per annum, R. P. D. Ponens, decreto diei 1 Maii, acta reponi in archivo iussit. X V I I . UTINEN. - Praetensi furti et poenarum, coram R. P. D. Decano. Cum per annum nullus actus processualis sit.positus, appellationem. adversus sententiam Rotalem diei 9 Augusti 1927, decreto diei 11 Maii, R. P. D. Ponens declaravit desertam, ad normam can. 1736, ita ut sententia Rotalis, etiam pro parte quae fuerat per appellationem oppugnata, in rem iudicatam transierit. X V I I I . GUASTALLEN. - Reiectionis libelli, coram R. P. D . Parrillo. Visa renuntiatione instantiae exhibitae h. S. T. die 31 Augusti 1928, a recurrentis Patrono facta de speciali eius mandato, ad normam can. 1740, 2; attento voto Promotoris Iustitiae R. P. D. Ponens, die 12 Iunii, renuntiationem acceptari decrevit, simulque declarari sublatum esse obicem in cuius vim Tribunal Guastallen. incompetens se declaravit ad videndum de novi libelli acceptatione. X I X . LEODIEN. - Nullitatis matrimonii eso capite defectus consensus ob voluntatem excludendi perpetuitatem matrimonii, coram R. P. D. Parrillo. Cum annus iam emuxerit, quin ullus actus processualis interim positus fuerit, ad normam can. 1736, R. P. D. Ponens instantiam esse peremptam declaravit, decreto diei 14 Iunii. X X . VILNEN. - Nullitatis matrimonii ex capite vis et metus, coram R. P. D. Morano. Attento obitu actricis, acta reponi in archivo R. P. D. Ponens decrevit, die 17 Iunii. 194 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale X X I . NANCEIEN. - Nullitatis matrimonii ex capite defectus consensus, coram E. P. D. Morano. Cum patronus actricis infra terminum ei praefixum neglexerit pro parte sua exsecutioni demandare decretum citationis conventi per edictum, acta reponi in archivo, die 30 Iulii, E. P. D. Ponens decrevit. X X I I . BAIONEN. - Nullitatis matrimonii ex capite vis et metus, coram E. P. D. Grazioli. Cum actrix in causa, litteris ad suum patronum actioni a se institutae pro demonstranda nullitate sui coniugii renuntiaverit, audito vinculi Defensore, B. P. D. Ponens, die 9 Augusti, missam renuntiationem ratam habuit, et acta causae in archivo reponi iussit. X X I I I . WESTMONASTERIEN. - Nullitatis matrimonii ex capite vis et metus, coram E. P. D. Parrillo. Cum nullus actus processualis ab anno positus fuerit, ad normam can. 1736, E. P. D. Ponens, die 13 Augusti, instantiam esse peremptam declaravit. X X I V . AQUILANA. - Nullitatis matrimonii ex capite defectus consensus et clandestinitatis, coram E. P. D. Decano. Cum nullus actus processualis positus sit per annum, appellationem declarari desertam ad normam can. 1736, die 7 Octobris, B. P. D. Ponens decrevit. X X V . NANCEIEN ET TULLEN. - Nullitatis matrimonii ex capite conditionis appositae, coram E. P. D. Grazioli. Cum actor in causa intra annum nullum posuerit processualem actum ad prosequendam appellationem contra sententiam curiae diei 16 Decembris 1927, instantiam peremptam, die 7 Octobris, B. P. D. Ponens declaravit, et acta causae in archivo S. T. reponi iussit. X X V I . TIBURTINA. - Nullitatis matrimonii ex capite conditionis appositae, coram B. P. D. Guglielmi. Cum nullus actus processualis per biennium positus fuerit, ad normam -can. 1736, instantiam fuisse peremptam, die 17 Decembris, B. P. D. Ponens decrevit. Pontificia Commissio ad Codicis canones authentice interpretandos 195 ACTA OFFICIORUM PONTIFICIA. COMMISSIO AD CODICIS CANONES AUTHENTICE INTERPRETANDOS BESPONSA AD PROPOSITA D U B I A Emi Patres Pontificiae Commissionis ad Codicis canones authentice interpretandos propositis in plenario coetu quae sequuntur dubiis, responderi mandarunt ut infra ad singula: DE COLLATIONE PRIMAE TONSURAE I, D. An vi canonis I I I § 2, conlati cum canone 955 § 1, Episcopus alienum subditum sine legitimis proprii Episcopi litteris dimissoriis ad primam tonsuram promovere licite possit. B. Negative. II. - DE OPTIONE D. I. An vi canonis 398 § 2 prohibeatur [optio ad praebendas quomodocumque canoniae seu titulo canonicali adnexas. II. An vi eiusdem canonis prohibeatur optio etiam ad domos, praedia aliaque a praebendis canonicalibus distincta. Ad I. Affirmative. Ad I I . Negative. III. - DE BENEDICTIONE PAPALI D. An Episcopus, plures habens regendas dioeceses, in earum altera benedictionem papalem Paschati Besurrectionis adnexam, de qua in canone 914, iure proprio in aliam diem transferre possit. B. Negative. IV. - DE MATRIMONIO FILIORUM APOSTATARUM D. An sub verbis ab acatholicis nati, de quibus in canone 1099 § 2, comprehendantur etiam nati ab apostatis. B. Affirmative. 196 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale V. - DE ULTIMIS VOLUNTATIBUS D. Utrum verbum moneantur, de quo in canone 1513 § 2, sit praeceptivum, an tantum exhortativum. R. Affirmative ad primam partem, negative ad secundam. VI. - DE IURE DENUNTIANDI NULLITATEM MATRIMONII D. An coniuges qui, iuxta canonem 1971 § .1 n. 1 et interpretationem diei 12 Martii 1929, habiles non sunt ad accusandum matrimonium, vi eiusdem canonis §2 ius saltem habeant nullitatem matrimonii Ordinario vel promotori iustitiae denuntiandi. B. Affirmative. Datum ex Civitate Vaticana, die 17 mensis Februarii anno 1930. P. CARD. GASPARRI, Praeses, L. © S. I. Bruno, Secretarius. PONTIFICIA COMMISSIO PRO RUSSIA PROVISIO ECCLESIAE Ssmus Dnus Noster Pius, divina Providentia Papa X I , decreto Pontificiae Commissionis pro Bussia, edito die 23 Ianuarii -1930, titulari archiepiscopali Ecclesiae Bosporanae praeficere dignatus est B. P. D. Iosephum Kessler, hactenus Episcopum Tiraspolensem. Diarium Romanae Curiae 197 Giovedì, 6 Marzo, la Santità di Nostro Signore riceveva in solenne Udienza S. E. Don LUIGI PIGNATELLI DELLA LEONESSA, Principe di Monteroduni, inviato Straordinario e Ministro Plenipotenziario del Sovrano Militare Ordine Gerosolimitano di Malta, per la presentazione delle Lettere Credenziali. SACRA CONGREGAZIONE DEI RITI Martedì, 4 Marzo 1930, nel palazzo Apostolico Vaticano, coli'intervento degli Emi Signori Cardinali e col voto dei Rmi Prelati e Consultori Teologi, si è tenuta la Congregazione Preparatoria dei Sacri Riti, per discutere sopra due miracoli che si asseriscono operati da Dio per intercessione della Beata Lucia Filippini, Fondatrice e prima Superiora dell'Istituto delle Maestre Pie Filippini, dal suo cognome così chiamate. Martedì, 11 Marzo 1930, nel Palazzo Apostolico Vaticano, dinanzi all'augusta presenza del Santo Padre, si è tenuta la Congregazione Generale dei Sacri Riti, nella quale gli Emi e Revmi Signori Cardinali con i Revmi Prelati Officiali e Consultori teologi, che la compongono, hanno emesso il loro voto sopra due miracoli che si asseriscono da Dio operati per intercessione del Beato Teófilo da Corte, Sacerdote professo dell'Ordine dei Frati minori, i quali miracoli vengono proposti per la sua Canonizzazione. Martedì, 18 Marzo 1930, nel Palazzo Apostolico Vaticano, con l'intervento degli Emi e Revmi Signori Cardinali e col voto dei Revmi Prelati e dei Consultori teologi, si è tenuta la Congregazione Preparatoria dei Sacri Riti, per discutere sopra due miracoli che si asseriscono operati da Dio per intercessione dei Beati Giovanni de Brebeuf e Compagni, della Compagnia di Gesù, martiri del Canada, i quali miracoli vengono proposti per la loro Canonizzazione. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XI, felicemente regnante, si è degnato di nominare: 26 Dicembre 1929. L'Emo Sig. Cardinale Bonaventura Cerretti, Membro della Sacra Congregazione dei Seminari e delle Università degli Studi. 16 Marzo 1930. Monsig. Amleto G. Cicognani, Consultore della Sacra Congregazione di Propaganda Fide. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 198 Con Brevi Apostolici il Santo Padre Pio XI, felicemente regnante, si è degnato di nominare: 8 Gennaio 31 » 5 Febbraio 6 » 10 » 13 » 17 » 1 4 Marzo » 10 » 25 » 1930. L'Emo Sig. Cardinale Bonaventura Cerretti, Protettore della Arciconfraternita delle Sacre Stimmate (Boma). » L' Emo Sig. Cardinale Eugenio Pacelli, Protettore delle Suore della Carità Cristiana, Figlie dell'Immacolata Concezione (Paderborn). » L'Emo Sig. Cardinale Bonaventura Cerretti, Protettore delle Suore dell'Immacolato Cuore di Maria (Los Angeles). » L'Emo Sig. Cardinale Luigi Sincero, Protettore delle Suore di Santa Marta (Chiavari) » L'Emo Sig. Cardinale Eugenio Pacelli, Protettore delle Ancelle del S. Cuore, della Ven. Volpicelli (Napoli). » L'Emo Sig. Cardinale Eugenio Pacelli, Protettore delle Suore di Maria Riparatrice (Boma). » L'Emo Sig. Cardinale Eugenio Pacelli, Protettore della Congregazione delle Suore Insegnanti della S. Croce (Menzingen). » Il sig. cav. Pio Manzia, Maestro di Casa dei SS. PP. AA. » Monsig. Stanislao Janasik, Uditore del Tribunale della Sacra Romana Rota. » L'Enio Sig. Cardinale Lorenzo Lauri, Protettore delle Suore della S. Vergine della Misericordia (Varsavia). » L'Eolo Sig. Cardinale Eugenio Pacelli, Protettore delle Suore Adoratrici, Ancelle del Ssmo Sacramento (Madrid). Assistenti al Soglio Pontificio: 13 Dicembre 1929. Monsig. Daniele Francesco Feehan, Vescovo di Fall River. 10 G-ennaio 1930. Monsig. Giovanni Mac Carthy, Vescovo di Sandhurst. U Marzo » Monsig. Raffaele Carlo Rossi, Arcivescovo titolare di Tessalonica. Protonotarii Apostolici ad instar participantium : 22 Agosto 1929. Monsig. Luigi Giovanni Klein, della diocesi di Lincoln. 14 Ottobre » Monsig. Alberto Petrasch, della medesima diocesi. » » » Monsig. Pietro O'Loughlin, della medesima diocesi. 18 Gennaio 1930. Monsig. Carlo Delabar, dell'archidiocesi di Parigi. 1 Febbraio » Monsig. Paolo A. Kelly, della diocesi di Scranton. 6 » » Monsig. Arturo Melanson, della diocesi di Chatam. 21 » » Monsig. Ernesto Camu, dell'archidiocesi di Reims. » » » Monsig. Luciano Paulot, della medesima archidiocesi. 15 Marzo » Monsig. Emilio Dauzon, dell'archidiocesi di Algeri. Prelati Domestici di S. S.: 17 Agosto 1929. Monsig. Giacomo Guglielmo Stenson, della diocesi di Omaha. » » » Monsig. Giacomo Aherne, della medesima diocesi. 17 » » Monsig. Enrico Schoof, della medesima diocesi. 31 Ottobre » Monsig. Albino Bo, dell'archidiocesi di Genova. 7 Novembre » Monsig. Enrico Pergami, dell'archidiocesi di Napoli. Diarium Romanae Curiae m 27 Novembre 1929. Monsig Guglielmo E. Foley, della diocesi di Springfield (Massachusetts). Monsig. Cornelio A. Sullivan, della medesima diocesi. Monsig Giacomo J. Donnelly, della medesima diocesi. Ludovico 0. Trigaune, della medesima diocesi. Monsig. » Antonio A. Cyran, della medesima diocesi. Monsig » Monsig Martino Giuseppe Foley, della medesima diocesi. 13 Dicembre Monsig. Carlo Johannes, della medesima diocesi. » » Monsig. Giovanni Pietro Moroney, della medesima diocesi. » » Monsig Rodolfo Terlandy, della diocesi di Vacsa. 23 » Monsig, Giovanni Kokovay, della medesima diocesi. Monsig Adalberto Varaszèji, della medesima diocesi. » » » Monsig Carlo Dondi, dell'archidiocesi di Modena. 24 » » Monsig , Leone Regent, della diocesi di Lilla. 30 » » Monsig Enrico Sarti, della diocesi di Pesaro. 14 Gennaio 1930. Monsig Faustino Gianani, della diocesi di Pavia. 15 » , » Monsig Giovanni Forsyth, dell'archidiocesi di Sant'Andrea 20 » » » » » 24 » » 31 » 3 4 5 Febbraio » » 13 » 15 17 21 22 25 26 4 » Marzo ed Edimburgo. Monsig. Patrizio Mac Gettigan, della medesima archidiocesi. Monsig. Giacomo V. Hussie, della diocesi di Scranton. Monsig. Patrizio J. Roland, della medesima diocesi. Monsig. Giacomo J. Kowalewski, della medesima diocesi. Monsig. Michele E. Lynott, della medesima diocesi. Monsig. Luigi Sorbi, della diocesi di Cortona. Monsig. Dardano Dobici, della medesima diocesi. Monsig. Giuseppe Bertocci, della medesima diocesi. Monsig. Giuseppe Manuel Pereira dos Reis, del patriarcato di Lisbona. Monsig. Lodovico Bataille, della diocesi della Martinica. Monsig. Casimiro Rolewski, dell'archidiocesi di Gnesna e Posnania. Monsig. Patrizio Keown, della diocesi di Clogher. Monsig. Giuseppe Zanetti, della diocesi di Brescia. Monsig. Tommaso Stanislao Crank, dell'archidiocesi di Liverpool. Monsig. Guglielmo Clarkson, della medesima archidiocesi. Monsig. Pietro Tocchini, dell'archidiocesi di Lucca. Monsig. Giovanni O'Reilly, della diocesi di Lancaster. Monsig. Teodoro Madlener, della diocesi di Bamberga. Monsig. Giovanni Dürbeck, della medesima diocesi. Monsig. Giulio Lecomte, dell'archidiocesi di Reims. Monsig. Giuseppe Evaristo de Goes Bittencourt, della diocesi di Ilheos (Brasile). Argemiro M. de Oliveira Pantoja, dell'archidiocesi Monsig. di Beiern del Para. Monsig. Andrea Balázs, della diocesi di Transil vania. Monsig. Francesco Saverio Ritter, dell'archidiocesi di Milano. Monsig. Stanislao Janasik, dell'archidiocesi di Gnesna e Posnania. Monsig, Alfredo irudel, della diocesi di Chatam. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium, Officiale 200 4 11 17 Marzo .1930. Monsig. Giovanni Wheten, della medesima diocesi. » » Monsig. Glodoaldo Barbosa dos Santos, dell'archidiocesi di San Salvatore della Bahia. » » Monsig. Antonio da Rosa Marques, dell'archid. di] Evora. Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XI, felicemente regnante, si è degnato di nominare: Camerieri 5 » 29 22 24 6 » » 22 Novembre 1929. » » » » Dicembre » Gennaio 1930. Febbraio » » » » » » » » 27 28 » » » » » » » » » » » » Segreti Soprannumerari di S. S.: Monsig. Michele Leweck, della diocesi di Katowice. Monsig. Giovanni Ev. Milik, della medesima diocesi. Monsig. Ambrogio Scherrer, della diocesi di San Gallo. Monsig. Pietro Jobbi, della diocesi di Teramo. Monsig. Stefano Binon, della diocesi di Hajdudorog. Monsig. Alfonso Zino, dell'archidiocesi di Genova. Monsig. Enrico Lagomarsino, della medesima archidiocesi. Monsig. Antonio Gazzale, della medesima archidiocesi. Monsig. Giuseppe Pinheiro Marques, del Patriarcato di Lisbona. Monsig. Dionisio Kajetanowicz, della diocesi di Leopoli. Monsig. Paolo Babini, della diocesi di Faenza. Monsig. Sebastiano Alagna, della diocesi di Mazzara del Vallo. Monsig. Calogero Cammarata* della diocesi di Caltanissetta. Monsig. Antonio P. Coria, della diocesi di León (Messico). Camerieri d'onore in abito paonazzo di S. S. : 22 Febbraio 1930. Monsig. Giacinto Marcozzi, della diocesi di Teramo. » » » Monsig. Antonio Di Petta, della diocesi di Boiano. 27 » » Monsig. Giovanni Argnani, della diocesi di Faenza. 28 » » Monsig. Silvio Anichini (Boma). » » » Monsig. Ferdinando Zorn, delF archidiocesi di Colonia. » » » Monsig. Andrea Gehlen, della medesima archidiocesi. » » » Monsig. Francesco Griesser, della diocesi di S. Ippolito. » » » Monsig. Giuseppe Wagner, della medesima diocesi. NECROLOGIO 26 Febbraio 1930. Monsig. Luigi Versiglia, Vescovo tit. di Caristo. 14 Marzo » Monsig. Eugenio Ludovico Ernesto Julien, Vescovo di Arras. 17 » » Monsig. Costantino Chauvin, Vescovo di Evreux. 20 » » Monsig. Gennaro Cosenza, Arcivescovo tit. di Cirro. 22 » » Monsig. Fabio Berdini, Arcivescovo tit. di Traianopoli. 24 » » Monsig. Ambrogio Lud di, Vescovo tit. di Troade. Annus XXII - Vol. XXII 1 Maii 1930 Num. 5 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTAKIUM OFFICIALE ACTA PII PP. XI LITTERAE ENCYCLICAE AD V E N E R A B I L E S FRATRES PATRIARCHAS, PRIMATES, ARCHIEPISCOPOS, EPISCOPOS, ALIOSQUE LOCORUM ORDINARIOS, PACEM ET COMMUNIONEM CUM APOSTOLICA SEDE H A B E N T E S : DE SANCTO AUGUSTINO EPISCOPO HIPPONENSI ET ECCLESIAE DOCTORE, MILLESIMO ET QUINGENTÉSIMO AB EIUS OBITU E X E U N T E A N N O . PIUS PP. X I VENERABILES FRATRES SALUTEM ET APOSTOLICAM BENEDICTIONEM Ad salutem humani generis constitutae providenter Ecclesiae q u o d Christus Iesus usque adhuc adfuerit praesentissimus sitque in posterum adfuturus, nisi id rei naturae ac necessitati prorsus congrueret et divini Conditoris sponsione, quam in Evangelio legimus, niteretur, ex ipsis tamen Ecclesiae fastis satis superque constaret, q u a m labefecerit, nulla unquam errorum lues inquinarit, nulla quantumvis frequentium, filiorum defectio, nullae i m p i o r u m h o m i n u m insectationes, vel ad atrocissima quaeque productae, prohibuerint quominus, in iuvenilem quendam revoc a t a vigorem, perpetuo reviresceret. Quodsi non una eademque Dominus noster ratione, non una eademque via, instituti sui ad o m n e a e v u m pertinentis et stabilitati consuluit et incrementa provexit, at praecipue in unaquaque aetate insignes suscitavit homines, qui, suo ingenio laboribusque suis, ad t e m p o r u m rerumACTA, vol. X X I I , n. 5. — 1-5-930. 14 202 Acta Apostolicae Senis - Commentarium Officiale que vices accommodatissimas, efficerent, ut de « potestate tenebrarum » cobibita ac devicta christianus populus identidem gauderet. Q u e m quidem divinae providentiae delectum multo, q u a m in plerosque, exquisitiorem liquet in Augustinum Tagastensem cecidisse, qui, c u m et lucerna super candelabrum posita et cuiusvis eversor haeresis et aeternae dux salutis aequalibus suis apparais set, non m o d o , saeculorum decursu, christifideles docere et consolari perrexit, verum nostra hac etiam aetate ad id summopere confert, ut fidei apud ipsos splendere veritas et divina item caritas flagrare ne desinat. I m m o pervagata res est, Augustini scriptis, q u o d t a m grandia sint, t a m delectationis plena, haud paucos allici qui a N o b i s dissident vel a fide omnino alieni videntur. Unde fit — c u m in verteiltem annum a beato maximi Episcopi et D o ctoris obitu dies quindecies saecularis auspicato incidat — ut ad eius agendam celebrandamque memoriam fere ubique gentium christifideles exardescant et praeclara admirationis pietatisque apparent atque edituri sint testimonia. Itaque, A p o s t o l i c o officio et incredibili quadam animi voluptate permoti, c o m m u n i Nos eiusmodi praeconio c u m deesse nolimus, t u m vos omnes, Venerabiles Fratres, et clerum populumque cuiusque vestrum hortamur, gratias caelesti Patri Nobiscum singulares agatis, quod t o t tamque ingentibus Ecclesiam suam beneficiis per Augustinum locupletare, qui ex impertita sibi divinorum ubertate munerum tant u m lucri et fecit ipse et in catholicorum universitatem derivavit. Quos quidem hodie decet non t a m de viro gloriari, ad corpus Christi m y s t i c u m quasi prodigialiter olim adiuncto, quo, historiae iudicio, maiorem celsioremque ubique terrarum paene null u m ante actae aetates tulere, q u a m eius imbuere se atque alere doctrina vitaeque exempla sanctissimae persequi. Laudari Augustinum, vel a Romanis Pontificibus, desit um nunquam est in Ecclesia D e i . Sanctum nimirum Episcopum adhuc viventem Innocentius I amicum sibi carissimum salutabat, 1 efferebatque litteras, quas ab ipso ab eiusque amatoribus episcopis quattuor acceperat: «litteras plenas fidei, t o t o q u e religionis 1 Innocentius Aurelio et Augustino episcopis: epist. 184 inter augustinianas. Acta Pii PP. XI catholicae vigore f i r m a t a s » . 1 Augustinum 203 autem paulo ante vita functum Caelestinus I contra adversarios magnificis hisce verbis defendit: « Augustinum sanctae recordationis virum pro vita sua atque meritis in nostra communione semper habuimus, nec u m q u a m hunc sinistrae suspicionis saltem rumor aspersiti quem tantae scientiae olim fuisse meminimus, ut inter magistros optimos etiam ante a meis semper decessoribus haberetur. B e n e ergo de eo omnes in communi senserunt, utpote qui utique cunctis et amori fuerit et honori » . 2 Gelasius I H i e r o n y m u m una simul et Augustinum praedicabat «ecclesiasticorum lumina magistrorum » ; 3 e t Hormisdas a d Possessorem episcopum consulentem haec rescripsit sane gravissima: « De arbitrio tamen libero et gratia Dei, q u o d R o m a n a , h o c est catholica, sequatur et asseveret Ecclesia, licet in variis libris beati Augustini, et m a x i m e ad Hilarium et Prosperum, possit cognosci, tamen in scriniis ecclesiasticis expressa capitula continentur » . 4 Testimonium vero haud dissimile Ioan- nes II edidit, adversus haereticos ad Augustini opera p r o v o c a n d o : « cuius doctrinam — aiebat — secundum praedecessorum m e o rum statuta, R o m a n a sequitur et servat Ecclesia » . 5 Ecquis enim ignorat, per eas quae Augustini o b i t u m excepere propius aetates, quam penitus in eius doctrina R o m a n i Pontifices, ut, exempli causa, Leo Magnus, ut Gregorius Magnus, versati essent? Qui quidem sanctus Gregorius, t a m de se modeste sentiens q u a m de Augustino honorifice, ad Innocentium Africae praefectum scribebat : « Si cupitis delicioso pabulo saginari, beati Augustini patriotae vestri opuscula legite et ad comparationem siliginis illius nostrum furfurem ne quaeratis » . 6 A t q u e in comperto est, Hadria- n u m I saepe Augustini locos afferre consuevisse, q u e m « egre1 Innocentius Aurelio, Alypio, Augustino, Evodio et Possidio episcopis: epist. 183, n. 1 inter augustinianas. 2 Caelestinus Venerio, Marino, Leontio, Auxonio, Arcadio, Filtanio et ceteris Galliarum episcopis: epist. 21, c. % n. 3. 3 Gelasius universis episcopis per Picenum, circa fin. 4 Hormisdas, epist. 70, ad Possessorem episcopum. 5 6 Iohannes II, epist, olim 3, ad quosdam Senatorés. Registrum epistolarum, lib. X, epist. 37, ad Innocentium Africae praefectum. . 204 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale gium doctorem » appellabat; difficiles controversias 1 constat item, Clementem V I I I ad inlustrandas et P i u m V I , in Constitu- tione Apostolica « A u c t o r e m fidei », ad ambages damnatae Pistoriensis Synodi nudandas, Augustini auctoritate usos fultosque esse. - H o c praeterea in Episcopi Hipponensis honorem vertit, quod haud semel in Conciliis ipsa eius verba ad catholicam veritatem definiendam congregati legitime Patres adhibuere: quo in genere Concilia Arausicanum II ac Tridentinum commemorare satis esto. - A t q u e , ut ad iuventutis Nostrae annos respiciamus, placet heic verba referre et quasi animo periucunde volutare, quibus immortalis memoriae decessor Noster L e o X I I I , postquam de illis mentionem fecerat qui Augustino aetate antecessissent, praestita ab ipso christianae philosophiae adiumenta dilauda v i t : « Sed omnibus veluti palmam praeripuisse visus est Augustinus, qui ingenio praepotens, et sacris profanisque disciplinis ad plenum imbutus, contra omnes suae aetatis errores acerbissime dimicavit fide summa, doctrina pari. Q u e m ille philosophiae l o c u m non attigit; imo vero q u e m non diligentissime investigavit, sive c u m altissima fidei mysteria et fidelibus aperiret et contra adversariorum vesanos impetus defenderet; sive c u m , A c a d e m i c o r u m aut Manichaeorum commentis deletis, humanae scientiae fundamenta et firmitudinem in tuto collocavit, aut maiorum, quibus premuntur homines, rationem e t originem e t causas est persecutus ! » 2 Verum, priusquam rem Nobis propositam pressius aggrediamur, animadverti ab omnibus volumus, laudes, quibus veteres scriptores nostrum ornarunt, amplissimas, recte esse intellegendas, non ita scilicet — q u e m a d m o d u m , nonnulli, catholici sensus expertes, censuerunt — ut Augustini loquentis auctoritas supremae ipsi Ecclesiae docentis auctoritati anteferatur. 0 q u a m « mirabilis Deus in sanctis suis ! » 3 A quo tributam sibi misericordiam Augustinus vocibus ex interiore grati amantis1 Hadrianus I, epist, 83, episcopis per universam Spaniam commorantibus ; cf. •epist, ad Carolum regem de imaginibus, passim. 2 Encycl. Aeterni Patris. » Ps. LXVII, v. 36. 205 Acta Pii PP. XI simique animi veluti recessu expromptis in suo Confessionum libro declaravit vehementerque extulit. Providentissime enim adspirante D e o , eundem vix puerum pia Monica caritate Christi adeo incendit, ut ipse dicere aliquando potuerit: « Quoniam h o c nomen secundum misericordiam tuam, D o m i n e , h o c nomen Salvatoris mei Filii tui, in ipso adhuc laete matris, tenerum cor m e u m praebiberat et alte retinebat; et quidquid sine h o c nomine fuisset, quamvis litteratum et expolitum et veridicum non me t o t u m rapiebat » . 1 Adulescens vero, c u m a matre abesset ethnicosque magistros audiret, ea de causa sivit Altissimus ut, de pristina remittens pietate, voluptatibus corporis infeliciter serviret seque in Manichaeorum laqueos indueret, quorum sectam n o v e m ferme secutus est annos, ut scilicet, qui Gratiae D o c t o r futurus esset, is experiundo disceret et posteritati traderet, quanta animus vel nobilissimus imbecillitate ac fragilitate laboret, nisi christianae institutionis praesidio et assiduitate precum in via virtutis firmetur, per eam potissimum iuvenilem aetatem, c u m et spiritus erroribus facilius allicitur ac delenitur, et primis sensuum motibus perturbatur animus; itemque idcirco sivit, ut ipso usu perciperet noster, q u a m miser ille sit, qui creatis rebus explere se atque exsatiare contendit, q u e m a d m o d u m ipsemet serius c o r a m D o m i n o aperte fassus est: « N a m tu semper aderas misericorditer saeviens, et amarissimis aspergens offensionibus omnes illicitas iucunditates meas, ut ita quaererem sine offensione iucundari, et ubi h o c possem non invenirem quidquam, praeter te, D o m i n e » . a Cur igitur Augustinus sibi ipsi a caelesti Patre relinqueretur, cui quidem fletibus precibusque Monica instaret, illud matrumfamilias exemplum, quae, per suam animi aequitatem lenitatemque, per suam perpetuam divinae misericordiae implorationem, tandem ali- quando pervincunt ut ad b o n a m frugem suos liberos revocent? Neque enim fieri poterat ut t o t filius lacrimarum p e r i r e t ; 3 ad rem ita noster; « Et in eisdem etiam libris q u o d de mea converConfess., lib. III, c. 4, n. 8. 2 Gonfess., lib. Il, c. 2, n. 4. 3 Confess., lib. III, c. 12, n. 21. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 206 sione narravi, D e o me convertente ad eam fidem, q u a m miserrima et furiosissima loquacitate vastabam, nonne ita narratum esse meministis, ut ostenderem me fidelibus et quotidianis matris meae lacrymis ne perirem fuisse concessum? » ab Manichaeorum haeresi 1 Itaque Augustinus sensim abalienari et quasi numinis afflatu impulsuque Mediolanum duci A m b r o s i o E p i s c o p o obvius; « paulatim » Dominus « manu untissima et misericordissima pertractans et componens cor » 2 eius, efficere, ut sapientissimis A m - brosii sermonibus ad credendum in catholicam Ecclesiam inque Bibliorum veritatem adduceretur; iam t u m Monicae filius, etsi sollicitudinibus vitiorumque illecebris n o n d u m exsolutus, retinere tamen firmiter, v i a m salutis non esse divina providentia positam nisi in Christo D o m i n o nostro atque in Scripturis Sacris, quarum una catholicae Ecclesiae auctoritas veritatem sponderet. 3 Verum o quam difficilis quamque laboriosa plena hominis, iam dud u m de recta aberrantis, mutatio! Cupiditatibus enim ille concitationibusque animi serviebat adhuc, has ad cohibendas haud satis potens; tantumque aberat ut necessarias sibi vires saltem ex platonieorum de D e o deque rebus creatis doctrina hauriret, ut, contra, miserias suas maiore quoque miseria, scilicet superbia, cumulasset, nisi ab Apostoli Pauli Epistolis aliquando didicisset, qui velit christiane vivere, oportere eum humilitatis fundamento divinaeque gratiae auxilio niti. I a m q u e — rem c o m m e m o r a m u s cuius narrationem repetere nemo queat quin se a lacrimis abstineat — de praeteritae vitae dolens admissis e x e m p l o q u e tot christifidelium permotus, qui v e l o m n i u m rerum iacturam facerent ut «unum... necessarium» lucrarentur, divinae misericordiae, quae ipsum suaviter insequebatur, t u m denique manus dedit, c u m , inter orandum, subita illa v o c e perculsus est « tolle et lege »; qui c u m Epistolarum c o d i c e m prope positum aperuisset, illud ante oculos eius, caelestibus interea gratiis animum efficienter impellentibus, cecidit: « Non in comessationibus et ebrietatibus, 1 De dono perseverantiae, c. 20, n. 53. 2 Gonfess., lib. VI, c. 5, n. 7. Confess., lib. VII, c. 7, n. 11. 3 Acta Pii PP. XI 207 n o n in eubilibus et impudicitiis, n o n in contentione et aemulatione; sed induite D o m i n u m Iesum Christum, et carnis providentiam u t ? feceritis i n concupiscentiis » . 1 Q u o e x horae m o m e n t o A u g u - stinum, eo usque donec animam edidit, t o t u m D e o deditum fuisse, in c o m p e r t o est. B r e v i sane apparuit, quale et ad quam inlustria facinora « vas electionis » sibi D o m i n u s in Augustino comparasset. Qui, sacerdotio initiatus posteaque episcopatu Hipponensi auctus, n o n tani Africae christianae q u a m Ecclesiae universae lumen praeferre copiosae doctrinae suae suique apostolatus beneficia impertire coepit. Meditari igitur ille Biblia sacra, diu multumque preces D o m i n o adhibere — quarum significationes vocesque in eius libris adhuc resonant —, Patrum D o c t o r u m q u e opera, qui e u m antecesserant quosque demisso venerabatur animo, intentius perlegere, ut cotidie magis revelatas a D e o veritates introspiceret et calleret. Licet enim posterior sanctis illis viris succederet, qui splendidissima veluti sidera catholico nomini illuxerant, ut Clemens R o m a n u s , exempli causa, et Irenaeus, ut Hilarius et Athanasius, ut Cyprianus et Ambrosius, ut Basilius, Gregorius Nazianzenus et Ioannes Chrysostomus; licet e o d e m tempore, q u o Hieronymus, esset, A u g u stinus tamen m a x i m a m humano generi admirationem adhuc c o m m o v e t ob subtilitatem gravitatemque sententiarum atque ob miram illam sapientiam, quam eius scripta, per diuturnum fere quinquaginta annorum spatium confecta et in vulgus edita, redolent. Quodsi arduum est, frequentissimas uberrimasque lucubrationes illas persequi, quae, c u m ad omnia divinarum rerum capita, ad Bibliorum exegesim ad m o r u m q u e disciplinam pertineant, tales quidem sunt, ut universas interpretes complecti et comprehendere v i x queant, tamen cur n o n e tanta doctrinarum mole aliqua in lucem documenta v o c e m u s , quae ad aetatem nostram a c c o m m o d a t i o r et christianae societati utiliora videantur? A t q u e primum, in eo vehementer Augustinus elaboravit, ut mortales omnes perdiscerent persuasumque haberent quis esset, 1 Confess., lib. VIII, c. 12, n. 29. 208 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale idemque supremus, sibi p r a e s t i t u t o finis quaeque unice ad veri nominis beatitatem sibi via muniretur. Ecquis, rogamus, quantumvis levis ac futilis, hominem, tamdiu voluptatibus fruitum t a m q u e praeclaris ad huius vitae c o m m o d a sibi comparanda instructum artibus, audire sine ulla animi c o m m o t i o n e potuisset D e o confitentem: « Fecisti nos ad te, et inquietum est cor nostrum donec requiescat i n t e ? » 1 Quae quidem verba, c u m totius sum- m a m sapientiae complectantur, tum, una simul, et D e i erga nos caritatem et singularem hominis dignitatem et miserandam eorum condicionem qui ab A u c t o r e suo abalienati vivunt, aptissime describunt. Certe, hac nostra potissimum aetate, qua mirabiles creatarum rerum naturae cotidie clarius patefiunt prodigialemque earum v i m atque virtutem h o m o , quo est ingenio, in suam redigit potestatem, ad c o m m o d a sua, ad suam làutitiam oblectationemque adhibiturus; hodie, inquimus, c u m opera et artificia, quae aut intellectus aut illiberalis mortalium labor genuerit, in dies multiplicantur atque in omnes orbis terrarum partes incredibili quadam celeritate traiiciuntur; nimium quantum animus noster, se t o t u m in res creatas abdendo, Creatorem obliviscitur, fluxa bona, neglectis aeternis, persequitur atque in privatum p u b l i c u m que detrimentum in suamque ipsius perniciem ea dona convertit, quae a benignissimo D e o idcirco accepit ut Christi regnum latius proferret suamque salutem proveheret. I a m v e r o , ne nos sinamus humano eiusmodi civilique cultu absorberi, qui ad corporea et ad sensuum voluptates totus intendit, christianae sapientiae principia scrutemur ac meditemur oportet, ab E p i s c o p o Hipponensi t a m apte proposita atque explanata: « Deus ergo naturarum omnium sapientissimus conditor et iustissimus ordinatur, terrenorum oraamentorum maximum instituit mortale qui genus humanum, dedit hominibus quaedam b o n a huic vitae congrua, id est p a c e m temporalem pro m o d u l o mortalis vitae in ipsa salute, et incolumitate ac societate sui generis, et quaeque huic paci vel tuendae, vel recuperandae necessaria sunt, sicut ea quae apte ac 1 Confess., lib. I, c. 1, n. 1. Acta Pii PP. XI convenienter' adiacent sensibus, lux, n o x , aurae spirabiles, aquae potabiles, et quidquid ad alendum, tegendum, curandum ornand u m q u e corpus congruit: eo p a c t o aequissimo, ut qui mortalis talibus bonis paci mortalium accommodatis recte usus fuerit, accipiat ampliora atque meliora, ipsam scilicet immortalitatis pacem, eique convenientem gloriam et honorem in vita aeterna ad fruendum D e o , et p r o x i m o in D e o : qui autem perperam, nec illa accipiat, e t haec amittat » . 1 De constituto autem hominibus fine supremo c u m noster loqui institisset, adiicere idem properat, quicumque ipsum assequi volunt, inane eorum c o e p t u m esse evasurum nisi Ecclesiae catholicae subiecerint sese modesteque paruerint, quae una sit divinitus nata ad lucem virtutemque animis conferendam, qua qui caret, necessario de recta deflectit et in salutis aeternae discrimen facile praeceps agitur. Etenim pro sua Deus benignitate nequaquam passus est, homines, quasi titubantes et caecos, ipsum anquirere: « quaerere D e u m , si forte attrectent eum aut inveniant » ; 2 at vero, depulsis ignorantiae tenebris, se per revelationem c o g n o scendum praestitit errantesque ad paenitentiae officium v o c a v i t : « Et tempora quidem huius ignorantiae despiciens Deus, n u n c annuntiat hominibus ut omnes ubique paenitentiam a g a n t » . 3 Cum autem sacros scriptores suo spiritu affiavisset, Biblia et custodienda et authentice interpretanda Ecclesiae commisit, ab Unigenito suo conditae; cuius quidem Ecclesiae divinam originem, inde ab initio, per patrata ab ipso Conditore Christo miracula ostendit ac c o m p r o b a v i t : « Sanati languidi, mundati leprosi; incessus dandis, caecis visus, surdis auditus est redditus. Homines illius temporis aquam in vinum conversam, saturata quinque millia quinque panibus, transita pedibus maria, mortuos resurgentes viderunt: ita quaedam corpori manifestiore beneficio, quaedam vero menti occultiore signo, et omnia hominibus maiestatis testim o n i o consulebant: sic in se tunc animas errantes mortalium 1 De civitate Dei, l i b . X I X , c. 13, n. 2. 2 Act. Apost., X V I I , 27. 3 Act. Apost, X V I I , 30. 21Ö Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale divina c o m m o v e b a t auoGoritas w . 1 Esto, miraculorum frequentiam aliquantum, deinceps, remisisse; at qua alia de causa, quaesumus, nisi quia divinum testimonium ex ipsa prorsus mira fidei propagatione et societatis humanae, ad christianam de moribus doctrinam, emendatione altius in dies eminebat? « Parumne consultum rebus humanis arbitraris, — ita Augustinus, c u m ad Ecclesiam Honoratum, amicum suum, revocare studeret — q u o d nihil terrenum, nihil igneum, nihil denique q u o d corporis sensus attingit, pro D e o colendum esse, ad quem solo intellectu am Mend u m est, non pauci doctissimi disputant, sed imperitum etiam vulgus marium feminarumque in t a m multis diversisque gentibus et credit et praedicat? q u o d continentia usque ad tenuissimum v i c t u m panis et aquae, et non quotidiana solum, sed etiam per contextos plures dies perpetuata ieiunia; q u o d castitas usque ad coniugii prolisque c o n t e m p t u m ; q u o d patientia usque ad cruces fiammasque neglectas; q u o d liberalitas usque ad patrimonia distributa pauperibus; q u o d denique totius huius mundi aspernatio usque ad desiderium mortis intenditur? Pauci haec faciunt, pauciores bene prudenterque faciunt: sed populi probant, populi laudant, populi favent, diliguût postremum populi: populi suam imbecillitatem, q u o d ipsa non possunt, non sine provectu mentis in D e u m , nec sine quibusdam scintillis virtutis, accusant. H o c f a c t u m est divina providentia per prophetarum vaticinia, per humanitatem doctrinamque Christi, per A p o s t o l o r u m itinera, per martyrum contumelias, cruces, sanguinem, mortes, per sanctorum praedicabilem vitam, atque in his universis digna rebus tantis atque virtutibus pro t e m p o r u m opportunitate miracula. Cum igitur tantum auxilium Dei, tantum profectum fructumque videamus, dubitabimus nos eius Ecclesiae condere gremio, quae usque ad confessionem generis humani ab Apostolica Sede per succession.es episcoporum, frustra haereticis circumlatrantibus, et partim plebis ipsius iudicio, partim conciliorum gravitate, partim etiam miraculorum maiestate damnatis, columen auctoritatis obtinuit? » 1 De utilitate credendi, c. 16, n. 34. 2 De utilitate credendi, c. 17, n. 35. 2 Acta Pii PP. XI 211 Has profecto Augustini sententias, quibus nihil est vigoris gravitatisque usque adhuc detractum, plane confirmatas nemo n o n dixerit diuturno h o c quindecim saeculorum spatio, quorum quid e m decursu Ecclesia Dei, etsi tam multis calamitatibus rerumque perturbationibus pressa, t o t laniata haeresibus ac discidiis, t o t afflicta suorum defectione atque indignitate filiorum, nihilo secius, Conditoris sui nixa promissis, c u m circumiecta considerent humana, aliud ex alio, instituta, non m o d o sospes atque incolumis stetit, verum etiam, unaquaque aetate, praeterquam q u o d miris sanctitatis devotionisque vitae exemplis ornatior exstitit caritatisque frequentissimis in christifidelibus acuit auxitque flammam, suorum praeterea missionalium martyrumque opera novos sibi populos adiunxit, quos penes inclita illa virginitatis laus et sacerdotii atque episcopatus dignitas efflorescunt ac vigent; t a m penitus, denique, gentes universas suo caritatis iustitiaeque spiritu imbuit, ut vel homines, a quibus neglegitur atque oppugnatur, facere non possint quin ab ea ipsa loquendi agendique rationem mutuentur. E e c t e igitur noster, Donatistis, qui v e r a m Christi Ecclesiam ad quendam Africae angulum contrahere et coangustare auderent, c u m obiecisset atque opposuisset universitatem seu, ut aiunt, catholicitatem Ecclesiae ad omnes homines pertinentis divinae gratiae auxiliis adiuvandos ac muniendos, argumentationem per sollemnia illa v e r b a concludebat: « Securus iudicat orbis terrarum » , praeclari cuiusdam 1 quorum lectio, haud ita pridem, animum nobilissimique viri unicum Christi ovile ingredi haud ita pepulit, ut is in. diu multumque dubitant. 2 Alte, ceteroqui, profitebatur noster, hanc Ecclesiae universae unitatem, itemque eius magisterii ab omni errore vacuitatem, non m o d o a non adspectabili Capite Christo Iesu proficisci, qui de caelo « g u b e r n a t corpus s u u m » suam loquitur, 4 3 et per docentem Ecclesiam sed etiam ab adspectabili in terris capite, R o m a n o 1 Contra epist. Parmeniani, lib. III, n. 24. 2 H. NEWMAN, Apologia, Edit. Londin. 1890, pp. 116-117. 3 Enarrat, in ps. 56, n. 1. 4 Ibidem. 212 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Pontifice, qui, legitimo successionis iure, Petri Cathedram obtinet; haec enim successorum Petri series « ipsa est petra q u a m n o n vincunt superbae inferorum portae »,* nosque iustissime in Ecclesiae gremio « tenet ab ipsa sede Petri apostoli, cui pascendas oves suas post resurrectionem Dominus c o m m e n d a v i t , usque ad praesentem episcopatum successio sacerdotum » . 2 Itaque, c u m Pelagiana invasisset haeresis eiusque asseclae per d o l u m ac fallaciam mentes animosque fidelium conturbare niterentur, Patres Concilii Milevitani, quod inter alia, adspirante ac veluti duce Augustino, habitum est, disceptatas inter se quaestiones et confecta-ad eas dirimendas decreta nonne Innocentio I probanda proposuere? Qui, rescribendo, ob religionis studium ob animumque Pontifici Eomano deditissimum episcopos illos laudabat « scientes — inquiens — quod per omnes provincias de apostolico fonte petentibus responsa semper emanent; praesertim quoties fidei ratio ventiiatur, arbitror omnes fratres et coepiscopos nostros, nonnisi ad Petrum, id est sui nominis et honoris auctorem referre debere, veluti nunc retulit vestra Dilectio, q u o d per t o t u m m u n d u m 3 possit Ecclesiis omnibus in c o m m u n e prodesse » . P o s t q u a m igitur R o m a n i Pontificis adversus Pelagium Caelestiumque sententia periata illuc est, Augustinus, contionando apud p o p u l u m , memorabilia illa edidit: « I a m enim de hac causa duo concilia missa sunt ad Sedem apostolicam; inde etiam rescripta venerunt. Causa finita est, utinam aliquando finiatur error! »"* Quae q u i d e m verba^ aliquantulum contracta, proverbii l o c u m obtinuere: R o m a locuta est, causa finita est. A t q u e haec alibi idem, p o s t q u a m Z o s i m i Pontificis iudicatum rettulit, Pelagianos, ubicumque gentium erant, damnantis ac reprobantis: « In his verbis apostolicae Sedis t a m antiqua atque fundata, t a m certa et clara est catholica fides, ut 5 nef as sit de illa dubitare christiano » . Iamvero quisquis Ecclesiae 1 Psalmus contra partem Donati. 2 Contra epist. Manichaei quam vocant fundamenti, c. 4, n. 5. 3 Innocentius Silvano, Valentino et ceteris qui in Milevitana synodo interfue- runt, epist. 182, n. 2 inter augustinianas. 4 Serm. 131, c. 10, n. 10. 5 Epist. 190, ad Optatum, c. 6, n. 23. Acta Pii PP. XI 213 obsequitur, quae ab divino Sponso caelestis gratiae divitias per sacramenta potissimum conciliandas accepit, is, b o n i instar Samaritani, in vulnera filiorum A d a m oleum et v i n u m infundit, ut reos a culpa expiet, debiles atque infirmos roboret et probos deniq u e ad sanctioris vitae institutum conformet. Demus utique, aliq u e m Christi administrum oificio suo deesse nonnunquam potuisse, at n u m idcirco, sua destituta efficacitate, Christi virtus iacebat? « Et ego dico — E p i s c o p u m Hipponensem audiamus — et omnes dicimus, quia iustos oportet esse tanti iudicis ministros: sint ministri iusti, si volunt; si autem noluerint esse iusti qui cathedram Moysi sedent, securum me fecit magister meus, de quo Spiritus eius d i x i t ; . H i c est qui baptizat ».* Utinam obloquentem Augustin u m ii olim audissent omnes hodieque audirent, quotquot, D o n a tistarum more, causam alicuius sacerdotum lapsus praetexerunt, ut inconsútilem Christi vestem discinderent seque extra v i a m salutis miserrime deiicerent! Vidimus, quam noster demisse, etsi ingenio praepotens, se Ecclesiae docentis auctoritati subiiceret, q u o d donec fecisset, noverat ne transversum quidem unguem a catholica se doctrina discessurum. At praeterea, c u m illud perpendisset: « M s i credideritis, n o n intelligetis » , fidei retinentissimi, 2 Dei p r o b e didicerat, non m o d o , quotquot, verbum supplici submissoque animo meditantur, eorum menti lumen superbis negatum hominibus de caelo praeferri, sed etiam sacerdotibus, quorum labia custodiant scientiam o p o r t e t , 3 id ofiicii incumbere — c u m res revelatas apte explanare ac tueri earumque christifidelibus sensum dare teneantur — ut, quantum Dei concessu unicuique licet, in fidei veritates alte introspiciant. Quapropter, increata ipse Sapientia instinctus, orando divinarumque mysteria rerum c o m m e n t a n d o , illuc scribendo devenit, ut amplissimum splendidissimumque sacrae doctrinae veluti corpus posteritati reliquerit. Qui autem 1 In Iohannis evang., tract. 5, n. 15. 2 ISAI., V I I , 9 (sec. L X X ) . 3 MAL., II, 7. Acta Apostolicae Sedis - Gorrìmentarium Officiale t a m copiosa eiusmodi opera, Venerabiles Fratres, vel aliquantisper evolverit, ignorare is profecto n o n potest, q u a m acriter H i p p o nensis Episcopus eo animum appulisset ut in D e i ipsius cognitione proficeret. O quam recte A u c t o r e m suum in rerum creatarum universitate ac temperatione agnovit, in eademque ut populus agnosceret sibi creditus, o quam scripsit contionatusque est efficienter: « Vox quaedam est mutae terrae — aiebat — species terrae. Attendis et vides eius speciem, vides eius fecunditatem, vides eius vires, q u o m o d o concipiat semen, q u o m o d o plerumque afferat q u o d n o n est seminatura: vides et consideratione tua tamquam interrogas eam; et ipsa inquisitio interrogatio est. Cum autem inquisieris admirans et perscrutatus fueris, et m a g n a m v i m , m a g n a m pulchritudinem, praeclaramque virtutem inveneris, quoniam apud se et a se habere hanc virtutem non posset, continuo tibi venit in mentem, quia non potuit a se esse, nisi ab il]o Creatore. Et h o c q u o d in ea invenisti, v o x confessionis ipsius est, ut laudes Creatorem. N o n n e considerata universa pulchritudine mundi huius, t a m q u a m una v o c e tibi species ipsa respondet: N o n 1 me ego feci, sed Deus? » O quotiens Conditoris sui absolutissimam perfectionem, pulchritudinem, bonitatem, aeternitatem, immutabilitatem potentiamque luculentissimis extulit verbis, tametsi recolere n o n desinebat, verius cogitari D e u m q u a m dici veriusque 2 esse quam cogitari, illudque Creatori n o m e n imprimis convenire, q u o d sciscitanti M o y s i a q u o mitteretur, Deus ipse patefecit ! 3 Verumtamen non in h o c noster acquievit, ut D e i naturam eatenus dumtaxat scrutaretur quoad sibi solis humanae intellegentiae viribus licuisset, sed praestantissimi ingenii aciem, sacris praelucentibus Litteris et Spiritu sapientiae duce, in m a x i m u m o m n i u m mysterium intendit, q u o d t o t Patres decessoresque sui, infinita p r o p e m o d u m constantia miro que animorum ardore, ab nefariis haereticorum oppugnationibus vindicarant: dicimus adorandam Patris et Filii et Spiritus Sancti in unitate divinae naturae Trinitatem. 1 Enarrat, in ps. 144, n. 13. 2 De Trinitate, lib. VII, c. 4, n, 7. 3 Enarrat, in ps. 101, n. 10. 215 Acta Pii PP. XI Superna enim luce perfusus, de h o c catholicae fidei capite ac fundamento t a m alt e subtiliter que disseruit, tit, qui eum consex cuti sunt aetate Doctores, iam satis iisdem q u o d a m m o d o fuerit ex Augustini lucubrationibus haurire unde solida illa divinarum rerum monumenta conficerent, in quae nullo non tempore depravatae humanae rationis tela, mysterium h o c omnium intellectu difficillimum detrectantis, irrito conatu iacta sunt. A t q u e huc Hipponensem Antistitem inducamus docentem: « ea dici proprie in illa Trinitate distincte ad singulas personas pertinentia, quae relative dicuntur ad invicem, sicut Pater et Filius, et utriusque D o n u m , Spiritus sanctus: non enim Pater Trinitas, aut Filius Trinitas, aut Trinitas D o n u m . Q u o d vero ad se dicuntur singuli, non dici pluraliter tres, sed unum ipsam Trinitatem: sicut D e u s Pater, Deus Filius, Deus Spiritus sanctus; et bonus Pater, bonus Filius, bonus Spiritus sanctus; et omnipotens Pater, omnipotens Filius, omnipotens Spiritus sanctus: nec tamen tres dii, aut tres boni, aut tres omnipotentes; sed unus Deus, bonus, omnipotens ipsa Trinitas; et quidquid aliud non ad invicem relative, sed ad se singuli dicuntur. H o c enim secundum essentiam dicuntur, quia h o c est ibi esse q u o d m a g n u m esse, q u o d b o n u m esse, quod sapient e m esse, et quidquid aliud ad se unaquaeque ibi persona, vel ipsa Trinitas dicitur » . 1 Prolata haec quidem subtiliter ac presse: similitudinibus tamen utitur ille aptissimis, unde mysterium aliquo pacto intellegamus, ut, exempli causa, quando Trinitatis imaginem considerat, redditam in hominis anima quae ad sanctitatem progreditur, quaeque, c u m sit D e i memor, t u m cogitat ipsum ac diligit: ita ut aliquantulum inspiciamus q u o m o d o V e r b u m a Patre gignatur, « qui omnia quae substantialiter habet in coaeterno sibi Verbo suo dixit q u o d a m m o d o » , 2 et q u o m o d o Spiritus sanctus a Patre Filioque procedat, qui « c o m m u n e m , qua invicem se diligunt Pater et Filius, nobis insinuât caritatem » . 3 Monet deinde Augustinus, ut hanc D e i imaginem in nobis clariorem pulchrio1 De Trinitate, lib. VIII, prooem., n. 1. 2 De Trinitate, lib. XV, c. .21, n. 40. 3 De Trinitate, lib. XV, c. 17, n. 27. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 216 remque cotidie, usque ad vitae exitum^ reddamus, qui c u m advenerit, iam divina in nobis insita imago « ipsa perficietur visione, quae tunc. erit post iudicium facie ad faciem, nunc autem proficit per speculum in aenigrnate » . 1 Nec fieri unquam poterit quin satis Hipponensem D o c t o r e m admiremur, Unigeniti Dei humana carne induti mysteria explanant em, expressis que verbis — q u a e S. Leo Magnus in epistola dogmatica ad L e o n e m augustum attulit — postulantem ut « agnoscamus geminam substantiam Christi, divinam scilicet, qua aequalis est Patri, humanam, qua maior est Pater. Utrumque autem simul, non duo, sed unus est Christus: ne sit quaternitas non Trinitas Deus. Sicut enim unus est h o m o anima rationalis et caro, sic unus est Christus, Deus et h o m o » . 2 Sapienter igitur fecit Theodosius iunior c u m imperavit, ut, nulla non adhibita reverentiae testificatione, ad Ephesinum Concilium noster arcesseretur, ubi protrita est Nestoriana haeresis; verumtamen inopinatus Augustini obitus prohibuit, quin ad coeuntium Patrum voces v o x illa vehemens ac valida accederet, in haeretic u m hominem exsecratura, qui Christum, ut ita dicamus, dividere divinamque Beatissimae Virginis maternitatem impugnare 3 ausus e s s e t . Neque h o c l o c o praetereundum, etsi rem v i x attingimus, regiam Christi dignitatem, quam sane ut tueremur et christifidelibus colendam proponeremus, Encyclicas Litteras « Quas primas » exeunte A n n o Sacro dedimus, haud semel ab Augustino in luce collocatam esse, q u e m a d m o d u m ipsae c o m p r o b a n t lectiones ex eius scriptis excerptae, quas in Festi D. N. Iesu Christi Regis liturgiam inducere placuit. N e m o autem fortasse ignorat, de rerum eventorumque omnium abs D e o gubernatione quam mirifice ille — mundi historiam, universis usus adiumentis quae sibi ex assiduo Bibliorum studio ex humanoque eorum t e m p o r u m cultu suppeterent, uno veluti c o m p l e x u perspiciens — in nobilissimo De Civitate Dei opere disputant. Etenim in societatis humanae gradibus ac processi1 De Trinitate, lib. XIV, c. 19, n. 25. 2 In Iohannis evang., tract. 78, n. 3. Cf. S. Leonis epist. 165, Testimonia, c. 6. 3 Ibidem; cf. Breviarium causae Nestorianorum et EutycManorum, c. 5. Acta Pii PP. XI bus, acriore ut erat iudicio, duas intuetur atque agnoscit civitates, quas condiderant « amores duo: terrenam scilicet amor sui usque ad c o n t e m p t u m Dei, caelestem vero amor D e i usque ad c o n t e m p t u m sui », *• B a b y l o n e m alteram, alteram Hierusalem, quae « permixtae sunt, et ab ipso exordio generis humani permixtae currunt usque in finem saeculi » , 2 non uno tamen eodemque exitu, quandoquidem Hierusalem cives c u m D e o in perpetuum denique regnaturi, Babylonis asseclae crimina sua c u m daemonibus in aeternum expiaturi sunt. Quamobrem humanae consortionis historia nihil aliud pervestiganti Augustino apparet nisi descriptio quaedam effusae continuo in nos caritatis Dei, qui, caelestem civitatem, cuius initia posuit, per triumphos perque aerumnas, sic provehit, ut eius incrementis vel ipsas terrestris civitatis insanias ac flagitia servire iubeat, congruenter ad illud: « diligentibus D e u m omnia cooperantur in b o n u m , iis, qui secundum proposit u m v o c a t i sunt sancti » . 3 D i c e n d u m propterea, stulte eos insi- pienterque facere, q u o t q u o t in aetatum decursu dumtaxat dominari arbitrantur aut caecae ludibria iocosque fortunae aut cupiditates ambitionesque praepotentium h o m i n u m aut mentium animorumque motus ad fovendas perpetuos naturales vires, ad artium progressiones, ad c o m m o d a huius vitae comparanda c o n versos, c u m , contra, nisi incremento Civitatis Dei, scilicet evangelicae veritati propagandae promovendaeque animarum saluti, rerum eventa non pareant, a c c o m m o d a t e ad arcana q u i d e m sed misericordiae plena illius consilia, « qui attingit a fine usque ad finem fortiter, et disponit omnia suaviter » . 4 A t q u e hanc ut rem paulo diutius persequamur, innrere Augustinus turpitudinis notam, i m m o — aptius dixeris — ignitum stigma, E o m a n o r u m paganitati, cuius Graecorum ac desiderio religionis, q u a m pul- critudine, convenientia et suavitate praestantem haberent, nonnulli, vel nostris hisce temporibus, leves ac libidinosi scriptores 1 De civitate Dei, lib. XIV, c. 28. 2 Enarrat, in ps. 64, n. 2. 3 4 Rom., VIII, 28. Sap., VIII, 1. ACTA, vol. XXII, n. 5. - 1-5-930. 15 218 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale perire visi sunt; idemque praeterea, qui suae aetatis cives D e i miserrime oblitos t a m p r o b e nosset, m o r d a x interdum, nonnumquam indignabundus, commemorare quicquid daemones coercitionis atque insulsitatis, falsum deorum cultum, quicquid in atrocitatis nominis vitam et luxuriae, per intulerant. Neque enim esse potest alicui salus in ea, quam terrestris Civitas sibi proponit ineptam quandam absolutionis perfectionis que imaginem: hanc enim aut fere nullus in se referet aut, si quis referat, inanis t a n t u m m o d o fluxaeque is gloriae v o l u p t a t e m consequetur. Laudat profecto noster priscos R o m a n o s , qui « privatas res suas pro re communi, h o c est republica, et pro eius aerario contempserunt, avaritiae destiterunt, consuluerunt patriae consilio libero; neque delicto secundum suas leges, neque libidini o b n o x i i : his omnibus artibus t a m q u a m vera via nisi sunt ad honores, imperium, gloriam: honorati sunt in omnibus fere gentibus; imperii sui leges imposuerunt multis gentibus » : 1 at tamen, ut aliquanto inferius animadvertit, quid aliud per t o t tantosque labores adepti sunt « praeter illum gloriae humanae inanissimum fastum, in q u o perceperunt mercedem suam, qui eius ingenti cupidine arserunt, e t ardentia bella gesserunt? » 2 Unde, ceteroqui, non sequitur, ut laetabiles inceptorum successus atque ipsum imperium, qui- bus Creator noster ad secreta providentiae suae consilia utitur, iis solum obtingant, qui .caelestem Civitatem neglexerint. D e u s enim « Constantinum imperatorem non supplicantem daemonibus, sed ipsum v e r u m D e u m colentem, tantis terrenis implevit muneribus quanta optare nullus auderet » , 3 et secundis fortunis partisque cumulate victoriis Theodosium frui voluit, qui « E c c l e siae se m e m b r u m esse magis q u a m in terris regnare gaudebat », 4 et, ab A m b r o s i o de caede Thessalonicensi obiurgatus, « sic egit paenitentiam, ut imperatoriam celsitudinem pro illo populus orans magis fieret videndo prostratam q u a m p e c c a n d o timeret 1 De civitate Dei, lib. V, c. 15. 2 Ibidem, c. 17, n. 2. 3 Ibidem, c. 25. 4 Ibidem, c. 26. Acta Pii PP. XI iratam » . 1 219 I a m v e r o , quamvis huius vitae b o n a nulli n o n c o n c e - dantur, sive bonus is est, sive maius, itemque omnibus, honestis improbisve hominibus, calamitates incidere queant, tamen dubitare non licet, quin c o m m o d a atque i n c o m m o d a in terris sic divinitus disperdantur, prouti ad aeternam animarum salutem causamque interest caelestis Civitatis. Cum igitur principes ac rectores p o p u l o r u m ab D e o idcirco potestatem habeant, ut, in suae cuiusque dicionis finibus, ad exsequenda divinae providentiae consilia operam suam, quasi socii, conferant, planum est, oportere eos, mentis oculis a praefinito altissimo hominibus fine nequaq u a m deflexis, d u m terrestri c i v i u m prosperitati consulunt, n o n m o d o nihil agere ac iubere, unde christianae iustitiae caritatisque legibus aliquid obveniat detrimenti, sed etiam non caduca b o n a suis ad cognoscendum persequendumque reddere faciliora. « Neque enim nos — ita Hipponensis antistes — christianos quosdam imperatores ideo felices dicimus, quia vel diutius imperarunt, vel imperantes filios morte placida reliquerunt, vel hostes reipublicae domuerunt, vel inimicos cives adversus se insurgentes et cavere et opprimere potuerunt. H a e c et alia vitae huius aerumnosae v e l munera, vel solatia, quidam etiam cultores daemon u m accipere meruerunt, qui non pertinent ad regnum Dei, q u o pertinent isti: et h o c ipsius misericordia factum est, ne ab illo ista, qui in e u m crederent, velut summa b o n a desiderarent. Sed felices eos dicimus, si iuste imperant, si inter linguas sublimités honorantium et obsequia nimis humiliter salutantium non extolluntur, et se homines esse meminerunt ; si suam potestatem ad Dei cultum maxime dilatandum maiestati eius famulam faciunt; si D e u m timent, diligunt, c o l u n t ; si plus amant illud regnum ubi non timent habere consortes ; si tardius vindicant, facile ignoscunt; si e a m d e m vindictam pro necessitate regendae tuendaeque reipublicae, non pro saturandis inimicitiarum odiis exserunt; si eamdem veniam non ad impunitatem iniquitatis, sed ¿id spem correctionis indulgent; si q u o d aspere coguntur plerum- 1 De civitate Dei, lib. XV, c. 26. ,220 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale que decernere, misericordiae lenitate et beneficiorum largitate compensant; si luxuria tanto eis est castigatior, quanto posset esse Uberior; si malunt cupiditatibus pravis, q u a m quibuslibet gentibus imperare: et si haec omnia faciunt, non propter ardorem inanis gloriae, sed propter charitatem felicitatis aeternae: si pro suis peccatis, humilitatis et miserationis et orationis sacrificium D e o suo vero immolare non negligunt. Tales christianos imperatores dicimus esse felices interim spe, postea re ipsa futuros, c u m 1 id, q u o d exspectamus, advenerit » . Species haec quidem ac forma christiani principis, qua nullam nobiliorem ac perfectiorem inveneris: ipsam tamen haud ille induat atque exprimat, qui, saepe hebeti, animi saepius obcaecatae concitationibus, humanae sapientiae confidit, sed is t a n t u m m o d o , qui, doctrina conformatus evangelica, didicit, sese reipublicae praeesse, divinae congruenter temperationi, scilicet optime feliciterque, non posse, nisi in medullis sibi haereat iustitia c u m caritate animique demissione coniuncta: « Reges gentium dominantur eorum: et qui potestatem habent super eos benefici vocantur. V o s autem non sic: sed qui maior est in vobis, fiat sicut minor: et qui praecessor est, sicut ministrator » . 2 Itaque c u m misere ii omnes decipiantur q u o t q u o t Civitatis stat u m ita ordinant, quasi nulla supremi h o m i n u m finis, nulla recti b o n o r u m huius vitae usus habenda sit ratio, t u m alii satis multi errant, qui censent, leges reipublicae regundae hominumque generi provehendo ad illius praecepta quadrare n o n posse, qui edixit: « Caelum et terra transibunt, verba autem mea n o n transibunt » : 3 Christi Iesu, inquimus, qui Ecclesiam suam praeclara illa atque immortali ornavit muniitque constitutione, q u a m t o t rerum temporumque viginti horum varietates, saeculorum tot spatio, vexationes, labefactare nec antehac, potuerunt, nec unquam posthac concutere, usque ad orbis terrarum novissima, poterunt. Cur igitur quicumque sunt populorum gubernatores de suorum civium b o n o ac salute solliciti, Ecclesiae actionem 1 De civitate Dei, lib. V, c. 24. 2 Luc, XXII, 25-26. 3 Luc, XXI, 33. Acia Pii PP. XI 221 praepediant? Nonne potius, quantum rerum condiciones ferunt, eidem se adiutores praebeant oportet? N e q u e enim Civitati m e t u e n d u m , fore ut in peculiaria eius proposita ac iura invadat Ecclesia: quae quidem iura christifideles, ad sui Auctoris nominis praecepta, t a m obsequenter veriti ab initio sunt, ut, c u m vexarentur ac caederentur, dicere merito possent: « Principes persecuti sunt me g r a t i s » . 1 Ad rem praeclare, ut solet, Augustinus: « Quid enim christiani laeserant regna terrena ? N u m q u i d eorum B e x milites suos prohibuit impendere et exhibere quae debentur regibus terrae? N o n n e de h o c sibi calumniam molientibus Iudaeis ait: E e d d i t e Caesari quae Caesaris sunt, et D e o quae D e i sunt? Nonne tributum de ore piscis etiam ipse persolvit? N o n n e praecursor eius, militibus regni huius quid facere deberent pro aeterna salute quaerentibus non ait: Cingulum solvite, arma proiicite, regem vestrum deserite, ut possitis D o m i n o militare; sed ait: Neminem concusseritis, nulli calumniam feceritis; suificiat v o b i s stipendium vestrum? N o n n e unus militum eius et dilectissimus comes eius commilitonibus suis et q u o d a m m o d o Christi provincialibus dixit: Omnis anima potestatibus sublimioribus subdita sit? Et paulo post ait: E e d d i t e omnibus debita: cui tributum, tributum; cui vectigal, vectigal; cui timorem, timorem; cui h o n o rem, honorem. Nemini quidquam debeatis, nisi ut invicem diliga tis. Nonne praecepit ut pro ipsis etiam regibus oraret Ecclesia? Quid ergo eos christiani offenderunt? q u o d debitum non reddiderunt? in quo christiani non sunt terrenis regibus obsecuti? Ergo terreni reges christianos gratis persecuti sunt » . 2 Nihil aliud sane ab Christi discipulis postulandum, nisi ut iustis nationis suae legibus obediant, m o d o tamen ne quid ipsis aut imperari aut prohiberi velit, quod, contra, lex Christi aut prohibeat aut inciperet, c o m m o t o sic inter Ecclesiam et Civitatem discidio. V i x propterea dicere attinet — q u o d iam satis Nobis videmur significasse — nihil Civitati detrimenti obvenire ab Ecclesia posse, i m m o potius plurimum accedere adiumenti atque utilitatis. Quo in genere non 1 Ps. GXVI, v. 161. 2 Enarrat, in ps. 118, sermo 31, n. 1. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale est cur heic pulcherrimis iterum utamur Hipponensis Episcopi, verbis, quae in extremis Encyclicis Litteris « De christiana iuventutis educatione » attulimus, vel aliis illis, haud ita minus ad persuadendum aptis, quae fel. rec. proximus decessor "Noster Benedictus XV in suis Encyclicis Litteris « P a c e m D e i munus » ideo rettulit, ut clarius ostenderet, Ecclesiam continenter christiana lege nationes consociare studuisse itemque id o m n e provexisse, unde iustitiae, caritatis communisque pacis beneficia inter homines constarent, ut « ad unitatem quandam prosperitatis fautricem gloriaeque » populi erigerentur. Iamvero, c u m divinae gubernationis veluti lineamenta descripsisset, omnia generatim enucleando, quae Ecclesiam Oivitatemque respicere sibi viderentur, non heic consistit noster, sed, ultra progressus, q u o m o d o gratia Dei, interiore profecto atque arcana ratione, hominis intellectum ac voluntatem permoveat, peracute dispicit et contemplatur. Quae quidem Dei gratia quantum in animo posset, iam t u m ipsemet senserat, cum, mirum in m o d u m Mediolani ilico immutatus, omnes dubitationis tenebras diffugisse animadvertit. « Q u a m suave •— aiebat — mihi subito factum est carere suavitatibus nugarum! et quas amittere metus fuerat, iam dimittere gaudium erat. Eiiciebas enim eas a m e , vera tu et summa suavitas: eiiciebas, et intrabas pro eis omni voluptate dulcior, sed n o n carni et sanguini; omni luce clarior, sed omni secreto interior; o m n i honore sublimior, sed non sublimibus in s e » . 1 epistolis, Scripturis interea sacris potissimumque Pauli Apostoli qui miro item m o d o ad Christum sequendum tra- ductus olim erat, Hipponensis Episcopus magistris ducibusque uti, c u m tradita ante a sanctissimis viris doctrina cumque catholico fidelium sensu cohaerere; concitari cotidie acrius in Pelagianos, qui h o m i n u m per Christum. Iesum R e d e m p t i o n e m omni carere efficacitate praefracte dictitarent; divino denique spiritu instinctus, in plures annos et ruinam, post protoparentum labem, humani generis, et rationes quae gratiae D e i c u m libero 1 Confess., lib. IX, c. 1, n. 1. 223 Acta Pii PP. XI arbitrio intercedunt, et praedestinationem q u a m v o c a n t , vestigare. Vestigavitque adeo subtiliter feliciterque, ut, D o c t o r Gratiae nunc u p a t u s deinceps atque habitus, ceteros catholicos posteriorum aetatum scriptores, praeeundo, adiuvent atque una simul prohibuerit, quominus in diíñcülimis eiusmodi quaestionibus alterutrum peccarent; quominus scilicet docerent aut in homine de prístina integritate deiecto liberum arbitrium esse nomen sine re, ut prioribus novatoribus et iansenistis placuit, aut divinam gratiam nec gratuito impertiri nec omnia posse, q u e m a d m o d u m Pelagiani fabulabantur. A t q u e huc ut nonnulla ad usum apta inferamus, quae nostrae homines aetatis magno non sine fructu meditentur, plane liquet, qui Augustinum legerint, n o n eos in errorem perniciosissimum raptum iri, qui saeculo duodevicesimo pervagatus est, insitas videlicet voluntati inclinationes, q u o d sint rectae omnes, n e c metuendas esse nec coercendas. Quo ex falso principio c u m illae profectae sunt educandi rationes, haud ita multo ante in Encyclicis Litteris Nostris « D e christiana iuventutis educatione » improbatae, quae eo d e m u m evadunt, ut, nullo inter sexus interiecto discrimine, nulla item in nascentem puerorum atque adulescentium libidinem cautio adhibeatur; tum licentia illa scribendi legendive, comparandi celebrandive spectacula, unde innocentiae pudicitiaeque non t a m insidiae ac pericula, q u a m reapse lapsus ac iacturae struuntur; t u m etiam inhonesta illa vestiendi consuetudo, q u a m ad exstirpandam christianae mulieres nunquam satis eniti queant. D o c e t enim noster, hominem, ex q u o protoparentes peccavere, iam non ea integritate esse, in qua creatus est, quaque c u m frueretur, facile expediteque ad recte agendum ferebatur: in hac, contra, mortalis condicione vitae oportere e u m malis refragati atque imperare cupiditatibus, quibus trahitur ac pellicitur, ad illud A p o s t o l i : « V i d e o autem aliam legem in membris meis, repugnantem legi mentis m e a e , lege peccati, quae est in membris meis » . stinus ad p o p u l u m 1 Rom., VII, 23. suum: « Quamdiu et 1 captivantem me in In quo pulchre A u g u - hic vivitur, fratres, sic 224 ' Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale est: sic et nos qui senuimus in ista militia, minores quidem hostes h a b e m u s ; sed tamen habemus. Fatigati sunt q u o d a m modo hostes nostri iam etiam per aetatem : sed tamen etiam fatigati n o n cessant qualibuscumque motibus infestare senectutis quietem. Acrior pugna iuvenum e s t : novimus eam, transivimus per eam... Quamdiu enim portatis mortale corpus, pugnat contra vos peccat u m : sed n o n regnet. Quid est, n o n regnet ? Id est ad obediendum desideriis eius. Si coeperitis obedire regnat. Et quid est obedire, nisi ut exhibeatis m e m b r a vestra arma iniquitatis peccato...? N o n exhibeas membra tua arma iniquitatis p e c c a t o . D e d i t tibi D e u s potestatem per Spiritum suum ut m e m b r a tua teneas. Surgit libido, tene tu membra: quid factura est quae surrexit? Tu tene membra: noli exhibere m e m b r a tua arma iniquitatis p e c c a t o ; n o l i armare adversarium t u u m contra te. Tene pedes ne eant ad illicita. Libido surrexit, tene tu m e m b r a : tene tu manus ab omni scelere: tene tu oculos, ne male attendant: tene aures, ne verba hbidinis libenter audiant: tene t o t u m corpus, tene latera, tene summa, tene ima. Quid facit libido? Surgere novit, vincere non n o v i t . Surgendo assidue sine causa, discit et n o n surgere » . 1 Quodsi ad eiusmodi p u g n a m arma salutis nobis induamus, p o s t q u a m a p e c cato nos abstinere coeperimus, hostium retuso sensim impetu extenuatisque viribus, t a n d e m aliquando ad illum requietis l o c u m convolaturi sumus, ubi infinito gaudio triumphemus. A t q u e non erit nisi gratiae D e i tribuendum, quae interius et menti lumen et voluntati robur suppeditat, si t o t inter impedimenta ac certamina vicimus: gratiae Dei, inquimus, qui c u m nos creaverit, potest idem, per sapientiae potentiaeque suae thesauros, animum nostrum caritate incendere ac prorsus complere. Merito igitur Ecclesia, quae e Sacramentis in nos gratiam dérivât, sancta appellatur, c u m n o n m o d o continenter perpetuoque efficiat ut innumerabiles homines c u m D e o arcto amicitiae vinculo coniungantur in eaque perseverent, sed etiam ex iis satis multos ad invictam animi magnitudinem, ad perfectam vitae sanctimoniam, ad heroica facinora per- 1 Serm. 128, c. 9-10, n. 11-12. Acta Pii PP. XI ducat atque evehat. Etenim numerus nonne quotannis augetur martyrum, virginum, confessorum, quos admirandos filiis suis imitandosque proponit? Venustissimi castitatis caritatisque flores sunt isti, nonne strenuae. virtutis, quos gratia D e i e terris caelo inserit? Ii solummodo in nativa infirmitate consistunt ac iacent, quicumque et divinis sollicitationibus repugnant et sua libertate recte uti nolunt. Gratia item Dei sinit, ut de nullius desperemus salute quoad in terris is degat, de omnibus, praeterea, cotidie maiora caritatis incrementa speremus; in eademque gratia positum est humilitatis seu demissionis fundamentum, c u m perfectissimus quisque illud n o n meminisse non possit: « Quid autem habes q u o d non accepisti? Si autem accepisti, quid gloriaris quasi 5 non acceperis? » et facere idem nequeat, quin grato illum prosequatur animo, qui « infirmis servavit, ut ipso donante invictissime q u o d b o n u m est vellent, et h o c deserere invictissime nollent » . 2 Atque benignissimus Christus Iesus ad postulanda gratiae suae dona stimulos nobis a d m o v e t : « Petite, et dabitur vobis: quaerite, et invenietis: pulsate, et aperietur v o b i s . Omnis enim qui petit accipit: et qui quaerit invenit: et pulsanti aperietur » . perseverantiae « suppliciter emereri potest » . 4 3 D o n u m ipsum Idcirco in sacris aedibus privata et publica imploratio non desinit: « Quando enim non oratum est in Ecclesia pro infidelibus atque inimicis eius ut crederent? Quando fidelis quisquam amicum, p r o x i m u m , coniugem habuit infidelem, et n o n ei petivit a D o m i n o mentem obedientem in christianam fidem? Quis autem sibi u m q u a m non oravit, ut in D o m i n o permaneret ? » 5 Itaque D e o , Venerabiles Fratres, estote v o s supplices, et supplex vobiscum esto clerus populusque vester — D o c t o r e gratiae auspice —, pro iis praecipue qui aut fidei catholicae exsortes sunt aut de recta aberrarunt; praeterea qui ad sacerd o t i u m nati ac vocati videantur, 1 I Cor., IV, 7. 2 De correptione et gratia, c. 12, n. 38. 3 MATTH., VII, 7-8. * De dono perseverantiae, c. 6, n. 10. 5 Ibidem, c. 23, n. 63. sanctam eorum institutionem Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale q u o q u o pacto curatote, c u m futuri ii sint, officio suo congruenter, divinae gratiae dispensatores. Qui primus de vita et rebus Augustini scripsit, Possidius, iam t u m affirmabat, multo magis q u a m qui eius opera legissent, « ex eo proficere potuisse, qui eum et loquentem in ecclesia praesentem audire et videre potuerunt, et eius praesertim inter homines conversationem non ignoraverunt. Erat enim non solum eruditus scriba in regno caelorum, de thesauro suo proferens n o v a et vetera, et unus negotiatorum, qui inventam pretiosam margaritam, quae habebat venditis, comparavit: v e r a m etiam ex iis ad quos scrip t u m est, Sic loquimini, et sic facite; et de quibus Salvator dicit: Qui fecerit et docuerit sic homines, hic magnus vocabitur in regno caelorum » . 1 Etenim, u t a b o m n i u m capite virtutum exordia- mur, D e i caritatem noster, reliqua abdicando, sic concupiit ac persecutus est, t a m constanter in se acuit, ut cor ignitum in manu habens merito effingatur. Quisquis autem Confessiones vel semel evolverit, n u m colloquium a filio, ad fenestram Ostiensis domus, c u m matre habitum oblivisci unquam queat? Nonne t a m vivida est tamque suavis eiusmodi narratio, ut Augustinum et Monicam, illic, alterum prope alteram, in caelestium rerum contemplatione defixos videre videamur? « Colloquebamur ergo — ita scribit — soli valde duleiter; et praeterita obliviscentes, in ea quae ante sunt extenti, quaerebamus inter nos apud praesentem Veritatem, quod tu es, qualis futura esset vita aeterna sanctorum, quam nec oculus vidit, nec auris audivit, nec in c o r hominis ascendit. Sed inhiabamus ore cordis in superna fluenta fontis tui, fontis vitae qui est apud te, ut inde pro captu nostro aspersi, q u o q u o m o d o rem tantam cogitaremus... Et dum loquimur et inhiamus illi, attigimus eam m o d i c e t o t o ictu cordis; et suspiravimus et reliquimus ibi religatas primitias spiritus, et remeavimus ad strepitum oris nostri, ubi verbum et incipitur et finitur. Et quid simile V e r b o tuo D o m i n o nostro, in se perma- 1 Vita S. Augustini, c. 31. Acta Pii PP. XI neïiti sine vetustate, atque innovanti o m n i a ? » 227 1 Tales autem mentis et animi a corpore veluti secessus in eius vita insuetos ne dixeris. Si quid enim sibi temporis ab officiis laboribusque cotidianis vacui supererai, sacras Scripturas meditari, tam-sibi notas, unde deleetationem lucemque veritatis concipere^ cogitatione atque animo ab D e i operibus mysteriisque summae eius erga nos caritatis sensim ad ipsas divinas perfectiones sublimiter ferri in easque veluti demergi, quantum pro supernae gratiae copia sibi licuisset. « Et saepe istud facio — nobiscum veluti arcano c o m municare videtur—, h o c me delectat, et ab actionibus necessitatis •quantum relaxari possum, ad istam voluptatem refugio. Neque in his omnibus quae percurro consulens te, invenio tutum l o c u m animae meae nisi in te, quo colligantur sparsa mea, nec a te quidq u a m recedat ex me. Et aliquando intromittis me in affectum m u l t u m inusitatum introrsus ad nescio quam dulcedinem, quae si perficiatur in me, nescio quid erit q u o d vita ista non erit ». 2 Quapropter clamabat: « Sero te amavi, pulchritudo t a m antiqua e t t a m nova! sero t e amavi! » 3 A t q u e o q u a m amanter Christi vitam contemplabatur, cuius similitudinem cotidie perfectiorem in se exprimere et caritatem caritate rependere studebat, haud aliter q u a m ipsemet virginibus, consulendo, instillabat: « T o t o vobis ligatur in corde, qui pro vobis est fixus in cruce ! » 4 Qua q u i d e m D e i caritate c u m in dies ardentius flagraret, t u m in ceteris virtutibus incredibiliter profecit: neque ulli non admirari homin e m liceat — q u e m tali excellentem ingenio ac sanctitate venerarentur, exfolièrent, consulerent audirentque omnes — in scriptis, quae in publicum proditura erant, inque epistulis suis illuc intentissimum, ut non m o d o , quae sibi laudes tribuerentur, eas auctori b o n o r u m omnium, t a m q u a m ipsi uni debitas, referret et ceteris animos et, salva veritate, praeconia adiiceret, sed etiam conlegas episcopos honore ac reverentia prosequeretur, maximos 1 Confess., lib. IX, c. 10, n. 23-24. 2 Confess., lib. X, c 40, n. 65. 3 Ibid., c. 27, n. 38. 4 De sancta virginitate, c. 55, n. 56. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ms praesertim illos qui antecesserant, ut Cyprianum et Gregorium JSTazianzenum, ut Hilarium et I o a n n e m Chrysostomum, ut suum fidei magistrum A m b r o s i u m , quem ut patrem venerabatur et cuius saepe praecepta ac gesta recolere consueverat. V e r u m , quae a D e i caritate seiungi nequeat, splenduit in nostro animarum caritas, earum potissimum, quas, pro pastorali officio, moderaretur. Ex quo enim, divino adspirante numine, per fiduciam Valerii episcopi populique delectum, primum sacerdotio initiatus ac deinde ad Hipponensem sedem evectus est, totus in eo fuit ut gregem suum, et sanae pabulo doctrinae alendo et ab luporum incursionibus tutando, ad aeternam duceret beatitatem. Fortiter igitur ille, at caritate in errantes homines comite, impugnare haereses; populo suo ab fallaciis praecavere, quas per id temporis Manichaei, Donatistae, Pelagiani, Ariani adhiberent; ita hos ipsos coarguere, ut non m o d o falsae doctrinae propagationem cohiberet et praedas recuperaret, sed etiam eos fidei catholicae adiungeret. Q u a m o b r e m ad disceptandum, vel publice, paratus perpetuo esse, c u m de divino auxilio, de insita veritati vi atque virtute deque populi constantia summopere confideret, et, si qua haereticorum commentaria ad se perferrentur, nullam interponere m o r a m quominus ea singillatim refelleret, nec opinionum insulsitate nec disserendi spinis nec adversariorum pervicacia iniuriisque vexatus ac devictus. Sed nihilo secius, quamvis t a m acriter pro veritate contenderet, hostium istorum emendationem, quos b e n e volentia et christiana caritate complectebatur, a D e o flagitare nullo tempore destitit; atque ex ipsis eius scriptis apparet, quanta c u m demissione animi ac persuadendi vi eos alloqueretur: « Illi in vos saeviant qui nesciunt c u m quo labore verum inveniatur, et quam difficile caveantur errores. Illi in v o s saeviant, qui nesciunt quam rarum et arduum sit carnalia phantasmata piae mentis serenitate superare... Postremo illi in v o s saeviant, qui numquam tali errore decepti sunt, quali v o s deceptos vident. E g o autem qui diu multumque iactatus tandem respicere potui quid sit illa sinceritas, quae sine inanis fabulae narratione percipitur... qui denique omnia illa figmenta, quae v o s diuturna consuetu- Acta Pii PP. XI 229 dine implicatos et constrictus tenent, et quaesivi enrióse, et attente audivi, et temere credidi, et instanter quibus potui persuasi, et adversus alios pertinaciter animoseque defendi: saevire in v o s omnino non possum, quos sicut meipsum illo tempore, ita nunc debeo sustinere, et tanta patientia v o b i s c u m agere, quanta m e c u m egerunt proximi mei, c u m in vestro dogmate rabiosus et caecus errarem » . 1 Propterea Episcopi Hipponensis religionis studium, assiduam actionem atque animi benignitatem cur spes fefellisset, cur exitus? Manichaei ad ovile Christi trahi, Donati discidium seu schisma esse desinere, Pelagiani omnino disiici; ut, post Augustini o b i t u m , de eo Possidius scribere posset: « Et erat ille m e m o rabilis vir, praecipuum dominici corporis membrum, circa universalis Ecclesiae utilitatem sollicitus semper ac pervigil. Et illi divinitus donatum est ut de suorum laborum fructu, etiam in hac vita gaudere provenisset, prius quidem in Hipponensi Ecclesia et regione, cui maxime praesidebat, unitate ac pace perfecta; deinde in aliis Africae partibus, sive per seipsum, sive per alios et quos ipse dederat sacerdotes, pullulasse, et multiplicatam fuisse D o m i n i Ecclesiam pervidens, illosque Manichaeos, Donatistas, Pelagianistas, et Paganos ex magna parte defecisse, et Ecclesiae Dei sociatos esse congaudens: profectibus quoque et studiis favens erat et exsultans b o n o r u m omnium; indisciplinationes pie ac sancte tolerans fratrum, ingemiscensque de iniquitatibus maiorum, sive eorum qui intra Ecclesiam, sive eorum qui extra Ecclesiam sunt constituti; dominicis, ut dixi, lucris semper gaudens, et damnis moerens ». 2 Quodsi in magnis Africae et vel universae Ecclesiae negotiis forti noster invictoque animo fuit, at patrem gregi suo t a m studiosum benignumque se praestitit q u a m qui m a x i m e . Condonari saepissime apud p o p u l u m consueverat, aut depromptas plerumque e Psalmis, e Ioannis Evangelio, e Pauli Epistolis sententias, ad tenuiorum simpliciorumque hominum c a p t u m a c c o m m o d a t e , enucleando, aut abusus et vitia, si qua 1 Contra epist. Manichaei quam vocant fundamenti, c. 2-3, n. 2-3. 2 Vita S. Augustini, c. 18. 230 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale apud Hipponenses irrepsissent, optimo sane exitu, corripiendos in eoque diu multumque elaborabat, ut non solum peccatores D e o reconciliare^ pauperibus opitularetur et pro reis intercederet, verum etiam — q u a m q u a m per haec avocari ac diduci animum c o n q u e r e b a t u r — u t lites et iurgia componeret, quae de profanis rebus inter christifideles haberentur, anteposita scilicet saeculi fastidiis episcopalis caritatis exercitatione. Quae q u i d e m caritas animique magnitudo potissimum in summo rerum discrimine eluxit, cum, Vandalis Africam vastantibus, nihil sacerdotum dignitati, nihil sacris aedibus parcitum est. Haerentibus videlicet nonnullis episcopis ac presbyteris quid inter t o t tantasque calamitates agendum sibi foret, sanctissimus senex, q u e m unus ex: iis sententiam rogasset, aperte rescripsit, nulli sacerdoti, cuius ministerio fideles carere non possent, licere a populo suo, quicquid esset eventurum, abscedere. « An non cogitamus — aiebat — c u m ad istorum periculorum pervenitur extrema, nec est potestas ulla fugiendi, quantus in Ecclesia fieri soleat ab utroque sexu, atque ab omni aetate concursus; aliis baptismum flagitantibus, aliis reconciliationem, aliis etiam paenitentiae ipsius actionem, omnibus consolationem et Sacramentorum confectionem et erogationem? U b i si ministri desint, quantum exitium sequitur eos qui de isto saeculo vel non regenerati exeunt vel ligati! quantus est etiam luctus fidelium suorum, qui eos secum in vitae aeternae requiem non habebunt! quantus denique gemitus omnium, et quorumdam quanta blasphemia de absentia ministeriorum et ministrorum! V i d e quid faciat maiorum temporalium timor, et quanta in eo sit acquisitio maiorum aeternorum. Si autem ministri adsint, pro viribus quas eis D o m i n u s subministrat, omnibus subvenitur: alii baptizantur, alii reconciliantur, nulli dominici corporis c o m munione fraudantur, omnes consolantur, aedificantur, e x h o r t a n tur, ut D e u m rogent, qui potens est omnia quae timentur, avertere; parati ad utrumque, ut si non potest ab eis calix iste transire, fiat voluntas eius, qui mali aliquid non potest velle » . 1 Epist. 228, n. 8. 1 Atque Acta Pii PP. XI 231 ita concludebat: « Q u i autem sic fugit ut gregi Christi ea quibus spiritualiter vivit, alimenta subtrahantur, mercenarius ille est, qui videt lupum venientem et fugit, quoniam n o n est ei cura de ovibus » . 1 Monita, ceteroqui, noster confirmavit exemplo; in urbe enim sui honoris sede, a barbaris obsessa, magnanimus Pastor, qui c u m p o p u l o suo manserat, animam D e o reddidit. I a m q u e ut id adiiciamus, q u o d plenior Augustini laudatio- postulare videtur, testis historia est, sanctum Ecclesiae D o c t o rem, qui, Mediolani, vidisset « extra urbis moenia sub A m b r o s i o nutritore » 2 « diversorium sanctorum » et, paulo post matris o b i - tum, monasteria « E o m a e etiam plura... neque h o c in viris tantum, sed etiam i n feminis » appulit, 3 cognovisset, v i x a d Africae oras de animis ad absolutionem perfectionemque vitae, in religioso statu, promovendis cogitare coepisse, et coenobium in praedio q u o d a m suo excitasse* in q u o « constitutus, ferme triennio, et a se iam alienatis curis saecularibus, c u m iis qui eidem adhaerebant, D e o vivebat, ieiuniis, orationibus, bonisque operibus, in lege D o m i n i meditans die ac nocte » . 4 Sacerdotio autem auctus, aliud m o x H i p p o n e condidit in Ecclesiae vicinia coenobium; « et c u m Dei servis vivere coepit secundum m o d u m et regulam sub sanctis Apostolis constitutam: maxime ut nemo quidquam proprium in illa societate haberet, sed eis essent omnia, communia, et distribuentur unicuique sicut opus erat » . 5 Post- q u a m vero ad episcopalem dignitatem elatus est, c u m nec sibi communis vitae beneficia deesse nec omnibus Hipponensis A n t i stitis salutatoribus v e l hospitibus patere monasterium vellet, in ipsa episcopali d o m o clericorum coenobium constituit, ea lege, ut, paternis bonis saeculi quidem abdicatis, communiter v i t a m viverent — ab illecebris remotam et lautitiae omnis expertem, non austeriorem tamen atque asperiorèm — et caritatis in D e u m 1 Epist. 228, n. 14. 2 Confess., lib. VIII, c. 6, n. 15. 3 De moribus Ecclesiae catholicae et de moribus Manichaeorum, lib. I, c. 33, n. 70. 4 POSSIDIUS, Vita S. Augustini, c. 3. 5 Ibid., c. 5. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale proximosque officia una simul exsequerentur. Sanctimonialibus autem, quas, haud procul incolentes, sua ipsius soror gubernaverat, legem dedit mirabilem, c u m sapientiae t u m moderationis plenam; qua hodie reguntur religiosae bene multae utriusque sexus familiae, non m o d o q u o t q u o t augustinianae nuncupantur, sed etiam quae a conditore cuiusque suo legem ipsam peculiaribus constitutionibus auctam accepere. Cuius quidem instituti per- fectioris vitae, ad consilia evangelica traductae, seminibus apud suos iactis, non t a m de Africa christiana noster q u a m de Ecclesia universa meritus est, cui ex eiusmodi militia tantum accessit, aetatum decursu, tantumque hodie accedit utilitatis atque incrementi. Quo in genere, adhuc vivente Augustino, insigne c o e p t u m laetissimi consecuti sunt fructus, narratque Possidius, religiosos viros sane multos, Patris legiferi, qui undique rogaretur, con- cessu, in omnes partes abiisse, ut, quasi igne ab igne c a p t o , et n o v a coenobia coudèrent et Africae Ecclesias, doctrina et sanctitatis e x e m p l o , iuvarent. Licuit igitur nostro^ de praeclara ista reli- giosae vitae actione, quae optatis suis t a m plene responderet, ita gaudere, ut aliquando significaret: « E g o qui haec scribo, perfectionem de qua D o m i n u s locutus est, quando ait diviti adolescenti, V a d e , vende omnia quae habes, et da pauperibus, et habebis thesaurum in caelo; et veni sequere me; vehementer adamavi, et non meis viribus, sed gratia ipsius adiuvante sic feci. Neque enim quia dives n o n fui, ideo minus mihi imputabitur: n a m neque ipsi apostoli, qui priores h o c fecerunt, divites fuerunt. Sed t o t u m m u n d u m dimittit qui et illud quod habet, et q u o d optat habere dimittit. Quantum autem in h a c perfectionis via profecerim, magis quidem n o v i ego q u a m quisquam alius h o m o ; sed magis Deus q u a m ego. Et ad h o c propositum quantis possum viribus alios exhortor, et in nomine D o m i n i habeo consortes, quibus hoc per m e u m ministerium persuasum est » . 1 Atque velimus hodie, ubique gentium, sancto D o c t o r i similes, plures « seminatores casti consilii » suscitari, qui, prudenter quidem at 3 Epist. 157, c. 4, n. 39. 233 Acta Pii PP. XI fortiter et perseveranter, religiosae et sacerdotalis vitae, divino utique nutu, suasores videatur, ne integritas se praebeant, ut caveatur aptius ac pro- christiani debilitentur spiritus et gradatim m o r u m pereat. Hominis res gestas ac promerita, Venerabiles Fratres, dicendo adumbravimus, cui ob peracuti ingenii vim, ob doctrinae ubertat e m elationemque, ob sanctitatem ad t a m sublime fastigium p r o v e c t a m ob invictamque catholicae veritatis defensionem, aut paene nullum aut paucissimos sane eorum comparaveris, qui ab humani generis initio usque adhuc floruere. Laudatorem superius non unum induximus; at v e r o q u a m suaviter, quam recte Hieronymus aequali ac familiarissimo suo: « Mihi autem decretum est te amare, defendere » . suscipere, 1 colere, mirari, tuaque dicta quasi mea Et rursus: « Macte virtute, in orbe celebrans; catho- lici te conditorem antiquae rursum fidei venerantur atque suscipiunt, et q u o d signum maioris gloriae est, omnes haeretici detestantur: et me pari prosequuntur odio; ut quos gladiis nequeant, v o t o interficiant » . 2 Summopere igitur Nobis cordi est, Vene- rabiles Fratres, quem, anno quindecies saeculari ab eius obitu haud ita multo post exeunte, Nosmet ipsi per has Encyclicas Litteras perlibenter c o m m e m o r a v i m u s , eundem in populis vestris ita commemorari, ut ipsum n e m o non colat, n e m o , potissimum, non imitari contendat, gratias D e o de beneficiis, quae Ecclesiae per t a m m a g n u m D o c t o r e m obvenerunt, nemo non agat. In q u o n o v i m u s , insignem Augustini subolem esse c e t e r i s — u t a e q u u m est — e x e m p l o praeituram, quae redditos sibi, fel. rec. decessoris Nostri Leonis X I I I benignitate, Patris legiferi cineres, Papiae, ad S. Petri in Caelo Aureo pie adservat ac custodit: q u o utinam christifideles, sacrum eius corpus veneraturi et q u a m concessimus admissorum veniam lucraturi, undique frequentissimi coeant. At praeterire silentio non possumus, quae quantaque in animo 1 Epist. 172, n. 1 inter augustinianas. 2 Epist. 195, inter augustinianas. ACTA, vol. XXII, n. 5. - 1 - 5 - 9 3 0 . 16 234 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Nostro spes insideat atque exspectatio, fore ut, qui Cartilagine p r o x i m e agendus est Eucharisticus o m n i u m nationum Conventus, is, praeterquam q u o d in Christi Iesu sub speciebus latentis triump h u m , in Augustini praeterea h o n o r e m evadat. Cum enim in ea urbe Conventus habeatur, ubi olim noster haereticos devicit et christianos in fide roboravit; in Africa illa latina, cuius veteres laudes nulla u n q u a m oblitterabit aetas, quaeque splendidissimum illud sapientiae lumen progenuit; ab H i p p o n e haud multo procul, cui feliciter obtigit, ut t a m diu eius spectaculo virtutum ac pastoralibus curis f meretur: fieri profecto n o n potest, quin sancti D o ctoris et memoria et illa de A u g u s t o Sacramento doctrina — quam, ut ex ipsa Ecclesiae liturgia plerisque aliqua ex parte c o g n i t a m atque perspectam, praetermisimus — coeuntium illuc animis, i m m o paene oculis obversetur. Omnes denique christifideles hortamur, eosque praecipue qui Carthaginem conventuri sunt, Augustinum apud divinam clementiam deprecatorem adhibeant, ut feliciores posthac dies Ecclesiae illucescant, et qui in tanta illa Africae immensitate indigenae advenaeque, aut catholicae veritatis adhuc expertes aut a N o b i s dissidentes, vivunt, nec lucem illi doctrinae evangelicae per missionales nostros sibi allatae reficiant, n e c hi ad amantissimae Matris Ecclesiae gremium confugere cunctentur. Caelestium interea munerum conciliatrix esto, itemque paternae Nostrae benevolentiae testis, apostolica benedictio, quam v o b i s , Venerabiles Fratres, et universo clero p o p u l o q u e vestro peramanter in D o m i n o impertimus. D a t u m E o m a e apud Sanctum Petrum die x x mensis Aprilis, in festo Paschae Resurrectionis D. N. I. C, anno MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri n o n o . PIUS PP. X I Acta Pii PP. XI £35 SACRUM CONSISTORIUM 23 Aprilis 1930 I Hac feria IV, die 23 Aprilis, in consueta aula Palatii Apostolici Vaticani habitum est Consistorium secretum. Assidente Summo Pontifice Reverendissimus Cardinalis Camillus Laurentii, sacrorum Rituum Congregationi Praefectus, compendiosa narratione vitam, virtutes ac miracula retulit Beati Confessoris Theophili a Curte, sacerdotis professi in Ordine Fratrum Minorum et Beatae virginis Catharinae Thomas, Canonissae regularis professae in Ordine Sancti Augustini; ac insuper acta universa recensuit, quae in causa Beatificationis et Canonizationis utriusque sacra Rituum Congregatio, praevio rigoroso examine admiserat et approbaverat. Qualibet relatione expleta Sanctissimus Dominus noster Reverendissimorum Patrum Cardinalium singillatim suffragia exquisivit: « An scilicet deveniendum sit àd solemnem praefati Beati (vel Beatae) Canonizationem »: et singuli Patres Cardinales sententiam suam aperuerunt. II Consistorio secreto felici successu peracto, iussu Sanctissimi Domini nostri, continenter habitum est Consistorium publicum pro solemni peroratione utriusque Causae Canonizationis praefatorum Beati et Beatae. Nimirum D D . Vincentius Sacconi et Augustus Milani sacrae Consistorialis Aulae Advocati, relatis vitam, virtutibus et miraculis Beati Theophih a Curte et Beatae Catharinae Thomas respective, pro solemni Canonizatione utriusque de more institerunt. Tum R. P. D. Nicolaus Sebastiani, Apostolicarum litterarum ad Principes Secretarius, stans a sinistro pontificii Solii latere, D D . Advocatis in genua provolutis, Sanctitatis Suae nomine, hisce verbis respondit: « Ad orationes, quas modo, prouti soletis, diserte habuistis, ut Beatissimum Patrem^rogaretis, vellet, inf allibili supremae auctoritatis suae iudicio, Beatum Theophilum a Curte et Beatam Catharinam Thomasiam in Sanctorum caelitum numerum adscribere, respondere iubeor, quod non tam 236 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale TO bis quam utrique religiosae sodalitati, cuius nomme perorasti^, in optatis iam diu est, idem Sanctissimo Domino nostro placere vehementer. Avet profecto ipsemet, pro suo religionis studio et pro spe, qua tenetur, admodum laeta spiritualium fructuum, duos illos, de quorum virtutibus, recte factis, miraculis, clariore per vos in luce collocatis, perlibenter audivit, colendos universo catholico orbi imitandosque proponere. Alterum enim, Aracoelitanae Minorum Provinciae alumnum, in comperto est non modo demissione animi, paupertatis spiritu et austeriore vita, cuius esset imprimis cupidus, longe inter suos praestitisse, sed etiam christianae plebis emendationem tam sollerter amanterque consuevisse persequi, ut de assidua divinarum reriim contemplatione ad contionandum, ad expiandos animos, miro quidem exitu, prosiliret ardentiòr; altera, Ordinis Sancti Augustini in insula Maiorica canonissa regularis, verbis ipsis sepulcri monumento insculptis iure meritoque «superis familiaris, daemonibus terrifica, virtutibus eximiis ac miraculis conspicua» describitur. Dignos igitur ambos nemo non dixerit, quorum celsissimam vitae perfectionem, per mirabilia rerum a Deo ,comprobatam, pontificalis sententia iam nunc agnoscat atque efferat. Verumtamen Beatissimus Pater eiusmodi decretum non ante pronuntiaturus est quam, in Consistorio semipublico, Purpuratorum Patrum, simulque Patriarcharum, Archiepiscoporum, Episcoporum, in Vaticanas Aedes ad tanti definitionem negotii coeuntium, suffragia de more exquisiverit atque excepta probant. Iam nihil reliquum, nisi ut, Sanctissimi Domini mandato, omnes moneam, cum vos qui in hac aulae maiestate coram adestis, tum eos qui, sane inviti at pia rem cogitatione prosequentes, hinc absunt, velle ipsum, preces interea Spiritui Paraclito, ad impetrandam sibi superni luminis copiam, adhiberi flagrantissimas. Acta Pii PP. XI m CONSTITUTIO APOSTOLICA DE PONTIFICIO SEMINARIO SEU COLLEGIO AETHIOPICO PIUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Curis ac laboribus nunquam Apostolica Sedes pepercit, ut quos funestum discidium ab Ecclesiae unitate filios sane carissimos ante actis temporibus abstraxisset, iidem ad communis omnium Patris complexum quantocius reducerentur. Cuius quidem actuosae Summorum Pontificum sollicitudinis non expers fuit antiquissima illa Aethiopiae Ecclesia quae ab apostolico viro S. Frumentio, iam saeculo iv, evangelicae veritatis luce perfusa, eximiis doctrinae et sanctitatis laudibus statim enituit; attamen, cum sibi, hostili Islamitarum dominatione veluti circumclusae, aditus ad Beati Petri Cathedram interciperetur, cumque schismaticae Aegypti Ecclesiae exemplo atque appulsu eadem de recta abduceretur via, in monophysitarum haeresim ipsa pedetentim incidit. Quam ob rem, per diuturnum saeculorum decursum, Christi doctrinam Aethiopiae populi haud germanam atque integram retinuere; quod quidem ipsi illius Ecclesiae Legati in Oecumenici Florentini Concilii coetibus quodammodo confessi sunt, cum in suorum schismatis excusatione, hisce inter alia verbis Decessorem Nostrum f. r. Eugenium Papam IV allocuti sunt: « Aliarum Ecclesiarum secessio atque rebellio fuit voluntaria; hincque earum populi in servitutem exterminiumque sunt dati. Nostra autem intermissio et elongatio a Sede Tua nequaquam a perfidia aut levitate alia, sed processit a provinciarum distantia et a periculis, quae subeunt comineantes ». Sapienti igitur consilio f. r. Sixtus Papa IV Decessor Noster ut earum necessitudinum vincula, quae feliciter in Florentino Concilio Aethiopiae gentem Apostolicae Sedi iterum devinxissent, non tam consistèrent, quam arctiora etiam atque firmiora in posterum redderentur, prope Vaticanas Aedes domum atque eidem continens S. Stephani Maioris sacellum Aethiopibus attribuit, ea quidem mente ut, qui e longinquis illis regionibus, Ss. Apostolorum Petri et Pauli sepulcrum veneraturi in Urbem se contulissent, in hac eadem domo, non modo hospitio exciperentur, sed etiam 238 Acta Apostolicae Sectis - Commentarium Officiale iis, quae suscepissent, de christiana religione studiis commode inibi, vacare possent, et pietati suae opportune satisfacere. Itaque, per duorum circiter saeculorum spatium, monachi non pauci, ex Aethiopia Romam convenientes, hoc sibi. designatum domicilium incoluerunt, in eodemque, ad regularis disciplinae normam, communem vitam egerunt. Quod profecto non parum iisdem attulit utilitatis, quandoquidem in hoc catholici nominis veluti centro ac quasi sub Summorum Pontificum oculis commorantes, non modo ad studiosiorem cum Apostolica Sede coniunctionem salubriter excitati sunt, sed etiam tuttora ex eadem haurire potuerunt christianae religionis praecepta atque instituta. Neque minus Decessoribus Nostris id attulit commodi, cum ab religiosis viris huc coeuntibus Aethiopicae Ecclesiae res facilius ipsi dignoscere, iisdemque satius atque consultius prospicere possent. At quae, insequenti aetate, miserrimae in Aethiopia fuerunt catholicae rei condiciones id effecerunt ut sanctissima eiusmodi cum Iesu Christi Vicariò fidei caritatisque vincula infringerentur, atque adeo pervetustum illud S. Stephani Maioris hospitium, quod Romanorum Pontificum liberalitas Aethiopibus concesserat, desertum ab iisdem relinqueretur. Paterna tamen Decessorum Nostrorum cura atque sollicitudo erga dissitam illam dominici gregis partem nunquam deferbuit, ut litterae etiam testantur, quas anno miUesimo septingentésimo quarto Cardinalis Sacri Consilii Fidei propagandae Praefectus, Pontificis nomine, ad augustum Aethiopiae Imperatorem dedit. In hisce enim haec habentur: « Illud etiam praeclarum Sanctitas Sua in tuae gentis gratiam nuperrime fecit quod ecclesiam S. Stephani Protomartyris a Summis Pontificibus una cum hospitio contiguo Aethiopiae nationi olim in Urbe concessam pietate ac magnificentia se digna reparavit, ornavitque; ac insuper cogitat de eodem hospitio primo quoque tempore amplificando ac decenter exornando, ut Aethiopes quos in posterum vel religionis amor, vel Sacrae Congregationis studium ad Urbem impelleret, commodioribus hic aedibus ac debitis humanitatis officiis hic excipiantur ». Minilo setius, per longum adhuc annorum intervallum, haud uberes, quin immo exiguos fructus tulit sedula, in opportuno eiusmodi incepto provehendo, Summorum Pontificum navitas. Cum vero, superiore saeculo, feliciora catholicae rei in Aethiopia affulgerent auspicia, cumque ibi sacrae missionalium expeditiones a multis ac vel ab ipsis Civitatis Principibus satis magna aequanimitate exciperentur, tum a quibusdam Apostolicis viris hoc peropportunum sane consilium initum est, ut Seminarium Aethiopicis sacrorum alumnis rite instituendis Massiliae primum, ac dein hac in alma Urbe excitaretur atque aperiretur. Quod quidem consilium f. r. Bene- Acta Pii PP. XI 239 dictus Papa XV proximus Decessor Noster tam volenti animo prosecutus est, ut ad felicem exitum adduxerit, in hanc rem vetus Aethiopicum hospitium destinando, in quo non modo Aethiopiae monachi iterum exciperentur sed etiam ex illis regionibus alumni et alerentur et sacris disciplinis ita instituerentur, ut aliquando sacerdotali dignitate insigniti et ad gentem suam reversi, strenui, exsisterent catholicae veritatis adsertores atque praecones. Attamen huius hospitii, domus nimium quidem angusta videbatur et ad propositum non satis apta atque idonea; quapropter consentaneum Nobis visum est, ut peculiarem quoque Nostram in nobilissimum Aethiopiae gentem ostenderimus benevolentiam, novam amplioremque prope Nos, atque in ipso Vaticanae Urbis Statu Aethiopia Collegii exaedificare sedem, quae quidem, absoluta necessariisque rebus convenienter instructa, feliciter iam dedicata est. Ut autem Nostram in hoc Collegium paternam voluntatem luculentius testemur, ad iuridicam eius erectionem devenire statuimus. Itaque ad maiorem divini Nominis gloriam et ad catholicae rei incrementum, Seminarium seu Collegium Aethiopicum, in Vaticanae Urbis Statu conditum, apostolica Nostra auctoritate constituimus, eidemque Pontificii Collegii nomen et iura attribuimus. Immo quo propius, sicut iam animo, et oculis Nostris illud amplectamur, novum benevolentiae pignus eidem Collegio dare cupientes, iis derogantis quae per Apostolicas sub plumbo Litteras Ex Lateranensi pacto die trigesima mensis Maii proxime elapso anno datas decrevimus; et volumus ac statuimus ut ex nunc sub iurisdictione sit Nostri in Vaticanae Urbis Statu Vicarii generalis. Ac fore confidimus, instanterque a Deo precamur, ut Pontificium hoc Collegium, quemadmodum novam dignioremque sedem adeptum est, ita nova etiam alacritate ferveat, eoque alumnos rite sancteque conformando pro viribus intendat, ut filii Nobis carissimi, quos infausta rerum eventa, potius quam hominum improbitas, ab Apostolica Sede seiunxere, ad commune unius Pastoris ovile quam primum revocentur. Cum autem domus hospitii Aethiopici S. Stephani Maioris in commodum Collegii diruta fuerit, Collegio noviter exstructo unitum seu inclusum declaramus idem hospitium cum omnibus bonis, iuribus ac privilegiis a Praedecessoribus Nostris ipsi tributis. Volumus praeterea ut harum Litterarum transumptis etiam impressis manu tamen alicuius notarii publici subscriptis ac sigillo alicuius viri in ecclesiastica dignitate vel officio constituti munitis, eadem prorsus tribuatur fides, quae hisce Litteris tribueretur, si ipsaemet exhibitae vel ostensae forent. 240 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Quae denique hisce Litteris statuimus, decrevimus, indiximus, ea rata omnia firmaque permanere auctoritate Nostra volumus, iubemus: quibuslibet etiam speciali mentione dignis minime obstantibus. Datum Romae apud S. Petrum, anno Domini millesimo nongentesimo ac trigesimo, die decima secunda mensis Februarii, Pontificatus Nostri nono. F r . ANDREAS Card. F R Ü H W I R T H , Cancellarius S. B. E. ALOYSIUS C a r d . SINCERO a Secretis S. C. pro Ecclesia Orientali Alfonsus Carinci, Protonotarius Apostolicus. Dominicus Spolverini, Protonotarius Apostolicus Loco £ft Plumbi Reg. in Catte. Ap. vol. XLI, n. 62. - M. Riggi. S. Congregatio Consistorialis ACTA SS, CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS I s DECRETUM DE CONSISTORIO AD EXQUIRENDA SUFFRAGIA PRO CANONIZATIONE QUORUMDAM BEATORUM SERVORUM DEI. In Consistorio, subsignata die habito in Palatio Apostolico Vaticano, Ssmus Dominus Noster Pius div. Prov. Pp. XI die vigesima secunda mensis Maii p. f. Consistorium semipublicum fieri decrevit, in quo exquiret Episcoporum sententiam pro canonizatione B. Theophih" a Curte, Conf., sacerdotis professi ex Ordine Fratrum Minorum, B. Catharinae Thomas, Virg., canonissae regularis ex Ordine S. Augustini, et forte aliorum Beatorum Servorum Dei, quorum causa penes Sacrorum Rituum Congregationem ad praesens agitur. Quapropter Ssmus Dnus praescribit ut omnes Antistites, qui sunt intra centesimum ab Urbe lapidem, si possint, Romam tempestive petant, praefato Consistorio intersint, suffragium suum edituri; et solemni canonizationi, si in eodem Consistorio indicta fuerit, adsistant. Ceteros vero Patriarchas, Archiepiscopos, Episcopos, Praelatos seu Abbates nullius de his quae supra memoravimus certiores reddit, laetus quidem si qui ad eumdem finem romanum iter suscipere valeant.* Ne autem frequentibus MONITUM Rmi Archiepiscopi et Episcopi qui, iuxta adnexum Sacrae Congregationis Consistorialis convocationis decretum* Romae semipublico Consistorio pro Canonizationibus rei sacris canonizationum solemniis intererunt, oportet ut quamprimum subscripto Apostolicarum Caeremoniarum Praefecto {Piazza Capranicd, 98, Boma-120) per epistolam significent quo circiter die venturi sint, ut Praesulum numerus opportune cognoscatur, et ipsi schedulas et intimationes pro Consistorio vel Canonizationibus tempestive accipere possint. Ne vero Apostolici cursores in schedularum distributione ancipites haereant de Episcoporum domiciliis, oportet ut ipsi Archiepiscopi et Episcopi in scriptis eumdem Caeremoniarum Praefectum de suo quisque domicilio certiorem faciant. Iidem Antistites secum défèrent vestes praelatitias laneas violaceas, cum mantelleto pariter laneo, violacei coloris, biretum, rocchetum et cappam laneam violaceam v 242 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale itineribus nimium graventur Ordinarii locorum, Sanctitas Sua benigne indulget ut qui bac occasione Romam convenerint et praefatis solemniis adfuerint, proxima vice ab obligatione sacra Limina visitandi eximantur. Datum Romae, ex aedibus Sacrae Congregationis Consistorialis, die 23 Aprilis 1930. £B B- CARD. POMPILJ, Episcopus Yeliternus. L. $ S. f Fr. Raphaël C, Archiep. Thessalonicen., Adsessor. sine pellibus armellineis pro Consistorio; quibus vero cappae praesto non sint, ex benignitate Sanctissimi Domini nostri Papae, ad Consistorium fas erit accedere indutos mantelleto supra rocchetum. Pro sacris vero canonizationum solemniis, Praesules défèrent amictum, mitram ex linea tela alba et unum pluviale simplex ex lamina argentea, sin minus ex serico damasceno albo, et alterum coloris rubri. Antistites, autem, Cardinalitia dignitate praefulgentes, vestes cardinalitias rubei coloris et cappam violaceam sine pellibus armellineis pro Consistorio habebunt. Pro solemniis autem canonizationum induent calceos rúbeos, amictum, planetam albam vel rubram opere phrygio aureo distinctam, mitram serico-damascenam cum vimpa et superpelliceo pro cappellano caudatario, qui induet vestem sericam violaceam cum crocea lanea violacei pariter coloris. Praesules ad Ordines vel Congregationes religiosas pertinentes quoad rochetum et qualitatem ac colorem vestium, consuetum morem servabunt. A A die I Maii e cappis Emorum et Rmorum S. R. E. Cardinalium, Episcoporum et officialium Curiae tollentur pelles armellineae, et Cardinales ac Antistites aliique de capella, domo vel familia Pontificis, ad Ordines vel religiosas Congregationes non pertinentes, vestes séricas induent. Romae, die 23 Aprilis 1930. De mandato Ssmi D. N. Papae. L. & S. CAROLUS RESPIGHI, Protonot. Ap., Qaerem. Praefectus. S. Congregatio Consistorialis 243 II PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Pius divina Providentia Papa XI successivis decretis Sacrae Congregationis Consistorialis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : 31 Martii 1930. — Titulari episcopali Ecclesiae Sebastopolitanae, praefecit R. D. Antonium Hilf rieh, parochum loci Wiesbaden, quem deputavit Coadiutorem cum iure futurae successionis R. P. D. Caroli Augustini Kilian, Episcopi Limburgensis. 2 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Brixinensi, R. D. Ioannem Geisler, antecessorem in Seminario theologico Brixinensi. 3 Aprilis. — Titulari episcopali Ecclesiae Seliensi, R. D. Olavum Off.erdahl, Vicarium Apostolicum de Norvegia. 11 Aprilis.—Metropolitanae Ecclesiae Ultraiectensi, R. D. Ioannem Henricum Gerardum Jansen, canonicum theologum et Vicarium capitularem eiusdem metropolitanae Ecclesiae. 16 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Peoriensi, R. P. D. Iosephum Henricum Schlarman, Antistitem Urbanum, parochum ecclesiae cathedralis Bellevillensis. 22 Aprilis. — Titulari archiepiscopali Ecclesiae Nicaenae, R. P. D. Iosephum Pizzardo, hactenus Archiepiscopum Cyrrhensem. SACKA CONGREGATIO RITUUM I SANCTI MINIATI CANONIZATIONIS BEATI THEOPHILI A CURTE SACERDOTIS PROFESSI ORDINIS FRATRUM MINORUM. SUPER DUBIO An et de quibus miraculis constet post indultam eidem Beato venerationem in casu et ad effectum de quo agitur f Praeclarissimae Fratrum Minorum Familiae, quovis tempore de Ecclesia Dei atque de civili societate optime meritae, novum ac singulare gaudium merito accedit, quum Theophilus a Curte, Sacerdos professus eiusdem Familiae, iam caelitum Beatorum honores assecutus, novis cia- 244 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale rere miraculis conspicitur, quae a sedulo Causae Postulatore pro eiusdem Beati Theophili Canonizatione proposita sunt. Sed prius de Beati Theophili vita aliquid innuisse opportunitas exposcit. Curte in Corsica e nobilibus aeque ac piis parentibus, Ioanne Antonio de Signori et Magdalena Arrighi, die 30 Octobris anno 1676 ortus est Theophilus, matureque sacro fonte ablutus, Blasii nomine eidem imposito. A teneris ?nnis eximiae pietatis cultor, de virtute in virtutem progrediens, cunctis admirationi et exemplo exstitit. De statu eligendo recogitans, decimo septimo aetatis anno, Institutum S. Francisci in Familia Minorum amplexus est, post grave certamen cum parentibus, aegre id ferentibus, proprio Blasii nomine, ut moris est, in illud Theophili auspicatissima commutato. In coenobio S. Mariae Novae civitatis Neapolitanae philosophicis ac theologicis studiis vaca vit, quibus, summa cum laude, finem dedit Romae* in conventu Aracoelitano. Sacerdotio auctus, ad coenobium Civitellae missus, ibi solitudinem sacri Recessus degustavit,- a quo evocatum Superiores in insulam Corsicam ablegarunt ut ibi etiam recollectionis rigorem constabiliret. Nec spe sua frustrati sunt: namque in conventu oppidi Zuani, inter innumeras contradictiones prudenter ac feliciter superatas, recollectionem illam introduxit, firmavit, constabilivit. Alium recessum in oppido Phicecli, vulgo Fuceochio, dioecesis Sancti Miniati, constituit, sancteque gubernavit ad annum usque 1740, die 19 Maii, quo obdormivit, in Domino. Post pretiosam eius mortem, latius in dies diffusa est eiusdem sanctitatis fama, prodigiis illustrata. Quibus rite probatis Leo X I I I , felicis recordationis, die 4 Septembris anno 1895 eumdem Dei Famulam solemniter inter Beatos retulit. Sed novis accedentibus prodigiis post indultam Beato Theophilo venerationem, Causae reassumptionem idem Pontifex die 26 Februarii anno 1901 manu sua signare dignatus est. Quo igitur tanti momenti Causa rite instrueretur et ad optatum finem perduceretur solertem operam, actores impendere sategerunt. Ex duabus sanationibus, de quibus agitur, ea quae primo loco recensetur, scilicet sanatio sororis Teresiae Ulivelli ab interno cisto-adenomate die 8 Septembris anni 1924 evenit in monasterio S. Salvatoris, loci vulgo Fucecehio in dioecesi S. Miniati. De processu super hac sanatione confecto in curia S. Miniati, Eomam postea transmisso, validitatis decretum prodiit die 23 Martii anni 1927. Post antepraeparatoriam Congregationem 'habitam die 13 Decembris anni 1927 in aedibus Emi Dñi Cardinalis Vincentii Vannutelli, Episcopi Ostien. et Praenestin., Causae Relatoris, ut ampliores haberentur super praefato miraculo notitiae, per decretum diei 16 Martii 1928 eidem Ordinario S. Miniati munus demandatum est ut novum additionalem processum construeret. Hisce omnibus rite peractis, Causae S. Congregatio Rituum 245 Postulator Sanctissimum Dominum Nostrum Pium Papam XI suppliciter exoravit ut rursus de alio etiam asserto prodigio fieret excussio, scilicet de sanatione sororis Mariae Dominicae Lota, e sanctimonialibus Visitationis, quae iam Massiliae evenerat die 30 Novembris 1906. Porro de validitate processus qui in Massiliensi curia super hac sanatione iam constructus fuerat, in comitiis particularibus diei 21 Februarii 1911 disceptatum fuit, et respectivum decretum editum. Deinceps de eodem miraculo discussio habita fuit in antepraeparatoria Congregatione diei 19 Novembris 1912, nec non in duabus successivis Congregationibus praeparatoriis diei 20 Iunii 1916 et diei 27 Maii 1919. Postea vero Causa de hac sanatione Mariae Dominicae siluerat. Accedente autem Summi Pontificis implorata concessione, reassumpta est eiusdem sanationis Mariae Dominicae Lota discussio, duorum aliorum peritorum ex officio praehabitis votis. Itaque de utroque hoc asserto prodigio praeparatoria Congregatio noviter habita est in Aedibus Vaticanis die 12 Martii superioris anni 1929. Iam vero ex diligentissimis habitis super utroque casu investigationibus, adhibitisque reiteratis votis probatissimorum in medica disciplina peritorum, ea luce veritas utriusque miraculi effulsit ut iam nullus daretur dubitandi locus. Etenim tum in una tum in altera sanatione eas constat fuisse organicas et anatómicas morborum laesiones, ut perfecta et durabilis sanitas, invocato Beati Theophili patrocinio, subito restituta, vires omnes naturae excedat. Rebus sic stantibus, tandem super utroque miraculo disceptatum est in Generalibus Comitiis, in eodem Palatio Apostolico Vaticano coadunatis die 12 Martii 1930. In quibus a Revmo Cardinali Vincentio Vannutelli, Episcopo Ostiensi et Praenestino, Causae Relatore, propositum fuit sequens dubium: An et de quibus miraculis constet, post indultam eidem Beato venerationem, in casu et ad effectum de quo agitur. Sanctissimus Pater, suffragiis tum Reverendissimorum Patrum Cardinalium, tum Consultorum attente exceptis, priusquam Suum supremum iudicium pronuntiaret, adstantes monuit, effusis precibus Deum exorandum ut Sancti Spiritus illustrationem in re tanti momenti elargiri dignaretur. Hac vero die, Dominica I I I in Quadragesima, Eucharistico Sacrificio devotissime litato, ad Vaticanas aedes ad se accersiri iussit Revmum Cardinalem Camillum Laurenti Sacrae Rituum Congregationi Praefectum, et Vincentium Vannutelli, Ep. Ostiensem et Praenestinum ac Sacri Collegii Decanum, Causae Relatorem, una cum R. P. Carolo Salotti Sanctae Fidei Promotore generali, iisque adstantibus, pontificio solio assidens, rite pronuntiavit: Constare de duobus miraculis, Beato TheopMlo a Curte intercedente, a Deo patratis; scilicet de primo: Instantaneae perfectaeque Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 246 sanationis Sororis Teresiae Ulivelli a cisto-adenomate interno: et de altero: Instantaneae perfectumque sanationis Sororis Dominicae Lota a pleuritide chronica tuberculari, et ab eius gravissimis effectibus, nempe: «Symphysi pleurica ac scoliosi cervico-dorsali, necnon retractione emithoracica et tossiemia tuberculari et a consequenti extrema organica extenuatione ». Huiusmodi autem Decretum evulgari et in Acta Sacrorum Rituum Congregationis referri mandavit, die 23 Martii anno 1930. C. CARD. LAURENTI, S. C. R. Praefectus. L. © S. Ph. di Fava, Substitutus. II SANCTI MINIATI CANONIZATIONIS BEATI THEOPHILI A CURTE, SACERDOTIS PROFESSI ORDINIS FRATRUM MINORUM. SUPER DUBIO An stante approbatione duorum miraculorum, tuto procedi possit ad solemnem huius Beati canonizationem. Seraphici Patris Francisci vestigia pone sequutus, mira sanctitatis laude floruit B. Theophilus a Curte, sacerdos professus Ordinis Minorum, religiosae Provinciae Romanae Aracoelitanae singulare decus et ornamentum. Is, honesto loco Curte in insula Corsica natus, mundo mature valedixit, atque ita se Deo in religiosae vitae instituto mancipavit, ut summa animi humilitate atque evangelica paupertate, vere relictis omnibus, uni Christo adhaeserit. Superiorum nutu ad sacros recessus sui Ordinis propagandos et confirmandos, una cum B. Thoma a Cora quem socium vitae et aemulum virtutis habuit, strenue adlaboravit. Ita vero in solitudine per contemplationem Deo vacabat, ut inde, caritate inflammatus, ad plebem christianam evangelizandam miro zelo prorueret, innumeras Christo animas lucrifaciens. Yitam poenitentiae asperitate et omni virtutum genere claram sanctissimo fine in recessu vulgo Fucecchio dioecesis S. Miniati die decimanona Maii anno millesimo septingentésimo quadragesimo, aetatis vero suae sexagesimo quarto, complevit. Eum miraculis clarum Leo X I I I , gloriosae recordationis, anno millesimo octingentesimo nonagésimo quinto Beatum, nuncupavit. S. Congregatio Rituum ' Post m indultam ei venerationem, benignissimus Deus Theophilum novis prodigiis adeo illustravit, ut summa altarium gloria iure meritoque dignus reputaretur. Quare die vicesimasexta Februarii, anno millesimo nongentesimo primo, laudatus Pontifex Leo X I I I reassumptionem Causae propria manu firmare dignatus est. Duae porro prodigiosae sanationes a Sacra Rituum Congregatione iuridico examine perpensae fuerunt: de quibus, intercessione Beati Theophili a Deo obtentis, per Decretum die vicesimatertia Martii anno millesimo nongentesimo trigesimo editum, Sanctissimus Dominus noster Pius Papa XI suprema sua auctoritate constare declaravit. Dubium vero quod supererat de Caelitum Sanctorum honoribus, eidem Beato in Ecclesia tuto decernendis, quum a Rmo Cardinali Vincentio Vannutelli, Episcopo Ostiensi ac Praenestino, et Causae Relatore, propositum fuisset in Generalibus Comitiis ad Vaticanas Aedes habitis die prima mensis Aprilis anno millesimo nongentesimo trigesimo coram eodem Sanctissimo Domino Nostro Pio Papa X I , tum Revmi Cardinales, tum Patres Consultores affirmativum suffragium protulerunt. Attamen idem Beatissimus Pater sententiam suam proferre distulit, atque, ut in re tanti ponderis auxilium superni luminis impetraretur, hortatus est. Hac itaque die sexta Aprilis, Dominica Passionis, anno millesimo nongentesimo trigesimo idem Ssmus Pater, Sacra Hostia in domestico Sacello pientissime litata, nobiliorem aulam Vaticanam ingressus ac pontificio solio assidens ad Se arcessivit Rmos Cardinales Camillum Laurenti, Sacrorum Rituum Congregationi Praepositum, nec non Vincentium Vannutelli Episcopum Ostiensem et Praenestinum, Sacri Collegii Decanum Causaeque Relatorem, una cum R. P. Carolo Salotti, Sanctae Fidei Promotore generali meque infrascripto Secretario, iisque adstantibus, solemniter pronuntiavit: Tuto procedi posse ad solemnem Beati Theophili a Curte canonizationem. Hoc autem Decretum in vulgus edi, atque in Sacrorum Rituum Congregationis acta referri mandavit die sexta Aprilis anno millesimo nongentesimo trigesimo. O . CARD. LAURENTI, S. B. C. Praefectus. L . E i S. A. Carinci, Secretarius. 248 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale III MAIORICEN. CANONIZATIONIS BEATAE CATHARINAE THOMASIAE, CANONISSAE REGULARIS PROFESSAE ORDINIS SANCTI AUGUSTINI P ALMAE BALEARIUM. SUPER DUBIO An stante approbatione duorum miraculorum tuto procedi possit ad solemnem huius Beatae canonizationem. Catholica Hispania, quae a remotis usque temporibus, tot tantosque viros ac mulieres, mira sanctitate praestantes, genuisse gloriatur, et quibus Beatorum vel Sanctorum honores Ecclesia frequentius decrevit, nova merito gestit laetitia, cum iam aliam, suae gentis praeclaram, virtutibus filiam, ad Sanctorum honores properare conspiciat. Inserenda quippe albo Sanctorum exhibetur Ancilla Dei Catharina Thomasia, Canonissa Regularis ex Ordine Sancti Augustini, in monasterio Sanctae Mariae Palmae Balearium, Maioricensis dioecesis. Eximiae huius Famulae Dei notitias vitae breviter, clare et eleganter sequens inscriptio complectitur quam tribuni populi ad perennandam sanctitatis famam Catharinae, pretioso marmore super eius sepulcro sculptam voluere. Hic condita est Ancilla Christi Soror Catharina Thomasia, huius Regni Balearis indigena, huius Coenobii monialis professa, a teneris annis Deo addictissima, superis familiaris, daemonibus terrifica, virtutibus eximiis ac miraculis conspicua. Obiit anno millesimo quingentésimo septuagesimo quarto, nonis Aprilis, vitae suae quadragesimo primo, vigintiquinque diebus minus. Corpus illius post quadraginta annos ab obitu, incorruptum inventum. In quorum memoriam et cultum, cum in hunc locum, recens exstructum, transferretur, religiosa Balearium pietas hoc mausoleum dicat, consecrat, septimo idus Septembris millesimo sexcentésimo vigesimo octavo. Hanc Dei Famulam, quam clementissimus Deus suae bonitatis et gratiae divitiis largiter ditavit, Pius Sextus Pontifex Maximus die tertia Augusti anno millesimo septingentésimo nonagésimo secundo in Beatarum Virginum album retulit. Novis deinde accedentibus assertis miraculis per decretum diei vigesimae Septembris anno millesimo septingentésimo nonagésimo septimo, Causa reassumpta est. Verum varia ob rerum adiuncta diu haec siluit. Sedulus Causae Postulator duas novas proposuit sanationes quae miraculo videbantur tribuendae. Quatuor probatissimi periti ex 249 8. Congregatio Rituum officio super unaquaque sanatione suam emiserunt sententiam, videlicet has sanationes naturae viribus minime tribui posse. Peractis ver© quatuor iudicialibus comitiis, quorum postremum coram Sanctissimo Domino Nostro Pio Papa X I , eadem Sanctitas sua per decretum diei nonae Martii huius anni constare,, edixit de prodigiosis sanationibus e quibus altera Mariam Antoniam Matheu, altera vero Antoniam Noguera y Magraner respiciebat. Unum supererai inquirendum, utrum Caelitum Sanctorum honores Beatae Catharinae Thomasiae tuto decerni possent. Quapropter in Sacrae huius Congregationis conventu, habito coram Sanctissimo Domino Nostro die prima vertentis Aprilis, Reverendissimus Cardinalis Vincentius Vannutelli, Episcopus Ostiensis et Praenestinus, Sacrique Collegii Decanus, Causae Relator, dubium instituit: An stante approbatione duorum miraculorum post indultam Beatae Catharinae Thomasiae venerationem tato procedi possit aä solemnem ipsius canonizationem. Quamvis vero Reverendissimi Cardinales et Patres Consultores unanimi suffragio tuto procedi posse respondissent, nihilominus Beatissimus Pater, quum gravissimi momenti res in deliberatione versaretur, mentem suam aperire distulit, ut diuturnis interea precibus ad divinam opem efflagitandam spatium suppeteret. Hodierna vero die sexta Aprilis, Dominica Passionis, Eucharistica Hostia religiosissime litata, et in nobiliori Vaticani Aula pontifìcio solio assidens, ad se arcessiri iussit Reverendissimos Cardinales Camillum Laurenti Sacrorum Rituum Congregationi Praefectum et praefatum Vincentium Vannutelli, Causae Relatorem, una cum R. P. Carolo Salotti, Sanctae Fidei Promotore generali meque infrascripto Secretario, iisque praesentibus, rite pronuntiavit: « Tuto procedi posse ad solemnem Beatae Catharinae Thomasiae canonizationem ». Hoc autem decretum in vulgus edi, atque in Sacrorum Rituum Congregationis acta referri mandavit die sexta Aprilis anno millesimo nongentesimo trigesimo. C. CAED. LAURENTI, S. B. C. Praefectus. L. © S. A. Carinci, Secretarius. ACTA, vol. XXII, n. 5. — 1 - 5 - 9 3 0 . 17 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 250 ACTA TRIBUNALIUM SACRA ROMANA ROTA Citatio edictalis ALTUNEN. NULLITATIS MATRIMONII (QUAGLIARELLO-QUAGLIARELLO) Cum ignoretur locus actualis commorationis Petri Quagliarello, in eausa conventi, eundem citamus ad comparendum, sive per se, sive per procuratorem legitime constitutum, in sede Tribunalis S. R. Rotae (Roma, via delia Dataria, 94) die 12 Iunii 1930, hora 11, ad concordandum de dubio disputando, vel infrascriptis subscribendum, et ad diem designandam qua habebitur Turnus Rotalis pro causae definitione: 1) An constet de nullitate sententiae curiae AUunensis in casu. 2) An constet de nullitate matrimonii in casu. Ordinarii locorum, parochi, sacerdotes et fideles quicumque notitiam habentes de loco commorationis praedicti Petri Quagliarello curare debent, ut de hac edictali citatione ipse moneatur.* L. £g S. G. Heard, Ponens. Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 3 Aprilis 1930. T. Tani, Notarius. * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Pierre Quagliarello, défendeur en cette cause, Nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Via della Dataria, n. 94), 12 Juin 1930, à 11 heures, pour concorder ou souscrire les doutes ci-dessous rapportés, et fixer le jour de la cause devant la Rote. 1) Gonste-t-il de la nullité de la smtence rendue à Altoona dans ce cas? 2) Conste-t-il de la nullité du mariage dans ce cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence du dit M. Pierre Quagliarello devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Diarium Romanae Curiae 251 'IÁBIÜM ROMANAE CURIAE Martedì, 8 Aprile, la Santità di Nostro Signore ha ricevuto in Udienza solenne S. E. il Sig. Dott. NICOLA PETRESCU GOMNBN, Inviato Straordinario e Ministro Plenipotenziario di Rumenta, per la presentazione delle Lettere Credenziali. o • Martedì, I Aprile 1930, nel Palazzo Apostolico Vaticano, dinanzi all'augusta presenza del Santo Padre, si è tenuta la Congregazione Generale dei Sacri Riti, nella quale gli Eoli e Revmi Signori Cardinali, i Revmi Prelati e Consultori Teologi, componenti la medesima, hanno discusso e dato il loro voto dapprima "sul dubbio detto del luto per la solenne canonizzazione del Beato Teofilo da Corte, Confessore, sacerdote professo dell'Ordine dei Frati Minori; quindi sul dubbio detto del tuto per la solenne canonizzazione della Beata Caterina Thomas, Canonichessa regolare dell'Ordine di S. Agostino; infine su due miracoli che si asseriscono operati da Dio per intercessione della Ven. Serva di Dio Paola Frassinetti, fondatrice delle Suore di S. Dorotea, i quali miracoli vengono proposti per la beatificazione della medesima Venerabile Serva di Dio. Martedì 8 Aprile 1930, nel Palazzo Apostolico Vaticano, coli'intervento degli Eminentissimi Signori Cardinali e col voto dei Revmi Prelati e Consultori Teologi, si è tenuta la Congregazione Preparatoria dei Sacri Riti per discutere sopra due miracoli che si asseriscono operati da Dio per intercessione del Ven. Servo di Dio Fr. Corrado Parzham, laico professo dell'Ordine dei Minori Cappuccini, i quali miracoli vengono proposti per la sua beatificazione. Martedì, 29 Aprile 1930, nel Palazzo Apostolico Vaticano, innanzi all'augusta presenza del Santo Padre, si è tenuta la Congregazione Generale dei Sacri Riti, nella quale gli Emi e Rmi Signori Cardinali, i Rmi Prelati ed i Consultori Teologi, componenti la medesima, hanno discusso e dato il loro voto dapprima sul dubbio detto del tuto per la solenne beatificazione della Ven. Serva di Dio Paola Frassinetti, Fondatrice delle Suore, di S. Dorotea e quindi su due miracoli che si asseriscono operati da Dio per intercessione del Beato Roberto Card. Bellarmino, Vescovo e Confessore della Compagnia di Gesù, i quali miracoli vengono proposti per la canonizzazione del medesimo Beato. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Pio XI, felicemente regnante, si è degnato di nominare: 25 Marzo 31 » » » 1 Aprile 3 » 4 » 14 » 15 » 20 » 1930. L'Emo Sig. Cardinale Bonaventura Cerretti, Protettore dell'Istituto delle Suore del Verbo Incarnato (Messico). » L'Emo Sig. Cardinale Enrico Gasparri, Protettore delle Suore dei vecchi abbandonati (Valenza). » L'Emo Sig. Cardinale Eugenio Pacelli, Protettore della Congregazione di S. Maria dell'Anima (Roma). » L'Eolo Sig. Cardinale Gennaro Granito Pignatelli di Beimonte, Protettore del monastero delle Cappucci/ne di S. Romualdo in Fabriano. » Monsig. Alfonso Carinci, Segretario della Sacra Congregazioni dei Riti. » L'Emo Sig. Cardinale Alessio Enrico Lépicier, Protettore delle Suore della Carità di S. Carlo (Nancy). » L'Emo Sig. Cardinale Alessio Enrico Lépicier, Protettore delle Suore del S. Cuore di Gesù (Angers). » L'ESio Sig. Cardinale Eugenio Pacelli, Protettore della Congregazione della Beata Vergine Maria (Dame Inglesi - Roma). » L'Emo Sig. Cardinale Eugenio Pacelli, Protettore della Società del S. Cuore di Gesù (Roma). Protonotarii 24 7 Apostolici ad instar participantium: Marzo 1930. Monsig. Urbano Draxl, dell' Am m. Apostolica di Innsbruck. Aprile » Monsig. Leone Thibault, della diocesi di Angers. Prelati Domestici di S. S.: 18 Dicembre 1929. Monsig. Francesco Marchesana della diocesi di Crema. 25 Marzo 1930. Monsig. Enrico P. Niemann, della diocesi di St. Joseph. 8 Aprile » Monsig. Antonio Santandreu, dell'archidiocesi di S. Francisco. » » » Monsig. Guglielmo W. Sullivan, della medesima archidiocesi. » » » Monsig. Giorgio Lacombe, della medesima archidiocesi. » > » Monsig. Roberto Sampson, della medesima archidiocesi. » » » Monsig. Francesco Mac Elroy, della medesima archidiocesi. Diarium Romanae Curiae 253 ONORIFICENZE Cou Brevi Apostolici il Santo Padre Pio XI, felicemente regnante, si è degnato di conferire: La Gran Croce dell'Ordine Piano: 15 Febbraio 1930. Al sig. prof, picola Jorga (Rumenia). 22 » » Al sig. dott. Camillo Krofta (Cecoslovacchia). La Placca dell'Ordine Piano: 12 Febbraio 1930. Al sig. marchese Carlo Sacripante, Esente delle Guardie Nobili Pontificie. La Commenda con placca dell'Ordine Piano: 15 Febbraio 1930. Al sig. prof. Alessandro Borza (Rumenia). Il Cavalierato dell'Ordine Piano: 12 Febbraio 1930. Al sig. marchese Rodolfo Varano, Cadetto nella Guardia Nobile Pontificia. » » » Al sig. conte Pietro Salimei, Cadetto nella Guardia Nobile Pontificia. La Gran Croce dell'Orarne di S. Gregorio Magno, classe civile: 9 Gennaio 1930. AI sig. marchese Lodovico de Vogüé (Egitto). 7 Febbraio » Al sig. Don Juan Pedro De Domecq y Nuñez de Villaviciencio. 22 » - » Al sig. dott. Václav Mueller (Cecoslovacchia). La Placca dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile: 19 Febbraio 1930. Al sig. comm. Giorgio Deviolaine, della diocesi di Soissons. La Commenda con Placca dell'Ordine di 18 Gennaio 15 Febbraio 25 » » » 18 Marzo La 1930. » » » » Al Al Al Al Al Commenda S. Gregorio Magno, classe civile: sig. Francesco Folonari, della diocesi di Brescia. sig. Stanislao Girdvainis (Lituania). sig. dott. Arnöst Roztocil (Cecoslovacchia). sig. dott. Jaroslao Hendrych (Cecoslovacchia). sig. Raffaele Balli viari (Bolivia). dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile: 4 Luglio 1929. AI sig. prof. Giulio Kovách, dell'archidiocesi di Strigonia, 20 Dicembre » Al sig. cav. Maurizio Van poulie, della diocesi di Versailles, 11 Gennaio 1930. Al sig. avv. Ivo Coccia (Roma). 20 » » Al sig. cav. Adolfo Lampuguani, dell'archidiocesi di Milano. 24 » » Al sig. avv. Giacomo Bombardala, del Patriarcato di Venezia. 29 » » Al sig. Giuseppe Vacchini (Róma). » » » Al sig. Mario Vacchini (Roma). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 3 Febbraio 1930. Al sig. Giuseppe Grassi, della diocesi di Albano. 10 » » Al sig. Giacomo Marcellot, della diocesi di Langres. 11 » » Al sig. Giuseppe Garofani, della diocesi di Sabina. 14 » » ÀI sig. cav. Emilio Delisse, dell'archidiocesi di Rennes. 15 » » Al sig. barone Gabriele De Josika (Rumenia). » » » Al sig. Niccolò Betegh (Rumenia). » » » Al sig. prof. Giuseppe Frollo (Rumenia). 18 » » Al sig. cav. Renato Jourdain, della diocesi di Soissons. 19 » » Al sig. Domenico de Arsuaga Aniel Izaguirre y Mignot, della diocesi di Vittoria. 21 » » Al sig. cav. Paolo Pietro Baugas, della diocesi di Angers. 1 Marzo » Al sig. Lodovico Cichowicz, delFarchidiocesi di Gnesna e Posnania. 13 » » Al sig. barone Fernando de Vissocq, della diocesi di Poitiers. 17 » » Al sig. conte Pietro de l'Epinois de Scalibert, dell'archidiocesi di Lione. » •» » Al sig. conte Pietro de Marcellus, della diocesi di Angoulême. » » » Ai sig. Carlo de Harenne, dell'archidiocesi di Algeri. La Commenda dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe militare: 12 Febbraio 1930. Al sig. conte Giuseppe Salimei, della Guardia Nobile Pontine ia. » » » Al sig. marchese Francesco Theodoli, della Guardia Nobile Pontificia, 1 - Marzo » Al sig. conte Alberto De Montcabrier, dell'archid. di Parigi. » » » Al sig. Giuseppe Kergall, della medesima archidiocesi. Il Cavalierato dell' Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile: 8 Maggio 1929. 19 "Dicembre » 4 Gennaio 1930. 10 » » 17 » » 18 » » 20 » » » » » 24 » » » » » 27 » » 30 » » » » » 4 Febbraio » 5 » » lo 19 » » » » Al sig. Teófilo Steinmuller, della diocesi di Lilla. Al sig. Francesco Gandolfi, della diocesi di Milano. Al sig. Enrico Eras, della diocesi di Bois-le-Duc. Al sig. rag. Carlo Zanchi, della diocesi di Bergamo. Al sig. Leone Geurts, delFarchidiocesi di Malines. Al sig. Giacomo Paeffgen, dell'archidiocesi di Friburgo. Al sig. Zacharia Frank, della diocesi di Ratisbona. Al sig. Francesco Westhoff, della diocesi di Münster. Al sig. conte Enrico De Dreuille, della diocesi di Moulins. Al sig. conte Giuseppe de Gaulmyn, della medesima diocesi. Al sig. Giovanni Stefano McGroarty, della diocesi di Los Angeles. Al sig. Corrado de Wendt, della diocesi di Paderborn. Al sig. Antonio Del Bufalo, della diocesi di Poggio Mirteto. Al sig. Maurizio de Lavigne de Sainte Suzanne, della diocesi della Martinica. Al sig. Annibale Gras, della diocesi di Ginevra, Losanna e Friburgo. Al sig. Guglielmo Zekeli (Rumenia). Al sig. avv. Agostino Bouré, della diocesi di Soissons. Diarium Romanae Cunae 255 19 Febbraio 1930. Al sig. Enrico Ferte, della medesima diocesi. » >> » Al sig. Achille Bertrand, della medesima diocesi. » » » Al sig. doit. Ugo Rosendahl, della diocesi di Munster. 22 » » Al sig. Carlo' Augusto Collin, dell'archidiocesi di Rennes. » » » Al sig. Paolo Maria Lerebours-Pigeonnière, della medesima archidiocesi. » » » Al sig. Giuseppe Gieret de Langavant, della medesima diocesi. 3 Marzo » Al sig. Giovanni Erberto Canning, dell'archidiocesi di Cardio'. 8 » » Al sig. Alberto Dupuis, dell'archidiocesi di Montréal. » » » Al sig. Ulrico Boileau, della medesima archidiocesi. » » » Al sig. Alfredo Boyer, della medesima archidiocesi. lo » » Al sig. Guglielmo Giovan Francesco Nuijens, della diocesi di Ruremonda. 17 » » Al sig. Claudio Pallandre, dell'archidiocesi di Lione. » » » Al sig. Antonio Tezenas du Montcel, della medesima archidiocesi. Il Cavalierato dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe militare: 25 Gennaio 1930. Al sig. col. Armando Patino Samudio, dell'archidiocesi di Lima. La Gran Croce dell'Ordine di S. Silvestro Papa : 14 Febbraio 1930. Al sig. ing. Cristiano Penneseu Kerteh (Rumenia). » » » Al sig. Tiberio Brediceanu (Rumenia). 15 » » Al sig. dott. Francisco Kräuter (Rumenia). » » » Al sig. Giovanni Thesnea Grecianu (Rumenia). » » » Al sig. Basilio Trifu (Rumenia). » » » Al sig. Giovanni Lugosianu (Rumenia). 15 Marzo » Al sig. Alberto Cordatellas (Bolivia). La Commenda eon Placca dell'Ordine di S. Silvestro 18 Gennaio 1930. Al sig. dott. Enrico Aengenheister, Friburgo. La 16 Aprile 8 Gennaio » » » 25 1 Febbraio » 6 » » 11 » 13 » 14 » 19 1929. 1930. » » » » » » » » Commenda Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al dell'Ordine di S. Silvestro Papa: dell' archidiocesi di Papa: sig. Enrico Gabriel da Silva (Portogallo). sig. Vincenzo Lorenzo Mannucci (Roma). sig. Andrea Buffolano (Roma). sig. dott. Francesco Tavoni (Roma). sig. Domenico Zorn, dell'archidiocesi di Colonia. sig. rag. Carlo Boni (Roma). sig. Giovanni Battibocca, dell'archidiocesi di Camerino. sig. Giuseppe Lanna, della diocesi di Segni. sig. Ottolino Giussani-Bareggi (Roma). sig. dott. Leonida Marin, della diocesi di Padova. sig. Nicola Cipollone, dell'archidiocesi di Lanciano. II Cavalierato dell'Ordine di S. Silvestro Papa 28 Dicembre 1929. Al sig. Luigi Frascari (Roma). ~~ 18 Gennaio 1930. Al sig. Giuseppe De Corato, della diocesi di Andria. 27 » » Al sig. Ubaldo Papi, dell'archidiocesi di Firenze. 30 » ». Al sig. Giuseppe Pianta, della diocesi di Ivrea. » » » Al sig. Alessandro Zegna, della medesima diocesi. 5 Febbraio » Al sig. Francesco Saverio Breitenbach (Baviera). » >> • » Al sig. Giuseppe Schmid (Baviera). 7 » » Al sig. Costantino Gasperini (Roma). 10 » » Al sig. Lodovico Lepìtre, della diocesi di Langres 17 » » Al sig. Alessandro Costantini (Roma). 21 Marzo » Al sig. Giulio Magri (Roma). NECROLOGIO 14 13 2 3 4 il 12 18 18 » 19 21 30 Gennaio 1929. Monsig. Giovanni Martino Adam, Vescovo tit. di Tbmuis: » Monsig. Guglielmo Barry, Arcivescovo di Hobart. Giugno Agosto » Monsig-. Giovanni Giacomo Keane, Arcivescovo di Dubuque. » Monsig. Timoteo Geremia Makdassi, Vescovo di Zaku, rito » caldeo. » Monsig. Enrico Lespinasse de Saune, Vescovo tit. di Rizonte. Aprile 1930. Monsig. Paolo Felice Beau vain de Beauséjour, Vescovo di Carcassona. » Monsig. Ludovico Ferretti, Vescovo di Colle Val d'Elsa. » Monsig. Giuseppe Anselmo Luque, Vescovo tit. di Fornos. » Monsig. Nicola Marconi, Arcivescovo tit. di Teodosiopoli Eur. » Monsig. Francesco Muñoz e Izquierdo, Patriarca delle Indie Occidentali. » E ino Sig. Card. GÌOACCHINO ARCOVERDE DE ALBUQUBRQDB » » » » » CAVALCANTE, del Titolo dei Ss. Bonifacio e Alessio, Arcivescovo di San Sebastiano de Rio de Janeiro." Monsig. Giovanni Festa, Arcivescovo tit. di Nicea. Monsig. Giuseppe Marusié, Vescovo di Segna e Modrussa. Monsig. Bernardino Vitale Bigi, Vescovo tit. di Antedone. 'Monsig. Giovanni Rossi, Vescovo tit. di Nebo. Monsig. Innocenzo Da viia y Matos, Vescovo di Gatamarca. Annus XXII - Vol. XXII 2 Iunii 1930 Num. 6 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE ACTA PII PP. XI SACRUM CONSISTORIUM 19 Maii 1930 I Hac feria II, die 19 Maii, in consueta aula Palatii Apostolici Vaticani habitum est Consistorium secretum. Assidente Summo Pontifice Reverendissimus Cardinalis Camillus Laurenti, sacrorum Rituum Congregationi Praefectus, compendiosa narratione vitam, virtutes ac miracula retulit Beatorum Ioannis de Brébeuf, Isaaci Jogues et Sociorum, Societatis Iesu, Martyrum, atque Beati Roberti S. R. E. Card. Bellarmino, Conf., Soc. Iesu, et Beatae Luciae Filippini, Virg. Fundatricis Instituti Magistrarum Piarum Filippini; ac insuper acta universa recensuit, quae in causa Beatificationis et Canonizationis eorumdem sacra Rituum Congregatio, praevio rigoroso examine, admiserat et approbaverat. Qualibet relatione expleta Sanctissimus Dominus noster Reverendissimorum Patrum Cardinalium singillatim suffragia exquisivit: « An scilicet deveniendum sit ad solemnem praefatorum Beatorum Canonizationem »: et singuli Patres Cardinales sententiam suam aperuerunt. Il Consistorio secreto felici successu peracto, iussu Sanctissimi Domini nostri, continenter habitum est Consistorium publicum pro solemni peroratone Causarum Canonizationis praefatorum Beatorum. Mmirum DD.FranAOTA, rol. XXII, n. 6. — 2-4-930. 18 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 858 ciscus Pacelli, Ioannes Guasco, Christophorus Astorri, sacrae Consistorialis Aulae Advocati, relatis vitam, virtutibus et miraculis Beatorum quorum singuli Causam egerant, pro solemni eorum Canonizatione de more institerunt. Tum E. P. D. Nicolaus Sebastiani, Apostolicarum litterarum ad Principes Secretarius, stans a sinistro pontificii Solii latere, D D . Advocatis in genua provolutis, Sanctitatis Suae nomine, hisce verbis respondit: « Die tertio ac vicesimo superioris mensis, de cultu duobus christianae perfectionis heroibus augendo rite peroratum; hodie vero, cum absoluta omnia sint, quae ex Apostolicae Sedis instituto agenda superessent, eam ipsam cultus amplificationem a Beatissimo Patre pro aliis pluribus, facunde dicendo, poposcistis. Qui quidem omnes, sanctimoniae laude perillustres, nimium quantum rei. catholicae profuere: videlicet Ioannes de Brébeuf eiusque socii, asperrimis toleratis in evangelii praedicatione laboribus et facto dein strenue fortiterque martyrio, unde obtigit, quasi ex iacto divinitus semine, ut inter feros Canadensium regionum indígenas, contumaces ante atque indociles, Fides nostra celerius sane latiusque propagaretur; Robertus Bellarmino, sacram tuendo doctrinam novatorumque errores sapienter refutando; Lucia Filippini, denique, se puellarum institutioni atque educationi devovendo totam, relictâque, post obitum, piarum sodalitate magistrarum, quae ipsius operam, veluti hereditate traditam, sancte actuoseque perpetuarent. Cum igitur res agatur, quam ad laetum properare ac perduci exitum si optimo cuique gratum, erit sane pergratum Pontifici, habetote iam vos in singulorum, quos memoravi, virtutibus ac promeritis heic dilucide enarrandis haud nequiquam adhibitam nec temere interposi\ tam eloquentiam vestram. Atque alia, praeterea, accedit causa, cur Sanctissimus Dominus noster multo sit ad ita dehberandum proclivior, ut cupitis: quod scilicet praeclaris hisce Ecclesiae filiis, qui beati perpaucis ante annis renuntiari, sunt, novis patratis, tam brevi temporis spatio, per eos deprecatores miraculis, videatur Deus ipse legitimam amplissimamque universorum christifidelium venerationem maturare voluisse. At Pontifex tamen, qui, religiosissimus hoc in genere iudex, omnia, quadam quasi trutina, diu multumque examinare consuevit, eo est animo ut supersedeat aliquantum, donec Patres Cardinales et sacrorum Antistites, ad mentem cuiusque suam aperiendam vocatos, in Consistorio semipublico, quod. propediem habebitur, sententiam rogaverit; intereaque se omnium adiuvari ac muniri precibus optat, ut ad ineundum tanti momenti consilium. Spiritus Paracliti afflatu regatur ac permoveatur. — Haec Beatissimus Pater praecepit ut ad orationes vestras suo ipsius responderem». nomine Acta Pii PP. XI Die 22 Maii 1930 CONSISTORIUM SEMIPUBLICUM DE CANONIZATIONE BEATORUM IOANNIS DE BRÉBEUF ET SOCIORUM, MARTYRUM; ROBERTI B ELLARMINI, EPISCOPI CONFESSORIS, ET THEOPHILE A CURTE, CONFESSORIS, AC BEATARUM CATHARINAE THOMASIAE ET LUCIAE FILIPPINI, VIRGINUM. Feria V, die 22 Maii 1930, in consueta Aula Palatii Apostolici Vaticani, Consistorium semipublicum habitum est, in quo Sanctissimus Dominus noster Pius Papa XI tam Reverendissimorum Patrum Cardinalium, quam Patriarcharum, Archiepiscoporum et Episcoporum itemque Praelatorum seu Abbatum nullius, quibus ius est, suffragia excepit pro futura canonizatione Beatorum Ioannis de Brébeuf, Isaaci Jogues, Gabrielis Lalemant, Antonii Daniel, Caroli Garnier, Natalis Chabanel, Renati Goupil et Ioannis de La Lande, Martyrum, S. I., Roberti Cardinalis Beharmino, S. I., Episcopi confessoris, et Theophih a Curte, O. F. M., Confessoris' ac Beatarum Catharinae Thomasiae Virginis, monialis professae in Ordine Canonissarum S. Augustini, et Luciae Fihppini, Virginis, fundatricis Instituti Magistrarum Piarum ab eius cognomine nuncupatarum. Suffragia exeepturus Beatissimus Pater haec praefatus est : VENERABILES FRATRES Obstare iam nihil videtur, quominus beatis Ioanni de Brébeuf eiusque sociis martyribus, Roberto Bellarmino Episcopo confessori et Theophilo a Curte confessori, Catharinae Thomasiae et Luciae Filippini virginibus, sanctorum caelitum honores ubique gentium deferri iubeamus. A c t a enim res apud Consilium sacris Ritibus tuendis magna illa, qua solet idem, disceptationum severitate; accessere, q u e m a d m o d u m nostis, duo Consistoria secreta, publica duo: ut profecto appareat, nullum iam nunc dubitatione nullum haesitationi locum relinqui. V e r u m in causa t a m gravi, quae c u m infallibili R o m a n i Pontificis magisterio penitus cohaereret, ne quod humanae sapientiae adminiculum praesidiumque mitteremus vel neglegeremus, vos, Venerabiles Fratres, quotquot potissimum minus longe a Nobis abestis, huc in Consistorium semipublicum acciri voluimus, commentariis de eorundem bea- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 260. t o r u m vita, virtutibus, miraculis tempestive unicuique coeuntium traditis, ut, re etiam atque etiam cognita ac perspecta, iudicium Nobis vestrum aperire possetis. Id igitur, Venerabiles Fratres, postulamus, ut de beatis hisce ad summos honores evehendis c o m p r o b a t a e h o m i n u m sanctitati debitos, quid singuli sentiatis, alius post alium vestrae ex ordine dignitatis, profiteamini. Exceptis vero adstantium suffragiis, Sanctissimus Dominus Noster haec addidit verba: Ex suffragiis m o d o latis didieimus, beatos, de quibus agitur, vobis plane dignos haberi, quos in sanctis caelitibus numeremus: in eandem vero sententiam scitote Nosmet ipsos discedere perlibenter. Itaque, in Petriani templi maiestate iisque caeremoniis, quae apparatu ipsae suo eventi magnitudinem declarant, sacra eiusmodi sollemnia peragere certum Nobis deliberatumque est. Utque tempus rei gerendae de more praefiniamus, die dominico proximi mensis Iunii altero et vicesimo, beatis Catharinae T h o masiae et Luciae-Filippini; die autem dominico eiusdem mensis undetricesimo, beatis Ioanni de Brébeuf eiusque sociis, E o b e r t o Bellarmino et Theophilo a Curte sanctorum caelitum honores, apostolica auctoritate Nostra, decreturi sumus. Q u o d quidem eventum ut faustum sit, sit felix et catholico nomini bene vertat, d i v i n u m Ecclesiae Conditorem, Venerabiles Fratres, una N o b i s c u m rogare ne desinatis. Tum, obtenta venia Summi Pontificis, Praefectus Caeremoniarum Apostolicarum Protonotarios Apostolicos adstantes ita rogavit : « Ego Carolus Eespighi, Caeremoniarum Apostolicarum Praefectus, rogo vos omnes Protonotarios et Notarios Apostolicos hic praesentes, ut de sententiis, consilio et unanimi, consensu Eeverendissimorum Sanctae Eomanae Ecclesiae Cardinalium, nec non Patriarcharum, Archiepiscoporum, Episcoporum et Abbatum, deque Summi Pontificis oratione ac deliberatione praehabitis super soUemni Canonizatione beatorum Martyrum Ioannis de Brébeuf et sociorum; beatorum Eoberti Sanctae Eomanae Ecclesiae Cardinalis Bellarmino et Theophili a Curte nec non beatarum Catharinae Thomasiae et Luciae Filippini, unum vel plura, publicum Acta Pii PP. XI §61 seu publica eonficiatis instrumentum vel instrumenta ad perpetuam rei memoriam». Cui antiquior e Protonotariis Apostolicis praesentibus Illmus et Revmus P. D. Dominicus Iorio, innuens Cubicularios de numero, respondit : « Conficiemus, vobis testibus ». CONSTITUTIO APOSTOLICA DE MANILA ET N O V A E SEGÖBIAE DISMEMBRATIONIS ET ERECTIONIS DIOECESIS LINGATEN. PIUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Continuam omnium Ecclesiarum soUicitucunem habentes, omni studio curare debemus ut earum circumscriptiones ita temporum locorumque adiunctis respondeant, ut gregi Dominico sibi credito pascendo et regendo facilius ac salubrius sacri Pastores consulere queant. Cum itaque archidioecesis de Manila et dioecesis Novae Segobiae tanto incolarum numero frequentissimae territoriali circumscriptione latissime pateant ita ut in remotioribus regionibus nedum distantia sed etiam viarum diñicultate Pastores a gregibus nimius seiungantur, enixe ab Apostolica Sede, ad utilius christifidelium regimini consulendum, expostulatum est, ut ab iisdem dioecesibus quaedam territorii partes separentur et in novam erigantur dioecesim. Votis itaque et consensu suffulti sacrorum Antistitum, qui modo dioeceses ipsas regunt, necnon favorabili voto praehabito venerabilis fratris Guhelmi Piani Archiepiscopi Dramensis, Delegati Apostolici in PhiHppinis Insulis, prae oculis habentes spirituales tot animarum necessitates, his precibus annuendum censuimus. Quare, consilio dilectorum filiorum Nostrorum S. R. E. Cardinahum Sacrae Congregationis Consistorialis, suppleto, quatenus opus sit, quorum intersit, vel eorum qui sua interesse praesumant consensu, iis insuper attentis quae in Apostolicis Litteris Quae mari Sinico die decima septima mensis Septembris anno mihesimo nongentesimo secundo a fel. rec. Leone Papa Decimo tertio Praedecessore Nostro statuta sunt, Apostoli&ae potestatis plenitudine a praefatis dioecesibus de Manila et Novae Segobiae territorii partem distrahimus, atque ex ea novam ac distinctam dioecesim constituimus ac erigimus Lingayensem ab urbe Lingayen appellandam; in hac vero urbe sedem et cathedram episcopalem statuimus, eiusque eccle- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale slam paroecialem ad cathedralis Ecclesiae gradum et dignitatem evehimus eique propterea omnia privilegia et iura concedimus quibus ceterae cathedrales Ecclesiae fruuntur. Huius novae dioecesis limites iidem erunt ac limites paroeciarum quas ipsi, ut infra, assignandus et attribuimus. Paroeciae autem hae sunt: I) Ex archidioecesi de Manila sex et viginti, idest: Agno, Alaminos, Anda, Balincaguin, Balungao, Bani, Bolinao, Burgos, Basol, Fguia, Infanta, Bosales, San Quintin, Umingan, quae exstant in civili provincia de Pangasinan; insuper Cupayo, Karanglan, Lupao, Muñoz, Nampikuan, Bantabangan, Puncan, San José, San Juan de Guimba, quae sunt in provincia civili de Nueva Ecija, denique Masinloc, Candelaria, Santa Cruz, in ambitu provinciae civilis de Zambales. II) E dioecesi Novae Segobiae paroeciae septem et triginta, scilicet: Aguilar, Alava, Alcalá, Asingan, Basista, Bautista, Bayambang, Binalonan, Binmaley, Calasiao, Bagupan, Lingayen, Malasiqui, Manaoag, Mangaldan, Mangatarem, Mapandan, Pozorrubio, Salasa, San Carlos, San Fabian, San Isidro, San Jacinto, San Manuel, San Nicolas, Santa Barbara, Santa Maria, Suai, Tayug, Urbistondo, Urdaneta, Villasis, quae omnes sunt in provincia civili de Pangasinan; denique Camiling, Gerona, Moneada, Paniqui, Pura, quae ad provinciam civilem de Tarlac pertinent. Hanc vero novam cathedralem Ecclesiam Idngayensem suffraganeam constituimus metropolitanae Ecclesiae de Manila, eiusque pro tempore Episcopos metropolitico iuri archiepiscopi de Manila subiicimus. Reservamus autem Apostolicae Sedi facultatem libere novam decernendi istius dioecesis dismembrationem, quoties id expedire in Domino visum fuerit. Lingayensibus insuper pro tempore Episcopis omnes tribuimus honores, insignia, favores, iura ac privilegia, quibus alii Antistites in Philippinis Insulis iure communi vel legitima consuetudine gaudent ac fruuntur, eosque iisdem oneribus et obhgationibus adstringimus. Quum autem temporum adiuncta prohibeant quominus in praesens canonicorum Capitulum in eadem dioecesi instituatur, iubemus loco canonicorum dioecesanos Consultores ad normam can. 423 et seq. eligi. Mandamus item ut, quamprimum fieri poterit, saltem parvum Seminarium dioecesanum iuxta Codicis decreta et Sacrae Congregationis de Seminariis normas erigatur. Optamus insuper ut, ipsius dioecesis sumptibus, bini delecti iuvenes, vel modo saltem unus Romam in Pontificium Collegium de Propaganda Fide, vel Pium Latinum Americanum, vel aliud item ecclesiasticum institutum pro opportunitate eligendum, non intermissa vice mittantur, ut in hac alma Urbe sub oculis fere Romanorum Pontificum succreseant ac ecclesiasticis disciplinis instituantur. Quod vero attinet ad huius dioecesis regimen et administrationem, ad Vicarii capitularis, sede vacante, electionem, ad clericorum et fidehum iura et onera aliaque huiusmodi ser- Acta Pii PP. XI 263 vanda iubemus quae sacri canones decernunt. Quod autem ad clerum in particulari spectat, statuimus ut eo ipso clerici omnes censeantur adscripti Ecclesiae illi in cuius territorio legitime exstant. Volumus denique ut oinnia documenta et acta, quae novam banc dioecesim respiciunt, quamprimum fieri poterit a cancellariis archidioecesis de Manila et dioecesis Novae Segobiae tradantur cancellariae dioecesis Lingayensis ut in eius archivo serventur. Episcopalem mensam huius novae dioecesis constituent bona et reditus ad ipsam dioecesim, pertinentia pro rata a dioecesibus de Manila et Novae Segobiae ipsi transferenda et solvenda; nec non curiae emolumenta et ceterae oblationes quae a fidelibus, in quorum bonum dioecesis erecta est, praeberi solent praeter ea quae ad hunc finem iam oblata vel collecta sunt. Eebus itaque ut supra dispositis, ad eadem omnia exsequenda deputamus venerabilem fratrem Gubernium Piani, Archiepiscopum Dramensem ac in Philippinis insulis Apostolicum Delegatum, eique propterea tribuimus necessarias et opportunas facultates etiam subdelegandi ad effectum de quo agitur quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, atque dirimendi controversias quae in exsecutionis actu oriri possunt, onere eidem imposito ad Sacram Congregationem Consistorialem intra sex menses a praesentibus Litteris datis authenticum exemplar transmittendi peractae exsecutionis. Praesentes autem Litteras et in eis contenta quaecumque, etiam ex eo quod quilibet quorum interest, vel qui sua interesse praesumant, auditi non fuerint ac praemissis non consenserint, etiam si expressa, specifica et individua mentione digni sint, nullo unquam tempore de subreptionis, vel obreptionis aut nullitatis vitio, seu intentionis Nostrae, vel quolibet alio, licet substantiali et inexcogitato defectu, notari, impugnari, vel in controversiam vocari posse; sed eas, tamquam ex certa scientia ac potestatis plenitudine factas et emanatas perpetuo validas exsistere et fore, suosque plenarios et integros effectus sortiri et obtinere, atque ab omnibus ad quos spectat inviolabiliter observari debere, et si secus super his a quocumque, quavis auctoritate, scienter vel ignoranter contigerit attentari, irritum prorsus et inane esse et fore volumus et decernimus. Volumus denique ut harum Litterarum transumptis, etiam impressis, manu tamen alicuius Notarii publici subscriptis ac sigillo alicuius viri in ecclesiastica dignitate vel officio constituti munitis eadem prorsus tribuatur fides quae hisce Litteris tribueretur, si exhibitae vel ostensae forent. Non obstantibus, quatenus opus sit, regulis in synodalibus, provincialibus, generalibus universalibus que Conciliis editis, specialibus vel generalibus constitutionibus et ordinationibus Apostolicis, et quibusvis aliis Romanorum Pontificum, praedecessorum Nostrorum dispositionibus ceterisque contrariis quibus- 264 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale cumque, etiam speciali mentione dignis. Nemini autem quae hisce Litteris Nostris dismembrationis, erectionis, evectionis, concessionis, statuti, derogationis, mandati et voluntatis Nostrae infringere, vel eis contraire liceat. Si quis vero ausu temerario hoc attentare praesumpserit, indignationem omnipotentis Dei ac beatorum Petri et Pauli, Apostolorum eius, se noverit incursurum. Datum Eomae, apud Sanctum Petrum, anno Domini millesimo nongentesimo vigesimo octavo die decimanona mensis Maii, Pontificatus Nostri anno septimo. FR. ANDREAS CARD. FRÜHWIRTH, Cancellarius S. B. E. CAROLUS CARD. PEROSI, S. C. Consistorialis Secretarius. Alfonsus Carinci, Protonotarius Apostolicus. Hector Castelli, Protonotarius Apostolicus. Loco >J< Plumbi Reg. in Cane. Ap., vol. XXXVIIL n. 9. - M. Riggi. LITTERAE APOSTOLICAE I DISTRACTO TERRITORIO EX VICARIATIBUS DE MUKDEN ET DE JEHOL ERIGITUR PRAEFECTURA APOSTOLICA DE SZE-PING-KAI IN SINIS. PIUS PP. X I Ad futuram rei memoriam. — Ex hac sublimi Principis Apostolorum cathedra, quam, obtinemus divinitus, sublimi tamquam e specula in omnes vel longo terrarum marisque spatio seiunctas ab hoc catholici orbis centro regiones oculos mentis Nostrae convertimus, et quae rei sacrae procurationi melius expediendae conducant, quaeque cedant in exploratam fidelis populi utilitatem, sollicito studio, apostolica Nostra auctoritate interposita, decernere maturamus. Iamvero cum venerabilis frater Ioannes Maria Blois,*e Societate Parisiensi Missionum ad exteras gentes, Episcopus titularis Lambaesitanus et Vicarius Apostolicus de Mukden instanter Nos flagitaverit ui ob territorium late patens suae iurisdictioni subiectum, et incolarum ibique commorantium multitudinem suus de Acta Pii PP. XI 265 Mukden vicariatus divideretur, et ex hoc territorio diviso ac separato nova ad catholicam fidem validius promovendam conderetur circumscriptio ecclesiastica; quumque iisdem motus rationibus venerabilis frater Conradus Abels, e Congregatione a Corde Immaculato Beatae Mariae Virginis, Episcopus titularis Laganiensis et Vicarius Apostolicus de Jehol, petierit similiter ut pars quaedam territorii a suo quidem vicariatu seiuncta in novam circumscriptionem includeretur: Nos, collatis consiliis cum venerabilibus fratribus Nostris Sanctae Bomanae Ecclesiae Cardinalibus negotiis Propagandae Fidei praepositis, praehabito voto venerabilis fratris Celsi Costantini, Archiepiscopi titularis Theodosiopolitani, Delegati Apostolici in Sinis, precibus praefatis annuendum ultro libenterque existimavimus. Quare motu proprio atque ex certa scientia et matura deliberatione Nostris, deque apostolicae Nostrae potestatis plenitudine, praesentium tenore, partem districtus civilis de Tao-ciiang-tao quae ad vicariatum de Mukden pertinet, itemque etiam eiusdem districtus partem, quae vicariatui de Jehol paret, a praedictis vicariatibus separamus; et totum districtum de Tao-chang-tao seiunctum sic ac dismembratami, qui praefecturas civiles de Liaoynanhsien, TungliaoTisien, Taonanhsien, SJiwangshanhsien, Changtuhsien, Kangpinghsien, Kaitunghsien, Taoanlisien, Lishuhsien, AnJcwanghsien, Hwaitehsien, Ohanyuhsien, Tuchuanhsien, GJiengtunghsien et Fahuhsien, complectitur, in novam praefecturam apostolicam erigimus, cui nomen facimus de Sze-ping-kai quamque ad Nostrum et Sanctae huius Sedis Apostolicae beneplacitum curis tradimus sacerdotum e Seminario de Pont Viau e provincia de Quebec pro exteris Missionibus. Huic autem novae praefecturae apostolicae sub-praefecturam etiam civilem unimus de Chang-ou-hsien hucusque ad vicariatum de Jehol pertinentem. Porro haec statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac manere, suosque plenos atque integros effectus sortiri atque obtinere, illisque ad quos pertinent, sive pertinere poterunt, nunc et in posterum amplissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum, irritumque ex nunc et inane fieri si quidquam secus super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Non obstantibus contrariis quibuscumque. Datum Bomae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die n mensis Augusti anno MDCCCCXXIX, Pontificatus Nostri octavo. P. CARD. GASTARKI, a Secretis Status. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 866 II FINES REGUNTUR INTER VICARIATUS APOSTOLICOS DE LOANGO ET DE BRAZZAVILLE IN AFRICA CENTRALI. PIUS PP. X I Ad futuram rei memoriam. — Quae catholico nomini aeternaeque fidehum saluti bene, prospere ac feliciter eveniant, ea ut mature praestemus Nos admonet supremi apostolatus munus, quo in terris divinitus fungimur. Iamvero quum Ordinarii vicariatuum apostolicorum de Loango et de Brazzaville in Africa centrali a Nobis humiliter expostülaverint ut limites Missionum sibi concreditarum non satis in praesens definiti mutarentur; Nos, collatis consiliis cum venerabilibus fratribus Nostris Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalibus negotiis Propagandae Eidei praepositis, huiusmodi precibus annuendum existimavimus. Quae cum ita sint, certa scientia et matura deliberatione Nostris, deque Apostolicae potestatis plenitudine, praesentium tenore, volumus ac mandamus ut vicariatus apostolici de Loango et de Brazzaville in Africa Centrali sequentibus in posterum limitibus constituantur, nempe linea devortiorum aquarum fluminum Louesse et Bonanza usque ad continentem Louolo vel Lori-, cursu huius fluminis; linea recta quae a fontibus fluminis Louolo discedens illas fluminis Nzoanina attingit; cursu huius fluminis, et fluminis Ndouo Niari usque ad continentem Loukougni; cursu eiusdem fluminis usque ad confluentem Comba; cursu denique istius numinis usque ad eius scaturigines. Hanc autem hmitum variationem et definitionem ratam habemus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri atque obtinere; illisque ad quos spectant sive spectare poterunt nunc et in posterum amplissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum, irritumque ex" nunc et inane fieri, si quidquam secus super his a quovis auctoritate qualibet scienter sive ignoranter attentari contigerit. Non obstantibus contrariis quibuscumque. Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die n mensis Augusti anno MDCCCCXXIX, Pontificatus Nostri octavo. P. CARD. GASPARRI, a Secretis Status. Acta Pii PP. XI 267 III ECCLESIA CATHEDRALIS SUESSANA, SUB TITULO SS. APOSTOLORUM PETRI ET PAULI, HONORIBUS BASILICAE MINORIS AUGETUR. PIUS PP. X I Ad perpetuam rei memoriam. — Suessanae in Auruncis civitatis cathedrale templum, quod loco vetustissimae ecclesiae, quae inibi exsistebat, initiis saeculi post Christum natum decimisecundi erectum est, inter latiali regioni finitimae Campaniae sacras aedes conspicua fama exornatur ob formam suam artisque opera quibus renidet. Ad instar basilicae romanae exstructum, cryptaque antiqua donatum, tribus navibus constat, quae columnas suffultae altaria aliaque affabre facta supellectilia exhibent; tessellato praesertim pavimento, instructa tesseris orchestra, vermiculato s culpturato que ambone prostantibus; in principe autem atrii arcu copiosis figuris multisque casibus gesta Sancti Petri Apostoli narrantur; templum enim ipsum in honorem Sanctorum Apostolorum Petri ac Pauli Deo dicatum est. Eodem in templo sanctuarium quoque habetur prodigiosae imaginis Beatae Mariae Virginis, cui populi Suessani Advocatae nomen adhaeret. Imagini vero ipsi Episcopus Suessanus vigore facultatum, quas eidem Patriarchalis Basilicae Vaticanae Principis Apostolorum. Capitulum concessit, anno MDCCCCIV mense Septembri auream coronam solemniter imposuit. Vetustum Virginis simulacrum christifideles tum civitatis ac regionis Auruncorum tum provinciarum, quae contiguae sunt, tutelam Deiparae invocantes singulari cultu venerantur. Quibus omnibus attentis, cum venerabilis frater Suessanus Episcopus a Nobis exposcat ut, hoc anno quinquagesimo ab inito Nostro sacerdotio, idem templum* cathedrale honoribus privilegiisque Basilicae minoris decorare velimus: Nos ad benevolentiae Nostrae erga clerum populumque dioecesis ipsius pignus exhibendum, quod sit quoque sacerdotalis iubilaei Nostri mnemosynon, votis memoratis concedere ultro libenterque existimavimus. Quam ob rem, audito etiam dilecto filio Nostro Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinali Sacrorum Rituum Congregationis Praefecto, apostolica Nostra auctoritate, praesentium Litterarum vi perpetuumque in modum ecclesiam cathedralem Suessanam sub titulo Sanctorum Apostolorum Petri ac Pauli dignitate tituloque Basilicae minoris augemus illique privilegia atque honorificentias tribuimus, quae huic titulo de iure competunt. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 268 Haec largimur, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces semper exstare ac permanere, suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere, illisque ad quos spectant seu spectare poterunt nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum, irritumque ex nunc atque inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter contigerit attentari. Non obstantibus contrariis quibuslibet. Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xvni mensis Novembris, anno MDCCCCXXIX, Pontificatus Nostri octavo. P. CARD. GASPARRI, a Secretis Status. IV SEPARATO TERRITORIO E VICARIATU APOSTOLICO DE YUNNANFÜ" IN SINIS, ERIGITUR MISSIO INDEPENDENS DE TA-LI. PIUS PP. X I Ad futuram rei memoriam. — Munus apostohcum, quo in terris fungimur, exigit a Nobis ut necessitatibus christifidehum provehendaeque religionis ubique locorum, data opportunitate, tempestive provideque consulamus. Quopropter cum edoceamur ab Apostolico Vicario de Yunnanfu in Sinis vicariatum ipsum latius patere ac multitudine incolarum refertum èsse, ita ut ex eodem opportune separanda sit quaedam pars territorii in missionem independentem constituenda, quae aliis missionariis tradatur, atque id quoque a Nobis expostulent tum Vicarius Apostolicus praefatus tum Noster in Sinis Delegatus Apostolicus: Nos, conlatis consiliis cum venerabilibus fratribus Nostris Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalibus, qui Sacrae Congregationis de Propaganda Fide rebus gerendis praepositi sunt. ea quae sequuntur in Domino decernenda existimavimus. Nimirum certa scientia ac matura deliberatione Nostris omnibusque rei momentis attento ac sedulo studio perpensis, motu proprio deque apostolicae Nostrae auctoritatis plenitudine, praesentium Litterarum tenore a vicariatu apostolico de Yunnanfu in Sinis civiles subpraefecturas subtrahimus sive dismembramus, que nuncupantur Sze-mao, Ning-erh, Mo-kiang, King-hu, Yuan-Mang, Sin-ping, Lan-tsang, Chen-yuan, King-tung, Mien-ning, Teng-chung, Pao-shan, Yung-ping, Chen-Jcang, Lung-ling, Ta-U, Siang-yun, JErh-yuan, Feng-y, Teng-chwan, Ping-chwan, Yun-lung, Mi-tu, Li-Mang, Lan-ping, Ho-Jcing, Kien-chwan, Meng-hwa, Yang-feng, Yun-ning, Lang-hu, Shun-ning, Yun-hien, easdemque in novam missionem independentem sub nomine de Ta-U erigimus. Hanc Acta Pii PP. XI 269 autem novam de Ta-li missionem curis sacerdotum Societatis Presbyterorum a Sacratissimo Corde Iesu de Betharram ad Nostrum et Sanctae huius Sedis beneplacitum committimus. Haec statuimus, mandamus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces semper exstare ac permanere, suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere illisque ad quos pertinent seu pertinere poterunt nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum, irritumque ex nunc et inane fieri si quidquam secus super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter vel ignoranter attentari contigerit. Contrariis non obstantibus quibuslibet. Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x x n mensis Novembris anno MDCCCCXXIX, Pontificatus Nostri octavo. P. CAED. GASPARRI, a Secretis Status. EPISTOLAE I AD EMUM P. D. IOSEPHUM, DIACONUM S. NICOLAI IN CARCERE TULLIANO, S. R. E. CARD. MORI, OCTOGESIMUM AETATIS ANNUM EXPLETURUM. PIUS PP. X I Dilecte fili noster, salutem et apostolicam benedictionem. — Quae Nobis cum filiis universis intercedit caritas, si, ut saepe diximus, id quoquo pacto postulat ut laeta tristia cum ipsis communia habeamus, multo ea magis impellimur, ut qui sunt Nobis propiores Nostrorumque socii laborum, quicquid iis laetabile obtingit, praecipua quadam voluntate participemus. Cum igitur propediem octogesimum aetatis annum sis auspicato completurus, hoc libenter eventum, tibi tuique amatoribus faustum, gratulatione ominibusque Nostris prosequi et nobilitare placet. Immo eo libentius, quod, hoc septem annorum spatio feliciter exacto postquam te romana purpura honestavimus, per consilium operamque tuam tam te Nobis sedulum praestitisti adiutorem, ut experiundo noverimus, quam rectis, quam veris, in ipsa dignitate tibi amplissima deferenda, laudibus extulissemus tuos « diuturnos ac praeclaros ingenii labores religiose in Ecclesiae utilitatem, in pluribus sacris dicasteriis, per iuris praesertim doctrinam ac peritiam, impensos ». Quas quidem laudes hodie cumulatius iterantes et optima sacerdotalium virtutum exempla, quae exhibuisti continenter atque exhibes, publice recolentes, tibi cupimus vehementer, ut huius lucis usura quam diutissime, bene valendo, fruaris, quod vitae erit reliquum, quem- 270 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale admodum usque huc egisti, in Ecclesiae Dei bonum terendo. Caelestium interea donorum auspicem paternaeque benevolentiae Nostrae testem, tibi, dilecte fili Noster, apostolicam benedictionem peramanter impertimus. Datum Romae apud Sanctum Petrum, die xx mensis Ianuam anno MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri octavo. PIUS PP. X I II AD E M U M P. D. A L E X r U M H E N R I C U M M. TIT. S. S U S A N N A E S. R. E. P R E S B . C A R D I N A L E M LÉPICIER, Q U E M M I T T I T L E G A T U M A D C O N V E N T U M E U C H A RISTICUM E X O M N I N A T I O N E C A R T H A G I N E C E L E B R A N D U M . PIUS PP. X I Dilecte fili Noster, salutem et apostolicam benedictionem. — Prophetica illa Iesu Domini verba « et ego si exaltatus fuero a terra, omnia traham ad meipsum » in Eucharisticis quidem Conventibus praeclarum in modum confirmari videntur, in iis praesertim qui ex nationibus omnibus cogi consueverunt; in quibus id etiam mirari licet, non modo catholicos homines ad peculiarem quandam in Sacramentum augustum pietatem excitari, sed etiam acatholicos, quasi divina re perculsos communique animorum commotione succensos, non parum ad sacrosanctae Eucharistiae triumphum conferre. Itaque auspicato sane factum est ut in omnibus fere continentibus terris, hac aetate nostra, huiusmodi congressus, maiore in dies decore succrescente ac celebritate, habiti sint; in pluribus scilicet Europae urbibus atque Hierosolymis in Asia; recensque Chicagiae in America et Sydneyi in Australia, ex quibus quam laeta religionis sanctae incrementa quaeque rei catholicae utilitates profecta sint, omnes norunt. In una igitur Africa adhuc Eucharistiae triumphus desiderabatur; Africani dicimus quae priscis Ecclesiae temporibus tot ardentium virorum fide et monachorum sanctitudine floruit; quos inter ille eminet Augustinus, Doctorum Ecclesiae facile princeps, cuius quidem hoc anno memoria soUemni ritu recolitur saeculo exeunte quinto decimo ex quo is ad caelestium sedes avolavit. Quamobrem opportune admodum mox accidet ut in Augustini terra Eucharisticus conventus celebretur, idemque Cartilagine, in urbe scilicet quae non solum veteribus monumentis poenieorumque bellorum gloria insignis est, sed etiam christianis laudibus prestantissima, cum tam multi in ea invictique Fidei athletae orti sint, imprimisque Cyprianus ac Tertullianus. Nos vero, quibus pro Apostolico munere nihil antiquius esse potest quam ut in Africa, Deo favente, res catholica revirescat, libenter equidem volumus Carthagi- Acta Pii PP. XI 271 niensi Conventui praesentes quodammodo interesse. Quapropter te, dilecte fili Noster, Legatum Nostrum Apostolicum his litteris eligimus, ut, nomine et auctoritate Nostra, et Congressioni illi praesis et variis caeremoniis praesideas; non dubitantes quin ipse, quo pietatis studio egregie nites ac romanae purpurae dignitate non parum ad optatum rei exitum sis collaturus. Iam nunc illius diei laetitiam praecipimus, cum pacificus Rex Christus sub mysticis velis delitescens per vetustae urbis vias abs te eircumferetur, atque omnes ex quavis natione fideles te praeeunte precabuntur ut in dilecta Africa, in qua, una cum soUertissimis sacrorum Pastoribus, missionales viri qui Cardinalem Lavigérie f. r. tamquam legiferum patrem venerantur, aliique tantopere desudant, Dei regnum quantocius floreat ac vigeat. Qua spe freti, ad rei splendorem animarumque fructum augendum, tibi damus ut sacris operatus praesentibus nomine Nostro benedicas, plenam eisdem admissorum veniam proponens usitatis Ecclesiae condicionibus lucrandam. Ac caelestium auspex munerum itemque praecipuae benevolentiae Nostrae testis apostolica sit benedictio, quam tibi, dilecte fili Noster, iisque omnibus qui conventui intererunt effuso animo impertimus. Datum Romae apud Sanctum Petrum, die x x v mensis Aprilis, in festo S. Marci Evangelistae, anno MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri nono. PIUS PP. XI III AD EMUM P. n. MICHAELEM EPISCOPUM TUSCULANUM S. R. E. CARDINALEM LEGA: QUEM MITTIT A LATERE RAVEN NAM AD EUCHARISTICUM CONVENTUM REGIONIS FLAMINIAE. PIUS PP. X I Venerabilis frater Noster, salutem et apostolicam benedictionem. — Peculiari quadam laetitia Nos perfundimur quoties per catholicum orbem eucharistici habentur conventus; ex quo enim, haud ita pridem, celebrari consueverunt, et fides in populo augeri et christiana pietas cotidie magis excitari coeptae sunt. Iamvero haud mirum id est; cum enim Eucharistia, sanctorum Patrum testimonio, continuatio quaedam Incarnationis censenda sit, altrix est novae vitae per eam hominibus collatae. Ea siquidem humanas passiones comprimit, aeternae gloriae spem roborat et quasi centrum fit christiani cultus ac religionis. Quam quidem ad rem, egregie ait S. Petrus Damiani, Ravennatium gloria ac decus: « Huius novi sacramenti virtute fermentum illud condemnatae vetustatis expellimus, ut de servi- 272 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tute ad libertatem spiritus et ad noya regenerationis azyma transeamus ». Ravennae autem Pastor clarissimus, S. Petrus Chrysologus, illud Apostoli « obsecro vos ut exhibeatis corpora vestra hostiam vivam » explanare cupiens, perbelle scribit: « Hoc sacrificium Christi descendit ex forma, qui corpus suum pro vita saeculi vitaliter immolavit: et vere corpus suum fecit hostiam vivam, quia vivit occisus. In t ah ergo victima mors expendatur, hostia permanet, vivit hostia, mors punitur. Hinc martyres morte nascuntur, fine inchoant, occisione vivunt, et in caelis lucent, qui in terris putabantur exstincti ». Haec perlibenti sane animo recolimus, Ravennatensi appropinquante Congressu eucharistico; facile coniicientes quae ohm fuerit Ravennatium pietas erga Sacramentum augustum; quam ceteroquin sacrae etiam illae aedes mirifice testantur, quae musivis operibus tam splendide enitent ac monumentis ad veterem liturgiam eucharisticam pertinentibus. Cum igitur Nos, pro egregia Nostra erga Ravennates voluntate, praesentes quodammodo sacris eis sollemnibus adesse velimus, quem mittemus qui Nostram illic personam gerat nisi te, venerabilis frater Noster, qui cum tanta apud omnes, in regione tua Flaminia, gratia et opinione floreas, tum sollertis Ravennatium Archiepiscopi frater es amantissimus? Quamobrem Nos et sponte et tuorum votis satisfacienti, te his litteris Legatum Nostrum eligimus, qui, nomine et auctoritate Nostra, Eucharistico illi Conventui praesideas; non dubitantes quin ipse sancto munere digne admodum sis perfuncturus. Celeberrima certe haec Congressio erit, propterea quod frequens, uti affertur, clerus populusque sacris eis diebus ex regione universa Ravennani conveniet. Fac igitur ut omnes sciant populares tui nihil magis optare communem fidelium Patrem quam ut pacificus Rex Christus studiosius in dies in Sacramento augusto colatur, idque maxime ad sacram synaxim saepissime accedendo; per eam enim fit ut homines, cum Deo coniuncti, in terris adhuc "peregrinantes, caelestium gaudia praecipiant. Quo autem haec sollemnia splendidiorem habeant exitum imprimisque in maiorem cedant animarum fructum, tibi, venerabilis frater Noster, facultatem damus ut, sollemniori die, sacris operatus, nomine et auctoritate Nostra praesentibus benedicas, plenam eisdem admissorum veniam proponendo, usitatis Ecclesiae condicionibus lucrandam. Interea, divinorum auspicem munerum paternaeque benevolentiae testem esse volumus apostolicam benedictionem, quam tibi, venerabilis frater Noster, iisque omnibus qui Congressioni intererunt effuso animo impertimus. Datum Romae apud. Sanctum Petrum, die III mensis Maii anno MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri nono. PIUS PP. X I S. Congregatio Consistorialis 273 ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS I PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Pius divina Providentia Papa XI successivis decretis Sacrae Congregationis Consistorialis, singulas quae sequuntur Ecclesias de proprio Pastore providit, nimirum : 17 Maii 1930. — Titulari archiepiscopali ecclesiae Garellensi, praefecit R. P. D. Antonium Bonaventuram Jeglic, hactenus Episcopum Labacensem. « 20 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Niciensi, R. P. D. Paulum Rémond, hactenus Episcopum Clysmatenum. 28 Maii. — Titulari episcopali ecclesiae Gordenae, R. D. Ioannem Saint Pierre, e dioecesi Baionensi, quem constituit Auxiliarem R. P. D. Alexii Lemaître, Archiepiscopi Carthaginensis. II DE FINIUM DIOECESIUM MUTATIONE Sanctissimus Dominus Noster Pius div. Prov. Pp. X I , decreto Sacrae Congregationis Consistorialis, sequentem finium dioecesium mutationem benigne statuere dignatus est : 7 Februarii 1930. — AGRIENSIS-VACIENSIS. —Praedium Pernye-puszta a paroecia Apc e ab archidioecesi Agriensi separatum est atque paroeciae Lòrinci et dioecesi Vaciensi perpetuo coniunctum. III DESIGNATIO Archiepiscopus Curitybensis designavit semel pro semper ad normam can. 1592 § 2, pro appellationibus a suo tribunali,. Ordinarium de Ponta Grossa; quam designationem Ssmus Dnus Noster per rescriptum Sacrae Congregationis Consistorialis die 10 Martii 1930 approbare dignatus est. A G Í A , roi. XXII, n. 6. — 2-6-930. 19 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Oßcie&e S74 SACRA CONGREGATIO PRO ECCLESIA ORIENTALI MONTIS REGALIS IURIS MATRICITATIS ET PRAECEDENTIAE Cum diu disputatum sit in oppido Palatii Hadriani, archidioecesis Montis Regalis in Sicilia, de iure matricitatis et praecedentiae ecclesiae paroecialis S. Mariae in caelum adsumptae clerique ritus graeci, super ecclesiam S. Mariae de Lumine clerumque ritus latini, delata hac causa ad Sacram Congregationem pro Ecclesia Orientali, ad lites super tota quaestione in perpetuum terminandas, Sacra haec Congregatio in plenariis comitiis diei 31 Martii 1930 in Civitate Vaticana habitis, propositis ut infra dubiis sequentes responsiones ac solutiones dedit. « I. An constet de iure matricitatis ecclesiae ritus graeci Palatii Hadriani. II. An et quae onera sint recognoscenda vel imponenda ecclesiae filiali erga matricem in signum et in obsequium matricitatis. III. An et quae norma statuenda sit circa processiones, praesertim in solemnitate Corporis Christi, atque circa praecedentiam cleri. IV. An expediat conferre titulum Archipresbyteri parocho latino Palatii Hadriani; et quatenus affirmative, an conferendus sit a Sancta Sede vel a proprio Ordinario. V. An et quae norma statuenda sit pro visitatione pastorali adimplenda ' in duabus paroeciis Palatii Hadriani. V I . An expediat nunc extendere ius commune Codicis iuris canonici ad graecos-albanenses in Italia constitutos, quoad a) ritum, quo baptizandi sunt filii parentum mixti ritus; b) parochum apud quem matrimonia mixti ritus celebranda sunt; c) facultatem uxoris se conformandi ritui mariti)). B. Ad I. Affirmative et amplius; seu: constare de iure matricitatis ecclesiae graecae quatenus importat honorificam praecedentiam; atque iterum perpetuum silentium auctoritate Apostolica super hac quaestione imponitur. Ad I I . Nullum onus ecclesiae filiali imponendum esse, cum iura et officia duarum ecclesiarum et duorum parochorum nulla dependentia seu subiectione respective obstringantur, salvo tamen quod statuitur in responsione ad primum dubium, S. Congregatio pro Ecclesia Orientali ' 275 ' Ad I I I . Nil irmovandum ; seu quoad processionem Corporis Christi servetur concordatum anno 1660 initum inter clerum graecum et clerum latinum et anno 1678 confirmatum, et quoad processionem in honorem B. M. V. Immaculatae vigens consuetudo servetur. Quod attinet ad praecedentiam: processiones generales seu pro tota civitate Palatii Hadriani, ad normam memorati concordati fiant: in aliis vero sacris functionibus in quibus interventus utriusque ritus cleri praescribitur, serventur normae reverentiae quae pro invitatis ubique et communiter adhibentur, salvo semper iure matricitatis. Ad IV. Negative ad primam partem, et ad secundam provisum in prima. Ad V. Consuetudo sacram visitationem incipiendi ab ecclesia graeca servetur; salvo tamen iure Ordinarii aliter faciendi, quatenus adiuneta hoc suadeant in aliquo casu. Ad V I . Dilata; et ad Codificationem canonicam orientalem. Facta de his omnibus relatione Sanctissimo ab infrascripto Cardinali Secretario, in Audientia diei 5 Aprilis 1930, Sanctitas Sua datas resolutiones approbare dignata est. Datum Eomae, ex aedibus Sacrae Congregationis pro Ecclesia Orientali, die 5 Aprilis 1930. L. % s. A. CARD. SINCERO, a Secretis. H. I. Cicognani, Adsessor. SACRA CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE PROVISIO ECCLESIARUM Decretis Sacri Consilii Christiano nomini propagando die 11 Februarii 1930 Ssmus Dnus Noster dignatus est archiepiscopali' Ecclesiae Hobartensi praeficere B>. P. D. Gulielmum Hayden, hactenus Episcopum Wileanniensem; cathedrali Ecclesiae Geraldtonensi, B. D. Iacobum O'Collins. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SACRA CONGREGATIO RITUUM I ROMANA SEU IANUEN. BEATIFICATIONIS ET CANONIZATIONIS VEN. SERVAE DEI PAULAE FRASSINETTI, FUNDATRICIS CONGREGATIONIS SORORUM A S. DOROTHEA. SUPER DUBIO An et de quibus miraculis constet in casu et ad effectum de quo agitur. Providentissime sane Dei consilio factnm est ut, invalescente contra Ecclesiam dira peste laicismi, quem dicunt, praesertim post teterrimam rerum conversionem in Gallia labente saeculo xvin peractam, mira quadam foecunditate in Ecclesia floruerint novae religiosae Congregationes, mulierum praesertim, quae, praeter officia pietatis in Deum, excellentissima opera caritatis in proximum impenso studio exercerent; in primis vero ad iuventutem christianis moribus imbuendam. Inter easdem Familias honorificum occupat locum Institutum a Sancta Dorothea, quod suae legiferae Matris atque primae moderatricis, Venerabilis Famulae Dei Paulae Frassinetti, virtutibus et operibus summopere gloriatur. Pius Papa X, sanctae memoriae, die vigesima prima Augusti, anno millesimo nongentesimo sexto Commissionem de Causa huius Dei Famulae introducenda propria manu signare dignatus est. Probationibus dein absolutis, de heroicis virtutibus, solemni Pii Papae XI decreto, edito sub die decimaquinta Augusti anno millesimo nongentesimo vicesimo octavo, pronuntia.tum fuit easdem heroicitatis fastigium attigisse. Statim de proponendis duobus prodigiis, quae iam praesto erant, agitata fuit quaestio. Etenim per decretum Sacrorum Rituum Congregationis, sub die quarta Iulii anno millesimo nongentesimo vicesimo quarto, Cardinali Urbis Vicario iam tributa fuerat facultas instruendi Apostolicum processum super binis miraculis, quae in eadem Urbe, a Deo patrata ferebantur, invocato Ven. Servae Dei patrocinio, videlicet: Instantaneae ac perfectae sanationis Sororis Virginiae C aselin ab otite media catarrhali acuta purulenta cum mastoidite in aure sinistra; et Instantaneae perfectaeque sanationis pueri Vincentii Giovagnoli a tuberculosi ossea periostea in tarso sinistro. S. Congregatio Concilii 277 Peracto enunciato Apostolico processu, eoque exhibito ac rite aperto* apud Sacrorum Rituum Congregationem die trigesima Martii, anno millesimo nongentesimo vicesimo sexto, obtentaque, die decimaseptima Octobris, anno millesimo nongentesimo vicesimo octavo, dispensatione a iudicio, in Congregatione particulari, de validitate eiusdem processus Apostolici super miraculis, in aedibus Reverendissimi Cardinalis Alexandri Verde, Causae Relatoris, die sexta Augusti, anno millesimo nongentesimo vicesimo nono, habita fuit Congregatio Antepraeparatoria, atque die decimoctava Februarii subsequentis anni. iterum disceptatum fuit de binis supradictis miraculis in Congregatione, quam vocant praeparatoriam. Quoniam indicatae sanationes praeseferunt cunctos miraculi characteres, atque super iisdem concors et propitia exstitit peritorum sententia, quos Sacra Congregatio deputaverat, idem Reverendissimus Cardinalis Alexander Verde, Causae Relator, in generali Congregatione, celebrata coram Beatissimo Patre Pio Papa X I , die prima Aprilis anno millesimo nongentesimo trigesimo, sequens dubium discutiendum proposuit: An et de quibus miraculis constet in casu et ad effectum, de quo agitur. Tunc omnes, qui aderant, tam Cardinales, quam Sacrorum Rituum Congregationis Consultores ac Praelati unanimi consensu Affirmative responderunt. Quibus perceptis suffragiis, idem Beatissimus Pater, in re tanti momenti, mentem suam aperire distulit, donec enixis precibus a Patre luhiinum uberius subsidium exposceret. Hodierna vero die sexta Aprilis anno millesimo nongentesimo trigesimo, Dominica Passioni, divinis devotissime operatus, atque in Consistoriali, quam vocant, aula, pontificio solio assidens, ad se arcessito Rmo Cardinali Camillo Laurenti, Sacrae Rituum Congregationi Praefecto, nec non Rmo Card. Alexandro Verde, Causae Relatore, una cum R. P. Carolo Salotti, Sanctae Fidei Promotore generali meque infrascripto Secre- tario, iisque adstantibus, decrevit: Constare de duobus propositis miraculis, scilicet de primo: Instantaneae ac perfectae sanationis Sororis Virginiae C aselin ab otite media catarrhali acuta purulenta cum mastoidite in aure sinistra, et de altero: Instantaneae perfectaeque sanationis pueri Vincentii Qiovagnoli a tuberculosi ossea periostea in tarso sinistro. Atque hoc decretum publici iuris fieri et in actis Sacrae Rituum Congregationis referri mandavit die sexta Aprilis anno mñlesimo nongentesimo trigesimo. C. CARD. LAURENTI, S. B. C. Praefectus. h. rB S. A. Carinci, Secretarius. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 278 II ROMANA CANONIZATIONIS BEATI ROBERTI CARD. BELLARMINO S. I. EPISCOPI ET CONFESSORIS. SUPER DUBIO An, et de quibus miraculis constet, post indultam eidem Beato venerationem, in casu et ad effectum de quo agitur. Compertum est quot quantisque impugnationibus impetita fuerit praedarissimi viri B. Roberti S. R. E. Cardinalis Bellarmino memoria, ut, qui Ecclesiae adversarios suis doctissimis scriptis vivus profugaverat, eorum impetum etiam mortuus sustinere videretur. Verum quemadmodumjluce doctrinae errores ab haereticis conflatos invicte disiecerat, ita luce sanctitatis hostium calumnias dissipavit. Nec facile dixeris quid in eo magis admirandum obveniat, an ingenii vis et doctrinae copia, an rehgiosissimae vitae sanctimonia. Sive enim in explendis officiis sodalis Societatis Iesu, cui fuit addictissimus, sive in sacris disciphnis tradendis, sive in perfunctione gravissimorum munerum cardinalatus et episcopatus, eo fuit pro Dei gloria et animarum salute studio incensus, ut totum ad id animum intenderit, praeclara in vario vitae genere virtutum exempla relinquens. Nec defuit divina miraculorum confirmatio, quibus rite probatis, Sanctissimus Dominus Noster Pius Papa Undecimus eum die decimatertia mensis Maii anno millesimo nongentesimo vigesimo tertio Beatis accensuit. Post indultam vero eidem Beato venerationem alia duo miracula assere? bantur a Deo per eius intercessionem patrata, in sanatione nempe Ray? mundi Agràs, et Albini Benz. Quare Apostolici processus tum .Barcinone tum Colociae fuere constructi: pro quorum validitate die octava Novembris anno millesimo nongentesimo vigesimo septimo iudicatum est. Tres, uti de iure, habitae sunt Congregationes: Antepraeparatoria coram Cardinali Aidano Gasquet, felicis recordationis, die trigesima Octobris anno millesimo nongentesimo vigesimo octavo, post quam processiculus additionalis in Barcinonensi curia est adornatus; Praeparatoria in Vaticanis aedibus die vigesima octava Ianuarii huius anni, in quibus severe de his miraculis est disceptatum; Generalis demum die vigesima nona nuper elapsi mensis coram Sanctissimo Domino Nostro Pio Papa Undecimo, in qua a Reverendissimo Cardinali Camillo Laurenti loco et vice Cardinalis Caietani Bisleti, S. Congregatio Rituum m Causae Relatoris, propositum fuit dubium: An, et de quibus miraculis constet post eidem Beato indultam venerationem, in casu et ad effectum, de quo agitur. Reverendissimi Cardinales, Praelati et Consultores suffragia sua protulerunt. Sanctissimus Dominus Noster, ut a Deo maius impetraret lumen, definitivam sententiam edere aliquantulum differre ratus est. Pro qua igitur edenda diem quartam mensis Man, Dominicam secundam post Pascha, Bono Pastori sacram, indicare dignatus est. Quare hodierna die ad Se arcessiri iussit Reverendissimos Cardinales Camillum Laurenti S. R. C. Praepositum et Caietanum Bisleti, Causae Relatorem, una cum R. P. Carolo Salotti, Sanctae Fidei Promotore generali meque infrascripto Secretario, iisque adstantibus, pronunciavit: Constare de utroque proposito miraculo, videlicet: de instantánea, perfectaque sanatione Raymundi Agràs a peritonitide acuta diffusa, et de instantánea, perfectaque sanatione Albini Benz a laesione pulmonari anatomica insanabili. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Sacrorum Rituum Congregationis referri mandavit die quarta Maii anno millesimo nongentesimo trigesimo. C. CARD. LAURENTI, S. R. G. Praefectus L . © S. A. Carinci, Secretarius. III ROMANA SEU IANUEN. . BEATIFICATIONIS ET CANONIZATIONIS VEN. SERVAE DEI PAULAE FRASSINETTI, FUNDATRICIS CONGREGATIONIS SORORUM A S. DOROTHEA. SUPER DUBIO An stante virtutum et duorum miraculorum adprobatione, tuto procedi possit ad solemnem Ven. Servae Dei Paulae Frassinetti beatificationem. Ingruentibus malis, quae Dei Ecclesiam undequaque premunt et urgent, opportuna ipse Deus suis temporibus semper opposuit remedia. Porro post perturbationes, quae medio saeculo xix civilem societatem vexabant, inter quas potissimum sunt adnumerandi errores in iuventute instituenda, quasi liceret magistris religionem christianam posthabere seu totaliter seponere, misericors Deus plures suscitavit viros et mulieres, qui tanto huic malo occurrerent. Hinc factum est ut plura condita sint instituta, quibus hic praecipuus finis ut videlicet non solum humanam et civilem instructionem 280 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium, Officiale utriusque sexus adolescentibus impertirent, sed et animos in Sanctae Ecclesiae disciplina formarent, quae est columna et fundamentum veritatis. «Neque enim — uti praeclare docet Ssmus D. N. in encyclica de christiana iuventutis educatione — oblivisci unquam licebit christiane educandum totum esse hominem, quantus est, nimirum in unam naturam per spiritum et corpus coalescentem omnibusque animi et corporis partibus instructum quae vel a natura proficiscuntur vel ipsam excedunt, qualem demum ex recta ratione et ex divinis oraculis cognoscimus ». Inter hos nobilissimum tenet locum Ven. Paula Frassinetti, insigne Ianuensis civitatis decus et ornamentum. In ea nobilissima urbe ortum duxit die tertia Martii anno millesimo octingentesimo nono, eodemque die lustralibus baptismi aquis mundata. Divina gratia praeventa, a puerilibus ludis aliena, animum ad Deum convertere in deliciis habuit. Mature ad maiora divino instinctu vocata, anno millesimo octingentesimo trigesimo quarto primordia Congregationis Sororum a Sancta Dorothea constituit ; quae Congregatio in dies magis magisque ita effloruit, ut brevi plures fundatae sint religiosae domus. Divina cantate flagrans omne genus apostolici operis in sequioris sexus spiritualem salutem exercuit, quod etiam est assequuta per suum Institutum, cuius adprobationem post multos exantlatos labores pluresque superatas difficultates ab Apostolica Sede obtinuit. Sancte obiit die undecima Iunii anno millesimo octingentesimo octogesimo secundo. Increbrescente sanctitatis fama, inquisitiones Ordinaria auctoritate, tum in Urbe tum Ianuae fuerunt peractae. Item processiculi « dihgentiarum » quem dicunt, nec non super cultu numquam praestito. Hinc decreta fuerunt edita die vigesima secunda Aprilis anno millesimo nongentesimo tertio super adprobatione scriptorum, die vigesima secunda Augusti anno millesimo nongentesimo sexto super Causae Introductione, et die decima Aprilis anno millesimo nongentesimo septimo super cultu nunquam exhibito. Iisdem in locis Apostolici processus fuerunt constructi super virtutibus nec non super miraculis in genere. Horum et praecedentium processuum validitas per decretum diei undecimae Iunii anni millesimo nongentesimo vigesimo quarto fuit recognita. Post tria de more comitia, Sanctissimo Domino Nostro adprobante, de heroicis virtutibus decretum fuit editum die festo Assumptionis B. M. V. anno millesimo nongentesimo vigesimo octavo. Interim Apostolica facta est in Urbe inquisitio super duabus sanationibus, quae supra naturae leges, venerabilis Paulae intercessione, asserebantur obtentae. De his pariter tertio coram Sanctitate Sua disceptatum est, et decretum nuper promulgatum. Unum tandem supererai inquirendum utrum Beatorum Caelitum honores Venerabili Paulae Frassinetti tuto decerni possent. Quare in Generali S. Congregatio Rituum 281 Sacrae huius Congregationis conventu, coram Sanctissimo Domino Nostro Pio Papa Undecimo die vigesima nona mensis Aprilis habito, Reverendissimus Cardinalis Alexander Verde, Causae Relator, dubium instituit: An, stante virtutum et duorum miraculorum adprobatione, tuto procedi possit ad sollemnem Ven. Servae Dei Paulae Frassinetti beatificationem. Omnes Reverèndissimi Cardinales et omnes Praelati et Consultores in affirmativam responsionem concesserunt : nihilominus Beatissimus Pater sententiam suam edere distulit, lumen a Deo suis aliorumque precibus impetraturus. Hodierna vero die quarta Maii anno millesimo nongentesimo trigesimo, Dominica secunda post Pascha, Bono Pastori recolendo consecrata, Eucharistico sacrificio devotissime litato, Sanctissimus Dominus Noster Pius Papa Undecimus ad Vaticanas Aedes arcessiri iussit Reverendissimos Cardinales Camillum Laurenti, Sacrae Rituum Congregationi Praefectum, et Alexandrum Verde, Causae Relatorem, nec non R. P. Carolum Salotti Sanctae Fidei Promotorem generalem meque infrascriptum Secretarium, hisque adstantibus, pronuntiavit: « Tuto procedi posse ad sollemnem venerabilis Paulae Frassinetti beatificationem ». Hoc autem decretum publici iuris fieri, in acta Sacrae Rituum Congregationis referri, litterasque Apostolicas in forma Brevis de sollemnibus Beatificationis in Vaticana Basilica quandocumque celebrandis expediri mandavit die quarta Maii anno millesimo nongentesimo trigesimo. C. CARD. LAURENTI, S. B. C. Praefectus. L. © S. A. Carinci,. Beeretarius. IV QUEBECEN. CANONIZATIONIS BB. IOANNIS DE BRÉBEUF, ISAACI JOGUES ET SOCIORUM, MARTYRUM S. I. SUPER DUBIO An, et de quibus miraculis, post indultam eisdem Beatis Martyribus venera-' tionem, constet in casu et ad effectum de quo agitur. Horrescit animus in tormentis recolendas, quae pro Christi nomine, medio saeculo xvn, Beati Martyres, qui in Canadensem regionem apostolico spiritu ducti se contulerant, passi sunt. Hi fuere Ioannes de Brébeuf, Isaac Jogues, Gabriel Lalemant, Antonius Daniel, Carolus Garnier, Natalis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Chabanel, sacerdotes, Renatus Goùpil et Ioannes de la Lande, coadiutores, Omnes e Societate Iesu. Hi nati sunt in Gallia^ foecunda missionalium operariorum et martyrum altrice. Societati Iesu mature se adiunxerunt et a suis Moderatoribus in Novam Galliam, quo tunc appellabatur nomine Canadensis regio, ad Evangelium praedicandum fuerunt missi. Libentissimo animi ardore pro animarum sibi creditarum salute difficultates omne genus superarunt, durissimosque labores et egestatem apud barbaras illas tribus fortiter sustinuerunt, Deo sic disponente ut ad maiora sustinenda pararentur. Martyrium non omnes una simul fecerunt, ab anno millesimo sexcentésimo quadragesimo secundo ad annum quadragesimum nonum eiusdem saeculi a ferocibus silvicolis dira nece interempti. « Tolle martyrum certamina — ait S. Ambrosius — tulisti coronas, tolle cruciatus tulisti beatitudines » (4 sup. Luc. 41). Gloriosum certamen sequuta est glorificationis corona. Servatis enim de iure servandis, Ssmus D. N. Pius Papa X I , die S. Aloisio Gonzagae sacra anno Iubilaei millesimo nongentesimo vigesimo quinto, hos fortissimos púgiles Beatorum fastis adscripsit. Peracta vix Beatificatione, ad horum Beatorum martyrum simul invocatorum intercessionem nonnullae dicebantur sanationes supra naturae leges evenisse. Quare Commissionem reassumptionis Causae ad Canonizationem Ssmus D. N. Sua manu signare dignatus est die vigesima quinta Novembris anni eiusdem. Eemissoriales proinde litterae ad Episcopos Chatamensem et S. Hyacinthi fuere transmissae. Processus illic super duabus ex his sanationibus sunt ad iuris normam constructi et ab Sacra hac Congregatione adprobati. De his sanationibus est disceptatum primo in antepraeparatoria Congregatione die vigesima prima Ianuam anni huius apud Reverendissimum Cardinalem Alexandrum Verde, Causae Relatorem, altera vice die decimaoctava Martii coram Reverendissimis Cardinalibus Sacro huic Ordini adscriptis; in Generali vero die sexta mensis huius coram Ssmo D. N. Pio Papa X I , in qua Reverendissimi Cardinales, Praelati et Consultores Sacrae huius Congregationis suum quisque edidere votum. Verum Beatissimus Pater sententiam suam pandere per aliquot distulit dies, caelestis interim luminis praesidium a Deo imploraturus. Quocirca hodierna die undecima Maii, Dominica I I I post Pascha, fortissimorum martyrum Alexandri I Eomani Pontificis et Sociorum memoriae consecrata, sacratissimo Eucharistico Sacrificio religiose litato, Beatissimus Pater ad Se advocari mandavit Reverendissimos Cardinales Camillum Laurenti, S. R. C. Praefectum, et Alexandrum Verde, Causae Relatorem, una cum R. P. Carolo Salotti Sanctae Fidei Promotore generali meque infrascripto Secretario, iisque adstantibus pronunciavit: Constare de utroque S, Congregatio Rituum 283 proposito miraculo, nempe: de instantánea perfectaque sanatione Mariae Robichaud, in religione Sororis Savoia, a peritonitide tubereulari fibrocaseosa, et de instantánea perfectaque sanatione Alexandrae Ruel, in religione Sororis Mariae Maximae, a peritonitide tubereulari. Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta S. E. C. referri mandavit die undecima mensis Man anno millesimo nongentesimo trigesimo. C. CARD. LAURENTI, S. R. C. Praefectus. L. & S . A. Carinci, Secretarius. v ROMANA SEU FALISGODUNEN. CANONIZATIONIS BEATAE LUCIAE FILIPPINI, FUNDATRICIS INSTITUTI MAGISTRARUM, PIARUM AB EIUS COGNOMINE NUNCUPATARUM. SUPER DUBIO An, et de quibus miraculis, post indultam eidem Beatae venerationem, constet in casu et ad effectum de quo agitur. Mirificus in sanctitate Deus, et ad suam gloriam ostendendam et in signum sanctitatis servorum suorum faciens prodigia, humilem ancillam suam Luciam Filippini nostris hisce diebus post fere duo saecula miro modo voluit exaltare. Anno millesimo sexcentésimo septuagesimo secundo, Corneti ortum duxit. Utroque parente mature orbatam Cardinalis Marcus Antonius Barbadigo, Episcopus Faliscodunen. et Cometan., qui raras puellae dotes suspexerat, Faliscodunum secum adduxit. Sub brevi magisterio insignis servae Dei Eosae Venerini, ab eodem Cardinali Viterbio Faliscodunum accitáe ut ludum institueret Viterbiensi similem, Lucia adeo profecit, ut nulla ea aptior exstiterit quam Eosa Episcopo scholis regendis designaret. Nec res spem fefellit. Immo plures puellae ad conlaborandum in iuventute instituenda ei se adiunxerunt. Hinc factum est ut nova Magistrarum Piarum familia, Cardinalis Episcopi auctoritate, fuerit instituta, et certatim plures Episcopi pro suis dioecesibus, immo et ipse Summus Pontifex Clemens X I , sanctae memoriae, pro Urbe, Luciae et filiarum eius operam sibi comparare studuerint. Anno millesimo septingentésimo trigesimo secundo sanctam oppetiit mortem. Servae Dei virtutes heroicas fuisse Sacra Eituum 284 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Congregatio, Sanctissimo Domino Nostro adprobante, decrevit anno millesimo nongentesimo vigesimo quarto. Tribus miraculis rite probatis, sollemnis eius Beatificatio die decimatertia Iunii anno millesimo nongentesimo vigesimo sexto fuit celebrata. Ipsa Beatificationis die et hora mire sanata est in Urbe Soror Nicolina Gennari ex Instituto Magistrarum Piarum, et post tredecim dies alia non minus mirifica habita est sanatio in puero Antonio Manieri hac ipsa in Urbe. Apostolicus adornatus est Processus. Trium peritorum requisitum est votum, quod fuit plenissime affirmativum in agnoscendo supra totius naturae vires sanationes evenisse. Tria de iure habita sunt comitia. Prius apud Reverendissimum Cardinalem Ianuarium Granito Pignatelli di Belmonte, Causae Relatorem, die decima Decembris anno millesimo nongentesimo vigesimo nono: alterum, quod praeparatorium vocant, in Vaticanis aedibus die quarta mensis Martii anni huius: tertium vero coram Sanctissimo Domino Nostro Pio Papa XI die sexta mensis Maii. In quo Reverendissimus Cardinalis Causae Relator dubium proposuit: An, et de quibus miraculis, post indultam Beatae Luciae Filippini venerationem, constet in casu et ad effectum, de quo agitur. Patres Cardinales Sacri huius Ordinis, Praelati et Consultores sua quisque suffragia ediderunt. Verum Sanctissimus Pater iudicium sibi de more prorogandum duxit, et adstantes, ut preces ingeminarent, est hortatus, a benignissimo Deo lumina impetraturus. Ad significandam vero sententiam Suam, hodiernam diem elegit, Dominicam tertiam post Domini Resurrectionem, in qua fortissimus Martyr Alexander Primus decessor Suus commemoratur, et ad Se accivit Reverendissimos Cardinales Camillum Laurenti, S. R. C. Praefectum, et Ianuarium Granito Pignatelli di Belmonte, Episcopum Albanen., Causae Relatorem, una cum R. P. Carolo Salotti, Sanctae Fidei Promotore generali meque infrascripto Secretario, iisque adstantibus, pronuntiavit: Constare de duobus propositis miraculis, scilicet, de instantánea perfectaque sanatione Sororis Nicolinae Gennari, Magistrae Piae, a gravi tuberculosi pulmonari cum pleuritide, et de instantánea perfectaque sanatione pueri Antonii Manieri a gravi bronco-pneumonitide bilaterali. Hoc autem decretum publici iuris fieri, et in acta Sacrorum Rituum Congregationis referri mandavit die undecima Maii anno millesimo nongentesimo trigesimo. C. CARD. LAURENTI, S. B. C. Praefectus. L. © S . A. Carinci, Secretarius. 8. Congregatio Bituum m VI QUEBECEN. CANONIZATIONIS BB. IOANNIS DE BRÉBEUF, ISAACI JOGUES ET SOCIORUM MARTYRUM S. I. SUPER DUBIO An, stante approbatione duorum miraculorum post indultam praedictis Beatis venerationem, tuto procedi possit ad solemnem ipsorum canonizationem. Quae nunc vigent in Canadensi Dominio, nec non in reliqua America septemtrionali, floridissimae dioeceses, praeter alios innumeros, quibus paullatim crevere, apostolicos labores et conatus, gloriosum etiam martyrum sanguinem, incrementi sui foecundam originem, habuerunt. Ex pluribus enim missionalibus viris, qui zelo animarum abrepti apud aborígenas incolas illarum regionum Evangelium praedicarunt, non pauci cruentam pro fide mortem invicto animo, dira inter supplicia, oppetierunt. Ex iis octo inter sodales Societatis Iesu post iudicialia acta rite expleta, a Ssmo D. N. Pio Papa XI anno millesimo nongentesimo vigesimoquinto Beati nuncupati sunt, nempe : Ioannes de Brébeuf, Isaac Jogues, Gabriel Lalemant, Antonius Daniel, Carolus Garnier, Natalis Chabanel, sacerdotes, necnon Renatus Goupil et Ioannes de La Lande, coadiutores. Horum quinque in ea, quae nunc est regio Canadensis Dominii, martyrium passi sunt, tres vero in ea septemtrionalis Americae parte, quae ad actualem Statum Neo-Eboracensem pertinet, sanguinem pro Christo fuderunt. Quos omnes primitias Martyrum in ea occidentali mundi plaga Ecclesia salutat, ut nec illic videantur sine martyrii gloria segetes christianae fidei potuisse succrescere. Post indultam vero his Martyribus venerationem, Apostolici, processus super duabus sanationibus fuere instructi, quas sanationes, servatis de iure servandis, vera esse miracula die undecima huius mensis, Sanctissimo Domino Nostro approbante, fuit decretum. Ut Causae finis in nostro foro imponeretur, unum discutiendum supererai dubium: An, stante approbatione duorum miraculorum post indultam eisdem Beatis venerationem, tuto procedi possit ad solemnem ipsorum canonizationem. Eapropter in Generali Congregatione coram SS. D. N. die decimatertia mensis huius habita, Reverendissimus Cardinalis Alexander Verde, Causae Relator, hoc dubium proposuit. Reverendissimi Cardinales, nec non Prae- Act» Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale lati et Consultores,] sacro huic Ordini adsciti, in affirmativam !concessere sententiam. Nihilominus Beatissimus Pater, maioris gratiae auxihum imploraturus, adstantes est hortatus ut preces ad Deum effunderent. Hac itaque die, Dominica IV post gaudia Resurrectionis, divina Hostia pientissime libata, ad se arcessivit Reverendissimos Cardinales Camillum Laurenti, S. R. C. Praefectum, et Alexandrum Verde, Causae Relatorem, nec non R. P. Carolum Salotti, Sanctae Fidei Promotorem generalem, meque infrascriptum Secretarium, eisque adstantibus pronunciavit: « Tuto procedi posse ad Beatorum Martyrum Ioannis de ¡Brébeuf, Isaaci Jogues, Gabrielis Lalemant, Antonii Daniel, Caroli Garnier, Natalis Chabanel, Renati Goupil et Ioannis de La Lande, e Societate Iesu, canonizationem». Hoc autem decretum in vulgus edi et in Sacrae Rituum Congregationis acta refèrri mandavit die decima octava Maii anno millesimo nongentesimo trigesimo. C. CARD. LAURENTI, S. R. C. Praefectus. L. © S. A. Carinci, Secretarius. VII ROMANA CANONIZATIONIS B. ROBERTI S. R. E. CARD. BELLARMINO S. I., EPISCOPI ET CONFESSORIS. SUPER DUBIO An, stante approbatione duorum miraculorum post indultam praedicto Beato venerationem, tuto procedi possit ad solemnem ipsius canonizationem. Quum Novatores saeculi x v i tot tantisque erroribus veritatem catholicae fidei impeterent, in id praecipuo conatu adniti visi sunt, ut Romani Pontificis auctoritatem convellerent, quo submoto angulari Ecclesiae lapide, facile totum catholicae veritatis aedificium corrueret. At illi quidem meditati sunt inania, stante verbo Domini: Ecce ego vobiscum sum omnibus diebus usque ad consummationem saeculi (Matth., X X V I I I , 20). Et sane providentissimus Deus in ea etiam temporum procella praesentissimus Ecclesiae suae adfuit, tum multiplici suae gratiae auxilio, tum etiam suscitatis in Ecclesia viris sanctitate aeque ac doctrina insignibus, qui impugnatas ab haereticis veritates strenue ab errore vindiearent. Quos inter Cardinalem Robertum Bellarmino non immerito dixeris principem ea aetate, Romani 287 8. Congregatio Rituum Pontificatus propugnatorem et vmdicem, ut, quas haeretici praerogativas Romano Episcopo impudenter denegabant, eaedem, doctissimi viri opera, clariore luce niterent. Cuius tanti viri suprema in Ecclesia glorificatio, si Deo placuerit, quasi nova gemma accedet faustissimo Iubilaeo sacerdotali Sanctissimi Domini Nostri, ad terminum iam feliciter properante Iamvero, quum post indultam Beato Roberto venerationem nova, eo intercedente, patrata dicerentur prodigia, confecti sunt Apostolici processus, quorum validitate recognita, de propositis miraculis sedulo tribus in Congregationibus disceptatum est, praehabitis probatissimorum peritorum votis. Post quae a Ssmo D. N. constare de iis miraculis nuper decretum est. Unum itaque supererat inquirendum utrum tuto ad Beati Boberti canonizationem procedi posset. Quare Reverendissimus Cardinalis Camillus Laurenti loco et vice Cardinalis Caietani Bisleti, Causae Relatoris, in Generali Congregatione coram Ssmo D. N. Pio Papa XI habita die decimatertia mensis huius dubium proposuit: An, stante approbatione duorum miraculorum post indultam Beato Roberto venerationem, tuto procedi possit ad solemnem ipsius canonizationem. Quotquot aderant Reverendissimi Cardinales, Praelati et Consultores Sacri huius Ordinis in afiirmativum convenere suffragium. Verum Sanctissimus Dominus Noster sententiam Suam edere aliquantisper distulit, ut in re tanti momenti caelestis gratiae lumen suis et aliorum precibus imploraret. Sacra actione, hodierna die, Dominica IV post Pascha, sancte celebrata ad Se arcessiri mandavit Reverendissimus Cardinales Camillum Laurenti S. R. C. Praefectum et Caietanum Bisleti, Causae Relatorem, una cum R. P. Carolo Salotti S. Fidei Promotore generali meque infrascripto Secretario, eisque adstantibus pronunciavit: « Tuto procedi posse ad Beati Roberti Cardinalis Bellarmino canonizationem ». Hoc autem decretum legitime promulgari et in acta S. R. C. referri mandavit die decima octava Maii anno millesimo nongentesimo trigesimo. C. CARD. LAURENTI, S. R. C. Praefectus. - © S. . A. Carinci, Secretarius. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 288 VIII ROMANA SEU FALISCODUNEN. CANONIZATIONIS BEATAE LUCIAE FILIPPINI, FUNDATRICIS ATQUE ANTISTITAE INSTITUTI MAGISTRARUM PIARUM AB EIUS COGNOMINE NUN CUP AT ARUM. SUPER DUBIO An, stante approbatione duorum miraculorum post indultam praedictae Beatae venerationem, tuto procedi possit ad solemnem ipsius canoni' zaiionem. Inscrutabili divinae Sapientiae consilio factum est ut famulae Dei Luciae Filippini Beatificationis et Canonizationis causa, quae diutius quam humana prudentia existimaret, tacuit, paucos intra annos mira celeritate ad suum terminum feliciter properaret, hisce praecipue diebus quibus contra christianam iuventutis educationem inimicorum astus, facto agmine, undique componuntur. Suprema glorificatio B. Luciae, quae virtutibus et multiplicibus operibus ad pietatem et scientiam bonasque artes adolescentularum animos informavit, et per suas spirituales filias iugiter informat, hos astus retundit, et palam ostendit pietatem amicam, non vero lucis esse inimicam, « Lucia Filippini », aiebat Ssmus D. N". Pius Papa XI die vigesima prima Martii anno millesimo nongentesimo vigesimo sexto, «Magistra sancta et sanctarum magistrarum exemplar et formatrix tum equidem temporibus quibus ea vixit mire respondet, tum hisce nostris, quibus divina Providentia miraculorum gloria eius revocat memoriam, eiusque iterum commendat exempla ». Quae porro exempla ut nostrae potissimum îucerent aetati, divinitus factum esse videtur ut Causa Servae Dei modo excitata revivisceret. Supremum enim diem B. Lucia Faliscoduni obiit anno millesimo septingentésimo trigesimo secundo, Commissio vero introductionis Causae a Pio X fel. rec. die decima Iulii anno millesimo nongentesimo duodecimo signata est: solemnia vero Beatificationis die decimatertia Iunii anno millesimo nongentesimo vigesimo sexto sunt celebrata. Apostolicus Processus paulo post in Urbe fuit adornatus super duabus sanationibus quae ad invocationem B. Luciae supra naturae leges asserebantur obtentae, quaeque vera esse miracula, rite expletis, iuxta nostri fori leges, omnibus requisitis actibus, die undecima mensis huius est decretum. 289 •S; Congregatio Rituum ' Unum igitur mquirendum reliquum erat utrum tuto ad Beatae Luciae canonizationem procedi posset. Quare Reverendissimus Cardi- nalis Ianuarius Granito Pignatelli di Belmonte in Generali Congregatione coram Ssmo D. N. habita die decimatertia huius mensis dubium instituit: An stante approbatione duorum miraculorum post indultam Beatae Luciae venerationem tuto procedi possit ad solemnem ipsius canonizationem. Reverendissimi Cardinales, Praelati et Consultores concordi suffragio tuto procedi posse responderunt. Attamen Ssmus Pater Suam sententiam distulit aperire, donec in re tanti momenti maioris gratiae copiam a Deo suis et aliorum precibus impetraret. Quod et fecit. Hodierna itaque die, Dominica IV post Pascha, sacro devotissime celebrato, ad Se advocavit Reverendissimus Cardinales Camillum Laurenti S. R. C. Praefectum et Ianuarium Granito Pignatelli di Belmonte, Episcopum Albanensem, Causae Relatorem, una cum R. P. Carolo Salotti Sanctae Eidei Promotore generali meque infrascripto Secretario, iisque adstantibus pronuntiavit: « Tuto procedi posse ad Beatae Luciae Filippini canonizationem». Hoc autem decretum publici iuris fieri, et in acta S. R. C. referri mandavit die decimaoctava Maii, anno millesimo nongentesimo trigesimo. C. CARD. LAURENTI, 8. B. C. Praefectus. L. © S. A. Carinci, Secretarius. IX PASSAVIEN. BEATIFICATIONIS ET CANONIZATIONIS VEN. SERVI DEI FR. CONRAD I A PARZHAM, LAICI PROFESSI ORDINIS MINORUM CAPUCCINORUM. SUPER DUBIO An, et de quibus miraculis constet in casu et ad effectum de quo agitur. Inter insignes viros, de quibus catholica Bavaria gloriatur, merito Ven. Frater Conradus a Parzham est accensendus. A piis honestisque parentibus ruricolis Bartholomaeo Birndorfer et Gertrude ÏTiedermayer anno millesimo octingentesimo decimo octavo ortum duxit puer, cui in sacro baptismate Ioannis nomen impositum. Pietatem in Deum veluti cum laete a genitoribus hausit, et vix puerulus ieiuniis et asperis cruciatibus eorpusculum vexare et orationi, vel dum laboribus erat intentus, coepit ACTA, vol. X X U , n. 6. — 2-6-930. 20 290 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale instare. Quem morem per totam vitam indeficienter servavit. Parentibus demortuis, annos agens triginta tres pingue domesticum patrimonium pro Deo a se abiecit, et ad Ordinem Minorum Capuccinorum advolavit, in quo, suscepto Conradi nomine, religiosis votis vix emissis, arduum ostiarii officium iam ex tunc a Superioribus, spectata eius vitae sanctitate, ei fuit concreditum in conventu sanctae Annae Vetoettingensi, ad quem plura centena hominum millia quotannis, peregrinationis ergo, accedunt ob continens Beatae Virginis thaumaturgae sanctuarium. Quo munere ultra quadraginta et unum annos « functus est omni cum diligentia, discretione, et insuperabili patientia; semper humilis, pii, devoti, simplicis, maturi et laboriosi fratris partes explens. Nemo eum nec murmurantem et morosum, nec detrahentem vel temere iudicantem, nec unum verbum inutile et superfluum proferentem audivit, quamvis cum hominibus innumeris per decursum multorum annorum tractare debuisset. Munus suum fratrem Conradum totum occupavit ita, ut ei non raro tempus defuerit, cum fratribus mensa communi utendi» (Anal. Ord. Cap., vol. X ) . Viribus defessus munere se abdicavit et post triduum die vigesima prima Aprilis, anno millesimo octingentesimo nonagésimo quarto, purissimam animam exhalavit. Sanctitatis fama et gratiae innumerae immo et miracula eius sepulcrum gloriosum reddiderunt et reddunt. Apostolici processus fuerunt adornati super virtutibus in dioecesi Passaviensi et rite ab hac Sacra Congregatione approbati; servatisque de iure servandis, heroicas fuisse virtutes fuit decretum die Beatae Virgini in caelum Assumptae sacra anno millesimo nongentesimo vigesimo octavo. Binae rnirae sanationes ab actoribus fuere selectae super quibus Apostolici confecti sunt processus — de quorum validitate actum est die decimatertia Novembris anno eodem. — Severissimo peritorum iudicio hae sanationes fuere subiectae, immo et collegiale votum trium peritorum super altera sanatione quaesitum. De his in tribus, quae coadunatae sunt Congregationes, est disceptatum: in Antepraeparatoria coram Reverendissimo Cardinali Andreae Frühwirth, Causae Relatore, die undecima mensis Februarii anni huius; in Praeparatoria in Vaticani aedibus die octava Aprilis; demum in Generali die vigesima mensis huius coram Sanctissimo Domino Nostro Pio Papa X I , in qua Reverendissimus Cardinalis Andreas Frühwirth, Causae Relator, dubium proposuit: An et de quibus miraculis constet in casu et ad effectum de quo agitur. Reverendissimi Cardinales, Praelati et Consultores suam quisque pandere sententiam, Beatissimus vero Pater suam edere ahquantulum distulit : interim hortatus est ad Deum preces ingeminari, ut maioris luminis sibi copia daretur. Hodierna autem die, Dominica V post Domini Resurrectionem, memoriae fortissimi Ecclesiae libertatis assertoris Gregorii Papae VII consecrata, S. Congregatio Bituiim 291 ad Se advocavit Reverendissimus Cardinales Camillnm Laurenti S. R. C. Praefectum et Andream Frühwirth, Causae Relatorem, una cum R. P. Carolo Salotti, .sanctae Fidei Promotore generali meque infrascripto Secretario, eisque adstantibus pronuntiavit: Constare de duobus propositis miraculis: scilicet de primo: Instantaneae perfectaeque sanationis Cunegundis Aepfelbacher ab ulcere magno, inveterato, varicoso, incurabili; et de altero: Instantaneae perfectaeque sanationis puellae quadrimulae fflißae JErl ab impotentia standi et ambulandi, parta ab atonia musculari congenita seu a morbo « Oppenheim », qui in subiecto a rachitide florida affecto patuit. Hoc autem decretum publici iuris fieri, et in acta S. R. C. referri mandavit die vigesima quinta Maii, anno millesimo nongentesimo trigesimo. C. CARD. LAURENTI, JS. R. G. Praefectus. L. © S. A. Carinci, Secretarius. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale •m A C T A T R I B U N A L I U M SACRA POENITENTIARIA APOSTOLICA (OFFICIUM DE INDULGENTIIS) DE MARIANI ROSARII RECITATIONE APUD CHRISTIFIDELES RITUS RUTHENI Ordinarius Stanislaopolitanus Euthenorum Sanctae Sedi sequens dubium pro opportuna solutione proposuit: « Utrum christifideles rutheni ritus Indulgentias recitationi Rosarii B. M. V. adnexas merentur, quamvis in proprio ritu angelica salutatio differat ab illa latini ritus et in fine contineat brevem mentionem respectivi mysterii ». Sacra Poenitentiaria Apostolica, re mature perpensa, respondet: Négative, attentis tamen omnibus a Revmo Ordinario oratore in suis litteris expositis, auctoritate Ssmi, de cuius mandato memoratum dubium huic Sacro Tribunali delatum est, benigne indulget ut omnes rutheni ritus christifideles, qui descripta ratione angelicam salutationem in persolvendo Rosario B. M. V. recitare solent, omnes eiusdem Rosarii Indulgentias lucrari valeant. Contrariis quibuscumque non obstantibus. Datum Romae, ex Sacra Poenitentiaria Apostolica, die 29 Aprilis 1930. S. Luzio, S. P. Regens. L. © S. . S. de Angelis, Substitutus. Diarium Romanae Curiae 293 DIARIUM ROMANAE CURIAE Lunedì, 2 Giugno, la Santità di Nostro Signore ha ricevuto in solenne Udienza S. E . il Sig. EMILIO DE PALACIOS Y FARE, Ambasciatore e Ministro Plenipotenziario di Spagna, per la presentazione delle Lettere Credenziali. SACRA CONGREGAZIONE DEI RITI Martedì, 6 Maggio 1930, nel Palazzo Apostolico Vaticano, dinanzi all'augusta presenza del Santo Padre, sì è tenuta la Congregazione Generale dei Sacri Riti, nella quale gli Emi e Rmi Signori Cardinali con i Prelati Officiali e Consultóri teologi, che la compongono, hanno emesso il loro voto dapprima sopra due miracoli che si asseriscono da Dio operati per intercessione dei Beati Martiri Giovanni de Brébeuf, Isacco Jogues e Socii della Compagnia di Gesù e quindi sopra due miracoli che si asseriscono da Dio operati per intercessione della Beata Lucia Filippini, Fondatrice dell'Istituto delle Maestre Pie, dal suo cognome dette Filippini. I rispettivi miracoli vengono proposti per le relative canonizzazioni dei predetti Martiri Giovanni de Brébeuf e Socii, e della Beata Lucia Filippini, vergine. Martedì, 13 Maggio, nel Palazzo Apostolico Vaticano, dinanzi all'augusta presenza del Santo Padre, si è tenuta la Congregazione Generale dei Sacri Riti, nella quale gli Emi e Rmi Prelati ed ì Consultori Teologi hanno discusso e dato il loro voto sul dubbio detto del Ulto per le seguenti solenni canonizzazioni : 1° del Beato Roberto Cardinale Bellarmino, Vescovo e Confessore, della Compagnia di Gesù ; 2° dei Beati Martiri Giovanni de Brébeuf e Socii, della Compagnia di Gesù; e 3° della Beata Lucia Filippini, Fondatrice dell'Istituto delle Maestre Pie, dette dal suo cognome, Filippini. Martedì, 20 Maggio 1930, nel Palazzo Apostolico Vaticano, dinanzi all'augusta presenza del Santo Padre, si è tenuta la Congregazione Generale dei Sacri Riti, nella quale gli Emi e Revmi Signori Cardinali, i Revmi Prelati ed i Consultori teologi che la compongono, hanno discusso il dubbio su due miracoli che si asseriscono operati da Dio per intercessione del Ven. Servo Dio Corrado da Parzham, Laico professo dell'Ordine dei Minori Cappuccini, i quali miracoli vengono proposti per la beatificazione del medesimo Servo di Dio. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XI, felicemente regnante, si è degnato di nominare: 4 Gennaio 1930. Monsig. Luigi Hudal, Rettore del Collegio e Ospizio di S. Maria dell'Anima, Consultore della Suprema Sacra Congregazione del S. Offizio. 6 Febbraio 22 » » » Il Revmo P. D. Enrico Quentin, O. S. B., delia Congregazione di Solesmes, Relatore generale della Sezione storica dei Consultori delia Sacra Congregazione dei Riti. I Revmi P. Ferdinando Antonelli, O. P. M., professore di storia ecclesiastica nel Collegio internazionale di S. Antonio; D. Ursmar Berlière, O. S. B., Congr. Belg., Preside della Commissione storica dell' Accademia del Belgio; P. Fredegando Callaey, O. M. Cap., Archivista generale dell'Ordine stesso ; l'IUmo e Revmo Monsig. Enrico Carusi, Scrittore della Biblioteca Vaticana; il Revmo P. Ippolito Delehaye, S. I., Preside della Società dei Bollan disti ; gli Illöii sigg. comm. dott. Pio Franchi de' Cavalieri, Scrittore onorario della Biblioteca Vaticana, e Giorgio Goyau, dell'Accademia Francese; l'Illmo e Revmo Monsig. Luigi Gramática, Canonico vaticano ; il Revmo P. D. Mauro Inguanez, O. S. B., Archivista delPàrchicenobio Cassinese; gl'Illmi e Revmi Monsig. Giovanni Pietro Kirsch, Preside del Pont. Istituto di archeologia cristiana; Monsig. Angelo Mercati, Prefetto degli Archivi vaticani; i Revmi PP. D. Cuniberto Moniberg, O.S.B., professore nel Pont. Istituto di archeologia cristiana, P. Carlo Newdigate, S. I. ; l'Illmo e Revmo Monsig. Pio Paschini, professore di storia ecclesiastica nel Pont. Seminario Maggiore; i Revmi PP. Paolo Peeters, S. L, dei Bollandisti; P. Giuseppe Maria Pou y Marti, O. F. M., Archivista dell'Ambasciata di Spagna presso la S. Sede; l'Illmo e Revmo Monsig. Felice Ravanat, Canonico vaticano ; i Revmi PP. Carlo Silva Tarouca, S. I., Diarium Romanae Curiae 295 professore di storia nella Pont. Università Gregoriana; P. Pietro Tacchi Venturi, S. I. ; P. Gabriele Théry, 0. P., Preside dell'Istituto storico domenicano di S. Sabina; l'Ulmo e Revmo Monsig. Eugenio Tisserant, Scrittore della Biblioteca Vaticana, la 19 Marzo Consultori Sacra della Congregazione Sezione dei storica presso Riti. 1930. Il Revmo P. Ferdinando Antonelli, O. F. M., predetto, ViceRelatore generale della medesima Sezione storica. Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XI, felicemente regnante, si è degnato di nominare: Camerieri Segreti Soprannumerari di S. S.: 11 Agosto 11 » » Monsig. Adamo Simone Povilaitis, della medesima diocesi. 11 » » Monsig. Francesco Kuraitis, della medesima diocesi. 24 Gennaio » » 22 Febbraio 1929. Monsig. Giovanni Valaitis, della diocesi di Vilkaviskis. 1930. Monsig. Ubaldo Ramacci, della diocesi di Cagli. Monsig. Enrico Wienken, dell'Amm. ap. di Berlino. Monsig. Edoardo Kindl, delPAmm. ap. del Banato Serbo. » » Monsig. Giuseppe Ocetek, della diocesi di Brno. » » Monsig. Giovanni Stepánek, della medesima diocesi. » » Monsig. Raimondo Kobza, della medesima diocesi. » Monsig. Giuseppe Kalabus, della medesima diocesi. » 13 » Marzo » Monsig. Antonio Golik, della diocesi di Segna. Monsig. Tommaso Millett, dell'archidiocesi di S. Francisco in California. Monsig. Giuseppe Moss, di Roma. » Monsig. Giulio Razza, della diocesi di Piacenza. 18 Monsig. Giuseppe Guillois, del Patriarcato latino di Gostau 19 » Monsig. Alfredo Pesce, di Roma. 27 » Monsig. Pantaleone D'Amato, dell* archidiocesi di Amalfi. tinopoli. Monsig. Luigi Valentini, di Roma. 28 4 Aprile » » Monsig. Giuseppe Trossi, dell'Ordinariato Castrense Italiano. Monsig. Goffredo Rohr, dell'archidiocesi di Colonia. » Monsig. Stanislao Premrl, della diocesi di Lubiana. Monsig. Raffaele Fuhr, della diocesi di Los Angeles e 14 Monsig. Carlo Sassi, della diocesi di Alessandria. 11 S. Diego. 24 Monsig. Carlo Emanuele Toraldo, di Roma. » Monsig. Pompeo Duarte Diniz, dell'archidiocesi di Olinda. Acta Apostolicae Sedis -. Commentarium Officiale 296 24 Aprile 1930. Monsig. Saturnino Alpiniano Pitombo, dell'archidiocesi di S. Salvatore della Bahia. » » » Monsig. Francesco Manoel da Silva, della medesima archidiocesi. » » 1 Maggio » Monsig. Adolfo Figueredo, della medesima archidiocesi. » Monsig. Dionigi Gélinas, della diocesi di Trois Rivières. Cameriere Segreto di Spada e Cappa Soprannumerario di S. S.: 9 Dicembre 1929. Sig. Conte Mario De Vella-CIary, di Alessandria d'Egitto. Camerieri d'onore in abito paonazzo di S. S.: 28 Febbraio 1930. Monsig. Andrea De Bonis, dell'archidiocesi di Gaeta. 13 » » 4 Marzo » Monsig. Vincenzo Gebauer, dell' archidiocesi di Vienna. » » Monsig. Eugenio Etz, della medesima archidiocesi. » » Monsig. Francesco Schmid, della medesima archidiocesi. » Monsig. Angelo Ficarra, della diocesi di Girgenti. Aprile 11 » » Monsig. Ermanno Klens, della diocesi di Paderborn. 22 » » Monsig. Fortunato Alves Linhares, della diocesi di Sobral. 22 » » Monsig. Vincenzo Martins de Costa, della medesima diocesi. Cameriere 29 Marzo d'Onore di Spada e Cappa di numero di S. S. : 1930. Comm. Pio Manzia, Maestro di Casa di S.S. Cameriere d'onore di Spada e Cappa Soprannumerario di S. S. : 6 Febbraio 1930. Sig. Ferdinando Cottet, della diocesi di Leon. NECROLOGIO 29 Dicembre 1929. Monsig. Quintino Rodríguez De Oliveira e Silva, Vescovo di Crato. 10 Maggio 1930. Monsig. Ferdinando Thiry, Vescovo di Fukuoka. 13 » » Monsig. Arcadio Lisiecki, Vescovo di Katowice. 27 » » Monsig. Alfonso Foucault, Vescovo di Saint-Dié. » » » Monsig. Giovanni Pietro Rey, Arcivescovo tit. di Filippopoli 28 » » Emo Sig. Card. LUDOVICO ENRICO LUÇON, del Titolo di 29 ». » Monsig. Roberto Bürkler, Vescovo di San Gallo. di Tracia. Santa Maria Nuova, Arcivescovo di Reims. Annus XXII - Yol. XXII 3 Iulii 1930 Num. 7 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE ACTA PII PP. XI I IN SOLEMNI CANONIZATIONE BEATARUM CATHARINAE THOMAS ET LUCIAE FILIPPINI, VIRGINUM, IN BASILICA VATICANA, DIE XXII IUNII MDCCCCXXX PERACTA. Ad 'postulationem instanter factam per Advocatum Sacri Consistorii Augustum Milani a Viro Eminentissimo Camillo Laurenti, Cardinali Praefecto Sacrorum Rituum Congregationi, Rmus B. Nicolaus Sebastiani, Secretarium Litterarum ad Principes, nomine Sanctitatis Suae, ita respondit: I. Enuntiatae modo postulationi Sanctissimus Dominus noster concedere paratus est: immo eo paratior, quod honores beatis virginibus Catharinae Thomasiae et Luciae Fihppiniae decernendi fieri demum non potest quin in Dei Ecclesiaeque gloriam, in duarum decus atque incrementum religiosarum sodalitatum et in catholici nominis utilitatem copiose redundent. Ees igitur adesse properat summopere laetabilis, atque omnia ad hanc cumulandam eventi iam diu optati faustitatem conspirare quodammodo videntur. Spectaculum enim mirificum ante oculos nobis hodie propositum. Sub ista, quae magnifica imminet, immensitate tholi; in hoc templi maximi artificio ac splendore, ubi Principum Apostolorum cineres non tam hodierno die quiescere quam gaudio exsilire putandi sunt; in amplissimo Purpuratorum Patrum Antistitumque consessu inque tanta hac civium advenarumque frequentia: cur non consecrationem utriusque virginis unusquisque cupide appetat ac praestoletur itemque in divinae Ohristi Iesu Sponsae admirationem rapiatur? Nemo enim non intellegit, A C T A , vol. X X I I , n. 7. — 3-7-930. 20 298 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Laeta ista q u i d e m , quae, etsi v o b i s , Venerabiles Fratres, m i n i m e ignota, p l a c u i t tamen, quasi v o s in laetitiae Nostrae p a r t e m v o c a n d o , c o m m e m o r a r e . V e r u m tristia n o n n u l l a interciderunt, q u o r u m recentiora alia, alia i a m p r i d e m evenire coepta, quae n i h i l o m i n u s et exercere N o s p e r g u n t et, nisi p r o v i d e a t cav e a t q u e benignissimus Ecclesiae Conditor, n i m i u m d i u exercitura in p o s t e r u m videntur. A t q u e p r i m u m d o l e m u s n o n m o d o m o r t e praereptos aliq u o t e Sacro C o n l e g i o vestro viros, qui, diuturna i a m c o n s u e tudine N o b i s c u m c o n i u n c t i , egregiam o p e r a m N o b i s suam p r o officio navabant, sed etiam viduatas pastoribus suis Ecclesias h a u d paucas. Mortalis q u i d e m c o n d i c i o vitae, e t Numini, q u i dat atque aufert, d e m i s s o a n i m o o b t e m p e r a n d u m ; sed v i r o r u m labores Nostros p r o p i u s longius ve p a r t i c i p a n t i u m amissione qui non angamur? Hac praecipue de causa, ut quantum, o m n i b u s perpensis, fieri poterat, vita functos suppleremus, n o stis, Venerabiles Fratres, v o s in C o n s i s t o r i u m iussu Nostro accitos esse. M o x e q u i d e m suppleturi s u m u s ; sed facere ante n o n p o s s u m u s , quin, v o s aliquantisper m o r a n d o , duas m a g n i p o n d e ris causas, e a s d e m q u e acerbitatis plenas, in m e d i u m proferamus ; quae i a m p r i d e m , q u e m a d m o d u m d i x i m u s , p r o e o ipso, q u o fungimur, e p i s c o p a t u R o m a n o , t a m N o s h a b e n t sollicitos, ut i n d e ' m e n t e m a n i m u m q u e Nostrum avocare n e q u i v e r i n t nec diu- turna illa atque operosior c o n v e n t i o n u m c u m Italiae R e g e init a r u m pertractatio, n e c illa h a u d m i n u s sane laboriosa p r o Statu Civitatis V a t i c a n a e et iuris constitutio et r e r u m o m n i u m temperatio, nec d e n i q u e alia illa, q u a i a m d i u p r e m i m u r atque urgemur, c u r a in Italicis insulis i n q u e d i m i d i a paene continentis terrae parte d o m o s i n c u r i o n u m u s u m exstruendi. A b e a causa exordiri libet q u a e a d n o v a pertinet paroecialia t e m p l a c u m c u rialibus aedibus c o n i u n c t i m exaedificanda, q u o r u m fit in dies acrior u s q u e q u a q u e necessitas extra Urbis m o e n i a , q u o c u m q u e scilicet celeriter, i m m o celerius, ingens p o p u l i m u l t i t u d o c o n globatur. N o v a s e n i m inibi civitates effectas dixeris, q u a e nescias u t r u m e c i v i b u s coaluerint, qui, de m e d i a Urbe, disiecta 299 Acta Pii PP. XI p a r t i m ac vaeuefacta, deturbati, d o m i c i l i a ultra p o m e r i u m quaesivere, an ex advenis bene multis qui h u c sponte migrarunt. U t c u m q u e res se habet, facile numerari n e q u e a n t familiae, quae, c u m i n extremis e i u s m o d i partibus degant, o p p o r t u n a e u r i o n u m o p e r a ac procuratione fere o m n i n o destituuntur. C u i q u i d e m necessitati, m a x i m o i m p e n d i o , et v e n e r a n d i decessores Nostri o c c u r r e r i n t et N o s m e t ipsi sub v e n i m u s ; at t a m e n q u o d f a c i u n d u m superest, tantae'id m o l i s est, ut a n i m u m terreret ac frangeret Nostrum, nisi Dei providentiae N o s t r o r u m q u e e dioecesi filiorum a d i u m e n t o plene confideremus. A l t e r a accedit causa, c u m priore ista arcte copulata, de q u a c o r a m v o b i s , Venerabiles Fratres, n o n n i h i l attingamus : dic i m u s a c a t h o l i c o r u m actionem, qui ab a n n o m i l l e s i m o octing e n t e s i m o septuagesimo suis h a n c A l m a m U r b e m , catholici n o m i n i s v e l u t i centrum, inficere erroribus, tantam i n u r e n d o div i n o Ecclesiae Conditori i n i u r i a m t a n t u m q u e facessendo anim a r u m saluti p e r i c u l u m , cotidie petulantius conati sunt. A t q u e facile intellectu est, q u a m c o m m o d e acatholici isti paucitate h a c p a r o e c i a r u m , necessitatibus prorsus impari, ad i n i q u i sui propositi a d e p t i o n e m proficiant. Quid q u o d iis ipsis, v e h e m e n t i c u m animi Nostri maerore, n o n n u l l a l e g u m praescripta favere videntur, quae, si quis recte consideret, n o n animadvertere is nequeat, v a l d e a spiritu et sententia discrepare sollemnis illius pacti c o n v e n t i , q u o d catholicis ex Italia atque ex universo orbe t a m m a g n a m merito laetitiam o o m m o v i t ? Etenim, si ferre ac pati a l i q u o p a c t o poteramus, eos cultus, ad u s u m q u o d attinere t, « a d m i s s o s » nuncupari, qui in ipso nationis Statuto, q u o d v o c a n t , ex praefinita q u a d a m ratione, « tolerati » recte dicuntur, a t n e u t i q u a m o p i n a b a m u r N o b i s q u e s p o n d e b a m u s , c u m e i u s m o d i cultibus sic postea a c t u m iri, u t n o n m o d o p r i n c i p i o « tolerati » atque usu « admissi », sed etiam gratiam h a u d m o d i c a m l e g u m l a t o r u m et Civitatis p r o c e r u m aucupati esse v i d e rentur: q u a r e r u m c o n d i c i o n e illam, q u a m conquesti sumus, p r o p a g a t i o n e m erroris adiuvari necesse esse, n e m o n o n v i d e t . Q u a m q u i d e m falsae c o n t a g i o n e m doctrinae inde a pluri- 300 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale b u s annis p r o v i d u m -« a Praeservatione Fidei » Institutum, laeto n o n sine exitu, propulsare p r o v i r i b u s ac prohibere contendit; nec reperimus q u i b u s verbis g r a t u m N o s t r u m profiteamur a n i m u m P a t r i b u s Cardinalibus, Antistitibus Urbanis ac sacerdo tibus, religiosis d e n i q u e laicisque viris, q u o t q u o t c o e p t u m p r o v e x e r e antehac h o d i e q u e p r o v e h u n t . Interea confidimus, Instituto huic, de re c a t h o l i c a o p t i m e merito, posse Nos, brevi, q u o se m a g i s in dies frugiferum praestet, et n e r v ö s et vires et o p e s adiicere, i d e m h o c c u m alio c o m p o n e n t e s a c consociantes, q u o d de industria p r a e m o l i m u r , de templis et curialibus aedibus extra Urbis m o e n i a excitandis. De industria p r a e m o l i m u r , inq u i m u s , q u a n d o q u i d e m , c u m N o b i s c o p i o s u s r e r u m i a m suppetat apparatus, quae, ad m e n t e m Nostram praestitutasque a Nobis n o r m a s accurate digestae, a m b o b u s inceptis aptaeque e o r u m ordinationi e t c o n i u n c t i o n i prospiciunt, t u m p r o v i d e n tissimus Deus, t a m in N o s perpetuo b e n i g n u s ac munificus, recentiore h o c t e m p o r e N o b i s quasi occurrere videtur, in Nostram et largiores opes et i d o n e o s h o m i n e s p e r m i t i e n d o potestatem. A l i a d e n i q u e sunt, quae, etsi Nos h a b e n t v e h e m e n t e r sollicitos, v i d e n t u r t a m e n s e c u m aliquid ferre spei exspectationisque meliorum temporum. Meministis profecto, Venerabiles Fratres, c u m d i e m praestituissemus Patriarchae I o s e p h sacrum, ut, iactatae in R u s sicis regionibus religionis causa, c o m m u n e s preces in B a s i l i c a Vaticana, N o b i s m e t ipsis praeeuntibus, D e o O p t i m o M a x i m o adhiberentur, frequentissimum p i i s s i m u m q u e p o p u l u m N o b i s adstitisse, e t R o m a n o r u m c i v i u m e x e m p l u m , q u o r u m praeterea alii in alias sacras Urbis aedes oraturi convenerant, ceteros paene u b i q u e g e n t i u m secutos laudabiliter esse. P r o p o s i t u m e n i m N o s t r u m universus, u t nostis, excepit, n o n m o d o catholic o r u m h o m i n u m sed p l u r i m o r u m q u o q u e a N o b i s dissidentium, c o n s e n s u s ; in e o r u m templis, fraterno quasi foedere, supplicationes habitae; gratus ab iis ipsis erga N o s a n i m u s p u b l i c e priv a t i m significatus. S u m m a e autem miserentis D e i benignitati a c c e p t u m referimus, q u o d tanta h a e c p r e c u m c o n c o r d i a h a u d 301 Acta Pii PP. XI v a c u a fructibus, h a u d inanis evasit; f e c u n d i o r e m e a m posthac e v a s u r a m sperare licet, etsi, n o n ita p r i d e m , d i v i n i n o m i n i s cultusque, per eas quas d i x i m u s regiones, i n i m i c i ad Ecclesiae insectationem exarsere acrius. Christo igitur h u m a n i generis Re d e m p t o r i instandum, ut afflictis Eussiae filiis tranquillitatem fideique profitendae libertatem restitui sinat; atque ut instare o m n e s , m o d i c o sane n e g o t i o atque i n c o m m o d o , queant, v o l u m u s , quas fel. rec. decessor Noster L e o X I I I sacerdotes c u m p o p u l o p o s t s a c r u m e x p l e t u m preces recitare iussit, eaedem ad h a n c i p s a m m e n t e m , scilicet pro Eussia, dicantur; id i p s u m E p i s c o p i atque uterque clerus populares suos, v e l sacro adstantes quoslibet, studiosissime moneant, in e o r u n d e m q u e m e m o r i a m saepen u m e r o revocent. Superest, Venerabiles Fratres, ut in sollemni h o c consessu vestro, e o d e m q u e pontificali senatu, de c a u s a Melitensi perbreviter d i c a m u s , ne i p s a m v i d e a m u r m i n o r i s facere, c u m , contra, m a x i m i ea sit p o n d e r i s ac m o m e n t i , sive per se ipsa, q u i a in c o n t r o v e r s i a m venerunt - q u o d ad Nos attinet a c t i o n e m q u e in ea re Nostram - praecipua religionis negotia, quae n o n aliud de m u m sunt, nisi Dei a n i m a r u m q u e iura; sive o b principia, quae c u m hisce ipsis c o h a e r e n t ; sive q u i a ad n o b i l i s s i m u m fideique catholicae retinentissimum p o p u l u m . Melitensem res pertinet; sive q u i a e a n d e m agi c a u s a m o p u s fuit c u m excelsis potentissimi Britanniae Regis I n d i a r u m q u e Imperatoris administris* q u i b u s c u m - R e g e et Imperatore, i n q u i m u s , atque administris N o b i s et A p o s t o l i c a e Sedi publicae intercedunt rationes, quas q u i d e m f i e r i cotidie arctiores e x a n i m o c u p i m u s a c s u m m o p e r e c o n f i d i m u s . T o t i u s e q u i d e m quaestionis Enarrationem d o c u m e n tis n i x a m , q u a m edere necesse habuimus, q u e m a d m o d u m v o b i s , Venerabiles Fratres, tradi tempestive iussimus, ita praesto o m n i b u s esse v o l u i m u s , q u i c u m q u e de e i u s m o d i controversia clare ac plene edoceri student; q u a m igitur ad Enarrationem remittere o m n e s licet (libenterque remittimus. V e r u m Nostri esse muneris d u c i m u s , hanc, t a m o p p o r t u n a m q u a m sollemnem, o c c a s i o n e m nancisci, ut iterum, perspicue profecto firmiterque, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 302 tria q u a e d a m asseveremus, quae ex Enarratione ipsa p r o c u l dub i o colliguntur. A t q u e p r i m u m est, tempestatem h a n c n e c a b A p o s t o l i c a Sede n e c a b E p i s c o p a t u Melitensi c o m m o t a m c o n c i tatamque esse. A l t e r u m autem, ne tranquillitas ac p a x restitueretur, q u a m Nos, u n a s i m u l c u m i i s d e m Episcopis, p r o officio, sincere optabamus, prohibuisse et v i r o s et acta et res, q u a e a Nostra voluntate nullo p a c t o pendebant, i m m o h u i c repugnabant, cum catholicae religionis iuribus obsisterent, q u o r u m , p r o (supremo apostolico ministerio, et p a t r o c i n i u m N o b i s i n c u m b i t et p e r i c u l u m in N o s r e c i d i t : u t r u m q u e sane in h a c causa eo gravius, q u o d de Melitensibus p o p u l a r i b u s agitur, q u o r u m veluti in medullis fidem esse defixam, n e m o unus ignorat. Tertium denique est, n u l l o horae momento c u m Nos, t u m M e l i t e n s e m episcopatum, i n certamen p o l i t i c u m descendisse, q u i h o c u n u m haberemus N o b i s p r o p o s i t u m , ut ea p r i n c i p i a easque de m o r i b u s leges r e v o c a r e m u s , ediceremus atque inculcaremus, u n d e c a t h o l i c o r u m v i t a atque actio n e c abscedere nec seiungi q u o q u o m o d o potest. In q u o aut p e r p e r a m in res alienas interpositam auctoritatem aut c i v i u m libertatem iniuria coërcitam, recte affirmari nequit. Neque e n i m actionem h a c in re N o s t r a m et Melitensis Episcopatus dixeris illicitam in res alienas interpositionem, q u a n d o i d A p o s t o l i acceperunt mandati, u t n o n m o d o mentes doctrina inlustrarent, sed etiam voluntates ad l e g u m observat i o n e m p e r n i o v e r e n t : Euntes docete omnes gentes... docentes servare omnia quaecumque mandavi vobis. 1 Nec cohibitam eos im- m i m i t a m v e per Ecclesiae praecepta c i v i u m libertatem dixeris, q u a m , contra, n o n opprimit, n o n extenuat - i m m o etiam protegit vetatque ne in licentiam desciscat - l e x m o r u m christiana, cuius est, libertatis u s u m moderari statutosque e i d e m libiti ac liciti fines efficere ne quis transgrediatur ac violet. Quae t a m vera t a m q u e luculenta sunt, ut qui ea in d u b i u m revocare velit, is profecto fundamenta ipsa et privati et publici ordinis debilitare velle videatur. 1 MATTH., X X V I I I , 19, 20. Acta Pii PP. XI 303 Iam ut eo veniamus, quo imprimis per sacri huius Consistorii convocationem spectávimus, placet in amplissimum Conlegium vestrum adsciscere egregios Praesules quinque, quorum opera, sive in Apostolicae Sedis legationibus sive in Romanae Curiae officiis sive in episcopalis perfunctione muneris perutilis, accidit Nobis probatissima. Hi sunt : SEBASTIANUS LEME DA SILVEIRA CINTRA, Archiepiscopus S. Sebastiani Fluminis Ianuarii; Archiep. tit. Seleucien. in Isauria, Sacrae Congregationis de Propaganda Fide Secretarius; FRANCISCUS MARCHETTI-SELVAGGIANI, Rossi, Archiep. tit. Thessalonicen., Sacrae Congregationis Consistorialis Adsessor; RAPHAËL CAROLUS Ep. tit. Lampsaeen., Sacrae Congregationis Concilii Secretarius; IULIUS SERAFINI, ACHILLES LIÉNART, Episcopus Insulensis. Quid vobis videtur? Itaque, auctoritate Dei omnipotentis, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, creamus et publicamus S. R. E. Cardinales Ex ORDINE PRESBYTERORUM SEBASTIANUM LEME DA SILVEIRA CINTRA, FRANCISCUM MARCHETTI-SELVAGGIANI, RAPHAELEM CAROLUM ROSSI, IULIUM SERAFINI, ACHILLEM LIÉNART. Cum dispensationibus, derogationibus et clausulis necessariis et opportunis. In nomine Pa^tris et Figglii et Spiritus}^ Sancti. Amen. Reliquum iam non est nisi ut viduatis Pastore suo Ecclesiis consulamus. 9 304 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale H. - PROVISIO ECCLESIARUM Tum Sanctissimus sequentes proposuit Ecclesias: Patriarchatum titularem Indiarum Occidentalium, cui adnexum est officium Pro-Capellani Maioris Sacrarii Catholici Regis et Vicarii generalis Castrensis Hispaniarum, contulit R. P. D. Raymundo Perez y Rodríguez, hactenus Episcopo titulari Sionensi. Metropolitanae Ecclesiae Capuanae praefecit R. P. D. Salvatorem Baecarini, hactenus Episcopum Terracinensem, Privernensem et Setinum. Titulari archiepiscopali Ecclesiae Philippopolitanae in Thracia, praefecit R. D. Carolum Salotti, Antistitem Urbanum et in Sacra Rituum Congregatione Fidei Promotorem generalem. Cathedrali Ecclesiae Comensi, R. P. D. Alexandrum Macchi, hactenus Episcopum Andriensem. Cathedrali Ecclesiae Faventinae, R. P. D. Antonium Scarante, hactenus Episcopum Sarsinatensem et Brictinoriensem. Cathedrali Ecclesiae Cr emensi, R. D. Marcellum Mimmi, Cubicularium secretum supra numerum et Seminarii interdioecesani Bononiensis rectorem. Cathedralibus Ecclesiis Potentinae et Marsicensi, invicem perpetuo unitis, R. D. Augustum Bertazzoni, Capellanum honoris Sanctitatis Suae et archipresbyterum oppidi San Benedetto Po in dioecesi Mantuana. Cathedrali Ecclesiae Lincolnensi, R. D. Aloisium Kucera, parochum loci Protivin in archidioecesi Dubuquensi. Titulari episcopali Ecclesiae Oriensi, R. D. Silvestrum Espelage, O. F. M., deputatum Vicarium Apostolicum de Wuchang. Titulari episcopali Ecclesiae Cadossensi, R. D. Casparem a Pinell, O. F. M. Capuccinorum, in saeculo Michaelem Monconill y Viladot, deputatum Vicarium Apostolicum nuper erecti vicariatus de Caqueta. Insuper alios etiam per Apostolicas sub plumbo Litteras iam renunciatos Sacrorum Antistites publicavit, nimirum: ARCHIEPISCOPOS Cyrrhensem, Ianuarium Cosenza iam Archiepiscopum Capuanum, nuper vita functum. ßardianum, Arcturum Hinsley, iam Episcopum tit. Sebastopolitanum, Delegatum Apostolicum ad. missiones africanas. Acta Pii PP. XI 305 Dubuquensem, Franciscum Beckman, iam Episcopum Lincolnensem. Bosporanum, Iosephum Kessler, iam Episcopum Tiraspolensem. Beneventanum, Adeodatum Iosephum Piazza. Reginatensem, Iacobum Carolum Mac Guigan. Hobartensem, Gubernium Hayden, iam Episcopum Wilcanniensem. Preslavensem, Mathiam Clementem Lenihan, iam Episcopum GreatOrmensem. Aeginensem, Aemilium Ioannem Grouard, iam Episcopum Iboritenum. Mesembrianum, Carolum Margotti, cum munere Delegati Apostolici Constantinopolitani. Bero'ènsem, Iosephum Miralles y Sbert, Episcopum Maioricensem. Cyrrhensem, Iosephum Pizzardo. Traianopolitanum, Hyacinthum Gaggia, Episcopum Brixiensem. Ultraiectensem, Ioannem Henricum Jansen. Nicaenum, Iosephum Pizzardo, iam Archiepiscopum electum Cyrrhensem. Garellensem, Antonium Bonaventuram Jeglic, iam Episcopum Labacensem. Pondicheriensem, Augustum Simeonem Colas. EPISCOPOS Epiphaniensem, Aemilianum Iosephum Lonati, Praelatum nullius Sancti Ioseph de Grajahú. Tucumanensem, Augustinum Barreré. Pineroliensem, Gaudentium Binaschi. Tudensem, Antonium García y García. Peterboroughensem, Dionysium O'Connor. Victoriensem in insula Vancouver, Gerardum Murray. Apuanum, Ioannem Sismondo. Geraldtonensem, Iacobum 0'Collins. de Townsville, nuper erecta dioecesi, Terentium Bernardum Mae Guire. Tabasquensem, Vincentium Camacho. Remesianensem, Fridericum Melendro, primum Vicarium Apostolicum de Anking. Samiensem, Vincentium Mighoreìli, iam Episcopum Sancti Severini et Administratorem perpetuum Treiensem. ACTA, vol. X X I I , n. 7. — 3-7-930. 21 306 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Maioricensem Iosephum Miralies y Sbert, iam Episcopum Barcino- nensem. Barcinonensem, Emmanuelem Irurita y Almandoz, iam Episcopum Illerdensem. Bacensem, Iosephum Alcaraz Alenda. Iboritenum, Iacobum Cassidy, quem constituit Auxiharem B. P. D. Danielis Francisci Feehan, Episcopi Riverormensis. Attudensem, Natalem Gubbels, Vicarium Apostolicum de Ichang. Vindensem, Edgarum Aristidem Maranta, Vicarium Apostolicum Daressalamensem. Cidyessensem, Iustinum Pauhnum Albouy, Vicarium Apostolicum de Nanning. Ostracinensem, Franciscum O'Rourke, Vicarium Apostolicum Ora© Benini. Sebastopolitanum, Antonium Hilfrich, Coadiutorem cum iure futurae successionis R. P. D. Caroli Augustini Kilian, Episcopi Limburgensis. Brixinensem, Ioannem Geisler. ßeljensem, Olavum Offerdahl, Vicarium Apostohcum Norvegiensem. Peoriensem, Iosephum Henricum Schlarman. Nicensem, Paulum Rémond, iam Episcopum Clysmatenum. Gordenum, Ioannem Saint Pierre, Auxiliarem R. P. D. Alexii Lemaître Archiepiscopi Carthaginensis. de Kottar, nuper erecta dioecesi, Laurentium Pereira. de Solem, nuper erecta dioecesi, Henricum Amatum Prunier. Aeta Pii PP. XI 307 II. - CONSISTORIUM PUBLICUM Feria Y, 3 Iulii 1930, in Aula supra porticum Basilicae Vaticanae, fuit Consistorium publicum, in quo Beatissimus Pater rubrum pontificalem Galerum solemniter imposuit Cardinalibus a se creatis et publicatis in superiore secreto Concistorio, nimirum: SEBASTIANO LEME SILVEIRA DA CINTRA; FRANCISCO MARCHETTI SELVAGGIANI; RAPHAELI CAROLO ROSSI; IULIO SERAFINI; ACHILLI LIÉNART. Interim per Advocatum sacri Consistorii Ioannem Guasco altera peroratio fiebat causae ven. Dominici Savio adolescentis ex Oratorio Salesiano. III. - CONSISTORIUM SECRETUM Publico expleto Consistorio, secretum habitum ut in consueta Aula, in quo Beatissimus Pater primum os clausit Cardinalibus Lerne da Silveira Cintra, Marchetti Selvaggiani, Rossi, Serafini et Liénart, deinde sequentes proposuit Ecclesias. PROVISIO ECCLESIARUM Cathedrali nuper erectae Ecclesiae Gravelburgensi praefecit R, D. Rodericum Villeneuve, e Congregatione Oblatorum B. M. V. Immaculatae. Titulari episcopali Ecclesiae Semtensi, R. D. Franciscum Gjini, sacerdotem ex archidioecesi Dyrrhachiensi, quem constituit Abbatem nullms Sancti Alexandri de Orosci. Titulari episcopali Ecclesiae Olympenae pro ritu byzantino-slavo, R. D. Petrum Büéis, Praepositum generalem Congregationis Clericorum Regularium Marianorum. Titulari episcopali Ecclesiae Anthedonensi, R. D. Alexandrum García Fontcuberta, ex Ordine Praedicatorum, deputatum Vicarium apostolicum de Haiphong. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 308 Titulari episcopali Ecclesiae Tuscamiensi, E. D. Thomam Emmet, e Societate Iesu, quem constituit Vicarium Apostolicum Iamaicae. Titulari episcopali Ecclesiae Clysmatenae, R>. D. Albertum Petrum Falière, e Societate Parisiensi missionum ad exteras gentes, quem deputavit Vicarium Apostolicum Birmaniae septemtrionalis. Titulari episcopali Ecclesiae Barbalissenae, E. D. Thomam Wade, e Societate Mariae, quem constituit Vicarium apostohcum insularum Salomonicarum septentrionahum. Titulari episcopali Ecclesiae Bityliensi, E. D. Alexandrum Paulum Chabanon e Societate Parisiensi missionum ad exteras gentes, deputatum Coadiutorem cum. iure futurae successionis E. P. D. Eugenii Allys, Vicarii Apostolici de Huè. Insuper edixit per Apostolicas sub plumbo Litteras iam renunciasse Archiepiscopum Coloniensem in Armenia, E. D. Vahan Koutchourian, Coadiutorem cum iure futurae successionis E. P. D. Iosephi Eokossian, Archiepiscopi Constantinopolitani Armenorum. Deinde Sanctissimus os aperuit Cardinalibus Leme da Silveira, Marchetti Selvaggiani, Bossi, Serafini et Liénart, singulisque Annulum tradidit et titulos assignavit, nimirum: SEBASTIANO LEME DA SILVEIRA CINTRA, titulum Ss. Bonifacii et Alexii. FRANCISCO MARCHETTI SELVAGGIANI, titulum S. Mariae Novae. EAPHAELI CAROLO BOSSI, titulum S. Praxedis. IULIO SERAFINI, titulum S. Mariae supra Minervam. ACHILLI LIÉNART, titulum S. Sixti. Tum Eeverendissimus Cardinalis Leme da Silveira Cintra, praestito iuramento, Pallium postulavit consueto more pro Ecclesia metropolitana Sancti Sebastiani Fluminis Ianuarii, quam habet per successionem. Et post eum petitio Pallii etiam facta est pro Ecclesiis archiepiscopalibus Beneventana, Capuana, Bubuquensi, Beginatensi, Hobartensi, Ultraiectensi, Pondicheriensi, ac, ex privilegio, pro episcopali Ecclesia Barcinonensi. 309 Acta Pii PP. XI CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I REGINATENSEM DE ARCHIDIOECESIS DISMEMBRATIONE ET DIOECESIS GRAVELBURGENSIS ERECTIONE. PIUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Universa christifidelium cura, quae supremo Ecclesiarum Pastori incumbit, officium eidem imponit consulendi ut novae dioeceses erigantur, quoties necessitas aut evidens utilitas id exigat. Cum itaque in utilitatem fidelium, qui amplissimam archidioecesim Reginatensem incolunt, ab Apostolica Sede expostulatum sit, ut ab eadem archidioecesi territorii pars seiungatur in novam erigenda dioecesim: Nos, omnibus praehabitis ad rem necessariis, ac suffragante venerabili fratre Andrea Cassulo, Archiepiscopo Leontopolitano ac in ditione Canadensi Delegato Apostolico, de venerabilium fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium Sacrae Congregationi Consistoriali praepositorum consilio, omnibus mature perpensis, oblatis precibus annuere censuimus. Quapropter, suppleto, quatenus opus sit, quorum intersit vel eorum qui sua interesse praesumant, consensu, de Apostolicae potestatis plenitudine, ab archidioecesi Reginatensi eam territorii partem, cuius fines inferius describentur, in perpetuum avelhmus ac separamus; territorium autem hoc ita avulsum, mutatis idcirco archidioecesis Reginatensis finibus, in novam ac distinctam erigimus dioecesim, quam ab urbe Gravelbourg « Gravelburgensem » nuncupati volumus ac mandamus. Novae huic dioecesi Gravelburgensi hos fines assignamus: ad occidentem, limites inter provinciam civilem Alberta et provinciam civilem Saslcatchewan; ad meridiem, fines inter regionem Canadensem et Foederatos Americae Septentrionalis Status: ad orientem vero, finis prosequitur limitem occidentalem rang sub numero X X V (ad occidentem secundi meridiani) incipiendo ab extremitate meridionali Township 1 usque ad extremum septentrionale Township 8, iuxta agrorum mensuram officialem provinciae civilis Saslcatchewan; deinde idem finis, vertens linea recta ad occidentem, attingit limitem occidentalem rang X X V I I (ad occidentem eiusdem secundi meridiani), et per eundem limitem ascendit ad extremum septentrionale Township 13; inde, vertens denuo recta linea ad occidentem, attingit tertium meridianüm et, secus eamdem lineam meridianam, ascendit usque ad extremitatem septemtrionalem Township 16; a 310 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale <£ua, vertens item linea recta ad occidentem, attingit limitem occidentalem rang V I I (ad occidentem tertii meridiani), et per eumdem limitem ascendit denique usque ad intersectionem cursus fluminis Saskatchewan; demum ad septentrionem, cursus eiusdem fluminis a praefata intersectione usque ad provinciae Saskatchewan limitem occidentalem Noviter ita erectae ac circumscriptae dioecesis Gravelburgensis sedem et cathedram episcopalem in urbe Gravelbourg constituimus, quam proinde ad civitatis episcopalis fastigium extolhmus, eidemque omnia privilegia ac iura tribuimus, quibus ceterae civitates episcopales iure communi fruuntur. Ecclesiam vero paroecialem Sanctae Philumenae, in eadem civitate exstantem, eius titulo ac paroeciahtate servatis, ad Ecclesiae cathedralis gradum et dignitatem evehimus; simulque ipsi eiusque pro tempore Episcopis, omnia tribuimus iura, honores, insignia, favores, gratias ac privilegia, quibus aliae cathedrales Ecclesiae earumque Antistites iure communi vel legitima consuetudine gaudent, et cum omnibus oneribus et obligationibus iisdem adnexis. Ipsam vero cathedralem Ecclesiam Gravelburgensem metropolitanae Ecclesiae Reginatensis suffraganeam constituimus eiusque pro tempore Episcopos, metropolitico Archiepiscopi Reginatensis iuri subiicimus. Cum autem praesentis temporis adiuncta haud permittant, quominus in nova hac dioecesi canonicorum Capitulum modo instituatur, indulgemus, ut pro canonicis, dioecesani Consultores, ad tramitem iuris, interim eligantur. Quod vero attinet ad huius dioecesis regimen et administrationem, ad Seminarii dioecesani institutionem, ad Vicarii capitularis seu Administratoris, sede vacante, electionem, ad clericorum ac fidelium iura et onera aliaque huiusmodi, rite servari iubemus quae sacri canones praescribunt. Quod autem ad clerum in particulari spectat, statuimus ut, simulac novae huius dioecesis erectio ad exsecutionem mandata fuerit, eo ipso clerici Ecclesiae illi censeantur adscripti, in cuius territorio legitime exstant. Statuimus insuper ut episcopalem mensam ac dotem constituant, praeter curiae emolumenta et ceteras oblationes, quae forte a fidelibus, in quorum bonum dioecesis erecta est, praeberi solent, taxae ad instar cathedratici. aliaque, iuxta sacros canones, onera, ab Episcopo, discreto eius arbitrio, iuxta morem aliorum Canadensis regionis Episcoporum, imponenda. Mandamus denique ut documenta omnia et acta, quae novam dioecesim eiusque clericos et fideles respiciunt, quam primum fieri poterit, ab archidioecesis Reginatensis cancellaria, ad dioecesis Gravelburgensis curiam tradantur, ut in proprio archivo serventur. Quibus omnibus ut supra dispositis, ad eadem omnia exsecutioni mandanda, praefatum venerabilem fratrem Andream Cassulo, in ditione Canadensi Delegatum Apostohcum, deputamus eidemque necessarias et opportunas facultates tribuimus, Acta Pii PP. XI 311 etiam subedelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum ac definitive sententiam dicendi de quavis occurrente difficultate vel oppositione, in exsecutionis actu quomodolibet oritura, et cum onere ad Sacram Congregationem Consistorialem mittendi, infra sex menses ab his Litteris acceptis computandos, peractae exsecutionis actus authenticum exemplar. Praesentes autem Litteras et in eis contenta quaecumque, etiam ex eo quod quilibet, quorum, interest, vel eorum qui sua interesse praesumant, auditi non fuerint ac praemissis non consenserint; etiam si expressa et individua mentione digni sint, nullo unquam tempore de subreptionis vel obreptionis aut nullitatis vitio seu intentionis Nostrae, vel quolibet alio licet substantiali et inexcogitato defectu, notari, impugnari vel in controversiam vocari posse; sed eas tanquam ex certa scientia ac potestatis plenitudine factas et emanatas, perpetuo validas exsistere et fore, suosque plenarios et integros effectus sortiri et obtinere atque ab omnibus, ad quos spectat, inviolabiliter observari debere, et si secus super his a quocumque, quavis auctoritate, scienter vel ignoranter contigerit attentari, irritum prorsus et inane esse et fore volumus et decernimus. Volumus denique ut harum Litterarum transumptis, etiam impressis, manu tamen alicuius notarii publici subscriptis ac sigillo alicuius viri in ecclesiastica dignitate vel officio constituti munitis, eadem prorsus tribuatur fides, quae hisce Litteris tribueretur, si originaliter exhibitae vel ostensae forent. Non obstantibus, quatenus opus sit, regulis in synodalibus, provincialibus, generalibus, universalibusque Conciliis editis, specialibus vel generalibus constitutionibus et ordinationibus Apostolicis, et quibusvis aliis Romanorum Pontificum Praedecessorum Nostrorum dispositionibus ceterisque contrariis quibuscumque. Nemini autem has Litteras Nostras dismembrationis, erectionis, evectionis, concessionis, statuti, derogationis, mandati et voluntatis Nostrae infringere vel eis contraire liceat. Si quis vero ausu temerario hoc attentare praesumpserit, indignationem omnipotentis Dei et beatorum Petri et Pauli, Apostolorum eius, se noverit incursurum. Datum Romae apud S. Petrum, anno Domini millesimo nongentesimo trigesimo, die trigesima prima mensis Ianuarii, Pontificatus Nostri anno octavo. Fr. A N D R E A S C a r d . F R Ü H W I R T H , Cancellarius S. B. E. Dominicus Jorio, Protonotarius Apostolicus. Alfonsus Carinci, Protonotarius Apostolicus. Loco Plumbi Reg. in Cane. Ap., vol. XL, n. 13. - M. Riggi. 312 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II ROCKAMPTONENSIS DE DIOECESIS DISMEMBRATIONE AC DE NOVAE DIOECESIS DE TOWNSVILLE IN STATU AUSTRALIENSI DE QUEENSLANDIA ERECTIONE. PIUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Ecclesiarum in orbe circumscriptiones, si rerum temporumque adiunctis apte respondeant, haud dubio christiano nomini latius propagando et pastorali ministerio facilius exercendo maxime conferunt. Cum itaque venerabilis frater Ioseph Shiel, hodiernus Episcopus Eockamptonensis, iamdiu a Nobis enixe postulaverit, ut sua dioecesis nimia vastitate laborans dismembraretur ac nova in septentrionali parte dioecesis constitueretur: Nos, de venerabilium fratrum Nostrorum S. E. E. Cardinalium Sacrae Congregationi de Propaganda Fide praepositorum consulto, suppleto, quatenus opus sit, quorum interest vel eorum qui sua interesse praesumant consensu, omnibus mature perpensis, oblatas praefati Antistitis Rockamptonensis preces benigne excipiendas censuimus. Quare Nos, de Apostolicae potestatis plenitudine, ea quae sequuntur praesentibus Litteris decernimus ac statuimus. I) E dioecesi Eockamptonensi in Statu foederati Australiano Queenslandiae territorium seiungimus ac separamus hisce finibus circumscriptum: ad meridiem gradus vicesimus primus latitudinis australis usque ad gradum centesimum quadragesimum quintum longitudinis ad Greenwieh urbis orientem; deinde iuxta eumdem gradum, meridiem versus usque ad vicesimum secundum latitudinis australis gradum; postea occidentem versus usque ad fines administrativos provinciae civilis, cui nomen Gregory North; denique meridiem versus iuxta fines eiusdem provinciae usque ad vicesimum tertium latitudinis australis gradum, a quo deinceps gradu separabitur residua parte, quae dioecesi Eockamptonensi adhuc spectabit, usque ad fines territorii civilis, cui nomen Territory North; ad orientem Oceanus Pacificus; ad occidentem territorium civile, cui nomen Territory North; ad septemtrionem vero novae huius dioecesis fines, praehabito iam voto Vicarii Apostolici de Cooktown, ita immutati erunt ut pro latitudinis gradu decimo octavo et semis, quo hucusque dioecesis Eockamptonensis a vicariatu de Cooktown seiunge- Acta Pii PP. XI 3t3 batur, in posterum iidem sint ac fines civilium paroeciarum Pitt, Ceach, Garrawalt, Cromwell, Reardon, Lake Lucy, FenwicJc, Me Bride, Wyandotte, Lynwater, Dashwood, Baroota, Mamberra, HaycoJc, Castleton, Glenrowan, Gongora, Nigra, Malacura, Degger, Wonnemarra, Illewanna, Candía, Mittagong, Napier, Claraville, Mitiori, Cochrane, Clarecourt, Yarnton, Arkarra, Milgarra, Caping, Culzean, Renfrew, Taldora, Begee, Mandingol, Glendalough, Baines, Ferdinand, Ladysmith, Wadham, Orici, Miletus, Calen, Boodery, quae paroeciae omnes novae dioecesi in posterum pertinebunt. Territorium hoc ita circumscriptum et cum insulis adnexis in novam ac distinctam dioecesim ab urbe principe de. Townsville nuncupandam suprema Nostra potestate erigimus et constituimus; II) ad novam hanc dioecesim de Townsmlle hae paroeciae ecclesiasticae spectabunt, videlicet: Ayr et Brandon, Bowen, Charters Towers, Cloncurry, Halifax, Home Hill, Hughenden, Ingham, Mundingburra, Proserpine, Richmond, Townsville, Townsmlle West, Townsville South; III) dioecesis de Townsmlle ita a Nobis erectae sedem in urbe Townsmlle fìgimus, quam idcirco ad" civitatum episcopalium fastigium evehimus, eique omnia iura et privilegia tribuimus, quibus ceterae civitates episcopales fruuntur; Episcopi autem cathedram in eiusdem urbis ecclesia principe Sacratissimo Cordi Iesu dicata constituimus ac eam proinde ad cathedralis dignitatem extollimus et ei eiusque pro tempore Episcopis iura omnia, honores, insignia, favores, gratias et privilegia tribuimus, quibus ceterae cathedrales earumque Episcopi iure communi vel legitima consuetudine in Australia pollent ac gaudent, eosque iisdem oneribus et obligationibus adstringimus, quibus ceteri per orbem Episcopi subiiciuntur; IV) dioecesim hanc de Townsville metropolitanae Ecclesiae Brisbanensi suffraganea™, constituimus, eiusque pro tempore Episcopos metropolitico iuri Archiepiscopi Brisbanensis subiicimus; V) cum vero temporum adiuncta modo prohibeant quominus canonicorum Capitulum in cathedrali ecclesia erigatur, indulgemus ut interim pro canonicis dioecesani Consultores ad iuris normam instituantur; V I ) volumus insuper ut, quam primum fieri poterit, saltem parvum Seminarium dioecesanum erigatur iuxta Codicis praescripta et normas a Sacra Congregatione de Seminariis traditas, ut in eo alumnorum, qui in spem Ecclesiae succrescunt, pietas et doctrina vigeat ac floreat; VII) Episcopalem mensam constituent tum fidelium oblationes, in quorum bonum dioecesis erecta est, et curiae episcopalis emolumenta, tum cathedraticum Episcopo iuxta regionis consuetudinem solvendum; item eidem Episcopo, iuxta morem in Australia vigentem, facultatem facimus unam vel duas ex dioecesis paroeciis sibi reservandi, si id episcopali dignitati aptius consulendae necessarium ipse duxerit; VIII) quod vero attinet ad novae huius 314 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dioecesis regimen et administrationem, ad. Vicarii, capitularis seu Administratoris, sede vacante, electionem, ad clericorum et fidelium iura et onera, aliaque huiusmodi, servanda iubemus quae sacri canones praescribunt; quod autem ad clerum praecipue spectat, decernimus ut simulac Constitutio haec exsecutioni mandata fuerit, eo ipso clerici omnes Ecclesiae illi censeantur adscripti, in cuius territorio legitime exstant; I X ) volumus insuper ut documenta omnia et acta, quae novae dioecesis de Townsville territorium respiciunt, cum primum fieri poterit, a cancellariis tum dioecesis Eockamptonensis, tum vicariatus apostolici de Cooktown curiae episcopali de Townsville tradantur, ut in eius archivo religiose serventur; X) Nobis insuper et Apostolicae Sedi facultatem reservamus novam ineundi, circumscriptionem modo erectae dioecesis, quandocumque id in Domino expedire visum fuerit. Eebus itaque ut supra dispositis, ad eadem omnia exsequenda deputamus venerabilem fratrem Bartholomaeum Cattaneo, Archiepiscopum titularem Palmyrenum, Delegatum Apostohcum in Australasia, eique necessarias et opportunas facultates tribuimus etiam subdelegandi ad effectum de quo agitur quemlibet virum in officio vel ecclesiastica dignitate constitutum, eidemque onus imponimus ad Sacram Congregationem de Propaganda Fide authenticum exemplar peractae exsecutionis actus infra sex menses ab his Litteris datis transmittendi. Volumus tandem ut harum Litterarum transumptis, etiam impressis, manu tamen ahcuius Notarii publici subscriptis ac sigillo ahcuius viri in ecclesiastica dignitate constituti munitis, eadem prorsus tribuatur fides, quae hisce Litteris tribueretur si originaliter exhibitae vel ostensae forent. Praesentes autem Litteras et in eis contenta quaecumque nullo unquam tempore de subreptionis vel obreptionis aut nullitatis vitio vel quolibet alio inexcogitato defectu notari, impugnari vel in controversiam vocari posse, sed eas tamquam ex certa scientia et potestatis plenitudine factas et emanatas perpetuo validas exsistere et fore, suosque plenarios et integros effectus sortiri et obtinere atque ab omnibus ad quos spectat, inviolabiliter observari debere et, si secus super his a quocumque, quavis auctoritate, scienter vel ignoranter contigerit attentari, irritum prorsus et inane esse et fore .volumus ac decernimus. Non obstantibus, quatenus opus sit, regulis in synodalibus, provincialibus, generalibus universalibusque Conciliis editis, specialibus vel generalibus constitutionibus et ordinationibus Apostolicis et quibusvis aliis Eomanorum Pontificum Praedecessorum Nostrorum dispositionibus ceterisque contrariis quibuscumque. Nemini autem quae a Nobis praesentibus Litteris decreta sunt infringere vel eis contraire liceat. Si quis vero ausu temerario hoc attentare praesumpserit, indignationem Acta Pii PP. XI .315 omnipotentis Dei ac beatorum Petri et Pauli, Apostolorum eius, se noverit incursurum. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, anno Domini nnllesimo nongentesimo trigesimo, die duodecima mensis Februarii, Pontificatus Nostri anno nono. FR. ANDREAS CARD. FRÜHWIRTH, Cancellarius S. B. E. G. M. CARD. VAN ROSSUM, S. C. de Prop. Fide Praefectus. Ioseph Wilpert, Decanus Coli. Proton. Apostolicorum. Dominicus Jorio, Protonotarius Apostolicus. Loco Plumbi Reg. in Cane. Ap., vol. XLI, n. 55 - M. Riggi. LITTERAE APOSTOLICAE I REGIO SEPTENTRIONALIS VICARIATUS APOSTOLICI CONGI SUPERIORIS DISTRAHITUR ET IN VICARIATUM ERIGITUR TITULO DE KIVU. PIUS PP. X I Ad futuram rei memoriam. — Vestigiis Decessores Nostros secuti, longincuos' Missionum vicariatus, qui territorii latitudine atque incolarum numero conspicui sint, ad provehendas in eisdem Fidei res, in plures partes, quae a propriis pastoribus regantur, data opportunitate dividimus. Hac moti ratione, conlatis consiliis cum venerabilibus fratribus Nostris Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalibus negotiis Propagandae Fidei praepositis, motu proprio atque ex certa scientia ac matura deliberatione Nostris, praesentium Litterarum tenore regionem vicariatus apostolici Congi Superioris, qua ad septentrionem versus fere totus districtus civuis de Kivu constituitur, ab eodem vicariatu distrahimus ac separamus. Ex eodem vero territorio, sic ab apostolico vicariatu Congi Superioris seiuncto, novum apostolicum vicariatum constituimus cui nomen de Kivu tribuimus. Huiusmodi autem novi vicariatus limites erunt: ad septentrionem vicariatus apostolicus de Stanley Falls; ad orientem vicariatus Ugandensis, lacus de Kivu, vicariatus de Ruanda ac de Urundi, denique lacus de Tangamka; ad meridiem meridianus 5.5 latitudinis; ad occidentem limites Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 316 civiles districtus de Kivu. Hunc vero novum de Kivu vicariatum apostolicum Patrum curis e Societate Missionariorum Africae ad Nostrum et huiusce Sanctae Sedis beneplacitum in Domino committimus. Haec statuimus decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces semper exstare ac permanere, suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere, illisque ad quos spectant sive spectare poterunt plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum, irritumque ex nunc atque inane fieri, si quidquam secus super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Non obstantibus quibuslibet. ^ * Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XXVI mensis Decembris anno MDCCCCXXIX, Pontificatus Nostri octavo. P. CARD. GASPARRI, a Secretis Status. II VENERABILIS DEI FAMULA PAULA FRASSINETTI, CONGREGATIONIS SORORUM A SANCTA DOROTHEA FUNDATRIX, BEATA RENUNTIANTUR. PIUS PP. X I Ad perpetuam rei memoriam. — Misericordia Dei ad sublevandas temporum necessitates resque rehgioms parandas continenter suscitat fideles ac vivificat, sanctitate praeditos peculiaribusque virtutibus instructus, qui vita, qua in exemplum enitent, atque institutis, quae condunt, ac Deo adiuvante moderantur, opportune congrueque videantur in Ecclesia Christi prodire. Quos inter ab incunabulis Ecclesiae innumerabiles tam viri quam mulieres recensentur; ex eisdemque plures Nos ipsi, hisce temporibus Nostris, ad altarium fastigia evehendos curavimus. Illorum in numero computanda quoque est pia Congregationis Sororum a Sancta Dorothea Fundatrix, quae in hac ipsa Alma Urbe Nostra vix abhinc annis octo et quadraginta in Domino quievit. Ianuensi in civitate orta Famula Dei v Nonas Martias, anno MDCCCIX, a piis honestisque parentibus, eadem die sacro baptismate est abluta, eidemque nomina Paula, Angela, Maria imposita sunt. A puerilibus ludis aliena, de caelestibus potius quam de terrenis rebus sollicita, pietate christianisque virtutibus ornata pueritiam transegit; atque intempestive genetrice sua orbata, ac paulo post etiam amita, quae matrem suffecerat in domo regenda, vix duodecim annos nata domus paternae reique familia- Acta Pii PP. XI 317 ris curam, iam prudentia rerumque usu conspicua, ita suscepit, ut iuvenibus puellisque aetate aequalibus tanquam exemplar virtutum imitandum ab omnibus commendaretur. At providentissimum esse huiusmodi rei familiaris gerendae alumnatum ea, quae a Dei Famula erunt postea agenda pro Congregatione sua, demonstrant. Cupiebat vero, iuvenis adhuc, venerabilis Paula Deo inservire, in aliquam iam constitutam religiosam familiam adscita, sed, tum ob suum erga genitorem affectum tum ob malefirmam valetudinem, consilium suum tunc temporis demisit; sed domi rebus mundanis plane renuntians, mortificationibus ieiuniisque corpus suum in servitutem redigens, indefessa laboribus atque oratione, iugiter quae Dei sunt cogitans, ut sancta esset corpore et spiritu, perfectionis christianae semitas valide aggressa est. Anno millesimo octingentesimo tricesimo ut corporis valetudinem reficeret, apud fratrem curionem in oppido Quinto, quod vocant, aliquid temporis est commorata eoque in loco prima fundamenta iecit Instituti, quod dein a Sancta Dorothea nuncupatum, anno MDCCCXXXIV N die XII Augusti primum constituit. Instituti condendi exordia valde difficilia fuere; enituitque tantis in discrinrinibus Paulae prudentia ac fortitudo; omni destituta ope, ipsa, in divina Providentia tantum eonfisa, se ad novam religiosarum familiam pro puellis educandis firmandam toto pectore dedit. Ac revera quod vitae ei fuit, Venerabilis Serva Dei totum impendit in religiosa moderanda atque amplificanda, quam instituerat, Congregatione; quae brevi, favente Deo, propagines suas sic effudit, ut, vivente adhuc legifera matre, non modo in Italiam sed et in Brasiliani atque in Lusitaniam Sorores a Sancta Dorothea migraverint. Venerabilis ipsa Fundatrix, quamvis persaepe haud firma uteretur valetudine, usque ad mortem alacri studio est moderata suum a S. Dorothea Institutum, quod, post tot tantasque aerumnas vicissitudinesque, adprobationem Apostolicam ubique locorum anno millesimo octingentesimo sexagesimo tertio Litteris Apostolicis sub Piscatoris anulo tandem obtinuit. In gravi moderatricis generalis munere nitide obeundo, effulsit pia virgo suavitate ac prudentia, atque adeo mirabiliter se aliquando gessit, ut spirituum discretione secretorumque cordium cognitione pollere visa sit; erga Romanum Pontificem ac Sanctam Sedem observantissima, continenter ea,* quae ab Ecclesia eiusdemque moderatoribus praescripta essent, tanquam tutissimas agendi regulas habuit; nil denique aliud sibi constanter proposuit, nisi operibus suis gloriam Dei quam maxime provehere. Laboribus tandem fracta, atque apopleptico morbo semel iterumque tentata, Ecclesiae Sacramentis rite munita, in romana Congregationis suae domo principe, die dominico xilunii an. MDCCCLXXXII placidissimo exitu obdormivit in Domino. Sanctitatis vero fama, qua iam dum vitam mortalem agebat Ancilla Dei 318 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale inclaruerat, post eius obitum ac funus, in. dies vividior apud omnes facta est. Nil propterea mirum si Venerabilis Famulae Dei Paulae Frassinetti causa a rec. mem. Decessore Nostro Pio Papa X digna habita fuerit, quae Sacrae Rituum Congregationi cognoscenda committeretur; ita ut anno millesimo nongentesimo sexto ipse Pontifex manu propria die x x i Augusti Commissionem causae signaret. Inquisitionibus itaque iudicialibus in Famulae Dei vitam resque gestas ad iuris normam expletis, ceterisque omnibus rite absolutis Nos cum mox etiam super Venerabilis Servae virtutibus disceptari coeptum sit, soHemni decreto decimo octavo Kalendas Septembris, anni millesimi nongentesimi vicesimi octavi edito, Venerabilis Dei Famulae Paulae Frassinetti virtutes heroicum attigisse fastigium sancivimus. Agitata dein quaestione de duobus miraculis, quae a Deo patrata ferebantur per eiusdem Venerabilis intercessionem, post duas Congregationes, antepraepatoriam scilicet et praeparatoriam, nec non aliam generalem Congregationem, quae coram Nobis die prima Aprilis, hoc ipso anno, habita est, rebus omnibus acerrimo iudicio investigatis, Nosmetipsi die sexta Aprilis anno volvente millesimo nongentesimo trigesimo proposita miracula constare soHemniter declaravimus, ulteriusque proinde in casu procedi posse. Cum igitur esset de virtutum heroicitate ac de miraculis prolatum iudicium, illud tantum supererai discutiendum, num Venerabilis Ancilla Dei inter Beatos caelites tuto foret recensenda. Hoc dubium propositum est a dilecto filio Nostro Alexandro Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinali Verde, Causae relatore, in Comitiis generalibus coram Nobis habitis die nona ac vicesima mensis Aprilis vertentis anni, omnesque qui aderant, tam Cardinales quam Sacrorum Rituum Consultores, unanimi consensione affirmative responderunt. Nos autem in tanti momenti re Nostram aperire mentem distulimus donec enixis precibus a Patre luminum subsidium posceremus. Quod cum impense fecissemus, tandem die quarta Maii huiusmet anni, scilicet, Dominica secunda post Pascha, Bono Pastori recolendo consecrata, Eucharistico Sacro rite litato, adstantibus dilectis filiis Nostris Camillo Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinali Laurenti, qui Sacrorum Rituum Congregationi praepositus est, atque Alexandro Verde, Causae relatore, nec non dilectis filiis Alphonso Carinci, Congregationis Rituum Secretario, et Carolo Salotti, Sanctae Fidei Promotore generali, auctoritate Nostra pronunciavimus tuto procedi posse ad sollemnem Venerabilis Dei Famulae Paulae Frassinetti beatificationem. Quae cum ita sint, universae religiosae familiae Sororum a Sancta Dorothea ab eadem fundatae vota implentes, Apostolica Nostra auctoritate, praesentium Litterarum tenore, facultatem facimus ut Venerabilis Dei Famula Paula Frassinetti, ipsius Congregationis Fundatrix, Beatae nomine in poste- Acta Pii PP. XI 319 rum nuncupetur, eiusque corpus ac lipsana seu relliquiae, non tamen sollemnibus in supplicationibus deferenda, publicae fidelium venerationi proponantur, atque imagines eius radiis decorentur. Praeterea eadem Apostolica Nostra auctoritate concedimus ut de illa recitetur Officium et Missa celebretur singulis annis de Communi Virginum, cum orationibus propriis, per Nos adprobatis, iuxta rubricas Missalis et Breviarii Romani. Huiusmodi vero Oflicn recitationem Missaeque celebrationem fieri dumtaxat concedimus in arcnidioecesi lanuensi, ubi nata est Serva Dei, atque in huius Almae Urbis Nostrae atque eius districtus finibus, cum hac in Urbe Nostra migraverit ad Dominum; itemque in templis ac sacellis ubique terrarum sitis, quibus utitur Congregatio Sororum a Sancta Dorothea, ab omnibus fidelibus, qui horas canonicas recitare teneantur, et quod ad Missas attinet, ab omnibus sacerdotibus tam e saeculari quam e regulari clero ad ecclesias sive sacella, in quibus festum agitur, convenientibus. Demum facultatem impertimur ut sollemnia beatificationis Venerabilis Servae Dei Paulae Frassinetti supradictis in templis seu sacellis celebrentur, diebus legitima auctoritate designandis, intra annum, servatis servandis, postquam eadem sofiemnia in Patriarchali Sacrosancta Basilica Vaticana peracta fuerint. Non obstantibus constitutionibus et ordinationibus Apostolicis ac decretis de non cultu editis ceterisque contrariis quibuslibet. Volumus autem ut harum Litterarum exemplis, etiam impressis, dummodo manu Secretarii Sacrorum Rituum Congregationis subscripta sint atque eiusdem Congregationis sigillo munita, in disceptationibus etiam iudicialibus eadem prorsus fides adhibeatur, quae Nostrae voluntatis significationi, hisce ostensis Litteris, haberetur. Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die VIII mensis Iunii anno MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri nono. E . CARD. PACELLI, a Secretis Status. III VENERABILIS SERVUS DEI CONRADUS À PARZHAM LAICUS PROFESSUS ORDINIS MINORUM CAPUCCINORUM BEATUS RENUNTIATUR. PIUS PP. X I Ad perpetuam rei memoriam. — Ordinis Capuccinorum sodales inter laicos satis compertum est saepe saepius inveniri, pauperes spiritu, mites, mundo corde, paeificos, quos aliquando in humanis adhuc agentes eorundem 320 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ob facta unanimi voce beatos, ut in Evangelio, plebs christifidelis nuncupat plenoque corde veneratur. Iidem enim fratres laici, sanctum patrem Franciscum Assisiensem vestigiis secuti, in simplicitate cordis, in humilitate spiritus, in puritate morum Deo inserviunt; res mundanas plane abiieientes, omnes caritate non ficta amplectentes, Nobis mira relinquunt exempla suarum virtutum, quibus, cotidianae vitae humilibus quidem angustisque rebus negotiisque explendis, functi sunt. Huiusmodi inter viros qui, secundum eorundem fratrum laicorum morem, in paupertate atque humilitate viventes, aequali iugiter serenoque ingenio perfectionis evangelicae semitas aggressi sunt, plane quoque recensendus est frater Conradus a Parzham, qui vix abhinc annis sex supra triginta in Domino obdormivit. Anno vero millesimo octingentesimo decimo octavo apud. oppidum Parzhamense, dioecesis Passaviensis intra fines, vicesima secunda die mensis Decembris humili rurali loco natus est Venerabilis Dei Servus, eodemque die parentes eius, religiosi, ac satis bonis fortunae ditati, illum, suum inter filios nonum, sacro baptismate abluendum curarunt. Puer adhuc Dei Famulus morum castitate atque indole suavi omnibus se praeditum ostendit. A mundanis rebus alienus, quidquid temporis ei supererat e diurnis laboribus in orandum praesertim impendebat, atque erga Beatissimam Virginem pietatis ardore, ac Sacramentorum frequentia iam tum, in exemplum emicabat. Parentibus orbatus, bonis familiaribus relictis, primum supra tricesimum aetatis suae annum agens,, mundo valedixit, atque Laufensi Capulatorum conventu exceptus, intra Monacensis-Frisingensis archidioecesis fines, ut inibi tyrocinium expleret, anno tandem millesimo octingentesimo quinquagesimo secundo, die Octobris quarta, sollemnia vota nuncupavit. Paulo post ad Sanctae Annae conventum, in bavarica civitate Vetoettingensi situm, missus est ut ibidem ostiarii munus gereret; locus enim celebris est ac frequentissimus inter cetera Mariana Sanctuaria Germanicae ditionis, adeo ut plura fidelium centena millia ex omni ordine condicione ve, peregrinorum more, ex theutonicis praesertim regionibus, illuc singulis annis conveniant opem imploratura Beatissimae Virginis Mariae, cuius Imago in sacello conventui Capulatorum proximo publicae venerationi exposita est. Nil mirum propterea si ob tot tantorum ad Vetoettingensem conventum christifidelium concursum in coenobio eodem perdifficile existimatur humilis ostiarii officium, quod quidem cum animorum quoque spirituali fructu magnaque patientia faciendum est. At frater Conradus de munere suo rectissime obeundo sollicitum atque aptum ad idem exsequendum summopere sese ostendit. Simplex in vivendo, impiger in explendo labore suo, parcus in sumendis cibis, prudens in loquendo, pauper erga pauperes largus, continenter in peregrinis excipiendis iuvandisque promptus, erga modera- Acta Pii PP. XI 321 fores oboedientissimus atque in sacerdotes observantissimus, in orando denique piissimus: usque ad mortem ad. vitae in dies sanctioris normam animum suum intendit, bonoque peregrinorum provehendo totis viribus prospexit. Plus quam annos quadraginta Dei Servus ostiariatus huiusmodi officium sic constanti, sereno, aequali pioque animo mirabiliter gessit, ut vivus adhuc veluti sanctus apud. omnes haberetur. Peculiaribus praeterea charismatibus instructum se praebuit multis ad Dei Famulum accedentibus, qui. eum aliquando, cum Deiparam praesertim oraret, veluti supernaturali fulgore ornatum admirati sunt, eundemque secretorum cordium perscrutatorem ac prophetico spiritu donatum saepe noverunt. Peccatores quoque ad bonam frugem uno tantum oculorum aspectu, Deo adiuvante, reduxit. Postremo autem suorum operum odore flagrans suavi, lethali morbo correptus, Ecclesiae refectus Sacramentis, die x x i mensis Aprilis anno millesimo octingentesimo nonagésimo quarto, aetatis suae quinto et septuagesimo, e vita sancte discessit. Venerabilis Dei Famuli corpus post mortem in ecclesiam delatum est ibique mansit expositum; inde postquam sollemnia funebria acta fuerant, quibus, sanctitate viri permoti, multi quoque advenae adstiterunt, in conditorio Capuccinorum veteris ecclesiae Sanctae Annae depositum est. Ex eo ipso tempore obitus ad nostros usque dies fama sanctitatis venerabilis Dei Servi, magis magisque increvit, adeo ut super eiusdem sanctitatis vitae fama, virtutibus "et miraculis processus Ordinarii in Passaviensi. curia confecti sint. Quibus peractis et ad Sacrorum Rituum Congregationem adlatis, Nos, sollemne per decretum, editum quinto kalendas Iunias anno millesimo nongentesimo quarto ac vicesimo, introductionis Causae Commissionem manu propria signavimus. Probationibus igitur legitime sumptis riteque expensis de virtutibus heroicis ipsius Servi Dei, Nos, decimo octavo Kalendas Septembris anno millesimo nongentesimo vicesimo octavo Venerabilis Famuli Dei virtutes tanquam heroica qualitate praeditas et exornatas sollemni Nostro iudicio adprobavimus et declaravimus. Agitata dein quaestione de duobus miraculis, quae a Deo patrata ferebantur per Venerabilis Conradi a Parzham intercessionem, post duas Congregationes, antepraeparatoriam scilicet et praeparatoriam, nec non aliam generalem Congregationem, quae coram Nobis die vicesima mensis Maii vertentis anni MDCCCCXXX habita est, rebus omnibus acerrimo studio investigatis, Nosmetipsi, die quinta ac vicesima proxime praeteriti mensis Maii, proposita miracula constare sollemniter sancivimus, ulteriusque proinde in casu procedi posse. Cum igitur esset de gradu heroico virtutum ac de miraculis prolatum consilium, illud tantum discutiendum supererai, num venerabilis famulus Dei inter Beatos caelites tuto foret recensendus. Hoc dubium propositum est a dilecto filio Nostro Andrea Sanctae Romanae Ecclesiae ACTA, vol. X X I I , n. 7. — 3 - 7 - 9 3 0 . 22 322 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Cardinali Frühwirth, Causae relatore, in generalibus Comitiis coram Nobis habitis, die tertia huius mensis Iunii, omnesque qui aderant tam Cardinales, quam Sacrorum Rituum Consultores unanimi consensu affirmative responderunt. Nos tamen in tanti momenti re Nostram aperire mentem distulimus donec fervidis precibus a Patre luminum subsidium posceremus. Quod cum impense fecissemus, tandem die quinta huius mensis, octava ab Ascensionis Domini Nostri Iesu Christi festivitate, Eucharistico Sacro rite litato, adstantibus dilectis filiis Nostris Camillo Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinali Laurenti, Sacrorum Rituum Congregationis Praefecto, nec non Andrea Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinali Frühwirth, Causae Ponente, itemque dilectis filiis Alphonso Carinci Congregationis Rituum Secretario, et Carolo Salotti, Sanctae Fidei Promotore generali, ad solemnem Venerabilis Dei Famuli Conradi a Parzham Beatificationem tuto procedi posse auctoritate Nostra pronunciavimus. Quae cum ita sint, universi Ordinis Minorum Capuccinorum a Sancto Francisco Assisiensi clerique ac populi dioecesis Passaviensis vota implentes, auctoritate Nostra apostolica, praesentium Litterarum tenore facultatem facimus ut Venerabilis Dei Servus Conradus a Parzham, laicus professus Ordinis Minorum Capuccinorum, Beati nomine in posterum nuncupetur, atque eius corpus ac lipsana, seu relliquiae, sollemnibus tamen in supplicationibus non deferenda, publicae fidelium venerationi proponantur; eiusdemque imagines radiis decorentur. Praeterea eadem Nostra apostolica auctoritate concedimus ut de illo recitetur Officium ac Missa celebretur, singulis annis, de Communi Confessorum non Pontificum cum lectionibus et orationibus propriis per Nos adprobatis, iuxta Missalis ac Breviarii Romani rubricas. Huiusmodi vero Officii recitationem» Missaeque celebrationem fieri dumtaxat permittimus in Passaviensi dioecesi, in qua natus est Dei Famulus et migravit ad Dominum; itemque in templis ac sacellis ubique terrarum sitis, quibus utitur Ordo Minorum Capuccinorum, ab omnibus fidelibus, qui horas canonicas recitare teneantur, et, quod ad Missas attinet, ab omnibus sacerdotibus tam saecularibus quam regularibus ad eeclesias, in quibus festum agitur, convenientibus. Demum facultatem, impertimur ut sollemnia Beatificationis Venerabilis Servi Dei Conradi a Parzham supradictis in templis seu sacellis celebrentur, diebus legitima auctoritate designandis, intra annum, servatis servandis, postquam eadem sollemnia in Sacrosancta Patriarchali Basilica Vaticana peracta fuerint. Non obstantibus constitutionibus atque ordinationibus Apostolicis ac decretis de non cultu editis ceterisque contrariis quibuslibet. Volumus autem ut harum Litterarum exemptis etiam impressis, dummodo manu Secretarii enunciatae Sacrorum Rituum Congregationis subscripta sint, atque eiusdem Congregationis sigillo munita, Acta PU PP. XI 323 eadem prorsus fides etiam in disceptationibus iudicialibus adhibeatur, quae Nostrae voluntatis significatam, hisce Litteris ostensis, haberetur. Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xv mensis Iunii, anno MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri nono. E. CARD. PACELLI, a Secretis Status. v E P I S T O L A AD EMUM P. D. IUSTINIANUM TITULI S. GREGORII S. R. E. PRESB, CARDI- N A L E M SERÉDI, ARCHIEPISCOPUM STRIGONIENSEM, ET AD RR. PP. D D . ARCHIEPISCOPOS ET EPISCOPOS HUNGARIAE: DE SANCTO EMBRICO DUCE. PIUS PP. X I Dilecte fili Noster et venerabiles fratres, salutem et apostolicam benedictionem. — Nono exeunte saeculo ex quo S. Emericus Hungariae dux, S. Stephani regis filius, in ipso iuventutis flore ad caelituni sedes placidissimo exitu ascendit, consentaneum est ut una cum Hungarorum populo nobilissimo catholica quidem Ecclesia praeclarum hoc eventum concelebrat: siquidem Ecclesiae praecipua laus est atque gloria si apud gentem vestram, vix in Europae fines advectam, non modo veri Dei cultus brevi lateque propagatus est, sed etiam insignis sanctimoniae viri ac mulieres, immo adulescentes, iam tum auspicato floruerunt. Imprimisque regia illa Arpadorum familia sanctitudine eminet ex qua Sancti ac Beati non pauci orti sunt, quales, praeter eos quos commemoravimus, S. Ladislaus rex et S. Elisabeth, ducis Thuringiorum uxor, quorum virtutes moresque suavissimi in exemplum domi forisque refulgent: in his autem Emericus novum quoddam addidit ornamentum ob eximium illud innocentiae et castimoniae specimen quo adolescentibus praecipue praeire atque iter omnis pietatis ostendere quodammodo videtur. Quapropter mirum non est si peculiari quadam benevolentia .Apostolica haec Sedes Arpadorum domum prosecuta, S. Stephanum, magnum quidem patriae vestrae firmamentum ac decus, corona regia ornavit eidemque Regis Apostolici titulum attribuit. Neque autem de regia tantum stirpe, sed de ipsa singulorum Hungarorum salute Ecclesia mater sedulam semper curam habuit, pietatem fideique ardorem sollerter in eis excitando. Itaque factum est ut, religione duce, maiores vestri, tot adversarum rerum vim saeculorum decursu propulsarint, atque Europae christianae contra barbararum gentium impetus tam diu vivo veluti muro ac propugnaculo semper fuerint. Iamvero, quam- 324 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale vis sanctorum virtutem maiorumque gloriam recolere omnino Húngaros deceat, id certe multo magis interest ut ipsi proposita sibi illorum exempla imitari conentur; neque enim publica sollemnique pompa maiorum iactare victorias et sanctorum gesta efferre satis est; sed in hoc instandum ut eodem nunc Hungari religionis ardore, quo veteres flagrarunt, eniteant, et, in tanta illecebrarum errorumque colluvie, veterum innocentiam fidemque aemulentur. Ad hunc christianae vitae usum S. Emericus iuvenes praesertim invitat, virtutum omnium splendore eisdem praeeundo. Nec sine providentis Dei consilio evenit ut e sanctis parentibus sanctus filius oriretur; quod enim de christiana liberorum institutione Nos nuper ediximus, hoc in castissimo isto iuvene velut in speculo cernimus; ad parentum scilicet exempla plerumque filiorum animos conformari. Atque utinam S. Stephani regis piaeque eius uxoris imagines ante oculos versentur omnibus quibus alendae educandaeque christianae prolis curam ac dignitatem Deus tradidit! Utinam parentes omnes in id incumbant ut liberos vel ab infantia verae fidei laete alant et quidquid nefastum et christianae puritati obnoxium est ab eorum animis arceant! Quoniam vero christiana liberorum educatio, uti patet, cum familiae christianae conservatione arcte conectitur, omnino conandum est ut matrimonii vincula, quod divinus Eedemptor ad Sacramenti dignitatem evexit, sancte ab omnibus inviolateque serventur. Id enim maxime inter paganos et christianos mores discriminis intercedit, quod per illos carnis sensuumque habenae laxantur, per hos sancta sancte tractantur; per illos voluptati primus locus datur, per hos evangelica lex cupiditatibus imponitur. Discant coniuges christiani domesticae vitae sacrarium vereri, quod ob humanam inconstantiam vel miseras illecebras destruere aut profanare non modo divina lege vetantur, sed etiam liberorum amore patriaeque caritate prohibentur. Quomodo enim recte educare prolem vel eam ad virtutem hortari poterunt ii parentes, qui sancta Dei praecepta magno cum filiorum detrimento violant, temere quod Deus coniunxit separantes? A sancto Emerico denique ab eiusque parente, S. Stephano, qui tam feliciter Hungarici regni initia auspicatus est, discant omnes qui civilem vitam regunt vel agunt tum demum humanam societatem florere si Evangelii praeceptis cives obediant. Itaque pernecesse est ut lex Christi, non modo privatam singulorum vitam imbuat, verum etiam ut publicos mores moderetur ac pervadat; constat enim: nisi Dominus custodierit civitatem in vanum eos laborare qui aedificant eam; itemque, cum miseros, historia teste, faciat populos peccatum, religionem rectosque mores tutissimum esse nationum praesidium ac firmamentum. Alacri igitur fidentique animo saecularia haec sollemnia peragite, dilecte fili Noster ac venerabiles fratres, ex quibus tanta salutarium fructuum copia Acta Pii PP. XI 325 iure exspectatur. Nos vero, cum sollemniora ista festa praesentes quodammodo participare velimus, Legatum Nostrum Pontificium istuc mittemus qui, nomine et auctoritate Nostra, festis ac caeremoniis praesideat. Interea, necessaria auxilia a Deo vobis precantes ut optatos exitus res habeat, apostolicam benedictionem vobis, dilecte fili ac venerabilis fratres, universoque clero ac populo unicuique vestrum concredito peramanter in Domino impertimur. Datum Eomae apud Sanctum Petrum, die II mensis Iunii a. MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri nono. PIUS PP. X I m Acta Apostolicae Seats - Commentarium Officiale ACTA SS. CONGREGATIONUM S. CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE I PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Pius divina Providentia Papa X I , decretis Sacrae Congregationis de Propaganda Fide, sequentibus Ecclesiis ita providere dignatus est: 26 Maii 1930. — Cathedrali nuper erectae dioecesi de Kottar in Indiis Orientalibus praefecit R. D. Laurentium Pereira, e clero indigena. — Cathedrali nuper erectae dioecesi de Salem in Indiis orientalibus, R. D. Henricum Amatum Prunier, e Seminario Parisiensi pro missionibus ad exteras gentes. 24 Iunii.— Metropolitanae Ecclesiae Pordicheriensi, R. D. Augustum Simeonem Colas, 6 Seminario Parisiensi pro missionibus ad exteras gentes. II NOMINATIONES Brevibus Apostolicis nominati sunt: 25 Ianuarii 1930. — R. P. Hermannus Meysing, Episcopus titularis electus Minensis, Vicarius Apostolicus de Eimberley. 14 Februarii. — R. P. Fridericus Meiendro, Episcopus titularis electus Remesianensis, Vicarius Apostolicus de Anhing in Sinis. 12 Martii. — R. P. Olavus Offerdahl, Episcopus titularis electus Senensis, Vicarius Apostolicus Norvegiae. 30 Martii. — R. P. Iustinus Paulinus Albouy, Episcopus titularis electus Oidyessenus, Vicarius Apostolicus de Isfanning in Sinis. — R. P. Natalis Gubbelsj Episcopus titularis electus Attudensis, Vicarius Apostolicus de Ichang in Sinis. — R. P. Aristides Maranta (Edgarus a Poschiavo in Ordine F. M. Capuccinorum) -Episcopus titularis electus Vindensis, Vicarius Apostolicus Daressalamensis. S. Congregatio Rituum M7 31 Martii. — E. P. Franciscus O'Rourke, Episcopus titularis electus Ostracinensis, Vicarius Apostolicus Or ac Benini in Africa Occidentali. 31 Maii, — E. P. Alexander Garcia Fontcuberta, ex Ordine Fratrum. Praedicatorum, Vicarius Apostolicus de Haiphong in Indocina. 9 Iunii. — E. P. Thomas Wade, e Societate Mariae, primus Vicarius Apostolicus Insularum Salomonicarum septentrionalium. 10 Iunii. — E. P. Silvester Espelage, ex Ordine Fratrum Praedicatorum, Vicarius Apostolicus de Wuchang in Sinis. — E. P. Michael Monconill y Viladot (seu Caspar a Pinell) ex Ordine Fratrum Minorum Capuccinorum, Vicarius Apostolicus de Caqueta in Columbia. SACKA CONGREGATIO RITUUM PASSAVIEN. BEATIFICATIONIS ET CANONIZATIONIS VEN, SERVI DEI FR. CONRAD I. A PARZHAM, LAICIS PROFESSI ORDINIS MINORUM CAPUCCINORUM. SUPER DUBIO An, stante virtutum et duorum miraculorum approbatione tuto procedi possit ad sollemnem praefati Ven. Servi Bei beatificationem. Quaenam sit in gratiarum distributione communis divina oeconomia nos Christus Dominus edocet, admonens: Qui se exaltat Jiumiliabitur, et qui se humiliât exaltabitur (Luc, X V I I I , la). Cui mire concinit hurnillima aeque ac altissima omnium creaturarum, immaculata Virgo Mater Dei, inclamans: Deposuit potentes de sede, et exaltavit humiles (Luc, I, 52). Quod in Ven. Servo Dei fratre Conrado a Parzham, laico professo Ordinis Minorum Capuccinorum, conspicuo elucet exemplo. Etenim quo humilius frater ostiarius Vetoettingensis Conventus de se sentiebat, eo magis a divina sapientia et magnificentia fuit exaltatus, et christiano populo in signum ostensus. Sapientia id praestat Dei, quia eorum glorificatio, qui demisse, dum viverent, de se in Christo sentiebant, efficaci nobis est documento, qui, dum in hac terra peregrinamur, ad meliora sectanda exemplis stimulari indigemus. Magnificentia quoque id efficit divina, cuius est superabundans, praemio, ultra mensuram omnem, suorum famulorum merita excedere, docente Apostolo: Id quod in praesenti est momentaneum 328 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale et leve tribulationis nostrae, supra modum in sublimitate aeternum gloriae pondus operatur in nobis (II Cor., IV, 17). Iure itaque hodie laetitia gestit Bavaria, exsultat gaudio inclyta Minorum Capuccinorum familia ob humillimi fratris Conradi a Parzham iam properantem glorificationem, quae brevi intervallo ab eius morte, quin immo, rarissimo exemplo, post sex annos tantum Causae introductionem subsequitur. Etenim die vigesimaprima Aprilis anno millesimo octingentesimo nonagésimo quarto Dei famulus ad superos evolavit, Commissionem vero Introductionis Causae, Ordinaria inquisitione peracta, Sanctissimus Dominus Noster Pius Papa XI sex abhinc annis signare dignatus est die vigesima octava Maii anno millesimo nongentesimo vigesimo quarto. Anno insequenti actum est de cultu nunquam praestito Ven. Dei Servo, postea de processuum validitate. Super heroicis virtutibus die decimaquinta Augusti anno millesimo nongentesimo vigesimo octavo decretum est, et super miraculis die vigesima quinta Mah nuper elapsi. Unum supererat discutiendum dubium: An, stante approbatione virtutum et duorum miraculorum tuto procedi possit ad sollemnem Venerabilis Conradi beatificationem. In generalibus itaque Comitiis coram Sanctissimo Domino Nostro nudiustertius habitis Reverendissimus Cardinalis Andreas Frühwirth, Causae Relator, dubium hoc proposuit, cui quotquot aderant tum Reverendissimi Cardinales, tum Praelati et Consultores affirmative responderunt; Suam tamen sententiam Beatissimus Pater edere decrevit hodierna die, octava Ascensionis Domini, et memoriae Martyris Bonifacii, magni Germaniae Apostoli, dicata. Quare, Eucharistica Hostia religiosissime oblata, ad se arcessiri mandavit Reverendissimos Cardinales Camillum Laurenti S. R. C. Praefectum et Andream Frühwirth, Causae Relatorem, una cum R. P. Carolo Salotti sanctae Fidei Promotore generali meque infrascripto Secretario, iisque adstantibus, pronuntiavit: « Tuto procedi posse ad sollemnem Venerabilis /Servi Dei fratris Conradi a Parzham beatificationem ». Hoc autem decretum rite promulgari et in acta S. R. C. referri mandavit die quinta Iunii anno millesimo nongentesimo trigesimo. C. CARD. LAURENTI, S. P. C. Praefectus. Ii. © S . A. Carinci, Secretarius. Diarium Romanae Curiae m DIARIUM ROMANAE CURIAE SACRA CONGREGAZIONE DEI RITI Martedì, 3 Giugno 1930, nel Palazzo Apostolico Vaticano, dinanzi all'augusta presenza del Santo Padre, si è tenuta la Congregazione Generale dei Sacri Riti, nella quale gli Emi e Revmi Signori Cardinali, i Revmi Prelati ed i Consultori teologi che compongono la medesima, hanno discusso e dato il loro voto sul dubbio detto del Tuto per la solenne beatificazione del Ven. Servo Dio Fr. Corrado da Parzham laico professo dell'Ordine dei Minori Cappuccini. Martedì, 17 Giugno 1930, nel Palazzo Apostolico Vaticano, si è tenuta la Congregazione dei Sacri Riti, Ordinaria, nella quale al giudizio degli Emi e Revmi Signori Cardinali, componenti la medesima, sono state sottoposte le seguenti materie: I. Introduzione della Causa di Beatificazione e Canonizzazione della Serva di Dio Maria Paolina Jaricot, Fondatrice delle Opere della Propagazione della Fede e del Rosario vivente. % Introduzione della Causa di Beatificazione e Canonizzazione della Serva di Dio Maria Celina della Presentazione, del Secondo Ordine di S. Francesco. 3. Riassunzione della Causa di Canonizzazione dei Beati Martiri Giovanni Cardinale Fischer, Vescovo di Rochester, e Tommaso Moore, Cancelliere d'Inghilterra. 4. Riassunzione della Causa di Canonizzazione del Beato Giovanni Bosco, Sacerdote, Fondatore della Pia Società Salesiana e dell'Istituto delle Figlie di Maria Ausiliatrice. 5. Intorno alla revisione degli scritti della Serva di Dio Maria dell'Addolorata e del Patrocinio, dell'Ordine delle Religiose Concezioniste francescane. 6. Intorno alla revisione degli scritti della Serva di Dio Chiara Fey, Fondatrice dell'Istituto delle Suore di Gesù Bambino povero. 7. Intorno alla revisione degli scritti del Servo di Dio Galileo Nicolini, Novizio della Congregazione della Passione di N. S. G. C. 8. Intorno alla revisione degli scritti della Serva di Dio Paola Delpuig da S. Luigi, Superiora Generale dell'istituto delle Suore della Carità in Vich. 9. Intorno alla revisione degli scritti del Servo di Dio P. Antonio Maria Pucci, Sacerdote professo dell'Ordine dei Servi di Maria. 10. Intorno alla revisione degli scritti del Servo di Dio Biagio Marmoiton, Martire, laico professo della Società di Maria. II. Intorno alla revisione degli scritti del Servo di Dio Fratel Michele, dell'Istituto dei Fratelli delle Scuole Cristiane. 330 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1Ü. Intorno alla revisione degli scritti del Servo di Dio Giuseppe Frassinetti, Sacerdote secolare, Priore di S. Sabina, in Genova. 13. Intorno alla revisione degli scritti del Servo di Dio Giuseppe Bedetti, Sacerdote secolare. 14. E finalmente intorno alla revisione degli scritti del Servo di Dio Gennaro De Rosa, Canonico Penitenziere della Chiesa Metropolitana di Napoli. SEGRETERIA DI STATO CONGREGAZIONI ASSEGNATE AI NUOVI CARDINALI Con biglietti della Segreteria di Stato del 3 corr., la Santità di Nostro Signore si è benignamente degnata di assegnare: all'Emo Signor Cardinale Sebastiano Leme da Silveira Cintra, Arcivescovo di San Sebastiano di Rio de Janeiro, le Sacre Congregazioni: per la Chiesa Orientale, dei Religiosi e di Propaganda Fide; all'Emo Signor Cardinale Francesco Marchetti-Selvaggiani, le Sacre Congregazioni: per la Chiesa Orientale, di Propaganda Fide e degli Affari Ecclesiastici Straordinari; all'Emo Sig. Cardinale Raffaello Carlo Rossi, le Sacre Congregazioni: Concistoriale, dei Sacramenti e dei Riti; all'Emo Signor Cardinale Giulio Serafini, le Sacre Congregazioni: Concistoriale, del Concilio e dei Riti; all'Emo Signor Cardinale Achille Liénart, Vescovo di Lilla, le Sacre Congregazioni : degU Studi e della Rev.da del Concilio, Fabbrica di San dei Seminari e delle Università Pietro. NOMINE i Con Brevi Apostolici il Santo Padre Pio XI, felicemente regnante, si è degnato di nominare: 23 Novembre 1929. Monsig. Antonino Drapier, Arcivescovo tit. di Neocesarea nel Ponto, mia, 18 Marzo » » » » » » Aprile » Nunzio Apostolico Apostolico Collegio in Germania. in Ungheria. a Costantinopoli. Inglese. L'Emo Sig. Cardinale Suore della 1 Apostolico L'Emo Sig. Cardinale Alessio Enrico Lépicier, Protettore del 10 per la Mesopota- Minore. Monsig. Carlo Margotti, Arcivescovo tit. di Mesembria, Delegato 30 Armenia Monsig. Angelo Rotta, Arcivescovo tit. di Tebe in Acaia, Nunzio 27 e 1930. Monsig. Cesare Orsenigo, Arcivescovo tit. di Tolemaide in Libia, 20 Delegato Apostolico Kurdistan Eugenio Carità di S. Pacelli, Protettore delle Anna (Saragozza). Pag. 252, lin. 18, ad diem 14 Aprilis, loco eius quod est « delle Suore del S. Cuore di Gesù (Angers) » restituatur; «delie Filles de la Charité du Sacré-Cœur ie Jésus, de la Salle-de-Vihiers (Angers) ». Diarium Romanae Curiae 28 Aprile 1980. L'Emo Sig. Cardinale Alessio Enrico Lépicier, Protettore dell'Adorazione .28 331 » » Riparatrice L'Emo Sig. Cardinale Eugenio Congregazione 7 Maggio » degli (Parigi). Pacelli, Angeli Protettore Custodi della (Bilbao). L'Emo Sig. Cardinale Alessio Enrico Lépicier, Protettore delle Suore Adoratrici del Prezioso Sangue (San Giacinto). 7 » » L'Emo Sig. Cardinale Francesco Ehrle, Protettore del Col- 10 » » L'Emo Sig. Cardinale BonaventuraCerretti, Protettore della legio 13 » » Scozzese. Unione Internazionale delle toliche (Utrecht). Leghe Femminili L'Emo Sig. Cardinale Alessio Enrico Lépicier, della Congregazione della Dottrina Cat- Protettore Cristiana (Nancy). 14 » » L'Emo Sig. Cardinale Eugenio Pacelli, Protettore delle Suore 21 » » L'Emo Sig. Cardinale Alessio Enrico Lépicier, Protettore della Misericordia di S. della ria U Giugno » Congregazione Immacolata Minori Assistenti » 17 Aprile 12 Marzo di (Treviri). Gesù e Ma- (Parigi). al Conventuali. Soglio Pontificio: Monsig. Lodovico Sebastian, Vescovo di Spira. Protonotarii 18 Dicembre dell'Oratorio Borromeo L'Emo Sig. Cardinale Michele Lega, Protettore dell'Ordine dei 3 Maggio Carlo Apostolici ad instar participantium: 1929. Monsig. Domenico Cavallera, della diocesi di Gravina. » Monsig. Ugo Lamb, dell'archidiocesi di Filadelfia. 1930. Monsig. Antonio Rigoni, della diocesi di Segna e Modrussa. 14 Aprile » Monsig. Giuseppe Mutscb lechner, della diocesi di Bressanone. 1 14 9 Maggio » » Giugno » » Monsig. Filea Fillion, dell'archidiocesi di Quebec. Monsig. Lorenzo Rodríguez, dell'archidiocesi di Valladolid. Monsig. Emmanuele Suarez Saaverda, della diocesi di Ibagué. Prelati Domestici di S. S. : 18 Dicembre 1929» Monsig. Giuseppe Corrigan, dell'archidiocesi di Filadelfia. » » Monsig. Giovanni Bonner, della medesima archidiocesi. » » » Monsig. Bernardo Me Kenna, della medesima archidiocesi. » » » Monsig. Guglielmo Me Nally, della medesima archidiocesi. > » » Monsig. Eugenio Me Guinnis, della medesima archidiocesi. 33â Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 13 Dicembre 1929. Monsig. Leone Fink, della medesima archidiocesi. 5 Febbraio 1930. Monsig. Piergiovanni Semeria, della diocesi di Ventimiglia. 7 » » Monsig. Giuseppe Jacob, della diocesi di Liegi. » » » Monsig. Augusto Leclercq, della medesima diocesi. 8 » » Monsig. Giuseppe S. Vornholt, della diocesi di Concordia 12 » » Monsig. Giovanni Battista Mayjonade, della diocesi di Péri- 27 » » Monsig. Alfredo Obviar, della diocesi di Lipa. Kansas. gueux. 28 Aprile » Monsig. Duane Garrison Hunt, della diocesi di Salt Lake. 3 Maggio » Monsig. Luciano Mazzeo, della diocesi di Marsico Nuovo. » » » Monsig. Giuseppe Naddeo, della diocesi di Potenza. » » » Monsig. Vincenzo D'Elia, della medesima diocesi. » » » Monsig. Antonio Errichetti, della medesima diocesi. 6 » » Monsig. Raffaele Cigliano, dell'archidiocesi di Napoli, 8 » » Monsig. Giacomo Rossi, della diocesi di Bergamo. 14 » » Monsig. Luigi Santi, dell'archidiocesi di Modena. 27 » » Monsig. Giuseppe Al ves Ferreira Laudim, della diocesi di Natal. 28 » » Monsig. Giuseppe Salvatore Silva, della diocesi di Barqui- 31 » » Monsig. Giuseppe Rolla, della diocesi di Lodi. 8 Giugno » Monsig. Leonardo Cercone (Roma). simeto. ONORIFICENZE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Pio XI, felicemente regnante, si è degnato di conferire: La 31 Marzo 8 Maggio Giugno Croce dell'Ordine Piano: 1930. Al sig. conte Eugenio Rebaudengo, dell'archid. di Torino. » A S. E. Don Raimondo Subercaseaux (Cile). La 26 Gran Commenda con placca dell'Ordine Piano: 1930. Al sig. dott. Giulio Gavazzi, dell'archidiocesi di Milano. La Commenda dell'Ordine Piano : 17 Dicembre 1929. Al sig. Alberto M. Greenfield, dell'archidiocesi di Filadelfia. Il 24 Marzo Cavalierato dell'Ordine Piano: 1930. Al sig. Giorgio Edoardo Panneton, dell'archid. di Ottawa. Diarium Romanae Curiae La Gran Croce dell'Ordine di S. Gregorio 333 Magno, classe civile: 12 Aprile 20" » 1930. Al sig. conte Cristoforo de Paus (Norvegia). » Al sig. Carlo Luigi Fouché d'Otrante (Svezia). 24 » » Al sig. Michele Gruchaga, dell'archidiocesi di Santiago del Cile. » » » Al sig. Fernando Isarrazaval, della medesima archidiocesi. 24 » » Al sig. Emmanuele Forster Recabarreu, della medesima 28 » » Al sig. Guglielmo Cuno, della diocesi di Osnabrück. » Al sig. marchese Antonio De Magaz (Spagna). archidiocesi. 14 Maggio La 4 21 Commenda con Placca dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile: Giugno 1930. Al sig. Antonio Rodríguez Banco (Cile). » » Al sig. dott. Ugo Niccoli (Italia). » » » Al sig. dott. Valerio Marangoni (Italia). » » » Al sig. dott. Antonio Crispo (Italia). La Commenda 26 Giugno dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile: 1929. Al sig. dott. Corrado Giordano, della diocesi di Pontecorvo. 25 Febbraio 1930. Al sig. Francesco Volpi, della diocesi di Bergamo. 24 Marzo » Al sig. dott. Luigi Duval-Arnould (Parigi). » » » Al sig. dott. Giuseppe Loth (Parigi). 28 » » Al sig. ing. Sante Pirrello, dell'archidiocesi di Reggio Cala- 29 » » Al sig. Enrico Persi (Roma). bria. 31 4 » Aprile » » Al sig. cav. Ivo Vauquelin, della diocesi di Moulins. Al sig. Agostino Margara, dell' archidiocesi di Genova. 7 » » Al sig. cav. Carlo Locatelli (Roma). 10 » » Al sig. Domenico Adriani (Roma). » » » Al sig. cav. Romeo Bennicelli (Roma). 11 » » Al sig. arch. Florestano Di Fausto (Roma). » » » Al sig. cav. Gustavo Enrico Daumas, dell'archidiocesi di Parigi. » » » Al sig. D. Raimondo Albé y Marti, della diocesi di Barcellona. 14 » » Al sig. Giovanni Severiano Da Fonseca Hermes (Brasile). 15 » » Al sig. Girolamo Basetti Sani, dell'archidiocesi di Firenze. 24 » 29 » 30 » 2 Maggio » » » » Al sig. Michele Goudchaux, dell'archidiocesi di Parigi. Al sig. Elia Federici (Roma). Al sig. Ferdinando Kuhn (Baviera). Al sig. Alberto Bosslet, dejla diocesi di Würzburg. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 334 2 Maggio 19301 Al sig. conte Gino Ghezzi, della diocesi di Arezzo. 15 » » Al sig. Livinio Gevaert, dell'archidiocesi di Malines. 28 » » Al sig. dott. Antonio Mohrmann (Germania). 7 Giugno » Al sig. dott. Carlo Zanetto Lami, dell'archidiocesi di Pisa. 9 » » Al sig. Andrea Guagnino, del Vicariato Apostolico del 11 » » Al sig. cav. Francesco Ferrazzi, dell'archidiocesi di Milano. Marocco. Il Cavalierato dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile: 27 Gennaio 1930. Al sig. Giuseppe Desmet, dell'archidiocesi di Malines. 13 Febbraio » 18 » Marzo Al sig. Giuseppe Delloye, dell'archidiocesi di Cambrai. Al sig. Carlo Painich, della diocesi di Trieste. 24 » » Al sig. Antonio Gerardo Alfano Schrauwen, della diocesi 29 » » Al sig. Pietro Negri, dell'archidiocesi di Milano. di Breda. 31 » » Al sig. Giovanni M. A. C. J. Smits, della diocesi di Breda. 3 Aprile » Al sig. Renato Berthier, dell'archidiocesi di Parigi. 5 » » Al sig. Amedeo Cauchie, della diocesi di Blois. » » » Al sig. Ulisse Bro, delia medesima diocesi. 8 » » Al sig. Lodovico Florin, della diocesi di Lilla. » » » Al sig. Emidio Benedetti (Roma). 10 » » Al sig. Giacomo W. Maney, della diocesi di Oklahoma. U » » Al sig. Giovanni Berdinger, dell'archidiocesi di Parigi. » » » Al sig. Adriano Chobillon, della medesima archidiocesi. 14 » » Ai sig. dott. Alessandro Terreaux, della diocesi di Nancy. » » » Al sig. Sebastiano J. Remy, della medesima diocesi. 24 » » Al sig. Giuseppe Driscoll, della diocesi di El Paso. 29 » » Al sig. Pietro Avot, delia diocesi di Arras. 8 Maggio » Al sig. Antonio Toulemond-Beuque, della diocesi di Lilla. » » » Al sig. Giovanni Battista Leplat-Derville, della medesima » » » Al sig. Gastone Vantroys, della medesima diocesi. 13 » » Al sig. Clemente Conte (Roma). » » » Al sig. Felice Romano (Roma). 14 » » Al sig. Ettore dell'Omo, dell'archidiocesi di Pisa. 16 » » Al sig. Luigi Carrette, della diocesi di Bruges. diocesi. 30 » » Al sig. Guglielmo Masterson, della diocesi di Salford. » » » Al sig. Ugo Fay, della medesima diocesi. » Al sig. Carlo M. F. Courbe, dell'archidiocesi di Parigi. 9 Gmgno Il 16 Cavalierato dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe militare: Maggio 1930. Al sig. Stefano Merveilleux du Vignaux, della diocesi di Poitiers. 335 Diarium Romanae Curiae La 20 Aprile 29 3 Marzo » Aprile Croce dell'Ordine di S. Silvestro Papa: 1930. Al sig. Giacomo Keiller (Svezia). La 20 Gran Commenda dell'Ordine di S.Silvestro Papa: 1930. Al sig. dott. Ruggero Pedrotti (Roma). » Al sig. Carlo Kambo (Roma). » Al sig. Giulio Mosca (Roma). » Al sig. Eugenio Pisani (Roma). 14 » 24 » » Al sig. prof. Valfredo Chiodi, della diocesi di Fiesole. 28 » » Al sig. arch. Ettore Rossi (Roma). 30 » » Al sig. Sergio Denisor (Romania). » » » Al sig. Romolo Vasselli (Roma). 15 Maggio » Al sig. Raffaele Colilli, della diocesi di Lecce. 30 » » Al sig. Francesco Bornefeld-Ettman, della dioc. di Münster. » Al sig. Gaetano Buoncristiano (Italia). » Al sig. Benedetto Mauro (Italia). 22 Giugno Il 6 Marzo 3 Aprile Cavalierato dell'Ordine di S. Silvestro Papa: 1930. Al sig. Umberto Baldissera (Roma). » Al sig. Giovanni Maggio, della diocesi di Chiavari. 7 » » Al sig. Giuseppe Andreoli, della diocesi di Fabriano. » » » Al sig. dott. Antonio Furbetta, della medesima diocesi. 14 » » Al sig. dott. Lodovico Jarsaillon, della diocesi di Orano. 24 » » Al sig. Carlo Pacini, della diocesi di Fiesole. 30 » » Al sig. dott. Pietro Velardi (Romania). » » » Al sig. Giorgio Maniu (Romania). 2 Maggio » Al sig. Antonio Giampaoli (Roma). 17 » » Al sig. Bernardo Ferreri, della diocesi di Casale. » Al sig. Giovanni Battista Tran-vàn-hòa, del Vicariato Apo- 5 Giugno stolico di Hai Phong. 9 » » Al sig. Carlo Urban (Roma). 14 » » Al sig. Luigi Baldassini (Roma). 23 » » Al sig. dott. Michele Cappuccio (Italia). Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XI, felicemente regnante, si è degnato di nominare: Camerieri Segreti Soprannumerari di S. S.: 13 Marzo » » 1930. Monsig. Enrico Ferri, della diocesi di Jesi. » Monsig. Pasquale Paccapelo, della medesima diocesi. » » » Monsig. Ferdinando Senesi, della medesima diocesi. 336 22 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Aprile 1930. Monsig. Giuseppe Angeloni, della diocesi di Cassano all'Ionio. 24 » » Monsig. Silvio Maffucei, della diocesi di Pistoia. » » » Monsig. Alberto Mazzanti, della medesima diocesi. >> » 8 » Maggio » Monsig. Francesco Piccardi, della medesima diocesi. » Monsig. Innocenzo Angeloni, dell'archidiocesi di Gaeta. » Monsig. Giov. Battista Lohr, dell'archidiocesi di Monaco e Frisinga. 15 » » Monsig. Giorgio Pabst, della diocesi di Augsburg. 22 » » Monsig. Francesco Golba, dell'archidiocesi di Cracovia. 29 » » Monsig. Michele Blandino, della diocesi di Susa. » » » Monsig. Gioacchino Nabucco, dell'archidiocesi di S. Seba- » » » Monsig. Adalberto Klatt, della diocesi di Culma. stiano di Rio de Janeiro. » » » » » Monsig. Antonio Enrico Szuman, della medesima diocesi. »' » 4 Giugno 8 » » » Monsig. Casimiro Bieszk, della medesima diocesi. Monsig. Policarpo Gulgowski, della medesima diocesi. Monsig. Francesco Calandrane, della diocesi di Savona e Noli. » Cameriere 26 Aprile Monsig. Francesco Ciarlo, della medesima diocesi. Segreto di Spada e Cappa Soprannumerario di S. S.: 1930. Ill.mo Sig. Comm. Ambrogio Caccia Dominioni, dell'archidiocesi di Milano. Camerieri d'onore in abito 22 Aprile 1 Maggio paonazzo di S. S. : 1930. Monsig. Giuseppe Pontieri, della diocesi di Cassano all'Ionio. » Monsig. Giovanni Quaranta, della diocesi di Brescia. NECROLOGIO 9 Marzo 1930. Monsig. Luigi Tchen, Vescovo tit. di Attuda. 4 Aprile » Monsig. Fortunato Enrico Caumont, Vescovo di Ajmer. 2 Giugno » Monsig. Massimiliano de Lingg, Vescovo di Augsburg. 3 » » Monsig. Mariano Ryx, Vescovo di Sandomir. 10 » » Monsig. Domenico Lancellotti, Vescovo di Conversano. Annus XXII - Vol. XXII 7 Augusti 1930 Num. 8 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE , -i ACTA PII PP. XI MOTU PROPRIO DE NOVO OPERE IN LOCUM LE O NI ANI OPERIS DE FIDEI PRAESERVATIONE STJFFICIENDO. PIUS PP. X I In Allocutione habita in Consistorio, die elapsi mensis Iunii tricesimo, summatim consilium proposuimus, quod iam diu in animo Nostro maturuisset, opportunas rationes ineundi, per quas nonnullis praesentioribus gravioribusque carissimae dioecesis Nostrae E o m a n a e spiritualibus necessitatibus prospiceremus. Placet nunc verba illa consiliumque illud Nostrum c u m explanare fusius, tum, una simul, effecta dare q u o aptiore ad p r o p o situm adipiscendum m o d o visum N o b i s est. A t q u e ut ad rem confestim aggrediamur, dicimus, hanc esse mentem hasce Nostram, Litteras ut Motu erigamus — q u e m a d m o d u m proprio datas reapse per erigimus — « Pontificium Opus praeservandae Fidei novisque R o m a e templis exstruendis ». Q u o quidem Opere illud immutatur atque amplificatur, q u o d fel. rec. decessor Noster L e o X I I I Litteris suis M o t u Proprio datis die x x v m. N o v e m b r i s an. MDCCCCIX auspicato condiderat. Immutatur, inquimus, q u a n d o q u i d e m id ipsum Opus, q u o d Commissio, ut aiunt, Patrum Cardinalium ante moderabatur, fit n u n c Opus Pontificium, ad leges regundum quas tempestive, ACTA, vol. X X I I , n. 8. - 7-8-930. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 338 p r o huius renovationis m o d o ac fine, laturi N o s sumus. A m p l i ficatur praeterea, siquidem c u m pristino eiusmodi Opere coniungitur atque ordinato q u o d a m nexu copulatur — ut ipsa utriusque rei natura postulat — aliud illud novis in U r b e templis excitandis, in iis praesertim E o m a e partibus ac regionibus, quae tali praesidio imprimis destituuntur. H o c « Pontificium Opus praeservandae Fidei novisque R o m a e templis exstruendis » est persona iuridica, idemque, congruenter « Pontificii » titulo quo distinguitur, a potestate atque auctoritate Nostra p r o x i m e pendebit. Praeses eius effectivus, ut vocant, unus erit e Purpuratis Patribus, q u e m N o s m e t ipsi — ut Cardinalem pro Urbe eiusque Districtu Vicarium Nostrum in spiritualibus Generalem aliqua ex parte a t a m multiplicibus gravibusque curis laxemus quibus oneratur — consulto designabimus, ad Nos de rerum cursu, stato q u o q u e tempore, relaturum. At Cardinalis Operis Praeses c u m m e m o r a t o Cardinali pro Urbe eiusque Districtu Vicario Nostro in spiritualibus Generali rationes habebit frequentissimas, ut e u m de omnibus certiorem faciat c u m eodemque consilia opportune conferat. Cardinalis idem Praeses n o v i personam Operis geret ad omnes quod pertinet effectus, quos iuridicos atque administrativos vocant. I t a q u e n o v u m « Pontificium Opus praeservandae Fidei novisque E o m a e templis exstruendis » ex duabus sectionibus constat, quarum unaquaeque certum q u o d d a m ac proprium persequitur propositum, quamvis, ut patet, arcte sit alterum c u m altero copulatum. Ad praeservationem Fidei q u o d attinet, Opus Pontificium, praeterquam q u o d provehere ea perget, quae usque adhuc pristinum Opus, Leonianum dicimus, p r o m o v e r e non destitit, curas atque incepta sua ad novas t e m p o r u m rerumque condiciones proferendo a c c o m m o d a b i t , ut aptioribus cotidie efficacioribusque artibus id, q u o tendit, assequatur, scilicet ut avitam fidem in dilectissima hac Nostra Urbe ac dioecesi incolumem tueatur. Q u o d autem spectat ad templorum paroecialium exaedificat i o n e m — de quibus p r i m u m ac praecipue, si n o n unice, loqui Acta PU PP. XI volumus — Pontifìcii Operis erit, 339 quamprimum fieri poterit, novas erigere, instituere ac dotare paroecias, vel veteribus, si Quando oporteat, dismembratis; areas acquirere, templa exstruere continentesque aedes, itemque de necessariis veniis c u m civitatis magistratibus agere. Quibuscum praeterea Pontificium Opus de modis ac de compensationibus tractabit convenietque, quotiesc u m q u e veteres sacrae aedes cedi debent, publicae utilitatis causa necessario deiiciendae. N o v u m Opus utrumque finem sibi propositum persequetur per eas pecuniae summas, quas unicuique ex iis attributas volumus; in templorum vero paroeciarumque exstinctionem erogabuntur q u o q u e c u m pecuniae e cessione veterum ecclesiarum perceptae, t u m largitiones, quibus filii e dioecesi Nostra dilectissimi N o b i s opitulaturi sunt — ut in ipsa Consistoriali Allocutione confidere Nos diximus — c u m de re agatur, quae et sibi ipsis et suae posteritate tantopere profutura erit. L e x propria Operis Praesentationis Fidei, q u a m fel. rec. decessor Noster L e o X I I I Litteris M o t u proprio die x x v m . Novembris an. MDCCCCIX datis probavit, Nostrarum harum promulgatione Litterarum abrogatur; item esse desinere volumus Commissionem, Consultorum Coetum et cetera omnia, quae ex iisdem L e o nianis praescriptis esse coeperunt. Interea operibus negotiisque expediendis, quae in cursu sunt, opportune providebitur. In sectione, quae n o v a templa E o m a e excitanda curabit, Cardinali Praesidi laborum socia aderit Commissio, ut aiunt, quae constabit n o n m o d o ex uno e curionibus urbanis atque ex iis aliis ecclesiasticis viris, quos m o x deligere placebit, sed etiam e iurisperito uno artificibusque tribus, quos pariter N o s m e t ipsi nominabimus. Omnia autem, quae supra memoravimus, ut ad effectum rite deducantur, opportunas posthac normas tradituri sumus. Interea spe fruimur laetissima, fore ut Pontificium Opus, q u o d , post assiduas commentationes ac preces, m o d o condidimus, fructus illos ferat uberrimos, quos vehementer optamus ardenterque ominamur, c u m D e i benignissimi deesse N o b i s prae- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 340 sidium n o n possit, apud q u e m Deiparae Virginis, A p o s t o l o r u m Petri et Pauli omniumque dioecesis P a t r o n o r u m caelestium deprecationem A l m a e huius adhibuimus Urbis atque ac adhi- bemus. D i v i n o r u m autem munerum conciliatrix sit apostolica benedictio, quam, praecipua animi effusione, iis universis impertimus, qui aut pristino Leoniano Operi dedidere usque adhuc se totos, aut n o v i Operis m o d o erecti c o m m o d a tuebuntur, in eius profectum precibus, favore ac liberalitate sua conspirando. Sensum vero aperimus, q u e m in animo Nostro n e m o non legat, c u m dicimus, plurimum N o s pastorali studio confidere, q u o parochi urbani tam Nobis cari apud suum quisque gregem valent, et niti N o s item a d m o d u m acri actuosoque apostolatus spiritu, q u o dilectos omnes de A c t i o n e Catholica filios Nostros flagrare n o v i m u s . Quaecumque a N o b i s hisce Litteris statuta sunt, ea omnia firma ac rata esse iubemus, contrariis n o n obstantibus quibuslibet. D a t u m E o m a e apud Sanctum P e t r u m die v mensis Augusti, in festo Dedicationis Sanctae Mariae ad Nives, anno MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri n o n o . PIUS PP. X I CONSTITUTIO APOSTOLICA DE PONTIFICIO COLLEGIO NEPOMUCENO IN URBE PIUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Ubi primum Cecoslovacha Eespublica constituta fuit, opportunum sane atque consentaneum visum est ad omnes eiusdem dioeceses illud extendi beneficium, per Bohemorum quod f. r. Leo Papa X I I I , Praedecessor Noster, clericorum Collegium, Apostolicis Litteris Vicariam potestatem, kalendis Ianuariis anno millesimo octingentesimo nonagésimo 341 Acta Pii PP. XI datis, in Urbe conditum, Bohemiae dioecesibus iam attribuerai, ita ut omnibus liceret novae reipublicae dioecesibus alumnos, pietate quidem ingenioque praestantes, in banc almam Urbem Nostram mittere, qui, sub fere ipsis Christi "Vicarii oculis ac in tot sacrorum monumentorum conspectu, ecclesiasticis disciplinis darent operam. Iamvero cum ad hanc rem assequendam satis idonea non esset domus in Urbe vico Sixtino sita, quam ipse Decessor Noster Bohemorum Collegio assignaverat, consilium initum est ampliores exstruere aedes, quae melius temporum necessitatibus responderent. Quapropter lata area eademque saluberrima a sacrosancta Nostra Patriarchali Basilica Lateranensi haud procul disiuncta, Apostolicae Sedis sumptibus coëmpta, novum aedificium aere tum quidem Nostro atque a sacrorum Cecoslovachiae Antistitibus et Beipublicae Moderatoribus et christifidelium etiam in America degentibus oblato, tum ex venditis veteribus Bohemorum Collegii aedibus contiguisque ipsius domibus percepto, ibidem a fundamentis feliciter est excitatum. Novis itaque aedibus nunc solemniter dedicatis, huic sacrorum studiorum domicilio iuridicam constitutionem mutatis rerum condicionibus congruentem dare volentes, suppleto quorum interest vel eorum qui sua interesse praesumant consensu, de venerabilium fratrum Nostrorum S. B. E. Cardinalium Congregationi de Seminariis et Studiorum Universitatibus praepositorum consulto, quas supra memoravimus Apostolicis Litteris Vicariam potestatem, suprema Nostra auctoritate, quatenus opus sit, derogarnus, et quae sequuntur statuimus ac decernimus: I. Clericorum hoc Institutum, Bohemorum Collegii sublato nomine, a viro illo sanctissimo Ioanne, qui sane est sacri ordinis gloria et patriae decus, Pontificium Collegium Nepomucenum posthac nuncupari volumus ac mandamus; illudque in posterum alumnos excipiet, pietate quidem ingenioque praecedentes, quos Cecoslovachae Reipublicae venerabiles fratres Nostri Antistites e suis ipsis dioecesibus Romam, ibidem ecclesiasticis imbuendos disciplinis, missuri sunt. II. Pontificio huic Collegio Nepomuceno iura omnia et privilegia tribuimus, atque bonorum mobilium et immobilium possessiones eorumque reditus eidem assignamus, quibus Bohemorum Collegium fruebatur, ipsorum tamen natura et fine religiose servatis; itemque officia omnia, onera et obligationes, Collegio Bohémico hucusque adnexa, a Nepomuceno Collegio posthac absolvi volumus ac praecipimus. III. Novum quod supra memoravimus aedificium, vico vulgo Concordia nuncupato, prope vicum Magna Grecia, exstructum, cum contiguo fundo, Pontificio Collegio Nepomuceno suum proprium assignamus, tamquam Instituti sedem. 342 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale TV. Cecoslovachiae sacrorum Antistites eadem iura eademque officia in Collegio singuh habeant eique omnes pro virili parte consulant. V. Collegii Moderator a Summo Pontifice per Sacram Congregationem de Seminariis et de Studiorum Universitatibus erigetur; isque parochi munere in Collegio fungetur, idemque ipso iure Archiepiscoporum et Episcoporum Reipublicae Cecoslovächae erit procurator. V I . Collegium sub eiusdem Sacrae Congregationis de Seminariis iure ac potestate erit, et ideo legibus ab ipsa latis regetur. V I I . Si quavis ex causa Pontificium Collegium Nepomucenum esse desierit, omnes eius possessiones, bona mobilia et immobilia, pecuniae, reditus, aliaque huiusmodi ad Sanctam Sedem devolventur, ut, quantum fieri poterit, ad alumnos e dioecesibus, quas nunc Cecoslovacha Respublica complectitur, ecclesiastice educandos et erudiendos erogentur. Volumus denique ut harum Litterarum transumptis etiam impressis, manu tamen ahcuius notam publici subscriptis, ac sigillo ahcuius viri, in ecclesiastica dignitate vel in officio constituti, munitis, eadem prorsus tribuatur fides, quae hisce Litteris tribueretur, si ipsaemet exhibitae vel ostensae forent. Quae autem per hanc Nostram Constitutionem statuimus, decrevimus, ediximus et mandavi mus, rata omnia et firma permanere auctoritate Nostra volumus, iubemus, quibuscumque etiam speciali mentione dignis minime obstantibus. Datum Romae apud S. Petrum, anno Domini millesimo nongentesimo ac trigesimo, die vigesima tertia mensis Aprilis, in festo S. Adalbert! Ep. M . , Pontificatus Nostri anno nono. FR. ANDREAS CARD. FRÜHWIRTH, Cancellarius S. B. E. Alfonsus CAIETANUS CARD. BISLETI, Praefectus S. C. de Seminariis et Studiorum Universitatibus. Carinci, Protonotarius Apostolicus. Hector Castelli, Protonotarius Apostolicus. Loco Cfr Plumbi Reg. in tab. Cancellariae Apostolicae, Vol. XLII, n. 5. - M. Riggi. Acta Pii PP. XI LITTERAE 343 APOSTOLICAE I N N O V A N T T J R I N D U L G E N T I A E C H R I S T I A N A M C A T E C H E S I M SIVE T R A D E N T I B T J S SIVE SUSCrPLENTIBUS CONCESSAE. PIUS PP. X I Ad perpetuam rei memoriam. — Litteris Nostris Motu proprio datis die XXIX mensis Iulii, anno MDCCCCXXIII, Nos apud Sacram Congregationem Concilii peculiare constituimus Officium, quod universam in Ecclesia actionem catechisticam moderaretur ac proveheret. Nunc autem eiusdem Officii, Commissio catechetica, ad religiosam institutionem populi christiani ac praesertim puerorum magis magisque provehendam, enixas Nobis preces adhibet ut spiritualibus Indulgentiarum muneribus eos honestemus, qui christiani catechismo sive tradendo sive discendo operam praestent. Verum Decessores Nostri rec. mem. tum Paulus Pp. V, tum Clemens Pp. X I I huiusmodi spiritualia dona iam concessere, quae tunc temporis satis apta videbantur; at nunc eadem augenda nostraeque aetatis necessitatibus congrua reddenda in Domino existimavimus. Abrogatis itaque indulgentiis ab iisdem Romanis Pontificibus hac in re antea concessis, conlato quoque consilio cum dilecto filio Nostro Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinali Poenitentiario Maiore, de omnipotentis Dei misericordia et beatorum eius Apostolorum Petri ac Pauli auctoritate confisi, omnibus et singulis christifidelibus, qui per mediam circiter horam et non minus quam per tertiam horae partem doctrinae christianae tradendae vel discendae saltem bis in mense operam dederint, eodemque in mense bis lucrandam, diebus ad ipsorum arbitrium seligendis, Plenariam Indulgentiam, dummodo vere poenitentes et confessi ac sacra Communione refecti aliquam, ecclesiam vel publicum oratorium visitaverint, ibique ad mentem Nostram seu Romani Pontificis preces effuderint, misericorditer in Domino concedimus. Praeterea christifidelibus iisdem, quoties per praefatum temporis spatium doctrinae christianae sive tradendae sive discendae operam navaverint, Indulgentiam partialem centum dierum, contrito saltem corde acquirendam, largimur. Non obstantibus contrariis quibuslibet. Praesentibus perpetuis futuris temporibus valituris. Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xn mensis Martii anno MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri nono. B . CARD. PACELLI, a Secretis Status. n o t a n d u m ; Pag. 293 lin. 14 ab imo, loco eius quod est permaneat legatur permanet. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 344 ACTA SS. CONGREGATIONUM SUPREMA SACRA CONGREGATIO S. OFFICII DECRETUM D E RITIBUS SINENSIBUS Supremae Sacrae Congregationi Sancti Officii proposito dubio: « A n decretum Supremae Sacrae Congregationis S. Officii diei 25 Septem- bris 1710, quo commentatio quaecumque de Ritibus Sinensibus sine expressa et speciali licentia Sacrae Congregationis S. Officii prohibetur, post Codicis iuris canonici promulgationem in suo pleno vigore persistat». Emi ac Revmi Domini Cardinales, fidei et moribus tutandis praepositi, in plenario Congressu habito feria I Y , die 18 Iunii 1930, responderi mandarunt: Affirmative. Ssmus Dominus Noster D. Pius div. Prov. Pp. XI subsequenti feria V, die 26 eiusdem mensis et anni, in solita audientia R. P. D. Adsessori S. Officii impertita, relatam sibi Emorum Patrum decisionem approbavit et publicari iussit. Datum Romae ex Aedibus S. Officii, die 13 Iulii 1930. A. Subrizi, 8. C. 8. O., Notarius. L . © S. 345 S. Congregatio Consistorialis SACKA CONGREGATIO CONSISTORIALIS PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Pius divina Providentia Papae XI successivis decretis Sacrae Congregationis Consistorialis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum: 7 Iulii 1930. — Archiepiscopali Ecclesiae Catanensi praefecit R. P. D. Carmelum Patanè, hactenus Archiepiscopum Hydruntinum. 9 Iulii. — Suburbicariae Ecclesiae Ostiensi, Emum P. D. Ianuarium Granito Pignatelli di Belmonte, Episcopum Albanensem et Sacri Collegii Decanum, qui dioecesim Albanensem Ostiensi cumulavit. 22 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae "Ecclesiensi, R. D. Ioannem Pirastru, Archipresbyterum loci Bonorva in archidioecesi Turritana. 23 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Lampsacenae, R. D. Franciscum Liou, e vicariatu apostolico de Luanfu, deputatum Vicarium Apostolicum de Fenyang. — Titulari episcopali Ecclesiae Circesiensi, R. P. Ioannem Cuvelier e Congregatione Ssmi Redemptoris, deputatum primum Vicarium Apostolicum de Matadi. — Titulari episcopali Ecclesiae Carystensi, R. D. Ignatium Canazei, e Societate S. Francisci Salesii, deputatum Vicarium Apostolicum de Shiuchow. 29 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Anglonen. Tursiensi, R. D. Dominicum Petroni, Vicarium generalem dioecesis Sancti Marci et Bisiniani. — Cathedrali Ecclesiae Aliphanae, R. D. Aloisium Noviello, parochum ad S. Mariae de perpetuo Succursu, Neapolis. — Cathedralibus invicem perpetuo unitis Ecclesiis Melphiensi et Rapollensi, R. D. Aloisium Dell'Aversana, parochum ad S. Andreae, Aversae. 1 Augusti — Titulari episcopali Ecclesiae Cyrrhensi, R. P. D. Ferdinandum Fiandaca, hactenus Episcopum Pactensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Trebennatensi, R. P. Innocentium Lopez Santamaria, Ord. B. M. V. de Mercede Red. Captiv., quem constituit Praelatum nullius de Bono Iesu de Piauhy. 2 Augusti. — Cathedrali Ecclesiae Ebroicensi, R. D. Alfonsum Gaudron Vicarium generalem dioecesis Cartusiensis. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Deodati, R. D. Augustinum Marmotin, Archipresbyterum canonicum loci Sézanne. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SACRA CONGREGATIO PRO ECCLESIA ORIENTALI I DECRETUM DE ADMINISTRATIONE ORDINARIATUS GRAECO-RUTHENI IN REGIONE CANADENSI. Graeci-rutheni ritus fidelibus, qui in regione Canadensi commorantur, anno 1912 Episcopus Ordinarius eiusdem ritus constitutus est, qui ordinaria potestate eos regat atque gubernet; et pro spirituali huius ordinariatus graeco-rutheni administratione opportunae leges ad decennium a Sacra Congregatione de Propaganda Fide pro negotiis rituum orientalium die 18 Augusti anni 1913 latae sunt, quas leges Sacra Congregatio pro Ecclesia Orientali, mutatis rerum temporumque circumstantiis eo modo, qui sequitur, noviter aptare et praesenti decreto iterum ferre censuit et statuit. CAPUT I De Episcopo Ordinario graeco-rutheni ritus Art. 1. Nominatio Episcopi Ordinarii graeco-rutheni ritus pro regione Canadensi Apostolicae Sedi reservata est. Art. 2. Episcopus Ordinarius graeco-rutheni ritus in regione Canadensi huic S. Sedi erit immediate subiectus plenamque iurisdictionem ordinariam in omnes fideles graeco-rutheni ritus, permanenter vel ad tempus in regione Canadensi commorantes exercebit, sub dependentia E. P. D. Delegati Apostolici Canadensis. Art. 3. Eidem, ius ac potestas competit regendi ac gubernandi gregem suum ac leges et statuta condendi in iis quae iuri communi non adversantur. Praecipuum vero eius munus erit invigilare ut tum doctrina et boni mores, tum ritus et disciplina huic Ecclesiae propria, sancte et integre custodiantur. Eius igitur erit uniformitatem caeremoniarum in variis devotionibus nec non in tradendis Sacramentis secundum rubricas librorum liturgicorum á S. Sede approbatorum, introducere aut servare et eiusdem uniformitatis strictam observantiam a sacerdotibus suis expostulare. Ad bonum regimen ordinariatus, Ordinarius constituat coetum saltem quatuor Consultorum, qui sint sacerdotes pietate, moribus, doctrina ae S. Congregatio pro Ecclesia Orientali 347 prudentia commendati, et in civitate episcopali seu Ordinarii, vel in locis vicinioribus, commorantes. Art. 4. Ordinarius paroecias et missiones suae curae concreditas saepe visitare tenetur ita, ut, saltem singulis quinquenniis, ipse, vel per se, vel, si fuerit legitime impeditus, per Vicarium generalem, aut alium specialiter delegatum sacerdotem, lustret, ut gregem suum adprime cognoscat, eisque omnibus quae ad spirituale eius bonum attinet, melius provideat. Art. 5. In canonica visitatione paroeciarum inquirat Ordinarius an parochi omnia paroecialia munera, praesertim visitationem infirmorum, puerorum instructionem, et, in diebus dominicis ac festis, verbi Dei praedicationem diligenter absolvant, videat insuper omnes libros baptismatum, matrimoniorum ac mortuorum; inventariumque bonorum ecclesiasticorum ex ultimo saltem biennio : ac rationes ab unoquoque rectore missionis expostulet, id est introspiciat ac probet libros proventuum et expensarum cuiuslibet ecclesiae, statum materialem eiusdem, debita ecc. Hac praesertim occasione diligenter advigilet ne abusus in rOHHMfcIXTí o) rpáA^ ceMTi, BCÄROMHb rpáA^ E p Á T U r b HÍUJMXTS, haec addantur: TAS nOMÔAHMCA. 2) In fine Liturgiae, in oratione sic dicta post ambonem (oiriaOa/xßwvov, 3aaM80HHa/i), post verba MÓpt MipOBH TBQ6M5Í lé |pKB. E. Cardinale Sfortia et, eo absente, Baccio S. R. E. Cardinale Aldobrandinio, die quintadecima mensis Martii anno millesimo sexcentésimo quarto introductionis causae commissio signata fuit. Mature dein diligenterque discussis atque perpensis, uti legitur in Apostolicis Litteris fel. rec. Pii Papae Sexti, Decessoris Nostri, die tertia Augusti anno millesimo septingentésimo nonagésimo secundo datis, per Congregationem S. R. E. Cardinalium sacris Ritibus praepositorum, processibus de Apostolicae Sedis Acta Pii PP. XI 37$ licentia confectis super vitae sanctitate et virtutibus, tam theologicis,, quam moralibus, in gradu heroico, quibus eadem Dei Ancilla CatharinaThomasia multipliciter claruisse — nec non miraculis, quae ad eius intercessionem et ad manifestandam hominibus ipsius sanctitatem a Deo patrata fuisse—asserebantur, praemissis consuetis coetibus praeparatoriis, in generali congregatione habita coram praefato Pio Papa Sexto die septima Ianuarii anno millesimo septingentésimo septuagesimo nono, idem Pontifex solemniter sancivit: «Constare de virtutibus theologalibus, Fide, Spe et Caritate in Deum et proximum: ac de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Fortitudine et Temperantia, earumque adnexis Venerabilis Servae Dei Catharinae Thomasiae, Canonissae regularis professae Ordinis S. Augustini Palmae Balearium, in gradu heroico, et ad effectum de quo agitur». Exinde agi coeptum est de tribus propositis miraculis, quibus eiusdem Venerabilis Famulae Dei sanctitatem, post ipsius obitum, Deus confirmasse ferebatur; atque ex iuridicis processuum tabulis iudicium triplici disceptatione penes Sacrorum Bituum Congregationem actum est. Die octava Decembris, anno millesimo septigentesimo nonagésimo primo, in generali coetu coram memorato Pontifice Pio Papa sexto, accitis in Palatio Apostolico Vaticano cl. me. S. B. E. Cardinalibus Andrea Corsinio, Causae Relatore,et Ioanne Archinto, sacrorum Bituum Congregationis Praefecto, nec non b. m. Carolo Erskine, Fidei Promotore, idem Decessor Noster pronuntiavit: « Constare de tribus miraculis a Deo, venerabili Serva Dei Catharina Thomasia deprecatrice, patratis: de primo .nempe instantaneae et perfectae sanationis Ioannis Baptistae Colom ex ingenita caecitate; de secundo autem instantaneae et perfectae sanationis Ioannis Calafat, trium annorum, claudi a nativitate ob ingenitam %nor.missimam contorsionem ossium et musculorum appensorum, tarsi nimirum, metatarsi ac digitorum sinistri pedis; de tertio autem subitae ac perfectae sanationis monialis Columbae Amengual a chronica contractura musculorum et omnimoda immobilitate sinistri genus crurisque, exitialem febrim acutam subsequuta, cum integra et instantánea deperditarum plane virium recuperatione ». Deinde sequenti anno die vicesima quarta Ianuarii propositum fuit dubium: «An stante approbatione trium miraculorum tuto deveniri posset ad solemnem ipsius Servae Dei beatificationem in casu et ad effectum, etc.» Tunc sacrorum Bituum Congregationis Patres Cardinales coram laudato Pontifice Pio Papa sexto congregati, Ven. Catharinam in Beatorum ordinem recipi tuto posse summa consensione censuerunt. Quapropter idem Pontifex Maximus post precationes in plures dies ad caeleste lumen impetrandum productas, die quintadecima Februarii, eodem anno, solemni decreto sancivit: « Tuto procedi posse ad « Beatificationem Ven. Servae Dei Catharinae Thomasiae » atque decretum m Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale hoc in vulgus edi et in acta sacrorum Rituum Congregationis referri, nec non quas supra memoravimus Litteras Apostolicas in forma Brevis praescribi iussit, quibus «auctoritate apostolica ad maiorem omnipotentis Dei « gloriam, ad universae Ecclesiae, praesertim monastici ordinis, decus et « ornamentum » Dei Ancillam Beatarum Virginum catalogo accensuit die tertia Augusti anno millesimo septingentésimo nonagésimo secundo. Quoniam vero post caelitum Beatorum honores eidem decretos, nova, ipsa intercedente, miracula a Deo patrata asserebantur, de reassumptione causae ad effectum Canonizationis cogitatum est, ac die vicesima Septembris anno millesimo septingentésimo nonagésimo septimo, causae Ponente cl. me. Ioanne S. R. E. Cardinale Rinuccini, per sacrorum Bituum Congregationis decretum Romanus Pontifex novum Canonizationis processum confici posse concessit. Attamen causa nimis diu siluit, ac solummodo saeculo decimonono exeunte illa ex apostolico indulto revixit. Etenim in insula Maioricensi tres prodigiosae sanationes Beatae Catharinae patrocinio attributae sunt, de quibus, post processus tum ordinarium tum apostolicum rite confectos, die tertia Iulii anno millesimo octingentesimo nonagésimo septimo propitium de validitate decretum fuit exaratum. Antepraeparatoria discussio in aedibus venerabilis fratris Nostri Vincentii S. R. E. Cardinalis Vannutelli, causae Relatoris, die vicesima sexta Aprilis, anno millesimo nongentesimo quarto habita est; sed ob exortas in casu difficultates iterum causae cursus interceptus est, donec dilectus filius Carmelus Blay, sedulus causae Postulator, a fel. rec. Benedicto Papa Decimoquinto, Praedecessore Nostro, suppliciter poposcit et facultatem obtinuit, ut Causa resumeretur ac, seposito primo miraculo, utpote ad Canonizationis effectum non necessario, super duabus sanationibus propositis, pro quibus adhuc superstites erant nonnulli oculares testes, novus processiculus apostolica auctoritate conficeretur. Ita firmius corroborata novo hoc additionali processu iuridica utriusque facti probatione, exquisita est sententia probatissimorum in medicis disciplinis peritorum quatuor pro utroque miraculo, qui summa diligentia et doctrina rem omnem expendentes, argumentis ex ipsis scientiae clinicae placitis depromptis, omnes dubietates, quae contra utriusque miraculi veritatem obiectae fuerunt, penitus amoverunt. Primum autem miraculum eiusmodi est: Maria Antonia Matheu y Coli, Ioannis et Antoniae filia, Palmae Balearium nata, in dioecesi Maioricensi, scholae elementariae magistra, cum quadraginta quatuor esset annorum, morborum multitudine et varietate iam a pluribus annis afflictabatur, idest osteo-periostite granulo-fungosa tubereulari, sinistrórsum tum quartam costam tum quaedam pedis ossa pervadenti, nec non laevi inguinis adénite, et perpetuo vitiata humoris iugulo allapso (vulgo gozzo Acta Pii PP. XI 375 crònico), atque hysterismo gravissima phaenomena patefacienti. Mense Maio anno Domini millesimo octingentesimo nonagésimo tam macie tabescebat, et morbi, quibus laborat, tam increbuerant, ut non modo reparandae valetudinis spes nulla superesset, sed ipsa eius vita supremo in discrimine versaretur. At quo magis humana ope destituebatur aegro ta, eo fidentius ad divinam opem implorandum se totam convertit. Et recte quidem se primum ad Deiparam Virginem ultro se contulit; mox vero ad B. Catharinam Thomasiam arcano quodam "impulso pertracta, pro impetranda valetudine ipsi unice se totam credidit, quippe quae ut ad optatissimos Canonizationis proveheretur honores, miraculis opus habere diceretur. Quae magna ipsius recuperandae, Beata Catharina opitulante, valetudinis, Antoniam spes non fefellit. Enim vero ea nocte, quae diem decimam sextam et decimam septimam praefati mensis Maii intercedebat, tam graviter aegrotabat Antonia ut mox moritura putaretur, nec tamen ab invocanda iterum atque iterum caelesti Patrona destiterat. Cum vero atrocioribus cruciatibus correpta iam animo linqui videretur, ad Beatam Catharinam ut adiuvaretur ardentissime adiit, et continuo eam placidus altusque somnus occupavit. Duas horas conquievit; cum vero quinta hora matutina somno excitaretur, subito perfecteque se sanatam sensit, ita ut omnes, medici in primis, qui eius curam habuerunt, maxime mirarentur, quod, omnibus morborum vestigiis illico sublatis, ad perfectam valetudinem tam mirabiliter fuerit ipsa restituta. - Alterum miraculum die quarta Augusti mensis, anno millesimo octingentesimo septuagesimo secundo, Dominica infra B. Catharinae festivitatis octavam accidit. Antonia Noguera y Magraner, Stephani et Margaritae filia, Palmae Balearium et ipsa nata, iam a decimo nono suae aetatis anno gravissimo laborant morbo, phthisi videlicet pulmonari. In publico provinciae nosocomio recepta, morbus quo afflictabatur magis in dies ingravescebat; tam gravis enim supervenit adynanha digestiva, ut alimentum nullum iam aegrota stomacho valeret retinere, ac dein tanta virium defectio, novissimo praesertim tempore, ut nonnisi famularum ope moveri posset; eodem morbo quo pulmones larinx quoque eius et gula patenti et hianti vulnere absumebantur; ac totum corpus, suprema macie et ulceribus quibusdam confectum, cadaveris paene aspectum referebat. Tot et tam gravibus afflicta malis ad supremum vitae discrimen adducta est ac sacrosancto Christi viatico refecta et sacro oleo peruncta. Placide in sua sorte quiescens, Beatam Catharinam Thomasiam tamen, quam unice sequestrami apud Deum sibi elegerat, ardentiore studio in dies colebat atque vehementiore animi affectu et firmiore fide efflagitabat. Eo tandem devenit ut, licet conclamata iam, imo mortis in hmine iam posita a medicis unanimiter iudicaretur, contra spem. tamen in spem credidit, ac veluti 376 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale si de obtinenda valetudine certior facta esset, illud assiduis ardentioribusque precibus a sororibus quae aegrotis famulabantur petiit, ut illae transveheretur, unde e fenestra Beatae Catharinae effigiem triumphali currui impositam ac per subiectam plateam multis equitibus comitantibus et confertissima populi multitudine stipante singulari pompa transeuntem, cernere sibi liceret. "Voti compos facta se tota fide et spe in Beatae Catharinae patrocinium, conferens, omnipotentis Dei virtute se repente sanain profitens e lecto exsiluit ac vere et constanter perfectae sanitati, Beata Catharina impetrante, restituta est. In utroque quidem miraculo agi de gravibus morbis cum veris propriis que organicis laesionibus et cum praesenti vitae discrimine clare demonstratum est: quae omnia ad invocationem Beatae Catharinae Thomasiae subito evanuerunt, perfecta ac stabili sanitate illico restituta. Quod sane viribus naturae adscribi haud posse, quisquis genuinam miraculi rationem perspectam habeat inficiari nequit. Porro ad praeparatoriam quam vocant congregationem deventum est in aedibus Vaticanis die vicesima sexta anno millesimo nongentesimo vigesimo septimo, quam postea nova praeparatoria die undecima mensis Iunii anno millesimo nongentesimo vigesimo nono subsecuta est. In generalibus autem comitiis coram Nobis die vicesima quinta Februarii huius anni, venerabili fratre Nostro Vincentio S. B. E. Cardinale Vannutelli, Episcopo Ostiensi et Praenestino et S. Collegii Decano, causae Relatore, dubium: «An et de quibus « miraculis constet post indultam Beatae Catharinae Thomasiae veneratio« nem in casu et ad effectum de quo agitur » discutiendum propositum est; atque venerabiles fratres Nostri Cardinales et dilecti filii Consultores sacrorum Rituum Congregationis suum singuli suffragium protulerunt. Nos vero in re tam gravi iudicium supremum pronuntiare in alium diem distulimus, Nobis ceterisque spatium sumentes ad caeleste auxilium et lumen humiliter implorandum. Dominica dein prima in Quadragesima, Nos, incruento Sacrificio peracto, praefatum venerabilem fratrem Nostrum Cardinalem Vannutelli, Causae Relatorem, dilectum filium Nostrum Camillum S. R. E. Cardinalem Iiaurenti sacrorum Rituum Congregationis Praefectum, nec non dilectum filium Carolum Salotti, Sanctae Fidei Promotorem, accivimus, iisque adstantibus solemniter decrevimus: «Constare de duobus « propositis miraculis; scilicet de primo: instantaneae perfectaeque sanatio«nis Mariae Antoniae Matheu ab inveteratis tumore iugulari et osteope« riostite sinistri pectoris naturae tubercularis, cum integrae, depulso maras«mate, valetudinis restitutione; et de altero: instantaneae perfectaeque « sanationis Antoniae Noguera y Magraner, quae tubérculo pulmonis labo« r ans, in postremo lethalis morbi stadio conclamata iam ac prope animam «agens, certo interitu illico eximitirr et perfectae sanitati restituitur». Acta Pii PP. XI 377 Uttum ergo supererai inquirendum utrum nempe caelitum Sanctorum honores Beatae. Catharinae Thomasiae tuto decerni possent. Quare in sacrae Bituum Congregationis conventu coram Nobis kalendis Aprilibus decurrentis anni habito, quem supra laudavimus venerabilis frater Noster Cardinalis Vannutelli, Causae Belator, dubium instituit: « An., stante approbatione duorum miraculorum post indultam Beatae Catharinae Thomasiae venerationem tuto procedi possit ad solemnem ipsius canonizationem». Quamvis vero praefatae Sacrae Congregationis Patres Cardinales et Consultores unanimi suffragio tuto procedi posse respondissent, nihilominus Nos, quum gravissimi momenti res in deliberatione versaretur, Nostram aperire mentem 3. Sac. Giuseppe Monti, L'Apologetica scientifica della religione cattolica. Società editrice internazionale, Torino. 4. Mons. Francesco Olgiati, Il sillabario del Cristianesimo.- Editrice «Vita e Pensiero », Milano. 5. Mons. L. Pavanélli e Mons. dott. L. Vigna, Euntes, docete. - Cenni di peda» gogia. - Lega internazionale cattolica editrice, Torino. 6. Mons. Giuseppe Perafdi, Manuale del catechista. - Libreria internazionale cattolica editrice, Torino. 7. P. Eugenio Polidori, S. L, Corso di religione. — « La Civiltà cattolica », Boma, 8. Can. Giovanni Bavaglia, Guida del catechista cattolico. - Libreria Francesco Ferrari, Boma. 9. P. Giovanni Be, S. L, Religione e Cristianesimo. - Libreria editrice internazionale Paolo Viano, Torino. 10. Sac. prof. Giovanni Bossignoli, La scienza della religione. - Società editrice internazionale, Torino. 11. Prof. Fedele Savio, Breve storia della Chiesa, voli. 3. - Libreria internazionale Paolo Viano, Torino. 12. Mons. Carlo M. Veneziani, La, scuola serena. - Libreria F. Ferrari, Boma. 13. A. Vigourel, Manuale di liturgia. - Lega internazionale cattolica ed., Torino. 14. Mons. dott. Luigi Vigna, Lezioni popolari di pedagogia. - Lega intemazionale cattolica editrice, Torino. 4 Id Acta Apostolicae Sedis r Commentarium Officiale 11 ISTRUZIONI CIRCA LE CHIESE ED ALTRI ENTI DI CULTO Ai Bevali Ordinari diocesani d'Italia In applicazione degli articoli 27 e 29 del Concordato Lateranense e per l'esecuzione dell'articolo 14 e degli altri relativi, di cui nelle Istruzioni del 20 Giugno 1929, n. 2076/29, concernenti l'amministrazione dei beni beneficiari ed ecclesiastici in Italia, questa Sacra Congregazione del Concilio, con la piena approvazione del Santo Padre, crede necessario impartire le seguenti Istruzioni circa le chiese, le fabbricerie, i santuari, le confraternite e le fondazioni di culto, sicura che, attesa l'importanza della materia, i Bevmi Ordinari porranno ogni diligenza e cura nell'osser varie e farle osservare. CAPO I Chiese Art. 1 In base all'art. 29, lett. a), del Concordato, e secondo l'art. 4, comma 1, della legge civile 27 Maggio 1929, n. 848, e l'art. 10 del regolamento esecutivo, approvato con regio decreto 2 Dicembre 1929, n. 2262, gli Ordinari, ove lo credano opportuno, potranno domandare al Ministero per la giustizia e gli affari di culto il civile riconoscimento della personalità giuridica delle chiese aperte al culto, che già non la posseggano. Art. 2 Con la stessa procedura di cui al precedente articolo, in base all'art. 29, lett. a), del Concordato ed in conformità all'art. 6 della citata legge e dell'art. 11 del relativo regolamento, gli Ordinari potranno domandare, ove occorra, il civile riconoscimento della personalità giuridica delle chiese aperte al culto, già appartenenti ad enti ecclesiastici soppressi, e la eventuale consegna delle medesime, almeno in uso. Art. 3 § 1. Gli Ordinari cureranno che, secondo l'art. 29, lett. a), del Concordato, alle chiese di cui al precedente art. 2 sia riconosciuta e costituita a carico del Fondo per il culto la dotazione per l'ufficiatura, le spese di culto S. Congregatio Concilii 411 e l'adempimento delle pie fondazioni secondo le norme, di cui all'art. 13 del predetto regolamento; in caso di dubbio o contestazione, si rivolgeranno a questa Sacra Congregazione per le opportune istruzioni. § 2. A norma dell'art. 8 della citata legge e dell'art. 15 del relativo regolamento, esigeranno che dalle Amministrazioni civili (Comuni e Provincie) cui spetta, sia rilasciata, senza alcuna indennità, una congrua parte dei fabbricati già appartenenti agli enti ecclesiastici soppressi, per essere destinata a conveniente abitazione del rettore e, ove occorra, anche dei cappellani necessari al servizio della chiesa. Art. 4 All'atto di consegna delle chiese, di cui nei precedenti art. 2 e 3, e dei locali di abitazione, gli Ordinari procederanno all'accertamento delle condizioni di statica e manutenzione delle medesime per mezzo di perizia con annessa carta catastale. Art. 5 Della consegna di ciascuna chiesa e dei locali di abitazione, a norma dell'art. 12 del citato regolamento, sarà redatto un processo verbale in tre esemplari, di cui uno sarà consegnato al. rappresentante dell'Amministrazione civile* e gli altri due saranno rispettivamente conservati nell'archivio della Curia diocesana ed in quello della chiesa. Art. 6 Il verbale conterrà, come allegati: a) la perizia di cui al precedente art. 4; b) i libri d'amministrazione, le carte, i documenti ed istrumenti, che possono occorrere per la tutela dei diritti e delle consistenze patrimoniali; e) l'inventario degli oggetti mobili di ogni specie appartenenti a dette chiese, con l'indicazione del loro stato di manutenzione e conservazione e con particolare menzione degli oggetti di valore e di pregio artistico o storico. Tale inventario sarà redatto in base a quello della primitiva concessione delle chiese fatta ai Comuni, alle Provincie o ad altri concessionari. Art. 7 A mente del canone 1536, § 1, ed a norma dell'art. 7 della citata legge, i quadri, le statue, le suppellettili, gli arredi sacri e gli altri oggetti inservienti al culto, che si trovano nelle chiese, si presumono destinati dai fedeli irrevocabilmente al servizio delle medesime, salva la prova in contrario, con l'eventuale azione di rivendicazione da esercitarsi, sotto pena di decadenza, entro due anni daU'8 Giugno 1929. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 412 CAPO II Fabbrieerie Art. 8 Gli Ordinari, i parroci, i rettori e gli altri preposti alle chiese, di cui all'art. 29, lett. a) del Concordato, ne hanno la rappresentanza giuridica, a norma dell'art. 15, comma 1, della legge 27 Maggio 1929, n. 848. Art. 9 § 1. Gli stessi, ove non esistano vere e regolari fabbricerie, amministrano anche i beni destinati alla manutenzione di dette chiese con gli edifìci annessi, ed all'esercizio del culto, secondo i canoni 1182, 15.19-1528, e l'art. 15, comma 1, della citata legge 27 Maggio 1929. § 2. Ove poi esistano tali fabbricerie, l'amniinistrazione dei beni per la manutenzione di dette chiese con gli edifìci annessi e per l'esercizio del culto è affidata alle medesime, le quali funzionano come organi amministrativi a nome e per conto delle chiese, conforme ai canoni 1183,1521, § 2, ed all'art. 15, comma 2, 3, della citata legge. Art. 10 § 1. Le funzioni delle fabbricerie sono determinate dai can. 1521-1528, combinati con gli articoli 37-39 del regolamento 2 Dicembre 1929, n. 2262. § 2. Secondo l'art. 29, lett. a), comma 2, del Concordato, e l'art. .15, comma 3, della menzionata legge, dette fabbricerie non possono aver alcuna ingerenza nel servizio del culto e nell'esercizio del ministero spirituale, come è specificato dai canoni 1184, 1185, e dagli art. 40, 41 del ricordato regolamento. Art. 11 § 1. A norma del canone 1183, § 1, gli ecclesiastici rappresentanti delle chiese, od i loro delegati, sono di diritto presidenti delle fabbricerie. § 2. È poi da ritenersi che gli stessi, secondo lo spirito dell'art. 42 del citato regolamento, saranno proposti e nominati presidenti delle fabbricerie. § 3. In ogni caso, essi sono membri di diritto delle fabbricerie, in forza dell'art. 35, comma 1, dello stesso regolamento. Art. 12 § 1. Le fabbricerie, a norma dell'art. 34 del predetto regolamento, continueranno a reggersi secondo i propri regolamenti o statuti ora vigenti, ferma l'osservanza delle disposizioni canoniche e concordatarie. S. Congregatio Concilii 413 § ' 2 . Gli Ordinari promoveranno, ove occorra, l'eventuale revisione di detti regolamenti o statuti, per metterli in armonia con le direttive del Concordato, a norma dell'art. 34, comma 3, del citato regolamento. Art. 13 Gli Ordinari vigileranno affinchè le fabbricerie compiano regolarmente le loro funzioni, di cui al precedente art. 9, § 2, ed esercitino le attribuzioni di cui negli articoh 43-46 del citato regolamento: in caso contrario promoveranno, d'accordo con l'Autorità civile, i necessari provvedimenti. Art. 14 In conformità ai can. 1521, § 2,1522 e seg., ed all'art. 16 della menzionata legge, essi sorveglieranno la regolare amministrazione delle stesse fabbricerie, ed, occorrendo, promoveranno, d'accordo con l'Autorità civile, gli opportuni provvedimenti, non esclusi quelli indicati negli articoli 47-51 del predetto regolamento. Art. 15 A norma del can. 1525, gli stessi Ordinari esigeranno i bilanci preventivi e i rendiconti delle fabbricerie e h esamineranno, valendosi dell'opera del Consiglio diocesano amministrativo, di cui al canone 1520, e di altre persone di loro fiducia, in ordine all'approvazione dei medesimi, conforme all'art. 46 del ricordato regolamento. Art. 16 Inoltre essi inviteranno le fabbricerie a presentare alla Curia diocesana, entro un congruo tempo, in duplice copia: a) le risposte al questionario, di cui all'art. 14 delle precedenti Istruzioni del 20 Giugno 1929, n. 2076/29; h) l'atto di costituzione e di approvazione della fabbriceria; c) il regolamento e lo statuto; d) l'elenco dei fabbriceri; e) lo stato patrimoniale ed economico attivo e passivo; /) il rendiconto del 1929 ed il bilancio preventivo del 1930. CAPO I I I Santuari Art 17 § 1. In forza dell'art. 27, comma 3, del Concordato, gli Ordinari, per i santuari, nei quali esistano Amministrazioni civili di qualsiasi specie, ne rivendicheranno a sè la libera gestione, con i beni, edifici ed opere annesse, escluse quelle di carattere meramente laico. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 414 § 2. A tale scopo faranno regolare domanda al rappresentante delle stesse Amministrazioni civili od al Ministero per la giustizia e gli affari di culto; ed, in caso di opposizione o contestazione, informeranno questa Sacra Congregazione per le opportune istruzioni ed i pro wedimenti del caso. Art. 18 Dovendosi procedere alla ripartizione dei beni appartenenti a detti santuari, in mancanza d'accordo tra l'Ordinario e l'Amministrazione civile, tale ripartizione si farà per mezzo di Commissione mista, composta di membri scelti, in numero pari, dall'Ordinario e dall'Amministrazione civile, e si avrà riguardo ai diritti dei terzi ed alle dotazioni necessarie per le opere meramente laiche, come all'art. 27 comma 2, 3, del Concordato. Art. 19 Oli Ordinari, nel ricevere la gestione dei santuari dalle Amministrazioni civili, redigeranno con il rappresentante delle medesime uno speciale verbale di consegna in triplice esemplare, come ai precedenti articoli 5, 6. Art. 20 § 1. In particolare cureranno che l'inventario dei beni mobili ed immobili, da allegarsi al verbale, sia esatto e completo, facendo risultare le condizioni di statica e di conservazione del santuario e degli edifìci annessi, nonché lo stato dei fondi rustici ed urbani, ove esistano, per mezzo di perizia con unita pianta catastale, salvo le riserve del caso. § 2. Esigeranno: a) lo stato patrimoniale ed economico attivo e passivo dei santuari alla data della consegna; b) il rendiconto el triennio 1926-1928 e dell'anno 1929, nonché il bilancio preventivo del 1930; e) i libri di aniministrazione, le carte, i documenti e gli istrumenti, che possono occorrere per la conservazione dei diritti e delle consistenze patrimoniali. § 3. Richiederanno i certificati delle eventuali iscrizioni ipotecarie a carico, e cureranno, ove occorra, presso l'Ufficio delle ipoteche la trascrizione del verbale di consegna e la regolarizzazione dell'intestazione dei beni immobili ai santuari stessi. Art. 21 Oli Ordinari avranno cura di inserire nel verbale di consegna dei santuari più celebri la riserva della conferma da parte di questa Sacra Congrer gazione, alla quale quindi rimetteranno copia del verbale stesso con la relativa relazione. S. Congregatio Concilii 415 CAPO IV Confraternite Art. 22 § 1. Le confraternite ripetono la loro personalità giuridica dalla competente Autorità ecclesiastica, la quale, a norma dei canoni 686, § 1 e 2, 687, 708, le ha erette od almeno approvate. § 2. Lo stesso dicasi delle associazioni erette od approvate dall'Autorità ecclesiastica a scopo di religione o di culto, a norma dei canoni 686, § .1 e 2, 708. Art. 23 § 1. Gli Ordinari, credendolo opportuno, potranno chiedere il riconoscimento civile della personalità giuridica delle confraternite e delle stesse pie associazioni di religione o di culto, le quali già non la posseggano, a norma dell'art. 4, comma 1, della legge 27 Maggio 1929, n. 848, ed a forma dell'art. 16 dei regolamento 2 Dicembre 1929, n. 2262. § 2. Tale riconoscimento importa la capacità civile di acquistare e possedere beni temporali, a norma del'art. 30, comma 2, del Concordato e dell'art.. 4, comma 2, della citata legge, e di amministrarli, escluso ogni altro intervento da parte dello Stato che non riguardi l'acquisto dei beni immobili e l'accettazione di donazioni, eredità e legati, secondo gli art. 9 e 10 di detta legge, e senza obbligo di assoggettare a conversione i beni immobili, a tenore del citato art. 30, comma .1, del Concordato. Art. 24 § 1. Le confraternite di ogni specie civilmente riconosciute ed aventi scopo esclusivo o prevalente di culto, a norma dell'art. 29, lett. e),, del Concordato, non sono soggette ad. ulteriori trasformazioni nei fini, e dipendono dall'Autorità ecclesiastica per quanto riguarda la loro esistenza, il funzionamento e l'amministrazione, in conformità ai canoni 688-725. § 2. Norme analoghe, d'intesa con l'Autorità civile, si applicano anche alle altre confraternite non aventi scopo esclusivo o prevalente di culto, salve le attribuzioni dell'Autorità civile per quanto concerne gli scopi meramente laici, a tenore dell'art. 17 della detta legge e degli articoli 52-55 dei relativo regolamento. 416 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Art. 25 Gli Ordinari inviteranno le confraternite di ogni specie e le pie asso- ciazioni di religione o di culto a presentare alla Curia diocesana, entro un congruo tempo, in duplice copia: a) le risposte al questionario, di cui all'art. 14 delle precedenti Istruzioni del 20 Giugno 1929, n. 2076/29; b) l'atto di costituzione della confraternita o pia associazione; e) il decreto di erezione od approvazione; d) le antiche costituzioni ed, in ogni caso, quelle anteriori al 1890; e) l'attuale statuto e regolamento; /) la relazione Circa lo scopo di culto; g) l'elenco dei confratelli o dei consociati; h) lo stato patrimoniale ed economico attivo e passivo; i) il rendiconto del 1929 ed il bilancio preventivo del 1930. Art. 26 Gli stessi Ordinari, compiute le debite indagini, ed invitati i rappresentanti delle singole confraternite a fornire gli opportuni schiarimenti e documenti, compileranno un duplice elenco tanto delle confraternite aventi scopo esclusivo o prevalente di eulto, quanto delle altre che non lo abbiano, valendosi dell'opera del Consiglio diocesano amministrativo, di cui al canone 1520, e di altre persone di loro fiducia. Art. 27 § 1. Presenteranno, poi, all'Ufficio distrettuale per gli affari di. culto, uno dei due elenchi che, dietro eventuale revisione, fatta di comune accordo, in base ai documenti, diverrà definitivo. § 2. Rimetteranno, quindi, copia di tale elenco definitivo a questa Sacra Congregazione per la relativa conferma. § 3. Trasmetteranno pure a questa Sacra Congregazione, per i provvedimenti del caso, copia dell'elenco di quelle confraternite, sul cui âcopo non sia stato raggiunto l'accordo. CAPO V Fondazioni di culto Art. 28 § 1. Le fondazioni di culto o di religione, di cui all'art. 29, lett. d) del Concordato, con riferimento alle pie istituzioni e pie fondazioni, di cui ai canoni 1489-1494, 1513-1517,1544-1551, hanno carattere autonomo con patrimonio proprio. S. Congregatio Concilii 417 § 2. Gli Ordinari, ove lo credano opportuno, potranno chiedere il riconoscimento civile di tali fondazioni autonome di culto o di religione, anche se già esistenti di fatto, nelle forme di cui all'art. 17 del citato regolamento civile. § 3. Restano ferme, come oneri di culto, le altre pie fondazioni ed ultime volontà, di cui ai canoni 1513-1517, 1544-1551. Roma, dalla Segreteria della Sacra Congregazione del Concino, 25 Giugno 1930. £8 D. CARD. SBARRETTA Vescovo di Sabina e Poggio Mirteto, Prefetto. li- © S. f G. Serafini, Vescovo tit. di Lampsaco, Segretario. SACRA CONGREGATIO RITUUM I BURDIGALEN. BEATIFICATIONIS ET CANONIZATIONIS SERVAE DEI MARIAE CAELINAE A PRAESENTATIONE, SECUNDI ORDINIS S. FRANCISCI. SUPER DUBIO An sit signanda Commissio introductionis Causae, in casu et ad effectum de quo agitur. Inter mult.iph.ces varios que claustri flores mundo quidem contemptibiles et abiectos, sed Deo gratos et acceptos, hodie in conspectu fidehum exhibetur alter flos speciosus et flagrans, post illas virgines Carmehtides S. Teresiam a Iesu Infante, Lexoviensem, et B. Teresiam Margaritam a S. Corde Iesu, Florentinam, quae respectivis altarium honoribus ab Apostolica Sede nuperrime decoratae sunt. Flos iste Burdigalensis est monialis professa Maria Caelina a Praesentatione, quae in illo monasterio Clarissarum ab Ave Maria nuncupato, brevi vitae cursu undeviginti annorum, suum quoque virginitatis et sanctitatis efflavit odorem in gloriam Dei et aedificationem proximi. ïîojali (ïlojals) in oppido, Petrocoricensis dioecesis, nata est Dei famula die 24 Maii 1878, eademque die pii honestique A C T A , vol. X X I I , n. 9. — 2-9-930. 28 418 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale coniuges Germanus Castang et Maria Lafage, filiolam suam in templum adduci et sancto baptismate regeneran curarunt, duplici nomine imposito Ioanna et Germana. Nec minus solliciti fuerunt genitores pro christiana instructione ac educatione puellae quam docilem, oboedientem, piam et ad sacra inclinatam experti sunt, futurae vocationis religiosae indiciis satis claris et, crescente aetate, clarioribus recognitis. Cum obsequio et amore in parentes Germana a primis annis operosam in rebus domesticis et in levamen familiae et curam fratrum ac sororum se ostendit. Accidit autem ut Lucia e sororibus natu maior, divinae vocationi obtemperans religionem et domum sodalium a S. Ioseph ingressa sit. Paulo post Ancilla Dei ob gélidas aquas cuiusdam rivuli in quem intraverat ut aestus solares mitigaret, paralysim in crure contraxit et munera domestica intermittere debuit. Attamen vix convalescens, etsi claudicans, intermissas curas et officia familiaria cum alacritate resumpsit, veluti bona mater et magistra minorum fratrum ac sororum. Deinceps ut melius ac perfectius instrueretur, ad scholas sororum a S. Ioseph Nojali missa est et bonis litteris ac muneribus pensisque mubebribus addiscendis incubuit una cum studio religionis ac pietatis operibus. Sub ductu et disciplina illarum sororum adeo profecit et exspectationi respondit, ut familiae suae aeque ac magistris carissima, contubernalibus atque alumnis in exemplum imitandum indigitaretur. A sancta earundem sororum conversatione ac familiaritate Germana illecta, maiore suavitate et voluptate percepit intimos suae vocationis sensus ad vitam claustralem, qua divino servitio tota mancipantur; sed ob varias familiae difficultates quas ipsa cum suis genitoribus viriliter sustinebat, propositum suum exsequi distulit; et sodalium scholis multo animi moerore relictis, primum in ruralem domum, dein in Burdigalenseni urbem secedere coacta est, ubi in nosocomio puerorum eius infirmi cruris tentata fuit curatio sed cum mediocri et non pleno successu. In hac tamen urbe apud religiosas a Nazareth, praemisso, per integram hebdomadam, devoto fervido que recessu, ad sacram mensam prima vice admissa, tanta pietate et cordis laetitia accessit, ut illius primae communionis dies divinis muneribus cumula tus, ab eius mente et animo nunquam excidere potuerit. Germana iam adolescentula, prius alterius fratris suaeque matris obitu probata, dein etiam grandioris fratris Aloisii a militia reducís, gravis morbi causa, piissima morte adveniente, novo dolore mansit afflicta. Sed inter has famiUares angustias clementissimus Deus sororibus Germanae asylum aperuit apud religiosas sorores et eidem Servae Dei hospitium Nazarenum ubi bene accepta et instructa permansit usque ad aetatis suae annum decimum septimum. Tandem quod ante ingressum in praefatum hospitium iam opta verat, petierat et ob impedimentum claudi- S. Congregatio Rituum 419 cationis obtinere non potuerat, iteratis enixisque precibus apud monasterii Clarissarum BuróUgalensium moderatores impetravit, atque ardenti» sui voti compos facta, claustralem vitam libere suscepit die 12 Iunii in Festo Ss. Cordis Iesu an. 1896, eodemque anno die 21 Novembris vestes secundi Ordinis S. Francisci rite et ordinate induit, accepta religionis regula et assumpto nomine Maria Caelina a Praesentatione; deinceps etiam religiosa vota nuncupavit. Haec novensilis Christi sponsa ad Deiparam Virginem oculos mentemque convertens propositum suum aperuit, se cum sodalibus, eius exeellentissimas virtutes imitandi. Patrocinio tantae Matris suffulta, quasi ingeminans verba sponsae Canticorum, dicebat : « Trahe me: post te curremus in odorem unguentorum tuorum, ideo adolescentiae dilexerunt te ». Fertur etiam dixisse se velle similem fore symbolicis floribus, humili violae, candido filio, purpureae rosae. Sed Caelina consummata in hoc brevi exilio ubi expleverat coram Deo tempora multa, iam matura pro caelesti patria, quinta die a religiosa vestitione, repentino et gravi morbo correpta per aliquot menses lecto decumbere debuit. Eo tempore ipse Emus Burdigalensis Archiepiscopus non semel ad eam invisendam adiit, admirans eius virtutes, patientiam, mansuetudinem, votorum observantiam et plenam subiectionem divinae voluntati, dum ipsam verbis consolatoriis et spiritualibus subsidiis sublevabat. Ingravescente morbo usque ad extremum vitae limen, fere invitante Christo: «Veni, sponsa mea », et Caelina respondente: « Ecce, venio », Dei famula laeta et hilaris in osculo divini sui Sponsi, piissimam animam exhalavit die 30 Maii anno 1897, aetatis suae decimo nono. - Iusta funebria rite celebrata sunt, exanimi corpore praesente in publico sacello religiosae domus, adstante et affluente clero et populo venerationis studio erga sanctam puellam et monialem. Mox eius corpus in publicum coemeterium delatum, apposito in loco honorifice sepultum est. Fama sanctitatis quam Dei famula in vita sibi aequisiverat, post obitum clarior invaluit et causam dedit processibus informati vis, praesertim in curiis Burdigalensi et Petrocoricensi, super ea conficiendis, quibus absolutis et ad Sacram Rituum Congregationem transmissis, servatus est iuris ordo, et revisione scriptorum peracta, ex decreto diei 22 Decembris 1926 nihil iam obstat quominus ad ulteriora procedi possit. Quapropter instante Rmo P. Antonio Maria Santarelli, Ordinis Fratrum Minorum et Causae postulatore, attentisque litteris postulatoriis quorundam Emorum S. R. E. Cardinalium, plurium Rmorum Archiepiscoporum et Episcoporum necnon Moderatorum Ordinum, Congregationum et Societatum piarum et religiosarum, praeeunte Rmo P. Bonaventura Marrani, Ministro generali Familiae Fratrum Minorum, Emus ac Rmus Dnus Caietanus Cardinalis Bisleti eiusdem Causae Relator in Ordinario Sacrorum Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale U 4 20 Rituum Congregationis coetu, subsignata die ad Vaticanas aedes coadunato, sequens dubium discutiendum proposuit: An sit signanda Commissio introductionis Causae, in casu et ad effectum de quo agitur. Et Emi ac Rmi Patres sacris tuendis ritibus praepositi, post relationem ipsius Emi Ponentis, audito voce et scripto R. P. D. Carolo Salotti, Fidei Promotore generali, omnibus discussis ac perpensis rescribere censuerunt: Affirmative seu signandam esse Commissionem introductionis Causae, si Sanctissimo placuerit. Die 17 Iunii 1930. Quibus omnibus Sanctissimo Domino nostro Pio Papae XI per R. P. D. Carolum Salotti, Fidei Promotorem generalem relatis, Sanctitas Sua rescriptum Sacrae Rituum Congregationis ratum habens, propria manu signare dignata est Commissionem introductionis Causae Servae Dei Mariae Caelinae a Praesentatione, Secundi Ordinis Sancti Francisci. Die 18 Iunii 1930. C. CARD. LAURENTI, S. B. C. Praefectus. L. © S. A. Carinci, Secretarius. LUGDUNEN. BEATIFICATIONIS ET CANONIZATIONIS SERVAE DEI PAULINAS MARIAE JARICOT FUNDATRICIS OPERUM PROPAGATIONIS FIDEI ET ROSARII VIVENTIS. SUPER DUBIO An sit signanda Commissio introductionis Causae in casu et ad effectum de quo agitur. Lugduni, catholicae Ecclesiae et nationis Gallicae celebris et gloriosae urbis in paroecia S. ISTiceti Episcopi Lugdunensis baptizata est, die 22 luili anno 1799 orta, Paulina Maria Jaricot. Genitores Antonius et Ioanna Maria Latier, religione et censu conspicui, flliolam suam christiana institutione imbuere sategerunt. Hoc bonum semen in eius animam infusum, Spiritus Sancti gratia per fidem et amorem in Deum et in proximum, ferax exstitit et fructuosum. Ad sacram mensam bene praeparata puella iam duodecennis accedit, ferventisque pietatis affectu, divino convivio reiicitur. In nobili puellarum collegio educationis et instructionis causa per trien- S. Congregatio Rituum 421 nram manet, a suis magistris in exemplum studii, modestiae et disciplinae aequalibus proposita. Ad suos reversa, in deliciis habuit ecclesias prope suam domum adire, sacris functionibus interesse, et Sacramenta percipere. Quibus spiritualibus exercitationibus sibi socium saepe saepius adsciverat parvulum nepotem ex sorore Sophia filium, nomine Petrum, qui deinde, iuvenis et vir, ab illa familiari et sancta consuetudine cum amita repetebat initia suae vocationis ecclesiasticae suique ingressus et curriculi studiorum ad Sanctum Sulpitium. Huc sacerdotio insignitus, a Superioribus oblata et libenter ab eo accepta missione ad infidelium conversionem strenuus missionarius palmam et gloriam martyris meruit obtinere. Paulina Maria quartodecimum annum agens inter mundi blanditias et illecebras adolescentula sui iuris, in exercitiis pietatis languida apparuit, et saeculi vanitatibus aliquantum indulsit, quin tamen cor suum graviter maculaverit, ipsa teste. Anno aetatis decimosexto, in Quadragesima, audito sermone in quo concionator ad S. Mcetum describebat adolescentulam levitate, vanitate et falsa felicitatis spe inductam et mox delusam, miseram et affiictam, ipsa Paulina Maria, veluti in speculum descriptam se aspiciens et gratia Dei salutariter perculsa, illam de mundanis varietatibus sententiam recolens: Vanitas vanitatum et omnia nanitas praeter amare Deum et illi soli servire mundanas consuetudines relinquens laeta respuit et se totam Deo devovit, atque omnigenis virtutis, pietatis et misericordiae, operibus. In nosocomiis viliora quaeque officia exercebat, constanter et patienter ferens irrisiones et iniurias hominum eam increpantium uti stultam ac dementem. Inter operarías et domesticas studiose adscivit socias uti réparatrices Ssmi Cordis Iesu Christi. Ipsa duce et magistra, cooperantibus selectis sodalibus, fere ducentae operariae in officina sororis suae laborantes, religione et moribus emendatae, in bonam frugem et christianam vitam redditae et elevatae sunt. Congruam eis traditam vivendi rationem Dei famula, in illa temporum tristitia et acerbitate, ad plures quoque nobiles familias lugdunenses, quae in misero statu animi et corporis v e t a bantur, largiter extendit. Ex hoc tempore Paulina Maria sedulam operam suam dedit maiori Dei gloriae et Christi Ecclesiae dilatandae ac tuendae contra nequitias et insidias diaboli, manusque apposuit operi Propagationis Fidei instituendo. Huius apostolatus occasio, initium et progressus, in eius Vita in processum compulsata, necnon in constanti traditione Annalibus Propagationis Fidei consignata, fuse lateque describuntur. Inter cetera habetur quod Mtidus Fileas frater Paulinae viginti tres annos natus, inclinationes ad apostolatum, quas in infantia et pueritia exortas et in m Acta Apostolicae Sedis - Commentarium, Officiale adolescentia sopitas habebat, Deo iuvante ac sorore instante, denuo experiri coepit, cum vocatione sacerdotali.. Quam fovit et auxit apud S. Sulpitium ubi studiorum curriculo rite peracto, sacerdotali ordine ac dignitate insignitus est. Quum vero optasset christianam fidem in partibus infidelium propagare, de Superiorum mandato, officium sumpsit stipem pro missionibus colligere; et in hoc sociam habere voluit sororem Paulinam cui ipse remittebat epistolas a missionibus acceptas, miserrimam missionariorum et infidelium conditionem referentes. Dei Famula suis f ra trisque votis libentissime obsecundans, Lugduni degens, frequentem et ostiatim etiam rogando, copiosam stipem cogebat eamque fratri suo Lutetiam Parisiorum apud S. Sulpitium pro missionibus transmittebat. Placet hic referre quae Leo Papa X I I I f. r. in Brevi Apostolico ad Vitae Paulinae Mariae Jaricot auctricem, in laudem huius Servae Dei atque Operis propagationis Fidei, hominum memoriae tradidit: « Excogitata enim ab ipsa et ordinata fuit « amplissima illa stipis collectio, quae ex hebdomadali coalescens fidelium «obolo, et sacrorum omnium Antistitum, sanctaeque huius Sedis cumu« lata laudibus, in tantam excrevit opem catholicarum missionum, appell a t i o n e insignita Operis propagationis Fidei». Insuper Paulina Maria Jaricot, ad suam aliorumque fidelium erga Beatissimam Virginem Mariam sub titulo Ssmi Bosarii peculiarem devotionem fovendam et amplificandam, anno 1826 excogitavit et instituendum curavit Rosarium vivens eiusque sodalitium, uti alterum et opportunum adversus haereses et saeculi vitia praesidium et ad hunc finem et modum ut quisque sodalis quotidie unam tantum angelicarum salutationum decadem recitaret simulque mente recoleret nostrae redemptionis mysterium quod in unoquoque mense sibi per sortem obveniret. Egregium hoc opus Bosarii viventis quod pia virgo Paulina Maria sui cordis suaeque praedilectionis opus appellabat, iam ab initio ab auctoritate ecclesiastica rite recognitum et approbatum, a Bomanis etiam Pontificibus pluribus indulgentiis ditatum et a Magistris generalibus Ordinis Praedicatorum spiritualibus beneficiis ipsius Ordinis auctum fuit. Befiquum vitae suae tempus Paulina ad operarios benefico studio et caritate sublevandos consecravit. Propter hominum iniustitias, temporum varietates fortunaeque vicissitudines, plura tulit infensa et adversa, sed semper animo forti, miti et ad crucem Christi converso. Eius virtutis et patientiae testis exstitit S. Ioannes Baptista Vianney, parochus Ars, qui e suggestu sermonem habens ad populum de obsequio erga Deum in rebus adversis praestando, laudis et exempli gratia nominavit Paulinam Mariam Jaricot quae crucem suam etiam gravem Christo parens assumpsit et constanti animi virtute atque amore Dei invicta sustinuit. S. Congregatio Rituum 423 Sub annum 1834 Dei famula gravi et remediis rebelli morbo correpta Mugnanum in Campania petiit ibique novendiales preces in honorem sanctae Martyris Philumenae devotissime peregit, firma spe suffulta, eius intercessione, sanationis obtinendae: quibus expletis mirifice perfectam sanitatem reeuperavit. Tum Romae a religiosis sororibus Sacri Cordis Iesu in aede Ssmae Trinitatis ad Montem Pincium amabihter hospes recepta, ot a Summo Pontifice Gregorio X V I f. r. conspectu, alloquio variisque donis suavissimo recreata, in patriam reversa est, gratam beneficiorum memoriam fideliter servans. Tandem declinante iam aetate, Paulina, vera Christi discipula et sponsa, meritis et virtutibus dives, cordis morbo et plaga in sinistro pectoris latere afflicta et ad extremum, deducta, frequenter Ecclesiae sacramentis refecta, invocato dulcissimo nomine Beatae Virginis Mariae in eiusque materno amplexu, spiritum Deo reddidit, feria V, die 9 Ianuam anno 1862, aetatis suae decurrente sexagesimo secundo. Exsequiis rite et honorifice persolutis eius corpus in sepulcro familiae quiescit. Fama autem sanctitatis Dei Famulae post obitum magis in dies claruit et clarescit; idcirco inquisitiones informativae auctoritate Ordinaria in curia Lugdunensi confectae sunt et ad sacrorum Bituum Congregationem transmissae. Instante vero Brno P. Iulio Grimal, Societatis Mariae et huius Causae legitimo postulatore, quum, servato iuris ordine et revisione scriptorum peracta, per decretum Sacrae Rituum Oongregationis diei 27 Maii 1927, nihil obstaret quominus ad ulteriora procedatur, attentis litteris postulatoriis Emi ac Rmi D. Cardinalis Ludovici Iosephi Maurin, Archiepiscopi Lugdunensis, aliorum Archiepiscoporum, Episcoporum, Vicariorum Apostolicorum et Superiorum Missionum necnon Consilii Superioris generalis Pontificii Operis Propagationis Fidei, Consilii centralis Lugdunensis et Parisiensis itemque Consilii centralis pro Italia eiusdem Operis, atque virorum ecclesiastica vel civili dignitate praestantium, Emus ac Rmus Dnus Ianuarius Cardinalis Granito Pignatelli di Belmonte, Episcopus suburbicariis Albanensis et huius Causae Belator, in Ordinariis Sacrorum Rituum Congregationis comitiis subsignata die ad Vaticanas aedes coadunatis, sequens dubium discutiendum proposuit: An sit signanda Commissio introductionis Causae in casu et ad effectum de quo agitur. Et Emi ac Rmi Patres sacris tuendis ritibus praepositi, post relationem ipsius Emi Ponentis, audito voce et scripto R. P. D. Carolo Salotti, Fidei Promotore generali, omnibus discussis ac perpensis rescribere censuerunt: Affirmative seu signandam esse Commissionem introductionis Causae, si Sanctissimo placuerit. Die 17 Iunii 1930. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 424 Facta postmodum de his Sanctissimo Domino Nostro Pio Papae XI per E. P. D. Carolum Salotti, Fidei Promotorem generalem relatione, Sanctitas Sua rescriptum Sacrae Bitüum Congregationis ratum habere et nropria manu signare dignatus est Commissionem introductionis Causae Servae Dei Paulinae Mariae Jaricot, fundatricis Operum Propagationis Fidei et Bosarii viventis. Die 18 Iunii 1930. C. CAED. LAURENTI, S. B. C. Praefectus. L. £g S. A. Carinci, Secretarius. Diarium Romanae Curiae 425 Mercoledì, 9 Luglio, la Santità di Nostro Signore ha ricevuto in solenne Udienza S. E . il Sig. Marchese E D O A R D O PERSICHETTI-UGOLINI DI CASTELBUCCARO, Inviato Straordinario e Ministro Plenipotenziario della Repubblica di San Domingo, per la presentazione delle Lettere Credenziali. Con autografo del 25 Marzo 1930, la Santità di Nostro Signore Pio Papa X I , gloriosamente regnante, si è degnata conferire YArcipretura della Sacrosanta Patriarcale Basilica Vaticana con le annesse attribuzioni, fra le quali quella di Prefetto della Sacra Congregazione della Reverenda Fabbrica di San Pietro, all'Emo Sig. Card. Eugenio Pacelli, Suo Segretario di Stato. TRIBUNALE DELLA S. R. ROTA AVVISO Si rende noto che le domande di ammissione allo Studio della Bota, per il prossimo anno giuridico, si ricevono negli Uffici del Tribunale dal 20 Settembre al 20 Novembre. Dalla Cancelleria del Tribunale della S. R. Rota, 13 Agosto 1930. M. Massimi, Decano. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XI, felicemente regnante, si è degnato di nominare: 26 Aprile 1930. L'Emo Sig. Cardinale Eugenio Pacelli, Membro della Sacra Congregazione Cerimoniale. 15 Maggio » L'Illmo e Rmo Monsig. Giuseppe Cesarini, Sostituto della 24 Giugno » L'Emo Sig. Cardinale Raimondo M. Bouleau, Arcivescovo Sacra Congregazione per la Chiesa Orientale. di Quebec, Membro della Sacra Congregazione dei Miti. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 426 4 Luglio 1930. L' Emo Sig. Cardinale Donato Sbarretti, Segretario della Suprema Sacra Congregazione del Santo Offizio. » » » L' Emo Sig. Cardinale Raffaele Carlo Rossi, Segretario della » » » 14 » » L'Emo Sig. Cardinale Giulio Serafini, Prefetto della Sacra Congregazione del Concilio. L'Emo Sig. Cardinale Gennaro Granito Pignatelli di Bei- Sacra Congregazione Concistoriale. monte, Prefetto della Sacra Congregazione Cerimoniale. 16 7 » » Agosto » L'Eñio Sig. Cardinale Bonaventura Cerretti, Arciprete della Patriarcale Basilica Liberiana. L'Emo Sig. Cardinale Francesco Marchetti Selvaggiani, Presidente dell'Opera Pontificia per la preservazione della Fede e per la provvista di nuove parrocchie in Boma. 9 y- » L'Illmo e Rmo Monsig. Pietro Ercole, Segretario generale; il Riño P. Giulio Bevilacqua, Segretario della sezione per la preservazione della Fede, V Illnlo Sig. Carlo dei marchesi Pacelli, Consulente legale; l'Illmo e Bino Monsig. ing. Spirito Chiapetta, e gli Illmi sigg. ingegneri Clemente Busiri e Guglielmo Palombi, Consulenti tecnici per la seconda sezione dell'Opera Pontificia suddetta. Con Brevi Apostolici il Santo Padre Pio XI, felicemente regnante, si è degnato di nominare: 2 Giugno 1930. Monsig. Michele Jacchini, Coadiutore del Protonotario Apostolico di numero Monsig. Zani-Caprelli. 18 » » L'Emo Sig. Cardinale Alessandro Verde, Protettore delle Suore della Consolazione (Tortosa). 29 » » Monsig. Francesco Gyini, Abbate di S. Alessandro di Orosci. 3 Luglio » L' Emo Sig. Cardinale Bonaventura Cerretti, Protettore del- 9 » » l'Istituto del Buon Samaritano (Sydney). Monsig. Salvatore Natucci, Avvocato Concistoriale. 10 » » 15 » » 18 » » » » » Monsig. Salvatore Natucci, Promotore generale della Fede nella S. Congregazione dei Piti. L'Emo Sig. Cardinale Bonaventura Cerretti, Protettore dell'Istituto dei Fratelli delle Scuole Cristiane. L'Eolo Sig. Cardinale Eugenio Pacelli, Protettore della Società del Verbo Divino. L' Eñio Sig. Cardinale Alessio Enrico Lépicier, Protettore dell'Istituto dei Fratelli Francescani di Mountbellew (Tuam). Diarium Romanae Curiae 19 Luglio 427 1980. L'Emo Sig. Cardinale Bonaventura Cerretti, Protettore dell'Istituto dei Padri Giuseppini di Gerandimonte (Gand). 22 » » L'Emo Sig. Cardinale Raffaele Scapinelli di Leguigno, Datario 26 » » di Sua Santità. L'Emo Sig. Cardinale Andrea Frühwirth, Protettore della Congregazione berg delle Suore delle Scuole di Eggen- (Graz). 31 » » L'Emo Sig. Cardinale Luigi Sincero, » » » L'Emo Sig. Cardinale Enrico » » » L'Emo Sig. Cardinale Enrico tuto delle Figlie della Suore Protettore Croce (Liegi). Gasparri, Protettore docenti della B. M. V. Immacolata Suore Ancelle dell'Isti- Gasparri, dell'Immacolato (Madrid). Protettore Cuore delle di delle Maria (Spagna). 9 Agosto » L'Emo Sig. Cardinale Enrico Alessio Lépicier, Protettore delle Suore della carità dell'ospedale generale di Montréal. 18 » » Monsig. Luigi Traglia, 22 » » L'Emo Sig. Cardinale Raffaele Carlo Bossi, Protettore del- Fede, presso l'Istituto Assessore la Sacra delle Suore e Sottopromotore Congregazione Crocifisse dei Adoratrici della Riti. di Gesü Sacramentato (S. Giorgio a Cremano). Assistenti al Soglio Pontificio: 21 Gennaio 1930. Monsig. Eugenio Beccegato, Vescovo di Ceneda. 17 Giugno » Monsig. V. F. Pietro Adriano Guglielmo ELopmans, Vescovo di Breda. 24 Luglio » Monsig. P. Adaucto Aurelio de Miranda Henriques, Arcivescovo di Parahiba. Protonotarii 28 Apostolici ad instar participantium: Giugno 1930. Monsig. Tommaso Zupan, della diocesi di Lubiana. 4 Luglio » » » » Monsig. Pasquale Ferrante, della medesima diocesi. 9 » » Monsig. Giuseppe Charbonneau, della diocesi di Ottawa. » Monsig. Francesco Paolo Calamita, della diocesi di Bitonto. » » 10 Luglio 12 » » Monsig. Emilio Descamps, della diocesi di Lilla. » » » Monsig. Giuseppe Policarpo Tournier, della diocesi di Belley. 18 » » Monsig. Antonio Rosselló y dé Alemany, della diocesi di » Monsig. Giuseppe Chartrand, della medesima archidiocesi. Monsig. Bemigio S. Keyzer, della diocesi di Boise City (U. S. A.). Maiorca. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 428 28 Luglio 30 » 1930. Monsig. Emanuele Anaquin, del patriarcato di Lisbona. » Monsig. Giuseppe Riccobaldi, della diocesi della Spezia. » » » Monsig. Luigi Accorsi, della medesima diocesi. Prelati 4 Gennaio » » Domestici di S. S. : 1930. Monsig. Giorgio S. Schmidt, dell'archidiocesi di Cincinnati. » Monsig. Giovanni E. Scbengber, della medesima archidiocesi. » » » Monsig. Giovanni Domney, della medesima archidiocesi. » » » Monsig. Giovanni F. Hickey, della medesima archidiocesi. 15 Maggio » » » 18 » » 20 >> » Monsig. Roberto Connor, della medesima archidiocesi. Monsig. Antonio Mentink, della medesima archidiocesi. Monsig. Rocco Vitola, della diocesi di Cassano all'Ionio. » Monsig. Francesco Boulay, della diocesi di Trois Rivières. » » » Monsig. Ferdinando Béland, della medesima diocesi. 28 » » Monsig. Domenico Piacente, della diocesi di Bitonto. 6 Giugno » Monsig. Patrizio Kennely, della diocesi di Balla rat. » » » Monsig. Martino Vaughan, della diocesi di Goulburn. » » » Monsig. Terenzio 0' Shaughness, della medesima diocesi. » » » Monsig. Girolamo Hennessy, della medesima diocesi. » » » Monsig. Dionigi Hogan, della diocesi di Sandhurst. 10 » » Monsig. Edoardo C. Griffin, della diocesi di Trenton. » » » Monsig. Giuseppe C. Urban, della medesima diocesi. 18 » » Monsig. Vittore Maini, dell'archidiocesi di Milano. » » » Monsig. Guglielmo Giuseppe Bice, della diocesi di Green Bay. 28 » » Monsig. Alessandro Scipinski, della diocesi di Siedlce. 2 Luglio » Mongig. Michele Pazienza, della diocesi di Bitonto. » » » Monsig. Alfonso Loeuillet, della diocesi di Saint-Dié. 9 » » Monsig. Giuseppe Lebeau, dell'archidiocesi di Ottawa. » » » Monsig. Silvio Corbeil, della medesima archidiocesi. » » » Monsig. Giorgio Edoardo Fitzgerald, della medesima archi- » » » Monsig. Giacomo A. Solon, della diocesi di Bockford. diocesi » » » Monsig. Giuseppe Schmitt, della medesima diocesi. 12 » » Monsig. Eugenio Payelle, della diocesi di Lilla. » » » Monsig. Ludovico Dauchy, della medesima diocesi. » » » Monsig. Paolo Six, della medesima diocesi. 18 » » Monsig. Giacomo Agostino Cesarmi, della diocesi di Aiaccio. 25 » » Monsig. Finlaus J. Chisholm, della diocesi di Antigonish. » » » Monsig. Enrico Bizzi, della diocesi di Lodi. 26 » » Monsig. Casimiro Dziurzynski, dell'archidiocesi di Leopoli dei latini. Diarium Romanae Curiae 26 Luglio 28 » 1 Agosto » » » 2 » 12 » » » » » 1930. Monsig. Albino Warszylewicz, della medesima archidiocesi. » Monsig. Salvatore Langeli (Roma). » Monsig. Domenico Caruso, della diocesi di Ischia. » Monsig. Giovanni Mazzella, della medesima diocesi. » Monsig. Giovanni Andrea Costa, della diocesi di Aiaccio. » Monsig. Cesare Federici (Roma). » Monsig. Giuseppe Moreno y Medina, della diocesi di Sinaloa. » » Monsig. Ernesto Verdugo Fálquez, della medesima diocesi. Monsig. Amato Villanueva, della diocesi di Léon (Messico). » Monsig. Antonio Wagner, della diocesi di S. Ippolito. /6 » Monsig. B'elice Ravanat (Roma). 19 » Monsig. Ed vino Henson, della diocesi di Nottingham. » » Monsig. Francesco Rozwiski, della diocesi di Culma. Monsig. Ludovico Smet, della diocesi di Richmond. 22 » 25 429 ONORIFICENZE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Pio XI, felicemente regnante, si è degnato di conferire: La Gran Croce dell'Ordine Piano: 12 Giugno 1930. A S. E. Giovanni Schober (Austria). La Commenda con placca dell'Ordine Piano: 20 Marzo 1930. Al sig. comm. Biagio Gabardi, dell'archidiocesi di Milano. » » » Al sig. Vittorio Olcese, della medesima archidiocesi. » » » AI sig. rag. Guido Sacchi, della medesima archidiocesi. La Commenda dell'Ordine Piano: 4 Aprile 1930. Al sig. Paolo Lambert-Destailleurs, della diocesi di Lilla. La Gran Croce délVOrdine di S. Gregorio Magno, classe civile: 19 Marzo 1930. Al sig. marchese Giuseppe de Capitani d'Arzago, dell'archidiocesi di Milano. 15 Luglio » Ai sig. dott. Giorgio Filality (Bomania). » » » Al sig. comm. Teodosiano Carada (Romania). 22 Agosto » Al sig. dott. Ermanno Pünder (Germania). La Gran Croce dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe militareis Luglio 1930. Al sig. generale Nicola Petalà (Romania). La Placca dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile: 30 Aprile 14 Luglio 1930. Al sig. comm. Ernesto Soenens, dell'archidiocesi di Malines. » Al sig. comm. Eugenio Duthoit, della diocesi di Lilla. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 430 La Commenda con Placca dell'Ordine di S. 21 Marzo 1930. » » » » » » » » » La Commenda 24 Luglio 7 Agosto 8 » 16 » 35 Maggio Gregorio Magno, classe civile : Al sig . ing. Giacinto Motta, dell'archidiocesi di Milano. f Al sig;. ing. Carlo Tarlarini, della medesima archidiocesi. Al sig dott. Pasquale Troise (Italia). Al sig dott. Paolo Bruening, dell'archidiocesi di Colonia. Al sigf. dott. Leone Schnitzler (Prussia). Al sig dott. Carlo Conti-Bossini (Italia). Al sig\ dott. Arnaldo Bonicelli (Italia). delVOrarne di S. Gregorio Magno, classe civile: 1927. Al sig. dott. Giuseppe Emanuele Nuñez Ponte, dell'archidiocesi di Caracas, 29 Novembre 1929. Al sig. cav. Giovanni Diego Ferrante, della diocesi di Sora. 21 Marzo » » 1930. Al sig. Giuseppe Ratti, dell'archidiocesi di Milano. » Al sig. Roberto Ghislandi, della medesima archidiocesi. » » » Al sig. ing. Giuseppe Gorla, della medesima archidiocesi. 25 » » Al sig. Clarence E. Martin, della diocesi di Richmond. 30 Aprile » Al sig. prof. Filippo Stella Maranca, dell'archidiocesi di Lanciano. 14 Maggio 16 » » » Al sig. cav. Alberto Claessens, dell'archidiocesi di Malines. 11 Giugno » Al sig. Arminlo Conte (Roma). 24 » » Al sig. dott. Stanislao Tomkowicz, della diocesi di Cra- 27 » » Al sig. Fernando Brejon, della diocesi di La Rochelle. 2 Luglio 9 » » Al sig. Efisio Rameri, della diocesi di Tortona. 12 » Al sig. cav. Adolfo Gorga (Roma). » AI sig. dott. Mario Giachetti, della diocesi di Ivrea. » » » » » » » » » Al sig. Eugenio Tiberghien, della diocesi di Lilla. 17 » Al sig. Luigi Migliore, della diocesi di Acerra. covia. » Al sig. Giacomo Giuseppe McFadden, della diocesi di Pembroeke. 14 » Al sig. Francesco Flipo, della medesima diocesi. » Al sig. Luigi Lepoutre, della medesima diocesi. » » Al sig. cav. Corrado Rehling, della diocesi di Giavarino. » » » Al sig. Enrico Klausener, della diocesi di Berlino. 21 » Al sig. prof. Enrico Fournier, dell'archidiocesi di Algeri. 2 Agosto » Al sig. cav. Giovanni Belardo (Boma). Al sig. cav. Leopoldo Sillj (Roma). 16 » » » » 23 » » 3 » Al sig. Giovanni Mendosa y Almenara (Perù). » Al sig. Tommaso Giorgio Anstruther Molloy, dell'archidiocesi di Perth. » Al sig. ing. Mauro Amor uso, dell'archidiocesi di Bari. 431 Diarium Romanae Curiae Il Cavalierato 3 Febbraio 30 Aprile 6 Giugno dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile: 1927. Al sig. Pio Benigni (Boma). 1930. Al sig. Gustavo Gabriel (Belgio). » Al sig. Francesco Patrizio Kelly, della diocesi di Goulburn. 17 » » Al sig. dott. Massimiliano Dietlein, dell'archidiocesi di Colonia. 18 » 23 » ' » 24 » » » » » 27 » » A Al sig. Alfredo Terreni, della diocesi di Pistoia. Al sig. Giorgio Ganse, della prelatura nullius di Schneidemühl. Al sig. Giuseppe Bourel, della diocesi di Vannes. Al sig. Renato André, della medesima diocesi. Al sig. Audemaro Roussel, della diocesi di La Bochelle. Al sig. dott. Giulio Rouk, della medesima diocesi. Al sig. Renato Gaillot, della medesima diocesi, 9 Luglio » Al sig. avv. Guglielmo Enrico Atherton, della diocesi di 10 » » 12 » » Montréal. Al sig Giuseppe Pietro Luigi Prinz, della diocesi di Harlem. Al sig. Guglielmo Antonio Boekelman, dell'archidiocesi di » Al sig. Utrecht. V. Antonio Gerardo Smit, della medesima archidioX cesi. Al sig. Al sig. 15 Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. » Al sig. 17 Al sig. » 21 5 Federico Descamps, della medesima diocesi. Emilio Mathieu, della medesima diocesi. Giorgio d'Arras, della medesima diocesi. Pietro Charvet Bonvarlet, della medesima diocesi. Leone Lesaffre, della medesima diocesi. Carlo Verwilghen, della diocesi di Bruges, dott. Adalberto Bubányi, dell'archidiocesi di Strinob. Francesco Pietro Sculfort, della diocesi di Autun. Al sig. ing. Edmondo Augusto Lefebvre, della diocesi di 28 2 Adolfo Delmasure, della diocesi di Lilla. gonia. Al sig. 29 Firminio Lombardozzi (Roma). » Agosto » Cambrai. Al sig. Guido Petrucci Croce (Italia). Al sig. Daniele Guynet, dell'archidiocesi di Parigi. Al sig. Giuseppe Brandner, della diocesi di Batisbona. Al sig. Alberto Bernardo Adriano Van Kethel, della diocesi di Harlem. Al sig. Francesco Bradford, della diocesi di Nottingham. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 432 Il 15 Cavalierato Maggio dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe 1930. Al sign. ten. gen. Giuseppe Neyt, militare: dell'archidiocesi di Malines. La 18 Luglio La Gran Croce dell'Ordine di S. Silvestro Papa: 1930. Al sig. Giuseppe Toeplitz (Italia). Commenda con Placca dell'Ordine di S. Silvestro 14 Giugno 18 Luglio » Al sig. Giorgio Dulong (Francia). 24 » » Al sig. dott. Silvio Mathis (Italia). Papa: 1930. Al sig. Tito Komarnicki (Colonia). La Commenda dell'Ordine di S. Silvestro Papa: 20 Gennaio 1930. Al sig. Alberto Stabile, del vicariato apostolico di Egitto. 20 Marzo » Al sig. Pietro Soldini, dell'archidiocesi di Milano. » » » Al sig. Pietro Puricelli, della medesima archidiocesi. » » » Al sig. Giuseppe Frua, della medesima archidiocesi. » Al sig. Giuseppe Enrico Falchi, della medesima archidiocesi. » Al sig. Angelo Mannarelli, della diocesi di Trivento. » » 8 Maggio 2 Luglio » Al sig. dott. Leonida Macola (Italia). 21 » » Al sig. Ludovico Casterman, della diocesi di Tournai. 24 8 » » Al sig. Alberto Balbi (Italia). Agosto » Al sig. dott. Carlo Meyer (Prussia). » » » Al sig. Ottone Köhler (Prussia). 11 » » Al sig. dott. Domenico Polizio (Italia). » » » Al sig. dott. Giuseppe Passarelli (Italia). NECROLOGIO 8 Agosto 1930. Monsig. Ferdinando Brossart, Vescovo tit. di Vallis. 9 » » Monsig. Giuseppe Fabbrucci, Vescovo di Fidenza (già Borgo 17 . » » Monsig. Giuseppe Bernaus y Serra, Vescovo tit. di Mio- S. Donnino).. potamo. Annus X X I I - Yol. XXIÍ 4 Octobris 1930 Num. 10 ACTA APOSTOLICAE SEDI COMMENTARIUM OFFICIALE ACTA PII PP, XI LITTERAE DECRETALES BEATA LUCIA FILIPPINI, FUNDATRIX ET ANTISTITA INSTITUTI MAGISTRARUM PIARUM AB EIUS COGNOMINE NUNCUPATORUM, SANCTORUM FASTIS ADSCRIBITUR. \ PIUS EPIS OOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Magistra sancta et sanctarum magistrarum exemplar et formatrix, Beata Virgo Lucia Filippini, quae equidem novum quod Magister et Dominus Iesus Christus dedit hominibus dilectionis mandatum et didicit et docuit, quaeque opere et sermone, toto suae mortalis vitae curriculo, ad bonitatem et disciplinam, scientiam et sapientiam in timore Domini, bonasque artes adulescentularum animos informavit, et per innumeras spirituales filias adhuc informat, merito hodie, nova miraculorum gloria coruscans, ad chorum Sanctarum Virginum adscribitur, sanctaque eius vita ad perfectiorem potissimum puellarum institutionem iugiter exemplo monstratur. Tarquiniis, quod oppidum et Cornetum nuncupabatur, nata est virgo haec electissimo die tertiadecima Ianuarii mensis, anno millesimo sexcentésimo septuagesimo secundo, pietate claros nacta parentes, quibus nomen Philippus et Magdalena Pichi-Falzacappa. Nondum sex annos attigerat, quando parentibus est orbata; quare necesse fuit ut in avunculorum disciplinam cederet; quorum curis adamussim puella respondit eisque omnino subditam sese praebuit. Cordis suavitate et singulari ingenii firmitate praedita, adhuc puerula eximiis animi dotibus et egregia mentis indole enituisse fertur; atque illa aetate, quae maxime ineptus nugisque solet indulgere, Lucia magno pietatis sensu diu orare ac flexis genibus conscienAC.TÀ. YO!. XXII, n. 10. — 4-10-93«. 29 434 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tiae examini operam dare videbatur, ita ut eius soror Elisabeth natu maior magnopere de puerulae instinctu miraretur in culpis ab hominibus in Deum patratis abhorrendis. Sanctorum exempla et vestigia persequens, secreto quodam motu perducta, et Sancto Divino Spiritu quodammodo plasmata, cito singularia omnium virtutum, obedientiae potissimum, humilitatis ac pudicitiae, specimina exhibuit, quibus manifestum apparuit eam in posterum consummatae sanctitatis fastigium esse consequuturam. Digna proinde, utpote iam ceteris puellis virtutum exemplar facta, habita est quae adhuc adulescentula a parocho suo ad tradendam puellis catechesim eligeretur; in quo munere obeundo plurimas diei traducebat horas, preces edocendo ac caritatis spiritum infundendo, ac tanta fuit sapientia, diligentia ac dexteritate, ut omnium laudes et admirationem promeruerit. Singulae puerulae actiones semper tantum Dei amorem redolebant, ut Lucia prorsus esse a mundo seiuncta et angelus potius quam humana creatura omnibus videretur. Quod cum ad aures pervenisset s. m. Marci Antonii Cardinalis Barbadici, viri doctrina et pietate insignis, qui a fel. rec. Innocentio Papa Undecimo, Decessore Nostro, Tarquiniensi ac Ealiscodunensi civitatibus Episcopus datus fuerat, stupescens ipse quod divinae bonitatis tam praeclara munera iam adulescentulae animum locupletarent, eam voluit in asceterio ad S. Clarae Faliscoduni collocari; ac laeto animo hoc sanctitatis coenobium ingressa Lucia, ibi maxima alacritate ad perfectionis semitam decurrendam properavit et mirifica sanctitatis signa sodalibus praebuit. In hac enim pacis solitudine praepositis monialibus subdita, obedientiae et humilitatis cultrix eximia, regulae observantissima, ab otio et vanitatibus prorsus aliena, prudens, iusta, misericors, ipso habitu et ore modestiam referens et puritatem, vigiliis quoque et poenitentiis addicta. Interea cum purpuratus ipse Praesul sapienti consilio cogitasset de domo al trice Faliscodunensi aperienda, ubi, veluti in seminario quodam, magistrae tirocinium ponerent, quae posthac ad puellas instituendas et erudiendas mitterentur, ad se Rosam Venerini accivit, quae, duce ci. me. Ignatio Martinelli, Societatis Iesu Sodale, Viterbii simili instituendo collegio operam dederat, in quo bene moratae filiae, eximiae matris Rosae magisterio, zelo et caritate, in dies succrescebant. Advenit illico Rosa ad Praesulem; a quo in Clarensi Monasterio excepta, statim demirari potuit non solum dignissimae alumnae Luciae animi ingeniique praeclaras dotes, sed optimum in ea futurae ludi magistrae exemplar; remque Patri Cardinali aperuit, qui Luciam ineunti magistrarum instituto praepositam voluit. At illa, se imparem declarans ad munus suscipiendum, obedientia solummodo adducta, Praesulis mandato adhaesit et omni studio adlaboravit ut communia vota explerentur. Prima itaque anno millesimo sexcentésimo nonagésimo secundo, in aedibus locaticiis Faliscoduni Piarum Magistrarum schola instituitur, ubi sedulo Acta Pii PP. XI 435 edocebantur in religionis rudimentis et in ntilibns laboribus puellae et matresfamilias quoque, quae sponte ad eam confluebant, tantae magistrae consuetudinem diligentes, religionem addiscenda causa. Famula Dei, sibi conscia tales plerumque futuros esse homines, quales sunt praeceptores, nihil reliquit intentatum, nulli pepercit industriae, nullos detrectavit labores ut, se duce ac magistra, alumnarum animos ad res divinas et ad misericordiae opera excitaret, ac futuras magistras verbo et exemplo institueret, atque ad. pietatis exercitationes vocaret. Saluberrimi idcirco fructus ex eius magisterio illico percepti sunt. Optimae namque ac plurimae ex eius schola exierunt, quae postea dignissimae matresfamilias habitae sunt, optimaeque aliae magistrae ad alias alumnas in litteris ac pietate addiscendis quam maxime instructae. Ut Cardinalis Antistitis postea iussa impleret, quod supra memoravimus ad S. Clarae monasterii regimen assumpsit, et quae fuerat alumna obedientissima, exstitit iustissimá moderatrix atque brevi tempore asceterii disciphnam restituit. Novae htjius Congregationis regulas Cardinalis ipse interea paravit et Magistrarum Piarum habitum quoque designavit et benedixit. Ita providentissimus Deus per suas mirabiles vias ad portum sanctam magistram adduxerat, quae per magisterium puellas erudivit, et per apostolatum mulierum, praesertim matrumfamiiias, actuose religiosae educationi consuluit. Nam singulis dominicis, crucis vexillum praeferens, plateas et compita lustrare consuevit, ut puellas ac mulieres in templum acciret ad christianam doctrinam addiscendam. Suavi eloquio praedita, insperatas deperditarum mulierum conversiones obtinuit, ac postea Romae, praesertim in suis apostolicis missionibus, multas Deo restituit derelictas oves, quae, nefariorum nequitia, vitiorum praeda factae fuerant. Diebus autem sabbati una cum adulescentulis, quas praemio donandi causa secum ducebat, nosocomia invisebat aegrotosque solabatur, quibus caritatis angelus exstitit, et veritatis magistra refulsit. Tanta igitur morum immutatio, Luciae quidem opera et exemplo, Faliscoduni subsecuta est, ut ipse Barbadicus Cardinalis ad novas scholas in sua dioecesi aperiendas illam excitaverit. Quare, magistris peregre missis, brevi undecim novae scholae fundatae sunt, in quibus alumnae non modo litteras et femínea pensa, sed etiam veram pietatem et timorem Domini perdiscerent. Praeclara interim novae Magistrarum Piarum Congregationis operis fama Faliscodunensis dioeceseos fines praetergressa, ad almam hanc Urbem Nostram pervenit; ac fel. rec. Clemens Papa Undecimus, Decessor Noster, cui Cardinalis Barbadicus antequam ex hac vita migraret frugiferum Institutum, cuius ipse merito conditor et pater habetur, etiam atque etiam supplicibus votis commendaverat, sanctam magistram ad Urbem compellav.it, ne tanto spirituali bono Romani- cives carerent. Atque ita mense Maio, anno Domini millesimo septingentésimo septimo, Eomae m Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale prima Magistrarum Piarum schola aperta est, ad quam omnis conditionis puellae confluxerunt. Nobiles romanae matronae, non minus quam principes viri, Praesules et Cardinales opus tam feliciter inceptum magnopere laudarunt; et pia Fundatrix licet paucos menses Romae morata sit, tam sancte se gessit, tantaque virtutis exempla prodidit, ut sanctitatis famam singularem, in Urbe quoque sibi conciliaverit. Faliscodunum reversa humilis Christi ancilla, unico suffisa consilio ut plurimas Deo animas lucrifaceret, ad Magistrarum Piarum institutum amplificandum se totam pro viribus convertit ; ipsa namque nihil parcens laboribus plurimas alias scholas aperuit non in Faiiscodunensi tantum dioecesi, sed in pluribus aliis ut in Soanensi et Pitilianensi, Cosimi Tertii Etruriae Principis potissimum fulta praesidio, et Balneoregiensi, Nepesina, Aquaependensi, Tudertina, Sabinensi aliisque hac in ipsa Urbe, in qua plures aliae scholae Magistrarum Piarum, cura praecipue et impensis Apostolicae Sedis, patuerunt. Omnes autem et singulas scholas istas et sui instituti domus sancta Fundatrix, suae non modo commoditatis sed valetudinis immemor, non itinerum asperitate, non caeli inclementia, non hieme, non aestu deterrita, indefessa lustra vit; ac in suis apostolicis peregrinationibus non sibi curae scholas tantum habebat, sed pluribus in locis ipsa piis exercitationibus excolere consuevit mulieres, quae ad eam confluebant, ac tanta sive in dicendo sive in hortando vi ac suavitate pollebat, ut uberes audientium lacrimas excitaret, innumeras ad meliorem frugem animas perduceret, pluresque quoque perditas meretriculas ad officium revocaret. Singularis etiam in ea patuit fortitudo in perferendas contradictionibus ac vexationibus, quae quidem ipsi non defuerunt, donec apostolicis fracta laboribus, sexaginta annos agens, diro ac diuturno consumpta morbo, quem mira patientia et hilaritate sustinuit, sui obitus praenuntiato die, circumdata filiarum moerentium cohorte, eis benedicere mense Martio anno millesimo septingentésimo trigesimo secundo, in festo salutatae ab Angelo Beatissimae Virginis, quam ab infantia vehementi affectu et singulari devotione semper coluit, ad instar candidissimae columbae caelum intuens, placidissime efflavit spiritum. Urgentior populi frequentia, cum parentalia persoluta sunt: raro tot amoris gratique animi testimonia visa fuere; eademque die sui obitus prodigia, Luciae invocata ope, e venerunt. Miraculorum copia in dies succrescente, Servae Dei sanctitatis fama ab eius obitu ad nostra usque tempora, etsi tam longa annorum series effluxerit, nunquam imminuta est, immo praeclaris inclaruit signis, quibus omnipotens ipse Deus, mirabilis semper in sanctis suis, ancillae suae sanctitatem confirmare visus est. Quam ob rem de Beatorum caelitum honoribus ipsi Famulae Dei decernendis impulsu praecipue dilectae Filiae Rosae Leoni, sedulissimae Magistrarum Piarum Instituti antistitae generalis, ad Sacrorum Rituum Congregationem agitari causa Acta Pii PP. XI coepta est et per decretum s. m. Pii Papae Decimi, Decessoris Nostri, die decima mensis Iulii anno millesimo nongentesimo deeimoseeundo editum, introductionis Causae Commissio signata est. Postea, processuum tabulis ordinariis et apostolicis rite expensis, Nos, solemni Decreto, die vigesima tertia mensis Novembris anno millesimo nongentesimo vicesimo quarto edito, Venerabilis Dei Ancillae Luciae Pilippini virtutes heroicum attigisse fastigium declaravimus. Actio dein seu quaestio instituta est de tribus specialibus miraculis, quae per ipsam Venerabilem, antistitam a Deo patrata ferebantur; ac, rebus omnibus severissimo iudicio ponderatis, cum vera atque explorata iudicata fuerint, Nos^élje Dominica Passionis anno millesimo nongentesimo vicesimo sexto, adstantibus in generali consessu coram Nobis, venerabili fratre Nostro Ianuario Cardinale Granito Pignatelli di Belmonte, Episcopo Albanensi, Causae Ponente, ac p. m. Antonio Cardinale Vico, SS. Bituum Congregationis Praefecto, necnon cl. m. Angelo Mariani eiusdem Sacrae Congregationis a Secretis, et dilecto filio Carolo Salotti, S. Fidei Promotore generali, solemniter pronuntiavimus: «Constare de « tribus propositis miraculis, de primo nempe instantaneae perfectaeque « sanationis Evelinae Palazzesi a morbo ileo-typho gravi cum enterorragia «et bronco-pulmonite; de altero, instantaneae perfectaeque sanationis «Desdemonae Banelletti a morbo gravissimo ob insufficentiam glandula«rum paratiroidarum; deque tertio, instantaneae perfectaeque sanationis « Sororis Dominicae Caciolo a cotica hepática, accedente anuria, perito« nite ac néphrite acutissima ». Ediximus iterum solemniter die vicesima prima mensis Aprilis eiusdem anni, in solemnitate Patrocinii S. Ioseph, iisdem adstantibus quos supra memoravimus venerabilibus fratribus Nostris et dilectis in Christo filiis, tuto procedi posse ad Venerabilis Dei Famulae Luciae Fifippini Beatificationem, cuius solemnia in Nostra sacrosancta Patriarchali Basilica Vaticana die tertiadecima mensis Iunii anno millesimo nongentesimo vicesimo sexto celebrata fuere. Hisce Beatificationis solemniis vix habitis, duo alia miracula, novensili Beata intercedente, a Deo patrata asserta sunt, quorum alterum eo ipso die eademque hora, quibus in praefata Patriarchali Basilica Vaticana clarae Virgini et Magistrae per Pontificale Decretum Nostrum Beatorum gloria sanciebatur, alterum vero paucis tantum post diebus a decretis honoribus ei tributis. Quapropter ex parte alumnarum huius religiosae familiae unanime exortum est desiderium, ut suae Fundatrici ac Matri supremi Sanctorum caelitum honores ab Apostolica Sede impetrarentur. Accedentibus etiam virorum ecclesiasticorum dignitate praestantium litteris postulatoriis, instante p. m. Angelo Sinibaldi, Postulatore, cui suffectus est dilectus filius Augustinus a Beata Virgine, Ordinis SS. Trinitatis Excalceatorum Procurator generalis, causae Canonizationis Beatae Fundatricis Magistrarum Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Piarum reassumptionem concessionis. Quoniam vero haec bina miracula in Urbe patrata asserebantur, per decretum Sacrorum Rituum Congregationis die quarta Februarii subsequentis anni venerabili fratri Nostro Cardinali in Urbe Vicario facta fuit potestas construendi super iisdem Apostolici Processus, qui ipso Fidei Promotore generati advigilante, peractus fuit. Primum itaque miraculum ita evenit. Mcolina Gennari, Leonardi et Mariae Annae Cenciarelli filia, in Arce Gandulphi anno millesimo octingentesimo octuagesimo septimo nata, undeviginti annos agens, Magistrarum Piarum « Filippini » Institutum ingressa est, in quo usque ad annum millesimum nongentesimum decimum octavum semper bona valetudine usa est. Hoc anno suae antistitae iussu Antium petiit, ut ibi docendi munus expleret. In quo oppido tam forti ac pertinaci tlissi laborare coepit, ut nullimode acquiescere posset, et in patriam remeare iussa sit, nativum aerem spirandi causa. Ex eo tempore tussis adaucta est, eo quod dexteram pulmonem tuberculosi laesum aliquantulum haberet; attamen post aliquot menses, e morbo paulum recreata, Romam ad docendum rediit. Etsi viribus paulisper refecta, tussi tamen, mane potissimum et vespere, vexabatur, quae in dies ingravescebat. Die decima nona Februarii anno millesimo nongentesimo vicesimo sexto maximis febribus correpta est, cui vehementes in pectore ac humeris accessere dolores, qui augebantur quoties tussi urgeretur; vires interim magis in dies languebant. Accersiti medici gravi tuberculosi pulmonari acuta cum pleuritide aegrotant laborare dixerunt ac de sanatione penitus desperabant; tussi enim additus erat anhelitus, vomitus—cuius causa nec medicamenta nec cibum aegrota retinere poterat—et virium consequens defectio. Quamvis aliquot post dies morbus quodammodo remiserit, febri tamen ac tussi perseverantibus, aegrota Neptunum missa est, ut maritimum aër medelam quamdam morbo afferret. Sed decem post dies cum febris adaucta esset ac tussis item instaret, Romam reversa est. Invalescente morbo, cum nullam in hominum ope et scientia recuperandae valetudinis spem haberet, Mcolina animum precesque convertit ad Beatam Luciam, suam Matrem Institutricem; nec minori fiducia, pro sanatione sodalis obtinenda, preces fuderunt, sedula antistita generali adhortante, ceterae sorores. Igitur auspicatissima die tertiadecima Iunii eiusdem anni millesimi nongentesimi vicesimi sexti, dum aegrota mane, augescente morbo, sacratissimo Christi Viatico recepto, et sodales, quae Basilicam Vaticanam ut sacris Beatificationis solemniis adstarent adivere, supplices fundebant preces pro impetranda, Luciae ope, sanatione, plena ac perfecta salus Mcolinae illico restituta est, viribus cito recuperatis, et universis morbi vestigiis prorsus ablatis. Alterius mir acuii historia haec est: Antonius Vincentii Manieri et Annae Bonifazi filius, Bononiae natus, Romae vero commorans, die sexta mensis Iunii anno millesimo nongente- Act* PH PP. XI 439 simo vicesimo sexto, nondum octavo suae aetatis anno expleto, gravi bronchitide ac pulmonitide captus est. Eemedia adhibita inutilia evaserunt, et, morbo in dies ingravescente, poenitentiae et confirmationis sacramenta puero praebita sunt. Accessere maiores febris ardores viiiumque debilitas ita ut quaevis amissa fuerit spes salutis. Frustra itaque medicamentis adhibitis, humana iam desperata op¿, ad divinum implorandum auxilium pueri parentes properarunt. Sane idem, pater, Beatae Luciae Filippini imaginem a quodam viro receptam dilecto nato obtulit, eiusdemque Beatae patrocinium una cum sua sponsa ac tota familia plena fide imploravit. Cito somnum placidissimum, amota impediti antea halitus difficultate, cepit puer. Dilucido insequentis diei vicesimae sextae Iunii, e somno excitatus, ac plena ei salute restituta, hilaris canere coepit, parentibus et ceteris qui aderant admirantibus ac laetantibus. Febris plene evanuerat, ac puer esuriens cibum petiit, comeditque avide. Ipse medicus eodem die adveniens, puerum invisendi causa, sanatum obstupuit; et quidem ex eadem die, recuperatis illico plene viribus, tam perfecta ipse puer sanitate perfrui coepit, ut non modo cibum, ut antea, sumere potuerit, sed altera die, vicesima septima Iunii, cum per vias solemni pompa Corpus Dominicum duceretur et eiusdem pueri pater votum explens, una cum uxore et aliis supplicantibus, incederei, domi vigilantem sororem ipse eludens, in viam proripuit ut supplicantium agmini sese coniungeret, magna omnium admiratione ac maxime parentum, puerum tam perfecte sanatum cernentium. In hisce igitur binis sanationibus in tuto posita miraculi veritate, praemissis, ut mos est, antepraeparatoria et praeparatoria, quas vocant, congregationibus, coram Nobis, die sexta mensis Maii vertentis anni, quaestio instituta est de iisdem miraculis, a praefato venerabili fratre Nostro Cardinale Granito di Belmonte, Causae Relatore, proposito dubio: « An et de quibus miraculis constet post indultam eidem Beatae venerationem, in casu et ad effectum de quo agitur». Suffragiis Patrum Cardinalium et Consultorum constare affirmantium exceptis, Nos a supremo Nostro edendo iudicio abstinuimus ac praesentes ut in re tam gravi caeleste lumen impensius efflagitarent monuimus. Tandem die undecima Maii eiusdem anni e domestico sacello, ubi Sacrum pientissime litavimus, nobiliorem aulam Vaticanam ingressi ac pontificio solio assidentes, ad Nos arcessivimus venerabiles fratres Nostros Cardinales Camillum Laurenti, Sacrorum Bituum Congregationis Praefectum, et Ianuarium Granito di Belmonte, Causae Relatorem, una cum dilectis filiis Alfonso Carinci eiusdem Sacrae Congregationis a Secretis, et Carolo Salotti, S. Fidei Promotore generali; iisque adstantibus, solemni decreto sancivimus: « Constare de duobus miraculis, de primo: Instantaneae perfectaeque sanationis Sororis Mcolinae Gennari, Magistrae Piae, a gravi tuberculosi pulmonari cum. pleuritide; de 440 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale secundo: Instantaneae perfectaeque sanationis pueri Antonii Manieri a? gravi bronco-pneumonitide bilaterali ». Unum denique inquirendum supererai an nempe, stante approbatione duorum miraculorum, tuto procedi posset ad solemnem eiusdem Beatae Luciae canonizationem. Quo quidem dubio coram Nobis die tertia decima Maii a praefato Cardinale Causae Relatore proposito, in generali Sacrorum Rituum Congregationis conventu, adstantes Patres Cardinales et Consultores unanimi suffragio tuto fieri posse responderunt; Nos vero mentem Nostram aperire dis tulimus, praesentes adhortati, ut effusis precibus divinam opem implorarent. Die ver© decima octava Maii huius eiusdem anni, salutari Hostia devotissime oblata, ad Nos accivimus praefatos Cardinales Camillum Laurenti et Ianuarium Granito di Belmonte, una cum praefatis dilectis filiis Secretario S. Rituum Congregationis et S. Fidei Promotore generali; iisque adstantibus, rite ediximus: « Tuto procedi posse ad solemnem Beatae Luciae Canonizationem ». His praemissis constitutisque, ut cuncta serventur, quae decessore® Nostri sapienter praescripserunt, primum dilectos filios Nostros S. R. E. Cardinales die decima nona superioris mensis Maii in Consistorio secreto adesse iussimus ipsorum sententiam rogatur! In quo dilectus filius Noster Camillus Cardinalis Laurenti, Sacrorum Rituum Congregationis Praefectus, compendiosa narratione vitam, virtutes ac miracula retulit Beatae Luciae Filippini Virginis, ac insuper acta universa recensuit, quae in Causa eius Beatificationis et Canonizationis, praevio rigoroso examine, Sacrorum Rituum Congregatio admiserat et approbaverat, magnoque studio omnes incendit adstantes ut ipsa summis Caelitum honoribus consecrantur. Qua relatione expleta, ipsorum Cardinalium suffragia exquisivimus: « An scilicet deveniendum sit ad solemnem praefatae Beatae Canonizationem »; et singuli Cardinales suam aperuerunt sententiam. Consistorio secreto felici successu peracto, continenter habitum est Consistorium publicum pro solemni eiusdem Beatae Canonizationis perorationé. Mmirum dilectus filius Ioannes Guasco, Nostrae Consistorialis Aulae Advocatus, relatis vita, virtutibus et miraculis Beatae, pro solemni eius Canonizatione de more institit. Curavimus interea ut venerabiles fratres Patriarchae, Archiepiscopi et Episcopi non modo viciniores sed etiam remotissimi, de tanta solemnitate admonerentur ut, si facultas esset, Nobis adstarent, sententiam quoque ipsi suam prolaturi. Qui cum plures in Urbem convenissent, causa plene cognita ex compendio singulis tradito tum vitae, virtutum, miraculorum Beatae Luciae Filippini, tum actorum coram Nobis et in Sacra Bituum Congregatione gestorum, Consistorio semipublico die vicesima secunda mensis Maii, coram Nobis habito, interfuerunt. Et non modo dilecti filii Nostri Cardinales, sed etiam praefati Antistites unanimi sententia ad hanc Canonizationem absolvendam cohortati sunt. Nos vero in eamdem Acta PU PP. XI 441 sententiam, in quam ipsi Cardinales et Antistites iverunt, de Beata Lucia ad summos caelitum Sanctorum honores provehenda, perlibenter discedere ediximus; ac huiusmodi solemnia in Petriani templi maiestate, eadem die qua Beata Catharina Thomas pari honore j)òndecorabitur, vicesima secunda Iunii, peragere statuimus. De quibus omnibus publicum instrumentum a dilectis filiis Protonotariis Apostolicis ad perpetuam rei memoriam confici ac in tabularium Sacrae Bituum Congregationis deferri iussimus. Interea christifideles vehementer sumus hortati ut ferventes ingeminarent preces, praesertim in iis sacris aedibus, in quibus Sacratissimum Sacramentum t publice adorandum proponeretur, ut ipsi ex tanta solemnitate uberiores fructus perciperent, Nobisque in tam gravi officii Nostri munere Spiritus Sanctus benignus adesset. Adveniente demum auspicatissima die et optatissima, universi tum saecularis tum regularis cleri Ordines, Romanae Curiae Praesules et Officiales, omnes denique, qui in Urbe aderant venerabiles fratres Nostri S. R. E. Cardinales, Patriarchae, Archiepiscopi, Episcopi, Abbates in Vaticanam Basilicam cultu magnifico ornatam convenerunt; Nosque, iis omnibus solemni supplicatione praeeuntibus, eamdem, maxima fidelium frequentia stipatam, ingressi sumus. Tunc vero dilectus filius Noster Camillus Cardinalis Laurenti, SS. Bituum Congregationis Praefectus et huic Canonizationi procurandae praepositus, perorante dilecto filio Augusto Milani Consistorialis Aulae Advocato, vota Nobis precesque detulit sacrorum Antistitum universaeque Magistrarum Piarum religiosae familiae, ut Beatam Luciam in Sanctorum numerum referremus. Quod cum iterum et tertio idem Cardinalis, per eundem Consistorialis Aulae Advocatum, instantius ac bastantissime egerit, Nos, caelesti lumine ferventer implorato, sic ediximus: « Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem « Fidei catholicae et christianae Beligionis augmentum, auctoritate Domini «Nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, « matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de «venerabilium fratrum Nostrorum S. B. E. Cardinalium, Patriarcharum, «Archiepiscoporum et Episcoporum in Urbe exsistentium consilio, Beatam «Catharinam Thomasiam et Beatam Luciam Filippiniam Sanctas esse « decernimus et definimus ac Sanctorum catalogo adscribimus; statuentes « ab Ecclesia universali earum memoriam quolibet anno die earum natali, « nempe Catharinam Thomasiam die quinta Aprilis et Luciam die vicesima « quinta Martii inter Sanctas Virgines non Martyres pia devotione recoli « debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Amen ». Denique ob tantum beneficium gratias Deo Optimo Maximo ex corde egimus, et Sacrum solemne litavimus; post autem Evangelii lectionem clerum populumque homilia allocuti sumus, in qua sancta utriusque praeclarae Virginis vita breviter recensita, quotquot aderant et universos christifideles vehe- 442 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale monter cohortari sumus ut, si Sanctas novensiles in christianae adeptione perfectionis in provehendaque proximorum salute imitari velint, ad illum unum sanctitatis fontem ardorem, vires et gratias hauriant, unde ambae hae Virgines sumpserint, ad. Christum Iesum videlicet in tabernaculi abditum., et ad divinam mensam persaepe, immo cotidie consistant. Plenariam tandem indulgentiam cunctis praesentibus peramanter importiti sumus, atque Apostolicas hasce Litteras Decretales sub Plumbo expediri mandavimus. Benedieamus igitur Patrem et Filium cum Sancto Spiritu: laudemus et superexaltemus Eum in saecula, qui per Nos hodie mirificavit Sanctas suas; et faxit ipse Deus ut beatitatem caelestem, qua Lucia et Catharina fruuntur, aliquando omnes participemus. Omnibus itaque, quae inspicienda erant, bene perpensis, certa ex scientia, apostolicae auctoritatis Nostrae plenitudine, omnia et singula praedicta confirmamus, roboramos atque iterum statuimus, decernimus, universaeque Ecclesiae catholicae denunciamus; mandantes ut earumdem praesentium transumptis sive exemplis, etiam impressis, manu alicuius Notarii Apostolici subscriptis et sigillo munitis, eadem prorsus fides habeatur, quae hisce Nostris praesentibus haberetur si exhibitae vel ostensae forent. Si quis vero has Litteras Nostras definitionis, decreti, mandati, et voluntatis infringere vel ausu temerario contraire aut attentare praesumpserit, indignationem omnipotentis Dei et beatorum Petri et Pauli, Apostolorum eius, se noverit incursurum. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, anno Domini millesimo nongentesimo ac trigesimo, die vicesima secunda mensis Iunii, Pontificatus Nostri anno nono. £g Ego PIUS, Catholicae Ecclesiae Episcopus. £ B Ego IANUARIUS Episcopus Albanensis Cardinalis GRANITO PIGNATELLI DI BELMONTE. £8 Ego BASILIUS Episcopus Veliternus Cardinalis POMPLLJ. £8 Ego MICHAEL Episcopus Tusculanus Cardinalis LEGA. £8 Ego DONATUS Episcopus Sabinensis et Mandelensis Cardinalis SBARBETTI. Acta Pii PP. XI 443 £8 Ego THOMAS PIUS Episcopus Portuensis et S. Rufinae Cardinalis BOGGIANI. £8 Ego PETRUS tituli S. Laurentii in Lucina Presbyter Cardinalis GASPARRI. £8 Ego CAIETANUS tituli S. Agathae Presbyter Cardinalis BISLETI. £8- Ego Fr. ANDREAS tituli S. Laurentii in Damaso Presbyter Cardinalis FRÜHWIRTH. £8 Ego RAPHAEL tituli S. Hieronymi Hlyricorum Presbyter Cardinalis SCAPINELLI. £8 Ego ACHILLES tituli S. Bernardi adThermas Presbyter Cardinalis LOCATELLI. £8 Ego ALOISIUS tituli S. Georgii in Velabro Presbyter Cardinalis SINCERO. £8 Ego BONAVENTURA tituli S. Caeciliae Presbyter Cardinalis CERRETTI. £8 Ego HENRICUS tituli S. Bartholomaei in Insula Presbyter Cardinalis GASPARRI. £8 Ego ALOISIUS tituli S. Petri ad Vincula Presbyter Cardinalis CAPOTOSTI. £8 Ego LAURENTIUS tituli S. Pancratii Presbyter Cardinalis LAURI, Maior Poenitentiarius. £8 Ego ALEXIUS HENRICUS tituli S. Susannae Presbyter Cardinalis LÉPICIER. £8 Ego EUGENIUS tituli SS. Ioannis et Pauli Presbyter Cardinalis PACELLI, a Secretis Status. £8 Ego CAMILLUS S. Mariae Scalaris Protodiaconus Cardinalis LAURENTI. £8 Ego IOSEPH S. Nicolai in Carcere Tulliano Diaconus Cardinalis MORI. £8 Ego FRANCISCUS S. Caesarei in Palatio Diaconus Cardinalis EHRLE. £8 Ego ALEXANDER S. Mariae in Cosmedin Diaconus Cardinabs VERDE. FR. ANDREAS CARD. FRÜHWIRTH, Cancellarius S. B. E. CAMILLUS CARD. LAURENTI, S. B. C. Praefectus. Ioseph Wilpert, Decanus Collegii Protonotarium Apost. Alfonsus Carinci, Protonotarius Apostolicus. Can. Alfridus Liberati, Cane. Apost. Adiutor a studiis. EXPEDITA die decima octava mensis Iulii, anno nono ALFRIDUS MARINI, Plumbator. Beg. in Cane. Ap., vol. XLII, n. 31. - M. Riggi. 444 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CONSTITUTIO APOSTOLICA DE DIOECESIS S. ALOISII DE CACERES ET PRAELATURAE NULLIUS PORTUS VETERIS DISMEMBRATIONE ET NOVAE PRAELATURAE NULLIUS GUAJARAMIRENSIS ERECTIONE. PIUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Animarum cura in toto terrarum orbe Eomano Pontifici commissa postulat ut novae constituantur circumscriptiones ecclesiasticae ubi vel ob nimiam territorii vastitàtem vel ob alias iustas causas unus tantum Antistes impar sit ad sui gregis bono consulendum. Cum itaque Nobis constet christifideles in regionibus Guapote (ot M amore in Matto Grosso degentes spiritualibus subsidiis, quibus christiana vita alitur et sustentatur, fere omnino carere, Nos, de ipsorum animarum salute magnopere solliciti, tantae eorumdem necessitati subveniendum, duximus. Quare, de venerabilium fratrum Nostrorum S. B. E. Cardinalium Sacrae Congregationi Consistoriali praepositorum consulto, accedente etiam consensu venerabilis fratris S. Aloisii de Caceres Episcopi ac dilecti filii Praelaturae nullius Portus Veteris Administratoris Apostolici, quorum iurisdictioni regiones illae Guaporé et Mamoré hactenus subiiciuntur, necnon habito venerabilis fratris Benedicti Aloisi Masella, Archiepiscopi titularis Caesariensis in Mauretania, in Republica Brasiliana Nuntii Apostolici, favorabili voto, ac suppleto, quatenus opus sit, quorum interest vel eorum qui sua interesse praesumant consensu, apostolicae potestatis plenitudine, a S. Aloisii de Caceres dioecesi et a Portus Veteris praelatura, quas supra diximus regionum Guaporé et Mamoré in Matto Grosso territorium, ad eas pro sua parte spectans, seiungimus et in novam Praelaturam nullius, quam Guajaramirensem nuncupari volumus, erigimus et constituimus. Confines autem huius novae Praelaturae a linea geographica constituentur, quae a septentrione procedens ab ostio fluminis Biberau in Madeira flumen aliquot chilometris infra villam Murtinho, flumen ipsum conscendit et vertit in Cantario Grande fluminis caput; exinde vero iuxta Cordilheira dos Pareéis usque ad telegraphicam, stationem YiThena; ex qua caput Juruena fluminis circumit; hinc ad occidentem versus nectit et ad Guaporé flumen comitatur ac tandem Mamoré fluvium usque ad initialem limitem. Praelaturae vero ita noviter erectae et circumscriptae sedem et cathedram Acta Pii PP. XI 445 in Guajaramirim urbe statuimus, atque ecclesiam Deo sub Nostrae Dominae de Perpetuo Succursu titulo dicatam, ibi exstantem, ad ecclesiae praelatitiae gradum et dignitatem evehimus eidemque sedi et praelatitiae Ecclesiae eiusque pro tempore Praelatis iura omnia et privilegia tribuimus, quibus ceterae sedes et praelatitiae Ecclesiae earumque Antistites iure communi vel legitima consuetudine fruuntur in Eepublica Brasiliana; item Praelatum ipsum eiusque Ecclesiam omnibus oneribus et obligationibus adstrin\gimus, eis ad iuris normam adnexis. Decernimus insuper ut Praelatura haec Guajaramirensis metropolitanae Ecclesiae Cuiabensi sit suffraganea et eam eiusque Praelatos Cuiabensis Archiepiscopi metropolitico iuri subiicimus. Cum autem praesentis temporis adiuncta haud permittant quominus in nova hac Praelatura nullius canonicorum Capitulum erigatur, indulgemus ut ad tramitem iuris pro canonicis dioecesani Consultores interim instituantur. Quod vero attinet ad huius Praelaturae regimen et administrationem, ad Vicarii capitularis, sede vacante, electionem, ad clericorum et fidelium iura et onera, ad aliaque huiusmodi, rite servari iubemus quae sacri canones et decreta -Concilii Plenarii Americae Latinae Bomae anno millesimo octingentesimo octuagesimo nono celebrati, praescribunt. Quod autem in particulari ad clerum spectat, statuimus ut, simulac Praelaturae erectio ad. exsecutionem mandata fuerit, eo ipso clerici censeantur adscripti Ecclesiae illi, in cuius territorio legitime exstant. Volumus insuper et mandamus ut documenta omnia et acta, quae novam hanc Praelaturam respiciunt, ad eiusdem curiam quamprimum tradantur ut in eius archivo rite serventur. In dotem autem et mensam ipsius Praelaturae assignamus et attribuimus oblationes, subsidia et bona quaecumque quae ad hoc conferentur, praeter ea quae ad hunc finem iam collecta sunt. Demum iuxta ea quae in praefato Concilio Plenario Americae Latinae decreta sunt, ab hac quoque Praelatura nullius eiusque sumptibus duo delecti iuvenes, aut modo saltem unus, non intermissa vice ad Pontificium Collegium Pium, Latinum Americanam de Urbe mittantur ut sub fere oculis Nostris in spem Ecclesiae instituantur. Quibus rebus ut supra dispositis, ad eadem omnia exsecutioni mandanda, quem supra memoravimus in Brasiliana Eepublica Nuntium Apostolicum deputamus ac eidem necessarias et opportunas facultates tribuimus etiam subdelegandi ad, effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, atque definitive sententiam dicendi de quavis difficultate vel oppositione in exsecutionis actu oritura, eique onus imponamus ad Sacram Congregationem Consistorialem infra sex menses ab his Litteris receptis computandos transmittendi authenticum exemplar o, peractae exsecutionis actus. Volumus autem ut harum Litterarum transum- 446 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale pt.is etiam impressis, manu tamen alicuius Notarii publici subscriptis ac sigillo cuiuslibet viri in ecclesiastica dignitate constituti munitis, eadem prorsus tribuatur fides, quae hisce Litteris tribueretur si originaliter exhibitae vel ostensae forent. Praesentes autem Litteras et in eis contenta quaecumque etiam ex eo quod quilibet quorum interest vel qui sua interesse praesumant, auditi non fuerint, vel praemissis non consenserint, etiam si expressa, specifica et individua mentione digni sint, nullo unquam tempore de subreptionis vel obreptionis aut nullitatis vitio seu intentionis Nostrae, vel quolibet alio licet substantiali et inexcogitato defectu notari, impugnari vel in controversiam vocari posse,- sed eas tamquam ex certa scientia ac potestatis plenitudine factas et emanatas, perpetuo validas exsistere ac fore, suosque plenarios et integros effectus sortiri et obtinere, atque ab omnibus ad quos spectat inviolabiliter observari debere, et, si secus super his a quocumque, quavis auctoritate, scienter vel ignoranter contigerit attentari, irritum prorsus et inane esse et fore volumus et decernimus. Non obstantibus, quatenus opus sit, regulis in synodalibus, provincialibus, universalibusque Conciliis editis, specialibus vel generalibus constitutionibus et ordinationibus Apostolicis et quibusvis aliis Romanorum Pontificum Praedecessorum Nostrorum dispositionibus ceterisque contrariis quibuscumque. Nemini, autem quae a Nobis praesentibus Litteris decreta sunt, infringere vel eis contraire liceat. Si quis vero ausu temerario hoc attentare praesumpserit, indignationem omnipotentis Dei ac beatorum Petri et Pauli, Apostolorum eius, se noverit incursurum. Datum Romae apud Sanctum Petrum, anno Domini millesinio nongentesimo vigesimo nono, die prima mensis Marth, Pontificatus Nostri anno octavo. FR. ANDREAS CARD. FRÜHWIRTH, CAROLUS CARD. PEROSI, S. B. E. Cancellarius. S. C. Consistorialis a Secretis. Alfonsus Carinci, Protonotarius Apostolicus. Hector Castelli, Protonotarius Apostolicus. Loco Cfr Plumbi Reg. in Cane. Ap., vol. XL1, n. 43 - M. Riggi. Acta Pii PP. XI y. LITTERAE 447 APOSTOLICAE ERIGITUR DELEGATIO APOSTOLICA CONGI BELGICI PIUS PP. X I Ad perpetuam rei memoriam. — Ad regimen totius Ecclesiae, meritis licet imparibus, Domino disponente, vocati, more institutoque Eomanos Pontifices Decessores Nostros sequuti, christifidelium, qui in longinquis regionibus exstent, necessitatibus spiritualibus pro re ac tempore consulere satagimus; proindeque, data opportunitate, in regionibus huiusmodi ab hoc catholico centro dissitis, Delegatos Apostolicos Nostros congruis facultatibus exornatos constituimus. Quapropter cum in Congi Belgici latissimo territorio vicariatus plures ac praefecturae apostolicae exstent christifidelibus refertae cleroque erga religionem atque Sanctam Sedem observantissimis, atque ad magis magisque ibidem Fidei utilitatibus consulendum aptam efformari Delegationem Apostolicam opportunum videatur: Nos, conlatis consiliis cum venerabilibus fratribus Nostris Sanctae Bomanae Ecclesiae Cardinalibus, qui negotiis Propagandae Fidei praepositi sunt, haec decernenda in Domino existimavimus. Nimirum motu proprio, certa scientia ac matura deliberatione Nostris, deque apostolicae Nostrae potestatis plenitudine, praesentium Litterarum vi, pro missionibus coloniae Congi Belgici itemque pro missionibus, quae in coloniis positae sunt Gubernio Belgico commissis per mandatum, Delegationem Apostolicam efïormamus atque erigimus. Haec statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces semper exstare ac fore, suosque plenos, atque integros effectus sortiri et obtinere, illisque ad quos spectat vel in posterum spectare poterit, in omnibus plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum, irritumque atque inane fieri si quidquam secus super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter vel ignoranter contigerit attentari. Contrariis non obstantibus quibuslibet. Datum Bomae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x mensis Ianuarii, anno MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri octavo. P . CARD. GASPARRI, a Secretis Status. Acta Apostolicae Sedis —'Commentarium Officiale II ERIGITUR, DELEGATIO APOSTOLICA AFRICAE PIUS PP. X I Ad perpetuam rei memoriam. — Pastoralis officii cura in universum Christi gregem Nobis divina largitate commissa Nos impenso admonet ut paterna sollicitudine ea tempestive decernamus, quae in christifidelium, atque in illorum praesertim qui territoria incolant longinqua, commodum et utilitatem atque incrementum spirituale vertere noscantur. Qua re cum ad missiones Africae magis magisque provehendas peropportunum videatur quendam Apostohcum Delegatum constituere, qui, congruis facultatibus instructus, earundem necessitatibus speciali modo prospiciat, Nos, audito consilio venerabilium fratrum Nostrorum Sanctae Eomanae Ecclesiae Cardinalium, qui negotiis Propagandae Fidei praepositi sunt, omnibusque rei momentis attente perpensis, haec decernenda existimavimus. Nimirum, apostolica Nostra auctoritate* praesentium Litterarum tenore, Delegationem Apostolicam Africae ex nunc erigimus et constituimus. Volumus autem ut haec Delegatio singulas attingat Africae Missiones, quae Sacrae Congregationis Propagandae Fidei potestati subiectae sunt; illis tamen exceptis quae in territoriis Delegationum Apostolicarum Africae Meridionalis, Congi Belgici, Aegypti Erythreae atque Abissiniae exstant. Haec mandamus, edicimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces semper exstare ac permanere, suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere, illisque ad quos pertinent sive pertinere poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum, irritumque atque inane fieri si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Contrariis non obstantibus quibuslibet. Datum Eomae apud. Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xi mensis Ianuarii, anno MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri octavo. P. CARD. GASPARRI, a Secretis Status. Acta Pii PP. XI -449 III FINES REGUNTUR INTER DIOECESIM S APPENSEM ET ARCHIDIOECESIM SCODRENSEM. PIUS PP. X I Ad futuram rei memoriam. — Incumbentis Nobis pastoralis officii cura Nos instanter admonet ut, christifidelium profectui continenter intenti, ea adiuvante Domino decernere studeamus, quae spirituali illorum regimini prospiciant. Quapropter, conlatis consiliis cum venerabilibus fratribus Nostris Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalibus, qui negotiis Sacrae Congregationis de Propaganda Fide praepositi sunt, motu proprio et ex certa scientia ac matura deliberatione Nostris deque Apostolicae Nostrae potestatis plenitudine, praesentium Litterarum vi, a dioecesi Sappensi duas seiungimus paroecias, quae de MazreTcu et de ShllaJcu nuncupantur, quoniam ob nimiam earundem a sede episcopali distantiam ab Episcopo Sappensium eaedem commode regi nequeunt; ipsasque archidioecesi Scodrensi adnectimus. Eidem vero archidioecesi Scodrensi etiam tribuimus definitive paroeciam de Staßa, quae aliquot ante annos in ipso Sappensis ac Scodrensis dioecesium limite constituta, iam Archiepiscopo Scodrensi ad tempus commissa erat. Haec in bonum paroeciarum earundem, attentis etiam suffragiis Delegati Apostolici Nostri Albaniae, votisque Archiepiscopi Scodrensis atque Episcopi Sappensis, in Domino statuimus; decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces semper exstare ac permanere, suosque pie nos atque integros effectus sortiri et obtinere, illisque ad quos spectant sive spectare poterunt, amplissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum, irritumque ex nunc atque inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Non obstantibus contrariis quibuslibet. Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxv mensis Ianuam anno MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri octavo. P. CARD. GASPARRI, a Secretis Status. ACTA, vol. XXII, n. 1 0 . — 4 r l 0 - 9 3 0 . 3 0 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 450 IV FINES REGUNTUR INTER DIOECESIM POONENSEM ET ARCHIDIOECESIM BOMBAYENSEM. PIUS PP. X I Ad futuram rei memoriam. — Romanum Pontificem decet votis Episcoporum concedere quae eo spectent ut dioecesium necessitatibus atque incremento Fidei provide consulatur. Itaque, cum nuper venerabilis frater Archiepiscopus-Episcopus Poonensium in Indiis Orientalibus, Nos enixis precibus rogaverit ut, — cum maxima gentis Katharorum copia intra Bombayensis archidioecesis fines exstet — quaedam Poonensis dioecesis pars, quam aliae quoque incolunt gentes Katharorum, e dicta dioecesi dismembraretur, atque eadem Bombayensi archidioecesi uniretur; Nos huiusmodi vota, suffragiis aucta amplissimis Delegati Apostolici Nostri in Indiis Orientalibus, excipienda censuimus, cum spes Nobis effulgeat id bono gentis Katharorum spirituali esse profuturum. Conlatis itaque consiliis cum venerabilibus fratribus Nostris Sanctae Bomanae Ecclesiae Cardinalibus, qui negotiis Propagandae Fidei praepositi sunt, apostolica Nostra auctoritate, praesentium Litterarum vi, a dioecesi Poonehsi vicum de Khandala et stationem missionariam de Kune separamus sive dismembramus, idemque territorium Bombayensi archidioecesi unimus. Haec praecipimus ac statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces semper exstare ac permanere, suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere, ilhsque ad quos pertinent sive pertinere poterunt, nunc et in posterum amphssime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum, irritumqueex nunc et inane fieri, si quidquam secus super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter, attentari contigerit. Non obstantibus contrariis quibuslibet. Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x x v mensis Ianuarii anno MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri octavo. P . C A R D . GASPARRI, a Secretis Status. Acta Pii PP. XI 451 EPISTOLAE I AD PERILLUSTREM VIRUM EUGENIUM ENGELS PRAESIDEM COETUS VIRORUM CONVENTUI CATHOLICORUM GERMANIAE LXIX APPARANDO. PIUS PP. X I Dilecte fili, salutem et apostolicam benedictionem. — Nobilissima ista civitas Monasteriensis merito quidem in eo nunc gloriatur quod sedes iterum delecta sit ubi catholicorum Conventus ex Germania universa mox celebretur; cum enim Monasterienses cives iam inde a S. Ludgeri aetate, qui merito pater patriae appellatur, catholicam fidem non modo invicte semper retinuerint sed etiam ardenter profiteri consueverint, dignissimi sunt qui cum christianam gestarum rerum gloriam tum spem meliorum temporum cum ceteris Germaniae fratribus partiantur. De re igitur vehementer Nos gratulamur, imprimis quidem actuosissimo isti Episcopo, deinde tibi etfaliis de sacro ordine populoque viris qui Conventui apparando tam impensam navant operam. Nec dubitamus quin ex ista quoque congressione amplissima, quae undeseptuagesima erit, ut ex ceteris, quae iamdiu fere quotannis peractae sunt, laeti admodum salutis fructus percipiantur. Id ex argumentis ipsis portendi potest, magni sane ponderis, quae in variis coetibus tractaturi estis, quorum potissimum illud erit de christiana educatione, de qua Nosmet ipsi in Encyclicis Litteris recens datis fusius disseruimus. Ecquid enim magis interest communis boni reipublicae quam pueros rectis Ecclesiae principiis imbuere, ab illis erroribus pravisque corruptelis eosdem arcendo quibus humana societas misere pessumdaretur? Iamvero non solum iuvenum sed etiam hominum mentes, cuiusvis aetatis vel ordinis, catholicae sapientiae praeceptis imbuendae sunt, ut boni omnes, foederatis viribus, domesticam civilemque societatem feliciter a certo interitu eripiant. Contra haec sive monstra errorum sive maiorum pericula ac detrimenta praeclare vos quidem, ut ipsi vobis proposuistis, invictum Christi regis vexillum altius extollite, cuius nempe Nos ius ac dignitatem in Litteris Nostris Encyclicis « Quas primas » extulimus gentibus omnibus, ad easque omnes pertinere ostendimus, atque etiam vitae sive publicae sive privatae, sive domesticae sive civilis rationes omnes complecti. Ad hoc igitur immortalis Regis vexillum cunctos prorsus Germaniae catholicae homines, divina caritate atque unitate catholica devinctos coniunctosque, convocate, erigite, deque communi periculo commonendos curate; ut ad unum omnes, pro Christo rege certantes, praeclaram illam quam a patribus accepistis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 452 hereditatem, et fidem Christi germanam integramque, catholicam scilicet, et vitae item catholico homine dignae rationes consentaneas fortiter pro pngnetis sancteque tueamini, Huic denique unanimi ac sollemniori veritatis catholicae praedicationi ac vindicationi singularis illa — quam ipsi iure commemoratis — accedet vis atque auctoritas, tum ex praestanti doctrina tum ex patrocinio Hipponensis Episcopi Augustini, cuius a sanctissimo obitu revolutum saeculum x v hoc anno celebramus. Hisce propositis fieri non potest quin quotquot sunt Monasterium conventuri, ad sananda mala et optabilia provehenda incrementa, valde conferant ad catholicae civilisque rei prosperitatem. Nos interea assistrieem Dei sapientiam enixe omnibus imploramus; ac caelestium conciliatricem munerum itemque paternae benevolentiae testem esse volumus apostolicam benedictionem, quam imprimis sollertissimo Monasteriensi Episcopo, deinde tibi, dilecte fili, tuis operis sociis ceterisque omnibus qui Conventui aderunt effuso animo impertimus. Datum Romae apud Sanctum Petrum, die x x v n i mensis Augusti, in festo S. Augustini Doctoris, anno MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri nono. PIUS PP. X I II AD E M U M P. D. ALOISIUM, TITULI S. PETRI AD VINCULA S. R. CARD. CAPOTOSTI, QUEM MITTIT LEGATUM SUUM AD E. PRESB» EUCHARISTICUM CONVENTUM EX NATIONE ITALICA LAURETI HABENDUM. PIUS PP. X I Dilecte fili Noster, salutem et apostolicam benedictionem. — Quamquam in augustis amplissimis que urbibus sollemniores Italiae conventus Eucharistici hucusque haberi consueverunt, nullus tamen dignior honestiorque locus quam urbs Lauretana eligi poterat quo decima huiusmodi Congressio ex Italia universa cogeretur: ibi enim sacerrimam illam Domum venerantur peregrinantes fideles, in qua ipse aeternus Deus, archangelo praenuntiante, ex Maria Virgine conceptus est. Praeclarum sane consilium id fuit sollertium virorum qui maioribus coetibus eucharisticis in Itaha provehendis dant operam. Itaque auspicato mox fiet ut arctius marialis cultus cum religione Sacramenti augusti coniungatur, quasi Virgo Mater Filio suo Unigenito triumphi viam parare velit, iuxta illud « per Mariam ad Iesum » Iamvero aliud est ipsorum virorum propositum egregia laude dignum. Cum enim Domus illa sacratissimo non modo tamquam primum fuerit tabernaculum Iesu Christi concepti, sed etiam virtutum omnium domesticarum do- Acta Pii PP. XI 453 Humilium, ob Sacrae Famulae commorationem, idcirco opportune quidem recteque de christiana familia per sacrosanctam Eucharistiam*sanctifieanda in proximo Conventu agetur. Siquidem quis non videt, in hac iniquitate temporum, quantopere ad communem bonum intersit ut societas domestica virtutum robore vigeat ne una simul cum ea civilis ipsa societas periclitetur? Haec igitur christianae educationis causa cum Nos praesertim sollicitos habeat vehementer, fideles omnes hortamur ut cum saepissime Christum regem per sanctam synaxim in se recipiant, tum in suis domibus, tamquam sacris aedibus, eundem regnare contendant, auspice quidem Virgine Matre, quae hominum mediatrix est apud Deum potentissima. Ex his facile intelliges, dilecte fili Noster, quam libenter Nos Lauretano Conventui adesse quodammodo aveamus: eo magis quod Ipsimet haud ita pridem, pietatem Nostram testandi causa, cedrinam Mariae Lauretanae imaginem, illi sufficiendam quae paulo ante incendio perierat, Basilicae illi celeberrimae dono dedimus. Quapropter his Litteriste, dilecte fili Noster, qui ex Picena regione ortus es ibique tanta flores opinione et gratia, Legatum Nostrum Apostolicum eligimus, ut, personam Nostram gerens, nomine et auctoritate Nostra Lauretanae Congressioni praesis; non dubitantes quin, pro eximio tuo erga Iesum et Mariam studio, exspectationem Nostram plane digneque sustineas. Ad fructus autem quod attinet, id fore confidimus ut, continentibus illuc undique quam plurimis, omnis quidem ordinis ac aetatis, fidelibus, imprimisque, uti affertur, amplissima sacrorum Pastorum corona, cultus vulgo augeatur erga Sacramentum augustum et Virginem beatissimam; cumque Princeps pacis, Iesus Christus, sub mystieis velis delitescens, per vias urbis sollemni pompa ducetur, Maria, magna nempe Dei et hominum Mater, quasi caelo lapsa sereno, Filii sui triumphum immensumque aHorum filiorum supplicantium agmen aspiciens, iterum exclamare videbitur « Magnificat anima mea Dominum... ecce enim beatam me dicent omnes generationes... quia fecit mihi magna qui potens est et sanctum nomen eius ». Ceterum vix opus est ut Apostolicas eas Litteras hic recolamus, die vn mensis Martii anno MDCCCCXXX datas, quibus varias indulgentias, privilegia, indulta ed dispensationes Eucharisticorum Conventuum occasione largiti sumus. Interea, divinorum praenuntia munerum itemque paternae benevolentiae testis apostolica sit benedictio, quam tibi, dilecte fili Noster, Lauretano Episcopo actuosissimo, ceterisque omnibus qui vel Conventui apparando navarunt operam vel eidem intererunt, amantissime in Domino impertimus. Datum Bomae apud Sanctum Petrun, die x x x mensis Augusti anno MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri nono. PIUS PP. X I Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 454 ACTA SS. CONGREGATIONUM SACKA CONGREGATIO CONSISTORIALIS I VARSAVIENTSIS-LODZENTSIS DE MUTATIONE FINIUM DIOECESIUM DECRETUM: Ad utilius consulendum saluti fidelium pagorum Albertòw et Jcmkòwek, expostulatum est ab Apostolica Sede, ut ipsi, qui modo pertinent ad paroeciam Budziszewice, in archidioecesi Varsaviensi, aggregarentur ad viciniorem paroeciam Rokiciny dioecesis Lodzensis. Porro Ssmus D. N. Pius div. Prov. Pp. X I , attento consensu tam Ordinarii Varsaviensis quam Ordinarii Lodzensis, atque praehabito favorabili voto R. P. D. Francisci Marmaggi, Archiepiscopi titularis Hadrianopolitani et Nuntii Apostolici in Polonia, oblatas preces benigne excipiendas decrevit. Quapropter eadem Sanctitas Sua, vi praesentis decreti Consistorialis, statuit ut praefati pagi Albertòw et Jankòwelc a paroecia Budziszewice et ab archidioecesi Varsaviensi separentur atque paroeciae Rokiciny dioecesis Lodzensis perpetuo uniantur, mutatis, hac ratione, finibus utriusque dioecesis. Ad haec autem exsecutioni mandanda, Ssmus Dominus Noster deputare dignatus est eundem R. P. D. Franciscum Marmaggi, Nuntium Apostohcum, eidem tribuens facultates ad id necessarias et opportunas, etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, facto onere mittendi, intra sex menses, ad hanc Sacram Congregationem Consistorialem, authenticum exemplar peractae exsecutionis. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis Consistorialis, die 23 Maii 1930. f Fr. Raphaël C. Archiep. Thessalonicen., Adsessor. L. $ S. B. Cipriani, Officialis. S. Congregatio Consistorialis 455 II PEOVISIO ECCLESIABUM Sanctissimus Dominus Noster Pius divina Providentia Papa X I , successivis decretis Sacrae Congregationis Consistorialis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum: 28 Augusti 1930. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Galli praefecit E. D. Aloisium Scheiwiler, canonicum et rectorem paroeciae cathedralis. 29 Augusti. — Titulari archiepiscopali Ecclesiae Nicopsitanae, E. P. D. Ioannem Poggenburg, Episcopum Monasteriensem, qui ideo Archiepiscopus Nicopsitanus et Episcopus Monasteriensis appellabitur. 2 Septembris. — Cathedrali Ecclesiae Pastopolitanae, E. D. Hippolytum Agudelo, Vicarium generalem dioecesis Tunquensis et canonicum poenitentiarium cathedralis eiusdem Ecclesiae. — Cathedrali Ecclesiae Katovicensi, E. D. Stanislaum Adamski, praepositum ac canonicum theologum capituli cathedralis Posnaniensis. — Cathedrali Ecclesiae Varmiensi, E. D. Maximilianum Kaller, iam Administratorem Apostolicum Schneidemühlensem. 16 Septembris. — Cathedrali Ecclesiae Alatrinae, B. D. Marium Toccabelli, parochum oppidi Chiari in dioecesi Brixiensi. 17 Septembris. — Cathedrali Ecclesiae Augustanae Vindelicorum, B. D. Iosephum Kumpfmueller, canonicum et parochum ecclesiae cathedralis Batisbonensis. NB. - Pag. 393, lin. 16-17, loco eius quod est Stanislaum Bronislaum legatwr: Vlodimixum Boleslaum. SACRA CONGREGATIO DE RELIGIOSIS APPBOBATIONES Ssmus Dominus Noster Pius divina Providentia Pp. XI decretis Sacrae Congregationis Negotiis Behgiosorum Sodalium praepositae: 1 Decembris 1929. — Constitutiones Instituti Sororum vulgo di Nostra Signora della Croce nuncupatarum, definitive approbavit. — Constitutiones Instituti Sodalium, vulgo Oblati di S. Giuseppe d'Asti, cuius domus princeps in dioecesi Astensi sita est, definitive approbavit. Acta Apostolicae Sedis -.Commentarium Officiale 456 — Institutum Sororum vulgo Piccole Suore dell'Immacolato Cuore di Maria, del Terz'Ordine di S. Francesco nuncupatarum, cuius domus princeps in dioecesi Plocensi'sita est lauda vit, eiusque constitutiones ad septennium experimenti gratia approbavit. — Institutum Sororum vulgo Scolare del Terz'Ordine di S. Francesco di Eggenberg nuncupatarum, cuius domus princeps in dioecesi Secoviensi sita est, approbavit ac una simul eius constitutiones ad septennium, experimenti gratia. — Institutum Sororum vulgo Ministre degli Infermi di Lucca nuncupatarum, cuius domus princeps in dioecesi Lucensi sita est approbavit, ac una simul eius constitutiones ad septennium experimenti gratia. 27 Ianuarii 1930. — Institutum Sororum vulgo dei Sacri Cuori di Gesù e Maria di Paramé nuncupatarum laudav.it, eiusque constitutiones ad septennium experimenti gratia approbavit. — Institutum Sororum a Charitate, cuius domus princeps in dioecesi ìsTamurcensi sita est lauda vit, eiusque constitutiones ad septennium experimenti causa approbavit. — Constitutiones Instituti Sororum vulgo della Compassione della Beatissima Vergine Maria Addolorata nuncupatarum, definitive approbavit. — Institutum Sororum vulgo Serve del Ssmo Sacramento di Caracas nuncupatarum, cuius domus princeps in dioecesi Caracensi sita est, laudavit, eiusque constitutiones ad septennium experimenti gratia approbavit. — Institutum Sororum vulgo dei Sacro Cuore del Verbo Incarnato nuncupatarum, cuius domus princeps in Urbe sita est, approbavit ac una simul eius constitutiones ad septennium experimenti gratia. — Constitutiones Instituti Sororum vulgo Serve di S. Giuseppe nuncupatarum, cuius domus princeps in dioecesi Salmantina sita est ad sep • tennium experimenti gratia approbavit. — Constitutiones Sororum vulgo Figlie di S. Giuseppe nuncupatarum, cuius domus princeps in dioecesi S. Iacobi de Chile sita est, approbavit ad septennium, experimenti gratia. — Institutum Sororum vulgo Figlie della Carità del Ssmo Cuore di Gesù nuncupatarum, laudavit eiusque constitutiones ad septennium experimenti gratia approbavit. 3 Martii 1930. —• Constitutiones Instituti Sodalium vulgo Gioseffiti di Grammont, cuius domus princeps in dioecesi Gandavensi sita est, definitive approbavit. — Constitutiones Instituti Sororum vulgo de la Providence de Portieux nuncupatarum, definitive approbavit. S. Congregatio de Religiosis 457 — Institutum Sororum vulgo Terziarie Domenicane di S. Caterina da Siena, Arenberg, cuius domus princeps in dioecesi Trevirensi sita est, approbavit ac una simul eius constitutiones ad septennium tantum experimenti causa. — Constitutiones Instituti Sororum vulgo della Dottrina Cristiana nuncupatarum, cuius domus princeps in dioecesi Hispalensi sita est, definitive approbavit. 12 Maii 1930. — Institutum Sororum vulgo Figlie del Purissimo Cuore della B. M. V. nuncupatarum, cuius domus princeps in dioecesi Varsaviensi sita est, approbavit una cum eius constitutionibus, sed bas ad septennium tantum experimenti causa. — Institutum Sodalium vulgo Fratelli Francescani di Monte BellewIslanda, dei Terz^Ordine Begolare di S. Francesco nuncupatorum, cuius domus princeps in archidioecesi Tuamensi sita est laudavi t, eiusque Con stitutiones ad septennium experimenti gratia approbavit. — Institutum Sororum vulgo Hermanas Amantes de Jesús, Hijas de Maria Inmaculada nuncupatarum, cuius domus princeps in dioecesi Piacentina Hispaniae sita est, laudavit eiusque constitutiones ad septennium experimenti gratia approbavit. — Institutum Sororum vulgo Carmelitane del Divin Cuore di Gesù nuncupatarum, cuius domus princeps in dioecesi Ruremondensi sita est, eiusque constitutiones definitive approbavit. — Institutum Sororum a S. Ioseph, cuius domus princeps in dioecesi Angelorum S. Didaci sita est, laudavit eiusque constitutiones ad septennium experimenti gratia approbavit. — Institutum Sororum vulgo Francescane Missionarie di S. Giuseppe nuncupatarum, cuius domus princeps in dioecesi Salfordensi sita est, laudavit, eiusque constitutiones ad septennium experimenti gratia approbavit. — Institutum Sodalium vulgo Aumôniers du Travail nuncupatorum, cuius domus princeps in archidioecesi Mechliniensi sita est laudavit, eiusque constitutiones approbavit ad septennium experimenti gratia. 458 Acta Apostolicae Sedts - Commentarium Officiale SACKA CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE NOMINATIONES Brevibus Apostolicis nominati sunt : 28 Iunii 1930. — R. D. Petrus Falière, e Societate Parisiensi pro Exteris Missionibus, Vicarius Apostolicus Birmaniae Septentrionalis. / — R. P. Thomas Emmet, e Societate Iesu, Vicarius Apostolicus Jamaicae. 18 Iulii. — R. D. Franciscus Liou Hin Wen, e clero saeculari vicariatus de Luanfu, Vicarius Apostolicus de Fenyang. 23 Iulii. •— R. P. D. Raphael Angelus Palazzi, Episcopus titularis Narensis, Vicarius Apostolicus de Hengchow. 24 Iulii. — B. P. Ioannes Ouvelier, e Congregatione Sanctissimi Redemptoris, Episcopus titularis electus Circesiensis, primus Vicarius Apostolicus de Matadi in Congo Belgico. — R. D. Ignatius Canazei, Episcopus titularis electus Carystensis, e Societate S. Francisci Salesii, Vicarius Apostolicus de Shinchow. 2 Augusti. — B. D. Alexander Paulus Chabanon, e Societate Parisiensi pro Exteris Missionibus, Coadiutor cum iure futurae successionis Vicarii Apostolici de Sue. Praeterea Sacra Congregatio de Propaganda Fide, datis decretis, renunciavit ad suum beneplacitum : 12 Februarii 1930. — R. P. Martinum O'Gara, e Congregatione Clericorum excalceatorum Ss. Crucis et Passionis D. N. I. C, Praefectum Apostolicum de Shenchow. 19 Februarii. — R. P. Ludovicum Lapierre, e Societate missionum exterarum de Pont-Viau, Praefectum Apostolicum de Sze-ping-Tcai. 1 Aprilis. — R. P. Ioannem E. Morris, e Societate missionum exterarum de Maryknoll, Praefectum Apostolicum de Peng-yang. 8 Aprilis. — R. P. Guhelmum Thomam Porter, e Societate Lugdunensi missionum ad Afros, Praefectum Apostolicum Nigeriae septentrionalis. 29 Aprilis. — B. P. Ignatium Larraüaga Lasa, O. F. M. Capuccinorum, Praefectum Apostolicum de Pingliang. 30 Aprilis. — R. P. Bogerium Cazzanelli, O. F. M., Superiorem ecclesiasticum missionis de Hwangchow. Diarium Romanae Curiae 459 SACRA CONGREGAZIONE DEL CONCILIO AVVISO Si rende noto che le domande di ammissione degli ecclesiastici allo Studio della Sacra Congregazione del Concilio, per la pratica giuridica ed amministrativa, si ricevono in questa Segreteria dal 20 Ottobre al 20 Novembre. Dalla Segreteria della Sacra Congregazione del Concilio, 1° Ottobre 1930. G. Bruno, Segretario. TRIBUNALE DELLA S. R. ROTA Mercoledì 1° Ottobre ebbe luogo nel Palazzo Apostolico Vaticano la solenne inaugurazione dell'anno giuridico. Dopo la Messa dello Spirito Santo e la prestazione del giuramento, gli Ululi e Rmi Prelati Uditori furono ammessi alla presenza del S. Padre, il quale poi, assisosi sul Trono nella sala ove erano convenuti anche gli Ufficiali e Avvocati del Sacro Tribunale, ascoltò il seguente indirizzo, letto dal Revmo Monsig. Massimo Massimi, Decano : Beatissimo Padre, Nell'anno giuridico, che chiudemmo a mezz'agosto, furono definite sessantacinque cause, senza dire delle molte altre che ebbero termine in seguito a perenzione, o a rinunzia, o altrimenti. Tra le cause definite figurano le due Taurinen.-Jurium, delle Chiese collegiate di Giaveno e di Carmagnola. Le due cause, aventi per oggetto controversie, più che annose, secolari, avevano assunto proporzioni gigantesche, per i molti dubbi proposti, per l'enorme mole di documenti addotti dalle parti, per le scritture degli avvocati estese a più migliaia di pagine. Così straordinariamente laboriosa fu la loro definizione. Anche in altro campo il decorso anno giuridico si mostrò pieno di vita. Parlo dello Studio del Nostro Tribunale, in cui si esercitarono settanta dottori in diritto, di tutte le nazioni. Negli anni precedenti non avendo mai raggiunto gl'iscritti il numero di cinquanta, abbiamo avuto un balzo in avanti, pieno di promesse. La maggioranza dei praticanti non è destinata ad esercitare la professione di avvocato rotale in Roma, ma a tornare in diocesi, dove 460 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale porterà un prezioso contributo per il buon funzionamento dei Tribunali Vescovili, con grande vantaggio comune, anche della Rota, che, Tribunale di appello, vede talvolta il suo compito reso estremamente difficile dalle deficienze tecniche dei Tribunali di prima istanza. L'esempio degli Ordinari, che si rendono conto dell'importanza della cosa, inviando anche da lontane regioni un sacerdote allo Studio del Nostro Tribunale, vuole essere additato all'imitazione degli altri. In seguito al Concordato tra la Santa Sede e l'Italia e ai desideri delle Curie italiane, manifestati da S. E. il Ministro Guardasigilli, la Santità Vostra accordava, per un quinquennio, al Collegio Rotale la facoltà di ammettere a patrocinare nel Nostro Tribunale, per difendere le cause di cittadini o enti italiani, gli avvocati esercenti presso i Tribunali del Regno d'Italia, sotto condizioni tassativamente determinate. Valendoci di tale facoltà, abbiamo già ammesso a patrocinare in Rota alcuni illustri professori delle R. Università italiane, la cui competenza, specializzata nei vari rami del diritto, non sarà inutile al Nostro Tribunale. In quest'occasione abbiamo avuto modo di vedere quanto sia apprezzata la Rota nell'ambiente forense e universitario italiano. Di cui uno dei più noti rappresentanti ci scriveva, esprimendo la sua alta soddisfazione « per l'onore di essere ammesso a patrocinare dinanzi al primo Tribunale del mondo». Si è così ripetuto per l'Italia ciò di cui poco prima ci aveva dato prova la Germania, che nella geniale pubblicazione dal titolo: I Tribunali Supremi, destinata a commemorare il cinquantenario del Tribunale dell'Impero, collocava la Rota in posto d'onore. Tali cose non possono ispirarci vana compiacenza, se pensiamo che è alla Chiesa cattolica che si deve attribuire essenzialmente la maestà del Nostro Tribunale, che non ha limiti territoriali, e che la simpatia di cui ha sempre goduto, particolarmente nel mondo scientifico, va ascritta alla singolare sapienza giuridica dei nostri predecessori, che ci lasciarono quelle decisioni mirabili, come, con parola che riassume il pensiero comune, le chiama il Brugi nelle sue Istituzioni di diritto civile italiano (3 ediz., pag. 9). Ora noi non sappiamo quale giudizio saranno per dare i posteri delle decisioni nostre e ciò basta a incuterci timore. Però la nobiltà ci obbliga a fare quanto più e quanto meglio possiamo per non essere degeneri, bene avvertendo che la gloria della Rota, più che dei singoli, è gloria della Chiesa e precisamente della Sede Apostolica. a Con questi pensieri, con questi propositi, apriamo il nuovo anno giuridico. Li abbiamo poco fa presentati al Signore, innanzi all'Altare, là dove abbiamo rinnovato il giuramento di Compiere diligentemente il nostro dovere, animandoci con la fiducia che non ci verrà meno la grazia di Colei, che può aiutarci. E ora li presentiamo al Trono della Santità Vostra, affinchè con la sua parola ci scuota salutarmente, e con la Sua benedizione soavemente ci conforti. Diarium Romanae Curiae 461 A tale indirizzo V Augusto Pontefice rispondeva con un breve discorso. Prima di impartire la richiesta apostolica benedizione — che Sua Santità desiderava fosse larghissima a tntti i presenti di santi e salutari conforti — il Santo Padre rilevava la felicissima superfluità di una parola che h scotesse, giacche alla loro coscienza altissima del dovere, allo zelo che essi portavano nella trattazione della moltitudine di cause, delle quali qualche cenno aveva ascoltato dalle parole del degnissimo Decano, nulla si sarebbe potuto aggiungere; pertanto, invece di una parola che li scotesse, Sua Santità era ben lieta di rivolgere loro una parola di congratulazione per l'opera loro così bene, così coscienziosamente compiuta, come ben si poteva aspettare da anime che sentono di lavorare non solo nel cospetto di tutto il mondo, ma più ancora alla presenza di Dio e della sua Chiesa. In particolare Sua Santità si rallegrava dell'aumento dei giuristi che hanno frequentato lo Studio del Tribunale. Veramente è in questo fatto una grande promessa di reciproci vantaggi che dal centro si diffonderanno alla periferia e dalla periferia ritorneranno al centro. È perciò degno di ampia lode il gesto dei Vescovi che, anche da regioni lontane, hanno mandato i loro sacerdoti a Roma ad apprendere, frequentando lo studio del Tribunale della S. Rota, come le cause vanno trattate e si trattano. Il Santo Padre pertanto, mentre proponeva questo gesto alla imitazione di tutti, lo faceva anche oggetto del suo più caldo elogio. Aggiungeva ancora Sua Santità di sentirsi lietissimo della collaborazione degli avvocati e degli studiosi di diritto italiani alla Sacra Rota, nè poteva fare a meno di dividere con i suoi ascoltatori la gioia per le espressioni e testimonianza di altissima stima che essi avevano raccolto. Sono testimonianze che non possono lusingare la personale meschina vanità e l'amor proprio. La grandezza della Rota viene dalla maestà della Chiesa cattohca e della Santa Sede e perciò la compiacenza degli omaggi che essa riceve deve avere per loro il significato di profonda consolazione e soddisfazione di avere in qualche modo portato l'opera propria come degna continuazione del passato, cosi da meritare anche oggi quella stessa testimonianza che i predecessori con tanta larghezza hanno raccolto nel passato. Nessun conforto più alto e più degno potrebbe offrirsi a figli devoti di Dio Padre, della Santa Chiesa comune Madre, e della Santa Sede Apostohca, quah erano coloro a cui in quel momento il Santo Padre rivolgeva la parola e nei quali Sua Santità si compiaceva di riconoscere, quanto vahdi, altrettanto preziosi strumenti di governo e di regime. - Con questi sentimenti, con queste, più che auguri, larghe e confortanti visioni dell'avvenire, il Santo Padre impartiva a tutti i presenti la benedizione apostolica come inizio ed auspicio del nuovo anno giuridico, dei nuovi lavori ai quali essi stavano per accingersi. 462 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XI, felicemente regnante, si è degnato di nominare : 3 Luglio 1930. L'Illmo e Bevmo Monsig. Carlo Salotti, Vescovo tit. di Filippopoli di Tracia, Segretario della Sacra gregazione di Propaganda Con- Fide. » .» » LTllmo e Bevmo MOD sig. Vincenzo Santoro, Assessore della » » » L'Illmo e Revmo Monsig. Giuseppe Bruno, Segretario della 26 » » L'Ululo e Revmo Monsig. Benedetto Benzoni, Sotituto della Sacra Congregazione Sacra Congregazione Sacra Concistoriale. del Congregazione Concilio. Concistoriale. 19 Settembre 1930. Il Rmo P. Giovanni Stein, della Compagnia di Gesù, Direttore della Specola Vaticana. Con Brevi apostolici il Santo Padre Pio XI, felicemente regnante,, si è degnato di nominare: 1 Settembre 1930. L'Enfio Sig. Cardinale Pia Opera di Eugenio Pacelli, Protettore della Montligeon. 6 » » L'Emo Sig. Cardinale Gaetano Bisleti, Protettore dell'Almo 12 » » L'Emo Sig. Cardinale Francesco Ehrle, Protettore dell''Ar- Collegio Capranicense. ciconfraternita Santo Prelati 5 Aprile 5 Agosto dei Domestici di S. Maria Teutonici e di della Pietà in Fiamminghi Campo (Boma). S. S. : 1930. Monsig. Giuseppe Garcia Goldaraz, della diocesi di Madrid. » Monsig. Filippo Bernardini (Boma). ONORIFICENZE Con Brevi apostolici il Santo Padre Pio XI, felicemente regnante, si è degnato di conferire: La Commenda con Placca dell'Ordine di S. 17 Luglio 7 Agosto » La Commenda Gregorio Magno, classe civile: 1930. Al sig. Guglielmo Wilson Barker, dell'archidiocesi di Firenze. Al sig. dott. Paolo Bruening, dell'archidiocesi di Colonia. dell''Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile: 1 Settembre 1930. Ài sig. Enrico Poupon, della diocesi di Digione. 9 » » Al sig. avv. Antonio Iodice, dell'archidiocesi di Napoli. Diarium Romanae Curiae 463 12 Settembre 1930. Al Sig. cav. Pio Manzia (Roma). » » Il » Al sig. Emerico Reischl, della diocesi di Weszprimia. Cavalierato dell' Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile: 30 Giugno 1930. Al sig. Pietro Seletti, della diocesi di Cremona. 27 Agosto » » » Al sig. avv. Giuseppe Peyrusse, della medesima diocesi. » » » Al sig. Enrico Arnoldo Maria Werner, della diocesi di Har- » Al sig. conte Raul Du Faur de Pibrac, della diocesi di Tolosa. lem. La Commenda dell'Ordine di S. Silvestro Papa: 29 Aprile 14 Maggio 1930. Al sig. dott. Giovenale de Aranjo, della diocesi di Funchal. » 31 » » Al sig. Cario Bernardo Tosi (Roma). 3 Giugno » Al sig. Ernesto Spinelli (Roma). 14 » » Al sig. Giuseppe Aide, dell'archidiocesi di Milano. 26 » » Al sig. rag. dott. Ermete Guenzani, della medesima archid. Al sig. Vittorio Giachetti, dell'archidiocesi di Torino. . 17 Luglio » Al sig. Emilio Binato, della diocesi di Iesi. 12 Agosto » Al sig. Giovanni Angelo Catella (Roma). » » » Al sig. Averardo Conti (Roma). 19 » » Al sig. cav. Bernardo Ferreri, della diocesi di Casale. 27 » » Al sig. cav. Enrico Plevna, della diocesi di Novara. » Al sig. Carlo De Micheli, dell'archidiocesi di Milano. 5 Settembre 12 » » Al sig. cav. Mario Seganti (Roma). » » » Al sig. cav. Ernesto Coletti (Roma). Il Cavalierato dell'Ordine di S. Silvestro Papa: 20 Gennaio 1930. Al sig. Alberto Zammit, del vicariato apostolico dell'Egitto. 20 Marzo 28 Giugno >> Al sig. Alberto Perricone, dell'archidiocesi di Palermo. » Al sig. ing. Giuseppe Breccia, dell'archidiocesi di Fermo. » » » Al sig. Costantino Ghilardi (Roma). 9 Luglio » Al sig. Carlo Giuseppe Bettez, dell'archidiocesi di Ottawa. 17 » » Al sig. Pietro Roggendorf, dell'archidiocesi di Colonia. 18 Luglio » Al sig. Gabriele Argoat, della diocesi di Saint-Brieuc. 21 » » Al sig. Arturo Del Beccaro, della diocesi di Casale. 22 » » Al sig. Domenico Berardi, della diocesi di Gaeta. 24 » » Al sig. Giuseppe Gianfranceschi (Roma). » » » Al sig. Alfredo Tani (Italia). 28 » » Al sig. ing. Felice Remiddi, della diocesi di Velletri. 18 Agosto » Al sig. dott. Giovanni Giovannone (Italia). 20 » » Al sig. dott. Vincenzo Bernardelli, della diocesi di Brescia. 23 » 13 Settembre » Al sig. Salvatore De Donno, dell'archidiocesi di Bari. » Al sig. Giulio Stoppa (Roma). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 464 Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XI, felicemente regnante, si e degnato di nominare: Camerieri 24 Gennaio Segreti Soprannumerari di S. S.: 1930. Monsig. Donato Guimbaolibot, della diocesi di Calbayog. 1 Maggio » Monsig. Giovanni Wiblinger, della diocesi di Leitmeritz. » » » Monsig. Lorenzo Schindler, della medesima diocesi. 19 Giugno » Monsig. Leopoldo Krebs, dell'archidiocesi di Vienna. » » » Monsig. Giuseppe Tongelen, della medesima archidiocesi. » » » Monsig. Cristoforo Karst, della diocesi di Berlino. » » » Monsig. Giovanni Pricci, della diocesi di Conversano. 26 » » Monsig. Erberto Hall, dell'archidiocesi di Westminster. 3 Luglio » Monsig. Antonio Tappehorn, della diocesi di Osnabrück. 7 Agosto » Monsig. Carmelo Tiso, dell'archidiocesi di Benevento. » » » Monsig. Raffaele Cataldo, della medesima archidiocesi. » » » Monsig. Giuseppe Fina, della medesima archidiocesi. » » » Monsig. Domenico Cerza, della medesima archidiocesi. Cameriere 20 Segreto di Spada e Cappa Soprannumerario di S. S.: Giugno 1930. Sig. Aymler Maude, dell'archidiocesi di Westminster. Camerieri d'onore in abito 19 Giugno paonazzo di S. S. : 1930. Monsig. Alberto Schubert, dell'archidiocesi di Vienna. » » » Monsig. Vittore Schimanek, della medesima archidiocesi. » » » Monsig. Francesco Ringberger, della medesima archidiocesi. » » » Monsig. Augusto Kube, della medesima archidiocesi. 24 » » Monsig. Ulderico Sardi, della diocesi di Volterra. 28 Luglio » Monsig. Giuseppe Leufkens, della diocesi di Münster. Cameriere 24 Luglio d'onore di Spada e Cappa Soprannumerario di S. S.: 1930. Sig. Guglielmo Considine, dell'archidiocesi di S. Andrea e Edimburgo. NECROLOGIO 27 Agosto 1930. Monsig. Ippolito De la Celle, Vescovo di Nancy e Toul. 7 Settembre 12 » » Monsig. Pietro Benedetti, Arcivescovo tit. di Tiro. » Monsig. Spiridione Poloméni, Vescovo tit. di Buspe. Annus XXII - Vol. XXII 4 Novembris 1930 Num. 11 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE ACTA PJ1 PP. XI LITTERAE DECRETALES BEATUS THEOPHILUS A CURTE, SACERDOS PROFESSUS ORDINIS- FRATRUM MINORUM, SANCTORUM FASTIS ADSCRIBITUR. PIUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Arbor bona, piantata in vinea Domini a viro illo sanctissimo, qui, corde pauper et humilis, virtute omnigena ditissimus, merito alter Christus appellatur, numquam suavissimos destitit flores germinare et mirae sanctitatis fructus facere. Ex hac feracissima arbore singularis vir prodiit, qui Ordinis sui Conditoris vestigia insequens, mira in Deum et proximum caritate exarsit, Beatus Theophilus a Curte, quem, nova miraculorum gloria coruscantem, in caelitum Sanctorum numero hodie adscribimus. A Ioanne Antonio de Signori et Maria Magdalena Arrighi, parentibus vitae morumque integritate praestantibus et antiquo genere clarissimis, Curiae in Corsica ortum duxit die trigesima mensis Octobris anno millesimo sexcentésimo septuagesimo sexto Beatus Theophilus, cui nomen Blasii impositum est in sacris Baptismi undis. Optime a piis parentibus institutus, adhuc puer ita se gessit ut omnes in eo studium pietatis, suave ingenium vitaeque innocentiam valde admirarentur. A puerilibus ludis abhorrens, silentio, solitudini et orationibus vacans, aequales ad pias exercitationes exemplo et verbis adhortabatur, illosque saepe ad se vocabat, ut sermones eis repeteret quos in ecclesia audiA(x\, rol. XXII, a. 11. — 4-11-839. 31 466 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale verat. Vix primum adulescentiae limen attigerat, quum in Franciscanum familiam ingredi coepit cogitare, et consilium suum parentibus patefecit; quos vero diu reluctantes expertus est. At, Deo propitio, quod vehementer optabat, tandem perficere potuit et in patrii oppidi Franciscanum Ordinis Minorum coenobium est ingressus, ibique die vicesima prima mensis Septembris anno millesimo sexcentésimo nonagésimo tertio asperas instituti seraphici vestes induit, ac proprium Blasii nomen in Theophili commutavit, quasi nomine ipso suo caritatem in Deum qua flagrabat profiteretur. In ipso vitae claustralis exordio, christianae perfectionis formam apprime referre visus est: semper in opere primus, in ordine vero humilitatis causa postremus. Religiosae disciplinae observantissime exstitit ita ut tyronibus et provectioribus sodalibus praeclarum seraphicae vitae exemplar merito haberetur. Adeo amore in Deum dum preces funderet, flagrabat, ut caelestis ille ignis ex eius ore et oculis emicare videretur. Immaculatam Deiparam suavibus prosequebatur pietatis officiis eamque matrem dulcissimam appellare solebat. Die vicesima secunda mensis Septembris anno millesimo sexcentésimo nonagésimo quarto in patrio coenobio sollemnia vota nuncupavit et philosophiae studium magna cum laude inchoavit, quod deinde Romae absolvit; Neapolim postea missus ut theologicis disciplinis operam daret. Hac in urbe degens, Puteolis die tricésima mensis Novembris, anno aetatis suae vigesimo quarto, primum sacra litavit ac Neapoli primitias sacerdotii Deo libavit; Dum haec ageret, nihil praetermisit ut, sicut ad animi perfectionem, virtutem ac pietatem, ita ad culturam mentis doctrinam acquireret, et tantos brevi tum in litterariis tum in philosophicis divinisque disciplinis progressus fecit ut dignus visus fuerit, qui Lectoris titulo decorantur. Sed cito latior patuit Theophilo campus, in quo mirifice sese exercere potuit. Nam in Aracaelitanum coenobium in Urbe redire debuit, ut publico examini ad sacrae Theologiae cathedram obtinendam se subiiceret, sed prius in oppidum, quod olim Givitella nunc vero Bellegra nuncupatur, se contulit, ut in obscuro abditoque recessu, in quo rigidior vigebat regularis observantia, per aliquot dies spiritualibus vacaret exercitationibus. Quod certe non sine Dei consilio fuit. Beatus enim Thomas a Cora, mirae sanctitatis vir, illius recessus tunc optimus moderator, Theophilum ut ibi maneret ac strictiorem regularem disciplinam amplecteretur enixe hortatus est. Sed Theophilus etsi sanctioris asperiorisque vitae cupidissimus, anceps adhuc quid faceret, Romam se restituere voluit. At cum Tiburem pervenisset, in foveam casu decidit simulque femur graviter tractum animadvertit. Romam transvectus, in coenobio Aracaelitano mansit usquedum sanitatem recuperaret. In hac vero calamitate quaenam de se voluntas Dei esset clare percipiens, salutaria Thomae a Cora consilia sequi firmiter statuit, ac a Acta Pii PP. XI 467 moderatoribus suis humili prece flagitavit ut in recessu Bellegrensi commorari posset. Voti compos factus Beatum Thomam, quem vitae innocentia simillimum laborumque apostolicorum comitem habebat, sanctae aemulationis exemplar sibi proposuit, atque asperrimum vitae genus, quod forti animo amplexus est, in suo Ordine roborare vel in pristinum florem revocare cogitavit. Qua de re demandatum sibi habuit difhcillimum munus arctioris rigidiorisque disciplinae nonnullis in sui Ordinis coenobiis ac recessibus provehendae. Ipse autem summo flagrans zelo, innumeris f ei e difficultatibus alacri et forti animo devictis, propositum finem, Dei fretus auxilio, adeptus est. Primum Crustumerinum recessum in pristinum florem revocavit; deinde alium in patria insula in oppido Zuani, non paucis contradictionibus prudenter superatis, instituit; alium tandem in oppido Etmriae intra fines sito dioecesis S. Miniati, cui Phicecli nomen — vulgo Fueecchio— ubi mira exhibuit apostolici zeli testimonia. Merito igitur sacrorum recessuum propagator a Franciscalibus appellatus est. Sanctus enim vir, ut ad pietatis officia excolenda regularemque disciplinam adamussim servandam sodalium animos alliceret, probe noscens iis omnibus virtutibus se ipsum abundare oportere, ad quas alios excitaret, verba exemplo confirmare semper studuit. Quare paupertatem, obedientiam, castitatem, caritatem aliasque omnes virtutes summo studio exercuit. Paupertatem adeo dilexit ut in victu cultuque vilissima semper requireret, vestibus uteretur obsoletis, et saepe ostiatim stipem pro religiosa cui praeerat familia rogaret. Ad obedientiam quod attinet, nullam unquam moram parendi interposuit, cum de Superiorum mandatis agebatur. Ingenuam simplicitatem et morum candorem corporis castigatione servavit; sed praecipue enituit eius caritas in invisendis aegrotis, morientibus usque ad extremum spiritum assidendo, in opem ferendo egenis, in maestis solandis, in ancipitibus consilia praebendo, opera prout res postularet proximos iuvando. Nec sodalibus tantum Theophilus verbo et exemplo profuit, sed. etiam christianae plebi in sacris expeditionibus sibi commissis permagna ac salutaria auxilia suppeditavit; nam die ac nocte in concionibus habendis et confessionibus excipiendis totus fuit. Plures itaque Etruriae Antistites, Servi Dei sanctitatis fama permoti, certatim illius ministerio in missionibus et spiritualibus exercitationibus utebantur. Et Beatus ipse Theophilus tanta alacritate et constantia sacri huiusce muneris partes explevit, ut neque virium debilitate, neque viarum asperitate, neque hospitii squalore, neque caeli inclementia unquam retardaretur; ac divini verbi praeconi frigoris et aestus patientia par, dum municipia, oppida et pagos pedes circumiret. E tantis vero ac diuturnis laboribus lectissimi ac saluberrimi manarunt fructus: non paucae enim simultates eius industria sublatae fuerunt, vitia saepius inveterata avulsa, pax inter dome- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 468 sticos parietes non raro restituta, invecta morum integritas, pietas aucta et animarum salutis studium est excitatum, adeo ut tum Phicecli oppidi, tum universae S. Miniati dioecesis apostolus Beatus Theophilus iure meritoque habitus ac vocatus fuerit. Talis cum esset, longe lateque de ipso fama percrebuit: nihil ergo mirum si, cum ipse patriam insulam altera vice relinquens, condito in ipsa Franciscali recessu, solvit in Italiam, magna populi morantis reditum turba comitante, navem conscendit. Saepenumero et in itinere et in concionibus catervatim ad eum confluebat cupida audiendi et videndi multitudo. Neque ei divinum defuit testimonium: scrutationis enim cordium et prophetiae dono enituit; multaque ab ipso dum mortalem duceret vitam prodigia patrata feruntur. Tandem dum annum ageret aetatis suae quartum et sexagesimum, in recessu Phicecli, quem potissimum virtutibus suis illustrarat, meritis plenus in osculo Domini placidissime quievit die decimanona mensis Maii anno salutis millesimo septingentésimo quadragesimo. Eum vita functum tamquam parentem suavissimum non tantum sodales, sed populus quoque multis honestarunt lacrimis, eo quod insignem sanctimoniae famam reliquisset, quae, vigens adhuc et in patria insula et in Etruria, patratis ad eius sepulcrum miraculis, in dies crevit et inclaruit. Quapropter, inito de his omnibus examine, de Beatorum caelitum honoribus ei decernendis causa non sero ad Apostolicam Sedem delata est; et agitata quaestione de virtutibus, quibus ipse Dei Famulus enituit, habitisque processu temporis e re disquisitionibus aliisque omnibus de iure absolutis, Pius Papa Septimus fel. rec, Praedecessor Noster, rite pronuntiavit Theophilum a Curte virtutes in gradu heroico exercuisse, edito decreto die octava mensis Septembris anno millesimo octingentesimo decimo septimo. Deinde Leo Papa Tertiusdecimus cl. m., et ipse Praedecessor Noster, decreto solemniter evulgato die vicesima tertia mensis Maii anno millesimo octingentesimo nonagésimo quinto, de binis miraculis venerabilis Servi Dei intercessione a Deo patratis, suprema Apostolica auctoritate constare declaravit: dé primo nempe de instantánea et perfecta sanatione, ope Dei Famuli invocata, puellae Iosephae Aleati a diuturna coxalgia; de altero vero de perfecta constantique sanatione Francisci Tonietti ab inveterata paraplegia, qua erat affectus. Die autem quarta decima insequentis mensis, in festo S. Bonaventurae, Franciscalis Ordinis fulgidissimi sideris, in Aedibus Vaticanis, adstantibus venerabili fratre Nostro Vincentio S. B. E. Cardinale Vannutelli, Causae relatore, et bo. me. Caietano Cardinale Aloisi Masella, Sacrorum Bituum Congregationis Praefecto, nec non bo. me. Aloisio Tripepi, a secretis eiusdem Sacrae Congregationis, et Augustino Caprara, Sanctae Fidei Promotore generali, idem praefatus Summus Pontifex tuto Acta Pii PP. XI 469 procedi posse ad Beatorum honores venerabili Theophilo a Curte sanciendos edixit. Quod decretum publici iuris fieri, in Sacrorum Bituum Congregationis acta referri iussit, Litterasque Apostolicas in forma Brevis de Beatificationis solemniis expediri mandavit die vicesima quarta Septembris eiusdem anni, et die decima nona Ianuarii, insequenti anno millesimo octingentesimo nonagésimo sexto idem Dei Servus solemniter inter Beatos relatus est. Novis vero prodigiis accedentibus quae post indultam Beato Theophilo venerationem, eius auxilio implorato, patrata asserebantur, inclyta Fratrum Minorum familia instante, idem Praedecessor Noster Leo Decimustertius die vigesima sexta mensis Februarii anno millesimo nongentesimo primo Causae reassumptionem sua manu signavit. A dilecto igitur filio Antonio Maria Santarelli ex Ordine Fratrum Minorum, huius Causae sedulo Postulatore, duphces prodigiosae sanationes, eodem deprecatore Beato Theophilo a Curte obtentae, ut de iisdem actio instrueretur propositae sunt. Primo loco prodigiosa sanatio recensebatur Sororis Teresiae Ulivelli, in monasterio S. Salvatoris loci vulgo Fucecchio in dioecesi S. Miniati Clarissae; quae, anno ineunte millesimo nongentesimo undevigesimo, sexagesimo tertio aetatis suae, vehementissimis doloribus capta est in regione abdominali. Medici ad infirmam visendam arcessiti pleno consensu agi aestimaverunt de interno cisto-adenomate ovarico multiloculari, quod nullo modo curari posse nisi adhibito chirurgico remedio dixerunt. Ipsa vero ferro subiici firmiter recusavit. Etsi dein a morbo paullum refici videretur, intima tamen tumoris elementa aegrotam saepe divexabant ac tumor magis augeri coepit, morbique symptomata in dies ingravescebant, et per quinquennium Teresiam, quae nisi levissimo cibo vesci poterat, quam maxime excruciavere. Ita ventum est ad anni millesimi nongentesimi vicesimi quarti aestatem, quo tempore repente res corruit. Tunc enim virus illud ac pus in tumore latens in phlogosim erupit, indeque orta sepsis in altam exsiluit febrim; ac medicus denuo arcessitus chirurgicam sectionem omnino necessariam ad infirmam curandam dixit: quae vero, suam perpendens iam senescentem aetatem, iterum prorsus constanterque renuit'. Nihil aliud ei supererai, morbo tam graviter ingravescente, nisi morti sese parare. Omni igitur humano auxilio plane recusato, ad Beati Theophih intercessionem coniungere, ut sanaretur, suasa est. Quare die vigesimaquinta mensis Augusti Teresia et Sorores Clarissae novendiali supplicationi pro sanitate a Deo Beati Theophih intercessione impetranda initium dederunt. Attamen febris augescebat, addito vomitu eoque violentissimo. Sed sanationis iam properabat momentum. Illucescente enim altera Septembris die, expletis novenariis quas diximus precibus, aegrota e lecto surgere statuit et sacram Synaxim 470 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale recipere voluit, qua sumpta, non sine suimet et omnium sodalium admiratione bene valere se sentiens, Missae sacrificio in choro adsistere potuit. Febris tamen per aliquot dies una cum tumore permansit usque dum die octava sequenti Teresia summo mane ad aeris campani sonitum, post plurium horarum placidissimum somnum expergefaeta, e lectulo surrexit mire certa suae sanationis. Alacri namque gressu e cubiculo exivit, ad communes sodalium orationes descendit, sacram Synaxim suscepit, cibum sumpsit ac per totum diem cum sororibus consuetis laboribus indefesse vacavit. Haec omnia recuperatae valetudinis signa in oculis omnium sodalium manifestata sunt; nihilosecius ignorabatur a plurimis portenti splendor: etsi enim sodales ad valetudinem mirereversam Teresiam vidèrent, etsi illa brevi suae sanationis assertione prodigio se donatam asseruisset, etsi a sodale quadam de oificio revelandi prodigium ad. Beati Theophili gloriam admoveretur, tamen cunctabatur in dies, ne novo medicorum examini subiceretur. Non tamen erat divinum consilium ut tanta res occulta maneret. Ineunte enim eiusdem anni mense Novembri, pulmonitide Teresia capitur, cogitur in lectulo, rursus ad eam medicus advocatur. Qui alia die cum rediisset et pulmonitidem reperisset depulsam, aegrotant! iacere iubens locum exploravit veteris tumoris, cuius vestigia, nullo remedio, nulla naturali evacuatione, penitus evanuisse perspexit, ac statim per eundem medicum manifestatum est prodigium, cuius evidentia ab aliis quoque medicis ad sanatam visendam arcessitis est affirmata. Aegrota enim e limine mortis, sacro novenario celebrato ad Theophili patrocinium captandum, ad valetudinem ex omni parte perfectam resurrexerat. — Sanatio altera quae, Beati Theophili ope invocata, subito, perfecte ac constanter obtenta recensebatur respiciebat Sororem Dominicam Mariam Lota, monialem in Massiliensi monasterio a Visitatione. Quae die decima mensis Iunii anno millesimo octingentesimo quinquagesimoseptimo, Bastiae in Corsica nata, mense Octobri anno millesimo nongentesimo quinto vehementi correpta est tussi, cui vehementissimi quoque dolores dextero in latere, febris, nocturni sudores, insomnia, tremores accessere. Huiusmodi infirmitatem ipsa ab initio curare neglexit. Verum ineunte insequenti anno recipere se lecto coacta fuit ac arcessiti medici eam diligenter inspectam pleuritide tubereulari gravissime affectam animadverterunt, iam chronicum statum attingente cum copiosissimo exsudati humore atque laesionibus in dexteri pulmonis apice. Non obstante valida curarum applicatione et secuta pleurici liquoris reabsorbitione, quae circa medium mensem Aprilem contigit, morbus suam evolutionem insidiose continuavit sub gravissimae tuberculosis forma una cum omnibus perniciosis effectibus; et eo pervenit ut vertebralis columnae notabilem deflexionem et scoliosim cervico-dorsalem produceret. Quaelibet Acta Pii PP. XI 47i humana sanationis spes iam evanuerat; quare a religiosa familia noveandiales institutae sunt preces ad, Beatum Theophilum pro moriturae sanatione; et ecce postrema precationum die, quae erat trigesima Novembris, se erectam ex improviso Soror Dominica animadvertit, terram provoluta osculata est, facile ac libere movere se potuit. Evanuerunt ex eodem eo momento dolores, rediit cibi desiderium, redierunt in corpore vires, floruit mirifice aspectus; nec quodvis in ea vestigium horrenda reliquit infirmitas, ita ut omnes prodigium in huiusmodi sanatione profiteantur, Beati Theophili tantum intercessione implorata. — In utraque hac sanatione de gravibus morbis agi cum veris et propriis laesionibus organicis et cum certo vitae discrimine plane est demonstratum: quae quidem omnia ad Beati Theophili invocationem illico evanuerunt. Quod sane vires omnes naturae omnino excedere visum est. Quare pluribus de hisce propositis miraculis peritissimorum virorum disceptationibus praehabitis, super illis tertio dissertum est in generalibus comitiis in Palatio Apostolico Vaticano coadunatis die duodecima mensis Martii decurrentis anni. In quibus a venerabili fratre Nostro Vincentio Cardinale Vannutelli, Episcopo Ostiensi et Praenestino, et Sacri Collegii Decano, Causae Belatore, propositum fuit dubium « An et de quibus miraculis constet, post indultam eidem Beato venerationem, in casu et ad effectum de quo agitur ». Nos autem, suffragiis tum Patrum Cardinalium tum Consultorum exceptis, priusquam Nostrum supremum iudicium pronunciaremus, adstantes monuimus effusis precibus Deum exorandum, ut Sancti Spiritus illustrationem in re tanti momenti Nobis elargiri dignaretur. Postmodum vero, dominica I I I in Quadragesima, die nempe vicesima tertia Martii, Eucharistico Sacrificio devotissime litato, in Vaticanas Aedes ad Nos accersiri iussimus tum praefatum Cardinalem Van^ nutelli, tum dilectum filium Nostrum Camillum Cardinalem Laurenti, Sacrorum Rituum Congregationis Praefectum, una cum dilecto filio Carolo Salotti, S. Fidei Promotore generali, iisque adstantibus, pontificio solio assidentes, rite pronuntiavimus: « Constare de duobus miraculis, Beato Theophilo a Curte intercedente, a Deo patratis: scilicet de primo: Instantaneae perfectaeque sanationis Sororis Teresiae Ulivelli a eisto-adenomate interno; et de altero: Instantaneae perfectaeque sanationis Sororis Dominicae Lota a pleuritide chronica tubereulari, et ab eius gravissimis effectibus, nempe symphisi-pleurica ac scoliosi cervico-dorsali, necnon retractione emithoracica et tossiemia turberculari et a consequenti extrema organica extenuatione ». Quod decretum evulgari et in archivum Sacrae Bituum Congregationis referri mandavimus. Unum igitur supererai inquirendum utrum nempe ad summum fastigium honorum, quibus Ecclesia praeclariores filios suos qui tanta gloria se dignos exhibuerunt augere solet, Beatus Theophi- 47â Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale lus a Curte extolli tuto posset. Quare in generalibus comitiis coram Nobis, die prima mensis Aprilis huius eiusdem anni, Sacrorum Bituum Congregationis Patres Cardinales et Consultores unanimi suffragio tuto procedi posse responderunt. Attamen Nos sententiam Nostram proferre distulimus, atque, ut in re tanti ponderis auxilium superni luminis impetraretur, omnes adstantes hortati sumus. Insequenti autem die sexta Aprilis, Dominica Passionis, sacra Hostia in domestico sacello pientissimi litata, nobiliorem aulam ingressi sumus ac pontificio solio assidentes Nos ipsi, adstantibus praefatis Cardinalibus "Vincentio Vannutelli, Causae Relatore, et Camillo Laurenti, Sacrorum Bituum Congregationi Praeposito, et dilectis filiis Alfonso Carinci, eiusdem Congregationis a secretis, et Carolo Salotti, S. Fidei Promotore generali solemniter pronunciavimus: « Tuto procedi posse ad solemnem Beati Theophih a Curte Canonizationem », et hoc etiam decretum in vulgus edi, atque in Sacrae Rituum Congregationis tabularium referri iussimus. His itaque peractis, Praedecessorum Nostrorum vestigiis inhaerentes, die vigesimatertia Aprilis venerabiles fratres S. R. E. Cardinales apud Nos in Consistorium secretum convocavimus, in quo dilectus filius Noster Camillus Cardinalis Laurenti, Sacrae Rituum Congregationis Praefectus, Beati Theophih a Curte vitam, virtutes et miracula singillatim exposuit, necnon acta universa recensuit quae in Causa eius Beatificationis et Canonizationis Sacra Rituum Congregatio, praevio rigoroso examine, admiserat et adprobaverat. Qua relatione expleta, Nos singulorum Cardinalium suffragia exquisivimus: « an scilicet ad solemnem praefati Beati Canonizationem deveniendum esset »; ac suam iidem Cardinales sententiam aperuerunt. Consistorio secreto f elici successu peracto, continenter habitum est Consistorium publicum, in quo dilectus filius Vincentius Sacconi, Nostrae Consistorialis Aulae Advocatus, de Beato Theophilo orationem habuit ac, pro eius solemni Canonizatione de more institit. Curavimus interea ut venerabiles fratres Patriarchae, Archiepiscopi et Episcopi de tanta solemnitate per Litteras ad hoc datas admonerentur, ut, si facultas esset, sententiam et ipsi prolaturi, Nobis adstarent. Quorum cum plures in Urbem convenissent, die vicesima secunda superioris mensis Maii in Consistorio, quod semipublicum nuncupatur j re bene cognita ex commentariis de eiusdem Beati vita, virtutibus et miraculis actisque omnibus quae supra memoravimus Sacrorum Rituum Congregationis, tempestive unicuique datis, S . R . E . Cardinalium sententiae de Beati Theophih memoria summis Caelitum honoribus consecranda et ipsi plaudentes accesserunt: in quam quidem sententiam et Nos ipsos discedere perlibenter ediximus; simulque in Petriani templi maiestate sacra huiusmodi solemnia peragere statuimus die hac vicesima nona Iunii, qua eadem die Beatos quoque Acta Pii PP. XI 473 Ioannem. De Brébeuf et Socios Martyres, et Beatum Bobertum Bellarminum Cardinalem iisdem honoribus cohonestare statuimus. De quibus omnibus publicum instrumentum a dilectis filiis Protonotariis Apostolicis ad perpetuam rei memoriam confici ac in Sacrae Bituum Congregationis archivum deferri iussimus. Interea christifideles sumus cohortati ad ferventes preces fundendas, in iis praecipue sacris aedibus in quibus Ss. Sacramentum publice adorandum ex praescripto proponeretur, ut et ipsi ex. tanta caerimonia fructus perciperent uberiores, Nobisque in tam gravi officii Nostri munere Spiritus Paraclitus benigne adesset. Adveniente demum auspicatissima die et optatissima, universi tum saecularis tum regularis cleri Ordines, Bomanae Curiae Praesules et Officiales, omnes denique qui in Urbe aderant venerabiles fratres Nostri S. B. E. Cardinales, Patriarchae, Archiepiscopi, Episcopi, Abbates in Vaticanam Basilicam, cultu magnifico ornatane convenerunt; Nosque, iis omnibus solemni praeeuntibus supplicatione, eamdem ingressi sumus maxima fidelium frequentia stipatami. Tunc vero dilectus filius Noster Camillus Cardinalis Laurenti, Sacrorum Bituum Congregationis Praefectus, et huic Canonizationi procurandae praepositus, perorante dilecto filio Augusto Milani, Consistorialis Aulae Advocato, vota Nobis precesque detulit Sacrorum Antistitum, inclytae Societatis Iesu ac seraphici Ordinis Minorum S. Francisci ut Beatum Theophilum a Curte una cum Beatis Ioanne de Brébeuf et Sociis Martyribus ac Beato Boberto Bellarmino Cardinale in Sanctorum numerum referremus. Quod cum iterum ac tertio memorati Cardinalis Laurenti atque Nostrae Consistorialis Aulae Advocatus instantius et instantissime fecissent, Nos, caelesti lumine ferventer implorato, sic ediximus: « Ad honorem Sanctae et individuae Trinitatis, « ad exaltationem Fidei catholicae et christianae Beligionis augmentum, « auctoritate Domini Nostri Iesu Christi, Beatorum Apostolorum Petri et « Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita, et divina ope saepius «implorata, ac de venerabilium fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium, « Patriarcharum, Archiepiscoporum et Episcoporum in Urbe exsistentium «consilio, Beatum Ioannem de Brébeuf et Socios Martyres Gabrielem «Lalemant, Antonium Daniel, Carolum Garnier, Natalem Chabanel, Isaac «Jogues, Benatum Goupil et Ioannem de la Lande, Robertum Cardina«lem Bellarmino, Theophilum a Curte Sanctos esse decernimus et defini« mus ac Sanctorum catalogo adscribimus; statuentes ab Ecclesia universali « eorum memoriam quolibet anno die eorum natali, nempe Ioannem de Bré« beuf et Socios Martyres die vicesimasexta Septembris, Bobertum Cardina« lem Bellarmino, Confessorem, die decima septima Septembris, et Theo« philum a Curte, Confessorem, die decimanona Maii pia devotione recoli « debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Amen ». Denique Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 474 ob tantum beneficium gratias Deo Optimo Maximo ex corde egimus, et Sacrum solemne litavimus; post autem Evangelicam lectionem adstantes allocuti sumus hortantes ut non modo Apostolorum Principes, qui hodie in universo christiano orbe, ubicumque christifideles degunt, at praecipue in Alma hac Urbe, sollemniter commemorantur, sed etiam novensiles Sanctos, quorum consecratio hodiernam sollemnitatem novo quodam splendore non tam augere videtur, quam reapse condecorat, sibi, Ecclesiae, societati hominum universae propitios mererentur. Atque in Sanctis ipsis mirabiha omnibus proposuimus ad imitandum et sanctitatis et apostolatus exempla, ex quibus quidem alios alii, pro sua cuiusque condicione vitae, pro suis cuiusque officiis, ad meliora exardescendo, intuerentur. Plenariam tandem indulgentiam cunctis praesentibus peramanter impertiti sumus atque has Decretales litteras sub plumbo expediri mandavimus. Horum itaque novensilium Sanctorum memoria, solemnissimis hisce consecrata caerimoniis, quibus sacrum universale Iubilaeum, a Nobis ob natalem ab inito Sacerdotio Nostro quinquagesimum indictum, veluti immortali corona desinere voluimus, vigeat in cordibus nostris, et omnes christifideles discant a fortissimis Martyribus in fide profitenda constantiam, a Roberto Bellarmino Cardinale doctrinam cum sanctitate sociatam; a Theophilo vero a Curte, Assisiatis alumno, discant praecipue qui religiosam amplexi sunt vitam rerum terrenarum contemptum, intimam in silentio et quiete cum Deo unionem, perfectam regularis disciplinae observantiam, in animarum salute procuranda apostolicum zelum,* erga Deum et proximos ardentissimam caritatem; omnesque sanctam eorum vitam imitari contendant. Dilaudemus igitur atque extollamus Dei bonitatem ac miserationem, qui Ecclesiam suam, tot tantisque alicubi vexationibus oppressam ac difficultatibus implicitam, hac non sinit destitui, quoquo tempore, heroicae sanctitatis laude, talibusque patronis ac deprecatoribus carere non patitur: quibuscum utinam omnes, in aeternis caeli sedibus beate victuri, aliquando coniungamur. Omnibus itaque quae inspicienda erant bene perpensis, certa scientia et apostolicae auctoritatis Nostrae plenitudine, omnia et singula praedicta confirmamus, roboramus atque iterum statuimus, decernimus, universaeque Ecclesiae denunciamus; mandantes ut earumdem praesentium transumptis sive exemplis, etiam impressis, manu tamen alicuius Notarii Apostohci subscriptis et sigillo munitis, eadem prorsus fides habeatur, quae hisce Nostris Litteris haberetur, si exhibitae vel ostensae forent. Si quis vero Decretales has Litteras Nostrae definitionis, mandati, relaxationis et voluntatis infringere vel temerario ausu contraire aut attentare praesumpserit Acta Pii PP. XI 475 indignationem omnipotentis Dei et beatorum Petri et Pauli, Apostolorum eius, se noverit incursurum. Datum Romae apud Sanctum Petrum, anno Domini millesimo nongeni tesimo ac trigesimo, die vicesimanona mensis Iunii, Pontificatus Nostri anno nono. Ego PIUS, Catholicae Ecclesiae Episcopus. £8 Ego JANUARIUS Episcopus Albanensis Cardinalis GRANITO PIGNATELLI di BELMONTE. £8 Ego BASILIUS Episcopus Veliternus Cardinalis POMPLLJ. £8 Ego MICHAEL Episcopus Tusculanus Cardinalis LEGA. £8 Ego DONATUS Episcopus Sabinensis et Mandelensis Cardinalis SBARRÉTTA £8 Ego THOMAS PIUS Episcopus Portuensis et S. Bufinae Cardinalis BOGGIANI. £8 Ego PETRUS tituli S. Laurentii in Lucina Presbyter Cardinalis GASPARRI. gg Ego CAIETANUS tituli S. Agathae Presbyter Cardinalis BISLETI. £8 Ego GULIELMUS tituli S. Crucis in Hierusalem Presbyter Cardinalis VAN BOSSUM. £8 Ego Fr. ANDREAS tituli S. Laurentii in Damaso Presbyter Cardinalis FRÜHWIRTH. £8 Ego RAPHAEL tituli S. Hieronymi Illyricorum Presbyter Cardinails SCAPINELLI. £8 Ego FRANCISCUS tituli S. Marcelli Presbyter Cardinalis RAGONESI. £8 Ego ACHILLES tituli S. Bernardi ad Thermas Presbyter Cardinalis IlOCATELLI. £8 Ego ALOISIUS tituli S. Georgii ad Velabrum Presbyter Cardinalis SINCERO. £8 Ego BONAVENTURA tituli S. Caeciliae Presbyter Cardinalis CERRETTI. £8 Ego HENRICUS tituli S. Bartholomaei in Insula Presbyter Cardinalis GASPARRI. £8 Ego AJLOISIUS tituli S. Petri ad Vincula Presbyter Cardinalis CAPOTOSTI. 476 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale £8 Ego LAURENTIUS tituli S. Pancratii Presbyter Cardinalis L A U R I , Maior Poenitentiarius. £8 Ego Fr. A L E X I U S HENRICUS tituli S. Susannae Presbyter Cardinalis LÉPICIER. £8 Ego EUGENIUS SS. Ioannis et Pauli Presbyter Cardinalis PACELLI, a Secretis Status. £8 Ego CAMILLUS S. Mariae Scalaris Protodiaconus Cardinalis LAURENTI. £8 Ego IOSEPH S. Nicolai in Carcere Tulliano Diaconus Cardinalis M O R I . £8 Ego FRANCISCUS S. Caesarei in Palatio Diaconus Cardinalis EHRLE. £8 Ego A L E X A N D E R S. Mariae in Cosmedin Diaconus Cardinalis V E R D E . •FR. ANDREAS CARD. FRÜHWIRTH, CAMILLUS CARD. LAURENTI, Cancellarius S. B. E. S. B. C. Praefectus. ioseph Wilpert, Decanus Collegii Protonotarium Apost. Alfonsus Carinci, Protonotarius Apostolicus. Georgius Stara Tedde, Cane. Apost. Adiutor a studiis. EXPEDITA die vigesima octava mensis Octobris, anno nono ALFRIDUS MARINI, Plumbator. Reg. in Cam. Ap., vol. XLIII, n. 15. - M. Riggi. LITTERAE APOSTOLICAE I FINES REGUNTUR INTER VICARIATUM APOSTOLICUM NILI SUPERIORIS ET PRAEFECTURAM APOSTOLICAM NILI AEQUATORIALIS. PIUS PP. X I Ad futuram rei memoriam. — Romanum Pontificem decet Episcoporum votis concedere, quae eo spectent ut spiritualibus christifidelium necessitatibus reique catholicae incremento provide ac tempestive consulatur. Itaque cum venerabilis frater Episcopus titulo Sebastopohtanus, Visitator scholarum Apostolicus in missionibus Africae, accedentibus ad eundem tum Apostolico Nili Superioris Vicario, tum Apostolico Nili Aequatorialis Praefecto, a Nobis expostulet ut quaedam territorii partes vicariatus apostolici Nili Superioris, ad catholicas res inibi mehus provehendas, a vicariatu ipso distrahantur et apostolicae Nili aequatorialis praefecturae adiungantur, Acta Pii PP. XI 477 huiusmodi votis annuendum, omnibus rei momentis attento seduloque studio perpensis, ultro libenterque existimavimus. Nos igitur, conlatis consiliis cum venerabilibus fratribus Nostris Sanctae Eomanae Ecclesiae Cardinalibus, qui negotiis Sacrae Congregationis de Propaganda Fide praepositi sunt, motu proprio atque ex certa scientia ac matura deliberatione Nostris, deque apostolicae Nostrae potestatis plenitudine, praesentium Litterarum vi, districtum de Lira (seu Langó) una cum parte districtus de Karamojo e vicariatu apostolico Nili Superioris separamus sive dismembramus atque ex nunc praefecturae Nili Aequatorialis apostolicae adnectimus. Limites propterea praefecturae eiusdem Nili Aequatorialis sequentes erunt: ad septentrionem Sudan anglicus-aegyptiacus; ad orientem colonia de Kenia; ad occidentem Congus Belga et cursus fluminis Nili usque ad P ort-M asinai; denique ad meridiem lacus Kwania, cursus fluminis Olweny, limes sub-districtus (seu comitatus) de Eruti usque ad Assua (vel Mor oto), cursus huius fluminis, et finis meridionalis districtus de Karamojo. Haec statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces semper exstare ac permanere, suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere, illisque ad quos spectant vel in posterum spectare poterunt plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; atque irritum et inane fieri si quidquam secus super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter vel ignoranter contigerit attentari. Contrariis non obstantibus quibuslibet. Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die iv mensis Decembris, anno MDCCCCXXIX, Pontificatus Nostri octavo. P. CARD. GASPARRI, a Secretis Status. Il ERIGITUR PRAEFECTURA APOSTOLICA DE PINGLIANG DISMEMBRATO TERRITORIO E VICARIATU APOSTOLICO DE TSINCHOW IN SINIS. PIUS PP. X I Ad futuram rei memoriam. — Longinquis in regionibus, quae missionariis concreditae sunt, iugiter sedulo studio ex Apostolico munere, quo fungimur, data opportunitate, ea statuimus quae ad magis magisque propagandam provehendam ve catholicam religionem apta videantur. Quapropter cum, amplissime suffragante Delegato Apostolico Nostro in Sinis, Vicarius Apostolicus de Tsinchow enixas Nobis preces adhibuerit, ut ex quadam Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 478 parte sui nimis lati vicariatus novam missionem sui iuris constitueremus, ita ut in eadem, aliis Evangelii praeconibus missis, incremento Fidei melius consulatur: Nos, conlatis consiliis eum venerabilibus fratribus Nostris Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalibus, qui negotiis Sacrae Congregationis de Propaganda Fide praesunt, de nova erigenda missione decernere existimavimus. Nimirum motu proprio, certa scientia et matura deliberatione Nostris, deque apostolicae Nostrae potestatis plenitudine, praesentium Litterarum vi, a vicariatu apostolico de Tsinchow in Sinis seiungimus provinciam civilem de Kingyuentao, quae sequentes infrascriptas septendecim subpraefecturas complectitur, scilicet: Pingliang, Huating, Tsing-ning, Lungteh, Chwanglang, Kingyang, Ninghsien, Cheng-ning, Hoshui, Hwanhsien, Kingchow, Tsungsin, Ohenyuen, Lingtai, Kuyen, Haiyan, Hwaping; atque ex eadem de Kingyuentao civili provincia, sic ab apostolico vicariatu de Tsinchow abstracta, novam erigimus apostolicam praefecturam, cui de Pingliang nomen facimus. Novam vero huiusmodi praefecturam apostolicam de Pingliang Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum curis ad Nostrum et Sanctae huius Sedis beneplacitum in Domino committimus. Haec statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces semper exstare ac permanere, suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere, illisque ad quos pertinent seu pertinere poterunt plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum, irritumque ex nunc atque inane fieri si quidquam secus super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Contrariis non obstantibus quibuslibet. Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x x v mensis Ianuarii anno MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri octavo. P. C A R D . GASPARRI, a Secretis Status. III DISMEMBRATO TERRITORIO E VICARIATU APOSTOLICO DE LANCHOWEU ERIGITUR MISSIO INDEPENDENS DE SINKIANG IN SINIS. PIUS PP. X I Ad futuram rei memoriam. — Decet Romanum Pontificem illis rebus concedere per quae Fidei propagandae et christifidelium bono provide consulatur. Quapropter cum Vicarius Apostolicus de Lanchowfu in Sinis preces, suffragiis etiam Delegati Apostolici Nostri auctas, Nobis adhibeat Acta Pii PP. XI 479 uti e vicariatus de Lanehowfu territorio, quod regionis latitudine atque incolarum numero nimis conspicuum est, quandam partem abstrahamus propriis missionariis concredendam: Nos, conlatis consiliis cum venerabilibus fratribus Nostris Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalibus, qui negotiis Propagandae Fidei praepositi sunt, omnibusque perspectis rerum adiunctis, haec, quae infrascripta sunt, decernenda existimavimus. Nimirum ut aptius prospiciatur christiani nominis propagationi in eadem regione, motu proprio atque ex certa scientia et matura deliberatione Nostris, deque apostolicae Nostrae potestatis plenitudine, praesentium Litterarum vi, e vicariatu apostolico de Lanchowfu totam regionem de Sinkiang, ex quattuor provinciis civilibus constitutam, de Wensuh Tao, Chuhn Tao, Ningyuan Tao, Thwa Tao, distrahimus sive separamus, eandemque in novam missionem independentem erigimus, cui nomen facimus de Sinkiang. Memoratam vero novam independentem missionem de Sinkiang volumus curis presbyterorum Societatis Verbi Divini, ad Nostrum Sanctaeque Sedis beneplacitum, concreditam. Haec statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces semper exstare ac permanere, suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere illisque ad quos spectant, sive spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum, irritumque ex nunc atque inane fieri si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter vel ignoranter attentari contigerit. Contrariis non obstantibus quibuslibet. Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xrv mensis Februarii anno MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri nono. E. CARD. PACELLI, a Secretis Status. IV TEMPLUM IN HONOREM B. M. V. ET SANCTI GERARDI MAIELLA, C. SS. R., LOCI « CAPOSELE » ARCHIDIOEC. COMPSANAE, BASILICAE MINORIS TITULO HONORIBUS QUE AUGETUR. PIUS PP. X I Ad perpetuam rei memoriam. — Archidioecesis Compsanae intra fines exstat ecclesia « Materdomini » in honorem Beatae Mariae Virginis ac Sancti Gerardi Majella Deo dicata, quae tanquam conspicuum monumentum non modo loci Caposele nuncupati, in quo posita est, verum etiam totius Italiae meridionalis recte habetur. Corpus in eadem asservatur Sancti 480 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium officiale Gerardi Majella, laici professi Congregationis a Sanctissimo Redemptore, miraculis dari; ac propterea christifideles frequentissimi in anno peregrinorum more ecclesiam ipsam visitant, eiusdem Sancti thaumaturgi opem imploraturi. Eodem in templo sodales Congregationis a Sanctissimo Redemptore divini cultus decorem provehunt et sacras celebrant functiones, magna eum christiani populi devotione ac spirituali fructu. Nunc autem cum hodiernus moderator Conlegii Congregationis praelaudatae adnexi ecclesiae ipsi, Nos humili prece flagitaverit ut idem templum sanctuarium ad titulum et dignitatem Basilicae minoris evehere dignemur, hasque supplicationes amplissimis suffragiis suis tum dilectus filius Noster Guhelmus Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalis Van Rossum, tum venerabilis frater Archiepiscopus Compsanus Nobis commendent, Nos optatis hisce piis annuendum ultro libenterque existimavimus. Quae cum ita sint, audito dilecto filio Nostro Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinali Sacrorum Rituum Congregationis Praefecto, apostolica Nostra auctoritate, praesentium Litterarum vi perpetuumque in modum, praefatam ecclesiam Beatae Mariae Virginis «Materdomini» et Sancti Gerardi Majella in honorem Deo sacram, intra fines Compsanae archidioecesis, titulo ac dignitate Basilicae minoris condecoramus, illique privilegia et honorificentias tribuimus, quae huic titulo de iure competunt. Haec largimur, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces semper exstare ac permanere, suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere, illisque ad quos spectant sive spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum, irritumque ex nunc atque inane fieri si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Non obstantibus quibuslibet. Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x v n mensis Februarii anno MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri nono. E. CAED. PACELLI, a Secretis Status. V TERRITORIUM DE MACAS PRAEFECTURAE APOSTOLICAE DE MÉNDEZ ET GUALAQUIZA AD IUDICATUR. PIUS PP. X I Ad futuram rei memoriam. — Quo Fidei incremento christianique gregis spirituali bono satius consultum sit, Romanorum Pontificum Decessorum Nostrorum vestigiis insistentes ea continenter decernere maturamus, qui- Acta Pii PP. XI 481 bus adiuti, Pastores commissis ipsorum curis ovibus facilius advigilare queant. Iam vero cum per Sacrae Congregationis Consistorialis decretum, die X X V mensis Aprilis, anno MDCCCCXXIX datum, a dioecesi de Eiobamba territorium paroeciae de Macas seiunctum fuerit, circa eiusdem paroeciae regimen ea quae sequuntur statuere Nobis opportunum visum |est. Nimirum, omnibus rei momentis sedulo atque attento studio perpensis cum venerabilibus fratribus Nostris Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalibus, qui negotiis Propagandae Fidei praepositi sunt, Nos, motu proprio et matura deliberatione Nostris, deque apostolicae Nostrae potestatis plenitudine, praesentium Litterarum vi, territorium paroeciae de Macas ex nunc et in posterum vicariatui apostolico de Méndez et Gualaquiza canonice adnectimus, ita ut inter eundem apostolicum vicariatum de Méndez et Gualaquiza ac proximam apostolicam de Canelos et Macas praefecturam sint novi limites qui sequuntur, videlicet: linea recta a vertice montis Sangai usque ad origines fluminis Vulcani, hoc dein ipsum flumen usque ad confluentiam cum flumine Upano; hoc vero flumen Upano usque ad. locum ubi ad meridiem vergit; linea autem recta, inde deducta, usque ad divortium aquarum inter flumina Pastaza et Upano usque ad iugum montium Cutueù; summum postea iugum Cutucu et Seipa usque ad caput fluminis Mangosisa parvi; cursus dein Mangosisa parvi usque ad eiusdem continentiam cum flumine Miazal vel Mangosisa magno; cursus vero fluminis Miazal usque ad flumen Morona; hoc denique Morona flumen usque ad continentiam cum flumine Amazonum. Cum propterea paroecia de Macas, quae intra limites praedictos exstat, vicariatui apostolico de Méndez et Gualaquiza definitive fuerit aggregata, etiam finitimae praefecturae apostolicae de Canelos et Macas nomen immutamus, ita ut in posterum praefectura apostolica ipsa de Canelos tantum vocetur. Contrariis non obstantibus quibuslibet. Decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces semper exstare ac permanere, suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere, illisque ad quos spectant sive spectare poterunt nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum, irritumque ex nunc atque inane fieri, si quidquam secus super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter vel ignoranter attentari contigerit. Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xix mensis Februarii, anno MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri nono. E . C A R D . PACELLI a Secretis Status. ACTA, vol. XXII, n. I i . — 4-11-930. 32 482 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale VI FINES IMMUTANTUR, VICARIATUS APOSTOLICI CAN ALIS SUESII PIUS PP. X I Ad perpefeuam rei memoriam. — Ex apostolico munere, quo in terris fungimur, data occasione in Domino ea decernere satagimus, quae ad spirituale christifidelium regimen aptius exercendum conducant. Hoc proinde ducti consilio, fines quoque dioecesium vicariatuumque aliquando immutamus adeo ut pastores ovium suarum curam facilius gerere queant. Qua de re cum nunc rogati simus ut limites vicariatus apostolici Canalis Suesii in parte orientali atque occidentali mutentur, consentientibus in hanc rem tum Patriarcha Hierosolymitano, tum Vicario Apostolico Deltae Nyli: Nos, conlatis consiliis cum venerabilibus fratribus Nostris Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalibus, qui negotiis Propagandae Eidei praepositi sunt, omnibusque rei momentis attente perpensis, votis memoratis concedendum existimavimus. Idcirco, apostolica Nostra auctoritate, praesentium Litterarum tenore, statuimus ut nunc et in posterum confinia vicariatus apostolici Canalis Suesii haec sient, scilicet: ad occidentem versus, linea quae, transiens ad occidentem loci vulgo Abou-Soucir nuncupati, qui ad vicariatum Canalis Suesii tamen pertineat, incipit ab ore de El-Bet-El-Gemil et finem habet ad Ber-Arezjida; ad orientem autem versus, limites civiles inter Aegyptum et Palaestinam, ita ut civitas de Aleábale Hierosolymitano Patriarchatu! denuo adnectatur. Haec mandamus, decernentes praesentes Litteras firmas, vahdas atque efficaces semper exstare ac permanere, suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere, illisque ad quos spectant, sive spectare poterunt, plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum, irritumque ex nunc et inane fieri si quidquam secus super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Contrariis non obstantibus quibuslibet. Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x x x mensis Martii anno MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri nono. E. CARD. PACELLI, a Secretis Status. Acta Pii PP: XI 483 VII DISTRACTO TERRITORIO A VICARIATU APOSTOLICO DE MARIAWNHILL ERIGITUR PRAEFECTURA APOSTOLICA DE UMTATA. PIUS PP. X I Ad perpetuam rei memoriam. — Quo maiori rerum fidei incremento consideret, Delegatus Apostolicus Africae Meridionalis, in rem quoque consentiente Ordinario vicariatus apostolici de Mariannhill, nuper a Nobis postulavit ut apostolicus vicariatus de Mariannhill, ob nimiam eiusdem vastitatem, in duas, propriis pastoribus concredendas, partes divideretur. N o n autem vestigiis sequuti Decessores Nostros, qui iugiter sollicito studio ea statuenda curarunt quae in exploratam christiani populi utilitatem cederent, huiusmodi votis benigne concedendum existimavimus. Quapropter conlatis consiliis cum venerabilibus fratribus Nostris Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalibus, qui Sacrae Congregationis de Propaganda Fide negotiis praepositi sunt, apostolica Nostra auctoritate, praesentium Litterarum tenore a territorio praedicti vicariatus apostolici de Mariannhill regionem meridionalem subtrahimus, eademque novam praefecturam apostolicam erigimus, quam de Umtata- nuncupatam ad Nostrum et Sanctae Sedis beneplacitum curis Patrum Instituti de Mariannhill committimus. Novae vero praefecturae de Umtata territorium in posterum siet, quod positum est ad meridiem versus lineae, quae incipiens ab ore fluminis St. Johns sequitur eiusdem ac fluminis Tina cursum usque ad. limites districtus ad flumen Kenira, atque istius fluminis usque ad fines vicariatus apostolici de Bâsutoland. Haec statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas, atque efficaces semper exstare ac permanere, suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere, illisque ad quos spectant seu spectare poterunt plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum, irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Non obstantibus contrariis quibuslibet. Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x x x mensis Martii anno MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri nono. E. CARD. PACELLI, a Secretis Status. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 484 VIII AUGETUR TERRITORIUM ARCHIDIOECESIS RHODIENSIS PIUS PP. X I Ad perpetuam rei memoriam. — Constitutione Apostolica Nostra, die X X V I I I mensis Martii anno MDCCCCXXVIII data, insignem ac vetustam Bhodiensem arcnidioecesim post fata plurima denuo restituimus, suppressa eiusdem nominis praefectura apostolica. Cum vero limites eiusdem suppressae praefecturae apostolicae limitibus territorii italicae ditioni subiecti minus apte congruere videantur, Nos, conlatis consiliis cum venerabilibus fratribus Nostris Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalibus, qui rebus Sacrae Congregationis de Propaganda Fide praepositi sunt, praehabito quoque consensu Ordinariorum, quorum intererat, omnibusque rei momentis atque attento studio perpensis, haec quae sequuntur decernenda existimavimus. Nimirum motu proprio atque ex certa scientia ac matura deliberatione Nostris, deque apostolicae Nostrae potestatis plenitudine, praesentium Litterarum vi., insulas Astypalaeam a dioecesi Sanctoriensi, Patmon vero a dioecesi Chiensi distrahimus atque ex nunc archidioecesi Bhodiensi canonice tribuimus; eidemque archidioecesi assignamus praeterea insulam Lisson, cuius pertinentia usque adhuc minus clare constabat. Haec in Domino statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas, atque efficaces semper exsistere et fore, suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere, illisque ad quos pertinent, sive pertinere poterunt, nunc et in posterum amplissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum irritum que ex nunc et inane fieri, si quidquam secus super his a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Contrariis non obstantibus quibuslibet. Datum Bomae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x x x mensis Martii anno MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri nono. E . CARD. PACELLI, m Secretis Status. I Acta PU PP. XI 485 IX TERRITORIUM DE MARICO ET DE RUSTEMBURG A VICARIATU APOSTOLICO TRANS V A ALEN SI AD VICARIATUM DE K I M B E R L E Y TRANSFERTUR. PIUS PP. X I Ad perpetuam rei memoriam. — Decessores Nostros Romanos Pontifices qui nunquam quaecumque ad propagandam catholicam Fidem pertinerent statuere destiterunt, vestigiis sequuti, cum Delegatus Apostolicus Africae Meridionalis Nos edoceat Vicarium Apostolicum Transvaalensem nequire, ob sacerdotum penuriam, evangelizationis opus, uti oportet, in duobus districtibus civilibus de Marico et de Rustemburg, eidem commissis, promovere, haec quae infrascripta sunt decernenda censuimus. Conlatis itaque consiliis cum venerabilibus fratribus Nostris Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalibus, qui negotiis Propagandae Fidei praepositi sunt, omnibusque rei momentis attente perpensis, motu proprio atque ex certa scientia ac matura deliberatione Nostris, deque apostolicae Nostrae potestatis plenitudine, praesentium Litterarum tenore edicimus ac mandamus ut territorium, quod duobus civilibus districtibus de Marico et de Rustemburg constituitur, finitimo vicariatui de Kimberley in Africa meridionali ex nunc et in posterum adsignetur, ita ut missionarii vicariatus praefati de Kimberley apud incolas quoque eorundem districtuum de Marico et de Rustemburg Fidei incremento prospicere possint. Haec mandamus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces semper exstare ac permanere; illisque, ad quos pertinent sive pertinere poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum, irritumque ex nunc et inane fieri si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Contrariis non obstantibus quibuslibet. Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x x x mensis Martii anno MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri nono. E. CARD. P A C E L L I , a Secretis Status. 486 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale X PAROECIALE TEMPLUM S. MARTINI EP. C, OPPIDI « BINGEN » DIOECESIS MO- GUNTINAE, INTRA FINES, PRIVILEGIIS BASILICAE MINORIS HONESTATUR. PIUS PP. X I Ad perpetuam rei memoriam. — Moguntinae dioecesis intra fines in oppido Bingensi extat paroeciale templum, quod in honorem Sancti Martini Episcopi Turonensis et Confessoris Deo dicatum est. Paroeciae vero eiusdem hodiernus moderator ad Nos refert propediem quintum decimum saecularem annum expletum iri ab institutione paroeciae; cuius templum, quamvis a temporibus Caroli Magni suam originem repetat, saeculo tamen tantum decimo quinto praecipue exstructum et consecratum, insequentibus postea sexto decimo et decimo octavo saeculis ampliatum, renovatum atque expletum est, Testatur praeterea idem parochus oppidum Bingense decoratum esse vita atque exemplis plurium Sanctorum; quos inter memorandi sunt Sanctus Bupertus ac Sanctus Wigbertus, Sancta Bertha, Sancta Hildegardes monasterii Bingensis abbatissa, quam ob eius strenuam rei catholicae adversus haereticos tuitionem Trevirensi in Concilio Eugenius Pp. I I I laudavit; venerabilis denique famulus Dei Bartholomaei Holzhauser, qui, congregationis clericorum saecularium in communi viventium institutor, fidem vitamque vere catholicam in eadem regione restituit. Bingensium vero Sanctorum relliquias tam magna pietate christifideles veneran tur, ut quotannis iidem, peregrinorum more, frequentes ex dissitis etiam regionibus hunc ad locum confluant, sacris devote adstantes functionibus divinisque mysteriis, quae clerici, numero sufficienti paroeciae addicti, sollemniter peragunt. Hisce omnibus admoti rationibus, cum hodiernus parochus Bingensis ad S. Martini Episcopi et Confessoris supplicibus votis Nos deprecatus sit ut memoratum paroeciale templum Bingense ad titulum ac dignitatem Basilicae minoris evehere dignemur, hasque preces cumulet atque ornet amplissimum commendationis officium venerabilis fratris Moguntini Episcopi, Nos optatis huiusmodi concedendum ultro libenterque existimavimus. Quam ob rem, conlatis quoque consiliis cum venerabilibus fratribus Nostris Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalibus Congregationi Sacrorum Rituum praepositis, motu proprio, certa scientia ac matura deliberatione Nostris, deque Apostolicae potestatis plenitudine, praesentium Litterarum tenore perpetuumque in modum praefatam ecclesiam paroecialem Bingensem ad honorem Sancti Martini Turonensis Episcopi et Confessoris Deo Acta Pii PP. XI 487 dicatam intra fines dioecesis Moguntinae, honore ac nomine Basilicae minoris cum privilegiis atque honorificentiis, quae iuxta Apostolica decreta huic titulo competunt, honestamus ac decoramus. Contrariis non obstantibus quibuslibet. Haec statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere, suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere, illisque ad quos spectant, sive spectare poterunt* nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum, irritumque ex nunc et inane fieri si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Bomae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die i mensis Aprilis anno MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri nono. E. CARD. PACELLI, a Secretis Status. XI ECCLESIA COLLEGIATA S. IOANNIS BAPT., LOCI « FINALMARINA », DIOEC. SAVONENSIS, TITULO ATQUE HONORIBUS MINORIS BASILICAE CONDECORATUR. PIUS PP. X I Ad perpetuam rei memoriam. — Dioecesis Savonensis intra fines exstat ecclesia conlegiata Sancti Ioannis Baptistae plebis Finarii, antiquitate atque artis nobilitate conspicua, Archipresbytero quoque et canonicorum Capitulo exornata, quibus iam rec. mem. Decessor Noster Pius Pp. V I I privilegia atque insignia peculiaria concessit. Ecclesia ipsa in civitate quam hodie nuncupant « Finalmarina » loco antiquioris templi plebalis exaedificata est decimo septimo saeculo; sed temporibus etiam recentioribus instaurata ac decorata; tandem die tricésima Novembris anni praeteriti sollemniter consecrata est. Ipsum vero templum, tribus navibus constans, tholo ornatum, pluribus altaribus munitum, picturis atque artis operibus affabre factis decoratum, nunc solemne videtur monumentum non modo pietatis religionisque populorum in eadem regione degentium, sed etiam artis sacrae conspicuum, cum idem minime inferius censeatur ceteris sacris aedibus revera insignibus, quae saeculo decimo septimo intra fines Italiae erectae sunt. Haec animo repetentes, cum venerabilis frater Savonensis et Naulensis Episcopus Nobis amplissime commendet vota communia cleri et populi Finarii, qui Nos iam flagitaverant pro eodem templo conlegiato, Sancti Ioannis Baptistae in honorem Deo dicato, titulum atque honorem Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale -488 Basilicae minoris, Nos huiusmodi votis annuendum ultro libenterque existimavimus. Quae cum ita sint, conlatis consiliis cum venerabilibus fratribus Nostris Sanctae Bomanae Ecclesiae Cardinalibus Sacrorum Bituum Congregationi praepositis, omnibusque rei momentis attente perpensis, motu proprio atque ex certa scientia ac matura deliberatione Nostris deque apostolicae Nostrae potestatis plenitudine, praesentium Litterarum tenore perpetuumque in modum, ecclesiam archipresbyteralem et conlegiatam praedictam in. civitate vulgo Finalmarina, positam, intra fines dioecesis Savonensis ac Naulensis, titulo Basilicae minoris una cum privilegiis atque honori ficen tus, quae iuxta apostohcas dispositiones huic titulo competunt, cohonestamus atque condecoramus. Contrariis non obstantibus quibuslibet. Haec statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, vahdas atque efficaces iugiter exstare ac permanere, suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque ad quos spectant, sive spectare poterunt, nunc et in posterum perpetuo suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum, irritumque ex nunc et inane fieri si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Bomae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x v n mensis Maii anno MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri nono. E. CARD. PACELLI, a Secretis Status. EPISTOLA AD EMOS PP. DD. AUGUSTUM TIT. S. MARIAE DE PACE S. R. E. PRESB. CARD. HLOND, ARCHIEPISCOPUM GNESNENSEM ET POSNANTENSEM, ALEXANDRUM TIT. S. AUGUSTINI S. R. E. PRESB. CARD. KAKOWSKI, ARCHIEPISCOPUM VARSAVIENSEM CETEROSQUE POLONIAE ARCHIEPISCOPOS ET EPISCOPOS: OFFICIOSIS LITTERIS RESPONDET, EX COMMUNI CONVENTU POSNANIA DATIS. PIUS PP. X I Dilecti filii Nostri, venerabiles fratres, salutem et apostolicam benedictionem. — Communes litterae, quibus vos ea, qua in Nos estis, studiosa voluntate, de primi ex universa Natione Eucharistici Conventus, in urbe Posnania haud ita pridem celebrati, felicissimo exitu certiores Nos faciebatis, summa animum Nostrum perfudere laetitia. Ad Nos siquidem referebatis sollemnes eiusmodi coetus et in avitae religionis triumphum cessisse et in publicas caritatis vestrae erga Sacramentum Augustum empisse signi- Acta Pii PP. XI 489 ficationes; itemque vestram vestrorumque eum. Beati Petri Cathedra actuosam absolutamque coniunctionem sincera fide iterum testabamini. Quae quidem res minime profecto Nobis admirationem commoverunt; quandoquidem diu multumque — vel cum apud vos morabamur — eos experti sumus, quibus Poloniae cives, Nobis sane carissimi, praestant, nobilissimos humanitatis religionisque sensus: id igitur potius in causa est cur et vobiscum vehementer gratulemur, et plurimas una simul grates Deo referentes, auspicium inde sumamus impensioris cotidie omnium alacritatis, qua optima istius populi pietatis prosperitatisque incrementa, divina opitulante gratia, provehantur. Neque minus solacii delectationisque ex officiosis litteris hausimus, quas vos, dilecti filii Nostri ac venerabiles fratres, ex episcopalibus coetibus nuper habitis ad Nos dedistis; quorum rationes — consultationes nempe atque inita inibi consilia — venerabilis frater Franciscus Marmaggi Archiepiscopus titulo Hadrianopolitanus, idemque Apostolicus apud vos Nuntius ad Nos rettulit diligenter. Haec Nos vel raptim legentes atque animo recolentes Nostro, perspicere facile potuimus quot causae, magni profecto ponderis, vos sollicitos habuerint continenterque habeant; itemque earum licuit, uti par est, aestimare gravitatem opportunitatemque ad gregis profectum unicuique vestrum concredita Iamvero, consentaneum profecto est ut serius, occasione data, de singulis eiusmodi causis mentem sententiamque Nostram vobis aperiamus. Interea tamen facere non possumus quin in argumentum, maximi quidem momenti, de quo in coetibus vestris actum est, propensam intendamus cogitationem voluntatemque Nostram; de Conventu dicimus ex universis Nationibus Eucharistico, apud vos etiam in posterum celebrando. At supervacaneum prorsus vobis est, Nos diu multumque morari in peculiari suscepti huius a vobis propositi utilitate inlustranda; vobis inquimus qui omnino perspectum habetis quibus Nos curis ac sollicitudinibus eiusmodi in Augustum Altaris Sacramentum pietatis caritatisque documenta ubique provehere enisi simus. Patria siquidem vestra, praeclaris christianae religionis memoriis gloriisque, ad Eucharistiam praesertim spectantibus, praestantissima, ob eandem hanc causam digna Nobis videtur, quae novis inlustrioribusque fastis honestetur. Quid enim in Polonorum animis non potest catholica fides? Consentaneum igitur atque prorsus optabile Nobis videtur, ut, haud ita multo post, huiusmodi Congressio ex universis Nationibus Eucharistica apud vos etiam celebretur. Futurum siquidem confidimus ut, per hoc, quod adhuc superest, temporis spatium, rerum adiuncta non tam ad inceptum totis viribus apparandum, quod vobis curae erit, quam ad illud, concordibus omnibus e ceteris quoque Nationibus, feliciter exsequendum propitiora fiant. Cum autem hic de publicis apud vos catholicae Ecclesiae celebrationibus agatur, hanc Nos Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 490 occasionem nacti, id silentio praeterire nolumus quod vos in superiore episcopali coetu, paucis abhinc annis habito, consilium iniistis, primum videlicet ex universa Natione Concilium opportuno tempore celebrandi; atque hac de causa Episcoporum vos Consilium constituisse novimus, quibus cura esset ut res pro facultate appararetur. Quamvis inceptum eiusmodi ad efficiendum difficile profecto videretur atque in praesens videatur, animis tamen sacrorum Poloniae Antistitum non una quidem magni ponderis causa ac ratio non obversari non potuit, quibus iidem rationibus innixi opportunitatem rei utilitatemque agnoverunt. Has inter causas non postrema profecto ea fuit, quae ad ecclesiasticam disciplinam, et ad instituta consuetudinesque in variis Poloniae regionibus, seiunctis olim ac dissimili regimini subiectis, ordinanda atque, prout fieri potest, conformanda pertinet. Utcumque causa haec tantopere potest ad nova dilectae Polonorum gentis incrementa, spiritualia potissimum, conferre, ut digna prorsus videatur, ad quam studium convertatis vestrum, vestramque sollertiam. Deum interea instanter precamur ut pastorali navitati vestrae multiplicibusque laboribus, quibus ut animarum saluti prospiciatis nunquam parcitis, aspiret atque obsecundet divinae benedictionis auxilium; cuius quidem benedictionis ea sit auspex atque praenuntia, quam Nos, paternae benevolentiae Nostrae testem, cum vobis, dilecti filii Nostri ac venerabiles fratres, tum gregibus vestris universoque Poloniae populo effuso animo impertimus. Datum Romae apud Sanctum Petrum, die x v i n mensis Septembris, anno MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri nono. PIUS PP. X I S. Congregatio Consistorialis 491 ACTA SS. CONGREGATIONUM SACKA CONGREGATIO CONSISTORIALIS PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Pius divina Providentia Papa X I , successivis decretis Sacrae Congregationis Consistorialis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum: 9 Octobris 1930. — Cathedralibus invicem perpetuo unitis Ecclesiis Civitatis Castellanae, Hortanae et Gallesinae praefecit R. D. Sanctinuni Margaría, parochum loci «Lagnasco» in dioecesi Salutiarum. 16 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Timiçoarensi, R. P. D. Augustinum Pacha, hactenus Episcopum titularem Lebediensem. —Cathedralibus invicem perpetuo unitis Ecclesiis Sätmariensi et MagnoVaradinensi lat., R. D. Stephanum Fiedler, e dioecesi Timisoarensi. 24 Octobris. —- Metropolitanae Ecclesiae Hydruntinae, R. P . D . Sebastianum Cornelium Cuccarollo, hactenus Episcopum Bovinensem. NB. - Pag. 393, Un. 16-17 nomen Episcopi sic legas: « Vlodimirum Bronislaum ». SACRA CONGREGATIO PRO ECCLESIA ORIENTALI PROVISIO ECCLESIARUM Decretis Sacrae Congregationis pro Ecclesia Orientali, die 17 Octobris 1930, Sanctissimus Dominus Noster Pius divina Providentia Pp. XI dignatus est praeficere nuper erectae Cathedrali Ecclesiae Maramuresensi ritus graeci-rumeni, R. D. Alexandrum Rusu, canonicum Capituli cathedralis ac Bectorem Seminarii Acadaemiaeque Theologicae Blajensis; itemque Administratorem Apostolicum, in spiritualibus, fidelium catholicorum Armeni ritus intra Bomaniae fines degentium, nominare dignatus est R. P. Isaacum (Sahag) Gokian, e Congregatione Mechitaristarum Vindobonensi. m Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale- SACRA CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE I NOMINATIONES Decreto diei 18 Iunii 1930 Sacra Congregatio de Propaganda Fide ad suum beneplacitum renunciavit R. P. Petrum Erdozaincy Etchart, e Societate Presbyterorum Sacratissimi Cordis, de Betbarram, Superiorem ecclesiasticum missionis de Tali. Litteris eiusdem Sacri Consilii die 29 Martii Emus ac Rmus D. Card. Ioannes Verdier, Archiepiscopus Parisienses, renunciatus est Praeses pro Gallus unionis cleri a missionibus. Itemque decretis datis 29 Aprilis 1930. — R. D. Eberhardus Ortenburg-Tambouch, canonicus Capituli metropolitam Viennensis, electus est Praeses pro Austria Pont. Operis a Fide Propagatione. ' 14 Iunii. — R. D. Iacobus Delany, Vicarius generalis dioecesis Dune- dinensis, Praeses pro Nova Zelandia eiusdem Pontificii Operis. 9 Augusti. — R. D. Pius Lavenne, parochus ad S. Antonii civitatis Bonaerensis, Praeses pro Republica Argentina eiusdem Pontificii Operis» 28 Septembris. — R. P. D. Ioannes Jansen, Archiepiscopus Ultraiectensis, ÌPraeses pro Hollandia Unionis Cleri a missionibus. Il DESIGNATIONES Adfnormam can. 1594 § 2 Codicis iuris canonici, Archiepiscopus Tokiensis in secundam instantiam pro appellationibus a suo tribunali recipiendis designavit curiam dioecesis Osakensis. Quam designationem Ssmus D. N. rescripto Sacrae Congregationis de Propaganda Fide ex audientia diei 24 Februarii 1930 approbare et confirmare dignatus est. Item Praefectus apostolicus de Peng-yang designavit tribunal vicariatus apostolici de Seoul, approbante Ssmo in audientia 11 Augusti 1930. S. Poenitentiaria Apostolica ACTA 493 v TRIBUNALIUM SACRA POENITENTIARIA APOSTOLICA (OFFICIUM DE INDULGENTIIS) DIVINI OFFICII CORAM SSMO SACRAMENTO RECITATIO INDULGENTIA PLENARIA DITATUR. Ssmus D. IST. Pius div. Prov. Pp. X I , in Audientia die 17 Octobris c. a. infrascripto Card. Poenitentiario Maiori impertita, vota sacerdotum in civitate Lauretana occasione X Eucharistici conventus nationalis coadunatorum libentissime excipiens, ad cleri devotionem et amorem erga Augustissimum Eucharistiae Sacramentum magis magisque fovendum, benigne concedere dignatus est ut clerici in sacris constituti, qui integrum divinum Officium, quamvis in partes distributum, coram Ssmo Sacramento sive publicae adorationi exposito, sive in tabernaculo adservato, recitaverint, indulgentiam plenariam, suetis conditionibus, lucrari valeant. Praesenti in perpetuum valituro absque ulla Brevis expeditione et contrariis quibuscumque minime obstantibus. Datum Romae ex Aedibus S. Poenitentiariae, die 23 Octobris 1930. L. CARD. LAURI, Poenitentiarius Maior. h. $ s.' I. Teodori. S. P. Secretarius. 494 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE SACRA CONGREGAZIONE DI PROPAGANDA FIDE AVVISO DI CONCORSO È aperto presso la S. Congregazione di Propaganda Fide il concorso per la provvista di un ufficio di Minutante ecclesiastico nella Segreteria generale. I sacerdoti che desiderassero prendervi parte dovranno esibire alla Segreteria stessa, entro il 7 Dicembre p. v., la domanda corredata delle opportune generalità e del « nulla osta » del relativo Ordinario. È richiesta per l'ammissione al detto concorso la laurea in sacra Teologia o in Diritto canonico. È poi in facoltà dei concorrenti presentare quei titoli che possono comprovare la loro capacità all'ufficio suddetto. A titolo di informazione per i sacerdoti che volessero concorrere, si avverte: 1) che il concorso consisterà in due prove scritte, delle quali una in lingua latina, l'altra in italiano; %) che i temi verseranno specialmente sulla Teologia morale e sul Diritto canonico, con particolare riguardo per le missioni; 3) che si terrà in particolare considerazione la conoscenza della geografia e delle lingue estere; 4) che l'età dei concorrenti non sia inferiore ai 30 anni, nè superiore ai 40; fatta eccezione per coloro che già sono addetti a Sacre Congregazioni, Tribunali e Offici della Romana Curia. II concorso avrà luogo nei giorni 9 e 10 Dicembre, alle ore 8,30, nella sede di Propaganda. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi apostolici il Santo Padre Pio XI, felicemente regnante, si è degnato di nominare: 19 Settembre 1930. L'Emo Sig. Cardinale Bonaventura Cerretti, Protettore dell'Istituto delle Suore di S. Giuseppe d'Orange (Los Angeles). 25 » » L'Emo Sig. Cardinale Francesco Ragonesi, Protettore della Congregazione delle Suore dell'Immacolata Concezione (Annecy). 30 » » L'Emo Sig. Cardinale Camillo Laurenti, Protettore della Società dei Missionari d'Africa (Padri Bianchi). » » » L'Emo Sig. Cardinale Eugenio Pacelli, Protettore dell'Istituto dei Chierici di San Viatore. » » » L'Emo Sig. Cardinale Camillo Laurenti, Protettore della Congregazione delle Suore Missionarie di Nostra Signora d'Africa (Suore Bianche). Protonotarii 28 Giugno Apostolici ad instar participantium: 1930. Monsig. Samuele Langis, della diocesi di San Germano di Rimouski. 6 Settembre » Monsig. Dionigi Giuseppe Murphy, della diocesi di Nashville. 495 Diarium Romanae Curiae Prelati 26 26 17 » 24 Domestici di S. S. : Luglio 1930. Monsig. Francesco Carney, della diocesi di S. Giovanni nel Canada. ' Agosto » Monsig. Giovanni Narciso Continho, dell' archidiocesi di Bombay. Settembre » Monsig. Alfonso Greco (Boma). » » Monsig. Eugenio Fourer, della diocesi di Metz. Ottobre » Monsig. Tommaso Nedumkallel, dell'archidiocesi di Ernakulam. 0N0B1FICENZE COD Brevi apostolici il Santo Padre Pio XI, felicemente regnante, si è «legnato di conferire: La 11 Ottobre La 16 Crocè dell'Ordine Piano: 1930. A S. E. Eliodoro Romero (Perù). Gran Ottobre Gran Croce delVOrdirne di S. Gregorio Magno, classe civile: 1930. A S. E. Giuseppe Bech, Presidente del Governo del Lussemburgo. La Placca dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile: 21 Ottobre 1930. Al sig. Comm. Claudio Camillo Boche de la Bigodière, dell'archidiocesi di Lione. La 28 Commenda con Placca dell'Ordine di S. Agosto La 19 18 19 » 23 » 27 17 Gregorio Magno, classe civile: 1930. Al sig. dott. Luigi Giampietro, dell'archidiocesi di Palermo. Commenda dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile: Luglio 1930. Al sig. Guglielmo Wilson Barker, dell' archidiocesi di Firenze. Settembre » Al sig. Alessandro Mazzucchelli, dell'archidiocesi di Milano. . » » Al sig. prof. Aristide Calderini, della medesima archidiocesi. » » Al sig. prof. Paolo Botta, della medesima archidiocesi. » » Al sig. Pietro Chacerelle, della diocesi di Quimper. » » Al sig. Enrico Giuseppe de Saules (Brasile). » » Al sig. Luigi Martinez Kleiser, della diocesi di Madrid. Ottobre » Al sig. archit. Paolo Wigreux, della diocesi di Lussemburgo. Il Cavalierato dell'Ordine di S. Gregorio Magno, classe civile: 25 Agosto 1930. Al sig. Cirillo Uberto Martin, dell'archidiocesi di Simia. 26 » » Al sig. Carlo Lobo, dell'archidiocesi di Bombay. 18 Settembre » Al sig. Giorgio Tribout, della diocesi di Metz. Il Cavalierato dell'Ordine di S. Silvestro Papa: 6 Febbraio 1930. Al sig. Erberto Groh, dell'archidiocesi di Vienna. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 496 Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XI, felicemente regnante, si è degnato di nominare: Camerieri Segreti Soprannumerari di S. S.: 5 Gennaio 1930. Monsig. Ernesto Sena de Oliveira, del patriarcato di Lisbona. 20 Marzo » Monsig. Lisardo Diaz Hernández, della diocesi di Madrid. » » » Monsig. Antonio Lopez Luruena, della medesima diocesi. 29 Maggio » Monsig. Alessandro Stoyka, della diocesi di Munkács. 10 Luglio » Monsig. Pietro Galleno, della diocesi di Luni-Sarzana. » » » Monsig. Ernesto Noceti, della medesima diocesi. 4 Settembre » Monsig. Colomanno Tóth, dell'archiocesi di Strigonia. » » » Monsig. Ladislao Németh, della medesima archidiocesi. 11 » » Monsig. Ernesto Corte, di Roma. 25 » » Monsig. Angelo De Marco, della diocesi di Aquino. Camerieri d'onore in abito 15 » » » » Luglio » » » » 1930. » » » » Cameriere 15 Agosto paonazzo di S. S. : Monsig. Giovanni Fontana, della diocesi di Luni-Sarzaná. Monsig. Domenico Moggia, della medesima diocesi. Monsig. Angelo Contrigliani, della medesima diocesi. Monsig. Eligio Putti, della medesima diocesi. Monsig. Luigi Lombardi, dell'abbazia della Ssma Trinità di Cava dei Tirreni. d'onore di Spada e Cappa Soprannumerario di S. S. : 1930. Illmo sig. Angelo Raffaele Jervolino, dell'archidiocesi di Napoli. Cappellano d'Onore extra Urbem di S. S. : 29 Maggio 1930. Monsig. Alessandro Chira, della diocesi di Munkács. NECROLOGIO 15 19 4 14 4 16 23 30 Luglio 1930. Monsig. Augusto Chapuis, Arcivescovo tit. di Gurza. » » Monsig. Olavo Offerdahl, Vescovo tit. di Selja. Agosto » Monsig. Gregorio Vuylsteke, Vescovo tit. di Caradro. » » Monsig. Valeriano D'Sousa, Vescovo di Mangalore. Ottobre » Monsig. Enrico Giuseppe Reed da Silva, Vescovo tit. di Traianopoli di Frigia. » » Monsig. Giovanni Scotti, Arcivescovo di Rossano. » » L'Emo Sig. Cardinale VINCENZO CASANOVA Y MARZOL, del titolo dei Ss. Vitale, Gervasio e Protasio, Arcivescovo di Granata. » » Monsig. Carlo Agostino Kilian, Vescovo di Limburgo. Annus XXII - Vol. XXII 1 Decembris 1930 Num. 12 COMMENTARIUM OFFICIALE ACTA PII PP. XI LITTERAE DECRETALES BEATIS IOANNI DE BRÉBEUF, ISAACO JOGUES ET SOCIIS MARTYRIBUS, SOCIETATIS IESU SODALIBUS, SANCTORUM HONORES DECERNUNTUR. PIUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Militantem Ecclesiam, quam Christus immaculatam sibi sponsam acquisivit Sanguine suo pretiosissimo, supra modum roborat effusus pro ea sanguis filiorum eius, qui equidem bonum certamen certantes catholicae veritati testimonium perhibent, et novis eam semper gloriae fulgoribus illustrant. Quos inter Christi athletas profecto adnumerandi sunt primores Canadae ac reliquae Americae borealis Martyres, a Nobis anno sacro millesimo nongentesimo vigesimo quinto ad Beatorum caelitum honores evecti, sodales nempe illi inclytae Societatis Iesu, Ioannes de Brébeuf, Isaac Jogues, Gabriel Lalemant, Antonius Daniel, Carolus Garnier, Natalis Chabanel, sacerdotes, et Benatus Goupil et Ioannes de la Lande, coadiutores. Hi omnes ex pluribus missionalibus viris, qui zelo animarum abrepti apud aborígenas incolas illarum regionum Evangelium praedicarunt, pro fide mortem invicto animo, dira inter supplicia, oppetierunt. Eos modo, nova miraculorum gloria coruscantes, iure optimo et merito hodie Nos ad supremos Caelitum Sanctorumh onores adscribimus. — Eorum dux et magister Ioannes de Brébeuf Condaei in Baiocensi dioecesi nobili genere ortus die vigesima quinta Martii anno millesimo quingentésimo nonagésimo tertio, inter Societatis Iesu sodales die octava Novembris anno millesimo sexcentésimo decimo septimo est cooptatus, et quinque post annos sacerdotio ACTA, rol. X X I L n. 12. — 1-Í2-93Ü. 33 498 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale auctus. Vir plane strenuus et impávidos, mortificatione maxime deditus, cum Deo in oratione coniunctissime, caelestibus etiam visionibus saepe illustratus, indicas Canadensium regionis missiones adivit et a suis moderatoribus anno millesimo sexcentésimo vigesimo sexto ad Hurones missus, quos inter per totum triennium moratus est eosque tanto zelo excolunt, ut primus illius gentis apostolus iure dicatur. In Galliam redire coactus, iterum. Canadensem regionem anno millesimo sexcentésimo trigesimo tertio petiit atque iterum ab anno eius saeculi trigesimo quarto ad annum quadragesimum primum, ac rursus a quadragesimo quarto ad quadragesimum nonum inter Hurones commoratus est. Vir magni ingenii ac scientia praeditus, barbarorum sermone libros scripsit et léxica lucubravit, quibus auxiliis missionarii varias indigenarum Canadensium dialectos addiscant et in christianae religionis bonum loquuntur. Sacerdotalibus virtutibus ac laboribus praestans in Evangelio praedicando operam consumpsit, ac impenso studio curavit, ut ipse omnes Christo lucri faceret: singularis etiam pietatis cultor eximius ac propagator exstitit in Deiparam Virginem Mariam eiusque castissimum Sponsum Ioseph et sanctos Angelos tutelares. Vitam sanctissimam ac laboriosissimam consummavit die sextadecima mensis Martii, anno millesimo sexcentésimo undequinquagesimo, exquisitissimis cruciatibus invicta fortitudine patientissime toleratis. Cum enim Iroquenses in Huroniam. grassantes eum una cum Gabriele Lalemant eius socio comprehendissent, in proximum S. Ignatii pagum prope Castrum S. Mariae in hodierna regione Ontario deduxerunt eumque vestibus exutum fustibus antea percutiunt, torquem ex ignitis securibus eius collo suspendunt, corpus incensis subulis perforant, carnes concidunt, coquunt, comedunt; mox baptismum deridentes, capiti trullam aestuantis aquae ter infundunt; eius labia, linguam, nares resecant, capillos et pellem capitis abripiunt et in aperto vulnere f erventis cineris pultem coniciunt; in guttur, dentibus linguaqueavulsis, torrem infigunt ac ultimo securi caput effringunt; ac, omnibus mirum martyris animum impavidum et constantem demirantibus, unus ex Iroquensibus de pectore Christi pugilis cor avulsum devorat, dum ceteri eius sanguinem bibunt. — Post gloriosam huius fortissimi Christi athletae mortem, martyrium incepit eius socii, Gabrielis Lalemant, cui Iroquenses, praeter plura ex crudelissimis praefatis tormentis, et alia attulerunt; illi namque, post noctem inter saevissimos cruciatus transactam, postero die eratis oculis, prunas ardentes in Geniorum cavéis carnifices in tradunt .ac denique caput securi perfringunt. Beatus iste Gabriel Lutetiae Parisiorum ortum duxit e parentibus nobilitate et virtute claris die decima mensis Octobris anno millesimo sexcentésimo decimo. Vicesimum annum agens Societatem Iesu amplexus est, in qua, tyrocinio peracto ac emenso philoso- Acta Pii PP. XI 499 phiae atque theologiae curriculo, sacerdotio auctus philosophicam disciplinam magna cum laude publice docuit. Doctrina et virtutibus ornatus ad Canadenses missiones quas iampridem op t a ver at missus, anno millesimo sexcentésimo quadragesimo sexto Quebecum pervenit, ubi Indorum linguam didicit; per duos circiter annos Sillery pagum et Trois Rivières regiones sacro ministerio excoluit; ineunte dein anno millesimo sexcentésimo quadragesimo nono una cum sociis ad Hurones pervenit, sed a barbaris comprehensus martyrio coronatus est die decima septima Martii. — Tertius ex hoc heroum manipulo fuit ille Antonius Daniel, qui natus Dieppae anno millesimo sexcentésimo primo, vicennis Societatem Iesu ingressus est ac triennio post sacerdotio initiatus, anno millesimo sexcentésimo trigesimo tertio ad Canadenses missiones se contulit et Beatum Ioannem de Brébeuf, cuius erat socius, in missiones a S. Ioseph Ihonatiria nuncupata condenda non parum adiuvit. In Indorum linguam, qua ipse aliquanto erat instructus, dominicam orationem vertit, piosque versus a neophytis canendos composuit. Quebecum inde missus Seminarium erigendum suscepit illudque perfecit alumnis indigenis missionariorum opera instituendis. Ad Hurones reversus indefesso labore plures missiones fundandas provehendas que curavit, quas inter tres praecipuae a Sanctis Patronis Ioanne Baptista, Ioseph, B. Mariae Virginis Sponso, et Ignatio de Loyola seorsum nomen acceperunt. Die quarta Iulii anno millesimo sexcentésimo quadragesimo octavo Antonius rem sacram ad aram vix fecerat, cum ex improviso Iroquenses in S. Ioseph pagum irruentes, ferro ignique omnia vastare coeperunt. Adstitit ille sacris ornatus vestibus, et, catechumenis baptismo ablutis iisque una cum reliquis fidelibus fere omnibus fugam cupientibus, bonus pastor, barbarorum impetum interea solus substinens telis i gneis que globulis confessus ad fores templi animam suam pro ovibus posuit, eiusque corpus, victimam et holocaustum inter comburentis ecclesiae flammas iniecerunt. — Sequenti anno, alter die septima, die octava Decembris alter, optatam martyrii palmam obtinuere Carolus Garnier et Natalis Chabanel et ipsi Beati Ioannis de Brébeuf in apostolatu Novae Galliae regionis socii. Eorum primus Parisiis ortus die vicesima quinta Maii. anno millesimo sexcentésimo sexto, in collegio Claromontensi studiis diligenter incubuit et duodeviginti annos natus in Societatem Iesu ingressus et volvente anno millesimo sexcentésimo trigesimo sexto sacerdotio initiatus, ad Canadenses missiones profectus est. Quebeci infantulae, quam primo baptizavit, Mariae nomen ex voto imposuit. Ad Huronenses populos evangelizandos a suis moderatoribus missus, inter eos apostolicis laboribus ac virtutibus fulgens, angelica morum innocentia omnibus apprime carus, suum usque ad obitum ministerium consecra vit. Dignae sane sunt speciali mentione expeditiones a 500 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Dei Famulo peractae in Ihonatiria et de Pétun regiones, ac binae missiones ab eo fundatae, a S. Ioanne et a S. Mathia nuncupatae. Ab Iroquensium turnus, in suum pagum irrumpentibus et tribuni ei commissam incendio et eaede perdentibus, duobus missilibus plumbeis graviter vulneratus est, dum adhuc baptismalem aquam in suos funderet dilectos neophytos; ita mortiferis affectus vulneribus, videns tamen morientem hominem, ad eum omni nisu pervenire conabatur, ut sacramenti absolutione sublevaret; sed ob exhaustas vires semel atque iterum in terram recumbens, acinace a barbaro quodam Iroquensi percussus, martyrii palmam adeptus est; insequenti autem die e duobus hisce martyribus alter Natalis Chabanel. Hic in dioecesi Mimatensi die secunda Februarii anno millesimo sexcentésimo tertiodecimo natus et in Societatem Iesu septemdecim annos agens relatus, post plures annos in humanis litteris edocendis Tolosae transactos, ac theologiae cursu et tertio quem vocant probationis anno expleto, ad Canadenses Missiones se transtulit anno millesimo sexcentésimo quadragesimo tertio, et ad Hurones missus Missionem a S. Maria nuncupatam evangelizandam suscepit. Ad graves in suo munere obeundo difficultates superandas, martyrium ardenter exoptans heroico voto Deo spoponderat se usque ad mortem in dilecta sibi Missione mansurum esse. Ab Hurón e quodam apostata dolose in vasus et in odium fidei interfectus optatam martyrii palmam obtinuit; eiusque corpus in profluentem deiectum est. — Alii tres Christi púgiles, Americae borealis primores Martyres, sunt Beati Isaacus Jogues, Benatus Goupil et Ioannes de la Lande. Quorum primus Aureliae in Gallia natus anno millesimo sexcentésimo septimo, iam inde a puero ardentissimo erga Christum patientem eiusque Virginem Matrem amore flagrare coepit. Decimum septimum annum agens Societatem Iesu eo praesertim animo ingressus est, ut ad missiones inter infideles sibi pateret iter. Voti compos factus et Lutetiae Parisiorum anno millesimo sexcentésimo trigesimo sexto sacerdotio initiatus est, eodemque anno, Aprili mense, in Canadam seu Novam Galliam missus est, ubi sex annos strenuissime inter Hurones apostolico munere functus est. Erat cum eo Benatus Goupil, Andegaviae natus et adolescens inter laicos coadiutores Societatis Iesu quondam cooptatus, sed ob infirmam valetudinem e novitiatu dimissus, qui simplicitate, vitae innocentia et patientia in adversis singularis, Deo, quem iugiter praesentem in omnibus habuit, atque Eius sanctissimae voluntati per amorem maxime subiectus, in Novam Galliam sponte traiecerat, ut Patrum missionalium famulatui se totum devoveret; sui voti compos redditus per integrum biennium, quum artem cMrurgicam calleret, sauciis aegrotisque in nosocomio degentibus perutilem operam praebuit, insimul pueros et adultos christianae religionis mysteriis et praeceptis erudivit. Anno millesimo sexcentésimo Acta Pii PP. XI 501 quadragesimo secundo, mense Augusto ineunte, Isaacus, dum una cum Eenato aliisque sociis Quebeco in suam Huronicam missionem revertitur, in Iroquenses incidit, qui eos captivos in suos pagos abducunt. Ille quidem a barbaris primum non erat deprehensus, sed, ne captivi fideles et neophyti religionis auxilio carerent, sponte se quoque capi passus est. Tunc vero ipse ac Renatus, utpote odiosae religionis magistri, crudelius quam ceteri captivi ab Iroquensibus torquentur, de pago in pagum contumeliose rapti, in singulis pagis fustibus saevissime caesi, ignitis carbonibus adusti, manuum digitis partim coniractis, partim resecatis; Isaacus autem, brachiis in modum crucis extensis, tota nocte turribus suspensus, immani puerorum ac feminarum crudelitati et ludibrio permissus est. Ambo deinde in durissimam servitutem redacti, omnia eaque gravissima ilfius conditionis incommoda forti et nunquam fracto animo pertulerunt; septuaginta interea e barbaris ad Christi fidem conversos baptismo abluerunt. Post aliquot hebdomadas Renatus Goupil, Deo ac Societati Iesu arctiore vinculo sese obstringi cupiens, religiosa vota, quae nondum emiserat, in manibus eiusdem P. Jogues nuncupare voluit; et paucos post dies a barbaro quodam ex Iroquensibus sene, eo quod pro suo more salutiferum Crucis signum in fronte cuiusdam pueri eius nepotis digito efformasset, in odium eiusdem sanctae Crucis securi perenti iussus est, ac dulcissima Iesu, Mariae, Ioseph nomina geminans, die vicesima nona septembris, martyr occubuit, prope Auriesville in hodierno Statu Keo-Eboracensi, anno circiter quinto supra trigesimum aetatis suae. Eius virtutes ac gloriosum exitum Beatus Isaacus magnis deinde laudibus praedicabat. Hic vero anno proximo aufugiendi opportunitatem nactus, qua tantum post diuturnam ad Deum orationem usus est, in Galliam revertit, ab omnibus ceu Martyr honoratus; eique cl. me. Urbanus Papa Octavus, Praedecessor Noster, ad aram perlitandi, etsi digitis obtruncatis, facultatem fecit his verbis: « Indignum esset Christi martyrem Christi non bibere Sanguinem ». Post annum, maxime ad populi venerationem fugiendam, ad dilectam missionem redire impetravit. Quo cum pervenisset, a gallicae coloniae praetere rogatus, ad ferocissimos Iroquenses, suos olim carniflces, pacis sequester ire non recusavit. Pace praeter spem composita, paulo post ad eosdem barbaros, ut eos Christi fidem doceret^ una cum Ioanne de la Lande, Dieppensi, qui Canadensi missione Patribus Societatis Iesu se socium ac famulum sponte libenterque perpetua sponsione donavit, impavidus revertit. Sed Iroquenses, primum suum apostolum ad se venientem indigne exceperunt, pugnis verberibusque condiderunt, quodam etiam barbaro ex eius brachiis et tergere carnem avellente et sub eius oculis vorante; ab alio tandem securi percussus, illustrem martyrii palmam consecutus est die decima octava Octobris, anno millesimo 502 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sexcentésimo quadragesimo sexto. Postero die eius socius Ioannes de la Lande, eodem necis genere eademque causa interfectus, dignum humilitatis ac pietatis suae praemium adeptus est. — Horum octo Americae borealis primorum Martyrum, quorum vitam, apostolatum, saevumque martyrium brevi narravimus, sanctitatis fama apud universum Canadensem et Statuum Foederatorum populum signis quoque ac prodigiis, uti fertur, confirmata, quin vel minime languesceret, adeo in dies convaluit, ut super ea processus ordinarius informativus in ecclesiastica curia Quebecensi fuerit instructus et cum processu rogatoriali, in archiepiscopali curia Parisiensi confecto, ad SS. Rituum Congregationem transmissus. Scriptis dein ad eosdem Dei Famulos attributis ab eadem S. Congregatione diligenter conquisitis et expensis, decreto die vicesima octava Martii anno millesimo nongentesimo duodecimo edito nihil obstare sancitum est quominus ad ulteriora procederetur. Instante autem b. m. Camillo Peccari, Societatis Iesu tunc Postulatore generali, attentisque quorundam Patrum Cardinalium, Archiepiscopi Delegati Apostolici in Canadensi ditione, aliorumque Archiepiscoporum, Episcoporum, Abbatum, Superiorum generalium Ordinum et Congregationum religiosarum, Capitulorum, Rectorum studiorum Universitatum, Collegiorum et Ecclesiarum praesertim dioecesium ac missionum Canadensium, necnon Statuum Foederatorum Americae borealis votis; rogantibus etiam Suprema Curia Canadensi legibus ferendis cum primo Ministro, praecipuis Magistratibus aliisque praestantibus viris ac muheribus, introductionis Causae Beatificationis seu Declarationis Martyrii praefatorum octo Servorum Dei Commissio a fel. rec. Benedicto Papa Decimoquinto, Praedecessore Nostro, die nona Augusti mensis, anno millesimo nongentesimo sextodecimo signata est. Tunc Apostolicis Processibus, servata in omnibus iuridica forma, absolutis, duplici SS. Bituum Congregationis conventu, ut mos est, antepraeparatorio et praeparatorio rite praehabito, die duodecima Maii anno sacro millesimo nongentesimo vicesimo quinto in generalibus comitiis coram Nobis convocatis, Relatore seu Causae Ponente cl. m. Antonio Cardinali Vico, Episcopo Portuensi et. S. Bufinae et eiusdem S. Congregationis Praefecto, actum est de dubiis: An constet de martyrio et causa Martyrii, necnon de signis seu miraculis in casu et ad effectum de quo agitur; et: An, supposita approbatione martyrii et causae martyrii, necnon dispensatione a signis seu miraculis, tuto procedi possit ad solemnem Beatificationem; omnesque qui interfuerunt Patres Cardinales et Consultores uno velut ore tuto procedi posse responderunt. Quamvis vero de unanimi hoc suffragio Nos valde gratulati fuissemus, noluimus tamen statim tantae utilitatis tantaeque expetitae laetitiae causam supremo Nostro decretorio absolvere iudicio, sed, ceu de more, hoc Nobis prorogan- Acta Pii PP. XI 503 dum duximus, maioris caelestis luminis gratiam interim imploraturi. Feria autem tertia post Pentecosten, die secunda mensis Iunii, sacris mysteriis devotissime celebratis, ad Vaticanas Aedes acciri praecepimus praefatum Cardinalem Vico una cum dilecto filio Nostro Alexandro Cardinali Verde, tunc SS. Bituum Congregationis a Secretis, et p. m. Angelo Mariani S. Fidei Promotore generali, eisque adstantibus tuto procedi posse ad solemnem Venerabilium Servorum Dei Ioannis de Brébeuf et Sociorum Beatificationem solemniter ediximus. Hoc autem Decretum, evulgari et in acta SS. Bituum Congregationis referri, Litterasque Apostolicas in forma Brevis de Beatificationis huiusmodi solemnibus in Basilica Vaticana celebrandis expediri iussimus. Faustissima vero die vicesima prima Iunii, angelico iuveni S. Aloisio Gonzagae dicata, eodem anno solemnia Beatificationis in sacrosancta praefata patriarchali Basilica peracta fuerunt. Quoniam vero, post indultam iisdem Beatis Martyribus venerationem, a Canadensis ditionis et Statuum Foederatorum Americae borealis regionum christifidelibus complura beneficia a Deo, ipsis intercedentibus, fuisse patrata nuntiatum est, quorum nonnulla veri nominis miracula videri perhibebantur; plurium desiderium exortum est, ut isti octo fortissimi Christi púgiles, qui' tot ac tanta supplicia pro Eodem passi sunt, quamprimum Caelitum Sanctorum honoribus augerentur. Quare, amplissimorum virorum ad hunc finem postulatoriis litteris Nobis porrectis et instante p. m. Aureliano Faiella, Societatis Iesu Postulatore Generali, cui dilectus filius Carolus Miccinelli, hodiernus eiusdem Societatis sollertissimus Postulator, est suffectus, Causa Canonizationis SS. Bituum Congregationis Decreto, die vicesima quinta Novembris anno millesimo nongentesimo vicesimo quinto edito, reassumpta est; et super duobus propositis miraculis, quae intercessione Beatorum Ioannis de Brébeuf et Sociorum patrata asserebantur, Apostolici processus in dioecesibus Chatamensi et Sancti Hyacinthi respective confecti sunt. Alterum e duobus hisce miraculis ita evenit: Maria Bobichaud, in religionis postea Soror Savoie, Adelardi et Sarae Annae Savoie filia, anno millesimo octingentesimo nonagésimo octavo nata, in oppido vulgo SMppegan in regione Canadensi, puella adhuc, debilis erat constitutione ac saepe saepius infirma, sed processu temporis meliori usa est valetudine, adeo ut anno millesimo nongentesimo vicesimo religionem ingredi valuerit. Quum vero aetatem annorum viginti quinque attigisset, in domo Congregationis Sororum Hospitalariarum S. Ioseph in urbe Troxadie morans, Soror Savoie infirmitate quadam in abdomine affecta est, a qua tamen, remediis adhibitis, convalescere visa est. Sed, vertente anno millesimo nongentesimo vigesimo quinto, nova ac graviore infirmitate, idest peritonitide tuberculari fibro-caseosa laborare 504 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale coepit, quae, vehementissima doloribus supervenientibus et virium defectione, post plures menses gravissima evasit, adeo ut mense Iunio sequentis anni arcessiti medici in mortis periculo aegrotam versari declaraverint. Adhibita remedia, quae cetero levissima fuerunt, nullum consecuta sunt adiumentum, nec consequi posse, data morbi natura, candide ipsi medici fassi sunt. Attamen humanis hisce remediis relictis, unice ad divinam opem implorandum per Beatorum Martyrum Canadensium intercessionem aegrota eiusque Sorores, sedula monasterii moderatrice suggerente, converterunt. N o venialibus itaque institutis precibus, ultima die, quae fuit Iulii mensis nona, gravissimis aegrotae condicionibus perdurantibus, uno instanti Sororis Mariae Savoie evenit sanatio, quae, cunctis morbi vestigiis prorsus ablatis, sane quidem perfecta et constans fuit, uti a peritis viris, ad dignoscendam sanatae valetudinem vocatis et ad iudicandum de sanationis constantia, iudicatum est. — Miraculum alterum patrabatur hora undecima matutina diei trigesimae Decembris anno millesimo nongentesimo vicesimo septimo in monasterio Beiigiosarum a Praesentatione B. M. V. prope oppidum Sancti Hyacinthi in Canadensi ditione, in persona Sororis Mariae Maximae, in saeculo Alexandrinae Buel, annos natae unum supra quadraginta. Haec, quae puella et adolescens bona fruebatur valetudine, monasterium Praesentationis ingressa est anno millesimo nongentesimo primo. Sex circiter annis elapsis, repentina haemorragia laboravit, a qua tamen aliquot post dies sanata est. Vertente autem anno millesimo nongentesimo tertiodecimo, cum a quodam tempore acutos persentiret dolores in ventre, a quodam medico visitata fuit, qui illico iudicavit ipsam appendicitide laborare et quidem in forma gravi, adeo ut chirurgica incisio post breve tempus fuerit peracta, et medici qui incisionem hanc peregerunt, appendicitidem esse animadverterunt natura tubereulari. Biennio post dolores in abdomine rursus apparuerunt sed graviores; anno vero millesimo nongentesimo decimo octavo supervenerunt diarrheae, vocationes ac demum turgor in ventre; et arcessiti medici novam chirurgicam incisionem necessariam diradicaverunt, quae mense Martio eiusdem anni peracta, fere inutilis evasit, siquidem chirurgi peritonitidem invenerunt tubercularem totum abdomen attingentem. Aegrotae conditiones eaedem fere permanserunt per tres alios annos, ac dein rursus graviores factae sunt; dolores et turgor in ventre aucti, sanguineae vomitiones, sanguineae pariter deiectiones, ingens debilitas virium, continua febris. Sententia medicorum qui vocati sunt indubia fuit nec dubia esse poterat, attentis incisionibus chirurgicis iam bis peractis. Hisce in adiunctis non a scientia, non ex ipsis naturae viribus salus erat exspectanda, sed. a divino tantum auxilio, quod maxima cum fiducia ab aegrota et ab eius consodalibus invocatum est. Et revera iam antequam miraculum, fuit patratum, Beati Martyres Acta Pii PP. XI 505 Canadenses nnice tum a Sorore Maria Maxima tum a tota religiosa familia, tanquam apud Deum intercessores, invocati snnt, et placuit Altissimo aegrotae sanationem operari apertissimo modo, quo ipsorum Beatorum sanctitas mirifice illustraretur. Uno enim momento Maria Maxima nedum a morbis quibus diutine laborabat fuit liberata, sed priscas recuperavit vires, ac ita se gessit et apparuit, ut si semper vivida floruisset salute. Hanc vero sanationem non modo instantaneam fuisse, sed constantem quoque et perfectam apertissime probatum est; siquidem medici a cura in suis visitationibus pluries peractis, etiam post annum a sequuta sanatione, ne minimum quidem veteris morbi vestigium in sanata animadverterunt. De hisce itaque binis miraculis Processibus Romam delatis, de eorum validitate rite disceptatum est, atque die decima septima Iulii praeteriti anni a SS. Bituum Congregatione validitatis decretum latum fuit. Interea cum diem supremum obiisset Cardinalis Antonius Vico, eiusdem S. Congregationis Praefectus et Causae Relator, eidem suffectus fuerat dilectus filius Noster Alexander S. R. E. Cardinalis Verde. Qui praemissis suetis de iisdem miraculis congregationibus antepraeparatoria et praeparatoria, in generalibus comitiis coram Nobis habitis die sexta mensis Maii huius anni, proposuit dubium: An et de quibus miraculis constet in casu et ad effectum de quo agitur. Tum Patres Cardinales Sacris Ritibus tuendis praepositi, tum omnes qui aderant Patres Consultores unanimi consensu constare de duobus propositis miraculis responderunt. Verum in re tam gravi«! momenti Nostram aperire mentem in alium diem distulimus, donec fervidis precibus maius ab omnipotenti Deo, Patre luminum, subsidium exposceremus. Quod cum impense fecissemus subsequenti die undecima Man, Eucharistica Hostia ferventer oblata, ad Nos arcessiri iussimus dilectos filios Nostros Camillum Cardinalem Laurenti, SS. Rituum Congregationis Praefectum, et Alexandrum Cardinalem Verde, Causae Relatorem, una cum dilectis filiis Alfonso Carinci, eiusdem S. Congregationis a secretis, et Carolo Salotti, S. Fidei Promotore generali, iisque adstantibus decrevimus Constare de duobus propositis miraculis, scilicet: Instantaneae perfectaeque sanationis Mariae Robicliaud, in religione Sororis Savoie a peritonitide tubercolari fibro-caseosa; atque instantaneae perfectaeque sanationis Alexandrae Ruel, in religione Sororis Mariae Maximae, a peritonitide tuberculari. Quod quidem decretum publici iuris fieri et in acta SS. Rituum Congregationis referri mandavimus. Item, praefata servata forma, die duodevicesima mensis Man, iisdem coram Nobis adstantibus memoratis dilectis filiis Nostris, tuto procedi posse ad solemnem Beatorum Martyrum Ioannis de Brébeuf, Isaaci Jogues, Gabrielis Lalemant, Antonii Daniel, Caroli Garnier, Natalis Gìiabanél, Renati Goupil et Ioannis de la Lande, e Societate Iesu, Canonizationem pronunciavi- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 506 mus. Verum ut in tanto negotio iuris ordo servaretur, quem Decessores Nostri iam pridem constituerunt, primum venerabiles fratres Nostros S. E. E. Cardinales in Consistorio secreto die decima nona superioris mensis. Maii habito, eorum sententiam rogaturi, Nobis adesse iussimus, qui, Beatorum Ioannis de Brébeuf, Isaaci Jogues et Sociorum Martyrum vitae, virtutum, martyrii ac miraculorum compendiosa narratione facta per dilectum nilum Nostrum Camillum Cardinalem Laurenti SS. Bituum Congregationi Praepositum, Nos ad Causae huius legitimam definitionem sunt uno ore cohortari; et ipso Consistorio felici successu peracto, continenter habitum est Consistorium publicum, in quo dilectus filius Christophorus Astorri Consistorialis Aulae Advocatus, pro eorundem, Beatorum Martyrum solemni Canonizatione de more institit. Interea curavimus ut venerabiles fratres Patriarchae, Archiepiscopi et Episcopi, non viciniores tantum, sed etiam remotissimi quique de tanta solemnitate per litteras admonerentur, et, si eis esset facultas, sententiam suam ipsi quoque dicturi Nobis adessent. Eorum non pauci ad Urbem convenerunt, qui, causa plene cognita ex actis SS. Bituum Congregationis, quorum singulis exemplar tradi voluimus, in Consistorio semipublico coram Nobis die vicesima secunda eiusdem mensis Maii coacto, in eamdem in quam Patres Cardinales sententiam, iverunt. Cuius rei publica instrumenta, a dilectis filiis Sedis Apostolicas Notariis -confecta, in tabularium SS. Bituum Congregationis relata sunt. Huic vero Canonizationi celebrandae hanc praefiximus diem vicesimam ¿nonam mensis Iunii; et fideles universos sumus etiam atque etiam hortati, ut preces, iis praesertim in aedibus ingeminarent, in quibus publica augustissimi Sacramenti esset adoratio, ut et ipsi uberrimum fructum e tanta solemnitate percipere possent, et Nobis in illa absolvenda Spiritus Paraclitus adesset. Cum ergo praesignata a Nobis dies advenerit, omnes tum saecularis tum regularis cleri ordines, singuli Romanae Curiae Praesules et Officiales, cuncti denique venerabiles fratres Nostri S. R. E. Cardinales, Patriarchae, Archiepiscopi, Episcopi, Abbates in Vaticanam Basilicam magnificentissime ornatam tibus, convenerunt; et Nos ingressi sumus. Camillus Laurenti, SS. Rituum quibus solemni supplicatione praeeun- Tunc dilectus filius Noster Cardinalis Congregationis Praefectus, Canoniza- tioni huic procurandae praepositus, perorante dilecto filio Augusto Milani, Nostrae Consistorialis Aulae Advocato, vota Nobis precesque detulit Sacrorum Antistitum, Ordinis Minorum S. Francisci et Societatis Iesu, ut Beatos Ioannem de Brébeuf et Socios Martyres, una cum Beatis Boberto Bellarmino Cardinali et Teophilo a Curte in Sanctorum numerum referimus. . Cum vero iterum ac tertio memorati Cardinalis et Consistorialis Aulae Advocatus precibus institissent, Nos, superno lumine iterum fer- Acta Pii PP. XI 507 vehtiusque implorato, haec solemmter ediximus: Ad honorem Sanctae et individuae Trinitatis, ad exaltationem Fidei Catholicae et Christianae Religionis augmentum, auctoritate Domini Nostri Iesu Christi, Beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra; matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de venerabilium Fratrum Nostrorum Sanctae Bomanae Ecclesiae Cardinalium, Patriarcharum, l_ Archiepiscoporum et Episcoporum in Urbe existentium consilio, Beatum Ioannem de Brébeuf et Socios Martyres Gabrielem Lalemant, Antonium Daniel, Carolum Garnier, Natalem Chabanel, Isaacum Jogues, Renatum Goupil, Ioannem de la Lande; et Beatos Robertum Cardinalem Bellarmino, atque Theophilum a Curte Sanctos esse decernimus et definimus ac Sanctorum catalogo adscribimus; statuentes ab Ecclesia universali eorum memoriam quolibet anno, die eorum natali, nempe Ioannem de Brébeuf et Socios Martyres die vigesima sexta Septembris, Robertum Cardinalem Bellarmino, Episcopum Confessorem, die decima septima Septembris, et Theophilum a Curte Confessorem die decima nona Maii pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Amen. Gratias denique de tanto beneficio Deo Optimo Maximo ex corde egimus, et Sacrum solemne litavimus. Post autem Evangelium adstantes al locuti sumus, hortantes ut non modo Apostolorum Principes, qui hodie in universo christiano orbe, ubicumque christifideles degunt, praecipue in Alma hac Urbe, solemniter commemorantur, sed etiam novensiles Sanctos, quorum consecratio hodiernam solemnitatem novo quodam splendore non tam augere videtur, quam reapse condecorat, sibi, Ecclesiae, societati hominum universae propitios mererentur. Atque in Sanctis ipsis mirabilia omnibus proposuimus ad imitandum et sanctitatis et apostolatus exempla, ex quibus quidem alios alii, pro sua cuiusque condicione vitae, pro suis cuiusque ofhciis, ad meliora exardescendo, intuerentur. Plenariam tandem indulgentiam cunctis praesentibus peramanter impertit! sumus atque has Decretales Lit* teras sub plumbo expediri mandavimus. Horum itaque novensilium Sanctorum memoria, solemnis hisce consecrata caerimoniis, quibus sacrum universale Iubilaeum, a Nobis ob natalem ab inito sacerdotio Nostro quinquagesimum indictum, veluti immortali corona desinere voluimus, vigeat in cordibus nostris, et omnes christifideles a fortissimis Americae borealis primoribus Martyribus, qui regionem illam Evangelii lumine tanto apostolatus fervore illustrarunt ac effuso sanguine irrigaverunt uberrime, et sanctitatis odorem in ea reliquerunt suavissimum, discant potissimum illibatam servare fidei puritatem, eamque sine rubore coram omnibus firmiter profiteri, omnia pro Christo perpeti et ad maiorem Eius gloriam propagandam, cum Evangelii praeconibus fideliter conspirare. Et Nos quidem, qui saevissima horum Christi Pugilum tormenta in memoriam revocantes 508 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale terrore adhuc concutimur, caelestem nunc ipsorum gloriam perspicientes maximo perfundimur gaudio; ac magna Nos spes tenet fore ut, deprecatoribus illis apud Deum potentissimis effectis, catholica Ecclesia id tandem sibi vindicet, quod, eius nomine, merito sanguine Ipsi suo acquisierint. Votisque Nostris felicem expetimus diem atque praevenimus, in quo nobilissima Gallica natio, tot Sanctorum parens, quae hos quoque Christi Praecones et Martyres ad terrenam parturiit vitam, suum in fide per orbem propaganda apostolicum zelum una mente agnoscat praecipuum esse suae gloriae decus; et magnae illae prosperaeque regiones, quae beatissimus huius heroum manipuli animas ad caelestem progenuerunt vitam, in fidei unitate augustiorem efficiant Christi Regis triumphum, cui omnis potestas et imperium, honor et gloria in saecula saeculorum. — Omnibus itaque quae inspicienda erant bene perpensis, certa scientia et apostolicae potestatis plenitudine omnia et singula praedicta confirmamus, roboramus atque iterum statuimus, decernimus, universaeque Ecclesiae Catholicae denunciamus; mandantes ut earumdem praesentium transumptis sive exemplis, etiam impressis, manu tamen alicuius Notam Apostolici subscriptis et sigillo munitis, eadem prorsus fides habeatur, quae hisce Nostris praesentibus haberetur, si exhibitae vel ostensae forent. Si quis vero has Decretales Litteras Nostras definitionis, mandati, relaxationis et voluntatis infringere vel ausu temerario contraire aut attentare praesumpserit, indignationem omnipotentis Dei et Sanctorum Petri et Pauli, Apostolorum Eius, se noverit incursurum. Datum Romae apud Sanctum Petrum, anno millesimo nongentesimo ac trigesimo, die vicesima nona mensis Iunii, Pontificatus Nostri anno nono. Ego PIUS, Catholicae Ecclesiae Episcopus. £g Ego IANUARIUS Episcopus Albanensis Cardinalis GRANITO PIGNATELLI D I BELMONTE. £g Ego BASILIUS Episcopus Veliternus Cardinalis POMPTXJ. Ego MICHAEL Episcopus Tusculanus Cardinalis LEGA. Acta Pii PP. XI 509 £8 Ego DONATUS Episcopus Sabinensis et Mandelensis Cardinalis SBAR. RETTI. £8 Ego THOMAS P I U S Episcopus Portuensis et S. Rufinae Cardinalis BOGGIANI. £8 Ego PETRUS tituli S. Laurentii in Lucina Presbyter Cardinalis GASPARRI. £g Ego CAIETANUS tituli S. Agathae Presbyter Cardinalis BISLETI. £8 Ego GULIELMUS tituli S. Crucis in Hierusalem Presbyter Cardinalis V A N BOSSUM. £8 Ego Fr. ANDREAS tituli S. Laurentii in Damaso Presbyter Cardinalis FRÜHWIRTH. £8 Ego RAPHAEL tituli S. Hieronymi Illyricorum Presbyter Cardinalis SCAPINELLI. £8 Ego FRANCISCUS tituli S. Marcelli Presbyter Cardinalis RAGONESI. £8 Ego ACHILLES tituli S. Bernardi ad Thermas Presbyter Cardinalis LOCATELLI. £8 Ego ALOISIUS tituli S. Georgii ad Velabrum Presbyter Cardinalis SINCERO. £8 Ego BONAVENTURA tituli S. Caeciliae Presbyter Cardinalis CERRETTI. £8 Ego HENRICUS tituli S. Bartholomaei in Insula Presbyter Cardinalis GASPARRI. £8 Ego ALOISIUS tituli S. Petri ad Vincula Presbyter Cardinalis CAPOTOSTI. £8 Ego LAURENTIUS tituli S. Pancratii Presbyter Cardinalis LAURI, Maior Poenitentiarius. £8 Ego Fr. ALEXDJS HENRICUS tituli S. Susannae Presbyter Cardinalis LÉPICIER. £8 Ego EUGENIUS SS. Ioannis et Pauli Presbyter Cardinalis PACELLI, a Secretis Status. £8 Ego CAMILLUS S. Mariae Scalaris Protodiaconus Cardinalis LAURENTI. £8 Ego IOSEPH S. Mcolai in Carcere Tulliano Diaconus Cardinalis MORI. £8 Ego FRANCISCUS S. Caesarei in Palatio Diaconus Cardinalis EHRLE. £8 Ego A L E X A N D E R S. Mariae in Cosmedin Diaconus Cardinalis V E R D E . FR. A N D R E A S CARD. F R Ü H W I B T H , C A M I L L U S CARD. L A U R E N T I , Cancellarius S. B. E. S. B. C. Praefectus. Joannes Zani-Caprelli, Protonotarius Apostolicus. Hector Castelli, Protonotarius Apostolicus. Can. Alfridus Liberati, Cane. Apost. Adiutor a studiis. EXPEDITA die decima quarta mensis Novembris, anno nono ALFRIDUS MARINI, Plumbator. Reg. in Cane. Ap., vol. XLIII, n. 18. - M. RIGGI. 510 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale LITTERAE APOSTOLICAE I ECCLESIA S. FRANCISCI DE PAULA URBIS IANUAE AD BASILICAE MINORIS TITULUM AC DIGNITATEM EVEHITUR. PIUS PP. X I Ad perpetuam rei memoriam. — Ianuensi in civitate exstat ecclesia in honorem Sancti Francisci de Paula Deo dicata, curis ministerioque concredita Ordinis Minimorum qui in adiecta domo ab exeunte saeculo decimo quinto resident. Hoc vero templum, antiquiore ampliato una cum adnexo conventu, suam habuit hodiernam formam decimo septimo saeculo; atque amplitudine, artis operibus, amoenitate quoque loci perspicuum est. Tribus ipsum navibus constat satis amplis, quarum parietes marmoribus picturisque magni momenti ornantur; decem in eodem sacella pulcris altaribus munita habentur; in eodemque multae pretiosaeque sanctorum custodiuntur relliquiae insignes, quas magna veneratione christifideles venerantur. Cives ianuenses iugiter ecclesiam eandem frequentes celebrabunt ac celebrant, opem Sancti Francisci de Paula in ad veritatibus imploraturi; eandemque magni etiam atque iniustres viri pietate moti visitarunt ac muneribus religionis caussa donarunt. Hisce vero temporibus, auspice civitatis moderatore, ianuenses cuiusvis ordinis condicionisve, congrua stipe coacta, novam ingentis molis campanam obtulerunt ecclesiae Minimorum; statueruntque ut illa a mari nuncupata, atque in nuper instauratam turrem templi ipsius inducta, singulis diebus ad vespertinas horas, signo Ave Maria, christifideles pie ad Deum orandum vocet pro omnibus qui maris océanique vias agunt quive in profundo pelago in pace quiescunt. Haec animo repetentes, cum dilectus filius Noster Carolus Dalmatius Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalis Minoretti, lanuensium Archiepiscopus, amplissime Nobis commendet preces, quas Procurator generalis Ordinis Minimorum Nobis humiliter enixeque adhibuit, ut templum ianuense ipsum Sancti Francisci de Paula ad titulum atque honorem Basilicae minoris evehere dignemur, Nos optatis huiusmodi concedendum ultro libenterque existimavimus. Audito igitur dilecto filio Nostro Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinali, Sacrae Bituum Congregationis Praefecto, motu proprio atque ex certa scientia ac matura delibeiatione Nostris, deque apostolicae Nostrae potestatis plenitudine, praesentium Litterarum vi perpetuumque in modum, ecclesiam ianuensem in honorem Sancti thaumaturgi Francisci de Paula Deo dicatam, atque Minimorum concreditam Acta Pii PP. XI 511 Ordini a Sancto ipso fundato, Basilicae minoris titulo cum privilegiis honorificentiisque, quae iuxta Apostolicas dispositiones huic titulo competunt, cohonestamus et condecoramus. Haec concedimus, mandamus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere, suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque ad quos spectant sive spectare poterunt nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri si quidquam secus super his a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Non obstantibus contrariis quibuslibet. Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxi mensis Maii anno MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri nono. B . C A R D . PACELLI, a Secretis Status. U CONFIRMANTUR AUCTORITATE APOSTOLICA CONSTITUTIONES ORDINIS S. PAULI PRIMI EREMITAE. PIUS PP. X I Ad perpetuam rei memoriam. — Religiosas virorum familias, quae a priscis Ecclesiae temporibus efformantur ac florescunt, temporibus locorumque necessitatibus accommodatae, sive aeternae singulorum fidehum saluti, sive incremento Ecclesiae religionisque provehendo prospiciant, Romani Pontifices Decessores Nostri prae oculis continenter habuere ut, opportunitate data, earundem bonum utilitatemque foverent. Vestigiis propterea praedecessores Nostros secuti, Nos etiam ultro libenterque censuimus adnuendum precibus Prioris generalis Ordinis Sancti Pauli primi Eremitae, qui, nomine quoque sodalium totius Instituti cui ipse praeest, Nos humiliter rogavit ut apostolica Nostra auctoritate confirmare dignaremur Ordinis Paulini praedicti Constitutiones, quae nunc ad Codicis iuris canonici normas denuo redactae sunt. Ordo-praedictus, cuius sodales nunc vitam coenobiticam ducunt, originem satis antiquam habuit, quamvis, approbatione regulari Sanctae Sedis decimo tertio tantum saeculo ornatus, ab ipso tempore propaginibus suis antea in Hungariae atque in Poloniae fines dein ceteras Europae regiones sese extenderit. Postea vero graves Sancti Pauli eremitae Ordo iacturas diminutionesque perpessus est. Sexto decimo enim saeculo ob Turcarum incursiones bellaque plusquam centum coenobia paulina vastata sunt in Hungaria; ac duobus Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 512 post saeculis ob leges Iosephi secundi. Ordo praefatus non modo in Hungaricis sed et ceteris in regionibus eidem imperatori subiectis exstructus est. Paulo post, ineunte saeculo decimo nono, etiam in Polonia, tum regis Borussiae cum imperatoris Russorum mandatis, Ordinis domus abolitae sunt, ita ut hodie, tot tantasque ob vicissitudines, instituti ipsius tria tantum coenobia, cum spe sane denuo in Domino succrescendi, vix supersint. Placet vero Nobis nunc Ordinis Sancti Pauli primi Eremitae rebus provehendis in Domino prospicere; occasione, profecto, qua Fratres eiusdem Ordinis humillime Nos rogarunt ut eorundem Constitutiones, apostolica vi, denuo firmarentur. Constitutiones autem Ordinis nunc revisae atque emendatae, latino sermone exaratae, a Sacra Congregatione Religiosorum Sodalium negotiis praeposita die x x v i i mensis Ianuarii anno MDCCCCXXX recognitae sunt, earumque tenor, hic est qui sequitur, videlicet: CONSTITUTIONES OEDINIS F E A T B U M SANCTI P A U L I E B E M I T A E P A B S PELMA De Institutione vitae Regularis, quae Tironem instruit professumque dirigit. CAPUT I De fine Ordinis 1. Beligio Sancti Pauli Eremitae, ut ipsum nomen indicat, originem e vita eremitica traxit. Lapsu temporis, vita eremitica (et quae sunt reliqua). Votis itaque sodalium Ordinis Sancti Pauli eremitae, Nos ultro libenterque obsecundare volentes, audito etiam, uti mos est, dilecto filio Nostro Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinali, qui Sacrae Congregationi pro Religiosorum Sodalium negotiis praepositus est, motu proprio atque ex certa scientia, ac matura deliberatione Nostris, deque apostolicae Nostrae potestatis plenitudine, praesentium Litterarum tenore perpetuumque in modum Constitutiones seu Begulas Ordinis Sancti Pauli Eremitae suprascriptas plenissime adprobamus eisdemque supremum Apostolicae sanctionis robur adiicimus. Haec statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces semper exstare ac permanere, suosque plenos atque integros effectus sortiri, atque obtinere, eidemque Ordini Sancti Pauli Eremitae plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum, irritumque ex 513 Acta Pii PP. XI nunc atque inane fieri si quidquam secus super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter, attentari contigerit. Non obstantibus constitutionibus et ordinationibus Apostolicis ceterisque in contrarium facientibus quibuslibet. Volumus autem ut praesentium Litterarum exemplis etiam impressis, manu ahcuius Notarii publici subscriptis et sigillo personae in ecclesiastica dignitate vel officio constitutae munitis, eadem prorsus fides adhibeatur, quae adhiberetur ipsis praesentibus si exhibitae vel ostensae forent. Datum Eomae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxrx mensis Man anno MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri nono. E . CARD. PACELLI, a Secretis Status. III PRAEFECTURA APOSTOLICA INSULARUM i, SALOMONICARUM SEPTEMTRIONA- LIUM IN VICARIATUM APOSTOLICUM ERIGITUR. PIUS PP. X I Ad perpetuam rei memoriam. — Cum in praefectura apostohca Insularum Salomonicarum septentrionalium religio christiana, diligenti industria Patrum Societatis Mariae, nova atque ampliora in praesens susceperint feliciter incrementa, adeo ut Moderator generalis dictae Societatis Mariae, cuius curis praefectura eadem commissa est, humiles Nobis atque iteratas preces porrexerit ut dicta apostohca praefectura de Insulis Salomonicis in Vicariatum Apostohcum erigeretur: Nos, conlatis consiliis cum venerabilibus fratribus Nostris Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalibus, qui rebus gerendis Propagandae Fidei praepositi sunt, precibus enunciatis concedendum ultro libenterque existimavimus. Quare motu proprio, certa scientia ac matura deliberatione Nostris, deque apostolicae Nostrae potestatis plenitudine, praesentium Litterarum tenore, praefecturam apostolicam Insularum Salomonicarum Septentrionalium, quae insulis Shortland, Choiseul, Lord Howe, Bougainville, Buka, Nyssan, Charteret, Mortlock constituta est, in Vicariatum Apostolicum, proprio Ordinario episcopali dignitate ornato committendum, erigimus. Haec statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere, suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque ad quos spectant sive spectare poterunt, nunc et in posterum amplissime suffragari; sicque rite iudicandum esse AGTA, vol. XXII, n. 12. — 1-12-930. 1 u 514 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ac definiendum, irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Contrariis non obstantibus quibuslibet. Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x x x i mensis Maii anno MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri nono. E . CARD. PACELLI, a Secretis Status. IV ERECTIO PRAEFECTURAE APOSTOLICAE DE WUCHANG IN VICARIATUM PIUS PP. X I Ad perpetuam rei memoriam.—-Venerabilis frater Archiepiscopus titulo Theodosiopolitanus, Delegatus Apostolicus Noster in Sinis, Nos edocet in praefectura apostolica de Wuchang rerum religiosarum felicissimum elapsis annis habitum esse incrementum, proptereaque Nos rogat ut praefecturam eandem, quae curis Ordinis Fratrum Minorum ad Nostrum et Sanctae Sedis beneplacitum concredita est, nunc in Vicariatum Apostolicum erigere dignemur. Nos autem, cum opportunum Nobis videatur huiusmodi votis concedere, conlatis consiliis cum venerabilibus fratribus Nostris Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalibus, qui negotiis Propagandae Fidei praepositi sunt, omnibusque rei momentis attente perpensis, motu proprio atque ex certa scientia ac matura deliberatione Nostris deque apostolicae Nostrae potestatis plenitudine, praesentium Litterarum tenore, praefecturam apostolicam de Wuchang in Sinis, servatis eisdem limitibus, in Vicariatum Apostolicum, item de Wuchang dictum atque ab Ordinario, episcopali aucto dignitate, regendum, erigimus et constituimus. Haec edicimus, mandamus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere, suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere, illisque ad quos spectant sive spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari, sicque rite iudicandum esse ac definiendum, irritumque ex nunc et inane fieri si quidquam secus super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter contigerit attentari. Contrariis non obstantibus quibuslibet. Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x x x i mensis Maii anno MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri nono. E . OAR-D. PACELLI, a Secretis Status. Acia Pii PP. XI 515 EPISTOLA AD R. D. FRANCISCUM VERDIER SUMMUM MODERATOREM PRESBYTERORUM CONGREGATIONIS A MISSIONE ET SOCIETATIS PUELLARUM A CARITATE: SAECULO ELAPSO A MANIFESTATIONE B. M. V. DE NOMISMATE PRODIGIOSO. PIUS PP. X I Dilecte fili, salutem et apostolicam benedictionem. — Catholicis hominibus paene nullis mirabile illud non auditum dixeris, cuius sollemnis passim per orbem terrarum commemoratio die potissimum huius mensis septimo ac vicesimo habebitur: quo die beatissima Virgo, centesimo ante anno — postquam se plus semel Catharinae Labouré conspiciendam dederat, quae Parisiis apud Puellas a Caritate Vincentianas tirocinium agebat — duplici in tabula novi Nomismatis exemplar piae puellae exhibuit, praecepitque ut tale ipsamet Nomisma cudendum curaret. Pollicebatur quidem sanctissima Mater, quotquot illud, praesertim circa collum, gestassent, caelestibus eos gratiis locupletatum iri: quarum copiam ut, sua ipsius declaratione, efficaciter significaret, manus hinc inde demisit, e quibus quidam profectus est lucis veluti torrens, adeo splendidae ut oculorum aciem praestringeret. Eiusmodi sane eventum, dilecte fili, idcirco est Nobis ad recolendum suavius, quia plurimae sensim ad fideles iam tum accessere corporis animique utilitates; cum enim ad sacri usum Nomismatis insculptaeque ibi preculae, Deiparam sine labe conceptam testantis, brevi temporis spatio popularis ubique gentium pietas exarsisset, tam multa de materna Virginis misericordia in christianam plebem beneficia profluxisse constat, ut .Nomisma nuncupati prodigiosum coeperit posteaque omnino consueverit. Atque una simul vobiscum gaudendi vobisque gratulandi periucunda incidit Nobis opportunitas; siquidem, dilecte fili, non ignoramus, utramque, cui praees, Vincentianam sodalitatem quae sibi in hoc centum annorum decursu incrementa laudumque ornamenta comparavit, ea Manifestation illi beatissimae Virginis accepta referre, quam celebraturi estis. Congregationi profecto a Missione Nobis carissimae, quam Pater Legifer ad promovendam pauperum salutem rectamque cleri disciplinam tum suscitavit, cum novum pro rerum temporumque condicione praesidium Ecclesia praestolari videbatur, datum est, hoc saeculi intervallo, non modo ut muneri suo ne deesset, sed etiam ut studiosius vacaret, caritatis beneficentiaeque instituta atque opera provehendo in aliorumque mentem subiiciendo: quo in genere Vincentianae, quas vocant, 516 Acta Apostolicae Sedis ~ Commentarium Officiale Collationes a Friderico Ozanam inductae, etsi modeste agunt, nonne in luce orbis terrarum versantur? Quid quod sodales vestri, dilecte fili, evangelicam fidem per sacras expeditiones aut incolumem inter fideles praestitere aut inter infideles, vel saüguine effuso, propagaruntf At vero Puellae a Caritate nimium quantum — vexillo, ut ita dicamus, sacri Nomismatis innixae—post Deiparae Manifestationem, cum ingenti Ecclesiae civilisque societatis utilitate, floruere; numerus enim earum, quotae tunc erant, adeo usque adhuc auctus est, ut Puellarum quadraginta fere milia hodie censeantur, eaedemque, magnifico operum apparatu ducentes, multo maiora portendant in posterum. Quibus quidem omnibus, quemadmodum mense Martio huius anni bene precati sumus, cum scilicet sorores quae in Urbe degunt earumdemque alumnas libenter admisimus atque alloquio donavimus, item bene hodie precamur, ominamurque ut in perpetua suae exercitatione caritatis, in puellis excolendis, pium praesertim suadendo sacri Nomismatis usum, animas Christo frequentissimas lucrentur. — Quod reliquum est, cupimus, ut saecularia sollemnia propediem habenda, Immaculata Dei (renetrice auspice, ne praet e r e a t quin et vobis et christiano populo divinae gratiae afferant ubertatem: cuius conciliatrix esto paternaeque benevolentiae testis apostolica benedictio, quam tibi, dilecte fili, atque utrique Vincentianae sodalitati peramanter in Domino impertimus. Datum Eomae apud Sanctum Petrum, die xxii mensis Novembris anno MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri nono. PIUS PP. X I Suprema S. Congregatio S. Officii 517 ACTA SS. CONGREGATIONUM SUPREMA SACRA CONGREGATIO S. OFFICII I DECRETUM SACERDOS IOSEPHUS TURMEL DEGRADATUR ET EIUS EXCOMMUNICATUS VIT.ANDUS DECLARATUR, OPERA IN INDICEM LIBRORUM PROHIBITORUM INSERUNTUR. Feria V, loco IV, die 6 Novembris 1930 Sacerdos Iosephus Turmel, ex archidioecesi Rhedonensi in Gallia, iam anno 1892 munere docendi, quod in Seminario maiore Rhedonensi obibat, ab Emo Cardinali Place suo Archiepiscopo privatus est, eo quod nonnullis ex suis alumnis praesentiae reali Iesu Christi in Ssma Eucharistia se non credere declaraverat. Anno 1901 Emus Cardinalis Richard, Archiepiscopus Parisiensis, de speciali mandato et nomine Sacrae Congregationis Indicis, sacerdotem Turmel graviter monebat ob articulos haereticales ab ipso editos in foliis periodicis Revue oVhistoire et de littérature religieuses, quorum infelix sacerdos Á. Loisy moderator erat; addito vetito, ne quid deinceps ad sacras disciplinas pertinens absque praevia approbatione ecclesiastica publici iuris faceret. Anno 1908 coram Illmo ac Revmo Domino Augusto Dubourg, suo Archiepiscopo, absolute negavit se sub falsis nominibus « A. Dupin » et « G . Herzog» duos libros contra dogmata Ssmae Trinitatis et Virginitatis Mariae, nec non contra alias Ssmae Matris Dei praerogativas scripsisse, firmiter asserens cum dictis auctoribus nihil prorsus se commune habere, immo eos ne novisse quidem. Illa vero occasione, ad quamvis suspicionem a se avertendam, suo Ordinario sub die 22 Maii 1908 explicitam professionem fidei catholicae in scriptis exhibuit. Praefati duo libri, primus sub nomine « A. Dupin » vi decreti diei 25 Maii 1908 et alter sub nomine « G. Herzog » vi decreti diei 5 Iulii 1909, in Indicem librorum prohibitorum dein inscripti fuerunt. ' • • ~ 518 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ab anno 1909 usque ad annum 1911 Sacra Congregatio Indicis septem opera sacerdotis Turmel tribus diversis decretis, latis respective diebus 5 Iulii 1909, 7 Martii 1910 et 2 Ianuarii 1911, proscripsit ac damnavit; auctor vero post singulas damnationes suo Archiepiscopo in scriptis absolute se subiiciebat, declarans se doctrinae catholicae firmiter adhaerere. Haud tamen exinde a sua nefaria opera cessavit, sed sub diversis itidem falsis nominibus alios libros aut articulos identidem edere perrexit, blasphemias in Deum continentes, haeresim propugnantes, ipsorumque religionis fundamentorum eversivos, qui ei tamquam auctori, etsi ipso pertinaciter negante, adscribebantur. Anno demum 1929, cum ex peracta inquisitione sufficientia collecta essent argumenta ad sacerdotem Turmel plurium horum operum sub diversis nominibus editorum tamquam verum auctorem designandum, ab Emo Cardinali Charost, Archiepiscopo Rhedonensi, de mandato Supremae Sacrae Congregationis S. Officii, regularis instructus est processus, in quo sacerdos Turmel, constitutis subiectus diebus 10, 20, 21, 23 Decembris 1929 et 10 Ianuarii 1930, et non obstantibus suis firmis, iteratis, immo et iuratis negationibus, de reitate convictus, poena suspensionis a divinis mulctatus est sententia die 23 Ianuarii 1930 lata et in fasciculo Semaine Religieuse du Diocèse de Rennes diei 25 Ianuarii 1930 edita. Paulo antequam ei suspensio a divinis intimaretur, infelix hic sacerdos suam reitatem fortiter negare pergens, Emo Archiepiscopo declaravit se libenter esse paratum professionem emittere fidei catholicae; paucis tamen diebus post, iam a divinis suspensus, ad editorem Bieder manuscriptum misit alterius voluminis operis Catéchisme pour adultes in eum finem evidenter conscripti religionem christianam oppugnandi et atheismum propagandi. Cum tandem se manifeste detectum perspexisset, duabus epistulis diebus 25 Martii et 1 Aprilis currentis anni ad Emum Cardinalem Charost datis, sacerdos Turmel confessus est se plurimos articulos et quatuordecim opera edidisse sub sequentibus quatuordecim falsis nominibus: « Louis Coulange, Henri Delafosse, Armand. Dulac, Antoine Dupin, Hippolyte Gallerand, Guillaume Herzog, André Lagard, Robert Lawson, Denys Lenain, Paul Letourneur, Goulven Lézurec, Alphonse Michel, Edmond Perrin, Alexis Vanbeck ». Ut facile est intelligere, ex tot libris et articulis sub diversis nominibus prodeuntibus, haeresim ac impietatem propugnantibus, legitima orta est suspicio ne in Gallia totidem adessent sacerdotes qui fidei catholicae adversaretur; quod quidem clero Gallico gravem profecto et manifestam iniuriam inurebat. Suprema S. Congregatio S. Officii 519 Cum igitur sacerdos Turmel quadraginta iam abhinc annis ideas catholicae fidei contrarias expresserit, et pluries monitus, poenis que ab auctoritate ecclesiastica plexus, prout ex dictis constat, non resipuerit, necnon quotidie Sacrum litare sit ausus, Emi ac Revmi Patres rebus fidei ac morum tutandis praepositi, in Plenario Conventu Feria V, loco IV, die 6 Novembris 1930 habito, procedendi formam Supremi S. Tribunalis S. Officii propriam ad normam can. 1555 sequuti, praeaudito R R . D D . Consultorum voto, decreverunt: 1.-Duodecim opera sacerdotis Iosephi Turmel, quorum tituli infra notantur, sub diversis nominibus edita, sed ab ipso uti propria agnita, praeter alia duo iam damnata et in Indicem relata, tamquam praedamnata habenda esse atque in Indicem librorum prohibitorum esse inserenda: * Louis Coulange, La Vierge Marie. Paris, Rieder, 1925. - Id., La Messe. Paris, Rieder, 1 9 2 7 . - I d . , The Life of the Devii. London, 1 9 2 9 . - I d . , Catéchisme pour adultes (2 voll.). Paris, Rieder, 1929-1930. - Henri Delafosse, Le Quatrième Evangile. Paris, Rieder, 1925. - Id., Les écrits de Saint Paul: VEpître aux Romains. Paris, Rieder, 1926. - Id., Les écrits de Saint Paul: La première Epître aux Corinthiens. Paris, Rieder, .1926.-Id., Les écrits de Saint Paul: La seconde Epitre aux Corinthiens. Les Epitres aux Galates, aux Colossiens, aux Ephésiens, à Philémon. Paris, Rieder, 1927. - Id., Les écrits de Saint Paul: L'Epître aux. Philippiens. Les Epitres aux Thessaloniciens. Les Epitres Pastorales. VEpître aux Hébreux. Paris, Rieder, 1928. , Id., Lettres d Ignace d'Antioche. Traduction nouvelle avec introduction et des notes. Paris, Rieder, 1 9 2 7 . - A n d r é Lagarde, The Latin Church in the Middle-Age. Edinburgh, 1925. - Edmond Perrin, Saint Thomas d'A quin, Somme Théologique. Voll. I-II: Dieu. Traduction nouvelle avec une introduction et des notes. Paris, Rieder, 1927-1929; 2. - Ipsum, iam in cursum in excommunicationem latae sententiae ad normam, can. 2314 § 1, 1, nunc excommunicatione nominatim ac personaliter damnari, prout vi praesentis decreti damnatur; omnibus plecti poenis publice excommunicatarum; atque insuper vitandum esse et ab omnibus vitari debere; 3. - Eumdem etiam degradationis poenae cum omnibus iuris effectibus subiici; 4. - Ab excommunicatione vero, de qua supra, ipsum absolutum non iri, nisi datis antea verae resipiscentiae signis, et retractatis formiter omnibus suis erroribus per declarationem a S. Officio probandam et publici iuris faciendam. Quibus tantum praestitis et non aliter, ipsum posse ad Sacramenta more laicorum iterum admitti. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 520 Et eadem Feria V, die 6 eiusdem mensis et anni, Ssmus D. N. D. Pius divina Providentia Pp. X I , in solita audientia R. P. D. Adsessori concessa, relatam Sibi Emorum Patrum resolutionem approbavit, confirmavit atque publicandam iussit. Datum Romae, ex Aedibus S. Officii, die 8 Novembris 1930. A. Subrizi, Supremae S. Congr. S. Officii Notarius. L. ® S. II DECRETUM QUINQUE LIBRI DAMNANTUR A PAULO ROUÉ EDITI Feria IV, die 19 Novembris 1930 In Generali Consessu Supremae Sacrae Congregationis Sancti Officii Emi ac Revmi Dñi Cardinales, fidei et moribus tutandis praepositi, praehabito D D . Consultorum voto, damnaverunt, proscripserunt atque in Indicem librorum prohibitorum inserendos mandarunt libros a Paulo Roué editos, quibus tituli: Le Procès de Jésus, Mude historique et juridique. Paris, André Delpeuch, éditeur; Le Procès de Judas dit VIscariot. Paris, éditions de l'Epi; Code de Vunion libre (Amants, Maîtresses, Enfants naturels). Paris, Librairie de Droit usuel pratique; Traité de Vannulation du mariage religieux. Paris, Etienne Chiron, éditeur; Mon formulaire oVactes sous-seings privés. Paris, Librairie de Droit usuel. Et sequenti feria Y, die 20 eiusdem mensis et anni, Ssmus D. N. D. Pius divina Providentia Pp. X I , in solita audientia R. P. D. Adsessori impertita, relatum Sibi Emorum Patrum decretum approbavit, confirmavit et publicandum iussit. Datum Romae, ex Aedibus S. Officii, die 21 Novembris 1930. A. Subrizi, Supremae S. Congr. S. Officii Notarius. L. rB S- 521 S. Congregatio Concilii SAGRÌ CONGREGATIO CONCILII TOLETAN A ET A L I A R U M MISSAE PKO POPULO Die 19 Iulii 1930 QUAESTIO. - Eminentissimus Cardinalis Archiepiscopus Toletanus die 1 Ian. .1930 ad H. S. C. quae sequuntur exponebat: « Etiam post decretum Sacrae Congregationis Concilii 28 Decembris 1919 disputatur in Hispania de obligatione applicandi Missam pro populo diebus festis olim ex iure particulari de praecepto ut e. g. in Hispania diebus Sancti Antonii Patavini, Sancti Isidori Agricolae, Sancti. Augustini Doctoris, Sancti Ferdinandi Regis, etc., sed nunc suppressis sive vi Codicis, sive ante Codicem; dum alii negant, quia in festorum suppressorum decreto 28 Dec. 1919 non memorantur; alii affirmant, innixi in doctrina aliquorum scriptorum. Inde oritur diversa praxis et magna confusio, quae oporteret ut de medio tollatur; id quod unice per declarationem authenticam Sacrae Congregationis obtineri potest. Quapropter enixe orat ut talis declaratio quam primum detur ». Super ea quaestione, quam etiam Excmus D. Nuncius Apostolicus apud Catholicum Regem, authentice solvendam commendat, exquisitum est, ut de more, Votum Consultoris, quod praestat ex integro referre. VOTUM CONSULTORIS. - Praemitto notissimam disciplinam vigentem circa applicandam Missam pro populo diebus festis suppressis iure universali; scilicet: « nihil hac in re per Codicem immutatum esse a disciplina hucusque vigente » (Pont. Comm. Cod., 17 Febr. 1918); itaque Missam applicandam esse singulis diebus enumeratis in subsequenti elencho edito a S. H. C. die 28 Dec. 1919 (A. A. S., X I I , p. 42). In quo elencho notantur duo festa localia: « Dies S. Patroni Regni; dies S. Patroni loci », quae tamen sunt iuris communis, vi nempe legis generalis, etsi variis diebus observata iuxta singulas regiones et loca. Unde statim cadit argumentum quod quis deducere vellet ex canone 1247 § 2: « Ecclesiastico praecepto dies festi Patronorum non subiacent »; scilicet sublatum est, quatenus superesset, praeceptum de quo in titulo « de diebus festis », quin fiat mutatio circa Missae applicationem pro populo. His dictis, unicum argumentum ab iis allatum qui suppressam putant obligationem applicandae Missae pro populo, diebus festis suppressis,. 522 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale deducitur ex silentio citati decreti circa festa iuris particularis. At statim, quisque videt argumento huiusmodi nullam vim inesse, quia: a) silentium natura sua est quid negativum; unde nec potest nec debet trahi in argumentum positivum; nisi saltem aliud quid accedat; b) laudatum decretum editum est ad tollenda dubia et anxietates; nullum autem ius constituit; contra expressis verbis se refert ad ius praeexistens, citans responsum Pontificiae Commissionis, iuxta quod nihil est innovatum a Codice; c) immo decretum formaliter excludit ius particulare, non solum quia iteratis vicibus loquitur de festis « in universali Ecclesia », sed etiam quia nihil aliud est nisi determinatio celebris elenchi TJrbaniani, qui legem ferebat pro universali Ecclesia, omisso iure particulari, ut ex eiusdem tenore patet. Ceterum, si res paulo attentius consideratur, statim apparet quaestionem minime versari circa ius particulare. Etenim ad ius particulare attinet festorum localium institutio et, dato casu, suppressio; sed festorum etiam localium natura iuridica eadem est quae festorum universalium; important scilicet idem praeceptum audiendi Sacrum, idem vetitum quoad opera servilia, eamdem applicationem Missae pro populo. Haec autem nihil locale aut particulare habent. Iamvero inducta sunt iure communi festa quae nunc dicuntur suppressa, in quibus cessavit primo vetitum servilia operandi, dein et praeceptum audiendi Sacrum; nunquam autem cessavit obligatio Missam pro populo: dicente canone 339, § 1 (cf. 466), quin antiquiores textus referam: applicandam esse Missam pro populo «in dominicis aliisque diebus festis de praecepto, etiam suppressis ». Cur autem et quomodo aliter res se haberet quoad festa suppressa iuris particularis? Ad hoc ergo ut admittamus sublatam fuisse applicationem Missae pro populo diebus festis suppressis iuris particularis, necesse foret ut demonstretur alias et alias servandas et servatas esse regulas quoad haec et ista festa, eiusdem naturae iuridicae; demonstratio vero fieri deberet certo et authentico textu, vel saltem exemplo. Textum autem vel exemplum nemo protulit, quantum sciverim. Interim ergo stare possumus et debemus validissimae praesumptioni de qua supra. Quid autem loquar de praesumptione, dum textus adest? Pius enim Pp. V I I , Brevi Paternae claritati, die 10 Aprilis 1818, reductionem concessit festorum antea in regno Neapolitano servatorum uti de praecepto; quo Brevi sublata sunt non tantum quaedam festa iuris universalis, scilicet e catalogo Urbaniano, sed etiam quaedam iuris particularis, ut ecce festum S. Antonii Patavini et S. Dominici. Porro quoad omnia festa suppressa, nulla facta distinctione, voluit Pontifex «nihil esse innovandum quoad chorum, relate ad festa in quorum occursu sublatum est praeceptum audiendi Sacrum ». Iamvero fere statim ab edito Brevi, quaesivit Archipre- S. Congregatio Concilii 523 sbyfcer loci Petr ella dioecesis Aquilanae, post primum dubium circa festum S. Antonii: « A n parochi teneantur in posterum applicare Missam pro populo et celebrare cum cantu Missam parochialem diebus quibus sublatum est praeceptum audiendi Sacrum », evidenter interrogans circa omnia festa suppressa. Et respondit S. C. E . die 1 8 Octobris .1818 (n. 2 5 9 2 ) : «Affirmative ad utramque partem, etc. ». Haec ex Consultazione canonica X C I V Emi Cardinalis Gennari, quae metam tangit, ut arbitror. Quum vero nulla vel levis afferatur causa cur res in Hispania aliter se habuerint aut habeant ac in regno Neapolitano, certa omnino videtur responsio affirmativa, seu «stare obligationem applicandi Missam pro populo diebus festis suppressis iuris particularis in Hispania ». Quare, etc. EESOLUTIO. - In plenariis Comitiis die 1 9 Iulii 1 9 3 0 in Palatio Apostolico Vaticano habitis, Emi Patres Sacrae Congregationis Concilii, ad propositum dubium, nempe « An obligatio applicandi Missam pro populo diebus 1 estis suppressis, olim ex iure particulari de praecepto, exsistat in casu », respondendum censuerunt: ((Affirmative)). Facta autem relatione Ssmo Dno Nostro Pio Papae X I , in Audientia infrascripto Secretario concessa die 31 eiusdem mensis, Ssmus datam resolutionem approbavit ac confirmavit. I. Bruno, Secretarius. SACRA CONGREGATIO DE RELIGIOSIS APPBOBATIONES Ssmus Dnus Noster Pius divina Providentia Pp. XI decretis Sacrae Congregationis Negociis Beligiosorum Sodahum praepositae: Die 12 Martii 1930. — Constitutiones Monialium Clarissarum ad septennium, experimenti gratia approbavit. Die 19 Iulii. — Institutum Sororum vulgo dei Ssmo Cuore di Gesii Montmartre nuncupatarum, cuius domus princeps in archidioecesi Westmonasteriensi sita est, laudavit, eiusque Constitutiones ad septennium, experimenti gratia approbavit. — Institutum Sororum a Tertio Ordine Regulari S. Francisci, laudavit, eiusque Constitutiones ad septennium experimenti gratia approbavit. 524 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale — Institutum Sororum vulgo delle Scuole Cristiane della Misericordia nuncupatarum, cuius, domus princeps in dioecesi Paderbornensi sita est, laudavit, eiusque Constitutiones ad septennium experimenti gratia approbavit. Institutum Sororum a Sancto Ioseph, laudavit, eiusque Constitutiones ad septennium experimenti gratia approbavit. — Institutum Sororum vulgo Servantes du Saint-Esprit et de Marie Immaculée nuncupatarum, cuius domus princeps in dioecesi S. Antonii in S. F. A. Texas sita est, laudavit, eiusque Constitutiones ad septennium experimenti gratia approbavit. — Institutum Sororum vulgo Ancelle del Santuario nuncupatarum, cuius domus princeps in dioecesi Terlitiensi sita est, laudavit, eiusque Constitutiones ad septennium, experimenti gratia, approbavit. — Institutum Sororum a Divino Corde Iesu cuius domus princeps in archidioecesi Vratislaviensi sita est, laudavit, eiusque Constitutiones ad septennium experimenti gratia approbavit. — Institutum Sororum a Sancta Martha approbavit una cum suis Constitutionibus, sed has ad septennium experimenti gratia. — Institutum Sororum a Sancto Carolo eiusque Constitutiones definitive approbavit. — Institutum Sororum vulgo Piccole Suore déWImmacolato Cuore di Maria del Terz'Ordine di S. Francesco nuncupatarum, cuius domus prin^ ceps in dioecesi Czestochoviensi sita est, laudavit, eiusque Constitutione» approbavit ad septennium experimenti causa. Dataria Apostolica 525 ACTA OFFICIORUM DATARIA APOSTOLICA NORMAE SERVANDAE AB ORDINARIIS IN IMPETRANDA AB APOSTOLICA SEDE COLLATIONE BENEFICIORUM. Ut Revmis Ordinariis recursus ad Sedem Apostolicam pro obtinenda collatione beneficiorum non consistorialem, quae, ad normam iuris, ipsi Sedi Apostolicae reservata sunt (Codex iuris can., 396,1435), vel devoluta (can. 1432 § 3), facilior reddatur, et ut eorundem provisio recte et congruenter absolvatur, ac praecipue ut Romanus Pontifex, cui soli illorum collatio spectat et pertinet, libere ad illa eligere possit clericos, quos digniores et magis idoneos in Domino iudicaverit, sequentes normae, a SS. D. 2S". Papa Pio XI adprobatae, servandae erunt: I. A die vacationis beneficii reservati vel a die devolutionis, ad diem quo recursus ad Sedem Apostolicam erit faciendus, aliquod temporis spatium intercedat, ita ut notitiam de collatione ipsius beneficii Summo Pontifici reservata clerici dioeceseos tempestive habeant. I I . Revmi Ordinarii in supplici libello pro collatione obtinenda beneficiorum reservatorum vel devolutorum, ad Emum Cardinalem Sanctae Romanae Ecclesiae Datarium mittendo, nomina ecclesiasticorum omnium, qui beneficium optant, praesentent, una cum testimoniis de eorum aetate, studiis, vita, moribus, ministeriis quibus laudabiliter quisque functus sit, et de idoneitate ad munia beneficii, de quo agitur, obeunda: et saltem tres, quatenus fieri possit, uti digniores indicent. III. Si beneficia reservata vel devoluta legi concursus, sive generah sive particulari, obnoxia sint, suffragia ab examinatoribus lata quoad idoneitatem et scientiam tum coniunctim, tum distincte, ad Apostolicam Datariam, una item cum vitae curriculo seu testimoniis, ut supra, concurrentium, mittantur, servatis apud curiam Ordinarii actis concursus. Quod si beneficio onus insit Sacrae Scripturae populo explanandae, candidatus, ex praescripto Motus proprii Pii Pp. XI diei 27 Apr. 1924, licentia aut laurea in re biblica potitus esse debet. Si Ordinarii vero derogationem a dicta lege, rationabili de causa, impetrare cupiant, testi- 526 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale monium de candidati peritia super Sacram Scripturam, onerata eorum conscientia, perhibeant. IV. Si de beneficio agatur adnexam habente curam animarum, quarum salus super omnia prae oculis habenda est, iudicium Revmi Ordinarii quoad scientiam, pietatem, zelum animarum et idoneitatem candidatorum ad regendam paroeciam de qua agitur — cui tantum magis idoneus praeficiendus erit (can. 459) — semper requiritur, graviter onerata conscientia eiusdem Ordinarii. Votum vero Revmi Ordinarii circa candidatum, quem magis dignum et idoneum reputet, Summus Pontifex libenter semper excipiet, ac de illo, pro Sua sapientia et prout in Domino iudicaverit, debitam rationem habebit. Ex Dataria Apostolica, die 11 Novembris 1930. R. CARD. SOAPINELLI, S. R. E. Datarius. L. E i s . - I. Guerri, Regem. Diarium Romanae Curiae 527 DIARIUM ROMANAE CURIAE Giovedì, 9 Ottobre, la Santità di Nostro Signore ha ricevuto in solenne Udienza Sua Eccellenza il Signor Dottor C A R L O P. CRISANTI, Inviato Straordinario e Ministro Plenipotenziario della Repubblica del Venezuela per la presentazione delle Lettere Credenziali. SACRA CONGREGAZIONE DEI RITI Martedì, 28 Ottobre 1930, presso l'Emo e Revmo Signor Cardinale Giulio Serafini, Ponente della Causa Policastren, di Beatificazione e Canonizzazione del Ven. Servo di Dio Domenico Lentini, Sacerdote secolare, si è tenuta la Congregazione Antipreparatoria, nella quale dai Revmi Prelati Officiali e dai Consultori teologi si è discusso il dubbio sopra l'eroicità delle virtù dello stesso Venerabile Servo di Dio. Martedì, 11 Novembre 1930, nel Palazzo Apostolico Vaticano, si è tenuta la Congregazione Particolare dei Sacri Biti, nella quale al giudizio degli Emi e Bevmi Signori Cardinali componenti la medesima, sono state sottoposte le seguenti materie: 1. Intorno alla validità dei processi nella causa di Beatificazione e Canonizzazione della Serva di Dio Maria di Gesù Crocifisso, religiosa professa dell'Ordine dei Carmelitani Scalzi. % Intorno alla validità del processo apostolico costruito in Namur, sopra due miracoli che si asseriscono operati da Dio per intercessione della Beata Giulia Billiart, Fondatrice dell'Istituto delle Suore della Beata Vergine Maria, dopo la sua solenne beatificazione. 3. Intorno alla conferma di culto non mai prestato al Servo di Dio Felice de Andreis, Sacerdote e primo Fondatore generale della Congregazione della Missione in America, in conformità ai decreti di Urbano Papa VIII. 4. Intorno alla validità del processo apostolico costruito nella diocesi di Arras, sopra un miracolo operato da Dio per intercessione della Serva di Dio Suor Maria Eufrasia Pelletier, Fondatrice della Congregazione delle Suore del Buon Pastore. 5. Intorno alla conferma di culto non mai prestato alla Serva di Dio Caterina Jarrige, del Terzo Ordine di S. Domenico, in conformità ai decreti di Urbano Papa Vili. 6. Intorno alla validità del processo apostolico sopra i miracoli operati da Dio per intercessione della Ven. Serva di Dio Margherita Bourgeoys, Fondatrice dell'Istituto delle Suore di Nostra Signora. 7. Intorno alla validità dei processi nella causa di Beatificazione e Canonizzazione del Servo di Dio Paolo Ginhac, Sacerdote professo della Compagnia di Gesù. Aota Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 8. E finalmente intorno alla validità dei processi nella causa di Beatificazione e Canonizzazione del Ven. Servo di Dio Antonio Chevrier, Sacerdote •secolare, Fondatore dell'asilo « La Providence du Prado » ed Istitutore della Società dei Sacerdoti Pradosiensi. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XI, felicemente regnante, si è degnato di nominare: Camerieri Segreti Soprannumerari di S. S.: 22 Dicembre 1929. Monsig. Alessandro Pechnik, dell'archidiocesi di Leopoli dei Latini. 24 Luglio 1930. Monsig. David Paterson, della diocesi di Aberdeen. 8 Ottobre » Monsig. Giovanni Hofer, della diocesi di Seckau. » » » Monsig. Alessandro Nagy, della diocesi di Giavarino. » » » Monsig. Leandro Girard, del patriarcato latino di Gerusalemme. 9 » » Monsig. Carlo Stradner, della diocesi di Seckau. 20 » » Monsig. Francesco Prisching, della medesima diocesi. 6 Novembre » Monsig. Gustavo Bernardoni, della diocesi di Fabriano. » » » Monsig. Agostino Crocetti, della medesima diocesi. 13 » » Monsig. Giuseppe Aloy, della diocesi di Alba. Camerieri d'onore in abito 17 Luglio 1930. 31 » » 21 Agosto » 25 Settembre » » » » Cameriere 14 Marzo paonazzo di S. S. : Monsig. Giovanni P. Ledezma, della diocesi di Cochabamha. Monsig. Boceo Cosentino, della diocesi di Policastro. Monsig. Giorgio Feichtner, dell'archidiocesi di Salisburgo. Monsig. Ludovico Wolker, dell'archidiocesi di Colonia. Monsig. Giacomo Rabino, della diocesi di Asti. d'onore di Spada e Cappa Soprannumerario di S. S.: 1930. Il sig. Giulio Gonçalves Cerejeira, del patriarcato di Lisbona. NECROLOGIO 28 Settembre 1930. Monsig. Maurizio Rivière, Arcivescovo di Aix. 7 Novembre » Enìo Sig. Card. ALFONSO M. MISTRANGELO, del titolo di S. M . degli Angeli alle Terme, Arcivescovo di Firenze. » » » Eöio Sig. Card. ALESSIO CHAKOST, del titolo di S. M. della Vittoria, Arcivescovo di Rennes. 13 » » Monsig. Enrico Vittore Altmayer, Arcivescovo tit. di Sinnada. 21 » » Monsig. Atanasio M. Vincenzo Soler y Royo, Vescovo tit. di Citarizo. 23 » » Monsig. Settimio Caracciolo di Torchiarolo, Vesc. di Aversa. Annus XXII - Vol. XXII 31 Decembris 1930 Num. 13 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE AG TA PII PP. XI SERMO AD EMOS PATRES CARDINALES U N A SIMUL CUM PRAELATIS ROMAN A E CURIAE IN A U L A M CONSISTORIALEM CONVENTOS AD OMIis NANDTJM BEATISSIMO PATRI IN PERVIGILIO NATIVITATIS D. N. IESU CHRISTI. Venerabili fratelli e dilettissimi figli in Cristo, Benedetto il Natale del Signore, che, insieme alle altre squisite consolazioni spirituali che suole arrecare a tutte le anime fedeli •e non del tutto disattente al rinnovarsi ed al suonare delle ore di D i o , a NToi porta di n u o v o anche questa sempre desideratissima o r a di cuore a cuore con v o i . La v o c e del vostro cuore ha trovato tanta affettuosa espressione in quella del n u o v o D e c a n o del Sacro Collegio Cardinalizio, e NToi Ci affrettiamo a ringraziarvi dei vostri fraterni e filiali auguri, della preziosa strenna delle preghiere che avete fatte per Noi e c h e Ci promettete di fare anche nelle sante feste e nel n u o v o anno che sta per cominciare. NToi pure vi portiamo (e non a v o i soltanto) un augurio che risponde al desiderio universale, e che possiamo ben dire magnifico, perchè n o n è NTostro, ma del Cielo e del D i o di pace che torna in questo conturbato e tribolato m o n d o , e vi portiamo pure (e ACTA, vol. X X I I , n. 13. — 31-12-930. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 530 di n u o v o non soltanto a v o i ) , una strenna che speriamo benefica a molti. Ma prima di presentarvi e l'augurio e la strenna, secondiamo volentieri il discreto invito rivoltoci dal vostro Eminentissimo interprete, di dare un memore sguardo ai tanti argomenti di consolazione, e purtroppo anche di pena e dolore vero, di cui è seminato Panno che sta per chiudersi. Ci è caro presentare di n u o v o e insieme c o n v o i a D i o benedetto, da una parte l'inno della Nostra riconoscenza, dall'altra il gemito delle Nostre pene, c h e v u o l e essere pure l'espressióne della Nostra inconcussa ed illi- mitata fiducia nei soccorsi e nei rimedi di quella Sua infinita misericordia ene ha fatto sanabili gli individui e i p o p o l i . N o n erano ancora spenti gli splendori santi e santificanti del centenario Francescano ed ecco celebrarsi ed affacciarsi i centenari di S. Agostino, di S. Emerico, di S. A n t o n i o , della Medaglia Miracolosa, del Concilio di Efeso, che già si viene preparando in operoso silenzio: gloriose rievocazioni e quasi risurrezione e rinnovazione di magnifiche figure e memorandi fatti del passato; presentissimo e larghissimo risveglio di fede e di vita cristiana. E possiamo appena accennare ai succedutisi Congressi Eucaristici di Budapest, di Cartagine, di Loreto, che, c o n le loro meraviglie di fede, di pietà, di santificazione Ci fanno desiderare più vivamente quelli di Bari e d'Irlanda che già si profilano all'orizzonte e magnificamente si annunciano; appena accennare a quegli splendidi astri, anzi a quelle vere costellazioni, che la divina B o n t à Ci ha concesso di aggiungere al cielo della santità glorificata. Di tutte queste grandi e veramente ineffabili consolazioni, e di tutte le altre che le accompagnarono e ne furono i preziosi frutti, non cesseremo mai di ringraziare la infinita b o n t à del Signore. P o n i a m o in prima fila tra quei frutti il meraviglioso perseverare e continuo crescere dell'operoso e generoso zelo di tutti i fedeli, ed in tutti i paesi, per le Missioni, per l'Azione Cattolica, per le opere e le istituzioni intese a p r o m u o v e r e ed elevare sempre più l'istruzione religiosa ed il culto della scienza, delle scienze 531 Acta Pii PP. XI sacre e di tutte le scienze armonizzate c o n la Pede; e tutto questo nonostante le straordinarie difficoltà dei tempi. E qui cominciano le dolenti note, dolenti davvero, e quali la storia non ha mai registrato; fors'anche perchè mai il m o n d o si è trovato in quelle, che N o i vediamo e v i v i a m o , condizioni di rapporti materiali e morali, privati e pubblici, individuali e collettivi, che rendono inevitabili le più vaste e più lontane ripercussioni di tutte le scosse che si p r o d u c o n o nei diversi paesi e nei diversi ambienti politici, sociali, finanziari, economici, industriali. D i c i a m o questo generale anzi universale disagio finanziario ed e c o n o m i c o , il quale è così penosamente risentito nella loro stessa compagine dagli Stati e dai popoli anche i più ricchi e i più forti, c o m e dalle più piccole ed umili famiglie, da queste (s'intende) ben più dolorosamente. D i c i a m o questa così largamente diffusa disoccupazione che toglie lavoro e pane a tanti operai ed alle loro famiglie, e fa sentire sempre più vivamente il bisogno di un p i ù giusto rapporto fra produzione e c o n s u m o , fra macchine e m a n o d'opera, e sovratutto di un migliore assetto sociale ed internazionale ispirato a maggior giustizia e carità cristiana, e che, senza sovvertire l'ordine stabilito dalla divina Provvidenza, renda possibile ed effettiva fra le diverse classi e fra i diversi popoli la collaborazione fraterna utile a tutti, invece della lotta e della concorrenza dura e sfrenata, a tutti n o c i v a ed a più o m e n o breve andare disastrosa. Benedette tutte le iniziative intese ad alleviare le tante sofferenze del presente ed a preparare un migliore avvenire. D i c i a m o questi vaghi timori coi quali molti guardano all'avvenire quasi vedendo in più d'un settore dell'orizzonte nubi minacciose, timori (diciamo subito) per N o i eccessivi, e nubi (speriamo sempre) non tutte foriere di t e m peste, ma che intanto tengono gli animi sospesi e turbati. E diciamo non tutte, perchè universali e spaventevoli tempeste certamente preparano una propaganda sovversiva d'ogni ordine e nemica di ogni religione nonché il dilagare del malcostume, se disastrose ideologie, deplorevoli debolezze e più deplorevoli Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 532 connivenze, e la ricerca t r o p p o avida dei materiali interessi continueranno a t r o p p o p o c o tentare per combatterle, anzi a venire in loro favore. Ed a tutti i guai accennati sono venuti ad aggiungersi un p o ' dappertutto, ma più rovinosi e micidiali in Italia, i tanti disastri tellurici, sismici, marittimi, fluviali, atmosferici. Sempre e d o v u n q u e le pene dei figli sono e saranno le pene del Padre, che al generale ricorso ha risposto e risponde prima c o n la preghiera di ogni giorno e c o l conforto della parola paterna, poi anche secondo le possibilità sue (accresciute da molte filiali e c o m m o v e n t i generosità) c o n qualche materiale soccorso; preferita fra tutte, anche da N o i , e fra tutte più insistentemente richiestaci e più volentieri concessa, la carità del lavoro, di molti lavori. Posti dalla mano di D i o a c a p o di tutta la Chiesa Sua, dovunque essa soffre, c o m b a t t e e prega, ivi è il Nostro cuore, ivi le Nostre sollecitudini, ivi le Nostre preci, per pregare, combattere e soffrire con essa. E questa santa Chiesa di D i o soffre, pregando, indicibili sofferenze e pregando c o m b a t t e le più aspre lotte in più d'un paese. Bisogna ancora m o l t o pregare (almeno questo) per i nostri fratelli e figli del Messico, per i mirabili campioni che nel n o m e e per l'amore di Gesù Cristo soffrono e m u o i o n o neBe Bussie, nella Siberia, preparando colle loro sofferenze la rinascita in Cristo di quelle immense regioni e di quegli innumerevoli popoli. Bisogna inoltre pregare per i bravi e valorosi Nostri missionari e per le Nostre care Missioni della Cina che ancora in molte parti dello sterminato paese hanno attraversato e tuttavia attraversano durissime p r o v e non senza gloria di veri martini; non per fatto di quelle popolazioni, generalmente buone e pacifiche, ma per fatto di pochi (relativamente pochi) violenti, sospinti spesso dall'istessa nefasta propaganda antisociale e antireligiosa che minaccia tutto il m o n d o civile. Posti dalla stessa divina mano sulla Sede episcopale del Principe degli Apostoli e V e s c o v o di questa Borna da Gesù Cristo prescelta a centro e capo di tutta la Chiesa Sua, la Chiesa cattolica, d o b b i a m o vedere con quotidiano cordoglio il proselitismo 533 Acta Pii PP. XI acattolico anzi anticattolico spiegare in Italia, e più in questa stessa R o m a , un'azione sempre più intensa e sempre più vasta, d o v e sùbdola e insidiosa, d o v e audace e sfrontata, coprendo il pericolo ed il danno delle coscienze con l'attrattiva di molteplici vantaggi gratuiti o quasi, approfittando per lo più dell'ignoranza e dell'ingenuità, congiunte spesso .alla miseria ed alla fame; e tutto ciò in presenza d'una legge che ammette bensì acattolici all'esercizio di culti diversi dal cattolico, ma n o n li dice punto ammessi al proselitismo, e tanto meno al proselitismo sfrenato, contro la Religione cattolica, la sola Religione dello Stato (Trattato Lateranense, art. 1); e tutto ciò c o m e se vi possa essere qualche cosa di più offensivo e ingiurioso contro la persona del S o m m o Pontefice che appunto un tale proselitismo (Tratt. Lat., art. 8 ) , o più in contrasto col carattere sacro della Città Eterna, Sede vescovile del S o m m o Pontefice, centro del m o n d o cattolico e mèta di pellegrinaggi (Concord. Lat., art. 1). Il tenore della legge e delle solenni Convenzioni è tanto chiaro e persuasivo, da farci pensare a dimenticanza di esse o ad ignorazione del lamentato proselitismo, per spiegarci ciò che avviene: per questo abbiamo creduto necessario di farne qui chiaro richiamo e chiara segnalazione. E nutriamo fiducia che non sarà senza b u o n effetto, non p o t e n d o , d'altra parte, N o i dubitare di quelle buone disposizioni, che anche l'interesse del Paese reclama, del Paese minacciato nel suo tesoro più prezioso, la F e d e dei padri, e nella sua unità più profonda ed essenziale, l'unità religiosa. A m i a m o vedere un segno ed una p r o v a di tali b u o n e disposizioni nel decreto, testé da N o i letto, che riconosce personalità giuridica agli effetti all'Opera da Noi nuovamente istituita per civili in Italia la preservazione della Fede. Ed ora il Nostro augurio a voi, venerabili fratelli e dilettissimi figli. Ce lo mette nel cuore e sulle labbra la solenne e c a r a festività che ancora una volta Ci prepariamo a celebrare: in terra pax. È l'augurio venuto dal Cielo e primamente cantato dagli Angeli sopra la culla del neonato Re dei secoli immortale, v e n u t o a pacificare gli uomini a D i o , gli uomini agli uomini, per tutti 534 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sacrificandosi, tutti richiamando alla universale paternità divina ed alla universale fraternità umana, al concetto ed alla pratica della fraterna carità, alla giusta estimazione ed al distacco dei beni terreni, alla ricerca prima e precipua dei beni spirituali. Quale augurio più opportuno e più rispondente a questo universale invocarsi pace, pace? Ed appunto per questo il Nostro augurio n o n soltanto a v o i si rivolge, ma a tutto il m o n d o . A tutto il m o n d o , perchè per tutto salvarlo Gesù ci veniva, ma in particolar m o d o a tutti i diletti figli della grande famiglia cattolica della Chiesa che Gesù veniva a fondare: si tratta della p a c e da Cristo portata, della pace di Cristo, e n o n si è con Cristo e di Cristo se n o n essendo nella Chiesa cattolica e c o n la Chiesa cattolica: Ubi Ecclesia ibi Christus. Per questo i cattolici non sono chiamati soltanto al più largo e perfetto godimento della pace di Cristo, ma, c o m e alla consolidazione ed alla dilatazione del regno di Cristo, così alla dilatazione e consolidazione della Sua pace; e questo mediante il molteplice apostolato della buona parola, dell'operosità benefica, della preghiera, a tutti così facile e così potente anzi onnipotente presso D i o . La gloria ed il dovere di questo apostolato di pace appartiene principalmente a N o i ed a tutti i chiamati ad essere ministri del D i o della pace; ma ceco un vasto e magnifico c a m p o anche per tutto il laicato cattolico che n o n cessiamo di invitare e di chiamare alla partecipazione dell'apostolato gerarchico. È ai cattolici di tutto il m o n d o e massime a quelli che studiano, lavorano e pregano nell'Azione Cattolica, che oggi rivolgiamo più caldo questo invito e richiamo. Che essi si uniscano tutti nella pace e per la pace di Cristo in pieno consenso di pensieri e di sentimenti, di desideri e di preghiere, di opere e di parola — parola parlata, parola scritta, parola stampata — e sarà una calda e certamente benefica atmosfera di vera pace che avvolgerà il m o n d o intero. Ma « p a c e di Cristo» v u o l essere, e n o n soltanto un pacifismo sentimentale, confuso, indiscreto nè scevro di pericoli; perchè quella sola è la pace vera che viene da D i o , e che della vera pace ha i caratteri essenziali ed indispensabili ed i frutti preziosi. 535 Acta Pii PP. XI Ce Io ricordava la.Chiesa, incomparabile Maestra, or sono pochi giorni, facendoci rileggere nella santità del divino sacrifìcio la bella e profonda parola dell'Apostolo delle Genti (Philip., 4, 7 ) : ' Pax Dei quae exsuperat omnem sensum custodiat corda vestra et intelligentiae vestras in Christo Iesu Domino Nostro. Trascende dunque il senso la pace di Cristo, la pace vera, ed è grave errore credere che pace vera e durevole possa regnare fra gli uomini e fra i popoli finché questi rivolgono le prime, precipue e più avide ricerche ai beni sensibili, materiali, terreni, i quali, per essere finiti, diffìcilmente possono bastare a tutti, anche se nessuno (diffìcile ad avverarsi) si voglia prendere la parte del leone, e necessariamente, quanto più grande è il numero dei partecipanti, tanto minore la parte di ciascuno; onde quei beni sono quasi inevitabilmente sorgenti, c o m e di cupidigie e di invidie, così di discordie e di contrasti. A v v i e n e il contrario dei tesori spirituali — la verità, il bene, la virtù — che, quanto più largamente vengono comunicati, e più abbondano e fruttificano a vantaggio dei singoli e delle collettività. A l t r o errore, dal quale la parola apostolica divinamente ispirata vuol premunire, è quello di chi crede potersi dare vera pace esterna tra gli uomini e tra i popoli o v e non è pace interna, o v e cioè lo spirito di pace non possiede le intelligenze ed i cuori, ossia le anime tutte quante; le intelligenze per riconoscere e rispettare le ragioni della giustizia, i cuori perchè alla giustizia si associ, anzi prevalga, la carità; giacché se la pace, secondo il profeta deve essere opera e frutto di giustizia (Isaia, 32, 17), essa, c o m e lumia nosamente insegna 8 . T o m m a s o ( 2 2 a e q . 29. I I I a d 3 u m ) e com'è nella natura delle cose, appartiene piuttosto alla carità che alla giustizia. Purtroppo è diffìcile che regni e duri la pace interna delle intelligenze e dei cuori fra cittadini e classi sociali, se forti motivi di contrasto son fatti sorgere e mantenersi fra i cittadini e fra le classi sociali da non equa distribuzione e proporzione dei vantaggi e dei pesi, dei diritti e dei doveri, del contributo di capitale, direzione, lavoro e della partecipazione a quei frutti, che solo dalla loro amica cooperazione possono prodursi. Più diffìcile, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 536 per non dire impossibile, che duri la pace. fra i popoli e fra gli Stati, se in luogo del vero e genuino amor patrio regni ed imperversi un egoistico e duro nazionalismo, che è dire odio ed invidia in luogo del mutuo desiderio di bene, diffidenza e sospetto in l u o g o di fraterna fiducia, concorrenza e lotta in luogo di c o n c o r d e cooperazione, ambizione di egemonia e di predominio in luogo del rispetto e della tutela di tutti i diritti, siano pur quelli dei deboli e dei piccoli. Assolutamente impossibile p o i che i popoli posseggano e g o dano quella tranquillità nell'ordine e nella, libertà che è l'essenza stessa della pace, finché dall'interno e dall'esterno i n c o m b o n o minacce e pericoli, non fronteggiati da sufficienti misure e provvedimenti di difesa. E certamente minacce e pericoli sono inseparabili dalla già accennata propaganda antisociale e antireligiosa; ma non è c o n le sole difese materiali che si potranno allontanare e vincere. Quanto a minacce di n u o v e guerre, mentre i popoli ancora sentono così dolorosamente il flagello dell'ultima immane, N o i n o n v o g l i a m o , non possiamo credere alla loro realtà, non p o t e n d o credere alla presenza di uno Stato civile, che voglia divenire così mostruosamente omicida e quasi certamente suicida; quando di una tale presenza dovessimo anche solo positivamente dubitare, d o v r e m m o rivolgerci a D i o colla ispirata preghiera del re profeta, che pur conosceva la guerra e la vittoria: dissipa gentes quae bella volunt (Ps. 67, 31) e con quella quotidiana e universale della Chiesa: dona nobis pacem. Ma venga ormai la strenna d o p o l'augurio di pace, di pace vera, di p a c e intima, di pace tranquilla e sicura. D o b b i a m o dir subito che di poterla oggi stesso presentare la Nostra strenna, in natura, a v o i qui, dilettissimi figli e venerabili fratelli, ed all'orbe cattolico, abbiamo v i v a m e n t e desiderato e sperato, ma d o b b i a m o invece limitarci ad annunciarvela; sarà pronta fra pochi giorni e potrà, dovrà anzi, ancora datarsi da questo anno 1930. D i c i a m o datarsi, perchè si tratta di un'enciclica, della quale ancora nessuno sa niente... Come vedete è quella che vi facciamo un'anticipazione confidenziale di padre a figli, ai figli più vicini e prediletti, 537 Acta Pii PP. XI coi quali, venuti a trovarlo, non può tenere più oltre il segreto. Sarà un'enciclica di soggetto importantissimo e che interessa quant'altro mai la famiglia, gli Stati, anzi l'umanità intera; un argomento di perenne attualità, attualità che oggi presenta aspetti quanto mai lacrimevoli e preoccupanti; tanto preoccupanti da farci ritenere in coscienza il Nostro intervento non soltanto opportuno e necessario, ma anche Matrimonio cristiano in ordine urgente. L'enciclica tratterà del alle condizioni, ai bisogni, ai disordini presenti della famiglia e della società. È evidente, e lo sarà ancora più d o p o la lettura, che per la sua gravità ed importanza essa ha necessariamente richiesto una lunga meditazione e preparazione ed aveva già fatto molto cammino nel Nostro spirito ancor prima che un connubio regale venisse a renderla e più opportuna e più necessaria che già non la facessero le condizioni generali del m o n d o . Più opportuna, diciamo, perchè della dottrina e delle leggi divine ed ecclesiastiche, delle quali D i o benedetto nell'arcano del Suo consiglio Ci ha voluto custodi, interpreti e maestri, siamo debitori a tutti quanti, poveri e ricchi, deboli e potenti, piccoli e grandi, ed a quelle dottrine e leggi appartiene pure quanto la Chiesa insegna ed ordina circa il matrimonio e precisamente circa i matrimoni misti. Diciamo pure più necessaria per le gravi sopravvenienze alle quali il connubio stesso ha dato l u o g o . D i c i a m o così, perchè intorno all'importante avvenimento (importante in se stesso e nelle possibili sue conseguenze private e pubbliche), del quale abbiamo pesato davanti a D i o tutta la gravità e c o n questa la responsabilità che a N o i pure ne derivava, N o i non a v e v a m o nè p o t e v a m o avere altre difficoltà, fuori quelle inerenti alle cose ed alle persone, difficoltà che giustificano pienamente l'atteggiamento della Chiesa cattolica sempre in massima contraria ai matrimoni misti e la sua intransigenza circa le condizioni e cauzioni prescritte dai sacri canoni, senza le quali, anche in concorso di gravi motivi, l'offesa di D i o ed il pericolo delle anime rendono impossibile ogni permesso e concessione. Di tali condizioni e cauzioni Noi abbiamo trattato, non con personalità politiche di paese o di Governo alcuno, ma con gli 538 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale stessi regali contraenti, i quali ne assumevano formale e scritto impegno esplicitamente ricordante i canoni relativi, ed in tali termini espresso da ispirarci piena ed assoluta fiducia (già, c o m e è chiaro, d o v u t a alla qualità delle loro auguste persone) che essi pienamente intendevano e misuravano la portata dell'impegno preso, e c o n la perfetta lealtà, che a sovrani si conviene, assumev a n o pure l ' o b b l i g o di mantenerli. Ma e c c o che sullo storico avvenimento, sulle cauzioni richieste e date, sugli impegni presi, sulla stessa celebrazione del sacro rito si è venuta stendendo una vera nube di false notizie circa immaginarie trattative ed assurde transazioni, di c o m m e n t i quali c o n fusi ed incerti quali contrari alla verità dei fatti e del loro contenuto morale e religioso, nè soltanto da private persone e da priv a t o l u o g o , e più che tutto di solenni celebrazioni confessionali studiosamente preparate perchè avessero presso il gran p u b b l i c o tutta l'apparenza di rinnovare od almeno completare un matrim o n i o , che era già un fatto c o m p i u t o e c o m p l e t o ; c o n manifesta offesa di D i o stesso inonorato in un Sacramento da Lui istituito e particolarmente onorato; c o n inevitabile inganno ed errore di moltissimi, e con scandalo vero e n o n meno colpevole per essere lo scandalo di quelli che ingenuità ed ignoranza assimilano ai pusilli, a quei pusilli, dei quali Gesù Cristo ha preso, proprio contro lo scandalo, così terribili difese (Matt., 18, 6, e c c . ) . È appunto e solo per l'onore di D i o e per il bene delle anime che, c o m e esigevano il dovere e la responsabilità dell'apostolico ministero, a b b i a m o approfittato di questa solenne adunanza per rimettere in piena luce la verità delle cose e dei fatti. I cari e fedeli figli che abbiamo in Bulgaria, tutto il p o p o l o bulgaro ed i suoi Sovrani sanno l'amore che in Gesù Cristo loro portiamo; quell'amore di cui, pur mantenendo vigore alla legge, a b b i a m o dato riconosciute prove, quell'amore che secondo le Nostre possibilità Ci m u o v e v a al soccorso nei disastri che percossero il loro paese, quell'amore che Ci fa e farà sempre pregare l'onnipotente e misericordioso I d d i o per ogni loro vera prosperità e temporale e spirituale. Acta Pii PP. XI 539 Avete, venerabili fratelli e dilettissimi figli, avete il Nostro augurio, avete la Nostra strenna natalizia; non Ci resta più se non impartirvi, come di tutto cuore facciamo, l'apostolica benedizione: benedizione grande e copiosa che basti a voi tutti e singoli che Ci allietate colla vostra cara presenza, che basti anche per tutto quello e per tutti quelli che ciascuno di voi ha nella mente e nel cuore; benedizione che vuol pur essere augurio di buone ed ottime sante feste, di buono e felice anno, di ogni bene. LITTERAE ENCYCLICAE AD VENERABILES FRATRES PATRIARCHAS, PRIMATES, ARCHIEPISCOPOS, EPISCOPOS ALIOSQUE LOCORUM ORDINARIOS, PACEM ET COMMUNIONEM CUM APOSTOLICA SEDE HABENTES : DE MATRIMONIO CHRISTIANO SPECTATIS PRAESENTIBUS FAMILIAE ET SOCIETATIS CONDICIONIBUS, NECESSITATIBUS, ERRORIBUS, VITIIS. PIUS PP. X I VENERABILES FRATRES SALUTEM ET APOSTOLICAM BENEDICTIONEM Casti connubii quanta sit dignitas, ex eo maxime dignosci potest, Venerabiles Fratres, quod Christus Dominus, Aeterni Patris Filius, carne lapsi hominis assumpta, non solum amantissimo illo consilio, quo universam nostri generis instaurationem peregit, hoc quoque societatis domesticae atque adeo humanae consortionis principium et fundamentum peculiari quadam ratione complecti voluit ; sed illum etiam, ad pristinam divinae institutionis integritatem revocatum, ad verum et « magnum » Novae Legis Sacramentum evexit, eiusque propterea disciplinam curamque totam Ecclesiae Sponsae Suae commisit. Ex hac tamen matrimonii renovatione ut apud omnes totius orbis et cuiusque temporis gentes exoptati colligantur fructus, hominum mentes in primis debent germana 1 í Ephes., V, 39. 540 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Christi de matrimonio doctrina illuminari ; deinde christiani coniuges, interiore Dei gratia infirmas voluntates roborante, omnem suam cogitandi agendique rationem ad puri s simam illam Christi legem componant oportet, unde veram sibi ac familiae suae beatitudinem et pacem nanciscantur. At contra, non modo Nos ex hac Apostolica quasi specula circumspicimus, sed vos ipsi, Venerabiles Fratres, et cernitis et una Nobiscum profecto vehementer doletis complures homines, divinum illud instaurationis opus oblitos, tantam christiani coniugii sanctitatem aut penitus ignorare aut impudenter negare aut etiam, falsis novae cuiusdam et perversae admodum morum doctrinae principiis innixos, passim conculcare. Qui quidem perniciosissimi errores pravique mores cum etiam inter fideles induci coepti sint et sensim sine sensu altius in dies sese insinuare contendant, pro Christi in terris Vicarii ac supremi Pastoris et Magistri munere, Nostrum esse duximus Apostolicam attollere vocem, ut oves Nobis commissas a venenatis pascuis deterreamus et, quantum in Nobis est, immunes servemus. Vos igitur, Venerabiles Fratres, et per vos universam Ecclesiam Christi, atque adeo humanum genus universum, de christiani matrimonii natura, dignitate, commodis beneficiisque inde in familiam atque humanam ipsam societatem emanantibus, de erroribus gravissimo huic evangelicae doctrinae capiti contrariis, de vitiis eidem coniugali vitae adversis, de praecipuis denique remediis adhibendis, alioqui statuimus, vestigiis inhaerentes fel. rec. Leonis X I I I , decessoris Nostri, cuius de matrimonio christiano Encyclicas Litteras Arcanum, ante quinquaginta annos datas, hisce Nostris et Nostras facimus et confirmamus et, dum nonnulla pro aetatis nostrae condicionibus ac necessitatibus paulo fusius exponimus, non modo non ob sole visse sed plenam suam vim retinere declaramus. 1 1 Litt. Encycl Arcanum divinae sapientiae, 10 Febr. 1880. Acta Pii PP. XI 541 Atque ut ab bis ipsis Litteris initium faciamus, quae totae fere sunt in vindicanda divina matrimonii institutione eiusque sacramentali dignitate et perpetua firmitate, primum quidem id maneat immotum et inviolabile fundamentum : Matrimonium non humanitus institutum neque instauratum esse, sed divinitus; non ab hominibus, sed ab ipso auctore naturae Deo atque eiusdem naturae restitutore Christo Domino legibus esse communitum, confirmatum, elevatum ; quae proinde leges nullis hominum placitis, nulli ne ipsorum quidem coniugum contrario convento obnoxiae esse possint. Haec Sacrarum Litterarum est doctrina, 'haec constans atque universa Ecclesiae traditio, haec sollemnis Sacrae Tridentinae Synodi definitio, quae perpetuum indissolubilemque matrimonii nexum eiusdemque unitatem ac firmitatem a Deo auctore manare ipsis Sacrae Scripturae verbis praedicat atque confirmat. 2 At, quamquam matrimonium suapte natura divinitus est institutum, tamen humana quoque voluntas suas in eo partes habet easque nobilissimas; nam singulare quodque matrimonium, prout est coniugalis coniunctio inter hunc virum et hanc mulierem, non oritur nisi ex libero utriusque sponsi consensu : qui quidem liber voluntatis actus, quo utraque pars tradit et acceptat ius coniugii proprium, ad verum matrimonium constituendum tam necessarius est ut nulla humana potestate suppleri valeat. Haec tamen libertas eo tantum spectat ut constet, utrum contrahentes re vera matrimonium inire et cum hac persona inire velint an non ; libertati vero hominis matrimonii natura penitus subducitur, ita, ut, si quis semel matrimonium contraxerit, divinis eius legibus et essentialibus proprietatibus subiciatur. Nam Angelicus Doctor de fide et prole disserens, « haec, 3 4 » Gen., I, 27-28; I I , 22-23; MATTH., X I X , 3 sqq.; Ephes., V, 23 sqq. s Conc. Trident., sess. X X I V . 3 Cfr. Cod. iur. can., c. 1081 § 2. * Cfr. Cod. iur. can., c. 1081 § 1. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 542 a inquit, in matrimonio ex ipsa pactione coniugali causan(( tur, ita quod si aliquid contrarium his exprimeretur in « consensu qui matrimonium facit, non esset verum matri« monium ». Coniugio igitur animi iunguntur et coalescunt, hique prius et arctius quam corpora, nec fluxo sensuum vel animorum affectu, sed deliberato et firmo voluntatum decreto : et ex hac animorum coagmentatione, Deo sic statuente, sacrum et inviolabile vinculum exoritur. Quae contractus huius natura propria omnino et singularis, eum toto caelo diversum facit cum a coniunctionibus pecudum solo naturae caeco instinctu factis, in quibus nulla ratio est nec voluntas deliberata, tum ab iis quoque hominum vagis coniugiis, quae ab omni vero honestoque voluntatum vinculo remota sunt et quovis domestici convictus iure destituta. Exinde iam constat legitimam quidem auctoritatem iure pollere atque adeo cogi officio coercendi, impediendi, puniendi turpia coniugia, quae rationi ac naturae adversantur ; sed cum de re agatur ipsam hominis naturam consesequente, non minus certo constat id quod fel. rec. Leo X I I I decessor Noster palam monuit : « In deligendo genere <( vitae non est dubium, quin in potestate sit arbitrioque (( singulorum alterutrum malle : aut Iesu Christi sectari « de virginitate consilium, aut maritali se vinclo obligare. « Ius coniugii naturale et primigenum homini adimere, « causam ve nuptiarum praecipuam, Dei auctoritate initio « constitutam, quoquo modo circumscribere lex hominum (( nulla potest : Crescite et multiplicamini ». 1 2 3 Itaque germani connubii sacrum consortium divina simul et humana voluntate constituitur : ex Deo sunt ipsa matrimonii institutio, fines, leges, bona ; Deo autem dante Summa theolog., p. III, Supplem., q. XLIX, art. 3. 1 S . THOM. AQUIN., 2 Litt. Encycl. Rerum Novarum, 15 Maii 1891. 3 C Cm., I, 28. 543 Aeta Pii PP. XI atque adiuvante, ex hominibus est, per generosam quidem propriae personae pro toto vitae tempore factam alteri traditionem, particulare quodlibet matrimonium cum officiis ac bonis a Deo statutis coniunctum. I. Quae vero quantaque sint haec veri matrimonii bona divinitus data dum exponere aggredimur, Venerabiles Fratres, illius Nobis praeclarissimi Ecclesiae Doctoris verba occurrunt, quem non ita pridem, Nostris Encyclicis Litteris Ad salutem pleno ab eius obitu saeculo x v datis, celebravimus : (( Haec omnia, - inquit S. Augustinus, - bona « sunt, propter quae nuptiae bonae sunt : PROLES, FIDES, « S A C R A M E N T U M » . Quae tria capita qua ratione luculentissimam totius de christiano connubio doctrinae summam continere iure dicantur, ipse Sanctus Doctor diserte declarat, cum ait : « In fide attenditur ne praeter vinculum con« iugale cum altero vel altera concumbatur ; in prole, ut « amanter suscipiatur, benigne nutriatur, religiose educe« tur ; in sacramento autem, ut coniugium non separetur, « et dimissus aut dimissa, nec causa prolis, alteri coniun« gatur. Haec est tamquam regula nuptiarum, qua vel « naturae decoratur fecunditas vel incontinentiae regitur « pravitas ». 1 2 3 Itaque primum inter matrimonii bona locum tenet PROLES. Et sane ipse humani generis Creator, qui pro sua benignitate hominibus in vita propaganda administris uti voluit, id docuit cum in paradiso, matrimonium instituens, protoparentibus et per eos omnibus futuris coniugibus dixit : (( Crescite et multiplicamini et replete terram ». Quod ipsum Sanctus Augustinus ex Sancti Pauli Apostoli 4 1 Litt. Encycl. Ad salutem, 20 Apr. 1930. 2 S. AUGUST., De bono coniug., cap. M, n. 32. 3 S. AUGUST., De Gen. ad litt., lib. IX, cap. 7, n. 12. 4 Gen., I, 28. 544 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1 verbis ad Timotheum perbelle eruit, dicens : « Generatio(( nis itaque causa fieri nuptias, Apostolus ita testis est : (( Volo, inquit, iuniores nubere. Et quasi ei diceretur : (( JJtquidì, continuo subiecit : Filios procreare, matresfa- <( milias esse ». 2 Quantum vero hoc Dei beneficium sit et matrimonii bonum ex hominis dignitate et altissimo fine apparet. Homo enim vel solius rationalis naturae praestantia omnes alias creaturas visibiles superat. Accedit, quod Deus homines generari vult, non ut solum sint et impleant terram, sed multo magis, ut Dei cultores sint, ipsum cognoscant et ament eoque tandem perenniter fruantur in caelis ; qui finis ex mirabili hominis per Deum in supernaturalem ordinem elevatione, omne superat quod oculus vidit, et auris audivit et in cor hominis ascendit. Ex quo facile apparet proles, omnipotenti Dei virtute, coniugibus cooperantibus, orta, quantum divinae bonitatis sit donum, quam egregius matrimonii fructus. 3 Christiani vero parentes intelligant praeterea se non iam solum ad genus humanum in terra propagandum et conservandum, immo vero, non ad quoslibet veri Dei cultores educandos destinari, sed ad pariendam Ecclesiae Christi subolem, ad cives Sanctorum et domesticos Dei procreandos, ut populus Dei et Salvatoris nostri cultui addictus in dies augeatur. Etsi enim christiani coniuges, quamvis ipsi sanctificati, sanctificationem in prolem transfúndele non valent, immo naturalis generatio vitae facta est mortis via, qua originale peccatum transeat in prolem ; aliquid tamen quodammodo participant de primaevo illo paradisi coniugio, cum eorum sit propriam subolem Ecclesiae offerre, ut ab illa matre filiorum Dei fecundissima per 4 1 I Tim., 2 S. AUGUST., De bono coniug., cap. 2 4 , n. 3 2 . 3 Cfr. I Cor., II, 9. 4 Cfr. Ephes., II, 19. V , 14. Acta Pii PP. XI 545 lavacrum baptismatis ad supernaturalem iustitiam regeneretur, et vivum Christi membrum, immortalis vitae particeps, atque aeternae gloriae, quam omnes toto pectore concupiscimus, heres tandem fiat. Quae si perpendat mater vere christiana, intelliget profecto, celsiore quodam et pleno solatii sensu, de se illud Redemptoris nostri dictum esse : « Mulier... cum peperit pue« rum, iam non meminit pressurae, propter gaudium, quia « natus est homo in mundum » ; omnibusque materni officii doloribus, curis, oneribus maior effecta, multo iustius et sanctius quam matrona illa romana, Gracchorum mater, florentissima liberorum corona in Domino gloriabitur. Uterque vero coniux hos liberos, prompto gratoque animo e manu Dei susceptos, ut talentum sibi a Deo commissum intuebitur, quod non in suum neque in terrenae tantum reipublicae commodum impendat, sed in die rationis Domino cum fructu restituat. 1 Procreationis autem beneficio bonum prolis haud sane absolvitur, sed alterum accedat oportet, quod debita prolis educatione continetur. Parum profecto generatae proli atque adeo toti generi humano providisset sapientissimus Deus, nisi, quibus potestatem et ius dederat generandi, iisdem ius quoque et officium tribuisset educandi. Neminem enim latere potest prolem, ne in iis quidem quae ad naturalem vitam, multoque minus in iis quae ad vitam supernaturalem pertinent, sibi ipsam sufficere et providere posse, sed aliorum auxilio, institutione, educatione per multos annos indigere. Compertum autem est, natura Deoque iubentibus, hoc educandae prolis ius et officium illorum in primis esse, qui opus naturae generando coeperunt, inchoatumque, imperfectum relinquentes, certae ruinae exponere omnino vetantur. Iamvero huic tam necessariae liberorum educationi optima qua fieri potuit ratione provisum 1 Io., XVI, 81. ACTA, vol. X X I I , n. 13. — 31-12-930. 36 Acta Apostolicae Sedas - Commentarium Officiale 546 est in matrimonio, in quo, cum parentes insolubili inter se vinculo connectantur, utriusque opera mutuumque auxilium semper praesto est. Cum autem de christiana iuventutis educatione alias copiose egerimus, haec omnia nunc iteratis Sancti Augustini verbis complectamur : « In prole [attenditur], ut <( amanter suscipiatur...., religiose educetur » ; quod quidem ipsum in Codice iuris canonici quoque nervose edicitur : (( Matrimonii finis primarius est procreatio atque educatio « prolis ». Neque id denique silendum quod, cum tantae dignitatis tantique momenti sit utrumque hoc munus parentibus in bonum prolis commissum, facultatis a Deo ad novam vitam procreandam datae honestus quilibet usus, ipso Creatore ipsaque naturae lege iubentibus, solius matrimonii ius 1 2 3 est àc privilegium et intra sacros connubii limites est omnino continendus. Alterum matrimonii bonum, quod diximus ab Augustino commemoratum, est bonum F I D E I , quae est mutua coniugum in contractu coniugali implendo fidelitas, ut quod ex hoc contractu divina lege sancito alteri coniugi unice debetur, id neque ei denegetur neque cuivis permittatur ; neque ipsi coniugi concedatur quod, utpote divinis iuribus ac legibus contrarium et a fide coniugali maxime alienum, concedi nunquam potest. Quapropter haec fides in primis postulat absolutam v coniugii unitatem, quam in protoparentum matrimonio Creator ipse praestituit, cum illud noluerit esse nisi inter unum virum et mulierem unam. Et quamquam deinde hanc primaevam legem supremus Legislator Deus ad tempus aliquantum relaxa vit, nullum tamen dubium est quin illam 1 Litt. Encycl. Divini illius Magistri, 31 Dec. 1 9 2 9 . 2 S. AUGUST., De G-en. ad litt, lib. I X , cap. 7, n. 1 2 . 3 Cod. iur. can., c. 1 0 1 3 , § 1. Acta Pii PP. XI 547 pristinam perfectamque unitatem ex integro restituerit omnemque dispensationem abrogaverit Evangelica Lex, ut Christi verba et constans Ecclesiae sive docendi sive agendi modus palam ostendunt. Iure igitur Sacra Tridentina Synodus sollemniter professa est : « Hoc autem vinculo duos (( tantummodo copulari et coniungi Christus Dominus aper(( tius docuit, cum ... dixit : Itaque iam non sunt duo, sed <( una caro ». 1 Nec vero tantum damnatam voluit Christus Dominus quamlibet, sive successivam sive simultaneam, quae dicitur, polygamiae et polyandriae formam, externumve aliud quodvis inhonestum opus, sed, ut sacra connubii septa inviolata prorsus custodiantur, ipsas quoque de his omnibus cogitationes voluntarias atque desideria prohibuit : « Ego (( autem dico vobis quia omnis qui viderit mulierem ad conce cupiscendum eam, iam moechatus est eam in corde « suo ». Quae Christi Domini verba ne alterutrius quidem coniugis consensu irrita fieri possunt; Dei enim et naturae exhibent legem, quam nulla unquam hominum voluntas infringere aut flectere valet . Quin et mutua inter ipsos coniuges familiaris consuetudo ut bonum fidei debito splendeat nitore, nota castitatis insigniri debet, ita ut coniuges ad Dei naturaeque legis normam sese in omnibus gerant, et sapientissimi sanctissimique Creatoris voluntatem cum magna erga Dei opus reverentia semper sequi studeant. 2 3 Haec autem, quae a Sancto Augustino aptissime appellatur castitatis fides, et facilior et multo etiam iucundior ac nobilior efflorescet ex altero capite praestantissimo : ex coniugali scilicet amore, qui omnia coniugalis vitae officia pervadit et quemdam tenet in christiano coniugio principatum 1 2 8 Conc. Trident, sess. XXIV. MATTH., V, 28. Cfr. Decr. S. Officii, 2 Mart. 1679, propos. 50. 548 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nobilitatis. « Postulat praeterea matrimonii fides ut vir et « uxor singulari quodam sanctoque ac puro amore coniuncti (( sint ; neque ut adulteri inter se ament, sed ut Christus (( dilexit Ecclesiam ; hanc enim regulam Apostolus praescri« psit, cum ait : Viri, diligile uxores vestras sicut et Chri- 1 (( stus dilexit Ecclesiam ; quam certe immensa illa caritate, « non sui commodi gratia, sed Sponsae tantum utilitatem « sibi proponens, complexus est ». Caritatem igitur dicimus, non carnali tantum citiusque evanescente inclinatione innixam, neque in blandis solum verbis, sed etiam in intimo animi affectu positam atque, - siquidem probatio dilectionis exhibitio est operis, - opere externo comprobatam. Hoc autem opus in domestica societate non modo mutuum auxilium complectitur, verum etiam ad hoc extendatur oportet, immo hoc in primis intendat, ut coniuges inter se iuventiir ad interiorem hominem plenius in dies conformandum perficiendumque ; ita ut per mutuam vitae consortionem in virtutibus magis magisque in dies proficiant, et praecipue in vera erga Deum proximosque caritate crescant, in qua denique « universa Lex pendet et Prophetae ». Scilicet absolutissimum totius sanctitatis exemplar hominibus a Deo propositum, quod est Christus Dominus, omnes cuiuscumque sunt condicionis et quamcumque honestam vitae rationem inierunt, possunt ac debent imitari atque, Deo adiuvante, ad i s u m m u m quoque christianae perfectionis fastigium, ut complurium Sanctorum exemplis comprobatur, pervenire. 2 3 4 Haec mutua coniugum interior conformatio, hoc assiduum sese invicem perficiendi studium, verissima quadam ratione, ut docet Catechismus Romanus, etiam primaria matrimonii causa et ratio dici potest, si tamen matrimo5 1 Ephes., V, 2 5 ; cfr. Col., III, 19. 2 Catech. Rom., II, cap. VIII, q. 24. 3 Cfr. S. GREG. M., Homil. XXX in Evang., (Io., XIV, 23-31), n. 1. 4 MATTH., XXII, 40. 5 Cfr. Catech. Rom., p. II, cap. VIII, q. 13. Acta Pii PP. XI 549 niúm non pressius ut institutum ad prolem rite procreandam educandamque, sed latius ut totius vitae communio, consuetudo, societas accipiatur. Cum hac eadem caritate reliqua coniugii tam iura quam officia componantur necesse est ; ita ut non solum iustitiae lex, sed etiam caritatis norma sit illud Apostoli : (( Uxori vir debitum reddat ; similiter autem et uxor viro » . Firmata denique huius caritatis vinculo domestica societate, floreat in ea necesse est ille, qui ab Augustino vocatur ordo amoris. Qui quidem ordo et viri primatum in uxorem et liberos, et uxoris promptam nec in vitam subiectionem obtemperationemque complectitur, quam commendat Apostolus his verbis : « Mulieres viris suis subditae « sint sicut Domino ; quoniam vir caput est mulieris, sicut « Christus caput est Ecclesiae ». x 2 Haec autem obtemperatio non libertatem negat neque aufert, quae ad mulierem tam pro humanae personae praestantia quam pro nobilissimis uxoris, matris, sociae muneribus pleno iure pertinet ; neque obsecundare eam iubet quibuslibet viri optatis, ipsi forte rationi vel uxoris dignitati minus congruentibus; nec denique uxorem aequiparandam docet personis, quae in iure minores dicuntur, quibus ob maturioris iudicii defectum vel rerum humanarum imperitiam liberum suorum iurium exercitium concedi non solet ; sed vetat exaggeratam illam licentiam, quae familiae bonum non curat, vetat in hoc familiae corpore cor separari a capite, cum maximo totius corporis detrimento et proximo ruinae periculo. Si enim vir est caput, mulier est cor, et sicut ille principatum tenet regiminis, haec amoris principatum sibi ut proprium vindicare potest et debet. Haec dein uxoris viro suo obtemperatio, ad gradum et modum quod attinet, varia esse potest pro variis personarum, locorum, temporum condicionibus ; immo si vir officio 1 2 I Cor., VII, 3. Ephes., V, 22-23. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 550 suo defuerit, uxoris est vices eius in dirigenda familia supplere. At ipsam familiae structuram eiusque legem praecipuam, a Deo constitutam et firmatam, evertere aut tangere numquam et nusquam licet. Persapienter de hoc uxorem inter et virum ordine servando fel. rec. decessor Noster Leo X I I I in iis, quas commemora vimus, de christiano coniugio Encyclicis Litteris docet : « Vir est familiae princeps et caput mulieris ; quae (( tamen, quia caro est de carne illius, et os de ossibus « eius, subiciatur pareatque viro, in morem non ancillae, (( sed sociae ; ut scilicet oboedientiae praestitae nec hone(( stas nec dignitas absit. In eo autem qui praeest, et in (( hac quae paret, cum imaginem uterque referant alter <( Christi, altera Ecclesiae, divina caritas esto perpetua (( moderatrix officii » \ Haec sunt igitur, quae bono fidei comprehenduntur : unitas, castitas, caritas", honesta nobilisque oboedientia ; quae, quot sunt nomina, tot sunt coniugum atque coniugii emolumenta, quibus pax, dignitas, felicitas matrimonii in tuto collocentur atque promoveantur. Quare mirum profecto non est, hanc fidem inter eximia et matrimonii propria bona semper fuisse numeratami atque habitam. Attamen tantorum beneficiorum summa completur et quasi cumulatur illo christiani coniugii bono, quod Augustini verbo nuncupavimus S A C R A M E N T U M , quo denotatur et vinculi indissolubilitas et contractus in efficax gratiae signum per Christum facta elatio atque consecratio. Et primo quidem, indissolubilem foederis nuptialis firmitatem ipse Christus urget dicendo : « Quod Deus coniun«( xit, homo non separet » ; et : « Omnis, qui dimittit uxo«( rem suam, et alteram ducit, moechatur : et qui dimissam «< a viro ducit, moechatur ». 2 3 1 Litt. Encycl. Arcanum, 10 Febr. 1880. 2 MATTH., X I X , 6. 3 Luc, XVI, 18. Acta Pii PP. XI 551 In hac autem indissolubilitate Sanctus Augustinus hoc quod vocat bonum sacramenti ponit apertis his verbis : « In <( sacramento autem [attenditur], ut coniugium non separ e t u r , et dimissus aut dimissa, nec causa prolis, alteri (( coniungatur ». Atque haec inviolabilis firmitas, quamquam non eadem perfectissimaque mensura ad singula, ad omnia tamen vera coniugia pertinet : nam illud Domini: Quod Deus coniunxit, homo non separet, cum de protoparentum connubio, cuiusvis futuri coniugii prototipo, dictum sit, ad omnia prorsus vera matrimonia spectare necesse est. Quamquam igitur ante Christum illa primaevae legis sublimitas et severitas adeo temperata est, ut Moyses ipsius populi Dei civibus ad duritiam cordis eorum libellum repudii certis de causis dare permiserit ; Christus tamen pro sua supremi legislatoris potestate hanc maioris licentiae permissionem revocavit et primaevam in integrum restituit legem per illa verba nunquam oblivioni danda : Quod Deus coniunxit, homo non separet. Quare sapientissime fel. rec. Pius V I decessor Noster ad Agriensem Episcopum rescribens : « Quo manifesto patet, inquit, matrimonium vel in ipso <( statu naturae, ac sane ante multo quam ad proprie dicti (( Sacramenti dignitatem eveheretur, sic divinitus institu« tum esse, ut secum afferat perpetuum indissolubilemque « nexum, qui proinde nulla civili lege solvi queat. Itaque <( licet Sacramenti ratio a matrimonio seiungi valeat, ve<( lut inter infideles, adhuc tamen in tali matrimonio, si« quidem verum est matrimonium, perstare debet, omni<( noque perstat perpetuus ille nexus, qui a prima origine <( divino iure matrimonio ita cohaeret, ut nulli subsit ci« viii potestati. Atque adeo quodcumque matrimonium « contrahi dicatur, vel ita contrahitur ut reapse sit ve« rum matrimonium, tumque adiunctum habebit perpe<( tuum illum nexum divino iure omni vero matrimonio 1 1 S . AUGUST., De Gen. ad litt., lib. I X , c. 7 , n. 1 2 . Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 552 a cohaerentem ; vel contrahi supponitur sine illo perpetuo <( nexu, tumque matrimonium non est, sed illicita coniun(c ctio divinae legi ex obiecto repugnans ; quae proinde nec a iniri potest nec retineri ». Quod si exceptioni, etsi rarissimae, haec firmitas obnoxia videatur, ut in quibusdam coniugiis naturalibus solum inter infideles initis vel, si inter christifideles, ratis illis quidem,sed nondum consummatis, ea exceptio non ex hominum voluntate pendet, neque potestatis cuiuslibet mere humanae, sed ex iure divino, cuius una custos atque interpres est Ecclesia Christi. Nulla tamen, neque ullam ob causam, facultas huiusmodi cadere unquam poterit in matrimonium christianum ratum atque consummatum. In eo enim, quemadmodum maritale foedus plene perficitur, ita maxima quoque ex Dei voluntate firmitas atque indissolubilitas, nulla hominum auctoritate relaxanda, elucet. 1 Huius autem divinae voluntatis intimam rationem si reverenter investigare velimus, Venerabiles Fratres, facile eam inveniemus in mystica christiani connubii significatione, quae in consummato inter fideles matrimonio plene perfecteque habetur. Teste enim Apostolo, in sua (quam ab initio innuimus) ad Ephesios epistola, christianorum connubium perfectissimam illam refert coniunctionem, quae Christum inter et Ecclesiam intercedit : « Sacramen« tum hoc magnum est, ego autem dico, in Christo et in Ec« clesia » : quae quidem coniunctio, quamdiu Christus vivet et Ecclesia per ipsum, nulla profecto separatione unquam dissolvi poterit. Quod etiam Sanctus Augustinus diserte docet his verbis: « Hoc enim custoditur in Christo et Ec« clesia, ut vivens cum vivente in aeternum nullo divortio « separetur. Cuius Sacramenti tanta observatio est in civi« tate Dei nostri, ... hoc est in Ecclesia Christi ..., ut cum « filiorum procreandorum causa, vel nubant feminae, vel 2 1 Pius VI, Rescript, ad Episc, Agriens., 11 Iul. 1789. 2 Ephes., V, 32. Acta Pn PP. XI 553 «ducantur uxores, nec sterilem coniugem fas sit relin(( quere ut alia fecunda ducatur. Quod si quisquam fece(( rit, non lege huius saeculi (ubi, interveniente repudio, (( sine crimine conceditur cum aliis alia copulare connu«. bia ; quod etiam sanctum Moysen Dominus propter durici tiam cordis illorum Israelitis permisisse testatur) ; sed « lege Evangelii reus est adulterii, sicut etiam illa si alteri ce nupserit ». 1 Quot vero quantaque ex matrimonii indissolubilitate fluant bona, eum fugere non potest qui vel obiter cogitet sive de coniugum prolisque bono sive de humanae societatis salute. Et primum quidem coniuges in hac firmitate certum habent perennitatis signaculum, quod generosa propriae personae traditio et intima suorum animorum consociatio suapte natura tantopere exigit, cum vera caritas finem nesciat. Firmum praeterea adstruitur fidae castitati propugnaculum contra infidelitatis incitamenta, si qua interius exteriusve obiciantur ; anxio timori num adversitatis aut senectutis tempore alter coniux sit recessurus, quivis praecluditur aditus eiusque loco quieta statuitur certitudo. Servandae item utriusque coniugis dignitati ac mutuo auxilio praestando quam aptissime providetur, cum per insolubile vinculum perpetuo perseverans coniuges continenter admoneantur se non caducarum rerum causa, nec cupiditati ut inservirent, sed ut altiora et perpetua bona sibi mutuo procurarent, nuptiale iniisse consortium, quod nisi morte solvi non queat. Liberorum quoque tuitioni et educationi, quae ad multos annos produci debet, optime consulitur, cum gravia et diuturna huius officii onera unitis viribus facilius a parentibus ferantur. Neque minora toti humanae consortioni oriuntur bona. Usu enim cognitum habemus matrimoniorum inconcussam firmitatem nberrimum 2 1 S. AUGUST., De nupt. et concup., lib. I, cap. 10. 2 I Cor.. XIII, 8. 554 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale esse honestae vitae morumque integritatis fontem ; hoc autem ordine servato, felicitas salusque rei publicae in tuto positae sunt : nam talis est civitas, quales sunt familiae et homines, ex quibus ea constat, ut corpus ex membris. Quapropter, cum de privato coniugum et prolis, tum de publico societatis humanae bono optime merentur, qui inviolabilem matrimonii firmitatem strenue defendunt. Verum hoc sacramenti bono, praeter indissolubilem firmitatem, multo etiam celsiora emolumenta continentur, per ipsam Sacramenti vocem aptissime designata ; christianis enim hòc non inane et vacuum est nomen, cum Christus Dominus « Sacramentorum institutor atque perfector », suorum fidelium matrimonium ad verum et proprium Novae Legis Sacramentum provehendo, illud re vera effecerit peculiaris illius interioris gratiae signum et fontem, qua eius « naturalem illum amorem perficeret, et indissolubi<( lem unitatem confirmaret, coniugesque sanctificaret ». 1 2 Et quoniam Christus ipsum coniugalem inter fideles validum consensum signum gratiae constituit, ratio Sacramenti cum christiano coniugio tam intime coniungitur, ut nullum inter baptizatos ©rum matrimonium esse possit, « quin sit eo ipso Sacramentum » Cum igitur sincero animo fideles talem consensum praestant, aperiunt sibi sacramentalis gratiae thesaurum, ex quo supernaturales vires hauriant ad officia et munera sua fideliter, sancte, perseveranter ad mortem usque adimplenda. Hoc enim Sacramentum, in iis qui obicem, ut aiunt, non opponunt, non solum permanens vitae supernaturalis principium, gratiam scilicet sanctificantem, auget, sed etiam peculiaria addit dona, bonos animi motus, gratiae germina, 3 1 Conc. Trident., sess. XXIV. Conc. Trident., sess. XXIV. Cod. iur. can., c. 1012. Acta Pii PP. XI 555 naturae vires augendo ae perficiendo, ut coniuges non ratione tantum intelligere, sed intime sapere firmiterque te-, nere, efficaciter velle et opere perficere valeant quidquid ad statum coniugalem eiusque fines et officia pertinet ; ius denique iis concedit ad actuale gratiae auxilium toties impetrandum, quotiescumque ad munera huius status adimplenda eo indigent. Attamen, cum divinae providentiae in ordine supernaturali lex sit ut homines ex Sacramentis, quae post adeptum rationis usum recipiant, fructum plenum non colligant, nisi gratiae respondeant, gratia matrimonii magna ex parte talentum inutile, in agro reconditum, manebit, nisi coniuges supernaturales vires exerceant ac recepta gratiae semina colant atque evolvant. Si autem, faciendo quod in se est, ad gratiam se dociles praebeant, sui status onera ferre atque officia implere poterunt eruntque tanto Sacramento roborati et sanctificati et quasi consecrati. Naiii^ ut Sanctus Augustinus docet, sicut per Baptismum et Ordinem homo deputatur et iuvatur sive ad vitam christiano more degendam sive ad sacerdotale munus gerendum, eorumque sacramentali auxilio nunquam destituitur, er lem fere modo (quamquam non per characterem sacramentalem), fideles, qui semel matrimonii vinculo iuncti fuerint, eius sacramentali adiutorio ac ligamine privari nunquam possunt. Quin immo, ut addit idem Sanctus Doctor, vinculum illud sacrum, etiam adulteri facti, secum trahunt, quamquam non iam ad gratiae gloriam, sed ad noxam criminis, « sicut apostata anima, velut de coniugio « Christi recedens, etiam fide perdita, Sacramentum fidei <( non amittit, quod lavacro regenerationis accepit ». N 1 Iidem vero coniuges, aureo Sacramenti ligamine non constricti sed ornati, non impediti sed roborati, omnibus viribus ad hoc nitantur, ut suum connubium non solum per Sacramenti vim et significationem, sed etiam per ipsorum 1 S. AUGUST,, De tmpt. et concup., lib. I, cap. 10. 556 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale mentem ac mores sit semper et maneat viva imago fecun^dissimae illius unionis Christi cum Ecclesia, quae est venerandum profecto perfectissimae caritatis mysterium. Quae omnia, Venerabiles Fratres, si attento animo et viva fide perpendantur, si eximia haec matrimonii bona, proles, fides, sacramentum, debita luce illustrentur, nemo potest divinam sapientiam et sanctitatem et benignitatem non admirari, quae cum dignitati ac felicitati coniugum, tum humani generis conservationi propagationique, in sola nuptialis foederis casta sacraque consortione procurandae, tam copiose providerit. II. Quo libentius tantam casti connubii praestantiam perpendimus, Venerabiles Fratres, eo magis Nobis dolendum videtur, quod divinum hoc institutum, nostra potissimum aetate, spretum saepe ac passim abiectum conspicimus. Non iam enim occulte neque in tenebris, sed palam, quovis pudoris sensu deposito, qua voce qua scriptis, scaenicis cuiusque generis ludis, fabulis romanensibus, amatoriis ludicrisque narrationibus, cinematographicis quae dicuntur imaginibus, radiophonicis orationibus, omnibus denique recentioris scientiae inventis, matrimonii sanctitas vel conculcatur vel deridetur ; divortia, adulteria, turpissima quaeque vitia aut laudibus extolluntur aut saltem iis depinguntur coloribus, ut ab omni culpa et infamia vindicari videantur. Nec desunt libri, quos scientificos praedicare non verentur, sed qui re vera non raro solum quodam scientiae fuco idcirco illiti sunt, quo faciliorem inveniant sese insinuandi viam. Quae autem in iis propugnantur doctrinae, eae venditantur tamquam recentioris ingenii poitenta, illius nimirum ingenii, quod, veritatis unice studio- 557 Acta Pii PP. XI sum, praeiudicatas quaslibet veterum opiniones abdicasse perhibetur, quodque inter has obsoletas opiniones etiam traditam de coniugio christianam doctrinam amandat atque relegat. Et instillantur haec omne genus hominibus, divitibus et egenis, operariis et heris, doctis et inductis, solutis et connubio ligatis, Dei cultoribus et osoribus, adultis et iuvenibus ; his praesertim, utpote faciliori captu praedae, peiores struuntur insidiae. Non omnes quidem novarum huiusmodi doctrinarum fautores ad extrema quaeque indomitae libidinis consectaria devehuntur : sunt qui, medio quasi itinere consistere enisi, in quibusdam tantum divinae naturalisque legis praeceptis aliquid nostris temporibus concedendum putent. Sed hi quoque, plus minusve conscii, emissarii sunt illius inimici nostri, qui semper conatur zizania superseminarein medio tritici. Nos igitur, quos Paterfamilias agri sui custodes posuit, quosque sacrosanctum urget officium cavendi ne bonum semen herbis nocentibus opprimatur, Nobismet ipsis a Spiritu Sancto dicta existimamus gravissima, quibus Apostolus Paulus dilectum suum Timotheum hortabatur verba : « Tu vero vigila... Ministerium tuum imple... « Praedica verbum, insta opportune, importune, argue, ob« secra, increpa in omni patientia et doctrina ». 1 2 Et quoniam, ut inimici fraudes vitari possint, detegi eas ante necesse est, multumque iuvat eius fallacias incautis denuntiare, quamvis profecto mallemus huiusmodi flagitia nec nominare « sicut decet Sanctos », propter animarum tamen bonum et salutem, ea penitus silere non possumus. Ut igitur ab horum maiorum fontibus incipiamus, praecipua eorum radix in eo est quod matrimonium non ab Au3 1 Cfr. MATTH., XIII, 25. 2 II Tim., IV, 2-5. 8 Ephes., V, 3. . 558 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ctore naturae institutum neque a Christo Domino in veri Sacramenti dignitatem evectum, sed ab hominibus inventum vocitent. In natura ipsa eiusque legibus alii se nihil matrimonii invenisse asseverant, sed deprehendisse tantum procreandae vitae facultatem ad eamque quoquo pacto satiandam impulsum vehementem ; alii tamen initia quaedam ac veluti germina veri connubii in hominis natura inveniri agnoscunt, quatenus, nisi stabili quodam vinculo consocientur homines, dignitati coniugum et naturali prolis propagandae et educandae fini bene provisum non esset. Nihilominus hi quoque docent matrimonium ipsum, quippe quod ilja germina excedat, variis concurrentibus causis, sola hominum mente inventum, sola hominum voluntate esse institutum. Quanto opere autem hi omnes errent quamque turpiter ab honestate deflectant, iam ex his constat quae de origine ac natura coniugii, de finibus bonisque in éo insitis Nostris his Litteris exposuimus. Perniciosissima vero haec commenta esse, ex consectariis etiam elucet, quae ipsi illorum defensores inde deducunt : leges, instituta ac mores quibus connubium regatur, cum sola hominum voluntate sint parta, ei soli subesse, ideoque pro humano lubitu et humanarum rerum vicissitudinibus condi, immutari, abrogari et posse et debere ; generativam autem vim, quippe quae in ipsa natura nitatur, et sacratiorem esse et latius patere quam matrimonium : exerceri igitur posse tam extra quam intra connubii claustra, etiam neglectis matrimonii finibus, quasi scilicet impudicae mulieris licentia eisdem fere gaudeat iuribus, quibus legitimae uxoris casta maternitas. Hisce principiis innixi, quidam eo devenerunt, ut nova effingerent coniunctionum genera, ad praesentes hominum ac temporum rationes, ut opinantur, accommodata, quae totidem novas matrimonii species esse volunt: aliud ad tempus, aliud ad experimentum, aliud amicale quod plenam Acta Pii PP. XI 559 matrimonii licentiam omniaque iura sibi vindicat, dempto tamen indissolubili vinculo et prole exclusa, nisi partes suam vitae communionem et consuetudinem in pieni iuris matrimonium deinde converterint. Immo non desunt qui velint et instent ut etiam legibus huiusmodi portenta probentur aut saltem publicis populorum usibus institutisque excusentur ; et ne suspicari quidem videntur talia nihil sane habere recentioris culturae de qua tantopere gloriantur, sed nefandas esse corruptelas, quae ad barbaros quarumdam ferarum gentium usus etiam cultas nationes procul dubio rédigèrent. Sed, ut ad singula iam, Venerabiles Fratres, tractanda accedamus, quae singulis matrimonii bonis opponuntur, primum de prole sit sermo, quam multi molestum connubii onus vocare audent, quamque a coniugibus, non per honestam continentiam (etiam in matrimonio, utroque consentiente coniuge, permissam) sed vitiando naturae actum, studiose arcendam praecipiunt. Quam quidem facinorosam licentiam alii sibi vindicant, quod prolis pertaesi solam sine onere voluptatem explere cupiunt, alii quod dicunt se neque continentiam servare, neque ob suas vel matris vel rei familiaris difficultates prolem admittere posse. At nulla profecto ratio, ne gravissima quidem, efficere potest, ut quod intrinsece est contra naturam, id cum natura congruens et honestum fiat. Cum autem actus coniugii suapte natura proli generandae sit destinatus, qui, in eo exercendo, naturali hac eum vi atque virtute de industria destituunt, contra naturam agunt et turpe quid atque intrinsece inhonestum operantur. Quare mirum non est, ipsas quoque Sacras Litteras testari Divinam Maiestatem summo prosequi odio hoc nefandum facinus illudque interdum morte puniisse, ut memorat Sanctus Augustinus : « Illicite namque et turpiter « etiam cum legitima uxore concumbitur, ubi prolis conce- 560 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale (( ptio devitatur. Quod faciebat Onan, filius Iudae, et occidit (( illum propter hoc Deus ». Cum igitur quidam, a christiana doctrina iam inde ab initio tradita neque umquam intermissa manifesto recedentes, aliam nuper de hoc agendi modo doctrinam sollemniter praedicandam censuerint, Ecclesia Catholica, cui ipse Deus morum integritatem honestatemque docendam et defendendam commisit, in media hac morum ruina posita, ut nuptialis foederis castimoniam a turpi hac labe immunem servet, in signum legationis suae divinae, altam per os Nostrum extollit vocem atque denuo promulgat : quemlibet matrimonii usum, in quo exercendo, actus, de industria hominum, naturali sua vitae procreandae vi destituatur, Dei et naturae legem infringere, et eos qui tale quid commiserint gravis noxae labe commaculari. 1 Sacerdotes igitur, qui confessionibus audiendis dant operam, aliosque qui curam animarum habent, pro suprema Nostra auctoritate et omnium animarum salutis cura, admonemus, ne circa gravissimam hanc Dei legem fideles sibi commissos errare sinant, et multo magis, ut ipsi se ab huiusmodi falsis opinionibus immunes custodiant, neve in iis ullo modo conniveant. Si quis vero Confessarius aut animarum Pastor, quod Deus avertat, fideles sibi créditos aut in hos errores ipsemet induxerit, aut saltem sive approbando sive dolose tacendo in iis confirmant, sciat se Supremo Iudici Deo de muneris proditione severam redditurum esse rationem, sibique dicta existimet Christi verba : « Caeci « sunt, et duces caecorum : caecus autem, si caeco ducatum « praestet, ambo in foveam cadunt ». 2 Causae vero, ob quas matrimonii maius usus defenditur, non raro, - ut de iis quae turpes sunt taceamus, - fictae aut exaggeratae proferuntur. Nihilominus pia Mater Ec1 S. AUGUST., De coniug. adult., lib. II, n.. 12; cfr. Gen., XXXVIII, 8-10; S. Poe nitent., 3 April., 3 Iun. 1916. 2 MATTH., XV, 14; S. Offic, 22 Nov. 1922. 56i Acta Pii PP. XI clesia optime intelligit atque persentit quae de matris sanitate, vita periclitantis, dicuntur. E equis nisi miserenti animo haec perpendere possit? Quis non summa afficiatur admiratione, si quando matrem cernat vix non certae sese morti, heroica fortitudine, oftaentem, ut proli semel conceptae vitam conservet? Quod ipsa fuerit perpessa ut naturae officium plene impleret, id unus Deus ditissimus et miserentissimus retribuere poterit, dabitque profecto mensuram non tantum confertam sed supereffluentem. Optime etiam novit Sancta Ecclesia, non raro alterum ex coniugibus pati potius quam patrare peccatum, cum ob gravem omnino causam perversionem recti ordinis permittit, quam ipse non vult, eumque ideo sine culpa esse, modo etiam tunc caritatis legem meminerit et alterum a peccando arcere et removere ne negligat. Neque contra naturae ordinem agere ii dicendi sunt coniuges, qui iure suo recta et naturali ratione utuntur, etsi ob naturales sive temporis sive quorundam defectuum causas nova inde vita oriri non possit. Habentur enim tam in ipso matrimonio quam in coniugalis iuris usu etiam secundarii fines, ut sunt mutuum adiutorium mutuusque fovendus amor et concupiscentiae sedatio, quos intendere coniuges minime vetantur, dummodo salva semper sit intrinseca illius actus natura ideoque eius ad primarium finem debita ordinatio. Vehementer item Nos percellunt illorum coniugum gemitus, qui, dura egestate oppressi, gravissimam in alendis liberis difficultatem patiuntur. At cavendum omnino est ne funestae externarum rerum conditiones multo funestiori errori occasionem praebeant. Nullae enim exsurgere possunt difficultates quae mandatorum Dei, actus, ex interiore natura sua malos, votantium, obligationi derogare queant; in omnibus vero rerum adiunctis semper possunt coniuges, gratia Dei roborati, suo munere fideliter fungi et castitatem a turpi hac macula illi1 1 Luc, Vi, 38. ACTA, TO!. X X I I , n. 13. — 31-12-930. 37 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale batam in coniugio conservare; nam stat fidei christianae veritas, Synodi Tridentinae magisterio expressa : « Nemo (( temeraria illa et a Patribus sub anathemate prohibita voce « uti [debet], Dei praecepta homini iustificato ad obser« vandum esse impossibilia. Nam Deus impossibilia non (( iubet, sed iubendo monet et facere quod possis, et petere <( quod non possis, et adiuvat ut possis ». Eademque doctrina iterum sollemniterque praecepta est ab Ecclesia et confirmata in damnatione haeresis iansenianae, quae contra Dei bonitatem haec blasphemare erat ausa : « Aliqua Dei « praecepta hominibus iustis volentibus et conantibus, se« cundum praesentes, quas habent, vires, sunt impossibilia : « deest quoque illis gratia, qua possibilia fiant ». Sed aliud, etiam, Venerabiles Fratres, gravissimum commemorandum est facinus, quo vita prolis, in sinu materno reconditae, atte utatur. Id autem permissum volunt alii et matris patrisve beneplacito relictum ; alii tamen illicitum dicunt, nisi pergraves accedant causae, quas medicae, socialis, eugenicae iudicationis nomine appellant. Hi omnes quod ad poenales reipublicae leges attinet, quibus genitae necdum natae prolis peremptio prohibetur, exigunt, ut quam singuli, alii aliam, defendunt indicationem, eandem etiam leges publicae agnoscant et ab omni poena liberam declarent. Immo nec desunt qui postulent, ut ad has letiferas sectiones magistratus publici praebeant auxiliatrices manus; id quod, proh dolor!, alicubi quam frequentissime fieri omnibus notum est. 1 2 Quod vero attinet ad « indicationem medicam et therapeuticam » - ut eorum verbis utamur - iam diximus, Venerabiles Fratres, quantopere Nos misereat matris, cui ex naturae officio gravia imminent sanitatis, immo ipsius \ i tae pericula : at cjuae possit umquam causa valere ad ullo 1 Concil. Trident., sess. VI, cap. 11. 2 Const. Apost. Cum occasione, M Maii 1653, prop. 1. Acta PU PP. XI 563 modo excusandam directam innocentis necem ? De hac enim hoc loco agitur. Sive ea matri infertur sive proli, contra Dei praeceptum est vocemque naturae : « Non occides ! ». Res enim aeque sacra utriusque vita, cuius opprimendae nulla esse unquam poterit ne publicae quidem auctoritati facultas. Ineptissime autem haec contra innocentes repetitur e iure gladii, quod in solos reos valet ; neque ullum viget hic cruentae defensionis ius contra iniustum aggressorem (nam quis innocentem parvulum iniustum aggressorem vocet ?) ; neque ullum adest « extremae necessitatis ius » quod vocant, quodque usque ad innocentis directam occisionem pervenire possit. In utraque igitur et matris et prolis vita tuenda ac servanda probi expertique medici cum laude enituntur ; contra, nobili medicorum nomine et laude indignissimos se ii probarent, quotquot alterutri, per speciem medicandi, vel falsa misericordia moti, ad mortem insidiarentur. 1 Quae quidem plane severis consonant verbis quibus Episcopus Hipponensis in coniuges depravatos invenitur, qui proli quidem praecavere student, at, si nullo exitu, nefarie eam interimere non verentiir : « Aliquando eo usque, « inquit, pervenit haec libidinosa crudelitas vel libido cruci delis, ut etiam sterilitatis venena procuret, et si nihil vaie luerit, conceptos fetus aliquo modo intra viscera exstin« guat ac fundat, volendo suam prolem prius interire quam « vivere, aut si in utero iam vivebat, occidi antequam nasci. « Prorsus, si ambo tales sunt, coniuges non sunt : et si ab u initio tales fuerunt, non sibi per connubium sed per stu« prum potius convenerunt ; si autem non ambo sunt tales, « audeo dicere : aut illa est quodammodo meretrix mariti, « aut ille adulter uxoris ». Quae autem afferuntur pro sociali et eugenica indicatione, licitis honestisque modis et intra debitos limites, 2 5 Exod., X X , 1 3 ; cfr. Decr. S. Offic. 4 Maii 1898, 24 Iulii 1895, 31. Maii 1884. 2 S AUGUST., De nmpt. et concupisc., cap. XV. 564 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale earum quidem rerum ratio haberi potest et debet ; at necessitatibus, quibus eae innituntur, per occisionem innocentium providere velle absonum est praeceptoque divino contrarium, apostolicis etiam verbis promulgato : Non esse facienda mala ut eveniant bona. Iis denique, qui apud nationes principatum tenent feruntve leges, oblivioni dare non licet auctoritatis publicae esse, congruis legibus poenisque, innocentium vitam defendere, idque eo magis, quo minus ii, quorum vita periclitatur et impugnatur, se ipsi defendere valent, inter quos primum sane locum tenent infantes in visceribus maternis abditi. Quod si publici magistratus parvulos illos non solum non tueantur, sed, legibus suisque ordinationibus, permittant atque adeo tradant medicorum aliorumve manibus occidendos, meminerint Deum iudicem esse et vindicent! sanguinis innocentis, qui de terra clamat ad caelum. 1 2 Reprobetur denique oportet perniciosus ille usus, qui proxime quidem naturale hominis ius ad matrimonium ineundum spectat, sed ad prolis quoque bonum vera quadam ratione pertinet. Sunt enim qui, de finibus eugenicis nimium solliciti, non solum salubria quaedam dent consilia ad futurae prolis valetudinem ac robur tutius procurandum quod rectae rationi utique contrarium non est - sed cuilibet alii etiam altioris ordinis fini eugenicum anteponant, et coniugio auctoritate publica prohiberi velint eos omnes ex quibus, secundum disciplinae suae normas et coniecturas, propter hereditariam transmissionem, mancam vitiosamque prolem generat um iri censent, etiamsi iidem sint ad matrimonium ineundum per se apti. Quin immo naturali illa facultate, ex lege, eos, vel invitos, medicorum opera privari volunt; neque id ad cruentam sceleris commissi poenam pu- 1 Cfr. Rom., HI, 8. 2 Cfr. Gen., IV, 10. Acta Pii PP. XI blica auctoritate repetendam, vel ad futura eorum crimina praecavenda, licebit, scilicet contra omne ius et fas ea magistratibus civilibus arrogata facultate, quam numquam habuerunt nec legitime habere possunt. Quicumque ita agunt, perperam dant oblivioni sanctiorem esse familiam Statu, hominesque in primis non terrae et tempori, sed caelo et aeternitati generari. Et fas profecto non est homines, matrimonii ceteroqui capaces, quos, adhibita etiam omni cura et diligentia, nonnisi mancam genituros esse prolem conicitur, ob eam causam gravi culpa onerare si coniugium contrahant, quamquam saepe matrimonium iis dissuadendum est. Publici vero magistratus in subditorum membra directam potestatem habent nullam ; ipsam igitur corporis integritatem, ubi nulla intercesserit culpa nullaque adsit cruentae poenae causa, directo laedere et attingere nec engentéis nec ullis aliis de causis possunt unquam. Idem docet Sanctus Thomas Aquinas, cum, inquirens num humani iudices ad futura mala praecavenda hominem possint malo quodam plectere, id quidem concedit quod ad quaedam alia mala, sed iure meritoque negat quod ad corporis laesionem : « Numquam secundum humanum iudicium aliquis « debet puniri, sine culpa, poena flagelli, ut occidatur, vel « mutiletur vel verberetur » . x Ceterum, quod ipsi privati homines in sui corporis membra dominatum alium non habeant quam qui ad eorum naturales fines pertineat, nec possint ea destruere aut mutilare aut alia via ad naturales functiones se ineptos reddere, nisi quando bono totius corporis aliter provideri nequeat, id christiana doctrina statuit atque ex ipso humanae rationis lumine omnino constat. Iam ut ad alterum caput errorum, quod fidem coniugii respicit, veniamus, quidcumque in prolem peccatur, conse1 A Summ, theolog., 2 2 A E M , q. 108 a. 4 ad 2 . 566 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale quens est in fidem quoque coniugii peccari quodammodo, cum alterum alteri sit connexum matrimonii bonum. At totidem praeterea contra coniugii fidem singillatim enumeranda sunt errorum et corruptelarum capita, quot eadem fides complectitur domesticas virtutes : castam scilicet utriusque coniugis fidelitatem, uxoris honestam viro obtemperationem, firmam denique germanamque inter utrumque caritatem. Fidelitatem igitur primo corrumpunt, qui huius temporis opinionibus ac moribus de falsa quadam nec innocua amicitia cum extraneis indulgendum putant, et maiorem quandam in mutuis hisce rationibus sentiendi atque agendi licentiam coniugibus concedendam esse asserunt, idque eo magis quod (ut autumant) non pauci habeant congenitam indolem sexualem, cui intra angustos connubii monogamici limites satisfacere non possint. Quapropter honestorum coniugum rigidum illum animi habitum, qui omnem cum extraneis libidinosum affectum et actum damnat et recusat, obsoletam quandam esse censent mentis animique debilitatem, aut abiectam et vilem oblectationem seu zelo typiam ; et ideo, quaecumque de fide coniugali retinenda latae fuerint poenales reipublicae leges, eas irritas esse volunt, aut certe irritandas. Nobilis quidem castorum coniugum animus commenta haec, vel sola natura duce, ut vana et turpia respuit profecto atque contemnit ; et hanc naturae vocem approbat sane atque confirmat cum Dei mandatum « Non moechaberis », tum illud Christi : « Omnis, qui viderit mulierem ad conce cupiscendum eam, iam moechatus est eam in corde <( suo ». Nullae autem humanae consuetudines vel exempla prava, nullaque progressae humanitatis species poterunt unquam huius divini praecepti vim infirmare. Nam quemadmodum unus idemque « Iesus Christus heri et ho1 2 1 2 Exod., XX, 14. MATTH., V, 28. 567 Acta Pii PP. XI d i e ipse et in saecula », 1 ita una e a d e m q u e Christi doctrina permanet, ex qua ne unus q u i d e m apex praeteribit, donec o m n i a fiant. 2 Q u i c u m q u e vero nuptialis fidei et castimoniae nitorem scribendo dicendoque obscurant, iidem errorum magistri fidam h o n e s t a m q u e mulieris viro o b t e m p e r a t i o n e m facile l a b e f a c t ant. A u d a c i u s e t i a m c o m p l u r e s e x iis i n d i g n a m i l l a m e s s e a l t e r i u s c o n i u g i s e r g a a l t e r u m s e r v i t u t e m effutiunt ; aequalia inter coniuges o m n i a esse iura ; quae c u m unius nem servitute violentur, quandam mulieris superbissime praedicant peractam esse emancipatio- vel peragen- d a m . H a n c a u t e m triplicem, sive in d o m e s t i c a societate reg e n d a , sive in re familiari administranda, sive in prolis vita arcenda vel perimenda, physiologicam v o c a n t : statuunt, et physiologicam socialem, oeconomicam, quidem, quatenus mulieres ab oneribus uxoris, sive coniugalibus, sive materni s, pro sua libera voluntate solutas aut solvendas volunt (hanc a u t e m n o n emancipationem, sed n e q u a m facinus esse i a m satis d i x i m u s ) ; o e c o n o m i c a m vero, q u a v o l u n t m u l i e rem, etiam inscio et repugnante viro, libere posse sua sibi n e g o t i a habere, gerere, administrare, liberis, marito familiaque tota posthabitis ; socialem denique, quatenus ab u x o r e curas domesticas sive liberorum sive familiae r e m o v e n t , ut, i i s n e g l e c t i s , s u o i n g e n i o i n d u l g e r e v a l e a t , e t n e g o t i i s officiisque e t i a m p u b l i c i s a d d i c a t u r . A t n e h a e c q u i d e m est vera mulieris e m a n c i p a t i o neq u e illa rationi c o n g r u e n s et dignis sima libertas, quae christianae nobilisque mulieris et uxoris muneri debetur ; p o tius est muliebris ingenii et maternae dignitatis corruptio et totius familiae perversio, qua maritus privatur uxore, proles matre, domus familiaque tota vigili semper custode. Quin i m m o in ipsius mulieris perniciem vertitur haec falsa libertas et non naturalis c u m viro aequalitas; n a m si mulier 1 9 Hebr., X I I I , 8. Cfr. MATTH., V, 18. 568 Acta Apostolicae Sedis'- Commentarium Officiale ab regia illa descendit sede, ad quam per Evangelium intra domesticos parietes evecta est, brevi in veterem servitutem (sin minus specie, re tamen vera) redigetur, fietque, ut apud ethnicos erat, merum viri instrumentum. Aequalitas autem illa iurium, quae tantopere exaggeretur et praetenditur, in iis quidem agnosci debet, quae propria sunt personae ac dignitatis humanae, quaeque nuptialem pactionem consequuntur et coniugio sunt insita; in iisque profecto uterque coniux eodem omnino iure gaudet eodemque debito tenetur ; in ceteris, inaequalitas quaedam et temperatio adesse debet, quam familiae bonum ac debita domesticae societatis et ordinis unitas fìrmitasque postulant. Sicubi tamen sociales et oeconomicae condiciones mulieris nuptae, ob mutato s conversationum humanarum modos et usus, aliquo pacto mutari debent, auctoritatis publicae est, civilia uxoris iura ad huius temporis necessitates et indigentias aptare, habita quidem ratione eorum, quae exigunt diversa sexus feminei indoles naturalis, morum honestas, commune familiae bonum, modo etiam essentialis ordo societatis domesticae incolumis maneat, qui altiore quam humana, id est, divina auctoritate atque sapientia conditus est, et nec legibus publicis nec privatis beneplacitis mutari potest. Sed ulterius etiam progrediuntur recentiores coniugii osores, eo quod germano solidoque amori, coniugalis felicitatis et intimae dulcedinis fundamento, caecam quandam sufficiunt indolis convenientiam consensionem que ingenii, quam sympathiam vocant ; qua cessante, relaxari vinculum docent quo solo uniuntur animi, ac plene dissolvi. Quid hoc erit aliud nisi domum super arenam aedificare ? Quam, cum primum obiecta fuerit adversitatum fluctibus, ait Christus Dominus labefactandam esse continuo et collapsuram : « Et flaverunt venti et irruerunt in domum illam, et ceci- Acta Pii PP. XI 569 1 « dit et fuit ruina illius magna ». At contra, quae supra petram constituta fuerit domus, mutua nempe inter coniuges caritate, et deliberata ac constanti animorum coniunctione solidata, nulla concutietur adversitate, nedum evertatur. Praestantissima quidem hactenus duo priora christiani coniugii bona vindicavimus, Venerabiles Fratres, quibus hodierni societatis e ver sores insidiantur. Sed sicut haec bona tertium, quod sacramenti est, longe antecellit, ita nil mirum quod hanc imprimis excellentiam multo acrius videmus ab iisdem oppugnari. Et primum quidem tradunt, matrimonium rem esse omnino profanam mereque civilem, nec ullo modo religiosae societati, Ecclesiae Christi, sed uni societati civili committendam ; tum vero addunt a quovis indissolubili vinculo nuptiale foedus esse liberandum, coniugum secessionibus seu divortiis non modo toleratis, sed lege sancitis ; ex quo denique fiet ut, omni spoliatum sanctitate, coniugium in rerum profanarum ac civilium numero iaceat. Primum illud in eo statuunt, quod actus ipse civilis sit pro vero contractu nuptiali habendus (matrimonium civile id vocitant) ; actus religiosus autem sit additum quiddam, vel ad summum, plebi superstitiosiori permittendum. Deinde, sine ulla reprehensione volunt ut liceat connubia a catholicis hominibus cum acatholicis misceri, nulla religionis habita ratione neque quaesito religiosae auctoritatis consensu. Alterum, quod sequitur, in perfectis divortiis excusandis ponitur, et in legibus iis civilibus laudandis ac provehendis, quae ipsius vinculi solutioni favent. Quod ad religiosam cuiusvis coniugii et multo magis christiani matrimonii et sacramenti indolem attinet, cum quae de hac re notanda sunt, Leonis X I I I Litteris En- MATTH., VII, 27. 570 çyclicis, quas saepe commemoravimus quasque Nostras quoque diserte iam fecimus, fusius tractentur gravibusque fulciantur argumentis, ad eas hinc remittimus nec nisi perpauca nunc Nobis repetenda ducimus. Vel solo rationis lumine, maxime si vetusta historiae monumenta investigentur, si constans populorum conscientia interrogetur, si omnium gentium instituta et mores consulantur, satis constat sacrum quiddam ac religiosum inesse in ipso naturali coniugio, « non adventitium sed inge« nitum, non ab hominibus acceptum, sed natura insitum », cum « habeat Deum auctorem, fueritque vel a principio « quaedam Incarnationis Verbi Dei adumbratio ». Consurgit enim sacra coniugii ratio, quae intime cum religione et sacrarum rerum ordine coniuncta est, cum ex origine illa divina, quam supra commemoravi mus, tum ex fine ad ingenerandam educandamque Deo subolem, ac Deo item coniuges christiano amore mutuoque adiumento addicendos ; tum denique ex eiusdem naturali coniugii officio, providentissima Dei Conditoris mente instituto, ut quoddam sit transvehendae vitae quasi vehiculum, quo parentes divinae omnipotentiae velut administri inserviunt. Ad haec accedit nova dignitatis ratio ex Sacramento petita, qua matrimonium christianorum evasit longe nobilissimum atque ad tantam excellentiam provectum, ut « mysterium magnum )), (( honorabile ... in omnibus », apparuerit Apostolo. 1 2 Quae religiosa matrimonii indoles, celsaque eius gratiae et coniunctionis Christum inter et Ecclesiam significatio, sanctam ab sponsis postulat erga christianum connubium reverentiam sanctumque studium, ut matrimonium quod ipsi inituri sunt, ad archetypum illud ipsum quam proxime accedat. At multum in hoc deficiunt, et aliquando non sine 5 L E O XIII, Litt. Encycl. Arcanum, 1.0 Febr. 1880. 2 Cfr. Ephes., V, 32; Hebr., XIII, 4. 571 Acta Pii PP. XI salutis aeternae periculo, qui temere mixtas ineunt nuptias, a quibus maternus Ecclesiae amor et providentia, gravissimis de causis, retrahit suos, quemadmodum ex multis apparet documentis, illo Codicis canone comprehensis, qui haec decernit: « Severissime Ecclesia ubique « prohibet, ne matrimonium ineatur inter duas personas « baptizatas quarum altera sit catholica, altera vero « sectae haereticae seu schismaticae adscripta ; quod si « adsit perversionis periculum coniugis catholici et prolis, <( coniugium ipsa etiam lege divina vetatur ». Quod si Ecclesia interdum, pro temporum, rerum, personarum rationibus, a severioribus his praescriptis (salvo iure divino, et per opportunas cautiones remoto, quantum fieri potest, perversionis periculo) dispensationem non recusat, difficulter tamen fieri potest ut coniux catholicus nonnihil detrimenti ex istis nuptiis non capiat. 1 Unde in prognatos haud raro derivatur lugenda a religione defectio vel saltem praeceps decursus in religiosam illam negligentiam seu, quam vocant, indifferentiam, infi• délitati impietatique proximam. Illud etiam accedit quod in mixtis nuptiis multo difficilior reddatur viva illa animorum conformatio, mysterium, quod diximus, arcanam nimirum Ecclesiae cum' Christo coniunctionem, mutatura. Facile enim deficiet arctior animorum communio, quae sicuti est Ecclesiae Christi signum et nota, ita christiani coniugii signum sit oportet, decus et ornamentum. Kam distrahi solet aut saltem relaxari animorum vinculum, ubi in rebus ultimis et summis, quas homo veneratur, idest in religionis veritatibus et sensibus, dissimilitudo mentium habetur et voluntatum intercedit diversitas. Ex quo periculum est, ne langueat inter coniuges caritas, itemque labefactetur domesticae societatis pax et felicitas, quae ex cordium potissimum unitate proficiscitur. Nam, ut iam ante tot saecula antiquum Ius Romanum definierat : « Nuptiae 1 Cod. iur. can., c. lOftO. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 572 (( sunt coniunctio maris et feminae et consortium omnis « vitae, divini et humani iuris communicatio ».* At maxime, ut iam monuimus, Venerabiles Fratres, restitutionem istam perfectionemque matrimonii a Christo Redemptore statutam augescens in dies divortiorum facilitas impedit. Quin immo neopaganismi fautores, tristi rerum usu nihil edocti, in sacram coniugii indissolubilitatem, legesque eam iuvantes, acrius in dies invehi pergunt, ac licere divortia decernendum esse contendunt, ut alia scilicet, eaque humanior, lex obsoletis legibus sufficiatur. Divortiorum autem causas ii quidem multas in medium proferunt et varias ; e personarum vitio seu culpa alias profectas, alias in rebus positas (subiectivas illas, has obiectivas appellant) ; quaecumque denique individuam vitae societatem asperiorem efficiunt atque ingratam. Has porro causas ac leges multiplici ex capite probari volunt : ex utriusque bono coniugis in primis, sive alter innocens est atque a reo propterea secedendi suo iure gaudens, sive sceleribus obnoxius, eaque de causa ab ingrata et coacta coniunctione seiungendus ; deinde e bono prolis, quae recta institutione destituitur vel eiusdem fructus amittit, cum nimis facile, e parentum discordiis aliisque male factis offensionem passa, a virtutis via abstrahatur ; denique ex communi bono societatis, quod postulet, primo ut ea matrimonia exstinguantur penitus, quae iam nihil valeant ad id assequendum quod natura spectat ; dein ut coniugibus discedendi potestas fiat lege, cum ut avertantur crimina quae ex eorumdem coniugum convictu vel consociatione facile essent pertimescenda, tum ne magis in dies ludibrio habeatur iudiciale forum et legum auctoritas, eo quod coniuges, ad exoptatam divortii sententiam impetrandam, aut crimina, ob quae iudex ad normam legis solvere valeat vinculum, consulto committant, aut eadem se commisisse, coram iudice, licet rerum condicionem clare ipse perspiciat, 1 MODESTINUS (in Dig., lib. XXLII, i l : De ritu nuptiarum), lib. I, Regularum. 573 Acta Pii PP. XI insolenter mentiantur atque peiurent. Quamobrem blateratur, leges omnibus his necessitatibus, mutatisque temporum condicionibus, hominum opinionibus, civitatum institutis ac moribus esse omnino conformandas : quae vel singula, maxime vero omnia in unum collecta, facultatem divortiorum certis de causis concedendam prorsus esse luculentissime testentur. Alii, ulterius mira procacitate progressi, matrimonium utpote contractum mere privatum, consensui item arbitrioque privato utriusque contrahentis, ut fit in ceteris privatis contractibus, prorsus esse relinquendum opinantur, quavis propterea de causa dissolvendum. Verum, contra has quoque insanias omnes stat, Venerabiles Fratres, una lex Dei certissima, a Christo amplissime confirmata, nullis hominum decretis vel scitis populorum, nulla legumlatorum voluntate debilitanda : « Quod Deus coniunxit, homo non separet ». Quod quidem si inmriâ homo separaverit, irritum id prorsus fuerit ; iure propterea, ut plus semel vidimus, Christus ipse asseveravit : « Omnis qui dimittit uxorem suam et alteram ducit, moe« chatur ; et qui dimissam a viro ducit, moechatur ». Et haec Christi verba quodcumque respiciunt matrimonium, etiam naturale tantum et legitimum ; omni enim vero matrimonio convenit illa indissolubilitas, qua illud partium beneplacito et omni saeculari potestati, ad vinculi solutionem quod pertinet, est omnino sub tractum. 1 2 Memoria item renovanda est sollemnis iudicii, quo Concilium Tridentinum sub poena anathematis haec reprobavit : « Si quis dixerit propter haeresim aut molestam « cohabitationem aut affectatam absentiam a coniuge dis<( solvi posse matrimonii vinculum : anathema sit » ; et : « Si quis dixerit, Ecclesiam errare, cum docuit et docet, 3 1 2 8 MATTH., XIX, 6. Luc, XVI, 18. Concil. Trid., sess. XXIV, c, 5. 574 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Ojfìniaìe « i u x t a evangelicam et apostolicam doctrinam propter adulce terium alterius coniugum matrimonii vinculum non posse « dissolvi, et utrumque, vel etiam innocentem, qui causam « adulterio non dedit, non posse, altero coniuge vivente, « aliud matrimonium contrahere, moecharique eum, qui, « dimissa adultera, aliam duxerit, et eam, quae, dimisso «adultero, alii nupserit: anathema sit ». Quod si non erravit neque errat Ecclesia, cum haec docuit et docet, ideoque certum omnino est matrimonii vinculum ne ob adulterium quidem dissolvi posse, in comperto est reliquas tanto debiliores, quae afferri solent, divortiorum causas multo minus valere nihilique prorsus esse faciendas. Ceterum quae supra contra vinculi firmitatem e triplici illo capite obiiciunt, ea facile dissolvuntur. Incommoda enim illa omnia arcentur ac pericula propulsan tur, si quando, in extremis illis adiunctis, discessio permittatur coniugum imperfecta, id est incolumi atque integro vinculo, quam lex ipsa Ecclesiae concedit claris canonum verbis, quae de separatione tori et mensae et habitationis decernunt. Iam secessionis huiusmodi causas, conditiones, modum simul et cautelas, quibus et liberorum institutioni et familiae incolumitati fiat satis, atque incommoda item omnia, sive ea coniugi, sive proli, sive ipsi civili communitati impendent, quoad poterit, praecaveantur, legum erit sacrarum statuere, et ex parte saltem, etiam civilium legum, pro civilibus scilicet rationibus atque effectibus. 1 2 Quaecumque autem ad firmitatem coniugii indissolubilem asserendam afferri solent et supra attigimus, constat eadem eodemque iure valere sive ad necessitatem facultatemque divortiorum excludendam, sive ad potestatem ea concedendi cuilibet magistratui negandam ; quot item pro priore illa stant praeclara emolumenta, totidem contra ap1 3 Concil Trid., sess. XXÍV, c. 7. Cod. iur. can., cc. 1128 sqq. Acta Pii PP. XI 575 parent in altera parte detrimenta, cum singulis tum universae hominum societati perniciosissima. Atque, ut iterum sententiam decessoris Nostri afferamus, quantam materiam bonorum in se coniugii indissolubilis firmitas contineat, tantam maiorum segetem divortia complecti, vix attinet dicere. Hinc videlicet, incolumi vinculo, tuta ac secura matrimonia conspicimus, illinc, coniugum secessionibus propositis vel ipsis divortiorum periculis obiectis, ipsa foedera nuptialia mutabilia aut certe anxiis obnoxia fieri suspicionibus. Hinc mutua benevolentia consociatioque bonorum confirmata mirifice; illinc, ex ipsa secessionis facta potestate, extenuata miserrime. Hinc coniugum castae fidei addita peropportuna praesidia ; illinc infidelitati perniciosa incitamenta suppeditata. Hinc liberorum susceptio, tuitio, educatio provecta efficaciter ; illinc gravioribus usque detrimentis affecta. Hinc inter familias cognatosque discordiis multiplex praeclusus aditus; illinc discordiarum occasio oblata frequentius. Hinc facilius oppressa, illinc iacta copiosius multoque latius semina simultatum. Hinc potissimum dignitas officiumque mulierum, in societate sive domestica sive civili, redintegrata feliciter ac restituta; illinc indigne depressa, siquidem in periculum coniciuntur uxores « ne cum libidini virorum inservierint, pro derelictis habeantur ». Et quoniam ad perdendas familias, ut iam Leonis X I Ï I gravissimis verbis concludamus, « frangendasque regnorum <( opes nihil tam valet, quam corruptela morum ; facile perce spicitur, prosperitati familiarum ac civitatum maxime « inimica esse divortia, quae a depravatis populorum mori« bus nascuntur, ac, teste rerum usu, ad vitiosiores vitae « privatae et publicae consuetudines aditum ianuamque pat e f a c i u n t . Multoque esse graviora haec mala constabit, si « consideretur, frenos nullos futuros tantos qui concessam « semel divortiorum facultatem valeant intra certos, aut 1 1 L E O XIII, Litt. Encycl. Arcanum, 10 Febr. 1880. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 576 « a n t e pro visos, limites coercere. Magna prorsus est vis « exemplorum, maior cupiditatum : hisce incitamentis fieri « d e b e t , ut divortiorum libido latius'quotidie serpens, plu« rimorum animos invadat, quasi morbus contagione « vulgatus, aut agmen aquarum, superatis aggeribus, « exundans ». Ideoque, ut in iisdem Litteris legitur, « nisi consilia <( mutentur, perpetuo sibi metuere familiae et societas hu« mana debebunt, ne miserrime coniciantur in .... rerum « omnium certamen atque discrimen ». Quae quidem omnia quam vére ante quinquaginta annos praenuntiata fuerint, abunde confirmat crescens in dies morum corruptio et inaudita familiae depravatio in iis regionibus, ubi Communismus plene dominatur. 1 2 III. Quid sapientissimus nostri generis Creator ac Redemptor de humano coniugio statuerit, Venerabiles Fratres, huc usque venerabundi admirati sumus, simulque doluimus tam pium divinae Bonitatis consilium ab humanis cupiditatibus, erroribus, vitiis frustrari conculcarique nunc passim. Consentaneum igitur est ut animum Nostrum paterna quadam cum sollicitudine ad opportuna invenienda remedia convertamus, quibus perniciosissimi quos recensuimus abusus tollantur et debita matrimonio reverentia ubique restituatur. Ad quod in primis iuvat certissimum illud in memoriam revocare, quod in sana philosophia atque adeo in sacra theologia sollemne est : quaecumque nimirum a recto ordine declinarunt, non posse ea in pristinum ac suae naturae congruentem statum alia via reduci, quam ad divinam rationem, quae (ut docet Angelicus) omnis rectitu3 1 2 1 Litt. Encycl. Arcanum, 10 Febr. 1880. Litt. Encycl. Arcanum, 10 Febr. 1880. a ae S. THOM. AQUIN., Summ, theolog., l - 2 , q. 9 1 , a. 1-2. Acta Pii PP. XI 57?. dinis exemplar est, re vertendo. Quae quidem fel. rec. decessor Noster Leo X I I I contra Naturalistas gravissimis hisce verbis iure urgebat : • « Lex est provisa divinitus, ut « quae a Deo et natura auctoribus instituta sunt, ea tanto « plus utilia ac salutaria experiamur, quanto magis statu « n a t i v o manent, integra atque incommutabilia, quando<( quidem procreator rerum omnium Deus probe novit quid <( singularum institutioni et conservationi expediret, cun« ctasque voluntate et mente sua sic ordinavit, ut suum « unaquaeque exitum convenienter habitura sit. At si rerum <( ordinem providentissime constitutum immutare et per« turbare hominum temeritas aut improbitas velit, tum « vero etiam sapientissime atque utilissime instituta aut « obesse incipiunt, aut prodesse desinunt, vel quod vim iu« vandi mutatione amiserint vel quod tales Deus ipse poe« nas malit de mortalium superbia atque audacia su« mere ». 1 Oportet igitur ad rectum ordinem in re coniugali restituendum, ut omnes divinam de matrimonio rationem contemplentur ad eamque se conformare studeant. Verum, cum huic studio indomitae praesertim concupiscentiae vis obsistat, quae sane potissima est causa cur contra sanctas matrimonii leges peccetur, cumque homo cupiditates suas sibi subditas habere non possit, nisi prius se subiciat Deo, hoc primum curandum erit secundum ordinem divinitus statutum. Nam hrma lex est, ut quicumque: se Deo subiecerit, gaudeat ille subici sibi, divina gratia opitulante, concupiscentiam animique sui motus ; qui vero rebellis Deo fuerit, illatum sibi a violentis cupiditatibus intestinum bellum experiatur ac doleat. Quod quam sapienter decretum sit, ita exponit S. Augustinus : « Hoc enim « expedit : inferius subici superiori ; ut et ille qui sibi <( subici vult quod est inferius se, subiciatur superiori se. « Agnosce ordinem, quaere pacem ! Tu Deo; tibi caro. Quid 1 Litt. Encycl. Arcanum, 10 Febr. i880. ACTA. vol. XXII, n. 13. - 31-12-930. 578 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale « iustius? quid pulchrius? Tu maiori, minor tibi : servi tú « ei, qui fecit te, ut tibi serviat quod factum est propter te. « Non enim hunc ordinem novimus, neque hunc ordinem «commendamus : Tibi caro, et tu Deo! sed : Tu Deo, et tibi «caro! Si autem contemnis, Tu Deo, numquam efficies, ut « Tibi caro. Qui non obtemperas Domino, torqueris a « servo ». Quem divinae Sapientiae ordinem ipse beatissimus Doctor Gentium, afflante Spiritu Sancto, testatur ; cum enim veterum sapientum meminisset, qui cognitum a se et exploratum omnium rerum Conditorem adorare et revereri renuissent : « Propterea, inquit, tradidit illos Deus in dece sideria cordis eorum, in immunditiam, ut contumeliis « afficiant corpora sua in semetipsis » ; et iterum : « pro« pterea tradidit illos Deus in passiones ignominiae ». « Deus (enim) superbis resistit, humilibus autem dat grâce tiam », sine qua, quemadmodum idem Doctor Gentium monet, homo nequit rebellem coercere concupiscentiam. 1 2 3 4 Quoniam igitur huius indomiti impetus nequaquam, ut requiritur, temperari poterunt, nisi prius animus ipse demissum pietatis et reverentiae obsequium Conditori suo praestiterit, prae ceteris id est necessarium, ut eos, qui se sacro coniugii vinculo nectunt, intima et germana pervadat totos erga Deum pietas, quae universam eorum vitam informet, mentem et voluntatem summa erga Dei Maiestatem impleat reverentia. Rectissime igitur et ad absolutissimam christiani sensus normam faciunt illi animarum Pastores qui coniuges, ne in matrimonio a Dei lege desciscant, in primis ad pietatis et religionis exercitia hortantur, ut Deo se totos tradant, eius auxilium assidue implorent, Sacramenta frequen1 S. 2 Rom., 3 IAG., 4 AUGUST., Enarrat, in Ps. 143. I, 24, 26. I V , 6. Cfr. .Rom., V I I , V I I I . Acta Pii PP. XI 579 tent, piam semper et in omnibus devotam erga Deum voluntatem foveant atque servent. Falluntur vero vehementer qui, posthabitis aut neglectis his, quae naturam excedunt, rationibus, naturalium scientiarum usu et inventis (biologiae scilicet, scientiae transmissionis hereditariae, aliarumque id genus) homines inducere posse putant, ut carnis desideriis frenos iniciant. Quae non ita dicta volumus, perinde ac si res naturales, quae inhonestae non sint, parvi sint faciendae ; unus est enim auctor et naturae et gratiae, Deus, qui utriusque ordinis bona in usum et utilitatem hominum contulit. Iuvari, igitur possunt et debent fideles naturalibus quoque artibus ; sed errant qui has sufficere opinentur ad foederis nuptialis castitatem stabiliendam, aut iis maiorem vim inesse putent, quam gratiae supernaturalis auxilio. Haec autem coniugii et morum ad divinas de matrimonio leges conformatio, sine qua eius instauratio efficax esse non potest, postulat ut ab omnibus expedite, firma certitudine et nullo admixto errore quaenam sint eiusmodi le^ ges dignosci possit. At nemo non videt, quot fallaciis aditus aperiretur et quanti errores admiscerentur veritati, si res singulis relinqueretur solo rationis lumine exploranda, aut si privata veritatis revelatae interpretatione investigaret^. Quod quidem si in multis aliis ordinis moralis veritatibus locum habet, id tamen potissimum in his, quae ad coniugium pertinent, attendi debet, ubi voluptatis libido irrumpere in fragilem humani generis naturam eamque decipere et corrumpere facile possit ; idque eo magis, quod ad legis divinae observationem, ardua interdum, eademque diu coniugibus experiunda sunt, quibus, ut rerum usu docemur, debilis homo quasi totidem utitur argumentis, ut a lege divina servanda sese eximat. Quapropter ut legis divinae non fictio aliqua aut corruptio, sed vera germanaque cognitio humanas mentes collustret hominumque mores dirigat, pietati erga Deum eique 580 Acta Apostolicae Sedis- - Commentarium Officiale obsequendi studio sincera atque humilis erga Ecclesiam oboedientia adiungatur oportet. Ecclesiam enim constituit ipse Christus Dominus magistram veritatis, in his etiam quae ad mores pertinent regendos ordinandosque, etsi in his multa humanae rationi per se impervia non sunt. Deus enim, quemadmodum ad naturales religionis et morum veritates quod pertinet, rationis lumini revelationem addidit ut, quae recta et vera sunt, « in praesenti quoque generis « humani conditione ab omnibus expedite, firma certitudine « et nullo admixto errore cognosci possint », ita Ecclesiam in eundem finem constituit totius de religione et moribus veritatis custodem et magistram ; cui propterea fideles, ut a mentis errore et a morum corruptione immunes serventur, oboediant, et mentem animumque subiciant. Et ne auxilio a Deo tam liberali benignitate collato se ipsi privent, necessario hanc oboedientiam praestare debent non solum sollemnioribus Ecclesiae definitionibus, verum etiam, servato modo, ceteris Constitutionibus et Decretis, quibus opiniones aliquae ut periculosae aut pravae proscribuntur et condemnantur. . . . 1 2 Quocirca christifideles caveant in -his etiam, quae hodie de matrimonio circumferuntur, quaestionibus, ne suo se iudicio nimis committant neve falsa rationis humanae libertate, seu « autonomia » quam vocant, allici se sinant. Alienissimum enim est ab omni veri nominis christiano, suo ingenio ita superbe fidere, ut iis solum, quae ipse ex interioribus rerum visceribus cognoverit, assentiri velit, et Ecclesiam, ad omnes gentes docendas regendasque a Deo missam, rerum et adiunctorum recentium minus gnaram existimare, vel etiam iis tantum, quae per sollemniores quas diximus definitiones ea iusserit, assensum et oboedientiam praestare, perinde ac si opinari prudenter liceat cetera eius decreta aut falso laborare aut veritatis honestatisque 1 8 Conc. Vat., sess. III, cap. % Cfr. Conc. Vat., sess. III, cap. 4; Cod. iur. can., c. 1324. 58Í Acta Pii PP. XI causa niti non satis. Est proprium, contra, veri omnis christifidelis, sive doctus hic est sive indoetus, in omnibus quae ad fidem et mores pertinent se regi et duci sinere a Sancta Dei Ecclesia, per eius Supremum Pastorem Romanum Pontificem, qui regitur ipse a Iesu Christo Domino Nostro. Cum ergo omnia ad Dei legem et mentem reducenda sint, ut in universum et perpetuo matrimonii instauratio peragatur, summi sane momenti est, fideles bene de matrimonio edoceri : verbo et scripto, non semel nec leviter, sed saepe et solide, claris gravibusque argumentis, ut eiusmodi veritates intellectum percellant animumque permoveant. Sciant iidem assidueque recogitent quantam Deus sapientiam, sanctitatem, bonitatem erga humanum genus ostenderit, matrimonium instituendo, sacris legibus illud fulciendo, multoque tum magis cum ad Sacramenti dignitatem mirifice evexit, per quam tam copiosus gratiarum fons christianis coniugibus patet, ut nobilissimis connubii finibus caste fideliterque inservire queant in sui et liberorum, totiusque societatis civilis atque humanae consortionis bonum et salutem. Profecto, si hodierni matrimonii eversores t o t i in e o sunt, ut sermonibus, scriptis, libris et libellis, aliisque innum e r i s modis mentes pervertant, animos corrumpant, coniugalem castimoniam ludibrio dent, turpissima quaeque vitia laudibus eff erant, multo magis Vos, Venerabiles Fratres, quos « Spiritus Sanctus posuit episcopos regere Ecce clesiam Dei, quam acquisivit sanguine suo » toti in eo esse debetis, ut per vos ipsi et per sacerdotes vobis commissos, atque adeo per apte electos laicos Actionis Catholicae a Nobis tantopere exoptatae et commendatae, in apostolatus hierarchici auxilium vocatos, omni qua par est via errori opponatis veritatem, turpi vitio splendorem castitatis, cupuditatum servitati libertatem filiorum Dei, iniquae d i 1 2 1 Act., XX, 28. 2 Cfr. Io., VIH, 32 sqq.; Gal, V, 13. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 582 vortiorum facilitati perennitatem genuinae in matrimonio caritatis et ad mortem usque inviolatum datae fidei sacramentum. Unde fiet, ut christifideles toto animo gratias Deo referant, quod eius mandato ligentur et suavi quadam vi cogantur ut quam longissime fugiant a quavis carnis idololatria et ab ignobili libidinis servitute ; itemque ut magnopere absterreantur omnique studio sese avertant a nefariis illis commentis, quae, in dedecus sane dignitatis humanae, voce et scripto, sub nomine « perfecti matrimonii » nunc ipsum circumferuntur, quaeque scilicet perfectum istud matrimonium idem tandem esse faciunt ac « matrimonium depravatum », prouti etiam, iure meritoque, dictum est. Haec salubris de matrimonio christiano instructio ac religiosa disciplina ab exaggerata illa institutione physiologica longe distabit, qua, his nostris temporibus, nonnulli, qui se coniugalis vitae emendatores iactant, servire coniugibus contendunt, plurima verba de physiologicis his rebus faciendo, quibus tamen ars potius discitur callide peccandi quam virtus caste vivendi. Itaque, Venerabiles Fratres, Nostra toto animo facimus verba quibus decessor Noster fel. rec. Leo X I I I in suis de matrimonio christiano Litteris Encyclicis universi orbis Episcopos est allocutus : « Quantum contentione assequi, (( quantum auctoritate potestis, date operam, ut apud genêt tes fidei Vestrae commendatas integra atque incorrupta « doctrina retineatur quam Christus Dominus et coelestis « voluntatis interpretes Apostoli tradiderunt, quamque Ecce clesia Catholica religiose ipsa servavit, et a Christifideee libus servari per omnes aetates iussit ». 7 Verum, vel optima per Ecclesiam institutio sola non sufficit, ut matrimonii ad legem Dei conformatio rursus habeatur ; quamvis enim coniuges de christiano matrimo1 Litt. Encycl. Arcanum, 10 Febr. 1880. Acta Pii PP. XI 583 nio doctrinam calleant, accedat tamen oportet ex parte eorum firmissima voluntas sanctas Dei et naturae de matrimonio leges servandi. Quidquid tandem verbo et scripto asseri et propagari velit, firmiter constanterque coniugibus sanctum ac sollemne esto : in omnibus quae ad matrimonium pertinent, sine ulla haesitatione Dei mandatis stare se velle : mutuo caritatis auxilio semper praestando, castitatis fide servanda, vinculi firmitate numquam V i o l a n d a , iuribus per coniugium acquisitis non nisi christiane semper et moderate adhibendis, primo praesertim coniugii tempore, ut, si quando postea rerum adiuncta continentiam postularet, uterque iam assuetus continere, faciliore negotio, se queat. Magnopere autem ipsos, ut hanc firmam voluntatem concipiant, retineant atque exsecutioni mandent, iuvabit frequens sui status consideratio atque operosa recepti Sacramenti memoria. Meminerint assidue, se ad sui status officia et dignitatem peculiari veluti consecratos et roboratos esse Sacramento, cuius efficax virtus, quamquam characterem non imprimit, perpetuo tamen perseverat. Meditentur idcirco haec Sancti Cardinalis Roberti Bellarmino verba, solidi profecto solatii plena, qui cum aliis magnae notae theologis ita pie sentit et scribit : « Coniugii Sacra<( mentum duobus modis considerari potest : uno modo, dum <( fit ; altero modo, dum permanet postquam factum est. Est « enim Sacramentum simile Eucharistiae, quae non solum <( dum fit, sed etiam dum permanet, Sacramentum est ; dum « enim coniuges vivunt, semper eorum societas Sacramente tum est Christi et Ecclesiae ». 1 Verum ut huius Sacramenti gratia vim suam totam exserat, coniugum opera, prout iam monuimus, accedere debet, eaque in hoc esse, ut, quantum contentione possunt, in officiis implendis suis studiose élaborent. Quemadmodum 1 «ap. 6. S. ROB. BELL ARMIN., De controversiis, tom. III, De Matr., controversi II, > Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Oßiciale "584 enim in naturae ordine, ut vires a Deo datae plenam suam edant efficacitatem, eae ab hominibus proprio labore atque industria adhibendae sunt, quod si negligatur, nihil inde emolumenti colligitur; ita etiam vires gratiae, quae ex Sacramento in animum profluxere ibique manent, ab hominibus proprio studiò et labore exercendae sunt. Nolint ergo coniuges Sacramenti gratiam negligere, quae in ipsis est ; sed sedulam officiorum suorum observationem quamvis laboriosam aggressi, ipsam illius gratiae vim efficaciorem in dies exponentur. Et si quando condicionis suae vitaeque laboribus gravius se premi sentiant, ne animos despondeant, sed sibi quodammodo dictum existiment id quod Timotheo discípulo carissimo, laboribus et contumeliis vix non delecto, S. Paulus Apostolus de Ordinis Sacramento scribebat : « Admoneo te ut resuscites gratiam Dei quae est in te per 1 « impositionem manuum mearum. Non enim dedit nobis ccDeus spiritum timoris sed virtutis et dilectionis et so'« brietatis ». 2 Sed haec omnia, Venerabiles Fratres, magnam partem a debita coniugum pendent tam remota quam proxima ad matrimonium praeparatione. Illud enim negari non potest, felicis coniugii firmum fundamentum, et infelicis ruinam, iam pueritiae et iuventutis tempore in puerorum puellarumque animis instrui ac poni. Nam qui ante coniugium in omnibus seipsos et sua quaesiere, qui suis cupiditatibus indulgebant, timendum est, ne iidem in matrimonio tales futuri sint quales ante matrimonium fuerint; item id tandem meteré debeant quod seminaverunt - intra domesticos nimirum parietes tristitiam, luctum, despectum mutuum, rixas, animi simultates, vitae communis taedium - neve, quod maximum est, seipsos cum suis indomitis cupiditatibus inveniant. 3 ' Cfr. I Tim., IV, 14. 2 II Tim., I, 6-7. 3 Cfr. Gal., Vi, 9. Acta Pii PP. XI 585 Bene igitur animati paratique, sponsi ad statum coniugii ineundum accedant, ut possint ea qua par est ope se mutuo iuvare in adversis vitae vicibus subeundis, multoque magis in aeterna salute procuranda et in interiore homine ad plenitudinem aetatis Christi conformando. Id etiam eo conferet, ut ipsi dilectae suboli tales revera sese praebeant quales Deus voluit parentes praestare se proli : ita videlicet ut pater vere pater sit, mater vera sit mater ; per quorum pium amorem assiduasque curas, domestica sedes, etiam in magna rerum inopia mediaque in hac lacrimarum valle, evadat liberis quoddam illius ineundi paradisi vestigium, in quo primos homines Creator generis humani collocavit. Hinc etiam sequetur ut filios facilius efficiant perfectos homines perfectosque christianos, eos germino Ecclesiae Catholicae sensu imbuant, iisdemque nobilem illam erga patriam caritatem iniiciant, ad quam pietatis gratique animi causa tenemur. 1 Itaque, tam illi, qui iam de sancto hoc connubio aliquando ineundo cogitant, quam qui iuventutis christianae educandae curam habent, haec tanti faciant, ut bona praeparent, mala práecaveant, memoriamque renovent eorum quae in Nostris de educatione Litteris Encyclicis monuimus : « A pueritia igitur voluntatis inclinationes, si praec vae, cohibendae, sin autem bonae, promovendae sunt, ac « praesertim puerorum mens imbuatur doctrinis a Deo proce fectis et animus divinae gratiae auxiliis roboretur oporee tet, quae si defuerint, nec suis quisque moderari cupidiee tatibus poterit neque ad absolutionem perfectionem que ee disciplina atque informatio ab Ecclesia adduci, quam ideo ee Christus caelestibus doctrinis ac divinis Sacramentis inee struxit, ut efficax omnium hominum esset magistra ». 2 Ad proximam vero boni matrimonii praeparationem maximopere pertinet eligendi coniugis studium; nam 1 Cfr. Eph., IV, 13. 2 Litt. Encycl. Divini illius Magistri, 31 Dec. 1929. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 586 plurimum inde pendet utrum matrimonium felix futurum sit necne, cum alter coniux alteri aut magno adiutorio ad vitam christiano modo in coniugio ducendam, aut magno periculo atque impedimento esse queat. Ne ergo inconsultae electionis poenas per totam vitam fuere debeant, maturam sponsi deliberationem instituant antequam personam seligant, quacum deinde perpetuo sibi degendum erit ; in hac vero deliberatione in primis rationem habeant Dei veraeque Christi religionis, deinde sui ipsius, alterius sponsi, futurae prolis bono consulant itemque societatis humanae et civilis, quae ex connubio tamquam ex suo fonte oritur. Petant sedulo divinum auxilium, ut eligant secundum christianam prudentiam, minime vero caeco et indomito cupiditatis impetu neque solo lucri desiderio aliove minus nobili impulsu ducti, sed vero rectoque amore et sincero erga futurum coniugem affectu ; praeterea eos fines in matrimonio quaerant propter quos illud est a Deo constitutum. Neque omittant denique, de eligendo altero coniuge prudens parentum consilium exquirere, illudque haud parvi faciant, ut, eorum maturiore humanarum rerum cognitione et usu, perniciosum hac in re errorem praecaveant et divinam quarti mandati benedictionem, matrimonium inituri, copiosius assequantur : « Honora patrem tuum et matrem (( tuam, (quod est mandatum primum in promissione), ut « bene sit tibi, et sis longaevus super terram ». 1 Et quoniam non raro perfecta mandatorum Dei observatio et coniugii honestas graves inde patiuntur difficultates, quod coniuges rei familiaris angustiis et magna bonorum temporalium penuria premantur,-eorum necessitatibus, meliore qua fieri potest ratione, subveniendum profecto est. Atque in primis est illud omni contentione enitendum ut, id quod iam sapientissime decessor Noster Leo X I I I decreverat, in Societate civili rationes oeconomicae et socia2 1 2 Ephes., VI, 2-3; cfr. Exod., XX, 12. Litt. Encycl. Berum novarum, 15 Maii 1891. 58T Acta Pii PP. XI les ita constituantur, ut omnes pàtresfamilias sibi, uxori, filiis pro dignitate et loco alendis necessaria mereri ac lucrari possint : (( dignus est enim operarius mercede sua » . Hanc negare aut aequo minorem facere gravis iniustitia est et a Sacris Litteris inter maxima ponitur peccata ; neque fas est mercedes statui tam tenues, quae, pro rerum condicionibus, alendae familiae sint impares. Curandum tamen est, ut vel ipsi coniuges, idque iam diu ante quam matrimonium ineant, futurae incommoda necessitatesque vitae praevertere aut saltem minuere studeant, et quomodo id efficaci simul et honesto modo facere possint, a peritis edoceantur. Providendum etiam ut, si sibi ipsi unis non sufficiunt, coniuncta similium opera conditisque privatis aut publicis sodaliciis, vitae necessitatibus succurrant. Quando vero haec, quae diximus, familiae, praesertim si grandior sit aut minus valeat, sumptus aequare non possunt, amor proximi christianus requirit omnino, ut ea quae desunt indigentibus christiana compenset caritas, ut divites praecipue tenuioribus opitulentur, neve qui superflua habent bona in vanos sumptus impendant aut prorsus dissipent, sed in sospitandam vitam et valetudinem eorum convertant, qui etiam necessariis carent. Qui Christo in pauperibus de suo dederint, ii a Domino, cum venerit iudicare saeculum, uberrimam récipient mercedem ; qui contra fecerint, suas poenas luent. Non enim frustra monet Apostolus : « Qui habuerit substantiam huius mundi, et viderit « fratrem suum necessitatem habere, et clauserit viscera « sua ab eo : quomodo caritas Dei manet in eo »? 1 2 3 4 5 Quod si privata subsidia satis non sunt, auctoritatis publicae est supplere impares privatorum vires in re prae1 Luc, X, 7. 2 Cfr. Deut., XXIV, 14, 15. s 4 Cfr. L E O XIII, Litt. Encycl. Berum novarum, 15 Maii 1891. MATTH., 8 XXV, I Io., III, 17. 34 sqq. 588 sertim tanti momenti ad bonum commune, quanti est familiarum et coniugum condicio hominibus digna. Si enim familiis, iis in primis quibus est copiosa proles, apta desunt domicilia ; si laboris victusque acquirendi occasionem vir nancisci nequit ; si ad quotidianos usus nisi exaggeratis pretiis res emi non possunt ; si etiam materfamilias, haud exiguo domesticae rei nocumento, necessitate et onere premitur pecuniae proprio labore lucrandae ; si eadem in ordinariis vel etiam extraordinariis maternitatis laboribus, convenienti victu, medicamentis, ope periti medici aliisque id genus caret : nemo non videt, si quidem coniuges animo deficiant, quam difficilis eis reddatur convictus domesticus et man datorum Dei observatio, praetereaque quantum discriminis securitati publicae et saluti vitaeque ipsius civilis societatis inde obvenire queat, si tales homines eo de sperationis redigantur, ut, cum iam nihil habeant quod sibi timeänt auferendum, multa se fortasse assecuturos sperare audeant ex reipublicae rerumque omnium perturbatione. Quapropter qui curam rei publicae et boni communis habent, tales coniugum familiarumque necessitates negligere non possunt, quin grave civitati et bono communi nocumentum afferant ; in legibus igitur ferendis et in publicis expensis statuendis huic egenarum familiarum inopiae sublevandam sic prospiciant, ut eiusmodi curam inter praecipuas suae potestatis partes habeant. Quo in genere non sine maerore animadvertimus, id nunc haud raro evenire, ut, recto ordine inverso, matri prolique illegitimae (cui equidem, etiam ad praecavenda maiora mala, succurrendum est) facile admodum suppeditetur praesens copiosumque subsidium, quod legitimae aut denegetur aut parce sic concedatur ut quasi ab invitis videatur extortum. Sed non solum, Venerabiles Fratres, auctoritatis publicae plurimum interest, in his quae temporalia bona sunt, Acta Pii PP. XI m matrimonium familiamque bene constitui, sed in iis etiam, quae bona animarum propria sunt dicenda : leges videlicet ferri iustas et servari fideliter, quae ad castitatis fidem et mutuum coniugum auxilium pertineant, propterea quod, historia teste, salus reipublicae et temporalis civium felicitas tuta esse et salva manere non potest, ubi fundamentum, quo ipsa innititur, rectus scilicet morum ordo, labefactetur et, vitio civium, obstruatur fons, ex quo civitas gignitur, matrimonium nimirum et familia. Ordini autem morali servando, neque externae civitatis vires et poenae sufficiunt nec virtutis pulchritudo et necessitas hominibus proposita, sed accedat oportet auctoritas religiosa quae mentem veritate illustret, voluntatem dirigat et humanam fragilitatem divinae gratiae auxiliis confirmet, quaeque sola est Ecclesia a Christo Domino instituta Quapropter ad concordiam et amicitiam cum hac Christi Ecclesia ineundam firmandamque omnes, qui supremam civilem potestatem habent, vehementer in Domino hortamur, ut consociata utriusque potestatis opera et diligentia, immania propulsentur damna, quae, ex irruentibus' in matrimonium et familiam procacibus libertatibus, tam Ecclesiae quam ipsi civili societati impendent. Summopere enim gravissimo huic Ecclesiae officio leges civiles favere possunt, si in praeceptis dandis rationem habeant eorum, quae lege divina et ecclesiastica statuta sunt, et poenis animadvertant in eos qui peccaverint. Nam non desunt qui, quod leges civitatis permittunt aut certe poenis non prosequuntur, id quoque aut sibi secundum moralem legem licere putent, aut, vel conscientia renitente, id opere exsequantur, quia nec Deum timeant nec ab hominum legibus quidquam sibi metuendum cernant; unde haud raro sibi ipsi et aliis bene multis pariunt ruinam. Nec vero civitatis iuribus et integritati, ex hac cum Ecclesia consociatione, quidquam aut periculi aut deminutio- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 590 nis accidet ; inanis est enim et vana omnis eiusmodi suspicio et timor : quod iam Leo X I I I luculenter ostenderat : « Nemo autem dubitat, inquit, quin Ecclesiae conditor l e <( sus Christus potestatem sacram voluerit esse a civili diei stinctam, et ad suas utramque res agendas liberam atque « expeditam ; hoc tamen adiuncto, quod utrique expedit, et « quod interest omnium hominum, ut coniunctio inter eas « et concordia intercederet... Si cum sacra Ecclesiae pote« state civilis auctoritas amice congruat, magna utrique « necesse est fiat utilitatis accessio. Alterius enim amplifl« catur dignitas, et religione praeeunte, numquam erit non « iustum imperium : alteri vero adiumenta tutelae et defen<( sionis in publicum fidelium bonum suppeditantur ». 1 Atque ita, ut recens clarumque exemplum afferamus, secundum rectum ordinem et secundum Christi legem id prorsus evenit, quod, in sollemni Conventione inter Sanctam Sedem et Italiae Regnum feliciter inita, etiam quod ad matrimonia attineret, pacifica quaedam compositio et amica actio statuta est, ut gloriosam decebat Italicae gentis historiam ac vetustas eius sacrasque memorias. Et sane, haec in Lateranensibus Pactionibus decreta leguntur : « Civitas Italica, matrimonii instituto, quod est familiae « fundamentum, eam dignitatem restituere volens, quae « populi sui traditionibus congruat, Sacramento matrimo« nii, quod iure canonico regitur, effectus civiles agno« scit » ; cui normae ac fundamento ulteriora dein sociatae conventionis capita adiecta sunt. 2 Ea res omnibus exemplo esse potest et argumento, hac etiam nostra aetate (qua, pro dolor, civilis auctoritatis pienissima ab Ecclesia, immo vero ab omni religione separatio tam saepe praedicatur), posse alteram supremam potestatem cum altera sine ullo alterutrius iurium summaeque potestatis detrimento, mutua concordia et amico foe1 Litt. Encycl., Arcanum. 10 Febr. 1880. 2 Concord., art. 31: Acta Apost. Sed, XXI (1929), pag. 290. 591 Acta Pii PP. XI deré, ad commune societatis utriusque bonum, coniungi et sociari, curamque de matrimonio ab utraque potestate haberi posse communem, qua perniciosa pericula, immo vero ruina iam imminens a coniugiis christianis procul arceantur. Quae omnia, Venerabiles Fratres, vobiscum, pastorali sollicitudine permoti, attente perpendimus, ea inter universos dilectos filios vestris curis proxime commissos, quotquot sunt e magna Christi familia, secundum christianae prudentiae normam, large evulgentur atque illustrentur velimus,- ut sanam de matrimonio doctrinam omnes plene noscant itemque pericula ab errorum praeconibus parata sedulo caveant, et maxime « ut, abnegantes impietatem et saecularia desideria, sobrie et iuste et pie vivant in hoc saeculo, exspectantes beatam spem et adventum gloriae magni Dei et Salvatoris nostri Iesu Christi ». 1 Faxit ergo omnipotens Pater, « ex quo omnis paternitas in caelis et in terra nominatur », qui debiles corroborat et infirmis timidisque animum adicit ; faxit Christus Dominus ac Redemptor, « venerabilium Sacramentorum institutor atque perfector », qui matrimonium mysticam esse vojuit effecitque imaginem suae ineffabilis cum Ecclesia coniunctionis ; faxit Sanctus Spiritus, Deus Caritas, lumen cordium et robur mentis, ut, quae hisce Nos litteris de sancto matrimonii Sacramento, de mira Dei circa illud lege et voluntate, de erroribus et periculis quae imminent, de remediis quibus possit illis occurri, exposuimus, mente omnes percipiant, prompta voluntate assumant, Deique gratia iuvante in usum traducant, ut inde rursus florescat et vigeat in matrimoniis christianis Deo dicata fecunditas, 2 3 1 Tit., II, 1M3. 2 Eph., III, 15. 3 Conc. Trident., sess. XXIV. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 59S fides illibata, inconcussa firmitas, sacramenti sanctitas et gratiarum plenitudo. Quod ut Deus, auctor omnium gratiarum, a quo est omne velle et perficere, secundum suam benignitatem et omnipotentiam efficiat et largiri dignetur, dum enixas ad eius gratiae Thronum preces demisso animo admovemus, eiusdem Omnipotentis Dei copiosae benedictionis pignus,, vobis, Venerabiles Fratres, et clero populoque assiduis vigilantiae vestrae curis commisso Apostolicam Benedictionem peramanter impertimus. ~. .. 1 Datum Romae apud Sanctum Petrum, die xxxr mensis Decembris anno MDCCCCXXX, Pontificatus Nostri nono. P I V S P P . XI. 1 Phil., il, 13. AHAUS XXII - Vol. XXII 31 Decembris 1930 Num. 14 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE ACTA PII PP. XI LITTERAE DECRETALES BEATUS ROBERTUS CARD. BELLARMINO, SOCIETATIS IESU, SANCTORUM FASTIS ACCENSETUR. PIUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM r Lux illa, qua in perpetuas aeternitates tamquam sidera fulgent qui docti fuerint et * ad iustitiam erudierint multos, novo splendore coruscare videtur in Beato Eoberto Cardinali Bellarmino, cui sanctorum Caelitum honores decernere singulari Dei benignitate hodie Nobis datum est. Ipse enim, catholicae veritatis adsertor et vindex acerrimus, doctrinae verbo et boni operis exemplo Sanctorum altricem Ecclesiam Dei illustravit et a pravis haereticorum machinationibus strenuissime defendit ; atque iure meritoque tum inditae Societatis Iesu, tum Purpuratorum Patrum Senatus, tum catholici episcopatus exstat fulgidissima gloria. — Die quarta mensis Octobris anno millesimo quingentésimo quadragesimo secundo natus est Dei Servus in urbe Montis Politiam in Hetruria e patricia Bellarminorum gente. Patrem habuit Vincentium, equitem magna civium aestimatione florentem, et Cynthiam Cervini, Marcelli Secundi Papae sororem, clarissimum feminam, matrem pientissimam. In sacris baptismatis undis nomina ipsi imposita fuere Robertus, Franciscus, Romulus. A parentibus optime institutus, eximia pietate et castissimis moribus iam a prima aetate enituit; a puerilibus ludis abhorrens, saepe orationi aliisque piis exercitationibus vacabat, ac sermones quos in ecclesia audierat fratribus repetere, et ACTA, vol. XXIT, n. 14. — 31-14-930. 594 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ruricolas prima fidei rudimenta docere in deliciis habebat. Studiorum curriculum ingressus acri ingenio praeditum et discendi cupidissimum cito se praebuit, ita ut grammaticam brevi didicerit. Postea scholas Societatis Iesu patria in urbe adivit ac inter rhetoricae alumnos admissus poësim non sine laude exercuit. Latinas simul graecasque litteras calluit, et doctorum laudes et condiscipulorum amorem sibi merito conciliavit. — Decem et octo annos natus Robertus, mundi honores despiciens, in Societatem Iesu ingredi cogitavit, devictisque virili pectore omnibus obstaculis, Eomam venit et, rite expleto tirocinio, in Collegio Romano philosophicis disciplinis triennio vaca vit, ac, publico periculo feliciter superato, magistri titulum plenis suffragiis obtinuit. Morentiam missus ut humanas litteras tradere!., graviter aegrotavit; sed ex insperato convaluit atque alacriore studio tum ad magistri officium implendum, tum ad vitae internae perfectionem assequendam incubuit. Dein Montem Regalem in Pedemonte, ut graecam linguam doceret, missus est ac postea Patavium ad sacram theologiam addiscendam; et in utraque hac urbe ac Fiorentiae et Lo vanii doctoris et concionatoris munere nondum sacerdos mirifice functus est. Lo vanii praeterea hebraicam quoque linguam didicit; ac in celeberrimo illo collegio theologiam excoluit et, sacerdotio auctus, ita docuit, ut plurimos haereticos ad Ecclesiae unitatem reduxerit ac theologus per Europam clarissimus haberetur, eumque Sanctus Carolus, Mediolanensis Archiepiscopus, et Parisiense Societatis Iesu Collegium sibi expeterent. — Sed ex Gregorii Decimitertii, Decessoris nostri, desiderio Romam revocatus est, eique peculiaris theologiae cathedra de fidei controversiis, quam ille Pontifex in Collegio Romano ut catholica dogmata propugnarentur adversus Lutheranorum, Calvinistarum aliorumque novatorum errores, qui per id temporis in pluribus Europae nationibus grassabantur, instituendam, curavit, concredita est; et in ea undecim per annos Dei Servus eruditissimis lectionibus falsas haereticorum doctrinas refutavit, eaedemque lectiones sub titulo Disputationes de controversiis christianae fidei, praelo impressae ac per universam Europam diffusae, multos ad romanam fidem amplectendam impulerunt. Anno millesimo quingentésimo octogesimo septimo, quo impensius in scribendi laborem incumberet, a munere docendi destitit, et in Collegio Romano vitae spiritualis magister ac postea rector constitutus fuit; quo in officio ad religiosae vitae perfectionem et ad humilitatis potissimum studium: exemplo non minus quam consilio infiammavi t alumnos suos, quos inter angelicum iuvenem Aloisium Gonzaga habuit ac per sanctitatis semitas moderatus est. Biennio post Sixtus Papa Quintus, qui in edendis S. Ambrosii Mediolanensis Episcopi operibus eum socium quondam habuerat, uti theologum cum Cardinali Caietano, 595 Acta Pii PP. XI Pontificis Legato, illum in Galliam misit, ubi strenuus Apostolici Legati fuit adiutor et consiliarius. Tredecim post menses Dei Servo in patriam reverso a Gregorio PP. Decimoquarto commissum est una cum aliis doctis viris novum Sixtinae Sacrorum Bibliorum editionis textum emendandi munus; quod immane opus alacri studio idem aggressus, ut splendide absolveretur strenue adlaboravit. Anno millesimo quingentésimo nonagésimo quarto ad Societatis Iesu Neapolitanae provinciae regimen vocatus, eam ad S. Ignatii mentem prudentissime gubernavit. Quo in officio tamen non diu permansit. Nam, duobus circiter annis elapsis, Clemens Papa Octavus eum Eomam accivit suumque theologum esse voluit et Sancti Officii consultorem; eumdemque, invitum et frustra reluctantem, in Consistorio die tertia Martii anno millesimo quingentésimo nonagésimo nono inter Purpuratos Patres adscripsit, splendidum hoc de illo texens elogium: « Hunc eligimus quia non habet parem Ecclesia Dei quod ad doctrinam ». — Etsi in supremum Ecclesiae Senatum adlectus, nihil tamen a religiosae vitae tenore sibi deflectendum esse censuit Dei Servus; ac, opimis ab Hispanorum Rege exhibitis pensionibus firmiter recusatus, modicam tantum a Romano Pontifice pecuniae summam ad cardinalitiam dignitatem tuendam necessariam accepit. Sed aliud, angelicis quoque humeris formidandum, onus Dei Servum manebat: cum enim anno secundo supra millesimum sexcentesimum metropolitana Ecclesia Capuana vacasset, praefatus Pontifex eius regimen Bellarmino commisit, ipsumque die vicesima Aprilis illius anni Capuanum Archiepiscopum manu propria consecravit. Quare Dei Servus Capuani se contulit ac per triennium sibi commissam Ecclesiam sanctissime administra vit, vigilantissimum ac prudentissimum Pastorem se omnino ostendens, donec, demortuis Clemente Octavo et, paucos post dies, Leone Undecimo Pontificibus, Paulus Quintus, ut sapientibus illius consiliis uteretur, Bellárminum in Curia retinuit.—Dimissa itaque Capuana Sede, Romae Dei Famulus permansit, ibique apostolicis Congregationibus impenso studio operam suam navavit, atque in gravissimis negotiis pertractandis luculenta doctrinae prudentiaeque exhibuit testimonia, et tamen hoc etiam tempore pueros rudesque doctrina christiana instituere solebat. Multa etiam praeclara scripsit, illud adeptus meritum, quod, Sanctum Thomam Aquinatem ducem et magistrum secutus, contra novos errores theologiam convertit, methodumque designavit, quam temporum sequentium praecipui doctores tenendam existimarunt. Inter eius scripta plurimum commendantur nonnulli ad pietatem fovendam libelli, quos in annuis spiritualibus exercitiis oratione potius quam studio composuit. Aureum praeterea illud exstat christianae doctrinae compendium ad puerorum et radium captum ita sapienter accommodatum, ut catechesis exemplar recte §96 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale habendum sit. Merito igitur eum aequae vus quidam Cardinalis a Deo missum iudicavit, qui catholicos erudiret, pios coleret, haereticos profligaret; Sanctus Franciscus Salesius « doctrinae fontem » habuit; Benedictus Quartodecimus, Decessor Noster, « haereticorum malleum » dixit. Tandem, laboribus fractus, impetrata a summo Pontifice Gregorio Decimoquinto licentia, secessit in novitiorum suae Societatis domum, ad S. Andreae in colle Quirinali, ut omnibus solutus negotiis se ad mortem, quam proximam praesentiebat, pararet. — Et re quidem vera non multo post gravi morbo correptus est. «Dissolvi cupiens et esse cum Christo ». infirmitatis dolores patienti animo pertulit et extremis Ecclesiae Sacramentis muniri voluit. Mordenti Summus ipse Pontifex, plures Cardinales et plurimi cives sive ex optimatibus sive e popularibus adstiterunt, tantum Ecclesiae columen eripi complorantes. Tandem die decima septima mensis Septembris, anno millesimo sexcentésimo vicesimo primo, qua die divi Francisci Assisiensis Stigmatum memoria recolitur, cuius ubique celebrandae ipse auctor fuerat, candidam Deo animam reddidit, bonorum omnium lacrimis honestatus; cui solemnia funeris tota civitas persolvit, Sanctum uno ore eundem con clamans. — Venerabilis Dei Famuli corpus in ecclesiam Iesu Nomini dicatam noctu translatum est; ibique, etsi in testamento funebria iusta remota quavis pompa sibi esse comparanda humilis Dei Servus conscripsisset, nihilominus Romanus Pontifex suis ipse sumptibus eum sepeliri voluit solemni illo apparatu, qui ad Purpuratum Principem spectat. Apertis vix templi foribus, incredibile dictu est quam ingens populi multitudo ad sacrum cadaver invisendum confluxerit. Tanta erat Eoberti Bellarmino vitae sanctitatis fama, ut fimbriam vestimentorum eius omnes certatim cuperent attingere, manus ac pedes reverenter deosculari, et aliquod vel mitrae de mortui capite avulsae, vel flocculi pilei cardinalitii frustulum tanquam pretiosam reliquiam secum asportare. Convocati milites circa tumulum impares erant turbae continendae, quae una voce Robertum sanctum conclamabat. Solemnes huiusmodi exsequiae non funebris quidem pompa, sed vere triumphus esse videbantur. Conditum fuit sacrum corpus in eodem quod supra diximus templo a Nomine Iesu, primum in communi sepulcro suae Societatis sacerdotibus assignato, deinde in illa ipsa funebri crypta, ubi iam iacuerant mortales exuviae Ignatii Loiolaei, legiferi Societatis Iesu parentis. — Quae autem de eiusdem Famuli Dei sanctimonia, cum ipse adhuc viveret, in hominum animis eximia insederat opinio, postquam ipse ex hac mortali vita secessit magis magisque percrebuit supernis potissimum signis ac miraculis locupletata, quae eiusdem patrocinio a Deo patrata asserebantur. Quapropter ©ontinuo et alma in hac Urbe atque in ecclesiasticis curiis Neapolitana, Capuana et Montis Politiam, auctoritate Ordinaria super sanctitatis vitae Acta Pii PP. XI 597 eius fama, nec non virtutum et miraculorum opportunae inquisitiones peractae fuerunt. Urbanus vero Octavus, Praedecessor Noster, introductionis Causae Commissionem die duodecima mensis Septembris anno millesimo sexcentésimo vicesimo sexto propria manu subsignavit. Praehabitis de more disceptationibus super Venerabilis Servi Dei virtutibus, fel. reo. Praedecessor Noster Benedictus Decimus quartus de earumdem virtutum heroicitate decretum quandocumque edere apud se firmiter statuebat, sed ob varias extrínsecas causas in opportunius tempus distulit. — Verum nobilissima haec causa tamdiu deinde siluit, donec die decima mensis Novembris anno millesimo nongentesimo vicesimo, in ordinaria SS. Eituum Congregatione de mandato fel. rec. Benedicti Papae Decimiquinti, super dubio: « An attenta relatione Revmi Promotoris Fidei circa causam de virtutibus Ven. Roberti Bellarmini, ita virtutes ipsae sufficienter discussae appareant, ut tuto procedi possit ad ulteriora, ad effectum Beatificationis » disceptatum est. Cui dubio cum affirmativum responsum datum esset, idem Summus Pontifex die vicesima secunda mensis Decembris eiusdem anni solemni decreto edixit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate in Deum et proximum, nec non de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Fortitudine et Temperantia earumque adnexis venerabilis Servi Dei Roberti S. R. E. Cardinalis Bellarmino in gradu heroico, in casu ei ad effectum de quo agitur. — Institutum est postea iudicium de duobus, quae, Venerabili Bellarmino deprecante, a Deo patrata asserebantur, miraculis. Quibus propositis, ornai iudicii severitate adhibita, auditoque iuratorum peritorum suffragio, et rebus omnibus accurate perpensis, Nos ipsi, Dominica secunda post Pascha, die quintadecima mensis Aprilis anno millesimo nongentesimo vicesimo tertio, adstantibus coram Nobis -ei. m. Antonio Cardinali Vico, Episcopo Portuensi et S. Rufinae, SS. Rituum Congregationis Praefecto, cl. m. Aidano Cardinali Gasquet, Causae Relatore, necnon bo. me. Angelo Mariani, S. Fidei Promotore generali, et dilecto filio Nostro Alexandro Verde, tunc eiusdem S. Congregationis a Secretis, solemniter ediximus: Constare de utroque proposito miraculo: de primo scilicet instantaneae perfectaeque sanationis pueruli Ignatii De Lazzaris a gravi cerebri commotione et a crasso haematomate in regione temporali dextera, quae duo ex eiusdem Ignatii ab alto in terram prolapsu fuerant producta: deque altero instantaneae perfectaeque sanationis Arsiliae Altissimi ab ulcerato tumore haemorrhoidali. — Post prolatum iudicium de heroico virtutum gradu atque de propositis miraculis, unum discutiendum supererai, utrum tuto procedi posset ad solemnem eiusdem Venerabilis Servi Dei Beatificationem. Quod dubium resolvendum proposuit praefatus cl. m. Cardinalis Gasquet in generalibus comitiis coram Nobis in Aula Vaticana habitis die vicesima quarta Aprilis 598 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale eiusdem anni. Omnes tam Patres Cardinales, quam Patres Consultores, qui interfuerant, etsi unanimi consensu in affirmativam sententiam abiissent, Nos tamen, in. re tanti momenti, mentem Nostram significare distulimus, donec a Patre luminum maius caelestis sapientiae auxilium impetraremus. Quod cum impensis precibus egissemus, tandem die tertia insequentis mensis Maii, salutiferae Sanctae Crucis Inventioni sacra, Eucharistico Sacrificio rite litato, ad Nos arcessitis praefatis Cardinalibus Vico et Gasquet, nec non SS. Rituum Secretario et Fidei Promotore generali, solemniter ediximus: tuto procedi posse ad solemnem Venerabilis Famuli Bei Roberti fi. R. F. Gardinalis Bellarmino Beatificationem. In Patriarchali vero Vaticana Basilica huiusmodi solemnia Beatificationis, adstante frequenti clero et populo, splendidissime peracta fuerunt die tertia decima mensis Maii eiusdem anni. — Paulo post, die videlicet vicesima prima Iunii, angelico S. Aloisio Gonzagae dicata, Nobis libentissime adprobantibus, sacrae Beati Roberti Cardinalis Bellarmino exuviae e SS. Nominis Iesu templo, universa Urbe in laetitiam effusa, magnificentissima pompa, ad aedem S. Ignatii deductae fuere. Ita piissimo Beati Roberti desiderio, ut prope sepulcrum Sancti Aloisii Gonzagae eius lipsana deposita manerent, satisfactum est; quae quidem in arca affabre exstructa, christifidelium venerationi assidue subiiciuntur. Quot autem et quanta beneficia eiusdem Beati intercessioni referantur accepta, diserte eruitur e plurimis tabellis votivis ad eius aream, in gratiarum actionem appositis. Sed etiam extra Urbem et extra Italiam Beati Cardinalis Bellarmino nomen et cultum benignissimus Deus magnis beneficiis et quibusdam quoque miraculis augere dignatus est, adeo ut plurimorum desideria excitarentur ad eius canonizationem quantocius obtinendam, et nonnulli praestantissimi viri postulatoris ad hoc litteras Nobis porrigerent.— Quapropter piae mem. Aurelianus Faiella, Societatis Ignatianae Postulator generalis, in, cuius locum dilectus filius Noster Carolus Miccinelli, eiusdem Societatis modo Postulator vigilantissimi!» suffectus est, a Nobis enixis precibus postulavit, ut reassumptionis huius Causae Commissionem signare dignaremur. Cuius reassumptionis decretum, die vicesima quinta mensis Novembris anno sacro millesimo nongentesimo vigesimo quinto a Nobis signatum est. Concessis autem remissorialibus litteris ad. venerabiles fratres Archiepiscopum Colocensem et Episcopum Barcinonensem, sequenti anno Processus Apostolici de duobus miraculis, quae, Beato Bellarmino deprecatore, asserebantur a Deo patrata, confecti sunt, et ad SS. Rituum Congregationem rite delati. — Ex his duobus miraculi primi historia haec est: Raymundus Agras, Raymundi et Antoniae filius, in oppido Alcover in provincia Tarraconensi ortus, usque ad annum millesimum nongentesimum vicesimum quintum valida et bona usus est vale- Acta Pii PP. XI 599 tudine, quamvis ventris doloribus quandoque augeretur. Primis vero huius anni mensibus dolores vehementiores evasere. Die secunda Augusti Barcinone profectus, in oppidum Garaips in montibus Illerdae, quo die sexta pervenit, cuiusdam excursionis causa se contulit. Hinc ea ipsa die sanctuarium Beatae Mariae Virginis a Nuria adire voluit. Sed in itinere tam gravibus captus est doloribus in ventre, ut in lectulo se recipere prorsus deberet. Biduo post arcessitus medicus Raymundum peritonitide acuta generali laborare affirmavit et suae artis remedia aegroto ministravit. Morbus vero magis ingravescebat, quin ullum solamen adhibita medicamenta infirmo procurare potuerint, immo gravitas eo usque processerat, ut medicus a cura et omnes qui apud aegrotum erant quamlibet sanitatis spem abiicerent. Qua quidem spe omnino amissa, tum infirmus, tum omnes qui adstabant férvidas Beato Bellarmino preces admoverunt, quas benigne excipere Deus dignatus est. Die namque duodecima Augusti, ultimis Ecclesiae Sacramentis morienti administratis, dum fervidiores Beato preces extollebantur, graviora symptomata morbi immediate disparuerunt, ita ut medicus illico iam salvum declarare potuerit. M.ox dolores omnes ac ventris turgor evanuerunt ac Raymundus plenae, integrae constantique sanitati restitutus est. — Alterum miraculum ita evenit: Albinus Benz, Othonis et Helenae Csäki filius, in urbe Cassovia in Hungaria natus, studiorum causa anno aetatis suae decimo collegium in urbe Colocza ingressus est a Societatis Iesu Patribus rectum. Minus firma valetudine ipse frui videbatur, quippe qui e familia procedens a tubereulari morbo non immuni et ipse plurimis morbis usque a prima aetate obnoxius. Mense Iunio anno millesimo nongentesimo quinto gravi morbo Albinus affectus est, quem medicus a curatione morbillum esse declaravit. Ab huiusmodi morbo nondum convaluerat, quum nova et gravissima infirmitate ille afficitur, qua brevi temporis spatio in mortis periculum adducitur. Novum hunc morbum phthisim miliarem esse veram et propriam absque dubio arcessiti medici declaraverunt. Aliquot post dies gravitas morbi eo usque processerat et morbus ipse talis natura erat, ut non modo medici, sed ii omnes qui infirmitatis vicissitudines noverant, quamlibet sanationis spem abiecerint; et mater ipsa pueri omnia ad funebria persolvenda disposuerit, et schedulam, quoque funerariam redegerit et parocho tradiderit, qua nuncium de filii morte suis et amicis daret. Praeses vero Collegii, morbi natura et gravitate vix cognita, novendiales preces Beato Bellarmino admovendas sategit; quae die vicesimo primo Iunii in praefato Collegio, Albini matre etiam adstante, inchoatae sunt. Quarta autem die, idest vicesimaquinta Tumi, tam melius se habere coepit aegrotus, et omnia morbi phaenomena sequentibus diebus ita evanuerunt, ut die vicesimanona infirmi pulmones omni 600 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale morbi symptomate prorsus liberi inventi sint et ad perfectam constantemque sanitatem brevi puer sit restitutus. — Super quibus miraculis cum ad severas iuris normas non semel disceptatum sit, denique in generalibus SS. Rituum Congregationis comitiis die undetrigesima mensis Aprilis huius anni coram Nobis coactis, dilectus filius Noster Camillus Cardinalis Laurenti, loco. et vice dilecti pariter filii Nostri Caietan! Cardinalis Bisleti, qui cl. m. Aidano Cardinali Gasquet, Causae Relatori seu Ponenti, vita functo, suffectus est, dubium proposuit: « An et de quibus miraculis constet in casu et ad effectum de quo agitur »; atque adstantes Patres Cardinales et Consultores eiusdem Sacrae Congregationis de utroque proposito miraculo suum protulerunt suffragium. Nos vero iudicium Nostrum proferre distulimus ut in re tam gravi ab omnipotenti Deo maioris luminis gratiam impetrare possemus. Die autem quarta Maii praefatos Cardinales Laurenti, SS. Rituum Congregationis Praefectum, et Bisleti, Causae Relatorem, necnon dilectos filios Alfonsum Carinci, eiusdem Congregationis a Secretis, et Carolum Salotti, S. Fidei Promotorem generalem, ad Nos arcessiri iussimus, et, Sacro devotissime litato, nobiliorem Vaticanam Aulam ingressi, et pontificio solio assidentes, solemni decreto constare ediximus de utroque proposito miraculo videlicet: de instantánea perfectaque sanatione Bay; mundi Agras a peritonitide acuta diffusa; et de instantánea perfectaque sanatione Albini Benz a laesione pulmonari anatomica insanabili. Quod quidem decretum publici iuris fieri et in acta SS. Rituum Congregationis referri mandavimus. Item, praefata servata forma, die decima octava mensis Maii, iisdem coram Nobis adstantibus memoratis dilectis filiis Nostris, tuto procedi posse ad solemnem Beati Roberti S. R. .E. Cardinalis Bellarmino CanonizaUonemsolem.rn.teT pronunciavimus. — Verum ut in tanto negotio iuris ordo servaretur, quem Decessores Nostri iam pridem constituerunt, primum venerabiles fratres Nostros S. R. E. Cardinales in consistorio secreto die decima nona superioris mensis Maii habito eorum sententiam rogaturi, Nobis adesse iussimus, qui, Beati eiusdem Roberti vitae, virtutum ac miraculorum compendiosa narratione facta per dilectum filium Nostrum Camillum Cardinalem Laurenti, SS. Rituum Congregationi Praepositum, Nos ad Causae huius legitimam definitionem sunt uno ore cohortari; et ipso consistorio felici successu peracto, continenter habitum est consistorium publicum, in quo dilectus filius Franciscus Pacelli, Consistorialis Aulae Advocatus, pro eiusdem Beati solemni Canonizatione de more institit. — Interea curavimus ut venerabiles fratres Patriarchae, .Archiepiscopi et Episcopi, non viciniores tantum, sed etiam remotissimi quique de tanta solemnitate per litteras admonerentur, et, si eis esset facultas, sententiam suam ipsi quoque dicturi, Nobis adessent. Eorum non pauci ad Acta Pii PP. XI 601 Urbem convenerunt, qui, causa plene cognita ex actis SS. Rituum Congregationis, quorum singulis exemplar tradi voluimus, in consistorio semipublico coram Nobis die vicesima secunda mensis Maii coacto, in eamdem, in quam Patres Cardinales, sententiam iverunt. Cuius rei publica instrumenta a dilectis filiis Sedis Apostolicae Notariis confecta, in tabularium SS. Rituum Congregationis relata sunt. Huic vero Canonizationi celebrandae hanc praefixirnus diem vicesimam nonam Iunii; et fideles universos amus etiam atque etiam hortati, ut preces, iis praesertim in aedibus inge^linarent, in quibus publica augustissimi Sacramenti esset adoratio, quo uberiorem et ipsi fructum e tanta solemnitate percipere possent, et Nobis in illa absolvenda Spiritus Paraclitus adesset. — Cum ergo praesignata a Nobis dies advenerit, omnes tum saecularis, tum regularis cleri ordines, singuli Romanae Curiae Praesules et Officiales, cuncti denique venerabiles fratres Nostri S. R. E. Cardinales, Patriarchae, Archiepiscopi, Episcopi, Abbates in Vaticanam Basilicam magnificentissime ornatam convenerunt; quibus solemni supplicatione praeeuntibus, in eam et Nos ingressi sumus. Tunc dilectus filius Noster Cardinalis Camillus Laurenti, SS. Rituum Congregationis Praefectus et Canonizationi huic procurandae praepositus, perorante dilecto filio Augusto Milani, Nostrae Consistorialis Aulae Advocato, vota Nobis precesque detulit sacrorum Antistitum, Ordinis Minorum S. Francisci et Societatis Iesu, ut una cum Beatis Ioanne de Brébeuf, Isaaco Jogues et Sociis, Martyribus, et Beato Theophilo a Curte Confessore, Beatum Robertum Cardinalem Bellarmino, Episcopum Confessorem, in Sanctorum numerum referremus. — Cum vero iterum ac tertio memorati Cardinalis et Consistorialis Aulae Advocatus precibus institissent, Nos, superno lumine iterum ferventiusque implorato, haec solemniter ediximus: Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem Fidei Catholicae et Christianae Religionis augmentum, auctoritate Domini Nostri Iesu Christi, Beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de venerabilium Fratrum Nostrorum, Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalium, Patriarcharum, Archiepiscoporum et Episcoporum, in urbe existentium consilio, Beatum Ioannem de Brébeuf et Socios Martyres Gabrielem Lalemant, Antonium Daniel, Carolum Garnier, Natalem Chabanel, Isaacum Jogues, Renatum Goupil, Ioannem, de la Landre; et Beatos Robertum Cardinalem Bellarmino, atque Theophilum a Curte Sanctos esse decernimus et definimus ac Sanctorum catalogo adscribimus; statuentes ab Ecclesia universali eorum memoriam quolibet anno, die eorum natali, nempe Ioannem de Brébeuf et socios Martyres die vigesima sexta Septembris, Robertum Cardinalem Bellarmino Episcopum Confessorem, die decima septima Septembris, et Theophilum a Curte Confessorem, die decima 602 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nona Maii pia devotione recoli debere. In Nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Amen. — Gratias denique de tanto beneficio Deo Optimo Maximo ex corde egimus, et Sacrum solemne litavimus. Post Evangelium dein adstantes allocuti sumus, hortantes ut non modo Apostolorum Principes, qui hodie in universo christiano orbe, ubicumque christifideles degunt, et prae^ cipue in Alma hac Urbe, solemniter commemorantur, sed etiam novensiles Sanctos, quorum consecratio hodiernam solemnitatem novo quodam splendore non tam augere videtur, quam reapse condecorat, sibi, Ecclesiae, societati hominum universae propitius mererentur. Atque in Sanctis ipsis mirabilia omnibus proposuimus ad imitandum et sanctitatis et apostolatus exempla, ex quibus quidem alios alii, pro sua cuiusque condicione vitae, pro suis cuiusque officiis, ad meliora exardescendo, intuerentur. Plenariam tandem indulgentiam cunctis praesentibus peramanter impertiti sumus atque Decretales has Litteras expediri mandavimus. — Benedictio igitur et claritas et gratiarum actio sit Christo, humani generis Restitutori, qui tales tantosque patronos et deprecatores in aeternis caeli sedibus Ecclesiae suae dare dignatus est. A novensilibus vero hisce Sanctis christianae vitae perfectionem discant fideles omnes; et in Robertum Bellarmino, qui eximiae pietati felici conubio praeclaram coniunxit doctrinam, intueantur potissimum quotquot immaculatam Christi Sponsam ab hostium insidiis tueri contendunt. Praecipua siquidem haec est gloria. Sancti Roberti, quem hodie non sine providentissime Dei consilio sanctorum Caelitum honoribus decoravimus, brevi temporis spatio vix elapso a Petri Canisii, Ecclesiae Doctoris, canonizatione, qui eiusdem inditae Societatis Iesu et ipse sodalis, pari animo parique doctrina catholicam veritatem, in Petri sede ut in angulari lapide firmatam, a novatorum saeculi decimisexti erroribus strenue vindicavit. Ex quo iure fovenda est spes fore ut, Roberti Bellarmino apud Deum intercessione, erroris tenebris devictis, veritatis lux universis mentibus affulgeat et caritas Christi omnium cordibus effundatur, atque exspectata dies tandem adveniat, in qua divina promissio adimpleatur: Fiat unum ovile et unus pastor. Omnibus itaque quae inspicienda erant bene perpensis, certa scientia et apostolicae potestatis plenitudine, omnia singula praedicta confirmamus, roboramus atque iterum statuimus, decernimus, universaeque Ecclesiae Catholicae denunciamus; mandantes ut earumdem praesentium transumptis sive exemplis, etiam impressis, manu tamen alicuius notarii publici subscriptis et sigillo munitis, eadem prorsus habeatur fides, quae hisce Nostris haberetur, si exhibitae vel ostensae forent. Si quis vero has Decretales Litteras Nostras definitionis, mandati, relaxationis et voluntatis infringere vel ausu temerario contraire aut attentare praesumpserit, indi- Acta Pii PP. XI 603 gnationem Omnipotentis Dei et Sanctorum Petri et Pauli, Apostolorum Eius, se noverit incursurum. Datum Romae apud Sanctum Petrum, anno Domini millesimo nongentesimo ac trigesimo, die vigesima nona mensis Iunii, Pontificatus Nostri anno nono. Ego PIUS, Catholicae Ecclesiae Episcopus. £8 Ego IANUARIUS Episcopus Albanensis Cardinalis GRANITO PIGNATELLI DI BELMONTE. £8 Ego BASILIUS Episcopus Veliternus Cardinalis POMPILJ. £8 Ego MICHAEL Episcopus Tusculanus Cardinalis LEGA. £8 Ego DONATUS Episcopus Sabinensis et Mandelensis Cardinalis SBARRETTI. £8 Ego THOMAS Prus Episcopus Portuensis et S. Rufinae Cardinalis BOGGIANI. £8 Ego PETRUS tituli S. Laurentii in Lucina Presbyter Cardinalis GASPARRI. £8 Ego CAIETANUS tituli S. Agathae Presbyter Cardinalis BISLETI. £8 Ego GULIELMUS tituli S. Crucis in Hierusalem Presbyter Cardinalis VAN R OSSUM. £8 Ego Fr. ANDREAS tituli S. Laurentii in Damaso Presbyter Cardinalis FRÜHWIRTH. £8 Ego RAPHAEL tituli S. Hieronymi Illyricorum Presbyter Cardinalis SCAPINELLI. £8 Ego FRANCISCUS tituli S. Marcelli Presbyter Cardinalis RAGONESI. £8 Ego ACHILLES tituli S. Bernardi ad Thermas Presbyter Cardinalis LOCATELLI. £8 Ego ALOISIUS tituli S. Georgii ad Velabrum Presbyter Cardinalis SINCERO. £8 Ego BONAVENTURA tituli S. Caeciliae Presbyter Cardinalis CERRETTI. £8 Ego HENRICUS tituli S. Bartholomaei in Insula Presbyter Cardinalis GASPARRI. 604 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale £8 Ego ALOISIUS tituli S. Petri ad Vincula Presbyter Cardinalis CAPOTOSTL £8 Ego LAURENTIUS tituli S. Pancratii Presbyter Cardinalis LAURI, Maior Poenitentiarius. £8 Ego Er. ALEXIUS HENRICUS tituli S. Susannae Presbyter Cardinalis LEPICIER. £8 Ego EUGENIUS tituli Ss. Ioannis et Pauli Presbyter Cardinalis PAGELLI, a Secretis Status. £8 Ego CAMILLUS S. Mariae Scalaris Protodiaconus Cardinalis LAURENTI. £8 Ego IOSEPH S. Mcolai in Carcere Tulliano Diaconus Cardinalis MORI. £8 Ego FRANCISCUS S. Caesarei in Palatio Diaconus Cardinalis EHRLE. £8 Ego ALEXANDER S. Mariae in Cosmedin Diaconus Cardinalis VERDE. FR. ANDREAS CARD. FRÜHWIRTH, Cancellarius S. B. E. CAMILLUS CARD. LAURENTI, S. B. C. Praefectus. Dominicus Jorio, Protonotarius Apostolicus. Dominicus Spolverini, Protonotarius Apostolicus. Georgius Stara Tedde, Cane. Apost. Adiutor a studiis. EXPEDITA , die vigesima octava mensis Octobris, anno nono A L F R I D U S M A R I N I , Plumbator. Reg. in Cane. Ap., vol. XLIII, n. 17. - M. Riggi. NOTANDUM In superiore fasciculo n. tasse magis perspicua evadet, 13, p. si loco 565, lin. «eorum» et loco «licebit, scilicet» legatur « s e d » . 1-2, sententia legatur for- «reorum» I INDEX GENERALIS ACTORUM (AN. XXII — L - ACTA PII PP. XI LITTERAE ENCYCLICAE, 49, 201, 539. VOL. XXII) Resolutiones, 274, 394. Provisio Ecclesiarum, 354, 491. Monitum, 110. LITTERAE DECRETALES, 371,433,465,497, SACRA CONGREGATIO DE 168. 593.1 SACRAMENTIS, MOTU PROPRIO, 87, 153, 337.^ CONSTITUTIONES APOSTOLICAE, 5,121,155, 237, 261, 309, 340, 381, 444. LITTERAE APOSTOLICAE, 9, 20, 124, 159, 264, 315, 343, 387, 447, 476, 5 1 0 . f i CHIROGRAPH!, 89, 369. EPISTOLAE, 132, 161, 269, 323, 388, 451, 488, 515. SACRUM CONSISTORIUM, 235, 257, 296. HOMILIAE, 289, 293. SERMO, 329. il. - A C T A SS. CONGREGATIONUM SUPREMA SACRA CONGREGATIO S. OFFICII, 344, 517. Proscriptio librorum, 24, 519 s. SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS: Documenta, 241. De finibus dioecesium, 25, 165, 273, SACRA CONGREGATIO CONCILII: Resolutio, 521. Instructiones, 26, 395, 410. Notificatio, 138. SACRA CONGREGATIO DE RELIGIOSIS: Instructiones, 28, 138. Approbationes, 455, 523. S. CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE: Instructio, I I I . Provisio Ecclesiarum, 30, 275, 326. Nominationes, 30, 145, 326, 458, 492. Designationes, 31, 492. Approbationes, 31. SACRA CONGREGATIO RITUUM: Decreta liturgica, 361. Decreta in causis Servorum Dei, 32, 171, 243, 276, 327, 355, 417. SACRA CONGREGATIO DE SEMINARIIS ET STUDIORUM UNIVERSITATIBUS, 146,362. 392, 394, 454. Provisio Ecclesiarum, 25, 99, 134, 166, 243, 273, 345, 393, 455, 491. Designationes, 273, 393. Monitum, 394. ACRA CONGREGATIO PRO ECCLESIA ORIENTALI : Decreta, 99, 134, 346. HI. - ACTA T R I B U N A L I U M SACRA POENITENTIARIA APOSTOLICA: Decreta ac Rescripta de indulgentiis, 43, 292, 363, 493. SACRA ROMANA ROTA: Index sententiarum, 177. Index generalis 606 Index decretorum vim definitivam habentium, 1 9 1 . Citationes edictales, 116, 2 5 0 , 3 6 4 . Anni iuridici auspicatio, 4 5 9 . actorum Diarium Curiae Romanae: Audientiae solemniores, 4 5 , 1 9 7 , 2 5 1 , 293, 425, 527. Notificationes, IV. - A C T A OFFICIORUM III, 188, 3 6 7 , 3 9 4 , 4 2 5 , 459, 4 9 4 . Congregationes Ss. Bituum, 4 5 , DATARIA APOSTOLICA, PONT. COMMISSIO AD 117, 149, 197, 2 5 1 , 2 9 3 , 329, 3 6 7 , 5 2 7 . 525. CODICIS CANONES AUTHENTICE INTERPRETANDOS, 195, 3 6 5 . PONT. COMMISSIO PRO RUSSIA, 366. Provisio Ecclesiae, 1 9 6 . Nominationes,* 47, 118, 149, 197, 2 5 2 , 2 9 4 , 330, 368, 4 2 5 , 4 6 2 , 4 9 4 , 5 2 7 . Necrologium, 4 8 , 1 2 0 , 1 5 2 , 2 0 0 , 256, 296, 336, 3 6 8 , 4 3 2 , 4 6 4 , 4 9 6 , 5 2 8 . * Ad inquirendum commodum haec sit distincta recensio: PP. Cardinalibus concreditae Protectoriae: 149, 198, 252, 330, 426, 462, 494. PP. Cardmales dati SS. Consiliis; S. S. G. S. Officii, 426; S. C. Consistoriali, 330, 426; S. C. pro Ecel. Orientali, 330; S. C. de Sacramentis 330; S. C. Concilii, 330, 426; S. C. de Relig., 330; S. C. de Prop. Fide, 330; S. C. Rituum, 330, 425; S. C. a Neg. Eccl.Extr., 330; S. C. Rev. Fabricae S. Petri, 330; S. C. Caerimoniali, 425 s.; S. C. de Seminariis et Studiorum Universitatibus, 197, 330; Datariae Apostolicae, 427. Consultores deputati: S. C. Consistoriali, 149; S. C. de Sacramentis, 149; S. C. de Prop. Fide, 197; S. C. Rituum, 149. Officiales renunciati; in S. C. Consistoriali, 462; in S. C. pro Eccl. Orientali, 425; in S. C. Concilii, 462; in S. G. Rituum, 252, 426 s., 462; in S. R. Rota, 198; in Nunciaturis ac Delegationibus, 150, 330; in Officiis Palatii, 198, 426, 462; in Pont. Opere pro praes. Fid. et nov. tempi, 426, 46®. Episcopi Assistentes Solio: 150, 198, 331, 427. Protonotarii Apostolici de numero part. : 426. Protonotarii Apostolici ad instar: 150, 198, 252, 331, 427, 494. Praelati Domestici: 150, 198, 252, 331, 428, 462, 495. Cubicularii secreti supra numerum: 47, 151, 200, 296, 335, 368, 464, 496, 528. CuUcularii honoris in habitu: 152, 200, 296, 336, 368, 464, 496, 528. Cubicularii secreti ab ense et lacerna de numero participantium, 47. Cubicularii secreti ab ense et lacerna s. n.: 48, 152, 296, 336, 368, 464. Cubicularii honoris ab ense et lucerna de numero participantium: 296. Cubicularii honoris ab ense et lacerna s. n. : 152, 296, 464, 496, 528. Capellani honoris extra Urbem: 152, 496. Ex Ordine Piano: Gran Croci, 118, 253, 332, 429, 495; Placca, 118, 253, 332, 429; Commendatori, 118, 253, 332, 429; Cavalieri, 118, 253, 332. Ex Ordine S. Gregorii Magni: Gran Croci, cl. civ., 118, 253, 333, 429, 495; cl. mil. -429; Placca, cl. civ., 118, 253, 333, 429, 462, 495; Commendatori, cl. civ., 119, 253, 333, 430, 46S, 495; cl. mil., 254; Cavalieri, cl. civ., 119, 254, 334, 431, 463, 495; cl. mil., 255, 334, 442. Ex Ordine S. Silvestri Papae: Gran Croci, 120, 255, 335, 442; Commendatori con placca, 255, 442; Commendatori, 120, 255, 335, 442, 463; Cavalieri, 120, 256, 335, 463, 495. II INDEX DOCUMENTORUM CHRONOLOGICO ORDINE DIGESTUS I. - A C T A PII PP. XI I. - LITTERAE ENCYCLICAE »A#. 1929 Dec. 1J30 Apr. » Dec. 31 Divini illius Magistri. - Ad venerabiles fratres, Patriarchas, Primates, Archiepiscopos, Episcopos aliosque locorum Ordinarios, pacem et communionem cum Apostolica Sede habentes itemque ad christifideles catholici orbis universos: De christiana iuventutis educatione 49 20 Ad salutem. - Ad venerabiles fratres Patriarchas, Primates, Archiepiscopos, Episcopos, aliosque locorum Ordinarios, pacem et communionem cum Apostolica Sede habentes: de Sancto Augustino Episcopo Hipponensi et Ecclesiae Doctore, millesimo et quingentésimo ab eius obitu exeunte anno 201 31 Casti connubii. - Ad venerabiles fratres Patriarchas, Primates, Archiepiscopos, Episcopos, aliosque locorum Ordinarios, pacem et communionem cum Apostolica Sede habentes: de Matrimonio christiano spectatis praesentibus familiae et societatis conditionibus, necessitatibus, erroribus, vitiis . 530 I I . - LITTERAE DECRETALES 1930 Iunii » » 22 Hispana terra. - Beatae Catharinae Thomas, canonissae regulari professae Ordinis S. Augustini, Palmae Balearium, Sanctorum caelitum honores decernuntur . . . 371 » Magistra sancta. - Beata Lucia Filippini, fundatrix et antistita Instituti Magistrarum Piarum ab eius cognomine nuncupatarum. Sanctorum fastis adscribitur . . 433 Index documentorum m 1930 Iunii .» » » » 29 Arbor bona. - Beatus Theophilus a Curte, sacerdos professus Ordinis Fratrum Minorum, Sanctorum fastis adscribitur 465 » Militantem Ecclesiam. - Beatis Ioanni de Brébeuf, Isaaco Jogues et sociis martyribus, Societatis Iesu sodalibus, Sanctorum honores decernuntur 497 » Lux illa. - Beatus Eobertus Card. Bellarminus, Societatis Iesu, Sanctorum fastis accensetur 593 III. - MOTU 1030 Febr. » Apr. » Aug. PROPRIO 6 Già da qualche tempo. - Instituitur « Sectio Historica » penes Sacrorum Bituum Congregationem . . . . . . . 87 6 Inde ab inito. - Commissio pro Bussia a Sacra Congregatione pro Ecclesia Orientali seiungitur ac sui iuris constituitur 153 5 In allocutione. - De novo opere in locum Leoniani operis de Fidei praeservatione sufficiendo 307 IV. - CONSTITUTIONES APOSTOLICAE 1928 JSov. 8 Sollicitudo universalis Ecclesiae. - De dismembratione dioecesis Botucatuensis et novae dioecesis Assisensis erectione. . . 1929 Martii 1 Animarum cura.-Be, dioecesis S. Aloisii de Caceres et praelaturae nullius Portus Veteris dismembratione et novae praelaturae nullius Guajaramirensis erectione. » Maii 1 Universi Dominici. - De Paraguay seu Ss. Assumptionis dioecesis dismembratione et erectione novae provinciae ecclesiasticae et novarum dioecesium de Concepción et de Villarica ac Chaco » » 19 Continuam omnium Ecclesiarum. - De Manila et Novae Segobiae: dismembrationis et erectionis dioecesis Lingayensis » Iulii 3 Quae ad spirituale. - De S. Thomae de Meliapor dioecesis nova circumscriptione 1@30 Ian. 31 Universa christifidelium cura. - De archidioecesis Beginatensis dismembratione et dioecesis Gravelburgensis erectione » Febr. 12 Ecclesiarum in Orbe. - De dioecesis Bockamptonen. dismembratione ac de dioecesis de Townsville in Statu Australiensi de Queenslandia erectione » » » Curis ac laboribus. - De Pontificio Seminario seu Collegio Aethiopico » Apr. 23 Ubi primum Cecoslovacha. - De Pontificio Collegio Nepomuceno in Urbe Iunii 5 Solemni Conventione. - De nova circumscriptione et ordinatione hierarchica dioecesium rituum tam latini tam graeci-rumeni in Bomaniae Begno 155 444 5 261 121 309 312 237 340 381 chronologico ordine digestios V. - LITTERAE APOSTOLICAE PAG. 1929 Iulii » » » » » » « » » » » Aug. » » » » » » » Oct. » Nov. » » » » » » 1 Moderator ac religiosi. - Ecclesia B. M. V. Immaculatae adnexa domui Clericorum Excalc. a Passione D.N.I.C, loci « Isola del Gran Sasso », intra fines dioecesis Pinnensis et Hatriensis, Basilicae min. honoribus augetur. 13 Edocet Nos. - Praefectura apostolica de Lihsien ad vicariatum apostolicum evehitur, novaque donatur sede et designatione de Ankuo 18 Tum ex Delegato. - Separato territorio ex vicariatu apostolico de Hankow erigitur in Sinis missio independens de Hwangchow » Nobis. - Territorium separatum a vicariatu apostolico Nigeriae Occidentalis adnectitur praefecturae ap. Nigeriae Orientalis, in posterum Nigeriae Septentrionalis nuncupandae » Concreditum Nobis divina. - Separato territorio ex apostolico vicariatu de Fooehow in Sinis, erigitur missio independens de Shaowu 19 Ut spirituali regimini. - Distracto territorio e vicariatu apostolico de Suifu erigitur in Sinis praefectura apostolica de Yachow et curis indigenae cleri committitur. . . 2 Aucto Pastorum numero. - Diviso vicariatu apostolico de Chungking erigitur in Sinis vicariatus apostolicus de Wanbsien et cleri indigenae curis concreditu » Supremi Apostolatus divinitus. - Erigitur vicariatus apostolicus de Shunking ex divisione vicariatus apostolici de Chengtu et clero indigenae committitur » Ex hac sublimi. - Distracto territorio ex vicariatibus de Mukden et de Jehol erigitur praefectura apostolica de Sze-ping-kai in Sinis . . . » Quae catholico nomini. - Fines reguntur inter vicariatus apostolicos de Loango et de Brazzaville in Africa centrali 2.1 Salernitanus Archiepiscopus. - Dispensata forma canonicae electionis, declaratur S. Lucia V. et M. patrona principalis oppidi « S. Lucia del Serino », dioecesis Salernitanae 12 Mediolanensis in civitate. - Templum S. Celsi civitatis Mediolanensis, honoribus augetur Basilicae minoris 18 Suessanae in Auruncis. - Ecclesia cathedralis Suessana, sub titulo Ss. Apostolorum Petri et Pauli, honoribus Basilicae minoris augetur 22 Munus apostolicum. - Separato territorio e vicariatu apostolico de Yunnanfu in Sinis, erigitur Missio independens de Ta-li 27 De Romanorum Pontificum. - Apostolica erigitur Nuntiatura Dublini, apud liberum Statum Hiberniae . . . . ACTA, vol. X X I I . n. U. - 31-12-980. 158 124 125 126 127 128 129 130 264 266 159 160 267 268 131 Index documentorum 610 PAG. 1929 Dec. 4 Romanum Pontificem. - Fines reguntur inter vicariatum apostolicum Nili Superioris et praefecturam apostolicam Nili Aequatorialis » » 15 Atrocissima tormenta. - Venerabiles Servi Dei Thomas Hemerford, sacerdos saecularis; Ioannes Eoberts, sacerdos Ordinis S. Benedicti; Ioannes Jones, sacerdos Ordinis Fratr. Minorum; Bobertus Southwell, sacerdos e Societate Iesu; Philippus Howard, comes de Arundel eorumque socii, omnes in Anglia in odium Fidei interempti, Beati renuntiantur » » 21 Lombardi in Urbe. - Templum Ss. Ambrosii et Caroli in Urbe, titulo h oneribus que Basilicae minoris augetur. •» » 22 Pro tuenda veritate. - Venerabilis Dei Famulus Ioannes Ogilvie, sacerdos professus Societatis Iesu, Beatus renuntiatur » » 26 Vestigiis Decessores Nostros. - Eegio septentrionalis vica^ riatus apostolici Congi Superioris distrahitur et in vicariatum erigitur titulo de Kivu 1930 Ian. 10 Ad regimen. - Erigitur Delegatio Apostolica Congi Belgici » » 11 Pastoralis officii. - Erigitur Delegatio Apostolica Africae. » » 25 Incumbentis Nobis. - Fines reguntur inter dioecesim Sappensem et archidioecesim Scodrensem » » » Romanum Pontificem. - Fines reguntur inter dioecesim Poonensem et archidioecesim Bombayensem .. . . . » » » Longinquis in regionibus. - Erigitur praefectura apostolica de Pingliang dismembrato territorio e vicariatu apostolico de Tsinchow in Sinis » Febr. 14 Decet Romanum Pontificem. - Dismembrato territorio e vicariatu apostolico de Lanchowfu erigitur Missio independens de Sinkiang in Sinis » » 17 Archidioecesis Compsanae. - Templum in honorem B.M.V. et Sancti Gerardi Maiella, C. SS. E., loci « Caposele » archidioec. Compsanae, Basilicae minoris titulo honorinusque augetur » », 19 Quo Fidei. - Territorium de Macas praefecturae apostolicae de Méndez et Gualaquiza adiudicatur » Martii 12 Litteris Nostris. - Innovantur indulgentiae christianam catechesim sive tradentibus sive suscipientibus concessae » » 30 Ex apostolico munere. - Fines immutantur vicariatus apostolici Canalis Suesii » » » Quo maiori rerum. - Dis tracto territorio e vicariatu apostolico de Mariannhill erigitur praefectura apostolica de umtata » » » Constitutione Apostolica. - Augetur territorium archidioecesis Ehodiensis » » » Decessores Nostros. - Territorium de Marico et de Bustemburg a vicariatu apostolico Transvaalensi ad vicariatum de Kimberley transfertur 476 9 387 20 315 447 448 449 450 477 478 479 480 343 482 483 484 485 chronologico ordine digestus m PA«. 1930 Apr. 1 Moguntinae dioecesis. - Paroeciale templum S. Martini E p . C, oppidi « Bingen » dioecesis Moguntinae intra fines, privilegiis Basilicae minoris honestatur » Maii 17 Dioecesis Savonensis. - Ecclesia collegiata S. Ioan. Bapt., loci « Finalmarina », dioec. Savonensis, titulo atque honoribus minoris Basilicae condecoratur » » 21 lanuensi in civitate. - Ecclesia S, Francisci de Paula urbis Ianuae ad Basilicae minoris titulum ac dignitatem evehitur » » » Religiosas virorum. - Confirmantur auctoritate apostohca Constitutiones Ordinis S. Pauli primi eremitae . . . . » » 31 Cum in praefectura. - Praefectura apostolica insularum Salomonicarum septentrionalium in vicariatum apostolicum erigitur » » » Venerabilis frater. - Erectio praefecturae apostolicae de Wuchang in vicariatum » Iunii 8 Misericordia Dei. - Venerabilis Dei Famula Paula Frassinetti, Congregationis Sororum a Sancta Dorothea fundatrix, Beata renuntiatur » » 15 Ordinis Capuccinarum. - Venerabilis Servus Dei CoDradus a Parzham, laicus professus Ordinis Minorum Capuccinorum, Beatus renuntiatur 486 487 610 51.1 513 514 316 323 i VI. - CHIEOGRAPHI 1930 Febr. » » » » » » » Iunii 2 Ci commuovono profondamente. - Ad Emum P. D. Basi- * lium Episcopum Veliternum S. B. E. Card.. Pompilj, vice sacra in Urbe Antistitem: de divinis iuribus in ditione Russica dire laesis reparandis 89 6 Con grande Nostra. - Ad Emum P. D. Caietanum tit. S. Agathae S. R. E. Presb. Card. Bisleti, a Secretis Sacri. Consilii Seminariis ac Studiorum Universitatibus regundis: de instituta Commissione ad normas innovandas pro collatione graduum ac pro ratione studiorum in ecclesiasticis athenaeis 93 7 Si compie oggi. - Ad Emum P. D. Petrum tit. S. Laurentii in Lucina S. R. E. Presb. Card. Gasparri, hactenus a Secretis Status 96 » Avendo Noi. - Ad Emum P. D. Eugenium tit. SS. ioannis et Pauli S. R. E. Presb. Card. Pacelli, a Secretis Status. 98 1 Volendo essere. - Ad egregium virum marchionem Franciscum Pacelli, Consiliarium generalem Status Civitatis Vaticanae 369 VII. - EPISTOLAE 1929 Ian. 20 Septem ante saeculis. - Ad R. P. Alfonsum Orlich, Ord. FF. Minorum Conventualium Ministrum generalem, septimo exeunte saeculo ab excitato coenobio Patavino cum Antoniana aede 16.1 Index documentorum 1929 Sept. 8 Communes litteras. - A d RE. PP. DD. Georgium Schmid de Grüneck, Episcopum Curiensem ceterosque Helvetiae Episcopos: officiosis litteris respondet ex communi conventu Einsidlensi datis 1930 Ian. 20 Quae Nobis. - Ad Emum P. D. Iosephum, Diaconum S. Nicolai in Carcere Tulliano, S. R. E. Card. Mori, octogesimum aetatis annum expleturum » » 26 Ea est Christi Iesu. - Ad Emum P. D. Vincentium Episc. Ostiensem ac Praenestinum, S. R. E. Card. Vannutelli, Sacri Conlegii Decanum; quinquagesimo appetente natali episcopatus eius » Apr. 25 Prophetica illa. - Ad Emum P. D. Alexium Henricum M. tit. S. Susannae S. R. E. Presb. Cardinalem Lépicier, quem mittit Legatum ad Conventum Eucharisticum ex omni natione Cartilagine celebrandum ». Maii 3 Peculiari quadam. - Ad Emum P. D. Michaelem Episcopum Tusculanum S. R. E. Cardinalem Lega, quem mittit a latere Ravennana ad Eucharisticum Conventum regionis Flaminiae » Iunii 2 Nono exeunte saeculo. - Ad Emum P. D. Iustinianum tituli S. Gregorii S. R. E. Presb. Cardinalem Serédi, Archiepiscopum Strigoniensem et ad RR. PP. DD. Archiepiscopos et Episcopos Hungariae: de Sancto Emerico duce » Iulii 30 Quantopere ad religionem. - Ad R. P. D. Hermenegildum Pellegrinetti Archiepiscopum tit. Adanensem, Nuntium Apostolicum in Iugoslavia: quem deputat legatum suum ad Conventum Eucharisticum, Zagrabiae celebrandum » Aug. 0 Inter Europae gentes. - Ad Emum P. D. Aloisium tit. S. Georgii in Velabro S . R . E . Presb. Cardinalem Sincero S. Congregationis pro Ecclesia Orientali a secretis: quem mittit legatum Budapestinum ad solemnia saecularia S. Emerici » » 28 Nobilissima ista civitas. - Ad perillustrem virum Eugenium Engels, Praesidem coetus virorum Conventui catholicorum Germaniae L X I X apparando » » 30 Quamquam in angustis. - Ad Emum P. D. Aloisium, tituli S. Petri ad Vincula S. R. E. Presb. Card. Capotosti, quem mittit legatum suum ad conventum eucharisticum ex natione Italica Laureti habendum » Sept. 18 Communes litterae. - Ad Emos PP. Augustum tit. S. Mariae de Pace S. R. E. Presb. Card. Hlond, Archiepiscopum Gnesnensem et Posnaniensem, Alexandrum tit. S. Augustini S. R. E. Presb. Card. Kakowski, Archiepiscopum Varsaviensem, et ad RR. PP. DD. Archiepiscopos et Episcopos Poloniae: officiosis litteris respondet, ex communi conventu Posnania datis . . . . » 'Nov. 22 Catholicis hominibus. - Ad R. D. Franciscum Verdier summum moderatorem presbyterorum Congregationis a ' 162 269 132 270 271 323 388 390 451 452 488 chronologico ordine digestus 613 Missione et Societatis Puellarum a Caritate: saeculo elapso a manifestatione B. M. V. de Nomismate prodigioso • •• 515 VIII. - SACRUM CONSISTORIUM 1930 Apr. » » » Maii » » » Iunii » » » » Iulii » 23 Pro canonizatione Beati Theophili a Curte et Beatae Catharinae Thomas 19 Consistorium secretum » Consistorium publicum 22 Consistorium semipublicum de canonizatione Beatorum Ioannis de Brébeuf et sociorum Martyrum, Roberti Bellarmini Episcopi confessoris, et Theophili a Curte Confessoris, ac Beatarum Catharinae Thomasiae et Luciae Filippini, Virginum 30 Consistorium secretum. - Allocutio Ssmi Domini Nostri. Creatio et publicatio novorum S. B. B. Cardinalium . . » Provisio Ecclesiarum . 3 Consistorium publicum » Consistorium secretum. - Provisio Ecclesiarum 235 257 257 259 296 304 307 307 IX. - HOMILIAE 1930 Iunii » » 22 In solemniis canonizationis Beatarum Catharinae Thomas et Luciae Filippini, Virginum, in Basilica Vaticana peracta 289 29 In solemniis canonizationis Beatorum Ioannis de Brébeuf et VII Sociorum, Martyrum, Roberti Bellarmino, Episcopi ac Confessoris, ac Theophili a Curte, Confessoris, in solemnitate Principum Apostolorum in Basilica Vaticana peracta 293 X. - SERMO 1930 Dec. ^ 24 Benedetto il Natale: ad Emos Patres Cardinales una simul cum Praelatis Romanae Curiae in aulam Consistorialem conventos ad ominandum Beatissimo Patri in pervigilio Nativitatis D. N. Iesu Christi . . . . 529 II. - ACTA SS. CONGREGATIONUM I. - SUPREMA S. CONGREGATIO S. OFFICII 1930 Ian. 25 Decretum. Damnantur libri: « Mario Missiroli: Date a Cesare; La politica religiosa di Mussolini cbn documenti inediti; Ignotus: Stato Fascista, Chiesa e Scuola. Libreria del Littorio » 24 Index documentorum 614 PAG, 1930 » - » Iulii Nov. » 13 Decretum de ritibus smensibus . .'. . . . 342 8 Decretum: Sacerdos Iosephus Turmel excommunicatus vitaudus declaratur, degradatur et eius opera in Indicem librorum prohibitorum inseruntur 517 21 Decretum: Quinque damnantur libri a Paulo Roué editi. 520 II. - S. 1929 Dec. 20 1930 Ian. 7 » Apr. 23 » » Martii 28 Maii 23 » 1930 » » » » » CONSISTORIALIS Siedlcensis- Varsaviensis. - Decretum de mutatione finium dioecesium Batishonensis et Eistettensis. - Decretum dismembrationis et aggregationis Decretum de Consistorio ad exquirenda suffragia pro canonizatione quorumdam Beatorum Servorum Dei . . Pinslcensis-Siedlcensis. - Decretum de mutatione finium dioecesium . Varsaviensis-Lodzensis. - Decretum de mutatione finium dioecesium III. - S. 1929 C. 165 166 241 392 454 CONGREGATIO PRO ECCLESIA ORIENTALI Maii 19 Decretum. - De abbatia et paroecia graeca Cryptoferratensi ac de earum separatione a dioecesi Tusculana . Dec. 23 Decretum. - De clericis orientalibus, sive saecularibus, sive religiosis, qui e territoriis aut dioecesibus orientalibus in septemtfionalem vel mediam, vel meridionalem Americam, vel in Australiae regiones demigrant, ut spiritualem inibi curam praestent fidelibus proprii ritus . Ian. 7 Decretum. - De clericis orientalibus, sive saeculares, sive religiosis, qui e territoriis aut dioecesibus orientalibus in Americam septemtrionalem, vel mediam, vel meridionalem, vel in Australiae regiones se conferunt, non ad curam spiritualem fidelibus proprii ritus praestandam, sed ob aliam causam, oeconomicam vel moralem, vel demum ut inibi per breve tempus versentur. . » » Decretum. - De clericis orientalibus eleemosynas, pecuniam vel Missarum stipendia colligentibus seu corrogantibus extra orientales regiones et dioeceses . . . . Apr. 5 Montis Regalis. - Iuris matricitatis et praecedentiae . . . Maii 24 Decretum de administratione ordinariatus graeco-rutheni in regione Canadensi Iunii 11 Declaratio Iulii 26 Dubium de competentia Sacrae Poenitentiariae circa negocia fori interni Orientalium 134 99 106 108 274 346 354 394 IV. - S. CONGREGATIO DE DISCIPLINA SACRAMENTORUM 1929 Dec. 23 Instructio de competentia iudicis in causis matrimonialibus ratione quasi-domicilii 168 chronologico ordine digestus V. - S. CONGREGATIO 615 CONCILII PAG. 1930 Ian. » Iunii » » » Iulii 12 Instructio. - Ad Ordinarios dioecesanos: de inhonesto feminarum vestiendi more . 26 21 Circolare contenente istruzioni e norme per l'insegnamento religioso negli istituti medi d'istruzione classica, scientifica, magistrale, tecnica, ed artistica in Italia . . 395 21 Istruzioni circa le chiese e altri enti di culto, in Italia . . . 410 19 Tóletana et aliarum. Missae pro populo 521 VI. - S. 1929 Nov. 1930 Febr. CONGREGATIO DE EELIGIOSIS 25 Instructio. - Ad supremos moderatores et moderatrices religiosarum laicarum Familiarum: de obligatione subditos in doctrina christiana rite imbuendi 28 6 Istruzione. - Ai Revmi Superiori degli Ordini regolari e degli Istituti ed Associazioni con o senza voti, di diritto pontifìcio, per l'applicazione dell'art. 29, lettera b), del Concordato tra la Santa Sede e il Regno d'Italia, relativo al riconoscimento della personalità giuridica delle Associazioni religiose 138 VII. - S. CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE 1929 Dee. 8 Instructio. - Ad Vicarios Praefectosque Apostolicos et ad Superiores Institutorum, quibus a S. Sede missiones concreditae sunt . III VIII. - S. CONGREGATIO RITUUM 1929 Nov. 30 Glasguen. -- Decretum super martyrio in causa. Beatificationis seu declarationis martyrii Venerabilis Servi Dei Ioannis Ogilbaei, sacerdotis professi Societatis Iesu, in Scotia in odium Fidei interempti » Dec. 15 ^Vestmonasterien. - Decretum super martyrio in causa Beatificationis seu declarationis martyrii Venerabilium $ Servorum Dei Thomae Hemerford, sac. saec.; Ioannis Roberts, sac. O. S. B.; Ioannis Jones, sac. O. F. Minorum; Roberti Southwell, sac. Societatis'Iesu; Philippi Howard, comitis de Arundel et sociorum, in odium Fidei, in Anglia interfectorum » » » Westmonasierien. - Decretum super dubio de TUTO in causa Beatificationis seu declarationis martyrii Venerabilium Servorum Dei Thomae Hemerford, sac. saec.; Ioannis Roberts, sac. O. S. Benedicti; Ioannis Jones, sac. O. F. Minorum; Roberti Southwell, sac. Societatis Iesu; - Philippi Howard, comitis de Arundel, et Sociorum, in odium Fidei in Anglia interfectorum 32 34 38 Index 616 documentorum P A « . 1929 Dec, 15 1930 Ian. 8 » Martii 9 » » 23 » Apr. 6 » » » » » » » Maii » » » » » 11 » » » » » 8 » » 18 » » » » » 25 4 Glasguen. - Decretum super dubio de TUTO in causa Beatificationis sen declarationis martyrii Venerabilis Servi Dei Ioannis Ogilbaei, sacerdotis professi Societatis Iesu, in Scotia in odium Fidei interempti . Papien. - Confirmationis cultus ab immemorabili tempore praestiti Servo Dei Balthassari a Clavario, Sacerdoti professo Ordinis Fr. Minorum Beato nuncupato . . . Maioricen. - Decretum super miraculis in causa canonizationis Beatae Catharinae Thomasiae Canonissae Regularis professae Ordinis S. Augustini Palmae Balearium Sancti Miniati. - Decretum super miraculis in causa canonizationis Beati Theophili a Curte, sacerdotis professi Ordinis Fratrum Minorum Sancti Miniati. - Decretum super dubio de TUTO in causa canonizationis Beati Theophili a Curte, sacerdotis professi Ordinis Fratrum Minorum Maioricen. - Decretum super dubio de TUTO in càusa canonizationis Beatae Catharinae Thomasiae, Canonissae Regularis professae Ordinis Sancti Augustini Palmae Balearium Romana seu Ianuen. - Decretum super miraculis in causa beatificationis et canonizationis Ven. Servae Dei Paulae Frassinetti, Fundatricis Congregationis Sororum a S. Dorothea Romana. - Decretum super miraculis in causa canonizationis Beati Roberti Cardin. Bellarmino, S. I., Episcopi et Confessoris Romana seu Ianuen. - Decretum super dubio de TUTO in causa beatificationis et canonizationis Ven. Servae Dei Paulae Frassinetti, Fundatricis Congregationis Sororum a S. Dorothea Quebecen. - Decretum super miraculis in causa Bb. Ioannis De Brébeuf, loaaci Jogues et sociorum, Martyrum, S. I Romana seu Faliscodunen. - Decretum super miraculis in causa canonizationis Beatae Luciae Filippini, Fundatricis Instituti Magistrarum Piarum ab eius cognomine nuncupatarum Quebecen. - Decretum super dubio de TUTO in causa canonizationis Bb. Ioannis de Brébeuf, Isaaci Jogues et Sociorum Martyrum, S. 1 Romana. - Decretum super dubio de TUTO in causa canonizationis B. Roberti S. R. E. Card. Bellarmino S. I., Episcopi et confessoris Romana seu Faliscodunen. •- Decretum super dubio de TUTO in causa canonizationis Beatae Luciae Filippini, Fundatricis atque antistitae Instituti Magistrarum Piarum ab eius cognomine nuncupatarum Passavien. - Decretum super miraculis in causa beatificationis et canonizationis Ven. Servi Dei Fr. Conradi 40 171 174 243 246 248 276 278 279 281 283 285 286 288 chronologico ordine digestus 617 P A G . 1930 Iunii » » Maii Iunii » » » » » » a Parzham, Laici professi Ordinis Minorum Capuccinorum 5 Passavien. - Decretum super dubio de TUTO in causa beatificationis Ven. Servi Dei Fr. Conradi a Parzham, laici professi Ordinis Minorum Capuccinorum . . . . . . 31 Dubium. 18 Insulen. - Decretum introductionis causae beatificationis et canonizationis Servi Dei Philiberti Vrau, viri laici. » Insulen. - Decretum introductionis causae beatificationis et canonizationis Servi Dei Camilli Feron Vrau, viri laici » Burdigalen. - Decretum introductionis causae Beatificationis et canonizationis Servae Dei Mariae Caelinae a Praesentatione, Secundi Ordinis S. Francisci » Lugdunen. - Decretum introductionis causae beatificationis et canonizationis Servae Dei Paulinae Mariae Jaricot, fundatricis operum Propagationis Fidei et Rosarii viventis 289 327 361 355 358 417 426 I X . - S. CONGREGATIO DE SEMINARIIS ET STUDIORUM UNIVERSITATIBUS 1929 Aug. 1930 Febr. » Apr. 28 Litterae ad Archiepiscopos, Episcopos aliosque locorum Ordinarios: de studiis orientalium rerum et de catechesi in Seminariis impensius excolendis .14$ 11 Decretum. - Canonice erigitur Universitas catholica in urbe principe Sancti Iacobi de Chile 362 23 Approbatio 362 •0 III. - A C T A TRIBUNALIUM I. - S. POENITENTIARIA APOSTOLICA ( o f f i c i u m 1930 » Ian. » » Apr. » Iulii » Oct. w b i n d u l g e n t i i s ) 13 Dubia circa indulgentiam Portiunculae 43 23 Circa spiritualium gratiarum in constitutione « Auspicantibus » concessarum prorogationem 43 29 De Mariani rosarii recitatione apud christifideles ritus rutheni . 292 5 Decretum circa indulgentias plenarias, quas vocant « toties quoties », pro quibus lucrandis alicuius ecclesiae visitatio est iniuncta 363 23 Divini Officii coram Ss. Sacramento recitatio indulgentia plenaria ditatur 493 Index documentorum chronologico ordine digestus e i s IL-S. ROMANA ROTA PAG 1Ö30 Ian. » Apr. » Iulii I. Sententiae editae anno 1929 177 II. Decreta in causis aliter eodem anno finita . . . . 191 Citationes edictales: 27 Sancti Christophori de Habana. - Nullitatis matrimonii (Ajuria-Blanco) 116 3 Altunen. - Nullitatis matrimonii (Quagliareilo-Quagliarello) . 250 21 Nicien. - Nullitatis matr. (Mourlon-Taron de Lannoy). . 364 IV. - ACTA OFFICIORUM I. - DATARIA APOSTOLICA 1930 Mov. 11 Normae servandae ab Ordinariis in impetranda ab Apostolica Sede collatione beneficiorum . . 525 II. - PONTIFICIA COMMISSIO AD CODICIS CANONES AUTHENTICE INTERPRETANDOS 1930 » Febr. Iulii 17 13 Responsa ad proposita dubia Responsa ad proposita dubia 195 365 III. - PONTIFICIA COMMISSIO PRO RUSSIA 1930 Iulii 11 De precibus pro Russia in Liturgia non latina 366 III INDICES NOMINUM I. - I N D E X NOMINUM PERSONARUM (NB. -, Omittuntur nomina actis subscripta) Abbot (B). H., 15, 36. Abels C, 265. Accorsi A., 428. Achiné A., 120. f Adam I. M., 256^ Adamski S., 455. Addati N., 151. Adeodatus a Sancto Ioseph, 99, 305,. Adriani D., 333. Aemilianus a Brixia, 25. Aengenheister H., 255. Aepfelbacher Cunegundis, 291. Agràs R., 278 s., 598. Agudelo H., 455. Aherne I., 198. Alagna S., 200. Albe y Marti R., 333. ALBERTUS, Rex Belgicae, 45. Albouy I. P., 167, 306, 326. Alcaraz Alenda I., 167, 306. Aidé L, 463. Alfield (B.) Th., 12, 36. Allys B., 308. • Almond (B.) L, 16, 37. 444. Aloisi Masella B., 155.s., Aloy I., 528. Altmaver H. V., 528. Alves Ferreira Laudim L, 332. Alves Linhares F., 296 Amias (B.) I., 13, 36. Amoruso M., 430. Anaquin E., 428. Anderton (B.) R., 12, 36. Andleby (B.) G., 15, 36. André R., 431. Andreoli I., 335. Angeloni I., 336. Anichini S., 200. Anstruther Molloy T. G., 430. Antonelli F., 294 s f Arcoverde de Albuquerque Cavalcanti Card. J., 256. Argnani I., 200. Argoat G., 463. Arrowsmith (B.) E., 17,37. Ashley (B.) R., 16, 37. Astorri C, 178 s., 258, 506. Atherton G. H., 431. Augustinus a Beata Virgine, 437. Avot P., 334. Ayalé Ato, 120. Babini P., 200. Baccarini S., 304. Bacha Woured A., 120. Baiico A. R., 333. Balázs A., 199. Balbi A., 432. Baldassini A., 335. Baldissera H., 335. Balducci A., 151. Baies (B.) Ch., 13, 36. Ballivian R., 253. Balthassar ( B. ) a Clavario 46, 171. Barbosa dos Santos C. B., 200. Barkworth (B.) M., 15, 36. Barlow(B.) E. A., 17, 37. Barreré A., 25, 305. f Barry G., 256. Basetti Sani H., 333. Bassermann F., 120. Bassi A., 145. Bataille L., 199. Battibocca L, 255. Baugas P. P., 254. Bea A., 94. f Beau vain de Beauséjour P. F., 256. Beccari C, 47, 502. Beccegato E., 427. Bech L, 495. Beckman F. J., 99, 305. Bedetti (S. D.) L, 330. Beland F., 428. Belardo L, 430. Bell (B.) I., 12, 36. Bellarmino (S.) Card. R., 46, 117, 251, 257 s., Index nominum personarum 620 260, 278, 286 s., 293295, 473 s., 593 ss. Benedetti E., 334. f Benedetti P., 464. Benigni P., 431. Bennieelli E., 333. Benvignati H., 178, 181, 182,184,186,188. Benz A., 279 s., 529 s. Beqa-Kafra (S. D.), 46. Berardi D., 463. Berdinger J., 334. f Berdini P., 200. Berlière IL, 294. f Berlioz A., 48. Bernardelli V., 463. Bernardini Ph., 462. Bernardoni G., 528. f Bernaus y Serra I., 432. Bersani F., 180. Bertazzoni A., 304. Berthier B., 334. Bertini P., 368. Bertoeci I., 199. Bertrand A., 255. Berutti Th., 145. Besson M., 151. Betegh ÏT., 254. Bettez L, 463. Bevilacqua I., 426. Beysens I. T., 368. Biasin T., 119. f Bidwell E., 368. Bieszk C, 336. t Bigi Vitale B., 256. Bihon S., 200. Büliart (B.) Iulia, 527. Binaschi G., 25, 305. Binato A., 463. Bird (B.) J., 14, 36. Birkenfield B., 48. Birndorfer vide Conradus I Bo A., 198. j j \ j j ! Bodey (B.) J., 12, 35. Boekelman G. A., 431. Bogarin S., 5 s. Boileau N., 255. Boland P. J., 199. Bologna F., 119. Bombardella I., 253. Boni C, 255. I Bonicelli A., 430. I Bonner I., 331. i Bornefeld-EttmanF.,335. Borza A., 253. Bosco (B.) I., 329. Bosgrave (B.) Th., 14, 36. Bosmin F., 151. Bosslet A., 333. Boste (B.) J., 14, 36. Boulay F., 428. Bouré A., 254. Bourel I., 431. Bourgeoys (Ven.) Margarita, 527. Bouter G., 30. Boy er A., 255. Bracci F., 177 s., 181, 183, 185, 189, 190. Bradford F., 431. Brandner I., 431. de Brébeuf (B.) I., 46, 197, 257 s., 259 s., 281, 285, 286, 293, 473, 497, 505, 507. Breccia I., 463. Brediceanu T., 255. Brejon F., 430. Breitenbach F. X., 256. f Briante A., 48. Bro U., 334. Brocco I., 183, 187, 189, 190. f Brossart F., 432. Brown O, 119. (B.) a Parzham, 289. Bisleti Card. C, 93, 278, Browne (B.) G., 16, 37. 287, 357, 360, 419, 462. Bruening P., 430, 462. Blanco y Ortiz E. I., 116. Briuiini I., 119. Bruno L, 462. Blandino M., 336. Bubányi A., 431. Blessing F. M., 145. Bücis P., 307. Blois I. M., 264. f Bürkler R., 296. f Bludau A., 120. Büttner F., 152. Bufl'olano A., 255. Buoncristiano G., 335. Bnsiri-Vici C, 426. Buxton (B.) C, 13, 36. Byrne I., 30. C Cabrini (S. D.) Francesca Xaveria, 46. Caccia Dominioni A., 336. Caciolo Dominica, 437. Cahill I., 151. Calamita F. P., 427. Calandrone F., 336. Calderini A., 495. CaUaey F., 294. Camacho V., 99, 305. Cammarata C, 200. Campion (B.) E., 13, 36. Camu E., 198. Canazei L, 458. Canning I. H., 255. Capotosti Card. A., 452. Cappelletti I., 120. Cappello F. M., 149. Cappuccio M., 335. Carabini A., 189. f Caracciolo di Torchiarolo S., 528. Carada T., 429. Carducci M., 119. Carey (B.) J,, 14, 36. Carinci A., 252, 318, 322, 377, 439, 472, 505. Carney F., 495. Carolina Magna Ducissa Luxemburgen., 45. Carrette A., 334. Carroll P. F., 151. Carusi H., 294. Caruso D., 429. f Caruso I. A., 48. f Casanova y Marzol Cardinalis V., 496. Caselin Virginia, 267. Casetta I., 152. Cashin G. E., 151. Caspar a Pinell, 304, 327, Index nominum personarum mi Chidanè Mariam, Chisholm F. J., 428. Chobillon A., 334. 355. Ciarlo F., 336. Cassidy I. E., 167, 306. Ciceri F., 173. Cassulo A., 309. Çichowicz L., 254. Casterman L., 432. Cicognani H. I., 197. Cataldo R., 464. Cigliano R., 332. Catella I. A., 463. Catharina Thomas (S.), Cipollone N., 255. vide Thomas, 174, 241, Ciaessens A., 430. Clarkson G., .199. 260. Claxton (B.) J., 13, 36. Catherick (B.) E., 17, 37. Cleret de Langavant L, Catalan P., 119. 255. Cattaneo B., 314. Cauchie A., 334. Clitherow (B.) Margarita, Cauda P., 368. 12, 36. f Caumont F. H., 336. Coccia L, 253. Cavallera D., 331. Colas A. S., 326. Cazzanelli R., 458. Colemann (B.) E., 18, 37. Cercone L., 322. Coletti E., 463. Cerretti Card. B., 149 s., Conili R., 335. 197 s., 252, 331,, 426 s., Collin A., 255. Connor R., 428. 494. Certo I. P,, 180,183,185, Considine G., 464. 186, .187, 188,190, 394. Conradus (B.) a Parzham, Cerza D., 464. 46, 117, 251, 289, 293, Cesarmi I., 425. 319-322, 327-329. Cesarmi I. A., 428. Conte C, 177-186, 188, Chabanel (S.) ST., 259, 334. 282, 285, 286, 294, 473, Conte H., 430. 497, 505, 507. Conti A., 463. Chabanon A. P., 308, 458. Conti-Rossini C, 430. Chacerelle P., 495. Contrigliani A., 496. Chambers J. G., 119. Coomans I., 119. Chang I. M., 30. Corbeil S., 428. f Chapuis A., 496. Corby (B.) R., 17, 37. Charbel Maklouf (S. D.), Cordovani M., 94. Coria A. P., 200. 46. Cornelius (B.) L, 14, 36. Charbonneau I., 427. t Charost Card. A., 518, Corrigan L, 331. Cortadellas A., 255. 528. Corte E., 496. Chartrand L, 427. Cortesi Ph., 5, 8. Charvet Bouvarlet P., 431 Cosentino R. 528. f Chauvin C, 200. f Cosenza L, 25, 200, 304. Chégaray H., 120. Costa I. A., 429. Chelucci I., 1.51. Costa V., 150. Chiapetta S., 426. Costantini A., 119, 256. Chevrier (Ven.) A., 528. Costantini C, 129 s., 265. Chibret M. L. A., 119. Coste Floret I., 119. Chiodi V., 335. ! Cottet F., 296. Chira A., 496. Coudrin (S. D.) Maria Iosepha P., 46. [Coulange L., 518 s.j. Courbe C. M. F., 334. Continuo I. N., 495. Crank Th. S., 199. Crisanti C. F., 527. Crispo, 333. Crocetti A., 528. Crockett (B.) R., 13, 36. Crowley C. F., 151. Csepy P., 151. Cuccarono S. C, 491. Cuno G., 333. Curran I. I., 151. Currie Th., 151. Cuvelier F., 31. Cuvelier I., 345, 458. Cyran A. A., 199. Czechowski I., 47. Czermann I., 119. C a s s a D Dachary C, 119. Da Fonseca Hermes I. S.> 333. D'Agata A., 178. Dalby (B.) R., 13, 36. D'Alessandri A., 178,181, 187. D'Amato P. 295 Damen C, 94. Daniel (8.) A., 259, 281, 285 s., 294, 473, 497, 505, 507. da Rosa Marques A., 200. d'Arras G., 431. Da Silva H. G., 255. Dauchy L., 428. Daumas G. H., 333. Dauzon A., 198. f Davila y Matos I., 256. Dean (B.) G., 12, 36. de Andreis (S. D.) F., 527. De Angelis H., 187. de Aranjo I., 463. de Arsuaga Aniel Izaguirre y Mignot D., 254. Index nominum personarum De Bonis A., 296. de Brébeuf I. ( S. ), vide Brébeuf, 197, 293 s., 473. De Capitani d'Arzago I., 429. De Corate L, 256. De Domecq y Nuñez de Villaviciencio J. P., 253. De Donno S., 463. De Dreuille H., 254. de Gaulmyn I., 254. de Goes Bittencourt I. B., 199. De Groóte A., 45. de Harenne C, 254. De Josika G., 254. de Laage de Bellefaye Ae., 119. Delabar C, 198. f De la Celle H., 464. de la Colombière (B.) 01., 46. [Delafosse H., 518 s.] De la Lande (S.) I., 259, 282, 285 s., 294, 473, 497, 501, 505, 507. f de la Mora M. M., 368. Delany L, 492. De Lavigne de Saint Suzanne M., 254. Del Beccaro A., 463. Del Bufalo A„ 254. Delehaye H., 294, de l'Epinois de Scalibert P., 254. D'Elia V., 332. f de Lingg M., 336. Deìisse Ae., 254. Dell'Aversana A., 345. Delle Piane I., 150. dell'Omo H . , 334. Delloye I., 334. Delmasure A., 431. Delpuig (S. D.) Paula, a S. Aloisio, 329. De Luca A., 151. de Luppé P., 119. De Magaz A., 333. De Marcellus P., 254. ! ! j i j De Marco A., 496. ! Dembek B., 393. j De Micheli C, 463. | De Montcabrier A., 254. i De Montgolfìer C, 119. 1 Denisor S., 335. i de Oliveira Pantoja A. M., 199. De Palacios y Pare A., 293. de Paus O, 333. i De Pfyffer d'AltishofenH. ¡ 1.18. ! De Rosa I., 330. de Sanies H. L, 495. Descamps A., 427. Descamps P., 431. d'Eselaibes d'Hulst A., 120. Desmet I., 334. des Robert E., 119. | De Velia Clary M., 296. Deviolaine G., 253. de Vissocq F., 254. de Vogué L., 253. De Wendt C, 254. D'Herbigny M., 154. Diaz Hernández L., 496. Dickenson (B.) F., 14, 36. Dickenson(B.) R., 14, 36. Dietlein M., 431. | Di Fausto F., 333. j Di Lorenzo V., 149. j Di Muzio L, 151. Di Petta A., 200. Dobici D., 199. Dolci A. M., 385. Domney L, 428. | Dondi C., 199. i j Donnelly I. J., 199. j d'Oultremont (S. D.), Ae- | milia, 46. j Drapier A., 330. i Draxl U., 252. i Dreesmann G., 152. j Driscoli I. L, 151, 334. | f D'Sousa V . , 496. ! Duarte Costa C, 155. | j Duarte Diniz E., 151. j I Duarte Diniz P., 295. ! Duckett (B.) I., 15, 37. Dürbeck I., 199. Du Faur de Pibrac R.^ 463. [Dulac A., 518]. Dulong G., 432. Dumbra D., 119. [Dupin A., 517 s.]. Dupuis A., 255. Duthoit E., 429. Duval-Arnould A., 333. Dzinrzynski C, 428. E Edgarus a Poschiavo, 167, 326. Egger A., 151. Ehrle Card. F., 21 s., 33, 41 s., 331, 462. ELISABETH, Regina Belgicae, 45. Eloni A., 368. Emericus (S.), 323, 324. Emmet Th., 308, 458. Engels E., 451. Eras H., 254. Ercole P., 426. Erdozaincy Etchart P. 492. Erl Elisa, 29.1. Ermini S., 150. Errazuriz y Valdivieso C, 362. Errichetti A., 332. Espelage S., 304, 327. Estveit A., 151. Etz E., 296. Evangelisti D., 368. Evans(B.) Ph., 18, 37. t F f Fabbmcci L, 432. Fabretti G., 120. Faggiani L., 11.9. Falciani F., 368. Falchi I. H., 432. Falière A. P., 308. Falière P., 458. Fantaccini E., 151. Faugièr C.,. 119. Fay H., 334. Federici C, 429. Federici E., 333. Feehan D. F., 167, 198, 306. Fehér L., 48. Feichtner G., 528. FELIX Luxemburgen., 45. Felton B. Th., 13, 38. Fenn (B.) L, 12, 35. Fenwick (B.) L, 18, 3.?. Feron Vrau (S. D.) C., 45, 356, 358 ss. f Ferrais Ae., 48. Ferrante I. D., 430. Ferrante P., 427. Ferrata L B . , 187-190. Ferrata N., 177 s., 180, 182. terrazzi F., 334. Ferren B., 335, 463. t Ferretti L., 256. Ferri H., 335. Ferrini (S. D.) C, 47, 367. Ferte H., 255. f Festa I., 256. Fey (S. D.) Clara, 329. Fiandaca F., 345. Ficarra A., 296. Fiedler S., 491. Figueredo A., 296. Filality G., 429. Filippini (S.) Lucia, 47, 197,257-260, 283,288s., 289-291, 293, 331, 378, 433, 437, 439-441, 464. Finch (B.) L, 12, 36. Fink L., 332. Fiodorov L., 90. Fisher (B.) Card. I., 38, 329. Fitzgerald G. E., 428. Flaminio V., 120. Flipo F., 430. Florczak L, 177-180. Florin L., 334. Flower [Way] (B.) G., 13, 36. % Index nominum personarum 623 Foley G. E., 199. Foley M. L, 199. Folonari F., 253. Fontana L, 496. Ford F. X . , 30. Forristal M. F., 119. Forster Becabarreau E., 333. Forsyth ! . , 199. t Foucault A., 296. Fouché d'Otrante C. A., 333. Fourer E., 495. Fournier BL, 430. Franchi de' Cavalieri P., 294. Franciscus a Camporubeo (B.) 46. Frank Z., 254, Frascari A., 256. Frassinetti (S. D. ) I., 317, 330. Frassinetti (B.) Paula, 46, 149, 251, 276, 279, 316318. Freeman (B.) G., 15, 36. Frison A., 90. Froes I., 368. Frollo I., 254. Frua I., 432. Frühwirth Card. A., 117, 290 s., 322, 328, 427. Fuhr E., 295. Fülle St., 152. Fulthrop (B.) E., 15, 36. Furbetta A., 335. García y García A., 99, 305. Garde Th., 149. Garnet (B.) Th., 16, 37 Garnier (S.) C, 259, 281, 285, 286, 294, 473, 497, 505, 507. Garofani L, 254. Garrison Hunt D., 332. Gasparri Card. H., 252, 427. Gasparri Card. P., 96. Gasperini C, 256. Gasquet Card. A., 27? Gaudron A., 345. Gavan (B.) L, 18, 3. Gavazzi L, 332. Gazzale A., 200. Gebauer V., 296. Gehlen A., 200. Geisler L, 243, 30«. Gélinas D., 296. Gemelli A., 94. Genings (B.) E., 14, 35. Gennari Mcolina, 284, 438. Gerard (B.) M., 14, 36. Gervase (B.) G., 16, 37. Geurts L., 254. Gevaert L., 334. Ghezzi G., 334. , Ghilardi C, 463. Ghislandi E., 430. Giachetti M., 430. Giachetti V., 463. Giampaoli A., 335. Giampietro A., 495. Gianani F., 199. Gianfranceschi I., 463. Giannini E., 120. Giannini F., 150. Gieburowski V., 152. Gjini F., 307, 426. Ginhac (S.D.) P. 527. Giordano C , 333. Giordano Ph., 118. Giovagnoli V., 276 s. Giovandone I., 463. Girard L., 528. Girdvainis S.. 253. Gabardi B., 429. i Gabriel G., 431. I Gaggia H., 167, 305. ! Gaillot E., 431. i Galleno P., 496. I [Gallerand H., 518]. I Gandolfì F., 254. ! Ganse G., 431. ; García Fontcuberta A., I 307, 327. I García Goldaraz I., 462. Index nominum personarum Gjura P., 30. Giusino C., 188. Giussani-Bareggi O., 255. Glacz M., 48. Goâo L., 151. Goia A., 120. Gokian I., 491. Goiba L, 336. Golik A., 295. Gonçalves Oerejeira, 528. Gorga A., 430. Gorga D. V., 119. Gorla I., 430. Goudchaux M., 333. Goupil (S.) R., 259, 282, 285,286, 294, 473, 497, 501, 505, 507. Goyau G., 294. Grabski B., 152. Gramática A., 294. Granito Pignatelli di Beimonte Card. I., 252, 289, 345, 423, 426, 437, 439. Gras H . , 254. Grasset L, 119. Grassi L, 254. Grazioli I., 178 s., 181190, 192-194. Greco A., 495. Green (B.) H., 17, 37. Greenfield A. M., 332. Griesser J., 200. Grifiin E. C, 428. Grimal L, 423. Groll E., 495. Grossi di Camporsevoli R., 119. GrouaTd Ae. I. M., 167, 305. Grove (B.) I. II., .18, 37. Gruchaga M., 333. Guagnino A., 334. Guasco L, 258, 307, 440. Gubbels ST., 167, 306, 326. Guëmes Rodríguez V., 31. Guenzani H., 463. Guervin M. V. H., 368. Guglielmi P., 17 7-185,187, 189, 192, 194. Guidi P., 177. Guillois I., 295. Guimbaolibot D., 464. Gulgowski P., 336. Gunston(B.)D.,ll s., 35. Gunter (B.) G., 12, 36. Guy L, 145. Guynet D., 431. Gwyn seu White (B.) R., 12. H Hall E., 464. Harrington (B.) G., 14, 36. Hartcourt (B.) G., 18, 37. Hartley (B.) G., .13, 36. Hayden G., 275, 305. Heàrd G., 178, 183-188, 190. Heidegger H., 151. Hemerford (B.) Th., 9, 10 s., 34, 35, 38. Hendrych J., 253. Hennessy H., 428. Henson E., 429. Héroui B. G., .120. Herst (B.) R., 17, 37. [Herzog G., 517 s.]. Hess L, 118. Heyer F., 118. Hewett (B.) L, 13, 36. Hickey I. F., 428. Hilf rieh A., 243, 306. Himlaya-Bikfaia (S. D.), 46. Hinsenkamp I., 151. Hinsley A., 25, 304. Hirtsiefer H., 118. Hlond Card. A., 488. Hodgson (B.) S., 14, 36. Hofer I., 528. Höfliger F., 150. Hogan D., 428. Holford (B.) Th., 13, 36. Holland (B.) Th., 17, 37. Holzer P., 368. Hopmans P. A. G., 427. Howard (B.) G., 17, 37. Howard (B.) Ph., 7, 9,15, 34, 36, 38. Hudal A., 294. HUMBERTUS Sabaudiae Princeps, 45. Humphrey B. L., 14, 36. Hussie I. V., 199. I lacchini M., 426. Iacob L, 332. Janasik S., 198 s. Jansen I. H. G., 243, 305, 492. Jantzen A. G. X . , 129. Jasinski V. B., 393, 491. Jeglié A. B., 273, 305. Jervolino A. R., 496. Imeru Deggiazmac, 118. Imhof E., 31. Ingram (B.) L, 14, 36. Inguanez M., 294. JobbiP., 200. lodice A., 462. Johannes C, 199. Ireland (B.) G., 18, 37. Ireland (B.) L, 12, 35. Irudel A., 199. Irurita y Almandoz E., 167, 306. ïsarrazaval F., 333. Istvandy St., 120. J James (B.) E., 13, 36. Jaricot Maria Paulina,, (S. D.), 329, 420-422. Jarrige (S. D.) Catharina, 527. Jarsaillon L., 335. Javouhey (Ven.) A. M., 47. Jogues (S.) L, 259, 281, 285 s., 193 s., 473, 497, 505-507. Jones (B.) E., 14, 36. Jones (B.) L, 7 s., 9, 15, 34, 36, 38. Jorga N., 253. Jourdain R., 254. Index nominum personarum f Julien E. L. E., 200. Jullien A., 177-180, 182185,187-193. JuUiotte P., 145. Juretié A., 368. K Kaas L., 150. Kajetanowicz D., 200. Kakowski Card. A., 165, 488. Kalabus I., 295. Kaller M., 455. Kambo C, 335. Karst C, 464. Kaup F. F., 150. f Keane I. G., 256. Kebrett A., 120. Keegan E. J., 151. Keiller J., 335. Kelly F. P., 430. Kelly P. A., 198. Kemble (B.) L, 18, 37. Kennely P., 428. Keown P., 199. Kergail I., 254. Kessler I., 196, 304. Keyzer E. S., 427. Kielczewski V., 152. f Kilian A., 243, 306, 496. Kindl E., 295. Kirsch I. P., 294. Kiss C, 150. Kitchourian V., 308, 354. Klatt A., 336. Klausener H., 430. Klee E., 118. Klein, A. L, 198. Klens E., 296. Kobierski A., 48. Kobza E., 295. Köhler O., 432. Kokovay I., 199. Komarnicki T., 432. Kopier L., 368. Kovách I., 253. Kovács F., 152. Kowalewski I. J., 199* ACTA, vol. XXII, su Î4. Kowalski M., 152. Kräuter F., 255. Krasula S., 151. Krebs L., 464. Krofta C, 253. Xube A., 464. Kucera A., 304. Kuhn F., 333. Kumpfmueller I., 455. Kuraitis F., 295. Kurtscheid B., 94. L Labouré (S. D.) Catharina, 515. Lacey (B.) Br., 14, 36. Lacombe G., 252. Lafayette L., 393. [Lagard A., 518 s.]. Lagomarsino H., 200. Laleniant (S.) G., 259, 281, 294, 473, 497, 505507. Lambert-Destailleurs P., 429. Lamb H., 331. Lammers A., 118. Lampugnani A., 253. t Lancellotti D., 336. Lang P., 48. Langeli S., 429. Langis S., 494. Langley (B.) E., 12, 36. Langhorne (B.) E., 18, 37. Lanna I,, 255. Lapierre L., 458. Larrañaga Lasa L, 458. Laurendeau F., 150. Laurenti Card. C, 10 s., 22, 33, 39, 42, 176, 235, 245, 247, 249, 257, 277 ss., 281 s., 286 s., 289, 292, 322, 328, 376378, 439-441, 471-473, 494, 505 s. Lauri Card. L., 150, 198. La venne P., 492. ÍLawson B., 518], 81-i«-®30 625 Lazzarato P., 177-179, 185-190. Lebeau I., 428. Leclereq A., 332. Lecomte I., 199. Ledezma I-P., 528. Lefebvre E. A., 431. Lega Card. M., 271, 331. Legrand L., 181, 183. Leigh (B.) E., 13, 36. Lemaître A., 273, 306. Lerne da Silveira Cintra Card. S., 303, 307 s., 330. Lemonnyer A., 149. [Lenain D., 518]. Lenihan M. C, 134, 305. Lentini (Yen.) D., 47, 527. Leonardi L., 119. Leoni Eosa, 436. Lépicier Card. A. H., 9 s. 34, 39, 150, 252, 270, 330 s., 426 s. Lepître L., 256. Leplat-Derville L B., 334, Lepoutre A., 430. f Leray L, 48. Lerebonrs-Pigeonnière P. I M., 255. j Lesaffre L., 431. j f Lespinasse de Saune H., 256. [Létourneur P., 518]. Leufkens L, 464, Leweck M., 200. Lewis (B.) D., 18, 37. Leys E., 30. j [Lézurec G., 518]. Liénart Card. A., 303, 307 s., 330. Limongelli I., 177,185. Line (B.) Anna, 15, 36. Liou-hin-wen F., 345, 458. f Lisiecki A., 296. Lloyd (B.) I., 18, 37. Lobo C, 495. Locatela Card. A., 296. Locatelli C, 333. Lockwood (B.) I., 17, 37. Loeuillet A., 428. Index Lohr I. B., 336. Lombardi A., 496. Lombardozzi F., 431. Lonati L, 25, 305. Lopez Luruena A., 496. Lopez Santamaria L, 345; Lota Maria Dominica, 245. 470 s. Loth L., 333. Lozinski V., 152. Lucia (S.) Filippini, vide Filippini, 293. f Luçon Card. L . H . , 296. f Luddi A., 200. LTJDOVICUS I I , Princeps Monoecen., 45. Lugosianu I., 255. Lukomski S., 393. t Luque I. A., 256. Luttor F., 151. Ly-jun-hoM., 145. Lynott M. B . , 199. Mac Carthy J., 198. Macchi A., 304. Mac Blroy F., 252. Mie Fadden I. L, 430. Mac Gettigan P., 199. Mac Groarty I. S., 254. Mac Guigan I. C, 134,, 305. Mae Guinnis B., 331. Mae Guire T. B., 305. Mae Kenna B., 331. Mackessy G. B., 48. Macnab A., 368. Mae Nally G., 331. Macola L., 432. Madlener T., 199. Maffucci S., 336. Maggio L, 335. Magri L, 256. Maini V., 428. Maire A., 150. t Makdassi T. G., 256. Mambrini D., 152. Maney J. W., 334. nominum personarum Manieri A., 284, 438. Manin G., 335. Mannarelli A., 432. Mannucci U., 177-180, 183-185, 187-190, 192. Mannucci V. L., 255. Manoel da Silva F., 296. Mansi M., 150. Manzia L, 120. Manzia P., 198, 296, 463. Marangoni V., 333. Maranta A., 167, 306, 326. Marceilot L, 254. Marchesani F., 252. Marchetti Selvaggiani, Card. F., 303, 307, 308, 330, 426. Marciniak I., 152. t Marconi N., 256. Marcozzi H., 200. Margara A., 333. Margaría S., 491. Margotti C, 167, 305, 330. Maria Caelina a Praesentatione, 329, 417. Maria dell'Addolorata e dei Patrocinio (S. D.), 329. Maria di Gesù Crocifisso (S. D.), 527. MARIA IOSÉ Principissa Belgii, p. 45. Maria a Iesu (S. D.), 46. Marin L., 255, 437. Marmaggi F., 165, 392, 454, 489. Marmoiton (S. D.) B., 329. Marmottin A., 345. Maroto Ph., 94, 183. Marrani B., 419. Marsden (B.) G., 12, 36. Martin (B.) B., 13, 36. Martin C. B., 430. Martin C. H., 495. Martina T., 145. Martínez Kleiser A., 495. Martins de Costa V., 296, f Marusié I., 256. Marx G., 118. Mason (B.) L, 14, 36. Massimi M., .179, 181-187, 189-190,192-194,459 s. Masterson G., 334. Mathieu E., 431. Mathieu de Tienne M., 119. Mathis S., 432. Mattheu Maria Antonia, 175, 176, 249. Maude Aymler, 464. Manrin Card. L. L, 423. Mauro B., 335. Maxfield(B.) Th., 9 s., 16, 37. Mayjonade I. B., 332. Mazzanti A., 336. Mazzella L, 429. Mazzeo L., 332. Mazzucchelli A., 495. Melanson A., 198. Melendro F., 134, 305, 326. Mendosa y Almenara I., 430. Mentink A., 428. Mercati A., 294. Mericq H., 151. f Merry del Val Card. R . , 152. Merveilleux du Vignaux S., 334. Meyer C, 432. Meysing H., 30, 326. Miccinelli C, 503. Michael (S. D.) fr., 329. [Michel A., 518]. Middleton (B.) A., 14, 36. Migliore A., 430. Migliorelli V., 166, 305. Mignogna B., 48. Milani A., 235, 289, 293. 377 s., 441, 473, 506. Miles (B.) G., 14, 36. Milik I. E., 200. Millett T., 295. Milner (B.) B., 14, 36. Mimmi M., 304. MinorettiCard. C. D., 51«. 'Miralles y Sbert L, 167, 305. Miranda Henriques (de) A. A., 427. Missiroli M., 24. f Mistrangelo Card. A., 528. Mittiga A., 185. Moggia D., 496. Moniberg C. 294. Mohrmann A., 334. Monconill y Viladot M., 304, 327. Mondami A., 393. Monfray A., 119. Montaigne P. L. C, 145. Mooney B., 123. Morano F., 177-190, 193 s. More (B.) H., 13, 36. Moore (B.) Th., 8, 38, 329. Moreno y Medina T., 429. Mori Card. L, 269. Moroney I. P., 199. Morris I. B., 458. Morse (B.) H., 17, 37. Morton (B.) B., 12, 36. Mosca L, 335. Moss L, 295. Motta H., 430. Mottis P., 182. Mueller V., 253. Mulliez P., 119. Munden (B.) L, 12, 36. f Muñoz e Izquierdo F., 256. Murphy D. I., 494. Murray G., 134, 305. Mutschlechner L, 331. Muzi B., 119. N Nabucco I., 336. Naddeo L, 332. Nagy A., 528. Nammar Minas, 110. Napier (B.) G., 16, 37. Natucci S., 426. Nedumkallel T., 495. Inßex nominum personarum 627 Negri P., 334. Nemeth L., 498. Neyt L, 432," Newdigate C, 294. Newport (B.) E., 16, 37. Niccoli N., 333. Nicolini (S. B.) Gaiileus, 329. Niemann H. F., 252. Nimatalìah Kassab AlHardiny (S. D.), 46. Noceti B., 496. Noguera y Magraner Antonia, 175 s., 249, 375, 376. Novia G., 48. Noviello A., 345. Nuijens G. I. F., 255. Nuñez Ponte I. B., 430. Nutter (B.) I., 12, 35. Ottaviani A., 149. Ouang Fr., 145. Ouang Ouen Tchen P., .145. Owen (B.) N., 16, 37. O Obviar A., 332. O'Carroll IL, 151. Ocetek I., 295. f O'Cleary H. G., 48. O'Collins L, 275, 305. O'Connor D., 134, 305. f Offerdahl O., 243, 306, 326, 496. O'Gara M., 458. Ogilvie (B.) I., 10, 20, 22, 32 s., 40. O'Hara E. V., 393. Oléese V., 429. Oldcorne (B.) E., 16, 37. f O'Leary L. L, 368. O'Loughlin P., 150, 198. O'Eeilly L, 199. O'Eeilly P., .150. O Eeilly P., 150. Orenga de GafforyA., 120. Orlieh A., 161. O'Eourke F., 31, 167, 306, 327. Orsenigo C, 330. Ortenburg-Tambouch E., 492. O'Shaughness T., 428. P . Pabst G., 336. Paccapelo P., 335. Pacelli C, 426. Pacelli Card. E., 97 s., 198, 252, 330 s.', 425 s., 462, 494. Pacelli F., 258, 360. Pacha A., 491. Pacheco I. G., 152. Pacini C, 335. Paeffgen I . , 254, f Pagani A., 120. Page (B.) F., .15, 37. Painich C, 334. Palazzesi Evelina, 437. Palazzi E. A., 458. Palermo Lazzarini D., 94. Pallandre C, 255. Pallotta (S. D.) Maria Assumpta, 47, 367. Palombi G., 426. Panneton E., 332. Paolitti F., 152. Papa F., 48. Papi U., 256. Parrillo F., 177 s., 180187, 189-191, .193 s. Parzham (B.) C. a (v. Conradus), 46, 117. Paschini P., 94, 294. Passarelli L, 432. Patanè C, 345. Patenson (B.) G., .14, 36. Paterson D., 528. Patino Samudio A., 255. Patrizi N., 180. Paulot L., 198. Payelle E., 428. Pazienza M., 428. Pecknik A., 528. Pedrotti E., 335. Peek T., 120. Index nominum personarum Peeters P. 294. Peliegrinetti H., 388, Pellegrini B., 179. Pelletier (S. D.) M. Eufrasia, 527. Penicaud L., 145. Pennescu Korten O., 255. Pereira L., 306, 326. Pereira dos Beis I. E., 199. Perez y Rodríguez R., 304. Pergami H., 198. Pericoli A., 178. f Perosi Card. C, 120. Perret G., 119. Perricone A., 463. [Perrin E., 518 s.]. Persi H., 333. Persiehetti-TJgolnii di Castelbuccaro E., 425. Personnaz A., 119. Pesce A., 295. Pétala N., 429. Petrasch A., 150, 198. Petrescu Commen N., 251. Petroni D., 345. Petrucci Croce G., 431. Peyrusse J., 463. Pfeiffer Ae., 118. Piacente D., 428. Piani G., 261, 263. Pianta L, 256. Piazza Ioannes, 99, 305. Pibush ( B . ) L, 15, 36. Picoardi P., 336. Pickemig(B.) Th., 18, 37. Piette A., 150. Pignatelli della Leonessa A., 197. Pinheiro Margues I., 200. Piollet P., 119. Pirastru L, 345. Pirrello S., 333. Pisani E., 335. Pisier I., 120. Pitombo S. A., 296. Piva V., 151. Pizzardo L, 167, 243, 305. Plasden (B.) P., 14, 36. Plessington (B.) G., 18,37. Plevna H'., 463. Plimkett (B.) O., 3 s. Poggenburg I., 455. Polizio D., 432. f Polomeni S., 464. Pompilj Card. B., 89, 94. Pontieri L, 336. Porter G. T., 458. Pouey L., 150. j Poupon H., 462. | Pou y Martí I. M., 294. ! Povilaitis A. S., 295. Powel (B.) Ph., 18, 37. Pozzani V., 183, 185. Premrl S., 295. Pricci L, ,464. ¡ Prinz I. P. A., 431. j Prisching L, 528. | Procaccini R., 48. j Prunier H. A., 306, 326. j Pucci (8. D.) A. M., 329. j j Pünder H., 429. ! | Puricelli P., 432. | j Putti E., 496. I Quagliariello P., 250. Quaranta I., 336. Quattrocolo H., 177-182, 184, 186-191. Quentin H., 294. Quin H. A., 48. j R j Radu L, 150. 1 Ragonesi Card. F., 494. i Ramacci TL, 295. j Rameri E., 430. j Rankowski L., 151. j Ratti I.,.430. I Ravanat F., 294, 429. I Ravaschieri (B.) Balthas! gar(w.) Camillus (1831-1908), 356; enucleatio vitae, 358 ss.; studiosus • plusque medicus, 359; opificum pater, 360. Festa in diem eamdem duplici ritu (graeco ac latino) incidentia, quonam celebranda a graecis, 354; Missa pro populo, 521. Filippini 8. Lucia, enucl. vitae, 433; cfr. 292; .,(1672-1732) historia causae beatificationis, 436 et canonizationis, 197, 288, 437 s.; ad rem miracula, 283, 438 ss.; con; sistoria, 440; solemnis definitio, 441. Filioque, 147. Finalmarina, 487, 488. Fisher B. Ioannes, Card., 10. Florentinum, Concilium, 147; de Aethiopiae • schismate, 237. Fori interni negocia orientalium, 394. Franciscus (8.) Assisiensis, alter Christus, 465. Frassinetti Paula (Beata), 276, 316. Fucecchio, oppidum S. Theophili a Curte morte nobilitatum, 467. Fundationes piae in Italia, 411, 41C ss. Fundus ad Cultum, in Italia, 410 ss. Funerum, ius parochi in casu laesum non constat, 178. : G r Gabrielis, a Virgine Perdolente (8.), corpus, 158. Gasparri Card. Petrus, 96. Generalitiae seu procuratoriae domus in Italia, 141 s. Gennari Nicolina, ope B. Luciae Filippini • prodigiose sanata, 284, 438. ; Germaniae catholicorum L X I X congressus, 451. Germanica, nuntiatura, 98. Gherlen., sedes dioecesis in urbem Cluj translata, 384. Giovagnoli V., puer, ope B. Paulae Frassinetti prodigiose sanatus, 277. Gradus academici, collatio eorumdem novis studiis ordinanda, 93 ss. Graeca ecclesia in latinam matricitatis ius acquirere potest, 137. Graeci melchitici ritus, sacerdos quidam suspenditur, 110. Graeci-rumeni, ritus, ordinatio hierarchica, 381. Graeco-ruthenis in regione Canadensi datur constitutio gemina illi quae pro Statibus Foed. Americae iam ab anno viget, 346 ss.; nempe de Ordinario, 346; de clero, 348 ss.; de fidelibus, 351 ss.; de matrimoniis mixti ritus, 353. Graecus ritus, in abbatia Cryptoferrensi, 135. Gratuiti patrocinii, mandatum in S. R. Rota, 177 ss. H Hiberniae, Nuntiatura Apostolica, 131, 149. Hieronymi (8.) de Augustino laudes, 233. Hildegardes (8.), Bingensis, 486. Holzhäuser (Ven.) Bartholomaeus, 486. Horarum canonicarum ex integro coram SS. Sacramento recitatio indulgentia plenaria ditatur, 493. Hungariae fides laudatur, 323, 390. Hurones, 498. l - J Ianuensis congressus 89. Jaricot (8. D.) Paulina M. enucleatio vitae (1799-1862), 420, fundatrix Operis propagationis fidei, 421 s.; et Rosarii viventis, 422; introducendae causae commissio, 423. Ignotus, auctor libri « Stato Fascista, Chiesa e scuola », damnatur, 24. Immaculata B. M. V. Conceptio, 147; in Anglia, 35. Immobilia, sedes associationum religiosarum, ex concordato Ital., 143. « Indicatio », quae dicitur adversus matrimonii usum illicita omnis, 562 ss. Indulgentia plenaria quam sacerdotes in Missa acquirere et applicare possunt inde- 646 Index rerum analyticus pendenter a Missae applicatione prorogatur, 43 s. Indulgentiae «toties quoties» praeter Portiunculae!, quibus precibus lucriflant, 363. Indulgentiae novae: catechesis, 148; recitationis Officii divini coram SS. Sacramento, 493. — Rosarii pro ruthenis, 292. Inquisitio praeiudicialis in causis matrimonialibus cumulativae competentiae, 169. Institutum Biblicum, 94; Orientale in Urbe, 148. Instituta media in Italia, 400; quoad instructionem religiosa, 395. — ad cultum in Italia, 410 ss. —- religiosa vel missionalia, 111; quas leges sequi in sua opera debeant, III; quonam pacto missiones acquirant, 113. Institutio religiosa alumnorum in scholis mediis, 396 ss. Interventus in causa ex officio praecipitur, 483. Inventaria bonorum ecclesiasticorum, 412 s. Ioseph (8.) B. M. V. Sponsi, festivitas, piacularis pro Rossussis, 92. Iroquenses, 499. Italia, ad avitam fidem revocata, 369, 589 s. Iubilaei sacerdotalis gratiae et favore prorogati, 44, 296. Iura in ecclesiam: competentia cappellanorum exclusive a parocho in casu asseritur, 189. Iuris pontificii, religiones in Italia, 141. Iuventus, in Russia, 90. K Katharorum gens, sub archid. Bombayensi unitur, 450. L Laicales religiones, de christiana doctrina, 28 s. Lauretana domus, 453. Legalis proprietas immobilium Religionis in Italia, 143. Legitimati per subsequens matrimonium, 365. Leo XIII, de educatione, 56, 65, 66; de matrimonio christiano, 540 ss. — de abbatia Cryptoferratensi, 135. Liberianae Basilicae Archipresbyter, 132. Libertas associationis, in Italia, 139. — conscientiae, cultus, bonorum ecclesiasticorum in Russia proculcata, 89. — religiosa centum abhinc annis reddita Anglis, 34. Libri ad textum in doctrina religionis. 396, 400 ss. — prohibiti, 24, 516 ss. Lihsien missio, nunc de Ankuo, 324. Lira (de) districtus adiudicatur praefecturae Apostolicae Nili Aequatorialis, 477, Lisson insula Rhodiensi archidioecesi adiudicata, 484. Liturgia orientalis, 147. — sacra (in) non latina, quomodo commendanda Deo intentio S. P. pro Russia, 366. Lombardi in Urbe, 387; ecclesia S. Ambronh* cum hospitio ad viam Latam, 387. Londinensis parochus 15; turris, 19 ss. Loia Dominica, prodigiosae sanata intercessione R. Theophili a Curte, 246. Lmemae congressio catholicorum Helvetiae, 163. Lugdunen., Concilium, de rebus orientalibus, 147. Lusitania, 132. M Macas, territorium adiudicatur apost, praefectura de Méndez, 480. Magistrae sanctae, in Ecclesia, 80 s., 433¿ —•- Piae, instituti ortus et incrementa, 431 ss. Magistri et magistrae, qui quaeve quaerendi, 80 s. — religionis in scholis mediis, 397 ss. Maiella (8.) Gerardi, corpus quiescit in loco « Caposele », 479, 480. Manieri Antonius, puer ope B. Luciae Fi lippini prodigiose sanatus, 284, 438. Maria (B. V.) et templum de miraculis Mediolani, 160; Poloniae Regina, 46. Maria Caelina a Praesentatione B. M. V. (1878-1897) nos claustri, 417: eius emicleatio vita, 417 ss.; Clarissa (1896), 419; Commissio causae, 420. Marico et Bustemburg,^ territorium nunc vicariatus de Kimberley, 485. Martyres, 9, 20 s., 38, 497. Matheu Maria Antonia prodigiose sanata, opitulante S. Catharina Thomas, 175, 249. Matricitatis ius agnoscitur in casu: Cryptoferraten, 137; Palatii Adriani, 274 s. Matrimoniales causae, unde oriantur, 168, 324; titulus competentia, 168 ss. Matrimonium, de eodem litterae encyclicae Index rerum analyticus nuntianti» dandae, 537; dignitas adumbratum 539; origo divina vindicatur, 541; libertas, 542; triplex bonum, proles, fides, sacramentum, singillatim exponitur, duce S. Augustino, 543, 546, 554 (cfr. 583); adnexa fidei, castitas, 547, ordo amoris, 549; indissolubilitas, 551 s gratia sacramentalis, 555 s; adversus illud hodierna conspiratio pravorum, 556 ss., contra bonum prolis, 559 ss.; contra fidei bonum 566 ss.; contra sacramentum, 569; quibus auxiliis restituendum, 576 ss.; a nupturiensibus quam postulet prae parationem, 583 ss. Matrimonium eivile, falsum commentum, 569 ss. — mixtum, improbandum, 537, 570 ss.; ab aequivocationibus in casu praecavendum, 538. — eius accusatio fieri in casu nequit a parte quae fuit causae impedimentum; bene vero denunciatio his qui ex officio tenentur accusare, 196. — nullitas, constat in casu ex capite vis et metus, 177, 179, 181, 183*, 184**, 186, 187, 188*, 189, 190*; defectus consensus, 180, 181, 189; defectus discretionis, 185; ex capite conditionis, 182; exclusae prolis, 187; impotentia viri, 188; mulieris, 187. —^ nullitas non constat in casu: ex capite intentionis contra bonum prolis, 177, 180, 184, 186; conditionis appositae, 179, 180, 182, 185, 188, 189; ex vi metuque, 178*, 179*, 180*, 181** 183, 184, 185, 186, 190; clandestinitatis, 179, 180, 182, 186, 189; defectu consensus, 179, 182, 184, 187; simulati, 190; amentiae, 185; ligaminis, 185, 189; exclusi boni sacramenti, 187, 188. — subsequens, circa legitimationem prolis, 365. — civile, 569, ac impedimentum voti, in Italia ante Concordatum, 139. Matrinae munus abiudicandum mulieribus quae inhonestas vestes induunt, 27. Matto Grosso, 444. Mazreku et Shllaku paroeciae Albanensis dioecesi Scodrensi adiudicantur, 449. Media, vide Instituta et Instructio. Mediolanense templum S. Celsi a clericalis vitae exordio peculiari observantia prosecutus est B. P., 160. Melitensis causa seu quaestio, 301 ss.; de eadem veridica Enarratio edita, 301 s.; indoles genuina praefinitur, 302. ; 647 Mendicantes religiones coram lege italica quoad proprietatem, 144. Methodus sequenda in doctrina Religionis in scholis mediis Italiae, 398 ss. Mexicanae res, 532. Missa « pro populo », diebus festis olim ex iure particulari de praecepto, 521. Missionarii etiam religiosi a quonam dependeant, 113 s. Missiones religiosae in lege Italica, 142 ss. Missiones independentes noviter erectae: Hwangchow, 125; Shaowu, 127, Sinkiang, 479; Tali, 268. Missioni, qui ab Ecclesia praeponitur, quas leges sequi debeat, 112-114. Missionibus (in) domus et provinciae religiosae erigi possunt, praesertim pro clero indigena, 113. Monachi Benedictini de Winchester festum B. M. V. Immaculatae in Anglia primi coluere, 35. Monasticae vitae per Augustinum incrementa, 221 ss. Monica (8.), Augustini bis mater, 205 s.; colloquium Ostiense, 226 s. Montligeon, pium Opus, 462. Moore B. Thomas, 10. Mori Card. I., octogesimum explens aetatis annus, laudatoria epistola B. P. donatur, 269. Mosca, urbs blasphemiae theatrum, 92. Mulier in matrimonio christiano, 545, 549 ss., 561; falsa emancipatio, 567. Mulierum piae societates iuxta legem italicam, 140. Municipia quoad bona ecclesiastica iam occupata, 411. N Nationalismus falsus, 536. Nativitatis D. N. I. G. festum prophanatum in Russia, 91. Naturalismus, praesertim in educatione, duce Augustini iterum configitur, 223. — in re matrimoniali, 577 ss. Newman Henricus, de verbis Augustini: «Securus iudicat orbis terrarum», 211. Nepomucenum (Collegium Pontificium), 341, 362. Nilus (8.), fundator Cryptoferratae, 137. Noguera Magraner Antonia, prodigiose sanata, opitulante B. Catharina Thomas, 175, 249. Index rerum analyticus 648 „ Nominatio, Superioris missionis pertinet unice ad Ecclesiam/ 112;-Superiorum in Missione, 114 s. Numismata Prodigiosum, primo saeculo a manifestatione celebratur, 515, 530. Novitiatus an interrumpatur transitu in aliam domum, 365; institutio catechistica, 28 s. — domus, in lege italica concordata, 143. Nullius nova praelatura: Guajaramiren., 444. Nuntiatura Apostolica nova Dublini, 131. Orientales, quoad negocia, fori interni, 394. Orientalis ritus Sacerdotes, 108; procurandi catholicis emigratis in Americam etc., 100. Orientalibus de studiis in Seminariis fovendis litterae S. C. de Seminariis, 147. Orientalium Studiorum Pontificale Institutum, 91. Ostiense Augustini Monica colloquium, 226. Ozanam Fr., 133, 516. P 0 Oeconomicae praesentis temporis difficultates, 531, 586 ss. Officialis Curiae, quid praestare debeat in discernenda competentia causarum matrimonialium, ex titulo quasi domicilii, 169. Officium catechisticum apud S. C. Concilii, 343. Onanismus coniugalis facinus horrendum, 569 s.; inexcusabile prorsus, 560 ss. Onera fiscalia, in inscriptione bonorum religioni in Italia, 143. Opes et media missionis, in cuius potestate sint, 112. Optio proprii nominis ad praebendas titulo adnexas vetatur,- impropria, ad domos, aliaque distincta a praebenda, manet post Codicem, 195. Opus « Notre-Dame de Treille » Insulae, 356, 360. — Pontificium praeservandae Fidei novis que Roma Templis extruendis (vide Praeservationis), 338. « Orehow », pagus dioecesi Siedlcensi aggregatus 392. Ordinariatus graeco-ruthenus in Canada, 346. Ordinarii, quoad instructionem religiosam in scholis mediis, 396 ss.; circa bona et instituta ecclesiastica ac beneficialia, quoad sacrae tonsurae collationem, 195; quoad beneficia reservata, 525, (vide etiam Episcopi, Relatio). — de eleemosynis pro orientalibus, 109* — latini in America et Australia, quoad clericos orientales, 101 s. Ordinarius pro indigenis Erythraeae aethiop i a ritus, 355. Ordines et Congregationes iuris pontificii, personam iuridicam coram lege italica obtinent, 141: mendicantes, 144., Pacelli (Card.) Eugenius, iam Nuntius in Bavaria et Germania, 94; Secretarius Status, 94; Archipresbyter Vaticanus, 425; idemque Praefectus R. F. S. P„ 425. Pacelli Fr., de concordato italico benemerita, 369. Pactionis nullitas, in casu declaratur, 178. Paedagogica controversia, hodie agitate, 50 ss., 69 ss. Palatii Adriani, ecclesiae graecae cum latina necessitudo ordinatur, 274 ss. Papiae, ubi cineres S. Augustini quiescunt, XV centenaria celebratio agenda, 233. Paraguay: nova circumscriptio ecclesiastica 5 ss. Parentum officia in filias, 27; cfr. Proles. Parochi, quoad doctrinam religionis in Scholis mediis, 396; quoad feminarum vestiendi morem, 26. — Urbani, 340. Pascha, vide Benedictio papalis. Palmos insula archidioecesi Rhodiensi adnectitur, 484. Patrona {Sancta) loci, constituitur per Breve Apostolicum, 159. Patroni (Sancti) Russiae, 92. Pax, 531 s., unde petenda, 534 s. Pecuniam colligere, aut quaeritare, pro orientalibus quo pacto liceat, 108. Persecutio religiosa in Russia, 89 s. Persona iuridica, Congregationis religiosae, in Italia, ante et post Concordatum, 138 ss., 141-143;, confraternitatum, 415, ecclesiarum, 410. Pio XI, monumentum erigitur in oppido natali, 369 s.; de Eodem cfr. p. 87," 160. Pius X, de Ecclesiae partibus in educatione, 54 s. Plunlcett B. O Iiverius. 10. V Poenitentiariae (S.) Apostolicae, competentia quoad Orientale, ,394. 649 Index rerum analyticus Poloniae gloria eucharistia, 489, regina Maria SS., 46. Polygamia etiam successiva, quo sensu a Christo damnata, 573. Pontifex Romanus, iuxta Augustinum, 212 ss. Portiunculae indulgentia, quibus condicionibus lucrifieri possit, 43. Praecedentia matricis ecclesiae, 136, 275. Praeceptum festivum, vide Festa. Praefecturae apostolicae novae Yachow, 128; Pingliang, 477; Szepingkai, 264; Umtata, 483. Praelatura nullius nova, Guaiaramiren., 444. Praeservationis Fidei in Urbe opus Leonianum amplificatur, 300, 337; sectio peculiaris, 338 s.; officiales, 426. Preces pro Russia in fine Missae, 266; in liturgia orientali, 366. Precula iaculatoria pro Russia, 91. Primatus R. P. martyres angli, 20, 34. Princeps christianus iuxta Augustinum, 218 ss. Processio summo mane feriae vi hebd. mai., 361; sacra promiscui ritus, 137, 275. Procurationes generales religiosae in Italia, 141 s. Programmata ad religionem in scholis mediis edocendam, 401 ss. Proles primum matrimonii bonum, 543; etsi non unicum, 561; nulla ratione impediendum, 560 ss.; nullave «indicatione» limitandum, 562. Propagationis Fidei, 112, 492; Operis, quo sensu fundatrix Paulina M. Jaricot, 421, 423. Propria Officii et Missae, 46. Proprietas bonorum in religione mendicanti, 144. Provincia ecclesiastica nova, in Paraguay, 5 ss.; in Rumenia, 381. Provinciae, religiosae in Italia, 141. Puellae a Caritate, Vincentianae, 516. Puellarum educatio militari more non est ordinanda, 64. Pueri Russorum, pietate R. P. enutriti, 90. Purgatorii veritas orientalibus arguenda, 147. Q Quaestio Melitensis, 301 s. Quasi-domicilii, competentia in causis matrimonialibus, certis legibus determinatur, per Instructionem S. C. de Sacramentis, 168 ss. Quaestuatio, orientalium; vide Collectae. ACTA, vol. XXII, n. 14. - 31-lâ-930. R Ratio studiorum, in Facultatibus ecclesiasticis noviter ordinanda, 95. RavascMeri, vide Balthassar (B.). Reditus domorum religiosarum, in Italia, 143. Reguty et Tabor, pagi nunc archidioecesis Varsaviensis, 165. Relationes scriptae ab Ordinariis mittendae: de religiosa institutione, 28, 399, de orientalibus clericis, 104. Relator generalis, sectionis historicae S. C. Rituum, 88. Religio et politica ars, 302. Religionem qui repraesentat coram lege italica, alius a Superiore, 144. Religiosa institutio alumnorum in Scholis mediis, 395 ss. Religiosae quoad puellarum vestiendi morem, 27. Religiosi aut Religiosae, iuxta legem italicam ante et post Concordatum, 139. — praesertim laici, quoad christianam catechesim ad discendano, et tradendam, 29. — in missionibus, 114 ss. Restitutio in integrum ob neglectam appellationem an detur, 183. Ritus diversitas de festibus eodem die incidentibus, 354. Ritus graeci splendor in basilica Cryptoferraten. ope RR. PP. servatus, 134; — sinenses, 344. Rituum sacra Congregatio, nova sectione aucta, 87. Robichaud Maria seu Soror Savoia, ope BB. Martyrum Ioannis de Brébeuf et Soc, sanatur, 283. Romanae dioecesis necessitatibus spiritualibus praesentioribus consulere satagit B. P., 298, 337; novorum templorum aedificatione, 338; Urbis, sacer character, 533. Romani Pontificis suprema potestas, libris nonnullis hodiedum impetita, 24. Romaniae in regno, nova circumscripta et ordinatio hierarchica, 381. Rosarium vivens, ortus et incrementa, 422. — indulgentiae pro Ruthenis, 292. Rota in aestimatione recentiorum, 460, 461. Ruel Alexandrina, seu Soror Maria Maxima, ope BB. Martyrum Ioannis de Brébeuf et soc. î>rodigiose sanatur, 283. Rupertus (S.), 486. 42 650 Index rerum analyticus Russiae persecutio, 89, 366, 532; die festo S. Ioseph expiata, 91, 300 s. Rutheni, in Canada et Americae St. Foeder., 105; quoad Rosarii recitationem, 292. S Sacerdotem proprii ritus postulantibus orientalibus, quomodo providendum, 102. Sacerdotes saeculares orientales uxorem habentes, non admittuntur ordinario in regionibus trans Oceanum, 103. Sacerdotii Beatissimi Patris, quinquagesima annua celebratio, 296. Sacramentis (a) prohibendae mulieres non modeste vestitae, 26. Sacri audiendi lex, 354. Sanctae Luciae de Serino, oppidum nanciscitur patronam caelestem S. Luciam V. M., 159. Sancti novensiles, vide Oanonimtiones. Sanctuaria, in Italia, 413 ss. Schisma anglicanum, 34 (cfr. Angliae). Scholastica, controversia, hodie in variis regionibus, 50 ss., 76 ss. Schonbrunn pagus nunc dioecesis Eistetten. 166. Scotus ven. Ioannes Buns, 35. Scotia, 21 ss. Secretarius Status S. S., 97. Sectio Historica, penes S. C. Rituum constituitur, 87. Sedis translatio; G-herlen., ad Cluj, 385; vic. ap. de Lihsien ad Ankuo, 124. Seminarium (in) ingressus, filiis legitimatis per subsequens matr., 365; studia orientalia et catechistica, 146. — Pont. Romanum Maius, 94; Pont. Aethiopicum, 237; Pont. Italo-Albanense, Cryptoferratae, 136; Pont. Nepomucenum, 340; Pont. Pium Latinum de Urbe, 156. Separatio coniugum ad incertum tempus in casu conceditur, 190; negatur, 177. — ea evacuatur divortiorum necessitas, 574. « Sepulcra », ad visitanda feria VI in Parasceve, processio, 361. Sexualis educatio, 71. Signa Passionis, vide Statua. Sinenses res, 532; ritus: de his commentatio ne edatur absque venia S. C. S. Officii, 344... Sorores, vide Religiosae. Spiritus Sancti processio a Filio quoque, 147. Stationum missionalium superiores nominare, cuius sit, 114. Statua B. M. Y. Perdolentis et signa Passionis, in processione antelucana feriae VI Mai. hebd., 361. Status et educatio, 62 ss., et matrimonium, 565, 569 s.., 576, 586 ss., 589. — a Secretis, Sanctitatis Suae, 96 s., 97 s. — Foederati Am. Sept., de clericis ex Oriente ibi migrantibus, 99 ss. Studiis (de) orientalium rerum, litterae circulares S. C. de Seminariis, 146. Studium Concilii, 459; Rotae, 425, 459s.. 461* Supellex in ecclesiis, 411. Superiores domorum aut societatum religiosarum, iuxta Concordati italici art. 27, 141, 143. — missionum, a quonam pendeant, 112, 114; quid cavere debeant in relationibus cum suis Superioribus religiosis, III ss., 114 ss. — religiosi, vicissim, 111 s., 114. T Taparelli, P. L., laudatur, 65. Taxae (vulgo « Bollo, registro e tasse ipotecarie»), in inscriptione proprietatis religiosae relaxantur, 143. Tempia nova extruenda in Urbe, 338 s. Teresia a Puero Iesu, Russiae patrona, 91. Textus libri liturgici, horum revisio in S. C. Rituum, 88. Theologiae orientales loci addiscendi in sacris Seminariis, 146. Theophilus (S.) a Gurte, axitea Blasius de Signori (1676-1740); eius enucleatio vitae, 243, 465; sacrorum recessuum fautor, ' 466; virtutes, 467, 474; obitus, 466; historia Causae beatificationis (1886-1895), 197, 244, 468 ss.; reassumptio (1891), 469; miracula, 469; Consistoria, 235, 472; definitio solemnis, 472. Thessalonicensis clades, 218. Thomas (S.) Aq., de familiae iuribus in educatione, 59 s. Thomas (S.) Catharina: de eadem litterae decretales (1533-1574), 371; enucleatio vitae, 291, 371 s.; historia causae beatificationis (1792), 372 s.; et canonizationis, 174, 248, 260, 374 ss.; ad rem miraculorum enarratio, 174, 374; Consistoria, 377; solemnis definitio, 378 s. Thomas a Gora (B.) O. F. M. recessuum sacrorum cultor, 246, 466. Tolerati cultus in Italia, 299. Tommaseo Nie, de educatione et schola, 76. Index rerum Tonsura conferri licite nequit ab alieno Ep. absque litteris dimissionis Episcopi prop r a , 195. Toties quoties, vid. Indulgentiae. Tridentinum Concilium de S. Augustino, 204. Turmel I., 519 ss. Tyburn, novale Martyrum, 11. Tykon, patriarcha Russorum, intercessione B. P. a morte praereptus, 90. U Ulivelli Teresia, prodigiose sanata 'opitulante B. Theophilo a Curte, 246. Ultimae voluntates, etsi iuris civilis formis destitutae, servandae iubentur, 196. Unio cleri a Missionibus, 492. Universitas catholica Gregoriana, 94; Insulen., 359 s., a SS. Corde Mediolani, 94; S. Iacobi de Chile, 362. V Vannutelli card. Vincentius in natali episcopatus litteris S. P. honoratur, 132 s. analyticus 651 Vasa sacra et icones Russorum, sollicitudo R. P. de eisdem, 89 s. Vasectomia, ad finem eugenicum, 564 s., 604. Vaticanae Urbis Status Vicarius generalis, quoad Collegium Aethiopicum, 239. Vestes femineae inhonestae, 26. Vianney (8.) Ioannis Baptista, de Paulina. Iaricot, 422 Vicariatus apostolici novi « Shunking », 130; de Kivu, 315; de Wahnsien, 129; ex praefecturis Ankuo (olim de Lihsien), 124; Insul. Salomonicarúm, 513; Wuchang, 514. Vicarius Apostolicus, vide Superior missionis, 114 ss. Vicarius Cardinalis in Urbe, 33. Visitatio pastoralis, 275 s. Vota religiosa, quid iuxta legem civilem italicam, 139. Vrau 8. D. Ph., (1829-1906) Actionis catholicae antesignanus, 355; enucleati© vitae, 355 s.; de opificum bono per quam sollicitus, 356 s.; introductio causae, 357. Quaedam corrigenda in vol. X X I I (1930) Commentarii Acta Aposto- licae Sedis: Pag. 313, lin. 1, loco eius quod est: Ceach, legendum: Leach » 327, » 7n. » ». » » Praedicatorum, legendum: Minorum » 481, » 13-14, ita restituantur: eiusdem fluminis cursum, dein fluminis Tina cursum usque ad limites districtus de Mount-Pletclier, lirnites orientales eiusdem districtus ad flumen Kenira, etc. VIGESIMUM SECUNDUM VOLUMEN COMMENTARII OFFICIALIS Acta Apostolicae Sedi® ABSOLVITUR DIE 20 IANUARII 1931 TYPIS POLYGLOTTIS VATICANIS '