ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE ANNUS X X X X V I I - SERIES II - VOL. X X I I TYPIS POLYGLOTTIS VATICANIS M • D C C C O • LV %i t } .1 An. et Toi. XXXXVIT 28 Ianuarii 1955 (Ser. Il, v. X X I I ) - N. 1 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE ACTA PII PP. XII EPISTULA AD VENERABILES POS FRATRES AC DILECTOS ALIOSQUE LOCORUM PULUM SINARUM, FILIOS ORDINARIOS ARCHIEPISCOPOS, CETERUMQUE CLERUM EPISCOAC PO- P A C E M E T C O M M U N I O N E M C U M APOSTOLICA SEDE HABENTES : PATERNA BUS ANGUSTIIS. RERUM ENCYCLICA IMPERTIUNTUR HORTAMENTA IN PRAESENTI- PIUS PP. XII VENERABILES SALUTEM ET FRATRES AC APOSTOLICAM DILECTI FILII BENEDICTIONEM A d S i n a r u m g e n t e m , N o b i s sane carissimam, a c peculiari m o d o ad v o s , Venerabiles Fratres ac dilecti filii, qui c a t h o l i c a m r e l i g i o n e m profitemini, A p o s t o l i c a m Epistulam « C u p i m u s im1 p r i m i s » fere tribus a b h i n c annis i d c i r c o m i s i m u s , u t n o n m o d o v o b i s significaremus vestros Nos participare angores, sed ut etiam v o s p a t e r n o adhortaremur a n i m o a d o m n i a christianae religionis officia strenua illa fidelitate o b e u n d a , quae i n t e r d u m h e r o u m fortitudinem postulat; atque in praesens, supplices Nostras u n a c u m vestris p r e c i b u s a d D e u m O m n i p o t e n t e m a c m i s e r i c o r d i a r u m P a t r e m iterum a d m o v e m u s , ut « q u e m a d m o - i A. A. S. X X X X I V , p. 153 s q . 6 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale d u m post tempestates ac procellas iterum sol affulget, ita E c clesiae vestrae post tot r e r u m angustias, perturbationes, d o l o res, p a x , tranquillitas, libertas t a n d e m a l i q u a n d o » 2 illucescat. P o s t r e m i s autem hisce annis Catholicae Ecclesiae c o n d i c i o nes a p u d v o s n e u t i q u a m i n melius fuere m u t a t a e ; q u i n i m m o insimulationes et c a l u m n i a e increbruere in A p o s t o l i c a m h a n c S e d e m illatae, in eosque qui erga e a m retinent fidelitatem s u a m ; A p o s t o l i c u s Nuntius, qui N o s t r a m a p u d v o s gerebat p e r s o n a m depulsus est; auctaeque insidiae eo contenderunt ut ii, qui v e ritate m i n u s instructi essent, deciperentur. A t t a m e n — q u o d i a m v o b i s s c r i b e b a m u s — « id genus insidiis, etsi callidis, etsi obtectis, etsi veritatis specie fucatis, f i r m a m opponitis voluntatem vestram » . 3 Novimus quidem haec v e r b a Nostra a d v o s pervenire n o n potuisse; atque a d e o e a d e m per has litteras libenter v o b i s iteramus; ac n o v i m u s etiam, s u m m o c u m a n i m i solacio, h o c i n p r o p o s i t o vestro v o s stabiles permansisse, ac nullis u m q u a m fuisse nisibus ab unitate Ecclesiae sevocatos ; q u a q u i d e m de causa etiam atque etiam v o b i s gratulamur v o b i s q u e debitam t r i b u i m u s l a u d e m . V e r u m t a m e n , ut solliciti esse d e b e m u s de aeterna uniusc u i u s q u e salute, h a u d p o s s u m u s a n i m i Nostri aegritudinem a n x i t u d i n e m q u e dissimulare, c u m n o s c a m u s inter v o s , etsi f i d e s c a t h o l i c a c o m m u n i t e r firmo retineatur a n i m o , n o n defuisse nih i l o m i n u s qui v e l b o n a fide ducti, vel timore vieti, vel n o v i s fallacibusque doctrinis capti, recens etiam insidiosis detrimentosisque principiis adhaeserunt, quae ab adversarios p r o v e h u n tur cuiusvis religionis, ab eiusque i m p r i m i s , quae a Iesu Christo divinitus tradita fuit. Q u a m o b r e m officii Nostri conscientia postulat, ut v o s iterum per E n c y c l i c a m h a n c E p i s t u l a m a l l o q u a m u r , fore confisi ut e a d e m in notitiam v e s t r a m pervenire queat; iisque o m n i b u s , qui sibi constantes fortiter in veritate in virtuteque perseverant, 3 8 Ibidem, p. 157. Ibidem, p. 155. Acta Pii Pp. XII 7 s o l a c i o sit atque hortamento ; ceteris v e r o l u c e m ac paterna m o nita Nostra afferat. A c p r i n c i p i o , q u a n d o q u i d e m i n praesens q u o q u e , u t i a m antiquitus eveniebat, ii qui christianos insectantur, eos fallaciter coarguunt, quasi patriam n o n adament suam, neque probi 4 sint cives, heic iterum asseverare c u p i m u s — q u o d ceteroquin o m n e s , q u o t q u o t recto i u d i c i o ducuntur, n o n agnoscere n o n possunt — Sinarum n e m p e catholicos nulli prorsus cedere in nobilissima patria sua incenso amore i m p e n s a q u e fidelitate p r o s e q u e n d a . Quae q u i d e m Sinensium gens — e a repetere libet, quae in m e m o r a t a Epistula A p o s t o l i c a d i l a u d a n d o scripsimus — <( i n d e a remotissimis temporibus et rebus gestis, et litterarum m o n u m e n t i s , et h u m a n a e culturae fulgore inter ceteros A s i a e p o p u l o s enituit, quaeque, c u m E v a n g e l i i l u m e n , saeculi sapient i a m in i m m e n s u m exsuperans, ipsi illuxit, m a i o r a i n d e hausit a n i m i ornamenta, christianas n e m p e virtutes, quae civiles perf i c i u n t atque confirmant » . 5 A c praeterea h o c q u o q u e laudi vestrae tribuendum putamus, v o s n e m p e i n c o t i d i a n o d i u t u r n o q u e rerum discrimine, i n q u o versamini, recta prorsus incedere v i a , c u m publicis magistratibus vestris, ut christianos addecet, in rebus quae ad illos pertineant, diligenter o b s e q u a m i n i , et c u m patria caritate permoti, o m n i b u s c i v i u m officiis sedulo obtemperare curetis. At illud etiam noscere s u m m o Nobis solacio est, v o s videlicet, o c c a s i o n e data, aperte asseveravisse atque a d h u c asseverare nullo m o d o v o b i s licere a catholicae religionis praeceptis discedere, n u l l o q u e m o d o v o s posse Creatori ac R e d e m p t o r i vestro fidem negare, ab e o q u e deficere, cuius causa c u i u s q u e a m o r e n o n p a u c i ex v o b i s cruciatus q u o q u e et carceres tolerarunt. Ut i a m , datis litteris, v o b i s scripsimus, A p o s t o l i c a haec Sedes, h a c praesertim recentiore aetate, s u m m a sollicitudine c u - 4 5 Cfr. Ibidem, Ibidem, p. p. 153. 155. Acia 8 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ravit ut q u a m p l u r i m i et sacerdotes et E p i s c o p i , e n o b i l i gente vestra orti, rite instruerentur ac formarentur. I t a q u e p r o x i m u s Decessor Noster fel. r e c . P i u s XI p r i m o s E p i s c o p o s sex, vestro ex p o p u l o delectos, in Petrianae Basilicae maiestate ipsemet c o n s e c r a v i t ; a c N o s m e t ipsi, c u m nihil antiquius h a b e a m u s , q u a m ut Ecclesiae vestrae i n c r e m e n t a cotidie m a g i s constabiliantur fiantque m a i o r a in dies, libentissime Ecclesiasticam H i e r a r c h i a m in Sinis rite c o n s t i t u i m u s ; et c i v e m v e s t r u m , prim u m i n historiae annalibus, R o m a n a e purpurae dignitate d e coravimus. 6 A t q u e u t i n a m q u a m p r i m u m dies elucescat — h a c de causa incensissima v o t a s u p p l i c e s q u e preces ad D e u m f u n d i m u s — q u o die a p u d v o s q u o q u e s a c r o r u m Antistites a c sacerdotes o m nes, qui e gente sint vestra ac necessitatibus sint pares, cathol i c a m E c c l e s i a m q u e a n t in i m m e n s i s regionibus istis regere ac moderari, atque a d e o i a m necesse n o n sit ut Missionales, ex aliis Nationibus orti, in vestro apostolatus c a m p o adiutriceái v o b i s o p e r a m navent. A t t a m e n veritas ipsa Nostrique ofíicii conscientia a N o b i s postulant ut h a e c v o b i s o m n i b u s q u e diligenter a n i m a d v e r t e n d a p r o p o n a m u s : primum, hos Evangelii praecones, qui, dilecta patria cuiusque sua derelicta, suis l a b o ribus apud v o s suisque sudoribus d o m i n i c u m e x c o l u n t a g r u m , n o n terrenis rationibus m o v e r i , sed nihil aliud quaerere, nihil magis optare, q u a m u t p o p u l u m v e s t r u m christianae doctrinae lumine collustrent, christianis m o r i b u s informent, supernaque caritate a d i u v e n t ; ac praeterea e o - e t i a m die, q u o adauctus t a n d e m a p u d v o s i n d i g e n a r u m clerus socia e x t e r o r u m M i s s i o n a l i u m o p e r a n o n indigeat, n o n « regiminis a u t o n o m i a » , ut aiunt, in Natione vestra, sicut in ceteris, C a t h o l i c a m regi posse E c c l e siam. E t e n i m tunc etiam, ut p r o b e nostis, prorsus necesse erit ut c h r i s t i a n o r u m c o m m u n i t a s a p u d v o s q u o q u e , si societatem a Redemptore nostro divinitus conditam participare velit, S u m m o Pontifici, Iesu Christi in terris V i c a r i o , o m n i n o su- • Cfr. Ibidem, p. 155. Acta Pii Pp. XII biecta sit, c u m e o d e m q u e arctissime coniungatur, ad religiosam fidem et ad m o r e s q u o d attinet. Quibus q u i d e m verbis — ut d i g n u m notatu est — u n i v e r s a m v i t a m o p e r a m q u e Ecclesiae a m p l e c t i m u r ; atque adeo etiam constitutionem eius, eius regim e n eiusque d i s c i p l i n a m ; quae o m n i a a Iesu Christi voluntate, Ecclesiae conditoris, p r o c u l d u b i o pendent. Q u a profecto d i v i n a voluntate christifideles in d u o s ordines distribuuntur, clericor u m l a i c o r u m q u e ; e a d e m q u e voluntate d u p l e x constituitur sacra potestas o r d i n i s n e m p e et iurisdictionis. Ac praeterea — q u o d divinitus pariter statutum est — ad potestatem ordinis, q u a Ecclesiastica Hierarchia ex E p i s c o p i s constat, presbyteris et administris, accedatur per a c c e p t u m sacri ordinis sacrament u m ; iurisdictionis autem potestas, quae S u p r e m o Pontifici iure i p s o d i v i n o directe confertur, E p i s c o p i s e x e o d e m provenit iure, at nonnisi per Petri Successorem, cui q u i d e m n o n t a n t u m christifideles, sed E p i s c o p i etiam o m n e s et oboedientiae o b s e q u i o et unitatis v i n c u l o constanter subici et adhaerere tenentur. A c d e n i q u e d i v i n a item voluntate vetitum est n e p o p u l u s , vel civilis potestas in Ecclesiasticae Hierarchiae iura constitut i o n e m q u e invadant. 7 H a e c praeterea animadvertant o m n e s oportet, q u o d ceteroquin, Venerabiles Fratres ac dilecti filii, v o b i s p e r s p e c t u m o m n i n o est, N o s vehementer optare q u a m p r i m u m f i e r i posse u t Catholicae Sinensium Ecclesiae necessitatibus pares esse queant opes, quas ipsi Sinarum christifideles suppeditaverint; atta- m e n , ut o p t i m e nostis, quae a p u d ceteras Nationes h a c de causa corrogantur stipes, e christiana illa caritate oriuntur, q u a ii o m n e s , qui Iesu Christi sunt sacro cruore redempti, et i n v i c e m fraterno foedere c o n i u n g a n t u r oportet, et d i v i n o c o m p e l l a n t u r a m o r e a d R e d e m p t o r i s nostri R e g n u m u s q u e q u a q u e p r o viribus p r o p a g a n d u m . I d igitur n o n politicis rationibus, vel u t c u m q u e profanis causis inservit, sed eo tantum contendit, ut p r a e c e p t u m 7 can. Cfr. C o n c . T r i d . , S e s s . X X I I I , D e Ordine, c a n . 2 - 7 ; C o n c . V a t . , S e s s . I V ; C . I . C , 108-109. Acta 10 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale caritatis, q u o d Iesus Christus n o b i s o m n i b u s impertiit, et q u o eius discipuli reapse d i g n o s e u n t u r , 8 ad effectum utiliter d e d u - catur. Id volentes libentesque christiani n u l l o n o n tempore fecerunt, ut i a m g e n t i u m A p o s t o l u s de christifidelibus M a c e d o n i a e et A c h a i a e testatur, qui q u i d e m sponte largitiones suas « pauperes sanctorum, qui sunt i n Ierusalem » 9 ad mittebant; a d i d e m q u e a g e n d u m suos in Christo filios, qui Corinthi v e l in Galatia c o m m o r a b a n t u r , A p o s t o l u s a d h o r t a b a t u r . 10 A c denique n o n n u l l i habentur a p u d v o s , qui n o n m o d o , u t d i x i m u s , in regimine et in re o e c o n o m i c a nulli prorsus subiectam esse v o l u n t E c c l e s i a m vestram, sed e t i a m in christiana i m pertienda doctrina et in sacris habendis c o n t i o n i b u s q u a n d a m <( a u t o n o m i a m », ut aiunt, e i d e m v i n d i c a r e c o n t e n d u n t . M i n i m e q u i d e m infitiamur c o n t i o n a n d i d o c e n d i q u e ration e m aliam alibi esse debere, atque adeo ad p e c u l i a r e m S i n a r u m p o p u l i naturam, i n d o l e m traditosque antiquitus m o r e s , quotiesc u m q u e f i e r i potest, c o n f o r m a n d a m esse; q u i n i m m o s i ita debito m o d o agatur, uberiores profecto fructus a p u d v o s edi possunt. A t t a m e n — q u o d v e l tantum cogitare per a b s u r d u m o m n i n o est — E v a n g e l i u m , divinitus a Iesu Christo traditum, q u o n a m iure possunt h o m i n e s , alio in aliis Nationibus m o d o , p r o arbitrio suo interpretari 1 S a c r o r u m Antistitibus, qui A p o s t o l o r u m successores sunt, itemque sacerdotibus, qui i i s d e m adiutricem p r o suo c u i u s q u e officio n a v a n t o p e r a m , m u n u s d e m a n d a t u m est E v a n g e l i u m illud annuntiandi a c d o c e n d i , q u o d Christus ipse eiusque A p o stoli annuntiavere ac docuere primi, et q u o d haec A p o s t o l i c a Sedes o m n e s q u e E p i s c o p i , e i d e m adhaerentes, per s a e c u l o r u m d e c u r s u m illibatum i n v i o l a t u m q u e servarunt ac tradiderunt. Sacri igitur Pastores huius E v a n g e l i i n o n inventores auctoresve sunt, sed s o l u m m o d o custodes ex auctoritate, ac praecones di- 8 Cfr. 9 1 0 Bom. TOANN. X V , C f r . I Cor. X I I I , 35. 26. X V I , 1-2. acta vinitus constituti. Pii Pp. 11 XII Q u a m o b r e m N o s m e t ipsi et E p i s c o p i u n a N o b i s c u m h a n c Iesu Christi sententiam iterare p o s s u m u s ac d e b e m u s : « M e a doctrina n o n est m e a sed eius, qui misit me » . 1 1 A t q u e o m n i b u s cuiusvis temporis s a c r o r u m Antistitibus h o c A p o s t o l i P a u l i h o r t a m e n t u m tribui potest : « O Timothee, d e p o s i t u m custodi, devitans profanas v o c u m novitates e t o p p o sitiones falsi n o m i n i s scientiae » ; 1 2 i t e m q u e haec eiusdem A p o - stoli sententia : « B o n u m d e p o s i t u m custodi per Spiritum Sanct u m , qui habitat i n n o b i s » . 1 3 N o n igitur doctrinae e x h u m a n a m e n t e haustae magistri sumus, sed e a m p r o officii conscientia amplecti ac persequi d e b e m u s , q u a m ipse Christus D o m i n u s d o c u i t et A p o s t o l i s suis e o r u m q u e successoribus d o c e n d a m sollemni mandato commisit. 1 4 Q u a m o b r e m qui veracis Ecclesiae Christi sunt E p i s c o p i v e l sacerdotes, illud etiam atque etiam animadvertere ac meditari debent, q u o d A p o s t o l u s P a u l u s de sua E v a n g e l i i praedicatione asseverabat : « N o t u m . . . v o b i s facio, fratres, E v a n g e l i u m , q u o d e v a n g e l i z a t u m est a m e , quia n o n est s e c u n d u m h o m i n e m : neque e n i m e g o ab h o m i n e a c c e p i illud, neque didici, sed per revelationem Iesu Christi » . 3 5 A t q u e etiam, c u m certissimum Nobis sit h a n c d o c t r i n a m , q u a m , Sancti Spiritus o p e innixi, tueri integram d e b e m u s , divinitus fuisse traditam, haec A p o s t o l i g e n t i u m iteramus v e r b a : « Sed licet n o s , aut angelus de caelo evangelizet v o b i s praeterq u a m q u o d e v a n g e l i z a v i m u s v o b i s , anathema sit » . Facile igitur cernitis, Venerabiles Fratres ac 1 6 dilecti filii, n e m i n e m posse c a t h o l i c o censeri ac gloriari n o m i n e , qui alia aliter profiteatur v e l doceat atque ea, quae h u c u s q u e presse s c r i b e n d o p r o p o s u i m u s , ut qui perniciosis illis principiis adhae- » IOANN. V I I , 1 2 I V I , 1 3 II 1 4 1 Tim. Cfr. 5 1 6 Gal. Gal. Tim. I, MATTH. I, I, 16. 20. 14. X X V I I I , 11-12. 8. 19-20. Acta 12 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale serunt, quae « tribus a u t o n o m u s » informantur, vel aliis eiusd e m generis. Ii, qui e i u s m o d i r e m p r o v e h u n t , s u m m a q u i d e m versutia ac calliditate eo c o n t e n d u n t ut, qui s i m p l i c i v e l p a v i d o sunt a n i m o , decipiantur, v e l e recto abstrahantur itinere; q u a m ad r e m fallaciter asseverant e o s s o l u m m o d o s u a m reapse amare patriam, qui Ecclesiae, q u a m ipsi m e n t e effingunt, adhaereant, « a u t o n o m u s » n e m p e hisce fruenti. At revera, ut ad s u m m a m d e v e n i a m u s , eo d e n i q u e pro v i r i b u s spectant ut Ecclesia « nationalis » , u t aiunt, a p u d v o s constituatur; q u a e q u i d e m E c clesia, si fieret, i a m catholica n o n esset, c u m universitatem, seu « catholicitatem » illam negaret, q u a fit ut v e r a societas, a Iesu Christi condita, supra o m n e s Nationes sit, easque singulas universas amplectatur. P l a c e t heic ea v o b i s iterare verba, quae, h a c e a d e m de causa, i n m e m o r a t a Epistula A p o s t o l i c a v o b i s s c r i p s i m u s : Catholica Ecclesia <( n o n u n u m p o p u l u m , n o n u n a m g e n t e m ad se adv o c a t , sed o m n e s cuiusvis generis, cuiusvis stirpis h o m i n e s superna illa Christi caritate diligit, q u a singuli universi fraterna i n v i c e m necessitudine inter se c o n i u n g a n t u r oportet. Q u a m o b r e m n e m o asseverare potest e a m peculiari i m p e r i o ac d o m i n a t u i servire; p a r i q u e m o d o fas n o n est ab ea petere, ut diffracta unitate, q u a D i v i n u s ipse eius C o n d i t o r e a m insignitami voluit, ac disiunctis in u n a q u a q u e N a t i o n e constitutis E c clesiis, e a e d e m ab A p o s t o l i c a h a c Sede, u b i Petrus Iesu Christi V i c a r i u s in Successoribus suis ad s a e c u l o r u m u s q u e o b i t u m v i v i t , misere abstrahantur. Quilibet c h r i s t i a n o r u m coetus id fecerit, veluti p a l m e s a sua vite abscissus a r e s c e t , lutares poterit edere fructus » . 17 n e q u e sa- 1 8 H o s igitur christifideles, de q u i b u s supra c o n q u e r e n d o scripsimus, etiam atque etiam « i n visceribus Christi » 1 7 Cfr. IOANN. 18 A. A. S., 1 9 Philip. I, X V , . 6. X X X X I V , 8. p. 135. 1 9 adhorta- Acta Pii Pp. XII 13 mur, ut in salutis v i a m se q u a m p r i m u m resipiscendo recipiant. R e m i n i s c a n t u r i i d e m , si necessarium est, id q u o d est Caesaris, dare Caesari, potiore q u o q u e ratione oportere, quae Dei sunt, 2 0 D e o tribuere ; c u m v e r o h o m i n e s e a praecipiant, quae d i v i n a e voluntati contraria sint, t u m necesse o m n i n o esse h a n c Petri A p o s t o l o r u m q u e sententiam ad r e m deducere : « Oboedire o p o r tet D e o magis q u a m h o m i n i b u s » . 2 1 A c reminiscantur i t i d e m d u o b u s d o m i n i s servire impossibile esse, si i i d e m res praecipiant sibi i n v i c e m a d v e r s a n t e s ; 22 atque i n t e r d u m etiam i m p o s - sibile esse Iesu Christo itemque h o m i n i b u s p l a c e r e . a l i q u a n d o evenit ut, 23 Quodsi q u i v u l t se D i v i n o R e d e m p t o r i fidelem usque ad m o r t e m permanere, oporteat e u m g r a v e m quoque iacturam facere, id toleret a e q u o fortique a n i m o . Iis vero, qui, etsi ásperas ferendo angustias, fidelitate erga D e u m , erga C a t h o l i c a m E c c l e s i a m enituerunt, q u i q u e i d c i r c o « digni habiti sunt p r o n o m i n e Iesu c o n t u m e l i a m pati » , rum atque iterum gratulamur, eosdemque paterno 2 4 ite- adhorta- m u r a n i m o ut rectum, q u o d inierunt, iter, fortes intrepidique pergant, Iesu Christi sententiam prae mentis oculis h a b e n t e s : <( . . . Nolite timere eos qui o c c i d u n t corpus, a n i m a m autem n o n possunt o c c i d e r e ; sed potius timete e u m , qui potest et a n i m a m et corpus perdere in g e h e n n a m . . . Vestri autem capilli capitis o m n e s numerati sunt. Nolite ergo timere... Omnis ergo qui c o n fitebitur me c o r a m h o m i n i b u s , confitebor et ego e u m c o r a m Patre m e o , qui in caelis est: qui autem negaverit me c o r a m h o m i n i b u s , n e g a b o et e g o e u m c o r a m Patre m e o , qui in caelis est » . 2 5 H a u d leve sane c e r t a m e n v o b i s est, Venerabiles Fratres ac dilecti filii, d i v i n a lege i m p o s i t u m . Sed Christus D o m i n u s qui 2 0 2 1 Cfr. L u c . Act. V, 2 2 Cfr. 2 3 Cfr. Gal. 2 4 Act. V , 2 6 X X , MATTH. MATTH. 25. 29. I, VI, 24. 10. 41. X, 28, 30-33. Acta 14 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale beatos dixit eos qui persecutionem patiuntur propter iustitiam, e o s d e m gaudere et exsultare iussit, q u o n i a m merces e o r u m c o piosa erit in caelo. " 6 Ipse v o b i s q u o q u e potentissimo a u x i l i o s u o b e n i g n u s e c o e l o aderit, ut b o n u m certamen certetis et fidem servetis; 27 i t e m q u e praesentissima v o b i s o m n i b u s tutela aderit Deipara V i r g o Maria, Mater o m n i u m amantissima. Ipsa, Sinar u m R e g i n a , peculiari m o d o Mariali h o c A n n o v o s tueatur e t adiuvet, ut in p r o p o s i t o vestro constanti a n i m o perseveretis; adsint e Caelo Sancti Martyres Sinarum, qui ob v e r a c e m terrenae patriae a m o r e m a c p o t i s s i m u m o b f i d e l i t a t e m erga D i v i n u m R e d e m p t o r e m eiusque E c c l e s i a m , m o r t e m serena fronte oppetiere. Interea autem caelestium gratiarum auspex et conciliatrix esto A p o s t o l i c a B e n e d i c t i o , q u a m peculiarissimae benevolentiae Nostrae testem, t u m v o b i s , Venerabiles Fratres ac dilecti filii, t u m carissimae Sinensium genti universae peramanter in D o mino impertimus. D a t u m R o m a e , a p u d S. Petrum, die vii mensis Octobris, in festo Sacratissimi Rosarii Beatae Mariae V i r g i n i s , an. MDCCCCLIV, Pontificatus Nostri sexto d e c i m o . PIUS PP. XII 2 8 2 7 Cfr. M A T T H . V, 10-12. Cfr. 4, 7 II Tim. Acta Pii Pp. XII 15 N U N T I U S A S U M M O PONTIFICE PIO P P . XII U N I V E R S O ORBI D A T U S « Ecce ego declinabo super eam quasi fluvium pacis : Ecco che io riverserò sopra di essa come un fiume di pace » - Questa medesima promessa, preannunziata nel vaticinio messianico di Isaia, e adempiuta con mistico significato dall'Incarnato Verbo di Dio nella nuova Gerusalemme, la Chiesa, Noi desideriamo, diletti figli e figlie dell'orbe cattolico, che risuonì ancora una volta su tutta la umana famiglia, quale augurio del Nostro cuore nella presente vigilia del Natale. 1 Un fiume di pace sul mondo! È questo il voto che più lungamente abbiamo nutrito nell'animo Nostro, per il quale abbiamo più fervidamente pregato e Ci siamo adoperati dal giorno in cui la divina Bontà si compiacque di confidare alla Nostra umile persona l'alto e tremendo officio di Padre comune dei popoli, proprio del Vicario di Colui, cui spettano in eredità le genti. 2 Abbracciando con uno sguardo d'insieme i trascorsi anni del Nostro Pontificato nella parte del mandato che a Noi deriva dalla universale paternità di cui siamo investiti, Ci sembra che la divina Provvidenza abbia inteso assegnarci la particolare missione di contribuire a ricondurre, con paziente e quasi estenuante azione, la umanità sui sentieri delia pace. All'approssimarsi del Natale, mentre si acuiva in Noi la brama di accorrere alla culla del Principe della pace per offrirgli, come il dono a Lui più gradito, la umanità pacificata e tutta insieme raccolta quasi in una sola famiglia, Ci fu invece riservata — nei primi sei anni — l'amarezza senza nome di vedere intorno a Noi soltanto popoli in armi, travolti dall'insano furore di vicendevole distruzione. Sperammo — e con Noi molti speravano — che, esauritasi infine l'eccitazione dell'odio e della vendetta, ben presto sarebbe sorta l'alba di un periodo di sicura concordia. Perdurò invece quello stato angoscioso di disagio e di pericolo, designato dalla opinione pubblica col nome di « guerra fredda », poiché in realtà poco o nulla aveva di comune con la vera pace, e molto di una tregua, vacillante al minimo urto. Il Nostro annuale ritorno alla culla del Bedentore continuò a consistere in una 1 2 I s . 66, 12. Ps. 2 . S. 1(5 Axita Apostolicae SeâÂs - Commentarium Officiale mesta offerta di dolori e di ansie, con l'intenso desiderio di trarne il coraggio necessario per non desistere dall'esortare gli uomini alla pace, indicandone il giusto cammino. Possiamo almeno ora, in questo sedicesimo Natale del Nostro Pontificato, adempiere tale voto? Secondo quanto si assicura da molti, alla guerra fredda è stato sostituito lentamente un periodo di distensione fra le parti in contrasto, quasi vicendevole concessione di più lungo respiro, distensione a cui è stato dato, non senza una qualche ironia, il nome di « p a c e fredda». Benché riconosciamo volentieri che essa rappresenta un qualche progresso nella faticosa maturazione della pace propriamente tale, tuttavia non è ancora il dono degno del mistero di Betlemme, ove « apparve la benignità e l'amore di Dio nostro Salvatore per gli uomini » . Contrastata invero troppo vivamente con lo spirito di cordialità, di sincerità e di chiarezza, che aleggia intorno alla culla del Bedentore. 3 Che cosa s'intende infatti nel mondo della politica per pace fredda se non la mera coesistenza di diversi popoli, sostenuta dal vicendevole timore e dal reciproco disinganno? Ora è chiaro che la semplice coesistenza non merita il nome di pace, quale la tradizione cristiana, formatasi alla scuola dei sommi intelletti di Agostino e di Tommaso d'Aquino, ha appreso a definire « tranquillitas ordinis ». La pace fredda è soltanto una calma provvisoria, il cui durare è condizionato dalla sensazione mutevole del timore, dal calcolo oscillante delle forze presenti; mentre dell'<( ordine » giusto, il quale suppone una serie di rapporti convergenti in un comune scopo giusto e retto, non ha nulla. Escludendo poi qualsiasi vincolo d'ordine spirituale tra i popoli così frammentatamente coesistenti, la pace fredda è ben lontana da quella predicata e voluta dal divino Maestro, fondata cioè sull'unione degli spiriti nella medesima verità e nella carità, e che S. Paolo definisce « pax Dei », la quale impegna innanzi tutto le intelligenze ed i cuori, e si esercita in armonica collaborazione di opere in tutti i campi della vita, non escluso quello politico, sociale ed economico. Ecco perchè Noi non osiamo offrire la pace fredda al divino Infante. Non è la pax semplice e solenne che cantarono gli Angeli ai pastori nella santa notte; tanto meno è la pax Dei che supera ogni senso, ed è fonte di intimo e pieno gaudio ; ma neppure è quella sognata e auspicata dalla presente umanità già tanto afflitta. Desideriamo tuttavia di esaminarne 4 5 3 Tit. 3, 4. * C f r . PMI. 5 Cfr. ib. 4, 7. Ada Pii Pp XII 17 in particolare le manchevolezze, affinchè dal suo vuoto e dalla sua incerta durata sorga imperiosa la brama nei reggitori dei popoli ed in coloro che possono esercitare qualche influsso in questo campo, di tramutarla al più presto nella pace vera, che è, in concreto, Cristo stesso. Poiché, se la pace è ordine, e l'ordine è unità, Cristo è il solo che può e vuole unire gli umani spiriti nella verità e nell'amore. In questo senso la Chiesa lo addita alle genti, con le parole del profeta, come pace Egli stesso : « Et erit Iste pax » . 6 1. La coesistenza nel Umore È impressione comune, ricavata dalla semplice osservazione dei fatti, che il principale fondamento, su cui poggia il presente stato di relativa calma, sia il timore. Ciascuno dei gruppi, nei quali è divisa l'umana famiglia, tollera che esista l'altro, perchè non vuole perire egli stesso. Evitando in tal modo il fatale rischio, ambedue i gruppi, non convivono, ma coesistono. Non è stato di guerra, ma neppure è pace : è una fredda calma. In ciascuno dei due gruppi è assillante il timore per la potenza militare ed economica dell'altro, in ambedue è viva l'apprensione per gli effetti catastrofici delle novissime armi. Con attenzione piena d'angoscia ciascuno segue lo sviluppo tecnico degli armamenti dell'altro e le sue capacità di produzione economica, mentre affida alla propria propaganda il compito di trarre partito dall'altrui timore, rafforzandone ed estendendone il senso. Sul terreno concreto della politica sembra che non si faccia più assegnamento su altri principi razionali o morali, travolti, dopo tante delusioni, da un estremo collasso di scetticismo. L'assurdo più evidente che emerge da un così miserevole stato di cose è questo : la odierna prassi politica, pur paventando la guerra come somma catastrofe, le concede tutto il credito, quasi sia l'unico espediente per sussistere e l'unica regolatrice dei rapporti internazionali. In certo senso, si confida in ciò da cui supremamente si aborre. Se non che siffatta prassi politica ha indotto molti, anche tra gli stessi governanti, ad una revisione di tutto il problema della pace e della guerra, e a chiedersi sinceramente se lo scampo dalla guerra e la garanzia della pace non debbano ricercarsi in regioni più elevate e più umane che non in quella, dominata esclusivamente dal terrore. Si è in tal modo accresciuta la schiera di coloro che si ribellano all'idea di doversi conB Mich. 5, 5 - C f r . L i t u r g . Off. D. N. I. C. R e g i s , p a s s i m . 2 — ACTA, vol. X X I I , n. 1 - 28-1-1955,, 18 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tentare della mera coesistenza, rinunziando a rapporti più vitali con l'altro gruppo, e di esser costretti a vivere tutti i giorni della loro esistenza in un'aura di snervante timore. Sono così tornati a considerare il problema della pace e della guerra come un fatto di responsabilità superiore e cristiana dinanzi a Dio e alla legge morale. Certamente anche in questo mutato modo di considerare il problema entra l'elemento « timore », come freno alla guerra e stimolo alla pace ; ma si tratta del timore salutare di Dio, garante e vindice dell'ordine morale, e quindi, come insegna il Salmista, del principio di sapienza. Trasportato il problema su questo piano più elevato e unicamente degno delle creature razionali, è riapparsa netta l'assurdità della dottrina che ha imperato nelle scuole politiche degli ultimi decenni : essere, cioè, la guerra una delle tante forme ammesse dell'azione politica, lo sbocco necessario, quasi naturale, degli insanabili dissensi tra due paesi ; esser quindi la guerra un fatto estraneo a qualsiasi responsabilità morale. Assurdo e inammissibile è apparso parimente il principio, anche questo per lungo tempo accettato, secondo il quale il governante, che dichiara una guerra, sarebbe soltanto soggetto a incorrere in un errore politico, se questa sarà perduta; ma non potrebbe in nessun caso esser accusato di colpa morale e di delitto, non avendo, potendolo, conservato la pace. 7 Appunto questa concezione assurda ed immorale della guerra rese vani, nelle settimane fatali del 1939, i Nostri sforzi, tendenti a sorreggere in ambedue le parti la volontà di continuare a trattare. La guerra fu allora considerata come un dado, da giuocare con maggiore o minore cautela e destrezza, non un fatto morale che impegnava la coscienza e le superiori responsabilità. Occorsero le immense distese di tombe e di rovine, perchè si rivelasse il vero volto della guerra : non un giuoco più o meno fortunato tra interessi; ma la tragedia, più spirituale che materiale, di milioni di uomini ; non il rischio di qualche bene, ma la perdita di tutto : un fatto di enorme gravità. Com'è possibile — si domandarono allora molti con la semplicità e la verità del buon senso — che, mentre ciascuno sente urgere in sè la responsabilità morale dei propri atti più ordinari, l'orrido fatto della guerra, che pure è frutto di libera determinazione in qualcuno, possa sottrarsi al dominio della coscienza, n è vi sia un Giudice, cui le innocenti vittime abbiano accesso? In quel nascente clima di rinsavimento popolare, il Nostro grido « guerra alla guerra », col quale, nel 1944, dichiarammo la 7 Ps. 110, 1 0 . Acta PU Pp. XII 19 lotta al puro formalismo dell'azione politica e alle dottrine della guerra che non tengono conto di Dio, nè dei suoi comandamenti, trovò larghi consensi. Quel salutare rinsavimento, non che dileguarsi, si è maggiormente approfondito ed esteso negli anni della guerra fredda, forse perchè la prolungata esperienza ha messo anche più in risalto l'assurdità di una vita controllata dal timore. In tal modo la pace fredda, con le stesse sue incoerenze e coi suoi disagi, mostra di muovere i primi passi verso un ordine morale autentico e verso il riconoscimento dell'alta dottrina della Chiesa sulla guerra giusta ed ingiusta, sulla liceità e la illiceità del ricorso alle armi. Vi giungerà certamente, se dall'una e dall'altra parte si ritornerà con animo sincero, quasi religioso, a considerare la guerra come oggetto dell'ordine morale, la cui violazione costituisce realmente una colpa che non resta impunita. Vi giungerà, se, in concreto, gli uomini politici, prima di vagliare i vantaggi e i rischi delle loro determinazioni, si riconosceranno personalmente soggetti alle eterne leggi morali, e tratteranno il problema della guerra come una questione di coscienza dinanzi a Dio. Non vi è altro mezzo, nelle presenti condizioni, per liberare il mondo daìl'incubo angoscioso, se non ricorrendo al timor di Dio, che non avvilisce chi in sè lo accoglie; lo preserva anzi dall'infamia dell'immane crimine, che è la guerra non imposta. E chi potrebbe meravigliarsi se la pace e la guerra risultano in tal modo strettamente connesse con la verità religiosa? Tutta la realtà è di Dio : proprio nel distaccare la realtà dal suo principio e fine consiste la radice di ogni male. Di qui risulta anche evidente che uno sforzo o una propaganda pacifista che provenisse da chi nega ogni fede in Dio, è sempre molto dubbia, incapace di attenuare od eliminare l'angoscioso senso di timore, se pure non sia condotta ad arte come espediente per provocare un effetto tattico di eccitamento e di confusione. La presente coesistenza nel timore ha così solo due prospettive dinanzi a sè : o si innalzerà a coesistenza nel timor di Dio, e poi a convivenza di pace vera, ispirata e vegliata dal Suo ordine morale ; ovvero si contrarrà sempre di più in una glaciale paralisi della vita internazionale, i cui gravi pericoli sono già fin da ora prevedibili. Infatti, il frenare a lungo la naturale espansione della vita dei popoli potrebbe alla fine condurre questi al medesimo disperato sbocco, che si vuole evitare : la guerra. Nessun popolo, inoltre, sopporterebbe indefinitamente la corsa agli armamenti senza risentirne disastrosi effetti nel suo sviluppo economico normale. Vani sarebbero gli stessi accordi intesi a imporre una limitazione negli armamenti. Mancando il sostrato morale del timore di Dio, 20 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale essi, se mai fossero raggiunti, diverrebbero fonte di nuova reciproca diffidenza. Eesta dunque auspicabile e luminosa l'altra via che, partendo dal timor di Dio, conduce, col suo aiuto, alla pace vera, che è sincerità, calore, vita, degna pertanto di Colui che ci è stato donato, affinchè gli uomini avessero in Lui, e sovrabbondantemente, la vita. 8 2. La coesistenza nell'errore Quantunque la « guerra fredda » — e lo stesso vale per la (( pace fredda » — mantenga il mondo in una dannosa scissione, non impedisce però fino a questo momento che pulsi in esso un intenso ritmo di vita. In verità si tratta di una vita che si svolge quasi esclusivamente nel campo economico. Ma è innegabile che l'economia, avvalendosi dell'incalzante progresso della tecnica moderna, ha raggiunto con attività febbrile sorprendenti risultati, tali da far prevedere una trasformazione profonda della vita dei popoli, anche di quelli creduti finora alquanto arretrati. Senza dubbio non si può negarle ammirazione per quanto ha effettuato e per ciò che promette. Tuttavia l'economia, con la sua capacità apparentemente illimitata di produrre beni senza numero, e con la molteplicità delle sue relazioni, esercita presso molti contemporanei un fascino superiore alle sue possibilità e su terreni ad essa estranei. L'errore di una simile fiducia riposta nella moderna economia accomuna ancora una volta le due parti, in cui il mondo d'oggi è smembrato. In una di esse s'insegna che, se l'uomo ha dimostrato tanto potere da creare il maraviglioso complesso tecnico-economico di cui oggi si vanta, avrà anche la capacità di organizzare la liberazione della vita umana da tutte le privazioni e tutti i mali di cui soffre, e di operare in tal modo una sorta di autoredenzione. D'altra parte, invece, guadagna terreno, la concezione che dalla economia, ed in particolare da una sua forma specifica, qual è il libero scambio, si deve attendere la soluzione del problema della pace. Abbiamo avuto già altre volte occasione di esporre la infondatezza di tali dottrine. Or sono circa cento anni i seguaci del sistema del libero commercio ne aspettavano mirabili cose, ravvisando in esso un potere quasi magico. Uno dei suoi più ardenti proseliti non dubitava di paragonare il principio del libero scambio, quanto ad ampiezza di effetti nel mondo morale, al principio di gravità che regge il mondo fisico, asse- 4 Cfr. io. io. io. Acta Pii Pp. XII 21 gnandogli, come effetti propri, il ravvicinamento degli uomini la scomparsa degli antagonismi di razza, di fede, di lingua, e la unità di tutti gli esseri umani in una pace inalterabile. 9 Il corso degli avvenimenti ha dimostrato quanto sia ingannevole l'illusione di confidare la pace al solo libero scambio. Non avverrebbe diversamente in futuro, qualora s'insistesse in questa fede cieca che conferisce all'economia una immaginaria forza mistica. Al presente, del resto, mancano i fondamenti di fatto che potrebbero garantire in qualche modo le troppo rosee speranze, nutrite anche oggi dai successori di quella dottrina. Infatti, mentre, in una delle parti coesistenti nella pace fredda, la libertà economica, tanto esaltata, in realtà àncora non esiste; nell'altra è addirittura rigettata come principio assurdo. Vi è fra ambedue un diametrale contrasto nel concepire i fondamenti stessi della vita ; contrasto che non può essere superato con forze puramente economiche. Anzi, se esistono, come è vero, rapporti di causa e di effetto tra il mondo morale e il mondo economico, essi debbono essere ordinati in modo che si assegni a quello il primato ; spetta cioè al mondo morale compenetrare autorevolmente del suo spirito anche l'economia sociale. Stabilita questa gerarchia, e permettendo che venga realmente esercitata, l'economia stessa consoliderà, in quanto può, il mondo morale, raffermando i presupposti spirituali e le forze della pace. D'altra parte il fattore economico potrebbe frapporre a questa seri ostacoli, particolarmente alla pace fredda, intesa come equilibrio di gruppi, se indebolisse con errati sistemi una delle parti. Ciò avverrebbe, tra l'altro, ove singoli popoli di un gruppo si abbandonassero, senza discernimento nè riguardi verso gli altri, all'incessante aumento della produttività e ad innalzare costantemente il proprio tenore di vita. Sarebbe inevitabile, in questo caso, l'insorgere di risentimenti e di rivalità nei popoli contigui, e per conseguenza l'indebolimento di tutto il gruppo. Ma, a prescindere da questa considerazione particolare, è necessario persuadersi che le relazioni economiche tra le nazioni in tanto saranno fattori di pace, in quanto obbediranno alle norme del diritto naturale, s'ispireranno all'amore, avranno riguardo per gli altri popoli e saranno fonti di aiuto. Si tenga per certo che nei rapporti tra gli uomini, anche solo economici, nulla si produce da sè, come accade nella natura, soggetta a leggi necessarie; ma tutto, in sostanza, dipende dallo spirito. Soltanto lo spirito, immagine di Dio ed esecutore dei suoi disegni, può stabilire sulla terra ordine ed armonia, e vi perverrà nella misura in cui 0 Co., Ofr. 1870, Richard vol. I pag. Cobden, 362-363 Speeches on questions of public Policy, London, Macmillan and 22 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale si renderà interprete fedele e docile strumento dell'unico Salvatore Gesù Cristo, Pace Egli stesso. Se non che, in un altro campo, anche più delicato che l'economico, l'errore è condiviso dalle due parti coesistenti nella pace fredda : esso riguarda i principi animatori della rispettiva unità. Mentre una delle parti fonda la sua forte coesione interna sopra un'idea falsa, anzi lesiva dei primari diritti umani e divini, ma tuttavia efficace; l'altra, dimentica di averne già in sè una, vera, provata con buon successo nel passato, sembra invece dirigersi verso principi politici evidentemente dissolutori della unità. Nell'ultimo decennio, quello del dopoguerra, un grande anelito di spirituale rinnovamento urgeva gli animi: unificare fortemente l'Europa, prendendo le mosse dalle condizioni naturali di vita dei suoi popoli, allo scopo di metter termine alle tradizionali rivalità tra l'uno e l'altro e di assicurare la comune protezione della loro indipendenza e del loro pacifico sviluppo. Questa nobile idea non prestava motivi di querela e di diffidenza al mondo extra-europeo, nella misura in cui questo guardava di buon occhio l'Europa. Si era inoltre persuasi che facilmente l'Europa avrebbe trovato in sè stessa l'idea animatrice della sua unità. Ma gli avvenimenti successivi e i recenti accordi, che, come si crede, hanno aperto la via alla pace fredda, non hanno più come base l'ideale di una più larga unificazione europea. Molti infatti stimano che l'alta politica sia per ritornare al tipo di Stato nazionalistico, chiuso in sè stesso, accentratole delle forze, irrequieto nella scelta delle alleanze, e quindi non meno pernicioso di quello in auge durante lo scorso secolo. Troppo presto si è dimenticato l'enorme cumulo di sacrifici di vite e di beni estorto da questo tipo di Stato e gli schiaccianti pesi economici e spirituali da esso imposti. Ma la sostanza dell'errore consiste nel confondere la vita nazionale in senso proprio con la politica nazionalistica : la prima, diritto e pregio di un popolo, può e deve essere promossa ; la seconda, quale germe d'infiniti mali, non sarà mai abbastanza respinta. La vita nazionale è, per sè, il complesso operante di tutti quei valori di civiltà, che sono propri e caratteristici di un determinato gruppo, della cui spirituale unità costituiscono come il vincolo. Nello stesso tempo essa arricchisce, quale contributo proprio, la cultura di tutta l'umanità. Nella sua essenza, dunque, la vita nazionale è qualche cosa di non-politico; tanto è vero che, come dimostrano la storia e la prassi, essa può svilupparsi accanto ad altre, in seno al medesimo Stato, come anche può estendersi al di là dei confini politici di questo. La vita nazionale non divenne un principio di dissoluzione della comunità dei popoli, che Acta Pii Pp. XII 23 quando cominciò ad essere sfruttata come mezzo per fini politici ; quando, cioè, lo Stato dominatore e accentratore, fece della nazionalità la base della sua forza di espansione. Ecco allora lo Stato nazionalistico, germe di rivalità e fomite di discordie. È chiaro che, se la comunità europea s'inoltrasse in questa via, la sua coesione risulterebbe ben fragile in paragone a quella del gruppo che ha di fronte. La sua debolezza si rivelerebbe certamente il giorno di una futura pace destinata a regolare con avvedimento e giustizia le questioni ancora in sospeso. Nè si dica che, nelle nuove circostanze, il dinamismo dello Stato nazionalistico non rappresenta più un pericolo per gli altri popoli, essendo privo, nella maggioranza dei casi, della effettiva forza economica e militare; poiché anche il dinamismo di una immaginaria potenza nazionalistica, espresso coi sentimenti più che esercitato con gli atti, disgusta egualmente gli animi, alimenta la sfiducia e il sospetto nelle alleanze, impedisce la comprensione reciproca, e quindi la leale collaborazione ed il mutuo aiuto, nè più nè meno che se fosse fornito di effettiva potenza. Ohe* ne sarebbe, poi, in tali condizioni, del vincolo comune, che dovrebbe stringere i singoli Stati in unità? Quale potrebbe essere l'idea grande ed efficace, che li renderebbe saldi nella difesa ed operanti in un comune programma di civiltà? Da alcuni si vuol vederla nel concorde rifiuto del genere di vita attentatrice della libertà, proprio dell'altro gruppo. Senza dubbio, l'avversione alla schiavitù è notevole cosa, ma di valore negativo, che non possiede la forza di stimolare gli animi all'azione con la stessa efficacia di un'idea positiva e assoluta. Questa potrebbe invece essere l'amore alla libertà voluta da Dio e in accordo con le esigenze del bene generale, oppure l'ideale del diritto di natura, come base di organizzazione dello Stato e degli Stati. Soltanto queste e simili idee spirituali, acquisite già da molti secoli alla tradizione della Europa cristiana, possono sostenere il confronto — e anche superarlo, nella misura in cui fossero rese vive — con l'idea falsa, ma concreta e valida, che stringe apparentemente, e non senza il sussidio della violenza, la coesione dell'altro gruppo : l'idea cioè d'un paradiso terrestre, effettuabile non appena si pervenisse a stabilire una determinata forma d'organizzazione sociale. Per quanto illusoria, questa idea riesce a creare, almeno esteriormente, una unità compatta e dura e ad essere accettata da masse ignare ; sa animare i suoi membri all'azione e votarli al sacrificio. La medesima idea, in seno alla compagine politica che la esprime, dà ai suoi dirigenti un forte potere di seduzione e agli adepti 24 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale l'audacia di penetrare come avanguardie tra le file stesse dell'altro gruppo. L'Europa invece attende ancora il risveglio di una propria coscienza. Frattanto, in quello che essa rappresenta come saggezza e organizzazione di vita associata e come influsso di cultura, sembra che perda terreno in non poche regioni della terra. In verità tale ripiegamento riguarda i fautori della politica nazionalistica, i quali sono costretti ad indietreggiare dinanzi ad avversari che hanno fatto propri i loro stessi metodi. Specialmente tra alcuni popoli fino ad ora considerati coloniali, il processo di maturazione organica verso l'autonomia politica, che l'Europa avrebbe dovuto guidare con accorgimento e premura, si è rapidamente mutato in esplosioni nazionalistiche, avide di potenza. Bisogna confessare che anche questi improvvisi incendi, a danno del prestigio e degli interessi dell'Europa, sono, almeno in parte, il frutto del cattivo suo esempio. Si tratta solo di un momentaneo smarrimento per l'Europa? — Ad ogni modo, ciò che deve restare, e senza dubbio resterà, è l'Europa genuina, cioè il complesso di tutti i valori spirituali e civili, che l'Occidente ha accumulato, attingendo alle ricchezze dèlie singole sue nazioni, per dispensarle all'intero mondo. L'Europa, conforme alle disposizioni della divina Provvidenza, potrà essere ancora vivaio e dispensatrice di quei valori, se saprà riprendere consapevolezza del suo proprio carattere spirituale e abiurare la divinizzazione della potenza. Come nel passato le sorgenti della sua forza e della sua cultura furono eminentemente cristiane, così ella dovrà imporsi un ritorno a Dio e agli ideali cristiani, se vorrà ritrovare la base e il vincolo della sua unità e della sua vera grandezza. E se queste sorgenti sembrano in parte inaridite, se quel vincolo minaccia di essere spezzato e il fondamento della sua unità frantumato, le responosabilità storiche o presenti ricadono su tutte e due le parti che si trovano ora di fronte, in angoscioso e reciproco timore. Questi motivi dovrebbero bastare agli uomini di buona volontà nell'uno e nell'altro campo per desiderare, pregare ed agire, affinchè l'umanità sia liberata dalla ebbrezza della potenza e della egemonia, e acciocché lo Spirito di Dio sia il sovrano reggitore del mondo, ove un giorno l'Onnipotente stesso non scelse altro mezzo per salvare coloro che amava, se non di farsi debole Bambino in una povera culla. « Parvulus enim natus est noMs, et -filius datus est nolis, et factus est principatus super humer um eius ». 10 1 0 Is. 9 , 6 ; Cfr. Intr. I I I Missae NatiT. Acta Pii Pp. ÄU 25 3. La coesistenza nella verità Benché sia così triste notare come la presente frattura della umana famiglia si sia prodotta, all'inizio, tra uomini che conoscevano e adoravano il medesimo Salvatore Gesù Cristo, nondimeno Ci pare fondata la fiducia che nello stesso Suo nome si possa ancora gettare un ponte di pace fra le opposte sponde, e ristabilire il vincolo comune dolorosamente spezzato. Si spera infatti che la odierna coesistenza avvicini la umanità alla pace. Per giustificare però questa attesa, deve essere in qualche modo una coesistenza nella verità. Non si può tuttavia costruire nella verità un ponte tra questi due mondi separati, se non appoggiandosi sugli uomini che vivono nell'uno e nell'altro, e non sui loro regimi o sistemi sociali. Poiché, mentre l'una delle due parti si sforza ancora in larga misura, consapevolmente o no, di preservare il diritto naturale, il sistema in vigore nell'altra si è completamente distaccato da questa base. Che un soprannaturalismo unilaterale non voglia punto far caso di simile atteggiamento, col motivo che viviamo nel mondo della redenzione, sottratti perciò all'ordine della natura ; ovvero che si pretenda di riconoscere come (( verità storica » il carattere collettivista di quel sistema, nel senso che corrisponda anch'esso al divino volere ; — sono errori questi, a cui un cattolico non può in alcun caso soggiacere. La retta via è ben altra. In ambedue i campi milioni sono coloro che hanno conservato, in grado più o meno attivo, l'orma di Cristo : essi, non meno dei fedeli e fervorosi credenti, dovrebbero essere chiamati a collaborare per una rinnovata base di unità della famiglia umana. È vero che, in una delle parti, la voce degli uomini, che stanno risolutamente per la verità, per l'amore,, per lo spirito, è soffocata dalla pressione dei pubblici poteri, e che, nell'altra, vi è troppa timidezza nel proclamare alto i buoni desideri; è dovere però della politica di unificazione incoraggiare gli uni e farsi eco degli altri. In quella parte specialmente, dove non è delitto il contrastare l'errore, gli uomini di Stato dovrebbero possedere maggior fiducia in sè stessi, e agli altri dimostrare più fermo coraggio nello sventare le mene delle forze oscure che tuttora tendono a instaurare egemonie di potenza, più attiva saggezza nel conservare ed accrescere le schiere degli uomini di buona volontà, in primo luogo dei credenti in Dio, che la causa della vera pace conta numerosi in ogni dove. Sarebbe certamente errata politica di unificazione — se non proprio tradimento — il sacrificare ad interessi nazionalistici minoranze etniche, che sono* 26 Arta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale prive della forza per difendere i loro beni supremi, la loro fede e la loro cultura cristiana. Coloro che così facessero, non sarebbero degni di fiducia e non agirebbero onestamente, se poi, nei casi in cui lo richiedesse il loro interesse, invocassero i valori della religione e il rispetto del diritto. Molti si offrono ad apprestare la base della unità umana. Se non che, dovendo questa base o ponte essere di natura spirituale, non sono certamente qualificati per quest'opera gli scettici ed i cinici, che, alla scuola di un materialismo più o meno larvato, riducono perfino le più auguste verità e i più alti valori spirituali a reazioni fisiche o parlano di mere ideologie. Nè sono adatti allo scopo coloro che non riconoscono verità assolute, nè accettano obblighi morali sul terreno della vita sociale. Questi ultimi, che già in passato col loro abuso della libertà e con una critica distruttiva ed irragionevole son venuti, spesso incoscientemente, a preparare un clima favorevole alla dittatura ed alla oppressione, si spingono di nuovo avanti per intralciare l'opera di pacificazione sociale e politica intrapresa sotto l'ispirazione cristiana. Qua e là non è raro che essi levino la voce contro quelli che consapevolmente^ come cristiani, s'interessano con pieno diritto dei problemi politici e in generale della vita pubblica. Talora essi denigrano altresì la sicurezza e la forza che il cristiano attinge dal possesso della verità assoluta, e diffondono, al contrario, la persuasione che torni ad onore dell'uomo moderno e sia pregio della sua educazione non aver idee o tendenze determinate, nè essere legato ad alcun móndo spirituale. Si dimentica frattanto che precisamente da questi principi hanno tratto origine le confusioni e i disordini odierni, nè si vuol ricordare che appunto le forze cristiane, ora da essi contrastate, valsero a ripristinare in molti paesi la liberta da loro stessi sperperata. Non certo da tali uomini può sorgere il ponte della verità e la comune base spirituale : vi è invece da aspettarsi che, a seconda della opportunità, essi non trovino disdicevole il simpatizzare con il falso sistema dell'altra sponda, adattandosi a rimanerne anche travolti, qualora dovesse momentaneamente trionfare. dell'attendere, pertanto, con fiducia nella divina clemenza, che il ponte spirituale e cristiano, già esistente in qualche modo fra le due sponde, prenda più vasta ed efficace consistenza, Noi vorremmo esortare primieramente i cristiani dei paesi, ove si gode ancora il dono divino della pace, a fare tutto il possibile per affrettare l'ora del suo universale ristabilimento. Si persuadano questi, innanzi tutto, che il possesso della verità, se restasse chiuso in loro stessi, quasi oggetto della loro contemplazione per trarne spirituale godimento, non servirebbe alla Acta Pii Pp. XII 27 causa della pace : la verità ha dà esser vissuta, comunicata, applicata in tutti i campi della vita. Anche la verità, specialmente cristiana, è un talento che Dio pone nelle mani dei suoi servi, affinchè con le loro intraprese fruttifichi in opere di comune salute. A tutti i possessori della verità Noi vorremmo chiedere, prima che lo faccia l'eterno Giudice, se essi abbiano posto a frutto quel talento, in modo da meritare l'invito del Signore ad entrare nel gaudio della sua pace. Quanti, forse anche sacerdoti e laici cattolici, dovrebbero sentire il rimorso di aver invece sotterrato nel proprio cuore questo ed altri beni spirituali, a causa della loro indolenza o della loro insensibilità per le umane miserie! In particolare, essi si renderebbero colpevoli, se tollerassero che il popolo resti quasi senza pastori, mentre il nemico di Dio, valendosi della sua potente organizzazione, mena strage nelle anime non abbastanza solidamente formate nella verità. Parimente sarebbero responsabili sacerdoti e laici, se il popolo non ricevesse e non sperimentasse dall'amore cristiano quell'attivo aiuto, che la volontà divina prescrive. Nè compirebbero il loro dovere quei sacerdoti e laici, che chiudessero volontariamente gli occhi e la bocca sulle ingiustizie sociali di cui sono testimoni, fornendo in tal modo occasione ad attacchi ingiusti contro la capacità di azione sociale del cristianesimo e contro la efficacia della dottrina sociale della Chiesa, che, per divina grazia, ne ha date tante e così manifeste prove anche in questi ultimi decenni. Ove ciò accadesse, porterebbero anch'essi la responsabilità che gruppi di giovani, e perfino pastori di anime, si lascino in qualche caso trascinare a radicalismi e progressismi erronei. Più gravi conseguenze causerebbe all'ordine sociale, ed anche politico, la condotta dei cristiani — siano essi di condizione elevata od umile, oppure più o meno benestanti —, che non si risolvessero a riconoscere ed osservare le proprie obbligazioni sociali nel maneggio dei loro affari economici. Chiunque non è pronto a condizionare in giusto grado al benessere comune l'uso dei beni privati, sia liberamente secondo la voce della propria coscienza, sia anche mediante forme organizzate di carattere pubblico, contribuisce, per quanto è da sè, ad impedire la indispensabile preponderanza dell'impulso e della responsabilità personale nella vita sociale. Nei sistemi democratici si può facilmente cadere in tale errore, quando l'interesse individuale è posto sotto la protezione di quelle organizzazioni collettive o di partito, alle quali si chiede di proteggere la somma degli interessi individuali, anziché di promuovere il bene di tutti : in tal guisa l'economia cade facilmente in balìa di forze anonime, che la dominano politicamente. Acta 28 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Diletti figli e figlie, siamo grati alla divina bontà di averCi concesso ancora una volta d'indicarvi, con sollecitudine di Padre, le vie del bene. Possa la terra, inondata dal fiume della vera pace, cantare gloria a Dio nel più alto dei cieli! « Transeamus usque Bethléem! » . Torniamo presso la culla della sincerità, della verità e dell'amore, ove il Figlio Unigenito di Dio si dona Uomo agli uomini, acciocché l'umanità ravvisi in Lui il suo vincolo e la sua pace. Hodie nobis de coelo pax vera descendit. Aftinché la terra sia degna di riceverla, invochiamo su tutti la larghezza delle divine benedizioni. u 12 24 Dicembre 1954. LITTERAE APOSTOLICAE I V E N E R A B I L I S DEI F A M U L A M A R I A A S S U M P T A P A L L O T T A , V I R G O , E X I N S T I T U T O S O R O R U M F R A N C I S C A L I U M M I S S I O N A R I A R U M M A R I A E , BEATA R E N U N T I A T U R . PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Pauperem esse divitem cum caritate, haud perperam asseverat Sanctus Augustinus, christiane civitatis lumen praecipuum (cfr. Berm. 350, 3; P. L. 39, 1534), eandemque virtutem colere satis esse iis, qui sacris disciplinis non sint eruditi ; ait enim : « Si ergo non vacat omnes paginas sanctas perscrutari, omnia involucra sermonum evolvere, omnia Scripturam secreta penetrare; tene caritatem, ubi pendent omnia» (ibid., 2). Quae recte cadunt in virginem Deo devotam, humillimo natam loco reique familiaris pressam angustia atque litterarum paene expertem, Mariam Assumptam dicimus Pallotta, sodalem Congregationis Sororum Franciscanum Missionariarum Mariae, quam, virtute illa aliisque animi ornamentis et caelestibus quoque muneribus maxime commendatam, hodie Beatorum Caelitum numero addere libenti animo constituimus. Haec in Picenorum pago, quem Force vulgo appellant, die vicesima mensis Augusti, anno millesimo octingentesimo septuagesimo octavo, in lucem edita est, non huic saeculo, sed Deo victura, et postera die salutari 1 1 L u o . 2, 15. 12 Off. in Nativ. Dom., R e s p . ad II Lect. Acta PU Pp. XII 29 abluta lavacro. Parentes eius, Aloisius Pallotta et Euphrasia Casali, vitam degentes in egestate, familiae rationibus consulere vix potuerunt, ita ut puella maturius quam pro aetate labores subire cogeretur. Eam autem, in patriae domus sordibus et squalore versantem, « immensis monilibus ornavit » Sponsus Divinus (cfr. Off. 8. Agnet.). Huius enim praeventa amore, Maria Assumpta ineptus ac nugis, quibus solet aetas puerilis oblectari, abstinebat, parentibus animo submisso oboediebat ad verbum, in omnes comem se praebebat, scilicet a teneris annis vitam ad christianae sapientiae rationem studebat componere. In publico ludo litteras vix attigit, cum propter inopiam, qua erat familia circumventa, ad domestica negotia obeunda devocaretur. Mireris igitur puellulam, quae maternis curis adhuc esset ipsa fovenda, quasi matrem familias agere cum consilio et sedulitate, et, cuius corpus adhuc esset confirmandum, fabro caementario lateres porrigere, ut necessariorum miseriam modico sublevet quaestu. Cui operi cum vires non sufficerent, ad vesti ficum quendam se applicuit minor natu puella, grandium columen suaeque domus praesidium. Quae bima oleo sancto erat inuncta, duodecimum annum agens caelesti convivio primum interfuit incredibili quodam animi ardore atque studio, qua die lacrimarum vim gaudio profudit. Quidquid supererai temporis, id in piis precationibus insumebat, ac statim post absolutum opus Templum consueverat adire, ut Domino Iesu, quem toto pectore diligebat, iniiammatum aperiret animum eumque religiosissimis adoraret obsequiis. In eum quoque intendebat mentem, cum esset in labore rerumque susceptarum premeretur oneribus : ita ut pagi curio non dubitaret eam appellare « angelum Paradisi ». Verecundiae retinens castumque diligentissime servans decus, corpus ieiuniis aliisque voluntariis cruciatibus numquam praetermisit macerare. Ab eodem sacrorum administro iussa aliis puellis christianae religionis tradere elementa, quo arderet studio alienam salutem comparandi, luculenter ostendit. Aequales etiam, ne languerent otio et in pericula se inferrent, solebat in secretum abducere, ut eas, de rebus dicens divinis, ad christianam virtutem confirmaret et ad almam Deiparam induceret excolendam. Qua igitur dignum non erat saeculum, virgo Dei Famula, superno quodam acta instinctu, a profanarum rerum strepitu se omnino abstrahens, ad coenobii disciplinam appulit animum. Tamen ne in religiosarum sodalium se reciperet familiam, obstitere parentes, qui noluerunt « thesaurum », quem vocabant, filiam suavissimam et perquam industriam adiutricem, amittere. Quibus e difficultatibus, Christi munere, tandem se expedivit, ita ut die quinta mensis Maii, anno millesimo octingentesimo nonagésimo octavo, Romam potuerit proficisci, Franci- 3 0 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale scalibus Missionariis Mariae nomen datura. Sacris hisce virginibus, e legiferae Matris voluntate, id est propositum, ut Beatum Franciscum, <( pauperem Asisinatem », imitentur, Augustum Sacramentum in sublimi solio collocatum cotidie adorent, ethnicis christianae religionis nuntium afferant et levamentum, et quasi victimas se praebeant pro Ecclesia et animis ad sempiternam salutem perducendis. Quod vitae genus ad Mariae Assumptae ingenium et virtutem erat maxime accommodatum. Gaudio igitur gestiens, quod, ut ipsa dixit, antistita in religiosam familiam misericordia commota se ascivisset, omni studio annitebatur ut adipiscentur sanctimoniam. Veste sacra rite sumpta, in oppidum Cryptam Ferratam missa est, ubi in amplo coenobio probationis tempus perageret. Nihil spectans praeter Deum, praecipuo eum colebat pietatis ardore, caritatem et mansuetudinem ita sectabatur, ut, plena officii, omnium inserviret studiis, neque ullum detrectabat onus munusve illiberale, quin etiam sponte suscipiebat; christianae scilicet humilitatis et oboedientiae diligentissima, sedulo se exercebat in agris colendis, in curanda hara, in linteaminibus lavandis. Postquam e morbo, alma invocata Deipara, con valuit, die eidem Virgini Mariae, primae labis experti, sacra, anno millesimo nongentesimo, votorum sponsione, caelesti quodam gaudio perfusa, Deo se obligavit. In sedem deinde eiusdem Sodalitatis paulo ante Florentiae constitutam iussa est se conferre, ubi, cum esset domus nondum satis instructa, vel alacrius desudabat in laboribus omne genus domesticis. Dum ergo in hoc degit pietatis domicilio, magis in dies, superno quodam afflatu, inclinatam se sentiebat ad ea praestanda officia, quae pertinent ad religionis fines propagandos et ad ethnicos caritate devinciendos, id in primis percupiens, virgo Christi amore saucia, ut Sinenses lepris affectos foveret, relevaret. Ingenti animi laetitia exsultans, cum voti compos facta esset, una cum aliis novem sodalibus ad peregrinationem transmarinam sese paravit. Quae virginum animosa manus — septem enim ex eadem familia Franciscales paucis annis ante in Sinis crudeliter erant enecatae — in longinquam eandem regionem profectura, a Sancto Pio Pp. X, Decessore Nostro, admissione et alloquio fuit dignata, qui, fausta cum precatione eam dimittens, cohortatus est, ut adversos, qui ipsam manerent, casus fortiter toleraret. Die igitur undevicesima mensis Martii, anno millesimo nongentesimo quarto, Maria Assumpta Neapoli conscendit, in Sinas, immo in patriam caelestem, properatura. Postquam e difficili navigatione, quod procella magna et turbulenta erat coorta, in portum venit, eam tetendit in Sinarum provinciam, quam Shansi appellant, et quae futura erat quasi theatrum virtutis eius atque pietatis. Mediterranea igitur petens, in loco Acta Pii Pp. XII 31 Tche-fu mensem est primo commorata, deinde, antistitae iussu, in pago Tung-eul-keu sedem constituit, diuturni itineris molestiis aequo animo perlatis. Cum esset ei antiquissima cura, ut ethnicos ad christiana traduceret instituta eosque iacentes, afflictos, aegritudine perculsos allevaret, tamen hac etiam in re ad unius Dei voluntatem vitam accommodavit. In ipsa igitur domo religiosa, ubi Franciscales virgines quadringentas puellas aiebant, educabant, Maria Assumpta coquinandi officium aliaque domestica munera est alacri animo exsecuta ; scilicet eo contendit ut, in Deo tota defixa, communem vitam eius honori diebus singulis ageret. Quemadmodum autem solet auro adhiberi obrussa, ut eius bonitas probetur, sic Famulae Dei virtus, ex Dei consilio, fuit acriter temptata. Etenim pressa est ipsa angoribus, scrupulis stimulata, dubia cogitatione distracta. Hae autem tenebrae ac nubes brevi post fuerunt discussae : nam, cum Maria Assumpta unum annum degisset in Sinis, vitam colens piam, inopem, demissam, digna est habita, quae ad Caelestem Sponsum vocaretur : « Veni, Sponsa Christi, accipe coronam ». Typhica correpta febri, qua domus illa tota vehementer conflictabatur, ingentemque morbi vim sanctissime perpessa atque omnibus morientium praesidiis ad vitae exitum comparata, ibidem die septima mensis Aprilis, anno millesimo nongentesimo quinto, vicesimo septimo a quo vitae lumen adierat, nocte appetente, ex huius saeculi caligine ad sempiternam lucem excessit, paupérrima quae fuerat virgo, inaestimabilibus cumulanda divitiis. Ad domum funestam, suavi quodam, uti ferunt, plenam odore, non solum Christifideles sed etiam ethnici frequentes se eftuderunt ; qui funus honestissimum prosecuti, « Sanctam », quam vocaverunt, supremo mandarunt officio. Singularem vero Mariae Assumptae famam sanctimoniae, in dies crebrescentem, Deus caelestibus signis videbatur confirmare. Quapropter Causa de Beatorum Caelitum honoribus ipsi decernendis agi coepta est atque, post ordinarios, quos dicunt, processus, Commissio introductionis Causae, apud Sacram Rituum Congregationem instituendae, a Pio Pp. XI, Decessore Nostro, rec. mem., die vicesima quinta mensis Iulii, anno millesimo nongentesimo vicesimo tertio, obsignata. Apostolicis deinde inquisitionibus rite absolutis, de virtutibus theologalibus et cardinalibus eiusdem Venerabilis Dei Famulae fuit disceptatum, quas, omnibus perspectis et expensis, heroum in modum ab ea cultas esse, idem Decessor Noster, lato decreto die vicesima octava mensis Februarii, anno millesimo nongentesimo tricesimo secundo, edixit. Exercita postea quaestione de miraculis, quae huius Famulae Dei invocato nomine a Deo ferebantur patrata, omnique re in suetis comitiis diligenter exquisita, Nos die undevicesima mensis Octobris, hoc anno vertente 32 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale millesimo nongentesimo quinquagesimo quarto, de duobus pronuntiavimus constare. Unum tantum superfuit discutiendum, an Famula Dei inter Beatos Oaelites tuto foret recensenda. Quod prorsus factum est. Omnes enim Purpurati Patres Sacris tuendis Ritibus praepositi Patresque Consultores id fieri posse cunctis suffragiis affirmaverunt. Nos tamen, pro rei magnitudine, mentem Nostram distulimus aperire, quo ad huiusmodi ferendam sententiam maiorem superni luminis copiam, enixis ad Deum precibus admotis, impetraremus. Itaque die tandem tricésima prima eiusdem mensis Octobris, hoc anno, ad Venerabilis Famulae Dei Mariae Assumptae Pallotta sollemnem Beatificationem tuto procedi posse ediximus. Quae cum ita sint, Nos, vota Sororum Franciscanum Missionariarum Mariae explentes, harum Litterarum vi atque auctoritate Nostra Apostolica, facultatem facimus, ut Venerabilis Dei Famula Maria Assumpta Pallotta, Virgo, Beatae nomine in posterum nuncupetur, eiusque corpus ac lipsana, seu reliquiae, non tamen in sollemnibus supplicationibus deferendae, publicae Christifidelium venerationi proponantur, atque etiam, ut eiusdem Beatae imagines radiis decorentur. Praeterea eadem Nostra auctoritate concedimus, ut de illa quotannis recitetur Officium de Communi Virginum cum lectionibus propriis per Nos approbatis, et Missa de eodem Communi cum orationibus propriis approbatis celebretur, iuxta Missalis et Breviarii Romani rubricas. Huiusmodi vero Officii recitationem Missaeque celebrationem fieri dumtaxat largimur in dioecesibus Montis Alti, cuius intra fines Beata ipsa orta est, et Asculana in Piceno, in qua diutius vitam degit, atque in archidioecesi Taeiüenensi, ubi diem obiit supremum, itemque in Templis et Sacellis ubique terrarum sitis, quibus Institutum Sororum Franciscanum Missionariarum Mariae et Ordo Fratrum Minorum utuntur, ab omnibus Christifidelibus, qui horas canonicas recitare teneantur et, quod ad Missas attinet, ab omnibus Sacerdotibus, ad Templa seu Sacella, in quibus eiusdem Beatae festum agatur, convenientibus. Largimur denique, ut sollemnia Beatificationis Venerabilis Mariae Assumptae Pallotta, servatis servandis, supra dictis in Templis seu Sacellis celebrentur, diebus legitima auctoritate statuendis, intra annum, postquam sollemnia eadem in Sacrosancta Patriarchali Basilica Vaticana fuerint peracta. Non obstantibus Constitutionibus et Ordinationibus Apostolicis nec non Decretis de non cultu editis ceterisque quibuslibet contrariis. Volumus autem, ut harum Litterarum exemplis, etiam impressis, dummodo manu Secretarii Sacrae Rituum Congregationis subscripta sint atque eiusdem Congregationis sigillo munita, etiam in iudicialibus disceptationibus, Acta Pii Pp. Xll 33 eadem prorsus fides adhibeatur, quae Nostrae voluntatis significatione hisce ostensis Litteris, haberetur. Datum ex Arce Gandulfi, sub anulo Piscatoris, die vii mensis Novembris, Dominica x x n post Pentecosten, anno MDCCCCLIIII,, Pontificatus Nostri sexto decimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis GILDO PRUGNOLA a Brevibus Apostolicis II VENERABILIS DEI FAMULUS IOANNES MARTINUS MOYË, SACERDOS, E SOCIETATE PARISIENSI MISSIONUM AD EXTERAS GENTES, INSTITUTI SORORUM A PROVIDENTIA FUNDATOR, BEATUS RENUNTIATUR. PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Christianae religionis signifer, Sanctus Paulus Apostolus, ad eos, quos « per Evangelium genuit » (cfr. / Cor., IV, 19) ac singulari complectebatur caritate, haec una cum operis sui sociis scripsit egregie : « facti sumus parvuli in medio vestrum, tamquam si nutrix foveat filios suos. Ita desiderantes vos, cupide volebamus tradere vobis non solum Evangelium Dei, sed etiam animas nostras» (/ Thess., XI, 7-8). Tanti doctrinae caelestis nuntii atque parentis amantissime exemplum per hominum aetates sibi proposuere ad imitandum pii Ecclesiae administri, qui omni studio enisi sunt, ut verbum divinum quam latissime disseminarent. In quibus numerum obtinet Ioannes Martinus M oye, sacerdos e societate Parisiensi Missionum ad exteras gentes, cui hodie Beatorum Caelitum honores decernere haud immerito statuimus. Perdiligens hic Evangelii praeco, sextus e tredecim filiis Ioannis Move atque Catharinae Dumange, qui vitam degebant cum virtute, in pago, cui appellatio Cutting, in Lotharingorum finibus, die vicesima septima mensis Ianuarii, anno millesimo septingentésimo tricesimo, susceptos est in lucem posteraque die fidelium coetui per sacrum baptisma insertus. Piissima mater praeceptis saluberrimis filioli animum ita finxit, ut hic, caelestibus etiam muneribus locupletatus, publico soleret abstinere, Deum preci3 — ACTA, vol.. XXII, n. 1 — 28-1-1955. 34 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale bus quam religiosissime colere, et ad aequales pro aetatis modulo sacras habere orationes. Amorem quoque erga pauperes et aerumnosos testatus est tenellus pusio, cum suos donaret calceos, quos miser quidam homo s,ibi indueret. Quandoquidem ergo, saeculi res fluxas et caducas aspernatus, res divinas toto animo affectabat studioque ardebat homines ad sempiternam vocandi salutem, non est qui miretur eum ad sacerdotii sanctissima munia obeunda se sensisse inclinatum. Postquam apud fratrem natu maiorem litteris operam dedit, traditus est in disciplinam Ignatianorum Sodalium, qui in studiorum domicilio oppidi, cui nomen Pont à Mousson, iuventutem ad religionis instituta erudiebant et ad omnem informabant humanitatem. Ingenuis ibi artibus excultus, Argentorati, iisdem magistris, philosophiam attigit celeriterque pro ingenii sui ubertate comprehendit. Anno autem millesimo septingentésimo quinquagesimo primo, ad sacri ordinis alumnos in Seminario Metensi aggregatus est, ubi in divinarum rerum scientia magnos progressus effecit, libros praesertim caelesti afflatu conscriptos studiose volutans, et linguam Graecam et Hebraicam, utpote quae multum conferrent ad rectam eorum interpretationem, per discens. Cum ergo diligentiam omnem adhibuisset ad comparandam tum doctrinam tum virtutem, non immerito est dignus habitus, qui die nona mensis Martii, anno millesimo septingentésimo quinquagesimo quarto, in sacerdotum numerum sollemni augustoque Ecclesiae ritu acciperetur. Sic ad luctationem et certamen instructus, strenuus miles Christi quasi in solem et pulverem prodi vit. Omni enim virium contentione statim annisus est, ut verbum divinum annuntiaret oratione non turgente et innata, quae aures tantum scalperei, sed sincera, copiosa divinisque sententiis conspersa, quae perfringeret animos ; annisus est, ut qua Paenitentiae administer homines quam plurimos ad melioris vitae rationem a pravis moribus traduceret, pueros institueret christianae doctrinae rudimentis, maxime, vero ut exemplo ad virtutem praeiret omnibus. Quae praestitit egregie ut a sacris adiutor sive in ipsa Metensis dioecesis sede principe sive in pagis et oppidis ad eam pertinentibus, ubi huiusmodi munus iussus erat obire. Tamen ut eius probaretur sanctimonia, Ioannes Martinus, insons Christi sacerdos, in vehementem est adductus invidiam atque in culpam vocatus. Quibus pressus angustiis, mira usus est patientia ac modestiae speciem prae se tulit pulcherrimam. Cum esset igitur haec in eum concitata tempestas, de finibus dioecesis Metensis excessit, ut in sacro Seminario Sancti Deodati, recens condito, pietatis magistri partes sustinens, adulescenti clero dux esset ad colendam virtutem; quo in ofiicio per annum est versatus. Sed, maiora aggressus, Famulus Dei opus exegit, unde Ecclesiae et Christifidelibus non Acta Pii Pp. XII 35 pauca commoda enata sunt et adhuc enascuntur. Cum enim animadvertisset pueros puellasque in pagis et villis non solum litterarum esse expertes, sed etiam religionis christianae teneri ignoratione, die quarta decima mensis Ianuarii, anno millesimo septingentésimo sexagesimo secundo, in Metensi dioecesi sodalitatem sacrarum virginum a Providentia instituit, quarum esset rudium huiusmodi ingenia doctrinis expolire ac praeceptionibus Fidei imbuere, eiusque vivendi rationem, vir alta quadam mente praeditus et ad consilia prudens, legibus constituit. Quantum hac in re certamen ei exsudandum, quot molestiae fuerint exsorbendas, vix dici potest. Providens tamen Deus hanc a Providentia sodalitatem, admodum tenuem nullisque non affectam incommodis, ita ornavit et auxit, ut in magnum excreverit corpus fructusque laetos et uberes ceperit laborum. At contineri non potuit Ioannis Martini animi ardor finibus Lotharingiae, quam sacris etiam expeditionibus lustrare numquam praetermisit ; longinquas enim regiones, superstitionum teterrima caligine mersas, cupivit ad Regnum Christi adiungere. Ad praeclarum hoc negotium suscipiendum impulit quoque eximium, quo flagrabat, studium pro eodem Domino Iesu vitam cum sanguine per summos cruciatus profundendi. Postquam ergo nomen dedit Societati Parisiensi Missionum ad exteras gentes suaeque disciplinae alumnas consiliis prudentiae plenis ad persequendum nobile opus confirmavit, die tricésima mensis Decembris, anno millesimo septingentésimo septuagesimo primo, in Sinas profectus est, ut sub Christi suave imperium eas subiungeret. Longo itinere parumque commodo tandem confecto, in provinciam, quam Bzechwan appellant, pervenit in qua plurimi degebant commenticiorum numinum cultores, pauci verae religionis asseclae, Evangelii praecones paucissimi. Quin christiani nominis hostes, eos, qui id profitebantur, tum temporis impie vexabant, ita ut Famulus Dei, sacrorum Antistitis iussu, ad fideles quosdam se receperit, apud quos etiam linguam condisceret Sinensem. Quam deinde tam luculenter callebat, ut libros ad pietatem pertinentes vulgari sermone conscriberet, qui tamquam amplissima monumenta nostra etiam aetate abhibentur in usum. Religionis igitur causa exagitatus, petitus et rebus ab omnibus inops, alacri animo sacerdos huc atque illuc discurrebat, ut sacrum munus omni quo posset modo exsequeretur. Accidit autem, ut comprehensus et in ferrum ac vincula coniectus, in iudicium arcesseretur : gestivit coram improbo praetore palam et aperte confiteri Christum, dum repetitis ictibus caeditur corio. Licet tot tantisque iactaretur procellis, tamen indefatigatos Dei administer opera in Sinis instituit, quae Ecclesiae rationibus, animarumque saluti etiamnum valde conducunt. Cum enim plurimi 36 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale infantes, fame ac pestilentia absumpti, interirent, diligentes quosdam Christianos in pagos dimisit, ut moribundos parvulos baptismate abluentes beatae immortalitati» redderent compotes. Effecit ergo, ut tempestate illa circiter viginti quattuor milia eorum salutari tingerentur lavacro. Ut autem firmaretur inceptum optatisque augeretur incrementis, Famulus Dei a Christifidelibus Europaeis annuam stipem fiagitavit, scilicet viaticum pro Catholicis Sinensibus, qui, ad pueros morientes advolaturi, itineri se committebant. Hoc initium operis, quod a Ioanne Martino « angelicum » appellatum, postea, quoquoversus provectum, «a S. Infantia » nomen accepit. Item, superno quodam motus instinctu, sodalitatem Virginum Sinensium condidit, quae, eadem fere ratione qua Sorores a Providentia, in saeculo mulieribus christianae doctrinae traderent praecepta. Quam societatem, Dei beneficio magnopere auctam, Sacrum Consilium nomini christiano propagando, anno millesimo septingentésimo octogesimo quarto, rite approbavit. Qui olim in sacro Seminario Sancti Deodati adulescentes ad ecclesiastica munera pie exercenda informaverat, providus sacerdos in Sinensibus quoque huiusmodi studiorum domicilium constituit, ut ex hac ipsa natione clerum colligeret, qui ad cives christiana lege erudiendos, utpote indigena, esset aptissimus. Non est ergo quin sapientem hunc virum admiretur, qui mentis aciem in omnes partes muneris apostolici intendit et Ecclesiae praeclara quaedam instrumenta suppeditavit ad Regnum Christi dilatandum. Tot vero fractus laboribus eoque ductus consilio, ut sodalitatem a Providentia, quae, eo absente, parum erat enervata, ad pristinum revocaret vigorem, Famulus Dei, anno millesimo septingentésimo octogesimo tertio, magnum desiderium sui relinquens, in patriam revertit, ubi brevi, quod elanguerat, excitavit, quod incl ina rat, restituit. Lotharingos iterum, praesertim agrestes, difficili aetate illa, qua nomen catholicum petebatur moresque desidebant, sacris orationibus ad virtutis studium est hortatus ; pias fidelium condidit societates ; libellos atque scidulas typis impressas in vulgus emisit, quae ad religionem servandam, promovendam valerent. Tanta autem erat eius industria, tantus labor, ut cives, a pravitate vitae aversi, sacris impense dederent animos. Quo in opere dum paene se conficit, Sinensem Ecclesiam iuvandi consilium numquam omisit. Quam ob rem stipem consueverat cogere, Parisiensi sedi Missionibus ad exteras gentes praepositae consiliis aifuit, et in pago Cutting, rem novitate primam suscipiens, scholam apostolicam, quam vocant, instituit, in qua alumni ad promulgandum Evangelium in ethnicorum finibus ratione et via pararentur. Non autem solum in vitae actione Ioannes Martinus tot edidit facta egregia sane et commemoranda, 37 sed etiam, si intimos sensus animi spectas, virum se praebuit perfectae cumulataeque virtutis. Solebat enim multum temporis in rerum divinarum contemplatione insumere omnemque cogitationem in uno Deo fìgere et locare. Huius ad voluntatem penitus suam confirmabat, quem morem in religiosam sodalitatem, cuius erat legifer pater, transfudit. Praeterea erat ei in usu coram augusto Eucharistiae Sacramento diuturnas fundere preces, Sacratissimum Cor Iesu praecipuis adorare obsequiis, acerbissimos Servatoris cruciatus mortemque recordatione pia recolere atque Virginem Mariam, Christianorum opiferam Matrem, prosequi omni genere honoris. Supernis etiam auctus muneribus, cum sacris faceret vel preces Deo adhiberet, in caelestium contemplationem interdum raptus est, mente a corporis sensu emota. Ab omni fastu et arrogantia alienus, modeste de se existimabat, atque linguam ita compescebat, ut verba non videretur facere nisi de rebus divinis. Acriter sibi imperans, voluntaria afflictatione se consueverat discruciare, scilicet ieiuniis, frigore, veste cilicina et catenis corpus coercere aliisque modis in semet ipsum animadvertere. Cum autem saeculo duodevicesimo vergente tumultus totam Galliam pervaderei et civilibus fluctibus tumerent omnia, Ioannes Martinus, postquam in sacerdotio collegas adhortatus est, ne iusiurandum, clericis inique tum impositum, darent, cum aliquot virginibus a Providentia Treviros confugit, ubi, vitam colens inopem, ut qui paupertati semper studuerat, ad Gallos exsules de pietate ac virtute sacras habuit contiones. Omni etiam ope contendit, ut milites vulneribus sauciatos ac febri typhica laborantes allevaret, sacerdos in omnes summe offlciosus. Quod caritatis munus dum exercet, eodem morbo ipse correptus est, scilicet « animam suam ponere pro amicis suis » (cfr. Io., XV, 13) maturavit. Brevi enim post, die quarta mensis Maii, anno millesimo septingentésimo nonagésimo tertio, supremis Ecclesiae Sacramentis piissime sumptis, eadem in urbe, nomen Iesu quassa iam voce fractaque efferens, ab hoc exsilio, aerumnarum pleno, ad caelestem patriam, innumerabilibus felicitatibus affluentem, transivit. « Vir sanctus obiit » : sermo is pervagatus est. Funere honeste celebrato, corpus in sepulcreto ad Aedem Divo Laurentio sacram conditum fuit. Cum vero aliquot annis post tumultu etiam Treviri turbarentur, tumulus deletus est, ex quo tempore tanti sacerdotis ossa inveniri non potuere. Singularem vero eius famam sanctimoniae, in dies crebrescentem, Deus, etiam statim post mortem, caelestibus signis videbatur confirmare. Quapropter Causa de Beatorum Caelitum honoribus ipsi tribuendis agi coepta est, atque post ordinarios, quos dicunt, processus, Commissio introductionis Causae, apud Sacram Rituum Congregationem 38 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale instituendae, a Leone PP. XIII, fel. mem., Decessore Nostro, die quarta decima mensis Ianuarii, anno millesimo octingentesimo nonagésimo primo, obsignata. Apostolicis deinde inquisitionibus rite absolutis, de virtutibus theologalibus et cardinalibus Venerabilis Ioannis Martini Moyë fuit disceptatum; quas, omnibus perspectis et expensis, ab eo heroum in modum cultas esse Nos, lato decreto die vicesima prima mensis Maii, anno millesimo nongentesimo quadragesimo quinto, ediximus. Exercita postea quaestione de miraculis, quae eiusdem invocato nomine a Deo ferebantur patrata, omnique re in suetis comitiis diligenter exquisita, Nos die undevicesima mensis Octobris, hoc, anno millesimo nongentesimo quinquagesimo quarto, de duobus pronuntiavimus constare. Unum tantum superfuit discutiendum, an Famulus Dei inter Beatos Caelites tuto foret recensendus. Quod plane factum est. Omnes enim Purpurati Patres Sacris tuendis Ritibus Praepositi Patresque Consultores id fieri posse cunctis suffragiis affirmaverunt. Nos enixas ad Deum preces admovimus, ut ad huiusmodi ferendam sententiam superni luminis copiam impetraremus. Itaque die tricésima prima eiusdem mensis Octobris, hoc anno, ad Venerabilis Famuli Dei Ioannis Martini Moyë sollemnem Beatificationem tuto procedi posse ediximus. Quae cum ita sint, Nos, vota Societatis Parisiensis Missionum ed exteras gentes atque Sororum a Providentia explentes, harum Litterarum vi atque auctoritate Nostra Apostolica, facultatem facimus, ut Venerabilis Dei Famulus Ioannes Martinus Moyë, Sacerdos, Beati nomine in posterum nuncupetur, eiusque corpus ac lipsana, seu reliquiae, non tamen in sollemnibus supplicationibus deferendae, publicae Christifidelium venerationi proponantur, atque etiam, ut eiusdem Beati imagines radiis decorentur. Praeterea eadem auctoritate Nostra concedimus, ut de illo quotannis recitetur Officium de Communi Confessorum non Pontificum cum lectionibus propriis per Nos approbatis, et Missa de eodem Communi cum orationibus propriis approbatis celebretur, iuxta Missalis et Breviarii Romani rubricas. Huiusmodi vero Officii recitationem Missaeque celebrationem fieri dumtaxat largimur in dioecesibus Metensi, cuius tum temporis intra fines Beatus ipse ortus est, et Nanceiensi, ad quam locus eius natalis nunc pertinet, atque Trevirensi, in qua diem obiit supremum, itemque in Templis et Sacellis ubique terrarum sitis, quibus Societas Parisiensis Missionum ed exteras gentes et Institutum Sororum a Providentia utuntur, ab omnibus Christifidelibus, qui horas canonicas recitare teneantur, et, quod ad Missam attinet, a Sacerdotibus omnibus, ad Templa seu Sacella, in quibus eiusdem Beati festum agatur, convenientibus. Largimur denique, ut sollemnia Beatificationis Vene: Acta Pii Pp. XII 39 rabilis Ioannis Martini Moyë, sevatis servandis, supra dictis in Templis seu Sacellis celebrentur, diebus legitima auctoritate statuendis, intra annum, postquam sollemnia eadem in Sacrosancta Patriarchali Basilica Vaticana fuerint peracta. Non obstantibus Constitutionibus et Ordinationibus Apostolicis nec non Decretis de non cultu editis ceterisque quibuslibet contrariis. Volumus autem, ut harum Litterarum exemplis, etiam impressis, dummodo manu Secretarii Sacrae Rituum Congregationis subscripta sint atque eiusdem Congregationis sigillo munita, etiam in iudicialibus disceptationibus, eadem prorsus fides adhibeatur, quae Nostrae voluntatis significatione hisce ostensis Litteris, haberetur. Datum ex Arce Gandulfi, sub anulo Piscatoris, die x x i mensis Novembris, Dominica x x i v post Pentecosten, anno MDCCCCLIIII, Pontificatus Nostri sexto decimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis GILDO BRUGNOLA a Brevibus Apostolicis III VENERABILIS DEI FAMULUS PLACIDUS RICCARDI, SACERDOS, MONACHUS PROFESSUS ORDINIS S. BENEDICTI CONGREGATIONIS CASINENSIS ABBATIAE SANCTI PAULI DE URBE, BEATUS RENUNTIATUR. PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Umbriam Sanctorum numero et gloria potius quam loci amoenitate et artis operibus virere et commendari rerum et optimarum artium scriptores omnes adfirmare non dubitant. Ad hoc sufficiat memorare Benedictum a Nursia, Monachorum Patrem Legiferum, Franciscum Asisinatem, paupertatis evangelicae asseclam et seraphicae caritatis exemplar mirificum, atque, nostris hisce temporibus, Gabrielem a Virgine Perdolente, Fratrum Minorum Patriarchae civem praeclarissimum, et Antonium Fantosati, Seraphici Ordinis alumnum, archiepiscopum et Christi Märtyrern, quem Nos Ipsi, paucos abhinc annos, inter Beatos coelites adnumeravimus. Cuius in natali oppido, Trebiae, nempe, intra Spoletanae archidioece- 40 Actu Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale seos fines, ortum habuit et famulus Dei Placidus Riccardi, cui hodie Beatorum honores tribuere statuimus. Natus est hic die vigesima quarta mensis Iunii, Praecursoris Domini nativitati sacra, anno MDCCCXILIV ex piis honestisque parentibus Francisco Riccardi et Maria Stella Paoletti : quibus summa cura fuit ut novem suos liberos christianae instituèrent. In baptismate nomen Thomas inditum est puero, qui sexennis a Spoletano Antistite sacro est chrismate delibutus et cum octavum tantum ageret annum Nobili Lucariniano Collegio, iam tunc Trebiae exsistenti, pietate et doctrina recte imbuendus traditus est. Adolescens, etsi numquam ab honestate descivit, tamen, aetatis inconsiderantia motus, musices atque artis scenicae necnon vestium cultu adlectus, aliquantulum mundi illecebris et invitamentis indulgere visus est. Maxima tamen pio adolescenti fuit cura ut Sacerdotem pietate et prudentia commendatum magistrum et ducem in via virtutis deligeret et sodalitati a Sacra Familia paulo ante Spoleti constitutae nomen daret. In eadem urbe humanarum litterarum studiis maxima cum laude expletis, anno MDCCCLXV Romam petiit philosophiae addiscendae operam daturas. Inter alumnos Collegii Angelici Fratrum Praedicatorum ad S. Mariae supra Minervam adscriptus statim pietatis laude, ingenii acie et studiosa voluntate enituit. De animae vero suae aeterna salute in primis sollicitus deque vitae genere eligendo adhuc incertus ut superni luminis claritatem impetraret ad Lauretanam Beatae Mariae Virginis Aedem devote invisendam iter aggressus est. Nec defuit pii iuvenis votis accedere Deipara Virgo quae sacros intra illos parietes, divina inspirante gratia, incipientem ad sacerdotii inclinationem in animo Servi Dei, benignissima fovit. Ut plenius voluntatem Dei exploraret Thomas, in Urbem reversos, aeternis meditandis rebus per aliquot dies apud Patres Societatis Iesu ad S. Eusebii magna pietate operam dedit. Ignatiani sodales qui iuvenem divinitus ad sacra capessenda munia vocatum cognoverant, eum ut Societati Iesu nomen daret hortati sunt sed Ipse, solitudinis studio potius a-llectus, inter Monachos incliti Ordinis S. Benedicti Abbatiae S. Pauli extra moenia de Urbe adnumerari suppliciter et enixe petiit. Voti compos factus insigne illud coenobium ingressus est die decima secunda mensis novembris anno MDCCCLXVI et insequente anno, in Epiphania Domini, sacris fuit indutus vestibus et nomen Thomae in Placidum mutavit. Novitiorum tirocinio laudabiliter exacto, die decima nona ianuarii anno MDCCCLXVIII sacra vota nuncupavit. Dum iterum philosophicis disciplinis dein theologicis addiscendis operam daret assiduam, iugi orationi et corporis voluntariae castigationi instans, in scientia Sanctorum proficere quam maxime adnisus est. Ecclesiae Acta Pii Pp. XII 41 militiae adscriptus per sacram tonsuram, magis magisque in dies Deo mancipatus, Ordinibus sacris tam minoribus quam maioribus rite susceptis, cum, Diaconus, iam ad Presbyteratum summa animi sui laetitia se pararet, die quarta novembris anno MDCCCLXX, paulo ante mutatis in pontificia ditione rerum civilium adiunctis, quasi militiam detrectans et transfuga habitus, dum Trebia Spoletum versus iter faceret ut militiae praepositis de suo agendi modo rationem redderet, a militibus a publica tutela in vincula coniectus est, Florentiam deportatus ibique in carcerem detrusus. Servus Dei, qui antequam comprehenderetur signo sanctae crucis se muniverat, etiam in vinculis constitutus, virtutum christianarum exemplar se praebuit omnibus et iugi orationi deditus, concaptivum suum ad admirationem movit. Ad vincula per annum a militari tribunali, ob contumaciam damnato, tamen Superiorum cura poena est remissa, ita ut, die vigesima quinta ianuarii anno MDCCCLXXI, ad matrem suam praesertim aliosque propinquos invisendos in patria remeaverit, deinde ad Abbatiam S. Pauli laetus et alacer reversus sit, quasi cervus desiderans ad fontem aquarum et passer ad nidum suum. Sollemnibus et perpetuis Deo votis adstrictus die decima mensis martii eiusdem anni, subsequente die vigesima quinta Sacerdotii fuit insignitus honore et oneribus et insequente die, quae fuit feria sexta post Dominicam de Passione, Beatissimae Virginis doloribus recolendis sacra, primam hostiam Deo immolavit, semetipsum super altare victimam offerens acceptissimum. Legiferi Patris Benedicti Regulae totus inhaerens, in variis sibi commissis muneribus per decem annos in ipso S. Pauli coenobio incumbens, assidua oratione et iugi corporis sui voluntaria castigatione enituit et ad currendam viam monasticae perfectionis ut gigas exsultavit. Iam tunc apparuit consilium proprium huius Famuli Dei hoc fuisse ut penitus adhaereret illi Sancti Benedicti Regulae praecepto in quo, quasi in epitomen coacta, cetera suis Monachis tradita continentur: «Christo nihil praeponant» (Cap. 72). Ad hoc autem facilius pro sua indole consequendum Servus Dei illud unum intendit quod auctor aurei operis « De imitatione Christi » proponit : « Ama nesciri et pro nihilo reputari » (Lib. I, cap. 2). Ab anno MDCCCCLXXXIV ad MDCCCXCIV, qua Vicarius Abbatis S. Pauli et confessarius ordinarius Ameriae in Umbria, Sanctimoniales Benedictinas Monasterii a S. Magno nuncupati ad pristinum pietatis studium et ad debitum Regulae praeceptis obsequium iugiter et plene praestandum revocare fortiter et suaviter, omni cura, potius exemplis quam hortationibus contendit. Prudentiae simul atque caritatis et aequitatis documenta dedit cum, per breve tempus, a Superioribus Romam revocatus, Novitiorum Magistri 42 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale munus in Abbatia S. Pauli, in difficillimis rerum adiunctis, suscepit. Ameriam reversus non solum Virginum Deo devotarum Monasterii quod diximus sed et Amerinorum Episcoporum, Sacerdotum et Christifidelium illius civitatis et dioecesis maximum sibi ob virtutum exempla praeclara conciliavit amorem, optimam sibi comparavit existimationem. At nimio labore necnon iugi voluntaria sui corporis maceratione, valetudinem iam tenuem profligans, in febrim tertianam incidit, quapropter a Superioribus ad insignem Abbatiam Farfensem in Sabinis se transferre iussus est ut, salubris loci natura sanitati recuperandae prodesset et religiosorum sodalium etsi laicorum convictus animi et corporis levamen aliquod Monacho in se nimis severo afferret. Celeberrimae olim et imperialis Abbatiae Farfensis pristinae potentiae et gloriae iam nihil aliud supererai quam titulus paene sine re et vetusta sed fatiscens et deserta Basilica in qua tamen Sabinorum venerationi prostabat imago Beatae Mariae Virginis in cuius honorem templum ipsum Deo dicatum est. Hic maximus tunc Farfae thesaurus, imago nempe Deiparae Virginis, cuius custodia nulli vigilantiori excubitori quam Placido Riccardi poterat committi. Oportebat enim ut et cultus marianus augeretur et vita communis parvae religiosae familiae benedictinae instauraretur. Ad hoc et ardens pietas et singularis prudentia et maxima praesertim caritas requirebantur ; quibus virtutibus novus Ecclesiae Rector et religiosae domus Superior in exemplum elucebat. Cum aptum domicilium in ipso Farfensi coenobio haberi nondum posset, Famulus Dei cum suis sodalibus in salubriore loco qui vulgato nomine « Sanfiano » dicitur, prope Faram Sabinorum commorabatur sed quolibet dominico et festo die et quandoque etiam bis vel ter in hebdomada, itineris haud brevis incommoda patientissime tolerans, alacer ad Ecclesiam descendebat ut fidelium ruricularum de vicinia spiritualibus necessitatibus praesto esset, licet infirma semper valetudine et intermittente febri laborans. De domus Dei decore sollicitus, supellectilem obsoletam reficiendam, novam acquirendam curavit, sacras functiones numero et sollemnitate augere studuit, christiana catechesi pueros erudire et Sacrum Evangelium rudibus explicare numquam intermisit ita ut brevi tempore christiana plebs quae Basilicam celebrabat, magis in dies et numero et devotione creverit. In paenitentiae tribunali sedens assiduus per horas, antequam Sacrum perageret, aures admissa fatentibus patientissime et prudentissime praebuit. In eucharistica hostia litanda totus fere divini amoris flamma colliquescebat et Dominicam Passionem meditans continuo, quotidie iter D. H. Iesu Christi ad crucem recolere solebat, perdolentis Virginis dolores iugiter meditabatur, ieiuniis, castigationibus Acta PU Pp XII 43 eorpuseulum affligere numquam desiit; humilitatis, patientiae, caritatis documenta quam plurima superioribus et inferioribus omnibus praebuit. Clarensium Virginum in duobus asceteriis Farae commorantium, Sacerdotem a sacris confessionibus, in difficillimis rerum adiunctis, animorum moderatorem et sacrae disciplinae instaurandae magistrum, fortitudine simul et suavitate imbutum, semper se ostendit, ita ut ab illis monialibus « Vir magnae sanctitatis » diceretur. Et adhuc apud incolas non solum territorii Farfensis sed fere totius Sabinae dioeceseos memoria viget Servi Dei in peccatores misericordiae, in pauperes effusae et industriae beneficentiae, multaque passim referuntur de eius strenua virtute et animi magnitudine. Die x v n novembris anno MCMXII, paralysi correptus, cum morti proximus videretur, extremis Ecclesiae Sacramentis rite munitus est, sed, a morbo aliquantulum recreatus ad S. Pauli Abbatiam translatus est. Paralysi vero in dies ingravescente, fere per triennium lectulo quasi cruci affixus, numquam ab oratione cessavit, immo Iesu Christi eiusque Matris cruciatus intentiore affectu recolere studuit; quotidie, ut semper consueverat, animi sordes apud Sacerdotem rite expiabat et eucharistico convivio se reficiebat; pluries etiam extrema unctione delibutus est, quoties nempe videbatur in eo esse ut animam efflaret. Quod revera factum est die xiv mensis martii, anno MCMXV. Insequente die reddita sunt defuncto iusta funebria, dum ex Basilicae S. Pauli turri sacra aera, per errorem quidem, non lugubrem sed festivum concentum tinnirent. Quod quasi praesagiuin ab astantibus habitum est illius caelestis gloriae quae fidelissimo Christi Famulo ab Ecclesia tribuenda foret. Et revera qui, adhuc vivens, sanctus ab omnibus aestimabatur, mortuus, magis magisque in dies sanctitudinis famam sibi comparavit. Cum anno MCMXXV Servi Dei corpus ex publico Urbis coemeterio ad Farfensem Basilicam translatum est, Sabinorum multitudo plaudens obviam venit, floribus viam sternens, Dei et Mariae laudes concinens potius quam preces in suffragium defuncti recitans, ita ut non funus sed triumphum visa sit celebrare et, ut satis fieret fidelium votis, mortales exuviae nonnisi post duodecim dies inhumatae sunt. Cum interim de miraculis a Deo per invocationem Placidi Riccardi patratis haberetur certa notitia, de eius Beatificatione et Canonizatione agi coeptum est. Quapropter ab anno MCMXXVIII ad annum M C M X X X in Curia Sabinensi prius informatoriae quas vocant inquisitiones peractae fuerunt atque 'deinde Ameriae et Coloniae Agrippinae rogatoriales. Servatis omnibus de iure servandis, die x x v i mensis martii anno MCMXXXV Commissio Introductionis Causae apud Sa- 4 4 Acta Apostolicae Beels - Commentarium Officiale eram Rituum Congregationem instituendae, a Pio PP. XI rec. me., Decessore Nostro, obsignata est. Apostolicis deinde inquisitionibus absolutis, de virtutibus theologalibus Venerabilis Placidi Riccardi fuit disceptatum ; quas, omnibus perspectis et expensis, a Famulo Dei heroum in modum cultas fuisse, Nos, lato decreto die quarta mensis iunii, anno millesimo nongentesimo quadragesimo quarto ediximus. Exercita postea quaestione de miraculis, quae eiusdem invocato nomine a Deo ferebantur patrata, omnique re in suetis comitiis diligenter exquisita, Nos, die undevicesima octobris, hoc anno, de duobus pronuntiavimus constare. Unum igitur superfuit discutiendum, an Dei Servus inter Beatos Coelites tuto foret recensendus. Quod plane factum est. Omnes enim Purpurati Patres Sacris tuendis Ritibus Praepositi Patresqne Consultores id neri posse cunctis suffragiis affirmaverunt. Nos enixas ad Deum preces admovimus ut ad huiusmodi ferendam sententiam superni luminis copiam impetraremus. Itaque die tricésima prima eiusdem mensis Octobris, hoc anno, ad Venerabilis Dei Famuli Placidi Riccardi sollemnem Beatificationem tuto procedi posse ediximus. Quae cum ita sint, Nos, vota Monachorum Abbatiae S. Pauli Apostoli extra Urbis moenia necnon totius Congregationis Casinensis, immo et universi Ordinis S. Benedicti explentes, harum Litterarum vi atque auctoritate Nostra Apostolica, facultatem facimus ut Venerabilis Dei Famulus Placidus Riccardi, Sacerdos Professus memorati Ordinis et Congregationis, Beati nomine in posterum nuncupetur, einsque corpus ac lipsana, seu reliquiae, non tamen in sollemnibus supplicationibus deferendae, publicae Christifidelium venerationi proponantur, atque etiam, ut eiusdem Beati imagines radiis decorentur. Praeterea eadem auctoritate Nostra concedimus, ut de illo quotannis recitetur Officium de Communi Confessorum non Pontificum cum lectionibus propriis per Nos approbatis, et Missa de eodem Communi cum orationibus propriis approbatis celebretur, iuxta Missalis et Breviarii Romani rubricas. Huiusmodi vero Officii recitationem Missaeque celebrationem fieri dumtaxat largimur in archidioecesi Spoletana, cuius intra fines Beatus ipse ortus est, atque dioecesi Romana in qua diem obiit supremum, itemque in Templis et Sacellis ubique terrarum sitis, quibus Ordo Benedicimus utitur, ab omnibus Christifidelibus, qui horas canonicas recitare teneantur, et, quod ad Missam attinet, a Sacerdotibus omnibus, ad Templa seu Sacella, in quibus eiusdem Beati festum agatur convenientibus. Largimur denique, ut Sollemnia Beatificationis Venerabilis Servi Dei Placidi Riccardi, servatis servandis, supra dictis in Templis seu Sacellis Acta PU Pp. XII 45 celebretur, diebus legitima auctoritate statuendis, intra annum, postquam sollemnia eadem in Sacrosancta Patriarchali Basilica Vaticana fuerint peracta. Non obstantibus Constitutionibus et Ordinationibus Apostolicis nec non Decretis de non cultu editis ceterisque quibuslibet contrariis. Volumus autem, ut harum Litterarum exemplis, etiam impressis, dummodo manu Secretarii Sacrae Rituum Congregationis subscripta sint atque eiusdem Congregationis sigillo munita, etiam in iudicialibus disceptationibus, eadem prorsus fides adhibeatur, quae Nostrae voluntatis signification^ hisce ostensis Litteris, haberetur. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die v mensis decembris, Dominica secunda Adventus, anno MCMLIV, Pontificatus Nostri sexto decimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis GILDO PRUGNOLA a Brevibus Apostolicis 46 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA SS. CONGREGATIONUM SUPREMA SACRA CONGREGATIO S. OFFICII DECRETUM PROSCRIPTIO LIBRI Feria IV, die 18 Martii 1953 In generali consessu Supremae Sacrae Congregationis S. Officii, Emi ac Revmi DD. Cardinales rebus fidei et morum tutandis praepositi, praehabito RR. DD. Consultorum voto, damnarunt atque in Indicem librorum prohibitorum inserendum mandarunt librum qui inscribitur : Marc Oraison, Docteur en Théologie, Docteur en Medicine, Vie chrétienne et problèmes de la sexualité, P. Lethielleux, Paris, 1952. Et feria IV, die 3 Aprilis 1953, Ssmus D. N. D. Pius Divina Providentia Pp. XII, in audientia Emo ac Revmo D. Cardinali Pro-Secretario Sancti Officii concessa, relatam Sibi Emorum Patrum resolutionem adprobavit et confirmavit. Datum Romae, ex Aedibus S. Officii, die 3 Ianuarii 1955. Marius Crovini, Supremae 8. Congr. S. Officii Notarius Sacra Congregatio Rituum 4 7 SACRA CONGREGATIO R I T U M i VERONEN. CANONIZATIONIS FUNDATRICIS BEATAE MAGDALENAE MARCHIONISSAE INSTITUTI FILIARUM A DE CANOSSA, VIRGINIS,. CARITATE. SUPER DUBIO An signanda sit commissio reassumptionis Causae in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc est in Ecclesiae more positum quod, si post beatificationis sollemnia alicui Servo Dei concessa, fidelium religio incrementum erga illum capiat, necnon plures gratiae seu miracula eius interventione a Deo ferantur accepta, canonizationis Causa resumatur. Iamvero beatorum fastis Magdalena Marchionissa de Canossa die 7 Decembris anno 1941 fuit adscripta indeque cultus in eamdem Beatam ubique percrebuit pluresque peculiares gratiae, ni forte quoque miracula, a Deo, eadem deprecante, patrata feruntur, uti quattuor Eminentissimi Patres Cardinales, quinque Excellentissimi Episcopi, necnon Praepositus Generalis Filiorum a Caritate Canossianorum et Superiorissa Generalis Filiarum a Caritate, quarum Institutum Beata Magdalena ipsa fundavit testantur. Quapropter Revmus P. Augustinus a Virgine, Causae huius Postulator, totius Instituti Canossianarum praefatorumque Archiepiscoporum et Episcoporum nomine humiles enixasque preces Summo Pontifici porrexit ut canonizationis Causa resumeretur. Quod, Deo favente, factum est. Etenim in ordinario S. Rituum Congregationis coetu die 23 Martii anni huius habito Enius ac Revmus Cardinalis Ioannes Adeodatus Piazza, Episcopus Sabinen, et Mandelen., Causae huius Ponens seu Relator, dubium proposuit discutiendum : An signanda sit commissio reassumptionis Causae in casu et ad effectum de quo agitur. Et Emi ac Revmi Patres, sacris ritibus tuendis praepositi, post Emi Ponentis relationem, audito R. P. D. Salvatore Natucci, Fidei Promotore Generali, omnibus perpensis, rescribendum censuere : Affirma- Acta 48 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Uve, nempe signandam esse commissionem reassumptionis Causae, si Sanctissimo placuerit. Facta postmodum subsignato die per R. P. D. Henricum Dante, S. Rit. O. Substitutum Sanctissimo Domino nostro Pio Papae XII relatione, Sanctitas Sua rescriptum Sacrae Rituum Congregationis ratum habens, propria manu commissionem reassumptionis Causae Beatae Magdalenae Marchionissae de Canossa signare dignata est. Datum Romae, die 4 mensis Maii, Anno Mariali 1954. C. Card. CICOGNINI, Praefectus h. $ S. t A. Carinci, Archiep. Seleuc, Secretarius II DECRETUM DB INSTAURATAE VIGILIAE PASCHALIS FACULTATIVA CELEBRATIONE ULTERIUS PROROGANDA. Instauratae Vigiliae Paschalis celebratio, de locorum Ordinariorum iudicio facultative exsequenda, iam per decretum diei 12 Ianuarii anni 1952 per triennium concessa, attentis peculiaribus rerum adiunctis, de mandato Sanctissimi D. N. Pii Papae XII ulterius ad alium annum prorogatur. Contrariis quibuslibet non obstantibus. Die 15 Ianuarii 1955. C. Card. CICOGNANI, Praefectus L . h£ S. f A. Carinci, Archiep. Seleucien., Secretarius An. et TOL.XXXXVII 25 Februarii 1955 (Ser. II, T. XXII) - N. 2 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM. OFFICIALE ACTA PII PR XII CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I GUAYAQUILENSIS - LOIANAE (DE EL ORO) B DIOECESIBUS GUAYAQUILENSI ET LOIANA QUAEDAM TERRITORIA DETRAHUN- T U R , QUIBUS NOVA PRAELATURA (( NULLIUS DIOECESIS )) CONSTITUITUR, (( DE EL ORO )) APPELLANDA. PIUS E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Nos minime latet sapientiorem singularum Ecclesiarum dispositionem saepissime valde conducere ad rem christianam fovendam ac populorum fidem provehendam. Cum igitur venerabilis Frater Opilius Rossi, Archiepiscopus titulo Ancyranus, idemque in Republica Aequatoriana Apostolicus Nuntius, ab hac Apostolica Sede petierit ut, aliquot a dioecesium Guayaquilensis et Loianae territorio distractis territoriis, nova Praelatura « nullius dioecesis » conderetur, Nos firma et certa spe id posse christianae religioni ibi conferre, opportunum censemus exhibitis precibus concedere- Qua de re, auditis venerabilium Fratrum Episcoporum sententiis, quos negotium contingit, venerabilis scilicet Iosephi Felicis Heredia Zurita, Episcopi Guayaquilensis, et venerabilis Nicanoris Roberti Aguirre Baus, Episcopi Loiani ; consensum insuper supplentes eorum omnium qui habeant ius aliquod in hac re ; post rem attente consideratam ; de apostolica potestate, quam a Christo accepimus, haec quae 4 — ACTA. vol XXII, n. 2 — 25-2-1955. 50 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sequuntur statuimus et iubemus. A dioecesi Guayaquilensi eam regionem separamus quae Vicariatum Foraneum, qui dicitur, « Máchala » constituit ; item a dioecesi Loiana id territorii disiungimus quo Vicariatus Foranei « Zaruma » et « Santa Rosa » constant. Quae omnia territoria in novam Praelaturam nullius dioecesis redigimus, omnibus iuribus, honoribus, privilegiis tributis quae solent et ceteris concedi, ac oneribus impositis quae huiusmodi Ecclesiarum dignitatem consequuntur. Eadem vero iura et onera eius quoque Praesulibus pro tempore omnino compétent. Nova Praelatura « nullius » de EI Oro appellabitur, eiusque fines tantum protendentur, quantum civilis districtus eiusdem nominis patet. Sedem Praelati eiusque domicilium in ea urbe collocari volumus, quae vulgato nomine « Máchala » nominatur ; cathedram vero suae dignitatis et potestatis collocavit idem Antistes in templo B. M, V. de Mercede, quod ex hoc temporis ad gradum et dignitatem praelaticii templi, quod dicitur, evehimus, debita iura et privilegia tribuentes atque onera imponentes. Modo conditam Praelaturam de EI Oro metropolitanae Ecclesiae Quitensi subicimus tamquam suffraganeam. Item Praesul iuri Archiepiscopi Quitensis erit obnoxius. Qui iuvenes vero ad sacerdotium capessendum vocentur, iisdem educandis Seminarium saltem elementarium in hac Praelatura aedificetur, iuxta normas communes et leges a S. Consilio de Seminariis et Studiorum Universitatibus latas, ex quo lectissimi quique pueri Romam mittantur, ut, in sacra totius catholici orbis civitate, ecclesiasticis doctrinis sincere imbuantur, collegio Piano Latino Americano recepti. Ad Mensam quod attinet Praelaturam, eam constituent sive bona quae novae Praelaturae, divisis Guayaquilensis et Loianae dioecesium bonis iuxta can. 1500 Cod. Iur. Can., obvenient; sive Curiae emolumenta; sive denique a christianis oblata dona. Volumus praeterea ut, simul ac hae Litterae Nostrae ad effectum deductae fuerint, ii clerici qui in territorio novae Praelaturae legitimum habeant domicilium, huic Ecclesiae ascripti censeantur. Itidem Praelaturae regimen et administratio, electio Vicarii Capitularis seu Administratoris, sede vacante, cleri et populi iura et alia huiusmodi, haec omnia Iuris Canonici praescriptis contineantur. Ut par est, ea documenta et acta quae aliquo modo Praelaturam de EI Oro respiciant, quam primum a Curiis episcopalibus Guayaquilensi et Loiana ad eiusdem tabularium mittantur, religiose custodienda. Mandamus postremo ut quae his Litteris praescripsimus venerabilis Frater Opilius Rossi efiicienda curet, cui debitas facultates tribuimus, vel ille qui eo tempore quo haec decreta ad effectum deducentur Aequatorianae Nuntiaturae praeerit. Poterunt ipsi scilicet et alium delegare, dummodo in Acta Pii Pp. 51 XII ecclesiastica dignitate constitutum; qui tamen negotium perficiet, onus habebit documenta confectae rei exarare eaque sinceris exemplis ad S. Congregationem Consistorialem, quam primum poterit, mittere. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla cuiusvis generis contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini propterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo, harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum praeferant viri in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta eadem omnino habenda erit fides quae hisce haberetur, si ostender e t u r . Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae apud S. Petrum, die sexto et vicesimo mensis Iulii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto decimo. CELSUS Card. COSTANTINI $ Fr. ADEODATUS I. Card. PIAZZA S. B. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens f Alfonsus Carinci, Archiep. tit. Seleuc, Decanus Prot. Apost. Albertus Serafini, Proton. Apost. Loco ffi Plumbi Iti Cane. Ap. tab., vol. LXXXIX n. d. 52 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II GABONENSIS (TUCUPITENSIS) E VICARIATU APOSTOLICO CARONENSI QUAEDAM REGIO SEPARATUR, QUAE IN NOVI VICARIATUS FORMAM REDIGITUR, (( TUCUPITENSIS )) APPELLANDI. PIUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Crescit in dies Ecclesia sancta, sicut arbor illa quae umbrosas patulasque frondes ita protendit suas, ut « volucres caeli veniant et habitent in ramis eius » (Mt. 13, 32) ; quae etsi impiis tempestatum furiis vehementer quassetur, divinae tamen lumine gratiae collustrata omnibus terrae populis securum est refugium ac firmum tutamentum. Nos itaque, qui superno Dei numine eiusdem Ecclesiae regimen tenemus, valde animo laetamur uberes huiusmodi progressus considerantes; ac libentissime propterea accipimus preces venerabilis Fratris Armandi Lombardi, Archiepiscopi titulo Caesariensis Philippi et in Veneti o lana Republica Apostolici Nuntii, qui, ad Evangelii praeconum apte iuvan dos levandosque labores, ab hac Romana Sede postulavit ut ex Apostolico Vicariatu Caronensi quaedam separaretur regio atque novus ex ea Vicariatus crearetur. Re igitur qua par erat diligentia considerata, clara idcirco scientia eorum quae gesturi sumus ; explorato praeterea quid Ordinarius Apostolici Vicariatus Caronensis de hoc sentiret negotio; consensu denique eorum suppleto, quorum haec res quavis ratione intersit, de suprema Nostra potestate haec quae sequuntur decernimus atque statuimus. Ab Apostolico Vicariatu Caronensi, in Venezolana Repubblica, eam territorii partem distrahimus in qua civilis regio exstat vulgato nomine (( Delta Amacuro » ; eandem praeterea regionem in novi Apostolici Vicariatus formam redigimus, qui Tucupitemis ab urbe « Tucupita » nuncupabitur quemque sollertibus curis Fratrum Minorum Capulatorum concreditum volumus, ad Nostrum tamen et Sanctae Sedis nutum. Apostolicus igitur Tucupitensis Vicariatus totum eius regionis, quam supra diximus, territorium amplectetur iisdemque finibus, ut patet, atque ipsa circumscribetur. Quem praeterea Vicariatum itemque eius pro tempore Praesules iis iuribus honoribusque ornamus Acta Pii Pp. XII 53 atque oneribus officiisque astringimus, quibus solent ceteri Vicariatus eorumque Praesules et ornari et astringi. Ut autem ea quae Nostris bisce Litteris iubemus efficiantur, venerabilem Fratrem Armandum Lombardi deligimus, vel eum qui eo tempore quo haec decreta ad rem adducentur Apostolicae in Venetiolana Republica Nuntiaturae praeerit; cui vero contigerit hoc exsequendum opus, illi necessarias ad id potestates facimus cuilibet subdelegandas, si opus fuerit, viro qui ecclesiastica dignitate polleat. Praecipimus pariter ut confectum negotium in acta referatur, quorum fide digna exempla ad S. Consilium Christianae Fidei Propagandae quam primum mittantur. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla cuiusvis generis contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens, contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini propterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur si ostenderetur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae apud S. Petrum, die tricesimo mensis Iulii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto decimo. Pro S . R . E . Cancellario i$f CLEMENS Card. MIGARA PETRUS Card. FUMASONI BIONDI Sacri Collegii Subdecanus S. Congr. de Propaganda Fide Praefectus Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens f Alfonsus Carinci, Archiep. tit. Seleuc, Becanus Prot. Apost. Albertus Serafini, Proton. Apost. L o c o g& P l u m b i In Ap. Cane, tab., Vol. LXXXIX, n. ! h 54 Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale III S. I O S E P H I IN C O S T A R I C A - A L A J U E L E N S I S (S. ISIDORI) EX ARCHIDIOECESI S. IOSEPHI IN COSTARICA ET EX DIOECESI ALAJUELENSI Q U A E D A M T E R R I T O R I A S E P A R A N T U R , Q U I B U S NOVA D I O E C E S I S C O N S T I T U I T U R (( S. ISIDORI )) A P P E L L A N D A . PIUS SERVUS EPISCOPUS S E R V O R U M DEI A D P E R P E T U A M REI M E M O R I A M Neminem fugit saepissime fieri ut, si distrac tis ex amplioribus dioecesibus aliquot territoriis, nova quaedam dioecesis constituatur, possint Episcopi intentiore cura et sollicitudine commissi gregis utilitates quaerere ac tueri. Quae cum ita sint, Nos, cuius in manus posuit Deus omnium christianorum hominum regimen, ea quae venerabilis Frater Paulus Bernier, Archiepiscopus titulo Laodicenus in Syria et in Republica Costaricensi Apostolicus Nuntius, consilia proposuit : ut videlicet nova in Costarica dioecesis constitueretur, libentissimo animo probanda censemus. Post igitur venerabiles Fratres auditos Ruben Odio Herrera, Archiepiscopum S. Iosephi in Costarica, et Ioannem Vincentium Solis Fernández, Episcopum Alajuelensem, quorum intererat, remque intentissimo animo consideratam, eorum consensum supplentes qui aliquod ius in hoc negotio sese habere arbitrentur, de apostolicae Nostrae potestatis plenitudine, quae sequuntur statuimus et iubemus. Ex archidioecesi S. Iosephi in Costarica id territorii separamus quod iis regionibus constat quibus apud vulgus sunt nomina : « Tarrazu », « Dota » et « Perez Zeledón » ; e dioecesi vero Alajuelensi eas oras quas populus « Aguirre », (( Osa », « Buenos Aires » et « Golfito » vocare consuevit. Ex quibus territoriis, addita insula « del Coco », quae ad nullam ecclesiasticam circumscriptionem hucusque accedebat, novam dioecesim constituimus S. Isidori nomine appellandam. Cuius Sedem in urbe, cui nomen est « S. Isidro de El General » statui iubemus, cathedram vero episcopalem in curiali templo collocari, quod in eadem civitate S. Isidoro Agricolae dicabitur, quodque ad cathedralis honorem et dignitatem evehimus. Sive igitur novae dioecesi, sive eius pro tempore Episcopis, sive templo ea omnia iura cedere volumus quae omnibus tum Ecclesiis, tum Praesulibus, tum aedibus cathedralibus tribui solent; iniunctis Acta Pii Pp. XII 55 scilicet iisdem quoque oneribus et obligationibus quae eorum sunt propria. Placet insuper modo conditam Ecclesiam archidioecesi S. Iosephi in Costarica esse suffraganeam et subiectam, eiusque sacrorum Antisti-' tes eiusdem S. Iosephi Metropolitis esse obnoxios. Mensam Episcopalem, quae dicitur, constituent sive pecunia a civili potestate statuta, sive Curiae emolumenta, sive ultro factae rerum vel pecuniae donationes, sive denique bona quae, divisis S. Iosephi archidioecesi et Alajuelensi dioecesi, novae S. Isidori Ecclesiae obvenient, ad normam can. 1500 Codicis Iuris Canonici. Volumus praeterea ut caeremoniarum splendori augendo et Episcopo in maioribus dioecesis negotiis iuvando Collegium Canonicorum quam primum constituatur, iuxta normas per alias sub plumbo Litteras edendas; quod tamen dum perficiatur, Consultores dioecesani, quos dicunt, eligantur, quibus pro Canonicis Episcopus utatur. Quod vero ad novae dioecesis regimen, administrationem, curam attinet, itemque ad Vicarii Capitularis, Sede vacante, electionem pertinet, vel ad cleri populique iura et officia, aliaque huiusmodi, ea omnino serventur quae Codice I. C. continentur. Statuimus tamen ut, cum Ecclesia S. Isidori condita legitime fuerit, eo ipsi clerici ei dioecesi censeantur adscripti in cuius territorio legitimum habeant domicilium. Cum autem Ecclesiae sanctae spes in iuvenum agmine sitae sint, qui Dei numine fiante Sacerdotium consectari optent, ideo venerabilem Fratrem hortamur, cui Episcopo nova dioecesis regenda dabitur, ut Seminarium saltem elementarium construendum curet, iuxta legitimas regulas, quo pueri excipiantur ac recte educentur, undeque lecti iuvenes Romam mittantur in Collegio Piano Latino Americano theologicis ac philosophicis doctrinis erudiendi. Ceteros vero poterit Episcopus in maius Seminarium S. Iosephi in Costarica mittere. Acta denique et documenta quae novam dioecesim S. Isidori quovis modo respiciant, vel clericos, vel fideles, a Curiis S. Iosephi in Costarica et Alajuelensi ad Curiam S. Isidori quam primum mittantur, in cuius tabulario religiose serventur. Quae vero his Litteris praescripsimus exsecutioni mandanda curabit venerabilis Frater Paulus Bernier, quem nominavimus, vel ille qui eo tempore quo haec decreta ad rem adducentur Apostolicae Nuntiaturae in Costarica praeerit. Qui vero negotium perficiet non modo ei omnes potestates agendae rei concedimus, quas poterit scilicet cuilibet viro subdelegare, dummodo in ecclesiastica dignitate constituto; sed etiam onus iniungimus documenta exarare et ad S. Congregationem Consistorialem quam primum mittere. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efiicacitati 56 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum ex Arce Gandulfi, prope Romam, die undevicesimo mensis Augusti, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto decimo. CBLSUS Card. COSTANTINI © Fr. ADEO DATUS I. Card. PIAZZA S. B. E. Cancellarius S. Conyr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens f Alfonsus Carinci, Archiep. tit. Selene, Decanus Prot. Apost. Albertus Serafini, Proton. Apost. L o c o SB P l u m b i In Cane. Ap. tab., vol. LXXX1X, n. 38. IV SOROCABA^NAE I N SOROCABANO C A T H E D R A L I T E M P L O C A N O N I C O R U M C O L L E G I U M E R I G I T U R PIUS EPISCOPUS S E R V U S S E R V O R U M DEI A D P E R P E T U A M REI M E M O R I A M E prisco maiorum instituto, recentiore tempore legibus Codicis Iuris Canonici confirmato atque recognito, Apostolica Sedes sive in metropolitanis sive in cathedralibus templis Canonicorum Collegia diligentisjsimo studio instituenda curat, ut et Deo optimo maximo splendidiorem Acta Pii Pp. Xll 57 tribuant cultum, et Episcopo diligentem navent operam in gravioribus suae Ecclesiae negotiis obeundis. Cum igitur venerabilis Frater Iosephus Carolus de Aguirre, Episcopus Sorocabanae dioecesis, enixe poposcerit ut cathedralis sua aedes, ad iuris praescripta, huiusmodi instruentur Collegio; cumque S. Congregatio Consistorialis, audito venerabili Fratre Carolo Chiarlo, Archiepiscopo titulo Amideno et in Brasiliana Republica Apostolico Nuntio, haec opportunissimo censuerit fieri consilio, Nos adhibitis precibus libentissimo concedimus animo. Quam ob rem, ea suprema Nostra usi potestate, qua universae Christi Ecclesiae praesidemus, atque consensu illorum suppleto, quorum quavis intersit ratione, re attente considerata ac certa scientia eorum quae gestum sumus, haec quae sequuntur statuimus atque decernimus. In Sorocabanae dioecesis cathedrali templo Canonicorum Collegium erigimus, quod ex duabus constabit Dignitatibus, ex Archidiacono scilicet et Praeposito, atque ex decem Canonicis, quorum alteri munus Theologi, alteri vero munus Praefecti admissis paenitentium expiandis assignetur. Quae Dignitates et Canonicatus, tametsi primum concedantur, ad iuris communis normam conferenda sunt. Quoad vero sive Dignitates sive Canonicatus congruo beneficio donari non poterunt, facultatem facimus ut iis etiam sacerdotibus tribuantur, qui alio iam fruantur beneficio, etiam cum animorum curatione coniuncto. Qui Canonici his diebus divina facient officia : feriis videlicet natalibus Servatoris Nostri Iesu Christi; sollemnibus Paschatis, Pentecostes atque B. Mariae Virginis caelo receptae, cui cathedrale templum est sacrum, ac denique anniversariis diebus sive ab electo sive a consecrato dioecesis Episcopo, sive a consecrato cathedrali templo. Cum autem haud parum deceat eos viros, qui in Episcopi consilium et tamquam senatum asciscantur, propriis condecoran insignibus, quibus super ceteros emineant, Sorocabanae Ecclesiae Canonicis concedimus ut intra fines tantum suae dioecesis et in sacris sui Collegii ritibus, nigram induant vestem talarem cum fimbriis violacei coloris, zonam sericam pariter violaceam, rochetum cum reflexu coccineo (qui populari lingua dicitur vermelho-cremisi) in manicis, mozetam e serico villoso nigro cum fimbriis coccineis et, pro temporis opportunitate, cappam cum pellibus albi coloris atque violaceas caligas. Quod vero ad cetera attinet officia et munera, iura ac privilegia, quae ad eiusdem dignitatis Canonicorum Collegia spectant, iuris communis religiose serventur normae. Decernimus postremo ut simul ac Canonicorum Collegium fuerit erectum, dioecesani Consultores, ut patet, a suo munere cessent. Quae omnia Litteris Nostris statuimus, ea exsequenda curabit vel venerabilis Frater Carolus Chiarlo, Acta 58 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale quem supra diximus, vel ille qui eo tempore, quo haec decreta ad rem adducentur, Apostolicae in Brasiliana Bepublica praeerit Nuntiaturae ; ei vero, qui rem perficiet, omnes necessarias ad id facimus potestates, alii etiam viro subdelegandas, dummodo in ecclesiastica dignitate constituto, onusque iniungimus hoc confectum negotium in tabulas referendi, quarum fide digna exempla ad S. Congregationem Consistorialem quam primum transmittet. Has vero Litteras nunc et in posterum efiicaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quiri immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum ex Arce Gandulfi, prope Romam, die undevicesimo mensis Septembris, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto decimo. CELSUS Card. COSTANTINI ® F r . AUEODATUS I. Card. PIAZZA S. E. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Bernardus De Felicis, Proton. Apost. Albertus Serafini, Proton. Apost. L o c o £ß P l u m b i In Gane. Apost, tal) , vol. LXXX.IX. n. 51. Acta Pii Pp. XII 59 CHIROGRAPHUS D E ORDINE S U P R E M O MILITARI HIEROSOLYMITANO MELITENSI PIUS PP. XII Nella sua non di rado gloriosa storia il Sovrano Militare Ordine Gerosolimitano di Malta si è trovato, come è proprio di tutte le istituzioni umane, in gravi difficoltà esterne ed interne. I Nostri Predecessori sono ripetute volte intervenuti -per sostenere con paterna mano la Istituzione, affinchè potesse speditamente superare i punti più aspri del suo cammino. Noi stessi, a richiesta dell'Ordine, col Nostro Chirografo del 10 dicembre 1951 costituimmo un Tribunale Cardinalizio incaricato di determinare la natura delle qualità di Ordine sovrano e di Ordine religioso e di risolvere le questioni connesse e, dopo che il medesimo Tribunale ebbe pronunziato le sue sentenze, era comune speranza che la Istituzione potesse sollecitamente entrare in una nuova fase di fiorente sviluppo. Se non che i passi pur intrapresi dall'Ordine per uscire dal presente stato di cose hanno incontrato difficoltà, per cui essi non hanno ancora potuto produrre gli effetti desiderati. Anche la revisione delle Costituzioni, che l'Ordine considera come una importante premessa di nuova vita, ed alla cui preparazione attende da tempo, è ancora nella fase di studio. . Allo scopo di dare valido impulso ai generosi intendimenti di quanti sono solleciti dell'avvenire dell'Ordine stesso, siamo venuti nella risoluzione di affidare ad una apposita Commissione, che sarà formata dagli stessi Signori Cardinali che già composero il Tribunale su menzionato, nonché dal Signor Cardinale Valerio Valeri come Prefetto della Sacra Congregazione dei Religiosi, l'esame delle proposte per la revisione delle Costituzioni e lo studio, la determinazione e l'applicazione dei provvedimenti e dei mezzi atti a favorire il ritorno dell'Ordine alla normalità ed a promuovere in esso una nuova fioritura di vita spirituale. Tale Commissione sarà pertanto costituita dai Signori Cardinali Eugenio Tisserant, Clemente Micara, Giuseppe Pizzardo, Benedetto Aloisi 60 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Masella, Valerio Valeri e Mcola Canali. Segretario ne sarà Monsignor Giovanni Battista Scapinelli di Léguigno. Tutto ciò abbiamo stabilito e stabiliamo, nonostante qualsiasi cosa in contrario, anche se degna di speciale menzione. Dato dal Nostro Palazzo Apostolico Vaticano, il I febbraio 1955. o PIUS PP. XII N U N T I I I Summus Pontifex, iis qui interfuerunt VI Conventui nationali Sodalium Consociationis ex iuris peritis catholicis Italiae, haec edidit verba, agens in prima parte de via quae ducit hominem ad reatum culpae et paenae, in altera vero de statu culpae et paenae. * Accogliete, illustri Signori, il Nostro saluto di benvenuto. Lo rivolgiamo alla vostra degna Assemblea con gli stessi sensi di gioia e di fiducia, coi quali vi ricevemmo lo scorso anno. La questione, che oggi prendiamo in esame, Ci è stata segnalata da uno dei vostri, l'insigne Professor Carnelutti. È la funzione della pena, il « redimere il colpevole mediante la penitenza » ; questione che Noi ameremmo di formulare così : la colpa e la pena nella loro vicendevole connessione. Vorremmo, cioè, indicare a larghi tratti il cammino dell'uomo dallo stato di non colpevolezza, attraverso il fatto della colpa, a quello di colpa e di pena (reatus culpae et poenae) ; e viceversa, il ritorno da questo stato, attraverso il pentimento e la espiazione, a quello di liberazione dalla colpa e dalla pena. Noi potremo allora vedere più chiaramente quale è la origine della pena, quale ne è la essenza, quale la funzione, quale forma essa deve prendere per condurre il colpevole alla sua liberazione. I - LA TIA TERSO LA COLPA E LA PENA Occorre qui premettere due avvertenze. Innanzi tutto il problema della colpa e della pena è un problema di persona, e ciò in un duplice aspetto. La via verso la colpa prende le mosse dalla persona del soggetto attivo, dal suo (( Io ». Nella somma degli atti, che da essa provengono come da centro di azione, sono qui da * D a t u s d i e 5 D e c e m b r i s m e n s i s a. 1954. Acta Pii Pp. XII 61 considerare soltanto quelli che si basano sn di una cosciente e voluta determinazione; atti cioè che Fio poteva compiere o non compiere, che compie perchè egli stesso vi si è liberamente risolto. Questa funzione centrale dell'Io verso sè stesso — anche se operante sotto influssi di diversa natura — è un elemento necessario, se si vuol parlare di vera colpa e di vera pena. Il fatto colpevole è però sempre anche una posizione di persona contro persona, tanto se l'oggetto immediato della colpa è una cosa, come nel furto, quanto se è una persona, come nell'omicidio : inoltre l'Io della persona, che si rende colpevole, si dirige contro l'Autorità superiore, quindi in conclusione sempre contro l'autorità di Dio. Nel che Noi, che abbiamo di mira il genuino problema della colpa e della pena propriamente dette, prescindiamo dalla colpa meramente giuridica e dalla sua conseguente penalità. È poi da osservare che la persona e la funzione personale del colpevole formano una stretta unità, che alla sua volta presenta differenti aspetti. Essa riguarda al tempo stesso il campo psicologico, giuridico, etico e religioso. Questi aspetti si possono bensì considerare anche separatamente ; ma nelle vere colpa e pena sono fra di loro così connessi, che soltanto nel loro complesso è possibile di formarsi un giusto concetto circa il colpevole e la questione della colpa e della pena. Non si può dunque nemmeno trattare questo problema unilateralmente, soltanto sotto l'aspetto giuridico. La via verso la colpa è quindi questa : lo spirito dell'uomo si trova nella seguente posizione : dinanzi ad un fare o ad un omettere, che a lui si presenta come semplicemente obbligante, come un assoluto (( tu devi », una incondizionata esigenza da attuarsi con determinazione personale. A questa esigenza l'uomo rifiuta di obbedire : respinge il bene, adotta il male. Alla interna risoluzione, quando essa non si esaurisce in sè stessa, segue l'azione esterna. In tal guisa l'atto colpevole è compiuto nel suo elemento sia interno che esterno. Natura e vari aspetti dell'atto colpevole In ciò che riguarda il lato soggettivo della colpa, per un retto giudizio occorre tener conto non solo del fatto esteriore, ma anche degl'influssi provenienti dall'interno e dall'esterno, che hanno cooperato nella risoluzione del colpevole, come disposizioni innate o acquisite, impulsi o impedimenti, impronte della educazione, irradiazioni delle persone e delle cose in mezzo a cui vive, fattori delle circostanze, e in particolar 62 Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale modo l'abituale ed attuale intensità del volere, la cosiddetta « energia criminale », che ha contribuito al compimento del fatto colpevole. Considerato nel suo termine, il fatto colpevole è un arrogante disprezzo dell'Autorità, che comanda di mantenere l'ordine del giusto e del buono, e che è la fonte, la custode, la tutrice e la vindice dell'ordine stesso. E poiché ogni umana Autorità non può finalmente derivare che da Dio, ogni fatto colpevole è una opposizione contro Dio stesso, il suo supremo diritto e la sua somma maestà. Questo aspetto religioso è immanente ed essenzialmente congiunto col fatto colpevole. Termine di questo fatto è anche la comunità di diritto pubblico, se ed in quanto esso mette in pericolo e viola l'ordine stabilito dalle leggi. Tuttavia non ogni vero atto colpevole, come è stato sopra descritto, ha il carattere di colpa di diritto pubblico. Il potere pubblico deve occuparsi soltanto di quelle azioni colpevoli, che offendono la regolare convivenza nell'ordine fissato dalle leggi. Da qui la regola circa la colpa giuridica : Nulla culpa sine lege. Ma una tale violazione, se è d'altronde in sè stessa un vero atto colpevole, è sempre anche una violazione della norma etica e religiosa. Da ciò consegue che quelle leggi umane, le quali si trovino in contraddizione con le leggi divine, non possono formare la base per un vero fatto colpevole di diritto pubblico. Col concetto del fatto colpevole è congiunto quello che il suo autore diviene meritevole di pena (reatus poenae). Il problema della pena ha dunque principio, nel singolo caso, al momento in cui l'uomo diviene colpevole. La pena è la reazione, richiesta dal diritto e dalla giustizia, alla colpa : sono come colpo e contraccolpo. L'ordine violato con l'atto colpevole esige reintegrazione e ristabilimento del turbato equilibrio. È ufficio proprio del diritto e della giustizia di custodire e preservare la concordanza fra il dovere, da una parte, e il diritto, dall'altra, e di ristabilirla, se fosse lesa. La pena non tocca per sè il fatto colpevole, ma l'autore di esso, la sua persona, il suo Io, che con cosciente determinazione ha compiuto l'azione colpevole. Parimenti la punizione non viene quasi da un astratto ordinamento giuridico, ma dalla persona concreta investita della legittima Autorità. Come l'azione colpevole, così anche la punizione mette di fronte persona a persona. Senso e scopo della pena La pena propriamente detta non può dunque avere altro senso e scopo che quello testé enunciato, di ricondurre nuovamente nell'ordine del dovere il violatore del diritto, che ne era uscito. Questo ordine del dovere Acta Pii Pp. 63 XII è necessariamente una espressione dell'ordine dell'essere, dell'ordine del vero e del buono, che solo ha diritto di esistenza, in opposizione all'errore ed al male, che rappresentano ciò che deve non essere. La pena compie il suo ufficio a suo modo, in quanto costringe il colpevole, a causa dell'atto compiuto, ad una sofferenza, cioè alla privazione di un bene e alla imposizione di un male. Affinchè però questa sofferenza sia una pena, è essenziale la causale connessione con la colpa. II - LO STATO DI COLPA E DI PENA Aggiungiamo che il colpevole ha creato col suo atto uno stato, che per sè non cessa col cessare del fatto stesso. Egli rimane colui che ha coscientemente e volutamente violato una norma obbligatoria (reatus culpae) e con ciò è incorso nella pena (reatus poenae). Questo stato personale perdura, anche nella sua posizione di fronte all'Autorità da cui egli dipende, ossia all'Autorità umana di diritto pubblico, in quanto questa ha parte nel corrispondente processo penale, ed inoltre, e sempre, di fronte alla suprema Autorità divina. Si forma così un durevole stato di colpa e di pena, che indica una particolare condizione del colpevole dinanzi all'Autorità offesa e di questa verso il colpevole. E stato tentato, partendo dal concetto che tempo e spazio, formalmente in quanto tali, non siano semplicemente realtà, ma strumenti e forme del pensiero, di trarre la conclusione che dopo la cessazione del fatto colpevole e della pena stessa non si possa più parlare di una loro qualsiasi permanenza nella realtà, nell'ordine reale, e quindi di uno stato di colpa e di pena. Se così fosse, si dovrebbe rinunziare al principio : <( Quod factum est infectum fieri nequit ». Applicato ad un fatto spirituale — e tale è in sè stesso l'atto colpevole —, quel principio si baserebbe — così si afferma — sopra una falsa valutazione e ad un errato uso del concetto di « tempo ». Oltrepasseremmo i limiti di questo Nostro discorso, se volessimo trattare qui la questione dello spazio e del tempo. Basterà di notare che lo spazio e il tempo sono non una semplice forma del pensiero, ma hanno un fondamento nella realtà. Ad ogni modo la conseguenza, che se ne vuol trarre, contro la esistenza di uno stato di colpa, non vale. Senza dubbio la caduta dell'uomo nella colpa avviene su questa terra in un determinato luogo e in un determinato tempo, ma essa non è una qualità di quel luogo e di quel tempo, e quindi la sua cessazione non è legata con la cessazione di un « qui » e di un « ora » . 1 1 C f r . 8. Thom. S. Th. 3 p. q. 69 a 2 o b j . 3 et ad 3. 64 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Quanto abbiamo esposto riguarda la essenza dello stato di colpa e di pena. Per ciò invece che concerne l'Autorità superiore, alla quale il colpevole ha negato la dovuta subordinazione e obbedienza, la sua indignazione e disapprovazione si rivolgono non solo contro il fatto, ma contro l'autore stesso, contro la sua persona a cagione del suo atto. Con l'atto della colpa è immediatamente congiunta, come si è già " accennato, non la pena stessa, ma la reità e la punibilità dell'atto medesimo. Ciò nondimeno, non è esclusa una pena, in cui s'incorra, in virtù di una legge, automaticamente, al momento dell'atto colpevole. Nel diritto canonico si conoscono le poenae latae sententiae ipso facto commissi delicti incurrendam Nel diritto civile una tale pena è rara, anzi in alcuni ordinamenti giuridici è sconosciuta. Sempre poi questo automatico incorrere nella pena suppone una vera e grave colpa. I presupposti di ogni sentenza penale Di regola dunque la pena è inflitta dalla Autorità competente. Ciò presuppone : una legge penale vigente ; un legittimo investito della autorità penale, e in lui la sicura conoscenza dell'atto da punire, tanto dal lato obbiettivo, vale a dire nell'attuazione del delitto contemplato dalla legge, quanto dal lato soggettivo, vale a dire per ciò che riguarda la colpevolezza del reo, la sua gravità ed estensione. Questa conoscenza necessaria per emanare una sentenza penale è dinanzi al tribunale di Dio, Giudice supremo, perfettamente chiara e infallibile, e l'averla indicata non può essere senza interesse per il giurista. Dio era presente all'uomo nella interna risoluzione e nell'esterno compimento del fatto colpevole, tutto pienamente penetrando col suo sguardo fino agli ultimi particolari ; tutto sta dinanzi a Lui, ora come nel momento dell'azione. Ma questa conoscenza in assoluta pienezza ed in sovrana sicurezza, in ogni istante della vita e sopra ogni azione umana, è propria solo di Dio. Per questo spetta unicamente a Dio l'ultimo giudizio sopra il valore di un uomo e la decisione sulla sua sorte definitiva. Egli pronunzia questo giudizio, come trova l'uomo al momento in cui lo chiama nella eternità. Tuttavia un infallibile giudizio di Dio si ha anche durante la vita terrena, e non solo su tutto il suo complesso, ina anche sopra ogni singolo atto colpevole e la corrispondente pena ; che anzi in non pochi casi Egli la eseguisce già durante la vita dell'uomo, nonostante la sempre pronta disposizione divina alla remissione ed al perdono. Acta Pii Pp. XII 65 La certezza morale nei giudizi umani Il giudice umano, invece, il quale non ha la onnipresenza e la onniscienza di Dio, ha il dovere di formarsi, prima di emanare la sentenza giudiziale, una certezza morale, vale a dire che escluda ogni ragionevole e serio dubbio circa il fatto esteriore e l'interna colpevolezza. Ora però egli non ha una immediata visione dello stato interiore dell'imputato, come era nel momento dell'azione ; anzi il più delle volte non è in grado di ricostruirlo con piena chiarezza dagli argomenti di prova, e talvolta neppure dalla confessione stessa del colpevole. Ma questa mancanza ed impossibilità non deve essere esagerata, come se fosse d'ordinario impossibile al giudice umano di conseguire una sufficiente sicurezza, e quindi un solido fondamento per la sentenza. Secondo i casi, il giudice non mancherà di consultare rinomati specialisti sulla capacità e responsabilità del presunto reo e di tener conto dei risultati delle moderne scienze psicologiche, psichiatriche e caratteriologiche. Se nonostante tutte queste premure, rimane ancora un importante e serio dubbio, nessun giudice coscienzioso procederà a una sentenza di condanna, tanto più quando si tratta di una pena irrimediabile, come la pena di morte. Nella maggior parte dei delitti l'esterno comportamento manifesta già sufficientemente l'interno sentimento, da cui esso è scaturito. Dunque di regola si può — ed anzi talvolta si deve — dall'esterno dedurre una conclusione sostanzialmente esatta, se non si vogliono rendere impossibili le azioni giuridiche fra gli uomini. D'altra parte, non si deve neanche dimenticare che nessuna sentenza umana decide in ultima istanza e definitivamente la sorte di un uomo, ma soltanto il giudizio di Dio, sia per i singoli atti, come per la vita intera. Quindi per tutto ciò in cui i giudici umani vengono a fallire, il Giudice supremo ristabilirà l'equilibrio, dapprima, immediatamente dopo la morte, nel giudizio definitivo sulla vita intera di un uomo, e quindi, più tardi e più completamente, dinanzi a tutti, nell'ultimo giudizio universale. Non come se ciò dispensi il giudice da una coscienziosa ed esatta cura nell'inchiesta ; ma è qualche cosa di grande il sapere che si avrà un'ultima adequazione della colpa e della pena, che nulla lascerà a desiderare per la sua perfezione. Ohi è incaricato dell'assistenza dell'imputato nel carcere preventivo non trascuri di tener presente quale peso e quale sofferenza già la inchiesta stessa cagiona al detenuto, anche quando non si applicano metodi di investigazione, che non possono in alcun modo essere ammessi. Queste 5 — ACTA, vol. XXII, n. 2 — 25-2-1955. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sofferenze non vengono ordinariamente calcolate nella pena che sarà infine irrogata, e d'altronde difficilmente ciò potrebbe conseguirsi. Occorre tuttavia che ne rimanga il consapevole ricordo. Nel campo giuridico esterno è decisiva per il pieno stato della colpa e della pena la sentenza del tribunale. Alcune proposte di riforma Nei vostri ceti, illustri Signori, si è manifestato il voto che si introduca per via legislativa un qualche rallentamento del vincolo che lega il giudice agli articoli del Codice penale, non già quasi nel senso dell'attività del pretore nel diritto romano « adiuvandi, supplendi vel corrigendi iuris civilis gratia », ma nel senso di un più libero apprezzamento dei fatti obbiettivi al di fuori delle norme giuridiche generali circoscritte dal potere legislativo; cosicché anche nel diritto penale si possa applicare una certa « analogia iuris » e il potere discrezionale del giudice esperisca un ampliamento dei limiti finora vigenti. Si crede che in tal guisa si avrebbe una notevole semplificazione delle leggi penali e una considerevole diminuzione del numero dei singoli delitti, e si otterrebbe di far meglio comprendere al popolo quel che lo Stato considera come meritevole di pena e per quali motivi. A tale concetto si può senza dubbio riconoscere un qualche fondamento. Ad ogni modo, i fini, per i quali è fatta tale proposta, cioè semplificazione delle norme di legge ; messa in valore non solo dello stretto diritto formale, ma anche della equità e del sano spontaneo giudizio, maggiore adattamento del diritto penale al sentimento del popolo ; questi fini — diciamo — non danno luogo ad obbiezioni. La difficoltà dovrebbe sorgere non tanto dal lato teorico, quanto nella forma della sua attuazione, la quale, da una parte, dovrebbe conservare le garanzie del regolamento vigente, e, dall'altra, tener conto dei nuovi bisogni e dei ragionevoli desideri di riforma. Il diritto canonico offre esempi in tal senso, come si rileva nei can. 2220-2223 del C. I. C. Varietà ed efficacia delle pene Per ciò che riguarda le varie specie di pene (pene concernenti l'onore [la capacità giuridica], i beni patrimoniali, la libertà personale, il corpo e la vita — le pene corporali non sono comprese nel diritto italiano — ) , in questa Nostra esposizione Ci restringeremo a considerarle soltanto in quanto in esse si manifestano la natura e lo scopo della pena. Poiché, Acta Pii Pp. XII 67 però, come abbiamo già accennato, alcuni non sono della stessa opinione intorno al senso e al fine della pena, ne viene come conseguenza che diverso è anche il loro atteggiamento rispetto alle differenti pene. Fino ad un certo grado può esser vero che la pena del carcere o della reclusione, debitamente applicata, è la più atta a procurare il ritorno del colpevole nel retto ordine e nella vita della comunità. Ma da ciò non consegue che essa sia la sola buona e giusta. Viene qui a proposito quanto Noi stessi dicemmo nel Nostro discorso sul diritto penale internazionale del 3 Ottobre 1953 intorno alla teoria della retribuzione. La pena vendicativa è da- molti, sebbene non generalmente, respinta, anche se è proposta non come esclusiva, ma accanto alle pene medicinali. Noi abbiamo allora affermato che non sarebbe giusto il respingere in principio e totalmente la funzione della pena vendicativa. Finché l'uomo è sulla terra, anche questa può e deve servire alla sua definitiva salvezza, qualora egli stesso non ponga altrimenti ostacolo alla efficacia salutare della pena stessa. Tale efficacia infatti non è in alcun modo in opposizione con la funzione di equilibrio e di reintegrazione dell'ordine turbato, che abbiamo già indicata come essenziale alla pena. 2 Esecuzione della pena La irrogazione di una pena trova il suo naturale compimento con la esecuzione della pena stessa, considerata come la effettiva privazione di un bene o la positiva imposizione di un male, determinate dalla legittima Autorità quale reazione all'atto colpevole. È un adeguamento non immediatamente della colpa, ma del turbamento dell'ordine giuridico. L'atto colpevole ha manifestato nella persona del reo un qualche elemento che non è d'accordo col bene comune e con una ordinata convivenza sociale. Tale elemento deve essere rimosso dal reo. Questo processo di rimozione è paragonabile all'intervento medico nell'organismo, intervento che può essere assai doloroso, specialmente quando si debbono colpire non soltanto i sintomi, ma la causa stessa della malattia. Il bene del reo, e forse anche più della comunità, esige che il membro malato torni ad essere sano. Ma come la cura dell'infermo, così anche il trattamento della pena, richiede una chiara diagnosi non solo sintomatica, ma anche etiologica, una terapia adattata al male, una cauta prognosi ed una appropriata .profilassi complementare. 2 Cfr. Discorsi e Radiomessaggi, voi. 15, p. 351, 353. Acta Apost. Sedis, vol. 45, p. 743 Acta 68 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Le reazioni del condannato... Quale via il reo debba prendere, è indicato dal senso obbiettivo e dal fine della pena, come dalla intenzione, il più delle volte conforme, dell'Autorità punitrice. È la via della conoscenza del mal fatto, che gli ha cagionato la pena ; la via dell'avversione e del ripudio dell'atto stesso ; la via del pentimento, dell'espiazione e della purificazione, del proposito efficace per l'avvenire, lì) la via che il condannato deve prendere. La questione però è quale via egli prenderà in realtà. Can lo sguardo rivolto a tale questione, può essere utile di considerare la sofferenza causata dalla pena secondo i diversi lati che essa presenta : lo psicologico, il giuridico, il morale e il religioso, quantunque normalmente questi vari aspetti sono in realtà come uniti in un solo. ...nell'aspetto psicologico... Psicologicamente, la natura spontaneamente reagisce contro il concreto male della pena, in modo tanto più veemente, quanto più profonda è la sofferenza che colpisce la natura dell'uomo in generale, o il temperamento individuale del singolo. A ciò si accompagna, anche spontaneamente, il dirigersi ed il fissarsi dell'attenzione del reo sull'atto colpevole, causa della pena, e la cui connessione è viva dinanzi al suo spirito o che, in ogni caso, si fa ora in prima linea presente alla sua coscienza. Dopo tali più o meno involontari atteggiamenti, apparisce la reazione consapevole e voluta dell'Io, centro e fonte di tutte le funzioni personali. Questa più alta reazione può essere una volonterosa positiva accettazione, come si manifesta nelle parole del buon ladrone sulla Croce : (( Digna factis recipimus » : « Riceviamo quel che meritavano le nostre azioni » . Può essere anche una passiva rassegnazione ; o invece un profondo esacerbamento, un totale intimo crollo ; ma altresì un superbo indurimento, che talvolta giunge sino a un indurimento nel male ; o finalmente una quasi selvaggia impotente rivolta interna ed esterna. Tale reazione psicologica prende diverse forme, se si tratta di una pena durevole, o al contrario di una pena ristretta quanto al tempo ad un attimo, mentre per altezza e profondità sorpassa ogni misura di tempo, come la pena di morte. 3 3 Lue. 23, 4 1 . Acta Pii Pp. XII G'J ...nell'ambito giuridico ... Giuridicamente, l'esecuzione della pena significa l'effettiva valida azione del superiore e più forte potere della comunità giuridica (o meglio di chi ha in essa l'autorità) sopra il violatore del diritto, che nella sua volontà ostinata e contraria alla legge ha trasgredito colpevolmente l'ordine giuridico stabilito, ed è ora costretto a sottomettersi alle prescrizioni dell'ordine stesso, — per il maggior bene della comunità e dello stesso reo. Con ciò appare chiaramente il concetto e la necessità del diritto penale. D'altra parte la giustizia esige che nella esecuzione delle disposizioni della legge penale sia evitato ogni aggravamento delle pene sancite nella sentenza, ogni arbitrio e ogni durezza, ogni vessazione e ogni provocazione. La superiore Autorità ha il dovere di vigilare l'esecuzione della pena e di darle la forma rispondente al suo scopo, non in rigido adempimento delle singole sue prescrizioni e paragrafi, ma in possibile adattamento alla persona che soggiace alla pena medesima. Già la serietà e il decoro della potestà penale e del suo esercizio suggeriscono naturalmente alla pubblica Autorità di ravvisare il suo principale ufficio nel contatto con la persona del reo. Dovrà poi giudicarsi secondo le particolari circostanze, se ai doveri di quell'ufficio potrà essere pienamente provveduto mediante i propri organi. Il più delle volte, se non sempre, una parte dovrà essere affidata ad altri, specialmente la vera, e propria cura delle anime. È stato da alcuni proposto che sarebbe opportuno di fondare una Congregazione religiosa o un Istituto secolare, a cui venga commessa l'assistenza psicologica dei carcerati nella più vasta misura. Senza dubbio già da molto tempo buone religiose hanno portato un raggio di sole e i benefìci della carità cristiana nelle case femminili di pena; ed è questa per Noi una ben accetta occasione per rivolgere loro una parola di riconoscimento e di gratitudine. Tuttavia quella proposta Ci sembra degna di ogni considerazione, ed anzi esprimiamo l'augurio non soltanto che una simile fondazione, non meno che gli organi religiosi ed ecclesiastici già attivi in quelle case, lascino operare le energie che scaturiscono dalla fede cristiana, ma anche che tutti i sicuri risultati provenienti dalle indagini e dalle esperienze psicologiche, psichiatriche> pedagogiche e sociologiche siano adibiti a vantaggio dei carcerati. Ciò naturalmente suppone in coloro che sono chiamati ad applicarli una piena formazione professionale. Acta 70 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Nessuno, che sia in qualche modo familiare con la realtà della esecuzione delle pene, nutrirà utopistiche speranze d'importanti successi. All'influsso esteriore deve venire incontro la buona volontà del condannato, ma questa non si può ottenere con la forza. Voglia la Provvidenza divina destarla e dirigerla con la sua grazia ! ... nel Iato morale ... Il lato etico della esecuzione della pena e della sofferenza che essa apporta è in relazione con gli scopi e i principi che debbono determinare le disposizioni della volontà del condannato. Soffrire in questa vita terrena significa quasi un volgere lo spirito dall'esterno all'interno; è una via che allontana dalla superficie e conduce nella profondità. Così considerato, il soffrire è per l'uomo di un alto valore morale. La sua volonterosa accettazione, supponendo la retta intenzione, è un'opera preziosa. « Patientia opus perfectum habet », scrive l'Apostolo S. Giacomo. Ciò vale anche per la sofferenza causata dalla pena. Essa può essere un avanzamento nella vita interiore. Secondo la sua propria natura, è una riparazione e un ristabilimento — mediante la persona e nella persona del reo, e da questo voluta — dell'ordine sociale colpevolmente violato. L'essenza del ritorno al bene consiste propriamente non nella volonterosa accettazione della sofferenza, ma nell'allontanamento dalla colpa. A questo può condurre la sofferenza medesima, e la conversione dalla colpa può alla sua volta conferire ad essa un più alto valore morale, e facilitare ed elevare la sua efficacia etica. Così la sofferenza può assorgere fino ad un eroismo morale, ad un'eroica pazienza ed espiazione. Nel campo della reazione morale non mancano però anche manifestazioni contrarie. Spesso il valore etico della pena non viene nemmeno conosciuto ; spesso è consapevolmente e volontariamente respinto. Il reo non vuole riconoscere nè ammettere alcuna sua colpa, non vuole in alcun modo sottomettersi e piegarsi al bene, non vuole nessuna espiazione o penitenza per le colpe personali. 4 ... nell'elemento religioso Ed ora una breve parola circa il lato religioso della sofferenza causata dalla pena. Ogni colpa morale dell'uomo, anche se materialmente commessa an4 1, 4. Acta Pii Pp. 71 XII zitutto soltanto nell'ambito di legittime leggi umane, ed ora punita da uomini secondo il positivo diritto umano, è sempre anche una colpa dinanzi a Dio e di Dio attira su di sè un giudizio penale. Non è nell'interesse della pubblica autorità il non farne semplicemente caso. La Sacra Scrittura insegna che l'autorità umana, entro la sua competenza, altro non è nell'adempimento della pena che la esecutrice della giustizia divina. « Bei enim minister est, vindex in iram ei, qui malum agit ». Questo elemento religioso della esecuzione della pena trova nella persona del reo la sua espressione e la sua attuazione, in quanto egli si umilia sotto la mano di Dio che punisce mediante gli uomini; accetta dunque la sofferenza da Dio, la offre a Dio come parziale sconto del debito che egli ha dinanzi a Lui. Una pena così sopportata diviene per il reo su questa terra una fonte di interna purificazione, di piena conversione, di invigorimento per il futuro, di protezione contro ogni ricaduta. Un patimento così sopportato con fede, pentimento ed amore è santificato dai dolori di Cristo e accompagnato dalla sua grazia. Questo religioso e sacro senso della sofferenza causata dalla pena si palesa a noi nelle parole del buon ladrone al suo compagno di crocifissione : <( Bigna factis recipimus » « Riceviamo quel che meritavano le nostre azioni », e nella preghiera al morente Redentore : « B ornine, memento mei, cum veneris in regnum tuum » « Signore, ricordati di me, quando verrai nell'aureola del tuo regno » ; preghiera che, messa sulla bilancia di Dio, portò al peccatore pentito l'assicurazione del Signore : « Hodie mecum eris in paradiso » « Oggi sarai con me in paradiso » : quasi la prima indulgenza plenaria, da Cristo stesso concessa. Possano tutti coloro, che sono caduti sotto i colpi della umana giustizia, soffrire la pena loro inflitta non per puro costringimento, non senza Dio e senza Cristo, non in rivolta contro Dio, non spiritualmente spezzandosi nel loro dolore; ma possa per esso aprirsi loro la via che conduce verso la santità! 5 6 5 6 Rom. 13, 2-4. L u c . 23 , 41-43. Acta 72 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II Summus Pontifex, iis qui interfuerunt VI Conventui nationali Sodalium Consociationis ex iuris peritis catholicis Italiae, haec verba edidit, agens in tertia et ultima parte de liberatione a statu culpae et paenae* III - LA LIBERAZIONE DALLO STATO DI COLPA E DI PENA Resta ora da parlare dell'ultimo tratto della via che volevamo mostrarvi, vale a 'dire del ritorno dallo stato di colpa e di pena a quello della liberazione. La liberazione dalla colpa e la liberazione dalla pena non s'identificano necessariamente, nè quanto al concetto né quanto alla realtà. Prescindendo dal fatto che dinanzi a Dio la remissione della pena eterna è sempre congiunta con la remissione della colpa grave, — si può avere una estinzione della colpa, senza che ne consegua una estinzione deliapena. E viceversa, la pena può essere stata espiata, senza che nell'intimo del colpevole la colpa abbia cessato di esistere. Ora il ritorno nell'ordine giuridico ed etico consiste essenzialmente nella liberazione dalla colpa, e non dalla pena. 1. - La liberazione dalla colpa 1 Nella esposizione del primo tratto di quella via, mostrammo quale fosse il carattere interno ed esterno dell'atto colpevole, cioè relativamente sia all'autore stesso, come nei Suoi rapporti verso la superiore autorità, in conclusione però sempre verso quella di Dio stesso, di cui la maestà, la giustizia, la santità, sono in ogni atto colpevole trascurate ed offese. In che cosa consiste la liberazione dalla colpa ... La liberazione dalla colpa deve dunque reintegrare i rapporti turbati con l'atto colpevole. Se si tratta di un semplice debito reale, che cioè concerne prestazioni puramente materiali, esso può essere pienamente estinto con la sola prestazione dovuta, senza che sia necessario un qualsiasi personale contatto con l'altra parte. Se invece è questione di una offesa personale (o sola od anche congiunta con un debito reale), allora il reo è tenuto verso la persona del creditore da un obbligo in senso stretto, dal quale deve essere sciolto. E poiché, come già dicemmo, quest'obbligo ha un aspetto psicologico, giuridico, morale e religioso, tale ha da essere anche la sua liberazione. * Datus die 5 Februarii mensis ' V. p a g i n e precedenti. a. 15)55. Acta Pii Pp. XII 73 La colpa tuttavia, nel suo elemento interiore, importa nel reo anche una schiavitù ed un incatenamento di sè stesso all'oggetto a cui egli si è dato nel compimento dell'atto colpevole, vale a dire in sostanza verso uno pseudo-Io, di cui le tendenze, gl'impulsi ed i fini costituiscono nell'uomo una caricatura del genuino Io, voluto dal Creatore e dalla natura soltanto per il vero ed il buono, e contraddice a quelle norme della retta via, secondo le quali l'uomo, fatto ad immagine di Dio, deve operare e formarsi. Anche da questa schiavitù ha da effettuarsi una liberazione psicologica, giuridica, morale e religiosa. Nel diritto umano si può parlare di una qualche liberazione dalla colpa, quando la pubblica Autorità non procede più contro l'atto colpevole ; così, per esempio, anche senza riguardo alle presenti interne disposizioni del reo, per positiva remissione della colpa da parte dell'autorità, o per essere spirato il termine fissato dalla legge, entro il quale soltanto l'autorità medesima sotto certe condizioni intende di portare dinanzi al suo tribunale e giudicare l'avvenuta violazione del diritto. Tuttavia questo modo non costituisce una conversione interiore, una usrávoia, una liberazione dell'Io dalla sua intima schiavitù, dalla sua volontà del male e della illegalità. Ora soltanto su questa liberazione dalla colpa in senso proprio, su questa ¡usrávoia ( = mutazione di sentimento), vorremmo qui attirare l'attenzione. ... psicologicamente .,, Psicologicamente considerata, la liberazione dalla colpa è l'abbandono e la ritrattazione del perverso volere liberamente e coscientemente posto dall'Io nell'atto colpevole e il rinnovato proposito del volere il retto e buono. Questo mutamento di volontà presuppone un ritorno in sè stesso, quindi una comprensione del male e della colpevolezza nella già presa risoluzione contro il bene riconosciuto come obbligante. A tale comprensione si unisce la riprovazione del mal fatto, il pentimento come voluto dolore, voluta tristezza dell'anima per il male compiuto, perchè cattivo, contrario alle norme e in conclusione contrario a Dio. In questa intima Kadaqoiç si compie anche ed è contenuto l'allontanamento dal falso bene a cui l'uomo si era volto con l'atto colpevole. Il reo torna a sottomettersi all'ordine del giusto e retto, nella ubbidienza verso il suo autore e tutore, contro il quale si era ribellato. Ciò conduce psicologicamente all'ultimo passo. Poiché il fatto colpevole — come già si disse — non è la offesa di una norma astratta del diritto, ma in sostanza una posizione contro la persona dell'autorità obbligante o proibente, la compiuta conversione spinge per necessità Acta 74 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale psicologica, in una o altra forma, verso la persona della lesa autorità, con la esplicita o implicita confessione compunta della colpa e con l'intima implorazione della remissione e del perdono. La stessa Sacra Scrittura ci dà brevi e classiche forme di un tale pentimento : come le parole del pubblicano al tempio « Deus propitius esto mihi peccatori » : Dio, perdona a me peccatore, o quelle del fìgliuol prodigo « Pater, peccavi » : Padre, ho peccato. Ciò nondimeno, considerata sotto l'aspetto puramente psicologico, la perversa volontà espressa nell'atto colpevole può aver fine in altra forma, senza addivenire ad una liberazione dalla colpa. Il reo non pensa più al suo atto, nè lo ha ritrattato; esso ha semplicemente cessato di pesare sulla sua coscienza. Ora però deve esser detto ben chiaramente che un tale processo psicologico non costituisce una liberazione dalla colpa, come l'addormentarsi la sera non procura nè significa l'allontanamento e anche meno la soppressione del male commesso durante il giorno. Oggi forse alcuni diranno che la colpa è stata sommersa nel subcosciente o nell'incosciente. Ma èssa è ancor là. Nè si otterrebbe un miglior risultato col tentar di sopprimere la con• sapevolezza psicologica della colpa mediante una autosuggestione o una suggestione esterna, ovvero per mezzo d'ella psicoterapia clinica, della psicoanalisi. Una reale e libera volontà colpevole non può essere psicologicamente corretta o soppressa con l'insinuare la persuasione che essa non è mai stata. Noi abbiamo indicato le deplorevoli conseguenze di un simile trattamento della questione della colpa nel discorso indirizzato ai partecipanti al V Congresso Internazionale di Psicoterapia e di Psicologia clinica il 15 aprile 1953. Una ultima osservazione è ancora da aggiungere sulla liberazione psicologica dalla colpa. Un singolo, pienamente consapevole e libero atto può contenere tutti gli elementi psichici della vera conversione ; ma la sua profondità, fermezza, estensione può presentare manchevolezze, se non essenziali, almeno considerevoli. Una profonda, estesa, durevole liberazione dalla colpa è spesso un processo lungo, che solo gradualmente si matura, specialmente se l'atto colpevole è stato il frutto di una disposizione abituale della volontà. La psicologia delle recidive offre su ciò un più che suficiente materiale di prove, e i sostenitori della funzione purificatrice, educativa e fortificante di una alquanto lunga prigionia trovano in queste esperienze una conferma della loro teoria. 2 3 4 2 Lue. 18,13. s L u e . 15, 21. * C f r . Discorsi e Radiomessaggi, v o l . X V , p. 67 e segg. Acta Pii Pp. XII 75 ... giuridicamente ... La liberazione giuridica dalla colpa, a differenza della conversione psicologica che si compie principalmente nell'intimo della volontà del reo, s'indirizza essenzialmente all'autorità superiore, le cui esigenze per l'osservanza delle norme stabilite furono trascurate e violate. Violazioni private del diritto, se sono avvenute in buona fede o altrimenti non pregiudicano il bene comune, vengono risolte in via privata tra le parti o mediante azione civile, nè formano ordinariamente oggetto del diritto penale. Nell'analisi dell'atto colpevole dicemmo già che esso costituisce il ritiro e la negazione della dovuta subordinazione, del dovuto servizio, della dovuta dedizione, del dovuto rispetto ed omaggio ; che esso obiettivamente è una offesa all'altezza e alla maestà della legge, o meglio del suo autore, tutore, giudice é vindice. Le esigenze della giustizia, e quindi la liberazione giuridica dalla colpa, richiedono che si dia tanta parte al servizio, alla subordinazione, alla dedizione, all'omaggio e all'onore verso l'autorità, quanta col delitto le era stata negata. Questa sodisfazione può essere compiuta liberamente; può anche, nella sofferenza per la pena inflitta, essere fino ad un certo grado forzata ; può essere al tempo stesso forzata e libera. L'odierno diritto degli Stati non dà molta importanza alla libera riparazione. Esso si contenta di piegare mediante la sofferenza della pena la volontà del colpevole sotto il forte volere della potestà pubblica e di rieducarlo in tal guisa al lavoro, alle relazioni sociali, all'agire rettamente. Che questo modo di procedere possa condurre, in virtù delle immanenti leggi psicologiche, ad un interiore raddrizzamento, e con ciò ad una intima liberazione dalla colpa, non è il caso di contestarlo. Che però ciò debba avvenire o regolarmente avvenga, avrebbe ancora bisogno di essere dimostrato. Ad ogni modo, il non prendere, per principio, in considerazione la volontà del reo di dare sodisfazione in ciò che il sano senso giuridico e la violata giustizia richiedono, è una mancanza e una lacuna, a colmare la quale vivamente esorta l'interesse della dottrina e della fedeltà ai principii fondamentali del diritto penale. Tuttavia la liberazione giuridica dalla colpa comprende non solo la volontà di compiere la dovuta prestazione, ma anche il fatto della prestazione medesima. Qui la scienza e la vita concreta si trovano dinanzi alla spesso difficile questione : che cosa deve accadere nel caso d'incapacità morale o fisica di compiere tale prestazione? si deve ricorrere a un Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale qualche compenso o surrogato, ovvero le esigenze del violato diritt# debbono essere lasciate senza riparazione? — Si è già accennato che l'uomo è bensì in grado, mediante un atto colpevole commesso con piena responsabilità di offendere o di distruggere alcuni beni ed obblighi giuridici, ma sovente non è poi, dopo il fatto compiuto, più in condizione di prestare un'adeguata sodisi azione ; così in caso di assassinio, di privazione della vista, di mutilazione, di pieno violentamento sessuale, di adulterio, di definitiva distruzione del buon nome, eli scatenamento di una guerra ingiusta, di tradimento d'importanti e vitali segreti di Stato, di alcune forme di lesa maestà, e di altri simili delitti. Il metodo del taglione verrebbe a cagionare al reo un male proporzionato ; però, con ciò soltanto, a colui che è stato immediatamente colpito nel suo diritto non sarebbe data riparazione nè restituito il suo. Ma, prescindendo dal fatto che non in tutti i casi si ha una tale impossibilità di adeguato risarcimento, è da notare che il giudizio sulla colpa non riguarda tanto il bene danneggiato dell'altra parte, ma principalmente la persona del reo e la sua malvagia volontà esercitata a proprio vantaggio. In opposizione ad essa è la prestazione fatta dal reo a proprio carico, dal suo essere, avere e potere, a profìtto altrui, vale a dire in ogni caso del diritto leso, cioè della superiore autorità. Così la prestazione attiva, che include l'interna conversione della volontà, è per il reo, che a sue spese presta la sodisfazione cui è tenuto, il secondo dei due suindicati elementi costitutivi della liberazione dalla colpa. Altrimenti deve dirsi della prestazione puramente passiva, quando il colpevole si piega forzato alla sofferenza che essa importa. Questa sodisfazione puramente passiva, cui manca qualsiasi volontà libera e pentita, è priva dell'elemento essenziale della liberazione dalla colpa. Il colpevole rimane perciò tale. Più volte abbiamo rilevato come ogni vero atto colpevole in materia grave è in ultima analisi una colpa dinanzi a Dio, che ha un assoluto, perchè divino, diritto alla ubbidienza e alla sottomissione, al servizio e alla lode, e che come autore, tutore, giudice e vindice dell'ordine giuridico, fa conoscere al colpevole le sue esigenze con quella incondizionata assolutezza che è propria delle intime manifestazioni della coscienza. Nella colpevole risoluzione dell'Io l'uomo trascura Dio che così si rivela, lascia da parte il bene infinito, l'assoluta maestà, e si pone in tal guisa col fatto al di sopra di Dio. Ma se ora l'uomo pentito torna ad essere subordinato alla maestà di Dio, se egli in consapevole e piena dedizione del suo Io al sommo infinito bene si distacca dal suo atto colpevole fin nella sua intima radice, per essere di nuovo libero nel bene e nel suo Dio, si trova tuttavia nella impossibilità di riparare con le sue proprie Acta Pii Pp. Xll 11 forze (cioè dal suo essere, volere e potere) in modo proporzionato quello che col suo atto ha commesso dinanzi a Dio. Egli ha offeso e trascurato un bene assolutamente infinito, un diritto assolutamente illimitato, una assoluta maestà, Nella gravità della sua colpa interviene così questa assoluta infinità, mentre tutto ciò che l'uomo può offrire o attuare è essenzialmente, intensivamente ed estensivamente finito, ed anche in una riparazione duratura sino alla fine dei secoli non potrà in alcun momento pervenire alla eguaglianza — tantum quantum — tra la esigenza di Dio mani dell'uomo finito un prezzo infinito ; ha accettato come prestazione e la prestazione dell'uomo. Dio ha colmato questo abisso ; ha messo nelle mani dell'uomo finito un prezzo infinito ; ha accettato come prestazione per l'uomo colpevole il riscatto operato da Cristo, sovrabbondante per la sua derivazione dalla unione ipostatica, perchè d'infinito valore in sottomissione, onore e glorificazione, e il quale, finché durano i secoli, rimette all'uomo pentito la sua colpa dinanzi a Dio per i meriti di Gesù Cristo medesimo. Nè si dica che queste considerazioni teologiche e religiose giacciono al di fuori del campo e dell'interesse della scienza e della prassi giuridica. Senza dubbio una netta distinzione di competenze è a vantaggio stesso della vita e di una vera scienza; ma in questa autolimitazione non si deve giungere fino ad ignorare o a negare esplicitamente inseparabili connessioni, che per intrinseca necessità in ogni parte si manifestano. In ogni vera colpa — in qualsiasi campo materiale sia stata attuata — è insita ora una relazione con l'ultima istanza di ogni diritto e di ogni ordine. È una caratteristica o prerogativa del mondo del diritto che non vi sia nulla in esso che nella sua struttura fondamentale sia stato creato senza questa somma istanza, o che nella sua analisi fino all'ultimo, possa essere reso intelligibile senza questa relazione trascendente. In ciò non vi è alcun abbassamento, ma piuttosto una elevazione del diritto e della scienza giuridica, per la quale la totale laicizzazione non è un arricchimento, ma un impoverimento. Gli antichi Romani, nonostante la differenza dei concetti, univano insieme ius ac fas, e non li concepivano senza una relazione con la divinità. Se poi la odierna psicologia delle profondità ha ragione, vi è nei dinamismi innati del subcosciente e dell'incosciente una tendenza che spinge verso il Trascendente e che fa gravitare l'essere dell'anima verso Dio. L'analisi del divenir colpevole e del liberarsi dalla colpa rivela la stessa tendenza verso il Trascendente ; essa fa entrare in campo considerazioni e riguardi, di cui la scienza e la pratica del diritto penale non hanno bensì da trat- 78 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tare ex professo, ma dei quali dovrebbero avere una sufficiente cognizione, affinchè altri possano renderli utilizzabili al fine della esecuzione della pena ed applicarli a vantaggio del colpevole. ... moralmente La liberazione morale dalla colpa coincide sostanzialmente nella più gran parte con quanto abbiamo già detto circa la liberazione psicologica e giuridica. Essa è la riprovazione e il ritiro dell'effettivo disprezzo e della violazione dell'ordine morale commessa con l'atto colpevole; è il consapevole e libero ritorno del reo pentito alla sottomissione e alla conformità con l'ordine etico e con le sue obbligatorie esigenze. In questi atti positivi sono compresi lo sforzo e l'offerta del colpevole per sodisfare le giuste richieste del violato diritto dell'ordine etico, o meglio del suo autore, Signore, tutore e vendicatore, ed apparisce la consapevole volontà e risoluzione di mantenersi fedele in avvenire ai precetti del bene. Nei suoi tratti essenziali dunque essa consiste in quella disposizione interiore che negli Esposti da voi presentati è indicata come lo scopo e • il frutto del retto adempimento della pena, anche se qui è considerata e circoscritta sotto un angolo visuale alquanto diverso. religiosamente Infine per liberazione religiosa dalla colpa s'intende la liberazione da quella intima colpa che grava e vincola la persona del reo dinanzi a Dio, vale a dire dinanzi alla suprema ed ultima istanza di ogni diritto e di ogni obbligo morale, che con la sua infinità copre e protegge la sua volontà e la sua legge, emanata, sia da lui immediatamente, sia mediatamente da una legittima istanza umana nell'ambito della sua competenza. Come poi l'uomo possa liberarsi od essere liberato da tale sua offesa contro Dio, è stato già sufficientemente spiegato nel secondo punto concernente il lato giuridico. Ma se al reo non è indicata questa ultima liberazione religiosa, o almeno non gliene è mostrata e spianata la via, non fosse altro che mediante una lunga e dura pena, allora all'« uomo » colpevole punito non si offre che poco, per non dire nulla, per quanto si parli di guarigione psichica, di rieducazione, di formazione sociale della persona, di emancipazione da traviamenti e da schiavitù verso sè stesso. Senza dubbio queste espressioni designano qualche cosa di buono e d'importante ; ma con tutto ciò l'uomo rimane nella sua colpa dinanzi alla suprema istanza, da cui dipende il suo finale destino. Questa istanza può attendere e spesso attende lungamente, ma alla fine consegna il Acta Pii Pp. XII 79 colpevole alla colpa, da cui non vuole desistere, e alle sue conseguenze. È tristissimo per un uomo di cui si deve dire : « bonum erat ei, si natus non fuisset homo ille » : Meglio sarebbe stato per lui non essere nato. Perciò se alcuno o qualche cosa può contribuire a stornare un tanto male, anche se si tratta di diritto penale o della esecuzione di una legittima pena, nulla ha da essere tralasciato. Tanto più che Dio, durante questa vita, è sempre prontissimo alla riconciliazione. Egli stimola l'uomo a compiere internamente F allontanamento psichico dal suo atto insano; gli offre di accoglierlo pentito nuovamente nella sua amicizia e nel suo amore. Possa un diritto penale umano nei suoi giudizi e nella loro esecuzione non dimenticare Fuomo nel colpevole e non omettere di aiutarlo e confortarlo per ritornare a Dio! 5 2. - La liberazione dalla pena Il ritorno dallo stato di colpa e di pena comprende necessariamente la liberazione non solo dalla colpa, ma anche dalla pena; soltanto così si perviene a quella quasi « restitutio in integrum » nello stato iniziale cioè di non colpevolezza, e quindi di nessuna pena. La pena eterna nel diritto divino Fatti e affermazioni recenti Ci suggeriscono qui una breve dichiarazione. Non ogni pena incorsa porta in sè una sua remissione. La rivelazione e il magistero della Chiesa stabiliscono fermamente che, dopo il termine della vita terrena, coloro che sono gravati da colpa grave subiranno dal supremo Signore un giudizio ed una esecuzione di pena, dalla quale non vi è alcuna liberazione o condono. Iddio potrebbe anche nell'ai di là rimettere una simile pena ; tutto dipende dalla sua libera volontà ; ma Egli non l'ha mai accordata, nè mai l'accorderà. Se questo fatto si possa sicuramente dimostrare con la sola ragione naturale — alcuni l'asseriscono, altri lo mettono in dubbio —, non è qui il caso di discutere. Ma gli uni come gli altri portano nei loro argomenti ex ratione considerazioni le quali indicano che una tale disposizione di Dio non è contraria ad alcuno dei suoi attributi, non alla sua giustizia, non alla sua sapienza, non alla sua misericordia, non alla sua bontà; mostrano altresì come essa non è in opposizione neanche con la natura umana data dallo stesso Creatore, con la sua assoluta finalità metafìsica rivolta a Dio, con l'impulso della volontà umana verso Dio, con la fìsica libertà del 5 MATTH. 26, 24. Acta 80 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale volere, radicata e sempre permanente nella creatura umana. Tutte queste riflessioni lasciano forse nell'uomo, quando giudica affidandosi soltanto alla sua propria ragione, un'ultima questione, non già sulla possibilità, ma ancora sulla realtà di tale inflessibile sentenza del Giudice supremo. Non potrà quindi destare troppa maraviglia, se un teologo di grande fama potè scrivere sul principio del secolo x v i i : « Quatuor sunt mysteria nostrae sanctissimae fidei maxime difficilia creditu menti humanae •' mysterium Trinitatis, Incarnationis, Eucharistiae et aeternitatis suppliciorum » . Ma, nonostante tutto ciò, il fatto della immutabilità e della eternità di quel giudizio di riprovazione e del suo adempimento è fuori di qualsiasi discussione. Le dispute a cui ha dato luogo un libro recentemente pubblicato manifestano spesso una grave mancanza di cognizione della dottrina cattolica e partono da premesse false o falsamente intese. Nel caso presente il supremo legislatore, nell'uso del suo sommo e assoluto potere, ha fissato la non mai cessante validità del suo giudizio e della sua esecuzione. Dunque questa durata senza limite è diritto vigente. 6 7 Yarie forme della cessazione della pena nel diritto umano Ma ora torniamo nel campo del diritto umano, che è l'oggetto principale del presente discorso. Come abbiamo già notato, la liberazione dalla colpa e la liberazione dalla pena non sempre coincidono ; la colpa può avere una fine e la pena continuare, e viceversa la colpa può rimanere e la pena terminare. Le forme della cessazione della pena sono diverse. È chiaro innanzi tutto che tale cessazione avviene automaticamente al momento in cui la pena inflitta è stata scontata, ovvero quando, essendo limitata ad un tempo determinato, questo è trascorso, oppure allorché la sua continuazione (talvolta la stessa esecuzione) era legata ad una condizione risolutiva o sospensiva, e questa è stata sufficientemente adempiuta. La remissione della pena Un'altra forma è quella della remissione della pena, mediante un atto della competente superiore autorità. È la forma della grazia, dell'indulto o dell'amnistia, che nel campo religioso ha una qualche analogia nella « indulgenza ». La facoltà di emanare tali atti di clemenza non s 7 Lessius, Giovanni De perfectionibus Papini, Il moribusque diavolo, Edit. divinis, Vallecchi, 1. XIII 1954. cap. XXV. Acta Pii Pp. XI1 81 spetta al giudice che ha emesso la sentenza di condanna, applicando al caso singolo la pena stabilita dal diritto. Essa compete per sè alla istanza che giudica e punisce in nome proprio e in virtù del proprio diritto. Perciò il diritto di condonare la pena vale ordinariamente nella vita dello Stato come riservato alla suprema autorità, la quale può esercitarlo per mezzo di una disposizione sia generale sia concernente un caso individuale. Sotto il nome di remissione o condono non sono invece compresi alcuni favori o mitigazioni nella esecuzione, che lasciano immutata la sostanza della pena, ma che vengono concessi al reo per la sua buona condotta o per altri motivi. Del resto, la remissione della pena in senso proprio si applica così alle « pene medicinali », come alle « pene vendicative », ove queste sono ammesse. L'ultimo tratto del cammino dell'uomo attraverso la colpa e la pena conduce di nuovo in contatto col problema, già più volte menzionato, del fine massimo della pena, specialmente sul senso o, secondo altri, sul non-senso di una pena puramente vendicativa. Pene medicinali e pene vendicative Nel Nostro discorso del 3 ottobre 1953 al VI Congresso Internazionale di Diritto Penale, ed anche nella presente occasione, abbiamo rilevato il fatto che molti, forse la maggioranza dei giuristi civili respingono quella pena ; aggiungevamo però che alle considerazioni e agli argomenti addotti in prova si dava forse più grande importanza e forza di quel che essi hanno in realtà. Facevamo anche notare che la Chiesa in teoria e in pratica ha mantenuto la doppia specie di pene (medicinali e vendicative) e che ciò è più conforme a quanto le fonti della rivelazione e la dottrina tradizionale insegnano intorno al potere coercitivo della legittima autorità umana. Non si dà a questa asserzione una risposta sufiiciente, osservando che le fonti anzidette contengono soltanto pensieri corrispondenti alle circostanze storiche e alla coltura del tempo, e che quindi non si può attribuire loro un valore generale e sempre durevole. Poiché le parole delle fonti e del magistero vivente non si riferiscono al contenuto concreto di singole prescrizioni giuridiche o regole di azione, ma al fondamento stesso essenziale della potestà penale e della sua immanente finalità. Questa poi è tanto poco determinata dalle condizioni del 8 9 10 8 9 Discorsi e Radiomessaggi vol. XV V. p a g i n e p r e c e d e n t i . 10 6 — C f r . s p e c i a l m e n t e Rom. 1.3, 4. ACTA. vol. XXII, n. 2 — 25-2-1955. pa. 352. Acta 82 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tempo e della coltura, come la natura dell'uomo e la società umana voluta dalla natura medésima. — Ma, qualunque sia l'atteggiamento del diritto positivo umano su questo problema, per il Nostro presente scopo basta di mettere in chiaro che in una totale o parziale remissione della pena anche le pene vendicative (non meno che le medicinali) possono od anche debbono essere prese in considerazione. ... Elemento esteriore Nell'applicazione del condono non può valere l'arbitrio. Come norma debbono servire il bene del reo, non meno che della comunità giuridica, la cui legge egli ha colpevolmente violata, e, al di sopra di ambedue, il rispetto, la eccellenza dell'ordine stabilito secondo il buono e il retto. Quella norma esige, tra l'altro, che, come in generale nelle relazioni degli uomini fra di loro, così anche nell'applicazione della potestà penale siano tenuti in conto non soltanto lo stretto diritto e la giustizia,, ma anche l'equità, la bontà e la misericordia. Altrimenti si corre pericolo di trasformare il « summum ius » in « summa iniuria ». Preci sámente questa riflessione inclina a stimare che, nelle pene medicinali come anche, entro certi limiti, nelle vendicative, una remissione della pena dovrebbe essere presa in considerazione, ogniqualvolta si è conseguita la morale certezza: di essersi ottenuto lo scopo immanente della pena, vale a dire la vera conversione interna del condannato e una seria garanzia della sua durevolezza. Le disposizioni del diritto canonico in questa materia potrebbero servire di modello. Esse richiedono, da \ u \ lato, la prova di fatto del cambiamento di sentimenti nel reo, e, dall'altro, non lasciano intervenire il condono automaticamente, ma lo fanno dipendere da un atto giuridico positivo della istanza a ciò autorizzata. Nello scritto da voi presentato si afferma che il diritto penale civile in questo punto fa apparire desiderabile un nuovo sviluppo e un più elastico adattamento alle giuste esigenze odierne. La proposta può essere buona, sebbene le condizioni nel diritto penale civile sotto vari aspetti si presentino diverse dal diritto penale ecclesiastico. Ad ogni modo, l'attuazione di una riforma sembra richiedere nuove chiarificazioni teoriche e ben solide esperienze pratiche. 1 11 11 C f r . c a n . 2248, §§ 1 e 2 e c a n . 2242 § 3 del C I. C. Acia PU Pp. XII ... ed elemento interiore della liberazione dalla pena Accanto al lato legale e tecnico della liberazione dalla pena, lo scritto medesimo menziona anche un altro influsso completamente diverso ma reale, che si esercita sul reo e che, essendo una più profonda, intima liberazione dalla pena, non può esser passato sotto silenzio. Naturalmente riesce meno gradito ai giuristi di professione in quanto tali, sebbene sia loro accettabile come « uomini » e « cristiani » ; esso indica per sè un essenziale approfondimento, o, se si preferisce, una sublimazione e « cristianizzazione » di tutto il problema della esecuzione delle pene. Esempio di condannati innocenti La pena si presenta per natura sua come un male imposto all'uomo eontro la sua volontà ; porta quindi con sè uno spontaneo atteggiamento di difesa dell'uomo interiore. Egli si sente spogliato della libera disposizione su sè stesso e sottoposto ad un volere estraneo. Non di rado simili mali, ma da altre fonti, colpiscono l'uomo, oppure egli li prende di propria elezione. Non appena la spontanea opposizione contro la sofferenza viene abbandonata, svanisce o almeno resta essenzialmente diminuito il suo lato oppressivo ed umiliante, anche se rimane l'elemento sensitivo e doloroso, come già avemmo occasione di osservare nella seeonda parte di questa Nostra esposizione. Sotto tale oppressione e sof^ ferenza si trovano oggi molti e molti, benché innocenti ; soffrono fisicamente e moralmente nelle prigioni, negli ergastoli, nei campi di concentramento, nei luoghi di lavori forzati, nelle miniere, nelle cave di pietre, ove la passione politica o l'arbitrio di poteri totalitari li hanno relegati ; soffrono tutte le miserie e tutti i dolori — é spesso anche più — che possono essere imposti secondo il diritto e la giustizia ai veri colpevoli. Coloro che senza colpa tanto male sopportano, non valgono bensì a sottrarsi esternamente alla pressione della forza, ma possono interiormente elevarsi al di sopra di tutto, sorretti forse già da motivi morali naturalmente buoni, ma più facilmente ed efficacemente da considerazioni religiose, dalla sicurezza che sempre e dappertutto dipendono dalla Provvidenza divina, che non si lascia togliere di mano nulla e nessuno, e che, oltre il breve tempo della vita terrena di ciascun uomo, dispone di unaeternità e di una onnipotenza per riparare quanto si è ingiustamente patito, per rimettere in equilibrio ogni cosa sconvolta ed occulta, per infrangere e punire ogni umana tirannide. Agli occhi del cristiano è poi so prattutto presente il Signore, il quale nella sua Passione sperimentò Acta 84 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tutta la profondità della sofferenza umana e ne assaporò l'amarezza, e in obbedienza al Padre, per amore di lui e in amorevole commiserazione verso gli uomini, prese sopra di sè volontariamente dolori e ignominie, la croce e la morte. Fortificati dall'esempio dell'Uomo-Dio, molti di quegl'innocenti trovano nella loro sofferenza la libertà e la calma interiori, compiono una intima liberazione dal dolore pur nella permanente afflizione esteriore, nella via della fede, dell'amore e della grazia. A m o r e v o l e opera di soccorso per i c o n d a n n a t i c o l p e v o l i Ora lo stesso scopo possono conseguire per la medesima via anche coloro che soffrono per loro colpa e si sentono schiavi della pena. Noi vorremmo ricordare ciò che, parlando della esecuzione della pena, esponemmo già circa le condizioni spirituali del condannato ; occorre qui al presente considerare come si può e si deve venire in suo soccorso per giungere a un intimo superamento e quindi a una interiore liberazione dal male della pena. Con la fede, con l'amore, con la grazia è possibile di dare al suo spirito chiaroveggenza e lume, al suo animo contenuto e calore, alla sua debolezza f orza e sostegno. Sènza dubbio il reo stesso potrebbe far maturare in sè e condurre a compimento tale elevazione ; tuttavia, abbandonati a loro medesimi, pochi potranno conseguirla. Essi hanno bisogno di ricevere da altri consiglio, aiuto, compassione, incoraggiamento e conforto. Ma chi si appresta a compiere tale opera, deve attingere dalla sua propria convinzione e dalle sue interiori ricchezze quel che vuol comunicare al colpevole ; altrimenti la sua parola resterà un^« aes sonans aut cymbalum tinniens ». 12 Noi abbiamo letto con profonda commozione quanto uno di voi, l'insigne Prof. Francesco Carnelutti, ha scritto sulle parole che il Signore pronunzierà alla fine dei tempi : « Ero in prigione e veniste a visitarmi... Quanto avete fatto ad uno dei più piccoli fra questi miei fratelli, l'avete fatto a me » . Ciò che qui è proposto come ideale del dono di sè per la spirituale salvezza e purificazione del prigioniero, va anche al di là del precetto nuovo del Redentore « Amatevi l'un l'altro », che doveva essere la tessera, con la quale si riconoscerebbero i suoi discepoli; si tratta infatti di avvicinarsi così al colpevole da vedere in esso, onorare ed amare il Signore, anzi di assimilare sè stesso talménte a lui da mettersi spiritualmente al posto dell'uomo in abito di detenuto e nella cella della sua 1 3 14 1 2 1 3 1 Cor. MATTH. 1 3 , 1. 25, 26. *« I o . 1 3 , 34-35. 40. Acta Pii Pp. XII 85 prigione, cóme il Signore stesso dice di sè : Ero carcerato e veniste da me : tutto questo mondo interiore, questa luce e questa bontà di Cristo potranno dare al reo sostegno ed aiuto per uscire dalla servitù miserevole della pena e riconquistare la libertà e la pace interna. 15 Contributo della comunità alla liberazione Ma inoltre le parole del Signore obbligano non soltanto coloro cui è affidata la immediata cura del condannato, ma anche la stessa comunità della quale egli è e rimane membro. Questa dovrebbe addestrarsi ad essere disposta ad accogliere con amore colui che dalla prigione è messo in libertà; con un amore non cieco, ma chiaroveggente, al tempo stesso però sincero, soccorrevole, discreto, e tale da rendergli possibile il riadattamento alla vita sociale e il sentirsi di nuovo libero dalla colpa e dalla pena. Le esigenze di una tale disposizione non si basano sopra un utopico disconoscimento della realtà ; come infatti è stato notato, non tutti i rei sono pronti e inclini a sopportare e sostenere il richiesto processo di purificazione, — e forse la percentuale di questi condannati non è piccola — ; ma è pur vero che non pochi altri possono essere e sono aiutati a conseguire la intiera liberazione interiore, e per essi specialmente nessuno sforzo cristiano sarà mai nè eccessivo nè troppo arduo. Possano le Nostre qualsiansi considerazioni contribuire con la ricchezza del pensiero cristiano ad illuminare il senso vero, moralmente e religiosamente purificato della pena, e con le effusioni della carità a spianare al condannato la via che deve condurlo all'agognata liberazione dalla colpa e dalla pena. Con tali sentimenti invochiamo da Dio su di voi, illustri Signori, e sull'alta e benemerita opera vostra i più eletti ed abbondanti favori celesti, mentre di cuore v'impartiamo la Nostra paterna Apostolica Benedizione. « MATTH. 25, 36. 86 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale III A Summo Pontifice Eœomo P. D. Ioanni Baptistae Montini, Archiepiscopo Mediolanensi, possessionem Archidioecesis canonice capienti, atque christifidelibus eiusdem Metropolitanae Ecclesiae datus. La parte che la Divina Provvidenza ha voluto da Noi nel dare all'arcidiocesi di Milano il suo nuovo Pastore, vuol essere piena oggi con l'augurio che il cuore Ci detta per colui che va, e per le cattoliche popolazioni lombarde, che giubilando l'accolgono. A lui invochiamo da Dio, sotto gli auspici del gran Padre della Chiesa ambrosiana, lo spirito del mirabile suo predecessore Carlo Borromeo. Come San Carlo, il quale fu dato alla metropoli lombarda da un Pontefice che lo ebbe- prezioso collaboratore nel governo della Chiesa, così il novello Pastore, che della Chiesa porta la conoscenza fattiva e l'amore che non si risparmia, possa dare al gregge la forma, sempre antica e sempre nuova, che il Pastore dei pastori, e le anime con Lui, aspettano dalla sua azione e dalla sua vita. Sia egli la gloria dei figli ; siano i figli la sua corona. Ai figli diciamo : In lui, che viene a voi benedetto nel nome del Signore, avete il pegno del Nostro affetto e delle Nostre cure per voi. Fedele depositario, nella sua arcidiocesi, della sana dottrina e consapevole, per lunga esperienza, delle vie segnate oggi alla grande famiglia cristiana nella società nuova e di quel mondo migliore che Noi auspichiamo con tutte le fibre dell'anima, voi dovete guardare alla sua fatica pastorale con perfetta unità di spiriti e di cuori, e seguendone gli indirizzi con umile e sapiente docilità, coadiuvarlo nell'incremento del Regno di Dio nelle anime vostre e nelle vostre istituzioni. Questo vuole da voi la vita di fede, che è la propria vita del cristiano. A questo patto la grazia di Dio, che assiste il Pastore, santificherà il gregge, salvandolo dalle rovine dell'orgoglio e dai falsi profeti. La Chiesa ambrosiana continuerà in pace nelle sue gloriose tradizioni di zelo apostolico e missionario di vitalità nelle opere di generose intraprese in ogni campo di azione. E il Padre comune potrà gloriarsi di voi come San Paolo dei Tessalonicesi, « tenendo a mente, innanzi a Dio e Padre nostro l'opera della vostra fede, la sollecitudine della «carità, e la fermezza della speranza nel Signore nostro Gesù Cristo » . 1 Acta Pii Pp. XII 87 Con questi .voti e con questi sensi Ci è caro con la Nostra Apostolica Benedizione segnare al novello Pastore l'itinerario di una attività che gli auguriamo lunga e feconda ; e alla diletta famiglia ambrosiana consacrare la letizia di una festosa accoglienza coi propositi di una incrollabile fedeltà alla Chiesa e di una sincera vita cristiana. Dal Vaticano, 4 gennaio 1955. PIUS PP. XII 88 Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA.SS. CONGREGATIONUM SUPREMA SACRA CONGREGATIO S. OFFICII i DECRETUM PROSCRIPTIO LIBRI Feria IV, die 26 Januarii 1955 In generali consessu Supremae Sacrae Congregationis S." Officii Emi ac Revmi DD. Cardinales rebus fidei et morum tutandis praepositi, praehabito RR. DD. Consultorum voto, damnarunt atque in Indicem librorum prohibitorum inserendum mandarunt librum qui inscribitur : Josef Thomé, Der Mündige Christ, Katholische Kirche auf dem Wege der Reifung, Frankfurt am Main, Verlag Josef Knecht, 1949. Et sabbato, die 29 Januarii 1955, S Simus D. N. Pius Divina Providentia Pp. XII, relatam Sibi Emorum Patrum resolutionem adprobavit, confirmavit et publicari iussit. Datum Romae, ex Aedibus S. Officii, die 2 Februarii 1955. Marius Crovini, Supr. S. Congr. S. Officii Notarius * II DECRETUM PROHIBENTUR EPHEMERIDES (( LA Q U I N Z A I N E )) Feria IV, die 26 Januarii 1955 In generali consessu Supremae Sacrae Congregationis S. Officii Emi ac Revtuii DD. Cardinales rebus fidei et morum tutandis praepositi, praehabito RR, DD. Consultorum voto, damnarunt atque prohibuerunt ephemerides inscriptas : La Quinzaine (Paris, rue de Babylone, 68). Suprema Sacra Congregatio S. Officii 89 Et sabbato, die 29 Ianuarii 1955, SSmus D. N". Pius Divina Providentia Pp. XII, relatam Sibi Emorum Patrum resolutionem adprobavit, confirmavit et publicari iussit. Datum Eomae, ex Aedibus S. Officii, die 3 Februarii 1955. Marius Orovini, Supr. 8. Congr. 8. Officii Notarius III SUBMISSIONIS NOTIFICATIO Marcus Oraison, Sacrae Theologiae et Medicinae Doctor, humiliter se subiecit decreto S. Officii diei 18 Martii 1953, quo damnatus et in Indicem librorum prohibitorum insertus est liber ab eo editus sub titulo (( Vie chrétienne et problèmes de la sexualité » (Paris, P. Lethielleux, 1952). Ex Aedibus S. Officii, die 14 Februarii 1955. Marius Crövini, Supr. 8. Congr. 8. Officii Notarius SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS i PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Pius Divina Providentia Papa XII, successivis decretis Sacrae Congregationis Consistorialis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die 6 Decembris l%k — Titulari episcopali Ecclesiae Cercinitanae praefecit R. D. Aemilium Benavent Escuin, canonicum Capituli Cathedralis Malacitani, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Angeli Herrera y Oria, Episcopi Malacitani. die SO Decembris — Titulari episcopali Ecclesiae Capsitanae R. D. Carolum Garrett Maloney, cancellarium curiae metropolitanae Ludovicopolitanae, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Joannis Alexandri Floersh, Archiepiscopi Ludovicopolitani. — Titulari episcopali Ecclesiae Cerbalitanae R. D. Josephum Aloi- <90 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale sium Durick, parochum S. Margaritae ex dioecesi Mobiliensi-Birminghamiensi, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Thomae Josephi Toolen, Archiepiscopi-Episcopi Mobiliensis-Birminghamiensis. die 31 Decembris — Titulari episcopali Ecclesiae Cartennitanae, R. D. Brunonem Wechner, Pro-Vicarium Generalem Administrationis Apostolicae Oenipontanae. — Titulari episcopali Ecclesiae Heliosebastenae R. D. Florentinum de Andrade et Silva, directorem spiritus in seminario maiori Portugallensi, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Antonii Ferreira Gómez, Episcopi Portugallensis. die S Januarii 1955 — Titulari archiepiscopali Ecclesiae Cotradensi Exc. P. D. Henricum Patricium Rohlman, hactenus Archiepiscopum Dubuquensem. die 5 Januarii — Cathedrali Ecclesiae Muranae R. D. Antonium Rosarium Mennonna, canonicum primicerium Capituli Cathedralis Murani. die 10 Januarii — Cathedrali Ecclesiae Victoriensi R. D. Franciscum Peralta y Ballabrigo, canonicum Capituli Metropolitam Caesaraugustani. die 19 Januarii — Titulari episcopali Ecclesiae Voncariensi Exc. P. T). Pium Freitas Silveira, hactenus Episcopum Joinvillensem. die 23 Januarii — Cathedrali Ecclesiae Ruthenensi Exc. P. I). Ioannem Ernestum Ménard, hactenus Episcopum titularem Alienum. die 25 Januarii — Titulari episcopali Ecclesiae Tremithusiae Rev. D. Andream Pioger, Vicarium Generalem dioecesis Sagienis, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Octavii Pasquet, Episcopi Sagiensis. die 1 Februarii — Cathedrali Ecclesiae Caesenatensi Exc. P. D. Josephum Amici, hactenus Episcopum Troianum et Fodianum. die 2 Februarii — Titulari archiepiscopali Ecclesiae Cypselensi Exc. P. D. Eugenium Giambro, hactenus Episcopum Neocastrensem. die Jf Februarii — Titulari episcopali Ecclesiae Thuburnicensi Rev. D. Ciprianum Tourel, Vicarium Generalem dioecesis Montis Pessulani, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Ioannis Duperray, Episcopi Montis Pessulani. die 6 Februarii — Cathedrali Ecclesiae Nazarensi Exc. P. D. Ioannem de Souza Lima, hactenus Episcopum titularem Derbeum. — Cathedrali Ecclesiae Quelimanensi, nuper erectae, R. P. D. Franciscum Nunes Teixeira, Antistitem- Urbanum, e dioecesi Beirensi. die 12 Februarii — Cathedrali Ecclesiae Carnutensi, R. D. Rogerium Michon, parochum decanum Sancti Germani, vulgo « en Laye », in dioecesi Versaliensis Saera Congregatio Consistorialis 91 II NORMAE ET FACULTATES PRO SACERDOTIBUS I N SPIRITUALEM EMIGRANTIUM CURAM INCUMBENTIBUS N E M P E PRO M I S S I O N A R I I S E M I G R A N T I U M E T M I S S I O N A R I O R U M DIRECTORIBUS, IUSSU SANCTISSIMI DOMINI NOSTRI PII DIVINA PROVIDENTIA PAPAE DUODECIMI EDITAE. I 1. Legitime assumpti in officium Missionarii emigrantium vel Directoris Missionariorum illi sacerdotes censentur, qui adamussim servatis normis, quae in Constitutione Apostolica Exsul Familia, Titulo altero, art. 5 praescribuntur, peculiari obtento a Sacra Congregatione Consistoriali Rescripto, adprobati et nominati sunt. 2. Sacerdotibus Missionariis emigrantium et Directoribus Missionariorum eorumdem sacrum esto religiose servare ea omnia, quae de Missionariis emigrantium eorumque directoribus praecipiuntur in praedicta Constitutione Apostolica (1. c, cc. III et I V ) . II 3. Missionariis emigrantium eorumque Directoribus, quae infra recensentur facultates seu privilegia, durante munere tribuuntur. 1° Privilegium altaris portatilis, de consensu Ordinarii loci, dummodo Missa celebrari debeat in commodum fidelium sibi concreditis, servatis ceteris de iure servandis. 2° Facultas celebrandi sub dio, dummodo pariter Missa celebrari debeat in commodum fidelium sibi concreditis, et locus celebrationis sit decens atque honestus et adhibeatur tentorium quo altare a ventis protegatur ne fragmenta disperdantur, prae oculis habita Instructione S. Congregationis de Sacramentis diei 1 Octobris 1949 (A. A. $ XXXXI, pp. 493 ss.), de consensu pariter Ordinarii loci et servatis ceteris de iure servandis. 3° Facultas bis vel ter litandi diebus dominicis et festis de praecepto necnon feriatis in commodum christifidelium in territorio missionis commorantium, dummodo accedat Ordinarii loci consensus et tertia Missa celebretur in ecclesia ubi aliae duae iam celebratae non sint, si id fieri possit absque gravi incommodo, constito in singulis casibus de vera necessitate tertiae Missae, onerata super hoc Directoris Missionariorum conscientia, remoto quocumque admirationis vel scandali periculo, vetita celebranti eleemosinae perceptione pro duabus Missis, servatis ceteris de iure servandis. v 92 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 4° Facultas celebrandi Missam pro fidelibus sibi commissis media nocte Nativitatis Domini, remoto quocumque irreverentiae periculo aliisque servatis de iure servandis. 5° Facultas item celebrandi Missam pro iisdem christifidelibus nocte quae intercedit inter diem XXXI decembris et I insequentis ianuarii, quolibet anno, cum facultate Missam inchoandi ipsa media nocte, dummodo sacrae supplicationes perdurent spatio circiter duarum horarum, in hoc comprehenso celebrationis Missae tempore, remoto semper quocumque irreverentiae periculo aliisque servatis de iure servandis. 6° Privilegium celebrandi unam Missam feria V Maioris Hebdomadae. 7° Quoad celebrationem Missae horis vespertinis seu de sero standum est normae VI Constitutionis Apostolicae Christus Dominus diei 6 mensis ianuarii a. 1953 (A. A. S., XLV, pp. 22-23). 8° Facultas benedicendi sacerdotalia indumenta, mappas et tobaleas seu linteamina altaris, corporalia, tabernacula seu vascula pro sacrosancta Eucharistia conservanda et cetera quae ad divinum cultum inserviunt. 9° Facultas benedicendi, ritibus tamen ab Ecclesia praescriptis, cum omnibus indulgentiis a S. Sede concedi solitis, rosaría, cruces, parvas statuas et numismata ; adnectendi insuper coronis indulgentias a Sancta Birgitta et a patribus Crucigeris nuncupatas. III 4. Licet emigrantibus per integrum anni tempus praecepto paschalis communionis satisfacere. 5. Christifideles qui S. Missae ab emigrantium Missionariis in altare portatili vel sub dio celebratae assistunt festivo praecepto de sacro audiendo satisfaciunt. 6. Fideles emigrantes, dummodo confessi" ac sacra Synaxi refecti, Indulgentiam plenariam die II augusti, toties valent consequi quoties Oratorium seu Cappellani missionis ubi Sanctissima Eucharistia legitime custoditur pie visitaverint ibique sex PaterAve et Gloria ad Summi Pontificis mentem in unaquaque visitatione devote recitaverint. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis Consistorialis, die x mensis decembris anno m c m l i v , in festo Translationis Almae Domus Beatae Mariae Virginis. £8 Fr. A. I. Card. Piazza, Ep. Sabinen, et Mandelen., a Secretis Iosephus Ferretto, Adsessor Sacra Congregatio de Religiosis 93 SACRA CONGREGATIO DE RELIGIOSIS O A CU C ¡ ^ < , INSTRUCTIO DE CAPPELLANIS MILITUM RELIGIOSIS Sacrorum administri e clero saeculari cum numero non sint saepe sufficientes, Vicarii Castrenses ad sacra munia in militum commodum exercenda quandoque Religionum vel Societatum vitae communis sodales oportet asciscant. Quidam ergo Summi Pontificis Legati quaesierunt an Sacra haec Congregatio peculiaribus editis rationibus et normis hac de re constituisset. Iamvero in Instructione a Sacra Congregatione Consistoriali de Vicariis Castrensibus, die 23 mensis Aprilis anno 1951 expedita (A. A. S., 43-1951, p. 564), re per Augustum Pontificem antea probata, haec praescribuntur (XIII) : « Optimi expertique ad officium Cappellani seligantur etiam religiosi sacerdotes, servatis tamen peculiaribus normis pro iisdem a S. Congregatione Negotiis Religiosorum praeposita datis, qui vero, si fieri potest, locis destinentur ubi ipsorum Religionis domus habeatur ». Itaque Sacra Congregatio Negotiis Religiosorum Sodalium praeposita horum perfectionis pro officio suo studiosa ac diligens, hanc decrevit edere Instructionem, qua rationes traderentur eiusdem muneris tuto accipiendi et normae constituerentur id, cum accipiendum esset, sancte fructuoseque gerendi. Art. I Cappellani militum religiosi nominatio, amotio, vigilantia 1. Munus Cappellani militum quod a sacerdote in propria manente domo religiosa atque integris communis vitae institutis exerceri non potest, sed e contrario postulat ut tota fere vita extra religiosam familiam militari quodam saecularique modo continenter ducatur, non est accipiendum nisi vera cogit necessitas, scilicet cum Cappellani e clero saeculari desiderantur. 2. Nominatio religiosorum ad munus Cappellani militum eorumque amotio, in universum iis regulis ac normis canonice diriguntur, quae sunt de nominatione et amotione parochorum religiosorum institutae 94 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium- Officiate (can. 456, 454, § 5, servato art. III, 1) ; eorum vigilantia atque correctio ad Vicarium Castrensem et ad Superiores religiosos iuxta can. 631 et Instructionem S. Congregationis Consistorialis spectat. 3. Ordinarius loci hac in re intelligendus est Vicarius Castrensis. 4. Attentis peculiaribus adiunctis in quibus saepe tale ministerium exercetur, Superior religiosus nemini invito, nisi consulto et gravioribus de causis, illud imponat. Art. II De condicionibus ad munus Cappellani necessariis Ad munus Cappellani militum, onerata conscientia eorum ad quo» pertinet, eligendi sunt, tempore pacis, religiosi : 1) qui trigesimum quintum aetatis annum attigerint, vel in casu verae necessitatis, qui trigesimum saltem annum compleverint, ea tamen condicione, ut maturioris animi, dotes prae se ferant ; 2) qui doctrina, pietate ac spiritu religioso sint praestantes, nec falsae libertatis amore ducti munus amplectantur. Art. III De tempore munus gerendi 1. Cappellani militum religiosi ad nutum Vicarii Castrensis et Moderatoris religiosi, iustis de causis, munere possunt demoveri; Moderatoris autem religiosi erit tempestive rem cum Vicario Castrensi ita componere, ut remotionis occasione, nec cum auctoritate militari difficultas oriatur, nec apostolicum munus detrimentum ullum patiatur. 2. Cappellani militum religiosi, ne ultra quinquennium in munere constituantur, renovato secundo quovis anno Superiorum religiosorum consensu. 3. Idem officium iterum ne suscipiant, nisi postquam, saltem per aliquot menses, in domo religiosa', perfectae vigenti disciplinae, sese ultro demisseque subiecerint. Ab hac obligatione, Superior religiosus, onerata conscientia, dispensare potest eos praesertim qui durante munere communitatis religiosae beneficio plene privati non fuerunt. u Sacra Congregati Art. de Religmsif; 9 5 IV De condicione religiosa Cappellani militum 1. Cappellanus militum religiosus non est cum exclaustratis (can. 639) eodem habendus numero, sed cum religiosis, qui sacri ministerii causa, suis obnoxii Moderatoribus, dum in officio tenentur, legitime absunt (can. 606, § 2). 2. Cappellani militum, uti religiosi legitime absentes, iuribus atque privilegiis propriae Religionis fruuntur, eaque suae Sodalitatis munera retinere vel suscipere possunt, quae muneri Cappellani militum de iure vel de facto non repugnant. 3. Cappellanus militum religiosus item votorum sponsione Deo est obligatus et officio adstrictus ea semper fideliterque servandi. Neque desinit esse devinctus Regulis, Constitutionibus et vitae, quam professus est, praescriptis, quae cum eius statu atque munere conveniunt. Art. V De disciplina religiosa et sacerdotali Cappellani militum 1. Quod ad disciplinam sacerdotalem Cappellani militum religiosi attinet, est ante oculos habenda « Instructio pro Vicariis Castrensibus », a Sacra Congregatione Consistoriali die 23 mensis Aprilis anno 1951 edita {A. A. 43, p. 562). 2. Moderatores maiores suae ipsorum dicioni subiectis, quibus grave manus Cappellani militum defertur, litteras oboedientiae dare debent, quibus ea, quae hic de disciplina religiosa sunt praecepta, pro peculiaribus condicionibus ac locis definiantur, et, si opportunum in Domino visum fuerit, prudenter etiam compleantur. 3. Curandum erit imprimis ut quilibet Cappellanus militum religiosus alicui propriae Religionis domui sit adscriptus cuius Superior curam huiusmodi religiosi in re spirituali et materiali gerat. 4. Cum Moderatorum maiorum, ad quos pertinet, iudicio, numerus religiosorum ad munus Cappellani militum ascitorum id postulare videtur, ad provinciam seu regionem aut nationem pertinens Officium poterit constitui, cuius erit, ipsis Moderatoribus invigilantibus, in re spirituali, intellectuali, materiali curam agere Cappellanorum et operam Moderatorum localium adiuvare vel ex parte horum munia explere. 5. Valde etiam optandum est, ut Vicario Castrensi unus vel alter 96 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Cappellanus militum religiosus aggregete, qui ipsi consilio et Sodalibus religiosis auxilio esse poterit. 6. a) Moderatores religiosi per sese vel per laudatum (N. 4) Officium faciant, idemque Vicariis Castrensibus magnopere commendatur, ut Cappellani religiosi, si fieri potest, in iis locis seu stationibus collocentur, ubi propriae Religionis sedes est constituta. b) Cappellani religiosi, si fieri potest, in propriae Religionis domo pernoctabunt aut, si copia nullo pacto datur, in alia religiosa vel saltem pia domo. c) De prudentiae normis et opportunis cautionibus, in Constitutionibus, Regulis vel Statutis expressis, quae castimoniae tutandae conducunt, Moderatores continenter admoneant Cappellanos ut eas ad usum diligenter deducant. » d) Moderatores religiosi opportune ac saepe a Vicario Castrensi exquirant quomodo propriae dicioni subiecti Cappellani se gerant, et si res postulet, cum eo agant de Cappellano religioso periculis prohibendo aut efficaciter inducendo ut munus suum studiose exsequatur. 7. a) Cappellanus religiosus plane noverit se sub potestate suorum Moderatorum esse constitutum haud secus fere ac religiosos paroeciam regentes. Quodcirca, salvis utique iuribus Vicarii Castrensis, tota vita religiosa, sacerdotalis, quam ducit, eorumdem vigilantiae, inspectioni et iudicio est obnoxia. Ab iis opportune petat et accipiat dispensationes et facultates vitam religiosam respicientes quibus ipsi opus est. Poterit quoque prudenti Moderatorum iudicio servare Ordinem divini Officii recitandi Sacrique peragendi, a Vicario Castrensi constitutum (Instr, S. G. Consist., n. V I I ) . b) Temporibus per Moderatores statutis Cappellanus religiosus accepti et expensi rationem Moderatori-religioso, cui proxime est subiectus, reddat, ita ut integra sit religiosa Cappellani paupertas. c) Accepta pecunia, quae utpote in necessarios vitae usus et officia Cappellani religiosi haud impensa, superest, Superiori religioso tradatur, ad normam can. 594, § 2, ratione habita praescriptorum, si quae sint, a lege patria vel a Vicario Castrensi, de pecuniali scilicet ope inter Cappellanos militum mutuo praestanda. 8. a) Assidua sit inter Cappellanum religiosum et Moderatores epistularum consuetudo. b) Moderatores, quotiescumque iis liceat, ad Cappellanos visendi causa ipsi veniant aut alios suo nomine iubeant venire. c) Curent Moderatores ut sodales, eius praesertim domus cui Cap?, pellani sunt adscripti, atque domorum in loco, ubi commorantur, posi- Sacra Congregatio de Religiosis 97 tarimi, eosdem Cappellanos invisant, ad se invitent atque fraterna caritate numquam non prosequantur. Idem caritatis officium libenter exerceant erga alios militum Cappellanos religiosos, qui longe ab aliqua suae Religionis domo degunt. 9. a) Studeant imprimis Cappellani religiosi caeteros militum Cappellanos antecellere amore fraternitatis et zeli sacerdotalis ardore, ita ut in ipsis vivam exhibeant imaginem boni militis Christi Iesu. \ o) Officio exercitia spiritualia quotannis peragendi fideliter satisfaciant, ea servata consuetudine ut divinis rebus vacaturi in propriae Religionis domum se recipiant. c) Semel in mense animum collecturi in domum religiosam se abdant, ubi a saeculo semoti, diem in supernam rerum meditatione transigant. d) Quae concedi solent aut quas ipsi impetrarunt ferias, Cappellani non apud propinquos vel in locis suo arbitrio electis, sed in domibus religiosis locisve per Moderatores sibi constitutis, horum voluntati oboedientes, agere debent. 10. Quae art. IV et V praescribuntur, observari debent etiam tempore belli. Romae, 2 Februarii 1955. V a l e r i u s Card- V a l e r i , Praefectus Arcadius Larraona, C. M. F., Secretarius SACRA CONGREGATIO RITUUM ROMANA BEATIFICATIONIS ET CANONIZATIONIS SUPER SERVI D E I P I I P A P A E I X DUBIO An signanda sit commissio Introductionis Causae in casu et ad effectum de quo agitur. Quandoquidem Spiritus Sanctus per os Simeonis de Christo portendit : « Positus est hic in signum cui contradicetur » (Luc. 2, 34) ; immo ipse Iesus affirmavit : « Qui vult venire post me abneget semetipsum, tollat quotidie crucem suam et sequatur me » (Luc. 9, 23) ; qui 7 — ACTA, vol. XXII, n.. 2 — 25-2-1955. 98 Acta Apostolicae Sedis ~ Commentarium Officiale rursus dixit : a Si me persecuti sunt et vos persequentur » (Io. 15, 20), necesse omnino est eandem futuram esse sectatorum Eius in hoc mundo condicionem, praecipue vero Summorum Pontificum qui, utpote Christi Vicarii, sorti mystici Eius corporis, cuius in terra sunt caput, sunt obnoxii. Quod plenissime in Pio Papa IX impletum est. Tunc enim quoque, et maxime, Davidis prophetica comprobantur verba : « Consurgunt reges terrae et principes conspirant simul adversus Dominum et adversus Christum eius » (Ps. 2. 2). Massonicae enim sectae, athei, regalistae, plures nationum duces, uno verbo omnes pene Ecclesiae hostes nullum non moverunt lapidem ut, agmine facto, Christi Ecclesiaeque suae nomen ipsum delerent. Constat quoque ab aliquibus eversionem temporalis Principatus Summi Pontificis ideo aifectatam et volitam fuisse, quia sperabant ipsam spiritualem, divinitus fundatam, eius supremam in Orbe potestatem, brevi esse lapsuram. Quare omnes fere potentatuum moderatores inermem Pontificem dereliquerunt, stulte existimantes se impium propositum esse assecuturos. Stulte inquam ; scriptum est enim : « Non est sapientia, non est prudentia, non est consilium contra Dominum » (Prov. 21,30) et : « Portae inferi non praevalebunt adversus eam » (Ecclesiam) (Mt. 16,18). Quod vero divinum oraculum fere numquam splendidius confirmatum est. His divinis promissionibus innixus Pius Nonus in Ecclesiae et Pontificiae Ditionis regimine Dei gloriam, animorum salutem, necnon populi sibi commissi totiusque christianae societatis bonum prae oculis habens, divinae voluntatis placito se committens, fortiter adversis restitit, viamque successoribus suis aperuit ad victoriam : quare Ecclesiae hostes manus victas dare adacti sunt; atque ita, heroice adversa perferens, ipse sibi magnam sanctitatis famam comparavit, uti patet vel ex eius vitae delibatione. Die 13 Maii anno 1792 e nobilibus Hieronymo Mastai Ferretti et Antonia Catharina Solazzi, Senogalliae, nonus filius natus est, cui in sacro baptismo nomina Ioannes Maria, Ioannes Baptista, Petrus, Peregrinus, Isidorus fuere imposita. Piissima genetrix in pueri animum prima christianarum virtutum semina inseruit. Septennis sacro Chrismate fuit confirmatus. Anno 1803 primo ad Eucharisticam mensam accessit. Humanioribus, philosophicis, theologicis ac iuridicis studiis cum Volaterrae apud Patres Scholarum Piarum, tum Romae, laudabiliter incubuit. Ad sacerdotium vocatus, ast ab epiléptico morbo praepedftus, assiduis precibus ac Pii Papae Septimi benedictione perfectam Sacra Congregatio Rituum 99 sanationem- obtinuit. Presbyteratum die 10 Aprilis anno 1819 accepit. Tum sacris ministeriis totum se dedit, Hospitiorum « Tata Giovanni » ac postea anno 1825 Apostolici S. Michaelis moderator electus fuit; orphanotrophium S. Mariae in Aquiro, S. Gallae hospitium aliaque coluit. A verbo Dei praedicando atque a sacris exomologesibus audiendis numquam destitit, atque missionalibus expeditionibus hac illae, simul cum Sanctis Vincentio Strambi, Gaspare dei Bufalo aliisque apostolicis viris operam libenti animo navabat. Praeclara haec facinora idem Pius V I I perpendens, eum anno 1823 Socium et Provicarium Apostolici Vicarii apud Chiliensem ditionem elegit, ubi sacerdotalia quoque munia indefesse per aliquot menses exercuit, quorum memoriam ibidem viget adhuc. Die 24 mensis Aprilis, anno 1827 Archiepiscopus Spoletanus a Leone XII fuit electus, et post quinquennium ad Imolensem sedem translatus a Gregorio Papa XVI, qui eum die 23 Decembris 1839 Cardinalem creavit, sed reservavit in pectore, publicavit autem die 14 Decembris sequentis anni. In utraque dioecesi insignia pastoralium munerum atque sanctitatis vitae specimina praebuit. o Gregorio Papa XVI die I Iunii anno 1846 defuncto, post biduum a Conclavis initio, die 16 eiusdem mensis Summus Pontifex creatus fuit, universo plaudente orbe. Mirifica sunt gesta, quae sive uti temporalis Princeps sive uti Summus Pontifex operatus est. In subditorum bonum, non modo ea quae noviter in civili usu pro vitae commodis atque internationalibus officiis totum per orbem communiter servabantur, fovit, sed etiam prudenter et sapienter, salva iustitia salvisque Ecclesiae iuribus, rigorem in regimine tempera vit. Contra dominiorum S. Sedis invasores obstitit pro suo posse. Anno Domini 1848, ab Urbe discessit, petiitque Caietam in regno Neapolitano, sed Status Ecclesiae prope fines, « animorum ad viam rectam reditum expectans ». Motibus sedatis ac pace obtenta, die 12 Aprilis 1850 ingenti populi laetitia exceptus, Romam rediit, ubi mala iam e commotionibus exorta amovere studuit. Urbis magnificentiam et splendorem curavit, litteras, scientias artesque fovit. Qua animorum Summus Pastor, per duos ac triginta ferme annos, primus, imo et solus qui annos Petri in Romana Sede superavit, multa ac miranda prorsus gessit in tot tantisque rerum asperitatibus, ita ut cum Paulo apte potuisset affirmare : <( Praeter illa, quae extrinse- 100 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale cus sunt, instantia mea cotidiana sollicitudo omnium ecclesiarum » (2 Cor. 11, 28). Ita praestantissimum inter Romanos Pontefices locum tenuit : innumeris fere documentis, inter quae Syllabum, atque allocutionibus fidei depositum sedulo declaravit et custodivit : Immaculatae Virginis Conceptionis dogma definivit; oecumenicum Concilium coegit, in quo plures damnati sunt errores et uti fidei dogma Romani Pontificis magisterium infallibilitate ditari pariter definitum. Missiones, Ordines piasque Societates impense fovit, Seminarium pro delectis Pontificiae Ditionis clericis condidit ; concordiam christiani gregis magnopere auxit, iura ac libertatem Ecclesiae et S. Sedis strenue defendit; nihil intentatum reliquit etiam ad spirituale Orientalium Ecclesiarum bonum procurandum, maxime vero ad catholicas Liturgias in illis regionibus sartas tectasque servandas. Piissime in Domino die 7 Februarii 1878 obdormivit. Sanctitatis fama in vita et post obitum Servus Dei, apud totam christianam societatem, condecoratus est. Quae quidem fama in dies invaluit; ad quam augendam plurimum contulerunt gratiae et miracula quae, uti aiunt, in vita et post mortem ad ipsius invocationem Deus patrare dignatus est. Hinc plura volumina postulatoriarum litterarum ex parte fidelium, Episcoporum et Cardinalium Summis Pontificibus Leoni XIII, S. Pio X, Benedicto XV, Pio XI ac Pio XII fel. regn. pro Introductione Causae oblata sunt. In Romana Curia Canonicae inquisitiones super sanctitatis fama, super scriptis atque obedientia, Urbanianis Decretis de cultu non praestando, anno 1907 inceptae, finem anno 1922 sunt assecutae. Iisdem annis per Rogatoriales litteras processus fuere instituti in Curiis ecclesiasticis Senogallien., Spoletan., Imolen., ac Neapolitana. Servatis itaque de iure servandis, instante Illmo ac Revmo D. Alberto Canestri, S. Romanae Rotae Auditore atque huius Causae Postulatore legitime constituto, die 7 mensis huius in ordinario Sacrae Rituum Congregationis coetu, Emus ac Revmus Dominus Cardinalis Clemens Micara, Episcopus Veliternus, Ssmi D. N. Papae Vicarius Generalis, vice absentis Emi Cardinalis Friderici Tedeschini, Causae Ponentis seu Relatoris, dubium proposuit disceptandum : An signanda sit commissio Introductionis Causae in casu et ad effectum de quo agitur, atque de ea retulit. Emi ac Revmi Cardinales, relatione hac suffragiisque Oûicialium Praelatorum necnon R. P. D. Salvatore Natucci, Fidei Promotore, scripto et voce auditis, omnibus mature perpensis, rescribere censuerunt : Signandam esse commissionem, si Sanctissimo placuerit. Sacra Congregatio Rituum, 101 Facta autem hoc eodem die relatione Ssmo D. N. Pio Papae XII, Sanctitas sua, rescriptum Eniorum Patrum ratum habens, commissionem Introductionis Causae Servi Dei Pii Papae IX Sua manu dignata est subsignare. Datum Romae, die 7 Decembris, Anno Mariali, centesimo a definitione dogmatis Immaculatae Conceptionis B. M. V., 1954. C. L, m Card. Cicognani, Praefectus s. t A. Carinci. Archiep. Selene, Secretarius Acta 102 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Sabato, 29 g e n n a i o 1955, ii Santo P a d r e ha r i c e v u t o in solenne U d i e n z a Sua E c c e l l e n z a il D o t t . D i o m e d e s A r i a s S c h r e i b e r , A m b a s c i a t o r e Straordinario e P l e n i p o t e n z i a r i o della R e p u b b l i c a del P e r ù , per la presentazione delle Lettere Credenziali. SEGRETERIA DI STATO n o m i ™ Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di nominare: 28 dicembre 1954. Il Revmo Padre Eosenbaum Francesco, della Società del Divin Verbo, Consultore della Sacra Congregazione de Propaganda Fide. 7 gennaio 1955. I Revmi Padri Garrigou-Lagrange Reginaldo, dell'Ordine dei Frati Predicatori, e Hentrich Guglielmo, della Compagnia di Gesù, Consultori della Suprema Sacra Congregazione del Sant'uffizio. 11 » » L'Illmo e Revmo Monsig. Gra-neris Giuseppe, Sigillatore della Sacra Penitenzieria Apostolica. » » » Il Revmo Padre Lumbreras Pietro, dell'Ordine dei Frati Predicatori, Canonista della Sacra Penitenzieria Apostolica. Parimente con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio X I I , felicemente regnante, si è degnato nominare : Assistenti al Soglio Pontificio : 16 maggio 1954. S. E. Revma Monsig. Perez Platero Luciano, Arcivescovo di Burgos. 24 » » S. E. Revma Monsig. Mathew Davide, Arcivescovo titolare di Apamea di Bitinia. 26 settembre » S. E. Revma Monsig. Lanzo Egidio Luigi, Vescovo di Sahizzo. 13 novembre » S. E. Revma Monsig. Ferdinando Longinotti, Vescovo di San Severino e Amministr. perpetuo di Treia. Protonotari Apostolici ad instar participantium : 8 novembre 1944. Monsig. Escuder y Calvo Rocco, della diocesi di Teruel. 4 marzo 1954. Monsig. Ward Giacomo, dell'arcidiocesi di Glasgow. Diarium Romanae Curiae 103 15 luglio 1951. Monsig. Urgel Cipriano, della diocesi di Palo. lo settembre » Monsig. Hughes Giacomo, delParcidiocesi di Newark. » » » Monsig. Knappek Paolo, della medesima arcidiocesi. » » » Monsig. Mprrissey Tommaso, della medesima arcidiocesi. » » » Monsig. Thimmes Mattia, della medesima arcidiocesi. » » » Monsig. Watterson Enrico, della medesima arcidiocesi. 28 ottobre » Monsig. Orsolini Orsolino, dell'arcidiocesi di Pisa. 13 novembre » Monsig. Robert Giuseppe, delParcidiocesi di San Bonifacio. 16 » » Monsig. Touchette Paolo, delParcidiocesi di Montréal. 22 » » Monsig. Jovellanos Giuseppe delParcidiocesi di Manila, 30 » » Monsig. Labelle Filippo, della diocesi di San Girolamo. 17 dicembre » Monsig. Aragnetti Pietro, delParcidiocesi di Vercelli. Prelati Domestici d'i Sua Santità : 10 25 agosto ottobre » » 18 novembre 28 gennaio 5 febbraio 13 » 20 » 27 » 16 marzo 3 13 giugno luglio 29 » » » • 15 settembre » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 1 9 5 3 . Monsig. Rovina Serrabassa Michele, della diocesi di Vich. » Monsig. de Andrade Veiga Eugenio, delParcidiocesi di San Salvatore della Bahia. » Monsig. de Aquino Barbosa Emanuele, della medesima arcidiocesi. » Monsig. Mahoney Cirillo, della diocesi di Plymouth. 1 9 5 1 . Monsig. Cunningham Giacomo, della diocesi di Salford. » Monsig. Botero Ignazio, delParcidiocesi di Medellin. » Monsig. Clarke Giovanni, delParcidiocesi di Westminster. » Monsig. Sullivan Giacomo, della diocesi di Leeds. » Monsig. Butcher Reginaldo, delParcidiocesi di Westminster. » Monsig. Posada Jaramillo Samuele, delParcidiocesi di Medellin. » Monsig. Bosch Caldentey Matteo, della diocesi di Minorca. » Monsig. Basulto y Rodríguez Giuseppe, della diocesi di Camagiiey. » Monsig. Valenciano Rosendo, delParcidiocesi di San Giuseppe di Costarica. » Monsig. Zuñiga Mariano, della medesima arcidiocesi. » Monsig. Baker Giorgio, delParcidiocesi di Newark. » Monsig. Boyle Cornelio, della medesima arcidiocesi. » Monsig. Brady Giuseppe, della medesima arcidiocesi. » Monsig. Buchmann Giovanni, della medesima arcidiocesi. » Monsig. Byrne Giovanni, della medesima arcidiocesi. » Monsig. Carty Giovanni, della medesima arcidiocesi. » Monsig. Colgan Aroldo, della medesima arcidiocesi. » Monsig. Conroy Tommaso, della medesima arcidiocesi. » Monsig. Demjanovieh Carlo, della medesima arcidiocesi. » Monsig. Dooling Giuseppe, della medesima arcidiocesi. » Monsig. Fitzpatrick Roberto, dlella medesima arcidiocesi. » Monsig. Glover Tommaso, della medesima arcidiocesi. » Monsig. Hamilton Giacomo, della medesima arcidiocesi. » Monsig. Heimbuch Guglielmo, della medesima arcidiocesi. » Monsig. Kelly Davide, della medesima arcidiocesi. » Monsig. Lenilian Giuseppe, della medesima arcidiocesi. 104 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 15 settembre 1954. Monsig. Looney Giacomo, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Malone Giuseppe, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. McHenry Giovanni, della medesima arcidioeesi. j) » » Monsig. McWilliams Leroy, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Powers Tommaso, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Shovlin Giuseppe, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Socha Bronislao, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Weisbrod Giovanni, della medesima arcidioeesi. 18 » » Monsig. Bandino Giovanni, deiPareidiocesi di Napoli. » » » Monsig. Pane Luigi, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Rossini Calliope, della diocesi di Potenza. 27 » » Monsig. Hevey Elia, della diocesi di Portland. 4 ottobre » Monsig. McCloskey Francesco, della diocesi di Camden. 23 » » Monsig. Ourtin Cornelio, della diocesi di Great Falls. » » » Monsig. McHugh Matteo, diella medesima diocesi. » » » Monsig. Pettit Giovanni, della medesima diocesi. » » » Monsig. Regan Giovanni, della medesima diocesi. » » » Monsig. Treacey Patrizio, della medesima diocesi. 25 » » Monsig. Dobell Riccardo, dell'arcidioeesi di Toronto. 30 » » Monsig. Campos Gioacchino, dell'arcidioeesi di Morelia. 19 novembre » Monsig. Clair Giacomo, delParcidiocesi di Toronto. » » » Monsig. Clancy Luigi, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Ferrando Vincenzo, della medesima arcidioeesi, » » » Monsig. Fullerton Giovanni G., della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Fulton Tommaso, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Horvath Stefano, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Kyte Bernardo, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Lamarche Carlo Edoardo, della medesima arcidiocesi. » » » Monsig. Markle Basilio, della medesima arcidioeesi. )> » » Monsig. O'Connor Dionigi Giuseppe, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Simba Michele, della medesima arcidioeesi. 23 novembre » Monsig. Daneri Giovanni, della diocesi di Chiavari. » ' » » Monsig. Mazzantini Luigi, della medesima diocesi. 27 » » Monsig. Baldini Guido, della diocesi di Pistoia. » )) » Monsig. Spinelli Mario, della medesima diocesi. » » » Monsig. Painchaud Alberto, della diocesi di S. Anna de la Pocatière. » )> » Monsig. Rancourt Giulio, della medesima diocesi. 30 » » Monsig. Rizzello Salvatore, della idaocesi di Nardo. » » » Monsig. Aubin Arsenio, della diòcesi di S. Girolamo. » » » Monsig. Girard Maurizio, della medesima diocesi. » » » Monsig. Lacourse Carlo G., diella medesima diocesi. » » » Monsig. Léveillé Alessio, della medesima diocesi. » » » Monsig. Moreau Adriano, della medesima diocesi. 1 dicembre » Monsig. Pedroni Angelo, dell'arcidioeesi di Milano. 10 » » Monsig. Brouillard Armando, della diocesi di S. Giacinto. » » » Monsig. Girouard Gastone, della medesima diocesi. 14 » » Monsig. Gonzales Lasa Giuseppe, della diocesi di Vitoria. 17 » » Monsig. Bruzzone Roberto; della diocesi di Acqui. Diarium Romanae Variae 105 17 dicembre 1954. Monsig. Losito Riccardo, diella diocesi di Andria. » » Monsig. Quinto Antonio, della medesima diocesi. » » » Monsig. Sciannelli Giovanni, della medesima diocesi. » » )> Monsig. Nervo Giuseppe, delParcidiocesi di Torino. » » » Monsig. Casaron* Agostino, della diocesi di Piacenza. 22 1955. Monsig. Ballotta Olario, delParcidiocesi di Fermo. 3 gennaio Camerieri segreti soprannumerari di Sua Santità: 31 maggio 1954. Monsig. McCarthy Giovanni, delParcidiocesi di Nuova York. Monsig. Reh Francesco, della medesima arcidiocesi. Monsig. Skehan Patrizio, della medesima arcidiocesi. Monsig. Steffens Alberto, della «medesima arcidiocesi. Monsig. McLaughlin Giacomo, della diocesi di Bridgeport. 11 giugno Monsig. O'Leary Pietro, della diocesi di Des Moines. Monsig. Sondag Giuseppe, della medesima diocesi. Monsig. Brust Leone, delParcidiocesi di Milwaukee. 6 luglio Monsig. Emmenegger Giuseppe, della medesima arci» » diocesi. Monsig. Gass Silvestro, della medesima arcidiocesi. » » Monsig. de la Torre y Recio Teodoro, della diocesi di Ca13 magüey. » 15 Monsig. Fortmann Ermanno, delParcidiocesi di Utrecht. 16 Monsig. Cotter Giacomo, delParcidiocesi di Boston. » Monsig. Riley Lorenzo, della medesima arcidiocesi. 6 Monsig. Cloos Vincenzo, della diocesi di Joliet. agosto 18 » Monsig. O'Connell Lorenzo, della diocesi di Belleville. » Monsig. Stenger Giuseppe, della medesima diocesi. » » Monsig. Barbier Francesco D., delParcidiocesi di Nuova Orléans. » Monsig. Digby Federico, della medesima arcidiocesi. -» Monsig. Gaudin Paolo, della medesima arcidiocesi. » Monsig. Gaulrapp Edmondo, della medesima arcidiocesi. Monsig. Kerlec Armando, della medesima arcidiocesi. Monsig. Screen Arturo, della medesima arcidiocesi. » » Monsig. Raine Roberto, della medesima arcidiocesi. i) Monsig. Vath Giuseppe, della medesima arcidiocesi. •» Monsig. Wegmann Raimondo, della medesima arcidiocesi. 24 Monsig. Banti Bruno (Roma). Monsig. Artioli Walter, delParcidiocesi di Newark. 15 settembre Monsig. Carberry Giacomo, della medesima arcidiocesi. Monsig. Cobum Vincenzo, della medesima arcidiocesi. Monsig. Clark Cristoforo, della medesima arcidiocesi. Monsig. Curtis Walter, della meedsima arcidiocesi. Monsig. Doyle Giuseppe, della medesima arcidiocesi. Monsig. Dougherty Giovanni, della medesima arcidiocesi. Monsig. Feeley Giovanni, della medesima arcidiocesi. Monsig. Furlong Guglielmo, della medesima arcidiocesi. Monsig. Jarvais- Walter, della medesima arcidiocesi. Monsig. Kiley Giovanni, della medesima arcidiocesi. Monsig;. Shea Giorgio, della medesima arcidiocesi; 106 Acta Apostolicae Sedis ~ Commentarium Officiale 15 settembre 1954. Monsig. Tierney Giovanni, della medesima arcidiocesi. 18 Monsig. Traverso Emilio, delParcidiocesi di Genova. » Monsig. Rodríguez Rozas Emanuele, delParcidiocesi di 23 San Cristoforo dell'Avana. » Monsig. O'Leary Edoardo, della diocesi di Portland. 27 » 4 ottobre Monsig. Fallón Giovanni, della diocesi di Camden. 1 1 novembre Monsig. Maloney Leo Cornelio, della diocesi di Savannah-Atlanta. » 13 Monsig. Desorcy Carlo, delParcidiocesi di San Bonifacio. 16 Monsig. Salotti Francesco, della diocesi di Montefìascone. » Monsig. Carbonari Giacinto, delParcidiocesi di Trento. » Monsig. Dalponte Renzo, della medesima arcidiocesi. )) » Monsig. Mora Enrico, della medesima arcidiocesi. )> » Monsig. Redoli Domenico, diellfa medesima arcidiocesi. 19 )) Monsig. Bonfìglio Salvatore, della diocesi di Noto. » Monsig. Ferrante Giuseppe, della diocesi di S. Marco e Bisignano. Monsig. O'Mara Giovanni, dell'arcidiocesi di Toronto. » 27 » Monsig. Bernier Paolo, della diocesi di S. Anna de la Pocatière. Monsig. Diament Giuseppe, della medesima diocesi. » Monsig. Freve Carlo, della medesima diocesi. » Monsig. Mercier Camillo, della medesima diocesi. 29 » Monsig. Cavallini Maurizio, della diocesi di Volterra. 30 » Monsig. Durante Salvatore, delParcidiocesi di Catanzaro. 1 dicembre Monsig. Calabresi Ubaldo, della diocesi di Sezze. » 10 Monsig. Stefanelli Francesco (Roma). » » Monsig. Phaneuf Luigi Filippo, della diocesi di San Giacinto. 17 » Monsig. Menghi Luigi, della diocesi di Città di Castello. )) » Monsig. Palazzoli Silvio, della medesima diocesi. » 3!onsig. De Mattia Antonio, della diocesi di Treia. » » Monsig. Chinellato Vincenzo, della diocesi di Vittorio Veneto. 22 » Monsig. Oarletti Otello, delParcidiocesi di Ancona. » 3 gennaio 1955. Monsig. Bellucci Romano Alessandro, delParcidiocesi dì Fermo. » Monsig. Petroselli Giuseppe, della medesima arcidiocesi. » 5 » Monsig. Marcinkus Paolo, delParcidiocesi di Chicago. » Monsig. Bartalesi Vittorio, delParcidiocesi dì Firenze. » Monsig. Bartoletti Enrico, della medesima arcidiocesi. » » Monsig. Bertolini Mario, della medesima arcidiocesi. » Monsig. Sartini Ciro, della medesima arcidiocesi. » Monsig. Taddei Alighiero, della medesima arcidiocesi. » » » Monsig. Antunes Borges Antonio, della diocesi di Leiria. 24 » Monsig. Tagliaferri Mario, della diocesi di Alatri. » » Monsig. Mees Giuseppe, delParcidiocesi di Malines. Cameriere d'onore in abito paonazzo di Sua Santità : 5 ottobre 1954. Monsig. Mcotra Gregorio, delia diocesi di Acireale. 107 ONORIFICENZE Con Biglietti «iella Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di conferire : La Gran Croce dell'Ordine Piano : 1 dicembre 1954. A S. E. il sig. Sceiba Mario, Presidente del Consiglio dei Ministri e Ministro dell'Interno della Repubblica Italiana. » » » A S. E. il sig. Martino Gaetano, Ministro degli Esteri della Repubblica Italiana. La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile : 16 novembre 1953. Al sig. Brand Enrico, della diocesi di Aquisgrana. 26 luglio 1954. Al sig. Guthrie Tommaso Giuseppe, della diocesi di Des Moines. 7 agosto » Al sig. Nilles Erberto, della diocesi di Fargo. La Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 25 maggio 1954. Al sig. De Valle Ignazio, delParcidiocesi di San Cristoforo dell'Avana. La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile : ce 23 febbraio 1953. Al sig. Lamberto De Camillis (Roma). 16 maggio » Al sig. Venegas Carrasco Raimondo, delParcidiocesi di Santiago d'el Chile9 novembre Al sig. Knott Eriberto, delParcidiocesi di Colonia. 18 dicembre » Ai sig. Villière Leonzio, delParcidiocesi di Parigi. 20 febbraio 1954. Al sig. Weber Ugo, della diocesi di Rottemburgo. 3 marzo » Al sig. Désaulniers Audomaro Giulio, della diocesi di Trois-Rivières. 23 aprile » Al sig. Mattei Carlo, dell'arcidiocesi di Marsiglia. 26 » » Al sig-. Dupont Stefano, delParcidiocesi di Parigi. maggio » Al sig. Bret Luigi, delParcidiocesi di Lione. 11 Al Rafferty Giovanni, della diocesi di Trenton. » 1 giugno » Al sig. O'Brien Paolo, della diocesi di Alexandria La. 7 agosto » Al sig. Hammes Romy, della diocesi di Joliet, Illinois. Al sig. Joyce Giovanni, della medesima diocesi. » » 24 agosto » Al sig. Marciapiedi Arturo, della diocesi di Mondovì Al sig. Quintieri Renato (Roma). 1 settembre 9 » » Al sig. Crino Giovanni delParcidiocesi di Messina. 15 » a : sig. Brogan Tommaso, delParcidiocesi di Newark. Al sig. Gassert Giuseppe, della medesima arcidiocesi. » » 21 » Al sig. Severino Luigi, delParcidiocesi di Benevento. 22 » Al sig. Raggi Ernesto, delParcidiocesi di Newark. 23 » Al sig. Forest Ernesto, della diocesi di Joliette. 27 Al sig. Sullivan Francesco Guglielmo, della diocesi di Portland. 7 ottobre » Al sig. Sayour Giorgio, della diocesi di Brooklyn. 14 Al sig. Chapdelaine Renaud, della diocesi di Nicolet. 108 14 ottobre 1954. Al sig. Ruiz Francesco, della diocesi di Noto. 17 » Al sig. Zolli Eugenio (Roma). » Al sig. Schettini Franco, dell'arcidiocesi di Bari. » 28 » Al sig. Bouckaert Antonio, della diocesi di Bruges. 29 » » 11 novembre » Al sig. Odermatt Ermanno, della diocesi di Coirà. Al sig. Sanguinetti Francesco (Roma). )) 16 23 » Al sig. D'Ottavio Raniero (Roma). Al sig. Metiz Gesù Maria, dell'arcidiocesi di Bogota. 24 » A l sig. Bisantis Fausto, dell'arcidiocesi di Catanzaro. » 30 » » » » Al sig. Bova Francesco, della medesima arcidioeesi. Al sig. Mottola Gennaro, della medesima arcidioeesi. » 1 dicembre 1953. Al sig. Brockmann Giovanni, della diocesi di Muenster. 6 » » Al sig. Pietro Bellotti, della diocesi di Como. )) Al sig. Quattrocchi Adolfo (Roma). 21 29 » » Al sig. Ferretto Filippo (Roma). 8 gennaio 1955. Al sig. Brichetto Giuseppe Virgilio, della diocesi di Tortona. Al sig. Dei Giulio, della diocesi di Volterra. » 18 AJ. sig. Venier Paolo, della diocesi di Trieste. La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe militare : 1952. Al sig. MoTyneux Giorgio Giuseppe, dell'arcidiocesi di Durban. 11 agosto 1954. Al sig. Bernabò Siro, dell'arcidiocesi di Torino. 6 dicembre » Al sig. Cini Fortunato (Roma) . 26 febbraio Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe cvàile : 24 23 24 aprile maggio luglio 1950. Al sig. Vieille-Cessay Pietro, dell'arcidiocesi di Besançon. 1953. Al sig. Sumpter Stanley, dell'arcidiocesi di Westminster. » Al •sig. Arnold Lorenzo Patrizio, della medesima arcidio- eesi. Al sig. Mclnnes Francesco Giacomo, della diocesi di Portsmouth. Al 7 novembre Bellord Giorgio, dell'arcidiocesi di Westminster. «ig. » 13 Al sig. Almazán Adolfo, della diocesi di Toluca. » A l sig. Arratia Aurelio, della medesima diocesi. » » » Al sig. Beltrán Giovanni, della medesima diocesi. » Al sig. Forcen Luigi, della medesima diocesi. » » Al sig. Lopez Santos, della medesima diocesi. » » » A l sig. Tapia Raffaele, della medesima diocesi. » » Al sig. Heatli Osvaldo, della diocesi di Southwark. li Al sig. Orozco Gregorio, dell'arcidiocesi di Guadalajara. » » » » Al sig. Ponce de Léon Giovanni, della medesima arcidiocesi. 28 » Al sig. Lynch Arturo, della diocesi di Baiona. 19 dicembre Al sig. Underberg Emilio, della diocesi di Muenster. o febbraio 1954. Al sig. Cribier Pietro, dell'arcidiocesi di Parigi. )) )> Al sig. Canto Bory Fernando, dell'arcidiocesi di Santiago di Cuba. » Al sig. Consul De Casula Mattia, della medesima arci» diocesi. 29 ottobre » Diarium Romanae Curiae 109 16 febbraio 1954. Al sig Basse Martino, delParcidiocesi di Lione. 3 marzo Al- sig, Satin Giovanni, della medesima arcidiocesi. » aprile Al sig. de Saint Martin Leonzio, delParcidiocesi di Parigi. Al sig. Mena Alberto, della diocesi di Toluca. Al sig. Finn Giovanni H., della diocesi di Corpus Christi. 10 A l sig. Garza Rinaldo Giuseppe, della medesima diocesi. » » Al sig. Hoelscher Carlo, della medesima diocesi. » Al sig. Young Filippo, della medesima diocesi. » Al sig. Zarsky Lodovico, della medesima diocesi. Al sig. d'Azambuja Francesco, delParcidiocesi di Mar23 » siglia. Al sig. Eschenbrenner Pietro, delParcidiocesi di Reims. maggio Al sig. Remond Marcello, delParcidiocesi di Parigi. 6 » Al sig. Tollu Carlo, della medesima arcidiocesi. » 11 » Al sig. Backes Guglielmo W . , della diocesi di Trenton. 13 » Al sig. Bachi Giuseppe, della diocesi di Ratisbona. 15 » Al sig. Yusay Antonio, delParcidiocesi di Jaro. 1 giugno Al sig. Cruse Edoardo, della diocesi di Alexandria La. » Al sig. Gravel Camillo, della medesima diocesi. » » Al sig. Reardon Enrico, della medesima diocesi. » 7 Al sig. Perrin-Waldemei' Ruggero, delParcidiocesi di Pa» rigi. » » » Ai sig. Roumegoux Augusto, della medesima arcidiocesi. 15 » Al sig. MoGinn Satolli Francesco, della diocesi di Des Moines. Al sig. N oían Tommaso J., della medesima diocesi. luglio Al sig. Moser Giuseppe, delParcidiocesi di Milwaukee. agosto Al sig. O'Ranilly Alfredo, della diocesi di Cork. » Al sig. Cunningham Guglielmo, della diocesi di Joliet, Illinois. Kraus Guglielmo, della medesima diocesi. » Al sig. » » Bahlinger Jr. Giulio A., delParcidiocesi di Nuova » Al sigr. 18 Orléans. » Al sig. Barker Guglielmo, della medesima arcidiocesi. » Al sig. Collens Lancaster, della medesima arcidiocesi. » Al sig. Cristophe Haydel, della medesima arcidiocesi. » Al sig. Harris Guglielmo, della medesima arcidiocesi. » » Al sig. Le Blanc Samuele, della medesima arcidiocesi. » Al sig. Nix Giacomo, della medesima arcidiocesi. » Al sig. Rivet Carlo, della medesima arcidiocesi. » Al sig. Rousseve Numa Giuseppe, della medesima arcidiocesi. » » Al sig. Schott Arturo, della medesima arcidiocesi. » Al sig. Wegmann Giorgio, della medesima arcidiocesi. 15 settembre Al sig. Agnew Giovanni E., delParcidiocesi di Newark. Al sig. Ahearn Matteo, della medesima arcidiocesi. A l sig. Butler Vincenzo, della medesima arcidiocesi. Al sig. Byrne Giuseppe, della medesima arcidiocesi. Al sig. Carlin Giovanni, della medesima arcidiocesi. Al sig. Conlin Giovanni, della medesima arcidiocesi. Î10 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Connolly Giovanni, della medesima arcidioeesi. Henderson Giovanni, della medesima arcidiocesi. McBride Frank, della medesima arcidioeesi. Mulligan Luca, della medesima arcidioeesi. Murray Luigi, della medesima arcidioeesi. O'Began Giovanni, della medesima arcidioeesi. Walsh Tommaso, della medesima arcidioeesi. Ward Guglielmo, della medesima arcidioeesi. Loarca Gioacchino, della diocesi di Bacolod. Oharette Raoul, della diocesi di Joliette, Majeau Edoardo, della medesima diocesi. Pierce Giacomo, della diocesi di Portland. Costa Bruno, della diocesi di Grosseto. Rossi Camillo, della diocesi di Reggio Emilia. 17 » Al sig. Colella Pietro, della diocesi di Nocera dei Pagani. 11 novembre Ai sig. Comeau Ambrogio, della diocesi di San Giacinto. 23 » Al sig. Melina Roberto (Roma). » Al sig. Petti Antonio (Roma). » » Al sig. Santini Pietro (Roma). » 23 Al sig. Gargano Nicola, dell'arcidiocesi di Taranto. » 24 » Al sig. L'Eeuyer Paolo, della diocesi di S. Giovanni di Québec. 30 » Al sig. Trombetti Ettore, dell'arcidiocesi dì Bologna. 10 dicembre » Al sig. Blaquière Arturo, d'ella diocesi di S. Giacinto, » Al sig. Leblanc Lionello, della medesima diocesi. Al sig. Trepanier Martino, della medesima diocesi. 21 » Al sig. Hawthorn Edoardo Emanuele, dell'arcidiocesi di Marsiglia. 8 gennaio 1955. Al sig. Morando Umberto, della diocesi di Volterra. 11 Al sig. Collette Adalberto, della diocesi di S. Giacinto. » » Al sig. Page Enrico, della medesima diocesi. 15 settembre 1954. Al sig. » » Al sig. » » Al sig. » Al sig. » » AJ sig. » » AI sig. » » Al sig. » » » Al sig. 21. » » Al sig. » 23 » Al sig. » Al sig. » 27 » Al sig. » » 1 ottobre Al sig. 7 » Al sig. )) )) La Gran Croce dell'Ordine di san Silvestro Papa : 1 dicembre 1954. A S. E. il sig. Scalfaro Oscar Luigi, Sottosegretario alla Presidenza del Consiglio della Repubblica Italiana. La Commenda con Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa : ottobre 1953. Al sig. Säo Paulo Fernando, dell'arcidiocesi di San Salvatore della Bahia. » » Al sig. Serrano Romolo Augusto, della medesima arci» diocesi. 21 » 1954. Al sig. Chirieleison Domenico (Roma). 1 dicembre » Al sig. Prato Eugenio (Italia). 29 La Placca dell'Ordine di S. Silvestro Papa: 14 ottobre 1954. Al sig. Scimene Salvatore, della diocesi di Noto. 1:8 novembre » Al sig. Guggiari Luigi, della diocesi di Como. Diarium Romanae Curiae 111 La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa: 16 maggio 16 novembre 24 » 19 dicembre 27 gennaio 6 febbraio » » » » » 9 18 3 » 9 » » marzo » » 5 giugno » 15 20 ottobre » 29 9 novembre » 23 » 23 » » 29 » 30 3 dicembre » 13 » 14 21 » 10 gennaio 19 1953. Al sig. Hurtado Salus Francesco Saverio, delParcidiocesi di Santiago del Chile » Al sig. Höchstem Teodoro, della diocesi di Aquisgrana. Al sig. Simöes Dias Paquete Edoardo, della diocesi di Funchal. » Al sig. Rodríguez Giuseppe Dolores, della diocesi di Socorro e San Gii. 1954. Al sig. Setti Giuseppe (Italia). A l sig. Gonzales-Sama y Garcia Giuseppe, delParcidiocesi di Tarragona. Al sig. Guasch Giménez Enrico, della medesima arcidiocesi. Al sig. Ixart y De Moragas Giuseppe, della medesima arcidiocesi. » Al sig. Olivé Martinez Giuseppe, della medesima arcidiocesi. » A l sig. Berger Alfredo, della diocesi di Secovia. » Al sig. Dufresne Origene, delParcidiocesi di Montréal. Al sig. Boulet Giorgio A . , della diocesi di Trois Rivières. Al sig. Létourneau Lorenzo, della medesima diocesi. AI sig. Encinas de la Rosa Alessandro, della diocesi di Badajoz. Al sig. Cantucci Antonio, della diocesi di Arezzo. A l sig. Schmitz Pietro, della diocesi di Des Moines. » Al sig. Mariani Ernesto, della, diocesi di Teramo. Al sig. Bonetto Attilio, delParcidiocesi di Udine. Al sig. Arnoldi Domenico, della diocesi di Alessandria. » AI sig. Mariscotti Eugenio, della medesima diocesi. » Al sig. Lamberti Giovanni, della diocesi di Asti. » Al sig. Buonocore Biagio, della diocesi di Ischia. » Al sig. Scoti Giuseppe, della medesima diocesi. Al sig. Alessandri Vittorio (Roma). Al sig. Belli Giovanni, della diocesi di Fidenza. » Al sig. Vergari Antonio, delParcidiocesi di Ancona. Al sig. Simonelli Nello, delParcidiocesi di Lucca. » Al sig. D'Ignazio Francesco, della diocesi di Teramo. Al sig. Yoshiura Morizumo (Giappone). Al sig. Blone Cesare, della diocesi di Pavia. 1955. Al sig. Ammannati Floris Luigi (Roma). » Al sig. Zainal Arifìn Tandjung (Indonesia). Il Cavalierato dell'Ordine di som Silvestro Papa : 20 giugno 1953. Al sig. Salzarulo Luigi, delParcidiocesi di Indianapolis. 12 settembre » Al sig. Jellinek Guglielmo della diocesi di Secovia. » Al sig. Meurer Massimiliiano, delParcidiocesi di Colonia. 30 ottobre Al sig. Geilenkirchen Francesco, della diocesi di Aqui9 novembre sgrana. 20 » Al sig. Kleefìsch Antonio, delParcidiocesi di Colonia. » 24 » Al sig. Kampermann Enrico, della medesima arcidiocesi. » 2 gennaio 1954. Al sig. Esandi Carmelo, della diocesi di Bahia Bianca. 112 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 9 gennaio 1954. Al sig. Lepoutre Enrico, della medesima diocesi. Al sig. Lepoutre Filippo, della medesima diocesi. » » Ai sig. Lepoutre Francesco, della medesima diocesi. » » Al sig. Hackl Carlo, dell'arcidiocesi di Vienna. 23 » Al sig. Melendres Rué Giuseppe, dell'arcidiocesi di Tar6 febbraio ragona. » Al sig. Nagele Francesco, dell'amministrazione apostostolica di Innsbruck. Rogner Giuseppe, dell'arcidiocesi di Vienna. Al sig. aprile » o Borchers Elmore Erman, della diocesi di Corpus Al sig. » 10 Christi. » Al sig. Dunne Patrizio Giuseppe, della medesima diocesi. » » Al sig. Martin Alberto, della medesima diocesi. » » Al sig. Thise Cornelio, della medesima diocesi. » » » Al sig. Welsh Mario Antonio, della medesima diocesi. » Al sig. Crespi Antonio, della diocesi di Ventimiglia. 10 giugno » Al sig. Maccario Renato, della medesima diocesi. » » » Al sig. MoCauley Carlo, della diocesi di Des Moines. 15 » » Al sig. Sheahan Pat, della diocesi di Liwerick. 26 agosto Al sig. Antonius Nicola, dell'arcidiocesi di Newark. 15 settembre » » Al sig. Pittet Felice, della medesima arcidioeesi. » » Al sig. del Castillo Enrico, della diocesi di Bacolod. » 21 » Al sig. Gastón Antonio, della medesima diocesi. » » Al sig. Cancellieri Francesco (Roma). 5 ottobre Al sig. Fornasiero Erminio (Roma). » » » » Al sig. Moretti Domenico (Roma). 17 » Al sig. Brovelli Ermete (Roma) . » » Al sig. Alessandri Giuseppe, della diocesi di Cesena. 29 » Al sig. Barducci Vittorio, dell'arcidiocesi di L'Aquila. 9 novembre » Al sig. Mazzoleni Roberto, della diocesi di Bergamo. » Al sig. Alessio Stefano, della diocesi di Casale Monferrato. » AI sig. Bermond Amato, della medesima diocesi. » 16 » Al sig. Paré Renato, dell'arcidiocesi di Montréal. » Ai sig. Mangoni Gustavo, dell'arcidiocesi di Napoli. 18 » Al sig. Errani Antonio, dell'arcidiocesi di Ravenna. » Al sig. Achilli Antonio (Roma). » » Al sig. Berlendis Lorenzo (Roma). » Al sig. Carlini Antonio (Roma). 23 » Al sig. Monaco Andrea, della diocesi di Trapani. 24 » Al sig. Brillon Arsenio, della diocesi di S. Giovanni di Québec. Girouard Giosafat, della medesima diocesi. Ai sig. » » Al sig. Sorel Lionello, della medesima diocesi. » » Al sig. Salerno Vito, della diocesi di Castellaneta. 27 » Al sig. Girard Maurizio, della diocesi di San Girolamo. 30 » Al sig. Bertoni Ottorino, della diocesi di Pavia. 21 dicembre Al sig. Monti Nullo Dandolo, della medesima diocesi. . » » Al sig. Tadeo Germano, della medesima diocesi. » » Al sig. Angelucci Girolamo, dell'arcidiocesi di Ancona. 22 » Al sig. Carra Giulio (Roma). 10 gennaio 1955. A3, sig. Sesone Antonio, della diocesi di Lodi. 11 » » A n . et v o l . XXXXV1I 26 Martii 1955 (Ser. IT, t. XXII) - N. 3 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE ACTA PII PP. XII LITTERAE BEATO PIO X PONT. MAX., DECRETALES CONFESSORI, PIUS SANCTORUM HONORES DECERNUNTUR E P I S C O P U S SERVUS S E R V O R U M DEI A D P E R P E T U A M REI MEMORIAM Cum Christus Iesus, postquam a mortuis resurrexit, attonitis discipulis ad lacum Tiberiadis se conspiciendum dedit, Petrum suavibus hisce verbis est affatus : « Simon Ioannis, diligis me plus his? ». Quod cum ter Apostolus modesto ore confirmasset, subiecit Iesus : ((Pasce agnos meos... pasce oves meas» (Io. XXI, 15-17). Quibus vocibus Christus omnium hominum multitudinem, quam fuso sanguine et acerbitate dolorum redemerat, beato Petro eiusque successoribus tutandam ac regendam concredidit. Hoc igitur Summorum Pontificum proprium, ut et divinum Redemptorem insigniore pietate diligant, quam ceteri homines, et sanctorum gregem, luporum rabie iuriumque neglecta ferocitate, anxia sollicitudine pascant ; quin, impendente caede, ut vitae munus pro eo generose profundant. Quae omnia, cum scilicet eximia virtutis testimonia, tum piae mentis ardorem, quibus sincera sanctitas ac boni pastoris natura ostendi solet, Pius X, Pontifex Maximus, cuius res gestas quam brevissime persecuturi sumus, luculenter praestitit. Sive enim primordia sacerdotii eius animo consideres, sive curionem ipsum agentem, sive Mantuae Episcopum con8 - ACTA, vol. XXII, n. 3 — 26-3-1955. 114 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale templeris, vel Venetiis, in venustissima urbe, purpura ornatum, sive denique respicias atque intuearis ad summum pontificatum elatum, fatearis oportet eum nullo non tempore eo vitam direxisse ubi sanctitas ipsa magno lumine fulget, eumque agnoscas verum sacri gregis custodem et magistrum. Felix ac benigna terra, quae die secundo mensis Iunii, anno millesimo octingentesimo tricesimo quinto, puerum edidit, Riese est, qui pagus in Venetorum finibus exstat ; parentes vero Ioannes Baptista Sarto et Margarita Sansón fuere, optimi filiorum suorum simul auctores et praeceptores. Natus infans fuit postridie baptismi aquis ablutus geminoque nomine appellatus : Iosepho et Melchiore. Qui usque a primis, uti dicunt, unguiculis, praestantis ingenii, morum suavissimorum, christianarumque virtutum indicia fecit : quippe qui et docilis et plenus officii et omnibus deditus esset. Eius in Deum casta pietas mentes alliciebat, quem sacrae caerimoniae gaudio et voluptate omnino replebant. Christi vero Matris diligendae nulli fere in eo termini. Annum undecimum cum ageret, sacro chrismate inunctus fuit ; cum duodecimum vero Eucharistici epuli particeps primum factus est. Quod divinum convivium difficile est dictu quantos habuerit stimulos ad eius amorem erga Christum Deum incitandum. In ludos, interea, itabat, ut non modo primis litteris operam daret, sed christianae etiam doctrinae discendae; eoque videlicet successu ut ludi magistri uno ore cum ob animi bonitatem tum ob ingenii excellentiam puerum magnifice laudarent. Tunc temporis adorando Spiritus Sancti numine permotus unum in animo oculisque habere, unum sincera mente optare: se sacerdotem fieri. Cuius rei gratia, primum a Dei administris, qui in pago Riese degebant, litterarum Latinarum elementis est imbutus ; mox non sine itineris incommodo, gymnasii ludos quattuor per annos laeto animo petiit, qui in oppido, quod per volgus Castrum Francorum appellant,- in Venetorum regione patebant. Qua ex institutione eiusmodi percepit fructus ut, post curriculum confectum, idoneus haberetur qui, Deo benignissime providente, in sacrum Patavinum Seminarium reciperetur. Itaque quodam Novembris die, anno millesimo octingentesimo quinquagesimo, Iosephus Sarto, decimum sextum aetatis annum agens, paterna relicta domo, in Seminarium venit. Acta Pii Pp. XII 115 Quid gaudii! At maxime quid diligentiae et studii ut, dum mens exeoleretur doctrinis; animus accenseretur pietate, ornaretur virtutibus! Quam ob rem hic facere non possumus quin id memoremus quod Seminarii moderatores de eo senserint exeunte primo scholarum anno : eum videlicet et nulli omnino cedere, si ad cotidianam vitae consuetudinem species ; et excellentis esse ingenii ; et acerrima memoria praestare ; ita ut spes maximae essent in eo collocandae. De humanis divinisque rebus studiorum curriculo confecto, anno millesimo octingentesimo quinquagesimo octavo, die decimo octavo mensis Septembris, sacerdotio initiatus est, ac postridie sui vici populo circum stante primum omnipotenti Deo sacra fecit. Haud multo post missus est in pagum quem loci incolae Tombolum vocant, ut ibi vices curionis ageret. Quo munere inito, quid sibi faciendum esset diligentissima cura et perspicuitate scribendo adumbravit: velle scilicet et orationibus sacris populi gratia se dedere ; et confitentes peccata sua patienter audire; et sancta Ecclesiae Sacramenta puriter religioseque peragere; et pueros christianas veritates docere; et iis adesse quos sive mala paupertas sive morbus vexaret, eosque solari. Instabat igitur sacris contionibus, instabat operibus. Christi ergo sacerdos ignaris litterarum, quos illa numerosiores ferebat aetas, prima elementa tradere, nullaque accepta mercede grandiores quoque natu amabili bonitate erudire. Quapropter multorum officiorum causa maior in dies necessitudo eum inter et populum intercedebat, cuius ille suis ipsius neglectis rebus, non modo commodis serviebat, sed utilitates etiam tuebatur. Id autem praesertim contendit atque enisus est piissimus vir : ut ea convicia et probra quae vel mordaces linguae vel impiae facerent in Deum, penitus aboleret. Quod singulari adhibita patientia fere apud omnes consecutus est. Novem post annos Salzanum translatus est, in pagum qui tunc temporis quattuor millia hominum et quingentos alebat. Ubi, cum vici incolae de divinis rebus dicentem audierunt, vehementer mirati sunt quod Episcopus tam optimum sacerdotem in obscurissimo pago tot annos latere sivisset. Quo in pago eadem instaura vit quae Tomboli eademque ratione. Omnis igitur eius sollertia eo spectabat ut creditum gregem ad studium rerum divinarum formaret : hoc eius opus, hic labor fuit. Quapropter sollicita in eo cura christianorum coetui rerum religiosarum disciplinam tradendi ; studium tenax docendi religiosa carmina 116 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale populum ac domus Dei decorem promovendi ; par ardor divinae veritatis omnibus praedicandae, orationum habendarum, egenorum et miserorum sublevandorum. Nec verbis tantum suum in calamitosos homines amorem declarabat, sed singularem etiam liberalitatem in indigentes exercebat, ac si vir ditissimus esset. Nam in sua potestate habere mensam argentariam divinae Providentiae quasi alludens aiebat. Eius vero afflictorum miseratio vel luculentius anno millesimo octingentesimo septuagesimo tertio enituit, cum scilicet cholera morbus Salzanum quoque oppidum pervasit. Ea enim tempestate Iosephus Sarto aegrotantibus, suae ipsius incolumitatis cautione posthabita, magno animo affuit, nec suis umeris abhorruit ab exanimis mortuorum corporibus deferendis. Nonnullos post annos, in maxima actos industria, meritae laudis gratia in Canonicorum Collegium Tarvisinae dioecesis cooptatus, ad munus quoque publici eiusdem Ecclesiae tabularii et ad adulescentium pietatem in sacro Seminario moderandam delectus est. Quae omnia sane disponebat Deus ut servus suus fidelis per magnam ofiiciorum varietatem sive eum rerum usum sive eam hominum consuetudinem haberet, quae et munerum magnitudo et superna mox fata postulatura essent. Ex creditis officiis illud profecto gravissimum habuit quo iuvenum mentes ac mores ad sacerdotium Angebat. Eorum igitur animos ad sanctitudinem sermone movebat, rapiebat exemplo. Cum autem anno millesimo octingentesimo septuagesimo nono mors Episcopum Tarvisinum rapuisset, Iosephus Sarto dignus est habitus qui per interregnum vicaria potestate fungeretur. Sed ad maius eum munus Deus vocaturus erat, ad amplioremque laboris provinciam. Nam vertente anno millesimo octingentesimo octogesimo quarto, Episcopus Mantuanus renuntiatus est. Cuius electionis cum nuntius ad Iosephum allatus est, ille mirari primum, mox concidere mente, postremo largo fletu ora rigare. Tum missa Romam epistula se indignum, immeritum, imparem professus est. Quod tamen tantum abfuit ut arceret episcopatus honorem, ut potius Christi Vicarii consilia hac de re confirmaret. Consecratus est igitur Episcopus die decimo septimo mensis Decembris, anno millesimo octingentesimo octogesimo quarto, Romae, in S. Apollinaris templo, ad Circum Agonalem. Quas primum epistulas ad suum populum dedit, iis eadem proposita declarantur quae, cum in pagis Tombolo et Salzano esset, in rem iam Acta Pii Pp. XII 117 adduxerat; quiddam,tamen eaedem gravius et sanctius sonant ac redolent ; ita scilicet ut Pauli Apostoli stilo scriptae esse videantur. Sed antequam manus operi admoveret, quae rerum religiosarum condicio in Mantuana dioecesi esset penitus cognoscere instituit. Quae profecto eiusmodi erat ut de ea Pastoris animum necesse esset gravi tangi dolore. Nam doctrina caelestium veritatum misero casu neglecta ; venerabile Dei nomen sacrilegis dictis violatum; sanctissima Ecclesiae Sacramenta nonnisi perraro recepta; sacra conibii lex debito honore non habita ; non omnes infantes pueri aqua baptismi abluti ; ipsum denique praeceptum de recipiendo tempore paschali Eucharistiae Sacramento non servatum. Qui miser rerum status non modo Episcopi animum non fregit, sed eum ad constantiorem excitavit sollicitudinem. Ut par erat, primas suas cogitationes sacerdotibus impertiit, quos et se circum, ceu armatorum manum, collegit, et quacumque ratione iuvit. * Mox in sacrum Seminarium singulares curas contulit, quod quasi ofncinam sacerdotum ducebat praecipuamque futuri temporis fiduciam. Neque spe omnino frustratus est. Vix enim annus praeterierat, cum Seminarium Mantuanum reflorescere visum est. Dies quoque indixit visendae ac perlustrandae universae dioecesi. Qua in re S. Caroli Borromaei simillimus fuit : quippe, remoto omni luxu parvoque contentus paratu, id unum summa cupiditate appetebat, ut suae dioecesis curiae in fide et caritate proficerent. Post haec conventum sacerdotum celeberrimum, qui Synodus dicitur, egit habuitque. Magnum sane opus et negotium ; ex quo utilitates maximae in Mantuanam dioecesim consecutae sunt, praesertim quod ad populi mores emendandus spectabat, pietatem fovendam, pravos libros prohibendus. In omnibus vero et super omnia, quae agebat, triumphabat sincera suorum filiorum dilectio, maxime autem pauperum, egenorum, tenuium, derelictorum. Quibus libéralissime non modo affuit consilio, sed etiam pecunia, quamvis rerum omnium ipse laboraret inopia. At erat a Deo statutum ut tanta virtutum operumque sanctorum lux ex editiore fulgeret christifidelibus candelabro. Atque re vera, cum anno millesimo octingentesimo nonagésimo tertio Venetiarum Patriarcha morte lumina clausisset, Iosephus Sarto dignus habitus est, qui in eius locum sufficeretur. In cuius amplissimae Sedis simul ac possessionem venit, nulla facta mora labores cepit, qui ad excolendum creditum sibi agrum viderentur Acta 118 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale aptiores. Cumque persuasum sibi haberet omnia mala ex ignoratione religiosarum rerum christianarumque veritatum Ecclesiae sanctae ingenerar^ numquam docens destitit : consecutusque est ut sacerdotes idem facerent, populi captui in disserendo se accommodantes, ne eorum ratio et doctrina esset ostentili, sed profectui et utilitati conduceret. Haud secus ac Man tuae fecerat, heic etiam omnes suas curas in sacerdotes intendit inque pueros educandos, qui ad sacerdotalia munera divinitus vocati fuissent. Qui omnes ut maiore sive doctrina sive virtute niterent, studia, quae in sacro Seminario tradebantur, provehere coepit, quid nostrae aetatis tempora postularent optime videns. Quam ob rem novam omnino praescripsit studiorum rationem sive litteris tradendis sive disciplinis quae vel divina dogmata, vel sacras Scripturas, vel canonicum ius, vel rem moralem, historicam, socialem, oeconomicam spectarent : non minus de Ecclesia quam de civitate meritus. Neque praetereundum videtur fuisse sanctissimum virum maxime assiduum in catholicorum hominum consociationibus promovendis; immo, facta catholicis viris facultate suffragia ferendi ad publica munera, quae esset sibi sententia hisce declaravit verbis : (( operamini, orate, in suffragia ite ». Illudque etiam dicere solebat : « Haud multis verbis, sed factis opus esse, sed tenacissima disciplina, oboedientia, modestia ». Experrectissima ergo ac vigilantissima semper eius vitae actio fuit in omni operum genere, quae christianae rei existimaret profutura. Et quamvis tanta esset praeditus dignitate, tantisque esset curis distentus, tenuissimo tamen cultu vivere in deliciis habuit. « Incredibile dictu, aiebat, qui Mantuae semper pauper fuerim, egens hic ac perditus fere sum ». Sed longe excelsior Dei servum manebat longarum meta viarum. Cum enim Leo XIII, placida morte quievisset, Iosephus Sarto die quae fuit quarta mensis Augusti, anno millesimo nongentesimo tertio, in eius locum electus est, sumpto Pii X cognomine. Fuit huius Pontificis regnum operibus magnificum, negotiis insigne ; in primis tamen certa praebuit suae sanctitatis argumenta : quippe qui in summo honorum fastigio collocatus, eiusmodi virtutum exempla ostendit, ut eius lux non lucernae sed solis instar effulgeret. Qui ergo vitam huius Pontificis consideret, facile noverit ipsum, casto Christi amore devinctum, omnia quae in Dei laudem cederent prompto animo egisse. Acta Pii Pp. III 119 Re enim vera, vivebat ille Christo eoque alebatur ceu palmes vite, vel arbor pinguedine terrae. « Cum nobis loqueretur, ait quidam ex eius familiaribus, aliquid in eius verbis persentiebatur per quod suavis quaedam regiaque maiestas eluceret, hominem demonstrans Deo coniunctissimum eundemque tum in loquendo tum in agendo divino motum instinctu ». Nec defuere qui animadverterent hunc Petri successorem sincerae integraeque sanctitatis ostendisse speciem, quem, etiam divina actum virtute, omnia alte repetiisse, Deumque usquequaque consuluisse, cuius vices gereret in terris. Quod ad eius fidem attinet, certa et intemerata. Nam vel ipsum intuenti patebat eum perpetuo esse in Dei cogitatione defixum, immo, dum hominibus loqueretur, non aliud pandisse putabatur quam quod ex abdito Numinis fonte magna fide hausisset. Spe quoque nitebat : quam, in quibusvis rerum adiunctis, ita in Dei bonitate collocabat, veluti pueri spes omnes in matre ponere solent. Caritas demum sanctissimi viri omnium Dei donorum dominatum habebat, eaque merito diademate ornabat. Nam tum Deum ante alios amabat, cum alios homines maiore quam seipsum dilectione prosequebatur. Deum enim suae virtutis exemplar et formam habebat, alios vero homines sacram Dei imaginem eiusque figuram. Qua de re eos omnes, sive bonos, sive malos, sive errore captos paterno complexu cingebat, tamquam filios carissimos, nullo omnino excepto. Neque ab ipso, ad summum Pontificatum evecto, est sui gregis pars carior neglecta : pauperes scilicet, oppressi, miseri, in quos semper larga contulit munera. Sed quamvis mitis esset animo, cum ei in certamina ob rem christianam veniendum fuit, fortiter semper sapienterque fecit, et interdum etiam magnifice. Qui statim atque omnis Christi gregis curam creditam habuit, hoc se praecipue mente versare consilium scripsit, ut « instauraret omnia in Christo » : ut omnia scilicet in Christum veluti in centrum redigerei. Quod propositum et institutum non solum ex eius animo nasci videbatur, sed etiam e rerum asperitate qua tunc temporis Ecclesia sancta premebatur. Mortales enim, spreto Dei numine, seipsos eximia quasi religione colebant ; unde caecus sui amor vigere, ius nullum. Oportebat igitur, omni abiecta impietate, iussa evangelica in pristinum restitui; sacras conubii leges servari, educari ad divina praecepta iuventutem. Doctos quoque viros, ac praesertim sacerdotes, paterne numquam non monebat : ne crederent praedicans ab hominibus doctrinis, neu com- 120 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale menticiis Philosophorum institutis pellicerentur : ea enim omnia cum rationalismo, qui diceretur, arma coniunxisse atque in assimulata scientia latere religionis perniciem. Utpote qui humili loco natus esset pluresque annos in populi curatione esset versatus, non fuit nescius quae quantaque de re oeconomica apud populum agitarentur; nec eum latuit opifices operariosque vehementer concitari, quo humaniore modo cum ipsis ageretur iuraque sui laboris obtinerent. Pro suis igitur viribus, proximi Decessoris sui instituta secutus, operam impenderé non omittebat ut minutae plebis iura tueretur. Facere tamen non poterat quin cernerei graviorem calamitatem ex impiis iis doctrinis populo oriri, quae recusato Dei numine, spreta omni religione ac negata mortalibus caelestis patriae spe, hominum societatem terrena tantum appetere iubebant. Tum vero latae ab ipso sapientissimae normae aequissimaeque editae leges, quibus rei christianae temperatio maxima caperet incrementa. Tantaque patientia et constantia usus est in dicendo, scribendo, operando, ut si quid catholicae nationes profecerunt in rebus socialibus decernendis, minime dubitandum sit quin magnam partem eius sollicitudini id sit tribuendum. Sed cum prorsus intellegeret, in tanto miseriarum cumulo, unum posse Christum hominum societatis lenire curas, eosdem homines voluit ad Christi mensam saepius convivas accedere. Posthabita idcirco severitatis, quae invaluerat, consuetudine, anno millesimo nongentesimo quinto decretum fecit de Eucharistico Sacramento crebrius a fidelibus sumendo; mox altero decreto augustissimi altaris Sacramenti usum aegrotis faciliorem dedit ; tertiumque denique edidit decretum quo pueri a septimo aetatis anno Caelestis Panis alimento enutriri sinebantur. Quod ipse divino quodam instinctu se fecisse testabatur. Tum, mirabile visu, innocentes pueri altaria saepire, afiîicti iacentesque homines ad Christum advolare, eoque, quasi vena perennis aquae, dulci quadam voluptate saepissime frui. Qua tamen coeptorum descriptione non omnia quae servus Dei perfecit continentur ; nam, praeter exstructa multis locis Seminaria et Sedem conditam studiis biblicis provehendis, non modo christianas veritates impensius a sacerdotibus tradi voluit, et ea quae divini cultus splendorem ac sacra carmina attinerent christianum populum doceri iussit, sed etiam studia philosophiae ac theologiae sollicita cura provexit. Neque monere misit quae essent christianorum hominum erga Acta Pii Pp. XII 121 civitatem officia. Quapropter ea lege abrogata, qua catholici viri vetabantur in suffragia ire, condiciones dixit, quibus eorum partibus liceret publicae rei administrationem participare. S e d in mundum summae calamitatis malum ingruebat, quocum erat divinitus statutum ut finis vitae piissimi Pontificis quodammodo coniungeretur : acerbissimum dicimus bellum, cuius initium anno millesimo nongentesimo quarto decimo natum est. Simul ac providit Pius X populis eiusmodi pestem ac perniciem imminere, quidquid experiri potuit ne conflictus excitaretur, èst aggressus. Ast, eheu, frustra; resque in extremam recidit fortunam. Itaque christianorum familiae Pater amantissimus, tot iam fractus curis ac laboribus, dolorem ferre nequivit, a tanta, quae providebatur, ruinarum ac maiorum mole susceptum. Ei igitur instabat suprema dies, quae fuit vicesima mensis Augusti. Pridie tamen, cum intellexisset mortem iamiam sibi impendere, Deumque sibi veluti propiorem sentiret, eidem vitam suam obtulit, placabile donum : « ut filii mei, ait, salvi fiant ». Post haec sanctissimo Iesu Corpore in viaticum refectus est, ab eoque moriens dulcissimae vigorem gratiae hausit, a quo per totius vitae suae cursum altus atque enutritus fuerat. Mox Christi imaginem cruci affixi compressis digitis iterum ac saepius saviatus est. Tandem, astantes cum respexisset, placidissime animam efflavit. Cuius rei nuntio orbis terrarum permotus universus, filiique Ecclesiae in fletus proiecti. Exsequiis translaticio more celebratis, defuncti corpus in hypogeum Petriani templi illatum fuit. Cum vero post obitum venerabilis Servi Dei, eius fama in dies percrebuisset, sive ob praeclarissimam vivendi rationem, sive ob prodigia quae, eodem deprecante, a Deo ferebantur patrata, plures Purpurati Patres, sacrorum Antistites, Vicarii et Praefecti Apostolici, piae consociationes ac praesertim sodalicia ab Actione Catholica appellata, Studiorum Universitates innumerique Christi fideles impensis precibus hanc Sedem Apostolicam rogaverunt ut inclito illi christianae familiae Patri Beatorum Caelitum honores decernerentur. Itaque auctoritate ordinaria in hac alma Urbe, et per rogatoriales Litteras Venetiis, Mantuae ac Tarvisii, cum de sanctimoniae fama, tum de scriptis atque de liturgico cultu eidem non praestito investigationes sunt peractae. Quibus absolutis, iisque a S. Rituum Congregatione legi- 122 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale time probatis, omnibusque servatis de iure servandis, Nos ipsi, referente cime Carolo S. E. E. Cardinale Salotti, Episcopo Praenestino, et eiusdem S. Congregationis Praefecto et Causae Ponente, die duodecimo mensis Februarii, anno millesimo nongentesimo quadragesimo tertio, decrevimus ut Causa de Servo Dei Pio X, Pont. Maximo, in Beatorum album ascribendo, institueretur. Inita est igitur disceptatio de ipsius Dei famuli virtutibus, quas théologales, cardinales iisque adnexas vocant, quasque post accuratas investigationes probationesque, decreto dato ex Arce Gandulfi, prope Romam, heroicum attigisse gradum sollemniter ediximus. Postquam vero in comitiis sive praeparatorio sive generali, coram Nobis habito, acta fuit quaestio de miraculis, quae venerabili illo Ecclesiae Pastore deprecante, a Deo effecta dicebantur, Nos die undecimo mensis Februarii anno millesimo nongentesimo quinquagesimo primo sacris operati decrevimus : constare de duobus propositis miraculis, videlicet, de instantánea perfectumque sanatione cum Sororis Mariae Francisca^ Deperras ab osteosarcomate sinistri femoris, tum Mariae Benedictae De Maria a maligno tumore in sinistra inferioris abdominis parte. Quaerendum porro erat an virtutibus et duobus miraculis probatis, venerabilis Dei Servus ad Beatorum Caelitum honores tuto provehi posset. De qua re disputatum est in generalibus S. Rituum Congregationis comitiis, die vicesimo eiusdem mensis Februarii, in certa Vaticani Palatii aula coram Nobis habitis. Nos autem, certiores facti omnia ad iuris normam peracta fuisse, atque sententia audita Patrum Cardinalium, Officialium Praelatorum et Consultorum ipsius Congregationis, die quarto mensis Martii eodem anno ediximus : Tuto procedi posse ad sollemnem eiusdem Venerabilis Servi Dei Beatificationem. Quam ob rem mane diei tertii mensis Iunii, eodem anno, huiusmodi Beatificationis sollemnia in Vaticana Basilica habita sunt ; sub vesperas autem Nos ipsi ingentem fidelium multitudinem praesertim ex Venetorum regione in Petriano foro allocuti sumus. Cum vero post decretos Pio X Beatorum Caelitum honores, eius cultus non parva cepisset incrementa, atque eo deprecante nova dicerentur a Deo facta miracula, dilectus Filius Albertus Parenti, O. S. B. Vallis IJmbrosae, Causae Postulator, non paucas exhibuit supplices Litteras, quibus praesertim dilectus Filius Noster Henricus S. R. E. Cardinalis Pia et Deniel, Archiepiscopus Toletanus, plures Hispaniae Praesules atque ipse Hispanicae Nationis Moderator, ab hac Apostolica Sede efila- Acta PU Pp. XII 123 gitabant ut, Causa iterum instituta, disquireretur de Sanctorum Caelitum honoribus Beato Pio X decernendis. Quibus Nos libenter annuentes, die vicesimo quarto mensis Novembris, anno millesimo nongentesimo quinquagesimo primo, in hanc rem decretum fecimus. Duo interea miracula S. Rituum Congregationi proposita sunt. Quorum primum, Neapoli, anno millesimo nongentesimo quinquagesimo primo effectum, sic breviter narratur : Franciscus Belsani, Advocatus, ob gravem pulmonum morbum, cuius exitus a medicis infaustus fuerat edictus, ad extremum vitae periculum venerat. Incassum curationibus cedentibus, Beato Pio X preces infirmus, eius uxor aliique adhibuerunt, appositis supra aegrotantis pectus imagine floribusque ex ipsius sepulcro elatis. Die autem vicesimo quinto Augusti aegrotus, qui morbo adhuc gravissimo exagitabatur, ut medicus in actione testatus est, noctu repente se sanatum sensit. Quod paucis post horis idem medicus confirmavit. Prius duo periti ex officio, deinde medicorum Collegium S. Rituum Congregationis plene inter se consenserunt sive de diagnosi pulmonaris abscessus foetidi, sive de gravissima prognosi, sive de subita, perfecta ac perseveranti sanatione praeter naturae leges. Alterum miraculum, Panormi, anno millesimo nongentesimo quinquagesimo secundo effectum, ita narratur : Maria Ludovica Scorcia, Filia, uti dicunt, Caritatis a S. Vincentio Paulano, gravi meningo-encephalomyelite a neurotropo viro orta laborabat. Quem morbum omnino organicum medici declaraverunt. Vel a morbi initio Beati Pii X opem sive Sorores sive ipsa infirma per novendiales preces imploraverunt. Nocte diei quartidecimi mensis Februarii anno millesimo nongentesimo quinquagesimo secundo Soror Maria Ludovica placidum cepit somnum. Summo mane, viribus receptis, perfecteque sanata, a lecto surgit, ad Sacellum, Sororibus D u r a n t i b u s , se confert, cibos cum ceteris sumit. Eodem mane medicus sanationem recognovit. Ipsumque medicorum S. Rituum Congregationis Collegium diagnosim ac prognosim confirmavit atque sanationem perfectam, subitam, perseverantem naturaeque vires excedentem edixit. De his miris sanationibus die vicesimo septimo Octobris, anno millesimo nongentesimo quinquagesimo tertio, in praeparatorio S. Rituum Congregationis conventu, Consultores sua suffragia tulerunt. Dein, in generali eiusdem Congregationis conventu die decimo septimo Novembris ipsius anni, in certa Palatii Vaticani aula coram Nobis coacto, 124 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale venerabilis Frater Noster Clemens Episcopus Veliternus, S. R. E. Cardinalis Micara, Causae Ponens seu Relator, hoc disceptandum proposuit : An et de quibus miraculis, post indultam Beato Pio X ab Apostolica Sede venerationem, constet in casu et ad effectum de quo agitur. Omnes autem qui aderant Patres Cardinales, Officiales Praelati, Patresque Consultores, datis suffragiis, duas sanationes miraculo tribuendas esse se opinari ostenderunt. Nos vero ad Nostrum proferendum iudicium cunctandum esse censuimus. Die autem decimo septimo Ianuarii, hoc anno millesimo nongentesimo quinquagesimo quarto, ad Nos arcessitis venerabili Fratre Nostro Clemente S. R. E. Cardinale Micara, Causae Ponente seu Relatore, dilecto Filio Nostro Caietano titulo S. Caeciliae S. R. E. Presbytero Cardinale Oicognani, S. Rituum Congregationis Praefecto, atque venerabili Fratre Alfonso Carinci, Archiepiscopo titulo Seleuciensi in Isauria, eiusdem Congregationis a Secretis, et dilecto Filio Salvatore Natucci, Fidei Promotore Generali, sacris operati, sollemniter ediximus: Constare de instantánea perfectaque sanatione cum Francisci Belsani a letali abscessu pulmonari foetido, tum Sororis Mariae Ludovicae Scorcia a gravi meningo-encephalomyelite a viro neurotropo, Beato Pio X intercedente. Quod decretum publici iuris fieri et in acta S. Rituum Congregationis referri mandavimus. Quibus expletis Nos S. R. E. Cardinalium, S. Rituum Congregationis Officialium, Praelatorum et Consultorum vota scripto relata confirmantes, die secunda mensis Aprilis decreto ediximus : Tuto procedi posse ad sollemnem Beati Pii X Canonizationem. Considerantes vero de re gravissima agi, Consistorium indiximus in diem vicesimum mensis Maii, hoc anno, ut in eo Patrum Cardinalium, Patriarcharum, Archiepiscoporum, Episcoporum et Abbatum «nullius)), Consistorii die in Urbe futurorum, sententiam exquireremus de Canonizatione Pii X, Pontificis et Confessoris ; Petri Aloisi Chanel, Martyris Sodalis Societatis a Maria ; Gasparis Del Bufalo, Confessoris, Auctoris Congregationis Missionariorum a Pretiosissimo Sanguine ; et Beatae Mariae Crucifixae Di Rosa, Virginis, Legiferae Matris Instituti Ancillarum a Caritate. Ante statutum autem diem, iussimus ut ad eos qui Consistorio essent interfuturi, commentaria mitterentur de vita, virtutibus, miraculis, et de Causis singulorum Beatorum, de quorum mentionem fecimus, ut, re plane cognita, sententia ferri posset. Acta Pii Pp. XII 125 Quod Consistorium die, quem diximus, vicesimo huius mensis in certa Vaticani Palatii aula celebratum est; in quo postquam Nos, brevi oratione astantes allocuti sumus, dilectus Filius Noster S. E. E. Cardinalis Cicognani ostendit aequum esse ut Beatorum illorum et Beatae illius memoria summis consecrantur honoribus ; atque a Nobis postulavit ut ad optatissimum Canonizationis ritum quam primum deveniremus. Quibus peractis, Nos astantes Cardinales et sacrorum Antistites rogavimus ut quid de propositis Causis sentirent singuli Nobis significarent. Omnium ergo suffragiis exceptis, laeto animo didicimus ab iis concordi sententia Beatos illos ac Beatam illam plane dignos aestimari qui fulgido Sanctorum diademate decorarentur. Nos propterea singulorum Beatorum Canonizationi diem statuimus : Beati scilicet Pii X diem undetricesimum mensis Maii; aliorum vero quinque Beatorum quos memoravimus, diem duodecimum mensis Iunii, hoc anno. Cum vero provideremus ingentes Christifidelium multitudines ex omnibus orbis terrarum regionibus in hanc almam Urbem venturas esse, ut huic triumpho interessent, Nos, ne longe maior illorum pars religiosa caeremonia privaretur, sollemnem ritum ipsum vespere illius diei, in Petriano foro, fieri, postero autem die in eadem Basilica sacra peragi in novensilium Sanctorum honorem statuisse renuntiavimus. Interea astantes Purpuratos Patres et sacrorum Antistites atque universos Christifideles rogavimus ut suas Nostris precibus adiungere vellent, ut fausta, ac salutaria, quae iam praestolabamur, catholicae rei obvenirent. De hisce omnibus ut iuridice conficerent acta Protonotariis Apostolicis mandavimus. Cum autem praestituta dies illuxit, cuncti saecularis et regularis cleri ordines, plurimi Romanae Curiae Praelati et Officiales, non pauci Abbates, plures sacrorum Antistites, atque amplissimum Patrum Cardinalium Collegium in Vaticanum Palatium convenerunt. Quibus omnibus supplicantium ritu procedentibus ac precationes Caelestium Curiae admoventibus, hymnumque « Ave, Maris stella » praecinentibus, Nos ipsi, e sacello Sixtino exeuntes, hora sexta post meridiem in Petrianae Basilicae forum, maxima fidelium ex universo paene terrarum orbe multitudine stipatum, descendimus et ad Solium Nostrum, ante maiorem •eiusdem Basilicae portam iam collocatum, perreximus. Tunc, praestita Nobis ab astantibus Cardinalibus oboedientia, dilectus Filius Noster Caietanus S. R. E. Cardinalis Cicognani, perorante dilecto Filio Aloisio Philippo Re, Consistorialis Aulae Advocato, instanter, in- 126 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale stantius, instantissime postulavit ut Nos Beatum Pium summis Sanctorum honoribus decoraremus. Cui Consistoriali Advocato per dilectum Filium Antonium Baeci, ab Epistulis ad Principes, respondimus iam in eo esse ut Nos postulationi concederemus. Hymnum itaque « Veni, Creator Spiritus » cum confertissima fidelium turba canentes, a divino Paraclito imploravimus ut superni luminis copia magis magisque menti Nostrae eorusearet. Dein in divi Petri cathedra sedentes, uti supremus universae Christi Ecclesiae Magister, sollemniter pronuntiavimus : « Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem Fidei Catholicae et Christianae Religionis augmentum, auctoritate Domini Nostri Iesu Christi, Beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium, Patriarcharum, Archiepiscoporum, et Episcoporum in Urbe exsistentium consilio, Beatum Pium Papam X Sanctum esse decernimus et definimus ac Sanctorum catalogo ascribimus, statuentes illius memoriam quolibet anno, die eius natali, nempe vicesima Augusti, inter Sanctos Pontifices et Confessores pia devotione recoli debere. In nomine PaÇ&tris et FiffcUi et SpiritusÇfcSancti. Amen. Qua formula prolata, precibus annuentes eiusdem Cardinalis Cicognani, per eundem Advocatum Consistorialem Nobis oblatis, hasce Decretales sub plumbo Litteras confici et expediri iussimus, praesentibus vero Protonotariis Apostolicis ut de hac Canonizatione publicum confluerent instrumentum mandavimus. Deinde, postquam sermonem de novensilis Sancti virtutibus habuimus, ut gratias omnipotenti Deo ageremus, hymnum « Te Deum laudamus » cum astantibus cecinimus, atque Sancti Pii X patrocinium primi invocavimus. Mane vero huius diei, venerabilis Frater Noster Eugenius, Episcopus Suburbicariis Ostiensis ac Portuensis et S. Rufinae, S. R. E. Cardinalis Tisserant, S. Collegii Decanus, in Petriana Basilica, magnifice exornata, divinum sacrificium ad aram maximam pontificali ritu litavit, et Nos e Solio Nostro adfuimus praesentes. Omnibus itaque, quae inspicienda erant, bene perpensis, certa scientia ac de Nostrae apostolicae potestatis plenitudine, quae supra memoravimus confirmamus, roboramus, atque iterum statuimus, decernimus atque universae Christi Ecclesiae denuntiamus, mandantes ut harum Litterarum exemplis vel excerptis, etiam typis impressis, manu tamen alicuius apostolici tabelliohis subscriptis et sigillo munitis, eadem pror- Acta Pii Pp. XII 127 sus tribuatur fides, quae iisdem hisce Nostris Litteris haberetur, si ostenderetur. Nemini autem iis quae per has Litteras Nostras statuimus, obniti liceat. Quod si quis temere ausus fuerit, indignationem omnipotentis Dei et Sanctorum Apostolorum Petri et Pauli se noverit esse moturum. Datum Romae, apud S. Petrum, die tricesimo mensis Maii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto decimo. Ego PIUS, Catholicae Ecclesiae Episcopus j$f Ego EUGENIUS Episcopus Ostiensis ac Portuensis et S. Rufinae Cardinalis TISSERANT, Sacri Collegii Decanus. £g Ego CLEMENS Episcopus Yeliternus Cardinalis MICARA. £g Ego IOSEPH Episcopus Albanensis Cardinalis PIZZARDO. £8 Ego BENEDICTUS Episcopus Praenestinus Cardinalis A L O I S I MASELLA. S $ Ego Fr. ADEODATUS IOANNES Episcopus Sabinensis et Mandelensis Cardinalis PIAZZA. £& Ego FRIDERICUS Episcopus Tuseulanus Cardinalis TEDESCHINL, Datarius Sanctitatis Suae. Ego ALEXANDER titulo S. Mariae in Cosmedin Presbyter Cardinalis VERDE. Ego PETRUS titulo S. Crucis in Hierusalem Presbyter Cardinalis F U M A SONI BIONDI. Ego CELSUS titulo Ss. Nerei et Achillei Presbyter Cardinalis COSTANTINI, S. R. E. Cancellarius. Ego CAIETANUS titulo S. Caeciliae Presbyter Cardinalis CICOGNANI. Ego VALERIUS titulo S. Silvestri in Capite Presbyter Cardinalis VALERI. Ego PETRUS titulo S. Praxedis Presbyter Cardinalis CIRIACI. Acta 128 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ego NICOLAUS S. Nicolai in Carcere Tulliano Protodiaconus Cardinalis CANALI, Paenitentiarius Maior. Ego IOANNES S. Georgii in Velo aureo Diaconus Cardinalis MERCATI. Ego ALAPHRIDUS S. Mariae in Domnica Diaconus Cardinalis OTTAVIANI. OELSUS Card. COSTANTINI CAIETANUS Card. CICOGNANI Si. R. E. Cancellarius S. Rituum Congregationis Praefectus Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens f Alfonsus Carinci, Archiep. tit. Seleuc, Decanus Prot. Apost. Franciscus Hannibal Ferretti, Prot. Apost. hoco gß Plumbi Expedita die X X I X Oct. anno Pontif. X V I . In CONSTITUTIONES Cane. Ap. Tab.. vol. LXXXVIII, n. 68. APOSTOLICAE I BELRENSIS (QUELIMANENSIS) DETRACTA A BEIRENSI DIOECESI QUADAM REGIONE, NOVA DIOECESIS CONSTITUITUR, (( QUELIMANENSIS )) APPELLANDA. PIUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quandoquidem Christus e caelorum immensitate venit in terram ut egenis hominibus aeternae veritatis lumen ostenderet in iisque caritatis ignem accenderet, Nos, qui eius voluntate et iussu christianorum gregi praesidemus, hoc unum volvimus in animo : ut, videlicet, quam aptissime potest, haec miserentis Dei dona cum omnibus gentibus communicemus. Cum igitur venerabilis Frater Fernandus Cento, Archiepiscopus titulo Seleuciensis Pierius idemque Apostolicus Nuntius in Republica Lusitana, iuxta sollemnes Conventiones inter Apostolicam Sedem et Lusitaniam anno millesimo nongentesimo quadragesimo, die septimo mensis Maii initas et die primo mensis Iunii eiusdem anni ratas habitas, ab hac Apostolica Sede postulaverit ut partito territorio Beirensis Ecclesiae nova dioecesis erigeretur, Nos id arbitrantes in bonum eorum Acta Pii Pp. XII 129 esse cessurum, qui regionem incolunt, adhibitas preces admittendas esse censemus. Post ergo auditos dilectum Filium Nostrum Theodosium Clementem S. R. E. Cardinalem de Gouveia, Archiepiscopum civitatis « Lourenço Marques » ; itemque venerabilem Fratrem Sebastianum Soares de Resende, Episcopum Beirensem ; post rem magna, qua opus erat, diligentia consideratam, eorum consensum supplentes qui aliquid iuris in hoc negotio habeant vel se putent habere, de apostolica Nostra potestate, haec quae sequuntur, decernimus ac iubemus. A dioecesi Beirensi id territorii separamus quod per vulgus « Zambesia » cognominatur ; quod in novae dioecesis formam redigimus, Quelimanensis nuncupandae, iisdemque finibus terminandae ac civilis regio « Zambesia ». Huius Ecclesiae Sedem in urbe, quae populari lingua « Quelimane » appellatur, constituimus, cathedram vero episcopalis potestatis collocabit sacrorum Antistes in templo a Nativitate Beatae Mariae Virginis, cui propterea dignitatem cathedralis templi conferimus, datis scilicet honoribus, iuribus, privilegiis, quae huiusmodi aedium sunt propria, et oneribus iniunctis quae templis cedere solent, pari honore condecoratis. Quae iura et obligationes ad huius quoque dioecesis Praesules pertinere volumus. Quam condidimus Ecclesiam ea metropolitanae archidioecesi de Lourenço Marques erit subiecta seu suffraganea; itidem Quelimanenses Episcopi erunt ad normam iuris Archiepiscopo huius Sedis obnoxii. Mensam episcopalem, quam dicunt, sive pecunia constituet a civili potestate assignata ; sive christiani populi oblatae res, sive emolumenta Curiae ; sive denique bonorum pars, quae e divisis possessionibus dioecesis Beirensis huic Ecclesiae contingit, iuxta canonem 1500 Codicis Iuris Canonici. Quo autem maiore caeremoniarum splendore Deo optimo maximo cultus tribuatur atque Episcopus electorum sacerdotum coetu in gravioribus negotiis iuvari possit, volumus ut in Quelimanensi dioecesi Canonicorum Collegium condatur ad normam aliarum sub plumbo Litterarum edendarum. Quousque tamen res perficiatur, indulgemus ut Canonicorum loco Consultores dioecesani deligantur. Regimen et administratio novae dioecesis, item electio Vicarii Capitularis seu Administratoris, Sede vacante, iura denique et onera cleri et populi, aliaque huiusmodi, Codice Iuris Canonici omnino regantur. Clerici tamen, erecta Quelimanensi dioecesi, illi Ecclesiae censeantur ascripti in cuius territorio legitime degant. Magna sollicitudine curet Episcopus, cui recens Ecclesia regenda creditur, ut seminarium saltem elementarium in ipsa aedificetur, excipiendis bonae spei pueris, iisque ad sacerdotium educandis, iuxta normas iuris communis et regulas a 9 - ACTA, vol. XXII, n. 3 — 26-3-1955. Acta ISO Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale S. Congregatione de Seminariis et Studiorum Universitatibus editas. Quod vero attinet ad acta et documenta quae novam dioecesim quoquo modo respiciant, ubi primum liceat, ad Quelimanensem Curiam mittantur, in cuius tabulario religiose asserventur. Quae his Litteris mandavimus, exsequenda curabit venerabilis Frater Fernandus Cento, quem memoravimus; eique omnes potestates agendae rei tribuimus, quas poterit etiam subdelegare cuilibet viro ecclesiastica insignito dignitate. Idem venerabilis Frater onus habebit exacti negotii documenta exarare eaque, sinceris exemplis, ad S. Congregationem Consistorialem transmittere. Quodsi eo tempore quo hae Litterae ad effectum erunt deducendae, alius Nuntiaturae Lusitanae praeerit, hic mandata persequetur per se ipse vel per alium . Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderetur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa* non fecerint. Datum ex Arce Gandulfi, prope Romam, die sexto mensis Octobris, anno Domini millesimo nongentesimo quiquagesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto decimo. OELSUS Card. COSTANTINI S Fr. ADEODATUS I. Card. PIAZZA S. R. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Éegens f Alfonsus Carinci, Archiep. tit. Seleuc, Decanus Proton. Apost. Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost. Loco © Meg. in Plumbi Cane. Apost, tao., vol. LXXXIX, n. fß. Acta, Pii Pp. XII 131 n OVETENSIS DIOECESIS OVETENSIS, IN HISPANIA, AD GRADUM ARCHIDIOECESIS EVEHITUR; B A Q U E , N O N N U L L I S DIOECESIBUS A D I U N C T I S , I N NOVAE PROVINCIAE ECCLESIASTICAE FORMAM REDIGITUR. PIUS SERVUS E P I S C O P U S S E R V O R U M DEI AD P E R P E T U A M REI M E M O R I A M Cum et Nobis, quemadmodum et beato Petro Apostolo, immensa Dei bonitate mandatum sit ut universi gregis christianorum curam habeamus, ideo quicquid christiani populi progressui conducere videatur, id Nobis admodum cordi est. Quandoquidem ergo venerabilis Frater Hildebrandus Antoniutti, Archiepiscopus titulo Synnadensis, in Phrygia, idemque in Hispania Apostolicus Nuntius, ab hac Romana Sede postulaverit ut episcopalis Ecclesia Ovetensis ad metropolitanae Sedis gradum eveheretur, novaque fieret in regione vulgo Asturie provincia ecclesiastica : id enim magna eius terrae genti commoda et utilitates esse laturam ; Nos post rem attentissimo animi studio consideratam, admotae petitioni concedendum esse arbitramur. Unde, audito dilecto Filio Nostro Fernando S. R. E. Cardinale Quiroga et Palacios, Archiepiscopo Compostellano auditisque venerabilibus Fratribus : Luciano Pérez Platero, Archiepiscopo Burgensi ; Iosepho Garcia et Goldáraz, Archiepiscopo Vallisoletano ; Iesu Herida Pérez, Episcopo Asturicensi ; Aloisio Almarcha Hernández, Episcopo Legionensi; et Iosepho Eguino Trecu, Episcopo Santanderiensi ; eorum insuper consensum supplentes qui aliquod ius vel habeant vel sese habere hoc in negotio putent ; de Nostra summa et apostolica potestate, haec quae sequuntur statuimus et iubemus, iuxta sollemnes conventiones inter hanc Apostolicam Sedem et Hispaniam die vicesimo septimo mensis Augusti, anno millesimo nongentesimo quinquagesimo tertio. Ovetensem Sedem per has Litteras ab archidioecesis Compostellanae iure subtrahimus, eamque ad dignitatem archiepiscopalis metropolitanae Ecclesiae evehimus ; cui iura, honores, potestates tribuimus quae paris decoris Ecclesiis concedi solent, ad normam iuris communis. Ovetensem sacrorum Antistitem Archiepiscopi Metropolitae honore insignimus, datis item per has Litteras iuribus et privilegiis quibus ornantur ceteri per terrarum 132 Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale orbem Praesules Metropolitae. Volumus tamen ut ipse iisdem quoque obligationibus oneretur quibus tam eximia dignitas iure obstringi solet. Dioeceses praeterea Legionensem et Santanderiensem earumque Episcopos a Metropolitae Burgensis, dioecesim vero Asturicensem eiusque Episcopos a Metropolitae Vallisoletani iure eximimus. Quos omnes, sive Sedes scilicet sive Episcopos, metropolitanae Sedi Ovetensi eiusque Archiepiscopo subicimus. Ita nova provincia ecclesiastica Ovetensis his constabit Ecclesiis : archidioecesi eiusdem nominis, et suffraganeis dioecesibus : Asturicensi, Legionen si et Santanderiensi. Huic novae provinciae ecclesiasticae regendae et gubernandae venerabilem Fratrem Franciscum Xaverium Lauzurica et Torralba praeponimus, adhuc ipsius Ovetensis Ecclesiae Episcopum, quem perillustris ac valde honorabilis Vir Franciscus Franco et Bahamonde, supremus Nationis Hispanicae Moderator, iuxta pacta et conventa die septimo mensis Iunii anno millesimo nongentesimo quadragesimo primo inita inter S. Sedem et Hispaniam, Nobis rite praesentavit, quemque Nos de apostolica Nostra potestate ad archiepiscopalem et metropolitanam dignitatem evehimus. Ei vero, tanto honore aucto, debita iura et privilegia concedimus, inter quae ius Crucem ante se ferendi et pallio utendi, in territorio suae dicionis, postquam tamen illud in publico consistorio expostulaverit et obtinuerit. Quae his Litteris mandavimus exsequenda curabit venerabilis Frater Hildebrandus Antoniutti, quem memoravimus, cui omnes potestates agendae rei facimus, subdelegandas, si opus fuerit, cuilibet viro in ecclesiastica dignitate constituto. Cum vero negotium confectum fuerit, idem venerabilis Frater documenta exaranda curabit eorumque sincera exempla ad S. Congregationem Consistorialem quam primum mittenda. Quod si, cum res ad exitum deduci debet, alius Nuntii munere fungetur, ipsi quae iussimus oneri erunt. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem Acta Pii Pp. XII 133 omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum ex Arce Gandulfi, propre Romam, die vicesimo septimo mensis Octobris, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto decimo. CELSUS Card. COSTANTINI ® Fr. ADEODATUS I. Card. PIAZZA S. R. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost. Albertus Serafini, Proton. Apost. Loco Si Plumbi In Cane. Op. tab., vol. LXXXIX, n. 6S. III S. A N N A E POCATIERENSIS IN CATHEDRALI T E M P L O ECCLESIAE S. ANNAE POCATIERENSIS CANONICORUM COLLEGIUM CONSTITUITUR. PIUS E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Cum S. Annae Pocatierensis sollers Episcopus ab hac poposcerit Apostolica Sede ut in sua dioecesi Canonicorum Collegium constitueretur, Nobis idcirco, qui universam hominum familiam superno numine regendam suscepimus, haec postulatio gratissima atque accepta fuit : compertum enim habemus per istiusmodi virorum coetus et priscam sacrorum rituum venustissimamque augeri dignitatem et ipsorum Praesulum graves ingentesque minui labores. Audita igitur sententia venerabilis Fratris Ioannis Panico, Archiepiscopi titulo Iustinianensis et in Canadia Apostolici Delegati, de consilio S. Congregationis Consistorialis, quae hanc rem valde dioecesis condicioni opportunam iudicavit, paterno animo datis assentimur precibus. Quam ob causam, eorum consensu suppleto 134 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale qui in hoc negotio aliquod habeant ius vel se habere praesumant, re attente considerata ac certa denique scientia eorum quae acturi sumus, de apostolica Nostra potestate haec quae sequuntur decernimus atque iubemus. In dioecesis S. Annae Pocatierensis cathedrali templo Canonicorum Collegium erigimus, quod ex una constabit Dignitate, ex Decano scilicet vel ex Archidiacono, atque ex novem Canonicis, quorum alteri munus Theologi, alteri vero, si fieri potest, munus Praefecti admissis paenitentium expiandis assignetur. Quae Dignitas quique Canonicatus, etiamsi primum tribuantur, ad iuris communis normam concedendi sunt. Quoadusque vero sive Dignitas sive Canonicatus congruo beneficio donari non poterunt, libenter concedimus ut iis etiam sacerdotibus tribuantur, qui alio iam fruantur beneficio, etiam cum animorum curatione coniuncto. Iidem Canonici his diebus divina facient officia, dummado cum dominico die non concurrant : sollemnibus videlicet S. Ioseph, Sponsi B. Mariae Virginis, S. Marci Evangelistae, SS. Apostolorum Petri et Pauli, S. Annae B. M. V. Matris, cui cathedrales aedes sunt sacrae, B. Mariae Virginis caelo receptae, S. Matthaei Apostoli et Evangelistae. Quandoquidem autem haud parum decet eos viros, qui in Episcopi consilium amplumque quasi senatum asciscuntur, propriis condecoran insignibus, quibus super ceteros emineant, volumus ut Ecclesiae S. Annae Pocatierensis Canonici, intra fines tantum suae dioecesis et in sacris sui Collegii ritibus, nigram induant vestem talarem cum fimbriis violacei coloris, lineum amiculum manicatum, quod rochetum vocant, mozetam violacei coloris atque biretum violaceo flocculo ornatum. Iisdem praeterea Canonicis anulum gestandi libentes facultatem facimus. Volumus vero ut capitulares, quas vocant, leges sive ad iuris communis normam, sive ad Nostra iussa, hisce Litteris descripta, quam primum condantur ; quas item Episcopus sanciet et Canonici religiose accipient. Quod autem ad cetera attinet ofiicia et onera, iura ac privilegia, quae ad eiusdem dignitatis Canonicorum Collegia spectant, iuris communis fideliter serventur normae. Decernimus denique ut simul atque erectum Canonicorum fuerit Collegium, dioecesani Consultores, ut aequum est, a suo munere cessent. Quae omnia hisce Litteris Nostris mandavimus, ea exsequenda curabit venerabilis Frater Ioannes Panico, quem supra diximus, vel ille qui eo tempore quo haec decreta ad rem adducentur, Apostolicae in Canadia praeerit Delegationi ; cui omnes potestates rei perficiendae facimus, quae alii etiam viro poterunt subdelegari, dummodo in ecclesiastica constituto dignitate, atque onus iniungimus confectum negotium in acta referendi eorumque fide Acta Pii Pp. XII 135 digna exempla ad S. Congregationem Consistorialem quam primum mittendi. ' n Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per bas Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderetur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum ex Arce Gandulfi, prope Romam, die duodecimo mensis Novembris, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto decimo. CELSUS Card. COSTANTINI £ß Fr. ADEODATUS I. Card. PIAZZA S. R. E. Cancellarius 8. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost. Albertus Serafini, Proton. Apost. L o c o 83 Plumbi In Cane. Ap. tab., vol. L A " T V / A " , n KG. Acta 130 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale iv C A R T H A G I N E N S I S IN C O L U M B I A - S. G E O R G I I (MONTERIENSIS) AB ARCHIDIOECESI CARTHAGINENSI IN C O L U M B I A ET AB APOSTOLICO VICARIATU S. G E O R G I I Q U A E D A M REGIO S E P A R A T U R , Q U A E IN NOVAE DIOECESIS F O R M A M REDIGITUR, (( M O N T E R I E N S I S )) PIUS APPELLANDAM E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI A D P E R P E T U A M REI M E M O R I A M Quoniam Christus Iesus e serenis caeli plagis hasce descendit in terras ut homines, « in tenebris et in umbra mortis » sedentes, vocaret in admirabile lumen suum, Nos qui eius vices licet immeriti gerimus, insomni labore contendimus ut fulgentem supernae gratiae splendorem cum omnibus populis ac gentibus communicemus. Cum igitur venerabilis Frater Paulus Bertoli, Archiepiscopus titulo Nicomediensis et in Columbia Apostolicus Nuntius, ab hac postulaverit Romana Sede ut, disiunctis sive e perampla Carthaginensi in Columbia archidioecesi sive ex Apostolico S. Georgii Vicariatu partibus quibusdam, nova erigeretur dioecesis, laetissimo animo huiusmodi precibus concedendum censemus, bona scilicet spe fore ut christianum nomen latis hisce in oris aptius uberiusque proficiat in dies. Explorato propterea quid de hac re sentiat dilectus Filius Noster Petrus S. R. E. Cardinalis Fumasoni Biondi, S. Congregationis Fidei Propagandae Praefectus ; audita pariter sententia venerabilium Fratrum Nostrorum Ignatii López Umana, Archiepiscopi Carthaginensis in Columbia, atque Francisci Santos Domingo, Episcopi titulo Thebani in Phtiotide et Apostolici Vicarii S. Georgii ; consensu eorum suppleto, qui in hoc negotio aliquod habeant ius vel se putent habere; post rem pariter attentissime consideratam ; certa ideo scientia eorum quae acturi sumus, de apostolica Nostra potestate haec quae sequuntur decernimus. Ab archidioecesi Carthaginensi in Columbia atque a Vicariatu Apostolico S. Georgii ea separamus territoria, quae ad civilem pertinent circumscriptionem vulgo « Departamento de Córdoba », excepta tamen eiusdem circumscriptionis parte, in qua fluvius scatet cui nomen apud populum « San Jorge » ; e quibus excerptis territoriis novam erigimus dioecesim, Monteriensem ab urbe « Montería » appellandam. Quae nova dioecesis iisdem terminabitur finibus atque eadem circumscriptio « Departamento- Acta Pii Pp. XII 137 de Córdoba », praeter quam ad orientem ubi, ab oppido « Caño Prieto », limes recta procedit usque ad locum vulgo « Cerro Murucujú », et inde per iuga montium, qui cursus dividunt fluminum vulgo « Sinu » et « San Jorge », communem limitem ad meridiem attingit civilium circumscriptionum, quas populus appellat (í Córdoba » et « Antioquia ». Monteriensis dioecesis metropolitanae Sedi Carthaginensi in Columbia erit suffraganea, cuius Metropolitis Archiepiscopis Praesules Monterienses subicientur. Qui Episcopi sedem ac domicilium in urbe habebunt vulgo « Montería », quam his Litteris Nostris in civitatis episcopalis gradum perducimus ; cathedram vero in curiali aede collocabunt S. Hieronymo, Confessori Ecclesiaeque Doctori, atque S. Nazarethanae Familiae, ex S. Rituum Congregationis nuper edito Decreto, sacra, cui igitur, ad cathedralis templi dignitatem provectae, omnia tribuimus iura ac privilegia quae ceterarum cathedralium aedium sunt propria. Eadem pariter dioecesis eiusque Praesules iisdem iuribus honoribusque fruentur, quibus omnes ornantur per terrarum orbem dioeceses earumque Praesules; at iisdem oneribus tenebuntur. Episcopalis mensa constabit sive dote, quam publica dabit potestas, sive Curiae emolumentis, sive oblatis a fidelibus pecuniis, sive denique bonis quae e partitione bonorum mensae Carthaginensis in Columbia, pro rata parte, novae huic ob venient dioecesi, servatis in hac divisione praescriptis canonis 1500 Codicis Iuris Canonici. Quod pariter attinet ad novae Ecclesiae regimen et administrationem, ad Vicarii Capitularis, sede vacante, electionem, ad fidelium et sacerdotum iura et onera aliaque huiusmodi, ea praecipimus quae Iure Canonico statuuntur. Quod vero ad clerum novae Sedi assignandum attinet, decernimus ut simul ac dioecesis erectio ad effectum deducta fuerit, clerici illi Ecclesiae censeantur ascripti in cuius finibus legitime degunt. Volumus quoque ut, ad sacrorum rituum augendum decorem, Canonicorum Collegium quam primum in Monteriensi templo condatur, cui erigendo cavebimus per Apostolicas sub plumbo Litteras a Nobis dandas ; quoadusque tamen dioecesis Canonicorum senatu carebit, indulgemus ut eorum loco dioecesani Consultores ad iuris normam eligantur. Cum autem maxime Nobis sit cordi eorum institutio puerorum, quos summus animorum Pastor ad sacerdotium incenderit capessendum, volumus ut Monteriensis Episcopus, cum primum poterit, Seminarium saltem elementarium condat, ad iuris normam et iuxta leges a S. Consilio Seminariis studiorumque Universitatibus praeposito traditas. Eidem pariter Episcopo summae erit curae ut e Seminario optimi iuvenes eligantur atque Romam mittantur, in Pontificio Ephebeo Piano Latino Americano philosophicis ac theolo- Acta 138 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale gicis disciplinis erudiendi ; ceteri vero iuvenes ad seminarium archidioecesis Carthaginensis in Columbia mitti poterunt. Omnia denique documenta et acta, quae ad' novam Ecclesiam spectant, a Curiis Carthaginensi in Columbia et S. Georgii quam cito mittantur ad Monteriensis Curiae tabularium, ut in eo diligenter serventur. Ut autem ea quae Nostris his Litteris iubemus fiant, eundem venerabilem Fratrem Paulum Bertoli deligimus, vel eum qui eo tempore quo haec decreta ad rem adducentur, Apostolicae in Columbia Nuntiaturae praeerit; cui vero contigerit hoc exsequendum opus, illi necessarias ad id potestates facimus cuilibet subdelegandas, si opus fuerit, viro in ecclesiastica dignitate constituto, onusque iniungimus effectum negotium in acta referendi eorumque fide digna exempla ad S. Consistoria^ Consilium quam primum mittendi. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum ex Arce Gandulfi, prope Romam, die vicesimo mensis Novembris, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto decimo. OELSUS Card. COSTANTINI © Fr. ADEODATüS I. Card. PIAZZA S. R. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost. Albertus Serafini, Proton Apost. Loco In © Cane. Plumbi Ap. tab., vol. LXXXIX, n $' . f Acta PU Pp. XII 139 V S..HIERONYMI TERREBONAE CANONICORUM COLLEGIUM IN CATHEDRALI N Y M I TERREBONAE E R I G I T U R E T PIUS DIOECESIS SANCTI HIERO- CONSTITUITUR. E P I S C O P U S SERVUS AD TEMPLO SERVORUM PERPETUAM REI DEI MEMORIAM Quicquid ad divini cultus decorem promovendum spectat, pergratum sane Nobis est, qui Ecclesiam Dei superna voluntate accepimus regendam. Cum igitur Canonicorum Collegia, praeter quam quod in dioecesium regimine Episcopis consilio praesto sunt, sacrarum etiam caeremoniarum splendori in principe suae cuiusque dioecesis templo dent operam, eadem idcirco perlibenter condimus et constituimus. Quam ob rem, cum venerabilis Prater Aemilianus Frenette, Episcopus Sancti Hieronymi Terrebonae, Apostolicae Sedi adhibuerit preces ut cathedrale suum templum, ad iuris normam, Canonicorum institueretur Collegio, Sacra Congregatio Consistorialis, vi peculiarium facultatum a Nobis tributarum, audito dilecto Filio Nostro Paulo Aemilio S. R. E. Cardinale Léger, Archiepiscopo Marianopolitano, et sententia probata venerabilis Fratris Ioannis Panico, Archiepiscopi titulo Iustinianensis et in Ditione Canadensi Apostolici Delegati, eius postulatis concedendum esse censuit. Nos igitur huic assentimur sententiae ; illorumque consensu suppleto, quorum quavis ratione negotium intersit, re attente considerata ac certa scientia eorum quae acturi sumus, suprema usi apostolica Nostra potestate, haec quae sequuntur statuimus ac decernimus. In Sancti Hieronymi Terrebonae dioecesis cathedrali templo Canonicorum Collegium erigimus, quod ex una constabit Dignitate, e Decano nempe, atque ex undecim Canonicis, quorum alteri munus Theologi, alteri vero munus Canonici admissis paenitentium expiandis assignetur. Qui Canonicatus et Dignitas, tametsi primum concedantur, ad iuris communis normam conferenda sunt. Quoad vero Dignitas et Canonicatus congruo beneficio donari non poterunt, facultatem facimus ut iis etiam sacerdotibus tribuantur, qui alio iam fruan- 140 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tur beneficio, etiam cum christifidelium curatione coniuncto. Indulgemus pariter ut iidem Canonici divini officii obligationem in choro persolvant, Vesperarum et Completorii psalmodia, feria tertia uniuscuiusque tertiae hebdomadis mensium Martii, Maii, Septembris ac Decembris peracta; donec aliter provideatur. Cum autem haud parum deceat eos viros, qui in Episcopi consilium et tamquam senatum asciscantur, propriis condecorari insignibus, quibus super ceteros emineant, Sancti Hieronymi Terrebonae dioecesis Dignitati et Canonicis concedimus ut, in caeremoniis capitularibus, vestem talarem nigram cum fimbriis violacei coloris induant, lineum amiculum manicatum, quod nominatur rochetum, mozetam violacei coloris atque biretum flocculo violacei coloris exornatum ; extra chorum vero sed intra fines dumtaxat suae dioecesis vestem talarem nigram cum fimbriis violacei coloris, zonam et caligas eiusdem coloris induere atque anulum gestare poterunt. Volumus insuper ut capitulares, quas vocant, leges sive ad iuris communis normam, sive ad Nostra iussa, hisce Litteris descripta, quam primum condantur; quas item Episcopus sanciet et Canonici religiose accipient. Quod vero ad cetera attinet officia et munera, iura et privilegia, quae ad eiusdem dignitatis Canonicorum Collegia spectant, iuris communis fideliter serventur normae. Decernimus etiam ut simul ac Canonicorum Collegium erectum fuerit, dioecesani Consultores a suo munere cessent. Haec omnia quae a Nobis statuta sunt venerabilis Prater Ioannes Panico, quem supra diximus, exsequenda curabit, cui propterea omnes necessarias et opportunas ad id facimus potestates, alii etiam cuilibet viro, dummodo in ecclesiastica constituto dignitate, si opus fuerit, subdelegandas ; vel ille curabit qui eo tempore quo haec decreta ad rem adducentur in Ditione Canadensi Apostolicae Delegationi praeerit ; cui venerabili Fratri onus iniungimus hoc confectum negotium in tabulas referendi, earumque fide digna exempla ad Sacram Congregationem Consistorialem quam primum transmittendi. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficaci tati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate con- Acta Pii Pp. 141 XII stituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderetur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum ex Arce Gandulfi, prope Romam, die vicesimo mensis Novembris, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto decimo. CELSTJS Card. COSTANTINI © Fr. ADEODATUS I. Card. PIAZZA 8. R. E. Cancellarius 8. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens f Alfonsus Carinci, Archiep. tit. Seleuc. in Is., Decanus Prot. Apost. Bernardus De Felicis, Proton. Apost. Loco In © Conc. Plumbi Ap. tab., vol. LXXXIX, n. 71. LITTERAE APOSTOLICAE I CONSTITUTIONES CONGREGATIONIS MISSIONIS APPROBANTUR PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Evangelium ad pauperes perferre, praesertim ad eos, qui rus incolunt, sacrorum administros rite informare ad pietatem ac doctrinam, caritatis officia omne genus exercere, egregium est et salutare munus, quod Sanctus Vincentius a Paulo, divinae cuidem impulsioni obsecutus, suae Presbyterorum sodalitati, seu Congregationi Missionis, quam dicunt, praestituit. Quae quidem, anno M D C X X X i i ab Urbano PP. V I I I , Decessore Nostro, approbata, cum legiferi Patris servaret instituta, laetis est aucta incrementis multumque contulit ad Ecclesiae decus atque salutem animorum. Ut autem, quasi in composita civitate, leges cum muneribus plane congruerent, Clemens PP. X, item Decessor Noster, anno MDCLXX, Constitutiones selectas, 142 Acta Ajwstolicae Sedis - Commentarium Officiale quae vocantur, ratas habuit et probavit, ad quas temporis successu plura sunt adiecta generalium eiusdem sodalitatis conventuum consulta. Anno denique MDCCCCXXXXVII, sacrum huiusmodi praesidum concilium omnes leges ad praescripta Codicis Iuris Canonici accommodavit aliasque, utpote usu comprobatas, adiunxit. Quae omnia Sacrum Consilium Religiosis Sodalibus praepositum diligenter recognovit, quibusdam rebus additis vel immutatis, quo Vineentiana haec Presbyterorum sodalitas magis vigeret amplioremque meieret copiam fructuum et promeritorum. Has vero leges ut Nostra auctoritate probaremus, submissae Nobis adhibitae sunt preces, quibus pro Nostra voluntate in Vincentianos eosdem sodales, apostolica exsequentes munera, statuimus libenti animo obsecundare. Quapropter, e Sacrae Congregationis negotiis Religiosorum Sodalium praepositae consulto, omnibus attente perpensis, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Constitutiones Congregationis Missionis, a memorato Sacro Consilio recognitas, approbamus et confirmamus iisque Apostolicae sanctionis robur adicimus, dummodo conveniant cum exemplo, quod in Tabulario Sacrae eiusdem Congregationis Religiosis praepositae asservatur, et cuius prima verba sunt « Congregatio Missionis, a Sancto Vincentio a Paulo anno MDCXXV instituta » , extrema autem « et res ad Sacram Congregationem de Religiosis deferatur », namque sint tenoris qui sequitur : (hic exscribuntur Constitutiones). Hisce simul Litteris et auctoritate Nostra abrogamus et abrogata esse declaramus ea omnia, quae iisdem Constitutionibus, per Nos approbatis, non continentur. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque ad quos spectant, seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die X I X mensis Iulii, anno MDCCCCLIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis GILDO BRTJGNOLA a Brevibus Apostolicis Acta Pii Pp. XII 143 II AD DIGNITATEM ET HONOREM BASILICAE MINORIS EVEHITUR CATHEDRALE TEM- P L U M S. CATHARINAE V. ET M. DICATUM, IN URBE ET ARCHIDIOECESI CARTHAGINIENSI IN COLUMBIA EXSTANS. PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Columbiana in dicione urbs exstat, quae ab Hispanis anno M D X X X I H condita, tanta pietatis ac religionis operum specimina dedit, ut a Clemente PP. V I I , fel. r e c , Decessore Nostro, Episcopali Cathedra augeri insequente anno meruerit : Carthaginem dicimus, in qua Templum Maximum, Sanctae Catharinae Alexandrinae, Virgini et Martyri, dicatum, anno MDXXXVIII erectum fuit. Nec minore praefulserunt pietate Carthaginenses in Columbia cives, quippe qui, prout Nobis allatum est, idem Templum, Episcopis presbyterisque faventibus, potissimumque Petri Adán Brioschi Archiepiscopi opera, pluries temporis successu refecerint atque in meliorem amplioremque redegerint formam. Novissime quidem, tertio revoluto saeculo ab obitu Sancti Petri Claver, e Societate Iesu, in eodem Templo sacerdotio forsitan initiati, novis iisque pulchris auctum est operibus. Ecclesia ipsa Cathedrali, a Iosepho Diaz de Lamadrid, Episcopo, die XVIII mensis Novembris anno MDCCXCII consecrata, tribus constat alis, quae ei venustam conferunt speciem, atque sacris iisque pretiosis Reliquiis, quas inter particula Sanctae Crucis et Sancti Iustini Martyris Corpus, est ditata. Nec deest etiam nunc, ex Anglorum Gallorumque vastationibus incolumis, antiqua magnique pretii sacra supellex, adeo ut sollemnia, ibidem ab Episcopis Cleroque fieri solita, maximo peragantur splendore. Quae cum ita sint, Venerabilis Frater Iosephus Ignatius López Umana, Carthaginensis in Columbia Archiepiscopus, nomine proprio, utriusque Cleri ac fidelium, enixis Nos adiit precibus ut praefatam Ecclesiam Cathedralem ad honorem Basilicae Minoris benigne evehere dignaremur. Nos autem, laudatae Ecclesiae antiquitatem ac venustatem nec non Cleri populique fidem scite considerantes, huiusmodi vota excipere perlibenter statuimus. Quapropter, ex consulto Sacrae Rituum Congregationis, certa scientia ac matura deliberatione Nostra, deque Apostolicae Nostrae potestatis plenitudine, praesentium Litterarum vi perpetuumque in modum, memoratam Carthaginensem in Co1 144 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale lumbia Ecclesiam Cathedralem, Deo in honorem Sanctae Catharinae Virginis et Martyris dicatam, titulo ac dignitate Basilicae Minoris, cum omnibus iuribus ac privilegiis rite competentibus, afficimus atque decoramus. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum, plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter contigerit attentari. Datum ex Arce Gandulfi, sub anulo Piscatoris, die xx mensis Octobris, anno MCMLIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis GILDO BRTJGNOLA a Brevibus Apostolicis III BEATA MARIA VIRGO IMMACULATA UNIVERSAE DIOECESIS PEREIRANAE IN COLUMBIA PATRONA CAELESTIS PRAECIPUA CONSTITUITUR. PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Quod novissima a Nobis proximo elapso anno in Columbia erecta Pereirana dioecesis sibi Deiparam Virginem cuiusvis labis ab origine nesciam in Patronam elegit, maximum Nobis attulit solacium. Certiores enim facti sumus a Venerabili Fratre Baltassar Alvarez Bestrepo, Pereirano Episcopo, Mariali pietate sacerdotes et Christifideles adeo flagrasse et etiamnunc flagrare, ut, vixdum Episcopalis Cathedra canonice fuerat constituta, Immaculatam Virginem Caelestem totius dioeceseos Patronam sibi adoptarent. Ne tamen huiusmodi electio Apostolica sanctione careat, Praesul ipse a Nobis enixe postulavit ut idem Mariale Patrocinium benigne confirmare dignaremur. Nos autem, ut Cleri fideliumque Pereiranae dioecesis pietatem congruo afiiceremus praemio, huiusmodi votis, faustam quoque proximi Anni Marialis, in honorem eiusdem Virginis Immaculatae per Acta Pii Pp. XII 145 Nosmet Ipsos nuperrime indicti, nacti occasionem, annuere perlibenter statuimus. Quapropter, ex consulto Sacrae Rituum Congregationis, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae Nostrae potestatis plenitudine, praesentium Litterarum tenore perpetuumque in modum Beatam Virginem Mariam ab origine Immaculatam Caelestem universae Pereiranae dioecesis praecipuam Patronam, omnibus adiectis honoribus et privilegiis liturgicis principalibus locorum Patronis de iure competentibus, confirmamus, eligimus ac renuntiamus. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum, plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter contigerit attentari. Datum ex Arce Gandulfi, sub anulo Piscatoris, die x x i v mensis Octobris, anno MCMLIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis GILDO BRUGNOLA a Brevibus Apostolicis IV BEATA MARIA VIRGO IMMACULATA PRAECIPUA PATRONA CAELESTIS BUCARAMANGUENSIS DIOECESIS DECLARATUR. PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Centesimo fere anno exacto ex quo auctoritate falli nescia pronuntiatum fuit Almam Deiparam fuisse omnis labis ab origine expertem, sacrorum administri et Christifideles dioecesis Bucaramanguensis per Venerabilem Fratrem Hannibalem Muñoz Duque, eiusdem Sedis Antistitem, preces Nobis adhibuerunt ut Beatam Mariam Virginem Immaculatam, in quam peculiari ferrentur religione, praecipuam sibi constitueremus Caelestem apud Deum Patronam. Nos vero, qui omni studio annitimur ut Marianum cultum quo10 - ACTA, vol. XXII, n. 3 — 26-3-1955 146 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale quoversus propagemus et homines ad Almam perducendo Deiparam ad rectam fidem, ad probos mores, ad pacem denique et consensionem revocemus, votis huiusmodi statuimus libenter obsecundare. Quapropter, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Beatam Mariam Virginem sine originali labe Conceptam praecipuam dioecesis Bucaramanguensis Caelestem apud Deum Patronam eligimus, facimus, declaramus, omnibus adiectis honoribus ac privilegiis liturgicis, quae principalibus dioecesium Patronis rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces semper exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant, seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum ex Arce Gandulfi, sub anulo Piscatoris, die vii mensis Novembris, anno MDCCCCLIII, Pontificatus Nostri quinto decimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis GlLDO BRUGNOLA a Brembus Apostolicis V PAROECIALE TEMPLUM ABBATIAE S. MARIAE IN CAELUM ASSUMPTAE « D E PRATALEA )) PATAVINAE DIOECESIS, BASILICAE MINORIS TITULO HONORIBUSQUE AUGETUR. PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Amplissimum religionis domicilium esse perhibetur Templum Beatae Mariae Virginis in Caelum Assumptae cum continente Monasterio, Prataleae, intra fines dioecesis Patavinae, constitutum, quo Ordini Sancti Benedicti, cui creditum est, decus additur, atque in populo fideli res Catholica augetur. Quae sacra Aedes, saeculo xv et xvi exstructa, venustate et artificiosis operibus tam est Acta Pii Pp. XII 147 insignis ut invisentium animi stupore perfundatur. Admireris praesertim columnas ad Ionici generis rationem excisas, fornices sublimes, tholum aedificio impositum. Sed non solum fabricatorum ingenio haec moles commendatur, sed etiam pictorum, imprimis Ioannis Baptistae Zelotti, Veronensis, qui eleganti manu Servatorem caelos ascendentem, praeclaros Ecclesiae Viros, aliasque res coloribus expressit. Sacram quoque supellectilem, pretiosis vestitam metallis, est ibi cernere, quae divinis ritibus inservit, quos Benedictini Sodales frequentes ibi solent exsequi. Ad hanc etiam domum Dei, cui paroecia est adiuncta, Christifideles impigri accedunt, ut sacris intersint atque munerum supernorum percipiant largitatem. Quibus permotus dilectus filius Gerardus Fornaroli, eiusdem Coenobii Abbas, submissas Nobis adhibuit preces ut Templum, Deiparae Caelo receptae sacrum, quod diximus, Mariano hoc volvente anno, Basilicae Minoris nomine ac iure donaremus. Quae vota, Venerabilis Fratris Hieronymi Bortignon, Episcopi Patavini, atque Venerabilis Fratris Placidi Mcolini, Assisiensis Antistitis, olim eius Monasterii Abbatis, ampla commendatione suffulta, libenti animo statuimus explere. Quapropter, e Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum, paroeciale Templum « Abbatiae Sanctae Mariae in Caelum Assumptae de Pratalea », intra Patavinae dioecesis fines positum, ad honorem ac dignitatem Basilicae Minoris evehimus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis, quae Ecclesiis, hoc titulo condecoratis, rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque ad quos spectant, seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die X I X mensis Februarii, anno MDCCCCLIV, Pontificatus Nostri quinto decimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis GILDO BRUGNOLA a Brevibus Apostolicis 148 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale EPISTULA AD EMUM P. D. ADEODATUM IOANNEM, EPISCOPUM SABINEN. ET MANDELEN. S. R. E. CARDINALEM PIAZZA, S. CONGREGATIONIS CONSISTORIALIS A SECRETIS QUINA LUSTRA A SUSCEPTO EPISCOPATU IMPLENTBM. PIUS PP. XII Venerabilis Frater Noster, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Expostulant sane praeclara tua in Ecclesiam promerita, expostulant pariter excelsa, qua exornaris, dignitas et peculiaris erga te Nostra benevolentia, ut, quinto exeunte lustro ex quo ad episcopalem honorem evectus es, laetabilis huius eventus sollemnia nosmet Ipsi ineundis votis Nostraque auctoritate prosequamur. Postquam enimvero, auspicato Dei famulatui addictus devotusque, in sacro Ordine Fratrum Carmelitarum Discalceatorum haud pauca et gravia officia persolveras, praesertim inge nuas litteras deinde philosophiam ac theologiam docendo, Prioris quoque munus gerendo, Procuratoris ipsius Generalis partes sustinendo; postquam, aestuante per orbem terrarum priore atrocissimo bello, animarum curam apud milites exercueras, ad sacerdotii culmen promotus, sagacitas tua aJacritasque pastoralis in ampliore quidem campo coruscavit. Ac primo in Beneventana Sede Metropolitana per quinquennium plura dedisti sollertiae documenta, inter quae exstitere piae sodalitates a te erectae ad catholicam doctrinam rite fidelibus tradendam atque ad Ecclesiae uni tatem promovendam, Opus ecclesiasticarum vocationum studiose provectum, ac sollicitudo, qua, anno M C M X X X , civibus in ea urbe ac regione terrae motu percussis auxilia et solacia liberaliter praebuisti. Deinde ad Venetiarum patriarchatum translatus, paulo post ad Senatum quoque Ecclesiae adscriptus, per tredecim annos in pastorale ministerium totus incubuisti. In primisque novas condidisti paroecias, ubi ruricolae opificesque religione et pietatis officiis excolendi erant, Actionis Catholicae consociationes et opera impense fovisti, Congressum dioecesanum celebrasti ad catechesim promovendam et clericorum Seminarium, curiam sedemque patriarchalem opportune apteque refecisti. Quae quidem egregia curae tuae pastoralis documenta Nos ante oculos habentes, sex abhinc annos in hanc almam Urbem te arcessivimus, ut adiutricem operam in Ecclesia universa regenda Nobis Ipsis tribueres, tibique munus Acta PU Pp. XII 149 a Secretis in Sacro Consilio Episcopis eligendis moderandisque concredimus, atque suburbicariae sedi Sabinensi et Mandelensi praefecimus. Qua quidem in dioecesi plures ecclesias aedesque paroeciales condidisti vel redintegrasti, Seminarii dioecesani et Episcopi sedes refecisti, eiusdemque Seminarii villam rusticandi gratia ac nonnulla instituta puerulis educandis e solo excitasti, domumque pro senibus aegrotisque sacerdotibus hospitio recipiendis atque ad exercitia spiritualia peragenda aedificare coepisti. Cognitam quoque habemus planeque perspectam peculiarem sollicitudinem tuam de Actione in Italia Catholica deque Italorum emigratione, per societatem missionariorum a S. Carolo tam sollerter adiuta. Itaque erigito, Venerabilis Frater Noster, animum in spem copiosam a Iesu Christo Pastorum principe remunerationis; cuius interea tamquam libamenta habeas ea, quae grex tuus tuique aestimatores in quintum ac vicesimum episcopatus tui natalem parant sollemnia. Eiusmodi autem communis amoris laetitiaeque testimonia volumus Nostram antecedere gratulationem atque omina Nostra; cupimus enim tibi, ex animo, ut quam diutissime incolumis integerque viribus serverig, quo ex tua actione grex tibi traditus maiora emolumenta, Apostolica haec Sedes ex industria tua, diuturno rerum usu comprobata, uberiores fructus in posterum percipiat. Quo autem sacra sollemnia populo Sa/binensi et Mandelensi utiliora evadant, tibi ultro potestatem tribuimus, ut, qua malueris die, post Sacrum pontificali ritu peractum, adstantibus fidelibus nomine Nostro Nostraque auctoritate benedicas, plenariam indulgentiam iisdem proponens, ad Ecclesiae praescripta lucrandam. Caelestium interea donorum auspicem, peculiarisque benevolentiae Nostrae testem, Apostolicam Benedictionem tibi, Venerabilis Frater Noster, tuis laborum sociis, cunctoque clero ac fidelibus curae tuae creditis peramanter in Domino impertimus. Datum Romae apud Sanctum Petrum, die VIII mensis Februarii, anno MDCOCCLV, Pontificatus Nostri sexto decimo. PIUS PP. XII 150 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS i LAVANTINAE - LABACENSIS DECRETUM DE IMMUTATIONE F I N I U M DIOECESIUM . Sivus flumen;, dioecesium Lavantinae et Labacensi» fines iam pridem terminons, ob aquarum eluviones plures abhinc annos suum ita mutavit alveum ut pagas vulgo « Vrbinska vas », qui ad Labacensem dioecesim pertinet, in dextera ripa iam situs in sinistra deinde, ad fines Lavantinae dioecesis, exstare contigerit. Itaque Excnius P. I). Massimilianus Drzecnik, Episcopus titularis Arbittenus et Administrator Apostolicus Lavantinus, ab Apostolica Sede postulavit ut, ad bono spirituali fidelium ibi commorantium utilius consulendum, praefatus pagus <( Vrbinska vas » a Labacensi dioecesi separaretur et Lavantinae dioecesi aggregaretur. Ssmus Dominus Noster Pius, Divina Providentia Pp. XII, rei opportunitate perspecta habitoque favorabili voto Excmi P. D. Antonii Vovk, Episcopi titularis Cardicensis et Administratoris Apostolici Labacensis, oblatis Sibi precibus benigne annuendum censuit. Quapropter Idem Ssmus Dominus Noster praesenti Consistoriali Decreto praefatum pagum <( Vrbinska vas » a Labacensi dioecesi seiungere et Lavantinae dioecesi perpetuo attribuire dignatus est, mutatis hac ratione nominatarum dioecesium finibus. Ad haec autem exsecutioni mandanda Eadem Sanctitas Sua deputare dignata est eundem Excmum P. D. Massimilianum Drzecnik, eidem tribuens facultates necessarias et opportunas, ad effectum de quo agitur, etiam subdelegandi quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitu Sacra Congregatio Consistorialis 151 tum, facto illi onere transmittendi quamprimum ad hanc S. Congregationem Consistorialem exemplar actus peractae exsecutionis. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus S. C. Consistorialis, die 4 mensis Iulii anno Mariali 1954. £8 Fr. A. I. Card. PIAZZA, Ep. Sabinen, et Mandelen., a Secretis L. ® S- Iosephus Ferretto, Adsessor TL LEOPOLDINENSIS - CAMPOSINAE DECRETUM DE MUTATIONE FINIUM DIOECESIUM Concredita gregis commodo studentes, Excmi PP. DD. Delphinus Ribeiro Guedes, Episcopus Leopoldinensis, et Antonius de Castro Mayer, Episcopus Camposinus, ab Apostolica Sede expostulaverant ut pars paroeciae vulgo La Palma, quae pertinet ad dioecesim Leopoldinensem distraheretur et dioecesi Camposinae adnecteretur, ita quidem ut ecclesiastici dioecesium fines cum civilibus deinde convenirent. Porro, S. C. Consistorialis, attento favorabili voto Excmi P. D. Caroli Chiarlo, Archiepiscopi titularis Amideni et in Brasiliana Republica Nuntii Apostolici, vigore facultatum sibi a Ssmo Domino Nostro Pio Divina Providentia Pp. XII tributarum, oblatis precibus benigne annuendum censuit. Quapropter, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium, consensu, praesenti Consistoriali Decreto decernit, ut, bipartito memoratae paroeciae La Palma territorio, pars altera, quae in regione civili vulgo Rio de Janeiro iacet, Leopoldinensi dioecesi nexa permaneat, altera vero, quae ad regionem civilem vulgo Minas Gérais pertinet, dioecesi Camposinae in perpetuum adscribatur, mutatis deinceps hac ratione utriusque dioecesis finibus prout in sequentibus : « ... Segue até alcançar a linha de cumiada da Serra da Pedra Bonita; prossegue por esta linha de cumiada, passando pelas Pedras Bonita e de Alexandria, até o ponto mais próximo à confluencia dos ribeiröes Born Jardim e Eva; dai, desee até a dita confluencia e desee pelo Eva até a sua confluencia no rio Pomba; desee por éste até a sua Acta 152 Apostolicae Sedis - Convmentarium Officiale inter seeçâo com o eixo longitudinal da ponte da Estrada de Ferro Leopoldina; déste ponto, cortando a margem esquerda do referido rio Pomba, atinge, em linha reta, o alto do Morro situado entre aquela margem e o leito da E. F. Leopoldina ; dai, atravessa novamente o leito desta ferrovia, ganha o divisor de aguas de afluentes diretos do rio Pomba, de um lado, e ribeiräo Santo Antonio do outro, atingindo, em prosseguimento, a linha das vertentes dos córregos da Bocaina, da Cachoeira e do Desengaño, de um lado, e dos córregos do Retiro e da Aldeia do outro, até atingir um ponto fronteiro e mais próximo da nascente do córrego da Tolda, na Fazenda de Sao Roque ; dai atinge a dita nascente e desee pelo córrego, da Tolda até a sua confluencia, com o córrego do Desengaño ; dai galga a linha de vertentes dos córregos da Cachoeira Bonita e da Serra, pela qual continua; corta a estrada do rodagem Mi r acema Palma, em urna garganta ñas proximidades da fazenda da Fortaleza e continua pelo divisor das aguas dos córregos da Cachoeira Bonita e Inhamal do outro, até atingir o pontâo de Santo Antonio ; déste pontâo segue pela linha de cumiada da Serra da Divisa que separa as aguas do ribeiräo do Macuco das aguas do ribeiräo Säo Joaquim e dos córregos do Taquaraçu, Born Jardim e Santa Cruz, passando pelo pontâo do Felicissimo e continua pela mesma linha de cumiada da Serra da Divisa, até atingir um ponto em que, descendo, vai alançar o rio Muriaé no local denominado Poço-Fundo ; atravessa ai o rio Muriaé, ganha a linha de cumiada da serra do Brito... ». Omnia acta et documenta praefatam paroeciae « La Palma » partem respicientia a Leopoldinensi ad Camposinam Curiam, cum primum fas erit, transmittantur. Ad haec perficienda eadem Sacra Congregatio memoratum Excmum P. D. Carolum Chiarlo deputat, necessarias et opportunas tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Sacram Congregationem Consistorialem quam primum remittendi authenticum exemplar actus peractae exsecutionis. Quibus super rebus praesens edit Con sistoriale Decretum perinde valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis Consistorialis, die vii Iulii, anno Mariali MCMLIV. £g Fr. A. I. Card. PIAZZA, Ep. Sabinen. etMandelen., a Secretis L. £8 S * * Iosephus Ferretto, Adsessor Sacra Congregatio Consistorialis 153 III CARTHAGINENSIS IN ET VICARIATUS APOSTOLICI COLUMBIA SANCTI GEORGII DECRETUM DE F I N I U M MUTATIONE Ad satius consulendum spirituali utilitati Christifidelium in territorio vulgo « Departamento de Córdoba » et (( Departamento de Bolívar » degentium Excmus P. D. Paulus Bertoli, Archiepiscopus titularis Nicomediensis et in Columbia Nuntius Apostolicus, ab Apostolica Sede postulavit ut fines archidioecesis Carthaginensis in Columbia et Vicariatus Apostolici Sancti Georgii immutarentur. Ssmus Dominus Noster Pius Divina Providentia PP. XII, praehabitis favorabilibus votis Excmi P. D. Iosephi Ignatii López Umana, Archiepiscopi Carthaginensis in Columbia et Excmi P. D. Francisci Santos Santiago, Episcopi titularis Thebani in Phtiotide, et Vicarii Apostolici Sancti Georgii, ac de consilio Eminentissimi ac Reverendissimi P. D. Petri S. R. E. Cardinalis Fumasoni Biondi, S. Congregationis de Propaganda Fide Praefecti, ratus hoc animarum saluti profuturum, oblatis precibus benigne annuere dignatus est. Quapropter, suppleto, quatenus opus sit, quorum intersit vel qui sua interesse praesumant consensu, de plenitudine Apostolicae potestatis, praesenti Consistoriali Decreto regionem ad laevam ripam fluminis cui nomen Magdalena usque ad locum vulgo Brazo de Loba patentem et municipia vulgo: Simití, San Martín de Loba, Olaya Herrera seu* Bodega Central, Barranco de Loba complectentem ac praeterea inunicipiorum partes quae nuncupantur : Santa Rosa Sudán, la Rufina, Los Caños de Colorado et Tiquicio Nuevo, excepta tamen insula vulgo Mompos, ab archidioecesi Carthaginensi in Columbia distrahit una cum omnibus ecclesiis, piis fundationibus bonisque temporalibus ad praefatae regionis paroecias pertinentibus, atque, mutatis utrimque finibus, Vicariatui Apostolico Sancti Georgii adnectit; quae regio in posterum Sacrae Congregationi de Propaganda Fide erit subiecta. Mandat insuper Sanctitas Sua ut acta et documenta memoratas paroecias respicientia a Curia archiepiscopali Carthaginensi in Columbia ad Curiam Sancti Georgii, quam primum, transmittantur. Acta, 154 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ad haec perficienda Ssmus Dominus Noster memoratum Exc. P. D. Paulum Bertoli deputare dignatus est, necessarias et opportunas tribuens ei facultates, etiam subdelegandi ad effectum de quo agitur quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad Sacram Congregationem Consistorialem, cum primum fas erit, authenticum exemplar transmittendi actus peractae exsecutionis. Quibus super rebus praesens edi iussit Consistoriale Decretum perinde valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae fuissent. Datum Romae, ex Aedibus S. Congregationis Consistorialis, die 3 Novembris anno Mariali 1954. £ß Fr. A. I. Card. PIAZZA, Ep. Sabinen, et Mandelen., a Secretis L. © S. Iosephus Ferretto, Assessor SACRA CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE N Y E R E N . - MERITEN". DECRETUM DE DIOECESIUM LIMITIBUS Ad aptius catholicam fidem in Kenyae territorio prolatandam, preces ad hanc Sacram Congregationem de Propaganda Fide porrectae sunt ut iurisdictionis limites territoriales Nyerensem inter et Meruensem dioecesim clarius definirentur, scilicet; ut finis utriusque dioecesis quioriginem ducit; a limite meridionali districtus civilis de Marsabit limitem teneat provinciae civilis de Rift Valley usque ad locum ubi flumen, quod vulgo dicitur Maranya, confluii in flumen, quod vulgo dicitur de UasoNyiro. Insuper in meridionali parte finem utriusque dioecesis ita definiendum visum est : limes dioecesium a cursu fluminis, quod vulgo Thika dicitur, determinationem accipiat, a puncto intersectionis gradus I lat. mer. cum eodem flumine usque ad locum confluentiae in flumen quod Sagana dicitur ac deinde limes designetur a cursu huius fluminis Sao Sacra Congregatio de Propaganda Fide 155 gana usque ad locum confluentiae fluminis Robin-gachi-Thiba in flumen Sagana. Quas preces eadem Sacra Congregatio de Propaganda Fide excipiens, de mandato Sanctissimi Domini Nostri Pii Divina Providentia Papae XII, vigore scilicet facultatum ab Eodem Sanctissimo Domino Nostro sibi concessarum, praesenti Decreto statuit ut territoriorum fines Nyerensem inter et Meruensem dioeceses modo de quo supra definirentur. Datum Romae, ex Aedibus eiusdem Sacrae Congregationis de Propaganda Fide, die 14 mensis Iunii a. D. 195^. P. Card. FUMASONI BIONDI, Praefectus L. © s. f P. Sigismondi, Archiep. tit. Neapolitan. in Pisidia, a Secretis SACRA CONGREGATIO DE SEMINARIIS ET STUDIORUM UNIVERSITATIBUS DECRETUM INSTITUTUM IURIS CANONICI ERIGITUR IN FACULTATE THEOLOGICA PUBLICAE STUDIORUM UNIVERSITATIS MONACENSIS IN BAVARIA. De legibus quibus humana societas regitur cum Catholica Ecclesia naviter sit sollicita, nihil Sacrae Congregationi de Seminariis et studiorum Universitatibus antiquius est quam Iuris Canonici studia fovere atque provehere. Cumque compertum sit Institutum Iuris Canonici, quod in Theologica Facultate publicae studiorum Universitatis Monacensis exstat, ab Apostolica Sede die xvin m. Maii a. D. MCMXLIX ad experimentum adprobatum, probe studioseque per elapsum feliciter quinquennium enituisse tum delectis eruditisque magistris tum scientificis investigationibus, cum praelectionibus et operibus egregie scriptis, Statutis quidem adamussim servatis quae die x m. Ianuarii a. D. MCML rata atque firma habita sunt, Sacra haec Congregatio ad maiorem Dei glo- i 56 Acta Apostolicae Sedis ~ Commentarium Officiale riam, ad Ecclesiae decus et incrementum ingenuaeque doctrinae profectum Institutum Iuris Canonici in Theologica Monacensi Facultate erigit ©rectamque declarat eidemque potestatem tribuit academicos gradus in Iure Canonico conferendi, omnibus agnitis iuribus, honoribus, muneribus, officiis et privilegiis quae huiusmodi Ecclesiasticis Facultatibus de more pertinent. Ceteris servatis de iure servandis, contrariis quibuslibet minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Sancti Callisti, d. x x x m. Aprilis a. D. MCMLiv, B. Mariae V. sacro. ££i I. Card. PIZZARDO, Ep. Albanen., Praefectus L . © S. f C. Gonfalonieri, Archiep. Nicopolitan., a Secretis II DECRETA Ssmus D. N. Pius divina Providentia Papa XII decretis Sacrae Congregationis de Seminariis et studiorum Universitatibus : die 10 Maii 1954 — Neo-Eboracense (New York) Institutum Musicae Sacrae, a « S. Pio X » nuncupatum, romano Pontificio Instituto Musicae Sacrae affiliatum constituit. die 3 Iunii 1951§. — Studium Theologicum Abbatiae O. S. B. Solesmensis (Solesmes) Theologicae Facultati Catholicae Universitatis Andegavensis (Angers), ad quinquennnium affiliatum constituit. 157 DIARIUM ROMANAE CURIAE SACRA CONGREGAZIONE DEI RITI Martedì, 25 gennaio 1955, nel Palazzo Apostolico Vaticano si è adunata la S. Congregazione dei Riti preparatoria, nella quale gli Emi e Revmi Signori Cardinali, i Rovini Prelati Officiali ed i Revmi Consultori teologi hanno discusso sul martirio dei Servi di Dio Giovanni Battista Turpin du Cormier e Compagni, martiri della Rivoluzione francese. In Congregazione ordinaria gli Emi e Remi Signori Cardinali ed i Remi Prelati Officiali hanno esaminato le relazioni dei Revisori teologi sopra gli scritti dei Servi di Dio : 1. Beato Ermanno Giuseppe, dell'Ordine dei Premostratensi. 2. Adolfo Kolping, sacerdote secolare. 3. Pietro Giuseppe Savalberg, sacerdote, fondatore della Congregazione dei Fratelli e Sorelle di San Giuseppe. 1. Maria Cristina Brando dell'Immacolata Concezione, fondatrice delle Suore Vittime espiatrici del S. Cuore di Gesù. Infine hanno trattato della approvazione e della concessione dell'Ufficio e Messa di San Pio X. Martedì, 8 febbraio 1954, nel Palazzo Apostolico Vaticano si è adunata la S. Congregazione dei Riti ordinaria, nella quale gli Emi e Revmi Signori Cardinali e i Revmi Prelati Officiali hanno discusso : 1. Sulla riassunzione di Causa del Beato Giuliano Maunoir, confessore, della Compagnia di Gesù. 2. Sulla introduzione di Causa del Servo di Dio Giuseppe Gerard, sacerdote professo della Congregazione degli Oblati di Maria Immacolata. 8. Sulla introduzione di Causa della Serva di Dio Maria degli Apostoli (Teresa von Wullen weber), fondatrice dell'Istituto delle Suore del Divin Salvatore. Gli Emi Signori Cardinali hanno inoltre esaminato la relazione sugli scritti dei Servi di Dio : a) Luigi Brisson, sacerdote, fondatore degli Oblati di S. Francesco di Sales. b) Benedetto Menni Figini, sacerdote, dell'Ordine degli Ospitalieri di S. Giovanni di Dio, fondatore delle Suore Ospitaliere del S. Cuore di Gesù. c) Guglielmo Janauschek, sacerdote, della Congregazione del SS. RedentoreVenerdì, 18 febbraio 1955, nel Congresso ordinario della S. Congregazione dei Riti furono esaminate le Posizioni sul Non Culto dei Servi di Dio Pio IX ed Edoardo Giuseppe Rosaz, Vescovo di Su sa, fondatore della Congregazione delle Suore Terziarie di San Francesco di Susa. 158 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Martedì, 22 febbraio 1955, nel Palazzo Apostolico Vaticano, alla augusta presenza del Santo Padre, si è adunata la S. Congregazione dei Riti generale, nella quale gii Emi e Revmi Signori Cardinali, i Revmi Prelati Officiali ed i Revmi Consultori teologi hanno dato il loro voto sul martirio dei Servi di Dio Leone Ignazio Mangin, Paolo Denn, sacerdoti professi della Compagnia di Gesù, ed altri 42 soci indigeni, uccisi in odio alla fede in Cina nel 1900 ; nonché sull'eroismo delle virtù delle Serve di Dio Maria della Provvidenza (Eugenia Smett), fondatrice delle Suore Ausiliatrici delle anime purganti, e Clelia Barbieri, fondatrice delle Suore Minime dell'Addolorata. Al termine della Congregazione il Santo Padre si è degnato disporre che si pubblichino i decreti relativi al martirio e alle virtù dei predetti Servi di Dio. Nel Congresso ordinario della S. Congregazióne dei Riti del giorno 11 marzo 1955, è stato trattato: della validità dei x)roeessi ordinari ed apostolici della Serva di Dio 1. Maria Margherita Dufrost De Layemmerais, vedova D'Youville, fondatrice della Congregazione delle Suore di Carità di Montréal, Canada. 2. Antonia Maria della Misericordia, fondatrice delle Oblate del Ssnio Redentore. E sul non culto della Serva di Dio Maria degli Apostoli (Teresa von Wuel1 en weber), fondatrice delle Suore del Divin Salvatore. Martedì, 15 marzo 1955, nel Palazzo Apostolico Vaticano si è adunata la Sacra Congregazione dei Riti ordinaria, nella quale gli Emi e Revmi Signori Cardinali ed i Revmi Prelati Officiali hanno discusso sulla introduzione di Causa dei Servì di Dio : 1. Francesco Faà di Bruno, sacerdote, fondatore delle Suore del Suffragio e di Santa Zita. 2. Basilio Antonio Moreau, sacerdote, fondatore della Congregazione di Santa Croce. Hanno inoltre preso in esame le relazioni dei revisori teologi degli scritti dei Servi di Dio : 1. Andrea Besserte, fratello professo della Congregazione di Santa Croce. 2. Simone Valadier, sacerdote professo dell'Ordine dei Prati Minori, fondatore delle Suore Francescane Missionarie; 3. Girolamo Jaegen, laico. SEGRETERIA Di STATO NOMINE Con Brevi Apostolici, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di nominare: 16 giugno 1954. S. E- Revma Monsig. Levarne Alberto, Arcivescovo tit. di Chersoneso di Zechia, Nunzio Apostolico in Irlanda. Diarium 23 luglio Romanas Curiae 159 1954. L'Emo e Revmo Signor Cardinale Micara Clemente, Pro- tettore delle Terziarie Francescane Regolari di Nostra Signora del Rifugio, di San Pedro Tla, J a l . (Messico). 26 » » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Ciriaci Pietro, Protet- tore delle Povere Suore delle Scuole di Nostra Signora di Horazdovice {Cecoslovacchia). 24 settembre » S. E. Revma Monsig. Lombardi Armando, Arcivescovo tit. di Cesarea di Filippo, Nunzio Apostolico in Brasile 14 ottobre » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Ruffini Ernesto, Protet- tore delle Suore della Carità « Principe Palagonia » (Palermo). 25 » » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Valeri Valerio, Protet- tore delle Suore di Notre Dame de Charité, di Oker UlyLame (Seme, Francia). 27 » » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Aloisi Masella Bene- detto, Prefetto della Sacra Congregazione della Disciplina dei Sacramenti. 3 novembre » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Cicognani Gaetano, Pro- iettore delle Francescane Figlie dèlia Misericordia (Palma de Mallorca). » » » L'Illiho e Revino Monsig. Bartoccetti Vittorio, Prelato Votante del Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica. 13 » » S. E. Reviria Monsig. Mozzoni Umberto, Arcivescovo tit. 18 » » L'Emo di Side, Nunzio Apostolico in Bolivia. e Revmo Signor Cardinale Cicognani Gaetano Prefetto del Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica. 29 » » S. E. Revma Monsig. Centoz Luigi, Arcivescovo tit. di » S. E. Revma Monsig. Punzólo Luigi, Arcivescovo tit. di » S. E. Revma Monsig. Edessa di Osroene, Nunzio Apostolico in Cuba. 6 dicembre Sebastea, Nunzio Apostolico nel Paraguay. 12 » Bruniera Alfredo, Arcivescovo tit. di Claudiopoli di Onoriade, Delegato ApostoMeo nel Congo Belga e nel Ruanda Vrundi. 18 » » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Pizzardo Giuseppe, Pro- tettore delle Cappuccine Eucaristiche dell'Adorazione Perpetua (Messico). 4 gennaio 1955. L'Emo e Revmo Signor Cardinale Cicognani Gaetano, Protettore delle Suore Francescane (Montpellier). 11 » » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Aloisi Masella Bene- detto, Protettore delle Orsoline dell'Unione Romana (Roma). » » » L'Esmo e Revino Signor Cardinale Léger Paolo Emilio, Protettore delle Adoratrici del Preziosissimo Sangue dell'Unione dì S. Giacinto P. Q. (Canada). IQQ Acta 25 gennaio Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1955. L'Emo e Revmo Signor Cardinale Pizzardo Giuseppe, Pro- tettore delle Suore Agostiniane di 8. Giovanni Valdarno {Fiesole). 26 » » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Pizzardo Giuseppe, Pro- tettore delle Suore Domenicane del Terz'Ordine di S. Domenico:, dell'Immacolata Concezione in Or eat Bend (Dodge City). 31 » » L'Ululo e Revmo Monsig. Sabattani Aurelio, Prelato Udi- tore aggiunto del Tribunale della Sacra Romana Bota. 14 febbraio » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Aloisi Maselia Bene detto, Protettore delle Figlie del Cuore di Gesù (RoMa). Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di nominare : 16 febbraio 1955. I Revmi Padri Tocanel Pietro, dei Prati Minori Conventuali, Abellán Pietro M., della Compagnia di Gesù, Walter Giovanni, degli Scolopi, Van , Biervliet Alberto, dei Redentoristi, Heston Edoardo, della Congregazione di Santa Croce, Escudero Gerardo, dei Claretiani e il Revmo Don Del Portillo Alvaro della Società Sacerdo tale della Santa Croce (Opus Dei), Consultori della Sacra Congregazione dei Religiosi. 24 » » L'Illmo e Revmo Monsig. Flores Martin Giacomo, Con- sultore della Sacra Congregazione dei Seminari e delle Università degli Studi. NECROLOGIO 25 ottobre 4 gennaio 18 » 19 28 3 febbraio 26 2 3 » marzo » 1954. Monsig. Pereira de Andrade Teófilo Giuseppe, Vescovo tit. di Urusi. 1955. Monsig. Fernande« Vittore Rosario, Vescovo di Mangalore. Monsig. Valakuzhyll Severios Giuseppe, Arcivescovo-Ve» scovo di Tiruvalla per i Siro-Malankaresi. » Monsig. Scharnagl Antonio, Vescovo tit. di Zenopoli in Isauria Berna Pietro, Vescovo tit. di Apollonide. Monsig. » Monsig. Forget Anastasio, Vescovo di San Giovanni di Québec. Diaz Luigi Adriano, Vescovo tit. di Celenderi. Monsig. » Monsig. Béguin Virgilio Giuseppe, Arcivescovo di Auch. » Monsig. Halbert Giulio, Vescovo tit. di Archelaide. An. et vol. XXXXV1I 20 Aprilis 1955 COMMENTARIUM LITTERAE (Ser. II, v. X X I I ) - N. * OFFICIALE DECRETALES I s BEATO PETRO A L O I S I O C H A N E L , M A R T V R I , S A N C T O R U M HONORES DECERNUNTUR PIUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI M E M O R I A M Martyrum sanguine tincta triumphalibusque redimita coronis, sancta Christi Ecclesia alterna vice per saeculorum decursum calamitatis et victoriae, vexationis et pacis, luctus et gaudii est experta fortunas ; et, quemadmodum divinus eius Conditor, postquam inferni principis ictibus sua sponte conciderat mortemque subierat cruentissimam, tres post dies contra omnium spem fulgens resurrexit, ita eadem cum Auctore suo cuncta fert silentio supplicia, ac post dolores assiduasque insectationes felicius in universum mundum pacifica celebrisque progreditur. Quam ob rem, ad quoslibet parata casus, in secundis provida vigilat, atque in adversis secura confidit ; quoniam divini Magistri numquam obliviscitur verba : (( M s i granum frumenti cadens in terram mortuum fuerit, ipsum solum manet ; si autem mortuum fuerit multum fructum affert » (Io. 12, 24-25). Quibus in alternis casibus, purpureo splendent lumine Martyres, quandoquidem, etsi tanta sint varietate distincti, unos Christi Iesu cruciatus gloriamque per omne redintegrant tempus, atque « ea adimplent 11 - ACTA, vol. XXII, n. 4 - 20-4-1955. 162 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale quae desunt passionum Christi in carne sua pro corpore eius quod est Ecclesia » (Col. 1, 24). Cumque praeterea ii semina sint pignoraque virtutis, simul fideles exemplo suo fortiores reddunt, simul ad eorum salutem conferunt. Atque e serenis caeli plagis, ubi perpetuum in aevum eorum in agminibus annumerantur qui « venerunt de tribulatione magna et laverunt stolas suas in sanguine Agni » (Ap. 7, 14), precibus suis Ecclesiam tuentur sanctam, quam cruore suo viventes fecundarunt. Quos inter gloriosos viros sublimem cernimus caelestique radiantem luce Beatum Märtyrern Petrum Aloisium Chanel, Sodalem Societatis a Maria, quem hesterno die Sanctorum in album laetitia gestientes rettulimus. Summo igitur caelorum Patri dum gratias agimus, qui Nobis in tot tantisque curis constitutis, arcano numine ingentem hanc impertiit animi voluptatem, eiusdem Sancti laudes paucis celebrare exoptamus, ut eius egregie factorum recordatio omnibus huius temporis fidelibus exempli stimulos admoveat ac sincerioris sit incitamentum virtutis. Tenellus infans, obscuro quodam in vico, cui vulgatum nomen Potière, intra fines Lugdunensis dioecesis, die duodecimo mensis Iulii anno millesimo octingentesimo tertio vitae limina attigit, quintus ex octo Claudii Francisci et Mariae Sibellas filiis. Cui parentes ad sacrum baptismi fontem Petrum dixere nomen ; sibi autem ipse postea, praeter illud, nomina Mariae et Aloisii indidit. Puer exemplis piae familiae eductus optimaque indole praeditus, mitis suavisque adolevit, ad comitatem, oboedientiam pietatemque mire proclivis. Cuius tamen pueritiae non facilis fuit cursus : cum enim humili genere natus esset, parentum necessitatibus, maturius quam aetas aut incommoda pateretur valetudo, servire debuit, haud firmas conferens vires tum ad domestica officia tum ad pecorum custodiam. Ac praeterea, cum rudimentorum ludi longe ab eius pago abessent, ne prima quidem puerili institutione est satis eruditus. Sed misericors Deus inspera tum sacerdotii iter ignaro puero par abat. Vertente enim anno millesimo octingentesimo duodecimo, dum in agris pecudes custodiret, se obvium dedit Curioni proximi viculi, cui nomen Cras, qui, cum eius animi candorem morumque suavitatem identidem perspexisset, eum duos post annos in litterarum ludum vocavit, quem in sua Curia ad bonae spei pueros excolendos aperuerat. Puer igitur, qui iam duodecimum agens annum parum sane attigerat doctrinae, sollertis sacerdotis illius ductu sive in litterarum sive in virtutis disciplina ita profecit, ut non modo inter ceteros discipulos emi- Acta Pii Pp. XII 163 neret, sed admirationi agrestibus illis esset atque exemplo. Eo autem die quo puer annorum ferme quattuordecim Eucharistico exceptus est convivio, sanctioris vitae consilium firmiter iniit, atque a divino Magistro ad infideles illuminandos arcano quodam instinctu primum se vocatum sensit. Sed, inferno hoste perturbante, eum paulatim studiorum eiusmodi cepit taedium, ut clam furtimque ludos ipsumque Curionem relinquere cogitaret, ad familiae rurisque pacem rediturus. At ope Virginis Mariae, ad cuius aram lumen consiliumque rogans confugerat, pristinum redintegravit animum generosusque sacerdotii viam ingressus est. Octobri enim mense anno millesimo octingentesimo undevicesimo,, in Seminarium elementarium venit, quod in loco Meximieux exstabat,, ubi quattuor per annos cum moderatorum tum condiscipulorum adeptus est existimationem. Inibi, die vicesimo mensis Augusti anno millesimo octingentesimo tertio et vicesimo, sacro confirmationis oleo corrobora tus est. Postea vero, cum in Seminario novae Bellicensis dioecesis diligentem philosophiae studio dedisset operam, in maius acceptus fuit Seminarium, quod in oppido Brou exstabat, ubi toto pectore ad ecclesiasticas disciplinas incubuit atque in omnibus se praebuit <( exemplum bonorum operum » (Tit. 2, 7). Cum igitur per omnes sacrorum ordinum gradus ascendisset, die quinto decimo mensis Iulii anno millesimo octingentesimo septimo et vicesimo sacerdos creatus est. Qui ob eiusmodi caeleste donum divino exaestuans amore, severioris vitae institutum se alacriter capturum vovit. Eius sacerdotii primordia habuit Ambérieu oppidulum, quo suo obsequens sacrorum Antistiti, properavit ut sacra in subsidium administraret. Sua ibi comitate et gratia unius anni spatio Curionis populique sibi amorem mire concilia vit, omnibus omnia factus, ut omnes faceret salvos (cf. I Cor. 9, 22) ; quamvis infidelium miseratus sortem, qui adhuc errorum caligine mergebantur, ardentius Bellicensem Episcopum rogaret ut sibi in longinquis oris Evangelium nuntiare liceret. At aliorum dum serviebat utilitati, suam ipse eo usque neglegebat valetudinem, ut necesse fuerit eum in salubriora mittere loca. Ut Curio igitur missus est ad amoenissimum Crozet vicum, qui in silvestribus Allobrogum montibus exstabat. Attamen si locus iucundus, non ita sane incolarum mores : cum enim Calvinianae assectatores doctrinae in parvum hunc agrum olim mala sparsissent erroris semina, etiam tunc temporis tristia manebant antiqui vestigia mali; quandoquidem cives sacram doctrinam divinumque cultum fastidiebant et ad morum mollitiem Acta, 164 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale gradatim erant prolapsi. Quapropter Petrus, suae incommodae immemor valetudinis, impiger novum aggressus est opus, « auspice Dei Genetrice Maria », cui ut Patronae suam Curiam addixit. Itaque tres annos strenue ad animorum bonum allaboravit, quibus educendis aptissima quadam ac nova via et ratione usus est, sive sacra expeditiones enixe curando, ut montani illius vici incolae ad frugem reducerentur bonam, sive pagulum, urbem compitaque circumeundo, ut suos singillatim erudiret. Insigni etiam erga afflictos omnes enitens amore, aegrorum necessitates amantissimus levavit, egentibus cibos pecuniamque suppeditavit, vel suis vestibus quam saepissime datis. Interea piissimus sacerdos sua omnia studia omnesque cogitationes in uno Deo Agere, supernam opem assiduis petere precibus, frugaliter vivere ac corpus poenis sponte susceptis durius affligere. At dum totus in suae Curiae incumbit moderationem, infidelium tamen non obliviscitur, quorum causa saepe acerbissime secum queritur, quod nondum omnibus spretis sibi ad eos liceat properare. At denique providentissimus Deus, qui « disponit omnia suaviter » (Sap. 8, 1), vehementibus hisce annuit optatis. Bellicensis enim Episcopus, iterum atque iterum rogatus, ei tandem aliquando permisit ut a sua Curia abiret et sacrae illi militiae nomen daret, quae, Societas a Maria nuncupata, aliquot ante annos condita fuerat. Laetitia eapropter gestiit Petrus, qui sua omnia in pauperes partitus, die quodam dominico, vesperascente caelo, clam suos reliquit fideles, de quorum salute tantopere meritus erat. Ab ipso igitur Societatis auctore maxima benevolentia in Sodalium numerum susceptus, in Bellicensi eiusdem Societatis Seminario gravissima obiit munia. Primum etiam adulescentes literris optimisque imbuit institutis, deinde vero, cum ob aegram valetudinem magister pietatis renuntiatus esset, duos per annos sacrorum alumnos per arduam sanctitatis semitam recto itinere duxit, mitis ac patiens eorum admissa expiando, ornata f acilique oratione eosdem ad virtutem adhortando ac sacrarum decorem caeremoniarum enixe fovendo. Quo tempore, quis dicat quot virtutum specimina ostenderit? Qui cuiusdam alumni genibus quondam se advolvit, eum lacrimis obtestans ne pervicaci voluntate caelesti obsisteret gratiae. Quondam praeterea noctu rapidus surgens, ad finitimum pagum flammis conflagrantem cucurrit ibique tam acriter pro miserorum salute nisus est, ut dignus plane haberetur cuius laus in diurnis actis celebraretur. Ad digniora dein voca- Acta Pii Pp. XII 165 tus officia, ipsum Bellicense Seminarium moderandum suscepit. Quo in munere omnibus se « Pastorem bonum » praebuit ; praesertim cum, saevo per domum ingravescente morbo, sua posthabita incolumitate, aegrorum puerorum affuit necessitatibus. Sed omnipotens Deus, qui eius animum in ethnicorum salutem incenderai, eius denique optata expleturus erat. Cum enim die undetricesimo mensis Aprilis anno millesimo octingentesimo sexto et tricesimo, fel. rec. Gregorius XVI, Decessor Noster, Societatem a Maria rite probavisset eidemque Apostolicum Vicariatum de Occidentali Oceania commisisset regendum, Petrus summa animi laetitia eorum in numerum allectus fuit, qui evangelicae doctrinae semen in longinquas ignotasque maris spargerent oras, atque ad Pro-Vicarii Apostolici munus fuit vocatus. Quam ob rem summo Deo gratias persolvit, ac religiosis nuncupatis votis se eidem Societati addicens, ad arduum eiusmodi inceptum se alacri sedulitate paravit, in anglicae linguae studio multas consumens horas, atque preces ingeminans voluntariamque vitae asperitatem. Tandem, pridie ferias Natales Servatoris Nostri Iesu Christi eodem anno millesimo octingentesimo sexto et tricesimo, cum septem sodalibus a portu, quem vulgo Le Havre appellant, solvit, Deiparae Virginis laudes concinens, cui longum addixit iter tamuqam benignissimae Matri micantique sediri maris. Quae tamen navigatio asperrima fuit, tum imbribus fluctibus procellisque saevientibus, tum flammeo caniculae aestu furente, tum diris ingravescentibus morbis, quibus absumptus unus e sacerdotibus periit. Clementissima attamen Virgo strenuos piosque tutata est filios, qui, ipsa auxiliante, multum in nautarum salutem tot inter mala desudaverunt, si eos a pravis moribus ad melioris vitae rationem traducere possent. Novembri denique mense anno millesimo octingentesimo tricesimo septimo ex alto ad primas Occidentalis Oceaniae insulas appulerunt; sed cum inde ab indigenis, haeretica labe inquinatis, fuissent reiecti, fortes adversa sustinentes, se iterum periculoso commiserunt itineri, atque alias insulas petierunt. Petrus vero, Apostolico Vicario iubente, in Futunam insulam exiit, cuius incolae cruentissimis caedibus male apud omnes audiebant. Eius litus osculatus, ignotam illam Oceani oram in Beatae Mariae Virginis tutela esse voluit. Ibi cum fidelissimo laboris consorte, qui ei adiutricem operam, uti laicus auxiliaris, erat navaturus, ab ipso insulae principe, reluctantibus frustra ducibus quibusdam, in regiam domum fuit dignissime exceptus. Acta 166 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Futunianus ille populus, qui arcano Dei consilio ei obtigerat regendus, antiquissima religione plures venerabatur deos, quos putabat in ducum suorum animis vivere. Duces propterea suos, inanem hanc foventes superstitionem, insulam caeco quodam timidoque colebant obsequio. Qui incolae, quamquam usque ad superiorem aetatem horribili facinore humana carne vesci consueverant, prodentes tamen « opus legis scriptum in cordibus suis » (Rom. 2, 15) ac divinae veritatis quasi scintillulis illuminati, futurae cuiusdam vitae aeternam metuebant sortem, atque mores honestis, hospitalitatis cultum sinceramque fidem retinebant. Petrus igitur, iucundis ac suavissimis, quibus praeditus erat, ingenii dotibus primum incolarum animos, praesertim puerorum, adulescentium atque aegrorum, sibi conciliandos curavit ; sed cum indigenae sermonis prorsus esset imperitus, immenso paene labore in asperis illis sonis tres per annos versatus est, ut christianas preces ad verbum in linguam illam transferret ac divinarum notitias rerum accommodate insulanis traderet, novis etiam ad hoc fictis vocabulis. Qui frugi indigenarum vivendi condicionem haud aegre amplexus, tenuissimo ac saepe foedo victu famem propulsabat, et in angustissimo habitabat tugurio, quod ipse sibi exstruxerat quodque haud semel fuit tempestatum vi misere disiectum. Hanc ob indigentiam atque ob torridam caeli gravitatem licet febrili aestu saepe divexaretur, nunc fragosas tamen per silvas saxosasque per valles longa emetiebatur pedibus itinera, nunc fragili vectus navigio vel remotiores vicos, naufragii etiam periculis quandoque susceptis, Evangelii praedicandi causa petiit atque invisit. Quocumque autem perveniebat, indefesso studio ac nimio sudore in christiana indígenas erudiebat doctrina, eos praecipue ad sacrarum nitorem caeremoniarum assidue alliciens. Neque id frustra; nam plurium pagorum incolae concordes rogaverunt ut ab erroribus ritibusque sacrilegis ad christiana agmina adiungerentur. Eos vero qui Christo nomen dedissent, omni excolebat sollicitudine, ut susceptae fidei congruenter viverent. Inter cetera, curae habebat ne aegri manerent veri Dei notitia expertes neve moribundi infantes aquis baptismi privarentur. Quae omnia cum ob incolarum neglegentiam non facile adipisceretur, id suae ipsius ille attribuebat indiligentiae, seque ipsum summo vitae Auctori quasi victimam offerebat, ut christiana res nullo impedimento in Futuna insula proficeret. Sed Petrus terrestri etiam insulanorum bono consulendum esse putabat. Propterea post intestinum bellum impiger sauciis medicinam fecit, Acta PU Pp. XII 167 mortuos sepeliendis curavit, discordiam inter adversos composuit v i r o rumque sedavit iram ; dignus idcirco qui « vir praestantis animi » ab omnibus appellaretur. Attamen insulae rex, cum recentem victoriam suis attribueret diis, Evangelii praeconis, qui deorum religiones violare eorumque simulacra comburere fuerat ausus, consuetudinem sensim fastidire coepit, eidemque nisi raro cibos suppeditare. Hoc igitur Petro initium maiorum atque vexationum fuit. Quam ob rem ipse, haud ignarus futuri, ne fame prorsus periret, maximos quosque corporis labores laetus subiit, minime tamen de animorum curatione remittens. Plures interea iuvenes, vehementer conimoti quod optimum sacerdotem magis in dies vexatum, ac vel miserrimi agelli fructibus exspoliatum vidèrent, patriis reiectis superstitionibus, se ultro, uti christianae religionis candidatos, ipsi addixerunt, ausi propterea optimatum iram obire atque clam noctuque, priscorum more christianorum, divino adesse sacrificio. Quorum in numero fortis fuit ipse regis filius. Quapropter rex ira ac dolore commotus, non solummodo natum percutí permisit, sed minitari etiam coepit se poenas ab impio advena, externae praecone doctrinae, esse repetiturum. At Petrus, qui haec omnia noverat, affirmabat, si infideles indigenae ipsum morte afiicerent, christianam nihilominus religionem esse denique victuram, quippe quae summum Deum, non hominem, haberet auctorem. Ille propterea simultates patientissime passus malevolis illis superna lumina cotidie apprecabatur ; qui eidem infestiores magis magisque facti, incolarum animos in ipsum acriter concitabant. Diuturnum tandem impiorum odium adversus christianam religionem eiusque nuntium exarsit, quorum mentes occaecavit. Nam optimates primum divini nominis candidatos iuvenes minis ac terrore insequi coeperunt, deinde vero in nocturno conventu statuerunt ut Petrum ipsum interficerent christianamque rem ex insula omnino penitusque delerent. Postero die, duodetricesimo scilicet mensis Aprilis anno millesimo octingentesimo quadragesimo, multo mane catechumenorum domo incendio deleta, omnes, quos ibi inveniunt, vexant violantque atque, vel ipsius regis filio vulnerato, casam Petri furtim petunt, qui aliquot ante dies laicum adiutorem in longinquam insulae oram miserat. Heic dum unus ex illis homicidis ficto simulatoque vultu ignarum adit virum medicinam poscens, indigenarum turma supellectili sacrisque ornamentis miser am compilât domum ipsique Petro minax circumfunditur. Tum in ipsum, cur id faciant quaerentem, quidam impetum faciens, eius bra- 168 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale chium clava perfringit ; alii lancéis eum fustibusque mulcant, qui cruore respersus humi procumbit, atque se in arboreo trunco reclinai, quo pro cervicali utebatur ; in quo rerum tumultu ferocissimus quidam, hórrida saevaque clamitans, Petrum adhuc spirantem aggreditur eiusdemque mediam frontem securi disicit. Defuncti corpus, caede nefaria cruentatum, a piis quibusdam mulieribus humo conditum fuit. Interea terra illa, invicti martyris sanguine irrorata, fructus coepit proferre salutis. Postquam enim rex turpissima morte consumptus periit, indigenae suam visi sunt exuere ferociam. Quam ob rem incredibili quodam instinctu ita dociles sincerique novos Evangelii praecones susceperunt, ut duos post annos, quam fortis Dei miles plagis confossus occubuerat, insulani illi, quos inter ipsi homicidae, ad gloriosam christianorum militiam sint feliciter adiuncti. Interea, fama opinioque de strenui Martyris sanctitate non modo per Futunianum populum sed late per alias etiam gentes ita percrebruit, ut de Beatorum Caelitum honoribus eidem decernendis Causa agitari coepta fuerit. Itaque die tertio mensis Augusti anno millesimo octingentesimo quadragesimo quinto Apostolicus Vicarius Centralis Oceaniae iam de Petri Aloisii Chanel martyrio, de causa martyrii deque signis quae, ipso deprecante, a Deo ferrentur patrata, rituali investigatione perfecta, de hac re acta aliaque documenta Romam transmisit. Quae acta in S. Rituum Congregationis conventu, cui praeerat cl. m. Constantinus Cardinalis Patrizi, eiusdem S. Congregationis Praefectus atque Causae Relator, die vicesimo septimo mensis Aprilis anno millesimo octingentesimo quinquagesimo septimo recognita fuerunt. In quo conventu statutum fuit ut eadem acta loco processus, quem informativum vocant, haberentur. De qua re decretum die septimo decimo mensis Septembris eiusdem anni factum est. Die autem vicesimo quarto eiusdem mensis et anni imm. rec. Pius IX, Decessor Noster, Causam introduci iussit. De conficiendo itaque apostolico processu super sanctitatis fama, martyrio, causa martyrii et signis eiusdem Servi Dei agi coeptum est ; atque propterea remissoriales quas vocant, Litterae die secundo et vicesimo mensis Aprilis anno millesimo octingentesimo quinquagesimo octavo ad hunc agendum processum apostolica auctoritate datae sunt. Quo rite peracto, de eius iuridica vi deque non cultu S. Rituum Congregatio die } Acta Pii Pp. XII 169 vicesimo septimo mensis Maii anno millesimo octingentesimo septuagesimo sexto decretum edidit", quod die primo sequentis mensis Iunii idem Summus Pontifex ratum habuit. Die vero nono mensis Maii postero anno, S. Rituum Congregatio, iis potestatibus usa quas sibi idem Pontifex fecerat, decrevit ut Causa venerabilis Servi Dei ageretur, licet quinquaginta annorum spatium ab eius morte nondum esset elapsum, utque dubium de martyrio et de causa martyrii coram eadem S. Congregatione proponi posset. Die autem duodecimo mensis Maii eodem anno, S. Rituum Congregatio scripta venerabilis Servi Dei probavit, idque Pius IX, Decessor Noster, confirmavit. Hisce gestis, Causae Postulator emagitavit ut dubium de martyrio ac de causa martyrii simul cum dubio de signis seu miraculis proponeretur. Quod cum a Summo Pontifice concessum esset, de iisdem dubiis iuxta normas disceptatum est in tribus comitiis, antepraeparatoria videlicet, praeparatorio ac demum generali, quod postremum die uno et vicesimo mensis Augusti anno millesimo octingentesimo octogesimo octavo coram Leone XIII, Decessore Nostro, habitum est. Idem praeterea Pontifex, die vicesimo quinto mensis Novembris eodem anno constare de miraculis et de martyrio ac de causa martyrii declaravit ; atque die tricesimo mensis Maii postero anno ad Beatificationem venerabilis Servi Dei tuto procedi posse sollemniter edixit. Quibus omnibus rite peractis, idem Summus Pontifex per Litteras Apostolicas in forma Brevi, die sexto decimo mensis Novembris anno millesimo octingentesimo octogesimo nono datas, eundem Dei Servum inter Beatos Caelites ascripsit, ac postero die statas celebresque Beatificationis caeremonias in superiore Petrianae Basilicae pronao magno cum splendore egit. Cum vero post decretos Beato Petro Aloisio Chanel huiusmodi honores cultus percrebruisset et, ipso intercedente, nova dicerentur a Deo effecta miracula, supplices Apostolicae Sedi preces admotae sunt, ut Causa ad eundem Beatum sanctitatis infula decorandum resumeretur. Quibus precibus idem Decessor Noster Leo XIII, per decretum die decimo mensis Iunii anno millesimo octingentesimo nonagésimo primo editum, libenter annuit. Remissoriales igitur litterae missae sunt Episcopo Nicensi et Episcopo Bellicensi, in quorum dioecesibus quaedam mirae sanationes, Beato Petro Aloisio deprecante, dicebantur patrata, ut de ipsis sanationibus ad normam iuris agerent inquisitiones. Quod cum 170 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale iidem Episcopi rite fecissent, cumque S. Rituum Congregatio eorum litteras probasset, de ipsis sanationibus disceptari coeptum est. Quarum prima sic breviter narratur. Franciscus Vion-Dury, ex oppido Lalleyriat, caecitate laborabat ob plenam evulsionem amborum visificorum retiolorum. Qui morbus a duobus saltem oculariis medicis insanabilis aestimatus fuerat. Cum propterea infirmus in hospitium, quod Confort vocant, exceptus esset, exeunte mense Iulio anno millesimo octingentesimo nonagésimo, noven diales preces pro eius sanatione adhiberi coeptae sunt ; die autem secundo mensis Augusti, iterum atque iterum Beato Petro Aloisio invocato, repente infirmus visum recepit atque exinde bona usus est oculorum vi. Duo periti ad opportunitatem electi atque medicum S. Rituum Congregationis Collegium cum medentibus a cura et a consultatione uno consensu edixerunt et prognosim fuisse infaustam et sanationem vires excessisse naturae. Nec minus perspicuum fuit alterum miraculum, quo Maria Rosalia Monnier fruita est, in oppido, quod vulgo Cuet appellant, nata, unde Beatus Petrus ortum habuit, tuberculari diathesi, sicut et alii e sua domolaborans. Cum sextum decimum circiter annum ageret, tubercularis morbi symptomata experiri coepit in pulmonibus; cui dein accessit gravis quoque ulcerosa gastrites atque ulcerosa cachexia toxihaemica. Infausta omnino a medicis edita fuit prognosis, sive quoad sanationem sive quoad vitam ipsam infirmae ; ac re vera decem et octo per annos morbus ne minime quidem remisit, ita ut infirmae vires magis magisque extenuarentur. Porro morbus eo processit ut statutum fuerit eidem extrema Ecclesiae sacramenta dare. Sed, Beato Petro Aloisio pluries invocato, Maria Rosalia die octavo mensis Septembris anno millesimo nongentesimo quarto, sacrosanto Christi Corpore refecta, subito ac perfecte sanata est neque iterum in eundem incidit morbum. De qua re periti medici et S. Rituum Congregationis medicorum Collegium disceptaverunt, atque, omnibus perpensis adiunctis, huiusmodi sanationem naturae vires excessisse pronuntiabunt. Sive de priori sive de altera sanatione tum in praeparatorio S. Rituum Congregationis conventu, die nono mensis Iunii .superiore anno coacto, tum in generali coram Nobis die septimo decimo mensis Novembris eodem anno disceptatum est. Quo in generali comitio dilectus Filius Noster Alexander S. R. E. Cardinalis Verde, Causae Relator, proposuit discutiendum : An et de quibus miraculis, post indultam eidem Beato Acta PU Pp. XII 171 ab Apostolica Sede venerationem, constet in casu et ad effectum de quo agitur. Atque tum Patres Cardinales, qui aderant, tum Officiales Praelati et Consultores propositas sanationes miraculo tribuendas esse affirmarunt. Nos vero ad Nostrum proferendum iudicium cunctandum esse censuimus, ut Nostris aliorumque precibus plenius lumen a Deo impetraremus. Die autem septimo decimo mensis Ianuarii huius anni, ad Nos convocatis dilecti Filiis nostris Cardinalibus Verde, Causae Ponente, et Cicognani, S. Rituum Congregationis Praefecto, atque venerabili Fratre Alfonso Carinci, Archiepiscopo titulo Seleuciensi in Isauria et eiusdem S. Congregationis a Secretis, ac dilecto Filio Salvatore Natucci, Generali Fidei Promotore, sacris operati, sollemniter decrevimus : Constare de instantánea perfectaque sanatione, Beato Petro Aloisio Chanel intercedente, cum Francisci Vion-Dury a caecitate ob totalem evulsionem amborum visificorum retiolorum, tum Mariae Bosaliae Mounier a tuberculosi pulmonari nec non a gastrite ulcerosa gravi et a cachexia toxihaemica. Quibus expletis, Nos S. R. E. Cardinalium, S. Rituum Congregationis Officialium Praelatorum et Consultorum vota scripto relata confirmantes, die secundo mensis Aprilis decretum ediximus : Tuto procedi posse ad sollemnem Beati Petri Aloisii Chanel Canonizationem. Considerantes vero de re gravissima agi, Consistorium indiximus in diem vicesimum mensis Maii, hoc anno, ut in eo Patrum Cardinalium, Patriarcharum, Archiepiscoporum, Episcoporum et Abbatum « nullius », Consistorii die in Urbe futurorum, sententiam exquireremus de Canonizatione Pii X, Pontificis et Confessoris ; Petri Aloisii Chanel, Martyris, Sodalis Societatis a Maria ; Gasparis Del Bufalo, Confessoris, Auctoris Congregationis Missionariorum a Pretiosissimo Sanguine; Iosephi Pignatelli, Confessoris, e Societate Iesu; Dominici Savio, Confessoris; et Beatae Mariae Crucifixae Di Rosa, Virginis, Legiferae Matris Instituti Ancillarum a Caritate. Ante statutum autem diem, iussimus ut ad eos, qui Consistorio essent interfuturi, commentaria mitterentur de vita, virtutibus, miraculis et de Causis singulorum Beatorum, quorum mentionem fecimus, ut re plena animadversione cognita, suam possent ferre sententiam. Quod Consistorium die, quem diximus, vicesimo mensis Maii in certa Vaticani Palatii aula celebratum est; in quo postquam Nos, brevi oratione astantes allocuti sumus, dilectus Filius Noster S. R. E. Cardinalis 172 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Cicognani ostendit aeqnum esse ut Beatorum illorum et Beatae illius, quos diximus, memoria summis consecraretur honoribus, atque a Nobis postulavit ut ad optatissimum Canonizationis ritum quam primum deveniremus. Quibus peractis, Nos astantes Cardinales et sacrorum Antistites rogavimus ut quid de propositis Causis sentirent singuli Nobis significarent. Omnium ergo suffragiis exceptis, laeto animo didicimus ab iis concordi sententia Beatos illos ac Beatam illam plane dignos aestimari qui fulgido Sanctorum diademate decorarentur. Nos propterea singulorum Beatorum Canonizationi diem statuimus : Beati scilicet Pii X diem undetricesimo mensis Maii; Beati vero Petri Aloisii Chanel aliorumque quattuor Beatorum, quos memoravimus, diem duodecimum mensis Iunii. Interea astantes Purpuratos Patres ac sacrorum Antistites rogavimus ut suas Nostris precibus adiungere vellent, ut fausta ac salutaria catholicae rei obvenirent. De hisce omnibus ut iuridice conficerent acta Protonotariis Apostolicis, qui aderant, mandavimus. Cum autem praestituta dies illuxit Beato Aloisio Chanel aliisque, quos diximus, Sanctorum corona decorandis, cuncti saecularis et regularis cleri ordines, plurimi Romanae Curiae Praelati et Officiales, non pauci Abbates, plures sacrorum Antistites, atque amplissimum Patrum Cardinalium Collegium in Vaticanum Palatium convenerunt. Quibus omnibus supplicantium ritu procedentibus ac precationes Caelestium Curiae admoventibus hymnumque « Ave, Maris Stella » praecinentibus, Nos, e Sacello Sixtino exeuntes, hora sexta post meridiem in Petrianae Basilicae forum, magno fidelium ex universum paene terrarum orbe numero frequens, descendimus et ad Solium Nostrum, ante maiorem eiusdem Basilicae portam collocatum, perreximus. Tunc, praestita. Nobis ab astantibus Cardinalibus oboedientia, dilectus Filius Noster Caietanus Cardinalis Cicognani, perorante dilecto filio Camillo Corsanego, Consistorialis Aulae Advocato, instanter, instantius, instantissime postulavit ut Nos Beatum Petrum Aloisium Chanel aliosque quattuor Beatos, quos memoravimus, summis Sanctorum honoribus decoraremus. Cui Consistoriali Advocato per dilectum Filium Antonium Bacci, ab Epistulis ad Principes, respondimus iam in eo esse ut Nos huiusmodi postulationi concederemus. Hymnum itaque « Veni, Creator Spiritus » cum conf ertissima fide- Acta Pii Pp. XII 173 lium turba canentes, a divino Paraclito imploravimus ut superni luminis copia magis magisque menti Nostrae coruscaret. Dein in divi Petri cathedra sedentes, uti supremus universae Christi Ecclesiae Magister, sollemniter pronuntiavimus : « Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis ad exaltationem Fidei Catholicae et Christianae Religionis augmentum, auctoritate Domini Nostri Iesu Christi, Beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita ei divina ope saepius implorata, ac de venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium, Patriarcharum, Archiepiscoporum et Episcoporum in Urbe exsistentium consilio, Beatos Petrum Aloisium Chanel, Märtyrern, Gasparem Del Bufalo, Iosephum Pignatelli, Dominicum Savio, Confessores, et Mariam Crucifixam Di Rosa, Virginem, Sanctos et Sanctam esse decernimus et definimus, ac Sanctorum catalogo ascribimus: statuentes illorum memoriam quolibet anno die eorum natali, nempe Petri Aloisii die vigesima octava Aprilis inter Sanctos Martyres, Gasparis die vigesima octava Decembris, Iosephi die decima quinta Novembris, Dominici die nona Martii inter Sanctos Confessores non Pontifices, et Mariae Crucifixae die decima quinta Decembris inter Sanctas Virgines non Martyres pia devotione recoli debere. In nomine PaÇfëtris et FiÇfelii et SpirituëÇfeSancti. Amen ». Qua formula prolata, precibus annuentes eiusdem Cardinalis Cicognani, per eundem Advocatum Consistorialem Nobis oblatis, hasce Decretales sub plumbo Litteras confici et expediri iussimus, praesentibus vero Protonotariis Apostolicis ut de hac Canonizatione publicum conficeret instrumentum mandavimus. Deinde postquam sermonem de novensilem Sanctorum virtutibus habuimus, ut gratias omnipotenti Deo ageremus, hymnum « Te Deum laudamus » cum astantibus cecinimus, atque Sanctorum illorum ac Sanctae illius patrocinium primi invocavimus. Mane vero huius diei venerabilis Frater Noster Eugenius, Episcopus Suburbicarius Ostiensis ac Portuensis et S. Rufinae, S. R. E. Cardinalis Tisserant, S. Collegi Decanus, in Petriana Basilica, magnifice exornata, divinum sacrificium ad aram maximam pontificali ritu litavit, cui Nos e Solio Nostro affuimus praesentes. Omnibus itaque, quae inspicienda erant, bene perpensis, certa scientia ac de Nostrae apostolicae auctoritatis plenitudine, quae supra memoravimus, confirmamus atque universae Christi Ecclesiae denuntiamus, mandantes ut harum Litterarum exemplis vel excerptis, etiam typis impressis, manu tamen alicuius apostolici tabellionis subscriptis et Acta 174 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sigillo munitis, eadem prorsus tribuatur fides, quae iisdem hisce Nostris Litteris haberetur, si ostenderentur. Nemini autem iis quae per has Litteras Nostras statuimus, obniti liceat. Quod si quis temere ausus fuerit, indignationem omnipotentis Dei et Sanctorum Apostolorum Petri et Pauli se noverit moturum. Datum Eomae apud S. Petrum, die tertio decimo mensis Iunii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto decimo. Ego PIUS, Catholicae Ecclesiae Episcopus. £g Ego EUGENIUS Episcopus Ostiensis ac Portuensis et S. Rufinae Cardinalis TISSERANT, Sacri Collegii Decanus. £8 Ego CLEMENS Episcopus Veliternus Cardinalis MICARA. £g Ego IOSEPH Episcopus Albanensis Cardinalis PIZZARDO. £B Ego BENEDICTUS Episcopus Praenestinus Cardinalis A L O I S I MASELLA. £B Ego Fr. ADEODATUS IOANNES Episcopus Sabinensis et Mandelensis Cardinalis PIAZZA. £B Ego FRIDERICUS Episcopus Tusculanus Cardinalis TEDESCHINI, Datarius Sanctitatis Suae. Ego ALEXANDER titulo S. Mariae in Cosmedin Presbyter Cardinalis VERDE. Ego PETRUS titulo S. Crucis in Hierusalem Presbyter Cardinalis FuMASONI BIONDI. Ego CELSUS titulo Ss. Nerei et Achillei Presbyter Cardinalis COSTANTINI^ S. R. E., Cancellarius Ego CAIETANUS titulo S. Caeciliae Presbyter Cardinalis CICOGNANI. Acta Ego VALERIUS titulo S. Pii Pp. XII 175 Silvestri in Capite Presbyter Cardinalis VALERI. Ego PETRUS titulo S. Praxedis Presbyter Cardinalis CIRIACI. Ego NICOLAUS S. Nicolai in Carcere Tulliano Protodiaconus Cardinalis C ANALI. Paenitentiarius Maior. Ego IOANNES S. Georgii in Velo aureo Diaconus Cardinalis MERCATI. Ego ALAPHRIDUS S. Mariae in Domnica Diaconus Cardinalis OTTAVIANI. CELSTJS Card. COSTANTINI CAIETANUS Card. CICOGNANI 8. R. E. Cancellarius 8. Rituum Congregationis Praefectus Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Albertus Serafini, Proton. Apost. Silvius Sericano, Proton. Apost. Loco © Expedita Plumbi die X V I I Dec. anno Pontif. XVI. Tn Cane. Ap. tab., Vol. LXXXVIII, n. 75. II REATO GASPARI DEL BUFALO, AUCTORI CONGREGATIONIS MISSIONARIORUM A P R E T I O S I S S I M O S A N G U I N E , CONFESSORI, HONORES SANCTORUM DECERNUNTUR. PIUS EPISCOPUS S E R V U S S E R V O R U M DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Sanguinis pretiosissimi laudes et efficacitatem, quo tepenti Dei Filius durum Crucis stipitem aridamque terram perfudit, nemo suaviore celebravit pietate quam Apostolus Paulus. Qui antiqua Hebraeorum stata sacrificia commemorans, non modo ait nullam fieri posse sine sanguinis effusione remissionem peccatorum, sed etiam Christi sanguinem expíandis sceleribus sanguini hircorum et vitulorum virtute ad immensum praestare, cum Ipse excelsa Unigenae Dei polleat dignitate aeternoque sacerdotio potiatur. Petrus vero, primus Ecclesiae sanctae Rector et Princeps, christianorum agmina monet non magno ipsos vel auri vel argenti pretio fuisse 176 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale redemptor, sed purpureo Christi cruore, Agni castissimi et sanctissimi Dei. Nec defuerunt per saecula piissimi viri, qui, divini Redemptoris amore capti, venerandam Sanguinis eius religionem apud populum vulgarent. Hac vero aetate, inter eos qui vigili cura ac sollicito studio effusi Sanguinis beneficia, instaurata in eum pietate et cultu, pleno ore praedicaverunt, unus omnium nitet beatissimus Gaspar Del Bufalo, quem heri Sanctorum corona decoravimus. Natus est puer Romae, die sexto mensis Ianuarii, anno millesimo septingentésimo octogesimo sexto, ab Antonio Del Bufalo et Annuntiata Quartieroni, optimis coniugibus. Postero die fuit infans sacro christianorum lavacro ablutus, eique sunt imposita nomina : Gaspar, Melchior et Balthassar. Quem insuper pii parentes, non amplius quam undeviginti menses natum, veriti ne capta valetudine interiret, sacro chrismate confirmandum curaverunt. Dei autem gratia parentumque optima institutio in pueri animum egregiae pietatis semina iecerunt. Qui licet indocili saepe esset ingenio, omnium tamen virtutum ceteris fuit exemplar, ut « alter S. Aloisius » iure appelari mereretur. Etenim et alacer semper erat ad preces fundendas et ad corpus voluntaria castigatione refrenandum. Cum autem undecim esset annorum, Eucharistici epuli primum particeps factus est, unde nova sanctimoniae incitamenta sumpsit. Nihil igitur mirum si ex eius animo, ita ad supernas res proclivi, studium adipiscendi sacerdotii natum sit. Tum Gaspar, talari veste indutus, Collegii Romani, quod dicebatur, scholas frequentare coepit, ut humanarum divinarumque rerum sapientiae studerei; ubi simul spectatae religionis atque singularis exempla diligentiae edebat. Quoties enim ad ludos accedebat, Christum in Eucharistiae Sacramento latentem numquam invisere omittebat, hanc reddens causam : « eamus, aiebat, ab aeterna sapientia lumen petere ». lu alios iam tum amore flagrans, in eos praesertim qui aegrotarent, per feriarum tempus visitare ac multiplici ratione iuvare solebat in valetudinario a Consolatione degentes ; quos postquam de re religiosa docu erat, vehementer hortabatur ut, admissis suis rite accusatis, de eis sincere dolerent. Interea Gaspar, inter sodales conscriptus quibus, accepto a S. Maria de fletu cognomine, propositum erat christianae religionis institutiones et praecepta populum docere, plaustrarios apud Campum Vaccinum, qui dicitur, adibat atque carcerem emendandis puerorum vitiis saepissime petebat, si posset eos ad meliorem reducere frugem. Acta Pii Pp. XII 177 Huc accedit quod sanctissimum Eucharistiae Sacramentum noctu quoque in aede S. Sabinae per quadraginta horas sollemni cultu honorandum curavit; quod in templo S. Crucis Hierosolymitanae consociationem condidit, Christum Iesum in augustissimo altaris Sacramento adorandi causa; quod denique aliam societatem sodalium constituit, quorum officium munusque esset ceteris christianam veritatem tradere. Quae tamen omnia eum nullo modo a praecipuis distinebant cogitationibus, quas in id collocabat ut animum suum virtutibus magis magisque coleret atque digne ad sacerdotium suscipiendum componeret, cui die uno et tricesimo mensis Iulii, anno millesimo octingentesimo octavo rite initiatus est. Ex quo cum novum sumere visus esset pietatis religiosaeque sedulitatis ignem, et hospitium a S. Galla nominatum amplificavit, et in templo S. Mariae in Vincis, quod instauraverat, sacrarium nocturnum condidit; et alia opportuno consilio instituit utriusque sexus aegrotis iuvandis et sanandis. Sed haec inter Romanae civitatis fortunae mere et concidere. Cum enim Urbs, Napoleonis Imperatoris iussu, Gallorum copiis pervasa esset, tunc eheu! tempia profanata sunt atque direpta, coenobia expoliata, sacerdotes contumeliis affecti, Pontifex denique Maximus in exsilium misere pulsus. Quo tempore Gaspar, cum iusiurandum ab Imperatore sacerdotibus praescriptum dare noluisset, statim est in exsilium actus : primum Placentiam, ubi cumulo fractus miseriarum fere ad mortem aegrotavit; inde Bononiam, in qua civitate rerum inter discrimina mille, potuit impiger, serie immensa laborum, aliorum fidem confirmare. Immo, suadente piissimo viro qui e clero Romano erat quique et ipse exsilio multatus erat eiusque animo moderabatur, de duobus condendis sodalitatibus a Pretiosissimo Christi Sanguine primum cogitavit : una videlicet virorum, altera sacrarum virginum. Interim exsilium fit acerbius et durius : etenim Gaspar in horridum carcerem detrusus, a ceterisque segregatus, ab ipso sacro faciendo, magno animi moerore, abstinere cogitur. Sed tandem, post varios casus, una cum aliis die vicesimo sexto mensis Ianuarii, anno millesimo octingentesimo quarto decimo, in libertatem restitutus, Romam redire potuit. Ubi christiana vita ob perturbationes civiles languescente, a Pontifice Pio V I I , Decessore Nostro, iussus est de divinis rebus ad populum habere contiones, sacrisque praeesse expeditionibus, quae in vulgus « Missiones » dicebantur. 12 - ACTA, vol.. XXII, n. 4 — 20-4-1955. 178 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Qua ex re ut uberiores diuturmoresque perciperet fructus, operis socios sibi asciscere cogitavit, multis posthabitis ac victis difficultatibus, quae obstabant et impediebant. Tandem die décimo quinto mensis Augusti, anno millesimo octingentesimo decimo quinto, primam potuit a se conditae sodalitatis Domum Iani constituere, quod est oppidum in Umbria situm, ibique in coenobio a S. Felice, tunc temporis habitatoribus vacuo, domicilium collocare. Cui sodalitati id Gaspar proposuerat, ut sacerdotes congregaret qui, stabili consuetudine viventes, in pietate et caritate, in doctrinarum cultu, in studio quaerendae aliorum salutis ita exercerentur ut revocando populo ad Christi praecepta quam aptissima fierent. Quod Sodales consequi praesertim contendebant sacris orationibus per certum tempus ad populum cotidie habitis, propositaque pretiosissimi Sanguinis Christi Iesu religione. Sed ex huiusmodi laboribus multae proficiscebantur in Sodales incommoda : risus, contumeliae, calumniae, rerum inopia. Erant ipsis longa itinera obeunda casusque incerti superanda et, brevissima vel nulla capta quiete, pluries in dies ad populum dicendum, et audiendi patienter admissa sua confitentes. Quod autem attinet ad sacras expeditiones, quibus Gaspar ipse moderabatur, earum constat eventum fuisse maxime frugiferum. Ad suavissimos enim sermones blandaque verba accedebant sanctissimae vitae spectata exempla, quibus animi vehementer ad bonitatem movebantur. Scelerum ergo cumulati viri et mulieres ad eius pedes procumbere, Dei clementia sincere implorata ; turpes libri et obscène scripta publicis locis acervatim dari flammis; familiae, effera discordia laceratae, in pristinam pacem amicamque concordiam reduci. Fiebat interdum ut oppidani, quo maior esset ipsis facultas percipiendi eius contiones, in tecta ascenderent, utque alias quinquaginta sacerdotes populi admissis rite audiendis impares essent. Nec Gasparis labor pagis et vicis tantum continebatur : nam latrones ac praedones adibat, qui id temporis per Maritimam Campaniamque regiones et civibus mala et Magistratibus molestias haud parvas gignebant. Quos cum frustra civilis auctoritas legibus subicere conata esset, Pius V I I , Decessor Noster, Gasparem rogavit ut id negotii, benignitate adhibita, conficeret. Ee namque vera latrones eius amore, studio, lenitate capti, qui die ac nocte sive in agris sive in saltibus ac nemoribus, sive in speluncis, ad Christi dilectionem infiammare non desisterei eo- Acta PU Pp. XII 119 rumque causas apud civiles auctoritates paterne susciperet, impossibile est dictu quam modeste Dei bominumque imperium acciperent. Sed haec inter, coepit atra tempestas in eum sine more furere. Dum enim ipse omnimodis contenderet et Christo et Ecclesiae parere quos civitas amissos iam ac perditos duceret, alii indigna lucri cupidine vel invidiae veneno permoti, hoc unum studebant ut, videlicet, egregia Gasparis coepta apud Pontificem detrectarent, eundemque apud latrones ipsos de proditione accusarent. Eius praeterea sodales quasi vani homines exhibebantur, rudes, indoctiores, nulla modestia erga Episcopos, quorum potestatem impatienter ferrent. Huc accedit quod ex iis alii, qui cum eo operam sociaverant, eum dereliquerunt ; alii ad ipsa hostium castra foede transfugerunt. Quae omnia Gaspar, misericordis Dei gratia, aequo animo ferebat in ea verba : « Est mihi constanter pro positum : pati, orare, tacere ». Quin immo tantum aberat ut huiusmodi aerumnae eum ab opere déterrèrent, ut potius sacras expeditiones magis magisque obiret, suamque sodalitatem latius in dies propagarci, conditis ubique sacerdotum coetibus ac domiciliis : Nepete, in Etruria, Maceratae Feltriae, Caesenae atque in Peretrana dioecesi. Quae igitur iis adiungenda sunt quae superiore decennio Albani, in pago per vulgus Sonnino cognominato, Beneventi, Ariminii, aliisque locis constituerat. Circa id temporis Gaspar, qui beatae Mariae De Mattias animum sapientissimis consiliis per plures annos ad hoc opus paraverat, datis normis eidem astitit in condenda sacrarum virginum sodalitate, quae, a Christi Sanguine sumpto nomine, puellarum curam multiplici ratione susciperent. Sed inexhausti ac duri, quibus perfungebatur, labores gravesque toleratae aerumnae haud robustum ac valentem hominem tandem fregerunt, eiusque valetudinem, tantis obrutam curis, continenter in deterius verterunt. Attamen nec infirmitati Gaspar cedebat neque pristinae industriae remittebat habenas. Ergo et tradendae divinarum rerum disciplinae et sodalium suorum invisendis Domibus et sacris expeditionibus huc illuc habendis instabat. Die vicesimo secundo mensis Aprilis anno millesimo octingentesimo tricesimo septimo, etsi magnus effundebatur imber, Bassianum contendere voluit. Sed horridae tempestatis causa vehiculum eversum est, ita ut piissimus vir ceterorum viatorum pondere obrutus, fere perierit. Postquam tres dies ob incommodissimam valetudinem in urbe, quam Sermoneta populus appellat, moratus est, viam ad Bassianum, torrentes 180 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nimbos neglegens, persecutus est, ubi frustra conatus est ad populum dicere, utpote quem vires omnino defecissent. Cum autem, aliquot post menses, cholera morbus, exitiale contagium, Urbem pervasit, Gaspar, Albano relicto, quo ut vires repararet confugerat, Romam petiit aegrotos curaturus. Qua occasione mirum in modum se erga afflictos misericordem praestitit, quippe qui omnibus qui morbo conficerentur praesto esset. Persentiebat tamen Gaspar mortem iam sibi appetere. Albanum reversus, ob ingravescentem morbum vix deambulare poterat, anhelis febribus urebatur, ac molestissima angebatur siti. Hoc ei iam unum erat in votis : Dei limina tangere atque ad aeterna pacis regna pervenire. Mox ut eorum optatis concederet, qui sperabant fore ut salubritate caeli convalesceret, Romam rediit; ubi die duodetricesimo mensis Decembris, anno millesimo octingentesimo tricesimo septimo, Eucharistico Pane refectus ac confortatus, sereno ore condidam animam Deo optimo maximo reddidit. Eius autem corpus, postquam Romae iusta funebria soluta sunt, magna populi multitudine, sodalibusque suis, Episcopis, Patribus Cardinalibus comitantibus, fuit Albanum translatum, ibique in templo Sancti Pauli religiosissime conditum. Ex hac vero urbe, anno millesimo octingentesimo sexagesimo secundo, iterum Romam vectum est, atque in aedibus S. Mariae in Trivio inhumatum. Cum vero post obitum venerabilis Servi Dei eius fama in dies percrebuisset, sive ob praeclarissimam vivendi rationem, sive ob prodigia, quae eo deprecante a Deo ferebantur patrata, impensis precibus ab hac Sede Apostolica expostulatum est ut inclito illi viro Beatorum Caelitum honores decernerentur. Itaque auctoritate ordinaria Albani, et per rogatoriales litteras Anconae et Romae, de sanctimoniae fama, de scriptis atque de liturgico cultu eidem non praestito investigationes sunt peractae. Quibus absolutis iisque a S. Rituum Congregatione legitime probatis omnibusque servatis de iure servandis, Pius IX, Decessor Noster, die decimo mensis Ianuarii anno millesimo octingentesimo quinquagesimo secundo decrevit ut causa de Servo Dei Gaspare del Bufalo in Beatorum album ascribendo institueretur. Inita est igitur disceptatio de ipsius Dei famuli virtutibus, quas théologales, cardinales iisque adnexas vocant, quasque post accuratas investigationes probationesque, Leo XIII, item Decessor Noster, die de- Acta PU Pp. XII 181 cimo nono mensis Martii, anno millesimo octingentesimo nonagésimo primo, sollemniter edixit heroicum attigisse gradum. Postquam vero comitiis sive praeparatorio sive generali habitis acta fuit quaestio de miraculis, quae venerabili Gaspare Del Bufalo deprecante a Deo facta esse dicebantur, Pius X, Pontifex Maximus, anno millesimo nongentesimo quarto, die undetricesimo mensis Maii, decrevit : Constare de duobus propositis miraculis, videlicet : de instantánea perfectaque sanatione tum Octavii Lo Stocco a pleuritiche, accedentibus aestu febrique, disenteria, aliisque morbis; tum Clementinac Masini ab abdominis membranae infiammatone chronica, essudativa, quae dicitur, aliis comitantibus morbis. Quaerendum porro erat an virtutibus et duobus miraculis probatis venerabilis Dei Servus ad Beatorum Caelitum honores tuto provehi posset. De qua re disputatum est in generalibus Sacrae Rituum Congregationis comitiis. Idem autem summus Pontifex Pius X, certior factus omnia ad iuris normam peracta fuisse, atque sententia audita Patrum Cardinalium, Officialium Praelatorum et Consultorum ipsius S. Congregationis, die vicesimo quarto mensis Iunii, anno millesimo nongentesimo quarto, edixit: Tuto procedi posse ad sollemnem eiusdem venerabilis Servi Dei beatificationem. Quam ob rem die decimo octavo mensis Decembris eodem anno huiusmodi beatificationis sollemnia in Vaticana Basilica habita sunt. Cum vero post decretos Gaspari Del Bufalo beatorum Caelitum honores eius cultus cepisset incrementa, atque eo deprecante nova dicerentur a Deo patrata miracula, huic Apostolicae Sedi magnae supplicesque preces exhibitae sunt, ut, causa iterum instituta, disquireretur de Sanctorum Caelitum honoribus huic beato Dei famulo decernendis. Quibus Nos libenter annuentes, die vicesimo secundo mensis Iulii anno millesimo nongentesimo quadragesimo nono, in hanc rem decretum fecimus. Duo interea miracula Sacrae Rituum Congregationi proposita sunt. Quorum prius contigit Ursulae Bono viduae Pontecorvi, Setiae; quae, tumore abdominali eoque gravissimo affecta, eo periculi pervenit ut proxima morti videretur eique iusta funebria pararentur. Cum autem assiduae crebraeque preces Deo fusae essent ut beato Gaspare deprecante sanitatem aegrotanti restitueret, die vicesimo tertio vel quarto Maii, anno millesimo nongentesimo tricesimo quarto, postquam noctu Beatus apparuisset ac languidae mulieri sanationem promisisset, ut ipsa asserit, mox infirma con valuit. Medici vero non modo 182 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dixerunt morbum penitus fuisse expulsum, sed id divina ope factum esse affirmarunt. Valetudinem autem mulieris ad annum millesimum nongentesimum quinquagesimum tertium perseverasse iidem medici testati sunt. Secundo prodigio beatus Gaspar Del Bufalo est iuveni cuidam, Francisco Campagna, ex oppidulo « Campoli Appennino », quod dicitur vulgo, mira ope auxiliatur. Et hic aegrotabat ad mortem, broncopulmonitide subscapulari affectus, aliis morbis gravissima. Cum autem die undevicesimo mensis Maii, anno millesimo nongentesimo vicesimo nono, simulacrum beati Gasparis per vicos oppidi ferretur, aegrotusque materque de sanitate accipienda per intercessionem beati Dei Servi pectore ab imo preces funderent, subito Franciscus e lectulo surgere, fenestram petere ad aspiciendum simulacrum, mox lectulum nullo iuvante repetere, placido demum somno usque ad mane sanatus quiescere. Quem optime valuisse praeter naturae vires, eumque post viginti quinque annos in sanitate perseverare ipsi medici testati sunt. De his miris sanationibus die tricesimo mensis Martii, anno millesimo nongentesimo quinquagesimo quarto in praeparatorio S. Rituum Congregationis conventu Consultores coram Cardinalibus sua suffragia tulerunt. Dein generalis eiusdem Congregationis conventus die quarto mensis Maii hoc anno habitus est, in quo dilectus Filius Noster Alexander S. R. E. Cardinalis Verde, Causae Relator, dubium proposuit : An et de quibus miraculis, post indultam beato Gaspari Del Bufalo ab Apostolica Sede venerationem, constet in casu et ad effectum de quo agitur. Omnes autem qui aderant Patres Cardinales, Officiales Praelati, Patresque Consultores datis suffragiis duas sanationes miraculo tribuendas esse se opinari ostenderunt. Nos vero ad Nostrum proferendum iudicium cunctandum esse censuimus. Tandem sententiam protulimus : Constare de instantánea perfectaque sanatione, beato Gaspare Del Bufalo interveniente, cum Ursulae Bono viduae P ont ecorvi, a tumore mali modi abdominali, tum Francisci Campagna a bronchiopneumonitide acuta dextera toxihaemica cum reactione meningea coniuncta. Quod decretum publici iuris fieri et in acta S. Rituum Congregationis referri mandavimus. Quibus expletis, Nos S. R. E. Cardinalium, S. Rituum Congregationis Officialium Praelatorum et Consultorum vota scripto relata confirmantes, die octavo mensis Maii decreto ediximus: Tuto procedi posse • ad sollemnem B. Gasparis Del Bufalo Canonizationem. Acta Pii Pp. XII 183 Considerantes vero de re gravissima agi, Consistorium indixiinus in diem vicesimum eiusdem mensis Maii, hoc anno, ut in eo Patrum Cardinalium, Patriarcharum, Archiepiscoporum, Episcoporum et Abbatum (( nullius », Consistorii die in Urbe futurorum, sententiam exquireremus de Canonizatione Pii X, Pontificis et Confessoris ; Petri Aloisii Chanel, Martyris, Sodalis Societatis a Maria; Gasparis I)el Bufalo, Confessoris, Auctoris Congregationis Missionariorum a Pretiosissimo Sanguine ; Iosephi Pignatelli, Confessoris, e Societate Iesu ; Dominici Savio, Confessoris; et beatae Mariae Crucifixae Di Rosa, Virginis, Legiferae Matris Instituti Ancillarum a Caritate. Ante statutum autem diem, iussimus ut ad eos qui Consistorio essent interfuturi commentaria mitterentur de vita, virtutibus, miraculis et de causis singulorum Beatorum, quorum mentionem fecimus, ut, re plane cognita, sententia ferri posset. Quod Consistorium die, quem diximus, vicesimo mensis Maii in certa Vaticani Palatii aula celebratum est ; in quo, postquam Nos brevi oratione astantes allocuti sumus, dilectus Filius Noster Caietanus S. R. E. Cardinalis Cicognani, S. Rituum Congregationis Praefectus, ostendit aequum esse ut Beatorum illorum et Beatae illius, quos diximus, memoria summis consecraretur honoribus ; atque a Nobis postulavit ut ad optatissimum Canonizationis ritum quam primum deveniremus. Quibus peractis, Nos astantes Cardinales et sacrorum Antistites rogavimus ut quid de propositis causis sentirent singuli Nobis significarent. Omnium ergo suffragiis exceptis, laeto animo didicimus ab iis concordi sententia Beatos illos ac Beatam illam plane dignos aestimari qui fulgido Sanctorum diademate decorarentur. Nos propterea singulorum Beatorum canonizationi diem statuimus : beati scilicet Pii X, diem undetricesimum mensis Maii ; beati vero Gasparis Del Bufalo aliorumque quattuor Beatorum, quos memoravimus, diem duodecimum mensis Iunii. Interea astantes Purpuratos Patres et sacrorum Antistites atque universos Christifideles rogavimus ut suas Nostris precibus adiungere vellent, ut fausta ac salutaria, quae iam praestolabamur, catholicae rei obvenirent. De hisce omnibus ut iuridice conficerent acta Protonotariis Apostolicis qui aderant mandavimus. Cum autem praestituta dies illuxit beato Gaspari Del Bufalo aliisque, quo diximus, Sanctorum corona decorandis, cuncti saecularis et regularis cleri ordines, plurimi Romanae Curiae Praelati et Officiales, non pauci Abbates, plures sacrorum Antistites, atque amplissimum Patrum Cardinalium Collegium in Vaticanum Palatium convenerunt. Quibus omnibus supplicantium 184 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ritu procedentibus ac precationes Caelestium Curiae admoventibus, hymnumque « Ave, Maris Stella » praecinentibus, Nos ipsi, e Sacello Sixtino exeuntes, hora sexta post meridiem in Petrianae Basilicae forum, magno fidelium ex universo paene terrarum orbe numero frequens, descendimus et ad Solium Nostrum, ante maiorem eiusdem Basilicae portam iam collocatum, perreximus. Tunc praestita Nobis ab astantibus Cardinalibus oboedientia, dilectus Filius Noster Caietanus S. R. E. Cardinalis Cicognani, perorante dilecto Filio Camillo Corsanego, Consistorialis Aulae Advocato, instanter, instantius, instantissime postulavit ut Nos beatum Gasparem Dei Bufalo aliosque quattuor Beatos, quos memoravimus, summis Sanctorum honoribus decoraremus. Cui Consistoriali Advocato per dilectum Filium Antonium Bacci, ab Epistulis ad Principes, respondimus iam in eo esse ut Nos huiusmodi postulationi concederemus. Hymnum itaque « Veni, Creator Spiritus » cum cònfertissima fidelium turba canentes, a divino Paraclito imploravimus ut superni luminis copia magis magisque menti Nostrae coruscaret. Dein in divi Petri cathedra sedentes, uti supremus universae Christi Ecclesiae Magister, sollemniter pronuntiavimus : « Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem Fidei catholicae et christianae Religionis augmentum, auctoritate Domini Nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de venerabilium Fratum Nostrorum S. R. E. Cardinalium, Patriarcharum, Archiepiscoporum, et Episcoporum in Urbe exsistentium consilio, Beatos Petrum Aloisium Chanel, Märtyrern, Gasparem Del Bufalo, Iosephum Pignatelli, Dominicum Savio, Confessores, et Mariam Crucifixam Di Rosa, Virginem, Sanctos et Sanctam esse decernimus et definimus, ac Sanctorum catalogo ascribimus' statuentes illorum memoriam quolibet anno die eorum natali, nempe Petiti Aloisii die vigesima octava Aprilis inter Sanctos Martyres, Gasparis die vigesima octava Decembris, Iosephi die decima quinta Novembris, Dominici die nona Martii inter Sanctos Confessores non Pontifices, et Mariae Crucifixae die decima quinta Decembris inter Sanctas Virgines non Martyres pia devotione recoli debere. In nomine Paffctris et FiÇfclii et SpiritusffcSancti. Amen ». Qua formula prolata, precibus annuentes eiusdem Cardinalis Cicognani, per eundem Advocatum Consistorialem Nobis oblatis, hasce Decretales sub plumbo Litteras confici et expediri iussimus. Praesentibus vero Protonotariis Apostolicis ut de hac Canonizatione publicum con- Acta PU Pp. XII 185 fìcerent instrumentum mandavimus. Deinde postquam sermonem de novensilem Sanctorum virtutibus habuimus, ut gratias omnipotenti Deo ageremus, hymnum « Te Deum laudamus » cum astantibus cecinimus, atque Sanctorum illorum ac Sanctae illius patrocinium primi invocavimus. Mane vero huius diei venerabilis Frater Noster Eugenius, Episcopus Suburbicariis Ostiensis ac Portuensis et S. Rufinae, S. R. E. Cardinalis Tisserant, S. Collegii Decanus, in Petriana Basilica, magnifice exornata, divinum sacrificium ad aram maximam pontificali ritu litavit, cui Nos e Solio Nostro affuimus praesentes. Omnibus itaque, quae inspicienda erant, bene perpensis, certa scientia ac de Nostrae apostolicae auctoritatis plenitudine, quae supra memoravimus, confirmamus atque universae Christi Ecclesiae denuntiamus, mandantes ut harum Litterarum exemplis vel excerptis, etiam typis impressis, manu tamen alicuius apostolici tabellionis subscriptis et sigillo munitis, eadem prorsus tribuatur fides, quae iisdem hisce Nostris Litteris haberetur, si ostenderentur. Nemini autem iis quas per has Litteras Nostras statuimus obniti liceat. Quod si quis temere ausus fuerit, indignationem omnipotentis Dei et Sanctorum Apostolorum Petri et Pauli se noverit moturum. Datum Romae, apud S. Petrum, die tertio decimo mensis Iunii anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto decimo. Ego PIUS, Catholicae Ecclesiae Episcopus. £(3 Ego EUGENIUS Episcopus Ostiensis ac Portuensis et S. Rufinae Cardinalis TISSERANT, Sacri Collegii Decanus. £B Ego CLEMENS Episcopus Veliternus Cardinalis MICARA. Acta 186 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale £B Ego IOSEPH Episcopus Albanensis Cardinalis PIZZAEDO. £9 Ego BENEDICTUS Episcopus Praenestinus Cardinalis A L O I S I MASELLA. £g Ego Fr. ADEODATUS IOANNES Episcopus Sabinensis et Mandelensis Cardinalis PIAZZA. 3$i Ego FRIDERICUS Episcopus Tusculanus Cardinalis TEDESCHINI, Datarius Sanctitatis suae. Ego ALEXANDER titulo S. Mariae in Cosmedin Presbyter Cardinalis VERDE. Ego PETRUS titulo S. Crucis in Hierusalem Presbyter Cardinalis FuMASONi BIONDI. Ego CELSUS titulo Ss. Nerei et Achillei Presbyter Cardinalis COSTANTINI, S. E. E., Cancellarius. Ego CAIETANUS titulo S. Caeciliae Presbyter Cardinalis CICOGNANI. Ego VALERIUS titulo S. Silvestri in Capite Presbyter Cardinalis VALERI. Ego PETRUS titulo S. Praxedis Presbyter Cardinalis CIRI AGI. Ego NICOLAUS S. Nicolai in Carcere Tulliano Protodiaconus Cardinalis CANALI, Paenitentiarius Maior. Ego IOANNES S. Georgii in Velo Aureo Diaconus Cardinalis MERCATI. Ego ALAPHRIDUS S. Mariae in Domnica Diaconus Cardinalis OTTAVIANI. •OELSUS Card, COSTANTINI CAIETANUS Card. CICOGNANI S. R. E. Cancellarius S. Rituum Congregationis Praefectus Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens f A. Carinci, Archiep. tit. Seleuc. in Is., Decanus Proton. Apost. Bernardus De Felicis, Proton. Apost. X o c o ¡$¡ P l u m b i E x p e d i t a die X X I I D e c . a n n o Pontif. X V I . In Cane. Ap. tao., Vol. IJXXX VIII, n 7fí. Acta x Pii Pp. XII 187 III BEATO I O S E P H O P I G N A T E L L U E SOCIETATE I E S U , CONFESSORI, SANCTORUM H O - NORES D E C E R N U N T U R . PIUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Humilium robur columenque Sanctorum, Christus Iesus, qui bisce in terris « signum cui contradiceret^ » (cfr. Lc. 2, 34) voluit appellari, verbo et exemplo docuit dolorem adversasque fortunas uberrimos gignere fructus atque hominum salutem per incommoda calamitatesque maxime parari posse. Iis propterea viris, qui ad perfectae sanctitudinis viam currendam vocentur, praecipit Christus ut sua omnia seque ipsos abdicent, atque crucem post se gerant : « Si quis vult post me venire, abneget semetipsum, et tollat crucem suam, et sequatur me » (Mt. 16, 24). Qui ergo vehementiore quodam sese devovendi studio hisce arduis paruerint monitis, ii similem cum divino Redemptore vitae rationem et consuetudinem amplectantur oportet, cum eoque societatem habeant dolorum. Postquam vero strenue fideliterque cum adversis in vita luctati sunt, a corporis vinculis soluti, perpetui triumphi sertis a summo caelorum Patre redimiuntur, qui eos cum fulgenti Sanctorum Caelitum multitudine in aevum coniungit. Inter quos beatae aeternitatis incolas, qui ob magnanimam constantiam universae adhuc laboranti Ecclesiae exemplo sunt, piissimum virum conspicimus Iosephum Pignatelli, e Societate Iesu, cui Nos, supremi Dei numine afflati, caelestes publicosque honores singulari animi Nostri laetitia hesterno die decrevimus. Cuius vitae aliquid hic quasi summatim exponere Nobis videtur opportunum, ut eius virtutum exempla catholicos homines in purioris pietatis studium vehementer suscitent atque accendant. Iosephus Caesaraugustae, in praeclara Hispaniae urbe, die septimo et vicesimo mensis Decembris anno millesimo septingentésimo tricesimo septimo ad lumina vitae surrexit, septimus ex octo filiis principis viri Antonii a Monteleone atque Franciscae e marchionibus Moncayo. 188 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Optima ingenuaque animi indole praeditus, a parentibus egregiae pietatis christianarumque virtutum veluti hereditatem adeptus est. Vix alterum ingressus suae vitae lustrum, utroque fuit orbatus parente. Quam ob rem, postquam Neapoli, in piae sororis domo, ad breve tempus se tenuit, annum agens tertium decimum Caesaraugustam rediit, ubi in nobile ephebeum, cui Ignatiani Sodales moderabantur, admissus est. Hic autem cum a Deo ad religiosae vitae institutum capessendum se vocatum sentiret, ut inter alumnos Societatis Iesu reciperetur petiit. Atque preces libenter admissae sunt, non tantum quod Iosephus suae gentis vinculis cum beatis Aloisio Gonzaga atque Francisco Borgia coniungeretur, sed quod pluris existimaretur ob ingenii docilitatem et iucundam animi benignitatem, qua « pacis angelus » a condiscipulis appellabatur. Puer igitur annorum ferme sedecim, splendidae vitae commodis generoso animo posthabitis, in Tarraconensem tironum domum fuit exceptus, ubi duos per annos, Christi patientis vestigiis insistens, se cotidianis laboribus sacrisque commentationibus exercuit, ut quam celeriter animum et mentem absoluta conformaret perfectione : quam proiiciendi voluntatem praestitit sive studium ad pietatem conferens, sive aegros, in carcere inclusos, peregrinantes amanti cura fovens, sive pueros denique christianae disciplinae imbuens elementis. Tirocinio itaque feliciter exacto atque religiosis votis primum nuncupatis, in Societatis scholis, humanioribus litteris, philosophiae ac theologiae operam dedit. At dum totus in studia incumbit, animorum salutem ardentissime cogitat, atque a moderatoribus postulat ut, Evangelii praedicandi causa, se sinant ad Americae indígenas proficisci. Sed ob incommodam graviterque extenuatam valetudinem id consequi non potuit. Annos igitur cum haberet viginti quinque, sacerdos consecratus, antistitum iussu in Caesaraugustano ephebeo pueros in primis grammaticae elementis erudiendos suscepit. Quo dum humili fungebatur munere, populi interea bono utilitatique servire non omittebat : primum homines per urbis compita christianam docendo veritatem, deinde aures admissa accusantibus patienter praebendo, tum post perditissimos quosque in custodiam coniectos capitisque condemnatos ad frugem reducendo bonam ad supernamque pacem erigendo ; dignus propterea qui unanimo ore « pater laqueo dependentium » nuncuparetur. Cum autem tunc temporis Societati Iesu tristes, sinente Deo, instarent fortunae, quae per totas Europae regiones falsis petebatur crimi- Acta Pii Pp. XII 189 nibus aspéreque vexabatur, obscurus hic sodalis in prima quasi acie certavit ut dispersis fratribus vexatisque esset adiumento. Anno enim millesimo septingentésimo sexagesimo septimo, cum Hispaniarum rex Ignatianos Sodales domo patriaque expelli iussisset, in repentina huiusmodi acerbaque rerum perturbatione, omnibus ob futuri ambiguitatem trepidantibus, Iosephus tam mira animi tranquillitate tamque egregia dexteritate enituit, ut ipsius magistri moderandae religiosorum provinciae consiliarius fuerit renuntiatus. Neque antistitum fiduciam opinionemque Iosephus fefellit. Nam incommodae valetudinis immemor, mitis providusque sociorum angustias sollicita levavit cura, non modo cum iidem ad portum quam maximis ducebantur itineribus, verum etiam cum in onerarias impositi naves, aestuque, febri, egestate, asperrime divexati, ignotas petebant terras. Qui cum a pluribus Civitatibus escensione prohiberentur, atque idcirco diu maria circum erravissent, tandem ad S. Bonifacium urbem, in Corsica insula, appulerunt. Praestantissimus igitur vir, in tanta rerum omnium penuria, sollerti industria aegris sodalibus affuit, rem frumentariam providit, atque insomnem contulit operam ut religiosae vitae instituta rationesque, pro rerum adiunctis, continuo instaurarentur. Quae tamen túrbida tempestatis vis iam non remittebat. Religiosi enim viri, cum unius tantum anni spatio in Corsica insula mansissent, ex eadem subito pelluntur. In Genuensem igitur portum egressi, per Appennina iuga ad territoria pedibus contendunt Romani Pontificis principatui obnoxia, ac denique Ferrariae consistunt. Quos Iosephus indefesso studio solabatur ubique et iuvabat. Nec ab eo divexando abstinebant necessarii atque propinqui, qui precibus, iussis, minis id sunt identidem moliti, ut exsulem cognatum a religiosorum virorum coetu abstraherent. Sed Iosephus nihil neque blandimentis neque metu perterritus, firmus in Dei voluntate consistens, rerum, bonorum, librorum, ipsiusque Sodalitatis, quam tantopere diligebat, iacturam patientissime toleravit. Nam, postquam Societas Iesu pontificia lege fuit dissoluta, post diem scilicet unum et vicesimum mensis Iulii anno millesimo septingentésimo septuagesimo tertio, strenuus Dei vir, nihil de pristino religiosae vitae instituto remittens, primum Ferrariae, dein Bononiae obscurus quinque paene per lustra vixit, sive rerum divinarum contemplationi se tradens sive assiduo doctrinae bonarumque artium studio, 190 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale vel magni momenti codicibus undique haud tenui sumptu comparatis. Quae tamen ab ostendenda afflictis hominibus benignitate eum nequaquam avocabant. Omnes enim, quotquot túrbida illorum temporum eversio ac dissolutio molestiis affecerat atque in duram adduxerat egestatem, lenibus solabatur verbis providisque levabat adiumentis. Quin immo imm. mem. Pium V I , Decessorem Nostrum, qui in exsilium electus fuerat, omni coluit officio eiusdemque animi moestitiam lenivit. Cum vero Societas Iesu coepit apud aliquas gentes in pristini vigoris spem sensim revirescere, Iosephus, etsi iam aetate provectus, impavidus quasi in aciem processit. Quamquam enim exoptabat in sodalium numerum ascribi, qui in Sarmaticis oris securi deversabantur, tamen ad Parmensem regionem, quo Ignatiani Sodales instituendae iuventutis animorumque iuvandorum gratia vocati fuerant, summa alacritate festinavit ; ibique in populi utilitatem in tironumque institutionem, quorum magister ac moderator fuerat renuntiatus, impiger adlaboravit. Interea autem eius virtutis fama existimatioque ita succreverat, ut complures praeclarissimi viri. undique ad ipsum venirent, lumen solamenque peti turi, animique sui abdita aperituri. Hanc ob virtutis opinionem, anno millesimo octingentesimo tertio, annum agens quintum et sexagesimum, Italicae religiosorum virorum provinciae moderandae magister fuit electus ; quam inter adversa et prospera ad extremum usque vitae spiritum prudentissime gubernavit. Primum igitur Neapoli, tres annos, sacrae praefectus familiae, eam ad pristinam Ignatianae vitae rationem constanter rexit, nec regia auctoritate nec aliis difficultatibus a consilio deterritus. Cum enim ad Neapolitanam Domum, laeto reflorescentem auspicio, complures Sodales e mundi vortice undique ex Italia revolassent, eos Iosephus summa prudentia et aequitate religiosae servitutis ac paupertatis legibus quam aptissime devinxit; eorum tristitias benigna ingenii suavitate niulsit; omnium necessitatibus providus serviit; dicere solitus se filios suos a quibusvis Societatis praeceptis servandis liberare posse, minime autem a caritatis imperio; quod vel unum si exsequerentur, omnia enimvero ipsis feliciter esse eventura. Quamvis vero suorum praecipue Sodalium regimini prospiceret, aliorum tamen hominum saluti non deerat, inopes, aegros, ab omnibus destituios, in vincula conditos amantissime invisens atque iuvans, stipe in frequentissima urbe ostiatim quandoque emendicata. Acta PU Pp. XII 191 Sed novus ecce miserarum turbo rerum in eum subito incidit. Ignatiani Sodales a Gallorum ducibus, mense Iulio anno millesimo octingentesimo sexto, ex urbe Neapoli atque a totius regionis finibus repente pulsi, iterum per incerta fortunae volvuntur. Tunc Iosephus, licet sibi manendi facultas daretur, dubiae sociorum sortis particeps esse voluit; quin immo in eiusmodi fluctibus Societatis naviculae firmissime temperavit salvamque in portum pervexit. Cum enim imm. rec. Pius V I I , Decessor Noster, exsules in suae regiae dicionis territorium paterno recepisset consilio, Sodales Iosephus Romam perduxit, iisdemque tam sollerter studioseque consuluit ut omnes non solum in sacrae militiae suae officia, sed in animorum etiam curationem generosi incumbere possent. Sed, quem ad modum iam alibi consueverat, Romae etiam Iosephi caritas e suae Domus parietibus efferebatur. Omnes ergo, quotquot in alma hac Urbe adversos paterentur casus, eum conveniebant : non solum e minuta plebe, sed amplissimi etiam ac praeclarissimi viri, quos inter multi purpurati Patres atque Episcopi ; ut eo hortatore ac monitore ardentius superni Numinis obsequerentur voluntati. Attamen ut Iosephus, qui iam longam asperamque aerumnarum seriem subierat, cruci afiäxi Servatoris formam imaginemque magis assimularet, eum multis iisque atrocibus corporis doloribus Deus erat temptaturus. Anno enim millesimo octingentesimo decimo, eius aegra valetudo, qua vel a puero afficiebatur, ita ingravescere coepit ut saepe sanguinem vomeret, capite molestissime laboraret, oculos quasi amit teret. Quam ob rem, solus tacitusque domi cubans, in unis caelestibus rebus intentissimum Agebat obtutum ac dies noctesque continuas vel in precando ponebat vel in homines ad superna hortando. Octobri autem mense proximo anno, in peius mutata valetudine, in mortis angustias redigi visus est. At cum ob sollemnes sollicitasque Sodalium atque amicorum preces e morbo mirum in modum recreatus esset, sive notos sive miseros invisere voluit, ut illis vel postremum amoris sui panderet magnitudinem. Voluit etiam summa pietate, usque ad piorum manium ferias, divinam cotidie immolare victimam. Sed ad caelorum pacem tranquillitatemque, quam vehementius in dies excupiebat, misericors Deus iam eum vocabat. Nam cum aegritudine Iosephus sensim opprimeretur, Sodalibus ad perfectam religiosae vitae rationem exstimulatis, atque Angelorum recreatus Pane, die quinto de- 192 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale cimo mensis Novembris eiusdem anni e vitae huius aestibus ad sempiternam lucem excessit. Piissimi autem viri corpus exiguo funere, quod profecto eius absconditam silentio vitam temporumque tristitiam decebat, in Romano templo Benesuadae Mariae Virgini sacro conditum fuit, e quo postea ad aedem SS. Iesu Nomini dicatam honorificentius fuit illatum. Nomen vero suum fidelis Dei famulus sempiterno commendavit aevo sive praeclarissima vivendi ratione, cum aetatem ageret, sive post mortem variis prodigiis quae, eodem deprecante, a Deo ferebantur patrata. Quam ob rem de Beatorum Caelitum honoribus eidem decernendis Causa coepta est agitari. Itaque, cum in Romanae civitatis Vicariatu atque in pluribus episcopalibus Curiis de eius vitae sanctimonia inquisitiones, ordinaria aucto-ritate institutae, rite absolutae fuissent, cumque S. Rituum Congregatio easdem probavisset, Gregorius XVI, Decessor Noster, adhibitis sibi precibus concedens, die tricesimo mensis Septembris anno millesimo octingentesimo quadragesimo secundo ut Causa induceretur indulsit. Ceteris ad iuris normam religiose exactis, apostolicae inquisitiones habitae sunt de venerabilis Servi Dei virtutibus sive theologalibus sive cardinalibus, quas heroicum gradum attigisse Benedictus XV, Decessor Noster, omnibus rite perpensis, die quinto et vicesimo mensis Martii anno millesimo nongentesimo decimo septimo sollemni sanxit decreto. Tum quaestio de miraculis, quae eodem deprecante Dei viro patrata dicebantur, antea in « antepraeparatorio » et (( praeparatorio » comitiis agitata fuit, ac deinde in « generali » coram Pio XI, Decessore Nostro, habito. Quibus rite peractis, idem Pontifex die undevicesimo mensis Februarii anno millesimo nongentesimo tricesimo tertio, ad altare sacris operatus, sollemniter decrevit : Constare de duobus miraculis, Venerabili Iosepho Pignatelli intercedente, a Deo patratis, videlicet de instantánea perfectaque sanatione tum Mariae Berthae Guiu Martinez a tuberculosi pulmonari abdominali coniuncta; necnon Sororis Mariae ab Assumptione a lithiasi renali. Unum porro erat discutiendum dubium : an stante approbatione virtutum et duorum miraculorum, venerabilis Dei Servus Iosephus Pignatelli ad Beatorum Caelitum honores tuto provehi posset. De quo dubio actum est die quinto et vicesimo mensis Februarii, eodem anno, coram eodem Summo Pontifice Pio XI, qui, secunda omnium sententia audita, die duodecimo insequentis mensis Martii proprio decreto sanxit : tuto procedi posse ad sollemnem venerabilis Servi Dei Beatificationem. Acta PU Pp. XU 193 Huius autem Beatificationis sollemnia statis celebribusque caeremoniis in Petriana Basilica die uno et vicesimo mensis Maii eodem anno millesimo nongentesimo tricesimo tertio magno cum splendore ingentique fidelium frequentia habita sunt. Cum vero post decretos eidem Beato supernorum Caelitum honores eiusdem cultus percrebuisset, et ipso deprecante nova dicerentur a Deo effecta miracula, supplices Apostolicae Sedi preces admotae sunt ut Causa eiusdem Beati, sanctitatis infula decorandi, resumeretur. Quibus Decessor Noster Pius XI die undevicesimo mensis Iunii anno millesimo nongentesimo tricesimo quinto libenter annuit. Duo propterea miracula S. Rituum Congregationi proposita sunt, quae hic breviter narrantur. Prius miraculum contigit Mariae a Rosario Gómez Alcalde, quae ob durius revirescentem tubercularem osteitiden in sacro osse, qua a pueritia laborabat iam erat moritura. Sed cum sanationis petendae gratia novendiales supplicationes honori B. Iosephi Pignatelli die nono mensis Decembris anno millesimo nongentesimo tricesimo septimo coeptae essent, in ipsa nocte aegrota omnino ex morbo convaluit. Quam sanationem periti medici, atque medicum S. Rituum Congregationis Collegium, post multas inspectiones, naturae vires excessisse pronuntiarunt. Alterum miraculum quendam spectat agricolam nomine Iosephum Vincentium Bohigues Cloquell, e Valentina archidioecesi; qui cum annum ageret undevicesimum, mense Ianuario anno millesimo nongentesimo quinquagesimo secundo exitiali fuit attactus morbo, qui a medico S. Rituum Congregationis Collegio definitus fuit rheumatismus septicus cum infausta prognosi quoad vitam. Die autem octavo mensis Februarii, cum aegrotus ob morbi gravitatem adhuc lecto immobilis haereret, in eius pectus imposita fuit B. Iosephi imaguncula cum quibusdam eiusdem corporis reliquiis, atque ardentes ingeminatae sunt preces ob aegroti sanationem ; qui ferme post sex horas e morbo confirmatus est, ac medentes usum sive anathomicum sive functionalem, quem dicunt, perfecte restitutum in venerunt. utrumque hoc signum a S. Rituum Congregatione diligenti examine expensum est, sive in « praeparatorio » conventu die vicesimo tertio mensis Martii hoc anno, sive in « generali » coram Nobis die quarto superioris mensis Maii. Quo in generali comitio venerabilis Frater Noster Benedictus S. R. E. Cardinalis Aloisi Masella, Episcopus Praenestinus, Causae ponens seu Relator, proposuit discutiendum : « An et de 13 - A C T A , vol. XXII, n. 4 — 20-4-1955. Acta 194 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale quibus miraculis, post indultam ab Apostolica Sede venerationem, constet in casu et ad effectum, de quo agitur. Atque tum Patres Cardinales, qui aderant, tum Officiales Praelati et Consultores propositas sanationes miraculo tribuendas esse affirmarunt. Nos igitur, eiusmodi omnium sententia audita, sollemniter exinde decrevimus : Constare de duobus miraculis intercessore beato Iosepho Pignatelli patratis, scilicet, de repentina perfectaque sanatione Mariae a Rosario Gomez Alcalde a tuberculari osteitide, et de instantánea perfectaque sanatione Iosephi Vincentii Bohigues Cloquell a rheumatismo séptico, viribus illico restitutis. Quod decretum publici iuris fieri et in acta S. Rituum Congregationis referri mandavimus. Quibus expletis, Nos S. R. E. Cardinalium, S. Rituum Congregationis Officialium Praelatorum et Consultorum vota scripto relata confirmantes, die octavo mensis Maii decreto ediximus : Tuto procedi posse ad sollemnem B. Iosephi Pignatelli Canonizationem. Considerantes vero de re gravissima agi, Consistorium idcirco indiximus in diem vicesimum eiusdem mensis Maii, hoc anno, ut in eo Patrum Cardinalium, Patriarcharum, Archiepiscoporum, Episcoporum et Abbatum « nullius » Consistorii die in Urbe futurorum, sententiam exquireremus de Canonizatione Pii X, Pontificis et Confessoris ; Petri Aloisii Chanel, Martyris, Sodalis Societatis a Maria ; Gasparis Del Bufalo, Confessoris, Auctoris Congregationis Missionariorum a Pretiosissimo Sanguine ; Iosephi Pignatelli, Confessoris, e Societate Iesu ; Dominici Savio, Confessoris ; et Beatae Mariae Crucifixae Di Rosa, Virginis, Legiferae Matris Instituti Ancillarum a Caritate. Ante statutum autem diem, iussimus ut ad eos qui Consistorio essent interfuturi, commentaria mitterentur de vita, virtutibus, miraculis et de Causis singulorum Beatorum, quorum mentionem fecimus, ut, re plane cognita, sententia ferri posset. Quod Consistorium die, quem diximus, vicesimo mensis Maii in certa Vaticani Palatii aula celebratum est; in quo postquam Nos brevi oratione astantes allocuti sumus, dilectus Filius Noster Caietanus S. R. E. Cardinalis Cicognani, S. Rituum Congregationis Praefectus, ostendit aequum esse ut Beatorum illorum et Beatae illius, quos diximus, memoria summis consecrantur honoribus ; atque a Nobis postulavit ut ad optatissimum Canonizationis ritum quam primum deveniremus. Quibus peractis, Nos astantes Cardinales et sacrorum Antistites rogavimus ut quid de propositis Causis sentirent singuli Nobis significarent. Acta Pii Pp. XII 195 Omnium ergo suffragiis exceptis, laeto animo didicimus ab iis concordi sententia Beatos illos ac Beatam illam plane dignos aestimari qui fulgido Sanctorum diademate decorarentur. Nos propterea singulorum Beatorum Canonizationi diem statuimus : Beati scilicet Pii X diem undetricesimum mensis Maii ; Beati Iosephi Pignatelli aliorumque quattuor Beatorum, quos memoravimus, diem duodecimum mensis Iunii, hoc anno. Interea astantes Purpuratos Patres et sacrorum Antistites atque universos Christifideles rogavimus ut suas Nostris precibus adiungere vellent, ut fausta ac salutaria, quae iam praestolabamur, catholicae rei ob venirent. De hisce omnibus ut iuridice conficerent acta, Protonotariis Apostolicis, qui aderant, mandavimus. Cum autem praestituta dies illuxit Beato Pignatelli aliisque, quos diximus, Sanctorum corona decorandis, cuncti saecularis et regularis cleri ordines, plurimi Romanae Curiae Praelati et Oficiales, non pauci Abbates, plures sacrorum Antistites, atque amplissimum Patrum Cardinalium Collegium in Vaticanum Palatium convenerunt. Quibus omnibus sollemni supplicantium ritu procedentibus ac precationes Caelestium Curiae admoventibus, hymnumque « Ave, Maris Stella » praecinentibus Nos ipsi, e Sacello Sixtino exeuntes, hora sexta post meridiem in Petrianae Basilicae forum, magno fidelium ex universo paene terrarum orbe numero frequens, descendimus et ad Solium Nostrum, ante maiorem eiusdem Basilicae portam iam collocatum, perreximus. Tunc, praestita Nobis ab astantibus Cardinalibus oboedientia, dilectus Filius Noster Caietanus Cardinalis Cicognani, perorante dilecto Filio Camillo Corsanego, Consistorialis Aulae Advocato, instanter, instantius, instantissime postulavit ut Nos Beatum Iosephum Pignatelli aliosque quattuor Beatos, quos memoravimus, summis Sanctorum honoribus decoraremus. Cui Consistoriali Advocato per dilectum Filium Antonium Bacci, ab Epistulis ad Principes, respondimus iam in eo esse ut Nos huiusmodi postulationi concederemus. Hymnum itaque « Veni, Creator Spiritus » cum confertissima fidelium turba canentes, a divino Paraclito imploravimus ut superni luminis copia magis magisque menti Nostrae coruscaret. Dein in Divi Petri cathedra sedentes, uti supremus universae Christi Ecclesiae Magister, sollemniter pronuntiavimus : « Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem Fidei Catholicae et Christia- Acta 196 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale noe Religionis augmentum, auctoritate Domini Nostri Iesu Christi, Beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina- ope saepius implorata, ac de venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium, Patriarcharum, Archiepiscoporum et Episcoporum in Urbe exsistentium consilio, Beatos Petrum Aloisium Chanel, Märtyrern, Gasparem Del Bufalo, Iosephum Pignatelli, Dominicum Savio, Confessores, et Mariam Crucifixam Di Rosa, Virginem, Sanctos et Sanctam esse decernimus et definimus, ac Sanctorum catalogo adscribimus: statuentes illorum memoriam quolibet anno die eorum natali, nempe Petri Aloisii die vigesima octava Aprilis inter Sanctos Martyres, Oasparis die vigesima octava Decembris, Iosephi die decima quinta Novembris, Dominici die nona Martii inter Sanctos Confessores non Pontifices, et Mariae Crucifixae die decima quinta Decembris inter Sanctas Virgines non Martyres pia devotione recoli debere. In nomine PaÇfâtris et FiSQlii et SpirituspfeSancti. Amen ». Qua formula prolata, precibus annuentes eiusdem Cardinalis Cicognani, per eundem Advocatum Consistorialem Nobis oblatis, hasce Decretales sub plumbo Litteras confici et expediri iussimus, praesentibus vero Protonotariis Apostolicis ut de hac Canonizatione publicum conficeret instrumentum mandavimus. Deinde postquam sermonem de novensilium Sanctorum virtutibus habuimus, ut gratias omnipotenti Deo ageremus, hymnum « Te Deum laudamus » cum astantibus cecinimus, atque Sanctorum illorum ac Sanctae illius patrocinium primi iny oca vim us. Mane vero huius diei, venerabilis Frater Noster Eugenius, Episcopus Suburbicarius Ostiensis ac Portuensis et S. Rufinae, S. R. E. Cardinalis Tisserant, Sacri Collegii Decanus, in Petriana Basilica, magnifice exornata, divinum sacrificium ad aram maximam pontificali ritu litavit, cui Nos e Solio Nostro annuimus praesentes. Omnibus itaque, quae inspicienda erant, bene perpensis, certa scientia ac de Nostrae apostolicae auctoritatis plenitudine, quae supra memoravimus confirmamus atque universae Christi Ecclesiae denuntiamus, mandantes ut harum Litterarum exemplis vel excerptis, etiam typis impressis, manu tamen alicuius apostolici tabellionis subscriptis et sigillo munitis, eadem prorsus tribuatur fides, quae iisdem hisce Nostris Litteris haberetur, si ostenderetur. Nemini autem iis, quae per has Litteras Nostras statuimus, obniti Acta Pii Pp. XII 197 liceat. Quod si quis temere ausus fuerit, indignationem omnipotentis Dei et Sanctorum Apostolorum Petri et Pauli se noverit moturum. Datum Romae apud S. Petrum, die tertio decimo mensis Iunii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto decimo. Ego PIUS, Catholicae Ecclesiae Episcopus. £B Ego EUGENIUS Episcopus Ostiensis ac Portuensis et S. Rufinae Cardinalis TISSERANT, Sacri Collegii Decanus. £g Ego CLEMENS Episcopus Veliternus Cardinalis MICARA. © Ego IOSEPH Episcopus Albanensis Cardinalis PIZZARDO. Ego BENEDICTUS Episcopus Praenestinus Cardinalis ALOISI M A SELLA. £B Ego Fr. ADEODATUS IOANNES Episcopus Sabinensis et Mandelensis Cardinalis PIAZZA. Ego FRIDERICUS Episcopus Tusculanae Cardinalis TEDESCHINI, Datarius Sanctitatis suae. Ego ALEXANDER titulo S. Mariae in Cosmedin Presbyter Cardinalis VERDE. Ego PETRUS titulo S. Crucis in Hierusalem Presbyter Cardinalis FuMASONI BIONDI. Ego CELSUS titulo Ss. Nerei et Achillei Presbyter Cardinalis C O STANTINI, S. R. E. Cancellarius. Ego CAIETANUS titulo S. Caeciliae Presbyter Cardinalis CICOGNANI. Ego VALERIUS titulo S. Silvestri in Capite Presbyter Cardinalis VALERI. Ego PETRUS titulo S. Praxedis Presbyter Cardinalis CIRIACI. Acta 198 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ego NICOLAUS S. Nicolai in Carcere Tulliano Protodiaconus Cardinalis CANALI, Paenitentiarius Maior. Ego IOANNES S. Georgii in Velo Aureo Diaconus Cardinalis MERCATI. Ego ALAPHRIDUS S . Mariae in Domnica Diaconus Cardinalis OTTAVIANI. CELSUS Card. COSTANTINI CAIETANUS Card. CICOGNANI S. B. E. Cancellarius S. Hamletus Apostolicam Rituum Congregationis Praefectus Tondini Cancellariam Begens Albertus Serafini, Proton. Apost. Silvius Sericano, Proton. Apost. L o c o Qji P l u m b i Expedita die XVII Dec. a n n o Pontif. XVI. In CONSTITUTIONES Cane. Ap. tab., vol. LXXXVIII, n. 17. APOSTOLICAE I PERTHENSIS (BUMBURIENSIS) EX DISTRACTO A PERTHENSI ARCHIDIOECESI AUSTRALI TERRITORIO, NOVA ERIGITUR DIOECESIS, (( BUMBURIENSIS )) APPELLANDA. PIUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Benigna illa vox, qua Christus Iesus beato Petro Apostolo oves agnosque paseendos sollicita commendavit cura, Nos etiam impellit, quibus ipse Christus universam Ecclesiam tradidit regendam, quo filiis Nostris aptiora in dies comparemus praesidia, ad fidem suam tuendam atque prolatandam. Quod omnimodis sane facere nitimur, praesertim cum Nobis ob rerum adiuncta fas est novas condere dioeceses, e quibus utilitates et commoda christianae oriantur rei. Quam ob causam, cum venerabilis Frater Raymundus Prendi ville, Archiepiscopus Perthersi«. ab hac poposcerit Apostolica Sede ut a suae archidioecesis territorio tota se- Acta PU Pp. XII 199 pararetur australis pars, quae in novam dioecesim redigeretur ; cumque venerabiles Fratres Nostri S. R. E. Cardinales S. Congregationi Fidei Propagandae praepositi hanc rem et archidioecesis condicioni opportunissimam esse et animorum bono plurimum conferre iudicaverint, Nos eorum sententiam libentissimo probamus animo. Re igitur attento studio considerata atque idcirco certa scientia eorum, quae facturi sumus, consensu praeterea suppleto eorum omnium, qui in hac re aliquid habeant iuris vel se putent habere, de Nostrae potestatis plenitudine sequentia statuimus. A Perthensi archidioecesi totum territorium separamus, quod sub parallela linea 32°45'6 australis latitudinis protenditur, idque in novae formam redigimus dioecesis, quae a Bunbury urbe nomen mutuans suum Bumburiensis appellabitur. Cuius dioecesis termini erunt propterea Perthensis archidioecesis meridianus finis, quem eadem parallela linea posthac discernet, atque maritimae orae, quas Indianus alluit oceanus. Quae nova Bumburiensis dioecesis metropolitanae Perthensi Ecclesiae erit suffraganea, eiusque Episcopi, ut patet, Perthensi Archiepiscopo recte et iure subicientur. Cuius praeterea sedes Ecclesiae ipsa erit urbs, quam Bunbury vocant, atque Episcopi cathedra in curialibus aedibus S. Patricio sacris collocabitur, quas ad cathedralis templi honorem perducimus ac dignitatem. Ad Bumburiensem igitur Ecclesiam iura et onera spectabunt, quae ad ceteras pertinent dioeceses; eius pan riter pro tempore Praesules sive iuribus, potestatibus atque honoribus decorabuntur sive oneribus officiisque tenebuntur, quae ex iure communi eiusmodi Episcoporum dignitatem assectantur. Quo vero diligentius in dies pueri illi excolantur, quorum animos superna Dei bonitas ad sacerdotium incenderit capessendum, volumus ut, ubi primum poterit, Bumburiensis Episcopus seminarium condat saltem elementarium. Episcopalis autem mensa, quae dicitur, iis constabit bonis, si qua sint, quae territorio a Perthensi archidioecesi distracto, pro rata parte, accedebant, vel emolumentis Bumburiensi Curiae obventuris, vel pecunia sive a S. Consilio Fidei Propagandae sive a fidelibus offerenda. Quod autem attinet ad Vicarii Capitularis, sed vacante, electionem, ad fidelium et sacerdotum iura et onera aliaque huiusmodi, eadem servari praecipimus quae Iure Canonico iubentur. Quod denique ad clerum nominatim spectat, decernimus ut simul ac hae Litterae Nostrae ad exsecutionem deductae fuerint, eo ipso clerici Ecclesiae illi habeantur ascripti, in cuius finibus legitime degunt. Ut autem ea quae Nostris hisce Litteris praecipimus fiant, venerabilem Fratrem Romulum Carboni, Archiepiscopum titulo Sidoniensem et in Australasia Apostolicum Delegatum, deli// Acta 200 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale gimus, vel eum qui eo tempore, quo haec decreta ad rem adducantur, eidem praeerit Delegationi; cui vero obtigerit hoc exsequendum negotium, illi propterea omnes necessarias ad id facimus potestates, cuilibet subdelegandas, si opus fuerit, viro ecclesiastica dignitate pollenti. Iubemus pariter ut idem venerabilis Frater hoc confectum negotium in tabulas referat, quarum fide digna exempla ad S. Consilium de Fde Propaganda quam primum transmittet. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis* impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostender e t u r . Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum ex Arce Gandulfi, prope Romam, die duodecimo mensis Novembris, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto decimo. CELSUS Card. COSTANTINI PETRUS Card. FUMASONI BIONDI S. R. E. Cancellarius S. Congr. de Propaganda Fide Praefectus Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens f Alfonsus Carinci, Archiep, tit. Seleuc, Decanus Proton. Apost. Bernardus De Felicis, Proton. Apost. lxK'0 In iii P l u m b i Conc. Ap. tab., vol. LXXXIX, n. 72. Acta Pii Pp. XII 201 II S. M I C H A E L I S (S. IACOBI DE MARIA) E DIOECESI S. MICHAELIS QUAEDAM TERRITORIA DETRAHUNTUR, QUIBUS NOVA DIOECESIS FORMATUR, (( S. IACOBI DE MARIA )) APPELLANDA. PIUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Eius vestigia prementes qui mirantibus discipulis ait : « Ego sum via, veritas et vita » (Io. XIV, 6), in id summopere nitimur non modo ut iis populis Christi veritas effulgeat, qui nondum verborum eius semina susceperunt, sed etiam ut iis qui sunt de grege sanctorum christiana fides fìat et lux, qua vita illuminetur, et robur, qua certamina ineant incertosque casus vincant. Quod utrumque intendentes, cum venerabilis Frater Ianuarius Verolino, Archiepiscopus titulo Corinthiensis idemque in Rebuspublicis Salvatoriana et Guatimalensi Apostolicus Nuntius, ab hac Romana Sede expostulaverit ut populi necessitatibus subveniendi causa, diviso territorio dioecesis S. Michaelis, nova Sedes episcopalis erigeretur ; Nos, post auditos venerabiles Fratres Aloisium Cha vez et Gonzales, Archiepiscopum S. Salvatoris in America, et Michaëlangelum Machado et Escobar, Episcopum S. Michaelis, consiliumque expetitum a venerabilibus Fratribus Nostris S. R. E. Cardinalibus Negotiis Consistorialibus praepositis, quae Nobis admotae sunt precibus benigne concedendum putamus. Qua de re, eorum consensum supplentes quos hoc negotium quoquo modo contingat, de Nostra apostolica potestate haec quae sequuntur decernimus et iubemus. Detractis per has Litteras a dioecesi S. Michaelis territoriis, quae vulgo « Departamento de Usulután et Distrito de Sesori » cognominantur ; itemque municipiis, quibus sunt nomina « Ciudad Barrios, Chapeltique et Lolotique », novam ex iis dioecesim constituimus 8. Iacobi de Maria appellandam, eamque iisdem limitibus definiendam qui sunt civilibus regionibus e quibus constat, quosque Nos exposuimus. Quam Ecclesiam censemus metropolitanae Sedi S. Salvatoris in America esse suffraganeam et obnoxiam ; cuius itidem Archiepiscopo volumus ut Episcopus S. Iacobi de Maria iuxta normas iuris communis sit sub- 202 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale iectus. Sedem episcopalem novae dioecesis in urbe, quam populariter vocant « Santiago de Maria », statuimus ; cathedram autem suae iurisdictionis collocabit sacrorum Antistes in templo S. Iacobi, ibidem exstante. Hoc vero, ut par est, dignitatis gratia quam est adeptum, omnibus honoribus iuribusque cumulamus, quae iure cathedralibus templis cedere solent ; eius vero Episcopum iisdem pariter iuribus et obligationibus ditatum et oneratum volumus, quibus omnes per orbem Praesules eiusdem dignitatis et decoris. Ut autem Dei cultus et sacrae caerimoniae plus solemnitatis habeant, simulque habeat Episcopus delectos prudentia viros qui eum possint et consilio et opera iuvare, decernimus ut in hac nova dioecesi Canonicorum Collegium condatur, vel si hoc fieri non possit ad praesens, saltem Consultores dioecesani, qui dicuntur, eligantur, quorum tamen officium statim cessabit ac huiusmodi coetus Canonicorum fuerit erectus. Mensam episcopalem, ut dicitur, bona constituent, quae vel e partitione bonorum quae ad dioecesim S. Michaelis pertinebant, iuxta praescriptum canonis 1500 Iuris Canonici ; vel e fidelium christianorum largitate ; vel denique e data Curiae pecunia provenient. Quan doquidem vero pueri quos Dei benignitas ad sacerdotii munera vocaverit, sunt spes omnis Ecclesiae, magna cura efficiet Episcopus, cui credetur modo condita Sedes, ut in ea seminarium saltem elementarium erigatur, iuvenibus excipiendis iisque educandis. Cum tamen progressu aetatis tales pueri sint philosophia atque theologia imbuendi, tunc lectissimos quosque Romam mittet, ut in Pontificio Collegio Piano Latino Americano recte doceantur. Regimen, administratio, cura novae dioecesis S. Iacobi de Maria ; electio praeterea Vicarii Capitularis, Sede vacante, iura et onera cleri et populi, haec omnia aliaque huiusmodi iussis Iuris Canonici omnino regantur. Simul ac erectio huiusmodi Ecclesiae facta fuerit, clerici qui in eius territorio legitimum habeant domicilium, eidem censeantur ascripti, tamquam proprius novae Sedis clerus. Praecipimus insuper ut omnia acta et documenta ad dioecesim S. Iacobi de Maria respicientia, quam cito fieri potest ad eiusdem tabularium mittantur, religiose custodienda. Quae denique his Litteris Nostris mandavimus exsequenda curabit venerabilis Frater Ianuarius Verolino, cuius mentionem fecimus, eique omnes potestates agendae rei facimus, quas poterit, si casus ferat, cuilibet viro delegare in ecclesiastica dignitate constituto. Qui venerabilis Frater onus quoque habebit documenta exarandi eaque sinceris exemplis ad S. Congregationem Consistorialem quam primum mittendi. Quodsi fiat ut quo tempore haec decreta effici debeant alius Apostolicae Nuntiaturae in Rebuspublicis Salvatoriana et Guatimalensi praesit, : Acta Pii Pp. XII 203 eidem quae Nuntio praecipimus, iubemus. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum, iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die secundo mensis Decembris, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto decimo. CELSUS Card. COSTANTINI S. R E. Cancellarius £g Fr. ADEODATUS I. Card. PIAZZA 8. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens f Alfonsus Carinci, Archiep. tit. Seleuc, Decanus Prot. Apost. Bernardus De Felicis, Proton. Apost. Loco 83 plumbi In Ap. Cane, tab.., vol. LXXXX, n. 9. 204 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale III DE KUWAIT. APOSTOLICA PRAEFECTURA DE K U W A I T , IN ARABIA, AD D I G N I T A T E M VICARIATUS APOSTOLICI E V E H I T U R , N O M I N E NON M U T A T O . PIUS E P I S C O P U S SERVUS S E R V O R U M DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quandoquidem Christi benignitas e caelorum splendore in terram descendit ut hominum animos caritatis igne inflammaret eosque miseros sincero foedere cum Deo devineiret, Nos qui, divino quodam instinctu et iussu, eius sanctissimum opus hic in terris persequendum suscepimus, nulla maiore urgemur sollicitudine quam ut eius optata apud omnes gentes perficiantur. Cum autem S. Congregationi Fidei Propagandae visum sit Apostolicam Praefecturam de Kuwait ad Vicariatus Apostolici dignitatem esse evehendam ; hoc enim valde conferre rei christianae augendae, simulque et meritae laudi esse Discalceatis Sodalibus Carmelitis, ibi laborantibus, et iisdem animum addere ad nova pro fide christiana certamina, Nos id sincero animo probantes, Sacri Consilii decreta omnino confirmamus. Unde, post rem diu in animo reputatam, eorumque consensum suppletum qui in hoc negotio aliquid iuris habeant vel se putent habere, de apostolica Nostra potestate ea quae sequuntur statuimus et decernimus. Apostolicam Praefecturam de Kuwait, quae est in paeninsula Arabica, quaeque curis Sodalium Ordinis Carmelitarum Discalceatorum regitur, ad dignitatem Vicariatus Apostolici extollimus, qui de Kuwait appellabitur, quique ab iisdem Carmelitis Sodalibus Discalceatis regi perget, ad Nostrum tamen et sanctae Romanae Sedis nutum. Quos vehementer hortamur ut nihil Christi amore intentatum omittant nullique operi pareant, ut christiano agmini asseclas addant, sanctorumque familiae vigore gratiae membra multiplicent. Huic autem novo Vicariatui, ut par est, omnia iura et privilegia concedimus quae talium Ecclesiarum sunt propria ; iisdemque oneribus eum cumulamus quibus ceteri omnes Vicariatus Apostolici. Quae vero Nostris his Litteris iussimus exsequenda curabit venerabilis Frater Iacobus Robertus Knox, Archiepiscopus titulo Mèlitenaeus et in Africa Orientali et Occidentali Britannica Apostolicus Delegatus ; vel ille qui eo tempore quo haec decreta ad effec- Acta Pii Pp. XII 205 tum deducentur eidem Delegationi praeerit. Cui autem continget hoc negotium perficiendum ei omnes potestates facimus agendae rei easque alii quoque viro subdelegandi, si opus fuerit, dummodo in ecclesiastica dignitate constituto. Acti vero negotii documenta exaranda idem venerabilis Frater curabit eademque sinceris exemplis ad S. Congregationem Fidei Propagandae mittenda. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitate nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderetur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die secundo mensis Decembris, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto decimo. CELSUS Card. COSTANTINI PETRUS Card. FUMASONI BIONDI 8. R. E. Cancellarius 8. Congr. de Propaganda Fide Praefectus Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam, Regens f Alfonsus Carinci, Archiep, tit. Selene, Decanus Proton. Apost, Bernardus De Felicis, Proton. Apost. Loco In © Conc. Plumbi Ap. tab., vol. LXXXIX, n. 79. "206 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale IV CAXIENSIS IN M A R A G N A N O (S. ANTONII DE BALSAS) EX DIOECESI CAXIENSI IN MARAGNANO QUAEDAM TERRITORIA DETRAHUNTUR, EX QUIBUS NOVA PRAELATURA « NULLIUS DIOECESIS )) CONSTITUITUR (( S. ANTONII DE BALSAS )) APPELLANDA. PIUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quo modo sollemne est agricolae, cui magnopere cordi sit fertilis hortus, de patula ac fecunda arbore surculos excerpere eosque serere magnaque diligentia curare ; ita et Nobis, quibus amplos ac patentes agros omnium Ecclesiarum Dei bonitas commisit excolendos, ex iisdem, cum floruerint, aliquid demere territorii, novasque Ecclesias constituere, christianae fidei semina alendi atque dilatandi gratia. Cum igitur venerabilis Frater Aloisius Gonzaga da Cunha Marelim, Episcopus Caxiensis in Maragnano, poposcerit ab hac Apostolica et Romana Sede ut e sua dioecesi, partito territorio, pars detraheretur ex qua nova quaedam praelatura « nullius dioecesis » conderetur : hoc enim valde conferre catholicae rei fovendae apud populos illos, quippe quibus impensius consuli posset ; Nos, post auditum Administrum Nostrum apud Rempublicam Brasilianam, consiliumque expetitum a venerabilibus Fratribus Nostris S. R. E. Cardinalibus S. Congregationi Consistoriali praepositis, re bene considerata, admotis precibus concedendum esse censemus. Quapropter, omnium consensum supplentes quos hoc negotium contingere potest, de Nostra apostolica potestate haec, quae sequuntur, decernimus et iubemus. A Caxiensi in Maragnano dioecesi eam partem separamus, quae municipia comprehendit quibus sunt populari lingua cognomina : Balsas, Alto Parnaíba, Riachâo, Loreto, Benedito Leite et S. Raimundo das Mangabeiras ; ex qua regione novam praelaturam « nullius dioecesis » erigimus 8. Antonii de Balsas appellandam, iisdemque finibus ac municipia sex, ex quibus coalescit, terminandam. Huius praelaturae « nullius » sedes ac Praelati domicilium erit in urbe Balsas ; cathedram vero in curiali templo S. Antonii Patavini, in eadem civitate, collocan- Acta Pii Pp. XII 207 dam censemus, quod idcirco per has Litteras ad gradum sacrae praelaturae aedis evehimus. Cuius adeptae dignitatis causa, ea omnia iura et privilegia, quae huiusmodi Ecclesiis earumque Praesulibus tribui solent, eadem et praelaturae S. Antonii de Balsas concedimus eiusque sacrorum Antistiti. Huic tamen, sive primus est, sive quilibet e Praelatorum serie, eadem ipsa onera imponimus, quae ad ceteros eiusdem gradus Praesules iure pertinent. Volumus vero ut nova Ecclesia sit metropolitanae Sedi S. Ludovici in Maragnano suffraganea; item ut eius Praelatus Ordinarius Archiepiscopo eiusdem metrópolis sit obnoxius et subiectus. Cum autem sacerdotes sint in Christi Ecclesia populi christiani duces et magistri, nullam omnino curam omittat Ordinarius S. Antonii de Balsas ut, excipiendis pueris ad sacerdotalia munia vocatis, saltem elementarium seminarium in suae dicionis territorio construatur, iuxta leges iuris communis. E quorum numero delecti sive ingenio iuvenes sive pietate Romam mittantur ut heic philosophia ac theologia recte imbuantur, in Collegio Piano Brasiliano. Mensam praelaticiam, ut dicitur, efficient atque constituent ea bona quae vel e partitione bonorum ei obvenient dioecesis Caxiensis in Maragnano propriorum, ad normam canonis 1500 Codicis Iuris Canonici; vel quae fideles christiani ultro sublevandis necessitatibus Offerent; vel denique ea pecunia quae Curiae S. Antonii de Balsas proveniet. Si ad regimen et administrationem novae praelaturae respiciatur, ad cleri et populi iura et onera, aliaque huiusmodi, haec omnia Iuris Canonici legibus omnino regantur. Quod vero ad clerum attinet, praecipimus ut clerici omnes qui in novae Ecclesiae territorio legitimum domicilium habeant, hi, erecta praelatura, eidem censeantur ascripti. Omnia tandem acta et documenta, quae ad modo constitutam Sedem pertineant, quam primum fieri potest a Curia episcopali Caxiensi in Maragnano ad Curiam S. Antonii de Balsas mittantur, in tabulario rerum ecclesiasticarum religiose asservanda. Est Nobis postremo voluntas ut quae his Litteris iussimus perficienda curet venerabilis Frater Armandus Lombardi, Archiepiscopus titulo Caesariensis Philippi et in Republica Brasiliana Apostolicus Nuntius, cui omnes potestates agendae rei concedimus, cuilibet viro subdelegandas, si opus fuerit, dummodo in ecclesiastica dignitate constituto. Cui venerabili Fratri onus iniungimus legitima documenta exarandi, eaque sinceris exemplis ad S. Congregationem Consistorialem quam cito mittendi. Quod si eo tempore quo haec decreta ad effectum deducenda erunt, alius eidem Apostolicae Nuntiaturae praeerit, quae venerabili Fratri Armando Lombardi imposuimus huic demandamus. Acta 208 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus : ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die vicesimo mensis Decembris, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto decimo. CELSUS Card. COSTANTINI S. R. E. Cancellarius Fr. ADEODATTJS I. Card. PIAZZA S. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens f Alfonsus Carinci, Archiep. tit. Seleuc, Decanus Prot. Apost. Bernardus De Felicis, Proton. Apost. L o c o £8 plumbi In Ap. Cane, tab., vol. 7.AT XX, n. S. Acta Pii Pp. Xll 209 LITTERAE APOSTOLICAE i BEATA MARIA VIRGO, SUR TITULO MATERNITATIS INVOCATA, TOTIUS VASHING- T O N E N S I S ARCHIDIOECESIS P R A E C I P U A C A E L E S T I S PATRONA E L I G I T U R . PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Matrem Dei hominumque Christifideles Georgiopolitani seu Vashingtonenses, in Foederatis Americae Septentrionalis Civitatibus, a tempore quo colonia eo deducta fuit, eximio perhibentur venerari cultu atque religione. Iam vero primum Catholicorum Templum, eo in loco exaedifieatum, eidem Dei Genetrici sacrum fuit. Cum praeterea Vasintonia Civitatum Foederatarum, quas diximus, princeps sit urbs et caput expedire videtur eandem esse praecipuum quasi domicilium ac sedem religionis Marianae, qua omnes earum regionum cives Catholici devinciantur. Quibus permotus, Venerabilis Fratrer Patricius Aloisius O'Boy le, Vashingtonensis Archiepiscopus, Nos rogavit ut Beatam Mariam Virginem, nomine Maternitatis Eius veneratam, totius Vashingtonensis Archidioecesis caelestem Patronam renuntiar emus. Quibus precibus libenter auditis, Nos, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Beatam Mariam Virginem, nomine Maternitatis Eius invocatam, totius Vashingtonensis Archidioecesis praecipuam apud Deum Caelestem Patronam constituimus ac declaramus, omnibus adiectis honoribus et privilegiis liturgicis, quae principalibus dioeceseon Patronis rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efiicaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quid14 - A C T A , vol. XXII, n. 4 — 20-4-1955. Acta 210 Apostolicae Sedis - Cohimentarium Officiale quam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die X X I I I mensis Martii, anno MDCCCCLIV, Pontificatus Nostri sexto decimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis GILDO BRUGNOLA a Brevibus Apostolicis II ECCLESIA PRINCIPALIS B. MARIAE V. A SACRATISSIMO ROSARIO, IN LOCO FATIMA LEIRIENSIS DIOECESIS POSITA, BASILICAE MINORIS TITULO HONORIBUSQUE DECORATUR. PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Luce superna caliginosum saeculum illustranti, Beatae Mariae Virgini sacra est augusta Aedes Fatimae, in Lusitanorum finibus, ubi eadem Deipara, e Rosarii nomine nuncupata, olim se dedit conspiciendam. Habet aedificium admirationem propter amplitudinem ac speciem eximiam, sublimis ei adiuncta surgit turris e qua aera tinniunt, renidet supellex, qua illud est instructum, pretiosis metallis. Est quoque conspicere supra portam positum opus musivum, Immaculatum Cor eiusdem Dei Genetricis summa colorum venustate exhibens. Praeterea eadem in Aede, pauca ante lustra exstructa et anno superiore sollemni ritu consecrata, condita sunt sepulcro corpora Francisci et Hyacinthae Marto, qui Deiparae prodigiali visu dignati sunt. Maxime vero prae Nobis ferendum est Templum Christifidelium frequentia esse admodum insigne, cum eo ex omnibus fere orbis terrarum partibus supplicum turmae conveniant, ut coram praeclaro Dei Genetricis signo honestissimas petitiones pulcherrimoque laudes nectant in coronam. Viget adhuc memoria sollemnium, quae ibi, in gestientium heminum coetu, fuerunt celebrata, sive cum Imago Deiparae aureo diademate, Nostro nomine et auctoritate, anno scilicet MCMXLVI, redimiretur, sive cum Sacri Iubilaei causa, anno MCMLI, augustissimi ibidem agerentur ritus. Ut autem, Anno hoc Mariano exeunte, etiam ampliore Templum augeretur honore, Venerabilis Frater Iosephus Al ves 1 Acta Pii Pi>. XII 211 Oòrreia da Silva, Leiriensis Episcopus, preces ad Nos admovit, ut eandem Aedem, magnis populorum concursibus celebratam, Basilicae Minoris nomine ac iure donaremus. Quae vota, pro peculiari Nostra pietate erga Beatam Mariam Virginem a Fatima, libenti animo explentes, certa scientia ac matura deliberatione Nostra, deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum, Ecclesiam principalem Beatae Mariae Virginis a Sacratissimo Rosario, in loco Fatima eius honori consecratam, titulo ac dignitate Basilicae Minoris afficimus ac decoramus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis, quae Templis eodem nomine insignibus rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere: suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum ex Arce Gandulfi, sub anulo Piscatoris, die xn mensis Novembris, anno MDCCCCLIIH, Pontificatus Nostri sexto decimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis GILDO PRUGNOLA a Brevibus Apostolicis EPISTULA AD EMUM P . D. ALEXANDRUM TIT. SANCTAE MARIAE IN COSMEDIN S. R. E. PRESB. CARDINALEM VERDE, PATRIARCHALIS BASILICAE LIBERIANAE ARCHIPRESBYTERUM, NONAGESIMUM AETATIS ANNUM PERACTORUM. PIUS PP. XII Dilecte Fili Noster, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Raro admodum ac perpaucis contingit, ut nonagesimus, quem tu quidem es propediem peracturus, aetatis annus fauste celebrari queat. Qui sane favorabilis eventus non potest tibimet ipsi tuique aestimatoribus amicisque, in primisque Nobis, novam non afferre causam iucunditatis. Hoc Acta 212 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale enim haud brevi mortalis vitae curriculo, a primis iuventutis annis usque ad longaevam istam ac venerandam senectutem, Apostolicae huic Sedi actuosam operam tribuisti, praesertim Sacro Nostro Consilio moderandis Ritibus praeposito tot diuturnas curas et sollicitudines conferendo. Postquam enim minora officia ibi sollerter gessisti, Promotoris Generalis Fidei partibus atque gravi a Secretis munere perfunctus es. Deinde ad Ecclesiae Senatum cooptatus Romanaque purpura exornatus, ibidem et apud alia Patrum Cardinalium Consilia industriam et studia tua impendere non desiisti. Nos igitur, Dilecte Fili Noster, dum benevolentiam Nostram libenter confirmamus, de proxima faustitate tibi ex corde gratulamur et felicissima quaeque ominamur, Deum instanter precantes, ut animi corporisque tui vires caelestibus donis recreare velit. Superni interea praesidii conciliatrix et nuntia, peculiarisque Nostrae caritatis testis esto Apostolica Benedictio, quam tibi, Dilecte Fili Noster, tuisque coniunctis ac familiaribus amantissime in Domino impertimus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die xv mensis Martii, anno MDCCCCLV, Pontificatus Nostri decimo septimo. PIUS PP. XII ALLOCUTIO AD PAROCHOS U R B I S ET CONCIONATORES SACRI TEMPORIS QUADRAGESIMALIS * Siano rese grazie a Dio che anche quest'anno Ci ha concesso di rivolgere la parola a voi, diletti figli, parroci e predicatori quaresimalisti di questa Nostra diocesi di Roma, per la quale non cessiamo di pregare e di prodigarci, secondo le Nostre forze, offrendo per essa la Nostra stessa vita. U nostro primo pensiero è di vivo compiacimento per quanto, sotto la sapiente guida del Nostro carissimo Cardinale Vicario con gli zelantissimi Vicegerenti, avete fatto e continuate a fare — anche con grandi fatiche e privazioni — per il bene della popolazione dell'Urbe. Abbiamo voluto assumere esatte informazioni, e vi diremo che, pur nel desiderio di lodare anche quest'anno e addurre in esempio qualcuna delle parrocchie dove particolari imprese siano state iniziate e condotte a buon * D i e 10 M a r t i i m e n s i s a. 1955.. Acta PU Pp. XII 213 esito, Ci siamo accorti che non sarebbe stato agevole di scegliere Puna o Valtra, oggi che in tutta Roma è un fervore di nuova vita. Tutti vedono l'aumentato numero delle chiese, ed è parimente noto il vostro impegno per rendere più facile e fruttuosa la frequenza alla S. Messa e alle sacre funzioni. Così si svolgono in ogni zona eorsi di cultura religiosa per laici, e assidua cura si pone per l'assistenza della gioventù specialmente studiosa. Ma affinchè, predicando e donandovi agli altri, non veniate a consumare tutte le vostre energie spirituali, vi siete prima raccolti in santi Esercizi, poi avete discusso i problèmi pastorali in un ben riuscito Convegno e, ultimamente, avete voluto ancora sostare in preghiera e studio, prendendo parte attiva ad un Corso di « Esercitazioni per un mondo migliore », di cui Ci giungono consolanti echi da tante parti, mentre Vescovi e sacerdoti ne rilevano particolarmente la perfetta conformità ai bisogni dei tempi e la straordinaria efficacia per la soluzione dei più urgenti e assillanti problemi dell'ora presente. Diletti figli! In altre occasioni Ci siamo intrattenuti con voi, presentandovi il parroco come buon pastore e parlandovi della necessità che egli si faccia aiutare da una schiera ardita e pronta di cattolici militanti, capaci di portare la dottrina e gli esempi di Gesù dove al sacerdote è quasi impossibile di penetrare. Non vi dispiaccia dunque se oggi vi proponiamo alcune semplici note pastorali concernenti la vostra azione apostolica. I. — Per il lavoro diretto al rinnovamento dei singoli, vi raccomandiamo di essere discreti nel cominciare, costanti nel continuare, coraggiosi nel portare a termine. 1) Siate anzitutto discreti nel cominciare. Spinto dallo zelo che spesso realmente lo « divora » , il sacerdote apostolico può cadere in un dannoso errore, pretendendo di conseguire tutto in una volta e volendo giàMìn dall'inizio quello che si presenta come il punto più arduo e bisognoso perciò di molteplice impegno e fatica. Procedere in tal modo significherebbe esporsi, quasi eertamente, prima a vane illusioni e poi a delusioni amare. L'apostolo, infatti, non può fare a meno di considerare l'altrui morale debolezza, l'impreparazione intellettuale, le persone e le cose in mezzo a cui vive, e la sponda — per così dire — dalla quale l'anima traviata dovrebbe venire a lui, o meglio tornare a Dio, se si lasciasse indurre ad intraprendere la trax 1 Ps. 6 8 , 1 0 ; I o . 2, 17. 214 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale versata. Ma attaccarla con argomenti che essa non comprende, chiederle ciò che non è preparata a dare, sarebbe certamente nocivo agli effetti dell'apostolato. Si tratta forse di ristabilire contatti interrotti : è necessario quindi di avvicinarsi delicatamente all'anima lontana, ridestando in lei l'interesse perduto e adoperandosi per riprendere un linguaggioforse completamente dimenticato. Naturalmente tale necessaria discrezione non vuol dire un venire a patti col falso e col male. Non si tratta qui di <( far pace » a tutti i costi, ma di saper iniziare le trattative per una pace giusta, non tra il male e il bene — il che sarebbe assurdo—, ma tra l'uomo che rinunzia alla sua malizia e Dio che lo accoglie con infinita bontà e tenerezza immensa. Saper rinunziare alla fretta, saper attendere il momento propizio, saper dosare ciò che si dice e ciò che si chiede : ecco un primo requisito indispensabile all'azione apostolica individuale. 2) Ma un'altra dote deve avere l'apostolo nel trattare con le anime fatte oggetto delle sue cure pastorali. Accade che non sempre si ottenga ciò che si vuole, e in ogni modo è raro si ottenga subito. Non è nemmeno escluso che ostilità, freddezza o indifferenza possano tentare il sacerdote a desistere dall'opera sua, o almeno rendano la sua azione più debole e quindi meno efficace. Bisogna, diletti figli, essere costanti, persistenti; senza cedere alla stanchezza e al tedio. Bisogna saper stare in piedi, anche quando tutto spinge a vacillare, rimaner fermi anche quando si dovesse cader bocconi, in preda ad una angoscia, che trasforma in silenziose agonie certe notti che sembrano eterne. Allora, quando le labbra dell'apostolo mormorano : « Quid lucrW » , o quando egli dolorosamente esclama : (( Transeat a me calix iste » , occorre che aggiunga subito, come fece Gesù nell'orto : « Verumtamen non mea voluntas, sed tua fiat)).* E Dio manderà l'angelo consolatore a rinfrancarlo, a sorreggerlo ; e la Sua opera di salvezza continuerà, a coronamento del suo zelo e del suo sacrifìcio. 2 3 5 3) Ma una terza dote vorremmo nell'apostolo che attende alla santificazione delle anime. Come abbiamo avuto occasione di notare altre volte, vi è nella Chiesa un soffio di Spirito Santo, che chiama all'eroismo, alla dedizione com]- Acta Pii Pp. XII 215 pietà. In mezzo alle spine di un mondo ridivenuto pagano, spuntano sempre più numerosi fiori immacolati, che ricreano con la loro freschezza e incantano col loro profumo : spiriti eletti di tutte le età e di tutte le condizioni. Vorremmo che i sacerdoti sapessero santamente osare e non temessero di proporre le mète della santità più eccelsa. Perchè tante anime cadono nelle reti del mondo? Perchè credono di trovare in esso ciò che forma l'oggetto delle loro ansie, dei loro desideri ; e invece quando è già troppo tardi, si accorgono che i frutti di quella convivenza sono l'irrequietezza, il dubbio, la tristezza, la sfiducia, l'odio. Siate coraggiosi, diletti figli. Sappiate prendere per mano le anime e spingerle dolcemente, ma fermamente, verso Gesù, verso l'amicizia con Lui, verso la trasformazione in Lui. Fate loro comprendere che solo così troveranno la pace, la fede, la gioia, la speranza, l'amore ; solo così troveranno la vita. II. — Per la vostra azione apostolica diretta al rinnovamento collettivo, torniamo alcuni istanti su quanto accennammo già nel Nostro Radio-messaggio del 10 febbraio 1952. « Studiatevi — dicevamo — che siano ben accertati i bisogni, ben chiarite le mète, ben calcolate íé disponibili forze... di tutte si faccia un assennato impiego ». 1) Nell'accertare i bisogni evitate la superficialità. Essa genera quello che si potrebbe chiamare il criterio dell'approssimazione, i cui disastrosi effetti si riscontrano in tutti i campi, non escluso quello dell'apostolato. A prevenire tali conseguenze occorre un lavoro di statistica fatto con serietà, con realismo esigente, con serena imparzialità. È certo, per esempio, che molti in Roma sodisfatto al precettò dell'assistenza alla Santa Messa festiva. Ci risulta che le chiese, anche in certe zone periferiche, sono veramente e ripetutamente affollate durante le Ss. Messe, che si celebrano la domenica e nelle feste. Può il parroco essere lieto di questa affluenza? Sènza dubbio e a buon diritto ; ma prima di sentirsi del tutto tranquillo^ dovrebbe calcolare con sufficiente precisione il numero di coloro che sarebbero obbligati a venire e non vengono. Ci consta, infatti, che non di rado un calcolo accurato riserva sorprese sgradite al sacerdote pensoso della sorte delle anime. Così non può negarsi che a Roma la scuola di catechismo sia frequentata in modo consolante, e che i sacerdoti (come anche i vari Istituti, Associazioni, Congregazioni mariane e simili) si adoperano con ogni zelo, affinchè tutto sia fatto sempre meglio. Ma appunto perchè % nùi glioramento possa essere più facilmente conseguito, occorre chiedersi:/ quanti bambini della parrocchia dovrebbero venire e non, vengono? Acta 216 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Alcun tèmpo fa, desiderammo di esaminare personalmente lo stato del catechismo parrocchiale in Roma, e abbiamo ancora sotto gli occhi le cifre che Ci furono comunicate. Vi sono, certamente, anche in questo campo condizioni di cose assai belle e fiorenti ; ma altre non possono non rattristare ogni cuore apostolico. Opportune osservazioni, giuste considerazioni, notevoli recentissimi progressi, attenuano l'impressione che si prova a prima vista, e fanno anche sperare che possono essere rimosse alcune delle principali difficoltà che il solo zelo dei parroci non vale a superare. Un'altra domanda, diletti figli. Come va l'istruzione religiosa agli adulti? Per quanti di essi le nozioni apprese nell'infanzia rimangono l'unico fondo di dottrina cristiana? Ancora : quanti in parrocchia prendono la Pasqua? E quanti tra i vostri fedeli vi sembra che vivano in grazia di Dio? Determinati i numeri, bisogna studiarne il significato per conoscere le cause di alcune lontananze o di alcuni ritorni. L'accertamento del male non è ancora la diagnosi, senza la quale non si può parlare di giusta prognosi, e tanto meno di cura adeguata. 2) Anche nel calcolo delle forze bisogna evitare un difetto che non di rado vediamo ricorrere. Alcune sono ignorate dal parroco, altre si « sottovalutano » o si svalutano, quando anche non si contrastano apertamente. Aprite le braccia a tutti, diletti figli, benedicendo quanto la Chiesa approva. Chiunque sia animato da buona volontà, trovi posto nella vigna del Signore, il quale accetta ogni servizio, come cerca operai di tutte le ore. Con tanto terreno da dissodare, con tante piante da coltivare, soprattutto con tanta messe da raccogliere, non è lecito al sacerdote di fermarsi — senza una ragionevole causa — a considerare i vessilli sotto i quali i fedeli si raccolgono, o i distintivi che portano, purché siano benedetti dalla Chiesa. Sia il benvenuto chiunque si öftre di aiutarvi. Il campo di Dio è vasto, e le esigenze della coltivazione sono innumerevoli. 3) Perchè possa esservi un saggio ordinamento delle forze, bisogna soprattutto guardarsi dall'individualismo. Quando da una parte si nota il fervore di tante intraprese, ove nessuno si ferma, nessuno rallenta il passo, nessuno si risparmia, e dall'altra si deve riconoscere che gli effetti non sono quali tanto impiego di energie e tanta abnegazione farebbero prevedere, nasce il dubbio se forse non si combatte troppo da sè soli, troppo slegati e disuniti. Acta Pii Pp. XII 217 Chi sa, diletti figli,, che anche in Roma non giovi riesaminare il lavoro apostolico al lnine dei principi che regolano ogni retta collaborazione. Per quanto Ci consta, questa è oggi una delle esigenze più imperiose per l'azione apostolica del clero e del laicato. Pertanto tutto quello che farete per coordinare il vostro lavoro, sarà da Noi benedetto, sarà benedetto da Dio. E Maria, sotto la cui protezione nelF ormai lontano 10 febbraio 1952 mettemmo il Nostro « grido di risveglio », continui a benedire i vostri sforzi e la vostra generosità. Così la eterna Roma splenderà sempre più fulgida davanti a tutti i popoli come faro di luce e di verità! 218 Acta Apostolicae ACTA Sedis - Commentarium Officiale 8 8 . CONGREGATIONUM SUPREMA SACEA CONGREGATIO S. OFFICII MONITUM Constat hnic Supremae Sacrae Congregationi haud raro Missas horis postmeridianis celebrari ultra fines, quos Constitutio Apostolica « Christus Dominus » ad commune fidelium bonum recenset. Itaque locorum Ordinarii licentiam ne dent celebrandi Missas horis postmeridianis ad externam dumtaxat solemnitatem decorandam aut in privatorum commodum. Hac autem arrepta occasione, Sanctum Officium opportunum ducit in omnium memoriam revocare Constitutionem Apostolicam « Christus Dominus » vetare interpretationem, quae concessas facultates amplificet (cfr. A. A. S., vol. XXXXV [1953], p. 23). Datum Romae, ex aedibus S. Officii, die 22 Martii 1955. Marius Crovini, Notarius Supr. S. Congr. S. Officii SACRA CONGREGATIO RITUUM DECRETUM GENERALE DE RUBRICIS AD SIMPLICIOREM FORMAM REDIGENDIS Cum nostra hac aetate sacerdotes, praesertim illi qui curam animarum gerunt, variis novisque in dies apostolatus officiis onerentur, ita ut divini officii recitationi ea qua oportet animi tranquillitate vix attendere possint, nonnulli locorum Ordinarii enixas preces S. Sedi detulerunt, ut huiusmodi difficultati amovendae benigne provideret, ac saltem rubricarum copiosum instructum ad simpliciorem redigeretur formam. Summus Pontifex Pius PP. XII, pro Sua pastorali cura et sollicitudine, rem hanc examinandam commisit peculiari virorum peritorum Commissioni, quibus studia de generali liturgica instauratione demandata sunt ; hi autem rebus omnibus accurate perpensis, in consilium venerunt vigentes rubricas ad expeditiores normas esse reducendas, ita Sacra Congregatio Rituum 219 tamen ut in usum trahi possint, servatis interim libris liturgicis prouti exstant, donec aliter provisum fuerit. Quibus omnibus Ssmo Domino Nostro ab Emo D. Cardinali S. R. C. Praefecto per singula relatis, Sanctitas Sua sequentem rubricarum dispositionem approbare dignata est eamque vulgari mandavit, ita tamen ut quae praesenti Decreto statuuntur vim obtineant kalendis Ianuariis anni 1956. Caveant interim Pontificii librorum liturgicorum Editores, ut in novis editionibus Breviarii et Missalis romani forte disponendis, ne quid prorsus innovetur. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Datum Romae, ex aedibus S. R. Congregationis, die 23 mensis Martii anni 1955. —" C. Card. CICOGNANI, Praefectus L S ' "f A. Carinci, Archiep. Seleuc, Secretarius DE RUBRICIS AD SIMPLICIOREM FORMAM REDIGENDIS Tit. I •- NORMAE GENERALES 1. Ordinationes quae sequuntur ritum romanum respiciunt; quae hic expresse non nominantur, immutata censentur. 2. Nomine calendarii veniunt cum calendarium in usum universae Ecclesiae, tum calendaria particularia. 3. Normae quae sequuntur servandae sunt in recitatione sive publica sive privata divini officii, nisi aliter expresse caveatur. 4. Indulta particularia quaelibet et consuetudines etiam speciali mentione dignae, quae his ordinationibus obstant, expresse revocata censentur. Tit. II - VARIATIONES IN CALENDARIO 1 . Gradus e t ritus semiduplex supprimitur. . h , 2. Dies liturgici, qui nunc sub ritu semiduplici calendariis inscripti sunt, sub ritu simplici celebrantur, excepta vigilia Pentecostes quae ad ritum duplicem elevatur. a) De dominicis . 3. Dominicae Adventus et Quadragesimae et aliae usque ad dominicam in Albis necnon et dominica Pentecostes celebrantur ritu duplici I classis et festis quibuslibet praeferantur tam in occurentia quam in concurrentia. Acta 220 Apostolicae Sedis a a - Commentarium Officiale a 4. Quando in dominicis 2 , 3 , 4 Adventus festa I classis occurrerint permittuntur Missae de festo, excepta conventuali. 5. Dominicae hucusque sub ritu semiduplici celebratae, ad ritum duplicem elevantur; antiphonae tamen interim non duplicantur. 6. Officium et Missa dominicae impeditae, nec anticipantur, nec resumuntur. 7. Si in dominicis per annum occurrerit festum cuiusvis tituli vel mysterii Domini, festum ipsum locum tenet dominicae, de qua fit tantum commemoratio. b) De vigiliis S. Vigiliae privilegiatae sunt : vigilia Nativitatis Domini et vigilia Pentecostes. 9. Vigiliae communes sunt : vigilia festorum Ascensionis Domini, Assumptionis B. M. V., S. Ioannis Baptistae, Ss. Petri et Pauli, S. Laurentii. Omnes aliae vigiliae, etiam quae calendariis particularibus sunt inscriptae, supprimuntur. 10. Vigiliae communes, in dominica occurrentes, non anticipantur, sed omittuntur. c) De octovois 11. Celebrantur tantum octavae Nativitatis Domini, Paschatis et Pentecostes, suppressis omnibus aliis, sive in calendario universali, sive in calendariis particularibus occurrentibus. 12. Dies infra octavas Paschatis et Pentecostes elevantur ad ritum duplicem, festis quibuslibet praeferantur et non admittunt commémoration es. 13. Dies infra octavam Nativitatis Domini, quamvis eleventur ad ritum duplicem, celebrantur prouti nunc. 14. Diebus a 2 ad 5 Ianuarii, nisi occurrat aliquod festum, fit de feria currenti, ritu simplici. In officio antiphonae et psalmi ad omnes Horas et versus nocturni de currenti hebdomadae die, ut in psalterio ; reliqua ut die I Ianuarii, praeter lectiones, quae dicuntur de Scriptura occurrente cum suis responsoriis, et dicitur Te Deum. Conclusio hymnorum et versus in responso rio brevi ad Primam dicuntur ut in Nativitate Domini. Missa dicitur ut die I Ianuarii, sine Credo, et sine Communicantes proprio. a a Prohibentur Missae lectae tam votivae quam cotidianae defunctorum. 15. Dies a 7 ad 12 Ianuarii, suppressa octava Epiphaniae, fiunt feriae per annum (ritu simplici). In officio antiphonae et psalmi ad omnes Boera, Congregatio Rituum 221 Horas et versus nocturni de currenti hebdomadae die, ut in psalterio ; reliqua ut in festo Epiphaniae, praeter lectiones, quae dicuntur de Scriptura occurrenti, cum suis responsoriis, et dicitur Te Deum. Conclusio hymnorum et versiculus ad Primam, de Epiphania. Missa de Epiphania, sine Credo et sine Communicantes proprio. Prohibentur Missae lectae tam voti vae, quam cotidianae defunctorum. 16. Die 13 Ianuarii fit commemoratio Baptismatis D. îs . Iesu Christi sub ritu duplici maiore; officium et Missa dicuntur uti nunc sunt in octava Epiphaniae. Si vero commemoratio Baptismatis D. N. Iesu Christi occurrerit in dominica, tunc fit de festo S. Familiae, sine ulla commemoratione. In sabbato praecedenti ponitur initium Epistolae primae ad Corinthios. 17. Dies a festo Ascensionis Domini usque ad vigiliam Pentecostes exclusive fiunt feriae tempore paschali (ritu simplici). In officio antiphonae et psalmi ad omnes Horas et versus nocturni dicuntur de currenti hebdomadae die, ut in psalterio ; reliqua ut in festo Ascensionis Domini, praeter lectiones, quae dicuntur de Scriptura occurrenti, cum suis responsoriis. Conclusio hymnorum et versus ad Primam dicuntur de festo Ascensionis ; Missa de eodem festo sine Credo, et sine Communicantes proprio. Prohibentur Missae lectae tani votivae, quam cotidianae defunctorum. In vigilia Pentecostes, nihil innovetur. 18. Dies octavae suppressae Corporis Christi et octavae item suppressae Ss. Cordis Iesu, fiunt feriae per annum. 19. In dominicis olim infra has octavas Ascensionis, Corporis Christi et Ss. Cordis Iesu, officium dicitur prouti nunc. T d) De festis sanctorum 20. Festa sanctorum, hucusque sub ritu semiduplici celebrata, habentur tamquam festa simplicia. 21. Festa sanctorum, hucusque sub ritu simplici celebrata, reducuntur ad commemorationem, sine lectione historica. 22. In feriis Quadragesimae et Passionis, a feria IV Cinerum usque ad sabbatum ante dominicam Palmarum, quando aliquod festum occurrerit, quod non sit I vel II cfassis, tam officium (in recitatione privata) quam Missa dici possunt de feria vel de festo. 222 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Tit. I I I — DE COMMEMORATIONIBTJS 1. Quae hic de commemorationibus dicuntur, valent tam pro officio, quam pro Missa, cum in occurrentia, tum in concurrentia. 2. Commemorationes numquam omittendae et praecedentiam absolutam habentes, sunt : a) de quavis dominica. b) de festo I classis. c) de feriis Quadragesimae et Adventus. d) de feriis et sabbato Quattuor Temporum Septembris. e) de Litaniis maioribus. 3. Aliae commemorationes forte occurrentes ita admittuntur, ut numerum ternarium orationum non excedant. 4. Praeter et post commemorationes sub n. 2 recensitas, ratio commemorationum haec est : a) In dominicis I classis, in festis I classis, in feriis et vigiliis privilegiatis, et insuper in Missis in cantu vel votivis solemnibus, nulla admittitur commemoratio. b) In festis II classis, et in ceteris dominicis una tantum admittitur commemoratio. c) In omnibus aliis diebus sive festivis, sive ferialibus, duae tantum admittuntur commemorationes. 5. Festa commemorata non amplius gaudent : a) in officio, versu proprio in responsorio brevi ad Primam, et doxologia propria in hymnis, exceptis diebus de quibus Tit. II, nn. 14-17 ; b) in Missa, Credo et Praefatione propria. Tit. IT - VARIATIONES IN BREVIARIO a) De initio et fine Horarum 1. Horae canonicae, tam in publica quam in privata recitatione, omissis Pater, Ave et respective Credo, inchoantur absolute, hoc modo : Matutinum : a versu Domine, labia mea aperies. Laudes, Horae minores et Vesperae: a versu Deus, in adiutorium. Completorium : a versu lube, domne, benedicere. 2. In officio tridui sacri et in officio defunctorum omnes Horae, omissis Pater, Ave et respective Credo, incipiunt ut in Breviario notatur. 3. Item Horae canonicae tam in publica quam in privata recitatione, absolvunt u r hoc modo : Sacra Congregatio Rituum 223 Matutinum (in recitatione privata), Laudes, Tertia, Sexta, Nona et Vesperae : versu Fidelium animae. Prima : benedictione Dominus nos benedicat. A Completorium : benedictione Benedicat et custodiat. b) De conclusione officii 4. Cursus cotidianus divini officii concluditur post Completorium, sueta antiphona B. M. V., cum versículo Divinum auxilium. Indultum et indulgentiae, pro recitatione orationis Sacrosanctae concessa, eidem antiphonae finali adnectuntur. c) De quibusdam partibus in officio 5. Hymni proprii quorundam sanctorum certis Horis assignati non transferuntur. In hymno Iste confessor numquam mutatur tertius versus, qui erit semper : Meruit supremos laudis honores. 6. Antiphonae ad Magnificat feriarum tempore Septuagesimae forte praetermissae non resumuntur. 7. Preces feriales dicuntur tantum in Vesperis et in Laudibus officii feriarum IV et VI tempore Adventus, Quadragesimae et Passionis, necnon feriarum IV et V I , et sabbati Quattuor Temporum, excepta octava Pentecostes, quando officium fit de feria. 8. Omnes aliae preces omittuntur. 9. Suffragium sanctorum et commemoratio de Cruce omittuntur, 10. Symbolum Athanasianum recitatur in festo Ss. Trinitatis tantum. d) De aliis variationibus 11. Primae vesperae (sive integrae, sive a capitulo, sive per modum commemorationis) competunt solummodo festis I et II classis, et dominicis. 12. Ad singulas partes officii quod attinet haec serventur : a) In dominicis et festis I classis nihil innovatur. b) In festis II classis et in festis duplicibus Domini et B. M. V., ad Matutinum, Laudes et Vesperas fit ut in proprio et in communi ; ad Horas minores ut in psalterio de feria currenti et proprio loco; ad Completorium de dominica. c) In ceteris festis, vigiliis vel feriis, per omnes Horas fit ut in psalterio et proprio loco, nisi in Matutino, Laudibus et Vesperis antiphonae et psalmi specialiter assignati habeantur. 224 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 13. Lectiones de Scriptura occurrenti una cum suis responsoriis, si die assignato dici nequeant, omittuntur, etiam si agatur de « initiis » librorum. 14. In festo sanctorum lectiones I nocturni, si propriae assignatae non habeantur, sumuntur de Scriptura occurrenti : his deficientibus, sumuntur de communi. Tit. V - VARIATIONES IN MISSALI a) De orationibus 1. Orationes pro diversitate temporum assignatae abolentur. 2. In Missis votivis defunctorum, si in cantu celebrentur, unica dicitur oratio ; si sine cantu, dici possunt tres orationes. 3. Oratio Fidelium hucusque praescripta prima feria libera cuiusvis mensis vel feria II cuiusvis hebdomadae, aboletur. In choro, his feriis, Missa conventualis dicitur iuxta rubricas. 4. Collectae ab Ordinario simpliciter imperatae, omittuntur iuxta rubricas hucusque vigentes, et insuper in omnibus dominicis ac quoties Missa in cantu celebretur ; denique quando orationes, iuxta rubricas dicendae, numerum ternarium attigerint. b) De quibusdam aliis variationibus 5. In feriis per annum, si commemoratio alicuius sancti fieri debeat, Missa dici potest, ad libitum celebrantis, vel de feria vel, more festivo, de sancto commemorato. 6. In Missis defunctorum sequentia Dies irae omitti potest, nisi agatur de Missa in die obitus seu depositionis praesente cadavere, vel etiam absente ob rationabilem causam, et de die Commemorationis omnium fidelium defunctorum. Hoc autem die sequentia semel tantum dici debet, scilicet in Missa principali, secus in prima Missa. 7. Credo dicitur dumtaxat in dominicis et festis I classis, in festis Domini et B. Mariae Virg., in festis nataliciis Apostolorum et Evangelistarum, et Doctorum universae Ecclesiae, et in Missis votivis sollemnibus in cantu celebratis. 8. Praefatio dicitur quae cuique Missae propria est; qua deficiente, dicitur praefatio de tempore, secus communis. 9. In quavis Missa pro ultimo Evangelio sumitur semper initium Evangelii secundum Ioannem, excepta tertia Missa Nativitatis Domini et Missa Dominicae Palmarum. An. et TOÌ. XXXXVII 22 APRILIS 1 9 5 5 (SER. I I , Y. X X I I ) - N. 5 ACTA APOSTOLICAE SEDIS A COMMENTARIUM OFFICIALE A C T A PII PP. XII LITTERAE DECRETALES I B E A T O D O M I N I C O S A V I O , C O N F E S S O R I , S A N C T O R U M C A E L I T U M H O N O R E S DECERNUNTUR. PIUS EPISCOPUS S E R V U S S E R V O R U M DEI A D P E R P E T U A M REI M E M O R I A M Iuventus bene morata atque virginali florens pudore omnium hominum, eorum etiam qui in flagitia se misere ingurgitaverunt, mentes ad se convertit summaque afficit admiratione ; unde Sanctus Bernardus, officii virtutisque suavis magister, non perperam : Quid, inquit, amabilius verecundo adulescentef (Serm. in Gant., LXXXVI ; P. L., CLXXXIII, 1195). Quae suboles, corpore et animo integra et a voluptatum illecebris aliena, scilicet cuius est vita cum pietate coniuncta, praecipuum ornamentum Ecclesiae Catholicae haud immerito dicitur, quae ab ipsis rerum suarum initiis usque ad haec tempora una virginitatem excoluit quam maxime. Neque sine divinae Providentiae consilio contigit ut hac aetate, qua mores magis in dies labuntur, adulescens ex ordine laicorum, pietatis et castimoniae laude insignis, Sanctorum Caelitum honoribus cumularetur, atque adeo universam iuventutem ad sui imitationem provocar et. Praeclarum hoc christianae civitatis lumen, Dominicus Savio, quem heri sanctitatis laurea honestavimus, non lautis in aedibus nec illustri est sanguine editus, sed obscuro loco natus ; Birgitta enim Gajato, uxoris - A C T A , vol.. XXII, n. 5. — 22-4-1955. 226 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Caroli Savio, fabri, cui parva erat res familiaris, lectissimum infantem die secundo mensis Aprilis, anno millesimo octingentesimo quadragesimo secundo, in Taurinensis agri pago, cui nomen Riva di Chieri, est enisa, non in spem magnae fortunae, quam homines solent affectare, sed divitiarum immutabilium, quibus animus Dei religione perfusus affluit in aevum sempiternum. Sacro fonte eodem die lustratus, appellatus est Dominicus, quasi ipso nomine significaretur puerum praeter Dominum nihil spectaturum eique fore addictum deditumque. Tanti ergo filii animum, superno quodam munere ad candida quaeque nati, parentes, qui in locum, cui appellatio Murialdo, commigraverant, omni studio ad religionem Tectumque cultum conformabant. Dominicus autem, alienus a nugis, quibus solet aetas puerilis oblectari, iam tum christianam pietatem non communi vulgarique instituto, sed propria quadam animi inductione videbatur complecti. Mireris igitur puerum vix quinque annorum, cum mane templi ianuam invenisset obseratam, ante ostium in terra, luto vel nivibus obsita, genibus nisum Deo supplicavisse et, qui statura tam brevis esset ut summam aram vix attingeret, sacerdoti sacris facienti Angeli in modum esse famulatum. Praeterea, cum a tenella aetate esset ei sollemne conscientiam apud sacrae paenitentiae administrum quasi emaculare, egregius pusio, ubi primum, pro ingenii sui modulo, scilicet annum agens septimum, panem communem internoscere coepit et Eucharisticum epulum, hoc primum pastus est. Quod fuit sane peculiari eius pietati tribuendum, quandoquidem temporibus illis tam mature pueris non solebat patere aditus ad mensam divinam. Itaque caelesti quodam delibutus gaudio, Angelorum iniit convivium, Angelorum deinceps more victurus ; eodem enim die, prudentius quam pro tam infirma aetate, constituit, vitae rationem quasi describens : primo animi perpurgandi causa saepe in posterum pro sacro tribunali se sistere, et, quoties a conscientiae iudice sibi fieret facultas, caelesti pane sese communire; deinde dies festos agere religiose atque cum Iesu et Maria habere omnes amicitiae necessitudines ; mortem demum malle oppetere quam culpa foedari. Mentem praeterea appellens ad studia, quibus alitur pueritia, cotidie in oppidum Castrum Novum itabat, ut litterarum magistris operam daret, cuius rei gratia sex fere milia passuum singulis diebus Confidebat. Neque ut a recto, quod insistebat, itinere aberraret, a pravis sociis po- Acta Pii Pp. XII 227 tuit adduci, quin etiansf condiscipulos, praeclari exempli facem praeferens mollique usus suasione, ad probitatem studebat revocare. Egregio quoque instructus ingenio, quemadmodum magistri eius sunt testati, mirum quantum profecerit in disciplinis, ita ut primae eidem solerent deferri. Videtur autem Deus famulum monuisse non habere nos hic manentem civitatem (Cf. Hebr., XIII, 14), cum parentes iterum, anno vergente millesimo octingentesimo quinquagesimo tertio, alio sint profecti, in pago Mondonio sedem ac domicilium collocatum.. Ubi Dominicus non solum a pristina consuetudine haud recessit, sed virtutum etiam crevit laude ; ferunt enim, cum magister Dominicum, innocentem puerum, in quem sodales crimen coniecerant, acriter obiurgaret, eum tacuisse ut Servatorem, ab inimicis in culpam vocatum, imitaretur, neve condiscipulum, cui poena erat irroganda, proderet. ( Unum autem post annum divus Ioannes Bosco, adulescentium pater, omnium Christifidelium praeconio celebratus, cum rusticaretur apud Castrum Novum, Dominicum convenit, statimque sanctus vir sanctum agnovit puerum, et alter alterum in necessitudinem recepit. Neque mora : nam sacerdos eum in alumnis sacri ephebei Taurinensis, seu oratorii, quod vocant, a Sancto Francisco Salesio appellati, ascripsit, quod quasi theatrum futurum erat eximiae virtutis suavis huius adulescentuli. Officii enim retinens, muneris sibi iniuncti omnes exsequebatur partes, atque, Ioanne Bosco pietatis magistro usus, hoc unum affectavit, unum hoc est annisus, ut sanctitudinem adipisceretur. Ab eo etiam didicit Domino servire cum animi laetitia, atque, quantum pro infirma liceret valetudine, voluntaras cruciatibus se castigare. Anno autem millesimo octingentesimo quinquagesimo quinto, dum ver viridantes explicat gemmas, nova quadam impulsione actus est piissimus puer ad caelestis vitae genus amplectendum in terris. Etenim, postquam prudens idem moderator alumnos praeclaro est sermone cohortatus ut, pro aeterna salute decertantes, immortales consectarentur coronas, Dominicus totus fuit in colenda virtute. Sciscitanti igitur Ioanni Bosco, cur esset conditus in altitudinem, respondit animum suum sanctitatis desiderio exarsisse, nec multo post confessus est oportere se sanctimoniam consequi; Deum enim velle ut sanctus ipse evaderet homo. Quod honestum consilium probans, idem sacrae disciplinae magister Dominico haec ad obtinendum, quod intenderet, quasi instrumenta praescripsit : primo ut constans esset in servanda modesta hilaritatë ; deinde 228 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ut in pietatis officiis atque in studiis impiger versaretur ; ut demum una cum ceteris sodalibus ludicrum tempus viribus revocandis impenderat. Quae consilia quanta animi constantia ac fortitudine Dominicus in rem adduxerit eventus ipse monstravit. In primis incredibili animi fervore et alacritate in augustum ferebatur Eucharistiae Sacramentum. Sollemne propterea ei erat Christum panis sub specie latentem cotidie religionis causa visere, et, postquam facta est ipsi facultas, singulis quoque diebus eiusdem Domini Corpus suscipere. Quo in pietatis studio defixus, erga Deiparam tamquam filius erga matrem erat animatus, eam adamabat mirifice perpetuisque venerabatur obsequiis. Cum igitur anno millesimo octingentesimo quinquagesimo quarto sollemnia agerentur ob pronuntiatum a Summo Pontifice doctrinae caput, quo credimus Beatam Mariam Virginem fuisse ab origine omnis labis expertem, Dominicus, ante Dei Genetricis aram genibus nisus, eidem se devovit eamque praecipuam adoptavit apud Deum Patronam. Eius honori peculiare opus condere in animum induxit, idque dum floreret aetate, dum tempus nempe sibi suppeteret ; instituit enim sodalitatem a Beata Maria Virgine sine labe concepta, in qua ii asciscerentur pueri, quibus esset propositum ut ad sanctimoniam ipsi, Deiparam praesertim excolendo, contenderent, ceteris forent auctores vitae probae et integrae iisque, rebus in afflictis, christianam afferrent levationem. Tam alta igitur mente praeditus puer divino quodam instinctu ad sacerdotium nitebatur, atque, Salesianae familiae legiferi patris exemplo, Deum precibus compellans, ut sibi animas daret, studio inflamniabatur salutis alienae. Itaque, discipulus cum esset, sociis aliisque aequalibus exstitit christianae doctrinae praeceptor, neque dubitavit monere eos, quamvis aetate maiores, qui exsecranda in Deum verba emoverent. Pro summa quoque morum festivitate, interdum urbanis facetiis vel propositis praemiis sodales induxit ut animi sordes apud sacerdotem rite expiarent atque caelestis epuli fierent participes. Rudibus praesertim et illiberalibus sociis operam navavit atque studium, pacemque inter altercantes admirabili sagacitate conciliavit. Qua autem erat verecundia, graviter solebat morari eos, qui vel subobscenum aliquid dicerent, admitterent. Castimoniam enim ipse coleus quasi summum animi ornamentum, inviolato pudore vitae illecebras transivit ; hanc ut servaret, cupiditates frangere consueverat, praesertim oculos cohibere, ita ut Sanctum Aloisium imitatione propius expri- Acta PU Pp. XII 229 meret, ac denique praegracile corpusculum voluntariis castigationibns macerare. Dominiens ergo, cum tam breve aevum maxima cum pietate traduceret, iis est dignatus muneribus, quibus solet sanctitas etiam in terris commendari. Etenim, quemadmodum Sanctus Ioannes Bosco, spectator ac testis gravissimus, narrat, coram Augusto Sacramento, mente quasi a corpore revocata, visus est preces perpetuans ; ad virum quendam animam agentem, qui a fide catholica defecerat, eundem deduxit Ioannem Bosco, valde mirantem quod puer, qui vitam duceret umbratilem, periculum homini illi impendens cognovisset. Itaque, omnes cogitationes, omnia studia sua in uno Deo figens, iam in fastigio sanctitatis stetit, qui modo coepisset ascendere, metam tetigit, qui vix currere instituisset. Propter adversam valetudinem sacrum illud ephebeum relinquere coactus, moderatores ac sodales, instantis mortis haud inscius, valere iussit et, ut omnes in beata Caelitum sede videret, vota fecit. Aegritudinis molestias dum forti tolerat animo, mentem ab humanis rebus semovit ; laetus e terra concessit, cui non haeserat, ad caelum properavit, in quo iam diu cogitatione erat versatus ; e puri corporis quasi receptáculo purus dimissus est animus ut, qui virgo piaculum non admisisset, virginum praemio citius in aevum f meretur. Vespere ergo diei noni mensis Martii, anno millesimo octingentesimo quinquagesimo septimo, in pago Mondonio omnibus Ecclesiae praesidiis comparatus est ad vitae exitum. Brevi correptus somno, confestim oculos aperuit, suave exclamans : Yale, bone pater! Oh, quam mira video! atque, ad domum sempiternam Dei evectus, videre perrexit ea, quae mortalium aspectu nequeunt comprehendi. Morti tam praeclari adulescentuli, qui, caelestis beatitatis particeps, castimoniae, sanctitudinis, humanitatis suae triste desiderium reliquit, parentes, praepositi, sodales sunt illacrimati. Exanime corpus, funere honeste celebrato, in eiusdem pagi sepulcreto fuit tumulo confectum; unde post quinquaginta annos in Taurinense Templum Beatae Mariae Virginis Auxiliatricis, scilicet in suae societatis sedem praecipuam, Salesiani sodales illud transferendum curaverunt. Quos ergo vivens habuerat principes ac magistros ad ineundam sanctissimae vitae rationem, cum iis est mortuus Dominicus Savio coniunctus. Ea etiam statim post obitum coepit florere virtutum fama, quae mortalium omnes ápices transcendit ; eam autem Deo, uti ferebant, caelesti- 230 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale bus signis confirmante, causa de Beatorum Caelitum honoribus famulo Dei decernendis agi coepta est. Ordinariis igitur, quos dicunt, processibus rite institutis de eius vitae sanctimonia iisque a Sacra Rituum Congregatione probatis, Sanctus Pius X, Decessor Noster, introductionis causae commissionem die undecimo mensis Februarii, anno millesimo nongentesimo quarto decimo, sua signavit manu. Processibus deinde Apostolicis rite absolutis, de virtutibus theologalibus et cardinalibus Servi Dei disceptatum est, quas, post acres investigationes probationesque, eundem heroum in modum coluisse Pius XI, item Decessor Noster, edito decreto die nono mensis Iulii, anno millesimo nongentesimo tricesimo tertio, pronuntiavit. Cum deinde quaereretur de miraculis, quae, venerabili famulo Dei deprecante, a Deo ferebantur patrata, ac de quibus in Sacrae Rituum Congregationis coetibus actum est, Nos, die undecimo mensis Decembris, anno millesimo nongentesimo undequinquagesimo, lato decreto sollemniter diximus: Constare de duobus propositis miraculis, videlicet de instantánea perfectaque sanatione cum pueri Sabatini Albano a gravissima septicohaemia cum bronchio-pneumonía bilaterali basilari, néphrite acuta haemorrhagica et séptica meningite, tum Mariae a Consolatione Adelantado a gravi fractura comminuta intra-articulari cum luxatione articulari et ulceratione in sinistro cubito. Hisce autem miraculis rite probatis, unum supererai dubium excutiendum, an, scilicet, venerabilis Dei famulus inter Beatos Caelites tuto foret recensendus. Quod dubium a dilecto Filio Nostro Alexandro Cardinale Verde, Causae Relatore, propositum fuit in generali Sacrae Rituum Congregationis conventu, die tertio decimo mensis Decembris, anno millesimo nongentesimo undequinquagesimo, coram Nobis celebrato ; omnesque tum Patres Cardinales, tum eiusdem Sacrae Congregationis Consultores unanimo consensu id affirmaverunt. Nos vero, impensis ad Deum precibus admotis, die tandem duodecimo mensis Ianuarii, anno millesimo nongentesimo quinquagesimo, astante venerabili Fratre Nostro Clemente Cardinale Micara, Sacrae Rituum Congregationis tum Praefecto, et, quem diximus, Alexandro Cardinale Verde, atque dilectis Filiis Alfonso Carinci, eiusdem Sacri Consilii Antistite ab actis, et Salvatore Natucci, Fidei Promotore Generali, sollemniter pronuntiavimus : Tuto procedi posse ad Venerabilis Dominici Savio Beatificationem. Quae quidem sacra in Vaticana Basilica, Christifidelium multitu- Acta Pii Pp. XII 231 dine plurimisque Salesianae Societatis sodalibus atque adulescentibus astantibus, die quinto mensis Martii, eodem quem memoravimus anno, translaticio Sedis Apostolicae ritu celebrata sunt. Cum vero, novensili Beato deprecante, alia a Deo dicerentur patrata prodigia, Causa de Sanctorum Caelitum honoribus eidem decernendis paulo post resumpta fuit. Institutis igitur apostolicis, quos dicunt, processibus de miris sanationibus, eodem hoc Beato suffragante, impetratis, duae ab actoribus sunt propositae, quibus Dominici Savio sanctitas comprobaretur. Primum miraculum contigit Mariae Porcelli, Villelmi Gianfreda cuiusdam uxori, gravissimo correptae morbo, quem medici appellant anhaemiam acutam ob intraperitonealem haemorrhagiam. Omni spe sanationis ad irritum redacta, atque aegrota in summum adducta discrimen, medicus ipse die vicesimo quarto mensis Martii, anno millesimo nongentesimo quinquagesimo, Beati Dominici Savio auxilium imploravit. Paulo post inclinata iam in melius infirmae valetudo est, atque vespere eiusdem diei omnia mortifera morbi signa disparue r unì. Quam sanationem perfectam fuisse atque vires excessisse naturae viri artis medicae periti affirmaverunt. Nec minus perspicuum fuit alterum miraculum, quod accidit Antoniae Micelli, uxori Eugenii Miglietta, morbo affectae, quem medici edixerunt sinusitem maxillarem purulentam chronicam reacutizatam dexteram cum prognosi reservata quod ad valetudinem. Admotis autem ad Beatum Dominicum precibus, die octavo mensis Martii, eodem anno, extemplo aegrota ad sanitatem plane, praeter vires naturae, rediit. De utraque sanatione ex more cum in medicorum Collegii conventu, tum in sueto S. Rituum Congregationis comitio, ac postremo coram Nobis die quarto mensis Maii, hoc anno, disceptatum est ; quo in generali conventu, Alexandro Cardinale Verde, Causae Relatore, dubium propo nente : An et de quibus miraculis constet in casu et ad effectum de quo agitur, omnes, qui affuérunt, cum Patres Cardinales tum Praelati Officiales et Consultores cunctis sententiis id affirmaverunt. Quod responsum probantes ratumque habentes, ediximus : Constare de instantánea perfectaque sanatione cum Mariae Gianfreda Porcelli ab anhaemia acuta ob intraperitonealem haemorrhagiam, tum Antoniae Miglietta Micelli a sinusite maxillari purulenta chronica reacutizata dextera. Quibus expletis, Nos S. R. E. Cardinalium, S. Rituum Congregationis Officialium, Praelatorum et Consultorum vota scripto relata con- 232 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale firmantes, die octavo eiusdem mensis Maii decretum ediximus: Tuto procedi posse ad sollemnem B. Dominici Savio Canonizationem. Considerantes vero de re gravissima agi, Consistorium indiximus in diem vicesimum mensis Maii, hoc anno, ut in eo Patrum Cardinalium, Patriarcharum, Archiepiscoporum, Episcoporum et Abbatum « nullius», Consistorii die in Urbe futurorum, sententiam exquireremus de Canonizatione Pii X, Pontificis et Confessoris ; Petri Aloisii Chanel, Martyris, Sodalis Societatis a Maria ; Gasparis Del Bufalo, Confessoris, Auctoris Congregationis Missionariorum a Pretiosissimo Sanguine ; Iosephi Pignatelli, Confessoris, e Societate Iesu ; Dominici Savio, Confessoris; et Beatae Mariae Crucifixae Di Rosa, Virginis, Legiferae Matris Instituti Ancillarum a Caritate. Ante statutum autem diem, iussimus ut ad eos qui Consistorio essent interfuturi commentaria mitterentur de vita, virtutibus, miraculis et de Causis singulorum Beatorum, quorum mentionem fecimus, ut, re plane cognita, sententia ferri posset. Quod Consistorium die, quem diximus, vicesimo mensis Maii in certa Vaticani Palatii aula celebratum est; in quo postquam Nos brevi oratione astantes allocuti sumus, dilectus Filius Noster Caietanus S. R. E. Cardinalis Cicognani ostendit aequum esse ut Beatorum illorum et Beatae illius, quos diximus, memoria summis consecraretur honoribus ; atque a Nobis postulavit ut ad optatissimum Canonizationis ritum quam primum deveniremus. Quibus peractis, Nos astantes Cardinales et sacrorum Antistites rogavimus ut quid de propositis Causis sentirent singuli Nobis significarent. Omnium ergo suffragiis exceptis, laeto animo didicimus ab iis concordi sententia Beatos illos ac Beatam illam plane dignos aestimari qui fulgido Sanctorum diademate decorarentur. Nos propterea diem diximus eiusmodi sollemnibus in Vaticana Basilica celebrandis. Quod attinet ad Canonizationem Dominici Savio et aliorum quattuor Beatorum, quos post Pium X memoravimus, diem statuimus duodecimum mensis Iunii. Interea astantes Purpuratos Patres et sacrorum Antistites atque universos Christifideles rogavimus ut suas Nostris precibus adiungere vellent, ut fausta ac salutaria, quae iam praestolabamur, catholicae rei obvenirent. De hisce omnibus ut iuridice confluerent acta Protonotariis Apostolicis qui aderant mandavimus. Cum autem praestitutus dies illuxit Beato Dominico Savio aliisque, quos diximus, Sanctorum corona decorandis, cuncti saecularis et regularis cleri ordines, plurimi Romanae Curiae Praelati et Officiales non Acta Pii Pp. XII 233 pauci Abbates, plures sacrorum Antistites, atque amplissimum Patrum Cardinalium Collegium in Vaticanum Palatium convenerunt. Quibus omnibus sollemni supplicantium ritu procedentibus ac precationes Caelestium Curiae admoventibus hymnumque <( Ave, Maris Stella » Praecinentibus, Nos ipsi, e sacello Sixtino exeuntes, hora sexta post meridiem, in Petrianae Basilicae forum, magno fidelium ex universo paene terrarum orbe numero frequens, descendimus et ad Solium Nostrum, ante maiorem eiusdem Basilicae portam iam collocatum, perreximus. Tunc, praestita Nobis ab astantibus Cardinalibus oboedientia, dilectus Filius Noster Caietanus Cardinalis Cicognani, perorante dilecto filio Camillo Corsanego, Consistorialis Aulae Advocato, instanter, instantius, instantissime postulavit ut Nos Beatum Dominicum Savio et quattuor alios Beatos, quos iam diximus, summis sanctitatis honoribus decoraremus. Cui Consistoriali Advocato per dilectum Filium Antonium Bacci, ab epistulis ad Principes, respondimus iam in eo esse ut Nos huiusmodi postulationi concederemus. Hymnum itaque « Veni, Creator Spiritus » cum confertissima fidelium turba cañen tes, a Divino Paraclito imploravimus ut superni luminis copia magis magisque menti Nostrae coruscaret. Dein in divi Petri Cathedra sedentes, ut supremus universae Christi Ecclesiae Magister, sollemniter pronuntiavimus : Ad honorem Sanctae et individuae Trinitatis, ad exaltationem Fidei Catholicae et Christianae Religionis augmentum, auctoritate Domini Nostri Iesu Christi, Beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium, Patriarcharum, Archiepiscoporum et Episcoporum in Urbe exsistentium consilio, Beatos Petrum Aloisium Chanel, Märtyrern, Gasparem Del Bufalo, Iosephum Pignatelli, Dominicum Savio, Confessores, et Mariam Crucifixam Di Rosa, Virginem, Sanctos et Sanctam esse decernimus et definimus, ac Sanctorum catalogo ascribimus: statuentes eorum memoriam quolibet anno die eorum natali, nempe Petri Aloisii die vicesima octava Aprilis inter Sanctos Martyres, Gasparis die vicesima octava Decembris, Iosephi die decima quinta Novembris, Dominici die nona Martii inter Sanctos Confessores non Pontifices, et Mariae Crucifixae die decima quinta Decembris inter Sanctas Virgines non Martyres pia devotione recoli debere. In nomine Papßtris et FiÇfclii et SpiritusffcSaneti. Amen. Qua formula prolata, precibus annuentes eiusdem Cardinalis Cicognani, per eundem Advocatum Consistorialem Nobis oblatis, hasce De- 234 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale creíales sub plumbo Litteras confici et expediri iussimus, praesentibus vero Protonotariis Apostolicis ut de bac Canonizatione publicum confluerent instrumentum mandavimus. Deinde, postquam sermonem de novensilium Sanctorum virtutibus habuimus, ut gratias omnipotenti Deo haberemus, hymnum « Te Deum laudamus » cum astantibus cecinimus, atque Sanctorum illorum ac Sanctae illius patrocinium primi invoca vimus. Mane vero huius diei, venerabilis Frater Noster Eugenius, Episcopus Suburbicaria Ostiensis ac Portuensis et S. Rufinae, S. R. E. Cardinalis Tisserant, S. Collegii Decanus, in Petriana Basilica, magnifice exornata, divinum sacrificium ad aram maximam pontificali ritu litavit, cui Nos e Solio Nostro affuimus praesentes. Omnibus itaque, quae inspicienda erant, bene perpensis, certa scientia ac de Nostrae Apostolicae auctoritatis plenitudine, quae supra memoravimus, confirmamus atque universae Christi Ecclesiae denuntiamus, mandantes ut harum Litterarum exemplis vel excerptis, etiam typis impressis, manu tamen alicuius Apostolici tabellionis subscriptis et sigillo munitis, eadem prorsus tribuatur fides, quae iisdem hisce Nostris Litteris haberetur, si ostenderentur. Nemini autem iis, quae per has Litteras Nostras statuimus, obniti liceat. Quod si quis temere ausus fuerit, indignationem omnipotentis Dei et Sanctorum Apostolorum Petri et Pauli se noverit moturum. Datum Romae apud S. Petrum, die tertio decimo mensis Iunii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto decimo. Ego PIUS, Catholicae Ecclesiae Episcopus. £¡3 Ego EUGENIUS Episcopus Ostiensis ac Portuensis et S. Rufinae Cardinalis TISSERANT, Sacri Collegii Decanus. 83 Ego CLEMENS Episcopus Veliternus Cardinalis MICARA. Acta Pii Pp. XII 235 £B Ego IOSEPH Episcopus Albanensis Cardinalis PIZZARDO. £8 Ego BENEDICTUS Episcopus Praenestinus Cardinalis A L O I S I MASELLA. Ego Fr. ADEODATUS IOANNES Episcopus Sabinensis et Mandelensis Cardinalis PIAZZA. Ç$ Ego FRIDERICUS Episcopus Tusculanus Cardinalis TEDESCHINI, Datarius Sanctitatis Suae. Ego ALEXANDER- titulo S. Mariae in Cosmedin Presbyter Cardinalis VERDE. Ego PETRUS titulo S. Crucis in Hierusalem Presbyter Cardinalis FuMASONI BIONDI. Ego CELSUS titulo Ss. Nerei et Achillei Presbyter Cardinalis COSTANTINI, S. R- E. Cancellarius. Ego CAIETANUS titulo S. Caeciliae Presbyter Cardinalis CICOGNANI. Ego VALERIUS titulo S. Silvestri in Capite Presbyter Cardinalis VALERI. Ego PETRUS titulo S. Praxedis Presbyter Cardinalis CIRIACI. Ego NICOLAUS S. Nicolai in Carcere Tulliano Protodiaconus Cardinalis CANALI, Paenitentiarius Maior. Ego IOANNES S. Georgii in Velo Aureo Diaconus Cardinalis MERCATI. Ego ALAPHRIDUS S. Mariae in Domnica Diaconus Cardinalis OTTAVIANI. CELSUS Card. COSTANTINI CAIETANUS Card. CICOGNANI S. R. E. Cancellarius S. Rituum Congregationis Praefectus Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Albertus Serafini, Proton. ApostSilvius Sericano, Proton. Apost. Loco Plumbi E x p e d i t a d i e X X I I D e c . a n n o Pontif. X V I . In Cane. Ap. tab., vol. LXXXVIII. n. 78. 236 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II BEATAE M A R I A E C R U C I P I X A E DI ROSA, L E G I F E R A E M A T R I I N S T I T U T I A N C I L L A R U M A CARITATE, V I R G I N I , SANCTORUM PIUS HONORES DECERNUNTUR. EPISCOPUS SERVUS S E R V O R U M DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Sinceram caritatem esse summam christianae religionis Sacrae Litterae aperte testantur: cum enim quaesivisset a Christo scriba quod esset princeps ac praestantissimum universae Legis mandatum, respondit Iesus ante omnia prorsus esse Deum toto pectore diligendum ; alterum autem praeceptum huic simile esse : quo scilicet alios homines pari atque nosmetipsos amore et caritate prosequamur. Cetera vero divini codicis iussa, sive praescriptiones prophetarum, hoc bino mandato contineri. Necesse est igitur eum qui sancta Christi vult premere vestigia, firmissimo dilectionis fundamento erga Deum et homines niti, quo si careat, nullam potest ne virtutem quidem attingere, nedum sanctitatem consequi. Quae cum ita sint, placet Nobis, in cuius manibus posuit Deus christiani gregis custodiam, exempla honestissimae ac sanctissimae mulieris vobis consideranda proponere, quae nihil omnino sibi parcens, omnia sua consilia et cogitationes ad Dei amorem rettulit, industriamque suam omnem cunctosque labores in civium utilitatem impendit. Dives ac benigna terra, quae puellam edidit die sexto mensis Ianuarii, anno millesimo octingentesimo decimo tertio, Brixia est, Cisalpinae regionis urbs ; parentes vero, per quos vitales auras hausit, fuere Clemens Di Rosa, Eques, et Camilla ex Comitibus Albani, homines omni virtutum laude cumulati. Qui natae puellae, cum aquis Baptismi ablueretur, nomina indiderunt Paulae, Franciscae, Mariae. Cum Paula septimum aetatis annum attigisset, sacro chrismate inuncta est : cum vero undecimum ageret, digna visa ut Christo, in Eucharistiae Sacramento latente, pasceretur. Qui sane praesenti suae gratiae pignore ea quae ipsa de adipiscenda sanctitudine proposuerat, menteque agitabat, firmavit. Haud multo post, gravissimo eoque pernicioso morbo correptae iam Acta PU Pp. XII 237 nihil superesse videbatur praeter sepulcrum ; sed Dei bonitate et misericordia omnino convaluit. Amissa misere matre, sacris virginibus traditur custodienda, quae a Beatae Mariae Virginis Visitatione cognominabantur. Quibus moderantibus, impossibile est dictu quantum modestia, pietate, doctrina puella profecerit. Siquando vero quaeritur ab ea quidnam cum Christo loquatur tot horis consumptis in precibus fundendis, respondit Paula candido ore se hoc unum a Deo expostulare ut, eius amore capta, omnia possit ipsi et cum ipso pati. Domum reversa, quae sibi cotidianae vitae essent proposita et instituta scripto adumbrat : velle se mane non modo maturius e lectulo surgere, atque per unius horae spatium christianas veritates intento animo commentari, sed etiam et sacro cotidie adesse, et Christo in Eucharistiae Sacramento sincera pietate vesci ; quo iuvante cupiditates sensusque suos omnes, at praesertim oculos, refrenare, modestissimoque cultu corporis uti. Quo vero magis Deo placeret, oblatam sibi a perillustri viro honesti conubii condicionem quasi fastidiens respuit, et sponsionem cum Iesu Christo fecit se in posterum quoque tempus castissime et sanctissime esse vic turam. Interea eius pater, cum eximiam Paulae virtutem et industriam perspectam haberet, tum domus negotia ei curanda tradit, tum, paulo post officinae filis bombycinis nendis, quam Aquaefrigidae, haud longe a Mantua, habebat regimen dat. Videres igitur puellam amabili bonitate inter operarías versari, earum commodis et utilitatibus inservire earumque animos diligenter christiana imbuere veritate. Eius autem eximia animi virtus et fortitudo tunc maxime patuit pulcherrimoque enituit, cum Brixiae quoque fines cholera morbus pervasit. Qua tempestate, cum aegrotus in aegrotum caderet, omnesque cives, contagio ferriti, ab iis abhorrèrent, Paula publicum valetudinarium cum quadam amica ingressa, egentibus adest. Eo vero nobiliore exemplo aliae quoque puellae raptae, eius vestigia sequuntur miserisque praesto sunt. Exstincto morbo, cum Paula persensisset se huius vitae genere trahi, quo meliore poterat modo, inceptum opus persequi voluit. Huius rei gratia valetudinarium cotidie adibat, eximiae caritatis plurima edens exempla. Nec interim alia virtutis opera omittebat. Nam et regimine suscepto Domus ab industria, quae dicebatur, sollicitam puellarum curam egit, quae se vitiorum illecebris dederant; et ludum suo sumptu aperuit 238 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale surdis et mutis mulieribus ; et in informanda christianis veritatibus iuventa incubuit, si posset meliorem facere et ad pietatem reducere. Manebant tamen eam longe alii labores, quos Dei instinctu susceptura erat. Cum enim animadvertisset in valetudinario aegrotos accuratiore egere vigilantia, tum primum de collegio sacrarum virginum condendo cogitavit quae iisdem assisterent. Quod consilium cum sive Episcopus Brixiensis sive civiles potestates probavissent, Paula emptas patris pecunia nonnullas aedes necessitati accommodât, ac mense Maio ineunte anni millesimi octingentesimi quadragesimi, exiguam amicarum manum eodem colligit. Quae volentes dilectionem, qua in Deum et in ceteros homines ferebantur, ipsa quoque appellatione profiteri, se cognominari censuerunt : <( Ancillas a Caritate ». Quandoquidem vero solent in hominum vita tristia laetis alterne succedere, ideo factum est ut, etsi Episcopus et longe maxima civium pars Paulae facta eiusque sodalium comprobabant, invidi tamen homines odia, iniurias, criminationes primo spargerent in populum, tum apertius apud omnes, mox ad aures civilis potestatis déferrent. Res eo pervenit ut inceptum opus paene mergeretur, immenso Paulae omniumque Ancillarum dolore. Deo autem propitio, et adversa rerum hominumque voluntas paulatim cedere coepit, et Praefectus civitatis Mediolanensis Christi virgines magnifice laudavit. Quae insuper, anno millesimo octingentesimo quadragesimo tertio, novam Domum sibi a piissimo Paulae patre conditam laeto animo habitare coeperunt. Sed praeterquam quod Paula nonnullas sui operis adiutrices morte amisit, et ipsum Cremonensem Episcopum, qui ei firmo praesidio erat, tot mala, incommoda, perturbationes passa est, ut sive corpus sive animus miseriarum cumulo quasi conficeretur. Haec tamen rerum adversarum procella eius coepta fecundasse videtur, cum ea id temporis mirum in modum fioruerint. Haec inter, anno millesimo octingentesimo quadragesimo septimo, sacrum Consilium Episcoporum et Regularium, quod dicebatur, sollemni decreto edito, Ancillarum a Caritate sodalitatem probavit amplissimasque verbis laudavit. Sed iam subit atrocis belli saeva tempestas, cum tot Cisalpinae regionis urbes, Austrorum imperium detrectantes, rebellarunt : quas inter Brixia quoque fuit. In ea rerum iniquitate Ancillae a Caritate, nulli parcentes neque operi neque labori, aegrotis, miseris, sauciatis, perfu- Acta PU Pp. XII 239 gis, tanta cura affuerunt, ut sive de religione sive de patria quam qui optime mererentur. Iis vero diebus exactis, cum iterum cholera morbus omnem regionem appeteret, rogantur Ancillae ut diro contagio tactos in publico valetudinario curent. Quae omnes, nulla excepta, genu flexo coram Paula, in summo beneficio impetrarunt ut ad id muneris potissimum eligerentur. Sed iam Christi virgo aliam calamitatem passa est : nam anno millesimo octingentesimo quinquagesimo, eius pater pio exitu moritur. Tunc Paula, iam sola et ab omni terrenarum rerum affectu omnino expedita, uni Deo adhaerere potuit ac sodalitati servire. Quae si, iuvante Dei gratia, fines longe lateque diffundebat, ac, ceu arbor, iucundis ferax decorabatur frondibus, floribus, unum tamen ei deerat, quod rem fere contineret : ut, videlicet, tum Romani Pontificis tum Austriaci Imperatoris decreto sanciretur. Huius ergo rei obtinendae magna spe acta, Paula Romam petit; ibique, cum in conspectu Summi Pontificis Pii IX, Decessoris Nòstri, stetisset, ea sapientia et efficacitate sodalitatis causam egit, ut vix aliquot exactis diebus, die scilicet vicesimo secundo mensis Decembris, anno millesimo octingentesimo quinquagesimo, et normae et leges, quas Ancillis servandas praescripserat, Pontificis oraculo omnino probatae fuerint. Paulo post, tandem Imperatore consentiente, ad iuridicam Societatis Ancillarum constitutionem ventum est. Quae sollemnissimo ritu ac magna populi frequentia die duodevicesimo mensis Iunii, anno millesimo octingentesimo quinquagesimo secundo, Brixiae, in templo S. Laurentii, celebrata est. Eo candidissimo die Paula, sacra induta veste, Christo, Dei Filio, se suamque vitam iterum devovet, sumpto Mariae Crucifixae cognomine, quo aperte eius patiendi voluntas significaretur. Volens autem promissis stare, eodem ipso die omnibus bonis, quae habebat, Ancillarum coetum liberali animo donavit, nihil omnino suis usibus servans. Cum vero recens conditae sodalitatis, omnibus probantibus, Antistita electa fuisset, incredibile est dictu qua sollertia, rebus saepe adversis, allaboraverit ut eiusdem sodalitii vires augeret. Qua de re, et nova huc illuc condidit sacra domicilia, et puellarum curam suscepit, et pueros, quos inhumanae matres deseruissent, custodivit, et domos denique excipiendis mulieribus parituris, civilis auctoritatis rogatu, rexit et administra vit. Quae dum peragit studiosissima Christi famula, novo eoque acutis- 2 4 0 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale simo morbo temptatur ; sed Ancillis perdolentis Christi Matris opem implorantibus omnino convaluit. Nec tamen adversa sistunt : ex improviso enim cholera morbus, ceu effuso maiorum imbre, sua contagione regionem pervadit, et, scatentibus iam miseria valetudinariis, tertio expetitur Ancillarum caritas. Quod ad Mariam Crucifixam attinet, iam inexorabilis dies adventabat, quo subeunte vita cederet. Cuius rei quasi praescia, vel magis animi alacritatem incendere visa est, sive novis caritatis operibus impigre excitatis, sive praecipue novis Domibus in Dalmatia et in Italia aedificatis. Cum autem a pago Bussolengo, quem Itali dicunt, rediret, graviter aegrotare coepit. Cumque certo praesentiret supremum diem sibi imminere, properavit Brixiam, civitatem suam, contendere; ibique, Immaculato conceptu dulcissimae Christi Matris sollemnibus supplicationibus celebrato, die quinto decimo mensis Decembris, anno millesimo octingentesimo quinquagesimo quinto, sacro Eucharistiae Sacramento recreata, morte lumina clausit Deoque maximo animam reddidit. Cuius piissimae ac placidissimae mortis nuntium cum cito fama in urbem pervulgasset, haec una in populum serpere vox : « Sororem scilicet Mariam Crucifixam esse Sanctam ». Quae populi opinio non irrita, non vana fuit. Nam cum post mortem varia prodigia, eadem Dei famula deprecante, a Deo ferrentur patrata, de beatorum Caelitum honoribus eidem decernendis Causa coepta est agitari. Itaque, cum in episcopali Brixiensi Curia de eius vitae sanctimonia inquisitiones, ordinaria auctoritate institutae, rite absolutae fuissent, cumque S. Rituum Congregatio easdem probavisset, S. Pius X, Decessor Noster, adhibitis sibi precibus concedens, die decimo mensis Decembris, anno millesimo nongentesimo tertio, ut Causa induceretur indulsit. Ceteris ad normam iuris religiose exactis, inquisitiones apostolicae habitae sunt de venerabilis servae Dei virtutibus sive theologalibus sive cardinalibus, quas heroicum gradum attigisse Pius XI, Decessor Noster, omnibus rite perpensis, die decimo mensis Iulii anno millesimo nongentesimo tricesimo secundo sollemni sanxit decreto. Tum quaestio de miraculis, quae eadem Dei virgine deprecante patrata dicebantur, prius in antepraeparatorio et praeparatorio Sacrae Rituum Congregationis comitiis agitata fuit, ac deinde in generali coram Nobis habito. Quibus rite peractis, Nos, ad altare .sacris operati, die vicesimo quinto mensis Februarii anno millesimo nongentesimo quadragesimo sollemniter decrevimus : constare de duobus miraculis a Deo per vene- Acta Pii Pp. Xll 241 rabilis Mariae Crucifixae Di Rosa intercessionem patratis, nempe : de instantánea perfectaquesanatione tum Carolinae Zucchi a morbo Pottiano cervicali et dorsuali cum medullari compressu, cum Rosae Gottardi a gravissima syndrome hepática ex retentione biliari. Unum porro post haec erat discutiendum : an, stante approbatione virtutum et duorum miraculorum, venerabilis Dei famula Maria Crucifixa Di Rosa ad beatorum Caelitum honores tuto provehi posset. De quo dubio die quinto mensis Martii, eodem anno millesimo nongentesimo quadragesimo, coram Nobis actum est, qui, secunda omnium sententia audita, die decimo septimo eiusdem mensis et anni proprio sanximus decreto : tuto procedi posse ad sollemnem venerabilis servae Dei Mariae Crucifixae Di Rosa Beatificationem. Huius autem Beatificationis sollemnia statis celebribusque caerimoniis in Vaticana Basilica die vicesimo sexto mensis Maii, eodem anno, magno cum splendore ingeniique populi frequentia habita sunt. Cum vero post decretos eidem Beatae supernorum Caelitum honores eiusdem percrebuisset cultus, et ipsa deprecante, nova dicerentur a Deo effecta miracula, supplices Apostolicae huic Sedi preces admotae sunt ut Causa eiusdem Beatae sanctitatis infula decorandae resumeretur. Quibus votis die septimo mensis Ianuarii anno millesimo nongentesimo quinquagesimo primo libenter ipsi annuimus. Duo propterea miracula Sacrae Rituum Congregationi proposita sunt quae hic breviter narrantur. Prius miraculum Ioanni Alberti contigit, Bagolini, in oppido Brixiensis dioecesis, qui ob acutam appendicitem cum peritonite pariter acuta iam iam erat obiturus. Sed cum sanationis petendae causa novendiales supplicationes honori beatae Mariae Crucifixae coeptae essent, octavo precationis die fere exacto, aegrotus e morbo omnino convaluit. Alterum miraculum mulierem quandam spectat, nomine Magdalenam Salvioni, Ioannis Baptistae Benellini uxorem, ex oppido <( Sabbio Chiese », in Brixiensi dioecesi. Quae ob ileum postoperatorium ex adhaerentiis tam graviter aegrotabat, ut infausta omnino a medicis edita fuerit prognosis quoad vitam ipsam infirmae. Cum vero eius vir eiusque necessarii beatae Mariae Crucifixae opem enixe imploravissent, cumque ipsa infirma eiusdem Beatae imaginem dolenti corporis parti imposuisset, altero die repente sana facta est et a quovis confirmata languore. De quibus miraculis sive periti medici sive Sacrae Rituum Congregationis medicorum Collegium disceptaverunt atque, omnibus perpensis 16 - A C T A , vol. XXII, n. 5. — 22-4-1955. 242 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale adiunctis, huiusmodi sanationes naturae vires prorsus excessisse pronuntiaverunt. Sive de priori sive de altera sanatione tum in praeparatorio Sacrae Rituum Congregationis conventu, die duodecimo mensis Maii anno millesimo nongentesimo quinquagesimo tertio habito, tum in generali coram Nobis die decimo septimo mensis Novembris eodem anno disceptatum est. Quo in generali comitio venerabilis Frater Noster Clemens S. R. E. Cardinalis Micara, Episcopus Suburbicarius Veliternus et Sacrae Rituum Congregationis tunc Pro-Praefectus, Causae Relator, proposuit discutiendum : an et de quibus miraculis, post indultam eidem Beatae ab Apostolica Sede venerationem, constet in casu et ad effectum de quo agitur. Atque tum Patres Cardinales, qui aderant, tum Officiales Praelati et Consultores eiusdem Sacrae Congregationis propositas sanationes miraculo tribuendas esse affirmarunt. Nos igitur, huiusmodi omnium sententia audita, die decimo septimo mensis Ianuarii, hoc anno, sollemniter ediximus : constare de instantánea perfectaque sanatione, beata Maria Grucifiœa Di Rosa intercedente, cum Ioannis Alberti ab acuta appendicite cum peritonite acuta circumscripta, tum Magdalenae Benellini Salvioni a gravi ileo postoperatorio ex adhaerentiis. Quibus expletis, Nos S. R. E. Cardinalium, Sacrae Rituum Congregationis Officialium Praelatorum et Consultorum vota scripto relata confirmantes, die secundo mensis Aprilis decreto ediximus : tuto procedi posse ad sollemnem beatae Mariae Crucifixae Di Rosa Canonizationem. Considerantes vero de re gravissima agi, Consistorium indiximus in diem vicesimum mensis Maii, hoc anno, ut in eo Patrum Cardinalium, Patriarcharum, Archiepiscoporum, Episcoporum et Abbatum « nullius », Consistorii die in Urbe futurorum, sententiam exquireremus de Canonizatione Pii X, Summi Pontifiicis ; Petri Aloisii Chanel, Martyris, sodalis Societatis a Maria ; Gasparis Del Bufalo, Confessoris, auctoris Congregationis Missionariorum a Pretiosissimo Sanguine; Iosephi Pignatelli, Confessoris, e Societate Iesu; Dominici Savio, Confessoris; et beatae Mariae Crucifixae Di Rosa, Virginis, legiferae Matris Instituti Ancillarum a Caritate. Ante statutum autem diem, iussimus ut sacrorum Antistitibus commentaria mitterentur de vita, virtutibus, miraculis et de Causis singulorum Beatorum, quorum mentionem fecimus, ut qui in Consistorio interfuturi essent, re plene cognita sententiam ferre possent. Acta Pii Pp. XII 243 Quod Consistorium die, quem diximus, vicesimo mensis Maii, in certa Vaticani Palatii aula celebratum est; in quo, postquam Nos brevi oratione astantes allocuti sumus, dilectus Filius Noster Caietanus S. R. E. Cardinalis Cicognani, S. Rituum Congregationis Praefectus, ostendit aequum esse ut Beatorum illorum et Beatae illius, quos diximus, memoria summis consecraretur honoribus ; atque a Nobis postulavit ut ad optatissimum Canonizationis ritum quam primum deveniremus. Quibus peractis, Nos astantes Cardinales et sacrorum Antistites rogavimus ut quid de propositis Causis sentirent singuli Nobis significar ent. Omnium ergo suffragiis exceptis, laeto animo didicimus ab iis concordi sententia Beatos illos ac Beatam illam plane dignos aestimari qui fulgido Sanctorum diademate decorarentur. Nos propterea singulorum Beatorum Canonizationi diem statuimus : beati scilicet Pii X diem undetricesimum mensis Maii; beatae vero Mariae Crucifixae Di Rosa aliorumque quattuor Beatorum, quos diximus, diem duodecimum mensis Iunii. Interea astantes purpuratos Patres et sacrorum Antistites atque universos christifideles rogavimus ut suas Nostris precibus adiungere vellent, ut fausta ac salutaria, quae iam praestolabamur, catholicae rei obvenirent. De hisce omnibus ut iuridice conficerent acta Protonotariis Apostolicis qui aderant mandavimus. Cum autem praestituta dies illuxit beatae Mariae Crucifixae Di Rosa aliisque, quos diximus, Sanctorum corona decorandis, cuncti saecularis et regularis cleri ordines, plurimi Romanae Curiae Praelati et Officiales, non pauci Abbates, plures sacrorum Antistites, atque amplissimum Patrum Cardinalium Collegium in Vaticanum Palatium convenerunt. Quibus omnibus supplicantium ritu procedentibus ac precationes Caelestium Curiae admoventibus hymnumque «Ave, Maris Stella» praecinentibus, Nos ipsi, a sacello Sixtino exeuntes, hora sexta post meridiem in Petrianae Basilicae forum, magno fidelium ex universo paene terrarum orbe numero frequens, descendimus et ad Solium Nostrum, ante maiorem eiusdem Basilicae portam iam collocatum, perreximus. Tunc, praestita Nobis ab astantibus Cardinalibus oboedientia, dilectus Filius Noster Caietanus S. R. E. Cardinalis Cicognani, perorante dilecto Filio Camillo Corsanego, Consistorialis Aulae Advocato, instanter, instantius, instantissimae postulavit ut Nos beatam Mariam Crucifixam Di Rosa aliosque quattuor Beatos, quos memoravimus, summis Sanctorum honoribus decoraremus. Cui Consistoriali Advocato per dilectum 244 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Filium Antonium Bacci, ab Epistulis ad Principes, respondimus iam in eo esse ut Nos huiusmodi postulationi concederemus. Hymnum itaque « Veni Creator Spiritus » cum confertissima fidelium turba canentes, a divino Paraclito imploravimus ut superni luminis copia magis magisque menti Nostrae coruscaret. Dein in divi Petri cathedra sedentes, uti supremus universae Christi Ecclesiae Magister, sollemniter pronuntiavimus : a Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem Fidei Catholicae et Christianae Religionis augmentum, auctoritate Domini Nostri Iesu Christi, Beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium, Patriarcharum, Archiepiscoporum et Episcoporum in Urbe exsistentium consilio, Beatos Petrum Aloisium Chanel, Märtyrern, Gasparem Del Bufalo; Iosephum Pignatelli; Dominicum Savio, Confessores, et Mariam Crucifixam Di Rosa, Virginem, Sanctos et Sanctam esse decernimus et definimus, ac Sanctorum catalogo ascribimus : statuentes illorum memoriam quolibet anno die eorum natali, nempe Petri Aloisii die vigesima octava Aprilis inter Sanctos Martyres, Gasparis die vigesima octava Decembris, Iosephi die decima quinta Novembris, Dominici die nona Martii inter Sanctos Confessores non Pontifices, et Mariae Crucifixae die decima quinta Decembris inter Sanctas Virgines non Martyres pia devotione recoli debere- In nomine PaÇfatris et FiSfelii et Spiritusfß Sancti. Amen ». Qua formula prolata, precibus annuentes eiusdem Cardinalis Cicognani, per eundem Advocatum Consistorialem Nobis oblatis, hasce Decretales sub plumbo Litteras confici et expediri iussimus, praesentibus vero Protonotariis Apostolicis ut de hac Canonizatione publicum conficerent instrumentum mandavimus. Deinde postquam sermonem de novensilem Sanctorum virtutibus habuimus, ut gratias omnipotenti Deo ageremus, hymnum « Te Deum laudamus » cum astantibus cecinimus, atque Sanctorum illorum ac Sanctae illius patrocinium primi invocavimus. Mane vero huius diei, venerabilis Frater Noster Eugenius, Episcopus Suburbicarius Ostiensis ac Portuensis et S. Rufinae, S. R. E. Cardinalis Tisserant, S. Collegii Decanus, in Petriana Basilica, magnifice exornata, divinum sacrificium ad aram maximam pontificali ritu litavit, cui Nos e Solio Nostro affuimus praesentes. Omnibus itaque, quae inspicienda erant, bene perpensis, certa scientia ac de Nostrae apostolicae auctoritatis plenitudine, quae supra memo- Acta Pii Pi). XII 245 ravinius, confirmamus atque universae Christi Ecclesiae denuntiamus, mandantes ut harum Litterarum exemplis vel locis, etiam typis impressis, manu tamen alicuius apostolici tabellionis subscriptis et sigillo munitis, eadem prorsus tribuatur fides, quae iisdem hisce Nostris Litteris haberetur, si ostenderentur. Nemini autem iis quae per has Litteras Nostras statuimus obniti liceat. Quod si quis temere ausus fuerit, indignationem omnipotentis Dei et Sanctorum Apostolorum Petri ac Pauli se noverit moturum. Datum Romae apud S. Petrum, die tertio decimo mensis Iunii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto decimo. Ego PIUS, Catholicae Ecclesiae Episcopus. Ego EUGENIUS Episcopus Ostiensis ac Portuensis et S. Rufinae Cardinalis T i s SER ANT, Sacri Collegii Decanus. £¡3 Ego CLEMENS Episcopus Yeliternus Cardinalis MICARA. Q3 Ego IOSEPH Episcopus Albanensis Cardinalis PIZZARDO. Q3 Ego BENEDICTUS Episcopus Praenestinus Cardinalis ALOISI MASELLA. 133 Ego Fr. ADEODATUS IOANNES Episcopus Sabinensis et Mandelensis Cardinalis PIAZZA. £13 Ego FRIDERICUS. Episcopus Tusculanus Cardinalis TEDESCHINI, Datar ius Sanctitatis Suae. Ego ALEXANDER titulo S. Mariae in Cosmedin Presbyter Cardinalis VERDE. Ego PETRUS titulo S. Crucis in Hierusalem Presbyter Cardinalis FuMASONI BIONDI. Ego CELSUS titulo Ss. Nerei et Achillei Presbyter Cardinalis C O STANTINI, S. R. E. Cancellarius. Acta 246 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ego OAIETANUS titulo S. Caeciliae Presbyter Cardinalis CICOGNANI. Ego VALERIUS titulo S. Silvestri in Capite Presbyter Cardinalis VALERI. Ego PETRUS titulo S. Praxedis Presbyter Cardinalis CIRIACI. Ego NICOLAUS S. Nicolai in Carcere Tulliano Protodiaconus Cardinalis CANALI, Paenitentiarius Maior. Ego IOANNES S. Georgii in Velo Aureo Diaconus Cardinalis MERCATI. Ego ALAPHRIDUS S. Mariae in Domnica Diaconus Cardinalis OTTAVI ANI. CELSUS Card. COSTANTINI CAIETANUS Card. CICOGNANI S. R. E. Cancellarius S. Rituum Congregationis Praefectus Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens f Alfonsus Carinci, Archiep. tit. Seleuc. in Is., Decanus Proton. Apost. Bernardus De Felicis, Proton, Apost. x Loca 68 Plumbi E x p e d i t a die XVII Dec. a n n o Pontif. XVI. In Cane. Ap. tab., Vol. LXXXVIII, n. 79. Sacra ACTA Congregatio de Propaganda Fide 247 8 8 . CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE DECRETUM Cum R. D. Ioannes Baptista Ly, iam archidioecesis Nanchimensis Vicarius Generalis, contra legitimam auctoritatem Legati in Sinis Summi Pontificis verbo et opere egerit, haec Sacra Congregatio de Propaganda Fide, per praesens Decretum declarat eundem R. D. Ioannem Baptistam Ly in excommunicationem incurrisse speciali modo Sedi Apostolicae reservatam ad normam sacrorum canonum, praesertim 2331 par. 2 et 2334 n, 2, et specialium Decretorum super hanc rem ab eadem Sancta Sede editorum. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis de Propaganda Fide, die 1 mensis Februarii anno Domini 1952. P. Card. FUMASONI BIONDI, Praefectus L. PR S. t Celsus Costantini, Secretarius SACRA CONGREGATIO RITUUM i SINARUM. BEATIFICATIONIS SEU DECLARATIONIS MARTYRII VENERABILIUM SERVORUM DEI LEONIS IGNATII MANGIN, SACERDOTIS SOCIETATIS IESU, ET SOCIORUM. SUPER DUBIO An constet de Martyrio et causa Martyrii necnon de signis seu miraculis in casu et ad effectum de quo agitur. « Si me persecuti sunt, et vos persequentur », praedixit Dominus (Io. 15, 20). Non enim diversa a sorte capitis potest esse sors corporis. Enimvero Christus est Caput, Ecclesia eius corpus ; sicut « tota Christi 248 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale vita in mundo crux fuit et martyrium" » (Imit. 1. II c. 12), ita non alia potest esse Ecclesiae vita eiusque membrorum. Porro quoniam mundus in maligno positus est (1 Io. 5,19), Christum eiusque mysticum corpus odit atque diabolica malitia animos a Christo arcere ac revellere conatur, ad quod assequendum vel ab atrocibus infligendi» cruciatibus non refugii, nec morte fideles plecti. Evidenter hoc ex Ecclesiae historia comprobatur. A Stephano enim protomartyre, in prima insectatione Hierosolymae mota, ad nostra usque tempora, nullum saeculum martyribus caruit. Verum sicut Christus resurrexit ad gloriam, ita eius membra simili gloria exaltabuntur ; sicque similitudo inter caput et membra mirabiliter perficitur. Est et aliud, quod admirari debemus. Licet homines a cruciatibus maxime abhorreant, plura centena milia milium martyrum laetanter fortiterque tormenta passi sunt. Humana natura tanta non valet superare. Virtus est Christi, quae mirabiliter haec patrat. Sancta Felicitas uni ex carceris custodibus eam percontanti : « Quae sic modo doles, quid facies obiecta bestiis? ». « Modo ego patior, respondit, illic autem alius erit in me, qui patietur in me, quia et ego pro illo passura sum ». « Omnia possum in eo qui me confortât », dicit Apostolus (Phil. 4,13). Mirandum exemplum fortitudinis nobis exhibent Sinenses martyres de quibus in hoc Decreto pertractatur, qui crudele martyrium passi sunt Boxer um persecutione anno 1900 saeviente. Hi enim, praeter quattuor Europaeos e Societate Iesu, utpote Sinenses, vitam servare potuissent, si a fide descivissent. Ingruente procella, maior fidelium pars oppidi Tchou-kia-ho ad Ecclesiam plusquam mille accurrerunt ut ad martyrium fortiter subeundum Sacramentorum participatione, Missionalium Mangin et Denn hortationibus ferventibusque orationibus se parar ent. Quam efficacia haec fuerint auxilia, evidenter constat ex heroica fortitudine, qua propositam sibi apostasiam a fide concorditer respuerunt. Si enim ab Ecclesia per designatam portam exiissent, vitam serva vissent. Exceptis porro perpaucis, omnes ab Ecclesia non recesserunt : qui aut glandibus balistarum occisi sunt, aut, incenso templo, una cum Missionalibus combusti. Plures quoque alibi, seu prius seu postea, fuere interfecti, inter quos patres Isoré ac Andlauer e Societate Iesu, occisi orantes ante altare Sacelli non longe ab Ecclesia. De bis mille sexaginta sex victimis, de quibus Vicarius Apostolicus iuridicas inquisitiones peregerat, sex supra quinquaginta tantum fuere selectae, quorum nomina hic referuntur : Sacra Congregatio Rituum 249 1) Petrus Tehou-jeu-sinn, annor, 1.9 ; 2) Ioannes Baptista Tchou-oujoei, a. 17 ; 3) P. Remigius Isoré S. I., a. 48; 4) P. Modestus Andlauer S. I., a. 53; 5) Elisabeth Tsinn, a. 54; 6) Simon Tsinn, a. 14; 7) Barbara Ts'oei-lien-cheu, a. 51 ; 8) Raymundus Li-ts'uan-tchenn, a. 59 ; 9) Petrus Li Ts'uan-hoei, a. 63; 10) Lucia Wang-tcheng, a. 18; 11) Maria Fank'ounn, a. 16 ; 12) Maria Ts'i-u, a. 15 ; 13) Maria Tcheng-su, a. 11 ; 14) Iosephus Ma-t'ien chounn, a. 60 ; 15) Maria Tchao-kouo-cheu, a. 60 ; 16) Rosa, a. 22 et 17) Maria, a. 17 eius filiae; 18) Rosa Wang-hoei, a. 45; 19) Theresia Tchang-heue-cheu, a. 36; 20) Anna Nan-sinn-cheu, a. 72; 21) Maria Nan-kouo-cheu, a. 64; 22) Maria Nan, dicta Ling.-hoa, a. 29 ; 23) Anna Nan Tsiao-cheu, a. 26 ; 24) Maria Fou, a. 37 ; 25) Magdalena Tou-fong-kiu, a. 19; 26) Maria Tou-t'ien-cheu, a. 42; 27) Maria Tou-tchao-cheu, a. 51 ; 28) Petrus Liou-tzeu-u, a. 57 ; 29) Maria Kouoli-cheu, a. 65; 30) Petrus Tchao-ming-tchenn, a. 61; 31) Ioannes Baptista Tchao-ming-hi, a. 56; 32) Paulus Ou-kiu-nan, a. 62; 33) Ioannes B. Ou-man-t'ang, a. 17 ; 34) Paulus Ou-Wan-chou, a. 16; 35) K'i-tchoutzeu, a. 18; 36) Paulus IJ.ou-tsinn-tei, a. 79; 37) Tchang-hoai-lou, a. 57 ; 38) Iosephus Yuann-keng-yinn, a. 47 ; 39) Theresia Tch'enn-kinn-tsie, a. 25; 40) Rosa Tch'enn-kai-tsie, a. 22; 41) Iosephus Wang-k'oei-tsu, a. 37 ; 42) Ioannes Wang-k'oei-sinn, a. 25 ; 43) Marcus Ki-t'ien-siang, a. 66 ; 44) Petrus Wang-tsouo-loung, a. 58 ; 45) Paulus Keue-t'ing-tchou, a. 61 ; 46) Lang-yang-cheu, a. 29 ; 47) Paulus Lang-eull eius filius, a. 8-9 ; 48) Anna Wang, a, 14; 49) Iosephus Wang-jou-mei, a. 68; 50) Lucia, Wang-wang-cheu, a. 31; 51) Andreas, eius filius, a. 9; 52) Maria Wangli-cheu,, a. 49 ; 53) Ioannes Ou-wenn-yinn, a. 50 ; 54) P. Leo Ignatius Mangin, S. I., a. 43; 55) P. Paulus Denn, S. I., a. 53; 56) Maria Tchouou-cheu, a. circ. 40. De his Apostolica auctoritate conditus est processus, pro cuius iuridica vi, una cum processus informativi a S. Rituum Congregatione die 3 Augusti a. 1952 decretum est. Die 25 Maii anni 1954 coram Revmo Cardinali Clemente Micara, Relatore, habita est Antepraeparatoria Congregatio ; die vero 26 Octobris Praeparatoria ; Generalis demum coram Ssmo D. N. Pio Papa XII die 22 Februarii anni huius, in qua Revmus Cardinalis Ponens dubium proposuit : An constet de martyrio, causa martyrii et signis in casu et ad effectum de quo agitur. Favorabili Revmorum Cardinalium, Officialium Praelatorum ac Patrum Consultorum suffragio Beatissimus Pater, qui sacrosanctum Missae sacrificium celebraverat, libenti animo adhaerens, exacta Congregatione, accitisque ad Se Revmis Cardinalibus Ponente ac subscripto S. Rituum Acta 250 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Congregationis Praefecto nec non R. P. Salvatore Natucci, Fidei Promotore Generali, meque a Secretis, edixit : Ita constare de Martyrio et causa Martyrii Venerabilium Servorum Dei Leonis Ignatii Mangin et Sociorum, ut concessa a signis seu miraculis omnique alia et necessaria dispensatione, procedi possit ad ulteriora. Hoc autem decretum rite promulgari et in actis S. Rituum Congregationis referri mandavit. Datum Romae, die 22 Februarii 1955. t C. Card. CICOGNANI, Praefectus L. g* s. f A. Carinci, Archiep. Seleuc, Secretarius II URBIS ET ORBIS FESTUM SANCTI P I I PAPAE X, CONFESSORIS, AB UNIVERSA ECCLESIA, CUM OFFICIO ET MISSA PROPRIIS* CELEBRANDUM DECERNITUR. Die 3 Septembris S. P I I X P A P A E ET CONFESSORIS Duplex IN I VESPERIS Oratio Deus, qui ad tuendam catholicam fidem, et universa in Christo instauranda sanctum Pium, Summum Pontificem, caelesti sapientia et apostolica fortitudine replevisti : concede propitius ; ut, ejus instituta et exempla sectántes, praemia consequantur setérna. Per eumdem Dominum. IN II NOCTURNO Lectio IV Pius Papa decimus, cui nomen antea Josephus Sarto, in Venetórum pago natus est, quem Riése vocant, parentibus quidem humilibus, sed probitate ac pietate conspicuis. Inter Seminarii Patavini alumnos adscriptus, ita pietate ac doctrina profecit, ut condiscipulis exém- Sacra Congregatio Rituum 251 pio, moderatoribus admirationi esset. Sacerdotio initiatus, in oppido Tómbolo primum, qua vicarius cooperator, dein Salatiáni qua parochus, per plures annos adlaboravit; quibus in obeundis muneribus, tanta caritatis effusióne, tanto sacerdotali zelo et sanctitate vitae excélluit, ut Episcopus Tarvisinus inter canónicos cathedralis ecclesiae eum cooptáret, eumque Curiae episcopalis cancellarium simulque Seminarii dioecesani spiritualem moderatorem renuntiare!. Haec officia tam egregie persecutus, a Leone tertio décimo, cui erat probatissimus, Mantuanae Ecclesiae Antistes fuit renuntiatus. Lectio V Boni pastoris nullam partem deserens, eo máxime contendit, ut Juventus in sortem Domini vocata rite ad sacra institueretur, piae consociationes novis augescerent incrementis, ritibus divini cultus plus decoris ac pietatis accederet. Praecepta quibus civitas christiana nititur, altius proclamare non desiit, et qui vitam inopem ipse ducébat, pauperibus numquam omisit afferre levamen. Tot igitur suffragantibus meritis, inter purpuratos Patres adlectus et Venetiarum Patriarcha creatus est. Dénique post Leonis dècimi tertii obitum, cum Patrum Cardinalium suffragia in eum coalescerent, cumque ipse supplicationibus et lacrimis tantum munus a se avertere frustra conatus esset, suasionibus tandem cedens, « accepto in crucem », inquit, et Summi Pontificatus apicem ut crucem a Deo sibi oblatam, demisso sed forti ánimo suscepit. Lectio VI In Petri cathedra constitutus, nihil de prístina vitae ratione remisit. Humilitate praesertim, simplicitate ac paupertate refúlsit, ita ut in suo testaménto scribere potuerit : « pauper natus sum, pauper vixi, pauper mori cupio ». Humilitas vero animi fortitudinem in eo alebat, cum de Dei gloria, Ecclesiae libertate, animarumque salute ageretur. Vir acèrrimi ingenii et propositi tenax, inter vicesimi ineuntis saeculi procellas, Ecclesiam firmiter rexit, et praeclarissimis ornavit institutis. Musicam sacram ad pristinum splendorem ac dignitatem revocavit; sacrorum Bibliorum studiis principem sedem Romae constituit; Romanam Curiam sapienter reformavit; leges de fidelibus per catechismum instituendis restituit; Eucharisticae mensae crebriorem, imo et cotidianam consuetudinem induxit, ejusque accessum pueris quoque a primo rationis usu aperuit; actionis catholicae incrementa sedulo 252 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale promovit; solidae cleri institutioni providit, additis quoque seminariis per regiones dispositis; sacerdotes omnes ad interiorem vitam colendam alléxit; leges Ecclesiae in unum corpus redegit; errores perniciosissimos, modernismi appellatione comprehensos, damnavit atque evéllit; civile vetitum, quod dicunt, in Pontificis Maximi electione rejécit. Tandem laboribus fractus ac moeróre confectus ob bellum Europium tunc exortum, die vicésima mensis Augusti anni millèsimi nongentesimi decimi quarti, ad caeleste praemium evolavit. Eum ubique terrarum sanctitatis fama clarum miraculisque fulgentem, Pius Papa duodecimus, cuncto plaudènte orbe, in Sanctorum numerum retulit. In III NOCTurno Lectio VII Lectio sancti Evangelii secundum Joannem Jo. tl, 15-17 In illo tempore : Dixit Jesus Simóni Petro : Simon Joannis, diligis me plus his? Et reliqua. Homilia sancti Augustini Episcopi Tractatus 123 in Joannem*, in medio Redditur negationi trina3 trina confessio, ne minus amóri lingua serviat, quam timóri : et plus vocis elicuisse videatur mors imminens, quam vita praesens. Sit amoris officium pàscere Dominicum gregem, si fuit timoris indicium negare pastorem. Qui hoc ánimo pascunt oves Christi, ut suas velint esse, non Christi, se con vinciuntur amare, non Christum : vel gloriándi, vel dominandi, vel acquirendi cupiditate ; non obediendi, et subveniendi, et Deo placandi caritate. Lectio VIII Contra hos ergo vigilat totidem inculcata ista vox Christi quos A p o stolus gemit sua quaerere, non quae Jesu Christi. Nam quid est a l i u d , si diligis me, pasce oves meas : quam si diceretur, si me diligis, non te pàscere cogita? Sed oves meas, et sicut meas pasce, non sicut tuas : gloriam meam in eis quaere, non tuam, dominium meum, non tuum : Sacra Congregatio Rituum 253 lucra mea, non tua; ne sis in eorum societate qui pertinent ad témpora periculosa, seipsos amantes, et caetera quae huic maiorum initio connectuntur. Lectio IX Mérito dicitur Petro : diligis me, et respondet, amo te, eique refertur, pasce agnos meos, et hoc iterum, hoc tertio. Ubi etiam demonstratur unum atque idem esse amorem et dilectionem ; nam etiam D o minus novissime non ait, diligis me, sed amas me. Non ergo nos, sed ipsum amémus, et in pascéndis ovibus ejus ea quae sunt ejus, non ea quae sunt nostra, quaerámus. Nescio enim quo inexplicábili modo, quisquis seipsum, non Deum, amat, non se amat : et quisquis Deum, non seipsum, amat, ipse se amat. Qui enim non potest vivere de se, moritur utique amando se : non ergo se amat, qui ne vivat se amat. Lectio pro festo commemorato legenda iuxta Rubricas Pius Papa decimus, cui nomen antea Josephus Sarto, in Yenetórum pago, quem Riése vocant, natus est. Inter Seminarii Patavini alumnos adscriptus ac sacerdotio auctus, in oppido Tómbolo primum qua vicarius cooperator, dein Salatiáni qua parochus, et Tarvisii qua canonicus et Curiae Episcopalis cancellarius, tanta sanctitate excélluit, ut eum Leo decimus tertius Ecclesiae Mantuanae praefécerit. Boni pastoris nullam partem deserens, juventnti in sortem Domini vocatae rite instituendae máxime adlaboravit; divini cultus decorem et piarum consociationum incrementa promovit; pauperum inopiae effusa caritate prospexit. Tot suffragantibus meritis, inter purpuratos Patres adlectus et Venetiarum Patriarcha creatus est. Post Leonis dècimi tertii obitum, frustra reluctans, Summum Pontificatum ut crucem suscepit. In Petri cathedra constitutus, nihil de prístina vitae ratione remisit. Humilitate praesertim, simplicitate ac paupertate refulsit. Ecclesiam firmiter rexit et praeclarissimis ornavit institutis. Fidei vigilantissimus custos, modernismum, omnium haeresum summam, damnavit ac protrivit; ecclesiasticae libertatis vindex acerrimus, iis qui eam labefactáre conabantur, fortiter obstitit; solidae Cleri institutioni providit ; leges Ecclesiae in unum corpus redegit ; cultum erga Eucharistiam et crebriorem ejúsdem usum máxime provexit. Laboribus fractus et mœrore confectus ob bellum Europäern tunc exortum, die vicésima mensis Augusti anni millèsimi nongentesimi dècimi quarti, ad caelestem patriam evolavit. Eum Pius duodecimus in Sanctorum numerum retulit. 254 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale MISSA Introitus. Ps. 88, 20-22. Extuli electum de pópulo, óleo sancto meo unxi eum : ut manus mea sit semper cum eo, et brachium meum confirmet eum. t- Ibid., 2. Gratias Domini in aeternum cantábo: per omnes generationes annuntiábo fidelitatem tuam ore meo. Gloria Patri. Extuli, Oratio Deus, qui ad tuendam catholicam fidem, et universa in Christo instauranda sanctum Pium, Summum Pontificem, caelesti sapientia et apostólica fortitudine replevisti : concede propitius ; ut, ejus instituta et exempla seetántes, praemia consequantur aetérna. Per eumdem Dominum. Lectio Epistolae beati Pauli Apóstoli ad Thessalonicenses 1 Thess. 2, 2-8 Frates : Fiduciam habuimus in Deo nostro loqui ad vos evangelium Dei in multa sollicitudine. Exhortatio enim nostra non de erróre neque de immunditia neque in dolo; sed, sicut probati sumus a Deo ut erederétur nobis evangelium, ita loquimur; non quasi hominibus placéntes, sed Deo qui probat corda nostra. Neque enim aliquando fuimus in sermóne adunationis, sicut scitis, neque in occasione avaritiae, Deus testis est, nec quaerentes ab hominibus gloriam neque a vobis neque ab a l i i s . Cum possemus vobis oneri esse ut Christi apóstoli, sed facti sumus parvuli in medio vestrum, tanquam si nutrix foveat filios suos. Ita desiderantes vos cupide volebámus tradere vobis non solum evangelium Dei, sed etiam ánimas nostras, quoniam carissimi nobis facti estis. Graduale. Ps. 39, 10-11. Annuntiávi justítiam in coetu magno; ecce labia mea non cohíbui : Dómine, tu nosti. Y- Justítiam tuam non abscóndi in corde meo; fidelitatem tuam et auxilium tuum narravi. Alleluja, alleluja, t- Ps-. 22, 5-6. Paras mihi mensam, inúngis óleo caput meum, calix meus ubérrimus est. Alleluja. In Missis votivis: Post Septuagesimam, omissis Alleluja, ei Versu sequenti, dicitur: Tractus. Ps. 131, 16-18. Sacerdotes ejus índuam salute, et sancti ejus exsultántes exsultábunt. f. Illic David suscitábo cornu, parábo Sacra Congregatio Rituum 255 lucémani uncto meo. y. Inimicos ejus íiiduam confusióne, super ipsum autem fulgébit diadèma meum. Tempore autem Paschali omittitur Graduale, et ejus loco dicitur: Alleluja, alleluja, f. Ps. 22, 5-6. Paras mihi mensam, inúngis óleo caput meum, calix meus ubérrinius est. Alleluja. Ps. 25, 8. Dómine, diligo habitáculum domus time et locum tabernaculi gloria? tua?. Alleluja. Sequentia sancti Evangelii secundum Joannem Jo. 21, 15-17 In illo tempore : Dixit Jesus Simóni Petro : Simon Joannis, diligis me plus his? Dicit ei : Etiam, Domine, tu scis quia amo te. Dicit ei : Pasce agnos meos. Dicit ei iterum :' Simon Joannis, diligis me? Ait illi : Etiam, Dómine, tu scis quia amo te. Dicit ei : Pasce agnos meos. Dicit ei tertio : Simon Joannis, amas me? Contristátus est Petrus, quia dixit ei tertio: Amas me? et dixit e i : Dómine, tu omnia nosti; tu scis quia amo te. Dixit ei : Pasce oves meas. Offertorium. Ps. 88,.12. Venite, filii, audite me; timorem Domini docébo vos. Secreta Oblationibus nostris, quaesumus, Domine, benigne susceptis, da nobis, ut haec divina mysteria, sancto Pio Summo Pontifice intercedente, sinceris tractamus obsequiis et fideli mente sumamus. Per Dominum. Communio. Jo. 6, 56-57. Oaro mea vere est cibus, et sanguis meus vere est potus. Qui manducat meam carnem et bibit meum sanguinem, in me manet et ego in illo. Postcommunio Mensas caelestis virtute refecti, quaesumus, Dómine Deus noster : ut, interveniente sancto Pio Summo Pontifice; fortes efficiamur in fide, et in tua simus caritate concordes. Per Dominum. In Martyrologio Romano Die 20 Augusti — secundo loco. — Romae depositio sancti Pii dècimi,. Papae et Confessoris, fidei integritatis et ecclesiastica? libertatis propu- Acta 256 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale gnatóris invieti, religionisque zelo insignis, cujus festum tertio Nonas Septembris recolitur. Die 3 Septembris. Sancti Pii Papa? dècimi, cujus natalis dies tertiodecimo Kalendas Septembris recensetur. URBIS e t ORBIS Sancti Pii X Papae et Confessoris sollemnia Canonizationis in area ante Basilicam Vaticanam die 29 Maii Anni Marialis 1954 peracta, quamplurimis Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalibus, Archiepiscopis et Episcopis, una cum ingenti fidelium concursu, ex dissitis quoque regionibus adstantibus, fulgentem assecuta sunt triumphum, quem Deus, humilium suscitator, ad exaltationem Servi Sui mirabiliter disposuit. Invalescebat interea in multorum Ordinariorum animis ardens studium atque optatum ut novensilis Sancti festum totius Ecclesiae commune efficeretur, quod iam nonnullis in locis liturgico cultu celebrabatur. Quare Sanctissimus Dominus noster Pius Papa XII, fere omnium Catholici Orbis Archiepiscoporum et Episcoporum, nec non et Religiosarum Familiarum vota libenter excipiens, Sancti Pii X Papae et Confessoris, festum ad universam Ecclesiam extendere benigne dignatus est, die tertia mensis Septembris quotannis sub ritu duplici minori cum Officio et Missa propriis et approbatis, uti in superiori prostant exemplari, recolendum. Servatis Rubricis. Contrariis non obstantibus quibuscumque. Die 1 Martii anno 1955. C. Card. Cicognani, Praefectus L. © S. t A. Carinci, Archiep. Seleucien., a Secretis. A n . et v o l . XXXXVII 21 Maii 1955 (Ser. II, v. XXII) - N. 6 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E ACTA PII PP. XII CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I PORTUS NATIONALIS (TOCANTINOPOLITANAE) B DIOECESI PORTUS NATIONALIS QUAEDAM MUNICIPIA DETRAHUNTUR, EX Q U I B U S N O V A P R A E L A T U R A ( ( N U L L I U S D I O E C E S I S ) ) C O N S T I T U I T U R , TOCANTO NOPOLITANA APPELLANDA. PIUS EPISCOPUS S E R V U S S E R V O R U M DEI A D P E R P E T U A M REI M E M O R I A M Ceu pastor, de ovium grege magnopere sollicitus, si hic sit crebrior, non uni tantum custodi illum committit, sed pluribus, quo aptius et necessitatibus pareant quibus oves aguntur, et eas ab instantibus hostibus defendant ; ita et Nos, sacrae fidelium omnium universitatis magister, qui sunt oves Christi, cum aliqua Ecclesia peramplior evadit nec potest frequens populus apte ab uno eodemque Episcopo regi, eandem partimur ac pluribus rectoribus tradimus. Cum igitur venerabilis Prater Ioannes Alanus Maria Du Noday, Episcopus Portus Nationalis, ab hac Apostolica Sede postulaverit ut, diviso suae dioecesis territorio, nova praelatura «nullius dioecesis» erigeretur : ex hoc enim ei populo magnifica sive fidei christianae sive sincerae religionis incrementa haberi posse ; Nos quibus omnia consilia probantur ex quibus spes affulgeat rem divinam augeri; post auditum Nostrum Administrum apud Rempublicam Brasilianam, consiliumque exquisitum a venerabilibus Fratribus Nostris 17 - ACTA, vol. XXII, ii. S. — 21-5-1955. 258 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale S. R. E. Cardinalibus Negotiis Consistorialibus praepositis; re attente considerata consensuque suppleto eorum quos hoc negotium contingat, de apostolica Nostra potestate, haec quae sequuntur decernimus et iubemus. A dioecesi Portus Nationalis id territorii distrahimus quod civilia municipia, apud vulgus Tocantinopolis, Itaguatins, Araguatins, Filadelfia, et Babaçulandia cognominata, continet. Ex qua regione iisdem limitibus ac eadem oppida, quae descripsimus, terminata, novam praelaturam nullius dioecesis efficimus, Tocantinopolitamim appellandam. Cuius Ecclesiae Sedes eiusque Praelati domicilium in urbe Tocantinopoli erunt; cathedram vero docendae pro suo munere veritatis collocant sacrorum Antistes in templo Beatae Mariae Virginis a Consolatione, quod praelaticiae aedis dignitate condecoramus. Sive èrgo templum hoc, sive Praesul cui contigerit praelatura regenda et gubernanda, omnibus iuribus, honoribus, privilegiis fruentur quae a iure iis conceduntur; ipsius vero Praelati etiam oneribus tenebuntur, quae solent ceteros eiusmodi Ecclesiarum rectores gravare et obligare. Nova praelatura Tocantinopolitana metropolitanae archidioecesi Goiasensi suffraganea erit; item erit eius Praesul Ordinarius eiusdem metropolitanae Sedis sacrorum Antistiti obnoxius. De iis paterne solliciti, quos adorandum Spiritus Sancti numen ad sacerdotalia munia vocaverit, iubemus ut quam primum talibus excipiendis pueris in eadem Ecclesia seminarium condatur saltem ei einen tarium, iuxta normas et leges tum Iuris communis tum a S. Congregatione de Seminariis et studiorum Universitatibus latas. E quorum iuvenum numero lectissimi quique deligantur, iique Romam mittantur philosophia ac theologia rite imbuendi in pontificio collegio Piano Brasiliano. Mensam praelaturam, quam vocant, ea bona constituent quae vel Curiae obvenient, vel fideles christiani ultro Offerent, vel denique novae Ecclesiae accèdent ex divisione bonorum dioecesis Portus Nationalis propriorum, iuxta canonem 1500 Codicis Iuris Canonici. Quod ad clericos attinet, praecipimus ut cum erectio praelaturae facta fuerit, ii clerici qui in eius territorio legitimum domicilium habeant, iidem Tocantinopolitanae Sedi censeantur adscripti. Regimen et administratio huius praelaturae « nullius dioecesis )), itemque electio Vicarii, Sede vacante, iura cleri et populi eorundemque onera, haec omnia et his similia Iuris Canonici praescriptis omnino regantur. Monemus insuper ut acta et documenta quae ad novam Tocantinopolitanam praelaturam respiciant, quam primum a Curia Portus Nationalis ad Curiam hanc mittantur, ibidem in tabulario religiose servanda. Ad haec omnia perficienda venerabilem Fratrem Armandum Lombardi depu- Acta Pii Pp. XII 259 tamus, Archiepiscopum titulo Caesariensem Philippi et in Republica Brasiliana Apostolicum Nuntium, cui omnia iura et potestates agendae rei tribuimus, cuilibet deleganda, si opus fuerit, dummodo in ecclesiastica dignitate constituto. Curabit idem venerabilis Frater ut peracti negotii documenta exarentur, quorum sincera exempla ad S. Congregationem Consistorialem quam cito mittantur. Quod si eo tempore quo canonica erectio huius praelaturae facienda erit, alius eidem Nuntiaturae Apostolicae praeerit, huic, ut par est, easdem potestates facimus idemque onus imponimus. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderetur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die vicesimo mensis Decembris, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto decimo. GELSUS Card. COSTANTINI ¡$f Fr. ADEODATO S I. Card. PIAZZA S. R. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost. Silvius Sericano, Proton Apost. JJOCO In, © Conc. Plumbi Ap. tab., vol. LXXXX, n. 1 260 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II FLORIANOPOLITANAE (TUBARAOENSIS) A FLORIANOPOLITANA ARCHIDIOECESI A U S T R A L I S SEPARATUR REGIO EADEMQUE I N NOVAE DIOECESIS F O R M A M R E D I G I T U R , TUBARAOENSIS N O M I N A N O A E . PIUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI A D P E R P E T U A M REI M E M O R I A M Viget ubique gentium sancta Ecclesia eademque, ceu provida mater filios suos, amantissime universos cingit populos, quos profuso sanguine redemit Christus; eaque pariter continenti curat labore atque anxia sollicitudine ut sanctissimi huiusce cruori s vim atque efficaciam, quo aptiore potest modo, cum omnibus communicet hominibus. Quandoquidem ergo Nos, ad Ecclesiae eiusdem regimen superno consilio vocati, nil intentatum relinquimus quod ad animorum utilitatem conducere videatur, laeto animo preces admittendas arbitramur venerabilis Fratris Ioachimi Domingues de Oliveira, Florianopolitanae Sedis Archiepiscopi : is enim, cleri populique sui annuens optatis, ab hac Apostolica Sede postulavit ut suae Ecclesiae australis pars separaretur novaque ex ea fieret dioecesis, quo celerius accommodatiusque necessitatibus suae consuleretur plebis, quae frequentior illuc convenit in dies. Explorato igitur quid de hac re sentiret Noster in Brasiliana Republica Administer, atque audito consilio venerabilis Fratris Nostri S. R. E. Cardinalis S. Congregationis Consistorialis a Secretis; consensu praeterea eorum suppleto, qui in hoc negotio aliquod vel habeant ius vel se putent habere ; reque pariter attentissimo studio considerata atque certa scientia eorum quae facturi sumus, de summa Nostra potestate haec statuimus. A Florianopolitanae archidioecesis territorio meridianam separamus regionem, undecim, quae sequuntur, complectentem civilia municipia, prout nunc exstant, quorum apud populum nomina : « Orleäes, Tubarâo, Jmarui, Braco do Norte, Laguna, Urussanga, Criciuma, Jaguaruna, Turro, Araranguá atque Sombrio ». Ex qua nova excerpta regione dioecesim condimus Tuburaoensem, quae iisdem claudetur finibus atque territorium, quod nuper separa viinu s, scilicet : ad Acta Pii Pp. XII 261 septemtrionem Florianopolitana archidioecesi ; ad orientem solem Atlantico mari ; ad meridiem Caxiensi dioecesi ; sub occidènte Praelatura « nullius dioecesis » Vaccariensi atque Lagensi dioecesi. Ipsa Tubaraoensis dioecesis metropolitanae Ecclesiae Florianopolitanae suffraganea erit, eiusque Episcopus Florianopolitani Archiepiscopi erit obnoxius auctoritati. Idem praeterea Episcopus sedem ac domicilium in urbe habebit vulgo (( Tubarâo », quam hisce Litteris in civitatis episcopalis dignitatem provehimus; cathedram vero in curiali collocabit aede Perdolenti Virgini Mariae sacra, quam ad cathedralis templi gradum perducimus quamque omnibus decoramus iuribus ac privilegiis, ceterarum cathedralium aedium propriis. Tubaraoensem item dioecesim eiusque Praesulem iisdem iuribus honoribusque exornamus, quae ad omnes spectant cathedrales Ecclesias earumque Praesules; Episcopum vero paribus astringimus oneribus. Volumus quoque ut ad sacrorum rituum splendorem promovendum, Canonicorum Collegium quam primum in cathedrali isto templo condatur, cui instituendo per Apostolicas sub plumbo Litteras a Nobis dandas prospiciemus ; quoadusque vero hoc fieri nequeat, indulgemus ut Canonicorum loco dioecesani Consultores ad iuris praescripta eligantur, qui Episcopo et consilio et opere sint praesto. Quod pariter attinet ad novae Ecclesiae regimen et administrationem, ad Vicarii Capitularis, sede vacante, electionem, ad fidelium et sacerdotum iura et onera aliaque huiusmodi, ea iubemus quae Iure Canonico statuuntur. Episcopalis insuper mensa fiet sive ex Curiae emolumentis, sive ex oblatis a fidelibus pecuniis, sive ex dote, quam publica dabit potestas, sive denique ex bonis quae e partitione bonorum Florianopolitanae mensae, pro rata parte, novae contingent dioecesi, salvis tamen in hac divisione iussis canonis 1500 C. I. C. Quandoquidem vero maxime Nobis est cordi eorum institutio puerorum, quos divinus Servator ad sacerdotium superno vocaverit instinctu, volumus ut Tubaraoensis Episcopus, ubi primum poterit, seminarium saltem elementarium condat, ad iuris normam et iuxta leges a S. Consilio Seminariis studiorumque Universitatibus praeposito traditas; qui pariter ex ipso seminario optimos eliget iuvenes eosdemque Romam mittet, ut in Pontificio Ephebeo Piano Brasiliano philosophia ac theologia erudiantur. Quod vero ad clerum novae Sedi assignandum attinet, decernimus ut simul ac dioecesis erectio ad effectum fuerit deducta, clerici illi Ecclesiae censeantur ascripti, in cuius territorio legitime degunt. Omnia denique documenta et acta, quae ad novam Ecclesiam spectant, a Florianopolitana Curia quam cito mittantur ad Tubaraoensis Curiae tabularium. Ut autem ea quae Nostris his Lit- Acta 262 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale teris iubemus fiant, venerabilem Fratrem Armandum Lombardi, Archiepiscopum titulo Caesariensem Philippi et in Brasiliana República Apostolicum Nuntium, deligimus vel eum qui eo tempore, quo haec decreta ad rem adducentur, eiusdem Nuntii funget officio ; exsecutori vero operis necessarias concedimus potestates, cuilibet sacerdoti subdelegandas, onusque iniungimus effectum negotium in acta referendi eorumque fide digna exempla ad S. Consistoriale Consilium quam primum mittendi. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderetur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die duodetricesimo mensis Decembris, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quarto, Pontificatus Nostri sexto decimo. CELSUS Card. COSTANTINI s$i Fr. ADEODATUS I. Card. PIAZZA S. R. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost. Silvius Sericano, Proton. Apost. L o e o £8 P l u m b i In Conc. Ap. tab., vol. LXXXX, n. 2 Acta Pii Pp..- XII 263 I i i DE BIRMANIA I N U N I O N E F O E D E R A R I B I R M A N A E C C L E S I A R U M A T Q U E E P I S C O P O R U M ORDO C O N S T I T U I T U R , QUAE EST EPISCOPALIS HIERARCHIA. PIUS EPISCOPUS S E R V U S S E R V O R U M DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Dum alterna vicissitudine vertuntur omnia, sancta Christi Ecclesia sua pace ac veritate e mediis perturbationibus altius eminet una, quae rerum temperat asperitates omnesque homines materno cingens amplexu, eos ad supernae vitae immortalis erigit spem. Quod cum latissime per terrarum orbem laeto successu fiat, in Poederali etiam Unione Birmana prospere hisce evenit temporibus, sive ob catholicae rei prosperitatem sive ob Evangelii praeconum sollertiam sive praesertim ob indigenae cleri numerum atque virtutem. Quam ob rem Nos, qui Dei voluntate universam gubernamus Ecclesiam, id prorsus esse tempus censemus ut in hac regione dioecesium atque Episcoporum ordinatio, seu ecclesiastica Hierarchia, constituatur, quo fructuosius inibi christiana res in dies administretur ac propagetur. Postquam igitur sententiam audivimus venerabilis Fratris Martini Lucas, Archiepiscopi titulo Adulitani atque in India Apostolici Internuntii, consiliumque pariter exquisivimus venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium S. Congregationi Fidei Propagandae praepositorum; consensu praeterea suppleto eorum, qui in hoc negotio aliquid iuris habeant aut sese habere putent ; re attentissime considerata ac certa scientia eorum quae acturi sumus, de suprema Nostra potestate sequentia decernimus. In Foederali Unione Birmana episcopalem Hierarchiam, quae dicitur, constituimus, atque in ea regione duas condimus ecclesiasticas Provincias, Birmaniae nempe 264 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale "meridionalis atque Birmaniae septemtrionalis, quarum statum hoc qui sequitur modo disponendum esse iubemus. Ecclesiastica Provincia Birmaniae meridionalis ex archidioecesi Rangunensi constabit, quae fuit adhuc Apostolicus Vicariatus de Rangoon, hisce Nostris Litteris ad metropolitanam evectus dignitatem; ex suffraganea Ecclesia Tungunensi, quae fuit ad hunc diem Apostolicus Vicariatus de Toungoo ; itemque e dioecesi Basseinensi, civiles districtus complectente vulgo Bassein, Henzada et Myaungmya, e Rangunensi archidioecesi separatos, quam per alias sub plumbo Litteras hoc ipso ereximus die. Cui Provinciae Praefectura Apostolica de Akyab aggregantur. Ecclesiasticam vero Provinciam Birmaniae septemtrionalis constituent archiepiscopalis Mandalaiensis Ecclesia, quae adhuc fuit Apostolicus Vicariatus de Mandalay, ad metropolitanum decus hisce Litteris hodie perductus, atque suffraganea dioecesis Kengtungensis, quae ad hodiernum diem fuit Vicariatus Apostolicus, cui nomen de Kengtung. Eidem insuper Provinciae Apostolica aggregabitur Praefectura de Bhamo. Quarum fines Provinciarum finibus aequabuntur omnium simul archidioecesium ac dioecesium, quae ambas constituunt. Earum praeterea Ordinarii sedem ac domicilium habebunt in urbibus, e quibus singulae Ecclesiae nomen capiunt ; cathedralem vero in suo quisque templo collocabit, quod in singulis hisce urbibus princeps iure meritoque hactenus habitum est. Volumus praeterea ut omnes modo conditae Sedes S. Congregationi Fidei Propagandae subdi pergant, earumque Ordinarii, qui adhuc titulares Episcopi fuere, ad suas nunc conditas cathedrales Sedes transferantur : ut venerabilis scilicet Frater Victor Leo Bazin ab Ecclesia titulo Achyraënsi ad Metropolim Rangúnen sem; ut venerabilis Frater Albertus Petrus Falière ab Ecclesia titulo Clysmatena ad Mandalaiensem archidioecesim ; ut venerabilis Frater Alfredus Lanfranconi ab Ecclesia titulo Zertensi ad cathedralem Tungunensem Sedem ; ut denique venerabilis Frater Ferdinandus Guercilena ab Ecclesia titulo Hadrianiensi ad Kengtungensem dioecesim. Quibus Ecclesiis, a Nobis hodie erectis, ea privilegia et honores, ut maxime convenit, concedimus, quae sunt omnium sive archidioecesium sive dioecesium propria; itemque earum Praesules iis omnibus condecoramus iuribus atque astringimus officiis, quae ceterarum Praesulum amplissimam sive metropolitanam sive episcopalem dignitatem consequuntur. Quod nominatim ad Praesules Rangunensem et Mandalaiensem spectat, decernimus ut, sicut omnes per orbem Metropolitae Archiepiscopi, Cru- Acta PU Pp. XII 265 cem ante se ferant in suae cuiusque Ecclesiasticae Provinciae territorio, atque pallium, iuxta liturgicas leges, induant, postquam tamen hoc in publico Consistorio expostulaverant atque obtinuerint. Quod autem ad Canonicorum Collegia attinet, volumus ut Ordinarii in suo quisque metropolitano aut cathedrali templo quam primum eadem condant ; quoadusque vero hoc fieri nequeat, concedimus ut eorum loco dioecesani Consultores instituantur. Omnibus praeterea in hisce nunc conditis Ecclesiis, mensae archiepiscopales vel episcopales constituentur sive bonis, quae adhuc usque Apostolicis Vicariatibus fuerunt, sive pecunia ultro a fidelibus data aut a S. Congregatione Fidei Propagandae comparata. Cum vero unaquaeque Ecclesiarum elementarium tantum habeat seminarium, volumus ut quam primum seminarium maius erigatur, excipiendis educandisque totius Birmaniae adulescentibus, qui inibi philosophiae ac theologiae studia exerceant. Decernimus denique ut in novis hisce Ecclesiis religiose serventur normae, quas Codex Iuris Canonici de Vicarii Capitularis, sede vacante, electione, de cleri populique iuribus oneribusque, deque regimine et administratione Ecclesiarum praescribit. Quae hisce Litteris decrevimus efficienda curabit venerabilis, quem supra diximus, Frater Martinus Lucas, vel ille, qui eo tempore quo haec iussa ad rem adducentur, Apostolicae in India Internuntiaturae praeerit ; cui vero obtigerit exsequendum negotium, illi omnes potestates ad id necessarias facimus, quae etiam subdelegari, si opus fuerit, cuilibet poterunt viro, in ecclesiastica dignitate constituto. Qui vero rem egerit, confectum negotium in tabulas referet eiusque fide dignum exemplum ad S. Consilium Fidei Propagandae quam primum mittet. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostender e t u r . Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quo- Acta 266 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale quo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die primo mensis Ianuarii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quinto, Pontificatus Nostri sexto decimo. OELSÜS Card. COSTANTINI PETRUS Card. FUMATONE BIONDI S. R. E. Cancellarius S. Congr. de Propagan4a Fide > Praefectus Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost. Silvius Sericano, Proton Apost. LQCO 8? P l u m b i In Conc. Ap. tab., vol. LXXXX, n. 4 MOTU PROPRIO DB PONTIFICIO OPERE P R I M A R I O R E L I G I O S A R U M V O C A T I O N U M Cum supremae paternaeque Nostrae sollicitudini respondens, S. Congregatio negotiis religiosorum sodalium praeposita peropportunum renuntiaverit Opus primarium religiosarum vocationum condere, quod sibi proponat in christifidelibus — omni sane consilio, sed potissimum per diversa in singulis regionibus constituta id genus Opera — voluntatem excitare fovendi, tuendi, iuvandique ad perfectionis christianae Status vocationes, rectam de dignitate ac utilitate perfectionis Statuum notitiam pervulgare, itemque fideles ex omnibus orbis partibus in communionem precum ac piorum exercitiorum vocare, Nos, motu proprio ac de Apostolicae plenitudine potestatis, Opus, quod Pontificium nominamus, vocationum religiosarum apud eandem S. Congregationem constitutum volumus, statuimus ac decernimus, addita facultate aggregandi Opera ac personas, cum id postulatum fuerit, simulque indulgentias concessas vel concedendas, atque favores spirituales, ad universos adscriptos extendendi. Quod quidem ratum firmumque sit ac permaneat, contrariis quibuslibet non obstantibus, peculiari etiam mentione dignis. Datum Romae, apud S. Petrum, die x i mensis Februarii, anno m c m l v , Pontificatus Nostri sexto decimo. PIUS PP. XII Acta Pii Pp. XII 267 LITTEKAE APOSTOLICAE BEATA MARIA CIPUAM VIRGO, PATRONAM ARCHIDIOECESIS NOMINE « MATRIS CAELESTEM DESERTORUM )) CIVITATIS , INVOGATA, « TORRENTE ) ) TN PRAE- VALENTINENSIS ELIGITUR. PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Praesidium rebus in artis atque perfugium salutis, Almam Deiparam, nomine «Matris Desertorum » invocatam, cives oppidi, quod, in Valentina Archidioecesi situm, « Torrente » vulgo appellatur, praecipuis, quemadmodum ad Nos allatum est, ornant obsequiis. Quod pietatis studium, a saeculo xv repetendum, per hominum aetates ita increvit ut peculiaris institueretur sodalitas, e nomine illo Beatae Mariae Virgini adiecto nuncupata ; quam in piam societatem oppidani fere omnes solent ascribi. Tantae autem Matris, insigni Imagine expressae, amorem, clementiam, liberalitatem Christifideles supplices multotiens experti sunt. Quo autem laudatus hic Deiparae cultus maiora sumeret incrementa, hoc praesertim Mariano Anno vertente, Curio Ecclesiae Beatae Mariae Virgini in Caelum Assumptae sacrae et in oppido, quod diximus, exstantis, nomine quoque Cleri, Piarum Sodalitatum locique Moderatorum, submissas Nobis adhibuit preces ut Almam Deiparam, nomine « Matris Desertorum » insignem, Caelestem eiusdem oppidi Patronam renuntiaremus. Quae vota, Venerabilis Fratris Marcellini Olaechea Loizaga, Valentini Archiepiscopi, commendatione suffulta, pro Nostro studio Marianae religionis adaugendae, propagandae, libenti animo statuimus explere. Quapropter, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra, deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Beatam Mariam Virginem, nomine (( Matris Desertorum » invocatam, totius civitatis, quae « Torrente » appellatur, praecipuam apud Deum Caelestem Patronam constituimus ac declaramus, omnibus adiectis honoribus et privilegiis liturgicis, quae principalibus locorum Patronis rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque 268 Acta Apostolicae Sedis Commentarium Officiale rite iudicandum esse ac definiendum ; ìrritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die X I V mensis Maii, anno m c m l i v , Pontificatus Nostri sexto decimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis Gildo P r u g n o l a a Brevibus Apostolicis EPISTULAE I AD R E V M U M P. TERENTIUM S T E P H A N U M MCDERMOTT, ORDINIS FRATRUM PRAEDICATORUM VICARIUM GENERALEM. PIUS PP. XII Dilecte fili, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Cum Septembri mense, anno m d c c c c x x x x v i , Dominiciani Ordinis Delegatos Patres coram admisissemus, qui in coetu legitime habito Moderatorem suum seu Generalem Magistrum collatis ex more suffragiis degerant, eos paterno animo adhortati sumus ut, confirmata disciplina et viribus auctis, ad salutares Evangelii triumphos magis magisque conferrent. In praesens vero, cum noscamus proximo Aprili mense iterum eiusmodi Delegatos esse una tecum in eiusdem generis coetum congressuros, cupimus imprimis illius memoriam recolere, qui ob improvisum et aerumnosum casum e mortali hac vita evocatus tantopere a Nobis a vobisque desideratur. Vix autem necesse esse putamus novos Delegatos Patres commonere ut intento considerent animo se ad gravissimum obeundum munus vocari, cum eum deligere debeant, qui, utpote S. Dominici successor, universum ordinem vestrum, tot tantisque erga Ecclesiam humanitatisque cultum promeritis praeclarissimum, regat, moderetur ad auctioraque cotidie incrementa provehat. Illam imprimis sententiam secum reputent : « Omne datum optimum et omne donum perfectum desursum est, deseen- Acta PU Pp. XII 269 dens a Patre luminum » ;* quamobrem antequam suffragia ferant, supplices ad Deum admoveant preces, ut luce superna suas ipsorum mentes benigne collustrare velit. Idque itidem faciant cupimus omnes Dominiciani Ordinis sodales, ubicumque sunt ; atque adeo una vox ex universa Religiosa Familia vestra ad Caelum attollatur, eorum etiam, qui, ut una tecum conquerimur, cum in « Ecclesia silentii » commorentur, Romam venire praepediuntur hoc suo munere perfuncturi. Cum praeterea, hanc opportunitatem nacti, meditationi vestrae exoptemus aliquid proponere, quod peculiari modo videatur Instituto vestro consentaneum, haec S. Bernardi verba menti Nostrae succurrunt: « E s t . . . tantum lucere, vanum; tantum ardere, parum; ardere et lucere perfectum » . Opus siquidem est ut vos Legiferi Patris vestri normis obtemperantes, in divinarum humanarumque disciplinarum studium incumbatis alacriter ; quam ad rem in Ordine vestro sidera fulgent, quorum lucentes radii saeculorum cursum praetergredientes, aetatis etiam nostrae tenebras illustrant ; Albertum Magnum, dicimus, ac praesertim eius discipulum Thomam Aquinatem, qui « divina humanaque scientia praedives, soli comparatur » atque (( illud a se impetravit, ut et superiorum temporum errores omnes unus debellarit, et ad profligahdos, qui perpetua vice in posterum exorituri sunt, arma in vietissima suppeditant » . 2 3 4 Quamobrem, si illa Codicis Iuris Canonici decretoria sententia omnibus praestituitur, « Philosophiae rationalis ac Theologiae studia et alumnorum in his disciplinis institutionem Professores omnino pertractent ad Angelici Doctoris rationem, doctrinam et principia, eaque sancte teneant » , vobis tamen peculiarissimo modo praecipitur. Idque duplici potissimum ratione : ut nempe catholicae doctrinae integritatem, prouti ab Ecclesia traditur, diligentissime servetis incolumen et adversus insurgentium. errorum conatus invicto animó aptisque armis tueamini; itemque ut nullam humanam disciplinam praetermittatis, quae progrediente saeculo possit nova luce christianam veritatem, quae semper eadem est, collustrare ac patefacere. Verumtamen necesse quoque est ut doctrinae vestrae lumen caritate illa ardeat, quae ex Deo oritur, et •quae homines facilius ad assequendam Aeterni Numinis sapientiam 5 1 2 3 4 4 lue. 1, 17. Sermo in hat Constit., n. S. Ioan. Bapt., n. 3; MIOXE P. L. O L X X X I I I , 399-B 452. LEO X I I I , L i t t . E n c . Aetemi Patria; A. C a n . 1366, 2. L. 1879. Pï>. 273-274. Acta 270 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 6 adducit. ((Scientia inflat», ut ait Apostolus, « caritas vero aedificat » . Atque idem sanctissimus Doctor Mellifluus iure meritoque haec interrogando asseverat : « Quid faceret eruditio absque dilectione? Inflaret. Quid, absque eruditione, dilectio? Erraret » . Utrumque igitur assequi, officium gravissimum vobis esse debet; idque potissimum cum sacras contiones ad clerum vel ad populum habetis — quod Ordinis vestri peculiari modo proprium est —; ita quidem ut sitis « praedicatione ferventes » , ut in Constitutionibus vestris animadvertitur. Etenim si divina caritate hominum verba non ferveant, inania sunt prorsus, secundum illud Apostoli gentium : « Si linguis hominum loquar et angelorum, caritatem autem non habeam, factus sum velut aes sonans, aut cymbalum tinniens » . Ac praeterea concordent semper oportet in vobis verba cum moribus; ita ut, quod ore profertis, vestrae exemplo vitae fulciatis. Haec christiana caritas vos invicem arctissime coniungat ut fratres ; nunquam igitur — quod pro certo omnino habemus — discordia subrepat, numquam frigida illa ac nimia obtineat sui ipsius existimatio, quae ceteros laedat. Christiana humilitas, quae excelsa virtus est, ceterarumque fundamentum, animum exornet vestrum; atque adeo ea omnia a vobis prohibeat, quae alios, sodales praesertim vestros, vel leviter offendat. 7 8 9 Debita vero oboedientia rationibus concussis numquam semperque firmis innitatur ; eis nempe, quae in Moderatoribus vestris Deum ipsum cernere iubeant. Inoboedientia enim, peculiarissimus aetatis nostrae morbus, vires dissipât, ac languida et infructuosa apostolica reddit incepta. Haec habebamus, dilecte fili, quae hac opportunitate data, potissimum vobis omnibus meditanda et cotidie impensius exsequenda proponerentur. Ac fore omnino confidimus ut novus Moderator vester Generalisque Magister haec omnia, opitulante Deo, cernere possit quam diligentissime semper in usum deducta : ita quidem ut ex eius magisterio ac ductu tum inclito Ordini vestro nova queant atque eximia comparari promerita, tum Ecclesiae universae nova incrementa afferri. Eem etiam perutilem, ut scribebas, facturi estis, si Consociationes illas, quae a Mariali Rosario, vel a sacratissimo Nomine Iesu auspicia s I 7 S. B e r n . , In Cantica, s e r m . 6 9 , n. 2; MIGNE PL, O L X X X I I I , 1113-A. Cor. * Constit., s II Cor. viii, n. i. 452. XIII, 1. Acta Pii Pp. XII sumunt, quam studiosissime auctuosissimeque provehatis ; ex iis enim uberiores in dies salutaresque poteritis colligere fructus. Qua suavi spe freti, tibi, dilecte fili, omnibusque Dominiciani Ordinis sodalibus, iis praesertim, qui in proximum coetum suffragiorum causa congregabuntur, Apostolicam Benedictionem, quae divinorum sit munerum auspex paternaeque benevolentiae Nostrae testis, peramanter in Domino impertimus; Datum Bomae apud Sanctum Petrum, die x x v mensis Martii, anno M D œ c c L V , Pontificatus Nostri decimo septimo. PIUS PP. XII n AD E M U M I O S E P H U M E P I S C O P U M ALBANENSEM S. R. E. CARDINALEM SUPREMAE SACRAE C O N G R E G A T I O N I S SANCTI OFFICII A SECRETIS PIZZARDO, EUMDEM- Q U E SACRI C O N S I L I I D E S E M I N A R I I S S T U D I O R U M Q U E U N I V E R S I T A T I B U S PRAEFECTUM, QUINTUM ET VICESIMUM EPISCOPATUS ANNUM IMPLETURUM. PIUS PP. Xtl Venerabilis Frater Noster, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Tibi quinquagesimum sacerdotii tui natalem diem, duos adhinc annos, fauste celebranti gratulationes Nostras libenti admodum animo declar ravimus, plura eaque eximia erga Ecclesiam et Apostolicam hanc Sedem promerita ineunda memoria recolentes. Hodie autem ipsimet, quinque a suscepto episcopatu lustra proxime peragenti, dum constantem intimamque benevolentiam publice confirmamus, iustam laetitiam tuam tuorumque et grati eventus celebrationem Nostris secundissimis votis fervidisque ominibus etiam atque etiam adaugemus. Hisce enim postremis temporibus, quo .graviores in dies exstiterunt necessitates, quibus premuntur quum fideles Albanenses tibi concrediti, tum tot Seminariorum alumni sollicitudini tuae demandati, maiore profecto sollertia ac navitate eisdem consulere ac prospicere contendisti. Tibi igitur, Venerabilis Frater Noster, qui in praeclaris nobilissimisque Apostolicae Sedis officiis a florentibus annis versaris, quique Nobis Ipsis tam diuturnam, tam fidelem, tam studiosam deditamque operam tribuisti, de proxima faustitate perlibenti animo gratulamur, omnia felicia, prospera, salutaria a Domino adprecantes. Quo interea auspicati eventus commemoratio 272 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale gregi Albanensi salutarior exsistat,, tibi ultro facultatem largimur, ut, die constituta, post Sacrum pontificali ritu peractum, nomine Nostro Nostraque auctoritae adstantibus fidelibus benedicat, plenariam indulgentiam iisdem proponens, usitatis Ecclesiae condicionibus lucrandam. Supernorum denique munerum solaciorumque in auspicium, inque peculiaris Nostrae dilectionis pignus, Apostolicam Benedictionem tibi, Venerabilis Frater Noster, egregio Episcopo Suffraganeo cunctisque laborum sociis, simulque clero ac populo vigilantiae tuae commisso amantissime in Domino impertimus. Datum Romae apud Sanctum Petrum, die x v i mensis Aprilis, anno MDCCCCLV, Pontificatus Nostri septimo decimo. PIUS PP. XII ALLOCUTIONES lis qui inter fuerunt universali Conventui, Romae habito, ad praecavendas operariis calamitate s. * En vous accueillant ici, Messieurs les participants du premier Congrès Mondial de Prévention des accidents du travail, Nous Nous reportons en esprit au mois de novembre de Tan dernier où Nous avions le plaisir de recevoir à Castel Gandolfo les membres du Conseil d'Administration de l'Organisation Internationale du Travail. Nous félicitions alors vivement cet organisme d'avoir contribué pour une large part au développement de la législation sociale en beaucoup de pays, et de s'attacher avec ardeur à l'étude des problèmes actuels que posent les relations entre employeurs et ouvriers. L'un de ces problèmes, issu du développement continu du machinisme, est celui de l'accroissement du nombre des accidents de travail, particulièrement sensible après lai dernière guerre. C'est pour l'affronter que P« Ente Nazionale di Prevenzione degli Infortuni sul lavoro » avec le concours du Bureau International du Travail vous a invités à ce Congrès. Très touché de l'hommage que vous voulez Nous rendre, Nous profitons volontiers de cette occasion pour vous adresser Nos plus sincères félicitations et Nos encouragements. * D i e 3 A p r i l i s m e n s i s a. 1955. Acta PU Pp. XII 273 Depuis plusieurs décades, la lutte contre les accidents du travail se poursuit avec énergie à l'aide d'organismes techniques spécialisés. On peut voir là une des conséquences les plus heureuses de l'impulsion donnée au siècle dernier, et constamment renforcée depuis lors, par tant d'hommes généreux, soucieux d'améliorer la condition matérielle et morale des travailleurs, et dont Nos Prédécesseurs Léon XIII et Pie XI soutenaient et orientaient les efforts par leurs Encycliques sociales. D'importantes associations se sont créées qui, souvent avec l'appui des pouvoirs publics, s'emploient à stimuler l'action des savants, des experts et de tous les responsables en matière de sécurité et d'hygiène du travail. Mais il apparaît de plus en plus qu'il importe d'éviter la dispersion des forces, de mettre en commun le fruit des expériences et des recherches menées sur plusieurs fronts, de coordonner les initiatives sur le plan international le plus vaste. C'est le but de ce Congrès Mondial, qui invite à ses assises les représentants des organismes de prévention des Etats membres de l'Organisation Internationale du Travail. Parmi les thèmes de rapports et de discussions que vous avez inscrits à votre programme, Nous relevons particulièrement l'étude de la tâche et du fonctionnement des comités de sécurité, les exigences que pose aux constructeurs la sécurité des machines, l'influence des facteurs humains et spécialement de la sélection et de la formation professionelles, les problèmes de collaboration internationale en matière de sécurité. Thèmes très généraux, sans doute, mais qui commandent les solutions particulières et qui devaient être abordés dans ce premier Congrès Mondial. Sans perdre de vue le rôle des facteurs techniques dans la prévention des accidents du travail, facteurs si divers suivant les industries, il convenait de mettre en évidence un aspect plus délicat, l'intervention des motifs humains. La lutte que vous menez prolonge en effet l'effort inlassable que l'homme déploie depuis les origines pour dominer la matière, ses résistances aveugles, ses réactions déroutantes et parfois soudaines et terribles envers celui qui tente de l'enserrer de plus en plus dans le réseau de ses inventions. Toute œuvre humaine comporte un certain risque, physique, économique ou moral; on peut, on doit même l'accepter, quand il ne dépasse pas les limites que fixe la prudence. L'homme trouve d'ailleurs dans cette espèce de défi un stimulant psychologique puissant. Mais d'autre part, personne ne peut compromettre, sans raison grave, sa santé ou celle de ses semblables, exposer sa vie ou -celle d'autri. Et cependant que d'imprudences, de négligences coupables, 18 - ACTA, vol. XXII, n. 6. — 21-5 1955. 274 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale de risques délibérément accrus n'entraîne pas le seul désir d'éviter les charges économiques et les sacrifices matériels, que suppose toute application des mesures de protection? La pente de la facilité joue ici dans le même sens pour tous : afin d'éviter les pertes de temps et pour accroître la production et le profit, ou simplement pour s'épargner un effort psychologique désagréable, on relâche toute vigilance, on néglige les précautions parfois les plus élémentaires. Si l'on considère cependant l'évolution sociale récente et si l'on réfléchit quelque peu, on apercevra sans peine le bien fondé et l'utilité de pareil effort. Personne à présent ne conteste plus la part des dispositions subjectives dans le rendement du travailleur. La méconnaissance des exigences physiques, affectives, morales de l'être humain finit par P aigrir et par le dresser contre ceux qui méprisent sa dignité personnelle. Comment pourraient subsister l'intérêt que chacun porte à sa tâche et la conscience professionnelle qui l'incite à s'en acquitter parfaitement, lorsque pèse sans cesse la menace d'un accident, qui priverait l'individu et sa famille du salaire dont dépend sa subsistance matérielle? Au simple plan économique, ces raisons suffiraient déjà à susciter chez les employeurs la volonté d'assurer à leurs ouvriers des conditions satisfaisantes de sécurité et d'hygiène. Parmi les moyens d'ordre général utilisés à cet effet, il est certain que la sélection et la préparation professionnelle, de même que le perfectionnement de la main d'œuvre, tiennent une place capitale. Le fait ressort clairement de l'augmentation de la fréquence des accidents chez les ouvriers émigrés, appliqués à des travaux industriels, auxquels un long apprentissage ou même une tradition familiale ou régionale ne les a pas préparés. Considérée de ce point de vue, la question apparaît avec une extension très large et révèle un de ses caractères typiques: les problèmes spécifiques de la prévention des accidents de travail ne trouveront de solution complète que replacés dans un plan d'ensemble, qui tiendra compte de tous les aspects de la vie du travailleur et qui fera droit à toutes ses aspirations légitimes. L'application de mesures d'ordre technique en sera facilitée et produira des résultats assurés que n'obtiendraient ni la contrainte ni d'autres moyens extérieurs de persuasion. Ces considérations rapides suffisent à illustrer la complexité des tâches qu'affrontent les organismes de prévention. Que de patientes recherches, de compétence, d'esprit de collaboration ne faut-il pas déployer pour résoudre les problèmes théoriques! Et que dire des multiples obstacles, auxquels se heurte l'application des dispositifs de protection! Diffi- Acta Pii Pp. XII 275 cultes issues parfois des intéressés eux-mêmes, qui ne comprennent pas la portée de ce qu'on leur demande, les conséquences tragiques des actes qu'on leur interdit, ou qui, sans nier la nécessité des règlements imposés, se lassent peu à peu de les appliquer, et dont il faut sans relâche stimuler le bon vouloir. Pour entretenir l'ardeur qui vous pousse à étudier ces problèmes et à en promouvoir les solutions, vous vous proposez, Messieurs, le noble but d'un service social indispensable à l'époque présente. Dans son domaine temporel, votre intention s'apparente à celle de l'Eglise et de son divin Fondateur, dont la vie et la mort furent consacrés à l'humanité souffrante pour apporter un remède à ses maux. S'il appartient au Christ seul de soulager tant de misères et de servitudes qui pèsent sur le genre humain, en faisant luire l'espoir de la rédemption, il faut aussi chercher en Lui la force intérieure, si nécessaire à qui s'inspire de son exemple et désire prolonger parmi les hommes d'aujourd'hui l'action bienfaisante qui fut la sienne. Les commémorations solennelles de cette semaine suggéreront à la plupart d'entre vous, Nous en sommes sûr, les dispositions d'âme, qui les soutiendront dans leur labeur souvent pénible et ingrat. En gage des secours divins que Nous invoquons sur vous, sur vos familles, vos collaborateurs et tous ceux qui vous sont chers, Nous vous accordons de tout cœur Notre Bénédiction Apostolique. II Iis qui interfuerunt internationali quarto Conventui Unionis Medicalis Latinae, Romae habito. * Les statuts de l'Union Médicale Latine, qui vous rassemble et vient de terminer à Rome son quatrième Congrès International, Nous ont donné, Messieurs, un aperçu de son but, des moyens qu'elle met en œuvre pour le réaliser et de l'extension qu'elle a prise avec le temps. Ne groupe-t-elle pas en effet les médecins d'une trentaine de nations de langues et de cultures latines, entre desquelles elle entend faciliter les échanges et les relations d'étude concernant les problèmes de pathologie? Nous voudrions vous dire tout l'intérêt que Nous portons à ces efforts, et exprimer le souhait que les travaux de votre assemblée et les contacts permanents prévus par vos Statuts vous permettent d'obtenir pleinement * D i e 7 A p r i l i s m e n s i s a. 1 9 5 5 . Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 276 le résultat auquel vous aspirez. La richesse même et la variété des thèmes traités par d'insignes savants qui font partie de votre Union, sont une garantie de succès pour votre action et illustrent bien l'importance et la valeur du monde médical latin. A plusieurs reprises, au cours de ces deux dernières années, Nous avons développé, dans Nos allocutions aux Congrès médicaux, à des associations de médecins, à des groupes de spécialistes, des questions touchant la recherche et la pratique médicales, dans la mesure où des intérêts religieux et moraux y sont impliqués. Nous avons exposé les normes fondamentales et la signification profonde de la profession de médecin en général, les principes directeurs de toute éthique médicale, la nécessité d'un droit médical national et international, sa constitution, sa surveillance, et la seule manière possible de le rendre obbligatoire par des unions internationales entre Etats souverains. Nous avons pu constater avec satisfaction tout ce que l'initiative et l'activité infatigable des groupes de médecins avaient déjà réalisé, même si le but visé demeure en plusieurs points loin d'être atteint. En ce qui concerne les matières typiquement médicales, tout récem> ment encore, Nous avons résumé Nos exposés précédents dans une allocution aux participants de la V I I I Assemblée de l'Association Médicale Mondiale. Aussi voudrions-Nous, pour le moment, vous présenter plutôt quelques considérations, auxquelles Nous invite le caractère propre de votre groupement dans l'Union Médicale Latine. e 1 Ce qui vous incite à vous associer, ce n'est pas une spécialité médicale commune ou un problème professionnel spécialement digne de votre intérêt, mais le terrain d'une culture commune, celle qui s'étend au domaine des langues latines. Vous êtes convaincus, et l'expérience confirme cette idée, que vous trouvez ainsi des avantages particuliers, des biens qui ne vous sont pas offerts ailleurs, du moins pas de la même façon. Cette base culturelle qui vous unit, Nous voudrions montrer qu'elle est capable non seulement de vous procurer un enrichissement personnel, mais encore d'être une source d'avantages pour vos patients, ainsi que pour la science et la technique médicales elles-mêmes dans les pays latins. On a coutume de distinguer chez les peuples civilisés divers domaines culturels, où se retrouve une manière typique de penser, de juger, de sentir, d'agir. Nous pouvons ainsi définir une aire culturelle latine, angloaméricaine, allemande, slave, sans parler des civilisations des grands 1 30 s e p t . 1954; Acta Ap. Sedis, v o l . 46, p a g . 587-598. Acta Pii Pp. XII 277 peuples de l'Asie. Ces domaines culturels, il ne faut pas croire qu'ils naissent d'abord d'une volonté de s'opposer à d'autres cultures, en se condamnant par là à un isolement dongereux ou du moins à un appauvrissement regrettable. Ils expriment bien plutôt les caractères propres d'un peuple ou d'un ensemble de peuples, la manière dont ils développent leur patrimoine commun et assimilent, au contact d'autres cultures, ce qui leur vient du dehors. Chaque culture reconnaît volontiers, sans rivalités mesquines, la préséance des autres là où elles lui sont supérieures et n'hésite pas à les imiter et à recevoir d'elles ce qu'elles ont de valable, mais chacune aime et cultive les traits qui lui sont particuliers, précisément parce qu'ils lui appartiennent en propre, et qu'elle y reconnaît sa marque distinctive. Qu'on trouve en abondance et même à profusion, dans le domaine des langues et de la culture latines, ces dons de l'esprit et du cœur, aucun homme avisé ne le niera. Mais, plutôt que de développer cet aspect, Nous voudrions examiner comment cette culture peut vous procurer un enrichissement en tant que médecins, et par là, à vos patients et à la médecine considérée comme une science, un art, une technique. D'aucuns pourraient avoir l'impression que vos efforts poursuivent un but irréel. Quel rapport y a-t-il en effet entre la culture et l'objet spécifique de la profession médicale? Les maladies qu'il faut guérir ne sont-elles pas les mêmes partout? Une pneumonie est une pneumonie dans les pays latins, comme dans ceux de la culture anglo-américaine. Les médicaments principaux et la façon de les employer sont identiques pour l'essentiel dans tous les pays civilisés : la pénicilline est partout de la pénicilline, les injections antituberculeuses paraissent agir partout de la même manière. Enfin, les interventions chirurgicales principales, les cas où elles sont indiquées, leur technique dans ses éléments fondamentaux sont le bien commun des peuples cultivés. Cette uniformité repose sur un motif facilement perceptible. L'homme est le même en tous lieux et pour toutes les cultures dans la structure essentielle de son organisme, dans sa dispotition à subir l'influence des agents morbides, dans ses réaction aux médicaments et aux interventions chirurgicales. — Cependant cette uniformité n'est pas absolue. Dans le document que vous Nous avez remis, vous relevez que l'association des médecins des nations latines s'intéresse aux problèmes de la pathologie de ces pays, en favorisant l'initiative de voyages d'études et en stimulant les échanges de connaissances scientifiques dans le cadre de la culture latine. Vous supposez donc qu'il existe en cette matière des différences de fait et des particu- 278 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale larités qu'il est normal de rencontrer, car, malgré leur communauté de culture, les trente nations, qui font partie de votre Union, possèdent des traits biologiques distinctifs, q'on peut expliquer par les conditions particulières et l'histoire de chaque région. Une idée analogue se fait jour à l'article 1 des Statuts, parmi les buts de votre Union : elle vise à aider les médecins, que se rendent dans tel ou tel pays associé pour s'y instruire ou s'y perfectionner ; son Bureau permanent a pour tâche de « centraliser tous les concours et toutes les ressources possibles d'enseignement et d'instruction, dans tous les pays de l'Union Médicale Latine». Loin donc de se proposer un objectif irréel, votre Union en tend plutôt compter avec la réalité, parce que le médecin y trouvera un enrichessement de science et de technique provenant des divers caractères spécifiques des nations appartenant au vaste domaine de la culture latine. Mais le terrain culturel commun n'apporte pas seulement au médecin une possibilité de perfectionnement scientifique et technique. Le médecin en effet n'est pas uniquement quelqu'un qui « sait » et qui « peut » ; il met en œuvre dans l'exercice de sa profession, comme dans sa vie privée, une personnalité douée de ressources profondes, qui imprime à son action la marque de son esprit et de son cœur, qui peut, sans s'appauvrir, communiquer à d'autres sa propre richesse intime. Reconnaître les grandes normes de la morale médicale admises tout naturellement dans votre profession, rejeter sans compromission tout ce qui en est indigne, tenir en haute estime l'honneur médical véritable, ne pas supporter la présence, au sein des associations professionnelles, de ceux qui se mettent en contradiction avec ces normes; voilà quelques éléments, parmi beaucoup d'autres, qui constituent la richesse personnelle intime du médecin, bien au delà du savoir et de la techinique pure. La culture latine apporte ici au médecin, dans sa vivante tradition, les biens spirituels les plus précieux ; elle éduque en lui la noblesse de cœur, la magnanimité des décisions, la compréhension et l'ouverture aux sentiments et à la souffrance d'autrui. Il est impossible d'entrer en relation avec des hommes pénétrés de ces valeurs profondes, de les approcher spirituellement, sans en retirer quelque profit, sans voir s'effacer les aspects négatifs que chacun porte en soi et se renforcer les tendances positives, transformées en caractères volontairement acquis. Voilà qui importe vraiment et qui fait apprécier ces échanges, même s'il ne doit s'ensuivre aucune acquisition nouvelle de science ou de technique. Il y a plusieurs années, Nous avons lu dans les publications médicales l'énoncé des principes qui vous guident : « Soigner et guérir au mieux Acta Pii Pp. XII 279 de ses connaissances et de ses capacités; ne pas faire tort ni tuer; voir toujours et estimer l'homme dans le malade ; connaître et respecter les limites des possibilités médicales ; être toujours prêt à porter secours là où son intervention est requise (et y être d'autant plus prêt que la nécessité est plus urgente) ; ne pas rester prisonnier de ses sympathies ou antipathies pour la condition ou la race, le rang social ou la nationalité ; ne pas demander s'il s'agit d'un ami ou d'un ennemi ; en cas de besoin, être capable d'intervenir personnellement jusqu'au sacrifice de soi ». N'est-il pas vrai que le réalisation d'un tel idéal comporte pour le médecin un enrichissement notable de sa personnalité? Pour comprendre plus à fond cet idéal, y'adhérer avec une conviction plus pénétrante, y tendre avec un empressement plus spontané, vous trouverez une aide appréciable dans le commerce toujours plus fréquent et plus intime avec les ressources de la culture latine et, en particulier, dans les rencontres entre collègues, qui vivent de ces principes avec l'assurance tranquille et paisible de l'homme et du médecin sérieux et conscient de ses devoirs. S'il en est réellement ainsi, le monde de la culture latine, au sein duquel vous êtes groupés, vous aura enrichis dans le cadre même de votre profession. Médecin et patient sont en quelque sorte des termes corrélatifs. On devine aisément que les enrichissements intellectuels, techniques, moraux, que le médecin puise dans son groupe culturel, tournent d'eux-mêmes à l'avantage et au profit du patient. S'il existe en effet dans les nations de culture latine des maladies d'un type particulier ; si l'on y rencontre avec une certaine régularité des complications plus rares ailleurs ; si les réactions à certains médicaments d'usage assez généralement répandu s'écartent plus ou moins constamment des réactions typiques ; il est évident que les connaissances acquises per le contact avec des médecins et des patients d'une nation appartenant au même territoire culturel et les variations de processus qu'on y a constatées, peuvent être d'une importance décisive pour une série de patients, et qu'ainsi l'expérience acquise par le médecin profite au malade. L'influence personnelle que le médecin est capable d'exercer sur le malade n'a pas une importance ou une utilité moindres. Le malade veut être compris par son médecin; il a besoin d'avoir grande confiance en lui pour retirer de ses soins un profit réel, physique et psychique. Quand le médecin appartenant au même milieu culturel réalise l'idéal que Nous esquissions tantôt, en puisant aux mêmes richesses spirituelles, et grâce 280 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale an contact avec des médecins éminents qui partagent ses aspirations, le malade trouvera chez lui tout ce qu'il cherche spontanément ou consciemment : compréhension, soutien, impression de sécurité, et lui accorderà volontiers sa confiance. Votre rencontre sur le terrain de la culture latine comporte enfin des avantages pour la médecine elle-même et, sans doute, les avez-vous recherchés. Le progrès s'accomplit ici de la même manière que dans toutes les autres sciences expérimentales. D'abord, s'impose l'observation attentive et toujours contrôlée des faits. Sans la Symptomatologie, la médecine en effet resterait impuissante. On y rattache l'étiologie, avec tous les problèmes qu'elle pose, mais aussi les nombreux résultats pleinement vérifiés que l'on a pu enregistrer jusqu'ici. Le profane reste étonné à la vue des progrès énormes (fussent-ils aperçus dans une vue d'ensemble), que la médecine a accomplis et continue à accomplir. Nommons surtout l'étude toujours plus précise de l'organisme humain lui-même, de ses organes dits annexes, d'une structure si délicate, et dont on n'aperçut que peu à peu l'influence décisive sur les fonctions vitales ; l'extension de l'endocrinologie, qui cherche à compenser les déficiences des glandes à sécrétion interne et à rétablir l'équilibre nécessaire dans leur fonctionnement ; la possibilité et l'importance de la greffe et de la thérapie cellulaires; l'invention, la fabrication, le dosage des remèdes, obtenus par imitation de la nature au par des synthèses artificielles réalisées en laboratoire; le développement considérable des interventions chirurgicales et de l'équipement hospitalier. La chirurgie ose entreprendre aujourd'hui et mène à bonne fin ce qui paraissait impossible il y a un siècle ou deux. Son audace ne suscite qu'une inquiétude : celle de la voir dépasser les limites de la licéité morale. Le travail d'observation, de recherche, de contrôles expérimentaux s'effectue surtout dans les cliniques et laboratoires. Ses résultats deviennent le bien de tous, grâce aux publications, livres et périodiques, aux relations lues dans les congrès aux cours spéciaux ou de complément dans les Universités et cliniques. C'est ainsi que, peu à peu, le médecine progresse en chacun des groupes culturels mentionnés au début, et donc aussi dans les pays de langue et de culture latines, en s'adaptant aux conditions spéciales de ces territoires. Chacun en cela ne se contente pas de recevoir des autres les résultats de leur travaux, mais s'empresse aussi de donner, d'enrichir la communauté et la science elle-même des fruits de son labeur. Pour deviner le Acta Pii Pp. XII 281 montant de cet apport mutuel, if suffit de lire attentivement la liste des membres inscrits dans votre Union, ou même de nommer Paris, qui en est le siège. On sait assez quelle envergure y atteint le développement de la recherche médicale, ce qu'on y trouve en fait d'instituts, de cliniques, de laboratoires, toutes les publications qui y voient le jour au profit de la communauté. Et l'on pourrait dire presque la même chose de toutes les grandes cités du monde latin. En terminant cette allocution, Nous ne voudrions pas négliger de relever que les nations groupées dans P Union Médicale Latine sont au nombre de celles, dont l'âme fut longuement imprégnée et façonnée par la foi catholique. Celle-ci continue la plupart du temps à inspirer leurs attidudes devant les problèmes de la vie, celui de la souffrance en particulier. Or le médecin doit prendre position en ces questions, tant pour le patient que pour lui-même. Suivant la tradition chrétienne, le malade mérite les plus grands égards, parce qu'il reflète l'image de Dieu, d'un Dieu incarné et souffrant. Le moindre des services qu'on lui rend s'adresse en réalité non seulement à l'homme faible et impuissant, mais au Seigneur de toutes choses, qui rétribuera d'une récompense éternelle le bien que l'on fait en son nom au plus petit des siens. C'est pourquoi les normes morales, auxquelles le médecin obéit, dépassent de bien loin les prescriptions d'un code d'honneur de la profession ; elles s'élèvent au rang d'une attitude personnelle à l'égard d'une Dieu vivant. De là dérivent la dignité et la noblesse les plus hautes de l'action du médecin; de là aussi le caractère pour ainsi dire sacré qui enveloppe sa personne et ses interventions. Cette tradition, aujourd'hui menacée par un matérialisme envahissant, il vous appartient de la sauvegarder. Contre les déviations d'une médecine qui se résoudrait en pure technique, contre un « art de guérir » qui négligerait le facteur humain et transcendant, vous réagirez en défendant la primauté du spirituel, si constamment affirmée per la culture latine et portée à son expression la plus parfaite dans la conception chrétienne de la vie humaine. Puisse votre volonté de progrès ne jamais se lasser devant les difficultés, ni se décourager à cause des insuccès partiels! Puissent les résultats temporels de votre activité se prolonger sur le plan de la foi et y trouver une fécondité durable! En gage de la protection divine que Nous implorons sur vous, sur vos collaborateurs, vos familles et tous coeux qui vous sont chers, Nous vous accordons de tout cœur Notre Bénédiction Apostolique. Acta 282 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale III Ad christifideles, die Paschatis Resurrectionis D. N. Iesu Christi devota omina Summo Pontifici ac Veneratissimo Patri in foro sancti Petri proclamantes. * 1 Surrexit, è risorto : f u il lieto annunzio che l'angelo sul vuoto sepolcro del Redentore diede alle pie donne all'alba della Risurrezione. Il medesimo grido di vittoria e la promessa di Gesù della sua perenne assistenza alla Chiesa, ormai da secoli provata realtà, Noi desideriamo, in nome di Lui, di ripetere oggi, come saluto pasquale a voi tutti, diletti figli e figlie, qui convenuti dalla Nostra Città vescovile di Roma, dall'Italia, e da tante regioni del mondo, affinchè il beatificante conforto e la pace celeste, che irraggiano dal Salvatore divino, penetrino nelle vostre anime e informino il vostro pensiero, il vostro sentimento e il vostro volere. 2 Egli è risorto e vive in mezzo a noi! Quale più sicura verità, quale più consolante realtà, nel presente esilio terreno, che questo duplice fatto, su cui si fondano la certezza della fede e la speranza di ogni salvezza! Cristo è risorto! Sfavilla senza ombra di dubbio questa storica verità, e il suo splendore permane avvalorato dalla testimonianza viva della Chiesa, che non avrebbe retto al peso dei secoli, se Cristo non fosse risorto. Cristo è in mezzo a noi ! Rifulge d'irresistibile luce la realtà della vita operosa di Gesù nella Chiesa. Voi stessi ne siete testimoni. Questa Chiesa, che non può essere frutto di umani disegni — che è anzi rinnegamento di inordinati istinti e pertanto odiata dal mondo — resiste, perchè vi è in lei Chi le rinnova la freschezza della vita e della gioventù. È il Dio umanato e risorto, che in lei si cela per ravvivare perennemente e intimamente l'umanità, comunicando a chi crede in Lui la sua verità, la sua grazia, la sua pace. Per il cristiano, illuminato dalla verità della Risurrezione, la fede è vita, vita piena ed essenziale in comunione con Cristo nella Chiesa. Come allora potrebbe un credente separare in sè la religione dalla 3 * D i e 1 0 A p r i l i s m e n s i s a . 1955. 1 a MATTH. 28, 6. C f r . MATTH. 2 8 , 2 0 . * C f r . Io. 15, 1 8 1 9 . Acta Pii Pp. XII 283 vita, senza scindere a morte il proprio essere e senza sconvolgere da insensato Popera di Dio? Sia dunque in voi viva la fede ; sia cioè fede ardente e vissuta, in modo che la religione indirizzi la vita, e la vita si volga in continuo atto di religione. In verità, quanto più profondamente il cristiano è radicato nella fede, tanto più alacremente egli adempie i doveri che la vita gli impone; e tanto più efficacemente opera, quando, a ciò abilitato e chiamato, deve signoreggiare i grandi uffici e obblighi, che hanno per fine e meta il bene sociale, l'ordine pubblico e la pacifica convivenza dei popoli. Si rinvigorisca dunque in voi tutti, diletti figli e figlie, col gaudio della Pasqua, la salda persuasione che la religione è condizione imprescindibile di vera vita, e che solo dalla sintesi operante dell'una e dell'altra scaturisce la soluzione dei piccoli e grandi problemi che angustiano la presente umanità. Affinchè ciò si adempia e la letizia della Risurrezione non tramonti col declinare di questo giorno, ma si trasformi in ferma speranza, Noi invochiamo dal Redentore, vincitore della morte, l'abbondanza delle sue grazie. Giunga pertanto la Nostra Benedizione a tutti gli uomini di buona volontà, affinchè in numero sempre maggiore, divengano il nuovo lievito della verità e del bene. Giunga a coloro che vivono nella vera fede, affinchè perseverino in essa, e da essa nutriti si elevino a sempre più alta perfezione ; ma specialmente a quanti per la loro fedeltà a Cristo e alla Chiesa soffrono persecuzione, condannati ad ingiusta miseria, strappati ai loro cari, esiliati, privati della libertà e imprigionati. Noi li benediciamo con effusione di particolare affetto, affinchè essi, con lo sguardo rivolto al Salvatore, tollerino in costante serenità tanti mali e non s'infrangano spiritualmente ; offrano intanto le loro sofferenze per gli stessi persecutori e così li guadagnino a Dio ; facciano che il loro sacrifìcio sia seme per una sovrabbondante messe di genuina cristiana felicità. Col cuore stretto dall'ansia per la sorte di tanti popoli sui quali grava ancora la nube di un oscuro avvenire, Noi benediciamo altresì tutti quelli, la cui azione ha un influsso preponderante per il bene dell'umanità e la salvezza delle anime, e nelle cui mani è il tremendo potere di giovare ad ambedue, o invece d'infliggere loro gravi ferite. Noi li benediciamo, affinchè non chiudano, ma aprano largamente le porte all'opera 4 * C f r . 1 Cor. 5 , 7. 284 Acta Apostolicae Sedis •- Commentarium Officiale di Dio ; affinchè nei due emisferi della terra, in sincera prontezza per una stabile intesa, stringano patti, che assicurino la pace, inizino un progressivo disarmo e in tal modo risparmino all'umanità la rovina di una nuova guerra ; acciocché nell'interno delle nazioni emanino leggi e ordinamenti, i quali siano sempre diretti a utilità generale, rispettino la umana dignità e la libertà per il bene, favoriscano la giustizia sociale e la carità fraterna, di guisa che nelle loro terre le virtù cristiane, fondamento di ogni prosperità, possano abbondantemente fiorire. Ben sappiamo quale sempre più vasto e importante dominio va acquistando nella vita dei popoli e nella stessa condotta politica la ricerca scientifica ; e benediciamo il Signore che ha piegato la mente degli uomini a più miti consigli di pace. Non con ansia e con trepidazione abbiamo osservato i recenti progressi che, dopo alcuni impianti fissi, hanno condotto a buon termine il primo tentativo di muovere una nave con l'energia ricavata da trasmutazioni nucleari, mettendo finalmente queste forze a servizio, non a distruzione dell'uomo. Non possiamo non auspicare e invocare dal cielo che l'uomo le abbia a sua crescente disposizione e le possa sempre meglio dominare. Ci è noto quanto sia lunga, difficile, laboriosa e pericolosa una tale ricerca. Però esortiamo gli uomini di scienza e di buona volontà a perseverare con ardimento e fiducia nello studio teoretico e sperimentale sulle apparatore e sui materiali fertili, in modo da arrivare ad una cospicua produzione di energia di facile accessibilità, che serva là dove occorre, per contribuire a mitigare la pressione del bisogno e della miseria. E preghiamo Dio onnipotente che illumini e diriga un lavoro, il quale può rendere un sommo vantaggio umano e morale, oltre che scientifico, mentre Lo supplichiamo di impedire che tanta e così alta fatica si trasmuti in una demoniaca violenza che tutto travolgerebbe. Con pari fiducia ed attesa seguiamo quelle molte ricerche le quali, volte a studiare gli effetti che i numerosi tipi di radiazioni ora disponibili hanno sui vegetali, sul loro sviluppo, sui loro frutti e sulla loro possibilità di conservazione, possono contribuire a risolvere quei problemi dell'alimentazione, che tanta importanza hanno nella vita dell'umanità. Anche per esse invochiamo da Dio quella provvida assistenza, senza la quale non vi è speranza per le umane fatiche. Tuttavia, a riguardo di ciò che la ricerca può fare nel dominio geloso della vita, dobbiamo ancora una volta ammonire dei pericoli, che la genetica prevede come possibili, quando il mistero, che giace in fondo a ciò che è vivo, viene manomesso da incauti interventi o da un violento mutamento Acta Pii Pp. XII 285 dell'habitat, per esempio a causa di agenti, come un'accresciuta radioattività nei confronti di un'ancora ignota soglia di sicurezza biologica. Gli errori di generazioni teratomorfiche, e anche peggio i traumi occulti cagionati al patrimonio gènico, darebbero poi il segno della rivolta della natura contro tali violenze. E finalmente la Nostra Benedizione pietosa va alle schiere desolate dei poveri sparsi nel mondo, ma i più vicini al Nostro cuore, alle famiglie cui manca tutto, ai malati languenti negli ospedali, nei sanatori, nelle cliniche, ai miseri detenuti nelle prigioni, e a quanti altri sono oppressi dal dolore, affinchè dalla misericordia di Dio e dall'amore dei buoni venga loro copioso il conforto e l'aiuto. Il Dio di ogni grazia, che vi ha chiamati all'eterna gloria in Gesù Cristo, vi perfezionerà, vi conforterà e vi darà vigore. A Lui gloria e impero nei secoli. Così sia! 5 IV Summus Pontifex, aperiens expositionem operum pictarum fratris Ioannis e Faesulis, qui « Angelicus » appellatur, quinto exeunte saeculo ab eiusdem obitu in Aedibus Vaticanis ordinatam, haec verba fecit. * Accogliendo nella Nostra dimora, in numero così cospicuo, i capolavori di Fra Giovanni da Fiesole, non abbiamo soltanto inteso di tributare singolare testimonianza di ammirazione al genio di chi seppe assorgere alle somme vette dell'arte, traendo la ispirazione dai misteri della fede, ma di ravvivare altresì il messaggio profondamente religioso ed umano che egli ha predicato col suo pennello alle generazioni coeve e alle future, non stanche mai di contemplare le sue mistiche visioni, ove bellezza ed armonia quasi trascendono i vertici dell'umano per aprire come uno spiraglio nei cieli. Desideriamo innanzi tutto di esprimere la Nostra viva compiacenza per il vasto movimento di studi che la celebrazione del V Centenario della morte di lui ha suscitato, spronando insigni critici e scrittori ad approfondire e divulgare la figura e l'opera di Fra Angelico con pregevoli pubblicazioni, in talune delle quali sono apparse sotto luce nuova e più vera l'epoca e le correnti di pensiero e di arte che hanno contrassegnato la prima metà del Quattrocento : pubblicazioni che tornano ad onore non solo delle arti, ma della coltura in genere e della stessa religione. 5 C f r . 1 Petr. 5, 1 0 - 1 1 . * H a b i t a d i e 20 A p r i l i s m e n s i s a. 1955. 286 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Esprimiamo inoltre ben di cuore la Nostra gratitudine verso tutte e singole le dignissime persone, che, rispondendo con filiale premura ai Nostri desideri, si sono adoperate affinchè le opere dell'Angelico, custodite come tesori incomparabili nei musei e nelle gallerie di diverse nazioni, Ci fossero inviate temporaneamente in questa fausta circostanza, procurando a noi stessi il godimento di ammirarle, ed insieme la letizia di poterle mostrare ai carissimi figli, che, provenienti da ogni parte del mondo, visiteranno l'Urbe in questi giorni. La presente Mostra è la prima imponente raccolta in un medesimo luogo delle opere di lui, e precisamente in questo Palazzo Apostolico, la cui soglia aveva ripetutamente varcata il genio dell'eccelso artista. L'umile e pio Fra Giovanni da Fiesole vi venne, come è noto, nel periodo più maturo della sua vita artistica, chiamato dai Nostri Predecessori) da Eugenio IV, e poi dal grande mecenate Niccolò V, a cui il Rinascimento deve molti dei suoi primi passi, e qui lasciò eternate sulle pareti alcune delle più vigorose pagine del suo mondo figurativo, a lustro e decoro di questa Apostolica residenza e a perenne testimonianza della perfetta intesa tra la Religione e l'arte. A distanza di cinque secoli, l'odierno omaggio reso al santo religioso e sommo artista riveste il significato di ben meritata riconoscenza, che Noi volentieri gii tributiamo, anche perchè la sua memoria e la sua opera Ci sembrano in qualche modo congiunte col Nostro pur travagliato Pontificato. Ci piace ricordare, tra l'altro, la Nostra visita compiuta quindici anni or sono alla Basilica di Santa Maria sopra Minerva, che custodisce religiosamente i suoi resti mortali ; ma in modo particolare l'Angelico, che può dirsi l'estatico pittore di Maria Regina dei cieli, Ci ricorda lo straordinario favore concesso alla Nostra piccolezza dalla divina Provvidenza, di onorare in singolari guise la Madre di Dio, tra cui quello d'incoronare per mano Nostra l'immagine della Vergine, come egli fece più volte nell'estasi dell'arte in capolavori che sono restati nei secoli quali tipi di paradisiaca bellezza. Ed ora l'alta stima per Fra Angelico, di cui tante opere abbiamo sotto gli occhi, Ci porterebbe a tracciare uno studio analitico sulla sua arte ; tuttavia le Nostre presenti condizioni non Ci permettono che di toccarne rapidamente qualche aspetto più caratteristico, lasciando agl'illustri critici l'ufficio e il diletto di approfondire alcune questioni che hanno sempre interessato i cultori dell'arte fin dai tempi in cui egli fiori, e, molto più, da quando si è formata con metodo proprio la scienza della storia e della critica dell'arte stessa. Torna, infatti, a sommo onore Acta Pii Pp. XII 287 dell'Angelico l'essersi imposto in ogni tempo all'ammirata attenzione degli studiosi ; nè, in verità, egli potrebbe essere trascurato da chiunque si accinga a tracciare le vie maestre, lungo le quali si è sviluppata la cultura occidentale, di cui egli è senza dubbio un pilastro, sia come interprete della sua epoca, sia come efficace promotore dell'avanzamento di quella. Se, in tempi lontani e tuttora, il giudizio dei critici si è diviso a suo riguardo in divergenti opinioni, queste toccano lati secondari della sua persona, o della genesi della sua arte, oppure aspetti puramente interpretativi di essa ; però nessun uomo retto ha posto mai in dubbio gli attributi essenziali che universalmente gli sono riconosciuti : essere l'Angelico un sommo pittore, di alta spiritualità, innovatore e geniale, efficace, sincero e perfetto. Benché sulle vie delle arti, col volgere dei tempi, si mutino i gusti e le maniere, e quantunque la ricerca di nuove forme espressive induca spesso gli animi a un certo oblio e disprezzo dell'antico; per l'Angelico, come per i veri e grandi geni, non si è data mai età in cui fosse sminuita l'alta ammirazione da lui riscossa sia presso i dotti che in mezzo al popolo. La sua arte è legata, è vero, a un tempo ; appartiene ad una determinata età, alla quale altre ed altre han fatto seguito; ma i successivi sviluppi non sono da considerarsi superamenti in contrasto con quell'arte, quasi che ad essa fosse mancata la perfezione o il punto di arrivo. Gli studi più moderni sono concordi in questo giudizio essenziale, avendo ormai risolto in suo favore anche la già dibattuta questione se egli dovesse considerarsi discepolo della tradizione gotica, oppure precursore del rinascimento umanistico. L'Angelico fu pronto ed aperto nell'assimilare le nuove correnti rinnovatrici dell'arte, adoperandosi affinchè a questa fosse conservato il tradizionale carattere religioso nelle sue finalità didattiche ed etiche. Nessun dubbio che egli sia uno degli anelli più rappresentativi, nel travaglio di transizione dall'una all'altra età. Parimenti è stata collocata nel vero la sua persona, sottraendola alla popolare e pia leggenda, secondo cui il fervoroso Frate avrebbe dipinto i suoi Santi, come assorto in inconscie estasi, abbandonata la mano alla guida di esseri ultraterreni. Ciò però non significa che la sua profonda religiosità, la sua serena ed austera ascesi, nutrita da virtù solide, da contemplazioni e da preghiere, non abbia esercitato un determinante influsso nel dare alla espressione artistica quel potere di linguaggio, con cui egli raggiunge immediatamente gli spiriti, e, come più volte è stato Acta ,288 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale notato , nel trasformare in preghiera la sua arte, essendo solito ripetere <( che chi fa cose di Cristo, con Cristo deve star sempre » . 1 Che poi egli dipendesse, e per quali aspetti da Giotto ; quale influsso subisse da Masaccio ; con quali criteri risolvesse i nuovi ed ardui problemi fin d'allora agitati intorno alle teorie dello spazio e della luce; come intendesse il ritorno al classicismo ; se si schierasse col Cennini che attribuiva alla pittura l'uflicio di scoprire l'invisibile, e non coir Alberti che le restringeva il dominio nel solo visibile ; se vi fosse in lui un'intenr zione esplicitamente polemica contro la corrente neo-platonica, certamente da lui respinta : sono questioni le quali formano ancora oggetto di indagini che onorano coloro che vi si applicano. La schietta pietà dell'Angelico è considerata, a ragione, una base essenziale della efficacia di lui ; ma un secondo fondamento deve ricercarsi nella sua cultura, cioè, nella dottrina dell'universo appresa alla scuola della filosofia perenne e alla quale egli aderiva con chiara e tranquilla certezza. Non pochi critici hanno giustamente osservato come la dottrina tomistica si rispecchi nei suoi quadri, non solo per il contenuto, ma anche per il metodo stilistico e tecnico. L'Angelico parte dalla natura, si direbbe, a somiglianza del grande Dottore, allorché questi si accinge ad esporre le celebri sue « cinque vie » ; e la natura egli ama appassionatamente, in quanto è opera e riflesso di Dio. Di essa, però, egli insiste a mettere in risalto l'aspetto estetico, anzi pare che miri con ardimento a imporle un suo ideale di bellezza, vagheggiato nelle devote contemplazioni del suo mondo soprannaturale. La visione del creato nella sua formalità estetica non risulta monca e parziale, poiché per lui il bello si identifica col vero, col buono, col santo, col perfetto e col casto, quasi a quel modo che le divine perfezioni, di cui le creature sono riflesso, non si distinguono in Dio realmente, ma solo più o meno esplicitamente per la innata debilità dell'Intelletto creato. Egualmente dalla dottrina del Dottore San Tommaso egli ha appreso la grande sintesi dell'universo, il quale, vario negli elementi che lo costituiscono, prende le mosse da Dio e torna a Dio dopo aver percorso il suo cammino, a guisa di orbita sfavillante di armonia, di bellezza, di verità e di santità : questa sintesi par di riscontrare nelle celebri composizioni, ove deliziose figure di angeli, di santi, di frati, di vergini fanno corona al trono del Redentore e della Madre sua. Certamente la Pittura dell'Angelico è sempre religiosa : per i soggetti prescelti, ma altresì per il modo ed il metodo con cui li tratta. 1 G. VASARI, Vite dei più eccell. Pittori, Scult, ed Arch., Firenze 1 8 7 8 , t. II p. 250. Acta Pii Pp. XII 289 Assuefatto alla tranquilla disciplina monastica e ognora sollecito della perfezione nelle intenzioni, nelle parole, negli atti, cercherà di raggiungerla anche nella tecnica dell'arte, che sarà pertanto nitida e serena. Nella sua vita, come nei suoi dipinti, non vi saranno momenti drammatici esteriori, bensì lotte interiori in piena rassegnazione al volere divino e in calma fiducia nella vittoria del bene. La luce stessa, che sparge nello spazio e sui personaggi non è misurabile tanto dalla quantità, che dalla qualità di purezza; luce, per quanto è possibile, celeste. I suoi racconti sono semplici e lineari, modellati quasi sullo stile degli Evangelisti. I suoi personaggi rivelano sempre un'intensa vita interna, dalla quale i volti, i gesti, le movenze restano trasfigurati. Narrando o mostrando al popolo i divini misteri, egli si comporta da accorto « predicatore », qual era, cercando di suscitare una immediata ammirazione con gli elementi descrittivi e decorativi, per poi parlare più pacatamente all'intimo dell'anima. Quando, però, egli vuol dare un soggetto di contemplazione ai propri confratelli, esercitati a meditare le cose superne, si dà premura di rimuovere ogni oggetto di distrazione, e cioè le tonalità forti della luce e del colore, il multiloquio di troppe figure e gesti, dando invece risalto alla pura interiorità : e corpi allora vengono sublimati in una diafanità e leggerezza sopra-terrena, gli spazi si vuotano, i volumi si contraggono e scompaiono le parti decorative, a lui tanto care, quali sono i gentili paesaggi della sua Toscana e le nuove forme architettoniche create allora dal Brunelleschi. Ne risulta così uno spirituale lirismo erompente da puri accordi interiori, che aleggia ancora nelle celle e negli ambulacri del suo convento di San Marco in Firenze, le cui pareti, da sè sole, basterebbero a celebrare la immortale gloria di un artista. A suo tempo, in questo « studio » di Niccolò V e in altre grandi tavole d'altare, egli ricorrerà allo stile monumentale, ma nella misura consentita dal suo proposito, ormai divenuto suo inderogabile canone d'espressione, di parlare delle cose divine con un linguaggio vero e comprensibile, tuttavia degno di Dio e dei suoi Santi. Ma a che cosa, in sostanza, mira il linguaggio pittorico che l'Angelico rivolge ai figli del suo secolo e dei seguenti? Da un lato egli intende incùL care le verità della fede, persuadendo gli animi con la fórma della loro bellezza; dall'altro, si propone di indurre i fedeli alla pratica delle virtù cristiane, proponendone amabili ed attraenti esempi. Per questo secondò scopo la sua opera diventa un messaggio perenne di cristianesimo vivo, e, sotto un certo aspetto, altresì un messaggio altamente umano, fondato 19 - A C T A , vol. XXII, n. 6. — 21-5-1955 290 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sul principio del potere trasumanante della religione, in virtù del quale ogni uomo, che viene a diretto contatto con Dio e i suoi misteri, torna ad essere simile a Lui nella santità, nella bellezza, nella beatitudine : un uomo, cioè, secondo i disegni primigeni del suo Creatore. Il pennello di Fra Angelico dà così vita a un tipo di uomo-modello, non dissimile dagli angeli, in cui tutto è equilibrato, sereno e perfetto : modello di uomini e di cristiani, forse rari nelle condizioni della vita terrena, ma da proporre all'imitazione del popolo. Si guardino attentamente i Santi che attorniano Cristo e la Vergine, o anche gli anonimi personaggi dei suoi racconti. Essi non rivelano incertezze e tormenti di ordine intellettuale : ognuno di loro gode del tranquillo possesso della verità, alla quale è giunto per la conoscenza naturale o per la fede soprannaturale. La loro volontà è rivolta al bene ; le passioni, le reazioni, i sentimenti cui sono soggetti, perchè umane creature, si presentano sempre temperati da un interno dominio dell'anima. Il pianto sacro per il morto Redentore è bensì acerbo dolore, ma non strazio disperato ; la letizia dei Beati non può dirsi ancora abbandono a giubilo incontenibile ; l'austerità dei penitenti non ha ombra di angoscia; la concentrazione meditativa di San Domenico è ben diversa dall'astrazione estatica che annullerebbe la personalità dell'uomo ; signoreggiata dalla forte tempra dell'animo è la veemenza del Battista. Questa moderazione delle passioni e dei sentimenti vuole predicare l'Angelico alle anime cristiane. Una bontà positiva, inoltre, avvolge ogni figura, siano angeli o santi religiosi o gente del popolo. Una bontà materna traspare dalle sue Madonne, anche se assise nella maestà monumentale del trono. L'Angelo, che ha avuto da Dio il tremendo officio di scacciare i pregenitori dall'Eden, trova anch'egli modo di posare la mano, libera dalla spada, sulla spalla di Adamo; parrebbe, quasi ad infondergli coraggio e speranza. Perfino i giudici iniqui e i carnefici dei martiri non mancano di una certa bontà, forse perchè consapevoli d'essere strumenti della gloria di Dio. Si direbbe anzi che egli stesso si dichiari incapace di dar vita al torbido e alla malvagità. Costretto talvolta a far posto nel suo mondo a questo elemento tenebroso della umana realtà, ne evita il più possibile la diretta visione, come può riscontrarsi nel « Martirio dei Santi Cosma e Damiano » e nel « Giudizio finale », in cui la schiera dei dannati è da taluni attribuita ad altre mani della sua scuola. L'uomo, nel mondo dell'Angelico, che è quello della verità, non è naturalmente nè buono nè santo ; però può e deve divenirlo, essendo la Acta Pii Pp. XII 291 santità facile e bella, poiché Cristo, di cui tante volte egli mostra il sacrifìcio, è morto per questo fine, la sua santissima Madre ne è l'eccelso esempio, i Santi gioiscono per averla raggiunta, e gli Angeli si deliziano di vivere in conversazione coi Santi. Nelle virtù che egli propone, affine di avvincere ad esse gli animi, non mette tanto in risalto lo sforzo nell'atto di conquistare, quanto la beatitudine che deriva dal loro possesso e la nobiltà di chi ne è rivestito. In questo modo la profonda umiltà della Vergine davanti a Gabriele si rivela nel volto di lei con espressione di regalità, quella medesima che lo illumina al momento della incoronazione per mano del Figlio : perciò i profili della Vergine nei due momenti sono egualmente regali, salvo il lieve turbamento accennato nel primo, e trasformato nel secondo in un leggiadro sorriso di gaudio. Nella condanna di S. Stefano stanno di fronte la virtù e la passione, la prima in veste di reo, la seconda in quella di giudice ; ma il reo umilia il potente, benché assiso in soglio, con l'impavida fermezza nella sua fede. L'Angelico è insuperabile nell'intessere l'elogio delle virtù cristiane; dove forse la lode diventa poema, è nel mirabile affresco, qui accanto, che può definirsi l'apoteosi della povertà e della sventura tollerate cristianamente. Il cieco, il paralitico, il piagato; la vedova e gli altri indigenti, che circondano il santo diacono Lorenzo, traggono dalla fede cristiana, di cui sono imbevuti, uno splendore di dignità, che le stesse miserie non riescono ad offuscare. Forse uno dei tanti deliziosi angeli, che popolano altre sue visioni, non starebbe a disagio tra questa schiera di povera gente, che ha però l'anima ricca di serenità e di speranza. Il mondo pittorico di Fra Giovanni da Fiesole è bensì il mondo ideale, la cui aura è rifulgente di pace, di santità, di armonia e di gaudio, e la cui realtà è nel futuro, quando sulla nuova terra e nei nuovi cieli trionferà la giustizia finale; tuttavia questo soave e beato mondo può già fin da ora prendere vita nel segreto delle anime, e ad esse pertanto egli lo propone, invitandole ad entrarvi. In questo invito Ci pare che consista il messaggio che l'Angelico consegna alla sua arte, fiducioso che sarebbe quanto mai adatta ad efficacemente diffonderlo. È vero che all'arte, per essere tale, non è richiesta una esplicita missione etica o religiosa. Essa, come linguaggio estetico dello spirito urna* no, se questo rispecchia nella sua verità totale, o almeno non lo deforma positivamente, è già di per sè sacra e religiosa, in quanto cioè è interprete 2 2 C f r . g Petr. 3, 1 3 . 292 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale di un'Opera di Dio ; ma se anche il contenuto e le finalità saranno quelle che l'Angelico assegnò alla propria, allora assorgerà alla dignità quasi di ministro di Dio, riflettendone un maggior numero di perfezioni. Questa eccelsa possibilità dell'arte Noi vorremmo qui additare alla schiera, tanto dà Noi amata, degli artisti. Ohe se invece il linguaggio artistico si adeguasse, con le sue parole e cadenze, a spiriti falsi, vuoti e torbidi, cioè difformi dal disegno del Creatore, se, anziché elevare la mente e il cuore a nobili sentimenti, eccitasse le più volgari passioni, troverebbe bensì presso alcuni eco ed accoglienza, anche solo in virtù della novità, che non è sempre un valore, e della esigua parte di reale che ogni linguaggio contiene ; ma una tale arte degraderebbe sè stessa, rinnegando il primordiale ed essenziale suo aspetto, nè sarebbe universale e perenne, com'è lo spirito umano, a cui si rivolge. Nel tributare pertanto il Nostro omaggio al sommo artista, e nell'in vitare i Nostri diletti figli ad accogliere, quasi disposto dalla Provvidenza, il messaggio religioso e umano di Fra Giovanni da Fiesole, il Nostro pensiero non riesce a staccarsi dal considerare con ansia il presente mondo in cui viviamo, così differente da quello descritto in queste mirabili tavole, ove si trovano, suggellate da arte squisita, le più alte e più vere aspirazioni dell'uomo. Facciamo perciò ardenti voti, affinchè il soffio della cristiana bontà, della serenità e dell'armonia divina, che si sprigiona dall'opera dell'Angelico, pervada i cuori di tutti, mentre, auspice delle più abbondanti grazie celesti, impartiamo di cuore a voi tutti la Nostra paterna Apostolica Benedizione. NUNTIUS RADIOPHONICUS EXCMIS EPISCOPIS ET CHRISTIFIDELIBUS RHODESIAE MERIDIONALIS OB RECENS IN EA INSTITUTAM HIERARCHIAM ECCLESIASTICAM. * Once again a bountiful God has given Us the joy of speaking to Our faithful children on the vast and progressive continent of Africa. This time it is to you, dearly beloved of Southern Ehodesia, that We direct Our words; because this is your day. And its deeper meaning would seem to Us be most happily expressed in the letter of St. Peter, which the Church reads in Holy Mass this morning. « You were like sheep * Datus die 24 Aprilis mensis a. 1955. Acta Pii Pp. XII 293 going astrav, but now you have been brought round to the shepherd and the guardian of your souls Scarce seventy-five years have passed since that dauntless band of eleven eager apostles began their long and perilous journey by the slow and tedious ox-wagon from Grahamstown north to the Zambesi. Through them the voice of the Good Shepherd would penetrate into a territory of seven hundred and fifty thousand square miles, where more than a million of God's children lived in ignorance of the high dignity of their nature and its sublime destiny. And over the decades they and their children and children's childen, three quarters of a million strong, have rallied to hearken to that voice, and the divine Shepherd has led them out to the green pastures of faith and hope and love in the Church He founded more than nineteen centuries ago. Your Southern Rhodesia, dearly beloved, is but a small part of that original Mission Territory assigned by the Vicar of Christ, Our Predecessor of happy memory Leo XIII, to the Society of Iesus in 1879; yet its growth in the one, true Faith has reached a maturity that brings immense consolation to Our paternal heart, and is the reason why We have elevated your country to the important status of an ecclesiastical province. You have received this honour as a token of Our affection for you and Our keen interest in all that makes for your advancement in the life of Christ's Mystical Body. Let it be also a witness to the high hopes We have for the future. Our Venerable Brother, who is about to begin his twenty-fifth year of devoted service to your spiritual welfare, We have been pleased to name the first Archbishop of the Metropolitan See of Salisbury. United with him the suffragan Bishops and the Prefects, who are present in your midst for this auspicious occasion, will guide you, encourage you, strengthen you to enlarge your knowledge of the Faith that is yours, to sanctify your daily lives, and by word and example to help your neighbour to come to know the one, true God and Him Whom He sent a Redemption for all men, Jesus Christ, so that there may be in the very near future in Rhodesia one fold and one Shepherd. With a fervent prayer for all, civic as well as Church authorities, who have made these three days memorable in the annals of Southern Rhodesia, we are happy to impart to you, Venerable Brothers, to the priests, brothers and sisters who are your indispensable support, and to all the faithful confided to your pastoral care the Apostolic Benediction. 1 1 Petr. 2, 2 5 . 294 Acta ACTA Apostolicae Sedis 88. - Commentarium Officiale CONGREGATIONUM SUPREMA SACRA CONGREGATIO S. OFFICII i SUBMISSIONIS NOTIFICATIO Ioseph Thomé dioecesis Aquisgranensis, humiliter se subiecit decreto S. Officii diei 26 Ianuarii 1955, quo damnatus et in Indicem librorum prohibitorum insertus est liber ab eo editus sub titulo Der Mündige Christ, Katholische Kirche auf dem Wege der Keifung, Frankfurt am Main, Verlag Josef Knecht, 1949. Ex Aedibus S. Officii, die 16 Aprilis 1955. Marius Crovini, Supremae S. Congr. S. Officii Notarius II DECRETUM PROSCBIPTIO LIBRI Feria IV, die 23 Martii 1955 In generali consessu Supremae Sacrae Congregationis S. Officii Emi ac Revmi D D . Cardinales rebus fidei et morum tutandis praepositi, praehabito RR. DD. Consultorum voto, damnarunt atque in Indicem librorum prohibitorum inserendum mandarunt librum qui inscribitur: Marcelle De Jouvenel, Au diapason du Ciel — Introduction de Gabriel Marcel — L'invisible et le réel — Paris, La Colombe, 1950. Et die 17 Aprilis 1955, Ssmus D. N. Pius Divina Providentia Pp. XII relatam Sibi Emorum Patrum resolutionem adprobavit, confirmavit et publicari iussit. Datum Romae, ex Aedibus S. Officii, die 27 Aprilis 1955. Marius Crovini, Supremae S. Congr. S. Officii Notarius Sacra Congregatio Consistorialis 295 SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS i PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Pius Divina Providentia Papa XII, successivis decretis Sacrae Congregationis Consistorialis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die 21 Februarii 1955. — Titulari archiepiscopali Ecclesiae Marcianopolitanae praefecit Exc. P. D. Ioannem Sismondo, hactenus Episcopum titularem Caesariensem in Bithynia. — Titulari episcopali Ecclesiae Anthedonensi Exc. P. D. Felicem Roeder, hactenus Episcopum Bellovacensem. die 1 Martii — Titulari episcopali Ecclesiae Archyraënsi R. P. Caesarium a Colognola, O. F. M. Cap., saeculo Alexandrum Minali, Administratorem Apostolicum Praelaturae nullius Solimöes Superioris, quem constituit Praelatum eiusdem Praelaturae. die 7 Martii — Titulari episcopali Ecclesiae Alienae R. D. Emmanuelem Antonium Pires, Vicarium Generalem dioecesis Brigantiensis, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Antonii Hildephonsi dos Sanctos Silva, Episcopi Silvae Portuensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Doritanae et adnexo Prioratui nullius quattuor Ordinum Militarium, in provincia Cluniensi constituto, Exc. P. D. Ioannem Hervás y Benet, hactenus Episcopum Maioricensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Siljensi R. P. D. Claudium Dupuy, Antistitem Urbanum, Vicarium Generalem Archidioeceseos Lugdunensis, quem deputavit Auxiliarem Emi P. D. Petri Mariae S. R. E. Cardinalis Gerlier, Archiepiscopi Lugdunensis. die 9 Martii — Cathedrali Ecclesiae Fodianae R. D. Paulum Carta, ex archidioecesi Calaritana, canonicum ad honorem Capituli Metropolitam eiusdem archidioecesis, Cappellanum Academiae militaris Mutinensis. — Cathedrali Ecclesiae Troianae R. D. Antonium Mistrorigo, archiprebyterum parochum et vicarium foraneum in oppido vulgo « Sossano » in dioecesi Vicentina. Acta 296 Apostolicae Sedis— Oommentariuni Officiale — Cathedrali Ecclesiae Dianensi R. P. Felicissiinum Tinivella, Ministrum Provinciae Pedemontanae Ordinis Fratrum Minorum. — Titulari episcopali Ecclesiae Sareptenae Exc. P. D. Aloisium Andrade et Valderrama, hactenus Episcopum Antioquiensem. die 15 Martii — Titulari episcopali Ecclesiae Neptensi R. P. D. Edmundum Iosephum Reilly, Antistitem Urbanum, parochum B. Mariae Virginis Dominae Angelorum e dioecesi Bruklyniensi, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Thomae Edmundi Molloy, Archiepiscopi-Episcopi Bruklyniensis. die 20 Martii — Titulari episcopali Ecclesiae Hadrianiensi R. P. D. A n t o n i u m Jannucci, Antistitem Urbanum, Vicarium Generalem dioecesis Pinnensis-Piscariensis et parochum S. Augustini in civitate Theatina, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Benedicti Falcucci, Episcopi Pinnensis-Piscariensis. die 23 Martii — Cathedrali Ecclesiae Bellovacensi R. D. Petrum Lacointe, parochum Sancti Antonii vulgo « Quinze Vingts », Archidioecesis Parisiensis. — Cathedrali Ecclesiae Surigen si R. P. Carolum van den Ouwelant, e Missionariis Sacratissimf Cordis Iesu, Administratorem Apostolicum ad nutum Sanctae Sedis eiusdem dioecesis Surigensis. — Cathedrali Ecclesiae Ibarrensi Exc. P. D. Silvium Aloisium Haro Alvear, hactenus Episcopum titularem Antaeopolitanum. ;— Titulari episcopali Ecclesiae Abydenae R. D. Iulium Laschi, parochum oppidi vulgo « San José de los Arroyos » in dioecesi Sanctissimae Conceptionis in Paraguay, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Aemilii Sosa Gaona, Episcopi Sanctissimae Conceptionis in Paraguay. — Titulari episcopali Ecclesiae Clysmatenae R. D. Theophilum Camomot Bastida, parochum in urbe vulgo Talisay, Archidioecesis Nominis Iesu, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Iosephi Mariae Cuenco, Archiepiscopi Jarensis. die 25 Martii —Titulari episcopali Ecclesiae Theudalensi Revmum P. D. Renatum Fontanelle, ex archidioecesi Cameracensi, Protonotarium Apostolicum ad instar participantium, Canonicum Patriarchalis Basilicae Principis Apostolorum de Urbe. die I Aprilis — Cathedrali Ecclesiae Antioquiensi Exc. P. D. Gu> lielmum Escobar Vêlez, hactenus Episcopum titularem Attudensem. die 9 Aprilis— Cathedrali Ecclesiae Plymuthensi R. D. Cyrillum Restieaux, canonicum et parochum ecclesiae cathedralis Nottinghamensis. die 13 Aprilis — Titulari episcopali Ecclesiae Pharsaliae Exc. P. D. o Sacra Congregatio Consistorialis 297 Iosephum Schiavini, Vicarium Generalem archidioecesis Mediolanensis et canonicum eiusdem C a p i t u l i Metropolitam, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Ioannis Baptistae Montini, Archiepiscopi Mediolanensis. die i'4 Aprilis — Cathedrali Ecclesiae Veronensi Exc. P. D. Ioannem Urbani, hactenus Archiepiscopum titularem Sardianum et Adsistentem Ecclesiasticum Generalem Actionis Catholicae in Italia, cui servavit archiepiscopalem titulum ad personam. die 15 Aprilis — Titulari episcopali Ecclesiae Caesariensi in Bithynia Exc. P. D. Secundum Chiocca, hactenus Episcopum Pulginatensem, quem deputavit Auxiliarem Emi P. I). Iosephi S. R. E. Cardinalis Siri, Archiepiscopi Ianuensis. die 17 Aprilis ^— Titulari archiepiscopali Ecclesiae Silyensi Exc. P. D. Antonium Jordan, hactenus titularem Episcopum Vadensem, quem constituit Coadiutorem cum iure successionis Exc. P. D. Ioannis Hugonis Mac Donald, Archiepiscopi Edmontonensis. H DECLARATIO INSULA EST (( SAINTE-HÉLÈNE )) IURISDICTIONI ARCHIEPISCOPI MARIANOPOLITANI SUBIECTA. Edita die 9 mensis Iunii anno 1933 Apostolica Constitutione ((Ecclesiae Universalis sollecitudo » e territorio avulso ab archidioecesi Marianopolitana nova dioecesis Sancti Ioannis Quebecensis erecta fuit, flumine a Sancto Laurentio limites inter utramque circumscribente. Nunc vero Emus P. D. Paulus Aemilius S. R. E. Card. Léger, Archiepiscopus Marianopolitanus, et Excmus P. D. Gerardus Coderre, Episcopus titularis Aegenus et Coadiutor Excmi P. D. Anastasii Forget, Episcopi Sancti Ioannis Quebecensis, Apostolicae Sedi dubium proposuerunt utrum insula « Sainte-Hélène », in praefato flumine exstans, de qua nulla mentio in memorata Apostolica Constitutione facta fuit, ad archidioecesim Marianopolitanam an ad dioecesim Sancti Ioannis Quebecensis pertineat. Haec Sacra Congregatio Consistorialis, omnibus bene perpensis, declarat insulam « Sainte-Hélène », in flumine a Sancto Laurentio exstantem, ad archidioecesim Marianopolitanam pertinere, ac insuper, quatenus opus sit, decernit ut deinceps praefata insula, remota quavis 298 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dubitationis causa, sub Archiepiscopi Marianopolitani pro tempore exsistentis iurisdictione censeatur ac sit. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae ex Aedibus S. Congregationis Consistorialis, die 11 Novembris anno Mariali 1954. £8 Fr. A. I. Card. Piazza, Ep. Sabinen, et Mandelen. a Secretis L. $ S. Iosephus Ferretto, Adsessor SACRA CONGREGATIO DE RELIGIOSIS PONTIFICIUM OPUS VOCATIONUM RELIGIOSARUM I S T A T U T A I Pontificium Opus vocationibus ad perfectionis Status tuendis fovendisque est Opus princeps a Ssmo Domino Pio Pp. XII constitutum per Apostolicas Litteras motu proprio datas Cum supremae, die xi Februarii a. mcmlv. H Hoc Pontificium Opus suam sedem habet apud S. Congregationem religiosorum sodalium negotiis praepositam. III Ad finem qui praestitutus est adsequendum, Pontificium Opus : I curat imprimis propagationem genuinae notionis de perfectionis Statuum natura, utilitate, excellentia prout exponitur in recentioribus documentis pontificiis ; 2° promovet opera pietatis, paenitentiae et caritatis, ut Deus multas easque optimas vocationes ad perfectionis Status concedat; 3° fovet incrementum Operum quae pro religiosis vocationibus in singulis regionibus erecta sunt, et curat ut constituantur ubi nondum condita fuerint. o Sacra Congregatio de 299 Religiosis IV Ad Pontificium O p u s adgregari possunt : R e l i g i o n e s omnes ac Societates quae R e l i g i o n i b u s a d s i m i l a n t u r , I n s t i t u t a s a e c u l a r i a sive v i r o r u m sive m u l i e r u m , monasteria ac singulae religiosae domus, C o n s i l i a ex Moderatoribus ac Moderatricibus maior i b u s prout n u n c in p l u r i b u s nationibus exstant, et O p e r a quaeque pecul i a r i modo ad vocationes religiosas excolendas i u v a n d a s q u e constituta. E i d e m Operi adscribi possunt : Collegia ecclesiastica consociationesque catholicae, christifideles omnes qui sive ad c l e r u m sive ad l a i c a t u m pertineant, quique tanto O p e r i p r a e s t o esse c u p i a n t . V P o n t i f i c i u m O p u s vocationum religiosarum committitur tutelae Sa- crae F a m i l i a e N a z a r e t h a n a e quae omnibus perfectionis S t a t i b u s « s u a v i s efficacisque c o n i u n c t i o n i s v i t a e c o n t e m p l a t i v a e c u m a c t i v a p r a e b e t e x e m plum » Sponsa Christi). (Constitutio Apostolica Romae, die x i F e b r u a r i i anno m c m l v . Valerius Card. V a l e r i , Praefectus L. © S. P . Arcadius Larraona, C . M. F . , Secretarius I I NORMAE AD STATUTA EXSEQUENDA Regimen Pontificio Operi vocationum religiosarum praeest Emus Cardi- n a l i s Praefectus S. Congregationis de R e l i g i o s i s ; vices eius gerit Excultus Secretarius eiusdem S . D i c a s t e r i i . P o n t i f i c i u m O p u s n u l l a i n r e autonomiam atque l e g i t i m a m libertatem a d i m i t Operibus p e c u l a r i b u s quae p r o p r i i s legibus continentur et ordinantur. Adscriptio Petitio adgregationis vel adscriptionis Pontificio Operi pro Statibus perfectionis, collegiis ecclesiasticis, ceterisque i n s t i t u t i s vel consocia- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tionibus catholicis et Operibus peculiaribus vocationum religiosarum fit ab eorumdem Moderatoribus. In actu adgregationis vel adscriptionis Pontificium Opus tradit Societatibus diploma, et personis speciale testimonium. Omnes adscripti modicam stipem annuam conferent. Piae exercitationes Quae sequuntur valde commendantur, ut Deus optimas vocationes ad singulos Status perfectionis concedere dignetur una cum auxiliis necessariis quibus vocationes ipsae ad felicem exitum adducantur : I abstinentia et ieiunium in vigiliis Assumptionis B. M. V. et Natalis D. N. I. Ob., speciali intuitu Operis vocationum religiosarum; o 2° preces quas singuli Status perfectionis per vices, sine intermissione fundant; 3° celebratio diei vocationum religiosarum cum pio exercitio per decretum S. O. Rituum adprobato, atque peculiaribus indulgentiis a S. Paenitentiaria Apostolica ditato ; 4° celebratio diei oblationis in quo infirmi dolores et angustias pro vocationibus religiosis una cum pretiosissimo Sanguine Christi Domino Offerent. Pontificii Operis navitas Pontificii Operis erit : I providere ut typis apte edantur scripta et pervulgentur, quo melius in dies cognoscatur et magis aestimetur dignitas et utilitas religiosae vocationis ; 2° suadere sacerdotibus ut ad hoc pertractandum argumentum omnes opportunitates nanciscantur (e. g. conciones quadragesimae, exercitia spiritualia, supplicationes novendiales, catecheses pro adultis, etc.) ; 3° adhortari fideles ut studeant tum documentis a Sancta Sede datis, tum scriptis Sanctorum Patrum et piorum auctorum de Statibus evangelicae perfectionis et de vita religiosa ; 4° fovere in pueris et adulescentibus utriusque sexus, quorum quovis titulo praesertim Statuum perfectionis membra curam habeant, vitae religiosae aestimationem et intimum perfectionis christianae desiderium in eisdem alere ; 5° congressus convocare in quibus hoc argumentum tractabitur, vel O Sacra, Congregatio de Religiosis 301 saltem curare ut in ceteris etiam congressibus, aliquid semper edisseratur de vocatione religiosa; 6° servare necessitudinem et rationes cum Religionibus, Societatibus, Institutis adgregatis. Opera peculiaria, ceteraque incepta utilia adiuvare, promovere ac inter se colligare, eisdem proponendo aptiora adiumenta ad optatum finem obtinendum. De omnibus dein quae egerint et consecuti fuerint, breviter, plane, accurate Pontificio Operi referant. Dies festi Praecipua festa Operis Pontificii erunt : I festum S. Familiae, Dominica infra Oct. Epiphaniae; 2° festum Omnium Ss. Fundatorum; 3° festum Ss. Petri et Pauli, die 29 Iunii ; o 4° dies onomasticus Summi Pontificis, supremi Moderatoris omnium Statuum perfectionis. Romae, die x i Februarii anno m c m l v . V a l e r i u s L S - ®" - Card. Valeri, Praefectus P. Arcadius Larraona, C. M. F., Secretarius SACRA CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE BALDUINOPOLITAN. - LACUS MOEBI DECRETUM DE F I N I U M MUTATIONE Cum in Congo Belgico limites ecclesiastici inter Vicariatum Apostolicum Balduinopolitanum, Societati Missionariorum Africae (Patribus Albis) concreditum, et Praefecturam Apostolicam Lacus Moeri, Ordini Fratrum Minorum commissam, necessitatibus missionalis apostolatus amplius non responderent, Sacrae huic Congregationi de Propaganda Fide visum est ad partialem finium commutationem inter memoratas circumscriptiones ecclesiasticas ibidem procedere. Itaque Emi ac Revmi Patres Cardinales huius Sacri Consilii Christiano Nomini Propagando regimini praepositi, in plenariis comitiis* Acta 302 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die 20 Decembris anni 1954 • habitis, re mature perpensa atque auditis Revmorum Ordinariorum quorum interest consensu necnon favorabili Excmi ac Revmi Domini Petri Sigismondi, Archiepiscopi titulo Neapolitani in Pisidia et eo tempore Apostolici in Congo Belgico et RuandaUrundi Delegati, voto, limites inter praelaudatas circumscriptiones ita emendandos esse censuerunt ut tota pars districtus civilis de Pweto, quae ad Vicariatum Apostolicum Balduinopolitanum pertinet, a praedicto Vicariatu distraheretur et ad Praefecturam Apostolicam Lacus Moëri adnecteretur. Quam sententiam Sacra Congregatio de Propaganda Fide, vigore specialium facultatum sibi a Sanctissimo Domino Nostro PIO Divina Providentia Papa XII tributarum, ratam habuit et confirmavit praesensque ad rem Decretum expediri iussit. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis de Propaganda Fide, die 20 mensis Decembris a. D. 1954. P. Card. L. Fumasoni Biondi, Praefectus © S. P. Sigismondi, Archiep. Neapolitan. in Pisidia, a Secretis 8ACEA CONGREGATIO RITUUM SINARUM BEATIFICATIONIS LEONIS IGNATII PETRI TCHOU, RUM, S E U DECLARATIONIS MARTYRII MANGIN ET P A U L I DENN, VIRI L A I C I ; SACERDOTUM ATQUE ANNAE W A N G , VENERABILIUM SACERDOTUM VIRGINIS CHRISTIFIDELIUM, IN SERVORUM SOCIETATIS DEI IESU/ S A E C U L A R I S E T SOCIOODIUM FIDEI INTERFE- CTORUM. SUPER DUBIO An stante approbatione martyrii necnon dispensatione a signis seu miraculis, Tuto procedi possit ad sollemnem eorundem Venerabilium Servorum Dei Beatificationem. a Timor non est in caritate sed perfecta caritas foras mittit timorem, a quoniam timor poenam non habet; qui autem timet non est perfectus «in caritate)) (I. Io. 3, 18). Sacra Congregatio Rituum 303 Mirabile ultra modum Martyres, de quibus in hoc decreto agitur, perfectae caritatis exemplum praebuere, qui atrocia tormenta pro Christi fide sustinuerunt. Omnibus enim Sinensibus ne morte plecterentur, proposita apostasia fuit; verum caritas a Sancto Spiritu in eis infusa vacua non fuit, sed perfecte excepta atque vivax in animo servata, crudelissimae mortis foras misit timorem, quam ipsi ne a fide desciscerent, heroice praetulerunt ; sicque cum quatuor e Societate Iesu missionalibus, eorum magistris, martyrii coronam sunt assecuti. In teterrima insectatione in Sinis Boxerum opera anno 1900 saeviente, fere centummilia victimarum fuerunt necata. In Apostolico Vicariatu de Sien-Hsien Societati Iesu concredito quinque circiter milia morte fuerunt multati; Apostolicus Vicarius de bismille sexaginta sex canonicas inquisitiones peragere potuit. Verum de ingenti hoc numero actores sex tantum supra quinquaginta Sacrae huic Congregationi, ut causa expeditior evaderet, proposuerunt ; hi sunt : 1) Petrus Tchou-jeu-sinn, annor. 19 ; 2) Ioannes Baptista Tchou-oujoei, a. 17; 3) P. Remigius Isoré S. I., a. 48; 4) P. Modestus Andlauer S. L, a. 53 ; 5) Elisabeth Tsinn, a. 54 ; 6) Simon Tsinn, a. 14 ; 7) Barbara Ts'oei-lien-cheu, a. 51 ; 8) Raymundus Li-ts'uan-tchenn, a. 59 ; 9) Petrus Li Ts'uan-hoei, a. 63; 10) Lucia Wang-tcheng, a. 18; 11) Maria Fank'ounn, a. 16 ; 12) Maria Ts'i-u, a. 15 ; 13) Maria Tcheng-su, a. 11 ; 14) Iosephus Ma-t'ien chounn, a. 60; 15) Maria Tchao-kouo-cheu, a. 60; 16) Rosa, a. 22 et 17) Maria, a. 17 eius filiae; 18) Rosa Wang-hoei, a. 45; 19) Theresia Tchang-heue-cheu, a. 36; 20) Anna Nan-sinn-eheu, a. 72; 21) Maria Nan-kouo-cheu, a. 64; 22) Maria Nan, dicta Ling.-hoa, a. 29; 23) Anna Nan Tsiao-cheu, a. 26; 24) Maria Fou, a. 37; 25) Magdalena Tou-fong-kiu, a. 19; 26) Maria Tou-t'ien-cheu, a. 42; 27) Maria Tou-tchao-cheu, a. 51; 28) Petrus Liou-tzeu-u, a. 57; 29) Maria Kouoli-eheu, a. 65 ; 30) Petrus Tchao-ming-tchenn, a. 61 ; 31) Ioannes Baptista Tchao-ming-hi, a. 56; 32) Paulus Ou-kiu-nan, a. 62; 33) Ioannes B. Ou-man-t'ang, a. 17 ; 34) Paulus Ou-Wan-chou, a. 16 ; 35) K'i-tchoutzeu, a. 18 ; 36) Paulus Liou-tsinn-tei, a. 79 ; 37) Tchang-hoai-lou, a. 57 ; 38) Iosephus Yuann-keng-yinn, a. 47 ; 39) Theresia Tch'enn-kinn-tsie, a. 25; 40) Rosa Tch'enn-kai-tsie, a. 22; 41) Iosephus Wang-k'oei-tsu, a. 37 ; 42) Ioannes Wang-k'oei-sinn, a. 25 ; 43) Marcus Ki-t'ien-siang, a. 66 ; 44) Petrus Wang-tsouo-loung, a. 58 ; 45) Paulus Keue-t'ing-tchou, a. 61 ; 46) Lang-yang-cheu, a. 29 ; 47) Paulus Lang-eull eius filius, a. 8-9 ; 48) Anna Wang, a. 14; 49) Iosephus Wang-jou-mei, a. 68; 50) Lucia Wang-wang-cheu, a. 31 ; 51) Andreas, eius filius, a. 9 ; 52) Maria Wang- 304 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ii-cheu„ a. 49; 53) Ioannes Ou-wenn-yinn, a. 50; 54) P. Leo Ignatius Mangin, S. I., a. 43; 55) P. Paulus Denn, S. I., a¿ 53; 56) Maria Tchouou-cheu, a. circ. 40. Servato iuris ordine die 28 Maii anno 1948, Ssmus D. N. Pius Papa XII causae Introductionis commissionem signavit. Apostolico constructa processu in Chimsciensi Curia de his sex supra quinquaginta, eiusque iuridica vi die 3 Augusti anni 1952 recognita, Antepraeparatoria Congregatio apud Revmum Cardinalem Clementem Micara, Episcopum Veliternum, causae Ponentem die 25 Maii anni 1954 habita est; Praeparatoria vero die 26 Octobris, Generalis tándem coram Summo Pontifice die 22 Februarii anni huius. Qua celebrata, Beatissimus Pater constare de martyrio et causa martyrii horum Servorum Dei, concessa quoque ad mentem canonis 2116 § 2 Codicis Iuris Canonici a signis seu. a miraculis omnique alia et necessaria dispensatione, edixit, atque super Eius sententia decretum edi mandavit. Quod factum est. Ut autem acta compleantur ut ad sollemnia Beatificationis celebranda procedi possit, a iure praescribitur ut tota Sacrorum Rituum Congregatio, actis omnibus perpensis, affirmet : Stante approbatione martyrii, nec non dispensatione a signis seit miraculis, tuto procedi posse ad eorumdem Venerabilium Servorum Dei sollemnem Beatificationem, unanimis porro fuit haec affirmatio, quam Sanctitas Sua benigne acceptavit edixitque tuto procedi posse ad Venerabilium Leonis Ignatii Mangin, Pauli Denn, Sacerdotum e Societate Iesu, Petri T chou, viri laici, Annae Wang, Virginis saecularis, et Sociorum sollemnem Beatificationem. Hoc autem decretum promulgari et in acta S. Rituum Congregationis referri nec non Apostolicas Litteras sub Piscatoris anulo de solemniis Beatificationis in Vaticana Basilica quandocumque celebrandis expediri iussit. Datum Romae, die sollemni Paschae, Anno Domini 1955. C. Card. Cicognani, Praefectus L. © S. t A. Carinci, Archiep. Seleuc, Secretarius An. et v o l . X X X X V U 28 Maii 1955 (Ser. I I , v. X X I I ) - N. 7 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E ACTA PII PP. XII CONSTITUTIO APOSTOLICA RANG-TJNENSIS. (BASSEINENSIS) E X R A N G U N E N S I ARCHIDIOECESI Q U A E D A M TERRITORII PARS D I S T R A H I T U R , QUA NOVA C O N S T I T U I T U R D I O E C E S I S B A S S E I N E N S I S A P P E L L A N D A . PIUS EPISCOPUS S E R V U S S E R V O R U M DEI A D P E R P E T U A M REI M E M O R I A M Quo commodius aptiusque dioecesium regimini et administrationi consuli possit, maxime prodesse videtur illas, cum sunt et nimio territorio amplae et christifidelium numero frequentes, dismembrare et aliter circumscribere novasque Ecclesias constituere, aliis concredendas Pastoribus. Quod nunc faciendum existimamus ad Rangunensem Sedem quod attinet, quam, per apostolicas sub plumbo Litteras « Dum alterna », hoc ipso die datas, ad metropolitanae gradum eveximus. Cum igitur preces acceperimus venerabilis Fratris Martini Lucas, Archiepiscopi titulo Adulitani atque in Indica regione Apostolici Internuntii, quibus ipse ab Apostolica Sede postulabat ut, separata quadam territorii parte a perampla Rangunensi Ecclesia, nova exinde episcopalis Sedes constitueretur; cumque id consilii venerabiles Fratres Nostri S. R. E. Cardinales Sacrae Congregationi Fidei Propagandae praepositi probaverint, exhibitas Nobis preces admittendas esse arbitramur. Post igitur eos auditas quorum res haec interest; eorumque consensum supplentes qui in 20 - A C T A , vol,. XXII, n. 7. — 23-5-1955. 306 Acta Apostolicae Seáis - Commentarium Officiale eadem re aliquid iuris se habere arbitrentur, de summa et apostolica Nostra potestate ea quae sequuntur decernimus ac statuimus. A Rangunensi archidioecesi excerpimus civiles districtus, quibus nomina de Bassein, Henzada et Myaungmya. E quibus territoriis novam erigimus dioecesim, quam ab urbe Bassein Basseinensem appellari iubemus atque clero indigenae concredimus; quae praeterea metropolitanae Rangunensi Ecclesiae suffraganea erit, cuius Metropolitis Archiepiscopis Basseinenses sacrorum Antistites iure optimo subicientur. Sedes huius novae dioecesis in urbe ipsa, quam Bassein vocant, erit ; Episcopi autem cathedra in eo urbis templo collocabitur, quod merito princeps habetur quodque ad cathedralis templi dignitatem perducimus, Deo in honorem Sancti Petri Apostoli dicatum. Sive autem Basseinensi dioecesi, sive eius Episcopo omnia iura, honores, potestates ac privilegia tribuimus, quae Ecclesiis et Praesulibus eiusdem honoris iure concedi solent ; Episcopos autem oneribus teneri volumus quibus et ceteri per orbem. Episcopalis autem mensa, quae dicitur, iis constabit bonis quae e territorio a Rangunensi archidioecesi disiuncto, pro rata parte, novae Sedi cedent, vel emolumentis quae novae Basseinensis dioecesis Curiae obvenient; vel a Sacra Congregatione Fidei Propagandae et a fidelibus offerenda pecunia. Electio Vicarii Capitularis, Sede vacante, ad normam iuris fiat ; item ea omnia quae ad cleri populique disciplinam pertinent, Codice Iuris Canonici regantur. De clero autem statuimus ut ea pars quae ante divisum territorium in iis regionibus, ex quibus nova constituitur Ecclesia, legitime degebat, eadem in posterum Basseinensi dioecesi adscripta censeatur. Quod ad Canonicorum Collegium respicit, volumus ut quam primum condatur ; quo usque tamen constitui nequeat, indulgemus ut Consultores dioecesani eorum loco eligantur, quorum consilio et opera Episcopus in gravioribus suae dioecesis negotiis adiuvari possit. Praecipimus quoque ut, cum primum fas erit, pueris ad sacerdotalia munia vocatis excolendis seminarium saltem elementarium constituatur, ad iuris communis et Sacrae Congregationis Fidei Propagandae normas. Volumus denique ut a Curia metropolitana Rangunensi ad tabularium Curiae novae Basseinensis dioecesis quam cito acta mittantur et documenta omnia, quae ad hanc Ecclesiam spectant. Quae his Litteris mandavimus exsequenda curabit venerabilis Frater Martinus Lucas, quem supra memoravimus, vel ille qui eo tempore, quo decreta ad exitum adducentur, munere Apostolici Internuntii in Indica regione fungetur. Cui propterea omnes potestates agendae rei tribuimus, quae poterunt cuilibet viro subdelegari, si opus fuerit, dummodo in ecclesia- Acta Pii Pp. 307 XII stica dignitate constituto. Habebit idem venerabilis Frater onus, hoc confecto negotio, documenta exarandi, cuius fide digna exempla ad Sacram Congregationem Fidei Propagandae quam primum transmittenda curabit. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumv. pere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderen tur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die primo mensis Ianuarii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quinto, Pontificatus Nostri sexto decimo. CELSUS Card. COSTANTINI PETRUS Card. FUMASONI BIONDI 8. R. E. Cancellarius 8. Congr. de Propaganda Fide Praefectus Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost. Silvius Sëricano, Proton. Apost. L o c o ¡33 P l u m b i In Cane. Ap. tab., vol. LXXXX, n. 5 308 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA TRIBUNALIUM SACRA ROMANA ROTA i Causae quae in Tribunali Sacrae Romanae Rotae actae sunt anno 1954, quarum definitiva sententia editur tantum in parte dispositiva. Cum ad edendas animadversiones peculiaris quidam Defensor vinculi deputatur, iam ad idem matrimonium iuxta SS. Canones tuendum intervenit unus ex S. Tribunalis Defensoribus vinculi, qui sunt: RR. DD. Iosephus Stella, Ovidius Bejan, Aegidius Del Corpo. I. HEMESEN. MELCHITARUM. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis vel metus et DISPENSATIONIS SUPER RATO. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, A. Wynen, D. Staffa, Ponens. Vinculi Defensor deputatus: A. a Langasco. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: R. Costa Albesi. Dubia: I. « An constet de nullitate matrimonii, in casu »; et quatenus negative : II. « An consilium praestandum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato, in casu ». Sententia diei 8 Ianuarii: Ad I. «Negative». Ad II. «Affirmative)). II. ROMANA - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: I. Pasquazi, Ponens, P. Felici, B. Filipiak. Vinculi Defensor: I. Stella. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: F. Ligi. Dubium: « A n sententia Rotalis diei 1.9 Novembris 1951 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 12 Ianuarii : « Confirmandam esse, et ideo non constare de nullitate matrimonii, in casu ». T U . N. N . - NULLITATIS MATRIMONII ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: P. Felici, Ponens, B. Filipiak, G. Doheny. Vinculi Defensor deputatus: A. Czapla. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: V. Trocchi. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 12 Ianuarii : « Negative ». IV. BAREN - NULLITATIS MATRIMONII - INCIDENTIS. Turnus Rotalis: A. Fidecicchi, Ponens, F. Brennan, D. Staffa. Vinculi Defensoris Substitutus: A. Del Corpo. Advocati: P. Ciprotti, pro actore; F. Bersani, pro conventa-. Sacra Romana Rota 309 Dubium: « An restitutio in integrum concedenda sit, in casu». Sententia diei 12 Ianuarii : « Negative ». V. ROMANA - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: A. Fidecicchi, F. Brennan, P. Mattioli, Ponens. Vinculi Defensor deputatus: A. a Langasco. Advocati: O. Da Silva, R. Szenwic. Dubium : « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 13 Ianuarii: « Negative ». VI. ROMANA - NULLITATIS MATRIMONII ob conditionem appositam et ob exclusum bonum fidei. Turnus Rotalis: F. Brennan, Ponens, D. Staffa, I. Pasquazi. Vinculi Defensor: I. Stella. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 13 Ianuarii: «Negative». VII. N . N . - NULLITATIS MATRIMONII ob viri impotentiam et DISPENSA- TIONIS SUPER RATO. Turnus Rotalis: F. Brennan, Ponens, D. Staffa, I. Pasquazi. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: I. Spinelli. Dubia : I. « An constet de nullitate matrimonii, in casu » ; et quatenus negative: II. « A n consilium praestandum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato, in casu ». Sententia diei 13 Ianuarii : Ad I. « Affirmative, vetito viro transitu ad alias nuptias ». Ad II. « Provisum in primo ». VIII. FIRMANA - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: F. Brennan, Ponens, D. Staffa, I. Pasquazi. Vinculi Defensoris Substitutus : O. Bejan. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: I. Lombardi. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 13 Ianuarii: «Negative». IX. ROMANA - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: G. Heard, A. Canestri, Ponens, H. Caiazzo. Vinculi Defensor deputatus: I. Sirna. Advocatus ex mandato gratuiti patrocini: T. Mauro. Dubium: « A n sententia Rotalis diei 13 Martii 1951 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu». Sententia diei 14 Ianuarii : « Infìrmandam esse, seu constare de matrimoni nullitate, in casu ». X. N. N. - NULLITATIS MATRIMONII ob impotentiam, viri et DISPENSATIONIS SUPER RATO. Turnus Rotalis: I. Pasquazi, Ponens, P. Felici, B. Filipiak. Vinculi Defensor deputatus: I. Sirna. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii : R. Ottaviani. Dubia: I. « A n constet de nullitate matrimonii, in casu » ; et quatenus negative : IL « An consilium praestandum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato, in casu ». Sententia diei 16 Ianuarii: Ad I. « Negative ». Ad II. «Affirmative». 310 Acta. Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale XI. N. N. - NULLITATIS MATRIMONII ob exclusionem, boni sacramenti et boni prolis. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, A. Wynen, I. M. Pinna, Ponens. Vinculi Defensoris Substitutus: O. Bejan. Advocatus: F. Cartoni. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 16 Ianuarii : « Affirmative, vetito tamen mulieri conventae transitu ad novas nuptias, nisi sub fide iurisiurandi coram Ordinario loci promiserit se non amplius exclusuram bona matrimonii ». XII. N. N. - NULLITATIS MATRIMONII ob exclusum bonum sacramenti. Turnus Rotalis: G. Heard, Ponens, A. Canestri, P. Mattioli. Vinculi Defensor deputatus: A. Cairoli. Advocati: C. Bernardini, H. Paleari. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 16 Ianuarii : « Negative ». XIII. ROMANA - NULLITATIS MATRIMONII ex capite Turnus Rotalis: P. Felici, Ponens, B. Filipiak, Vinculi Defensor deputatus: I. Sirna. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: A. Dubium: « A n constet de matrimonii nullitate, Sententia diei 19 Ianuarii : «Affirmative». vis vel metus. G. Doheny. D'Alessandri. in casu». XIV. SOUTHWARCEN. - NULLITATIS MATRIMONII ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: A. Canestri, Ponens, A. Fidecicchi, F. Brennan. Vinculi Defensoris Substitutus: O. Bejan. Advocatus: R. Romano. Dubium: « An sententia Rotalis diei 9 Novembris 1951 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 21 Ianuarii : « Infirmandam esse, seu constare de matrimonii nullitate, in casu ». XV. MEDIOLANEN. - NULLITATIS MATRIMONII ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: A. Wynen, Ponens, G. Heard, A. Canestri. Vinculi Defensor deputatus: P. Capobianco. Advocatus: C. Bernardini. Dubium: a An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 23 Ianuarii : « Affirmative, vetito viro transitu ad alias nuptias, nisi coram Ordinario loci vel eius Delegato sub fide iurisiurandi declaraverit se non amplius velle excludere bonum prolis vel aliud bonum essentiale matrimonii ». XVI. ROMANA - NULLITATIS MATRIMONII ob exclusionem boni sacramenti. Turnus Rotalis: F. Brennan, Ponens, D. Staffa, I. Pasquazi. Vinculi Defensor deputatus : I. Sirna. Advocatus: A. Angelini Rota. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 26 Ianuarii : « Affirmative, vetito mulieri transitu ad alias nuptias nisi prius iurisiurando coram Ordinario loci promiserit se omnes essentiales obligationes matrimonii accepturam ». Sacra Romana Rota 311 XVII. VENETIARUM, SEU GORITIEN. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis vel metus. . Turnus Rotalis: A. Wynen, Ponens, G. Heard, A. Canestri. Vinculi Defensor deputatus: A. a Langasco. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: A. D'Alessandri. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 20 Ianuarii: « Affirmative ». XVIII. SANCTI GALLI - NULLITATIS MATRIMONII ob simulationem consensus, ob exclusionem boni sacramenti et boni prolis. Turnus Rotalis: B. Filipiak, Ponens, G. Doheny, P. Mattioli. Vinculi Defensor deputatus: A. Martinengo. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: B. Pellegrini. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 29 Ianuarii : « Affirmative, vetito mulieri transitu ad alias nuptias, nisi sub fide iurisiurandi coram Ordinario loci promiserit se omnes obligationes coniugales esse accepturam ». XIX. CHIÇOUTIMIEN, - NULLITATIS MATRIMONII ex capite amentiae. Turnus Rotalis: G. Heard, Ponens, A. Canestri, B. Filipiak. Vinculi Defensor deputatus: F. Fournier. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: B. Pellegrini. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 30 Ianuarii: « Affirmative ». XX. N. N. - NULLITATIS MATRIMONII ob impotentiam viri: ob conditionem appositam. Turnus Rotalis: H. Câiazzo, A. Fidecicchi, I. Pasquazi, Ponens. Vinculi Defensor deputatus: S. Canals. Advocati: I. Torre, H. Figliuoli. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 2 Februarii: « Negative ». XXI. ROMANA - NULLITATIS MATRIMONII ob exclusum bonum' prolis. Turnus Rotalis: B. Filipiak, Ponens, G. Doheny, P. Mattioli. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: G. Franco. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 5 Februarii : « Affirmative, vetito mulieri conventae transitu ad alias nuptias nisi serio sub iuramento promiserit se consensum esse praestituram ad normam legis » (can. 108(5, C. 1. C ) . XXII. CLEVELANDEN. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: D. Staffa, Ponens, I. Pasquazi, P. Felici. Vinculi Defensor deputatus: G. Brisebois. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: F. Ligi. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu». Sententia diei 5 Februarii : «Affirmative». XXIII. ROMANA - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: A. Wynen, Ponens, G. Heard, A. Canestri. Vinculi Defensor: I. Stella. 312 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: F. Ercolani. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 6 Februarii: « Negative ». XXIV. THEATINA -NULLITATIS MATRIMONII ob conditionem appositam. Turnus Rotalis: P. Felici, Ponens, B. Filipiak, Gr. Doheny. Vinculi Defensor deputatus: A. De Iorio. * Advocatus: M. D'Alfonso. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 9 Februarii : « Affirmative ». XXV. ROMANA - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis vel metus. : Turnus Rotalis: F. Brennan, Ponens, D. Staffa, I. Pasquazi. Vinculi Defensoris Substitutus : A. Del Corpo. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: F. Ligi. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia die 12 Februari : « Affirmative ». XXVI. ROMANA - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis : D. Staffa, Ponens, I. Pasquazi, P. Felici. Vinculi Defensor deputatus: A. Cairoli. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: R. Costa Albesi. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 12 Februarii: « Affirmative ». XXVII. FULDEN. - NULLITATIS MATRIMONII ob simulationem consensus. Turnus Rotalis: E. Caiazzo, A. Fideciccbi, L M. Pinna, Ponens. Vinculi Defensor deputatus: V. Ait. Advocatus: F. Cartoni. Dubium: « A n constet de nullitate matrimonii, in casu». Sententia diei 16 Februarii: « Negative ». XXVIII. CATANEN. SEU PANORMITANO - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis : T. Pasquazi, Ponens, P. Felici, B. Filipiak. Vinculi Defensor deputatus : L Sirna. Advocatus: E. Ruffini. Dubium: « A n constet de nullitate matrimonii, in casu». Sen te ntia diei 16 Februarii : «Affirmative». XXIX. FOGARESIEN.-ALBA IULIEN. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: G. Doheny, Ponens, P. Mattioli, B. Bonet. Vinculi Defensor deputatus: A. Boccalini. Advocatus : R. Romano. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 19 Februarii: «Negative». XXX. N. N. - NULLITATIS MATRIMONII ob impotentiam viri et DISPENSATIONIS SUPER RATO. Turnus Rotalis: I ) . Staffa, Ponens, I. Pasquazi, P. Felici. ¡¿acra Romana Rota 313 Vinculi Defensor deputatus: Î. Magyary. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: L. Valletta. Dubia: I. « An constet de nullitate matrimonii, in casu » ; et quatenus negative : II. « An consilium praestandum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato, in casu ». Sententia diei 19 Februarii: Ad I. « Negative ». Ad I I . « Affirmative, vetito tamen viro transitu ad alias nuptias, inconsulta S. R. Rota ». XXXI. L U C E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob vim vel metum; ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: B. Filipiak, P. Mattioli, Ponens, E. Bonet. Vinculi Defensor deputatus: G. Andreozzi. Advocati: E. Ruffini, P. Fedele. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu » Sententia diei 20 Februarii : « Negative ». XXXII. N. N. - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob simulationem totalem; ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: A. Canestri, Ponens, A. Fideeiccbi, B. Filipiak. Vinculi Defensor deputatus: F. Fournier. Advocatus: P. Ciprotti. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 23 Februarii : « Negative ». XXXIII. S O U T H W A R C E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: G. Doheny, Ponens, P. Mattioli, E. Bonet. Promotor Iustitiae: I. Pendola. Vinculi Defensor deputatus: A. Cairoli. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: P. A. D'Avack. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 23 Februarii: «Affirmative». C A L A R I T A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: A. Fidecicchi, Ponens, F. Brennan, D. Staffa. Vinculi Defensor deputatus : A. Boccalini. Advocati: F. Bersani, pro actore; C. Corsanego, pro conventa. XXXIV. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 23 Februarii : « Affirmative ». XXXV. N. N. - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite amentiae mulieris. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, A. Wyney, Ponens, G. Heard. Vinculi Defensor deputatus: I. Magyary. Advocatus: M. Mantovani. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 25 Februarii : « Negative ». XXXVI. N. N. - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob impotentiam viri. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, A. Wynen, G. Heard, Ponens. Vinculi Defensor deputatus: V. Bartoccetti. Advocati: F. Della Rocca, F. Bersani. 314 Acta Apostolicae, Sedis - Commentarium Officiale Dubium: « An sententia Rotalis diei 15 Februarii 1951 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 25 Februarii : « Confirmandam esse, seu non constare de nullitate matrimonii, in casu. XXXVII. N. IS. - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob impotentiam viri. Turnus Rotalis: P. Mattioli, Ponens, E. Bonet, I. M. Pinna. Vinculi Defensor deputatus: A. De Iorio. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: H. Figliuoli. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 26 Februarii : « Affirmative, vetito viro transitu ad aliud matrimonium ad normam can. 1068 C. I. C. ». XXXVIII. T A R E N T I N A S E U B A R E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: B. Filipiak, G. Doheny, P. Mattioli, Ponens. Vinculi Defensoris Substitutus: O. Bejan. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: H. Graziani. Dubia: I. « A n constet de nullitate sententiae Tribunalis Baren, diei 21 Iunii 1949 » ; II. « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 26 Februarii: Ad I. « Affirmative ». Ad II. « Negative ». XXXIX. A N T I O C H E N . M E L C H I T A R U M - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob vim vel metum. Turnus Rotalis: A. Wynen, G. Heard, Ponens, A. Canestri. Vinculi Defensor deputatus : F. Fournier. Advocati: P. Ciprotti, C. Tricerri. Dubium: « An sententia Rotalis diei 9 Novembris 1951 sit confirmanda vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 27 Februarii: « Infirmandam esse, ideoque constare de nullitate matrimonii, in casu ». XL. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: G. Heard, Ponens, A. Fidecicchi, F. Brennan. Vinculi Defensor deputatus: I. Trezzi. Advocatus ex mandato gratuiti patrocini: I. Torre. Dubium : « An sententia Rotalis diei 2 Maii 1950 sit confirmanda vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 27 Februarii : « Intirmandam esse, ideoque constare de nullitate matrimonii, in casu ». XLI. N . N. TIONIS SUPER NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis et metus et DISPENSA- RATO. Turnus Rotalis: A. Canestri, A. Fidecicchi, F. Brennan, Ponens. Vinculi Defensor deputatus: F. Fournier. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: L. Valletta. Dubia : I. « An sententia Rotalis diei 15 Martii 1949 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu »; et quatenus affirmative ad primam partem, negative ad alteram : II. « An consilium praestandum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato, in casu ». Sententia diei 27 Februarii : Ad I. « Confirmandam esse, seu non constare de nullitate matrimonii, in casu ». Ad II. « Affirmative ». Sacra Romana 315 Rota XLII. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: A. -Fide-ciechi, Ponens, F. Brennan, E. Bonet. Vinculi Defensor deputatus: A. Boccalini. Advocatus: C. Bernardini. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 2 Martii : « Negative ». XLIII. N. N. NULLITATIS MATRIMONII ob impotentiam viri et DISPENSA- T I O N I S SUPER RATO. Turnus Rotalis: I. Pasquazi, Ponens, P. Felici, B. Filipiak. Vinculi Defensor deputatus: A. Czapla. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: G. Felici. Dubia: I. . An constet de nullitate matrimonii, in casu »; et quatenus negative : II. « An consilium praestandum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato, in casu ». Sententia diei 2 Martii: Ad I. « Negative ». Ad II. « Affirmative, vetito tamen viro transitu ad alias nuptias inconsulta S. R. Rota et facto onere coniugibus sese separandi ad normam Sacrorum Canonum». XLIV. N E A P O L I T A N A - N U L L I T A T I S Matrimonii ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: P. Mattioli, Ponens, E. Bonet, I. M. Pinna. Vinculi Defensor deputatus: I. Sirna. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii - F. Ligi. Dubium: « A n constet de matrimonii nullitate, in casu». Sententia diei 5 Martii: « Affirmative ». XLV. N. N. - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusionem boni sacramenti et boni prolis. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, G. Doheny, Ponens, P. Mattioli. Promotor Iustitiae : I. Pendola. Vinculi Defensor deputatus: P. Tocanel. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: V. Trocchi. Dubium: « A n constet de matrimonii nullitate, in casu». Sententia diei 8 Martii: «Negative». XLVI. P A R I S I E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusionem boni sacramenti et boni fidei. Turnus Rotalis: A. Fidecicchi, Ponens, F. Brennan, D. Staffa. Vinculi Defensor deputatus: F. Fournier. Advocati: I. B. Ferrata, H. Napoleoni. Dubium: « A n constet de nullitate matrimonii, iii casu». Sententia diei 9 Martii: « Negative ». XLVII. N. N. TIONIS NULLITATIS MATRIMONII ob impotentiam viri ei DISPENSA- S U P E R RATO. Turnus Rotalis: A. Fidecicchi, Ponens, F. Brennan, D. Staffa. Vinculi Defensor deputatus: I. Sirna. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: R. Szenwic. Dubia: I. « An constet de nullitate matrimonii, in casu »; et quatenus negative: II. « An praestandum sit Sanctissimo consilium pro gratia dispensationis super matrimonio rato et non consummato ». Sententia diei 9 Martii: Ad I. « Negative », Ad II. « Affirmative ». Acta 316 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale XLVIII. T A U R I N E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, P. Mattioli, Ponens, E. Bonet. Vinculi Defensor deputatus: A. Martinengo. Advocatus: I. Dante. Dubium : « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 10 Martii: « Negative ». XLIX. N . N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum sacramenti. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, A. Wynen, Ponens, E. Bonet. Vinculi Defensor deputatus: G. Brisebois. Advocatus: I. Torre. Dubia: I. « An constet de nullitate actorum processus primae instantiae ». II. « A n constet de nullitate sententiae dierum 17-24 Martii 1951». III. « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 10 Martii: Ad I. «Negative». Ad II. «Negative». Ad III. « Affirmative ». L. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, A. Wynen, E. Bonet, Ponens. Vinculi Defensor deputatus: S. Canals. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: G. Felici. Dubium: « A n constet de matrimonii nullitate, in casu». Sententia diei 11 Martii : « Negative ». LI. N . N . TIONIS SUPER NULLITATIS MATRIMONII ob impotentiam viri et DISPENSA- RATO. Turnus Rotalis: G. Heard, Ponens, A. Canestri, P. Mattioli. Vinculi Defensor deputatus: I. Sirna. Advocatus: F. Bersani. Dubio,: I. « An constet de nullitate matrimonii, in casu » ; et quatenus negative : II. « An consilium praestandum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato e non consummato, in casu ». Sententia diei Io Martii : A d i . « Negative ». Ad II. « Affirmative, vetito viro transitu ad alias nuptias inconsulta S. Sede ». LII. N . N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite impotentiae mulieris. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, E. Bonet, Ponens, I. M. Pinna. Vinculi Defensor deputatus: P. Toeanel. Advocatus: A. Angelini Rota. Dubium: « An sententia Rotalis diei O Novembris 1952 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». Sententia: diei 15 Martii: «Confirmandam esse, seu non constare de matrimonii nullitate, in casu ». . LIII. N . N . TIONIS SUPER NULLITATIS MATRIMONII ob impotentiam viri et DISPENSA- RATO. Turnus Rotalis: P. Felici, Ponens, G. Doheny, P. Mattioli. Vinculi Defensor deputatus: A. Boccalini. Advocatus: I. Lombardi. Dubia: I. « An constet de nullitate matrimonii, in casu »; et quatenus Sacra Romana 317 Rota negative : IL « An consilium praestandum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato, in casu». Sententia diei 16 Martii : Ad I. « Affirmative, vetito tamen viro transitu ad alias nuptias, vi can. 1068 ». Ad II. « Provisum in primo ». LIV. N. N. -- NULLITATIS MATRIMONII ob impotentiam mulieris et DISPEN- SATIONIS S U P E R RATO. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, A. Canestri, Ponens, A. Fidecicchi. Vinculi Defensor deputatus: F. Fournier. Advocatus: C. Bernardini. Dubia: I. « A n constet de matrimonii nullitate, in casu; et quatenus negative: II. « An consilium praestandum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato, in casu ». Sententia diei 18 Martii: Ad I. «Negative». Ad II. «Affirmative». LV. T A U R I N E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, E. Bonet, Ponens, I. M. Pinna. Vinculi Defensoris Substitutus: A. Del Corpo. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: V. Trocchi. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 22 Martii : « Affirmative, vetito viro transitu ad alias nuptias nisi coram Ordinario loci sub fide iurisiurandi promiserit se bona matrimonii non exclusurum ». LVI. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: A. Fidecicchi, Ponens, F. Brennan, D. Staffa. Vinculi Defensor deputatus: I. Sirna. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: A. D'Alessandri. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 23 Martii : « Negative ». LVTI. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: F. Brennan, Ponens, I. Pasquazi, E. Bonet. Vinculi Defensor deputatus: I. Sirna. Advocatus: B. Pellegrini. Dubium: « An sententia Rotalis diei 18 Iunii 1952 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 26 Martii : « Confirmandam esse, ideoque constare de nullitate matrimonii, in casu ». LVIII. N I C E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob conditionem appositam. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, A. Wynen, Ponens, E. Bonet. Vinculi Defensor deputatus: G. Brisebois. Advocatus: B. Pellegrini. Dubium: « An sententia Rotalis diei 30 Iunii 1951 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 27 Martii : « Infirmandam esse, seu constare de matrimonii nullitate, in casu ». LIX. H E L I O P O L I T A N A vel metus. IN AEGYPTO - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis 318 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Turnus Rotalis: G. Heard, Ponens, A. Canestri, D. Staffa. T inculi Defensor deputatus: E. Fiore. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii : T. Mauro. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 3 Aprilis : « Negative ». LX. F L O R E N T I N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bovmm prolis. Turnus Rotalis: G. Doheny, Ponens, P. Mattioli, E. Bonet. Vinculi Defensor deputatus: A. Cairoli. Advocatus: P. Fedele. Dubium: « A n constet de matrimonii nullitate, in casu». Sententia diei 5 Aprilis : « Affirmative, vetito tamen viro transitu ad aliud matrimonium, nisi prius coram Ordinario loci eiusve delegato sub fide iuramenti promiserit se consensum editurum ad normam ss. canonum ». LXI. F L O R E N T I N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusionem boni prolis et boni sacramenti. Turnus Rotalis: G. Heard, A. Canestri, Ponens, A. Fidecicchi. Vinculi Defensoris Substitutus: O. Bejan. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: I. De Forgellinis. Dubium: « An sententia Rotalis diei 4 Iulii 1951 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 6 Aprlis : « Confirmandam esse, seu non constare de matrimonii nullitate, in casu ». LXII. F L O R E N T I N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob amentiam mri. Turnus Rotalis: A. Fidecicchi, F. Brennan, P. Felici, Ponens. Vinculi Defensor deputatus: P. Tocanel. Advocatus: P. D'Avack. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 6 Aprilis : « Affirmative, .vetito tamen viro, ex iure naturali, transitu ad aliud matrimonium ». LXIII. B I T U R I C E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, P. Mattioli, Ponens, E. Bonet. Vinculi Defensor deputatus: F. Fournier. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: C. Tricerri. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 7 Aprilis : « Affirmative, vetito autem mulieri transitu ad alias nuptias, nisi coram Ordinario loci eiusve delegato, sub fide iurisiurandi, promiserit se ad normam Legis consensum edituram ». LXIV. C L E V E L A N D E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: D. Staffa, Ponens, I. Pasquazi, P. Felici. Vinculi Defensor deputatus: I. Sirna. Advocatus: R. Ottaviani. Dubium: « An sententia Rotalis diei 10 Iulii 1953 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 9 Aprilis : « Infirmandam esse, ideoque non constare de nullitate matrimonii, in casu ». Sacra Romana Rota 319 LXV. E B R O I C E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob vim vel metum; ob exclusionem boni sacramenti et boni prolis. Turnus Rotalis: A. Wynen, G. Heard, Ponens, A. Canestri. Vinculi Defensor: I. Stella. Advocatus: I. Ferrari. Dubia: I. « An concedenda sit nova propositio causae ex capite exclusi boni prolis » ; et quatenus affirmative : II. « An sententia Rotalis diei 5 Augusti 1949 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». III. « An constet de nullitate matrimonii ex capite metus et exclusi boni sacramenti ». Sententia diei 10 Aprilis: Ad I. «Negative». Ad II. «Provisum in primo». Ad III. «Negative». LXVI. N. N. TIONIS NULLITATIS MATRIMONII ob impotentiam viri et DISPENSA- SUPER RATO. Turnus Rotalis: A. Wynen, P. Mattioli, Ponens, E. Bonet. Vinculi Defensor deputatus: I. Sirna. Advocati: I. Torre, H. Figliuoli. Dubia: I. « A n sententia Rotalis diei 29 Decembris 1953 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu » ; et quatenus infirmanda : II. « An consilium praestandum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato ». Sententia diei 10 Aprilis : Ad I. « Confirmandam esse, ideo constare de matrimonii nullitate, in casu, vetito viro transitu ad aliud matrimonium vi can. 1068 C. I. C. ». Ad II. « Provisum in primo ». LXVII. T U C S O N E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum sacramenti. Turnus Rotalis: A. Fidecicchi, Ponens, F. Brennan, D. Staffa. Vinculi Defensor deputatus: V. Ait. Advocatus: R. Ottaviani. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 13 Aprilis: « Affirmative ». LXVIII. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob simulationem consensus. Turnus: A. Fidecicchi, F. Brennan, I. M. Pinna, Ponens. Vinculi Defensor deputatus: B. Wyszynski. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: F. Ligi. Dubium: « A n constet de nullitate matrimonii, in casu». Sententia diei 13 Aprilis : « Negative ». LXIX. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob vim et metum et ob simulationem totalem. Turnus Rotalis: F. Brennan, Ponens, D. Staffa, I. Pasquazi. Vinculi Defensor deputatus: I. Sirna. Advocati: C. Bernardini, V. Trocchi. Dubium: « An sententia Rotalis diei 15 Octobris 1952 sit confirmanda,, vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 13 Aprilis: «Confirmandam esse, seu non constare denullitate matrimonii, in casu ». LXX. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: D. Staffa, Ponens, I. Pasquazi, P. Felici. 320 Acia Apostolicae Seáis - Commentarium Officiale Vinculi Defensor deputatus: A. Boccalini. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: L. Valletta. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 13 Aprilis : « Affirmative ». LXXI. A L B A N E N , I N A M E R I C A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite clandestinitatis. Turnus Rotalis: A. Wynen, Ponens, G. Heard, A. Canestri. Vinculi Defensor deputatus: I. Sirna. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: I. Torre. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 22 Aprilis: « Affirmative ». LXXII. C A R T H A G I N E N . I N C O L U M B I A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum òonum sacramenti. Turnus Rotalis: G. Heard, Ponens, H. Caiazzo, A. Fidecicchi. Vinculi Defensor deputatus: V. Bartoccetti. Advocati: F. Della Rocca, R. Szemvic. Dubium: « A n sententia Rotalis diei 30 Decembris 1949 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 24 Aprilis : « Infirmandam esse, ideoque constare de nullitate matrimonii, in casu ». LXXIII. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: G. Heard, Ponens, H. Caiazzo, A. Fidecicchi. Vinculi Defensor deputatus: P. Capobianco. Advocatus: I. Spinelli. Dubium: « An sententia Rotalis diei 15 Ianuarii 1951 sit confirmanda, •vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 24 Aprilis : « Confirmandam esse, i. e. non constare de nullitate matrimonii, in casu ». LXXIV. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum sacramenti. Turnus Rotalis: I. Pasquazi, Ponens, P. Felici, I. M. Pinna. Vinculi Defensor deputatus: A. Boccalini. Advocatus: I. Spinelli. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 26 Aprilis: « Negative ». LXXV. T A U R I N E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: A. Fidecicchi, F. Brennan, P. Felici, Ponens. Vinculi Defensor deputatus: I. Sirna. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: C. Tricerri. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 27 Aprilis : « Affirmative, vetito tamen viro transitu ad :aliud matrimonium, nisi prius iureiurando coram Ordinario loci eiusve delegato promiserit se esse consensum matrimonialem praestaturum ad normam ;ss. canonum ». LXXVI. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: A. Fidecicchi, Ponens, F. Brennan, D. Staffa. Sacra Romana Rota 321 Vinculi Defensor deputatus: A. Martinengo. Advocatus: P. A. D'Avack. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 28 Aprilis: «Affirmative». LXXYII. SPENSATIONIS ROMANA - NULLITATIS MATRIMONII SUPER ex capite vis vel metus et DI- RATO. Turnus Rotalis: F. Brennan, Ponens, D. Staffa, G. Doheny. Vinculi Defensor deputatus: I. Sirna. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: I. Spinelli. Dubia: I. « An sententia Rotalis diei 7 Iunii 1949 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu » ; et quatenus non constet de nullitate matrimonii, in casu : IL « An consilium praestandum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato, in casu ». Sententia diei 29 Aprilis : Ad I. « Confirmandam esse, ideoque non constare de nullitate matrimonii, in casu». Ad II. «Affirmative». LXXVIIL R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob conditionem appositam. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, A. Wynen, Ponens, G. Heard. Vinculi Defensoris Substitutus : A. Del Corpo. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: G. Felici. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 29 Aprilis: « Negative ». LXXIX. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: F. Brennan, Ponens, D. Staffa, I. Pasquazi. Vinculi Defensor deputatus: A. Boccalini. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: C. Tricerri. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 29 Aprilis : « Affirmative, vetito tamen viro transitu ad aliud matrimonium nisi prius coram Ordinario iureiurando promiserit se praecepta religionis catholicae quoad proprietates essentiales matrimonii esse servaturum ». LXXX. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob simulationem totalem et ob vim vel metum et D I S P E N S A T I O N I S S U P E R RATO. Turnus Rotalis: G. Doheny, Ponens, P. Mattioli, E. Bonet. Promotor Iustitiae: I. Pendola. Vinculi Defensor deputatus: V. Ait. Advocati: H. Figliuoli, pro actore; I. Spinelli, pro conventa. Dubia : L « An constet de matrimonii nullitate, in casu » ; et quatenus negative : II. « An consilium praestandum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato, in casu ». Sententia diei 30 Aprilis : Ad I. « Affirmative, vetito tamen viro transitu ad aliud matrimonium, nisi prius coram Ordinario eiusve delegato sub iuramento promiserit se consensum editurum ad normam ss. canonum ». Ad II. « Provisum in primo ». LXXXL N. N. - NULLITATIS MATRIMONII ob impotentiam viri et SATIONIS S U P E R RATO. Turnus Rotalis: I. Pasquazi, Ponens, P. Felici, E. Bonet. 21 - A C T A , vol. X X I I , n. 7. — 23-5-1955. DISPEN- Acta 322 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Vinculi Defensor deputatus: E. Ulinski. Advocatus: G. Franco. Dubia: L « An constet de nullitate matrimonii, in casu »; et quatenus negative : I I . « An consilium praestandum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato, in casu ». Sententia diei 30 Aprilis: Ad I. « Negative ». Ad I I . « Affirmative, vetito tamen viro transitu ad aliud matrimonium inconsulto Tribunali S. R. Rotae ». N E O - E B O R A C E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I q& amentiam mulieris. Turnus Rotalis: A. Canestri, Ponens, H. Caiazzo, G. Doheny. Vinculi Defensor deputatus: G. Brisebois. Advocatus: R. Romano. Sententia die 6 Maii : « Affirmative, vetito mulieri transitu ad ulteriores nuptias inconsulta S. R. Rota ». LXXXII. P A R I S I E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: G. Heard, Ponens, A. Canestri, I. M. Pinna. Vinculi Defensor deputatus: F. Fournier. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: G. Felici. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 8 Maii: «Negative». LXXXIII. LXXXIV. M E C H L I N I E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob simulationem consensus. Turnus Rotalis: A. Fidecicchi, F. Brennan, E. Bonet, Ponens. Vinculi Defensor deputatus: G. Brisebois. Advocatus: P. Ciprotti. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 10 Maii : « Negative ». LXXXV. R H E M E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob vim vel metum; ob exclusum bonum sacramenti. Turnus Rotalis: A. Fidecicchi, Ponens, F. Brennan, D. Staffa. Vinculi Defensor deputatus: F. Fournier. Advocatus: M. D'Alfonso. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 11 Maii : « Negative ». R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: H. Caiazzo, I. Pasquazi, Ponens, P. Felici. Vinculi Defensor deputatus: A. Boccalini. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: G. Franco. Dubium: « A n constet de nullitate matrimonii, in casu». Sententia diei 11 Maii : « Affirmative ». LXXXVI. T Y R N A V I E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: F. Brennan, Ponens, D. Staffa, I. Pasquazi. Vinculi Defensor deputatus: I. Magyary. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii • F. Bersani. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 11 Maii : « Affirmative ». LXXXVII. Sacra Romana Rota 323 LXXXVIII. T A U R I N E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob simulatimi consensum; oh exclusionem boni sacramenti et boni prolis. Turnus Rotalis: A. Fidecicchi, Ponens, F. Brennan, B. Bonet. Vinculi Defensor deputatus: G. Brisebois. Advocatus: C. Bernardini. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 11 Maii : « Affirmative ». LXXXIX. V I G I L I E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob simulatum consensum; ob vim vel metum; ob amentiam mulieris. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, A. Wynen, B. Bonet, Ponens. Advocatus: I. Dante. Dubia: I. « An constet de nullitate sententiarum primi et ulterioris gradus » ; et quatenus affirmative vel negative : II. « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 5 Maii: Ad I. « Affirmative ». Ad II. « Dilata ». XO. V I G I L I E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob simulatum consensum; ob vim vel metum; ob amentiam mulieris. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, A. Wynen, E. Bonet, Ponens. Vinculi Defensor deputatus: S. Canals. Advocatus: I. Dante. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 12 Maii : « Affirmative ». XCI. A N G E L O R U M I N C A L I F O R N I A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: G. Doheny, Ponens, P. Mattioli, E. Bonet. Vinculi Defensor deputatus: G. Brisebois. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: I. Lombardi. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 12 Maii « Affirmative, vetito tamen viro transitu ad aliud matrimonium, nisi prius coram Ordinario eiusve delegato sub fide iurisiurandi promiserit se matrimonialem consensum praestaturum ad normam ss. canonum ». XCII. T A U R I N E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: A. Canestri, Ponens, A. Fidecicchi, I. M. Pinna. Vinculi Defensor deputatus: A. Martinengo. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: H. Figliuoli. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 13 Maii : « Affirmative, vetito parti conventae transitu ad ulteriores nuptias inconsulto N. S. T. ». XCIII. N . N . TIONIS NULLITATIS MATRIMONII ob impotentiam viri et DISPENSA- S U P E R RATO. Turnus Rotalis: P. Mattioli, Ponens, E. Bonet, I. M. Pinna. Vinculi Defensor deputatus: E. TJlinski. Advocatus: A. D'Alessandri. Dubia: I. « An constet de matrimonii nullitate, in casu »; et quatenus negative : II. « An consilium praestandum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato ». 324 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Sententia diei 14 Maii: Ad I. «Negative». Ad II. «Affirmative, vetito tamen viro transitu ad aliud matrimonium, inconsulto hoc Apostolico Tribunali ». XCIV. N. N. - NULLITATIS MATRIMONII ob impotentiam viri et DISPENSA- TIONIS S U P E R RATO. Turnus Rotalis: A. Wynen, Ponens, G. Heard, A. Canestri. Vinculi Defensor deputatus: A. a Langasco. Advocatus: F. Cartoni. Dubia: I. « An constet de matrimonii nullitate, in casu »; et quatenus negative : II. « An consilium praestandum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato ». Sententia diei 15 Maii: Ad I. « Negative ». Ad II. « Affirmative ». XCV. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob vim vel metum; ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, A. Wynen, E. Bonet, Ponens. Vinculi Defensor deputatus: A. Boccalini. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: G. Felici. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 17 Maii : « Negative ». XCVI. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: P. Felici, Ponens, G. Doheny, P. Mattioli. Vinculi Defensor deputatus: M. Fabregas. Advocatus: I. Dante. Dubium: « A n constet de nullitate matrimonii, in casu». Sententia diei 18 Maii : « Affirmative » XCVII. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: F. Brennan, I. Pasquazi, Ponens, P. Felici. Vinculi Defensor deputatus: P. Capobianco. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: C. Tricerri. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 18 Maii: « Affirmative ». XCVIII. M A R I A N O P O L I T A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum sacramenti. Turnus Rotalis: P. Felici, Ponens, G. Doheny, E. Bonet. Vinculi Defensor deputatus: G. Brisebois. Advocati: P. Ciprotti, C. Tricerri. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 18 Maii: « Affirmative ». XCIX. C V P R E N . - S E P A R A T I O N I S E T A L I M E N T O R U M . Turnus Rotalis: A. Fidecicchi, F. Brennan, I. M. Pinna, Ponens. Promotor Iustitiae: I. Pendola. Advocati ex mandato gratuiti patrocinii: C. Bernardini pro actrice; P. A. D'Avack, pro convento. Dubia: I. « An et quomodo, cuius ob culpam, ac quibus conditionibus locus sit separationi quoad torum et cohabitationem, in casu » ; IL « An, qua Sacra Romana Rota 325 mensura et à quonam tempore vir teneatur alimenta uxori suae praestare, in casu ». I I I . « An et quarum rerum mobilium possessio uxori tribuenda sit, in casu ». IV. « An et qua mensura et quonam titulo vir teneatur ad refectionem damnorum ». Sententia diei 20 Maii : Ad I. « Locum esse separationi temporaneae ob culpam viri donec iudicio Ordinarii probatio sufficiens exhibeatur eiusdem resipiscentiae non dubiae nec fictae, seu sinceri reditus ad unitatem Ecclesiae catholicae ». Ad I I . « Virum teneri ad praebendam uxori pensionem alimentorum menstruam, iuxta mensuram determinandam iudicio Excirri Nuntii Apostolici Reipublicae Libanensis, a. die 17 iunii 1944 ad diem qua vi praesentis sententiae cessabit separatio temporanea ». Ad I I I . « Uxori tribuendam esse possessionem linteorum et vestimentorum, iuxta elenchum actis adnexum, idque vel statim vel occasione reconciliationis, praestita tamen mox a viro congrua cautione ». Ad IV. « Virum teneri ad expensas iudiciales praeteritarum dumtaxat instantiarum reiiciendas uxori, eidem vero nullum ius esse ad obtinendam restitutionem solutae indemnitatis lib. liban. 200, nec ad refectionem expensarum iudicialium praesentis instantiae, quae compensentur inter partes ». C. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ab amentiam viri et ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, G. Heard, Ponens, A. Canestri. Vinculi Defensor deputatus: G. Andreozzi. Advocatus: C. Bernardini. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 22 Maii : « Affirmative, vetito viro transitu ad alias nuptias inconsulta S. Sede ». CI. N . N . NIS SUPER NULLITATIS MATRIMONII ob impotentiam viri et DISPENSATIO- RATO. Turnus Rotalis: A. Canestri, Ponens, A. Fidecicchi, E. Bonet. Vinculi Defensor deputatus: H. Raco. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: H. Figliuoli. Dubia: I. « An constet de matrimonii nullitate, in casu »; et quatenus negative : I I . « An consilium praestandum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato, in casu ». Sententia diei 24 Maii: Ad I. «Affirmative». Ad I I . «Provisum in primo ». CIL C A S A L E N . S E U T A U R I N E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, A. Wynen, I. M. Pinna, Ponens. Vinculi Defensor deputatus: A. De Iorio. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: F. Ligi. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 31 Maii : « Negative ». CUI. I A N U E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, A. Wynen, Ponens, G. Heard. Vinculi Defensoris Substitutus : A. Del Corpo. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: R. Costa Albesi. Acta 326 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Dubium: « An eonstet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 31 Maii : « Negative ». C i y . N. N. - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob impotentiam viri. Turnus Rotalis: A. Fidecicchi, Ponens, F. Brennan, D. Staffa. Vinculi Defensor deputatus: I. Parisella. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: H. Graziani. Dubium: « An sententia Rotalis diei 10 Novembris 1951 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 1 Iunii : « Confirmandam esse, ideoque non constare de nullitate matrimonii, in casu ». CV. N E O - E B O R A C E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: A. Canestri, Ponens, H. Caiazzo, F. Brennan. Vinculi Defensor deputatus: A. a Langasco. Advocatus: I. Pacelli. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 3 Iunii : « Negative ». CVI. TERRACINEN. - IURIUM CREDITI. Turnus Rotalis: G. Heard, Ponens, A. Fidecicchi, F. Brennan. Promotor Iustitiae: I. Pendola. Advocati ex mandato gratuiti patrocinii : P. Ciprotti, pro actore; H. Graziani, pro convento. Dubium: « An sententia Rotalis diei 13 Februarii 1953, sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 3 Iunii : « Confirmandam esse, i. e. nullam pecuniae summam nulloque titulo deberi actori, in casu » C VII. S A V O N E N . S E U T A U R I N E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: D. Staffa, Ponens, I. Pasquazi, P. Felici. Vinculi Defensor deputatus: A. Martinengo. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: C. Tricerri. Dubium: « A n constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 4 Iunii: « Negative ». CVIII. B R U K L Y N I E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob impotentiam viri. Turnus Rotalis: G. Heard, Ponens, A. Canestri, G. Doheny. Vinculi Defensor deputatus: P. Tocanel. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: G. Felici. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu». Sententia diei 5 Iunii : « Affirmative, vetito viro transitu ad alias nuptias inconsulta S. Sede ». CIX. F U L D E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I of defectum consensus. Turnus Rotalis: H. Caiazzo, A. Fidecicchi, P. Felici, Ponens. Vinculi Defensor deputatus: A. a Langasco. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: I. De Forgellinis. Dubium: « A n constet de nullitate matrimonii, in casu». Sententia diei 8 Iunii « Affirmative . CX. N. N. - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob impotentiam viri. Turnus Rotalis: I. Pasquazi, Ponens, P. Felici, E. Bonet. Sacra Romana Rota 327 Vinculi Defensor deputatus: V. Alt. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: I. Lombardi. Dubium: « A n constet de nullitate matrimonii, in casu». Sententia diei 8 Iunii : « Negative ». OXL C O L U M B E N . I N C E Y L O N - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I Ob CXCluSUm bonum prolis. Turnus Rotalis: G. Doheny, Ponens, P. Mattioli, E. Bonet. Vinculi Defensor deputatus: G. Brisebois. Advocatus: R. Romano. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 11 Iunii: « Affirmative, vetito tamen mulieri transitu ad alias nuptias, nisi prius coram Ordinario eiusve delegato sub fide iurisiurandi promiserit se matrimonialem consensum praestituram ad normam ss. canonum ». CXII. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: A. Wynen, Ponens, G. Heard, A. Canestri. Vinculi Defensor deputatus: M. Camera. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: I. Lombardi. Dubium: « An sententia Rotalis diei 6 Decembris 1952 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 11 Iunii : « Infirmandam esse, ideoque constare de matrimonii nullitate, in casu, vetito mulieri transitu ad alias nuptias, nisi coram Ordinario loci vel eius Delegato sub fide iurisiurandi promiserit se novum matrimonium cum recta intentione inituram neque amplius bonum prolis exclusuram esse ». CXIII. T A U R I N E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob vim vel metum; ob simulationem totalem et ob exclusum bonum fidei. Turnus Rotalis: A. Fidecicchi, F. Brennan, I. M. Pinna, Ponens. Vinculi Defensoris Substitutus : A. Del Corpo. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: I. Spinelli. Dubium « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 15 Iunii': «Negative». CXIV. C A H I R E N . M E L C H I T A R U M - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: A. Fidecicchi, Ponens, F. Brennan, D. Staffa. Vinculi Defensor deputatus: F. Fournier. Advocatus: B. Pellegrini. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu. » Sententia diei 15 Iunii : Affirmative ». CXV. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob vim vel metum; ob conditionem appositam. Turnus Rotalis: F. Brennan, Ponens, D. Staffa, I. Pasquazi. Vinculi Defensor deputatus: A. Boccalini. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: R. Costa Albesi. Dubium: « A n constet de nullitate matrimonii, in casu». Sententia diei 15 Maii: «Negative». OXVI. N O V A R C E N . menti et boni prolis. NULLITATIS MATRIMONII ob exclusionem boni sacra- Acta 328 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Turnus Rotalis: F. Brennan, Ponens, B. Staffa, I. Pasquazi. Vinculi .Defensoris Substitutus: A. Del Corpo. Advocatus: R. Ottaviani. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 15 Iunii : « Affirmative ». CXVII. T A U R I N E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, G. Heard,. Ponens, A. Canestri. Vinculi Defensor deputatus: S. Vitale. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: P. Ciprotti. Dubium : « An sententia Rotalis diei 4 Martii 1952 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu » Sententia diei 19 Iunii : « Infirmandam esse, i. e. constare de nullitate matrimonii, in casu », vetito viro transitu ad alias nuptias nisi iuramento coram Ordinario eiusve delegato praestito de matrimonio iuxta legem christianam utendo. CXVIII. BASILEEN. DISPENSATIONIS SUPER - NULLITATIS MATRIMONII ob defectum consensus et RATO. Turnus Rotalis: A. Wynen, Ponens, G. Heard, A. Canestri. Vinculi Defensor deputatus: I. Sirna. Advocatus: I. Torre. Dubia: I. « An constet de matrimonii nullitate, in casu »; et quatenus negative : II. « An consilium praestandum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato, in casu ». Sententia diei 19 Iunii: Ad I. « Affirmative ». Ad II. «Provisum in primo ». CXIX. H E L I O P O L I T A N A I N A E G Y P T O - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: A. Fidecicchi, Ponens, F. Brennan, D. Staffa. Vinculi Defensor deputatus: I. Sirna. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: C. Tricerri. Dubium: « A n constet de nullitate matrimonii, in casu». Sententia diei 22 Iunii : « Negative ». CXX. T A U R I N E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob amentiam mulieris. Turnus Rotalis: H. Caiazzo, Ponens, A. Fidecicchi, F. Brennan. Vinculi Defensor: I. Stella. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: F. X. Parisi. Dubia: I. « An constet de nullitate matrimonii, in casu » ; et quatenus negative : II. An consilium praestandum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato, in casu ». Sententia diei 22 Iunii : Ad I. « Affirmative, vetito mulieri conventae transitu, saltem ad cautelam, ad alias nuptias inconsulto hoc S. Tribunali ». Ad II. « Provisum in primo ». CXXI. V E N T I M I L I E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: G. Doheny, Ponens, P. Mattioli, E. Bonet. Vinculi Defensoris Substitutus : A. Del Corpo. Advocatus: A. D'Alessandri. Sententia diei 28 Iunii : « Affirmative, vetito tamen mulieri transitu ad Sacra Romana Rota alias nuptias nisi prius coram Ordinario eiusve delegato sub iurisiurandi fide promiserit se matrimonialem consensum praestituram ad normam ss. canonum ». OXXII. N E A P O L I T A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: D. Staffa, I. Pasquazi, Ponens, P. Felici. Vinculi Defensoris Substitutus: O. Bejan. Advocati: I. Torre, H. Figliuoli. Sententia diei 25 Iunii: «Negative». OXXIII. N. N. SATIONIS NULLITATIS MATRIMONII ob impotentiam viri et DISPEN- SUPER RATO. Turnus Rotalis: G. Heard, Ponens, A. Fidecicchi, F. Brennan. Vinculi Defensor deputatus: A. Boccalini. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: O. Tricerri. Dubia: I. « An sententia Rotalis diei 20 Iulii 1952 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». II. « An praestandum sit consilium Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato, in casu ». Sententia diei 26 Iunii : Ad I. « Confirmandam esse, i. e. non constare de nullitate matrimonii, in casu ». Ad II. « Negative ». CXXIV. T A U R I N E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: G. Heard, I. Pasquazi, Ponens, P. Felici. Vinculi Defensor deputatus: A. De Iorio, Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: L. Valletta. Dubium: « A n constet de nullitate matrimonii, in casu». Sententia diei 28 Iunii: «Affirmative». OXXV. B A S I L E E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob conditionem appositam. Turnus Rotalis: F. Brennan, Ponens, D. Staffa, I. Pasquazi. Vinculi Defensor deputatus: G. Andreozzi. Advocatus: I. Torre. Dubium: « A n constet de nullitate matrimonii, in casu». Sententia diei 28 Iunii: « Affirmative ». CXXVI. P A R I S I E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusionem boni prolis, boni fidei et boni sacramenti. , Turnus Rotalis: F. Brennan, Ponens, D. Staffa, I. Pasquazi. Vinculi Defensor deputatus: F. Fournier. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: I. Spinelli. Dubium: « A n constet de nullitate matrimonii, in casu». Sententia diei 28 Iunii : « Negative ». CXXVII. ANDRIEN. DISPENSATIONIS - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis vel metus et S U P E R RATO. Turnus Rotalis: G. Heard, P. Felici, Ponens, G. Doheny. Vinculi Defensor deputatus: F. Fournier. Advocati: V. Trocchi, pro actore; I. B. Nicola, R. Baccari, pro conventa. Dubium : « An sententia Rotalis diei 30 Iulii 1952 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 30 Iunii : « Confirmandam esse, ideoque constare de nullitate matrimonii, in casu ». 330 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CXXVIII. T O L O S A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob impedimentum ligaminis. Turnus Rotalis: B. Filipiak, G. Doheny, P. Mattioli, Ponens. Promotor Iustitiae: I. Pendola. Vinculi Defensoris Substitutus : A. Del Corpo. Advocatus: B. Romano. Dubium : « Utrum sententia Ordinarii Tolosani diei 10 Novembri 1 9 5 2 , lata ad normam can. 1990 C. I. C, confirmanda sit, an procedendum in causa sit ad ordinarium iuris tramitem ». Sententia diei 30 Iunii : « Confirmandam esse, ideoque constare de matrimonii nullitate, in casu ». CXXIX. C A T A N E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob vim vel metum; ob simulationem consensus. Turnus Rotalis: A. Fidecicchi, Ponens, F. Brennan, D. Staffa. Vinculi Defensor deputatus: B. Wyszynski. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: I. Lombardi. Dubium: « A n constet de nullitate matrimonii, in casu». Sententia diei 30 Iunii : « Affirmative ». OXXX. N O V A R I E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob conditionem contra bonum prolis. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, P. Mattioli, Ponens, E. Bonet. Vinculi Defensor: I. Stella. Advocati : H. Emprin Guardini, R. Romano. Dubium: « A n constet de nullitate matrimonii, in casu». Sententia diei 30 Iunii : «Negative». CXXXI. M A T R I T E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob vim vel metum; ob simulationem consensus. Turnus Rotalis: P. Mattioli, Ponens, E. Bonet, R. Lamas. Vinculi Defensor deputatus: M. Fabregas. Advocatus: F. Della Rocca. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 30 Iunii: « Negative ». CXXXII. P L A T I E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, A. Wynen, I. M. Pinna, Ponens. Vinculi Defensor deputatus: F. Fournier. Advocatus : F. Cartoni. Dubia: I. « A n concedenda sit, in casu, nova causae propositio ad metum quod attinet » ; et quatenus affirmative : II. « An confirmanda vel infirmanda sit sententia Rotalis diei 4 Iunii 1 9 1 9 , in casu ». Sententia diei 3 Iulii: Ad L « Affirmative ». Ad II. « Negative ad primam partem, affirmative ad alteram seu infirmandam esse, quoad metum, sententiam Rotalem die 4 Iunii 1949, ideoque constare de nullitate matrimonii, in casu ». CXXXIII. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob vim vel metum; ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: G. Heard, Ponens, A. Canestri, R. Lamas. Vinculi Defensor deputatus: G. Brisebois. Advocatus: F. Bersani. Sacra Romana Rota 331 Dubium: « A n constet de nullitate matrimonii, in casu». Sententia diei 3 Iulii: «Negative». CXXXIV. T A U R I N E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, A. Wynen/E. Bonet, Ponens, Vinculi Defensor deputatus: M. Fabregas. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: F. Della Rocca. Dubium: « A n constet de nullitate matrimonii, in casu». Sententia diei 5 Iulii « Negative ». CXXXV. Ä S T E N , S E U T A U R I N E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus, Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, P. Felici, Ponens, B. Filipiak. Vinculi Defensor deputatus: R. Melli. Advocatus ex mandato gratuiti, patrocinii: C. Tricerri. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 6 Iulii: «Affirmative». CXXXVI. B O S T O N I E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob vim vel metus; ob exclusum bonum sacramenti. Turnus Rotalis: G. Heard, P. Felici, Ponens, G. Doheny. Vinculi Defensor deputatus: E. Ulinski. Advocatus: R. Ottaviani. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 6 Iulii: «Negative». OXXXVII. N. N. SATIONIS NULLITATIS MATRIMONII ob impotentiam viri et DISPEN- SUPER RATO. Turnus Rotalis: I. Pasquazi, Ponens, P. Felici, B. Filipiak. Vinculi Defensor deputatus: M. Fabregas. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: F. Ercolani. Dubia: I. « An constet de nullitate matrimonii, in casu »; et quatenus negative : II. « An consilium praestandum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato, in casu ». Sententia diei 6 Iulii: Ad I. « Negative ». Ad II. « Affirmative, vetito tamen viro transitu ad aliud matrimonium inconsulto hoc Sacro Tribunali ». CXXXVIII. I L C I N E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: P. Mattioli, Ponens, E. Bonet, I. M. Pinna. Vinculi Defensor deputatus: G. Brisebois. Advocatus: F. Cartoni. Dubium: « A n constet de nullitate matrimonii, in casu». Sententia diei 7 Iulii: « Affirmative ». CXXXIX. C U N E E N , S E U T A U R I N E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: A. Canestri, Ponens, A. Fidecicchi, P. Mattioli. Vinculi Defensor deputatus: B. Wyszynski. Advocati: F. Della Rocca, I. Olivero. Dubium: « A n constet de nullitate matrimonii, in casu». Sententia diei 8 Iulii: « Affirmative ». 332 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CXL. N. N. - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob vim vel metum et ob impotentiam viri, et D I S P E N S A T I O N I S S U P E R R A T O . Turnus Rotalis: B. Filipiak, G. Doheny, P. Mattioli, Ponens. Vineuli Defensor deputatus: F. Fournier. Advocatus: P. A. D'Avack. Dubia: I. « An constet de matrimonii nullitate, in casu »; et quatenus negative : II. « An consilium praestandum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato ». Sententia-diei 9 Iulii: Ad I. « Negative », Ad II. « Affirmative, vetito autem viro transitu ad alias nuptias, inconsulto hoc Apostolico Tribunali ». OXLI. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus; ob conditionem appositam. Turnus Rotalis: B. Filipiak, Ponens, G. Doheny, B. Bonet. Vinculi Defensor deputatus: A. Martinengo. Advocatus: A. Angelini Rota. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 9 Iulii : « Affirmative ». OXLII. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: I. Pasquazi, Ponens, P. Felici, R. Lamas. Vinculi Defensor deputatus: A. Boccalini. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: I. Torre. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia die 9 Iuli : « Negative ». OXLIII. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, E. Bonet, Ponens, I. M. Pinna. Vinculi Defensor deputatus: F. Fournier. Advocatus: A. De Luca. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 12 Iulii : « Affirmative, vetito mulieri transitu ad alias nuptias, nisi prius coram Ordinario loci iusiurandum emiserit de officiis coniugalibus rite adimplendis ». OXLIV. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum sacramenti. Turnus Rotalis: A. Fidecicchi, Ponens, F. Brennan, D. Staffa. Vinculi Defensor deputatus: I. Sirna. Advocatus: R. Ottaviani. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 13 Iulii : « Negative ». CXLV. M E D I O L A N E N . - B E N E F I C I I N O V A E A U D I E N T I A E et N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis et metus. Turnus Rotalis: P. Felici, Ponens, G. Doheny, R. Lamas. Vinculi Defensor deputatus: A. De Iorio. Advocatus ex mandato^gratuiti patrocinii: G. Franco. Dubia: I. « An concedendum sit beneficium novae audientiae » ; et quatenus affirmative: II. « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 13 Iulii: Ad I. « Affirmative ». Ad II. « Negative ». CXLVL N. N. - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob impotentiam viri. Turnus Rotalis: A. Fidecicchi, Ponens, F. Brennan, D. Staffa. Sacra Romana 333 Rota Vinculi Defensoris Substitutus : A. Del Corpo. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: F. Brcolaiii. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 13 Iulii : « Affirmative, prohibita convento transitu ad novum matrimonium, inconsulto Tribunali S. Romanae Rotae ». CXLVII. N E A P O L I T A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusionem boni sacramenti et boni fidei. Turnus Rotalis: F. Brennan, Ponens, D. Staffa, I. Pasquazi. Vinculi Defensor deputatus: V. Ait. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: R. Costa Albesi. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 13 Iulii : « Negative ». CXVIII. N. N. SPENSATIONIS SUPER NULLITATIS MATRIMONII ob impotentiam viri et DI- RATO. Turnus Rotalis: F. Brennan, Ponens, D. Staffa, I. Pasquazi. Vinculi Defensor deputatus: M. Fabregas. Advocatus: M. Mantovani. Dubia: I. « An constet de nullitate matrimonii, in casu »; et quatenus negative : II. « An consilium praestandum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato, in casu ». Sententia diei 13- Iulii : Ad I. « Affirmative, vetito tamen viro transitu ad alias nuptias inconsulto H. S. T. ». Ad II. « Provisum in primo ». CXLIX. N E A P O L I T A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusionem boni fidei et boni sacramenti. Turnus Rotalis: G. Heard, P. Felici, Ponens, G. Doheny. Vinculi Defensor deputatus: I. Sirna. Advocati: I. Torre, H. Figliuoli, pro actore; I. Lenti, pro conventa. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 13 Iulii : « Affirmative, vetito tamen utrique parti transitu ad aliud matrimonium, nisi prius coram Ordinario eiusve delegato iuramento promiserint se esse ad normam ss. canonum consensum emissuros ». CL. T A U R I N E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum sacramenti. Turnus Rotalis: G. Doheny, Ponens, P. Mattioli, E. Bonet. Vinculi Defensor deputatus: G. Andreozzi. Advocati: H. Emprin Guardini, R. Romano. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 14 Iuri: « Negative ». CLL V E N E T I A R U M - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusionem boni prolis et boni sacramenti. Turnus Rotalis: A. Wynen, Ponens, G. Heard, A. Canestri. Vinculi Defensor deputatus: A. Boccalini. Advocati: I. Pavanini, G. Franco. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 15 Iulii : « Negative ». OLII. N . N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob impotentiam viri. Turnus Rotalis: P. Felici, Ponens, B. Filipiak, G. Doheny. Vinculi Defensoris Substitutus : A. Del Corpo. 334 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: I. De Forgellinis, Dubium : « An sententia Rotalis diei 13 Iunii 1951 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 16 Iulii « Confirmandam esse, seu non constare de nulli tate matrimonii, in casu ». CLIII. P A R I S I E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I O6 exclusum bonum sacramenti. Turnus Rotalis: A. Fidecicchi F."Brennan, P. Filipiak, Ponens. Vinculi Defensor deputatus: F. Fournier. Advocatus: F. Cartoni. > Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 16 Iulii « Negative ». GLI V. L I B U R N E N . S E U F L O R E N T I N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: F. Brennan, Ponens, I. Pasquazi, R. Lamas. Vinculi Defensor deputatus: F. Fournier. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: V. Trocchi. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 16 Iulii : « Negative ». CLV. P A R I S I E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob simulationem consensus. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, G. Heard, Ponens, A. Canestri. Vinculi Defensor: I. Stella. Advocatus: F. Cartoni. Dubium : « An sententia Rotalis diei 22 Decembris 1947 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 17 Iulii : « Confirmandam esse, seu non constare de nullitate matrimonii, in casu ». CLVI. M A T R I T E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob conditionem appositam. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, E. Bonet, Ponens, R. Lamas. Vinculi Defensor deputatus: B. Wyszynski. Advocatus: R. Szenwic. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 19 Iulii: «Negative». CLVII. A M E R I N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: A. Fidecicchi, F. Brennan, P. Mattioli, Ponens. Vinculi Defensor deputatus: A. Cairoli. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: V. Trocchi. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 21 Iulii: « Affirmative ». CLVIII. P A R I S I E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: G. Heard, A. Canestri, Ponens, A. Fidecicchi. Vinculi Defensor deputatus: A. Cairoli. Advocatus: F. Cartoni. Dubium: « An sententia Rotalis diei 16 Aprilis 1953 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». Saera Romana Rota 335 Sententia diei 22 Iulii : « Confirmandam esse, seu constare de matrimonii nullitate, in casu ». CLIX. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, B. Filipiak, Ponens, P. Mattioli. Vinculi Defensor deputatus: E. Fiore. Advocatus: V. Trocchi. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 23 Iulii: « Affirmative ». CLX. N. N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob impotentiam viri; ob conditionem appositam. Turnus Rotalis: A. Wynen, Ponens, G. Heard, A. Canestri. Vinculi Defensoris Substitutus: O. Bejan. Advocati: I. Torre, H. Figliuoli. Dubium : « An sententia Rotalis diei 2 Februarii 1954 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 21 Iulii : « Confirmandam esse, ideoque non constare de matrimonii nullitate, in casu ». CLXI. V E L I T E R N A - I U R I U M . Turnus Rotalis: P. Mattioli, Ponens, E. Bonet, I. M. Pinna. Promotor Iustitiae: I. Pendola. Advocati ex mandato gratuiti patrocinii: C. Bernardini, pro actore; G. Felici, pro parte conventa, Dubia: I. « An gratuitum patrocinium actori concedendum sit ». II. « An libellus actoris admittendus sit ». Sententia diei 28 Iulii « Negative ad utrumque ». CLXII. A N N E C I E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, A. Wynen, P. Mattioli, Ponens. Promotor Iustitiae: I. Pendola. Vinculi Defensor deputatus: F. Fournier. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: L. Valletta. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 28 Iulii: « Negative ». CLXIII. B A S I L E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis et metus. Turnus Rotalis: H. Caiazzo, A. Fidecicchi, B. Filipiak, Ponens. Vinculi Defensor deputatus: A. Czapla. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: G. Felici. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 30 Iulii: « Negative ». CLXIV. N. N. SPENSATIONI SUPER NULLITATIS MATRIMONII ob impotentiam mulieris et Di. RATO. Turnus Rotalis: G. Heard, Ponens, A. Canestri, R. Lamas. Vinculi Defensor deputatus: F. Fournier. Advocati: I. Torre, H. Figliuoli. Dubia: I. « An constet de nullitate matrimonii, in casu »; et quatenus negative : II. « An consilium praestandum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato, in casu ». Sententia diei 31 Iulii: Ad I. «Negative». Ad II. «Affirmative». Acta 336 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale GLXV. S O U T H W A R C E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob amentiam viri. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, A. Wynen, I. M. Pinna, Ponens. Vinculi Defensor deputatus: E. Fiore. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: R. Romano. Dubia: I. « An constet de nullitate matrimonii, in casu » ; et quatenus negative : II. « An constet de nullitate sententia Tribunalis Westmonasteriensis diei 19 Martii 1952, in casu ». Sententia diei 4 Augusti: Ad I. « Affirmative ». Ad II. « Provisum in responsione ad primum ». OLXVI. T A U R I N E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: G. Heard, A. Canestri, Ponens, P. Felici. Vinculi Defensor: I. Stella. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: H. Napoleoni. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 5 Augusti: « Negative ». CLXVII. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: A. Fidecicchi, P. Mattioli, Ponens, E. Bonet. Vinculi Defensor deputatus: P. Tocanel. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: R. Costa Albesi. Dubium : « An sententia Rotalis diei 8 Iunii 1951 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 5 Augusti : « Confirmandam esse, ideo non constare de matrimonii nullitate, in casu ». CLXVIII. V E R U L A N A S E U R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, P. Felici, Ponens, B. Filipiak. Vinculi Defensor deputatus: I. Sirna. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: H. Figliuoli. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 5 Augusti: « Affirmative ». OLXIX. A L B I N G A N E N . - D I S P E N S A T I O N I S S U P E R R A T O . Turnus Rotalis: I. Pasquazi, Ponens, P. Felici, I. M. Pinna. Vinculi Defensor deputatus: A. Cairoli. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii : H. ' Napoleoni. Dubium: « An sententia Rotalis diei 16 Novembris 1945, quoad alterum •dubium seu an consulendum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato, confirmanda vel infirmanda sit, in casu » Sententia diei 6 Augusti : « Infirmandam esse, et ideo consulendum esse Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato, in casu, vetito tamen viro transitu ad aliud matrimonium inconsulto hoc Sacro Tribunali ». CLXX. N . N . NIS NULLITATIS MATRIMONII ob impotentiam viri et DISPENSATIO- SUPER RATO. Turnus Rotalis: D. Staffa, Ponens, I. Pasquazi, P. Felici. Vinculi Defensor deputatus: A. a Langasco. Sacra Romana Rota 337 Advocatus: I. Benedetti. Dubia : I. « An constet de nullitate matrimonii, in casu » ; et quatenus negative : II. « An consilium praestandum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato, in casu ». Sententia diei 6 Augusti: Ad I. «Negative». Ad II. Affirmative, vetito tamen viro transitu ad aliud matrimonium, inconsulta S. B. Rota ». CLXXI. F O D I A N A S E U B E N E V E N T A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob simulationem consensus, ob vim vel metum. Turnus Rotalis: D. Staffa, Ponens, I. Pasquazi, P. Felici. Vinculi Defensor deputatus: B. Wyszynski. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: C. Tricerri. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 6 Augusti: «Negative». OLXXII. T A U R I N E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: D. Staffa, Ponens, I. Pasquazi, P. Felici. Vinculi Defensor deputatus: F. Fournier. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: R. Ottaviani. Dubia: I. « An constet de.nullitate matrimonii, in casu »; et quatenus negative : II. « An consilium praestandum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato, in casu ». Sententia diei 6 Augusti : « Affirmative, vetito tamen mulieri conventae transitu ad alias nuptias, nisi prius coram Ordinario iureiurando promiserit se esse ad normam ss. canonum consensum praestituram ». CLXXIII. B E R Y T E N . M E L C H I T A R U M - S E P A R A T I O N I S E T A L I M E N T O R U M . Turnus Rotalis: G. Heard, A. Canestri, Ponens, E. Bonet. Promotor Iustitiae: I. Pendola. Advocati ex mandato gratuiti patrocinii: C. Bernardini, pro actrice; I. Spinelli, pro conventa. Dubia: I. « A n constet de rei conventi obligatione domicilium coniugale uxori et filiae providendi, habitatione cum socru omnino remota, in casu » ; et quatenus affirmative : II. « Quaenam iura actrici sint recognoscenda, tum quoad filiae custodiam tum quoad alimenta, tum quoad dotem, tum quoad habitationem si vir renuat suum officium — uti in primo dubio — solvere in casu » ; et quatenus negative ad primum : II. « An concedenda sit et quibusnam conditionibus uxori instanti separatio ad tempus indefinitum ob viri culpam, in casu ». Sententia diei 7 Augusti : Ad I. « Negative ». Ad II. « Provisum in primo ». Ad III. « Negative, seu nullam concedendam esse uxori instanti separationem, in casu ». CLXXIV. T A U R I N E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum sacramenti. Turnus Rotalis: G. Heard, Ponens, A. Canestri, A. Fidecicchi. Vinculi Defensor deputatus: A. Cairoli. Advocatus: R. Ottaviani. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 9 Octobris : Affirmative ». 22 - ACTA, vol. XXII, n. 7. — 23-5-1955. 338 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale OLXXV. F L O R E N T I N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob conditionem appositam; ob exclusum bonum sacramenti. Turnus Rotalis: A. Canestri, Ponens, A. Fidecicchi, I. M. Pinna. Vinculi Defensor deputatus: P. Tocanel. Advocati: C. H. Emprin Guardini, R. Romano. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 14 Octobris : « Negative ». CLXXVI. N E A P O L I T A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: B. Filipiak, Ponens, G. Doheny, P. Mattioli. Vinculi Defensor deputatus: F. Fournier. Advocatus: I. De Forgellinis. Dubia: I. « An constet de nullitate matrimonii, in casu »; et quatenus negative : II. « An consilium praestandum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato, in casu ». Sententia diei 15 Octobris: «Negative ad utrumque». CLXXVII. V O L A T E R R A N A S E U F L O R E N T I N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob vim vel metum; ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis : G. Heard, Ponens, A. Canestri, F. Brennan. Vinculi Defensor deputatus: A. Boccalini. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: I. Marcone. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 16 Octobris: « Affirmative ». CLXXVIII. S A L U T I A R U M - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: F. Brennan, Ponens, D. Staffa, I. Pasquazi. Vinculi Defensor deputatus : F. Fournier. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: C. Tricerri. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 19 Octobris : « Negative ». CLXXIX. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum sacramenti. Turnus Rotalis: F. Brennan, Ponens, D. Staffa, I, Pasquazi. Vinculi Defensor deputatus: I. Sirna. Advocatus: H. Figliuoli. Dubium: « An sententia Rotalis diei 21 Iunii 1951 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 19 Octobris : « Confirmandam esse, ideoque non constare de nullitate matrimonii, in casu ». CLXXX. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I exclusionem boni sacramenti et boni prolis. Turnus Rotalis: P. Felici, Ponens, B. Filipiak, G. Doheny. Vinculi Defensor deputatus: M. Camera. Advocatus: A. D'Alessandri. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 19 Octobris: « Negative ». Sacra Romana Rota 339 OLXXXI. R H E D O N E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite amentiae viri. Turnus Rotalis: i. Pasquazi, Ponens, P. Felici, B. Filipiak. Vinculi Defensor deputatus: F. Fournier. Advocatus: F. Cartoni. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 19 Octobris : « Negative ». » CLXXXII. V E R S A L I E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum sacramenti. Turnus Rotalis: H. Caiazzo, A. Fidecicchi, P. Mattioli, Ponens. Vinculi Defensor deputatus: F. Fournier. Advocati: I. Torre, H. Figliuoli. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 20 Octobris: « Negative ». CLXXXIII. Vic. A P O S T . A B E R C O R N E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: B. Filipiak, Ponens, G. Doheny, P. Mattioli. Vinculi Defensor: I. Stella. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: C. Bernardini. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 22 Octobris : « Affirmative ». CLXXXIV. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum sacramenti. Turnus Rotalis : D. Staffa, Ponens, 1. Pasquazi, P. Felici. Promotor Iustitiae: I. Pendola. Vinculi Defensor deputatus: A. De Iorio. Advocatus: B. Pellegrini. Dubium : « An sententia Rotalis diei 23 Octobris 1953 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 22 Octobris : « Confirmandam esse, ideoque constare de nullitate matrimonii, in casu ». CLXXXV. F L O R E N T I N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusionem boni sacramenti et boni prolis. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, E. Bonet, I. M. Pinna, Ponens. Promotor Iustitiae: H. Felici. Vinculi Defensor deputatus: 1. Casoria. Advocatus: R. Ottaviani. Dubia: I. « An ulterior propositio causae ob exclusum bonum prolis admittenda sit, in casu ». II. « An sententia Rotalis diei 29 Novembris 1951 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 25 Octobris: Ad I. « Affirmative ». Ad II. « Confirmandam esse, ideoque non constare de nullitate matrimonii, in casu ». CLXXXVI. M E S S A N E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob vim vel metum; ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: G. Doheny, Ponens, P. Mattioli, E. Bonet. Vinculi Defensor deputatus: V. Fagiolo. Advocati: I. Torre, H. Figliuoli. 340 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 25 Octobris : « Negative ». CLXXXVII. L E O D I E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum sacramenti. Turnus Rotalis: A. Fidecicchi, Ponens, F. Brennan, D. Staffa. Vinculi Defensor deputatus : F. Fournier. Advocati ex mandato gratuiti patrocinii: P. Ciprotti, O. Tricerri. Dubia: I. « A n nova causae propositio admittenda sit, in casu»; et quatenus affirmative : IL « An sententia Rotalis diei 29 Ianuarii 1952 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 26 Octobris: Ad I. «Affirmative». Ad II. « Confirmandam esse, ideoque non constare de nullitate matrimonii, in casu ». CLXXXVIII. N O V A R C E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: P. Felici, Ponens, B. Filipiak, G. Doheny. Vinculi Defensor deputatus: G. 0'Connell. Advocatus: P. Fedele. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 26 Octobris: « Negative ». CLXXXIX. L Y C T E N . S E U B A R E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: I. Pasquazi, Ponens, P. Felici, B. Filipiak. Vinculi Defensor deputatus: G. Andreozzi. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: F. Cartoni. Dubium: « A n constet de nullitate matrimonii, in casu». Sententia diei 26 Octobris : « Negative ». CXO. B A S I L E E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusionem boni sacramenti. Turnus Rotalis: B. Filipiak, G. Doheny, P. Mattioli, Ponens. Vinculi Defensor deputatus: G. Brisebois. Advocati: I. Torre, H. Figliuoli. Dubium: « An sententia Rotalis diei 10 Martii 1954 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 27 Octobris : « Infirmandam esse, ideo non constare de matrimonii nullitate, in casu ». CXCI. I A N U E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob conditionem-appositam. Turnus Rotalis: A. Canestri, A. Fidecicchi, Ponens, F. Brennan. Vinculi Defensor: O. Bejan. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: G. Franco. Dubium: « An sententia Rotalis diei 22 Maii 1953 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 28 Octobris : « Confirmandam esse, ideoque constare de nullitate matrimonii, in casu ». CXCII. N O T T T N G H A M E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: A. Canestri, Ponens, A. Fidecicchi, F. Brennan. Sacra Romana Rota 341 Vinculi Defensor deputatus: I. Sirna. Advocatus: R. Romano. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 28 Octobris: « Affirmative ». CXCIII. C H I C A G I E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusionem boni sacramenti, boni fidei et boni prolis. Turnus Rotalis: A. Fidecicchi, F. Brennan, P. Mattioli, Ponens. Vinculi Defensor deputatus: S. Vitale. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: F. X. Parisi. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 28 Octobris : « Negative ». CXCIV. T A U R I N E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusionem boni fidei et boni prolis. Turnus Rotalis: G. Heard, Ponens, A. Canestri, I. M. Pinna. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: F. Ligi. Dubium: « An sententia Rotalis diei 1 Februarii 1952 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 28 Octobris : « Infirmandam esse i. e. constare de nullitate matrimonii, in casu, vetito tamen viro transitu ad alias nuptias nisi, signis sincerae resipiscientiae datis, coram Ordinario eiusve delegato sub iuramento confirmaverit se matrimonio usurum esse iuxta legem Christi et naturae ». CXCV. P A R I S I E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusionem boni sacramenti et boni prolis. Turnus Rotalis: D. Staffa, Ponens, I. Pasquazi, P. Felici. Vinculi Defensor deputatus: F. Fournier. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: F. Cartoni. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 29 Octobris: «Negative». CXCVT. T O L O S A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusionem boni prolis et boni sacramenti. Turnus Rotalis: H. Caiazzo, A. Fidecicchi, B. Filipiak, Ponens. Vinculi Defensor deputatus: B. Wyszynski. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: F. Cartoni. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 29 Octobris : « Affirmative, vetito tamen utrique parti transitu ad aliud matrimonium nisi coram Ordinario loci sub fide iurisiurandi promittat se consensum matrimonialem praestituram esse ad normam legis (can. 1081, § 2 C. I. C.) ». . CXCVIT. P U T E O L A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, D. Staffa, Ponens, I. Pasquazi. Vinculi Defensor deputatus: I. Magyary. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: R. Costa Albesi. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 29 Octobris : « Affirmative ». CXCVIII. M A R I A N O P O L I T A N A simulationem consensus. - NULLITATIS MATRIMONII ob vim vel metum; ob 342 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Turnus Rotalis: F. Brennan, Ponens, D. Staffa, I. Pasquazi. Vinculi Defensor deputatus: M. Strojny. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: C. Bernardini. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 30 Octobris : « Negative ». CXCIX. B A K E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob simulationem consensus. Turnus Rotalis: P. Mattioli, Ponens, E. Bonet, I. M. Pinna. Promotor Iustitiae: I. Pendola. Vinculi Defensor deputatus: A. a Langasco. Advocatus: B. Romano. f Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 3 Novembris: « Negative ». CC. N I C E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob conditionem appositam. Turnus Rotalis: P. Mattioli, Ponens, I. M. Pinna, R. Lamas. Vinculi Defensor deputatus: G. Brisebois. Advocatus: B. Pellegrini. Dubium « An sententia Rotalis diei 27 Martii 1954 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 3 Novembris : « Confirmandam esse, ideo constare de matrimonii nullitate, in casu ». CCI. A S S I S I E N , S E U P E R U S I N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum sacramenti. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, E. Bonet, Ponens, I. M. Pinna. Vinculi Defensor deputatus: I. Sirna. Advocatus: R. Ottaviani. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 4 Novembris : « Negative ». CCII. M E L B U R N E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusionem boni fidei et boni sacramenti; ob conditionem appositam. Turnus Rotalis: G. Heard, Ponens, A. Canestri, A. Fidecicchi. Vinculi Defensoris Substitutus : A. Del Corpo. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: R. Romano. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 6 Novembris : « Negative ». CCIII. E B R O I C E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusionem boni prolis et boni sacramenti. Turnus Rotalis: A. Fidecicchi, Ponens, F. Brennan, D. Staffa. Vinculi Defensoris Substitutus : A. Del Corpo. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: B. Pellegrini. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 9 Novembris: «Negative». CCIV. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob vim vel metum; ob simulationem consensus. Turnus Rotalis: P. Felici, Ponens, B. Filipiak, G. Doheny. Vinculi Defensor deputatus: E. Ulinski. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: I. Spinelli. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 9 Novembris : « Affirmative ». Sacra Romana Rota 343 OOV. R O M A N A — N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: F. Mattioli, Ponens, E. Bonet, I. M. Pinna. Vinculi Defensor deputatus: A. Cairoli. Advocatus: A. De Luca. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 10 Novembris : « Affirmative, vetito mulieri transitu ad alias nuptias, nisi coram Ordinario eiusve Delegato iuramento promiserit se ad normam iuris consensum matrimonialem esse edituram ». COVI. N . N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob impotentiam mulieris; ob ignorantiam naturae matrimonii et D I S P E N S A T I O N I S S U P E R R A T O . Turnus Rotalis: B. Filipiak, Ponens, G. Doheny, P. Mattioli. Vinculi Defensor deputatus : B. Wyszynski. Advocatus: C. Bernardini. Dubia: I. « An constet de nullitate matrimonii, in casu » ; et quatenus negative : IL « An consilium praestandum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato, in casu ». Sententia diei 12 Novembris: « Negative ad utrumque ». COVII. I A N U E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: B. Filipiak, Ponens, G. Doheny, P. Mattioli. Vinculi Defensor deputatus: H. Raco. Advocatus: F. Bersani. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 12 Novembris: « Negative ». CCVIII. B R U K L Y N I E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, E. Bonet, Ponens, I. M. Pinna. Vinculi Defensor deputatus: G. Brisebois. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: P. Ciprotti. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 15 Novembris : « Affirmative ». CCIX. T A U R I N E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: A. Fidecicchi, F. Brennan, I. Pasquazi, Ponens. Vinculi Defensor deputatus: A. Boccalini. Advocatus: H. Graziani. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 16 Novembris: « Negative ». CCX. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusionem boni sacramenti et boni prolis. Turnus Rotalis: F. Brennan, Ponens, D. Staffa, I. Pasquazi. Vinculi Defensor deputatus: I. Casoria. Advocati: R. Romano, H. Figliuoli. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 16 Novembris : « Affirmative, vetito tamen mulieri transitu ad alias nuptias, nisi coram loci Ordinario eiusve delegato sub iurisiurandi fide promiserit consensum ad normam iuris se praestituram esse ». CCXI. S P E D I E N . S E U I A N U E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel, metus. Turnus Rotalis: G. Doheny, Ponens, P. Mattioli, E. Bonet. Acta 344 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Vinculi Defensor deputatus: A. Martinengo. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: C. Tricerri. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 17 Novembris : « Negative ». COXII. N . N. TIONIS NULLITATIS MATRIMONII ot) impotentiam viri et DISPENSA- S U P E R RATO. Turnus Rotalis: B. Filipiak, Ponens, G. Doheny, P. Mattioli. Vinculi Defensor deputatus : S. M. Vitali. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: A. D'Alessandri. Dubia : I. « An constet de nullitate matrimonii, in casu » ; et quatenus negative : II. « An consilium praestandum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato ». Sententia diei 19 Novembris : Ad I. « Affirmative, vetito viro transitu ad aliud matrimonium ad normam can. 1068 O. I. O. ». Ad II. « Provisum in primo ». CCXIII. L I S B O N E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, G. Heard, Ponens, R. Lamas. Vinculi Defensor deputatus: A. Cairoli. Advocati I. B. Ferrata, H. Napoleoni. Dubium : « An sententia Rotalis diei 3 Maii 1952 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 19 Novembris : « Infirmandam esse, i. e. constare de nullitate matrimonii, in casu, vetito tamen actrici transitu ad alias nuptias nisi coram Ordinario eiusve delegato sub iuramento confirmaverit se matrimonio iuxta leges Dei et Ecclesiae usuram esse ». CCXIV. M U T I N E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: B. Filipiak, Ponens, G. Doheny, P. Mattioli. Promotor Iustitiae: H. Felice. Vinculi Defensor deputatus: H. Raco. Advocatus: C. Bernardini. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 19 Novembris: « Affirmative ». CCXV. N. N. - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob impotentiam viri. Turnus Rotalis: P. Felici, Ponens, G. Doheny. E. Bonet. Vinculi Defensor deputatus: F. Romita. Advocati: C. Bernardini, R. Costa Albesi. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 23 Novembris : « Affirmative, vetito tamen viro, ex iure naturali, transitu ad aliud matrimonium ». CCXVI. F L O R E N T I N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis; ob simulationem consensus. Turnus Rotalis: A. Fidecicchi, Ponens, F. Brennan, D. Staffa. Vinculi Defensor deputatus: A. Boccalini. Advocatus: I. Ojetti. Dubia: I. « An constet de nullitate matrimonii, in casu »; et quatenus negative ; II. « An praestandum sit Sanctissimo Domino consilium pro gratia dispensationis super matrimonio rato et non consummato, in casu ». Sententia diei 23 Novembris: Ad I. « Negative ». Ad II. « Affirmative ». Sacra Romana Rota 345 OCXVII. N. Ni - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob impotentiam viri. Turnus Rotalis: I. Pasquazi, Ponens, P. Felici, B. Filipiak. Vinculi Defensor deputatus: H. Evers. Advocati: I. Torre, H. Figliuoli. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 23 Novembris: « Negative ». CCXVIII. Vic. A P . D E R A B A T - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: P. Mattioli, Ponens, E. Bonet, I. M. Pinna. Vinculi Defensor deputatus: F. Fournier. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: B. Pellegrini. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 24 Novembris: « Negative ». OCXIX. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, E. Bonet, I. M. Pinna, Ponens. Vinculi Defensor deputatus: A. Boccalini. Advocatus: A. De Luca. Dubium: « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 25 Novembris : « Affirmative ». CCXX. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob vim vel metum; ob defectum formae. Turnus Rotalis : D. Staffa, Ponens, T. Pasquazi, P. Felici. Vinculi Defensor: I. Stella. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: M. Mantovani. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 26 Novembris : « Negative ». 'CCXXI. N. N. - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob impotentiam mulieris et D I SPENSATIONIS SUPER RATO. Turnus Rotalis: D. Staffa, Ponens, I. Pasquazi, P. Felici. Vinculi Defensor deputatus: P. Toeanel. Advocatus: A. D'Alessandri. Dubia: I. « An constet de nullitate matrimonii, in casu »; et quatenus negative : IL « An consilium praestandum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato, in casu ». Sententia diei 26 Novembris: « Negative ad utrumque ». CCXXII. T A U R I N E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: B. Filipiak, Ponens, G. Doheny, P. Mattioli. Promotor Iustitiae: H. Felice. Vinculi Defensor: I. Stella. Advocatus: G. Da Silva. Dubium : « An sententia Rotalis diei 28 Maii 1953 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 26 Novembris : « Infirmandam esse, ideo non constare de nullitate matrimonii, in casu ». COXXIII. N. N. - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob impotentiam viri et D I S P E N SATIONIS SUPER RATO. Turnus Rotalis: G. Heard, Ponens, E. Bonet, R. Lamas. Vinculi Defensor deputatus: F. Fournier. Acta 346 Apostolicae Seáis - Commentarium Officiale Advocati: F. Liuzzi, O. Bernardini. Dubia: I. « An sententia Rotalis diei 8 Martii 1952 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu»; et quatenus affirmative ad primam partem: II. « An consilium Sanctissimo praestandum sit pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato in casu ». Sententia diei 27 Novembris : Ad I. « Affirmative ad primam partem, i. e. non constare de nullitate matrimonii in casu ». Ad II. « Affirmative ». CCXXIV. N . N . SATIONIS NULLITATIS MATRIMONII ob impotentiam viri et DISPEN- S U P E R RATO. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, E. Bonet, I. M. Pinna, Ponens. Vinculi Defensor deputatus: V. Ait. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: F. X. Parisi. Dubia: I. « An constet de nullitate matrimonii, in casu »; et quatenus negative : II. « An consilium praestandum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato, in casu ». Sententia diei 29 Novembris: Ad I. « Negative ». Ad II. « Affirmative «. ÖCXXV. P A R I S I E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: P. Felici, Ponens, B. Filipiak, G. Doheny. Vinculi Defensor deputatus: F. Fournier. Advocatus: F. Cartoni. Dubium : « An constet de matrimonii nullitate, in casu ». Sententia diei 30 Novembris : « Affirmative ». CCXXVI. T A U R I N E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: A. Fidecicchi, F. Brennan, Ponens, I. Pasquazi. Vinculi Defensor deputatus: A. Czapla. Advocatus: C. Bernardini. Dubium: « A n constet de nullitate matrimonii, in casu». Sententia diei 30 Novembris : « Negative ». CCXXVII. I A C E N . S E U P A N O R M I T A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: G. Doheny, Ponens, P. Mattioli, E. Bonet. Vinculi Defensor deputatus: A. Martinengo. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: I. Torre. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 1 Decembris: «Affirmative». CCXXVIII. N E A P O L I T A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, P. Mattioli, Ponens, E. Bonet. Vinculi Defensor deputatus: A. Cairoli. Advocatus: F. Bersani. Dubium : « An sententia Rotalis diei 26 Maii 1951 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 1 Decembris : « Infirmandam esse, ideo non constare de matrimonii nullitate, in casu ». CCXXIX. R O M A N A menti et boni fidei. - NULLITATIS MATRIMONII ob exclusionem boni sacra- Sacra Romana Rota 347 Turnus Botalis: B. Filipiak, Ponens, G. Doheny, E. Bonet. Vinculi Defensor deputatus : I. Sirna. Advocati: I. Spinelli, P. Guidi. Dubia: I. « A n concedenda sit nova causae propositio»; et quatenus affirmative : II. « An sententia Rotalis diei 12 Ianuarii 1952 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu » ; III. « An constet de nullitate matrimonii ex capite exclusionis matrimonii ipsius, a muliere conventa patratae ». Sententiae diei 3 Decembris: Ad I. « Affirmative ». Ad II. « Infirman dam esse, et ideo constare de nullitate matrimonii, in casu, vetito tamen mulieri conventae transitu ad novas nuptias, nisi coram Ordinario loci sub fide iurisiurandi promittat se consensum matrimonialem praestituram esse ad normam legis (can. 1081, § 2 O. I. C.) ». Ad III. « Provisum in secundo ». OCXXX. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum sacramenti. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, E. Bonet, Ponens, I. M. Pinna. Vinculi Defensor deputatus: E. TJlinski. Advocatus: B. Pellegrini. Dubium: « A n constet de nullitate matrimonii, in casu». Sententia diei 6 Decembris : « Affirmative, vetito mulieri transitu ad alias nuptias nisi prius coram Ordinario loci iureiurando promiserit se iuxta leges divinas et ecclesiasticas matrimonium inituram esse ». OCXXXI. M E D I O L A N E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: A. Fidecicchi, Ponens, F. Brennan, D. Staffa. Vinculi Defensor deputatus: A. Cairoli. Advocatus: C. Bernardini. Dubium: « A n constet de nullitate matrimonii, in casu». Sententia diei 7 Decembris : « Negative ». CCXXXII. M E L I T E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusionem boni sacramenti et boni prolis. Turnus Rotalis: G. Heard, Ponens, A. Canestri, A. Fidecicchi. Vinculi Defensor deputatus : A. Cavaliere. Advocatus: E. Ruffini. Dubium: « A n constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 9 Decembris: « Negative ». CCXXXIII. N. N. DISPENSATIONIS SUPER NULLITATIS MATRIMONII ob impotentiam mulieris et RATO. Turnus Rotalis: I. Pasquazi, Ponens, P. Felici, B. Filipiak. Vinculi Defensor deputatus: P. Toeanel. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: I. Lombardi. Dubia: I. « An constet de nullitate matrimonii, in casu »; et quatenus negative : II. « An consilium praestandum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato, in casu ». Sententia diei 14 Decembris: Ad. I. « Negative ».,Ad II. « Affirmative, vetito tamen mulieri transitu ad alias nuptias inconsulto hoc Sacro Tribunali ». OCXXXI V. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob simulationem consensus; ob exclusam indissolubilitatem. Turnus Rotalis: F. Brennan, Ponens, D. Staffa, I. Pasquazi. 348 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Vinculi Defensor deputatus: G. Andreozzi. Advocatus: A. D'Alessandri. Dubium « An sententia Rotalis diei SI Octobris 1950 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 14 Decembris : « Confirmandam esse, ideoque non constare de nullitate matrimonii, in casu ». CCXXXV. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, R. Felici, Ponens, E. Bonet. Vinculi Defensor deputatus: A. Martinengo. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: T. Lenti. Dubium: « A n constet de nullitate matrimonii, in casu». Sententia diei 14 Decembris: « Affirmative ». CCXXXVI. M E D I O L A N E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: G. Doheny, Ponens, P. Mattioli, E. Bonet. Vinculi Defensor deputatus: A. Boccalini. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: I. Spinelli. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 15 Decembris: « Negative ». CCXXXVII. P A R I S I E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: A. Canestri, Ponens, A. Fidecicchi, G. Doheny. Vinculi Defensoris Substitutus : A. Del Corpo. Advocatus: F. Cartoni. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 16 Decembris: « Affirmative ». CCXXXVIII. F L O R E N T I N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ex capite vis vel metus. Turnus Rotalis: A. Canestri, Ponens, A. Fidelicchi, E. Bonet. Vinculi Defensor deputatus: I. Sirna. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: C. Bernardini. Dubium: « A n constet de nullitate matrimonii, in casu». Sententia diei 16 Decembris : « Negative ». CCXXXIX. L A U S A N N E N . - G E N E V E N . E T F R I B U R G E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: B. Filipiak, Ponens, G. Doheny, P. Mattioli. Vinculi Defensor deputatus: F. Fournier. Advocatus: H. Figliuoli. Dubium: « A n constet de nullitate matrimonii, in casu». Sententia diei 17 Decembris : « Affirmative, vetito viro transitu ad aliud matrimonium, nisi sub fide iurisiurandi promittat coram Ordinario se consensum praestiturum ad normam iuris ». CCXL. N. N. - NULLITATIS MATRIMONII ex capite vis et metus et DISPEN- SATIONIS S U P E R RATO. Turnus Rotalis: B. Filipiak, Ponens, G. Doheny, P. Mattioli. Vinculi Defensoris Substitutus: A. Del Corpo. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: C. Bernardini. Sacra Romana Rota 34Ô Dubia: I. « An constet de nullitate matrimonii, in casu » ; et quatenus negative: II. « An consilium praestandum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato, in casu ». Sententia diei IT Decembris: « Negative ad utrumque ». OOXLI. N. N. SATIONIS NULLITATIS MATRIMONII ob impotentiam viri et DISPEN- S U P E R RATO. Turnus Rotalis: D. Staffa, Ponens, I. Pasquazi, P. Felici. Vinculi Defensor deputatus: M. Camera. Advocati: D. A. Foligno, pro actrice: R. Szenwic, pro convento. Dubia: I. « An constet de nullitate matrimonii, in casu »; et quatenus negative : II. « An consilium praestandum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato, in casu ». Sententia diei 17 Decembris: « Negative ad utrumque ». CCXLII. P A N O R M I T A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob vim vel metum; ob simulationem consensus. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, G. Heard, Ponens, R. Lamas. Vinculi Defensor deputatus: G. Brisebois. Advocatus: C. Bernardini. Dubium: « A n constet de nullitate matrimonii, in casu». Sententia diei 18 Decembris : « Affirmative ». CCXLIII. N. N. - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob impotentiam viri. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, E. Bonet, Ponens, R. Lamas. Vinculi Defensor deputatus: I. Sirna. Advocatus: I. Torre. Dubium: « An sententia Rotalis diei 4 Augusti 1951 sit confirmanda, vel infirmanda, in casu ». Sententia diei 20 Decembris : « Confirmandam esse, ideoque non constare de matrimonii nullitate, in casu ». CCXLIV. N. N. - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob impedimentum ordinis; ob conditionem appositam. Turnus Rotalis: A. Fidecicchi, F. Brennan, B. Filipiak, Ponens. Vinculi Defensor deputatus: E. Fiore. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: B. Pellegrini. Dubium: « A n constet de nullitate matrimonii, in casu». Sententia diei 21 Decembris : « Negative ». CCXLV. V E R S A L I E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: A. Fidecicchi, Ponens, F. Brennan, D. Staffa. Vinculi Defensoris Substitutus : A. Del Corpo. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: R. Costa Albesi. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 21 Decembris « Negative ». CCXLVI. N. N. SATIONIS NULLITATIS MATRIMONII ob impotentiam viri et S U P E R RATO. Turnus Rotalis: I. Pasquazi, Ponens, P. Felici, B. Filipiak. Vinculi Defensor deputatus: P. Toeanel. DISPEN- 350 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: G. Felici. Dubia: I. « An constet de nullitate matrimonii, in casu » ; et quatenus negative: II. « An consilium praestandum sit Sanctissimo pro dispensatione super matrimonio rato et non consummato, in casu ». Sententia diei 21 Decembris : « Negative ad utrumque ». COXLVII. R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob simulationem consensum. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, P. Mattioli, Ponens,All. Bonet. Vinculi Defensor deputatus: M. Fabregas. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: A. Angelini Rota. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 22 Decembris : « Negative ». C C X L V n i . R O M A N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob conditionem appositam; ob impedimentum disparitatis cultus. Turnus Rotalis: D. Staffa, Ponens, I. Pasquazi, P. Felici. Vinculi Defensor deputatus: G. 0'Connell. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: H. Figliuoli. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 22 Decembris : « Affirmative ». C C X L I X . N O V A R I E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob defectum consensus; ob exclusum bonum prolis. Turnus Rotalis: A. Jullien, Decanus, P. Mattioli, I. M. Pinna, Ponens. Vinculi Defensor deputatus : I. Sirna. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: I. Lombardi. Dubium: « A n constet de nullitate matrimonii, in casu». Sententia diei 22 Decembris : « Negative ». COL. P E R U S I N A - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob simulationem consensus; ob vim vel metum. Turnus Rotalis: G. Heard, Ponens, A. Canestri, I. Pasquazi. Vinculi Defensor deputatus: H. Evers. Advocatus: A. Valenti. Dubium : « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 30 Decembris: « Affirmative ». COLI. W I G O R N I E N . - N U L L I T A T I S M A T R I M O N I I ob defectum formae. Turnus Rotalis: G. Heard, A. Fidecicchi, F. Brennan, Ponens. Vinculi Defensor deputatus: A. a Langasco. Advocatus ex mandato gratuiti patrocinii: R. Ottaviani. Dubium: « An constet de nullitate matrimonii, in casu ». Sententia diei 30 Decembris: «Negative». Sacra Romana Rota 351 II Causae quae eodem anno 1954 transactae fuerunt, vel quae absque definitiva sententia, ex peculiaribus circumstantiis, finem habuerunt; quibus adduntur decreta quoad recursus contra libellorum reiectionem. I. A G E N N E N . - Nullitatis Matrimonii, ob exclusum bonum prolis, coram R. P. D. Guillelmo Heard. Cum Defensor Vinculi appellationi renuntiaverit, R. P. D. Ponens, decreto diei 4 Ianuarii, renuntiationem admittit et acta in archivo reponi iubet. II. P I C T A V I E N . - Nullitatis Matrimonii, ob exclusum bonum fidei, ob conditionem appositam contra substantiam matrimonii, coram R. P. D. Guil lelmo Heard. Cum Defensor Vinculi appellationi renuntiaverit, R. P. D. Ponens, decreto diei 4 Ianuarii, renuntiationem admittit et acta in archivo reponi iubet. III. B E R Y T E N . M A R O N I T A R U M - Iurium, coram R . P. D. Pericle Felici. Cum partes in causa transactionem fecerint, R. P. D. Ponens, decreto diei 7 Ianuarii, causam declarat finitam et acta in archivo reponi iubet. IV. S C I I A M C H I A M E N . - Nullitatis Matrimonii, ob exclusum bonum sacramenti, coram R. P. D. Pericle Felici. Cum pars appellans appellationem retractaverit et pars conventa sit contumax, R. P. D. Ponens, decreto diei 12 Ianuarii, causam finitam declarat et acta in archivo reponi iubet. V. C L A V A R E N . - Nullitatis Matrimonii, ob vim vel metum, coram R. P . D. Alberto Canestri. Cum pars actrix appellationi renuntiaverit, R. P. D. Ponens, decreto diei 12 Ianuarii, causam declarat desertam et acta in achivo reponi iubet. VI. Vic. A P O S T , D E B A N G U E L O - Nullitatis Matrimonii, ob vim vel metum, coram R. P. D. Francisco Brennan. Cum causa ratione competentiae transmissa fuerit ad Supremam S. Congregationem S. Officii, R. P. D. Ponens, decreto diei 13 Ianuarii, acta in archivo reponi iubet. VII. V E R S A L I E N . - Nullitatis Matrimonii, ob exclusum bonum prolis, coram R. P. D. Petro Mattioli. Cum per annum et ultra nullus actus processualis positus fuerit, R. P. D. Ponens, decreto diei 13 Ianuarii, instantiam peremptam declarat actaque in archivo reponi iubet. VIII. R O M A N A - Nullitatis Matrimonii, ob conditionem appositam, coram R. P. D. Augusto Fidecicchi. Cum pars actrix diem supremum obierit, R. P. D. Ponens, decreto diei 13 Ianuarii, acta in archivo reponi iubet. 352 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale I X . N E A P O L I T A N A - Nullitatis Matrimonii, ob vim vel metum, coram R. P. D. Petro Mattioli. Cum per annum et ultra nullus actus processualis positus fuerit, R. P. D. Ponens, decreto diei 13 Ianuarii, appellationem desertam declarat actaque in archivo reponi iubet. X. F A N E N . - Nullitatis Matrimonii, ob vim vel metum, coram R . P. D. Petro Mattioli. Cum per annum ut ultra nullus actus processualis positus fuerit, R. I*. D. Ponens, decreto diei 13- Ianuarii, appellationem desertam declarat actaque in archivo reponi iubet. XI. M E D I O L A N E N . - Nullitatis Matrimonii, ob exclusionem boni prolis, boni fidei et boni sacramenti, coram R. P. D. Petro Mattioli. Cum per annum et ultra nullus actus processualis positus fuerit, R. P. D. Ponens, decreto diei 13 Ianuarii, appellationem desertam declarat actaque in archivo reponi iubet. XII. N. N. - Nullitatis Matrimonii, ob viri impotentiam, coram R. P. I). Henrico Caiazzo. Cum per annum nullus actus processualis positus fuerit, R. P. D. Ponens, decreto diei 15 Ianuarii, appellationem desertam declarat et acta in archivo reponi iubet. XIII. C A R O P O L I T A N A - Nullitatis Matrimonii, ob defectum consensus, coram R. P. D. Guillelmo Heard. Cum per annum nullus actus processualis positus fuerit, R. P. D. Ponens, decreto diei 18 Ianuarii, appellationem desertam declarat et acta in archivo reponi iubet. XIV. V I C . A P O S T . A E G Y P T I - Nullitatis Matrimonii, ob simulatum consensum, coram R. P. D. Guillelmo Heard. Cum per annum nullus actus processualis positus fuerit, R. P. D. Ponens, decreto diei 18 Ianuarii, appellationem desertam declarat et acta in archivo reponi iubet. XV. B O N O N I E N . - Nullitatis Matrimonii, ob vim vel metum, coram R . P. D. Guillelmo Heard. Cum per annum nullus actus processualis positus fuerit, ' \ P. D. Ponens, decreto diei 18 Ianuarii, appellationem desertam declarat et acta in archivo reponi iubet. r XVI. N A T C H E T E N . - Nullitatis Matrimonii, ob defectum scientiae, ob vim vel metum, coram R. P. D. Boleslao Filipiak. Cum actrix prosecutioni causae renuntiaverit atque pars altera acceptaverit, R. P. D. Ponens, decreto diei 19 Ianuarii, renuntiationem admittit et acta in archivo reponi iubet. XVII: I A N U E N . - Nullitatis Matrimonii, ob exclusum bonum prolis, Incidentis de nova causae propositione, coram R. P. D. Petro Mattioli. Cum ex patroni declaratione evidens sit quod nova argumenta praesto non Sacra Romana Rota 353 sunt, R. P. D. Ponens, decreto diei 27 Ianuarii, causam desertam declarat et acta in archivo reponi iubet. XVIII. B a m b e r g e n . - Nullitatis Matrimonii, ob exclusum bonum prolis, Incidentis de nova causae propositione, coram R. P. D. Boleslao Filipiak. Cum constet de defectu novorum argumentorum, R. P. D. Ponens decreto diei 29 Ianuarii dari non posse beneficium novae audientiae decernit et acta in archivo reponi iubet. XIX. R o m a n a - Incidentis, de gratuito patrocinio revocando, coram R. P. D. Dino Staffa. Viso decreto Tribunalis Vicariatus Urbis, R. P. D. Ponens, sub die 5 Februarii, recursum contra idem reiciendum esse decrevit et acta in archivo reponi iubet. XX. R o m a n a - Nullitatis Matrimonii, Reiectionis libelli, coram R. P. D. Arcturo Wynen. R. P. D. Ponens, decreto diei 6 Februarii, declarat libellum esse admittendum ideoque causam introducendam esse et acta in archivo reponi iubet. XXI. O o n c o r d i e n . s e u V e n e t i a r u m - Nullitatis Matrimonii, ob exclusum bonum prolis, coram R. P. D. Guillelmo Doheny. Cum certo constet conventam in causa supremum diem obiisse, R. P. D. Ponens, decreto diei 8 Februarii, causam finitam declarat et acta in archivo reponi iubet. XXII. A m a l p h i t a n a s e u S a l e r n i t a n a - Nullitatis Matrimonii, ob vim vel metum, coram R. P. D. Arcturo Wynen. Attenta appellatione partis actricis, R. P. D. Ponens, decreto diei 22 Februarii, acta remitti ad Tribunal Regionale Salernitanum iubet. XXIII. N. N. - Nullitatis Matrimonii, ob viri impotentiam, coram R. P. D. Petro Mattioli. Cum per annum et ultra nullus processualis positus fuerit, R. P. D. Ponens, decreto diei 23 Februarii, appellationem peremptam declarat et acta in archivo reponi iubet. XXIV. C o m e n , s e u M e d i o l a n e n . - Nullitatis Matrimonii, ob conditionem appositam contra bona prolis, fidei et sacramenti, coram R. P. D. Iosepho Pasquazi. Cum per annum et ultra nullus actus processualis positus fuerit, R. P. D. Ponens, decreto diei 23 Februarii, causam declarat desertam et acta in archivo reponi iubet. XXV. R o m a n a - Nullitatis Matrimonii, ob vim vel metum, coram R. P. D. Iosepho Pasquazi. Cum per annum et ultra nullus actus processualis positus fuerit, R. P. D. Ponens, decreto diei 25 Februarii, causam declarat desertam et acta in archivo reponi iubet. XXVI. R o m a n a - Nullitatis Matrimonii, ob vim vel metum, coram R. P. D. Ioanne Teodori. 23 - ACTA, vol. X X I I , n. 7. — 23-5-1955. 354 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Cum per annum et ultra nullus actus processualis positus fuerit, R. P. D. H. Caiazzo, Auditor de turno, decreto diei 11 Martii, causam declarat, peremptam et acta in archivo reponi iubet. XXVII. R O M A N A - Nullitatis Matrimonii, ob vim vel metum, coram R . P. D. Ioanne Maria Pinna. Attento obitu conventi, R. P. D. Ponens, decreto diei 22 Martii, acta in archivum mitti iubet. XXVIII. B A S I L E E N . - Nullitatis Matrimonii, ob exclusum bonum prolis, coram R. P. D. Guillelmo Heard. Visis litteris Supremae S. Congregationis S. Officii, R. P. D. Ponens, decreto diei 2á Martii, acta in archivo poni iubet. XXIX. P A R I S I E N . - Nullitatis Matrimonii, Incidentis, coram R . P. D. Arctum Wynen. Cum actrix per biennium nullum actum processualem posuerit, R. P. D. Ponens, decreto diei 3 Aprilis, appellationem desertam declarat et acta in archivo reponi iubet. XXX. T A R I N E N . - Nullitatis Matrimonii, ob vim vel metum, coram R . P. D. Arcturo Wynen. Cum pars actrix per plures annos nullum posuerit actum processualem, R. P. D. Ponens, decreto diei 3 Aprilis, appellationem desertam declarat et acta in archivo reponi iubet. XXXI. R O T H O M A G E N . - Nullitatis Matrimonii, ob conditionem appositam, coram R. P. D. Arcturo Wynen. Cum actor per annum nullum actum processualem posuerit, R. P. D. Ponens, decreto diei 3 Aprilis, appellationem desertam declarat et acta in archivo reponi iubet. XXXII. ROMANA - Nullitatis Matrimonii, Incidentis dé nova causae propositione, coram R. P. D. Emmanuele Bonet. Decreto diei 7 Aprilis, R. P. D. Ponens non esse nova nec gravia argumenta ad novam causae propositionem admittendam declarat et ideo acta in archivo reponi iubet. XXXIII. P A R I S I E N . - Nullitatis Matrimonii, ob exclusum bonum fidei, coram R. P. D. Guillelmo Heard. Cum per annum et amplius nullus actus processualis positus fuerit, R. P. D. Ponens, decreto diei 12 Aprilis, appellationem desertam declarat et acta in archivo reponi iubet. XXXIV. M E D I O L A N E N . - Nullitatis Matrimonii, Incidentis de reiectione libelli, coram R. P. D. Petro Mattioli. R. P. D. Ponens, decreto diei 14 Maii, declarat recursum actoris contra decretum Tribunalis Insubri esse reiciendum et acta in archivo reponi iubet. XXXV. A S C O L A N A - Nullitatis Matrimonii, ob simulationem consensus coram R. P. D. Guillelmo Heard. > Sacra Romana Rota 35o Cum per annum et amplius nullus actus processualis positus sit, R. P. D. Ponens, decreto diei 15 Maii, appellationem desertam declarat et acta in archivo poni iubet. XXXVI. R h e g i n e n . - Nullitatis Matrimonii, ob conditionem appositam contra bonum sacramenti et bonum prolis, coram R. P. D. Guillelmo Heard. Cum nullus actus processualis positus sit per annum et amplius, R. P. D. Ponens, decreto diei 17 Maii, appellationem desertam declarat et acta in archivo poni iubet. XXXVII. G a n d a v e n . - Nullitatis Matrimonii, ob exclusum bonum sacramenti, coram R. P. D. Pericle Felici. Cum causa revocata fuerit a S. Congregatione S. Officii, R. P. D. Ponens, decreto diei 18 Maii, acta in archivo reponi iubet. XXXVIII. C y p r e n . - Iuris patronatus, coram R . P. D. Iosepho Pasquazi. Cum nullus actus processualis per annum et ultra positus fuerit a die qua actor appellavit, R. P. D. Ponens, decreto diei 24 Maii, appellationem ipsam desertam declarat et acta in archivo reponi iubet. XXXIX. N. N. - Nullitatis Matrimonii, ob impotentiam mulieris, ob impotentiam relativam viri, coram R. P. D. Emmanuele Bonët. Cum a plus quam anno nullus actus processualis positus fuerit, R. P. D. Ponens, decreto diei 25 Maii, causam declarata desertam et acta in archivo reponi iubet. XL. B e l l o v a c e n . - Iurium, coram R. P. D. Guillelmo Heard. Cum per annum nullus actus processualis factus sit, R. P. D. Ponens, decreto diei 26 Iunii, recursum declarat desertum et acta in archivo poni iubet. XLI. H i e r o s o l y m i t a n a - Separationis et Alimentorum, coram R . P. 1 ) . Dino Staffa. Cum adversus sententiam, qua decernebatur causam non amplius pendere, nihil actum nullumque gravamen interpositum sit, R. P. D. Ponens, decreto diei 30 Iunii, acta in archivo reponi iubet. XLII. L a t j s a n e n . - G e n e v e n . e t F r i b u r g e n . - Nullitatis Matrimonii, Querelae nullitatis sententiae, coram R. P. D. Ioanne Maria Pinna. Decreto diei 3 Iulii, R R . PP. DD. de turno negative respondent ad utraque capita et acta in archivo reponi iubent. • XLIII. N. N. - Nullitatis Matrimonii, ob mulieris impotentiam, coram R. P. D. Henrico Caiazzo. Cum per annum nullus actus processualis positus fuerit, R. P. D. Ponens, decreto diei 8 Iulii, causam peremptam declarat et acta in archivo reponi iubet. XLIV. M e d i o l a n e n . - Nullitatis Matrimonii, ob vim vel metum, Novae causae propositionis, coram R. P. D. Iosepho Pasquazi. Decreto diei 8 Iulii, R R . PP. DD. de turno respondent non esse conce dendum beneficium novae audientiae et acta in archivo reponi iubent. 356 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale XLV. N o v a r i e n , s e u T a u r i n e n . - Reiectionis libelli, coram R. P. D. Dino Staffa. Decreto diei 9 Iulii, RR. PP. DD. de turno respondent libellum esse admittendum et acta in archivo reponi iubent. XL VI. M e d i o l a n e n . - Nullitatis Matrimonii, ob vim vel meum, ob exclusum bonum prolis, coram R. P. D. Emmanuele Bonet. Cum per annum et ultra nullus actus processualis positus fuerit, R. P. D. Ponens, decreto diei 20 Iulii, appellationem desertam declarat et acta in archivo reponi iubet. XL VII. T a r v i s i n a - Nullitatis Matrimonii, ob vim vel metum, coram R. P. D. Petro Mattioli. Cum pars conventa acquieverit denegationi gratuiti patrocinii, pro ulteriore causae propositione, R. P. D. Ponens, decreto diei 22 Iulii, causam finitam declarat et acta in archivo reponi iubet. XLVIII. C a m a r a c e n . - Solutionis, coram R. P. D. Dino Staffa. Cum nullus actus processualis, quin aliquod impedimentum obstaret, positus fuerit per annum a die quo appellatio ad S. R. Rotam pervenit, R. P. D. Ponens, decreto diei 22 Iulii, appellationem desertam declarat et acta in archivo reponi iubet. XLIX. R o m a n a - Nullitatis Matrimonii, Reiectionis libelli, coram R. P. D. Ioanne Maria Pinna. Decreto diei 4 Augusti, RR. PP. DD. de turno declarant libellum non esse admittendum et acta in archivo reponi iubent. L. B a i o n e n . - Nullitatis Matrimonii, Reiectionis libelli, Competentiae, coram R. P. D. Guillelmo Heard. Decreto diei 7 Augusti, RR. PP. DD. de turno declarant appellationem admittendam esse et ad Curiam Baionen, ut videat an ipsa in casu compe tens sit, ideoque acta in archivo reponi iubent. LI. A u g u s t a n a s e u T a u r i n e n . - Nullitatis Matrimonii, ob vim vel metum, coram R. P. D. Iosepho Pasquazi. Cum per annum et ultra nullus positus fuerit actus processualis, R. P. D. Ponens, decreto diei 24 Septembris, causam desertam declarat et acta in archivo reponi iubet. LII. T a u r i n e n . - Nullitatis Matrimonii, ob vim et metum, ob simulationem consensus, ob exclusum bonum prolis, coram R. P. D. Guillelmo Heard. Cum per annum nullus actus processualis positus sit, R. P. D. Ponens, decreto diei 2 Octobris, causam desertam declarat et acta in archivo reponi iubet. LIII. M e x i c a n a - Nullitatis Matrimonii, ob impedimentum ligaminis, coram R. P. D. Emmanuele Bonet. RR. PP. DD. de turno, decreto diei 11 Octobris, declarant novam causae propositionem admittendam non esse et acta in archivo reponi iubent. LIV. T a n r i n e n . - Nullitatis Matrimonii, ob exclusum bonum prolis, coram R. P. D. Guillelmo Heard. Sacra Romana Rota 357 Cum nullus actus processualis per annum positus sit, R. P. D. Ponens, decreto diei 14 Octobris, causam desertam declarat et acta in archivo reponi iubet. LV. V i n d o b o n b n . - Nullitatis Matrimonii, ob exclusum bonum prolis, coram R. P. D. Guillelmo Heard. Cum per annum nullus actus processualis positus sit, R. P. D. Ponens, decreto diei 14 Octobris, causam desertam declarat et acta in archivo reponi iubet. LVI. N. N. - Nullitatis Matrimonii, ob vim vel metum, ob impedimentum publicae honestatis, coram R. P. D. Guillelmo Heard. Cum per annum nullus actus processualis positus sit, R. P. D. Ponens, decreto diei 14 Octobris, causam declarat desertam et acta in archivo reponi iubet. LVII. R o m a n a - Nullitatis Matrimonii. Reiectionis libelli et Gratuiti patrocinii concedendi, coram R. P. D. Pericle Felici. R R . P P . DD. de turno, decreto diei 19 Octobris, declarant recursum esse reiciendum et acta in archivo reponi iubent. LVIII. R o m a n a - Nullitatis Matrimonii, Incidentis de revocatione beneficii expensarum vivarum, coram R. P. D. Pericle Felici. Decreto diei 21 Octobris, R. P. D. Ponens mandat ut pars actrix suam actionem prosequatur penes primi gradus Tribunal et ideo acta in archivo reponi iubet. LIX. R o m a n a - Iurium, coram R. P . D. Augusto Fidecicchi. Attenta compositione inter partes inita, R. P. D. Ponens, decreto diei 22 Octobris, litem finitam declarat et acta in archivo reponi iubet. LX. S a v o n e n . e t N a u l e n . - Nullitatis Matrimonii, ob vim vel metum, coram R. P. D. Pericle Felici. Cum per plus quam annum nullus actus processualis positus fuerit, R. P. D. Ponens, decreto diei 28 Octobris, causam desertam declarat et acta in archivo reponi iubet. LXI. N. N. - Nullitatis Matrimonii, ob impotentiam viri, coram R. P. D. Pericle Felici. Cum per plus quam annum nullus actus processualis positus fuerit, R. P. D. Ponens, decreto diei 28 Octobris, causam perempta declarat et acta in archivo reponi iubet. LXII. N. N. - Nullitatis Matrimonii, ob impotentiam viri, coram R. P. D. Raymundo Lamas. Viso Motu Proprio Per Apostolica Litteras, Excnius D. Decanus, decreto diei 3 Novembris, iubet acta remitti ad Tribunal Vicariatus Urbis. LXIII. P o r t I í A N d e n . i n O r e g o n - Nullitatis Matrimonii, ob conditiones appositas, ob exclusionem boni prolis et boni sacramenti, coram R. P. D. Petro Mattioli. Cum per annum et ultra nullus actus processualis positus fuerit, R. P, 358 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale D. Ponens, decreto diei 5 Novembris, causam peremptam declarat et acta in archivo reponi iubet. LXIV. P A R I S I E N . - Nullitatis Matrimonii, ob exclusum bonum sacramenti, coram R. P. D. Petro Mattioli. Cum per annum et ultra nullus actus processualis positus fuerit et pars actrix ne suam quidem actualem residentiam notificaverit, R. P. D. Ponens, decreto diei 5 Novembris, causam desertam declarat et acta in archivo reponi iubet. L X Y . S O U T H W A R C E N . - Reiectionis libelli, coram R. P. D. Emmanuel Bonet. RR. PP. DD. de turno, decreto diei 10 Novembris, declarant libellum esse admittendum et acta in archivo reponi iubent. LXVI. I A N U E N . - Nullitatis Matrimonii, Reiectionis libelli, coram R. P. D. Petro Mattioli. RR. PP. DD. de turno, decreto diei 10 Novembris, declarant reiectionem a Tribunale primae instantiae datam confirmandam esse et acta in archivo reponi iubent. LXVII. R O M A N A - Nullitatis Matrimonii, ob amentiam mulieris, ob exclusum bonum prolis, coram R. P. D. Petro Mattioli. Decreto diei 11 Novembris, Excmus D. Decanus mandat ut acta ad Tribunal Vicariatus Urbis mittantur. LXVIII. T A U R I N E N . - Nullitatis Matrimonii, ob exclusum bonum prolis, coram R. P. D. Guillelmo Heard. Cum per annum nullus actus processualis positus sit, R. P. D. Ponens, decreto diei 26 Novembris, appellationem desertam declarat et acta in archivo reponi iubet. L X I X . R O M A N A - Nullitatis Matrimonii, ob simulationem matrimonii eas utraque parte, coram R. P. D. Dino Staffa. Viso Motu Proprio Per Apostolicas Litteras, R. P. D. Ponens, decreto diei 29 Novembris, acta remitti iubet ad Tribunal Appellationis Vicariatus Urbis. LXX. P A T A V I N A - Nullitatis Matrimonii, coram R. P. D. Petro Mattioli. Cum Summus Pontifex facultatem « aperitionis oris » non concedendam retinuerit, R. P. D. Ponens, decreto diei 9 Decembris, quaestionem finitam declarat actaque in archivo reponi iubet. LXXI. R O M A N A - Nullitatis Matrimonii, ob vim vel metum, coram R. P. D. Emmanuel Bonet. Decreto diei 11 Decembris, R. P. D. Ponens, viso Rescripto Pontificio Per Apostolicas Litteras, acta remitti iubet ad Tribunal Vicariatus Urbis. LXXII. N. N. - Nullitatis Matrimonii, ob impotentiam viri, coram R. P. D. Dino Staffa. Viso Rescripto Pontificio Per Apostolicas Litteras, R. P. D. Ponens, decreto diei 12 Decembris, acta remitti iubet ad Tribunal Appellationis Vicariatus Urbis. Sacra Romana Rota 359 LXXIII. V E N E T I A R U M - Nullitatis Matrimonii, Reiectionis libelli, coram R. P. D. Petro Mattioli. RR. PP. DD. de turno, decreto diei 15 Decembris, declarant libellum esse reiciendum. LXXIV. V E N E T I A R U M - Nullitatis Matrimonii, ob vim vel metum, coram R. P. D. Ioanne Maria Pinna. Cum per annum et ultra nullus actus processualis positus fuerit, R. P. D. Ponens, decreto diei 20 Decembris, causam peremptam declarat et acta in archivo reponi iubet. LXXV. A R G E N T I N E M . - Nullitatis Matrimonii, ob exclusum bonum sacramenti, coram R. P. D. Ioanne Maria Pinna. Cum per annum et ultra nullus actus processualis positus fuerit, R. P. D. Ponens, decreto diei 22 Decembris, causam declarat peremptam et acta in archivo reponenda iubet. LXXVI. B R U K L I N I E N . - Nullitatis Matrimonii, ob exclusum bonum prolis, coram R. P. D. Ioanne Maria Pinna. Attenta renuntiatione facta ab actore, R. P. D. Ponens, decreto diei 22 Decembris, renuntiationem ipsam admittit et acta in archivo reponenda iubet. LXXVII. R O M A N A - Nullitatis Matrimonii, parte actrice appellante quoad inconsummationem, coram R. P. D. Ioanne Maria Pinna. Cum per annum et ultra nullus actus processualis positus fuerit, R. P. D. Ponens, decreto diei 22 Decembris, causam peremptam declarat et acta in archivo reponenda iubet. LXXVIII. R O M A N A - Nullitatis Matrimonii, ob exclusum bonum prolis, coram R. P. D. Ioanne Maria Pinna. Cum per annum et ultra nullus actus processualis positus fuerit, R. P. D. Ponens, decreto diei 22 Decembris, causam peremptam declarat et acta in archivo reponi iubet. LXXIX. O S T U N E N . - Nullitatis Matrimonii, de nova admittenda instructoria, coram R. P. D. Petro Mattioli. Decreto diei 29 Decembris, R. P. D. Ponens iubet in archivo reponi. LXXX. A E S I N A - Iurium, coram R. P. D. Pericle Felici. Cum a duobus annis nullus actus processualis positus fuerit, R. P. D. Ponens, decreto diei 30 Decembris, causam declarat peremptam et acta in archivo reponi iubet. LXXXI. T O L O S A N A - Nullitatis Matrimonii, ob errorem in personam, coram R. P. D. Pericle Felici. Cum per plus quam annum nullus actus processualis ab actore positus fuerit, R. P. D. Ponens, decreto diei 30 Decembris, causam desertam declarat et acta in archivo reponi iubet. 360 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale III Citatio edictalis MONTISVIDEI N U L L I T A T I S MATRIMONII (SORALUCE-URIA) Cum ignoretur locus actualis commorationis Dominae Esther Mariae Uria, in causa conventae, eandem citamus ad comparendum, sive per se sive per procuratorem legitime constitutum, in Sede Tribunalis S. R. Rotae (Roma, Palazzo della Cancelleria) die 12 Iulii 1955, hora 11, ad concordandum de dubio disputando, vel infrascripto subscribendum et ad diem designandam, qua habebitur Turnus Rotalis pro causae definitione. An constet de matrimonii nullitate, in casu. Ordinarii locorum, parochi, sacerdotes et fideles quicumque notitiam habentes de loco commorationis praedictae Dominae Esther Mariae Uria curare debent, ut de hac edictali citatione ipsa moneatur. * Iosephus Pasquazi, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 18 Aprilis 1955. E. Fiore, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de Mme Esther Marie Uria, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 12 juillet 1955, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté, et fixer le jour de la décision de la cause devant la Rote. Conste-t-il de la nullité du mariage dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de la dite Esther Marie Uria devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Diarium Romanae Curiae 361 DIARIUM ROMANAE CURIAE V e n e r d ì , 25 m a r z o 1955, il Santo P a d r e ha r i c e v u t o in solenne U d i e n z a il Presidente della K e p u b b l i c a del L i b a n o , Sua Eccellenza il Dott. C a m i l l o C h a m o u n c o n l ' E c c m a Consorte. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di nominare : 22 marzo 28 » 1 aprile 2 » 19 » 1955. I Revmi Padri Rutten Pietro, dei Crocigeri, Gomez Stefano, e Berutti Cristoforo, dei Frati Predicatori, e Agatangelo da Langasco, dei Frati Minori Cappuccini, Consultori della Sacra Congregazione della Disciplina dei Sacramenti. » Il Revmo Padre Damboriena Prudentio, della Compagnia di Gesù, Consultore della Sacra Congregazione del Concilio. » S. E. Revma Monsig. Di Jorio Alberto, Delegato per l'Amministrazione speciale della Santa Sede. » S. Eíñza Revma il Sig. Cardinale Aloisi Masella Benedetto, Membro del Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica. » Gli Emi Signori Cardinali Aloisi Masella Benedetto, Cicognani Gaetano, Valeri Valerio e Ottaviani Alfredo, Membri della Sacra Congregazione Cerimoniale. Parimente con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di nominare: Assistenti al Soglio Pontificio : %ì novembre 1953. S. E Revma Monsig. Ortiz Arrieta Ottavio, Vescovo di Chachapoyas. 14 maggio 1954. S. E. Revma Monsig. de Miranda Vilas Boas Mario, Arcivescovo di Belém do Para. ». » » ... S. E. Revma Monsig. Gomes Oliveira Emanuele, Arcivescovo di Goiás. 362 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 13 novembre 1954. S. E. Revma Monsig. Willinger Luigi Giuseppe, Vescovo di Monterey-Fresno. 6 marzo 1955. S. E. Revma Monsig. Meysing Ermanno Giuseppe, Arcivevescovo tit. di Derco. Protonotari Apostolici ad instar participantium : 28 gennaio 1954. Monsig. Geyer Bernardo, dell'arcidiocesi di Colonia. » » Monsig. de Arruda Cámara Alfredo, dell'arcidiocesi di Olinda e Recife. » 18 maggio Monsig. Moura Luigi Gonzaga, della diocesi di Campinas. » 14 giugno Monsig. Savard Luciano, della diocesi di Amos. » 7 agosto Monsig. Dumenil Giorgio, della diocesi di Autun. » » 18 Monsig. Van den Gheyn Gabriele E. G., della diocesi di Gand. 13 settembre » ^ Monsig. Cianci Carlo, della diocesi di Paterson. » » Monsig. Louis Guglielmo, della medesima diocesi. » » » Monsig. McDonald Edoardo, della medesima diocesi. » » » Monsig. Sheerin Giovanni, della medesima diocesi. » » » Monsig. Wrzeciono Giacomo, della medesima diocesi. » 13 ottobre Monsig. Eaton Tommaso, della diocesi di Lancaster. 26 febbraio 1955. Monsig. Cafferata Giovanni Battista, della diocesi di La Spezia. 17 marzo Monsig. Boeri Giuseppe Orazio, della diocesi di Albenga. » » 29 Monsig. Più Mario, dell'arcidiocesi di Cagliari. Prelati Domestici di Sua Santità : 26 dicembre 1949. Monsig. Scauda Raffaele, dell'arcidiocesi di Napoli. 17 marzo 1950. Monsig. Merkel Bertoldo, della diocesi di Limburgo. » » » Monsig. Pappert Guglielmo, della medesima diocesi. 29 aprile 1951. Monsig. Feekes Carlo, dell'arcidiocesi di Colonia. 26 maggio 1952. Monsig. Hengsbach Francesco, dell'arcidiocesi di Paderborna. » 1.0 agosto Monsig. Schneider Federico, della diocesi di Hildesheim. 15 dicembre 1953. Monsig. Becker Francesco, dell'arcidiocesi di Colonia. 18 marzo 1954. Monsig. Chazelles Giovanni, della diocesi di Costantina. » » 30 Monsig. Araujo Pires Giovanni, della diocesi di Pesqueira. » » » Monsig. Carvalho Urbano, della medesima diocesi. » 23 aprile Monsig. Carrier Pietro, della diocesi di Tournai. » » Monsig. Cerfaux Luciano, della medesima diocesi. » » » Monsig. Thomas Giuseppe, della medesima diocesi. » 10 maggio Monsig. Costa Lourdes, della diocesi di El Paso. » » Monsig. Gaynor Lorenzo, della medesima diocesi. » » » Monsig. Geary Eugenio, della medesima diocesi. » » » Monsig. Quinn Ugo, della medesima diocesi. » » 15 Monsig. Méjecaze Francesco, dell'arcidiocesi di Parigi. » 18 » Monsig. Loschi Giovanni A. della diocesi di Campinas. » » » Monsig. Salim Emilio Giuseppe, della medesima diocesi. » » 24 Monsig. Brunelle Giuseppe A., della diocesi di Alexandria (Canada). Diarium Romanae Curiae 363 1954. Monsig. Goulet Giuseppe A., della medesima diocesi. » Monsig. MacDonald Giuseppe, della medesima diocesi. » Monsig. Cadotte Adriano, della diocesi di Mont-Laurier. » Monsig. Latour Giuseppe, della medesima diocesi. » » » Monsig. Mercure Rodolfo, della medesima diocesi. » » » Monsig. Mondou Arturo, della medesima diocesi. » Monsig. Noiseux Salomone, della medesima diocesi. » » » Monsig. Villeneuve Omer, della medesima diocesi. » » » Monsig. Gelineau Giuseppe N., delParcidiocesi di Ottawa. » » Monsig. Pavesio Giovanni, delParcidiocesi di S. Paolo 5 » . del Brasile. 14 Monsig. Cormier Vittorio, della diocesi di Amos. Monsig. Forest Gaspare, della medesima diocesi. » » Monsig. Lafrenière Alfonso, della medesima diocesi. 25 Monsig. Balestrazzi Andrea, delParcidiocesi di Bologna. » Monsig. Bartoli Mario, della medesima arcidiocesi. » Monsig. De Maria Filippo, della medesima arcidiocesi. » » Monsig. Musolesi Giacomo, della medesima arcidiocesi. Monsig. Serrazanetti Mario, della medesima arcidiocesi. Monsig. Bouchard Mederico, della diocesi di Golfo S. Lorenzo. » » Monsig. Lévesque Edilberto, della medesima diocesi. 3 luglio Monsig. Cassese Pasquale, della diocesi di Santos. 6 )) Monsig. Fröhner Giacomo, della 'diocesi di Treviri. » Monsig. Junker Uberto, della medesima diocesi. )) Monsig. Weins Pietro, della medesima diocesi. » Monsig. Fiol Castillo Giuseppe Raffaele, della diocesi di Barquisimeto. Monsig. Figueroa Ortega, delParcidiocesi di Angelopoli. » 10 Monsig. Woitalla Lodovico, della diocesi di Viedma. » 16 Monsig. Correa Antonio, delParcidiocesi di Guadalajara. » 26 Monsig. Ruelas Sánchez Beniamino, della medesima ar)) » cidiocesi. Monsig. Barrette Francesco Saverio, delParcidiocesi di 31 > Ottawa. )) Monsig. Armstrong Alberto E., della medesima arcidiocesi. Monsig. Desrosiers Gustavo, della medesima arcidiocesi. )) Monsig. Falardeau Adriano, delParcidiocesi di Québec. » Monsig. Badiola Carlo, della diocesi di Legaspi. 24 agosto Monsig. Escandor Massimo, della medesima diocesi. Monsig. Rempis Vidal, della medesima diocesi. Monsig. Surtida Mariano, della medesima diocesi. » » Monsig. Teixeira Olivio, della diocesi di Aracaju. 27 Monsig. Percevaux Giovanni, delParcidiocesi di Cham30 béry. Monsig. Coyne Filippo, della diocesi di Paterson. 13 settembre Monsig. Kowalczyk Francesco, della medesima diocesi. » » Monsig. Lange Edvino, della medesima diocesi. » » Monsig. Stefan Andrea, della medesima diocesi. » » Monsig. Tracy Giovanni, della medesima diocesi. » » 24 maggio » » giugno 1 364 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 13 settembre 1954. Monsig. Zolzer Enrico, della medesima diocesi. 18 » » Monsig. Pai va Giovanni de Matha, dell'arcidiocesi di Natal. 24 » » Monsig. Toranzos Pia Carlo, della diocesi di Catamarca. 29 » » Monsig. Burns Bernardo, dell'are, di Santa Fé (St. U.). » » » Monsig. Lommé Uberto Cristiano, della medesima arcidiocesi. » » » Monsig. Reinberg Francesco, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Smith Glynn, P. A., della medesima arcidioeesi. 13 ottobre » Monsig. Brimley Riccardo Osvaldo, della diocesi di Lancaster. 17 » » Monsig. Hoffmann Tebaldo, della diocesi di Troyes. 30 » » Monsig. Aubertin Alberto, della .diocesi di Springfield Mass. » » » Monsig. Desautels Silvio, della medesima diocesi. » » » Monsig. Donahue Giorgio, della medesima diocesi. » » » Monsig. Donahue Giovanni, della medesima diocesi. » » » Monsig. Fenton Giuseppe, della medesima diocesi. » » » Monsig. Fitz Gibbon Giacomo, della medesima diocesi. » » » Monsig. Fortin Carlo, della medesima diocesi. » » » Monsig. Johnson Giuseppe, della medesima diocesi. » » » Monsig. Smith Giuseppe, della medesima diocesi. » » » Monsig. Wieloch Giovanni, della medesima diocesi. 4 novembre » Monsig. Steininger Giuseppe, dell'arcidiocesi di Monaco e Frisinga. » » » Monsig. Brown Giacomo, dell'arcidiocesi di San Francisco. » » » Monsig. Byrne Tommaso, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Connolly Nicola, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Maher Leo, della medesima arcidioeesi. » ,. » » Monsig. McCarthy Vincenzo, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. McKenna Clemente, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. O'Connor Guglielmo, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Powleson Leo, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Reilly Guglielmo, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Scahill Tommaso, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Tappe Walter, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Boyd Carlo Tommaso, della diocesi di S. Giovanni nel Canada. » » » Monsig. O'Brien Michele, della medesima diocesi. 13 » » Monsig. Blaufuss Antonio, dell'arcidiocesi di Kansas City in Kansas. » » » Monsig. Christ Giorgio A., della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Hauber Luigi, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Koch Ermanno, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. O'Connor Tommaso, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Selting Giuseppe F,, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Stimac Carlo, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Towle Giorgio, della medesima arcidioeesi. Diarium Romanae Curiae 365 22 novembre 1954. Monsig. Roa Domenico, della diocesi di S. Cristoforo di Venezuela. » » 23 Monsig. O'Flynn Bernardo, delParcidiocesi di San Luigi. » 27 Monsig. Block Leo, della diocesi di Superior. » » » Monsig. Kalandyk Ladislao, della medesima diocesi. 9 dicembre Monsig. Conti Diego, della diocesi di Lucena. » » » Monsig. Pedernal Goffredo, della medesima diocesi. » Monisg. Rapiñan Giovanni, della medesima diocesi. » » 17 Monsig. Cantono Alessandro, della diocesi di Biella. » » » Monsig. Carisi Dino, della diocesi di Fidenza. 15 gennaio 1955. Monsig. Bandas Rodolfo, delParcidiocesi di San Paolo di Minnesota. » » 24 Monsig. Maldonado Lodovico, delParcidiocesi di Angelopoli. » » 25 Monsig. Abbaile Germinio, della diocesi di Civita Castellana. » 5 febbraio Monsig. Solari Luigi, della diocesi di Chiavari. » » » Monsig. Glorieux Achille, della diocesi di Lilla. » » 16 Monsig. Rosina Marcello, della diocesi di Adria. » » 21 Monsig. Gaffuri Felice, della diocesi di Como. » » » Monsig. Vacca Raffaele, della diocesi di Bitonto. » » 26 Monsig. Mansión Agostino, della diocesi di Gaud. » » » Monsig. Noceti Ernesto, della diocesi di Sarzana. » 8 marzo Monsig. Fernandez Dositeo, delParcidiocesi di Messico. » » 11 Monsig. D'Ambrosio Giuseppe, della diocesi di Nola. » » 23 Monsig. Milani Giovanni, delParcidiocesi di Milano. » » » Monsig. Bortolotti Giovanni, delParcidiocesi di Trento. » 29 Monsig. Lai Pedroni Giuseppe, delParcidiocesi di Cagliari. » » » Monsig. Sitzia Elvio, della medesima arcidiocesi. » » 30 Monsig. Livraghi Carlo, della diocesi di Lodi. » » » Monsig. Saletta Domenico, della medesima diocesi. » » 31 Monsig. Felici Giovanni, della diocesi di Segni. » 4 aprile Monsig. Rabee Leone, delParcidiocesi di Parigi. Camerieri segreti soprannumerari à}i Sua Santità : 1952. Monsig. Zimmer Nicola, della diocesi di Treviri. 1953. Monsig. Silva Labbé Ippolito, delParcidiocesi di Santiago del Chile. » 2 agosto Monsig. San Martin Juaristi Giuseppe, della diocesi di San Sebastiano. » » 28 Monsig. Krautscbeidt Giuseppe, delParcidiocesi di CoIonia. < 18 settembre » Monsig. Barbosa Aguiar Ottavio, della diocesi di Nazaré. » » » Monsig. Diniz Barreto Gentile, della medesima diocesi. » » Monsig. Ferreira Lima Luigi, della medesima diocesi. 4 novembre » Monsig. Fassbender Ermanno Giuseppe, delParcidiocesi di Colonia. » 11 Monsig. Grüneis Alfonso, della diocesi di Passavia. » » Monsig. Härtel Alfonso, della diocesi di Rottemburgo. 10 21 agosto luglio 366 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 11 novembre 1953. Monsig. Anker Carlo, della medesima diocesi. » » » Monsig. Sauter Alfonso, della medesima diocesi. 17. » Monsig. Broscb Ermanno Giuseppe, della diocesi di Aqui» sgrana. » » Monsig. Broscb Giuseppe, della medesima diocesi. » » Monsig. Hünermann Giuseppe, della medesima diocesi. » » 1 Monsig. Pereira Diniz Giuseppe, dell'arcidiocesi di Paraiba. 16 gennaio 1954. Monsig. Kiega Lugo Tommaso, della diocesi di Coro. » » » Monsig. Rivero Reyes Francesco, della medesima diocesi. » 20 Monsig. Ohernhumer Giovanni, della diocesi di Linz. » » » Monsig. Vieboeck Francesco, della medesima diocesi. » » Monsig. Bisson Giacomo, della diocesi di Spira. » » 21 Monsig. Bussmam Guglielmo, dell'arcidiocesi di Colonia. » » Monsig. Kleff Guglielmo, della medesima arcidioeesi. » » Monsig. Kremers Guglielmo, della medesima arcidioeesi. » » Monsig. Nuesselein Enrico Rodolfo, della medesima arcidioeesi. 29 » Monsig. Ferreira de Souza Gustavo, della diocesi di Montesclaros. » » » Monsig. Florisual Mont'Alvào Giovanni, della medesima diocesi. » » Monsig. Goems Bueno Giovanni, della medesima diocesi. » 1 febbraio Monsig. Teufel Antonio, della diocesi di S. Ippolito. » » 1.8 Monsig. Tegel Goffredo Giuseppe, della diocesi di Secovia. » » 20 Monsig. Saier Giuseppe, dell'arcidiocesi di Friburgo in Brisgovia. » » » Monsig. Steblin Alberto, della medesima arcidioeesi. Monsig. Gillmann Guglielmo, della diocesi di Muenster. » » » » 27 » Monsig. Estrada Gesù Maria, della diocesi di Pereira. » Monsig. Vosspohl Guglielmo, dell'arcidiocesi di Colonia. 3 marzo » » 30 Monsig. Van der Grinten Federico, della medesima arcidiocesi. » » Monsig. Carvalho Augusto, della diocesi di Pesqueira. » » li aprile Monsig. Di Pelino Salomone (Roma). » 5 maggio Monsig. Voelkl Lodovico, della diocesi di Passavia. » » 10 Monsig. Schlüter Guglielmo, della 'diocesi di Muenster. » » Monsig. Maesterrena Etulain Alessandro, della diocesi di 15 Pamplona. » » 21 Monsig. Van Teeffelen Antonio Teodoro, della diocesi di 's-Hertogenbosch. » 6 luglio Monsig. Held Michele, della diocesi di Treviri. » » » Monsig. Thees Giovanni, della medesima diocesi. » » Monsig. Pacheco Emilio Cesare, della diocesi di Barqui8 simeto. Almeida Adalberto, della diocesi di Chihuahua. Monsig. » 10 » Monsig. Delgado Francesco, della medesima diocesi. » » » » 16 Monsig. Betancourt Giuseppe, della diocesi di Tamaulipàs. » » » Monsig. Garcia Rivera Davide, della medesima diocesi. Diarium 16 luglio » » » » 26 » 13 settembre » » » 23 » » » » » » » » » » » » » 24 14 ottobre » 3 novembre » 4 18 » » 22 » 23 » » » » » » » Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. » Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. » Monsig. » » Monsig. Monsig. » » » » » » Monsig. Monsig. » Monsig. 25 gennaio 1955. Monsig. 5 febbraio Monsig. », » » » Monsig. » » 16 Monsig. » » » Monsig. » » Monsig. 26 » 4 marzo Monsig. » 8 » Monsig. Monsig. 23 » » Monsig. » » » Monsig. » » Monsig. 25 » » » » » 28 30 » » » » 31 » » » Curiae 367 1954. Monsig. Gonzalez de Lara Pasquale, della medesima dio- 24 » » Romanae » » » » » Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. cesi. Martínez Giacomo, della medesima diocesi. Prem Michele, della diocesi di Ratisbona. Thaller Michele, della medesima diocesi. Hayes Dionigi, della diocesi di Paterson. Looney Guglielmo, della medesima diocesi Scully Edoardo, della medesima diocesi. Bellera Vittorio Giulio, della diocesi di Valencia nel Venezuela. Rotondaro Luigi, della medesima diocesi. Bepre Rinaldo, della diocesi di Catamarca. Herrera Agostino, della medesima diocesi. Valera Mose, della medesima diocesi. Messing Federico, della diocesi di Treviri. Feltmann Antonio, della diocesi di Osnabrück. Helming Teodoro, della medesima diocesi. Zama Antonio, delParcidiocesi di Napoli. Mair Giovanni, delParcidiocesi di Monaco e Frisinga. Harvey Alessandro, delParcidiocesi di Kansas City in Kansas. Horvat Giovanni, della medesima arcidiocesi. Sand ovai Giuseppe Teodosio, della diocesi di S. Cristoforo di Venezuela. Flavin Cornelio, delParcidiocesi di San Luigi. Flood Giovanni, della medesima arcidiocesi. Forst Marion, della medesima arcidiocesi. Fanti Giorgio, della diocesi di Orte. Jurilli Michele, delParcidiocesi di Bari. Dejardin Emilio, della diocesi di Liegi. Bessone Mario, della diocesi di Cuneo. Potentini Raniero, delParcidiocesi di Fermo. Iovane Andrea, delParcidiocesi di Amalfi. Kilpatrick Samuele, delParcidiocesi di Glasgow. Raimondi Pietro, delParcidiocesi di Bologna. Taffetani Giulio, della diocesi di Macerata. Tufarelli Quintino, delParcidiocesi di Napoli. Bearzotti Antonio, delParcidiocesi di Udine. Facci Giovanni Battista, della medesima arcidiocesi. Vicario Luigi, della medesima arcidiocesi. Uhaö Giuseppe, della diocesi di Fiume. Magnoni Antonio, delParcidiocesi di Modena. Frazzano Vincenzo (Roma). Siboni Domenico, della diocesi di Lodi. Commissari Giuseppe, della medesima diocesi. Brambilla Aniceto, della medesima diocesi. Boccardelli Vincenzo, della diocesi di Segni. Coluzzi Guglielmo, della medesima diocesi. Acta 368 31 marzo » » Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1955. Monsig. (Mosso Giovanni Battista, della diocesi di Tortona. » Monsig. Ferreri Giuseppe, della medesima diocesi. Camerieri segreti soprannumerari di Spada e Cappa di Sua Santità: 21 maggio 1950. Il Conte de Hoensbroeck Kellenberg Eugenio, dell'arcidiocesi di Colonia. 4 marzo 1955. Il Barone Pennisi di Fioristella Agostino, della diocesi di Acireale. Camerieri d'onore in adito paonazzo M Sua Santità : 3 agosto 1953. Monsig. Gaspers Giuseppe, della diocesi di Aquisgrana. 25 ottobre » Monsig. Fog Egidio, della medesima diocesi. 17 novembre » Monsig. Harnacke Francesco, della medesima diocesi. » Monsig. Hostenkamp Enrico, della medesima diocesi. » Monsig. Selhorst Enrico, della medesima diocesi. » Monsig. Stephany Enrico, della medesima diocesi. » Monsig. Selhorst Enrico, della medesima diocesi. » Monsig. Stephany Erico, della medesima diocesi. » Monsig. Thelen Guglielmo, della medesima diocesi. » Monsig. Wäckers Antonio, della medesima diocesi. 20 gennaio 1954. Monsig. Klostermann Ferdinando, della diocesi di Linz. » » » Monsig. Pleiffer Ermanno, (d'ella medesima diocesi. » Monsig. Reitshamer Giovanni, della medesima diocesi. » » » Monsig. Schwarzbauer Eugeberto, della medesima diocesi. » » Monsig. Glück Ambrogio, dell'arcidiocesi di Vienna. » Monsig. Kosch Francesco, della medesima arcidioeesi. » » Monsig. Kostka Giovanni, della medesima arcidioeesi. 23 marzo » » Monsig. Schuckert Federico, della medesima arcidioeesi. » 10 maggio » Monsig. Liener Giuseppe, della medesima arcidioeesi. 28 gennaio 1955. Monsig. Dattero Felice, della diocesi di Muro Lucano. » » » Monsig. Gallucci Luigi, della medesima diocesi. » » » Monsig. Luongo Vito, della medesima diocesi. 26 febbraio » Monsig. Botto Manlio, della diocesi di La Spezia. Cappellani segreti d'onore di Sua Santità: 28 gennaio 1953. Monsig. Fuchs Francesco, dell'arcidiocesi di Salisburgo. 5 » 1955. Monsig. Barbato Desiderio, del patriarcato di Venezia. An. et vol. XXXXV1I 25 Iunii 1955 (Ser. II, v. XXII) - N. 8 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E ACTA PIT PP. XÍI CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I DE RHODESIA MERIDIONALI IN REGIONE RHODESIAE MERIDIONALIS ORDO DIOECESIUM ET EPISCOPORUM INSTITUITUR. PIUS EPISCOPUS S E R V U S S E R V O R U M DEI AD P E R P E T U A M REI M E M O R I A M Quod Christus pronuntiavit, fore videlicet ut caelorum regnum, quod est Ecclesia, fines suos ita proferret ut omnes populos christiana veritate imbutos suo amplexu exciperet ac materno amore foveret, quem ad modum fere ubique gentium, ita felici successu apud populos Rhodesiae Meridionalis late evenisse comperimus ; adeo ut, eorundem populorum necessitatibus providendi gratia, deceat ibidem novam rerum religiosarum facere ordinationem. Qua de re, cum venerabilis Frater Caelestinus Iosephus Damiano, Archiepiscopus titulo Mcopolîtanus in Epiro, et in Africa Meridionali Apostolicus Delegatus, poposcerit ut ordo Ecclesiarum et Episcoporum, id est sacra Hierarchia, in regione Rhodesiae Meridionalis constitueretur : magnam enim spem esse ibidem terrarum christianam fidem valde augeri posse; cumque id consilii et sententiae venerabiles Fratres Nostri S. R. E. Cardinales S. Congregationi Fidei Propagandae praepositi probaverint; Nos quod iidem decrevere confirmantes, post auditos .quorum hoc negotium intersit, remque magna consideratione in animo 24 - ACTA, vol. XXII, n. 8. — 25-6-1955. 370 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale revolntam; eorum denique consensum supplentes qui in hoc aliquid iuris sese habere arbitrentur, yel habeant; de apostolica Nostra potestate ea quae sequuntur statuimus et decernimus. Quae regio Rhodesia Meridionalis cognominato, in ea Ecclesiasticam Provinciam condimus Rhode siae Meridionalis appellandam Quae his quae sequuntur territoriis constabit : Ecclesia Salisburiensi, quam per has Litteras ex gradu Vicariatus Apostolici, qui de Salisbury vocabatur, ad metropolitanae Sedis dignitatem evehimus; dioecesibus Bulauaiensi et Guelensi, quae ad hodiernum diem Vicariatus Apostolici fuere, quorum primae appellatio inerat Vicariatus Apostolicus de Bulawayo, alterae vero Vicariatus Apostolicus Arcis Victoriae. Harum autem Ecclesiarum Episcopi in iis urbibus domicilium habebunt a quibus ipsae nomen capiunt; cathedram vero in eo templo collocabunt quod princeps hucusque in unoquoque Vicariatu Apostolico est habitum. Censemus insuper ut Apostolicae Praefecturae quorum sunt nomina populari lingua XJmtali et Wankie, quamvis nondum evectae ad gradum dioecesium, sed solummodo novae Sedi metropolitanae Salisburiensi aggregatae, quod ad conventus episcopales attinet, hanc Sedem adeant. Est Nobis praeterea voluntas ut omnes quas memoravimus Ecclesiae S. Congregationi Fidei Propagandae iurisdictioni obnoxiae esse pergant, sicut adhuc fuerunt ; eorumque Ordinarii a sua cuiusque titulari Sede ad cathedrales Ecclesias transferantur, nunc constitutas, videlicet : ut venerabilis Frater Aston Chichester, S. I., ab Ecclesia titulo Ubazensi ad Sedem archiepiscopalem Salisburiensem; ut venerabilis Frater Adolf us Gregorius Schmitt, C. M. M., ab Ecclesia titulo Nasaitensi ad episcopalem Sedem Bulauaiensem; ut denique venerabilis Frater Aloisius Haene, S. M. B., a sua Sede titulo Neptensi ad episcopalem Ecclesiam Guelensem transferatur. Ut par est, sive metropolitanae archidioecesi Salisburiensi, ad tantam dignitatem et honorem evectae, sive Sedibus Bulauaiensi et Guelensi, quas per has Litteras dioecesium honore condecoravimus, omnia iura et privilegia tribuimus quae sunt uniuscuiusque propria ex Iuris Canonici praescriptis. Earum vero Praesules iis omnibus fruentur iuribus et privilegiis, iisque obligationibus tenebuntur, quae ceteris sacrorum Antistitibus tum Metropolitis tum Episcopis concedi et imponi solent. Ad Archiepiscopum autem Salisburiensem quod attinet, facultatem facimus, sicut et ceteris eiusdem dignitatis Praesulibus, in suae dicionis finibus sive Crucem ante se ferendi dum sacri ritus peraguntur, sive pallio uti in caeremoniis celebrandis, postquam tamen illud in publico Consistorio postulaverit et obtinuerit. Acta Pii Pp. XII 371 Curabunt venerabiles Fratres, cui Ecclesiae contigerunt gubernandae, quas modo condidimus, ut unaquaeque earum ad normas Iuris iuxtaque latas a S. Congregatione Fidei Propagandae leges, seminarium saltem elementarium habeat, quo bonae spei pueri ad sacerdotii munus benigne a Deo vocati, recte educentur. Unde, cum in Bulauaiensi dioecesi nullum exstet, volumus ut quam primum ibidem condatur; quod in Guelensi iam est, reficiatur idemque, si opus fuerit, augeatur; quod vero archidioecesis Salisburiensis habet, eo utantur Episcopi totius Provinciae Rhodesiae Meridionalis suarum dioecesium pueris natu maioribus excipiendis, iisque philosophia atque theologia sane imbuendis. Mensas episcopales ea bona constituent, quae iisdem Vicariatibus Apostolicis erant, ex quibus novae Sedes originem ducunt; sive pecunia quam S. Congregatio de Propaganda Fide mittere solet; sive stipes oblata a fidelibus christianis sive Curiarum emolumenta. Tum in archidioecesi Salisburiensi, cum in duobus novis dioecesibus, promovenda Dei cultui itemque iuvando Praesuli in suis maioribus negotiis obeundis, Canonicorum Collegium condatur : quod si fieri statim nequeat,, concedimus ut eorum loco Consultores dioecesani, qui dicuntur, eligantur, qui statim a suo munere cessabunt ac Canonici creati fuerint. Quas' normas vel iussa Codex Iuris Canonici habet de Vicarii Capitularis electione, Sede vacante, vel de cleri et populi iuribus et obligationibus, vel denique de regimine et administratione cuiuscumque Ecclesiae per orbem, eadem volumus omnino servari etiam ad novas Ecclesias quod attinet. Harum vero Litterarum praescripta et decreta exsequenda curabit venerabilis Frater Caelestibus Iosephus Damiano, quem memoravimus, vel ille qui eo tempore quo res ad effectum deducenda erit, eidem Delegationi in Africa Meridionali praeerit. Cui vero contigerit negotium perficiendum, ei omnes potestates facimus quae sint ad idem persolvendum necessariae, quas poterit etiam subdelegare cuilibet viro dummodo in ecclesiastica dignitate constituto. Idem venerabilis Frater documenta exaranda curabit, eaque sinceris exemplis ad S. Congregationem Fidei Propagandae quam primum mittenda. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria, praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac- 372 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderetur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die primo mensis Ianuarii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quinto, Pontificatus Nostri sexto decimo. CELSUS Card. COSTANTINI PETRUS Card. FUMASONI BIONDI S. R. E. Cancellarius S. Congr. de Propaganda Fide Praefectus Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Bernardus De Felicis, Proton. Apost. Albertus Serafini, Proton. Apost. L o c o hB P l u m b i In Cane. Ap. tao., vol. LXXXIX, n. 92. II DE OGOJA. (OGOGIAENSIS) APOSTOLICA PRAEFECTURA DE OGOJA, IN NIGERIA, AD G R A D U M E V E H I T U R DIOE- C E S I S , I I S D E M SERVATIS F I N I B U S ET IN P O S T E R U M (( O G O G I A E N S I S )) N U N CUPATAE. PIUS E P I S C O P U S S E R V U S S E R V O R U M DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Apostolicum, quo divinitus fungimur, officium Nos movet in primis ut catholicae rei gubernationi atque administrationi per terrarum orbem qua aptiore potest ratione consulamus. Quapropter Apostolicam Praefecturam de Ogoja, in Nigeria, ad dioecesis perducere gradum censemus, cum pietate et industria Sodalium Societatis a S. Patricio pro Missionibus, qui- Acta Pii Pp. XII 373 bus concredita est, tanta in dies susceperit incrementa ut id veluti expostulare videatur. Qua de re, post auditum quid venerabilis Frater Iacobus Robertus Knox, Archiepiscopus titulo Melitenaeus et in Africa Orientali et Occidentali Britannica Apostolicus Delegatus, de hoc sentiret negotio ; ratum pariter habentes et confirmantes quod venerabiles Fratres Nostri S. R. E. Cardinales Sacrae Congregationi Christiano Nomini Propagando praepositi censuerunt faciendum ; re attento animo considerata atque eorum consensum supplentes, qui in hoc negotio aliquid iuris sese habere arbitrentur, certa scientia eorum quae decreturi sumus, de Nostra summa et apostolica potestate haec quae sequuntur decernimus ac statuimus. Apostolicam de Ogoja Praefecturam, iisdem servatis finibus, ad dioecesis dignitatem evehimus, Ogogiaensis posthac appellandae, quam curis committimus Sodalium eiusdem Societatis a S. Patricio pro Missionibus, ad Nostrum tamen et Apostolicae Sedis nutum. Ogogiaensis praeterea Ecclesia metropolitanae Onitshaensi Sedi suffraganea erit, cuius Metropolitis Ogogiaenses pro tempore Episcopi optimo subicientur iure. Qui sacrorum Antistites sedem ac domicilium in principe urbe Ogoja, a qua nova dioecesis suum mutuatur nomen, habebunt atque episcopalem cathedram in eiusdem urbis templo collocabunt, quod aptius iis videbitur. Huic Ecclesiae eiusque Pastori ea omnia iura et privilegia tribuimus, quibus ceterae episcopales Sedes ceterique per orbem eiusdem dignitatis Praesules decorari solent ; hi vero iisdem oneribus tenebuntur. Quod autem attinet ad Canonicorum Collegium, Ogogiaensis Episcopus onus habebit istiusmodi coetus constituendi ; at usque dum rerum locorumve difficultates id impediant, concedimus ut eorum loco dioecesani eligantur Consultores, qui Episcopo prudenti consilio et alacri opera fideliter assint. Praecipimus etiam ut seminarium saltem elementarium in eadem Sede condatur pueris excipiendis et educandis, quos Deus ad sacerdotium vocaverit. Episcopalem autem mensam, quae dicitur, ea constituent bona, si qua sint, quae Apostolicae Praefecturae de Ogoja accedebant ; vel emolumenta quae ad episcopalem Curiam pervenient, vel denique pecuniae a Sacra Congregatione Fidei Propagandae et a christifidelibus offerendae. Quod ad regimen et administrationem novae huius dioecesis attinet, vel ad electionem Vicarii Capitularis, sede vacante, vel ad cleri populique iura et onera, ea serventur quae Codex Iuris Canonici praecipit. Ut autem ea quae Nostris his Litteris praecipimus efficiantur, venerabilem Fratrem Iacobum Robertum Knox, quem supra diximus, deligimus vel eum qui eo tempore quo haec decreta ad rem adducentur, Apostolicae in Africa Orientali et Occidentali Britannica praeerit Delegationi; cui vero 374 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale contigerit hoc exsequendum negotium, illi necessarias ad id potestates facimus, cuilibet subdelegandas, si opus fuerit, viro, qui ecclesiastica dignitate polleat. Iubemus pariter ut idem venerabilis Frater hoc confectum negotium in tabulas referat, quarum fide digna exempla ad S. Consilium de Propaganda Fide quam primum transmittet. Has vero Litteras nunc et in xDosteruni efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die primo mensis Ianuarii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quinto, Pontificatus Nostri sexto decimo. CELSUS Card. COSTANTINI PETRUS Card. FUMASONI BIONDI S. R. E. Cancellarius S. Congr. de Propaganda Fide Praefectus Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens f Alfonsus Carinci, Archiep. tit. Seleuc, Decanus Prot. Apost. Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost. Loco ffi Plumbi In Cane. Ap. tab., vol. LXXXIX, n. 98. Acta PU Pp. 375 XII III NORVEGTAE SEPTEMTRIONALIS APOSTOLICA PRAEFECTURA NORVEGIAE CITUR APOSTOLICI VICARIATUS, PIUS SEPTEMTRIONALIS IISDEM FINIBUS AD GRADUM AC NOMINE PERDU- SERVATIS. EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI A D P E R P E T U A M REI MEMORIAM Quoniam arcana Dei voluntate universam christianorum familiam sacro regimus imperio ac paterna sollicitudine fovemus, nihil habemus antiquius quam ut « Ecclesia Dei vivi, columna et firmamentum veritatis )) (I Tim. 3, 15) in omnibus terrarum orbis populis vivida ac feracissima floreat atque secura in amplitudinem crescat; ea enim, in hac misera temporum morumque inclinatione, supernae veritatis splendore homines una illuminare potest eorumque saluti una consulere. Quam ob rem, cum in Norvegia Septentrionali catholicum nomen tam laeto auspicio profecerit, prorsus esse tempus censemus ut in ea aptior Ecclesiae administratio disponatur, atque idcirco Apostolica Praefectura inibi exsistens ad Apostolici Vicariatus gradum perducatur. Hoc praeterea suadere videntur praeclara virtutis ac sollertiae documenta, sive a sacerdotibus sive a fidelibus eiusdem Praefecturae data, digna profecto quae merito existimationis testimonio donentur. Audito igitur consilio S. Congregationis Fidei Propagandae, re attento studio considerata, atque consensu eorum suppleto, qui in hoc negotio sua quomodocumque interesse arbitrentur, de summa Nostra potestate, qua pollemus in universam Ecclesiam, haec quae sequuntur decernimus atque statuimus. Apostolicam Norvegiae Septemtrionalis Praefecturam ad Apostolici Vicariatus gradum ac dignitatem evehimus, eodem nomine iisdemque finibus servatis : cui propterea eiusque pro tempore Praesuli ea omnia iura atque honores tribuimus, quibus ceteri per terrarum orbem Vicariatus eorumque sacrorum Antistites honestari solent ; Praesuli vero eadem imponimus officia et onera, quibus ceteri Apostolici Vicarii tenentur. Quem modo condidimus Vicariatum Norvegiae Septemtrionalis curis concredimus Sodalium Congregationis Missionariorum a S. Familia, ad Nostrum tamen et Apostolicae Sedis nutum; bona scilicet spe fore ut ipsi, quem ad modum adhuc optime animis quaerendis 376 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale servandisque ibidem adlaboraverunt, ita et in posterum sua studia atque curas in continentem catholicae religionis progressum omnibus posthabitis impendant. Volumus denique ut is, qui haec Nostra iussa curaverit exsequenda, acti negotii documenta exaret, eorumque fide digna exempla ad S. Congregationem de Fide Propaganda quam primum mittat. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die duodevicesimo mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quinto, Pontificatus Nostri sexto decimo. PETRUS Card. FUMASONI BIONDI CELSUS Card. COSTANTINI Ä. R. E. Cancellarius S. Congr. de Propaganda Fide Praefectus Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Bernardus De Felicis, Proton. Apost. Caesar Federici, Proton. Apost. L o c o £& P l u m b i In Ap. Cane, tab., vol. LXXXX, n. 28. Acta Pii Pp. XII 377 IV U R B I S BENINENSIS - K A D U N A E N S I S - DE O T U R K P O (DE KABBA) E DIOECESIBUS URBIS BENINENSIS ET KADUNAENSIS ATQUE EX APOSTOLICA PRAEF E C T U R A D E O T U R K P O Q U A E D A M TERRITORIA D I S T R A H A N T U R ^ Q U A E I N N O V A M DISPONUNTUR APOSTOLICAM PIUS PRAEFECTURAM, (( DE KABBA )) NOMINANDAM. E P I S C O P U S SERVUS S E R V O R U M DEI AD P E R P E T U A M REI M E M O R I A M Illa suavissimae spei verba, quibus Christus multos praedixit ab oriente et occidente venturos atque cum Abraham et Isaac et Iacob in caelorum regno consessuros (cfr. Mt. 8, 11), dum summa Nos afficiunt laetitia, continentem faustumque animadvertentes rei christianae progressum, Nos pariter arcano movent instinctu, ut insomni labore ac sollicitudine aptiores in dies universis terrae gentibus aditus patefaciamus ad Ecclesiam sanctam, superni illius regni imaginem atque praenuntiam. Quo ducti consilio, preces libentissime probamus venerabilis Fratris Iacobi Roberti Knox, Archiepiscopi titulo Melitenaei atque in Africa Orientali et Occidentali Britannica Apostolici Delegati, quibus ipse a Romana Sede postulavit ut in Nigeria, in regione scilicet iam virtute et operibus insigni, alia Apostolica erigeretur Praefectura : compertum enim habemus, ubi plures suppeditent sacerdotes et sacra multiplicentur incepta, inibi catholicam religionem uberrime florere atque commodius animos ad Christum duci. Ratum igitur habentes quid venerabiles Fratres Nostri S. R. E. Cardinales S. Consilio Fidei Propagandae praepositi hoc in negotio faciendum arbitrati sint ; post rem 378 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale attentissime, sicuti decebat, consideratam atque eorum consensum suppletum, qui aliquid iuris in ea quomodocumque habeant; de summa Nostra potestate haec quae sequuntur decernimus ac iubemus. E dioecesibus Urbis Beninensis et Kadunaensi atque ab Apostolica Praefectura de Oturkpo, in Nigeria, eas separamus partes, quae civilem Provinciam de Kabba efficiunt ; ex iisque, ita in unum redactis, Apostolicam condimus Praefecturam, a principe eiusdem provinciae urbe de Kabba nominandam. Quam Praefecturam Sodalibus Nobis dilectissimis Congregationis a S. Spiritu curandam et administrandam tradimus, ad Nostrum tamen et Romanae Sedis nutum ; bona cum spe eos esse quam sollertissime in eodem allaboraturos, ut et fideles in fide confirment et eos, qui adhuc in superstitionum tenebris miseri iacent, in supernae gratiae vindicent libertatem. Novam igitur de Kabba Praefecturam eiusque pro tempore Ordinarium omnibus decoramus honoribus iuribusque, quibus ceterae per terrarum orbem Praefecturae earumque Praesules fruuntur ; hos tamen et oneribus astringimus, quae Ius Canonicum Apostolicis Praefectis imponit. Volumus denique ut haec Nostra decreta exsequenda curet venerabilis Frater Iacobus Robertus Knox, quem supra diximus, vel is qui, eo tempore quo eadem Nostra iussa ad rem adducentur, Apostolicae in Africa Orientali et Occidentali Britannica Delegationi praeerit ; ei vero, cui omne opus contigerit efficiendum, ad id necessarias potestates facimus, cuilibet viro, si opus fuerit, subdelegandas, ecclesiastica tamen dignitate pollenti. Qui autem rem egerit, effecti negotii documenta exarabit eorumque fide digna exempla ad S. Congregationem Fidei Propagandae quam primum mittet. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detreetaverit, sciat se Acta Pii Pp. XII 379 poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae apud S. Petrum, die uno et vicesimo mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quinto, Pontificatus Nostri sexto decimo. CELSUS Card. COSTANTINI PETRUS Card. FUMASONI BIONDI 8. R. E. Cancellarius S. Congr. de Propaganda Fide Praefectus Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens f Alfonsus Carinci, Archiep, tit. Seleuc, Decanus Proton. Apost. Albertus Serafini, Proton. Apost. Loco In © Cane. Plumbi Ap. tab. vol. LXXXX, n. 28. L I T T E R A E APOSTOLICAE I B E A T A M A R I A V . ( ( D O M I N A NOSTRA A G R A T I I S I N P O L G A R I A ) ) P R A E C I P U A C A E L E S T I S PATRONA E L I G I T U R O M N I U M S O L E I S O B L O N G I S PER N I V E S PROLABENT I U M EX ITALIA, QUI ( ( SCIATORI ) ) VULGO APPELLANTUR. PIUS PP. XIÍ Ad perpetuam rei memoriam. — Quae « abiit in montana » (Cf. L u c , I, 39), castis visceribus portans Divinum Redemptorem, Beatae Mariae Virginis honori recte constituta sunt editis in iugis vel alpinis camporum spatiis domicilia religionis, unde etiam utilitates maximae solent in homines manare, qui hisce temporibus voluptatis causa montes conscendunt atque, ut corpora exerceant, oblongis soléis per ni ves delabuntur. Efficitur enim, ut, dum in hac ludiera versantur arte vel huiuscemodi certamine ad victoriam contendunt, ad res quoque divinas revocentur et, auspice Alma Deipara, ad pariendum sibi in christianae vitae agone bravium compellantur. Praesit ergo iis, qui hac lusoria oblectantur exercitatione, Augusta Virgo ; eam, quae est « candida si- [ 380 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale cut n i x » , iidem sibi proponant ad imitandum, adeo ut morum integritatem nusquam non consectentur ; ea duce, ad fastigium nitantur virtutum christianarum. In locis autem, ubi ludi per nives soléis oblongis prolabentium potissimum fiunt, annumeranda est regio venusta, in dorso montis, intra Tridentinae archidioecesis fines, porrecta, quam « Folgaria )) vulgo appellant. Aedem ibi Beatae Mariae Virgini, opiferae sacram homines, qui ita exercentur, ac gens alpina praecipue consueverunt celebrare, Caelorum ut Reginae debitos praestent honores submissasque preces adhibeant. Quae animorum alacritas amplis est aucta incrementis Mariano, qui proxime praeteriit, Anno ; quo vertente Deiparae Imago eo in Templo exculta, auctoritate Petriani Canonicorum Collegii, per Dilectum Filium Nostrum Angelum Iosephum Sanctae Romanae Ecclesiae Presbyterum Cardinalem Roncalli, Venetiarum Patriarcham, aurea est diademate redimita. Vota igitur eorum, apud quos haec insignis Aedes tam est religiosa, depromens, dilectus filius Minister Generalis Ordinis Fratrum Minorum Capulatorum, quibus idem Templum montanum creditum est, Nos enixe rogavit, ut Beatam Mariam Virginem, nomine <( Dominae Nostrae a gratiis in Folgária » invocatam, omnium ex Italia soléis oblongis per nives prolabentium caelestem apud Deum Patronam renuntiaremus. Nos autem, cupientes, ut Christifidelium vita omnis atque etiam, quibus exercerentur, artes ad religionis pietatisque rationes conformarentur, et ad Deiparae cultum, in tanto temporum ac rerum discrimine, impensius illi provocarentur, preces huiusmodi, Venerabilis Fratris Caroli De Ferrari, Archiepiscopi Tridentini, ampla commendatione suffultas, libenti animo censuimus excipiendas. Quae cum ita sint, Nos, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Beatam Mariam Virginem, titulo « Dominae Nostrae a gratiis in Folgaria » insignem, omnium per nives oblongis soléis prolabentium ex Italia, « sciatori » vulgo appellatorum, praecipuam apud Deum Patronam constituimus ac declaramus, cunctis adiectis honoribus ac privilegiis liturgicis, quae principalibus coetuum sive ordinum Patronis rite competunt. Contrariis quibuslibet nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, Acta Pii Pp: XII 381 super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die v i i mensis Ianuarii, anno m d c c c c l v , Pontificatus Nostri sexto decimo. PIUS PP. XII II V E N E R A B I L E S D E I F A M U L I L E O I G N A T I U S M A N G I N E T P A U L U S D E N N , SACERDOTES S O C I E T A T I S I E S U ; P E T R U S T C H O U , VIR L A I C U S ; ANNA W A N G , P U E L L A V I R G O SAECULARIS ET SOCII L I I , SACERDOTES A T Q U E C H R I S T I F I D E L E S , MARTYRES, BEATI R E N U N T I A N T U R . PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Scisso e Corde Iesu nata Ecclesia (cfr. Hymnum ad Vesperas festi Ssmi Cordis Iesu), cruciatus doloresque Divini Redemptoris per labentia tempora solita est renovare, ut quam nominis christiani hostes omni vexationis genere multotiens exagitent. Immanissima vero procella hoc ineunte saeculo, cum hominum genus universum per Leonem Pp. XIII, imm. mem., Decessorem Nostrum, eidem Sacratissimo Cordi esset devotum, in candidarti hanc Servatoris Sponsam est apud Sinenses concitata. Sed, ut in hostiles insectationes olim habitas, ita in huiusmodi tumultum recte cadunt verba Sancti Augustini, Doctoris incliti : « Nam quid fecit mare saeviendo, nisi diem, quem hodie celebramus? Martyres occidit, semina sanguinis sparsit, seges Ecclesiae pullulavit » (Enarr. in ps. LAXXVIII; PL, XXXVII, 1126). Iuvat igitur Nos hoc augusto tempore sanctisque gaudiis referto, quo Christi de morte inferisque triumphantis memoria recolitur, non paucos numero viros et feminas, religionis causa in Sinis enecatos, rutilo agmini eorum inserere, qui ex acerrimus tormentis laureati victores in eiusdem aeterni Regis aulam abierunt; scilicet tanto honore quattuor decorare sacerdotes e Societate Iesu, Evangelii apud eam gentem praecones, et quinquaginta duos fideles ex ordine laicorum, quibus illi illorumve sodales fuerunt duces ad eximiam virtutem. Per oves, sanguine fuso Christum testatas, ingentem sibi peperit laudem catholicus Sinarum populus, per pastores, qui veritatis nuntium morte confirmavere, illustratur Loyolana Familia, quae ab ipso suo initio impense studuit, ut 382 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale easdem orientis solis partes ad Iesu Regnum adiungeret. Praeclarus enim Fidei propagator, Sanctus Franciscus Xaverius, Patris Legiferi aequalis, cum inter permultas Asiae gentes verbum divinum disseminasset, e Iaponia profectus est, ut ad Sinarum litus navem appellerei. Tamen indefatigatus miles Christi, dignus iam qui ad Dominum referret tropaea, in Sanciano insula, paene in conspectu regionis, quo crucis signum erat illaturus, morte interceptus est. Quod autem hic infiammato animo vir appetiverat, eius postea sodales alacres perfecerunt. Qui, ex urbe Macao in immensa eius imperii spatia penetrantes, fructum ceperunt non modicum laborum. Tamen temporum iniquitate factum est, ut segetes « albae iam ad messem » ( 7 o I V , 35) attererentur ipsique operarii apostolici cogerentur discedere. Qui post annum millesimum octingentesimum quadragesimum secundum hoc piae industriae suae quasi theatrum repetivere, sedem praecipuam ea in provincia collocaturi, cui vulgatum olim nomen Ce-li, nunc vero Hopeh. Ibi, in Vicariatu Apostolico de Ge-li meridio-orientali, quod deletum erat, restituendum naviter curaverunt, quod elanguerat, refovendum, adeo ut, anno millesimo nongentesimo, Christianorum quinquaginta fere milia recenserentur, ubi, regionem eam attingentes, vix novem milia illi invenissent. Verum eodem anno calamitosa, quam diximus, oborta est tempestas repentinaque exstitit vis nefastis machinationibus eorum, quos a pugno concordiae et iustitiae Sinenses appellabant, Angli autem suo sermone Boxers. Hi enim, vetere superstitione imbuti, occultis impliciti factionibus odioque vesano in advenas Europaeos incensi, religionem christianam infensissime oppugnabant, quam ut everterent, quam ut plane tollerent, summa erat consiliorum. Accessit ut eorum coniurationi faveret Tse-Esi, vafro et multiplici ingenio Sinarum imperatrix, quae die prima mensis Iulii, anno millesimo nongentesimo, edictum proposuit de extrudendis Europaeis atque nomine catholico delendo. Quo in turbine viri, feminae, pueri, puellae, lingua saepe moribusque dissimiles, uno tamen amore coniuncti pro Christo vitam profuderunt, eiusque Sponsam inaestimabili quasi ornaverunt purpura. Dum igitur consceleratus crucis osorum debacchatur furor, circiter centum milia hominum christianam religionem professorum occubuere. In quibus numerum obtinent quattuor, ut supra dictum est, sacrorum administri et quinquaginta duo fideles Sinenses, qui ex ingenti multitudine,selecti sunt, quo Causa de Beatorum Caelitum honoribus tribuendis expeditius pertractantur ; 1. L e o I g n a t i u s M a n g i n , patruus praefecti exercitus Gallici, die tricésima mensis Iulii, anno millesimo octingentesimo quinquagesimo v Acta PU Pp. XII 38$ septimo, in oppido Verny, intra Metensis dioecesis fines, natus, non gentis suae exemplo stipendia fecit, sed sacram militiam Ignatianam capessivit. Cuius sacramentum animo servavit forti, cum ingrueret proelium. Urgentibus hostium turbis pagum, cui appellatio Tchou-Jcia-ho, quoplurimi Christifideles quasi in praesidium salutis confugerant, intrepidus sacerdos eum locum, quem publicae rei praepositis auctoribus ante muniverat, aliquot dies contra inimicorum assultus defendit. Tamen nimiae multitudini, quae tormentis bellicis castrum verberabat, cedendum fuit. Quotquot fugae se non commiserant, confluxere in templum ; ubi Famulus Dei precationes fecit, astantium animos erexit, admissorum sordibus expiavit, dum caedis cupidae catervae irrumpunt. Plumbeis glandibus perfossus suoque purpuratus sanguine ante sacrificalo, aram, Leo Ignatius Mangin die vicesima mensis Iulii, eodem anno, et Fidei testis exstitit invictus et Deo grata victima. 2. P a u l u s D e n n , . sacerdos ex Ignatiana Societate, die prima mensis Aprilis, anno millesimo octingentesimo quadragesimo septimo, Insulae in lucem susceptus, cum Leone Ignatio Mangin coram stipante Christifidelium multitudine pio munere ad aram functus, gloriosi eiusdem certaminis consors effectus est et victoriae. 3. R e m i g i u s I s o r é , Loyolani Ordinis alumnus, in oppido Bambecque, intra Insulensis dioecesis fines, die vicesima secunda mensis Ianuarii, anno millesimo octingentesimo quinquagesimo secundo, ortus, quasi superno quodam consilio actus, in vicum, cui nomen Ou-7, venerat ; ibi die undevicesima mensis Iunii, cum genibus nisus in sacra aede Deo supplicaret, ab irruentium militum turba necatus,, pius sacerdos martyrii palmam, diu expetitam, adeptus est. 4. M o d e s t u s A n d l a u e r , qui die vicesima secunda mensis Maii, anno millesimo octingentesimo quadragesimo septimo, in pago Rosheim in Alsatia vitae lumen adierat, non saeculo sed Deo victurus, cum Remigio Isoré, religionis sodale ac triumphi socio, ferro peremptus, ad beatam concessit immortalitatem. 5. M a r i a T c h o u - O u - C h e u , mulier vere fortis, cum Christifideles in templo pagi Tcliou-kia-foo ad internecionem caederentur, procurrit, ut suo corpore Leonem Ignatium Mangin, sacrorum administrum, ab hostibus petitum, obtegeret ; neque inde dimota est donec mortiferis icta vulneribus concidit. Aedes vero, post acerbissimam editam stragem, incendio absumpta est. 6. P e t r u s T c h o u - J e u - S i n n , eiusdem loci incola, Leonis Ignatii discipulus, eximia pulchritudine, animo et viribus par, cum ei praefectus persuadere vellet, ut a christiana religione descisceret, se Deum procreatorem mundi eiurare posse negavit ; quam ob rem caput eius praecisum. 7. I o a n n e s B a p t i s t a T c h o u - O u - J o e i ^ . ; Acta 384 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale adulescens eiusdemque Leonis Ignatii Mangin disciplinae alumnus, pro> pe pagum TcJiou-Ma-ho comprehensus, se Christianum aperte professus est. Mulcatus parte membrorum et securi percussus, e vita victor excessit. 8. M a r i a F o u , quae, moribus suavibus vitaeque probitate insignis, magistrae munus in catholicis obibat ludis, apud ethnicam familiam non procul a villa Ou-Y delituit. At dolose prodita, rapta est ad supplicium. 9. B a r b a r a T s ' o e i - L i e n - C h e u , filii mater a Christianorum vexatoribus interfecti, singularis exempli femina, dum noctu una cum necessariis salutem fuga quaerit, in hostium devenit manus ; a quibus saevissime dilaniata, sempiternam consecuta est salutem. 1 0 . I o s e p h u s M a T ' i e n - C h o u n n , quamvis ex eius familia ceteri omnes a Fide defecissent, ipse tamen maluit sanguinis sui pignore Christum testari. 1 1 . 1 2 . 1 3 . 14. Lucia Wang-Tcheng, Maria Fan-K/ounn, Maria Ts'i-U, Maria puellae, in pupi Horum hospitio loci Wang-La-Kia ad christiana instituta educatae, gaudentes iunctisque inter se manibus quasi ad nuptias eo progressae sunt, ubi casus corporibus ferrum reciperent. Tcheng-Su, mater sacerdotis e Societate Iesu, e fuga redux nolensque fidem Christo datam prodere, cervicem gladio forti animo subiecit. 1 6 . 1 7 . M a g d a l e n a T o u - F o n g - K i u , M a r i a T o u - T ' i e n C h e u , haec mater, illa filia, ex arundineto, quo se abdiderant, inter ignivomae manuballistae emissiones extractae, in pago Tou-Kia-T' ounn religionis causa morte affectae sunt. Magdalena adhuc spirans coniecta in sepulcrum. 1 8 . 1 9 . 20. P a u l u s O u - K i u - N a n , I o a n n e s B a p t i s t a O u M a n - T ' a n g , eius filius, P a u l u s O u - W a n - C h o u , nepos, in pago BiaoLui-i eodem die trucidati, quod Christianos se confessi essent, eandem participavere gloriam. 2 1 . 2 2 . R a i m u n d u s et P e t r u s L i - T s ^ u a n , fratres, per vulnera et mortem Regi suo Christo praeclarum testimonium dederunt; prior ad ethnicorum templum deductus est, ut commenticia numina excoleret ; quod cum facere strenue recusasset, mulcato foede corpore occubuit; alter non dissimili crudelitate interemptus. 2 3 . 2 4 . P e t r u s et I o a n n e s B a p t i s t a T c h a o - M i n g , germani, cum, suae salutis immemores, fugientes feminas puerosque tuerentur, comprehensi, necati sunt. 2 5 . 2 6 . T h e r e s i a T c h ' e n n - K i n n - T s i e et R o s a T c h ' e n n - K a i - T s i e , sorores, ut virginitatis decus Fidemque servarent, corruptelae atque barbarae immanitati fortiter obnisae sunt; lancearum ictibus transfossae, duplicem coronam promeruerunt. 2 7 . P e t r u s W a n g - T s o u o - L o u n g , christianae religionis cultor assiduus, in idoleum ductus est, ut Fidem eiuraret. Quod scelus nullo pacto admittere volens, palo ita suspensus est, ut caesaries cutisque a sincipite seiungerentur et corpus suo pondere in 15. M a r i a T o u - T c h a o - C h e u , Acta Pii Pp. XII 385 terram decideret; neque moriens, intrepidus athleta Christi, huius se asseclam esse desiit confiteri. 2 8 . M a r i a K q u o - L i - C h e u , altera quasi mater Machabaeorum, novem e necessariis suis in locum supplicii comitata, ad animi constantiam confirmavit. Petiit, ut ceteri antea caederentur; denique, quos ad caelum praemiserat, eos eximia femina est subsecuta. 2 9 . I o a n n e s O u - W e n n - Y i n n . catecheseos christianae magister in pago Tong-Keou, cum noluisset ad ethnicos deficere, capitis damnatus est. 3 0 . T c h a n g - H o a i - L o u , catechumenus, conantibus quibusdam ipsum servare, quod Christianus non esset, palam pronuntiavit : « Christianus sum », atque ilico ferro traiectus, sanguinis sui lavacro Ecclesiae coetui est aggregatus. 3 1 . M a r c u s K i - T ' i e n - S i a n g , e loco Ye-tchoang-tfeou, triginta annos ab Eucharistico convivio prohibitus erat, quod noxio opii usu noluerat abstinere. Tamen statas Deo adhibere preces piumque vitae exitum implorare haud intermisit. In iudicium vocatus, Fidei constanti animo haesit atque, martyrio purgatus, ad regias Agni dapes vocatus est. 3 2 . 3 3 . 3 4 . 3 5 . A n n a N a n - S i n n - C h e u , M a r i a N a n - K o u o C h e u , A n n a N a n - T s i a o - C h e u , M a r i a N a n , quae et L i n g - H o a , quattuor ex eodem genere feminae, pagi Tchai-iieow-seu incolae, cum nullo modo adduci potuissent, ut ad impietatem fierent transf ugae, cruenta caede prost ratae sunt. Ex quibus Maria Nan, virgo annos nata quinque et viginti, praecipuo religionis studio commendabatur. 3 6 . P a u l u s L i o u - T s i n n - T e i , vir provecta aetate, quamvis ceteri pagi Lang-Tze-kiao cives nominis catholici fugissent, ipse tamen solus permansit, altum, quo praestabat, animum ad martyrium componens. Nova igitur indutus veste, Marialem coronam precumque librum manu tenens, insectatoribus obviam prodiit eosque christiano more salutavit. A quibus ilico interfectus, ad supernum convivium, nuptiali veste decorus, introivit. 3 7 . 3 8 . I o s e p h u s W a n g K ' o e i - T s u , I o a n n e s W a n g - K ' o e i - S i n n , necessitudine coniuncti, oblatam facultatem levi mendacio vitam servandi aspernati, huic gloriosam pro Christo mortem anteposuerunt. 3 9 . T h e r e s i a T c h a n g - H e u e - C h e u , ad ethnicorum numinum aedem rapta, iis reverentiam praestare noluit; quare una cum duobus filiis hastae cuspide est transfixa. 40. 4 1 . L a n g Y a n g - C h e u eiusque filius P a u l u s L a n g - E u l l magno animo spiritum Deo impenderunt; mater enim, catechumena, Christianam se impavide professa, post multas acceptas plagas in domus suae incendium, a percussoribus excitatum, quasi in rogum una cum parvulo iniecta est. 4 2 . 4 3 . E l i s a b e t h a et S i m o n T s i n n , eius filius, e vico Pei-lao, non minoris virtutis exemplo insatiabilem vicerunt hostium crudelitatem, et, quos vita coniunxerat, neque pia mors separavit. 4 4 . P e t r u s L i o u - T z e u - U , 25 - ACTA. vol. XXII, n. 8. — 2S-6-1955. Acta 386 Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale vir religione conspicuus, contra amicorum conatus mansit in fide. Qui postquam gladio traiectus martyr occubuit, propter sanctimoniae famam deprecate est habitus apud Deum. 4 5 . 4 6 . 4 7 . 4 8 . A n n a W a n g , Iosephus Wang-Jou-Mei, Lucia Wang-Wang-Oheu, Andreas Wang- Luciae filius novem annorum, e vico Ma-Ma-tcJioang, simul internecioni dati sunt. Ex quibus summis laudibus celebratur Anna Wang, quam Sinensium Agnetem non perperam appellant. Lectissima enim puella, annos nata quattuordecim, eique « desponsata cui Angeli serviunt » (Off. S. Agnet.), condicionem uxoriam, a parentibus sibi praestitutam, moriendo fugit et ad caelestes nuptias, virginitatis et martyrii diademate redimita, properavit. Non eam remorari potuit noverca, quae veram religionem deseruerat, sed cupiente animo adulescentula processit ad supplicium. Quod cum instaret, Anna, « ut matrona Christi » (Pass. SS. Perpet. et Felicita c. 1 8 ) , iussit carnifiees paulum cohibere manus, ut cum agonis sociis preces funderet. Tandem voti compotem sponsam Sponsus divinus complexu recepit. 4 9 . M a r i a W a n g - L i - C h e u , e pago Tchoung-ying, cum ethnici quidam, misericordia moti, eius saluti consulere vellent negantes eam esse Christianam, se Iesu famulam aperte dixit et statim occisa est. 50 K ' i - T c h o u - T z e u , catechumenus, religionem catholicam propter familiam, verae doctrinae expertem, occulte coluit. Coorto tumultu, cum Christi sectatorem se perhibuisset, vulneribus plurimis concisus est et ita sanguine effuso in laureatos Ecclesiae filios relatus. 5 1 . 5 2 . 5 3 . M a r i a T c h a o - K o u ò - C h e u eiusque filiae R o s a et M a r i a , cum in locum Y ou-Famg-tcTvaoMa, quem habitabant, armatorum impetus fieret et incursio, in puteum ipsae se proiecerunt, ne a lasciva caterva vis sibi inferretur. Inde extractae, diem supremum piissime confecerunt. 5 4 . I o s e p h u s Y u a n g - K e n g - Y i n n , institor, vitae probitate illustris, martyrio illustrior, thesauros caelestes lucratus est. 5 5 . P a u l u s K e u e - T ' i n g - T c h o u , Christifidelium princeps in pago Si-Siao-t'ounn, particulatim excarnificatus, ceteris exemplo ad constantiam praefulsit. 5 6 . R o s a W a n g - H o e l , cum vitam ad omnem virtutis legem exegisset, vulneribus confossa et in flumen adhuc vivens deiecta, bene factorum laborumque praemium tulit inenarrabile. Praeclarissimis hisce Christi testibus ut Beatorum Caelitum honores decernerentur, Societas Iesu, post ordinarios, quos dicunt, processus rite absolutos, quaestionem de eorundem martyrio atque martyrii causa proposuit, apud Sacram Rituum Congregationem agendam. Commissionem autem introductionis Causae Nos die undetricesima mensis Maii, anno millesimo nongentesimo duodequinquagesimo, propria obsiTien-K'ing, Acta PU Pp. XII 387 gnavimus manu. Perfectis deinde omnibus, quae ex Sacri eiusdem Consilii institutis cognoscenda fuerant ac pertractanda, coactisque de more coetibus, quorum generalis coram Nobis die vicesima secunda mensis Februarii, hoc anno, celebratus est, Nos, decreto eodem die expedito, de horum Venerabilium Famulorum Dei martyrio et martyrii causa tam manifesto constare ediximus, ut, concessa a signis seu miraculis omnique alia opportuna dispensatione, ad reliqua procedi posset. Id unum supererat discutiendum, num, stante approbatione martyrii martyriique causae ac dispensatione a signis seu miraculis, tuto procedi posset ad sollemnem eorundem sex et quinquaginta Famulorum Dei Beatificationem. Quod plane factum est. Omnes enim Purpurati Patres Sacris tuendis Ritibus praepositi, Praelati Officiales Patresque Consultores id fieri posse cunctis sententiis affirmaverunt. Quorum exceptis suffragiis, Nos die decima mensis Aprilis, hoc anno, ad quinquaginta sex Venerabilium Servorum Dei, quos diximus, sollemnem Beatificationem tuto procedi posse ediximus. Quae cum ita sint, Nos, vota Societatis Iesu, cleri populique catholici Sinensis explentes, Apostolica Nostra auctoritate, harum Litterarum vi perpetuumque in modum facultatem facimus, ut Venerabiles Dei Famuli Leo Ignatius Mangin eiusque quinquaginta quinque Socii, quos memoravimus, Martyres, Beati in posterum nuncupentur, eorumque reliquiae, si exstent, non tamen in sollemnibus supplicationibus deferendae, publicae Christifidelium venerationi proponantur, eorundemque Servorum Dei imagines radiis decorentur. Praeterea, eadem Nostra auctoritate concedimus ut de illis quotannis recitetur Officium de Communi plurimorum Martyrum cum Lectionibus propriis per Nos approbatis, et Missa de eodem Communi cum orationibus propriis approbatis celebretur, iuxta Missalis et Breviarii Romani rubricas. Eiusmodi vero Officii recitationem et Missae celebrationem fieri dumtaxat largimur in dioecesibus, ubi unusquisque horum Famulorum Dei natus est et, martyrio affectus, e vita migravit ; itemque in omnibus templis ac sacellis, ubique terrarum sitis, quibus Societas Iesu utitur, ab omnibus fidelibus, qui horas canonicas recitare teneantur, et, quod ad Missas attinet, ab omnibus presbyteris tam e saeculari quam e religioso clero ad templa sive sacella, in quibus eorundem Beatorum festum agatur, convenientibus. Largimur denique ut sollemnia Beatificationis horum Famulorum Dei, servatis servandis, in dioecesibus, quas diximus, atque in templis et sacellis, quae item memoravimus, die per Ordinarios, ad quos pertinet, designando, celebrentur, intra annum postquam sollemnia eadem in Sacrosancta Patriarchali Basilica Vaticana rite fuerint 388 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale peracta. Non obstantibus Constitutionibus et Ordinationibus Apostolicis atque Decretis de non cultu editis, ceterisque quibusvis contrariis. Volumus autem ut harum Litterarum exemplis, etiam impressis, dummodo manu Secretarii Sacrae Rituum Congregationis subscripta sint atque eiusdem Congregationis sigillo munita, in disceptationibus etiam iudicialibus eadem prorsus fides adhibeatur, quae Nostrae voluntatis significatione hisce ostensis Litteris, haberetur. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die X V I I mensis Aprilis, Dominica in Albis, anno m d c c c c l v , Pontificatus Nostri septimo decimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis Gildo P r u g n o l a a Brevibus Apostolicis EPISTULAE I A D E M U M P . D . C A R O L U M M A R I A M S . R . E . CARDINALEM D E L A TORRE, A R C H I E PISCOPUM QUITENSEM, RISTICUM NATIONALEM QUEM E LEGATUM TOTA MITTIT COSTARICA IN AD URBE CONVENTUM CAPITE S. EUCHAIOSEPHI HABENDUM. PIUS PP. XII Dilecte Fili Noster, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Perlatum nuper est Nobis, quod haud sine paterni Nostri animi oblectatione percipimus, Eucharisticum ex universa Costaricensi natione apparari Conventum. Quem sacrorum rituum nitore, magna exspectato populi frequentia, fidei studio tam magnificum et fructuosum exitum assecuturum esse prospicitur, ut is in ecclesiasticis illius gentis annalibus perpetua memoria dignus inscribatur. Nos, quibus nihil potest contingere gratius, quam vehementiorem usque alere Hammam precipuae religiosae observantiae, quae tanto Sacramento debetur, utpote Servatoris nostri Dei caritatis monumento summo et felicitatis pignori aeternae, salutariter capto gaudemus consilio atque plurimum optamus, ut inde Acta Pii Pp. XII 389 multa seges virtutum succrescat. Votis autem concedentes S. Iosephi in Costarica Archiepiscopi, ut sertum allaturi laetitiae sanctae per aliquem Purpuratum Patrem qui Nostram gerat personam tam sollemnibus celebritatibus intersimus, te, dilecte Fili Noster, Legatum Nostrum hasce per Litteras deligimus et renuntiamus, qui Nostra auctoritate religiosis caerimoniis illis praesideas, et, quasi effectus os Nostrum, iis o « socialismo purgato dal materialismo ». Il suo regno divino di verità e di giustizia è presente anche nelle regioni ove l'opposizione fra le classi minaccia incessantemente di avere il sopravvento. Perciò la Chiesa non si restringe ad invocare questo più giusto ordine sociale, ma ne indica i principi fondamentali, sollecitando i reggitori dei popoli, i legislatori, i datori di lavoro e i direttori delle imprese di metterli ad esecuzione. Ma il Nostro discorso si volge ora particolarmente ai cosiddetti « delusi » fra i cattolici italiani. Non mancano essi infatti, soprattutto fra giovani anche di ottime intenzioni, i quali avrebbero aspettato di più dall'azione delle forze cattoliche nella vita publica del Paese. Noi non parliamo qui di coloro, il cui entusiasmo non è sempre accompagnato da un calmo e sicuro senso pratico riguardo a fatti pressenti e futuri e alle debolezze dell'uomo comune. Ci riferiamo piuttosto a quelli', i quali riconoscono bensì i notevoli progressi conseguiti nonostante la difficile condizione del Paese, ma risentono dolorosamente che le loro possibilità e capacità, di cui hanno piena consapevolezza, non trovano campo per essere messe in valore. Senza dubbio essi avrebbero una risposta al loro lamento, se leggessero attentamente il programma delle Acli, che esige la partecipazione effettiva del lavoro subordinato nella elaborazione della vita economica e sociale della Nazione e chiede che nell'interno delle imprese ognuno sia realmente riconosciuto come un vero collaboratore. * Discorsi e Radiomessaggi, vol. IV pag. 336-337. Acta Pii Pp: XII 405 Non abbiamo bisogno d'insistere su questo argomento, da Noi stessi già sufficientemente trattato in altre occasioni. Ma vorremmo richiamare l'attenzione di quei delusi sul fatto che nè nuove leggi nè .nuove istituzioni sono bastevoli per dare al singolo la sicurezza di essere al riparo da ogni costrizione abusiva e di potersi liberamente evolvere nella società. Tutto sarà vano, se l'uomo comune vive nel timore di subire l'arbitrio e non perviene ad affrancarsi dal sentimento che egli sia soggetto al buono o cattivo volere di coloro che applicano le leggi o che come pubblici ufficiali dirigono le istituzioni e le organizzazioni; se si accorge che nella vita quotidiana tutto dipende da relazioni che egli forse non ha, a differenza di altri ; se sospetta che, dietro la facciata di quel che si chiama Stato, si cela il giuoco di potenti gruppi organizzati. L'azione delle forze cristiane nella vita pubblica importa dunque certamente che si promuova la promulgazione di buone leggi e la formazione di istruzioni adatte ai tempi; ma significa anche più che si bandisca il dominio delle frasi vuote e delle parole ingannatrici, e che l'uomo comune si senta appoggiato e sostenuto nelle sue legittime esigenze ed attese. Occorre formare una opinione pubblica che, senza cercare lo scandalo, indichi con franchezza e coraggio le persone e le circostanze, che non sono conformi alle giuste leggi ed istituzioni, o che nascondono slealmente ciò che è vero. Non basta per procurare l'influsso al semplice cittadino il mettergli in mano la scheda di voto o altri simili mezzi. Se egli vuol essere associato alle classi dirigenti, se vuole, per il bene di tutti, porre talvolta rimedio alla mancanza di idee profìcue e vincerne l'egoismo invadente, deve possedere egli stesso le intime energie necessarie e la fervida volontà di contribuire ad infondere una sana morale in tutto l'ordinamento pubblico. Ecco il fondamento della speranza che Noi esprimevamo alle Acli or sono dieci anni e che ripetiamo oggi con raddoppiata fiducia dinanzi a voi. Nel movimento operaio possono subire reali delusioni soltanto coloro, che dirigono il loro sguardo unicamente all'aspetto politico immediato, al giuoco delle maggioranze. L'opera vostra si svolge nello stadio preparatorio — e così essenziale — della politica. Per voi si tratta di educare ed avviare il vero lavoratore cristiano mediante la vostra (( formazione sociale » alla vita sindacale e politica e di sostenere e facilitare tutta la sua condotta per mezzo della vostra « azione sociale )) e del vostro « servizio sociale ». Continuate dunque senza debolezze l'opera finora prestata; in tal guisa aprirete a Cristo un adito immediato nel mondo operaio, e mediatamente poi anche negli altri gruppi 406 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sociali. È questa 1'« apertura » fondamentale, senza la quale ogni altra « apertura » in qualunque senso non sarebbe che una capitolazione delle forze che si dicono cristiane. Diletti figli e figlie, presenti in questa sacra Piazza ; e voi lavoratori e lavoratrici del mondo tutto, che Noi teneramente abbracciamo con paterno affetto, simile a quello con cui Gesù avvinceva a sè le moltitudini fameliche di verità e di giustizia ; siate certi che in ogni occorrenza avrete al vostro fianco una guida, un difensore, un padre. DiteCi apertamente, sotto questo libero cielo di Roma : Saprete voi riconoscere, tra tante voci discordi e ammalianti a voi rivolte da varie parti, alcune per insidiare le vostre anime, altre per umiliarvi come uomini, o per defraudarvi dei legittimi vostri diritti come lavoratori, saprete riconoscere chi è e sarà sempre la vostra sicura guida, chi il fedele vostro difensore, chi il sincero vostro Padre? Sì diletti lavoratori ; il Papa e la Chiesa non possono sottrarsi alla divina missione di guidare, proteggere, amare soprattutto i sofferenti, tanto più cari, quanto più bisognosi di difesa e di aiuto, siano essi operai o altri figli del popolo. Questo dovere ed impegno Noi, Vicario di Cristo, desideriamo di altamente riaffermare, qui, in questo giorno del I Maggio, che il mondo del lavoro ha aggiudicato a sè, come propria festa, con l'intento che da tutti si riconosca la dignità del lavoro, e che questa ispiri la vita sociale e le leggi, fondate sull'equa ripartizione di diritti e di doveri.^ In tal modo accolto dai lavoratori cristiani, e quasi ricevendo il crisma cristiano, il I Maggio, ben lungi dall'essere risveglio di discordie, di odio e di violenza, è e sarà un ricorrente invito alla moderna società per compiere ciò che ancora manca alla pace sociale. Festa cristiana, dunque; cioè, giorno di giubilo per il concreto e progressivo trionfo degli ideali cristiani della grande famiglia del lavoro. Affinchè vi sia presente questo significato, e in certo modo quale immediato contraccambio per i numerosi e preziosi doni, arrecatici da ogni regione d'Italia, amiamo di annunziarvi la Nostra determinazione d'istituire — come di fatto istituiamo — la festa liturgica di S. Giuseppe artigiano, assegnando ad essa precisamente il giorno 1° Maggio. Gradite diletti lavoratori e lavoratrici, questo Nostro dono? Siamo certi che sì, perchè l'umile artigiano di Nazareth non solo impersona presso Dio e la S. Chiesa la dignità del lavoratore del braccio, ma è anche sempre il provvido custode vostro e delle vostre famiglie. Con tale augurio sulle labbra e nel cuore, diletti figli e figlie, e con la o o Acta PU Pp. XII 407 certezza che ricorderete questa giornata così densa di santi propositi, così fulgida di buone speranze, così promettente per quanto è stato compiuto, invochiamo dall'Altissimo le più elette benedizioni su di voi, sui vostri congiunti, sui degenti negli ospedali e nei sanatori, sui campi e le officine, sulle vostre Acli e sulla loro grande e nobile attività, sui datori di lavoro, sulla diletta Italia e sul mondo tutto del lavoro, a Noi sempre caro. Discenda dai cieli sulla terra, da voi lavorata e fecondata in ossequio al primordiale divino precetto, la Nostra paterna Apostolica Benedizione! NUNTIUS RADIOPHONICUS C H R I S T I F I D E L I B U S E COSTARICA OB C O N V E N T U M E U C H A R I S T I C U M N A T I O N A L E M IN URBE CAPITE SANCTI I O S E P H I COADUNATIS. * Venerables Hermanos y amados hijos que, en estos momentos, clausuráis vuestro segundo Congresso Eucaristico Nacional : — Ha permitido ]a divina Providencia que, a pesar de no ser ya escasos los lustros que desde esta Silla de Pedro hemos visto desfilar, y a pesar igualmente de haber sido tan numerosas las veces que hemos podido enviar Nuestra palabra a ese mundo americano de lengua española, tan rico en promesas para la Iglesia, hasta hoy no se haya ofrecido una ocasión propicia para dirigirnos a vuestra patria amadíssima. Y eso, que se trataba de la Costa Rica feliz, cuyo sólo nombre evoca ya prosperidades y maravillas legendarias; de un país, mirador sonriente abierto a dos mares, perla engastada en esa espina dorsal de las América s que son los Andes, tierra de posición privilegiada en un auténtico nudo vital entre dos mundos, entre dos océanos, entre las dos partes de un continente inmenso ; paisajes soñadores de cimas que se esfuman en las nubes, de volcanes rugidores y humeantes, de amenas y verdes planicies que descienden, onduladas y serenas,, hasta las bien oreadas playas. La histórica Costa Rica de la cuarta y última navegación colombina; la del gran Vázquez Coronado y tantos otros heroicos descubridores. Se trataba, sobre todo, de la catolicísima Nación que recuerda siempre a su primer Obispo Llórente Lafuente, verdadera gloria nacional ; que no olvida nunca lo que debe al que fué fundador de su futura Universidad, el Prelado Nicolás García ; y en cuyos oídos no * D a t u s d i e 28 A p r i l i s m e n s i s a. 1955. Acta 408 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sé'han extinguido aún los elocuentes acentos de aquel gran tribuno que fué el ilustre sacerdote D. Florencio del Castillo. Lo quiso así Quien todo lo rige, para que los tiempos madurasen al calor de la oración y de los piadosos deseos; fué la Santísima Virgen de los Angeles, vuestra dulce patrona, quien lo hizo, para que ante sus altares os preparaseis mejor a lo largo de todo el Año Mariano ; ha sido, podéis pensar, una fineza más de aquel Corazón divino, fuente de todo consuelo y refugio seguro para todos los atribulados, de manera que hoy, como quien pone fin a un período histórico, olvidando cuestiones y dejando a un lado querellas, cerrando definitivamente las heridas y sin mirar las recientes cicatrices, pacificados los espíritus y depuesta toda hostilidad, podáis reuniros tranquilos ante las Sagradas aras, adorando esa Hostia divina y aclamándola como « signum unitatis x> y « vinculum charitatis ». ¡ Símbolo de la unidad! Luego, basta ya de divisiones, principio de destrucción y de ruina, basta de odios y de enemistades que secan los corazones y arman las manos airadas de los hermanos. ¡ Vínculo de caridad ! lazo de amor que una a todos, fuente de gracia donde podáis beber unidos las linfas vitales que refresquen en vuestros pechos todo recelo y toda rivalidad y enciendan en cambio las llamas del fraternal amor. Pero en realidad el tema de vuestro Congreso va más allá, porque se propone « la santificación de la familia cristiana per medio de la Eucaristía ». Y difícilmente hubiera podido escogerse una solución mejor para todos los problemas que afligen al mundo, puesto que, por encima de los remedios puramente exteriores, se impone la exigencia de una reforma interior de los espíritus, la vuelta a la observancia integral de la ley cristiana ; y Nos sabemos perfectamente que esa reforma ha de actuarse sobre todo en el santuario familiar. x i Defended, amados hijos de Costa Rica, defended vuestros hogares, para que sigan siendo jardín donde broten y florezcan las más hermosas virtudes cristianas; pero para obtenerlo estad bien ciertos de que difícilmente hallaréis medio más adecuado que la piedad eucaristica y, más en especial, la comunión frecuente, que da luz a las almas y fuerza a las voluntades, que forma las conciencias en la sinceridad y en la verdad, que sirve de freno en las posibles desviaciones y une entre sí a los miembros de la familia en el hogar, a las familias en la nación, y a las naciones 1 S. Aug. in I o . 2 6 , 1 3 - MIGNE PL, t. 35 col. 1 6 1 3 . Acta Pii Pp. XII 409 en ei universo mundo, con un abrazo más poderoso que todas las codicias, más estrecho que todas las ambiciones y más duradero que todas las ansias de poder y de grandeza! Os habéis reunido en esa magnífica ciudad de San José, que, en medio del risueño valle deí Abra, heredera de las glorias de la vieja Cartago, por la suavidad de su clima y la esplendidez de su cielo, es considerada como una de las más hermosas de América. No olvidéis en estos días una visita más a la amable <( Villita », al primitivo y humilde local dedicado al glorioso Patriarca, para encomendar allí vuestras familias al que fué cabeza y jefe de la más santa que la tierra ha visto. Quiso ya celebrarse vuestro Congreso en 1950, recordando el centenario de la erección canónica de la diócesis de Costa Rica; como la Asamblea que le antecedió, primera en la serie, había conmemorado el Jubileo del Edicto de Milán, que d i o la paz a la Iglesia. Pedid, pues, ahora para esta misma Santa Madre Iglesia la incolumidad, el respeto y la paz ; amad siempre a esta buena Madre, que tanta parte tuvo en la formación de vuestra nacionalidad. Esa Cruz imponente, que se levanta tras el altar, acaso os recuerde el calvario de vuestra amada patria en estos últimos tiempos. Una oración ante ella por el triunfo definitivo de la caridad, de la fraternidad y de la concordia cristiana. Están ahí con vosotros, amadísimos hijos costarriqueños, los representantes de todas las Antillas y de toda América. Que esta cordialidad sea un símbolo de la que imploréis para todo vuestro continente y para todo el mundo. Un alma grande, la de vuestro inolvidable Arzobispo Sanabria y Martínez, deseó ardientemente ver este día, que previo y preparó. Desde el cielo se gozará ahora contemplándolo y recibiendo vuestro piadoso recuerdo. Que sobre todo ello — ansias de paz, pasadas heridas y anhelos de renovación — descienda, como rocío bienhechor, la Bendición de lo alto, de la que quiere ser prenda la Bendición Nuestra : Bendición para Nuestro dignísimo Legado, para el celosísimo Pastor de esa Arqüidiócesis, para todos Nuestros Hermanos en el Episcopado, con sus cleros y fieles, para las autoridades presentes, para cuantos han cooperado en la preparación del Congreso, para los que de cualquier manera oyen Nuestra voz y para toda la amadísima Nación costarriqueña, a la que el Padre común desea todos los bienes y, muy en especial, la tranquilidad y la paz. 410 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS i NETENSIS - S Y R A C U S A N A E e t RAGUSIENSIS DECRETUM DE MUTATIONE F I N I U M DIOECESIUM Excmus P. D. Angelus Calabretta, Episcopus Netensis, et Excmus P. D. Hector Baranzini, Archiepiscopus Syraeusanus et Episcopus Ragusiensis, mutuo consentientes, nuper ab Apostolica Sede petierunt ut territorium vulgo « Contrada S. Giacomo », hactenus ad dioecesim Netensem pertinens, ad eosdem in ecclesiasticis ac civilibus circumscribendos fines, ad dioecesim Ragusiensem aggregaretur. Sacra igitur Consistorialis Congregatio, rei opportunitate perspecta, vigore specialium facultatum sibi a Ssmo Domino Nostro Pio Divina Providentia PP. XII tributarum, ac suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, vi praesentis Consistorialis Decreti, perinde valituri ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, statuit ut supra nominatum territorium a dioecesi Netensi dismembretur et dioecesi Ragusiensi adiungatur, mutatis, hac ratione, utriusque dioecesis finibus. Ad haec autem perficienda eadem Sacra Congregatio Consistorialis deputat Excmum P. D. Hectorem Baranzini, Archiepiscopum Syracusanum et Episcopum Ragusiensem, eidem tribuens facultates ad id necessarias et opportunas, etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, facto onere Sacra Congregatio Consistorialis 411 mittendi quam primum ad ipsam Sacram Congregationem authenticum exemplar actus peractae exsecutionis. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis Consistorialis, die 16 Novembris anno Mariali 1954. 133 Fr. A. I. Card. PIAZZA, Ep. Sabinen, et Mandelen., a Secretis L. © S. Iosephus Ferretto, Adsessor II GRATIANOPOLITANAE - LUGDUNENSIS DECRETUM DE MUTATIONE F I N I U M DIOECESIUM Uberiori animarum bono prospicientes, Emus P. D. Petrus Maria S. R. E. Cardinalis Gerlier, Archiepiscopus Lugdunensis et Excmus P. D. Alexander Caillot, Episcopus Gratianopolitanus, ab Apostolica Sede enixe postulaverunt ut territorium vicariatus foranei Villeurbanne nuncupati a dioecesi Gratianopolitana dismembraretur et archidioecesi Lugdunensi adnecteretur. Ssmus Dominus Noster Pius Divina Providentia PP. XII, praehabito favorabili voto Excmi P. D. Pauli Marella, Archiepiscopi tit. Docleensis et in Gallia Nuntii Apostolici, de consilio infrascripti Cardinalis Sacrae Congregationis Consistorialis Secretarii, ratus huiusmodi finium immutationem Christifidelium, in memorato vicariatu foraneo degentium, spirituali utilitati valde profuturam, porrectas preces benigne censuit excipiendas. Quapropter, suppleto, quatenus opus sit, quorum intersit vel eorum qui sua interesse praesumant consensu, de plenitudine Apostolicae potestatis, praesenti Consistoriali Decreto territorium vicariatus foranei vulgo Villeurbanne cum duodecim paroeciis : La Nativité, Les Charpennes, Le St. Curé d'Ars, La Sainte Famille de Croix-Luizet, Saint Julien de Çusset, Sainte Thérèse de VEnfant Jésus, Saint Fons, Vaux-en Velin, Vénissieux, Sainte Jeanne d'Arc de Farilly-V énissieux, Br on, Immaculée Conception du Moulin à vent, atque tribus ecclesiis filialibus : La Poudrette, Les Essards, Les Clochettes, a dioecesi Gratianopolitana separat Acta 412 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale una cum omnibus ecclesiasticis bonis ad praefatas paroecias pertineo tibus, atque archidioecesi Lugdunensi, mutatis utriusque dioeceseos finibus, perpetuo adnectit. Mandat insuper Sanctitas Sua ut acta et documenta easdem paroecias respicientia a Curia Gratianopolitana ad Curiam Lugdunensem, quam primum, transmittantur. Ad haec omnia perficienda Ssñius Dominus Noster praefatum Excmum P. D. Paulum Marella deputare dignatus est, necessarias et opportunas ei tribuens facultates etiam subdelegandi ad effectum de quo agitur quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad Sacram Congregationem Consistorialem, cum primum fas erit, remittendi authenticum exemplar actus peractae exsecutionis. Quibus super rebus praesens edi iussit Consistoriale Decretum perinde valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae fuissent. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis Consistorialis, die 26 Novembris anno Mariali 1 9 5 4 . IQ3 Fr. A. I. Card. P i a z z a , Ep. Sabinen, et Mandelen., a Secretis L. © S. Iosephus Ferretto, Adsessor III DECLARATIO Cum postremis hisce temporibus in Republica Argentina multis modis in Ecclesiae iura in vasum sit et in ipsas ecclesiasticas personas sit impetitum ; novissime autem quidam nedum manus iniicere in Excmum P. D. Emmanuelem Tato, Episcopum titularem Aulonensem, Auxiliarem et Vicarium Generalem archidioecesis Bonaèrensis, sed et Illum ab exercitio suae iurisdictionis impedire et ab ipsa Ditione Argentina expeliere ausi sint, Sacra Congregatio Consistorialis declarat ac monet eos omnes qui huiusmodi delicta patraverunt, sive mandantes cuiuscumque generis et gradus, sive complices quos praefata delicta sua natura postularunt, sive illos qui ad delictorum consummationem induxerunt, si tamen sine eorum auxilio delictum non fuisset commissum, excommunicationem latae sententiae speciali modo Apostolicae Sedi reservatam, ad tramitem cann. 2343 § 3 , 2334 n. 2, 2209 § 1 , Sacra Congregatio Consistorialis 413 2, 3 C. I. C, contraxisse ceterasque poenas pro qualitate delinquentium incurrisse, ad normam sacrorum canonum. Datum Romae, ex Aedibus S. Congregationis Consistorialis, die 16 Iunii 1955. i£J3 Fr. A. I. Card. Piazza, Ep. Sabinen, et Mandelen., a Secretis L. © S. Iosephus Ferretto, Adsessor SACKA CONGREGATIO CONCILII RESCRIPTUM Beatissime Pater, Aliqui Episcopi dioecesani in Polonia contulerunt Sacerdotibus beneficia ecclesiastica, in actu provisionis declarantes se canonicam missionem in possessionem, seu institutionem corporalem, in posterum esse expleturos. Attamen sunt Episcopi, qui ob varias rationes in exercenda iurisdictione impediuntur. Ideo imploratur a Sanctitate Tua benigna dispensatio a lege quae in canone 1144 § 1 dictam institutionem corporalem praescribit; eo vel magis quod aliqui Sacerdotes in possessione pacifica beneficii iam per integrum triennium, quinquennium vel etiam septennium maneant. Quae cum ita sint, ne dedignetur Sanctitas Tua imploratam gratiam dispensationis concedere, cum omnibus effectibus iuridicis, etiam in tempus praeteritum validis, supplendo quemcumque defectum legis. Sacra Congregatio Concilii, de mandato Ssmi Domini Nostri Pii PP. XII, attentis peculiaribus rerum "adiunctis, iisque perdurantibus, gratiam in omnibus iuxta preces benigne impertita est. Datum Romae, die 7 Februarii 1955. P. Card. Ciri act, Praefectus L. © S. Franciscus Roberti, a Secretis 414 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SACKA CONGREGATIO RITUUM i FORMULA BENEDICTIONIS MARIS Ant. Vox Domini super aquas. Ps. 28. Tribúite Dómino, filii Dei, * tribúite Dómino gloriam et potentiam ! Tribúite Dómino gloriam nominis ejus * adorate Dominum in ornatu sacro. Vox Domini super aquas ! Deus majestatis intónuit : * Dominus super aquas multas! Vox Domini cum potentia! * vox Domini cum magnificentia! Vox Domini confríngit cedros, * Dominus confríngit cedros Libani. Facit subsilire, ut vítulum, Libanum, * et Sárion, ut pullum bubalórum. Vox Domini élicit flammas ignis, vox Domini cóncutit desertum, * Dominus cóncutit desertum Cades. Vox Domini contórquet quercus et decórticat silvas : * et in templo ejus omnes dicunt: Gloria! Dominus super dilùvium sedit, * et Dominus sedébit rex in aeternum. Dominus fortitudinem pópulo suo dabit, * Dominus benedícet pópulo suo cum pace. Gloria Patri. Ant. Vox Domini super aquas! Deus majestátis intónuit; Dominus super aquas multas. Kyrie eleison - Christe eleison - Kyrie eleison. Pater noster (secreto). y. Et ne nos inducas in tentationem. 1$. Sed libera nos a malo. y. Benedicite fontes Dómino. 1$. Benedicite maria et flumina Dómino. y. Adjutórium nostrum in nomine Domini. 0. Qui fecit caelum et terram. y. Dómine exaudi orationem meam. T$. Et clamor meus ad te veniat. y. Dominus vobiscum. 1$. Et cum spiritu tuo. 8a#ra Congregatio Rituum 415 Oremus Omnipotens aetérne Deus, Pater immensae maiestatis, cujus invisibilis potentia per ea quae facta sunt intellecta conspicitur, Deus cujus Spiritus super aquas in mundi primordiis ferebatur, tribue nobis famulis tuis ut quoties aquarum magnitudinem ad caelum extolléntium fragórem suum oculis corporis intuemur, ad tua contemplánda rapiámur arcana atque dignis laudibus Nomen Sanctum tuum invocémus et gloriflcémus, Tibique, cujus imperio omnes subduntur creaturae, mentium nostrarum obsequium, ea qua par est humilitate ac devotione reddamus. Per Christum Dominum nostrum. 1$. Amen. Dómine Jesu Christe, qui super mare ambulasti, et saeva exorta tempestate imperasti ventis et mari factaque est illico tranquillitas magna, réspice propitius ad nos fámulos tuos in tot praesentis vitae periculis costitutos et praesta ut, virtute tuae bene©dictiónis super hoc mare infusa spiritales nequítiae ab eo repellantur, aereárum discedat malignitas tempestatum, et omnes maritimum iter arripientes, per intercessionem Immaculatae Virginis Genitricis Tuae, quo tendunt prospere perveniant ac demum incólumes ad propria revertantur. Qui vivis et regnas. I#. Amen. Dómine qui dixisti: in sudóre vultus tui vescéris pane, adésto propitius invocationibus nostris et béne£gdic mari isti, ut omnes qui ad quotidianum victum sibi suisque comparandum has aquas ingrediantur, de donis tuis ditáti, gratiarum Tibi débitas referant actiones. Per Christum Dominum nostrum. 1$. Amen. (Demum aspergatur mare aqua benedicta). URBIS e t ORBIS Sacra Rituum Congregatio, vigore peculiarium facultatum sibi a Sanctissimo Domino nostro Pio Divina Providentia Papa XII tributarum, formulam benedictionis maris, prout in adnexo prostat exemplari, adprobavit eamque in Rituale Romanum inserendam mandavit. Contrariis non obstantibus quibuscumque. Die 27 Aprilis 1955. C. Card. Cicognani, Praefectus L £R S * f A. Carinci, Archiep. Seleucien., a Secretis. f 416 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II LUGDUNEN. B E A T I F I C A T I O N I S E T C A N O N I Z A T I O N I S V E N E R A B I L I S SERVI DEI M A R C E L L I N I I O SEPHI BENEDICTI CHAMPA GNAT, SACERDOTIS, FUNDATORIS INTITUTI PAR- VULORUM FRATRUM MARIAE. SUPER DUBIO An et de quibus miraculis constet in casu et ad effectum de quo agitur Sapienter Ecclesia ut ad Servorum Dei beatificationem et ad beatorum canonizationem procedat, non solum testium depositiones, qui eorum heroicas virtutes comprobant, sed etiam miracula requirit, utpote divinae voluntatis signa in eorum gloriam celebrandam, quasi divinum testimonium eorum sanctitatem confirmans. Quoniam autem haec quoque signa hominum testimonio necesse est comprobari, non unum tantum seu pro beatificatione, seu pro canonizatione, sed duo aut plura miracula sacri canones pro re nata ut tutius de divino nutu constet praecipiunt esse probanda. Iamvero, ut beatificationis honoribus eorum legifer et Pater, Venerabilis Marcellinus Iosephus Benedictus Champagnat, honestari posset, Parvuli Fratres Mariae, optime de iuventae educatione, in locis quoque missionum, meriti, approbatis a Benedicto Papa XV, fel. r e c , per Sacrae huius Congregationis decretum die 11 Iulii anno 1920 editum, heroicis eius virtutibus, Remissoriales obtinuerunt litteras, quarum vi Vicarius Apostolicus de Antsirabé in insula Madagascar, et Episcopus Portlandensis in Foederatis Americae Septentrionalis Statibus, Apostolica auctoritate canonicas inquisitiones de duabus miris sanationibus huius Venerabilis patrocinio obtentis, peragerent, quas breviter attingimus. I. Adulescens Ioannes Amatus Ranaivo, qui apud Parvulos Fratres in loco vulgo dicto Betafo, in insula Madagascar, morabatur, Novembri mense anno 1941 a meningite acuta cerebro-spinali meningococcica gravissima fuit attàetus. Infaustam medentes prognosim ediderunt. Die 13 eiusdem mensis aeger in extremis versabatur, adeo ut morientium sacramentis fuerit munitus. Ferventibus precibus Parvuli Mariae Fratres pro Ioanne Amato Deum sunt obtestati, Venerabilis sui fundatoris patrocinio unice interposito. Eodem die aeger extemplo perfecteque, mirantibus omnibus, con valuit atque exinde bona gavisus est valetudine. Sacra Congregatio Rituum 417 Diagnosim, prognosim, sanationis constantiam, unanimi sententia ex officio periti nostraeque Congregationis medicum Collegium approbant; banc autem sanationem naturae leges praetergredi conclamant. II. In urbe Winslow Maine, in Foederatis Statibus Americae Septentrionalis, Georgiana Grondin gravissimo morbo fuit affecta, ob quem die 5 Septembris anni 1939 chirurgicae actioni fuit subiecta. Abdomine aperto, cancer est inventus qui e pancreate per métastases iecur aliaque viscera adeo invaserai, ut chirurgus ab ulteriori actione abstinuerit. Georgiana, a morbi initio, antecedente anno, quotidie Venerabilem Marcellinum invocabat, ardentius vero quum magis saeviebat morbus. Paucis diebus post, cancer disparuit omnino, viresque corporis paullatim receptae, nullo morbi permanente indicio, ut periti physici anno 1948 testantur. Officiales periti medicumque nostrae Congregationis Collegium medentium depositiones atque authentica documenta pensantes, nullimode sanationem naturae viribus tribui posse asseverant. De utraque sanatione in Praeparatoria Congregatione die 16 Novembris 1954 disceptatum est, atque die 3 Maii anni huius in Generali coram Sanctissimo Domino nostro Pio Papa XII, in qua Revmus Cardinalis Benedictus Aloisi Masella, Episcopus Praenestinus, Causae huius ponens seu Relator, dubium proposuit : An et de quibus miraculis constet in casu et ad effectum de quo agitur. Revmi Cardinales, Officiales Praelati Patresque Consultores suam quisque affirmativam protulit sententiam, quam Beatissimus Pater attente auscultavit, ratamque habuit. Quare, Sacrosanto oblato Sacrificio, edixit : Constare de instantánea perfectaque sanatione cum Ioannis Amati Ranaivo a meningite acuta eerebro-spinali meningococcica, tum Georgianas Grondin a cancro in capite pancreatis cum metastasibus multiplicibus in abdomine. Hoc autem decretum promulgari et in acta S. Rituum Congregationis referri mandavit. Datum Romae, die 3 Maii anno 1955. C. Card. h. Cicognani, Praefectus © s. t A. Carinci, Archiep. Seleuc, Secretarius 27 - ACTA, vol. XXII, n. 8. — 25-6-1955. 418 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale* III DUBIA C I R C A I N T E R P R E T A T I O N E M D E C R E T I S. R. C. D I E I 23 M A R T I I 1955 (( DE R U B R I C I S A D S I M P L I C I O R E M F O R M A M REDIGENDIS )). Edito Decreto generali « De Rubricis ad simpliciorem formam redigendis » diei 23 Martii 1955, ad Sacram Rituum Congregationem pro opportuna solutione insequentia dubia delata sunt; nimirum: 1. Utrum diebus a 2 ad 5 Ianuarii, et a 7 ad 12 eiusdem mensis in choro Missa defunctorum celebrari possit? 2. Utrum diebus suppressae octavae Epiphaniae, in officio feriali, antiphonae ad Benedictus et ad Magnificat dicendae sint quae singulis diebus infra octavam notantur? 3. In Dominicis olim infra octavas Ascensionis, Corporis Christi et Ss. Cordis Iesu, iuxta tit. II, 19, officium dicitur « prouti nunc ». Quaeritur : a) quinam sit color paramentorum? 6) quaenam dicenda sit praefatio? 4. Utrum numerus commemorationum, de quo tit. III, 4, a, b, c, ita intelligendus sit ut commemorationes admissae semper sint « praeter et post » commemorationes nunquam omittendae? 5. Utrum festa commemorata, iuxta tit. III, 5 adhuc gaudeant in officio lectione IX historica vel evangelica? 6. Utrum festum cuiusvis tituli vel mysterii Domini occurrens in Dominicam acquirat primas Vesperas? 7. Quoad officium S. Mariae in Sabbato, quaeritur : utrum reducatur ad commemorationem? 8. Quaenam antiphona dicenda est ad Vesperas Feriae V I , tempore paschali, quando die sequenti fit de S. Maria vel de festo quod caret primis Vesperis? 9. Quoad Missas votivas sollemnes quaeritur : utrum maneant rubricae praescribentes earum commemorationem faciendam esse sub unica conclusione cum oratione diei, cum celebrari impediuntur? 10. Utrum, iuxta tit. V, 4, collectae ab Ordinario simpliciter imperatae omittantur quando orationes dicendae numerum ternarium attigerint? Sacra Congregatio Rituum. 419 Et Sacra Rituum Congregatio, audita sententia Specialis Commissionis, reque sedulo perpensa respondendum censuit : ^ Ad I. Negative. Ad II. Affirmative. Ad III. In Dominica infra octavam suppressam Ascensionis color paramentorum erit albus, et praefatio Ascensionis; in Dominicis infra octavas suppressas Corporis Christi et Ss. Cordis Iesu, color paramentorum erit viridis, et praefatio de Trinitate. Ad IV. Negative, iuxta n. 3, tit. III, de ternario orationum numero non excedendo. Ad V. Negative. Ad V I . Affirmative, quia tenet locum Dominicae. Ad V I I . Negative. Ad VIII. Dicenda est antiphona II Vesperarum Dominicae praecedentis. Ad IX. Affirmative, si oratio praescribatur sub praecepto ; Negative, si oratio permittatur dicenda ad libitum. In supplicatione vero XL Horarum, aut occasione expositionum quae forte fiunt per annum, oratio Ssmi Sacramenti semper est dicenda in omnibus Missis, quae celebrantur in altari expositionis tantum. Ad X. Collectae ab Ordinario simpliciter imperatae omittuntur quando orationes, una cum collectis, numerum ternarium attigerint. Atque ita rescripsit, declaravit et servari mandavit, die 2 Iunii 1955. C. Card. L £R S ' Cicognani, Praefectus f A. Carinci, Archiep. Seleuc, Secretarius SACRA CONGREGATIO DE SEMINARIIS ET STUDIORUM UNIVERSITATIBUS DECRETUM UNIVERSITAS CATHOLICA QUITENSIS CANONICE ERIGITUR IN URBE METROPO- LITANA R E I P U B L I C A E AEQUATORIANAE. Liberalium artium omniumque scientiarum studia Catholica Ecclesia continenti cura provehenda fovit, quo plenius penitiusque hominum mens, naturali veritate illustrata, adeo divinae revelationi fide adhaereat, 42 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ut in aeterna veritate obtutum tandem Agat. Munus quidem « docendi omnes Gentes » ius officiumque plane postulat iuventae rite erudiendae ; unde a catholicis viris excitatae scholae ubique terrarum vigent atque florent, quibus, nihil antiquius est quam spem messis in semine tueri, adulescentes religiosa civilique institutione recte imbuendo, qua novarum generationum vita coram Deo et hominibus undequaque ditescat. Quod ut assequerentur, Aequatorianis praeeuntibus Episcopis, delecti Societatis Iesu sodales anno Domini m c m x l v i , in metropolitana urbe Aequatoris, Americae Meridionalis Reipublicae, annuente civium Magistratu, Iuris disciplinae tradendae una cum socialibus doctrinis instaurarunt Facultatem, quae maximo omnium plausu excepta est. Studiorum hoc domicilium clarissimi magistri crebrioresque in dies discipuli dum celebrant, nonnulla collegia in quibus philosophicae humanioresque disciplinae excoluntur ei aggregata sunt, adiecto quoque Instituto altioris Culturae Socialis mulieribus impertiendae. Superius insuper Paedagogiae Institutum nunc exorditur, quod initium exhibet integrae Philosophiae et Litterarum constituendae in posterum Facultatis, cui proxime Civilium Machinariorum Facultas addenda speratur. Quae probe seduloque perpendens, Sacra Congregatio de Seminariis et studiorum Universitatibus merito adprobat et laudat, atque, perlibenter Eminentissimi P. Domini Caroli Mariae S. R. E. Cardinalis de la Torre optatis obsecundans, auctoritate a Ssmo D. N. Pio Div. Prov. Pp. XII sibi facta, in Dei O. M. gloriam, in Sanctae Ecclesiae decus et incrementum, in christiani populi salutem, ad normam can. 1376 C. I. C, constituit erigit atque erectam declarat Catholicam Studiorum Universitatem Quitensem, cui omnia agnoscit confert tribuitque iura, officia, privilegia, quae huiusmodi catholicis Athenaeis de more insunt atque pertinent, Archiepiscopo Quitensi, Magno Cancellario, legitime moderante, cunctis praescriptis sane firmis quae tum canonicis cum peculiaribus legibus praecipiuntur. Romae, ex Aedibus Sancti Callisti, d. xvi m. Iulii, in festo Beatissimae Mariae de Monte Carmelo, anno Domini m c m l i v , eidem Deiparae Virgini colendae sacro. £B I. Card. Pizzardo, Ep. Albanen., Praefectus L. © S. f C. Gonfalonieri, Archiep. Mcopolitan., a Secretis Sacra Paenitentiaria Apostolica 421 ACTA TRIBUNALIUM SACRA PAENITENTIARIA APOSTOLICA (OFFICIUM DE INDULGENTIIS) PEEOES A SUMMO PONTIFICE PIO XII EXARATAE ATQUE SACRIS INDULGENTIIS DITATAE I ORATIO A D M A R I A M R E G I N A M Dal profondo di questa terra di lacrime, ove l'umanità dolorante penosamente si trascina ; tra i flutti di questo nostro mare perennemente agitato dai venti delle passioni, eleviamo gli occhi a voi, o Maria, Madre amatissima, per riconfortarci contemplando la vostra gloria, e per salutarvi Regina e Signora dei Cieli e della terra, Regina e Signora nostra. Questa vostra regalità vogliamo esaltare con legittimo orgoglio di figli e riconoscerla come la somma eccellenza di tutto il vostro essere, o dolcissima e vera Madre di Colui che è Re per diritto proprio, per eredità, per conquista. Regnate, o Madre e Signora, mostrandoci il cammino della santità, dirigendoci e assistendoci, affinchè non ce ne allontaniamo giammai. Come nell'alto del cielo voi esercitate il vostro primato sopra le schiere degli Angeli, che vi acclamano loro Sovrana ; sopra le legioni dei Santi, che si dilettano nella contemplazione della vostra fulgida bellezza ; così regnate sopra l'intero genere umano, soprattutto aprendo i sentieri della fede a quanti ancora non conoscono il vostro Figlio. Regnate sulla Chiesa, che professa e festeggia il vostro soave dominio e a voi ricorre come a sicuro rifugio in mezzo alle calamità dei nostri tempi. Ma specialmente regnate su quella porzione della Chiesa, che è perseguitata ed oppressa, dandole la fortezza per sopportare le avversità, la costanza per non piegarsi sotto le ingiuste pressioni, la luce per non cadere nelle insidie nemiche, la fermezza per resistere agli attacchi palesi, e in ogni momento la incrollabile fedeltà al vostro Regno. Regnate sulle intelligenze, affinchè cerchino soltanto il vero ; sulle 422 Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale volontà, affinchè segnano solamente il bene ; sui cuori, affinchè amino unicamente ciò che voi stessa amate. Regnate sugli individui e sulle famiglie, come sulle società e le nazioni; sulle assemblee dei potenti, sui consigli dei savi, come sulle semplici aspirazioni degli umili. Regnate nelle vie e nelle piazze, nelle città e nei villaggi, nelle valli e nei monti, nell'aria, nella terra e nel mare ; e accogliete la pia preghiera di quanti sanno che il vostro è regno di misericordia, ove ogni supplica trova ascolto, ogni dolore conforto, ogni sventura sollievo, ogni infermità salute, e dove quasi al cenno delle vostre soavissime mani, dalla stessa morte risorge sorridente la vita. Otteneteci che coloro i quali ora in tutte le parti del mondo vi acclamano e vi riconoscono Regina e Signora, possano un giorno nel cielo fruire della pienezza del vostro Regno, nella visione del vostro Figlio, il quale col Padre e con lo Spirito Santo vive e regna nei secoli dei secoli. Così sia ! Die 15 Martii 1955 Ssmus Dominus Noster Pius div. Prov. Pp. XII benigne tribuere dignatus est partialem Indulgentiam quingentarum dierum, a christifidelibus saltem contritis lucrandam, quoties supra relatam orationem devote recitaverint. Contrariis quibuslibet non obstantibus. N. Card. Canali, Paenitentiarius Maior L. © S. S. Luzio, Regens II ORATIO A I U R I S P E R I T I S RECITANDA O Dio grande e onnipotente, da cui tutte le cose, come dalla loro fonte naturale, soavemente e ordinatamente emanano, accogli benignamente noi qui prostrati, che, coltivando e professando la scienza del diritto, sperimentiamo in modo speciale il bisogno del tuo aiuto per seguire sempre quella retta via, ove ad ognuno si attribuisce ciò che è suo, senza deviazioni nè errori. Illumina i nostri deboli occhi, affinchè, in ogni momento e in ogni caso, sappiamo riconoscere ciò che è giusto : dà alla nostra intelligenza la penetrazione neccessaria per poter scorgere in tutte le cose l'orma della Sacra Paenitentiaria Apostolica 423 tua santissima volontà ; e fa che non veniamo mai meno nell'applicarla alle norme che debbono regolare l'attività personale degli uomini, il cammino della società e l'armonico concerto delle nazioni. Ci assista in modo particolare la virtù della tua grazia, quando dobbiamo solennemente decidere in tuo nome ed in quello della umana società, acciocché il bene riceva il meritato premio e la malvagità il giusto castigo. Se come giuristi vogliamo pubblicamente riconoscere in te il principio e la fonte di ogni diritto, prima e al di sopra di ogni volontà puramente umana o di ogni ordinamento sociale; come cristiani professiamo la intima relazione e dipendenza tra il diritto e la morale, tra il diritto e la religione, e come figli della Chiesa ammettiamo ed accettiamo il suo supremo magistero e la pienezza di suoi sacri diritti. Signore ! In questo secolo tormentato, che sembra avanzare nei sentieri della storia come un cieco, che non sa ove porre il piede per sentirsi sicuro, ma pur anela alla luce e alla vita; ricorriamo a te pieni di fiducia ed imploriamo la forza di cooperare all'equilibrio, alla tranquillità e alla pace del mondo, lavorando alla diffusione del diritto e della giustizia: in guisa che, partendo dalle norme puramente umane, sappiamo salire ed elevarci sino a te, per ridiscendere poi con più ardente brama che finalmente regni sulla terra la tua volontà e la tua legge, che regni tu stesso, o Signore, come trionfi e regni nel più alto dei cieli e regnerai sempre per tutti i secoli dei secoli. Così sia ! Die 2k Maii 1955 Ssmus D. N. Pius div. Prov. Pp. XII benigne tribuere dignatus est Indulgentiam partialem quingentorum dierum a iuris peritis saltem corde contrito lucrandam, quoties supra relatam orationem devote recitaverint. Contrariis non obstantibus quibuslibet. N. Card. Canali, Paenitentiarius Maior L. © S, S. Luzio, Regens 424 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SACRA ROMANA ROTA Citatio edictalis S. G A L L I NULLITATIS MATRIMONII (FREY-MÜLLER) Cum ignoretur locus actualis commorationis Domini Aemilii Müller, in causa conventi, (olim degentis in « Kantonale Strafanstalt, St. Gallen-Helvetia » ) , eundem citamus ad comparendum, sive per se sive per procuratorem legitime constitutum, in Sede Tribunalis Sacrae Romanae Rotae (Roma, Palazzo della Cancelleria) die 29 Iulii 1955, hora undecima ad concordandum de dubio disputando, vel infrascripto subscribendum et ad diem designandam, qua habebitur turnus Rotalis pro causae definitione. An constet ole nullitate matrimonii, in casu. Ordinarii locorum, parochi, sacerdotes et fideles quicumque notitiam habentes de loco commorationis praedicti domini Aemilii Müller curare debent, ut de hac edictali citatione ipse moneatur. * Dinus Staffa, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 13 Maii 1955. E. Fiore, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de Mr Emile Müller défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 29 juillet 1955, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté, et fixer le jour de la décision de la cause devant la Rote. Gonste-t-il oie la nullité du mariage dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence du dit Mr Emile Müller devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Diarium Romanae Curiae 425 DIARIUM ROMANAE CURIAE S E G R E T E R I A DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di nominare : 27 settembre 1954. S. E. Revma Monsig. Sigismondi Pietro, Arcivescovo tit. di Neapoli di Pisidia, Segretario della Sacra Congregazione de Propaganda Fide. 19 ottobre » S. E. Revma Monsig. Pignedoli Sergio, Arcivescovo tit. d'Iconio, Nunzio Apostolico nella Repubblica del Venezuela. 15 novembre » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Cicognani Gaetano, Protettore delle « Hermanitas de los Pobres de Maiquetia (Caracas). 11 gennaio 1955. L'Emo e Revmo Signor Cardinale Aloisi Masella Benedetto, Protettore delle « Piccole Missionarie di Maria Immacolata » di San José dos Campos (Brasile). » » » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Cicognani Gaetano, Protettore delle «Serve del SSmo Sacramento » (Caracas). 21 » » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Micara Clemente, Protettore delle « Figlie del Calvario » (Città del Messico). 18 febbraio » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Cicognani Gaetano, Protettore dell'Arciconfraternita dei SS. Giovanni Evangelista e Petronio dei Bolognesi (Roma). 24 » » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Cicognani Gaetano, Protettore delle Figlie di Maria Religiose Scolopie du Figueras (Barcellona). 25 » » L'Elmo e Revmo Signor Cardinale Siri Giuseppe, Protettore delle Suore Oblate di San Luigi Gonzaga (Alba). 2 marzo » S. E. Revma Monsig. De Jonghe D'Ardoye Giorgio, Arcivescovo tit. di Mistia, Internunzio Apostolico in Egitto. » » » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Aloisi Masella Benedetto, Protettore delle Suore Benedettine della Divina Provvidenza di Voghera (Tortona). 426 Acta 21 marzo 1 aprile » » 2 » 5 » » » » » » » » » » » » » » » » » ï) » » » » » » » Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1955. L'Emo e Revmo Signor Cardinale Pizzardo Giuseppe, Protettore del Collegio Lituano « San Casimiro »,(Roma). » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Valeri Valerio, Protettore delle Suore della Carità dell'Hôtel-Dieu (San Giacinto). » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Valeri Valerio, Protettore delle Suore Grigie di Santa Elisabetta a Reinbek-Amburgo (Osnabrück). » L'Elmo e Revmo Signor Cardinale Ottaviani Alfredo, Protettore delle Suore Francescane Angeline (Torino). » S. E. il sig. prof. Herbert Best Charles, di Toronto (Canada), Docente di Endocrinologia, Socio della Pontificia Accademia delle Scienze. » S. E. il sig. prof. Brück Hermann Alexander, di Dublino (Irlanda) Docente di Astronomia, Socio della medesima Accademia. » S. É. il sig. prof. De Karman Theodore, di Pasadena, Cal. (U. S. A.), Docente di Aerodinamica, Socio della medesima Accademia. * » S. E. il sig. prof. Garcia Otero Cesar Julio, di Montevideo (Uruguay), Docente di Biologia, Socio della medesima Accademia. » S. E. il sig. prof. Hahn Otto, di Gottinga (Germania;, Docente di Fisica, Socio della medesima Accademia. » S. E. il sig. prof. Heisenberg Werner Karl, di Gottinga (Germania), Docente di Fisica, Socio della medesima Accademia. » S. E. il sig. Hess Walter Rudolf, di Zurigo (Svizzera), Docente di Fisiologia, Socio della medesima Accademia. » S. E. il sig. prof. Julia Gaston, di Parigi (Francia), Docente di Matematica, Socio della medesima Accademia. » S. E. il sig. prof. ìsTiehans Paul, di Vevey (Svizzera), Docente di Terapia cellulare, Socio della medesima Accademia. » S. E. il sig. prof. Tiselius Arne, di Upsala (Svezia), Docente di Biochimica, Socio della medesima Accademia. » S. E. il sig. prof. Virtanen Arturi J.y di Helsinki (Finlandia), Docente di Chimica, Socio della medesima Accademia. » S. E. il sig. prof. Von Laue Max, di Gottinga (Germania), Docente di Cristallografia, Socio della medesima Accademia. » S. E. il sig. prof. De Broglie Louis, di Parigi (Francia) Diarium 5 29 5 11 Romanae Curiae 427 Docente di Fisica, Socio della medesima Accademia. aprile 1955. S. E. il sig. prof. Weyl Hermann, di Zurigo (Svizzera), Docente di Fisica Matematica, Socio della medesima Accademia. » » L'Illmo e Revmo Monsig. Trezzi Giuseppe, Prelato Votante Soprannumerario del Supremo Tribunale della Segnatura-Apostolica. maggio » Il Revmo Padre Ciappi Luigi, dell'Ordine dei Frati Predicatori, Maestro del Sacro Palazzo Apostolico. » » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Micara Clemente, Protettore delle Figlie della Misericordia del Terz'Ordine di S. Francesco (Roma). Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di nominare : 23 maggio 1955. il Revmo Monsig. Felice Ugo, Promotore di Giustizia nel Tribunale della Sacra Romana Rota. 31 » » L'Emo e Revmo Signor Card. Ciriaci Pietro, Presidente della Commissione Pontificia per la Interpretazione autentica del Codice di Diritto Canonico. Parimenti con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di nominare : Prelati Domestici di Sua Santità : 12 maggio 1952. Monsig. O'Connell Timoteo P. della diocesi di Worcester. 25 gennaio 1955. Monsig. Rast Giovanni, della diocesi di Losanna Ginevra e Friburgo. » 19 febbraio Monsig. Boyle Giacomo, delParcidiocesi di Nuova York. 26 Monsig. Wynne Daniele Giuseppe, della diocesi di Sa» ginaw. 1 marzo » Monsig. Loreti Adelmo, della diocesi di Anagni. 31 » » Monsig. Magnico Francesco, delParcidiocesi di Bologna. 8 aprile Monsig. Fortini Carlo, della medesima arcidiocesi. 6 maggio Monsig. Castegnaro Bortolo, della diocesi di Vicenza. » Camerieri segreti soprannumerari di Sua Santità: Ci 29 marzo 1954. Monsig. 19 febbraio 1955. Monsig. » Monsig. » » maggio » Monsig. 3 giugno » Monsig. Clark Alano Carlo, della diocesi di Southwark. Guilfoyle Giorgio, delParcidiocesi di Nuova York, Wilders Giacomo, della medesima arcidiocesi. Lupieri Antonio, delParcidiocesi di Udine. Carew Guglielmo, delParcidiocesi di S. Giovanni di Terranova. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 428 ONORIFICENZE Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di conferire : La Gran Croce dell'Ordine Piano : 17 marzo 1955. A S. Ecc. il sig. Chamoun Camillo, Presidente della Repubblica del Libano. La Commenda dell'Ordine Piano : 3 marzo 1955. Al Conte Fani Ciotti Mario (Roma). Il Cavalierato dell'Ordine Piano : 8 febbraio 1955. Al sig. Sayyid Abdulla Mulla Salen (Kuwait). La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe cimile : 6 marzo 1952. Al sig. Daudt de Oliveira Giovanni, dell'arcidiocesi di S. Sebastiano di Rio de Janeiro. » » » Al sig. de Oliveira Sampaio Paolo, della medesima arci diocesi. 24 » 1954. Al sig. Saona Cortavitarte Mario, della diocesi di Tacna. 12 febbraio 1955. Al sig. de Lucena Giovanni (Portogallo). 19 » » Al sig. Dell'Amore Giordano, dell'arcidiocesi di Milano. 24 marzo » Al sig. Farrusi Marcello Cirillo, della diocesi di Cerignola. La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe militare : 2 » marzo » 1955. Al Gen. Rossi Silvio (Roma). » Al Gen. Ferri Guido (Roma). La Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 19 luglio 1954. Al sig. Rombach Guglielmo, dell'arcidiocesi di Paderborna. La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile : 6 marzo 1954. Al sig. Pannenbecker Otto, dell'arcidiocesi di Colonia. 12 maggio Al sig. Gendebien Paolo, dulìa diocesi di Tournai. 25 giugno Al sig. Commette Edoardo, dell'arcidiocesi di Lione. 10 luglio A3 sig. Grotti Enzo, dell'arcidiocesi di Bologna. 12 » Al sig Gciselberger Giovanni, della diocesi di Passavia. 26 agosto Al sig. Guidotti Luciano, della diocesi di Piracicaba. » » Al sig. Habechian Pietro, della medesima diocesi. 13 settembre Al sig. Nolan Giovanni, della diocesi di Paterson. Al sig. O'Brien Guglielmo, della medesima diocesi. Diarium 1 4 o 11 18 24 27 29 18 26 11 24 28 » ottobre 1954. Al novembre Al » Al gennaio 1955. Al Al » » Al » Al » » Al » febbraio Al » » Al marzo » Al » » Al » Al » » Al >.* sig. sigsig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Romanae 429 Curiae Chevalier Leone, della diocesi di Tournai. Bodet Carlo, della diocesi di Angers. Orozco Guglielmo, delParcidiocesi di Messico. Snoeks Maurizio, delParcidiocesi di Malines. Boland Paolo, della diocesi di Liegi. Ábrego Carlo, delParcidiocesi di Angelopoli. De Forgellinis Giovanni, delParcidiocesi di Napoli. Galantino Angelo, delParcidiocesi di Taranto. Saraceni Gioacchino (Roma). Ferrara Luigi, delParcidiocesi di Catanzaro. Piccolo Salvatore, della diocesi di Nola. Lapiccirella Vincenzo, della diocesi di Cerignola. Kaelin Giuseppe, della diocesi di Basilea e Lugano. Mueller Edmondo, della medesima diocesi. 2 marzo eo La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe militare : » 1955. Al sig. Jadevaia Francesco (Roma). » Al sig. Barberini dei Principi don Francesco (Roma). Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile : 23 gennaio 1954. Al » Al » » 6 aprile Al 5 maggio Al » Al » » » Al » » Al » Al » » Al » » » Al » » » Al » » » » Al » » Al » » Al » » » Al » 24 » » 5 giugno 14 giugno sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sigsig. Altmeyer Augusto, delParcidiocesi di Colonia. Stuesser Francesco, della medesima arcidiocesi. Becker Pietro, della medesima arcidiocesi. Ainsa Francesco, della diocesi di El Paso. Boverie Roberto F., della medesima diocesi. Famariss Walter Jr., della medesima diocesi. Flood Michele, della medesima diocesi. Gallagher Francesco, della medesima diocesi. Ivey Beniamino K., della medesima diocesi. Morgan Bernardo, della medesima diocesi. Navarro Vittorio E., della medesima diocesi. Segura Encarnación, della medesima diocesi. Sullivan Wimbert R., della medesima diocesi. Velardo Luigi, della medesima diocesi. Viramontes Giuseppe Maria, della medesima dio- » Al sig. » » » » Al Al Al Al Al Al cesi. Carrière Laurier, della diocesi di Alessandria (Canada). MacDonald Donald A., della medesima diocesi. Meyer Enrico, delParcidiocesi di Parigi. Bodenreider Giovanni, della diocesi di Saint-Dié. Dunan Andrea, della diocesi di Viviers. Massot Giovanni L., della diocesi di Belley. González Chávez Elia, delParcidiocesi di Guadalajara. Martínez Rivas Antonio, della medesima arcidio- » » sig. sig. sig. sig. sig. sig. 1 » » 10 26 luglio » » » Al sig. 11 agosto » » » cesi. Al sig. de Jong Marino, delParcidiocesi di Malines. Al sig. Nées Gustavo, della medesima arcidiocesi. )) 430 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ÖS 9 settembre 1954. Al sig. Andrieu Giovanni Battista, dell'arcidiocesi di Lione. » » Al sig. Ghavet Luigi, della medesima arcidioeesi. » » » Al sig. Longuet Elia, della diocesi di Tarbes e Lourdes. » » 13 Al sig. Barton Giorgio, della diocesi di Paterson. » » » Al sig. Broderick Edoardo, della medesima diocesi. » » Al sig. Dwyer Guglielmo, della medesima diocesi. » » Al sig. Hinchlifïe Giovanni, della medesima diocesi. » » » Al sig. Johnson Guglielmo, della medesima diocesi. » Al sig. McCoy Giovanni, della medesima diocesi. » » » Al sig. Szerbo Francesco, della medesima diocesi. » 23 Al sig. Cad well A. M., dell'arcidiocesi di Santa Fé. » » Al sig. Chavez Davide, della medesima arcidioeesi. » » » Al sig. Di Lisio Giuseppe, della medesima arcidioeesi. Al sig. Doherty Gerolamo, della medesima arcidioeesi. » » » Al sig. Flaska Giovanni, della medesima arcidioeesi. » » Al sig. Kelly Giovani, della medesima arcidioeesi. » Al sig. Lopez Alfredo, della medesima arcidioeesi. Al sig. Moynahan Brian, della medesima arcidioeesi. » Al sig. Raskob Beniamino, della medesima arcidioeesi. » » Al sig. Rowe Francesco, della medesima arcidioeesi. » » » » Al sig. Shea Timoteo Edoardo, della medesima arcidioeesi. 30 Al sig. Grobon Marcello, dell'arcidiocesi di Lione. » » Al sig. Levrat Enrico, della medesima arcidioeesi. » » Al sig. Bornaert Giacomo, della diocesi di Tournai. » » » Al sig. Dollat Paolo, della diocesi di Troyes. Al sig. Lunardini Adriano, della medesima diocesi. » » » » Al sig. Simonnet Leopoldo, della medesima diocesi. 4 ottobre Al sig. Ryelandt Giuseppe V. M., della diocesi di Bruges. » » 12 Al sig. Rogers Guglielmo, della diocesi di Salt Lake City. » Al sig. Salleon-Terras Andrea, della diocesi di Viviers. » » 14 Al sig. Genin Giuseppe, dell'arcidiocesi di Lione. » » » » Al sig. Tilmann Alberto, della diocesi di Osnabrück. Al sig. Halopeau Stanislao, della diocesi di Angers. 4 novembre » » » Al sig. Richard Francesco, della medesima diocesi. Al sig. Pénard Giuseppe, della diocesi di Moulins. » » » » Al sig. Phelips Giovanni, della medesima diocesi. » » » Al sig. Rigondet Enrico, della medesima diocesi. » » Al sig. Depuydt Camillo, della diocesi di Bruges. » Al sig. Borserine Edwin, dell'arcidiocesi di Kansas City » in Kansas. » Al sig. Daly Tommaso, della medesima arcidioeesi. )) » » Al sig. De Coursey Vincenzo, della medesima arcidioeesi. » » Al sig. Malone Giacomo, della medesima arcidioeesi. » » » Al sig. Nusbaum Leo, della medesima arcidioeesi. » » Al sig. Rettenmaier Alberto, della medesima arcidioeesi. » Al sig. Sullivan Enrico, della diocesi di Providence. » » 11 Al sig. Desgagné Antonio, della diocesi di Chicoutìmi. 19 » » » 23 Al sig. McGill Giacomo, della diocesi di Superior. » 2fr » Al sig. Uribe Labastida Luigi, dell'arcidiocesi di Messico. Diarium 11 gennaio 1955. Al » » Al » » » Al » » » Al 8 febbraio » » » 18 3 16 24 » - » » marzo » » » Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Romanae Curiae 431 Bos Emilio, delParcidiocesi di Malines. Fremeau Edoardo, della medesima arcidiocesi. Lebeer Giovanni, della medesima arcidiocesi. Mitchell Guglielmo Enrico, della diocesi di Savannah-Atlanta. Cavezzale Luigi, delParcidiocesi di Milano. Superchi Carlo, della medesima arcidiocesi. Italiano Giovanni (Roma). Tierney Michele, delParcidiocesi di Dublino. Sassen Giuseppe, della diocesi di Haarlem. Morra Francesco, della diocesi di Cerignola. La Gran Croce dell'Ordine di san Silvestro Papa : 26 febbraio 1955. A S. E. il Gen. Minano Mendocilla Carlo, Ministro della Guerra del Perù. 14 marzo A S. E. il sig. Mattarella Bernardo, Ministro dei Trasporti della Repubblica Italiana. 16 » » Al sig. Gasbarrini Antonio, delParcidiocesi di Bologna. » » » Al Conte Paolucci di Valmaggiore Raffaele (Roma). 28 » Al sig. Belton Andrea, delParcidiocesi di Cape Town. La Commenda con Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa: 16 marzo » » 1955. Al sig. Corelli Ferdinando (Roma). » Al sig. Hruska Curzio (Roma). La Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa : 11 agosto 1954. Al sig. 29 gennaio 1955. Al sig. » » » Al sig. 7 febbraio » Al sig. 10 marzo Al sig. de Roeck Luigi, delParcidiocesi di Malines. Durso Domenico, delParcidiocesi di Catania. Viola Ignazio, della medesima arcidiocesi. Parrini Eugenio (Roma). Casnati Francesco (Roma). La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa: 24 gennaio 1951. Al sig. De Aguiar Goulart Fabio, delParcidiocesi di S. Paolo del Brasile. 28 febbraio » Al Conte Von Spee Ulderico, delParcidiocesi di Colonia. 28 marzo » Al sig. Hoffmann Ugo, delParcidiocesi di Friburgo in Brisgovia. 3 ottobre 1953. Al sig. Wehrle Alberto, della diocesi di Tacna. 29 ottobre » Al sig. Franchi Franco (Roma). 11 agosto 1954. Al sig. Crussol Luciano, delParcidiocesi di Malines. » » » Al sig. Debaisieux Giorgio, della medesima arcidiocesi. » » » Al sig. de Smedt Giacomo, della medesima arcidiocesi. » Al sig. Hoet Giuseppe, della medesima arcidiocesi » » » » Al sig. Quarré Guglielmo, della medesima arcidiocesi. » » » Al sig. Von Goidsenhoven Francesco, della medesima arcidiocesi. 1 ottobre » Al sig. Scarpa Francesco, della diocesi di Sorocaba. Acta 432 8 22 9 Ì0 8 11 >) 29 » 7 » 9 16 18 » 10 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ottobre 1954. Al sig. Arreaza Cardier Giuseppe, della diocesi di Ciudad Bolivar. » » Al sig. McPhillips Giacomo, dell'arcidiocesi di Dar-esSalaam. novembre » Al sig. Lanci Giuseppe, dell'arcidiocesi di S. Paolo nel Brasile. Al sig. Mertens Enrico L., dell'arcidiocesi di Malines. dicembre » Al sig. Meo Marino, del patriarcato di Venezia. gennaio 1955. Al sig. Allard Antonio Clemente, della diocesi di Liegi. » » Al sig. Peeters Carlo, dell'arcidiocesi di Malines. » » Al sig. Frascaroli Carlo, della diocesi di Alessandria. » » » » Al sig. BiancM Caranda Pietro, dell'arcidiocesi di Taranto. Al sig. Cardinale Gaetano, dell'arcidiocesi di Monreale. febbraio Al sig. Vianello Carlo, del patriarcato di Venezia. » Al sig. Fava Gioacchino (Roma). » Al sig. Griselli Vincenzo Mario, della diocesi di Ivrea. » Al sig. Paparatti Domenico (Roma). » Al sig. Fortuzzi Amleto (Roma). » Al sig. Gabrielli Giovanni, della diocesi di Adria. » Al sig. Spadaro Sapienza Dino, dell'arcidiocesi di Camarzo tania. NECROLOGIO 3955. Monsig. Kirmann Alfonso, Vescovo tit. di Assura. » Monsig. Kolb Giuseppe Ottone, Arcivescovo di Bamberga. » Monsig. Mendes de Conceiçao Santos Emanuele, Arcivescovo di Evora. 5 aprile » Monsig. García Caballeros Giorgio, Vescovo di Quezaltenango. Marishall Enrico Vincenzo, Vescovo di Salford. » Monsig. 14 Beretti Francesco, Arcivescovo tit. di Leontopoli » Monsig. 27 di Pamphilia. » Monsig. Rhéaume Luigi, Vescovo di Timmins. 8 maggio » Monsig. Gomes de Oliveira Emanuele, Arcivescovo di 12 » Goiás. 19 » » Monsig. Arida Antonio Pietro, Patriarca di Antiochia dei Maroniti. » Monsig. Vieira de Melo Severino, Arcivescovo di Teresina. 27 » Monsig. Domenech y Valls Rigoberto, Arcivescovo di Sa30 ragozza. » Monsig. Chabalier Giovanni Battista, Vescovo tit. di Fa11 giugno ran, Vicario Apostolico di Pnom-Penh. 14 » Monsig. Turquetil Arsenio, Vescovo tit. di Tolemaide di Fenicia. 25 30 » marzo » » An. et vol. XXXXV1I 24 Iulii 1955 (Ser. II, y. XXII) - N. 9 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E ACTA PII PP. XII CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I MALACENSIS (KUALA LUMPURENSIS - PINANGENSIS) A M A L A C E N S I A R C H I D I O E C E S I Q U A E D A M TERRITORIA D E T R A H U N T U R , E Q U I B U S D U A E E F F I C I U N T U R DIOECESES, (( K U A L A L U M P U R E N S I S )) AC (( P I N A N G E N S I S )) NOMINANDAE. PIUS EPISCOPUS S E R V U S S E R V O R U M DEI AD PERPETUAM REI M E M O R I A M Malacensis archidioecesis, ob studia insomnemque industriam sacerdotum e Societate Parisiensi Missionibus ad exteras gentes habendis, quibus ipsa est commissa, in christianae virtutis splendore hoc tempore tantopere profecit, ut nunc sive indigenae cleri meritis sive fidelium frequentia sive egregiorum operum copia felicissime floreat. Huc praeterea accedit quod eadem ita in latitudinem patet, ut unius Praesulis, licet sòllertissimi, vires vix multiplicatis universi populi necessitatibus pares haberi possint. Quae animo considerantes, cum summus Deus Nobis gravissimum imposuerit onus Ecclesiae sanctae consulendi eidemque aptiorem in dies administrationem ubique terrarum comparandi, preces libenter admittimus venerabilis Fratris Martini Lucas, Archiepiscopi titulo Adulitani et in India Apostolici Internuntii, qui ab hac Romana Sede postulavit ut a Malacensi Sede, Nobis et Apostolicae 28 - ACTA, vol. XXII, n. 9. — 24-7-1955. 434 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Cathedrae directa subiecta, plura distraherentur territoria, ex quibus duae efficerentur dioeceses : laetam enim fìrmamqué concipimus spem fore ut hae novae Ecclesiae almae sint christianorum parentes atque altrices. Audito igitur consilio venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium S. Congregationi Fidei Propagandae praepositorum, post rem attente consideratam atque consensum eorum suppletum qui in hac re aliquid habeant iuris vel se habere putent, de summa Nostra potestate sequentia statuimus. A Malacensi archidioecesi civiles separamus Civitates, quibus vulgo sunt nomina : Negri Sembüan, Pahang, Trangganu, Selangor, ex iisque novam condimus dioecesim, Kuala Lumpurensem ab urbe Kuala Lumpur nominandam; item ex eadem Malacensi Ecclesia Civitates separamus de Peralc, Kelantan, Kedah, Perlis atque Britannicam coloniam de Penang, ex iisque dioecesim constituimus, Pinangensem ab urbe Penang appellandam. Fines eapropter duarum dioecesium finibus aequabuntur omnium simul Civitatum, quae utramque constituunt. Quarum Ecclesiarum sedes in ipsis erit urbibus, quas memoravimus, cathedra praeterea Kuala Lumpurensis Episcopi in templo S. Ioanni sacro collocabitur, quod in urbe Kuala Lumpur exstat, Episcopi vero Pinangensis in aedibus B. M. V., caelo receptae ligetur, in Pinangensi urbe. Sive igitur Kuala Lumpurensi atque Pinangensi dioecesibus, sive cathedralibus hisce templis, nunc constitutis, sive earum pro tempore Praesulibus omnia privilegia atque honores concedimus, quae ad ceteras pari dignitate Ecclesias, ad cathedrales aedes atque ad earum Episcopos recto iure spectant. Praesules tamen propriis officiis atque oneribus volumus oneratos, quem ad modum omnes per terrarum orbem Episcopi similiter obstringuntur. Volumus autem ut hae novae dioeceses uti suffraganeae subdantur Malacensi Ecclesiae, quam hoc ipso die jper Nostras Litteras « Cum per apostolicas » metropolitana honestavimus dignitate, earumque Praesules iuri Malacensis Archiepiscopi sint obnoxii. Harum praeterea curationem Ecclesiarum saeculari clero committimus. Quo vero accuratius in dies adulescentuli illi instituantur, qui animorum amoris atque Evangelii nuntiandi cupidi ad sacerdotium aspirent, curent iidem Praesules, ubi primum poterunt, ut seminarium saltem elementarium in sua quodque Sede condatur. Episcopalis mensa iis constabit bonis, si qua sint, quae territoriis a Malacensi Sede distractis, pro rata parte, accedebant, sive emolumentis Kuala Lumpurensi ac Pinangensi Curiis obventuris, sive pecunia a S. Consilio Fidei Propagandae et a fidelibus offerenda. Volumus insuper ut, quoadusque Canonicorum Collegium nequeat constitui, Consultores dioecesani in unaquaque Ecclesia renun- Acta Pii Pp. 435 XII tientur, quorum consilio et opere Episcopi subleventur. Quod autem attinet ad Vicarii Capitularis, Sede vacante, electionem, ad fidelium et sacerdotum iura et onera aliaque huiusmodi, ea servari praecipimus quae Iure Canonico iubentur. Quod denique ad clerum spectat, decernimus ut simul atque hae Litterae ad exsecutionem deductae fuerint, eo ipso clerici Ecclesiae illi habeantur ascripti, in cuius finibus legitime degunt. Quae Nostris Litteris praecipimus venerabilis Frater Martinus Lucas efficienda curabit, vel is qui eo tempore, quo haec iussa ad rem adducentur, Apostolicae in India praeerit Internuntiaturae ; cui vero contigerit exsequendum negotium, illi omnes necessarias ad id facimus potestates, cuilibet subdelegandas, si opus fuerit, viro ecclesiastica dignitate praedito. Idem pariter venerabilis Frater confectum negotium in tabulas referet earumque fide digna exempla ad S. Consilium Fidei Propagandae quam primum mittet. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineat. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae apud S. Petrum, die quinto et vicesimo mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quinto, Pontificatus Nostri sexto decimo. CELSUS Card. COSTANTINI PETRUS Card. FUMASONI BIONDI 8. R. E. Cancellarius 8. Congr. de Propaganda Fide Praefectus Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost. Silvius Sericano, Proton. Apost. L o c o £8 P l u m b i In Ap. Cane, tal., vol. LXXXX, n. 29. 436 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II MALACENSIS (MALACENSIS - SINGAPOBENSIS) IN REGIONE MALACENSI NOVA PROVINCIA ECCLESIASTICA CONSTITUITUR, (( MALACENSIS - SINGAPORENSIS )) APPELLANDA. PIUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Cum per apostolicas Litteras « Malacensis archidioecesis », hac ipsa die datas, aliquot ab eadem Sede detractis territoriis dioeceses Kuala Lumpurensem et Pinangensem erexerimus; cumque audito venerabili Fratre Martino Lucas, Archiepiscopo titulo Adulitano, eodemque in India Apostolico Internuntio, censuerint venerabiles Fratres Nostri, S. R. E. Cardinales S. Congregationi Fidei Propagandae praepositi, novam ex iis ecclesiasticam provinciam esse constituendam, optime arbitrantes magna cum fidelium utilitate fieri, si plures eiusdem regionis Episcopi consilia in unum conferant; Nos eorum sententiam omnino probantes, eorumque consensum supplentes quorum quoquo modo intersit negotium, de apostolica potestate qua universo christianorum gregi praesumus, haec quae sequuntur decernimus et iubemus. Quod territorium Malacensis archidioecesis comprehendebat, quodque, per apostolicas Litteras divisum, in tres circumscriptiones ecclesiasticas patet : in Malacensem nempe archidioecesim, et duas dioeceses quibus sunt nomina Kuala Lumpurensis et Pinangensis ; hoc omne territorium.in novae provinciae ecclesiasticae formam redigimus, iisdem finibus terminandae ac tres Ecclesiae e quibus constat, quarum prima metropolitana erit, sumpto nomine Malacensis-ßingaporensis, ceterae vero suffraganeae. Cuius amplissimae dignitatis causa, quam archidioecesis adepta est, ea omnia iura et honores quae reliquis per orbem sive Ecclesiis eiusdem gradus sive earum Praesulibus tribui solent, haec eadem etiam modo conditae Metropoli et eius Archiepiscopo concedi volumus, impositis tamen huic sacrorum Antistiti iisdem quoque oneribus et obligationibus. Poterit igitur Archiepiscopus Metropolita Malacensis-Singaporensis in omni suae provinciae territorio et Crucem ante se ferre in sacris caerimoniis peragendis, et pallio uti iuxta leges Ecclesiae. Quae his Litteris iussimus Acta Pii Pp. XII 437 exsequenda curabit venerabilis Frater Martinus Lucas, cuius mentionem fecimus, omnibus ad id factis potestatibus, quas poterit ipse cuilibet viro subdelegare, dummodo in ecclesiastica dignitate constituto. Postquam vero negotium peractum fuerit, idem venerabilis Frater documenta fieri studebit, quorum exemplum, sincera fide exaratum, ad S. Congregationem Christiano Nomini Propagando quam cito transmittet. Quod si eo tempore quo res agenda erit, alius Apostolicae Internuntiaturae in India praeerit, huic eadem sive mandata damus sive potestates facimus. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficaeitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Kos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin imo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die vicesimo quinto mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quinto, Pontificatus Nostri sexto decimo. CELSUS Card. COSTANTINI 8. B. E. Cancellarius PETRUS Card. FUMASONI BIONDI 8. Congr. de Propaganda Fide Praefectus Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Begens Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost. Silvius Sericano, Proton. Apost. L o c o £B P l u m b i In Ap. Cane, tao., vol. LXXXX, n. SO. 438 Acta Apostolicae Sedis - CommcntaHum Officiale L I T T E R A E APOSTOLICAE I BEATA M A R I A V. (( A MERCEDE )) P R A E C I P U A PATRONA C A E L E S T I S REGIONIS « BARLOVENTO )) DIOECESIS POSITAE. APPELLATAE, INTRA FINES CONSTITUITUR CARACENSIS ARCHI- PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Praeclaram Virginem Mariam a Mercede a multo tempore praecipuis accepimus excoli obsequiis a Christifidelibus regionis, cui nomen « Barlovento » quaeque finibus Archidioecesis Caracensis ac Dicionis Venetiolae continetur. Unde factum est ut Sacrorum administri, publicae rei Moderatores, municipiorum praefecti ac populus Deo devotus plagam illam incolentes, Eam sibi Patronam elegerint, cuius praesidio numquam non uterentur. Quod ut Nostra auctoritate confirmaremus, Venerabilis Prater Lucas Villelmus Castillo Hernández, Caracensis Archiepiscopus, preces Nobis adhibuit. Nos autem, minime dubitantes quin eius regionis Christifideles ex huiusmodi Patrocinio fructum sint amplissimum consecuturi, vota illa libenti animo volumus explere. Quapropter, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra, deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Beatam Mariam Virginem a Mercede praecipuam Patronatu Caelestem regionis, vulgo «Barlovento» nuncupatae et intra fines Archidioecesis Caracensis positae, confirmamus seu constituimus ac declaramus, omnibus adiectis honoribus ac privilegiis liturgicis, quae principalibus regionum Patronis rite competunt. Contrariis quibusvis non obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque ad quos spectant, seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane Acta Pii Pp. XII 439 fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x n mensis Februarii, anno m d c c c c l i v , Pontificatus Nostri quinto decimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis Gildo Brugnola a Brevibus Apostolicis II VENERABILIS GNAT, BEATUS DEI FAMULUS SACERDOS, MARCELLINUS INSTITUTI IOSEPHUS PARVULORUM BENEDICTUS FRATRUM MARIAE CHAMPAFUNDATOR, RENUNTIATUR. PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Praeclara quidem caritatis est exercitatio egentium corporibus curam adhibere et afferre levationem, magis autem aliorum inservit commodis, qui animos ad religionem et humanitatem informat, ut recte ait Sanctus Bernardus, Ecclesiae Doctor, cuius ex ore melle dulcior Auxit oratio : « Si enim pium est praebere escam corpori, multo misericordius escam animae impartiri, quod est proprie magistrorum» (Serm. I in Nat. Dom.; P. L., CLXXXIV, 829). Quae ars, si cum virtute coniungatur, in haud modicam vertere solet hominum utilitatem, et qui ex religionis praescripto in ea versantur, iis laudis praeconium non immerito tribuitur. In quibus numerum obtinet Marcellinus Iosephus Benedictus Champagnat, Sodalitatis .Parvulorum Fratrum Mariae auctor, quem hodie Beatorum Caelitum honoribus condecorare statuimus. Hunc ergo egregium virum imitando exprimant illi, quibus propositum est, ut adulescentes doctrinis erudiant, hac praesertim aetate, qua pueriles animi haud raro corruptelarum illecebris falsarumque opinionum commentis irretiuntur. Qui praeceptor pius consultusque die vicesima mensis Maii, anno millesimo septingentésimo undenonagesimo, susceptus est in lucem in oppido, cui appellatio Marlhes quodque tunc intra Aniciensis dioecesis fines positum erat, nunc vero ad Lugdunensem pertinet Archidioecesim. Parentes autem eius Ioannes Baptista Champagnat et Maria Chirat, non ita ampla 440 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale fortuna praediti, decem, quos. pepererunt, filiorum rationibus studiose consulebant, praecipuum vero familiae praesidium in domesticis ponebant virtutibus. Qui parvulum postero die, quo sollemme Servatoris caelos ascendentis agebatur, baptismate sancto curaverunt abluendum; quod recte festo eo die factum esse videtur propterea quod novus Ecclesiae alumnus non fluxas huius saeculi res erat consectaturus, sed caelestes, sed sempiternas. Matri ac praesertim piae amitae cordi fuit, ut tenellum eius animum utilissimis fingerent praeceptis et ad christianae sapientiae rationem componerent. Hac igitur usus domestica disciplina, Marcellinus Iosephus Benedictus a prima aetate vitam transigebat e virtutis lege ceterisque praefulgebat in exemplum. Itaque religiosus ac bene moratus puer, cum esset undecim annos natus, paratus erat ad suscipiendam primum, cum laetissima fructuum copia, divinam animi alimoniam. Litteris domi paulum institutus, parentibus inserviebat ad opus rusticum atque etiam modicam mercaturam, qua erat prudentia, exercebat. Eum autem, de capessendis sacris muneribus non cogitantem, Deus vocavit, ut, qua publicus administer suus, lucrum faceret praeclarum et immensum. Quodam enim sacerdote auctore, adulescens, sextum decimum annum agens, ad clericorum ordinem constituit se aggregare. Postquam ergo apud cognatum aliquod tempus est commoratus, a quo litterarum rudimenta disceret, in sacrum Seminarium, cui vulgatum nomen Verrières, se contulit, ubi minoribus disciplinis institueretur; quibus septem annos ingenium omni cum diligentia excoluit, haud praetermittens, quod erat ipsi potissimum, quin pietatis ornamentis animum locupletare^ Quo curriculo emenso, ad maius, quod dicunt, transiit Seminarium, in divinarum rerum scientia non parvos effecturas progressus. Dum ergo alacre studium confert ad comparandam doctrinam, sollemne tamen ei fuit mentem a saeculo sevocare et ad caelestia erigere, linguam compescere, supernis meditandis rebus vacare. Qui praeterea a teneris unguiculis Beatam Mariam Virginem omni prosecutus erat genere honoris, in sacro illo ephebeo per diligens eius exstitit cultor et nuntius. Cum ergo optimi quidam sacerdotii candidati, in quibus Famulus Dei fuit, de Alma Deipara frequentes haberent inter se sermones, constituerunt Societatem condere, cuius esset eius gloriam adaugere atque religionis fines propagare sive puerorum institutione sive sacris expeditionibus ad gentes ethnicas. Quibus in circulis Marcellinus Iosephus Benedictus suasit, ut etiam religiosi fratres laici accierentur ad egregium huiusmodi opus exsequendum, praesertim ad christianae doctrinae litterarumque elementa pueris tradenda. Quod propositum ut ad rem de- Acta PU Pp. XII 441 duceret, a piis sodalibus est eidem mandatum. Cum ergo ad laudem alumni sacrorum eximii profecisset, Famulus Dei die vicesima secunda mensis Iulii, anno millesimo octingentesimo sexto decimo, ad sacerdotalem dignitatem est provectus. Antequam autem apostolicum aggrederetur opus, ad Marianae religionis sedem insignem, quam Fourvière vulgo appellant, accessit, ubi, lacrimarum vim profundens, augustae Virgini se vitamque suam devovit. Paulo post eorum, qui praeerant, iussu in curiam, cui nomen La Valla, missus est, ubi parocho esset a sacris adiutor. Est autem memorandum sacrum ministerium ibi non paucis obstructum esse difficultatibus, quod in montis clivo pagus ille erat quasi affixus pluresque viculi, eodem pertinentes, in regione impervia hic illic iacebant. Unde etiam factum est, ut incolae haud raro veritatis christianae tenerentur ignoratione. Est autem hic recens a sacerdotio iuvenis omni studio annisus, ut pueritiam formaret Fidei praeceptionibus, admissa confitentibus aures assidue commodaret, de rebus divinis diceret sollerter atque candido genere orationis. Vigil quoque pastor eo contendit, ut pravas tolleret consuetudines, praesertim enormem saltandi voluptatem, librorum improbatae lectionis usum, ebriositatem, pessimum denique morem exsecranda in Deum verba evomendi. Ut autem firmaret inceptum, praesertim quod ad iuventutis religiosam pertineret institutionem, adiutricem operam fratrum laicorum expetivit ; quod consilium, ut supra dictum est, cum esset sacrae militiae tiro, animo iam agitarat. Assidens enim pro manere cuidam puero morienti, eum praecipua doctrinae christianae capita animadvertit ignorare ; quem quidem ad vitae exitum rite comparavit, tamen, quin huiusmodi malo mederetur, iam non est moratus. Ascivit igitur adulescentem, Ioannem Baptistam Audras, castis moribus virtutisque studio commendatum, qui, una cum Ioanne Maria Granjon, primus exstitit sodalis religiosae Societatis Parvulorum Fratrum Mariae, quam in domo humili atque inopi ab omni re prope curiales aedes instituit ; tenerum scilicet posuit surculum qui in proceram arborem erat exiturus. Dei enim beneficio evenit, ut plures in dies ipsi se adiungerent eiusdem consilii participes, eiusdem laboris consortes. Quos ergo congregaverat alumnos pius sacerdos ut amantissimus pater est moderatus et ad sanctimoniam adipiscendam muneraque recte obeunda suasionibus, praeceptis, maxime vero exemplo suo provocavit ; 5-11 Ego ex ore Altissimi prodivi, primogénita ante omnem creatúram : ego feci in caelis ut oriretur lumen indeficiens et sicut nébula texi omnem terram. Ego in altissimis habitávi, et thronus meus in columna nubis. Gyrum caeli circuivi sola et profundum abyssi penetravi, in fluctibus maris ambulavi et in omni terra steti et in omni pópulo et in omni gente primatum habui et omnium excelléntium et humilium corda virtute calcavi et in his ómnibus réquiem quaesivi et in hereditate Domini moráborl Rj. Beata es, Maria, quae credidísti Dómino : perfecta sunt in te quae dicta sunt tibi. * Ecce exaltáta es super choros Angelorum ad caelestia regna. (T. P. Alleluja.) f. Ave, María, gratia plena, Dominus tecum. Ecce. Lectio II Cap. %k, U-16 Ab initio et ante saecula creata sum et usque ad futurum saeculum non désinam et in habitatione sancta coram ipso ministravi. Et sic in Acta 472 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Sion firmata sum et in civitate sanctificator similiter requiévi, et in Jerusalem potestas mea. Et radicavi in pópulo honorificáto, et in parte Dei mei hereditas illius, et in plenitudine sanctorum detentio mea. Regalem dignitatem Virginis Mariae recolamus, * Quia cum Christo regnat in aeternum. (T. P. Alleluja.) f. Gloriam Reginae nostrae celebramus. Quia. Lectio III Cap. 2k, 21^-80 Ego mater pulchrae dilectionis et timoris et agnitiónis et sanctae spei. In me gratia omnis viae et veritatis, in me omnis spes vitae et virtutis. Transite ad me, omnes qui concupiscitis me, et a generationibus meis implémini ; spiritus enim meus super mel dulcis, et hereditas mea super mel et f avum. Memoria mea in generationes saeculorum. Qui edunt me, adhuc esurient, et qui bibunt me, adhuc sitient; qui audit me non confundatur, et qui operantur in me, non peccábunt ; qui elucidant me, vitam aeternam habebunt. Rj. E l e g i t eam Deus, et praelegit eam ; * Coronam gloriae posuit super caput ejus. (T. P. Alleluja.) f. Et in tabernaculo suo habitare fecit eam. Coronam gloriae. Gloria Patri. Coronam gloriae. In II Nocturno f. Stabat iuxta crucem Jesu Mater ejus. {T. P. Alleluja.) In passióne socia, totius mundi Regina. (T. P. Alleluja.) Sermo sancti Petri Canisii Presbyteri De Maria Deipara Virgine incomparabili, lib. 15, c. IS Lectio IV Cur beatissimam Virginem Mariam Reginae nomine, Damascénum, Athanásium aliosque secuti, non compellémus, cujus et pater David rex inclitus, et filius Rex regum Dominiisque dominantium sine fine imperans, laudem in Scripturis praestantissimam tenent? Regina est insuper, si cum illis conferatur, quibus veluti régibus, caeleste regnum cum Christo, Rege summo, contigit, utpote illius coherédibus, et in eodem veluti throno, ut Scriptura loquitur, cum illo collocatis. Regina est etiam nulli electorum secunda, sed simul Angelis et hominibus tanto praelato dignius, quo nihil illa sublimius ac sanctius esse potest, quae sola cum Deo Patre Filium habet communem, et quae supra se Deum et Christum tantum, infra se vero reliqua videt omnia. Sacra Congregatio Rituum 473 Rj. Suscipe verbum, Virgo Maria, quod tibi a Dómino transmissum est: * Ecce conci pies et páries Deum pariter et hominem. (T. P. Alleluja.) tf. Et Regina vocáberis super omnes gentes. Ecce. Lectio V Magnus Athanasius perspicue dixit : Mariam non modo Deiparam, sed etiam Reginam et Dominam proprie vereque censeri, quandoquidem Christus ex ipsa matre Virgine natus, Deus et Dominus idemque Rex maneat. De hac igitur Regina dictum illud Psalmógraphi interpretatur : Adstitit Regina a dextris tuis in vestitu deauráto. Non ergo solum caeli, sed et caelorum Regina recte dicitur Maria, utpote mater Regis Angelorum, Reglsque caelorum et amica et sponsa. A te vero, augustissima Regina, eademque fidissima Mater Maria, quam sine fructu pie nullus implorat, et cui mortales omnes beneficiorum memoria sempiterna devincti sunt, etiam atque etiam reverenter oro et obsecro, ut hoc qualecumque observantiae erga te meae testimonium ratum et gratum habere velis, utque oblati muneris exiguitatem studiósa offerentis voluntate metiri ac tuo praepotenti Filio comprobare digneris. Rj. Ecce positus est hic in ruinam et resurrectionem multorum, * Et tuam ipsius animam pertransiit gladius. (T. P. Alleluja.) t- Ave, Christi Mater, passionis socia, totius mundi Regina. Et tuam. Lectio VI Ex Litteris Encyclicis Pii Papae duodècimi Litt. Encycl. Ad caeli Reginam, diei 11 Octobris 195k E christianae vetustátis monumentis, e liturgicis precibus, ex indito christiano pópulo religionis sensu, ex operibus arte confectis, undique collegimus voces quae asserunt Deiparam Virginem regali dignitate praestare ; rationes etiam quas sancta theologia ex divina' fidei thesauro deducéndo ástruit, eandem veritatem prorsus confirmare argiiimus. Tot ex allatis testimoniis quasi latissime résonans concentus efficitur qui extollit regii honoris praecelsum fastigium Dei hominumque Matris, cui cuncta creata subsunt, quae est : « Exaltáta super choros Angelorum ad caelestia regna. » Cum vero, maturo pondera toque consilio, persuasum Nobis habeamus magna oritura esse Ecclesiae emolumenta, si quasi in suo candelabro rutilántior lucèrna posita, illa solide probata veritas maniféstior ómnibus refúlgeat, Apostólica Nostra Potestate decernimus 474 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale et instituimus festum Mariae Reginae, quod toto terrarum orbe quotannis die tricésimo primo mensis Maji est celebrandum. Rj. Signum magnum apparuit in caelo : * Mulier amieta sole, et luna sub pedibus ejus, et in capite ejus coróna stellárum duodecim. (T. P. Alleluja.) f. Cujus Filius regnat in aeternum. Mulier. Gloria Patri. Mulier. In III Nocturno f. Beatam me dicent omnes generationes. (T. P. Alleluja.) tf. Quia fecit mihi magna qui potens est. (T. P. Alleluja.) Lectio sancti Evangelii secundum Lucam Lectio VII Cap. 1, 26-88 In illo tempore : Missus est Angelus Gabriel a Deo in civitatem Galilaeae, cui nomen Nazareth, ad Virginem desponsatam viro, cui nomen erat Joseph, de domo David, et nomen Virginis Maria. Et reliqua. Homilia sancti Bonaventurae Episcopi Sermo de regia dignitate B. Mariœ Virginis Beata Maria Virgo, summi Regis mater est per generosam conceptionem, secundum quod dicitur in verbo sibi dicto ab Angelo : Ecce, inquit, concipies et páries filium ; et postea : Dabit ei Dominus sedem David patris ejus, et regnábit in domo Jacob in aeternum, et regni ejus non erit finis. Ac si apèrte dicat : Concipies et páries filium Regem, in regali solio aeternáliter residentem, ac per hoc tamquam Mater Regis regnábis, et ut Regina in regali sólio residébis. Si enim decet filium honorem matri dare, decet ut ei communicet thronum regalem ; unde Virgo Maria, quia concepit eum, qui habet in fèmore scriptum : Rex regum et Dominus dominantium, statim ex quo concepit Filium Dei, Regina fuit, non solum terrae, sed etiam caeli, quod designatum est in Apocalypsi ubi dicitur : Signum magnum apparuit in caelo : mulier amieta sole, et luna sub pedibus ejus, et in capite ejus coronai stellárum duodecim. Rf. Ecce Virgo concipiet et pariet Filium, * Et vocabitur nomen ejus Admirabilis, Deus, Fortis. (T. P. Alleluja.) f. Super solium David et super regnum ejus sedébit in aeternum. Et vocabitur. Lectio VIII Maria Regina est praeclarissima quantum ad gloriam, quod bene designat Propheta in psalmo qui specialiter est de Christo et Virgine Maria, ubi primo dicitur de Christo : Sedes tua, Deus, in saeculum saeculi, et» Sacra Congregatio Rituum 475 paulo post de Virgine : Adstitit regina a dextris tuis, hoc est in potioribus bonis, quod quidem dictum est quantum ad gloriam mentis. Sequitur : In vestitu deaurato, in quo exprimitur vestitus gloriosae immortalitátis, quem décuit habere Virginem in sua Assumptione. Absit enim ut vestimentum illud quo opértus est Christus, quod etiam fuit perfecte sanctificátum in terra per Verbum incarnatum, fiat cibus vérmium. Sicut décuit Christum dare gratiam Matri suae plenissimam in sua Conceptione, sic décuit tribuere plenissimam gloriam in ipsius Matris Assumptione. Et ideo tenendum est quod Virgo, gloriósa in ánima et corpore, sedeat juxta Filium. Exaltáta es, sancta Dei Genitrix, * Super choros Angelorum ad caelestia regna. (T. P. Alleluja.) f. Intercéde pro nobis ad Dominum Jesum Christum. Super choros. Gloria Patri. Super choros. Lectio IX Maria Regina est et dispensátrix gratiae, quod designatum fuit in libro Esther, ubi dicitur : Parvus fons qui crevit in fluvium, et in lucem et solem conversus est. Virgo Maria sub figura Esther comparatur diffusióni fontis et luminis, propter diffusionem gratiae quantum ad duplicem usum, actionis licet et contemplationis. Gratia enim Dei, quae est medicativa generis humani, per ipsam ad nos descendit quasi per aquaeductum, quia ad ipsam Virginem pertinet dispensatio gratiae non per modum principii, sed per modum mèriti. Mérito igitur Virgo Maria est excellentissime Regina in comparationem ad plebem, cum impetrat veniam, superat pugnam, et distribuit gratiam, et consequenter perducit ad gloriam. Te Deum laudamus. AD LAUDES Capitulum Eccli. 2Jf, 5 et 7 Ego ex ore Altissimi prodívi, primogénita ante omnem creatúram; ego in altissimis habitávi, et thronus meus in columna nubis. Hymnus O gloriósa virginum, Sublimis inter sidera, Qui te creavit, parvulum Lacténte nutrís ubere. 476 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Quod Heva tristis ábstulit, Tu reddis almo germine : Intrent ut astra flébiles, Caeli reclúdis cardines. Tu Regis alti jánua Et aula lucis fúlgida : Vitam datam per Virginem, Gentes redempta , plaudite. 1 Jesu, tibi sit gloria, Qui natus es de Virgine, Cum Patre, et almo Spiritu, In sempiterna saecula. Amen. f. Maria Virgo caelos ascendit. (T. P. Alleluja.) Rf. Cum Christo regnat in aeternum. (T. P. Alleluja.) Ad Bened. Ant. Regina mundi dignissima, * Maria, Virgo perpétua^ intercéde pro nostra pace et salute, quae genuisti Christum Dominum,. Salvatorem omnium. (T. P. Alleluja.) Oratio Concede nobis, quaesumus, Domine : ut, qui solemnitatem beatae Mariae Virginis Reginae nostrae celebramus ; ejus muniti praesidio,, pacem in praesenti et gloriam in futuro consequi mereâmur. Per Dominum. Et fit commemoratio S. Petronillas Virg. : Ant. Simile est regnum caelorum homini negotia tòri quaerenti bonas margaritas : inventa una pretiosa, dedit omnia sua, et comparavit eam. (T. P. Alleluja.) t. Diffusa est gratia in labiis tuis. (T. P. Alleluja.) R> Propterea benedixit te Deus in aeternum. (T. P. Alleluja.) Oratio Exaudi nos, Deus salutaris noster : ut, sicut de beatae Petronillae Virginis tuae festivitate gaudemus; ita piae devotionis erudiámur affectu. Per Dominum. AD HORAS Ad Horas psalmi de feria currenti, reliqua de festo. Ad Primam In Responsorio brevi dicitur versus : Qui natus es. Ad Absolutionem Capituli Sacra - . Congregatio Rituum 477 Lectio brevis Qui audit me, non confundatur, et qui operantur in me, non peccábunt : qui elucidant me, vitam aeternam habebunt. Tu autem. Ad Tertiam Capit. Ego ex ore Altissimi, ut supra ad Laudes. Extra Tempus Paschale Rj. br. Salve, * Regina misericordiae. Salve. f. Ex qua natus est Christus, Rex noster. Regina misericordiae. Gloria Patri. Salve. f. Stabat iuxta crucem Jesu Mater ejus. Rj. In passióne socia, totius mundi Regina. Tempore Paschali rJ. br. Salve, Regina misericordiae, * Alleluja, alleluja. Salve. f. Ex qua natus est Christus, Rex noster. Alleluja, alleluja. Gloria Patri. Salve. f. Stabat juxta crucem Jesu Mater ejus, alleluja. rJ. In passióne socia, totius mundi Regina, alleluja. Ad Sextam Capitulum Eccli. 2k, 9-11 In omni terra steti et in omni pópulo, et in omni gente primatum habui, et omnium excelléntium et humilium corda virtute calcavi. Extra Tempus Paschale Rf. br. Stabat juxta crucem Jesu * Mater ejus. Stabat, f. In passióne socia, totius mundi Regina. Mater ejus. Gloria Patri. Stabat. f. Beatam me dicent omnes generationes. Rj. Quia fecit mihi magna qui potens est. Tempore Paschali RÍ. br. Stabat juxta crucem Jesu Mater ejus, * Alleluja, alleluja. Stabat, f. In passióne socia, totius mundi Regina. Alleluja, alleluja. G l o ria Patri. Stabat. f. Beatam me dicent omnes generationes, alleluja. Rf. Quia fecit mihi magna qui potens est, alleluja. Ad Nonam Capitulum Eccli. 2^ 30-31 Qui audit me, non confundétur, et qui operantur in me, non peccâbunt : qui elucidant me, vitam aeternam habebunt. 478 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Extra Tempus Paschale . %. br. Beatam me dicent * Omnes generationes. Beatam, f. Quia fecit mihi magna qui potens est. Omnes generationes. Gloria Patri. Beatam, f. Maria Virgo caelos ascendit, Cum Christo regnat in aeternum. Tempore Paschali %. br. Beatam me dicent omnes generationes, * Alleluja, alleluja. Beatam, f. Quia fecit mihi magna qui potens est. Alleluja, alleluja. Gloria Patri. Beatam. t. Maria Virgo caelos ascendit, alleluja. Rj. Cum Christo regnat in aeternum, alleluja. IN II VESPERIS Capitulum et Hymnus ut in I Vesperis. f. Maria Virgo caelos ascendit. (T. P. Alleluja.) r / . Cum Christo regnat in aeternum. (T. P. Alleluja.) Ad Magnif. Ant. Beata Mater, * et intacta Virgo Maria, gloriósa Regina mundi, intercéde pro nobis ad Dominum. (T P. Alleluja.) f Completorium de Dominica. AD MISSAM Introitus. Gaudeamus omnes in Dómino, diem festum celebrantes sub honore beatae Mariae Virginis Reginae : de cujus solemnitate gaudent Angeli, et colláudant Filium Dei. (T. P. Alleluja, alleluja.) Ps. kh)% Effundit cor meum verbum bonum : dico ego carmen meum Regi. f. Gloria Patri. Oratio Concede nobis, quaesumus, Dómine : ut, qui solemnitatem beatae Mariae Virginis Reginae nostrae celebramus ; ejus muniti praesidio, pacem in praesenti et gloriam in futuro consequi'mereámur. Per Dominum. Et, in Missis privatis tantum, fit commemoratio B. Petronillas Virg. Oratio Exaudi nos, Deus salutaris noster: ut, sicut de beatae Petronillae Virginis tuae festivitate gaudemus ; ita piae devotionis erudiámur affectu. Per Dominum. Sacra Congregatio Rituum 479 ... Lectio libri Sapientiae Eccli. 2k, 5 et 7, 9-11, 80-81 Ego ex ore Altissimi prodívi, primogénita ante omnem creatúram; ego in altissimis habitávi, et thronus meus in columna nubis. In omni terra steti et in omni pópulo, et in omni gente primatum habui, et omnium excelléntium et humilium corda virtute calcavi. Qui audit me, non confundétur, et qui operantur in me, non peccábunt ; qui elucidant me, vitam aeternam habebunt. Alleluja, alleluja, f. Beata es, Virgo Maria, quae sub cruce Domini sustinuisti, alleluja, f. Nunc cum eo regnas in aeternum. Alleluja. Extra Tempus Paschale dicitur : Graduale. Apoc. 19, 16. Ipse habet in vestiménto et in fèmore suo scriptum : Rex regum, et Dominus dominantium, t. Ps. kk> 10. Regina adstat ad dexteram ejus, ornata auro ex Ophir. Alleluja, alleluja, f. Salve, Regina misericordiae, tu nos ab hoste protege, et mortis hora suscipe. Alleluja. Sequentia sancti Evangelii secundum Lucam Luc. 1, 26-33 In illo tempore : Missus est Angelus Gabriel a Deo in civitatem Galilaeae, cui nomen Nazareth, ad Virginem desponsatam viro, cui nomen erat Joseph, de domo David, et nomen Virginis Maria. Et ingressus Angelus ad eam, dixit : Ave, gratia plena : Dominus tecum : benedicta tu in mulieribus. Quae cum audisset, turbata est in sermóne ejus : et cogitábat, qualis esset ista salutatio. Et ait Angelus ei : Ne tí meas, Maria, in venisti enim gratiam apud Deum : ecce concipies in útero, et páries filium, et vocábis nomen ejus Jesum. Hic erit magnus, et Filius Altissimi vocabitur, et dabit illi Dominus Deus sedem David patris ejus : et regnábit in domo Jacob in aeternum, et regni ejus non erit finis. Credo. Offertorium. Regali ex progénie Maria exorta refulget ; cujus precibus nos adiuvari, mente et spiritu devotissime poscimus. (T. P. Alleluja.) Secreta Accipe, quaesumus, Dómine, munera laetántis Ecclesiae, et beatae Virginis Mariae Reginae suffragantibus meritis, ad nostrae salutis auxilium provenire concede. Per Dominum. Acta 480 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Pro S. Petronilla Secreta Accepta tibi sit, Dómine, sacrátae plebis oblatio pro tuorum honore Sanctorum : quorum se meritis de tribulatione percepisse cognoscit auxilium. Per Dominum. Praefatio de B. Maria Y ir g. Et te in festivitate. Communio. Eegina mundi dignissimi, Maria Virgo perpétua, intercéde pro nostra pace et salute, quae genuisti Christum Dominum, Salvatorem, omnium. (T. P. Alleluja.) Postcommunio Celebratis solemniis, Dómine, quae pro sanctae Mariae, Eeginae nostrae, festivitate peregimus : ejus, quaesumus, nobis intercessióne fiant salutaria ; in cujus honore sunt exsultánter impleta. Per Dominum. Pro S. Petronilla Postcommunio Satiásti, Dómine, familiam tuam muneribus sacris : ejus, quaesumus, semper interventione nos réfove, cujus solemnia celebramus. Per D o minum. In Martyrologio Romano Die SI Maii, primo loco Festum Beatae Mariae Virginis Reginae DECRETUM Instituto per Litteras Encyclicas « Ad caeli Reginam » a Summo Pontifice Pio Papa XII festo Mariae Reginae, aequum erat eiusmodi ditare officio et Missa propria, quo regalis Mariae dignitas liturgicum etiam suum haberet splendorem. Quapropter Sacra Rituum Congregatio, de mandato Sanctissimi Domini Nostri, suprascriptum officium cum Missa et Elogium pro Martyrologio Romano, approbavit, illudque in festo B. Mariae Virginis Reginae, celebrando die 31 Maii, sub ritu duplici secundae classis, ab universa Ecclesia adhibendum iussit ; reposito festo S. Angelae Mericiae die primo Iunii. Servatis de cetero rubricis. Contrariis non obstantibus quibuslibet. Die 31 Maii 1955. C. Card. L. © S. Cicognani, Praefectus f A. Carinci, Archiep. Seleuc, Secretarius 27 Iulii 1955 An. et yol. XXXXVII (Ser. II, v. XXII) - N. 10 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE ACTA PII PP, XII CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I BANDIERMASINENSIS (DE SAMARINDA) AB APOSTOLICO VICARIATU BANDIERMASINENSI QUAEDAM TERRITORIA DETRA- H U N T U R , Q U I B U S NOVUS Q U I D A M VICARIATUS C O N S T I T U I T U R , DE SAMARINDA APPELLANDUS. PIUS EPISCOPUS S E R V U S S E R V O R U M DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quod Christus, rerum futurarum providus, mirabili illa de grano sinapis enarratione adumbravit (Matth. 13, 31 seq.), apertisque verbis praedixit (Io. 10, 16), fore videlicet ut omnes populi per hominum aetates, christianae fidei splendore illuminati, ad ipsum luminis fontem ac supernae veritatis cathedram, quae est Ecclesia, essent venturi, id in Ecclesiae sanctae progressu et incremento fit verum, ad quam in dies gentes accurrunt, divinae gratiae salutem petiturae. Quod cum ut alibi ita etiam in insula « Borneo » feliciter accidat, censuit amplissimus S. R. E. Cardinalium coetus, S. Congregationi Fidei Propagandae praepositus, sive venerabili Fratre audito Georgio de Jonghe d'Ardoye, Archiepiscopo titulo Misthiensj eodemque in Indonesia Apostolico Internuntio, sive Ordinario cuius interest, optime fieri, si in iis oris novus Vicariatus Apostolicus conderetur, catholicae religionis intendendae 31 - ACTA, vol. XXII, n. 10. — 27-7-1955.. 482 Acta Apostolicae Sedis - Commentaritim Officiale et augendae gratia. Quam venerabilium Fratrum Nostrorum sententiam omnino probantes, post rem diu consideratam eorumque consensum suppletum qui in hoc negotio aliquid iuris habeant, de apostolica Nostra potestate, quam a Christo accepimus, haec quae sequuntur statuimus et decernimus. A Vicariatu Apostolico Bandiermasinensi eam regionem separamus quae civili territorio vulgo « Residency of East Kalimantan » comprehenditur, excepta tamen parte eiusdem regionis, cui nomen apud populum « Kewedanaan Kutai Selatan », exque ea novum Vicariatum Apostolicum erigimus, qui de Samarinda dicetur, cum omnibus iuribus, honoribus, oneribus et obligationibus quae sunt propria omnium ecclesiasticarum circumscriptionum eiusdem dignitatis. Quae iura et onera, ut par est, ad Vicarium ipsum spectabunt, cui nova Ecclesia credetur, sive primus sit, sive quilibet de Vicariorum serie. Hunc Vicariatum dilectis filiis credimus Sodalibus a S. Familia, ea spe ut quam « Borneo » insulae terram sua strenuitate suoque labore Christo et Ecclesiae florentem fecerunt, eandem non modo multiplicata virtute in fidei solident firmitate, sed etiam Iesu Christi amore acti, eos qui adhuc extra christianum ovile commorantur, infinita dilectione quaerant, vocent, ad Ecclesiam trahant. Quae his Litteris praescripsimus, haec venerabilis Frater exsequenda curabit Georgius de Jonghe d'Ardoye, cuius meminimus ; cui omnes potestates concedimus ad negotium peragendum, cuilibet viro delegandas, si opus fuerit, in ecclesiastica dignitate constituto. Qui venerabilis Frater, praeterea, documenta exarari faciet, eaque sinceris exemplis ad S. Congregationem Christiano Nomini Propagando quam cito transmittet. Si vero quo tempore res erit ad exitum deducenda alius Internuntiaturae Apostolicae in Indonesia praeerit, hic omnia Nostra mandata persequetur. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Acta Pii Pp. XII 483 Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo treetaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, morum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die uno et vicesimo mensis anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quinto, tus Nostri sexto decimo. CELSUS Card. COSTANTINI modo dequi SumFebruarii, Pontifica- PETRUS Card. FUMASONI BIONDI 8. R. E. Cancellarius 8. Congr. de Propaganda Fide Praefectus Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Bernardus De Felicis, Proton. Apost. Caesar Federici, Proton. Apost. Loco © Plumbi In Cane, Ap. tab., vol. LXXXX, n. 27. Il DE FINLANDIA (HELSINKIENSIS) APOSTOLICUS VICARIATUS DE FINLANDIA AD G R A D U M DIOECESIS EVEHITUR, ( ( H E L S I N K I E N S I S ) ) A P P E L L A N D A E , Q U A E DIRECTO A P O S T O L I C A E S E D I S U B I CITUR. PIUS EPISCOPUS SERVUS S E R V O R U M DEI A D P E R P E T U A M REI MEMORIAM Evangelii paginae atque ceterarum Scripturarum testimonia id luculentissime ostendunt venisse Christum in terras, ut homines, semper ad ea quae sunt huius incertae vitae proni ac intenti, quaererent ante omnia regnum Dei et iustitiam eius (Matth. V I , 33) ac per fidei firmitatem et sinceram in Deum et homines caritatem ad caelos iter facere possent. Quod et Nos, Christum imitantes, universi gregis eius cura suscepta, vehementer cupimus et expetimus. Cum ergo in Vicariatu Apostolico de Finlandia sacerdotum labor, opitulante Dei gratia, magnos eosque laetos fructus in christiana veritate diffundenda ediderit ; cumque provideatur fidem catholicam haud minora in eadem regione incrementa esse capturam, si idem Vicariatus in dioecesis formam redigatur; Nos 484 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale huiusmodi S. Congregationis Fidei Propagandae consilium probantes, post rem magna consideratione reputatam, eorum consensum supplentes qui in hoc negotio ius aliquod habeant vel arbitrentur se habere, de Nostra summa et apostolica potestate haec decernimus et iubemus. Apostolicum Vicariatum, cui appellatio est de Finlandia, ad dioecesis dignitatem evehimus, cui ab illustri Helsinki urbe, quae est princeps eius regionis, Helsinkiensi cognomen indimus, omnibus iuribus et honoribus tributis quae ceteris Ecclesiis concedi solent ad hoc deeoris evectis; eius vero Praesulibus non modo iura et potestates dari volumus quae ad ceteros per orbem Episcopos iure pertinent, sed etiam onera et obligationes imponi. Helsinkiensis dioecesis erit Nobis et huic Apostolicae Sedi directo subiecta atque iurisdictioni S. Consilii Fidei Propagandae rite obnoxia. Cuius praeterea dioecesis Episcopus domicilium in urbe Helsinki habebit ; cathedram vero populo docendo collocabit in templo S. Henrici martyris, quo ad hodiernum diem tamquam pro cathedrali Vicarius utebatur. Curabit idem sacer Pastor ut in sua dioecesi seminarium extruatur, recipiendis et educandis pueris, quos suavis Christi gratia ad sacerdotium invitaverit; itidem ut Canonicorum Collegium in cathedrali templo condatur, quorum maiestate sacrorum rituum splendor augescat, quorumque sincero consilio Episcopi opus iuvetur. Attamen usquedum hic sacerdotum coetus constituatur, concedimus ut, pro Canonicis Consultores dioecesani interim deligantur. Episcopalis mensa, quam vocant, iis bonis et pecuniis componetur, quae vel Curiae novae dioecesis obvenient, vel a populo christiano sponte dabuntur, vel denique a S. Congregatione Fidei Propagandae mitti solent. Iura et obligationes cleri et populi ea erunt quae Codice Iuris Canonici continentur ; idem dicendum de electione Vicarii Capitularis, Sede vacante, de regimine, administratione, cura dioecesis, aliisque huiusmodi. Quae denique his Litteris praescripsimus efficienda curabit venerabilis Frater Villelmus Cobben, adhuc Vicarius Apostolicus de Finlandia et Episcopus titulo Amathusius in Palaestina Prima, quem hodie aliis Litteris cathedrali Sedi Helsinkiensi praeficimus ; cui omnes potestates agendae rei concedimus, cuilibet viro, si opus fuerit, subdelegandas, dummodo in ecclesiastica dignitate constituto. Qui praeterea venerabilis Frater, re-perfecta, documenta exarari iubebit, quorum exempla, sincere scripta, ad S. Congregationem Fidei Propagandae cito mittet. Quod si casu eveniat ut, quo tempore sint haec decreta ad rem adducenda, alius Apostolico Vicariatui de Finlandia praesit, eidem negotii perficiendi onus iniungimus et ad id tribuimus facultates. Has Acta Pii Pp. XII 485 vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die vicesimo quinto mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quinto, Pontificatus Nostri sexto decimo. CELSUS Card. COSTANTINI PETRUS Card. FUMASONI BIONDI 8. R. E. Cancellarius 8. Congr. de Propaganda Fide Praefectus Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens . f Alfonsus Carinci, Archiep. tit. Seleuc, Decanus Proton. Apost ¡ Albertus Serafini, Proton. Apost. L o c o £8 In Plumbi Cane. Ap. tab., vol. LXXXX, n. 38. 48(î Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale III DE KAGOSHIMA (KAGOSHIMAENSIS) APOSTOLICA PRAEFECTURA DE KAGOSHIMA PIUS AD GRADUM DIOECESIS EVEHITUR EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD P E R P E T U A M REI MEMORIAM Qua sollicitudine divus Paulus conditas christianorum familias fovebat perpetuoque amore curabat, eadem et Nos, qui onus habemus universi hominum gregis custodiendi, ad singulas Ecclesias respicimus, eo semper consilio ut quae iis prodesse intellexerimus, eadem et agamus. Qua de re, cum Praefectura Apostolica de Kagoshima, in Iaponia, studioso cleri saecularis, qui dicitur, labore haud minima christianae fidei susceperit incrementa, simulque prospiciatur fore ut haud minores progressus sit factura, si eius territorium, in formam dioecesis redactum, excellenti alicuius Episcopi dignitati credatur; libenti Nos animo consilia S. Congregationis Fidei Propagandae probantes, cui, audito venerabili Fratre Maximiliano de Furstenberg, Archiepiscopo titulo Palteno et in Iaponia Apostolico Internuntio, id visum fuerit, tali sententiae accedendum esse arbitramur. Unde post rem diu consideratam, consensumque suppletum eorum quos hoc negotium quoquo modo contingat, de Nostra summa et apostolica potestate haec quae sequuntur statuimus et decernimus. Apostolicam Praefecturam de Kagoshima, quae est in Iaponia, ad gradum dioecesis evehimus, Kagoshimaensem cognominandam, eamque sacerdotibus indigenis regendam tradimus, qui intrepidi ac strenui ad animorum salutem hucusque decertaverunt, quibusque idcirco meritae laudis testimonium dandum esse censemus. Cuius dioecesis territorium non modo complectetur totam Praefecturae regionem, a qua originem ducit, sed etiam complures insulas quae vulgari lingua Amami-Oshima appellantur, quas per has Litteras a iurisdictione Administratoris Apostolici insularum populari sermone Ryukyu vocatarum eximimus. Nova Kagoshimaensis dioecesis eiusque Praesules omnibus iuribus, honoribus cumulabuntur quae sive ceteris dioecesibus, sive Episcopis largiri solent ; hos tamen iisdem quoque oneribus Acta Pii Pp. XII 487 et obligationibus teneri par est, quibus omnes hac dignitate exornati viri per orbem. Cum vero oporteat unamquamque Sedem episcopalem alicui Metropoli esse suffraganeam, hanc, quam condidimus, Tokiensi Ecclesiae subici volumus; cuius item Archiepiscopo Metropolitae Episcopum Kagoshimaensem esse obnoxium, sive primus sit, sive quilibet de serie. Qui sacrorum Antistes sedem et domicilium in urbe Kagoshima habebit, cathedram vero in principe civitatis templo. Ut autem coetum habeat Episcopus sacerdotum qui prompto animo dataque opera sibi assistant in gravioribus negotiis decernendis et explendis, Canonicorum Collegium condat; quod si rerum difficultate impediatur, Consultores dioecesanos ad iuris normam eligat, quibus utatur, Curet praeterea idem venerabilis Praesul ut in suo territorio seminarium saltem elementarium exstruatur : quoadusque tamen id fiat, qui pueri Spiritus Sancti instinctu sacerdotii adipiscendi voluntatem ostenderint, eos in seminarium minus de Fukuoka educandos mittat. Mensam episcopalem, quae dicitur, ea bona constituent quae sive Praefecturae Apostolicae de Kagoshima erant, sive Curiae obvenient, sive fideles christiani dabunt, sublevandis Ecclesiae necessitatibus, sive denique S. Congregatio Fidei Propagandae mittere solet. Quae vel ad Vicarii Capitularis electionem pertinent, Sede vacante, vel ad regimen et administrationem dioecesis, vel ad cleri et populi iura et onera, haec omnia Iure Canonico regantur. Quae his Litteris mandavimus exsequenda curabit venerabilis Frater Maximilianus de Furstenberg, quem memoravimus, cui omnes potestates agendae rei facimus ; has vero poterit cuivis viro subdelegare, dummodo sit hic in ecclesiastica dignitate constitutus. Cum vero negotium peractum fuerit, curabit idem venerabilis Frater ut actae rei documenta exarentur eorumque exemplum ad S. Congregationem de Propaganda Fide quam primum mittatur. Quod si acciderit ut eo tempore quo haec decreta ad exitum deducentur alius eidem Internuntiaturae in Iaponia praesit, huic eadem mandata damus easdemque potestates facimus. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 488 manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverif vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die vicesimo quinto mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quinto, Pontificatus Nostri sexto decimo. OELSUS Card. COSTANTINI PETRUS Card. FUMASONI BIONDI S. R. E. Cancellarius S. Congr. de Propaganda Fide Praefectus Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam, Regens Bernardus De Felicis, Proton. Apost. Caesar Federici, Proton. Apost. Loco © Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. LXXXX, n. 25. LITTERAE APOSTOLICAE I BEATA M A R I A V. (( A REMEDIO )) T O T I U S A R C H I D I O E C E S I S ARBORENSIS PATRONA AEQUE PRINCIPALIS C U M S. ARCHELAO MARTYRE INSTITUITUR. PIUS PP. XII , Ad perpetuam rei memoriam. — Ex quo Beatissima Virgo Maria, a remedio vulgo appellata et Arboreae pie exculta, aurea fuit corona redimita, pietas erga eandem hanc Dei. hominumque Matrem altius usque in Christifidelium animis insedit, adeo ut non solum e Sardinia insula sed e continente etiam terra supplices ad Eam, quasi in perfugium salutis, se conferant. Hoc praeterea Anno Mariano vertente omnes Arborensis Archidioecesis curiae, piae peregrinationis more, ad Deiparae Templum ex ordine accedunt, qua e pietatis exercitatione fructus percipi solent amplissimi. Quo autem tam laudatus cultus maiora etiam sumeret incrementa, Venerabilis Frater Sebastianus Fragni, Archiepi- Acta PU Pp. XII 489 scopus Arborensis, vota quoque depromens Cleri, Sodalium ab Actione Catholica, Moderatorum civilium, Nos rogavit ut Beatam Mariam Virginem a remedio suae Archidioecesis Compatronam renuntiaremus. Quibus precibus libenter admissis, Nos ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra, deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Beatam Mariam Virginem, a remedio nuncupatam, totius Arborensis Archidioecesis Patronam aeque principalem cum Santo Archelao Martyre, constituimus declaramus, omnibus additis honoribus ac privilegiis liturgicis, quae principalibus dioecesium Patronis rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum, plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Bomae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die X X X I mensis Maii, anno m d c c c c l i v , Pontificatus Nostri sexto decimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis Gildo Brugnola a Brevibus Apostolicis II B A S I L I C A E M I N O R I S H O N O R I B U S P R I V I L E G I I S Q U E DECORATUR T E M P L U M DEO I N HONOREM S. TERESIAE AB INFANTE I E S U LEXOVII DICATUM. PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Dulcissimae virginis, Deo devotae, honori, Sanctam dicimus Teresiam ab Infante Iesu, praeclarum Lexovii exstructum est Templum, ubi sacrum eius corpus exculto contegitur sepulcro. Quod opus, anno millesimo nongentesimo duodetricesimo, Pio PP. XI, Decessore Nostro, rec. nem., bene precante, inceptum, octo annis post ad finem paene fuit perductum et a Nobismet Ipsis, eiusdem Pontificis Legati munere functis, rite lustratum. Commendatur vero Templum, 490 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale cui tholus est impositus, amplitudine atque ornamentorum summa varietate ; iamvero satis est memorare Aedis partes interiores omnes opere musivo esse obductas. Ita sane, quae parvula esse voluit atque obscura Christi alumna, ea insigni et magnifico est honestata monumento. Neque praetermittendum ex omnibus fere orbis terrarum partibus Christifideles, imprimis tenues minusque fortunatos, stipem contulisse ad egregium hoc opus exigendum. Piorum vero agmina saepe eo accedunt ut Sanctam Teresiam suis venerentur obsequiis atque supernis muneribus, quae illa quasi rosarum pluviam pollicita erat, potiantur. Hoc vero pietatis studium a sacrorum alitur administris, qui' in eiusdem Templi officiis impigri versantur. Cum autem proximo mense haec Aedes Sanctae Teresiae dicata sollemni ritu consecretur, Venerabilis Frater Franciscus Maria Picaud, Episcopus Baiocensiss et Lexoviensis, perpensis quoque Templi singulari momento, cultu, magnificentia, Nos rogavit ut hoc Basilicae Minoris nomine ac iure donaremus. Quibus precibus libenter auditis, Nos, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Templum Deo in honorem Sanctae Teresiae ab Infante Iesu Lexovii dicatum, ad honorem ac dignitatem Basilicae Minoris evehimus, omnibus adiectis honoribus ac privilegiis liturgicis, quae Ecclesiis hoc nomine insignibus rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque ad quos spectant, seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. t Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die mensis Iunii, anno m d C c c l i v , Pontificatus Nostri sexto decimo. tv De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis Gildo Brtjgnola a Brevibus Apostolicis Acta Pii Pp. XII 491 EPISTULA AD E X C M U M P. D. M A R C E L L I N U M OLAECHEA L O I Z A G A , A R C H I E P I S C O P U M VALENT I N U M , QUINTO E X E U N T E SAECULO A CANONIZATIONE S. VINCENTII FERRERII. PIUS PP. XII Venerabilis Frater, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Cum quintum saeculum proxime exeat ex quo S. Vincentius Ferrerius, Catholicae Hispaniae totiusque Ecclesiae gloria, in sanctorum caelitum album adlectus est, putamus fore non modo decorum, sed perutile etiam ac salutare si eius memoria eiusque praeclara gesta in pleniore sua luce ponantur, ac publicis habitis celebrationibus, eius cultus impensius refoveatur. Quamobrem non sine animi solacio didicimus istic praesertim in honoris tui sede, unde ortum habuit, ob hanc rem apparari sollemnia, quae non solum tibi creditus grex, non solum Dominiciani sodales, quibus causa potissimum gloriae vertitur, sed non pauci etiam ex aliis Hispaniae regionibus — sacrorum Antistitibus praeeuntibus ac publicis quoque patriae vestrae Magistratibus — libenter participabunt. Tempora, quibus S. Vincentius Ferrerius vixit, Ecclesiae procul dubio tristissima fuere ; inconsutilis eius vestis diro schismate proscindi videbatur ; atque adeo rerum eventuumque incertitudine catholica fides multorum lababat in animis, ac privati publicique mores in deterius verteb a t u r . Ob effrenam atque invidam terrenarum rerum cupidinem in Hspania in ceterisque Europae nationibus populi turbidis quatiebantur motibus, eorumque Principes sibi invicem belli conflagrationem comminabantur. Ad hoc innumerae gravissimaeque pestilentiae, formidolosi terrae motus, ac publicae annonae caritas et fames adiungebantur. Numquam tamen Divinus Redemptor, quod sacra eloquia testantur, castissimum suam sponsam deserit; numquam ei, necessario praesertim tempore, opportuna denegat auxilia. Quin imo, cum periculos i o r sunt rerum adiuncta, cum tempestates et procellae mysticam Beati Petri navem submergere enituntur, tum per legatos suos Christus adest, atque impavidus videtur tumescentium fluctuum volumina iterum suis pedibus premere, suaque voce ventis imperare; quamobren, eo iubente, facta est tranquillitas magna. 1 2 1 C f r . MATTH. 18, 20. 2 C f r . MATTH. 8, 26; MARC. 4, 3 9 ; L u c . 8, 24. 492 Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Hisce in Christi legatis, qui saeculo exeunte xiv et ineunte xv, populos ac Principes ad veritatem, ad frugem bonam, ad concordiam unitatemque admonitrice voce sua revocarunt, S. Vincentius Ferrerius annumeratur peculiaremque locum obtinet. Eius autem apostolatus vis, eiusque in publicis etiam negotiis felices successus haud facile intellegi queunt, nisi eius excelsa sanctimonia intento perpendatur animo. Qua quidem sanctitate qui pollet, non suis viribus nititur, non sua infirmitate praepeditur, sed cum totum se divinae voluntati divinaeque potentiae penitus committat, illam Pauli Apostoli sententiam sibi tribuere potest : «Omnia possum in eo qui me confortât». Universa autem S. Vincentii vivendi agendique ratio, atque illa etiam praeclara gesta, quae in totius Ecclesiae Hispanorumque Nationis historiam illorum temporum tantam vim feliciter contulerunt, ex aureo libello erui videtur, quem ipse « De Vita Spirituali » scripsit. Quapropter opportunum putamus aliquid de sanctissimis hisce praeceptis, quae Evangelium redolent, breviter attingere. « Quicumque igitur ita ipse prooemiatur — voluerit proximorum animabus utilis esse, eosque verbis edificare, primo studeat in se ipso habere quidquid alios est docturus ; alioquin parum proficiet. Nam verbum eius erit inefficax, nisi prius homines in eo comperiant esse quod docet, et longe maiora » . Ac quemadmodum ipsimet ea valde utilia fuerunt, quae deinde scribit de contemptu omnium terrenarum rerum, de puritate et munditia animi, de propria voluntate divinae voluntati penitus conformanda/ de sui ipsius amore christianae humilitatis studio compescendo, refrenando, moderandoque, atque de arctissima animi coniunctione cum Deo semper habenda; ita pariter qui etiam hodie haec intento legant animo, ex hisce profecto sententiis haud paulum poterunt spiritualis haurire utilitatis. 3 4 5 6 8 9 Nec minus, sacerdotibus praesertim ac religiosis sodalibus, opportunum erit ea iterum atque iterum meditari, quae de viis agunt rationibusque, quibus ad christianam vivendi perfectionem perveniatur, ac peculiari modo de laboribus apostolicis ac de litterarum disciplinarum10 3 4 s 4, 13. PMl. P. Fages, Ibid., 6 I b i d . c. I. 7 I b i d . c. I I I . s 9 1 0 O. prooem. I b i d . c. I V . I b i d . c. V. Ibid. c . V I - V I I I . P., Œuvres de Saint Vincent Ferner, I. Paris, 1909. Acta Pii Pp. XII 493 11 que studio semper cum oratione ad Deum admota coniungendis. Quod quidem normis sapientissimis a Legifero Patre Dominico datis optime respondet, suis sodalibus haec praecipiente : « In studio taliter sint intenti ut de die, de nocte, in domo, in itinere, legant aliquid vel meditentur ; et quidquid poterunt retinere cordetenus nitantur » . Id vero, de quo in postrema utilissimi huius libri parte agit, de duobus nempe spiritualis vitae principiis, hoc est de aversione a nobismet ipsis et de omnigena et plena conversione nostri ad Christum ad summam profecto pertinet assequendam sanctitatem. 1 2 13 Nihil igitur mirum si Vincentius Ferrerius hisce praeceptis, meditando, precando, agendoque, diligenter semper obtemperans, ad celsissimum pervenit christianae asceseos verticem, hoc est ad evangelicae perfectionis apicem. Veruntamen postquam animum caelestibus muneribus ornavit suum, non in hac acquievit, non se metam attigisse censuit, sed magis magisque exardescere atque excitari visus est ad ceterorum sanctitudinem procurandam. Optime siquidem noverat divi Thomae Aquinatis sententiam : « Maius est illuminare, quam lucere solum... ; maius est contemplata aliis tradere quam solum contemplari » . Quapropter hisce praeceptis conformatus et apostolatus studio incensus, nihil antiquius habuit, quam ut pacem animis a christiana veritate vivendique ratione aberrantibus, pacem Ecclesiae infelici schismate dilaceratae, pacem denique ac concordiam Hispaniae populis eorumque Principibus indefatigabili alacritate omnique nisu conciliar et. Evangelicae doctrinae praeco non modo patriae suae, sed Galliae etiam, sed Helvetiae, sed Italiae, sed Flandriae urbes, oppida, pagos, quasi angelus a caelo missus, non labores, non difficillima itinera recusans, peragravit. Ubicumque autem hic Evangelii operarius, sanctitatis fulgore resplendens, sacrae eloquentiae potens, ac multis etiam rerum miraculis praeclarus, Deo donante patratis, vocem extollebat suam, ingentes multitudines, quasi superna luce perculsae ac divino quodam instinctu permotae, ab erroribus ad veritatem, a simultatibus ad concordiam, a profligatis moribus ad salutarem paenitentiam christianamque vitae renovationem trahebantur. Mirandum erat tot hominum ac mulierum milia eum intentis oculis cernere, intentisque auribus loquentem audire ; deinde vero 1 4 1 1 12 Ibid. c. X I - X I I I . C o n s t i t . F r a t r u m O r d . P r a e d . I I , 14, 1 . 1 3 I b i d . c . X V I I I sq. 14 S u m m . T h . I I - I I , q . 188, a . 6 . 494 Acta Apostolicae Sodis - Commentarium Officiale prona fronte flexisque genibus a Deo veniam non sine lacrimis impetrare; ac postea, catholica fide christianaque virtute duce, novam ingredi vitam. Quae quidem mirabilis morum renovatio non modo in Ecclesiae, sed in Civilis etiam Societatis venas salutariter influxit; quod peculiari modo apud vos contigit, cum acerrima quaestio, Aragonensi Principe vita functo, de successore eius deligendo orta esset, iamque civilis belli periculum in patriam vestram ingrueret; quandoquidem in Caspensi Congressu, Vincentio Ferrerio suasore et auspice, pax tandem aliquando inter Principes, inter populos convenit. Non una igitur de causa habetis, venerabilis Frater, cur vos omnes hunc divini verbi praeconem, virtutis concitatorem impulsoremque, ac mirabilem sequestrem pacis sollemnibus habitis celebrationibus commemoretis. Idque potissimum eveniat optamus Venetiis in Britannia Minore, ubi mortales eius exuviae religiosissime recoluntur. In id autem potissimum intendite animum, intendite vires : ut nempe praeclara eius sanctimoniae exempla, pro peculiari uniuscuiusque condicione, in vestros mores salubriter referatis. Ac praeterea quam ipse tam late tam feliciter in ceteris etiam excitavit christianae vitae renovationem, in eam vos omnes, pro vestro cuiusque munere, sollerti constantique cura incumbatis. Hi sint, Venerabilis Frater, saecularium harum celebrationum optati fructus, quos Nos — S. Vincentio conciliatore — una vobiscum a Deo Optimo Maximo supplicibus precibus imploramus. Quae incensissima vota Nostra efficiat et ad felicem exitum adducat Apostolica Benedictio ; quam quidem cum tibi, Venerabilis Frater, tum iis omnibus, qui Consilio praesunt celebrationibus hisce provehendis, peculiarique modo Dominicianis sodalibus, cetero clero, ac publicis Magistratibus, tum denique carissimo Catholicae Hispaniae populo peramanter in Domino impertimus. Datum Romae apud S. Petrum, die x vi mensis Iunii, anno m d c c c c l v , Pontificatus Nostri septimo decimo. PIUS PP. XII Acta Pii Pp. XII 495 ALLOCUTIONES I Bosarum Cultoribus ob Certamen internationale Romae coadunatis * Le Concours International pour l'attribution du Prix de Rome à la meilleure variété de roses a été pour vous, Messieurs, l'occasion de solliciter une audience et quelques paroles du Vicaire de Jésus-Christ. Vous n'avez pas voulu quitter la Ville Eternelle sans saluer le Père commun, et Nous sommes heureux d'accueillir votre hommage et de contenter votre final désir. Nous voudrions avoir l'âme et le génie de François d'Assise pour parler comme il convient de votre beau métier, pour vous faire passer à son exemple de la terre au ciel, de la créature au Créateur. L'auteur sacré de la Genèse, empruntant aux merveilleux jardins d'Orient sa description du Paradis terrestre, précise en ces termes l'intention divine : « Yahweh Dieu prit l'homme et le plaça dans le jardin d'Eden pour le cultiver et le garder » . Depuis lors, en effet, à travers les millénaires de son histoire, l'homme a cultivé le vaste jardin de Dieu, non seulement pour l'entrete nir, mais encore pour l'améliorer. Oui vraiment, Dieu a permis à l'homme d'améliorer son œuvre, telle est l'admirable délicatesse de notre Père des cieux, qui appelle ses enfants à entrer avec Lui en collaboration si intime. N'est-ce pas aussi votre privilège, Messieurs, vous qui cherchez à créer sans cesse de nouvelles variétés de roses, de nouvelles formes, de nouveaux coloris? x : De tout temps, les roses les plus simples de ces pays, celles dont la teinte s'harmonise de façon si heureuse avec le feuillage, dont le parfum se répand délicat et pénétrant, figurent comme l'ornement naturel des fêtes et le symbole du plaisir. Aussi les premiers chrétiens les répudièrent-ils, parce qu'elles signifiaient à leurs yeux un genre de vie qu'ils abhorraient. Mais peu à peu, quand les souvenirs païens s'effacèrent, le charme de la rose fit retour au vrai Dieu : les paradis des mosaïstes, que l'on admire encore aujourd'hui aux absides des basiliques les plus vénérables de Rome, sont émaillés de fleurs, parmi lesquelles la rose a repris son empire. La rose rouge devint aux premiers siècles de * H a b i t a d i e H) M a i i m e n s i s a. 1955. 1 Gen. 2, 15. 496 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale la littérature chrétienne le symbole du martyre sanglant, comme la blancheur du lis celui de la virginité. L'Eglise n'a-t-elle pas conservé pour la fête des Saints Innocents l'hymne ravissant du poète Prudence: « Salut, fleurs des martyrs, ... roses naissantes arrachées par la fureur de l'ouragan »? La rose figure encore sur les plus anciennes tapisseries et sur les ornements sacerdotaux ; elle rutile aux feux du soleil dans les verrières des cathédrales ; elle signifie partout la joie chrétienne et devint à ce titre l'emblème de Marie, la grande « cause de notre joie ». Le rosaire représente d'abord un jardin de roses offert à Marie, un ornement de son image, un symbole de ses grâces. La Vierge elle-même fut ensuite comparée à la rose, et maintenant les chrétiens l'invoquent par deux fois, dans les Litanies de Lorette, sous le signe de la reine des fleurs : « Rose mystique » et « Reine du très saint Rosaire ». Cette dernière appellation évoque sans doute une grande victoire de la chrétienté sur les infidèles, mais bien plus encore les conquêtes lumineuses de la foi sur le mal et l'ignorance religieuse. Lorsque Marie apparut à Sainte Bernadette sur le rocher de Massabielle, où croissait l'églantier, chacun de ses pieds s'ornait d'une rose épanouie. Celle que l'Eglise venait de proclamer l'Immaculée manifestait ainsi, à une enfant simple et candide, la plénitude de ses perfections et la délicatesse de sa bonté. Le développement liturgique du symbole de la rose dans le culte mariai n'a rien qui doive étonner, car l'homme a choisi instinctivement la plus belle des fleurs pour l'offrir à la plus belle des créatures. Ce geste spontané se répète en de nombreuses pratiques de la piété des humbles -comme des savants, et les auteurs spirituels ont maintes fois repris le thème et développé à l'envi ses significations mystiques. Pour vous, Messieurs, Nous voulons croire que vous trouvez un encouragement dans votre travail à la seule pensée que le mois des roses est et sera toujours le mois de Marie. Ainsi, en cultivant les fleurs qui forment comme la parure d'un sol souvent ingrat et dur pour l'homme, êtes-vous portés naturellement à honorer le Créateur, à élever votre âme vers celle qui porte le beau titre de Rose mystique, l'honneur et la joie de la famille humaine. A qui mieux qu'à Elle pourrions-Nous confier les vceux, que Nous formons aujourd'hui pour vous tous ici présents, pour vos familles et vos amis, pour tous ceux enfin qui vous sont chers et que vous Nous recommandez dans votre cœur? Par la puissante intercession de Marie, que descende et demeure sur vous Notre paternelle Bénédiction Apostolique. Acta Pii Pp. XII 497 II Agrorum Cultoribus ea? Italia, ob ipsorum Foederationem nationalem abhinc decennium conditam, Romae coadunatis. * Eccoci convenuti a Roma, diletti figli, Coltivatori diretti di tutte le regioni d'Italia, per confermare unitamente il vostro proposito di attuare l'ideale cristiano della bella vostra attività. Già tre volte Noi abbiamo potuto rivolgervi la parola, per incoraggiarvi e benedirvi. Oggi vi accogliamo con la più viva sodisfazione e, nel contemplare il vostro grandioso gruppo, pensiamo anche a tutti coloro che non hanno potuto accompagnarvi, ai circa due milioni e mezzo di lavoratori agricoli, che la vostra Confederazione Nazionale riunisce in più di dodici mila sezioni. A tutti inviamo il Nostro saluto e ricordiamo con paterna gratitudine la ingente somma di fatiche, d'intraprese, di quotidiano coraggio fra le difficoltà di ogni specie, che fa della vostra categoria una delle più solide basi sociali e morali della Nazione. Il numero degli aderenti alla vostra Confederazione basterebbe da sè solo a mostrare la sua importanza e a qualificarla come la più potente organizzazione professionale in questo campo. Apportatrice di più del 6 0 % della produzione agricola nazionale, come potrebbe non esercitare un largo influsso sulla vita economica del Paese? Noi siamo per ciò felici di congratularCi con voi, tanto più che compite l'opera vostra col proposito di mettere in pratica i principi della dottrina sociale cattolica, i quali sono i più conformi alle esigenze della vita umana naturale e soprannaturale e inducono alla ricerca di una soluzione dei problemi che incessantemente suscita la rapida evoluzione della economia e delle condizioni generali della umana società. In tal guisa voi, con lo sforzo paziente di tutti i giorni, contribuite a costruire, nell'ordine e nel rispetto delle istituzioni, un mondo meno duro, meno impregnato di materialismo, meno schiavo della persistente ricerca di un mero interesse egoistico. Voi ben sapete che questo ideale è difficile a metter in atto e che il cammino da seguire sarà ancora lungo e talvolta penoso. Ma è sufficiente di gettare uno sguardo sulla via percorsa dalla nascita della vostra Confederazione, nel 1944, fino ad oggi, per trovarvi numerosi motivi di con* H a b i t a d i e 18 M a i i m e n s i s a. 1955. 32 - ACTA, vol. X X I I , n. 10. — 27-7-1955. 498 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale forto. Se colpisce innanzi tutto il continuo aumento di soci, è anche più ammirevole l'estensione progressiva della sua organizzazione e delle sue attività. Essa dunque rispondeva ad un vero bisogno e, avendo compreso le giuste aspirazioni dell'agricoltore, non è venuta meno alle sue promesse. Uno forse dei servigi più eminenti che ha reso ai suoi membri è stato di farli consapevoli della parte che loro spetta nella vita economica della Nazione ; essa li ha invitati ad affrancarsi da un « particolarismo » talvolta abbastanza tenace, e ben comprensibile nel lavoratore dei campi, fortemente attaccato alla sua terra e che non s'induce facilmente a levare lo sguardo verso un più vasto orizzonte. Per un gruppo sociale così considerevole come il vostro, e occupato in un settore così fondamentale della produzione, è essenziale di mantenere il contatto coi movimenti di opinione e con le grandi correnti di idee, che dirigono l'evoluzione del Paese, e di esercitarvi un utile influsso, non col solo scopo di trarne vantaggi particolari, ma per lo stesso bene generale. Non basta infatti di avere principi giusti, nè di applicarli alla stretta cerchia della propria vita personale, ma occorre diffonderli intorno a sè, farne profittare anche altri, mostrare chiaramente il valore e la efficacia nell'interesse nazionale. La vostra organizzazione, rafforzando il senso della solidarietà nei coltivatori diretti, conferisce alla loro azione una accresciuta efficienza ed una ampiezza che le alte virtù della loro tradizione familiare e il loro attaccamento al suolo patrio giustificano. Mentre oggi alcuni pur troppo sempre più temono il rischio personale e cercano la sicurezza anche a costo della indipendenza, rimanete fedeli ad una vocazione, che in modo speciale è e sarà ognora esposta al repentaglio, ma che appunto perciò è il modello, al presente non abbastanza riconosciuto, di umano sforzo ; sforzo che sempre diede alla vita dei popoli la garanzia di durevolezza e di fecondità. Senza dubbio non è Nostro ufficio di mettere in luce specificatamente tutti i risultati positivi conseguiti coi lavoro della Confederazione da circa un decennio ; amiamo tuttavia di menzionarne almeno alcuni particolarmente significativi : vale a dire, nel campo contrattuale, in materia di riduzione delle imposte, nell'assistenza sociale con la estensione ai Coltivatori Diretti della assicurazione per le malattie e con la proposta di legge per la invalidità e la vecchiaia, e, sotto l'aspetto tecnico ed economico, nell'azione intrapresa per la stabilizzazione e la difesa dei prodotti in crisi. Ma voi ben giustamente non avete voluto restringere la vostra attività al campo puramente economico, poiché si presentava con insistenza Acta Pii Pp. XII 49$ alla vostra considerazione il problema fondamentale della famiglia coltivatrice. Nel discorso indirizzato il 29 Febbraio 1952 ai membri della Confederazione Noi dicevamo: «Studiatevi... di guadagnare la gioventù rurale. Mostrate a questi giovani un affettuoso interesse : formateli e preparateli mediante corsi speciali ai loro doveri di coltivatori; educateli a più larghe ed alte vedute spirituali e sociali » - Questa esortazione voi avete filialmente accolta, ed ora potete dirigere i giovani coltivatori verso corsi di preparazione professionale e sindacale, che li renderanno atti a compiere più tardi la loro nobile missione con competenza e con la sicurezza di essere pari alle loro responsabilità sociali. Ma nel seno della famiglia coltivatrice ]a donna esercita sempre, oltre alla sua funzione di sposa e di madre, una parte più o meno importante nell'azienda stessa. Un sindacato di coltivatori doveva tenere conto e adoperarsi a far partecipare la donna rurale alla vita sindacale. E voi potete già riguardare con sodisfazione il frutto dei vostri sforzi in questo senso. 1 In tal guisa il fondamento familiare della vostra economia vi farà vincere la grande tentazione dei nostri giorni, a cui tanti soccombono : quella cioè di scambiare la mira a un sempre più alto tenore di vita e ad una sempre più elevata produttività del lavoro con l'aspirazione alla prosperità. Poiché la famiglia rappresenta anche nella economia ciò che è durevole e che assicura la serie delle generazioni future. La sola pienezza dei beni a prezzi modesti, l'alleggerimento e la diminuzione soltanto della fatica del lavoro sono un dubbio risultato, perchè non tolgono l'ansia per l'avvenire, ma piuttosto l'aumentano, in quanto che eccitano i desideri disordinati e mai non appagano l'uomo. Si dovrebbero segnalare altresì gli Istituti fondati dalla Confederazione per l'istruzione professionale agricola, per favorire la formazione e lo sviluppo della piccola proprietà, per aiutare il coltivatore nel conseguimento delle provvidenze previste dalla legge. Finalmente, siccome numerose famiglie di braccianti sono entrate recentemente o entreranno ancora in possesso di una piccola proprietà terriera in virtù dell'applicazione della riforma agraria, è sembrato necessario di dar loro un appoggio morale e tecnico, che faciliti il periodo di transizione ; perciò è stata istituita una Federazione nazionale dei piccoli proprietari, la quale interviene, tra l'altro, per promuovere lo sviluppo delle cooperative, potente istrumento di sostegno e di progresso delle nuove comunità rurali. Il campo così 1 Discorsi e Radiomessaggi, vol. XIII, pag. 482. 500 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ampliato della economia agraria contribuirà allora, insieme con altri provvedimenti, a rafforzare il mercato interno del Paese, e con ciò a dare ancbe alla produzione industriale un appoggio, la cui sicurezza è incomparabile e la cui necessità diviene sempre più chiara. Questa pur rapida e incompleta rassegna delle molteplici attività della Confederazione Nazionale dei Coltivatori Diretti, vorremmo che fosse per voi un incoraggiamento e una promessa. Un incoraggiamento, perchè in poco tempo avete ottenuto risultati che dimostrano l'esistenza di un serio spirito di collaborazione, una comune volontà di migliorare sostanzialmente le condizioni di vita del coltivatore. Non è forse confortante per ciascuno di voi il sapere che non è solo a compiere questo sforzo, ma che fa parte di una organizzazione vasta, solida, ben diretta, animata da un dinamismo che ha dato prova della sua efficienza? Quale motivo di fiducia per l'avvenire ! Quali felici previsioni accompagnano il vostro cammino ! Se rimarrete fedeli ai vostri principi, le vostre attività prenderanno col tempo una estensione anche più larga; nuove possibilità vi si offriranno di accrescere l'assistenza sindacale, di moltiplicare per ognuno di voi le occasioni di contribuire al bene di tutti, di ravvivare l'amore attivo del prossimo, la carità cristiana, che porta dappertutto il calore e la vita. Il Signore non mancherà di aiutarvi, d'ispirarvi il coraggio e la perseveranza che supera ogni ostacolo. Nella prospera, come nell'avvèrsa fortuna conservate sempre verso Dio sentimenti di viva riconoscenza. Non è Egli forse l'autore di ogni bene, il dispensatore delle più umili realtà terrene, senza le quali l'uomo non potrebbe vivere, come dei doni più elevati dello spirito e del cuore? In tal guisa, anche se dedicata a lavori non illuminati da esterno splendore, la vostra vita personale, familiare e sociale si eleverà alla dignità che sorpassa tutte le altre, quella di figli del Padre celeste, al quale potete e dovete senza riserva affidarvi. Voglia la divina Provvidenza guidarvi ed effondere'i suoi favori su di voi, sulle vostre famiglie e su tutti coloro che vi son cari. In auspicio di queste grazie e in attestato del Nostro paterno affetto, v'impartiamo di gran cuore la Nostra Apostolica Benedizione. Acta Pii Pp. XII 501 III Cultoribus cinematographicae artis ex Italia Romae coadunatis* Ci torna sommamente gradito di accogliere alla Nostra presenza voi, Signori, eletti rappresentanti del mondo cinematografico la cui estensione e il cui prestigio hanno conseguito, in breve volgere di anni, proporzioni straordinarie dando quasi una propria impronta al nostro secolo. Benché altre volte e in differenti atti abbiamo rivolto premurosa attenzione all'attività cinematografica, godiamo oggi d'incontrarci personalmente con coloro che ad essa stabilmente si dedicano, per aprire il Nostro cuore di Pastore, ove l'elogio per le grandi attuazioni da loro ottenute è accompagnato da pungente ansia per la sorte di tante anime, sulle quali il cinema esercita un profondo potere. A ragione si può parlare di un particolare « mondo cinematografico », quando si pensa alla vasta e dinamica attività, cui il cinema ha dato vita, sia nel campo strettamente artistico, che in quello economico e tecnico. Ad esso fanno capo legioni di produttori, di scrittori, di registi, di attori, di musicisti, di operatori, di tecnici e di tanti altri, i cui unici sono designati da nomi nuovi e tali da costituire una propria nomenclatura nella moderna linguistica. Si pensi ancora agli innumerevoli e complessi impianti industriali, che provvedono alla produzione dei materiali e delle macchine, ai teatri di posa, alle sale di spettacolo : che, se posti, immaginariamente, in un sol luogo, formerebbero certo una delle più estese città del globo, quali, del resto, in dimensioni più ridotte, già esistono alla periferia di molte città. La sfera, inoltre, degli interessi economici, creati dal cinema e gravitanti intorno ad esso, sia per la produzione dei filmi, sia per la loro utilizzazione, trova pochi riscontri nella industria privata, particolarmente se si considera la mole dei capitali impiegati, la facilità con cui vengono offerti, il rapido giro con cui essi ritornano ai medesimi industriali non senza vistosi vantaggi. Ebbene, questo mondo cinematografico non può non creare intorno a sè un campo d'influsso straordinariamente ampio e profondo nel pensiero, nei costumi e nella vita dei Paesi ove esso esplica il suo potere, soprattutto fra le classi più umili, per le quali il cinema costituisce sovente * H a b i t a d i e 21 I u n i i m e n s i s a. 1955. 502 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1'unico svago dopo il lavoro, e tra la gioventù, che vede nel cinema il mezzo rapido e dilettevole per saziare la naturale sete di conoscenza e di esperienze che l'età loro promette. In tale maniera al mondo cinematografico della produzione, da voi rappresentato, fa riscontro un particolare e ben più vasto mondo di spettatori, i quali con più o meno assiduità ed efficacia da quello ricevono un determinato indirizzo alla loro cultura, alle idee, ai sentimenti e, non di rado, alla stessa condotta di vita. Da questa semplice considerazione risulta chiara la necessità che l'arte cinematografica venga convenientemente studiata nelle sue cause e nei suoi effetti, affinchè anch'essa, come ogni altra attività, sia indirizzata al perfezionamento dell'uomo e alla gloria di Dio. I - L'importanza dell'arte cinematogràfica Lo straordinario potére del cinema nella società contemporanea è dimostrato dalla crescente sete che questa ne ha, e che, messa in cifre, costituisce un fenomeno affatto nuovo e strabiliante. Nella copiosa documentazione cortesemente comunicataci, viene riferito,.tra l'altro, che, durante l'anno 1954, il numero degli spettatori per tutti i Paesi del mondo presi insieme, è stato di 12 miliardi, tra i quali due miliardi e mezzo vanno agli Stati Uniti d'America, un miliardo e 300 milioni all'Inghilterra, mentre la cifra di 800 milioni pone l'Italia al terzo posto. Donde attinge il suo fascino questa nuova arte, che, dopo circa sessantanni dalla prima apparizione, ha raggiunto il quasi magico potere di richiamare nel buio delle sue sale, e non certo gratuitamente, folle •che si contano a miliardi? Quale è il segreto dell'incanto che rende queste stesse folle suoi assidui clienti? Nella risposta a tali domande risiedono le cause fondamentali, da cui derivano la grande importanza e l'estesa popolarità del cinema. La prima forza di attrazione di un film sorge dalle sue qualità tecniche, le quali operano il prodigio di trasferire lo spettatore in un mondo immaginario, oppure, nel film documentario, di trasportare la realtà, distante nello spazio e nel tempo, sotto i suoi occhi. Alla tecnica spetta dunque il primato nell'ordine e nell'evoluzione del cinema. Essa ha preceduto il film e lo ha reso dapprima possibile ; essa ancora lo rende ogni giorno più dilettevole, facile, vivo. I principali elementi tecnici di uno spettacolo cinematografico esistevano già prima che il film nascesse; poi man mano il film se n'è impossessato, arrivando infine a spingere la Acta Pii Pp. XII 503 tecnica a creare nuovi mezzi per il suo servizio. Con vicendevole influsso la tecnica e il film hanno così operato una rapida evoluzione perfettiva, partendo dalle incerte riprese di un treno in arrivo, per passare al film animato da idee e sentimenti, dapprima con personaggi muti, poi parlanti e moventisi in luoghi sonorizzati da rumori e da musica. Sotto l'assillo di attuare la trasposizione perfetta dello spettatore nel mondo irreale, il film ha richiesto alla tecnica i colori della natura, poi le tre dimensioni dello spazio, e tuttora tende con arditi accorgimenti ad immettere lo spettatore sulla viva scena. Nel rivedere oggi un film di quarantanni fa, si possono notare i mirabili progressi tecnici conseguiti, e si deve ammettere che, per loro virtù, un film odierno, sia pure semplicemente sonoro ed « in bianco-nero », si manifesta come una splendida rappresentazione. Ma più che dalla finitezza tecnica, la forza di attrazione e la importanza del film derivano dal perfezionamento dell'elemento artistico, che non solo si è venuto rafimando per il contributo prestato da autori, scrittori ed attori, scelti con rigorosi criteri, ma dalla vivida emulazione stabilitasi fra di loro in una competizione mondiale. Dalla ingenua narrazione visiva di una ordinaria vicenda si è giunti a portare sullo schermo il corso della vita umana nei suoi multiformi drammi, analizzando sottilmente gli ideali, le colpe, le speranze, le mediocrità o le altezze di uno o più personaggi. Una crescente padronanza d'inventiva e di formazione del soggetto ha reso sempre più vivo e palpitante lo spettacolo, che si è valso altresì del tradizionale potere dell'arte drammatica di tutti i tempi e di tutte le colture, anzi con vantaggio notevole sopra di essa per la maggiore libertà di movimenti, per l'ampiezza delle scene e per gli altri effetti propri del cinema. Ma per penetrare nella profondità della efficacia del film, e per ottenere una esatta valutazione della cinematografia, occorre rivolgere l'attenzione sulla larga parte che vi prendono le leggi della psicologia, sia in quanto esse spiegano il modo con cui il film agisce sugli animi, sia in quanto esse sono applicate consapevolmente per far più viva impressione negli spettatori. Con accurate osservazioni i cultori di questa scienza studiano il processo di azione e di reazione che suscita la visione del film, applicando il metodo d'indagine, l'analisi, i risultati della psicologia sperimentale, e scrutando gli strati reconditi del subcosciente e dell'incosciente. Del film essi investigano l'influsso non solo in quanto viene accolto passivamente dallo spettatore, ma analizzando anche la sua connessa « attivazione » psichica secondo leggi immanenti : il suo 504 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale potere cioè di soggiogare un animo con l'incantesimo della rappresentazione. Se, mediante l'uno e l'altro influsso, lo spettatore resta veramente prigioniero del mondo che gli scorre dinanzi agli occhi, egli è sospinto a trasferire in certo modo il suo Io, con le sue disposizioni psichiche, le sue intime esperienze, i desideri latenti e non ben definiti, nella persona dell'attore. Per tutta la durata di questa sorte d'incantesimo, dovuta in gran parte alla suggestione del protagonista, lo spettatore si muove nel mondo di questo come se fosse il proprio, anzi in qualche senso e grado, vive il suo posto e quasi in lui, in perfetta comunione di sentimenti, e talora anche trascinato dall'azione a suggerirgli parole ed espressioni. Questo procedimento, che i registi del film moderno ben conoscono e di cui cercano di valersi, si è potuto paragonare allo stato onirico, con la differenza che le visioni e le immagini nel sogno sorgono soltanto dal mondo intimo di colui che sogna, mentre allo spettatore provengono dallo schermo, in modo però da suscitarne altre, più vive e più care, dall'intima sua coscienza. Accade allora,non di rado che lo spettatore vede avverarsi, sotto le immagini di persone e di cose, ciò che non si è mai prodotto nella realtà, ma che tuttavia egli ha più volte, nel suo Io, profondamente pensato, desiderato o temuto. A ragione dunque lo straordinario potere del film trova la sua più profonda spiegazione nell'intima struttura del fatto psichico, e lo spettacolo è tanto più avvincente, quanto più il film ne stimola i processi. Per conseguenza, lo stesso regista è sospinto di continuo ad affinare la propria sensibilità psicologica e la sua perspicacia dallo sforzo di ricercare la forma più efficace per comunicare al film l'anzidetto potere, il quale può agire secondo una buona o malvagia direzione morale. Infatti, i dinamismi intimi nell'Io dello spettatore, nel profondo della sua natura, del suo subcosciente ed incosciente, possono condurlo così nel regno della luce, del nobile, del bello, come nei domini delle tenebre e della depravazione, alla mercè di ultrapotenti e sfrenati istinti, secondo che lo spettacolo mette in evidenza e stimola gli elementi dell'uno o dell'altro campo, facendone il centro dell'attenzione, della brama e dell'impulso psichico. La condizione della natura umana è tale, di fatto, che non sempre nè tutti gli spettatori hanno o conservano la energia spirituale, l'interna riserva, spesso anche la volontà di resistere all'avvincente suggestione, e con ciò la capacità di dominare e di guidare sè stessi. Accanto a queste fondamentali cause e spiegazioni dell'attrattiva e dell'importanza del film, un altro elemento psichico attivo è stato Acta PU Pp. XII 505 ampiamente posto in luce. È la libera e personale interpretazione dello spettatore e la previsione del futuro svolgimento dell'azione, che procura, in qualche misura, il diletto proprio di chi crea una vicenda. Anche da quest'elemento trae profìtto il regista con accorte mosse, apparentemente insignificanti, come potrebbe essere, ad esempio, il movimento di una mano, un'alzata di spalle, una porta lasciata socchiusa. Con metodi propri il film ha così adottato i canoni della narrativa tradizionale — anche questi fondati sulle leggi della psicologia —, il primo dei quali è di tener sempre desta l'attenzione del lettore fino all'ultimo episodio, suscitando in lui supposizioni, attese, speranze, timori, in una parola, ponendolo in ansia per quel che accadrà ai personaggi, già divenuti, in certo modo, suoi conoscenti. Sarebbe perciò un errore presentare fin dal principio chiara e limpida la trama della narrazione o della visione. Al contrario, il libro, e forse anche più il film, in virtù dei mezzi più svariati e sottili di cui dispone, trae il suo tipico fascino dall'impulso, comunicato allo spettatore, di dare una propria interpretazione al racconto, inducendolo, sul filo d'una logica appena accennata, ovvero con piacevoli inganni, a intravedere ciò che è indeterminato, a prevenire un'azione, ad anticipare un sentimento, a risolvere un caso. Così, per quest'altra aderenza del film all'attività psichica dello spettatore, si accresce l'incanto della rappresentazione cinematografica. Accertata la intima forza del film, e, considerato il fatto del suo largo influsso nelle schiere del popolo e nel costume anche morale, la cinematografìa ha attratto l'attenzione tanto delle Autorità competenti civili ed ecclesiastiche, che della collettività e di quanti sono dotati di un serenogiudizio e di un genuino senso di responsabiltà. Invero come potrebbe esser lasciato in balìa di sè stesso o condizionato dal solo vantaggio economico un mezzo, in sè nobilissimo, ma così efficace ad elevare gli animi, come a depravarli? un veicolo così lesto ad arrecare il bene, ma anche a diffondere il male? La vigilanza e la reazione dei pubblici poteri, pienamente giustificate dal diritto di difendere il comune patrimonio civile e morale, si manifestano con varie forme : con la censura civile ed ecclesiastica dei filmi e, se occorre, con la loro proibizione ; con le liste dei filmi pubblicate da apposite commissioni esaminatrici, che li qualificano, secondo il merito, per notizia e norma del pubblico. È ben vero che lo spirito del nostro tempio, insofferente più del giusto dell'intervento dei pubblici poteri, preferirebbe una difesa che partisse direttamente dalla collettività. Cer- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tamente sarebbe desiderabile che si ottenesse l'unione concorde dei buoni •contro il film corruttore, ovunque si mostri, per combatterlo coi mezzi giuridici e morali a loro disposizione; tuttavia una tale azione non è per sè sola sufficiente. L'ardore e lo zelo privato può intepidirsi, e di fatto si intepidisce, come dimostra l'esperienza, ben presto. Non s'intepidisce al contrario l'aggressiva propaganda opposta, che dal film trae sovente lauti profitti, •e che trova spesso un facile alleato nell'intimo stesso dell'uomo, vale a •dire nel cieco istinto coi suoi allettamenti o i suoi brutali e bassi impulsi. Se, pertanto, il patrimonio civile e morale del popolo e delle famiglie -dev'essere tutelato con sicuro effetto, è più che giusto che la pubblica Autorità intervenga debitamente per impedire o frenare i più pericolosi influssi. Ed ora, lasciate che rivolgiamo a voi, così pieni di buona volontà, una parola, vorremmo quasi dire, confidenziale e paterna. Non sarebbe forese opportuno che la onesta valutazione ed il rigetto di ciò che è indegno o scadente fosse già da principio ed in modo particolare nelle vostre mani? Non si potrebbe certamente, allora, muovere il rimprovero d'incompetenza o di prevenzione, se voi con maturità di giudizio, formato a saggi principi morali, e con serietà di proposito, riprovaste quel che arreca danno alla dignità umana, al bene dei singoli e della società, e specialmente alla gioventù. Nessuno spirito assennato potrebbe ignorare o deridere il vostro coscienzioso e ponderato verdetto in materia concernente la vostra propria professione. Fate dunque largamente uso di quella preminenza ed ^autorità, che il vostro sapere, la vostra esperienza, la dignità dell'opera vostra vi conferiscono. Ponete, in luogo di spettacoli irrilevanti o pervertitori, visioni buone, nobili, belle, le quali, senza dubbio, possono -essere avvincenti senza esser torbide, anzi toccare la sommità dell'arte. Avrete con voi il consenso e il plauso di quanti hanno sano intelletto •e retto volere, e soprattutto quello della vostra personale coscienza. II - Il film ideale Abbiamo fin qui assegnato una parte di questa Nostra esposizione al film qual è, di fatto, al presente ; ora vorremmo, in una seconda parte, dire il Nostro pensiero sul film, quale si vorrebbe che fosse, e cioè parlarvi del film ideale. Acta Pii Pp. XII 507 Innanzi tutto una premessa : si può parlare di un film ideale? L'uso chiama ideale ciò cui nulla manca di quel che gli è proprio, che anzi lo possiede in grado perfetto. Si dà in questo senso un film semplicemente ideale? Da taluni si suole negare la possibilità della esistenza d'un ideale assoluto ; in altri termini, si afferma la relatività di un ideale, si asserisce cioè che l'ideale indica sempre alcunché soltanto per qualcuno o per qualche cosa determinata. La divergenza di opinione è in gran parte causata dal differente criterio impiegato nel distinguere gli elementi essenziali dagli accessori. Infatti, nonostante l'affermata relatività, l'ideale non manca mai di un nucleo assoluto, che si effettua in ogni caso, pur nella moltiplicità e nella varietà degli elementi secondari, richiesti dalla loro relazione ad un determinato caso. Ciò premesso, Ci pare di dover considerare il film ideale sotto tre aspetti : o I in relazione al soggetto, vale a dire agli spettatori a cui il film è destinato; 2° in relazione all'oggetto, cioè al contenuto del film stesso; 3° in relazione alla comunità, sulla quale, come già dicemmo, il film esercita un particolare influsso. Poiché desideriamo di soffermarci alquanto su questo importante argomento, Ci restringeremo oggi a trattare il primo aspetto, riservando il secondo ed il terzo ad altra Udienza, se ce ne sarà data l'occasione. r II film ideale considerato in rapporto allo spettatore. a) Il primo carattere, che a questo riguardo deve contraddistinguere il film ideale, è il rispetto verso l'uomo. Non vi è infatti alcun motivo che lo sottragga alla norma generale, secondo la quale chi tratta con uomini, deve essere compreso di rispetto per l'uomo. Per quanto le differenze di età, di condizione e di sesso possano suggerire un diverso contegno e adattamento, rimane pur sempre l'uomo, con la dignità e l'altezza, che il Creatore gli diede quando lo fece a sua immagine e somiglianza. Nell'uomo è l'anima spirituale ed immortale; è il microcosmo con la sua moltiplicità e il suo polimorfismo, con il meraviglioso ordinamento di tutte le sue parti ; è il pensiero e il volere con la pienezza e l'ampiezza del campo della sua attività ; è la vita affettiva con le sue elevazioni e le sue profondità ; è il mondo dei sensi coi suoi multiformi potere, percepire e sentire; è il corpo formato fin nelle sue ultime fibre secondo una teleologia ancora non del tutto esplorata. L'uo1 1 Gen. 1 , 26. Acta 508 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale mo è costituito signore in questo microcosmo ; egli deve liberamente guidare sè stesso secondo le leggi del vero, del buono e del bello, come la natura, la convivenza con altri suoi simili e la divina rivelazione gli manifestano. Poiché lo spettacolo cinematografico, come si è osservato, ha il potere di piegare l'animo dello spettatore verso il bene o verso il male, chiameremo ideale solamente quel film, che non soltanto non offende quanto abbiamo testé descritto, ma lo tratta con rispetto. Anzi, neppure ciò basta! Dobbiamo dire : che rafforza ed eleva l'uomo nella coscienza della sua dignità; che gli fa maggiormente conoscere ed amare l'alto grado in cui nella sua natura fu posto dal Creatore ; che gli parla della possibilità di accrescere in sè le doti di energia e di virtù di cui dispone; che gli rinsalda la persuasione : che egli può vincere ostacoli ed evitare risoluzioni errate ; che può sempre rialzarsi dalle cadute e tornare sulla buona strada ; che, infine, può progredire dal bene al meglio mediante l'uso delle sue libertà e facoltà. o) Un tale film avrebbe già in realtà la funzione fondamentale di film ideale; ma gli! si può attribuire anche di più, se al rispetto per l'uomo si aggiunge un'affettuosa comprensione. Ricordate la commovente parola del Signore: « Ho pietà di questo p o p o l o » . La vita umana quaggiù ha le sue altezze e i suoi abissi, le sue ascese e i suoi declini, si muove tra virtù e vizi, tra conflitti, grovigli e tregue, conosce vittorie e sconfitte. Tutto ciò ognuno sperimenta a modo proprio, corrispondentemente alle sue condizioni interne ed esterne, e secondo le differenti età, che a guisa di fiume, lo portano da paesaggi montani a colline boscose, a piane sconfinate riarse dal sole. 2 Così sono diverse le condizioni di movimento e di lotta : nel fanciullo all'albeggiante destarsi del suo spirito ; nel ragazzo al primo pieno possesso dell'uso e del dominio della ragione ; nel giovane durante gli anni dello sviluppo, quando grandi tempeste si alternano con meravigliose schiarite ; nell'uomo maturo, spesso assorbito totalmente dalla lotta per la vita, con le inevitabili sue scosse ; nel vecchio, che volgendosi indietro a rimirare il passato tra rimpianti, nostalgie e pentimenti, si pone questioni e considera avvenimenti, come può fare soltanto chi ha molto navigato. Il film ideale deve mostrare allo spettatore che esso tutte queste cose sa, comprende e rettamente valuta ; ma deve mostrarlo al fanciullo, come 2 MARC. 8, 2. Acta Pii Pp. XII 509 si conviene al fanciullo, al giovane con un linguaggio a lui adatto, all'uomo maturo come a lui spetta, e cioè, assimilando il modo suo proprio di conoscere e di guardare le cose. Ma non basta la comprensione dell'uomo in generale, quando il film si rivolge ad una determinata professione o condizione; occorre inoltre la comprensione specifica dei particolari caratteri nei diversi stati sociali. Il film deve comunicare a colui che vede ed ascolta il senso della realtà, ma di una realtà veduta con gli occhi di chi sa più di lui, e trattata con la volontà di chi fraternamente si pone quasi accanto allo spettatore per poterlo, se è il caso, aiutare e confortare. Con questo spirito la realtà riprodotta dal film è presentata in visione artistica, poiché è proprio dell'artista di non riprodurre meccanicamente il reale, nè assoggettarsi alle sole possibilità tecniche degli strumenti, bensì, servendosi di essi, elevare e dominare il materiale, senza alterarlo nè sottrarlo alla realtà. Un eccelso esempio può vedersi nelle incantevoli parabole della Sacra Scrittura, i cui soggetti sono presi dalla vita quotidiana e dalle professioni degli ascoltatori, con una fedeltà, diremmo quasi fotografica, signoreggiati però ed elevati in tal modo che realtà e ideale risultano fusi in una perfetta forma di arte. c) Al rispetto e alla comprensione deve unirsi l'adempimento delle promesse e la sodisfazione dei desideri da principio forse offerti e suscitati ;* anzi in generale i milioni di persone, che affluiscono al cinema, vi sono spinti dalla vaga speranza di trovarvi l'appagamento delle loro segrete e imprecise brame, delle loro intime aspirazioni; nell'aridità della loro vita, si rifugiano nel cinema come presso un mago, che può tutto trasformare al tocco della sua bacchetta. Il film ideale pertanto deve saper rispondere all'aspettativa, ed apportare non una qualsiasi, ma una piena sodisfazione ; non già di tutte le brame, anche false e irragionevoli (le indebite o amorali non vengono qui in discussione), ma di quelle che lo spettatore nutre a buon diritto. Sotto una forma o l'altra le aspettazioni sono, a volte un sollievo, a volte una istruzione, o una gioia, o un conforto, o una commozione; alcune più profonde, altre superficiali. Il film risponde ora all'una, ora all'altra richiesta, oppure darà una risposta che vale a sodisfarne parecchie insieme. Lasciando pertanto al vostro giudizio di specialisti ciò che appartiene al lato tecnico-estetico, Noi preferiamo di riguardare l'elemento psichico-personale, per trarne altresì la conferma che, malgrado la relatività, 510 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale resta sempre quel nucleo di assoluto che detta le norme per concedere o negare la risposta alle richieste dello spettatore. Per farsi un'idea sulla questione non è necessario di tornare alle considerazioni di filmologia e di psicologia, di cui Ci siamo già occupati ; basta farsi guidare, anche in questo, dal comune buon senso. Nell'uomo normale, infatti, vi è anche una, per così dire, non dotta psicologia, derivante dalla sua stessa natura, che lo pone in grado di dirigersi rettamente nei casi ordinari della vita quotidiana, purché segua la sua sana facoltà di pensare, il suo senso del reale e i consigli della sua esperienza; ma soprattutto purché l'elemento affettivo sia in lui ordinato e regolato, poiché ciò che in ultimo determina l'uomo a giudicare e ad operare è la sua attuale disposizione affettiva. In base a questa semplice psicologia è chiaro che chi si porta a vedere un film serio e istruttivo, ha diritto al promesso insegnamento; chi si reca ad una rappresentazione storica, vuole trovar esibito l'avvenimento, anche se le esigenze tecniche ed artistiche ne modifichino e ne elevino la forma ; colui a cui è stata promessa la visione di un romanzo o di una novella, non deve andarne deluso per non averne veduto svolgere il contenuto. Ma vi è chi, al contrario, stanco della monotonia della sua vita, o infiacchito dalle sue lotte, cerca nel film in primo luogo il sollievo, l'oblio, la distensione ; forse anche la fuga in un mondo illusorio. Sono legittime queste esigenze? Può il film ideale adattarsi a tali aspettazioni e cercare di sodisfarle? L'uomo moderno — si afferma — alla sera della sua turbinosa o monotona giornata, sente il bisogno di mutare circostanze di persone e di luoghi; quindi desidera rappresentazioni, che con la moltiplicità delle immagini, appena legate tra loro da un leggero filo conduttore, calmino lo spirito, anche se restino alla superfìcie e non si spingano nel profondo ; purché ravvivino la snervante sua stanchezza e allontanino il tedio. Può essere che sia così, e anche spesso. In questo caso il film deve cercare di venire incontro in forma ideale a tale condizione, evitando però di cadere in volgarità o in indegne sensazioni. Non si nega che anche una rappresentazione piuttosto superficiale possa raggiungere elevate forme artistiche ed esser qualificata perfino come ideale, poiché l'uomo è anche superficialità e non solo profondità: stolto però è colui che è soltanto superficialità e non riesce ad approfondire pensieri e sentimenti. Senza dubbio è concesso al film ideale di condurre lo spirito stanco Acta Pii Pp. XII 511 e attediato sulle soglie del mondo dell'illusione, affinchè goda una breve tregua nell'opprimente realtà ; però avrà cura di non rivestire l'illusione con tali forme, che venga presa dagli animi troppo inesperti e deboli come realtà. Il film, infatti, che dalla realtà conduce nella illusione, deve poi ricondurre dalla illusione alla realtà, in qualche modo con la medesima dolcezza che impiega la natura nel sonno.- Anch'essa sottrae l'uomo stancoi alla realtà e lo tuffa, per breve tempo, nel mondo illusoria dei sogni; ma, dopo il sonno, lo restituisce rinfrancato e quasi rinnovato, alla desta realtà, alla consueta realtà in cui vive e che egli, pur col lavoro e con la lotta, deve incessantemente dominare. Il film segua in questo la natura : avrà allora compiuto una notevole parte del suo ufficio. d) Ma il film ideale, considerato in rapporto allo spettatore, ha, infine, un'alta e positiva missione da compiere. Non bastano per la sua valutazione il rispetto e la comprensione per lo spettatore, come la rispondenza alle legittime attese e ai giusti desideri di lui. Bisogna anche che si adegui alle esigenze del dovere inerente alla natura della persona umana e, in particolare, dello spirito. L'uomo, dal momento in cui si desta la ragione fino all'estinguersi di questa, ha una copia di singoli uffici da adempire, alla base dei quali, come fondamento di tutti, giace quello di disporre rettamente di se stesso, vale a dire, secondo l'onesto pensiero e sentimento, secondo intelligenza e coscienza. La necessaria norma direttiva a tale scopo, l'uomo la ricava dalla considerazione della sua natura, dall'insegnamento di altri, dalla parola di Dio agli uomini. Staccarlo da questa norma significherebbe renderlo incapace di portare a termine la sua essenziale missione, a quel modo che sarebbe parallizzarlo, se si tagliassero i tendini e i legamenti, che congiungono e sostengono le membra e le parti del suo corpo. Ebbene, un film ideale ha proprio l'alto ufficio di porre la grande possibilità e forza d'influsso, che già riconoscemmo alla cinematografìa, al servizio dell'uomo e di essergli di aiuto a mantenere ed attuare l'affermazione di sè stesso nel sentiero del retto e del buono. Nion si nasconde che per questo occorrono nel regista eccellenti doti artistiche, poiché si sa da tutti che non è certamente difficile produrre filmi allettanti, rendendoli complici degli inferiori istinti e passioni che travolgono l'uomo, sottraendolo ai dettami del suo ragionevole pensiero e del suo miglior volere. La tentazione delle vie facili è grande, tanto più che il film — il Poeta direbbe « galeotto » — si presta agevolmente a riempire sale e casse, a suscitare frenetici applausi e a raccogliere sulle 612 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale colonne di alcuni giornali recensioni troppo ligie e benevole; ma tutto questo non ha nulla di comune con l'adempimento di un ideale dovere. Ciò è, in realtà, decadenza e degradazione; è soprattutto rinunzia ad eccelse altezze. Il film ideale invece intende conseguirle con ogni sforzo e nonostante il rifiuto di servire mercanti senza scrupoli. Esso non affetta il vuoto moraleggiare, bensì compensa sovrabbondantemente quella negazione con opera positiva, la quale, come le circostanze esigono, ammaestra, diletta, spande genuina e nobile gioia e piacere, preclude ogni adito al tedio ; è insieme lieve e profondo, immaginoso e reale. In una parola, esso sa trascinare senza soste nè scosse nelle.regioni terse dell'arte e del godimento, in modo che lo spettatore, al termine, esce dalla sala più lieto, più libero e, nell'intimo, migliore di quando vi è entrato : se in quel momento egli incontrasse il produttore o lo scrittore o il regista, non mancherebbe, forse, di amichevolmente avvolgerli in uno slancio di ammirazione e di riconoscenza, come paternamente li ringrazieremmo Noi stessi in nome di tante anime diventate migliori. Vi abbiamo segnalato, Signori, un ideale, senza nascondere le difficoltà delia sua attuazione; ma esprimiamo allo stesso tempo la fiducia nella esimia vostra competenza e nel vostro buon volere. Attuare il film ideale è un privilegio di artisti non ordinari; certo, è l'alto scopo al quale, in fondo, tende il vostro potere e la vostra vocazione. Faccia Iddio che vi coadiuvino tutti coloro che ne sono capaci! Affinchè tali Nostri voti si adempiano in questo importante campo della vita, così prossimo alle regioni dello spirito, invochiamo su di voi, sulle vostre famiglie, sugli artisti e sulle maestranze del mondo cinematografico, la divina benevolenza, auspice della quale discenda sopra tutti la Nostra paterna Apostolica Benedizione. IV Viae f erratae addictis, e discriptione romana * Ê ancora vivo nell'animo Nostro il ricordo di una grande giornata, il cui significato apparirà sempre più chiaro agli occhi non solo degli amici, ma anche degli stessi avversari del nome cristiano. Quando, il primo maggio di quest'anno, contemplavamo in piazza S. Pietro 150.000 lavoratori e lavoratrici ardenti di entusiasmo riaffer* H a b i t a d i e 26 I u n i i m e n s i s a. 1955. Acta Pii Pp. XII 613 mare la loro fede in Gesù Cristo e la loro piena fiducia nella Chiesa, Ci venne fatto di pensare che dunque qualche cosa di nuovo era nell'aria, divenuta per essi più limpida e respirabile. Era invero accaduto che il mondo di coloro che sopra tutti abbisognavano giuridicamente e socialmente di difesa, mentre aveva acquistato sempre maggior coscienza della sua dignità umana e vedeva gradualmente riconosciuti molti suoi diritti, era nondimeno oggetto di un'azione subdola e disgregatrice da parte di uomini pronti ad ingannare con false promesse le anime dei lavoratori, risoluti a strapparli dalla pratica della vita cristiana, fino a renderne vacillante la stessa fede. Oggi non mancano i segni di una condizione di cose, che tende a mutarsi sempre in meglio ; il che, se non consente ad alcuno di rallentare il passo, e anche meno di sostare o di riposarsi, alimenta tuttavia la speranza che tempi migliori si preparino anche nel mondo del lavoro. Perciò, celebrando stamane la S. Messa e leggendo nel Vangelo come la moltitudine era assiepata (turbae irruerent) intorno a Gesù per udire la parola di Dio, veniva confermandosi in Noi la fiducia che tale scena simboleggiasse i tempi che ci prepariamo a vivere e che non debba tardare troppo il giorno in cui, vinto l'errore e apparsa in tutta la sua giustezza la soluzione cristiana del problema sociale, sia possibile iniziare una vera marcia di ritorno delle schiere lavoratrici a Cristo Gesù, unico Maestro e divino Salvatore. Proprio in quest'aura di trepida, ma fiduciosa attesa e di rinnovato fervore s'inaugura una Cappella nella Stazione di Termini ; si è voluto che Gesù, vivo e realmente presente sotto le apparenze eucaristiche, non solo vegliasse di persona sulle ansie, i dolori, le speranze, le gioie vostre, ma fosse vicino a ciascuno di voi nel lavoro, per renderlo strumento di salvezza e di santificazione. Vi diamo, dunque, il Nostro affettuoso benvenuto, diletti ferrovieri di Roma, alla cui prontezza e sagacia, al cui spirito di generoso sacrificio è affidato il buon andamento di uno fra i più importanti servizi pubblici. Quanto grande è invero il vostro mondo di lavoro ! nel « Servizio Movimento » dal Capostazione fino al manovale, al deviatore ; nel « personale viaggiante » dal capotreno al controllore, al conduttore, al frenatore ; nel « Reparto Trazione » dai macchinisti ai fochisti e agli operai addetti alla conservazione e alla riparazione dei locomotori e delle 1 ' C f r . L u c . 5 , 1. 33 - ACTA, vol. XXII, n. 10. — 27-7-1955. 514 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale vetture ; nel « Servizio I. E. S. » dal capotecnico agli operai elettricisti responsabili delle linee, delle sottostazioni e degli impianti telegrafici e telefonici. Mentre sarebbe difficile il dire quale preparazione tecnica, quale coscienziosità e prontezza si richiede in ognuno di voi, è facile l'immaginare a quali danni si potrebbe andare incontro per la negligenza di un solo fra tutti i grandi e piccoli responsabili del delicato e complesso servizio ferroviario. A questo forse non pensano i viaggiatori, che giungono frettolosi alla stazione e prendono posto in treno, pieni di fiducia e di sicurezza. Che cosa infatti accadrebbe, se gli orari non fossero osservati, se i locomotori e le vetture non risultassero efficienti, se fossero guasti i semafori, se non agissero gli scambi elettrici, se rimanessero interrotte le linee telegrafiche e telefoniche? Senza parlare dello scontento che assalirebbe i passeggeri, dalle esigenze e dai gusti più svariati e finanche opposti, se il (( personale viaggiante » non adempisse il suo dovere con la premura e la cortesia necessarie. Tali inconvenienti non sembra che avvengano nel vostro servizio. Lo attestano, tra gli altri, i numerosi pellegrini, che vengono a Roma e trovano negli addetti ai vari reparti ogni possibile assistenza e considerazione. Lasciateci credere, diletti figli, che particolarmente solerti e preparati siete voi, che in ogni viaggiatore vedete un fratello in Cristo, appartenente alla grande famiglia umana. Così anche la vostra fede, la vostra visibile filiale devozione verso il Vicario del Redentore divino sono fra i segni premonitori, — di cui vi abbiamo parlato in principio, — che una vita più serena si prepara nella pace con Dio e nell'amore fraterno tra gli uomini. o I Tuttavia, se — anche dinanzi allo spettacolo della vostra grandiosa schiera — salutiamo con gioia questa « ripresa » del mondo cristiano del lavoro, ciò non diminuisce le Nostre sollecitudini. Poiché la cristianità di una nazione è una parte del Corpo mistico di Cristo, e dovunque il nemico muove il suo attacco, colpisce l'intero organismo. Questa consapevolezza del comune pericolo per l'Italia cristiana deve rafforzare in voi il proposito di collaborare con tutti gli uomini di buona volontà per combattere lo spirito della disunione e dell'odio tra i membri del medesimo popolo. Certamente a nessun gruppo è lecito di abusare di questa vostra disposizione e prontezza. Nessun vero cristiano può trovare alcunché da ridire, se voi vi unite in forti organizzazioni, affine di tutelare, — pur in Apta Pii Pp. XII 515 pieno riconoscimento dei vostri doveri, — i vostri diritti, e di giungere a migliorare le vostre condizioni di vita. Anzi precisamente perchè l'azione concorde di tutti i gruppi della Nazione è un obbligo cristiano, nessuno di essi deve divenire vittima dell'arbitrio e della oppressione da parte di altri. Voi quindi agite pienamente in conformità della dottrina sociale della Chiesa, quando con tutti i mezzi moralmente leciti fate valere i vostri giusti diritti. Abbiamo detto : con tutti i mezzi moralmente leciti. Non è necessario di ricordare a voi che atti di violenza, i quali offendono la libertà e i beni di altri, non vengono neppure presi in considerazione dai veri cristiani. Quando poi questi adoperano il potere delle loro organizzazioni per giungere al conseguimento dei loro diritti, conviene che prima usino i mezzi adatti ad ottenere una pacifica intesa. In particolare poi occorre riflettere se i risultati, a cui si tende, sono in ragionevole rapporto col danno che deriverebbe da un'azione di forza. Ciò grava in modo speciale la responsabilità di classi quale è la vostra, ferrovieri cristiani, la cui opera, come abbiamo accennato, ha una funzione vitale per la economia di tutta la Nazione. 2° Vi è però un altro pericolo : che anche voi — come tanti vostri fratelli lontani — limitiate al problema della vita materiale la vostra attenzione, le vostre ansie e il vostro conseguente impegno. È un'altra vita in voi, quella stessa di Dio, infusa nell'anima vostra il giorno del battesimo. Perdere questa vita, trascurarla, non occuparsi di conservare la grazia abituale santificante, e consolarsi col pensiero, per esempio, che si è sempre fedeli ad una politica cristiana, non sarebbe sufficiente e potrebbe condurre ad una pericolosa illusione. Voi infatti dovete innanzi tutto essere intimamente veri cristiani; l'aderire alla politica cristiana, è allora una conseguenza naturale, che viene come da sè. Alcuni, poi, non esitano a credere e a dire che non si può — anzi non si deve — pensare all'anima, finché non siasi convenientemente provveduto alle necessità materiali del corpo. È forse questo il senso della eterna parola di Gesù : « Che giova all'uomo guadagnare il mondo intero, se perde l'anima sua? » . Questa parola ispirò e sostenne i martiri della Chiesa nascente, e lo stesso insegnano ancora — col loro esempio fulgidissimo — i confessori della fede in quelle terre, dove si vorrebbe uccidere Iddio e, non essendo questo possibile, si tormentano i corpi di coloro che rimangono fedeli a Lui. 2 2 MARC. 8, 36. Acta 516 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale La vita materiale, sì. Ma Gesù, insegnandoci a pregare, ci fa chiedere il pane nostro quotidiano dopo aver domandato che si faccia la volontà del Padre celeste. D'altra parte Egli stesso si è impegnato a dare il resto in soprappiù a quanti cercheranno prima il regno di Dio e la sua giustizia. 3 4 Noi vi scongiuriamo, diletti figli, guardatevi dal velenoso fermento dei moderni farisei : azione sociale, sì, e tempestiva, concorde, risoluta quanto è possibile; ma non l'azione derivante dall'odio o che, sollecita soltanto della vita materiale, ignora o nega i preminenti valori dell'anima. Alla Chiesa, per esempio, importa moltissimo di vedere risolto il problema sociale, non però così che frattanto le anime vadano perdute. 3° Un'ultima parola, diletti figli, prima di lasciarvi e di benedirvi. È certamente bene godere dei vantaggi già ottenuti, ed è ragionevole considerare, compiacendosene, il terreno conquistato. Tanto più che, vincendo, voi non avete voluto il male di nessuno e tendete a contribuire al bene di tutti. Ma è anche vero che nessuno il quale, nel metter mano all'aratro, guarda indietro, è atto per il regno dei cieli. Pensate, diletti figli, a quanti sono ancora lontani. Voi siete certamente numerosi ; altri impediti dal servizio, hanno dovuto contentarsi di essere presenti in spirito. Ma ve ne hanno altresì che, potendo, non sono voluti venire. Ingannati da una propaganda malefica, essi credono ancora (oh quale errore !) che la Chiesa, la quale così teneramente li ama, voglia sbarrare il passo sul cammino del loro giusto miglioramento, e temono di riawicinarsi a lei, temono di allontanarsi da chi invece non può volere realmente il loro bene, se distrugge in essi la pace con Dio, se trasforma in odio l'amore e in lotta la conveniente e giusta azione per la difesa dei propri diritti. 5 A questi fratelli lontani parlate con la forza della vostra persuasione e del vostro esempio. Dite loro che, lontano da Gesù, vi è soltanto sconforto e tristezza, anche quando vi fosse l'abbondanza dei beni materiali. Rassicurateli : Gesù non vuole che manchi ad essi il pane, Egli che operò miracoli, affinchè le turbe che lo seguivano non rimanessero prive del necessario sostentamento. Così la grazia di Dio e la buona volontà di tutti voi, e degli altri lavoratori cristiani sparsi in tutta Italia, affretteranno la venuta di quel giorno in cui Gesù regnerà nei cuori e nel mondo. 3 MATTH. 6, 10-31. 4 C f r . MATTH. 6, 33. 5 Cfr. L u c . 9, 62. Sacra ACTA Congregatio Consistorialis 517 8 8 , CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS V O L A T E R R A N A E et SENENSIS DECRETUM DE MUTATIONE F I N I U M DIOECESIUM Ab Apostolica Sede nuper expostulatum est ut paroeciae, in sequentibus pagis extantes : i. e. Chiusdino, Frassini et Castelletto, Ciciano, Montalcinello, Monticiano, Frosini, S. Galgano, Scalvaia et Luriano, Tocchi, quae Vicariatus Foraneos oppidi Chiusdino et oppidi Montichamo costituunt et ad dioecesim Volaterranam pertinent, ob nimiam ab episcopali Sede distantiam atque itinerum viarumque difficultates, a dioecesi Volaterrana distraberentur et ñnitimae archidioecesi Senensi aggregar entur. Sacra igitur Consistorialis Congregatio, porrectis precibus adnuens, consentiente Excmo P. D. Mario Toccabelli, Archiepiscopo Senensi, et suppleto, quatenus opus sit, interesse habentium vel habere praesumendum consensu, vigore specialium facultatum sibi a Ssmo D. N. Pio Divina Providentia PP. XII tributarum, praesenti Consistoriali Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, decernere dignata est ut territorium paroeciarum quae exstant in pagis : Chiusdino, Frassini et Castelletto, Ciciano, Montalcinello, Monticiano, Frosini, S. Galgano, Scalvaia et Luriano, Tocchi, a dioecesi Volaterrana separetur et archidioecesi Senensi adiungatur cum omnibus bonis, iuribus et oneribus eidem territorio pertinentibus; mutatis hac ratione utriusque dioecesis finibus. Ad haec autem exsequenda S. Congregatio Consistorialis deputat Excmum P. D. Marium Toccabelli, Archiepiscopum Senensem, eidem tribuens necessarias et opportunas facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate con- Acta 518 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale statutum, facto onere mittendi, quam primum, ad eamdem Sacram Congregationem Consistorialem authenticum exemplar actus peractae exsecutionis. Datum Romae, ex Aedibus S. Congregationis Consistorialis, die x x v n Iulii MCMLIV. Fr. A. I. Card. Piazza, Ep. Sabinen, et Mandelen., a Secretis L. ÊJ3 S. ' * Iosephus Ferretto, Adsessor I APUANAE e t LTJNENSIS s e u SPEDIENSIS SARZANENSIS e t BRUG-NATENSIS DECRETUM DE MUTATIONE F I N I U M DIOECESIUM Cum postulatum fuerit ut paroeciae S. Nicolai in pago « Caprigliola » et S. Martini in pago « Albiano », quae ad dioecesim Apuanam pertinent, ob nimiam ab episcopali Sede distantiam et viarum itinerumque difficultates, ab eadem Apuana dioecesi dismembrarentur et finitimae dioecesi Spediensi, ad quam brevior et facilior patet accessus, unirentur, Apostolica Sedes bonum iustumque censuit oblatis precibus obsecundare. Itaque Sacra Congregatio Consistorialis, consentiente Exc.mo P. D. Iosepho Stella, Episcopo Lunensi seu Spediensi, Sarzanensi et Brugnatensi, et suppleto, quatenus opus sit, interesse habentium vel habere praesumentium consensu, vigore specialium facultatum sibi a SS.mo Domino Nostro Pio Divina Providentia PP. XII tributarum, praesenti Consistoriali Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, decernere dignata est ut territorium paroeciarum S. Nicolai in pago « Caprigliola » et S. Martini in pago « Albiano », a dioecesi Apuana, cui nunc subest, separetur et dioecesi Spediensi adiungatur cum omnibus bonis, iuribus et oneribus eidem territorio pertinentibus; mutatis hac ratione utriusque dioecesis finibus. Ad haec autem exsequenda S. Congregatio Consistorialis deputat Excmum P. D. Iosephum Stella, Episcopum Lunensem seu Spediensem, Sarzanensem et Brugnatensem, eidem tribuens necessarias et opportunas facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet Sacra Congregatio Consistorialis 519 virum in ecclesiastica dignitate constitutum, facto onere mittendi, quam primum, ad eamdem S. Congregationem authenticum exemplar actus peractae exsecutionis. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus S. Congregationis Consistorialis die 5 Februarii 1955. \£g Fr. A. I. Card. Piazza, Ep. Sabinen, et Mandelen., a Secretis L. ffî S. Iosephus Ferretto, Adsessor SACRA CONGREGATIO DE RELIGIOSIS MONITUM SODALIBUS R E L I G I O S I S EUROPAE INIURIA T E M P O R U M EXTRA CLAUSTRA DEGERE COACTIS. Sacra haec Congregatio, quantum per rerum adiuncta licet, praecipuo semper studio prosequitur viros religiosos, imprimis sacerdotes, ac religiosas mulieres, qui in nonnullis Europae regionibus arduis in vitae condicionibus versantur. Non ignorans incommoda et molestias quibus illi cotidie sunt obnoxii, Sacra eadem Congregatio singulis huiusmodi sodalibus Deo devotis cupit commiserationis sensus significare, eosque erigere et confirmare ad perseverandum in sancta vocatione, qua Dei famulatui sunt addicti. Hi ergo non pauci religiosi ac religiosae, qui propter temporum condiciones extra domum religiosam inviti commorari coguntur et opus exercere in rerum adiunctis minime sibi propitiis, sine dubio afficientur solacio, si compererint Ecclesiam ipsos habere non pro sodalibus a proprio Instituto separatis vel pro exclaustratis, sed solum pro legitime absentibus a domo religiosa. Meminerint igitur religiosi ac religiosae, se, legitimae absentiae causa, gaudere omnibus iuribus et privilegiis sibi a religiosa professione quaesitis ; ac vicissim obligatos esse sacris votis necnon regulis esse adstrictos Ajota 520 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale quae cum suo actuali statu componi possunt ac sine gravi incommodo ab ipsis observari queunt. Qui ut ad vitae communis consuetudinem et ad sacrum ministerium rite exsequendum redire possint, vehementer, perinde ac sodales ipsi, exoptat Ecclesia, quae filiis hisce suis, tam gravia ferentibus, pacem precatur ac rerum ordinem tranquillum. Sit iis autem curae, ut, quantum pro ratione horum temporum fieri potest, integram servent coniunctionem cum proprio Instituto, et ut filiorum in modum subiecti sint Ordinariis locorum. Adeant libero animo, quotiescumque opportunitas datur, Superiores et Episcopos, ut iis suas difficultates et necessitates patefaciant, confisi illos pro viribus auxilium sibi laturos esse. Ceterum haec Sacra Congregatio Excellentissimis locorum Ordinariis gratiam habebit maximam, si pro apostolico, quo commendantur, studio et officii sui conscientia in tanto rerum discrimine, religiosis sodalibus, sive viris, sive mulieribus, praesentes adfuerint, iisque peculiares curas impenderint, praesertim si illi vel illae Superiores suos adire nequeant. Haec animorum coniunctio, haec mutua fides et benevolentia christiana et sacerdotalis multum conferent ad levandas acerbitates, quibus nunc religiosi sodales premuntur; non modicum item conferent ad necessarias addendas vires afflictis, ut religiosa vota fideliter servent et iugiter pergant quasi victimas se offerre Deo ; quae vitae devotio partem praecipuam, efficit status religiosi neque ullis temporum condicionibus praepediri potest, ac denique universae Ecclesiae immensos thesauros munerum caelestium conciliat. Romae, die 10 Iulii 1955. V. L. Card. Valeri, Praefectus B s. A. Larraona, C. M. F., Secretarius Sacra Congregatio Rituum 621 SACRA CONGREGATIO RITUUM PARISIEN. BEATIFICATIONIS ET C A N O N I Z A T I O N I S SERVI DEI ANTONII FRIDERICI O Z A N A M , VIRI LAICI. SUPER DUBIO An signanda sit commissio introductionis causae, in casu et ad effectum de quo agitur. « Sine fide impossibile est placere Deo », monet nos S. Paulus (Heb. 11, 6). Quae autem fides non manet mera veritatum divinitus revelatarum mentis apprehensio, sed christiano est etiam vivendi norma : « Iustus autem ex fide vivit » (Rom. 1, 17), quae « per caritatem operatur » (Gal. 5, 6). « Sicut enim corpus sine spiritu mortuum est, ita et fides sine operibus mortua esty> (Iac. 2, 26). Haec bene intellexit Antonius Fridericus Ozanam, cui verba, quae divino oraculo de Abraham dicta sunt recte aptari possunt, nempe : « Vides quoniam fides cooperabatur operibus illius, et ex operibus fides consummata est » (Iac. 2, 22). Hic Dei Famulus die 23 Aprilis anno 1831, Mediolani natus, quo pater cum familia, pro suo medici militaris munere, lares transtulerat, die 13 Maii eiusdem anni est baptizatus. Parentes Lugdunenses, genere ac religione praestantes, quatuordecim genuerunt liberos, quos christiana religione optimisque moribus summa cura imbuere sategerunt, ita ut Antonius Fridericus a teneris annis pietate, docilitate et oboedientia enituerit. Regalis Lugdunensis Conlegii alumnus, aetatis suae tertio decimo, ad Sacram Synaxim primum accessit, ibique sedulo studiorum curriculum usque ad rethoricam et philosophiam laudabiliter emensus est. Dubia, quibus tunc contra fidem ipse laborabat et scrupulos quibus angebatur, precibus, studio et magistri consilio devicit, proposuitque ad mores statumque socialem elevandos et religionem catholicam in patria refovendam, quidquid ingenii sibi a Deo inditum habuisset consecratur um esse. 522 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale E Conlegio egressus, patris consilio docilissimus, Lugduni primum, Parisiis dein, iuridicis studiis vacavit eaque magna cum laude perfecit. Parisiis illecebras sprevit, publica spectacula frequentavit numquam. Studiis quamvis intentus, caritatem erga proximos mirifice excolebat, et virtutum exemplis atque defendendae christianae veritatis studio ad eamque sodales alliciendi, condiscipulis aeque ac magistris admirationi erat. Socios et amicos inter optimos vere christianos sibi elegit, qui omnes inter se deligebat simulque, ut meliores in dies fierent, sese exstimulabant. Quod ut facilius assequi posset, Dei Famulus collationes historicas et religiosas proposuit celebravit que. Consilium quoque tum animo fovit excitandarum consociationum pauperibus relevandis. Absolutis studiis, anno 1837 Parisios relinquere debuit et Lugdunum redivit ibique, consilio genitoris iam vita functi obtemperans, patroni munus exercere incepit, pauperum praesertim causas strenue defendendo ; at forum ei minime arridebat. Tertii Franciscalis Ordinis ferventissimus fuit filius. Confessarii utens consilio divinaque invocata ope, anno 1841, similem sibi duxit uxorem, Mariam Soulacroix, quam « angelum suum tutelarem » appellabat. Quod felix matrimonium unica filia a Deo ditatum est. Licet commerciale ius Lugduni doceret, cathedram exterarum gentium litteraturam docendi in Athenaeo Sorbonensi sibi oblatam acceptavit. In qua studiorum Universitate, Evangelium non erubesoens, docendi munus veluti apostolatum exercebat : Deum enim, scientiarum Dominum, enixe invocabat ne quid contra veritatem diceret. Eximia sua eloquentia discipulos trahebat, cum catholicam fidem christianam que religionem summa eruditione collustrabat et vindicabat, errores quidem acerrime impugnabat, in errantes autem caritatem exercebat. Ita historiam, civilem scientiam et socialem, litteraturam, liberales artes, disciplinas quascumque in catholicae fidei obsequium erexit in medio quidem saeculo, in quo indifferentismus religiosus et respectus humanus, quos dicunt, in scholis et societate grassabantur. Plurima quoque opera conscripsit et typis edidit, quae veluti praeclara monumenta eius doctrinae et virtutum exstant et celebrantur. Scripta tamen numquam edebat, quin prius doctissimi ecclesiastici viri revisioni et iudicio subiecisset. Ipso auctore institutae sunt in cathedrali aede Parisiensi, Deiparae Virgini sacra, celebres illae de rebus religiosis conciones, quae dehinc quotannis Quadragesimali tempore magno animarum emolumento habitae sunt et adhuc habentur. Sacra Congregatio Rituum 523 Praecipuum tamen et splendidum opus, cui iam innuimus, quod ipse excitavit Servus Dei ac fovit cuiusque primarius conditor habitus est et iure praedicatur, celebrandum venit. Societatem dicimus Conferentiarum, quae appellantur, pauperibus invisendis iuvandisque. Huiusmodi consociatio, cuius vixdum a Dei Famulo cum paucis eiusdem animi virtutisque sodalibus semina iacta sunt, alte radices egit, atque opinione celerius tamquam in celsam arborem patulisque diffusam ramis excrevit lateque in praesens per terrarum orbem dispersa, magnae est utilitati non solum ingenti egenorum multitudini, quibus cum ad vitam in terris agendam, tum ad aeternam bona adiumenta et auxilia suppeditat, verum ipsis quoque sociis, quos per varia christianae misericordiae opera ad perficiendas virtutes omne genus exercet. Anno 1954, statim post mortem Antonii Friderici Ozanam, Coetus Vicentiani erant 1532 cum 15.000 sodalibus. In fine anni 1953 numerabantur 17.000 Coetus apud plusquam 30 nationes in orbe terrarum dispersas. Plura itinera, recuperandae sanitatis causa, in Italiam Famulus Dei instituit. Romam quoque peregre venit et a Summo Pontifice Pio IX, quem tanquam Christi in terris Vicarium obsequentissime magna veneratione prosequebatur cuiusque iura et doctrinam illustrare ac vindicare sategerat, benevolentissime fuit exceptus. Postquam totam vitam, quamvis brevem, mirifice actuosam transegit sanctamque miranda pietate effecit ferventique devotione in Ss. Eucharistiam, in B. M. Virginem et Sanctos, maxime qui caritate in proximos excelluere, atque patientia summa diu adversam perferens valetudinem, mira mentis serenitate, meritis cumulatus et sanctitatis aestimatione cohonestatus, postremis refectus Sacramentis, anno 1853, die 8 mensis Septembris, aetatis suae quadragesimo, pientissime in Domino obdormivit. Ex superius vix delibata huius Servi Dei vita, ratio patet cur nomen eius coeptum sit collustrari, primum quidem intra eiusdem Societatis septa et dein, post mortem eo vividius inter amicos et demum etiam inter extraneos, quo latius usque quaque Vincentianum Sodalitium est propagatum. Quo factum est, ut anno 1925 ordinaria potestate in Curia archiepiscopali Parisiensi super sanctitatis fama et scriptis eiusdem Famuli Dei initi sint processus ; et anno 1928 Romam aliati. Interim triginta Cardinales, quam plurimi Archiepiscopi et Episcopi, plurimi quoque sive e Clero sive e laicis in dignitate constitutis, Summis Pontificibus Pio XI f. m. et Pio XII fel. regn. instantes preces Beatificationem Servi Dei postulantes obtulerunt. 524 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Quare Sacra haec Congregatio die 11 Novembris anni 1949, scriptis perpensis, decrevit obstare nihil quominus ad ulteriora procedi posset. Servatis itaque omnibus de iure servandis, Revmo D. Ioseph Gerau d, Societatis Presbyterorum S. Sulpitii, Causae Postulatore instante, die 15 mensis Decembris anno 1953, in Ordinario Coetu huius Congregationis, Etmus ac Revmus Dominus Alexander Cardinalis Verde, Causae Ponens, dubium discutiendum proposuit : An signanda sit commissio' introductionis causae in casu et ad effectum de quo agitur, deque ea retulit. Et Emi Patres, sacris ritibus tuendis praepositi, auditis quoque Officialibus Praelatis, praesertim vero R. P. D. Salvatore Natucci, Fidei Promotore Generali, rescripserunt : Signandam esse commissionem, si Sanctissimo placuerit. Facta demum Summo Pontifici Pio Papae XII subsignata die de his omnibus fideli relatione, Sanctitas Sua, rescriptum Emorum Patrum ratum habens, commissionem introductionis causae Servi Dei Antonii Friderici Ozanam Sua manu signare dignata est. Datum Romae, die 12 Ianuarii, Anno Mariano 1954. C. Card. Cicognani, Praefectus L. © S. f A. Carinci, Archiep. Seleuc, Secretarius? Diarium Romanae Curiae 525 DIARIUM ROMANAE CURIAE Martedì, 5 luglio 1955, il Santo P a d r e P i o X I I ha r i c e v u t o i n solenne U d i e n z a Sua Eccellenza il Dottor M o h a n S i n h a M e h t a , I n v i a t o Straordinario e Ministro Plenipotenziario dell ' I n d i a , per la presentazione delle Lettere Credenziali. S A C R A CONGREGAZIONE D E I R I T I Martedì, 29 marzo 1955, nel Palazzo delle Congregazioni a San Callisto, alla presenza di Sua Eminenza Revma il Signor Cardinale Benedetto Aloisi Masella, Vescovo di Palestrina, Ponente o Relatore della Causa del Servo di Dio Meinrado Eugster, laico professo dell'Ordine di San Benedetto, si è adunata laS. Congregazione dei Riti antepreparatoria, nella quale i Revmi Prelati Officiali ed i Revmi Consultori teologi hanno discusso sulla eroicità delle virtù del predetto Servo di Dio. Venerdì, 15 aprile 1955, nel Congresso ordinario della S. Congregazione dei Riti si è trattato della validità dei processi apostolici sopra i miracoli del Beato Carlo da Sezze, Confessore, dell'Ordine dei Frati Minori, e della Beata Bertilla Boscardin, Vergine, dell'Istituto delle Suore Insegnanti di S. Dorotea, Figlie dei Sacri Cuori ; nonché della validità dei processi ordinari ed apostolici sulle virtù della Serva di Dio Teresa Valse Pantellini, religiosa professa dell'Istituto delle Figlie di Maria Ausiliatrice. Martedì, 26 aprile 1955, nel Palazzo Apostolico Vaticano, si è adunata la S. Congregazione dei Riti ordinaria, nella quale gli Emi e Revmi Cardinali e i Revmi Prelati ^Officiali hanno discusso sulla Introduzione della Causa dei Servi di Dio: 1. Damiano De Veuster, Missionario, sacerdote della Congregazione dei Sacri Cuori (Picpus). 2. Francesco Crusatz, Sacerdote della Congregazione dei Missionari Figli dell'Immacolato Cuore di Maria, ucciso, come si asserisce, in odio alla fede. Hanno inoltre discusso sugli scritti dei Servi di Dio : 1. Massimiliano Kolbe, sacerdote professo dei Frati Minori Conventuali. 2. Maria dell'Incarnazione (in secolo Vincenza Rosai), Riformatrice della Congregazione delle Suore Betleemite. Martedì, 3 maggio 1955, nel Palazzo Apostolico Vaticano, alla augusta presenza del Santo Padre, si è adunata la S. Congregazione dei Riti generale, 526 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Offici-ile nella quale gli Emi e Revmi Signori Cardinali, i Revmi Prelati Officiali ed i Revmi Consultori teologi hanno dato il loro voto : 1. Sul martirio dei Servi di Dio Giovanni Battista Turpin Du Cormier, sacerdote secolare, Giovanni Battista Triquerie, sacerdote dell'Ordine dei Frati Minori Conventuali, e di altri 17 compagni sacerdoti e laici, uccisi a Lavai in Francia nel 1794. 2. Sui miracoli del Ven. Servo di Dio Marcellino Benedetto Giuseppe Champagnat, sacerdote, fondatore dell'Istituto dei Piccoli Fratelli di Maria, o Fratelli Maristi delle Scuole. 3. Sulle virtù della Ven. Serva di Dio Maria Margherita Dufrost De Lajemmerais, vedova d'Youville, fondatrice della Congregazione delle Suore di Carità di Montréal, dette « Soeurs Grises ». Martedì, 24 maggio 1955, nel Palazzo delle Congregazioni a San Callisto, alla presenza dell'Emo Signor Cardinale Benedetto Aloisi Masella, Vescovo di Palestrina e Ponente o Relatore della Causa di beatificazione della Serva di Dio Teresa di Gesù Jornet Ibars, fondatrice dell'Istituto delle Piccole Suore dei Vecchi Abbandonati, si è adunata la S. Congregazione dei Riti antepreparatoria, nella quale i Revmi Prelati Officiali ed i Revíhi Consultori teologi hanno discusso sulla eroicità delle virtù della predetta Serva di Dio. Martedì, 14 giugno 1955, nel Palazzo Apostolico Vaticano si è adunata la S. Congregazione dei Riti preparatoria, nella qule gli Emi e Revmi Signori Cardinali, i Revmi Prelati Officiali ed i Revmi Consultori teologi hanno discusso su due miracoli, che si asseriscono operati ad intercessione della Venerabile Serva di Dio Elena Guerra, fondatrice delle Oblate dello Spirito Santo, dette Suore di S. Zita. Inoltre gli Emi e Revmi Signori Cardinali hanno esaminato le relazioni dei censori teologi su gli scritti dei Servi di Dio : 1. Luigi Orione, sacerdote, fondatore della Piccola Opera della Divina Provvidenza. 2. Giuseppe Vaz, sacerdote dell'Oratorio di San Filippo Neri. 3. Elisabetta Leseur. Nel Congresso ordinario di venerdì 17 giugno 1955, la S. Congregazione dei Riti ha discusso, fra l'altro, sul non culto dei Servi di Dio : 1. Giuseppe Gerard, sacerdote professo della Congregazione degli Oblati di Maria Immacolata. 2. Francesco Crusatz, sacerdote professo della Congregazione dei Missionari Figli del Cuore Immacolato di Maria. 3. Damiano Di Veuster, sacerdote professo della Congregazione dei Sacri Cuori (Picpus). Martedì, 26 luglio 1955, nel Palazzo Apostolico Vaticano si è adunata la S. Congregazione dei Riti preparatoria, nella quale gli Emi e Revmi Signori Cardinali, i Revmi Prelati Officiali ed i Revmi Consultori teologi hanno discusso sulla eroicità delle virtù del Ven. Servo di Dio Innocenzo XI, Papa. Diarium Romanae Curiae 527 S E G R E T E R I A DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di nominare : 30 maggio 18 giugno 22 » 2 luglio 1955. Il Revmo Padre Philippe Paolo, dell'Ordine dei Frati Predicatori, Commissario della Suprema Sacra Congregazione del S. Offizio. » Il Revmo Padre Verardo Raimondo, dell'Ondine dei Frati Predicatori, Primo Compagno del Commissario della Suprema Sacra Congregazione del S. Offizio e Consultore del medesimo S. Dicastero. » I Revmi Padri Gonzalez Edoardo, dei Frati Predicatori, Pesci Benedetto, dei Frati Minori, e Vittore di Gesù e Maria, dei Carmelitani Scalzi, Consultori della Sacra Congregazione dei Riti, per le Cause di Beatificazione e Canonizzazione. » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Gregorio Pietro XV Agagianian, Presidente della Commissione Pontificia per la Redazione del Codice di Diritto Canonico Orientale. ONORIFICENZE Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di conferire : La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa : 14 marzo 16 » » » » » » » » » » » » » » » » 25 26 28 2 aprile » » » » 1955. Al sig. Myalay Anacleto, del vicariato apostolico di Toungoo. » Al sig. Cannizzaro Giuseppe (Roma). » Al sig. Cavalletti Vincenzo (Roma). » Al sig. De Stefano Vittorio (Roma). » Al sig. Enrico Cesare (Roma). » Al sig. Ferrari Gildo (Roma). » Al sig. Fiori Ratti Leopoldo (Roma). » Al sig. Gabrieli Giovanni (Roma). » Al sig. Giacobini Elio (Roma). » Al sig. Salucci-Navone Giuseppe (Roma) . » Al sig. Reda Silvio, delParcidiocesi di Torino. » Al sig. Boni Giuseppe, delParcidiocesi di Milano. » Al sig. Weber Leonardo, della diocesi di Basilea e Lugano. » Al sig. Ceresa Cesare (Roma). » Al sig. Cipriani Siro (Roma). Acta 528 5 » » aprile » » Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1955. Al sig. Vecellio Mario, dell'arcidiocesi di Milano. » Al sig. Parente Francesco Giuseppe (Roma). » Al sig. Dax Paolo (Germania). Il Cavalierato dell'Ordine di san Silvestro Papa : 30 ottobre 1953. Al sig. Casagrande Vincenzo Fabio, della diocesi di Guaxupé. 11 maggio 1954. Al sig. Ferreira Sabino Giuseppe dell'arcidiocesi di Belo Horizonte. 14 giugno » Al sig. Parrei Silvio, dell'arcidiocesi di Avignone. 8 luglio » Al sig. Ciarte Desmond, dell'arcidiocesi di Montréal. 21 » » Al sig. Rapin Armando, dell'arcidiocesi di Parigi. 11 agosto » Al sig. Pourvoyeur Giorgio, dell'arcidiocesi di Malines. » » » Al sig. van den Bergh Enrico, della medesima arcidioeesi. 21 settembre » Al sig. Bus Giovanni, della diocesi di Monaco Pr. 8 ottobre » Al sig. Hernández Alvarez Domenico, della diocesi di Ciudad Bolivar. » » » Al sig. Joerg Pietro Giuseppe, della diocesi di Wuerzburg. 19 novembre » Al sig. Pennisi Martino, della diocesi di Acireale. 8 gennaio 1955. Al sig. Piccoli Giovanni Battista, del patriarcato di Venezia. » » » Al sig. Orsoni Angelo, del medesimo patriarcato. » » » Al sig. Scarpellon Ulisse, del medesimo patriarcato. 11 » » Al sig. Baudouin Francesco, dell'arcidiocesi di Malines. 29 » » Al sig. Mignogna Francesco, dell'arcidiocesi di Taranto. 7 febbraio » Al sig. Pace Filiberto (Roma). 8 » » Al sig. Fanchini Mario, della diocesi di Crotone. » » » Al sig. Celasco Fiorenzo, della diocesi di Tortona. » » » Al sig. Palli Guido; della medesima diocesi. 18 » » Al sig. Possi Cesare (Roma). 22 » » Al sig. Prandoni Pietro, dell'arcidiocesi di Milano. » » » Al sig. Ferretti Lotario (Roma). 3 marzo » Al sig. Hogan Geremia, dell'arcidiocesi di Dublino. 10 » » Al sig. D'Incecco Vincenzo, dell'arcidiocesi di Ancona. 16 » » Al sig. Pietrangeli Fortebraccio (Roma). » » » Al sig. Simonetti Casimiro (Roma). 24 » » Al sig. Belviso Giuseppe, della diocesi di Cerignola. 26 » » Al sig. Fabricio Giacomo, della diocesi di Concordia. » » » Al sig. Fabris Mario, dell'arcidiocesi di Genova. » » » Al sig. Bonelli Elio, dell'arcidiocesi di Lucca. 6 aprile » Al sig. Battistig Adolfo, della diocesi di Brescia. » » » Al sig. Crescini Andrea, della medesima diocesi. An. et TOI. XXXXV1I 23 Augusti 1955 (Ser. II, v. XXII) - N. 11 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E CONSTITUTIONES A P O S T O L I C A E I PANAMENSIS (DAVIDENSIS) A P A N A M E N S I ARCHIDIOECESI QUAEDAM SEPARANTUR PROVINCIAE C I V I L E S , QUAE I N NOVAE DIOECESIS F O R M A M R E D I G U N T U R , PIUS (( DAVIDENSIS )) A P P E L L A N D A E . EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD P E R P E T U A M REI M E M O R I A M Amantissimus Deus, qui benigna misericordia homines praedestinavit •conformes fieri imaginis Filii sui (Rom. 8, 29), clementis huius consilii artiore quadam ratione participes Nos esse voluit, quos, sanctam regentes Ecclesiam, insoumis urget animorum iuvandorum sollicitudo, eorumque utilitatis fovendae continens studium. Quandoquidem ergo venerabilis Frater Paulus Bernier, Archiepiscopus titulo Laodicenus in Syria et in Costaricensi ac Panamensi Rebuspublicis Apostolicus Nuntius, ab hac Romana Sede poposcit ut, separatis a Panamensi archidioecesi regionibus quibusdam, nova conderetur Ecclesia, libentissime hisce assentimur postulatis : pro certo enim habemus, ubi res christiana aptius in dies administretur atque regatur, inibi etiam uberius sacra florere, mores incorrupta probitate vigere, animosque ad caelestium rerum amorem trahi. Compertum igitur habentes quid de hac re sentiat venerabilis Frater Franciscus Beckmann, Panamensis Archiepiscopus; post consilium auditum venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium 34 - ACTA, vol. XXII, n. 11. — 23-8-1955. 530 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Negotiis Consistorialibus praepositorum ; consensu eorum suppleto, qui in hoc negotio aliquid iuris quomodocumque habeant, ac re attentissima, qua par erat, diligentia considerata, de suprema Nostra potestate sequentia statuimus atque decernimus. A Panamensi archidioecesi territorium disiungimus, ex quo civiles constant provinciae vulgato nomine « Bocas del Toro » et « Chiriquí » ; ex eoque territorio novam efficimus dioecesim, Davidensem appellandam, cuius fines scilicet aequabuntur duarum finibus provinciarum, quas modo diximus. Nova Davidensis dioecesis ut suffraganea subdetur Panamensi Sedi, quam hoc ipso die per apostolicas Litteras « Etsi quotidie » metropolitano honore decoravimus, eiusque Episcopus iuri Panamensis Metropolitae erit idcirco obnoxius. Idem praeterea Episcopus sedem ac domicilium in urbe vulgo « David » habebit, quam his Nostris Litteris in episcopalis urbis perducimus dignitatem; cathedram pariter in aede collocabit S. Ioseph B. M. V. Sponso sacra, quam ad cathedralis templi gradum evehimus cuique omnia tribuimus iura atque privilegia, ceterarum cathedralium aedium propria. Davidensis similiter dioecesis eiusque pro tempore Episcopus iisdem honoribus fruentur, quibus omnes decorantur per terrarum orbem dioeceses earumque Praesules; Episcopus tamen paribus astringetur oneribus. Quo vero magnificentius sacri ritus in cathedrali Davidensi templo obeañtur, volumus ut Canonicorum Collegium quam primum ibidem constituatur; cui condendo per apostolicas Litteras a Nobis dandas prospiciemus. Ne vero Episcopus diu iis careat viris, quorum consilio et opera in gravibus suis agendis officiis iuvetur, iubemus ut, quoadusque Canonicorum senatus erigi nequeat, eorum loco dioecesani Consultores eligantur. Episcopalis mensa, quae dicitur, constabit sive Curiae fructibus, sive oblatis a fidelibus pecuniis ac rebus, sive denique bonis quae e partitione bonorum mensae Panamensis, pro rata parte, huic contingent dioecesi, servatis in hac divisione praescriptis canonis 1500 C. I. C. Cum praeterea adulescentuli illi sint summo amore excolendi, qui, ad sacerdotium vocati, laeta sunt spes Ecclesiae, volumus ut Davidensis Episcopus, cum primum poterit, seminarium saltem elementarium curet erigendum, ad iuris normam et iuxta leges a S. Consilio Seminariis studiorumque universitatibus praeposito traditas; qui Episcopus ex eodem optimos quosque iuvenes eliget eosque Romam mittet, in Pontificio Ephebeo Piano Latino Americano philosophia ac theologia erudiendos. Quod pariter attinet ad novae Ecclesiae regimen et administrationem, ad Vicarii capitularis, Sede vacante, electionem, ad fidelium ac sacerdotum iura et onera aliaque huiusmodi, ea iubemus quae Iure Acta Pii Pp. XII 531 Canonico statuuntur. Decernimus quoque ut simul ac Davidensis dioecesis condita fuerit, clerici Ecclesiae illi habeantur ascripti, cuius territorium optimo iure habitant. Omnia denique documenta et acta, quae ad novam Ecclesiam ad eiusque fideles, clericos bonaque temporalia spectant, a Panamensi Curia sedulo mittantur ad Davidensem Curiam, in eius tabulario servanda. Ut autem ea quae his Nostris Litteris praecipimus fiant, eundem venerabilem Fratrem Paulum Bernier deligimus, vel eum qui eo tempore, quo haec iussa ad rem adducentur, Apostolicae in Bebuspublicis Costaricensi ac Panamensi Nuntiaturae praeerit; cui vero contigerit hoc negotium exsequendum, illi necessarias ad id potestates facimus, cuilibet subdelegandas, si opus fuerit, viro ecclesiastica pollenti dignitate, onusque iniungimus effectum opus in acta referendi eorumque fide digna exempla ad S. Congregationem Consistorialem quam primum mittendi. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum eificacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae apud S. Petrum, die sexto mensis Martii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quinto, Pontificatus Nostri decimo septimo. CELSUS Card. COSTANTINI S. R. E. Cancellarius ® Fr. ADEODATUS I. Card. PIAZZA 8. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Bernardus De Felicis, Proton. Apost. Caesar Federici, Proton. Apost. L o c o £B P l u m b i In Ap. Cane, tab., vol. LXXXX, n. 44- Acta 532 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II PANAMENSIS IN REPUBLICA PANAMENSI NOVA PROVINCIA ECCLESIASTICA CONSTITUITUR, (( P A N A M E N S I S )) A P P E L L A N D A . PIUS EPISCOPUS SERVUS S E R V O R U M DEI A D P E R P E T U A M REI M E M O R I A M Etsi cotidie tristitiae causas habemus, cum hostes veritatis nullo tempore desistant quin malae fecunditatis semina in Christi agrum, qui est Ecclesia, impia manu disseminent, haud mediocrem tamen Nobis laetitiam afferunt sive gentes quae, abiecto errore, in sinum Ecclesiae ceu in castra veritatis se recipiunt, sive incrementum christianae religionis fere ubique terrarum. Magno igitur animi gaudio, consilia Nobis probanda videntur venerabilis Fratris Pauli Bernier, Archiepiscopi titulo Laodiceni in Syria, eiusdemque in Rebuspublicis Costaricensi et Panamensi Apostolici Nuntii, qui censuit et a Nobis expostulavit ut nova provincia ecclesiastica in Panamensi regione constitueretur : id enim valde conferre ad christianam fidem ibi terrarum intendendam. Postquam ergo super hac re sententiam rogavimus venerabilem Fratrem Nostrum S. R. E. Cardinalem S. Congregationis Consistorialis a Secretis; remque magna consideratione reputavimus ; eorum consensum supplentes qui se arbitrentur in negotio aliquid iuris habere vel habeant, de Nostra apostolica potestate ea quae sequuntur statuimus et iubemus. In Panamensi Republica novam provinciam ecclesiasticam condimus, cuius erit appellatio Panamensis, cuiusque princeps Sedes eadem erit quae fuit adhuc archiepiscopalis Ecclesiae Panamensis. Quae provincia ex duabus Ecclesiis constabit : ex archidioecesi videlicet ipsa Panamensi, quae fuit hactenus Nobis et Romanae Sedi directo subiecta, et ex Davidensi dioecesi, quam hodie apostolicis Litteris « Amantissimus Deus » constituimus : quarum prior erit metropolitana, cum omnibus iuribus, honoribus et privilegiis, quae solent huiusmodi Sedibus cedere; altera vero erit eidem suffraganea et obnoxia. Item habebit Archiepiscopus Panamensis omnia iura et onera Metropolitarum Archiepiscoporum propria : < poterit igitur tum Crucem ante se ferre in totius provinciae territorio, tum pallio uti, in sacrorum rituum caerimoniis. Erit vero Episcopus Davi- Acta Pii Pp. XII 533 densis eidem Panamensi Metropolitae ad normam Iuris Canonici subiectus. Quod vero attinet ad fines novae circumscriptionis, iidem ipsi erunt ac duarum Ecclesiarum e quibus exstant. Volumus denique ut haec Nostra iussa et decreta efiicienda curet venerabilis Frater Paulus Bernier, quem memoravimus, cui omnes potestates, facimus rei peragendae, cuilibet viro subdelegandas, si opus fuerit, dummodo ecclesiastica polleat dignitate. Acti vero negotii idem venerabilis Frater documenta exaranda iubebit, eorumque sincera exempla ad S. Congregationem Consistorialem quam primum mittere studebit. Quodsi eo tempore, quo haec decreta ad exitum adducenda erunt, alius eidem Nuntiaturae Apostolicae in Costaricensi, et Panamensi Rebuspublicis praeerit, huic eadem et mandata damus et facultates facimus. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efiicacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderetur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die sexto mensis Martii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quinto, Pontificatus Nostri septimo decimo. CELSUS Card. COSTANTINI © Fr. ADEODATUS I. Card. PIAZZA S. R. B. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Bernardus De Felicis, Proton. Apost. Caesar Federici, Proton. Apost. L o c o £B P l u m b i In Ap. Cane, tab., vol. LXXXX, n, 45. 5 3 4 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale III TUNQUENSIS (DUITAMENSIS) A TUNQTJENSI DIOECESI QUAEDAM DETRAHUNTUR CURIAE, QUAE IN NOVAE FORMAM DIOECESIS REDIGUNTUR, (( DUITAMENSIS )) APPEULANDAE. PIUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Idem ardens animorum amor, eademque « instantia cotidiana, sollicitudo omnium Ecclesiarum » (2 Cor. 11, 28), quibus beatus Paulus intus in animo urebatur, Nos etiam urgent, immo ad extremum usque vitae spiritum urgebunt, quo filiis Nostris aptiora ad supernam assequendam salutem praesidia comparemus. Cum ergo venerabilis Frater Paulus Bertoli, Archiepiscopus titulo Nicomediensis et in Columbia Apostolicus Nuntius, de fidelium bono sollicitus in perampla Tunquensi dioecesi degentium, ab hac poposcerit Romana Sede ut, separatis ab eadem partibus, quae ad septemtrionem atque ad orientem vergunt, nova dioecesis conderetur, laetissime haec accipimus postulata. Audita igitur sententia venerabilis Fratris Angeli Mariae Ocampo Rerrio, Tunquensis Episcopi, atque consensu eorum suppleto, qui in bac re aliquid habeant vel se putent iuris habere, re denique, sicuti decebat, accurato studio perpensa, de Nostra summa potestate sequentia decernimus statuimusque. A Tunquensi dioecesi id separamus territorii in quo curiae exstant, quarum vulgata nomina hic enumerantur, videlicet : Duitama, Tibasosa, Sagamoso, Nobsa, Mongui, Tópaga, Mongua, Gámeza, Corrales, Floresta, Labranzagrande, Pisva, Paya, Morcóte, Santa Rosa de Viterbo, Cerinza, Belén, Tutasá, Paz de Rio, Betéitiva, Tasco, Socha, Socotá, Jericó, Sativasur, Sativanorte, Susacón, Soatá, La Uvita, San Mateo, El Cocuy, Güicán, Guacamayas, Panqueva, El Espino, Chiscas, Covarachía, Busbanzá, Boavita; ex quo territorio novam efficimus Ecclesiam, Duitamensem nominandam. Cuius dioecesis fines, ut patet, earundem omnium simul curiarum finibus continebuntur, ita ut ad septemtrionem dioecesim attingant Suceursensem et S. Aegidii, Bucaramanguensem dioecesim atque Apostolicam Praefecturam de Labateca ; sub oriente Araucensem Apostolicam Praefecturam et Apostolicum Vica- Acta Pii Pp. XII 535 riatum Casanarensem ; ad meridiem Ecclesiam Tunquensem eundemque Casanarensem Vicariatum ; sub occidente denique Sedes Tunquensem atque Succursensem et S. Aegidii. Nova Duitamensis dioecesis suffraganea erit Bogotensi metropoli, cuius Archiepiscopo Duitamensis Praesul recte et iure subdetur. Qui Praesul sedem ac domicilium in urbe vulgo Duitama statuet, quam idcirco ceterarum episcopalium urbium titulo ac decore honestamus ; itemque cathedram pontificalis magisterii in templo Christi Iesu Infantis collocabit, quod ad cathedralis aedis gradum perducimus, omnibus iuribus tributis ad cetera cathedralia templa spectantibus. Duitamensi praeterea dioecesi eiusque pro tempore Episcopo eos concedimus honores, quibus omnes per terrarum orbem et Ecclesiae et Praesules gaudent; Episcopo tamen paria vincula et onera imponimus. Episcopalis mensa, quae vocatur, sive dote constabit, quam civilis dabit auctoritas, sive Curiae fructibus, sive fidelium pecuniis, sponte oblatis, sive denique rebus, quae e divisione bonorum Tunquensis mensae, pro rata parte, Duitamensi obvenient dioecesi, servatis in hac divisione iussis canonis 1500 C. I. C. Praescriptis pariter Iuris Canonici ea regen tur, quae ad novae Ecclesiae regimen et administrationem spectant, item ad eligendum capitularem Vicarium, cum Sedes vacaverit, ad fidelium et sacerdotum iura et onera, ad aliaque huiusmodi. Decernimus quoque ut simul ac Duitamensis Ecclesia condita fuerit, clerici illi dioecesi habeantur ascripti, cuius regionem optimo incolunt iure; quod vero attinet ad sacerdotes atque sacrorum alumnos, qui extra dioecesim studia exercent, ut deinceps in Tunquensi seminario doctoris munere fungantur, statuimus ut, si fiat ut quis illorum in Duitamensis dioecesis territorio degat, dioecesi tamen Tunquensi addictus esse pergat. Ne vero in cathedrali Duitamensi templo quid divini cultus splendori desit neve Episcopus diu iis careat viris, quorum consilio et opera levetur, volumus ut Canonicorum senatus, per apostolicas sub plumbo Litteras a Nobis dandas, constituatur ; quoadusque vero id legitime fieri nequeat, concedimus ut in eorum locum dioecesani Consultores sufficiantur. Cum praeterea summa sit impendenda diligentia in pueros educandos, quos Sanctus Dei Spiritus ad sacerdotium traxerit ineundum, Duitamensis Episcopus seminarium saltem elementarium quam primum exstruendum curabit, ad iuris normam et iuxta leges a S. Consilio Seminariis studiorumque Universitatibus praeposito datas, atque ex eodem optimos quosque adulescentes eliget eosque in hanc Urbem mittet, in Pontificio Ephebeo Piano Latino Americano philosophia ac theologia erudiendos; ceteros vero, qui et ipsi humanitatis studia rite perfecerint, in Tunquense seminarium Acta 536 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale etiam posthac mittere poterit, ut inibi sacris disciplinis imbuantur, quin tamen eiusdem seminarii patrimonium minuatur. Omnia denique documenta et acta, quae ad novam Sedem ad eiusque fideles, clericos bonaque temporalia spectant, a Tunquensi Curia quam cito mittantur ad Duitamensem Curiam, in eius tabulario servanda. Ut autem ea quae his Nostris Litteris praecipimus fiant, eundem venerabilem Fratrem Paulum Bertoli deligimus, vel eum qui eodem tempore, quo haec iussa ad rem adducentur, Apostolicae in Columbia Nuntiaturae praeerit ; cui vero contigerit hoc exsequendum negotium, illi necessarias ad id potestates facimus, cuilibet subdelegandas, si opus fuerit, viro ecclesiastica dignitate honestato, onusque iniungimus effectum opus in acta referendi eorumque fide digna exempla ad S. Congregationem Consistorialem sedulo mittendi. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas," qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die septimo mensis Martii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quinto, Pontificatus Nostri septimo decimo. CELSUS Card. COSTANTINI £ß Fr. A D E O D A T O S I. Card. P I A Z Z A Ä. R. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Bernardus De Felicis, Proton. Apost. Caesar Federici, Proton. Apost. L o c o £ß Plumbi In. Ap. Cane, tal., vol. LXXXX, n. 59. Acta PU Pp. XII 537 LITTERAE APOSTOLICAE BEATA M A R I A V . , TRONA U R B I S (( D E L BOSCHETTO )) A P P E L L A T A , (( C A M O G L I )), PRAECIPUA CAELESTIS PA- IANUENSIS ARCHIDIOECESIS, RENUNTIATUR. PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Religiosissima est, quemadmodum accepimus, Beata Maria Virgo, cui nomen adiectum «. del Boschetto », apud Christifideles oppidi, quod, intra Ianuensis Archidioecesis fines positum, vernáculo sermone appellant « Camogli ». Alma enim Deipara dicitur die n mensis Iulii, anno m d x v i h , ibi, puellae cuidam se videndam obtulisse ; ex quo factum est ut civium pietas erga Dei Matrem magnis augeretur incrementis. Consilium igitur eidem oppido moderando, laudabili quidem exemplo, constituit Deiparam, nomine illo insignem, Patronam civitatis adoptare. Preces ideo ad Nos admotae sunt ut huiusmodi consulto Apostolicae sanctionis robur et vim adiceremus. Quae vota, Dilecti Filii Nostri Iosephi Sanctae Romanae Ecclesiae Presbyteri Cardinalis Siri, Archiepiscopi Ianuensis, amplissimo commendationis officio suffulta, libenti animo statuimus explere. Quapropter ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Beatam Mariam Virginem, vulgo « del Boschetto » appellatam, praecipuam oppidi cui nomen « Camogli », apud Deum Caelestem Patronam constituimus, declaramus, renuntiamus, omnibus adiectis honoribus ac privilegiis liturgicis, quae principalibus locorum Patronis rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si 538 ^ Acta Apostolicae Sedis —-Commentarium Officiale quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die iv mensis Iunii, anno m d c c c c l i v , Pontificatus Nostri sexto decimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis Gildo B r u g n o l a a¡ Brevibus Apostolicis EPISTULAE I AD E M U M P. D. BENEDICTUM E P I S C O P U M P R A E N E S T I N U M S. R. E. CARDINALEM ALOISI MASELLA, PATRIARCHALIS TERUM EUNDEMQUE S. BASILICAE CONGREGATIONIS DE LATERANENSIS DISCIPLINA ARCHIPRESBY- SACRAMENTORUM PRAEFECTUM, Q U E M L E G A T U M M I T T I T AD E U C H A R I S T I C U M CONVENTUM EX O M N I B U S G E N T I B U S I N URBE SANCTI SEBASTIANI F L U M I N I S IANUARII I N E U N DUM. PIUS PP. XII Venerabilis Frater Noster, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Quanta sint Brasiliani populi erga mirabile Sacramentum studia luculentissime enituit, quum, viginti duo abhinc annos, primus ex universa natione Conventus Eucharisticus Bahiae est celebratus, in urbe scilicet prima a Lusitanis ibi condita et Sancto Salvatori dicata, undevicesimo abeunte saeculo a sacrosanctae Eucharistiae institutione ac peracta humani generis Redemptione. In praesentiarum autem scimus Brasiliae Christifideles iam pridem insueto animorum ardore summaque consiliorum alacritate Eucharisticam apparare Congressionem ex omnibus catholici orbis gentibus, eiusque sedem electam, urbem, Brasiliae principem, Sancti Sebastiani Fluminis Ianuarii, magnifico apparatu splendidisque instruere ornatibus ad sollemnia Augusti Sacramenti amplissima celebranda. Quapropter per orationes hortationesque publicas, sive coram sive in diariis typis editas vel radiophonice trans missas, perque sacros coetus missionesque in singulis locis habitas iamdiu fidelium mentes et corda ad pietatem eucharisticam acriter inflam- Acta Pii Pp. XII 539 máiitur atque foventur. Si autem tota Brasiliae catholicorum consociatio laetitiam participare gestit, si ceterae gentes per pia et frequentia agmina sollemnibus proximis interesse cupiunt ac parantur, Nos in primis maximo gaudio afficimur et ipsis celebrationibus praesentes esse quodammodo exoptamus. Novimus enimvero quanta Brasiliani fideles coniunctione huic Petri cathedrae devincti nullo non tempore extiterint, quanta iidem constantique veneratione, quam incensa caritate beati Petri Successores colere et diligere consueverint. Te itaque, Venerabilis Frater Noster, qui, quum per undeviginti fere annos Apostolici Nuntii munere in Brasilia perfunctus sis, tanta officiorum necessitudine arctisque benevolentiae vinculis cum Brasiliano populo coniungeris, Legatum Nostrum a latere deligimus ac renuntiamus, ut, Nostram gerens personam, sacris ritibus praesideat, qui agentur in proximo Congressu ex omnibus gentibus Eucharistico, in urbe Sancti Sebastiani Fluminis Ianuarii sollemniter ineundo. Pro certo quidem habemus te, eximia, qua es, erga augustum Sacramentum pietate, pro tua in Ecclesia dignitate ac Romanae purpurae splendore, Nostrae exspectationi plane utiliterque esse responsurum. Dum autem a Domino enixe deposcimus, ut celebritatem istam suorum munerum ubertate benigne prosequatur, in auspicium caelestis huius praesidii, inque praecipuae Nostrae caritatis pignus, Apostolicam Benedictionem tibi, Venerabilis Frater Noster, tuis legationis sociis, itemque omnibus iis, qui sollemnibus sacris intererunt, peramanter in Domino impertimus. Datum Romae apud Sanctum Petrum, die x x i mensis Iunii, anno M D C C C C L V , Pontificatus Nostri septimo decimo. PIUS PP. XII II AD E M U M P. D. ADEODATUM IOANNEM S. R. E. CARDINALEM P I A Z Z A , SABINEN. ET EUNDEMQUE MANDELEN., CONVENTUS S. CONGREGATIONIS SACRORUM CONSISTORIALIS ANTISTITUM AMERICAE EPISCOPUM A SECRETIS LATINAE PRAE- SIDEM. PIUS PP. XII Venerabilis Frater Noster, salutem et Apostolicam Benedictionem, — Ad Ecclesiam Christi, quae est in Americae Latinae Nationibus, religionis laude, civili gloria, auctioris magnitudinis auspiciis et exspectatione 540 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale conspicuis, pari cum vigilantia et studio mentis Nostrae obtutum convertimus. Quodsi cotidiana instantia omnium Ecclesiarum urget Nos, quibus caelestis gratiae dignatio totum Christi ovile moderandum commisit, aequum est, ut singularem curam intendamus in fidelium multitudinem, qui istam continentem incolunt terram. Hi, enim, quamvis varias respublicas et patrias constituant, loci propinquitate, communi humanitatis cultu et, quod potius est, permagni aestimanda evangelicae veritatis accepta luce, inter se arctis vinculis sociati, plusquam quartam catholici orbis partem efficiunt : magnificentissima sane Ecclesiae filiorum turba, solida acies, strenue stans pro catholica fide, legitimis institutis et avitis moribus tradita : quod quidem conspicere magnum parit animo Nostro solacium inter tam acerba et dura, quae, cum haud paucis in mundi partibus vexationes et bella contra christianum nomen, quin etiam contra notionem cultumque Dei, coorta saeviant, maestissime saepe animum commovent Nostrum. Equidem non abfuerunt nonnullis in Americae Latinae partibus nec modo alicubi aberant — quod cum opportuna recordatione compulsi attingimus, acuit Nobis immerito inlati doloris acúleos — contra Ecclesiam conflictationes et pugnae. Attamen nihil adhuc — Deo summae reddendae sunt grates — in istis amplissimis oris restinguere valuit flammam salutaris lucis, quae ex Cruce Christi radiando coruscat, illius scilicet lucis quae una simul illorum humani civilisque cultus primordiis veluti spe fulgida aurora resplenduit. Verumtamen id te, Venerabilis Frater Noster, latere nolumus huiusmodi Nostrae considerationi adsiduam immisceri sollicitudinem, cum nondum solutas videamus ampliores usque et gravis momenti quaestiones, ad Ecclesiam in America Latina spectantes, ac praesertim necessariae effectum operae non accepisse id quod anxie, siquidem minax prospicitur instare periculum, iusto iudicio denuntiato apprime arduum et noxium esse, scilicet ecclesiasticorum paucitatem virorum. Ex quanam causa haec exiguitas proficiscatur, satis habetur cognitum neque opus nunc est hac in re memorando enucleandoque insistere. Inde exacto saeculo consecutum est et nunc quoque, proh dolor, contingit, quamvis in adhibendis remediis magno elaboratum sit animo, ut in continenti ista terra ratio et actio catholicae vitae nonnulla monstrent, unde videtur haec cum ingravescenti damno et nocumento deficere, quamvis haud dubiae altis radicibus animis inhaereat et miris significationi- Acta PU Pp. XII 541 bus saepe extrinsecus prodeat, e quibus aliquando martyrii palma, insigne fortium, effloruit. Ubi enim vel deest sacerdos vel ipse non est <( vas in honorem,'sanctificationi et utile Domino, ad omne opus bonum paratum p necessario religiosae veritatis lumen obscura caligine offunditur, enervantur leges et praecepta vitae, quae religio impleri praecipit, languidiores usque caelestis gratiae rivi deficiunt; facili irrepente mollitie et incuria populi mores corrumpuntur, in publice privatimque agendo concutitur ea salutaris propositorum firmitas, quae tunc solida stat, cum ad Evangelii normam se quique suaque moderatur ac dirigit. 1 Haec utriusque cleri exiguitas, quae pro magnitudine apostolicorum munerum nunc Ecclesiae commissorum acutior et gravior animadvertitur, quam exactis temporibus contingebat, impedimento aut saltem morae est, quominus dilectissimae Nobis Americae Latinae nationes, quemadmodum haud paucis aliis in rebus felicia assequuntur incrementa, ita in religione sanctissima excolenda aeque proficiant. Summo aeternoque Deo confisi ac suppliciter invocantes tutelam Deiparae Virginis, Americae Latinae Reginae, alienam a Nobis censemus illam tristium eventuum praesentionem, quos futuros esse nonnulli ex his adiunctis rerum coniciendo suspiciunt. Immo hanc laetam in spem venimus fore, ut brevi America Latina alacri virium nisu illud officium et munus sustineat, quod providentissimus Deus commisisse videtur tantae continenti terrae, catholicae religionis laude glorianti, ut ea ceteris gentibus quoque salutis et pacis optata dona in posterum dilargiatur, in praestantissimis rebus nobiles partes assecuta. Attamen ut haec Nostra impleantur vota, omnino necesse est, ut, nulla intermissa mora, strenue, liberaliter, fortiter agatur ; necesse est) ut magni aestimandae vires non mala dispersione prolabantur, sed in ordinem digestae coalescendo augescant. Si rei id consentaneum esse videatur, nova exercendi apostolatus genera novaque carpantur itinera, quae, fideliter servato ecclesiastico instituto et more, immutatis temporibus aptiora sint, et progredientis saeculi adhibeant praesidia, quae, quidem, si mali male heu nimium usurpent, felici ausu boni in virtutis maturandam victoriam et in veritatis propagandum lumen convertant. Opportunum igitur Nobis visum est, cum velimus etiam sacrorum Antistitum Americae Latinae supplicia admittere vota, id decernere, ut qui in eadem America Latina hierarchica pollent potestate una simul 1 Il'Timoth. 2, 21. 542 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale coalescant, nt quod in proposita quaestione versatur, coniunctis consiliis severa indagatione perpendatur atque certa ineatur ratio et via ad ea cito perfecteque aggredienda, quae temporis huius necessitates deposcunt. Postquam igitur sacri pastores praeviam contulerint operam, ut rerum condicio penitus dignoscatur et opportuna opponenda remedia indicentur, proxime generalem inibunt Conventum ecclesiasticarum provinciarum et missionalium ditionum Americae Latinae delegati, ut, peractae indagationis proferentes reperta, sua iungant in disputatione consilia indeque instituatur ratio et inferantur actuosae vitae proposita, ad feliciora incrementa provehenda catholici nominis per universos illius continentis terrae fines. « Cuius curae, quam apostolica sollicitudo acuit, ipsi Nos participes, per te, Venerabilis Frater Noster, illorum conventui adfuturi illuc salutaria vota et hortatum Nostrum, amantissimae voluntatis testem, hasce per Litteras afferre laetamur. Pro certo habemus sollertes et dignos laude sacrorum Antistites, ob oculos habentes ea quae illorum coetui examinanda praestituta sunt, conversuros esse consilia, ut suis in regionibus, quam maxime idonea et efficienti ratione, excitentur voluntates ad sacerdotium et ad religiosum statum capessendum inclinatae, quae et numero crescant et diligenter excolantur et adsiduo protegantur praesidio; ut, qua addecet disciplina, sancti et ad omne bonum opus parati Dei et Ecclesiae ministri formentur; et ecclesiastici, quibus ii affici debent, spiritus, prout sacri muneris partes postulant, tot inter pericula et insidias indemnes serventur; quin etiam magis magisque fervescant et perpetuo alacri permanente studio in alenda erga Deum pietate et in cotidianis perfungendis officiis, tota sacerdotalis vita sit vacua vacuis et plena plenis. Quandoquidem facile prospici potest haud brevi temporis spatio in patria terra necessitatibus parem fore numerum eorum qui divino instinctu ad sacra munera evocantur, aequa contentione annitendum est, ut quam optime possit, Ecclesiae in America Latina utilitatibus inserviant et ecclesiastici viri, qui ex aliis nationibus illuc proficiscantur. Ii quidem minime vocandi sunt extranei, cum quilibet catholicus sacerdos, in officio sui muneris fideliter perstans, veluti sua in patria se habeat ubicumque Dei Eegnum floret vel sumet exordia. Praeterea aliud est, haud paulum utile, in quo suscipiendae sunt cogitationes sacrorum Antistitum, qui statum celebrabunt conventum, copia scilicet et facultas, in animorum cura expendenda, utendi iis qui Acta PU Pp. XII 543 iure meritoque cleri auxiliatores appellantur : intellegimus imprimis religiosos et religiosas sodales, qui, ipso divino instinctu, quo ducti peculiarem vitae suae formam amplexi sunt, apostolicae operae propinquiores et aestimabiliores sunt adiutores; secundo autem loco cohortes laicorum christifidelium, qui, caritate flammantes, evangelicae messis Domini vocem sequuntur, dulci suadentem imperio, ut in campo et finibus apostolicorum operariorum varia obeundo munera industriam suam collocent, eorum laboris praemia olim superna in patria assecuturi. Id profecto futurum esse putamus, ut, quoad lamentabilis non desinet ecclesiasticorum virorum exiguitas, quam maxime ex iis Sacra Hierarchia providum ac ferme necessarium sumat auxilium ad sustentandam et augendam operam, in quam sacerdotes incumbunt. Hoc quoque persuasum Nobis est haud paulum virium in America Latina conlatum iri apostolatui actuose exercendo, si eaedem vires concinno ordine et mutua concordia coalescant, atque hanc etiam ob causam debitum praeponatur studium ad exploranda illa animorum curae et apostolatus genera, quae, ex diuturna experientia et usu rerum, peculiaribus temporum condicionibus aptiora esse videantur; atque si hodiernae aetatis contentius adhibeantur nova praesidia — ut radiophonicum inventum et guttembergia ars — ad pervulganda et eificientius mentibus inserenda caelitus tradita eloquia et ab Ecclesia, veritatis magistra, edita documenta. Ita instructa et composita catholica acies vigentior stabit in proelio, ut Regnum Dei tueatur et amplioribus auctibus amplifìcet, arduo, sed meritorum pleno certamine. Heu multae sunt machinationis vafrorum hostium, ad quas repellendas vigilanter et acriter connitendum est : utpote Prancomurariorum insidiae, eae quae Novatorum propagantur doctrinae, multigena laicismi, superstitionis et spiritismi, ut aiunt, genera, quae eo magis gliscunt, quo magis divinarum rerum ingravescit ignorantia et torpentior est christianae vitae desidia : quae quidem cuncta misere in locum sufficiuntur sincerae et intemeratae fidei et populi sitientis Deum sitim male restinguunt. Adiciendae sunt perversae in vulgus propagatae doctrinae eorum qui, per speciem socialis iustitiae et allevandae tenuiorum civium classium condicionis, religionis thesaurum summo pretio aestimandum ex animis eripere conantur. Alia quoque eodem in conventu singulis ex partibus diligenti cura, siquidem necessitas urget, pertractanda sunt, nam hic latissime patet ubi apostolica fides potest referre triumphus. 544 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Praeter alia summi momenti hoc quod sequitur omittendum non est. America amplas suas in regiones, metallis, frugibus, rebus ad excolendam vitam affluentes, hominum multitudines, quas ad migrandum e patriis finibus necessitas aut insectatio compellit, hospitali excipit caritate. Haec tot hominum sedium immutatio, ut facile intellegitur, multas expediendas praefert quaestiones, de quibus in Nostra Apostolica Constitutione « Exsul Familia » admonuimus, certis datis praescriptionibus et normis praesertim ad spiritualem domo migrantium curam quod attinet. Insuper volumus ad id attentissimos animos teneri, quantopere oporteat Ecclesia in re sociali, doctrinae impertito lumine et provida impensa sollertia, materna sua exserat officia. Quod cum apud omnes populos considerate perpendendum est, tum maxime apud Americae Latinae nationes peculiari ex causa Sacrae Hierarchiae pastoralem permovere debet sollicitudinem, propterea quod arcte cum religionis statu et emolumento cohaeret. Volumus denique omnes secum in animo considerent/ et ampliorem contingere posse et praeclarae spei allaturam esse fructus studiosam mutuae operae collationem, ad quam paterno hortatu vocamus non tantum sacrorum Antistites et christifideles Americae Latinae, sed etiam ceteras gentes, quae aliae alia ratione opem et adiumentum conferre possunt. Haud dubia spe tenemur fore, ut recepta nunc bona in immensum aucta olim reciprocentur. Eeddet aliquando haec America Latina universae Christi Ecclesiae, cum exspectato felicissimo molimine usa fuerit magni numeri et ponderis viribus, quae quidem quodammodo videntur expetere sacerdotalem manum, ut in Dei honorem et cultum, in Christi Regni incrementum prosiliant. Dum paterna caritate moti hanc feliciorum eventuum laetam concipimus spem, quam Sacratissimo Cordi Iesu et Deiparae Virgini quavis labe ab origine intactae implendam committimus, Nobis oblectamento est tibi, Venerabilis Frater Noster, atque dilectissimis Nobis Americae Latinae Cardinalibus, Archiepiscopis, Episcopis, Praelatis et apprime iis qui in proximos Coetus Sancti Sebastiani Fluminis Ianuarii una simul convenient, ut ex ipsorum curis et laboribus opimorum fructuum evangelica messis metatur, Apostolicam Benedictionem peramanter impertimus, quam ad sacerdotes, etiam ad religiosos et religiosas sodales et ad Christifideles universae Americae Latinae libenter pertinere volumus. Datum Romae apud Sanctum Petrum, die x x i x mensis Iunii, anno M C M L V , Pontificatus Nostri septimo decimo. PIUS PP. XII Acta Pii Pp. XI1 545 III AD EMUM P. MIMMI, D. MARCELLUM ARCHIEPISCOPUM TIT. S. CALLISTI NEAPOLITANUM, E P I S C O P A T U E T DENA A B I N I T O S. R. QUINA E. PRESB. LUSTRA CARDINALEM A SUSCEPTO SACERDOTIO C E L E B R A T U R U M . PIUS PP. XII Dilecte Fili Noster, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Praeclara Dei beneficia grata memoria recolere et Largitori omnium donorum sollemnes gratias referre, suavissimum exstat amoris ac pietatis officium, simulque, inter labores cotidianos, iucunda animi remissio et solatium. Hoc tibi sane continget, quum proxime quinque a suscepto episcopatu et decem ab inito sacerdotio lustra, cuncto clero fidelibusque istis tecum laetantibus, fauste et feliciter, superno favente numine, celebrabis. Equidem divinum sacri Ordinis donum et postea episcopalis consecratio praecipui fontes fuerunt caelestium gratiarum, quibus, tam diuturno temporis intervallo, uberrimos salutis fructus, actuosa tua voluntate incensoque animarum studio, longe lateque edidisti. In ipsis autem sacerdotii primordiis omnes vires tuas, omnes curas et sollicitudines, immo totum temet ipsum ad animas Deo comparandas easque in christianae vitae ratione perficiendas sedulo contulisti. Namque in paroeciali officio obeundo, alumnos sive studiorum Universitatis sive scholae archiepiscopalis Bononiensis pietatis officiis moderando doctrinisque Evangelii imbuendo, ac praesertim clericorum Seminarium interdioecesanum pro Romandiola in ipsa Bononia conditum, regendo, splendida iam futuri pastoralis ministerii specimina ac praesagia luculenta exhibuisti. Quapropter postquam sacerdotii plenitudine adauctus es, primo in Cremensi dioecesi per triennium, deinde per undeviginti annos in metropolitana sede Bariensi, virtus tua et operum tuorum alacritas in ampliore sane campo fulgentiusque radiaverunt. Neque enim cuncta tua erga Ecclesiam civilemque consortionem merita persequi possumus ; sed silentio praeterire nequimus tot incepta atque industrias et labores, quae constanter tribuisti ad novas ecclesias in primis paroeciales condendas vel reiiciendas, ad templum cathedrale Bariense affabre redintegrandam, ad complures coetus ineundos pro Oriente quoque Christiano, ad sacras missiones in singulis locis fovendas, ad iuvenes adultosque religione penitus erudiendos per verbi Dei praedicationem et catecheticam 35 - ACTA, vol. XXII, n. 11. — 23-8-1955. 546 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale institutionem perque salutares litteras pastorales, ad sacros ritus coneentusque excolendos atque expoliendos, ad Actionem Catholicam in tua dicione promovendam atque in Italia per plures annos moderandam, ad opifices ruricolasque, ad inopes et pueros praecipue orphanos auxilio opeque iuvandos. Has quidem praeclaras laudes tuas intuiti, Nos Ipsi te, Dilecte Fili Noster, tres abhinc annos ad praenobilem sedem Neapolitanam promovere voluimus et paulo post Romanae purpurae splendore decorare decrevimus. Nunc autem geminatam tuam ac tuorum laetitiam cumulare exoptantes, tibi de sacro pastoralique munere tam fructuose gesto gratulamur et donorum caelestium copiam praemiorumque a Deo adprecamur. Quo interea duplicis eventus celebratio utilior gregi tuo evadat, tibi ultro potestatem damus, ut die statuta, Sacro pontificali ritu peracto, adstantibus fidelibus nomine Nostro Nostraque auctoritate benedicas, plenariam indulgentiam iisdem proponens, ad Ecclesiae praescripta lucrandam. Superni denique praesidii nuntia praecipuique Nostri amoris testis sit Apostolica Benedictio, quam tibi, Dilecte Fili Noster, cunctoque clero ac populo Neapolitano peramanter in Domino impertimus. Datum Romae apud Sanctum Petrum, die xn mensis Iulii, anno M C M L V , Pontificatus Nostri septimo decimo. PIUS PP. XII IV AD E M U M P. D. E L I A M T I T . S. M A R C I S. R. E. PRESB. CARDINALEM DALLA COSTA, ARCHIEPISCOPUM FLORENTINUM, SEXAGESIMUM AB INITO SACERDOTIO A N - N U M FELICITER E X P L E N T E M . PIUS PP. XII Dilecte Fili Noster, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Quemadmodum tibi feliciter peragenti decem ab inito sacerdotio lustra ac deinde quinque a suscepto episcopatu, ita quidem nunc, sexagesimo sacri muneris natali die fauste tibi imminente, per publicum benevolentiae testimonium laetitiam tuam ac tuorum cumulare libentissime exoptamus. Concordes enim gratique pervetustae ac nobilissimae Florentiae filii, qui non modo patrio fulgenti sermone et litteris doctrinisque humanioribus, verum catholica quoque fide et debita Romano Pon- Acta Pii Pp. XII 547 tifici observantia animiquae affectione nullo non tempore excelluere, sacrorum administris praeeuntibus ac faventibus, ut nuper certiores facti sumus, férvidos venerationis amorisque erga te sensus declarare per proxima sollemnia flagrantissime gestiunt. Te profecto commissi fideles tamquam patrem ac pastorem diligunt et colunt earumque habent, qui, solida pietate et doctrina plane exornatus, inexhausta fervens proximorum caritate, haud brevi annorum decursu forma gregis factus, tot curas et sollicitudines, tot studia et incepta atque opera in ipsorum utilitatem impendisti, quique singulas amplissimae dicionis tuae partes iterum iterumque nulli parcens labori invisisti et postremo quoque decennio eandem novis ecclesiis praecipue paroecialibus .aptisque aedibus adjectis opportune ditasti. Merito igitur ac jure optimo egregia ingenii tui animique ornamenta, virtutes et curae tuae pastorales, sacri ministerii industria atque alacritas, caritatis tuae amplitudo ac liberalitas in proximam faustitatem grata memoria celebrabuntur. Et quoniam laus tua excelso i l l W t r i q u e loco sita est in conspectu praesertim Florentinorum omnium, decet omnino Nosmet Ipsos, immo placet Nobis admodum isti veluti choro tibi gratulantium praecinere ac praemoderari. Tibi itaque, Dilecte Fili Noster, de tam diuturna ac salutari sacri muneris laborumque pastoralium perfunctione vehementer gratulamur, effusaque ad Deum prece ut incolumem te, supernis donis recreatum, ad seros usque annos tueatur; jucundi eventus celebrationem optimis omnibus et amantissimis verbis prosequimur. Quo autem sollemnia ipsa amplioribus salutis fructibus istic augeantur, tibi ultro facultatem largimur, ut, die constituta, Sacro pontificali ritu peracto, adstantibus fidelibus nomine Nostro Nostraque auctoritate benedicas, plenariam indulgentiam eisdem proponens, usitatis Ecclesiae condicionibus lucrandam. Denique in auspicium caelestium gratiarum atque in singularis dilectionis Nostrae testimonium, Apostolicam Benedictionem tibi, Dilecte Fili Noster, Archiepiscopo tuo Coadiutori, itemque universo clero ac populo vigilantiae tuae concredito peramanter in Domino impertimus. Datum Romae apud Sanctum Petrum, die xvi mensis Iulii, anno M D C C C C L V , Pontificatus Nostri septimo decimo. PIUS PP. XII Acta 548 Apostolicae Sed-is - Commentarium Officiale V AD R E V M U M P. IOANNEM BAPTISTAM IANSSENS, CIETATIS I E S U , QUARTO REVOLVENTE PRAEPOSITUM SAECULO AB OBITU GENERALEM S. IGNATII, SO- EIUS- D E M SOCIETATIS FUNDATORIS. PIUS PP. XII Dilecte fili, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Magna cum iucunditate audivimus Societatem Iesu, cui tu digne, dilecte fili, novem iam annos praees, Sancti Conditoris memoriam, quarto ab eius obitu revolvente saeculo, sollemni modo celebraturam esse, quo ardentiore erga amatum Patrem Legiferum amore, ac perfectiore erga eius Institutum observantia sodales afficiantur ac confirmentur omnes. Quae saecularia sollemnia eo libentius laudamus votisque faustis prosequimur, quo fructus uberiores non solum in sodales Ignatianos, sed etiam in christifidelium animos inde demanaturi sperantur. Siquidem, quemadmodum quadringentesimo exeunte anno a Societate vestra condita, Apostolicis datis Litteris amantissimis, ad Nostrum vestrumque solacium « grato ea reputavimus animo, quae Providentissimus Deus per maiores vestros ac per vos quattuor hisce volventibus saeculis praeclara edidit facinora )), ita in praesens veluti in optimum auspicium id ipsum mente repetere libet ; vosque paterna iterum adhortari voluntate, ut, in spiritualibus potissimum rebus, incepta, opera ac praesidia omnia impensissimo provehatis, « quibus immutatis ac succrescentibus aetatis huius nostrae necessitatibus opportune occurratur » . Certiores facti sumus omnes vestras Provincias, quae in terrarum orbe habentur, sponte sibi in animo proposuisse hunc annum saecularem celebrare imprimis studiosius ac fidelius colendo, largiusque Exercitia Spiritualia provehendo sui Patris Legiferi. Iamvero nil pretiosius, nil utilius, nil magis duraturum S. Ignatius suis filiis hereditate reliquit quam aureum illum librum, quem inde a Paulo III Summi Pontifices necnon Sancti in 1 2 3 4 1 Epistula 2 I b i d . p a g . 289. 3 Ibid. pag. 295. * Paulus Apost. tiae Apost. III : Nostri profecto; A. Litt. Quantum secessus, commentationes, 25 I u l i i 1922, A. 8 A. Apost. 20 Mart. Febr. S. A. A. S. X X I 698-706. A. Pastoralis 1753; 1900 ; X I V 420-422; S., a n n o 1940, officii, 31 Leo X I I I : Pius XI : Pius X I : Iulii Epist, Const. Litt. vol. 32, 1548 ; 289 Benedictus ad R. Apost. Encicl. pag. P. Lud. sq. XIV : Summorum Mens Nostra, Litt. M a r t i n IgnaPontificum, 20 D e c . 1929, Acta Pii Pp. XII 549 Ecclesia plurimi nullo non tempore maximis laudibus cumularunt. Si verum est quod scripsit P. La Palma librum Exercitiorum Spiritualium fuisse Sancti Ignatii primogenitum, aequo iure dici potest sanctus auctor fuisse ipse horum exercitiorum primogenitus. Illa enim sunt quae animum eius nova quadam vita corroborarunt, primos eius gressus in via perfectionis direxerunt, viresque auxerunt, ut Divinum Regem sibi eligeret labore defessum, contumeliis laceratum, tormenta et mortem in servitio aeterni Patris passum, Eumque ad summum amoris apicem sequeretur, ut divinae caritatis ardescens ignibus non seipsum solum, sed et universum mundum ad Christi pedes Servatoris adducere exoptaret. Magna quidem eorum vim expertus Ignatius in eis contineri olim testatus est « totum quod optimum in hac vita cogitare, sentire et intellegere possum, cum ut homo sibi ipsi proficiat tum ut fructus ferat, prositque et proficiat aliis multis/' Itaque nemo mirabitur quod Sanctus Conditor vester singulos voluit his Exercitiis plene probandos, qui in Societate ista «sub crucis vexillo Deo militare et soli Domino ac Ecclesiae Ipsius Sponsae, sub Romano Pontefice, Christi in terris Vicario, servire» cuperent. Unde enim ipse novam vitam hauserat, inde et filios voluit spiritum illum sugere, qui Societati principium dedit : mirificum quendam ac sanctum animi ardorem gratia Dei in Exercitiis operante excitatum, qui non solum cupidos sed promptos eos et alacres efficeret ad divinae gloriae serviendum ac labores ea de causa strenue suscipiendos. Quamobrem suorum commodorum obliti, otium fugientes, orationis studio, mortificatione sui cuiusque ipsius fulto, dediti, totis viribus enitantur, ut finem sibi in Societate propositum attingant. Cum vero Ignatius Constitutiones, facultate a Decessore Nostro fel. rec. Paulo III concessa, postea condidit sociisque tradidit observandas, non ei mens erat leges mortuas in locum legis vivae et vivificantis interni amoris sufficere. Societate autem fundata, eum non latebat quid sententia illa sibi vellet « Sedi Apostolicae peculiariter inservire » sub crucis vexillo, crucis nempe illius, cui Iesus Christus chirographum quod contrarium nobis erat deletum aflfixit, ut omnes homines, a daemonis potestate liberati, in luce fidei et caritatis ardore ambularent. Clarum a Monte 5 7 8 9 5 Luis de la Palma : Camino espiritual : Madrid, Apost, de la Prensa, 1944, c. 3 p . 702. 6 Monumenta Historica 7 Iulius Litt. 8 Paulus 9 Constitutiones III, III, Litt. Soc. S. J. Apost. Apost. Iesu : Mons. Exposcit Ignatiana V o l . debitum, Regimini Pars X. 21 militantis Litt. B. I Iulii p. 1 1 3 E p i s t , ad M i o n a . 1550. Ecclesiae, 27 Sept. 1540. L. V. 550 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Uliveti sonabat mandatum : « e t eritis mini testes... usque ad ultimum terrae » « Extende caritatem per totum orbem », postea scribebat Augustinus, (( si vis Christum amare, quia membra Christi per orbem iacent » . Ipse Ignatius visurus erat plus quam mille socios etiam in dissitis regionibus Europae, Americae, Indiae, Aethiopiae sub crucis vexillo militantes. Hoc quidem initium erat illius apostolatus, qui filios eius in vastam Domini vineam vocabit : alios in Missiones inter infideles, quas Summi Pontifices labentibus annis iis concredere cupient arduo labore, recta scientia, immo et martyrii sanguine excolendas; alios penes Civitatum gubernatores vel penes eos qui dura servitute obligati sunt; alios in scholas puerorum vel in cathedras studiorum Universitatum ; alios denique ad Exercitia spiritualia cuilibet hominum classi tradenda vel ad mundum litterarum scriptis locupletandum et illuminandum. Constitutionum erit viam sternere, qua totum corpus singulaque membra in quavis mundi plaga dispersa, at eodem aeterni Regis amore inter se et cum capite unita, perfectam illam vitae formam, quae Exercitiorum est fructus praecellens, secundum rationem Instituti Ignatiani assequi possint. Dilecte fili, quis ex vobis hoc anno quater saeculari vocem non audiet Pauli quondam, nunc Ignatii factam : « imitatores mei estote, fratres, et obsérvate eos qui ita ambulant sicut habetis formam nostram » . Deo opitulante, Societati numquam viri defuere sanctitate insignes, qui Ignatianis Exercitiis adamussim obeundis formam illam servarunt illaesam, et incitamentum roburque ceperunt ad vitam diligentissime secundum Constitutiones agendam, quo perfectiorem illam formam in se referrent, et gloriae Dei et animorum saluti quam efficacissimam navarent operam. Istius formae viros Pius V I I , immortalis memoriae, quaerebat, cum Petri naviculae assiduis turbinibus agitatae remiges expertos et validos providere desiderabat; non alius formae Sancta Mater Ecclesia his temporibus procellosis auxiliares ab eadem Societate quaerit. Eorum igitur vestigia hodierni, filii Ignatiani premere nitantur. Sub crucis vexillo se sistant fortes ad omnes principum huius mundi tenebrarum incursiones repellendas. Superioribus, imprimisque Summo Pontifici oboedientia semper diligens et aerosissima exhibenda est; eorum nota maxime honorifica erit. Saecularibus desideriis opponatur paupertatis amor ; voluptati otiosae quaedam vitae 1 0 x l 1 2 13 1 0 Act. 11 S. AUGUST, in E p i s t . Ioannis ad Parthos, T r . n. 12 Phil. 3, 17. 13 Pius VII : .1, 8. Litt. Apost. Sollicitudo omnium 8 ML. Ecclesiarum, I I I - 2-2060. 7 Aug. 1814. Acta Pii Pp. XII 551 austeritas et labor indefessus; mundi dissentionibus et discordiis fraterna caritas, b e n i g n a et pacifera, invicem habita et erga omnes homines ; « materialismo » fides illa sincera et studiosissima, quae Deum in mundo praesentem semper agnoscit, reveretur semper. Quod si feliciter eveniet, Ignatius mortuus suis in filiis reviviscet. Dum per has litteras tecum, dilecte fili, paterno animo agimus, Nostra cogitatio se vertit ad patres illos fratresque qui sub gravi insectatorum manu acerbissimum exsilium et supplicia passi sunt vel etiam patiuntur. Filii dignissimi illi profecto sunt, cum praeclarissimis Societatis Iesu memor iis gloriisque respondeant ! Confessores catholicae fidei sunt, qui ad alios suos fratres honores amplissimos conferunt, iisque exemplum praebent. Deus eos confirmet, quos Nos amantissima voluntate amplectimur. Sed et omnes Ignatii filios amore paterno salutamus, Deum adprecantes ut per patrocinium Sancti Conditoris et Patris vestri Legiferi, sub tutela Beatissimae Virginis Mariae, virtutibus magis cotidie magisque crescant, quae divina gratia validum efficiant instrumentum, quo omnia a divina manu recte gubernentur et ad maiorem Dei gloriam feliciter conducant. Peculiaris Nostrae benevolentiae testem erga inditam Societatem Iesu, tibi, dilecte fili, omnibusque sodalibus curae tuae demandatis qui in quavis terrarum orbis parte commorantur, Apostolicam Benedictionem amantissime in Domino impertimus. Datum Eomae, apud S. Petrum, die x x x i mensis Iulii, anno Pontificatus Nostri septimo decimo. mcmlv, PIUS PP. XII ALLOCUTIO Dirigentibus ac Sociis Sodalitatis ab Actione Catholica Belgicae, « Jvanesse Indépendante Catholique Féminine » nuncupatae, XXV annos ab eadem Sodalitate instituta celebrantibus, Romae peregrinationis causa coadunatis* Le vingt-cinquième anniversaire de votre Association vous a donné, chères filles, membres de la « Jeunesse Indépendante Catholique Féminine » de Belgique, l'occasion de ce pèlerinage à* Rome ; Nous avons ainsi la joie de vous recevoir et de vous féliciter de tout cœur pour le beau tra* H a b i t a d i e 26 I u l i i m e n s i s a. 1955 552 ' Acta Apostolicae Seáis - Commentarium Officiale vail accompli par votre mouvement pendant ce quart de siècle. C'est avec prédilection, vous le savez, que l'Eglise considère celles de ses enfants qui, prenant au sérieux les responsabilités de leur vie chrétienne, entrent dans les rangs de l'Action Catholique pour y déployer leur zèle. Les conditions de la civilisation moderne rendent de plus en plus intolérable pour des baptisés l'indifférence pratique à l'égard des aspects sociaux du problème religieux : il faut se déclarer ouvertement pour ou contre le Christ, non seulement en paroles, mais en actes ; il faut que la piété personnelle, les vertus qui ornent une âme fidèle, produisent des fruits de salut pour le prochain. Et comme les efforts dispersés ne peuvent atteindre sérieusement les institutions, les groupes et, en général, le cadre social qui conditionne les activités humaines, l'Action Catholique oriente et coordonne en un faisceau solide les énergies individuelles. Vous l'avez bien compris, et vous avez la noble ambition de restaurer dans votre milieu la ferveur de l'esprit chrétien. Soyez bien persuadées que l'on vous a confié sur le champ d'opération des forces catholiques un secteur particulièrement délicat. La femme agit principalement dans et p a r l a famille, qui est la cellule-mère de l'organisme social. Même les activités extérieures, qui prennent la jeune fille hors de son milieu familial, doivent en fin de compte contribuer à préparer la future épouse et la future mère; elles doivent lui donner ses qualités indispensables d'educatrice du cœur; son apostolat s'exercera d'abord sur les siens, mais s'étendra ensuite à l'élévation morale et spirituelle d'autres foyers moins favorisés. C'est pourquoi Nous voudrions attirer votre attention sur l'urgente nécessité de former en vous une personnalité chrétienne pleinement capable d'assumer, en face des influences extérieures envahissantes, tyranniques même, la tâche de l'éducation. Le problème des moyens modernes de diffusion des idées préoccupe beaucoup les responsables de l'Action Catholique; on constate que la presse, la radio, le cinéma, la télévision exercent sur les esprits une pression constante et présentent sans répit une foule d'images, d'impressions, d'opinions, de jugements, qui vont de l'excellent au pire. Les hommes de tout âge, de toute condition, sont exposés incessamment à cette invasion, dont ils ne se défendent souvent que très imparfaitement. Que devient alors le sens de la vie surnaturelle, la connaissance des vérités de la foi, la pratique des vertus de renoncement, de fidélité, de générosité, la conscience d'une présence du Christ dans le prochain et l'attitude charitable à son égard? Comment une mère chrétienne conservera-t-elle à son foyer, éduquera-t-elle en ses enfants ces attitudes Acta Pii Pp. XII 553 évangéliques, qui témoignent, au sens plein du terme, de la vérité du christianisme? Ne faut-il pas q u e l l e " possède de solides convictions, des sentiments et des réflexes authentiquement chrétiens? A chaque instant, elle doit être en mesure de discerner, parmi les influences innombrables qui pénètrent chez elle et intéressent les siens, celles qui respectent les valeurs chrétiennes et les favorissent; les autres, elle saura les prévenir, les écarter ou les contre-balancer par la ferveur d'une vie intérieure, qui transparaîtra spontanément dans ses paroles, ses gestes et tout son comportement. Pour en arriver là, et savoir poursuivre à longueur d'années ce travail infiniment délicat, mais dont dépend finalement le niveau spirituel d'un foyer, vous avez dès maintenant à apprendre cet art difficile. Vous apportez sans doute beaucoup d'enthousiasme dans l'accomplissement des tâches apostoliques qui vous sont confiées, mais sachez aussi réfléchir et prier, examiner en groupe ou dans la solitude les principes qui doivent vous inspirer, étudier à la fois les conditions du milieu avec ses déficiences et ses promesses, et la doctrine de l'Eglise qui guidera vos entreprises. Vous vous efforcerez surtout de vivre toujours plus intensément dans P Esprit-Saint, sous l'impulsion de la grâce, que vous irez puiser aux sources sacramentelles. Point de danger alors que vous cédiez aux tentations insidieuses d'une civilisation matérialiste, qui voudrait instaurer ici-bas un faux paradis et risque d'endormir les énergies spirituelles les plus pures dans la facilité, le luxe et le confort. C'est une ferveur renouvelée de vie intérieure et d'apostolat que Nous vous souhaitons ardemment, comme fruit de votre pèlerinage et de votre contact avec cette terre arrosée du sang des grands Apôtres Pierre et Paul, témoins illustres du Christ dans la Rome païenne de l'antiquité. Nous appelons aussi les bénédictions céleste sur les jeunes époux qui vous accompagnent : puisse leur vie familiale heureuse et féconde, rayonner cet amour du Christ qui les a unis dans le sacrement de mariage, et qui sera toujours lumière et force dans leurs joies et dans leurs épreuves. En gage des faveurs divines que Nous invoquons sur vous-mêmes, sur votre mouvement, sur tous ceux qui vous sont chers,* Nous vous accordons paternellement Notre Bénédiction Apostolique. Acta 554 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale NUNTIUS K A D I O P H O N I C U S -CHRISTIFIDELIBUS BRASILIAE, O B CONVENTUM E U C H A R I S T I C U M X X X V I INTERNATIONALEM IN URBE CAPITE S. SEBASTIANI FLUMINIS IANUARII COADU- NATIS.* Entoai ao Senhor novos hinos, ressoem os sens louvores na assembleia dos santos. Regozije-se o povo de Deus no seu Criador, e os filhos da Jerusalem celeste exultem no seu Rei. 1 Venerâveis Irmâos e amados Filhos ! Espectáculo sobremodo grandioso o que nesta hora solene se depara .ao Nosso espirito. Além, no plinto excelso do Corcovado, a estatua do Redentor, de bracos constantemente abertos em cruz, como a repetir, nao so à grande Metropole, estendida a seus pés, mas, baia do Guadanabara em fora, a quantos labutam e sofrem nos mares revoltos da vida : « Vinde a Mim todos os que vivéis sobrecarregados e oprimidos de trabalhos, e Eu vos restaurarci as forças ; vinde, e encontrareis paz e conforto para as vossas almas ! » . 2 Símbolo eloquente! mas símbolo que nestes dias se tornou maravill o s a realidade. Rendendo imortais graças a Deus, dador de todos os bens, convosco, amados Filhos, exultamos pelas grandiosas homenagens de fé, amor e desagravo, que, à face do céu e da terra, prestastes ao Redentor divino e Rei eucaristico. Comprazemo-Nos paternamente pelos frutos de bênçao, pelos acréscimos de fervor e vida crista, que todos sem dúvida colhestes nestes dias ^beneoados. E ja o Nosso espirito se regozija in Domino antevendo o salutar apostolado eucaristico, que, de volta aos vossos lares, exercereis com a actividade e exemplo. Nestes dias tao cheios murtiplicastes as demonstrares de piedade •eucaristica : horas santas de dia e de noite, nos templos e casas religio* D a t u s d i e 24 I u l i i m e n s i s a. 1955. 149, 1-2. 1 Ps. 2 C f r . MATTH. 1 1 , 28-29. Acta Pii Pp. XII 555 sas, nos hospitais e nos cárceres ; comunhöes concorridíssimas para todas as classes da sociedade ; procissöes deslumbrantes por mar e terra ; solenes pontificáis em todos os ritos. Mas nâo vos bastou tudo isto. Sob a presidencia de honra e com a protecçâo de Nossa Senhora Aparecida, Padroeira do Brasil e Sede da Sapiencia, esmerastes-vos em meditar e estndar os misterios da Realeza eucaristica do Redentor sob todos os seus aspectos, com relaçâo à Igreja, seu Reino eucaristico, aos individuos, à familia e à sociedade. Abençoada ciencia, que deve ser ciencia de salvaçâo para vos e para muitos. A ciencia da Eucaristia é luz e é fogo : luz que tende a alumiar, fogo que precisa de atear-se. Nao a deixeis esmorecer. Erguei-a bem alto, para que alumie e inflame tudo em torno de vós. Há hoje por esse mundo trevas tao densas de ignorancia ! tanto gelo de indiferentismo ! Quem sabe realmente o que é a Eucaristia-sacrificio e a Eucaristia-comunhâo? A Eucaristia-sacrificio : o Calvario dilatado no espaço até encher toda a terra, prolongado no tempo até ao fini dos séculos! No Calvàrio, na hora mais augusta do universo, o sacrificio cruento, em que o Pilho de Deus incarnado operou, imolando-se, a Redençâo do mundo! Na Eucaristia, o mesmissimo sacrificio, renovado de modo incruento, cada dia duzentas, trezentas mil vezes em outros tantos pontos da terra. Caeli enarrant gloriam Dei! Os céus apregoam a glòria de Deus ! E hoje que a ciencia devassou tantos dos seus incomensuráveis abismos, quanto mais potente nâo ressoa ao nosso espirito esse pregäo da divina gloria! Mas que é todo ele, nem que fosse milhóes de vezes mais poderoso, que é em comparaçâo da glòria literalmente infinita, que no silencio dos nossos altares rende ao Eterno Padre o Deus eucaristico, imolando-se perenemente? A Terra : um ponto na imensidade do universo ! Mas o sacrificio eucaristico transforma-a num turíbulo imenso, que vai através dos espaços exalando-se em espiráis de glòria infinita ao Creador. O si scires donum Dei! Oh ! se verdadeiramente se conhecesse e reconhecesse o dom de Deus! Nâo haveria fiel que nos dias do Senhor faltasse em tornar parte activa no divino Sacrificio. A Eucaristia-comunhâo : o Rei divino que se nos dà a nós. Oh ! se bem se conhecesse e apreciasse devidamente este dom infinito do infinito Amor ! Misterio inefável de uniäo, depois da Uniäo Hipostática e da divina Maternidade, a mais assomborsa e divinizante, que tende a revestir-nos, Acta 556 Apostolicae Secis - Commentarium Officiale 3 nao da púrpura real, mes da Pessoa mesma do Rei divino ; a fazer-nos cristiferos, concorpóreos e consanguineos seus ; a transformar-nos e converter-nos nele, até podermos dizer que, mais que nos mesmos, é Cristo que vive em nos. 4 5 Conseguintemente, misterio de unidade, que incorporando e quase identificando os fiéis com Cristo, tende a uni-los numa só familia, num corpo único, em que palpite um só coraçâo e urna só alma e cada membro zele solícito o bem dos outros, tanto ou mais que o proprio. 6 Misterio de vida, remedio divino de imortalidade, que sustenta a vida da alma, repara as forças e as renova, neutraliza os germes dos vicios e faz germinar todas as virtudes, desde os lirios da pureza virginal e angélica aos heroísmos do zelo mais sacrificado. Misterio de energías divinas, armadura invencível da milicia crista. Na era dos mártires, toda a solicitude da Igreja era armar os seus atletas com o Corpo de Cristo para que pudessem aturar até conquistar a coroa. E hoje, onde florescem densas ac palmas do martirio, que ventura para o confessor da fé, se pode abraçar-se com Jesus sacramentado ! Ora a vida crista digna de tal nome, que é senäo martirio incruento? carregar a propria cruz e seguir a Cristo? Para resistir às seduçoes do mal, nao diz Ele que é precisa a coragem de todos os sacrificios, mesmo se equivalentes ao de vazar os olhos ou decepar mäos e pés? Se a queréis ter, armai-vos de Jesus sacramentado! 7 8 Amados Filhos! quantos no Congresso meditastes os misterios da divina Eucaristía, pensai que o Redentor e Rei eucaristico vos consagrou arautos e apostolos seus, para em toda a parte fazerdes conhecer as maravilhas do seu Amor. E vos em particular, os que no céu da patria vedes brilhar o Cruzeiro, aceso pelo Criador, como a lembrar-vos constantemente que sois « Terra de Santa Cruz », povo à sombra da cruz nascido, organizado em naçâo à volta do altar e do trono eucaristico, que na Eucaristia encontrastes as melhores energías para « fazer cristandade » e para assegurar com feitos memoráveis a integridade da pàtria e a unidade da fé, que vos en- 3 C f r . I o . OHRYSOSTOMI, in Ioann. Homil., 47, n. 4; MIGNE, PG., t. 59, pol. 262. 4 C f r . S. CYRILL. HIEROS., Catech. Myst., 4, n. 3; MIGNE, PG., t. 33, col. .1100. 5 0 7 C f r . S. THOM., in IV Sent., d i s t . 12 q u a e s t . 2, a r t . 1 et 2. C f r . S. I GN AT., Ad Eph., n. 20, 2 . C f r . S. CYPRIAN., e p . 54, n. 2, 4; MIGNE, PL., t. 3, col. 883, 8 8 5 ; e p . 56, n. 1, 9; IB., t. 4, col. 360, 367. 8 C f r . MATTH. 18, 8-9. Acta Pii Pp. XII 557 contrais ai, na Cidade de S. Sebastiäo, fundada ao pé do altar do Senhor, e, quase antes de nascer, salva para a fé católica mais pelo valor haurido na comunhâo, que pela força das armas, vos singularmente deveis voltar a vossos lares, decididos a ser paladinos do Rei eucaristico sempre e por toda a parte, tanto na vida individual como na familiar, tanto na social e civil como na vida pública; para que o Redentor e Rei divino, nâo só de direito, mas de facto, reine em quantos coraçoes palpitam do Amazonas ao Prata, estabelecendo em todos o seu reinado de paz e amor, de justiça e santidade, que só assim será, mesmo temporalmente, segundo as divinas promessas, reino de Ordern e Progresso », de tranquilidade e concordia e prosperidade verdadeiras. Digne-se o divino Redentor, por intercessilo de Nossa Senhora Aparecida, assistir-vos sempre com a abundancia das suas graças, e seja penhor délas a Nossa paterna Bênçâo Apostólica. 558 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA SS. CONGREGATIONUM SUPREMA SACRA CONGREGATIO S. OFFICII DECRETUM PROHIBITIO EPHEMERIDIS Feria IV, die 13 Iulii 1955 In generali consessu Supremae Sacrae Congregationis Sancti Officii,. Emi ac Revmi Domini Cardinales rebus fidei et morum tutandis praepositi, praehabito RR. D D . Consultorum voto, damnarunt atque prohibuerunt ephemeridem quae inscribitur : K a t o l i c k e N o v i n y , Praha. Et die 15 eiusdem mensis et anni, Ssmus D. N. D. Pius divina Providentia Pp. XII relatam Sibi Emorum resolutionem adprobavit, confirmavit et publicari iussit. Datum Romae, ex Aedibus S. Officii, die 22 Iulii 1955. Marius Crovini, S. S. Congr. S. Officii Notarius SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS TOLETANAE e t ALIARUM DECRETUM DE MUTATIONE F I N I U M DIOECESIUM Initis inter Sanctam Sedem et Hispanicum Gubernium die x x v n mensis Augusti anno 1953 solemnibus Conventionibus de finibus dioecesium, Exc. P. D. Hildebrandus Antoniutti, Archiepiscopus titularis Synnadensis in Phrygia et in Hispania Nuntius Apostolicus, ut dioecesium Toletanae, Abulensis, Conchensis et Seguntinae interim immutarentur fines ab Apostolica Sede postulavit. Sacra Congregatio Consistorialis 55£ Sanctissimus Dominus Noster Pius Divina Providentia PP. XII, attentis favorabilibus votis Ètmi P. D. Henrici S. R. E. Cardinalis Pia y Deniel, Archiepiscopi Toletani, necnon Excmorum PP. DD. dioecesium memoratarum Ordinariorum, animarum bono satius consulere cupiens, oblatis precibus benigne annuendum censuit. Quapropter, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, de plenitudine Apostolicae potestatis, praesenti Consistoriali Decreto perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, separat : 1. ab archidioecesi Toletana territorium in fines provinciae civilis vulgo « Guadalajara » patens et archipresbyteratus vulgo nuncupatos Guadalajara, Brihuega, Pastrana, Tomajón continens, quod ad eam hucusque pertinuit; 2. a dioecesi Abulensi undetriginta paroecias quae in territorio civilis provinciae « Toledo » appellatae inveniuntur ; 3. a dioecesi Conchensi novem paroecias quae pariter in fines civilis provinciae vulgo « Toledo » sese extendunt, atque territorium quod finibus civilis provinciae vulgo « Guadalajara » comprehenditur, archipresbyteratum constituens Bacedón appellatum. Mutatis hac ratione praefatarum dioecesium finibus, idem Sanctissimus Dominus Noster adscribit : 1. archidioecesi Toletanae undetriginta paroecias e dioecesi Abulensi et novem paroecias a dioecesi Conchensi per praesens Decretum distractas ; 2. dioecesi Seguntinae territorium ab archidioecesi Toletana, utpote in- finibus provinciae civilis vulgo « Guadalajara » situm, per praesens separatum, atque territorium a dioecesi Conchensi sejunctum, seu quem supra memoravimus archipresbyteratum Sacedón. Mandat insuper Sanctitas Sua ut omnia acta et documenta omnium de quibus agitur paroeciarum clericos, fideles et bona temporalia respicientia, ab eis ad quos spectat, quam primum fieri poterit, suae cuique Curiae Episcopali tradantur.. Ad clerum autem quod attinet, decernit ut simul ac praesens Decretum ad effectum deductum fuerit clerici dioecesi illi censeantur incardinati in cuius territorio legitime degunt. Ad haec omnia exsecutioni mandanda Sanctissimus Dominus Noster memoratum Exc. P. D. Hildebrandum Antoniutti deputare dignatus est, necessarias et opportunas ei tribuens facultates, etiam subdelegandi ad effectum de quo agitur quemlibet virum in ecclesiastica dignitate consti- Acta 560 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tutum, oner,e imposito ad S. Congregationem Consistorialem, quam prinum, remittendi authenticum exemplar actus peractae exsecutionis. Datum Romae, ex Aedibus S. C. Consistorialis, die 20 Maii 1955. Fr. A. I. Card. PIAZZA, Ep. Sabinen, et Mandelen., a Secretis L. Cß S. Iosephus Ferretto, Adsessor SACRA CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE DE KOANGO (KIKUITEN.) DECRETUM VICARIATUS APOSTOLICUS DE KOANGO DEINCEPS KIKUITENSIS APPELLABITUR. Cum in Colgo Belgico, ob multiplices peractas per annos territorii de Koango dismembrationes, nomen eiusdem Vicariatus Apostolici non amplius rerum conditioni responderet, visum est Eimis ac Revmis Patribus Cardinalibus, huius Sacri Consilii Christiano Nomini Propagando regimini praepositis, in plenariis comitiis, die 14 mensis Februarii vertentis anni habitis, ad memorati Vicariatus nominis mutationem procedere. Itaque, re mature perpensa, iidem Emi Patres Vicariatum de Koango deinceps Vicariatum Apostolicum Kikuitensem, a nomine Kikwit, quae urbs eiusdem Vicariatus est princeps, et in qua Ordinarius sedem habet, appellandum censuerunt. Quam sententiam Sacra Congregatio de Propaganda Fide, de mandato Sanctissimi Domini Nostri Pii Divina Providentia Papae XII, nempe vigore facultatum ab Eodem Sanctissimo Domino Nostro sibi specialiter concessarum, ratam habuit et confirmavit, praesensque ad rem Decretum confici iussit. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis de Propaganda Fide, die 21 mensis Februarii a. D. 1955. P. Card. FUMASONI BIONDI, Praefectus L. © S. f P. Sigismondi, Archiep. tit. Neapolitan., a Secretis Vicariatus Urbis 'Tribunal 561 ACTA TRIBUNALIUM VICARIATUS URBIS TRIBUNAL Citatio edictalis ROMANA NULLITATIS MATRIMONII (ZOUBOFF-VILLIERS) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Renati Villiers du Terrage, in causa conventi, eumdem citamus ad comparendum, sive per se sive per Procuratorem legitime constitutum, in sede Tribunalis Primae Instantiae Vicariatus Urbis (Roma, Via della Pigna 13 a) die 26 Septembris 1955, hora 16 sive ad concordandum de dubio disputando vel infrascripto subscribendum, sive ad diem designandam qua habebitur interrogatorium viri conventi. a An constet de matrimonii nullitate in casu. Ordinarii locorum, parochi, sacerdotes et fideles quicumque notitiam habentes de loco commorationis praedicti domini Renati Villiers du Terrage, curare debent ut de hac edictali citatione ipse moneatur.* B. Prévôt, Vices-Officialis Ex Cancellaria Tribunalis Primae Instantiae Vicariatus Urbis, die 15 Iulii 1955. V. Fr azzano, Cancellarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. René Villiers du Terrage, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de Première Instance du Vicariatus Urbis (Roma, via della Pigna 13 a) le 26 Septembre 1955, à 16 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapparté, et fixer le jour de l'interrogatoire du défendeur. Conste-t-il de la nullité du mariage dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les Curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissances du lieu de la résidence du dit René Villiers du Terrage, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. 36 - ACTA, vol. XXII, n. 11. — 23-8-1955. Acta 662 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE S E G R E T E R I A DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di nominare : 20 luglio 7 agosto 1955. Il Revmo Padre Callaey Fredegando, dell'Ordine dei Frati Minori Cappuccini, Consultore della Sacra Congregazione de Propaganda Fide. » I Reverendi Sacerdoti Caretta Antonio, Gemmiti Vito e Di Pasquale Angelo, Maestri Soprannumerari delle Cerimonie Pontificie. Parimente con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di nominare : Assistenti al Soglio Pontificio : 17 dicembre 1954. S. E. Revana Monsig. Vebr Urbano G., Arcivescovo di Denver. 17 febbraio 1955. S. E. Revma Monsig. Remiger Giovanni Nepomuceno, Vescovo titolare di Dadima. 22 maggio » S. E. Revma Monsig. Binaschi Gaudenzio, Vescovo di Pinerolo. Protonotari Apostolici ad instar participantium : 16 aprile 1954. Monsig. Hirt Simone, dell'arcidiocesi di Friburgo in Brisgovia. » » 21 Monsig. Gomes Restrepo Guglielmo, dell'arcidiocesi di Medellìn. 25 settembre » Monsig. Miguelez Lorenzo, della diocesi di Tuy. » 27 Monsig. Galligan Eugenio, della diocesi di Ballarat. 29 dicembre Monsig. Dolan Bernardo J., dell'arcidiocesi di Los Angeles. » » 30 Monsig. Brunini Giuseppe B., della diocesi di Natcbez. 23 marzo 1955. Monsig. Mozier Agostino, della diocesi di Camden. » Monsig. Piccolo Giuseppe, della diocesi di Gerace-Locri. 2 maggio » » Monsig. Trossi Giuseppe, dell'arcidiocesi di Torino. 21 » Monsig. Verzeroli Bartolomeo (Roma). 11 giugno » » Monsig. Barlassina Giovanni, della diocesi di Novara. 16 Diarium 16 giugno » » 8 luglio Romanae Curiae 563 1955. Monsig. Baroli Giulio, della medesima diocesi. » Monsig. Poletti Ugo, della medesima diocesi. » Monsig. Senerchia Giovanni, della diocesi di Bovino. Prelati Domestici di Sua Santità : 18 febbraio 1950. Monsig. Keenan Leo, della diocesi di Rockford. » » » Monsig. Krug Michele, della medesima diocesi. » » Monsig. Laffey Giovanni, della medesima diocesi. » 9 gennaio 1952. Monsig. Pascher Giuseppe, delParcidiocesi di Monaco e Frisinga. » » » Monsig. Schmaus Michele, della medesima arcidiocesi. 24 febbraio 1954. Monsig. Lindner Domenico, della medesima arcidiocesi. » Monsig. Pothanamuzhy Matteo, delParcidiocesi di Er25 marzo nakulam. » Monsig. Thayil Giacomo, della diocesi di Mysore. 12 aprile » » Monsig. Alvarez Pietro Lodovico, delParcidiocesi di Me21 dellin. » Monsig. Perler Othmar, della diocesi di Friburgo. 23 » Monsig. Isaza Mejia Carlo, delParcidiocesi -di Manizales. 10 maggio » » Monsig. Jansen Ermanno, delParcidiocesi di Colonia. 15 1 giugno » Monsig. de Oliviera Michele' Augusto, della diocesi di Porto. » » Monsig. Delgadillo Felice, delParcidiocesi di Sucre. 14 1 luglio » Monsig. Noetscher Federico, delParcidiocesi di Colonia. » » » Monsig. Vogels Enrico Giuseppe, della medesima arcidiocesi. » Monsig. Rudolf Carlo, delParcidiocesi di Vienna. 14 agosto 18 settembre » Monsig. O'Mara Giacomo, della diocesi di Sale. » » Monsig. Van der Burg Gerardo P. G., della diocesi di 22 Haarlem. » » Monsig. Conway Giacomo L., della diocesi di Ballarat. 27 » » Monsig. Fiscalini Leo S., della medesina diocesi. » » Monsig. Gleeson Giovanni, della medesima diocesi. » » Monsig. Hyland Giacomo, della medesima diocesi. » » » Monsig. Mulcahy Michele, della medesima diocesi. » » » Monsig. Timmons Giacomo, della medesima diocesi. » Monsig. Werhahn Francesco, delParcidiocesi di Colonia. 5 ottobre » » Monsig. Ammann Adolfo, dell'amministrazione aposto27 lica di Innsbruck. 4 novembre » Monsig. Denery Giovanni F., della diocesi di San Clodoaldo. » » » Monsig. Hoffmann Mattia, della medesima diocesi. » » Monsig. Kremer Michele, della medesima diocesi. » » » » Monsig. Trobec Giuseppe, della medesima diocesi. » » » Monsig. Ziolkowskì Taddeo, della medesima diocesi. » » 13 Monsig. Op de Coul Francesco, della diocesi di Ruremonda. » » Monsig. Bialdyga Ignazio delParcidiocesi di Nuova York. 24 » » » Monsig. Cummings Tommaso, della medesima arcidiocesi. 564 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 2A novembre 1954. Monsig. Fant Daniele, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Gregg Leo, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Little Guglielmo, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. O'Connor Davide, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Ostermann Francesco, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Rothlauf Antonio, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Toner Michele, della medesima arcidioeesi. 29 dicembre » Monsig. Bell Alden G., dell'arcidiocesi di Los Angeles. » » » Monsig. Carvill Michele, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Corcoran Pietro, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Hanrahan Pietro, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Lee Michele, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. McLaughlin Giacomo, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Meade Harry, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Moran Tommaso, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Murphy Tommaso, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. O'Keeffe Geraldo, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. O'Toole Tommaso, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Pierse Patrizio, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. Shear Patrizio, della medesima arcidioeesi. 30 » » Monsig. Chatam Giosia, della diocesi di Natchez. » » » Monsig. McCarthy Michele, della medesima diocesi. » » » Monsig. McKenna Giacomo, della medesima diocesi. » » » Monsig. Moloney Martino, della medesima diocesi. » » » Monsig. Quinn Francesco, della medesima diocesi. 25 gennaio 1955. Monsig. Maloney Tommaso, della diocesi di Providence. » » » Monsig. Buchholz Alfonso, della diocesi di Wuerzburg. 18 febbraio » Monsig. Byrnes Giacomo A., dell'arcidiocesi di S. Paiolo di Minnesota. » » » Monsig. Picco Mario, dell'arcidiocesi di Torino. 28 » » Monsig. Baldauf Giovanni Battista, della diocesi di Ratisbona. 2 marzo » Monsig. Byrnes Giovanni, dell'arcidiocesi di Hartford. » » » Monsig. Kennedy Giovanni, della medesima arcidioeesi. » )> » Monsig. Lacy Giuseppe, della medesima arcidioeesi. 8 » » Monsig. Canning Patrizio, della diocesi di Providence. » » » Monsig. Clarke Matteo, della medesima diocesi. » » » Monsig. Corbeil Giuseppe, della medesima diocesi. » » » Monsig. Ferry Guglielmo, della medesima diocesi. » » » Monsig. Leprohon Mose, della medesima diocesi. 21 » » Monsig. Des Sureault Federico, della diocesi di Norwich. » » » Monsig. Driscoll Alfredo, della medesima diocesi. » » » Monsig. Jette Donato, della medesima diocesi. » » » Monsig. McGrath Giovanni, della medesima diocesi. » » » Monsig. Nowakowski Ladislao, della medesima diocesi. » » » Monsig. Quinn Giovanni, della medesima diocesi. 23 » » Monsig. Cooper Daniele E., della diocesi di Lincoln. Diarium 23 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 28 » 30 » » » » 31 » » » » » 4 16 » » » » » » » 20 Romanae Curiae 565 marzo 1955. Monsig. Crowley Clarenzio, della medesima diocesi. » » Monsig. Hart Howard, della medesima diocesi. » , » Monsig. Ingenhorst Enrico, della medesima diocesi. » » Monsig. Kaezmarek Mitchell, della medesima diocesi. » » Monsig. Kean Giovanni, della medesima diocesi. » » Monsig. Keenan Carlo, della medesima diocesi. » » Monsig. Kraemer Augusto, della medesima diocesi. » » Monsig. Lisko Alfonso, della medesima diocesi. » » Monsig. Murphy Guglielmo, della medesima diocesi. » » Monsig. Pokorny Gerolamo, della medesima diocesi. » » Monsig. Rezabek Guglielmo, della medesima diocesi. » » Monsig. Sherman Francesco, della medesima diocesi. » » Monsig. Tupy Giuseppe, della medesima diocesi. » » Monsig. Wagner Silvestro, della medesima diocesi. » » Monsig. Benedik Antonio, della diocesi di Pittsburgh. » » Monsig. Connare Guglielmo, della medesima diocesi. » » Monsig. Davin Giacomo, della medesima diocesi. » » Monsig. Hensler Carlo, della medesima diocesi. » » Monsig. Henninger Tommaso, della medesima diocesi. » » Monsig. Immekus Enrico, della medesima diocesi. » » Monsig. Kushner Giuseppe, della medesima diocesi. » » Monsig. McCarter Francesco, della medesima diocesi. » » Monsig. Moore Filippo, della medesima diocesi. » » Monsig. Moriarty Edoardo, della medesima diocesi. » » Monsig. Pastorius Leo, della medesima diocesi. » » Monsig. Rieland Vincenzo, della medesima diocesi. » » Monsig. del Rosario Emanuele, della diocesi di Sorsogón. » » Monsig. Yllana Fiorenzo, della medesima diocesi. » » Monsig. Borsieri Giovanni, delParcidiocesi di Milano. » » Monsig. Ceriani Grazioso, della medesima arcidiocesi. » » Monsig. Corbella Luigi, della medesima arcidiocesi. » » Monsig. Figini Carlo, della medesima arcidiocesi. » » Monsig. Rossi Francesco, della medesima arcidiocesi. » » Monsig. Barry Tommaso, delParcidiocesi di Nuova York. » » Monsig. Cacella Giuseppe, della medesima arcidiocesi. » » Monsig. Dunleavy Cristoforo, della medesima arcidiocesi.^ » » Monsig. Jones Giacomo, della medesima arcidiocesi. » » Monsig. Keane Arturo, della medesima arcidiocesi. » » Monsig. Raith Vincenzo, della medesima arcidiocesi. aprile » Monsig. Flandrup Casimiro, della diocesi di Copenaghen. » » Monsig. Begley Michele, della diocesi di Raleigh. » » Monsig. Gable Carlo, della medesima diocesi. » » Monsig. Gilbert Edoardo, della medesima diocesi. » » Monsig. Harkins Erberto, della medesima diocesi. » » Monsig. Roueche Giovanni F: S., della medesima diocesi. » » Monsig. Koenig Alessandro, delParcidiocesi di Cincinnati. » » Monsig. Kuenle Francesco, della medesima arcidiocesi. » » Monsig. Buettner Alfonso, della diocesi di Limburgo. » » Monsig. Bianco Michele A., della diocesi di Albany. 566 Acta 20 aprile » » » » » » » » » » » » » 26 » » » » » » » » » 2 maggio » » » » » » » » 20 22 » » 6 13 16 1 4 » » 11 22 Commentarium Officiale Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. sico. O'Donnell Michele, della diocesi di Elphin. Donnellan Francesco S., della diocesi di Tucson. Hughes Donaldo, della medesima diocesi. Gordon Bernardo, della medesima diocesi. Cambria Salvatore, dell'arcidiocesi di Palermo. De Dominicis Tommaso (Roma). Giaccio Paolo, della diocesi di Agrigento. Bertrand Silvio, della diocesi di Novara. Piana Edoardo, ideila medesima diocesi. Consigli Mario, della diocesi di Parma. Bartolom Enrico, della diocesi di Bagnoregio. » » » » » » » ;) » )) » - Burns Daniele, della medesima diocesi. Finn Giovanni, della medesima diocesi. Franklin Giuseppe, della medesima diocesi. Gratton Giorgio, della medesima diocesi. Hanraban Giacomo, della medesima diocesi. Keane Guglielmo, della medesima diocesi. Kelly Giacomo, della medesima diocesi. Kelly Giuseppe, della medesima diocesi. Kifìin Arturo, della medesima diocesi. Loughlin Tommaso, della medesima diocesi. Nolan Giacomo, della medesima diocesi. Noonan Guglielmo, della medesima diocesi. Nowak Pietro, della medesima diocesi. Schmidt Leo, della medesima diocesi. Taaffe Guglielmo, della medesima diocesi. Walsh Edoardo, della medesima diocesi. Galli Guglielmo, dell'arcidiocesi di Milano. Terraneo Ecclesio, della medesima arcidioeesi. De Masi Michele, della diocesi di Gerace Locri. Spanò Attilio, della medesima diocesi. Masi Roberto (Roma). Morstabilini Luigi, della diocesi di Bergamo. De Vooght Giuseppe, dell'arcidiocesi di Malines. Devreode Giuseppe, della medesima arcidioeesi. Theevws Paolo, della medesima arcidioeesi. Severini Pasquale, della diocesi di Norcia. Garcia Plaza Raimondo, dell'arcidiocesi dì Mes- » » » Sedis 1955. Monsig. » Monsig. » Monsig. Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. Monsig. » Monsig. Monsig. Monsig. » Monsig. » Monsig. Monsig. Monsig. » Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. Monsig. Monsig. » Monsig. giugno 15 Apostolicae )) )) Camerieri segreti soprannumerari di Sua Santità : 31 agosto 1950. JVtonsig. Hayden Tommaso, della diocesi di La Crosse. 5 settembre » Monsig. Roldan Raffaele, della -diocesi di Campinas. » 6 1952. Monsig. Bibiano de Abreu Giuseppe, dell'arcidiocesi di S. Paolo del Brasile. 18 maggio 1953. Monsig. Nardin Giuseppe, della diocesi di Campinas. » » Monsig. Quercia Pasquale Francesco, della medesima diocesi. Diarium Romanae Curiae 567 18 maggio 1953. Monsig. Rossi Agnello, della medesima diocesi. Monsig. Tavora Antonio G., della diocesi di Botucatù. 11 dicembre » 1 febbraio 1954. Monsig. Ferreira Machado Candido, delParcidiocesi di Maceió. Monsig. Lopes Faria Gad, della diocesi di Barra do Piral. 21 aprile Monsig. Stanuch Lodovico, della medesima diocesi. » » Monsig. Snider Giovanni, della diocesi di Lugano. » 24 Moreira das Neves Francesco, della diocesi di Monsig. giugno 1 Porto. 4 » » Monsig. D'Silva Biagio Francesco, dell'arcidiocesi di Bombay. » » » Monsig. Marques Ermenegildo Bonaventura, della medesima arcidiocesi. 8 » » Monsig. Maurào Pinheiro Giuseppe, delParcidiocesi di Fortaleza. » Monsig. Viana Camurca Andrea, della medesima arcidiocesi. Monsig. Peters Federico, della diocesi di Lajes. 1 luglio Monsig. Fischer Ferdinando, delParcidiocesi di Colonia. Monsig. Rupperath Enrico, della medesima arcidiocesi. » Monsig. Villegas Francesco Giuseppe, della diocesi di 7 agosto Pereira. Monsig. de Cristo Emiliano, della diocesi di Paraiba. 24 Monsig. de Melo Silvio, della medesima diocesi, » Monsig. de Freitas Giuseppe Geminiano, della diocesi di 27 Aracaju. Monsig. Goes Esperidiäo, della medesima diocesi. » » Monsig. Freistedt Enrico, delParcidiocesi di Colonia. 2 settembre Monsig. Cesario de Castro Leibenites, della diocesi di Rio Preto. 7 » Monsig. Kurchewski Alfonso, della diocesi di Bragança. » » Monsig. Vita Giuseppe, della diocesi di Taubaté. 7 ottobre Monsig. Paridini Ilario, della diocesi di Guaxupé. Monsig. Briefs Pietro, delParcidiocesi di Colonia. 18 » Monsig. Broderick Edwin, delParcidiocesi di Nuova York. 24 novembre Monsig. Cullen Bernardo, della medesima arcidiocesi. » » Monsig. Fleming Bernardo, della medesima arcidiocesi. » » Monsig. Moore Giuseppe, della medesima arcidiocesi. Monsig. Rosso Giorgio, della medesima arcidiocesi. Monsig. Bram Giorgio, della diocesi di Osnabrück. 1 dicembre Monsig. Hawkes Beniamino, delParcidiocesi di Los An29 » geles. Monsig. Roche Patrizio, della medesima arcidiocesi. » Monsig. Sullivan Daniele, della medesima arcidiocesi. » Monsig. Hannon Giacomo, della diocesi di Natchez. 30 Monsig. Pralle Lodovico, della diocesi di Fulda. 4 gennaio 1955. Monsig. Schick Edoardo, della medesima diocesi. » » » Monsig. Schmand Luigi, della medesima diocesi. » Monsig. Murray Gerolamo, della diocesi di Lincoln. » 23 marzo Acta 568 os 23 marzo » » » » » 8 aprile » » » » 16 18 » » 20 » » » 2 maggio » » » » » » » » » » » 9 » » 12 » » » » » » » » » 13 18 » 20 » » » » » 27 » » 1 giugno » » » » » » 11 » » » 14 » » » » » » » » » » 15 » » » » » » 1955. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Apostolicae Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Sedis - Commentarium Officiale Szmydt Aid amo, della medesima diocesi. Coyle Paolo, della diocesi di Pittsburgh. Keener Giuseppe, della medesima diocesi. Shinar Giacomo, della medesima diocesi Collina Giuseppe, dell'arcidiocesi di Bologna. Orlandi Elio, (della medesima arcidioeesi. Schiassi Anselmo, della medesima arcidioeesi. Hermes Ermanno, della diocesi di Osnabrück. Ricciuti Giuseppe, delFarcidiocesi di Lanciano. Forman Giovanni, della diocesi di Albany. Mulqueen Tommaso, della medesima diocesi. Rooney Raimondo, della medesima diocesi. Caminiti Antonio, della diocesi di Gerace Locri. Cappelleri Vittorio, della medesima diocesi. Polifroni Domenico, della medesima diocesi. Zappavigna Bruno, della medesima diocesi. Alfano Mario, della diocesi di Cassano all'Ionio. Poletto Pietro (Roma). De Angelis Carlo, della diocesi suburbicaria di Velletri. Astolfi Domenico, della diocesi di Fano. Micci Costanzo, della medesima diocesi. Tonelli Igino, della medesima diocesi. Jarossi Carmine, dell'arcidiocesi di Benevento. Lombardi Antonio, della medesima arcidioeesi. Perone Giovanni Battista, della medesima arcidiocesi. Cavagna Giuseppe, della diocesi di Bergamo. Pilleri Pasquale, della diocesi di Aversa. Antonelli Giacomo, della diocesi di Norcia. Benedetti Ernesto, della medesima diocesi. Dellegrotti Augusto, della medesima diocesi. Patrini Felice, della diocesi di Lodi. Costantini Giuseppe (Roma). Giolli Riccardo, dell'arcidiocesi di Milano. Sessa Marco, della medesima arcidioeesi. Valsecela Gaspare, della medesima arcidioeesi. Galliano Giovanni, della diocesi di Aequi. Pizzo Giuseppe, dell'arcidiocesi di Palermo. Sucato Ignazio, della medesima arcidioeesi. Conte Davino, della diocesi di Reggio-Emilia. Prandi Mario, della medesima diocesi. Rossi Severino, della medesima diocesi. Simonelli Prospero, della medesima diocesi. Stefani Vito, della medesima diocesi. Grossi Giuseppe, dell'arcidiocesi di Milano. Brustia Francesco, della diocesi di Novara. Castelli Giovanni, della medesima diocesi. Coffa-no Giuseppe, della medesima diocesi. Diarium 15 » » » » » » » » » » 22 27 4 9 » giugno » » » » » » » » » » » luglio » 1955. » » » » » » » » » » » ii) » » Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Romanae Curiae 569 Colli Cesare, della medesima diocesi. Delorenzi Giuseppe, della medesima diocesi. Delsignore Casimiro, della medesima diocesi. Ferri Francesco, della medesima diocesi. Gallante Giovanni, della medesima diocesi. Lupo Eugenio, della medesima diocesi. Ponti Agostino, della medesima diocesi. Rossi Mario, della medesima diocesi. Spagnolini Pietro, della medesima diócesi. Binini Bruno, della diocesi di Parma. Buttinelli Giovanni (Roma). Moncelsi Galliano, della diocesi di Bagnoregio. Addivinola Carmine, delParcidiocesi di Salerno. Corrias Mario, della diocesi di Alghero. De Riccardis Giovanni (Roma). Macculi Antonio, delParcidiocesi di Otranto. Camerieri segreti soprannumerari ài spada e cappa di Sua Santità : 27 aprile 21 maggio 4 luglio 1948. Il Conte de Wolff Metternich Francesco, delParcidiocesi di Colonia. 1955. Il sig. Scacchi Giuseppe, della diocesi di Como. » Il Marchese Sallier de la Tour Carlo (Roma). Camerieri d'onore in abito paonazzo di Sua Santità : 31 luglio 1954. Monsig. Murari Silvestro, della diocesi di Sorocaba. 18 febbraio .1955. Monsig. Stella Orazio, delParcidiocesi di Barletta. » Monsig. Ardito Giovanni, della diocesi di Trapani. 28 marzo » 13 maggio Monsig. Vairo Giuseppe, delParcidiocesi di Cosenza. » 18 luglio Monsig. Santantonio Pietro, delParcidiocesi di Gaeta. Cameriere d'onore extra Urbem di Sua Santità : 16 maggio 1955. Monsig. Borriello Cosimo, della diocesi di Avellino. Cameriere d'onore soprannumerario di spada e cappa di Sua Santità : 8 luglio 1955. Il sig. Ladelci Francesco (Roma). Cappellani d'onore extra Urbem di Sua Santità : 7 settembre 1954. Monsig. Bicudo de Almeida Luigi O., della diocesi di Marilia. » » » Monsig. da Cunha Sornas Augusto, della medesima diocesi. » » » Monsig. Hafner Alfonso, della medesima diocesi. 570 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ONORIFICENZE Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di conferire : La Gran Croce dell'Ordine Piano : 26 giugno » » » » *. » » » » 27 » 30 » 1955 A S. E. il sig. Kripp Giuseppe, Ambasciatore d'Austria presso la S. Sede. » A s . E. il sig. Montalvo Giuseppe A., Ambasciatore di Colombia presso la S. Sede. » A s . E. il gen. Nemours Alfredo, Ambasciatore di Haiti presso la S. Sede. A s . E. il sig. Cumming Alberto, Ambasciatore del Cile presso la S. Sede. » A s . E. il sig. Galindo Quiroga Alfredo, Ambasciatore di Bolivia presso la S. Sede. » A s . E. il sig. Ortiz Bilbao Luigi A., Ambasciatore dell'Equatore presso la S. Sede. » A s . E. il sig. Cafe Filbo Giovanni, Presidente degli Stati Uniti del Brasile. 'A s . E. il sig. Saouda Giuseppe, Ambasciatore del Libano presso la S. Sede. La Placca dell'Ordine Piano : 3 marzo 1955. Al Nob. Sacconi Agostino (Roma) II Cavalierato dell'Ordine Piano : 25 giugno 1954. Al sig. Van Zwanenberg Salomone (Olanda). 3 marzo 1955. Al sig. Douglas Guglielmo, dell'arcidiocesi di Manila. 30 giugno » Al Principe Odescalcbi don Alessandro (Roma). La Gran Croce dell'Ordine dd san Gregorio Magno, classe civile: 28 giugno » » » » 1955. A S. E. il sig. Aly Fawzi Marei, Ministro d'Egitto presso la S. Sede. » A S. E. il sig. Takajiro Inoue, Ministro del Giappone presso la S. Sede. » A S. E. il sig. Anouar Hatem, Ministro di Siria presso la S. Sede. La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile : 26 agosto 1954. Al sig. Gaul Villalbi Pietro, della diocesi di Barcellona. 29 marzo 1955. Al sig. Gufanti Mario, dell'arcidiocesi di Milano. 17 giugno » Al sig. Giannini Gaudenzio, della medesima arcidioeesi. Diarium Romanae Curiae 571 La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe militare : 17 giugno 1955. Al gen. Morosini Luigi (Roma). La Placca delt'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile : 28 febbraio 1955. Al Marchese Sacripanti Vitutii Giuseppe (Roma). La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile'. 2 maggio 1954. Al sig. Terrier Paolo, della diocesi di Ginevra. 5 giugno » Al sig. Gyr Costantino, della diocesi di Basilea e Lugano. 14 » » Al sig. Lacote Giorgio, della diocesi di Ginevra. » » » Al sig. Torchio Egidio, della medesima diocesi. 1 luglio » Al sig. Schorn Uberto, delParcidiocesi di Colonia. 12 » » Al sig. Russell Guglielmo J. C, della diocesi di Haarlem. 17 » » Al sig. Bravo Mejia Gonzalo, delParcidiocesi di Lima. 3 agosto » Al sig. Schwering Ernesto, delParcidiocesi di Colonia. 7 » » Al sig. Riese Giuseppe, delParcidiocesi di Vienna. 11 novembre » Al sig. Schetter Rodolfo, delParcidiocesi di Colonia. » » » Al sig. Buytendijk Federico G. G., della diocesi di Haar T lem. » » » Al sig. Clark Enrico, delParcidiocesi di Los Angeles. » » » Al sig. Doolan Gerolamo, della medesima arcidiocesi. » » » Al sig. Ejaiser Irvin, della medesima arcidiocesi. » » » Al sig. McCone Giovanni, della medesima arcidiocesi. » » » Al sig. Rauen Giovanni, della medesima arcidiocesi. » » » Al sig. Welborn Olin, della medesima arcidiocesi. 4 gennaio 1955. Al sig. Raabe Cuno, della diocesi di Fulda. » » » Al ¡dg. Schmitt Giuseppe, della medesima diocesi. 31 » » Al sig. Dee Tommaso, della diocesi di Oklahoma e Tulsa. » » » Al sig. Eberle Giovanni, della medesima diocesi. 18 febbraio » Al sig Barazzone Giuseppe, della diocesi di Ginevra. » » » Al sig. Zoppino Alfonso, della medesima diocesi. » » » Al sig. Marulanda Gesù Maria, della diocesi di Zipaquirá. 11 marzo » Al sig. O'Neill Giovanni E., della diocesi di MontereyFresno. 26 » » Al sig. Mayer Giuseppe, delParcidiocesi di' Monaco e Frisinga. 29 » » Al sig. Guffanti Felice, delParcidiocesi di Milano. » » » Al sig. Pozzi Mario, della medesima arcidiocesi. 26 aprile » Al sig. Castelli Edoardo, della medesima arcidiocesi. 29 » » Al sig. Fornoni Dante, della diocesi di Bergamo. 26 maggio » Al sig. Grassi Luigi, delParcidiocesi di Milano. » » » Al sig. Magri Salvatore, della medesima arcidiocesi. » » » Al sig. Majnoni Steno, della medesima arcidiocesi. 17 giugno » Al sig. Gilberti Francesco, della medesima arcidiocesi. 23 » » Al sig. Lamacchia Giuseppe, delParcidiocesi di Matera. » » » Al sig. Pietri Giovanni Andrea, delParcidiocesi di Sassari. Acta 572 30 » 2 6 20 giugno » luglio » » 1955. » » » » Apostolicae Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Al sig. Sedis - Commentarium Officiale Guedes Regis Bittencourt Luigi (Brasile). Llosa Pautrat Giorgio (Perù). Bertolini Franco, dell'arcidiocesi di Milano. Grossi Gonidi Luigi (Roma). Crespi Alberto, dell'arcidiocesi di Trento. II Cavalierato dell'Ordine dÀ san Gregorio Magno, elasse civile : 23 marzo 18 giugno 1954. Al sig. Brandts Francesco, della diocesi di Aquisgrana. » Al sig. Lips Massimiliano, della diocesi di 's-Hertogenbosch. » » 30 Al sig. Schippers Giovanni A., della diocesi di Haarlem. » 1 . luglio Al sig. Westhoff Paolo, dell'arcidiocesi di Colonia. » 10 Al sig. Lombaers Ermanno C E . , della diocesi di 's-Hertogenbosch. » » Al sig. van der Lande Antonio L. M., della medesima diocesi. » » Al sig. Neutelings Teodoro R., della diocesi idi Breda. 14 » » Al sig. Smits Francesco, della medesima diocesi. 21 Al sig. van Hussen Nicola G. G., della diocesi di ' s - Hertogenbosch. » 3 agosto Al sig. Van der Lugt Antonio H., della diocesi di Haarlem. » » » .Al sig. Janssens Federico B., dell'arcidiocesi di Utrecht. » » Al sig. Steenberghe Enrico, della medesima arcidioeesi. » 26 Al sig. Huelsenbeck Alfonso della medesima arcidioeesi. 7 settembre Al sig. Werheit Giovanni, dell'arcidiocesi di Colonia. » 9 Al sig. van Ders Francesco Antonio G., della diocesi di Breda. » » Al sig. Raijmakers Rodolfo, della diocesi di 's-Hertogenbosch. 4 ottobre Al sig. Williams Carlo, dell'arcidiocesi di Panamá. » 12 Al sig. Dresmé Teodoro M., della diocesi di Haarlem. » » Al sig. Sicking Enrico Giacomo G., della diocesi di 17 ' s-Hertogenbosch. 19 novembre » Al sig. Willemse Enrico L. M., dell'arcidiocesi di Utrecht. » 23 Al sig. van Hammersveld Cornelio M., della diocesi di Haarlem. 4 gennaio 1955. Al sig. Lorenz Adolfo, della diocesi di Fulda. » » » Al sig. Nuechter Giovanni, della medesima diocesi. » » 8 Al sig. Foresti Alberto, dell'arcidiocesi di Bologna. » 18 Al sig. Faller Adolfo, della diocesi di Friburgo Sv. » 31 Al sig. Burns Giuseppe, della diocesi di Oklahoma e Tulsa. » » » Al sig. Delciello Domenico P., della medesima diocesi. » » Al sig. Duncan Giacomo, della medesima diocesi. » Al sig. Enrico Carlo A., della medesima diocesi. » » Al sig. Goad Carlo, della medesima diocesi. » » » Al sig. Hoenig Carlo, della medesima diocesi. » Al sig. Hughes Guglielmo T., della medesima diocesi. Diarium 31 gennaio 1955. Al » Al » » » Al » » Al » » » Al » » Al Al Al » » Al » 3 marzo Al » » » 8 » » 11 23 » » » » » » 29 13 » 21 22 » » » » » » » » » » » » » » » » » aprile » » » » » 29 » 12 maggio » 22 » 6 » » luglio » » » » » » » » Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Al sig. Al sig. Romanae Curiae 573 Joyce Waldo, della medesima diocesi. Mollman Raimondo, della medesima diocesi. Moran Enrico Tommaso, della medesima diocesi. Morrison Leo, della medesima diocesi. Murphy Clifford Giacomo, della medesima diocesi. Perkins Cole P., della medesima diocesi. Spaèth Ervin P., della medesima diocesi. Zoernig Ermanno G., della medesima diocesi. Zurline Ermanno G., della medesima diocesi. Capitolo Francesco, della diocesi di Salt Lake City. Rinetti Cesare, della medesima diocesi. Halloran Guglielmo, della diocesi di Providence. McMahon Giovanni, della medesima diocesi. Mirando Felice, della medesima diocesi. Goldstein Davide, delParcidiocesi di Boston. Beaurivage Emilio, della diocesi di Lincoln. Buechel Giovanni N. della medesima diocesi. Ekeler Luigi G., della medesima diocesi. Formanack Carlo G., della medesima diocesi. Kalin Leandro, della medesima diocesi. Mahoney Giacomo, della medesima diocesi. Michael Leone V., della medesima diocesi. Podlesak Giacomo, della medesima diocesi. Steinauer Guglielmo A., della medesima diocesi. Whelan Guglielmo, della medesima diocesi. Guffanti Riccardo, delParcidiocesi di Milano. Hermes Lamberto, della diocesi di Tucson. Walsh Riccardo, della medesima diocesi. Doublesin Giovanni, delParcidiocesi di Malta. Gildemyn Edmondo, della diocesi di Gand. Rueping Giovanni, delParcidiocesi di Milwaukee. Antenore Giovanni, della diocesi di Faenza. Johnson Travis T., della diocesi di Corpus Christi. Bertotti Giuseppe, delParcidiocesi di Trento. Oliù Chiazzaro Fernando, delParcidiocesi di Montevideo. Peirano Facio Giorgio della medesima arcidiocesi. Vastano Claudio (Roma). 3 Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe militare : 23 giugno 1955. Al sig. Stella Francesco (Roma). La Commenda con Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa : 18 maggio 1951. Al sig. Lafayette de Andrade Antonio Carlo, delParcidiocesi di S. Sebastiano di Rio de Janeiro. 574 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officinae La Placca dell'Orsine di san Silvestro Papa: 21 maggio » 26 1955. Al sig. Bogaerts Théo, dell'arcidiocesi di Malinés. » Al sig. Casali Ferruccio, dell'arcidiocesi di Milano. La Commenda dell'Ordirne di san Silvestro Papa: 19 dicembre 1953. Al sig. Bettschart Francesco, della diocesi di Coirà. 26 agosto 1954. Al sig. Ribera Barnola Gioacchino, della diocesi di Barcellona. 1 settembre » Al sig. Maldigan Giovanni, dell'arcidiocesi di Indianapòlis. » » Al sig. Mueller Carlo, dell'arcidiocesi di Colonia. 7 » Al sig. Coloredo Mannsfeld Ferdinando, dell'arcidiocesi 20 ottobre di Vienna. » 27 Al sig. Puhr Giuseppe, della diocesi di Secovia. » » Al sig. de Abensperg-Traun Rodolfo, dell'arcidiocesi di » Vienna. » » » Al sig. Wertanek Giovanni, della medesima arcidioeesi. 4 novembre » Al sig. Cosentino Pasquale, della diocesi di Cassano Jonio. » Al -sig. Zagarese Amedeo, della medesima diocesi. » Al sig. Ruppero Guglielmo, dell'arcidiocesi di Colonia. » 11 3 marzo 1955. Al sig. Kaiser Francesco, della diocesi di Rottemburgo. » » Al sig. Montagnani Giovanni, idell'arcidiocesi di Modena. 10 » Al sig. Pardon Giuseppe, dell'arcidiocesi di Malines. 11 » » » Al sig. Van Haelst Edgardo, della medesima arcidioeesi. » Al sig. Manta Gerardo, della diocesi di Amelia. 13 aprile » » Al sig. Carfora Alfonso, della diocesi di Acerra. 21 » » » Al sig. Ozino Caligaris Alberto, della diocesi di Biella. » » Al sig. Pecorelli Angelo, della diocesi di Brescia. » » » Al sig. Sbardolini Lodovico, della medesima diocesi. » » » Al sig. libertini Bruno, della medesima diocesi. » » Al sig. Mandarini Umberto, dell'arcidiocesi di Capua. » » » » Al sig. Fattori Giulio, della diocesi di Civitavecchia. » » Al sig. Almini Umberto, dell'arcidiocesi di Milano. » Al sig. Tagliazucchi Francesco, dell'abbazia « nullius » di Nonantola. » » » Al sig. Bonaceto Antonio (Roma). » » Al sig. Ciambellini Mario (Roma). » » Al sig. Agostini Filiberto, della diocesi di Tarquinia. » » » Al sig. Polizzi Salvatore, della diocesi di Treviso. 22 » » Al sig. Bencivenga Mario (Roma). 27 » » Al sig. Adinolfì Cesare, della diocesi di Caltanissetta. 30 » » » Al sig. Tibaldesehi Cesare, dell'arcidiocesi di Vercelli. » Al sig. Tognetti Enrico, dell'arcidiocesi di Firenze. 2 maggio » Al sig. Cappelleri Giuseppe Maria, della diocesi di Gerace-Locri. » » Al sig. Menegoni Lorenzo, della diocesi di Fano. Diarium 2 maggio 25 » » » 26 » » » » » 14 giugno » » 17 » » » 23 24 26 6 » » » » » » » » » » » luglio » » 1955. » » » » » » Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. » » » » » » » » » » » » Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig sig. Romanae Curiae 575 Travostiiii Antonio, della medesima diocesi. Pf anner Felice, delParcidiocesi di Lucca. Argenziano Pasquale (Roma). Corbellini Paolo, delParcidiocesi di Milano. Crugnola Eugenio, della medesima arcidiocesi. Giussani Dante, della medesima arcidiocesi. Ficcarelli Prospero Rino, della diocesi di ReggioEmilia. Fornaciari Giulio, della medesima diocesi. Voltolini Vittorio, della medesima diocesi. Campiotti Angelo, delParcidiocesi di Milano. Testorr Edoardo, della medesima arcidiocesi. Cappelli Lino (Roma). Vogliotti Federico, delParcidiocesi di Torino. Orecchia Rinaldo (Roma). Forno Ernesto (Roma). Furlanis Armando, della diocesi di Concordia. Antonelli Marco (Roma). Pompa Edoardo (Roma). Staboli Agostino (Roma). 1 Il Cavalierato dell'Ordine di san Silvestro Papa: 8 luglio 1954. Al sig. Gerlach Bernardo, della diocesi di Muenster. 7 settembre » Al sig. Koch Augusto, delParcidiocesi di Colonia. 9 » » Al sig. Bonants Martino F., della diocesi di 's-Hertogenbosch. 21 » » Al sig. Jongerius Sebastiano A., delParcidiocesi di Utrecht. 22 » » Al sig. Ernst Giovanni, della diocesi di Aquisgrana. 4 ottobre » Al sig. Vos Gerardo, delParcidiocesi di Utrecht. 13 » » Al sig. Van Dijck Guglielmo G. F., della diocesi di Haarlem. 23 » » Al sig. Viscito Salvatore, della diocesi di Brooklyn. 4 novembre » Al sig. De Maddis Silvio, della diocesi di Cassano Jonio. » » » Al sig. Marrone Francesco, della medesima diòcesi. 11 » » Al sig. Cox Michele E., della diocesi di 's-Hertogenbosch. 23 » » Al sig. Wijsen Paolo J. H. A., della diocesi di Ruremonda. 11 marzo 1955. Al sig. Crois Lorenzo, delParcidiocesi di Malines. » » » Al sig. Piette Maurizio, della medesima arcidiocesi. » » » Al sig. Van Elderen Edoardo, della medesima arcidiocesi. 26 » » Al sig. Hieber Giovanni, delParcidiocesi di Monaco e Frisinga. » » » Al sig. Hornstein Eugenio, della medesima arcidiocesi. » » » Al sig. Rueddel Enrico, della medesima arcidiocesi. 21 aprile » Al sig. Tannoja Riccardo, della diocesi di Andria. » » » Al sig. Ceolin Francesco, della diocesi di Padova. » » » Al sig. Mazza Silvio, della medesima diocesi. » » » Al sig. Barani Domenico, dell'abbazia « nullius » di Nonantola. Acta 576 21 aprile » 29 30 » » » » 2 maggio » » » » » » 12 » 16 17 26 » 27 » 8 17 » 23 » 5 » » » giugno » » » » luglio Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1955. Al sig. Fartuzzi Fulvio, della diocesi di Tarquinia. » Al sig. Bentini Giuseppe, della diocesi di Faenza. » Al sig. Bordoni Tito, dell'arcidiocesi di Firenze. Al sig. Lavorini Nello, della medesima arcidioeesi. » Al sig. Bianco Vincenzo, dell'arcidiocesi di Milano. » Al sig. Colombo Annibale, dell'arcidiocesi di Bologna. » Al sig. Scaglione Giulio, della diocesi di Gerace-Locri. » Al sig. Falletti Giuseppe, della medesima diocesi. Al sig. Spagnolo Saverio, della medesima diocesi. Al sig. Curzi Fausto, della diocesi suburbicaria di Palestina. Al sig. Senni Ottorino, della medesima diocesi. Al sig. Clerici Giovanni, della diocesi di Brescia. Al sig. Valerio Francesco, della diocesi di Tortona. Al sig. Colombo Giuseppe, dell'arcidiocesi di Milano. Al sig. Scarpelli Mario, della diocesi di S. Marco e Bisognano. Al sig. Rozzera Bruno (Roma). Al sig. Val torta Riccardo (Roma). Al sig. Parini Allieto (Roma). » Al sig. Galli Carlo, della diocesi di Albenga. » Al sig. Graglia Luigi, dell'arcidiocesi di Torino. Al sig. De Luca Antonino (Roma). Al sig. Trippodo Giuseppe (Roma). » Al sig. Longhi Raffaele (Roma). NECROLOGIO 19 giugno 1955. Monsig. Jalbrzykowski Romualdo, Arcivescovo di Wilna. 20 » » Monsig. Arcoverde de Albuquerque Cavalcanti Andrea, Vescovo tit. di Limme. 28 » » Monsig. Dieter Giovanni, Vescovo tit. di Gerafì, Vicario Apostolico dell'Arcipelago dei Navigatori. 27 luglio » Monsig. Moreira dos Santos Faustino, Vescovo di Santiago di Capo Verde. » » » Monsig. Perelló y Pu Giovanni, Vescovo di Vich. 10 agosto » Monsig. Larrain Cotapos Giorgio Antonio, Vescovo di Chillan. » 13 » » » » Monsig. Liagre Luigi, Vescovo di La Rochelle. Monsig. Vianello Mario, Arcivescovo di Perugia. An. et vol. XXXXV1I 26 Septembris 1955 (Ser. IT, v. XXII) - N. 12 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E ACTA PII PP. XII CONSTITUTIONES APOSTOLICAE T BACOLODENSIS (DUMAGUETENSIS) Ë B A C O L O D E N S I D I O E C E S I Q U A E D A M TERRITORIA D E T R A H U N T U R ECCLESIA FORMATUR, (( D U M A G U E T E N S I S )) PIUS E Q U I B U S NOVA APPELLANDA. EPISCOPUS S E R V U S S E R V O R U M DEI A D P E R P E T U A M REI M E M O R I A M Sanctissima ea verba, quae Christus discipulis fecit : « et eritis mihi testes in Ierusalem, et in omni Iudaea et Samaria et usque ad ultimum terrae » (Act. 1, 8 ) , vera omnino per saecula facta sunt, prolatis Ecclesiae finibus ad omnes populos, communicataque vel cum extremis terrae gentibus christiana veritate et sanctitate. Quod cum, his praesertim temporibus, in insulis quoque Philippinis evenerit, cumque venerabili Fratri Aegidio Vagnozzi, Archiepiscopo titulo Myrensi et in iisdem insulis Apostolico Nuntio, visum sit ibi terrarum novam condere dioecesim : id enim magnas utilitates rei christianae se afferre censere ; Nos, audito consilio venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium Negotiis Consistorialibus praepositorum, simulque quid hac de re sentiat venerabilis Frater Emmanuel Yap, Episcopus Bacolodensis ; post rem magna consideratione reputatasi ac suppletum consensum eorum qui in negotio aliquid iuris vel habeant ve se habere arbitrentur, de Nostra 37 - ACTA, vol. X X I I , n. 12. - 26-9-1955. 578 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale summa et apostolica potestate, haec statuimus et decernimus. A dioecesi Bacolodensi id territorii separamus, quod civilem provinciam comprehendit, vulgo Negros Oriental cognominatam ; item insulam distrahimus, cui nomen Siquijor, et municipia populari lingua S. Carlos, Calatrava, Toboso et Escalante vocata; ex quibus regionibus novam dioecesim constituimus, Dumaguetensem, a principe eius regionis urbe, appellandam, atque iisdem limitibus terminandam ac terrae e quibus coalescit. Quam Ecclesiam metropolitanae Sedi Nominis Iesu seu Cebuanae subicimus suffraganeam, eiusque Praesulem Archiepiscopo eiusdem metrópolis obnoxium facimus. Ea itidem dioecesis urbem Dumaguete ceu Sedem habebit ; cathedram vero Episcopus collocabit in templo S. Catharinae Virginis et Martyris, in eadem civitate, quod idcirco ad cathedralis aedis dignitatem evehimus, iis honoribus, iuribus ac privilegiis tributis quae Iure Canonico huiusmodi templis conceduntur. Quae omnia Episcopis quoque Dumaguetensibus permittimus, impositis tamen ipsis etiam oneribus e tam eximia dignitate manantibus. Mensam episcopalem, quae dicitur, efficient tum christianorum ultro oblata pecunia, tum etiam bonorum pars quae, facta rerum divisione iuxta canonem 1500 Codicis Iuris Canonici, Ecclesiae Dumaguetensi cedent, tum denique Curiae fructus. Novae dioecesis regimen et administratio, simulque electio Vicarii Capitularis, Sede vacante, iura et onera cleri et populi, aliaque huiusmodi, omnino Iure Canonico regantur. Quod vero ad clerum attinet, praecipimus ut clerici ei Ecclesiae habeantur ascripti, ubi legitimo domicilio commorentur, eo tempore quo hae Litterae Nostrae ad effectum deducentur. Ut autem in Dumaguetensi Sede sacrarum caerimoniarum splendor augeatur et Episcopo coetus consiliariorum sit praesto, iubemus ut Canonicorum Collegium in eadem Ecclesia condatur, iuxta normas per alias sub plumbo Apostolicas Litteras edendas; attamen potestatem facimus ut donec id fiat, saltem dioecesani Consultores eligantur, consilio, prudentia Praesulem iuvaturi. Cum praeterea sacerdotes sint christiani populi rectores, iisque Ecclesia sancta maxime opus habeat, venerabilis Prater Episcopus, cui nova Sedes gubernanda contigerit, omnes curas impendat ut in suo territorio seminarium saltem elementarium exstruatur, pueris excipiendis iisque educandis, quos divina bonitas ad sacerdotii munera vocaverit. E quorum numero lectissimos quosque suo tempore Romam mittet, ut philosophicis et theologicis veritatibus in Pontificio Collegio Piano Latino Americano imbuantur et erudiantur. Mandamus denique ut ea acta et documenta quae ad novam dioecesim respiciant, cum primum fas erit a Curia Bacolodensi ad Cu- Acta Pii Pp. XII 579 riam Dumaguetensem rite mittantur, ibidem religiose custodienda. Vo-^ lumus postremo ut quae his Litteris Nostris praecipimus venerabilis Frater Aegidius Vagnozzi, cuius mentionem fecimus, ad effectum perducat, factis ad id necessariis facultatibus, quas poterit, si id visum fuerit, alii quoque viro delegare, dummodo in ecclesiastica dignitate constituto; peracti vero negotii documenta exarari curet, quas ad S. Congregationem Consistorialem cito mittet. Quod si eo tempore quo haec iussa et decreta exsequenda sunt, alius in insulis Philippinis Apostolicae Nuntiaturae praeerit, huic scilicet eadem mandata damus ac potestates concedimus. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die quinto mensis Aprilis, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quinto, Pontificatus Nostri septimo decimo. CELSUS Card. COSTANTINI 8. R. E. Cancellarius ¡$| Fr. ADEODATUS L Card. PIAZZA 8. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Bernardus De Felicis, Proton. Apost. Caesar Federici, Proton. Apost. L o c o Çi Plumbi In Ap. Cane. tab. vol. LXXXX, n. 63. 580 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale n UBEKABENSIS (PATENSIS) A B UBERABENSI DIOECESI Q U A E D A M SEPARANTUR C U R I A E , E X Q U I B U S , I N U N U M R E D A C T I S , NOVA E F F I C I T U R D I O E C E S I S , ( ( P A T E N S I S ) ) N U N C U P A N D A . PIUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI A D P E R P E T U A M REI M E M O R I A M Ex quo die infinita Dei bonitas voluit Nos ad supremum Ecclesiae fastigium evehi summamque sacri imperii tenere, nihil antiquius nihil sanctius habuimus quam ut iis, qui christiano gloriantur nomine commodior aptior que in dies pateat ad aeternam salutem aditus. Cum igitur venerabilis Frater Alexander Gonçalves do Amaral, Uberabensis Episcopus, de fidelium bono sollicitus qui in meridiana degunt regione eius Civitatis, cui nomen vulgo «Minas Gérais», in Brasiliana Republica, ab hac Romana Sede petierit ut, partito peramplae suae dioecesis territorio, nova conderetur dioecesis, hisce cedendum postulatis profecto censemus. Audita itaque sententia venerabilis Fratris Armandi Lombardi, Archiepiscopi titulo Caesariensis Philippi et in Brasilia Apostolici Nuntii, atque consensu eorum suppleto qui in hac re aliquid iuris habeant vel se putent habere; post rem intentissime consideratam, de consilio venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium Negotiis Consistorialibus praepositorum ac de summa Nostra potestate haec quae sequuntur decernimus atque iubemus. A dioecesi Uberabensi totum disiungimus territorium, in quo curiae exstant quae hic vulgato nomine dinumerantur, videlicet : S. Antonio de Patos, N. S. do Rosario de Patos, Araxá, Coromandel, Ibiá, Pratinha, Lagoa Formosa, Sant'Ana de Patos, Presidente Olegario, Patrocinio, Serra do Salitre, Abadia dos Dourados, Monte Carmelo, Perdizes, Carmo do Paranaiba, Desemboque, Delfìnópolis ; ex quibus in unum redactis novam efiicimus dioecesim, Patensem nuncupandam. Cuius fines, ut patet, ipsarum omnium simul curiam finibus terminabuntur, ita ut ad septemtrionem attingant Paracatuensem Praelaturam nullius dioecesis; sub oriente Aterradensem dioecesim; ad meridiem dioecesim Guaxupensem; sub occidente denique Uberabensem dioecesim. Decernimus igitur ut nova Acta PU Pp. XII 581 Patensis Ecclesia ut suffraganea subdatur metropoli Bellohorizontinae, cuius Archiepiscopo sit Patensis Praesul iure obnoxius; ut praeterea idem Praesul sedem ac domicilium in urbe vulgo « P a t o s de Minas» statuat, cathedram vero pontificalis magisterii in curiali aede S. Antonii Patavini collocet; ut denique urbs et sacra aedes atque Patensis dioecesis, de quibus dicimus, iisdem decorentur honoribus, iuribus, privilegiis, quae ad ceteras eiusdem gradus episcopales urbes, cathedrales aedes atque dioeceses spectant; Episcopus vero iura et onera habeat, quae episcopalem solent consequi dignitatem. Ne vero in cathedrali Patensi templo quid divini cultus magnificentiae desit, neve diu sacrorum Antistes eorum careat senatu virorum, quorum consilio ac navitate fruatur, volumus ut Canonicorum Collegium cito erigatur iuxta peculiares normas, quas per alias sub plumbo Litteras describemus ; quoadusque vero huiusmodi Collegium condi nequeat, concedimus ut Canonicorum loco dioecesani renuntientur Consultores. Quae vero ad novae Ecclesiae regimen et administrationem respiciunt, item ad creandum Capitularem Vicarium, cum Sedes vacaverit, ad fidelium et sacerdotum iura et onera, ad aliaque huiusmodi, eadem praecipimus servanda quae Codex I. C. iubet. Episcopalis autem mensa sive Curiae fructibus constabit, sive fidelium pecuniis ac rebus, sponte oblatis, sive denique bonis quae, facta divisione rerum ac facultatum Uberabensis mensae, pro rata parte, huic contingent dioecesi, servatis iussis canonis 1500 C. I. C. Cum praeterea studiosissima sit ponenda cura in pueris educandis, quos Christi instinctus animorumque amor ad sacerdotium incenderit capessendum, Patensis Episcopus seminarium saltem elementarium quam primum excitandum curabit, ad iuris normam et iuxta leges a S. Consilio Seminariis studiorumque Universitatibus praeposito datas, atque ex eodem optimos quosque adulescentes eliget, quos in hanc Urbem mittet, in Pontificio Ephebeo Piano Latino Brasiliano philosophia ac theologia imbuendos. Decernimus quoque ut simul ac Patensis dioecesis condita fuerit, clerici illi dioecesi habeantur ascripti, in cuius regione iure optimo degunt atque ut omnia documenta et acta, quae ad novam Sedem ad eiusque clericos, fideles bonaque temporalia spectant, a Curia Uberabensi quam primum ad Patensem Curiam mittantur, in eius tabulario custodienda. Venerabilem denique Fratrem Armandum Lombardi, quem supra diximus, deligimus, ad ea quae his Nostris Litteris praescripsimus efficienda, vel eum qui eodem tempore, quo haec iussa ad rem adducentur, Apostolicae in Brasilia Nuntiaturae praeerit; cui vero contigerit hoc exsequendum opus, illi necessarias ad id potestates facimus, cuilibet 582 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale subdelegandas, si opus fuerit, viro ecclesiastica dignitate praedito, onusque iniungimus effectum negotium in acta referendi eorumque fide digna exempla ad S. Congregationem Consistorialem quam cito mittendi. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eas dereta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum ef&cacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Eomae apud S. Petrum, die quinto mensis Aprilis, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quinto, Pontificatus Nostri septimo decimo. CELSUS Card. COSTANTINI j£i Fr. ADEODATUS I. Card. PIAZZA S. R. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Bernardus De Felicis, Proton. Apost. Caesar Federici, Pront. Apost. JLoco S in Ap. Plumbi Cane, tab., vol. LXXXX, n. IS. Acta Pii Pp. X H 583 III MARILIENSIS IN MARILIENSI CATHEDRALI T E M P L O CANONICORUM C O L L E G I U M CONSTITUITUR. PIUS EPISCOPUS S E R V U S S E R V O R U M DEI AD P E R P E T U A M REI M E M O R I A M Sive de Iuris Canonici iussis exsequendis, sive de cultu Dei magnificentius curando, sive denique de coetu lectissimorum virorum praesto habendo sollicitus, venerabilis Frater Archiepiscopus-Episcopus Mariliensis petiit ab hac Apostolica Sede ut in suo cathedrali templo Canonicorum Collegium conderetur. Cui postulationi cum velimus libenti animo concedere, post auditum venerabilem Fratrem Armandum Lombardi, Archiepiscopum titulo Caesariensem Philippi, et in Brasilia Apostolicum Nuntium, ac rem magna consideratione reputatam ; post denique eorum consensum suppletum, qui in hoc negotio aliquid iuris vel habeant vel se habere arbitrentur, quae S. Congregatio Consistorialis censuit esse facienda omnino probantes, de apostolica Nostra potestate haec quae sequuntur statuimus ac decernimus. In cathedrali Mariliensi templo Canonicorum Collegium constituimus; quod duabus constabit Dignitatibus, quas vocant : Archidiaeonatu, nempe, et Archipresbyteratu. Quas praeter, hic virorum coetus quattuor comprehendet Canonicos, quorum unus theologi munere fungetur, alteri vero officium tradetur admissa populi expiandi. Est praeterea Nobis voluntas ut Canonicatus et Dignitates etsi primo concedantur ad norman Iuris Canonici assignentur. Quoadusque tamen tum Canonicatus cum Dignitates bonis augeri non poterunt, facultatem facimus ut iis quoque sacerdotibus conferri possint, qui alio iam beneficio fruantur, vel cum animorum curatione coniuncto. Quod autem ad divina oificia persolvenda pertinet, sinimus ut his tantum diebus Canonici sacris caerimoniis operentur : die videlicet festo Nativitatis Christi, Paschatis, Pentecostes, 584 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SS. Corporis Christi, Beatae Mariae Virginis caelo receptae, SS. Apostolorum Petri et Pauli, S. Benedicti, cuius honori est sacra aedes cathedralis dicata, die tandem anniversaria consecrationis eiusdem templi. Cum autem omnino deceat ut qui viri in Episcopi senatum asciscuntur praecipuis insignibus condecorentur, concedimus ut sive Dignitates sive Canonici, intra fines tamen suae dioecesis, nigram adhibeant vestem talarem cum fimbriis violacei coloris, zonam sericam pariter violaceam, rochetum cum reflexu coccineo, hoc est vermelho-cremisi ut populari vocabulo dicitur, in manicis, mozetam e serico villoso nigro cum fimbriis coccineis et, iuxta temporum opportunitatem, cappam cum pellibus albi coloris atque caligas violaceas. Ad cetera Canonicorum officia, iura, onera, obligationes quod respicit, haec omnia Codice Iuris Canonici omnino regantur; e quibus illud etiam sequitur ut, Canonicorum Collegio constituto, Consultores dioecesani a suo munere cessent. Curet autem singulari sollicitudine sacrorum Antistes Mariliensis ut quam primum, secundum eiusdem Codicis praescripta, Constitutiones seu regulae Capitulares, quae dicuntur, exarentur, sincere religioseque ab unoquoque Canonicorum servandae. His vero Litteris ad effectum deducendis venerabilem Fratrem Armandum Lombardi deligimus cui omnes potestates agendae rei facimus, alii quoque viro, si casus ferat, delegandas, qui tamen sit ecclesiastica dignitate insignis. Idem venerabilis Frater documenta peracti negotii fieri curabit, quorum sincera exempla ad S. Congregationem Consistorialem cito mittet. Quod si eo tempore quo res agenda erit alius eidem Nuntiaturae in Brasilia praeerit, huic et idem mandatum damus et facultates concedimus. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo de- Acta Pii Pp. XII 585 trectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Eomae, apud S. Petrum, die uno et vicesimo mensis Aprilis, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quinto, Pontificatus Nostri septimo decimo. CELSUS Card. COSTANTINI © Fr. ADEODATUS I. Card. PIAZZA S. R. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost. Silvius Sericano, Proton. Apost. L o c o £p P l u m b i In Ap. Cane, tab., vol. LXXXX, n. 06. L I T T E R A E APOSTOLICAE I TEMPLUM P A R O E C I A L E , DEO I N H O N O R E M B . MARIAE V. I M M A C U L A T A E (( APA- RECIDA)) A P P E L L A T A E IN U R B E AC DIOECESI RIOPRETENSI D I C A T U M , P R I V I L E G I I S BASILICAE MINORIS HONESTATUR. PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Nostra quam maxima iugiter fuit cura ut, Romanorum Pontificum Decessorum Nostrorum vestigiis insistentes, fideles ad pietatem in Deum atque in Deiparam Virgili em excitaremus. Nunc autem haud sine animi gaudio accipimus fideles urbis ac dioecesis Riopretensis impensam exhibere religionem erga Beatam Virginem Mariam cuiusvis labis ab origine nesciam, quam « Senhora Aparecida )) vulgato appellant nomine, seu « Nostram Dominam ab Apparitione ». Etenim, cum novum magnificentiusque in eadem Episcopali urbe aedificari Mariale Templum ab Ordinario loci statutum esset, idem Templum fidelium sumptibus et largitionibus ac potissimum studio et opera Fratrum Minorum Franciscanum, quorum curae commissum est, quinque vix annis fuit extructum et anno M C M X X X X I I I sollemniter consecratum. Amplitudine vero et longitudine nec non cel- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sissima turri est conspicuum, atque decem, praeter Aram maximam, marmoreis altaribus affabre exornatum. Anno insuper M C M X X X X I X in eodem Templo Eucharisticus simul et Marialis ex tota ecclesiastica Provincia Conventus, Dilecto Filio Nostro Carolo Carmelo S. R. E. Presbytero Cardinali de Vasconcelos Mota, Archiepiscopo Sancti Pauli in Brasilia, moderante, sollemni ritu habitus fuit. Huc peregrinantium more fidelium turmae, Immaculatam Virginem tamquam Patronam deprecaturae, conveniunt; hinc ipsius Virginis Mariae Simulacrum ad totam dioecesim invisendam religiosa pompa bis avectum est. Quibus omnibus perpensis, dilectus filius, hodiernus Curio, una cum Sodalibus Minoribus Franciscalibus nec non civibus et piis advenis, Venerabilem Fratrem Libanium Lafayette, Episcopum Riopretensem, adiit ut is a Nobis honorem impetraret quo, hoc arino Immaculatae Conceptioni Beatae Mariae Virginis praecipue dicato, memoratum Templum Basilicae Minoris nomine ac iure augeretur. Quae vota, ad tantam Marialem pietatem magis augendam et congruo per Nos afiiciendam praemio, libenti animo explere volentes, ex consulto Sacrae Rituum Congregationis, certa scientia ac matura deliberatione Nostra atque Apostolica Nostra auctoritate, praesentium Litterarum vi perpetuumque in modum Ecclesiam paroecialem, Deo in honorem Beatae Mariae Virginis Immaculatae, quae « Nossa Senhora da Conceiçao Aparecida » vulgo nuncupatur, dicatam atque in urbe ac dioecesi Riopretensi in Brasilia exstantem, honoribus ac privilegiis Basilicae Minoris decoramus atque af&cimus. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque ad quos pertinent seu pertinere poterunt, nunc et in posterum, plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse et definiendum : irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus super his, a quovis, auctoritate qualibet, «cienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die iv mensis Iunii, anno MCMLIV, Pontificatus Nostri sexto decimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis GILDO BRUGNOLA a Brevibus Apostolicis Acta Pii Pp. XII 587 II BEATA M A R I A V. AB ORIGINE I M M A C U L A T A TOTIUS CIVITATIS AMAZONENSIS IN B R A S I L I A PATRONA C A E L E S T I S C O N F I R M A T U R . PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Primae labis expertem Deiparam cives Amazonenses in Brasilia praecipuis, ut accepimus, perpetuisque venerantur obsequiis. Jamvero, qui primi eam regionem subegerunt, oppido « Manaos » condito, quod princeps evasit, eandem in fidem atque tutelam Beatae Mariae Virginis Immaculatae tradere voluerunt. Est igitur intaminati Deiparae Conceptus tanta apud eam gentem religio ut dies eius festus maximis celebretur sollemnibus eademque Dei Mater, illo nomine invocata, peculiaris habeatur Tutrix et Patrona. Vertente autem hoc Mariano Anno, quo memoria semel saecularis definiti huiusce catholicae doctrinae capitis per universam agitur Ecclesiam, Venerabilis Prater Albertus Gaudentius Ramos, Archiepiscopus Manäensis, quocum supplicationes sociarunt alii Antistites, Clerus, publicae rei Moderatores et populus fidelis, Nos rogavit ut Beatam Mariam Virginem ab origine Immaculatam Civitatis Amazonensis caelestem Patronam renuntiaremus. Quibus precibus libenter admissis, Nos, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Beatam Mariam Virginem ab origine Immaculatam totius Civitatis Amazonensis in Brasilia praecipuam apud Deum Caelestem Patronam confirmamus seu eligimus, constituimus, declaramus, omnibus adiectis honoribus et privilegiis liturgicis, quae principalibus regionum Patronis rite competunt". Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si 588 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale quidquam secus super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter siveignoranter attentari contigerit. Datum Eomae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, dieiv mensis Iunii, anno MCMLIV, Pontificatus Nostri sexto decimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis; GILDO PRUGNOLA a Brevibus Apostolicis III CONSTITUTIONES ORDINIS BASILIANI SANCTI IOSAPHAT APPROBANTUR. PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Divus Basilius Magnus, monachorum vitae communitatem profitentium auctor ac legifer pater, eo praecipue mentem intendit ut Evangelii praecepta de christiana perfectione monachorum in religiosa societate degentium condicioni accommodaret, quam,, utpote Christi doctrinae magis congruentem, anachoretarum institutis» anteferendam esse edixit. Quam in coenobio vivendi rationem, pro ingenii sui ubertate, luculenter exposuit in libris, quos de pietatis cultu scripsit,, maxime vero Regulis, quas fusiores et breviores appellant, ac quibus, quasi fundamento nisum, laudatum hoc vitae genus in Orientis atque etiam Occidentis partes est feliciter provectum. Ex Orientalium vero consuetudine in Ecclesia quoque Ruthena, ab ipsis rerum eius initiis, haec vitae Deo devote societas floruit viguitque, auctore praesertim Sancto Theodosio Peceriensi, eiusdem Ecclesiae Coenobiarcha, cuius typicon, quod' dicitur, Sancti Basilii instituta complectens atque e (( Laura » Peceriensi ceteris eiusdem Ecclesiae asceteriis in exemplum praefulgens, communem quandam praebuit sacrae huic militiae normam. Monasteria, deinde, in regione Metropolitana Kioviensi sita, postquam Ruthenorum Ecclesia est cum hac Apostolica Sede, saeculo xvi, iterum coniuncta, in unam Congregationem Sancti Basilii Magni, a Iosepho Velamin Rutskyj, Metropolita, — annitente Sancto Iosaphat, Archiepiscopo Polocensi, Martyre, — anno millesimo sexcentésimo septimo decimo, constitutam, paulatim coaluerunt. Quam monasteriorum coagmentationem seu Congregationem imprimis Urbanus PP. V I I I , Decessor Noster, anno millesimo Acta Pii Pp. XII 589 sexcentésimo tricesimo primo, probavit, eandemque, cum iam omnia asceteria illa uno Sancti Basilii Ordine continerentur, Benedictus PP. XIV, item Decessor Noster, anno millesimo septingentésimo quadragesimo quarto, sua confirmavit auctoritate. Cum autem Basilianus Ordo, post florentissimas res, temporum iniquitate, scilicet saeculo vergente decimo octavo, magna cepisset detrimenta, quandoquidem potior eius pars a summa Russorum potestate adempta fuerat atque deleta, Pius PP. VII et Pius PP. IX, Decessores Nostri, providenti consilio eius statum sublevare conati sunt. Leo autem PP. XIII, imm. mem., Litteris Apostolicis, die duodecima mensis Maii, anno millesimo octingentesimo octogesimo secundo, sub anulo Piscatoris expeditis, decrevit, ut eadem religiosa Sodalitas novis legibus atque institutis ordinaretur; quo ex praescripto novae conditae fuere Constitutiones, quas denique, anno millesimo nongentesimo nono, Sanctus Pius PP. X, uti certas atque absolutas, approbavit. Quae quidem Constitutiones ad canones Litterarum, quas die nona mensis Februarii, anno millesimo nongentesimo quinquagesimo secundo, motu proprio dedimus ad Orientales Ecclesias, a Sacro Consilio hisce ipsi praeposito sunt accomodatae. Preces igitur ad Nos admotae sunt, ut eas Nostra auctoritate approbaremus ; quibus, ut Nostram in hanc religiosam Sancti Basilii familiam significaremus voluntatem, libenti animo statuimus obsecundare. Quapropter, e Sacrae Congregationis pro Ecclesia Orientali consulto, omnibus attente perpensis, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Constitutiones Ordinis Basiliani Sancti Iosaphat, a memorato Sacro Consilio rite recognitas, approbamus et confirmamus iisque Apostolicae sanctionis robur adicimus, dummodo conveniant cum exemplo, quod in Tabulario Sacrae eiusdem Congregationis pro Ecclesia Orientali asservatur, et cuius prima verba sunt : « Ordo noster " Ordo Basilianus Sancti Iosaphat " nuncupatur », extrema autem : « Huic disciplinae de peccatis reservatis cum censura subiciuntur omnes professi ». Hisce simul Litteris et auctoritate Nostra abrogamus et abrogata esse declaramus ea omnia, quae hisce Constitutionibus, per Nos approbatis, non continentur. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illis- que, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irri- 590 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis,, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Eomae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xiv mensis Iunii, festo Sancti Basilii Magni, Episcopi et Ecclesiae Doctoris, anno MDCCCCLIV, Pontificatus Nostri sexto decimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotii» GILDO PRUGNOLA a Brevibus Apostolicis IV BEATA MARIA V. IMMACULATA ET SANCTUS LEANDER EP. TOTIUS HUELVENSIS DIOECESIS PATRONI AEQUE PRINCIPALES CONSTITUUNTUR. PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Ut recens sati agri peculiari indigent cultu atque curatione, ita novas ab hac Apostolica Sede institutas dioeceses singulari expedit frui patrocinio caelesti quo magis vigeant laetioresque edant fructus. Recte igitur Dilectus Filius Petrus Cantero Cuadrado, Episcopus dioecesis Huelvensis, anno proxime elapso per Nos erectae, Nos rogavit ut Beatam Mariam Virginem primae labis expertem, centesimo expleto anno ab Eius immaculato conceptu ab Ecclesia definito, et Sanctum Leandrum, olim Episcopum dioecesis Hispalensis, a qua Huelvensis fuit seiuncta, regionis, cui sacra praeest potestate, caelestes Patronos renuntiaremus. Quibus votis, pro pastorali Nostra cura, quam etiam in novam hanc dioecesim intendimus, libenti animo statuimus obsecundare. Quapropter, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia et matura deliberatione Nostra deque Apostolica potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Beatam Mariam Virginem ab origine Immaculatam, dioecesis Huelvensis caelestem apud Deum Patronam aeque principalem cum Sancto Leandro, Episcopo et Confessore, constituimus, facimus, renuntiamus, omnibus adiectis honoribus ac privilegiis liturgicis quae principalibus dioecesium Patronis rite competunt. Contrariis quibusvis non obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sor- Acta, Pii Pp. XII 591 tiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nuncet in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Eomae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x i v mensis Iunii, anno MDCCCCLIV, Pontificatus Nostri sexto decimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis; GILDO PRUGNOLA a Brevibus Apostolicis V ECCLESIA SANCTAE RITAE, VIDUAE, IN OPPIDO CASSIA, NURSINAE DIOECESIS, ADHONOREM BASILICAE MINORIS EVEHITUR. PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Sanctae Ritae a Cassia « veneratio» et cultus, ut ait Decessor Noster Leo Pp. XIII, fel. r e c , non modo Umbriae atque Italiae fines est praetergressus, sed Europam universam occupavit, vigetque etiam in novo Orbe florentissimus, magnis assiduisque prodigiis a Christo altus atque auctus ». Quae verba, nedum longa obscuraverit dies, confirmata potius post undecimum lustrum et luculentiora evasisse nemo est, quin videat. Verumtamen, si nulla fere tellus validi Ritae patrocinii est expers, Cassia, eius sacri corporis custos fidelissime et sanctitatis quondam spectatrix, est felix locus, quem elegit Deus, ubi huius intercessionis potentiam ostenderet maxime. Vix enim dici potest,, quot Christifidelium turmae, ex dissitis etiam regionibus, eo accurrant toto fere anni tempore ad vota solvenda, et, maculis emundata conscientia, sacra reficiantur Synaxi. Nihil ergo mirum, si novissimis hisce temporibus, loco veteris Ecclesiae, alteram aedificare necesse fuit, quae tantae fidelium frequentiae ac celebritati sufficeret. Nec sane praetermissum ab arte et natura id exquirere, quod novum templum ornaret et excoleret. Sub aërio tholo, multorum colorum renident lectissima marmora ac tessellata opera, egregiorumque pictorum ars sub oculos intuen- 592 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tium subicit Sanctae Ritae gloriosos fastos, Angelorum choros, et divinae religionis mysteria. Iuvat etiam memorare Monialium Sancti Augustini alacre assiduumque ministerium, decorum caerimoniarum officium, supellectilem copiosam et pretiosam. Nec praetereundum videtur non longe ab hoc pietatis deversorio aedes esse constitutas, ubi pupillae aluntur et instituuntur, ex omnibus terrae partibus collata stipe. Quibus omnibus attente perpensis, Venerabilis Frater Hilarius Boatta, episcopus Nursinus, preces amplissima Dilecti Filii Nostri Nicolai S. B. E. Protodiaconi Cardinalis Canali, Ordinis Eremitarum Sancti Augustini Protectoris, commendatione suffultas, Nobis adhibuit, ut hoc Templum Basilicae Minoris nomine ac iure donaremus. Nos autem, qui Christifidelium pietatem et sanctimoniam omni modo adaugere cupimus, libenti animo his votis statuimus obsecundare. Quapropter, e Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra, deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum, Ecclesiam Sanctae Ritae, Viduae, in oppido Cassia dicatam ad honòrem Basilicae Minoris evehimus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis, quae Templis itidem insignibus rite competunt. Contrariis quibuslibet nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in perpetuum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum, irritumque ex nunc et inane fieri, si quidpiam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum ex Arce Gandulfi, sub anulo Piscatoris, die i mensis Augusti, anno MCMLV, Pontificatus Nostri septimo decimo. PIUS PP. XII Acia PU Pp. XII 593 EPISTULAE I AD BXCMOS PP. DD. P A U L U M M E O U C H I , EPISCOPUM TYRENSEM, EPISCOPUM CAHIRENSEM, I G N A T I U M ZIADÉ, PROCURATORES TRIARCHATUM^ SEU COMMISSARIOS CETEROSQUE DIB, ARCHIEPISCOPUM BERYTENSEM, APOSTOLICOS EIUSDEM PETRUM APUD PATRIARCHATUS MARONITARUM PA- EPISCOPOS. PIUS PP. XII Venerabiles Fratres, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Nos, quemadmodum et universi dilecti Nobis Maronitae, valde doluimus, cum pii obitus nuntium percepimus desideratissimi Patriarchae Antonii Petri Arida, qui, devexa aetate consumptus gravique infirmitate correptus, die X I X volventis mensis, in festo Ascensionis Domini Nostri Iesu Christi, terrestrem suam vitam finivit ; ita eius animae, fusis Deo precibus, sempiternae lucis et pacis praemium deposcimus, haud sine laude memorantes ipsum patriarchale munus, amplius quam viginti ante annos sibi creditum, nobili testamento tradito absolvisse, quo vestrates adhortatus est, ut erga Catholicam Ecclesiam et Beatissimi Petri Cathedram avitam observantiam semper animis defixam et immotam retinerent. Hisce in luctuosis adiunctis rerum Nos, qui Ecclesiam apud Maronitas vigilanti amantique voluntate prosequimur, in has necessarias vel opportunas Nostras Summi Ecclesiae Antistitis convertimus curas, unice animorum salute ob oculos habita, ut Nobis fas est, qui, licet indigni, divini Redemptoris in terris gerimus vices. Nemo, cui Orientalium Ecclesiarum historia perspecta sit, ignorat aut parvi pendit multiplicia testimonia, quibus Romani Pontifices peculiaris benevolentiae sollicitudines in inditam Maronitarum gentem ediderunt; itemque quisque novit eandem — idque in maximam laudem vestram vertat — deditissimis amoris et pietatis obsequiis tanto paternae caritatis affectui respondere contendisse. Recens quoque providae Apostolicae Sedis curae et obsequii vestri pietas denuo patefactae sunt cum Nos, impenso studio erga istam Ecclesiam permoti, quae varias ob causas peculiaribus laborabat difficultatibus, et profectum vestrum, Venerabiles Fratres, exoptantes, ad vos tres misimus sacrorum Antistites, ex vobis ipsis delectos, qui, congruenti potestate instructi, Procuratorum Nostrorum partes 38 _ ACTA, vol. XXII, n. 12. — 26-9-1955. 594 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale apud Patriarchatum istum, sive ad spiritualia sive ad temporalia negotia quod attineret, agerent. Ii sane gravi sibi commisso munere, quoad rerum condiciones sinerent et quo meliore fieri posset modo, perfungi connisi sunt, atque constantes esse studuerunt — ut oblata ea occasione ad vita functum Patriarcham scripsimus — « sive sacris pastoribus sive christifidelibus consiliarii sapientes atque in praesentibus rerum adiunctis fidi ductores ». At vero Nos vos, Procuratores Nostri, officium vestrum explevisse existimamus; quare, cum debitas ex animo gratias vobis omnibus ac singulis persolvimus (memoriam quidem haud oblitterantes desideratissimi Abdallah Khoury, qui dum Procurator Noster erat, diem supremum obiit), tum per praesentes has Litteras declaramus atque decernimus Apostolico Consilio, a Nobis apud Maronitarum Patriarchatum Litteris Apostolicis « Christiani Orientis » et « Praeclaro Decessorum » , die x x v m mensis Maii anno MCMXXXXVIII datis, constituto, finem imponere. Vos autem plane nostis, Venerabiles Fratres, vi huius extra ordinem provisionis Nostrae, quam supra memoravimus, ius Patriarchatu providendi, hoc praesenti in casu, ad Apostolicam Sedem penitus "transferri, sicuti ecclesiasticae iubent leges, et ubique perpetuo in more fuit. Cuius quippe rei conspicuum exemplum apud vestram quoque reperitur historiam, cum per f. r. Decessorem Nostrum Benedictum xiv, qui pontificiae auctoritatis robore Montis Libani Synodum confirmavit, Simon, Damascenus Maronitarum Antistes, Patriarcha vester nominatus est. Quamobrem, cum pro Nostro studio ac Supremi Apostolatus officio omnino vitare compellamur, ne apud Maronitas Patriarchalis Ecclesia sui auxilio Pastoris diutius destituatur, dum ei tot instant pericula, iterum Nostram in ipsam intendimus curam atque eiusdem Patriarchatu prospicimus, ea quae in istorum christifidelium profectum nuper statuimus ampliore provisu complentes. Itaque probis atque unanimis bonae opinionis testimoniis rite expensis, quibus Venerabilis Frater Paulus Meouchi, Episcopus Tyrensis Maronitarum idemque hactenus Apostolici Consilii Praeses, apud Nos ac vos ipsos commendatur, de consilio Sacrae Congregationis pro Ecclesia Orientali et ex Apostolicae Potestatis Nostrae plenitudine, eum a Sede Tyrensi Maronitarum ad Sedem Patriarchalem Antiochiae Maronitarum transferimus, et horum Ecclesiae Patriarcham ac pastorem deligimus et constituimus, eidem omnino committentes curam, regimen et administrationem Ecclesiae Antiochenae apud Maronitas, tum ad spiritualia cum ad temporalia quod spectat. Venerabili ideo Fratri Paulo Meouchi praecipimus et mandamus ut, simul atque has Nostras exce- Acta Pii Pp. XII 695 perit Apostolicas Litteras, possessionem capiat, nulla interiecta mora, Patriarchalis Sedis ét òmnibus ac singulis utatur et fruatur iuribus, auctoritate seu potestate, iurisdictione, honoribus, privilegiis ceterisque huiusmodi, quae ad Patriarcham eiusdem Ecclesiae pro tempore utcumque pertinent, quibusque decessores eius Patriarchae fruiti sunt. Volumus autem, ut novus Patriarcha antequam regimen et administrationem supra dictae Ecclesiae Patriarchalis utcumque suscipiat, coram Episcoporum coetu catholicae fidei professionem ac sueta iurisiurandi verba proferat, iuxta formas praesentibus Litteris adnexas, quas, rite subscriptas, ad Sacram Congregationem pro Ecclesia Orientali is quam primum transmittere curabit. Sacrum Pallium vero, plenitudinis officii pontificalis insigne, de corpore Beati Petri Apostoli sumptum, Venerabili Fratri Paulo comparabimus, cum is a Nobis instanter, ut fieri solet, illud postulaverit. Venerabiles Fratres, opus esse minime ducimus vos certiores facere huiusmodi Patriarchalis Sedis provisu, extra ordinem peracto, Nobis in animo haud fuisse ius vestrum de Patriarcha deligendo, a Sede Apostolica probatum, aliquo modo immutare. Dum igitur supplices Christum, sempiternum Regem et Pastorem exoramus, ut benigne concedat istam Ecclesiam, novo Patriarcha prudenter seduloque moderante, prosperioribus usque uti eventibus et nova suscipere incrementa virtutum, adhortamur vos et mandamus, hisce datis Litteris Nostris, ut eidem Patriarchae oboedientiam reverentiamque debitam sedulo exhibeatis. Pariterque clerum, seu saecularem seu religiosum, universumque Maronitarum populum hortamur iisque omnibus praecipimus, ut modo Electum pastorem ac patrem habeant eaque observantiae et fidelitatis documenta ipsi praebeant, quae venerandae apud Maronitas Ecclesiae merito virtuti tribuuntur et laudi. Haec vobiscum communicantes, pro certo habemus vos, pro spectabili qua exornamini erga Beati Petri Cathedram reverentia, praesentia paternae Nostrae sollicitudinis praescripta eiusmodi excepturos esse animi alacritate, ut ad haec in rem deducenda diligenter pro viribus incumbatis. Neque dubitantes in religionis ac reipublicae bono provehendo impigram, ut ante hac, vos esse operam locaturos, unicuique vestrum, Venerabiles Fratres, itemque clero et christifidelibus vigilantiae vestrae commissis Apostolicam Benedictionem, supernae liberalitatis auspicem, amantissime in Domino impertimus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die x x v mensis Maii, anno M C M L V , Pontificatus Nostri decimo septimo. PIUS PP. XII Acta 596 Apostolicae Sedis - Oommentarium Officiale II AD E X C M U M P. D. I O S E P H U M FREUNDORFER, E P I S C O P U M A U G U S T A N U M VINDE- L I C O R U M , O B C O M M E M O R A T I O N E M P O S T DENA S A E C U L A S . U D A L R I C I , A U G U STINI EPISCOPI, AUCTORIS VICTORIAE A CHRISTIANIS APUD (( L E C H F E L D )) RELATAE. Sie haben, ehrwürdiger Bruder, Uns eingehend berichtet über das Jahrtausendgedächtnis der Schlacht auf dem Lechfeld, vor dem Ihre Bischofsstadt unmittelbar steht, und Uns das reichhaltige Programm vorgelegt das aus der Jubiläumsfeier « Tage abendländischen Bekenntnisses » gestalten und sie mit einem « grossen katholischen Bekenntnistag » abschliessen will. Für diese Festwoche und für alle mit ihrem Geist sich Erfüllenden bitten Sie Uns um die Kraft des Apostolischen Segens. Zu Tagen abendländischen Bekenntnisses—heute, wo die abendländische Kultur unter schwerster Bedrohung steht, ist die Erinnerung an die Schlacht auf dem Lechfeld wie geschaffen. Augsburg, die alte Augusta Vindelicorum, hat aus dem Altertum aufsteigend den wechselvollen Weg der abendländischen Geschichte über das Mittelalter in die neue und neueste Zeit zurückgelegt. In Ulrich, dem grossen und heiligen Bischof, ist die innere Kraft des christlichen Abendlandes, der katholische Glaube, das Beten und das Schaffen religiöser und kultureller Werte aus diesem Glauben eindrucksvoll verkörpert. Der Sieg der Königs und nachmaligen Kaisers Otto des Grossen über die Ungarn aber hat das christliche Abendland vor einer unheimlichen Gefahr aus dem heidnischen Osten gerettet. Die Schlacht auf dem Lechfeld steht in einer Linie mit dem Kampf und Sieg Karl Martells zwischen Tours und Poitiers im Jahre 732, wie auch mit dem glazvollen Sieg unter den Mauern Wiens im Jahre 1683 durch Karl von Lothringen und den Polenkönig Sobieski, damals als es Papst Innozenz XI. und Kaiser Leopold geglückt war, einen europäischen Schutzwall gegen jene furchtbare Bedrohung des christlichen Abendlandes zu errichten. Die katholische Kirche ist nicht eins mit der abendländischen Kultur. Sie macht sich überhaupt nicht eins mit irgend einer Kultur ; wohl aber ist sie bereit, mit jeder Kultur einen Bund zu schliessen : sie erkennt gerne an, was in jeder dem Werk des Schöpfers nicht widersprechend, was mit der Würde des Menschen und seinen naturgegebenen Acta Pii Pp. XII 597 Rechten und Pflichten vereinbar ist, pflanzt aber darüber hinaus den Reichtum der Wahrheit und Gnade Jesu Christi in sie ein und erreicht dadurch, dass die verschiedenen Kulturen, so fremd sie sich gegenüberzustehen schienen, einander nahe kommen und wirklich Schwestern werden. Die Geschichte der Mission und Ausbreitung des Christentums und der Kirche von den Zeiten der Völkerwanderung bis heute ist ein überzeugender Beweis für den Segen, der von der katholischen Kirche auf die Kulturen ausgeht. In diesem Sinne ist auch die Kirche für die Erneuerung und Stärkung der abendländischen Kultur. Damit ist schon ausgesprochen, worin die Erneuerug der abendländischen Kultur beschlossen liegt; eben darin, dass der abendländische Mensch die Wahrheit und Gnade Christi von neuem bejaht, bekennt, in sich aufnimmt und zur lebendigen Grundlage des gesamten Daseins macht. In der Auseinandersetzung mit der neuen Lebensform des materialistischen Ostens behauptet das Abendland, für die Menschenwürde und die Menschenrechte, an erster Stelle für die Freiheit des Einzelnen einzustehen. Er möge aber nicht übersehen, dass die Würde und die Rechte des Menschen — seine persönliche Freiheit ganz besonders — sich gegen ihn wenden, ja dass sie sich selbst aufheben, wenn sie genommen werden in Einheit mit den Bindungen, den Pflichten, mit denen die Ordnung der Natur wie der Gnade sie unlöslich verknüpft hat und die im Gebot Gottes und Gesetz Christi dem Menschen entgegentreten. Eine Tagung wie die in Augsburg wird nicht an der Frage vorbeigehen dürfen, wie viele Männer und Frauen das Abendland noch zählt, denen für die Heilighaltung jener Bindungen kein Einsatz zu hoch ist. Die Stadt Augsburg gedenkt im laufenden Jahr noch eines anderen folgenschweren Ereignisses, das sich in ihren Mauern abgespielt hat : der am 25. September 1555 geschehenen Unterzeichnung des sogenannten « Augsburger Religionsfriedens ». Er besiegelte die religiöse Spaltung Deutschlands. Das Gemeinwohl des Reiches wie der Kirche, für die es um Sein oder Nichtsein innerhalb der deutschen Grenzen ging, rechtfertigte die Unterschrift der katholischen Fürsten unter den Religionsvertrag. Man wird es Uns aber nicht verdenken, wenn Wir im Bruch der religiösen Einheit Deutschlands und Europas das schwerste Verhängnis erblicken, welches das christliche Abendland und seine Kultur treffen konnte. Dürfen Wir in Erinnerung an jenen Tag der Hoffnung Ausdruck verleihen, der Weg, den die Göttliche Vorsehung das Abendland weist, möge wieder mehr und mehr an die verlorene Einheit heran- Acta 598 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale führen? Denn Wir können nicht umhin, für das Abendland zu wiederholen, was Wir vor gerade drei Jahren von der europäischen Kultur erklärten, dass sie nämlich « unverfälscht christlich und katholisch sein, oder aber verzehrt werden wird vom Steppenbrand jener anderen materialistischen, der nur die Masse und die rein physische Gewalt etwas gelten » Die letzten Worte führen Uns zurück zum Sieg des christlichen Heeres auf dem Lechfeld. Die Krönung jenes Sieges war keineswegs die Vernichtung der heidnischen Ungarn, sondern ihre Bekehrung zum katholischen Glauben. Schon fünfzig Jahre später sind sie vom ihrem grossen König Stephan dem Heiligen hineingeführt worden in eben jene christliche Kultur, deren tödliche Gefahr sie noch im Jahre 955 gewesen waren. Möchte dieser Vorgang ein Vorzeichen für heute sein ! Der echte christliche Abendländer hegt gegenüber den Völkern des Ostens, die im Machtbereich der mit Staatsgewalt ausgerüsteten materialistichen Weltanschauung leben, Gedanken des Friedens und der Liebe. Wenn die Frage der Koexistenz die Geister unentwegt beschäftigt, so können Wir eine Art der Koexistenz rückhaltlos bejahen : Die gläubigen Abendländer beten gemeinsam mit denen jenseits des Eisernen Vorhangs, die noch ihre Hände zu Gott erheben — und es sind nicht wenige, dass wir alle eins w erden in der vollen Freiheit, das persönliche wie das öffentliche Leben ganz nach Gottes Willen auszurichten, und dass jene, die es sich zur Aufgabe gemacht haben, eine Welt ohne Gott und Christus aufzubauen, aus der Nacht und Kälte ihrer Gottferne zurückfinden zur Sonne der Wahrheit, Gerechtigkeit und Liebe : zu Jesus Christus, « der da ist über allem Gott, hochgelobt in Ewigkeit » . 1 r 2 Dass Gottes Huld und Gnade über den Augsburger Tagen abendländischen Bekenntnisses walte, dass sie das Denken schärfe und das Wollen kräftige für die Kernaufgaben eines eindeutig christlichen Abendlandes, als Unterpfand dessen erteilen Wir allen an den Arbeiten und Feiern der Festwoche Teilnehmenden aus der Fülle des Herzens den Apostolischen Segen. Aus dem Vatikan, den 27. Juni 1955. PIUS PP. XII 1 S c h r e i b e n v o m 17. ífuli 1952 a n den K a t h o l i s c h e n 1952, p a g . 7 2 0 . 3 Born. 9, 5. F r a u e n b u n d - Acta Ap. Sedis 44, Acta Pii Pp. XII 599 III AD R E V M U M P. I S I D O R U M CROCE, C O E N O B I I SANCTAE M A R I A E AD C R Y P T A M FBR- RATAM ABBATEM ORDINARIUM, OB N O N U M I M P L E T U M S. SAECULUM AB OBITU BARTHOLOMAEI IUNIORIS. PIUS PP. XII Dilecte fili, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Alacre studium quo tu, dilecte fili, ceterique sodales tui incensi estis ad celebrandum post novies impletum saeculum piissimum obitum S. Bartholomaei Iunioris, quarti istius Goenobi abbatis, libenter quidem novimus idque Nostris votis apprime respondet. Non potest enim non esse Nobis gratissimum peculiares honores haberi illi Ecclesiae lumini, cuius egregia facinora non monasticae disciplinae tantummodo, sed Apostolicae quoque huius Sedis ornamento fuere; ac sane addecet vos tanti viri memoriam recolere, quippe qui alter merito pater monastici istius Instituti, a S. Nilo conditi, nuncupetur. Siquidem post Conditoris obitum, qui in Tusculano agro vixdum monasterii vestri prima posuerat fundamenta, non sine Dei providentis consilio factum est, ut S. Bartholomaeo Iuniori obtigerit, ad Abbatis dignitatem semel evecto, incohatum a S. Nilo opus absolvere idemque sapientissimis normis ordinare. Atque eius prudentiae, doctrinae, sanctitudini potissimum tribuendum est, si nobilis huiusmodi religiosae vitae Orientalis propago, in Occidentem transposita, post tot saeculorum intervallum adhuc salutarem in Ecclesia exserit vim suam. Inter ea multa, autem, quae hac data occasione menti obversantur Nostrae, aliquid placet proponere quod permagni interest, praesertim hoc tempore, reputare. Scilicet quotiescumque contingit S. Bartholomaei tempora ac Coenobii vestri primordia recordari, tum maerens et cupiens anquirit animus quiddam diuturni aevi calamitate deperditum : priscam illam dicimus intactam a dissidio coniunctionem, qua Graeci non a Romana Ecclesia separati erant, sed in unum sub Christi Vicarii regimine ac magisterio coalescebant ovile. Hac de causa feliciter evenit ut, S. Bartholomaeo luniore teste, Legifer Pater vester « ad parandum locum et monasterium quo omnes fratres et dispersos filios » congregaret (Vita S. Nili; Migne, P., G. vol. 120, col. 158), apud almam hanc Urbem liberale quaesiverit hospitium; ubi sub Romanorum Pontificum tutela 600 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale mirum in modum adolevit Institutum vestrum, quod quidem romana pollens fide cum graeca lingua graecaque sacrorum disciplina amice coniuncta, ad haec usque tempora praeclarum exstat pristinae illius unitatis testimonium. Quodsi haec omnia aequo animo perpendantur, praeiudicatae opiniones, quae iamdiu innumeros a gremio Ecclesiae matris filios aversos tenent, quidni, auxiliante Deo, sensim cedant veritati? Revera nihil gentibus Orientalibus ex redintegranda cum Romana Ecclesia unitate atque ex auspicatissimo ac necessario ad eam reditu metuendum est; nihil omnino de dignitate, de sacrorum rituum splendore ac de sacro disciplinae patrimonio a maioribus tradito ipsis decedet; quin etiam non parum eisdem et praesidii accedet et gloriae. Est igitur cur, dilecti filii, per saecularium celebrationum decursum haec omnia, catholicae unitati saluberrima sane, non modo mente repetatis, sed publicae etiam recolere in suaque luce collocare contendatis. Vos interim, virtutis memores et exemplorum tanti patris, firmiter vestigia eius insistite, eiusque sanctitatis nitorem alacrius usque in vos ipsos referre studete. Quae ut ex sententia cedant, Apostolicam Benedictionem, divini praesidii auspicem, tibi dilecte fili, tuisque sodalibus omnibus peramanter in Domino impertimus. Datum Romae apud Sanctum Petrum, die x x x mensis Iunii, anno MDCCCCIX, Pontificatus Nostri septimo decimo. PIUS PP. XII rv AD EMUM P. D. PAULUM AEMILIUM TIT. SANCTAE MARIAE ANGELORUM S. R. E. PRESB. CARDINALEM LÉGER, ARCHIEPISCOPUM MARIANOPOLITANUMQUEM LEGATUM DELIGIT AD CORONAM AUREAM IMPONENDAM SIMULACRO S. IOSEPH, SPONSI B. M. V. PIUS PP. XII Dilecte Fili Noster, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Praeterito quidem anno, praeclarum templum Sancto Ioseph dicatum, quod in nobilissima exstat sede Marianopolitana, tuis precibus libenter indulgentes, ad Basilicae Minoris honorem ac dignitatem evehere benigne decrevimus. Nunc vero, quinquagesimo anno ab eodem templo condito fauste vertente, sacrorum Antistites Canadienses peropportunum consilium susceperunt, ut ad augendum cultum erga Salvatoris Nostri Acta PU Pp. XII 601 imtricium Patrem conventus ex omnibus nationibus istic habeatur et novendiales quoque supplicationes in honorem ipsius Ecclesiae Patroni peragantur. Quo autem statutae celebritati sollemnior finis imponatur, Rector ipsius templi, quod religiosis sodalibus a Sancta Cruce est concreditum, submisse Nos rogavit, ut perinsigne illud Sancti Ioseph simulacrum, in sacra aede religiose adservatum ac piissime excultum per frequentia quoque Canadensium peregrinantium agmina, Nostro nomine atque auctoritate aurea corona exornari iubeamus. Te itaque, Dilecte Fili Noster, qui illustrem sedem Marianopolitanam tam honorifice tenes et Romana purpura praefulges, Legatum Nostrum eligimus ac renuntiamus, ut in Oratorio, quod appellant, Sancti Ioseph, inclito Mariae Virginis Sponsi simulacro Nostris veluti manibus aureum diadema imponas. Exinde plane fore confidimus, ut fidelium pietas et cultus erga Sanctum Ioseph eorumque salutis fructus maior ib as in dies incrementis feliciter augeantur. Tibi autem potestatem quoque damus, ut, die constituta, Sacro pontificali ritu peracto, adstantibus fidelibus nomine Nostro Nostraque auctoritate benedicas, plenariam indulgentiam iisdem proponens, ad Ecclesiae praescripta lucrandam. Supernorum interea donorum in auspicium peculiarisque Nostrae caritatis pignus, Apostolicam Benedictionem tibi, Dilecte Fili Noster, religiosis sodalibus a Sancta Cruce cunctoque clero ac populo tuae curae tradito peramanter in Domino impertimus. Datum Romae apud Sanctum Petrum, die x x i mensis Iulii, anno M D C C C C L V , Pontificatus Nostri septimo decimo. PIUS PP. XII ALLOCUTIO Iis quae interfuerunt Conventui internationali e Dirigentibus catholicis puellarum, quae « guides » vulgo appellantur, Romae habito. * Nous sommes heureux de vous accueillir, chères filles, à l'occasion de la cinquième conférence internationale des Guides catholiques, — présidée par votre si digne Chef-Guide, la Princesse Marie Massimo Lancellotti, — et de voir tant de nations réunies dans le groupe que vous formez sous Nos yeux. C'est de grand cœur et avec une affection toute * D i e 26 A u g u s t i m e n s i s a. 1955. Acta 602 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale paternelle que Nous agréons l'hommage de votre filiale dévotion, et Nous vous adressons bien volontiers les encouragements que vous sollicitez pour votre haute mission d'éducatrices catholiques. Les contacts, que vous aurez ces jours-ci, vous permettront de mettre en commun vos expériences de dirigeantes, et de faire ensuite profiter tout le mouvement de vos fructueuses réflexions. Conscientes de la responsabilité qui vous incombe dans la formation chrétienne des Guides catholiques, vous n'avez pas hésité à aborder ensemble, sous la direction de vos aumôniers, le grave sujet de la Rédemption dans ses rapports avec l'éducation. L'importance de cette étude ne saurait échapper à aucun pédagogue, car tout éducateur chrétien entreprend de guider ses élèves non vers un but quelconque, mais vers l'unique fin dernière de l'homme, la sainteté chrétienne. Or un guide, qui assume une telle charge, doit connaître à la fois le point de départ, le but à atteindre, le chemin à parcourir et les forces des voyageurs. Le point de départ est une nature créée à l'image de Dieu et destinée par ïe Créateur à la vision beatifique, mais privée de la grâce par la faute originelle. Jamais les efforts de l'homme n'obtiendront à eux seuls la grâce surnaturelle qui lui permettra de se sauver et de s'élever au sommet de sainteté auquel Dieu l'appelle. Et Dieu envoie son Fils pour racheter l'humanité. L'éducateur chrétien est appelé à collaborer avec l'unique Sauveur, à le faire connaître et aimer des enfants qui lui sont confiés. Honneur sublime, mais qui oblige à la plus grande humilité, à la plus grande fidélité aux ordres du Christ. Car le Christ s'est défini : la voie, la vérité, la vie. « Sans la voie, on n'avance pas ; sans la vérité, on ne connaît pas ; sans la vie, on ne vit pas » - Le Sauveur se propose à tous, mais il n'a pas deux vérités à présenter, ni deux chemins à suivre, ni deux vies à offrir en choix. Les Evangélistes n'ont-ils pas rapporté les paroles du Sauveur au sujet d'une condition essentielle pour accéder à la vie nouvelle, qui est de la préférer, au prix même des plus durs sacrifices, aux biens de la terre, aux commodités personnelles, aux affections humaines, même légitime? L'éducateur, qui oublierait ce principe fondamental de la vie chrétienne, qui négligerait d'en tirer les conséquences pratiques, pour lui-même d'abord et pour ceux dont il s'occupe, ne serait pas un bon guide. 1 2 Votre mouvement vous habitue à vous passer du confort moderne, de ce cadre artificiel qui dispense de l'effort physique et amollit la volonté ; il vous invite à pratiquer un style de vie plus austère, sollicite votre géné1 2 Imitation Cfr. de Jésus-Christ, Matth. 10, 37; livr. Luc. 14, IÏI, ch. 25-27. 56, n. 1 Acta Pii Pp. XII 603 rosité et le don de vous-mêmes à vos sœurs plus jeunes. Celui qui peut, à chaque instant pour ainsi dire, satisfaire ses caprices, comment serait-il sensible aux besoins d'autrui, à sa souffrance? Comment éprouverait-il pour lui-même la nécessité d'une vie intérieure, du recueillement, de la prière qui seule donne la force de mortifier les tendances égoïstes et de pratiquer la charité désintéressée? C'est pourquoi mieux que d'autres, vous êtes capables de comprendre la portée des paroles de Jésus et d'en tirer toutes les conséquences. Le guidisme se propose d'épanouir votre personnalité, de cultiver vos aptitudes, afin qu'un jour vous sachiez faire face à toutes les responsabilités qui vous incomberont, les assumer avec décision, les porter avec courage. Mais au delà des vertus humaines, c'est l'idéal chrétien que vous poursuivez, impossible à réaliser sans une lutte persévérante contre soi-même. Wj a-t-il pas là une contradiction? Sans doute, s'il s'agissait uniquement d'enlever, de sacrifier, sans compensation aucune. Mais, en même temps qu'il impose un renoncement difficile, le Christ, vous le savez, transforme l'âme du chrétien, l'aide à pénétrer les mystères de son œuvre, l'invite à y collaborer et lui donne à cet effet une ardeur toujours crois sante. Ainsi, plus exigeante et plus austère, la doctrine chrétienne de l'éducation est la plus optimiste de toutes ; elle ne fait pas fond sur les seules forces humaines, mais sur la capacité donnée à tout homme de devenir un fils de Dieu : « Voyez, dit St Jean, quel grand amour nous a témoigné le Père, pour que nous soyons appelés enfants de Dieu — ce que nous sommes » . 3 Les méthodes pédagogiques sont diverses, même parmi les catholiques, et c'est un bien. Selon les caractères et la condition des éducateurs et des élèves, l'une obtiendra de meilleurs résultats que l'autre. Toutes cependant doivent reposer sur les données de la Révélation, au carrefour desquelles se situe le mystère de la Rédemption. Tous les enfants d'Adam portent les conséquences du péché originel, et le baptême, qui les constitue enfants de Dieu et de l'Eglise, ne leur enlève pas une certaine tendance au mal, contre laquelle ils doivent lutter victorieusement avec la grâce. La présente conférence internationale vous éclairera certainement sur cette condition primordiale de l'éducation chrétienne et vous suggérera les moyens à employer pour atteindre le but souhaité. Vous travaillez sans cesse sous la conduite du divin Guide et Sauveur; vous voudrez donc avant tout vous inspirer de ses exemples : l'Evangile nous 3 1 Io. 3 , 1. Acta 604 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale décrit sa patience admirable, son humilité surprenante, son grand amour des hommes, surtout des enfants et des pauvres. Et ce Jésus si aimable, rencontré dans P Ecriture, vous le trouverez plus intimement encore dans l'Eucharistie, centre vital de votre action : « Si vous ne mangez ma chair, vous n'aurez pas la vie en vous » . Oui, vraiment, quand il s'agit de former des chrétiens ou des chrétiennes, c'est Jésus qui doit avoir toujours le premier rôle. Il est la porte des brebis, il est leur lumière, leur chemin, leur pain, leur vie. Plus vous lui serez unies, plus vous vous rendez aptes à remplir la belle mission qui vous est confiée. 4 Voilà, chères Guides, ce que Nous voulions vous dire, pour répondre à l'empressement filial, avec lequel vous êtes venues solliciter Nos encouragements et Notre bénédiction. Qu'elle descende du ciel très abondante cette Bénédiction Apostolique, sur vous-mêmes ici présentes, sur toutes celles que vous représentez et dont vous avez la charge, sur votre mouvement tout entier et ses aumôniers, sur vos familles enfin et sur tous ceux et celles qui vous sont chers. N U N T I I I AD (( E X P L O R A T O I R E S ) ) , VULGO (( BOY SCOUTS )), CATHOLICOS CANADENSES, IN URBE N I A G A R A - O N - T H E - L A K E OB CONVENTUM INTERNATIONALEM COADUNATOS. Tandis que le Jamboree mondial de Niagara-on-the-Lake s'apprête à ouvrir ses portes à toute une jeunesse ardente, animée d'un même idéal de service, d'énergie et de loyauté, Nous répondons très volontiers à l'appel des Scouts catholiques canadiens et leur adressons, ainsi qu'à Nosfils de toutes nationalités qui les rejoindront sur leur terre hospitalière, une paternelle invitation à collaborer d'un cœur unanime au succès de ce vaste rassemblement. Au cours de ces journées de vie fraternelle, où se multiplient les échanges cordiaux et se nouent de franches amitiés, Nos fils se souviendront qu'en vrais disciples du Maître des Béatitudes, ils doivent être,, parmi leurs camarades, des « artisans de paix », ouverts à tous, ac4 Cfr lo, 6, 53 Acta Pii Pp. 605 XII cueillants et eompréhensifs aux personnes par delà la diversité des cultures et des races. Ils auront à cœur d'être les témoins d'une joie claire et d'une pureté courageuse, fondées sur l'oubli de soi et le sacrifice. Ecartant les tentations d'une existence trop facile, ils seront les premiers sur les voies évangéliques du détachement et de la simplicité de vie ; et dans un monde souvent dur et égoïste, ils feront preuve de cette authentique force morale, qui se révèle dans la douceur et dans la bonté patiente envers toutes les misères de l'âme et du corps. Que la foi vive de Nos chers Scouts catholiques brille enfin, au milieu de tous leurs frères, comme la lampe qui éclaire la maison et rassemble la famille dispersée : en en formant le vœu, Nous appelons sur eux une large effusion de grâces divines et Nous leur accordons d'un coœur très paternel une large Bénédiction Apostolique. Du Vatican, le 28 Juillet 1955. PIUS PP. XII II IIS QUI (( P A X INTERFUERUNT ROMANA )) CONVENTUI APPELLATUR, XXIII IN UNIVERSALI URBEM A SODALITATE, (( N O T T I N G H A M )) QUAE INDICTO. Il Nous est particulièrement agréable de vous adresser ce Message paternel, chers étudiants et intellectuels de Pax Romana, assemblés à Nottingham pour votre XXIII Congrès mondial. Témoins, dans vos pays respectifs, de la vitalité et de la force de la pensée catholique, vous voici réunis en grand nombre sur le sol hospitalier de cette noble nation anglaise, dont la haute culture fut, dès les temps les plus reculés, pénétrée de foi chrétienne; vos travaux s'y poursuivront sous l'égide de Notre cher Fils le Cardinal Bernard Griffin, Archevêque de Westminster, et Nous-même encourageons volontiers votre dessein d'étudier la condition de la jeunesse intellectuelle à l'heure où celle-ci quitte l'Université pour entrer dans la vie professionelle. e Multiples sont les difficultés de cette période de transition. Celles, en particulier, de l'adaptation du jeune diplômé à la carrière choisie et aux responsabilités culturelles, économiques ou sociales qu'elle comporte, 606 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale posent à l'Université la question de savoir si l'étudiant d'aujourd'hui est toujours préparé comme il convient à son avenir immédiat. Mais la société, qui le reçoit, a aussi ses propres obligations pour ne pas décevoir l'attente des générations montantes et répondre au contraire à leurs légitimes aspirations dans un climat de saine liberté et de confiance. Sur ces deux points, la contribution de votre Congrès à la cause des élites intellectuelles sera d'autant plus opportune que le développement de la culture en maints pays ouvre des perspectives toutes nouvelles à une jeunesse avide de savoir et de servir. Que la recherche de solutions d'ordre institutionnel ne fasse toutefois pas perdre de vue l'ampleur du problème moral posé à la conscience du jeune diplômé lors de son départ de l'Université. Les premiers contacts avec le monde du travail vont, en effet, éprouver la solidité de sa formation intellectuelle et humaine : c'est, tout à la fois, l'affrontement aux difficultés de l'existence, la découverte sous un jour nouveau de la question sociale, l'accession à la vie civique et politique, l'accaparement par des tâches professionnelles absorbantes ou, à l'inverse, l'attente inquiète d'une situation ; et déjà l'étudiant d'hier envisage la fondation du foyer et les charges familiales de demain. Qu'en sera-t-il, durant ces années parfois décisives, de sa foi et de sa piété personnelles? Comment évitera-t-il les écueils qui guettent sa vie religieuse et morale? Dans le désarroi qu'il peut alors connaître, un fils de l'Eglise, loin de se refermer sur lui-même dans un sentiment d'autonomie et d'indépendance propre à cet âge, cherche au contraire dans une communauté fraternelle et fervente le soutien spirituel dont il a besoin pour résister aux entraînements de son nouveau milieu et orienter ses juvéniles énergies. Les mouvements d'Action Catholique ont ici un rôle décisif à jouer. Par leur entremise, comme par celle de paroisses vivantes, c'est l'Eglise, toujours maternelle, qui acueille ces jeunes hommes pressés de faire valoir les talents reçus, de contribuer au bien de leurs frères par un travail productif et d'assumer, dans la famille et la profession, leur juste part de responsabilités. Sa sagesse les guidera vers un authentique service de la Cité, son ministère leur ouvrira les sources inépuisables de la grâce ; et, dans sa charité pour le monde qui a faim de Dieu, elle presse ses enfants d'entrer généreusement dans les rangs de l'apostolat, où ils trouveront par surcroît, dans le dévouement à autrui, l'antidote au repliement sur soi-même et la réponse à bien des difficultés. A Nos chers fils de Pax Romana, à ceux surtout qui, au sortir de l'Université, s'engagent dans une vie nouvelle, Nous adressons Nos Aeta PU Pp. XII 607 vœux les meilleurs pour le succès de ces prochaines assises, et Nous leur accordons de grand cœur, en gage de Notre constante bienveillance, Notre paternelle Bénédiction Apostolique. Du Vatican, le 30 Juillet 1955. PIUS PP. XII III A D E M U M P . D . C A R D I N A L E M I O S E P H U M E R N E S T U M V A N ROEY, A R C H I E P I S C O P U M MECHLINIEN SEM, V E H E N D A E TOTA OB CONVENTUM NATIONE BELGICA DE RECTA IUVENUM EDUCATIONE PRO- INDICTUM. Pour commémorer avec l'éclat qui convient le ving-cinquième anniversaire de l'Encyclique « Divini illius Magistri », de Notre Prédécesseur Pie XI, d'illustre mémoire, un Congrès National de l'Education se propose de réunir prochainement à Bruxelles, sous les auspices de l'épiscopat belge, l'ensemble des Organisations scolaires catholiques du pays. Nous en avons reçu la nouvelle avec une vive satisfaction et Nous sommes heureux en cette circonstance d'adresser, par votre entremise, un paternel Message à tous Nos chers fils de Belgique. Les conférences et les cérémonies qui marqueront ce Congrès veulent être d'abord, et à juste titre, un témoignage public de la fidélité des pasteurs et de leurs ouailles aux fermes et lumineux enseignements de ce Document Pontifical. Les principes infrangibles qu'il énonce sur les missions respectives de l'Eglise, de la famille et de l'Etat en matière d'éducation reposent sur la nature des choses et sur la vérité révélée ; ils ne sauraient être ébranlés par le flux et le reflux des événements. Quant aux normes fondamentales qu'il prescrit, elles ne sauraient pas davantage subir l'usure du temps, puisqu'elles ne sont qu'un fidèle écho du Maître divin, dont les paroles ne passent pas. Véritable Charte de l'éducation chrétienne, « en dehors de laquelle il ne peut y avoir d'éducation complète et parfaite » , cette Encyclique s'offre, aujourd'hui comme hier, à l'étude de tous ceux qui, loyalement, désirent connaître sur ce point, dans son authentique et sereine expression, la pensée de l'Eglise, « à laquelle appartient d'une matière suréminente la mission educatrice » . Et, dans les heures difficiles, elle oriente avec sécurité, par la clar1 2 3 1 Cfr/ MATTH. 2 A.A.S-, t. 22, 3 IMâ., p. 58. 24, 35. p. 51. 608 Acia Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale té de sa doctrine, les courageux efforts des parents et des maîtres catholiques, qui veulent assurer à la jeunesse, une formation pleinement conforme aux exigences de la foi. Aussi Nous réjouissons-Nous à la pensée que cette commémoration sera pour tous l'occasion d'approfondir cet enseignement magistral, d'en apprécier à la fois la force et la mesure, et de renouveler en leur âme les sentiments qu'un vrai fils de l'Eglise doit nourrir envers la cause sacrée de l'éducation chrétienne. N'est-ce pas d'ailleurs pour éclairer les esprits et confirmer les volontés, que vous vous proposez, Cher Fils, de convier dans la Basilique nationale du Sacré-Cœur les pères et mères de famille, les éducateurs et les maîtres, afin d'y consacrer solennellement l'enseignement catholique de Belgique au divin Cœur de Jésus? Heureuse initiative de foi et d'amour, dont Nous vous félicitons grandement et qui Nous inspire les plus hautes et surnaturelles" espérances. S'il est vrai que « l'éducation chrétienne embrasse la vie humaine sous toutes ses formes... pour l'élever, la régler, la perfectionner selon les exemples et la doctrine de Jésus-Christ » , quelles grâces de choix ne lui obtiendra pas cette consécration au Sacré-Cœur! En lui sont, en effet, « tous les trésors de la sagesse et de la science », prêts à enrichir les esprits avides de la vérité salvatrice. Et n'est-il pas « l'abîme de toutes les vertus » données en exemple par Jésus, « la source de vie et de sainteté » capable d'étancher la soif d'une jeunesse ardente et éprise d'idéal? Que ce divin Cœur règne donc sur les familles et les garde fidèles à leurs si graves obligations éducatrices ; qu'il règne sur les écoles chrétiennes et leurs maîtres, qui assurent une tâche si féconde au service de l'Eglise et du pays ; qu'il règne aussi sur les Mouvements et les œuvres de jeunes, sur tous les milieux où se poursuit, au fil des jours et des années, le long et obscur travail qui fera de l'enfant d'aujourd'hui un vrai chrétien et un homme de caractère. Qu'il étende enfin sur votre chère Patrie, en gage de prospérité et de concorde, son règne « de justice, d'amour et de paix » ! Priant Dieu d'exaucer cette prière, Nous vous accordons bien volontiers, ainsi qu'à vos collègues dans l'épiscopat et à tous vos fidèles. Notre très paternelle Bénédiction Apostolique. 4 Du Vatican, le 24 Août 1955. PIUS PP. XII * Ibid., p. 83. Sacra Congregatio Consistorialis 609 ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Pius Divina Providentia Papa XII, successivis decretis Sacrae Congregationis Consistorialis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die 14 Maii 1955 — Titulari episcopali Ecclesiae Balanensi praefecit R. D. Andream Stambuk, ex dioecesi Pharensi, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Michaelis Pusié, Archiepiscopi-Episcopi Pharensis. die 8 Iunii —- Cathedrali Ecclesiae Patensi, noviter erectae, Exc. P. D. Iosephum Andream Coimbra, hactenus Episcopum Barrensem de Pirai. die 13 Iunii — Titulari episcopali Ecclesiae Nasaitensi R. P. Alfonsum Silveira de Mello, Societatis Iesu, quem constituit Praelatum Praelaturae nullius Adamanteae. die 2If Iunii — Titulari archiepiscopali Ecclesiae Leontopolitanae in Pamphylia Exc. P. D. Adelmum Machado Cavalcanti, hactenus Episcopum Pesqueirensem, quem constituit Coadiutorem cum iure successionis Exc. P . D . Ranulphi da Silva Farias, Archiepiscopi Maceiensis. die k Iulii — Titulari episcopali Ecclesiae Philippopolitanae in Arabia R. D. Antonium Ravagli, archidiaconum Capituli Cathelralis Mutilensis et archipresbyterum parochum in oppido vulgo « Castrocaro » quem constituit Coadiutorem, sedi Larinensi datum, Exc. P. D. Oddonis Pernacchia, Episcopi Larinensis et Thermularum. die 21 Iulii — Cathedrali Ecclesiae Fulginatensi R. D. Syrum Silvestri, canonicum Capituli Cathedralis Sarzanensis et rectorem Seminarii maioris Lunensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Hadrianiensi R. P. Aristidem Pirovano, sodalem Instituti Pontificii a Ss. Apostolis Petro et Paulo et a Ss. Ambrosio et Carolo pro missionibus ad exteras gentes, quem constituit Praelatum Praelaturae nullius Macapensis. 39 - ACTA, vol. XXII, n. 12. — 26-9-1955. 610 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium, Officiale — Titulari episcopali Ecclesiae Amathusiae in Palaestina R. D. Ladislaum Paz, e Societate S. Francisci Salesii, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Orlandi Chávez, Episcopi Çorumbensis. die 24 Iulii — Cathedrali Ecclesiae Davidensi noviter erectae, R. D. Thomam Albertum Clavel Méndez, parochum paroeciae S. Michaelis in archidioecesi Panamensi. — Coadiutorem cum iure successionis Exc. P. D. Iosephi Alaphridi Langlois, Episcopi Campivallensis, Exc. P. D. Percival Caza, Episcopum titularem Albulensem. die 27 Iulii — Cathedrali Ecclesiae Sadabandeiropolitanae, noviter erectae, Revmum P. D. Altinum Ribeiro Santana, e dioecesi Goana, Antistitem Urbanum. die 28 Iulii —. Titulari episcopali Ecclesiae Coptitanae R. D. Aloisium A. Carvajal, Curiae episcopalis Ibarrensis a secretis, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Caesaris Antonii Mosquera Corral, Episcopi Guayaquilensis. die T Augusti — Titulari episcopali Ecclesiae Ptolemaidensi in Phoenicia R. D. Edmundum Aloisium Kunz, rectorem seminarii interdioecesani vulgo « Viamäo » in archidioecesi Portalegrensi in Brasilia, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Alaphridi Vincentii Scherer, Archiepiscopi Portalegrensis in Brasilia. die 9 Augusti — Titulari episcopali Ecclesiae Bindaeae R. D. Bernardum I. Topel, ex dioecesi Helenensi, quem constituit Coadiutorem cum iure successionis Exc. P. D. Caroli Danielis White, Episcopi Spokanensis. die 12 Augusti — Titulari archiepiscopali Ecclesiae Sebastopolitanae in Abasgia Exc. P. D. Aloisium Cossio, hactenus Episcopum Recinetensem-Lauretanum. — Cathedrali Ecclesiae Recinetensi-Lauretanae Exc. P. D. Aemilium Baroncelli, hactenus Episcopum Verulanum. die 26 Augusti — Cathedrali Ecclesiae Comaclensi R. D. Ioannem Mocellini, canonicum ad honorem Capituli cathedralis Paduani, archipresbyterum parochum et vicarium foraneum oppidi « Montagnana » in dioecesi Paduana. Sacra Congregatio pro Ecclesia Orientali 611 SACRA CONGREGATIO PRO ECCLESIA ORIENTALI i TRIPOLITANAE MARONITARUM ALEPPENSIS MARONITARUM DECRETUM B DIOECESI TRIPOLITANA MARONITARUM PAROECIAE VEL MISSIONES IN SYRIANA REPUBLICA POSITAE DETRAHUNTUR ATQUE EPISCOPO ALEPPENSI MARONITARUM, UT ADMINISTRATORI APOSTOLICO AD NUTUM S. SEDIS, SUBDUNTUR. Quo aptiori dioeceseos Tripolitanae Maronitarum finium delimitationi in praesens provideatur, Ssmus Dominus Noster Pius, Divina Providentia Pp. XII, referente Exento D. Ioanne Baptista Montini, Cardinalis a Publicis Ecclesiae Negotiis vicem gerente, in Audientia diei 16 m. Aprilis volventis anni, benigne dignatus est paroecias vel missiones omnes eiusdem dioeceseos Tripolitanae Maronitarum, quae intra civiles fines Reipublicae Syrianae inveniuntur, Administrationi Apostolicae Ordinarii Aleppensis Maronitarum committere. Suppleto igitur, quatenus opus sit, quorum intersit, vel eorum qui sua interesse praesumant consensu, in eadem Audientia, Excmum P. D. Franciscum Ayoub, Episcopum Aleppensem Maronitarum, eligere ac constituere dignatus est Administratorem Apostolicum « ad nutum Sanctae Sedis » praedictarum paroeciarum vel missionum, plenam ei tribuens super ipsas omnes iurisdictionem simulque concedens iura et facultates ad ceteros per orbem Administratores Apostolicos ad normam iuris spectantes cum iisdem oneribus et obligationibus quibus ceteri adstringuntur. Praesens insuper Decretum Summus Pontifex expediri et publici iuris fieri mandavit. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Ecclesia Orientali, die 16 m. Aprilis a. 1954. ££i E. Card. TISSERANT, Ep. Ostien., Portuen. et S. Rufinae, a Secretis L. j$i S. A. Coussa, Adsessor 612 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II GALLIA DECRETUM ORDINARIATUS PRO DEGENTIBUS OMNIBUS CHRISTIFIDELIBUS RITUS ORIENTALIS IN GALLIA INSTITUITUR. Nobilis Galliae Natio, spiritu christiano acta, hospitalem semper se praebuit erga omnes, qui, decursu temporum, ob varias vicissitudines, propriis regionibus relictis, novam sedem residentiae et operis quaerebant. Sic evenit ut, praesenti tempore, fidelium ritus orientalis non exiguus numerus in Gallia degat, cum animo ibi perpetuo manendi, quorum curae spirituali singuli locorum Ordinarii quam laudabiliter consulunt. Ad maiorem unitatem regiminis assequendam, re mature perpensa, huic Sacrae Congregationi peropportunum visum est Ordinariatus pro omnibus fidelibus ritus orientalis in Gallia degentibus erectionem proponere, a proprio Ordinario gubernandi, cum facultatibus iure statutis. Qua de causa, in Audientia diei 16 mensis Iunii currentis anni, referente Excmo Pro-Secretario Status pro Extraordinariis Ecclesiae Negotiis, Ssmus Dominus Noster Pius, Divina Providentia Pp. XII, Ordinariatum pro omnibus fidelibus cuiusvis ritus orientalis in Gallia commorantibus constituere et erigere dignatus est, a proprio Ordinario moderandum. Ad hoc Ordinarii munus, Eadem Sanctitas Sua Emum P. D. Mauritium Card. Feltin, Archiepiscopum Parisiensem, deputavit, facultate ipsi facta unum vel plures Vicarios Generales nominandi. Potestas iurisdictionis Ordinarii in predictos fideles ritus orientalis exercenda erit cumulative cum potestate Ordinariorum locorum, qui tamen Ordinarii secundario tantum, iure proprio, agant, et Ordinarium fidelium ritus orientalis de rebus maioris momenti, quae egerint, certiorem reddant. Ordinarius fidelium ritus orientalis in Gallia sedulo curabit, audito Ordinario loci, paroecias constituere, ecclesias aedificare, iuvenes in sortem Domini vocatos in Seminariis colligere et educare, genuinos ritus - ac disciplinam integre servare, sacerdotes fidelibus procurare,. Sacra Congregatio pro Ecclesia Orientali 613 opera quaecumque ecclesiastica, socialia, scholastica fovere et cetera omnia quae agenda prudenter in Domino iudicaverit. In locis ubi defuerit paroecia pro fidelibus alicuius orientalis ritus, parochus loci latini ritus bono spirituali illorum fidelium ipse provideat, facultatibus aut ab Ordinario fidelium ritus orientalis aut ab Ordinario loci obtentis. Ordinarius, de quo supra, quinto quoque anno relationem de statu Ordinariatus ad Sacram Congregationem pro Ecclesia Orientali mittendam curabit. Praesens Decretum a die 1 mensis Novembris a. 1954 exsecutionem suscipere incipiet. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Ecclesia Orientali, die 27 mensis Iulii a. 1954. }$j E. Card. TISSBRANT, Ep. Ostien., Portuen. et S. Rufinae, a Secretis L. © S. A. Coussa, Adsessor SACRA CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE i PROVISIO ECCLESIARUM Ssmus Dominus noster Pius div. Prov. Papa XII dignatus est sequentes providere Ecclesias, nimirum : die 1 Ianuarii Î955 — Metropolitanae Ecclesiae Mandalayensi, nuper erectae, praefecit P. D. Albertum Petrum Falière, e Societate Parisiensi missionum ad exteras gentes, hactenus Episcopum titularem Clysmatenum et Vicarium Apostolicum de Mandalay. — Metropolitanae Ecclesiae Rangunensi, nuper erectae, Exc. P. D. Victorem Bazin, e Societate Parisiensi missionum ad exteras gentes, hactenus Episcopum titularem Achyraënsem et Vicarium Apostolicum de Rangoon. — Metropolitanae Ecclesiae Salisburiensi, nuper erectae, Exc. P. D. Antonium Chichester, Societatis Iesu, hactenus Episcopum titularem Ubazensem et Vicarium Apostolicum de Salisbury. 614 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale — Cathedrali Ecclesiae Basseiensi, nuper erectae, R. D. Georgium Maung Kyaw, e Clero saeculari Rangoonensi. — Cathedrali Ecclesiae Bulauaiensi, nuper erectae, Exc. P. D. Adulphum Gregorium Schmitt, Congregationis Missionariorum de Mariann hill, hactenus Episcopum titularem Nasaitensem et Vicarium Apostolicum de Bulawayo. — Cathedrali Ecclesiae Guelensi, nuper erectae, Exc. P. D. Aloisium Haene, e Societate Missionum Exterarum de Bethlehem in Helvetia, hactenus Episcopum titularem Neptensem et Vicarium Apostolicum Arcis Victoriae. — Cathedrali Ecclesiae Kengtunghensi, nuper erectae, Exc. P. D. Franciscum Guercilena, ex Instituto Pontificio a Ss. Apostolis Petro et Paulo et a Ss. Ambrosio et Carolo pro missionibus ad exteras gentes, hactenus Episcopum titularem Hadrianiensem et Vicarium Apostolicum de Kengtung. — Cathedrali Ecclesiae Ogogiaensi, nuper erectae, R. P. Thomam McGettrick, e Societate Sancti Patritii pro Missionibus ad Exteros. — Cathedrali Ecclesiae Tunguensi, nuper erectae, Exc. P. D. Alfridum Lanfranconi, ex Instituto Pontificio a Ss. Apostolis Petro et Paulo et a Ss. Ambrosio et Carolo pro missionibus ad exteras gentes, hactenus Episcopum titularem Zertensem et Vicarium Apostolicum de Toungoo. — Titulari episcopali Ecclesiae Belabitenensi R. P. Andream Creemers, Ordinis Sanctae Crucis, quem constituit Vicarium Apostolicum de Bondo. — Titulari episcopali Ecclesiae Phelbesianae R. P. Ferrerium ab Heesch, Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum, saeculo Antonium van den Kurk, quem constituit Vicarium Apostolicum Medanensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Vulturiensi R. P. Ludovicum Julliard, e Societate Mariae, quem constituit Vicarium Apostolicum Insularum Novarum Hebridarum. die 18 Februarii Titulari episcopali Ecclesiae Vasadensi R. P. Ioannem Wember, Congregationis Missionariorum a S. Familia, iam Praefectum Apostolicum Norvegiae Septemtrionalis, quem constituit Vicarium Apostolicum nuper erecti vicariatus apostolici eiusdem nominis. die 25 Februarii — Cathedrali Ecclesiae Helsinkiensi, nuper erectae, Exc. P. D. Gulielmum Cobben, Congregationis Sacerdotum a Sacro Corde Iesu, hactenus Episcopum titularem Amathusium in Palaestina et Vicarium Apostolicum de Finlandia. Sacra Congregatio de Propaganda Fide 615 — Cathedrali Ecclesiae Kagoshimaensi, nuper erectae, R. D. Iosephum Asajiro SatoAvaki, Vicarium Generalem dioecesis Nagasakiensis. — Cathedrali Ecclesiae Kuala Lumpurensi, nuper erectae, R. D. Dominicum Verdargon, parochum in oppido vulgo « Kuala Lumpur », iam in archidioecesi Malacensi. — Cathedrali Ecclesiae Penangensi, nuper erectae, R. D. Franciscum Chan, parochum pro Sinensibus in urbe Singaporensi archidioecesis Malacensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Raphaneotanae R. P. Andream Lefebvre, Societatis Iesu, quem constituit Vicarium Apostolicum de Kikwit. — Titulari episcopali Ecclesiae Sufetanae R. P. Paulum Dumouchel, Congregationis Oblatorum B. M. V. Immaculatae, quem constituit Vicarium Apostolicum de Keewatin. die 19 Aprilis — Cathedrali Ecclesiae Portus Elizabethensis R. D. Ernestum Arthurum Green, Officialem Curiae archiepiscopalis metropolitanae Civitatis Capitis seu Capetownensis. die 5 Maii — Cathedrali Ecclesiae Kumbakonamensi R. D. Chinnaiyan Arulswami Daniel, parochum in dioecesi eiusdem nominis. — Titulari episcopali Ecclesiae Urusitanae R. D. Petrum Bernardum Pereira, parochum in dioecesi Quilonensi, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D.Vincentii Victoris Dereere, Episcopi Trivandrensis Latinorum. — Titulari episcopali Ecclesiae Vadensi R. D. Longinum Gabrielem Pereira, Vicarium Generalem archidioecesis Bombayensis, quem deputavit Auxiliarem Emi P. D. Cardinalis Valeriani Gracias, archiepiscopi Bombayensis. die 7 Maii — Titulari episcopali Ecclesiae Caralliensi R. D. Petrum Tao, quem deputavit Administratorem Apostolicum Vicariatuum Apostolicorum de Bacninh et de Haiphong. die 8 Maii — Cathedrali Ecclesiae Amravatensi, nuper erectae, R. P. Iosephum Albertum Rosario, Missionariorum Sancti Francisci Salesii de Annecio. — Titulari episcopali Ecclesiae Archelaidensi R. P. Antonium Michelato, Ordinis Servorum Mariae, quem constituit Vicarium Apostolicum nuper erecti vicariatus apostolici de Aysén. — Titulari episcopali Ecclesiae Dalisandensi in Pamphylia R. P. Gerardum de Mijleville, e Congregatione Spiritus Sancti, quem constituit Vicarium Apostolicum Konakriensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Gazerensi R. P. Angelum Rodríguez 616 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Gamoneda, Ordinis Eremitarum Sancti Augustini, quem constituit Vicarium Apostolicum de Iquitos. die k Iunii — Titulari episcopali Ecclesiae Areopolitanae R. PTheophanum, Ordinis Carmelitarum Excalceatorum, saeculo Ubaldum Stella, quem constituit Vicarium Apostolicum nuper erecti vicariatus apostolici de Kuwait. — Titulari episcopali Ecclesiae Diospolitanae inferiori R. P. Adam Kozlowiecki, Societatis Iesu, iam Administratorem Apostolicum vicariatus apostolici Lusakensis, quem constituit Vicarium Apostolicum eiusdem vicariatus. die 12 Iunii — Titulari episcopali Ecclesiae Pharanitanae Revmum D. Ioannem Iosephum Rafferty, Praelatum Domesticum Suae Sanctitatis, Cancellarium Curiae archiepiscopalis metropolitanae Perthensis, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Raimundi Prendiville, Archiepiscopi Perthensis. die 3 Iulii — Cathedrali Ecclesiae Ootacamundensi, nuper erectae, R. D. Antonium Padiyara, e Clero saeculari dioecesis Mysuriensis, Professorem in Seminario regionali Bangalorensi. — Titulari episcopali Ecclesiae Aphnaetenae R. P. Gregorium Espiga y Infante, Ordinis Recollectorum Sancti Augustini, quem constituit Vicarium Apostolicum nuper erecti vicariatus apostolici Palavanensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Barcusanae R. D. Irenaeum Dud, e Clero saeculari vicariatus apostolici de Bahr el-Ghazal, quem constituit Vicarium Apostolicum nuper erecti vicariatus apostolici Rumbekensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Cymaeae R. P. Urbanum Mariam Person, Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum, iam Administratorem Apostolicum vicariatus apostolici de Harar, quem constituit Vicarium Apostolicum eiusdem vicariatus. — Titulari episcopali Ecclesiae Cyparissiensi R. D. Paulum Etoga, a Clero saeculari vicariatus apostolici de Yaounde, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Renati Grafiin, Vicarii Apostolici eiusdem vicariatus. — Titulari episcopali Ecclesiae Clypiensi R. P. Damasum, Ordinis Fratrum Minorum, saeculo Iosephum Laberge, iam Praefectum Apostolicum Sancti Iosephi de Amazones, quem constituit Vicarium Apostolicum nuper erecti vicariatus apostolici Sancti Ioseph de Amazones. —- Titulari episcopali Ecclesiae Chomatitanae R. D. Ioannem Baptistam Sye, Vicarium foraneum in vicariatu apostolico Taikuensi, quem constituit Vicarium Apostolicum eiusdem vicariatus. Sacra Congregatio de Propaganda Fide 617 die 10 Iulii—- Titulari episcopali Ecclesiae Zenopolitanae in Isauria B. P. Iacobum Henricum Romeijn, Missionariorum a S. Familia, quem constituit Vicarium Apostolicum nuper erecti vicariatus apostolici de Samarinda. II NOMINATIONES Decretis, ut infra, datis Sacra Congregatio de Propaganda Fide ad suum beneplacitum renuntiavit : die 28 Ianuarii Î955 — R. P. Iosephum Landreau, e Congregatione Spiritus Sancti, Praefectum Apostolicum Sancti Ludovici Senegalensis. die .4 Februarii — R. P. Martinum Bodewes, e Congregatione Spiritus Sancti, Praefectum Apostolicum Bangassuensem. die 18 Februarii — R. P. Venceslaum a Ssmo Sacramento, Ordinis Carmelitarum Excalceatorum, saeculo Manuel Gómez Frande, Praefectum Apostolicum Sancti Michaelis de Sucumbios. die 2H Maii — R. P. Augustum Delisle, e Congregatione Spiritus Sancti, Praefectum Apostolicum de Kabba. III SYDNEYEN. - WOLLONGONGEN. DECRETUM DE F I N I U M DIOECESIUM MUTATIONE Animarum bono sollicite studentes Emus ac Revmus Dominus Cardinalis Normannus T. Gilroy, archiepiscopus Sydneyensis, et Excmus P. D. Thomas Me Cabe, episcopus Wollongongensis, expostulaverunt a Sacra Congregatione de Propaganda Fide ut limites suarum dioecesium immutarentur. Quas preces Emi Patres Cardinales eiusdem Sacrae Congregationis de Propaganda Fide in Plenariis Comitiis, die 14 mensis Februarii vertentis anni habitis, benigne excipientes, fines praefatarum archidioecesis et dioecesis immutandos censuerunt secundum lineam, quae infra distincte designatur. Ea vero linea a loco, quo in unum confluunt flumina Guineacor et Wollondilly, recto usque ad montem Werong ducit, et postea, declinans, locum attingit quo in unum confluunt flumen Cox et Acta 618 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale superior cursus fluminis Wollondilly; deinde sequitur cursum fluminis Warragamba usque ad* locum quo confluii cum flumine Monkey, ex quo loco recto pergit usque ad locum, quo viae vulgo Northern Road et Greendale Road coniunguntur. Postea linea sequitur viam Bringelly usque ad viam Hume ac deinde usque ad locum Cross Roads, postea viam Glenfleld et viam Canterbury usque ad Southern Railway, dein versus orientem usque ad flumen Georges. Postea sequitur cursum huius fluminis usque ad viam Oxford ac dein usque ad viam Albert et attingit flumen Williams. Ex hoc loco adversum hoc flumen subiens, attingit locum exstantem versum orientem regionem viae ferreae apud Campbelltown, ac dein prosequitur usque ad <( Eckersley Trigonometrical Station » et postea ad viam ferream Illawarra et limites meridionales Agri consaepti nationalis, quos limites sequens progreditur versus orientem et attingit Oceanum Pacificum. Haec eadem Sacra Congregatio de Propaganda Pide, vigore specialium facultatum sibi a Sanctissimo Domino Nostro Pio Divina Providentia Papa XII tributarum, rata petitionem in bonum fidelium cessuram, per praesens Decretum limites inter archidioecesim Sydneyensem et dioecesim Wollongongensem mutat prout supra sunt descripti, atque ad haec omnia exsecutioni mandanda Excmum P. D. Romulum Carboni, archiepiscopum titularem Sidoniensem et Delegatum Apostolicum in Australia, Nova Zelandia et Oceania deputat, tribuens ei necessarias et opportunas facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere etiam imposito ad hanc Sacram Congregationem de Propaganda Fide mittendi, quam primum, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis. Contrariis quibusvis non obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis de Propaganda Fide, die 21 mensis Februarii a. D. 1955. P. Card. FUMASONI BIONDI, Praefectus L. © S. f P. Sigismondi, Archiep. tit. Neapolitan. in Pisidia, a Secretis Sacra Congregatio Rituum 619 SACKA CONGREGATIO RITUUM i PARISIEN. BEATIFICATIONIS ET C A N O N I Z A T I O N I S VENERABILIS M A R I A E A PROVIDENTIA IN SAECULO E U G E N I A S S M E T , FUNDATRICIS I N S T I T U T I SORORUM A U X I L Í A T E ! C U M A N I M A R U M I N PURGATORIO D E G E N T I U M . SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe, Caritate, cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia, Fortitudine, earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Interroganti uni ex pharisaeis quod esset mandatum magnum in lege, respondit Dominus : « Diliges Dominum Deum tuum ex toto corde tuo et in tota anima tua et in tota mente tua. Hoc est maximum et primum mandatum. Secundum autem simile est huic : Diliges proximum tuum sicut teipsum. In his duobus mandatis universa lex pendet et prophetae » (Mt. ¡22, 36-40). Utrique mandato perfecte Venerabilis Eugenia Smet vel a teneris unguiculis obsequi est conata eo felici successu, ut heroicum attigisse gradum dicenda sit. Et sane. Die festo Annuntiationis B. Mariae V. anno 1825 Insulae (vulgo Lille) ex honestis piisque parentibus, Henrico Smet atque Paulina Taverne de Mont-d'Hiver, orta est. Eluxit mature in puella egregia indoles atque ad caritatem proclivitas, praecipue erga animas purgatorio igni addictas. Septennis enim, dum aliis cum puellis iucunde cursitat, ex abrupto consistit fitque aspectu gravis et : « Scitigne — socias alloquitur — quid mente revolvo? Si qua ex vobis in igneo carcere detineretur, nobisque datum esset eam uno verbo liberare, nonne continuo hoc proferremus? Plures animae purgatorio igne detinentur : ipse Deus, qui iuste eas punit, ut eas liberet, precatiuncolam a nobis expetit, nos vero hanc non facimus ». Cogitatum hoc totam Dei Famulae vitam efficaciter informavit. Pro earum enim solamine nullum negligebat adiunctum. Libenter adversa quaeque pro eis tolerabat ; iuges pre- 620 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ces effundebat atque, ut ab aliis idem fieret, curabat. Eodem caritatis ardore succensa omnes sui animi dotes, quibus abundanter a Deo fuerat ditata, in proximorum bonum impendebat. Societati a Sacro Corde Iesu, nuper a S. Magdalena Sophia Barat fundatae, cooptari cupierat, sed, Deo aliter disponente, Institutum Sororum Auxiliatricum Animarum in Purgatorio degentium condidit. Verum antequam ad tantum opus manus apponeret, ferventibus precibus, ut Dei voluntatem magis certe cognosceret, quinque condicionum eventu comprobare ab Eo humiliter petiit; hae fuerunt: Felix piae consociationis, iam ab ea constitutae pro Defunctis, successus; Summi Pontificis benedictio; Cameracensis Archiepiscopi, a cuius tunc iurisdictione Insula pendebat, approbatio ; quod quinque sodales sibi adhaererent; et tandem alicuius sacerdotis occursus, antea sibi ignoti, idem foventis optatum pro animabus Purgatorii. Quae omnia evenerunt. Adhibuit quoque prudentium ac sanctitate vitae insignium virorum consilium, praesertim ' Sancti Ioannis Baptistae Vianney, qui de eius Instituto dixit: « E n opus a Deo diu vehementer optatum » idque definivit « une pensée d'amour du Cœur de Jesus ». Idem Sanctus pluries ei ad opus prosequendum animum addidit. His confirmata consiliis, Lutetiae Parisiorum, quo se contulerat, opus, amplissime Archiepiscopo Sibour approbante, anno 1856 incepit. Die 27 Decembris eiusdem anni simplicia vota nuncupavit, assumpto Mariae a Providentia nomine, quod ob inconcussam erga Divinam Providentiam fiduciam elegit. Die 25 Ianuarii anno 1858 coram Archiepiscopo Cardinali Morlot perpetua edidit vota. Voti compos facta, Serva Dei, pro animabus in Purgatorio detentis, non modo precibus atque asperis sui corporis castigationibus, sed et heroico virtutum omnium exercitio atque omne genus misericordiae operibus erga egenos ac derelictos se totam generose et impensius se dedidit. Ut autem hos tam salubérrimos fructus uberiores redderet atque firmaret, Instituto a se condito eos perennandos in eodem caritatis spiritu commendavit, cui veluti insigne tria haec concredidit, nempe : Orare, pati et operari. Operari autem intellegebat proximis benef acere, praecipue vero infirmorum habere curam. Tanta bona opera Deus, qui ei crucis amorem inseruerat, magnifice ac munifice rependit, eam Filio suo similem in passione reddens. Pauperiem equidem, irrisiones, calumnias, derelictiones, corporis cruciatus, animi angores, labores et dolores omne genus non modo invicta patien- Sacra Congregatio Rituum 621 tia, sed et grato animo, uti divinum donum, accepit, pro dilectis animabus suffragia Dei se posse offerre gaudens. Quapropter nil mirum, si tantae matris Institutum brevi per orbem terrarum diffunderetur, uberrimos ubique fructus afferens. Sed iam Dei Famulae, tot perf unctae laboribus doloribusque, aeterna requies debebatur. Atroci cancro cruciata, sed laeta pro dilectis animabus pati, morientium Sacramentis a Servo Dei Petro Olivaint refecta, qui paucos post menses martyr, ut videtur occubuit, ei usque fere ad mortem assidente, lectissimum animum die 7 Februarii a. 1871 exhalavit. Sanctitatis fama erumpente, vix actoribus licuit, ad canonicas inquisitiones est deventum. Quare in Parisiensi Curia, archiepiscopali auctoritate annis 1926-1928 constructus est processus, per rogatorias vero litteras in Curiis Insulen. anno 1926, sequentique anno in Constantiensi et Nankinensi. Scriptis perpensis, favorabile decretum ab hac Sacra Congregatione die 22 Maii anno 1935 est editum. Pii XI s. m. auctoritate Causa beatificationis die 5 Maii 1936 fuit introducta. Recognita die 3 Februarii 1937 oboedientia decretis ab Urbano V I I I super indebito cultu latis, apostolicum processum Parisiis et in Apostolico Vicariatu Sciamhaevensi conditum est. Die 24 Aprilis anni 1942 Sacra haec Congregatio pro validitate omnium processuum decretum edidit. Anno vero 1947, die 22 Iulii, coram Revmo Cardinali Carolo Salotti, Sacrae huius Congregationis Praefecto Causaeque Ponente, Antepraeparatoria Congregatio habita est. Die 9 Februarii nuper elapsi anni Praeparatorius Coetus fuit celebratus. Denique hodierna die coram Ssmo D. N. Pio Papa XII Generalis Congregatio est coacta, in qua Revmus Cardinalis Clemens Micara, Episcopus Veliternus, Causae Ponens, dubium proposuit disceptandum :An constet de virtutibus theologalibus Fide, Sjje et Caritate cum in Deum tum in proximum necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia, Fortitudine earumque adnexis in gradu heroico in casu et ad effectum de quo agitur. Porro qui convenerant Revmi Cardinales, Oificiales Praelati Patresque Consultores suum edidere suffragium. Beatissimus Pater, qui sacrum litaverat, audito hoc unanimi favorabili suffragio, opportunum duxit supremam in causa sententiam confestim edere. Arcessitis itaque, exacta Congregatione, Revmis Cardinalibus Clemente Micara, Causae Relatore, subscriptoque S. Rituum Congregationis Praefecto nec non R. P. Salvatore Natucci, Fidei Generali Promotóre, meque a Secretis, edixit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, 622 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale- Temperantia et Fortitudine earumque adnexis Venerabilis Mariae de Providentia in gradu heroico in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum rite promulgari et in actis S. Rituum Congregationis referri mandavit. Datum Romae, die 22 Februarii, Anno Domini 1955. C. Card. Cicognani, Praefectus L. © S. t A. Carinci, Archiep. Seleuc, Secretarius II BONONIEN. beatificationis et canonizationis venerabilis fundatricis m i n i m ar u m a virgine super servae dei c l e l i a e barbieri, perdolente. dubio An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate, cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine, earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Recte Venerabili Cleliae Barbieri illud Sapientiae potest aptari : ((Consummatus in brevi explevit tempora multa; placita enim erat Deo anima illius; propter quod properavit educere illum de medio iniquitotum » (Sap. 4, 3.14). Ipsa enim brevi viginti trium annorum tempore, quemadmodum eius aequales Sanctae Bartholomaea Capitanio et Teresia ab Iesu Infante, consummatam perfectionem est assecuta. Et sane. In oppido Budrie, intra Bononiensis Archidioecesis fines, e Iosepho et Hyacintha Nannetti, piis honestisque ac pauperibus coniugibus, puella nata est die 13 Februarii anno 1847 eodemque die baptismo renata, Cleliae Mariae Rachelae nominibus impositis. Inde ab infantia ad pietatem maxime proclive ingenium ostendebat, ipsam immo sanctitatem quomodo assequi posset matrem rogabat. Patre vita functo anno 1855, in maiorem egestatem familia incidit quidem, sed divinae prorsus voluntati obsequens eiusque providentiae confidens, manuum labore iis quae ad vitam sunt necessaria consulebat. Confirmationis sacramento anno 1856 roborata Clelia, divinaque dape post biennium primitus suscepta, in Dei amore mirifice iugiter succrevit. Sacra Congregatio Rituum 623 Sub sapienti ac prudenti parochorum moderamine, quorum nutibus omnino se subiecerat, quomodo posset in puellarum spirituale bonum se impendere moliebatur. Sicque sensim sine sensu gratiam non modo apud puellas paroeciae, sed et earum familias sibi conciliavit, aptamque se ad divina consilia exsequenda comparabat. Verum, dum grandia de ea omnes ominantur, in gravem ipsa morbum incidit, a quo ad mortis limen adducta f uit pulsataque aera pro eius agone. Tunc intime sensit se convalituram, quia a Deo ab ea aliquid aliud expetebatur. Hoc autem re factum est. Nonnullae enim cum Clelia sancta amicitia coniunctae parique permotae voluntate in christiana perfectione proiiciendi atque in bonum animarum se impendendi, eidem se adiunxerunt, superatisque omne genus impedimentis calumniisque, Instituti Minimarum Sororum a Virgine Perdolente germen factae sunt, dieque primo Maii mensis anno 1868 simul convenerunt pauperrimamque conducticiam domum sunt ingressae, religiosam vitam inaugurantes. Instituto titulum hunc Cardinalis Parocchi Archiepiscopus indidit, ob magnam religionem qua Clelia eiusque sociae erga S. Franciscum a Paula tenebantur. In huius primordiis maxima rerum omnium egestas eas pressit, quam heroice pro Dei amore perpessae sunt, cui saepe inopinato mirabiliter a divina provi dentia subventum est. Porro, haud alia optimorum Institutorum fuerunt plerumque initia ; opera enim Dei super crucis solido fundamento eriguntur, unde firmitatem hauriunt, vim, felicitatem sodaliumque augmentum. Hoc omnino impletum est. Minimarum enim Institutum esse Pontificii iuris honorem est assecutum sodaliumque numerus ad fere tercentum elatus. Mirum quidem est inopem puellam ingenuarum artium expertem tanta valuisse exantlare, atque adeo Institutum condere ac solide constituere. Verum quoniam iuxta Apostoli monitum: «Non quod sufficientes simus cogi tare aliquid a nobis quasi ex nobis, sed sufficientia nostra ex Deo est » (2 Cor. 3, 5), Venerabilis Clelia ab infantia ad mortem usque continua oratione, carnis castigatione, vigilanti cura, summo divinae voluntati obsequio, iugi conatu, Deo unice immota confidens, ad perfectum Dei amorem pervenit, aptumque magnalium Eius instrumentum facta est. Quapropter Deus eam in vita, in morte et post mortem munifice ditavit : viventem quidem, donis raptuum, ecstasis, cordium scrutationis aliisque ; morientem, certam spem ei dans aeterni praemii mox assequendi ; post eius supremum diem, plures gratias eius patrocinio fidelibus largiendo. Phthisico morbo, quo iamdiu laboraverat confecta, divinis sacramentis 624 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale pientissime receptis, die 13 Iulii anni 1870 ad iustitiae coronam sibi repositam assequendam evolavit. Variis de causis canonicae inquisitiones a Cardinali Gusmini, Bononiensi Archiepiscopo, nonnisi anno 1920 initae sunt. Verum vix inceptae ob eiusdem Archiepiscopi mortem ab eius successore Cardinali Nasalli Rocca fuere perfectae. Quum nullum impedimentum ex unica Servae Dei inventa epistola exortum esset, actum est de sanctitatis fama atque habito a Sacra hac Congregatione favorabili iudicio, Ssmus D. N. Pius Papa XI Introductionis commissionem die 15 Martii 1929 Sua manu signavit. Apostolico processu constructa, servatis de iure servandis, die 13 Maii anno 1952 coram Revmo Cardinali Alexandro Verde, causae Ponente, Antepraeparatoria Congregatio habita fuit, dieque 26 Maii anni 1953 Praeparatoria, Generalis vero coram SS. D. N. Pio Papa XII hodierna die, in qua idem Revmus Cardinalis Ponens dubium disceptandum posuit : An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine earumque adnexis, in grado heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Revmi Cardinales, Officiales Praelati Patresque Consultores suum edidere suffragium, quod Beatissimus Pater attente auscultavi^ Demissa vero Congregatione, Revmos Cardinales Ponentem et infrascriptum S. Rituum Congregationis Praefectum ad se ascivit necnon R. P. Salvatorem Natucci, Fidei Generalem Promotorem meque a secretis, atque Sacrosancto Missae Sacrificio antea celebrato, Sacrae nuper habitae Congregationis favorabile votum ratum habens, supremam sententiam proferens, edixit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cvm in Deum, tum in proximum, nec non de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine earumque adnexis in gradu heroico Venerabilis Cleliae Barbieri, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem decretum esse promulgandum atque in acta S. Rituum Congregationis referendum mandavit. Datum Romae, die 22 Februarii A. D. 1955. C. Card. Cicognani, Praefectus L. $ S. f A. Carinci, Archiep. Selene, Secretarius A n . et yol. XXXXVII 28 Septembris 1955 (Ser. II, v. XXII) - N. 13 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E ACTA PII PP. XII CONSTITUTIO APOSTOLICA NAGPURENSIS (AMRAVATENSIS) AB ARCHIDIOECESI NAGPURENSI QUAEDAM TERRITORIA DETRAHUNTUR, EX QUIBUS NOVA DIOECESIS EFFICITUR, « AMRAVATENSIS )) APPELLANDA. PIUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Cum petierit venerabilis Frater Martinus Lucas, Archiepiscopus titulo Adulitanus et in India Apostolicus Internuntius, archidioecesim Nagpurensem partiri : eam enim et peramplam esse, et cives habere moribus ac lingua dissimiles, et magna ibidem incrementa cepisse christianam religionem; Nos, sententiam secuti venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium S. Congregationi Fidei Propagandae praepositorum, eorum supplentes consensum qui in hac re aliquid iuris vel habeant vel sese habere arbitrentur, de Nostra summa et apostolica potestate haec quae sequuntur statuimus et iubemus. Ab archidioecesi Nagpurensi id territorii separamus quod civiles regiones comprehendit quibus sunt nomina vulgo : Amravati, Akola, Yeotmal, Buldana, Nander, Parbhana, et Aurungabad, ex eoque novam dioecesim constituimus Amravatensem cognominandam, cuius fines iidem erunt, scilicet, ac regionum quas numeravimus. Cuius dioecesis urbs caput erit Amravati, 40 - ACTA, vol. X X I I , n. 13. — 28-9-1955. 626 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale in qua Episcopus suam sedem ac domicilium statuet; cathedram vero docendae veritatis in templo S. Francisci Xaverii in eadem civitate idem Episcopus collocabit. Quod templum, ut patet, eademque dioecesis, . quam condidimus, omnibus iuribus et honoribus cumulabuntur quibus cetera per orbem: item sive debita iura et privilegia habebit Praesul Amravatensis, sive onera tantae dignitatis sustinebit. Volumus praeterea ut nova Sedes metropolitanae Ecclesiae Nagpurensi, ex qua, ceu matre, ortum duxit, subiciatur suffraganea, et eius sacer Antistites venerabili Fratri Archiepiscopo eiusdem metrópolis sit obnoxius et subiectus. Quandoquidem vero Amravatensis haec dioecesis est omnimodis curanda utpote quae in suo primordio stet vitae, ideo eandem concredimus colendam dilectis Filiis Missionalibus Anneciensibus a S. Francisco Salesio, qui hactenus bene de Ecclesia sancta meriti sunt, tradita archidioecesi Nagpurensi indigenae clero. Cum autem sint sacerdotes christiani populi duces, nullam hac maiorem sollicitudinem habeat Episcopus huius dioecesis quam ut in suo territorio seminarium saltem elementarium excitet, excipiendis pueris quos Deus ad sacerdotium sua gratia invitaverit, iisque rite educandis. Mensam, quam dicunt, episcopalem constituent sive bona quae, diviso territorio Nagpurensis archidioecesis iuxta canonem 1500 Codicis Iuris Canonici, novae obtigerint Ecclesiae, sive data a fidelibus christianis sponte pecunia, sive denique Curiae fructus. Quod autem ad regimen, administrationem, curam Ecclesiae Amravatensis attinet, itidem ad electionem Vicarii Capitularis, Sede vacante, ad cleri et populi iura et onera, aliaque huiusmodi, haec omnia Iuris Canonici praescriptis omnino regantur. Qui vero clerici, facta territorii divisione, in novae dioecesis finibus legitime degant, ii Amravatensi Sedi aseripti habeantur. Acta tandem et documenta quae quovis modo ad novam dioecesim respiciant, quam cito fieri potest a Curia Nagpurensi ad Curiam Amravatensem mittantur, in tabulario actarum rerum religiose asservanda. Haec Nostra iussa et decreta exsequenda curabit venerabilis Frater Martinus Lucas, cuius mentionem fecimus, cui omnes potestates perficiendae rei concedimus, alii quoque viro subdelegandas, si opus fuerit, qui sit in ecclesiastica dignitate constitutus. Idem venerabilis Frater onus habebit, cum negotium actum fuerit, documenta exarare eaque sinceris exemplis ad S. Congregationem Fidei Propagandae mittenda curare. Quod si eo tempore cum haec omnia fieri debebunt alius Indicae Internuntiaturae praeerit, eidem et mandatum damus ea persequendi et potestatem per has Litteras facimus. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; Acta Pii Pp. 627 XII ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in, ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderetur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die octavo mensis Maii, anno D o mini millesimo nongentesimo quinquagesimo quinto, Pontificatus Nostri septimo decimo. CELSUS Card. COSTANTINI PETRUS Card. FUMASONI BIONDI S. R. E. Cancellarius S. Congr. de Propaganda Fide Praefectus Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost* Silvius Sericano, Proton. Apost. Loco © In Ap. Plumbi Cane, tab., vol. LXXXX, n. 80. Acta 628 Apostolicae ACTA Sedis - Commentarium Officiale 8 8 . CONGREGATIONUM SACEA CONGREGATIO DE DISCIPLINA SACRAMENTORUM INSTRUCTIO EXCMIS ORDINARIIS REIPUBLICAE DOMINICANAE DATA, QUOAD CELEBRATIONEM SACRAMENTI MATRIMONII IUXTA CONVENTIONES INTER SANCTAM SEDEM ET REMPUBLICAM DOMINICIANAM DIE 16 IUNII MENSIS A. 1954 INITAS. ISTRUZIONE INSTRUCCIÓN AGLI ECCMI ORDINARI DELLA REPUBBLI- A LOS EXCMOS. ORDINARIOS DE LA RE- CA DOMINICANA E, PER ESSI, AI PARRO- PÚBLICA DOMINICANA, Y A LOS PÁRRO- CI SULL'ESECUZIONE DEGLI ARTICOLI COS POR MEDIO DE AQUELLOS, PARA DEL CONCORDATO DEL 16 GIUGNO 1954 LA EJECUCIÓN DE LOS ARTÍCULOS DEL TRA LA SANTA SEDE E LA REPUBBLICA CONCORDATO DEL 16 DE JUNIO DE 1954 DOMINICANA, RELATIVI ALLA CELEBRA- ENTRE LA SANTA SEDE Y LA REPÚBLICA ZIONE DEL MATRIMONIO PER GLI EF- DOMINICANA, QUE SE REFIEREN A LA FETTI CIVILI, IN ARMONIA CON LA CELEBRACIÓN DEL MATRIMONIO PARA NUOVA LEGISLAZIONE DEL GOVERNO LOS EFECTOS CIVILES, DE ACUERDO DOMINICANO SULLO STESSO ARGO- CON LA NUEVA LEGISLACIÓN DEL GO- MENTO. BIERNO DOMINICANO SOBRE EL MISMO ASUNTO. Avendo la Repubblica Dominicana riconosciuto, con gli articoli XV e XVI del Concordato e Protocollo Finale circa Part. XV, gli effetti civili al matrimonio celebrato secondo le prescrizioni del Diritto Canonico, questa Sacra Congregazione, in ossequio agli augusti voleri della Santità di Nostro Signore Pio Papa XII, Habiendo la República Dominicana reconocido, con los artículos XV y XVI del Concordato y el Protocolo Final acerca del art. XV, los efectos civiles del matrimonio celebrado según las prescripciones del Derecho Canónico, esta Sagrada Congregación, en atención a los augustos deseos de la Santidad de Nuestro Señor Sacra Congregatio de disciplina Sacramentorum 629 felicemente regnante, ad essa comunicati con dispaccio della Segreteria di Stato in data 24 Ottobre 1954, dirige agli Eccmi Ordinari della Repubbica Dominicana la presente Istruzione per l'esatta applicazione dei suddetti articoli del Concordato, tenuto presente il testo delle leggi 3931 del 20 Settembre 1954, 3932 e 3937 del 20 Settembre 1954 (Gaceta Oficial del 25 Settembre 1954, Anno LXXV, n. 7749) che danno esecuzione agli stessi articoli del Concordato, el Papa Pío XII, felizmente reinante, comunicados por despacho de la Se-' cretaría de Estado con fecha 24 de octubre de 1954, dirige a los Excmos. Ordinarios de la República Dominicana la presente Instrucción para la aplicación exacta de los citados artículos del Concordato, teniendo presente el texto de las leyes 3931 del 20 de septiembre de 1954, 3932 y 3937 del 20 septiembre de 1954 (Gaceta Oficial del 25 de septiembre de 1954, Año LXXV, n. 7749), que dan ejecución a dichos artículos del Concordato. Non è intenzione della Santa Sede di mutare con la presente Istruzione le prassi seguite nelle Curie delle diocesi dominicane quanto ai processi prematrimoniali, le quali, perciò, secondo il prudente giudizio dell'Ordinario, potranno essere mantenute, purché non siano contrarie nè alle prescrizione canoniche, nè a quelle dell'Istruzione « Sacrosanctum » di questa Sacra Congregazione, del 29 Giugno 1941 (A. A. 8. XXXIII, pp. 297 ss.), nè alle norme della presente. La Santa Sede no pretende cambiar con la presente Instrucción las normas seguidas en las Curias de las diócesis dominicanas en cuanto a los procesos prematrimoniales, las cuales, por consiguente, podrán seguir observándose, según el prudente juicio del Ordinario, siempre que no sean contrarias a las prescripciones de los Sagrados Cánones, de la Instrucción ((Sacrosanctum» de esta Sagrada Congregación, del 29 de junio de 1941 (A.-A. 8. XXXIII, págs. 297 ss.), o de la presente Instrucción. Siccome per l'articolo XV « La Repubblica Dominicana riconosce pieni effetti a tutti i matrimoni celebrati secondo le norme del Diritto Canonico purché l'atto di matrimonio sia trascritto nell'apposito Ufficio del Registro Civile » e siccome in forza dell'articolo unico della legge 3932 del 20 Settembre 1954 (Gaceta Oficial 25 Settembre 1954 n. 7749), si consi- Por el artículo XV « La República Dominicana reconoce plenos efectos civiles a cada matrimonio celebrado según las normas del Derecho Canónico », siempre que « el acta del matrimonio sea transcrita en el Registro civil correspondiente », y en virtud del artículo único de la Ley 3932 del 20 de septiembre de 1954 (Gaceta Oficial del 25 de septiembre de 1954, 630 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dera indissolubile, anche davanti alla legge civile, il vincolo del matrimonio religioso, il cui atto sia stato trascritto in detti Registri, ciò che non avviene invece con gli altri matrimoni, vigilino gli Eccmi Ordinari locali affinchè i matrimoni siano celebrati in conformità con le disposizioni del Concordato ed i relativi atti siano in tempo opportuno inviati all'Ufficio «del Registro Civile ed ivi debitamente trascritti, insistendo frequentemente presso i Rev.di Parroci perchè siano sommamente diligenti nell'adempimento di questo gravissimo dovere, ed ispezionando, a norma dell'art. 11 della citata Istruzione « Sacrosanctum », personalmente o per mezzo di speciali delegati, i libri parrocchiali. n. 7749), se considera indisoluble, aun ante la ley civil, el vínculo del matrimonio religioso, cuya acta haya sido transcrita en dichos Registros, lo cual no sucede, sin embargo, con otros matrimonios; deben, pues, los Excmos. Ordinarios locales vigilar a fin de que los matrimonios se celebren de acuerdo con las disposiciones del Concordado y las actas correspondientes sean enviadas a su debido tiempo a la oficina del Registro civil y debidamente transcritas en el mismo, insistiendo frecuentemente ante los Reverendos Párrocos para que sean sumamente diligentes en el cumplimiento de este gravísimo deber e inspeccionando los libros parroquiales, personalmente o por medio de especiales delegados, a tenor del art. 11 de la citata Instrucción « Sacrosanctum ». Capo I Capítulo I Dell'obbligo dei contraenti cattolici di celebrare solamente il matrimonio religioso. De la obligación de los contrayentes católicos de celebrar sólamente el matrimonio religioso. N. 1. Atteso che il matrimonio religioso, celebrato in armonia con le disposizioni del Concordato, produce tutti gli effetti civili, ed è perciò atto a conseguire senz'altro anche il suo scopo sociale, non vi è più alcun motivo per i cattolici di contrarre il cosidetto matrimonio civile, il quale è quindi per essi gravemente illecito. N. 1. Teniendo en cuenta que el matrimonio religioso, celebrado de acuerdo con las disposiciones del Concordato, produce todos los efectos civiles y es apto por ello para conseguir también su finalidad social, no hay ningún motivo para que los católicos contraigan el llamado matrimonio civil, el cual es para ellos, por consiguiente, gravemente ilícito. Sacra Congregatio de disciplina Sacramentorum 631 Qualora pertanto i nubendi cattolici celebrassero Fatto civile, sia pure con l'intenzione di celebrare in appresso il matrimonio canonico, il parroco non mancherà di regolarsi con essi a norma del can. 1066 del Codice di Diritto Canonico. Por tanto, en el caso de que los contrayentes católicos celebraren el acto civil, aun con la intención de celebrar a continuación el matrimonio canónico, el párroco deberá portarse con ellos a tenor del can. 1066 del Código de Derecho Canónico. Capo II Capítulo II Delle pubblicazioni o proclami matrimoniali. De las amonestaciones o proclamas matrimoniales N. 2. Si osservino strettamente le disposizioni dei canoni 1022-1021, secondo le quali i nomi dei nubendi debbono essere pubblicati non solo nelle loro parrocchie, ma anche in quelle nelle quali abbiano avuto residenza per almeno sei mesi, dopo aver raggiunto la pubertà, a meno che, quanto a queste ultime, l'Ordinario del luogo non giudichi preferibile assicurarsi in altra maniera del loro stato libero. N. 2. Obsérvense estrictamente las disposiciones de los cánones 1022, 1024, según las cuales deben ser publicados los nombres de los contrayentes, no sólo en sus propias parroquias, sino también en aquéllas donde hayan residido por lo menos durante seis meses, después de haber alcanzado la pubertad, a no ser que, en cuanto a estas últimas, el Ordinario del lugar juzgue preferible asegurarse de otra manera de su estado de libertad. N. 3. Se l'Ordinario, nei termini del can. 1025, in qualche caso particolare, o anche in maniera generale, giudicasse conveniente sostituire la lettura dei proclami o delle pubblicazioni con l'affissione pubblica di editti alla porta della chiesa parrocchiale o di qualsiasi altra chiesa, gli editti dovranno restare affissi almeno per otto giorni, nei quali siano compresi due giorni festivi di precetto. N. 3. Si el Ordinario juzgara conveniente, a tenor del can. 1025, substituir en algún caso particular, y aun como norma general, la lectura de las proclamas o de las amonestaciones por la fijación pública de edictos a las puertas de la iglesia parroquial o de cualquier otra iglesia, dichos edictos deberán estar expuestos por lo menos durante ocho días, entre los cuales han de contarse dos días festivos de precepto. N. 4. Benché l'Ordinario proprio possa, essendovi giusta causa, secon- N. 4. Aunque el Ordinario propio pueda dispensar de las proclamas 632 Acta Apostolicae Sedis do il suo prudente giudizio, dispensare dalle pubblicazioni matrimoniali (can. 1028), non dispensi però di fatto, specialmente da tutte e tre le pubblicazioni, se non per causa veramente grave ed urgente. •ST. 5. A norma del can. 1030, prima di procedere alla celebrazione del matrimonio, se non interviene una ragionevole causa, si faranno trascorrere tre giorni dall'ultima pubblicazione, ovvero dall'ultimo giorno dell'affissione dell'editto. N. 6. Il parroco non si limiterà a leggere i proclami ed a ricevere la denunzia di impedimenti che eventualmente gli venga fatta, ma, in forza del can. 1020 e della citata Istruzione « Sacrosanctum », dovrà diligentemente investigare se nulla osta alla celebrazione del matrimonio ; segnatamente interrogherà i nubendi, dopo essersi assicurato della loro identità personale, ciascuno separatamente, usando le dovute cautele, se sono legati da qualche impedimento, se consentono liberamente, soprattutto la donna, e se sono sufficientemente istruiti nella dottrina cristiana, se celebrano con valido consenso, redigendo appositi questionari sotto giuramento da essere firmati dai coniugi come dispone la sullodata istruzione « Sacrosanctum » (nn. 3-9, All. I e II). N. 7. Nel formulario delle pubblicazioni, nonché nell'editto da affiggersi alla porta della chiesa, quando - Commentarium Officiale matrimoniales con justa causa, según su prudente juicio (can. 1028), de hecho, sin embargo, no dispense, especialmente de todas las tres proclamas, sino por causa verdaderamente grave y urgente. N. 5. A tenor del can. 1030, si no se opone una causa razonable, se dejarán pasar tres días desde la última proclama, o bien desde el último día de la fijación del edicto, antes de proceder a la celebración del matrimonio. N. 6. El párroco no se limitará a leer las proclamas y a recibir la denuncia de los impedimentos que eventualmente se le haga, sino que, en virtud del can. 1020 y de la citada Instrucción « Sacrosanctum », deberá indagar diligentemente si nada se opone a la celebración del matrimonio ; especialmente interrogará a los contrayentes, por separado y usando de las debidas cautelas, después de haberse asegurado de su identidad personal, si están ligados con algún impedimento, si consienten libremente, sobre todo la mujer-, y si están suficientemente instruidos en la doctrina cristiana, si lo celebran con consentimiento válido, componiendo especiales cuestionarios para una declaración jurada, que han de firmar los cónyuges, como dispone la citada instrucción « Sacrosanctum » (n.3-9, Anexos I y' II). N. 7. En el formulario de las proclamas, así como en el edicto que ha de fijarse a las puertas de la iglesia, Sacra Congregatio de questo sia autorizzato, si debbono indicare : 1) i nomi propri e di famiglia, età, professione, origine, nazionalità, domicilio o residenza di ciascuno dei nubendi ; 2) i nomi completi, professione, stato, origine, domicilio o residenza dei genitori, se si conoscono ; disciplina Sacramentorum 633 cuando esto se halle autorizado, se deben indicar : 1) nombres y apellidos, edad, profesión, origen, nacionalidad, domicilio o residencia de cada uno de los contrayentes ; 2) los nombres completos, profesión, estado, origen, domicilio o residencia de los padres, si se conocen ; 3)'nel caso che uno o entrambi i nubendi siano vedovi, indicare pure il nome del coniuge o dei coniugi defunti, con l'indicazione del luogo e della data del decesso ; 4) se siano intervenuti o una sentenza di nullità di matrimonio o una dispensa da matrimonio rato e non consumato o altri analoghi provvedimenti della Santa Sede resi esecutivi. 3) en el caso de que uno o ambos contrayentes sean viudos, indíquese también el nombre del cónyuge o de los cónyuges difuntos, precisando el lugar y fecha del fallecimiento ; 4) si se ha dado una sentencia de nulidad de matrimonio, o una dispensa de matrimonio rato y no consumado, y otras provisiones análogas de la Santa Sede, que hayan sido ejecutadas. N. 8. Quando le pubblicazioni siano sostituite da editti, saranno questi datati e firmati dal parroco o dal sacerdote che legittimamente ne faccia le veci. N. 8. Cuando las proclamas sean substituidas per edictos, éstos serán fechados y firmados por el párroco, o por el sacerdote que legítimamente haga sus veces. N. 9. Se entiende por párroco, tanto en este capítulo como en los siguientes, no solamente el párroco propiamente dicho (del cual trata el can. 451, 1), sino también el.cuasipárroco (can. 451, 2, n. 1) y el vicario parroquial, de que habla el mismo can. 451, 2, n. 2. Se entienden por tales también los capellanes militares (can. 451, 3) y asimismo los capellanes de los hospitales, con tal de que unos y otros tengan facultades para asistir a los N. 9. Sia in questo capo che nei seguenti, per parroco si intende non solo il parroco propriamente detto (di cui al can. 451,1), ma anche il quasiparroco (can. 451, 2 n. 1) e il vicario parrocchiale, di cui allo stesso can. 451, 2 n. 2. S'intendono pure i cappellani militari (can. 451, 3) e così pure i cappellani degli ospedali, se gli uni e gli altri fossero muniti di facoltà per assistere ai matrimoni dei soldati o dei "634 Acta Apostolicae Sedis ricoverati, rispettivamente, entro i limiti delle medesime facoltà. N. 10. Se entro i sei mesi susseguenti all'ultima pubblicazione, o all'ultimo giorno di affissione degli editti, non si celebrasse il matrimonio, si dovranno ripetere le pubblicazioni o affiggersi nuovi editti, salvo ohe l'Ordinario del luogo disponga diversamente. N. 11. Di regola, il parroco, prima oli fare le pubblicazioni, avrà cura di compiere le formalità canoniche riguardanti lo stato libero dei nubendi, la dispensa dagli impedimenti, se vi fossero, la libertà di consenso, la istruzione religiosa dei medesimi ed i certificati di battesimo e confermazione (canoni 1020-1021 e citata Istruzione «Sacrosanctum»); come pure si provvedere della licenza della Curia, quando questa fosse necessaria sia per diritto comune, sia in virtù di questa Istruzione, sia in forza della legislazione particolare della rispettiva diocesi. N. 12. Se un altro parroco avesse proceduto all'investigazione dello «tato libero dei nubendi o avesse eseguite le pubblicazioni, informi immediatamente il parroco, che deve assistere al matrimonio, del risultato delle investigazioni o delle eseguite pubblicazioni (can. 1029 e citata Istruzione «Sacrosanctum»). Finché non si riceveranno queste infor- - Commentarium Officiale matrimonios de los soldados y de los hospitalizados, respectivamente, y dentro de los límites de estas mismas facultades. N. 10. Si en el plazo de los seis meses siguientes a la última proclama, o al último día de fijación de los edictos, no se celebrara el matrimonio, se deberán repetir las proclamas o fijarse nuevos edictos, siempre que el Ordinario del lugar no disponga otra cosa. N. 11. Como norma general, deberá el párroco, antes de hacer las proclamas, cumplir las formalidades canónicas referentes al estado libre de los contrayentes, la dispensa de los impedimentos, si existieren, la libertad de consentimiento, la instrucción religiosa de los mismos y los certificados de bautismo y confirmación (cánones 1020-1021 y la citada instrucción «Sacrosanctum») ; así como también deberá obtener el permiso de la Curia, quando éste sea necesario, ya por derecho común, ya en virtud de esta Instrucción o de la legislación particular de la diócesis respectiva. N. 12. Si otro párroco ha procedido a la investigación del estado libre de los contrayentes y ha hecho las proclamas, informe inmediatamente del resultato de esta investigación y de dichas proclamas al párroco que ha de asistir al matrimonio (can. 1029 y citada Instrucción « Sacrosanctum » ) . Mientras no se reciban estos informes, no se podrá pro- Sacra Congregatio de inazioni non si potrà procedere alla celebrazione del matrimonio (can. 1030 e citata Istruzione « Sacrosanctum » ) . N.13. Nell'attestato delle eseguite pubblicazioni, o in quello che lo sostituisce per la prova dello stato libero, il parroco, oltre ad indicare se è risultato o no qualche impedimento, darà al parroco, che deve assistere al matrimonio, le informazioni necessarie perchè questi possa redigere l'atto secondo il modello ufficialmente approvato. Conviene però che l'attestato sia fatto nello stesso foglio che contiene le pubblicazioni e in queste si mettano già le indicazioni che debbono figurare nell'atto di matrimonio, usando eventualmente il Mod. V della sullodata Istruzione « Sacrosanctum » quando ciò sia richiesto. disciplina Sacramentorum 635 ceder a la celebración del matrimonio (can. 1030 y citada Instrucción « Sacrosanctum » ) . N. 13. — En el certificado de haberse hecho las proclamas, o en el que lo substituya para la prueba del estado libre, el párroco, además de indicar si ha aparecido o no algún impedimento, dará al párroco que ha de asistir al matrimonio los informes necesarios para que éste pueda redactar el acta según el modelo oficialmente aprobado. Conviene, sin embargo, que dicho certificado se extienda en el mismo folio que contiene las proclamas y que en éstas se incluyan ya los datos que han de figurar en el acta del matrimonio, utilizando eventualmente el modelo V de la citada Instrucción « Sacrosanctum », cuando esto se exija. N. 14. In tutti i processi prematrimoniali è richiesto il certificato di battesimo e di confermazione dei due nubendi, rilasciato in forma integrale, con le relative eventuali annotazioni o, in mancanza di questo, la sentenza o decreto comprovante almeno il conferimento del battesimo, eccetto che il matrimonio venga celebrato con dispensa dall'impedimento « disparitas cultus », nel quai caso è richiesto solo il certificato di battesimo della parte cattolica (can. 1021,1). N, 14. En todos los procesos prematrimoniales se requiere el certificado de bautismo y de confirmación de los dos contrayentes, extendido en toda su integridad, con las anotaciones eventuales correspondientes, o, a falta de esto, la sentencia o decreto que demuestre al menos la administración del bautismo, a no ser que el matrimonio se celebre con dispensa del impedimento de disparidad de cultos, en cuyo caso se requiere solamente el certificado de bautismo de la parte católica (can. 1021,1). N. 15. Se uno o entrambi i nubendi fossero vedovi, dovrà esservi nel processo il certificato di decesso del'co- N. 15. Si uno o los dos contrayentes fueran viudos, deberá incluirse en el proceso el certificado de defunción 636 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale niuge o dei coniugi defunti o, in mancanza di tale certificato, la sentenza o decreto dell'avvenuta morte, emanati in base alle prescrizioni della Istruzione della Suprema S. C. del S. Officio (a. 1868), tenendo presente che un'analoga sentenza emessa nel foro civile non è sufiiciente per il foro ecclesiastico ; nonché il certificato integrale di battesimo e di confermazione come al precedente numero. del cónyuge o de los cónyuges difuntos, o, a falta de este certificado, la sentencia o el decreto de muerte presunta, promulgados de acuerdo con las prescripciones de la Instrucción de la Suprema S. C. del Santo Oficio (a. 1868), teniendo presente que una sentencia análoga dada en el fuero civil no es suficiente para el fuero eclesiástico ; se incluirá asimismo el certificado integral de bautismo y confirmación, como en el número anterior. Conviene ancora osservare che il certificato di morte del coniuge anteriore, redatto dal parroco, in qualche caso speciale può anche non essere sufiiciente per provare che nel caso non osta alla celebrazione del matrimonio l'impedimento « ligaminis », se cioè il parroco, nel redigere l'atto, si fosse accontentato soltanto delle informazioni date dagli interessati, sulle quali possa cadere il sospetto che non corrispondono alla realtà. N. 16. Se mancassero documenti e testimoni per la prova dello stato libero dei nubendi e si dovesse ricorrere al giuramento suppletorio, si indaghi diligentemente se i detti nubendi sono degni di fede, o se vi sono motivi per sospettare che giurino il falso. Si deve avere la stessa cura con qualsiasi testimone, che debba deporre in processi per la prova dello stato libero. Conviene observar además que el certificado de defunción del cónjuge anterior, extendido por el párroco, puede no bastar en algún caso especial para demostrar que en aquellas circunstancias no se opone a la celebración del matrimonio el impedimento de «ligamen», es decir, cuando el párroco, al redactar el acta, se haya dado por satisfecho con las solas informaciones dadas por los interesados, de las cuales pueda sospecharse que no responden a la realidad. N. 16. Si faltaran documentos o testigos para la prueba del estado libre de los contrayentes y se hubiera de recurrir al juramento supletorio, deberá indagarse diligentemente si los mismos contrayentes son dignos de fe, o si hay motivos para sospechar que juren en falso. La misma precaución ha de observarse con cualquier testigo que haya de deponer en procesos para la prueba del estado libre. UN". 17. Procurino gli Ordinari lo- N. 17. Procuren los Ordinarios lo- Sacra Congregatio de cali che i processi prematrimoniali, senza pregiudizio delle disposizioni canoniche, siano organizzati in modo che la celebrazione del matrimonio venga facilitata il più possibile ; procurino anche di reprimere qualsiasi abuso nella domanda ed esecuzione delle dispense matrimoniali. N. 18. Nel caso di matrimoni celebrati « in articulo mortis » i parroci procurino che all'atto stesso assistano due testi e ciò ad evitare future eventuali contestazioni, salvo il caso di dispensa dai medesimi prevista dai canoni 1043-1044. N. 19. Qualora risulti che i nubendi si siano già uniti civilmente, il parroco, salvo sempre quanto stabilito al n. 1 della presente Istruzione, una volta fatto il matrimonio religioso si regolerà secondo quanto viene precisato al n. 41. N. 20. Nel caso del coniuge che ha contratto unione civile, pur essendo tenuto alla forma canonica (can. 1099) e che chiede di celebrare canonicamente con altra comparte, vivente la prima, il parroco non proceda ma riferisca all'Ordinario. Questi di norma, insisterà perchè il matrimonio sia piuttosto celebrato fra le due parti unite civilmente. Qualora ciò non apparisca possibile o conveniente, l'Ordinario potrà permettere il matrimonio con altra persona, a condizione tuttavia che sia stata prima pronunciata sentenza esecutiva disciplina Sacramentorum 637 cales que los procesos prematrimoniales sean tramitados, sin perjuicio de las disposiciones canónicas, de manera que se facilite todo lo posible la celebración del matrimonio; procuren asimismo reprimir todo abuso en la petición y ejecución de las dispensas matrimoniales. N. 18. En el caso de matrimonios celebrados « in articulo mortis » procuren los párrocos que a su celebración asistan dos testigos a fin de evitar futuras raclamaciones posibles, salvo el caso de dispensa de los mismos, prevista por los cánones 1043-1044. N. 19. En el caso en que resulte que los contrayentes se hayan unido ya civilmente, el párroco, salvo siempre cuanto se establece en el n. 1 de la presente Instrucción, una vez celebrado el matrimonio religioso, procederá según lo que se determina en el n. 41. N. 20. En el caso del cónyuge que ha contraído unión civil, aun estando obligado a la forma canónica (can. 1099), y que solicita la celebración de matrimonio canónico con otra comparte, viviendo la primera, no debe el párroco proceder, sino recurrir al Ordinario. Este como norma general, insistirá en que el matrimonio se celebre más bien entre las dos partes unidas civilmente. Cuando esto no aparezca posible o conveniente, el Ordinario podrá permitir el matrimonio con otra comparte, a condición sin embargo de que antes 638 Acta Apostolicae Sedis di divorzio della esistente unione civile, e previa penitenza ed eliminato ogni pericolo di scandalo. N. 21. Non tralasci il parroco, secondo la diversa condizione delle persone, di istruire i nubendi sulla santità del matrimonio, sulle mutue obbligazioni dei coniugi e sulle obbligazioni dei genitori verso i figli ; li esorti efficacemente affinchè prima della celebrazione del matrimonio confessino diligentemente i loro peccati e ricevano devotamente la santa Comunione (can. 1033). N. 22. È dovere del parroco di istruire i fedeli sul sacramento del matrimonio e sugli impedimenti del medesimo (can. 1018), nonché sull'obbligo di rivelare al parroco o all'Ordinario del luogo, prima della celebrazione del matrimonio, gli impedimenti di cui siano a conoscenza (can. 1027). N. 23.1 parroci e gli altri sacerdoti abbiano ben presenti le leggi della Chiesa, sia quelle comuni che quelle particolari, circa il matrimonio, perchè non si dia il caso della celebrazione di matrimoni illeciti e tanto meno invalidi. - Commentarium Officiale haya sido pronunciada sentencia ejecutiva de divorcio de la unión civil existente, previa además una penitencia y eliminado todo peligro de escándalo. N. 21. No olvide el párroco el instruir a los contrayentes, según la diversa condición de las personas,, sobre la santidad del matrimonio, sobre las mutuas obligaciones de los cónyuges y sobre las obligaciones de los padres para con sus hijos ; exhórtelos eficazmente a que, antes de la celebración del matrimonio, confiesen con diligencia sus pecados y reciban devotamente la Sagrada Comunión (can. 1033). N. 22. Es obligación del párroco el instruir, a los fieles sobre el sacramento del matrimonio y sobre los impedimentos del mismo (can. 1018),. así como sobre la obligación de revelar al párroco o al Ordinario del lugar, antes de la celebración del matrimonio, los impedimentos de que tengan noticia (can. 1027). N. 23. Los párrocos y los demás sacerdotes tengan bien presentes las leyes de la Iglesia acerca del matrimonio, tanto las comunes como las particulares, a fin de que no se dé el caso de matrimonios ilícitos y much& menos inválidos. Sacra Congregatio sie disciplina Sacramentorum 63» Capo I I I Capítulo III Della celebrazione del matrimonio De la celebración del matrimonio N. 24. Per ciò che riguarda il tempo, il luogo, la forma canonica e liturgica della celebrazione del matrimonio, si osservino diligentemente le prescrizioni canoniche, sia di diritto comune (canoni 1094-1102, 1108 e 1109) sia di diritto particolare qualora esistano. N. 25. Quando il matrimonio fosse celebrato fuori del territorio parrocchiale dei nubendi, con licenza del parroco proprio o dell'Ordinario del domicilio o quasi-domicilio o della residenza almeno di un mese dei contraenti, nei termini del can. 1097, 1 n. 3, il parroco proprio deve sempre inviare al parroco, che deve assistere al matrimonio, i documenti comprovanti lo stato libero dei nubendi, attraverso 4a sua Curia diocesana e servendosi dell'Allegato V della citata Istruzione « Sacrosanctum ». N. 24. En cuanto al tiempo, lugar, forma canónica y litúrgica de la celebración del matrimonio, obsérvense diligentemente las prescripciones canónicas, tanto de derecho común (cánones 1094-1102, 1108 y 1109) como de derecho particular, cuando las haya. N. 26. Ricordino i parroci che la delega, di cui al can. 1095, 2, per assistere validamente ai matrimoni nei limiti del loro territorio parrocchiale, deve essere espressamente data ad un sacerdote determinato e per matrimoni determinati, esclusa qualsiasi delega generale, a meno che non si tratti di vicari cooperatori, entro i limiti della parrocchia della quale sono vicari (can. 1096, 1). N. 25. Cuando el matrimonio se celebre fuera del territorio parroquial de los contrayentes, con licencia del párroco proprio o del Ordinario del domicilio o cuasidomicilio o de la residencia por lo menos de un mes de los contrayentes susodichos, a tenor del canon 1097,1 n. 3, el párroco propio debe enviar siempre al párroco que ha de asistir al matrimonio los documentos demostrativos del estado libre de los novios, a través de su Curia diocesana y sirviéndose del anexo V de la citada Instrucción « Sacrosanctum ». N. 26. Recuerden los párrocos que la delegación, de que habla el can. 1095, 2, para asistir válidamente a los matrimonios dentro de los confines de su territorio parroquial, debe darse expresamente a un sacerdote determinado y para matrimonios de terminados, con exclusión de toda clase de delegación general, a no ser que se trate de Vicarios cooperadores, dentro del territorio de la parroquia de la cual son Vicarios (can. 1096, 1). <640 Acta Apostolicae Sedis IS. 27. Benché nella celebrazione del matrimonio si possano conservare le lodevoli abitudini e cerimonie che sono in uso nella regione (Rituale Romano, Tit. V I I , cap. II, n. 6; can. 1100), tuttavia, per quel che riguarda il chiedere e ricevere il consenso dei contraenti, si osserverà esattamente quanto prescrive il Rituale Romano, Tit. V I I , cap. II, nn. 1 e 2. N. 28. Siccome è conveniente che i nubendi assistano alla Santa Messa ed in essa ricevano la S. Comunione e le benedizioni nuziali, con osservanza delle leggi liturgiche, si adoperino i parroci perchè il matrimonio si celebri nel tempo in cui si può celebrare la Santa Messa. - Commentarium Officiale N. 27. Aunque se pueden conservar en la celebración del matrimonio las laudables costumbres y ceremonias que se hallen en uso en cada región (Ritual Romano, Tit. V I I , cap. II, n. 6; can. 1100), sin embargo, en cuanto al pedir y recibir el consentimiento de los contrayentes, se observará con toda exactitud lo que prescribe el Ritual Romano, Tit. V I I , cap. II, nn. 1 y 2. N. 28. Siendo conveniente que los contrayentes asistan a la Santa Misa y reciban en ella la Sagrada Comunión y las bendiciones nupciales, deben procurar los párrocos que se celebre el matrimonio a una hora en que se pueda celebrar la Santa Misa. N. 29. Appena terminata la cerimonia della celebrazione del matrimonio, si deve immediatamente procedere alla firma dell'atto, nella forma indicata nei nn. 25 ss. Quando il matrimonio si celebra, come sempre dovrebbe avvenire, in chiesa o in •oratorio pubblico, la firma potrà apporsi in sacrestia. N. 29. Apenas terminada la ceremonia de la celebración del matrimonio, se debe proceder inmediatamente a la firma del acta, del modo indicado en los nn. 25 ss. Cuando el matrimonio se celebra en una iglesia o en un oratorio público, como debiera hacerse siempre, la firma podrá tener lugar en la sacristía. Capo IV Capítulo IV Della registrazione delVatto di matrimonio e della sua comunicazione al funzionario del registro civile. De la inscripción del acta matrimonial y de su comunicación al funcionario del Registro Civil. N. 30. Terminata la cerimonia del matrimonio, il parroco, o chi ne fa le veci, redigerà immediatamente (a meno che non lo abbia già fatto, il' N. 30. El párroco, o quien haga sus veces, redactará según el modelo oficial aprobado, inmediatamente después de terminada la cerimonia del Sacra Congregatio de disciplina Sacramentorum 641 che è assai conveniente, sempre che sia possibile), secondo il modello ufficiale approvato, il rispettivo atto, il quale sarà letto e quindi firmato dai coniugi, se sanno e possono scrivere (annotandovisi, in tal caso negativo, la loro incapacità), dai testimoni e dal parroco o sacerdote che lo avesse sostituito nella celebrazione del matrimonio. Salvo il disposto del n. 43, l'atto sarà redatto nell'apposito libro parrocchiale. matrimonio (a no ser que lo haya hecho con anterioridad, lo cual es muy conveniente, siempre que sea posible), el acta correspondiente, la cual será leída y a continuación firmada por los cónyuges, si saben y pueden escribir (debiendo anotarse en el mismo documento, en caso negativo, su incapacidad), por los testigos y por el párroco o sacerdote que lo hubiera substituido en la celebración del matrimonio. Sin perjuicio de lo ordenado en el n. 43, el acta deberá ser registrada en el correspondiente libro parroquial. N. 31. Nel caso che vi fossero divergenze di nomi e di date tra il Registro Civile e i libri degli archivi ecclesiastici, ciò che succede frequentemente, soprattutto quanto alla data di nascita, è necessario indicare tali divergenze per escludere ogni dubbio sull'identità delle persone. In modo speciale il parroco deve avere ogni cura perchè i dati dell'atto coincidano rigorosamente con quelli del Registro Civile. N. 32. Quando il matrimonio è celebrato fuori della chiesa parrocchiale con l'assistenza di un sacerdote delegato, l'atto, senza pregiudizio del disposto del numero seguente, sarà redatto dal sacerdote che ad esso assiste, debitamente firmato e rimesso al parroco del luogo dove avviene il matrimonio, affinchè questi trascriva l'atto sul libro dei matrimoni della parrocchia, e invii copia autentica dell'atto al funzio- N.31. En el caso de que exista diferencia de nombres y de fechas entre el Registro civil y los libros de los archivos eclesiásticos, lo cual sucede frecuentemente sobre todo en cuanto a la fecha de nacimiento, es necesario indicar dicha diferencia para evitar toda duda sobre la identidad de las personas. El párroco debe cuidar especialmente de que los datos del acta coincidan rigurosamente con los del Registro civil. 4 1 - A C T A , vol. XXII, n. 1 3 . — 28-9-1955. N. 32. Cuando el matrimonio se celebra fuera de la iglesia parroquial con la asistencia de un sacerdote delegado, el acta, sin perjuicio de lo dispuesto en el número siguiente, será redactada por el sacerdote que asiste a aquél, debidamente firmada y enviada al párroco del lugar donde tiene lugar el matrimonio, a fin de que éste transcriba el acta en el libro de matrimonios de la parroquia y envíe copia auténtica de dicha acta 642 Acta Apostolicae Sedis nario del Registro Civile, avendo cura di conservare l'originale nell'archivio parrocchiale. Se nella celebrazione del matrimonio officiasse l'Ordinario del luogo, questi provvedere perchè l'atto si faccia nella forma stabilita dalla legge. N. 33. Se però il parroco, nelle due ipotesi del numero precedente, fosse presente, benché egli non officii, apporrà anch'egli la sua firma, oltre quella del sacerdote delegato o dell'Ordinario. N. 34. L'atto di matrimonio deve contenere le seguenti indicazioni: 1) l'ora, la data, il luogo e la parrocchia in cui è stato celebrato; 2) i nomi propri e di famiglia, età, professione, origine e residenza dei contraenti ; 3) lo stato anteriore dei coniugi ; 4) i nomi completi, origine e residenza dei genitori se si conoscono ; 5) l'indicazione che il matrimonio è stato fatto con o senza scrittura prenuziale ; 6) la dichiarazione, fatta dai coniugi, che hanno contratto il matrimonio di loro liberà volontà ; 7) i nomi completi, stato, professione e residenza dei testimoni ; 8) il nome completo del parroco della rispettiva parrocchia e del sacerdote delegato che avesse officiato nel matrimonio ; - Commentarium Officiale al funcionario del Registro civil, cuidando de conservar el original en el archivo parroquial. Si en la celebración del matrimonio oficiara el Ordinario del lugar, hará éste que se levante el acta en la forma establecida por la ley. N. 33. Sin embargo, si el párroco se hallara presente en cualquiera de los casos del número anterior', aun no oficiando, pondrá también él su firma, además de la del sacerdote delegado o la del Ordinario. N. 34. El acta del matrimonio debe contener las siguientes indicaciones : 1) la hora, la fecha, el lugar y la parroquia en que ha sido celebrado ; 2) nombres y apellidos, edad, profesión, origen y residencia de los contrayentes ; 3) el estado anterior de los cónyuges ; 4) los nombres completos, origen y residencia de los padres, si se conocen ; 5) la indicación de que el matrimonio se ha hecho con o sin escritura prenupcial ; 6) la declaración, hecha por los cónyuges, de que han contraído matrimonio por su libre voluntad; 7) los nombres completos, estado, profesión y residencia de los testigos; 8) el nombre completo del párroco de la parroquia respectiva y del sacerdote delegado que haya oficiada el matrimonio; Sacra Congregatio de 9) il nome della parrocchia dove i coniugi sono stati battezzati; 10) se vi sia stata dispensa da proclami o pubblicazioni; 11) l'indicazione degli impedimenti dispensati, se ne fosse il caso ; 12) il nome completo del coniuge anteriore, quando uno degli sposi (o entrambi) sia già stato unito in matrimonio, con l'indicazione del luogo e della data del decesso o della sentenza da cui consti che non sussiste il vincolo matrimoniale ; disciplina Sacramentorum 643 9) el nombre de la parroquia donde fueron bautizados los cónyuges; 10) si ha habido dispensa de proclamas o amonestaciones ; 11) la indicación de los impedimentos dispensados, si hubiera lugar a ello ; 12) el nombre completo del cónyuge anterior, cuando uno o los dos esposos hayan estado antes unidos en matrimonio, con la indicación, del lugar y de la fecha del fallecimiento o de la sentencia por la cual conste que no subsiste el vínculo matrimonial ; 13) la firma dei coniugi, se sanno e possono scrivere (annotandovisi, in caso negativo, la loro incapacità) dei testimoni, del parroco e del sacerdote delegato che avesse assistito al matrimonio e anche quella del procuratore (o dei procuratori) se uno dei coniugi (o entrambi) avesse contratto per procura. 13) la firma de los cónyuges, si saben y pueden escribir (anotándose en el mismo documento, en caso contrario, su incapacidad), y las de los testigos, del párroco y del sacerdote delegado que hubiera asistido al matrimonio, añadiéndose la del procurador (o de los procuradores) si uno o los dos cónyuges hubieran contraído matrimonio por poder. N. 35. Se il matrimonio fosse celebrato per procura nei termini del can. 1089, o solo alla presenza del parroco, nei termini del can. 1041, o con l'assistenza del sacerdote non delegato in conformità col can. 1098, n. 2, si farà di ciò menzione nell'atto. Allo stesso modo si procederà quando vi sia dispensa dalle pubblicazioni o da qualche impedimento. N. 35. Si el matrimonio se celebrara por poder a tenor del can. 1089, o con la sola presencia del párroco, a tenor del can. 1044, o con la asistencia de un sacerdote no delegado de acuerdo con el can. 1098 n. 2, se hará mención de ello en el acta. De la misma manera se debe proceder cuando haya dispensa de las proclamas o de algún impedimento. IST. 36. Il parroco invierà entro i tre giorni che seguono alla celebrazione del matrimonio canonico, copia integrale autentica dell'atto di ce- N. 36. El párroco, dentro de los tres días siguientes a la celebración del matrimonio canónico, transmitirá copia integral auténtica del acta 644 Acta Apostolicae Sedis lebrazione al competente Ufficiale di Stato Civile affinchè proceda alla opportuna trascrizione (Protocollo finale circa Fart. XV). N. 37. Nel caso della consegna personale dell'atto all'Ufficiale del Registro Civile, si abbia cura d'esigerne ricevuta scritta, da conservarsi in posizione affinchè non vada perduta e affinchè il parroco possa giustificarsi nel caso che l'atto non fosse trascritto. Nel caso poi che l'atto non possa essere consegnato personalmente, esso sarà inviato a mezzo di lettera raccomandata con ricevuta di ritorno, che si conserverà come sopra. È assai conveniente che la comunicazione del matrimonio venga fatta singolarmente, cioè con una raccomandata per ogni atto. Nelle città, il parroco indicherà il nome della via e il numero della casa parrocchiale. N. 38. Benché i parroci abbiano tre giorni di tempo per inviare l'atto di matrimonio, procureranno di mandarlo immediatamente, firmato che sia, affinchè, nel caso che debba essere restituito al mittente perchè non soddisfa a tutti i requisiti legali, vi sia tempo sufficiente per poterlo trascrivere nello spazio di cinque giorni (Prot. Finale art. XV com. 2 e 3). N. 39. L'obbligo di inviare ai funzionari del Registro Civile l'atto di matrimonio ricade sul parroco, nel - Commentarium Officiale de la celebración al competente Oficial del Estado Civil para que proceda a la oportuna transcripción (Protocolo final en relación con el art. XV). N. 37. En el caso que el acta se entregue personalmente al Oficial del Registro civil, se exigirá recibo escrito, que deberá conservarse en el proceso para que no se pierda y para que el párroco pueda justificarse si el acta no fuera transcrita. Si el acta no pudiera entragarse personalmente, deberá ser enviada por medio de carta certificada con acusa de recibo, que se guardará como queda dicho anteriormente. Es muy conveniente que la comunicación del matrimonio se haga caso por caso, es decir, con una carta certificada para cada acta. En las ciudades el párroco deberá indicar el nombre de la calle y el número de la casa parroquial. N. 38. Aunque los párrocos tienen tres días de tiempo para enviar el acta matrimonial, procurarán mandarla tan pronto como la tengan firmada, a fin de que, en el caso de que haya de ser devuelta al remitente por no cumplir todos los requisitos legales, quede tiempo bastante para poderla transcribir en el espacio de cinco días (Prot, final art. XV, párrafos 2 y 3). N. 39. La obligación de enviar a los funcionarios del Registro civil el acta del matrimonio incumbe al pá- Sacra Congregatio de disciplina Sacramentorum 645 cui territorio è stato celebrato il matrimonio, benché abbia officiato un altro sacerdote delegato da lui o dall'Ordinario, o autorizzato dal can. 1098 n. 2. In caso di legittimo impedimento da parte del parroco, invierà l'atto il suo coadiutore, se c'è, e, ove anche questo fosse impedito o non vi fosse, il sacerdote sostituto, o, in mancanza di essi, il sacerdote che ha validamente e lecitamente assistito al matrimonio ed ha redatto l'atto, il quale sacerdote sarà in tal caso considerato come facente le veci del parroco. rroco, en cuyo territorio haya sido celebrado aquél, aunque haya oficiado otro sacerdote delegado por él o por el Ordinario, o autorizado por el can. 1098 n. 2. En caso de legítimo impedimento por parte del párroco, enviará el acta su coadjutor, si lo hay; si también éste se hallara impedido o no lo hubiera, el sacerdote substituto ; y, a falta de éstos, el sacerdote que ha asistido válida y lícitamente al matrimonio y ha levantado el acta, al cual se considerará en este caso como haciendo las veces del párroco. N. 40. Il matrimonio celebrato alla presenza di soli due testimoni, nei termini del can. 1098, sarà comunicato all'Ufficio del Registro Civile dal parroco, non appena ritorni in parrocchia o cessi la causa che gli ha impedito di assistere al matrimonio. E se il matrimonio fosse celebrato « in articulo mortis », alla sola presenza di due testimoni, il parroco farà la comunicazione entro tre giorni, nei termini dell'art. XV del Concordato. N. 40. El matrimonio celebrado en presencia sólamente de dos testigos, a tenor del can. 1098, será comunicado al'Oficial del Registro civil por el párroco, tan pronto como regrese a su parroquia, o cese la causa que ha impedido su asistencia al matrimonio. Y si el matrimonio se celebrara (( in articulo mortis », con la sola presencia de dos testigos, el párroco hará la comunicación dentro de los tres días, a tenor del art. XV del Concordato. N. 41. Quando il matrimonio sia stato preceduto dall'atto civile, non si tralascerà di inviare ugualmente l'atto di matrimonio all'Ufficio del Registro Civile, affinchè venga regolarmente trascritto a tutti gli effetti. (Protocollo Finale circa l'art. XV del Concordato e art. 3 della Legge 3931 del 20 settembre 1954). Anche a tali matrimoni, infatti, si applicano le disposizioni del n. 58. N. 41. Cuando el acto civil hubiere precedido al matrimonio canónico se enviará igualmente al Oficial del Registro civil el acta matrimonial, para que sea regularmente transcrita a todos los efectos (Protocolo final en relación con el art.XV del Concordato y art. 3 de la Ley 3931 del 20 de septiembre de 1954). De hecho, también a estos matrimonios se aplican las disposiciones del n. 58. 646 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale N. 42. Il matrimonio di coscienza non può, com'è manifesto, essere comunicato all'Ufficio del Registro Civile ; niente però impedisce che i coniugi chiedano in qualunque momento la notificazione per gli effetti civili, salvi sempre i diritti acquisiti dai terzi. N. 42. El matrimonio de conciencia no puede, como es logico, ser comunicado al Oficial del Registro civil ; nada impide, sin embargo, que los cónyuges pidan en cualquier momento la notificación para los efectos civiles, sin perjuicio siempre de los derechos adquiridos por terceras personas. N. 43. Anche all'Ordinario del luogo spetta il diritto di rendere pubblico tale matrimonio e di darne comunicazione, a mezzo del parroco, allo Ufficio del Registro Civile, quando ciò diventi necessario per evitare lo scandalo o altri gravi danni, a norma del can. 1106. IST. 43. Al Ordinario del lugar corresponde también el derecho de hacer público dicho matrimonio y de dar comunicación del mismo por medio del párroco al Oficial del Registro civil, cuando ello sea necesario para evitar el escándalo u otros daños graves, a tenor del can. 1106. N. 44. Omessa per qualsiasi motivo la trascrizione per gli effetti civili, essa potrà in qualunque momento essere richiesta da chi abbia interesse alla medesima. ÍN". 44. Cuando haya sido omitida por cualquier causa la transcripción para los efectos civiles, ésta podrá ser solicitada en cualquier momento por quien tenga interés por la misma. N. 45. I coniugi non possono opporsi alla comunicazione del matrimonio all'Ufficio del Registro Civile, poiché il parroco deve fare tale comunicazione per obbligo d'ufficio (eccetto nei casi menzionati al n. 42) entro i limiti però indicati dal n. 43. N.45. Los cónyuges no pueden oponerse a la comunicación del matrimonio al Oficial del Registro civil, pues el párroco debe hacer dicha comunicación por obligación de su cargo (excepto en los casos mencionados en el n. 42) aunque con las limitaciones indicadas en el n. 43. N. 46. La trascrizione nel Registro Civile, che deve essere fatta nel termine di due giorni dalla notificazione, sarà comunicata dal funzionario del Registro Civile al parroco entro i tre giorni seguenti a quello in cui fu fatta, con l'indicazione della data (Concordato art. XV e Protocollo Fi- N. 46. La transcripción en el Registro civil, que debe realizarse dentro de los dos días siguientes a la notificación, será comunicada al párroco por el Oficial del Registro Civil dentro de los tres días después de haberla hecho, indicando la fecha (Concordato, art. XV y Prot. final). En Sacra Congregatio de disciplina Sacramentorum 647 naie). Nel caso che il funzionario non facesse la comunicazione nel tempo stabilito dalla legge,, il parroco insisterà perchè si faccia, e, se ciò riuscisse vano, esporrà il caso al rispettivo Ordinario. Al fine di potersi in quasiasi momento giustificare, il parroco non tralasci di prendere nota della sua insistenza, come pure della partecipazione fatta all'Ordinario. el caso de que el funcionario no hiciera la comunicación dentro del plazo establecido por la Ley, el párroco deberá insistir para que se haga, y si no lo consiguiera, expondrá los hechos al Ordinario respectivo. Con et objeto de poderse justificar en cualquier momento, el párroco tomará nota de su insistencia, así como de la comunicación hecha al Ordinario. N. 47. Il parroco conserverà diligentemente il documento con il quale gli viene comunicato che l'atto di matrimonio è stato trascritto, ed avrà cura di apporre subito nel libro dei matrimoni, in margine al rispettivo atto, una nota che questo è stato trascritto, indicando altresì la data della trascrizione e quella della comunicazione ricevuta. N. 47. El párroco conservará diligentemente el documento por el que se le comunica que el acta del matrimonio ha sido transcrita y cuidará de poner enseguida en el libro de matrimonios, al margen del acta correspondiente, una nota de que ha sido transcrita, indicando asimismo la fecha de la transcripción y la de la comunicación recibida. N. 48. Nel caso di smarrimento della copia dell'atto di matrimonio inviato dal parroco per la trascrizione, il parroco stesso provveda ad inviare una seconda copia, appena abbia conoscenza del mancato arrivo della prima. Qualora poi il parroco abbia omesso di spedirla, può chiederne l'invio qualunque interessato o il Pubblico Ministero. N. 48. Si se perdiera la copia del acta matrimonial enviada por el párroco para su transcripción, deberá el mismo párroco enviar una segunda copia tan pronto como tenga noticia de la pérdida de la primera. Si el párroco no la hubiera mandado, puede solicitar su envío cualquier interesado o el Fiscal. N. 49. Il matrimonio produce tutti gli effetti civili dalla data della sua celebrazione, se la trascrizione dell'atto sarà fatta nel termine di 5 giorni. Se non lo sarà, produrrà effetti relativamente ai terzi solo a cominciare dalla data della trascrizione. Non osta alla trascrizione la N. 49. El matrimonio produce todos los efectos civiles a partir de la fecha de su celebración, con tal de que haya sido transcrita el acta en el término de cinco días. De no haber sido transcrita en este plazo, producirá dichos efectos civiles en relación con terceras personas sólo a 648 Acta Apostolicae Sedis morte di uno o di ambedue i coniugi (Protocollo Finale all'art, XV, b). N. 50. Il parroco che senza gravi motivi tralasciasse di inviare la copia autenticata dell'atto, entro.il termine prescritto, all'Ufficio del Registro Civile, incorre nella pena di disobbedienza (Prot. Finale art. XV) ed è anche soggetto alle penalità del can. 2383. Inoltre consideri il parroco i danni che ne possono seguire se gli atti di matrimonio non vengono trascritti nei registri civili dello Stato, e perciò la responsabilità che egli assume davanti a Dio e alla società, se non adempie religiosamente il dovere di inviare detti atti. N. 51. Procurino gli Ordinari diocesani che si osservi pure religiosamente la prescrizione del can. 1103, 2, secondo la quale nell'atto di battesimo di ciascuno dei coniugi si deve apporre, in margine, l'annotazione del contratto matrimonio, con l'indicazione del nome dell'altro coniuge, della data e del luogo del matrimonio, dei nomi dei genitori, dei testimoni e del sacerdote che vi assistè, com'è prescritto nell'Istruzione della S. C. dei Sacraménti del 4 luglio 1921 (A. A. S. XIII, pp. 348359). E nel caso che il battesimo fosse stato amministrato in un'altra parrocchia, procurino altresì che il matrimonio sia notificato al parroco del - Commentarium Officiale partir de la fecha de su transcripción. No se opone a la transcripción la muerte de uno o de los dos cónyuges (Prot. Final al art. XV, B). N. 50. El párroco que sin grave causa deje de enviar al Oficial del Registro civil, dentro del plazo prescrito, la copia auténtica del acta, incurrirá en la pena de desobediencia (Prot. final, art. XV) y queda también sometido a las penas del can. 2383. Considere además el párroco los daños que se pueden seguir si las actas de matrimonio no fueren transcritas en los registros civiles del Estado, y por lo mismo la responsabilidad en que él incurre delante de Dios y de la sociedad si no cumple religiosamente el deber de enviar dichas actas. N. 51. Los Ordinarios diocesanos deben procurar que se observe también religiosamente la prescripción del can. 1103, 2, según la cual debe ponerse al margen del acta de bautismo de cada uno de los cónyuges la anotación del matrimonio contraído, con indicación del nombre del otro cónyuge, de la fecha y lugar del matrimonio, de los nombres de los padres, de los testigos y del sacerdote que asistió, como está mandado en la Instrucción de la S. C. de Sacramentos del 4 de julio de 1921 (A. A. S. XIII, págs. 348-359). Cuando el bautismo haya sido administrado en otra parroquia, procuren también que el matrimonio sea comunicado al Sacra Congregatio de battesimo, come prescrive il citato canone, e nel modo stabilito sia dal medesimo canone che dalla mentovata Istruzione del 4 luglio 1921. Così pure procurino gli Ordinari che si osservi scrupolosamente quanto dispone l'art. 225 dell'Istruzione della suddetta S. C. dei Sacramenti (15 Agosto 1936; A. A. 8.- XXVIII pp. 357-358) circa l'annotazione negli atti di battesimo, oltreché in quelli matrimoniali, delle sentenze di nullità di matrimonio o di dispense da matrimonio rato e non consumato, con gli eventuali veti apposti di passare a nuove nozze. disciplina Sacramentorum 649 párroco de bautismo, como manda el canon citado, y de la manera establecida tanto en el mismo canon como en la citada Instrucción del 1 de julio de 1921. Procuren asimismo los Ordinarios que se observe escrupolosamente lo que dispone el art. 225 de la Instrucción de la S. C. de Sacramentos del 15 de agosto de 1936 (A. A. 8. XXVIII, págs. 357-358) sobre la anotación en las actas de bautismo, como en las matrimoniales, de las sentencias de nulidad de matrimonio o de matrimonio rato y no consumado, con la prohibición eventualmente impuesta de pasar a nuevas nupcias. N. 52. Con le disposizioni della presente Istruzione i parroci non restano dispensati dall'osservanza del can. 470, 3, che impone l'obbligo di mandare, a fine di ogni anno, alla Curia episcopale un esemplare dei vari libri parrocchiali. N. 52. Los párrocos no quedan dispensados por las disposiciones de la presente Instrucción de la observancia del canon 470, 3, que impone la obligación de enviar a la Curia episcopal, al final del año, un ejemplar de los diversos libros parroquiales. Capo V Capítulo V Della convalidazione, sanazione in radice del matrimonio e della legittimazione della prole. De la revalidación, subsanación en la raíz del matrimonio, y de la legitimación de la prole. ST. 53. Qualora, prima che l'atto di matrimonio sia mandato all'Ufficio del Registro Civile, si venisse a scoprire la nullità del matrimonio, cui l'atto si riferisce, si procederà alla convalidazione a norma dei canoni 1133-1137, e succesivamente il parroco comunicherà al funzionario del N. 53. En el caso de que se descubriera, antes de enviar el acta matrimonial al Oficial del Registro civil, la nulidad del matrimonio al cual se refiere dicha acta, se procederá a la revalidación a tenor de los cánones 1113-1137, y posteriormente comunicará el párroco al funcionario del €50 Acta Apostolicae Sedis - CommentaHum Officiale Registro Civile Patto della seconda celebrazione del matrimonio. Al contrario, se la nullità venisse a conoscersi solo dopo la trascrizione delPatto nei libri del Registro Civile, si procederà, come nel caso precedente, a norma dei citati canoni, immediatamente alla sua convalidazione. Di tale convalidazione sarà data immediata comunicazione all'Ufficio del Registro Civile perchè venga notata in margine al relativo atto di matrimonio. Registro civil el acta de la segunda celebración del matrimonio. Si la nulidad por el contrario, se descubriera solamente después de la transcripción del acta en los libros del Registro civil, se procederá enseguida a su revalidación, a tenor de los cánones citados, como en el caso anterior. Dicha revalidacioón será comunicada inmediatamente al Oficial del Registro civil para que sea anotada al margen de la correspondiente acta matrimonial. NT. 54. Non essendo possibile la convalidazione ordinaria del matrimonio, si ricorrerà alla Santa Sede o all'Ordinario, se questi ha la facoltà, per la sanazione in radice del matrimonio invalidamente celebrato. N. 54. No siendo posible la revalidación ordinaria del matrimonio, se recurrirá a la Santa Sede o al Ordinario, si éste tiene la necesaria facultad, para la subsanación en la raíz del matrimonio inválidamente celebrado. In questo caso il rescritto di sanazione, se vi è il consenso dell'Ordinario e se l'interesse delle parti lo esige, sarà inviato dal parroco al funzionario del Registro Civile, affinchè in margine all'atto di matrimonio sia apposta la nota che il matrimonio fu sanato in radice. En este caso el párroco enviará el rescripto de subsanación al funcionario del Registro civil, si el Ordinario da su consentimiento y el interés de las partes lo exige, para que se anote al margen del acta matrimonial que el matrimonio ha sido subsanado en la raíz. N. 55. Poiché, per il susseguente matrimonio si legittimano i figli naturali, sia davanti alla legge canonica (can. 1116) che davanti alla legge civile (Codice Dominicano, art. 54 della legge 659 del 17 Luglio 1954), qualora vi fossero dei figli naturali alla data della celebrazione del matrimonio, i genitori dovranno riconoscerli nell'atto di matrimonio, indicando a tal fine i loro nomi, le N. 55. Como por el subsiguente matrimonio se legitiman los hijos naturales, tanto ante la ley canónica (can. 1116) como ante la ley civil (Código Dominicano) art. 54 de la ley 659 del 17 de julio de 1954), cuando existan hijos naturales al tiempo de la celebración del matrimonio, deberán los padres reconocerlos en el acta matrimonial, indicando a este objeto sus nombres, las fechas de na- Sacra Congregatio de disciplina Sacramentorum 651 date di nascita, e la parrocchia dove furono battezzati. Quando invece trattisi di fìgli non legittimabili per susseguente matrimonio e sia stato concesso dalla Santa Sede il rescritto della loro legittimazione, il parroco potrà suggerire alle persone interessate di presentarlo alle competenti autorità civili per ottenere il riconoscimento civile della legittimazione. cimiento y la parroquia donde fueron bautizados. Cuando se trate, por el contrario, de hijos no legitimables por subsiguiente matrimonio y haya sido concedido por la Santa Sede el rescripto de su legitimación, podrá el párroco aconsejar a las personas interesadas que lo presenten a las competentes autoridades civiles para obtener el reconocimiento civil de dicha legitimación. N. 56. Le decisioni e sentenze definitive circa la nullità del matrimonio cattolico e la dispensa del matrimonio rato e non consumato, e analoghi provvedimenti, emanati dalla Santa Sede, saranno annotati subito, come si è detto sopra (n. 51) nei registri parrocchiali dei matrimoni e dei battesimi. N. 56. Las decisiones y sentencias definitivas sobre la nulidad del matrimonio católico y la dispensa del matrimonio rato y no consumado, y otras provisiones análogas emanadas de la Santa Sede, serán anotadas inmediatamente, como queda dicho (n. 51), en los registros parroquiales de matrimonios y de bautismos. N. 57. A norma poi dell'art. XVI del Concordato, le dette decisioni, sentenze e provvedimenti saranno trasmessi al Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica per il relativo controllo e da questa a sua volta inviati, con i relativi decreti (eventualmente per via diplomatica) al Tribunale di Appello dello Stato tertorialmente competente, il quale li renderà esecutivi e ordinerà che siano annotati nei registri dello stato civile a margine dell'atto di matrimonio. N. 57. A tenor del art. XVI del Concordato, dichas decisiones, sentencias y provisiones serán transmitidas al Supremo Tribunal de la Signatura Apostólica para su comprobación, y por ésta a su vez, enviadas con los respectivos decretos (eventualmente por vía diplomática) al Tribunal de Apelación del Estado territorialmente competente, el cual las hará efectivas y mandará que sean anotadas en los registros civiles al margen del acta del matrimonio. N. 58. Si richiama alla mente degli Ordinari che a norma dell'art, unico della legge 3932 del 20 Settembre 1954, i coniugi, per il fatto stesso del- N. 58. Se recuerda a los Ordinarios que a tenor del art. único de la ley 3932 del 20 de septiembre de 1954, los cónyuges, por el hecho mismo de la Acta 652 Apostolicae Sedis la celebrazione del matrimonio canonico, hanno rinunziato alla facoltà civile di chiedere il divorzio che perciò non potrà essere applicato dai tribunali civili ai matrimoni canonici. ]S . 59. Atteso quanto esposto nel numero precedente, la Santa Sede permette all'Autorità Civile di disporre la separazione dei coniugi che hanno celebrato matrimonio canonico, secondo le norme della legge 3937 del 20 Settembre 1954. T - Commentarium Officiale celebración del matrimonio canónico, renuncian a la facultad civil de pedir el divorcio, que por consiguente no podrá ser aplicado por los tribunales civiles a los matrimonios canónicos. UsT. 59. Teniendo en cuenta lo expuesto en el número anterior, la Santa Sede permite a la Autoridad Civil el disponer la separación de los cónyuges que han celebrado matrimonio canónico, de acuerdo con las normas de la ley 3937 del 20 de septiembre de 1954. N. 60. Le sentenze di separazione, di cui sopra, saraimo partecipate dal Tribunale civile che le emette all'Ordinario diocesano, il quale ne darà a sua volta comunicazione al parroco proprio dei coniugi. N. 60. Dichas sentencias de separación serán comunicadas por el Tribunal civil que las emite al Ordinario diocesano, el cual dará a su vez comunicación de las mismas al párroco propio de los cónyuges. IST. 61. Le sentenze ed i provvedimenti relativi alla separazione dei coniugi, emessi dall'Autorità civile, purché non siano contrari alla legge divina od ecclesiastica, hanno valore anche nel foro canonico. Perciò rispetto alla donna legalmente separata è applicabile il disposto del can. 93. § 2. N. 61. Las sentencias y provisiones concernientes a la separación de los cónyuges, pronunciadas por la Autoridad civil, son válidas también en el fuero canónico, siempre que no sean contrarias a la ley divina o eclesiástica. Por tanto, a la mujer separada legalmente es aplicable lo que dispone el can. 93, 2. N. 62. Le sentenze o decreti in materia di separazione, emanati dalla competente autorità ecclesiastica in qualche caso speciale, potranno essere notificati dalla autorità che li ha emessi, nell'interesse delle parti, all'autorità civile. N. 62. Las sentencias o decretos de separación, emanados de la competente autoridad eclesiástica en algún caso especial, podrán ser comunicados a la autoridad civil, en interés de las partes, por la autoridad que los ha dictado. Sacra Congregatio de Capo VI Disposizioni transitorie disciplina Sacramentorum 653 Capítulo VI Disposiciones transitorias N. 63. Poiché i matrimoni celebrati N. 63. Puesto que los matrimonios solo canonicamente prima dell'en- celebrados sólo canónicamente antes trata in vigore del Concordato 6 Ago- de entrar en vigor el Concordato sto 1954 producono effetti civili dalla del 6 de agosto de 1954 producen data delle trascrizione, è da consi- efectos civiles a partir de la fecha gliare ai coniugi, che si trovassero in de la transcripción, debe aconsejar- tale condizione, di regolarizzare la se a los cónyuges que se encuentren loro situazione, anche davanti alla en esas condiciones, que regularicen legge civile, per profittare dei bene- también su situación ante la ley ci- fici concessi dallo Stato ai matrimo- vil, para aprovecharse de los benefi- ni ufficialmente riconosciuti. cios concedidos. N. 64. Se nei matrimoni di cui al N. 64. Si en los matrimonios de que numero precedente, vi fossero dei se trata en el número anterior hu- figli alla data della trascrizione del- biera hijos al tiempo de la transcrip- l'atto di matrimonio nei libri del ción del acta matrimonial en los Registro Civile, si deve procurare la libros del Registro civil, debe pro- loro legittimazione davanti alla legge curarse su legitimación ante la ley civile. A tale effetto il parroco, nello civil. Con este objeto indicará el pá- stesso certificato di matrimonio da rroco, en el mismo certificado de ma- inviare al funzionario del Registro trimonio que ha de enviarse al Ofi- Civile, indicherà i nomi dei figli nati cial del Registro civil, los nombres dal matrimonio, dando gli schiari- de los hijos nacidos del matrimonio, menti necessari perchè si possa fare facilitando las indicaciones necesa- l'annotazione negli atti di nascita dei rias para que se pueda hacer la ano- figli stessi. tación correspondiente en las actas de nacimiento de dichos hijos. La Santità di Nostro Signore Pio La Santidad de Nuestro Señor el Papa XII, nell'Udienza accordata al Papa Pío XII, en la audiencia con- Pro-Segretario di Stato il 21 marzo cedida al Pro-Segretario de Estado 1955, Si è benignamente degnata di el 21 marzo de 1955, se ha dignado approvare e confermare la presente benignamente aprobar y confirmar 664 Acta, Apostolicae Sedis - -Commentarium Officiale Istruzione e di dare ordine che venisse immediatamente pubblicata. la presente Instrucción y ordenar que sea publicada inmediatamente. Roma, dalla Sacra Congregazione della Disciplina dei Sacramenti, 25 marzo 1955. Roma, Sagrada Congregación de Sacramentos, 25 de marzo de 1955. £B B. Card. Aloisi Masella, Prefetto L. © S. F. Bracci, Segretario Diarium Romanae Curiae 655 DIARIUM ROMANAE CURIAE o G i o v e d ì , I settembre 1955, il Santo P a d r e ha ricevuto in solenne U d i e n z a Sua Eccellenza il Dott. A l y C h a w k y , I n v i a t o Straordinario e Ministro Plenipotenziario dell'Egitto, per la presentazione delle Lettere Credenziali. S . CONGREGAZIONE « D E P R O P A G A N D A F I D E » NOMINE La S. Congregazione « de Propaganda Fide » con successivi Decreti ha nominato : 21 febbraio 1955. Il Rev. Padre Francesco Nebkhan Kotwani, dei Frati Minori, Direttore nazionale delle Pontificie Opere della Propagazione della Fede e di San Pietro Apostolo, nel Pakistan. 27 maggio » L'Illmo e Revmo Monsignor Andrea Baron, Vice-Presidente del Consiglio superiore generale della Pontificia Opera della Propagazione della Fede. )) » » Il Rev. Sac. Gerardo Muttakumaru, Direttore nazionale delle Pontificie Opere della Propagazione della Fede e di San Pietro Apostolo, nel Ceylon. 7 giugno » Il Rev. Sac. Gustavo Moscoso, Direttore nazionale delle Pontificie Opere della Propagazione della Fede e di San Pietro Apostolo, nella Repubblica di Ecuador. S E G R E T E R I A DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di nominare : v 19 febbraio 1955. L'Illmo e Revmo Monsig. Federici Cesare, Protonotario Apostolico di numero partecipante. 16 maggio » L'Illmo sig. avv. Del Giudice Vincenzo, Avvocato Concistoriale. 21 » » S. E. Revma Monsig. Sensi Giuseppe, Arcivescovo tit. di Sardi, Nunzio Apostolico nella Repubblica di Costarica. Acta 656 28 maggio 3 giugno 25 » 30 » 1 luglio 16 » Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1955. L'Emo e Revmo Signor Cardinale Cicognani Gaetano, Protettore delle Suore Missionarie Domenicane del SS. Rosario (Pamplona). » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Cicognani Gaetano, Protettore delle Suore Carmelitane Terziarie del S. Cuore di Gesù (Madrid). » L'Illmo e Revmo Monsig. Sargolini Federico, Prelato Chierico della Reverenda Camera Apostolica. » S. E. Revma Monsig. Natucci Salvatore, Tesoriere Generale della Reverenda Camera Apostolica. » L'Illmo e Revmo Monsig. Romani Silvio, Promotore Generale della Fede nella Saera Congregazione dei Riti. » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Siri Giuseppe, Protettore dell'Istituto « S. Giovanni Battista » di Villa Maria di Campomorone (Genova). Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di nominare : 31 agosto 195è. Gli Emi e Revmi Signori Cardinali Aloisi Masella Benedetto, Valeri Valerio e Ottaviani Alfredo, Membri della Commissione Pontificia per l'interpretazione autentica del Codice di Diritto Canonico. 2 settembre » Gli Emi e Revmi Signori Cardinali Piazza Adeodato Giovanni, Costantini Celso, Valeri, Valerio e Ciriaci Pietro, Membri della Commissione Pontificia per la Redazione del Codice di Diritto Canonico Orientale. 5 » » Il Revmo Padre Larraona Arcadio, l'IUmo e Revmo Monsig. Violardo Giacomo e i Revmi Padri Berutti Cristoforo, dell'Ordine dei Frati Predicatori, e Bidagor Raimondo, della Compagnia di Gesù, Consultori della Commissione Pontificia per l'interpretazione autentica del Codice di Diritto Canonico. UFFICIO D E L MAESTRO D I C A M E R A DI SUA SANTITÀ Con Biglietto dell'Ufficio del Maestro di Camera di Sua Santità, in data 23 luglio 1955, il sig. comm. Ferretti Arnaldo è stato nominato Bussolante Pontificio Soprannumerario. An. et vol. XXXXV1I 24 Octobris 1955 (Ser. II, v. XXII) - N. 14 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E ACTA PII PP. XII CONSTITUTIONES APOSTOLICAE 1 DE COPIAPÓ ADMINISTRATIO APOSTOLICA DE COPIAPÓ AD G R A D U M BT D I G N I T A T E M PRAELATURAE (( N U L L I U S )) EVEHITUR, PIUS EODEM SERVATO N O M I N E . EPISCOPUS S E R V U S S E R V O R U M DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Dum haud paucis terrarum partibus christianae gentes ob fidei catholicae amorem, qua nihil est ipsis carius, variis modis vexantur, feliciter evenit ut aliis in oris eadem fides progrediatur, dilatetur optatosque agat triumphos. Qua in prospera condicione cum sit apostolica quoque Administratio de Copiapó, quae est in regione Chilena, quaeque ante decem fere annos condita est, petiit venerabilis Frater Sebastianus Baggio, Archiepiscopus titulo Ephesinus et apud Nationem Chilenam Apostolicus Nuntius, ut eandem Administrationem ad gradum praelaturae (( nullius » eveheremus. Quod cum magna animi consideratione reputaverimus, cumque venerabilis Fratris Nostri S. E. E. Cardinalis S. Congregationis Consistorialis a Secretis consilium habuerimus; eorum consensum supplentes qui aliquid iuris in hoc negotio vel habeant vel sese habere arbitrentur, de Nostra summa et apostolica potestate haec quae sequuntur statuimus et decernimus. Apostolicam Administratio42 - A C T A , vol.. XXII, n.. 14. — 24-10-1955, 658 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nem de Copiapó ad praelaturae « nullius » dignitatem evehimus, quae, eodem servato nomine, iisdem finibus continebitur quibus civilis provincia, cuius nomen in vulgus Atacama. Huius praelaturae urbs caput erit ipsa civitas Copiapó, in qua Praelatus « nullius » Ordinarius sedem habebit ac domicilium; cathedram vero docendae veritatis in templo Beatae Mariae Virginis a sacratissimo Rosario idem collocabit, quod, ut par est, ad praelaticiae aedis honorem extollimus, cum omnibus iuribus et privilegiis. Quae iura quaeque privilegia ad eundem Praelatum Ordinarium quoque spectabunt, qui tamen iisdem oneribus tenebitur ac ceteri omnes Praelati « nullius ». Quam ereximus praelaturam de Copiapó archidioecesi Serenensi suffraganeam constituimus; cuius item Metropolitae obnoxium ac subditum eius Praelatum Ordinarium facimus. Quod ad mensam praelaticiam attinet, ea constituetur sive bonis quae ex divisione bonorum iuxta canonem 1500 C. I. C. ei provenient; sive pecunia quam populus offerre consuevit iuvandae Ecclesiae; sive denique Curiae fructibus. Curet sacer Praesul, cui nova circumscriptio ecclesiastica credetur, ut in suo territorio iuxta regulas iuris communis et a S. Congregatione de Seminariis et studiorum Universitatibus traditas, seminarium saltem elementarium condatur, iis pueris excipiendis qui suavissima Dei invitatione ad munera sacerdotalia capienda moveantur. Ex quo, suo tempore, lectissimos quosque iuvenes Romam mittet ut philosophia et theologia sane imbuantur, Collegio Piano Latino Americano recepti. Regimen, administratio praelaturae de Copiapó; electio Vicarii Capitularis, Sede vacante; iura tandem cleri et populi, aliaque huiusmodi, praescriptis Iuris Canonici omnino regantur. Quae his Litteris iubemus venerabilis Frater Sebastianus Baggio, quem memoravimus, effici curabit, cui omnes potestates ad id concedimus, cuilibet viro, si visum fuerit, subdelegandas, dummodo ecclesiastica dignitate insigni. Cum autem rem perfecerit, idem venerabilis Frater documenta exarari faciet, eaque sinceris exemplis ad S. Congregationem Consistorialem quam cito mitti. Quod si forte alius eo tempore, quo negotium peragetur, Apostolicae Nuntiaturae in Chilena regione praesit, hic mandata Nostra exsequetur. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religione serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens, contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque ina- Acta Pii Pp. XII 65$ ne haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderetur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die uno et vicesimo mensis Aprilis, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quinto, Pontificatus Nostri septimo decimo. CELSUS Card. COSTANTINI © Fr. ADEODATUS I. Card. PIAZZA /S. R. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Silvius Sericano, Proton. Apost. Caesar Federici, Proton. Apost. L o c o £B P l u m b i In Ap. Cane, tab., vol. LXXXXI, n. 11. II DE AYSEN APOSTOLICA PRAEFECTURA DE AYSEN AD GRADUM ET DIGNITATEM PERDUCITUR APOSTOLICI V I C A R I A T U S , I I S D E M SERVATIS F I N I B U S A T Q U E A P P E L L A T I O N E . PIUS EPISCOPUS S E R V U S S E R V O R U M DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM In amplitudinem crescit ubique sancta Christi Ecclesia quae, sive cum martyrum sanguine silens perfunditur sive cum prosperis successibus laetans exsultat, una Christi voluntate atque apostolici imperii firmitate nititur ideoque per terrarum orbem vivax protenditur cunctasque gentes materne amplexatur. Quod feliciter evenisse comperimus etiam in Apostolica Praefectura de Aysén, in Chiliensi Republica, in 660 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale qua, ob egregiam dexteritatem Sodalium Ordinis Servorum Mariae, quibus a suo ortu, scilicet abhinc xv annos, est commissa, omnes fere incolae christiano nomine gloriantur; quam ob causam Nos, qui Numinis instinctu universam regimus Ecclesiam, prorsus esse tempus arbitramur ut ipsa ad Apostolici Vicariatus gradum perducatur: etenim fidei caritatisque opera inibi florentia, atque sacerdotum labores merito sunt existimationis donanda testimonio. Audita igitur sententia venerabilis Fratris Sebastiani Baggio, Archiepiscopi titulo Ephesini et in Ohiliensi Republica Apostolici Nuntii, et consilium pariter secuti venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium S. Congregationi Fidei Propagandae praepositorum; post rem attente consideratam et consensum eorum suppletum, qui in hoc negotio sua interesse quavis ratione censeant, de summa Nostra potestate haec quae sequuntur decernimus atque statuimus. Apostolicam Praefecturam de Aysén ad Apostolici Vicariatus gradum ac dignitatem evehimus, eodem nomine iisdemque finibus servatis; eidem ergo, huiusmodi honore decoratae, eiusque pro tempore Apostolico Vicario ea tribuimus iura et privilegia, quae ad omnes per terrarum orbem Vicariatus Apostolicos eorumque Ordinarios ad normam sacrorum canonum spectant; Vicario autem et officia oneraque iniungimus, quibus ceteri eiusdem dignitatis Praesules obstringuntur. Quem modo constituimus Vicariatum de Aysén curis concredimus ipsorum Sodalium Ordinis Servorum Mariae, ad Nostrum tamen et Romanae Sedis nutum, ea spe moti ut qui adhuc optime in hac regione animis quaerendis dederunt operam, multiplicatis laboribus alacriores in dies divino disseminando verbo studeant. Volumus denique ut haec iussa exsequenda curet venerabilis Frater Sebastianus Baggio, quem modo diximus, vel is, qui eodem tempore quo res fiat, Apostolicae in Chilia praesit Nuntiaturae; qui vero negotium perfecerit, ei simul omnes facimus ad id necessarias potestates, etiam cuilibet subdelegandas, si opus fuerit, viro ecclesiastica dignitate pollenti, simul praecipimus ut effectum opus in acta referat eorumque fide digna exempla ad S. Congregationem Fidei Propagandae quam primum mittat. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem dérogerons omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac INos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini Acta Pii Pp. XII 661 praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderetur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae apud S. Petrum, die octavo mensis Maii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quinto, Pontificatus Nostri septimo decimo. CELSUS Card. COSTANTINI PETRUS Card. FUMASONI BIONDI 8. R. E. Cancellarius S. Congr. de Propaganda Fide Praefectus Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost. Silvius Sericano, Proton. Apost. L o c o £ß P l u m b i In Ap. Cano, tab., vol. LXXXX, n. 84. III NAIROBIENSIS (MOMBASAËNSIS e t ZANZIBARENSIS) A B A R C H I D I O E C E S I N A I R O B I E N S I Q U A E D A M TERRITORIA D I S T R A H U N T U R , Q U I B U S NOVA DIOECESIS FORMATUR, (( M O M B A S A Ë N S I S ET Z A N Z I B A R E N S I S )) COGNO- MINALA. PIUS EPISCOPUS S E R V U S S E R V O R U M DEI A D P E R P E T U A M REI M E M O R I A M Ea sanctissima Petri verba : « crescite vero in gratia et in cognitione Domini Nostri et Salvatoris Iesu Christi » (II Pet. III, 18) ad id Nos vehementer impellunt ut christianus grex, per aptam religiosarum rerum dispositionem, ad* divini Redemptoris praecepta ambulet et facilius aeternae vitae munera capiat. Quapropter, cum venerabilis Frater Iacobus Robertus Knox, Archiepiscopus titulo Melitenaeus et in Africa Orientali et Occidentali Britannica Apostolicus Delegatus, id consilii proposuerit, 662 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ut in regione Kenya, quae dicitur, nova dioecesis conderetur : hoc enim valde conferre ad religionem catholicam ibidem intendendam ac diffundendam ; Nos de re christiana quam qui maxime solliciti et consilia probamus et adhibitis precibus concedendum esse censemus. Quae cum ita sint, audito consilio venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium S. Congregationi Christiano Nomini Propagando praepositorum; post rem intento animo reputatam, eorumque consensum suppletum qui hoc in negotio aliquid iuris vel habeant vel se putent habere ; de Nostra apostolica potestate haec quae sequuntur decernimus et iubemus. Distractis ab archidioecesi Nairobiensi aliquot territoriis, id est : ea regione quae vulgo Coast appellatur, insulis quae populari lingua de Zanzibar cognominantur, insulis pariter quibus est nomen de Pemba, novam ex his dioecesim constituimus, quam e civitatibus, quae sunt ceu territorii capita, Mombasaënsem et Zanzibar ens em vocari volumus, quamque his finibus contineri : ad septentrionalem et occidentalem partem ea provincia quae vulgato nomine Central Province dicitur, cuiusque territorium ad Nairobiensem Ecclesiam pertinet ; ad orientem vero solem Indico mari, seu Oceano ; in ea demum parte quae vergit ad meridiem, territorii Tanganyikensis limitibus. Episcopi Sedes in urbe Mombasa erit ; cathedram vero statuet sacer Praesul in templo ibidem exstante. Erit insuper nova Ecclesia Nairobiensi archidioecesi suffraganea et subiecta, dum eius Episcopus, ut patet, Archiepiscopo Metropolitae eiusdem Sedis oboediet. Quae iura et honores ceteris per orbem dioecesibus concedi solent, huic quoque Ecclesiae concedimus ; quae vero sive iura sive obligationes ad omnes Episcopos spectant, Praesuli etiam huius dioecesis tribuimus et imponimus. Modo conditam Ecclesiam curandam credimus Sodalibus a Spiritu Sancto, qui, cum bene sint de Christi Evangelio ibi terrarum iam meriti, spem faciunt sollertissime se esse laboraturos rei christianae augendae causa. Mensam episcopalem, quam vocant, bona constituent quae ex divisione bonorum, iuxta canonem 1500 C. I. C, novae Sedi obvenient; vel oblatae a fidelibus christianis pecuniae doni causa; vel Curiae fructus. Canonicorum Collegium, quorum consilio Episcopi opus iuvetur, in eadem Ecclesia constituatur : si tamen id fieri cito non possit, permittimus ut interim eorum loco Consultores dioecesani eligantur, suo Praesuli operam navaturi. Id prae oculis habens, esse sacerdotes « salem terrae et mundi lucem », curet Episcopus Mombasaënsis et Zanzibarensis ut in sua dioecesi seminarium saltem elementarium condatur, quo bonae spei pueri ad sacerdotium educentur. Quas vero normas Codex I. C. censet de Vicarii Capitularis electione Acta Pii Pp. 663 XII Sede vacante, de regimine et administratione uniuscuiusque Ecclesiae, de iuribus oneribusque cleri et populi, has volumus omnino servari. Itidem iubemus ut documenta et acta quae ad novam circumscriptionem ecclesiasticam spectant, quam primum fieri potest a Curia Nairobiensi ad Curiam Mombasaënsem et Zanzibarensem mittantur, ibidem religiose servanda. Ut ea autem exsequatur quae Nostris his Litteris iussimus, venerabilem Fratrem eligimus Iacobum Robertum Knox, quem supra memoravimus, vel eum qui eo tempore quo res ad exitum est deducenda eidem Delegationi Apostolicae praeerit, datis ad id potestatibus, alii quoque viro subdelegandis, si opus fuerit, in ecclesiastica dignitate constituto. Cum vero res peracta fuerit, idem venerabilis Frater documenta exaranda curabit, eademque sinceris exemplis ad S. Congregationem Fidei Propagandae quam cito mittenda. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efiicacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderetur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die octavo mensis Maii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quinto, Pontificatus Nostri septimo decimo. CELSUS Card. COSTANTINI PETRUS Card. FUMASONI BIONDI 8. R. E. Cancellarius 8. Congr. de Propaganda Fide Praefectus Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost. Bernardus De Felicis, Proton. Apost. Loco i£ In Ap. Plumbi Cane, tab., vol. LXXXXI, n. 8. Acta 664 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale LITTERAE APOSTOLICAE I BEATA M A R I A V . A P U R I S S I M O E T I M M A C U L A T O CORDE P R O U N I V E R S A H U A N C A V E L I C E N S I D I O E C E S I , I N P E R U V I A N A D I C I O N E , P R A E C I P U A C A E L E S T I S PATRONA DECLARATUR. PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Haud parvae iucunditatis causa Nobis est atque solacii Marialem pietatem ubique terrarum magis in dies florere atque populos se ad bonam recipere frugem ac mente moribusque se vertere ad Deum. Quod quidem Nobis testatum est supplici quoque libello, quem Venerabilis Frater Carolus Maria Jürgens Byrne, Huancavelicensis Episcopus, Nobis mittendum nuper curavit. Etenim Praesul idem rettulit Nobis dioecesim suam, anno m c m x x x x i v per Nosmet Ipsos constitutam, nullum caelestem Patronum usque adhuc habere insimulque ipse, Ecclesiae Cathedralis Canonicorum Collegio ceteroque Clero plaudentibus, Nos rogavit ut Beatam Virginem Mariam a Purissimo et Immaculato Corde praecipuam universae dioeceseos caelestem apud Deum Patronam benigne declarare dignaremur. Nos autem, qui erga Deiparam Virginem Mariam sub eodem titulo impensae pietatis Nostrae plura iam praebuimus specimina, eo libentius id perficere gestimus, quo novissimae dioeceses, tamquam novellae plantationes, ampliori benevolentiae Nostrae et gratiae commendantur. Ut igitur memoratae dioecesis spirituale fidelium bonum foveatur atque erga Virginem Mariam augeatur pietas, huiusmodi precibus annuendum perlibenter censuimus. Qua propter, audito Venerabili Fratre Nostro Clemente Sanctae Boma- * nae Ecclesiae Cardinali Micara, Episcopo Veliterno, atque Sacrae Rituum Congregationis Pro-Praefecto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae Nostrae potestatis plenitudine, praesentium Litterarum tenore perpetuumque in modum Beatam Mariam a Purissimo et Immaculato Corde totius Huancavelicènsis dioecesis praecipuam apud Deum Patronam cum omnibus adiectis honoribus et privilegiis liturgicis, Patronis principalibus locorum de iure competentibus, declaramus, eligimus et constituimus. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque pie- Acta Pii Pp. XII 665 nos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum, plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter contigerit attentari. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die X X V I I mensis Aprilis, anno m c m l i , Pontificatus Nostri tertio decimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis Gildo Prugnola Officium regens Pontificiis Diplomatibus expediendis II PRIORATUS S S . TRINITATIS ET KILMORENSIS, IN S. ABBATIAM NORBERTI, SUI I N LOCO K I L N A C R O T T , IURIS ORDINIS DIOECESIS PRAEMONSTRATENSIS ERIGITUR. PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Viris sanctis florens Hibernia et religionis domiciliis et vitae ad Evangelii rationem exactae sedibus, praesertim ante novatorum conatus, affluebat nec est iis destituta in praesenti. In quibus plura olim recensebantur monasteria Ordinis Praemonstratensis, cuius sodales iniqua illa aetate, qua fides Catholica impie petebatur, inde sunt deturbati. Tamen anno millesimo nongentesimo vicesimo quarto, post diuturnum temporis spatium, in insulam illam revertentes, domum religiosam, cui deinde fuit impositum nomen a Sauctissima Trinitate, in loco « Kilnacrott », intra Kilmorensis dioecesis fines, condiderunt. Abbas denique insignis coenobii Tongerloensis, in Belgica, ad quod domus illa Hiberna usque adhuc pertinebat, consentientibus consiliorum ministris, constituit ut eadem sui fieret iuris atque Abbatiae augeretur honore; quod consultum ab Ordinis Moderatoribus et ab Episcopo Kilmorensi rite probatum fuit. Itaque dilectus filius Humbertus Noots, Abbas Generalis Canonicorum Regularium Praemonstratensium, submisse Nos rogavit ut domum, quam diximus, Abbatiae nomine ac iure, Nostra auctoritate, donaremus. Quibus precibus, pro Nostra in religiosam Sancti Norberti familiam voluntate, 666 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium- Officiale libenti animo statuimus obsecundare. Quapropter, ex Sacrae Congregationis religiosis sodalibus praepositae consulto, Apostolica Nostra auctoritate, harum Litterarum vi perpetuumque in modum prioratum Ordinis Praemonstratensis, in loco « Kilnacrott », intra Kilmorensis dioecesis fines, positum, in Abbatiam sui iuris, a Sanctissima Trinitate et a Sancto Norberto nuncupandam, erigimus eamque omnium iurium et privilegiorum Abbatiis eiusdem Ordinis concessorum participem facimus. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces semper exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; memorataeque sic per Nos erectae Abbatiae eiusque Praesulibus et Canonicis, praesentibus et futuris, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die X X V mensis Iunii, anno m d c c c c l i v , Pontificatus Nostri sexto decimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis Gildo B r u g n o l a a Brevibus Apostolicis III BEATA M A R I A V . I N C A E L U M A S S U M P T A T O T I U S A R C H I D I O E C E S I S C O L U M B E N S I S I N C E Y L O N PATRONA C A E L E S T I S , E T S . L U C I A , V . E T M . , I T E M PATRONA U R B I S COLUMBI CONSTITUUNTUR. PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Insignis est potissimum ac laudibus ferenda insula Taprobane, quam etiam « Ceylon » appellant, propterea quod eius incolae, christianam doctrinam profitentes, Almam Deiparam, caelesti gloria circumfusam et regio ornatam diademate, peculiari quadam animorum inductione excolunt et venerantur. Quae Mariana religio, ex quo tempore Evangelii praecones gentem illam ab ethnicorum superstitione ad christianam veritatem traducere coeperunt, in eiusdem animis altius usque insidebat ; ex historicorum quoque monumentis constat, anno Acta Pii Pp. XII 667 millesimo sexcentésimo duodetricesimo, unum saltem Templum Deiparae sideribus receptae sacrum in loco, cui (( Dompe » appellatio, intra fines Columbensis in Ceylon Archidioecesis, exstitisse. Est autem pietas erga Dei Matrem ad caelestem gloriam Assumptam tantis aucta incrementis ut a Christifidelibus eiusdem Archidioecesis, quae antea fuit Vicariatus Apostolicus eiusdem nominis, praecipua haberetur Patrona ac Tutrix. Quibus permotus, Venerabilis Frater Thomas Beniaminus Cooray, Archiepiscopus Columbensis in Ceylon, Nos rogavit ut Deiparam, nomine illo invocatam, totius, cui ipse praeest, Archidioecesis Patronam declararemus, simulque Sanctam Luciam, Virginem et Märtyrern, cui dedicatum est Templum princeps, Patronam caelestem urbis Columbi renuntiaremus. Nos autem, quibus nihil est potius quam ut pietatem in Almam Deiparam quoquoversus propagemus, huiusmodi precibus libenter statuimus concedere. Quapropter, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Beatam Mariam Virginem in Caelum Assumptam totius Archidioecesis Columbensis in Ceylon praecipuam apud Deum caelestem Patronam, et Sanctam Luciam, Virginem et Märtyrern, urbis Columbi, intra eiusdem Archidioecesis fines positae, item praecipuam Patronam confirmamus, constituimus, declaramus, omnibus adiectis honoribus ac privilegiis liturgicis, quae principalibus dioecesium et locorum Patronis rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas, atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. v Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die X X V I I I mensis Iunii, anno m c m l i v , Pontificatus Nostri sexto decimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis Gildo Prugnola a Brevibus Apostolicis 668 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale IV BEATA M A R I A V . A S A C R A T I S S I M O ROSARIO D E F A T I M A D I O E C E S I S W A R A N G A L E N S I S PATRONA P R I M A R I A E L I G I T U R . PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Recens constitutas dioeceses expedit peculiari frui praesidio caelesti, quo feliciora sumant incrementa amplioremque colligant fructuum copiam. Recte igitur Venerabilis Frater Alfonsus Beretta, Episcopus novae dioecesis Warangalensis, preces ad Nos admovit ut Beatam Mariam Virginem a Sacratissimo Rosario de Fatima suae Ecclesiae ac Sedis renuntiaremus supernam Patronam. Nos vero fore confisi ut, praestite eadem Alma Deipara, res Catholica ea in regione vigescat atque Christifideles ad optimam vitae rationem ineundam provocentur, votis huiusmodi libenti animo statuimus annuendum. Quapropter, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Beatam Mariam Virginem a Sacratissimo Rosario de Fatima Primariam dioecesis Warangalensis caelestem apud Deum Patronam facimus, eligimus, declaramus, omnibus adiectis honoribus ac privilegiis liturgicis, quae praecipuis dioecesium Patronis rite competunt, additaque facultate Eius festum die x i n mensis Maii, cum Officio de Communi festorum Beatae Mariae Virginis et cum Missa de Beata Maria Virgine a Sacratissimo Rosario, quotannis celebrandi. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt; nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die X X V I I I mensis Iunii, anno m d c c c c l i v , Pontificatus Nostri sexto decimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis Gildo P r u g n o l a a Brevibus Apostolicis Acta Pii Pp. 669 XII EPISTULAE I AD EXCMUM P. D. PIERIUM, IN LUSITANIA PERNANDUM CENTO NUNTIUM ARCHIEPISCOPUM APOSTOLICUM, TIT. DENA SELEUCIENSEM LUSTRA AB INITO SACERDOTIO C E L E B R A N T E M . PIUS PP. XII Venerabilis Frater, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Tibi fauste celebranti quinque ab inito episcopatu lustra, benevolentiam ac gratulationem Nostram per litteras libenter quidem significavimus. In praesenti autem, quum quinquagesimum sacerdotii tui natalem sis feliciter peracturus iteratur Nobis occasio laetitiam tuam tuorumque per vota Nostra adaugendi. A primordiis enim sacri ministerii usque ad hanc aetatem, ipse, solida doctrina ac pietate nitens, in Dei gloriam proximorumque utilitatem constanter incubuisti, praesertim quum, plenitudine sacerdotii suscepta, primo quidem Iaciensem Ecclesiam rexisti, deinde Apostolicum Nuntium egisti in Venetiola, in Peruvia et Aequatore atque in Belgio, nunc autem in nobilissima Republica Lusitana agis. Sollertiam quoque tuam luculenter testantur pontificiae extraordinariae missiones tibi concreditae, inter quas digna est memoratu ea, quam in Aequatoris Republica peregisti, ad coniunctionem eiusdem cum Apostolica hac Sede redintegrandam atque eam conventionem ineundam, quae Modus vivendi nuncupatur. Quapropter tibi, Venerabilis Frater, proxima oblata faustitate, de sacro atque episcopali ministerio tam diu actuoseque gesto ex animo gratulamur, Deum instanter exorantes, ut temet ipsum uberibus donis ac solaciis ditare benigne velit. Quo interea iucundi eventus celebratio Lusitano populo salutarior contingat, tibi ultro potestatem damus, ut, die constituta, Sacro pontificali ritu peracto, adstantibus fidelibus nomine Nostro Nostraque auctoritate benedicas, plenariam indulgentiam iisdem proponens, ad Ecclesiae praescripta lucrandam. Caelestis denique praesidii in auspicium et peculiaris Nostri amoris pignus, Apostolicam Benedictionem tibi, Venerabilis Frater, cunctoque dilecto Lusitanorum populo amantissime in Domino impertimus. Datum Romae apud Sanctum Petrum, die-xvi mensis Augusti, anno M D C C C C L V , Pontificatus Nostri septimo decimo. PIUS PP. XII Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 670 II AD E X C M U M P. D. H A M L E T U M IOANNEM CICOGNANI, ARCHIEPISCOPUM TIT. LAOD I C E N S E M I N P H R Y G I A , D E L E G A T U M A P O S T O L I C U M I N FOEDERATIS A M E R I C A E CIVITATIBUS, QUINQUAGESIMUM SACERDOTII ANNUM IMPLENTEM, PIUS PP. XII Venerabilis Frater, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Peculiari animi delectatione cognovimus, te decem ab inito sacerdotio proximo Septembri mense feliciter esse expleturum. Postquam enim sacrificandi initium auspicato fecisti, gravia munera in Ecclesiae atque Apostolicae huius Sedis utilitatem singulari pietate, prudentia ac sollertia persolvisti. Florens quidem iuventute, in Pontificio ad Sancti Apollinaris Athenaeo ius canonicum per decem annos docuisti, deque eiusdem doctrina commodum aptumque opus edidisti, et studium operamque tuam adsidue navasti primo apud Sacrum Consilium Sacramentorum disciplinae praepositum, deinde apud Sacram Congregationem Consistorialem, Substituti quoque munus adimplendo, tum apud Congregationem pro Ecclesia Orientali, Adsessoris officium agendo et munus a Secretis obeundo apud (( Commissionem Cardinalitiam pro studiis praeparatoriis Codificationis Orientalis ». Neque silentio praeterire volumus fecundum apostolatum, quem ad fovendam pietatem alumnorum Romanae Universitatis a Sapientia in ecclesia sancti Ivonis exercuisti. Duos autem et viginti abhinc annos ad dignitatem archiepiscopalem evectus et Delegatus Apostolicus in Foederatis Americae Civitatibus renuntiatus magna quidem alacritate adiutricem operam Sedi huic Apostolicae Nobisque praestitisti ad catholicorum fidelium felix incrementum in amplissima ista rerumpublicarum foederatione, ubi hoc temporis spatio viginti quattuor novae dioeceses ac decem ecclesiasticae provinciae erectae sunt. Tu itaque, sive opportunis sermonibus scriptisque typis impressis, sive episcoporum studiis coetibusque promotis, ad Christi doctrinam evulgandam, ad catholicorum religionem provehendam non parum contulisti. Bello autem in orbe terrarum desaeviente, Nostris sollicitudinibus et praescriptis fideliter obsecundans, omnes curas tribuisti praeter alias ut miserae captivorum multitudini subveniretur, ut nationes calamitatibus et iacturis maxime laborantes aliqua ex parte allevarentur. Quae quidem praecipua tua erga Ecclesiam merita suaviter memo- Acta Pii Pp. XII 671 rantes, tibi, Venerabilis Frater, de sacro munere tam diu actuoseque gesto ex animo gratulamur, Deum benignissimum exorantes, ut te seros in annos, meritorum similiter plenos, volens propitius sospitet ac tueatur. Quo interea iucundi eventus celebratio utilior christiano populo exsistat, tibi ultro potestatem damus, ut, statuta die, Sacro pontificali ritu peracto, adstantibus fidelibus nomine Nostro Nostraque auctoritate benedicas, plenariam indulgentiam iisdem proponens, ad Ecclesiae praescripta lucrandam. Auspicem denique caelestium donorum ac praecipuae Nostrae dilectionis testem, Apostolicam Benedictionem tibi, Venerabilis Frater, tuisque laborum sociis peramanter in Domino impertimus. Datum Romae apud Sanctum Petrum, die x x i n mensis Augusti, anno m c m l v , Pontificatus Nostri septimo decimo. PIUS PP. XII III A D E M U M P . D . M A R C E L L U M T I T . S . C A L I S T I S . R . E . P R E S B . CARDINALEM M I M M I , ARCHIEPISCOPUM NEAPOLITANUM, QUEM LEGATUM MITTIT AD CONCILIUM PLENARIUM REGIONALEM SALERNUM COGENDUM. PIUS PP. XII Dilecte Fili Noster, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Trigesimo anno elapso, postquam primum Concilium plenarium e tota regione Salernitana et Lucana post Codicis Iuris Canonici promulgationem peractum erat, peropportune susceptum est consilium celebrandi alterum Concilium plenarium, ut nuper libenti animo facti sumus certiores. Ce lerrima enim rerum in terris vicissitudo sacrorum Antistitum vigilantiam exacuere debet, ut permutatis non parum temporibus congruentia res officii pastoralis normae comunesque curae respondeant. In proximis itaque coetibus plures quaestiones haud parvi momenti agitandae ac solvendae proponuntur, quae attinent praesertim ad fovendas novas apostolatus formas ac rationes pro novis in praesentiarum animarum necessitatibus, ad novos prima specie errores detegendos et refutandos, ad evertendas minas, quae fidei catholicae integritati moribusque christianis graviores in dies callide intenduntur. Iam vero, quum de negotio tantae pro Ecclesia utilitatis agatur, in Codice iuris canonici cautum est, ut plenarium Concilium per Legatum Pontificium, qui illud convocet eidem- 672 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale que praesideat, ab ipsa Petri Cathedra primum capiat auspicium validumque ad perficiendum opus incitamentum. Te igitur, dilecte Fili Noster, qui vetustae nobilisque Neapolitanae metropolitanae sedis gubernacula tenes, hisce litteris Legatum Nostrum eligimus ac renuntiamus, ut, Nostram gerens personam, nomine Nostro ac Nostra auctoritate Concilio plenario, in Septembrem mensem proximum Salernum cogendo, praesideas. Pro certo autem ducimus, temet pro tua pietate ac prudentia susceptum munus prospere et feliciter esse exsecuturam. Cuius quidem secundi congressionis exitus praenuntia et peculiaris Nostri amoris testis sit Apostolica Benedictio, quam tibi, dilecte Fili Noster, ceterisque sacrorum Antistitibus iisque universis, qui Concilio intererunt, effuso animo impertimus. Datum Romae apud Sanctum Petrum, die xv mensis Augusti, in festo Assumptionis B. M. V., anno m d c c c c l v , Pontificatus Nostri septimo decimo. PITTS PP. XII ALLOCUTIONES I Iis qui interfuerunt Conventui X internationali de Scientiis Historicis, Romae habito. * Vous avez voulu, Messieurs, venir en grand nombre Nous rendre visite à l'occasion du X Congrès International des Sciences Historiques ; c'est avec joie que Nous vous accueillons et avec la conviction que cet événement revêt une haute signification : jamais peut-être un groupe aussi distingué de savants historiens ne s'est réuni à Rome, au centre de l'Eglise et dans la demeure du Pape. D'ailleurs, Nous n'avons nullement l'impression de rencontrer des inconnus ou des étrangers. Plusieurs d'entre vous, en effet, se seront trouvés parmi les milliers d'historiens qui ont travaillé à la Bibliothèque ou aux Archives Vaticanes, ouvertes depuis 75 ans exactement. Mais en outre, votre activité de chercheurs ou de professeurs aura donné l'occasion à tous d'entrer en contact, en quelque manière, avec l'Eglise catholique et la Papauté. e * H a b i t a 'die 7 S e p t e m b r i s m e n s i s a. 1955. Acta PU Pp. XII 673 Bien que l'histoire soit une science ancienne, il fallut attendre les der. niers siècles et le développement de la critique historique pour qu'elle atteignît la perfection où elle se situe maintenant. Grâce à l'exigence rigoureuse de sa méthode et au zèle infatigable de ses spécialistes, vous pouvez vous réjouir de connaître le passé avec plus de détails, de le juger avec plus d'exactitude que n'importe lequel de vos devanciers. Ce fait souligne encore l'importance que Nous attribuons à votre présence en ce lieu. L'histoire se range parmi les sciences qui ont avec l'Eglise catholique d'étroites relations. A tel point que Nous n'avons pu vous adresser tantôt Notre salut de bienvenue sans mentionner presque involontairement ce fait. L'Eglise catholique est elle-même un fait historique; comme une puissante chaîne de montagnes, elle traverse l'histoire des deux derniers millénaires ; quelle que soit l'attitude adoptée à son égard, il est donc impossible de l'éviter. Les jugements que l'on porte sur elle sont très variés ; ils vont de l'acceptation totale au rejet le plus décisif. Mais quel que soit le verdict final de l'historien, dont c'est la tâche de voir et d'exposer — tels qu'ils se sont passés, autant que possible — les faits, les événements et les circonstances, l'Eglise croit pouvoir attendre de lui qu'il s'informe en tous cas de la conscience historique qu'elle a d'elle-même, c'est-à-dire de la manière dont elle se considère comme un fait historique et dont elle considère sa relation à l'histoire humaine. Cette conscience, que l'Eglise a d'elle-même, Nous voudrions vous en dire un mot en citant des faits, des circonstances et des conceptions, qui Nous paraissent revêtir une signification plus fondamentale. Pour commencer, Nous voudrions réfuter une objection qui se présente, pour ainsi dire, d'emblée. Le' christianisme, disait-on et dit-on encore, prend nécessairement vis-à-vis de l'histoire une position hostile, parce qu'il aperçoit en elle une manifestation du mal et du péché ; catholicisme et historicisme sont des concepts antithétiques. Remarquons d'abord que l'objection ainsi formulée, considère histoire et histoiricisme comme les concepts équivalents. En cela, elle a tort. Le terme « historicisme » désigne un système philosophique, celui qui n'aperçoit dans toute réalité spirituelle, dans la connaissance du vrai, dans la religion, la moralité et le droit, que changement et évolution, et rejette par conséquent tout ce qui est permanent, éternellement valable et absolu. Un tel système est assurément inconciliabe avec la conception catholique du monde et, en général, avec toute religion qui reconnaît un Dieu personnel. L'Eglise catholique sait que tous les événements se déroulent selon la volonté ou la permission de la divine Providence et que Dieu atteint dans 43 - A C T A , vol. XXII, n. 14. — 24-10-1955, 674 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1'histoire sese objectifs. Comme le grand S. Augustin l'a dit avec une concision toute classique : ce que Dieu se propose, « hoc fit, hoc agitur; etsi paulatim peragitur, indesinenter agitur » . Dieu est vraiment le Seigneur de l'histoire. x Cette affirmation répond déjà par elle seule à l'objection mentionnée. Entre le christianisme et l'histoire, on ne découvre aucune opposition au sens où l'histoire ne serait qu'une émanation ou une manifestation du -mal. L'Eglise catholique n'a jamais enseigné une telle doctrine. Depuis l'antiquité chrétienne, depuis l'époque patriotique, mais tout particulièrement lors du conflit spirituel avec le protestantisme et le jansénisme, elle a pris nettement position pour la nature : de celle-ci, elle affirme que le péché ne l'a pas corrompue, qu'elle est restée intérieurement intacte, même chez l'homme tombé, que l'homme avant le christianisme et celui qui n'est pas chrétien pouvaient et peuvent poser des actions bonnes et honnêtes, même en faisant abstraction du fait que toute l'humanité, y compris celle d'avant le christianisme, est sous l'influence de la grâce du Christ. L'Eglise reconnaît volontiers les réalités bonnes et grandes, même si elles existaient avant elle, même hors de son domaine. S. Augustin sur lequel les opposants s'appuient volontiers en interprétant mal son « De Civitate Dei )), et qui ne dissimule pas son pessimisme, est lui aussi absolument net. Au Tribun et Notaire impérial Flavius Marcellinus, à qui il dédia cette grande œuvre, il écrit en effet : « Deus enim sic ostendit in opulentissimo et praeclaro imperio Romanorum, quantum valerent civiles etiam sine vera religione, virtutes, ut intelligeretur, hac ad dita, fieri homines cives alterius civitatis, cuius rex veritas, cuius lex caritas, cuius modus aeternitas » . Augustin a traduit en ces mots l'opinion constante de l'Eglise. Parlons à présent de l'Eglise elle-même comme fait historique. En même temps qu'elle affirme pleinement son origine divine et son caractère surnaturel, l'Eglise a conscience d'être entrée dans l'humanité comme un fait historique. Son divin fondateur Jésus-Christ est une personnalité historique. Sa vie, sa mort et sa résurrection sont des faits historiques. Il arrive parfois que ceux-là mêmes, qui nient la divinité du Christ, admettent sa résurrection, parce qu'elle est, à leur sens, trop bien attestée historiquement; qui voudrait la nier, devrait effacer toute 2 1 Enarratio in P s . 109 n. 9 - MIGNE P. L., t. 37, col. 1952. * Ep. 138 n. 17 - MIGNE P. L. t. 3 3 , col. 533. Acta Pii Pp. XII 675 l'histoire antique, car aucun de ses faits n'est mieux prouvé que la résurrection du Christ. La mission et le développement de l'Eglise sont des faits historiques. Ici à Rome, il convient de citer S. Pierre et S. Paul : Paul appartient, même d'un point de vue purement historique, aux figures les plus remarquables de l'humanité. En ce qui concerne l'Apôtre Pierre et sa position dans l'Eglise du Chr sit, bien que la preuve monumentale du séjour et de la mort de Pierre à Rome n'ait pas pour la foi catholique une importance essentielle, Nous avons cependant fait exécuter sous la Basilique les fouilles bien connues. Leur méthode est approuvée par la critique; le résultat — la découverte de la tombe de Pierre sous la coupole, juste en dessous de l'autel papal actuel — fut admis par la grande majorité des critiques, et même les sceptiques les plus sévères furent impressionnés par ce que les fouilles ont mis à jour. D'ailleurs. Nous avons des motifs de croire que les recherches et les études ultérieures permettront d'acquérir encore de nuovelles et précieuses connaissances. Les origines du christianisme et de l'Eglise catholique sont des faits historiques, prouvés et déterminés dans le temps et dans l'espace. De cela l'Eglise est bien consciente. Elle sait aussi que sa mission, bien qu'appartenant par sa nature et ses buts propres au domaine religieux et moral, situé dans l'au-delà et l'éternité, pénètre toutefois en plein cœur de l'histoire humaine. Toujours et partout, en s'adaptant sans cesse aux circonstances de lieu et de temps, elle veut modeler, d'après le loi du Christ, les personnes, l'individu et, autant que possible, tous les individus, atteignant aussi par là les fondements moraux de la vie en société. Le but de l'Eglise c'est l'homme, naturellement bon, pénétré, ennobli et fortifié par la vérité et la grâce du Christ. L'Eglise veut faire des hommes « établis dans leur intégrité inviolable comme des images de Dieu; des hommes fiers de leur dignité personnelle et de leur saine liberté ; des hommes justement jaloux de l'égalité avec leur semblables en tout ce qui touche le fond le plus intime de la dignité humaine ; des hommes solidement attachés à leur terre et à leur tradition » — voilà quelle est l'intention de l'Eglise telle que Nous l'avons formulée dans Notre allocution du 20 février 1946, à l'occassion de l'imposition de la Barrette aux nouveaux Cardinaux. Nous ajoutons : au siècle présent comme au siècle passé, où les problèmes de la famille, 3 3 Acta Ap. Sed. 38, 1946, p. 1 4 7 ; Discorsi e Radiomessaggi v o l . VII, 1946, pag. 393. 676 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale de la société, de l'Etat, de l'ordre social ont aequis une importance toujours croissante et même capitale, l'Eglise a tout mis en œuvre pour contribuer à la solution de ces questions et, croyons-Nous, avec quelque succès. L'Eglise se persuade cependant qu'elle ne peut y travailler plus efficacement qu'en continuant à former les hommes de la manière que Nous avons décrite. Pour atteindre ces buts, l'Eglise n'agit pas seulement comme un système idéologique. Sans doute, la définit-on aussi comme telle, quand on utilise l'expression « catholicisme », qui ne lui est ni habituelle ni pleinement adéquate. Elle est bien plus qu'un simple système idéologique; elle est une réalité comme la nature visible, comme le peuple ou l'Etat. Elle est un organisme bien vivant avec sa finalité, son principe de vie propres. Immuable dans la constitution et la structure que son divin Fondateur lui--même lui a données, elle a accepté et accepte les éléments dont elle a besoin ou qu'elle juge utiles à son développement et à son action : hommes et institutions humaines, inspirations philosophiques et culturelles, forces politiques et idées ou institutions sociales, principes et activités. Aussi l'Eglise, en s'étendant dans le monde entier a-t-elle subi au cours des siècles divers changements, mais, dans son essence, elle est toujours restée identique à elle-même, parce que la multitude d'éléments, qu'elle a reçus fut dès le début constamment assujettie à la même foi fondamentale. L'Eglise pouvait être très large, elle pouvait aussi se montrer inflexiblement sévère. Si l'on considère l'ensemble de son histoire, on voit qu'elle fut l'un et l'autre, avec un instinct sûr de ce qui convenait aux différents peuples et à toute P humanité. Aussi a-t-elle rejeté tous les mouvements naturalistes, contaminés en quelque façon par l'esprit de licence morale, mais aussi les tendances gnostiques, faussement spiritualistes et puritaines. L'histoire du droit canon, jusqu'au Code actuellement en vigueur, en fournit bon nombre de preuves significatives. Prenez, par exemple, la législation ecclésiastique du mariage et les récentes déclarations pontificales sur les questions de la société conjugale et de la famille dans tous leurs aspects. Vous y trouverez un exemple, parmi beaucoup d'autres, de la manière dont l'Eglise pense et travaille. En vertu d'un principe analogue, elle est intervenue régulièrement dans le domaine de la vie publique, pour garantir le juste équilibre entre devoir et obligation d'un côté, droit et liberté de l'autre. L'autorité politique n'a jamais disposé d'un avoué plus digne de confiance que l'Eglise catholique ; car l'Eglise fonde l'autorité de l'Etat sur la volonté du Créa- Acta FU Pp. XII 677 teur, sur le commandement de Dieu. Assurément, parce qu'elle attribue à l'autorité publique une valeur religieuse, l'Eglise s'est opposée à l'arbitraire de l'Etat, à la tyrannie sous toutes ses formes. Notre Prédécesseur Léon XIII dans son Encyclique Immortale Dei du 1 Novembre 1885 a écrit : « Revera quae res in civitate plurium ad communem salutem possunt : quae sunt contra licentiam principum populo male consulentium utiliter institutae : quae summam rem-publicam vetant in municipalem, vel domesticam rem importunius invadere : quae valent ad decus, ad personam hominis, ad aequabilitatem iuris in singulis civibus conservandam, earum rerum omnium Ecclesiam catholicam vel inventricem, vel auspicem, vel custodem semper fuisse, superiorum aetatum monumenta testantur » . Lorsque Léon XIII écrivait ces paroles, il y a 70 ans, le regard tourné vers le passé, il ne pouvait pas deviner à quelle épreuve l'avenir immédiat allait les mettre. Aujourd'hui Nous croyons pouvoir dire que l'Eglise pendant ces 70 années s'est montrée fidèle à son passé, et même que les affirmations de Léon XIII ont été depuis lors largement dépassées. er 4 Nous en arrivons ainsi à traiter deux problèmes, qui méritent une attention toute spéciale : les relations entre l'Eglise et l'Etat, entre l'Eglise et la culture. A l'époque pré-chrétienne l'autorité publique, l'Etat, était compétent, tant en matière profane que dans le domaine religieux. L'Eglise catholique a conscience que son divin Fondateur lui a transmis le domaine de la religion, la direction religieuse et morale des hommes dans toute son étendue, indépendamment du pouvoir de l'Etat. Depuis lors, il existe une histoire des relations entre l'Eglise et l'Etat, et cette histoire a captivé fortement l'attention des chercheurs. Léon XIII a enfermé, pour ainsi dire, dans une formule, la nature propre de ces relations, dont il donne un exposé lumineux dans ses Encycliques Diuturnum illud (1881), Immortale Dei (1885) et Sapientiae christianae (1890) : les deux pouvoirs, l'Eglise comme l'Etat, sont souverains. Leur nature, comme la fin qu'ils poursuivent, fixent les limites,, à l'intérieur desquelles ils gouvernent « iure proprio ». Comme l'Etat,. l'Eglise possède aussi un droit souverain sur tout ce dont elle a besoin pour atteindre son but, même sur les moyens matériels : « Quidquid igitur est in rebus humanis quoquo modo sacrum, quidquid ad salutem animorum cultumve Dei pertinet, sive tale illud sit natura sua, sive rursus tale 4 Leonis XIII P. M. Acta, ed Romana, vol. V, 18S6, pag. 142. Acta 678 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale intelligatur propter causam ad quam refertur, id est omne in potestate arbitrioque Ecclesiae » . L'Etat et l'Eglise sont des pouvoirs indépendants, mais qui ne doivent pas pour cela s'ignorer, encore moins se combattre; il est beaucoup plus conforme à la nature et à la volonté divine qu'ils collaborent dans la compréhension mutuelle, puisque leur action s'applique au même sujet c'est-à-dire au citoyen catholique. Certes, des cas de conflit restent possibles : lorsque les lois et l'Etat lèsent le droit divin, l'Eglise a l'obligation morale de s'y opposer. 5 On pourra dire qu'à l'exception de peu de siècles — pour tout le premier millénaire comme pour les quatre derniers siècles, la formule de Léon XIII reflète plus ou moins explicitement la conscience de l'Eglise ; d'ailleurs, même pendant la période intermédiaire, il y eut des represen tants de la doctrine de l'Eglise, peut-être même une majorité, qui partagèrent la même opinion. Quand Notre Prédécesseur Boniface V I I I disait, le 30 avril 1303, aux envoyés du roi germanique Albert de Habsbourg: « ...sicut luna nullum lumen habet, nisi quod recipit a sole, sic nec aliqua terrena potestas aliquid habet, nisi quod recipit ab ecclesiastica potestate... omnes potestates... sunt a Christo et a nobis tamquam a vicario Iesu Christi » —, il s'agit bien là de la formulation peut-être la plus accentuée de l'idée dite médiévale des relations du pouvoir spirituel et du pouvoir temporel ; de cette idée, des hommes comme Boniface tirèrent les conséquences logiques. Mais, même pour eux, il ne s'agit ici normalement que de la transmission de l'autorité comme telle, non de la désignation de son détenteur, ainsi que Boniface lui-même l'avait déclaré au Consistoire du 24 juin 1302. Cette conception médiévale était conditionnée par l'époque. Ceux qui connaissent ses sources, admettront probablement qu'il serait sans doute encore plus étonnant qu'elle ne fût pas apparue. 6 7 Ils concéderont peut-être aussi qu'en acceptant des luttes comme celle des Investitures, l'Eglise défendait des idéals hautement spirituels et moraux et que, depuis les Apôtres jusqu'à nos jours, ses efforts pour rester indépendante du pouvoir civil ont toujours visé à sauvegarder la liberté des convictions religieuses. Qu'on n'objecte pas que l'Eglise ellemême méprise les convictions personnelles de ceux qui ne pensent pas comme elle. L'Eglise considérait et considère l'abandon volontaire de la vraie foi comme une faute. Lorsqu'à partir de 1200 environ, cette défec5 6 7 Immortale Bei - Acta Leonis XIII P. M., ed. Romana, vol V, pagg. 127-128. Mon. Cterm. his., L L . sect. I V , t o m . I V , p a r t . 1, p a g . 1 3 9 , 19-32 Ofr. C. E. Bulaeus,-Historia Universitatis Parisiensis, t. IV, Paris, 1688, pag. 31-33. Acta PU Pp. XII 679 tion entraîna des poursuites pénales de la part du pouvoir tant spirituel que civil, ce fut pour éviter que ne se déchirât l'unité religieuse .et ecclésiastique de l'Occident. Aux non-catholiques, l'Eglise applique le principe repris dans le Code de Droit Canon : « Ad amplexandam fidem Catholicam nemo invitus cogatur » , et estime que leurs convictions constituent un motif, mais non toutefois le principal, de tolérance. Nous avons traité déjà ce sujet dans Notre Allocution du 6 décembre 1953 aux Juristes catholiques d'Italie. 8 L'historien ne devrait pas oublier que, si l'Eglise et l'Etat connurent des heures et des années de lutte, il y eut, de Constantin le Grand jusqu'à l'époque contemporaine et même récente, des périodes tranquilles, souvent prolongées, pendant lesquelles ils collaborèrent dans une pleine compréhension à l'éducation des mêmes personnes. L'Eglise ne dissimule pas qu'elle considère en principe cette collaboration comme normale, et qu'elle regarde comme un idéal l'unité du peuple dans la vraie religion et l'unanimité d'action entre elle et l'Etat. Mais elle sait aussi que depuis un certain temps les événements évoluent plutôt dans l'autre sens, c'estâ-dire vers la multiplicité des confessions religieusese et des conceptions de vie dans la même communauté nationale — où les catholiques constituent une 'minorité plus ou moins forte. Il peut être intéressant et même surprenant pour l'historien de rencontrer aux Etats-Unis d'Amérique un exemple, parmi d'autres, de la manière dont l'Eglise réussit à s'épanouir dans les situations les plus disparates. Dans l'histoire des relations entre l'Eglise et l'Etat, les Concordats jouent, comme vous le savez, un rôle important. Ce que Nous avons relevé à ce sujet dans l'allocution, citée tantôt, du 6 décembre 1953, vaut aussi de l'appréciation historique qu'on porte sur eux. Dans les Concordats, disions-Nous, l'Eglise cherche la sécurité juridique et l'indépendance nécessaire à sa mission. « Il est possible, ajoutions-Nous, que l'Eglise et l'Etat proclament dans un Concordat leur conviction religieuse commune; mais il peut arriver aussi que le Concordat ait pour but, entre autres, de prévenir les querelles autour des questions de principe et d'écarter dès le début les occasions possibles de conflit. Quand l'Eglise a apposé sa signature sur un Concordat, celui-ci vaut pour tout son contenu. Mais le sens profond peut comporter des nnances, dont les parties contractantes ont toutes deux connaissance ; il peut signifier une approbation expresse, mais il peut dire aussi une simple tolérance, 8 C a n . 1351. Acta 680 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale selon... (les) principes qui servent de norme pour la coexistence de l'Eglise et de ses fidèles avec les Puissances et les hommes d'une autre croyance».* L'Eglise et la culture : l'Eglise catholique a exercé une influence puissante, décisive même sur le développement culturel des deux derniers millénaires. Mais elle est bien convaincue que la source de cette influence réside dans l'élément spirituel qui la caractérise, sa vie religieuse et morale, à tel point que si celle-ci venait à s'affaiblir, son rayonnement culturel lui aussi, par exemple celui qu'elle déploie au profit de l'ordre M; de la paix sociale, devrait en pâtir. Plusieurs historiens, ou plus exactement peut-être des philosophes de l'histoire, estiment que la place du Christianisme, et par là de l'Eglise catholique, — « un événement tardif », « ein spätes Ergebnis », du reste, comme le pense Karl Jaspers — est dans le monde occidental. Que l'œuvre du Christ soit un événement tardif, c'est une question que Nous n'avons pas l'intention de discuter ici. Pour l'essentiel, en effet est dépourvue d'intérêt, et d'ailleurs sur l'avenir de l'humanité, on ne peut en somme que faire des conjectures. Ce qui Nous importe, c'est que l'Eglise a conscience d'avoir reçu sa mission et sa tâche pour tous les temps à venir et pour tous les hommes, et par conséquent de n'être liée à aucune culture déterminée. S. Augustin jadis fut profondément affecté, lorsque la conquête de Rome par Alaric secoua l'Empire des premières convulsions qui présageaient sa ruine ; mais il n'avait pas cru qu'il durerait éternellement. « Transient quae fecit ipse Deus ; quanto citius quod condidit Romulus », dit-il (dans le sermon « Audivimus nos eœhortantem Dominum Nostrum » et, dans la « Cité de Dieu », il á distingué nettement l'existence de l'Eglise du destin de l'Empire. C'était penser en catholique. 10 1 X Ce qu'on appelle Occident ou monde occidental a subi de profondes modifications depuis le moyen-âge : la scission religieuse du 16 siècle, le rationalisme et le libéralisme conduisant à l'Etat du 19 siècle, à sa politique de force et à sa civilisation sécularisée. Il devenait donc inévitable que les relations de l'Eglise catholique avec l'Occident subissent un déplacement. Mais la culture du moyen-âge elle-même, on ne peut pas la caractériser comme la culture catholique ; elle aussi, bien qu'étroitement liée à l'Eglise, a puisé ses éléments à des sources différentes. Même l'unité religieuse propre au moyen-âge ne lui est pas spécifique;, e e 8 " 11 Acta Ap. Vom Sed. 45, Ursprung Sermon. 105 c. und 1953, Ziel 802; der Discorsi e Radiomessaggi, v o l . QescMchte, Frankfurt/M 7 n) 10 - MIGNB P. L. t. 3 8 , col. 623,. - XV, p. Hamburg, 4 9 1 s. 1955, p. 65. Acta PU Pp. XII 681 elle était déjà une note typique de l'antiquité chrétienne dans l'Empire romain d'orient et d'occident, de Constantin le Grand à Charlemagne. L'Eglise catholique ne s'identifie avec aucune culture ; son essence le lui interdit. Elle est prête cependant à entretenir des rapports avec toutes les cultures. Elle reconnaît et laisse subsister ce qui, en elles, ne s'oppose pas à la nature. Mais en chacune d'elles, elle introduit en outre la vérité et la grâce de Jésus-Christ et leur confère ainsi une ressemblance profonde ; c'est même par là qu'elle contribue avec le plus d'efficacité à procurer la paix du monde. Le monde entier subit encore aujourd'hui l'action d'un autre élément, dont on prédit qu'il provoquera dans l'histoire de l'humanité (sous l'aspect profane) des bouleversements très considérables : la science et la technique modernes, que l'Europe ou plutôt les pays occidentaux ont créées pendant ces derniers siècles ; celui qui ne les assimile pas, dit-on, rétrograde et sera éliminé ; celui qui les assimile, au contraire, doit aussi consentir aux dangers qu'elles comportent « pour l'être humain » für das Menschsein. En fait, la science et la tecnique sont en passe de devenir le bien commun de l'humanité. Ce qui motive des inquiétudes, ce ne sont pas seulement les dangers dont elles menacent l'(( être humain»,, mais la constatation qu'elles se révèlent incapables d'endiguer l'aliénation spirituelle qui sépare les races et les continents ; cette dernière semble au contraire s'accroître. Si l'on veut éviter la catastrophe, il sera donc nécessaire de mettre en œuvre, en même temps, sur un plan supérieur, de puissantes forces religieuses et morales d'unification et d'en faire le bien commun de l'humanité. L'Eglise catholique a conscience de posséder de telles forces et elle croit ne plus être obligée d'en fournir la preuve historique. Du reste, devant la science et la technique modernes, elle ne se cantonne pas dans l'opposition, mais se comporte plutôt comme un contrepoids et un facteur d'équilibre. Aussi pourra-t-elle, à l'époque où science et technique triomphent, remplir sa tâche aussi bien qu'elle le fit pendant les siècles passés. 12 Nous voulions vous exposer comment l'Eglise se voit elle-même comme phénomène historique, comment elle voit sa tâche et ses relations à d'autres donnés historiques déterminées. Avec magnanimité, Notre Prédécesseur Léon XIII a ouvert aux chercheurs les Archives Vaticanes. Les historiens peuvent y contempler comme dans un miroir la conscience que l'Eglise a d'elle-même. Vous savez qu'un seul document peut induire 18 Jaspers 1. e. p. 67 et 8 1 . Acta 682 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale en erreur ; mais non toute une collection d'archives, si, comme celle du Vatican, avec son matériel considérable, qui couvre des Pontificats entiers, des dizaines d'années et des siècles, elle met en évidence, à travers les changements innombrables des événements, des hommes et des situations, une façon de penser et d'agir bien caractérisée, des convictions et des principes déterminés. Ainsi les Archives Vaticanes sont-elles un témoin digne de confiance de la conscience de l'Eglise catholique. Voulant d'ailleurs répondre aux désirs des chercheurs, Nous étudions actuellement les moyens les plus opportuns d'élargir encore l'action de Notre Prédécesseur en leur rendant accessibles les documents relatifs à une période ultérieure. Lorsqu'il ouvrait au public les Archives Vaticanes, Léon XIII a rappelé la règle classique que l'historien doit observer, au dire de Oicéron : « primam esse historiae legem, ne quid falsi dicere audeat : deinde ne quid veri non audeat; ne qua suspicio gratiae sit in scribendo, ne qua simultatis » . Vous savez combien on a discuté sur le thème : « la science doit être libre de présupposés ». Ce thème était un slogan ; comme tous les slogans il ne manquait pas d'ambiguité et prêtait aussi à confusion. Il n'existe pas de science, du moins pas de science positive, qui se passe réellement de présupposés. Chacune postule au moins certaine lois de l'être et de la pensées, qu'elle utilise pour se constituer. Si, au lieu de dire : « libre de présupposés », on avait dit « impartiale » ! Que la science dans sa poursuite de la vérité ne se laisse pas influencer par des considérations subjectives — voilà une proposition sur laquelle tous auraient pu tomber d'accord. 1 3 Pour que chacun de vous et la science que vous pratiquez contribuent à faire du passé historique un enseignement pour le présent et l'avenir, Nous appelons de tout cœur sur vous les plus abondantes bénédictions divines ! 13 Cicerón, De oratore 1. 2 c a p . 15 ; LEON X I I I dans la l e t t r e Saepenumero tes du 18 a o û t 1883 - LEONIS X I I I P. M. Acta vol. I I I , R o m a e 1884, p. 286. consideran- Acta Pii Pp. XII 683 II Iis qui interfuerunt Conventui IV internationali Thomistarum a Pontificia Academia 8. Thomae Aquinatis indicto ac Romae habito. * Nous vous souhaitons affectueusement la bienvenue, chers Fils, Membres de l'Académie Pontificale de Saint-Thomas d'Aquin. En vue de promouvoir — comme c'est votre but et votre devoir — la doctrine du Docteur Angélique, vous recourez aussi, parmi d'autres moyens, à la convocation d'un Congrès international tous les cinq ans. Nous vous bénissons avec toute l'effusion de Notre cœur paternel, afin que l'abondance des célestes lumières vous accompagne tous dans le travail que vous accomplissez présentement et dans celui que vous continuerez d'accomplir à l'avenir; Nous prions l'Esprit divin de rendre ce travail fécond et fructueux, non seulement pour vous, mais encore pour tous ceux que le désir du savoir rend aujourd'hui particulièrement préoccupés de la valeur objective, et permanente du vrai et du bien. s Vous savez assez combien Nous tient à cœur l'étude profonde et assidue de la doctrine du « Docteur commun » : Nous l'avons déclaré enmaintes occasions, même dans des documents solennels, faisant remarquer, entre autres, comment la méthode et les principes de S. Thomas l'emportent sur tous les autres, qu'il s'agisse de former l'intelligence des jeunes ou d'amener les esprits déjà formés à pénétrer les vérités jusque dans leurs significations les plus secrètes. Etant, de plus, en pleine harmonie avec la révélation divine, cette doctrine est singulièrement efficace pour établir avec sûreté les fondements de la foi, comme pour recueillir les fruits du vrai progrès. Et Nous n'hésitons pas à dire que la célèbre Encyclique Aeterni Patris/ par laquelle Notre immortel Prédécesseur Léon XIII rappela les intelligences catholiques à l'unité de doctrine dans l'enseignement de S. Thomas, conserve toute sa valeur. Sans difficulté Nous faisons Nôtres ces graves paroles de l'insigne Pontife : (( Discedere inconsulte ac temere a sapientia Doctoris angelici, res aliena est a voluntate Nostra eademque plena periculi » . 1 3 * D i e 14 Septembris mensis a. 1955. 1 Cfr. 2 Du 4 a o û t 1 8 7 9 . 3 Ep. Encycl. act Humani Ministrum vol. 18, p a g . 188. Generis - A c t a Gen. Ordinis Ap. Fratrum Sedis, Min. die vol 25 17, pag. Nov. 578. 1898 - Leonis XIII Acta, 684 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Nous avons donc été particulièrement heureux ^'apprendre que vous aviez l'intention de confronter dans ce Congrès la doctrine du Docteur Angélique avec les principaux courants de la pensée moderne et contemporaine. Ce faisant, vous estimez à juste titre qu'il n'y a guère de questions, même parmi celles qu'on agite aujourd'hui, qui ne puissent s'éclaircir en y appliquant tel ou tel des principes énoncés par S. Thomas ; et personne, pensez-vous, ne peut mettre en doute l'utilité qu'il y a à connaître solidement cette doctrine, si l'on ne veut pas se laisser entraîner avec légèreté par les philosophies à la mode, vouées à une vie éphémère et qui ne laissent derrière elles que le trouble et le scepticisme, Mais il y a une question fondamentale, très actuelle, qui réclame une particulière attention de votre part. Nous voulons parler des rapports entre l'expérience scientifique et la philosophie : c'est un point, sur lequel des études et des découvertes récentes ont soulevé de nombreux problèmes. Remarquons tout de suite qu'en général l'étude honnête et profonde des problèmes scientifiques non seulement ne conduit pas, de soi, à des oppositions avec les principes certains de la philosophia perennis, mais reçoit d'eux, au contraire, une lumière à laquelle les philosophes eux-mêmes ne s'attendaient peut-être pas et qu'ils ne pouvaient en tout cas espérer aussi continuelle et aussi intense. Laissant donc à vos savants rapporteurs et conférenciers le soin de traiter les grands thèmes de votre Congrès, Nous Nous bornerons ici à vous entretenir de trois points particuliers de la physique moderne, qui concernent la structure intime de la matière. 1. Les progrès de la recherche scientifique dans le domaine de la structure de la matière ont entraîné la nécessité de construire des schémas, qui pourraient, par analogie, servir de guide pour la compréhension de faits non encore bien éclaircis. Les succès grandioses obtenus dans l'étude du macrocosme, grâce à l'application des lois de la mécanique, avaient fait espérer que toute la nature pourrait être enfermée dans des conceptions générales du même type. C'est sur cette hypothèse de base que s'est développé le mécanicisme scientifique. La méthode continua à donner d'excellents résultats, quand on passa, dans son application, du monde des astres au monde des cristaux et à celui des structures moléculaires. Un exemple typique est fourni par la théorie cinétique des gaz qui, partant d'hypothèses de nature purement mécanique, réussit à prévoir exactement la plus grande partie des phénomènes qui règlent leur comportement. Acta Pii Pp. XII 685 On en vint donc naturellement à penser que le microcosme pourrait être interprété, lui aussi, selon des schémas mécaniques, et qu'au fond les lois qui règlent le mouvement des astres devaient valoir également pour la constitution des atomes et des molécules. Ainsi naquirent les premiers schémas planétaires de l'atome, conçu comme un minuscule système de particules tournant autour d'un noyau de masse beaucoup plus grande. Mais au fur et à mesure que l'expérience se poursuivait, le schéma se révélait de plus en plus insuffisant. On assistait à la ruine progressive de la conception mécanistique : des orbites variant avec continuité aux orbites discrètes; de celles-ci aux sauts quantiques, aux nouvelles conceptions de niveaux énergétiques, pour arriver enfin à la dénomination d'état quantique, dans laquelle le concept intuitif d'orbite peut être considéré comme disparu. La présence de l'électron dans l'édifice atomique passait elle-même de l'idée d'une sorte de bille roulante, semblable à une planète, parfaitement déterminable en chaque instant et pourvue d'une énergie bien définie, à celle d'une perturbation du champ électromagnétique autour du noyau. L'individualité des particules devenait toujours moins précise. Si l'on en vient à la structure du noyau atomique, les problèmes deviennent plus complexes et les schémas tirés de la mécanique sont tout juste utilisables pour formuler un vocabulaire, en sachant d'avance qu'aux différents vocables (particule, orbite, saut quantique, choc, capture, échange) correspondent des réalités non assimilables aux images ordinaires du macrocosme. Ces quelques faits, rapidement évoqués, suffisent à montrer la faillite des hypothèses mécanistiques, pratiquement abandonnées désormais par les spécialistes des sciences physiques en ce qui concerne l'interprétation du microcosme. Il devient donc évidemment nécessaire d'examiner vers quelles bases de nature philosophique il est possible d'orienter les nouveaux résultats de la science. Une fois effondrée la théorie du mécanicisme positiviste, on a cherché à la remplacer par des conceptions de nature plus idéaliste, appuyées sur la primauté donnée au sujet connaissant et à son mode de connaissance. Nous ne pouvons entrer ici directement dans la critique de ces procédés. Qu'il Nous suffise de faire remarquer que la rectitude de conscience, dans la recherche scientifique, a conduit la pensée moderne au seuil de la seule philosophie, qui peut donner une interprétation raisonnable des résultats obtenus par l'expérience. Si l'on tenait bien présents à l'esprit les principes fondamentaux de cette philosophie, on 686 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale verrait que, pas plus dans ce domaine que dans les autres, ils ne sont en opposition avec les nécessités de la pensée moderne. Qu'affirme, en effet, la philosophia perermisî Qu'il existe dans les corps un principe unifiant, qui se révèle d'autant plus efficace, qu'on examine de plus près la constitution intime de ces corps. On part d'« ensembles » (dans le domaine des non-vivants) formés de parties unies entre elles par des liens purement accidentels et extérieurs : dans ces conditions les lois de la mécanique sont suffisantes pour expliquer les actions et intégrations des divers éléments. Au fur et à mesure que l'on descend aux éléments plus fondamentaux, apparaissent des liens plus intimes que ceux d'ordre purement mécanique : ces liens postulent une certaine unité des principes qui agissent dans la diversité des parties composantes. C'est justement en ce domaine que la doctrine de l'hylémorpbisme se révèle utile. Alors que dans le macrocosme le problème ne se pose pas avec tant d'évidence, il devient plus urgent dans le microcosme. La théorie de la matière et de la forme, de la puissance et de l'acte, est capable d'éclairer les exigences de la science moderne d'une lumière, qui cadre bien avec les résultats de l'expérience. Elle affirme, en effet, qu'il doit exister des systèmes fondamentaux, constituant la base des propriétés des corps, et que ceux-ci doivent avoir une unité intrinsèque et non accidentelle : qu'ils ne peuvent dès lors être constitués par des particules, dont chacune conserverait sa propre individualité et qu'on aurait mises ensemble pour former un agrégat. Chaque particule intervient bien pour constituer l'ensemble unitaire, mais en perdant certaines de ses caractéristiques, de telle sorte qu'elle ne peut être considérée comme lorsqu'elle était à l'état libre. L'électron hors de l'atome ne peut être examiné exactement de la même façon que quand il fait partie du corps atomique. Il est présent dans l'atome selon un nouveau mode d'être.: virtuellement présent, capable d'actualiser à nouveau toutes ses caractéristiques, si un processus physique le sépare du système. On peut en dire autant du noyau, qui constitue un ensemble encore plus étroitement unitaire. Les particules qui le composent, les nucléons, ne peuvent être examinés avec les propriétés qui les caractérisent hors du noyau. Ils acquièrent une présence virtuelle, dans laquelle ils apportent certaines caractéristiques, tandis qu'ils en perdent d'autres. Les lois de l'électrodynamique et de l'électromagnétisme, valables pour le macrocosme, ne le sont donc plus intégralement pour le microcosme : on voit naître d'autres forces d'union, qui ne peuvent en aucune façon Acta Pii Pp. XIÍ 687 être assimilées à celles qui tombent ordinairement sous l'observation des sens. Il est facile d'entrevoir la grande utilité, que peut avoir une philosophie si profonde pour aider la science à clarifier les problèmes de la nature. Sans doute la philosophie ne peut dire quel est le plus petit système qui doit être considéré comme unitaire, mais elle affirme qu'un tel système doit certainement exister, et que plus un ensemble est fondamental, plus l'action de chacun de ses éléments doit être unitaire. 2. Il est une seconde question, dont aucun de vous n'ignore la résonance dans la pensée scientifique moderne : c'est celle qui concerne le déterminisme et l'indéterminisme. Comme Nous l'indiquions tout à l'heure, les admirables résultats obtenus par la mécanique avaient fait naître la conviction que l'histoire d'un système matériel, quel qu'il fût, était rigoureusement prévisible; et cela pour n'importe quel instant de l'avenir, pourvu que fussent données les conditions initiales de position et de vitesse des différents points matériels, ainsi que la distribution des champs de force. Cette façon de concevoir la nature comme rigoureusement enchaînée dans ses processus mécaniques donna origine, comme vous le savez, au déterminisme mécanistique. Ce système a ensuite été sérieusement battu en brèche par les progrès de la recherche scientifique dans les domaines toujours plus profonds de la structure des corps, et s'est ainsi révélé finalement inapplicable dans beaucoup de problèmes du microcosme. Mais les penseurs n'ont pas davantage éprouvé une satisfaction entière devant l'explication des faits, que propose le système des probabilités. Il n'y a rien à redire à l'emploi du calcul des probabilités, quand la multiplicité des causes, qui interviennent dans un phénomène, est telle qu'elle ne permet pas l'examen de chacune d'elles. L'instrument mathématique qu'est le calcul statistique a conduit à des résultats heureux et de grande importance, c'est indubitable. Mais, poussant plus loin sur le plan des concepts, on a voulu soutenir que la probabilité n'est pas seulement un système commode pour l'étude des phénomènes, mais qu'elle est intrinsèque à la nature des corps. Ce qui reviendrait à dire que la façon d'agir de chaque corpuscule n'est, de sa nature, rigoureusement déterminée par aucune loi précise, qu'elle est abandonnée à des fluctuations soumises aux seuls critères de la probabilité. Cette vision probabiliste des choses s'est vue renforcée par la découverte du principe d'indétermination, dont on ne peut nier la valeur, fondé €88 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale qu'il est sur des observations profondes, aussi bien expérimentales que théoriques. Selon ce principe, l'impossibilité de connaître exactement la position et la vitesse d'une particule à un instant donné n'est pas due seulement à des difficultés d'origine expérimentale : elle est inscrite dans la nature elle-même. On affirme — dans le domaine de la physique — qu'on ne peut parler d'entités et de faits aussi longtemps que ceux-ci n'ont pu être mis en évidence par quelque expérience conceptuellement possible, selon le principe d'indétermination de Heisenberg. Oe principe montre bien comment la science, pour interpréter ses résultats, recourt une fois de plus à des systèmes de nature philosophique : elle les emprunte ici à des conceptions de saveur idéaliste, dans lesquelles le sujet qui cherche se substitue à la réalité objective. Mais il n'est personne qui ne voie à l'évidence combien cette manière de faire est peu conforme à la méthode scientifique. Engagés sur cette fausse route, quelques-uns sont allés plus loin encore, attribuant aux particules du microcosme une espèce de « libre arbitre » : ils en sont ainsi arrivés à croire qu'ils mettaient en question le principe de causalité, au moins en ce qui concerne le microcosme. Mais ce principe n'a rien à voir avec le déterminisme et l'indéterminisme, étant par nature plus général que la recherche expérimentale. Bien moins encore peut être mis en cause le principe de raison suffisante, comme c'est évident pour quiconque considère le problème dans ses termes réels. Il suffirait d'une connaissance plus approfondie et plus adéquate de la pensée philosophique thomiste pour frayer la voie à la vérité entre les excès du déterminisme mécanistique et ceux de l'indéterminisme probabiliste. La philosophia, perennis, en effet, admet l'existence de principes actifs intrinsèques à la nature des corps, dont les éléments, dans l'espace d'un intervalle minime, réagissent diversement aux mêmes actions externes, et dont les effets ne peuvent par conséquent se déterminer de façon univoque : d'où l'impossibilité de prévoir tous les effets au moyen de la seule connaissance expérimentale des conditions extérieures. Mais, d'autre part, ces principes actifs de nature matérielle ont leur manière interne d'agir, exempte de toute liberté, et donc de toute probabilité, soumis comme ils le sont à un vrai déterminisme intrinsèque. 3. Il y a enfin un troisième problème, sur lequel Nous voudrions que s'arrête votre attention, parce qu'il est d'un haut intérêt : c'est celui des relations qui existent entre la matière et l'énergie. Acta PU Pp. XII 689 L'observation des faits naturels montre comment la matière est sujette à des changements de positions, de forme, de propriétés, comment sont changeantes même ses façons d'agir, de se présenter, de se rendre sensible et opérante ; ces actions et manifestations sont provoquées par des entités physiques appelées forces, qui ont des origines diverses : elles peuvent provenir en effet de champs d'inertie ou de gravitation, de champs électriques, électromagnétiques, nucléaires ou autres. Dans l'ensemble de ces activités et mutations, on remarque l'existence d'une mystérieuse grandeur, quantitativement déterminable, caractérisée, d'un côté, par une grande variété qualitative dans la façon de se présenter, et de l'autre, par une stabilité quantitative dans la conservation de sa valeur. Cette grandeur s'appelle énergie, et peut être cinétique, potentielle, élastique, thermique, chimique, électrostatique, électromagnétique, radiante, et ainsi de suite. Voici un exemple, d'ailleurs bien connu, de son merveilleux comportement. Irradiée par le soleil, c'est comme lumière, c'est-à-dire sous forme de radiations électromagnétiques, qu'elle arrive sur le globe terrestre ; elle y est absorbée par la mer et devient chaleur, faisant accomplir à l'eau le passage de l'état liquide à l'état de vapeur. Celle-ci, acquérant une énergie potentielle, s'élève dans les airs pour passer ensuite à nouveau à l'état liquide et être recuillie dans des bassins ; canalisée au sortir de ceux-ci, elle acquiert en tombant de l'énergie cinétique. Cette forme d'énergie mécanique devient à son tour, au moyen de la turbine et de l'alternateur, énergie électrique, et celle-ci, enfin, redevient énergie lumineuse. Cycle admirable, au cours duquel une quantité donnée ne se perd pas, mais se transforme et n'apparaît jamais comme existant par elle-même, mais comme appuyée toujours à quelque chose de matériel : car il s'agit d'une propriété essentielle, non d'une substance. Ainsi les propriétés caractéristiques de l'énergie sont au nombre de trois : une persistance quantitative, une multiforme variété d'aspects, une absolue dépendance par rapport à une substance matérielle. Des innombrables exemples fournis par la nature, on avait tiré deux principes fondamentaux pour la science : le principe de la conservation de la matière, et le principe de la conservation de l'énergie. Mais les recherches théoriques et expérimentales de ce siècle ont donné des résultats à première vue déconcertants. Dans beaucoup de réactions de caractère nucléaire, on trouve par exemple que le noyau d'un atome lourd peut donner origine à deux noyaux d'atomes plus légers : tels cependant 44 - ACTA. vol. XXII, n. 14. — 24-10-1955. Acta 690 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale que la somme de leurs masses n'égale pas la masse originaire. Il faut en conclure qu'une certaine quantité de masse s'est perdue. En même temps, on voit apparaître dans le processus une certaine quantité d'énergie, qui n'a été fournie par aucune autre source, mais qui est strictement liée à la quantité de masse disparue, selon la relation connue E = M c . Ce fait, comme vous le savez, est le fondement de l'énergie nucléaire, qui représente une des plus grandes espérances de l'humanité dans le domaine du progrès technique ; et la récente Conférence de l'énergie atomique à des fins pacifiques a mis sous les yeux stupéfaits de l'humanité les merveilleux résultats obtenus déjà par plusieurs nations, dans le secteur des applications de l'énergie atomique aux domaines industriel, biologique et médical. Une sereine perspective de paix peut naître de ces trionphes de la vérité, découverte par l'étude de la nature providentiellement préprarée, si les cœurs des hommes s'appliquent à donner comme fondement à leurs espérances la foi en un Dieu créateur et l'amour envers tous leurs frères. Mais autre est la question que Nous voulons ici mettre en lumière. 2 Certains ont cru pouvoir affirmer que la matière se transforme en énergie et vice-versa, et que par conséquent matière et énergie ne sont que deux aspects d'une même substance. D'autres ont dit que le monde dans son ensemble n'est autre chose que de l'énergie plus ou moins matérialisée ; et ainsi sont nées, au sujet des données fournies par la science, diverses interprétations de nature philosophique. Pour éviter des conclusions qui pourraient peut-être induire en erreur, il faut avoir toujours bien clairement présente à l'esprit l'affirmation du fait scientifique : à la disparition d'une certaine quantité de masse, c'est-à-dire d'une certaine portion de matière considérée du point de vue de ses propriétés d'inertie et de gravitation, correspond l'apparition d'une quantité bien précise d'énergie liée à cette masse par le rapport qu'exprime l'équation citée plus haut (E—Me ). Cela n'autorise pas encore à dire que le matière s'est transformée en énergie. Considérons en effet avec attention les deux phénomènes du point de vue philosophique. 1. Pour qu'une entité soit matérielle, il n'est pas essentiellement nécessaire qu'elle possède des propriétés d'inertie et de gravitation : il peut exister une qualité de matière privée de ces caractéristiques. 2. L'énergie se présente comme un « accidens » et non comme une « substantia » : s'il en est ainsi, elle ne peut se transformer en son support, à savoir en matière. 2 Acta PU Pp. XII 691 On peut donc aujourd'hui légitimement conclure qu'il existe, dans la nature, des phénomènes, au cours desquels une portion de matière perd ses caractéristiques de masse pour se modifier radicalement dans ses propriétés physiques, tout en restant intégralement de la matière ; il arrive ainsi que le nouvel état, que celle-ci assume, échappe aux méthodes expérimentales, qui avaient servi à déterminer la valeur de la masse. Corrélativement à cette mutation, une certaine quantité d'énergie se dégage et se manifeste, donnant origine, dans la matière pondérable, à des faits qu'on peut observer et mesurer. De la sorte on peut dire que les données de la science ne subissent pas d'altération et que les prémisses philosophiques conservent leur vigueur. Voilà, chers fils, ce que Nous avons cru oportun de vous dire sur des sujets d'un si haut intérêt concernant la philosophie et les sciences; physiques. Vous comprenez combien il est avantageux et nécessaire pour un philosophe d'approfondir ses propres connaissances sur le progrès scientifique. Ce n'est que si l'on a une claire conscience des résultats expérimentaux, des propositions mathématiques, des constructions théoriques, qu'il est possible d'apporter une contribution valable à leur interprétation au nom de la philosophia perennis. Chacune des branches du savoir a ses caractéristiques propres et doit opérer indépendamment des autres, mais cela ne veut pas dire qu'elles doivent s'ignorer entre elles. Ce n'est que d'une compréhension et d'une collaboration réciproques que peut naître le grand édifice du savoir humain, qui s'harmonise avec les lumières supérieures de la sagesse divine. III Iis qui interfuerunt annuo Conventui ex « Congress of European American Associations ». * Messieurs, - Des efforts considérables ont été déployés ces derniers temps par les peuples de l'Occident pour chercher les moyens d'assurer une paix durable. Les chefs d'Etat s'ingénient à trouver les formules politiques, économiques, militaires, capables de consolider toujours davantage les liens, souvent fragiles, qui unissent entre elles leurs nations. Ces tentatives revêtent sans aucun doute la plus grande importance, et l'on ne peut qu'y * H a b i t a die 18 S e p t e m b r i s m e n s i s a. 1955. 6 9 2 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale applaudir. Mais elles supposent à l'échelon inférieur, entre les peuples eux-mêmes, un accord préalable, une bonne entente, une compréhension, qui puissent fournir aux travaux des dirigeants une base suffisamment stable, offrant des garanties sérieuses de solidité. C'est pourquoi Nous apprécions hautement le but que se propose lece Congress of European American Associations », qui vous réunit maintenant à Rome pour sa 5 Assemblée annuelle. Au lendemain de la seconde guerre mondiale, quand plusieurs Etats d'Europe eurent repris contact avec l'Amérique, un vaste mouvement de sympathie incita bon nombre d'Européens à intensifier les relations culturelles entre les Etats-Unis et leur propre pays. A côté d'associations plus aciennes, parmi lesquelles Nous retiendrons 1'«Associazione Italo Americana», fondée en 1919 et qui vous a invités à ce Congrès, des sociétés nouvelles se sont constituées par initiative privée, afin de multiplier les occasions de rencontre avec l'Amérique dans tous les domaines de la culture, et de la faire ainsi mieux connaître par le public européen. En 1950, il apparut que ces diverses associations trouveraient, à s'unir sur le plan européen, un précieux stimulant et l'occasion d'échanges plus féconds. C'est ainsi que naquit le (( Congress of European American Associations », destiné à coordonner l'activité des associations membres, en vue de promouvoir et entretenir les bonnes relations entre l'Europe et l'Amérique. e Nous n'avons pas l'intention de passer en revue les aspects extrêmement variés, que présente votre activité suivant les divers pays. Nous voudrions simplement en évoquer quelques idées directrices, particulièrement dignes de considération. Le premier objectif que vous poursuivez est de favoriser, entre les Etats-Unis et les pays européens, une meilleure connaissance mutuelle et, pour cela, de redresser les informations inexactes, de combattre les préjugés, d'assainir au maximum le climat des échanges internationaux ; c'est là en effet une condition indispensable à la collaboration efficace des gouvernements, que vous tendez à préparer et faciliter. Les relations touristiques et culturelles en général apportent à chacun des partenaires des occasions d'enrichissement, invitent à un effort de réflexion, à une mise au point, à l'approfondissement des idées et des conceptions, qui prévalent de part et d'autre. Elles contribuent à développer une condition essentielle de la concorde : le respect des traits originaux propres à chacun des peuples. Au cours des dernières décades, la recherche scientifique et les progrès techniques, qui en découlent, se sont engagés dans la voie d'un développe- Acta Pii Pp. XII Mi- ment rapide et d'une spécialisation très poussée. La diversification du champ du savoir, le renouvellement fréquent des instruments de .travail, théoriques et pratiques, le rythme même du progrès appellent nécessairement des échanges plus réguliers entre savants, non seulement par les Congrès ou les rencontres personnelles, mais surtout par le texte imprimé : revues, journaux, périodiques. Le grand public lui aussi suit avec intérêt, grâce à la presse de vulgarisation, le perfectionnement des techniques et le mouvement des idées. On voit se multiplier les traductions d'œuvres marquantes et les manifestations destinées à faire connaître les productions littéraires et artistiques des divers pays. Mais il ne suffit pas d'une information abondante et exacte, ni même d'une compréhension purement intellectuelle, pour assurer une vraie collaboration. Celle-ci exige une base plus solide que le simple désir de connaître ou même de se procurer des avantages d'ordre matériel. Sans doute peut-on légitimement envisager et poursuivre des intérêts économiques, et souvent les améliorations obtenues dans ce domaine conditionnent le progrès social et culturel. Mais il importe de remonter jusqu'aux présupposés d'ordre moral et spirituel, jusqu'aux principes qui commandent les attitudes profondes des individus et des peuples. Lès nations d'Occident ont apprécié l'aide importante, qui leur fut accordée par l'Amérique au lendemain de la seconde guerre mondiale, et qui leur permit de réparer les dégâts considérables dont elles avaient souffert, de pourvoir au rééquipement et à la modernisation de leurs industries. Nul ne peut méconnaître la générosité large, dont témoignent ces interventions. Nous aimons à croire qu'au delà de leur portée économique et de leur témoignage éloquent de solidarité internationale, elles préparent l'éclosion d'une conception plus haute de l'homme et de la société humaine. La civilisation des peuples d'Occident ne peut tomber dans un matérialisme qui, au moins implicitement, met son idéal dans la jouissance des commodités de l'existence ; il faut qu'elle se propose au contraire la libération des valeurs spirituelles, si durement combattues dans beaucoup d'institutions modernes. S'il est trop évident que des tendances mauvaises, des forces de dégradation et de destruction assaillent sans cesse le cœur des individus et la conscience collective des nations, ne faudrait-il pas qu'à tous les échelons de la structure sociale : famille, milieux de travail et de divertissement, organisations politiques et culturelles, on s'ingénie à rendre inopérants les facteurs de démoralisation et tout ce qui entretient l'egoïsme, l'esprit de jouissance ou de domination? il ne manque certes pas, de part et d'autre de l'Atlantique, d'hommes 694 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale soucieux de répondre aussi fidèlement que possible aux exigences de leur conscience et de faire régner dans leur milieu la justice et la charité. C'est «eux qui doivent agir, et Nous croyons que les vérités chrétiennes fondamentales sont la force la plus capable de fournir les principes théoriques et les moyens pratiques de transformer cet idéal en réalité. Il vous appartient, Messieurs, de discerner parmi les influences innombrables et tellement mêlées, qui vont et viennent entre l'Europe et l'Amérique, celles qui sont vraiment constructives et se révèlent utiles au progrès moral et spirituel des peuples en présence. Ainsi peut-on espérer voir se dégager plus clairement le visage authentique de l'homme, maître non seulement des choses, mais surtout de lui-même, et conscient de sa destinée transcendante, individuelle et sociale, et de ses responsabilités de créature faite à l'image de Dieu. Nous vous souhaitons de travailler dans votre domaine propre à la réalisation de cet idéal. Nous sommes persuadé que l'ardeur des membres de vos Associations saura inventer les moyens de hâter l'heure d'une pleine compréhension mutuelle entre les Etats-Unis et les nations d'Europe. L'Eglise en tout cas se réjouit de voir consacrer tant de bonne volonté et de zèle à la poursuite d'un objectif qu'elle fait sien sur un plan absolument universel ; c'est entre tous les peuples qu'Elle voudrait voir s'établir des échanges similaires et elle aperçoit, dans l'œuvre que vous accomplissez, une étape significative vers ce terme lointain. Puisse la charité chrétienne, source de toute compréhension et ennemie de l'orgueil et de la suffisance, animer de plus en plus vos travaux et leur assurer les résultats qu'ils méritent. En gage d'heureux succès et en témoignage de Notre profonde bienveillance, Nous vous accordons à vous-même, à vos familles, aux membres .de vos Associations, Notre Bénédiction Apostolique. Sacra Congregatio Consistorialis 695 ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS MIMATENSIS DECRETUM ß DE IMMUTATIONE C A P I T U L I CATHEDRALIS Cum Exc. P. D. Aemilius Pirolley, Episcopus Mimatensis, ab Apostolica Sede postulaverit ut in capitulo cathedrali Mimatensi dignitates theologi et poenitentiarii ob redituum inopiam supprimerentur, Sacra Congregatio Consistorialis, attento favorabili voto Exc. P. D. Pauli Marella, Archiepiscopi titularis Docleensis et in Gallia Nuntii Apostolici, oblatis precibus benigne annuit. Quapropter eadem Sacra Congregatio, vigore specialium facultatum sibi a Sanctissimo Domino Nostro Pio Divina Providentia PP. XII tributarum, suppleto quatenus opus sit eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, praesenti Consistoriali Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, in memorato capitulo cathedrali Mimatensi praefatas dignitates theologi et poenitentiarii supprimit. Capitulum cathedrale Mimatense proinde, sartis tectisque ceteris in eiusdem capituli constitutione statutis, hinc unica dignitate constabit, archidiacono nuncupata, atque decem canonicis quorum alter ad officium theologi, alter vero ad poenitentiarii, iuxta praescriptum canonis 398, § 1 C . I . C. deputabitur. Ad haec perficienda S. Congregatio Consistorialis memoratum Exc. P. D. Paulum Marella deputat eique necessarias et opportunas tribuit facultates etiam subdelegandi ad effectum de quo agitur quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad se mittendi, cum primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis Consistorialis, die 19 Aprilis 1955. £8 Fr. A. I. Card. Piazza, Ep. Sabinen, et Mandelen., a Secretis L. © S. Iosephus Ferretto, Adsessor 696 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SACRA CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE AJMEREK - RAWALPINDEN. DECRETUM DE MUTATIONE FINIUM DIOECESIUM Cum Excnìus P. D. Franciscus Benedictus Cialeo, Episcopus Multanensis, ob nimis parvum numerum sacerdotum suae ditionis spirituali curae catholicorum, in civili districtu de Dera Ismail et in « tahsil » de Bhakkar exsistentium, consulere nequat, petit ut territoria memorati districtus de Dera Ismail et de <( tahsil » de Bhakkar a dioecesi Ajmerensi distraherentur et unirentur ad finitimam dioecesim Rawalpindensem. Itaque Emi ac Revimi Patres huic Sacrae Congregationi de Propaganda Fide praepositi, attento consensu Excmi P. D. Nicolai Hettinga, Episcopi Rawalpindensis nec non favorabili voto Excmi ac Revmi P. D. Martini Lucas, Archiepiscopi titulo Adulitani ac in India Internuntii Apostolici, in plenariis Comitiis, die 18 Aprilis currentis anni habitis, Multanensis territorii partes, de quibus supra, ab eadem dioecesi separandas et dioecesi Rawalpindensi adiungendas esse censuerunt. Quam Emorum Patrum sententiam, Sanctissimo Domino Nostro Pio Divina Providentia Papae XII, in Audientia diei 8 Maii eiusdem anni ab infrascripto Sacrae Congregationis Praefecto relatam, Ipse Summus Pontifex ratam habere et adprobare dignatus est atque praesens ad rem Decretum confici iussit. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis de Propaganda Fide, die 8 Mensis Maii a. D. 1955. Pro Emo D n o Cardinali Praefecto f P. Sigismundi, Archiep. Neapolitan. in Pisidia, a Secretis L. S. Carolus Corvo, Subsecretarius Sacra Congregatio Rituum SACKA CONGREGATIO RITUUM 69" x T CORISOPITEN. C A N O N I Z A T I O N I S B E A T I I U L I A N I M A U N O I R , C O N F E S S O R I S , SACERDOTIS P R O F E S S I E T SOCIETATE I E S U . S U P E R DUBIO An signanda sit Commissio reassumptionis Causae in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc est in Ecclesia more positum, quod, si post beatificationis sollemnia alicui Servo Dei concessa, christifidelium religio incrementum erga illum capiat, nec non plures gratiae seu miracula eius intercessione a Deo ferantur accepta, canonizationis Causa resumatur. Iamvero Beatorum fastis Iulianus Maunoir e Societate Iesu, die 20 Maii anno 1951 fuit adscriptus indeque in eundem Beatum cultus ubique percrebuit pluresque gratiae, ni forte etiam miracula, eodem deprecatore a Deo patrata feruntur, prout in suis Postulatoriis Litteris Sanctitati Suae porrectis testantur Emus ac Revmus Cardinalis Archiepiscopus Rhedonensis, Emus ac Revmus Cardinalis Episcopus Cenomanensis, Excmus ac Revmus Episcopus Corisopitensis, Revnius Praepositus Generalis Societatis Iesu aliique Reverendissimi Patres et insignes viri multi. 1 Hinc Revmus P. Theodorus Toni, Societatis Iesu Postulator Generalis, nomine praedictorum oratorum humiles obnixasque preces Summo Pontifici adhibuit ut canonizationis Causa resumeretur. Ad quam instantiam Emus ac Revmus Dominus Alexander Cardinalis Verde,. Causae ipsius Ponens, in ordinario S. Rituum Congregationis coetu,, die 8 Pebruari 1955 ad Vaticanum habito, dubium proposuit disceptandum : An signanda sit Commissio reassumptionis Causae in casu et ad effectum de quo agitur. Et Emi ac Revmi Patres, sacris ritibus tuendis praepositi, post Emi Ponentis relationem, audito quoque R. P. D. Salvatore Natucci,, Fidei Promotore Generali, omnibus perpensis, rescribendum censuerunt : Acta •60.8 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Affirmative, seu signandam esse Commissionem reassumptionis Causae, •si Sanctissimo placuerit. Facta demum Beatissimo Patri subsignato die fideli relatione, Sanctitas Sua, Emorum Cardinalium rescriptum ratum habens, Commissionem reassumptionis Causae canonizationis Beati Iuliani Maunoir, Confessoris, Sua manu dignata est signare. Datum Romae, ex aedibus S. Rituum Congregationis, 1 Martii 1955. C. Card. Cicognani, Praefectus L. & S- f A. Carinci, Archiep. Seleuc. Secretarius II BASUTOLANDEN. B E A T I F I C A T I O N I S ET CANONIZATIONIS SERVI DEI I O S E P H I CONGREGATIONIS GERARD, SACERDOTIS, OBLATORUM MARIAE IMMACULATAE. SUPER DUBIO An signanda sit commissio Introductionis causae in casu et ad effectum de quo agitur. Inclita Oblatorum Beatae Mariae Virginis Immaculatae Congregatio, quae ex mente ac apostolico Servi Dei Eugenii De Mazenod, Episcopi Massiliensis, corde exsiluit, sui legiferi Patris obsequens praeceptis innumeros divini verbi satores ad fideles atque ad infideles vel ab initio transmisit. Itaque apud nostrates Servus Dei Carolus Dominicus Albini Corsos excoluit, alii alio missi ut sacrum ministerium in animorum bonum exercerent et exerceant. In locis autem Missionum apud infideles difficillimae arduaeque regiones ab Apostolica Sede a gelidis polaribus nordicis regionibus ad australem Africani eidem Congregationi sunt assignatae ibique his gentibus Evangelium praedicant easque ad Christi ovile attrahere indefesse eius sodales adlaborant. Quos inter non desunt qui vitae sanctitate fulserunt . Etenim Servi Dei Vitalis Iustinus Grandin, Episcopus S. Alberti in regione Canadensi et Iosephus Gérard in Africa, heroicas videntur attigisse virtutes. Nam Episcopi Grandin beatificationis causa die 24 Februarii anno 1937 Pii Papae XI fel. rec. auctoritate apud Sacram Sacra Congregatio Rituum 699 nane Congregationem est introducta; alterius Servi Dei causa hodie, quum felicem in hac prima iudicii sede nacta sit exitum, est pariter introducta, et quidem merito prout ex mox dicendis apparebit. Re quidem vera, die 13 Martii anni 1831 in oppido Bouxîères — aux — » » Monsig. Thurler Giuseppe, della medesima arcidiocesi. 26 » » Monsig. Rosa Vera Raimondo, della diocesi di La Rioja. 5 febbraio » Monsig. Mutschele Lazzaro, dell'arcidiocesi di Campinas. » » » Monsig. Pinheiro Brandao Antonio, dell'arcidiocesi di Diamantina. » » » Monsig. Couceiçâo Paixäo Giuseppe, della diocesi di Piracicaba. » » » Monsig. Mutschele Francesco, della medesima diocesi. NECROLOGIO 22 agosto 1955. Monsig. Vannucci Ildebrando, Vescovo tit. di Sebaste di Cilicia, Abbate di San Paolo fuori le mura. 8 settembre » Emo Sig. Card. De Jong Giovanni, del tit. di san Ciernen te, Arcivescovo di Utrecht. 9 » » Monsig. Castillo Henández Luca Guglielmo, Arcivescovo di Caracas. » » » Monsig. McCarthy Giuseppe Edoardo, Vescovo di Portland. » » » Monsig. Freeney Tommaso Giovanni, Vescovo tit. di Agno, Vicario Aposolico delle Isole Caroline e Marshall. 14 » » Monsig. Beli veau Arturo, Arcivescovo di san Bonifacio. 25 » » Monsig. White Carlo Daniele, Vescovo di Spokane. 3 ottobre » Monsig. Savarese Domenico, Vescovo di Vallo di Lucania. 6 » » Monsig. Riegler Giovanni, Vescovo di Lydenburg. , 9 » » Emo Sig. Card. Innitzer Teodoro, del tit. di san Crisogono, Arcivescovo di Vienna. 15 » » Monsig. Armora y González Serafino Maria, Vescovo di Tamaulipas. 17 » » Monsig. Castrillo Agostino Ernesto, Vescovo di San Marco e Bisignano. An. et vol. XXXXT1I 21 Novembris 1955 (Ser. II, t. XXII) - N. 15 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M OFFICIALE ACTA PII PP. XII CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I NOVAE SEGOBIAE (BANGUEDENSIS) SSX ARCHIDIOECESI PRAELATURA NOVAE SEGOBIAE (( N U L L I U S )) PIUS QUAEDAM EFFICITUR, SEPARATUR PROVINCIA, (( B A N G U E D E N S I S )) QUAE APPELLANDA. EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI A D P E R P E T U A M REI M E M O R I A M Cum misericos Deus Nos universae praefici christianorum hominum familiae arcano consilio voluerit, nil idcirco antiquius habemus quam «t Ecclesia, sanctorum castissima parens atque magistra, late terra marique pateat omnesque populos materne amplectens, eos ad incommutabilis vitae suaviter erigat spem. Quam ob rem, illud laetabile Nobis evenit, quod venerabilis Frater Iacobus C. Sancho, Novae Segobiae Archiepiscopus, ab hac poposcit Romana Sede ut, partito suae nimis protentae metrópolis territorio, civilis provincia, cui nomen vulgo « Abra », in formam praelaturae « nullius » redigeretur. Quoniam ergo Nobis persuasum habemus christianam rem ibi fauste optimeque progredi, ubi vires suppetant Pastorum, eiusmodi postulatis libenter concedimus. Postquam igitur sive venerabilem Fratrem Aegidium Vagnozzi, Archiepiscopum titulo Myrensem et in Insulis Philippinis Apostolicum Nuntium, 45 - ACTA, vol. X X I I , n. 15. — 21-11-1955. 706 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sive venerabiles Fratres Nostros S. R. E. Cardinales Negotiis Consistorialibus praepositos, rogavimus sententiam ; consensu pariter eorum suppleto, qui in hac re aliquid habeant vel se habere iuris arbitrentur, ac re attente considerata, de summa Nostra potestate, sequentia decernimus statuimusque. Ab archidioecesi Novae Segobiae totum distrahimus territorium, quo civilis provincia vulgo « Abra )) efficitur, ex eoque praelaturam « nullius » erigimus, Banguedensem, ex urbe regionis capite « Bangued », nuncupandam ; cuius fines, ut patet, eiusdem provinciae finibus continebuntur. Novam Banguedensem praelaturam uti suffraganeam subdi volumus metropolitanae Ecclesiae Novae Segobiae, itemque eius Praelatum iuri Archiepiscopi Novae Segobiae subici. Iubemus pariter ut idem Praelatus sedem ac domicilium in urbe « Bangued », quam supra diximus, constituat, et cathedram pontificalis magisterii in curiali templo S. Iacobi collocet, quod ad sacrae praelaticiae aedis gradum perducimus, cum omnibus iuribus et honoribus ceterarum eiusdem dignitatis aedium propriis ; ut denique Banguedensis Praelatus eiusque successores iis iuribus ac privilegiis gaudeant at oneribus obstringantur, quibus ceteri per orbem Praelati « nullius » et ornantur et tenentur. Ad praelati ciam autem mensam quod attinet, eam efficient sive Curiae fructus, sive a fidelibus sponte oblatae pecuniae ac res, sive bona quae, divisis pro rata parte Novae Segobiae mensae rebus ac facultatibus, huic obvenient praelaturae ; qua in divisione peragenda serventur iussa canonis 1500 C. I. C. Praescriptis pariter Canonici Iuris ea regentur, quae ad novae Ecclesiae regimen et administrationem, item ad fidelium et sacerdotum iura et onera, ad aliaque huiusmodi respiciunt. Quandoquidem autem iuvenes, quos Sanctus Dei Spiritus ad sacerdotium vocaverit, sint omnium prosperitatis Ecclesiarum firma spes, decernimus quoque ut Banguedensis Praelatus seminarium saltem elementarium curet quam primum excitandum, ad iuris normam et iuxta leges a S. Consilio Seminariis studiorumque Universitatibus praeposito traditas ; e quo, cum fas erit, optimos quosque eligat, quos in hanc almam Urbem mittat, in Pontificio Ephebeo Piano Latino Americano philosophiae ac theologiae instituendos disciplinis. Volumus denique ut simul ac Banguedensis praelatura fuerit condita, illi Ecclesiae clerici addicti habeantur, cuius regionem optimo iure incolunt; atque ut omnia documenta et acta, quae ad novam Sedem quomodocumque spectent, a Curia Novae Segobiae ad Banguedensem Curiam sedulo mittantur, in eius tabulario custodienda. Ad ea denique efficienda, quae his Litteris descripsimus, eum deligimus, qui, quo tempore haec ad rem adducentur, Apostolicae in Insulis Philip- Acta Pii Pp. XII 707 pinis Nuntiaturae praeerit ; cui necessarias ad id facimus potestates, cuilibet subdelegandas, si opus fuerit, viro ecclesiastica dignitate pollenti, onusque iniungimus de effecto negotio tabellas exsequendi, earumque fide digna exempla ad S. Congregationem Consistorialem quam primum mittendi. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt,, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda" erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderetur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die duodecimo mensis Iunii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quinto, Pontificatus Nostri septimo decimo. CELSUS Card. COSTANTINI ä$i Fr. ADEODATOS I. Card. PIAZZA 8. B. E. Cancellarius 8. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost» Bernardus De Felicis, Proton. Apost. Loco © In Ap. Plumbi Cane, tab., vol. LXXXXI, n. S. 708 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium- Officiale II LÍNGAYENSIS-DAGÜPANENSIS e t S . FERDINANDI (IBANAE) B DIOECESIBUS L I N G A Y E N S I - D A G U P A N E N S I ET S. PERDINANDI Q U A E D A M TERRITORIA D I S T R A H U N T U R E T I N F O R M A M N O V A E P R A E L A T U R A E ( C N U L L I U S ) ) R E D I G U N T U R , (( I B A N E N S I S )) A P P E L L A N D A E . PIUS EPISCOPUS S E R V U S S E R V O R U M DEI A D P E R P E T U A M REI M E M O R I A M Venisse Christum in terras ut inter homines lumen divinae veritatis ignemque fraternae caritatis accenderei, sacratissimae Litterae palam testantur. Quod Nos considerantes, quibus grave officium est datum catholicorum hominum agmina ducendi eaque servandi, omnia Nostra studia in id conferimus ut homines duplici hac flamma incendantur, proposita iis veritate et cum ipsis christiana caritate communicata. Quod ut aptiore modo in Insulis quoque Philippinis fiat, cum censuerit venerabilis Prater Aegidius Vagnozzi, Archiepiscopus titulo Myrensis atque in iisdem Insulis Apostolicus Nuntius, ibidem novam praelaturam « nullius )> esse erigendam, Nos, auditis venerabilibus Fratribus Mariano Madriga, Episcopo Lingayensi-Dagupanensi, et Caesare Guerrero, Episcopo S. Ferdinandi; consilioque habito venerabilium Fratrum Nostrorum S. B. E. Cardinalium Negotiis Consistorialibus praepositorum, post eorum consensum suppletum qui aliquid iuris in hoc negotio vel habeant vel sese habere arbitrentur ; de apostolica Nostra potestate haec quae sequuntur statuimus ac decernimus. A dioecesi Lingayensi-Dagupanensi curias sepa, ranras, quibus sunt vulgo nomina : Santa Cruz, Candelaria, et Masinloc ; » a dioecesi vero S. Ferdinandi eas quas populus Subie, Olongapo, Castillejos, S. Marcellino, S. Antonio, S. Narciso, Felipe, Cabangan, Botolan, Iba et Palawig appellare consuevit; quas omnes civilis provincia Zambales suis finibus continet. Ex his territoriis novam praelaturam « nullius » condimus, ex urbe principe eius regionis Ibanam cognominandam, atque iisdem limitibus terminandam ac eaedem curiae e quibus coalescit. Quae praelatura, praeterea, caput habebit urbem Ibam, ut dicitur, in qua erit domicilium ac sedes Praelati Ordinarii. Templum vero praelaticium erit S. Augustini, Episcopi et Ecclesiae Doctoris, cui Acta Pii Pp. XII 709 igitur omnia iura omnesque honores concedimus omnium aedium propria eiusdem dignitatis. Debita item iura simulque onera et obligationes volumus et ipsius Praelato cedere. Praeter haec censemus ut sive Praelatus Ordinarius Iban u s sive eadem praelatura sint suffraganei et obnoxii tum Manilensi Metropolitae tum Ecclesiae archiepiscopali eiusdem nominis. Mensam, quam dicunt, modo conditae praelaturae ea bona efficient quae per divisionem bonorum ad eam spectabunt, iuxta canonem 1500 O. I. C, vel Curiae fructus, vel denique a fidelibus christianis pecuniae doni causa oblatae. Regimen, administratio Ibanae Ecclesiae, itidem iura et onera sive cleri sive populi et cetera huiusmodi, haec omnia Iuris Canonici praescriptis contineantur. Quod autem pertinet ad cleri distributionem, iubemus ut iidem clerici, facta divisione territorii, ei Sedi habeantur ascripti in cuius territorio legitime degant. Quandoquidem autem sacerdotes sint pars electissima cuiusque ecclesiasticae circumscriptionis, curet Praelatus Ordinarius Ibanus ut Seminarium in sua regione exstruatur, quo pueri recipiantur qui instinctu Numinis ad sacerdotalia munia agantur. Quos vero optimos reppererit, eos suo tempore Romam mittet, ut in Collegio Piano Latino Americano sana Philosophiae ac Theologiae doctrina rite imbuantur. Quae acta et documenta ad novae praelaturae res vel clericos vel populum respiciant, ea omnia quam primum fieri potest a Curiis Lingayensi-Dagupanensi et S. Ferdinandi ad Curiam Ibanam mittantur, ut ibidem religiose in tabulario serventur. Quae descripsimus, postremo, exsequenda curabit ille qui eo tempore quo ad exitum deducentur Apostolicae Nuntiaturae in Insulis Philippinis praeerit, cui omnes potestates agendae rei concedimus, quas poterit et alii subdelegare cuivis, dummodo in ecclesiastica dignitate constituto. Qui vero negotium perfecerit, idem documenta exaranda curabit eaque cito ad S. Congregationem Consistorialem mittenda. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin immo harum Litterarum exemplis et locis , sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, Acta 710 ApostoUcae Sedis - Commentarium Officiale quae hisce haberetur, si ostenderetur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die decimo et secundo mensis Iunii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quinto, Pontificatus Nostri septimo decimo. CELSUS Card. COSTANTINI © Fr. ADEODATUS I. Card. PIAZZA S. R. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost. Bernardus De Felicis, Proton. Apost. L o c o £g P l u m b i In Ap. Cane, tab., vol. LXXXXI, n. 4- LITTERAE APOSTOLICAE I SANCTUS P I U S PP. X CONSTITUITUR CAELESTIS PATRONUS DIOECESIS C A M A - G U E Y E N S I S , I N I N S U L A C U B A , A E Q U E P R I N C I P A L I S U N A C U M BEATA M A R I A V I R G I N E ( ( A P U R I F I C A T I O N E )). I N S U P E R P A R O C H I S C I V I T A T I S P R I N C I P I S C A M A G U E Y E N S I S NEC NON VICARIIS FORANEIS E I U S D E M DIOECESIS Q U A E D A M INSIGNIA HONORIS CONCEDUNTUR. PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Eadem ratione, qua universi populi Dioecesis Camagueyensis ardens pietatis studium erga Beatam Mariam Virginem a Purificatione effecit ut Ipsa gratiarum omnium apud Deum sequestra declararetur Caelestis Patrona praefatae Cubanae Dioecesis, sic, praesenti tempore, omnium ad unum vehemens obsequium in Decessorem Nostrum Pium X, cui caelitum honores haud ita pridem sollemni ritu in Petriano foro decrevimus, pietatem concitat gentis Insulae Cubae ad expetendum caeleste quoque patrocinium ac tutelam Sancti tam participis donorum Dei gratiarumque supernarum. Propterea Venerabilis Acta Pii Pp. XII 711 Frater Carolus Riu Angles, Episcopus Camagueyensis, vota excipiens cleri populique sui, submissas Nobis adhibuit preces ut Dioecesi ipsi Sanctus Pius X Nostra auctoritate assignaretur tamquam Caelestis Patronus aeque principalis ac Beata Maria Virgo a Purificatione. Nos, minime dubitantes quin ex hac proclamatione spirituale omnium fidelium Camagueyensium bonum foveatur atque augeatur et pietas erga Sanctum Pium X magis magisque firmetur, ultro libenterque oblata Nobis vota statuimus explere. Quapropter, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, omnibus rei momentis attente perpensis, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae Nostrae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Sanctum Pium X Caelestem Dioecesis Camagueyensis, in insula Cuba, Patronum aeque principalem una cum Beata Maria Virgine a Purificatione constituimus ac declaramus, omnibus adiectis honoribus et privilegiis liturgicis, quae principalibus locorum Patronis rite competunt. Ad hoc, peculiaris dilectionis Nostrae erga Antistitem Clerumque Camagueyensem amplius testimonium dare volentes, oblatis laudati Episcopi precibus annuentes, quaedam honoris insignia concedimus Parochis civitatis Camagueyensis et Vicariis foraneis eiusdem Dioecesis. Quapropter Apostolica Nostra auctoritate perpetuumque in modum, concedimus et largimur ut Parochi civitatis principis Camagueyensis et Vicarii foranei ipsius Dioeceseos, pro tempore exsistentes, Pileum cum flocco violacei coloris gestare queant, intra ambitum Dioecesis. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere, suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque ad quos spectant seu spectare poterunt nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x x x mensis Iunii, anno m d c c c c l i v , Pontificatus Nostri sexto decimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis Gildo Brugnola a Brevibus Apostolicis Acta 712 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II BEATA M A R I A V . , S U B T I T U L O (( A U X I L I I C H R I S T I A N O R U M )) CIPUA CAELESTIS PATRONA V I C A R I A T U S APOSTOLICI ARCIS INVOCATA, PRAE- VICTORIAE CON- FIRMATUR. PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Viam salutis aptiorem mortales, huiusce saeculi iactati procellis, non expediunt, quam Beatam Mariam Virginem filiorum in modum venerando, excolendo. Hoc sentiunt, quemadmodum non sine intimo animi gaudio accepimus, Christifideles, ex quibus multi ad veram religionem recens sunt traducti, Vicariatus Apostolici Arcis Victoriae. Pro insigni enim, quo flagrant, Marianae pietatis studio, Beatam Mariam Virginem Auxiliatricem Christianorum, in loco <( Gokomere » sollemnem agentes coetum, suae regionis caelestem Patronam adoptare cunctis sententiis statuerunt. Itaque Venerabilis Frater Aloisius Haene, Episcopus titulo Neptensis, Vicarius Apostolicus Arcis Victoriae, Nos rogavit ut hanc electionem Nostra auctoritate confirmaremus. Quibus precibus libenter admissis, Nos, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Beatam Mariam Virginem, ut (( Auxilium Christianorum » invocatam, totius Vicariatus Apostolici Arcis Victoriae praecipuam apud Deum Caelestem Patronum confirmamus seu iterum constituimus ac declaramus, omnibus adiectis honoribus et privilegiis liturgicis, quae principalibus regionum Patronis rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die n mensis Iulii, anno m c m l i v , Pontificatus Nostri sexto decimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis Gildo B r u g n o l a a Brevibus Apostolicis Acta Pii Pp. XII 713 III B A S I L I C A E M I N O R I S H O N O R I B U S DECORATUR T E M P L U M DEO I N H O N O R E M SANC- TAE ANNAE H I E R O S O L Y M I S D I C A T U M . PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Hierosolymitanam Aedem, ea in domo constitutam ubi, quemadmodum tradunt, Sancta Anna Almam Deiparam est enisa, Christifideles ex diversis locis confluentes adeunt; ut Beatam Mariam Virginem, quasi tutissimum praesidium atque perfugium salutis, in vota vocent ac religiosis venerentur obsequiis. Qui cultus praecipua sumpsit incrementa hoc Mariano vertente Anno, quo pie recolitur ante unum saeculum definitum privilegium, quo Beata Maria Virgo ab ipso conceptus momento est insignis, scilicet primae labis immunis. Decus igitur huius Templi, utpote in domo exstructi in qua Caelorum Regina orta est procreataque, adaugere cupiens, eius moderator e Congregatione Missionariorum Africae, qui in eiusdem Sacrae Aedis officiis versantur, Nos submisse rogavit, ut eam Basilicae Minoris nomine ac iure donaremus. Quae vota, Venerabilis Fratris Alberti Gori, Patriarchae Hierosolymitani, commendatione suffulta, libenti animo statuimus explere. Quapropter, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia et matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum, Templum Deo in honorem Sanctae Annae Hierosolymis dicatum, ad honorem ac dignitatem Basilicae Minoris evehimus, omnibus adiectis privilegiis, quae eidem titulo rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse et definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x mensis Iulii, anno m d c c c c l i v , Pontificatus Nostri sexto decimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis Gildo Brugnola a Brevibus Apostolicis Acta 7 1 4 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale EPISTULA AD REVMUM STRUM P. AUGUSTINUM SÉPINSKI, GENERALEM, QUINTO E X E U N T E ORDINIS SAECULO FRATRUM AB OBITU MINORUM MINI- SANCTI IOANNIS A CAPISTRANO. PIUS PP. XII Dilecte fili, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Quo asperioribus fluctibus per saeculorum decursum diva Petri navis iactatur, eo praesentius experitur atque validius caelestis gratiae auxilium. Haec veritas, quam etiam «historia, testis temporum, lux veritatis... magistra vitae )) addocet, menti succurrit Nostrae, cum quintum revolutum saeculum recogitamus, ex quo Ioannes a Oapistrano, post tot egregia facinora in Dei gloriam christianorumque salutem peracta, sanctissimo obitu ad super os evolavit. Is siquidem in procellosa incidit tempora : inconsutilem Ecclesiae vestem nefasto schismate nonnulli dilacerare conabantur; Europae Principes non pauci, dominandi cupiditate permoti, conflictationes interdum sibi mutuo comminabantur, ac non raro in sacrosancta Ecclesiae iura temerario ausu invadebant ; ex Oriente autem exercitus adventantes iam mediae Europae regionibus imminebant, clades atque ruinas allaturi. Quod vero deterius est, haud deerant qui populorum mores, tot procellis perturbâtes, a christianae doctrinae praeceptis abstrahere eniterentur; quamobrem pietas nonnullorum in animis languescebat ; atque huc etiam accedebat ut haereses, non sine aeternae salutis discrimine varia per loca grassarentur. Iamvero Ioannes a Oapistrano, invictus ille athleta Christi, per totius suae vitae cursum ad eiusmodi mala pro viribus eradicanda, ac praesertim ad catholicae religionis impugnatores propulsandos, ad mutuam inter Principes, inter populos conciliandam concordiam, et ad mores evangelica virtute renovandos summo nisu summaque constantia allaboravit. Ac principio asseverandum est eum fuisse auctorem, una cum S. Bernardino Senensi, piae illius consuetudinis utilisque instituti publice contionandi ad populum, quadragenario praesertim ac sacri Adventus tempore, per urbes, per oppida, per vicos, ut omnes, quos possent, ad catholicam religionem institueret, ad Sacramenta suscipienda suaviter fortiterque adduceret, et ad vitam christiano more feliciter redintegrandam. Cum Decessor x 1 1 C i c , De Orat. I I , 9. 715 Acta PU Pp. XII Noster fel. rec. Eugenius IV « praedicatores Apostolicos » constituit, qui eiusmodi munere fungerentur, Ioannes in primum eorum agmen libenter ingressus est; ac Romam, Aquilam, Senas, Florentiam, Bononiam, Ferrariam, Mediolanum, Veronam, Vicetiam, Mantuam, Patavium, Venetias, Brixiam, aliasque non paucas urbes, divini verbi praeco virtutisque sator peragravit. Neque in Italia modo id egit, uberibus cum salutis fructibus, sed in Austria etiam, in Hungaria, in Bohemia, in Germania, in Polonia, in Burgundia et in Flandria, ita ut non deesset qui eum, postquam Decessor Noster imm. mem. Alexander V I I I in Sanctorum Caelitum numerum, anno m d c l x x x x , sollemni ritu annumeravit, « Apostolum Europae » appellandum esse proponeret. Ex urbis autem, «x oppidis, ex castellis, quae ille, divinae veritatis nuntius virtutisque excitator actuosissimus ingressurus erat, « clerus et magistratus, sed et ipsi Reges et aulici obviam procedebant, cum reliquiis et Crucis vexillo, tamquam angelum reverenter excepturi, cantantes et passim repetentes : « Benedictus qui venit in nomine Domini » . Haud miramur igitur si alius Decessor Noster fel. rec. Callistus III, magna admiratione tactus ob tot labores, tot itinera, tot sanctissima incepta a Ioanne exantlata, eum « invictum Dei praeconem et iam vita fere martyrem » nominat. Ac praeterea, cum Romani Pontifices eius non modo sanctimoniam, sed eius etiam gerendarum rerum prudentiam perspectam haberent, eum haud semel ad Principes non paucos legarunt, ut res communi cum utilitate componeret, et pacem redintegraret ; hac scilicet de causa Neapolim, Mediolanum, in Burgundiam, in Flandriam, in Siciliam profectus est, idque egit non sine successu. In Ecclesiae autem annalibus id quoque praeclara luce enitet, quod ad milites cruce signatos excitandos gessit adversus eos, qui in christianam invadebant Europam ; ac peculiari modo quod praecando, suadendo, adhortandoque contulit ad celeberrimam illam adipiscendam victoriam, quae apud Singidunum seu Belogradum, anno M C C C C L V i , parta est. Non igitur una de causa, dilecte fili, Franciscanum Familia universa quintum saeculum celebratura est, ex quo invictus ille christianae religionis defensor et propagator, catholicae fidei tutor studiosissimus, Romanorum Pontificum filius addictus et auxiliator inde2 3 4 5 2 Cfr. Muratori, Rerum Ital. Script-, XXI, p. .111, (1940), pp. 100-103: J. Hofer, I o a n n e s v o n C a p e s t r a n o , ein L e b e n i n K a m p f u m die R e f o r m d e r K i r c h e ( I n n s b r u c k 1 9 3 6 ) , passim. 3 Cfr. Acta Sanctorum, 5 Oct., tom. X, p. 427 sq. Scriptores Ordinis Minorum, R o m a e , Bullarium Franciscanum NS., t. I I , n. 182, p. 100. * Lucas Wadding, 1906, t. I , p. 133. 716 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale fatigabilis, itemque Ecclesiasticae disciplinae in suo Ordine in universoque clero, pro facultate sua, restitutor diligentissimus serenam mortem oppetiit. Reviviscere in illo visus est seraphicus Asisinatis Patriarchae animus excelsaque eius sanctimonia. Hanc igitur vos, saecularia haec sollemnia acturi, ante oculos vestros proponite, imitandamque, opitulante Deo, suscipite. Tempora, quibus vivimus, haud minus gravia, haud minus incerta sunt, quam ea, quibus Ioannes a Oapistrano vitam egit. Sanctitate potissimum indigemus omnes ; sanctitatem dicimus, quae una potest turbulentis aetatibus, prolapsis in deterius moribus, languescenti pietati, odiis et simultatibus increscentibus valida praebere remedia. Excitetur igitur cotidie magis in vobis, excitetur in omnibus actuosum eiusmodi sanctitudinis studium; atque hoc esto — ut vehementer cupimus — optatissimus ac salutaris celebrationum vestrarum fructus. Cuius sit auspex et conciliatrix Apostolica Benedictio, quam tibi, dilecte fili^ cunctae Franciscalium communitati, iisque omnibus, qui proxima saecularia sollemnia celebraturi sunt, peramenter in Domino impertimus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die iv mensis Octobris, in festo S. Francisci Asisinatis, anno m d c c c c l v , Pontificatus Nostri septimo decimo. PIUS PP. XII ALLOCUTIONES I Curatoribus rei municipalis ob Conventum XII internationalem Romae coadunatis. * e En décidant de tenir à Rome votre XII Congrès de l'Union Internationale des Villes et Pouvoirs locaux, vous lui donniez, Messieurs, le cadre qui convient le mieux à une manifestation de ce genre. Quelle cité pouvait, en effet, vous offrir un décor plus prestigieux, non seulement par ses sites et ses monuments, mais surtout par les souvenirs historiques, qui y sont attachés, et les conquêtes intellectuelles et spirituelles, dont ils ont été les témoins? Vous n'avez pas eu de peine, Nous en sommes convaincu, à trouver ici l'inspiration, qui a animé vos travaux et qui vous a mis sur la voie des solutions que vous cherchez. * H a b i t a d i e 30 Septembris mensis a. 1955. Acta Pii Pp. XII 717 Il est impossible de prononcer le mot de (( commune » sans évoquer «cette période du Moyen-Age, qui vit s'élaborer cette forme d'organisation sociale et politique, destinée à jouer un rôle si important dans l'histoire de l'Europe. Les groupements d'artisans et de marchands, suscités par le renouveau économique de l'époque, étaient obligés de •créer de toutes pièces un réseau d'institutions garantissant leur sécurité, individuelle et collective, et le libre exercice de leur profession. Dès que ces bases furent aussurées, se développa une vie culturelle intense, dont sont restés témoins des édifices admirables par leur puissance, leur richesse et leur beauté. Signes de force et de fierté, ils attestent aussi l'attachement profond de ces hommes à leur cité, et leur sens des responsabilités. Aujourd'hui l'évolution de la société et de ses institutions a transformé profondément le caractère des villes ; elles sont insérées dans un Etat plus ou moins centralisé; elles ont perdu une large part de leur initiative et de leur indépendance pour faire droit aux exigences de relations sociales, qui s'étendent sur de larges fractions de continents et débordent même au delà. Mais, si les perspectives d'ensemble se sont modifiées, la commune reste quand même, après la famille, le lieu des échanges humains les plus fréquents et les plus indispensables. Elle établit d'ordinaire entre ses habitants une façon analogue de parler, de penser et de sentir ; elle leur propose les mêmes problèmes à résoudre et sollicite directemnet leur esprit d'entr'aide et de collaboration. Bien que les populations actuelles utilisent largement les moyens de transport, devenus nombreux et commodes, et s'écartent plus aisément de leur domicile, elles n'en restent pas moins attachées à ce milieu, où s'entretiennent des contacts plus familiers et plus constants. C'est là que Fidée de patrie trouve, pour le grand nombre, sa racine la plus profonde, car on y expérimente plus vivement les bienfaits d'une bonne organisation de la société, ses conditions indispensables, et parfois les erreurs dommageables et les fautes à éviter. Aussi la commune a-t-elle rempli et remplit-elle encore dans l'éducation civique des citoyens une fonction de premier plan. On comprend combien grave est la responsabilité des magistrats communaux, qui ne peuvent être de simples exécutants de décisions prises par l'Etat. Qu'il Nous soit permis dans cette assemblée d'exalter en particulier le rôle du premier d'entre eux, maire, bourgmestre ou Sindaco. Bien qu'il exerce aussi les fonctions de délégué de l'autorité centrale, il apparaît surtout comme le représentant de la commune. 718 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Il en est, le plus souvent, issu ; il en possède l'esprit ; il en. connaît les besoins, les aspirations, les difficultés. Au delà des tâches administratives, il resté un homme capable de s'intéresser personnellement à d'autres hommes, de mettre à leur disposition, dans les limites fixées par le bien commun, son autorité et les pouvoirs dont il est investi. On aime trouver en lui un homme généreux, loyal, aux idées larges, sachant comprendre ceux dont il ne partage point les vues politiques, sensible aux problèmes humains comme aux exigences des prescriptions légales, attentif à défendre intelligemment l'autonomie du fief qu'il régit. Qu'il existe d'autre part une légitime sujétion des communes à l'égard de la nation, personne ne le contestera; c'est la contre-partie d'une assistance désormais nécessaire pour que la commune puisse rester, dans l'Etat moderne, à la hauteur de ses tâches multiples et garantir à ses ressortissants tous les services auxquels ils ont droit. Mais une autonomie assez large constitue un stimulant efficace des énergies, profitable à l'Etat lui-même, à condition que les autorités locales s'acquittent avec compétence de leur office et se gardent de tout particularisme étroit. Puisque les finances tiennent une place prépondérante parmi les facteurs qui conditionnent cette autonomie, vous avez voulu en ce Congrès les étudier attentivement, et vous avez recueilli à cette fin les rapports de vingt-quatre pays. Les renseignement abondants, que vous avez, ainsi rassemblés, et les échanges auxquels ils ont donné lieu, vous permettront, Nous aimons à le croire, d'éclaircir cette question assurément difficile et tout spécialement Nous exprimons le vœu que les Gouvernements tiennent compte des nécessités très particulières des Villes-Capitales, en considération des charges délicates et difficiles qui leur sont confiées. Les autres thèmes de votre Congrès : « Les communes et la culture »,. « Les communes et l'éducation des adultes » envisagent un domaine, où* des initiatives du plus haut intérêt restent possibles. Comme elles peuvent revêtir les formes les plus variées et exigent d'être adaptées au caractère de chaque région, elles reviennent normalement aux pouvoirs locaux qui, en cas de besoin, s'appuieront sur l'aide de l'Etat. Mais la première manifestation de votre Congrès fut la célébration solennelle au Capitole de la « Journée Européenne des Communes ». Vous avez voulu à bon droit insérer dans votre programme l'étude de cette question qui prend à l'heure présente une importance de plus en plus notable. D'éminentes personnalités ont exposé avec autorité le point de vue européen, esquissant le rôle que les communes avaient à jouer Acta PU Pp. XII dans l'élaboration d'une Europe plus unie économiquement, socialement et politiquement. Un mouvement irrésistible pousse aujourd'hui les nations à s'unir afin de mieux assurer leur sécurité ou leur développement économique ; aucune ne peut prétendre rester dans l'isolement sans encourir pour elle-même des risques sérieux ou sans nuire à la communauté qui attend son appui. On pourrait croire que les communes n'ont aucune raison d'intervenir dans ces problèmes qui débordent apparemment leur compétence. Ce serait une erreur ; le corps social ressemble en cela aux organismes vivants : sa santé dépend du fonctionnement normal des cellule» qui le composent ; certaines d'entre elles viennent- elles à défaillir, c'est tout le corps qui en souffre ou, du moins, il en résulte une menace permanente pour l'avenir. Vous avez raison de souligner combien l'intégrité de cette unité de base conditionne la solidité de l'édifice européen. Mais outre le point de vue institutionnel, qui constitue pour ainsi dire le squelette de l'être social, il faut aussi considérer son esprit, c'est-à-dire l'ensemble des dispositions d'âme absolument requises pour rendre possibles une collaboration efficace et une bonne entente durable ; l'estime d'autrui, le désir de mieux le connaître, de l'aider, de consentir pour lui certains sacrifices, parce qu'on a compris qu'il n'existe jamais d'opposition réelle entre les intérêts véritables, surtout moraux et spirituels, des personnes et des sociétés humaines. Déjà certaines communes de pays différents, même à travers l'Atlantique, ont songé à nouer entre elles des relations d'amitié, à promouvoir des échanges culturels, à s'entr'aider en cas de besoin. De pareils contacts, tout en stimulant la fierté légitime que chacun entretient à l'égard de ses traditions locales, contribuent à dissiper bien des préjugés, à atténuer des susceptibilités, à accroître l'admiration et la sympathie qu'on porte aux autres. Si l'on souhaite créer un esprit européen, c'est donc sur les relations entre communes d'un pays à l'autre qu'il faudrait compter tout d'abord, plus que sur celles de groupes trop restreints ou d'organes gouvernementaux. Aussi croyons-Nous que les échanges directs entre communes apporteront à l'idée européenne le terrain de culture idéal, riche de traditions séculaires, bien antérieures à la constitution des Etats modernes. Rien n'empêche d'ailleurs ces relations de déborder le cadre européen ; les sentiments d'affection sincère ne connaissent pas de frontière politique ni de distinction de race ou de culture. La charité chrétienne a toujours ignoré et continue à ignorer ces barrières, car elle perçoit 720 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale directement en tont homme et en tout groupe humain la présence d'une même dignité et d'une responsabilité identique devant le Dieu Créateur et les autres membres de la société. L'humanité prend aussi plus nettement conscience d'une destinée commune, à laquelle les efforts actuels ne sont nullement disproportionnés; ils y acheminent d'ores et déjà et acquièrent par là une haute signification, dont vous avez le droit d'être fiers. A l'èncontre des communes du Moyen-age qui s'affrontaient souvent en rivalités sanglantes, engendrées par un désir immodéré de domination et un particularisme excessif, celles d'aujourd'hui orientent leurs énergies mieux disciplinées vers une émulation très utile à leur développement et à leur prospérité. Nous souhaitons surtout, Messieurs, que dans l'accomplissement de votre tâche d'administrateurs, vous sachiez conserver et enrichir le patrimoine culturel, artistique et religieux, qui vous est confié. Nous pensons, en particulier, aux émouvantes manifestations de foi, qu'une tradition séculaire a implantées dans beaucoup de cités : pèlerinages célèbres, qui conservent la mémoire d'un Saint aux vertus héroïques ou d'un signe spécial de la bienveillance divine et de ses faveurs spirituelles ou corporelles, temples élevés par la piété ardente des fidèles, démonstrations publiques qui expriment l'âme profonde d'un peuple. En unissant vos effort pour garder à vos cités une juste autonomie et le libre exercice des fonctions qui leur sont propres, vous contribuerez beaucoup, Messieurs, au renforcement de l'esprit public, au maintien des valeurs permanentes de la civilisation, sans lesquelles l'Etat se transforme infailliblement en un mécanisme d'oppression. Que vos communes ne se contentent pas de conserver les souvenirs glorieux de leur passé, mais qu'elles y puisent l'aliment d'une activité intense et plus féconde. En implorant la protection céleste sur vous-même, sur vos familles et tous ceux qui vous sont chers, sur vos cités, bien volontiers Nous vous en accordons comme gage Notre Bénédiction Apostolique. Acta Pii Pp. XII 721 II Iunioribus puellis ab Actione Catholica Italica, ob decennium ab earum Sodalitate condita Romae coadunatis. * Questo vostro entusiasmo, questa irrefrenabile manifestazione di gioia Ci dice che ben conveniva esaudire il vostro desiderio di concludere qui, nella casa del Padre comune, il riuscitissimo Convegno. Pensavamo, in verità, che non sarebbe per Noi facile, in un periodo di tanto lavoro, di trovare il tempo per questa Udienza, ed inoltre di non ripetere il già detto, dopo che tante volte abbiamo parlato alle Giovani di Aziono* Cattolica. Ma le vostre filiali premure, la circostanza del primo decennio di vita della vostra Sezione, e soprattutto le notizie pervenuteci sulla vostra generosità, sul vostro fervore, sull'impegno da voi posto nel fare quanto la Chiesa vi chiede, tutto questo Ci ha indotto a domandarci : È possibile che una porzione così eletta dell'Azione Cattolica Italiana parta da Roma senza aver veduto il Papa? Ci troviamo ora dinanzi ad un'assemblea, che Ci appare quasi una moltitudine di angeli in attesa dei cenni di Dio : Potevamo rimandarvi a casa senza prima rivolgervi il Nostro saluto, senza impartirvi la Nostra Benedizione? EccoCi dunque in mezzo a voi, dilette figlie, Giovanissime di Azione Cattolica, vero gaudio Nostro e Nostra corona ; Noi vi ringraziamo per la letizia, la commozione e la fiduciosa speranza, che Ci procurate con questo spettacolo stupendo di gentilezza e di grazia, di armonia e di candore. Forse non ignorate con quanta affettuosa sollecitudine Noi seguiamo sempre le vostre sorti. Nasceste quando, in Italia e fuori, tutto faceva temere che un triste inverno dovesse pesare a lungo sugli spiriti col suo gelo e con le sue notti interminabili. Perciò la vostra apparizione Ci sembrò come il levarsi a volo di uno stormo di rondini messaggere di nuova primavera, e testimoniò ancora una volta la inesauribile fecondità della Chiesa e la sua perenne giovinezza. Esigenze di ordine pratico, oltre che motivi psicologici, provocarono la vostra separazione dalle sorelle più piccole e dalle più grandi, per rendere più omogenea la Sezione Aspiranti e più impegnativa la Sezione Effettive. Oggi vi trovate ad essere quasi un prezioso ponte di passaggio tra le une * H a b i t a d i e 2 O c t o b r i s m e n s i s a. 1955. 46 - ACTA, vol.. XXII, n. 15. — 21-11-1955. 722 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale e le altre, mentre avete maggior possibilità di ricevere una formazione più adeguata alla vostra età. Vi chiamano « Giovanissime », e infatti non siete più fanciulle, nè avete ancora toccato la vetta della piena giovinezza. Non fa certo meraviglia che alla vostra età la fantasia corra talvolta dietro a sogni e la volontà appaia particolarmente mutevole, mentre il cuore, spesso agitato, diviene facile preda così dell'improvviso entusiasmo, come dell'abbattimento profondo. Questo vostro essere fa sì che, nel succedersi dei giorni, siate ora accarezzate dal sole ed ora sbattute dalla furia delle tempeste, e mentre state godendo l'incanto di splendide aurore, vi ritroviate inaspettatamente a intristire come nel tedio di malinconici tramonti. Ma voi, dilette figlie, siete « Giovanissime » di Azione Cattolica : vi siete, cioè, liberamente arrolate nel principale tra i reparti laici del pacifico esercito che nella Chiesa combatte le sante battaglie del Signore. Dunque dovete con ogni sforzo evitare che il perenne fluttuare fra gli ardori e le freddezze, fra le luci e l'oscurità, finisca col ridurvi immobili nella sosta o, peggio ancora, vi induca a tornare indietro. La Chiesa attende ben altro dalla Gioventù femminile di Azione Cattolica, e voi, per verità, non avete deluso le sue speranze, nè resa vana la sua attesa. Dopo appena dieci anni di vita, 200.000 giovanette popolano ormai le vostre 14.000 sezioni sparse in tutta Italia. Queste cifre, già tanto eloquenti, acquistano un particolare significato per chi sappia che le (( Giovanissime » sono divenute una tale moltitudine, pur usandosi per loro rigore nella scelta e fermezza nella formazione. Un bell'opuscolo In salita descrive qual è il vostro metodo : ogni giorno riprendere il cammino, ogni giorno partire con rinnovato entusiasmo e più pronto ardimento. Ogni giorno è un arrampicarsi più faticoso, ma più inebriante, verso le vette dell'arcadia voce, che chiama a sfidare la durezza delle rocce, per godere lo splendore dei nevai. Ci congratuliamo quindi con voi e affinchè il futuro sia degno del vostro passato, vorremmo indicarvi tre punti destinati a tutte le (( Giovanissime » d'Italia. Volete, dilette figlie, essere coscienti? Volete essere coerenti? Volete essere militanti? 1. È necessario anzitutto essere coscienti. Non si tratta — com'è chiaro — di perdere il vostro naturale fascino, il vostro brio, e nemmeno quella saria allegrezza, così propria della vostra età. Piuttosto, mentre una deviata opinione pubblica continua a richiamare l'attenzione su chi fa dei doni di Dio strumento di offesa Acta Pii Pp. XII 723 a Lui e di perdizione per le anime, è necessario che voi diveniate ogni giorno più coscienti della vostra dignità di creature umane, convinte che nessuna bellezza o grazia, nessuna ricchezza o potenza, può essere in alcun modo paragonata alla incommensurabile grandezza di chi — come voi — è partecipe della stessa vita di Dio. Osservate, dilette figlie, il mondo nel quale viviamo ; considerate il tempo che molti segni indicano come uno dei più risolutivi nella storia del cristianesimo. Tra l'altro, sembra ormai che qualche cosa di veramente insolito Dio stia preparando all'umanità intera; se è vero, per esempio, che l'applicazione pacifica degli ultimi ritrovati scientifici dovrà operare nella vita umana un rivolgimento, che nessuno, alcuni anni fa, avrebbe potuto anche soltanto immaginare. Dinanzi a questo spettacolo, con queste previsioni, e per altri motivi che in varie occasioni abbiamo cercato d'illustrare, torna sulle Nostre labbra — perchè l'abbiamo fortemente radicata nel cuore — una parola di speranza e di fiducia. Forse che Dio vuol spingere gli uomini a una più concreta ed ansiosa ricerca di Gesù? a una più accorata invocazione di Lui? Forse che il mondo si troverà indotto a chiedere — come non mai — aiuto alla Chiesa per esser salvo? Se questo fosse, voi comprendete quale responsabilità ricadrebbe sulla Sposa di Cristo; e vi rendereste altresì ben conto della serietà e della vastità dell'impegno che vi chiede l'Azione Cattolica. Supponete, per esempio, che gli uomini, ora lontani da Dio, rivolgano i passi verso il Vangelo; supponete che, giunti alle soglie della Chiesa, bramosi di luce e assetati di certezza, essi trovino invece troppi cristiani vaganti nel buio anche loro ; supponete che persino nelle vostre file incontrino anime incerte e dubbiose. Che accadrebbe allora? Essere coscienti significa essere consapevoli. Bisogna che ognuna di voi si obblighi seriamente ad acquistare una cognizione esatta, chiara ed organica delle verità della fede; occorre lo studio personale, assiduo, sistematico dei fondamenti razionali di essa e degli stessi suoi rapporti con la scienza. Occorre soprattutto l'adesione ferma e indiscussa a tutto ciò che Dio ha rivelato e la santa Chiesa vi propone da credere. Ma guai se la conoscenza restasse semplice conquista intellettiva e non desse luogo ad atti di volontà! 2. Bisogna quindi essere coerenti. È necessario che regni in voi perfetta armonia tra il pensiero e le opere. Guardate, dilette figlie, coloro che sono nell'errore. Operano il male Acta 724 Apostolicae Sedis - Commentarium- Officiale e se ne fanno portatori dovunque vadano. Perchè voi, che siete nel vero, non dovreste operare il bene ed esserne le apostole? Sotto le volte di questa Basilica maestosa sono risonate in tante lingue le note del Simbolo apostolico. Provate, dilette figlie, a risponderci : Credete in Dio Padre Onnipotente, Creatore e Signore del cielo e della terra? Egli è dunque il padrone assoluto degli uomini e delle cose : padrone della vita e della morte, della materia e dello spirito, del tempo e dell'eternità. Eppure, osservate l'incoerenza di molti. Quante volte si discutono gli ordini, i comandamenti di Dio, si elevano proteste contro i suoi atti; talvolta — orribile a dirsi — si bestemmia perfino il suo santo Nome! È coerenza questa? Rispondete ancora: Credete voi in Gesù Cristo Nostro Signore? Egli è dunque il Verbo incarnato ; Egli è centro vivo, perenne di tutta la storia umana. Eppure, tanti uomini e alcuni popoli continuano a vivere, come se egli fosse, sì, un grande personaggio, ma lontano lontano, estraneo alla vita dei singoli e indifferente alla storia dei popoli. Dite : è questa coerenza? Credete, dilette figlie, nello Spirito Santo? Egli è il Santifìcatore e abita in ciascuna di voi, che diviene così tempio vivo dell'Altissimo. Eppure, tante volte la sua presenza è dimenticata, e lo stesso tempio viene profanato e distrutto con incredibile inconscienza. Voi non dovete essere tali. Abbiate davanti agli occhi una giovanetta che affrontò serenamente la morte, perchè la sua anima non fosse macchiata, il suo corpo non fosse profanato. Maria Goretti e, prima e dopo di lei, innumerevoli martiri furono coerenti. Un'ultima domanda, dilette figlie: credete voi nella S. Chiesa cattolica? Essa è il regno di Dio sulla terra, governato dal Successore di Pietro. In lei sola, Madre dei santi e di tutti i fedeli, troveranno salvezza gli individui e i popoli. Ma intanto molti si ostinano a rimanerne lontani, continuano a insultarla, a calunniarla, a combatterla. Sono coerenti certi fedeli, che sembrano estranei alle sue lotte, alle sue vittorie? 3. Siate, finalmente, militanti. Salvo il principio della legittima difesa (nel senso da Noi altre volte spiegato), le guerre materiali con scontri di armati, spargimento di 1 1 Cfr. Acta Ap. Sedis, 1953, pag. 748-749. Acta Pii Pp. XII 725 sangue, distruzioni di vite e di beni, sono esecrate dalla Chiesa. Tuttavia non è forse la vita di ogni uomo quaggiù una vita di combattimento,, e ogni cristiano, in particolare, non diviene forse soldato di Cristo, quando riceve il sacramento della Cresima? Nessuno vorrà dunque meravigliarsi, se parliamo di battaglia ad adolescenti cristiane, alle « Giovanissime » di Azione Cattolica. Militanti, infatti, significa combattenti. Ma è un combattimento di amore, e la vittoria non uccide il vinto, nè lo incatena. La vittoria vivifica e libera. Per essere militanti, bisogna essere eroiche. Siete pronte? Per essere militanti, bisogna essere apostole. Lo volete? Volete portare l'amore ove è l'odio? la purezza ove è la corruzione? Ta luce ove sono le tenebre? la vita ove è la morte? Volete rimettere Dio al suo posto, cioè in ogni luogo? Nelle scuole, nei Parlamenti, nella stampa, nei divertimenti, in ogni struttura umana. Volete che Gesù Cristo regni? La vigilia del giorno in cui ha avuto inizio il vostro Convegno, la Chiesa celebrava la festa dell'Arcangelo S. Michele, il cuo nome significa « Quis ut Deusf » Chi è come Dio? La Chiesa lo venera come Principe della Milizia celeste, difesa e presidio dei fedeli; che per divina virtù respinge negli abissi infernali gli spiriti maligni, vaganti nel mondo per la rovina delle anime. Dilette figlie! Dicevamo in principio che la vostra presenza somiglia a quella dii una moltitudine di angeli. Tornate alle opere vostre e combattete senza tregua, non perchè si aprano le porte dell'inferno, ma affinchè nel mondo e nei cuori regni Gesù, dolce Sovrano di amore. 2 ITI Dirigentibus ac Sodalibus Instituti Italici ad ludos corporibus exercitatis (Centro Sportivo Italiano), ob decennium ab eodem condito Romae coadunatis. * Vi siamo vivamente grati, diletti figli del Centro Sportivo Italiano,, per averCi procurato l'intima letizia di trascorrere breve tempo con voi e di ammirare questo stupendo spettacolo di freschezza e di forza giovanile, offerto dalle vostre folte schiere di atleti, nelle quali Ci sembra 2 Cfr.Preces post priv. M i s s a e celebr. reeit. * H a b i t a d i e 9 O c t o b r i s m e n s i s a. 1955. 726 Acta Apostolicae Sedis -^Commentarium Officiale di vedere presente la intiera gioventù cristiana, a Noi carissima, che paternamente salutiamo e benediciamo. Voi avete desiderato che il filiale vostro incontro con Noi, destinato a suggellare la celebrazione decennale del vostro Centro, si svolgesse qui, in Piazza San Pietro. Felice scelta! Quale luogo infatti più indicato per accogliere la gioventù cattolica e sportiva, che questa mirabile piazza così ricca di significati anche per voi, o atleti, e quasi specchio di ciò che cercate nell'esercizio dello sport? La potenza e l'armonia; l'ordine e la bellezza; lo sforzo, la vittoria e la celebrità del primato, espressi sotto forme artistiche dalla incomparabile architettura della cupola, della facciata, del colonnato, dell'obelisco; sono appunto le mete ideali vagheggiate da ogni atleta. Specialmente l'aura sacra, che qui tutto avvolge, e che siete venuti di proposito a respirare, risponde alla vostra brama di attingere dai principi cristiani i motivi e le norme capaci di affrancare lo sport dalle strettoie della materia e di elevarlo in regioni degne dell'anima spirituale ed immortale. Lasciate dunque che vi accolga e stringa uniti nella fede e nei nobili desideri l'amplesso simbolico di questo colonnato, che serve di piedistallo alle schiere di santi — atleti, anch'essi, vittoriosi dello spirito —, come vi recingono con affettuosa predilezione le braccia materne della Chiesa, sempre pronta ad illuminare e sostenere i suoi giovani figli, nell'arduo agone della vita, verso le spirituali vittorie. La fausta celebrazione del primo decennio del vostro Centro vi ha condotti qui come per un corroborante ritorno alla sorgente. Qui, infatti, nella Pentecoste del 1945, voi apprendeste dal Nostro insegnamento lo spirito, che avrebbe dovuto animare la vostra nascente associazione. Erano allora i tristi giorni del dopoguerra, contrassegnati, per un lato, dal quasi generale smarrimento delle menti, e per l'altro, da un fervore quasi frenetico di rinascita e di nuove intraprese, in ogni campo della vita della vostra Nazione. In verità, molte opere, tentate allora sotto l'impulso del momento, e non per intrinseca necessità, ben presto deperirono, come semi caduti in terreno roccioso ; altre, invece — semi buoni in terra buona — si svilupparono in piante ubertose. Tale fu il Centro Sportivo Italiano, fondato contemporaneamente ad altre opere ed associazioni cattoliche, le quali trovarono .1'« humus » favorevole, ove affondare le radici, nelle schiere dell'Azione Cattolica, che per lunghi anni, nel silenzio e nonostante l'altrui incomprensione e ostilità, aveva educato interiormente una larga fioritura di anime alla preghiera, all'azione, al sacrifìcio, e pertanto alla pronta rinascita. Il timido virgulto del Centro Sportivo attecchì felicemente, perchè rispondeva al bisogno, sentito già Acta Pii Pp. XII 727 da molti anni, che vi fosse per i giovani cattolici una solida organizzazione tecnica ad ampio raggio, sorretta dai principi cristiani, ma di cui le esterne circostanze avevano impedito fino allora l'attuazione. Con l'avvento del presente secolo lo sport ha assunto proporzioni tali, per le schiere dei dilettanti e dei professionisti, per le folle accorrenti negli stadi e per l'interesse destato mediante la stampa, da costituire un fenomeno tipico della odierna società. L'accresciuta importanza suscitò, a sua volta, nuovi riflessi e problemi nel campo dell'educazione, della pratica religiosa, della moralità, perfino in quello sociale, da non poter essere trascurati dalla Chiesa, sollecita sempre di promuovere organizzazioni rispondenti alle nuove esigenze. Nella menzionata circostanza del sorgere del vostro Centro fu ancora una volta necessario spiegare che la Chiesa non può trascurare, come opera a lei estranea, la cura dei corpi e la cultura fisica, quasi fossero di sua competenza soltanto le « cose puramente religiose » ed « esclusivamente spirituali » ; che esistono delle virtù naturali e cristiane, senza le quali lo sport non potrebbe svilupparsi, ma decadrebbe inevitabilmente in un materialismo chiuso, fine a sè stesso; che i principi e le norme cristiane applicate allo sport gli schiudono più elevati orizzonti, illuminati perfino da raggi di mistica luce. Ci studiammo perciò, in quella ed in altre occasioni, di tracciare le linee maestre concernenti l'armonia dei rapporti tra i principi cristiani e le attività sportive, spesso a voi ricordate e spiegate. È ora giusto che, trascorsi dieci anni dalla fondazione del vostro Centro, vi rivolgiamo le meritate lodi per aver voi fatto tesoro dei Nostri insegnamenti e conseguito ottimi risultati organizzativi e tecnici, in virtù dei quali il Centro Sportivo Italiano si è guadagnato la fiducia della gioventù e l'ammirazione degli altri organismi nazionali, ai quali con discrezione e buona intesa vi siete affiancati. Ma sopra gli altri risultati desideriamo d'indicare particolarmente quello che forma lo scopo essenziale del vostro Centro, vale a dire, il vostro influsso cristiano nel mondo sportivo, il cui ulteriore incremento vi proponiamo come impegno per l'avvenire. A che cosa infatti mira la Chiesa nel dare impulso alle associazioni di categoria, come la vostra? Non si propone certo di avere il monopolio di determinate attività, nè di segregare in esse i fedeli, togliendoli dal mondo aperto a tutti. Non questo, Tbensì di offrire loro il tipo di una determinata azione e d'insegnare in ohe modo deve essere praticata secondo i principi religiosi e morali. Essa quindi compie ed integra ciò che manca a un'idea, ad un'attività 728 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale o ad un'opera, che per eccessi o per difetti o per assenza di fondamenti ideali non siano pari, se non addirittura contrarie, alla dignità cristiana. È anche evidente che un'associazione formalmente cattolica dà le migliori garanzie ai suoi membri di praticare i principi professati, e quindi — pur senza pregiudizio dell'apostolato verso persone e gruppi lontani — è maggiormente raccomandata ai fedeli più ferventi. Il Centro Sportivo è una di queste associazioni, che, proponendosi all'interno la pratica cristiana dello sport, vuole esserne modello all'esterno, in un terreno ove è facile trascurare i sommi valori dello spirito, esaltare più del giusto quelli del corpo e dimenticare i doveri essenziali verso Dio e la famiglia. Lievito di cristianesimo voi dunque sarete negli stadi, sulle strade, sui monti, al mare, ovunque si innalza con onore il vostro vessillo. Fin da ora, con lo sguardo rivolto all'avvenire, conviene che vi prefìggiate un programma di progresso e di estensione, in modo che il Centro, trascorsa la prima età, sappia affrontare con vigore di gioventù il prossimo decennio, che si presenta ricco di importanti eventi. Spetta ai vostri dirigenti lo stabilire i singoli punti, in conformità delle massime, che desideriamo d'indicarvi. Anzitutto, quanto al lato organizzativo e tecnico, converrà incrementare la diffusione del sano sport, anche tra la gioventù non abbiente, come del resto lodevolmente il Centro si è proposto di fare fin dall'inizio. Se siete persuasi che lo sport tempra e fortifica i corpi, educa lo spirito e l'addestra a più alte vittorie, non potrete permettere che numerose schiere di giovani siano privati di questi beni a causa della povertà. Converrà inoltre che i dirigenti siano ben preparati non solo spiritualmente, ma anche tecnicamente, poiché l'indirizzo tecnico-scientifico dello sport è oggi riconosciuto come una necessaria esigenza. Si sappia in primo luogo distinguere tra la semplice ginnastica e l'atletismo, e tra questo e l'agonismo. La ginnastica procura il normale sviluppo e la conservazione delle forze fìsiche ; l'atletismo mira al superamento del normale, ma senza il confronto con altri soggetti, e senza sconfinare nell'acrobatismo, che è piuttosto un freddo mestiere ; l'agonismo invece tende, per mezzo della leva dell'emulazione, a raggiungere gli estremi lìmiti che possono toccare le energie fìsiche sapientemente impiegate. Nelle molteplici attuazioni dello sport, è anche bene discernere gli esercizi, in cui prevale la forza, da quelli in cui primeggia l'agilità dei muscoli o la destrezza nell'uso degli strumenti e delle macchine. Ora, il moderno indirizzo tecnico- Acta Pii Pp. XII 729> scientifico esige giustamente che innanzi tutto si proceda con oculatezza nell'ammettere i soggetti ai tre tipi di sport, in modo che non soffrano danno per avventate scelte o per la sproporzione della loro costituzione fisica, o per immaturo passaggio dall'uno all'altro esercizio. Eguale prudenza occorre nell'assegnare o permettere una delle tante specialità dell'atletismo e dell'agonismo. L'ufficio di esaminare preventivamente i soggetti, di avviarli alle specialità, di seguirne il progresso^ spetta principalmente al medico, oggi ben provvisto di mezzi di indagine e di esplorazione, e la cui assistenza non dovrebbe mai mancare ad un'associazione premurosa del benessere di ciascuno dei suoi membri. È superfluo dire quanto sia necessario il ricorso alla tecnica nella preparazione e nell'esercizio dei soggetti idonei. La serietà di una associazione sportiva, che voglia davvero conseguire il suo fine prossimo,, non ammette ormai più che si proceda per la via dell'autodidattismo e dell'empirismo, come era nel passato, quando lo sport si distingueva poco dal semplice divertimento. Esiste oggi una tecnica in ciascuna specializzazione dello sport, che non solo facilita l'ottenimento dei buoni risultati, ma giunge là ove il dilettantismo, anche se animato da buona volontà, non potrà mai pervenire. Tuttavia l'impiego della tecnica, benché sia constituimus, eosdem fines habentem atque curiae quibus coalescit, Parintinensem cognominandam. Cuius Praelaturae urbs caput ac Praelati Ordinarii sedes ea erit quae populi vocabulo Parintins dicitur ; templum vero B. M. V. a Monte Carmelo e curiali ad gradum praelaticiae aedis evehimus. Sive ergo templo, sive Praelato ea omnia iura et honores concedimus quae ceteris per orbem eiusdem dignitatis aedibus et viris tribui solent; hunc vero iisdem quoque oneribus volumus contineri ac reliqui omnes huiusmodi Praelati. Censemus praeterea ut modo erecta Praelatura metropolitanae Ecclesiae Manaënsi, a qua ortum habuit, tamquam suffraganea subdatur ; item ut eius Praelatus Ordinarius Manaënsi Archiepiscopo sit obnoxius et oboediens. Iubemus insuper ut in hac Praelatura seminarium saltem elementarium construatur recipiendis pueris qui divino instinctu ad capienda sacerdotalia munera moveantur. E quorum numero, suo tempore, Praelatus lectissimos quosque iuvenes Romam mittet ut in Collegio Piano Latino Brasiliano recte philosophia ac theologia imbuantur. Mensam praelaticiam ea bona constituent quae sive e divisione bonorum provenient secundum canonem 1500 Iuris Canonici ; sive e Curiae fructibus ; sive denique ex oblationibus christianorum, sponte datis, Ecclesiae necessitatibus subveniendi causa. Quod autem ad cleri dispositionem attinet, praecipimus uj; ii clerici, qui in territorio novae Praelaturae legitime degant, iidem, peracta divisione et erecta Praelatura, huic censeantur ascripti. Regimen, administratio novae circumscriptionis ; item cetera quae fieri debent Sede vacante ; iura et officia cleri et populi, aliaque huiusmodi Codice Iuris Canonici omnino regantur. Acta tandem et documenta quae ad hanc Praelaturam, quam ereximus, respiciant, quam primum a Curia Manaënsi ad Curiam Parintinensem mittantur. Quae postremo his Litteris Nostris iussimus efficienda curabit venerabilis Prater Armandus Lombardi, Archiepiscopus titulo Caesareae Philippi et in Brasilia Apostolicus Nuntius, vel ille qui eo tempore quo res ad effectum deducetur eidem Nuntiaturae praeerit. Cui omnes potestates perficiendae rei concedimus, quas poterit cuivis viro subdelegare, si visum fuerit, dummodo ecclesiastica dignitate insigni. Cum vero negotium exsecutus fuerit, idem venerabis Frater documenta exarari Acta Pii Pp. XII 761 faciet, eademque sinceris exemplis ad S. Congregationem Consistorialem cito mitti. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die duodecimo mensis Iulii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quinto, Pontificatus Nostri septimo decimo. CELSUS Card. COSTANTINI Fr. ADEODATUS I. Card. PIAZZA S. R. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Silvius Sericano, Proton, Apost. Albertus Serafini, Proton. Apost. L o c o £8 P l u m b i In Ap. Cane, tab., vol. LXXXXI, n. Í8. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale LITTERAE APOSTOLICAE B A S I L I C A E M I N O R I S T I T U L O A C D I G N I T A T E A F F I C I T U R T E M P L U M DEO I N H O N O R E M B. MARIAE V. A MONTE CARMELO FLORENTIAE D I C A T U M . PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Florentia, urbs nobilis artiumque honestarum egregium domicilium, iis praesertim est insignis aedificationibus, quas proceres civesque religionis causa excitandas per hominum aetates curavere. In quibus numerum obtinet Templum Beatae Mariae Virgini Carmelitidi sacrum, quod anno millesimo ducentésimo duodenonagesimo, auspicali iacto lapide, coeptum est construi, ac deinde, temporis successu, auctum, immutatum, reiectum fuit, maxime post incendium saeculo decimo octavo ibi exortum. Praefert autem dignitatem quandam non mediocrem, quandoquidem, in formam crucis Latinae, quam dicunt, figuratum, in longitudinem patet passus fere l v , in latitudinem passus fere x, atque, tholo aedificio imposito, altius exsurgit. Pone maximam aram, amplitudine conspicuam, ordo protenditur subselliorum, quibus Sodales Carmelitae, perdecorae huius sacrae Aedis custodes et ministri, cum rebus operam dant divinis, utuntur. Cui loco subiectum est vetustum hypogeum, quod e nomine Sancti Nicolai nuncupatur. Summam, vero admirationem habet sacellum, quod a Brancacci appellatur et ubi praeclare imagines udo illitae coloribus conspiciuntur, scilicet artificiosa opera virorum magni nominis, quos vulgo vocant « Masolino da Panicale, Tommaso Cassai », seu « Masaccio, Filippino Lippi ». Nec ita pridem in eodem Templo inventae sunt imagines ad eiusdem artis rationem pictae a Philippo Lippi, Ioanne Mediolanensi, Alexandro Botticella Permagni tamen interest praecipuam sedem ibi esse constitutam religionis Marianae, quippe cum Deipara de Monte Carmelo ab antiquis temporibus studiose pieque excolatur. Cuius honori mirabile sacellum illud, quod a Brancacci appellari diximus, exstructum est, atque maxima cum Christifidelibus frequentia sollemnia statis diebus solent celebrari ; quin etiam Virginis Carmelitidis imago undecimo quoque anno celebri pompa ducitur per vias foraque urbis. Digna quoque est, quae commemoretur, imago Iesu Christi cruci afiixi, adversus quam populus maximam consuevit adhibere reverentiam. Quo pietatis studio incensi multi Acta PU Pp. XII 763 nomen dant Sodalitati, quae a Servatore cruci suffixo nuncupatur. Non praetermittendum denique Sanctum Andream Corsini, qui ante Deiparae effigiem noe in Templo prae admissorum dolore lacrimas effudit atque superno quodam instinctu ad sacerdotium in Ordine Carmelitarum se vocari sensit, sepulcri honore ibi esse donatum. Ceterum sacra Aedes Sanctorum Reliquiis atque supellectile apta divinis ritibus affatim instructa est adeo ut, quod ad domus Dei decorem, nihil in ea videatur desiderari. Hoc igitur vertente Anno Virgini Deiparae Sacro, dilectus filius Marianus Luti, Provinciae Carmelitarum Tusciae Moderator, submisse Nos rogavit ut Templum, quod saepe diximus, Basilicae Minoris nomine ac iure honestaremus. Quas preces, Dilecti Filii Nostri Eliae Sanctae Romanae Ecclesiae Presbyteri Cardinalis dalla Costa, Archiepiscopi Florentini, ac dilecti filii Ordinis Carmelitarum Procuratoris Generalis commendationis officio suffultas, libenti animo statuimus admittere. Quapropter, e Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Templum Deo in honorem Beatae Mariae Virginis a Monte Carmelo Florentiae consecratum ad dignitatem et honorem Basilicae Minoris evehimus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis, quae sacris Aedibus hoc nomine insignibus rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque integros effectus sortiri et obtinere; illisque ad quos spectant, seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die X V I mensis Iulii, in Commemoratione Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo, anno m d c c c c l i v , Pontificatus Nostri sexto decimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis Gildo Brugnola a Brevibus Apostolicis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 764 NUNTIUS T E L E G R A P H I C U S EMO P. D. CARDINALI ALOISIO STEPINAC, ARCHIEPISCOPO ZAGRABIENSI, IN OPPIDO KRASIC. Tibi, dilecte Fili Noster, quinque sacerdotii impleta lustra meritis lucupletia celebranti, dum tuam virtutem inter ardua securam dilaudamus, a Deo solacia adprecantes et paternis votis ominantes, Apostolicam Benedictionem volenti amantique animo impertimus. PIUS PP. XII ALLOCUTIONES l Dirigentibm ac Sociis Sodalitatis Italicae studiis provehendis ad universas nationes reconciliandas. * Eccellentissimi ed illustri Signori. Il programma e lo scopo del vostro benemerito « Centro », la riconciliazione e la pacifica collaborazione internazionale, rispondono alla comune aspirazione dei popoli, che, passati attraverso i gravi scotimenti di due guerre mondiali o altrimenti in esse coinvolti, nulPaltro più ardentemente bramano di una serena e operosa convivenza. Dal compendio storico cortesemente inviatoci abbiamo appreso che gli inizi del Centro risalgono ai giorni tempestosi dell'agosto 1943, ma che esso prese vita propriamente due anni dopo, nel 1945, su disegno del suo insigne Segretario generale permanente, come una libera associazione di uomini desiderosi di operare per il bene della nazione, di periti in relazioni internazionali, intenti a mettere in atto i postulati del manifesto che i fondatori pubblicarono all'atto della sua costituzione. Completamente apolitico, il vostro Centro non è legato ad alcun partito, ma ha cercato e cerca di allacciare rapporti col mondo internazionale, con Istituti simili di altre nazioni, per effettuare i suoi nobili propositi. * H a b i t a d i e 1 3 O c t o b r i s m e n s i s a . 1955. Acta Pii Pp. 765 XII Una speciale ed importante sua attività sono i cicli di conferenze, e voi avete avuto la bontà di rimetterci una raccolta di quelle già pronunziate da eminenti personaggi, e di cui abbiamo preso conoscenza col più vivo interesse. Di tante sue benemerenze il Centro ha avuto recentemente un alto ed ufficiale riconoscimento con la sua erezione in Ente Morale. In tal guisa voi lavorate alacremente per la riconciliazione e la collaborazione dei popoli affine di restaurare ciò che due catastrofi mondiali avevano devastato e di riannodare ciò che quei formidabili eventi avevano infranto. Lasciate dunque che il Padre comune, cui nulla sta maggiormente a cuore della pace, vi parli dell'opera corrispondente, sebbene distinta, della Chiesa allo stesso fine della concordia e della pacificazione tra le nazioni. % Due parti conterrà perciò il Nostro discorso : I. Contrasti e conflitti dei popoli. II. Massime conciliatrici della Chiesa per appianarli. I. Contrasti e conflitti dei popoli Alcuni tratti caratteristici della presente condizione dei popoli nei loro scambievoli rapporti cercammo di descrivere nell'ultimo Nostro Messaggio natalizio sotto un triplice aspetto : la coesistenza nel timore ; la coesistenza nell'errore; la coesistenza o convivenza nella verità. Richiamammo allora particolarmente al pensiero la missione, che l'Europa, l'occidente cristiano — come erede di una mentalità e di una condotta di vita cristiane formatesi attraverso i secoli — hanno da compiere, e che oggi occorre risvegliare mediante la considerazione dell'intima e sempre presente ricchezza di quella eredità e mettendo coraggiosamente e attivamente in valore il suo contenuto nella vita nazionale e internazionale. Quanto profondi siano i dissensi fra i popoli e quanto sia spesso difficile di trovare una via per la loro soluzione, "ha messo in luce la Conferenza di Ginevra, dello scorso luglio, che pur tante speranze suscitò nel mondo al suo aprirsi. Occorre pertanto rivolgere l'attenzione sui sempre più vasti e profondi aspetti della psicologia e della natura dei popoli, come sugli intimi moti e divergenze che essi rivelano, e al tempo stesso sui conflitti a cui possono condurre e di fatto troppo spesso conducono. È chiaro che lo studio preliminare di questi problemi è fondamentale per l'opera della 766 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale pace, come è sommamente vantaggiosa l'osservazione dei mutamenti di pensiero e di sentimenti cui vanno soggetti i popoli. Ora è certo che il volto del mondo si è nel corso della prima metà di questo secolo in molti lineamenti, nel campo nazionale, economico, sociale, culturale, ideologico, profondamente mutato. L'elemento internazionale, per la crescente mutua interdipendenza dei popoli, è venuto in sempre maggiore risalto ; in pari tempo però il sentimento nazionale si è ridestato, in alcuni luoghi con l'intensità delle prime fiammate, superando repressioni ed ostacoli. Altrove è determinante l'elemento economico e, in intima connessione con esso, il sociologico, costruendo ambedue su ferme teorie e ideologie congiuntamente sviluppate; ove tuttavia spesso rimane in dubbia luce, se la ideologia prevalentemente modelli la vita o la vita l'ideologia. D'altra parte, poiché non di rado economia, sociologia, ideologia e vita di un popolo divergono da quelle di un altro, la divergenza stessa genera sovente aspre tensioni fra loro, sospingendoli talora a cercare una soluzione in conflitti bellici. Nei secoli passati le relazioni internazionali, pacifiche o minaccianti la pace, non avevano ancora la estensione e l'influsso di oggi. Una vita strettamente circoscritta e autarchica dei singoli popoli, o di piccoli gruppi di popoli, era possibile ; nel contatto con altri popoli mancava inoltre spesso ai nascenti moti e contrasti il libero svolgimento delle proprie energie; tutto restava allora localmente e temporalmente più limitato. Gl'imperi mondiali anteriori all'era cristiana, e lo stesso impero romano, se misurati con la odierna conoscenza dell'ampiezza della terra e del genere umano, rimarrebbero anch'essi al di sotto di quelli del mondo di oggi. Eppure questi « Stati cosmici » erano ricchissimi in conflitti bellici, con le conseguenti reciproche relazioni, che nella storia universale sogliono ripetersi sostanzialmente simili, di « vincitori e vinti », di (( soggioganti e soggiogati » ; la cui durezza variava, e che si attuavano per un tempo più breve o più lungo, ma poi il più delle volte conducevano a un più o meno tollerabile « modus vivendi », specialmente quando nuove generazioni, non provate dalle personali sofferenze delle passate guerre, prendevano il posto delle antiche, e soprattutto quando la stretta convivenza e collaborazione avevano portato ad una graduale sociale o anche familiare fusione di <( vinti » e (( vincitori ». Questo progressivo declinare e spegnersi di tensioni psichiche sembra essere una delle leggi della psicologia dei popoli, quantunque si debba pur prevedere la possibilità del sorgere di nuovi contrasti. Ma pur troppo non è questo l'unico epilogo delle guerre nel passato. La storia non manca di esempi, in cui Acta Pii Pp. XII i 767 ____ non si giunse ad alcuna riconciliazione o distensione, ma il-conflitto, rinnovato talora più volte, ebbe termine soltanto con P annientamento o la riduzione in schiavitù o la totale impotenza del nemico. Nei Nostri discorsi al VI Congresso Internazionale di diritto penale del 3 Ottobre 1953 e al V Congresso Nazionale della Unione dei Giuristi Cattolici Italiani del 6 Dicembre 1953, abbiamo toccato questi e simili problemi, riconoscendo che non si possono risolvere con un semplice Sì o No, ed esponendo alcuni principi direttivi per la loro interpretazione e soluzione. Notammo allora il fatto della tendenza di formare Comunità di popoli e rilevammo come essa non si deve in ultimo far risalire all'enorme sviluppo dei mezzi di comunicazione e di scambio, ma ad un' intimo impulso derivante dalla unità della origine, della natura e del fine, e che ha manifestamente da servire al pieno svolgimento, voluto dal Creatore, dei singoli individui, dei popoli, dell'intera umana famiglia, mediante una sempre crescente collaborazione, rispettosa tuttavia dei patrimoni culturali e morali dei singoli gruppi. Additammo quindi i molteplici ostacoli, che si oppongono ad una comunità internazionale dei popoli, ostacoli che aumentano col crescere del loro numero. Tali sono le disposizioni innate o acquisite, diverse e spesso contrarie; disposizioni di natura prevalentemente spirituale o di carattere prevalentemente somatico, che operano in tutto il campo dell'intendimento, dell'affetto, dell'azione ; — egualmente le questioni delle stirpi e del sangue, del terreno e del clima, dell'educazione e dell'abitudine, della lingua, della storia e della coltura ; tutto ciò che circonda ed informa l'uomo singolo e il singolo popolo. Parimente : le condizioni di proprietà e di possesso, di libertà e di dipendenza economica, in cui un popolo vive od è costretto a vivere e che, pur non essendo l'unica causa determinante, esercitano però un largo influsso su tutto il suo pensiero, il suo desiderio e la sua azione. Si aggiungano quelle numerose tendenze naturali o passioni, che hanno una così larga parte nella vita quotidiana dei singoli. Benché esse tendano a scopi per sè legittimi, non posseggono in sè nessuna norma di misura e di discernimento, ma debbono trarla da un superiore dominio dell'uomo stesso, afìinchè non si mutino in forze disgregatrici : tali sono l'attaccamento a sè, la brama del potere, la tendenza alla espansione, all'assimilazione, all'assorbimento. 1 2 Fra gli elementi, che le Comunità degli Stati debbono tenere in considerazione, nominiamo altresì la religione. Essa può avere sulle rela1 2 Discorsi e Radiomessaggi, Ibid., p a g . 4 8 3 e s e g g . v o l . X V , p a g . 337 e s e g g . 768 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale zioni fra gli Stati un'azione altamente conciliante e rappacificante, ma anche talvolta separante ed eccitante. Le lotte di religione hanno avuto nella storia una propria impronta. Mosse da profonda religiosità e genuino entusiasmo, potevano condurre ad eroiche immolazioni; ove però è da considerare che lo scopo religioso non sempre si mantenne del tutto puro ; in non pochi casi vi si mescolarono aspirazioni assai terrene ; se poi quelle lotte erano attizzate dall'odio, sotto il pretesto religioso, superavano in orrori, crudeltà e devastazioni le altre guerre : il fanatismo, non la religione, era allora il vero movente. Concludendo questo primo punto della Nostra esposizione possiamo dire : Nonostante il naturale e sempre più vasto e fervido sforzo per il conseguimento di ampie relazioni e leghe internazionali con le loro necessità e i loro alti fini, sorgono dall'intimo degli uomini e dei popoli, dai loro retti, ma non di rado ajiche perversi sentimenti e voleri, dai loro occulti scopi, dal mondo circostante, dalle condizioni esterne, dalla spesso profonda divergenza degli interessi, sorgono, diciamo, contrasti, tensioni, urti, e finalmente conflitti bellici con le loro inevitabili conseguenze per ambedue i belligeranti. È lo stato di cose che nel corso della storia si è finora ripetuto. Pare dunque che sia giunto il tempo, in cui la umanità progredita abbia a porsi francamente la domanda, se deve rassegnarsi a quel che per il passato è sembrata una dura legge della storia, o, al contrario, tentare nuove vie, compiere generosi sforzi in ogni campo della vita, per affrancare il genere umano dal ricorrente incubo di conflitti bellici. Questa deve essere dunque la viva premura dei poteri pubblici responsabili. In ciò la Chiesa è pronta a fare la sua parte, a prestare l'opera sua, per disposizione stessa del suo divino Fondatore, con la sua materna sollecitudine per quanto conferisce alla intesa e pacificazione dei popoli. II. Massime PER LA conciliatrici PREVENZIONE DEI d e l l a Chiesa CONFLITTI Di queste Massime abbiamo ripetute volte parlato in precedenti Discorsi, specialmente nella terza parte dell'ultimo Messaggio natalizio. Oggi quindi Ci restringeremo a menzionarne due : la legge della natura e la dottrina di Cristo. 1. Il primo postulato di ogni azione pacificatrice è di riconoscere l'esistenza di una legge di natura, comune a tutti gli uomini e a tutti i popoli, dalla quale promanano le norme dell'essere, dell'operare e del Acta Pii Pp. XII 769 dovere, e la cui osservanza agevola ed assicura la pacifica convivenza e la mutua collaborazione. Per coloro cbe rigettassero questa verità, i rapporti tra i popoli resterebbero un enigma sia teorico che pratico; e se il rifiuto divenisse dottrina comune, anche il corso della storia umana sarebbe un eterno errare in un mare procelloso e senza approdo. Invece, al lume di questa massima è facile a ciascuno, almeno nei tratti generali, di discernere il giusto dall'ingiusto, il diritto dal torto; d'indicare i principi di soluzione dei contrasti ; di comprendere il genuino magistero della storia nei rapporti tra i popoli ; di rendersi conto della formazione e del carattere obbligatorio del diritto internazionale. In una parola, la legge naturale è la salda base comune di ogni diritto e dovere, il linguaggio universale necessario ad ogni intesa; è quel supremo tribunale di appello che l'umanità ha sempre desiderato alfine di porre termine ai ricorrenti contrasti. Ma donde e perchè questi contrasti? come mai essi possono accadere, pur esistendo una legge di natura comune a tutti e riconoscibile da ciascuno? Affacciandosi all'esistenza, gli uomini e i popoli attingono dalla natura una grande copia di qualità e di energie, per dar forma alla vita sia individuale che sociale. Tali doni ed impulsi della natura mostrano gli scopi, le direzioni, le vie, quasi linee maestre del disegno di ordine stabilito dal Creatore; ma il come, il quando, il dove della loro attuazione, il fissare uno scopo a preferenza di un altro, l'usare questo mezzo anziché quello ; tutto ciò è lasciato dalla natura alla libera e ragionevole determinazione dei singoli o dei gruppi. La convivenza, non meno che la condotta privata dell'individuo, non si stabilisce dunque automaticamente da sè stessa, come la vita associata delle api determinata dalla forza dell'istinto ; ma è in ultimo fissata dal cosciente volere dei popoli stessi, o meglio degli uomini che li compongono. Ora tale volere può subire l'influsso di due forze differenti e contrarie, quella della ragione e del sereno giudizio, e quella dei ciechi istinti e delle sfrenate passioni. Piegandosi alla forza della ragione, l'azione dei popoli saprà trarre dalla legge della natura i mezzi per appianare i contrasti e trasformare le diversità delle disposizioni naturali, delle condizioni esterne, degli stessi interessi — che per sè non sono cause inevitabili di violenti conflitti — in altrettante sorgenti di collaborazione e di armonia ; se invece il volere è travolto dalle passioni, quelle medesime diversità produrranno intollerabili tensioni, la cui soluzione sarà affidata alla preponderanza delle armi. Ma come potranno i popoli e i singoli ravvisare con certezza quale 49 - ACTA, vol. XXII, n. 16. — 24-11-1955. 770 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sia la direzione da imprimere alla loro azione in conformità del disegno stabilito dalla natura? Occorre guardarsi in tale ufficio da semplici supposizioni e congetture. Le grandi linee direttrici sono date dalla chiara conoscenza e considerazione della natura dell'uomo, della natura delle cose, come dei rapporti e delle esigenze che ne derivano. Al quale proposito è assai utile di imparare a conoscere dai documenti e dai testi legislativi il pensiero dei secoli, dovremmo anzi dire dei millenni trascorsi. Essi mostrano come le esigenze della convivenza dei popoli nelle linee fondamentali sono state sempre le stesse, perchè la natura umana permane sostanzialmente sempre la medesima ; manife stano inoltre che sempre si ripetono gli stessi atti di giustizia e d'ingiustizia nella vita privata e pubblica, nella vita interna delle nazioni, come nelle relazioni fra gli Stati. — Nè meno istruttivo è il vedere come sempre si è riconosciuto il bisogno di fissare mediante trattati e convenzioni internazionali ciò che secondo i principi della natura non constava con certezza e di completare quello intorno a cui la natura taceva. Ancora. Lo studio della storia e dello sviluppo del diritto fin dai tempi remoti insegna che, da un lato, una trasformazione delle condizioni economiche e sociali (talora anche politiche) richiede anche nuove forme dei postulati di diritto naturale, ai quali i sistemi finora dominanti più non aderiscono ; dall'altro, però, che in questi mutamenti le esigenze fondamentali della natura sempre ritornano e si trasmettono con maggiore o minore urgenza dall'una all'altra generazione. Qui un attento osservatore trova il riconoscimento, che sempre in qualche modo riappare, della personalità dell'uomo coi suoi diritti fondamentali su oggetti materiali e immateriali, e quindi l'indistruttibile rifiuto dell'assorbimento della persona da parte della comunità e della conseguente estinzione dell'attività personale. Al contrario, tuttavia, si trova egualmente il rigetto della eccessiva affermazione dell'uomo singolo e del singolo popolo, che non solo non debbono sottrarsi al necessario servizio della comunità, ma sono tenuti a positivamente prestarlo. Si trova altresì il principio basilare che la forza e il fortunato successo non legittimano i soprusi nè costituiscono per sè il diritto ; che il diritto deve prevalere sulla forza ; che i violatori del diritto nella comunità dei popoli debbono essere considerati come criminali e come tali chiamati alla resa dei conti (circostanza questa di cui già parlammo nel Discorso al Congresso internazionale di diritto penale del 3 ottobre 1953). Di alcune delle esigenze del diritto naturale, che oggi prevalgono nelle relazioni internazionali dei popoli, trattammo nell'Allocuzione al V Con- Acta Pii Pp. XII 771 gresso Nazionale dei Giuristi Cattolici del 6 dicembre 1953, che aveva per tema « Nazione e Comunità internazionale )). Rilevammo anzitutto cbe le norme vigenti non possono essere senz'altro derivate dall'arbitrio dei popoli, perchè la loro unione è da far risalire ad una esigenza e ad un impulso della natura stessa, e quindi gli elementi fondamentali per il regolamento di tale unione rivestono il carattere di necessità morale, traendo origine dalla natura medesima. Indicammo anzi alcune di queste esigenze in particolare: il diritto all'esistenza; il diritto all'uso dei beni della terra per la conservazione della vita ; il diritto al rispetto e al buon nome del proprio popolo ; il diritto di dare una impronta propria al carattere del popolo ; il diritto al suo sviluppo e alla sua espansione ; il diritto alla osservanza dei trattati internazionali e delle altre simili convenzioni. Anche se il contenuto di questi accordi è puramente di diritto positivo, tuttavia l'obbligo del loro adempimento (qualora nulla contengano di contrario alla sana morale) è una emanazione della natura e del diritto naturale. Così il diritto naturale sovrasta e corona tutte le norme puramente di diritto positivo, che vigono fra gli uomini e i popoli. 3 Se dunque le norme testé indicate di diritto naturale regolano i rapporti fra i popoli, non rimarranno forse notevolmente ridotte le materie di conflitto? E quando i contrasti e le tensioni verranno così mitigati, non sarà forse facilitata l'intesa, interrogando sinceramente la natura sulle sue reali esigenze? L'esperienza dimostra che non vi è bisogno di un lungo insegnamento per convincere uomini e popoli della loro giustezza. L'insegnante ha, per così dire, il più valido aiuto nella stessa natura umana e nel sano intuito dell'uditore. A conferma di ciò sta anche il fatto che, quando uomini e popoli nella vita mettono in non cale quelle esigenze, sostituendo il loro contenuto con altro diametralmente opposto, non rinunziano tuttavia in pratica a conservarne la lettera ; chiamano così libertà il servaggio, diritto l'arbitrio, disposizione di sè la imposta esecuzione. Ciò dimostra che è ben diffìcile di poter soffocare del tutto la voce profonda della natura. Fare in guisa che questa sia udita, compresa e obbedita, è un passo di grande valore verso la pacificazione. Perciò è stata sempre costante sollecitudine della Chiesa il risvegliare, mantener desta, rendere efficace la cognizione e la coscienza del diritto naturale ; non di un falso e vago, ma di un chiaro e ben determinato diritto di natura, quale qui abbiamo cercato di descrivere. E mediante la chiara e sicura affermazione di questa massima la Chiesa si è ado- s Discorsi e Radiomessaggi, vol,, XV, pag. 483 e segg. 772 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale perata ad aprire ai popoli una via alla intesa e alla pacificazione, nonostante i conflitti d'interessi, che è pur troppo sommamente arduo di bandire dalla terra. 2. La seconda Massima è il Messaggio di Cristo. Annunziare agli uomini il Messaggio di Cristo è la ragion d'essere della Chiesa, il suo originario ufficio, che ella non potrebbe trascurare senza rinnegare se stessa e senza deludere coloro che a lei si volgono, stretti dalle ansie della vita terrena. La Chiesa pertanto vive, ha vissuto e vivrà per l'adempimento di questa sua missione. Orbene, il Messaggio di Cristo, luminoso come il cielo da cui discende, universale come la Chiesa a cui è diretto, non è altro in sostanza che la divina chiamata alla riconciliazione, dapprima tra gli uomini e Dio, quindi tra gli uomini stessi ; in una parola, è il Messaggio della più alta pace. Si tratta perciò ora d'indagare in qual modo la Chiesa, quale banditrice del Messaggio di Cristo, con l'estenderne e il perpetuarne l'eco, serve alla concreta riconciliazione dei popoli. Vi è un duplice Messaggio di Cristo : il Messaggio della, parola e della dottrina, e il Messaggio del fatto e della vita. Che il Messaggio della parola e della dottrina sia atto a riunire gli uomini e i popoli, non ha bisogno di speciale dichiarazione. Esso è infatti l'annunzio dell'unica origine e dell'unico fine ultimo di tutti gli uomini e i popoli ; dell'unico Dio e Padre di tutti ; dell'unico e unificante precetto dell'amore di Dio e del prossimo; dell'unico Redentore e della Chiesa da lui fondata per tutti i popoli, affinchè vi sia un solo pastore e un solo gregge. Un tale Messaggio, che all'origine, nei mezzi, nel termine, è ispirato dal concetto delia unità delle creature in un unico Dio, è evidentemente pacificatore e unificatore. Il Messaggio poi del fatto e della vita è l'attuazione del primo, così multiforme come può essere il fatto e la vita di una idea che tutto domina. — È in primo luogo la carità cristiana, cioè la attuata e vissutacarità di Cristo, il quale considera come fatto a sè ciò che è fatto al prossimo per amor suo. È la carità di Cristo nelle sue molteplici forme : negli ospedali, nei sanatori, nelle case per i vecchi, nei giardini d'infanzia, nei rifugi per gli abbandonati, i traviati, i minorati, gli alienati di mente. È la carità di Cristo, la quale non attende che la miseria venga a lei, ma la cerca, e non solo in patria, ma anche in terra straniera. La carità, che nei conflitti bellici non distingue fra amici e nemici : che, in nome di Cristo, muove gli infermieri e le infermiere, i medici, a chinarsi con la premura di fratelli sul ferito, sia esso amico o nemico. La carità Acta Pii Pp. XII 773 che con eguale prontezza presta i suoi servigi nel palazzo del ricco, come nel tugurio del povero. — È vero che anche nel mondo laico fiorisce oggi una vasta opera di assistenza, tecnicamente eccellente. Senza dubbio, ma non è stato sempre così, e ciò non prova che nella sua struttura intima tale assistenza laica sia sorretta dallo stesso spirito di ardore,, di abnegazione e di eroismo, prolungato spesso per una intiera vita. Eppure in alcuni luoghi si è giunti fino ad escludere la carità cristiana, anzi anche a proibirla. Deplorevole ma inutile impresa. Poiché, se si sopprimono le forme esteriori della carità, rimangono però gli uomini, che la esercitano col loro personale zelo per amore di Cristo, di cui effettuano il divino Messaggio. Ma in che modo questa carità diviene efficace strumento per la pacifica intesa fra i popoli? Anzitutto in virtù del peso complessivo degl'innumerevoli atti di bontà, i quali, come in un bilancio morale, sopravanzano la somma passiva degli egoismi, o almeno impediscono che questi prevalgano a comune rovina. Quando tra gli uomini di diversi popoli in centinaia e migliaia di casi si opera il bene, s'intessono da ambedue le parti fili di concorde intesa e si prepara la rinunzia ad ogni ostile contrasto. Con ciò tuttavia non è pienamente manifestata la forza d'impulso della carità cristiana. Essa consiste in ciò che la Chiesa cattolica educa le coscienze a considerare per prossimo non soltanto questo o quell'uomo, ma un intero popolo; e non solo un popolo, ma gli uomini di tutti i popoli, fratelli e sorelle, che professano la stessa fede in Cristo e partecipano alla stessa mensa eucaristica ; e non solo i fratelli e le sorelle della medesima Madre, la Chiesa, ma tutti gli uomini nel mondo intero, che secondo il precetto del medesimo unico Redentore meritano rispetto, pietà e amore. Questo amore, senza del quale, come pensiero e come azione, il vero cristiano non è nemmeno concepibile, -è una grande forza contro ogni egoismo nazionale e per la pace del mondo. Essa era là, presente anche nelle due ultime guerre mondiali, e molto operò per diminuire i mali e gli orrori del conflitto, ma non potè impedire il corso degli avvenimenti. Una volta messa in moto la macchina della guerra, solo questa poteva determinare lo svolgimento e l'esito. Quella forza deve dunque essere adoperata in tempo di pace, per assicurarne la solidità e la estensione. Deve essere oggi viva e cosciente in ogni cattolico fin dalla prima gioventù. Deve essere in tutte le sue forme risvegliata ed alimentata nella famiglia, nella scuola, nella educazione, nel canto popolare, nel libro, nel film. Deve avvicinare fra di Acta Apostolicae Sedû - Commentarium- Officiale 774 loro i cattolici dei diversi Paesi e continenti e unirli in una azione comune per la pace, come già si fa con notevole successo. La Chiesa non ha semplicemente nelle sue mani la pace, ma quella poderosa forza essa non può e non deve lasciare inerte. Il Signore della Chiesa le darà per così alto fine il sostegno della sua benedizione. Alla carità si può inoltre assimilare l'attività della Chiesa nel campo dell'insegnamento e della scienza, dalle semplici scuole elementari alle alte scuole e alle Università. — Se, prescindendo dal contenuto, consideriamo soltanto la parte formale dell'insegnamento e del lavoro scientifico, dobbiamo allora indicare come elemento caratteristico il servizio della Verità. Coloro che insegnano o lavorano scientificamente, vogliono innanzi tutto condurre alla cognizione e al riconoscimento della verità. Quindi gli alunni e gli uditori debbono poter vedere riflessi e quasi personificati nel maestro il rispetto, la lealtà, la fedele professione della verità, affinchè questi intimi sentimenti passino in loro stessi. La cosa essenziale è ricercare, esporre, approfondire la verità, sia essa gradita o sgradita, accettata o respinta da chicchessia. Tale attitudine spirituale è evidentemente opposta a quell'apatia e a quella indifferenza verso la verità, che oggi deforma non poche menti e che un giorno lo scettico Pilato enunciò nella ironica interrogazione : Quid est veritas? Fu invece sublime carattere nella condotta del Signore che la verità era per lui al di sopra di tutto. Alla verità egli rendeva testimonianza, e per la verità valeva la sua grande promessa : essa vi farà liberi. 4 5 Ma il culto della verità, promosso dalla Chiesa con la sua vasta attività didattica, si tramuta in servizio d'inestimabile valore per la riconciliazione e l'intesa, per la reciproca comprensione e la collaborazione degli uomini e dei popoli. Se tutti i popoli in realtà e sincerità vogliono, cercano, accettano e riconoscono soltanto la verità, allora sono veramente sul cammino, che per la sua intima natura conduce alla intesa e alla unione. Poiché la verità (qualunque ne sia in ogni caso speciale il contenuto) è soltanto una, e quindi anche l'universale volere e desiderio di verità può essere soltanto uno. L'errore invece (poiché allontana dalla verità e dalla realtà) è per natura sua divisione; esso separa, disgiunge, scinde, anche se accada che molti s'incontrino nel medesimo errore; il loro è un incontro fortuito, non già effetto di un .saldo principio unitivo. * Cfr. Io. ' Io. S. 3 2 . 18, 37. Acta Pii Pp. XII 775 Vi è inoltre tutta una serie di altre forme di attuazione del Messaggio di Cristo per promuovere la conciliazione e la intesa dei popoli. Esse hanno questo in comune, che rendono realtà nel fatto e nella vita, ciò a cui il Messaggio di Cristo conduce. Ne menzioneremo ora soltanto una : l'azione della Chiesa nel chiarimento e nella soluzione della questione sociale. Esiste, com'è noto, una dottrina sociale cristiana, i cui principi fondamentali sono stati fìssati dagli stessi Sommi Pontefici in Documenti ufficiali. — Ora è ben noto quanto profondamente le condizioni sociali hanno esercitato ed esercitano il loro influsso nella formazione della vita dei popoli e delle sue alterne vicende; quante discordie sono da esse sorte e sempre di nuovo si manifestano ed agiscono, estendendosi anche nel campo internazionale. Il collaborare dunque alla soluzione e al risanamento delle miserie e delle lotte sociali è un atto eminente per la riconciliazione e la pace tra i popoli. Illustri Signori! Siamo giunti, sia pure con rapidi cenni, alla conclusione di quanto volevamo esporvi. Il vostro « Centro » continuerà con fervore l'opera sua per un fine così elevato, per il quale Noi esprimiamo l'augurio del più felice successo ad onore vostro e a vantaggio dei popoli e degli Stati, a cui le vostre premure sono dirette. E non dubitiamo di avere il vostro consenso, se a Nostra volta manifestiamo la fiducia che anche alla Chiesa sia dato di collaborare per la sua via e coi suoi mezzi all'attuazione del medesimo alto fine, affinchè la « coesistenza nel timore )) e la (( coesistenza nell'errore », già da Noi segnalate, abbiano termine, e in loro luogo trionfi la « coesistenza e la convivenza nella verità e nella carità ». II Iis qui interfuerunt Conventui totius Unionis Europaeae de Radiodiffusione, Romae habito. * En vous souhaitant une cordiale bienvenue, Messieurs, Nous avons hâte de vous confier le sentiment particulier d'admiration, qui Nous envahit, lorsque Nous avons considéré ce que vous représentez. L'homme rêvait de voir ses propres frères et de leur parler à distance, même à des centaines de kilomètres; ce rêve est désormais une réalité. * H a b i t a die 21 O c t o b r i s m e n s i s a. 1955. 776 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Pour communiquer sa propre pensée, chaque créature humaine possède le don de la parole qui, une fois mise par écrit, peut atteindre les lieux les plus éloignés et se conserver dans le temps. Naturellement, ce moyen de transmission de la pensée n'eut jamais le degré d'intégrité qu'on obtint, il y a environ un siècle, lorsque la parole put être reçue directement à distance, grâce à la découverte des phénomènes de l'électricité et du magnétisme. Après être restée durant un certain temps asservie aux conducteurs métalliques, elle a pu ensuite se répandre librement dans tous les endroits.de la terre, à la vitesse de 300.000 kilomètres à la seconde, portée par les ondes électromagnétiques. L'espace et le temps étaient ainsi vaicus; mais la parole manquait encore de sa vraie perfection, parce que le visage de l'interlocuteur restait invisible. Et voici la merveille! Confiée elle aussi aux ondes électromagnétiques, l'image parvient, avec la parole, à des centaines de kilomètres de distance, et la communication de la pensée devient ainsi directe et immédiate avec sa pleine efficacité. Qui ne voit combien est admirable cette soumission constante et progressive de la nature à l'esprit et aux mains de l'homme : celui-ci, créature et donc serviteur de Dieu, son Maître absolu, devient lui-même maître des créatures, dont le cantique se fait toujours plus puissant et plus compréhensible. Et cependant, au cœur des succès récents, qui forment l'objet de votre Congrès, se trouve une créature infime, la plus petite particule connue jusqu'à aujourd'hui : l'électron. Regardons-le d'abord dans l'appareil récepteur. L'électron sort d'un filament porté à haute température et, accéléré par un champ électrique, acquiert une vitesse de quelques milliers de kilomètres à la seconde. A l'intérieur du tube de télévision, la particule accomplit sa trajectoire dans le vide et va heurter l'écran fluorescent, qu'elle excite au point d'impact, rendant ainsi ce point directement visible. Le pinceau électronique, sous l'action de deux champs électriques orthogonaux, décrit en une fraction de seconde des centaines de lignes horizontales, dont le nombre varie selon le système adopté : par exemple, dans le système italien, on a 625 lignes et 25 images complètes à la seconde, tandis que le système américain utilise 525 lignes et donne 30 images. L'image elle-même est constituée par une succession de points d'intensité variable, que l'œil aperçoit dans une impression d'ensemble à cause du phénomène biologique de la persistance de la sensation rétinienne. Le même phénomène permet à l'œil de suivre dans sa continuité dynamique, la succession discontinue des images qui ne restent chacune Acta Pii Pp. XII III e sur l'écran qu'un 25 de seconde. Nous sommes aussi émerveillés, en voyant comment votre science et votre technique ont résolu les problèmes complexes et nombreux que présente la propagation des émissions : choix de la gamme des radiations, installation des stations répétitrices, recherche des endroits les plus adaptés, afin que la portée utile de la transmission soit la plus vaste possible, régularité et continuité du service, etc. Si Nous regardons ensuite la source de la transmission, voici qu'apparaît de nouveau l'électron comme élément principal de ce spectacle merveilleux. L'image de l'objet à transmettre tombe sur la surface sensible de l'orthicon et, en chacun de ses points, produit un effet photoélectrique, proportionnel à l'intensité lumineuse, tandis que le faisceau électronique, modulé avec la même fréquence et les mêmes caractéristiques que les faisceaux électroniques des appareils récepteurs, explore la surface elle-même. Par l'effet de la charge spatiale, présente aux différents points avec des densités diverses à cause de l'effet photoélectrique décrit ci-dessus, on obtient un courant électronique, qui est une fonction, point par point, de l'intensité de l'image primitive. Cette modulation de l'intensité du courant, après avoir été opportunément amplifiée, est confiée à l'onde électromagnétique qui se propage dans l'espace, et qui à son tour est captée par les antennes des appareils récepteurs. Mais déjà vous réalisez de nouveaux progrès : de l'image en blanc et noir, on passe à la télévision en couleurs, qui ajoute encore à la perfection et à l'efficacité des communications à distance entre les êtres humains. La portée et la valeur de ces moyens doivent vous amener, Messieurs, à considérer aussi les graves responsabilités qui pèsent sur quiconque, d'une manière ou d'une autre, en détermine l'usage, responsabilités dont Nous avons déjà traité à plusieurs reprises dans le passé. Permettez toutefois que Nous vous entretenions encore quelques instants de cet important sujet. La télévision entre déjà partout et y entrera toujours davantage : dans les locaux publics, comme dans l'intimité de la maison, si bien qu'il est possible à tous d'en jouir avec tranquillité et recueillement. Le bien et le mal, qui peuvent résulter actuellement ou plus tard des transmission de télévision, sont donc incalculables et imprévisibles. Evitez absolument par conséquent qu'elle serve à répandre l'erreur et le mal, et faites-en au contraire un instrument d'information, de formation, de transformation. 1. La télévision peut avant tout fournir un appoint aux écoles et rendre plus efficace l'enseignement, en devenant un élément compiè- 778 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium- Officiale mentaire de la formation des élèves. Il ne s'agit pas naturellement de remplacer la parole directe du maître, auquel revient non seulement le devoir d'enseigner, mais aussi celui de recueillir les impressions de l'élève, d'en sentir les difficultés, de suivre ses progrès, d'éviter ou de corriger ses erreurs. Mais souvent il n'a pas à sa disposition les moyens, qui contribuent à rendre l'école plus efficace et aussi plus attirante. Le professeur d'histoire, par exemple, sera grandement aidé par la projection de documentaires intéressant les lieux, qui furent le théâtre d'importants événements; l'enseignement de l'histoire de l'art aura profit à mettre sous les yeux des élèves les chefs-d'œuvre de la peinture, de l'architecture, les beautés d'une pinacothèque, et en général les merveilles d'une ville, avec une vivacité de représentation qu'aucun livre ne pourrait obtenir. De même dans le domaine scientifique, il est très difficile pour un professeur de pouvoir disposer d'appareils complexes et coûteux ; c'est pour lui un lourd travail que de suivre adéquatement tous les progrès de la recherche scientifique. Et voici que la télévision, à l'aide de programmes bien ordonnés conformes à l'orientation scolaire générale, peut offrir des transmissions de nature scientifique dans le domaine de la biologie, de la chimie, de la physique, de la géographie : ses démonstrations et ses expériences rendent plus claire l'idée, que le professeur expose, et plus compréhensible le fonctionnement de la machine qu'il doit expliquer. 2. Outre cette influence sur l'enseignement des écoles, il faut considérer que la télévision peut devenir un moyen efficace de favoriser l'unité de la famille autour du foyer domestique. Non qu'elle soit capable, là non plus, de remplacer d'autres moyens indispensables, de caractère spirituel et moral, susceptibles de créer et de fortifier les liens d'amour et de fidélité entre les membres de la société domestique. Mais, personne ne l'ignore, le divertissement — tel qu'on l'entend aujourd'hui — entraîne des conséquences souvent nuisibles à la solidité du noyau familial; bien méritant certes sera celui qui réussira à retenir davantage à la maison grands et petits, sans prétendre qu'ils renoncent à la détente convenable et nécessaire après des journées de travail et d'étude. Or le spectacle offert par la télévision peut contribuer à cet effet, en réunissant toute la famille autour d'un appareil ; mais pour que ce regroupement inespéré agisse dans un sens constructif, il est nécessaire que les rédacteurs des programmes se préoccupent toujours plus de leur niveau artistique, dans le respect, cela va de soi, qui est dû aux justes Acta Pii Pp. XII 779 critères de la morale humaine et chrétienne. On ne doit pas omettre de considérer les possibilités de cette diffusion, qui devrait être sans cesse facilitée afin d'atteindre un nombre croissant de spectateurs. Efforcezvous donc de supprimer les obstacles de nature économique et juridique, qui empêchent l'extension d'un moyen aussi bienfaisant. Etudiez attentivement toutes les dispositions administratives, légales et techniques, qui en accroissent la pénétration : considérez cependant avant tout les buts moraux du vrai bien des hommes et des familles. 3. Il existe une autre grande famille, la communauté des peuples, dont la réalité se dessine chaque jour plus nettement dans le droit, même si, en fait, elle est encore compromise sérieusement par des oppositions d'idéologies et d'intérêts particuliers. Elle est destinée à l'homme, et donc naturellement portée à considérer comme toujours moins nécessaires et moins utiles certaines barrières de séparation, contraires aux principes supérieurs de la solidarité humaine, et que l'intérêt même et la commodité de chaque peuple rendent aujourd'hui indésirables. En effet, quand les activités économiques et politique? sont trop circonscrites à l'intérieur des communautés nationales, elles ne tardent pas à devenir insuffisantes et parfois tout à fait impossibles. Il ne s'agit pas ici — comme Nous l'avons proclamé d'autres fois — d'accepter ou de promouvoir des coexistences impossibles à cause de l'intransigeance qui s'impose à l'égard de l'erreur et du mal. Toutefois il est clair que chaque effort en vue de faire régner dans les esprits la lumière de la vérité, dans les cœurs l'adhésion au bien, et dans les œuvres l'action cohérente, contribue à écarter les obstacles, qui s'opposent encore à la coexistence pacifique souhaitée entre les divers groupes de la communauté des peuples. Dans celle-ci, comme dans la plus petite communauté familiale, les problèmes ne sont pas faciles à poser et l'on ne doit pas espérer des solutions rapides et simples. Mais qui pourrait nier que la télévision puisse encore une fois se présenter aux hommes comme un instrument efficace de connaissance réciproque et de mutuelle compréhension? Aux yeux, souvent émerveillés, de tous elle propose la vie réelle des peuples et les aspects des diverses régions, en saisit sur le vif les moments les plus intéressants, en présente les manifestations les plus spontanées. Il n'est pas difficile de prévoir à quel point cette connaissance approfondie incitera les hommes à se considérer toujours moins étrangers et moins indifférents les uns aux autres. Ils apprendront à se réjouir avec ceux qui se réjouissent, à souffrir avec ceux qui souffrent. Il sera plus 780 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale aisé pour eux de se sentir les membres d'une seule grande famille : celle de Dieu. 4. A ce propos, permettez-Nous d'indiquer simplement une dernière idée. La télévision peut devenir aussi un instrument providentiel d'une plus large participation aux manifestations de la vie religieuse pour tous ceux qui seraient empêchés d'y être présents. La transmission des cérémonies liturgiques, l'illustration des vérités de la foi, la présentation des chefs-d'œuvre de l'art sacré, et bien d'autres entreprises, porteront la parole de Dieu dans les maisons, dans les hôpitaux, dans les prisons, dans les endroits les plus éloignés des grands centres habités. Dieu veuille que vienne bientôt le jour où les masses païennes elles-mêmes recevront plus facilement l'Evangile grâce à cet admirable instrument. III Dirigentibus ac Docentibus Sodalitatis Italicae adulescentium educationi provehendae. * Di gran cuore vi diamo il benvenuto, diletti figli-e figlie, dirigenti ed insegnanti dell'Associazione Educatrice Italiana, convenuti a Roma per attingere dalle secolari sorgenti della cultura classica e cristiana più vivida ispirazione per l'attività che svolgete a vantaggio della tenera infanzia, tanto cara al divino Maestro. Sono a Noi ben note le molteplici benemerenze religiose e civili della vostra provvida Associazione, germogliata trenta anni fa, quasi propaggine dell'insigne Istituto dei Fratelli delle Scuole Cristiane, e divenuta al presente, mediante la fattiva e silenziosa collaborazione di esimi educatori ed educatrici, albero robusto e ubertoso, che distende su quasi tutte le regioni d'Italia i suoi rami, ove trovano un tiepido nido migliaia di bambini che si affacciano sorridenti alla vita. Le vostre scuole magistrali, infatti, che formano le educatrici dell'infanzia, sono ventisette, vale a dire la maggior parte di quelle esistenti in Italia, e provvedono ottime insegnanti non solo alle trenta scuole materne immediatamente dirette dall'Associazione, ma anche alle altre 600 circa, gestite da diversi enti. Oltre questa principale attività, l'Associazione cura la formazione di insegnanti di lavoro femminile in tre « Magisteri professionali per la * H a b i t a die 24 Octobris mensis a. 1955. -Acta Pii Pp. XII 781 donna », promuove corsi di educazione ed istruzione a fanciulli degenti negli ospedali, tornate di cultura, come quella presente, alle proprie insegnanti, ed infine ha dato di recente vita ad una particolare Associazione, che procura l'educazione dei figli degl'Italiani emigrati in Francia, affinchè siano premurosamente adattati alle nuove condizioni di vita, senza peraltro troncare i vincoli delle patrie tradizioni. Tali benefiche attività, che hanno meritato all'Associazione il riconoscimento giuridico da parte delle Autorità civili, e anche encomi ed aiuti, sono il frutto della generosa e personale dedizione di uomini e di donne consapevoli di tre fondamentali principi, che giova brevemente ricordare in questa occasione. 1. Per assicurare alla Chiesa e alla società un avvenire più sereno, nulla può esservi di più risolutivo ed efficace che il chinarsi sui teneri germogli delle novelle generazioni fin dalla prima infanzia, per indirizzarne lo sviluppo verso il vero ed il buono. Negli anni in cui albeggia la loro coscienza psicologica e morale, in cui comincia loro a profilarsi l'esterna realtà, mentre le nozioni di bene e di male si sovrappongono alle sensazioni di dolce e di amaro, di bello e di brutto, occorre cominciare a fissare negli animi la vera visione delle cose e la retta condotta delle azioni. L'educar bene è soprattutto prevenire, anche nel significato di « giungere prima degli altri », prima, cioè, dell'errore e della colpa ; ed il prevenire è certamente più facile che il farsi poi largo, per correggere e rimediare. 2. Nessun metodo educativo, che sia o tramandato da particolare tradizione, o elaborato dalle moderne scienze pedagogiche, darà compiuti e duraturi risultati, ove discordi dai postulati del cristianesimo, o disprezzi 1 suoi valori, o non si avvalga dei suoi mezzi, anche soprannaturali, di elevazione. Il cristianesimo non solo è atto ad integrare ogni altro metodo pedagogico, ma possiede il proprio, sicuramente valido a condurre gli spiriti alla più elevata perfezione, come è largamente dimostrato nei suoi Santi. 3. Chiunque, per vocazione religiosa o per libera scelta professionale, aspira a divenire educatore, occorre si persuada che non può improvvisarsi tale ; deve invece prepararsi all'arduo officio con adeguato tirocinio. Trattandosi della prima infanzia, è conveniente che l'educazione sia confidata principalmente alla donna, la quale, pertanto, deve darsi premura di arricchire le proprie innate doti d'intuito e di sentimento con un opportuno corredo di cognizioni e di esperienze attinte dalle scienze pedagogiche. Ecco, dunque, la ragion d'essere delle vostre scuole 782 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale di magistero. Formare un'insegnante dell'infanzia è come formare spiritualmente una madre, con la differenza che questa diviene educatrice in virtù della provvida natura — la quale tuttavia non esenta, ove si può, da una preparazione anche metodica —, mentre l'educatore di professione deve sviluppare in sè col proprio sforzo e buon volere l'anima materna. Formare in sè un'anima materna : quale mira più alta e benefica per una donna ! Forse mai tanto o come al presente, il mondo ha avuto bisogno di madri e di anime materne, che distolgano gli uomini dalla torbida corrente delle violenze, delle sopraffazioni, delle grossolanità, in cui si dibattono. La legge provvidenziale della natura ha stabilito bensì che ogni generazione passi per la scuola gentile della madre con l'intento di ricondurre il sereno e la bontà sopra ogni vita che sboccia, e d'infrangere in tal modo il prevalere del male ; di fatto, però, non sempre nè tutte le madri sono in grado di compiere adeguatamente la loro missione restauratrice. Ora la vostra Associazione mira alla formazione, possibilmente perfetta ed aggiornata, delle educatrici, alle quali pertanto non lascia mancare le ampie visioni della vita e delle scienze. Con soddisfazione abbiamo notato gli argomenti stabiliti questo anno nel vostro convegno di studi, quali la storia antica, l'archeologia, l'arte ed il disegno, la cui trattazione è stata affidata ad illustri studiosi. Molto opportuna Ci sembra la conoscenza storica delle civiltà classica e cristiana, le cui eloquenti vestigia avete modo di cercare ed ammirare nella Eterna Città. Dalla loro contemplazione lo spirito di un educatore è portato a stimare sempre più la propria opera e ad indirizzarla secondo una continuità di perfezione ideale, i cui modelli, disseminati lungo i secoli negli uomini e nelle opere e degni d'imperitura gloria, urgeranno da sè stessi di essere ricopiati dalle future generazioni. Ma se non è concesso ad ogni popolo di ritrovare nei propri annali modelli di così alta dignità, gli è però sempre dato di valersi del patrimonio comune di tutti i popoli, vale a dire, della storia e della gloria della Chiesa universale, nel cui lungo cammino l'educatore cristiano troverà, ad ogni svolta, la luce e la forza per eguagliare o, se mai anche, superare il passato. Mentre nutriamo fiducia che la vostra Associazione, esperta nell'arte di educare l'infanzia, moltiplicherà i suoi sforzi per estenderne i frutti a tutti i ceti sociali, particolarmente a quelli più provati dalle miserie o comunque impediti di attendere, come si deve, alla educazione della prima infanzia, Noi invochiamo su tutti voi, a conforto ed aiuto, l'abbondanza dei celesti favori, in auspicio dei quali v'impartiamo di cuore la Nostra Apostolica Benedizione. Sacra Congregatio Consistorialis ACTA 783 8 8 . CONGREGATIONUM SACRA. CONGREGATIO CONSISTORIALIS PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Pius Divina Providentia Papa XII, successivis decretis Sacrae Congregationis Consistorialis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die 22 Maii 1955 — Titulari episcopali Ecclesiae Celenderitanae praefecit R. D. Petrum Mazelis, Vicarium Capitularem dioecesis Telsensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Antaradiensi R. D. Iulianum Steponavicius, ex archidioecesi Vilnensi, quem deputavit Auxiliarem ExcP. D. Casimiri Paitarokas, Episcopi Panevezensis. die 6 Septembris — Titulari archiepiscopali Ecclesiae Rhoinensi Exc. P. D. Iosephum De Mcola, hactenus Episcopum titularem Pergamenum, quem deputavit Auxiliarem E'mi P. D. Marcelli S. R. E. Cardinalis Mimmi, Archiepiscopi Neapolitani. die 8 Septembris — Titulari episcopali Ecclesiae Arsamosatenae R. P. D. Laurentium Morin, Protonotarium Apostolicum ad instar participantium et Vicarium Generalem archidioecesis Marianopolitanae, quem deputavit Auxiliarem Emi P. D. Pauli Aemilii S. R. E. Card. Léger, Archiepiscopi Marianopolitani. die Ï5 Septembris — Archiepiscopali Ecclesiae Perusinae R. P. D. Petrum Parente, ex archidioecesi Beneventana, Protonotarium Apostolicum supra numerum et canonicum Patriarchalis Basilicae Principis Apostolorum de Urbe, Consultorem Supremae Sacrae Congregationis S. Officii. die 17 Septembris —• Titulari archiepiscopali Ecclesiae Preslavensi Exc. P. D. Iosephum Urtasun, hactenus Episcopum Valentinensem, quem constituit Coadiutorem cum iure successionis Exc. P. D. Gabrielis Llobet, Archiepiscopi Avenionensis. die 21 Septembris — Metropolitanae Ecclesiae Caesaraugustanae Exc. P. D. Casimirum Morcillo González, hactenus Episcopum Flaviobrigensem. 784 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die 26 Octobris — Coadiutorem cum iure successionis Exc. P. D. Roberti Ioannis Armstrong, Episcopi Sacramentensis, Exc. P. D. Iosephum Thomam McGucken, Episcopum titularem Sanavensem. die 31 Octobris — Metropolitanae Ecclesiae Ultraiectensi Exc. P. D. Bernardum Ioannem Alfrink, hactenus Archiepiscopum titularem Tyanensem. SACRA CONGREGATIO PRO ECCLESIA ORIENTALI i CHANGANACHEREN. DECRETUM IURISDICTIO EPISCOPI CHANGANACHERENSIS EXTENDITUR Multorum fidelium ritus chaldaici Malabarensium in latini ritus dioecesibus Quilonensi, Trivandrensi et de Kottar degentium necessarium omnino visum est huic Sacrae Congregationi bono spirituali aptius atque efficacius consulere. De eorumdem autem fidelium praesenti statu Ssmus Dominus Noster Pius Divina Providentia Pp. XII per infrascriptum Cardinalem a secretis Sacrae Congregationis pro Ecclesia Orientali in Audientia diei 28 mensis Aprilis vertentis anni certior factus et habito voto Excmi Internuntii Apostolici in India, benigne indulsit fideles orientalis ritus in illis tribus dioecesibus commorantes iurisdictioni et vigilanti curae pastorali Excmi Episcopi dioeceseos Changanacherensis submittere, huius dioeceseos finibus mutatis. Qua de re, vi huius Decreti iussu Ssmi Domini Nostri Papae editi, fines dioeceseos Changanacherensis chaldaici Malabarensium ritus ita extenduntur ut complectantur districtus civiles Quilon (nonnullis exceptis pagis in subdivisione « taluk » Shenkotta, Pathanamthitta, Tiruvalla, Ampalapuzha), Chirayinkit, Nedumangad, Trivandrum, Neyyatinkara, Thovala, Agasteeswaram, Kalkulam, Vilavankode. Ad haec autem exsecutioni mandanda Sanctitas Sua deputare dignata est Excmum P. D. Augustinum Kandathil, Archiepiscopum Ernakulamensem et Metropolitam, eidem tribuens facultates necessarias et op- Sacra Congregatio pro Ecclesia Orientali 785 portunas — haud excepta facultate subdelegandi ad effectum de quo agitur virum in ecclesiastica dignitate constitutum — cum onere certiorem faciendi hanc Sacram Congregationem de peracta exsecutione. Contrariis quibuscumque minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Ecclesia Orientali, die 29 m. Aprilis a. 1955. £8 E. Card. Tisserant, Ep. Ostien., Portuen. et S. Rufinae, a Secretis I, % S. A. Coussa, Adsessor II KOTTAYAMENSIS DECRETUM IURISDICTIO EPISCOPI KOTTAYAMENSIS EXTENDITUR « Suddistica Gens » quam vocant, cuius gratia a. 1911 Apostolica Sedes erexit Vicariatum Apostolicum Kottayamensem, anno deinde 1923 ad gradum dioeceseos evectum, partim magisque in annos extra fines provinciae ecclesiasticae ritus chaldaici Malabarensium transmigravit. Novissime autem Ssmus Dominus Noster Pius Divina Providentia Pp. XII, habito voto Excnii Internuntii Apostolici in India, audita relatione ab infrascripto Cardinali a secretis Sacrae Congregationis pro Ecclesia Orientali in Audientia diei 28 mensis Aprilis h. a. peracta, fines provinciae ecclesiasticae ritus chaldaici Malabarensium in commodum huius ritus fidelium benigne indulsit immutare. Agendum porro supererai negotium iurisdictionis extendendae Episcopi Kottayamensis, cuius curae « Suddistica Gens » commissa est. Cui quidem negotio ut apte consuleretur, Idem Summus Pontifex in Audientia ipsa, de qua supra mentio facta est, dignatus est Kottaymensis Episcopi — cuius residentiae sedes est in urbe Kottayam — iurisdictionem ad novos fines universae provinciae ecclesiasticae chaldaici Malabarensium ritus extendere, edito de re speciali decreto. Quapropter, vi praesentis decreti, iussu Ssmi dato, personalis iurisdictio Episcopi Kottayamensis pro « Suddistica Gente » extenditur ad totam provinciam ecclesiasticam ritus chaldaici Malabarensium, auctam videlicet novis limitibus descriptis in decretis nuper editis pro dioecesibus Tellicherriensi, Trichuriensi, Changanacherensi. 50 - ACTA, vol. XXII, n. 16. — 24-11-1955. Acta 786 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ad haec autem exsecutioni mandanda Sanctitas Sua deputare dignata est Exdmum P. D. Augustinum Kandathil, Archiepiscopum Ernakulamensem et Metropolitam, eidem tribuens facultates necessarias, haud excepta facultate subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in dignitate ecclesiastica constitutum, facto eidem Metropolitae onere remittendi ad hanc Sacram Congregationem authenticum exemplar actorum peractae exsecutionis. Contrariis quibuscumque minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Ecclesia Orientali, die 29 mensis Aprilis a. 1955. £B E. Card. Tissbrant, Ep. Ostien., Portuen. et S. Rufinae, a Secretis L. m s. A. Coussa, Adsessor III TELLICHEÏRRIBNSIS DECRETUM IURISDICTIO EPISCOPI TELLICHERRIENSIS AMPLIATUR Pro fidelibus qui e dioecesibus chaldaici Malabarensium ritus postremis hisce annis in septentrionalem partem Malabariae turmatim emigraverant, erecta est anno 1953 dioecesis Tellicherriensis. At mox compertum est migratorium fluxum, laboris et panis quotidiani quaerendi causa, haud cessasse nec paucos ex iisdem emigratis fidelibus rursus extra fines praedictae dioeceseos versari. Necessarium ideo visum est Tellicherriensis dioeceseos fines ita ampliare ut omnes eiusmodi emigratos fideles chaldaici Malabarensium ritus, Episcopus Tellicherriensis pastorali vigilantia et iurisdictione amplecti posset. His omnibus Ssmo Domino Nostro Pio Divina Providentia Pp. XII a me infrascripto Cardinali a Secretis huius Sacrae Congregationis pro Ecclesia Orientali in Audientia diei 28 mensis Aprilis h. a. expositis, et audito voto Excimi Internuntii Apostolici in India, Idem Summus Pontifex iurisdictioni Episcopi Tellicherriensis submittere dignatus est fideles omnes ritus chaldaici Malabarensium qui in vicinis dioecesibus Mysuriensi et Mangalorensi degunt vel degent, finibus idcirco dioeceseos Tellicherriensis ita immutatis, ut iidem totum civilem districtum South Kanara, Mysore Mandya, Hassan, Chikmagalur, Shimoga, una cum Sacra Congregatio pro Ecclesia Orientali 787 provincia Coorg, Nilgiris et partem districtus civilis Coimbaturensis comprehendant. Idcirco, vi huius Decreti auctoritate Ssmi Domini Nostri Papae lati, fines dioeceseos Tellicherriensis ita immutantur, ut omnes regiones quarum mentio nuper facta est, complectantur. Ad haec autem exsecutioni mandanda Sanctitas Sua deputare dignata est Excmum P. D. Augustinum Kandathil, Archiepiscopum Ernakulamensem et Metropolitam, eidem tribuens facultates necessarias et opportunas — haud excepta facultate subdelegandi ad effectum de quo agitur virum in dignitate ecclesiastica constitutum — imposito eidem Metropolitae onere remittendi ad hanc Sacram Congregationem authenticum exemplar peractae exsecutionis. Contrariis quibuscumque minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Ecclesia Orientali, die 29 mensis Aprilis a. 1955. £9 E. Card. Tisserant, Ep. Ostien., Portuen. et S. Rufinae, a Secretis L. © S. A. Coussa, Adsessor IV TRICHURIENSIS DECRETUM IURISDICTIO EPISCOPI TRICHURIENSIS EXTENDITUR Saepe fideles ritus chaldaici Malabarensium, qui degunt in territorio dioeceseos Coimbaturensis, hanc Sacram Congregationem pro Ecclesia Orientali adprecati sunt ut spiritualem adsistentiam haberent quae — ritu orientali peracta — eorum pietati et animarum bono plenius satis faceret. Quin imo, rerum adiunctis perspectis, Ordinarius ipse Coimbaturensis latini ritus, iurisdictionem proposuerat extendendam vicini Episcopi Trichuriensis Malabarici ritus quo aptius provideretur ruricolis orientalis ritus in territorio suae dioeceseos commorantibus, qui magnum efficiunt numerum. Quae cum ita essent Ssmus Dominus Noster Pius Divina Providentia Pp. XII, in Audientia infrascripto Cardinali a Secretis huius Sacrae Congregationis pro Ecclesia Orientali concessa die 28 mensis Aprilis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 788 h. a., habito voto Excimi Internuntii Apostolici in India, statuit ac decrevit Episcopum Trichuriensem ritus chaldaici Malabarensium iurisdictionem ordinariam et plenam habere et exercere, nunc et futuro tempore, super fideles huius ritus in districtu quod « Ooimbatore » appellatur (excepta regione « taluk » Kollegal et parte regionis « taluk » Gobichettypalaam quae ad septentrionem est fluminum Bhavani et Moyar) et in regionibus « taluk » quibus nomen est Palghat, Malluvanad, Chittur, Nelliampathy, ac Karur : quibus omnibus locis hodierna Coimbaturensis latini ritus dioecesis constat. Quapropter, vi praesentis Decreti, auctoritate Ssmi Domini Nostri Papae lati, fines dioeceseos Trichuriensis ita immutati decernuntur, ut territoria quorum mentio supra facta est, complectantur. Ad haec autem exsecutioni mandanda Sanctitas Sua deputare dignata est Excmum P. D. Augustinum Biandathil, Archiepiscopum Ernakulamensem et Metropolitam, eidem tribuens facultates necessarias et opportunas — haud excepta facultate subdelegandi ad effectum de quo agitur quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum — facto onere remittendi ad hanc Sacram Congregationem authenticum exemplar actorum peractae exsecutionis. Contrariis quibuscumque minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Ecclesia Orientali, die 29 mensis Aprilis a. 1955. £¡3 E. Card. T i s s e r a n t , Ep. Ostien., Portuen. et S. Rufinae, a Secretis L. $ S. A. Coussa, Adsessor Saara Congregatio de Propaganda Fide 789= SACRA CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE COCCINEN.-TRIVANDREN. LATINORUM DECRETUM DISMEMBRATIONIS ET UNIONIS Per Decretum Sacrae huius Congregationis de Propaganda Fide, die 19 mensis Iunii anni 1952 datum, portio territorii Coccinensis dioeceseos ad meridiem vergens, Trivrandrensi Latinorum Episcopo ad tempus regenda et administranda committebatur, utpote quae nonaginta millium passuum intervallo ab Episcopi Sede distans, interpositis quoque territoriis, ab ea penitus separaretur. Cum autem religionis non modo fovendae gratia, sed quo maius in dies augeatur Pastoris auctoritas atque subditorum concors ac filialis erga ipsum devotio roboretur, ad illius territorii portionis cum Tri vandrensi Latinorum dioecesi arctiorem ac definitivam unionem nunc procedere oporteat, haec eadem Sacra Congregatio, vigore facultatum a Sanctissimo Domino Nostro Pio Divina Providentia Papa XII sibi concessarum, per praesens ad rem Decretum ipsam territorii portionem memoratae Trivandrensi Latinorum dioecesi in perpetuum adnectit, ita ut deinceps unum quid constituat cum territorio eiusdem Trivandrensis Latinorum dioeceseos utque eiusdem Ordinario semper et in omnibus subiecta maneat. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis de Propaganda Fide, die 20 mensis Maii a. D. 1955. P. Card. Fumasoni Biondi, Praefectus L. © S. P. Sigismondi, Archiep. Neapolitan. in Pisidia, a Secretis Acta 700 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SACRA CONGREGATIO RITUUM M E C H L I N I E N . B E A T I F I C A T I O N I S ET C A N O N I Z A T I O N I S SERVI DEI D A M I A N I DE V E U S T E R , SACERDOTIS PROFESSI CONGREGATIONIS SS. CORDIUM (PICPUS). SUPER DUBIO An signanda sit commissio Introductionis causae in casu et ad effectum de quo agitur. Christus Dominus Apostolis suis cum praecipit ut invicem diligerent, sicut Ipse eos dilexit, statim proposuit modum et terminum sive apicem suae dilectionis, qua scilicet Ipse nos amavit, et vicissim vult ut diligamus invicem, dicens : « Maiorem hac dilectionem nemo habet, ut animam suam ponat quis pro amicis suis » (Io. 15, 12) : vitam scil. ipsam offerendo et prodigendo pro amicis et proximis, ut pro eorum salute nullus labor, nullum periculum, nulla persecutio, tormentum nullum recusetur sed ultro ambiatur. Id fecisse, Dei gratia impellente et adiuvante, apostolos virosque apostolicos Christum secutos, est nemo qui ignoret, idque potissimum praestitisse nullo non tempore Evangelii praecones cum in regionibus Evangelii luce iam collustratis, tum apud dissitas ethnicorum gentes, quibus eadem nondum affulsit. Quos inter iure recensendus venit Servus Dei Damianus De Veuster, Et sane. Die 3 Ianuarii anno 1840, in pago Tremeloo intra Mechliniensis archidioecesis fines, ex piis honestisque parentibus ruricolis natus, eodem die est baptizatus nomen Iosephi recipiens. Pietatem in Deum veluti cum laete a genitoribus, praesertim a matre, hausit. Prima elementa in pago Werchter didicit et dein Scholam Mediam in loco Braine-le-Comte frequentavit, ita tamen ut fratres et patrem agros colentes adiuvare non remitteret. Ibi concioni interfuit, qua adeo fuit perculsus, ut ea occasione de religioso statu amplexando recogitare ceperit. Superno itaque implorato lumine suique Confessarii usus consiliis, anno 1859 Lovanium una cum patre se contulit ad fratrem, religiosum Congregationis Ss. Cordium, vulgo Picpus, visendum, ibique, patre consen- Sacra Congreg atto Rituum 791 tiente, ut fratribus laicis eiusdem Sodalitatis adnumeraretur, obnixe rogavit et obtinuit. Die itaque 2 Februarii eiusdem anni vestem induit religiosam et die 7 Octobris 1860 Parisiis religiosa nuncupavit vota. At brevi, Superiores diligentiam ipsius cum acquirendae perfectionis, tum muneris sibi concrediti adimplendi discernentes, eum ad humaniora et philosophica studia directum voluerunt, quibus expletis, theologicis studiis daret operam ut sacerdotio dein augeretur. Die 19 Septembris anno 1863, Mechliniae, Ordines minores suscepit. Eo profecto anno Moderatores maiores eiusdem Congregationis consodales mittere decreverunt missionales ad remotas Hawaianas insulas. Horum autem unus eo profecturus, frater scilicet Famuli Dei, Pamphilius nomine, in morbum tunc incidit, ita ut, quominus proficisceretur, fuerit praepeditus. Damianus autem sponte et instanter se tum obtulit ut fratris sui suppleret vices ; cui voto Superiores annuerunt. Perlongo et difficili itinere maritimo peracto, ad insulam Honolulu una cum sodalibus mense Martio 1861 appulit. Intra duos menses sacris maioribus Ordinibus eadem in insula est auctus, usque ad sacerdotium, quo, die 21 Maii, est insignitus. Quum messis ibidem multa esset, messores autem pauci, in sortem habuit districtum Puna primum, et dein Kohala in insula Hawai, ubi opus apostolici ministerii ab anno 1864 ad annum 1873 exercuit, Missionem peragrans primorum more apostolorum, Evangelium praedicans in periculis et laboribus plurimis, invisens neophytos suos per aspera et plana, saepe manus et pedes sanguine respersus. Cum dein octo post annos audisset a suo episcopo leprosorum in Molokai insula tristissimam, cum temporalem tum spiritualem, esse condicionem, exoravit ut apud eos mitteretur. Erant quippe in illam insulam detrusi centeni et centeni leprosi a civili gubernio undique coadunati. Historia sacra simul et profana, peregrinantium memoriae medicorumque ennarationes sunt unanimes in describenda lepra ut infaustus horribilisque morbus, plaga omnibus maxime exosa, qua caro consumitur, tubera et nodi in manuum aliorumque membrorum iuncturis excrescunt ita, ut membra ipsa paulatim concidant, punctis et squamis primo rosaceis dein subalbidis et etiam fuscis corpora foedantur, quo fit ut lepra plenus foedum horribilemque praebeat aspectum. Unde nil mirum quod ipsa Lege Mosaica leprosi e societate, veluti immundi exponerentur et ad misera extra civitatem tuguria detruderentur (Cfr. Lev. 13). Est lepra veluti tristissima mortis imago, quae angoribus doloribusque saepe acutis conficit aegrotos. 792 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Et ecce Damianus noster, tertium supra trigesimum agens annum, ut caritatis catholicae angelus, ad huiusmodi hominum maxime afflictos miserrimosque anno 1873 advolat, ut eorum aeternae saluti consulat corporisque infirmitates curet intensissime. Horribiles quantumvis aspectu, in his suis fratribus Famulus Dei Damianus De Veuster imaginem cognoscit Christi, quem Isaias Propheta non habentem speciem descripsit nec decorem, despectum et novissimum virorum, leprosum et percussum -a Deo et humiliatum, virum dolorum et scientem infirmitatem (Cfr. Is. 53, 2-4). Stupendum vere ac ferme incredibile est, quot negotia et labores omne genus per sexdecim quasi annos forti animo susceperit, quot pericula et aerumnas sit passus ut leprosorum vitam tolerabiliorem redderet caelumque eis aperiret. Non quaerens quae sua sunt, sed quae Iesu Christi (cfr. Phil. 2, 21), gentium Apostoli sententiam sibi peculiari modo datam tribuit : « Factus infirmis infirmus, ut infirmos lucrifacerem )> (I Cor. 9, 22). Damianus leprosis factus est leprosus, ita ut in suis sermonibus vere dicere potuerit : « usos autem leprosi ». Omnia igitur omnibus leprosis factus, sacerdos, medicus, magistratus, praeceptor, faber, agricola, uti optimum decet missionarium, uberrimos collegit inter eos fructus, imo eius exempla, eo vivente sicut et postea, multos stimulavit virorum et mulierum ad heroicam vitae rationem inter infirmos et derelictos ducendam. Aliorum aeternae saluti et vitae simul huius temporis tantopere intentus, Famulus Dei suam ipsius animam minime negligens, ad perfectionem, quae religiosum sodalem decet, tendere desistit numquam, ita ut fama sit eum virtutes praeter communem modum exercuisse omnes. Nobilem quoque Gentem suam suamque Sodalitatem, parentes et coniunctos impenso prosecutus est amore. Viribus tandem destitutus, morbi quo percussus est dolores fortiter ferens, susceptis extremis Ecclesiae sacramentis, meritis onustus, fama sanctitatis praeclarus, die 15 Aprilis anno 1889 ex hac mortali vita ad Dominum migravit. Eius exuviae anno 1936 Lovanium translatae fuere et summa veneratione exceptae in sacello adiacenti ecclesiae Religiosorum Ss. Cordium in sepulcro depositae sunt. Quae fama sanctitudinis eo demortuo clarior in dies percrebuit et totum fere perlustravit terrarum orbem, nec praetereuntibus lustris obscurata est, favoresque insignes a Deo obtenti per eius intercessionem feruntur. Canonicae inquisitiones super eadem fama, et super scriptis ordina- Sacra Congregatio Rituum 793: ria potestate instrui coeptae sunt anno 1938 in Curia Mechliniensi, quae anno demum 1910 expletae sunt Romamque missae. Simul per rogatoriales litteras processus constructi sunt in Curiis Praefecturae Apostolicae de Hainan, Vicariatus Apost. Sandwiegen., Parisien., et Northantonien., additionalis demum item in Curia Mechlinien, annis 1917-49 atque in eadem Curia processus super prohibito cultu numquam praestito anno 1955. Interim postulatoriae litterae Sanctitati Suae porrectae sunt, ut « leprosorum patris et apostoli » causa beatificationis et canonizationis apud S. Rituum Congregationem introduceretur. Quae S. Congregatio die 13 Aprilis 1945, scriptis eidem Servo Dei tributis perpensis, nihil obstare quominus ad ulteriora posset procedi decrevit. Servatis itaque omnibus de iure servandis, Rnio P. Isidoro Maria Andreu, Congregationis SS. Cordium Postulatore Generali instante, Emus ac Revmus Dominus Clemens Cardinalis Micara, Episcopus Veliternus, causae Ponens, die 26 Aprilis anno 1955 in Ordinario Coetu dubium proposuit discutiendum : An signanda sit commissio Introductionis causae in casu et ad effectum de quo agitur, de eaque retulit. Emi autem et Revmi Cardinales, auditis officialibus praelatis ac praesertim R. P. D. Salvatore Natucci, Fidei Promotore Generali, rescribendum censuerunt : Signandam esse commissionem, si Sanctissimo piacuerit. Facta demum Beatissimo Patri hac super re fideli relatione, Sanctitas Sua, rescriptum Emorum Patrum ratum habens, Commissionem Introductionis causae Servi dei Damiani De Veuster propria manu dignata est signare. Datum Romae, die 12 Maii A. D. 1955. C. Card. C i c o g n a n i , Praefectus L. © S. f A. Carinci, Archiep. Seleuc, Secretarius: 794 Acta Apostolicae. Sedis - Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE G i o v e d ì , 27 ottobre 1955, il Santo P a d r e P i o X I I ha ricevuto i n solenne U d i e n z a S u a E c c e l l e n z a il D o t t o r J o s e p h H a r f o u c h e , A m b a s c i a t o r e Straordinario e P l e n i p o t e n z i a r i o del L i b a n o , per la presentazione delle Lettere Credenziali. G i o v e d ì , 3 n o v e m b r e 1955, il Santo P a d r e P i o X I I ha ricevuto i n solenne U d i e n z a S u a Eccellenza il Dottor D . A d o l f o A r i a s E s p i n o s a , A m b a s c i a t o r e Straordinario e P l e n i p o t e n z i a r i o del P a n a m á , per la presentazione delle Lettere Credenziali. Sabato, 12 n o v e m b r e 1955, il Santo P a d r e P i o X I I ha ricev u t o in solenne U d i e n z a Sua Eccellenza il Dottor M a x i m o Etchecopar, A m b a s c i a t o r e Straordinario e Plenipotenziario della R e p u b b l i c a Argentina, per la presentazione delle Lettere Credenziali. Sabato, 19 n o v e m b r e 1955, il Santo P a d r e P i o X I I ha r i c e v u t o i n solenne U d i e n z a S u a Eccellenza il Dottor S h a h i d S u h r a w a r d y , I n v i a t o Straordinario e Ministro Plenipotenziario del Pakistan, per la presentazione delle Lettere Credenziali. S E G R E T E P I A DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di nominare: 11 giugno 1955. L'Illmo e Revmo Monsig. Altabella Pietro P., canonico della Patriarcale Basilica Vaticana, Ministro della Cappella Pontificia. 13 ottobre » Il Revmo Monsig. Ferraro Nicola, Sotto-Promotore Generale della Fede e Assessore della Sacra Congregazione dei Riti. 17 » » Il Revmo Padre Giampietro Giuseppe, della Compagnia di Gesù, Consultore della Sacra Congregazione dei Seminari e delle Università degli Studi. 28 » » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Agagianian Gregorio Pietro XV, Membro della Commissione Pontificia per l'Interpretazione autentica del Codice di Diritto Canonico. Diarium Romanae Curiae 795 3 novembre 1955. Gli Emi e Revmi Signori Cardinali Micara Clemente e Valeri Valerio, Membri della Sacra Congregazione del Concilio. Parimente con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di nominare : Assistenti al Soglio Pontificio : 26 giugno 1955. S. E. Revma Monsig. Kucera Luigi, Vescovo di Lincoln. 30 agosto » S. E. Revma Monsig. Bignamini Egidio, Arcivescovo di Ancona. Protonotari Apostolici ad instar participantium : 5 febbraio 1955. Monsig. 6 agosto » Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. 2 settembre » Monsig. 5 » » Monsig. 3 ottobre » 6 ' •» » Monsig. Clapperton Guglielmo, della diocesi di Aberdeen. Dubosh Francesco, della diocesi di Cleveland. Gallena Guglielmo, della medesima diocesi. Mullen Giuseppe, della medesima diocesi. Murphy Alberto, della medesima diocesi. Newton Guglielmo, della medesima diocesi. Libera Giovanni, della diocesi di Como. Martines Agapito, della diocesi di Sant'Anna. Anaclerio Giovanni, dell'arcidiocesi di Bari. Marziale Domenico, della diocesi di Troia. Prelati Domestici di Sua Santità : 13 novembre 1954. Monsig. Shepherd Guglielmo Aroldo D., della diocesi di Plymouth. Monsig. Schuchert Augusto, della diocesi di Magonza. 30 dicembre » 23 marzo 1955. Monsig. Ho well Giovanni, della diocesi di Brentwood. 17 maggio » Monsig. Cloonan Giacomo, della diocesi di Sant'Agostino. » » » Monsig. Love Giovanni, della medesima diocesi. » » » Monsig. McNulty Giovanni, della medesima diocesi. » » » Monsig. Rastatter Rowan Tommaso, della medesima diocesi. Monsig. Hoff Norberto Gaspare, della diocesi di Helena. 30 giugno » » Monsig. Kavanagh Roberto Vincenzo, della medesimo dio» cesi. 11 luglio » Monsig. Lenahan Enrico, dell'arcidiocesi di New York. » Monsig. Lombardo Pasquale, della medesima arcidioeesi. » 6 agosto » Monsig. Hildebrandt Leo, della diocesi di Fort Wayne. „ » » » Monsig. Boldrick Carlo, dell'arcidiocesi di Louisville. Monsig. Horrigan Alfredo, della medesima arcidioeesi. » » Kieffer J. Bernardo, della medesima arcidioeesi. Monsig. » » Lammers Ermanno, della medesima arcidioeesi. » Monsig. » » Link Edoardo, della medesima arcidioeesi. Monsig. » » » Monsig. Luckett Giuseppe, della medesima arcidioeesi. » » » Monsig. McGee Giacomo, della medesima arcidioeesi. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 796 6 agosto 1055. Monsig. Monsig. » » 26 Monsig. » Monsig. » » Monsig. » 2 settembre Monsig. » Monsig. » 12 Monsig. )> » » » 22 » 3 ottobre 7 » » Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Schmitt Alberto, della medesima arcidiocesi. Vanee Giovanni, della medesima arcidiocesi. McDonagh Giovanni, della diocesi di San Diego. Rice Giorgio, della medesima diocesi. Ryan Daniele, della medesima diocesi. De Keyzer Maurizio, della diocesi di Bruges. Vangheluwe Vitale, della medesima diocesi. Guerin Michele Giuseppe, della diocesi di Bridgeport. Coyle Giuseppe, della diocesi di Lansing. Esper Giorgio, della medesima diocesi. Conway Domenico, della diocesi di Elphin. Daem Giulio, della diocesi di Gand. Gagna Mario, della diocesi di Casale Monferrato» Camerieri segreti soprannumerari di Sua Santità: 1955. Monsig. Cronin Carlo Filippo, della diocesi di Hexham e Newcastle. 26 Monsig. Neto Carlo Enrico, della diocesi di Guaxupé. » » 17 maggio Monsig. Fitzpatrick Giovanni, della diocesi di Sant'Ago» stino. Monsig. Nelan Giacomo, della medesima diocesi. » » 15 giugno Monsig. Sexton Francesco, dell'arcidiocesi di Boston. » 25 Monsig. Fernandes Giorgio, dell'arcidiocesi di Bombay. » » Monsig. Pereira Pietro, della medesima arcidiocesi. » » Monsig. Remedios Enrico, della medesima arcidiocesi. » » 13 luglio Monsig. Degni Ettore, della diocesi di Sora. 14 » » Monsig. Bendazzi Anacleto, dell'arcidiocesi di Ravenna. » Monsig. Benini Ubaldo, della medesima arcidiocesi. » » Monsig. Brandolini Vincenzo, della medesima arcidio» 2 » » » marzo » » )> » » » 21 2 agosto 6 » » » » » » » » » » » >> » » » Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. cesi. De Marchi Mario, della medesima arcidiocesi. Fantini Giulio, della medesima arcidiocesi. Mazzotti Mario, della medesima arcidiocesi. Molducci Egidio, della medesima arcidiocesi. Tanasini Elvezio, della medesima arcidiocesi. Zambotti Giovanni, della medesima arcidiocesi. Spanedda Antonio, dell'arcidiocesi di Sassari. Lanave Giuseppe, dell'arcidiocesi di Bari. Bachmann Guglielmo, della diocesi di Cleveland. Carney Francesco, della medesima diocesi. Corrigan Tommaso, della medesima diocesi. Gallagher Raimondo, della medesima diocesi. Murphy Tommaso, della medesima diocesi. Ritty Carlo, della medesima diocesi. Whealon Giocanni, della medesima diocesi. Allgeier Giuseppe, dell'arcidiocesi di Louisville. McKune Giovanni, della medesima arcidiocesi. Diarium Romanae Curiae 6 agosto » » » » » » 16 » » » » » 1955. Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. Monsig. Monsig. » Monsig. )) Monsig. )) Monsig. )) Monsig. » Monsig. )) )) » )) )) )) » » )) Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. » » Monsig. Monsig. 20 25 29 » » » Monsig. Monsig. Monsig. )) » )) » 2 settembre » » » » » )) » )) 1.2 » » » » » )) » » 17 » 19 1 ottobre 5 19 » » » )) Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. 797 O'Bryan Luigia della medesima arcidioeesi. Steinhäuser Alfredo, della medesima arcidioeesi. Treece Raimondo, della medesima arcidioeesi. Wheatley Giuseppe, della medesima arcidioeesi. Bonomi Giovanni, della diocesi di Crema. Capetti Bellino, della medesima diocesi. Madeo Angelo, della medesima diocesi. Capra Filippo, della diocesi di Mcosia. Milici Salvatore, della medesima diocesi. Pennacchi Giuseppe, della diocesi di Apuania. Grandi Giovanni, della diocesi di Casale Monferrato. Manuritta Giuseppe, della diocesi di Civitavecchia. Balconi Giuseppe, dell'arcidiocesi di Milano. Ghiringhelli Giuseppe, della medesima arcidioeesi. Mercuri Valentino, della diocesi di Narni. De Leo Rocco, della diocesi di Vallo di Lucania, Salati Alessandro, della medesima diocesi. Castagnino Francesco, dell'arcidiocesi di Santa Severina. Maddalone Domenico, della medesima arcidioeesi. Séstito Giovanni Battista, della medesima arcidiocesi. Leveroni Romeo, della diocesi di Chiavari. Cecchini Michele, della arcidioeesi di Lucca. Amadei Domenico, della diocesi suburbicaria di Sabina e Poggio Mirteto. D'Emidio Vincenzo, della medesima diocesi. Martin Mario, della medesima diocesi. Polidori Torello, della medesima diocesi. Lucchi Gabriele, della diocesi di Crema. Piantelli Francesco, della medesima diocesi. Gera Antonio, della diocesi di Ivrea. Verhamme Achille, della diocesi di Bruges. Libutti Giuseppe, dell'arcidiocesi di Acerenza. Calonaci Pio Alberto, della diocesi di Volterra. Cesari Osvaldo, della medesima diocesi. Gennai Lionello, della medesima diocesi. Vettori Oscar, della medesima diocesi. Rossi Tersilio, della diocesi di SansepoLcro. Bertolino Lorenzo, dell'arcidiocesi di Monreale. Torrisi Sebastiano, della diocesi suburbicaria di Sabina e Poggio Mirteto. Di Silvio Flavio (Roma). Lopez Morant Gabino, della diocesi di Cuenca. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 798 Camerieri d'onore in abito paonazzo di Sua Santità : 21 17 luglio agosto 1955. Monsig. Filippo Filiberto, della diocesi di Melfi. » Monsig. Oamisassa Marcello, dell'arcidiocesi di Torino. Camerieri d'onore extra urbem di Sua Santità: 5 febbraio 1955. Monsig. Magliano Antonio, della diocesi di Marilia. » » » Monsig. Santamaria Fiorentino, della medesima diocesi. ONORIFICENZE Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di conferire : Il Cavalierato dell'Ordine Piano: 21 giugno 1955. Al sig. Van Buyten Giulio, dell'arcidiocesi di Malines. La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, elesse civile: 9 luglio 13 ottobre 1955. Al sig. Radliuski Giuseppe, della diocesi di Pavia. » Al Duca Caracciolo di S. Vito Don Roberto (Italia). La Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile : 20 ottobre 1955. Al sig. Palmieri Nello, dell'arcidiocesi di Napoli. La Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe militare: 3 settembre 1955. Al sig. Fioravanti dei Marchesi Odoardo (Roma). La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 3 » 11 3 16 24 » 10 » 16 24 agosto 1954. Al sig. Casiello Giovanni, della diocesi di Rosario. » » Al sig. Micheletti Tito, della medesima diocesi. gennaio 1955. Al sig. Taggart Patrizio, della diocesi di Southwark. Al sig. Fielding Giovanni, della diocesi di Leeds. marzo Al sig. Bonardelli Paolo, dell'arcidiocesi di Messina. maggio Al sig. Jespers Giuseppe, dell'arcidiocesi di Malines. giugno Al sig. Van der Essen Leone, della medesima arcidiocesi. » Al sig. Angelini Luigi (Roma). » Al sig. Della Zonca Ettore (Roma). agosto Al sig. Secchi Claudio Cesare, dell'arcidiocesi di Milano. » Al Conte Biandrà di Reaglie Dario, della medesima arcidiocesi. Al sig. Fagnoni Raffaello, dell'arcidiocesi di Firenze. 3 settembre Al sig. Abs Ermanno Giuseppe, della diocesi di Limburgo. 12 » Al sig. Rosier Osvaldo, dell'arcidiocesi di Colonia. Al sig. Schmittmann Ernesto, dell'arcidiocesi di Monaco e Frisinga. Al sig. Zeegers Giorgio Ermanno Lorenzo, della diocesi 13 di Haarlem. Diarium Romanae Curiae im 13 settembre 1955. Al sig. Norris Giacomo, dell'areidiocesi di Newark. 19 Al sig. Jervolino Mariano, del'arcidiocesi di Napoli. » 18 ottobre Al sig. Campanelli Corrado (Roma) » » Al sig. D'Anneo Gaetano (Roma). » » Al sig. De Lollis Alceste (Roma). » 20 Al sig. Cristallini Mario (Roma). Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile : 3 agosto 1954. Al sig. Pasquale Antonio della diocesi di Rosario. 11 gennaio 1955. Al sig. Rye Alano, della diocesi di Southwark. » 24 marzo Al sig. Bubany Giorgio, della diocesi di Gallup. » » » AI sig. Esparza Antonio, della medesima diocesi. » » Al sig. Plese Giuseppe A., della medesima diocesi. » Al sig. Zecca Guido, della medesima diocesi. » » Al sig. Dupuis Carlo, della diocesi di Tournai. » )) Al sig. Hambye Renato, della medesima diocesi. » 29 aprile Al sig. Calicis Edgardo, della medesima diocesi. » » 12 maggio Al sig. Frati Fosco, della diocesi di Grosseto. 24 giugno Al sig. Geerts Giuseppe, dell'arcidiocesi di Malines. » 25 » Al sig. Correa Matteo, dell'arcidiocesi di Bombay. 6 luglio » Al sig. Leone Oreste (Roma). 2 agosto Al sig. Ormea Paolo, della diocesi di Ivrea. » » Al sig. Canti Luciano, del'arcidiocesi di Milano. » Al sig. Magni Enrico, della medesima arcidioeesi. » » Al sig. Marelli Antonio, della medesima arcidioeesi. Al sig. Zerbi Antonio, della medesima arcidioeesi. » » G Al sig. Aubrey Tommaso, dell'arcidiocesi di Louisville. » "A » Al sig. Dowd Giovanni, della medesima arcidioeesi. » » Al sig. Hartnett Timoteo, della medesima arcidioeesi. )) Al sig. Kelly Guglielmo, della medesima arcidioeesi. » » » Al sig. Lenihan Bernardo, della medesima arcidioeesi. )) » Al sig. Oertel Giovanni, della medesima arcidioeesi. )) » Al sig. Tafel Paolo, della medesima arcidioeesi. 11 » Al sig. Murphy Giuseppe E., della diocesi di Superior. 23 Al sig. Rigoletti Arrigo, della diocesi di Vicenza. » 26 Al sig. Allison Tommaso, della diocesi di San Diego. » Al sig. Ganahl Alfonso, della medesima diocesi. 26 Al sig. Cosulich Alberto, del patriarcato di Venezia. » 3 settembre » Al sig. Varin Renato, della diocesi di Versailles. 13 » Al sig. Schauif Giovanni (Brasile). » Al sig. Bot Teodoro Enrico, della diocesi di Haarlem. » Al sig. Panizza Sandro, dell'arcidiocesi di Trento. » 5 ottobre Al sig. Mattei Giovanni (Roma). La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa: 24 giugno 1955. Al Al » Al » Al sig. sig. sig. sig. Mentior Andrea, della diocesi di Liegi. Boukaert Giuseppe, dell'arcidiocesi di Malines. Buyse Raimondo, della medesima arcidioeesi. Dabin Giovanni, della medesima arcidioeesi. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale «00 24 giugno » » 1955. Al sig. Dauwe Ottavio, della medesima arcidiocesi » Al sig. Mertens de Wilmars Eugenio, della medesima arcidiocesi. » » » Al sig. Neyrinck Giorgio, della medesima arcidiocesi. » » » Al sig. Verheiden Camillo, della medesima arcidiocesi 5 luglio » Al sig. Casiraghi Alfredo dell'arcidiocesi di Milano. 1 agosto » Al sig. Chiesa Francesco, della medesima arcidiocesi. 2 » » Al sig. Cassi Ubaldo, della diocesi di Arezzo » » » Al sig. Gonnelli Cesare, della medesima diocesi. » » » Al sig. Valle Enrico, della diocesi di Biella. » » » Al sig. Pugno Evasio, della diocesi di Casale Monferrato. 2 » » Al sig. Corti Mario, dell'arcidiocesi di Milano. » » » Al sig. Reina Giulio, della medesima arcidiocesi. 10 » » Al sig. Alessi Francesco (Roma). 16 » » Al sig. Biava Osvaldo, dell'arcidiocesi di Milano. » » » Al sig. Dedé Giovanni, della medesima arcidiocesi. 26 » » Al sig. Battagel Attilio, del patriacarto di Venezia. » » » Al sig. Scattolin Leone, del medesimo patriarcato. 30 » » Al Conte Passi Marco Celio, del medesimo patriarcato. » » » Al sig. Parisi Pietro, del medesimo patriarcato. » » » Al sig. Renosto Renato, del medesimo patriarcato. 3 settembre » Al sig. Caporali Mario, della diocesi di Livorno. » » » Al sig. Cecioni Francesco, della medesima diocesi. 5 » » Al sig. Bolognino Giuseppe, della diocesi di Rimini. 24 » » Al sig. Blasetti Carlo (Roma). 13 ottobre » Al sig. Sansoni Angelo (Roma). 18 » » Al sig. Brambilla Angelo, della diocesi di Cremona. -20 » » Al sig. Albertini Cesare, dell'arcidiocesi di Milano. » » » Al sig. Bellati Giovanni, della diocesi di Treviso. Il Cavalierato dell'Ordine di san Silvestro Papa: 24 marzo 27 maggio 24 giugno » » » » » » 5 luglio » » 2 agosto » » » » .» » 1955. » » » » » » » » » » » Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. Tondreau Roberto, della diocesi di Tournai. Palmieri Francesco, dell'arcidiocesi di Cosenza. Cools Carlo, dell'arcidiocesi di Malines. Vandewijgaerden Francesco, della medesima arcidiocesi. Al sig. Van Uytvanck Giuseppe, della medesima arcidiocesi. Al sig. Verhaegen Luigi, della medesima arcidiocesi. Al sig. Fralassi Giulio, dell'arcidiocesi di Siena. Al sig. Gorelli Mario, della medesima arcidiocesi. Al sig. Aceto Pierino, della diocesi di Casale Monferrato. Al sig. Bonacina Alessandro, della diocesi di Como. Al sig. Ganio Giovanni, della diocesi di Ivrea. Al sig. Lousberg Federico, della diocesi di Liegi. An. et vol. XXXXY1I 23 Decembris 1955 (Ser. Il, v. XXII) - N. 17 ACTA APOSTOLICAE C O M M E N T A R I U M SEDIS O F F I C I A L E ACTA PII PP. XII CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I MYSURIENSIS (OOTACAMUNDENSIS) B D I O E C E S I j M Y S U R I E N S I Q U A E D A M T E R R I T O R I A S E P A R A N T U R , Q U A E I N NOVAE D I O E CESIS FORMAM REDIGUNTUR, PIUS (( OOTACAMUNDENSIS )) APPELUANDAE. EPISCOPUS S E R V U S S E R V O R U M DEI AD P E R P E T U A M REI M E M O R I A M Nuntiatur in psalmis (Ps. 71, 11) fore ut omnes gentes, nato domino rerum luceque oborta splendidissimo veritatis, venirent divinam ac tremendam Dei maiestatem adoraturae. Quod ecce magnam partem verum factum est, cum ex omnibus populis agmina et Ecclesiam petant et clarissimam eius doctrinae lucem exoptent. Quam rem considerans in sua quoque dioecesi feliciter evenisse, venerabilis Frater Renatus Feuga, Episcopus Mysuriensis, necessitatibus sui populi aptius consulendi gratia, petiit ut, separatis a sua Sede quibusdam territoriis, nova dioecesis conderetur. Quae Nos consilia omnino probantes, post auditos venerabiles Fratres Nostros S. R. E. Cardinales S. Congregationi Fidei Propagandae praepositos, ac venerabilem Fratrem Martinum Lucas, Archiepiscopum titulo Adulitanum et in India Apostolicum Internuntium; eorum consensum supplentes qui aliquid iuris vel habeant in negotio, vel sese habere arbitrentur, de Nostra summa et apostolica pote51 - ACTA, vol. XXII, n. 17. — 23-12-1955. 802 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale state haec decernimus et iubemus. A dioecesi Mysuriensi, quae est in India, quaeque latissima est, territorium distrahimus regionis de Nilgiris, quae dicitur, et eam partem regionis de Coimbatore quae est ad septemtrionem fluminis Bhavani, excluso tamen taluk de Kollegal, ut eorum lingua dicitur. Ex quo territorio novam constituimus dioecesim, quae ab urbe Ootacamund appellabitur Ootacamundensis. Huius Ecclesiae Episcopus tamquam Sedem et domicilium hanc ipsam civitatem habebit; cathedram vero suae iurisdictionis in templo a S. Corde Iesu cognominato collocabit. Quam ereximus dioecesim clero indigenae regendam atque curandam tradimus, qui, spes est, nihil omittet tuendae christianae veritati eidemque apud populum magno animo diffundendae. Ad modo conditam Ecclesiam eadem spectabunt iura et honores quae ornare solent quamlibet eiusdem dignitatis ecclesiasticam circumscriptionem. Itidem omnes Episcoporum honores et obligationes Ootacamundensi Praesuli cedent. Qui praeterea Bangalorensi Metropolitae subiectus erit, sicut et Ecclesia, quam reget, suffraganea erit eiusdem nominis Sedi. Volumus insuper ut Canonicorum Collegium condatur, quo Episcopus utatur sive consiliis exquirendis, sive sacris caerimoniis sollemnius peragendis. Quod si ad praesens ob rerum adiuncta haud facile sit factu, permittimus ut Canonicorum loco Consultores dioecesani deligantur. Seminarium saltem elementarium Episcopus exstruendum curet : sunt enim pueri, quos Deus ad sacerdotii munera vocaverit, ceu flores fovendi, ut quam aptissime potest ad tam sublime officium pietate, studio, morum suavitate parentur. Mensa episcopalis, quam vocant, his bonis constabit : congrua videlicet parte, quae novae Sedi obveniet ex divisione bonorum iuxta canonem 1500 C. I. C; Curiae fructibus; oblationibus tandem sive rerum sive pecuniarum quibus fideles christiani solent Ecclesiam iuvare. Ootacamundensis dioecesis regimen et administratio ; item electio Vicarii Capitularis, Sede vacante ; iura postremo cleri et populi aliaque huiusmodi, Iuris Canonici praescriptis omnino regantur. Peculiari vero modo iubemus ut documenta et acta, quae ad novam dioecesim spectant, quam primum a Curia Mysuriensi ad Curiam Ootacamundensem mittantur, in tabulario religiose asservanda. Quae his Litteris Nostris mandavimus efficienda curabit venerabilis Prater Martinus Lucas, cuius mentionem fecimus, factis ad id potestatibus quas poterit ipse cuilibet viro subdelegare, si opus fuerit, dummodo in ecclesiastica dignitate constituto. Peracti vero negotii idem venerabilis Prater documenta exarari faciet, quorum exempla, sincere scripta, ad S. Congregationem Fidei Propagandae quam primum mittet. Quod Acta Pii Pp. XII 803 si eo tempore, quo res erit ad exitum deducenda, alius eidem Internuntiaturae Apostolicae in India praeerit, huic eadem peragendi mandatum damus et potestatem facimus. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis siye manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderetur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die tertio mensis Iulii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quinto, Pontificatus Nostri septimo decimo. CELSUS Card. COSTANTINI S. R. E. Cancellarius PETRUS Card. FUMASONI BIONDI 8 Congr. de Propaganda Fide Praefectus Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Silvius Sericano, Proton. Apost. Caesar Federici, Proton. Apost. Loco © Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. LXXXXI, n. 12. 804 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II BELLOHORIZONTINAE-ADAMANTINAE (SEPTEMLACUNENSIS) AB ARCHIDIOECESIBUS BELLOHORIZONTINA ET ADAMANTINA QUAEDAM SEPARANTUR C U R I A E , E X Q U I B U S NOVA E F F I C I T U R D I O E C E S I S ( ( S B P T E M L A C U N E N S I S ) ) . PIUS EPISCOPUS SERVUS S E R V O R U M DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Clementissimi Servatoris vices qui hisce sustinemus in terris, « qui vult omnes homines salvos fieri et in agnitionem veritatis venire » (I Tim. 2, 4), totis contendimus viribus, immo ad extremum vitae spiritum con-, tendemus, ut omnibus populis, quos patris amore diligimus, aptior in dies aditus ad aeternam pateat salutem. Quoniam igitur venerabilis Frater Armandus Lombardi, Archiepiscopus titulo Caesariensis Philippi et in Brasilia Apostolicus Nuntius, arbitratus se christianorum utilitatibus consulere, qui mediam incolunt regionem eius Civitatis, cui nomen vulgo « Minas Gérais », hanc rogavit Apostolicam Sedem ut, divisis ab archidioecesibus Bellohorizontina atque Adamantina quibusdam territoriis, cathedralis exinde constitueretur Sedes, hasce accipiendas esse preces censemus. Auditis itaque venerabilibus Fratribus Antonio dos Santos Cabrai, Bellohorizontino Archiepiscopo, et Iosepho Newton de Almeida Batista, Archiepiscopo Adamantino, atque eorum consensu suppleto, qui in hoc negotio sua quomodocumque interesse existiment ; re attente cogitata, de consilio venerabilium Fratrum Nostrorum S. B. E. Cardinalium Negotiis Consistorialibus praepositorum ac de summa Nostra potestate sequentia statuimus. Ab archidioecesi Bellohorizontina id territorii separamus, quod quattuordecim complectitur curias vulgato nomine : Santo Antonio, Sant'Ana, Baldim, Fortuna, Inhaúma, Jaboticatubas, Jequitibá, Maravilhas, Martinho Campos, Matosinhos, Papagaio, Pequi, Pompéu, Prudente de Moráis ; item ab Adamantinae archidioecesis iure hasce quinque eximimus curias, vulgo : Cedro, Lagóa Bonita, Paraopeba, Pirapama, Biacho Fundo ; ex quibus regionibus novam efficimus dioecesim Septemlacunensem appellandam, quae iisdem terminabitur finibus atque omnes simul curiae, quas supra dinumeravimus. Acta PU Pp. XU 805 Septemlacunensem ergo dioecesim ut suffraganeam subdimus metropoli Bellohorizontinae, eiusque Episcopum iure obnoxium Archiepiscopo Bellohorizontino volumus. Decernimus pariter ut idem Praesul sedem ac domicilium in urbe vulgo « Sete Lagôas » statuat, a qua nova dioecesis nomen mutuatur, cathedram vero suae auctoritatis collocet in aede S. Antonii Patavini, inibi exstante ; quod templum, quemadmodum urbem atque dioecesim, de quibus loquimur, iisdem decoramus honoribus, iuribus ac privilegiis quae ad ceteras episcopales urbes, cathedrales aedes atque dioeceses spectant; Episcopum vero et iuribus instruimus et oneribus astringimur, quae episcopalem consequuntur dignitatem. Ut vero in Septemlacunensi cathedrali templo divinus cultus debita magnificentia habeatur atque Praesul eorum virorum corona iuvetur, qui animi ingeniique dotibus praestent, volumus ut Ganonicorum Collegium cito erigatur iuxta peculiares normas, quas per alias sub plumbo Litteras describemus ; quoadusque vero huiusmodi Collegium condi nequeat, concedimus ut Canonicorum loco dioecesani Consultores eligantur. Episcopalis vero mensa sive Curiae fructibus constabit, sive a fidelibus rebus pecuniisque sponte oblatis, sive bonis quae, peracta divisione rerum opumque mensarum Bellohorizontinae et Adamantinae, huic dioecesi pro rata parte contingent, servatis iussis canonis 1500 C. I. C. Quandoquidem autem summa est conferenda diligentia ad pueros educandos, quos Christus suavissimo ductu ad sacerdotium traxerit ineundum, Septemlacunensis Episcopus curabit seminarium saltem elementarium quam primum erigendum, ad iuris normam et iuxta praescripta a S. Consilio Seminariis studiorumque Universitatibus praeposito data, ex eodemque optimos quosque eliget adulescentes, quos in hanc almam Urbem mittet, in Pontificio Ephebeo Piano Latino Brasiliano philosophia ac theologia rite imbuendos. Quod autem ad novae dioecesis regimen et administrationem attinet, item ad Capitularem Vicarium renuntiandum, cum Sedes vacaverit, ad fidelium et sacerdotum iura et officia, ad aliaque huiusmodi, servanda praecipimus quae Codex Iuris Canonici iubet. Decernimus quoque ut simul ac dioecesis Septemlacunensis erectio ad effectum deducta fuerit, clerici Ecclesiae illi habeantur addicti, cuius territorium recte et inre incolunt, utque omnia documenta et acta, quae ad novam Sedem ad eiusque clericos, fideles ac temporalia bona spectant, a metropolitanis Bellohorizontina Adamantinaque Curiis cito ad Septemlacunensem Curiam mittantur, in eius tabulario custodienda. Venerabilem denique Fratrem Armandum Lombardi, quem supra nominavimus, ad ea quae hisce Litteris praescripsimus efficienda deligimus, vel eum qui eo Acta 806 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tempore, quo haec iussa ad effectum adducentur, Apostolicae praeerit in Brasilia Nuntiaturae ; cui vero obtigerit hoc exsequendum opus illi omnes ad id necessarias facimus potestates, quae etiam cuilibet subdelegari poterunt, si opus fuerit, dummodo ecclesiastica dignitate pollenti, onusque imponimus effectum negotium in acta referendi eorumque fide digna exempla ad S. Consistoriale Consilium quam primum mittendi. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die sexto decimo mensis Iulii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quinto, Pontificatus Nostri septimo decimo. CELSUS Card. COSTANTINI $ Fr. ADEODATUS I. Card. PIAZZA S. R. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Silvius Sericano, Proton. Apost. Caesar Federici, Proton. Apost. L o c o £ß P l u m b i In Ap. Cane, tab., vol. LXXXXI, n. 80. Acta Pii Pp. XII 807 III NOVAE LISBONAE ( S AD AB ANDEIROPOLIT ANAE) A D I O E C E S I N O V A E L I S B O N A E D U O D I S T R A H U N Ï U R C I V I L E S D I S T R I C T U S , E X QUIB U S NOVA D I O E C E S I S E F F I C I T U R , ( ( S A D A B A N D E I R O P O L I T A N A ) ) N U N C U P A N D A . PIUS EPISCOPUS S E R V U S S E R V O R U M DEI A D P E R P E T U A M REI M E M O R I A M Ad Christi evangelium satius praedicandum atque ad eorum utilitatem fovendam, qui Lusitanas incolunt Africae Occidentalis Regiones, venerabilis Frater Fernandus Cento, Archiepiscopus titulo Seleuciensis Pierius et Apostolicus in Lusitana Republica Nuntius, ab hac Sancta Sede poposcit, iuxta pacta inter Romanam Sedem ac Lusitanam Rempublicam, die septimo mensis Maii anno millesimo nongentesimo quadragesimo conventa et die primo insequentis mensis Iunii rata habita, ut duae regiones vulgo « Huila » et « Moçamedes » e Novae Lisbonae dioecesis iure eximerentur eaedemque in novae formam redigerentur dioecesis. Nos eapropter, quibus misericors Deus arcano consilio universae tradidit regimen Ecclesiae, huiusmodi precibus libenter cedendum arbitramur : spem enim concipimus hanc novam territorii descriptionem valde esse ibi catholicae rei profuturam. Audita igitur sententia venerabilium Fratrum Danielis Gomes Junqueira, Episcopi Novae Lisbonae, et Moysis Alves de Pinho, Luandensis Archiepiscopi, aliorumque pariter sacrorum Antistitum Lusitanae Regionis, cui nomen vulgo « Angola » ; consensu pariter eorum suppleto, qui in hac re aliquid iuris vel habeant vel se habere putent, reque attento cogitata studio, de summa Nostra potestate haec quae sequuntur statuimus et decernimus. A dioecesi Novae Lisbonae eam partem separamus quae territoria vulgato nomine « Huila » et « Moçamedes » complectitur, ex eaque novam dioecesim efficimus Sadabandeiropolitanam appellandam, quae, ut patet, e duobus Districtibus, ita in unum redactis, constabit quaeque ipsorum simul Districtuum finibus terminabitur. Quocirca decernimus ut novae dioecesis caput ea sit urbs quam populus « Sá da Bandeira » appellat, a qua dioecesis suum sumit nomen ; ut eius Episcopus in eadem sedem ac domicilium collocet, ibidem- 808 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale que cathedram pontificalis magisterii in templo S. Iosephi, B. M. V. Sponsi, statuat, quod ad cathedralis aedis gradum perducimus, cum omnibus iuribus et honoribus ceterarum eiusdem dignitatis aedium propriis ; ut denique idem Episcopus eiusque successores iis honoribus ac privilegiis gaudeant at oneribus astringantur, quibus ceteri per terrarum orbem Episcopi et fruuntur et onerantur. Volumus pariter ut haec Sedes uti suffraganea subdatur metropolitanae Luandensi Ecclesiae, eiusque Praesul iuri Luandensis Archiepiscopi subiciatur. Ut vero in cathedrali templo divinus cultus statis caerimoniis rite habeatur, utque Episcopus consilio et opera praestantiorum huius dioecesis virorum iuvetur, iubemus ut quam primum inibi Canonicorum Collegium constituatur, iuxta normas aliis sub plumbo Litteris a Nobis describendas ; quoadusque tamen id fieri nequeat, libenter sinimus Canonicorum loco dioecesanos eligi Consultores. Ad mensam autem episcopalem quod attinet, eam efficient sive dos a publica auctoritate ex more largienda; sive Curiae fructus; sive denique bona quae, divisis pro rata parte Novae Lisbonae mensae rebus ac facultatibus, huic obvenient dioecesi; qua in peragenda divisione iussa canonis 1500 C. I. C. religiose serventur. Cum praeterea bonae spei adulescentes, quos Christi atque animorum amor ad sacerdotium allexerit, diligentissime sint ad omne huiusmodi officii munus instruendi, decernimus quoque ut Sadabandeiropolitanus Episcopus seminarium saltem elementarium quam primum erigat ad iuris normam et iuxta leges a S. Consilio Seminariis studiorumque Universitatibus praeposito traditas, indigenae clero apte educendo. Volumus pariter ut Iuris Canonici praescriptis ea regantur, quae ad novae Ecclesiae regimen et administrationem respiciunt, itemque ad eligendum Capitularem Vicarium, cum Sedes vacaverit, ad fidelium ac sacerdotum iura et onera ; ut praeterea, erecta nova Ecclesia, clerici dioecesi illi addicti censeantur, cuius territorium iure optimo incolunt; ut denique omnia documenta et acta, quae ad novam Sedem ad eiusque clericos, fideles ac temporalia bona spectent, a Curia Novae Lisbonae ad Sadabandeiropolitanam Curiam sedulo mittantur, in eius tabulario custodienda. Quae his Litteris descripsimus efficienda curabit venerabilis Frater Fernandus Cento, quem iam diximus, vel is qui, quo tempore haec ad rem adducentur, Apostolicae in Lusitana Bepublica Nuntiaturae praeerit ; cui vero contigerit hoc exsequendum opus, illi et necessarias ad id facimus potestates, cuilibet, si opus fuerit, viro subdelegandas, dummodo in ecclesiastica dignitate constituto, et onus imponimus de effecto negotio tabellas exsequendi, earumque exempla ad S. Consistoriale Consilium cito mittendi. Has vero Litteras nunc et in Acta PU Pp. XII 809 posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die septimo et vicesimo mensis Iulii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quinto, Pontificatus Nostri decimo septimo. CELSUS Card. COSTANTINI $ Fr. ADEODATUS I. Card. PIAZZA S. R. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Silvius Sericano, Proton. Apost. Caesar Federici, Proton. A^post. L o c o £& P l u m b i In Ap. Cane, tab., vol. LXXXXI, n. 8/f. Acta 810 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale L I T T E R A E APOSTOLICAE I T E M P L U M DEO I N H O N O R E M B . M A R I A E V . I M M A C U L A T A E G E N E V A E C O N S E C R A T U M HONORIBUS BASILICAE MINORIS INSIGNITUR. PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Nominis Catholici in urbe Geneva revigescentis signum perhibetur esse Templum, quod paulo post sollemniter pronunciatum dogma Immaculati Beatae Mariae Virginis Conceptus exstructum fuit eidemque Deiparae primae labis experti consecratum. Hoc in opere parando multi cives, nulla mercede accepta, non paulum laboris, raro piae alacritatis exemplo, consumpserunt, ad hoc Mariani cultus perficiendum domicilium Christifideles e pluribus nationibus contulerunt stipem. Neque praetermittendum Pium PP. IX, rec. mem., Decessorem Nostrum, pro sua erga Beatam Mariam Virginem pietate, pecuniae summam haud modicam esse largitum, atque eiusdem Immaculatae Deiparae statuam, quae in Pontificia eius asservabatur diaeta et coram qua ipse Caelorum Reginae solebat supplicare, huic Templo donavisse. Quod Simulacrum, utpote religiosissimum apud Catholicos cives Genevenses, anno millesimo nongentesimo trigesimo septimo, Episcoporum, Sacerdotum e prioribus, populi fidelis astante corona, auro diademate, Nostro nomine et auctoritate, fuit redimitum. Tanta est autem huius Templi dignitas ut princeps sit omnium sacrarum Aedium, ad Ecclesiam Catholicam pertinentium, quas Genevae est cernere. Eo Christifideles frequentes accedunt, Dei hominumque Matrem in vota vocaturi, ibi cotidie sub vesperum, precatoriam vol ventes coronam, Augustam Virginem honestissimis venerantur obsequiis, quin publicae rei Moderatores, cum munus ineunt, sacris ibi in praesenti intersunt. Multi denique Catholici, ad conventus legati, qui ex omnibus nationibus solent Genevam cogi, hoc Templum adeunt Deum exoraturi ut incepta sua atque consilia fortunet. Ceterum neque artificiosis caret operibus, quae inter tabula Beatae Mariae. Virginis, saeculo quinto decimo picta, atque olim in Templo principe Genevensi, scilicet antequam a novatoribus diriperetur, locata, dilaudatur, neque sacra supellectile eaque pretiosa. Plures quoque sacerdotes in religionis muneribus versantur ita ut animarum Acta PU Pp. XII 811 curationi affatim sit consultum. Quo autem Templo tam insigni, quod pronuntiatae veritatis Deiparam fuisse ab origine Immaculatam praeclarum est quoddam quasi monumentum, maior adiungeretur honor, hoc praesertim Mariano vertènte Anno, atque Christifideles ad impensiorem pietatem erga Dei Genetricem confirmaren tur, Venerabilis Frater Franciscus Charrière, Episcopus Lausannensis, Genevensis et Friburgensis, Nos rogavit ut eandem sacram Aedem Basilicae Minoris nomine ac iure donaremus. Quibus precibus libenter auditis, Nos, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Templum Deo in honorem Beatae Virginis Immaculatae Genevae consecratum ad dignitatem Basilicae Minoris evehimus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis, quae sacris Aedibus eodem titulo ornatis rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efiicaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum ex Arce Gandulfi, sub anulo Piscatoris, die iv mensis Augusti, anno m d c c c c l i i i i , Pontificatus Nostri sexto decimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis Gildo Brugnola a Brevibus Apostolicis II SANCTUS MATTHAEUS APOST. RATIONATORUM CAELESTIS CONSOCIATIONIS E NATIONE ITALICA COLLEGII PATRONUS DECLARATUR. PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Solent ex Ecclesiae instituto Caelestes Patroni Christifidelibus constitui, ut in huius saeculi caliginosis procellis habeant quorum superno nitantur praesidio, in quorum sese forment mores et virtutes. Est autem ad Nos allatum Itálicos Rationa- 812 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tores, foedere sociatos, Sanctum Matthaeum Apostolum aliquot iam annos ut peculiarem tutorem excolere eiusque honori sollemnia, die x x i mensis septembris, religiose celebrare. Quin mille annorum expleto spatio a quo sacrum huius Apostoli corpus Salernum fuit translatum, Rationatorum ex Italia ordo ea in urbe, proximo mense Septembri, conventum aget, atque in principe Templo, ubi tanti viri ossa contecta sunt sepulcro, titulum memoriae causa ponendum curabit. Hoc ergo festo tempore dato Praeses Consociationis e natione Italica Collegii Rationatorum submisse Nobis supplicavit ut Sanctum Matthaeum Apostolum eius, cui praeest, Sodalitatis Caelestem Patronum renuntiaremus. Quibus precibus, Venerabilis Fratris Demetrii Moscato, Archiepiscopi Salernitani, commendatione suffultis, libenti animo statuimus concedere. Quapropter, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, omnibus attente perpensis, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Sanctum Matthaeum Apostolum Consociationis ex natione Italica Collegi Rationatorum, seu vulgato nomine « Federazione Nazionale del Collegio dei Ragionieri », Caelestem apud Deum Patronum confirmamus, constituimus, declaramus, omnibus adiectis honoribus ac privilegiis liturgicis, quae coetuum Patronis rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque ad quos spectant, seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum ex Arce Gandulfi, sub anulo Piscatoris, die vi mensis Augusti, anno m d c c c c v i i i , Pontificatus Nostri sexto decimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis Gildo P r u g n o l a a Brevibus Apostolicis Acta Pii Pp. XII 813 III BEATA M A R I A V I R G O ( ( D E L T A L L A T ) ) P R A E C I P U A C A E L E S T I S P A T R O N A P A R O E C I A RUM : « ROCALLAURA, B E L L T A E L , V A L L B O N A DE LAS MONJAS, OMELLÓNS, B E L I A N E S , S A N M A R T I N D E V A L D Á , V I L E T , ROCAFORT, N A L E C H , C I N T A D I L L A , SOLIVELLA, OLLÉS, BEAUCAFIRT, SANANT ET ARBECA ) ) , ARCHIDIOECESIS TARRACONENSIS P R O C L A M A T U R . PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Almae Deiparae Simulacrum, quod per hominum aetates in sacra aede montis « Tallat» nuncupati pie asservabatur, saeculo vero proxime praeterito in curiale Sancto Laurentio dicatum templum oppidi « Rocallaura » appellati et intra fines Tarraconensis Archidioecesis positi, fuit translatum, religiosissimum est, quemadmodum accepimus, apud eius loci atque regionis incolas. Oatervatim enim eo solent accedere, Beatam Mariam Virginem in vota vocaturi, quae supplicum preces etiam prodigiis patratis interdum audivisse traditur. Quae Christifidelium erga Dei Genetricem pietas magnis est aucta incrementis hoc Mariano Anno, quo praeclara illa Imago, religionis causa, per oppida vicosque circumlata est. Tam laudabili permotus animorum alacritate, Dilectus Filius Noster Beniaminus Sanctae Romanae Ecclesiae Presbyter Cardinalis de Arriba y Castro, Archiepiscopus Tarraconensis, vota quoque depromens sacerdotum, publicae rei curatorum, Christifidelium, Nos rogavit ut Beatam Mariam Virginem, nomine « dei Tallat » appellatam, paroeciae oppidi « Rocallaura », aliarumque quattuordecim curiarum praecipuam apud Deum Patronam renuntiaremus. Nos autem, quibus nihil potius est quam ut cultum Almae Deiparae quoquoversus dilatemus, huiusmodi preces libenti animo censuimus admittendas. Quapropter, e Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra, deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi- perpetuumque in modum Beatam Mariam Virginem, « dei Tallat » nuncupatam, praecipuam apud Deum Caelestem Patronam ad Tarraconensem Archidioecesim pertinentium paroeciarum : « Rocallaura, Belltael, Vallbona de las Monjas, Omellóns, Belianes, San Martín de Valdá, Vilet, Rocafort, Nalech, Cintadilla, Solivella, Beaucafirt, Ollés, Sanant, Arbeca », constituimus ac declaramus, omnibus adiectis honoribus ac privilegiis liturgicis, quae principalibus Io- Acta 8 1 4 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale eorum Patronis rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum ex Arce Gandulfi, sub anulo Piscatoris, die v i i i mensis Augusti, anno m d c c c c l i i i i , Pontificatus Nostri sexto decimo. Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis De speciali mandato Sanctissimi Gildo B r u g n o l a a Brevibus Apostolicis EPISTULA ad e x c m u m p. d. de sanctis alfonsum mariam, tertio decimo vertente saeculo ab obitu s. episcopum martini i, tudertinum, pp. m. PIUS PP. XII Venerabilis Prater, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Christianae fidei horoës ante omnium oculos in exemplum proponere, quotiescumque se praebet occasio, opportunum profecto ac salutare consilium est; plurimum siquidem ad ingrediendum virtutis iter excitare animos solet horum virorum publice revocata memoria. Quapropter ubi primum comperimus istic, te auctore, sollemnes honores proxime habitum iri Decessori Nostro imm. mem. S. Martino I, Martyri, tertio decimo ab eius obitu exacto saeculo, susceptum a vobis consilium libenti sane animo probavimus. Idque eo iucundius Nobis evenit, quod de tanto viro gloriari addecet non modo civitatem istam, quae eum nascentem excepit, sed potiore iure Apostolicam hanc Sedem, in cuius fastis S. Martini gesta, aureis exarata litteris, praeclaram illam confirmant S. Augu- Acta Pii Pp. XII 815 stilli sententiam : «Ecclesia sancta... contra omnes haereses pugnans; pugnare potest, expugnari tamen non potest » Datus quippe ille catholico orbi divinitus visus est, ut inter aestuantes Auctus, nefasta desaeviente Monothelitarum doctrina, mysticam Ecclesiae navem firma manu reetoque itinere dirigeret. Etenim, ad fastigium Apostolicae dignitatis evectus, statim, unice christianae fidei sibi proposita causa, nullis ille pepercit curis laboribusque ut eorum venena coërceret; ac vel ipsam Byzantini Imperatoris arrogantiam, qui haereticorum patrocinium susceperat, minime veritus, impiis illius conatibus se veluti «civitatem munitam et... columnam ferream et... murum aereum » opponere non dubitavit. In quo asperrimo pro fide certamine incredibile plane est quam acerba et dura ipse, vecordi adversariorum furore petitus, ad extremum usque suae vitae diem animose pertulerit. Nempe, cum iussu Imperatoris vi captus Constantinopolim esset perductus, non vinculis, non contumeliis, non inauditis prorsus cruciatibus deterritus est, sed nihil optans magis, quam «explere bonum certamen, et abire ad eum quem desiderabat )), ad adversarios conversus, qui eum falsis criminibus accusabant, splendidum inter alia hoc dedit invictae animi fortitudinis testimonium : « Obsecro vos per Dominum, quodcumque vultis et definitis fieri in me, citius expíete. Novit enim Deus, maxima mihi dona tribuistis, quacumque me clade iugulaveritis » . Sanctissimo in hoc defixus proposito, aerumnis et inopia fractus, non victus, strenuae fortitudinis suae coronam paulo post in exsilio relegatus consecutus est ; dignus profecto quem coaevi admirabundi eum « adamantinum... Patrem » appellarent, et Ecclesia in martyrum numerum adscriberet. 1 2 3 4 5 Valde igitur opportunum est, ut tanti Pontificis gesta saecularibus hisce commemorationibus quasi reviviscant tempore hoc nostro, quo fortibus et constantibus exemplis christifidelium firmari animos oportet. Ac vos praesertim in inditum hunc Christi athletam Patronumque vestrum intueamini, dilecti filii; et conscientia avitae nobilitatis impulsi, ab eo sumite incitamentum et robur, ad vitam sancte agendam et ad fidem retinendam alacrius, eandemque voce et opere testandam fronte non pavida. 1 2 3 Migne, P. Ier. 1, Migne, * Migne, s Migne, L., X L , 6 3 5 . 18. P. L., LXXXVII, 117. P. L., LXXXVII, 114. P. L., LXXXVII, 111 816 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Haec Nos supplicibus a Deo precibus contendimus, atque dum in uberum fructuum spem erecti omnia fausta piis sollemnibus ominari gaudemus, Apostolicam Benedictionem tibi, Venerabilis Frater, cunctoque gregi tuo peramanter impertimus. Datum Romae apud S. Petrum, die xx mensis Octobris, anno MDCCCCLv, Pontificatus Nostri septimo decimo. PIUS PP. XII ALLOCUTIONES I Cultoribus cinematographicae artis, ob Conventum internationalem Romae coadunatis. * II film ideale, efficace strumento di elevazione, di educazione e di miglioramento Nel dare, una seconda volta, con paterna effusione il Nostro benvenuto a voi, Signori, dediti all'attività cinematografica, desideriamo di confermare non solo la stima per le vostre persone e la vostra professione, ma altresì la vigile sollecitudine della Chiesa verso un così potente mezzo di diffusione del pensiero e del costume, qual è il cinematografo, con l'intento di contribuire ad elevarlo alla dignità di strumento della gloria di Dio e dell'umano perfezionamento. Nel ritornare pertanto su tale materia in questo nuovo incontro coi rappresentanti del « mondo cinematografico », Ci proponiamo d'integrare le considerazioni già esposte, mossi dalla persuasione della sua importanza, i cui motivi già ampiamente mostrammo. Di fronte ai gravi problemi che angustiano la presente età, e che certamente attraggono le Nostre più premurose cure, questo del cinema potrebbe ad alcuni apparire un argomento secondario, tale cioè da non meritare la particolare sollecitudine che gli dedichiamo. Certamente il cinema, essendo per sua natura arte e svago, sembra che dovrebbe rimanere contenuto quasi ai margini della vita, retto, beninteso, dalle comuni leggi che regolano le ordinarie attività umane, ma poiché, di fatto, è divenuto per la pre* H a b i t a d i e 28 O c t o b r i s m e n s i s a. 1 9 5 5 . Acta Pii Pp. XI1 817 sente generazione un problema spirituale e morale d'immensa portata, non può essere trascurato da coloro che hanno a cuore la sorte della parte migliore dell'uomo e del suo avvenire. Soprattutto poi non può venir negletto dalla Chiesa e dai suoi Pastori, alla cui vigilanza non deve sottrarsi alcuna questione morale, specialmente se si ripercuote con conseguenze incalcolabili su innumerevoli anime ; ma altresì da tutti gli onesti e pensosi del bene comune, i quali sono persuasi a ragione che ogni problema umano, grande o piccolo, affonda le radici nello spirito più o meno offuscato e che nello spirito, una volta illuminato, va debitamente risolto. Tornerà forse a disdoro della nostra età che molti, massime se debolmente formati nell'animo, si lasciano indurre a dare una determinata condotta alla loro vita privata e pubblica dalle finzioni artistiche e dalle vane ombre di uno schermo : tuttavia questo fatto non cessa di essere importante e degno di considerazione con una serietà proporzionata agli effetti. In un domani di decadimento spirituale e civile, del quale sarebbe corresponsabile la non disciplinata libertà dei filmi, quale rimprovero ne verrebbe alla saggezza degli uomini d'oggi, come a coloro che non seppero dirigere uno strumento così adatto ad educare ed elevare gli animi, ed invece lasciarono che si tramutasse in veicolo di male ! Questa fiducia, che Noi nutriamo per il cinematografo, come efficace <Ì positivo strumento di elevazione, di educazione e di miglioramento, Ci muove ad esortare i suoi artefici e produttori, affinchè compiano ogni sforzo per affrancarlo non solo dalla decadenza artistica, ma soprattutto dalla complicità della depravazione, e a prospettare invece loro le limpide regioni del film ideale. Di questo già esponemmo i caratteri propri, ma solo nel primo dei tre aspetti che esso offre all'esame, e, cioè in relazione al soggetto, vale a dire all'uomo al quale il film ideale è presentato. Ora passiamo a spiegare il secondo punto, cioè : 2.* — Il film ideale, considerato in relazione all'oggetto, ossia al suo -contenuto. U film considerato in relazione all'oggetto, ossia al suo contenuto Affinchè, nel tratteggiare il film ideale quanto al contenuto, non si abbia a sconfinare in esigenze improprie, ma si colgano, invece, gli eleimenti essenziali, occorre tener presente la riflessione già esposta sul * V . 1 ° I l f i l m i d e a l e i n r e l a z i o n e a l soggetto, p a g . 507 s s . 52 - ACTA, rol. XXII, n. 17. — 23-12-1955. •818 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nucleo assoluto racchiuso nella relatività dell'ideale, cioè l'essere proprio del film, la sua specifica bontà, il proprio suo pregio. Torna perciò opportuno rammentare il concetto dell'ideale : ciò cui nulla manca di quel che deve avere, e che, anzi, lo possiede in grado perfetto. Poiché il film riguarda l'uomo, sarà ideale quanto al contenuto quello che si adegua, in forma perfetta ed armonica, alle primordiali ed essenziali esigenze dell'uomo stesso. Esse sono fondamentalmente tre : la verità, la bontà, la bellezza, quasi diffrazioni, attraverso il prisma della conoscenza, dell'illimitato regno dell'essere, che si estende al di fuori dell'uomo, nel quale esse attuano una sempre più vasta partecipazione all'essere medesimo. È vero che, nei singoli casi, colui che si adopera, mediante l'arte o la coltura, di porre l'uomo a parte di quel regno, si accorge in fine di aver sodisfatto ben poco la sua insaziabile sete; tuttavia gli resta il merito di aver saputo distogliere a suo vantaggio un qualche rivolo della originale pienezza del vero, del buono, del bello, nella misura del possibile e scevro da contaminazioni : ha conciliato, in altre parole, la relatività dell'ideale col suo concetto assoluto. Orbene, può il film essere un adatto veicolo di questa triade nell'animo dello spettatore? può esserne tramite eccellente, e, nei limiti dei suoi propri metodi, perfetto? La risposta deve essere affermativa, benché non sempre si verifichi, neppure nel caso di un film degno d'essere classificato buono, ma che, per difetto di qualcuno degli elementi o della armonia tra di essi, resta al di fuori delle regioni ideali. È chiaro che il contenuto, ossia la scelta dell'argomento, tale da rispecchiare il più fedelmente possibile la realtà buona e bella, è d'importanza fondamentale nella creazione del film ideale; ma è parimenti riconosciuto dagli specialisti che non ogni scelta è possibile, poiché non di rado si frappongono ostacoli di natura del tutto pratica, che arrestano gli artefici sulla soglia dell'ideale, come, per esempio, l'intrinseca impossibilità di rappresentare visibilmente alcune verità, bontà e bellezze. Il film non può presumere, nè deve arrischiarsi ad affrontare argomenti che sfuggono al dominio dell'obiettivo, che non possono tradursi in immagini, ribelli come sono ad ogni interpretazione scenica, per motivi sia tecnici che artistici, o per altri riguardi, quali possono essere ragioni di tatto sociale e naturale, di rispetto e di pietà, o anche di prudenza e di sicurezza per le vite umane. Nonostante, però, queste limitazioni, talune intrinseche ed altre pratiche, il campo degli argomenti rimane ampio e ricco, vantaggioso e attraente, qualunque possa essere l'elemento di quella triade che predomini nel singolo film. Acta Pii Pp. XII 819 Film d'insegnamento Discorrendone in particolare, citeremo in primo luogo il film che si propone l'insegnamento, la cui principale attrazione è costituita dalla verità, in quanto accresce le cognizioni dello spettatore. Vi è, senza dubbio, in questo genere, un ideale possibile a conseguirsi e le cui norme possono essere compendiate così : ciò che esso offre in cognizioni, in illustrazione, in approfondimento, deve esser esatto, chiaramente intelligibile, condotto con perfetto metodo didattico e con elevate forme artistiche. Filmi di puro insegnamento sono relativamente rari ; il più delle volte, forse per riguardo alla diversa preparazione del pubblico, anziché approfondire l'argomento, lo sfiorano, restringendosi a dare le idee sostanziali. Eppure, se si tien conto della sete di coltura che il pubblico dimostra di avere, e del cui difetto spesso si rammarica, questa specie di film, purché attuato con ideale perfezione, sarebbe da per tutto bene accolto, mentre, debitamente sviluppato ed esteso, tornerebbe a vantaggio del civile progresso. La conferma è data dalla non rara produzione e dal felice successo di filmi basati sulle scienze naturali, alcuni dei quali meritano il titolo di filmi ideali. La natura, infatti, quale si offre allo sguardo dell'attento osservatore, palesa ricchezze inesauribili del buono e del bello, rispecchianti con trasparente sincerità, la infinita sovrabbondanza della perfezione e della bellezza del suo Creatore. Il film può mietere a piene mani nel suo triplice regno, e percorrere, mediante i mezzi tecnici di cui dispone, le armoniose vie della creazione, aperte dalle scienze fisiche e biologiche, sia nelle immensità dei cieli, che negli intimi recessi del microcosmo. Non si assiste senza fremiti di maraviglia a filmi, i quali trasportano in mondi sconosciuti e talora insospettati, che nessun altro mezzo, più del cinema, saprebbe rappresentare così al vivo. Talora incanta e soggioga la maestà dei colossi montani, tal altra l'irresistibile furore delle tempeste nell'oceano, la solitudine dei ghiacci polari, la immensità delle foreste vergini, la tristezza delle sabbie desertiche, la vaghezza dei fiori, la trasparenza delle acque, l'irruenza delle cascate, la eleganza delle aurore boreali : visioni tutte, che, riprodotte con fedeltà 820 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale e illustrate da sobri commenti di parola e di musica, s'imprimono nell'animo come le immagini di un viaggio. Maggior stupore e ricchezza di cognizioni offre lo svolgersi della vita nei filmi — anche questi non infrequenti, — che svelano i segreti del regno animale, e sono ottenuti da esperti autori e produttori dopo estenuanti giorni e mesi di appostamenti e di osservazioni, trascorsi in condizioni disagiate nelle foreste e nei deserti inospitali, sui fiumi e nelle profondità marine. Quale testimonianza della ricchezza e della molteplicità della natura si trae da tali filmi, non meno di altri atti a calmare, ricreare, rinfrancare lo spirito ! Con pari diletto ed istruzione, altri filmi possono scrutare l'uomo stesso, in cui la struttura organica, il comportamento funzionale, i processi terapeutici e chirurgici per ricondurlo a sanità, presentano oggetti di alto interesse. Se poi si passa alle opere dell'uomo, neppure mancano gli orgomenti adatti ad essere elaborati artisticamente e a diffondere su larga scala la coltura. Si dicono appunto filmi di coltura quelli che descrivono le diverse stirpi, i costumi, il folklore, le civiltà, e più in particolare i modi di lavoro, i sistemi agricoli, le vie di traifico per terra, mare e cielo, i mezzi di comunicazione, i tipi di abitazione e di residenza nelle differenti età, colti dall'obiettivo nei molteplici stadi del loro sviluppo, che prende le mosse dalla primitiva capanna di fogliame, per giungere alle nobili dimore, ai monumenti architettonici, agli arditi grattacieli delle città moderne. Bastano questi accenni per dimostrare che il film istruttivo, purché trattato con giusta misura di dati scientifici, presentato sotto luci nuove, e ravvivato da un sincero soflio d'arte, sufficiente per allontanare l'idea d'un insegnamento rigorosamente scolastico, può, per quel che riguarda il contenuto, offrire con facilità allo spettatore tutto ciò che egli si attende in questo genere da un film ideale. F i l m d i azione Ben più difficile invece si presenta l'impresa nel film di azione, quello, cioè, che intende rappresentare ed interpretare la vita e la condotta degli uomini, le loro passioni, aspirazioni e lotte. In questa sorte di argomenti il film ideale non è cosa di tutti i giorni • eppure tali filmi sono, rispetto al numero, di gran lunga i più comuni. Mentre ciò dimostra che un simile genere è maggiormente richiesto ed Acta Pii Pp. III 821 apprezzato dal pubblico, prova nello stesso tempo le serie difficoltà che la sua attuazione offre al film ideale. Già esponemmo, parlando dell'importanza della cinematografìa, e studiando la cosa da parte dello spettatore, in che consista l'attrattiva del film di azione, quali influssi esso esercita nell'animo e a quali reazioni psicologiche esso dia luogo. Le medesime riflessioni ora ritornano in esame, considerate però nelle loro cause, la prima delle quali è certamente il contenuto, ossia la materia che si sceglie a trattare. Ora proprio nella scelta del contenuto cominciano le difficoltà per l'autore o produttore coscienzioso, che si propone il film di azione ideale ; altre ne sopraggiungono, in appresso, dalla configurazione e delimitazione, specialmente nei momenti più rilevanti, della stessa materia ; altre ancora, e non sempre sormontabili, dalla disponibilità di attori, che siano idonei a dare espressione umanamente ed esteticamente perfetta all'oggetto prescelto. Può dunque ogni materia rappresentabile essere accolta da chi si propone il film ideale? Sono già stati indicati alcuni motivi di esclusione, fondati su riguardi morali, sociali, umani, che necessariamente restringono la indiscriminata libertà di scelta. Due particolari quesiti, però, meritano d'esser considerati con maggior cura. F i l m di argomento religioso Il primo è : nei filmi d'azione è permesso di assumere come materia argomenti religiosi? La risposta è che non si vede perchè tali argomenti dovrebbero essere generalmente e in massima esclusi, tanto più che l'esperienza, tentata in questo genere, ha già dato qualche buon risultato in filmi di contenuto strettamente religioso. Ma anche quando il tema non è espressamente tale, il film ideale di azione non dovrebbe ignorare l'elemento religioso. E stato infatti notato che anche filmi moralmente irreprensibili possono tuttavia riuscire spiritualmente dannosi, se offrono allo spettatore un mondo, in cui non si fa alcun accenno a Dio e agli uomini che credono in Lui e Lo venerano, un mondo in cui le persone vivono e muoiono come se Dio non esistesse. Può essere talvolta sufficiente in un film un breve momento, una parola su Dio, un pensiero verso di Lui, un sospiro di fiducia in Lui, una implorazione di aiuto divino. La grande maggioranza del popolo crede in Dio, e nella sua vita il sentimento religioso ha una notevole .•822 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale parte. Nulla quindi di più naturale e di più opportuno che se ne tenga debitamente conto nel film. D'altra parte, bisogna riconoscere che non ogni fatto o fenomeno religioso è trasferibile sullo schermo, o per la intrinseca impossibilità di esser configurato scenicamente, o perchè la pietà ed il rispetto vi si oppongono. Inoltre l'argomento religioso presenta spesso per autori ed attori specifiche difficoltà, tra cui la principale forse consiste nel come evitare ogni traccia di artificioso e di manierato, ogni impressione di macchinalmente imparato, poiché la vera religiosità è, per sè, contraria all'esteriore ostentazione, e non si lascia facilmente « recitare ». L'interpretazione religiosa, quando anche sia condotta con retta intenzione, raramente reca l'impronta di cosa veramente vissuta, e quindi comunicabile allo spettatore. Un'altra questione, alla quale è difficile dare una risoluta risposta, è : se sia argomento idoneo e conveniente per un film di azione la descrizione comparata di varie confessioni religiose. Esempi di questi filmi non mancano, effettuati allo scopo di rappresentare le diverse forme di religiosità, sia ricavandolo da azioni reali, sia da scene a tale scopo recitate. In ogni caso, o che si tratti di filmi a scopo istruttivo, o che si voglia offrire allo spettatore la drammaticità dei contrasti tra due vite, indirizzate religiosamente in modo diverso, si esige una assai maggior finezza e profondità di sentimento religioso e di tatto umano, per non offendere e profanare ciò che agli uomini (anche se mossi da pensieri e sensi oggettivamente errati) è sacro. Le medesime cautele e necessarie limitazioni si impongono per i filmi storici che trattano di uomini e di avvenimenti, i quali furono al centro di contrasti religiosi, non del tutto sopiti : ivi il primo requisito è la verità : questa però deve sapersi conciliare con la carità, affinchè l'una non vada a scapito dell'altra. H film nella rappresentazione del male Il secondo quesito circa il contenuto del film ideale di azione riguarda la rappresentazione del male : è permesso scegliere, e con quali cautele si deve trattare il male e lo scandalo, che senza dubbio hanno una parte così importante nella vita dell'uomo? Certamente questa non potrebbe comprendersi, almeno nei grandi e gravi conflitti, se si chiudessero gli occhi alle colpe che ne sono spesso la causa. La superbia, l'ambizione Acta Pii Pp. XII 823 smodata, Pavidità di potere, la cupidigia di ricchezze, l'infedeltà, le ingiustizie, la dissolutezza, sono purtroppo i lineamenti del volto e delle azioni di molti, e la storia ne è intessuta amaramente. Ma una cosa è conoscere i mali, chiedendone alla filosofia e alla religione la spiegazione e i rimedi ; altra è farne oggetto di spettacolo e di svago. Ora però dar forma artistica al male, descrivere la sua efficacia e il suo sviluppo, le sue vie aperte e occulte, con i conflitti che esso genera o attraverso i quali avanza, ha per molti un quasi irresistibile fascino. Si direbbe che, in sede di narrazione e di rappresentazione, molti non saprebbero attingere altrove l'ispirazione artistica nè l'interesse drammatico, se non dal regno del male, anche se soltanto come sfondo per il bene, come ombra da cui balzi più netta la luce. A questa attitudine psichica di molti artisti corrisponde una analoga negli spettatori, della quale abbiamo già discorso. Orbene, può un film ideale assumere come contenuto un tale oggetto? I più grandi poeti e scrittori di tutti i tempi e di tutti i popoli si sono occupati di questa difficile e cruda materia, e lo faranno anche in avvenire. Una risposta negativa a tale domanda è naturale, qualora la perversità e il male sono offerti in ragione di loro stessi ; se il male rappresentato risulta, almeno di fatto, approvato ; se esso è descritto in forme eccitanti, insidiose, corrompitrici ; se è mostrato a coloro che non sono in grado di dominarlo e di resistergli. Ma quando non si dà alcuno di questi motivi di esclusione ; quando il conflitto col male, ed anche la temporanea sua vittoria, in rapporto con tuffo l'insieme, serve alla più profonda comprensione della vita, della retta sua direzione, del controllo della propria condotta, del chiarimento e consolidamento nel giudizio e nell'azione ; allora una tale materia può essere scelta e intrecciata, come parziale contenuto, nella intiera azione del film stesso. Si applica a questo il medesimo criterio che deve sovraintendere ad ogni simile genere artistico : la novella, il dramma, la tragedia, e ogni opera letteraria. Anche i Libri Sacri del Vecchio e del Nuovo Testamento, quale fedele specchio della vita reale, ospitano nelle loro pagine le narrazioni del male, della sua azione ed influsso nella vita dei singoli, come in quella delle stirpi e dei popoli. Anch'essi lasciano penetrare lo sguardo nel mondo intimo, spesso tumultuoso, di quegli uomini; raccontano i loro falli, il loro risorgimento o la loro fine. Pur essendo rigorosamente storica, la narrazione ha spesso l'andamento dei più forti drammi, i colori foschi della tragedia. II lettore resta colpito dalla singolare arte e dalla vivezza delle descrizioni, che, anche soltanto sotto l'aspetto psicologico, sono incomparabili 824 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale capolavori. Basta ricordare i nomi : Giuda, Caifa, Pilato, Pietro, Saulo. Ovvero dall'epoca dei Patriarchi : la storia di Giacobbe, le vicende di Giuseppe in Egitto in casa di Potifar ; — dai libri dei Re : l'elezione, lariprovazione, la tragica fine del Re Saul ; ovvero la caduta di David e il suo pentimento; la ribellione e la morte di Assalonne; e innumerevoli altri eventi. Là il male e la colpa non sono dissimulati da ingannevoli veli, ma narrati come in realtà accaddero ; eppure anche quella porzione di mondo contaminato dalla colpa è avvolta da un'aura di onestà e di purezza, diffusavi da chi, pur fedele alla storia, non esalta, nè giustifica, ma evidentemente stimola a condannare la perversità; in tal guisa la cruda verità non suscita impulsi o passioni disordinate almeno in persone mature. Al contrario: il lettore serio diviene più riflessivo, più chiaroveggente ; il suo animo, ripiegandosi su sè stesso, è indotto a dirsi : « Bada che anche tu non sii indotto in tentazione » ;* « Se stai in piedi, bada di non cadere » . Tali conclusioni non sono suggerite soltanto dalla Sacra Scrittura, ma sono anche patrimonio di antica saggezza e frutto di amara esperienza. Lasciamo dunque che anche il film ideale possa rappresentare il male : colpa e caduta ; ma che lo faccia con intenti seri e con forme convenienti, così che la sua visione aiuti ad approfondire la conoscenza della vita e degli uomini e a migliorare ed elevare lo spirito. Rifugga dunque il film ideale da ogni forma di apologia, e tanto meno di apoteosi del male, e dimostri la sua riprovazione in tutto il corso della rappresentazione e non solo nella chiusa, che giungerebbe spesso troppo tardi, dopo cioè che lo spettatore è già stato adescato e sconvolto da cattivi incitamenti. Tali sono le considerazioni che intendevamo di esporvi sul film ideale in relazione all'oggetto, cioè al contenuto. Non Ci resta ora che di aggiungere una parola circa il film ideale in rapporto alla comunità. 3. — Il film ideale, veduto e considerato in relazione alla comunità. 2 1 s C f r . Gal. 0, 1. C f r . 1 Cor. 10, 1 2 . Acta PU Pp. X tí 825 I l f i l m considerato i n relazione a l l a c o m u n i t à Quando, all'inizio di questa esposizione, notammo che il cinematografo, in breve volgere di anni, ha quasi dato una sua impronta al nostro secolo, implicitamente affermavamo l'esistenza di rapporti tra esso e la comunità. Dal suo vasto influsso su questa e sul bene comune, traemmo validi argomenti per affermare l'importanza del film e il dovere che ha la collettività di esercitare una legittima vigilanza sulle sue qualità morali. E tempo ora di guardare i suoi rapporti con la comunità medesima, in quello che esso ha e può avere di positivo, o, come suol dirsi, di costruttivo, conformemente al Nostro assunto, che è di non muovere sterili accuse, ma d'indurre il cinema a rendersi sempre più atto strumento del bene comune. Che cosa di prezioso e preziosissimo può offrire un film ideale alla famiglia, allo Stato, alla Chiesa? a) alla famiglia La famiglia. Nel ripartire l'argomento, diamo la precedenza alla famiglia, anche perchè essa è chiamata frequentemente a prender parte nelle rappresentazioni filmistiche, dalle quali però non sempre riporta indenne da menomazioni la sua alta e sacra dignità. La famiglia fu, è e rimarrà la sorgente e l'alveo del genere umano e dell'uomo. Capolavoro della somma sapienza e bontà del Creatore, da lui ha ricevuto la costituzione, le prerogative, i doveri, che le spianano la via per conseguire i propri superiori fini. Fondata sull'amore e per l'amore, la famiglia può e deve essere per i suoi componenti, coniugi, genitori, figli, il loro piccolo inondo, il rifugio, l'oasi, il terrestre paradiso, nella misura possibile consentita quaggiù. Così sarà realmente, se la si lascia esser tale quale il Creatore l'ha voluta e il Salvatore l'ha confermata e santificata. Intanto, molto più che nel passato, il disorientamento odierno delle menti, come anche i non infrequenti scandali, hanno indotto non pochi a deprezzare gl'immensi tesori di bene che la famiglia può dispensare ; perciò i suoi elogi vengono facilmente accolti con un sorriso misto di scetticismo e d'ironia. Sarebbe utile indagine l'esaminare in quale misura alcuni filmi abbiano concorso a diffondere tale mentalità, o se semplicemente si adeguino servilmente ad essa per sodisfarne i desideri almeno con le finzioni. $26 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale È certamente deplorevole che taluni filmi si accordino con l'ironia e con lo scetticismo verso l'istituto tradizionale della famiglia, con l'esaltare le sue traviate realtà, e soprattutto lanciando sottili e frivoli spregi alla dignità degli sposi e dei genitori. Ma quale altro umano bene resterebbe all'uomo sulla terra, se andasse distrutta la famiglia come è stata ordinata dal Creatore? È dunque un alto e delicato ufficio il restituire agli uomini la stima e la fiducia in essa. Il film, che dimostra ogni giorno così grande interesse ed efficacia riguardo a questo argomento, dovrebbe aggiudicarsi come proprio quell'ufficio, e adempirlo, mostrando e diffondendo il concetto, naturalmente retto e umanamente nobile, della famiglia, descrivendo la felicità dei coniugi, genitori e figli, i pregi di essere stretti dal vincolo degli affetti nel riposo e nella lotta, nella gioia e nel sacrifìcio. Si può ottenere tutto ciò senza molte parole, ma con appropriate immagini e svolgendo attraenti vicende : ora, di un uomo, dotato di saldo carattere, che fa ciò che deve, che osa e lotta, che sa anche sopportare ed attendere, agire virilmente e fermamente, e al tempo stesso mantenere e manifestare incrollabile fedeltà, sincero amore coniugale, costante sollecitudine di padre; — tal'altra, di una donna nel più nobile e degno senso della parola, sposa e madre di condotta irreprensibile, dalla mente aperta, abile nella famiglia e al di fuori di essa, e tuttavia al medesimo tempo dedita alla casa e alla sua intimità, perchè sa di trovarvi tutta la sua felicità ; — altrove, di figli, rispettosi verso i genitori, ardenti per i loro ideali, seri nel perseguirne i migliori, sempre freschi e gioviali, ma insieme servizievoli, generosi, intrepidi. Un film di azione, che traduca tutto ciò con trame interessanti e vivaci, con forme perfette di arte, quali ai periti non è impossibile di attuare, sarebbe, per quanto riguarda il bene della comunità, un film ideale nel pieno e reale significato della parola. b) allo Stato Si esamini ora brevemente il film ideale nelle sue relazioni con lo Stato. È bene intendersi sul senso di questa espressione, e determinare che qui si tratta di stabilire in che modo un film, il quale si occupa più o meno espressamente di materie riguardanti la comunità politica, possa influire nel procurare il bene di questa. Prescindiamo perciò nelle Nostre considerazioni dai filmi cosiddetti politici, di partito, di classe e altri simili, che con intento propagandi- Acta Pii Pp. XII 827 stico od anche di lotta servono ad una determinata politica, ad un partito, ad una classe, ad un sistema. A! fondo di tutte queste cose esiste l'istituto naturale dello Stato, il cui concetto si distingue dalle varie forme che lo esprimono nel concreto suo sviluppo ; f orme che vanno e vengono, che si mutano, che spesso a tratti nel corso della storia si ripetono, con le modificazioni e gli adattamenti indotti dalle nuove condizioni. Lo Stato è invece qualche cosa di stabile e necessario nel suo nucleo essenziale e naturale, che permane nonostante le vicissitudini delle sue forme concrete e mutevoli. A questo nucleo, che mentre è bene in sè, è anche sorgente di beni per ciascun membro della comunità, si volge ora la Nostra attenzione. Lo Stato è di origine naturale, non meno della famiglia ; ciò significa che nel suo nucleo è una istituzione voluta e data dal Creatore. Lo stesso vale per i suoi elementi essenziali, quali il potere e l'autorità che promanano dalla natura e da Dio. Dalla natura, infatti, e quindi dal suo Fattore, l'uomo è spinto ad unirsi in società, a collaborare per il mutuo integramento con lo scambio reciproco di servizi e di beni, a organicamente disporsi in un corpo, secondo la diversità delle disposizioni e delle azioni dei singoli, a tendere al comune scopo, che consiste nella creazione e nella conservazione del vero bene generale col concorso delle singole attività. Debbono dunque gli uomini riconoscere, accertare, rispettare lo Stato, l'autorità dello Stato, il diritto dello Stato a presiedere al bene temporale comune, come suo specifico fine. Ora, poiché anche in questo campo il disorientamento delle menti genera spesso legami o ripugnanze affettive, tornerà sempre a proposito di ricondurre gli animi a rinsaldare le vere basi della vita associata. Il cinematografo può rendere anche in ciò un grande servizio, benché non sia il primo e più importante suo ufficio. Tuttavia, con l'efìicacia che gli è propria, la sua azione può intervenire opportunamente per impedire correnti dissolvitrici, richiamare l'attenzione su quanto di buono sia caduto in desuetudine, far apprezzare quel che è stato falsamente valutato. Ciò si potrà ottenere, quando in un film di azione si debbono toccare istituti o attività statali, come sono i provvedimenti della legislazione, della amministrazione, della giustizia, configurandoli positivamente, così come li ha disegnati la natura e secondo le sue norme. Impiegando le risorse artistiche di cui non mancano gli autori e i produttori di valore, e senza arrestarsi in istruzioni teoriche, essi potranno agevolmente mostrare e richiamare alla consapevolezza degli spettatori 828 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ciò che a tutti giova, ciò che veramente protegge, ciò che aiuta, nella comunità dello Stato, il perchè del fare e dell'omettere da parte delle sue Autorità. Non additammo forse abbastanza quanto il cinema ben fatto scenda in profondità e pieghi gli animi a ciò che esso vuole? Ebbene una azione, come questa descritta, quieterebbe e illuminerebbe le menti, ridurrebbe i sentimenti egoistici e dannosi alla comunità, diffonderebbe una più fondata coscienza di collaborazione e più larghe idee per passar sopra, nell'interesse del pubblico bene, ad inevitabili errori, talora purtroppo irrevocabili. Così il cinema, senza abdicare al suo proprio carattere o soffrirne scapito, può adempiere la sua parte a vantaggio della comunità, rinsaldare il senso della fedeltà allo Stato e promuoverne il progresso. Un film di tal genere sarebbe ben lontano dai filmi politici, di partito e di classe o anche di un determinato Paese; sarebbe semplicemente il film di tutti, poiché servirebbe il nucleo essenziale di ogni Stato. Non si potrebbe dire compiuta questa Nostra esposizione sul film ideale in rapporto alla comunità, se non aggiungessimo una parola sulle sue relazioni con la Chiesa. c) alla Chiesa La Chiesa di Cristo, a differenza della famiglia e dello Stato, non trae origine dalla natura ; ma poggia sulla positiva fondazione del Redentore, che in lei ha depositato la sua verità e la sua grazia, affinchè sia agli uomini luce e forza nel cammino terreno verso la patria celeste. Una siffatta eccelsa realtà, che include tutto un mondo spirituale e soprannaturale, sfugge nella totalità alla configurazione artistica, poiché trascende le possibilità stesse dei mezzi espressivi dell'uomo. Tuttavia sarà sufficiente la sua sostanziale conoscenza per assicurarle il rispetto e la venerazione di cui è degna. Che se al film occorre di occuparsi, — e non raramente accade — di vicende nelle quali l'argomento della Chiesa entra con maggiore o minor rilievo ed estensione, deve farlo secondo verità e cognizione, con tatto religioso, con semplicità e decoro. Del resto, già abbiamo esposto il Nostro pensiero, trattando in generale della scelta di temi religiosi. Aggiungiamo ora un solo suggerimento : se un film, specialmente di azione, vuol essere fedele all'ideale in ciò che concerne la Chiesa di Cristo, deve, al di là della perfetta forma artistica, essere concepito ed eseguito in modo da ispirare allo spettatore comprensione, rispetto, devozione verso la Chiesa, e, ai suoi figli, gioia, amore e quasi un santo orgoglio di appartenerle. .Uta Pii Pp. Xll 829 Non è escluso che ragioni storiche, esigenze di trama, o anche solo il sobrio realismo rendano necessario presentare manchevolezze e difetti di persone ecclesiastiche, nel loro carattere e forse altresì nell'esercizio del loro ufficio ; in questo caso, però, sia resa chiara allo spettatore la distinzione fra istituzione e persona, fra persona e ufficio. In particolare, per il cattolico, sarà ideale sotto l'aspetto religioso quel film in cui la Chiesa risulta raggiante della aureola di «Sancta Mater Ecclesia»: Santa e Madre, nella quale egli confida, a cui aderisce, in cui vive, da cui l'anima e l'intimò suo essere traggono l'umana perfezione e le eterne ricchezze. Ecco, Signori, quel che volevamo dirvi intorno al cinematografo, al quale voi dedicate la vostra attività, i talenti del vostro ingegno, il quotidiano lavoro. Vorremmo ora chiudere queste Nostre considerazioni sulla importanza del cinema e sul suo ideale, confidandovi un intimo Nostro sentimento. Mentre vi parlavamo, davanti allo sguardo del Nostro spirito erano come presenti le immense schiere di uomini, di donne, di giovani, di fanciulli, ai quali giornalmente si rivolge il film col suo potente linguaggio, e di loro, con pietà ed ansia paterna, raccoglievamo le brame e le attese. La maggioranza di essi, nel fondo dello spirito sani e buoni, non chiedono altra cosa al film se non qualche riflesso del vero, del buono, del bello; in una parola, un raggio di Dio. Ascoltate anche voi la loro voce, e corrispondete alla loro profonda attesa, affinchè l'immagine di Dio, impressa nelle loro anime, sfavilli sempre nitida nei pensieri, nei sentimenti e nelle opere, dalla vostra arte ispirati. Con questo augurio, che vuole essere anche un nuovo pegno della stima e dell'interesse che Noi portiamo alla vostra opera, invochiamo su di voi i celesti favori, auspice dei quali v'impartiamo di cuore la Nostra paterna Apostolica Benedizione. II Dirigentibus, Medicis atque addictis e valetudinariis Neapolitanae Provinciae. * Nell'accogliervi oggi in questa Nostra dimora, Noi sappiamo, diletti figli e figlie, di rispondere a un vostro ardente desiderio ; siamo quindi particolarmente lieti di vedere ora il vostro grandioso gruppo, rappresentante quegli « Ospedali riuniti di Napoli », che da cinque secoli hanno * H a b i t a d i e 11 N o v e m b r i s m e n s i s a. 1955. 830 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale scritto negli annali della Città partenopea splendide pagine di abnega zione, di carità viva, di instancabile dedizione nel servizio dei malati. Bisogna infatti risalire al decimosesto secolo per assistere alla fondazione del primo dei vostri ospedali, quello di S. Maria del Popolo, detto poi degl'Incurabili, dovuto all'impulso di un'anima fervorosa, e che doveva in breve tempo divenire un focolare luminoso di carità e un rifugio per i sofferenti ; vi fu istituita una Scuola medica da una schiera di celebri Maestri, continuata fino al presente, senza perdere nulla del suo fulgore, nelle persone di insigni clinici. Agli Incurabili si aggiunsero in appresso-altri edifici ospitalieri : il « Gesù e Maria », il « S. Maria della Pace », il « S. Maria di Loreto », sostenuti dalla generosità di donatori, che li misero in grado di estendere ad una sempre più larga cerchia di bisognosi il soccorso della assistenza sanitaria. Ma come a tutte le opere di lunga lena, non poteva neanche a questa mancare la prova : il deperimento degl'impianti, la svalutazione della moneta, la mancanza di fondi misero gli Ospedali di Napoli in difficilissime condizioni. Al momento poi in cui lo Stato, affrontando il problema del necessario lavoro di rinnovamento, intraprendeva la costruzione del magnifico edifìcio del « Cardarelli », la seconda grande guerra mondiale minac ciò di rimettere in dubbio tutto l'avvenire dell'istituto. Un serio sforzo, compiuto negli ultimi due anni, ha permesso di condurre a buon fine l'opera di restaurazione, di guisa che al presente voi avete giustamente il vanto di una organizzazione ospitaliera divenuta perfettamente adeguata alle elevate esigenze che i progressi della medicina pongono in questo campo : felice risultato di una cooperazione armoniosa da parte del Governo, dell'amministrazione comunale, di generosi cittadini, dei Professori, dei Dottori e dei dipendenti di ogni grado, pienamente coscienti della importanza sociale del loro lavoro e del peso della loro responsabilità. Salutiamo di cuore gli addetti all'« Istituto Sanatoriale " Principi di Piemonte " » e alla « Clinica Tisiologica dell'Università di Napoli ». Conosciamo l'ingente lavoro intrapreso dal 1939 in questo centro di ricerche e di cure. Dotato di biblioteche e di laboratori scientifici, con una Scuola di specializzazione in Tisiologia, coi suoi centri di chirurgia, di statistica e di vaccinazione antitubercolare, costituisce, per così dire, una fortezza munita di armi molteplici e potenti per la lotta contro uno dei maggiori flagelli, che colpiscono ancora in maniera formidabile tante migliaia di vite umane. Tra i suoi principali mezzi di azione rileviamo la concezione patogenetica unitaria della tubercolosi, dovuta al suo illustre Acta Pii Pp. XII 831 e altamente benemerito Direttore, onore della vostra Università, con nn metodo di cura che porta il suo nome. Esso consiste soprattutto nell'aver introdotto, fra tanti lavori e studi concernenti i diversi aspetti di quella malattia, una dottrina e un sistema che diagnostica e chiarisce il suo processo di evoluzione, permette di prevederne la direzione e apre così un cammino sicuro al medico pratico. Si deve segnalare altresì l'azione svolta, per ciò che riguarda la prevenzione della tubercolosi, in due popolosi quartieri della Città. I risultati ne sono stati felici e consolanti, tanto che, come si afferma, in sei anni i casi di morbosità per tubercolosi in quel settore sono rimasti ridotti di due terzi. Questo breve e incompleto accenno all'azione ospitaliera e sanitaria nella Città di Napoli non ha avuto altro scopo, diletti figli e figlie, che di delineare a larghi trattili quadro della vostra attività quotidiana. Noi vorremmo ora mostrarvi in qualche modo il senso profondo del vostro lavoro e la nobiltà dei suoi scopi. A voi non sfugge certamente che le professioni dedicate alla cura dei malati importano al tempo stesso gravi responsabilità e pesanti doveri, ma anche grandi ed intime sodisfazioni. Se si eccettua il ministero sacerdotale, che entra in diretto contatto con le anime, nessun'altra categoria di persone più di voi penetra nell'uomo in momenti critici della vita, quando si trova di fronte al problema della sofferenza, e voi non ignorate in quali terribili forme questa può talvolta presentarsi. Voi avete veduto malati resi immobili da anni, gravemente minorati nel corpo e nelle facoltà spirituali, sottoposti a lunghe e dolorose cure, di cui non si può spesso garantire il felice esito. Alcuni sono privi di famiglia e di amici, e lottano soli contro il male che li opprime, con penose alternative di speranza e di sconforto. A questo punto avete provato nel fondo dell'animo vostro Pardente brama di andare in loro soccorso, di alleviare la loro angoscia ; avete sentito quell'impulso, che metteva in opera tutte le risorse della vostra generosità. Quale cosa più delicata che di non offendere una sensibilità già ferita, dalle percezioni raffinate, dai riflessi ravvivati; quei malati, talvolta impazienti o capricciosi, attendono di essere trattati con premura, di essere considerati non come casi specificati dalla natura del loro male, ma come persone viventi ; chiedono che sia veramente compreso il loro stato e il loro affanno. Ora non si può negare che gli Ospedali presentano per la persona del malato il pericolo di cadere in una certa « anonimia ». Le necessità della organizzazione impongono in larga misura l'uso di disposizioni generali, che non permettono di tener conto di 832 Aot u Aposto! i e ìc Secius - C o m ii i c u t a i "iti in Ojfi cia I e tutti gli aspetti particolari. I servizi ospitalieri sono regolati da norme che definiscono le prestazioni di ciascuno ; una volta queste adempiute, il medico o l'infermiere possono credere sinceramente di aver sodisfatto tutti i loro doveri. Tuttavia la vera carità mira più lungi del semplice obbligo ; non si crede mai pienamente appagata non si risparmia nel dono di sè stessa ; indovina e previene i desideri di coloro a cui si dedica ; sopporta pazientemente i loro difetti. Ecco ciò che da voi si domanda in realtà, di saper pensare ad altri, per poter portare loro un interesse e un affetto profondi. Senza dubbio la partecipazione alle altrui pene, la commiserazione che si mostra all'afflitto, esigono un grande oblio di sè ; obbligano a desistere da ogni indifferenza e da una certa insensibilità, che affievolisce a poco a poco la vivacità delle reazioni dinanzi a uno spettacolo doloroso, ma sempre simile. In tal guisa la vostra attività, lungi dal divenire una ripetizione di atti materiali più o meno meccanici, importerà la viva testimonianza di una presenza fraterna presso un essere sofferente, e vi costringerà a penetrare e a coltivare nel fondo di voi stessi ciò che vi è di migliore, di più umano e soprattutto di più cristiano. Poiché — e su questo punto vorremmo particolarmente attirare la vostra attenzione — voi avete potuto certamente rilevare j>iù volte la forza della fede cristiana e di una speranza che oltrepassa le visioni troppo ristrette di questo mondo. Il malato ben sente che gli appoggi umani a mano a mano gli sfuggono ; che anche se è circondato, confortato, consolato, nessuno può giungere fino al più intimo di lui stesso, e che deve sopportare da sè solo il suo destino, Il vero soccorso non può venire che da Dio, dal Cristo crocifisso, che con la sua grazia sostiene ed eleva lo spirito e il cuore. È però ben difficile per chi non vi è stato preparato, di aprirsi alle verità liberatrici, di rinunziare ad ogni vana rivolta, di entrare nella concezione redentrice, ove la sofferenza è considerata come espiazione della colpa, partecipazione alla passione di Cristo e al suo potere salvifico. Così Gesù attende che anime'devote, fedeli, vigili, trasmettano il suo messaggio, lo interpretino e lo facciano comprendere ed accettare. In tal guisa, diletti figli e figlie, un magnifico campo di apostolato si apre al vostro zelo, e Noi siamo sicuri che voi avete già sperimentato come la vostra professione consegue là il suo fine più alto e vi attinge la forza di continuare il suo arduo lavoro. Voi trovate al tempo stesso le più durevoli gioie e le consolazioni più intime nella coscienza di compiere un'opera, che nè il tempo nè la morte varranno a distruggere. Acta Pii Pp. XII 833 Affinchè il divino Consolatore vi comunichi l'unzione della sua grazia e faccia voi i messaggeri della sua celeste Provvidenza, accordiamo di tutto cuore a voi, ai vostri malati, a tutti coloro che vi sono cari, la Nostra paterna Apostolica Benedizione. III Diligentibus atque addictis Officiorum Supremi Consilii Italici ab internis negotiis administrandis. * Nel darvi il benvenuto, Signori, addetti al Ministero dell'Interno, non sapremmo separare le vostre degne persone dall'alta autorità, dai doveri e dalle difficoltà, che v'impone l'importante ufficio di amministratori della cosa pubblica ; come non sapremmo nemmeno vedervi staccati dai milioni di cittadini, cui dedicate le vostre assidue sollecitudini, e i quali, da parte loro, ripongono in voi fiducia per i loro fondamentali bisogni della vita civile. Il vedere quasi immedesimato il popolo coi suoi governanti, lungi dall'escludere la retta distinzione fra l'uno e gli altri, necessaria all'esercizio del potere, significa invece mettere in rilievo i rapporti umani e affettivi, che debbono stringere le due parti in un'aura di mutua comprensione, di generosa dedizione e quasi di familiare calore. Tale visione cristiana dello Stato come famiglia, mentre elide quel senso di reciproco sospetto, che talora fa considerare lo Stato quasi come nemico del popolo e viceversa, educa il cittadino a ravvisare nel ceto amministrativOjj e i n particolare nella vostra Amministrazione, più delle altre forse vicina al popolo, la provvida, vigile e amorosa funzione di padre, sollecito e imparziale per il bene di tutti, che esso promuove, adoperando intelligenza e cuore, soavità e forza, persuasione e fermezza, mosso sempre dall'amore. Pertanto, più che « motore dello Stato », come suole chiamarsi, il vostro Ministero potrebbe meritatamente dirsi « cuore dello Stato ». in quanto « cuore » indica importanza di funzioni vitali, centralità e al tempo stesso presènza periferica, dinamismo e insieme sensibilità e affetto. Non è Nostro proposito d'intrattenervi su questioni meramente politiche o su problemi di tecnica amministrativa; ciò riguarda voi, e in primo luogo T On. Signor Ministro, di cui conosciamo e apprezziamo non solo la vita di fervoroso cristiano, ma anche la seria preparazione e la * H a b i t a d i e 20 N o v e m b r i s m e n s i s a. 1 9 5 5 . 53 - ACTA, vol. XXII, n. 17. — 23-12-1955. 834 Acta Apostolicae Sedte - Commentarium Officiale ferma volontà di adoperarsi, affinchè la vostra Amministrazione provveda alle molteplici attività, che ad essa fanno capo e da essa dipendono. Da 'ima ampia relazione, cortesemente rimessaci, abbiamo appreso che il Ministero dell'Interno soprintendeva in origine a molti altri servizi, che oggi vengono curati ed assolti dai vari Ministeri detti tecnici ; che non è facile segnare i limiti, entro i quali la vostra Amministrazione deve agire, se si pensa che essa giustifica il suo intervento dovunque non giunga la competenza dei Dicasteri da essa derivati. Ad ogni modo, non è esatto il considerarlo soprattutto come un Ministero di « Polizia », a meno che questo termine voglia intendersi nella più ampia accezione di buon ordine della società civile. A voi infatti è affidata la cura dell'ordine pubblico, dell'amministrazione civile, della pubblica assistenza e beneficenza; ed anzi, dopo la conclusione dei Patti Lateranensi, il vostro Ministero è competente in un settore sommamente delicato e che Ci concerne più da vicino : la cosiddetta politica ecclesiastica. Si aggiunga la vigilanza e l'influsso che voi siete chiamati ad esercitare nel campo della attività economica e sindacale e nei rapporti fra le classi produttive, affinchè essi vengano mantenuti entro i limiti segnati dal diritto. Poiché nel vostro lavoro di continuo contatto con gli uomini e con le loro necessità l'elemento umano sembra avere una importanza maggiore che nelle altre Amministrazioni, troviamo del tutto naturale che abbiate desiderato di chiedere al Padre comune dei fedeli, con la Benedizione Apostolica, anche una parola di esortazione che possa giovare alle anime vostre e sostenervi nell'arduo lavoro quotidiano. Sono certamente innegabili gli sforzi compiuti da tanti uomini di buona volontà per risollevare la vostra Patria dallo stato di prostrazione, in cui era pur troppo caduta. Ad essi deve quindi andare la gratitudine di quanti, non accecati dalle passioni di parte, sono costretti a riconoscere che molto cammino è stato fatto sulla via della integrale ricostruzione dell'Italia. In particolare, nel vostro Dicastero, è nota la odierna efficienza dei servizi, riordinati secondo i criteri più moderni ; parimente è riconosciuta la prontezza con cui esso accorre e provvede nei tristi casi, quando un'alluvione o un incendio o altra sciagura si abbatte su questa o quella regione. Ma il segno più convincente della reale ripresa della Nazione è dato dalla generale indignazione che si solleva al perpetrarsi di un delitto. Essa indica chiaramente che il popolo è tornato con fermezza sulla via della tradizionale civiltà e moralità. Alcuni, — e non ultimi voi stessi, — potrebbero additare talune deficienze, che tuttora perdurano; ma è innegabile l'ansia e la volontà di 836 rimuoverle in quanti amano la loro Patria e desiderano ardentemente dì restituirle quel volto sano e cristiano, quella prosperità e quel tranquillo benessere, che il popolo italiano giustamente merita. In tale opera di consolidamento della pace interna tutti debbono prodigarsi per Pohbligo che deriva dall'essere cittadini ; ma a voi tocca una parte speciale, a voi che siete e dovete essere promotori e tutori della tranquillità nell'ordine : nell'ordine giusto, nell'ordine soave, nell'ordine garantito e integrale. < 1. Siate promotori dell'ordine giusto, fondato pertanto sulla giusta legge. • < Se mai in qualche Stato alcune leggi dovessero essere ingiuste, perchè contrarie al bene comune > al diritto naturale, al diritto positivo divino ed ecclesiastico, bisognerebbe senza dubbio provvedere a riformarle con retti criteri, per evitare che operi contro di esse il diritto, e anzi il dovere della non obbedienza da parte dei cittadini. Ma quando le leggi dello Statò sono giuste, come Ci auguriamo siano sempre le vostre, perchè riconoscono e rispettano l'ordine etico e giuridico; quando tendono al conseguimento del bene comune ; esse debbono ispirare e regolare gli atti del potere esecutivo, in particolare i vostri atti al centro e alla periferia. Nessun fine buono giustificherebbe l'arbitrio come mezzo ai danni di chiechesia, nè sarebbe giusto che venisse giudicato colpevole, e tanto meno trattato come tale, chi non risultasse chiaramente trasgressore di una légge. Salvo casi eccezionali, occorre evitare la fretta nell'applicare le durezze della legge, l'intemperanza nell'uso dei mezzi di accertamento. H prestigio stesso dello Stato consiglia di preferire il pericolo di errare usando indulgenza a quello di sbagliare usando il rigore. 2. L'ordine da voi promosso sia soave, perchè effetto di persuasione e di umanità nei rapporti con gli altri. Quando la Sacra Scrittura parla del governo di Dio, proclama ad un tempo la giustizia e la rettitudine di lui, come la sua bontà e misericordia: bonus et rectus est Dominus: buono e retto è il Signore. Due sono infatti le vie di lui : equità e grazia, severità e dolcezza, minacce e perdono. Esse costituiscono l'opera formatrice di Dio, che insegue e raggiunge l'anima, purché essa non si ostini a respingerlo per rimanere lontana da lui ; l'accompagna e la sostiene e la sospinge fino a che essa giunga alla meta assegnatale dall'eterno Amore previdente e provvidente. 1 1 Pg. 24, 8. 83Ö Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ora iL governo umano deve sforzarsi d'imitare, qnanto è possibile, il governo di Dio. La soavità dell'ordine, a cui voi siete preposti e di cui siete tutori, deriverà anzitutto dalla forza della persuasione che riuscirete a creare fra i cittadini : coscienza del vigore delle leggi, della necessità che esse vengano osservate per il vero bene comune, cioè di tutti i cittadini. Ad ottenere la soavità dell'ordine gioverà anche la umanità del tratto in tutti voi, e soprattutto nei preposti agli organi periferici : lo Stato è al servizio dei cittadini. Non dimenticate, diletti figli, che diètro ad ogni uomo, che viene a parlarvi di una pratica e chiede il vostro intervento, vi è spesso una sposa che vive nell'ansia e nella trepidazione ; vi sono forse figli, che languono e invocano aiuto. Fate dunque che i vostri incontri con loro siano dettati dall'amore, siano incontri di fratelli Con fratelli, figli tutti dell'unico Padre che è nei cieli e stimerà fatto a sè quanto avrete compiuto al più piccolo dei vostri simili. 3. Ma aftinché la necessaria soavità non divenga debolezza, occorre che l'ordine sia garantito dalla vigilante prevenzione e, in caso di bisogno, dalla ferma repressione delle trasgressioni. Certamente meglio è prevenire che reprimere : questo vanno tutti ripetendo con sempre maggior convinzione. Ma per prevenire efficacemente, bisogna creare le condizioni atte a rendere sempre più difficile la violazione delle leggi, sia precludendo le vie di evasione, sia scoraggiando la stessa volontà ad essa incline. Naturalmente in questo campo spetta una larghissima parte anche ad altri organi dello Stato, specialmente a quello preposto alla istruzione e alla educazione nazionale. Ma voi potrete contribuire validamente con la vostra continua e diligente presenza, esercitata con tutti i mezzi che il Ministero mette a vostra disposizione. Pensate, per esempio, all'influsso salutare che voi potete avere amministrando con intelligente amore la pubblica beneficenza ed assistenza. Se invece alcuni si ostinassero a cercare di violar le leggi, sperando forse o illudendosi di rimanere impuniti ; se mossi da istinti malvagi, attentassero alla vita e ai beni altrui; se minacciassero la serenità dei focolari domestici ; se in particolare osassero nutrire e manifestare propositi di sovversione violenta ai danni dello Stato ; voi dovreste innanzi tutto adoperare la vostra vigilanza per impedire che i torti vengano fatti, i delitti perpetrati; poi, a fatti compiuti, nulla dovreste omettere, affinchè i colpevoli siano raggiunti dai rigori della giustizia. Il Nostro pensiero va in questo momento ai benemeriti Prefetti, ai Questori, al Corpo di Polizia, che, se agirà con giustizia e umanità, potrà col suo inter- Acta Pii Pp. XII 837: vento pronto e coraggioso prevenire e all'occasione reprimere quanto minaccia l'incolumità dei cittadini e l'ordine pubblico. Nè vogliamo omettere di menzionare la solerte attività dei Carabinieri e dei Vigili del fuoco. La frequenza e l'impeto di certe malversazioni ed aggressioni, come di molte violazioni della legge, dipendono spesso dalla debolezza e negligenza di chi avrebbe potuto e 'dovuto impedire quelle aggressioni e punire tali violazioni. Questo non significa che si debba adoperare la violenza e l'arbitrio ; bisogna solo applicare la legge, e applicarla prontamente e fermamente. La moltitudine degli italiani onesti, amanti del lavoro e del vivere sereno, vi saranno certamente grati, se saprete scoraggiare con la vostra intelligente prevenzione e con la vostra giusta repressione tutti coloro che volessero attentare alla tranquillità dell'ordine civile in Italia. Un'ultima parola, diletti figli, prima di benedirvi con tutta la effusione del Nostro cuore paterno. Come accennavamo in principio, e voi ben sapete, — dopo la conclusióne dei Patti Lateranensi, confermati anche nel testo della Costituzione italiana, il vostro Ministero è competente in materia di « politica ecclesiastica ». Desideriamo ardentemente che quanto serve alla custodia e all'incremento dei valori religiosi in Italia sia oggetto delle vostre particolari sollecitudini. Facilitando, in quanto è da voi, il difficile lavoro apostolico della Chiesa, voi promovete al tempo stesso il bene dei cittadini, il bene dell'Italia. Lo Stato nulla ha da perdere e tutto da guadagnare con quei cittadini che, per essere sinceri e fervidi credenti, danno le più sicure garanzie di rispetto verso i pubblici poteri, di osservanza delle leggi e di assoluta onestà nella vita pubblica e privata. Questa è la storia di ogni tempo ed anche la cronaca di oggi : che ne sarebbe ora dell'Italia, se i cattolici non avessero validamente contribuito a salvarla dal baratro, nel quale sembrava inevitabile che dovesse cadere senza speranza di presto risollevarsi? Su questa via segnata da tanti uomini di buona volontà, che hanno servito il Paese con dedizione ed amore, continuate il vostro cammino. E possa la opera vostra assicurare l'auspicata tranquillità nell'ordine, la pace nella carità e nella giustizia, e promuovere ogni sano progresso, affinchè sul suolo della diletta Italia da tutti si riconoscano i segni della predilezione divina ! Acta 838 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO RITUUM DECRETUM GENERALE L I T U R G I C U S H E B D O M A D A E S A N C T A E ORDO I N S T A U R A T U R Maxima redemptionis nostrae mysteria, passionis nempe, mortis et resurrectionis Domini nostri Iesu Christi, ab apostolica inde aetate singulari prorsus recordatione celebrare quotannis studuit sancta Mater Ecclesia. Summa in primis eorundem mysteriorum momenta peculiari triduo recolebantur, Christi scilicet « crucifixi, sepulti, suscitati »;* mox institutionis sanctissimae Eucharistiae solemnis memoria addita fuit; ac demum, dominica quae passionem proxime antecedit, liturgica accessit celebratio triumphalis Domini nostri Regis messianici ingres sus in sanctam civitatem ; peculiaris exinde liturgica hebdomada exorta est, quae, ob excellentiam mysteriorum celebratorum, et sancta appellata et amplissimis piissimisque ritibus ditata fuit. ; Hi autem ritus iisdem hebdomadae diebus iisdemque dierum horis initio celebrabatur quibus sacrosancta mysteria contigerunt. Institutio itaque sanctissimae Eucharistiae feria quinta, vespere, recolebatur, solemni Missa in Cena Domini ; feria autem sexta peculiaris actio liturgica de passione et morte Domini horis postmeridianis celebrabatur ; denique vespere sabbati sancti solemnis inchoabatur vigilia, quae mane sequenti in gaudio resurrectionis finem habebat. Media autem aetate, tempus agendae liturgiae his diebus, variis in id concurrentibus causis, ita anticipari coeptum est, ut, eadem media aetate ad finem vergente, omnes liturgicae illae solemnitates ad horas usque matutinas antepositae fuerint, profecto non sine detrimento liturgici sensus, nec sine confusione inter evangélicas narrationes et ad eas pertinentes liturgicas repraesentationes. Solemnis praesertim paschalis vigiliae liturgia, a propria nocturna sede avulsa, nativam perspicuitatem ac verborum et symbolorum sensum amisit. Praeterea sabbati sancti dies, praecoci paschali gaudio invasus, propriam indolem perdidit luctuosam memoriae dominicae sepulturae. 1 S. Augustinus, E p . 5 5 , 1 4 ; C o r p . S c r i p t . E c c l . L a t . 3 4 , 2 , p . 195. Sacra Congregatio Rituum 839- Recentiore porro aetate alia denique accessit rerum mutatio eademque sub aspectu pastorali gravissima. Etenim, feria quinta, sexta et sabbatum sanctae hebdomadae per plura saecula inter dies festivos connumerabantur, eo sane consilio, ut cunctus populus christianus, a servilibus operibus expeditus, sacris horum dierum caerimoniis interesse posset; at saeculo decimo septimo currente ipsi Romani Pontifices, ob condiciones vitae socialis prorsus immutatas, dierum festivorum numerum imminuere adacti sunt. Urbanus itaque V I I I , Constitutione apostolica « Universa per orbem », diei 24 Septembris anni 1642, sacrum quoque hebdomadae sanctae triduum, non amplius inter festivos, sed inter feriales dies recensere coactus est. Exinde vero fidelium ad sacros hos ritus frequentia necessario decrevit, ea praesertim de causa, quod eorum celebratio iam diu ad horas matutinas anteposita fuerat, quando scilicet scholae, opificia et publica cuiusque generis negotia, ubique terrarum, diebus ferialibus peragi solent et peraguntur. Communis reapse et quasi universalis experientia docet, solemnes gravesque has sacri tridui liturgicas actiones a clericis peragi solere, ecclesiarum aulis saepe quasi desertis. Quod sane valde est dolendum. Etenim sacrosanctae hebdomadae liturgici ritus, non solum singulari dignitate, sed et peculiari sacramentali vi et efficacia pollent ad christianam vitam alendam, nec aequam obtinere possunt compensationem per pia illa devotionum exercitia, quae extraliturgica appellari solent, quaeque sacro triduo horis postmeridianis absolvuntur. His de causis viri in re liturgica peritissimi, sacerdotes curam animarum gerentes, et in primis ipsi Excellentissimi Antistites, recentioribus annis enixas ad Sanctam Sedem preces detulerunt, postulantes, ut liturgicae sacri tridui actiones, ad horas, ut olim, postmeridianas revocarentur, eo sane consilio, ut omnes fideles facilius iisdem ritibus interesse possint. *Re autem mature perpensa, Summus Pontifex Pius XII, anno iam 1951, sacrae paschalis vigiliae liturgiam instauravit, ad nutum interim Ordinariorum et ad experimentum peragendam. Cum porro huiusmodi experimentum optimum universe habuerit successum, prout Ordinarii quamplures Sanctae Sedi retulerunt, cumque iidem Ordinarii petitiones iterare non omiserint, poscentes, ut sicut pro vigilia paschali, ita etiam pro aliis sanctae hebdomadae diebus similis fieret liturgica instauratio, sacris functionibus ad horas vespertinas restitutis, attento denique quod Missae vespertinae, per Constitutionem «40 Aota Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale apostolicam « Christus Dominus » diei 6 Ianuarii anni 1953 praevisae, frequentiore adstante populo ubicumque celebrantur; his omnibus prae oculis habitis, Ssmus D. N. Pius Papa XII mandavit ut Commissio instaurandae liturgiae, ab eodem Ssmo Domino constituta, quaestionem hanc de Ordine hebdomadae sanctae instaurando examinaret et conclusionem proponeret. Qua obtenta, eadem Sanctitas Sua decrevit ut, pro rei gravitate, tota quaestio peculiari examini subiceretur Eminentissimorum Patrum Sacrae Rituum Congregationis. Eminentissimi autem Patres, in Congregatione extraordinaria diei 19 iulii currentis anni, ad aedes Vaticanas coadunati, re mature perpensa, unanimi suffragio Ordinem hebdomadae sanctae instauratum approbandum et praescribendum censuerunt, si Ssmo Domino placuerit. Quibus omnibus SSmo Domino Nostro ab infrascripto Cardinali Praefecto per singula relatis, Sanctitas Sua ea, quae iidem Eminentissimi Cardinales deliberaverant, approbare dignata est. Quapropter, de speciali mandato eiusdem Ssmi D. N. Pii divina Providentia Papae XII, Sacra Rituum Congregatio ea quae sequuntur statuit: I - Instauratus Ordo hebdomadae sanctae praescribitur 1. Qui ritum romanum sequuntur, in posterum servare tenentur Ordinem hebdomadae sanctae instauratum, in editione typica Vaticana descriptum. Qui alios ritus latinos sequuntur, tenentur tantummodo servare tempus celebrationum liturgicarum in novo Ordine statutum. 2. Novus hic Ordo servari debet a die 25 Martii, dominica II Passionis seu in palmis, anni 1956. 3. Per totam hebdomadam sanctam nulla admittitur commemoratio, et in Missa prohibentur quoque collectae, quolibet titulo imperatae. II - De hora competenti qua sacra Liturgia hebdomadae sanctae celebranda est De officio divino 4. Dominica II Passionis seu in palmis, feria II, III et IV hebdomadae sanctae, officium divinum horis consuetis persolvitur. 5. In triduo sacro, id est : feria V in Cena Domini, feria VI in Passione et Morte Domini, et sabbato sancto, si officium peragatur in choro, vel in communi, haec serventur : Matutinum et Laudes non anticipantur de sero, sed dicuntur mane, hora competenti. In ecclesiis tamen, ubi feria V in Cena Domini Missa Sacra, Congregatio Rituum chrismatis mane celebretur, Matutinum et Laudes eiusdem feriae V anticipari possunt de sero. Horae minores dicuntur hora competenti. Vesperae feria V et VI omittuntur, cum earum locum teneant functiones liturgicae principales horum dierum. Sabbato sancto vero dicuntur post meridiem, hora consueta. Completorium feria V et VI dicitur post functiones liturgicas vespertinas; sabbato sancto omittitur. In privata recitatione, his tribus diebus, omnes horae canonicae diei debent, iuxta rubricas. De Missa vel actione liturgica principali 6. Dominica II Passionis solemnis benedictio et processio ramorum fiunt mane, hora consueta ; in choro autem post Tertiam. 7. Feria V in Cena Domini, Missa chrismatis celebratur post Tertiam. Missa autem in Cena Domini celebranda est vespere, hora magis opportuna, non autem ante horam quintam post meridiem, nec post horam octavam. 8. Feria VI in Passione et Morte Domini solemnis actio liturgica celebratur horis postmeridianis, et quidem circa horam tertiam ; si vero ratio pastoralis id suadeat, licet tardiorem seligere horam, non autem ultra horam sextam. 9. Solemnis paschalis vigilia celebranda est hora competenti, ea scilicet, quae permittat Missam solemnem eiusdem vigiliae incipere circa mediam noctem inter sabbatum sanctum et dominicam Resurrectionis. Ubi tamen, ponderatis fidelium et locorum condicionibus, de iudicio Ordinarii loci, horam celebrandae vigiliae anticipari conveniat, haec non inchoetur ante diei crepusculum, aut certe non ante solis occasum. III - De abstinentia et i e i u n i o quadragesimali ad m e d i a m noctem sabbati sancti protrahendis 10. Abstinentia et ieiunium tempore quadragesimae praescriptum, quod hucusque, iuxta can. 1252 § 4, sabbato sancto cessabat post meridiem, in posterum cessabit media nocte eiusdem sabbati sancti. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Die 16 Novembris anni 1955. C. Card. L. a Cicognani, Praefectus s. f A. Carinci, Archiep. Seleuc, a secretis 842 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale INSTRUCTIO D E ORDINE H E B D O M A D A E S A N C T A E I N S T A U R A T O R I T E P E R A G E N D O Cum propositum instaurati Ordinis hebdomadae sanctae eo spectet, ut veneranda liturgia horum dierum, horis propriis simulque opportunis restituta, a fidelibus facilius, devotius ac fructuosius frequentari possit, permagni interest, ut idem salutare propositum ad optatum exitum deducatur. Propterea Sacrae huic Rituum Congregationi opportunum visum est, generali decreto de instaurato Ordine hebdomadae sanctae Instructionem addere, qua et transitus ad novum ordinem facilior reddatur, et fideles ad uberiores fructus ex viva participatione sacrarum caerimoniarum percipiendos securius ducantur. Omnibus itaque quorum interest huius Instructionis cognitio et observantia iniungitur. I - De praeparatione pastorali et r i t u a l i 1. Locorum Ordinarii sedulo provideant, ut sacerdotes, praesertim qui curam animarum gerunt, bene sint edocti, non solum de rituali celebratione instaurati Ordinis hebdomadae sanctae, verum etiam de eius liturgico sensu ac pastorali proposito. Curent praeterea ut etiam fideles, sacro quadragesimali tempore, aptius instruantur ad instauratum hebdomadae sanctae Ordinem rite intelligendum, ita ut eiusdem celebrationis mente et animo participes fiant. 2. Praecipua autem capita instructionis populo christiano tradendae haec sunt : a) Pro dominica II Passionis, quae « in palmis » vocatur Invitentur fideles ut frequentiores ad solemnem processionem palmarum conveniant, Christo Regi publicum testimonium amoris et gratitudinis reddituri. Moneantur porro fideles ut tempestive, currente sancta hebdomada, ad sacramentum paenitentiae accedant ; quae quidem monitio illic praesertim urgenda est, ubi consuetudo invaluit ut fideles vespere sabbati sancti et mane dominicae Resurrectionis quasi catervatim ad sacrum tribunal conveniant. Studeant igitur animarum curatores ut per totam iiacì-a Congregatio Rituum 843 sanctam hebdomadam, praesertim vero sacro triduo, fidelibus facilis occa^ sio praebeatur ad sacramentum paenitentiae accedendi. b) Pro feria V in Cena Domini Erudiantur fideles de amore quo Christus Dominus, « pridie quam pateretur », sacrosanctam instituit Eucharistiam, sacrificium et sacramentum, Passionis suae memoriale perpetuum, sacerdotum ministerio perenniter celebrandum. Invitentur quoque fideles, ut post Missam in Cena Domini, debitam augustissimo Sacramento adorationem reddant. Ubi demum pedum lotio, ad mandatum Domini de amore fraterno demostrandum, secundum Ordinis instaurati rubricas in ecclesia peragitur, edoceantur fideles de profunda huius sacri ritus significatione, ac de opportunitate ut ipsi hoc die christianae caritatis operibus abundent. c) Pro feria VI in Passione et Morte Domini Disponantur fideles ad rectam intelligentiam singularis actionis liturgicae huius diei, in qua, post Lectiones sacras et preces, Passio Domini nostri solemniter decantatur; orationes pro totius Ecclesiae et generis humani necessitatibus offeruntur; deinde a familia christiana, clero et populo, sancta Crux, nostrae redemptionis trophaeum, devotissime adoratur ; postremo, iuxta instaurati Ordinis rubricas et sicut mos fuit per multa saecula, omnes qui id cupiunt et rite parati sunt, ad sacram quoque communionem accedere possunt, ea potissimum mente, ut corpus Domini, pro omnibus hoc die traditum, devote sumentes, uberiores redemptionis fructus percipiant. Instent porro sacerdotes ut fideles hoc sacratissimo die piam servent mentis recollectionem, nec legem obliviscantur abstinentiae et ieiunii. d) Pro sabbato sancto et vigilia paschali Oportet in primis, ut fideles de peculiari natura liturgica sabbati sancti diligenter edoceantur. Est autem dies summi luctus, quo Ecclesia ad sepulcrum Domini immoratur, passionem eius et mortem meditando ; a sacrificio Missae, sacra mensa denudata, abstinendo ; usque dum, post solemnem vigiliam seu nocturnam Eesurrectionis exspectationem, locus detur gaudiis paschalibus, quorum abundantia in sequentes dies exundat. Huius vero vigiliae propositum et finis in eo est, ut liturgica actione demonstretur et recolatur, quomodo ex morte Domini nostra promanave- Acta 844 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale rit vita, et gratia. Itaque sub cerei paschali signo ipse Dominus « l u x mundi y) proponitur, qui peccatorum nostrorum tenebras, gratia suae lucis, profliga vit; paschale praeconium profertur, quo splendor sanctae noctis Resurrectionis decantatur ; memorantur Dei magnalia in antiquo foedere peracta, mirabilium Novi Testamenti pallentes imagines; aqua baptismalis benedicitur, in qua, « consepulti cum Christo » in mortem peccati, cum eodem Christo resurgimus, ut « i n novitate vitae ambulemus » f hanc denique gratiam, quam Christus nobis promeruit et in baptismate contulit, renovatis eiusdem baptismatis promissionibus, vita moribusque coram omnibus testificari pollicemur ; postremo, implorato triumphantis Ecclesiae interventu, sacra vigilia solemni Resurrectionis Missa terminatur. 1 3. Nec minus necessaria est praeparatio ritualis sacrarum caerimoniarum hebdomadae sanctae. Quapropter ea omnia, quae ad piam ac decoram celebrationem liturgicam huius sanctissimae hebdomadae occurrunt, sollicite paranda et ordinanda sunt ; sacri praeterea ministri ceterique ministrantes, sive clerici sive laici, potissimum si pueri sint, iis quae ab ipsis peragenda erunt, sedulo instituantur. II - Adnotationes ad quasdam rubricas Ordinis hebdomadae sanctae a) Pro universa hebdomada sancta 4. Ubi copia habeatur sacrorum ministrorum, sacrae functiones hebdomadae sanctae cum omni splendore sacrorum rituum peragantur. Ubi vero sacri ministri desint, adhibeatur ritus simplex, servatis rubricis peculiaribus, ut suis locis notatur. 5. In Ordine hebdomadae sanctae instaurato, quotiescumque dicitur : « ut in Breviario romano », omnia desumenda sunt ex praedicto libro liturgico, servatis autem normis, per decretum generale S. Rituum Congregationis « De rubricis ad simpliciorem formam redigendis », diei 23 Martii anni 1955, statutis. 6. Per totam hebdomadam sanctam, id est a dominica II Passionis seu in palmis usque ad Missam vigiliae paschalis inclusive, in Missa (et feria VI in solemni actione liturgica), si solemniter celebratur, scilicet cum ministris sacris, ea omnia, quae diaconus vel subdiaconus aut lector, vi proprii officii cantan t vel legunt, a celebrante omittuntur. 1 IOAN. 2 Rom. 6, 4. 8, 12. Sacra Congregatio Rituum s 845 b) Pro dominica II Passionis seu in palmis 7. In benedictione et processione adhibeantur rami palmarum seu olivarum, vel aliarum arborum. Hi rami, secundum locorum varios usus, vel ab ipsis fidelibus parantur et in ecclesiam afferuntur; vel, benedictione peracta, fidelibus distribuuntur. c) Pro feria V in Gena Domini 8. Pro solemni Sacramenti repositione paretur locus aptus in aliquo sacello vel altari ecclesiae, sicut in Missali romano praescribitur, et decenter quoad fieri potest, ornetur velis et luminaribus. 9. Servatis Sacrae Rituum Congregationis decretis de vitandis vel tollendis abusibus in hoc loco parando, plane commendatur severitas quae liturgiae horum dierum convenit. 10. Parochi vel ecclesiarum rectores tempestive moneant fideles de publica adoratione sanctissimae Eucharistiae, inde ab expleta Missa in Cena Domini instituenda, et protrahenda saltem usque ad mediam noctem, quando scilicet liturgicae recordationi institutionis sanctissimae Eucharistiae succedit memoria passionis et mortis Domini. d) Pro vigilia paschali 11. Nihil impedit quominus signa, in cereo paschali a celebrante stilo incidenda, coloribus vel alio modo antea praeparentur. 12. Convenit, ut candelae, quas clerus et populus gestant, accensae maneant, dum praeconium paschale canitur, et dum renovatio promissionum baptismatis peragitur. 13. Vas aquae benedicendae convenienter ornari decet. 14. Si aderunt baptizandi, praesertim si plures sint, permittitur caerimonias Ritualis romani, quae ipsam baptismi collationem praecedunt, id est, in baptismate infantium usque ad verba « Credis in Deum » , et in baptismate adultorum usque ad verl?a « Quis vocaris? » , eodem mane, tempore opportuno, praemittere. s 4 15. Si contingat in hac solemni vigilia sacras quoque Ordinationes conferri, Pontifex ultimam admonitionem (cum impositione sic dicti « pensi » ) , quae iuxta Pontificale romanum post benedictionem pontifi3 4 Rituale romanum, tit. I I , cap. I I , n. 17. Rituale romanum, tit. I I , c a p . IV, n. 38. 846 Aoia Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale calem et ante ultimum Evangelium locum habet, hac nocte eidem benedictioni pontificali praemittat; 16. In vigilia Pentecostes, omissis Lectionibus seu Prophetiis, et aquae baptismalis benedictione ac litaniis, Missa etiam conventualis, vel solemnis aut cantata, incipitur more solito, facta ad gradus altaris confessione, ab introitu <( Cum sanctificátus fuero » ut in Missali romano ibidem pro Missis privatis ponitur. III - De Missa, sacra communione et ieiunio eucharistico in,triduo sacro 17. Feria V in Cena Domini, antiquissima romanae Ecclesiae servanda est traditio, qua, privatarum Missarum Celebratione interdicta, omnes sacerdotes omnesque clerici, sacris in Cena Domini intersint, quos expedit ad sacram mensam accedere. Ubi vero ratio pastoralis id postulet, loci Ordinarius unam alteramve Missam lectam in singulis ecclesiis vel oratoriis publicis permittere poterit; in oratoriis autem semipublicis unam tantum Missam lectam; ea quidem de causa, ut omnes fideles hoc sacro die Missae sacrificio interesse et corpus Christi sumère possint. Hae autem Missae inter easdem diei horas permittuntur, quae pro Missa solemni in Cena Domini assignatae sunt. 5 6 18. Eadem feria V in Cena Domini, sacra communio fidelibus distribui potest tantummodo inter Missas vespertinas, vel continuo ac statim ab iis expletis ; item sabbato sancto dari potest tantummodo inter Missarum solemnia, vel continuo ac statim ab iis expletis ; exceptis infirmis in periculo mortis constitutis. 10. Feria VI in Passione et Morte Domini, sacra communio distribui potest unice inter solemnem actionem liturgicam postmeridianam, exceptis item infirmis in periculo mortis constitutis. 20. Sacerdotes, qui Missam solemnem vigiliae paschalis hora propria celebrant, id est post mediam noctem quae intercedit inter sabbatum et dominicam, possunt ipso dominico die Resurrectionis Missam festivam celebrare, atque etiam, si indultum habeatur, bis aut ter. 21. Locorum Ordinarii, qui feria V i n Cena Domini, Missam chrismatis mane celebraverint, possunt vespere Missam quoque solemnem in Cena Domini litare ; verum sabbato sancto, si vigiliam solemnem paschalem cea 0 C f r . can. 862. Decretum, II, 7. Sacra Congregatio Rituum lebrare voluerint, possunt, sed non tenentur, Missam solemnem ipso die dominicae Resurrectionis litare. 22. Quoad ieiunium eucharisticum serventur normae in Constitutione apostolica « Christus Dominus » et in adnexa « Instructione » Supremae S. Congregationis S. Officii, diei 6 Ianuarii anni 1953, traditae. IV - De quibusdam difficultatibus componendis 23. Cum pro diversitate locorum et gentium plures numerentur populares consuetudines, hebdomadae sanctae celebrationi connexae, studeant locorum Ordinarii et sacerdotes curam animarum gerentes, ut consuetudines huiusmodi, quae solidam pietatem fovere videantur, cum instaurato Ordine hebdomadae sanctae prudenter componantur. Edoceantur porro fideles de summo valore sacrae Liturgiae, quae semper, et his praesertim diebus, ceteras devotionis species et consuetudines, quamvis optimas, natura sua longe praecellit. 24. Ubi mos hucusque viguit domos benedicendi ipso sabbati sancti die, locorum Ordinarii congruas edant dispositiones, ut haec benedictio opportuniore tempore, ante vel post Paschatis festum, a parochis, vel ab aliis sacerdotibus animarum curam gerentibus, ab ipsis delegatis, per^ agatur, qui, hanc nacti occasionem, fideles sibi commissos paterne invisent, ac de eorum statu spirituali certiores se reddant. 7 25 Campanarum pulsatio, in Missa vigiliae paschalis, ad initium hymni Gloria in excelsis praescripta, hoc modo fiat. a) In locis, in quibus una tantum habetur ecclesia, campanae pulsentur hora, qua dicti hymni incipit cantus. b) In locis autem, ubi plures ecclesiae exstant, sive in omnibus: eodem tempore sacrae caerimoniae peragantur, sive tempore diverso, campanae omnium ecclesiarum eiusdem loci pulsentur una cum campanis ecclesiae cathedralis, vel matricis aut principalis. In dubio quaenam ecclesia in loco sit matrix aut principalis, adeatur Ordinarius loci. Die 16 Novembris anni 1955. C. Card. Cicognani, Praefectus L. © S. f A. 7 C a n . 462, n . 6. Carinci, Archiep. Seleuc, a secretis 848 Acta Apostolicae Sedis -r. Commentarium Officiale ACTA TRIBUNALIUM SACRA ROMANA ROTA Citatio edictalis YOUNGSTONIEN NULLITATIS MATRIMONII (WOODS-CAMPBELL) Cum ignoretur locus actualis commorationis Domini Ioseph Georgii Campbell, in causa conventi, eundem citamus ad comparendum, sive per se sive per procuratorem legitime constitutum, in Sede Tribunalis S. R. Rotae (Roma, Palazzo della Cancelleria) die 22 Februarii 1956, hora 12, ad concordandum de dubio disputando, vel infrascripto subscribendum et ad diem designandam, qua habebitur Turnus Rotalis pro causae definitione. Am constet de matrimonii nullitate, in casu. Ordinarii locorum, parochi, sacerdotes et fideles quicumque notitiam habentes de loco commorationis praedicti Domini Ioseph Georgii Cam- . pbell curare debent, ut de hac edictali citatione ipse moneatur. * Franciscus Brennan, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R- Rotae, die 18 • Novembris. 1955. C. Pezzicara, Notarius ff. * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de Mr Joseph George Campbell, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître; par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 22 février 1956, a 12 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté, et fixer le jour de la décision de la cause devant la Rote. Gonste-t-il de la nullité du mariage dans le casf Les Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence du dit Mr Joseph George Campbell devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. An. et vol. XXXXV1I 31 Decembris 1955 {Ser. TT, v. XX IT) - N. 18 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E CONSTITUTIONES A P O S T O L I C A E I DE PHNOMPENH (CANTHOENSIS) A VICARIATU APOSTOLICO DE PHNOMPENH, IN INDO S I N A , QUAEDAM TERRITORIA D E T R A H U N T U R , E Q U I B U S N O V U S VICARIATUS A P O S T O L I C U S (( CANTHOENSIS )) CONSTITUITUR. PIUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI A D P E R P E T U A M REI M E M O R I A M Quod Christus futurum praevidit, fore videlicet ut Regnum Dei, quod est Ecclesia, in similitudinem fermenti « quod acceptum mulier abscondit in farinae satis tribus, donec fermentatum est totum » (Mt. 13, 33), ita fines proferret ut suo sinu omnes populos exciperet et caelesti gratia renovaret, iam ipse eventus et exitus rerum verum esse demonstrat : ubique enim frequentia filiorum agmina Christo felicissime peperit. Quod in Indosina quoque evenisse considerantes, simulque censentes rei christianae ibidem prodesse, si nova circumscriptionis ecclesiasticae dispositio fiat, ea quae S. Congregatio Fidei Propagandae, audito venerabili Fratre Ioanne Dooley, Archiepiscopo titulo Macrensi et in regione quam diximus Apostolico Delegato, facienda proposuit approbantes, eorum denique consensum supplentes ad quos negotium respiciat, de Nostra summa et apostolica potestate, ea quae sequuntur statuimus et decernimus. A Vicariatu Apostolico de Phnompenh territorium distrahimus provinciarum civilium quae hic vulgari lingua enumerantur, videlicet : Cantho, Caman-Baclieu, Soctrang, Sadec, Rachgia, Longxuyen, Chaudoc, Hatten; e quibus terris novum Vicariatum Apostolicum condimus, quem Ganthoensem appellari volumus, cuiusque urbs caput Cantho Vicarii 54 - ACTA, vol. XXII, n. 18. — 31-12-1955. Acta 850 Apostolicae Sedis - Commentarium- Officiale Apostolici Sedes habebitur, qui proprium domicilium in ea collocabit. Hic Apostolicus Vicariatus eiusque Praesul eadem omnino iura et privilegia habebunt ac ceteri tum Vicariatus cum Vicarii; hunc tamen eadem quoque onera et obligationes, uti par est, tenebunt atque öbligabunt. Ecclesiam, quam fundavimus, indigenae clero Vietnamensi concredimus : ea spe ut qui bene adhuc de religione sunt meriti, iidem laudes laudibus addant, populum vigili sollicitudine curando, Dei gloriam omnimodis quaerendo. Haec autem voluntatis Nostrae mandata exsequenda studebit venerabilis Frater Ioannes Dooley, cuius mentionem fecimus, vel ille qui eo tempore quo res ad exitum adducetur, Delegationi Apostolicae in Indosina praeerit ; poterit vero et alium delegare, si casus ferat, dummodo in ecclesiastica dignitate constitutum. Ei vero qui negotium perficiet, omnes potestates facimus onusque imponimus, re acta, et documenta exarari, et eadem ad S. Congregationem Fidei Propagandae quam cito mitti. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efiicacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum ex Arce Gandulfi, prope Romam, die vicesimo mensis Septembris, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quinto, Pontificatus Nostri septimo decimo. CELSUS Card. COSTANTINI PETRUS Card. FUMASONI BIONDI S. R. E. Cancellarius S. Congr. de Propaganda Fide Praefectus Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Albertus Serafini, Proton. Apost. Silvius Sericano, Proton. Apost. Loco iji Plumbi In Ap. Cane, tal., vol. LXXXXI, n. 56. Acta Pii Pp. XII 851 II SYRACUSANAE e t RAGUSIENSIS R A G U S I E N S I S DIOECESIS A METROPOLITANA ECCLESIA MANENS TAMEN EIDEM SEDI SUFFRAGANEA, SYRACUSANA IMMUTATIS SEPARATUR, UNIUSCUIUSQUE ECCLESIAE F I N I B U S . PIUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD P E R P E T U A M REI M E M O R I A M Quamquam est christianae religioni, ceu fermento, insita vis eaque ingens hominum animos pervadendi, tamen haud parum ad id arbitramur aptam dioecesium dispositionem conferre, quippe cum saepe alia aliis maiores utilitates populo pariat. Qua de re, cum novissimis hisce temporibus clerus populusque Ragusiensis Apostolicae Sedi enixe preces admoverit ut eorum dioecesis ab archidioecesi Syracusana disiungeretur ac proprio donaretur Episcopo, Nos, cui voluit omnipotens rerum Dominus Ecclesiae universae curam committere, christianorumque gregem magna sollicitudine ducere, id censentes et populo prodesse et clerum iuvare quod a Nobis expetitur ; re diu considerata, post consilium habitum venerabilis Fratris Nostri S. R. E. Cardinalis S. Congregationis Consistorialis a Secretis, eorum consensum supplentes qui in negotio vel ius aliquod habeant, vel sese habere opinentur, de Nostra apostolica potestate haec decernimus et iubemus. Ragusiensem dioecesim, quam per Apostolicas sub plumbo Litteras « Ad dominicum gregem » die sexto mensis Maii, anno millesimo nongentesimo quinquagesimo constituimus ac metropolitanae Ecclesiae Syracusanae aeque principaliter iunximus eidemque Sedi suffraganeam fecimus, ab eadem Sede separamus suoque instruimus Episcopo, immutatis uniuscuiusque Ecclesiae finibus. Perget tamen Ragusiensis dioecesis Syracusanae archidioecesi suffraganea esse, quem ad modum adhuc fuit ; eritque eius Praesul sacro Syracusano Antistiti obnoxius et subiectus. Quae iura et privilegia ad Episcopos spectare solent, eadem, ut par est, Episcopo quoque Ragusiensi cedent ; item hic omnibus obligationibus et oneribus tenebitur, quibus sacra Episcoporum dignitas et maiestas oneratur. Ragusiensis dioecesis urbs caput eadem Ragusa erit; ibique censemus Sedem et domicilium Antistitis poni. Quod autem ad ipsius dioecesis regimen et administrationem, Curiam episcopalem, Collegium Canonicorum, Seminarium, aliaque huiusmodi attinet, ea omnino servari iubemus quae Codex Iuris Canonici decernit. De clero autem statuimus ut simul ac Acta 852 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale hae Litterae Nostrae exsecutionem habuerint, eo ipso clerici illi Sedi habeantur ascripti in cuius territorio legitime degant. Praecipimus praeterea ut documenta et acta, quae quovis modo ad Ragusiensem dioecesim respiciant, quam cito fieri potest ad eius Curiam mittantur, in tabulario religiose asservanda. Bona, postremo, cuiusvis generis sive possessiones, quae ad eandem Ecclesiam propria accedant vel accèdent, ea Ragusiensi Ordinario tradantur administranda et custodienda. Quae vero his apostolicis Litteris mandavimus exsequenda curabit venerabilis Frater Franciscus Pennisi, quem hac ipsa die Episcopum Ragusiensem eligimus et nominamus ; vel quem ipse delegaverit, dummodo sit in ecclesiastica dignitate constitutus, facta ad id debita potestate. Cui venerabili Fratri onus quoque iniungimus, re peracta, et documenta exarandi, et eadem sinceris exemplis ad S. Congregationem Consistorialem citius mittendi. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderetur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum ex Arce Gandulfi, prope Romam, die primo mensis Octobris, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo quinto, Pontificatus Nostri septimo decimo. CELSUS Card. COSTANTINI j$j Fr. ADEODATÜS I. Card. PIAZZA S. R. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens f Alfonsus Carinci, Archiep. tit. Seleuc. in Is., Decanus Prot. Apost. Caesar Federici, Proton. Apost. L o c o £ß P l u m b i In Ap. Cane, tab., vol. LXXXXl, n 57. Acta Pii Pp. XII 853 L I T T E R A E APOSTOLICAE I TOTA R I O P R E T E N S I S D I O E C E S I S P A T R O C I N I O CORDIS I M M A C O L A T I B . MARIAE V. COMMITTITUR. PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Beatus profecto populus, cuius Regina est Mater Dei; hoc sentiunt, quemadmodum accepimus, Christifideles dioecesis Riopretensis, qui erga Almam Deiparam, omnis labis expertem, officiosa affecti sunt pietate. Quo autem haec religio felicioribus augesceret incrementis Regnique Dei fines, Beata Maria Virgine deprecante, latius propagaretur, Venerabilis Frater Libanius Lafayette, Episcopus Riopretensis, Nos rogavit ut Cor Immaculatum Beatae Mariae Virginis praecipuum suae dioecesos apud Deum Patronum renuntiaremus. Quas preces, utpote ex animi quoque Nostri sententia datas, libenter statuimus audire. Quapropter, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Cor Immaculatum Beatae Mariae Virginis praecipuum apud Deum Patronum totius dioecesis Riopretensis constituimus ac declaramus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis, quae principalibus dioecesium Patronis rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum ex Arce Gandulfi, sub anulo Piscatoris, die xvn mensis Augusti, anno m d c c c c l h i i , Pontificatus Nostri sexto decimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis Gildo Prugnola a Brevibus Apostolicis Acta 854 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II SANCTUS PIUS PP. X PRAECIPUUS CAELESTIS PATRONUS DIOECESIS SANCTI MICHAELIS ELIGITUR. PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Peculiari sane beneficio providentissimi Dei Nobis contigit ut, in area ante Petrianum Templum patente, Pio PP. X, Decessori Nostro, frequentissimi populi circumfusi laetitiis, primo Beatorum, deinde Sanctorum Caelitum honores decerneremus. Cuius praeclari Pastoris cultus exinde totius orbis terrarum regiones feliciter pervasit. Qua pietate praecipue affecti sunt Christifideles dioecesis Sancti Michaelis, utpote quam idem Summus Pontifex, anno millesimo nongentesimo tertio decimo, sua constituerit auctoritate, t^ota igitur depromens Cleri populique fidelis, Venerabilis Frater Michael Angelus Machado y Escobar, Episcopus Sancti Michaelis, submisse Nos rogavit ut Sanctum Pium PP. X suae dioecesis praecipuum Patronum caelestem, pro Nostra benignitate, renuntiaremus. Nos autem, discupientes ut, Sancto eodem Decessore Nostro deprecante, res Catholica ea in regione novis in dies augescat incrementis, supplicationibus huiusmodi libenti animo statuimus obsecundare. Quapropter ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Sanctum Pium PP. X, Confessorem, praecipuum apud Deum Patronum dioecesis Sancti Michaelis facimus, constituimus, declaramus, omnibus adiectis honoribus ac privilegiis liturgicis, quae principalibus dioecesium Patronis rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque, ad quos spectant, seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, snper his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter'attentari contigerit. Datum ex Arce Gandulfi, sub anulo Piscatoris, die x x x mensis Augusti, anno m d c c c c l i i i i , Pontificatus Nostri sexto decimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis Gildo P r u g n o l a a Brevibus Apostolicis Acta Pii Pp. XII 855 ALLOCUTIO Ad Exúmum Virum Ioannem Gronchi, Praesidem Reipublicae Italicae. * Siamo lieti di esprimere il Nostro compiacimento nel ricevere Vostra Eccellenza, cui è stato demandato il supremo ufficio dello Stato Italiano, — in presenza dell'On. Signor Ministro Segretario di Stato per gli Affari Esteri e degli altri illustri personaggi del suo seguito. Ben conosciamo, Signor Presidente, le alte qualità del suo spirito, la sua intelligenza, la sua vasta coltura, la sua grande perizia nell'arte del dire, non meno che la singolare sua preparazione, come membro del Parlamento, come Ministro, come Presidente della Camera, alla massima Magistratura della Repubblica. I Nostri voti e le Nostre benedizioni La seguono nell'esercizio delle altissime funzioni di Capo dello Stato. Le auguriamo innanzi tutto che l'opera Sua possa validamente contribuire alla prosperità della Nazione e al benessere di tutti i cittadini, specialmente delle classi più umili e bisognose; quindi, alla conservazione e all'incremento delle cordiali relazioni felicemente esistenti in Italia fra la Chiesa e lo Stato sulla base dei Patti Lateranensi, pegno e suggello di riconciliazione e di concordia ; e infine al mantenimento e alla saldezza di quella pace mondiale, che è l'anelito e il sospiro di tutti i cuori. In tal guisa da questa Roma, fonte di antica sapienza, faro di civiltà, centro del pensiero e della fede cristiana, continuerà ad irradiarsi sull'Italia e sul mondo, nell'ora presente di molteplici ed ardui cimenti, ma pur di calma e sicura speranza, quella luce perenne che si volge nei secoli come indefettibile promessa di vita, di salvezza, di pace ! E mentre con tali sentimenti eleviamo a Dio le Nostre fervide preghiere, impartiamo di cuore a Vostra Eccellenza, alla Sua famiglia, ai membri del Governo, ai Signori qui presenti, e a tutto l'amatissimo popolo Italiano, la Nostra paterna Apostolica Benedizione. * H a b i t a die 6 D e c e m b r i s m e n s i s , a. 1955. 856 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA 88. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Pius Divina Providentia Papa XII, successivis decretis Sacrae Congregationis Consistorialis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die 28 Augusti 1955 — Cathedrali Ecclesiae Chillanensi praefecit Revmum D. Eladium Vicuña Aránguiz, parochum ecclesiae « Boni Pastoris » in urbe S. Iacobi in Chilia. die 21 Septembris — Cathedrali Ecclesiae Valdiviensi R. D. Iosephum Emmanuelem Santos, directorem spiritus in seminario dioecesano et Professorem philosophiae in Universitate Catholica Vallis Paradisi. die 1 Octobris — Cathedrali Ecclesiae Ragusiensi Exc. P. D. Franciscum Pennisi, hactenus Episcopum titularem Caesariensem in Mauretania. die 5 Novembris — Metropolitanae Ecclesiae Teresianae Exc,-P. D. Avelarem Vilela Brandâo, hactenus Episcopum Petrolinensem. die 7 Novembris — Cathedrali Ecclesiae Septemlacunensi, noviter erectae, Exc. P. D. Iosephum de Almeida Batista Pereira, hactenus Episcopum titularem Barenum in Pisidia. — Abbatiae nullius Sancti Pauli de Urbe R. P. Caesarium D'Amato, Congregationis Casinensis Ordinis Sancti Benedicti, quem nominavit Episcopum titularem Sebastenum in Cilicia. die Ï4 Novembris — Metropolitanae Ecclesiae Platensi Exc. P. D. Antonium Plaza, hactenus Episcopum Azulensem. die 24 Novembris — Cathedrali Ecclesiae Salfordensi Exc. P. D. Georgium Andream Beck, hactenus Episcopum Brentwoodensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Ortosiensi in Phoenicia Revmum D. Narcisum Jubany Arnau, canonicum Capituli Cathedralis Barcinonensis, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Gregorii Modrego Casaus, Archiepiscopi-Episcopi Barcinonensis. die 30 Novembris — Cathedrali Ecclesiae Brentwoodensi R. P. D. Sacra Congregatio Consistorialis 857 Bernardum Wall, Antistitem Urbanum, canonicum theologum ecclesiae cathedralis Southwarcensis. — Cathedrali Ecclesiae Altensi R. P. D. Aloisium Manresa Formosa, sodalem Societatis Jesu, directorem spiritus in seminario Guatimalensi. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Marci in Guatimala, noviter erectae, R. P. D. Caelestinum (saeculo : Michaelem) Fernández Perez, O. F. M., Curatorem Fratrum Hispanicorum in Guatimala. — Cathedrali Ecclesiae Zacapensi. noviter erectae, R. P. D. Constantinum (saeculo : Christianum) Luna, sodalem Ordinis Fratrum Minorum, parochum oppidi vulgo « Abacà » in Guatimala. die t Decembris — Titulari episcopali Ecclesiae Limnensi R. D. Franciscum Antonium Marrocco, parochum cathedralis Peterboroughensis, quem deputavit Auxiliarem Emi P. D. Jacobi Caroli S. R. E. Card. Me Guigan, Archiepiscopi Torontini. die 2 Decembris — Cathedrali Ecclesiae Vicensi Exc. P. D. Raymundum Masnou Boixeda, hactenus Episcopum titularem Caeciritanum. die S Decembris — Titulari episcopali Ecclesiae Araxensi R. P. D. Philippum J. Furlong, Protonotarium Apostolicum ad i. p., parochum S. Thomae More in archidioecesi Neo-Eboracensi, quem deputavit Auxiliarem Emi P. D. Francisci S. R. E. Card. Spellman, Vicarii Castrensis Civitatum Foederatarum Americae Septentrionalis. — Titulari episcopali Ecclesiae Buritanae R. D. Stephanum A. Leven, parochum S. Francisci Xaverii in diocesi Oklahomensi et Tulsensi, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Roberti Emmet Lucey, Archiepiscopi S. Antonii. die 9 Decembris — Titulari episcopali Ecclesiae Letopolitanae Exc. P. D. Iosephum Terceiro de Souza, hactenus Episcopum Caetitensem, quem deputavit Auxiliarem Emi P. D. Augusti Al vari S. R. E. Cardinalis da Silva, Archiepiscopi S. Salvatoris in Brasilia. die 19 Decembris — Cathedrali Ecclesiae Flaviobrigensi Exc. P. D. Paulum Gúrpide Beope, hactenus Episcopum Seguntinum. — Cathedrali Ecclesiae Seguntinae Exc. P. D. Laurentium Bereciartxia Balerdi, hactenus Episcopum titularem Andedensem. die 20 Decembris — Cathedrali Ecclesiae Melensi, noviter erectae, Exc. P. D. Iosephum Mariam Ca vallero, hactenus Episcopum titularem Uthinensem. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Iosephi in Uraquaria, noviter erectae, Revmum P. D. Aloisium Baccino, canonicum Capituli metropolitam et Vicarium Generalem archidioecesis Montisvidei. Acta 858 Apostolicae Sedis -•• Commentarium Officiale SACRA CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE i M U L T A R E N . - R AW A L P INDEN. DECRETUM DE MUTATIONE F I N I U M DIOECESIUM Cum Exc. P. D. Franciscus Benedictus Cialeo, episcopus Multanensis, ob nimis parvum numerum suae ditionis sacerdotum spirituali curae catholicorum, in civili districtu de Der a Ismail et in « tahsil » de Bhakkar exsistentium, consulere nequeat, petiit ut territoria memorati districtus de Dera Ismail et de « tahsil » de Bhakkar a dioecesi Multanensi distraherentur et ñnitimae dioecesi Rawalpindensi adnecterentur. Itaque Emi ac Revmi Patres huic Sacrae Congregationi de Propaganda Fide praepositi, attento consensu Exc. P. D. Nicolai Hettinga, episcopi Rawalpindensis nec non favorabili voto Exc. P. D. Iacobi Cornelii van Miltenburg, archiepiscopi Karachiensis et curam agentis ad publica Sanctae Sedis negotia in Pakistan expedienda, in plenariis Comitiis, die 18 Aprilis currentis anni habitis, Multanensis territorii partes, de quibus supra, ab eadem dioecesi separandas et dioecesi Rawalpindensi adiungendas esse censuerunt. Quam Emorum Patrum sententiam, Sanctissimo Domino Nostro Pio Divina Providentia Papae XII in Audientia diei 8 Maii eiusdem anni ab infrascripto Sacrae Congregationis Praefecto relatam, Ipse Summus Pontifex ratam habere et adprobare dignatus est atque praesens ad rem Decretum confici iussit. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis de Propaganda Fide, die 8 mensis Maii a. D. 1955. Pro Emo D n o Card. Praefecto f P. Sigismondi, Archiep. Neapolitan. in Pisidia, a Secretis L- £B S. Carolus Corvo, Subsecretarius Sacra Congregatio de Propaganda Fide 859 II AJMEEENSIS (AJMERENSIS ET JAIPURENSIS) DECRETUM DE DIOECESIS A P P E L L A T I O N E Cum Excmus P. D. Leo D'Mello, Episcopus Ajmerensis, proposuisset ut hodiernae denominationi Dioeceseos Ajmerensis nomen adderetur urbis Jaipur, ita ut deinceps eadem Dioecesis appellaretur Ajmerensis et Jaipurensis, Sacra haec Congregatio de Propaganda Fide, re mature perpensa, optatis praelaudati Praesulis inhaerendum censuit. Quare eadem Sacra Congregatio, vigore specialium facultatum sibi a Sanctissimo Domino Nostro Pio Divina Providentia Papa XII concessarum, supramemoratam propositionem adprobavit ac praesens in re Decretum confici iussit. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis de Propaganda Fide, die 13 mensis Maii a. D. 1955. Pro Emo D n o Cardinali Praefecto t P. Sigismondi, Archiep. Neapolitan. in Pisidia, a Secretis L. © S• Carolus Corvo, Subsecretarius SACRA CONGREGATIO DE SEMINARIIS ET STUDIORUM UNIVERSITATIBUS DECRETUM P H I L O S O P H I A E I N S T I T U T U M I N T H E O L O G I C A S A L I S B U R G E N S I F A C U L T A T E CANONICE ERIGITUR ATQUE AD P H I L O S O P H I C A M FACULTATEM PONTIFICII ATHENAEI SANCTI A N S E L M I DE URBE A G G R E G A T U R . Ad veram ingenuamque doctrinam tuendam augendamque id sane congruum ac praecipuum est ut perennis quam vocant Philosophiae studium summopere excolatur quasi firmum Christianae Religionis praesidium in nostrae aetatis grassantibus erroribus valide confutandis. Quapropter 860 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Sacra haec Congregatio inde ab anno m c m x x v i i libenter indulsit ut selecti Philosophiae Magistri qui in Salisburgensi Theologica Facultate erudite docebant aptum propriumque constituerent Philosophiae Institutum, cui academicos gradus conferendi privilegium ad tempus et experimentum concessit, iustis vero probatisque de causis iterum iterumque renovatum. Quae cum ita essent Sacrorum Austriacae Ditionis Antistites in plenario, anno D. m c m l i v habito, Conventu ab eodem Sacro hoc Dicasterio suppliciter flagitaverunt ut laudatum Institutum canonica erectione in perpetuum donaretur. Quibus omnibus sedulo assidneque perpensis, Sacra Congregatio de Seminariis et de studiorum Universitatibus Episcoporum Austriae legitimis votis obsecundans ut actuosa memorati Instituti voluntas digna honestetur laude, ad maiorem Dei gloriam, ad Christiani nominis decus et incrementum, ad sanae doctrinae proventum, Institutum Philosophiae in Salisburgensi Theologica Facultate rite conditum praesentibus litteris erigit erectumque declarat illudque ad Philosophicam Facultatem Pontificii Athenaei a Sancto Anselmo nuncupati in Urbe aggregat, facta eidem ad quinquennium potestate academicos gradus nomine et auctoritate Philosophicae Facultatis laudati Pontificii Athenaei Sancti Anselmi de Urbe conferendi, ad amussim servatis normis tum Constitutionis Apostolicae « Deus scientiarum Dominus » eidemque adnexarum « Ordinationum » tum peculiarium Statutorum ab eadem Sacra Congregatione legitime probatorum, agnitis insuper omnibus iuribus, honoribus, privilegiis, muneribus atque officiis, quae huiusmodi ecclesiasticis disciplinis tradendis institutis de more pertinent. Ceteris servatis de iure servandis. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Romae, ex Aedibus Sancti Callisti, d. x x v i n m. Octobris, in festo Ss. Apostolorum Simonis et Iudae, a. D. m c m l v . Ç& I. Card. Pizzardo, Ep. Albanensis, Praefectus L. © S. f C. Gonfalonieri, Archiep. Mcopolitanus, a Secretis Diarium Romanae Curiae 861 DIARIUM ROMANAE CURIAE Martedì, 6 d i c e m b r e 1955, il Santo P a d r e ha ricevuto in solenne U d i e n z a Sua Eccellenza G i o v a n n i G r o n c h i , Presidente della R e p u b b l i c a d'Italia, a c c o m p a g n a t o da Sua Eccellenza Gaetano Martino, Ministro Segretario di Stato per gli Affari Esteri. D o m e n i c a , 11 d i c e m b r e 1955, il Santo P a d r e ha ricevuto in solenne U d i e n z a Sua Eccellenza il Dottor A u r e l i o C a i c e d o A y e r b e , A m b a s c i a t o r e Straordinario e Plenipotenziario della R e p u b b l i c a di C o l o m b i a , per la presentazione delle Lettere Credenziali. S A C R A CONGREGAZIONE D E I R I T I Martedì, 25 ottobre 1955, nel Palazzo Apostolico Vaticano si è adunata la S. Congregazione dei Riti preparatoria, nella quale gli Emi e Revmi Signori Cardinali, i Revmi Prelati Officiali ed i Revmi Consultori teologi hanno discusso su due miracoli, che si asseriscono operati ad intercessione del Beato Vincenzo Pallotti, Confessore, fondatore della Società dell'Apostolato Cattolico. In Congregazione ordinaria poi gli Emi e Revmi Signori Cardinali ed i Revmi Prelati Officiali hanno esaminato la relazione dei Revisori teologi sugli scritti dei Servi di Dio : 1. Fratel Giacomo Ilario, dell'Istituto dei Fratelli delle Scuole Cristiane ; 2. Anna Soler di Santa Sabina, dell'Istituto delle Carmelitane della Carità. Martedì, 8 novembre 1955, nel Palazzo Apostolico Vaticano si è adunata la S. Congregazione dei Riti preparatoria, nella quale gli Emi e Revmi Signori Cardinali, i Revmi Prelati Officiali ed i Revmi Consultori teologi han discusso sulla eroicità delle virtù della Serva di Dio Teresa di Gesù (Jornet Ibars), fondatrice delle Piccole Suore dei vecchi abbandonati. In seduta ordinaria poi gli stessi Emi Signori Cardinali ed i Revmi Prelati Officiali hanno esaminato la relazione dei Revisori teologi sugli scritti dei Servi di Dio : 1. Giuseppe Allamano, sacerdote, fondatore dell'Istituto Missioni della Consolata ; 2. Ruperto Mayer, sacerdote professo della Compagnia di Gesù; B. Maria Conchita Barracheguren Garcia, vergine secolare. 862 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Martedì, 15 novembre 1955, nel Palazzo Apostolico di Oastelgandolfo, alia augusta presenza del Santo Padre, si è adunata la S. Congregazione dei Bili generale, nella quale gli Emi e Revmi Signori Cardinali, i Revmi Prelati Officiali ed i Revmi Consultori hanno dato il loro voto sulla eroicità delle virtù del Venerabile Servo di Dio Innocenzo XI. Martedì, 6 dicembre 1955, nel Palazzo delle Congregazioni a San Callisto, si è adunata la S. Congregazione dei Riti ordinaria, nella quale gli Emi e Revmi Signori Cardinali ed i Revmi Prelati Officiali hanno discusso sulla introduzione della Causa dei Servi di Dio: 1. Maria Giuseppe Cassant, sacerdote, monaco professo dell'Ordine dei Cistercensi Riformati (Trappisti) ; 2. Teodora Guerin, fondatrice delle Suore della Provvidenza di S. Maria dei Boschi. Gli stessi End e Revmi Signori Cardinali hanno inoltre preso in esame la relazione dei Revisori teologi sugli scritti del Servo di Dio Isidoro di San Giuseppe. Martedì, 20 dicembre 1955, nel Palazzo delle Congregazioni a San Callisto, alla presenza dell'Emo Signor Cardinale Gaetano Cicognani, Prefetto della S. Congregazione dei Riti, in Luogo dell'Emo Card. Alessandro Verde, Ponente o Relatore della Causa del Venerabile Servo di Dio Antonio Silvestro Receveur, sacerdote, fondatore della Società del Ritiro Cristiano, si è adunata la S. Congregazione dei Riti antepreparatoria, nella quale i Revmi Prelati Officiali ed i Revmi Consultori teologi hanno discusso sulla eroicità delle virtù del predetto Venerabile Servo di Dio. S E G R E T E R I A DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di nominare : 3 gennaio 1955. L'Emo e Revmo Signor Cardinale Cicognani Gaetano, Protettore delle Suore Amanti di Gesù e Figlie di Maria Immacolata (Plasencia). 1 maggio » L'Illmo e Revmo Monsig. Sabattani Aurelio, Prelato Uditore del Tribunale della Sacra Romana Rota. 13 luglio » L'Illmo e Revmo Monsig. Lefebvre Carlo, Prelato uditore del Tribunale della Sacra Romana Rota. 22 agosto » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Lercaro Giacomo, Protettore delle Suore Minime dell'Addolorata (Bologna). » » » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Cicognani Gaetano Protettore delle Terziarie Domenicane della Saera Famiglia. (Teror, Isola di Gran Canaria). 13 settembre » L'Illmo e Revmo Mons. Angelini Fiorenzo, Commendatore di Santo Spirito. 17 » » S. E. Revma Monsig. Enrici Domenico, Arcivescovo titolare di Ancusa, Internunzio Apostolico in Indonesia* Diarium Romanae Curiae 863 24 settembre 1955. S. E. Revma Monsig. Forni Raffaele, Arcivescovo tit. di Egina, Nunzio Apostolico nel Venezuela. 3 ottobre » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Aloisi Masella Benedetto, Protettore delle Suore del Ssmo Sacramento (Valence). 13 » » L'Illmo e Revmo Monsig. Ferraro Nicola, Assessore della Sacra Congregazione dei Riti e Sottopromotore della Fede. 26 » » L'Illmo e Revmo Monsig. Martin Giacomo, Inviato Straordinario per il 25° anniversario della Incoronazione di Sua Maestà Eailé Sellassié Imperatore di Etiopia. 8 novembre » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Tisserant Eugenio, Pro tettore della Congregazione Ospedaliera delle Figlie di Nostra Signora dei Dolori (Tarbes). Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di nominare : 21 novembre 1955. Il Revmo Monsig. Del Corpo Egidio, Difensore del Vincolo nel Tribunale della S. Rota Romana. 30 » » 1 Revmi Sac. Géraud Giuseppe, dei Sulpiziani, e Patire Barré Enrico, della Congregazione dello Spirito Santo, Consultori della Sacra Congregazione dei Seminari e delle Università degli Studi. 12 dicembre » LMllmo e Revmo Monsig. Brennau Francesco I. e il Revino Padre Ledworloz Adolfo, dei Frati Minori, Consultori della Commissione Pontificia per la Interpretazione autentica del Codice di Diritto Canonico. 15 » » I Revmi Padri Ciappi Luigi, dei Frati Predicatori, Wambacq Beniamino, dei Premostratensi, de Vaux Rolando, dei Frati Predicatori, Consultori della Commissione Pontificia per gli Studi Biblici. 28 » » Gli Emi e Revmi Signori Cardinali Valeri Valerio e Ciriaci Pietro, Membri del Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica. Parimente con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato nominare: Assistenti al Soglio Pontificio : 24 15 25 26 8 luglio 1952. S. E. Revma Monsig. Fitzgerald Riccardo Giuseppe, Vescovo di Gibilterra. » 1955. S. E. Revma Monsig. Rosso Giacomo, Vescovo di Cuneo. » » S. E. Revma Monsig. Toccabelli Mario, Arciv. di Siena. » » S. E. Revma Monsig. Brizi Domenico, Vescovo di Osimo e Cingoli. ottobre » S. E. Revma Monsig. Brady Guglielmo, Vescovo di Sioux Falls. Acta 864 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ONORIFICENZE Con Breve Apostolico, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di conferire : L'Ordine dello Speron d'Oro : 24 novembre 1955. A S. E. Gronchi Giovanni, Presidente della Repubblica Italiana. 28 dicembre » A S. E. Adenauer Corrado, Cancelliere della Repubblica Federale Tedesca. Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di conferire : 19 La Gran Croce dell'Ordine di san Gregrorio Magno, classe civile : agosto 1955. A S. E. Balaguer Gioacchino, (Repubblica Dominicana). La Commenda con Placca dell'Ordine dd san Gregorio Magno, classe civile : 19 agosto 1955. Al sig. Calventi Arturo (Repubblica Dominicana). » » » Al sig. Messina Temistocle, (Repubblica Dominicana). La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe militare: 19 agosto 1955. Al sig. Trujillo Molina Pietro, (Repubblica Dominicana). 19 » 19 La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, elesse militare : agosto 1955. Al sig. Espallat Arturo, (Repubblica Dominicana). » » Al sig. Sánchez Fernando, (Repubblica Dominicana). agosto La Gran Croce dell'Ordine di san Silvestro Papa : 1955. A S. E. Bonnelly Raffaele, (Repubblica Dominicana). NECROLOGIO 25 ottobre 1955. Monsig. Fogarty Michele, Vescovo di Killaoe. 14 novembre » Monsig. Dobreéié Nicola, Arcivescovo di Antivari. 23 » » Monsig. Berning Guglielmo, Arcivescovo-Vescovo di Osnabrück. 24 » Monsig. Díaz Escudero Leopoldo, Vescovo di Chilapa. » » Monsig. Urakawa Michele Wasaburo, Vescovo tit. di Attalea. 30 » Monsig. El-Hage Giovanni, Vescovo di Damasco dei Maroniti. 9 dicembre » Monsig. Nogara Giuseppe, Arcivescovo di Udine. 12 » » Monsig. Claudel Giovanni, Vescovo tit. di Antandro, Vicario Apostolico di Reyes. » Monsig. O'Neill Ugo, Vescovo tit. di Bareta. 27 I INDEX GENERALIS ACTORUM ( A n . e t v o l . X X X X V I I — S e e . II, v . X X I I ) I EPISTULA - ACTA PII ENCYCLICA, PP. Normae et facultates, 9 1 . Provisiones Ecclesiarum, 8 9 , 2 9 5 , XII 5 462, 609, 783, 856. LITTERAE DECRETALES, 1 1 3 , 1 6 1 , 2 2 5 . CONSTITUTIONES APOSTOLICAE, 49, 128, 198, 257, 305, 369, 433, 481, 529, 577, Declaratio, 2 9 7 , 4 1 2 . Designatio Tribunalis appellationis, 4 6 4 . 625, 657, 705, 753, 801, 849. LITTERAE APOSTOLICAE, 28, 141, 209, 267, 379, 438, 488, 537, 585, 664, 710, 762, 810, 853. 59. Instructio, EPISTULAE, 1 4 8 , 2 1 1 , 2 6 8 , 3 8 8 , 4 5 1 , 4 9 1 , 538, 593, 669, 714, 814. 601, 672, 716, 764, 816, 855. 60, 292, 4 0 7 , 554, 604, 733. NUNTIUS TELEGRAPHICUS, 764. 628. SACRA CONGREGATIO CONCILII : Rescriptum, ALLOCUTIONES, 2 1 2 , 2 7 2 , 3 9 4 , 4 9 5 , 5 5 1 , NUNTII RADIOPHONICI, 1 5 , Decreta, 611, 784. SACRA CONGREGATIO DE DISCIPLINA SACRAMENTORUM : MOTU PROPRIO, 2 6 6 . CHIROGRAPHUS, SACRA CONGREGATIO PRO ECCLESIA ORIENTALI : 413. SACRA CONGREGATIO DE RELIGIOSIS : Instructio, 9 3 . Statuta, 2 9 8 . Monitum, 5 1 9 . SACRA CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE: Decreta, 154, 2 4 7 , 3 0 1 , 560, 617, II - A C T A SUPREMA SS. SACRA CONGREGATIONUM CONGREGATIO S. OF- FICII : Proscriptio librorum et ephemeridum, 4 6 , 8 8 , 2 9 4 , 4 5 5 , 5 5 8 . Notificationes, 8 9 , 2 9 4 . Monitum, 2 1 8 . SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS : Decreta, 150, 410, 456, 517, 558, 695, 737. 55 - ACTA, vol. XXII, n. 18. — 31-12-1955 696, 789, 858. Provisio ecclesiarum, 6 1 3 . Nominationes, 617. SACRA CONGREGATIO RITUUM • Decreta in re liturgica, 4 8 , 2 1 8 , 250, 470, 838. Decreta in causis beatificationis et canonizationis Servorum Dei, 4 7 , 9 7 , 247, 302, 416, 464, 521, 619, 697, 742, 790. Formula benedictionis, 4 1 4 . Index 866 generalis actorum TRIBUNAL VICARIATUS URBIS : Responso,, 418. Instructio, 842. Citatio edictalis, 5 6 1 . SACRA CONGREGATIO DE SEMINARIIS STUDIORUM UNIVERSITATIBUS : ET D i a r i u m Romanae Curiae: Audientiae solemniores, 1 0 2 , 3 6 1 , Decreta, 1 5 5 , 1 5 6 , 4 1 9 , 859. 525, 655, 794, 8 6 1 . Sacra Congregatio Rituum, 1 5 7 , III - ACTA 525, 861. TRIBUNALIUM Sacra Congregatio de Propaganda Fide, 655. Officium Praefecti Cubiculi Secreti Pontificis: Nominatio, 656. SACRA PAENITENTIARIA APOSTOLICA : Praeces a Summo Pontifice exaratae, sacris Indulgentiis ditatae, 421. SECRETARIA STATUS : SACRA ROMANA ROTA: Nominationes*, 102, 158, 361, 425, Sententiae et decreta, 308. Citationes edictales, 360, 424, 848. 527, 562, 655, 7 0 1 , 794, 862. Necrologia, 160, 432, 576, 704, 864. * Ad m a i u s i n q u i r e n d u m c o m m o d u m haec ponitur distincta recensio: PP. Cardinalibus concreditae Consultores deputati: 102, Protectoriae : 160, 159, 361, 527, 562, 425, 656, 862. 863. Officiales renuntiati : In S. S. C. S. Officii, 527; In S. C. de d i s c i p l i n a S a c r a m e n t o r u m , 1 5 9 ; I n S . C . C o n c i l i i , 795; I n S . C . d e P r o p a g a n d a F i d e , 425; I n S . C . R i t u u m , 6 5 6 , 794, 8 6 3 ; I n S . C . C e r i m o n i a l i , 361; I n S . C . d e S e m i n a r i i s e t S t u d i o r u m U n i v e r s i t ä t . , 794; I n S . P a e n i t e n t i a r i a A p o s t . , 102; I n T r i b . S i g n . A p o s t . , 159, 3 6 1 , 4 2 7 , 863; I n T r i b . S . R . R o t a e , 160, 427, 862; I n N u n t i a t u r i s A p o s t . , 158, 159, 425, 6 5 5 , 862; I n D e l e g a t . A p o s t . , 1 5 9 ; I n R e v . C a m e r a A p o s t . , 6 5 6 ; I n C o m m . P o n t . p r o i n t e r p r e t . a u t h e n t i c a C . I . C , 427, 656, 794; I n C o m m . P o n t . p r o r e d a t i o n e C . I . C . O r i e n t . , 527, 656; I n C a p p e l l a P o n t . , 427, 5 6 2 , 6 5 5 , 794 , 8 6 2 ; I n F a m i l i a P o n t . , 656; I n A d m i n i s t r a t i o n e s p . S . S e d i s , 361. Episcopi adsistentes SoUo: 102, 361, 562, Protonotarii Apost, de numero particip. : Praelati Domestici: 103, Ciibicularii secreti supra Cubicularii secreti Cubicularii honoris Cubicularii honoris Cubicularii secreti Cappellani honoris ordine in Militiae 795. ad instar particip. : 427, 563, 701, 795. numerum : 365, 427, 566, n. : 368, 569 ense et habitu : extra honoris ab Cappellani Ex ab 701, 655 ; ense extra s. 106, 368, Urbem: et honoris: 105, lacerna 569, lacerna 569, 703, 1 0 2 , 362, 562, 701, 795. 796. 798. 798. s. n. : 569. 368. Urbem: Auratae, 569. 864. Ex ordine Piano: G r a n C r o c e cl. cìv., 107, 428, 57Ü.Placca, 5 / 0 . C o m m . , 4 2 8 . C a v . , 428, 570, 7 9 8 . Ex ordine S. Gregorii Magni: G r a n Croce cl. civ., 570, 863. Comm. con Placca cl. c i v . , 1 0 7 , 570, 7 9 8 , 8 6 4 . C o m m . con P l a c c a c l . m i l . , 428, 5 7 1 , 8 6 4 . P l a c c a cl. c i v . , 107, 428. 5 7 1 , 7 9 8 . P l a c c a cl. m i l . , 798. C o m m . cl. c i v . , 1 0 7 , 428, 5 7 1 , 798. C o m m . c l . m i l . , 1 0 8 , 429, 8 6 4 . C a v . c l . c i v . , 108, 4 2 9 , 5 7 2 , 799. C a v . c l . m i l . 573. Ex Ordine 8. Silvestri Papae : G r a n C r o c e , 110, 4 3 1 , 8 6 4 . C o m m . con P l a c c a , 110, 4 3 1 , 5 7 3 . P l a c c a , 110, 574. C o m m . , 110, 4 3 1 , 527, 574, 799 C a v . , 528, 575, 8 0 0 . n INDEX DOCUMENTORUM CHRONOLOGICO ORDINE DIGESTUS I - A C T A I 19Ö4 Oet. 7 - PII EPISTULA PP. X I I ENCYCLICA Ad Sinarum gentem. - Ad Venerabiles Fratres a c dilectos M o s Archiepiscopos aliosque locorum Ordinarios ceterumque clerum ac populum Sinarum, pacem et communionem cum Apostolica Sede habentes: paterna impertiuntur hortamenta in praesentibus rerum augustus PAG. 5 II - LITTERAE DECKETALES 1964 Maii 30 » Iunii 13 » » » » » » » » » » » » Cum Christus Iesus. - Beato Pio X Pont. Max., confessori, Sanctorum honores decernuntur Martyrum sanguine. - Beato Petro Aloisio Chanel, martyri, Sanctorum honores decernuntur Sanguinis pretiosissimi. - Beato Gaspari Del Bufalo, auctori Congregationis Missionariorum a Pretiosissimo Sanguine, confessori, honores Sanctorum decernuntur Humilium robur. - Beato Iosepho Pignatelli, e Societate Iesu, confessori, Sanctorum honores decernuntur Iuventus bene morata. - B e a t o Dominico Savio, confessori, Sanctorum caelitum honores decernuntur Sinceram caritatem. - Beatae Mariae Crucifixae Di Rosa, legiferae matri Instituti Ancillarum a Caritate, virgini, Sanctorum honores decernuntur -• 1.13 161 175 187 225 236 I I I - CONSTITUTIONES APOSTOLICAE 1954 Iulii » » » Aug. 26 GUATAQUILENSIS-LOIANAE (de EI Oro). Nos minime latet. - E dioecesibus G-uayaquilensi et Loiana quaedam territoria distrahantur, quibus nova praelatura nullius dioecesis constituitur, « de EI Oro » appellanda 30 CARONENSIS (Tucupitensis). Crescit in dies. - E vicariatu apostolico Caronensi quaedam regio separatur, quae in novi Vicariatus formam redigitur, « Tucupitensis » appellandi . . . . 19 49 52 S. IOSEPHI IN COSTARICA - ALAJUELENSIS (S. Isidori). Neminem fugit. - Ex archidioecesi S. Iosephi in Costarica et ex dioecesi Alajuelensi quaedam territoria separantur, quibus nova dioecesis constituitur « S. Isidori » appellanda 54 868 Index documentorum chronologico ordine digestus PAG. 1954 » » » » » Sept. 1 9 SOROCABANAE. E prisco maiorum. - In Sorocabano cathedrali templo Canonicorum Collegium erigitur . . . . . . . . . . Oct. 6 BEIRENSIS (Quelimanensis). Quandoquidem Christus. - Detracta a Beirensi dioecesi quadam regione, nova dioecesis constituitur, « Quelimanensis » appellanda » 27 OVETENSIS. Cum et Nobis. - Dioecesis Ovetensis, in Hispania, ad gradum archidioecesis evehitur; eaque, nonnullis dioecesibus adiunctis, in novae provinciae ecclesiasticae formam redigitur. Nov. 1 2 S. ANNAE POCATIERENSIS. Cum 8. Annae Pocatierensis. - In cathedrale templo Ecclesiae S. Annae Pocatierensis Canonicorum Collegium constituitur » » PERTHENSIS (Bumburiensis). Benigna illa vox. - E x distracto a Perthensi archidioecesi australi territorio, nova erigitur dioecesis, « Bumburiensis » appellanda » 2 0 56 128 131 133 198 CARTHAGINENSIS IN COLUMBIA - S. GEORGII (Monteriensis). Quo- niam Christus Jesus. - Ab archidioecesi Carthaginensi in Columbia et ab apostolico vicariatu S. Georgii quaedam regio separatur, quae in novae dioecesis formam redigitur, « Monteriensis » appellandae 136 » » » S. HIERONYMI TERREBONAE. Quicquid ad divini. - Canonicorum Collegium in cathedrali templo dioecesis Sancti Hieronymi Terrebonae erigitur e t constituitur 139 » Dec. 2 S. MICHAELIS ( S . Iacobi de Maria). Eius vestigia. - E dioecesi S. Michaelis quaedam territoria detrahuntur, quibus nova dioecesis formatur, « S. Iacobi de Maria » appellanda . . . 2 0 1 » » » D E KUWAIT. Quandoquidem Christi. - Apostolica praefectura de Kuwait, in Arabia, ad dignitatem vicariatus apostolici evehitur, nomine non mutato 204 2 0 CAXIENSIS IN MARAGNANO ( S . Antonii de Balsas). Quo modo sollemne. - Ex dioecesi Caxiensi in Maragnano quaedam territoria distrahuntur, ex quibus nova praelatura « nullius dioecesis » constituitur « S. Antonii de Balsas » appellanda . . 2 0 6 » » » PORTUS NATIONALIS (Tocantinopolitanae). Ceu pastor. - E dioecesi Portus Nationalis quaedam municipia distrahuntur, ex quibus nova praelatura « nullius dioecesis » constituitur, « Tocantinopolitana » appellanda 257 » » 2 8 FLORIANO POLIT AN AE (Tubaraoensis). Viget ubique. - A Florianopolitana archidioecesi australis separatur regio eademque in novae dioecesis f o r m a m redigitur, « Tubaraoensis » nominandae 260 1 9 5 5 Ian. 1 D E BIRMANIA. Bum alterna. - I n Unione Foederali Birmana Ecclesiarum atque Episcoporum O r d o constituitur, quae est Episcopalis Hierarchia . 263 » » » EANGUNENSIS (Basseinensis). Quo commodius. - Ex Rangunensi archidioecesi quaedam territorii pars distrahitur, qua nova constituitur dioecesis « Basseinensis » appellanda 305 » » » D E KHODESIA MERIDIONALI. Quod Christus. - In regione Ehodesiae Meridionalis Ordo Dioecesium et Episcoporum instituitur 3 6 9 » » » D E OGOJA (Ogogiaensis). Apostolicum. - Apostolica praefectura De Ogoja, in Nigeria, ad gradum evehitur dioecesis, iisdem servatis finibus et in posterum « Ogogiaensis » nuncupandae 3 7 2 » Febr. 1 8 NORVEGIAE SEPTEMTRIONALIS. Quoniam arcana Dei. - Apostolica praefectura Norvegiae Septemtrionalis ad gradum perducitur apostolici vicariatus, iisdem finibus ac nomine servatis. 3 7 5 Index documentorum chronologico ordine digestus 1955 Febr. 21 URBIS BENINENSIS - KADUNAENSIS Illa suavissimam naensis dam atque E » praefectura distrahantur, apostolicam praefecturam, » (De Kabba). dioecesibus Urbis Beninensis et K a d u - ex apostolica territoria - D E OTURKPO 869 quae De in Oturkpo novam quae- disponuntur « De K a b b a » n o m i n a n d a m . . stolico vicariatu Bandiermasinensi q u a e d a m territoria huntur, quibus novus quidam vicariatus distra- constituitur, « De Samarinda » appellandus » » MALACENSIS 25 (Kuala 481 Lumpurensis - Pinangensis). Malacensis archidioecesis. - A Malacensi archidioecesi q u a e d a m territoria distrahuntur, quibus dioeceses, e duae efficiuntur « Kuala L u m p u r e n s i s » ac « P i n a n g e n s i s » n o m i n a n d a e » » 433 MALACENSIS ( M a l a c e n s i s - S i n g a p o r e n s i s ) . Cum per apostolicas » Litteras. - I n regione Malacensi nova provincia ecclesiastica constituitur, « Malacensis - Singaporensis » appellanda . » » . . vicariatus de Finlandia sinkiensis » ad g r a d u m dioecesis appellandae, quae directo evehitur, « Hel- Apostolicae Sedi sub- icitur » x Mart. 483 D E KAGOSHIMA ( K a g o s h i m a e n s i s ) . Qua sollicitudine. - A p o s t o - » lica praefectura D e K a g o s h i m a a d g r a d u m dioecesis evehitur q u a e d a m s e p a r a n t u r p r o v i n c i a e civiles, quae in n o v a e dioecesis f o r m a m rediguntur, « D a v i d e n s i s » a p p e l l a n d a e » provincia ecclesiastica constituitur, « Panamensis » appellanda » 532 TUNQUENSIS ( D u i t a m e n s i s ) . Idem ardens animorum amor. - A 7 Tunquensi novae dioecesi formam quaedam dioecesis distrahuntur rediguntur, curiae, quae « Duitamensis » in appel- landae » Apr. 534 BACOLODENSIS ( D u m a g u e t e n s i s ) . Sanctissima ea verba. - E B a c o - 5 lodensi dioecesi quaedam n o v a Ecclesia formatur, » » 529 PANAMENSIS. Etsi cotidie tristitiae. - I n R e p u b l i c a P a n a m e n s i » nova » 486 PANAMENSIS ( D a v i d e n s i s ) . Amantissimus Deus. - A P a n a m e n s i 6 archidioecesi » 436 D E FINLANDIA ( H e l s i n k i e n s i s ) . Evangelii paginae. - A p o s t o l i c u s » » 377 BANDIERMASINENSIS ( D e S a m a r i n d a ) . Quod Christus. - A b a p o - » » UBERABENSIS quaedam territoria distrahuntur ( P a t e n s i s ) . Ex quo die. - Ab separantur curiae, n o v a efficitur d i o e c e s i s , e quibus « Dumaguetensis » appellanda . ex quibus, . . 577 U b e r a b e n s i dioecesi in unum « Patensis » nuncupanda . redactis, . . . . » » 21 MARILIENSIS. Sive de Iuris Canonici. - I n M a r i l i e n s i c a t h e d r a l i » » » D E COPIAPÓ. Dum haud paucis. - A d m i n i s t r a t i o a p o s t o l i c a d e templo Canonicorum Collegium constituitur 580 583 C o p i a p ó ad g r a d u m et d i g n i t a t e m p r a e l a t u r a e « nullius]» e v e hitur, e o d e m servato n o m i n e » Maii 8 657 NAGPURENSIS ( A m r a v a t e n s i s ) . Cum petierit. - A b a r c h i d i o e c e s i N a g p u r e n s i q u a e d a m territoria distrahuntur, e x quibus n o v a d i o e c e s i s efficitur, » » » « Amravatensis » appellanda 625 D E AYSÉN. In amplitudinem. - A p o s t o l i c a p r a e f e c t u r a d e A y s é n ad gradum et dignitatem perducitur apostolici vicariatus, iisdem servatis finibus a t q u e appellatione » » » 659 NAIROBIENSIS ( M o m b a s a ë n s i s e t Z a n z i b a r e n s i s ) . Ea sanctissima Petri verba. - A b archidioecesi Nairobiensi q u a e d a m territoria distrahuntur, quibus n o v a dioecesis f o r m a t u r , « M o m b a s a ë n s i s et Zanzibarensis» cognominanda » Iunii 12 NOVAE SEGOBIAE ( B a n g u e d e n s i s ) . Cum misericos. - E x 66L archi- Index documentorum chronologico ordine digestus 870 PAO, dioecesi Novae Segobiae quaedam separatur provincia, qua praelatura « nullius » efficitur, « Banguedensis » appellanda . 7 0 5 1956 Iunii 12 LINGAYENSIS-DAGUPANENSIS ET S. FERDINANDI (Ibanae).. Ve- nisse Christum. - E dioecesibus Lingayensi-Dagupanensi et S. Ferdinandi quaedam territoria distrahuntur et in formam novae praelaturae « nullius » rediguntur, « Ibanensis » appellandae 708 » Iulii 3 D E B A H R E L - G H A Z A L ET ALIARUM (Rumbekensis). Quandoquidem arcano Dei. - E vicariatu apostolico de B a h r el-Ghazal e t ab aliis quibusdam circumscriptionibus ecclesiasticis quaedam territoria distrahuntur e quibus novus vicariatus apostolicus constituitur, « Rumbekensis » appellandus » » » S. IOSEPHI DE AMAZONES. Etsi paterna. - Apostolica praefectura S. Iosephi de Amazones ad gradum perducitur apostolici vicariatus, iisdem servatis f i n i b u s atque appellatione . . . » » » D E PALAWAN (Palavanensis). Ad Christi regnum. - Apostolica praefectura de Palawan, in Philippinis insulis, ad gradum apostolici vicariatus evehitur, « Palavanensis » nuncupandi » >» » M r s u R i E N S i s (Ootacamundensis). Nuntiatur in psalmis. - E dioecesi Mysuriensi quaedam territoria separantur, quae in novae dioecesis formam rediguntur, « Ootacamundensis » appellandae » » 1 2 MANAENSIS (Parintinensis). Ceu boni. - Ab archidioecesi Manaënsi quaedam territoria separantur quae in novae praelaturae « nullius » formam rediguntur, « Parintinensis » appellandae » » 16 BELLOHORIZONTINAE-AD AM ANTIN AE (Septemlacunensis). Clementissimi Servatoris. - Ab archidioecesibus Bellohorizontina et Adamantina quaedam separantur curiae, ex quibus nova efficitur dioecesis « Septemlacunensis » » » 2 7 NOVAE LISBONAE (Sadabandeiropolitanae). Ad Christi. - A dioecesi Novae Lisbonae duo distrahuntur civiles districtus, ex quibus nova dioecesis efficitur, « Sadabandeiropolitana » nuncupanda » Sept. 2 0 D E PHNOMPENH (Canthoensis). Quod Christus. - A vicariatu apostolico de Phnompenh, in Indosina, quaedam territoria detrahuntur, e quibus novus vicariatus apostolicus « Canthoensis » constituitur » Oct. 1 Syracusanae et Ragusiensis. Quamquam est christianae. - Ragusiensis dioecesis a metropolitana Ecclesia Syracusana separatur, manens tamen eidem sedi suffraganea, immutatis uniuscuiusque Ecclesiae finibus IV - 1961 Apr. 27 LITTERAE 753 755 757 801 759 804 807 849 851 APOSTOLICAE Haud parvae. - B e a t a Maria V. a Purissimo et Immaculato Corde pro universa Huancavelicensi dioecesi, in Peruviana dicione, praecipua Caelestis Patrona d e c l a r a t u r . 664 1 9 5 3 Iulii 19 Evangelium ad pauperes. - Constitutiones Congregationis Missionis approbantur 141 » Oct. 20 Columbiana in dicione. - Ad dignitatem et honorem Basilicae Minoris evehitur cathedrale, templum S. Catharinae V. et M. Index documentorum chronologico ordine digestus 871 PAG dicatum, in urbe et archidioecesi Carthaginensi in Columbia exstans 1953 Oct. 24 Quod novissima. - B e a t a Maria Virgo Immaculata universae dioecesis Pereiranae in Columbia Patrona Caelestis praecipua constituitur » Nov. 7 Centesimo fere anno. — B e a t a Maria Virgo Immaculata praecipua Patrona Caelestis Bucaramanguensis dioecesis declaratur . . 1954 Febr. 12 Praeclaram Virginem. - B e a t a Maria V. « a Mercede » praecipua Patrona Caelestis constituitur regionis « Barlovento » appellatae, intra fines Caracensis archidioecesis positae » » 19 Amplissimum religionis. — Paroeciale templum Abbatiae S. Mariae in Caelum Assumptae «de Pratalea », Patavinae dioecesis, Basilicae Minoris titulo honoribusque augetur . . . . » Mart. 23 Matrem Dei. - B e a t a Maria Virgo, sub titulo Maternitatis invoc a t a , totius Vashingtonensis archidioecesis praecipua Caelestis Patrona eligitur » Maii 14 Praesidium rebus. - B e a t a Maria Virgo, nomine « Matris Desertorum » invocata, in praecipuam Patronam Caelestem civitatis « Torrente » Valentinensis archidioecesis eligitur . . . » » 31 Ex quo Beatissima. - B e a t a Maria V. « a remedio » totius archidioecesis Arborensis Patrona aeque principalis cum S.-Archelao martyre instituitur » Iunii 4 Dulcissimae virginis. — Basilicae Minoris honoribus privilegiisque decoratur templum Deo in honorem S. Theresiae ab Infante Iesu Lexovii dicatum » » 'Religiosissima est. - B e a t a Maria V., « del Boschetto » appellata, praecipua Caelestis Patrona urbis « Camogli », Ianuensis archidioecesis, renuntiatur y> » » Primae labis. - B e a t a Maria V. ab origine Immaculata totius civitatis Amazonensis in Brasilia Patrona Caelestis confirmatur. » » » Nostra quam. - Templum paroeciale, Deo in honorem B. Mariae V. Immaculatae « Aparecida » appellatae in urbe ac dioecesi Biopretensi dicatum, privilegiis Basilicae Minoris honestatus » » lá Ut recens.}- B e a t a Maria V. Immaculata et Sanctus Leander E p . totiusHuelvensis dioecesis Patroni aeque principales constituuntur. » » » Divus Basilius Magnus. - Constitutiones Ordinis Basiliani Sancti Iosaphat approbantur » » 25 Viris sanctis. - Prioratus SS. Trinitatis et S. Norberti, in locc Kilnacrott, dioecesis Kilmorensis, in Abbatiam sui iuris Ordinis Praemonstratensis erigitur » » 2 8 Recens constitutas. - B e a t a Maria V. a Sacratissimo Rosario de F a t i m a dioecesis Warangalensis Patrona Primaria eligitur . » » » Insignis est. - B e a t a Maria V. in Caelum Assumpta totius archidioecesis Columbensis in Ceylon Patrona Caelestis, et S. L u cia, V. et M., item Patrona urbis Columbi constituuntur . . » » ' 3 0 Eadem ratione. - Sanctus Pius P p . X constituitur Caelestis Patronus dioecesis Camagueyensis, in Insula Cuba, aeque principalis una cum B e a t a Maria Virgine « a Purificatione ». Insuper parochis civitatis principis Camagueyensis nec non vicariis foraneis eiusdem dioecesis quaedam insignia honoris conceduntur » Iulii 2 Viam salutis. - B e a t a Maria V., titulo « Auxilii Christianorum » invocata, praecipua Caelestis Patrona vicariatus apostolici Arcis Victoriae confirmatur 143 144 145 438 f 146 209 267 488 489 537 587 585 590 588 665 668 666 710 712 Index documentorum chronologico ordine digestus 872 PAG Hierosolymitanam Aedem. - Basilicae Minoris honoribus decoratur Templum Deo in honorem Sanctae Annae Hierosolymis dicatum 713 » » 16 Florentia, urbs. - Basilicae Minoris titulo ac dignitate afficitur Templum Deo in honorem B. Mariae V. a Monte Carmelo Florentiae dicatum . . 762 » Aug. 4 Nominis Catholici. - Templum Deo in honorem B. Mariae V. Immaculatae Genevae consecratum honoribus Basilicae Minoris insignitur 810 » » 6 Solent ex Ecclesiae. — Sanctus Matthaeus Apost, consociationis e natione Italica Collegii rationatorum Caelestis Patronus declaratur 811 » » « 8 Almae Deiparae. - B e a t a Maria Virgo « Dei Tallat » praecipua Caelestis Patrona paroeciarum: « Rocallaura, Belltael, Vallbona de las Monjas, Omellóns, Belianes, San Martin de Valdá, Yilet, Rocafort, Nalech, Cintadilla, Solivella, Olles, Beaucafirt, Sanant et Arbeca », archidioecesis Tarraconensis proclamatur. 813 17 Beatus profectus. - T o t a Riopretensis dioecesis patrocinio Cordis Immaculati B. Mariae V. committitur 853 » » 30 Peculiari sane. - Sanctus Pius P p . X praecipuus Caelestis Patronus dioecesis Sancti Michaelis eligitur 854 » Nov. 7 Pauperem esse divitem. - Venerabilis Dei famula Maria Assumpta Pallotta, virgo, ex Instituto Sororum Franciscanum Missionariarum Mariae, B e a t a renuntiatur 28 » » 12 Luce superna. - Ecclesia principalis B. Mariae V. a Sacratissimo Rosario, in loco F a t i m a Leiriensis dioecesis posita, Basilicae Minoris titulo honoribusque decoratur 210 » » 21 Christianae religionis. - Venerabilis Dei famulus Ioannes Martinus Moyë, sacerdos, e Societate Parisiensi Missionum ad E x t e r a s Gentes, Instituti Sororum a Providentia fundator, Beatus renuntiatur 33 » Dec. 5 Umbriam Sanctorum. - Venerabilis Dei famulus Placidus Riccardi, sacerdos, monachus professus Ordinis S. Benedicti Congregationis Casinensis Abbatiae Sancti Pauli de Urbe, Beatus renuntiatur 39 1955 Ian. 7 Quae abiit. - B e a t a Maria V. « Domina Nostra a gratiis in Folgaria » praecipua Caelestis Patrona eligitur omnium soléis oblongis per nives prolabentium ex Italia, qui « sciatori » vulgo appellantur 379 » Apr. 17 Scisso e Corde Iesu. - Venerabiles Dei Famuli Leo Ignatius Mangin et Paulus Denn, Sacerdotes Societatis Iesu; Petrus Tchou, vir laicus; Anna Wang, puella virgo saecularis et Socii L I I , Sacerdotes atque christifideles, Martyres, Beati renuntiantur 381 » Maii 29 Praeclara quidem. - Venerabilis Dei Famulus Iosephus Benedictus Champagnat, sacerdos, Instituti Parvulorum F r a t r u m Mariae fundator, Beatus renuntiatur 439 » Iunii 19 Quasi hortus. - Venerabiles Dei Famuli Ioannes Baptista Turpin du Cormier eiusque X I I Socii sacerdotes saeculares; Ioannes Baptista Triquerie, sacerdos ex Ordine F r a t r u m Minorum Conventualium, eiusdem Socius; Maria Lhuilier eiusque I I I Sociae; Iacobus Burin, parochus, Martyres, Beati renuntiantur. 4 4 5 » Aug. 1 Sanctae Ritae a Cassia. - Ecclesia Sanctae Ritae, viduae, in oppido Cassia, Nursinae dioecesis, ad honorem Basilicae Minoris evehitur 591 1954 Iulii 10 Index documentorum chronologico ordine digestus 873 V - MOTU PROPRIO 1955 Febr. 11 De Pontificio Opere primario religiosarum vocationum . PAG. 266 VI - CHIROGRAPHUS 1955 Febr. 1 Nella sua. - De Ordine Supremo Militari Hierosolymitano Melitensi 59 V I I - EPISTULAE 1954 Dec. 26 1955 Febr. 8 Mart. 15 25 Apr. 16 Maii 12 13 19 25 Iunii 16 Perlatum nuper est. - Ad E m u m P. D. Carolum Mariam S. R. E. Cardinalem de la Torre, Archiepiscopum Quitensem, quem Legatum mittit ad Conventum Eucharisticum Nationalem e tota Costarica i n urbe capite S . Iosephi habendum . . . . Expostulant sane. - Ad E m u m P. D. Adeodatum Ioannem, Episcopum Sabinen, et Mandelen. S. R. E. Cardinalem Piazza, S. Congregationis Consistorialis a Secretis, quina lustra a suscepto episcopatu implen te m Ad E m u m P. D. Alexandrum tit. Sanctae Mariae in Cosmedin S. R. E. Presb. Cardinalem Verde, Patriarchalis Basilicae Liberianae Archipresbyterum, nonagesimum aetatis annum peracturum Cum Septembri mense. - Ad Revmum P. Terentium Stephanum McDermott, Ordinis F r a t r u m Praedicatorum Vicarium Generalem Tibi quinquagesimum. - Ad E m u m P. D. Iosephum Episcopum Albanensem S. R. E. Cardinalem Pizzardo, Supremae Sacrae Congregationis Sancti Officii a Secretis eumdemque Sacri Consilii de Seminariis Studiorumque universitatibus Praefectum, quintum et vicesimum Episcopatus annum impleturum Es hat Unsere. - Ad Revmum D. Hermannum Iosephum Schmitt et ad clarum virum Iosephum Gockeln, delegatos a sodalitate « Fédération Internationale des Mouvements ouvriers Chrétiens » ob Conventum eiusdem Foederationis in Urbe Düsseldorf habendum . ,. . Iucundum profecto. - Ad E x c m u m P. D. Albertum Levarne, Archiep. tit. Chersonesitanum in Zechia, Nuntium in Hibernia Apostolicum, dena lustra sacerdotii implentem Bas Gelöbnis. - Ad electam mulierem Elisabetham Mleinek, Praesidem Sodalitatis Docentium Catholicarum Germaniae, ob Conventum eiusdem Sodalitatis L X X abhinc annos conditae, Paderbornensi in urbe indictum Am hervorstehenden. - Ad E x c m u m P. D. Simonem Conradum Landersdorfer, Passaviensem Episcopum, saeculo exeunte a condita Sodalitate « Kolping » opificum catholicorum . . . Nos, quemadmodum. - Ad E x c m o s P P . DD. Paulum Meouchi, Episcopum Tyrensem, Petrum Dib, Episcopum Cahirensem, Ignatium Ziadë, Archiepiscopum Berytensem, Procuratores seu Commissarios Apostolicos apud Maronitarum Patriarchatum, ceterosque eiusdem Patriarchatus Episcopos Cum quintum saeculum. - Ad E x c m u m P. D. Marcellinum Olae- 388 148 211 268 271 390 451 392 452 593 874 PAG' chea Loizaga, Archiepiscopum Valentinum, quinto exeunte saeculo a Canonizatione S. Vincentii Ferrerii 1955 Iunii 21 Quanta sint Brasiliani. - Ad E m u m P. D. Benedictum Episcopum Praenestinum S. R. E. Cardinalem Aloisi Masella, patriarchalis Basilicae Lateranensis Archipresbyterum eundemque S. Congregationis de Disciplina Sacramentorum Praefectum, quem Legatum mittit ad Eucharisticum Conventum ex omnibus gentibus in urbe Sancti Sebastiani Fluminis Ianuarii ineundum » » 27 Sie haben. - Ad E x c m u m P. D. Iosephum Freundorfer, Episcopum Augustanum Vindelicorum, ob Commemorationem post dena saecula S. Udalrici, Augustam Episcopi, auctoris victoriae a christianis apud « Lechfeld » relatae . . » » 29 Ad Ecclesiam Christi. - Ad E m u m P. D. Adeodatum Ioannem S. R. E. Cardinalem Piazza, Episcopum Sabinen, et Mandelen., S. Congregationis Consistorialis a Secretis eundemque Conventus sacrorum Antistitum Americae Latinae Praesidem. » » 30 Alacre studium. — Ad Revmum P. Isidorum Croce, Coenobii Sanctae Mariae ad Cryptam F e r r a t a m Abbatem Ordinarium, ob nonum impletum saeculum'ab obitu S. Bartholomaei iunioris. » Iulii 12" Praeclara Dei. - Ad E m u m P. D. Marcellum tit. S. Callisti S. R. È. Presb. Cardinalem Mimmi, Archiepiscopum Neapolitanum, quina lustra a suscepto episcopatu et dena ab inito sacerdotio celebraturam » » 16 Quemadmodum Ubi. - Ad E m u m P. D. Eliam tit. S. Marci S. R. E. Presb. Cardinalem Dalla Costa, Archiepiscopum Florentinum, sexagesimum ab inito sacerdotio annum feliciter explentem . . . . . . . . . » » 21 Praeterito quidem anno. - Ad E m u m P. D. Paulum Aemilium tit. Sanctae Mariae Angelorum S. R. E. Presb. Cardinalem Léger, Archiepiscopum Marianopolitanum, quem Legatum deligit ad coronam auream imponendam simulacro S. Ioseph Sponsi B . M. V » » 31 Magna cum iucunditate. - Ad Revmum P. Ioannem Baptistam Janssens, Praepositum Generalem Societatis Iesu, quarto re volvente saeculo ab obitu S. Ignatii, eiusdem Societatis Fundatoris » Aug. 15 Trigesimo anno. - Ad E m u m P. D. Marcellum tit. S. Calisti S. R. E. Presb. Cardinalem Mimmi, Archiepiscopum Neapolitanum, quem Legatum mittit ad Concilium plenarium regionalem Salernum cogendum » » 16 Tibi fauste. - Ad E x c m u m P. D. Fernandum Cento, Archiepiscopum tit. Seleuciensem Pierium, in Lusitania Nuntium Apostolicum, dena lustra ab inito sacerdotio celebrantem . . » » 23 Peculiari animi. - Ad E x c m u m P. D. Hamletum Ioannem Cicognani, Archiepiscopum tit. Laodicensem in Phrygia, Delegatum Apostolicum in Foederatis Americae Civitatibus, quinquagesimum sacerdotii annum implentem Oct. 4 Quo asperioribus. - Ad Revmum P. Augustinum Sépinski, Ordinis F r a t r u m Minorum Ministrum Generalem, quinto exeunte saeculo ab obitu Sancti Ioannis a Capistrano » » 20 Christianae fidei. - Ad E x c m u m P. D. De Sanctis Alfonsum Mariam, Episcopum Tudertinum, tertio decimo vertente saeculo ab obitu S. Martini I, P p . M '. . 491 538 596 539 599 545 546 600 548 671 669 670 714 814 Index documentorum chronologico ordine digestus 875 V I I I - ALLOCUTIONES PAO. 1955 Mart. 10 Apr. 3 » 7 » 10 » 20 » 24 Maii 1 » 10 » 18 Iunii » Iulii 21 26 » Aug. » Sept. 7 » 11 » 18 » 30 Oct. 2 » 9 » 13 » 21 » 24 Ad parochos Urbis et concionatores sacri temporis quadragesimalis Iis qui interfuerunt universali Conventui. E o m a e habito, ad praecavendas operariis calamitates Iis qui interfuerunt internationali quarto Conventui Unionis Medicalis Latinae, Romae habito Ad Christifideles, die Paschatis Resurrectionis D. N. Iesu Christi devota omina Summo Pontifici ac Veneratissimo P a t r i in foro sancti Petri proclamantes Summus Pontifex, aperiens expositionem operum pictorum fratris Ioannis e Faesulis, qui « Angelicus » appellatur, quinto exeunte saeculo ab eiusdem obitu in Aedibus Vaticanis ordinatam, adstantibus locutus est . Ad E x c m o s Pont. Academiae Scientiarum Socios, adstantibus Emis P P . Cardinalibus ac Excmis Viris exterarum Nationum Legatis Ad adscriptos Societatibus Christianis Operariorum Italicorum (A. C. L. I . ) , ex Italiae Dioecesibus Romae coadunatos . . . Ad rosarum Cultores ob Certamen internationale Romae coadunatos. Agrorum Cultoribus ex Italia, ob ipsorum Foederationem nationalem, abhinc decennium conditam, Romae coadunatis . . . Cultoribus cinematographicae artis ex Italia Romae [coadunatis. Viae f erratae addictis e discriptione romana Dirigentibus ac Sociis Sodalitatis ab Actione Catholica Belgicae, « Jeunesse Indépendante Catholique Féminine » nuncupatae, X X V annos ab eadem Sodalitate instituta celebrantibus, Romae peregrinationis causa coadunatis Iis quae interfuerunt Conventui internationali e Dirigentibus catholicis puellarum, quae « guides » vulgo appellantur, Romae habito Iis qui interfuerunt Conventui X internationali de Scientiis Historicis, Romae habito . Iis qui interfuerunt Conventui IV internationali Thomistarum, a Pontificia Academia S. Thomae Aquinatis indicto ao Romae habito Iis qui interfuerunt annuo Conventui ex « Congress of European American Associations » Curatoribus rei municipalis ob Conventum X I I Internationalem Romae coadunatis Iunioribus puellis ab Actione Catholica Italica, ob decennium ab earum Sodalitate condita Romae coadunatis Dirigentibus ac Sodalibus Instituti Italici ad ludos corporibus exercitandis (Centro Sportivo Italiano), ob decennium ab eodem condito Romae coadunatis Dirigentibus ac Sociis Sodalitatis Italicae studiis provehendis ad universas nationes reconciliandas Iis qui interfuerunt Conventui totius Unionis Europaeae de Radiodiffusione, Romae habito Dirigentibus ac Docentibus Sodalitatis Italicae adulescentium educationi provehendae '• 212 272 275 282 285 394 402 495 497 501 512 551 601 672 683 691 716 721 725 764 755 . 780 Index 876 documentorum chronologico ordine digestus PAG. 1955 Oct. » Nov. » » » Dec. 28 Cultoribus cinematographicae artis, ob Conventum Internationalem Romae coadunatis 11 Dirigentibus, Medicis atque addictis e valetudinariis Neapolitanae Provinciae 20 Dirigentibus atque addictis Officiorum Supremi Consilii Italici internis negotiis administrandis 6 Ad E x c m u m virum Ioannem Gronchi, Praesidem Reipublicae Italicae IX - NUNTII 1954 Ian. 4 » Dec. 5 » 1955 » Febr. 24 5 » Apr. 24 » » 28 » Iulii 24 » » 28 » » 30 » Aug. 24 » Oct. 11 816 829 833 855 RADIOPHONICI A Summo Pontifice E x c m o P. D. Ioanni Baptistae Montini, Archiepiscopo Mediolanensi, possessionem Archidioecesis canonice capienti, atque christifidelibus eiusdem Metropolitanae Ecclesiae datus Datus iis qui interfuerunt VI Conventui nationali Sodalium Consociationis ex iuris peritis catholicis Italiae, agens in prima parte de via quae ducit hominem ad reatum culpae et paenae, in altera vero de statu culpae et paenae A Summo Pontifice Pio Pp. X I I universo Orbi datus . . . . Iis qui interfuerunt VI Conventui nationali Sodalium Consociationis ex iuris peritis catholicis Italiae, agens in tertia et ultima parte d e liberatione a statu culpae e t paenae . . . Excmis Episcopis et Christifidelibus Rhodesiae Meridionalis, ob recens in ea institutam Hierarchiam Ecclesiasticam . . . Christifidelibus e Costarica, ob Conventum Eucharisticum Nationalem in urbe capite Sancti Iosephi coadunatis Christifidelibus Brasiliae, ob Conventum Eucharisticum X X X V I Internationalem in urbe capite S. Sebastiani Fluminis Ianuarii coadunatis Ad « Exploratores », vulgo « B o y Scouts », Catholicos Canadenses, in urbe Niagara-on-the-Lake, ob Conventum internationalem coadunatos Iis qui interfuerunt Conventui X X I I I universali a Sodalitate, quae « P a x Romana » appellatur, in urbem Nottingham indicto. Ad E m u m P. D. Cardinalem Iosephum Ernestum Van Roey, Archiepiscopum Mechliniensem, ob Conventum de recta iuvenum educatione provehenda, e t o t a natione Belgica indictum. Iis qui interfuerunt Conventui Tertio Universali de Communicationibus inter cives et nationes, sexagesimo volvente anno a radiotelegraphia inventa, Genuae habito 86 60 15 72 292 407 554 604 605 607 733 X - NUNTIUS TELEGRAPHICUS 1955 Oct. 26 E m o P. D. Cardinali Aloisio Stepinac, Archiepiscopo Zagrabriensi, in oppido Krasic, quina lustra sacerdotii implenti . 764 Index documentorum chronologico ordine digestus 877 IL - ACTA SS. CONGREGATIONUM I - SUPREMA S. CONGREGATIO S. OFFICII PAG. 1955 Ian. 3 D e c r e t u m . Proscriptio libri » Febr. 2 D e c r e t u m . Proscriptio libri 88 » » 3 D e c r e t u m . P r o h i b e n t u r e p h e m e r i d e s « La Q u i n z a i n e » 88 » » » Mart. » Apr. » » » Iunii » » t Iulii 14 22 ^6 Submissionis notificatio 89 Monitum 218 16 Submissionis notificatio 294 27 D e c r e t u m . P r o s c r i p t i o libri 294 28 Decretum. Prohibitio ephemeridum » 455 D e c r e t u m . Proscriptio- libri e t prohibitio e p h e m e r i d u m . 22 . . . Decretum. Prohibitio ephemeridis 455 558 II - SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS 1954 Iulii Lavantinae - Labaeensis. 4 -^Decretum de mutatione finium Dioe- cesium » » 7 » » 27 150 Leopoldinensis - Camposinae. - D e c r e t u m d e m u t a t i o n e finium Dioecesium 151 Volaterranae et Senensis. - D e c r e t u m de mutatione finium Dioe- cesium 517 » Oct. 17 Burgensis - Compostellanae - Ovetensis - Vallisoletanae et Alia- » Nov. 3 Carthaginensis in Columbia et Vicariatus Apostolici Saneti Geor- rum. - Decretum d e mutatione f i n i u m Dioecesium gii. - D e c r e t u m d e » » 16 » » 26 » Dec. finium . . . . mutatione Netensis - Syracusanae et Bagusiensis. 153 - D e c r e t u m de m u t a t i o n e finium Dioecesium 410 Gratianopolitanae - Lugdunensis. - D e c r e t u m d e m u t a t i o n e finium Dioecesium 10 456 411 N o r m a e et facultates pro sacerdotibus in spiritualem emigrant i u m c u r a m i n c u m b e n t i b u s n e m p e pro Missionariis E m i g r a n t i u m et Missionariorum Directoribus 1955 Ian. » Febr. 23 Decretum de Conventu Episcoporum seu . 91 « Conférence Catho- lique Canadienne » 461 Apuanae et Lunensis seu Spediensis Sarzanensis et Brugnaten- 5 sis. - D e c r e t u m d e m u t a t i o n e f i n i u m D i o e c e s i u m 10 695 Designatio pro tribunali secundae instantiae 464 Apr. » Maii » Iunii » » 16 D e c l a r a t i o . - De delictis in A r g e n t i n a p a t r a t i s » » 22 Astensis et Albae Pompeiensis. » Sept. 2 Caesaraugustanae et Aliarum. 20 8 518 Mimatensis. - D e c r e t u m d e i m m u t a t i o n e c a p i t u l i c a t h e d r a l i s . Toletanae et Aliarum. - D e c r e t u m d e m u t a t i o n e finium D i o e c e s i u m » . 412 - D e c r e t u m d e m u t a t i o n e finium Dioecesium 737 - D e c r e t u m d e m u t a t i o n e finium Dioecesium 738 I I I - SACRA CONGREGATIO PRO ECCLESIA ORIENTALI 1954 Apr. 16 558 Tripolitanae Maronitarum - Aleppensis Maronitarum. - Decre- t u m . E dioecesi T r i p o l i t a n a M a r o n i t a r u m paroeciae vel mis- Index documentorum chronologico ordine digestus 878 PAG. 1954 Iulii 27 1955 29 Apr. » » » » » » » » » siones in Syriana Republica positae distrahutur atque Episcopo Aleppensi Maronitarum, ut Administratori Apostolico ad nutum S. Sedis, subduntur Gallia. - Decretum. Ordinariatus pro omnibus christifidelibus ritus orientalis in Gallia degentibus instituitur Ohanganacheren. - Decretum. Iurisdictio Episcopi Changanacherensis extenditur Kottayamensis. - Decretum. Iurisdictio Episcopi Kottayamensis extenditur Tellicherriensis. - Decretum. Iurisdictio Episcopi Tellicherriensis extenditur Trichuriensis. - Decretum. Iurisdictio Episcopi Trichuriensis extenditur 611 612 784 785 786 787 IV - SACRA CONGREGATIO DE DISCIPLINA SACRAMENTORUM 1954 Iunii 16 Instructio. - Exmis Ordinariis Reipublicae Dominieianae data, quoad celebrationem Sacramenti Matrimonii iuxta Conventiones inter Sanctam Sedem et Rempublicam Dominicianam initas 628 V - SACRA CONGREGATIO CONCILII 1965 Febr. 7 Rescriptum. - Dispensatio a lege can. 1444 § 1 pro Ditione Polona 413 VI - SACRA CONGREGATIO DE RELIGIOSIS 1955 » Febr. » » Iulii 2 Instructio. De Cappellanis militum religiosis. . 11 Statuta Operis Pont. vocationum religiosarum. - Normae ad Statuta eadem exsequenda 10 Monitum. - Sodalibus religiosis Europae iniuria temporum extra claustra degere coactis 93 299 519 c V I I - SACRA CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE 1952 1954 » 1955 » » » » Febr. 1 Decretum Iunii 14 Nyeren. - Meruen. - Decretum de dioecesium limitibus . . . Dec. 20 Balduinopolitan. - Lacus Moëri. - Decretum de finium mutatione Febr. 21 De Koango (Kikuiten). - Decretum. Vicariatus Apost, de Koango deinceps Kikuitensis appellabitur » » Sidneyen. - Wollongongen. - Decretum de finium dioecesium mutatione. . Maii 8 Multanen. - Bawalpinden. - Decretum de mutatione finium dioecesium » 13 Ajmeren. • Jcdpuren. — Decretum de dioecesis appellatione . . . » 20 Goccinen. - Trivandren. Latinorum. - Decretum dismembrationis et unionis V I I I 1954 Ian. 12 » Maii 4 - 247 154 301 560 617 858 859 789 SACRA CONGREGATIO RITUUM Parisien. - Decretum introductionis causae pro beatificatione S. D. Antonii Friderici Ozanam, viri laici Veronen. - Decretum reassumptionis causae pro canonizatione 521 Index documentorum chronologico ordine digestus 1964 Dec. 7 1955 Ian. 15 » Febr. 22 » » » » » » » Mart. » » » » » » » » 1 » 23 » Apr. 2 » » 3 » » 10 » » » Maii 27 3 » » » » » 12 » » » B. Magdalenae Marchionissae de Canossa, virginis, fundatricis Instituti Filiarum a Caritate Romana. - Decretum introductionis causae pro beatificatione S . D . Pii Papae I X Decretum. De instauratae vigiliae Paschalis facultativa celebratione ulterius proroganda Sinarum. - Decretum pro beatificatione seu declaratione martyrii Ven. Servorum Dei Leonis Ignatii Mangin, sacerdotis S. I., et Sociorum Parisien. - Decretum de virtutibus pro beatificatione Ven. Mariae a Providentia in saeculo Eugeniae Smet, fundatricis Instituti Sororum Auxiliatricum Animarum in Purgatorio degentium. Bononien. - Decretum de virtutibus pro beatificatione Ven. Cleliae Barbieri, fundatricis Minimarum a Virgine Perdolente . Urbis et Orbis. - Festum Sancti Pii P a p a e X, confessoris, ab universa Ecclesia, cum Officio et Missa propria, celebrandum decernitur Oorisopiten. - Decretum reassumptionis causae pro canonizatione Beati Iuliani Maunoir, confessoris, sacerdotis professi e Societate Iesu . Basutolanden. - Decretum introductionis causae pro beatificatione S. D. Iosephi Gérard, sacerdotis, Congregationis Oblatorum Mariae Immaculatae Romana. — Decretum introductionis causae pro beatificatione S. D. Mariae ab Apostolis von Wüllen weber, fundatricis Instituti Sororum a Divino Salvatore . Decretum generale. De rubricis ad simpliciorem formam redigendis Dubia. - Circa interpretationem Decreti S. R. C. diei 23 Martii 1 9 5 5 « De Rubricis ad simpliciorem formam redigendis » . . Lugdunen. - Decretum de miraculis pro beatificatione Ven. S. D. Marcellini Iosephi Benedicti Champagnat, sacerdotis, fundatoris Instituti Parvulorum F r a t r u m Mariae Sinarum. - Decretum de « tuto » pro beatificatione Venerabilium Servorum Dei Leonis Ignatii Mangin et Pauli Denn, sacerdotum Societatis Iesu; Petri Tchou, viri laici; Annae Wang, virginis saecularis et Sociorum, Sacerdotum atque Christifidelium, in odium fidei interfectorum Formula Benedictionis Maris Valleguidonen. - Decretum pro beatificatione seu declaratione martyrii Venerabilium Servorum Dei Ioannis Baptistae Turpin du Cormier eiusque X I I Sociorum sacerdotum saecularium; necnon eius Socii sacerdotis regularis Ioannis Baptistae Triquerie, O. F. M. Conv.; Mariae Lhuilier eiusque trium Sociarum; Iacobi Burin, parochi Marianopolitana. - Decretum de virtutibus pro beatificatione S. D. Mariae Margaritae Dufrost de Lajemmerais, Viduae d'Youville, Institutricis et primae antistitae generalis Congregationis Sororum Caritatis Marianopoli Tarraconen. - Decretum Introductionis causae pro beatificatione seu declaratione martyrii Francisci Crusats, sacerdotis] professi Congregationis Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis B. M. V Taurinen. - Decretum introductionis causae pro beatificatione 879 47 97 48 247 619 622 250 697 698 742 218 418 416 302 414 464 744 747 Index 880 documentorum chronologico ordine digestus PAG. 1955 Maii » » » » » » » Nov. » » S. D. Francisci F a à di Bruno, sacerdotis saecularis, fundatoris Conservatorii B. M. V. de Suffragio et S. Zitae . . . 12 Mechlinien. - Decretum introductionis causae pro "beatificatione S. D. Damiani De Veuster, sacerdotis professi Congregationis Ss. Cordium (Picpus) 19 Lugdunen. - Decretum de « T u t o » pro beatificatione Ven. Servi Dei Marcellini Iosephi Benedicti Champagnat, sacerdotis, fundatoris Instituti Parvulorum F r a t r u m Mariae » Valleguidonen. - Decretum de « Tuto » pro beatificatione Venerabilium Servorum Dei Ioannis Baptistae Turpin du Cormier eiusque X I I Sociorum sacerdotum saecularium; necnon eius Socii sacerdotis regularis Ioannis Baptistae Triquerie O. F. M. Conv.; Mariae Lhuilier eiusque trium Sociarum; Iacobi Burin, parochi . . 31 Officium et Missa in festo B. Mariae Virginis Eeginae . . . . 16 Decretum Generale. - Liturgicus hebdomadae sanctae ordo instauratur » Instructio. - De ordine hebdomadae sanctae instaurato rite peragendo 750 790 467 468 470 838 842 IX - SACRA CONGREGATIO DE SEMINARIIS ET STUDIORUM UNIVERSITATIBUS 1954 Apr. » Iulii 1955 Oct. 30 Decretum. Institutum Iuris Canonici erigitur in Facultate Theologica publicae studiorum Universitatis Monacensis in Bavaria. 16 Decretum. - Universitas Catholica Quitensis canonice erigitur in urbe metropolitana Reipublicae JEquatorianae 28 Decretum. Philosophiae Institutum in Theologica Salisburgensi Facultate canonice erigitur atque ad Philosophicam Facultatem Pontificii Athenaei Sancti Anselmi de Urbe aggregatur . III - ACTA I 1955 Mart. 15 Apr. Maii Nov. Iulii Preces a Summo Pontifice Pio X I I exaratae atque sacris Indulgentiis ditatae: Oratio ad Mariam Reginam. Oratio a iuris peritis recitanda ROMANA Citatio edictalis: Villiers) Romana. - 421 ROTA Sententiae editae anno 1954 Decreta in causis aliter eodem anno finitis Citationes edictales: 18 Montisvidei. - Nullitatis matrimonii (Soraluce-Uria) 13 8. Galli. - Nullitatis matrimonii (Frey-Muller) 18 Youngstonien. - Nullitatis Matrimonii (Woods-Campbell) . 15 859 TRIBUNALIUM I I I - VICARIATUS URBIS 1955 419 - SACRA PAENITENTIARIA APOSTOLICA II - SACRA 1955 » D 155 308 350 . . 360 424 848 TRIBUNAL Nullitatis matrimonii (Zouboff561 I I I I N D I C E S I - I N D E X N O M I N U M NOMINUM P E R S O N A R U M (OMITTUNTUR NOMINA ACTIS SUBSCRIPTA) A A b b a i l e G . , 365. A b e l l à n P . M . , 160. Á b r e g o C . , 429. A b s E . G . , 798. A c e b e d o F l o r e s M . , 463. A c h i l l i A . , 112. A c e t o P . , 800. A d á n B r i o s c h i I ' . , 143. A d d i v i n o l a O . , 569. A d e l a n t a d o M . a C . , 230. A d e n a u e r C . , 864. A d i n o l f i O . , 574. A g a g i a n i a n Gard. G . P . X V , 527, 794. A g o s t i n i F . , 574. A g o s t i n o d a l l a V e r g i n e , 47. A g n e w G . E . , 109. Ahearn M . , 1(9. A i n s a F . , 429. A i t a G . B . . 703. A l b e r t i G . , 241. A l b e r t i n i C . , 800. Albini Corsos C . D . ( S . D . ) , 698. A l e s s a n d r i G., 112. A l e s s a n d r i V . , 111. A l e s s i F . , 800. A l e s s i o S., 112. A l f a n o M . , 568. A l f r i n k G . , 784. A l l a m a n o G . ( S . D . ) , 861. A l l a r d A . C , 432. A l l g e i e r G . , 786. A l l i s o n T . , 799. A l m a z á n A . , 108. A l m e i d a A . , 366.. A l m i n i U . , 574. A l o i s i M a s e l l a Card. B . , 59, 159, 160, 193, 361, 417, 425, 5 2 5 , 526, 538, 656, 700, S63. A l t a b e l l a P . P . , 794. A l t m e y e r A . , 429. A l v a r e z P . L . , 563. A l v a r e z B e s t r e p o B . , 144. Alves Correia da Silva G., 211. A l v e s d a C o s t a G . , 703. A l y F a w z i M . , 570. A m a d e i D . , 797. A m a d o r d o s S a n t o s G . , 702. A m b r o i s e R . L . ( B . ) , 447, 465, 469. A m i c i G., 90. A m m a n i i A . , 563. A m m a n n a t i Floris L . , 111. A n a c l e i r o G . , 795. A n d l a u e r M . ( B . ) , 249, 303, 383. Andrade y Valderrama L . , 296. A n d r é G . ( B . ) , 447, 465, 469. A n d r e u I . M . , 793. A n d r i e u G . B . , 430. Angelini F . , 862. A n g e l i n i L . , 798. A n g e l u c c i G . , 112. A n k e r C , 366. A n o u a r H . , 570. A n t e n o r e G . , 573. A n t o n e l l i G . , 568. A n t o n e l l i M . , 575. A n t o n i a M . della M i s e r i c o r d i a ( S . D . ) , .158. A n t o n i u s N , , 112. A n t o n i u t t i I . , 131, 456, 460, 558, 559, 738. A n t u n e s B o r g e s A . , 106. A r a g n e t t i P . , 103. A r á n g u i z V i c u ñ a E . , 856. A r a u j o M a t o s V . , 462. A r a u j o P i r e s G . , 362. i A r c o v e r d e de A l b u q u e r q u e C . A . . 576. A r d i t o G . , 569. A r g e n z i a n o P., 575. A r i a s A . , 794. A r i a s Sehrreiber D . , 102. t A r i d a A . P . , 432. f A r m o r a y G o n z a l e s S. M . , 704. A r m s t r o n g A . E . , 363. A r m s t r o n g R . G . , 784. A r n a u T . N . , 856. A r n o l d L . P . , 108. Arnoldi D . , 111. A r r a t i a A . , 108. A r r e a z a C a r d i e r G . , 432. A r t i o l i W . . 105, Astolfi D.,' 568, A u b e r t i n A . , 364. 56 - ACTA, vol. XXII, n. 18. — 31-12-1955. A u b i n A . , 104. A u b r e i T . , 799. A u t h e m a n D . , 703. Ayerbe C. A . , 861. A y o u b F . , 611. A y r t o n G u e d e s A . , 703. B B a c c i A . , 126, 172, 195, 244. B a c e i n o L . , 857. B a c h i G . , 109. B a c h m a n n G . , 796. B a c k e s G . W . , 109. B a d i o l a C , 363. B a g g i o G . , 702. B a g g i o S . , 657, 6 6 0 . B a h l i n g e r ,Tr. G . A . , 109. B a k e r G . , 103. B a l a g u e r G . , 864. Balconi G., 797. B a l d a u f G . B . , 564. B a l d i n i G . , 1C4. Balestrazzi A . , 363. B a n d a s R . , 365. B a n d i n o G . , 104. B a n t i B . , 105 R a r a n i D . , 575. B a r a n z i n i E . , 410. Barazzofte G . , 5 7 1 . Barbato D . , 368. B a r b e r i n i d e i P r i n c i p i F . , 429. B a r b i e r F . D . , 105. B a r b i e r i C . ( B . ) , 158, 6 2 2 . Barbosa A g u i a r O . , 365. B a r d u c c i V . , 112. P.arker G . , 109. B a r l a s s i n a G . , 562. B a r o n A . , 655. Baroncelli E . , 610. Baroli G . , 563. Barracheguren G. M. C. D . ) , 861. B a r r é E . , 863. B a r r e t t e F. S., 3 6 3 . B a r t a l e s i V . , 106. B a r t o c c e t t i V . , 159. B a r t o l e t t i E . , 106. Bartoli M . , 363. B a r t o l o n i E . , 566. (S. 882 B a r t o n G . , 430. B a r r y T . , 565. B a s e n ñ a n a L l o p e z G . , 463. B a s s e M . , 109. B a s U t o y Rodríguez G . , 103. B a t t a g e l A . , 800. B a t t i s t i g A . , 528. B a u d o u i n F . , 528. B a u s A g u i r r e N . R . , 49. B a z i n V . , 613. B a z i n V . L . , 264. B e a r z o t t i A . , 367. B e a u r i v a g e E . , 573. Becher F . , 362. B e c k G . A . , 856. B e c k m a n n F . , 529. Begley M . , 565. f B é g u i n V. G . , 160. t Beliveau A . , 704. B e l l A . G . , 564. B e l l a t i G . , 800. B e l l e r a V . G . , 367. Belli G . , 111. B e l l o r d G . , 108. B e l l o t t i P . , 108. B e l l u c c i R . A ; , 106. B e l s a n i F . , 123. B e l ton A . , 431. B e l t r a m i S . , 566. B e l t r á n G . , 108. Belviso G . , 528. Bencivenga M . , 574. B e n d a z z i A . , 796. B e n e d e t t i B . , 568. Benedik A . , 565. B e n d i c t u s P p . X V , 192, 443. B e n e l l i n i S a l v i o n i M . , 241. B e n i n i U . , 796. B e n t i n i G . , 576. Bentivoglio L . , 703. B e o p e G . P . , 857. B e p r e R . , 367. B e r e c i a r t t i a B . L . , 857. B e r e t t a A . , 668. t B e r e t t i F . , 432. Berger A . , I I I . B e r l e n d i s L . , 112. B e r m o n d A . , 112. B e r n a b ò S., 108. B e r n a c c h i a O . , 609. B e r n i e r P . , 5 4 , 529, 532. B e r n i e r P . , 106. t B e r n i n g G . , 864. B e r t o l i P . , 136, 1 5 3 . 534. B e r t o l i n i F . , 572. B e r t o l i n i M . , 106. B e r t o l i n o L . , 797. B e r t o n i O . , 112. B e r t o t t i G . , 573. B e r u t t i C . , 3 6 1 , 656. B e s s e t t e A . ( S . D . ) , 158. B e s s o n e M . , 367. B e t a n c o u r t G . , 366. B e t t s e h a r t F . , 574. Bezdicek G . , 702. B i a l d y g a I . , 563. B i a n c h i C a r a m i a P . , 432. B i a n c o M . , 565. Index nominum personarum B i a n c o V . , 576. Bianconi G . , 701. B i a n d r à d i R e a g l ì e D . , 798. B i a v a O . , 800. B i b i a n o d e A b r e u G . , 566. B i c u d o d e A l m e i d a L . O . , 569. B i d a g o r R . , 656. B i e r e n s G . , 702. B i g n a m i n i E . , 795. B i n a s c h i G . , 562. Binini B . , 569. B i s a n t i s F . , 108. B i s s o n G . , 366. B l a q u i è r e A . , 110. Blasetti O . , 800. B l a u f u s s A . , 364. Block L . , 365. Blone O., 111. B o c c a r d e l l i V . , 367. B o d e n r e i d e r G . , 429. B o d e t O . , 429. B o d e w e s M . , 617. Boeri G. O . , 362. Bogaerts T . , 574. Bogner G . , 112. B o h i g u e s C l o q u e l l V . , 193. Boland- P . , 429. B o l d r i c k O . , 795. Bolognino G . , 800. Bonaceto A . , 574. Bonacina A . , 800. B o n a n t s M . F . , 575. B o n a r d e l l ì P . , 798. B o n e l l ì E . , 528. Bonetto A . , 111. Bonfiglio S . , 106. Boni G., 527. Bonnelly R . , 864. B o n o U . , 182. B o n o m i G . , 797. Borchers E . E . , 112. B o r d o n i T . , 576. B o r g i a F . ( B . ) , 188. B o r n a e r t G . , 430. B o r r i e l l o O . , 569. B o r s e r i n e E . , 430. B o r s i e r i G . , 565. B o r t i g n o n I . , 147. B o r t o l o t t i G . , 365. Bos E . , 431. B o s c a r d i n B . ( S . D . ) , 525. B o s c h C a l d e n t e y M . , 103. B o s c o G . ( S . ) , 227. B o t T . E . , 799. Botero I . , 103. B o t e r o G o n z á l e z E . , 463 B o t t o M . , 368. B o u c h a r d M . , 363. B o u c k a e r t A . , 108. B o u k a e r t G . , 799. Boulet G. A . , 111. B o v a F . , 108. B o v e r i e R . F . , 429. B o y d O . T . , 364. B o y l e C . , 103. B o y l e G . , 427. B r a d y G . , 103. B r a d y G . , 863. B r a m G., 567. B r a m b i l l a A . , 367. B r a m b i l l a A . , 800. B r a n d E . , 107. B r a n d â o V . A . , 856. B r a n d o deU'Imm. Conc. M . C . ( S . D . ) , 157. B r a n d o l i n i V . , 796. B r a n d t s F . , 572. B r a v o M e j i a G . , 571. B r e n n a u F . I . , 863. B r e t L . , 107. B r i c h e t t o G . N „ 108. Briefs P., 567. Briefs P., 567. Brillon A . , 112. B r i m l e y R . O . , 364. B r i s s o n L . ( S . D . ) , 157. B r i z i D . , 863. B r o c k m a n n G . , 108. B r o d e r i c k E . , 430. B r o d e r i c k E . , 567. B r o g a n T . , 107. B r o s c h G . , 366. B r o s c h E . G . , 366. B r o u i l l a r d A . , 104. Brovelli E . , 112. B r o w n G . , 364. B r ü c k H . A . , 426. B r u g n o l a G . , 33, 39, 45. Brunelle G . A . , 362. B r u n i e r a A . , 159. B r u n i n i G . B . , 562. B r u s t L . , 105. B r u s t i a F . , 568. B r u z z o n e R . , 104. B u b a n y G . , 799. Buchholz A . , 564. B u c h m a n n G . , 103. Buechel G. N . , 573. B u e n o Gonçalves G . , 704. B u e n o d e M e d e i r o s G . , 704. Buettner A . , 565. Buonocore B . , I I I . B u r i n G . ( B . ) , 4 4 5 , 449, 4 0 4 , 468. B u r n s B . , 364. B u r n s D . , 566. B u r n s G . , 572. B u s s m a m G . , 366. B u t c h e r R . , 103. B u t l e r V . , 109. B u s G . , 528. Buttigieg P., 703. B u t t i n e l l i G . , 569. B u y s e R . , 799. Buytendijk F. G. G . , 571. B y r n e G . , 103. B y r n e G . , 109. B y r n e T . , 364. B u r n e s G . , 564. B y r n e s G . A . , 564 i) Cacella G . , 565. C a d o t t e A . , 363. personarum 883 C a s a r o n A . , 105. C à s i e l l o G . , 798. C a s i r a g h i A . , 800. Casnati F . , 431. C a s s a n t G . M . ( S . D . ) , 862. Cassese P., 363. Cassi U., 800. C a s t a g n i n o F . , 797. C a s t e g n a r o B . , 427. Castelli E . , 571. Castelli G . , 568. f C a s t i l l o H e r n á n d e z L. G.., 438, 7 0 4 . C i r i a c i Card. P . , 1 5 9 , 427, 656, 863. C l a i r G . , 104. C l a n e y L . , 104. Clapperton G . , 795. C l a r k A . C , 427. C l a r k E . , 571. C l a r k e D . , 528. Clarke G . , 103. t C l a u d e l G . , 864. C l a r k e M . , 564. C l a v e l M é n d e z T . A . , 610. Claver P. ( S . ) , 143. C l e m e n t e P p . V I I , 143. Clemente P p . X , 141. Clerici G . , 576. Cloonan G., 795. Cloos V . , 105. C o b b e n G . , 484, 6 1 4 . Coburn V . , 105. C o d e r r e G . , 297. C o f f a n o G . , 568. Coimbra G . A . , 609. C o l e l l a P . , 110. C o l g a n A . , 103. C o l l e n s L . , 109. Collette A . , 110. C o l l i C , 569. C o l l i n a G . , 568. C o l o m b o A . , 576. C o l o m b o G . , 576. C o l o r e d o M . F . , 574. C o l u z z i G . , 367. Cota e a u A . , 110. C o m m e t t e E . , 428. C o m m i s s a r i G . , 367. C o m o m o t B a s t i d a T . , 296. C o n n a r e G . , 565. C o n l i n G . , 109. C o n n o l l y G . , 110. C o n n o l l y N . , 364. Conroy T . , 103. C o n s i g l i M . , 566. C o n s u l D e C a s u l a M . , 108. C o n t e D . , 568. C o n t i D . , 365. C o n t i n i G . , 703. C o n w a y D . , 796. C o n w a y G . i,., 5 6 3 . C o o l s C , 800. C o o n e y L . V . , 702. C o o p e r D . E . , 564. C o o r a y T . B . , 667. C o r b e i l G . , 564. Corbella L . , 565. C o r b e l l i n i P . , 575. C o r c o r a n P . , 564. Corelli F . , 431. Cormier V . , 363. Correa A . , 363. C o r r e a M . , 799. C o r r e l a L . E . , 704. C o r r í a s M . , 569. C o r r i g a n T . , 796. C o r s a n e g o C , 172, 184, 1 9 5 , Index ¡ i I ; \ ! ! I I I I i O a d w e l l A . M . , 430. O a f e F i l h o G . , 570. Oafferata C , 702. O a f f e r a t a G . B . , 362. C a g n a M . , 796. C a i l l o t A . , 411. C a l a b r e s i TJ., 106. C a l a b r e t t a A . , 410. C a l i c i s E . , 799. C a l l a e y F . , 562. O a l o n a c i P . A . , 797. C a l v e n t i A . , 864. C a m b r i a S . , 566. C a m i n i t i A . , 568. C a m i s a s s a M . , 798. C a m p a g n a F . , 182. C a m p a n e l l i C , 799. C a m p b e l l I . G . , 848. Campiotti A . , 575. C a m p o s G . , 104. C a n a l i Card. N . , 6 0 , 592. Cancellieri F . , 112. Canestri A . , 100. C a n n i n g P . , 564. C a n n i z z a r o G . , 527. C a n n o n e r ò G . , 737. C a n t e r o C u a d r a d o P . , 590. C a n t i L . , 799. C a n t o B o r y F . , 108. C a n t o n o A . , 365. Cantucci A . , 111. C a p e t t i B . , 797. C a p i t o l o F . , 573. C a p o r a l i M . , 800. C a p p e l l e r i G . M . , 574. O a p p e l l e r i V . , 568. Cappelli L . , 575. C a p r a F . , 797. C a r a c c i o l o di S. V i t o d. 798. C a r b e r r y G . , 105. C a r b o n a r i G . , 106. C a r b o n i R . , 1 9 9 , 618. Cardinale G . , 432. C a r e t t a A . , 562. C a r e w G . , 427. O a r f o r a A . , 574. C a r i n c i A . , 124, 171, 2 3 0 . Carisi D . , 365. C a r l e t t i O . , 106. Carlier P., 362. C a r l i n G . , 109. C a r l i n i A . , 112. C a r l o d a S e z z e ( B . ) , 525. C a r n e l u t t i F . , 6 0 , 84. C a r n e y F . , 796. C a r r a G . , 112. C a r r i è r e L . , 429. C a r t a P., 295. C a r t y G . , 103. C a r v a j a l L . A . , 610. C a r v a l h o A . , 366. O a r v a l h o U . , 362. C a r v i l l M . , 564. C a s a d i o R . , 702. C a s a g r a n d e V . F . , 528. Casali E . , 29. Casali F . , 574. R nominum t C a s t r i n o A . E . , 704. C a v a g n a G . , 568. C a v a l l e r o G . M . , 857. C a v a l l e t t i V . , 527. C a v a l l i n i M . , 106. Cavezzale L . , 431. C a z a P . , 610. ì C e c c h i n i M . , 797. Cecioni F . , 800. C e l a s c o F . , 528. C e n t o F . , 128, 669, 807. C e n t o z L . , 159. Ceolin F . , 575. C e r e s a C , 527. C e r f a u x L . , 362. Ceriani G., 565. C e s a r i O . , 797. t C h a b a l i e r G. B . , 432. C h a m o u n C. Praeses, 3 6 1 , 428. Champagnat M. G. B. (B.), 416, 439, 4 6 7 , 526. C h a n F . , 615. C h a n e l P . L . ( S . ) , 161. C h a p d e l a i n e R . , 107. C h á r e t t e R . , 110. Charrière F . , 811. C h a t a m G . , 564. C h a v e t L . , 430. C h a v e z D . , 430. C h á v e z O . , 610. C M v e z y G o n z a l e s L., 2 0 1 . C h a w k y A . , 655. C h a z e l l e s G . , 362. C h e v a l i e r L . , 429. C h i a r l o C , 57, l o i . C h i c h e s t e r A . , 370, 613. C h i e s a F . , 800. C h i n e l l a t o V . , 106. C h i o c c a S., 297. C h i o s s o G . B . , 368. C h i r i e l e i s o n D . , 110. C h r i s t G . A . , 364. C i a c c i o P . , 566. C i a l e o F . B . , 858. C i a m b e l l i n i M . , 574. C i a n c i C . , 362. C i a p p i L . , 427, 863. C i c o g n a n i A . G . , 670. C i c o g n a n i Card. C , 4 8 , 124. 159, 172, 1 8 3 , 194, 232, 243, 3 6 1 , 425, 656, 862. Cini F . , 108. C i p r i a n i S . , 527. Cipullo F . , 701. 232, 243. Corti G . , 702. C o r t i M . , 800. 884 Index C o s e n t i n a P . , 574. C o s s i o L . , 610. C o s t a B . , 110. Costa L . , 362. C o s t a n t i n i Card. C , 656, 752. Costantini G., 568. C o s u l i c h A . , 709. C o t t e r G . , 105. C o u c e i ç â o P a i x ä o G . , 704. C o x M . E . , 575. C o y l e G . , 796. C o y l e P . , 568. Coyne F . , 363. C r a r k C , 105. C r e e m e r s A . , 614. C r e s c i n i A . , 528. C r e s p i A . , 112. C r e s p i A . , 572. Cribier P , 108. Orinò G . , 107. C r i s t a l l i n i M . , 799. C r o c e I . , 599. C r o i s L . , 575. C r o n i n C . F . , 796. C r o t t i E . , 428. C r o w l e y C , 565. Gragnola E . , 575. O r u s a t z F . ( B . ) , 525, 526, 747. C r u s e E . , 109. Crussol L . , 431. C u e n c o G . M . , 296. C u l l e n B . , 567. C u m m i n g A . , 570. C u m m i n g s T . , 563. Cunninghain G., 103. Cunningham G., 1(9. C u r t i n C , 104. C u r t i r W . , 105. C u r z i F . , 576. D a v i n G., 565. D a x P . , 528. d ' A z a i n b u j a F . , 109. d e A b e n s p e r g - T r a u n R . , 574. d e A b r e u G . B . , 702. De A g u a i r Goulart F . , 431. d e A g u i r r e G . C , 57. d e A l m e i d a B . P . G . , S56. d e A n d r a d e e t S i l v a F . , 90. d e A n d r a d e V e i g a E . , 103. D e A n g e l i s C , 568. d e A q u i n o B a r b o s a E . , IC3. d e A r r i b a y C a s t r o B . , 813. d e A r r u d a C á m a r a A . , 362. d e A s s i s P i r e s F . , 462. Debaisieux G . , 431. D e B r o g l i e L . , 426. D e C a m i l l i s L . , 107. D e C a n o s s a M . ( B . ) , 47. d e C a s t r o L . C , 567. de Castro M a y e r A . , 151. D e C o u r s e y V . , 430. d e C r i s t o E . , 567. Dedè G . , 800. D e D o m i n i e i s T . , 560. D e e T . , 571. D e F e r r a r i C , 380. D e F o r g e l l i n i s G . , 429. d e F r e i t a s G . G . , 567. d e F u r s t e n b e r g M . , 486. D e g n i E . , 796. D nominum personarum d e G o u v e i a Card. T . C , 129. d e H o e n s b r o e c k K . E . , 368. D e i G . , 108. De jardin E . , 367. t De .Tong Card. G . , 704. d e Jong M . , 429. d e Jonglie d ' A r d o y e G . , 425, 4S.1. D e J o u v e n e l M.,, 294. D e K a r m a n T . , 426. d e K e e r s m a e k e r G . , 703. D e K e y z e r M . , 796. D e L a T o r r e Card. C . M . , 380, D a b i n G . , 799. d a C u n h a S o r n a s A . , 569. D a ë m G . , 796. da Langasco A . , 361. D a l l a C o s t a Card. E . , 546, 763. D a l p o n t e R . , 106. D a l y T . , 430. D ' A m a t o C , 856. D a m b o r i e n a P., 361. D ' A m b r o s i o G., 365. D a m i a n o C . G . , 369. D a n e r i G . , 104. D a n i e l C . A . , 615,. D ' A n n e o G . , 79. D a n t e E . , 48, 7 0 1 . d a S i l v a Card. A . A . , 857. d a S i l v a L . G . , 704. d a S i l v a B a s t o s C , 703. d a S i l v a F a r i a s R . , 609. d ' A s s u n ç a o G . , 703. D a t t e r o F . , 368. D a u d t d e O l i v e i r a G . , 428. D a u w e O . , 80O. 420. de la T o r r e y Recio T . , 105. D e l B u f a l o G . , ( S . ) , 175. del C a s t i l l o E . , 112. D e l c i e l l o D . , 572. D e l C o r p o E . , 863. D e L e o R . , 797. D e l g a d i l l o F . , 563, 7 0 1 . D e l g a d o F . , 366. D e l G i u d i c e V . , 655. D e l i s l e A . , 617. D e l l ' A m o r e C , 428. D e l l a Z o n c a E . , 798. D e l l e g r o t t i A . , 568. D e L o l l i s A . , 799. D e l o r e n z i G . , 569. D e l P o r t i l l o A . , 160. D e l R o s a r i o E . , 463, 565. D e l s i g n o r e C , 569. D e L u c a A . , 576. d e L u c e n a G . , 428. f D e m a P . , 160. D e M a d d i s S., 5 7 5 . D e M a r c h i M . , 796. D e M a r i a F . , 363. D e M a s i M . , 566. D e M a t t i a A . , 106. D e M a z e n o d E . ( S . D . ) , 698. d e M e l o S . , 567. D ' E m i d i o V . , 797. de Milleville G., 615. de Miranda Vilas Boas M . , 361. D e ' m j a n o v i c h C , 1C3. d e N a d a l L . F . , 462. D e n e r y G . F . , 563. D e N i c o l a G . , 783. D e n n P . ( B . ) , 157, 249, 3 0 2 , 381. d e O l i v e i r a S a m p a i o P . , 428. d e Oliviera M . A . , 563. D e p u y d t C , 430. Dereere V . V . , 615. D e R i c c a r d i s G . , 569. de Roeck L . , 431. d e S a i n t M a r t i n L . , 109. D e S a n c t i s A . M . , 814. D é s a u l n i e r s A . G . , 107. D e s a u t e l s S., 364. Desgagné A . , 430. de S m e d t G . , 431. D e s o r c y C , 106. de Souza L i m a G., 90. Desrosiers G . , 363. D e s S u r e a u l t F . , 564. D e S t e f a n o V . , 527. d e S o u z a F . S., 702. D e V a l l e L , 107. d e V a s c o n c e l o s M o t a Card. C . C , 462, 586. D e V e u s t e r D . ( B . ) , 525, 526, 790. D e V o o g h t G . , 566. D e v r e o d e G . , 566. d e W o l f f M e t t e r n i c h F . , 569. D i a m e n t G . , 106. f D i a z E . L . , 864.. f D i a z L . A . , 160. D i a z d e L a m a d r i d G . , 143. D i b P . , 593, 7 0 1 . f D i e t e r G . , 576. D i g b y F . , 105. D'Ignazio F . , 111. D i Jorio A . , 3 6 1 . D i L i s i o G . , 430. D ' I n c e c c o V . , 528. Diniz B a r r e t e G . , 365. D i Pasquale A . , 562. D i P e l i n o S., 3 6 6 . D i R o s a M . C . ( S . ) , 236. D i S i l v i o F . , 797. D ' M e l l o L . , 859. Dobell R . , 104. d o Bomfim Couto Bacelar C , 703. f D o b r e c i c N . , 864. D o h e r t y G . , 430. D o l a n B . J., 562. t D o m e n e c h y V a l l s R . , 432. D o m i n g u e s d e O . G . , 260. / D o n a h u e G . , 364. D o n a h u e G . , 364. Index D o n n e l l a i i F . S., 566. D o o l a n G . , 571. Dooley G., 849. Dooling G . , 103. D ó m e l a s B . E . , 703. d o s S a n c t o s S i l v a A . I . , 295. d o s S a n t o s G a b r a i A . , 804. D o u b l e s i n G . , 573. D o u g h e r t y G . , 105. D o u g l a s G . , 570. D o w d G . , 799. D o y l e G., 105. D r e s m é T . M . , 572. D r i s c o l l A . , 564. D r z e c n i k M . , 150. D ' S i l v a B . F . , 567. D u b o s h ' F . , 795. D u c h e s n e F . ( B . ) , 447, 465, 469. D u d L , 616. Dufresne O . , 111. Dufrost de Layemmerais M. M . ( B . ) , 158, 526, 744. D u l i o u A . ( B . ) , 447, 465, 469. D u m e n i l G . , 362. Du'mouchel P . , 615. D u n a n A . , 429. D u N o d a y G . A . , 257. D u m a n g e O . , 33. D u n c a n G . , 572. D u n l e a v y O . , 565. D u n n e P . G . , 112. Duperray G., 90. D u p o n t S., 107. D u p u i s O . , 799. D u p u y G., 295. D u q u a i r e C . , 703. D u r a n t e S., 106. D u r i c k G . L , , 90. D u r s o D . , 431. D w y e r G . , 430. D v e r V . , 701. E E a t o n T . , 362. E b e r l e G . , 571. Ekeler L. G., 573. t E l - H a g e G . , 864. E m m e n e g g e r G . , 105. E n c i n a s d e l a U o s a A . , 111. E n r i c o O . , 527. E n r i c o O . A . , 572. Enrici D . , 862. E r m a n n o Giuseppe (S. D . ) , 1.57. E r n s t G . , 575. E r r a n i A . , 112. E s a n d i O . , 111. Escandor M . , 363. E s c h e n b r e n n e r P . , 109. E s c u d e r y C a l v o R . , 102. E s c u d e r o G . , 160. E s c u í n B . E . , 89. E s p a l l a t A . , 864. E s p a r z a A . , 799. E s p e r G . , 796. nominum personarum E s p i g a y I n f a n t e G . , 616. E s t r a d a G . M . , 366. E s t r e l a B . , 703. E t c h e c o p a r M . , 794. E t o g a P . , 616. Eugster M . (S. D . ) , 525. F F a à d i B r u n o F . ( B . ) , 158, 750. F a b r i c i o G . , 528. F a b r i s M . , 528. F a c c i G . B . , 367. F a g n o n i R . , 798. F a l a r d e a u A . , 363. Falconieri G . , 701. F a l c u c c i B . , 296. F a l i è r A . P . 264, 613. F a l l e r A . , 572. F a l l e t t i G . , 576. F a l l ó n G . , 106. F a m a r i s s W . J r . , 429. F a n c h i n i M . , 528. F a n i C i o t t i M . , 428. F a n k ' O u n n M . ( B . ) . , 249, 303, 384. F a n t D . , 564. F a n t i G . , 367. Fantini G . , 796. F a r r u s i M . C , 428. F a r t u z z i S., 576. F a s s b e n d e r E . G . , 365. F a t t o r i G . , 574. F a v a G . , 432. F e c k e s C , 362. F e d e r i c i O . , 655. F e e l e y G . , 105. F e i t osa A . , 703. F e l i c e U . , 427. Felici G., 365. F e l t i n Card. M . , 612. F e l t m a n n A . , 367. F e n t o n G . , 364.. F e r n a n d e s G . , 796. ¡ F e r n a n d e s V . R . , 160. F e r n a n d e z D . , 365. F e r n á n d e z Perez, M . , 857. F a r n à n d e z S o l i s G . V . , 54. F e r r a n d o V . , 104. F e r r a n t e G . , 106. F e r r a r a L . , 429. F e r r a r i G . , 527. F e r r a r i T . A . , 703. F e r r a r o N . , 794, 863. F e r r e i r a S . G . 528. F e r r e i r a A l v a r e s G . L . , 704. F e r r e i r a M a c h a d o C , 567. F e r r e i r a d e S u o z a G . , 366. Ferreira G ó m e z A . , 90. F e r r e i r a L i m a L . , 365., F e r r e r i G . , 368. Ferrerius V . ( S . ) , 491. F e r r e r i u s a b H e e s c h , 614. F e r r e t t i A . , 656. F e r r e t t i L . , 528. F e r r e t t o F . , 108. 4 885 F e r r i F . , 569. F e r r i G . , 428. F e r r y G . , 564. F i c c a r e l l i P . R . , 575. F i e l d i n g G . , 798. F i g i n i C , 565. Figueroa O . , 363. F i l i p p o F . , 798. F i n n G . , 566. F i n n G . H . , 109. Fiol Castillo G . R . , 363. Fioravanti dei Marchesi 798. O., F i o r i R a t t i L . , 527. F i o r i t i A . , 703. F i s c a l i n i L . S., 563. F i s c h e r P . , 567. F i t z G i b b o n G . , 364. F i t z p a t r i c k G . , 796. F i t z p a t r i c k R . , 103. F l a n d r u p C , 565. F l a s k a G . , 430. F l a v i n C , 367. F l e m i n g B . , 567. Floersh G. A . , 89. F l o o d G . , 367. F l o o d M . , 429. F l o r e s M . G . , 160. F l o r e z G . G . , 462. F l o r i s u a l M o n t ' A l v ä o G . , 366. F l y n n T . , 702. F o g E . , 368. t F o g a r t y M . , 864. F o n t e n e l l e R . , 296. F o r c e n L . , 108. F o r e s t E . , 107. Forest G . , 363. F o r e s t i A . , 572. f F o r g e t A . , 160, 297. F o r m a n G . , 568. F o r m a n a c k C . G . , 573. F o r n a c i a i ! G . , 575. F o r n a r o l i G . , 147. Fornasiero E . , 112. F o r n i R . , 863. F o r n o E . , 575. Fornoni D . , 571. F o r s t M . , 367. F o r t i n C , 364. F o r t i n i O . , 427. F o r t m a n n E . , 1C5. Fortuzzi A . , 432. F o u M . ( B . ) , 249 , 303, 384. F o u r n e t A . ( S . ) , 466. F o u r r e y R . , 463. F r a g n i S., 488. F r a l a s s i G . , 800. Franchi F . , 431. F r a n c o y B a h a m o n d e F. Praeses, 132. F r a n k l i n G . , 566. F r a s e a r o n C , 432. F r a t i F . , 799. F r a z z a n o T . , 367. t F r e e n e y T . G . , 704. F r e i s t e d t E . , 567. F r e i t a s S i l v e i r a P . , 90. F r e m e a u E . , 431. Index 886 Fremiot de Chantal G. ( S . ) » 744. F r e n e t t e B . , 139. F r e u n d o r f e r G . , 596. F r e v e C , 106. F r ö h n e r G . , 363. Fuchs F . , 368. F u l l e r t o n G . G . , 104. Fumasoni Biondi Gard. 1 3 6 , 153. F u r l a n i s A . , 575. Furlong F. J., 857. Furlong G . , 105. Furton T . , 104. F. P., G G a b l e O . , 565. G a b r i e l i G . , 527. Gabrielli G . , 432. G a f f u r i F . , 365. G a l a n t i n o A . , 429. G a l i n d o Q u i r o g a A . , 570. G a l l a g h e r F . , 429. G a l l a g h e r R . , 796. G a l l a n t e G . , 569. Gallena G . , 795. G a l l i O . , 576. G a l l i G . , 566. G a l l i a n o G . , 568. Galligan B . , 562. G a l l o t G. M. (Ii.), 447, 465. 469. G a l l u c c i L . , 368. G a n a h l A . , 799. G an io G . , 800. t G a r c i a C a b a l l e r o s G . , 432. G a r c i a e t G o l d á r a z G . , 131. G a r c í a O t e r o O . J . 426. G a r c i a P l a z a R . , 566. G a r c i a R i v e r a D . , 366. G a r g a n o N., 1 1 0 . G a r r i g o u - L a g r a n g e R . , 102. Garrity T . , 702. G a r z a R . G . , 109. Gasbarrìni A . , 431. G a s p e r s G . , 368. G a s s S . , 105. G a s s e r t G . , 107. G a s s n e r I . , 744. G a s s ò Casellas G . , 701. G a s t i n e a u L . ( B . ) , 448, 465, 469. Gastón A . , 112. Gaudin P., 105. G a u l V i l l a l b í P . , 570. G a u l r a p p E . , 105. Gaynor L„ 362. G e a r y B . , 362. G e e r t s G . , 799. G e i l e n k i r c h e n F . , 111. G e i s e l b e r g e r G . , 428. Gelineau G. N . , 363. G e m m i t i V . , 562. G e n d e b i e n P . , 428. G e n i n G . , 430. G e n n a i L.. 797. nominum personarum G e r a A . 797. G é r a r d G . ( B . ) , 157, 526, 698. G é r a u d G . , 524, 863. G e r l a c h B . , 575. G e r l i e r Card. P . M . , 295, 4 1 1 . Geyer B . , 362. G h i r i n g h e l l i G . , 797. G i a c o b i n i E . , 527. Giambro E . , 90. G i a m p i e t r o G . , 794. G i a n f r e d a P o r c e l l i M . , 231 G i a n n i n i G . , 570. G i i N . , 749. Gilbert E . , 565. Gilberti F . , 571. G i l d e m y n E . , 573. G i l l m a n n G . , 366. G i l r o y Card. N . T . , 617. G i o l l i R . , 568. Giovanni da Capistrano (S.), 714. G i o v a n n i d a F i e s o l e , 285. G i r a r d M . , 104, 1 1 2 . G i r o u a r d G . , 104. G i r o u a r d G . , 112. G i u s s a n i D . , 575. G l e a s o n T . , 702. G l e e s o n G . , 563. Glorieux A . , 365. G l o v e r T . , 103. G l ü c k A . , 368. G o c k e l n G . , 390. Goems Bueno G., 3 6 6 . G o e s E . , 567. Goldstein D.,.578. G o m e s J u n q u e i r a D . , 807. Gomes Leal G., 7(3. f G o m e s d e O l i v e i r a E . , 432. G o m e s R e s t r e p o G . , 562. G ó m e z A . M . a R . , 193. G o m e z S., 361. G ó m e z F r a n d e M . , 617. Gomez Oliveira E . , 361. G o n ç a l v e s d o A m a r a l A . , 580. G o n n e l l i C , 800. G o n z a g a L . ( B . ) , 188. Gonzaga da Cunha Marelim L . , 206. G o n z a l e s E . , 527. G o n z a l e s L a s a G . , 104. G o n z a l e s L e a h y C , 703. G o n z a l e s M o r c i l l o C , 783. Gonzales-Sama y Garcia G., III. G o n z á l e z C h á v e z E . , 429. G o n z a l e z d e L a r a P . , 367. G o o d C , 572. G o r d o n B . , 566. G o r e l l i M . , 800. G o r i A . , 713. Gottardi R . , 241. Goulet G. A . , 363. G r a c i a s Card. V . , .615. Graffin R . , 616. G r a g l i a L . , 576. Grandi G . , 797. G r a n d i n V . G . ( S . D . ) , 698. Graneris G . , 102. Grassi L . , 571. G r a t t o n G*, 566. G r a v e l C , 109. Green E . A . , 615.. Gregg L . , 564. G r e g o r i o P p . X V I , 9 9 , 165, 191. Grifan Card. B . , 605. Griselli V . M . , 432. G r o b o n M . , 430. G r o n c h i G . , Praeses, 855, 861, , 864. G r o n d i n G . , 417. Grossi G . , 568. G r o s s i G o n d i L . , 572. Grüneis A . , 365. Guasch Giménez E . , 111. G u e d e s V . S., 708. G u e d e s R e g i s B . L . , 572. Guedes Ribeiro D . , 151. G u e r c i l e n a F . , 614. Guerin M . G . , 796. G u e r i n T . ( S . D . ) , 862. G u e r r a E . ( S . D . ) , 526. Guerrero C , 708. Guffanti F . , 571. G u f f a n t i M . , 570. G u f f a n t i R . , 573. G u g g i a r i L . , 110. G u i d o t t i L . , 428. G u i l f o y l e G . , 427. G u t h r i e T . G . , 107. Gyr C , 571. H H a b e c h i a n P . , 428. H a c k B . , 702. H a c k l C , 112. H a e n e L . , 3 7 0 , 614. H a f n e r A . , 569. H a h n O . , 426. f H a l b e r t G . , 160. H a l l o r a n G . , 573. H a l o p e a u S., 430. H a m b y e R . , 799. H a m i l t o n G . , 103. H a m m e s R . , 107. H a n n o n G . , 567. H a n r a h a n G . , 566. H a n r a h a n P . , 564. H a r k i n s E . , 565. H a r f o u c h e G . , 794. H a r n a c k e F . , 368. H a r o A l v e a r S . L . , 296. H ä r t e l A . , 365. H a r r i s G . , 109. H a r t G . , 463. H a r t H . , 565. H a r t n e t t T . , 799. H a r v e y A . , 367. H a u b e r L . , 364. H a w k e s B . , 567. H a w t h o r n E . E . , 110. H a y d e l C , 109. H a y d e n T . , 566. H a y es D . , 367. Index H e a t h O . , 108. H e c h e r P . , 429. H e i m b u c h G . , 103. H e i s e n b e r g W . K . , 426. H e l d M . , 366. H e l m i n g T . , 367. Hender son G . , 110. Hengsbach P., 362. H e n n i n g e r T . , 565. Hensler G., 565. Hentrieh G . , 102. H e r b e r t B . 0 . , 426. H e r m e s E . , 568. H e r m e s L . , 573. Hernández A . L . , 131. H e r n á n d e z A l v a r e z D . , 528 H e r r e r a A . , 367. Herrera Odio B . , 54. H e r r e r a y O r i a A . , 89. H e r v á s y B e n ê t G . , 295. H e s s W . R . , 426. H e s t o n E . , 160. H e t t i n g a N . , 858. H e v e y E . , 104. Hieber G., 575. H i l d e b r a n d t L . , 795. H i n c h l i f f e G . , 430. H i r t S., 5 6 2 . H ö c h s t e m T . , 111. H o e l s c h e r C . , 109. H o e n i g C . , 572. H o e t G . , 431. H o f f N . G . , 795. H o f f m a n n M . , 563. H o f f m a n n T . , 364. H o f f m a n n U . , 431. H o g a n G . , 528. H o r n s t e i n E . , 575. H o r r i g a n A . , 795. H o r v a t G . , 367. H o r v a t h S., 1 0 4 . H o s t e n k a m p E . , 368. H o w e l l G . , 795. H r u s k a O . , 431. H u e l s e n b e c k A . , 572. H u g h e s D . , 566. H u g h e s G . , 103. H u g h e s G . , 572. H i i n e r m a n n G . , 366. H u r t a d o S a l u s F . S., 1 1 1 . H y l a n d G . , 563. I I a n s s e n s G . B . , 548. Ilario G . , ( S . D . ) , 861. Imberti F . , 701. I m m e k u s E . , 565. Ingenhorst E . , 565. f I n n i t z e r Card. T . , 704. I n n o c e n z o P p . X I ( S . D . ) , 526, 862. Iovane A . , 367. I s a z a M e j i a C . , 563. Isidoro di S. Giuseppe (S. D . ) , 863. I s o r é R . ( B . ) , 249, 303, 383. nominum personarum 887 j Italiano G . , 431. I K h o u r y A . , 594. T I v e y B . K . , 429. ¡ Kieffer J. B . , 795. ! I x a r t y D e M o r a g a s G . , I I I . I Kiffin A . , 566. i K i k u i t e n . , 560. i K i l e y G . , .105. K i l p a t r i c k S., 367. 3 i f K i r m a n n A . , 432. K ' I - T c h o u - T z e u ( B . ) , 249, i Jacob G . , 702. 386. J a d e v a i a F . , 429. j Ki-T'Ien-Siang M. ( B . ) , ! J a e g e n G . ( S . D . ) , 158. 303, 3 8 5 . I f J a l b r z y k o w s k i R . , 576. Kleefisch A . , 1 1 1 . I J a n a u s c h e k G . ( S . D . ) , 157. K l e f f G . , 366. { J á n n u c c i A . , 296. j K l o s t e r m a n n F . , 368. i Jansen E . , 563. Knappek P., 103. I .Tanssens F. B.., 572. i K n o t t E . , 107. Jarossi O . , 568. K n o x G . R . , 204, 373, 377, J a r v a i s W . , 105. 753. J e l l i n e k G . , 111; K o c h A . , 575. J e r v o l i n o M . , 799. ! K o c h E . , 364. J e s p e r s G . , 798. f K o l b G. O . , 432. J e t t e D . , 564. K o l b e M . ( S . D . ) , 525. J o e r g P . G . , 528. j K o l p i n g A . ( S . D . ) , 157, J o h n s o n G . , 364. K o s c h F . , 368. J o h n s o n G . , 430. j K o s t k a G . , 368. J o h n s o n T . T . , 573. K o t w a n i N . F . , 655. J o n e s G . , 565. Kouo-Li-Cheu M. (B.), J o n g e r i u s S . A . , 575. 303, 385. J o r d a n A . , 297. K o w a l c z y k F . , 363. J o r d a n F . ( S . D . ) , 743. K o z l o w i e c k i A . , 616. Jornet Ibars T . d i G . (S. D . ) , K r a e m e r A . , 565. 526. K r a u s G . , 109. J o v e l l a n o s G . , 103. j K r a u t s c h e i d t G , 365. J o y c e G . , 107. K r e m e r M . , 563. J o y c e W . , 573. K r e m e r s G . , 366. J u i l l a r d L . , 614. K r i p p G . , 570. J u l i a G . , 426. K r u g M . , 563. Junker U . , 363. K u c e r a L . , 795. J ü r g e n s B y r n e C . M . , 664. K u n z E . L . , 610. J u r i l l i M . , 367. K u r c h e w s k i A . , 567. K u s h n e r G . , 565. K y a w M . G . , 614. K v t e B . , 104. K K a c z m a r e k M . , 565. K a e l i n G . , 429. K a i s e r F . , 574. K a i s e r I . , 571. K a l a n d y k L . . 365. K a l i n L . , 573. Kampermann E., III. K a n d a t h i l A . , 784, 785, 787, 788. K a n e D . , 701. K a v a n a g h R . V . , 795. K e a n G., 565. K e a n e A . , 565. K e a n e G . , 566. K e e n a n L . , 563. K e e n e r G . , 568. K e l l y D . , 103. K e l l y G . , 430. K e l l y G . , 566. K e l l y G . , 566. K e l l y G . , 799. K e n n e d y G . , 564. Keue-T'Ing-Tchou P. (B.), 249, 303, 386. 303, 249, 661, 452. 249, L L a b e l l e F , , 103. L a b e r g e G . , 616. L a c o i n t e P . , 296. L a c o t e G . , 571. L a c o u r s e O . G . , 104. L a c y G . , 564. L a d e l e i F . , 569. L a f a y e t t e L . , 586, 853. Lafayette de Andrade A. O., 573. L a f f e y G . , 563. L a f r e n i é r e A . , 363. L a i Pedroni G., 365. Lamacchia G . , 571. L a m a r e h e C . E . , 104. L a m b e r t i G . , 111. L a m m e r s E . , 795. L a n a v e G . , 796. L a n c i G . , 432. L a n d á z u r i E . G . , 462. L a n d e r s d o r f e r S . C . , 452. Index nominum personarum 888 L a n d r ë a u G . , 617. L a n f r a n c o n i A . , 264, 614. L a n g - E u l l P . ( B . ) , 249, 385. Lang-Yang-Cheu (B.), 303, 385. L a n g e E . , 363. L a n g l ô i s G . A . , 610. L a n z o E . L . , 102. L a p i c c i r e l l a V . , 429. L a r d o n e F . , 756. t Larrain Cotapos G. A . , L a r r a o n a A . , 656. L a s c h i G . , 296. L a t o u r G., 363. L a u z u r i c a y T o r r a l b a S., L a v o r i n i N . , 576. Lebeer G . , 431. L e b l a n c L . , 110. L e B l a n c S., 109. L ' E e u y e r P . , 110. L e d w o r l o z A . , 863. L e e M . , 564. L e f e b v r e A . , 615. L e f e b v r e C . , 862. L e F e u n t e u n S . , 701. L é g e r Card. P . E . , 139, 303, 297, 4 6 1 , 600, 783. L e G o u a z e G . , 464. L e n a h a n E . , 795. L e n i h a n B . , 799. L e n i h a n G . , 103. L e n t i n i S . , 703. L e o n e P p . X I I , 99. L e o n e P p . X I I I , 37, 169, 273, 443, 677. L e o n e O . , 799. L e p o u t r e E . , 112. Lepoutre F . , 112. Lepoutre F . , 112. L e p r o h o n M . , 564. L e r c a r o Card. G . , 8 6 2 . L e s e u r E . ( S . D . ) , 526. Létourneau L . , 111. L e v a r n e A . , 158, 451. L é v e i l l é A . , 104. L e v e n g . A . , 857. L e v e r o n i R . , 797. L é v e s q u e E . , 363. L e v r a t E . , 430. L h u i l i e r M . ( B . ) , 445, 449, 468. f L i a g r e L . , 576. L i b e r a G . , 795. L i b u t t i G . , 797. L i e n e r G . , 368. L i n d n e r D . , 563. L i n k E . , 795. Liou-Tsinn-Tei P. ( B . ) , 303, 384. Liou-Tzeu-TJ P . ( B . ) , 249, 384. L i p s M . , 572. L i s b o a G . B . , 702. L i s k o A , 565. Li-Ts'-Üan-Hoei P. (B.), 303, 384 249, 576. 132. 159, 180, Li-Ts'Uan-Tchenn R. (B.), 249, 303, 3 8 4 . L i t t l e G . , 564. L i v r a g h i O . , 365. L l o b e t G . , 783. L l o s a P a u t r a t G . , 572. L o a r c a G . , 110. L o b o G . , 702. Loinbaers E . O . E . , 572. L o m b a r d i A . , 52, 159, 207, 258, 262, 580, 583, 759, 804. L o m b a r d i A . , 568. L o m b a r d o P., 795. L o m m e U . C , 364. L o n g h i R . , 576. L o n g i n o t t i F . , 102. L o n g u e t E . , 430. L o o n e y G . , 104. L o o n e y G . , 367. L o p e z A . , 430. L o p e z G . , 703. L o p e z S., 108. L ó p e z A v i ñ a A . , 463. L o p e z F a r i a G . , 567. L o p e z M o r a n t G . , 797. L ó p e z U m a n a I . , 136, 1 4 3 , 1 5 3 . L o r e n z A . , 572. L o r e n z i n i E . , 702. L o r e t i A . , 427. L o s c h i G . A . , 362. L o s i t o R . , 105. L o Stocco O . , 1 8 1 . L o u g h l i n T . , 566. L o u i s G . , 362. L o u s b e r g F . , 8C0. L o v e G . , 795. L u c a s M . , 263 , 305, 433, 436, 625, 8 0 1 . L u c c h i G . , 797. L u c e y E . R . , 857. L u c k e t t G . , 795. L u m b r e r a s P., 102. L u n a O . , 857. L u n a r d i n i A.., 430. L u o n g o V . , 368. L u p i e r i A . , 427. L u p o E . , 569. L u t i M . , 763. L y G . B . , 247. L y n c h A . , 108. 464, M 249, 303, 249, M a c c a r i o R . , 112. M a c c u l i A . , 569. M a c D o n a l d G . , 363. M a c D o n a l d G . U . , 297. M a c D o n a l d D o n a l d A . , 429. M a c e d o A . , 462. M a c h a d o C a v a l c a n t i A . , 609. M a c h a d o y E s c o b a r M . , 201, 854. M a d d a l o n e D . , 797. M a d e o A . , 797. M a d i g a n G . , 574. M a d r i g a M . , 708. M a e s t e r r e n a E t u l a i n A . , 366. M a g a l h a e s E . , 701. M a g l i a n o A . , 798. M a g n i E . , 799. M a g n i c o F . , 427. • M a g n o n i A . , 367. M a g r i S., 571. M ä h e r L . , 364. M a h o n e y C , 103. M a h o n e y G . , 573. M a i r G . , 367. M a j e a u E . , 110. Majnoni S., 571. M a l d o n a d o L . , 365. M a l o n e G . , 104. M a l o n e G . , 430. M a l o n e y G . C , 89. M a l o n e y L . C , 106. M a l o n e y T . , 564. M a l q u e e n T . , 568. M a n d a r i n i U . , 574. M a n g i n L . I . ( B . ) , 157, 247, 302, 3 8 1 . M a n g o n i G . , 112. M a n r e s a F . L . , 857. Mansión A . , 365. M a n t a G . , 574. M a n u r i t t a G . , 797. M a r c h e t t i Z i o n i V . , 462. M a r e h i s B . , 703. M a r c i a p i e d i A . , 107. M a r c i n k u s P., 106. M a r c o n d e s N i t s c h C , 704. M a r e l l a P., 695. M a r e l l i A . , 799. Mariani E . , 111. M a r i n h o d a S i l v a G . , 702. Mariscotti E . , 111. f M a r i s h a l l E . V . , 432. M a r k l e B . , 104. M a r q u e s E . B . , 567. M a r r o c c o F . A . , 857. M a r r o n e F . , 575. M a r t i n A.., 112. M a r t i n G . , 863. M a r t i n M . , 797. M a r t í n e z A . , 79o. M a r t í n e z G . , 367., M a r t í n e z R i v a s A . , 429. M a r t i n o G . , 707. M a r t i n u s P p . I ( S . ) , 814. M a r t o F . , 210. M a r t o G . , 210. M a r u l a n d a G . M . , 571. M a r z i a l e D . , 795. M a s a nell M a r i é s A.,, 7 0 1 . M a s i R . , 566. M a s i n i C , 183. M a s n o u B . R . , 857. M a s s o t G . L . , 429. M a t h e w D . , 102. M a - T ' I e n Chounn G. (B.), 249, 303, 384. M a t t a r e l l a B . , 431. M a t t e i C . , 107. M a t t e i G . , 799. M a u n o i r G„ ( B . ) , 157, 697. M a u r â o P i n h e i r o G . 567. M a y e r G., 571. ; Index M a y e r R . ( S . D . ) , 861. M a z e l i s P . , 783. M a z z a S., 575. M a z z a n t i n i L . , 104. M a z z o l e r à R . , 112. M a z z o t t i M . , 796. M c B r i d e P . , 110. M c C a r t e r F . , 565. M c C a r t h y G . , 105. M c C a r t h y G . , 702. f M c C a r t h y G. E . , 704. M c C a r t h y M . , 564. M e C a r t h y T . J., 462. M e C a r t h y V . , 364. M c C a u l e y C , 112. M c C l o s k e y F . , 104. M c C o n e G . , 571. M c C o y G . , 430. M c D e r m o t t T . S., 268. M c D o n a g h G . , 796. M e D o n a l d E . , 362. M c G a r r i t y P . , 702. M c G e e G . , 795. M c G e t t r i c k T . , 614. M c G i l l G . , 430. M c G i n n S a t o l l i F . , 109. M c G r a t h G . , 564. M c G u c k e n T . , 784. M c G n i g a n Gard. G . , C , 857. 461, M c H e n r y G . , 104. M c H u g h C . , 701. M e H u g h M . , 104. M c l n n e s F . G . , 108. M c K e n n a C , 364. M c K e n n a G . , 564. M c K u n e G . , 796. M e L a u g h l i n , G . , 105. M c L a u g h l i n G . , 564. M c M a h o n G . , 573. M c N u l t y B . , 702. M c N u l t y G . , 795. M c P h i l l i p s G . , 432. M c S h a n e G . , 702. M e a d e H . , 564. M e W i l l i a m s L . , 104. M e a d e H . , 564. M e e s G . , 106. M e h t a S i n h a M . , 525. M é j e c a z e F . , 362. M e l e n d r e s R . G . , 112. M e l i n a R . , 110. M e n a A . , 109. M é n a g e r G . E . L . , 463. M e n a r d G . E . , 90. f M e n d e s de Coneeiçao S a n tos E . , 432. M e n e g o n i L . , 574. M e n g h i L . , 106. M e n n i F i g i n i B . ( S . D . ) , 157. M e n n o n a A . R . , 90. M e n t i o r A . , 799. M e o M . , 432. M e o u c h i P . , 593. M e r c i e r C , 106. M e r c u r e R . , 363. M e r c u r i V . , 797. M é r i d a P é r e z G . , 131. nominum personarum M e r k e l B . , 362. M e r t e n s d e W i l n i a r s E . , 800. M e r t e n s E . L . , 432. M e r y B e c k d o r f A . , 462. M e s s i n a T . , 864. M e s s i n g - F . , 367. M e t i z G . M . , 108. M e u r e r M . , 111. M e y e r E . , 429. M e y s i n g E . G . , 362. M é z i è r e F . ( B ) , 448, 465, 469. M i c a r a Card. C , 59, 100, 124, 159, 230, 242, 249, 3 0 4 , 425, 427, 466, 621, 664, 744, 793, 795. M i c c i C , 568. M i c h a e l L . V . , 573. M i c h e l a t o A . , 615. M i c h e l e t t i T . , 798. Michon R . , 90. M i e l e L . G . , 704. M i g l i e t t a M i c e l l i A . , 231. M i g n o g n a F . , 528. Migoret Lambeardière F. ( B . ) , 448, 465, 469. M i g u e l e z L . , 562. M i l a n i G . , 365.. M i l i c i S., 797. M i m m i Card. M . , 545, 671, 783. M i n a l i A . , 295. M i n a n o M e n d o c i l l a C , 431. M i r a n d o F . , 573. M i s t r o r i g o A . , 295. M i t c h e l l G . E . , 431. M l e i n e k E . , 392. M o c e l l i n i G . , 610. M o d r e g o C . G . , 856. M o l d u c c i E . , 796. M o l I m a n R . , 573. M o l l o y T . E . , 296. M o l o n e y M . , 564. M o l y n e u x G . G . , 108. M o n a c o A . , 112. M o n c e l s i G . , 569. M o n d o u A . , 363. M o n n i e r M . R . , 170. M o n t a g n a n i G . , 574. M o n t a l v o G . , 570. M o n t a n a r o S., 703. M o n t e i r o T . G . , 703. M o n t i N . D . , 112. M o n t i n i G . B . , 8 6 , 297, 611. M o o r e F . , 565. M o o r e G . , 567. M o o r e P . , 702. M o r a E . , 106. M o r a b i t o G . , 700. M o r a n E . , 573. M o r a n T . , 564. M o r a n d o U . , 110. M o r e a u A . , 104. M o r e a u B . A . ( S . D . ) , 158. M o r e i r a d a s N e v e s F . , 567. f M o r e i r a d o s S a n t o s F . , 576. M o r e t t i D . , 112. M o r g a n B . , 429. M o r i a r t y E . , 565. 889 M o r i n L . , 783. Morin D e L a Girardière G . F . ( B . ) , 447, 465, 469. M o r o s i n i L . , 57.1. M o r r a F . , 431. M o r r i s o n L . , 573. M o r r i s s e y T., 1 0 3 . M o r s t a b i l i n i L . , 566. M o s c a t o D . , 812. M o s c o s o G . , 655. M o s e r G . , 109. Mosquera Corral C. A . , 010. M o t t o l a G . , 108. M o u l é G . , ( B . ) , 448, 465, 4 6 9 . M o u r a L . G., 362. M o y ë G . M . , ( B . ) , 33. M o y n a h a n B . , 430. M o z i e r A . , 562. M o z z o n i U . , 159. M u e l l e r C , 574. M u e l l e r E . , 429. M u l c a h y M . , 563. M u l l e n G . , 795. M ü l l e r E . , 424. M u l l i n g a n L . , 110. M u ñ o z D u q u e A . , 145. M u r a r i S., 569. M u r p h y A . , 795. M u r p h y G., 565. M u r p h y G . E . , 799. M u r p h y T . , 564. M u r p h y T . , 796. M u r p h y Clifford G . , 5 7 3 . M u r r a y G . , 567. M u r r a y L . , 110. M u s o l e s i G . , 363. M u t t a k u m a r u G . , 655. M y a l a y A . , 527. M u t s c h e l e F . , 704. M u t s c h e l e L . , 704. N a g e l e F . , 112. N a n M . , ( B . ) , 249, 303, 3 8 5 . Nan-Kouo-Cheu M. (B.), 249, 303, 385. N a n - S i n n - C h e u A . , ( B . ) , 249,. 303, 385. N a n T s i a o - C h e u A . ( B . ) , 249,. 3 0 3 , 385. N a r d i n G . , 566,, N a t u c c i S., 47, 100, 124, 1 7 1 , 250, 466, 621, 624 , 656, 6 9 7 700, 744, 749, 752, 793. N a v a r r o M . G . , 702. N a v a r r o V. E,., 429. N e e s G . , 429. N e l a n G . , 796. N e m o u r s A . , 570, N e r v o G . , 105. N e s t o r F . , 702. N e t o C . E . , 796. Neutelings T. R . , 572. N e w t o n G . , 804. N e w t o n G . , 795. N e y r i n e k G . , 800. r Index 890 Nicolini P., 147. N i c o t r a G . , 106. N i e h a n s P . , 426. M l l e s E . , 107. N i x G . , 109. Noceti E . , 365. N o e t s e h e r F . , 563. t N o g a r a G . , 864. N o i s e u x S., 363. N o l a n G . , 566. N o l a n G . , 428. N o l a n T . J . , 109. N o o n a n G . , 566. N o o t s U . , 665. N o r r i s G . , 799. N o w a k P . , 566. N o w a k a w s k i L . , 564. Nuechter G . , 572. N u e s s e l e i n E . R . , 366. N u n e s A r o u c h e E . , 703. N u n e s Freiré G . , 704. N u n e s T e i x e i r a F . , 90. N u ñ e z F . , 702. N u s b a u m L . , 430. . nominum personarum i ! ! ! i j I ! i Orsolini O . , 103. O r s o n i A . , 528. Ortiz Arrieta O., 361. Ortiz B i l b a o L. A . , 570. O s t e r m a n n F . , 564. O'Toole T . , 564. O t t a v i a n i Card. A . , 3 6 1 , 426, 656. O u - K i u - N a n P . ( B . ) , 249, 3 0 3 , I 384. ! Ou-Man-T'Ang G. B. (B.), ! 249, 303, 384. ! O u - W a n - C h o u P . ( B . ) , 249, 303, 384. O u - W e n n - Y i n n G . , 385. O z a n a m A . F . ( S . D . ) , 521. Ozino O . A . , 574. P P a c e F . , 528. P a c h e c o E . C , 366. Padernal G., 365. P a d i y a r a A . , 616. Page E . , 110. O O b e r n h u m e r G . , 366. O ' B o y l e L . , 209. O ' B r i e n B . , 702. O ' B r i e n G . , 428. O ' B r i e n M . , 364. O ' B r i e n P . , 107. O ' B r y a n L . , 797. O e a m p o B e r r i o A . M . , 534. O ' C o n n e l l L . , 105. O ' C o n n e l l T . P . , 427. O ' C o n n o r D . , 564. O ' C o n n o r D . G . , 104. O'Connor G . , 364. O'Connor T . , 364. O d e r m a t t E . , 108. O e r t e l G . , 799. O d e s c a l c h i d . A . , 570. O ' D o n n e l l M . , 566. O ' F l y n n B . , 365. O ' K e e f f e G . , 564. O l a e c h e a L o i z a g a M . , 267, 491. O ' L e a r y E . , 106. O ' L e a r y P., 1 0 5 . O l i ù O . F . , 573. Olivé Martínez G., 111. O ' M a r a G . , 106. O ' M a r a G . , 563. O'Neill G . E . , 571. f O ' N e i l l TL, 8 6 4 . O p d e C o u ! F . , 563. O ' R a h i l l y A . , 109. O r a i s o n M . , 46, 89. O r e c c h i a R . , 575. O ' R e g a n G . , 110. O r i o n e L . ( S . D . ) , 526. O r l a n d i E . , 568. O r m e a P., 799. O r o z e o G . , 108. O r o z e o G . , 429. P a i n c h a u d A . , 104. Paiva G . d . M . , 364. Palazzini P., 752. P a l a z z o l i S., 106. Palli G . , 528. Pallotta C , 105. Pallotta G . , 702. Pallotta L . , 29. P a l l o t t a M . A . ( S . D.), 28. P a l l o t t i V . ( B . ) , 861. Palmieri F . , 800. P a l m i e r i N . , 798. P a l t a r o k a s C , 783. P a n e L . , 104. P a n g r a z i o A . , 463. Panico G . , 133, 139, 461. P a n n e n b e c k e r O . , 428. P a n i z z a S . , 799. P a o l e t t i M . S., 4 0 . Paolucci di Valmaggiore R . , 431. P a p a r a t t i D . , 432. P a p p e r t G . , 362. P a r d i n i L , 567. P a r d o n G . , 574. P a r é R . , 112. P a r e n t e F . G . , 528. P a r e n t e P . , 783. P a r e n t i A . , 122. P a r i n i A . , 576. Parisi P., 800. P a r r e i S . , 528. Parrini E . , 431. P a s c h e r G . , 563. P a s q u a l e A . , 799. Pasquet O . , 90. P a s s i M . C , 800. P a s t o r i u s L . , 565. Patrini F . , 568. P a t r i z i Card. C , 168. Pavesio G . , 363. P a z L . , 610. Pecorelli A . , 574. Pedroni A . , 104. P e e t e r s C , 432. P e i r a n o F . G . , 573. Pelle G. ( B . ) , 447, 465, 469. ! P é n a r d G . , 430. i Pendola G . , 703. P e n n a c c h i G . , 797. ! P e n n i s i F . , 8 5 2 , 856. P e n n i s i M . , 528. P e n n i s i d i F . A . , 368. Peralta y Ballabrigo F . , 90. Percevaux G., 363. P e r e i r a L . G . , 615. ¡ P e r e i r a P., 7 9 6 . J P e r e i r a P. B . , 615. I y Pereira de A n d r a d e T. G . , I 160. P e r e i r a D i n i z G . , 366. t P e r e l l d y Pu G . , 576. Pérez Platero L . , 102, 131. P e r k i n s C . P . , 573. P e r l e r O . , 563. P e r o n e G . B . , 568. P e r r i n - W a l d e m e r R . , 109. P e r s o n U . M . , 616. P e s c i B . , 527. P e t e r s F . , 567. Petroselli G . , 106. P e t t i A . , 110. Pettit G . , 104. P f a n n e r F . , 575. Phaneuf L . F . , 106. Phelips G . , 430. P h i l i p p e P . , 527. P h i l i p p o t A . E . ( B . ) , 448, 465, 469. P h i l i p s G . , 702. P i a n a E . , 566. Piani G . , 701. Pianteli! F . , 797. P i a z z a Card. G . A . , 47, 148, 5 3 9 , 656. Picaud F . M . , 490. Piccioni G . , 463. P i c c o M . , 564. Piccoli G . B . , 528. P i c c o l o G . , 562. P i c c o l o S . , 429. Pierce G . , 110. Pierse P., 564. P i e t r a n g e l i F . , 528. Pietri G., 571. P i e t r u l l a A . , 462. P ì e t t e M . , 575. P i g n a t e l l i G . ( S . ) , 187. P i g n e d o l i S., 425. P i l l e r i P., 568. Pilosu G . , 703. P i m i e n t o G . d . G . , 463. Pinheiro B r a n d a o A . , 704. Pioger A . , 90. P i r e s E . A . , 295. Pires d e Oliveira L . , 702. Pirolley E . , 695. P i r o v a n o A . , 609. Pittet F . , 112. P i ù M . , 362. Index nominum personarum P i u s P p . V I , 190, 446. Pius P p . V I I , 98, 177, 191. P i u s P p . I X ( S . D . ) , 97, 157, 169, 180, 2 3 9 , 5 2 3 . P i u s P p . X ( S . ) , 3 0 , 113, 157, 172, 1 8 1 , 2 3 0 , 240, 250, 710, 854. P i u s P p . X I , 8 , 31, 44, 191, 240, 273, 4 5 1 , 489, 523. P i z z a r d o Carê. G . , 59, 159, 1 6 0 , 2 7 1 , 426. Pizzo G . , 568. P i a y D e n i e l Card. E . , 122, 559. P l a z a A . , 856. Pleiffer E . , 368. P l e s e G . A . , 799. P o d l e s a k G . , 573. P o i r i e r F . , 464. P o k o r n y G . , 565. Poletti U . , 563. P o l e t t o P . , 568. P o l i d o r i T . , 797. P o l i f r o n i D . , 568. P o l i z z i S., 574. P o m p a E . , 575. P o n c e d e L é o n G . , 108. P o n t i A . , 569. P o s a d a J a r a m i l l o S., 1 0 3 . P o s s i O . , 528. Potentini R . , 367. P o t h a n a m u z h y M . , 563. P o u r v o y e u r G . , 528. P o w e r s T . , 104. P o w l e s o n L . , 364. Pozzi M . , 571. P r a l l e L . , 567. , P r a n d i M . , 568. P r a n d o n i P . , 528. P r a t o E . , 110. P r e m M . , 367. P r e n d i v i l l e R . , 198, 616. P u h r G . , 574. P u g n o E . , 800. P u n z ó l o L . , 159. Pusié M . , 609. Q Q u a r r é G . , 431. Q u a t t r o c c h i F . , 108. Q u e r c i a P . F . , 566. Quinderé G . , 702. Q u i n n F . , 564. Q u i n n G . , 564. Quinn U . , 362. Q u i n t i e r i R . , 107. Quinto A . , 105. Q u i r o g a y P a l a c i o s Card. 1 3 1 , 456. R R a a b e C . , 571. R a b e e L . , 365. R a d l i u s k i G . , 798. F., j j j i ! ! j ! j ! i I ! ! i j j j R a f f e r t y G . , 107. R a f f e r t y G . G . , 616. R a g g i E . , 107. R a i j m a k e r s R . , 572. R a i m o n d i P . , 367. R a i n e R - , 105. R a i t h V . , 565. R a m o s A . G . , 5 8 7 , 759. R a n a i v o G . A . , 416. Raneourt G . , 104. R a p i n A . , 528. R a p i ñ a n G., 365. R a s k o b B . , 430. R a s t G . , 427. Rastatter R o w a n T . , 795. R a u e n G . , 571. R a v a g l i A . , 609. R e F . L . , 125. R e a r d o n E . , 109. R e d a S., 527. R e d o l f D . , 106. R e g a n G . , 104. R e h F . , 105. R e i l l y G . , 364. R e i l l y Bf. G . , 296. R e i n a G . , 800. Reinberg F . , 364. R e i t s h a m e r G . , 368. R e m e d i o s E . , 796. R e m i g e r G . N . , 562 R e m o n d M . , 109. R e m p i s V . , 363. R e n a r d A . , 464. Renosto R . , 800. R e s t i e a u x O . , 296. R e t t e n m a i e r A . , 430. R e z a b e k G . , 565*. t R h é a u m e L . , 432. R i b e r a B a r n o l a G . , 574. R i b e i r o S a n t a n a A . , 610. R i c c a r d i F.,' 4 0 . Riccardi P. ( B . ) , 39, 40, 42, 4 3 , 44. Riccardo Fitzgerald G . , 863. R i c c i u t i G . , 568. Rice G . , 796. R i c h a r d F . , 430. Riega L . T . , 366. f R i e g l e r G . , 704. R i e l a n d V . , 565. Riese G., 571. Rigoletti A . , 799. R i g o n d e t E . , 430. Riley L . , 105. R i n e t t i O . , 573. R i t t y C . , 796. R i u Angles C . , 711. R i v e r o R e y e s F . , 366. R i v e t C . , 109. R i z z e l l o S.. 1 0 4 . R o a D . , 365. R o a t t a I . , 592. R o b e r t G . , 103. R o b i n s o n G . , 702. R o c h e P . , 567. Rodrigo Ruesca L . , 701. Rodrigues da Gunha S. P., 704. 891 I I ! i i ! ' ! j I ! j I j I ; ! Rodríguez G. D . , 111. Rodríguez G a m o n e d a A . , 615. R o d r í g u e z R o z a s E . , 106. R o e d e r F . , 295. R o g e r s G . , 430. R o h l m a n E. P., 90. R o l d a n R . , 566. R o m a n i S . , 656. R o m b a c h G . , 428. R o m e i j n G . E . , 617. R o n c a l l i Card. A . G . , 3 8 0 . R o o n e y R . , 568. R o s a l V . ( S . D . ) , 525. Rosario G. A . , 615. Rosa V e r a R . , 704. R o s a z E. G., (S. D . ) , 157. R o s e n b a u m F . , 102. Rosina M . , 365. R o s i e r O., 798. Rossi A . , 567. R o s s i C . , 110. R o s s i F . , 565. R o s s i M . , 569. Rossi O . , 49. R o s s i S . , 568. R o s s i S., 428. R o s s i T . , 797. R o s s i n i O . , 104. R o s s o G . , 863., R o s s o L . , 567. R o s s o m a n d i A . , 703. R o t h l a u f A . , 564. Rotolo S., 701. R o t o n d a r o L . , 367. R o u e c h e G . F . S . , 565. R o u m e g o u x A . , 109. R o u s s e v e N . G . , 109. Rovina Serrabassa M . , 103. R o w e F . , 430. R o z z e r a B . , 576. R u d o l f O . , 563. R u e d d e l E . , 575. R u e l a s S á n c h e z B . , 363. Rueping G . , 573. Ruffini Card. E . , 159. R u i z F . , 108. R u p p e r a t h E . , 567. R u p p e r t G . , 574. R u s s e l G . J . G . , 571. R u t t e n P., 361. R y a n D . , 796. R y e A . , 799. R v e l a n d t G . V . M . , 430. S S a b a t i n i A . , 230. S a b a t t a n i A . , 160, 862. S a c c o n i A . , 570. Sacripanti Vitutii G . , 571. S a l e r - G . , 366. S a l a t i A . . 797. S a l e r n o V . , 112. Sales F . A . , 702. Saletta D . , 365. Salim E . G . , 362. S a l l e o n - T e r r a s A . , 430. 892 S a l l i e r d e l a T o u r C , 569. S a l o t t i Card. C, 1 2 2 , 6 2 1 . S a l o t t i F . , 106. S a l u c c i - N a v o n e G . , 527. Salzarulo L . , 111. S á n c h e z F . , 864. S a n c h o G . C . , 705. S a n d o v a l G . T . , 367. S a n g u i n e t t i F . , 108. S a n M a r t í n J u a r i s t i G . , 365. S a n s o n i A . , 800. S a n t a m a r i a F . , 798. S a n t a n t o n i o P . , 569. Santini P., 110. S a n t o s G . E . , 856. S a n t o s S a n t i a g o F . , 136, 153. S u o P . L . , 110. S a o n a C o r t a v i t a r t e M . , 428. S a o u d a G . , 570. S a r a c e n i G . , 429. S a r g o l i n i F . , 656. Sartini C , 106. Sassen G., 431. S a t i n G . , 109. S a t o w a k i A . G . , 615. S a u t e r A . , 366. S a v a l b e r g P . G . ( S . D . ) , 157. S a v a r d L . , 362. f Savarese D . , 704. S a v i o D . ( S . ) , 225. S a y o u r G . , 107. S a y y i d A b d u l l a M . S . , 428. S b a r d o l i n i L . , 574. S c a c c h i G . , 569. S c a g l i o n e G . , 576. S e a h i l l T . , 364. S c a l f a r o O . L . , 110. S c a n l a n G . , 463. Scapinelli di Leguiçno G. B . , 60. Scarpa F., 431. S c a r p e l l i M . , 576. S c a r p e l l o n U . , 528. Scattolin L . , 800. Scauda R . , 362. S c e l b a M . , 107. t S c h a r n a g l A . , 160. Schauff G . , 799. S c h e l f h o u t O . , 703. S c h e r e r A . V . , 610. S c h e t t e r R . , 571. S c h e t t i n i F . , 108. S c h i a s s i A . , 568. S c h i a v i n i G . , 297. S c h i c k E . , 567. S c h i p p e r s G . A . , 572. S c h l ü t e r G . , 366. S c h m a n d L . , 567. S c h m a u s M . , 563. S c h m i d t L . , 566.. S c h m i t t A . , 796. S c h m i t t A . G . , 370, 614. Schmitt E . G . , 390. S c h m i t t G . , 571. S c h m i t t m a n n E . , 798. Schmitz P., 111. Schneider F . , 362. S c h n e i d e r G . , 463. Index nominum personarum S c h o r n U . , 571. S e h o t t A . , 109. S c h r o e g e r V . , 702. S c h u c h e r t A . , 795. Schuckert F . , 368. S c h w a r z b a u e r E . , 368. Schwering E . , 571. S c i a n n e l l i G . , 105. S c i m o n e S . , 110. Scorcia M . L . , 123. Scoti G . , 111. Screen A . , 1 0 5 r S c u l l y E . , 367. Secchi C . C . , 798. S e g u r a E . , 429. Selhorst E . , 368. S e l h o r s t E . , 368. Selting G. F . , 364. Senerchia G . , 563. S e n n i O . , 576. S e n s i G . , 463, 655. Sépinski A . , 714. S e r r a n o R . A . , 110. Serrazanetti M . , 363. S e r v e r a M . , 702. S e s o n e A . , 112. S e s s a M . , 568. S é s t i t o G . - B . , 797. Setti G., 111. S e v e r i n i P . , 566. S e v e r i n o L . , 107. S e x t o n F . , 796. S h e a G . , 105. S h e a T . E . , 430. S h e a h a n P . , 112. S h e a r P . , 564. Sheerin G . , 362. S h e p h e r d G . A . D . , 795. S l i e r m a n F . , 565. S h i n a r G . , 568. S h o v l i n G . , 104. S i m b a M.., 104. S i b o n i D . , 367. Sicking E. G. G . , 572. S i g i s m o n d i P . , 3 0 2 , 425. S i l v a L a b b é I . , 365. Silva Santiago A . , 462. S i l v e i r a de M e l l o A.,, 609. S i l v e s t r i S . , 609. Simoes Dias P. E . , I I I . Simonelli N . , I I I . S i m o n e l l i P . , 568. S i m o n e t t i O . , 528. S i m o n n e t L . , 430. S i r i Card. G . , 297, 425, 537, 656. S i s m o n d o G.., 295. Sitzia E . , 365. S k e h a n P . , 105. S m e t t E . ( B . ) , 158, 619. S m i t h G . , 364. S m i t s F . , 572. S n i d e r G . , 567. S n o e k s M . , 429. S o a r e s d e R e s e n d e S., 129. Socha B . , 104. Solari L . , 365. Soleechia G . , 703. Soler di S. S. ( S . D . ) , 861. Sondag G:, 105. Sorel L . , 112. S o s a G a o n a E . , 296. S p a d a r o S a p i e n z a D . , 432. Spaeth E . F . , 573. S p a g n o l i n i P . , 569. S p a g n o l o S . , 576. Spallanzani R . , 703. S p a n e d d a A . , 796. S p a n ò A . , 566. S p e l l m a n Card. F . , 857. Spinelli M . , 104. S p ü l b e c k O . , 464. S t a b o l i A . , 575. S t a m b u k A . , 609. S t a n u c h L . , 567. S t a p l e t o n M . , 702. S t e e n b e r g h e E . , 572. S t e f a n A . , 363. S t e f a n i V . , 568. S t e f a n e l l i F . , 106. Steffens A . , 1 0 5 . S t e h l i n A . , 366. S t e i n a u e r G . A . , 573. S t e i n h a u s e r A . , 797. S t e i n i n g e r G . , 364. S t e l l a F . , 573. S t e l l a G . , 518. S t e l l a O . , 569. S t e l l a U . , 616. S t e n g e r G . , 105. Stephany E . , 368. S t e p h a n y E . , 368. S t e p i n a c Card. L . , 764. S t e p o n a v i c i u s G . , 783. S t e r c k L . , 702. Stiinac C , 364. S t o p p a C , 737. S t u e s s e r F . , 429. S u c a t o I . , 568. S u h r a w a r d y S., 794. S u l l i v a n D . , 567. S u l l i v a n E . , 430. S u l l i v a n F . G . , 107. S u l l i v a n G . , 103. Sullivan W . R . , 429. S u m p t e r S., 108. S u p e r c h i O . , 431. Surtida M . , 363. S y e G . B . , 616. S z e r b o F . , 430. S z ì n y d t A . , 568. T T a a f f e G . , 506. T a d d e i A . , 106. T a deo G., 112. T a f e l P . , 799. T a f f e t a n i G . , 367. T a g g a r t P . , 798. T a g l i a f e r r i M . , 106. T a g l i a z u c c h i F . , 574. T a k a j i r o I . , 570. T a n a s i n i E . , 796. T a n n o j a R . , 575. Index nominum personarum T q p e l B . I . , 610. T a o P . , 615. - T o r a n z o s P i a C , 364. T a p i a R . , 108. Torchio E . , 571. T a p p e W . , 364. T o r n e r M . , 564. T a t o E . , 412. T o r r i s i S . , 797. T a u r i n o d e A n d r a d e G . , 703. T o u c h e t t e P . , 103. T a v o r a A . G . , 567. T o u - F o n g - K i u M . ( B . ) , 249, Tcliang-Heue-Cheu T. (B.), 303, 384. 249, 303, 3 8 1 . T o u - T c h a o - C h e u M . ( B . ) , 249, Tchang-Hoai-Ixm (B), 249, 303, 384. 303, 385. T o u - T ' I e n - C h e u M . ( B . ) , 249, Tchao-Kouo-Cheu M. (B.), 249, 303, 3 8 2 . 303, 384. Tchao-Kouo-Cheu M. (B), T o u r e l C , 90. T o w l e G . , 364. 249, 303, 3 8 2 . T r a c y G . , 363. Tchao-Kouo-Cheu R. (B.), T r a v e r s o E . , 106. 249, 303, 3 8 2 . T r a v o s t i n i A . , 575. Tchao-Ming-Hi G. B. (B.), T r e a c e y P . , 104. 249, 303, 382. Trecu E . G . , 131. Tchao-Ming-Tchenn P. (B.), T r e e c e R . , 797. 249, 303, 3 8 2 . T r é h e t F., ( B . ) , 449, 465 , 469. T c h e n g - S u M . ( B . ) , 249, 303, T r e p a n i e r M . , 110. 382. T r e z z i G . , 427. Tch'Enn-Kai-Tsie R. (B.), T r i n d a d e S a l g u e i r o E . , 463. 249, 303, 382. T r i p p o d o G . , 576. Tch'Enn Kinn-Tsie T. (B.), T r i q u e r i e G . B . ( B . ) , 445, 448, 249, 303, 3 8 2 . 464, 468, 526.. T c h o u - J e u - S i n n P . ( B . ) , 249, T r o b e c G . , 563. 302, 3 8 2 . T r o m b e t t i E . , 110. T c h o u - o u - c h e u M . ( B . ) , 249, T r o s s i G . , 562. 303, 3 8 2 . T r u j i l l o M.. P . , 864. T c h o u - o u - j o e i G . B . ( B . ) , 249, T s i n n E . ( B . ) , 249, 3 0 3 , 382. 303, 3 8 2 . T s i n n S . ( B . ) , 249, 303, 382. T e d e s c h i n i Card. F . , 100, 749. T s ' i - u M . ( B . ) , 249, 303, 382. T e g e l G . G . , 366. T s ' o e i - L i e n - C h e n B . ( B . ) , 249, T e i x e i r a O . , 363. 303, 382. T e r c e i r o d e S . G . , 857. T u f a r e l l i Q . , 367. T e r r a n e o E . , 566. T u p y G . , 565. Terrier P., 571. T e s t o r i E . , 575. Turpin du Cormier G. B. T e u f e l A . , 366. ( B . ) , 157, 445, 446, 464, 468, T h a l l e r M . , 367. 526. T h a y i l G . , 563. f T u r q u e t i l A . , 432. T h e e s G . , 366. T h e e v w s P . , 566. Thelen G . , 368. U T h i m m e s M . ; 103. T h i s e C , 112. U b e r t i m B . , 574. T h o m a s G . , 362. U h a c G . , 367. T h o m a s P . ( B . ) , 448, 4 6 5 , 469. U n d e r b e r g E . , 108. T h o m é G . , 8 8 , 294. f U r a k a w M . W . , 864. T h u r l e r G . , 704. u r b a n o P p . V I I I , 141. T i b a l d e s c h i C , 574. ¡ u r b a n i G . , 297. T i e r n e y G . , 106. ! TJrgel C , 1 0 3 . T i e r n e y M . , 431. i U r i a E . M . , 360. T i l m a n n A . , 430. U r i d e L a b a s t i d a L . , 430. T i m m ô n s G . , 563. U r t a s u n G . , 783. T i n i v e l l a F . , 296. T i s e l i u s A . , 426. T i s s e r a n t Card. E . , 59, 126, 173, 196, 234, 244, 863. T o e a n e l P . , 160. T o c c a b e l l i M . , 517, 863. T o g n e t t i E . , 574. T o l l u C , 109. T o n d r e a u R . , SC0. T o n e l l i L , 568. T o n i T . , 697. Toolen T. G . , 90. V V a c c a R . , 365. V a g n o z z i E . , 577, 7 0 5 , 708. V a i r o G . , 569. V a l a d i e r S . ( S . D . ) , 158. t V a l a k u z h y l l S. G . , 160. Valenciano R . , 103. V a l e r a M . , 367. 893 V a l e r i Card. V . , 59, 159, 3 6 1 , 426, 656, 7 9 5 , S63. V a l e r i o F . , 576. V a l l e E . , 800. V a l s e Pantellini T . ( S . D . ) , 525. V a l s e c c h i G . , 568. V a l t o r t a R . , 576. V a n Biervliet A . , 160. V a n B u y t e n G . , 798. V a n e e G . , 796. V a n d e n B e r g l i E . , 528. V a n den Gheyn G . E . G . , 362. V a n d e n O u w e l a n t C , 296. V a n d e r B u r g G . P . G . , 563. V a n der E s s e n L . , 798. V a n der Grinten F . , 366. V a n der L a n d e A . L . M . , 572. V a n d e r L u g t A . EL, 5 7 2 . V a n D e r s F . A . G . , 572. V a n d e w i j g a e r d e n F . , 800. V a n D i j e k G . G . F . , 575. V a n Eideren E . , 575. V a n g h e l u w e V . , 796. V a n H a e l s t E . , 574. V a n H a m m e r s v e l d C . M . , 572. V a n H u s s e n N . G . G . , 572. V a n M i l t e n b u r g G . C , 858. f V a n n u c c i I . , 704. V a n R o e y Card. G . E . , 607. V a n Teeffelen A . T . , 366. V a n U y t v a n c k G . , 800. V a n Z w a n e n b e r g S., 570. V a r i n R . , 799. V a s t a n o C , 573. Vath G., 1(5. V a u x R . , 863. V a z G. ( S . D . ) , 526. V e c e l l i o M . , 528. V e h r U . G . , 562. V e l a r d o L . , 429. V e l e z E . E . , 296. V e n e g a s C a r r a s c o R . , 107. V e n i e r P . , 108. V e n n e r a F . , 702. V e r a r d o R . , 527. V e r d a r g o n D . , 615. V e r d e Card. A . , 170, 182, 211, 230, 524, 624," 697, 746, 862. V e r g a r i A . , 111. V e r h a e g e n L . , 800. V e r h a m m e A . , 797. V e r h e i d e n C , 800. Verolino G . , 201. V é r o n G . ( B . ) , 449, 465, 469. V e t t o r i O . , 797. V e r z e r o l i B . , 562. V i a n a E . G . , 463. V i a n a C a m u r c a A . , 567. V i a n e l l o C , 432. f V i a n e l l o M . , 576. V i c a r i o L . , 367. V i e b o e c k F . , 366. V i e i l l e - C e s s a y P . , 108. t V i e i r a de M e l o S . , 432. V i l l e g a s F . G . , 567. V i l l e n e u v e O . , 363. V i l l i è r e L . , 107. 894 Index V i l l i e r s d u T e r r a g e R . , 561. Viola I . , 431. V i o l a r d o G . , 656. V i o n - D u r y F . , 170. V i r a m o n t e s G . M . , 429. V i r t a n e n A . J . , 426. Viscito S., 575. V i t a G . , 567. V i t t o r e di G e s ù e M a r i a , 527, V o e l k l JJ., 3 6 6 . V o g e l s E . G . , 563. Vogliotti F . , 575. Voltolini V . , 575. V o n G o i d s e n h o v e n F . , 431. V o n L a u e M . , 426. V o n Spee U . , 431. Von Wullenweber M. T. (B.), 1 5 7 , 1 5 8 , 742. V o s G . , 575. V o s s o p o h l G . , 366. V o v k A . , 150. W W ä c k e r s A . , 368. W a g n e r S., 565. W a l l B . , 857. W a l s h E . , 566. W a l s h R . , 573. W a l s h T . , 110. W a l t e r G . , 160. W a m b a c q B . , 863. W a n g A . ( B . ) , 249, 3 0 2 , W a n g - H o e i R . ( B . ) , 249, 382. Wang-Li-Cheu M. (B.), 303, 386. Wang-Jou-Mei G. (B.), 303, 382. II - 38.1 303, 249, 249, nominum personarum I W a n g - K ' o e i - S i n n G. ( B . ) , 249, ! 3 0 3 , 382. ! W a n g - T c h e n g L . ( B . ) , 249, 303, 382. Wang-Tsouo-Loung P. (B.), 249, 3 0 3 , 382. Wang-Wang-Cheu A. (B.), 249, 3 0 3 , 3 8 2 . Wang-Wang-Cheu L. (B.), 249, 303, 382. W a r d G . , 102. W a r d G . , 110. W a t t e r s o n E . , 103. W e b e r L . , 527. W e b e r U . , 107. W e e h n e r B . , 90. W e g m a n n G . , 109. W e g m a n n R . , 105. W e h r l e A . , 431. W e i n s P . , 363. W e i s b r o d G . , 1C4. W e l b o r n O . , 571. W e l s h M . A . , 112. W e m b e r G . , 614. W e r h a h n F . , 563. W e r h e i t G . , 572. W e r t a n e k G . , 574. W e s t h o f f P . , 572. W e y l H . , 427. W h e a l o n G . , 796. W h e a t l ê y G . , 797. W h e l a n G . , 573. t W h i t e C . D . , 6 1 0 , 704. W i e l o c h G . , 364. W i e n k e n E . , 464. W i j s e n P . J . H . A . , 575. W i l d e r s G . , 427. W i l l e m s e E . , 572. W i l l i a m s C , 572. W i l l i n g e r L . G . , 362. W o i t a l l a L . , 363. W r z e c i o n o G . , 362. W y n n e D . G . , 427. I N D E X NOMINUM V I C A R I A T U U M , A A b e r e o n e n . , 339. Aberdeen, 795. A b u l e n . , 457, 558, 559. A b y d e n . , 296. A c e r e n z a , 797. Aeerra, 574. A c i r e a l e , 1 0 6 , 368, 528. A c q u i , 104, 568. A d a m a n t i n . , 804. A d r i a , 365, 432. A e s i n . , 359. Agennen., 351. A g r i g e n t o , 566. A j m e r e n . , 859. X a v i e r d e F a r i a E . , 703. T Y a p E . , 577. Y l l a n a F . , 565. Y o s h i u r a M . , 111. Y o u n g F . , 109. Yuann-Keng-Yinn 249, 3 0 3 , 386. Y u s a y A . , 109. G., (B.), Z Z a g a r e s e A . , 574. Zainal A . T . , 111. Z a l a m b a n i G . , 702. Z a m a A . , 367. Z a m b o t t i G . , 796. Z a p p a v i g n a B . , 568. Z a r s k y L . , 109. Zecca G., 799. Z e e g e r s G . E . L . , 798. Z e l o t t i G . B . , 147. Z e r b i A . , 799. Z i a d é L , 593. Z i m m e r N . , 365. Z o e r n i g E . G . , 573. Z i o l k o w s k i T . , 563. Z o e r n i g E . , 573. Z o l l i E . , 108. Z o l z e r E . , 364. Z o p p i n o A . , 571. Z u ñ i g a M . , 103. Zurita Heredia G . F . , 49. D I O E C E S I U M E T C . A l a j u e l e n . , 54. A l a t r i , 1C6. A l b a P o m p e i e n s i s , 737. A l b a n e n , i n A m e r i c a , 320, 5 6 5 , 568. A l b i n g a n e n . , 336, 362, 576. A l e p p e n . M a r o n . , 611. A l e s s a n d r i a , 1 1 , 432. Alexandria (Canada), 362, 429. A l e x a n d r i a L a , 107, 109. A l g h e r o , 569. A l i e n . , 9 0 , 295. A l t e n . , 857. A m a l f i , 353. A n i a t h u s i a , 610. A m a z o n e n , i n B r a s . , 587. A m e l i a , 574. A m e r i n a , 334. A m o s , 362, 363. A m r a v a t e n . , 615, 6 2 5 . A n a g n i , 427. A n a z a r b e n . , 464. A n c o n a , 1 0 6 , 1 1 1 , 1 1 2 , 528, 795 A n d r i a , 105, 329, 5 7 5 . A n g e l o p o l i , 363, 3 6 5 , 429. A n g e l o r u m i n C a l i f o r n i a , 328. A n g e r s , 156, 429, 430. Annecien., 325. Antandro, 864. A n t a r a d ï e n . , 783. A n t e o p o l i s , 616. Index nominum dioecesium, vicariatuum, Anthedonen., 295. B a s s e i n e h . , 3 0 5 , 614. Antiochia dei M a r ó n . , 432,594. - Basutolanden. , 6 9 8 . Antiochia dei Melchiti, 314. B e i r e n . , 128. Antiochen. ad Meandrum,462. B e l a b i t e n e n . , 614. Antiochen. parva, 463. Belém do Para, 361. Antioquien., 296. Belleville, 105. Antivari, 861. B e l l e y , 429. A p a m e a di Bitinia, 102. i B e l l i c e n . , 164, 4 6 3 . A p h n a e t e n . , 616. B e l l o v a c e n . , 296, 3 5 5 . A p o l l o n i d e , 160, 4 6 3 . B e l o H o r i z o n t e , 528, 804. A p u a n . , 518, 703, 7 9 7 . B e n e v e n t o , 107, 3 3 7 , 5 6 8 . A q u i s g r a n a , 1 0 7 , 1 1 1 , 294, 366, B e r g a m o , 112, 566, 568, 571. 3 6 8 , 5 7 2 , 575. Berlino, 702. A r a c a j u , 3 6 3 , 567. Beryten. Melchit., 337, 351. A r a x e n . , 857. B e s a n ç o n , 108. A r b o r e n . , 488. B i e l l a , 3 6 5 , 574, 8 0 0 . Archelaide, 160, 615. B i n d a , 610. A r c h y r a ë n . , 295. B i r m a n i a , 263. Arcipelago dei Navigatori. Bitonto, 365. Bituricen., 318. 576. Bogota, 108. A r e z z o , 1 1 1 , 800. A r g e n t i n e n . , 359. . A r s a m o s a t e n . , 783. A r x Victoriae, 712. A s c o l i P i c e n o , 3 2 , 354. A s s i s i , 342. A s s u r a , 432. A s t i , 1 1 1 , 737. A s t u r i e , 1 3 1 , 457, 459. A t t a l e a , 864. A t t u d e n . , 462. A u c h , 160. A u r i e n . , 458, 459. A u t u n , 362. A v e l l i n o , 569. A v e r s a , 568. A v i g n o n e , 528. A y s é n . , 659. B B a c o l o d , 1 1 0 , 112, 577. B a d a j o z , 111. B a g n o r e g i o , 566, 569. Bahia Bianca, 111. B a h r E l - G h a z a l , 753. B a i o n a , 108, 356. B a l a n e n . , 609. Balduinopolis, 301. B a l l a r a t , 562, 563. B a m b e r g e n . , 353, 432, 462. Bandierinasinen., 481. B a n g a s s u e n . , 617. B a n g u e d e n . , 705. Banguelo, 351. B a r b a s t r e n . , 741. B a r c e l l o n a , 570, 574. B a r c u s a n . , 616. B a r e t a , 864. B a r i , 108, 308, 314, 3 4 0 , 342, 3 6 7 , 795, 796. B a r l e t t a , 569. B a r l o v e n t o , 438. B a r q u i s i m e t o , 363, 366. B a r r a do Piral, 567. B a s i l e a , 328, 329, 340, 3 5 4 , 527, 571. B o l o g n a , 1 1 0 , 352, 3 6 3 , 367, 4 2 7 , 428, 4 3 1 , 568, 572, 576, 622. B o m b a y , 701, 702, 796, 799. B o s t o n , 1 0 5 , 3 3 1 , 573, 702, 790. B o t u c a t ù , 567. B o v i n o , 563, 703. B r a n g a n ç a , 567. B r a s i l e ( r e s p u b l i c a ) , 57, 257. Breda, 572. B r e n t w o o d , 795, 856. B r e s c i a , 528, 574, 576. B r i d g e p o r t , 105, 796. Brigantien., 295. B r o o k l y n , 107, 296, 326, 3 4 3 , 359, 575. B r u g e s , 108, 430, 796, 797. B r u g n a t e n . , 518. B u c a r a m a n g u e n . , 145. B u l a u a i e n . , 614. B u m b u r i e n . , 198. B u r g o s , 102, 456 , 458, 459. Buritan., 857. C C a e s a r a g u s t a , 9 0 , 187, 432, 738, 739, 740, 7 8 3 . O a e s a r i e n . in B i t h y n i a , 297. Caesenaten., 90. Cagliari, 313, 362, 365. C a b i r e n . M e l c h i t . , 327. C a l a g u r i t a n . , 7 3 9 , 740. C a l t a n i s s e t t a , 574. C a m a g ü e y , 103, 105, 710. Cameracen., 356. C a m d e n , 104, 106, 562. C a m p i n a s , 3 6 2 , 366, 702, 7 0 4 . Camposin., 151. C a n t h o e n . , 849. Cape T o w n , 431. Capsitan., 89. C a p u a , 574. C a r a c e n . , 438. Carallien., 615. J I j I j i I j j I etc. 895 Carnuten., 90. Caronen., 52. Caropolis, 352. C a r t h a g i n e n . in C o l u m b i a , 136, 143, 153, 3 2 0 . Cartennitan., 90. C a s a l e M o n f e r r a t o , 112, 7 9 6 , 797, 80O. C a s s a n o a l l ' I o n i o , 568, 574, 575. Castellane ta, 112. C a t a m a r c a , 3 6 4 , 367. C a t a n i a , 3 1 2 , 3 3 0 , 4 3 1 , 432. C a t a n z a r o , 106, 108, 429. C a x i e n . i n M a r a g n a n o , 206. C e l e n d e r i , 1 6 0 , 783. Ce-Li Meridio-Orient., 382. Celsone., 741. C e r b a l i t a n . , 89. Cercitan., 89. C e r i g n o l a , 428, 429, 4 3 1 , 528. C e s e n a , 112. Chachapoyas, 361. C h a m b é r y , 363. C h a n g a n a c h e r e n . , 784, 785. C h i a v a r i , 104, 3 6 5 , 797. Chicago, 106, 341. C h i c o u t i m i e n . , 3 1 1 , 430. Chihuahua, 366. C h i l a p a , 864. C h i l l a n , 576, 856. C h ô m a t i t a n . , 616. C h r i s t o p o l i s , 464. Cincinnati, 565. C i p r o , 324, 355. C i t t à d i C a s t e l l o , 106. C i u d a d B o l i v a r , 432, 528. Civita Castellana, 365. C i v i t a t e m , 463. C i v i t a v e c c h i a , 574, 797. Claren., 43. Clavaren., 351. C l e v e l a n d , 3 1 1 , 318, 7 9 5 , C l u n i e n . , 295. C l y p i e n . , 616. C l y s m a t e n . , 296. C o c c i n e n . , 789. C o i r à , 108, 574. Colombo in Ceylon, 327, C o l o n i a , 107, 111, 362, 365, 368, 428, 429, 4 3 1 , 563, 569 , 571, 572, 5 7 4 , 575, C o m a c l e n . , 610. C o m o , 108, 110, 3 6 5 , 569, 800. C o m p o s t e l a , 456, 459. C o n c h e n . , 558, 559, 7 4 1 . C o n c o r d i a , 528, 575. C o p e n a g h e n , 565. C o p i a p ó , 657. C o p t i t a n . , 610. C o r i s o p i t e n . , 697. C o r k , 109. C o r o , 366. - C o r p u s C h r i s t i , 109, 1 1 2 , Cosenza, 569, 800. Costantina, 362. 796. 666. 366, 567, 798. 795, 573. 896 Index Cotraden., 90. O r a t o , 703. C r e m a , 797. Cremona, 800. C r o t o n e , 528. Cuenca, 797. Cuneo, 367, 863. C y m a e a , 616. C y p a r i s s i e n . , 616. Cypselen., 90. D D a d i m a , 562. D a l i s a n d e n . , 615. D a m a s c o dei M a r o n i t i , 8 6 4 . D a r - e s - S a l a a m , 432. D a v e n p o r t , 702. D a v i d e n . , 529, 610. D e n v e r , 562. D e r c o , 362. D e r t o s e n . , 7 3 9 , 740. D e s M o i n e s , 1 0 5 , 107, 109, 1 1 1 . 112. D i a m a n t i n a , 702, 704. D i a n e n . , 296. D i o s p o l i s , 616. D o r i t a n . , 295. D u b l i n o , 431, 528. D u b u q u e n . , 90. D u i t a m e n . , 462, 534; D u m a g u e t e n . , 577. D u n k e l d e n . , 463. D u r b a n , 108. D u s s e l d o r f , 390. E Eboren., 463. E b r o i c e n . , 319, 3 4 2 . E g i t t o , 352. E l O r o , 49. E l P a s o , 362, 429. E l p h i n , 566, 796. E q u a d o r ( r e s p u b l i c a ) , 49, 419. E r n a k u l a m , 563. E v o r a , 432. E v r e u x , 701. r F a e n z a , 573, 576. F a n o , 352, 568, 574. F a r g o , 107, 702. F a r f e n . , 42. F a t i m a , 210, 668. F e r m o , 1 0 5 , 106, 309, 367. Fidenza, 111, 365. Filadelfia, 702. F i n l a n d i a , 483. nominum dioecesium, vicariatuum, F i r e n z e , 4 1 , 1 0 6 , 318, 334, 3 3 9 , 3 4 4 , 348, 574, 576, • 798. F i u m e , 367. F l a v i o b r i g e n . , 857. F l o r i a n o p o l i s , 260. F o d i a n . , 295. F o g a r e s i e n . , 312. F o r t W a y n e , 795. F o r t a l e z a , 567, 702. Friburgo in Brisgovia, 431, 562, 5 6 3 . F r i b u r g o S v . , 572. F u l d e n . , 312, 326, 567, 572. F u l g i n a t e n . , 609. F u n e h a l , 111. 338, 762, 366, 571. G G a e t a , 569. G a l l u p , 799. G a n d , 362, 573, 703, 796. Gandaven., 355. G a u d , 365. G a z e r e n . , 615. G e n o v a , 106, 3 2 5 , 340, 343, 352, 358, 528, 537, 733. G e r a e e - L o e r i , 562, 566, 568, 574, 576. G i b i l t e r r a , 863. G i n e v r a , 571, 810. G l a s g o w , 102, 3 6 7 . G o i á s , 3 6 1 , 432. G o l f o S. Lorenzo, 363. Gratianopolis, 411. G r e a t F a l l s , 104. G r o s s e t o , 110, 799. G u a d a l a j a r a , 108, 3 6 3 , 429, 559. G u a x u p é , 528, 567, 796. G u a y a q u i l e n . , 49. Guelen., 614. etc. I l a c e n . , 346, 739, 740. I b a n e n . , 708. . I b a r r e n . , 296. Ilcinen., 331. I l l e r d e n . , 739, 7 4 1 . I n d i a n a p o l i s , 1 1 1 , 574. Indonesia, 863. I n n s b r u c k , 112, 563. .Ischia, 111. I t a l i a ( r e s p u b l i c a ) , 837, 855. I v r e a , 432, 7 9 7 , 799, 8 0 0 . J J a i p u r e n . , 859. J a r o , 109. .loinvillen., 90. J o l i e t , 1 0 5 , 107, 1 0 9 . J o l i e t t e , 107, 1 1 0 . K K a b b a , 3 7 7 , 617. K a d u n a e n . , 377. K a g o s h i m a e n . , 486, 615. K a n s a n o p o l i s , 464. K a n s a s C i t y , 702. K a n s a s C i t y i n K a n s a s , 364, 367, 430. K e n g t u n g h e n . , 614. K i l l a o e , 864. K i l m o r e n . , 665. K o a n g o , 560. K o t t a r , 784. K o t t a y a m e n . , 785. K r a s i c , 764. K u a l a L u m p u r e n . , 433, 6 1 5 . K u m b a k o n a m e n . , 615. K u w a i t , 204, 428. H H a a r l e m , 431, 563, 571, 572, 575, 798, 799. H a d r i a n i e n . , 296 , 609. H a r t f o r d , 564. H e l e n a , 795. H e l i o p o l i s in Aegy.pto, 317, 328. H e l i o s e b a s t e n . , 90. H e l s i n k i e n . , 483, 614. H e m e s e n . M e l c h i t a r u m , 308. H e x h a m , 796. H i e r o s o l y m i t a n . , 355, 713. H i l d e s h e i m , 362. H o p e h , 382. H r a d e c K r á l o v é , 702. H u a n c a v e l i c e n . , 664. H u e l v e n . , 590. Huesca, 701. L a S p e z i a , 368. L a b a c e n . , 150. L a C r o s s e , 566. Lacus Moëri, 301. L a j e s , 567. L a n c a s t e r , 362, 364. L a n c i a n o , 568. L a n s i n g , 796. L ' A q u i l a , 112, 7 0 3 . L a R i o j a , 702, 704. L a R o c h e l l e , 576. L a u z a d e n . , 462. L a v a n t i n . , 150. L e c h f e l d , 596. L e e d s , 798. L e H a v r e , 165. L e g a spi, 363. L e g i o n e n . , 132, 457, 459. L e i r i e n . , 106, 210. Index Leodien., 340. Leontopoli di Pamphilia, 432, 609. Leopoldinen., 151. L e t o p o l i t a n . , 857. Lexovien., 489. L i e g i , 3 6 7 , 429, 432, 702, 799, 800. L i l l a , 365. L i m a n . , 462, 5 7 1 . L i m b u r g o , 3 6 2 , 3 6 5 , 798. L ü n n e , 576, 857. L i n c o l n , 564, 567, 573, 7 9 5 . L i n g a y e n . - D a g u p a n e n . , 708. L i n z , 366, 3 6 8 . L i o n e , 107, 109, 428, 4 3 0 , Lisbona, 344. Livorno, 800. L i w e r i c k , 112. L o d i , 112, 3 6 5 , 367, 5 6 8 . L o i a n . , 49. L o s A n g e l e s , 562, 564, 5 6 7 , L o s a n n a , 3 4 8 , 3 5 5 , 427. L o t h a r i n g i a , 33. L o u i s v i l l e , 703, 7 9 5 , 7 9 6 , L u c c a , 1 1 1 , 3 1 3 , 528, 5 7 5 , L u c e n , i n H i s p a n i a , 458, Lucerna, 365. Ludovicopolis, 89. L u g a n o , 429, 5 6 7 . L u g d u n e n . , 162, 4 1 1 , 416, L ü n e n . , 518. 703. 571. 799. 797. 460. 467. M M a c e i ó , 567. Macerata, 367. M á c h a l a , 50. M a d r i d , 330, 334. M a g o n z a , 795. Maioricen., 463. M a l a c e n . , 433, 436. Malacen.-Singaporen., 436. Malacitan., 89. M a l i n e s , 106, 4 2 9 , 431, 432, 528, 566, 574, 5 7 5 , 798, 799, 8C0. M a n i l a , 103, 570. M a n á o s , 703, 759. M a n d a l a y e n . , 613. Mandelen., 47. M a n g a l o r e , 160. M a n i l a , 103 570. M a n i z a l e s , 563. Mareianopolis, 295. M a r i a n o p o l i s , 2 9 7 , 324, 3 4 1 , 744. M a r i l i a , 569, 583, 798. M a r s i g l i a , 1 0 7 , 1 0 9 , 110. Matera, 571. Matrisfontis, 463. M a c h l i n i e n . , 322, 790. M e d e l l i n , 103, 562, 5 6 3 . Melburne, 342. Melen., 857. Melfi, 798. Meliten., 347. 57 - ACTA, nominum dioecesium, vicariatuum, Mendoza, 702. Meruen., 154. M e s s a n e n . , 107, 3 3 9 , 798. M e s s i c o , 356, 3 6 5 , 429, 4 3 0 , 566. Meten., 34, Milano, 86, 348, 3 5 1 , 3 6 5 , 428, 566, 568, 574, 5 7 5 , 8C0. 35, 38. 104, 310, 353, 3 5 4 , 4 3 1 , 527, 570, 571, 5 7 6 , 797, 322, 355, 528, 572, 798, 347, 356, 565, 573, 799, M i l w a u k e e , 105, 109, 573. M i m a t e n . , 695. M i n d o n i e n . , 458, 4 6 0 . Minorca, 103. Mobilien.-Birminghamien., 90. Mombasaën. et Zanzibaren., 661. Mondovi, 107. M o n a c o p r i n c i p a t o , 528. M o n a c o e Frisinga, 155, 364, 367, 563, 5 7 1 , 5 7 5 , 798. M o n r e a l e , 432, 797. Montefiascone, 106. Monterey-Fresno, 362, 571. M o n t e r i e n . , 136. M o n t e s c l a r o s , 366. M o n t e v i d e o , 3 6 0 , 573. M o n t - L a u r i e r , 363. Montis Alti, 32. M o n t i s P e s s u l a n i , 90. M o n t r e a l , 103, 111, 112, 528. M o r e l i a , 104. M o u l i n s , 430. M u e n s t e r , 108, 366, 5 7 5 . M u l t a n e n . , 858. M u r a n . , 90, 368. M u t i n e n . , 344, 367, 574. M y s o r e , 563, 8 0 1 . N a g p u r e n . , 625. Nairobien., 661. Nanceien., 38. N a n c h i m e n . , 247. N a p o l i , 3 0 , 1C4, 112, 3 1 5 , 3 2 9 , 3 3 3 , 338, 3 4 6 , 3 5 1 , 3 6 2 , 3 6 7 , 429, 798, 799. N a r d o , 104. N a r n i , 797. N a s a i t e n . , 509. N a t a l , 364. N a t c h e t e n . , 352, 562, 5 6 4 , 5 6 7 . N a z a r e n . , 9 0 , 365. N e l s o n e n . , 462. Neo-Eboracen., 105, 156, 322, 3 2 6 , 4 2 7 , 563, 5 6 5 , 5 6 7 , 7 9 5 . N e p t e m , 296. N e t e n . , 410. N e w a r k , 1 0 3 , 1 0 5 , 107, 1 0 9 , 112, 799. N i a g a r a - o n - t h e - L a k e , 604. Nicén., 317, 342. N i c o l e t , 107. vol. XXII, n. 18. — 31-12-1955. 897 etc. N i c o s i a , 797. N o c e r a d e i P a g a n i , 110. N o l a , 365, 429. N o n a n t o l a , 574, 5 7 5 . N o r c i a , 3 9 , 566, 568, 5 9 1 . Norvegia Settentr., 375. N o r w i c h , 564. N o t o , 106, 108, 1 1 0 , 7 0 3 . N o t t i n g h a m , 340, 6 0 5 . N o v a r a , 330, 350, 562, 566, 568. N o v a r e e n . , 327, 3 4 0 . N u o v a Lisbona, 807. N u o v a O r l é a n s , .105, 109. N u o v a S e g o v i a , 705. N y e r e n . , 154. O O e n i p o n t a n . , 90. O g o g i a e n . , 372, 614. O k l a h o m a , 571, 572. O l i n d a , 362, 702, 7 0 3 . O o t a c a m u n d e n . , 616, 8 0 1 . O r t e , 367. O r t o s i e n in P h o e n i c i a , 856. O s e e n . , 739, 740. Osimo, 863. O s n a b r ü c k , 367, 430, 567, 568, 864. Ostunen., 359. O t r a n t o , 569. O t t a w a , 363. O t u r k p o , 377. O v e t e n . , 1 3 1 , 456, 458. O x o m e m , 740. Ozieri, 703. P P a d e r b o r n e s , 362, 392, 428. P a d o v a , 146, 358, 575. P a l a w a n , 757. P a l e n t i n . , 457, 459. P a l e r m o , 349, 566, 568. P a l e s t r i n a , 576. Palo, 103. P a m p l o n a , 366, 740. P a n a m a , 529, 532, 572. P a r a i b a , 366, 567. P a r i n t i n e n . , 759. P a r i s i e n . , 107, 1 0 8 , 1 0 9 , 322, 329, 3 3 4 , 3 4 1 , 346, 354, 358, 362, 3 6 5 , 429, 528, 619. P a r m a , 566, 569. P a s s a v i a , 3 6 5 , 3 6 6 , 428. P a t e n . , 580, 609. P a t e r s o n , 3 6 2 , 363, 3 6 7 , 430. Pavia, 111, 112. P e l o t a s , 702. P e n a n g e n . , 615. Pereiran. in Columbia, 366, 567. P e r t h e n . , 198. 315, 348, 521, 428, 144, 898 Index P e r u g i a , 350, 576, 7 8 3 . Pesqueira, 362, 366. P h a r a n i t a n . , 616. P h a r s a l i a , 296. P h a s i a n . , 462. P h e l b e s i a n . , 614. P h i l i p p o p o l i s , 609. Phnompenh, 849. P i a c e n z a , 106. Pictavien., 351. P i n a n g e n . , 43JÍ. P i n n e n . - P i s c a r i e n . , 296. PjLnerolo, 5 6 2 . P i r a c i c a b a , 428, 704. P i s a , 103. Pistoia, 104. P i t t s b u r g h , 5 6 5 , 568. P l a t e n . , 856. Platien., 330. nominum vicariatuum, R o c k f o r d , 563, 7 0 3 . R o s a r i o , 702, 7 0 3 , 798, 799. Rothomagen., 354. Rottemburgo, 107, 365, 574. R u m b e k e n . , 753. R u r e m o n d a , 563, 5 7 5 . Ruthenen., 90. S P l y m u t h e n . , 103, 296, 7 9 5 . Pnom-Penh, 432. P o r t l a n d , 104, 106, 107, 110, 357. P o r t o , 5 6 3 , 567. P o r t s m o u t h , 108. Portugallen., 90. P o r t u s E l i z a b e t h e n . , 615. P o r t u s N a t i o n a l i s , 257. P o r t u s P r i n c i p i s , 464. Potenza, 104. Preslaven., 783. P r o v i d e n c e , 4 3 0 , 564, 5 7 3 . P t o l e m a i d e n . , 610. Puteolana, 341. Q Q u é b e c , 363. Quelimanen., 90, 128. Q u e z a l t e n a n g o , 432. Q u i l o n , 784. Quiten., 50. S a b i n e n . , 43, 47, 797. Sadabandeirofpolis, 610, 807. Sagien., 90. S a g i n a w , 427. S a i n t e - H é l è n e , 297. Sale, 563. S a l e r n o , 569. S a l f o r d , 1 ( 3 , 432, 8 5 6 . S a l i s b u r g o , 368, 859. S a l i s b u r y , 613. S a l m a n t i n . , 457, 459. S a l t L a k e C i t y , 430, 573. S a l u z z o , 102, 3 3 8 . S a m a r i n d a , 481. S . A g o s t i n o , 7 9 5 , 796. S. A n d r e a del Brasile, 702. S. A n n a de la Pocatière, 104, 106, 133, 7 9 5 . S . A n t o n i i d e B a l s a s , 206. S. Cristoforo d e l l ' A v a n a , 106, 1C7. S. Cristoforo di Venezuela, 365, 367. S. Die, 429. S . D i e g o , 796, 799. S . D o m i n g o ( r e s p u b l i c a ) , 628, 863, 8 6 4 . S . F e r d i n a n d o , 708. S. Francisco, 364. S . G a l l i , 311, 424. S . G i a c i n t o , 104, 1 0 6 , 1 1 0 . S. G i o r g i o , 136, 153. S. Giovanni ( C a n a d a ) , 364. S. Giovanni di Quebec, 110, R S. R a b a t , 345. R a g u s a , 8 5 1 , 856. Raleigh, 565. R a n g u n e n . , 3C5, 6 1 3 . Raphaneotan., 615. R a t i s b o n a , 109, 367, 564. R a v e n n a , 112, 702, 796. R a w a l p i n d e n . , 858. Recineten.-Laur., 610. R e g g i o E m i l i a , 110, 568, 5 7 5 . R e i m s , 109. Rhedonen., 339. R h e g i n e n . , 355. R h e m e n . , 322. Rhodesia Meridionalis, 369. Rhoinen., 783. R i m i n i , 800. R i o P r e t o , 567, 585, 8 5 3 . dioecesium, 292* S. S. S. S. S. S. S. S. S. S. S. S. S. S. 1 1 2 , 1 6 0 , 297. Giovanni di Terranova, 427. G i r o l a m o , 103, 1 0 4 , 1 1 2 . G i u s e p p e delle A m a z z o n i , 755. Giuseppe di Costarica, 54, 103, 388, 407. Giuseppe in Uraquaria, 857. Hieronymi Terrebonae, 139. Iacobi de M a r i a , 201. I p p o l i t o , 366. I s i d o r i , 54, L u d o v i c i S e n e g a l . , 617. L u i g i , 3 6 5 , 367. L u i g i dei M a r a g n a n o , 703. M a r c o , 106, 576. M a r c o in G u a t e m a l a , 857. M i c h e l e , 201, 8 5 4 . etc. S. Michele di Sueumbios, S. P a o l o (abbazia), 40, S. Paolo del Brasile, 363, 4 3 2 , 566, 701, 704. S. Paolo di Minnesota, 564. 617. 856. 431, 365, S . S a l v a t o r e d e l l a B a h i a , 103, 110. S. Sebastiano de R i o de Jan e i r o , 3 6 5 , 428, 5 3 8 , 554, 573, 7 0 1 , 7 0 3 . S. S e v e r i n a , 797. S. S e v e r i n o , 1C2. S a n s e p o l c r o , 797. S a n t a F é (St. U . ) , 364, 430. S a n t a r d e r i e n . , 1 3 2 , 460. S a n t i a g o d i C a p o V e r d e , 576. Santiago del Cile, 107, 111, 365. S a n t i a g o d i C u b a , 10S. S a n t o s , 363. S a r d i a n . , 462. S a r e p t e n . , 296. S a r z a n a , 365, 518. S a s s a r i , 571, 796. Savannah-Atlanta, 106, 431. S a v o n a , 357. S . B o n i f a c i o , 103, 106. Sciiamchiamen., 3 5 1 / S . C l o d o a l d o , 563. Scranton, 701. S e b a s t o p o l i i n A b a s g i a , 610. S e c o v i a , 1 1 1 , 574. S e g n i , 365, 367. S e g o b i e n . , 457. S e g u n t i n . , 558, 559, 739, 7 4 1 , 857. S e p t e m l a c u n e n . , 8 0 4 , 856. S e z z e , 106. S h a n s i , 30. 's-Hertogenbosch, 366,572,575. S i e n a , 517, 800, 863. S i l i o , 295 , 297. S i l v a e P o r t u e n . , 295. S i n a r u m , 5 , 247, 302. Sioux Falls, 863. S i r a c u s a , 410, 851. Socorro, 111. S o l e s m e s , 156. S o l i m 5 e s S u p e r i o r , 295. S o r a , 796. S o r o c a b a , 56, 431, 569. S o r s o g ó n , 565. S o u t h w a r k , 108, 310, 313, 3 3 6 , 358, 427, 798, 799. S p e d i e n . , 518. S p i r a , 366. S p o l e t a n . , 39, 40, 4 1 , 4 4 . Springfield M a s s , 3 6 4 . Ss. Conceptionis in P a r a g u a y , 296. S s . T r i n i t à e S. N o r b e r t o , 6 6 5 . S u c r e , 563, 7 0 1 . S u f e t a n . , 615. S u p e r i o r , 3 6 5 , 430, 799. S u r i g e n . , 299. S y d n e y e n . , 617. Index T T a c n a , 428, 431. Taeiüenen., 32. Taniaulipas, 366. T a r a n t o , 110, 429, 432, 528. T a r q u i n i a , 5 7 4 , 576. T a r r a g o n a , 1 1 1 , 112, 747, 813. T a r b e s , 480. T a u b a t é , 567. T e l l i c h e r r i e n . , 7 8 5 , 786. T e r a m o , 111. T e r e s i n a , 432, 8 5 6 . T e r r a c i n a , 326. T e r u e l , 102. T e r u l e n . , 739, 740. T h e a t i n . , 312. Thuburnicen., 90. T h e u d a l e n . , 296. T i m m i n s , 432. T i r a s o n e n . , 739, 740. T i r u v a l l a , 160. T o c a n t i n o p o l i s , 257. T o l e m a i d e d i F e n i c i a , 432. T o l e t a n . , 558, 559. T o l o s a , 330, 3 4 1 , 359. T o l u c a , 108, 109. T o r i n o , 105, 108, 316, 317, 320, 323, 3 2 5 , 3 2 6 , 327, 328, 329, 3 3 1 , 333, 336, 3 3 7 , 3 4 1 , 3 4 3 . 345, 346, 354, 3 5 6 , 358, 527, 562, 564, 5 7 5 , 576, 750, 798. T o r o n t o , 104, 106. T o r t o n a , 108, 368, 528, 576, 702. T o u n g o o , 527. T o u r n a i , 362, 428, 429, 430, 799, 800. T r a p a n i , 112, 569. T r e i a , 102, 106. Tremithusia, 90. T r e n t o , 106, 3 6 5 , 572, 573 , 703, 799. T r e n t o n , 107, 109. T r e v i r i , 3 7 , 363, 365, 366, 367. T r e v i s o , 5 7 4 , 800. T r i c h u r i e n . , 785, 787. III - nominum dioecesium, vicariatuum, T r i e s t e , 108. Tripolitan. M a r o n . , 611. T r i v a n d r e n . , 784, 789. T r o i a , 295, 7 9 5 . T r o i s - R i v i è r e s , 107, 1 1 1 . T r o y e s , 364, 430. T u b a r a o e n . , 260, 462. T u c s o n , 319, 566, 573. Tucupiten., 52. T u d e n . , 458. Tung-Eul-Keu, 31. T u n g u e n . , 614. T u n q u e n . , 534. T u y , 562. T y r n a v i e n . , 322. V e r c e l l i , 103, 574, 7 0 1 . V e r o n e n . , 47, 297. V e r s a l i e n . , 3 3 9 , 3 4 9 , 3 5 1 , 799. V i c e n . , 857. V i c e n z a , 427, 799. V i c h , 103, 576, 7C1. V i c t o r i e n . , 9 0 , 104. V i e d m a , 363. V i e n n a , 112, 357, 368, 563, 5 7 1 , 574. Vigilien., 323. V i t t o r i o V e n e t o , 106. V i v i e r s , 429, 430. V o l t e r r a , 106, 108, 110, 5 1 7 , 797. Voncarien., 90. V u l t u r i e n . , 614. U b e r a b e n . , 580. U d i n e , 111, 3 6 7 , 427, 703 , 864. U l t r a i e c t e n . , 784. Urbis Beninen., 377. U r g e l l e n . , 739, 7 4 1 . U r u g u a i a n e n . , 462. U r u s i , 160, 615. U t r e c h t , 1 0 5 , 572, 5 7 5 . Ubazen., 463. Youngstonien., — Missionariorum a Pretiofiliorum Immaculati Cordis B . — Missionis a M. S.. Vincentio a Paulo, 141. —- Oblatorum B. M. V. Imm a c u l a t a e , 157, 698. -r- S a c r o r u m C o r d i u m I e s u et M a r i a e , 525, 790. Z a c a p e n . , 857. Zacatecen., 463. Z a m b e s i a , 129. Z a m o r e n . , 457, 4 5 9 . Z e n o w l i d i I s a u r i a , 160, 617 Z e r t e n . , 463. Zipaquirá, 571. R E L I G I O N U M V . , 5 2 5 , 747. C a p u c c i n e E u c a r i s t i c h e della Adorazione Perpetua (Messico), 159. Congregatio : — a S. C r u c e , 158. 848. Z V e n e z i a , 3 1 1 . 333, 353, 359, 368, 432, 528, 703, 799, 800. Venezuela ( R e s p u b l i c a ) , SS, 863. V e n t i m i g l i a , 112, 328. — Missionariorum C "Warangalen., 668. W e s t m i n s t e r , 103, 108. W i g o r n i e n . , 350. W i l n a , 576. W i n o n a , 702. W o l l o n g o n g e n . , 617. W o r c e s t e r , 427. W u e r z b u r g , 528, 564. Y V a d e n . , 615. V a l d i v i e n . , 856. Valencia (Venezuela), 867. V a l e n t i n e n . , 267. V a l l e g u i d o n e n . , 464, 468. V a l l i s o l e t a n . , 456, 458. V a l l o d i L u c a n i a , 797. V a s a d e n . , 614. V a s h i n g t o n e n . , 209. V e l l e t r i , 568. s i s s i m o S a n g u i n e , 175. A n c e l l e d e l l a C a r i t à , 236. W V I N D E X 'NOMINUM A 899 etc. — Sanctissimi Redemptoris, 157. — Sororum Franciscanum missionariarum Mariae, 28. Congregatione : — dei F r a t e l l i e S o r e l l e di S. G i u s e p p e , 157. — O s p e d a l i e r a delle F i g l i e di N . S i g n o r a dei D o l o r i (Taib e s ) , 863. — S u o r e B e t l e e m i t e , 525. 900 Index F Figlie : — d e l C a l v a r i o , 425. — del Cuore di Gesù, 160. — d e l l a M i s e r i c o r d i a del T e r z'ordine di S. Francesco, 42T. — di M a r i a Ausiliatrice, 525. — di M a r i a R e l i g i o s e Scolopie d i F i g u e r a s , 4 2 5 . Francescane figlie della Misericordia ( P a l m a de Maiorc a ) , 159. s H H e r m a n i t a s d e los P o b r e s d e Maiquetía (Caracas), 425. nominum religionum — Cistercensium Reformator u m , 862. — Fratrum Carmelitarum Dis c a l e e a t o r u m , 142, 204. — F r a t r u m M i n o r u m , 32, 525, 714. — Fratrum Minorum Conventualium, 525. — Fratrum Praedicatorum, 268. — H o s p i t a l a r i u s S. I o a n n i s d e D e o , 157. — Praemonstratensis, 665. — R e c o l l e c t o r u m S. A u g u s t i n i , 758. — S. B e n e d i c t i , 525. C o n g r e gationis Casinensis, 39. Orsoline dell'Unione R o m a n a , 159. — — — — — — — — — P — i Institutum : — F r a t r u m s c h o l a r u m christianarum, 861. — Missionum a Consolata, 861. — O b l a t o r u m S. F r a n c i s c i S a lesii, 1 5 7 . — O r a t o r i i S. P h i l i p p i N e r i i , 526. — Parvolorum Fratrum M a riae^ 4 1 6 , 439. — Sororum a Providentia, 33. Istituto : — delle Carmelitane della Carità, 861. — Figlie della Carità, 47. — « S. G i o v a n n i B a t t i s t a » di Villa Maria di Campomor o n e , 656. — S u o r e i n s e g n a n t i di S. D o r o t e a , F i g l i e dei S . C u o r i , 525. 0 Oblate : — dello Spirito S a n t o (Suore di S. Z i t a ) , 526. — d e l S s m o R e d e n t o r e , 158. Ordo: — Basilianus S. Iosaphat, 588. Piccola Opera delia Divina P r o v v i d e n z a , 526. Piccole Missionarie d i M . I . d i S.¡ l o s é d o s C a m p o s ( B r a s i l e ) , 425. Piccole S u o r e d e i V e c c h i A b b a n d o n a t i , 526, 8 6 1 . — — — — — S Serve del Ssmo Sacramento (Caracas), 425. Società del R i t i r o Cristiano, 862. Societas : —apostolatus C a t h o l i c i , 8 6 1 . —*a S. Patritio pro Missionibus, 373. — I e s u , 1 5 7 , 1 8 7 , 247, 548, 697, 861. — M a r i a e , 162. — Parisiensis Missionum ad exteras gentes, 33. Suore : — Adoratrici del Preziosissimo Sangue dell'Unione di S. Giacinto P. Q. (Canada), 159. — A g o s t i n i a n e di S. G i o v a n n i V a l d a r n o , 160. — A m a n t i di G e s ù e F i g l i e — — — — — — di M a r i a Immacolata (Plasencia), 862. Ausiliatrici delle anime purganti, 158,-619. Benedettine della D i v i n a Provvidenza di Voghera, 425. C a r m e l i t a n e T e r z i a r i e del S. Cuore di Gesù (Mad r i d ) , 656. d e l D i v i n S a l v a t o r e , 157, 742. del S s m o Sacramento (Val e n c e ) , 863. della Carità dell'HotelD i e u , 426. della Carità di Montreal, 158, 526, 744. della C a r i t à « P r i n c i p e P a l a g o n i a » , 159. della P r o v v i d e n z a d i S . M a ria d e i B o s c h i , 8 6 2 . di « N o t r e D a m e de C h a r i té » ( C h e r i l l y - L a r n e ) , 159. Domenicane del Terz'Ordine di S. Domenico (Dodg e C i t y ) , 160. Francescane (Montpellier), 159. F r a n c e s c a n e A n g e l i n e , 426. G r i g i e di S. E l i s a b e t t a a R e i n b e k - A m b u r g o , 426. Minimae Nostrae Dominae a S u f f r a g i o , 158, 7 5 1 . Minime dell'Addolorata, 158, 622, 8 6 2 . Missionarie Domenicane del S S . Rosario (Pamplon a ) , 656. O b l a t e di S. L u i g i G o n z a g a , 425. O s p i t a l i e r e d e l S. C u o r e d i G e s ù , 157. Povere delle Scuole di N. S. di H o r a z d o v i c e , 159. T e r z i a r i e di S. F r a n c e s c o d i S u s a , 157. T Terziarie : — Domenicane della S. F a miglia, 862. — F r a n c e s c a n e R e g o l a r i di N. S. del Rifugio (Messic o ) , 159. IV INDEX RERUM ANALYTICUS A Abbatia sui iuris S S . T r i n i t a t i s et S. N o r berto i n loco K i l n a c r o t t e r i g i t u r , 665. Abstinentia et ieiunium sabbati sancti ad m e d i a m noctem protrahitur, 841. Academia Pontificia Scientiarum. Eius Socios B. P. a l l o q u i t u r : R e s creatae enarr a n t g l o r i a m D e i , 394. D o c t r i n a r u m quae s u n t d e r e r u m n a t u r a c u l t o r e s , v e l technica ratione et e x i t u sunt, persaepe, contenti; v e l i n v e s t i g a n d i r a t i o n e s specul a n t u r ; v e l a d r e r u m per u l t i m a s c a u s a s c o g n i t i o n e m a s c e n d u n t , iique s u n t o m n i l a u d e c u m u l a n d i , 3 9 5 . R e c e n t i o r e s scientiarum progressus breviter m e m o r a t B, P. 3 9 7 . E x i n d e l a e t i t i a et spes , at s u b t i l i u s investigantes q u e m d a m concipiunt animi a n g o r e m e x e x p e r i e n d i i m p a r i t a t e super i o r i s q u e v e r i t a t i s n e c e s s i t a t e , 398. P r a e sens inter scientiarum pervestigationem et rectam philosophiam divortium, valde dolendum, historice delineat B. P. ab universi explanatione machinali (« dottrina meccanicista ») ad recentiores physicae « n u c l e a r i s » s e n t e n t i a s , 399-400. Ad repell e n d a m p e r v a d e n t e m m e n t i s e t inquisit i o n i s diffidentiam, s c i e n t i a r u m et p e r e n nis philosophiae amica conspiratio exoptatur a B. P. 401. Academia S. Thomae C o n v e n t u m IV internationalem Thomistarum R o m a e habet, 683. V. Thomistae. Actio catholica : — in A m e r i c a L a t i n a fovenda, 5 4 3 ; — Puellas Sodalitatis « Jeunesse Indépendante Catholique Féminine de Belgique » B . P . a l l o q u i t u r , 551; — et i u v e n e s r e c e n s l a u r e a d o n a t i , 606. — Puellas iuniores ab A. C. Italica B. P. d i l a n d a t , h o r t a t u r , u t sint c o n s c i a e s u a e dignitatis, cohaerentes fidei, militantes ut a m o r C h r i s t i regnet, 2 7 1 . Administratio Apostolica de C o p i a p ó efficitur P r a e l a t u r a « n u l l i u s », 675. Aegroti a m e d e n t i b u s s p i r i t u c h r i s t i a n o curandi sunt, 832. Agricultores. A g r o r u m Cultoribus ex Italia B. P. gratulatur ob incrementa eorum F o e d e r a t i o n i s per d e c e n n i u m i u x t a princ i p i a d o c t r i n a e socialis E c c l e s i a e s u s c e p t a , e i s q u e o m i n a t u r ut p e r fidelitatem e i s d e m i principiis eorum vita singularis, f a m i l i a r i t et s o c i a l i s d i g n i o r in dies e v a d a t , 497 s. Aloisi Masella Emus Card. Benedictus L e g a tus a B. P. mittitur ad Eucharisticum Conventum internationalem in urbe S. Seb a s t i a n i fluminis I a n u a r i i h a b e n d u m , 5 3 8 . America Latina. C o n v e n t u i e cunctis e i u s sacrorum Antistitibus Praesidem B. P. mittit, eisque, a d i n c r e m e n t a c a t h o l i c i n o m i nis provehenda, salutaria vota ac hortamenta p r o m i t : de vocationibus sacerdotal i b u s a c r e l i g i o s i s f o v e n d i s , 542; d e eccles i a s t i c o r u m v i r o r u m e x aliis n a t i o n i b u s ac religiosorum sodalium et etiam laicor u m auxilio opportune sumendo, 543; de novis praesidiis (ut radiophonico inventu etc.) c o n c o r d i t e r a d h i b e n d i s , 5 4 3 , d e v a r i i s E c c l e s i a e h o s t i u m e t h a e r e t i c o r u m insidiis r e p e l l e n d i s , 543; d e m i g r a n t i b u s h o s p i t a l i c a r i t a t e e x c i p i e n d i s , 544, d e r e s o c i a l i i u x t a E c c l e s i a e d o c t r i n a m s o l l e r t e r fav e n d a , 544 ;de s t u d i o s a m u t u a e o p e r a e c o l l a t i o n e , 544. Archiva Vaticana. Ad ea u b e r i o r e m a d i t u m B . P . p r a e n u n t i a t , 682. Argentina Respublica. V. Excommunicatio. Arma. U t a d a p p a r a t u m m i l i t a r e m g r a d a t i m m i n u e n d u m omnes ex condicto deveniant, a u s p i c a t B . P . 284. Ars cinematographica. Cultores eius B. P. bis alloquitur : ( P r i m a vice) Cinematograp h i c a e rei q u a e d a m e x s u r g i t u n i v e r s i t a s (« m o n d o cinematografico » ) , cuius rationes ac n o r m a s delineat B. P. 501. Cinem a t o g r a p h i c á e a r t i s m o m e n t u m a t q u e continuum incrementum, animi fascinatio, efficacia et v i s in m o r e s , c e t e r a q u e h u i u s m o d i v i g i l a n t i a m p o s t u l a n t p u b l i c a e auct o r i t a t i s , 502-506. P e r f e c t a c i n e m a t o g r a phici l u d i species d e l i n e a t u r a B. P. : I Q u o a d spectatores eisque debitam reverentiam, 507, intellegentiae affectum, 508, i u s t a m s a t i s f a c t i o n e m , 509, h u m a n i tatem, 511. ( A l t e r a vice) 2 ° Q u o a d r e m d e q u a i n ludo agitur, seu a r g u m e n t u m , 8 1 7 : quod esse p o t e s t a d d o c e n d u m , 819; i n a g e n d o , 820; a d r e l i g i o n e m s p e c t a n s , 8 2 1 ; ( q u i d de repraesentatione mali, 822). 3° Denique quoad societatis genera : f a m i l i a m , 825; r e m p u b l i c a m , 8 2 6 ; E c c l e s i a m , 828. U t illi, q u o s a l l o q u i t u r , ceterique o m n e s o Index 9 0 2 rerum semper bonum, verum, pulchrum, tamq u a m D e i speculum, appetant, ominatur B . P. 829. Ars picturae f r a t r i s I o a n n i s e F a e s u l i s a B . P . i l l u s t r a t u r , 285. Autonomia Ecclesiae Sinarum « in regimine, in re oeconomica, in doctrina christiana impertienda » refellitur, 9 ss. B Barbieri (S. D.) Clelia. D e c r e t u m de v i r t u t i b u s p r o e i u s beatificatione, 622. Basilicae minores d e c l a r a n t u r t e m p l a : S. C a tharinae in urbe Carthaginensi in Columb i a , 143; A b b a t i a e S . M a r i a e i n c a e l u m a s s u m p t a e « de P r a t a l e a » P a t a v i n a e dioecesis, 1 4 6 ; B . M a r i a e V . a s a c r a t i s s i m o R o s a r i o , i n l o c o F a t i m a L e i r i e n s i s dioecesis, 210; S . T e r e s i a e a b I n f a n t e I e s u Lexovii, 489; B. M. Immaculatae « A p a r e c i d a » in u r b e R i o p r e t e n s i , 585; S. R i t a e , i n o p p i d o C a s s i a , N u r s i n a e dioecesis, 591; S . A n n a e H i e r o s o l y m i s e x s t a n s , 7 1 3 ; B. M. V. de Monte Carmelo, Florentiae e x s t a n s , 762; B . M . V . I m m a c u l a t a e , G e nevae exstans, 810. Beati r e n u n t i a n t u r : P a l l o t t a M a r i a A s s u m p t a , 2 8 ; M o y ë I o a n n e s M a r t i n u s , 33; R i c c a r d i P l a c i d u s , 39; M a n g i n L e o I g n a t i u s , D e n n Paulus, Tchou Petrus, W a n g A n n a e t S o c i i M a r t y r e s , 381; C h a m p a g n a t Marcellinus Iosephus Benedictus, 439; T u r p i n d u C o r m i e r I o a n n e s B . e t Socii, Triquerie Ioannes B., Lhuilier Maria et S o c i a e , B u r i n I a c o b u s , M a r t y r e s , 445. Benedictio domorum. Ubi mos viguit eam p e r a g e n d i ipso s a b b a t i s a n c t i d i e , a l i o opp o r t u n i o r e t e m p o r e p e r a g a t u r , 847. Bellum, i u s t u m an i n i u s t u m , est quaestio c o n s c i e n t i a e c o r a m D o m i n o , 19; a B . P . dep r e c a t u r , 284, 725. Benedictio maris. Formula, 414. Beneficia ecclesiastica in Polonia. V. Dispensatio. « Boi/ Scouts ». V. « Exploratores ». Brasilia. E i u s christifideles, C o n v e n t u m E u charisticum internationalem celebrantes, B. P. ob apostolatum eucharisticum dilaud a t , h o r t a t u r , 5 5 4 . V . Eucharistia. Breviarium. Variationes in eo inducendae, 222. C Calamitates operariis occurrentes. B. P. grat u l a t u r d e s t u d i o a d e a s per l e g i s l a t i o n e m s o c i a l e m p r a e c a v e n d a s , 272. C a l a m i tates crebrius operariis accidunt neglig e n t i a v e l l u c r i a v i d i t a t e : e o m a g i s eorum securitati o m n i m o d i s est praecavend u m , 274; h u i u s m o d i c u r a e m i r a c u m E c c l e s i a e e r g a m i s e r o s p i e t a t e c o n s e n s i o , 275. Calendarium pro recitatione divini officii ac analyticus c e l e b r a t i o n e M i s s a e . V a r i a t i o n e s i n e o ind u c e n d a e , 219. Campanae pulsandae in Missa vigiliae paschalis. N o r m a e d a n t u r , 8 4 7 . • Capitulum cathedrale : — erigitur dioecesium : Sorocabanae, 56 ; S . A n n a e P o c a t i e r e n s i s , 133; S . H i e r o n y m i T e r r e b o n a e , 139; M a r i l i e n s i s , 5 8 3 . — M i m a t e n s i s dioecesis i m m u t a t u r 6 9 5 . Catholici christifideles n u l l i c e d u n t ,in a m o r e ac fidelitate erga patriam, 6. Cappellani militum religiosi. V. Normae. Causae a c t a e i n T r i b u n a l i S . R . R o t a e a . 1954 r e c e n s e n t u r : q u a e per d e f i n i t i v a m sententiam, 308, et q u a e transactae vel aliter finitae, 351. Centenariae commemorationes : Quinto exeunte saeculo ab obitu Ioannis e Faesulis, « A n g e l i c u s » d i c t i 285 ; S a e c u l o e x e u n t e a c o n d i t a s o d a l i t a t e « K o l p i n g » opificum c a t h o l i c o r u m , 452; Q u i n t o e x e u n t e s a e c u l o a c a n o n i z a t i o n e S. V i n c e n t i i F e r r e r a , 491; Quarto revolvente saeculo ab obitu S. Ignatii d e L o y o l a , 5 8 4 ; P o s t d e n a s a e c u l a a victoria apud Lechfeld a christianis relata, a u c t o r e S . U l d a r i c o , 596; N o n o i m p l e t o saeculo a b o b i t u S . B a r t h o l o m a e i I u n i o r i s , 5 9 9 ; Quinto exeunte saeculo ab obitu S. Ioannis a Oapistrano, 7 1 4 ; D e c i m o vertente saeculo ab obitu S. M a r t i n i I, 814. Cento Exc. P. D. Fernandus, Archiep. Seienden., in Lusitania Nuntius Apost. Ei B. P. gratulatur d e n a lustra ab inito sacerdotio e x p l e n t ! , 669. « Centro Sportivo Italiano » V. Institutum Italicum ad ludos corporibus exercendis. Champagnat (B.) Marcellinus Iosephus Benedictus. D e c r e t u m de m i r a c u l i s , 416, et d e « T u t o » , 467, p r o e i u s beatificatione. B e a t u s r e n u n t i a t u r , 439. Chanel (S.) Petrus Aloisius. L i t t e r a e D e c r e tales : Descriptio vitae, 162. O m n i b u s omnia factus, ut omnes Christo lucrifaceret, per i n n u m e r a p e r i c u l a t r a n s i v i t u s q u e a d n e c e m v i c t o r , 1 6 5 ss. C a u s a e h i s t o r i a , 168: s o l l e m n i s c a n o n i z a t i o . 172. Cicognani Exc. P. D. Hamletus Ioannes, Ar chiep. Laodicensis in Phrigia, Delegatus Apost, in Foederatis Americae Civitatibus. E i B . P . g r a t u l a t u r q u i n q u a g e s i m u m sac e r d o t i i a n n u m i m p l e n t i , 670. Cinematographia : V. Ars cinematographica. Clerus Urbis. B. P. e u m l a u d a t , m o n e t , h o r t a t u r , 212 s s . Coenobium g r a e c i r i t u s S . M a r i a e a d C r y p t a m F e r r a t a m , 599. Coëœsistentia p o p u l o r u m . De eo fuse agit B . P . : d e c o ë x s i s t e n t i a i n t i m o r e , 1 7 s., i n e r r o r e , 2 1 s., i n v e r i t a t e , 2 5 s . D e coëxsis t e n t i a E c c l e s i a e e t christifidelium c u m G u b e r n i o e t c i v i b u s a c a t h o l i i s , 598, 6 8 0 . D e pacifica f a v e n d a , 779. Collaboratio, s e u m u t u a p o p u l o r u m conspiratio et opera est urgenda, 2 5 ; per carit a t e m perficienda, 2 8 1 , 694, 7 1 9 s.; p e r crebriores n e x u s atque commercia f o v e n d a , 735, 779. Index rerum analyticus Collaboratio internationalis Sodalitatum operariorum catholicorum. Per eam tantum a s s e q u i p o s s e i u s t a m n o t i t i a m s t a t u s e t necessitatum christifidelium operariorum, B . P . affirmat, 3 9 0 s . Collectivismus reprobandus, 25. Colombo Christophorus a B. P. commemor a t u s , 733. Commercium inter nationes est fovendum, sed attentis normis iuris naturae, 21. Communio Eucharistica. Ad e a m a c c e d i p o test etiam feria V I hebdomadae sanctae, 843. Communio paschalis q u o a d e m i g r a n t e s , 9 2 . Communismus refellendus, 1 7 , 20 25, 404, 598. Concilium p l e n a r i u m r e g i o n a l e S a l e r n i t a n u m , 671. « Conférence Catholique Canadienne ». Norm a e d e eius r e g i m i n e a p p r o b a n t u r , 461. Congregatio Missionis. Eius Constitutiones approbantur, 141. « Congress of European American Associations ». V. Foederatio. Consecratio divino Cordi Iesu institutionis christianae iuventutis Belgicae a B. P. d i l a u d a t u r , 608. Consilium Supremum Italicum internis negotiis administrandis. E i u s Officiorum dirigentes atque addictos B. P. alloquitur eosdem adhortans ut promotores sint ordinis iusti, suavis ac vigilantis. O p t a t i n s u p e r u t , cordi h a b e n t e s c u s t o d i a m e t incrementum boni religionis, (quod L a t e ranensia pacta sanciunt), bonum simul ' c i v i u m et N a t i o n i s f o v e a n t , 833 s s . g h a m h a b i t u s , 605; e t o t a B e l g i c a N a t i o n e , de recta catholica iuvenum educatione p r o v e h e n d a , 607; i n t e r n a t i o n a l i s d e S c i e n tiis h i s t o r i c i s , R o m a e h a b i t u s , 672; internationalis I V Thomistarum, R o m a e habitus, 6 8 3 ; ex « C o n g r e s s of European A m e r i c a n A s s o c i a t i o n s » , 691; i n t e r n a t i o n a lis C u r a t o r u m rei m u n i c i p a l i s , R o m a e h a b i t u s , 716; e puellis i u n i o r i b u s ab A c t i o n e C a t h o l i c a I t a l i c a , R o m a e h a b i t u s , 721; universalis de communicationibus, Genuae h a b i t u s , 723; t o t i u s U n i o n i s E u r o p a e a e d e radiodiffusione, R o m a e habitus, 7 5 5 ; Sodalitatis Italicae adulescentium educationi p r o v e h e n d a e , R o m a e h a b i t u s , 780. Costarica. E i u s christifideles B . P . d i l a u d a t , h o r t a t u r , 407. Croce Revmus P. Isidorus, coenobii S. Mariae ad Cryptam Ferratam abbas Ordinarius. B . P . e i scribit o b I X i m p l e t u m saeculorum ab obitu S. B a r t h o l o m a e i I u n i o r i s , 599. Crusats (S. D.) Franciscus. D e c r e t u m i n t r o d u c t i o n i s c a u s a e p r o eius beatificatione seu d e c l a r a t i o n e m a r t y r i i , 7 4 7 . Culpa et poena. De h i s B. P. a g i t c o r a m i u r i s peritis : I. Via quae ducit ad culpam et poenam i n i t i u m s u m i t ab a g e n t i s conscientia, 6 1 . C u l p a m c o n t r a h e n s , i n t e r n i s e x t e r n i s q u e p u l s i b u s certe o b n o x i u s , h u m a n a m p o t e s t a t e m , i m o i p s u m D e u m spernit, n e c n o n civilem c o n s o r t i o n e m e i u s q u e iura et leges : inde reatus poenae, ad viol a t a m o r d i n e m r e s t a u r a n d u m , 61-63. I I . Culpae et poenae reatus quamdam habet stabilitatem, 63. I u d i c i u m D e i u n i c e non fallitur, 6 4 : h u m a n u m iudicium m o ralem postulat certitudinem antequam d a m n a t i o n i s , capitis p r a e s e r t i m , s e n t e n t i a proferatur, 65. Poena irrogata exsequenda, ad iuridicum ordinem restaurandum, 6 7 . I n d a g a t u r r e i a n i m u s 68, a m a n t e r a d i u v a n d u s 69, a d p o e n a m p a t i e n t e r sus t i n e n d a m 7 0 , religione a t q u e C h r i s t i p a tientis exemplo corroborandus 71. Consociationes : a M a r i a l i R o s a r i o et S s i h o N o m i n e I e s u a B. P. commendantur, 270. Consuetudines populares piae celebrationi h e b d o m a d a e s a n c t a e c o n n e x a e , 847. Constitutiones Congregationis Missionis app r o b a n t u r , 141; O r d i n i s B a s i l i a n i S . I o s a p h a t a p p r o b a n t u r , 588. Conventiones i n t e r E c c l e s i a m e t v a r i a s N a t i o n e s . E a r u m f i n i s , 627. L a t e r a n e n s e s , 837, 855. Conventus : — E u c a r i s t i c u s : e t o t a C o s t a r i c a in u r b e S. I o s e p h i , 3 8 8 , 407 ; i n t e r n a t i o n a l i s in urbe S. Sebastiani fluminis Ianuarii, 538, 554. — U n i v e r s a l i s ad p r a e c a v e n d a s o p e r a r i i s cal a m i t a t e s , R o m a e h a b i t u s , 272; U n i o n i s m e d i c a l i s L a t i n a e , R o m a e h a b i t u s , 275; Foederationis internationalis « des m o u vements ouvriers chrétiens », in urbe D ü s s e l d o r f h a b i t u s , 390; S o d a l i t a t i s docentium catholicorum Germaniae, Paderborn e n s i i n u r b e h a b i t u s , 392; E p i s c o p o r u m i n D i t i o n e C a n a d e n s i , 461; C u l t o r u m cinematographicae artis, R o m a e habitus, 501, 816; Sacrorum Antistitum Americae L a t i n a e , 539; i n t e r n a t i o n a l i s e D i r i g e n t i b u s catholicis puellarum, « guides » appellat i s , R o m a e h a b i t u s , 601; i n t e r n a t i o n a l i s catholicorum «exploratorum» vulgo « B o y S c o u t s » , in Canadensi urbe Niagara-anthe L a k e habitus, 6 0 4 ; universalis sodalitatis « P a x R o m a n a » , i n urbe Nottin- 903 I I I . De liberatione a statu culpae et poenae d e i n d e a g i t B. P. L i b e r a t i o a culpa i n a n i m i m u t a t i o n e s t r i c t e a c p r o p r i e consistit, 72-74; d u m i u r i d i c a l i b e r a t i o a u c t o r i t a t e m respicit e t o r d i n e m i u r i s 75-76; n e c o m i t t i p o t e s t r a t i o offensâé e r g a D e u m 7 7 , a quo u n o i n t e g r a d a t u r v e n i a 7 8 . D e poena aeterna Ecclesiae doctrinam enucleat B . P . 79-80. P o e n a e cessatio i n i u r e m u l t i p l e x : s i e x p i a t a , 8 0 ; e x r e m i s s i o n e , 80; v i n d i c a t i v i s p o e n i s n o n e x c e p t i s , 8 1 . D e inn o c e n t e d a m n a t o q u i d , 83; c a r i t a s C h r i s t i a d h i b e n d a e r g a reos sive c a r c e r e d e t e n t o s 84, sive postquam a vinculis absoluti, 85. Cupido immoderata ordinandi omnia, ne h u m a n a e p e r s o n a e d i g n i t a t e m , i u r a , officia labefactare contendat, 301. t D Dalla Costa Emus Card. Elias, Archiepiscopus Florentinus. E i B . P . g r a t u l a t u r L X 904 Index rerum a n n u m a b i n i t o s a c e r d o t i o e s p i e n t i , 546. Canossa Marchionissa (B.) Magdalena. Decretum reassumptionis causae pro canonizatione, 47. de la Torre Emus Card Carolus Maria, Archiepiscopus Quitensis, Legatus mittitur ad C o n v e n t u m Eucharisticum e tota Cos t a r i c a , 388. Del Bufalo (8.) Gaspar. L i t t e r a e D e c r e t a l e s : D e s c r i p t i o v i t a e , 176. I n t r e p i d u s m i l e s Christi. Sodalitatis a Pretiosissimo Christi S a n g u i n e c o n d i t o r , p r o C h r i s t o l e g a t i o n e f u n c t u s a c p a s s u s est, 177 s s . C a u s a e h i s t o r i a , 180; s o l l e m n i s c a n o n i z a t i o , 1 8 3 . De Sanctis Exmus P. D. Alfonsus Maria, Ep. Tudertinus. E i s c r i b i t B . P . o b X I I I v e r t e n t e m s a e c u l u m ab o b i t u S. M a r t i n i I P p . M . , 814. de Determinismus et Indeterminismus, 687. De Veuster (8. D.) Damianus. D e c r e t u m int r o d u c t i o n i s c a u s a e p r o beatificatione, 790. Diocèses : — n o v i t e r e r e c t a e : S. I s i d o r i , 54 ; Q u e l i m a l e n s i s , 128; M o n t e r i e n s i s , 136; B u m b u r i e n s i s , 198; S . I a c o b i d e M a r i a , 2 0 1 ; T u b a r a o e n s i s , 260; Rangunensis, Tungunensis, M a n d a l a i e n s i s , K e n g t u n g e n s i s , 264; B a s s e i n e n s i s , 305;. S a l i s b u r i e n s i s , B u l a u a i e n sis, G u e l e n s i s , 370; O g o g i e n s i s , 372; K u a l a L u m p u r e n s i s e t P i n a n g e n s i s , 433; H e l s i n k i e n s i s , 483; K a g o s i m a e n s i s , 4 8 6 ; D a v i d e n s i s , 5 2 9 ; D u i t a m e n s i s , 534; D u m a g u e t e n sis, 577; P a t e n s i s , 580; A m r a v a t e n s i s , 6 2 5 ; M o m b a s a ë n s i s et Z a n z i b a r e n s i s , 661 ; O o t a c a m u n d e n s i s , 801; "Septemlacunensis, 804; S a d a b a n d e i r o p o l i t a n a , 807. — m e t r o p o l i t a n a e effectae : O v e t e n s i s , 131 ; R a n g u n e n s i s , 264; M a n d a l a i e n s i s , 264; S a lisburiensis, 370. — s u f f r a g a n e a e : S. I s i d o r i m e t r o p o l i t a n a e S. Iosephi in Costarica, 5 5 ; Quelimalensis, m e t r o p . d e L a u r e n ç o M a r q u e s , 129; Asturicensis, Legionensis et Santanderie n s i s , m e t r o p . O v e t e n s i , 132; M o n t e r i e n s i s , m e t r o p . C a r t h a g i n e n s i in C o l u m b i a , 1 3 7 ; Bumburiensis, metrop. Perthensi, 199; S. Iacobi de Maria, metrop. S. Salvatoris i n A m e r i c a , 201; T u b a r a c e n s i s , m e t r o p . Elorianapolitanae, 261; Tungunensis et B a s s e i n e n s i s , m e t r o p . R a n g u n e n s i , 264; K e n g t u n g e n s i s , m e t r o p . M a n d a l a i e n s i , 264 ; B a s s e i n e n s i s , m e t r o p . R a n g u n e n s i , 306; Bulauaiensis et Guelensis metrop. Salisb u r i e n s i , 370; O g o g i a e n s i s m e t r o p . O n i t s h a e n s i . 373; K u a l a L a m p u r e n s i s e t Pinangensis metrop. Malacensi, 434; K a f o s h i m a e n s i s m e t r o p . T o h i e n s i , 487; D a v i d e n s i s , m e t r o p . P a n a m e n s i , 530; D u i t a m e n s i s m e t r o p . B o g o t e n s i , 534 ; D u m a g u e t e n s i s m e t r o p . N o m i n i s I e s u , 578; P a t e n s i s m e t r o p . B e l l o h o r i z o n t i n a e , 581; A m r a o a tensis metrop. Nagpurensis, 626; M o m b a saënsis et Zanzibarensis metrop. Nairob i e n s i , 662; O o t a c a m u n d e n s i s m e t r o p . M y s u r i e n s i , 801; S e p t e m l a c u n e n s i s m e t r o p . B e l l o h o r i z o n t i n a e , 805; S a d a b a n d e i r o p o l i t a n a m e t r o p . L u a n d e n s i , 808. analyticus — d i s m e m b r a t a e ; Guayaquilensis et L o i a n a , 49; S . I o s e p h i i n C o s t a r i c a e t A l a j u e l e n s i s , 54; B e i r e n s i s , 1 2 8 ; C a r t h a g i n e n s i s i n C o l u m b i a , 136; P e r t h e n s i s , 1 9 8 ; S . M i c h a e l i s , 201; C a x i e n s i s i n M a r a g n a n o , 2 0 6 ; P o r t u s Nationalis, 257; Florianopolitana, 260; R a n g u n e n s i s , 305; U r b i s B e n i n e n s i s , K a d u n a e n s i s , 3 7 7 ; M a l a c e n s i s , 433; P a n a m e n s i s , 529; T u n q u e n s i s , 534; B a c o l o d e n s i s , 577 ; U b e r a b e n s i s , 580; N a g p u r e n s i s , 625; N a i r o b i e n s i s , 6 6 1 . N o v a e S e g o b i a e , 705; Lingayensis-Dugupanensis et S. Ferdin a n d a 708; M a n a ë n s i s , 7 5 9 ; M y s u r i e n s i s , 801; Bellohorizontina et Adamantina, 8 0 4 ; N o v a e L i s b o n a e , 807. — separata : Ragusiensis a metropolitana Syracusana, 851. — quarum fines m u t a n t u r : L a v a n t i n a e et L a b a c e n s i s , 150; L e o p o l d i n e n s i s e t C a m posinae, 1 5 1 ; Carthaginensis in Columbia, 153; N e t e n s i s e t R a g u s i e n s i s , 410; G r a t i à n o p o l i t a n a e e t L u g d u n e n s i s , 411; B u r g e n s i s , Compostellanae, Ovetensis, Vallisoletanae Zamorensis, Palentinae, Salmantinae, Abulensis, Segobiensis, Legionensis, A s t u ricensis, T u d e n s i s , Mindaniensis, Auriensis, L u c e n s i s i n H i s p a n i a , S a n t a n d e r i e n s i , 4 5 6 - 4 6 0 ; V o l a t e r r a n a e e t S e n e n s i s , 517; A p u a n a e et Spediensis, 518; Toletanae, A b u l e n s i s , C o n c h e n s i s e t S e g u n t i n a e , 558, Tripolitana M a r o n i t a r u m et Aleppensis M a r o n i t a r u m , 611; S y d n e y e n s i s e t W o l l o n g o n e n s i s , 617; A s t e n s i s e t A l b a e P o m pejensis, 737; Caesaraugustanae, Tiras o n e n s i s , C a l a g u r i t a n a e , C a l c e a t e n s i s , Seguntinae, Oscensis, Iacensis, Merdensis, Terulensis, Dertosensis, Urgellensis, Pamp i l o n e n s i s , O x o m e n s i s , B a r b a s t r e n s i s , Cels o n e n s i s , C o n c h e n s i s , 738 ss.; C o c c i n e n . et Trivandren. Latinorum, 789; Multanen. et R a w a l p i n d e n . 858. — q u a r u m fines s t a t u u n t u r : N y e r e n s i s et M e r u e n s i s , 154; M a r i a n o p o l i t a n a q u o a d I n s u l a m « S a i n t - H é l è n e » , 297. — A j m e r e n s i s deinceps A j m e r e n s i s e t l a i p u r e n s i s a p p e l l a b i t u r , 859. Dioeceses ritus chaldaici Malabarensium : quarum fines extenduntur: Changanacher e n s i s 784; K o t t a y a m e n s i s , 7 8 5 ; T e l l i c h e r r i e n s i s , 786; T r i c h u r i e n s i s , 787. Di Rosa (8.) Maria Crucifixa. Litterae De- c r e t a l e s : D e s c r i p t i o v i t a e , 236. A n c i l l a r u m a c a r i t a t e p a r e n s , n i h i l sibi p a r c e n s , omnia ad D e i a m o r e m rettulit, omnia in p r o x i m u m p r o C h r i s t o i m p e n d i t , 237. C a u s a e h i s t o r i a , 240; s o l l e m n i s c a n o n i z a t i o , 243. Dispensatio a l e g e c a n . 1444 §1 c o n c e d i t u r p r o P o l o n i a e O r d i n a r i i s , q u o a d institut i o n e m c o r p o r a l e m i n beneficium, 413. Docentes catholici. E a r u m m i s s i o n e m B. P. c o m m e n d a t , i l l u s t r a t , 302 s., 6 0 1 , 7 8 0 . Doctrina socialis Ecclesiae est proclamanda, 27, 544, 755. Dufrost (8. D.) Maria Margarita. Decretum d e v i r t u t i b u s p r o eius beatificatione, 744. Index i rerum E Ecclesia catholica e s t r e s h i s t o r i c a , 6 7 4 , ad efformandos nomines, t a m q u a m imagines Dei, 675. M o d u s eius cogitandi et agendi e t i a m r e m p u b l i c a m a t t i n g i t , 676 s . N o n u n u m et idem est c u m s i n g u l a r u m gent i u m civilis c u l t u r a e s p a t i i s , 6 8 1 . Ecclesia « nationalis » in S i n i s r e p r o b a t u r , 1 2 . Educatio christiana iuvenum. Maxime cordi est B. P. ad efformandas sponsas et m a t r e s , 552 s s . , e d u c a t r i c e s , 601 s s . . N e q u i t educatio esse perfecta nisi christiana, 607 s., q u a e c o m p l e c t i t u r t o t a m v i t a m h o m i n i s e x o m n i c a p i t e , 608, 729 s., 773, 780 s s . « Electron » a B. P. i l l u s t r a t u r , 6 8 5 , 776. Emigrantes. N o r m a e e t f a c u l t a t e s p r o eis a c missionariis, 91. E o r u m cura in America L a t i n a f o v e n d a , 544. « Energia nuclearis ». E i u s i n q u i s i t i o n e m et bonum usum B. P. dilaudat, at malum reprobat, 284. Ephemerides proscriptae : La Q u i n z a i n e (Par i s ) , 8 8 ; D z i ê i J u t r o , V a r s a v i a e , 455; A Kerestz, Budapest, 455; Bulletin Catholiq u e H o n g r o i s , B u d a p e s t , 456; K a t o l c k e " N o v i n y - P r a h a , 558. Eucharistia. B. P. scientiam eucharisticam c o m m e n d a t prouti est spiritualis l u x et ignis a t q u e Sacrificium glorificans D e u m et C o m m u n i o sanctificans h o m i n e s , 555 s. V .Communio Eucharistica. Europae Christianae traditi mores, ne de animis excidant B. P. exoptat. Eius salus cordi e s t B . P . 2 2 s s . , 719. Excommunicatio : declaratur incursa a sacerdote Ioanne B a p t i s t a L y , 2 4 7 ; declaratur in eos qui in Republica Argentina delicta c o n t r a E c c l e s i a e i u r a a c p e r s o n a s p a t r a r u n t , i u x t a s s . c a n o n e s , 412. « Exploratores » c a t h o l i c i , in C a n a d a c o a d u nati, a B, P. hortamentis ac votis cumul a n t u r , 605. Faâ di Bruno (8. D.) Franciscus. D e c r e t u m i n t r o d u c t i o n e s c a u s a e p r o eius beatificatione, 750. Facultates: Pro sacerdotibus missionariis emigrantium et pro missionariorum D i rectoribus, 91. Q u a e concessae in Const. A p o s t . « C h r i s t u s D o m i n u s » : ne q u i s e a s amplificet, 218. « Fédération internationale des mouvements ouvriers chrétiens ». D e l e g a t i s a F o e d e r a tione ad C o n v e n t u m in urbe D ü s s e l d o r f B. P. scribit, m o n i t a ac a d h o r t a m e n t a promens, 390. Ferrerius (8.) Vincentius. Quinto exeunte saeculo ab eius canonizatione B. P. m i rabilem illum divini verbi praeconem, virt u t i s e x e m p l u m e t i m p u l s o r e m a c seques t r e m p a c i s c o m m e m o r a t , 494. Festum 8. Ioseph Operarii V. Ioseph 8. 905 analyticus Faederatio « Congress of European American Associations ». E i u s o r i g o d e l i n e a t u r a B . P . 691-692; c o n d i t i o n e s d e i n d e e n u c l e a n t u r s t r i n c t i o r i s m u t u i a u x i l i i necessitudinis inter E u r o p a m atque A m e r i c a m , 693-694; christianae caritatis m u n u s ad id efficiendum, 694. Fraternitas christiana c o r d i e s t B. P . , 284, 404, 409, 6 0 4 . Freundorfer Exc. P. D. Iosephus, Episcopus Augustanus Vindelicorum. Ei B. P. scrib i t com m e m o r a n s p o s t d e n a s a e c u l a vict o r i a m a christianis apud L e c h f e l d relat a m , a u c t o r e S. U d a l r i c o , 596 s. G « Genetica » caveat medentium interventus i n c a u t o s , i d e o q u e r e p r o b a n d o s , 284. Gérard (8. D.) Iosephus. Decretum introd u c t i o n i s c a u s a e p r o beatificatione, 698. Gronchi Exc. Ioannes. E u m novum Praesidem Reipublicae Italicae B. P. alloquitur, 855. « Guides » seu m i s s i o n a l e s e d u c a t i o n i s christianae. E a s B. P. commendat ac hortatur ut e a r u m impensa opera, etsi per diversas puellas instituendi vias, adulescent u l a e C h r i s t i s e n s u i m b u a n t u r , 601 s s . Hebdomada sancta/ E i u s o r d o l i t u r g i c u s nov i s n o r m i s i n s t a u r a t u r , 838, 842. Hierarchia episcopalis : c o n s t i t u i t u r in P o e d e r a l i U n i o n e B i r m a n a , 263; H i e r a r c h i a e R h o d e s i a e meridionalis recens constitut a e B . P . g r a t u l a t u r , 292. Historia. V. Scientiae historicae. Historicismus est reprobandus, 673. Ieiunium s a b b a t i s a n c t i a d m e d i a m n o c t e m p r o t r a h i t u r , 841; e u c h a r i s t i c u m i n t r i d u o h e b d o m a d a e s a n c t a e , 847. I Ignatius (8.), Societatis Iesu Conditor. Quarto vertente saeculo ab eius obitu, B. P eum commemorans, spiritum ac fructus apostolatus et sanctitatis ex Ignatianis Constitutionibus atque Exercitiis, t u m in Societate Iesu t u m in Ecclesia promanantes, exaltat, ac prosequendos inculcat, 548 s s . Indulgentiae sacrae: — plenaria diei 2 A u g u s t i quoad emigrantes, 92. — partialis: pro Oratione ad B. M. V. Reg i n a m , 4 2 1 ; pro Oratione a iuris peritis r e c i t a n d a , 422. Insignia honoris concessa Parochis urbis Camagueyensis et Vicariis foraneis eius dem dioecesis, 7 1 1 . 9 0 6 Judex rerum Institutum Italicum ad ludos corporibus exercendis. E i u s s o c i o s B . P , a l l o q u i t u r , g r a t u l a n s d e p r o g r e s s u p e r d e c e n n i u m i n spir i t u c h r i s t i a n a e S o d a l i t a t i s s e r v a t o , 726. C u m Ecclesia negligere nequeat curam c o r p o r i s e t c u l t u m p h y s i c u m h o m i n i s , ill u s t r a t r e l a t i o n e s i n t e r sipiritum c h r i s t i a n u m e t a c t i o n e m « s p o r t i v a m » , 727. C o n silia p r o m i t ut r e c t a r a t i o « technico-scientifica » a n i m o e d u c a n d o i n s e r v i a t , 728 s. Genuina educatio « sportiva » eiusque virtutes, 730, Omnes hortatur ut agonalia a n i m o r u m c o n t e n d a n t , 739. Institutum iuris canonici e r i g i t u r : in f a c u l tate theologica studiorum Universitatis M o n a c e n s i s i n B a v a r i a , 155. Institutum musicae sacrae « a 8. Pio X » N e o E b o r a c e n s e affiliatur r o m a n o P o n t . I n s t i t u t o m u s i c a e s a c r a e , 156. Institutum philosophiae in theologica facultate Salisburgensi erigitur et aggregatur A t h e n a e o P o n t . S . A n s e l m i d e U r b e , 859. Introductio causae pro beatificatione Servorum Dei: P i i P p . I X , 97; O z a n a m F r i d e rico 521; G é r a r d I o s e p h i , 6 9 8 ; M a r i a e a b Apostolis von W ü l l e n weber, 742; Crusats Francisci, 747; F a á di Bruno Francisci, 750; D e V e u s t e r D a m i a n i , 799. Insulae R y u k y u s u b d u n t u r dioecesi K a g o s h i m a e n s i , 486. Investigatores scientiarum a B. P. dilaudantur, praesertim qui ex studio « energ i a e n u c l e a r i s » et « r a d i o a c t i v i t a t i s » ad b o n u m t a n t u m h o m i n u m a l l a b o r a n t , 284. Ioannes e Faesulis. Q u i n t o e x e u n t e s a e c u l o ab eius obitu, B. P., aperiens expositionem o p e r u m a b ipso p i c t a r u m , m e n t e m S u a m aperuit: In fratris Ioannis a Faesulis picturis o m n e s s u m m u m ingenium, pietatem, novitatem sincerae absolutaeque artis, i n d i s c r i m i n e t e m p o r i s v e t e r a n o n r e s p u e n t e m , d i l a u d a n t , 287; a g n o s c e n d a insuper philosophiae perennis vis qua, illius opera contemplando, mens naturaliter ad D e u m a s c e n d i t , 288, f i t q u e v e r i t a t i s f i d e i v i r t u t i s q u e c u p i d a , 289. H o m o i n i l l i u s figuris fere angelicus apparet, per o m n i a b o n u s r e p u l s a o m n i specie m a l i , 2 9 0 ; v i tae spiritualis certamina non ignorantur, sed, Christi eiusque Matris, sanctorum atque angelorum exemplis propositis, faciliora r e d d u n t u r , 2 9 1 . H u i u s m o d i n u n t i u s f r a t r i s « A n g e l i c i » fiat n o s t r a e e t i a m a e tatis solamen atque ad maiora quaeque s t i m u l u s , a u s p i c a t u r B . P . 292. Italia. O m i n a B . P . e r g a e a m , 833 s., 8 5 5 . lanssens Revmus P. Ioannes Baptista, Praepositus Generalis Societatis Iesu. Ei B. P. scribit quarto revolvente saeculo ab obitu S. I g n a t i i , 548. Y.Ignatius (S.). « leunesse Indépendante Catholique Féminine de Belgique ». E i u s S o d a l e s B. P. l a u d a t , m o n e t , h o r t a t u r , 551. Ioannes (S.) a Capistrano. Eius gloriosa sanctitatis facinora, quinto exeunte saeculo ab eius obitu, B. P. c o m m e m o r a t , exaltat, 714. Ioseph (S.) Operarius. E i u s f e s t u m B. P. in analyticus s t i t u i t , d i e p r i m o M a i i m e n s i s celebrand u m , 406. Ius naturae s e r v a n d u m , 2 1 , 23, 2 5 , 768 s s . Ius poenale. A n a l o g i a i u r i s , u t r u m ad poen a l e extendi possit, 66. Iustitia socialis p r o v e h e n d a , 2 8 4 , 5 1 3 , 516. L Laici catholici. E o r u m officia e r g a p o p u l u m , 27, 516, 773 s. Landersdorfer Exc. P. D. Simon Conradus. Ep. Passaviensis. E i B . P . g r a t u l a t u r d e Sodalitate « Kolping » saeculo exeunte c o n d i t a , 452. Léger Emus P. D. Card. Paulus Aemilius, Archiepiscopus Marianopolitanus, Legatus deligitur ad coronam auream simulacro S. Ioseph imponendam, 600. Legislatio socialis p r o v e h e n d a , 2 7 2 s., 404. Levarne Exc. P. D. Albertus Nuntius Apost. i n Hibernia. E i B . P . g r a t u l a t u r d e n a lustra sacerdotii implenti, 451. Libertas. E i u s a m o r a D e o i n s p i r a t u r : erit salus E u r o p a e christianae, 22 s. I Abri proscripti : V i e c h r é t i e n n e et p r o b l è m e s de la s e x u a l i t é - M a r c O r a i s o n , 46, 89 ; D e r M ü n d i g e Christ, K a t h o l i s c h e K i r c h e auf dem Vege der Reifung - Ioseph T h o m é , 88, 294: A u d i a p a s o n d u C i e l - I n t r o d u c t i o n de Gabriel Marcel - L'invisible et le réel: Marcelle De Juvenel, 294; Bolesîaw Piasecki, Zagadnienia Istotne, W a r s z a w a , 455. Litterae encyclicae « D i v i n i i l l i u s M a g i s t r i » ante 25 annos a Pio XI datae a B. P. c o m m e m o r a n t u r , 607. M M angin (B.)Leo Ignatius, S. I. et Socii Martyres. D e c r e t u m : de m a r t y r i i d e c l a r a t i o n e e t d e m i r a c u l i s d i s p e n s a t i o n e 247; d e « T u t o » , 3 0 2 , p r o e o r u m beatificatione. B e a t i r e n u n t i a n t i s , 381. Marconi Guilelmus a B. P. c o m m e m o r a t u s , 733. Maria B. V. Regina. Ut S i n a r u m P a t r o n a a B. P. invocata, 1 4 ; Oratio ad E a m a B. P . e x a r a t a , 421; d e E i u s F e s t o OfBcium, e t M i s s a , 478. Maronitae. C o m m i s s a r i i A p o s t o l i c i a p u d M a r o n i t a r u m P a t r i a r c h a t u m c e s s a n t a b officio e t E x c . P . D . P a u l u s M e o u c h i P a t r i a r c h a d e l i g i t u r , 593. Martinus (S.) Pp. I, M. E i u s g l o r i o s a g e s t a B. P. c o m m e m o r a t , tertio decimo vertente s a e c u l o a b e i u s o b i t u , 814. Martyrologium Romanum. Ellogium S. Pii P p . X , 255. Mater. E i u s officia n e c n o n m a t e r n a c a r i t a s i n c u l c a n d a s u n t iii e d u c a t i o n e c h r i s t i a n a puellarum, 782. « Materia et energia », 688. Materialismus praecavendus praesertim in nivenum educatione, 553, 693. Index rerum Matrimonium. E i u s c e l e b r a t i o i u x t a c o n v e n t i o n e s inter S . S e d e m e t R e m p u b l i c a m D o m i n i c i a n a m i n i t a s , 628 s s . Maunoir (B.) Iulianus, C. D e c r e t u m r e a s s u m p t i o n i s c a u s a e p r o c a n o n i z a t i o n e , 697. McDermott Rev. P. Terentius Stephanus Ordinis Fratrum Praedicatorum Vicarius Generalis. E i B . P . s c r i b i t P a t r e s C a p i t u l a r e s c e t e r o s q u e S o d a l e s a d h o r t a n s , u t per i n t e g r a e d o c t r i n a e p r a e d i c a t i o n e m , caritate ceterisque virtutibus coniunctam, m e n t i L e g i f e r i P a t r i s i u g i t e r ipsi r e s p o n deant ac, spiritu Dei ducti, novum Minis t r u m G e n e r a l e m s e l i g a n t , 268 s s . Medici. Talionis m e d i c a l i s L a t i n a e B . P . socios a l l o q u i t u r : A d e a q u a e i a m a l i a s d e m e d i c o r u m officiis d o c u i t B . P . n o n n u l l a a d d e r e i n t e n d i t a d l a t i n a r u m g e n t i u m cult u m p r o p r i e a c c o m o d a t a , 276. E s t e n i m ipsis i n s i t a q u a e d a m h u m a n i t a t i s a c piet a t i s species, q u a e a d m e d i c i m u n u s v a l d e c o n f e r t , 277 s.; a t q u e r e d u n d a t in infirmor u m c o m m o d u m , 279, e t d i s c i p l i n a e m e d i c a e i n c r e m e n t u m , 280. Q u a n t a v i s e t v i r t u s e m a n e t e x illis g e n t i b u s t r a d i t o r e ligionis c h r i s t i a n a e c u l t u , 280. — E o r u m cura erga aegrotos exigit etiam fraternam caritatem, spiritu christiano s u f f u l t a m , 832. Àiediolanenses. V. Montini. Meouchi Exc. P. D. Paulus Maronitarum P a t r i a r c h a d e l i g i t u r , 593. V . Maronitae. Mimmi Emus Gard. Marcellus, Archiepiscopus Neapolitanus. E i B . P . g r a t u l a t u r o b q u i n a l u s t r a a s u s c e p t o e p i s c o p a t u et den a a b inito s a c e r d o t i o c e l e b r a n t i , 5 4 5 . L e g a t u s m i t t i t u r a B . P . a d C o n c i l i u m plenarium regionalem Salernum indictum, 671. Missa : — sub dio a M i s s i o n a r i o e m i g r a n t i u m celebrata, pro omnibus valet praecepto satis f a c i e n d o , 92. — de S. P i o P p . X p r o p r i a , 254. — d e B . M . V . R e g i n a p r o p r i a , 478. — f e r i a e V in C o e n a D o m i n i , 840 s s . Missalis. V a r i a t i o n e s in eo i n d u c e n d a e , 2 2 4 . V. Rubricae. Missa Vespertina. M o n i t u m S. Officii ne p e r m i t t a t u r u l t r a f i n e s s t a t u t o s , 218. I n h e b d o m a d a sancta, 864. Missionarii q u o a d S i n a s , 8 ; q u o a d R h o d e siani m e r i d i o n a l e m , 293; e m i g r a n t i u m , 243. V. Normae et facultates. Montini Ioannes Bapt., Exc. P. D. Archiep. Mediolanensis. V o t a B . P . e r g a n o v u m s a crum Antistitem e i u s q u e Christifideles, 86. Monita. V. Facultates. V. "Normae. Moyë (B.) Ioannes Martinus. Recensio vitae, 33; et actorum causae, 37. B e a t u s renuntiatur, 38. Municipia. C u r a t o r e s r e i m u n i c i p a l i s B . P . a l l o q u i t u r , 716, e x a l t a n s s p i r i t u m c o m m u nitatis, et municipiorum curatores dilad a t q u i , g r a v i t a t i s p r o p r i i m u n e r i s conscii, bonum omnium civium quaerunt aeque ac defendunt cum debita subiectione iuribus analyticus 907 N a t i o n i s , 717 s . M o t u s n a t i o n u m , q u a e a d t u e n d a m s e c u r i t a t e m e t i n c r e m e n t u m oeconomicum unionem quaerunt, etiam vitam afficit m u n i c i p i o r u m , 718 s., q u o r u m collaboratio spiritum fraternitatis gignit 720. Curatores B. P. hortatur ut thesaur o s eivilitatis e t i a m q u o a d b o n u m religionis servent et augeant, 720. N Nationalismus seu immoderata suae gentis elatio est reprobanda, d u m patriae a m o r , si temperatus et iustus, est l a u d a n d u s , 22, Normae: Pro sacerdotibus missionariis e m i g r a n t i u m et pro missionariorum D i r e c t o r i b u s , 91; P r o C a p p e l l a n i s m i l i t u m r e l i g i o s i s , 9 3 ; C l e r o U r b i s a B . P . commendatae, quo pastorale ministerium fruct u o s i u s e v a d a t , 212 s.; D e r u b r i c i s a d s i m pliciorem f o r m a m redigendis, 2 1 9 ; Pont. O p e r i s v o c a t i o n u m r e l i g i o s a r u m , 298; D e regimine Conventus Episcoporum in D i t i o n e C a n a d e n s i , 461; P r o r e l i g i o s i s E u r o p a e e x t r a c l a u s t r a i n i u r i a t e m p o r u m deger e c o a c t i s , 519; D e r e g i m i n e O r d i n a r i a t u s pro christifidelibus o r i e n t a l i s ritus, in G a l l i a d e g e n t i b u s , 612; P r o c e l e b r a t i o n e matrimonii iuxta Conventiones inter S. Sedem et Rempublicam Dominicianam i n i t a s , 628 ss.; P r o c e l e b r a t i o n e l i t u r g i c a h e b d o m a d a e sanctae novo ordine instauratam, 838, 842. O Oeconomicae res et doctrinae ad v e r i n o m i n i s p a c e m n o n sufficiunt, 2 0 s s . V . Commercium. Officium divinum, de S. P i o P p . X p r o p r i u m . 250; d e B . M . V . R e g i n a p r o p r i u m , 470; quoad recitationem in hebdomada sancta, 840 s s . Olaechea Loizaga Exc. P. D. Marcellinus, Archiepiscopus Valentinus. Ei B. P. scribit quinto exeunte saeculo a canonizat i o n e S . V i n c e n t i i F e r r e r i i , 4 9 1 . V . Ferrerius S. Vincentius. Operarii. C o r d i s u n t B . P . 2 7 2 , 452; O p e r a r i i s Sodalitatis Christianae Italicae B. P. gratulatur ob incrementum per decennium sub protectione S. Ioseph et in spiritu c h r i s t i a n a e f i d e i c o n s e c u t u m , 402. S t u d i u m i n c u l c a t d o c t r i n a e E c c l e s i a e c o n t r a errores atque ut sensus collaborationis in r e o e c o n o m i c a - s o c i a l i f o v e a t u r , n o n per p r o m u l g a t i o n e m l e g u m t a n t u m , sed e t p e r sinceram acceptionem iustorum m o r u m , ubique in publicis institutis i m m o d e r a t u m sui a m o r e m conculcando. Sodalitas ipsa conari pergat ut operarii ad usum syndicatus et res publicas tractandi praep a r e n t u r , 405. Q u o m a g i s a u t e m d i e s prim u s M a i i m e n s i s f e s t u m d i g n i t a t i s chris t i a n a e o p e r a r i o r u m significet, B . P . eo- Index rerum, analyticus 9 0 8 d e m d i e f e s t u m « S. I o s e p h O p e r a r i i » ins t i t u i t , 406. Opus Pont. primarium religiosarum vocationum a p u d S . C o n g r e g a t i o n e m d e R e l i g i o s i s i s t i t u i t u r , 266; E i u s S t a t u t a , 298 s . Ordinarii E u r o p a e q u o a d r e l i g i o s o s s o d a l e s e x t r a claustra degere coactos, 520. Ordo Basilianus 8. Iosaphat. Eius Constitut i o n e s a p p r o b a n t u r , 588. Ordo Fratrum Praedicatorum. V. McDermott T. St., Vicarius Generalis. Ordinariatus pro christifidelibus orientalis r i t u s i n G a l l i a c o n s t i t u t u s 612. Ordo Supremus Militaris Hierosolymitanus Melitensis. C o m m i s s i o e P a t r i b u s C a r d i nalibus instituitur pro revisione Constitut i o n u m e i u s a c p r o q u i b u s d a m difficultatibus solvendis, 59. Orientales. Christiani dissidentes orientalis ritus, ut redeant ad unitatem Ecclesiae B . P . e x o p t a t , 600. P r o christifidelibus orientalis ritus in Gallia Ordinariatus c o n s t i t u i t u r , 612. V. Dioeceses ritus chaldaici Malabarensium. Ozanam (S. D.) Antonius Fridericus. Decret u m introductionis causae pro eius beatificatione, 521. C o r I m m a c u l a t a m B . M . V . t o t i u s dioecesis R i o p r e t e n s i s , 853; S. P i u s X dioecesis S. Michaelis, 854. Pax. P e r s e v e r a n t e r c o n a r i ad h o m i n e s r e d u cendus i n v i a m pacis videtur B . P a t r i veluti peculiare S u i Pontificatus m u n u s , 15; a t t a m e n n o n d u m l a e t a r i licet d e p a c e q u a m « f r i g i d a m » vocant, quae non est veri nominis p a x , 1 6 ; non est enim tranquillitas ordinis, sed m e r a p o p u l o r u m « c o ë x s i s t e n t i a » , 17, q u a e h i s n o t i s delin e a r i p o t e s t : E s t coëxsistentia in timore, omnino inani cum deducatur ex turpi errore qui ponit bellum e x t r a ordinem m o r a l e m : proficuus erit e c o n t r a si a s s u r g a t a d t i m o r e m D e i , 17-20. E s t coëxsistentia in errore, s i v e e r r o r s i t de re oeconomica, quasi praecipuo vel solo fundamento pacis, etiamsi a lege morali a v u l s a , sive error e x s u r g a t e pernicioso « nationalismo » utrimque praevalente, 21-23;: u n i c e E u r o p a s a l v a erit s i r e d e a t a d E v a n g e l i i l u c e m , 2 4 . Coëxsistentia in veritate, in p l e n a v e r i t a t e C h r i s t i , e x o p t a t u r a B. P. 2 5 ; genuinae pacis, inde exsurgendae, quasdam notas delineat B. P. 26-27. V. Pius Pp. XII. « Pax P Pallotta (B.) Maria Assumpta. Recensio vit a e , 28; e t a c t o r u m c a u s a e , 3 1 . B e a t a r e nuntiatur, 32. Patroni caelestes d e c l a r a n t u r : B. M a r i a V. I m m a c u l a t a t o t i u s dioecesis P e r e i r a n a e i n C o l u m b i a , 144; B . M . V . I m m a c u l a t a d i e c e s i s B u c a r a m a n g u e n s i s , 145; B . M . V . « Maternitatis » archidioecesis Vashing t o n e n s i s , 209; B . M . V . « M a t e r d e s e r t o torum » appellata, civitatis « T o r r e n t e » V a l e n t i n e n s i s a r c h i d i o e c e s i s , 267; B . M . V . « D o m i n a N o s t r a a G r a t i i s in F o l g a r i a » o m n i u m soléis o b l o n g i s per n i v e s p r o l a b e n t i u m e x I t a l i a , « s c i a t o r i » , 379; B . M . V. a M e r c e d e r e g i o n i s « B a r l o v e n t o » C a r a c e n s i s a r c h i d i o e c e s i s , 438; B . M . V . a R e m e d i o Arborensis archidioecesis, 488; B . M . V . « del B o s c h e t t o » u r b i s « C a m o g l i » I a n u e n s i s a r c h i d i o e c e s i s , 573; B . M . V. I m m a c u l a t a civitatis A m a z o n e n s i s in B r a s i l i a , 587; B . M . V . I m m a c u l a t a e t S . L e a n d e r , t o t i u s H u e l v e n s i s dioecesis, 590; B. M. V. a purissimo et immaculato C o r d e u n i v e r s a e H u a n c a v e l i c e n s i s dioesesis, 664 ; B . M . V . i n c o e l u m A s s u m p t a t o tius archidioecesis Columbensis; S. L u c i a V . M . u r b i s C o l u m b i , 666; B . M . V . a s a c r a t i s s i m o R o s a r i o d e F a t i m a dioecesis W a r a n g a l e n s i s , 668; S. P i u s P p . X d i o e c e s i s C a m a g u e y e n s i s u n a cum B. M. V. a purif i c a t i o n e , 7 1 0 ; B . M . V . A u x i l i u m christianorum Vicariatus Apost. Arcis Victor i a e , 712; S . M a t t h a e u s A p o s t . C o n s o c i a tionis Italicae Collegii rationatorum, 8 1 1 ; B. M. V. « dei T a l l a t » q u a r u n d a m paroec i a r u m archidioecesis Tarraconensis, 8 1 3 ; Augustana » a B. P. commemoratur,. 597. « Pax Romana ». E i u s S o d a l e s B. P. h o r t a t u r u t o p p o r t u n i s consiliis a c m e d i i s p r a e c a v e a n t difficultates e t p e r i c u l a occurr e n t i a i u v e n i b u s r e c e n s e S t u d i o r u m Universitatibus Laureatis ac suam profess i o n e m i n g r e d i e n t i b u s , 6 0 5 ss. Persecutio in christifideles. Eam patientes c o r d i s u n t B . P . , 5 s s . , 283, 5 5 1 . Persona humana. E i u s d i g n i t a s , 284; efform a n d a e s t i n s p i r i t u C h r i s t i per A c t i o n e m C a t h o l i c a m , 552. Philosophia perennis, vi q u a f r a t r i s I o a n n i s e Faesulis opera contemplando, m e n s nat u r a l i t e r a d D e u m a s c e n d i t , 288; 4 0 1 , 6 8 6 . Piazza Emus P. D. Card. Adeodatus I., Ep. Sabinen, et Mandelen., S. C. Consistorialis a Secretis. Ei B. P. g r a t u l a t u r q u i n a lus t r a a s u s c e p t o e p i s c o p a t u i m p l e n t i , 148. Praeses a B. P. eligitur Conventui Sacror u m A n t i s t i t u m A m e r i c a e L a t i n a e , ,542 V. America Latina. Pignatelli (S.) Iosephus, S. I. L i t t e r a e D e c r e t a l e s : D e s c r i p t i o v i t a e , 187. F i d e l i s ac prudens D e i Servus, ut dispersis ac v e x a t i s I g n a t i a n i s S o d a l i b u s a t q u e cunctis E c c l e s i a e f i l i i s a d i u m e n t o esset strenue usque ad e x t r e m u m vitae certavit. 189. C a u s a e h i s t o r i a , 1 9 2 ; s o l l e m n i s canonizatio, 195. Pius Pp. IX. D e c r e t u m i n t r o d u c t i o n i s c a u s a e p r o beatificatione, 9 7 . Pius (8.) Papa X : L i t t e r a e D e c r e t a l e s : D e scriptio vitae, 113. Insignia sanctitatis argumenta praebens, casto Christi amore devictus, verus sacri gregis custos ac m a gister omnia in Christo instaurare sategit. 118 s s . C a u s a e h i s t o r i a , 121; s o l l e m n i s c a n o n i z a t i o , 1 2 4 . F e s t u m e u m Officio e t M i s s a p r o p r i i s c e l e b r a n d u m , 250 ss. Index rerum analyticus Pius Pp. XII : — a n x i u s d e v e r a p a c e : 6 , 1 5 s s . , 164, 284, 409, 4 2 3 , 5 5 7 , 604, 608, 6 8 1 , 691 s., 764 ss.. 779, 8 5 5 . — E i u s l a b o r a d i m m a n e recens b e l l u m p r a e cavendum, 18. — proximum ampliorem auspicatur amplex u m humanae familiae cum Christo et Ecclesia, 513, 723. Piszardo Emus P. D. Card. Iosephus Ep. Albanen., S. S. C. 8. Off. a Secretis, 8. C. de Seminariis et Studiorum Universitatibus Praefectus. E i B . P . g r a t u l a t u r X X V episcopatus annos implenti, 271. Poena. V. Culpa et poena. Poenae vindicativae abolendae, 67. Polonia. V. Dispensatio. Potestas ordinis et iurisdictionis in Ecclesia catholica, 9. Praefecturae Apostolicae : — in d i o e c e s i m e v e c t a e : de O g o j a , 372 ; de K a g a s h i m a , 486. — in V i c a r i a t u m A p o s t , evectae : de K u w a i t , 204; N o r v e g i a e S e p t e n t r i o n a l i s , 375; d e A y sén 6 5 9 ; S . I o s e p h i d e A m a z o n e s , 766; d e P a l a w a n , 757. — n o v i t e r e r e c t a : de K a b b a , 3 7 7 . — c u i u s fines m u t a n t u r : L a c u s M o ë r i , 3 0 1 . — d i s m e m b r a t a e : de O t u r k p o , 377; de M o p o i , 754. Praelaturae « nullius » : — n o v i t e r c o n s t i t u t a e : de EI O r o , 49; S. A n tonii d e B a l s a s , 20G; T o c a n t i n o p o l i t a n a , 257; d e C o p i a p ó , 457; B a n g u e d e n s i s , 7 0 5 ; I b a n e n s i s , 7 0 8 ; P a r i n t i n e n s i s , 759. — suffraganeae: de EI Oro metropolitanae Q u i t e n s i , 50; S . A n t o n i i d e B a l s a s , m e t r o p S . L u d o v i c i i n M a r a g n a n o , 207; T o c a n t i n o politana, metrop, Goiasensi, 258; de Cop i a p ó m e t r o p . S e r e n e n s i , 658; B a n g u e d e n s i s m e t r o p . N o v a e S e g o b i a e , 706; I b a n e n s i s metrop. Manilensi, 709; Parintinensis metrop. Manaënsi, 760. Praeparatio pastoralis et ritualis p r o hebdom a d a s a n c t a r i t e c e l e b r a n d a , 842. Preces a B. P. e x a r a t a e ac I n d u l g e n t i i s dita t a e : Oratio ad B. M a r i a m V. Reginam, 421; O r a t i o a i u r i s p e r i t i s r e c i t a n d a , 422. Prioratus i n A b b a t i a m e r e c t u s S S . T r i n i t a t i s e t S . N o r b e r t i i n loco K i l n a e r o t t , 665. Proscriptio librorum et ephemeridum. Vide : Libri Ephemerides. Provinciae ecclesiasticae noviter constitutae : O v e t e n s i s , 131; B i r m a n i a e m e r i d i o n a l i s e t Birmaniae septemtrionalis, 263; Rhodesiae Meridionalis, 3 7 0 ; Malacensis-Singap o r e n s i s , 436; P a n a m e n s i s , 532. Puellae i u n i o r e s a b A c t i o n e C a t h o l i c a I t a l i ca. V. Actio Catholica. R Radioactivitas. Eius studium et usum bonum B. P. dilaudat, at m a l u m reprobat, 284. Radiodiffusio. V. Televisio. Radiotelegraphia. E a m , a b h i n c 60 a n n o s a 909 Guilelmo Marconi inveniam, B. P. commem o r a t , 733. Rationatores. E o r u m Collegio Italico datur Patronus S. Matthaeus Apost., 811. Reassumptio causae pro canonizatione: B. Magdalenae Marchionissae de Canossa, 47 ; B. I u l i a n i M a u n o i r , 697. Reconciliatio populorum, 284, 764, 779. Rectores nationum a B. P. b e n e d i c u n t u r , q u i pacem ac b o n u m populorum fovent, 284. Redemptio Christi et liberatio a culpa, 77. Religiosi s o d a l e s E u r o p a e i n i u r i a t e m p o r u m e x t r a c l a u s t r a d e g e r e coacti. E o s S . C o n g r e g a t i o d e R e l i g i o s i s p a t e r n e m o n e t , hort a t u r , 519. V. Normae pro Cappellanis militum, religiosis. Riccardi (B.) Placidus. Recensio vitae, 39; et a c t o r u m causae, 43. B e a t u s renuntiat u r , 44. Rosae. E a r u m c u l t o r i b u s B . P . i l l u s t r a t sac r o s m y s t i c o s s e n s u s a christifidelibus r o s i s t r i b u t o s , p r a e s e r t i m i n p i e t a t e f o v e n d a erg a B . M . V . , q u a c u l t o r e s ipsi i n f o r m a r i se s e n t i a n t , 495 s. Rubricae ad s i m p l i c i o r e m f o r m a m r e d i g e n d a e , 218 s s . , 418. I n h e b o m a d a s a n c t a serv a n d a e , 838 s s . S Sacerdotes. E o r u m officia e r g a p o p u l u m , 2 7 , 773 s. Savio (S.) Dominicus. Litterae Decretales : D e s c r i p t i o v i t a e , 225. A d u l e s c e n s p i e t a t i s e t c a s t i m o n i a e l a u d e i n s i g n i s , 126. C a u s a e h i s t o r i a , 230; s o l l e m n i s c a n o n i z a t i o , 232. « Sciatori » E o r u m P a t r o n a c a e l e s t i s , 379. V. Patroni caelestes. Scientiae. E o r u m p r o g r e s s u s B . P . d i l a u d a t a d b o n u m h u m a n a e f a m i l i a e , 2 8 1 , 401. Scientia et technica ars. Ne praepediant ascensionem mentis in veritates ac bona supra naturam. E a r u m concordiae atque c o n s p i r a t i o n i s E c c l e s i a e s t a u c t o r , 284. 735 s. Scientiae historicae. Cultores scientiarum historicarum B. P. alloquitur : Ecclesia ipsa e s t res h i s t o r i c a , 6 7 3 - 6 7 4 : h o m i n u m vicissitudines, boni ac m a l i permixtas, ingred i e n s , m a l a s a n a n d o b o n a a u g e n d o , 675. Inde Ecclesiae cum Republica atque Civit a t i b u s r a t i o n e s , 676 : q u a e p a u l o f u s i u s explanantur atque historice delineantur u s q u e ad p a c t i o n e s q u a e « C o n c o r d a t a » v o c a n t u r , 677-679. D e i n d e c o n s u e t u d i n e quae intercedit inter Ecclesiam et h u m a nitates atque ingenii cultum disserit B. P. 680-681; et uberiorem ad Vaticana A r c h i v a a d i t u m p r a e n u n t i a t , 682. SépinsJei Revmus P. Augustinus, O. F. M. Minister Generalis. Ei B. P. s c r i b i t q u i n t o e x e u n t e s a e c u l o ab o b i t u S. I o a n n i s a Capistrano, 714. Sinae. Christifideles S i n a r u m , a d h u c p e r s e cutione vexatos, B. P. per Epistulam E n - 910 Index rerum c y c l i c a m i t e r u m a d m o n e t n e h o s t i u m insimulationibus et calumniis decipiantur, ac praesertim perniciosa principia refellit, q u i b u s t r i n a i n s i n u a t u r E c c l e s i a e « autonomia in regimine, in re oeconomica, in christiana doctrina impertienda », quo E c c l e s i a « n a t i o n a l i s » in S i n i s i n s t i t u a t u r ^ E o s d e m hortatur ut fortes in F i d e perstent, 5 ss. Smet (S. D.) Eugenia seu Maria a Providentia. D e c r e t u m d e v i r t u t i b u s p r o eius beatificatione, 619. Socialismus m a r x i s t a i t e r u m r e p r o b a t u r , 4 0 4 . Sodalitas Italica adulescentium educationi provehendae. E i u s D i r i g e n t i b u s ac D o c e n t i b u s B . P . g r a t u l a t u r o b p r a e c l a r a opera e t incepta a c tria principia i l l u s t r a t : I M a x i m e i n t e r e s t S c c l e s i a e e t h u m a n a e societatis recta educatio adulescentium, d u m p l u r i m u m o b s u n t e o r u m e r r o r e s e t culpae; 2 ° N u l l a r a t i o i n b e n e e d u c a n d o a p t a est, q u a e d i s s i d e t a p r i n c i p i i s christian i s ; 3 ° Q u i s q u i s c u p i t e d u c a t u r f i e r i cong r u o s t u d i o f o r m a r i debet, 780 s s . o Sodalitas Italica studiis provehendis ad universas nationes reconciliandas. B. P., . a n x i u s p a c i s , g r a t u l a t u r sociis q u i h u i c n o b i l i s t u d i o i n t e n d u n t a t q u e eis e x p o n i t o p u s E c c l e s i a e p r o c o n c o r d i a e t paeificatione populorum, quae est pariter missio E u r o p a e c h r i s t i a n a e , 764 s. I. « D i s s i d i a et conflictus p o p u l o r u m » e x p l i c a n t u r e psychologia et natura cuiuscumque populi, q u a e afficiunt h o m i n e s per o r b e m a d diversas et multiplices propensiones i n d i n a t o s . I n t e r e a s e t i a m religio e s t ponend a . H a e c d u r a l e x h i s t o r i a e i n v i t a t studiosos pacis ad n o v a s vias inveniendas, E c c l e s i a f a v e n t e , n e b e l l a e x u r g a n t , 765 ss. I I . « P r i n c i p i a E c c l e s i a e a d conflictus p r a e c a v e n d o s », 768 : a) R e c o g n i t i o e x s i sistentis legis n a t u r a e c o m m u n i s inter omnes homines et populos, quae est fund a m e n t u m universale cuiuscumque legis et officii. I u s n a t u r a l e , c u i u s n o r m a e v i g e n t inter n a t i o n e s , a n t e c e l l i t a c f i r m a t n o r m a s i u r i s positivi, m i n u e n s c a s u s conflictus : p r o p t e r e a E c c l e s i a i l l u d i n c u l c a t , 771 ss. b) « N u n t i u s a C h r i s t o d a t u s », 7 7 2 . E s t E c c l e s i a e officium n u n t i a r e p a c e m C h r i s t i : « per v e r b u m et d o c t r i n a m », d o c e n d o union e m c r e a t u r a r u m in D e o u n o ; « p e r actionem et vitam », explicando caritatem erga omnes et studium veritatis cuiuscumque o r d i n i s , a t q u e p e r a l i a , u t d o c t r i n a m soc i a l e m c h r i s t i a n a m , q u a r e c o n c i l i a t i o hom i n u m fovetur. B. P. ut coëxsistentia in veritate fiat ominatur, 775. « Sport » V. Institutum Italicum ad ludos corporibus exercendis. Statuta. V. Normae. Stepinac Emus P. D. Card. Aloisius, Archiep. Zagrabiensis. E i , i n o p p i d o K r a s i e c o a c t o , B. P. gratulatur ac vota promit, quinque s a c e r d o t i i l u s t r a c e l e b r a n t i , 764. Studium Theologicum A b b a t i a e O. S. B. Sol e s m e n s i s afficiatur T h e o l o g i c a e F a c u l t a t i c a t h . U n i v e r s i t a t i s A n d e g a v e n s i s , 156. analyticus T Technica ratio hodierna. B. P. a u s p i c a t u r ne m i n u a t dignitatem h u m a n a e personae, sed ad mentis animique rationes se conformet a c f r a t e r n i t a t i f o v e n d a e i n s e r v i a t , 736. Telecommunicationes. Earum cultores B. P. alloquitur, 733, c o m m e m o r a n s simul r a d i o telegraphiam a Gulielmo Marconi abhinc 6 0 a n n o s per v i a s a e r e a s i n v e n i a m e t reg i o n e s a C h r i s t o p h o r o C o l o m b o per v i a s m a r i s d e t e c t a s e o r u m q u e a u d a c i a m e t constantiam exaltat, 333 s. Scientia ac technica ars in dies augent potestatem v i r i u m q u a s C r e a t o r d o n a v i t u n i v e r s o o r b i , 734. T e l e c o m m u n i c a t i o n e s e r u n t p r o g r e s s a s instrumentum d u m m o d o veritati, iustitiae et a m o r i f r a t e r n i t a t i s , a C h r i s t o e d i c t i s , i n s e r v i a n t , 735. U t t e c h n i c a a r s a n i m o a c religioni f a m u l e t u r B. P. auspicatur, 736. Televisio. Cultores eius B. P. alloquitur, 775, i l l u s t r a n s m i r a r a d i o d i f f u s i o n i s l e g e s e t i n s t r u m e n t a , 776, e t e o s d e m h o r t a n s n e illa i n s e r v i a t diffusioni e r r o r i s e t m a l i , sed e c o n t r a f a v e a t diffusioni : 1) doctrin a e in s c h o l i s , 777; 2) c o n i u n c t i o n i s cont u b e r n i i f a m i l i a r i s , 778 ; 3 ) m u t u a e f r a ternitatis atque communitatis populorum, 779; 4 ) b o n i r e l i g i o n i s e o u t o m n e s E v a n g e l i u m a g n o s c a n t , 780. Thomistae. E o s B . P . a l l o q u i t u r : D u m n u l l a inter p h i l o s o p h i a m p e r e n n e m e t scientiar u m investigationem esse potest vera dis c r e p a n t i a , 684 : s e n t e n t i a e q u a e d o c t r i n i s « p o s i t i v i s m i » vel « i d e a l i s m i » n i t u n t u r i a m d e c i d i s s e v i d e n t u r , 6 8 5 : sive q u o a d l e g e s q u a e « m a c r o c o s m u m » et « m i c r o c o s m u m » r e g u n t , 686; s i v e q u o a d « indet e r m i n i s m u m » q u e m a p p e l l a n t , 687 ; s i v e q u o a d q u a e s t i o n e m de « m a t e r i a » et de « energia », de qua fusius disserit B. P. 688-691. « Tisiologia » . E i u s s t u d i u m B . P . c o m m e n d a t ac de eius i n c r e m e n t o in S c h o l a N e a p o l i t a n a h a b i t o g r a t u l a t u r , 830. Tropaeum P r i n c i p i s A p o s t o l o r u m in cryptts v a t i c a n i s , 675. Turpin du Cormier Ioannes B. et Socii. Triquerie Ioannes B., Lhuilier Maria et Sociae, Burin Iacobus, Beati Martyres. Dec r e t u m d e m a r t v r i o , 464, e t d e « t u t o » , 468, pro e o r u m beatificatione. B e a t i r e n u n t i a t u r , 445. U Fdalricus (8.). Eum B„ P. commemorat, 596 s s . Unio Europae, 22, 719 et p o p u l o r u m , 767 s., 779. Unio Europaea de Radiodiffusione. V. Televisio. Universitas Studiorum Catholica Quitensis e r i g i t u r , 419. Urbs Roma. E i u s clerus B. P. a l l o q u i t u r , Index rerum 2 1 2 s s . E i u s christifideles d i e P a s c h a t i s hortatur ut magis ex fide Christi vivant, 283. V Van Roey Emus P. D. Cara. Iosephus Ernestus, Archiep. Mechliniensis. Ei B. P. scribit o b c o n v e n t u m e t o t a B e l g i c a N a t i o n e d e r e c t a .catholica i u v e n u m e d u c a t i o n e p r o v e h e n d a , 607. Verde Emus Card. Alexander. Ei B. P. g r a t u l a t u r n o n a g e s i m u m aetatis a n n u m impienti, 211. Veritas. E i u s s i n c e r a inquisitio e s t i t e r a d u n i o n e m h u m a n a e societatis, 774. Viae ferratae. I i s a d d i c t o s e r o m a n a discriptione B. P. alloquitur, auspicans omnium operariorum unionem in fide et lege Christi, e i s d e m g r a t u l a t u r d e e o r u m s o l l e r t i a et m a g n i animi sensu in munere explend o , e o s q u e h o r t a t u r : I u t u n i t a t e m e t caritatem simul foveant etiam in iuribus e a q u e v i n d i c a n d i s , 5 1 4 ; 2 ° u t solliciti sint ne vita praesens vitae aeternae antepon a t u r , 515; 3 ° u t q u e m q u e l a b o r i s c o m i t e m v o analyticus 911 d i s c o r d e m a d E c c l e s i a e s i n u m s u a v i t e r red u c e r e c o n e n t u r , 516. Vicariatus Apostolici : — dioeceses e f f e c t i : d.e R a n g o o n , 264; de T o u n g o o , d e M a n d a l a y , d e K e n g t u n g , 264; de Salisbury, de Bulawayo, Arcis Victor i a e , 370; d e F i n l a n d i a , 483. — n o v i t e r erecti : T u c u p i t e n s i s , 52 ; de K u w a i t , 204; N o r v e g i a e S e p t e m t r i o n a l i s , 375; d e S a m a r i n d a , 4 8 1 ; <îe A y s é n , 659; R u m b e k e n s i s , 753; S . I o s e p h i d e A m a z o n e s , 755; P a l a v a n e n s i s , 7 5 7 ; C a n t h o e n s i s , 849. — d i s m e m b r a t i : C a r o n e n s i s , 52; S. G e o r g i i , 3 1 6 ; B a n d i e r m a s i n e n s i s , 481; B a h r elG h a z a l e t B a h r el-Gebel, 754; d e P h n o m p e n h , 849. — q u o r u m fines m u t a n t u r : S. G e o r g i i , 153; Balduinopolitanus, 301. — de K o a n g o d e i n c e p s « K i l u i t e n s i s » a p p e l l a n d a , 560. Vigilia Paschalis instaurata. Eius celebratio a d a n n u m p r o r o g a t u r , 48. I n p o s t e r u m servanda, 840. Vocationes religiosae. V. Opus primarium religiosarum vocationum. Von Wüllenweber (S. D.) Maria ab Apostolis. D e c r e t u m i n t r o d u c t i o n i s c a u s a e p r o eius beatificatione, 7 4 2 . Corrigenda in vol. X X X X Y I I (1958) Commentarii Acta Apostolicae Sedis. Pag. 'Pag. pindén., pag. 405 linea 696 858. loco 15, loco Decreti istruzioni legatur: Ajmeren.-Bawalpinden. istituzioni. viget Decretum Multanen.-BawaJ- QUADRAGESIMUMSEPTIMUM VOLUMEN COMMENTARII O F F I C I A L I S «ACTA A P O S T O L I C A E S E D I S » A B S O L V I T U R D I E X X X I M . D E C E M B R I S A . MCMLV T Y P I S P O L Y G L O T T I S VATICANIS