ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM O F F I C I A L E A N N U S XXXXIX - T Y P I S SERIES II - P O L Y G L O T T I S M-DCCCC-LVII VOL. V A T I C A N I S XXIV !.. 1 •-4 7 f 4 •i i An; et vol. X X X X I X 25 Ianuarii 1957 (Ser; II, v. XXIV) - N. 1 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE ACTA PII PP. XII NUNTIUS RADIOPHONICUS UNIVERSIS ORBIS EPISCOPIS ET CHRISTIFIDELIBUS DATUS, PRIDIE PERVIGILIUM NATIVITATIS D. N. IESU CHRISTI, ANNO M C M L V I . Augurio natalizio L'inesauribile mistero del Natale sta per essere annunziato ancora una volta agli uomini della terra, oggi, forse più che mai, assetati di verità e di sicurezza. L'arcano fulgore, che irraggiò nella Notte santa dall'umile culla del Figlio di Maria, ed i cori angelici annuzianti la pace, fatti rivivere nelle anime dallo splendore e dalle melodie dei sacri riti, rinnovano alla presente umanità, delusa da tante fallite speranze, il divino invito a cercare nel mistero di Dio la chiarezza e nelFamore di Lui la vita. Possano tutti gli uomini accogliere il celeste invito, e, con la sincerità fiduciosa dei pastori, cui per primi fu rivelato il mistero del Natale, dirsi reciprocamente : « Andiamo fino a Betlemme, e vediamo questo avveni1 mento che il Signore ci ha fatto conoscere » - La presente generazione come le altre che la precedettero e a cui non mancarono nè il tormento dell'ignorata verità, nè le angosce di terribili eventi, tornerebbe dalla culla del Redentore glorificando e lodando Dio, poiché anche di essa Cristo è l'unico Salvatore. - Sia pertanto questo, diletti figli e figlie, l'augurio natalizio che il Nostro cuore di Padre, amareggiato ma non depresso, intende di esprimervi quest'anno, in cui minacciose procelle sono tornate a sconvolgere gli oriz1 Lue. 2, .15. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 6 zonti della pace. Agli nomini nuovamente atterriti, che scrutano nella notte un lembo di luce e di sereno, tale che acquieti il loro spirito angosciato dalle profonde contraddizioni del presente secolo, Noi additiamo la divina culla di Betlemme, donde riecheggia ancora il vaticinio della sicura speranza : « Erunt prava in directa, et aspera in vias planas », « le vie tortuose diventino diritte e le scabrose diventino piane » . 2 La contraddizione che grava sulla umanità di oggi Senza dubbio il peso di una flagrante contraddizione grava sulla umanità del ventesimo secolo, quasi ferendola nell'orgoglio : da una parte, è la fiduciosa aspettazione dell'uomo moderno, artefice e testimone della « seconda rivoluzione tecnica », di poter creare un mondo di pienezza in beni e in opere, affrancato dalla povertà e dall'incertezza; dall'altra, è l'amara realtà, dei lunghi anni di lutti e di rovine col conseguente timore, in questi ultimi mesi aggravati, di non riuscire a fondare anche soltanto un modesto inizio di durevole armonia e pacificazione. Qualche cosa, dunque, non procede rettamente nell'intero sistema della vita moderna, un essenziale errore deve corrodere la sua radice. Ma dove esso si nasconde? come e da chi può essere corretto? In una parola, riuscir t l'uomo moderno a superare, anzitutto interiormente, l'angosciosa contraddizione, di cui è autore e vittima? Attitudine di fronte ad essa dei cristiani... 1 cristiani sono convinti di poterla vincere, rimanendo saldi sul terreno della natura e della fede, mediante una coraggiosa quanto prudente revisione dei valori in questione, e primariamente di quelli interiori. Il loro realismo, che si estende sull'intero universo e non trascura le esperienze del passato, li persuade che essi non si trovano in condizioni più sfavorevoli dei loro antenati, i quali egualmente con la fede riuscirono a sormontare interiormente le contraddizioni del loro tempo. Essi sono convinti che la stessa odierna contraddizione costituisce la prova della profonda frattura tra la vita e la fede cristiana, e che questo male occorre innanzi tutto sanare. ... e dei senza religione Ben diversa è invece l'opinione di non pochi altri, che, esasperati dalla contraddizione, ma refrattari a rinunziare al sogno della onnipotenza dell'uomo, vorrebbero sottoporre a revisione anche quei valori che 2 Lue. 3, 5. Acta Pii Pp. XII 7 non sono in loro potere, che sfuggono al dominio dell'umana libertà, quali la religione e i diritti naturali. In sostanza, essi stimano ed insegnano che la fondamentale contraddizione del nostro tempo può essere rimossa dall'uomo stesso senza Dio e senza religione. Essa — dicono — non potrà escludersi, finche l'uomo moderno, creatore ed insieme creatura dell'epoca tecnica, non andrà fino in fondo sulla sua nuova strada. E — aggiungono — egli deve persistere nell'opera iniziata di estendere il suo potere sull'essere, senza imporsi limiti e senza riguardo alla religione e all'idea, che da questa deriva, dell'uomo e del mondo. Nel fermarsi in qualche modo a mezza strada, ossia nella ricerca di un qualsiasi compromesso tra religione e mentalità tecnica, essi indicano l'erronea base e la radice della odierna contraddizione. In altre parole, essi rinunziano all'invito del cielo di recarsi a Betlemme, dove l'uomo, soltanto là, può apprendere « ciò eh'è accaduto e che cosa il Signore ci ha fatto conoscere », ossia, la totale ed obiettiva nostra realtà. Ma l'uomo della « seconda rivoluzione tecnica » non può respingere la chiamata di Dio senza inasprire la contraddizione e le sue conseguenze. L'invito alla verità e la promessa della « pace in terra » vale anche per lui. Chinato in adorazione davanti alla culla dell'Uomo-Dio, egli vedrà la totale verità, e quindi l'armonia del suo universo. Nel Figlio di Dio fatto uomo riconoscerà bensì la dignità della natura umana, ma altresì i suoi limiti ; egli riconoscerà che il senso profondo della vita umana e del mondo non riposa su calcolate formule e leggi, ma sul libero fatto del Creatore; egli si persuaderà che soltanto allora possederà veramente « luce » e (( vita », quando si legherà alla verità come a qualche cosa di assoluto, che sfavillò per la prima volta nella sua pienezza a Betlemme. Intorno a questo triplice riconoscimento intendiamo ora d'intrattenrvi. I - DIGNITÀ E LIMITI DELLA NATURA UMANA Conoscenza e accettazione della realtà umana Il primo passo verso il superamento interiore della odierna contraddizione muove dalla conoscenza e accettazione della realtà umana in tutta la sua ampiezza. Sulla strada verso la conquista di questa verità, in cui con pena si cimentò l'antico pensiero, il credente si muove più speditamente, poiché la fede gli spiana il cammino, rimuovendo i pregiudizi e le remore, quali sono la sfiducia dello scettico o il breve respiro del razio- Aota Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nalista, che impediscono ogni avanzamento verso la luce. Con la mente libera ed aperta ad ogni possibile grandezza, il cristiano non ha che da chinarsi alla culla di Betlemme per apprendere la verità sulla natura umana, raccolta, come in una visibile sintesi, nel neonato Figlio di Dio. L'origine, l'essenza, il destino e la storia dell'uomo sono legati a quel'Infante, al fatto stesso della sua nascita tra noi. I vagiti di Lui sono come il racconto della nostra storia, senza la cui cognizione la natura dell'uomo resterebbe un impenetrabile enigma. Forza e debolezza della natura umana Infatti, dinanzi alla culla del Kedentore, il credente conosce la primigenia bontà e la forza dell'uomo, donata per grazia, non dovuta, nella felicità del Paradiso ; medita però anche sulla sua debolezza, che si palesò dapprima nel peccato dei progenitori, e fu poi la dolorosa eredità che lo accompagnò, col flusso incessante di altre colpe, in tutto il successivo cammino in una terra divenuta a lui quasi ostile. La colpa originale Soffermandosi a indagare intorno al suo potere, il cristiano sa che il dominio dell'uomo sopra le cose e le forze della natura, ancora per divina grazia, sarebbe stato esercitato per sè soltanto a benefìcio e non a pericolo della umana società, la cui storia, di nuovo per grazia, si sarebbe iniziata senza oppressione di angustia e di miseria, ma nel libero sviluppo delle forze, tra condizioni favorevoli al più ampio ed alto progresso. Tuttavia l'adoratore del neonato Figlio di Dio sa anche che la colpa originale e le sue conseguenze privarono l'uomo non del dominio sulla terra, bensì della sicurezza nell'esercitarlo, e sa altresì che col decadimento seguito alla prima colpa non andarono distrutte la capacità nè la destinazione dell'uomo di formare la storia, ma che il suo cammino si sarebbe trascinato con penoso avanzamento tra una mescolanza di fiducia e di miseria, di ascesa e di declino, di vita e di morte, di sicurezza e di incertezza, fino all'ultima decisione alle porte dell'eternità. L'opera della redenzione Presso la culla del neonato Figlio di Dio il credente non soltanto scopre il suo passato e le condizioni presenti della sua natura, bensì apprende il suo nuovo destino, opera di un amore infinito, e in che modo egli può riguadagnare le perdute altezze. Egli sa infatti che in quella culla giace l'umano e divino Salvatore, il suo Eedentore, venuto tra gli Acta Pii Pp. XII 9 nomini per sanare le ferite mortali inflitte dal peccato alle loro anime, restituire la dignità della figliolanza divina e conferire le forze della grazia, affinchè superino, se non sempre esteriormente, almeno interiormente, il generale disordine provocato dal peccato d'origine ed aggravato dalle colpe personali. La dignità della natura umana e i suoi limiti Anche quest'intimo superamento, cui è indispensabile la divina grazia, il cristiano lo compie mediante la conoscenza della vera natura umana redenta da Cristo, della sua dignità e dei suoi limiti. Guardatelo all'opera e in che modo egli sa avvalersi di questa conoscenza a guisa di « verità che fa gli uomini liberi » , 3 e come sostegno della vita, ancorché circostanze difficili od anche mortali impediscano il loro esterno superamento. Un cristiano posto in simili condizioni, che sogliono spesso indurre altri a ribellarsi contro la stessa vita, non chiederà, nè desidererà da Dio nulla che non sottoponga all'assoluta sapienza e bontà del volere divino. E, mentre trova ragionevole e giusto che Dio non sia obbligato a creare il migliore di tutti i mondi, trae conforto dal pensiero che lo stesso Dio, quale Padre amorevole, non si lascia prescrivere la misura della grazia e degli altri aiuti agli uomini, se non dall'infinita santità e giustizia della sua sempre benevola volontà, la cui mira è che tutti gli uomini possano in libertà conseguire il loro eterno fine. Come, allora, dovrà comportarsi il credente dinanzi alla penosa contraddizione, che grava sul mondo moderno e di cui testé parlavamo? Benché egli sia nel felice possesso di tutti gli elementi atti a dominarla nel proprio interno, non potrebbe nè dovrebbe esimersi dal contribuire a risollevarla anche esteriormente. Pertanto primo dovere del cristiano sarà di persuadere l'uomo moderno a non considerare la natura umana nè con sistematico pessimismo, nè con gratuito ottimismo, bensì a riconoscere le reali dimensioni del suo potere. Egli inoltre si adopererà di far comprendere ai contemporanei della « seconda rivoluzione tecnica » che essi non hanno bisogno di liberarsi dal peso della religione, per superare la contraddizione, ed anzi per non sentirla più affatto. Al contrario, proprio la religione cristiana pone la contraddizione sotto quella luce, che sa separare il vero dal falso ed offrire, a quanti ne soffrono la stretta, l'unico varco per uscirne senza scosse nè rovine. 3 Cfr. Io. 8, 32. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 10 Falsa concezione del peccato e sue conseguenze... Per adempire questo dovere con illuminata carità, è opportuno che il cristiano conosca più concretamente il modo di pensare dell'uomo detto moderno, tutt'altro che realistico, riguardo al peccato. Coloro, infatti, che non tollerano negli schemi del loro mondo il concetto della colpa originale e dei peccati personali con le loro conseguenze ; non potendo, d'altra parte, trascurare l'esperienza che l'uomo è predisposto anche moralmente a cadere ; ascrivono le perverse inclinazioni soltanto a morbosità, a debolezza funzionale, per sè sanabili. Ed assicurano che, non appena saranno conosciute pienamente le leggi, alle quali l'uomo è sottoposto nei suoi rapporti col mondo circostante e fin nelle profondità della sua anima, si giungerà al completo risanamento delle presenti deficienze. Occorrerà perciò — essi soggiungono — attendere il giorno, in cui dalla piena conoscenza del meccanismo interiore dell'uomo sorgerà l'arte terapeutica atta a guarire le sue morali disposizioni morbose. Come il moderno potere sulla natura esteriore, frutto della conoscenza approfondita delle leggi che la governano, rende jwssibile ogni costruzione tecnica, così non vi è ragione di dubitare che altrettanto successo sarà ottenuto nel regolare il complesso morale dell'uomo. Perchè mai — essi si domandano — soltanto l'uomo dovrebbe rimanere la sola costruzione invincibilmente falsa e irriducibile? ... nel concetto del delitto e della pena... Dì tal modo di falsare la realtà, già fin da ora si raccolgono le deplorevoli conseguenze. La mollezza generalmente lamentata nell'educazione, la eccessiva indulgenza di fronte al delitto, il silenzio sulla colpa e l'avversione all'idea della pena anche giusta, sono le immediate conseguenze di una concezione dell'uomo, nella quale tutto è in sè buono, e tutte le mancanze — si afferma — derivano dal non saper adattare rettamente l'uomo nell'ingranaggio di funzioni, a cui egli col suo mondo circostante è soggetto. ... nelle questioni della vita sociale e statale Il medesimo schema viene dagli stessi fautori applicato altresì alle questioni della vita sociale. Nei problemi angosciosi della moderna democrazia non occorre — a loro avviso — chiamare in causa la coscienza ed il senso morale degli uomini, bensì la loro temporanea incapacità costruttiva, a sua volta frutto della ignoranza e del rifiuto di prendere in Acta Pii Pp. XII 11 seria considerazione la bontà dell'uomo, che è alla fin fine propria di tutti. Pertanto — essi aggiungono — approfondendo sempre più la conoscenza delle norme naturali che dominano l'uomo e il suo mondo, le buone qualità di tutti saranno realmente messe in valore e l'autorità e la responsabilità distribuite su molti, anzi propriamente su tutti. Ciò nondimeno, come comportarsi di fronte alle deficienze che la vita sociale e statale presenta, quali l'anonimità del potere, l'assorbimento dell'individuo nella massa, l'incerto equilibrio tra le forze in giuoco nella società? I seguaci del cosiddetto realismo assicurano che, per escludere tali inconvenienti, basterà inserire il principio della responsabilità personale e dell'equilibrio delle energie nel complesso in certo modo macchinale e puramente funzionale della vita associata. E ripetono : come la più diffusa conoscenza delle leggi e delle funzioni della natura esteriore ha conseguito le più ardite attuazioni tecniche, così, nel campo delle strutture sociali, sarà sufficiente un'accresciuta cognizione delle leggi, che regolano il loro meccanismo, per venire a capo di una perfetta società. Il vero realismo cristiano Ma possono veramente giustificarsi le aspettative fondate sopra una concezione che, mentre si vanta d'essere realistica, dimostra di ignorare la vera natura dell'uomo? È proprio vero che le sue cosiddette predisposizioni al male non sono più che sanabili difetti di un corso normale, non altro che guasti di una macchina o di un apparecchio, che si rimuovono mediante un accresciuto sapere tecnologico? Anche ammettendo, come è vero, che l'uomo risente l'impulso di molti svolgimenti naturali e di complessi funzionali, egli resta tuttavia, ben altrimenti che la materia, la pianta e l'animale, al di sopra di essi, e, pur riconoscendone il senso e l'importanza, sarà sempre il loro signore, che in libera causalità in un modo o in altro li inserisce nel corso degli eventi. L'uomo domina quegli svolgimenti e complessi, perchè è soprattutto una sostanza spirituale, una persona, un soggetto di libera azione ed omissione, e non soltanto il punto d'intreccio nello svolgersi di quei processi naturali. In ciò consiste la sua dignità, ma anche il suo limite. Perciò egli è capace di fare il bene, ma anche il male ; capace di attuare tutte le possibilità e disposizioni positive del suo essere, ma anche di metterle in pericolo. Orbene, appunto questo cimento, che, a causa dei grandi valori in giuoco, ha assunto nel ventesimo secolo proporzioni molto ampie, crea e spiega l'angosciosa contraddizione avvertita dai contemporanei. Non vi è altro Aota Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 12 rimedio per superarla che il ritomo al vero realismo, al realismo cristiano, che abbraccia con la medesima certezza la dignità dell'uomo, ma anche i suoi limiti, la capacità di superarsi, ma anche la realtà del peccato. Il falso realismo nelle sue applicazioni : Nella privata e pubblica moralità, nel campo della educazione... Non così quel falso realismo, di cui desideriamo di accennare qualcuna delle infauste applicazioni. È cosa chiara che esso mina alla radice la privata e pubblica moralità, svuotando di ogni loro valore positivo i concetti di coscienza e di responsabilità, e indebolendo quello del libero arbitrio. Parimente dannose le conseguenze nel campo dell'educazione, come già fin d'ora si può rilevare là ove questa risente l'influsso, più o meno larvato, del falso realismo : scuole che non si propongono affatto, o soltanto subordinatamente, l'intento pedagogico ; genitori ridotti all'incapacità morale di educare rettamente i figli con l'esempio e con la guida ; tutto ciò è anche maggiormente causa del fallimento, oggi apertamente deplorato, nella educazione, che i difetti e gli sbagli, egualmente non trascurabili, dei figli stessi. Come l'uomo maturo, così gli educatori e i fanciulli nella preparazione alla vita, dovrebbero tornare a confessare la realtà del peccato e della grazia, non prestando l'orecchio alle parole di pure e semplici predisposizioni, da cui guarirebbero la medicina e la psicologia. ...nella odierna struttura democratica Una più larga applicazione trova il falso realismo nella odierna struttura democratica, la cui insufficienza, come accennammo, dipenderebbe da semplici difetti delle istituzioni, da attribuirsi alla ancora manchevole conoscenza dei processi naturali e del complesso delle funzioni del meccanismo sociale. Ora anche lo Stato e la sua forma dipendono dal carattere morale dei cittadini, specialmente oggi che lo Stato moderno, nell'alto sentimento delle possibilità tecniche e organizzative, è pur troppo inclinato a sottrarre al singolo, mediante pubbliche istituzioni, il pensiero e la responsabilità per la sua vita. Una democrazia moderna così costituita dovrà dunque fallire dovunque essa non si rivolge più, o non può più rivolgersi, alle singole responsabilità morali dei cittadini. Ma anche se volesse, non sarebbe in grado di farlo con positivo successo, poiché non troverebbe risposta dovunque il senso della vera realtà dell'uomo, la coscienza della Acta PU Pp. XII 13 dignità della natura umana e dei suoi limiti, non sono più vivi-nel popolo. Si cerca di riparare con l'intraprendere grandi riforme istituzionali, non di rado dalle dimensioni troppo ampie o poste su falsi fondamenti ; ma la riforma delle istituzioni non è così urgente come quella dei costumi. La quale, a sua volta, non può essere compiuta che sulla base della vera realtà dell'uomo, quale si apprende con religiosa umiltà dinanzi alla culla di Betlemme. Anche nella vita degli Stati la forza e la debolezza morale degli uomini, i peccati e la grazia, hanno una parte definitiva. La politica del secolo ventesimo non può ignorarlo, nè tollerare che s'insista nell'errore di voler separato lo Stato dalla religione, in nome di un laicismo che non ha potuto essere giustificato dai fatti. II - IL LIBERO ATTO E LA REALTÀ UMANA Il secondo errore del pensiero cosiddetto realistico, che sta alla base della odierna contraddizione, consiste nella pretesa di creare una società completamente nuova, senza preoccuparsi della realtà storica dell'uomo, non che del suo libero atto che la determina, nè della religione che questa libertà nutre e sanziona. È impossibile di prevedere tutte le conseguenze di questo errore; ma la più immediata sarà la distruzione di quella sicurezza, già tanto labile, che il mondo ardentemente brama. / tre valori essenziali : realtà storica, atto libero e religione. - Loro rifiuto da parte del pensiero « realistico ». Il rigetto dei tre valori — realtà storica, atto libero e religione —, quasi zavorra che rallenta o inceppa nel suo corso la nave del moderno progresso, è una conseguenza dell'accennato atteggiamento di quel pensiero realistico, che non ammette limiti al potere dell'uomo, tratta ogni cosa con metodo tecnico, nutre intiera fiducia nel sapere tecnologico. L'uomo creatore indipendente, con metodo tecnico, di una nuova società La prerogativa della umanità della presente epoca tecnica — così si afferma — consiste nel poter costruire sempre di nuovo la società con quel progressivo sapere tecnologico e senza il bisogno di prendere lezioni dal passato. Questo anzi, con i pregiudizi d'ogni genere, ma specialmente religiosi, indebolirebbe la fiducia e ne raffredderebbe l'impulso costruttivo. L'uomo moderno, consapevole e orgoglioso di vivere in questo mondo come in una casa che egli, ed egli solo, costruisce, si aggiudica la f un- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 14 zione di creatore. Ciò che una volta fu, non l'interessa, nè l'arresta. Tutto il mondo diviene per lui un laboratorio, ove egli collega con stretta concatenazione matematica sempre di nuovo le forze della natura, le distribuisce dosandole, forma e preordina gli eventi. Senza dubbio vi sono ancora reazioni ; vi sono ancora fatti, in cui la natura sembra resistere alla volontà e ai piani dell'uomo, e addita un tutto, che soltanto a costo di serie conoscenze, se non proprio di cataclismi, può essere scomposto negli ultimi elementi. Quindi non è da meravigliare che l'uomo moderno, nell'accostarsi alla vita sociale, lo faccia col gesto del tecnico che, dopo di aver decomposto una macchina nei suoi primissimi elementi, si accinge a ricostruirla secondo un modello suo proprio. Ma trattandosi di realtà sociali, la sua brama di creare cose del tutto nuove s'imbatte in un ostacolo insormontabile, ossia, nella stessa società umana con i suoi ordinamenti consacrati dalla storia. La vita sociale infatti è qualche cosa venuta all'essere lentamente con molti travagli, e quasi per successive stratificazioni dei contributi positivi arrecati dalle precedenti generazioni. Solo appoggiando le nuove fondamenta sopra questi solidi strati, è possibile. costruire ancora qualche cosa di nuovo. Il dominio della storia sopra le realtà sociali del presente e del futuro è dunque incontestabile, nè può essere negletto da chi voglia porvi mano per migliorarle o adattarle ai nuovi tempi. Ma i pretesi realisti, nell'intento di superare ad ogni costo la resistenza della realtà storica, rivolgono il loro zelo di distruzione alla religione, colpevole, secondo loro, di aver creato e di voler mantenere in vita tutto il passato, e particolarmente le sue forme più scadenti ; rea soprattutto di consolidare le idee sociali dell'uomo entro schemi assoluti, quindi immutabili. Essa costituisce dunque un ingombro sul cammino del futuro, ed è perciò da* rimuovere. La religione cristiana dinanzi al presente e all'avvenire della umana società Senza dubbio la, religione cristiana riconosce e rispetta il dominio della storia sul presente e l'avvenire della umana società, perchè tutto ciò che è vera realtà, il credente non può ignorarlo nè respingerlo. Egli sa che non un evento svolgentesi secondo necessità meccaniche è a fondamento della umana realtà e società, ma la libera e sempre benevola azione di Dio, e la libera azione degli uomini, un'azione animata da amore e da fedeltà dovunque essi seguono l'ordinamento di Dio. Così nella culla di Be- Acta PU Pp. XII 15 tlemme il senso profondo della storia dell'uomo, passato e futuro, diviene realmente corporeo ed abbraccia il suo, quantunque triste, presente, che il cristiano affronta con la consolante convinzione della sicurezza. La sicurezza e i suoi fondamenti La sicurezza ! La più viva aspirazione dei contemporanei ! Essi la chiedono alla società e ai suoi ordinamenti. Ma i pretesi realisti di questo secolo hanno dimostrato di non essere in grado di darla, proprio perchè si vogliono sostituire al Creatore e farsi arbitri dell'orientamento della creazione. La religione e la realtà del passato insegnano invece che le strutture sociali, come il matrimonio e la famiglia, la comunità e le comunanze professionali, l'unione sociale nella proprietà personale, sono cellule essenziali, che assicurano la libertà dell'uomo, e con ciò il suo ufficio nella storia. Sono pertanto intangibili, e la loro sostanza non può essere soggetta ad arbitraria, revisione. La società umana e il suo supremo Ordinatore Chi davvero cerca libertà e sicurezza, deve restituire la società al suo vero e supremo Ordinatore, persuadendosi che soltanto il concetto di società derivante da Dio lo protegge nelle sue più importanti imprese. L'ateismo teorico od anche pratico di coloro che idolatrano la tecnologia e il processo meccanico degli eventi, finiscono necessariamente per diventare nemici della vera libertà umana, poiché essi trattano con l'uomo come con le cose inanimate in un laboratorio. Queste considerazioni sono meno estranee e lontane dalla concretezza di quanto possono sembrare. Ci auguriamo pertanto che vengano accolte là, ove si pensa all'elevamento dei territori poco sviluppati, delle cosidette aree depresse. È certamente lodevole la sollecitudine per migliorare le strutture sociali esistenti e suscettive di miglioramento ; ma sarebbe un errore svellere l'uomo, sotto l'influsso della tecnica e della organizzazione moderna, da tutte le tradizioni. Quasi piante strappate al loro ambiente e trasferite in clima ostile, questi uomini si troverebbero crudelmente isolati, per poi cadere forse vittime di idee e di tendenze che, in sostanza, nessuno può volere. 16 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Armonia fra il dinamismo delle riforme e la statica delle tradizioni, Vatto libero e la comune sicurezza In tal modo il rispetto verso quanto la storia ha prodotto è il segno della genuina volontà di riforme e la garanzia del loro felice successo. Esso vale per la storia, come quel regno di umana realtà, in cui l'uomo sociale deve occuparsi non solo con le forze della natura, ma anche con sè stesso. Responsabile, com'esso è, dinanzi a quelli che furono e che saranno, è stato dato a lui l'incarico di modellare incessantemente la vita comune, ove è sempre una evoluzione dinamica per mezzo dell'azione personale e libera, ma senza togliere la sicurezza che si ha nella società e con la società, e ove, d'altra parte, è sempre un certo fondo di tradizione e di statica per salvaguardare la sicurezza, senza però togliere da parte della società l'azione libera e personale dell'individuo. In tal modo l'uomo tesse la sua storia, ossia coopera con Dio nell'attuazione di una realtà degna del suo soggetto ed insieme del disegno del Creatore. É un ufficio altrettanto elevato quanto arduo, che soltanto colui, che comprende ciò che è storia e libertà, potrà adempiere felicemente, armonizzando il dinamismo delle riforme con la statica delle tradizioni, l'atto libero con la comune sicurezza. Il cristiano, che si prostra dinanzi alla culla di Betlemme, ne comprende pienamente la necessità e la gravità, ma dalla medesima culla trae la luce e la forze, per assolvere degnamente l'alto incarico. I I I - LA TE RITA ASSOLUTA LUCE E VITA DELL'UOMO La libertà e la responsabilità personale, la socievolezza e l'ordinamento sociale, il beninteso progresso sono dunque valori umani, perchè l'uomo li attua e ne trae vantaggio, ma anche religiosi e divini, se si guarda la loro sorgente. Contrasti nel campo religioso Ora l'intimo fondamento di questi valori si è voluto infrangere e far dimenticare nei tempi moderni dalla società, anche in Occidente, in nome del laicismo, della vana autosufficienza dell'uomo. Si è così pervenuti a questa singolare condizione, che non pochi uomini della vita pubblica, privi essi stessi di vivo sentimento religioso, per il bene comune vogliono Acid PU Pp. XII 17 e debbono difendere quei valori fondamentali, che tuttavia soltanto nella religione e in Dio hanno la loro sussistenza. 1 pretesi realisti non amano riconoscere tale affermazione, ed anzi tanto più incolpano la religione di tramutare in lotta religiosa ciò che non sarebbe se non un contrasto nel campo politico ed economico. Essi dipingono vivamente il terrore e la crudeltà delle antiche guerre di religione, per far credere che gli odierni conflitti fra l'Occidente e l'Oriente sono invece inoffensivi, e che basterebbe soltanto da ambedue le parti un poco più di senso pratico per ottenere l'acquietamento di interessi economici e di concreti rapporti di potenza politica. Il richiamarsi a valori assoluti falsifica — essi dicono —infaustamente il reale stato di cose, attizza le passioni e rende più difficile il cammino verso una pratica e ragionevole unione. Tendenze nocive Noi da parte Nostra, come Capo della Chiesa, abbiamo evitato al presente, come in casi precedenti, di chiamare la Cristianità ad una crociata. Possiamo però richiedere piena comprensione del fatto che, dove la religione è un vivo retaggio degli antenati, gli uomini concepiscano la lotta, che viene loro dal nemico ingiustamente imposta, anche come una crociata. Ma ciò che per tutti affermiamo, di fronte al tentativo di far apparire inoffensive alcune tendenze nocive, è che si tratta di questioni concernenti i valori assoluti dell'uomo e della società. Per la Nostra grave responsabilità non possiamo lasciare che questo si nasconda nella nebbia degli equivoci. Colloqui ed incontri Con profondo rammarico dobbiamo a tal proposito lamentare l'appoggio prestato da alcuni cattolici, ecclesiastici e laici, alla tattica dell'annebbiamento, per ottenere un effetto da essi stessi non voluto. Come si può ancora non vedere che questo è lo scopo di tutto quell'insincero agitarsi, che va sotto il nome di « colloqui » ed (( incontri »? A che scopo, del resto, ragionare senza un comune linguaggio, o com'è possibile d'incontrarsi, se le vie divergono, se cioè da una delle parti ostinatamente si respingono e si negano i comuni valori assoluti, rendendo quindi inattuabile ogni (( coesistenza nella verità »? Già per il rispetto del nome cristiano si deve desistere dal prestarsi a quelle tattiche, poiché, come ammonisce l'Apostolo, è inconciliabile il volersi assidere alla mensa di 4 Dio e a quella dei suoi nemici. E se ancora si dessero spiriti irreso4 Cfr. 1 Cor. 10, 21. 2 - ACTA, vol. X X I V , n. 1. — 25-1-1957. 18 Aota Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale luti, nonostante la dolorosa testimonianza di un decennio di crudeltà, il sangue teste versato e la immolazione di molte vite offerte da un popolo martoriato, dovrebbe finalmente persuaderli. Occorre tuttavia — si osserva — non tagliare i ponti, bensì mantenere le mutue relazioni. Ma per questo basta pienamente ciò che gli uomini responsabili dello Stato e della politica credono di dover fare in contatti e rapporti per la pace della umanità, e non per particolari interessi. Basta quel che la competente Autorità ecclesiastica stima di dover compiere, per ottenere il riconoscimento dei diritti e della libertà della Chiesa. La causa della pace Se la triste realtà Ci costringe a stabilire con chiaro linguaggio i termini della lotta, nessuno può onestamente muoverci il rimprovero quasi di favorire l'irrigidimento dei fronti opposti, e ancor meno di esserCi in qualche modo allontanati da quella missione di pace che deriva dal Nostro Apostolico Ofiicio. Se tacessimo, ben più dovremmo temere il giudizio di Dio. Rimaniamo fermemente legati alla causa della pace, e Dio solo sa quanto brameremmo di poterla annunziare pienamente e lietamente con gli Angeli del Natale. Ma appunto per salvarla dalle presenti minacce, dobbiamo indicare dove si cela il pericolo, quali sono le tattiche dei suoi nemici e ciò che li addita per tali. Non altrimenti il neonato Figlio di Dio, bontà infinita Egli stesso, non esitò a tracciare chiare linee di separazione e ad affrontare la morte per la verità. Noi siamo persuasi che anche oggi, di fronte ad un nemico risoluto ad imporre, in un modo o nell'altro, a tutti i popoli una particolare e intollerabile forma di vita, soltanto l'unanime e forte contegno di tutti gli amanti della verità e del bene può salvare la pace, e la salverà. Sarebbe un fatale errore ripetere ciò che in una simile contingenza avvenne negli anni che precedettero il secondo conflitto mondiale, quando ognuna delle nazioni minacciate, e non soltanto le più piccole, cercò di salvarsi a spese delle altre, quasi facendosene scudo, e anzi cercando di trarre dalla altrui angustia vantaggi economici e politici assai discutibili. L'epilogo fu che tutte insieme vennero travolte nella conflagrazione. La solidarietà dell'Europa come uno dei mezzi per la pace del mondo Pertanto una concreta esigenza di quest'ora, uno dei mezzi per assicurare a tutto il mondo la pace e un fruttuoso retaggio di bene, una forza che abbracci altresì i popoli dell'Asia e dell'Africa, il Medio Oriente e la Palestina coi Luoghi Santi, è rinsaldare la solidarietà dell'Europa. Acta Pii Pp. XII 19 Questa però non si convalida, finche non tutte le nazioni associate comprendano che le sconfitte politiche ed economiche delle une, a lungo andare, in nessuna parte del mondo possono risultare veri guadagni per le altre. Non si convalida, riguardo alla formazione dell'opinione pubblica, se, nell'ora del comune pericolo, la critica dell'azione degli uni, anche quando è in sè giustificata, viene espressa dagli altri con tali vedute unilaterali, da far dubitare che esista ancora un qualsiasi vincolo di solidarietà. Giammai non può farsi una buona politica col solo sentimento; tanto meno la vera politica di oggi coi sentimenti di ieri e di ieri l'altro. Sotto un simile influsso non sarebbe possibile di giudicare rettamente su talune considerevoli questioni, come il servizio militare, le armi, la guerra. Il servizio militare, le armi e la guerra La condizione odierna, che non ha riscontri nel passato, dovrebbe pur essere chiara a tutti. Non vi è ormai più luogo a dubitare circa le mire e i metodi che stanno dietro ai carri armati, quando questi irrompono fragorosamente da seminatori di morte oltre i confini, per costringere popoli civili ad una forma di vita da essi esplicitamente aborrita ; quando, bruciando, per così dire, le tappe di possibili trattative e mediazioni, si minaccia l'uso delle armi atomiche per il conseguimento di concrete esigenze, siano esse giustificate o no. È manifesto che nelle presenti circostanze può verificarsi in una Nazione il caso, in cui, risultato vano ogni sforzo per scongiurarla, la guerra, per difendersi efficacemente e con speranza di favorevole successo da ingiusti attacchi, non potrebbe essere considerata illecita. Se dunque una rappresentanza popolare e un Governo eletti con libero suffragio, in estremo bisogno, coi legittimi mezzi di politica estera ed interna, stabiliscono provvedimenti di difesa ed eseguiscono le disposizioni a loro giudizio necessarie, essi si comportano egualmente in maniera non immorale, di guisa che un cittadino cattolico non può appellarsi alla propria coscienza per rifiutar di prestare i servizi e adempiere i doveri fìssati per legge. In ciò Ci sentiamo pienamente in armonia coi Nostri Predecessori Leone X I I I e Benedetto XV i quali mai non negarono quell'obbligo, ma profondamente lamentarono la sfrenata corsa agli armamenti e i pericoli morali della vita nelle caserme, e additarono quale efficace rimedio, come anche Noi facciamo, il disarmo generale. 5 5 Cfr. Leonis XIII Acta vol. X I V , Romae 1895, pag. 210; Arch degli Affari Eccl. Straord., Nota del Card. Gasparri, Segr. di Stato di Benedetto XV al Primo Ministro dei Regno Unito della Gran Bret. e d'Irlanda, 28 Settembre 1917. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 20 Le norme morali e le esigenze della coscienza Vi sono dunque casi e momenti nella vita delle nazioni, in cui soltanto il ricorso a principi superiori può stabilire chiaramente i confini tra il diritto e il torto, tra il lecito e l'immorale, ed acquietare le coscienze di fronte a gravi risoluzioni. È pertanto consolante che in parecchi Paesi, negli odierni dibattiti, gli uomini parlino della coscienza e delle sue esigenze. Essi mostrano di non aver dimenticato che la vita sociale in tanto si salva dal caos, in quanto si lascia sorreggere da norme assolute e da un fine assoluto ; essi implicitamente condannano coloro che credono di poter risolvere le questioni di convivenza umana sulla base di buone forme esteriori e con uno sguardo pratico che mira ad agire secondo che nei singoli casi si trova l'interesse e la potenza. Benché il programma, che è alla base delle Nazioni Unite, si prefìgga il conseguimento dei valori assoluti nella convivenza dei popoli, il recente passato ha però mostrato che il falso realismo riesce a prevalere in non pochi suoi membri, anche quando si tratta di ristabilire il rispetto a quei medesimi valori, apertamente calpestati, della umana società. Lo sguardo unilaterale, che tende ad operare nelle varie circostanze solo secondo l'interesse e la potenza, riesce a far sì che i casi di accuse per disturbo alla pace vengano trattati assai diversamente, e che in tal guisa il differente peso, che a questi casi, presi individualmente, spetta alla luce dei valori assoluti, senz'altro si perverta nel suo contrario. I/autorità delle Nazioni Unite Nessuno aspetta o richiede l'impossibile, neppure dalle stesse Nazioni Unite ; ma si sarebbe potuto attendere che la loro autorità avesse avuto il suo peso, almeno mediante osservatori, nei luoghi in estremo pericolo per i valori essenziali dell'uomo. Per quanto sia degno di riconoscimento che F ONU condanni violazioni gravi dei diritti degli uomini e d'intieri popoli, si potrebbe tuttavia desiderare che in simili casi a Stati, i quali rifiutano perfino l'ammissione di osservatori, — dimostrando in tal modo di avere della sovranità dello Stato un concetto che mina i fondamenti stessi dell'ONU, — non sia permesso l'esercizio dei loro diritti di membri dell'Organizzazione medesima. Questa dovrebbe avere anche il diritto e il potere di prevenire ogni intervento militare di uno Stato in un altro, che si intendesse di effettuare sotto qualsiasi pretesto, non meno che di assumere con sufficiènti forze di Polizia la tutela dell'ordine nello Stato minacciato. Acta Pii Pp. XII 21 II disarmo generale e i nuovi metodi di controllo Se accenniamo a questi lati manchevoli, è perchè desideriamo di vedere rinvigorita l'autorità dell'ONU, soprattutto per il conseguimento del disarmo generale, che Ci sta tanto a cuore, e sul quale già altre volte parlammo. Infatti, solamente nell'ambito di una Istituzione come quella delle Nazioni Unite l'impegno dei singoli Stati a ridurre gli armamenti, e specialmente a rinunziare alla produzione e all'impiego di determinate armi, potrà essere concordato e tramutato in stretto obbligo di diritto internazionale. Parimente solo le Nazioni Unite sono al presente in grado di esigere l'osservanza di questo obbligo, assumendo l'effettivo controllo degli armamenti dei singoli, senza esclusione di alcuno. Il suo esercizio mediante l'osservazione aerea, mentre evita gl'inconvenienti cui potrebbe dar luogo la presenza di commissioni straniere, assicura l'effettivo accertamento della produzione e consistenza bellica con relativa facilità. Ha invero quasi del prodigioso ciò che la tecnica ha saputo ottenere in questo campo. Disponendo infatti di obiettivi di bastevole apertura angolare e luminosità, è possibile ora fotografare, da diversi chilometri di altezza e con sufficiente abbondanza di particolari, oggetti che si trovano sulla superficie della terra. Il progresso scientifico, la moderna tecnica meccanica e fotografica sono riusciti a costruire macchine da presa, che hanno raggiunto una singolare perfezione in tutti gli aspetti; le pellicole sono state portate a un grado di sensibilità e di finezza di grana così elevato, da rendere possibili ingrandimenti di molte centinpia di volte. Tali macchine, montate su aerei, che vanno a una velocità prossima a quella del suono, possono automaticamente eseguire migliaia di riprese, in modo che centinaia di migliaia di chilometri quadrati vengono esplorati in un tempo relativamente breve. Gli esperimenti condotti in questo campo hanno dato risultati di importanza eccezionale, permettendo di mettere in evidenza fabbricati, macchine, singole persone e oggetti esistenti sul suolo ed anche almeno indirettamente nel sottoterra. Il complesso delle ricerche eseguite ha mostrato come sia molto difficile di poter mascherare un movimento di truppe o di mezzi corazzati, vasti depositi di armi, importanti complessi industriali a scopi bellici. Se la ricerca potesse avere carattere permanente e sistematico, si potrebbero mettere in rilievo particolari molto minuti, in guisa da offrire una solida garanzia contro eventuali sorprese. Accettare il controllo ; ecco il punto cruciale da superare, dove ogni nazione dimostrerà la sua sincera volontà di pace. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 22 La volontà di pace La volontà di pace : sommo pregio dell'uomo libero, inestimabile tesoro della presente vita, essa è frutto dello sforzo degli uomini, ma è anche un prezioso dono di Dio ! Il cristiano lo sa, poiché lo ha appreso alla culla del neonato Piglio di Dio, sulla cui verità e sopra i cui comandamenti, supremi valori assoluti, ogni ordine è fondato, da essi custodito e reso fecondo in opere di progresso e di civiltà. La luce e la vita del mistero natalizio. - I soccorsi alla oppressa Ungheria Ci si consenta, infine, un'ultima esortazione. Ci consola vivamente il pensare al commosso e generoso comportamento verso l'oppressa Ungheria da parte di tutti i Nostri diletti figli, di organizzazioni di soccorso, di intiere nazioni, ed anche della stampa onesta. Siamo altresì persuasi che tutti gli animi bennati non cesseranno di pregare e di sacrificarsi per alleviare le tristi condizioni di quel popolo martoriato. Vi sono già molti sulla terra, che nelle sconvolte vicende degli ultimi decenni hanno sperimentato di persona che cosa è la miseria. Come potrebbero rimanere indifferenti dinanzi all'indigenza altrui? E come potrebbero coloro, che vivono agiatamente, restare insensibili alla povertà dei loro prossimi? Ma insieme con la vostra carità ridondino soprattutto sugli sventurati la (( luce » e la « vita » del mistero natalizio. L'una e l'altra sono donate in Cristo, e questa grazia e questa pace, questa fiducia in Dio, che restaurerà ogni giustizia e prenderà ogni sacrificio, non potrà esser loro tolta da alcun umano potere. Ed ora, su quanti Ci ascoltano, e specialmente sui sofferenti, sugli umili, sui poveri, su coloro che patiscono persecuzione a causa della giu6 stizia, scenda, auspicio delle grazie divine, la Nostra Apostolica Benedizione. c Cfr. MATTH. 5, 10. Acta Pii Pp. XII NUNTIUS SCRIPTO 23 DATUS IIS QUI INTERFUERUNT COETUI TERTIO EX UNIVERSA FOEDERATIONE INTERNATIONALI IUVENUM AB ACTIONE CATHOLICA, ROMAE HABITO. La troisième Assemblée Générale de la Fédération Internationale de la Jeunesse Catholique, qui se tient prochainement à Eome, Nous offre une occasion que Nous saisissons avec joie d'adresser à ses dirigeants et aux délégués de divers pays qui doivent y participer Nos encouragements et Nos vœux paternels. Nous le faisons d'autant plus volontiers que vous représentez à Nos yeux, chers jeunes, la foule innombrable de Nos fils de toutes nations qui, animés d'une même foi et d'un même zèle pour la cause de Dieu, militent au sein des organisations catholiques de jeunesse ou portent dans le silence le témoignage, parfois héroïque, de leur fidélité au Seigneur. Les uns et les autres sont la fierté de l'Eglise ; mais ils sont aussi, dans le monde, l'espoir de la génération nouvelle. Rarement, en effet, génération fut atteinte par d'aussi profonds et vastes remous qui soulèvent les peuples, ébranlent les civilisations, déchaînent les passions et sapent les valeurs les plus sacrées de la morale et de la religion. Comment ne serionsNous pas saisi de compassion à la pensée de tant de jeunes d'aujourd'hui, qui, « comme des brebis sans berger », grandissent dans l'inquiétude et le doute ou sont livrés sans defense à l'emprise des propagandes mensongères? Comme cadre de votre activité, les Statuts de votre Fédération prévoient à juste titre que chaque Organisation nationale et les divers Mouvements spécialisés jouissent, pour leur apostolat, d'une réelle liberté d'action sous l'autorité des Pasteurs responsables. Mais, plus encore que ces légitimes et nécessaires franchises, aimez, chers fils, les liens fraternels qui vous rassemblent, au sein de la grande famille catholique, pour un même service de l'Eglise. Ravivez en vos âmes la conscience de votre commune appartenance au Corps du Christ, dont vous êtes les membres ; ayez ensemble le sens de l'honneur catholique, fait d'amour et d'admiration pour notre Mère, la sainte Eglise, et appliquez-vous d'un cœur unanime à étendre dans le monde son action salvatrice ; nourrissez et développez en vos esprits, par une généreuse application à l'étude de la Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 24 foi, l'intelligence du mystère chrétien, tel que vous aimez le proclamer par le chant du Credo ; en un mot, gardez, comme la perle précieuse de l'Evangile, le « sentire cum Ecclesia », qui vous unit tous autour du Vicaire du Christ et vous met à l'abri d'une périlleuse dispersion de forces. En un temps où les nationalismes s'exacerbent dangereusement, cette union fraternelle des jeunes catholiques, — dans le respect de l'attachement de chacun à sa patrie, à sa race, à sa culture, — est pour Notre cœur de Père un précieux réconfort. N'est-on pas en droit d'y voir un puissant moyen de guérir les plaies des guerres, de réconcilier et de pacifier les peuples? En un siècle, surtout, si cruellement marqué par une lutte gigantesque contre la religion, quelle lumineuse espérance fait luire cette volonté commune de jeunes gens de toutes nations, qui entendent proclamer, par leur vie et leur action, les droits souverains de Dieu : « car c'est de lui, par lui et pour Lui que toutes choses existent ! 1 Telles sont les perspectives qui orienteront les travaux de votre prochaine Assemblée, et notamment l'examen du thème principal d'étude : l'éducation à la vie spirituelle et ses relations avec la vie professionnelle et la culture moderne. Déjà, dans Notre allocution aux jeunes filles de la Fédération mondiale catholique, Nous leur avions donné sur ce point, il y a peu de mois, de paternelles directives qui peuvent aujourd'hui encore guider vos propres recherches. Nul doute que l'exacte fidélité aux devoirs de la vie spirituelle, que Nous ne saurions trop vous recommander, ne vous engage sur la voie d'un apostolat fécond au service de vos frères dans le milieu où la Providence vous aura placé : « N'est-ce pas, disions-Nous récemment, le Seigneur qui se rend alors présent en chacun de ses membres?... Jeter sur le monde un regard identique au sien, partager les intentions qui l'animaient, son désir immense de rédemption, telle est la démarche spontanée de qui vit en lui et par lui » . 2 Dieu veuille enfin exaucer l'instante prière qui monte de Nos lèvres, tandis que Nous vous adressons ce Message, chers fils. Qu'il daigne appeler à ce plus haut service, qu'est le sacerdoce, un nombre toujours plus grand d'entre vous, car, en tous lieux, la moisson est immense, qui attend les ouvriers apostoliques ! Et comment des fils aimants de l'Eglise, ouverts aux besoins du monde, formés dès l'adolescence à la vie spirituelle, ne répondraient-ils pas généreusement à l'appel d'En-Haut? 1 Rom. 11, 36. 2 Discours à Rinascita Cristiana, O. R. 8 novembre 1956. Acta PU Pp. XII 25 C'est en formulant ce vœu que, d'un cœur paternel, Nous vous accordons à tous, dirigeants, aumôniers et membres de la Fédération Internationale de la Jeunesse Catholique, Notre Bénédiction Apostolique. Du Vatican, le 4 décembre 1956. P I U S PP. II - ALLOCUTIO Iis qui interfuerunt Consilio Foederationis internationalis Catholicorum Virorum, Romae habito. * C'est avec plaisir, Messieurs, qué Nous accueillons le Conseil de la Fédération Internationale des Hommes Catholiques, « Unum Omnes », actuellement réuni à Rome. Depuis la première Assemblée Générale tenue en cette ville pendant l'Année Sainte, avec la participation de 20 nations différentes, d'heureux développements sont venus manifester la vitalité et l'importance de votre Fédération. Le nombre des pays représentés se trouve doublé en six ans, spécialement par l'accession d'organisations du continent américain. Nous souhaitons que l'universalité devienne complète, et que bientôt les chrétientés d'Asie et d'Afrique, où fleurit déjà une jeune et vigoureuse Action Catholique, soient également représentées au sein de la grande famille. Les paroles mêmes du Seigneur, que vous avez prises pour titre et pour devise, rappellent que l'unité visible des chrétiens vivant intensément leur foi constitue un apostolat massif, s'il est permis d'employer ce mot, un vaste témoignage qui s'impose et qui oblige toutes les âmes de bonne volonté à de salutaires réflexions. Mais, soucieux de donner à votre union toute l'eíñcacité qui résulte d'efforts méthodiquement concertés, vous cherchez à « favoriser les contacts entre les Associations nationales affiliées pour leur permettre, dans un esprit de charité fraternelle, de se mieux connaître, de s'entr'aider, de mettre en commun les études et les expériences réalisées par chacune d'elles, de collaborer, dans le respect mutuel des formes que revêt leur action d'apostolat sur le plan national » . 1 - Les Assemblées générales que vous avez tenues successivement * Die 8 Decembris mensis a. 1956. 1 Status, art. IV, a. Aota Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale .26 tous les deux ans à Borne, Madrid et Paris ont permis de constater les fruits de ce programme. En avril prochain vous comptez vous réunir en Hollande pour étudier deux vastes thèmes également importants : d'une part, les devoirs des catholiques dans la vie civique, syndicale et politique, d'autre part, les problèmes de synthèse, paroisse, milieu et profession. Yos échanges précédents vous ont en effet révélé les progrès souhaitables sur ces divers points, et Nous avons tout lieu d'espérer que la confrontation de réflexions et de réalisations, qui se poursuivent ainsi avec grande loyauté et générosité à l'échelle mondiale, apportera aux diverses associations nationales le réconfort d'une plus grande lumière et d'exemples encourageants. Avec patience et compétence vous réunissez l'information étendue et sûre, nécessaire pour entreprendre les actions de longue haleine qui doivent être les vôtres ; c'est ainsi, par exemple, que vous suivez attentivement les questions familiales, car la famille est la cellule de la chrétienté, comme elle est l'élément vital de la société naturelle ; le père doit y exercer son rôle de chef, il doit pouvoir donner à ses enfants l'éducation conforme à ses convictions religieuses, et jouir dans la vie civile d'une autorité proportionnée à son importance réelle. De là découlent de multiples problèmes concernant le travail, l'habitation, le rôle de la femme, problèmes sur lesquels les hommes d'Action Catholique ont à prendre position et à mener campagne courageusement avec méthode et unanimité. Appliqués à; des tâches d'apostolat général, vous rencontrez à vos côtés d'autres formes d'Action Catholique, lesquelles ont pour centre d'intérêts une paroisse, un milieu, une profession, une œuvre. Chacune a ses méthodes, et cette légitime diversité doit être respectée. L'uniformité n'est ni possible, ni souhaitable, car elle ne correspondrait ni à la variété des situations ni à la vérité des ressources matérielles et humaines. U est bon toutefois que la répartition des efforts soit judicieusement organisée, et cela suppose de la part de tous les vertus chrétiennes d'humilité et de renoncement, afin que le zèle indiscret de certains ne fasse pas obstacle aux entreprises des autres. Et cela sera d'autant plus facile que chaque groupe se tiendra en liaison plus habituelle et plus filiale avec les représentants de l'Eglise, qui ont charge d'orienter et d'utiliser leur activité désintéressée. « Il y a, dit Saint Paul, diversité de dons spirituels, mais c'est le même Esprit; diversité aussi de ministères, mais c'est le même Seigneur ; diversité encore d'opérations, mais c'est le même 2 Dieu qui opère tout en tous » . Il vous appartient de promouvoir par 2 ./ Cor. 12, 4-6. Acta Pii Pp. XII 27 vos assemblées générales, vos conseils fédéraux (votre bulletin et tous les moyens collectifs et personnels cet esprit catholique de large collaboration, de compréhension et de discipline, qui permettra aux organisations nationales de déployer une action concordante, d'où il résultera que, s'appuyant les unes sur les autres, elles acquerront une puissance et un rayonnement beaucoup plus grands, Votre Fédération occupe une place importante dans les Organisations Internationales, et à ce titre elle exerce également son influence dans les Organismes Internationaux Officiels. C'est là principalement que vous pouvez vous faire les promoteurs d'une paix conforme aux principes chrétiens, qui surmonte les particularismes, triomphe de certaines passions nationalistes, tout imprégnées de rancune, de jalousie et d'orqueil. Efforcez-vous donc par tous les moyens à votre disposition de créer entre les peuples un climat de confiance, de compréhension, d'organiser leur collaboration sur une base de fraternité et de service mutuel. Nous vous félicitons en particulier de l'intérêt, que vous portez à vos nombreux frères chrétiens persécutés, spécialement en Europe et en Asie. Vous les soutenez de vos prières; vous protestez en leur faveur au nom de la justice et du droit des gens; vous profitez enfin de leur exemple de fidélité héroïque au Christ et à l'Eglise. Leur sacrifice, uni à celui du Sauveur, est encore plus précieux aux yeux de Dieu que le zèle des apôtres; et c'est de lui que Nous espérons, au jour de la miséricorde, le retour à l'unité de peuples entiers, aujourd'hui écrasés et séparés violemment de l'unique bercail préparé par le bon Pasteur. Hors de l'Eglise, en effet, pas d'unité profonde et durable. Voilà pourquoi votre tâche est si belle et si pressante. Favoriser l'harmonie entre le monde moderne et l'Eglise, mettre avec une abnégation profonde son travail au service du Royaume de Dieu ; voilà une oeuvre digne des plus nobles cœurs. La foi et la charité, qui vous font voir Dieu dans les hommes, soutiennent votre effort, et Nous prions le Père des cieux de la bénir et de la faire fructifier. C'est dans ce but et comme gage de Notre paternelle affection, que Nous vous accordons de grand cœur, chers fils, à vous et à vos familles, à votre Fédération et à tous ses membres, Notre plus large et plus profonde Bénédiction Apostolique. Aota Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 28 LITTERAE APOSTOLICAE I BEATA M A R I A V I R G O I M M A C U L A T A CAELESTIS SANCTO I O S E P H E I U S D E M DIOECESIS PATRONA AEQUE PRINCIPALIS CUM SPONSO, O P I F I C U M PATRONO, TOTIUS RESISTENTIAE PROCLAMATUR. PIUS PP. X I I Ad perpetuam rei memoriam. — Exstat in Eeipublicae Argentinae dicione dioecesis Resistenciae, quam Nosmet Ipsi, die I I I mensis Iunii anno millesimo nongentesimo undequadragesimo, primam inter ceteras constituimus, cuiusque maxima laus, inde a saeculo xvi, Marialis est pietas. Etenim, ex quo Hispani illis australis Americae terris potiti sunt, erga Immaculatam Virginem Mariam, in cuius honorem nova urbs, anno millesimo quingentésimo octogesimo quinto, condita est, religio vel inter indígenas exarsit atque, urbe deleta, permansit seque per vicinias pandit. Ineunte autem x v n saeculo, Sacrarium, postea frequens ac celebre, in honorem Deiparae cuiusvis labis ab origine nesciae, in parva urbe, vulgo « Itati » nuncupata, fuit conditum. Eo permulti quotannis conveniunt, vel beneficia impetraturi, vel pueros puellasque ad Eucharisticam mensam primo accedentes ducturi, adeo ut Provinciae moderatores, ipsam Virginem Immaculatam totius Provinciae Patronam, anno Mariali millesimo nongentesimo quinquagesimo quarto, declarantes, diem VIII mensis Decembris feriatum esse statuerent. Permultae insuper Ecclesiae Beatae Virgini Mariae sunt dicatae, quarum memoria digna sacra Aedes Carmelitidis Virginis in urbe ((Formosa», vel saltem Mariali Altari decorantur : quam late inter fideles sit erga Virginem Mariam religio provecta exinde eruitur. Quibus omnibus permotus votaque cleri populique Nobis depromens, Venerabilis Frater Henricus Bau, Episcopus Resistenciae, a Nobis efflagitavit ut Maria Deipara Virgo originalis labis expers totius eiusdem dioeceseos praecipua Patrona per Nos declararetur. Ordinarius idem a Nobis insuper postulavit ut Sanctum Ioseph, eiusdem Deiparae Sponsum, cui Nos Ipsi, una cum festo, « Opificis » nec non « Opificum Patroni » titulum nuper adiunximus, memoratae dioeceseos, officinis frequentis, caelestem secundarium Patronum benigne renuntiare dignaremur. Nos autem, ad Caeli Reginam magis magisque excolendam atque ad Sancti Ioseph Opificis proprio novissimo festo die Acta PU Pp. XII 29 per Nos statuto cultum fovendum, huiusmodi preces excipere perlibenter statuimus. Quapropter, e Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra, deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Beatam Mariam Virginem ab origine Immaculatam totius Resistenciae dioecesis Patronam aeque principalem cum Sancto Ioseph, Confessore, eiusdem Deiparae Sponso, Opifice, omnibus additis honoribus ac privilegiis liturgicis, quae principalibus dioecesium Patronis rite competunt, constituimus, facimus ac declaramus. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros eflîectus sortiri et obtinere; illisque ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum, plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri si quidquam secus super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter contigerit attentari. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die v mensis Maii, anno MCMLVI, Pontificatus Nostri duodevicesimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis GILDO BRUGNOLA a Brevibus Apostolicis II BEATA MARIA DIOECESIS NUS VIRGO ET AEQUE IMMACULATA SANCTUS MICHAEL PRINCIPALIS PRAECIPUA PATRONA ARCHANGELUS CAELESTIS EIUSDEM KETAËNSIS DIOECESIS PATRO- DECLARANTUR. PIUS PP. X I I Ad perpetuam rei memoriam. — Haud parvum Nobis attulit gaudium, quod Venerabilis Frater Antonius Könings, Episcopus Ketaènsis, enixis cleri populique votis obsecundans nec immemor gratiarum et beneficiorum, suam dioecesim, Episcopali Cathedra per Nosmet Ipsos, anno sacro millesimo nongentesimo quinquagesimo, canonice auctam, materno Deiparae Virginis Mariae cuiusvis labis ab origine nesciae tutamini committere vehementer cupivit. Ne tamen huiusmodi vota Apostolica Aota Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 30 sanctione carerent, Praesul ipse a Nobis enixe postulavit, ut idem Mariale Patrocinium benigne confirmare dignaremur, addita vero Apostolica declaratione, qua Sanctus Michael Archangelus, eiusdem Ecclesiae Cathedralis Titularis, secundarius dioeceseos Patronus constituatur. Nos autem, ut tantam cleri fideliumque Ketaënsis dioecesis Marialem pietatem congruo afficeremus praemio, preces memorati Ordinarii excipiendas perlibenter censuimus. Quapropter, ex consulto Sacrae Rituum Congregationis, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae Nostrae potestatis plenitudine, praesentium Litterarum tenore perpetuumque in modum Beatam Virginem Mariam ab origine Immaculatam totius Ketaënsis dioeceseos praecipuam Patronam, Sanctum autem Michaelem Archangelum eiusdem dioecesis Patronum aeque principalem, omnibus adiectis honoribus et privilegiis liturgicis locorum Patronis rite competentibus, confirmamus, eligimus ac renuntiamus. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum, plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter contigerit attentari. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die v mensis Maii, anno Pontificatus Nostri duodevicesimo. MCMLVI, De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis GILDO BRUGNOLA a Brevibus Apostolicis III BASILICAE SIA B. MINORIS MARIAE BRIXINENSIS HONORIBUS V. IN AC CAELUM PRIVILEGIIS ASSUMPTAE AFFICITUR SACRA, IN ABBATIALIS PAGO ECCLE- (( NOVACELLA )) DIOECESIS. P I U S PP. X I I Ad perpetuam rei memoriam. — « Ad gratias Sanctae Mariae » seu (( Novacella » egregium appellatur religionis domicilium, Templum dicimus Almae Deiparae sideribus receptae sacrum cum continenti Cano- Acta Pii Pp. XII 31 nicorum coenobio, quod, in amoeno recessu vallis Isarci positum, ac vitiferis collibus laetisque saeptum viretis, Brixina non ita longe abest. Prius nomen propterea ei inditum «st, quod, cum essent ea in regione, saeculo x i , sacra in melius restituenda moresque reformandi depravati, id effici posse recte putabatur deprecatione Beatae Mariae Virginis, munerum divinorum praevalidae sequestrae; cuius cultum, praeter alios, Canonici Regulares, altius hominum animis deligere studuerunt. Altera autem appellatione significatur coenobio id propositum fuisse, ut, in tantis temporum illorum vitiis, novae religiose vivendi rationis novique mentis habitus sedes esset et quasi sacrarium, ac praesertim ut, latius serpente haereseos veneno, Petrianae Cathedrae inconcussani servaret fidem. Beatus igitur Hartmannus, Canonicus Regularis Sancti Augustini et Episcopus Brixinensis, Templum atque (( cellam » seu coenobium, Reginberto viro nobili adiutricem praebente operam, anno M C X X X X I I providenti condidit animo salubrique consilio. Cuius opus Deus ita fortunavit, ut, felicibus auctum incrementis, ad nostram usque viguerit aetatem. Tantum religionis studium tantusque ardor pietatis exprimuntur et quasi sub oculos subiciuntur ipsa mole ac magnificentia Templi, ad quod exstruendum perpoliendum^ue non obscuri nominis artifices ingenium atque operam contulere. Hoc, laqueatum initio et ad orientem et occidentem versus curvatum in apsida, atque adeo Romanico, quod vocant, structurae genere insigne, anno M C L X X X X incendio absumptum est. Sed non ceciderunt animis sodales Neocellenses, qui alacres, quod deletum erat, refecerunt sacramque erexerunt turrim, quadratam et solidam et etiamnum conspicuam, quae per volventia saecula semper ab iis est habita quasi signum victoriae ac nominis Catholici praesidium. Quam domum Dei restitutam Rodulfus, Episcopus Sutriensis Sedisque Apostolicae Legatus, anno MCLXXXXVIII iterum consecravit. Saeculo autem xv pilis est camera imposita, decussatis fornicibus viñeta, totaque moles coepta ad artis Gothicae rationem accommodari; quod solum in cella perfectum est. Denique saeculo xvin, cum ille architectandi decorandique modus invaluisset, qui « barocus » audit, interior pars Templi incredibili est ornamentorum varietate conspersa : mireris profecto colorum multiplicem splendorem, tectoria concinna, plurima signa angelorum, columnas rectas ac tortiles, tres graduum ordines, quibus a limine ad aram maximam ascenditur. Dignum quoque est, de quo commemoremus, sacellum Beatae Mariae Virginis « ad gratias », opere nobilissimum, sanctissimum religione. Ad Augustae enim Deiparae simu- 32 Aota Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale lacrum, eleganti manu sculptum et in aedicula ibi collocatum, Christifideles frequentes solent pietatis causa accedere; suntque multi, qui matrimonio ibidem coniunguntur, quod cupiunt, ut praesenti Dei Genetriéis ope coniugiale foedus firmetur. Praeterea imaginibus pictis Templum maxime decoratur, quibus eadem « mundi Domina, caelorum Regina » aliique Sancti Caelites, praesertim ex Ordine Canonicorum Regularium, summa colorum venustate sunt expressi. Neque praetermitt e n d a est porticus quadrilaterus, qui sacrae continuatur Aedi, veteribus picturis udo inductis nemini non admirationem movens. Itaque inclita haec pietatis sedes in Templis, quae finibus regionis alpinae eis Brennerum sitae continentur, propter cultum eximium molisque amplitudinem, locum merito obtinet potiorem. Res autem sacrae ibi fieri laudesque Dei concini solent a frequenti familia Canonicorum et a pueris, qui ab iis instituuntur, eo sane modo, quem Dei maiestas, ordinis dignitas, plebis christianae postulat utilitas. Reliquiis denique Sanctorum Caelitum, supellectile pretiosis vestita metallis et reliquo instrumento divinis ritibus apto Templum est affatim instructum. Attamen haec fulgens aula Dei bello, quo orbis terrarum fere totus non ita pridem flagravit, ignivomis missilibus ab aeriis nautis graviter est verberata et ex parte diffracta. Quam, cum optata pace mitesceret saeculum, Canonici Regulares, Ambrosio Giner, Praeposito et Abbate, auctore ingenti sumptu, pietate invicta, in pristinum revocarunt splendorem. Vota igitur Nobis significans sodalium Neocellensium, magistri oppidi totiusque populi, dilectus filius Carolus Egger, Procurator Generalis Ordinis, quem diximus, submisse Nos rogavit, ut Templum, tot tantisque laudibus ornatum, Basilicae Minoris nomine ac iure donaremus. Quibus precibus, Ordinarii Brixinensis commendatione suffultis, pro Nostro Mariani cultus propagandi studio ac propensa in eam religiosam familiam voluntate, libenti animo statuimus obsecundare. Quae cum ita sint, Nos, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Templum Deo in honorem Beatae Mariae Virginis in Caelum Assumptae in pago « Novacella », intra Brixinensis dioecesis fines, consecratum, ad dignitatem et honorem Basilicae Minoris evehimus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis, quae sacris Aedibus eodem nomine insignibus rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac perma- Acta PU Pp. XII 33 nere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter contigerit attentari. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die X X V mensis Maii, anno MDCCCCLVI, Pontificatus Nostri duodevicesimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis GILDO BRUGNOLA a Brevibus Apostolicis 3 - A C T A , v o l . X X I V , n. 1. — 25-1-1957. Aota Apostolicae Sedis » Commentarium Officiale 34 ACTA SS. CONGREGATIONUM SUPREMA SACRA CONGREGATIO S. OFFICII COMUNICATO Il Sac. Michele Collin (che si fa chiamare anche. F. Michele dell'Amore Infinito), già della Congregazione dei Preti del Sacro Cuore di Gesù, 1 con Decreto emesso dal S. Offizio il 17 gennaio 1951, fu ridotto allo stato laicale. Col medesimo Decreto fu sciolta l'associazione « Institut des Apotres de VAmour Infini » (Opera degli Apostoli dell'Amore Infinito), che il predetto Sacerdote aveva preteso di fondare senza l'approvazione della com petente Autorità ecclesiastica. Siccome il Sac. Collin, carpendo la buona fede di ecclesiastici e di qualche Istituto religioso femminile, ha osato celebrare la S. Messa dopo la sua riduzione allo stato laicale, questa Suprema Sacra Congregazione avverte gli Ordinari, il clero sia secolare che regolare, e tutti coloro ai quali è affidata la cura di chiese o cappelle, che egli è tuttora laico a tutti gli effetti giuridici. Si avvertono pure gli Ordinari che al Collin fu vietato di ricostituire, sotto qualsiasi titolo, l'associazione sciolta dal S. Offizio col citato Decreto e di fondarne delle nuove. Pertanto l'Opera degli Apostoli dell'Amore Infinito e quella del Magnificat, da lui parimenti istituita contro l'espressa proibizione del S. Offizio, non sono riconosciute dalla Chiesa e si fa divieto ai fedeli di appartenervi. Roma, dal Palazzo del S. Oñfizio, 15 dicembre 1956. Arturo De Iorio, Notaro 1 Cfr. A. A. S., 1951, p. 477. Sacra Congregatio Consistorialis 35 SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS i PORTALEGRENSIS (PORTALEGRENSIS - CASTRI A L B I ) DECRETUM D E C O N C A T H E D R A L I ERECTIONE E T N O M I N I S M U T A T I O N E Apostolicis sub plumbo Litteris « Gravissimum Christi » a Summa Pontifice Leone X I I I b. m. die x x x Septembris anno MDCCCLXXXI datis nonnullae dioeceses in Lusitania suppressae fuerunt, quas inter Ecclesia Cathedralis Castri Albi, cuius territorium dioecesi Portalegrensis adiunctum atque incorporatum fuit. Cum vero urbs vulgo Gástelo Branco novissimis hisce temporibus felicia susceperit incrementa et christifidelium numero incolarumque industria ac negotiis refloruerit, Excmus P. D. Augustinus de Moura y Episcopus Portalegrensis, ad aptius animarum bono consulendum, ab Apostolica Sede expostulavit, ut templum in memorata urbe exstans, Deo in honorem S. Michaelis Arcangeli dicatum, quod usque ad annum MDCCCLXXXI titulo et honore ecclesiae Cathedralis resplenduit, ad digni- tatem Concathedralis eveheretur, et dioecesis Portalegrensis, priore retento, novo quoque Castri Albi augeretur nomine. Ssmus Dominus Noster Pius, Divina Providentia Pp. X I I , re mature perpensa ac habito favorabili voto Excmi P. D. Fernandi Cento, Archiepiscopi titularis Seleuciensis pierii et in Republica Lusitana Apostolici Nuntii, precibus benigne annuendum censuit. Quapropter, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, de plenitudine Apostolicae potestatis, praesenti Consistoriali Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, memoratum templum in honorem S. Michaelis Arcangeli dicatum ad dignitatem et gradum ecclesiae Concathedralis evehit, ita ut in eodem Cathedra episcopalis iterum posthac: erigi possit ac debeat. Aota Apostolicae 36 Sedis - Commentarium Officiale Praeterea Ssmus Dominus Noster Portalegrensi Antistiti onus imponit, praesertim cum apta episcopalis domus extructa fuerit, per aliquod temporis spatium quolibet anno Castri Albi residendi. Sanctitas Sua indulget ut, addito nomine Castri Albi, dioecesis Portalegrensis eiusque pro tempore Episcopus in posterum vocari possint ac valeant Portalegrensis-Castri Albi. Ad haec omnia exsecutioni mandanda Eadem Sanctitas Sua deputare dignata est memoratum Excmum P. D. Fernandum Cento, eidem tribuens facultates necessarias et opportunas etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad S. Congregationem Consistorialem authenticum exemplar actus peractae exsecutionis quam primum remittendi. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Datum Eomae, ex Aedibus S. Congregationis Consistorialis, die 18 Iulii 1956. L. £g Fr. A . I. Card. S S. PIAZZA, Ep. Sabinen, et Mandelen., a Secretis Iosephus Ferretto, Adsessor n PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Pius Divina Providentia Papa X I I , successivis decretis Sacrae Congregationis Consistorialis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die 29 Novembris 1956. — Titulari episcopali Ecclesiae Vallitanae praefecit R. P. Carolum Arthurum Brown, e Societate de Maryknoll pro missionibus exteris, parochum S. Petri in civitate Pacensi, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Augustini Arce, Episcopi S. Crucis de Sierra. die 8 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Pesqueirensi R. P. D. Severinum Marianum de Aguiar, Antistitem Urbanum, Vicarium Generalem et parochum ecclesiae cathedralis in dioecesi Campinensi Grandi. — Cathedrali Ecclesiae Maringaènsi, noviter erectae, Revmum D. I a : cobum Aloisium Coelho, parochum cathedralis Rivi Nigri. die 17 Decembris. — Metropolitanae Ecclesiae Cuschensi Exc. P. D. Sacra Congregatio Consistorialis 37 Carolum Mariam Iurgens Byrne, hactenus Episcopum titularem Nisyriensem. — Cathedrali Ecclesiae Chiclayensi, noviter erectae, Exc. P. D. Danielem Figueroa Villón, hactenus Episcopum Huancayensem. — Cathedrali Ecclesiae Huancayensi Exc. P. D. Marianum Hyacinthum Valdivia et Ortiz, hactenus Episcopum de Huaraz. — Cathedrali Ecclesiae de Huaraz Exc. P. D. Theodosium Moreno Quintana, hactenus Episcopum Huanucensem. — Cathedrali Ecclesiae Huanucensi Exc. P. D. Carolum Albertum Arce Masías, hactenus Episcopum Tacnensem. — Cathedrali Ecclesiae Tacnensi Exc. P. D. Alphonsum Zaplana Belliza, hactenus Episcopum titularem Agbiensem. — Titulari archiepiscopali Ecclesiae Beroeensi Exc. P. D. Philippum Iacobum Hermosa et Sarmiento, hactenus Archiepiscopum Cuschensem. — Titulari archiepiscopali Ecclesiae Amorianae Exc. P. D. Ambrosium Squintani, hactenus Episcopum Asculanum in Piceno. die 18 Decembris. — Metropolitanae Ecclesiae Cuiabensi Exc. P. D. Orlandum Chaves, hactenus Episcopum Corumbensem. — Cathedrali Ecclesiae Petrolinensi Exc. P. D. Antonium Campelo de Aragäo, hactenus Episcopum titularem Sestensem. die 20 Decembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Telmissensi Revmum D. Franciscum Mariam da Silva, Vicarium Generalem et canonicum Capituli metropolitani Eborensis, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Antonii Benedicti Martins Iùnior, Archiepiscopi Bracharensis. die 23 Decembris. — Metropolitanae Ecclesiae Mutinensi et Abatiae nullius Nonantulanae Exc. P. D. Iosephum Amici, hactenus Episcopum Oaesenatensem. — Cathedrali Ecclesiae Bosanensi R. D. Franciscum Spanedda, canonicum Capituli Metropolitani Turritani. die 27 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Sinus S. Laurentii R. D. Gerardum Couturier, canonicum theologum et parochum metropolitanae ecclesiae S. Germani. die 29 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Wayne Castrensi Exc. P . D . Leonem Aloisium Pursley, hactenus Episcopum titularem Hadrianopolitanum in Pisidia. — Cathedrali Ecclesiae Burlingtonensi Exc. P. D. Robertum F. Joyce, hactenus Episcopum titularem Citiensem. Aota Apostolicae Sedis - Commentarium- Officiale 38 — Cathedrali Ecclesiae Gariensi, nuper erectae, R. D. Andream G. .Grutka, parochum Ssmae Trinitatis in urbe Gario iii dioecesi Gariensi. — Cathedrali Ecclesiae Bismarckiensi R. D. Hilarium B. Hacker, Vicarium Generalem archidioecesis S. Pauli de Minnesota. — Titulari episcopali Ecclesiae Risinitanae R. D. Radulphum Zambrano Camader, parochum S. Dominici in archidioecesi Popayanensi, quem deputa vit Auxiliarem Exc. P. D. Didaci Mariae Gómez y Tamayo, Archiepiscopi Popayanensis. die 6 Ianuarii 1957. — Titulari episcopali Ecclesiae Myndiensi Exc. P. D. Iacobum Rosso, hactenus Episcopum Cuneensem. die 8 Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Lysiadensi Exc. P. D. Aloisium Pirelli, hactenus Episcopum Andriensem. III NOMINATIO Decreto die xvn Decembris mensis a. 1956 dato, Sacra Congregatio Consistorialis nominavit Excmum P. D. Philippum Iacobum Hermosa y Sarmiento, Archiepiscopum tit. Beroeensem, Vicarium Castrensem Reipublicae Peruvianae. SACRA CONGREGATIO CONCILII DECRETUM Cum sacerdos Recaredus Horváth, religiosus cisterciensis, in Hungaria, contra legitimas Ecclesiasticas Auctoritates machinatus atque earum potestatem subvertere conatus fuerit, Sacra Congregatio Concilii, ad normam Decreti « De ecclesiasticis officiis et beneficiis canonice instituendis seu providendis », diei 29 Iunii 1950 {A. A. 8.1950, pag. 601-602), de speciali mandato Ssmi Domini Nostri Pii Papae X I I , declarat praedictum sacerdotem in excommunicationem speciali modo Sedi Apostolicae reservatam incurrisse. Sacra Congregatio Concilii 39 Insuper eadem Sacra Congregatio, de eodem speciali mandato, ea quae sequuntur decernit : 1. Sacerdotes saeculares vel religiosi, qui in Hungaria, — ex eo quod eorum nominationes ad officia vel beneficia ecclesiastica dispositionibus iuris canonici non conformes repertae fuerint vel quod exercitium munerum ab ipsis assumptorum non rite processerit —, ab Ordinario proprio vel ab Ordinario loci ab officio vel beneficio quomodocumque remoti vel suspensi, vel ab ordine prohibiti sint, absolvi vel dispensari nequeunt nisi prius : quaecumque officia vel beneficia ecclesiastica, hucusque detenta, absolute ac definitive dimiserint atque legitimae Ecclesiasticae Auctoritati in omnibus paruerint; sacerdotes saeculares, qui ab" alia dioecesi provenerint, ad eamdem redierint ; sacerdotes vero religiosi dioecesim, in qua praefata officia seu beneficia detinebant, reliquerunt. 2. Iidem sacerdotes inhabiles declarantur ad officia Curiae dioecesanae, ad canonicatus, ad munera quaelibet in cathedralibus ecclesiis et in seminariis, ad officium vicarii foranei, necnon ad munus parochi in urbe Budapestinensi et in urbibus et oppidis omnibus ubi sedes episcopatus vel vicariatus foranei invenitur ; quae proinde officia, beneficia et munera nullo modo ipsis conferri poterunt inconsulta Sede Apostolica. 3. Si vero iidem — quod Deus avertat — parere renuant, in excommunicationem Sanctae Sedi speciali modo reservatam ipso facto incurrunt. Quibusvis, etiam speciali mentione dignis, non obstantibus. Datum Romae, die 21 Ianuarii 1957. P. Card. L. >B S- CIRIACI, Praefectus F. Roberti, a secretis 40 Aota Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SACRA CONGREGATIO RITUUM SECOVIEN. BEATIFICATIONIS ET CANONIZATIONIS SERVAE DEI MARIAE LICHTENEGGER, I U VENIS SAECULARIS. SUPER DUBIO An signanda sit Commissio Introductionis Causae in casu et ad effectum de quo agitur. Licet universum hominum genus infinita caritate sua Dominus Noster Iesus Christus complecteretur, teneriore tamen animo pueros est prosecutus qui in illa verba amoris plena erupit : (( Sinite parvulos venire ad me » (Marc. 10, 14). Quapropter et Sancta Catholica Ecclesia, amantissima mater humanae cunctae familiae, Divinum ipsum Magistrum imitando, impense studet ut sedulae pueris adolescentibusque tribuantur curae opportunaque tradantur praecepta, ut pii atque inte merati crescant sintque ubivis Christi bonus odor. Profecto, in Ecclesia Christi nullo non tempore, nostra quoque aetate dum iactantia, superbia, violentia morumque corruptio mundum universum videntur mergere, defuerunt ex puerorum iuvenumque agminibus qui, Spiritu moti Sancto ac perita manu ducti mediisque adhibitis, quae ipsa Ecclesia suggerit, virtutum fulgore coruscarent; nec immerito de eis verba divini eloquii in laudem iusti scripta usurpari possunt : « Consummatus in brevi, explevit tempora multa » (Sap. 4, 13). Quos inter recensenda videtur Maria Lichtenegger. In pago cui vulgo nomen St. Marem prope Pickebach, intra Secoviensis dioecesis fines in Austria, die 4 mensis Augusti anno 1906, nata est Serva Dei ex Villelmo et Aloisia Hammer, parentibus rusticis, haud divitiis sed in Deum pietate maxima et concivium publica aestimatione commendatis. Eodem die sacris Baptismi aquis renata nomenque Mariae, vulgo dein Mitzerl, ei impositum fuit. Parentum monitis et exemplis edocta ac roborata, puellula aetate, bonitate naturae et pietate apud omnes crescebat, haud dubie significans quas claras virtutes christianas esset consecutura. Primordiis litterarum imbuenda, aetate crescente, publicam celebravit scholam, ubi ludi ma- Sacra Congregatio Rituum 41 gistrorum condiscipulorumque sua sedulitate, alacritate, modestia docilitateque admirationi se praebuit. Magna praecipue per f usa laetitia atque animo intento lectiones christianae Doctrinae institutionis audiebat, unde cor amore Dei proximique ita inflammavit, ut aequalibus exercitio religionis pariter ac propriis aliis officiis antecelleret. Ardenti, quo in Deum aestuabat, amore pulsa, a parentibus et ab oppidi Curione enixe efflagitavit ut ad caeleste Agni convivium admitteretur; quod quidem, ea tempestate insolitum, cum nonum aetatis suae ageret annum, consecuta est. Tantam exinde erga augustissimum Sacramentum flamnam concepit, ut in posterum nec frigus nec nivem nec pluviam, ut Sacro cotidie adstaret Christique corpore se reficeret, reformidaret. Post annum autem in urbe Graecensi Sacro Chrismate inuncta fuit. Primordiorum puellaris institutionis «ursu rite et cum laude emenso, vestificae arti discendae operam dedit, ne parentibus oneri esset, immo ut sibi et ipsis victum aliquando suppeditare valeret. Qua in arte addiscenda, sub ductu piissimae cuiusdam magistrae, ingenio et obedientia refulsit. Ordinariam vitae rationem supra communem operandi modum peragere sibi instituit. Animae suae Sponso intimius in dies adhaerens, Confessario permittente, virginitatis voto seipsam Deo devinxit, qui ita caelesti dulcedine eam replevit, ut ipsa terrena omnia fastidiret et dissolvi et esse cum Christo tandem exoptaret. Sacris omnibus caerimoniis in ecclesia paroeciali assistere in deliciis habuit et ad sacri cantus suavitatem, sua iucunda voce conferebat ; erga Sacerdotes summam adhibuit reverentiam; singularis operum missionalium fautrix, precibus et stipe erogata et collecta, exstitit. Lethalis morbi, quo fuit correpta, doloribus mirabili patientia toleratis, Ecclesiae Sacramentis recreata, Dei Famula purissimam animam Deo reddidit die 8 Iulii anno 1923, annos fere septemdecim nata. Sanctitatis fama, qua vivens ornata fuit, ad nostra usque tempora non deferbuit ; imo vividior evasit, uti testatur maior in dies ad eius sepulcrum concursus, et frequentes preces quae ad eam admoventur, et plures favores, qui ea intercedente, asseruntur a Deo obtenti. Haec autem non solum testes in processu excussi asseverant, sed plurimae quoque Cardinalium, Archiepiscoporum, Episcoporum aliorumque ecclesiastica civilique dignitate praestantium virorum, inter quos vel etiam in Austria maxima civilia munera exercentes, Postulatoriae Litterae Summo Pontifici oblatae comprobant. Quapropter in Curia ecclesiastica Secoviensi canonicae inquisitiones 42 Aota Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ordinaria potestate anno 1940 instrui coeptae sunt, quae anno demum 1942 expletae sunt Romamque delatae. Sacra porro haec Rituum Congregatio die 14 Decembris mensis anno 1948, scriptis perpensis eidem Servae Dei tributis, nihil obstare decrevit quominus ad ulteriora procedi posset. Servatis itaque omnibus de iure servandis, instante Revmo P. Ferdinando Baumann, Societatis Iesu huiusque Causae Postulatore legitime constituto, Emus ac Revmus Dominus Benedictus Cardinalis Aloisi Masella, Episcopus Praenestinus, Causae Ponens, die 6 Martii anni huius, in Ordinario Coetu S. Rituum Congregationis ad Vaticanum habito, dubium discutiendum proposuit : An signanda sit commissio introductionis causae in casu et ad effectum de quo agitur, et super ea retulit. Emi autem et Revmi Cardinales, sacris ritibus tuendis praepositi, relatione hac auscultata, auditisque Officialium Praelatorum suffragiis, praecipue vero R. P. D. Sylvio Romani, Fidei Promotore Generali, rescribere censuerunt : Signandam esse commissionem, si Sanctissimo placuierit. Facta demum, subscripto die, Sanctissimo Domino nostro Pio Papae X I I his super rebus fideli relatione, Sanctitas Sua rescriptum Emorum Patrum ratum habens, commissionem introductionis causae Beatificationis Servae Dei Mariae Lichtenegger propria manu dignata est signare. Datum Romae, die 19 Iulii A. D. 1956. C. Card. 1, B CICOGNANI, Praefectus S. f A. Carinci, Archiep. Seleuc, Secretarius Sacra, Paenitentiaria Apostolica 43 ACTA TRIBUNALIUM SACRA PAENITENTIARIA APOSTOLICA (OFFICIUM DE INDULGENTIIS) ORATIO PRO CHRISTIANIS FAMILIIS A SUMMO PONTIFICE PIO X I I EXARATA ATQUE INDULGENTIA DITATA. Signore, Dio di bontà e di misericordia, che nel mondo del male e dei peccato alla società dei redenti hai offerto, purissimo specchio di pietà, di giustizia, di amore, la Santa Famiglia di Nazareth, vedi come la famiglia è oggi da ogni parte insidiata, e tutto congiura a profanarla, strappandole la fede, la religione, il costume. Assisti, o Signore, l'opera delle tue mani. Proteggi nei nostri focolari le virtù domestiche, garanzia unica di concordia e di pace. Vieni e suscita i difensori della famiglia. Suscita gli apostoli dei nuovi tempi, che nel tuo Nome, col messaggio di Gesù Cristo e con la santità della vita richiamino alla fedeltà i coniugi, all'esercizio dell'autorità i genitori, all'ubbidienza i figli, alla modestia le fanciulle, alla stima e all'amore della casa da te benedetta le menti e i cuori di tutti. Restaurata in Gesù Cristo sugli esempi del divino modello di Nazareth, la famiglia cristiana ritrovi il suo volto; ogni domestico nido ritorni santuario; si riaccenda in ogni focolare la fiamma della fede, che porta le avversità in pazienza, la prosperità con moderazione, e tutto compone nell'ordine e nella pace. Sotto il tuo sguardo paterno, o Signore, e affidata alla tua Provvidenza, auspice l'amoroso patrocinio di Gesù, Maria e Giuseppe, la famiglia sarà asilo di virtù, scuola di sapienza. Sarà riposo negli affanni della vita, testimonianza alle promesse di Cristo. Renderà al cospetto del móndo gloria a Te, Padre, e al tuo Figlio Gesù, finché non giunga con tutti i suoi membri a cantare le tue lodi nei secoli eterni. Così sia ! (31 ottobre 1954, nella Festa di N. S. Gesù Cristo Re). Aota Apostolicae Sedis - Commentarium- Officiali 44 Die 13 Ianuarii 1951 Ssmus D. N. Pius div. Prov. Pp. XII benigne tribuere dignatus est partialem mille dierum Indulgentiam, a christifidelibus saltem contritis lucrandam, quoties supra relatam orationem devote recitaverint.. Contrariis quibuslibet N. minime Card. obstantibus. CANALI, Paenitentiarius Maior L.©S. S. Luzio, Regens- SACRA ROMANA ROTA Citationes edicta!es I VIC. APOST. DE CAPE TOWN NULLITATIS MATRIMONII (O'SULLIVAN - DA vis) Cum ignoretur locus actualis commorationis Domini Clive Rasleigh Davis, in causa conventi, eumdem citamus ad comparendum, sive per se, sive per procuratorem legitime constitutum, in Sede Tribunalis S. R. Rotae (Roma, Piazza della Cancelleria) die 1 Martii 1957, hora 11, ad concordandum de dubio disputando, vel ad infrascriptum subscribendum et ad diem designandam, qua habebitur Turnus Rotalis pro causae definitione. An constet de nullitate matrimonii, in casu. Ordinarii locorum, parochi, sacerdotes et fideles quicumque notitiam habentes de loco commorationis praedicti Domini Clive Rasleigh Davis curare debent, ut de hac edictali citatione ipse moneatur. * Dinus Staffa, Ponens. Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 11 Decembris 1956. C Pezzicara, Notarius ff. * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de Mr Clive Rasleigh Davis, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Sacra Romana Rota 45 Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 1 mars 1957, à 11 heures pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté, et fixer le jour de la décision de la cause devant la Rote. Oonste-t-ïl de la nullité du mariage dans le cas? Lés Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence du dit Mr Olive Rasleigh Davis devront, dans la mesure du possible, l'avvertir de la présente citation. Il CHICAGIEN. NULLITATIS MATRIMONII ( H R U S K A - CARD) Cum ignoretur locus actualis commorationis Domini Richardi Card, in causa conventi, eumdem citamus ad comparendum, sive per se, sive per procuratorem legitime constitutum, in Sede Tribunalis S. R. Rotae (Roma, Palazzo della Cancelleria), die 27 Februarii 1957, hora 12, ad concordandum de dubio disputando, vel ad infrascriptum subscribendum et ad diem designandam, qua habebitur Turnus Rotalis pro causae definitione. An constet de nullitate matrimonii, in casu. Ordinarii locorum, parochi, sacerdotes et fideles quicumque notitiam habentes de loco commorationis praedicti Domini Richardi Card curare debent, ut de hac edictali citatione ipse moneatur. * , Franciscus Brennan, Ponens. Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 15 Decembris 1956. C. Pezzicara, Notarius ff. * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de Mr Richard Card, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 27 février 1957, à 12 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté, et fixer le jour de la décision de la cause devant la Rote. Conste-1-il de la nullité du mariage dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence du dit Mr Richard Card devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Aota Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 46 DIARIUM ROMANAE CURIAE SEGRETERIA DI STATO NOMINA Con Biglietto della Segreteria di Stato in data 2 dicembre 1956, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di nominare Pillino e Revmo Moi) sig. Palazzini Pietro, Sotto-Segretario della Sacra Congregazione dei Religiosi. ONORIFICENZE Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato conferire : La Oran Croce dell'Ordine Piano : 15 ottobre 1956. A. S. A. R. il Principe Giovanni, Granduca Ereditario del Lussemburgo. » » » A. S. E. Bech Giuseppe, Presidente del Consiglio dei ministri e Ministro degli Esteri del Lussemburgo. La Gran Croce dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile : 15 ottobre 1956. Al sig. Loesch Alfredo, Gran Maresciallo di Corte del Lussemburgo. La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile-. 30 aprile 1953. Al sig. Heuvers Luigi, dell'arcidiocesi di Paderborna. 15 giugno 1955. Al sig. Geyer Francesco, della medesima arcidiocesi. 30 dicembre » Al sig. Bazan Davila Raúl (Cile). 29 settembre 3956. Al sig. Peters Giovanni, dell'arcidiocesi di Colonia. 15 ottobre » Al sig. di Assembourg Vittorio (Lussemburgo). » » » Al sig. Konsbruck Guglielmo (Lussemburgo). La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe militare : 30 agosto 1956. AlFAmm. Lubrano Giuseppe, dell'arcidiocesi di Napoli. La Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile : 22 marzo 1956. Al sig. Roy Fernando, dell'arcidiocesi di Parigi. Diarium Romanae Curiae 47 La 'Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, elasse civile: 9 gennaio 1956. Al 10 » Al » Al » Al 20 » U maggio A3 » » » Al Al 30 giugno Al 16 luglio » sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Kühn Ansgario, dell'arcidiocesi di Vienna. Roux Guglielmo, della diocesi di Autun. Passama Enrico, della diocesi di Perpignano. da Cámara Cascudo Luigi, della diocesi di Natal. Brulliard Germano, dell'arcidiocesi di Parigi. Richard Andrea, della medesima arcidiocesi. Watson Guglielmo Lee, della diocesi di Austin. Correia de Oliveira Antonio, dell'arcidiocesi di T Î T . Q ITO 18 » » 5 settembre » » » » ); )) 7 li » 15 16 19 22 )) ottobre » » » » » » » » » » JOI d g d j . Al sig. Falchi Battista, dell'arcidiocesi di Sassari. Al sig. Stara Salvatore, della medesima arcidiocesi. Al sig. de Meeus d'Argenteuil Ludovico, dell'arcidiocesi di Malines. Al sig. de Meeûs d'Argenteuil Ruggero, della medesima arcidiocesi. Al sig. Maes Oscar, della medesima arcidiocesi. Al sig. Bianchi Angelo, della diocesi di Porto e S. Rufina. Al sig. Bianchi Carlo, dell'arcidiocesi di Camerino. Al sig. De Leoni Umberto (Roma). Al sig. Halle Francesco (Lussemburgo). Al sig. Fantola Emilio, dell'arcidiocesi di Cagliari. Al sig. Léger Ernesto, dell'arcidiocesi di Montréal. Al sig. Marzoli Italo, della diocesi di Brescia. La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Alagno, classe militare : 26. giugno 29 ottobre » 15 » » 1953. Al Gen. Macedo Soares Edmondo, della diocesi di Niterói. 1955. Al Gen. de Araujo Correia Lima Augusto, dell'arcidiocesi di San Sebastiano di Rio de Janeiro. 1956. Al Capitano Prussen Norberto (Lussemburgo). » Al Capitano Koch Paolo (Lussemburgo). » Al Capitano Frantz Germano (Lussemburgo). Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile : 25 novembre 1955. Al sig. 7 dicembre » Al sig. Al sig. 13 » Al sig. » » » 10 gennaio 195G. Al sig. » » Al sig. Al sig. » » Al sig. » Al sig. » » Al sig. 12 » 7 febbraio » Al sig. Al sig. 25 Bisgood Bertrando, della diocesi di Plymouth. Turner Alano, della diocesi di Nottingham. Lepitre Luigi, della diocesi di Langres. Boissier Carlo, dell'arcidiocesi di Lione. Bouvier Luigi, della diocesi di Autun. Grillot Pietro, della medesima diocesi. Gard Enrico, della diocesi di Monaco. d'Arneville Carlo, dell'arcidiocesi di Parigi. Dauchez Paolo, della medesima arcidiocesi. Langlais Giovanni, della medesima arcidiocesi. Gibbons Tommaso, della diocesi di san ClodoaldoEmblem Bernardo, della diocesi di Southwark. Aota Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 48 co 25 febbraio 1956. Al sig. Smyth Michele Giuseppe, dell'arcidiocesi di Westminster. 5 marzo » Al sig. Moleux Paolo, dell'arcidiocesi di Parigi. 22 » Al sig. Duvas Alberto, dell'arcidiocesi di Marsiglia. » » » Al sig. Labro Giuseppe Maria, della diocesi di Rodez. 12 aprile » Al sig. Allart Teofano, della diocesi di Amiens. » Al sig. Boulongne Adriano, della medesima diocesi. » » Al sig. Devaux Maurizio, della medesima diocesi. » Al sig. Hadengue Pietro, della medesima diocesi. » Al sig. Langlebert Aristide, della medesima diocesi. » Al sig. Morelle Pietro, della medesima diocesi. 14 » » Al sig. Garros Marcello Bernardo, dell'arcidiocesi di Bordeaux. sig. Démange Pietro, della diocesi di Saint-Dié. Al 18 » 21 Al sig. Avice Giacomo, della diocesi di Fréjus. » » Al sig. Salvetti Giuseppe Maria, della medesima diocesi. » » sig. Chauvel Alberto, dell'arcidiocesi di Rouen. Al 8 maggio » Al sig. Lanfry Giorgio, della medesima arcidiocesi. » » » » » » Al sig. Stackler Renato, della medesima arcidiocesi. Al sig. Defos du Rau Luigi, dell'arcidiocesi di Parigi. 14 Al sig. Tremolieres Giuseppe, della diocesi di Rodez. 23 » Al sig. Kovacevich Giovanni, della diocesi di Monterey30 Fresno. » » » Al sig. Mercier Alberto, della diocesi di Natchez. » agosto » Al sig. Willems Gustavo, della diocesi di Gand. 5 settembre » Al sig. Bonnarens Giuliano, dell'arcidiocesi di Malines. 29 » » Al sig. Morel Maurizio, della diocesi di Annecy. Al sig. Aziz Alouf Faud, della diocesi di Eliopoli dei » » Melchiti. Al sig. Franssen Francesco,, della diocesi di Gand. ottobre 9 Al sig. Haj Chahin Michele, della diocesi di Zahlen e » Furzol. 22 » » Al sig. Thelly Giuseppe Matteo, della diocesi di Palai. La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa : 5 ottobre 1954. Al Gen. de Souza Dantas Aristotele, dell'arcidiocesi di San Sebastiano di Rio de Janeiro. 1955. 26 Al sig. de Carvalho Milton Saverio, della diocesi di Cam» panna. » novembre » Ai sig. Zillo Giuseppe, della diocesi di Botucatu. 28 dicembre » Al sig. Reishofer Giuseppe, dell'arcidiocesi di Vienna. Il 24 11 agosto maggio » » Cavalierato dell'Ordine di san Silvestro Papa: 1954. Al sig. Rodofili Giulio, dell'arcidiocesi di Buenos Aires. 1955. Al sig. Jambers Gustavo, del vicariato apostolico di Leopold ville. » Al sig. Lequarre Renato, del medesimo vicariato apostolieo. An; et vol. X X X X I X 23 Februarii 1957 (Ser; II, v. XXIY) - N. S ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE ACTA PII PP. XII CONSTITUTIONESAPOSTOLICAE I BOGOTENSIS. (GIRARDOTENSIS.) A B ARCHIDIOECESI BOGOTENSI Q U A E D A M D E T R A H U N T U R TERRITORIA, NOVA DIOECESIS EFFICITUR, GIRARDOTENSIS PIUS QUIBUS NUNCUPANDA. E P I S C O P U S SERVUS AD EX SERVORUM P E R P E T U A M REI DEI MEMORIAM Quandocumque amplo territorio ingentique fidelium numero aliqua Ecclesia redundat, ut vix a vigilantissimo sacrorum Antistite qua par est diligentia regi queat, ad christianae religionis incrementum procurandum apostolicae Nostrae sollicitudinis est illam opportune dismembrare novamque exinde dioecesim constituere alius sollertis Episcopi curis tradendam. Quae cum ita sint, cum venerabilis Frater Paulus Bertoli, Archiepiscopus titulo Nicomediensis et in Columbiana Republica Apostolicus Nuntius, ab hac Apostolica Sede expostulaverit ut, partita Bogotensi archidioecesi, nova in eiusdem provinciae territorio conderetur dioecesis, post auditam sententiam dilecti Filii Nostri Chrysanthi S. R. E. Cardinalis Luque, Archiepiscopi Bogotensis, huiusmodi precibus perlibenter annuendum censemus. Re igitur diligenter considerata atque consensu eorum omnium suppleto, qui in hac 4 - A C T A , v o l . X X I V , n . 2 . — 23-2-1957. 50 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale re aliquid iuris vel habeant vel se arbitrentur habere, certa scientia eorum quae decreturi sumus, summa et apostolica Nostra potestate haec quae sequuntur statuimus ac decernimus. Ab archidioecesi Bogotensi totum distrahimus territorium, in quo tres et triginta exstant curiae, quae hic vulgato nomine enumerantur, scilicet : Girardot, Pandi, San Bernardo, Albeláez, Ospina, Cabrera una cum addita parte regionis nomine Sumapaz, quae usque ad aquarum devortium inter montem vulgo Pico Bandera et lacum Pifiuelal vergit, Pasca, Fusagasugá, El Triunfo, La Mesa, Rafael Reyes, Viotá, Silvania, Cumaca cum pago Tibacuy, Anapoima, El Colegio, Tocaima, Tena, San Antonio, Cachipay, Anolaima, Jerusalén, Guataqui, Nilo, Nariño, Ricuarte, Agua de Dios, Quipilé cum pagis La Sierra et La Virgen, Bituima, Viani, San Juan de Rioseco, Pulí, Beltrán, atque tres curiae, quae sui iuris sunt, vulgo : Santandercito, San Joaquín et La Florida. Ex quibus in unum redactis novam efficimus dioecesim, G-irardotensem nuncupandam; cuius fines ipsarum omnium simul curiarum terminabuntur finibus. Statuimus insuper ut nova Girardotensis dioecesis uti suffraganea subdatur Bogotensi metropoli, cuius Archiepiscopo Girardotensis Episcopus iure obnoxius sit; utque praeterea idem sacrorum Antistes sedem ac domicilium in urbe vulgo Girardot statuat, cathedram vero pontificalis magisterii in urbano templo Deo in honorem Sancti Michaelis Arcangeli dicato, donec novum aptiusque templum exstructum fuerit, collocet. Volumus insuper ut urbs et sacra aedes atque nova Girardotensis dioecesis, de quibus supra diximus, iisdem decorentur honoribus, iuribus ac privilegiis, quae ad ceteras eiusdem gradus episcopales urbes, aedes cathedrales ac dioeceses spectant : atque ut eius Episcopus iura et onera habeat, quae consequi solent episcopalem dignitatem. Decernimus quoque ut, ad decorem augendum sacrorum rituum, Canonicorum Collegium quam cito in cathedrali Girardotensi templo condatur, iuxta peculiares normas per alias sub plumbo Litteras a Nobis dandas ; quoadusque tamen huiusmodi Collegium condi nequeat, permittimus ut Canonicorum loco dioecesani Consultores ad iuris normam eligantur et renuntientur. Mensa autem episcopalis, quae dicitur, constabit sive dote ab auctoritate civili assignanda sive summa ab Archiepiscopo Bogotensi tradenda, sive Curiae fructibus sive fidelium pecuniis ac rebus sponte oblatis. Cum autem maxime Nobis sit cordi institutio puerorum illorum, quos Deus ad sacerdotale munus incenderit capessendum, volumus ut Girardotensis Episcopus Seminarium saltem elementarium quam primum condat ad iuris communis normam et iuxta leges a S. Congregatione Seminariis et Stu- Acta PU Pp. XII 5Ï diorum Universitatibus praeposita traditas. Cum autem sacrorum alumni ad philosophica ac theologica studia aggredi debeant, Episcopo maximae erit curae ut e Seminario ipsi ad maius Bogotense Seminarium, optimi vero Romam mittantur in Pontificio Ephebeo Piano Latino Americano hisce disciplinis erudiendi. Quamdiu vero dioecesis Girardotensis Seminarii aedibus carebit, etiam adulescentes litterarum scientia imbuendi ad Seminarium archidioecesis Bogotensis mitti poterunt. Quae vero ad novae Ecclesiae regimen et administrationem respiciunt, item ad Vicarium Capitularem, Sede vacante, eligendum, ad fidelium et sacerdotum iura et onera, ad aliaque huiusmodi, eadem praecipimus servanda,, quae Codex Iuris Canonici iubet. Decernimus itidem ut simul ac Girardotensis dioecesis erecta fuerit, clerici Sedi illi censeantur addicti, in* cuius territorio legitime habeant ecclesiasticum beneficium aut officium ; ceteri vero ei dioecesi adscribantur in cuius regione iure optimo degant ; atque ut omnia documenta et acta, quae ad noviter erectam Sedem, ad eius clericos, fideles ac temporalia bona spectant, a Curia archiepiscopali Bogotensi quam primum ad episcopalem Curiam Girardotensem mittantur, in eius tabulario diligenter asservanda. Ad ea, denique, quae his Nostris Litteris efficienda praescripsimus, venerabilem Fratrem- Paulum Bertoli, quem supra diximus, deligimus, cui omnes agendae rei potestates cedent, cuilibet viro delegandae, dummodo ecclesiastica dignitate pollenti; quae cum facta fuerint, idem onus habebit peractae dismembrationis atque erectionis documenta exarandi eorumque fide digna exempla ad S. Congregationem Consistorialem quam primum mittendi. Quodsi eo tempore, quo haec fieri debeant, alius Apostolicae in Columbia Nuntiaturae praeerit, hic iisdem potestatibus fruetur eademque sustinebit onera. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus * ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis r quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ae Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressio sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 52 Officiale Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die undetricesimo mensis Maii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo sexto, Pontificatus Nostri duodevicesimo. ÜELSUS Card. COSTANTINI © Fr. ADEODATUS I. Card. PIAZZA S. R. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens f A. Carinci, Archiep. tit. Seleucien. i. Is., Decanus Proton. Apost. A. Serafini, Proton. Apost. Loco £g Plumbi In Ap. Cane, tao., vol. LXXXXIIL, n. U IT S. LUDOVICI ET ALIARUM. (CIVITATIS IEFFERSONIENSIS, C A M P I F O N T I S - CAPITIS G I R A R D E A U E N S I S , K A N S A N O P O L I T A N A E - S. IOSEPHI) AB ARCHIDIOECESI S. LUDOVICI AB ALIISQUE ECCLESIIS QUAEDAM TERRITORIA DISTRAHUNTUR, QUIBUS DUAE NOVAE DIOECESES CONSTITUUNTUR : (( CIVI- TATIS IEFFERSONIENSIS )) ET (( CAMPIFONTIS - CAPITIS GIRARDEAUENSIS )). KANSANOPOLITANA VERO DIOECESIS IN POSTERUM (( KANSANOPOLITANA - S. IOSEPHI )) APPELLABITUR. PIUS E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Ex quo die ad lacum Tiberiadis Christus beatum Petrum iussit suum gregem pascere, ex eo tempore sive idem sanctissimus Apostolus, sive qui in sacerdotale imperium successerunt Romani Pontifices, etsi per labores et aerumnas, id quaerere non destiterunt quod posset hominum fragilitatem sustentare, eorumque religiosis inceptis favere. Cum igitur venerabiles Fratres sacrorumque Antistites : Iosephus Elmerus Ritter, Archiepiscopus S. Ludovici, Edvinus Vincentius 0'Hara, ArchiepiscopusEpiscopus Kansanopolitanus, et Ioannes Patricius Cody, Episcopus Acta Pii Pp. XII 53 titulo Apolloniensis, Coadiutor cum iure successionis venerabilis Fratris Caroli Huberti Le Blond, Episcopi S. Iosephi in America, idemque Administrator Apostolicus (( Sede plena » eiusdem dioecesis, magnas preces huic Apostolicae Sedi admoverint ut in provincia ecclesiastica S. Ludovici, nimis patenti, duae novae dioeceses constituerentur, ibidemque dioeceses Kansanopolitana et S. Iosephi in America in perpetuum unirentur ; Nos haec venerabilium Fratrum consilia censentes haud minima ferre iis Ecclesiis commoda et utilitates, eorum postulationibus concedendum esse arbitramur. Quapropter, re bene cogitata, consilioque petito a venerabilibus Fratribus Nostris S. R. E. Cardinalibus S. Congregationi Consistoriali praepositis; audita quoque sententia venerabilis Fratris Hamleti Ioannis Cicognani, Archiepiscopi titulo Laodicensis in Phrygia, et in Civitatibus Foederatis Americae Septemtrionalis Apostolici Delegati; eorum consensum supplentes qui in hoc negotio aliquid iuris habeant vel se putent habere; de Nostra suprema et apostolica auctoritate ea, quae sequuntur, statuimus et decernimus. Ab archidioecesi S. Ludovici has tredecim provincias, seu comitatus/ uti dicunt, separamus : Howard, Boone, Audrain, Pike, Callaway, Montgomery, Cole, Osage, Gasconade, Maries, Pulaski, Phelps, Crawford; simul a dioecesi S. Iosephi in America quae sequuntur territoria distrahimus : Putnam, Schuyler, Scotland, Clark, Sullivan, Adair, Knox, Lewis, Linn, Macon, Shelby, Marion, Chariton, Randolph, Monroe, et Ralis; ab Ecclesia denique Kansanopolitana terras dividimus, quibus populari voce sunt nomina : Saline, Pettis, Cooper, Benton, Morgan, Moniteau, Hickory, Camden et Miller. Quibus harum Ecclesiarum partibus novam dioecesim constituimus quae ab urbe vulgo Jefferson City, in regione Cole sita, Civitatis leffersoniensis appellabitur. Huius vero dioecesis limites continebuntur : ad septemtrionem, regione Iowa ; ad solis occasum, civitatibus Putnam, Sullivan, Linn, Chariton, Saline, Pettis, Benton atque Hickory; ad australem autem partem, territoriis Hickory, Camden, Pulaski, Phelps, Crawford; ad orientem denique solem, terris vulgo Crawford, Gasconade, Montgomery, Pike, flumine Mississippi, et regione Iowa. Modo conditae dioecesis Sedes et caput ac Episcopi domicilium Civitas Jefferson erit; cathedram vero episcopalis auctoritatis in templo S. Petri Apostoli Praesul collocabit, in eadem urbe, quod ad dignitatem aedis cathedralis evehimus, datis, ut aequum est, iuribus et privilegiis talium templorum propriis. Ab archidioecesi insuper S. Ludovici haec territoria detrahimus : Dent, Iron, Texas, Shannon, Reynolds, Madison, Bollinger, Cape Gi- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 64 ?rardeau, Ho well, Oregon, Carter, Ripley, Wayne, Butler, Stoddard, -Scott, Mississippi, New Madrid, Dunklin et Pemiscott ; et a dioecesi IKansanopolitana regiones, quae hoc modo numerantur : Cedar, Polk, Dallas, Laclede, Barton, Dade, Greene, Webster, Wright, Jasper, Lawrence, Newton, Barry, Stone, Christian, Douglas, Me Donald, Taney, «et Ozark. Quas terras in formam alterius dioecesis redigimus, quae ab urbibus vulgo Springfield, in comitatu Greene, quem solent appellare, et Cape Girardeau, in eiusdem nominis regione sita, Campifontis-Capitis Girardeauensis nominabitur. Quae his finibus claudetur : ad septentrionalem oram, civitatibus Barton, Cedar, Polk, Dallas, Laclede, Texas, Dent, Iron, Madison, Bollinger, atque Cape Girardeau; ad orientem, autem, fluminis Mississippi limite; ad meridionalem plagam, regione Arkansas ; ad occidentem denique solem, territoriis quae populi sermone Oklahoma et Kansas dicuntur. Novae Ecclesiae Episcopus duas habebit aedes cathedrales, debitis cumulatas honoribus : templum scilicet B. Agnetis Virginis et Martyris, in urbe Campifonte, et B. M. V. ab Angelo Salutatae, in civitate Capite Girardeau. Unaquaeque vero harum civitatum erit dioecesis Sedes, et Antistitis domicilium. Territorium, postremo, reliquum dioecesis S. Iosephi in America cum dioecesi Kansanopolitana in omne tempus iungimus, ita ut in posterum sive Sedes sive eius Episcopus, coniuncto nomine Kansanopolitano-S. IosepM ornentur. Praeter haec volumus ut templum, Immaculato B. M. V. Conceptui dicatum, quod in Kansanopolitana civitate exstat, quodque adhuc cathedralis honorem habebat, posthac idem decus servet, aucto interdum templo S. Iosephi, Sponsi B. M. V . , in eadem urbe, concathedralis titulo. Novarum Ecclesiarum iura et privilegia eadem prorsus erunt ac ceterarum dioecesium per orbem; item earundem Praesulibus iura et lionores tribuimus, atque onera iniungimus quae sunt ceterorum Episcoporum propria. Censemus quoque ut utraque Sedes, Civitatis scilicet îeffersoniensis et Campifontis-Girardeauensis, suffraganea sit metro- poli S. Ludovici; utque earum Episcopi Archiepiscopo huius Ecclesiae obnoxii subiciantur. Est praeterea Nostra voluntas ut in ambabus dioecesibus Canonicorum Collegium condatur; si tamen id fieri statim nequeat, concedimus ut eorum loco Consultores dioecesani deligantur, qui suum Antistitem consilio et opera diligenter iuvent. A suo vero hi munere cessabunt, cum fuerit Collegium Canonicorum constitutum. Regimen novarum Ecclesiarum, item administratio bonorum, electio Vicarii Capitularis, Sede vacante, iura cleri et populi eorumque obligationes, haec omnia ad Iuris Canonici praescripta definiantur et fiant. Clerici vero, acta divisione, in cuius territorio legitimum domicilium habeant, 55 Acta Pii Pp. XII eidem tamquam proprius clerus ascripti habeantur. Omnia documenta et acta quae quomodolibet ad Ecclesias per has Litteras constitutas respiciant, vel etiam ad dioecesim Kansanopolitanam - S. Iosephi, ad uniuscuiusque Curiam mittantur, religiosa cura in tabulario asservanda. Ceterum haec omnia quae decrevimus efficienda studebit venerabilis Frater Hamletus Ioannes Cicognani, quem diximus, cui omnes potestates facimus rei agendae; poterit vero ipse quemlibet virum delegare, dummodo in ecclesiastica dignitate constitutum. Cum autem negotium gestum fuerit, idem venerabilis Frater documenta exarari iubebit, eademque sinceris exemplis ad S. Congregationem Consistorialem mittenda curabit. Quodsi quo tempore Nostrae Litterae ad effectum deduci debeant, alius Apostolicae Delegationi in Foederatis Civitatibus Americae Septemtrionalis praesit hic mandata Nostra faciet. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderetur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Komae, apud S. Petrum, die altero mensis Iulii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo sexto, Pontificatus Nostri duodevicesimo. CELSUS Card. COSTANTINI ^ Fr. ADEODATUS I. Card. PIAZZA 8. R. E. Cancellarius 8. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost. Albertus Serafini, Proton. Apost. Loco £B Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. LXXXXIII, n. 62. 56 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium LITTERAE Officiale APOSTOLICAE I BASILICAE MINORIS HONORIBUS PRIVILEGIISQUE DECORATUR T E M P L U M PAROECIALE SANCTORUM CASU, FLORENTII ET SOCIORUM IN URBE BONNA, ARCHIDIOECESIS COLONIENSIS, EXSTANS. P I U S PP. X I I Ad perpetuam rei memoriam. — Bonna, Germaniae urbs, natura et situ venusta, aedificiis nobilis atque liberalissimis studiis afiluens, pietatis quoque monumentis perquam decoratur. In quibus eminet Templum Sanctorum Casu, Florentii et Sociorum, qui, per vulnera effuso sanguine Christum testati, saeculo I I I p. Ch. n. ibidem conditi sunt. Eo in loco aedes e lignis primo exstructa est, quam basilicam Martyrum appellare consueverant. Saeculo deinde quarto lapideum surrexit Templum, cuius forma etiamnum deprehenditur. Quo sacro in loco plures Episcopi et Germaniae Imperatores honesto sepulchro contecti sunt. Templum autem, quale nunc, post immutationes temporis successu effectas, cernitur, molis amplitudine, « Romanicae » structurae genere varioque cultu est admodum insigne. Movent praeterea admirationem quinque sacrae turres, eidem haerentes, arae marmore conspicuae, aedicula Sanctissimae Eucharistiae Sacramento asservando, quae ab artis historiae peritis multum laudatur. Cuius Templi ministerio ab antiqua aetate addictum erat Canonicorum Collegium, quo exstincto, Ecclesia curiae sedes facta est, ad quam quattuordecim amplius milia Christifidelium pertinent. Fervet ibi opus divinum, cui plures Sacerdotes insistunt, atque frequens populus officia religionis exsequitur. Neque desunt Sanctorum reliquiae eaeque praeclarae et sacra supellex pretiosa, Ita fit ut ritus divini eo, quo par est, cum splendore peragantur, et commoda ex hoc pietatis domicilio manent neque modica neque pauca. Haec reputans cum animo atque vota curionis et Christifidelium significans, Dilectus Filius Noster Iosephus S. R. E. Cardinalis Frings, Archiepiscopus Coloniensis, Nos rogavit ut laudatum hoc Templum, sua in iurisdictione positum, Basilicae Minoris nomine ac iure donaremus. Quibus precibus libenter admissis, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura Acta Pñ Pp. XII 5T deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum paroecialem Ecclesiam Sanctorum Casu, Florentii et Sociorum, in urbe Bonha, intra Coloniensis archidioecesis fines exstantem, ad dignitatem et honorem Basilicae Minoris evehimus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis, quae eidem titulo rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque, ad quos spectant, seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xrv mensis Ianuarii, anno MDCCCCLVI, Pontificatus Nostri septimo decimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis GILDO BBUGNOLA a Brevibus Apostolicis II T E M P L U M S . M A R T I N I , E P . E T CONF. I N O P P I D O ( ( W E I N G A R T E N )), DIOECESIS ROTTENBURGENSIS, BASILICIS MINORIBUS ACCENSETUR. PIUS PP. X I I Ad perpetuam rei memoriam. — Vinea Domini, quam ex arcano Dei consilio Nobis commendatam habemus, cultissimis hic atque illic distinguitur templis, quae singularis pietatis, qua Christifideles in Deum Sanctosque feruntur Caelites, praeclarissima sunt testimonia ac monumenta. In quibus merito numerum obtinet sacra aedes curialis, honori Sancti Martini consecrata, qua oppidum, cui vulgata appellatio « Weingarten », quodque intra fines Rottenburgensis dioecesis positum est, non modice decoratur; quin immo tam eximium religionis domicilium in totius Germaniae catholicae laudem vertit et honorem. Qui veteres annales replicant, asseverant eo in loco Velfum I I I , ducem e nobili Suevorum genere, anno MLVI coenobium pietatis causa condidisse idque una cum continenti 58 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale templo, ubi ipse multique ex eius posteris sepulcro sint contecti, sodalibus Ordinis Sancti Benedicti tradidisse. Hanc vero sacram aedem, Romanico, quod dicunt, structurae genere insignem, anno MDCCXV deletam esse, ut in eius locum substitueretur amplissima ecclesia, ad artis Barocae, quae audit, rationem exaedificanda ; quod opus multi laboris septem annorum spatio perfectum est et absolutum. Est ergo immensam ibi conspicere molem, ad auras exsurgentem, cui mirabili artifìcio tholus est impositus; unde fit, ut quasi quaedam imago Petriani Templi Romani, collatione utique habita, praebeatur. Re quidem vera, hac inductum similitudine, vulgus egregiam hanc aedem appellare consuevit <( Ecclesiam ad Sanctum Petrum Sue vor um ». Mirer is sacras imagines eleganti manu depictas, pulpitum, ex quo sacri sermones fiunt ad populum, venusta arte daedale effectum, organum musicum, .tuborum multitudine sonorumque suavitate ita ab omnibus dilaudatum quam quod maxime. Est autem templum praecipua quaedam pietatis sedes propterea quod reliquia Pretiosissimi Sanguinis Domini Nostri Iesu Christi, ab imperatrice Iuditha anno M L X X X X I I I I Benedictinis Sodalibus muneri data, ibidem asservatur. Cuius religione impulsi, plurimi fideles turmatim eo accedere solent, atque Feria VI post Ascensionem Domini sollemnem quotannis pompam ducere, duobus milibus amplius equitum honoris gratia comitantibus. Neque praetermittendum religiosos sodales, quos diximus, in sacrae aedis ministerio impigros versari divinosque ritus peragere eo, quo par est, cum decore. In quorum laudibus hoc quoque ponendum est, quod aetate, qua novatores nomen Catholicum infense petebant, avitam fidem ea in regione tutati sunt atque haereseos virus audacter inde eiecerunt. Revoluto autem nono saeculo ab hac religionis sede constituta, Venerabilis Frater Carolus Iosephus Leiprecht, Episcopus Rottenburgensis, Nos rogavit, ut templum, tot laudibus celebratum, Basilicae Minoris nomine ac iure donaremus. Nos autem, haec omnia cum animo reputantes atque fausti huiusce eventus laetitiam beneficio Nostro adaugere cupientes, precibus huiusmodi libenti animo statuimus obsecundare. Quapropter, e Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum, paroecialem ecclesiam Deo in honorem Sancti Martini, Episcopi et Confessoris, consecratam et in oppido « Weingarten », intra Rottenburgensis dioecesis fines, sitam, ad dignitatem et honorem Basilicae Minoris evehimus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis, quae templis, eodem nomine condecoratis, rite -competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, sta- Acta PU Pp. XU 59 tuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. \ Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xvi mensis Martii, anno MDCCCCLVI, Pontificatus Nostri duodevicesimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis GILDO a BRUGNOLA Brevibus Apostolicis III PAROECIALE T E M P L U M I N U R B E BERNA, DIOECESIS B A S I L E E N S I S E T L U G A N E N S I S , SANCTISSIMAE LEGIIS TRINITATI DICATUM BASILICAE MINORIS TITULO AC PRIVI- COHONESTATUR. P I U S PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — Augustae Trinitati sacrum Templum curiale praecipua perhibetur esse religionis pietatisque sedes in urbe Berna, quippe quo frequentes pertineant Christifideles et ubi maxima soleant agi sollemnia, adstantibus, pro muneris dignitate, Apostolicis Nuntiis, sodalibus Consilii foederatis Helvetiae pagis moderandis praepositi atque legumlatorum Coetus, Legatis cum publica auctoritate. Id •ergo quasi caput dixeris, unde fides Catholica eam in urbem et regionem, Dei beneficio atque industria Sacerdotum, Ecclesiae addictorum, opera, salubriter permanat. Quae sacra Aedes, saeculo praeterito ad finem vergente corrogata undique, praesertim ex Catholico populo Helvetiae, stipe, exstructa et consecrata, non solum hac religionis laude, quam sane potissimam habemus, commendatur, sed etiam artifìcio et cultu eximio, quo renidet. Admirationem enim non modicam ibi excitat structurae genus, quod Gothicum est, ad Basilicae rationem accommodatum, praeterea ipsamet moles — est scilicet in tres alas partita — marmorum rara varietas, imagines summa colorum venustate expressae, vitra eleganti depicta manu; quamobrem in praeclarissimis Helvetiae Templis merito 60 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale numerum obtinet. Adde quod sacra affluit supellectile eaque multi pretii, ita ut divinorum rituum decori affatim sit consultum. Quibus permotus, Venerabilis Frater Franciscus de Streng, Episcopus Basileensi* et Luganensis, preces ad Nos admovit, ut hoc Templum, merito ab omnibus dilaudatum, Basilicae Minoris nomine ac iure donaremus. Quae vota, quibus Venerabilis Fratris Gustavi Testa, Archiepiscopi tituloAmaseni Nostrique in Helvetia Nuntii Apostolici, ampla accesserat suffragatio, propensum animum Nostrum Christifidelibus Helvetus significare percupientes, statuimus benigne libenterque explere. Quapropter,, e Sacrae Rituum Congregationis consulto, omnibus attente perpensis, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum paroeciale Templum, Sanctissimae Trinitati Bernae consecratum et intra finesdioecesis Basileensis et Luganensis positum, ad dignitatem et honorem Basilicae Minoris evehimus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis, quaesacris Aedibus eodem nomine insignibus rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die vi mensis Aprilis, anno MDCCCCLVI, Pontificatus Nostri duodevicesimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis GILDO a BRUGNOLA Brevibus Apostolicis Acta Pii Pp. XII 61 IV SANCTI MARTYRES CLAUDIUS, SIMPLICIUS PATRONI NICOSTRATUS, SYMPHORIANUS, CASTORIUS CAELESTES LAPICIDARUM ET MARMORARIORUM ET DE- CLARANTUR. PIUS PP. X I I Ad perpetuam rei memoriam. — Honesta quaelibet ars, dummodo recta mente exerceatur, merito probatur atque ad communem procurandam utilitatem Deique propagandam gloriam non modicum valet. Qua ratione praecipue insignis est ea, in qua lapicidae et marmorarii versantur, utpote quae, ab antiquis temporibus, saepe iubeatur religioni inservire. Hos igitur expedire visum est superno praesidio obtegi, ut opera, «quae perficiant, bene vertant iidemque malis omnibus prohibeantur. Fulgidum autem iis praelucet exemplum Sanctorum Claudii, Nicostrati, Symphoriani, Castorii et Simplicii, qui, eiusdem artis consortes — in marmoreis enim lapicinis apud Sirmium opus fecerunt summique habiti sunt Sculptores, — ad maximam virtutis laudem profecerunt, mortem pro Christi nomine fortiter obeuntes. Itaque Venerabilis Frater Ioannes Urbani, Archiepiscopus-Episcopus Veronensis, preces Nobis ^adhibuit, ut Sanctos illos Caelites, arte gloriosos, Fidei testimonio gloriosiores, omnium lapicidarum et marmorariorum caelestes Patronos renuntiaremus. Nos autem cupientes ut ex hoc etiam ordine artifices -consilia, proposita, vitam ad religionis pietatisque rationes conforment ;atque convertant, vota huiusmodi libenti animo explere statuimus. Quapropter, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Sanctos Martyres Claudium, Nieostratum, Symphorianum, Castorium et Simplicium omnium -ex Italia lapicidarum et marmorariorum caelestes apud Deum Patronos facimus, constituimus, declaramus, omnibus adiectis honoribus ac privilegiis liturgicis, quae praecipuis coetuum seu ordinum Patronis rite •competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter .exstare ac permanere : suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc «et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac •definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xx mensis Aprilis, anno MDCCCCLVI, Pontificatus Nostri duodevicesimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis GILDO a BRUGNOLA Brevibus Apostolicis EPISTULA AD E M U M P. CARD. D. ANTONIUM CAGGIANO, GRESSUI TIT. EPISCOPUM EUCHARISTICO S. LAURENTII ROSARIENSEM, BOLIVARIANO IN PANISPERNA QUI LEGATUS IN CARACENSI URBE S. R. E. PRESB. MITTITUR CON- CELEBRANDO. P I U S PP. X I I Dilecte Fili Noster, salutem et Apostolicam Benedictionem. — In tanta difficultate temporum, qua premitur humana societas, nihil gratius Nobis esse potest, quam discere impensiore in dies studio Christum Regem alicubi adorari, ab ipsoque, mystice in altari vivente, illam trepidantes populos expetere, quam mundus dare non potest, exoptatissimam fecundamque pacem. Per liben ti igitur animo cognovimus secundum Congressum Eucharisticum Bolivarianum in foederali Venetiolae Republica propediem celebratum iri, eundemque Caracis, in urbe scilicet eius Nationis capite, sancto Iacobo Apostolo dicata, quae et caeli mira clementia et pietate Mariana atque Eucharistica civium feliciter floret ac laetatur. Maximi autem sunt momenti argumenta, quae in proximis coetibus disceptanda atque enucleanda proponuntur. Namque erit agendum primo de tenerioris aetatis christiana institutione. Quum enim tam magna sit plerumque aeternarum rerum ignoratio, bonorum omnium munus est contendere, ut pueri in primis atque adulescentes catholicam doctrinam mature perdiscant. Agendum quoque erit de officiis iuribusque servandis in societate domestica, in civili ipsa consortione. Iamvero, utinam fideles omnes, dulcissimi Iesu voci respondentes, ad sacram synaxim saepe saepius accedant! Hinc profecto dimanat atque alitur genuina Dei caritas, inconcussum ipsius inter homines caritatis fundamentum; hinc Acta Pii Pp. XII 63. perfecta animorum coniunctio ad tuendam domestici convictus integritatem, ad concordiam omnium civium fovendam vel restituendam; hinc humanae fragilitatis praesidium ac robur ad patriam quoque, si in summo discrimine versetur, strenue et heroica vitae oblatione defendendam. Quapropter consilia suscepta ad proximam Eucharisticam Congressionem habendam probamus ac dilaudamus ; immo Nos Ipsi quodammodo adesse ac praeesse percupimus. Te igitur, dilecte Fili Noster, qui,. Romanae purpurae splendore exornatus, clarae urbis Rosariensis gubernacula tenes, Legatum Nostrum eligimus ac renuntiamus, ut Nostram gerens personam Congressui Eucharistico Bolivariano, ex Venetiolae regionibus finitimisque nationibus in Caracensi urbe celebrando, nomine Nostro Nostraque auctoritate praesideas. Pro certo autem habemus te, pro egregia tua erga Augustum Sacramentum pietate, praenobile munus tibi traditum feliciter fructuoseque esse peracturum. Caelestium interea luminum gratiarumque in auspicium ac praecipuae Nostrae caritatis testimonium, Apostolicam Benedictionem tibi, dilecte Fili Noster, sollerti Archiepiscopo Caracensi ceterisque sacrorum Antistitibus, qui Conventui intererunt, eorumque clero ac populo peramanter in Domino impertimus. Datum Romae apud Sanctum Petrum, die x mensis Novembris, anno MDeœcLVi, Pontificatus Nostri duodevicesimo. PIUS PP. XII ALLOCUTIONES i Docentibus Sodalitatum pro Schola Catholica in Bavaria. * Geliebte Söhne und Töchter ! Sie kommen aus München, aus Bayern, und das macht Unseren Gruss an Sie besonders herzlich. Ihr Schaffen gehört der Schuljugend ; Sie bekennen sich ausserdem zur « Katholischen Erziehergemeinschaft in Bayern », und dies gibt Unserem Gruss einen verstärkten Ton väterlichen Mitfühlens und Vertrauens. Die Fragen um Ihren Beruf sind ja zurzeit höchst lebendig in Bayern. * Habita die 31 Decembris mensis a 1956. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale «64 Stossen wir gleich zu deren Kernpunkt vor : Es ist ein selbstverständlicher Grundsatz nicht nur des streng demokratischen Staates, sondern «des Rechtsstaates überhaupt, dass, je stärker die Schule an den Staat gebunden ist, von diesem um so peinlichere Rücksicht auf den Willender Erziehunggsberechtigten genommen werden muss. In Ihrer Heimat gilt aber gerade für die Schule, durch die alle Kinder gehen, die Volksoder Grundschule, nicht nur das System des staatlichen Schulzwangs, sondern darüber hinaus das der staatlichen Zwangsschule, also das System der stärksten Bindung der Schule an den Staat. Daraus folgt für den letzteren die Pflicht, im Ausbau des Schulwesens, ganz besonders in der Formung der Lehrkräfte, die Erwartungen und den Willen der Erziehungsberechtigten gewissenhaft zu erfüllen. Um jenen Grundsatz auf die katholischen Erziehungberechtigten anzuwenden, muss die Erfüllung jener staatlichen Pflicht so sein, dass zwischen dem katholischen Heim und der Schule, zwischen den katholischen Eltern und den Lehrern oder Lehrerinnen ihrer Kinder das warme Verhältnis des Sichverstehens, des gegenseitigen Vertrauens und der Zusammenarbeit herrsche — aus dem Bewusstsein, im Letzten und Tiefsten, im Religiösen, eines Denkens, einer Überzeugung, eines Glaubens zu sein. Es ist damit schon angedeutet, und W i r brauchen nicht weiter auszuführen, wie sehr im Mittelpunkt dieser grandsätzlichen Erwägung die Frage der Lehrerbildung steht. Der Lehrer ist ja die Seele der Schule ; er ist es, der ihren Geist bestimmt. Die Schule, der Jahre hindurch Tag für Tag erteilte Unterricht wirkt wie eine Nat Urgewalt, langsam, aber stetig, fast unvermekt, aber um so tiefer. Man sage nicht, die den Unterricht Erteilenden sollen eben angehalten sein, in der Schule von ihrer persönlichen Weltanschauung Abstand zu nehmen. Man würde damit von ihnen etwas verlangen, was zu leisten sie einfach nicht imstande sind, nicht einmal in den sogenannten neutralen, geschweige denn in den Gesinnungfächern. Es wäre aber «eine elementare Verletzung der Menschenrechte, wenn man die Eltern gesetzlich zwingen wollte, ihre Kinder der Naturgewalt einer Schule zu überantworten, deren Lehrkräfte den religiösen und sittlichen Überzeugungen des Elternhauses kühl, ablehnend, ja feindlich gegenüberstehen. Vielleicht hat niemand in der Frage der weltanschaulichen Beeinflussung der Jugend durch die Schule so vielseitige Erfahrung wie die katholische Kirche. Sie hat ihre Erfahrung über die ganze Welt hin isammeln können, und das Ergebnis ist eindeutig : um gar nicht zu reden Acta Pii Pp. XII 65 von der eigentlich, laizistischen Schule — in allen gemischten Schulen, Gemeinschaftsschulen, « neutralen » Schulen ist weltanschaulich sie die Hauptleidtragende, aus dem einfachen Grund, weil ihr religiöses Bekenntnis das denkbar reichste, das geschlossenste ist. Dann möge man aber auch Verständnis dafür aufbringen, dass die Kirche um des Bestandes und Wohles der katholischen Familie und ihrer Kinder willen für die katholische Schule und Lehrerbildung bis zum letzten sich einsetzen wird. Man wende nicht ein, dass die Schule den jungen Menschen doch zu einem tüchtigen Staatsbürger erziehen müsse. Als ob die katholische Schule dies nicht getan hätte und täte ! Die katholische Kirche erkennt jene Forderung restlos an. W a s ihre Erfüllung angeht, kann die katholische Schule, so glauben W i r , erhobenen Hauptes vor jede staatliche Autorität hin treten. Schauen Sie auf Ihr eigenes Vaterland ! Es hat seit 1914 Prüfungen und Katastrophen höchsten Masses über sich ergehen lassen müssen. Haben die Katholiken dabei etwa versagt? Muss man nicht im Gegenteil bekennen : Gerade in der Zeit der Not haben sie dem Vaterland, dem Volk, dem Gemeinwohl hochwertige Männer gestellt und wertvollste Dienste geleistet ! W i r segnen, geliebte Söhne und Töchter, Ihre Berufsarbeit. W i r segnen ebenso Ihr mutiges Eintreten für eine Schule und Lehrerbildung, die sich in die geschlossene Einheit des katholischen Glaubens und seiner Weltanschauung mühelos einfügen. W i r segnen alle, die Sie in Unseren Segen einschliessen : Ihre Lieben zu Hause und Ihre Schulkinder besonders, und erteilen allen als Unterpfand des huldvollen Schutzes der <( Mutter mit dem Himmelskinde » aus der Fülle des Herzens den Apostolischen Segen. II Docentibus atque alumnis Universitatis studiorum Ib ero-Americanae in Mexico. * Un grupo más bien reducido, amadísimos hijos, profesores y alumnos de la Universidad Iberoamericana de Méjico, es el que en estos momentos se presenta ante Nuestros ojos ; pero un grupo cuyo significado es en cambio tan amplio, que no hemos querido dejar pasar la ocasión de dirigirle unos palabras, para decirle Nuestro afecto y Nuestro interés por aquello, que representa. Porque saludamos en vosotros a universitarios de Méjico, que es como decir, a los seguidores y continuadores de una gloriosa tradición de cultu * Die 16 Ianuarii mensis a. 1957. 5 - ACTA, vol. XXIV, n. 2. — 23-2-1957. 66 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ra superior. Tuvo la vieja Universidad mejicana la fortuna de contar entre sus creadores a hombres como el Virrey Don Antonio de Mendoza y Fray Juan de Zumárraga, introductores de los estudios superiores en la Nueva España. Todo se unió y concertó para hacer de la Universidad de Méjico lo que realmente fué : mina copiosa de recios varones como Fray Alonso de la Vera Cruz y Ruiz de Alarcón. Dentro de esa historia secular, entronca, cual vigoroso renuevo, vuestra joven Universidad, al lado de la Universidad Nacional, para mantener encendida la antorcha de la ciencia y de la fe, en la tierra de Sor Juana Inés de la Cruz y en todo el Continente Centro y Sud Americano. Se trata efectivamente de una Universidad Católica, llamada a formar esos hijos de la Iglesia completos, cabales e ilustrados, que han de constituir la clase dirigente del mañana en unos países, donde la cultura va adquiriendo cada día un tono más elevado ; sin hablar de la urgencia de ponerse a la cabeza de un movimiento, cuyas desviaciones podrían ser fatales para todos. Y es cosa cierta, como Nuestros fuertes y fidelísimos hijos mejicanos podrían especialmente recordar, que no hay violencia en este mundo capaz de doblegar y quebrantar la solidez de una fe, cuando ella es profundamente conocida, sinceramente sentida, valerosamente practicada y, como consecuencia natural, ardientemente amada. Pero vuestra naciente Universidad, aun habiendo hallado acogida en el hospitalario suelo mejicano, no abre sólamente sus puertas a los dignos hijos de aquella generosa nación, sino que se ofrece como madre a toda esa gran familia de pueblos, que se llaman iberoamericanos, todos, para honor suyo, miembros de la gran comunidad católica, y todos invitados especialmente a enviar sus representantes a vuestras aulas. JEn un momento, como el presente, en que el consorcio humano tanto padece por la división y la discordia, una actitud como la vuestra nos parece que asciende casi a la categoría de un símbolo humanamente cordial y cristianamente ejemplar, como para recordar a los hombres que todos son hermanos, hijos de un mismo Padre, con un origen, un fin y una naturaleza común y con una exigencia íntima de mutua caridad. Ojalá que la fraternidad, nacida en los bancos de la clase y en toda la simpática e inolvidable vida estudiantil, crezca luego y se consolide entre vosotros, formando esos vínculos que han de unir todavía más a vuestras naciones al amparo de la verdad y a la sombra de la Cruz, aportando así un elemento más a esa paz universal tan anhelada. Finalmente, vuestra Universidad es algo incipiente, donde, por consiguiente, será casi imposible que ya desde el primer momento estén todas Acta PU Pp. XII 67 las cosas en su sitio y en su punto. M vosotros, ni vuestros dirigentes, os habéis de arredrar ante las dificultades ; antes bien, con la plena conciencia del honor de haber formado parte de las generaciones primeras de una entidad llamada, sin duda, a tan altos destinos, soportad con paciencia los inconvenientes inevitables, colaborad en la edificación de lo que ya es algo vuestro, y, sobre todo, poned bien los cimientos, para que el edificio vaya alzándose sólido, útil y hermoso, de tal manera que un día, en el mundo iberoamericano, sea un timbre de honor poder ostentar un título obtenido en vuestra Universidad, como garantía cierta de capacidad y de competencia humana y profesional. Vivid tranquilos y sanos ; estimad la verdadera ciencia, pero nunca la antepongáis a la gracia de Dios ; sed disciplinados y dóciles, especialmente con vuestros maestros y superiores ; daos al estudio con orden, con método y hasta con espíritu de sacrificio, pero sin que las exigencias escolares ahoguen nunca vuestros deberes cristianos. Y que la luz de la verdadera fe — una fe que no teme progresos ni adelantos, sino que se sirve de ellos para hacerse cada vez más firme, más fuerte y más hermosa — guíe continuamente vuestros pasos hasta aquella alta meta, donde todas las verdades se reducen a una, y esa única verdad se ofrece a vuestra contemplación y a vuestro gozo para haceros felices por toda una eternidad. Una Bendición especialísima, hijos amadísimos, para vosotros; pero una Bendición que llevaréis, en nombre Nuestro, a vuestros colegas y profesores, a vuestros familiares y amigos y a toda vuestra querida Alma Mater, a la que ya desde ahora deseamos los mayores bienes y prosperidades ; una Benedición, en particular, a Nuestros amados hijos, vuestros educadores y maestros, que, acometiendo la presente iniciativa, han dado una prueba más de su buen celo por el servicio de la Iglesia y por el bien de las almas en un campo, como el de la enseñanza, en el que ellos han derramado tantos sudores, pero han cosechado también tantos laureles. III Ad Excmum Virum Selwyn Lloyd, G. B. E., T. D., Q. C, M. P., Ministrum ab Exteris Negotiis Magnae Britanniae. * It is a pleasure, Right Honourable Sir, to extend a sincere welcome to Your Excellency Her Majesty's Principal Secretary of State for Foreign Affairs and to those illustrious members of your staff, who have accom* Die 19 Ianuarii mensis a. 1957. 68 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale panied you. The cordial relations existing between this Holy See and Her Majesty's Government have long been a source of great gratification to Us ; and His Excellency the British Minister, here présent, continuing the tradition of mutual compréhension and friendly coopération, while ably fulfìlling the lofty mission entrusted to him, has maintained, We feel confident, strength and stability to those relations. And then when Our thoughts turn to the beloved people of your country, Our heart becomes conscious of those other, deeper, spiritual bonds of abiding affection, cherished legacy left to Us by Our predecessors. It is this affection that quickens Our admiration for the courage and sensé of solidarity, with which they have always shown themselves ready for sacrifice and magnificent self-discipline, when demanded by the common good. We are fully aware, as are you, Right Honourable Sir, that today an unusually heavy responsibility rests on the Foreign Ministries of nations for the peoples, whose interests they are charged to safeguard and develop; and We want to assure you and your colleagues of Our prayerful good wishes for your success. This occasion offers Us an opportunity to renew the expression of Our esteem and respect for the August Sovereign, whom you are privileged to serve. May God protect and comfort her royal per son. On the royal family may heaven's choicest grâces descend. And may ali the peoples, who owe allegiance to Her Majesty, Queen Elizabeth, enjoy through God's bountiful providence increasing happiness, progress and prosperity. NUNTII RADIOPHONICI I CHRISTIFIDELIBUS OB CONVENTUM ALTERUM EUCHARISTICUM BOLI V ARIANUM, IN URBE CARACENSI COADUNATIS. * Venerables Hermanos y amados hijos que, en la espléndida Caracas, clausuráis vuestro segundo Congreso Eucaristico Bolivariano : l Qué consuelo, tan profundo y tan sobrenatural, el que en estos momentos experimentamos al poder acceder a vuestros filiales deseos, poniéndonos en comunicación con esa magnífica Asamblea y gozando del espectáculo que ofrecéis, parecido a un rayo de sol que, en medio del * Datus die 16 Decembris mensis a. 1956. Acta PU Pp. XII cielo más plùmbeo y más amenazador, rasga inesperadamente las nubes y deja caer sobre la tierra, silenciosa y amedrentada, una lluvia de paz, de suave fraternidad y de inefable contento, hasta hacer subir a los labios la palabra del Salmo : « Ecce quam bonum et quam iucundum, habitare fratres in unum » Ved cuan bueno y deleitoso es habitar en uno los hermanos ! 1 Pero no vayáis por eso a imaginar, hijos amadísimos, que consideramos vuestra reunión como algo sorprendente por lo inesperado. Los dos Congresos Eucarísticos nacionales venezolanos de 1907 y 1925 y, sobre todo, el Primer Congreso Eucaristico Bolivariano, de 1949, aparecen, a la luz del actual momento, como una preparación providencial, y la recristiánización de la familia por medio de la Eucaristía, que fué el tema estudiado en las inolvidables jornadas de Cali, como la introducción natural para pasar al problema, que habéis examinado estos días; porque del tronco familiar consolidado por la vida eucaristica es de donde han de brotar luego esas ramas, esas flores y esos frutos que serán finalmente las vocaciones sacerdotales. Es cierto que el Sacramento del altar es el medio principal para conocer a Jesucristo, compenetrarse con la grandeza de su misión y sentir el impulso de ofrecerse a continuarla por los caminos del sacerdocio ; es verdad que la intensa vida de piedad, sostenida y alimentada sobre todo con el Pan de los cielos, deberá ser la que, como consecuencia natural, lleve al aumento de las vocaciones para el servicio del santuario ; es indudable que ante el Cordero, que continuamente se sacrifica en el ara santa, las almas consagradas a una perpetua inmolación podrán obtener, con sus lágrimas y sus suspiros, las gracias necesarias para que por fin descienda el rocío sobre la tierra reseca y haga germinar la flor de la vocación. Pero, reduciéndose al orden práctico, todos estos dones divinos vendrán a las almas ordinariamente, para decirlo así, por los caminos de un hogar cristiano y puro, de una sana y religiosa educación familiar, de un espíritu sobrenatural presente siempre entre los muros domésticos, hasta el punto de que, no raramente, todos los esfuerzos de los mejores educadores se pueden ver malogrados, si falta esta cooperación familiar y, mucho más, si su influencia hubiera de dejarse notar más bien en sentido contrario. ¡ Y qué grande error sería esto ; qué falta de espíritu de fe denotaría ! No es este el momento, hijos amadísimos, de cantar las excelencias del sacerdocio, especialmente ante quienes, como vosotros, saben 1 Ps. 132, i . Aota Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale TO bien lo que supone haber sido escogido de entre los hombres e instituido, en favor suyo, para las cosas que se refieren a Dios, presentando 2 ofertas y sacrificios por los pecados. Pero, al clausurar un Congreso Eucaristico y con los ojos puestos en esa Hostia Santa, permítasenos por lo menos recordar la intrínseca unión que existe entre Sacerdocio y Eucaristía, puesto que « ad sacerdotem pertinet dispensatio Gorporis 3 Christi )), toca al sacerdote distribuir el Cuerpo del Señor, y si en la Iglesia todas las sagradas órdenes están encaminadas principalmente al 4 Sacramento de la Eucaristía, mucho más lo estará el sacerdocio, cuyo oficio principal consiste en consagrar el Pan de los ángeles, custodiarlo amorosamente y distribuirlo, como nuevo Moisés, a un pueblo que tiene necesidad de este maná venido del cielo, para no morir de hambre en el desierto. Recorred vuestras ciudades, las grandes y las pequeñas; salid a los campos por las pistas modernas o por los viejos senderos ; subid a las montañas más altas, bajad a las playas más remotas, perdeos en los valles más sombríos, ¿no es verdad que en todas partes os parece hallar una ventana abierta al cielo, un rinconcito para descansar en paz, una fuente para refrigeraros al descubrir la torre enhiesta o la humilde espadaña que os anuncian la presencia de un sagrario? Que no lleguen a faltar nunca en medio de vosotros y, para ello, que no escaseen las manos consagradas, que lo han de cuidar, que lo han de abrir y cerrar, que han de administrar en puro provecho vuestro este tesoro divino, en cuya comparación nada valen todas las demás riquezas y maravillas de latierra. No es una voz de alarma, porque Nuestra confianza en la divina misericordia va mucho más allá de todas la previsiones humanas ; no es un grito de angustia, porque Nuestra esperanza descansa en motivos más ¡sólidos que todos los puramente naturales ; es una palabra de Padre, ansioso siempre por el bien de sus hijos, de Padre que mira al porvenir, que precisamente de estos mismos hijos espera tanto para provecho de ellos y de toda la gran familia católica ; es, y quiere ser, en estas solemnes circunstancias, una oración ferventísima : Llama, oh Señor, al sacerdocio, desde esa Eucaristía, a muchos hijos de esos pueblos amadísimos, para que, en medio de ellos, sean misioneros de tu palabra, de tu perdón y de tu Cuerpo Sacramentado, y así no les llegue nunca a faltar ese 2 Cfr. 5 Cfr. S. Th., 3 p. q. 82, a. 3 in c. Heu. 5, 1. * S. Th. Suppl. q. 37, a. 2 ad 3UÏQ. Acta Pii Pp. XII 71 sagrario, donde Tú velas de día y de noche, para hacerles felices primero en esta vida y luego en la eternidad. 5 Ha correspondido esta vez a la insigne Caracas el honor singular de procurar un marco digno a tan grandes solemnidades. Reposando en su altura con aires de vieja y antañona nobleza, gozando de su perpetua primavera, la que un día fué « corazón de la América naciente », podría impresionar hoy por su vertiginoso progreso hasta el punto de hacer casi olvidar sus glorias pretéritas. Pero Nos no olvidamos que el viejo « Santiago de León de Caracas », la « Ciudad Mariana », se merecía no menos este honor como ciudad eucaristica, donde existe la « Adoración perpetua del Santísimo Sacramento » desde el año 1882 y precisamente en esa Santa Capilla, edificada sobre la primera ermita, que un día erigió Diego dei Losada. ¡ Como si la perqueña semilla, al caer en tierra fértil, hubiera producido hoy el ciento por uno en esta maravillosa primavera ! Con vosotros están vuestros hermanos venezolanos : los de las montafias del norte de cimas nevadas, arboledas tupidas y pastos abundantes ; los que en las bajas regiones del litoral gozan de los beneficios que el mar les ofrece ; los de la tierra llana, que divide, domina y fecunda el potente Orinoco ; los que saben los secretos de los bosques misteriosos de la Guayana y conocen la voz de sus cascadas y de sus torrenteras, hijos todos de un país de recursos inagotables, de juventud pujante y de un gran porvenir, que dependerá no poco de la parte que en su organización política, intelectual, económica y social se conceda a los eternos principios de la verdad cristiana, siempre presentes en todos los momentos de vuestra historia. Y con Nuestros amadísimos hijos venezolanos, los de Colombia y Perú, los de Bolivia, Ecuador y Panamá, en ejemplar hermandad de naciones que tienen un vínculo común ; y con vosotras, las naciones bolivarianas, los representantes de otras muchas europeas y americanas, de la vieja Madre Patria, unidos todos ante un altar como si quisierais proclamar que sólamente ahí es posible una auténtica fraternidad, madre de la tranquilidad y de la paz ; mientras que cuanto más lejos de ahí las almas se apartan, más reviven en ellas las incomprensiones y las enemistades, los celos y las soberbias, los odios y las codicias, cuyo efecto natural tienen que ser esas dolórosas catástrofes que hemos lamentado, que ahora mismo vemos con dolor y que, mirando al futuro, continuamente tememos. 6 Cfr. Oración del Congreso. Aota Apostolicae 72 Sedis - Commentarium Officiale X Alzad los ojos, hijos amadísimos ! ¿No es verdad que ese altar que veis os hace la impresión del techo de una casa grandiosa, por todas partes abierta, como si quisiera invitar a todos los pueblos para que viniesen a morar a la sombra de la Cruz, en esa paz, en esa felicidad, que se respira ahí, de rodillas ante el Dios humanado escondido bajo las especies sacramentales? Pedídselo vosotros así, por intercesión especialísima de vuestra Madre, la Virgen de Ooromoto, a cuyas poderosas plegarias queremos confiar todas vuestras intenciones, y muy en particular la que ha formado el centro de este Congreso : « Mitte, quaesumus, (Domine), operarios in messem tuam » ¡ Señor, manda obreros a tu viña! Con estos deseos y estos afectos os bendecimos a todos los ahí presentes : a tí, amadísimo Hijo, Legado Nuestro, que con tanta dignidad Nos has representado ; a todos Nuestros Hermanos en el Episcopado con su clero ; a los religiosos y religiosas ; a las autoridades civiles y militares, especialmente a las que han contribuido a la organización y buen éxito del Congreso ; a todos los que se han sacrificado en la preparación de tan importante Asamblea ; a cuantos han tomado parte en las reuniones de la Unión Católica Internacional de servicio social y en las Jornadas preparatorias del Segundo Congreso Mundial de Apostolado Seglar ; a las personalidades de diversas naciones que, con su presencia, han cooperado al esplendor de todos los actos; a todos los fieles y a quienes escuchen Nuestra voz, que quiere ser siempre portadora de paz. II IN FESTO EPIPHANIAE D. N. IESU CHRISTI A. M C M L V I I DATUS, DIE (( PRO MATRE ET PUERO », AB OPERE NATIONALI ITALICO PRO MATERNITATE ET INFANTIA INDICTO. Di gran cuore vi rivolgiamo la Nostra parola, diletti figli e figlie, in occasione della (( Giornata della Madre e del Bambino », la cui celebrazione è stata molto opportunamente fissata nella solennità dell'Epifania del Signore. Vorremmo quasi trasportarci nella intimità delle vostre case e intrattenerCi con voi tutti, grandi e piccoli, forse dinanzi al Presepe, che adorna non poche delle vostre dimore e si è oggi arricchito di una nuova rappresentazione : l'adorazione dei Magi e l'offerta dei doni al celeste Bambino, per indicarvi quali alti significati religiosi ed insieme quali elevati valori umani s'intrecciano in quel sacro mistero. 1 MATTH. 2, 1 1 . Acta Pii Pp. XII 73 Quando, dopo nn lungo viaggio attraverso il deserto, i Magi giunsero a Betlemme, ove li aveva condotti la stella, « entrati nella casa », dice la 1 narrazione evangelica, « videro il Bambino con Maria sua madre, e, prostratisi, l'adorarono » : un Bambino, che teneva nelle sue fragili mani il destino di un mondo angosciato, una Madre, modello di tutte le madri, di ogni affezione pura e disinteressata, e consacrata alla più bella delle missioni : contribuire a preparare il Figlio divino alla sua opera futura, ossia a divenire per gli uomini lo strumento della loro salvezza. Oggi questa « Giornata », promossa dalla benemerita « Opera Nazionale per la protezione della Maternità e dell'Infanzia », vorrebbe'rendere omaggio agli eccelsi valori personificati nella madre e nel bambino e dare un più vivo splendore a un dovere primordiale degli adulti di oggi : assicurare al bambino, a tutti i bambini, la possibilità di conseguire il pieno sviluppo fisico e morale a cui hanno diritto, e renderli così capaci di divenire un giorno utili alla società. Pur riconoscendo che molte sono le famiglie cristiane, in cui il bambino è oggetto delle più tenere ed assidue cure, un senso di profonda pietà e di commossa affezione Ci stringe il cuore, quando il Nostro pensiero va al gran numero di fanciulli, che la povertà, la malattia, la guerra o altri dolorosi eventi hanno privati dei mezzi normali di formazione : Bambini orfani, abbandonati, moralmente o totalmente, che la vita ha preso assai presto nei suoi vortici violenti e ha immersi nella più amara sofferenza. Sono già troppi quelli che avvenimenti ignoti colpiscono nei loro corpi e nelle loro anime ; ma quanti altri sono vittime innocenti delle altrui colpe, di miserie materiali e morali dell'ambiente sociale in cui vivono ! In che modo dunque si potranno sanare così tristi condizioni? A chi tocca per primo impedire che si rinnovi amaramente il pianto delle madri, che nello stesso mistero della Epifania turbò la serenità della infanzia di Gesù? Innanzi tutto, senza dubbio, ai genitori. Eppure, quanti sposi, nell'atto di contrarre le nozze, non hanno che una idea assai imprecisa dei doveri, che più tardi loro spetteranno come educatori, e delle esigenze che questo ufficio impone! Il bambino che viene al mondo deve avere un focolare che lo accolga, capace di provvederlo di quanto avrà bisogno per conservarsi sano, per svilupparsi e per acquistare le facoltà di spirito e di cuore, che gli permetteranno a suo tempo di assumere le sue funzioni nella società. La psicologia e la pedagogia moderne mettono fortemente in evidenza l'importanza della educazione ricevuta negli anni dell'infanzia ; quel che forma allora il fanciullo, non è un insegna- 74 Aota Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale mento orale più o meno sistematico, ma soprattutto l'aura del focolare, la presenza e il contegno dei genitori, dei fratelli e delle sorelle, del vicinato, il corso della vita quotidiana con tutto quel che il bambino vede, intende, risente. Ognuno di questi elementi, forse minimo in sè e apparentemente di nessun rilievo, lascia tuttavia in lui una traccia, e a poco a poco determina gli atteggiamenti fondamentali che egli prenderà nella vita : fiducia nelle persone che lo circondano, franchezza, docilità, spirito d'intrapresa e di disciplina, rispetto dell'autorità, o, al contrario, individualismo egoista, insubordinazione, ribellione. L'azione dolce, ma costante, di una famiglia sana, concorde e ben costituita, regola gl'istinti naturali, li dirige, in un senso preciso, li coordina e foggia così nature armoniche, pienamente sviluppate individualmente e socialmente. Lo squilibrio familiare invece si ripercuote sui fanciulli e ne fa esseri instabili, vittime di discordanze e di soprassalti intimi, incapaci di formare un accordo profondo tra le loro tendenze innate e l'ideale morale. Se alcuni focolari presentano imperfezioni più o meno spiccate, ma inerenti ad ogni opera umana, altri pur troppo hanno subito tali sconvolgimenti da divenire veramente inetti ad adempiere la loro funzione educativa. Senza parlare dei bambini nati fuori del matrimonio e che suscitano particolari problemi, bisogna rilevare che le presenti condizioni sociali creano spesso ai genitori serie difficoltà, e talvolta anche la impossibilità pratica di assicurare ai loro figliuoli il necessario nell'ordine materiale e morale. Noi pensiamo alle famiglie degli emigrati e dei profughi; a quelle, il cui padre è disoccupato o non riceve che un salario insufficiente; di cui la madre deve assentarsi normalmente per andare al lavoro ; con una dimora troppo stretta, insalubre o senza intimità ; con la crescente invasione di taluni mezzi di diffusione del pensiero, utili forse a persone mature e assennate, ma nefaste alle anime ingenue dei fanciulli, e che tendono, per colpa di malevoli interessati, a soppiantare l'influsso del padre e della madre. Anche nei casi più favorevoli, si lamenta spesso un male oggi troppo frequente, la inconsulta condotta, cioè, di quei genitori, che senza ragionevole motivo rinunziano ad esercitare personalmente la loro missione di educatori. Tali padri e madri vorremmo esortare a sentire la grandezza del loro ufficio e ad usare effettivamente la loro autorità, per insegnare al fanciullo con saggezza e moderazione a dominare le sue tendenze istintive, a stimolare la sua buona volontà, a svegliare la sua intelligenza e la sua affezione, e per trasmettergli la preziosa eredità delle più belle ed alte tradizioni della cultura umana e cristiana. Quante intime gioie le pre- Acta Pii Pp. XII 75 mure dell'educazione riservano ai genitori, che non considerano il fanciullo semplicemente come un carico od un trastullo, e si appassionano invece per la loro opera ! I pensieri e le pene, che l'educazione diretta esige, sono largamente compensati dalle stupende maraviglie, che il progresso fisico e spirituale del bambino offre al loro sguardo. Ma il dovere di proteggere l'infanzia non riguarda soltanto i genitori, bensì con le debite proporzioni tutti i membri della comunità. Ogni adulto — uomo o donna —, contemplando i candidi volti dei piccoli che avanzano fiduciosi nei sentieri della vita, non dovrebbe forse esaminare sè stesso e chiedersi se con le parole, col modo di agire, coi pensieri e i desideri dell'animo suo, non diviene una causa di turbamento o di deviazione per i giovani esseri affidati alla sua responsabilità o per quelli coi quali ogni giorno s'incontra nelle vie e nelle pubbliche piazze? Anche se egli non vi pensa, anche se non ha l'intenzione di far male, il suo esempio scava profondi solchi ; grandi occhi interrogatori lo seguono e l'osservano. Rifiette egli talvolta quali immagini, quali impressioni ritengono l'attenzione di quei piccoli esseri intensamente ricettivi, sensibili a ciò che li circonda, e che subiscono, quasi senza difesa, tutto ciò che si presenta loro di buono o di cattivo? Quanto il mondo diverrebbe migliore, se il pensiero di non ferire le anime infantili occupasse maggiormente le menti ! La compiuta protezione dell'infanzia esige inoltre che opere specializzate, consulti medici, asili, villaggi di fanciulli, colonie, istituti di rieducazione, attendano più particolarmente alla cura dei casi, in cui la famiglia manca gravemente alla sua funzione naturale in materia di educazione fìsica, intellettuale e morale. Quei fanciulli soli, privi di sostegno materiale, e anche più, affettivo, di cui la loro età ha tanto bisogno, diverrebbero facilmente, se abbandonati alla loro sorte, elementi non soltanto inutili, ma anche spesso pericolosi, e potrebbero perfino andare ad accrescere il numero dei delinquenti. Perciò vediamo con vera soddisfazione svilupparsi le intraprese generose, pubbliche e private, destinate a promuovere e a sostenere le istituzioni che si occupano della protezione dell'infanzia e della gioventù. In particolare, ben conosciamo l'importanza del lavoro compiuto dall'((Opera Nazionale Maternità e Infanzia», aderente alla (( Unione internazionale », e che mediante i « Consultori pediatrici, materni e dermo », gli « Asili Nido » ha prestato una provvidenziale assistenza speciale a più di 770.000 fanciulli. L'azione profilattica, che la distingue, mira soprattutto a combattere le cause di mortalità della madre e del bambino e a contribuire in molteplici modi al consolidamento dell'istituto familiare, dovunque non risulti pari alla 76 Aota Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sua missione. Coloro che in questa Opera od in altre simili prodigano i tesori della loro dedizione, meritano l'incoraggiamento e l'appoggio di tutti, perchè sulla intiera comunanza umana grava la responsabilità e il dovere di venire in soccorso ai fanciulli che circostanze infelici hanno lasciati privi di aiuto. Siccome il progresso tecnico esige in tutti i campi persone più idonee, e poiché l'evoluzione sociale e politica rende più necessaria una partecipazione attiva dei cittadini al buon andamento delle istituzioni, l'educazione della gioventù richiede uno sforzo più lungo e più arduo e deve adoperare mezzi più onerosi. Ma non è questa una ragione per indietreggiare dinanzi alla vastità dell'impresa. Lo squilibrio sociale è fattore di turbamenti; bisogna impedire con una collaborazione larga e bene ordinata che si dissipi il tesoro più prezioso della nazione, le forze della sua gioventù, e che questa, per negligenza o indifferenza degli organi responsabili, vada ad ingrossare la massa di coloro che sono inadatti ad ogni lavoro qualificato e senza facilità di perfezionamento culturale e morale. Diletti figli e figlie ! Questi Nostri pensieri avevamo in animo di esporvi nel presente giorno di cristiana solennità, afiine di rendervi partecipi della sollecitudine del Nostro Cuore per l'avvenire della Chiesa e della civile società. Ciascuno di voi, ma specialmente i genitori, stimino come proprio dovere cristiano l'assicurare alla nazione energie più vigorose, più sane, più coscienti del vero senso della solidarietà umana e dei fini superiori che questa persegue. Rivolgete infine di nuovo lo sguardo al Bambino di Betlemme, il quale, come chiamò i Magi dall'Oriente, così invita tuttora gli uomini di ogni stirpe alla pienezza della felicità mediante la conoscenza della verità e l'amore del bene, e intende di servirsi di ogni suo adoratore per trasmettere l'ima e l'altro anche alle seguenti generazioni. Voglia il divino Infante sorreggere i nobili sforzi già intrapresi per dare a tutti i fanciulli i mezzi di preparare a loro stessi e alla società un avvenire felice e fecondo. Con tale augurio imploriamo su voi tutti l'abbondanza dei celesti favori, mentre v'impartiamo con effusione di cuore la Nostra Apostolica Benedizione. Suprema Sacra Congregatio S. Officii 77 ACTA SS. CONGREGATIONUM SUPREMA SACRA CONGREGATIO S. OFFICII T DUBIUM DE AFFINITATE Quaesitum est ab hac Suprema Sacra Congregatione an affinitas, In infidelitate contracta, impedimentum evadat pro matrimoniis, quae ineantur post baptismum, etsi unius par'tis tantum. Feria IV, die 16 Ianuarii 1957 Emi ac Revmi D D . Cardinales, rebus fidei ac morum tutandis praepositi, praehabito Consultorum voto, proposito dubio responderi decreverunt : Affirmative. Feria autem V, die 24 eiusdem mensis et anni, Ssmus D. N. D. Pius divina Providentia Papa X I I , in Audientia Emo ac Revmo Dno Cardinali Pro-Secretario S. Officii concessa, relatam Sibi Emorum Patrum resolutionem adprobavit atque publicari iussit. Datum Romae, ex Aedibus S. Officii, die 31 Ianuarii 1957. Arcturus De Jorio, Notarius II DECRETUM PROSCRIPTIO LIBRORUM Feria IV, die 23 Ianuarii Î957 In generali consessu Supremae Sacrae Congregationis S. Officii Emi ac Revmi Domini Cardinales, rebus fidei ac morum tutandis praepositi, praehabito Consultorum voto, damnarunt atque in Indicem librorum 78 Aota Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale prohibitorum inserendos mandarunt libros a Michaele de Unamuno conscriptos : 1. Del sentimiento trágico de la vida; 2. La agonia del Cristianismo. Praeterea, Emi ac Revmi Patres monendos esse censuerunt christifideles etiam in aliis libris eiusdem auctoris plura deprehendi contra fidem et mores. Feria autem V, die 24 eiusdem mensis et anni, Ssmus D. N. D. Pius divina Providentia Pp. X I I , in Audientia Emo ac Revmo Dno Card. ProSecretario S. Officii concessa, relatam Sibi Emorum Patrum resolutionem adprobavit et publicari iussit. Datum Romae, ex Aedibus S. Officii, die 30 Ianuarii 1957. Arcturus De Jorio, Notarius- SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS TERRACINENSIS, PRIVERNENSIS ET SETINAE DECRETUM DE MUTATIONE FINIUM DIOECESIUM In finibus dioecesium Terracinensis et Privernensis duo exstant vici rustici, (( La Fiora » et « Frasso » vulgo nuncupati, quorum prior ad dioecesim Terracinensem pertinet, alter vero ad Privernensem. Cum igitur ad melius consulendum spirituali bono fidelium ibidem commorantium peropportunum visum sit in pago « Frasso » novam paroeciam constituere adiecto quoque territorio pagi « La Fiora », cumque huiusmodi paroeciae territorii duae partes ad dioecesim Terracinensem pertineant, tertia autem pars, pagus nempe (( Frasso », ad dioecesim Privernensem, Exc. P. D. Aemilius Pizzoni, Episcopus Terracinensis, Privernensis et Setinus, ab Apostolica Sede expostulavit ut territorium ad pagum Frasso a dioecesi Privernensi dismembraretur et dioecesi Terracinensi aggregaretur. Quapropter Sacra Congregatio Consistorialis, rei opportunitate perspecta, vigore specialium facultatum sibi a Ssmo Domino Nostro PioDivina Providentia PP. X I I tributarum et suppleto, quatenus opus sit y Sacra Congregatio Consistorialis 79- interesse habentium vel habere praesumentium consensu, praesenti Consistoriali Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, benigne statuit ut territorium ad pagum « Frasso » a dioecesi Privernensi separetur et dioecesi Terracinensi aggregetur, mutatis, hac ratione, utriusque dioecesis finibus, qui, posthac, in ea parte circumscribentur flumine Ama seno usque ad Pontem Novum et locis vulgo dictis Fossato, Via di Mine et Campo Soriano. Ad haec autem perficienda eadem Sacra Congregatio deputat Exc. P. D. Aemilium Pizzoni, Episcopum Terracinensem, Privernensem et Setinum, eidem tribuens facultates ad id necessarias et opportunas, etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, facto onere mittendi quam primum ad ipsam Sacram Congregationem authenticum exemplar actus peractae exsecutionis. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis Consistorialis, die 23 Novembris 1956. Fr. A. I. Card. PIAZZA, Ep. Sabinen, et Mandelen., a Secretis L. © S. • Iosephus Ferretto, Adsessor S. CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE i PROVISIO E C C L E S I A R U M Sanctissimus Dominus Noster Pius Divina Providentia Papa X I I singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die 9 Augusti 1956. — Titulari episcopali Ecclesiae Sebeliensi praefecit R. D. Petrum Kimbondo, e clero saeculari vicariatus apostolici de Kisantu, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Alphonsi Vervimp, e Societate Iesu, Episcopi titularis Ucculensis, Vicarii Apostolici eiusdem vicariatus. die 11 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Rhinocoruritanae Revmum D. Arthurum Franciscum Fox, Vicarium generalem archidioe- Aota Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 80 cesis Melburnensis, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Danielis Mannix, Archiepiscopi Melburnensis. — Coadiutorem cum iure successionis Exc. P. D. Richardi Ryan, Episcopi Saliensis, Exc. P. D. Franciscum Lyons, Episcopum titularem Cabasitanum, hactenus Auxiliarem Emi P. D. Cardinalis Normanni Thomae Gilroy, Archiepiscopi Sydneyensis. die 9 Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Sufetulensi R. P. Arnoldum Boghaert, e Congregatione Sanctissimi Redemptoris, quem constituit Coadiutorem cum iure successionis Exc. P. D. Iacobi Moris, Episcopi Rosensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Selinusiensi R. P. Petrum Martin, e Societate Mariae, quem constituit Vicarium Apostolicum Novae Caledoniae. — Titulari episcopali Ecclesiae Stratonicensi in Caria R. P. Gulielmum, in saeculo Carolum Hartl, ex Ordine Fratrum Minorum Capuccinorum, quem constituit Coadiutorem cum iure successionis Exc. P. D. Guidonis Benedicti Beck, ' eiusdem Ordinis, Vicarii Apostolici Araucaniae. — Titulari episcopali Ecclesiae Bonitzensi R. D. Cornelium Citsulo, e clero saeculari vicariatus apostolici Likuniensis, quem constituit Vicarium Apostolicum nuper erecti vicariatus apostolici Dedzaënsis. die 11 Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Mundinitzensi R. P. Ignatium Dogget, ex Ordine Fratrum Minorum, quem constituit Vicarium Apostolicum nuper erecti vicariatus apostolici Aitapensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Ammaedarensi R. P. Iosephum Rolandum Prévost, e Societate pro Missionibus Exteris provinciae Quebecensis, quem constituit Vicarium Apostolicum nuper erecti vicariatus apostolici Pucallpaënsis. — Titulari episcopali Ecclesiae Onuphitanae R. P. Franciscum Ioannem Doyle, e Societate Missionariorum Sacratissimi Cordis Iesu, quem constituit Vicarium Apostolicum nuper erecti vicariatus apostolici Samariensis. die 1I¡ Novembris. — Cathedrali archiepiscopali Ecclesiae Tingitanae, immediate subiectae, nuper erectae, Exc. P. D. Franciscum Aldegunde Dorrego, hactenus Episcopum titularem Fussalensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Syedrensi Exc. P. D. Fridericum Osterrath, e Congregatione Casinensi a primaeva abservantia O. S. B., hactenus Episcopum titularem Tingitanum. die 17 Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Tacapitanae R. D. Sacra Congregatio de Propaganda Fide 81 Mauritium Otunga, e clero saeculari dioecesi Kisumuensis, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Friderici Hall, e Societate Missionariorum S. Ioseph de Mill Hill, Episcopi Kisumuensis. die 23 Novembris. — Titulari archiepiscopali Ecclesiae Velebusdiensi Exc. P. D. Astonis Chichester, e Societate Iesu, hactenus Archiepiscopum Salisburiensem. die 9 Decembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Sassuritanae R. P. Vincentium Kennally, e Societate Iesu, quem constituit Vicarium Apostolicum Carolinensem et de Marshall. — Titulari episcopali Ecclesiae Hermopolitanae Minori Revmum P. D. Iacobum Freeman, Antistitem Urbanum Sanctitatis Suae, parochum paroeciae S. Michaelis loci Stanmore, in archidioecesi Sydneyensi, quem constituit Auxiliarem Emi P. D. Cardinalis Normanni Thomae Gilroy, Archiepiscopi Sydneyensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Vagadensi R. P. Ioannem Mariam Michaelem Holterman, ex Ordine Fratrum Praedicatorum, quem constituit Vicarium Apostolicum Curacensem. die 11 Decembris. — Cathedrali episcopali Ecclesiae Mbararaënsi R. P. Ioannem Mariam Ogez, e Societate Missionariorum Africae. — Titulari episcopali Ecclesiae Nephelidensi R. P. Iosephum Alphonsum Tscherrig, e Congregatione Sanctissimi Redemptoris, quem constituit Vicarium Apostolicum de Reyes. — Titulari episcopali Ecclesiae Tipasitanae in Mauritania R. D. Bernardinum Gantin, e clero saeculari archidioecesis Cotonuensis, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Ludovici Parisot, e Societate Missionariorum ad Afros, Archiepiscopi eiusdem archidioecesis. die U[ Ianuarii 1957. — Cathedrali episcopali Ecclesiae Castriesensi R. P. Carolum Cachet, e Congregatione Missionariorum filiorum Immaculati Cordis B. M. V . , parochum loci Soufrière in insula Ssmae Trinitatis, archidioecesis Portus Hispaniae. — Cathedrali episcopali Ecclesiae Sancti Georgii in insula Grenada Rmum P. Iustinum, in saeculo Iacobum Field, Ordinis Fratrum Praedicatorum, Vicarium generalem Archiepiscopi Portus Hispaniae in insula Grenada et Vicarium provincialem eiusdem Ordinis. 6 - ACTA, vol. XXIV, n. 2. — 23-2-1957.. Aota Apostolicae 82 Sedis - Commentarium Officiale II NOMINATIONES Decretis, ut infra, datis Sacra Congregatio de Propaganda Fide ad suum beneplacitum renuntiavit : die 19 Octobris 1956. — R. P. Gulielmum Dunne, e Societate Sancti Patritii pro missionibus exteris, Praefectum Apostolicum nuper erectae praefecturae apostolicae de Kit iii. — R. P. Dominicum Ros Urraiza, ex Instituto Hispanico Sancti Francisci Xaverii pro Missionibus Exteris, Praefectum Apostolicum de W anide. die Jf Ianuarii 1957. — R. P. Robertum Chopard-Lallier, e Societate Missionariorum ad Afros, Praefectum Apostolicum praefecturae apostolicae de Parakou. die 11 Ianuarii. — R. P. Evaristum Van Rengen, ex Instituto losephitarum Gerardimontensium (vulgo : Giuseppini del Belgio), Praefectum Apostolicum nuper erectae praefecturae apostolicae MweJcaënsis. SAGRA CONGREGATIO RITUUM i PAMPILONEN. SEU HISPALEN. BEATIFICATIONIS ET CANONIZATIONIS SERVI DEI STEPHANI AB ADOAIN, SACERDOTIS PROFESSI ORDINIS MINORUM CAPUCCINORUM. SUPER DUBIO An signanda sit commissio Introductionis Causae in casu et ad effectum de quo agitur. Sanctus Laurentius a Brundusio, Minorum gloria atque sodalium Franciscanum Capuccinorum decus, Apostolorum munia describens, dicit : « Vocat autem Apostolos Christus in terram, non ad quiescendum vel sedendum, sed ambulandum... post se, huic motui comparans virtutis progressum... Eo magis proficit homo, quo magis animo, cogitatione et affectu recedit a mundo et accedit ad Deum, ut unus cum eo spiritus fiat » Sacra Congregatio Rituum 83 (Opera omnia... vol. IX, Patavii 1944, p. 351 s.); quo fit ut Apostolus aptus evadat hominum piscator, eosque in navi, cui Ecclesia assimilatur, colligens, ad caelestem portum adducere satagit. Sollicitum quidem ac diligentem necesse est piscatorem esse ac totum id quod in se est facere, uberem tamen piscationem a Deo exspectare, qui solus incrementum dat. Quod incrementum plerumque Apostoli virtutibus ac sanctitate comparatur. Quo enim maior est Apostoli sanctitas, eo maior ac uberior solet esse actionis eius fructus (cfr. ibidem). Mirabile nobis apostolatus exemplum Servus Dei Stephanus ab Adoain suppeditat, qui vitae sanctitate, ut videtur, refulsit, atque innumerabilium animorum salutem sua praedicatione obtinuit ut ex mox dicendis apparet. In oppido Adoain in Pamjnlonensi dioecesi, die 11 Octobris mensis anni 1808, Servus Dei e legitimis ac pietate praestantibus coniugibus. Ioanne Ioseph Marcello et Francisca Zabalza, natus est, cui nomina in sacro baptismo Franciscus Petrus imposita fuere. Pie educatus, ad religiosum statum se persensit vocatum atque Ordinem Fratrum Minorum Capuccinorum die 28 Novembris a. 1828 est amplexatus in Conventu loci v. d. Cintruenigo, assumpto nomine Stephano ab Adoain. Religiosa professione nuncupata studiisque absolutis, die 22 mensis Decembris anno 1832 sacerdotio auctus est sacrisque ministeriis fuit addictus. Quoniam autem ad verbi Dei praedicationem speciali aptitudine dotatus visus est, praedicatoris munus a Superioribus ei concreditum fuit. Fratribus anno 1834 e Pampilone expulsi, hac illae pererrare coactus est. Generali omnium religiosorum Ordinum iniqua suppressione ab Hispanico gubernio anno 1836 indicta, in Italiam venit, Senogalliae consistens atque in animorum salutem ibidem et in viciniis adlaborans. Gregorio X V I exoptante, Capuccinorum Generalis Minister Servum Dei aliosque sodales ad Venetiolanam Rempublicam misit, ut religiosis huius gentis necessitatibus provideretur. Illuc laetantes se conferunt Fratres ; impigre, favente populo, adlaborant. Verum Servus Dei laboribus adeo fuit perbrevi fractus, ut in Europam sanitatis recuperandae causa redire debuerit. Post triennium in Americam rediit, apostolicos resumpsit labores in Venetiola, in Guatemala, Salvatoriana in Republica, in Cuba aliisque in regionibus, uberrimos ubique colligens fructus, uti speciminis causa constat ex his quae hic praestat referre. In Venetiolana enim Republica ab anno 1842 ad annum 1849 tres pagos pro Indis constituit, missiones autem in pluribus oppidis peregit; in insula Cuba ab anno 1851 ad annum 1856 missiones 95, ceteris operibus omissis, 6.140 matrimonia rata fecit ; ab anno 1857 ad annum 1872 missiones 112 celebravit et 13.349 matrimonia rata reddidit in Guatemala Aata Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 84 et in Salvatoriana Republica. Mores correxit, odia, acerbitates inter familias extinxit, Sacramentorum frequentiam induxit : uno verbo, catholicam vitam instauravit. Verum, « inimicus homo » nullum non movit lapidem, ut tam salutaria bona impediret. Quapropter contra Dei Famulum ubique suorum satellitum commovit animum, qui eum calumniis omne genus impeterent. Sanctus Antonius Maria Claret calumnias has ac criminationes retudit, summisque laudibus Servi Dei virtutes magnificavit. At diaboli satellites eousque suum odium in Dei ministros ostenderunt, ut eos quasi delictorum reos populique inimicos e Guatemala turpiter expellerent. Oomplorante populo, Fratres a militibus septi e Guatemala usque ad ditionis fines eiecti sunt. Nonnullos menses, in urbe S. Francisci in California, apud Societatis Iesu Sodales amantissime hospitio fuere recepti. Tum anno 1873 in Galliam est profectus, ibique parumper constitit atque, pacatis animis, in Hispaniam rediit missionalesque labores eodem studio per septennium resumens. Graviter imminutis viribus, in Conventu prope Sanlucar de Barrameda in Hispalensi archidioecesi fuit receptus; ingravescente morbo, ecclesiae Sacramentis piissime receptis, die 7 mensis Octobris anni 1880, ea, quam praedixerat, hora animum exhalavit. Unanimis est omnium testium sententia de huius Servi Dei vitae sanctitate. Profunda humilitas, ferventissima sive erga Deum caritas sive erga proximos, pro quibus nulli pepercit labori, nulli incommodo in eorum salutem, in eo reniduerunt. Dei verbum in eo non erat alligatum ; adversa quaeque pro Dei et Ecclesiae iuribus tuendis fortiter sustinuit vel mortis pericula spernens. Ceteris quoque virtutibus omnes eum orna tum fuisse testantur. Nec, uti testes affirmant, plures facta praeter naturae ordinem eius patrocinio obtenta desunt. Quare nihil mirum si sanctitatis fama vehementius post mortem erupit. Vix datum est, omnibus perpensis adiunctis, in Pampilonensi et Hispalensi Curiis et per Rogatoriales litteras in Barcinonensi, Valentina, Segobricensi ac Malacitana, informativae inquisitiones fuere peractae. Interim Apostolicae Sedi plures oblatae sunt litterae eius Beatificationem ardenter postulantes. Scriptis eius perpensis, die 20 Novembris a. 1940 nihil obstare a S. R. C. decretum est. Servatis itaque de iure servandis, die 29 Maii mensis anni unius, Revmus P. Bernardino a Senis, Ordinis Minorum Capuccinorum Generali Postulatore, instante, in Ordinaria Sacrorum Rituum Congregatione Emus ac Revmus Cardinalis Clemens Micara, Episcopus Veliternus, causae Ponens seu Relator, dubium posuit disceptandum : An signanda sit commissio Introductionis causae in casu et ad effectum de quo agitur, Sacra Congregatio Rituum 85 de eaque retulit. Emi autem et Revmi Patres, auditis relatione hac nec non Officialium Praelatorum suffragiis, praecipue vero R. P. D. Sylvio Romani, Sanctae Fidei Generali Promotore, rescribendum censuerunt : Signandam esse commissionem, si Sanctissimo placuerit. Facta autem Ssmo I). N. Pio Papae X I I relatione ab infrascripto S. Rituum Congregationis Praefecto die subscripta, Sanctitas Sua, votum ratum habens, commissionem Introductionis causae Servi Dei Stephani ab Adoain propria manu dignata est subsignare. Datum Romae, die 8 Octobris 1056. C. Card. CICOGNANI, Praefectus L. © S. t A. Carinci, Archiep. Seleucien., a Secretis II BARCINONEN. BEATIFICATIONIS ET CANONIZATIONIS SERVAE DEI FRANGI SC AE A VULNERIBUS IESU SUPER DUBIO An signanda sit commissio introductionis causae in casu et ad effectum de quo agitur. Praeclara Christi Domini verba, quibus regnum Dei assimilatur thesauro abscondito in agro et margaritae pretiosae (cfr. Mat. 13, ii ss.), aptissime usurpari possunt de religionis statu, in quo potissimum vita contemplativa agitur. Quandoquidem haec religiosae vitae professio celsissima est ; in ea namque homini datum est, quatenus hisce in terris licet, Deum resque divinas sapere ac suavitate illa perfrui, quae caelestis dulcedinis imago est, auspicium et via. Ex hac umbratili vita omnino Deo dicata exardescit illius quoque caritatis flamma, qua animus precando, paenitendo expiandoque, ad ceterorum hominum salutem procurandam movetur. Quemadmodum igitur homo ille, de quo Dominus in parabola, omnia vendit, et quidem gaudens, ut inventum thesaurum acquirat, et quo modo negotiator ille, inventa una pretiosa margarita, omnia vendit quae possidet ut eam emat, ita ad vitae religiosae bona capessenda innumerae iuvenes nullo non tempore omnia temporaria commoda ultro et cum gaudio tradiderunt. Quas inter merito recensenda est Famula Dei Francisca a Vulneribus Iesu. 86 Aota Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Dei Famula Francisca a Vulneribus, in Monasterio Betulonensi a Divina Providentia Clarissa professa, secunda ex septem filiis Iacobi Marti et Mariae Dolorum Valls, honestis piisque parentibus, in eadem Betulonae civitate, intra fines Barcinonensis dioecesis, anno 1860 ortum duxit die 26 Iunii triduoque post in sacro fonte nomina Columbae Antoniae indita habuit. Domesticis exemplis ad pietatem bene informata fuit, ita ut a teneris iam unguiculis virtutes adamare et fovere studuerit. S. Confirmationis sacramentum maturissime, die scil. 1 Iunii anno 1864, suscepit ; ad sacram quoque Synaxim, ob singularem suam pietatem vix decennis accedere admissa est. Puella Monialibus a Divina Providentia primum et Monialibus Franciscalibus postea instituenda est tradita, quo tempore cum litteris tum religione in dies ita eluxit, ut sive condiscipulis sive ludi magistris in exemplum et admirationem evaserit. Litterarum studio dimisso, cum domi maneret, solitariam vitam agebat, in vestitu modestissima, paupertatis et silentii amantissima. Quo firmius devotionem foveret, pluribus piis Sodalitatibus nomen dedit. In augustissimum Sacramentum adeo amore flagrabat, ut Sacro, quod in ecclesia paroeciali celebraretur, cotidie adesse in deliciis haberet. Honestas sibi oblatas nuptias constanter respuit et strenue per duos annos, patre reluctante, asperrima quaeque perpessa est, cupiens caelesti unice Sponso sese devovere. Quae per viginti annos bonus Christi odor exstiferat in saeculo, tandem, voti compos effecta, die 12 Augusti an. 1882, Monasterium S. Clarae a Divina Providentia, Badalonae, ingressa est, ubi assumpto religionis habitu, die 2 mensis Octobris eiusdem anni, cum nomine Franciscae a Vulneribus Iesu, ob suam in Passionem D. N. I. C. et in seraphicum Patriarcham devotionem, ac novitiatu laudabiliter peracto, religiosa vota die 3 Octobris anno 1883, nuncupavit. Vehementi incensa desiderio in virtutum exercitium et voto efficiendi quidquid perfectius esse intelligeret, enituit praesertim humilitate, sui ipsius abnegatione, obedientia et regularis observantiae studio, mirabili paenitentia, vitae innocentia, amore Dei et proximi omnia omnibus facta. Exemplar religiosae perfectionis ubique se praebuit : sive in alumnis instituendis, sive ut Chori praefecta pro divinis laudibus rite devoteque persolvendis, sive ut tyronum Magistra. Virtutibus exornata donisque supernis aliisque gratiae muneribus decorata, Ecclesiae sacramentis recreata, die 4 Iunii anni 1899, triginta novem annos vix nata, in Domino obdormivit. Eximia virtutum et sanctitatis fama, qua Serva Dei Francisca a Sacra Congregatio Rituum 87 Vulneribus Iesu vivens inclaruit, longe lateque post eius obitum diffusa est, supervenientibus quoque prodigiis per eiusdem intercessionem, uti fertur, a Deo patratis. Hinc factum est ut in Curia ecclesiastica Barcinonensi ordinaria auctoritate inquisitio super fama sanctitatis vitae, virtutum et miraculorum fuerit instituta et quidem a die 12 Novembris anni 1925 ad diem 5 Novembris anni 1929, ac deinde in Actis S. Rituum Congregationis rite exhibita; cui accesserunt postmodum postulatoriae litterae quamplurium Excmorum sacrorum Antistitum, quae eandem famam luculenter comprobant. Servatis itaque de iure servandis, Sacra eadem Rituum Congregatio die 6 Decembris an. 1942, edixit, perpensis scriptis eidem Famulae Dei tributis, ad ulteriora procedi posse. Eapropter Emus ac Revmus Dominus Fridericus Cardinalis Tedescumi, Episcopus Tusculan., eiusdem causae Ponens seu Relator, acL instantiam Revmi P. Petri a Dedicatione, Ordinis Recollectorum S. Augustini atque Postulatoris legitime constituti eiusdem causae, in Ordinariis S. Rituum Congregationis Comitiis die 29 Maii anni huius ad Vaticanum habitis, sequens dubium discutiendum proposuit, nimirum : An signanda sit commissio introductionis causae in casu et ad effectum de quo agitur. Emi porro ac Revmi Patres, sacris tuendis ritibus praepositi, post relationem Emi Cardinalis Ponentis auditisque Officialium Praelatorum ac praesertim R. P. D. Sylvii Romani, Fidei Promotoris Generalis, suffragiis, omnibus accurate perpensis rescribere censuerunt : Affirmative, seu signandam esse commissionem, si Sanctissimo placuerit. De praemissis autem a subscripto Cardinali facta Ss. D. N. Pio Papae X I I fideli relatione, Beatissimus Pater, sententiam S. Rituum Congregationis ratam habens, propria manu dignatus est signare commissionem introductionis causae Servae Dei Franciscae a Vulneribus Iesu, Monialis Monasterii a Divina Providentia civitatis Betulonensis. Datum Romae, die 8 Octobris, A. D. 1956. C. Card. CICOGNANI, Praefectus L. © Sf A. Carinci, Archiep. Seleuc, Secretarius 88 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale III BARCINONEN. BEATIFICATIONIS ET CANONIZATIONIS SERVI DEI IOSEPHI MAÑANET Y VIVES, SACERDOTIS, FUNDATORIS CONGREGATIONIS FILIORUM S. FAMILIAE ET CONGREGATIONIS MISSIONALIUM FILIARUM A S. FAMILIA DE NAZARETH. SUPER DUBIO An signanda sit commissio introductionis causae in casu et ad effectum de quo agitur. Sacram Familiam illam Nazarethanam, in qua omnes homines absolutissimum domesticae societatis omnisque virtutis ac sanctitatis intuea n t u r exemplar, misericors Deus benigno providentiae consilio constituit et mundo exhibuit. Temporibus sane in quibus christianorum morum labefactatio deminutusque in familiis religionis et pietatis amor et supra modum accensae terrestrium cupiditates rerum deplorantur, nihil magis salutare aut efficax familiis christianis cogitari potest exemplo Sacrae Familiae Iesu, Mariae et Ioseph. Quapropter religionem erga Sacram Familiam Summi Ecclesiae Pontifices amplissimis collaudarunt verbis eamque christianis familiis commendarunt. Apostolicos inter viros, qui huiusmodi cultum in magno honore habuerunt et longe lateque propagarunt, accensendus est Servus Dei Iosephus Mañanet y Vives, qui novas in Ecclesia Dei religiosorum hominum religiosarumque feminarum familias condidit, ut cum puerorum tum etiam puellarum scholis perenni eificacique ratione sub patrocinio Sacrae Familiae consuleret. Natus est Servus Dei die 7 mensis Ianuarii anno 1833 piis honestisque parentibus in Hispanica civitate Tremp, intra Urgellensis dioecesis fines, eodemque die baptismi lavacro regeneratus est. Inde a pueritia praeclare christianis virtutibus fuit ornatus : ecclesiam paroecialem frequentare et sacerdotibus Sacris operantibus inservire in deliciis habuit. Septennis, ut dicitur, primum ad Eucharisticam Mensam accessit atque anno 1849 Confirmationis sacramento corroboratus est. Studia multo labore perfecit; patre enim immature demortuo, cum Dei Famulus quinque annorum infans esset, eius familia ad rerum angustiam et inopiam redacta fuit. Media itaque ad studia peragenda necessaria, famulatui apud quendam dominum Puig addictus, sibi comparavit. Baerà Congregatio Rituum Philosophicis expletis studiis Urgellense Seminarium 89 ingressus est S. Theologiae operam daturus. Cum huius dioecesis Episcopus virtutes eius cognovisset, apud se in episcopali palatio eum recepit. Ibi Dei Famulus toto studiorum theologicorum tempore benef actoris benevolentiam et fiduciam sibi concilians permansit. Quae de Ioseph, Iacobi patriarchae filio, in sacris leguntur Litteris, merito de nostro Iosepho dici possunt : « . . . habitavitque in domo domini sui, qui optime noverat Dominum esse cum eo... a quo praepositus omnibus gubernabat creditam sibi domum et universa quae ei tradita fuerant» (Gen. 39, 2-6). Die 9 Aprilis anni 1859 sacerdotio auctus est, ac protinus, et quidem per quinque annos, sacrum ministerium in sua civitate indefesse explevit. Cum autem messis esset multa, intellexit Dei Famulus plures sacerdotes viribus unitis uberiores posse fructus colligere. Ideo anno 1864, receptis quibusdam clericis et sacerdotibus, Episcopo Urgellensi approbante et benedicente, Congregationem instituit quam, pro sua in Sacram Familiam religionem, Filiorum Sacrae Familiae appellavit. Statimque collegium in Tremp aperuit ad pueros primis instructionis elementis christianaque doctrina imbuendos. Graves ob motus civiles anno 1872 Barcinonem petiit ibique scholas aliquas moderatus est. Dein operam dedit scholis paroecialibus loci Barceloneta usque ad annum 1877, cum, maius cupiens dare incrementum Instituto a se condito, domum in vicino oppido quod vocant San Andres de Palomar aperuit. Neque satis ; anno 1882 collegium institutioni primordiorum litterisque humanioribus tradensis in civitate Santa Coloma de Fames fundavit. Alios quoque ludos litterarios pueris instituendis et domicilia maiorum disciplinarum variis in locis ab anno 1883 ad annum 1894 constituit. Studio iugiter incensus animarum salutis provehendae alteram Sodalitatem, Filiarum nempe a Sacra Familia de Nazareth condidit, eo fine ut religiosae mulieres puellarum educationi et institutioni consulerent. Opera Servi Dei Iosephi Mafianet multas inter difficultates succreverunt ; nec defuerunt corporales haud pauci morbi, qui per totam vitam eum cruciarunt. At indomita eius constantia et fortitudo, intima Dei voluntati adhaesione enutritae, impedimenta omne genus superaverunt et tandem divinae misericordiae solacium expertus est quando, anno 1887, Decretum quod dicitur laudis et, anno 1901 definitivam Instituti Filiorum S. Familiae approbationem ab Apostolica Sede obtinuit. Interea Dei Famulus instructiones et hortationes per opuscula sen- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 90 sim edita dare studuit et commentario cui index « La Sagrada Familia )) initium dedit. Die tandem 17 mensis Decembris anno 1901, virtutibus clarus, laboribus exantlatis confectus, Ecclesiaeque ultimis recreatus Sacramentis placide in Domino obdormivit. Sanctitatis fama, qua vivens ornatus fuit, supervenientibus quoque prodigiis a Deo uti fertur, per eius intercessionem patratis, ad nostra usque tempora minime deferbuit lateque diffusa est. Quapropter in ecclesiastica Barcinonensi Curia canonicae inquisitiones ordinaria auctoritate anno 1931 instrui coeptae sunt super scriptis, fama sanctitatis vitae, virtutum et miraculorum in genere huius Servi Dei, quae anno demum 1933 expletae Romam delatae sunt. Interim plures Exomi sacrorum Antistites, Superiores Generales Ordinum religiosorum aliique ecclesiastica civilique dignitate viri praestantes Postulatorias Litteras Sanctitati Suae miserunt, obnixe orantes ut beatificationis causa laudati Servi Dei apud Sacram Rituum Congregationem introducatur. Sacra porro eadem Rituum Congregatio die 7 Ianuarii anno 1951, scriptis perpensis eidem Dei Famulo tributis, nihil obstare decrevit quominus ad ulteriora procedi posset. Servatis itaque omnibus de iure servandis, instante Revmo P. Magino Morera, Filiorum Sacrae Familiae Iesu, Mariae et Ioseph, Postulatore Generali, Emus ac Revmus Dominus Clemens Card. Micara, Episcopus Veliternus, vice functus Emi ac Revmi Domini Friderici Card. Tedeschini, Episcopi Tusculani et Causae huius Ponentis seu Relatoris, die 23 Octobris anni huius, in Ordinario Coetu S. Rituum Congregationis ad Vaticanum habito, dubium discutiendum proposuit : An signanda sit commissio introductionis causae in casu et ad effectum de quo agitur et super ea retulit. Emi autem et Revmi Cardinales, sacris ritibus tuendis praepositi, relatione hac auscultata auditisque Officialium Praelatorum suffragiis, praecipue vero R.P.D. Sylvio Romani, Fidei Promotore Generali, rescribere censuerunt : Affirmative, seu signandam esse commissionem, si Sanctissimo placuerit. Facta demum, subscripto die, per infrascriptum Cardinalem Sanctissimo Domino nostro Pio Papae X I I his super rebus fideli relatione, Sanctitas Sua, sententiam Emorum Patrum ratam habens, commissionem introductionis causae beatificationis Servi Dei Iosephi Mañanet y Vives propria manu signare dignata est. Datum Romae, die 25 Novembris, Anno Domini 1956. C. Card. CICOGNANI, Praefectus L. S. t A. Carinci, Archiep. Seleuc, Secretarius Sacra Congregatio Rituum 91 IV O R D I N A T I O N E S ET D E C L A R A T I O N E S CIRCA ORDINEM HEBDOMADAE SANCTAE INSTAURATUM Liturgica hebdomadae sanctae instauratio, a Sacra Rituum Congregatione per generale Decretum Maxima Redemptionis nostrae mysteria diei 16 Novembris anni 1955 promulgata, laetanti animo ab omnibus accepta est, et ubique locorum optimo cum successu pastorali in rem deducta. Nonnulli tamen Excellentissimi Episcopi, relatione facta ad hanc Sacram Congregationem, quasdam difficultates practicas, ex diversis locorum et gentium adiunctis exortas, significaverunt. His solvendis, Pontificia illa peritorum virorum Commissio, quae Ordinem instauratum paraverat, re mature perpensa, has redegit Ordinationes et declarationes, in quibus anterior quoque Declaratio super ritibus instauratis celebrandis, ab hac S. Congregatione die 15 Martii anni 1956 data, assumitur ; generale autem Decretum Maxima Redemptionis nostrae mysteria et adnexa Instructio diei 16 Novembris anni 1955 vim suam habere pergunt, iis exceptis, quae hic innovantur. Haec autem omnia Ssmo Domino Nostro Pio Papae X I I ab infrascripto Cardinali Praefecto per singula relata, ab eadem Sanctitate Sua adprobata sunt. Quapropter, de speciali mandato eiusdem Ssmi D. N. Pii divina Providentia Papae X I I , Sacra Rituum Congregatio ea quae sequuntur, statuit. I - DE RITU SOLEMNI VEL SIMPLICI IN CELEBRANDA LITURGIA HEBDOMADAE SANCTAE ADHIBENDO 1. In omnibus ecclesiis et oratoriis publicis et semipublicis, ubi copia habeatur sacrorum ministrorum, sacri ritus dominicae II Passionis seu in Palmis, feriae V in Cena Domini, feriae VI in Passione et Morte Domini et Vigiliae paschalis, in forma solemni celebrari possunt {Declaratio diei 15 Martii 1956, n. 1, et Instructio diei 16 Novembris 1955, n. 4). 2. In ecclesiis autem et in oratoriis publicis et semipublicis, ubi sacri ministri desint, ritus simplex adhiberi potest. Ad praefatum autem ritum simplicem peragendum, requiritur numerus sufficiens « ministrantium », sive clericorum, sive saltem puerorum, et quidem trium ad minus pro 92 Acta Apostolicae Seëis - Commentarium Officiale dominica II Passionis seu in Palmis et pro Missa in Cena Domini; et quatuor saltem in celebratione Actionis liturgicae feriae VI in Passione et Morte Domini et Vigiliae paschalis. Hi autem « ministrantes » sedulo instructi esse debent de iis quae ab ipsis agenda sunt (Instructio diei 16 Novembris 1955, n. 3). Duplex haec conditio, scilicet de sufficienti numero « ministrantium », et de eorum congrua praeparatione, prorsus requiritur ad ritum simplicem peragendum. Ordinarii locorum invigilent ut haec duplex conditio, pro ritu simplici statuta, adamussim observetur (Declaratio diei 15 Martii 1956, n. 2). 3. Ubi actiones liturgicae hebdomadae sanctae ritu simplici peraguntur, si praesto sit alter sacerdos vel saltem diaconus, nil impedit quominus hic, diaconali more indutus, cantet Evangelium, quando occurrit, aut historiam passionis (ipsi celebranti parte Christi reservata), vel praeconium paschale, lectiones quoque et invitationes ut sunt Flectamus genua et Levate, aut Benedicantur Domino vel Ite, Missa est; uno verbo partes diaconi congrue absolvat. II - DE DOMINICA II PASSIONIS SEU IN PALMIS 4. Solemnis ramorum benedictio et processio cum subsequente Missa fiant mane, hora consueta Missae principalis, in Choro post Tertiam (cf. Decretum generale diei 16 Novembris 1955, n. 6). In ecclesiis autem ubi Missae'vespertinae cum magno populi concursu celebrari solent, Ordinarius loci ramorum benedictionem et processionem cum subsequenti Missa horis vespertinis, si vera pastoralis ratio intercedat, permittere poterit, ea tamen lege ut benedictio et processio matutinis horis in iisdem ecclesiis locum non habeant. 5. Sola ramorum benedictio, absque subsequenti processione et Missa, celebrari non licet. 6. Benedictio ramorum in altera ecclesia fieri potest e qua ad ecclesiam principalem processionaliter accedatur pro Missae celebratione (Ordo, n. 17). Ubi vero haec altera ecclesia non habeatur, ramorum benedictio in aliquo convenienti loco fieri potest, imo etiam sub divo, ante aediculam sacram, vel ante ipsam crucem processionalem, dummodo processio inde sequatur ad ecclesiam pro Missae celebratione. 7. Cum vix omnes fideles benedictioni ramorum interesse possint, curent ecclesiarum rectores, ut rami benedicti in sacristia vel alio apto loco praesto sint, fidelibus qui processioni non interfuerunt, distribuendi. Sacra Congregatio Rituum 93 III - DE FERIA V IN CENA DOMINI 8. Missa chrismatis celebranda est mane, post Tertiam; Missa vero in Cena Domini litanda est vespere, hora magis opportuna, non autem ante horam quartam post meridiem, nec post horam nonam. 9. Ubi ratio pastoralis id postulet, loci Ordinarius, praeter Missam principalem in Cena Domini, unam vel etiam alteram Missam lectam permittere poterit in singulis ecclesiis vel oratoriis publicis ; in oratoriis autem semipublicis unam tantum (cf. Instructio diei 16 Novembris 1955, n. 17). Si autem, quacumque de causa, Missa principalis in Cena Domini ne ritu quidem simplici celebrari possit, Ordinarius loci, ratione pastorali, binas Missas lectos permittere poterit in ecclesiis vel oratoriis publicis litandas, unam vero tantum in oratoriis semipublicis (Declaratio diei 15 Martii 1956, n. 4). Hae Missae lectae infra idem temporis spatium celebrari debent quod supra, n. 8, pro Missa in Cena Domini assignatum est. 10. Valde convenit ut in Missis quoque lectis supra recensitis (n. 9), celebrans, post Evangelium, fideles breviter alloquatur de potissimis huius diei mysteriis. 11. Feria V in Cena Domini sacram Communionem fidelibus distribuere licet tantum in Missa principali in Cena Domini et in omnibus aliis Missis lectis quas Ordinarius loci permiserit, vel continuo ac statim ab iis expletis. 12. Infirmis sacra Communio hac die deferri licet, horis ante et post meridianis. 13. Sacerdotibus, qui curam duarum vel plurium habeant paroeciarum, Ordinarius loci permittere potest binationem Missae in Cena Domini (Declaratio diei 15 Martii 1956, n. 6). 14. Ubi feria V hebdomadae sanctae, post Missam in Cena Domini, etiam in forma simplici celebratam, translatio et repositio habeatur Ssmi Sacramenti, stricte requiritur ut in eadem ecclesia vel oratorio, Actio quoque liturgica postmeridiana feriae VI in Passione et Morte Domini locum habeat (Declaratio diei 15 Martii 1956, n. 3) 94 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale IV - DE FERIA VI IN PASSIONE ET MORTE DOMINI 15. Feria VI in Passione et Morte Domini solemnis Actio liturgica celebratur horis postmeridianis, et quidem circa horam tertiam ; si vero ratio pastoralis id suadeat, inchoari potest inde a meridie, vel tardiori hora, non autem ultra horam nonam serotinam. 16. Sacerdotibus, qui curam duarum vel plurium habeant paroeciarum, Ordinarius loci permittere potest repetitionem Actionis liturgicae feriae VI in Passione et Morte Domini, non tamen in eadem paroecia, et infra idem temporis spatium quod supra, n. 15, pro absolutione eiusdem Actionis statutum est (cf. Declaratio diei 15 Martii 1956, n. 6). 17. Si Parochus aut ecclesiae Rector praevideat adorationem S. Crucis, prouti in Ordine hebdomadae sanctae praescribitur, ob ingentem populi concursum, vix aut non sine boni ordinis et devotionis detrimento peragi posse, tunc caerimonia hoc modo peragatur : Celebrans', postquam clerus, si adsit, et ministrantes adorationem expleverint, S. Crucem e manibus ministrantium sumat et in summitate graduum altaris consistens, paucis verbis populum ad S. Crucis adorationem invitet eamque altius elevatam teneat, per breve tempus a fidelibus in silentio adorandam. 18. Feria VI in Passione et Morte Domini sacra Communio distribui potest unice inter solemnem Actionem liturgicam postmeridianam, exceptis in periculo mortis constitutis (cf. Instructio diei 16 Novembris 1955, n. 19). V - DE SABBATO SANCTO ET VIGILIA PASCHALI 19. De hora celebrandae vigiliae paschalis haec serventur: a) hora competens, ea est quae permittat Missam eiusdem vigiliae incipere circa mediam noctem inter sabbatum sanctum et dominicam Resurrectionis (Decretum generale diei 16 Novembris 1955, n. 9). &) Ubi tamen, ponderatis fidelium et locorum peculiaribus conditionibus, propter graves rationes ordinis publici et pastoralis, de iudicio Ordinarii loci, horam celebrandae vigiliae anticipari conveniat, haec inchoari non potest ante diei crepusculum, aut certe non ante solis occasum (cf. Decretum generale diei 16 Novembris 1955, n. 9). c) Permissio autem horam vigiliae paschalis anticipandi ab Ordinario loci dari non potest indistincte vel generaliter pro tota dioecesi aut regione, sed tantum pro iis ecclesiis vel locis, ubi vera urgeat necessitas ; Sacra Congregatio Rituum 95 praestat insuper ut hora competens servetur in ipsa saltem ecclesia cathedrali et in omnibus aliis ecclesiis, praesertim religiosorum, ubi sine gravi incommodo id fieri potest. 20. Vigilia paschalis celebrari potest etiam in ecclesiis vel oratoriis, ubi functiones feriae V et VI hebdomadae sanctae locum non habuerint, vel omitti in ecclesiis et oratoriis in quibus praedictae functiones celebratae sunt (Declaratio diei 15 Martii 1956, n. 5). 21. Sacerdotibus, qui curam duarum vel plurium habeant paroeciarum, Ordinarius loci permittere potest binationem Missae vigiliae paschalis, non tamen in eadem paroecia (Declaratio diei 15 Martii 1956, n. 6). 22. Cum Vigilia paschalis ad nativam sedem nocturnam restituta fuerit, non convenit, ut inter eiusdem Vigiliae Missarum solemnia, Tonsura vel Ordines minores aut maiores conferantur. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Die 1 Februarii anni 1957. C. Card. CICOGNANI, Praefectus L. © S. f A. Carinci, Archiep. Seleuc, Secretarius SACRA CONGREGATIO DE SEMINARIIS ET STUDIORUM UNIVERSITATIBUS i DECRETUM ALTIUS DE SCIENTIIS PAEDAGOGICIS INSTITUTUM PENES PHILOSOPHICAM PONTIFICII SALESIANI ATHENAEI FACULTATEM CANONICE ERIGITUR EIDEMQUE POTESTAS TRIBUITUR ACADEMICOS GRADUS CONFERENDI. Quo tutius ultimum finem aeternamque salutem homines assequantur, moderandis animis moribusque fingendis tum puerorum cum adolescentium, sollertes suas industrias praecipuasque curas, per longum saeculorum decursum, admovit Ecclesia, Cuius delecti administri impensi ac superimpensi sunt in iuvenibus de sacris deque humanioribus disciplinis probe instituendis virtutibusque informandis. Ad id praecla- Aota Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 96 rissimum explendum munus, « ars artium » iure meritoque appellatum, maxime quidem contulerunt divi Franciscus Salesius atque nostris ferme temporibus Ioannes Bosco, qui veteribus praeceptis exemplisque noviter datis educandi rationem, uberrimis comprobatam effectibus, sapienti sane tradiderunt consilio. Presbyterorum enim Societas, quam ipse divus Ioannes Bosco peculiari mentis acie condidit, illud iam dudum totis viribus prosecuta est, ut iuvenum animos relligione bonisque artibus penitius excoleret, in Ecclesiae decus et incrementum. Quod ut attingeret, in sua Philosophica Pontificii Salesiani Athenaei Facultate laudata Societas aptas selectasque promovit disciplinas, ad sanam de instituenda iuventa doctrinam fovendam, ut alumnis tum principia tum rationis educandi regulas, magisterio et experimento, rite traderet. Huius igitur de educationis disciplinis Instituti finibus et incrementis perspectis, ob probatam docentium scientiam, discipulorum numerum auctum, eruditos libros editos ephemeridesque sociato labore prolatas. — quae a doctis sane viris clara in dies aestimatione cumulantur — Sacra haec Congregatio de Seminariis studiorumque Universitatibus, supplicibus Generalis eiusdem Societatis Rectoris litteris benigne annuens, auctoritate a Ssmo Domino nostro Pio Div. Prov. Papa X I I sibi tributa, Institutum superius Paedagogicam in memorata Philosophica Pontificii Salesiani Athenaei Facultate, praesentibus litteris erigit erectumque declarat ipsique concedit potestatem academicos licentiae atque doctoratus Philosophiae-Paedagogiae conferendi gradus iis alumnis qui studiorum cursus rite sint emensi, ad normam peculiarium approbatorum Statutorum, ceteris servatis quae tum Apostolica Constitutione « Deus scientiarum Dominus » adnexisque « Ordinationibus » tum Iure Canonico praecipiuntur. Datum Romae, ex aedibus S. Callisti, d. II m. Iulii, in festo Visitationis B. M. V . , a. D. MCMLVI. £ß I. Card. PIZZARDO, Ep. Albanen., Praefectus L PP S • • 1 3 3 f C. Confalonieri, Archiep. Nicopolitan., a Secretis Sacra, Congregatio de Seminariis et Studiorum Universitatibus 97 II DECRETUM INSTITUTUM PHILOSOPHICUM IN THEOLOGICA FACULTATE UNIVERSITATIS CATHOLICAE ANDEGAVENSIS ERIGITUR IUREQUE INSTRUITUR GRADUM ACADEMICUM BACCALAUREATUS PHILOSOPHIAE CONFERENDI. De sana provehenda doctrina summopere sollicita, Sacra Congregatio de Seminariis et studiorum Universitatibus, attentis postulatoriis litteris Episcoporum Protectorum, compertum habens profundiorem Philosophiae (( perennis » quae dicitur scientiam apprime profuturam esse et sacrae iuventae et presbyteris Dioeceseon Galliae occidentalis-septentrionalis, cum experimentum noverit feliciter inchoatum scholarum theologicarum philosophicarumque doctrinarum tum ad catholicos iuvenes religiososque viros tum ad alios saecularium Institutorum sodales rite Veritate imbuendos, inceptis favens propositisque obsecundans, in Dei gloriam animarumque salutem, Institutum Philosophicum in Theologica Facultate Catholici Athenaei Andegavensis erigit erectumque declarat, duobus annis constans iustorum praelectionum ad normam peculiarium Statutorum, quo biennio rite emenso academicus gradus Baccalaureatus iis alumnis tribui poterit qui praescripta examina bene superaverint, servatis ceteris de iure servandis, praesertim Apostolicae Constitutionis (( Deus scientiarum Dominus » adnexarunique (( Ordinationum » edictis normis. Datum Romae, ex Aedibus Sancti Callisti, d. n m. Iulii, in Festo Visitationis B. M. V . , a. D. MCMLVI. pß I. Card. PIZZARDO, Ep. Albanen., Praefectus L. $ S. f C. Gonfalonieri, Archiep. Mcopolitan., a Secretis III DECRETUM FACULTAS PHILOSOPHIAE IN PONTIFICIA UNIVERSITATE SALMANTICENSI ERIGITUR IURE INSTRUCTA GRADUS ACADEMICOS CONFERENDI. Hominum mentibus Catholica Ecclesia constantissima cura Veritatis lumen inseruit, quo ducti suffultique in aeternam vitam amplectendam erigerentur. Quod apud Hispanorum populum Salmanticensis stu7 - ACTA, vol. XXIV, n. 2. - - 23-2-1957. Aota) Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 98 diorum Universitas tum pontificio tum regio favore munita ac decorata, per longum saeculorum cursum praeclarissime effecit, christianam sapientiam insignibus magistris tradentibus, quos inter eminebant Doctores tum Ordinis Fratrum Praedicatorum tum Societatis Iesu, praecipue Franciscus de Vitoria, Melchior Cano, Dominicus Soto, Dominicus Bañez, Franciscus Suarez. Post renatas Hispanias ad catholicam publicam vitam, theologica studia apprime floruerunt in studiorum Universitate Ecclesiastica a Sacra Congregatione de Seminariis et studiorum Universitatibus a. D. MCMXL constituta. Quam nunc ut integre componat atque novis scholis adaugeat quae tum humanae scientiae universalia principia tum humanas litteras doctrinaeque secundum fidei catholicae leges necessitatesque exponat, Sacra eadem Congregatio in Salmanticensi studiorum Universitate, ad Dei O. M. gloriam animarumque salutem, Facultatem Philosophiae erigit atque erectam declarat, cui ius erit academicos gradus baccalaureatus, licentiae, doctoralis laureae rite conferendi, omnibus privilegiis honoribusque agnitis quae ad huiusmodi Facultates de more pertinent, servatis de iure servandis, in primis quae tum Apostolica Constitutione « Deus scientiarum Dominus » adnexisque « Ordinationibus » tum peculiaribus approbatis Statutis praecipiuntur. Datum Bomae, ex Aedibus Sancti Callisti, d. x x v m. Iulii, in Festo Sancti Iacobi, Hispaniarum Patroni, a. D. MCMLVI. Qj I. Card. PIZZARDO, Ep. Albanen., Praefectus L. © S. f C. Confalonieri, Archiep. Nicopolitan., a Secretis IV DECRETA Sanctissmus Dominus Noster Pius Divina Providentia Papa X I I , decretis Sacrae Congregationis de Seminariis et studiorum Universitatibus : die 29 Decembris 1955. — Statuta Facultatis Theologiae Catholicae studiorum Universitatis Berytensis (Beyrouth) a Sancto Ioseph nuncupatae, noviter redacta praescriptisque aptata Constitutionis Apostolicae « Deus scientiarum Dominus » adnexarumque « Ordinationum », rata habuit atque approbavit. Sacra Congregatio de Seminariis et Studiorum Universitatibus 99 die 17 Februarii 1956. — Torontinum (Toronto) Societatis Iesu Studium Philosophicum et Theologicum Facultatibus respective Philosophicae et Theologicae Marionopolitanis (Montréal) alumnis eiusdem Societatis reservatis, aggregatum decrevit. die 23 Februarii. — TJt Facultas Theologica Catholicae Universitatis Quebecensis (Québec) a « Laval » nuncupatae academicum Baccalaureatus gradum conferre possit alumnis sui quadriennii theologici minoris seu seminaristici qui peculiaribus conditionibus satisfecerint, concessit. die llf Iunii. — Tananarivensis (Tananarive) Seminarii Regionalis Studium Theologicum Facultati Theologicae Pontificiae Universitatis Gregorianae in Urbe, ad quinquennium affiliatum decrevit. die 3 Iulii. — Statuta Scientiarum Socialium Instituti Facultatis Philosophiae Pontificiae Universitatis Gregorianae in Urbe, rata habuit atque approbavit. die 25 Iulii. — « Scholam Superiorem Sacrae Theologiae » Seminarii Episcopalis Victoriensis (Vitoria) Facultati Theologiae Pontificiae Universitatis Salmanticensis, ad quinquennium affiliatam declaravit. 100 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA TRIBUNALIUM SACRA PAENITENTIARIA APOSTOLICA (OFFICIUM DE INDULGENTIIS) ORATIO AD RELIGIOSAS VOCATIONES IMPETRANDAS A SUMMO PONTIFICE PIO X I I EXARATA ET INDULGENTIIS DITATA. Signor nostro Gesù Cristo, modello sublime di ogni perfezione, che non soltanto induci incessantemente le anime privilegiate a tendere verso così alta meta, ma le muovi altresì con la forza poderosa del tuo esempio e con l'impulso efficace della tua g lazia, Qi ffinehè ti seguano in così eccelso cammino; concedi che molte sappiano e vogliano corrispondere alle tue dolci ispirazioni, abbracciando lo stato religioso, per godere in esso le tue cure speciali e le tue tenere predilezioni. Fa che in tal guisa non manchi mai chi, messaggero della tua carità, ti rappresenti giorno e notte presso la culla dell'orfano, al capezzale del sofferente, a fianco del vecchio e dell'infermo, che forse non avrebbero altrimenti sulla terra alcuno che porgesse loro una mano pietosa ; fa che, nelle umili scuole come dalle alte cattedre, risuoni sempre una voce, eco della tua, che insegni la via del cielo e i doveri propri di ognuno ; fa che nessuna terra, per quanto inospitale e remota, sia priva della chiamata evangelica, invitante tutti i popoli ad entrare nel tuo regno; fa che si moltiplichino e crescano quelle fiamme, con le quali deve dilatarsi l'incendio del mondo, e in cui brilla in tutto il suo splendore la santità senza macchia della tua Chiesa ; fa che in ogni regione fioriscano giardini di anime elette, che nella contemplazione e nella penitenza riparino le colpe degli uomini e implorino la tua misericordia. Fa che nella continua immolazione di questi cuori, nella purezza nivea di questi spiriti, nella eccellenza delle loro virtù, viva sempre sulla terra quell'esemplare consumato dei figli di Dio, che tu venisti a rivelarci. Manda a queste falangi dei tuoi prediletti numerose e buone vocazioni, anime salde nel fermo proposito di rendersi degne di grazia così segnalata e del santo Istituto cui aspirano, con la esatta osservanza dei Sacra Paenitentiaria Apostolica 101 doveri religiosi, con la preghiera assidua, la mortificazione costante, la perfetta adesione della loro volontà a tutto quello che è il volere tuo ! Illumina, o Signore Gesù, molte anime generose con gli ardenti fulgori dello Spirito Santo, amore sostanziale ed eterno, e per la potente intercessione della amorosissima tua Madre Maria, suscita e mantieni fervido in esse il fuoco della tua carità, a gloria del Padre e del medesimo Spirito, che con Te vivono e regnano per tutti i secoli dei secoli. Così sia ! Die 9 Februarii 1951. Ssmus D. N. Pius Div. Prov. Pp. XII christifidelibus, supra relatam orationem devote recitantibus, benigne tribuere dignatus est Indulgentiam decem annorum singulis vicibus, necnon Indulgentiam plenariam, suetis conditionibus lucrandam, dummodo quotidiana orationis recitatio in integrum mensem producta fuerit. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. N. Card. CANALI, Paenitentiarius Maior L. © S. S. Luzio, Regens 102 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE S. CONGREGAZIONE «DE PROPAGANDA FIDE» La Sacra Congregazione « de Propaganda Fide » con successivi Decreti ha nominato : 20 febbraio 1956. Ii Revmo Sac. Desmondo Hatton, dell'arcidiocesi di Capetown, Direttore nazionale delle Pontificie Opere della Propagazione della Fede e di San Pietro Apostolo nell'Unione Sud-Africana. 14 maggio » S. E. R. Mons. Arturo Green, Arcivescovo di »Port Elizabeth, Presidente nazionale dell'Unione Missionaria del Clero, nell'Unione Sud-Africana. 29 » » S. E. R. Mons. Bernardo Giovanni Alfrink, Arcivescovo di Utrecht, Presidente nazionale dell'Unione Missionaria del Clero, in Olanda. 18 ottobre » L'Illmo e Revmo Mons Fedele Tubino Mongilardi, Rettore dell'Università Cattolica di Lima, Presidente nazionale dell'Unione Missionaria del Clero, nel Perù. 19 » » S. E. R. Mons. Saverio Sanyoun, Vescovo titolare di Enoanda, Vicario Apostolico di Chantaburi, Presidente nazionale dell'Unione Missionaria del Clero, in Thailandia. » » » S. E. R. Mons. Augusto Raballand, della Società delle missioni estere di Parigi, Vescovo titolare di Eguga, Vicario Apostolico di Phnom Penh, Presidente nazionale dell'Unione Missionaria del Clero, nel Cambogia. » » » S. E. E. Mons. Stefano Loosdrigt, degli Oblati di Maria Immacolata, Vescovo titolare di Amaura, Vicario Apostolico di Vientiane, Presidente nazionale dell'Unione Missionaria del Clero, nel Laos. 9 novembre » S. E. E. Mons. Luigi Manresa Formosa, della Compagnia di Gesù, Vescovo di Quezaltenango (Los Altos), Direttore nazionale delle Pontificie Opere della Propagazione della Fede e di San Pietro Apostolo, nel Guatemala. LS » » S. E. R. Mons. Francesco König, Arcivescovo di Vienna, Presidente nazionale della Pontificia Unione Missionaria del Clero, in Austria. Diarium Romanae Curiae 103 2 gennaio 1957. L'Illnìo e Revino Monsig. Silvio Beltrami, Canonico della Cattedrale e Rettore del Convitto Ecclesiastico in Novara, Direttore nazionale delle Pontificie Opere della Propagazione della Fede e di San Pietro Apostolo, in Italia. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XII felicemente regnante, si è degnato di nominare : ? 30 gennaio 1 febbraio » » J3 » 1957 II Revmo Monsig. Fiore Ernesto, Difensore del Vincolo nel Tribunale della Sacra Rota Romana. » Sua Ecc. Revma Monsig. de Jonghe D'Ardoye Giorgio, Arcivescovo tit. di Mistia,Consultor'e della Sacra Congregazione per la Chiesa Orientale., » Sua Ecc. Revma Monsig. Lucas Martino, Arcivescovo tit. di Aduli, Consultore della Sacra Congregazione de Propaganda Fide. » L'Illnio e Revmo Monsig. Calderari Giuseppe, Sotto-Segretario della Sacra Congregazione Ceremoniaìe. Parimente, con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di nominare : Assistenti al Soglio Pontificio : m 28 marzo 1956. » » S. » giugno » S. 5 ottobre » S. » S. s. 24 dicembre » 3 11 s. » gennaio 1957. » » Ul 17 novembre S. E. Revma Monsig. Lauzurica y Torralba Francesco Saverio, Arcivescovo di Oviedo. E. Revma Monsig. Guízar Barragán Luigi, Vescovo di Saltillo. E. Revma Monsig. Mousset Giovanni Germano, Vescovo tit. di Irenopoli di Isauria. E. Revma Monsig. Ritter Giuseppe F., Arcivescovo di San Luigi. E. Revma Monsig. Tinajero y Estrada Marciano, Vescovo di Querétaro. E. Revma Monsig. Petrelli Giuseppe, Arcivescovo titolare di Nisibi. E. Revma Monsig. Rizzo Giovanni, Arcivescovo di Rossano. E. Revma Monsig. de Jonghe d'Ardoye Giorgio, Arcivescovo titolare di Mistia. E. Revma Monsig. Lucas Martino, Arcivescovo titolare di Aduli. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 104 Protonotari Apostolici ad instar participantium : 24 26 7 11 19 16 17 14 15 23 ottobre 1955. Monsig. Vega Fernando, dell'arcidiocesi di Lima. gennaio* 1956. Monsig. Lituma Luigi, della medesima arcidiocesi. Monsig. Oesch Alberto, della diocesi di San Gallo. » maggio Monsig. Scherer Teófilo, della diocesi di Coirà. » giugno » Monsig. Di Fabio Giacomo, dell'arcidiocesi di L'Aquila. ottobre novembre Monsig. Gatton Jesse, della diocesi di Springfield M. » Monsig. Buechel Carlo, della diocesi di San Gallo. » dicembre Monsig. Tornasi Severino, della, diocesi di Ales. » Monsig. Creusen Luciano, della diocesi di Liegi. » » » Monsig. Mendoza Guerrero Giuliano, della diocesi di Cali. Prelati Domestici di Bua Bantita : 1955. Monsig. Mascarenhas Raimondo, della diocesi di Mangalore. Monsig. Niño Azcona Lorenzo, della diocesi di Madrid. » 12 dicembre 3 gennaio 1956. Monsig. Abad Saiz Filippo, dell'arcidiocesi di Burgos. » Monsig. Barriocanal Rueda Mariano, della medesima arci» diocesi. » Monsig. Diez y Diez Bonaventura, della medesima arci» diocesi. » Monsig. Stalder Giovanni, della diocesi Basilea e Lugano. 13 marzo » Monsig. Di Valerio Alfonso (Roma). 28 » » Monsig. Roca Cabanellas Michele (Roma). » Monsig. Sormanti Gioacchino (Roma). » » » 16 aprile Monsig. Ugalde Ocariz Filippo, della diocesi di Vittoria. Monsig. Cameron Giacomo, dell'abbazia « nullius dioe7 giugno ceseos » di Nuova Norcia. » » » Monsig. Collins Edoardo, dell'arcidiocesi di Perth. » Monsig. Langmead Alberto T. della medesima arcidiocesi. » )X » Monsig. Sullivan Edmondo, della medesima arcidiocesi. » 11 Monsig. Stutz Otto, della diocesi di Coirà. 12 » » Monsig. Oilativia Garope Zeffirino, della diocesi di S. Sebastiano. 3 luglio Monsig. Harnett Giuseppe, dell'arcidiocesi di Filadelfia. 17 )) » Monsig. Schaller Enrico, della diocesi di Basilea e Lugano. 29 agosto Monsig. Cobo Gonzales Paolino, dell'arcidiocesi di Granata. Monsig. Hovermann Vincenzo Teodoro, dell'arcidiocesi di 10 settembre Dubuque. » » » Monsig. Chihak Antonio Guglielmo, della medesima arcidiocesi. » Monsig. Lorenz Eugenio Paolo, della medesima arcidiocesi. 22 » Monsig. Cassata Giovanni, della diocesi di Galveston. » » Monsig. Harris Vincenzo, della medesima diocesi. 20 giugno ? Diarium Romanae Curiae co 22 settembre 1956. Monsig. » Monsig. » Monsig. 2 ottobre Monsig. Monsig. » » » Monsig. Monsig. » » » Monsig. Monsig. » Monsig. Monsig. » » » Monsig. » » Monsig. Monsig. » » )) )) Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. » Monsig. Monsig. » » )) » )) » » » )) » )) » » » » )) » » 17 » » » 26 31 9 novembre 12 16 » » » » » » » )) » » » 4 dicembre » 6 7 » » Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. 105 Holub Elia, della medesima diocesi. Roach Giovanni, della medesima diocesi. Grady Tommaso, dell'arcidiocesi di Chicago. Breitenbeck Giuseppe, dell'arcidiocesi di Detroit. Flynn Francesco, della medesima arcidiocesi. Gannas Massimiliano, della medesima arcidiocesi. Hermes Guglielmo, della medesima arcidiocesi. Jobs Tommaso, della medesima arcidiocesi. Maino Uberto, della medesima arcidiocesi. Markey Aroldo, della medesima arcidiocesi. Me Phillips Francesco, della medesima arcidiocesi. Paddock Eugenio, della medesima arcidiocesi. Smalarz Giacomo, della medesima arcidiocesi. Butkowki Alessandro, dell'arcidiocesi di Nuova York. Caldwell Giovanni, della medesima arcidiocesi. Oleary Giovanni, della medesima arcidiocesi. Conran Filippo, della medesima arcidiocesi. Curran Giovanni, della medesima arcidiocesi. Farricker Guglielmo, della medesima arcidiocesi. Forrester Enrico, della medesima arcidiocesi. Graham Tommaso, della medesima arcidiocesi. Rigo Giovanni, della medesima arcidiocesi. Roberts Giacomo, della medesima arcidiocesi. Ridola Michelangelo, dell'arcidiocesi di Taranto. Starr Giovanni F., dell'arcidiocesi di Boston. Moran Stefano F., della medesima arcidiocesi. Christopher Giuseppe, dell'arcidiocesi di Washington. Stremel Alessio Giorgio, della diocesi di Wichita. Clafïey Giacomo Francesco, della diocesi di Salt Lake City. Galowitch Luigi, della diocesi di Bismarck. Halloraii Giovanni, della medesima diocesi. Niebler Giuseppe, della medesima diocesi. Landazahal U riarte Giuliano, della diocesi di Bilbao. Herraiz Malo Francesco, della diocesi di Tenerife. Bruno Francesco, della diocesi di Cassano Ionio. Cassin Guglielmo I., della diocesi di Spring fleld 111. Briscoli Michele 0 . , della medesima diocesi. Eagear Roberto, della medesima diocesi. Haug Guglielmo F., della medesima diocesi. Manning Bernardo U., della medesima diocesi. Schwarz Luigi, della medesima diocesi. Cremin Daniele, dell'arcidiocesi di Brisbane. Brunori Vincenzo, della diocesi di Imola. Joos Desiderio, della diocesi di Tournai. 106 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 7 dicembre 1956. Monsig. Nassaux Saverio, della medesima diocesi. 12 » » Monsig. Quaglia Edmondo, della diocesi di San Giuseppe di Maggio. 13 » » Monsig. Emmenegger Giuseppe, dell'arcidiocesi di Milwaukee. » » » Monsig. Di Costanzo Francesco, della diocesi di Nocera dei Pagani. » » » Monsig. Coffano Giuseppe, della diocesi di Novara. » » » Monsig. Rosa Mario, della medesima diocesi. 14 » » Monsig. Atzori Abramo, della diocesi di Ales. 24 • » » Monsig. Pausillo Umberto, della diocesi di Città della Pieve. » » » Monsig. Romani Arturo, della diocesi di Pescia. 2 gennaio 1957. Monsig. Mitterer Alberto, della diocesi di Bressanone. » » » Monsig. Schettini Donato, della diocesi di Conversano. » » » Monsig. Tricase Vittorio, della medesima diocesi. » » » Monsig. Morosini Marino, della diocesi di Lodi. 5 » » Monsig. Pazheparambil Tommaso, della diocesi di Tellicherry. 6 » » Monsig. Fallani Giovanni (Roma). 8 » » Monsig. Poloni Giovanni, della diocesi di Cesena. » » » Monsig. Borghesi Cristoforo, della medesima diocesi. 19 » » Monsig. Sioli Americo, della diocesi di Mondo vi. Camerieri segreti soprannumerari di Sua Santità: 11 dicembre 1953. Monsig. Bosa Giuseppe, del patriarcato di Venezia. » » » Monsig. Capovilla Loris, del medesima patriarcato. » » » Monsig. Gottardi Alessandro, del medesimo patriarcato. » » » Monsig. Schiavon Giovanni, del medesimo patriarcato. « » » Monsig. Spavento Gino, del medesimo patriarcato. » » » Monsig. Vecchi Valentino, del medesimo patriarcato. 10 luglio 1956. Monsig. Bacchiani Arturo, della diocesi di Pesaro. » » » Monsig. Gaudenzi Pietro, della medesima diocesi. \» » » Monsig. Scalognini Salvatore, della medesima diocesi. 28 agosto » Monsig. Carabellese Donato, della diocesi di Molfetta. » » » Monsig. Carabellese Michele, della medesima diocesi. » » » Monsig. Minervini Leonardo, della medesima diocesi. » » » Monsig. Sardone Filippo, della diocesi di Giovinazzo. 10 settembre » Monsig. Friedl Francesco Pietro, dell'arcidiocesi di Dubuque. » » » Monsig. Sánchez Carmelo, della diocesi di Santa Rosa de Copan. » » » Monsig. Howard Martino, dell'arcidiocesi di Chicago. 2 ottobre » Monsig. Malloy Carlo, dell'arcidiocesi di Detroit. » » » Monsig. Weier Giovanni, della medesima arcidiocesi. 16 » » Monsig. Beltritti Giacomo, del patriarcato latino di Gerusalemme. 17 » » Monsig. Me Donald Andrea L, della diocesi di Savannah. Diarium Romanae Curiae 107 17 novèmbre 1956. Monsig. Uribe Jaramillo Alfonso, dell'arcidiocesi di Medellin. 20 » » Monsig. Enriquez Merino Carlo Francesco, della diocesi di Chihuahua. » Monsig. Quiñones Martino, della medesima diocesi. » » » Monsig. Ascani Ascanio, della diocesi di Montepulciano. 27 » » Monsig. Armani Amadio, della diocesi di Piacenza. 6 dicembre Ghizzoni Paolo, della medesima diocesi. » Monsig. » » Massari Giuseppe, della medesima diocesi. » Monsig. » » » Monsig. Mussi Luigi, della medesima diocesi. » » » Monsig. Daubin Venanzio, della diocesi di Tournai. 7 » 2 gennaio 1957. Monsig. Pedone Agostino, della diocesi di Conversano. » » » Monsig. Innamorato Luca, della medesima diocesi. » » » Monsig. Notarangelo Giuseppe, della medesima diocesi. » )) » Monsig. De Leonardis Giuseppe, della medesima diocesi. » » » Monsig. Amatulli Anastasio, della medesima diocesi. 3 » » Monsig. Chella Guido, della diocesi di La Spezia. 7 » » Monsip-. Leone Giuseppe (Roma). Camerieri segreti soprannumerari di spada e cappa di S. S. : 1 novembre 1951. TI sig. Pye Giovanni Bruce, dell'arcidiocesi di Sydney. 14 ottobre 1956. Il sig. Folsom Francesco, dell'arcidiocesi di Nuova York. » » » Il sig. Lynch Giuseppe, della medesima arcidiocesi. Cameriere d/onore in abito paonazzo di Sua Santità: 30 novembre 1956. Monsig. Barone Giuseppe, della diocesi di Trapani. Camerieri d'onore soprannumerari di spada e cappa di S. S. : 24 agosto 1956. Il sig. Benzinger Rodolfo, della diocesi di San Gallo. 17 novembre » Il sig. Matteucci Mario (Roma). 19 gennaio 1957. Il sig. Mennini Luigi (Roma). ONORIFICENZE Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XII felicemente regnante, si è degnato di conferire : La Gran Croce dell'Ordine Piano : 6 febbraio 1957. A S. E. il Principe Pacelli Don Carlo, Consigliere generale dello Stato della Città del Vaticano. La Commenda con Placca dell'Ordine Piano : 19 gennaio 1957. Al sig. Spada Massimo (Roma). 108 Aota Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale La Gran Croce dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile : 26 gennaio 1957. Al Sen,. Tupini Umberto, Sindaco di Roma. Al Conte Galeazzi Enrico Pietro, Direttore generale dei » 6 febbraio Servizi tecnici ed economici dello Stato della Città del Vaticano. La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile : 5 settembre 1956. Al sig. de Pinedo y de Larrea Luigi, della diocesi di Madrid. Al sig. Muñoz Pomar Vincenzo, dell'arcidiocesi di Va» 4 ottobre lenza. Al sig. Pulcini Guido (Roma). 20 dicembre » 19 gennaio 1957. Al sig. Rinaldi Antonio (Roma). Al sig. Butler Guglielmo Benedetto (Irlanda). 23 » » La Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile : 19 gennaio 1957. Al sig. Corridori Giuseppe (Roma). La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile : 24 ottobre 30 agosto 7 settembre 12 ottobre 9 novembre » » » » 23 » 30 )) » 1 dicembre » » 5 » 11 gennaio 19 » » » 1955. Al sig. de la Puente Candamo Giuseppe, dell'arcidiocesi di Lima. 1956. Al sig. Duesberg Uberto, della diocesi di Liegi. Al sig. Cátala Luigi, della diocesi di Tournai. » Al sig. Echeverría Patrizio, della diocesi di S. Sebastiano. » Al sig. Leclef Uberto, dell'arcidiocesi di Malines. Al sig. Leclef Ludovico, della medesima arcidiocesi. » » Al sig. Vossen Giovanni, della medesima arcidiocesi. Al sig. Van Rymenant Lorenzo Giuseppe, della medesima » arcidiocesi. Al sig. Angelozzi Erminio, dell'arcidiocesi di Bologna. Al sig. Franchi Giorgio, della medesima arcidiocesi. Al sig. Boverio Ernesto, della diocesi di Casale Monfer» rato. Al sig. Chadar Fuad, del patriarcato di Cilicia degli » Armeni. Al sig. Chader Giuseppe, del medesimo patriarcato. Al sig. Meriggi Vittorino, della diocesi di Ivrea. » 1957. Al sig. Stirati Gabriele, della diocesi di Viterbo. Al sig. Giaccone Emilio (Roma). » Al sig. Petti Ettore (Roma). » Al sig. Spada Filippo (Roma). » Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile : 20 24 giugno 1955. Al sig. Kannappa Luigi, della diocesi di Mangalore. ottobre » Al sig. Navarro Irvine Felice, dell'arcidiocesi di Lima. Diarium Romanae Curiae 24 14 12 OS )) 30 6 8 22 9 » » 15 109 ottobre 1955. Al sig. Thorndike Roberto, della medesima arcidiocesi. aprile 1956. Al sig. Levy Edoardo, dell'arcidiocesi di Guadalajara. » Al sig. Martínez Rivas Giuseppe, della medesima arci» diocesi. Al sig. Rubies Figuerol Luigi, della diocesi di Urgel. maggio Al sig. Capol Andrea, della diocesi di Coirà. giugno » » Al sig. Flueler Massimiliano, della medesima diocesi. Al sig. Guillamón Conesa Antonio, della diocesi di Caragosto tagena. Al sig. Windsor Enrico, dell'arcidiocesi di Brisbane. ottobre Al sig. Morales Gómez Giulio, dell'arcidiocesi di San » Cristoforo dell'Avana. » Al sig. Thelfy Matteo, della diocesi di Palai. Al sig. Cosijns Leone Giovanni, della diocesi di Gand. novembre » Al sig. Spitaels Ettore, dell'arcidiocesi di Malines. Al sig. Weemaes Luigi, della medesima arcidiocesi. » » Al sig. Matthews Renato, della diocesi di Tournai. gennaio 1957. Al sig. Borachia Michele, della diocesi di La Spezia. Al sig. Dall'Orso Angelo, della medesima diocesi. Al sig. Bonfanti Mario, della diocesi di Ripatransone. » La Gran Croce dell'Ordine di san Silvestro Papa : 7 novembre 1955. Al sig. Schroeder Mendoza Valdemaro, dell'arcidiocesi di Lima. 26 gennaio 1957. A3 sig. Loupart Ottone Matteo, della diocesi di 's-Hertogenbosch. La Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa : 30 giugno 1956. Al sig. Fattal Giovanni, del patriarcato di Antiochia dei Siri. La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa : 1955. Al Al » gennaio 1956. Al » » Al 14 Al 5 marzo » Al 21 aprile » Al 16 giugno Al » » 30 sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. 10 luglio 14 ». » 20 30 agosto 5 settembre sig. sig. sig. sig. sig. 24 ottobre » CO » » » » Al Al Al Al Al de Idiaquez Elias Luigi, dell'arcidiocesi di Lima. Lulli Antonio, della medesima arcidiocesi. Mayer Giuseppe, dell'arcidiocesi di Vienna. Stangelberger Antonio, della medesima arcidiocesi. Reyntjens Carlo, della diocesi di Gand. Mayerhofer Giovanni, dell'arcidiocesi di Vienna. Philippe Andrea, dell'arcidiocesi di Malines. Behlok Cesare, del patriarcato di Antiochia dei Siri. de Géradon Ernesto, della diocesi di Liegi. Grigolon Bartolomeo, dell'arcidiocesi di Gorizia. Volpini Nazzareno, della diocesi di Chiusi. Salerni Francesco, dell'arcidiocesi di Monreale. De Schuyffeleer Giuseppe, dell'arcidiocesi di Malines. Aota Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale no 5 settembre 1956: Al Al » » Al » 6 Al » » IO Al 4 ottobre Al » » » Al » » sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Al sig. Al sig. » AÍ sig. » Al sig. » » Al sig. Al sig. » » » Al sig. » Al sig. » » Al cig. » » Al sig. » Al sig. Al sig. 24 » Al sig. 9 novembre » Al sig. )) » » Al sig. Al sig. » » Al sig. » Al sig. 15 Al sig. » • » » Al sig. 22 » Al sig. » » » Al sig. )> » Al sig. )) Al sig. 23 » Al sig. 1 dicembre Al sig. » » Al sig. » . » 3 gennaio 1957. Al sig. » Al sig. » 8 Al sig. » 11 » Al sig. » 14 Al sig. » » » Al sig. 19 » Al sig. » » Al sig. » » » Al sig. » » » Al sig. » » Al sig. » » » Al sig. » » Al sig. >> » » Al sig. » » 8 9 IO 14 19 22 » » » Lamsens Giuseppe, della medesima arcidiocesi. Rombout Francesco, della medesima arcidiocesi. Hoen Enrico, della diocesi di Liegi. Gianni Domenico (Roma). Leone Raffaele, dell'arcidiocesi di Taranto. Acquavi va Giuseppe, della medesima arcidiocesi. De Palma Vito Antonio, della medesima arcidiocesi. Calò Luigi, della medesima arcidiocesi. Scarelli Luigi, della diocesi di Viterbo. Manganelli Egidio (Roma). Meloni Fermo (Roma). Peranzoni Carlo (Roma). Franchin Achille, del patriarcato di Venezia. Casula Pietro, della diocesi di Bosa. Ebranati Pietro, della diocesi di Brescia. Gnutti Umberto, della medesima diocesi. Perani Vincenzo, della medesima diocesi. Soracco Angelo, della diocesi di Chiavari. Perini Perpich Rodolfo, del patriarcato di Venezia. Gruyters Giovanni, della diocesi di Liegi. Charles Raimondo, dell'arcidiocesi di Malines. Sartori Diego, della diocesi di Padova. Baldini Carlo, della diocesi di Pavia. Monti Nullo Dandolo, della medesima diocesi. Ponzi Domenico (Roma). Borghi Mino (Roma). Cerutti Renato, della diocesi di Tortona. Monti Moreno Giorgio, della diocesi di Treviso. Monti Galliano, della medesima diocesi. Fossati Carlo, della diocesi di Vigevano. Malfatti Libero, dell'arcidiocesi di Bologna. Zunino Giuseppe, della diocesi di Albenga. Ayala Ettore, dell'arcidiocesi di Milano. Castelli Silvio, della medesima arcidiocesi. Bernardi Luigi, della diocesi di La Spezia. Ganassi Carlo, della diocesi di Carpi. Frare Giovanni, della diocesi di Viterbo. Malatesta Lanciotto, della diocesi di Rimini. Sgubbi Costantino, della medesima diocesi. Cartoni Paolo (Roma). Della Rossa Sebastiano( Roma). Forattini Umberto (Roma). Galeotti Guido (Roma). Iacobelli Giuseppe (Roma). Montefusco Giovanni (Roma). Pacetti Gastone (Roma). Rossi Luigi Girolamo (Roma). Spada Aldo (Roma). Diarium Romanae Curiae 111 II Cavalierato dell'Ordine di san Silvestro Papa : 11 maggio 24 » ottobre » » » » 1955. A] sig. Van de Put Dionisio, del vicariato apostolico di Leopoldville. Al sig. Alayza Grandi Giorgio, dell'arcidiocesi di Lima. » Al sig. Aramburú Menchaca Andrea, della medesima ar» cidiocesi. » Al sig. Boggio Andrea, della medesima arcidiocesi. Al sig. Guzmán Gomero Pietro, della medesima arcidio- cesi. Al sig. Pérez del Pozo Roberto, della medesima arcidiocesi. » 26 Al sig. Pruvost Giulio, della diocesi di Arras. 10 gennaio 1956. Al sig. Kattus Francesco, dell'arcidiocesi di Vienna. » Al sig. Kattus Giovanni, della medesima arcidiocesi. » » » » Al sig. Kattus Giuseppe, della medesima arcidiocesi. » » Al sig. Galväo Ferrer Nestore, della diocesi di Campanha. 7 febbraio » Al sig. Branche Marcello, dell'arcidiocesi di Avignone. 5 marzo » » » Al sig. Carichon Giuseppe, della medesima arcidiocesi. Al sig. Rigot Roberto, dell'arcidiocesi di Parigi. » » Al sig. Pourbaix Henoch, del vicariato apostolico di Lu14 » luabourg. Al sig. Grégoire Andrea, dell'arcidiocesi di Rouen. » 8 maggio 14 » » Al sig. Bendi Giuseppe dell'arcidiocesi di Vienna. Al sig. Täuber Alfredo, della medesima arcidiocesi. » » » » » Al sig. Busch Carlo, dell'arcidiocesi di Monaco e Frisinga. 30 » Al sig. Schnell Ugo, della medesima arcidiocesi. » » » Al sig. Sollazzo Sergio (Roma). 6 agosto Al sig. Engels Gerardo, del vicariato apostolico di Am30 » boina. Al sig. Fallucchi Severino, dell'arcidiocesi di Napoli. » » » 1 settembre » Al sig. Rota Mario, del vicariato apostolico di Eritrea. Al sig. Garcia Sampayo Giovanni Giuseppe, del vicariato » » » apostolico di Fernando Póo. » » Al sig. Antoniol Angelo, della diocesi di Liegi. Al sig. Bianchi Salvatore, della diocesi di Novara. » » » 5 Al sig. Dorma Francesco, della diocesi di Ivrea. » » » » Al sig. Badart Ernesto, dell'arcidiocesi di Malines. Al sig. Cootjans Fernando, della medesima arcidiocesi. » » » Al sig. Debaere Daniele, della medesima arcidiocesi. » » » Al sig. Meeus Leone, della medesima arcidiocesi. 27 Al sig. Silva Ellenio, della diocesi di Bobbio. » » » Al sig. Antinori Livio, della diocesi di Recanati - Loreto. 3 ottobre Al sig. D'Addario Vincenzo, dell'arcidiocesi di Taranto. Al sig. Del Pozzo Ciriaco, dell'arcidiocesi di Benevento. » » 4 Al sig. Bianco Giovanni, della diocesi di Bagnoregio. 6 Al sig. Moroni Antonio, della diocesi di Tortona. » » » 14 Al sig. Marini Adriano (Roma). » » » » » Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 112 1956. Al sig. Habraken Guglielmo Cornelio Maria, del vicariato apostolico di Semarang. » Al sig. Osgualdo Vincenzo, del patriarcato di Venezia. 19 » Al sig. Moratto Ernesto, del medesimo patriarcato. » Al sig. Sabbadin Luigi, del medesimo patriarcato. » » » Al sig. Bui Gino, della diocesi di Brescia. 22 » » Al sig. Carli Carlo, della medesima diocesi. » » Al sig. Poisa Angelo, della medesima diocesi. » Al sig. Luzzi Francesco, della diocesi di Arezzo. 29 » » » Al sig. Toti Antonio, della medesima diocesi. Al sig. Moortgat Alfonso, della diocesi di Bruges. 8 novembre » Al sig. Fresta Sebastiano, della diocesi di Acireale. » 9 Al sig. Philippart Angelo, della diocesi di Liegi. » » » » » Al sig. Fourcroy Alfredo, dell'arcidiocesi di Malines Al sig. Herbosch Oliviero, della medesima arcidiocesi. » » » Al sig. Zocchia Luigi, della diocesi di Pavia. » » » Al sig. Fanzini Luigi, della medesima diocesi. Al sig. Libotte Leone, della diocesi di Tournai. » » Al sig. Allewaert Emilio, della diocesi di Bruges. » 16 » Al sig. Spagnoletti Mario, della diocesi di Molfetta. 20 Al sig. Vinci Antonio, della diocesi di Vigevano. 22 Al sig. Ferrerò Luigi, della diocesi di Casale Monferrato. » 30 » Al sig. Caprile Pasquale, della diocesi di Albenga. 1 dicembre Al sig. Agnesi Francesco, della medesima diocesi. » » Al sig. Jantoschi Pasquale, della diocesi di San Severo. » 21 8 gennaio 1957. Al sig. Rustichelli Germano, della diocesi di Carpi. » Al sig. Lugli Mario, della medesima diocesi. » » 16 ottobre NECROLOGIO 5 gennaio 1957. Monsig. Caillot Alessandro, Vescovo di Grenoble. 6 • » » Monsig. Meile Giuseppe, Vescovo di San Gallo. 10 » » Monsig. Guerra Felice Ambrogio, Arcivescovo tit. di Verissa. 13 » » Monsig. Odendahl Giovanni Paolo, Vescovo tit. di Lato poli, Vicario Apostolico di Limón. 14 » » Monsig. Armstrong Roberto Giovanni, Vescovo di Sacramento. 27 » » Monsig. Bonneau Pietro, Vescovo di Douala. 28 » » Monsig. Varouhas Dionisio Leonida, Vescovo tit. di Grazianopoli, Esarca in Costantinopoli per i cattolici di rito bizantino. » » » Monsig. Bonefacic Quirino Clemente, Vescovo tit di Janina. 7 febbraio » Monsig. Addeo Felice Agostino, Vescovo tit. di Traiano poli di Frigia. An; et vol. X X X X I X 27 Martii 1957 (Ser: II, v. XXIV) - N. 3 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE ACTA PII PP. XII CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I DALOAENSIS (GAGNOAËNSIS) B DIOECESI DALOAËNSI QUAEDAM REGIONES DETRAHUNTUR, QUIBUS NOVA QUAEDAM DIOECESIS CONSTITUITUR, GAGNOAËNSIS APPELLANDA. PIUS E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Sanctissimum ac gravissimum munus Nostrum, supremi Ecclesiae rectoris, non modo id exigit ut christianae fidei capita, divino Spiritu fiante, explicemus, christianoque populo credenda proponamus, sed etiam ut per aptam dioecesium dispositionem ac descriptionem eidem gregi, inter huius vitae labores, iter ad suprema regna facilius patescat. Cum ergo venerabilibus Fratribus Nostris S. R. E. Cardinalibus S. Congregationi Fidei Propagandae praepositis, post auditam sententiam vene^ rabilis Fratris Marcelli Lefebvre, Archiepiscopi Dakarensis et in Africa Gallica Apostolici Delegati, atque venerabilis Fratris Ioannis Mariae Etrillard, Episcopi Daloaënsis, visum sit Daloaënsem Ecclesiam, nimis patentem, partiri ac novam dioecesim constituere ; Nos, re diu cogitata, consensum eorum supplentes qui in hoc negotio aliquid iuris habeant vel se putent habere, de Nostra summa et apostolica! auctoritate, consilia 8 - ACTA, vol. XXIV, n. 3. — 27-3-1957. 114 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale venerabilium Fratrum Nostrorum omnino probantes, ea quae sequuntur decernimus atque iubemus. Eegiones quae, populari voce, de Gagnoa, Grand-Lahou, Cassandra, Tabou cognominantur, ab Ecclesiae Daloaensis territorio detrahimus, ex iisque novam dioecesim condimus, Gagnoaensem ab urbe capite appellandam, ac Societati Missionibus in Africa provehendis concredendam : qui et sueta industria eam excolent, et christianorum agmina, iuvante Dei gratia, augere nitentur, etiam in posterum bene de Ecclesia sancta merituri. Sedem novae circumscriptionis in civitate Gagnoa Episcopus statuet, ibique proprium domicilium habebit; cathedram vero docendae veritatis ac gerendae potestatis in templo S. Annae collocabit, in eadem urbe, quod ad dignitatem cathedralis aedis evehimus, datis scilicet huius gradus honoribus. Ecclesiam, quam fundavimus, metropolitanae Sedi Abidianensi suffraganeam facimus; erit igitur eius sacrorum Antistes Abidianensi Archiepiscopo subiectus. Qui tamen, sive scilicet dioecesis sive eius Praesul, iurisdictioni S. Congregationis Fidei Propagandae obnoxii esse pergent. Volumus praeter haec ut cultui divino sollemniore caerimonia peragendo Canonicorum Collegium constituatur, qui Episcopo assint; permittimus tamen ut eorum loco Consultores dioecesani deligantur, si adiuncta id statui non sinant ; hi vero a suo munere cessabunt, condito Canonicorum concilio. Curae etiam erit Episcopo Gagnoaënsi ut Seminarium saltem elementarium exstruatur, ad ecclesiasticas normas, quo pueri colligantur sacerdotalia munia petituri. Mensam, quam dicunt, episcopalem efficient sive congrua bonorum pars dioecesis Daloaensis, quae sunt secundum canonem 1500 C. I. C. dividenda; sive Curiae proventus; sive pecunia quam populus sponte dabit vel S. Congregatio Fidei Propagandae mittere solet. Quae vero ad dioecesis regimen, administrationem, Vicarii Capitularis electionem, Sede vacante, ad iura et obligationes cleri et populi attinent, aliaque huiusmodi, legum canonicarum iussis omnino regantur. Ea autem cleri pars quae in territorio novae dioecesis legitimo domicilio degit, eadem habeatur ceu proprius clerus Gagnoaënsis Ecclesiae. Iubemus praeterea ut acta et documenta quae quovis modo ad conditam dioecesim respiciant, ad eiusdem Curiam cito mittantur, in tabulario religiosarum rerum magna cura asservanda. Ceterum, haec universa exsequenda studebit venerabilis Frater Marcellus Lefebvre, quem memoravimus, vel quem ille deliget, dummodo virum ecclesiastica dignitate insignem. Cui rei agendae omnes potestates facimus sive necessarias sive utiles. Qui vero negotium perfecerit onus habebit documenta exarandi eademque sinceris exemplis ad S. Congregationem Fidei Propagandae cito mit- 115 Acta Pii Pp. XII tendi. Quodsi eo tempore quo ad exitum deduci debent alius Apostolicae Delegationi in Africa Gallica praesit, hic omnia mandata Nostra faciet. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderetur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum die quinto et vicesimo mensis Iunii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo sexto, Pontificatus Nostri duodevicesimi. ÖELSÜS Card. COSTANTINI PETRUS Card. FUMASONI BIONDI 8. R. E. Cancellarius S. Congr. de Propaganda Fide Praefectus Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost. Albertus Serafini, Proton. Apost. Loco SB Plumbi In Ap. Cane, tao., ml. LXXXXIII, n. f>7. 116 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II PHILADELPHIENSIS (STANFORDENSIS) DIVISO APOSTOLICO PHILADELPHIAE EXARCHATU, NOVUS CONDITUR, « STANFORDENSIS )) APPELLANDUS. PIUS E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Optatissimo unitatis pacisque auspicio, sancta Ecclesia, quae tutum est Christi ovile, continenti crescit progressu, frequentioresque cotidie animos, communicata cum ipsis caelesti vita, recreat, sua virtute confirmat, atque ad aeternam dirigit patriam. Quod cum ubique terrarum alias alibi eveniat, in exarchatu quoque Philadelphiae laetissime hisce temporibus factum est, quem Apostolica Sede multos abhinc annos condidit ad eos materne fovendos byzantini ritus christianos, qui superiore aetate e patria Galitia in Foederatas Americae Septemtrionalis Civitates gregatim immigraverunt, ad eorumque ritus consuetudinesque fideliter tuenda. Progredientibus enim annis, sacra incepta atque instituta tam magnifice ibi floruerunt, ut sacerdotum augeretur numerus, curiae multiplicarentur, seminaria aliaque huiusmodi aedes ubique excitarentur ; quin immo, restituta cleri disciplina populique fide solidata, ac divini cultus sacrorumque templorum splendore egregie aucto, haud pauci ex eorum, quos vetus error ab Ecclesia separavit, in eius sinum dulcissima spe reciperentur. Quibus omnibus consideratis, cum praeterea post recens bellum novi sacerdotes ac fideles ad easdem Americae oras confluxerint : Nobis visum est, quibus haec omnia et sincerissimo sunt gaudio et intentae sollicitudini, eundem exarchatum, immensum fere territorium complectentem, aptiore ratione partiri, ut praesentior fiat gregis cura ac vigilantia pastoris. Audito igitur quid hac super re sentirent venerabiles Fratres sive Hamletus Ioannes Cicognani, Archiepiscopus titulo Laodicensis in Phrygia et Apostolicus in Foederatis Americae Septemtrionalis Civitatibus Delegatus, sive Constantinus Bohacevsky, Archiepiscopus titulo Beroënsis ac Philadelphiensis Exarchus; re diligenti studio perpensa, et eorum suppleto consensu qui in hac divisione aliquid habeant iuris ; de consilio venerabilis Fratris Nostri S. R. E. Cardinalis S. Congregationis pro Ecclesia Orientali a Se- Acta Pii Pp. XII 117 cretis, de summa Nostra potestate sequentia statuimus. Philadelphiensem exarchatum dividimus ex eoque novum condimus apostolicum exarchatum, Stanfordensem ab urbe Stanford, tamquam a propria episcopali sede, appellandum, qui omnes complectetur fideles byzantini ritus a Galitia oriundos atque in Civitatibus Neo-Eboraci et pariter Novae Angliae commorantes. Quam ob rem, ad fines quod attinet, novus exarchatus erit ad septemtriones continens Canadiae, ad orientem solem Atlantico Oceano, ad occidentem vero Eriensi lacui, ad meridiem denique Civitatibus, quibus vulgo Pennsylvania et New Jersey nomen. Hanc ergo novam Ecclesiam Nobis et huic Romanae Sedi directo subiectam volumus; eiusque pro tempore Praesuli curam, regimen et administrationem sive religiosarum rerum sive temporalium bonorum committimus, eique universos et singulos fideles, ad normam ss. canonum et propriorum byzantini ritus iurium, obnoxios facimus : cui item et honores et onera tribuimus, quae ad hosce pari dignitate Ordinarios rite spectant. Qui Praesul intra exarchatus fines, quemadmodum et ceteri Episcopi in suis dioecesibus, non tantum iurisdictionis, verum etiam ordinis, ut dicitur, munera optimo exsequetur iure, ideoque episcopali dignitate tituloque decorandus erit. Volumus praeterea ut Ordinarii sedes sit Stanford urbs, atque pontificalis magisterii cathedra in aede S. Vladimiro sacra, inibi exstante, collocetur, quam ad gradum cathedralis templi perducimus, cum omnibus iuribus, privilegiis, praerogativis, quibus cetera aequali dignitate templa fruuntur, salvis tamen legitimis consuetudinibus, ritus byzantini propriis. Decernimus quoque ut Stanforden-r sis Exarchus sex aut saltem quattuor eligat e sacerdotibus virtute, pietate ac doctrina praestantibus Consultores, qui sibi consilio et prudentia in gerendis Ecclesiae negotiis assint, divinumque cultum magnificentiorem faciant. Elementarium Seminarium Stanfordensis exarchatus, maiusque Seminarium exarchatus Philadelphiensis volumus u¡t sacrorum alumnis ex utraque Ecclesia pateant, iuxta pacta tamen et conventa inter ambos Exarchos. Exarchalem, quae dicitur, mensam, donec stabiles habeantur fructus, sive eae constituent pecuniae, quae ceu « praestationes ad instar cathedratici », ut dicitur, ab Ordinario statutae, a singulis curiis ac sodalitatibus erunt solvendae, sive oblatae a fidelibus stipes ac res, sive denique pars bonorum, si qua sint, quae divisis possessionibus Philadelphiensis exarchatus, novae cedent Stanfordensi Sedi. Quod autem ad novi exarchatus administrationem regimenque attinet, ad sacerdotum ac fidelium iura et onera, ad aliaque istius generis, ea serventur quae sacri canones ac propriae Ecclesiarum byzantini ritus normae facienda praescribunt. Volumus denique ut, simul atque hae Litterae Nostrae ad exsecutionem deductae fuerint, eo ipso clerici exarchatui illi Acta Apostolicae 118 Sedis - Commentarium Officiale habeantur ascripti, in cuius territorio legitime degunt ; quod et dicendum est de sacerdotibus animorum curationi addictis, e sacris religiosorum familiis. Quae autem acta ad novum respiciant exarchat um, ad huius Curiam a Philadelphiensis exarchatus Curia mittantur, in tabulario de more servanda. Harum denique Litterarum decreta venerabilis Frater Hamletus Ioannes Cicognani, cuius meminimus, ad rem adducet, vel ille qui, eo tempore quo ad effectum operis venturum sit, Apostolicae Delegationi in Foederatis Americae Septemtrionalis Civitatibus praeerit, facta potestate et alium virum ad hoc delegandi, dummodo ecclesiastica dignitate pollentem. Qui vero negotium perfecerit, onus habebit peractae rei documenta exarandi, eorumque fide digna exempla ad S, Consilium pro Orientali Ecclesia quam primum mittendi. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus : ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrunipere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderetur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum ex Arce Gandulfi, prope Romam, die vicesimo mensis Iulii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo sexto, Pontificatus Nostri duodevicesimo. OELSUS Card. COSTANTINI £g EUGENIUS Card. TISSERANT S. R. E. Cancellarius S. Congr. pro Ecclesia Orientali a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens f A. Carinci, Archiep. tit. Seleucien. i. Is., Decanus Proton. Apost. A. Serafini, Proton. Apost. Loco £ß Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. LXXXXIII, n. 86. Acta PU Pp. XII x 119 III PATNENSIS (DE B H A G A L P U R ) A PATNBNSI DIOECESI, IN INDIA, QUAEDAM SEPARANTUR TERRITORIA, E QUIBUS NOVA EFFICITUR APOSTOLICA PRAEFECTURA (( DE BHAGALPUR )). PIUS E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Etsi hoc tempore tristia cotidie eduntur maiorum indicia, quandoquidem sive hostiles in veritatem struuntur incursus sive multorum hominum animi a divinis rebus consulto abalienantur, attamen crescit continenter sancta Ecclesia, quae ceu virens patulaque arbor, caelesti gratiae rore fecunda, ad universum terrarum orbem silens protenditur hominesque immemores ad bona, quae una non pereunt, fidenter erigit. Quod etiam in Patnensi dioecesi, latissime patente, factum esse gaudemus, cuius certa territorii pars, sodalibus Tertii Ordinis Regularis S. Francisci accuranda tradita, ipsorum opera tanto inceptorum successu modo praestat tantoque virtutis ardore, ut aequum plane videatur eandem regionem sui iuris fieri atque in apostolicae praefecturae redigi formam. Quam ob causam, explorato quid de hac re sentirent venerabiles Fratres sive Martinus Lucas, Archiepiscopus titulo Adulitanus et Apostolicus in India Internuntius, sive Augustinus Wildermuth, Patnensis Episcopus; audita S. Congregatione Christianae Fidei Propagandae, consensuque eorum suppleto, qui in eiusmodi negotio aliquid iuris habeant, re attente considerata, de Nostra summa et apostolica potestate haec quae sequuntur decernimus. A Patnensi dioecesi territorium separamus regionum vulgo Bhagalpur et Godda, et quas vocant (( thanas » de Deogarh et de Sarawan, et areas quas dicunt Mandro Bungalow I, Mandro Bungalow I I , et Mandro Hill Tract, novamque condimus praefecturam apostolicam, de Bhagalpur cognominandam. Cui praefecturae omnia iura ac privilegia concedimus, quae Codex Canonici Iuris ad huiuscemodi tribuit Ecclesias ; eiusque item Ordinarium omnibus honoribus ac privilegiis instruimus, atque ofSciis oneribusque astringimus, quibus ceteri Apostolici Vicarii et ornantur et onerantur. Quam praefecturam ad ecclesiasticam Calcuttensem provinciam adiungimus; eamque iisdem sodalibus Tertii Ordinis Regularis S. Francisci Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 120 Officiale committimus regendam, bona cum spe fore ut ipsi, qui inibi animis quaerendis et caritatis operibus fovendis tam sollerter allaboraverunt, in posterum quoque duplicato studio in Evangelium disseminandum incumbant. Harum autem Litterarum decreta venerabilis Frater Martinus Lucas, quem supra diximus, ad rem adducet, vel ille qui, eo tempore quo haec erunt ad effectum deducenda, eidem praeerit Apostolicae in India Internuntiaturae, facta potestate et alium virum ad hoc delegandi, dummodo ecclesiastica praeditum dignitate. Qui vero rem egerit, hic onus habebit et factae territorii divisionis documenta exarandi, et eorum fide digna exempla ad S. Consilium Fidei Propagandae quam primum mittendi. Has vero Litteras nunc esse et in posterum fore efficaces volumus; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum ex Arce Gandulfi, prope Romam, die tertio mensis Augusti, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo sexto, Pontificatus Nostri duodevicesimo. OELSUS Card. COSTANTINI S. R. E. Cancellarius PETRUS Card. FUMASONI BIONDI S. Congr. de Propaganda Fide Praefectus Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens f Alfonsus Carinci, Archiep. tit. Seleuc, Decanus Proton. Apost. Franciscus Hannibal Ferretti, Proton, Apost. Loco © Plumbi In Ap. Cano, tab., LXXXXIII, n. 45. Acta Pii Pp. XII 121 IV PAMPILONENSIS DIOECESIS PAMPILONENSIS AD GRADUM ET DIGNITATEM METROPOLITANAE ECCLESIAE ELEVATUR ; NOVA INSUPER PROVINCIA ECCLESIASTICA CONSTITUITUR, (( PAMPILONENSIS )) NUNCUPANDA. PIUS E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Decessorum Nostrorum Summorum Pontificum vestigia prementes, cum ex finium immutatione spes bona eaque certa affulgeat christianae rei gregibusque fidelium commoda et utilitates esse oritura, non modo id facere non abnuimus, quin etiam libentissima voluntate peragimus. Qua re, cum venerabilis Prater Hildebrandus Antoniutti, Archiepiscopus titulo Synnadensis in Phrygia et in Hispania Apostolicus Nuntius, ab hac Petri Sede petierit ut episcopalis Ecclesia Pampilonensis ad metropolitanae gradum eveheretur, novaque simul provincia ecclesiastica in regione vulgo Navarra constitueretur; Nos, post rogatam sententiam venerabilium Fratrum Archiepiscoporum et Episcoporum ceterorumque, quorum res interesset : Luciani Pérez Platero, videlicet, Archiepiscopi Burgensis, Casimiri Morcillo Gonzalez, Archiepiscopi Caesaraugustani ; auditis insuper Iacobo Font Andreu, Episcopo Sancti Sebastiani, Abilio dei Campo Barcena, Episcopo Calaguritano et Calceatensi, Angelo HL dalgo Ibáñez, Episcopo Iacensi, atque Henrico Delgado et Gómez, Episcopo Pampilonensi, Administratore Apostolico dioecesis Tudelensis; omnibus, quae oportebat, bene consideratis, iis praecipue, quae inter S. Sedem et Hispaniam die vicesimo septimo mensis Augusti anno millesimo nongentesimo quinquagesimo tertio sollemniter convenerunt; eorum consensum supplentes qui aliquod ius in negotio habeant, vel se putent habere, de Nostra summa et apostolica auctoritate haec, quae sequuntur, statuimus et iubemus. Pampilonensem Ecclesiam ad gradum et dignitatem metropolitanae Sedis evehimus, cui omnia iura et honores tribuimus, quae talibus Ecclesiis iure communi debentur. Item Pampilonensem sacrorum Antistitem archiepiscopali decore, simulque Metro- 122 Acta Apostolicae Sedis Commentarium Officiale politae dignitate honestamus, datis scilicet iuribus, privilegiis, insignibus, quae ei competunt, impositis oneribus et obligationibus quae sunt Metropolitarum propria. Inter vero privilegia haec erunt, ut possit intra fines suae circumscriptionis et pallio uti, cum tamen illud in publico Consistorio expostulatum et obtentum fuerit, et Crucem ante se ferre. Novam insuper provinciam ecclesiasticam condimus, Pampilonense.™ cognominandam ; quae his Ecclesiis constabit : eadem Pampilonensi metropolitana Sede; dioecesibus: S. Sebastiani, Calaguritana et Calceatensi, quas a iure Archiepiscopi Burgensis eximimus; Iacensi et Tudelensi, quas dioeceses ab Archiepiscopi Metropolitae Caesaraugustani dicione liberamus. Novae metropoli totique provinciae regendae venerabilem Fratrem Henricum Delgado et Gómez praeficimus, data scilicet archiepiscopali dignitate, qui fuit adhuc Pampilonensis Episcopus quemque perillustris ac valde honorabilis Vir Franciscus Franco et Bahamonde, Supremus Nationis Hispanicae Moderator, iuxta conventionem die septima mensis Iunii anno millesimo nongentesimo quadragesimo primo inter S. Sedem et Hispaniam initam, Nobis rite praesentavit. Quae autem his Litteris Nostris mandavimus perficienda curabit venerabilis Frater Hildebrandus Antoniutti, quem memoravimus, cui omnes potestates agendae rei tribuimus, quas poterit, si visum fuerit, cuilibet viro delegare, dummodo in ecclesiastica dignitate constituto. Peracto negotio, idem documenta exarari iubebit, eademque sinceris exemplis ad S. Congregationem Consistorialem cito mittet. Quod si fiat ut eo tempore quo hae Litterae ad exitum sint deducendae alius Apostolicae Nuntiaturae in Hispania praesit, huic onus imponimus ea omnia perficiendi, quae praescripsimus. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderetur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel Acta Pii Pp. XII 123 quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum ex Arce Gandulfi, prope Romam, die decimo primo mensis Augusti, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo sexto, Pontificatus Nostri duodevicesimi. OELSUS Card. COSTANTINI © Fr. ADEODATUS I. Card. PIAZZA S. R. JE. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. A.post. Albertus Serafini, Proton. Apost. Loco © Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. LXXXXÍII, n. 4ß. LITTERAE APOSTOLICAE I SANCTUS BONIFATIUS, BP. ET M . , IN PRAECIPUUM APUD DEUM CAELESTEM PATRONUM TOTIUS DIOECESIS GRONINGENSIS ELIGITUR. P I U S PP. X I I Ad perpetuam rei memoriam. — Si quocumque se contulit S. Bonifatius, pietate ac divinarum humanarumque litterarum scientia praecellens, hominum animos penitus ad religionem incitavit, ut idonea documenta comprobant, praecipue vero apud Hollandiae gentes perfervido honoratus fuit cultu, et observantissime etiam nunc habetur sanctissimus hic vir, qui iuxta Bornam fluvium, in vico <( Dockomio », die quinta mensis Iunii, anno Domini septingentésimo quinquagesimo quinto, per vulnera, effuso sanguine Christum testatus est. Rerum ab eodem mirifice gestar um placet Nobis brevis narratio. In Anglia honeste natus, quinquennis a patre suo in monasterium deductus, navus hic pusio pro ingenii acie celeriter omnem diligentiam ad comparandam tum doctrinam tum virtutem adhibuit. Antea plurium religiosorum sodalium peritus et actuosius doctor, non immerito postea habitus est dignus, qui in Sacer- 124 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dotum numerum cooptaretur sollersque Episcoporum adiutor fieret. Strenuus miles Christi, profectus est ad Frisiam, deinde perrexit Dorestadiûm et Ultraiectum, urbes tunc belli perturbatas casibus, unde ad monasterium reversus, cum Abbatis dignitatem excipere recusasset, Beatum Gregorium PP. I I , Decessorem Nostrum fel. r e c , adiit. Roma relicta., iterum Germaniam repetiit, Apostolica eiusdem Pontificis potestate donatus, deinde ad Thuringios Francosque se contulit, et apud paganos Frisones evangelicae operae totum se devovens, multus fuit in loquendo sancte. Ab eodem Pontifice ad Urbem postea revocatus, Episcopus consecratus est et, relicto Winfrido nomine, Bonifatius est vocatus. Eodem, unde redierat, profectus, dubios et instabiles Thuringiorum animos in Christi fide confirmavit, ad quam complectendam etiam ingentem multitudinem deduxit a falsorum numinum cultu. Tunc Gregorius PP. I I I , imm. mem. Decessor Noster, validissimum illum Christi militem pallio donavit eumque, Archiepiscopum creatum, in Germaniam misit. Vero animi Praesulis ardor contineri non potuit eius regionis finibus, Boiariam, qua Legatus Apostolicus, reformavit, quatuor Episcopatus erexit pluresque Synodos celebravit. Deinde, a Decessore Nostro Zacharia Moguntinus Archiepiscopus electus, in agro Fuldensi, quem Carolomannus et Pipinus dono ei dederant, monasterium a solo excitavit. Demortuo Willibrordo Archiepiscopo, ad Ecclesiae Ultraiectensis gubernaculum admotus, pro ea Archidioecesi a Pipino Rege, cui insigne regium ipse imposuerat, multa privilegia obtinuit ac beneficia. Sed studio incensus ad sempiternam salutem vocandi Frisones, quibus, Baptismate donatis, spiritum sanctum tradere se accingebat, inclitus ille Antistes, dignus iam qui ad Dominum referret tropaea, a scelestis barbaris, iuxta Bornam fluvium, atrociter necatus est. Vitam igitur cum sanguine profudit pro Domino Iesu. Sancti Bonifatii corpus, Moguntiam translatum, in sepulcro conditum est Fuldensis monasterii, quod ipsemet aedificandum curaverat. Cum Sanctus Bonifatius maximo in honore habeatur in Hollandiae septentrionalis parte, ubi oppidum exstat vulgo dictum « Dokkum », in Frisiae provincia, intra fines dioecesis Gror ningensis, Venerabilis Frater Petrus Antonius Nierman, Episcopus eiusdem nuper erectae dioecesis, Nos rogavit ut Sanctus ille principalis apud Deum Patronus Groningensis dioeceseos a Nobis constitueretur. Quibus precibus libenter admissis, Nos, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra, deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum, Sanctum Bonifatium, Episcopum et Märtyrern, totius dioe- Acta Pii Pp. XII 125 cesis Groningensis, in Hollandia, praecipuum apud Deum Patronum constituimus ac declaramus, omnibus adiectis honoribus et privilegiis liturgicis, principalibus dioecesium Patronis rite competentibus. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die iv mensis Maii, anno MDCCCCLVI, Pontificatus Nostri duodevicesimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis GILDO BRUGNOLA a Brevibus Apostolicis II AD DIGNITATEM ET HONOREM BASILICAE MINORIS EVEHITUR ECCLESIA PAROECIALIS SANCTI MARCI EVANGELISTAE OPPIDI VULGO (( BORETTO )), IN GUASTALLENSI DIOECESI. PIUS PP. X I I Ad perpetuam rei memoriam. — Guastallensis dioeceseos intra fines, recens constitutae, illustris autem monumentorum antiquitate rebusque gestis, oppidum quoddam, « Boretto » vulgo nuncupatum, exstat, cuius maxima laus, inde a saeculo x n i , vetusta est Paroecia. Quae, Sancto Marco Evangelistae cum sit dicata, antiquissimam ipsius oppidi originem e Venetis populis, Padum adversum flumen haud raro subeuntibus, repetere videtur, si fides haberi potest historiis. Certior autem incolarum eiusdem pagi apparet pietas, non minus quam erga suam Paroeciam studium, cuius Ecclesia decursu temporis pluries fuit eorum sumptibus refecta, vel in ampliorem redacta formam, vel etiam funditus excitata. Novissima vero Ecclesia paroecialis, anno millesimo octingentesimo septuagesimo quarto incohata, solummodo die VII mensis Octobris anno millesimo octingentesimo octogesimo tertio a Francisco e Comitibus Benassi, Guastallensi Episcopo, sollemni ritu fuit dedicata. Graeco ordine confecta, tum « composito », quem dicunt, tum « ionico », atque ampli- 126 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tudinè et pulchritudine insignis, marmoribus, quibus sex Altaria nec non Deiparae thronus, baptisterium, suggestus, lustralia labra ac pavimentum renident, atque picturis udo inductis afïabreque confectis, memorata Ecclesia, cui amplus impositus est tholus, decoratur. Nec in cella desunt artificiosa subsellia, neque pretiosa supellex, in armariis pulchri sacrarii posita. Thesaurus denique huius Ecclesiae sunt lipsana sacra, pretiosis inclusa thecis, Sanctae Crucis nempe, Sancti Marci Evangelistae, oppidi Patroni, aliorumque Sanctorum. Impensis autem quattuor presbyterorum curis vivida respondet fidelium pietas ; in exemplum apud vicinias prolata et prae omnibus excellens, non minus quam, intra dioecesis fines, ipsa eorum paroecialis Ecclesia in lucem famamque est provecta. Quam ob rem Venerabilis Prater Iacobus Zaffrani, Episcopus Guastallensis, impensa cleri populique vota excipiens, enixe a Nobis rogavit, ut Ecclesia paroecialis oppidi saepius memorati ad dignitatem Basilicae Minoris per Nos eveheretur. Nos autem, tanto presbyterorum studio tantaeque fidelium religioni congruens tribuere volentes praemium, ita ut in bona voluntate ipsi perseverent, prolatis Nobis precibus annuere libenti statuimus animo. Itaque e Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Ecclesiam paroecialem, Deo in honorem Sancti Marci Evangelistae dicatam atque in oppido vulgo « Boretto », intra fines Guastallensis dioecesis positam, ad dignitatem Basilicae Minoris, omnibus adiectis honoribus ac privilegiis Templis eodem nomine insignibus rite competentibus, benigne evehimus. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum, plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter contigerit attentari. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die v mensis Maii, anno MCMLVI, Pontificatus Nostri duodevicesimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis GILDO BRTJGNOLA a Brevibus Apostolicis Acta Pii Pp. XII 127 III BEATA MARIA V. IN CAELUM ASSUMPTA, VULGO (( NOSSA SENHORA DE L A P A » APPELLATA, PRAECIPUA PATRONA DIOECESIS ARASSUAHYENSIS CONSTITUITUR. P I U S PP. X I I Ad perpetuam rei memoriam. — Sideribus recepta Deipara Maria, quam vulgari sermone « Nossa Senhora de Lapa » appellant, religiosissima esse perhibetur apud fideles dioecesis Arassuahyensis in Brasilia. Qui quidem Dei Genetricis cultus in eius gentis haeret animis, ex quo Lusitani, regni sui fines in immensa illa locorum spatia propagantes, christiana sacra eo invexerunt. Ad fictile igitur signum Augustae Matris, in rupe quadam ad fluminis litus repertum et in templo urbis, cui nomen « Virgen de Lapa », propositum, Christifideles, quos diximus, globatim accedere consueverunt ut, Caeli Terraeque Regina deprecante, a Summo et Aeterno Rege munera cumulate accipiant. Quod maxime fieri contingit die XV mensis Augusti, Eius Assumptioni sacro, et in novendiali supplicatione, quae ante hoc sollemne magna cum caerimonia fieri solet. Anno autem Mariano vertente, praeclara Imago ad omnes dioecesis paroecias periata est, summa cum animorum alacritate, ubere cum fructuum copia, non modico cum rei Catholicae profectu. Quibus in piis coetibus christiana plebs Dominam « de Lapa » Patronam ac Tutricem suam, pietatis ardore incensa, renuntiavit. Fidelium igitur, ac praesertim sacri ordinis administrorum, vota Nobis significans, Venerabilis Frater Iosephus de Haas, Arassuahyensis Episcopus, Nos rogavit, ut Beatam Mariam Virginem, nomine illo insignem, suae dioecesis caelestem Patronam confirmaremus. Quibus precibus libenter admissis, Nos, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Beatam Mariam Virginem in Caelum Assumptam, vulgari nomine « Nossa Senhora de Lapa » appellatam, totius Arassuahyensis dioecesis praecipuam apud Deum Patronam confirmamus seu iterum constituimus ac declaramus, omnibus adiectis honoribus et privilegiis liturgicis, principalibus dioecesium Patronis rite competentibus. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus 128 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite indicandum esse ac definiendum, irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die VIII mensis Iunii, anno MDCCCCLVI, Pontificatus Nostri duodevicesimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis GILDO BRUGNOLA a Brevibus Apostolicis EPISTULA AD EXCMUM P. D. ALOISIUM CENTOZ, ARCHIEPISCOPUM TIT. EDESSENUM IN OSRHOËNE, NUNTIUM APOSTOLICUM IN CUBANA REPUBLICA, DENA LUSTRA SACERDOTII ET QUINA EPISCOPATUS CELEBRATURUM. P I U S PP. X I I Venerabilis Prater, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Nuntiatum est Nobis temet nuper quinquagesimum a suscepto sacerdotio annum feliciter explevisse simulque quinque ab inito episcopatu lustra proxime esse celebraturum. Quae quidem duplicis eventus faustitas praeclaram Nobis affert opportunitatem publice tibi benevolentiam Nostram confirmandi tuamque ac tuorum laetitiam Nostris votis adaugendi. Inde enim a sacerdotii primordiis ad hanc usque aetatem ipse in nobilem Ecclesiae famulatum et Apostolicae ipsius Sedis utilitatem tua studia curasque tribuisti. Postquam enim aetate fior ens in hisce aedibus Vaticanis ad officium pro negotiis Ecclesiae ordinariis per plures annos adscitus fuisti, Nobis Ipsis Apostolici Nuntii munus Berolini, in urbe Germaniae capite, gerentibus adiutricem operam contulisti. Quinque autem ac viginti abhinc annos archiepiscopali auctus dignitate, Apostolicum Nuntium egisti antea in Bolivia atque in Venetiola, deinde brevi tempore propter saevientis belli vicissitudines in Lithuania, tum in Costarica, denique in Cubana ista republica, ubi adhuc ver saris. Quapropter tibi, Venerabilis Frater, de sacro atque episcopali munere tam diu gesto Acta PU Pp. XII 129 ex animo gratulamur, proximamque utriusque eventus celebrationem Nostris votis ominibusque prosequimur. Quo interea publica sollemnia utiliora christiano populo exsistant, tibi ultro facultatem largimur, ut, die constituta, Sacro pontificali ritu peracto, nomine Nostro Nostraque auctoritate benedicas, plenariam indulgentiam iisdem proponens, ad Ecclesiae praescripta lucrandam. Superni autem auxilii in auspicium atque praecipuae caritatis Nostrae pignus, Apostolicam Benedictionem tibi, Venerabilis Frater, tuisque laborum sociis peramanter in Domino impertimus. Datum Romae apud Sanctum Petrum, die II mensis Februarii, anno MDCCCCLVII, Pontificatus Nostri duodevicesimo. P I U S PP. X I I ALLOCUTIO Summus Pontifex, coram praeclaris medicis, cMrurgis atque studiosis, quaesitis respondit de catholica doctrina quoad anaesthesiam, a Societate Italica de anaesthesiologia propositis. * Trois questions religieuses et morales concernant l'analgésie e Le I X Congrès National de la «Società Italiana di Anestesiología», qui s'est tenu à Rome du 15 au 17 octobre 1956, Nous a posé, par l'intermédiaire du Président du Comité organisateur, le Professeur Piero Mazzoni, trois questions, qui portent sur les implications religieuses et morales de l'analgésie au regard de la loi naturelle, et surtout de la doctrine chrétienne contenue dans l'Evangile et proposée par l'Eglise. Ces questions, d'un intérêt incontestable, ne manquent pas de soulever chez les hommes d'aujourd'hui des réactions intellectuelles et affectives ; chez les chrétiens en particulier se manifestent à cet égard des tendances fort divergentes. Les uns approuvent sans réserve la pratique de l'analgésie ; d'autre seraient enclins à la rejeter sans nuances, parce qu'elle contredirait l'idéal de l'héroïsme chrétien ; d'autres encore, sans rien sacrifier de cet idéal, sont prêts à adopter une position de compromis. * Habita die 24 Februarii mensis, a. 1957. 9 - ACTA, vol. XXIV, n. 3. — 27-3-1957. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 130 C'est pourquoi on Nous demande d'exprimer Notre pensée au sujet des points suivants : 1. Existe-t-il une obligation morale générale de refuser, l'analgésie et d'accepter la douleur physique par esprit de foi? 2. La privation, de la conscience et de l'usage des facultés supérieures provoquée par les narcotiques est-elle compatible avec l'esprit de l'Evangile? 3. L'emploi de narcotiques est-il licite pour des mourants ou des malades en péril de mort, à supposer qu'il existe pour cela une indication clinique? Peut-on les utiliser même si l'atténuation de la douleur s'accompagne probablement d'un abrègement de la vie? Nature, origine et développement de Vanesthésie „ L'avènement de la chirurgie moderne fut marqué au milieu du siècle dernier par deux faits décisifs : l'introduction de l'antisepsie par Lister, après que Pasteur eut prouvé le rôle des germes dans le déclenchement des infections, et la découverte d'une méthode efficace d'anesthésie. Avant qu'Horace Wells eut songé à utiliser le protoxyde d'azote pour endormir les patients, les chirurgiens étaient obligés de travailler rapidement, sommairement, sur un homme qui se débattait en proie à d'atroces souffrances. La pratique de l'anesthésie générale allait révolutionner cet état de choses et permettre des interventions longues, délicates, et parfois d'une audace étonnante; elle assurait en effet tant au praticien qu'au patient les conditions primordiales de calme, de tranquillité et le « sileiice musculaire » indipensable à la précision et à la sécurité de tout acte chirurgical. Mais elle imposait en même temps une surveillance attentive sur les activités physiologiques essentielles de l'organisme. L'anesthésique en effet envahit les cellules et réduit leur métabolisme, il supprime les réflexes de défense et ralentit la vie du sujet déjà compromise plus ou moins gravement par la maladie et par le traumatisme opératoire. Pleinement absorbé par son travail, le chirurgien devait en outre tenir compte à chaque instant des conditions générales de son patient : responsabilité lourde surtout en cas d'opérations particulièrement graves. Aussi a-t-on vu depuis quelques années se développer une nouvelle spécialisation médicale, celle d'anesthésiste, appelée à jouer un rôle croissant dans l'organisation hospitalière moderne. Acta Pii Pp. XII 131 Rôle de l'anesthésiste Rôle souvent effacé, presque inconnu du grand public, moins brillant que celui du chirurgien, mais essentiel lui aussi. C'est entre ses mains, en effet, que le malade confie sa vie, pour qu'il lui fasse traverser avec la plus grande sécurité possible le moment pénible de l'intervention chirurgicale. L'anesthésiste doit d'abord préparer le patient, médicalement et psychologiquement. Il s'informe avec soin des particularités de chaque cas, afin de prévoir les difficultés éventuelles, que causerait la faiblesse de tel ou tel organe ; il inspire confiance au malade, sollicite sa collaboration, lui donne une médication destinée à le calmer et à préparer l'organisme. C'est lui qui, suivant la nature et la durée de l'opération, choisit l'anesthésique le mieux adapté et le moyen de l'administrer. Mais surtout, au cours de l'intervention, il lui incombe de surveiller étroitement l'état du patient; il reste, pour ainsi dire, à l'affût des symptômes les plus légers, pour savoir exactement le degré atteint par l'anesthésie et suivre les réactions nerveuses, le rythme de la respiration et la pression sanguine, afin de prévenir toute complication possible, spasmes laryngés, convulsions, troubles cardiaques ou respiratoires. Quand l'opération se termine, commence la partie la plus délicate de son travail : aider le patient à reprendre ses sens, éviter les incidents, tels que l'obstruction des voies respiratoires et les manifestations de shock, administrer des liquides physiologiques. L'anesthésiste doit donc unir, à la connaissance parfaite des techniques de son art, de grandes qualités de sympathie, de compréhension, de dévoûment, non seulement en vue de favoriser toutes les dispositions psychologiques utiles au bon état du malade, mais aussi par un sentiment de vraie et profonde charité humaine et chrétienne. Variété et progrès des anesthésiques Pour accomplir sa tâche, il dispose aujourd'hui d'une gamme très riche de produits, dont les nns sont connus depuis longtemps et ont subi avec succès l'épreuve de l'expérience, tandis que d'autres, fruit de recherches récentes, apportent leur contribution particulière à la solution de ce problème ardu : supprimer la douleur sans provoquer de dommage à l'organisme. Le protoxyde l'azote, dont Horace Wells ne parvint pas à faire reconnaître les mérites, lors de l'expérience réalisée à l'Hôpital de Boston en 1845, conserve toujours une place honorable parmi les agents 132 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale couramment en usage dans l'anesthésie générale. Avec l'éther, déjà utilisé par Crawford Long en 1842, Thomas Morton expérimentait en 1846, dans le même hôpital, mais avec plus de bonheur que son collègue Wells. Deux ans plus tard, le chirurgien écossais James Simpson prouvait l'efficacité du chloroforme; mais ce sera le londonien John Snow qui contribuera le plus à en propager l'emploi. Une fois passée la période initiale d'enthousiasme, les défauts de ces trois premiers anesthésiques se révélèrent clairement ; mais il fallut attendre la fin du siècle pour qu'apparaisse un nouveau produit, le chlorure d'éthyle, insuffisant d'ailleurs lorsqu'on désire une narcose prolongée. En 1924, Luckhardt et Carter découvraient l'éthylène, le premier gaz anesthésique qui soit le résultat d'une recherche systématique de laboratoire, et, cinq ans après entrait en usage le cyclopropane, dû aux travaux de Henderson, Lucas et Ërown : son action rapide et profonde exige de qui l'utilise une connaissance parfaite de la méthode à circuit fermé. Si l'anesthésie par inhalation possède une suprématie bien établie, elle affronte depuis un quart de siècle la concurrence croissante de la narcose intraveineuse. Plusieurs essais tentés auparavant avec l'hydrate de chloral, la morphine, l'éther, l'alcool éthylique, ne donnèrent que des résultats peu encourageants, et parfois même désastreux. Mais a partir de 1925, les composés barbituriques entrent dans l'expérimentation clinique et s'affirment nettement, après que l'évipan eut démontré les avantages incontestables de ce type d'anesthésiques. Avec eux, on évite les inconvénients de la méthode par voie respiratoire, l'impression désagréable de suffocation, les dangers de la période d'induction, la nausée au réveil et les lésions organiques. Le pentothal sodique, introduit en 1934 par Lundy, assura le succès dé' finitif et la diffusion la plus large de ce mode d'anesthésie. Désormais les barbituriques seront utilisés, soit seuls pour des interventions (Je brève durée, soit en « anesthésie combinée » avec l'éther et le cyclopropane, dont ils abrègent la période d'induction et permettent de réduire la dose et les inconvénients ; parfois on les utilise comme agent principal et l'on compense leurs défauts pharmacologiques par l'usage du protoxyde d'azote et de l'oxygène. La chirurgie cardiaque La chirurgie cardiaque, qui enregistre depuis quelques années des progrès spectaculaires, pose à l'anesthésiste des problèmes particulièrement ardus. Elle súpose en effet, comme condition générale, la possi- Acta Pii Pp. XII 133 bilité d'interrompre la circulation du sang pendant un temps plus ou moins long. De plus, comme elle intéresse un organe extrêmement sensible, et dont l'intégrité fonctionnelle est souvent sérieusement compromise, l'anesthésiste doit éviter tout ce qui alourdirait le travail du cœur. Dans le cas de sténose mitrale, par exemple, il préviendra les réactions psychiques et neurovégétatives du sujet par une médication préalable sédative. Il évitera la tachycardie, grâce à une préanesthésie profonde avec un faible bloc parasympathique; au moment de la commissurotomie, il réduira par une oxygénation abondante le péril d'anoxye et surveillera étroitement le pouls et les courants d'action cardiaque. Mais, pour être menées à bien, d'autres interventions requièrent la possibilité pour le chirurgien de travailler sur un cœur exsangue et d'interrompre la circulation bien au delà des trois minutes qui, normalement, marquent l'apparition de lésions irréversibles du cerveau et des fibres cardiaques. Pour remédier à l'un des défauts congénitaux les plus fréquents, la persistance du trou de Botai, on utilisa dès 1948 la technique chirurgicale dite « à ciel couvert », qui présentait les risques évidents de toute manœuvre faite à l'aveugle. Maintenant deux méthodes nouvelles, l'hypothermie et l'emploi du cœur artificiel permettent d'opérer sous vision directe, et ouvrent ainsi dans ce domaine de brillantes perspectives. On a constaté, en effet, que l'hypothermie s'accompagne d'une diminution de la consommation d'oxygène et de la production d'anhydride carbonique proportionnelle à l'abaissement de la température du corps. En pratique, on ne descendra pas en dessous de 25 degrés, afin de ne pas altérer la contractibilité du muscle cardiaque, et surtout pour ne pas augmenter l'excitabilité de la fibre myocardique et le danger de déterminer une fibrillation ventriculaire difficilement réversible. La méthode d'hypothermie permet de provoquer un arrêt de la circulation, qui dure de huit à dix minutes sans détruire les cellules nerveuses du cerveau. Cette durée peut encore être allongée par l'utilisation de machines cardio-pulmonaires, qui prélèvent le sang veineux, le purifient, lui apportent de l'oxygène et le renvoient dans l'organisme. Le fonctionnement de ces appareils exige des opérateurs un entraînement soigné et s'accompagne de contrôles multiples et minutieux. L'anesthésiste remplit alors une tâche plus lourde, plus complexe et dont l'exécution parfaite est une condition indispensable du succès. Mais les résultats déjà acquis permettent d'espérer pour l'avenir une large extension de ces nouvelles méthodes. Il est normal que, devant les ressources si variées, qu'offre la médecine moderne pour éviter la douleur, et le désir si naturel d'en tirer tout 134 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale le parti possible, des questions de conscience surgissent. Vous avez bien voulu Nous en proposer quelques-unes, qui vous intéressent particulièrement. Mais avant d'y répondre, Nous voudrions faire observer brièvement que d'autres problèmes moraux réclament aussi l'attention de l'anesthésiste ; surtout celui de sa responsabilité à l'égard de la vie et de la santé du malade ; car celles-ci parfois ne dépendent pas moins de lui que du chirurgien. A ce propos, Nous avons déjà relevé à plusieurs reprises, et notamment dans le discours du 30 septembre 1954 à la huitième Assemblée de l'Association Médicale Mondiale, que l'homme ne peut être pour le médecin un simple objet d'expériences, sur lequel on essaierait les méthodes et pratiques médicales nouvelles. 1 Nous passons maintenant à l'examen des questions proposées. I Sur Vobligation morale générale de supporter la douleur physique Vous demandez donc en premier lieu., s'il y a une obligation morale générale de supporter la douleur physique. Pour répondre avec plus d'exactitude à votre question, Nous y distinguerons plusieurs aspects. Et d'abord, il est évident qu'en certains cas, l'acceptation de la douleur physique comporte une obligation grave. Ainsi toutes les fois qu'un homme est placé devant l'alternative inéluctable de supporter une souffrance ou de transgresser un devoir moral par action ou par omission, il est tenu en conscience d'accepter la souffrance. Les « martyrs » ne pouvaient éviter les tortures ni la mort, sans renier leur foi ou sans échapper à l'obligation grave de la confesser à un moment donné. Mais il n'est pas nécessaire de remonter jusqu'aux « martyrs »; on trouve à l'époque actuelle des exemples magnifiques de chrétiens qui, des semaines, des mois et des années durant, supportent la douleur et la violence physique, afin de rester fidèles à Dieu et à leur conscience. L'acceptation libre et la recherche de la douleur Votre question toutefois ne se réfère pas à cette situation ; elle envisage plutôt l'acceptation libre et la recherche de la douleur à cause de son sens et de sa finalité propre. Pour en citer tout de suite un exemple concret, rappelons l'allocution que Nous avons prononcée le 8 janvier 1 Cfr. A. A. S., vol. X X X X V I (1954) pag. 587 ss. Acta Pii Pp. XII 135 2 1956 a propos des nouvelles méthodes d'accouchement sans douleur. On demandait alors si, en vertu du texte de l'Ecriture : <( Tu enfanteras dans 3 la douleur», la mère était obligée d'accepter toutes les souffrances et de refuser l'analgésie par des moyens naturels ou artificiels. Nous avons répondu qu'il n'existait aucune obligation de ce genre. L'homme conserve, même après la Chute, le droit de dominer les forces de la nature, de les utiliser à son service, et donc de mettre à profit toutes les ressources qu'elle lui offre pour éviter ou supprimer la douleur physique. Mais Nous avons ajouté que, pour le chrétien, celle-ci ne constitue pas un fait purement négatif, qu'elle est associée au contraire à des valeurs religieuses et morales élevées, et peut donc être voulue et cherchée, même s'il n'existe pour cela aucune obligation morale dans tel ou tel cas particulier. Et Nous continuions : « La vie et la souffrance du Seigneur, les douleurs que tant de grands hommes ont supportées et même cherchées, grâce auxquelles ils ont mûri, grandi jusqu'aux sommets de l'héroïsme chrétien, les exemples quotidiens d'acceptation résignée de la croix, que Npus avons sous les yeux, tout cela révèle la signification de la souffrance, de l'acceptation patiente de la douleur dans l'économie actuelle du salut, pendant le temps de cette vie terrestre » . 4 Sur le devoir de renoncement et de purification intérieure En outre le chrétien est tenu de mortifier sa chair et de travailler a se purifier intérieurement, parce qu'il n'est pas possible, à la longue, d'éviter le péché et de s'acquitter fidèlement de tous ses devoirs, si l'on refuse cet effort de purification et de mortification. Dans la mesure où la maîtrise de soi et des tendances déréglées est impossible à conquérir sans l'aide de la douleur physique, celle-ci devient donc une nécessité et il faut l'accepter; mais pour autant qu'elle n'est pas requise à cette fin, on ne peut affirmer qu'il existe à ce sujet un devoir strict. Le chrétien n'est donc jamais obligé de la vouloir pour elle-même ; il la considère comme un moyen plus ou moins adapté, suivant les circonstances, au but qu'il poursuit. Sur l'invitation à une plus haute perfection Au lieu de considérer le point de vue de l'obligation stricte, on peut aussi envisager celui des exigences posées par la foi chrétienne, l'invitation à une perfection plus grande qui ne s'impose pas sous peine de pé2 Cfr. A. A. S., vol. X X X X V I I I (1956) pag. 82 ss. 3 Gen. 3, 16. 4 Cfr. A. A. 8. ib. pag. 92. 136 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ché. Le chrétien est-il tenu d'accepter la douleur physique pour ne pas se mettre en contradiction avec l'idéal que lui propose sa foi? La refuser n'implique-t-il pas un manque d'esprit de foi? S'il est incontestable que le chrétien éprouve le désir d'accepter et même de rechercher la douleur physique pour mieux participer à la passion du Christ, renoncer au monde et aux satisfactions sensibles et mortifier sa chair, il importe toutefois d'interpréter correctement cette tendance. Ceux qui la manifestent extérieurement ne possèdent pas nécessairement Phéroïsme chrétien véritable ; mais il serait aussi erroné d'affirmer que ceux, qui ne la manifestent pas, en sont dépourvus. Cet héroïsme peut en effet se traduire de bien d'autres manières. Lorsqu'un chrétien, jour après jour, du matin au soir, s'acquitte de tous les devoirs qui lui imposent son état, sa profession, les commandements de Dieu et des hommes, lorsqu'il prie avec recueillement, travaille de toutes ses forces, résiste aux passions mauvaises, manifeste au prochain la charité et le dévoûment qu'il lui doit, supporte virilement, sans murmurer, tout ce que Dieu lui envoie; sa vie est toujours sous le signe de la Croix du Christ, que la souffrance physique y soit présente ou non, qu'il la supporte ou l'évite par des moyens licites. Même si l'on ne considère que les obligations lui incombant sous peine de péché, un homme ne peut vivre ni accomplir son travail quotidien en chrétien, sans être constamment prêt au sacrifice et, pour ainsi dire, sans se sacrifier continuellement. L'acceptation de la douleur physique n'est qu'une manière, parmi beaucoup d'autres, de signifier ce qui constitue l'essentiel : la volonté d'aimer Dieu et de le servir en toutes choses. C'est dans la perfection de cette disposition volontaire que consiste avant tout la qualité de la vie chrétienne et son héroïsme. Motifs qui permettent d'éviter la douleur physique Quels sont les motifs qui permettent dans les cas d'espèce d'éviter la douleur physique sans entrer en conflit avec une obligation grave ou avec l'idéal de la vie chrétienne? On pourrait en énumérer un grand nombre; mais, malgré leur diversité, ils se ramènent finalement au fait qu'à la longue, la douleur empêche l'obtention de biens et d'intérêts supérieurs. Il peut se faire qu'elle soit préférable pour telle personne déterminée et dans telle situation concrète ; mais en général, les dommages qu'elle provoque forcent les hommes à se défendre contre elle; sans doute ne la fera-t-on jamais disparaître complètement de l'humanité; mais on peut contenir en de plus étroites limites ses effets nocifs. Ainsi, comme on Acta PU Pp. XII 137 maîtrise une force naturelle pour en tirer parti, le chrétien utilise la souffrance comme un stimulant dans son effort d'ascension spirituelle et de purification, afin de mieux s'acquitter de ses devoirs et de mieux répondre à l'appel d'une plus haute perfection ; c'est a chacun d'adopter les solutions convenant à son cas personnel, selon les aptitudes ou dispositions susdites, dans la mesure où — sans empêcher d'autres intérêts et d'autres biens supérieurs — elles sont un moyen de progrès dans la vie intérieure, de plus parfaite purification, d'accomplissement plus fidèle du devoir, de plus grande promptitude à suivre les impulsions divines. Pour s'assurer que tel est bien le cas, on consultera les règles de la prudence chrétienne et les avis d'un directeur de conscience expérimenté. Conclusions et réponses à la première question Vous tirerez aisément de ces réponses des orientations utiles pour votre action pratique. 1. Les principes fondamentaux de l'anesthésiologie, comme science et comme art, et la fin qu'elle poursuit, ne soulèvent pas d'objection. Elle combat des forces qui, à bien des égards, produisent des effets nuisibles et entravent un plus grand bien. 2. Le médecin, qui en accepte les méthodes, n'entre en contradiction ni avec l'ordre moral naturel, ni avec l'idéal spécifiquement chrétien. Il 5 cherche, selon l'ordre du Créateur, à soumettre la douleur au pouvoir de l'homme, et utilise pour cela les acquisitions de la science et de la technique, selon les principes que Nous avons énoncés et qui guideront ses décisions dans les cas particuliers. 3. Le patient désireux d'éviter ou de calmer la douleur peut, sans inquiétude de conscience, utiliser les moyens trouvés par la science et qui, en eux-mêmes, ne sont pas immoraux. Des circonstances particulières peuvent imposer une autre ligne de conduite ; mais le devoir de renoncement et de purification intérieure qui incombe aux chrétiens, n'est pas un obstacle à l'emploi de l'anesthésie, parce qu'on peut le remplir d'une autre manière. La même règle s'applique aussi aux exigences surérogatoires de l'idéal chrétien. * Cfr. Gen. 1, 28. Acta Apostolicae Sedis - 138 Commentarium Officiale II Sur la narcose et la privation totale ou partielle de la conscience de soi Votre deuxième question concernait la narcose et la privation totale ou partielle de la conscience de soi au regard de la morale chrétienne. Vous l'énonciez ainsi : « L'abolition complète de la sensibilité sous toutes ses formes (anesthésie générale), ou la diminution plus ou moins grande de la sensibilité douloureuse (hypo- et analgésie), s'accompagnent toujours respectivement de la disparition ou de la diminution de la conscience et des facultés intellectuelles les plus élevées (mémoire, processus d'association, facultés critiques etc.) : ces phénomènes qui rentrent dans le cadre habituel de la narcose chirurgicale et de l'analgésie pré-et postopératoire sont-ils compatibles avec l'esprit de l'Evangile? ». L'Evangile rapporte qu'immédiatement avant la crucifixion, on offrit au Seigneur du vin mêlé de fiel, sans doute pour atténuer ses souffrances. 6 Après l'avoir goûté, il ne voulut pas le boire, parce qu'il voulait souffrir en pleine conscience, accomplissant ainsi ce qu'il avait dit à Pierre lors de l'arrestation : « Ne boirai-je pas le calice que mon Père m'a préparé » . 7 Calice si amer, que Jésus avait supplié dans l'angoisse de son âme : « Père, écarte ce calice de moi ! Mais que ta volonté se fasse et non la mien8 ne ! » . L'attitude du Christ envers sa passion, telle que la révèlent ce 9 récit et d'autres passages de l'Evangile, permet-elle au chrétien d'accepter la narcose totale ou partielle? Puisque vous considérez la question sous deux aspects, Nous examinerons successivement la suppression de la douleur, et la diminution ou la suppression totale de la conscience et de l'usage des facultés supérieures. Disparition de la douleur La disparition de la douleur dépend, comme vous le dites, soit de la suppression de la sensibilité générale (anesthésie générale), soit d'un abaissement plus ou moins marqué de la capacité de souffrir (hypo- et analgésie). Nous avons déjà dit l'essentiel sur l'aspect moral de la suppression de la douleur. Il importe peu, au regard du jugement religieux 6 Cfr. 7 Io. 18, 11. 8 Cfr. MATTH. MATTH. 27, 34. 26, 38, 39; «Cfr. Luc. 12, 50. Luc. 22, 42-44. Acta PU Pp. XII 139 et moral, qu'elle soit causée par une narcose ou par d'autres moyens : dans lés limites indiquées elle ne soulève pas d'objection et reste compatible avec l'esprit de l'Evangile. Dautre part il ne faut pas nier ni sousestimer la fait que l'acceptation volontaire (obligatoire ou non) de la douleur physique, même à l'occasion d'interventions chirurgicales, puisse manifester un héroïsme élevé et témoigne souvent en réalité d'une imitation héroïque de la passion du Christ, Toutefois cela ne signifie pas qu'elle en soit un élément indispensable; dans les interventions importantes surtout, ir n'est pas rare que l'anesthésie s'impose pour d'autres motifs et le chirurgien ou le patient ne pourraient s'en passer sans manquer à la prudence chrétienne. Il en va de même de l'analgésie pré- et post-opératoire. Suppression ou diminution de la conscience et de l'usage des facultés supérieures Vous parlez ensuite de la diminution ou de la suppression de la conscience, de l'usage des facultés supérieures, comme de phénomènes accompagnant la perte de la sensibilité. D'habitude, ce que vous voulez obtenir c'est précisément cette perte de sensibilité ; mais souvent il est impossible de la provoquer sans produire en même temps l'inconscience totale ou partielle. Hors du domaine chirurgical, cette relation est souvent inversée, non seulement en médecine, mais aussi en psychologie et dans le enquêtes criminelles. On prétend ici déterminer une baisse de la conscience et, par là, des facultés supérieures, de manière à paralyser les mécanismes psychiques de contrôle, que l'homme utilise constamment pour se maîtriser et se conduire ; il s'abandonne alors sans résistance au jeu des associations d'idées, des sentiments et impulsions volitives. Les dangers d'une telle situation sont évidents; il peut même arriver qu'on libère ainsi des poussées instinctives immorales. Ces manifestations du second stade de la narcose sont bien connues, et actuellement on s'efforce de les empêcher par l'administration préable de narcotiques. L'arrêt des dispositifs de contrôle s'avère particulièrement dangereux, quand il provoque la révélation des secrets de la vie privée, personnelle ou familiale, et de la vie sociale. Il ne suffit pas que le chirurgien et tous ses aides soient tenus non seulement au secret naturel (secretum naturale), mais aussi au secret professionnel (secretum officiale, secretum commissum) à l'égard de tout ce qui se passe dans la salle d'opération. Il y a certains secrets, qui ne doivent être révélés à personne, même pas, Acta Apostolicae 140 Sedis - Commentarium Officiale comme le dit une formule technique : « uni vero prudenti et silentii tenaci ». Nous l'avons déjà souligné dans Notre allocution du 15 avril 1953 sur la psychologie clinique et la psychanalyse. 10 Aussi ne peut-on qu'approuver l'utilisation de narcotiques dans la médication pre-opératoire, afin d'éviter ces inconvénients. Notons d'abord que dans le sommeil, la nature elle-même interrompt plus ou moins complètement l'activité intellectuelle. Si, dans un sommeil pas trop profond, l'usage de la raison (« usus rationis ») n'est pas entièrement aboli et que l'individu puisse encore jouir de ses facultés supérieures — ce que St Thomas d'Aquin avait déjà noté — , X 1 le som- meil exclut cependant le <( dominium rationis », le pouvoir en vertu duquel la raison commande librement l'activité humaine. Il ne s'ensuit pas, si l'homme s'abandonne au sommeil, qu'il agisse contre l'ordre moral en se privant de la conscience et de la maîtrise de soi par l'usage des facultés supérieures. Mais il est certain aussi qu'il peut y avoir des cas (et il s'en présente souvent), dans lesquels l'homme ne peut s'abandonner au sommeil, mais doit rester en possession de ses facultés supérieures, pour s'acquitter d'un devoir moral qui lui incombe. Parfois, sans y être tenu par un devoir strict, l'homme renonce au sommeil pour rendre des services non obligatoires ou pour s'imposer un renoncement en vue d'intérêts moraux supérieurs. La suppression de la conscience par le sommeil naturel n'offre donc en soi nulle difficulté; cependant il est illicite de l'accepter, quand elle entrave l'accomplissement d'un devoir moral. Le renoncement au sommeil naturel peut être en outre dans l'ordre moral expression et mise en acte d'une tendance non obligatoire vers la perfection morale. De l'hypnose Mais la conscience de soi peut aussi être altérée par des moyens artificiels. Qu'on obtienne ce résultat par l'administration de narcotiques ou par l'hypnose (qu'on peut appeler un analgésique psychique), cela ne comporte aucune différence essentielle au point de vue moral. L'hypnose cependant, même considérée uniquement en elle-même, est soumise â certaines règles. Qu'il Nous soit permis à ce propos de rappeler la brève allusion à l'usage médical de l'hypnose que Nous avons faite au 10 Cfr. A. A. S., vol. X X X X V I (1953) pag. 278 ss. 1 1 S. T H . p. 1 q. 84 a. 8. Acta Pii Pp. XII 141 début de l'Allocution du 8 janvier 1956 sur l'accouchement naturel indolore. 12 Dans la question qui Nous occupe à présent, il s'agit d'une hypnose pratiquée par le médecin, au service d'une fin clinique, en observant les précautions que la science et l'éthique médicales requièrent tant du médecin qui l'emploie que du patient qui s'y soumet. A cette utilisation déterminée de l'hypnose s'applique le jugement moral que Nous allons formuler sur la suppression de la conscience. Mais Nous ne voulons pas que l'on étende purement et simplement à l'hypnose en général ce que Nous disons de l'hypnose au service du médecin. Celle-ci en effet, en tant qu'objet de recherche scientifique, ne peut être étudiée par n'importe qui, mais seulement par un savant sérieux, dans les limites morales valables pour toute activité scientifique. Ce n'est pas le cas d'un cercle quelconque de laïcs ou d'ecclésiastiques, qui s'en occuperaient comme d'un sujet intéressant, à titre de pure expérience, ou même par simple passe-temps. Sur la licéité de la suppression et de la diminution de la conscience Pour apprécier la licéité de la suppression et de la diminution de la conscience, il faut considérer que l'action raisonnable et librement ordonnée à une fin constitue la caractéristique de l'être humain. L'individu ne pourra, par exemple, accomplir son travail quotidien, s'il reste plongé constamment dans un état crépusculaire. De plus, il est tenu de conformer toutes ses actions aux exigences de l'ordre moral. Etant donné que les dynamismes naturels et les instincts aveugles sont impuissants à assurer par eux-mêmes une activité ordonnée, l'usage de la raison et des facultés supérieures s'avère indispensable, tant pour percevoir les normes précises de l'obligation, que pour les appliquer aux cas particuliers. De là découle l'obligation morale de ne pas se priver de cette conscience de soi sans vraie nécessité. 11 s'ensuit qu'on ne peut troubler la conscience ou la supprimer dans le seul but de se procurer des sensations agréable, en s'adonnant à l'ivresse e£ en absorbant des poisons destinés à procurer cet état, même si l'on recherche uniquement une certaine euphorie. Au delà d'une dose déterminée, ces poisons causent un trouble plus ou moins marqué de la conscience et même son obscurcissement complet. Les faits démontrent que l'abus des stupéfiants conduit à l'oubli total des exigences les plus 12 Cfr. A. A. 8., vol. X X X X V I I I (1956) pag. 82 ss. 142 Acta Apoßtolicae Sedis - Commentarium Officiale fondamentales de la vie personnelle et familiale. Ce n'est donc pas sans raison que les pouvoirs publics interviennent pour régler la vente et l'usage de ces drogues, afin d'éviter à la société de graves dommages physiques et moraux. La chirurgie se trouve-t-elle dans la nécessité pratique de provoquer une diminution et même une suppression totale de la conscience par la narcose? Au point de vue technique, la réponse à cette question relève de votre compétence. Au point de vue moral, les principes formulés précédemment en réponse à votre première question s'appliquent pour l'essentiel aussi bien à la narcose qu'à la suppression de la douleur. Ce qui compte en effet pour le chirurgien en tout premier lieu, c'est la suppression de la sensation douloureuse, non celle de la conscience. Quand celle-ci reste éveillée, les sensations douloureuses violentes provoquent aisément des réactions souvent involontaires et réflexes, capables d'entraîner des complications indésirables et d'aboutir même au collapsus cardiaque mortel. Préserver l'équilibre psychique et organique, éviter qu'il ne soit violemment ébranlé, constitue pour le chirurgien comme pour le patient un objectif important, que seule la narcose permet d'obtenir. Il est à peine nécessaire de faire remarquer que, s'il fallait s'attendre à ce que d'autres interviennent d'une manière immorale pendant que le malade est inconscient, la narcose susciterait des difficultés graves, qui imposeraient des mesures adéquates. Les enseignements de VEvcmgile A ces règles de morale naturelle, l'Evangile ajoute-t-il des précisions et des exigences supplémentaires? Si Jésus-Christ au Calvaire a refusé le vin mêlé de fiel, parce qu'il voulait en pleine conscience boire jusqu'à la lie le calice que le Père lui présentait, il s'ensuit que l'homme doit accepter et boire le calice de douleur toutes les fois que Dieu le désire. Mais il ne faudrait pas croire que Dieu le désire ¡toutes les fois que se présente une souffrance à supporter, quelles qu'en soient les causes et les circonstances. Les paroles de l'Evangile et le comportement de Jésus n'indiquent pas que Dieu veuille cela de tous les hommes et à tout moment, et l'Eglise ne leur a nullement donné cette interprétation. Mais les faits et gestes du Seigneur gardent une signification profonde pour tous les hommes. Innombrables sont en ce monde ceux qu'oppriment des souffrances (maladies, accidents, guerres, fléaux naturels), dont ils ne peuvent adoucir l'amertume. L'exemple du Christ sur le Golgotha, son refus Acta Pii Pp. XII 143 d'adoucir ses douleurs, leur sont une source de consolation et de force. D'ailleurs, le Seigneur a averti les siens que ce calice les attend tous. Les Apôtres, et après eux les martyrs par milliers, en ont témoigné et continuent à en témoigner glorieusement jusqu'à ce jour. Souvent toutefois l'acceptation de la souffrance sans adoucissement ne représente aucune obligation et ne répond pas à une norme de perfection. Le cas se présente régulièrement, quand existent pour cela des motifs sérieux et que les circonstances n'imposent pas le contraire. On peut alors éviter la douleur, sans se mettre aucunement en contradiction avec la doctrine de l'Evangile. Conclusion et réponse à la deuxième question La conclusion des développements précédents peut donc se formuler ainsi : dans les limites indiquées et si l'on observe les conditions requises, la narcose entraînant une diminution ou une suppression de la conscience est permise par la morale naturelle et compatible avec l'esprit de l'Evangile. III Sur remploi d'analgésiques chez les mourants... Il Nous reste à examiner votre troisième question : « L'emploi d'analgésiques, dont l'usage émousse toujours la conscience, est-il permis en général, et pendant la période post-opératoire en particulier, même chez les moribonds et les patients en péril de mort, quand on a pour cela une indication clinique? Est-il permis même en certains cas (porteurs de cancers inopérables, de maladies inguérissables), où l'atténuation de la douleur intolérable «'effectue probablement aux dépens de la durée de la vie, qui en est abrégée? ». Cette troisième question n'est au fond qu'une application des deux premières au cas spécial des mourants et à l'effet particulier d'un abrègement de la vie. Que des mourants aient plus que d'autres l'obligation morale naturelle ou chrétienne d'accepter la douleur ou de refuser son adoucissement, cela ne ressort ni de la nature des choses ni des sources de la révélation. Mais comme, selon l'esprit de l'Evangile, la souffrance contribue à l'expiation des péchés personnels et à l'acquisition de plus amples mérites, ceux dont la vie est en péril ont certes un motif spécial de l'accepter, car, avec la mort toute proche, cette possibilité de gagner de Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 144 nouveaux mérites risque de disparaître bientôt. Mais ce motif intéresse directement le malade, non le médecin qui pratique l'analgésie, à supposer que le malade y donne son accord ou même l'ait demandé expressément. Il serait évidemment illicite de pratiquer l'anesthésie contre la volonté expresse du mourant (quand il est « sui iuris »). Quelques précisions s'avèrent ici opportunes, car il n'est pas rare qu'on présente ce motif d'une manière incorrecte. On tente parfois de prouver que les malades et les moribonds sont obligés de supporter des douleurs physiques pour acquérir plus de mérites, en se basant sur l'invitation à la perfection, que le Seigneur adresse à tous: « Estote ergo vos perfecti, sicut et Pater vester coelestis perfectus est » 1 3 ou sur les paroles de l'Apôtre : « Haec est voluntas Dei, sanctificatio vestra » . 1 4 Parfois on avance un principe de raison, selon lequel aucune indifférence ne serait permise à l'égard de l'obtention (même graduelle et progressive) de la fin dernière, vers laquelle l'homme tend ; ou le précepte de l'amour de soi bien ordonné, qui imposerait de chercher les biens éternels dans la mesure où les circonstances de la vie quotidienne permettent de les atteindre ; ou même le premier et plus grand commandement, celui de l'amour de Dieu par-dessus tout, qui ne laisserait aucun choix dans la mise à profit des occasions concrètes offertes par la Providence. Or la croissance de l'amour de Dieu et de l'abandon à sa volonté ne procède pas des souffrances mêmes, que l'on accepte, mais de l'intention volontaire soutenue par la grâce ; cette intention, chez beaucoup de moribonds, peut s'affermir et devenir plus vive, si l'on atténue leurs souffrances, parce que celles-ci aggravent l'état de faiblesse et d'épuisement physique, entravent l'élan de l'âme et minent les forces morales, au lieu de les soutenir. Par contre la suppression de la douleur procure une détente organique et psychique, facilite la prière et rend possible un don de soi plus généreux. Si des mourants consentent à la souffrance, comme moyen d'expiation et source de mérites pour progresser dans l'amour de Dieu et l'abandon à sa volonté, qu'on ne leur impose pas d'anesthésie ; on les aidera plutôt à suivre leur voie propre. Dans le cas contraire, il ne serait pas opportun de suggérer aux mourants les considérations ascétiques énoncées plus haut, et l'on se souviendra qu'au lieu de contribuer à l'expiation et au mérite, la douleur peut aussi fournir l'occasion de nouvelles fautes. Ajoutons quelques mots sur la suppression de la conscience de soi chez les mourants, dans la mesure où elle n'est pas motivée par la douleur. " MATTH. 14 1 Thess. 4, 3. 5, 48. Acta PU Pp. XU 145 Puisque le Seigneur a voulu subir la mort en pleine conscience, le chrétien désire l'imiter en cela aussi. L'Eglise d'ailleurs donne aux prêtres et aux fidèles un « Ordo commendationis animae », une série de prières, qui doivent aider les mourants à quitter cette terre et à entrer dans l'éternité. Mais si ces prières conservent leur valeur et leur sens, même quand on les prononce près d'un malade inconscient, elles apportent normalement à qui peut y participer lumière, consolation et force. Ainsi l'Eglise laisse-t-elle entendre qu'il ne faut pas, sans raisons graves, priver le mourant de la conscience de soi. Quand la nature le fait, les hommes doivent l'accepter ; mais ils ne le feront pas de leur propre initiative, à moins d'avoir pour cela de sérieux motifs. C'est d'ailleurs le vœu des intéressés eux-mêmes, lorsqu'ils ont la foi; ils souhaitent la présence des leurs, d'un ami, d'un prêtre, pour les aider à bien mourir. Ils veulent garder la possibilité de prendre leurs dispositions ultimes, de dire une dernière prière, un dernier mot aux assistants. Les en frustrer, répugne au sentiment chrétien, et même simplement humain. L'anesthésie employée à l'approche de la mort, dans le seul but d'éviter au malade une fin consciente, serait non plus une acquisition remarquable de la thérapeutique moderne, mais une pratique vraiment regrettable. Votre question se posait plutôt dans l'hypothèse d'une indication clinique sérieuse (par exemple, douleurs violentes, états maladifs de dépression et d'angoisse). Le mourant ne peut permettre et encore moins demander au médecin qu'il lui procure l'inconscience, si par là il se met hors d'état de satisfaire à des devoirs moraux graves, par exemple, de régler des affaires importantes, de faire son testament, de se confesser. Nous avons déjà dit que le motif de l'acquisition de plus grands mérites ne suffit pas en soi à rendre illicite l'usage de narcotiques. Pour juger de cette licéité, il faut aussi se demander si la narcose sera relativement brève (pour la nuit ou pour quelques heures) ou prolongée (avec ou sans interruption) et considérer si l'usage des facultés supérieures reviendra à certains moments, pour quelques minutes au moins ou pour quelques heures, et rendra au mourant la possibilité de faire ce que son devoir lui impose (p. ex. de se réconcilier avec Dieu). Par ailleurs, un médecin consciencieux, même s'il n'est pas chrétien, ne cédera jamais aux pressions de qui voudrait, contre le gré du mourant, lui faire perdre sa lucidité, afin de l'empêcher de prendre certaines décisions. Lorsqu'en dépit des obligations qui lui incombent, le mourant demande la narcose pour laquelle il existe des motifs sérieux, un médecin consciencieux ne s'y prêtera pas, surtout s'il est chrétien, sans l'avoir invité 10 - ACTA, vol. X X I V , n. 3. - 27-3-1957. 146 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale par lui-même ou mieux encore par l'intermédiaire d'autrui, à remplir auparavant ses devoirs. Si le malade s'y refuse obstinément et persiste à demander la narcose, le médecin peut y consentir sans se rendre coupable de collaboration formelle à la faute commise. Celle-ci, en effet, ne dépend pas de la narcose, mais de la volonté immorale du patient; qu'on lui procure ou non l'analgésie, son comportement sera identique : il n'accomplira pas son devoir. Si la possibilité d'un repentir n'est pas exclue, on n'en possède toutefois aucune probabilité sérieuse ; et même qui sait s'il ne s'endurcira pas dans le mal? Mais si le mourant a rempli tous ses devoirs et reçu les derniers sacrements, si des indications médicales nettes suggèrent l'anesthésie, si l'on ne dépasse pas dans la fixation des doses la quantité permise, si l'on a mesuré soigneusement l'intensité et la durée de celle-ci et que le patient y consente, rien alors ne s'y oppose : l'anesthésie est moralement permise. ... et chez les malades inopérables ou inguérissables Faudrait-il y renoncer, si l'action même du narcotique abrégeait la durée de la vie? D'abord toute forme d'euthanasie directe, c'est-à-dire l'administration de narcotique afin de provoquer ou de hâter la mort, est illicite, parce qu'on prétend alors disposer directement de la vie. C'est un des principes fondamentaux dé la morale naturelle et chrétienne, que l'homme n'est pas maître et possesseur, mais seulement usufruitier de son corps et de son existence. On prétend à un droit de disposition directe, toutes les fois que l'on veut l'abrègement de la vie comme fin ou comme moyen. Dans l'hypothèse que vous envisagez, il s'agit uniquement d'éviter au patient des douleurs insupportables, par exemple, en cas de cancers inopérables ou de maladies inguérissables. Si entre la narcose et l'abrègement de la vie n'existe aucun lien causal direct, posé par la volonté des intéressés ou par la nature des choses (ce qui serait le cas, si la suppression de la douleur ne pouvait être obtenue que par l'abrègement de la vie), et si au contraire l'administration de narcotiques entraîne par elle-même deux effets distincts, d'une part le soulagement des douleurs, et d'autre part l'abrègement de la vie, elle est licite; encore faut-il voir s'il y a entre ces deux effets une proportion raisonnable, et si les avantages de l'un compensent les inconvénients de l'autre. Il importe aussi d'abord de se demander si l'état actuel de la science ne permet pas d'obtenir le même résultat, en employant d'autres moyens, puis de ne pas dépasser, dans l'utilisation du narcotique, les limites de ce qui est pratiquement nécessaire. 147 Conclusion et réponse à la troisième question En résumé, vous Nous demandez : « La suppression de la douleur et de la conscience par le moyen des narcotiques (lorsqu'elle est réclamée par une indication médicale), est-elle permise par la religion et la morale au médecin et au patient (même à l'approche de la mort et si l'on prévoit que l'emploi des narcotiques abrégera la vie)? ». Il faudra répondre : « S'il n'existe pas d'autres moyens et si, dans les circonstances données, cela n'empêche pas l'accomplissement d'autres devoirs religieux et moraux : Oui ». Comme Nous l'avons déjà expliqué, l'idéal de l'héroïsme chrétien n'impose pas, au moins d'une manière générale, le refus d'une narcose justifiée par ailleurs, pas même à l'approche de la mort; tout dépend des circonstances concrètes. La résolution plus parfaite et plus héroïque peut se trouver aussi bien dans l'acceptation que dans le refus. Exhortation finale Nous osons espérer que ces considérations sur l'analgésie, envisagée du point de vue moral et religieux, vous aideront à vous acquitter de vos devoirs professionnels avec un sens encore plus aigu de vos responsabilités. Vous désirez rester entièrement fidèles aux exigences de votre foi chrétienne et y conformer en tout votre activité. Mais bien loin de concevoir ces exigences comme des restrictions, ou des entraves à votre liberté et à votre initiative, voyez-y plutôt l'appel à une vie infiniment plus haute et plus belle, qui ne se peut conquérir sans efforts ni renoncements, mais dont la plénitude et la joie sont déjà sensibles ici-bas pour qui sait entrer en communion avec la personne du Christ vivant dans son Eglise, l'animant de son Esprit, répandant en tous ses membres son amour rédempteur qui seul triomphera définitivement de la souffrance et de la mort. Afin que le Seigneur vous comble de ses dons, Nous l'implorons pour vous-mêmes, pour vos familles et vos collaborateurs et, de tout cœur, Nous vous accordons Notre paternelle Bénédiction Apostolique. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 148 Officiale ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS I PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Pius Divina Providentia Papa X I I , successivis decretis Sacrae Congregationis Cönsitorialis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum i die k Ianuarii 1951. — Cathedrali Ecclesiae Afogadensi da Ingàzéira, noviter erectae, R. D. Ioannem da Mota et Albuquerque, canonicum orna mentarium in dioecesi Nazarensi in Brasilia. die 8 Ianuarii. — Metropolitanae Ecclesiae Albiensi Exc. P. D. Ioannem Emmanuelem Marqués, hactenus Episcopum titularem Siguitanum. die 12 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Volaterranae Exc. P. D . Manuum Bergonzini, hactenus Episcopum titularem Medelitanum. die 15 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Berolinensi Exc. P. D. Iulium Döpfner, hactenus Episcopum Herbipolensem. die 11 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Goiasensi, noviter erectae, Exc. P. D. Candidum Penso, hactenus Episcopum titularem Coelenum. — Cathedrali Ecclesiae Iataiensi, noviter erectae, Exc. P. D. Abelem Ribeiro Camelo, hactenus Episcopum titularem Curiensem. — Cathedrali Ecclesiae Uruassuensi, noviter erectae, Exc. P. D. Franciscum Prada Carrera, hactenus Episcopum titularem Bisicensem. die 19 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae S. Ioannis Baptistae a Missionibus, noviter erectae, Exc. P. D. Raymundum Bogarín Árgana, hactenus Episcopum titularem Bagenum. die 21 Ianuarii. — Praelaturae nullius SS. Incarnationis et Paranensi Superiori, noviter erectae, R. P. Ioannem Wiesen, e Societate Verbi Divini. die 22 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Camdensi Exc. P. D. Iustiímm Iosephum Me Carthy, hactenus Episcopum titularem Doberitanum. die 25 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Anglonensi-Tursiensi R. D. Sacra Congregatio Consistorialis 149 Secundum Tagliabile, canonicum parochum Ecclesiae S. Bartholomaei in oppido vulgo « Trino Vercellese ». die 29 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Valadarensi, noviter erectae, Revmum D. Herminium Malzone Hugo, Vicarium Generalem dioecesis Guaxupensis. die 2 Februarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Limatensi Revmum D. Gulielmum Bolatti, Vicarium Generalem archidioecesis Bonaërensis et canonicum Capituli eiusdem Ecclesiae metropolitanae, quem deputavit Auxiliarem — pro archidioecesi Bonaerensi — Exc. P. D. Firmini Bautte, Archiepiscopi Cordubensis in Argentina et Administratoris Apostolici sede plena praefatae archidioecesis Bonaërensis. die 3 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Caesenatensi Exc. P. D. Augustum Gianfranceschi, hactenus Episcopum titularem Hemeriensem. — Cathedrali Ecclesiae Hildesheiensi R. D. Henricum Janssen, parochum et decanum Sanctuarii vulgo Kevelaer in dioecesi Monasteriensi. die 5 Februarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Diocletianopolitanae in Palaestina R. D. Annibalem Marisevich Pleitas, parochum paroeciae vulgo « Las Mercedes » in civitate SS. Assumptionis in Paraquaria, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Ioannis Iosephi Annibalis Mena Porta, Archiepiscopi SS. Assumptionis. die 10 Februarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Samiensi R. P. D. Iosephum Olivotti, Antistitem Urbanum, Operis dioecesani pro Adsistentia Venetiarum Praesidem, quem deputavit Auxiliarem Emi ac Revmi P. D. Angeli Iosephi S. R. E. Card. Roncalli, Patriarchae Venetiarum. die 16 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Cuneensi Exc. P. D. Guidonem Tonetti, hactenus Archiepiscopum titularem Chalcedonensem et Praelatum S. Luciae, cui servavit archiepiscopalem titulum ad personam. — Cathedrali Ecclesiae Asculanae in Piceno R. P. D. Marcellum Morgante, Antistitem Urbanum, Archidiaconum Capituli Metropolitam Ravennatensis et Vicarium Generalem eiusdem Archidioecesis Ravennaiensis et dioecesis Cerviensis. Acta 150 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II FORMULA S E R V A N D A IN RELATIONE DE STATU VICARIATUS CASTRENSIS CONFICIENDA * Per Instructionem « De Vicariis Castrensibus » Sollemne semper, ab hac Sacra Congregatione Consistoriali die 23 mensis Aprilis anno 1951 1 editam, art. IX statutum fuit ut : Vicarius Castrensis de actis et de statu Vicariatus Castrensis tertio quoque anno huic S. Congregationi Relationem exhiberet. Quo vero expeditius Vicariis Castrensibus redderetur adimplendum mandatum, S. Congregationi Consistoriali curae fuit praesentem exarare formulam, quae, a Sanctissimo Domino Nostro Pio Divina Providentia PP. X I I adprobata, ab omnibus Vicariis Castrensibus in Relationibus conficiendis adhibenda erit. Triennia autem sunt fixa et communia atque computantur a die 2 Ianuarii 1952. Si annus pro exhibenda Relatione assignatus inciderit ex toto vel ex parte in primum annum ab inito munere, Vicarius Castrensis, pro ea vice, a conficienda et exhibenda Relatione abstinere potest. CAPUT I De Vicariatu Castrensi 1. Quando erectus fuerit; qua lege regatur; quibusnam privilegiis praeditus sit. 2. Quaenam eius organica constitutio. 3. Quisnam, officio Vicarii Castrensis vacante, regimen Vicariatus Castrensis ex iure assumet. 4. Quot subditi militares numerentur mares; an et quot mulieres. 5. Quot subditi civiles. 6. Quot catholici in exercitu inveniantur. 7. Quibusnam in dicionibus versentur subditi. * Relatio latino sermone conscribenda erit et ab ipso Vicario Castrensi subsignanda, adiectis die, mense et anno quibus data fuerit. In prima cuiusque Vicarii Castrensis Relatione ad singulas questiones, quae infra ponuntur, accurate et plene responderi debet. In Relationibus, quae primam sequentur, Vicarius Castrensis omittere poterit ea omnia quae immutata manserint. 1 A. A. S., XXXXI1I, pag. 562 s. Sacra Congregatio Consistorialis ìól 8. An et quaenam Religiones mulierum addicantur exercitui. 9. Qua ratione militum cappellanis conferatur munus : utrum ratione territorii an ratione partium exercitus seu agminis. 10. Quisnam Coelicolum, quando et quibusnam Litteris Apostolicis, coelestis apud Deum Patronus Vicariatus Castrensis constitutus fuerit. 11. An Vicarius Castrensis proprium confecerit Ordinem divini Officii recitandi Sacrique peragendi ad usum cappellanorum militum (Instructio : De Vicariis Castrensibus, V I I ) . 12. Quodnam habeatur Tribunal designatum et approbatum pro causis subditorum Vicariatus Castrensis; (ibidem I I I ) . 13. An a Gubernio civili comprobetur Vicariatus Castrensis ; qua lege. 14. An lex civilis a normis discrepet ab Apostolica Sede hac de re datis. 15. An haec discrepantia, si forte adsit, sacri ministerii exercitio quomodolibet obfuerit. CAPUT II De Curia Castrensi 16. Ubinam Curiae Castrensis sedes. 17. An aedes proprias habeat ; ad quem spectet earum dominium. 18. Exhibeatur conspectus eorum qui opem praestant in Curia Castrensi. 19. An adsit coetus consultorum. 20. An Curia archivum habeat ad tramitem can. 375-377 C. I. C. erectum et custoditum, et cum documentis et libris de quibus in can. 470, § 3, et in Instructione, V I . 21. An secretum quoque habeatur archivum, vel saltem armarium obseratum, in quo scripturae secretae tute custodiantur. 22. Num Curia Castrensis bona habeat immobilia aut mobilia. 23. Quinam sint Curiae Castrensis proventus sive ex taxis sive ex aliis titulis. CAPUT I I I De Vicario Castrensi 24. Indicet Vicarius Castrensis nomen et cognomen suum, aetatem., originis locum, dioecesim cui sit adscriptus vel Institutum Religiosum ad quod forte pertineat, sacrae receptae ordinationis et, si sit Episcopus, consecrationis tempus. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 152 25. Quando ad officium fuerit electus. 26. An alio munere fungatur. 27. Quo gradu militaris dignitatis sit insignitus. 28. Quinam locus residentiae (urbs, via et numerus civicus), et quibuscum convivat. 29. An stipendio a Gubernio civili muneretur honestae substentationi sufficienti. 30. Quibus facultatibus praeditus sit: conficiat elenchum omnium facultatum indicando S. Dicasterium elargiens, concessionis tempus et Rescripti numerum. 31. Quibus utatur mediis ad subditos in catholica Religione instruendos et quomodo caveat ut leges ecclesiasticae notae fiant et fideliter ser ventur. 32. An praeter loca et res, archiva et libros, personas quoque cappellanorum et clericorum militarium visitaverit ut cognoscat quae sit uniuscuiusque vitae ratio, quae sacramentalis confessionis frequentia, etc. 33. An Conferentiis Episcoporum forte interfuerit. 34. Quomodo se habeat : cum Ordinariis locorum, cum Superioribus Ordinum vel Congregationum Religiosarum, cum civilibus et militaribus Magistratibus. 35. An sacra iurisdictio semper sarta tectaque servari potuerit. 36. Num casus sibi r eserva, ver it (can. 893 s). 37. Num et quas taxas imposuerit. 38. Num aere alieno gravetur. 39. An et quo fructu poenas irrogaverit in subditos. Casus graviores referat. 40. Significet Vicarius Castrensis caerimonias potiores, atque peculiaria festa quae in triennio in bonum spirituale subditorum promoverit. CAPUT IV I - De militum cappellanis 41. Quot habeantur cappellani maiores seu directores ; quodnam horum nomen et munus ; quo gradu militari in lege civili cohonestatur ; in qua civitate habitualiter commorentur. 42. Quot sint pro copiarum varietate militum cappellani effectivi; quot auxiliares ; quot e clero saeculari ; quot e clero regulari ; an necessitatibus par sit eorum numerus. Sacra Congregatio Consistorialis 153 43. Iii quibusnam dicionibus et dioecesibus ministerium exerceant. 44. _An habeant quo honeste vivant. 45. Quomodo ipsis senibus aut infirmis provideatur. 46. Quaenam eorum conditio in lege civili. 47. Quaenam conditiones requirantur ut quis in cappellanorum numerum cooptetur (aetas, studiorum curriculum, etc.). 48. An professionem fidei secundum formulam ab Apostolica Sede probatam una cum iuramento antimodernistico ante susceptum munus unusquisque cappellanus praestiterit (Decret. S. Congregationis S. Officii 22 Martii 1918). 2 49. An militum cappellani Missam pro populo applicent (Instr., X I ) . 3 50. Utrum in locis militaribus an domi suae habitualiter commorentur. 51. An Vicarius Castrensis aliquid hac in re deplorandum detegerit. 52. Quo fructu Vicarius Castrensis curaverit ut militum cappellani ea adimplerent quae recensent : can. 125. circa sacramentalem confessionem et pietatis exercitia; can. 126, circa periodicum recessum et spiritualia exercitia; (ibidem XV) ; can. 131 circa conferentias cleri; (ibidem X V I I ) ; can. 133 circa cohabitationem cum mulieribus; can. 135 circa recitationem Officii divini ; an quibusdam privilegiis gaudeant vel indultis fruantur; can. 136 circa habitus ecclesiastici et tonsurae delationem; (ibidem XIV) ; can. 137 circa fideiussiones cavendas; can. 138, 140, 142 circa abstinentiam ab omnibus quae statum ecclesiasticum dedecent, a theatris et spectaculis mundanis et a negotiorum saecularium gestione. 53. An praestent eam quam can. 127 praescribit oboedientiam et reverentiam erga Ordinarium et erga Apostolicam Sedem; et si sint qui graviter deficiant eos Vicarius Castrensis denunciet. 54. An adsint militum cappellani qui cum scandalo diaria et ephe- 2 A. A. S., X, pag. 136. 3 « Cappellani militum sicut et Vicarius Castrensis minime tenentur obligatione applicandi Missam pro populo; si vero stipem vel notabile emolumentum ex officio percipiant, Vicarius Castrensis imponere eis valebit ut Sacrificium Missae applicent saltem diebus can. 306 C. I. C. statutis ; quod et ipsi sit norma ». Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 154 merides vel libros legant quae dedecent ; qui factionibus politicis indebite se immisceant. Quod in horum maiorum remedium praestetur. 55. An et quo fructu aliquas ex canonicis poenis Vicarius Castrensis irrogaverit in militum cappellanos (can. 2298) ; casus graviores referat. 56. An militum cappellani satisfaciant quae praescribunt : can. 463, § 4 circa gratuitum ministerium iis qui solvendo pares non sunt forte praestandum ; can. 467 circa sacramentorum administrationem et animarum salutis studium. can. 468 circa curam infirmorum ; can. 469 circa vigilantiam ne errores contra fidem et vitia subrepant et circa opera caritatis, fidei et pietatis instituenda et fovenda. Quaenam et qua ratione apostolatus formae provehantur. Potiora hac m re describantur gesta; can. 735 circa Sacra Olea a militum cappellanis loco decenti et tuto custodienda. 57. Circa SS. Eucharistiam : an militum cappellanis cura studiumque sit ut, iuxta can. 863, milites saepius et etiam cotidie pane Eucharistico reficiantur; ut iuxta can. 865 infirmi, dum plene sint compotes, sacrum Viaticum suscipiant. 58. Circa Extremam Unctionem : an cura sit ut hoc sacramentum ab infirmis recipiatur dum sui plene compotes sunt. 59. Circa catecheticam institutionem : quomodo impertiatur. 60. Circa Evangelii explanationem : an lex servetur can. 1344 statuta. 61. Circa sacras conciones : an sacrae conciones extraordinariae habeantur. 62. An militum cappellani aliquod offendiculum cum parochis habuerint in sacri ministerii exercitio ; an cum militum ducibus. 63. Quomodo res composita fuerit. 64. Num etiam ex parte ministrorum acatholicorum cura spiritualis praestetur militibus ; an aequo iure ac militum cappellani catholici. II — De militum cappellanis religiosis 65. An adsint militum cappellani religiosi; cuius sint Ordinis aut Congregationis Religiosae. 66. An serventur normae statutae in Instructione « De Cappellanis Sacra Congregatio Consistorialis 155 militum religiosis» a S. Congregatione de Religiosis edita die 2 Februarii 1955: 4 circa nominationem ; (ibidem I, I I , V, 2) ; circa tempus muneris gerendi ; (ibidem I I I ) ; circa destinationem ; (ibidem V, 6, a, b, atque Instr. De Vicar. Castr., XIII) ; circa menstruum secessum in Domum religiosam; circa exercitia spiritualia et circa ferias. (Instr. « De Capp. mil. relig. », V, 9 c. b. et d.). 67. An offendiculum cum Superioribus Religiosis forte habuerit Vicarius Castrensis. CAPUT V De religiosis mulieribus 68. Quaenam earum munera et in quibus institutis, praeter nosocomia, operam praestent. 69. An serventur canonicae leges circa confessarios. 70. An habitatione seu domo fruantur convenienti atque Religionis statutis congruenti; an adamussim serventur normae pro clausura statutae. 71. An cautum sit a periculis quae in exercendo munere obire contingat et an aliquid deplorandum obvenerit. CAPUT VI De militibus 72. An adsint sacerdotes, clerici, sive in sacris sive non, et religiosi stipendia merentes. An sacerdotibus facultas detur Missam celebrandi. 73. Quinam eorum mores et fama. 74. An sacerdotes conferentiis adsint quae in loco commorationis a clero fiunt. 75. An aliquid acciderit deplorandum quod proprio sacerdotis Ordinario delatum fuerit. 76. Quibus curis coeteros clericos, sive saeculares sive regulares Vicarius Castrensis prosequatur. 4 A. A. S., X X X X V I I , pag. 93, s. 156 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 77. An servetur praescriptum de litteris testimonialibus dandis (Instr. « De Vicar. Oastr. » X V I I I ) . 78. Dicatur quinam sint generatim militum catholicorum mores, quaenam vitae religiosae condiciones et quaenam agendi praxis. 79. An graves errores contra fidem inter milites serpant, vel aliqua superstitiosa aut a catholicis institutionibus aliena vigeat praxis. 80. Qua reverentia Summum Pontificem, Vicarium Castrensem et cappellanos militum prosequantur milites. 81. Quae sit observantia : can. 1248 circa praeceptum audiendi Sacrum et abstinendi ab operibus servilibus diebus festis; can. 859 circa communionem paschalem ; quot sunt qui, licet catholicam religionem profitentes, nihilominus eam negligant, facta proportione pro singulis centenis fidelium ; can. 863 circa frequentem Eucharistiae susceptionem ; can. 865 et 944 circa sanctum Viaticum et extremam unctionem : an sint, inter eos qui catholici censentur, qui haec sacramenta differant,, negligant aut etiam recusent et dicatur eorum numerus, habita proportione pro centenis. 82. An pro militibus lusoriae seu recreationis aulae constitutae sint. 83. Quaenam beneficia moralia ibi militibus praestentur. 84. An cura sit ut ibidem omnia rite honesteque procedant. 85. An et quantum ephemerides vel diaria obscena, irreligiosa, materialismum vulgantia aut liberalismum inter milites diffundantur. 86. Quid fiat ad tantum malum coercendum et quo fructu. 87. An adsint mulieres stipendia actu merentes seu copiis addictae. 88. An suis in contuberniis seu castris commorentur et quaenam earum sint munera in exercitu; an aliquid indecorum exoriatur; an abusus irrepserint. CAPUT V I I In regionibus SS. Congregationibus pro Ecclesia Orientali et de Propaganda Fide obnoxiis 89. An rite servatae fuerint normae quas S. Congregatio pro Ecclesia Orientali et S. Congregatio de Propaganda Fide pro suo territorio forte tulerint circa celebrationem matrimonii et circa administrationem ceterorum Sacramentorum. 90. An difficultates obortae sint in exercendo ministerio castrensi et qua ratione compositae. Sacra Congregatio 157 Consistorialis CAPUT VIII De Sacramentis De Baptismo : 91. Quoties baptismus administratus fuerit : pueris, adultis, infidelibus, acatholicis; 92. An militum cappellani satisfaciant quae praescribunt : can. 773 circa locum in quo administrandus est baptismus; can. 766 de patrinis, et Decretum S. Congregationis S. Officii diei 1 Iulii 1949 ; 5 can. 470 et 777 circa libros baptizatorum (cfr. can. 2383) ; can. 778 circa notitiam collati baptismi tradendam proprio, ratione domicilii, militis parocho. 6 93. An in administratione baptismi ex apostolico indulto lingua vernacula utantur. De Confirmatione. 94. Quot fuerint a Vicario Castrensi subditi confirmati, pueri, adulti et quot a militum cappellanis ad normam Decreti S. Congregationis de disciplina Sacramentorum « Spiritus Sancti munera » diei 14 Septem7 bris 1946 et ubi viget ad normam Decreti S. Congregationis Consistorialis (( Conspicua privilegia » diei 26 Martii 1949, n. 3 . 8 95. An servatae fuerint normae Instructionis S. Congregationis de disciplina Sacramentorum die festo Pentecostes anni 1934 editae 9 ((Sa- cramenti Confirmationis ». 96. An abusus irrepserint. s A. A. S., X X X X I , pag. 334. 6 Pervigilent vero ut baptismus fortassis extra paroeciam originis collatus, praeter quam in renatorum regesto paroeciae vel ecclesiae, baptismali fonte iure etiam cumulativo ad normam can. 774 § 1 praeditae, ubi quis reapse eum suscepit, scripto item consignetur libris paroeciae originis. Ad rem quam primum per parochum vel rectorem ecclesiae collati baptismi tradendus est ad rectorem paroeciae originis muncius scriptus, qui fideliter omnia et singula elementa complectatur quae ad baptismi actum rite conficiendum (can. 777) requiruntur. (Instructio S. Congregationis de disciplina Sacramentorum « Sacrosanctum » diei 29 Iunii 1941, A. A. S., X X X I I I , pag. 297 s.). 7 A. A. S., X X X V I I I , pag. 349, s. 8 A. A. S.. X X X X I , pag. 189. 9 A. A. S., X X V I I , pag. 11, s. Acta Apostolicae 158 Sedis - Commentarium Officiale 97. An praescriptis obtemperatum fuerit : can. 795 circa patrinos, et Decr. S. Congregationis S. Officii diei 1 Iulii 1949; 10 can. 798 et 799 circa adnotationem sacramenti collati sive in libro peculiari sive in libro baptizatorum de quo in can. 470 § 2 et circa notitiam tradendam parocho proprio confirmati. De Matrimonio 98. An semper servata fuerint praescripta can. 1019-1034 C. I. C. circa ea quae matrimonii celebrationi praemitti debeant et Instructionis S. Congregationis de disciplina Sacramentorum « Sacrosanctum » die 29 Iunii 1941 editae « De normis a parocho servandis in peragendis canonicis investigationibus 99. Quomodo et ubi fiant matrimoniorum publicationes. 100. Quot matrimonia coram militum cappellanis celebrata fuerint ; utrum in ecclesiis, in oratoriis an in castris seu contuberniis (can. 1109). 101. Quot matrimonia mixta celebrata; an clausulas can. 1061 servent coniuges. 102. An serventur praescripta can. 1103 circa descriptionem in libro matrimoniorum et adnotationem in libro baptizatorum, necnon circa notitiam transmittendam ad parochum baptismi sponsorum et, si casus ferat, ad officium Status Civilis ad normam Concordati in Natione vigentis. 103. Qui conflictus cuiusque naturae extiterint cum parochis loci. 104. Quaenam ad matrimonia celebranda dispensationes vi facultatum quinquennalium vel apostolici indulti concessae fuerint. CAPUT IX De libris paroecialibus 105. An militum cappellani libris qui vocantur paroeciales instructi sint, nempe : baptizatorum, confirmatorum, matrimoniorum, defunctorum; an librum etiam conficiant de statu animarum, fidelium scilicet qui praevidentur per plures annos iurisdictioni castrensi obnoxii. *• A. A. S., X X X X I , pag. 334. 11 A. A. S., X X X I I I , pag. 297. Sacra Congregatio Consistorialis 159 106. An ad normam sacrorum canonum teneantur et describantur libri paroeciales. 107. Quo loco serventur. 108. An authentica eorum exemplaria ad Curiam Vicariatus Castrensis quotannis transmittantur. 109. Exhibeatur huic S. Congregationi Consistoriali, saltem semel, uniuscuiusque libri folium exemplar. CAPUT X De aedibus sacris 110. An exstent ecclesiae vel sacella a Gubernio civili exstructa et militibus reservata intra vel extra militaria septa. 111. An cultui catholico exclusive reservata sint. 112. An militum cappellani quibusdam exclusive utantur ecclesiis ab Ordinariis locorum concessis ; an suas habeat Vicariatus Castrensis. 113. An in cultu divino, in sanctorum, sacrarum imaginum et reliquiarum veneratione, necnon in sacris functionibus sive quoad ritus, sive quoad linguam et cantum leges canonicae ac liturgicae serventur. 114. An ecclesiae et sacella rite custodiantur ne furtis et profanationibus obnoxia fiant. 115. An SS.ma Eucharistia in illis sacellis asservetur. 116. An fidelibus pateant ad normam can. 1266. 117. Quomodo serventur can. 1268 circa decorem et ornamentum altaris in quo asservatur Eucharistia necnon can. 1269, § 4 circa custodiam clavis tabernaculi. 118. An tabernaculum constructum sit ad normam Instructionis S. Congregationis de disciplina Sacramentorum (cDe Sanctissima Eucharistia sedulo custodienda » in festo Ascensionis Domini anno 1938 datae. 12 119. Num adfuerint profanationes et processus institutus fuerit ad normam memoratae Instructionis. 120. An servetur praescriptum can. 1271 circa lumen coram Sanctissimo Sacramento. 12 A. A. S., X X X , pag. 198. 160 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale "121. An serventur normae S. Sedis de usu altaris portatilis : Instructiones S. Congregationis de disciplina Sacramentorum diei 26 Martii 13 1929, et diei 1 Octobris 1949, praesertim in celebratione Missae sub dio. 14 CAPUT XI De administratione bonorum temporalium 122. An militum cappellani servent taxam sinodalem dioecesis commorationis in exigenda stipe Missarum. 123. An militum cappellani servent praescripta : can. 835 de non colligendis Missarum oneribus quibus ipsi satisfacere nequeant; can. 843, 844 § 2 de libro tam personali quam ecclesiarum proprio pro Missis adnotandis. 124. An Vicariatus Castrensis facultate gaudeat iuxta leges civiles possidendi bona temporalia immobilia. 125. An bona possideat atque documenta et instrumenta quibus proprietatis iura nituntur rite custodiantur. 126. An inventaria immobilium et mobilium bonorum necnon sacrae suppellectilis ad usum militum cappellani traditae, confecta sint duplici exemplari, altero pro cappellano et altero pro Curia Castrensi iuxta can. 1522. Cfr. etiam can. 1296. 127. An Piae Fundationes acceptatae et constitutae fuerint et a quibus administrentur. 128. An qui bona fiduciaria ad Pias Causas acceperunt servent quae 13 « Alia causa dispergendis Eucharisticis fragmentis, facile haberi potest cum... sub -dio Missa celebratur, flantibus interdum ventis. Ad praecavendam fragmentorum dispersionem, curandum erit quod altare, ubi Missa erit litanda, tribus e lateribus tegatur ; vel tentorium adsit super altare obductum et ad tria eius latera descendens in formam aediCULAE, quo ipsum altare a ventis protegatur, vel alia ratione id fiat, consentanea cum reverentia tanto mysterio debita ». (A. A. S., X X I , pag. 636). u «Locus in qui collocari debet altare portatile congruus et decens seu opportunus et honestus sit oportet, ne propter foeditatem et indecentiam gravis iniuria et irreverentia impendantur in divina Mysteria. Locus congruus postulat securitatem et amplitudinem, ita ut tute et commode et sine ullo periculo profanationis et effusionis Ss. Specierum e calice Missa offerri possit; locus decens respicit qualitatem loci, scilicet requirit ut Missa non celebretur in cubiculis in QUIBUS aliquis dormire ' 1 solet, neve alio A. S., X X X X I , pag. 503, n. 7). loco tanti Sacrificii dignitati incongruenti. Sacra Congregatio Consistorialis 161 can. 1516 statuit, praesertim circa rationem Vicario Castrensi reddendam. 129. An collectae fiant inter milites; an liberae omnino sint et qua ratione administrentur et erogentur; an ratio reddatur Vicario Castrensi de earum administratione. 130. An serventur praescripta can. 1523 praesertim circa confectio nem libri accepti et expensi. Vicarius Castrensis, qui pagos et militum familias obnoxios habeat, his quae sequuntur quaesitis respondeat: CAPUT X I I 131. Dicatur quinam sint generatim populi mores : quaenam vita christiana privata in familiis : an in externis pompis et solemnitatibus magis consistat, quam in vero pietatis spiritu. Quid fiat ut christianae vitae professio, si paululum defecerit aut a recta via declinaverit, sensim reducatur. 132. Qua reverentia clericos, Episcopum et maxime Summum Pontificem, populus prosequatur. 133. Quae sit observantia : can. 1248 circa praeceptum audiendi sacrum et abstinendi ab operibus servilibus diebus festis; can. 1252, 1254 circa abstinentiam et ieiunium ; can. 770 circa sollicitam baptismi collationem infantibus; can. 859 circa communionem paschalem : quot sint ex viris et ex mulieribus qui, cum sint professione catholici, nihilominus eam negligant, facta proportione pro singulis centenis fidelium ; can. 863 circa frequentem communionem; can. 865 et 944 circa sanctum Viaticum et extremam unctionem : an sint qui, catholicam religionem profitentes, haec sacramenta differant, negligant aut etiam recusent : et dicatur eorum numerus, habita proportione pro centenis ; can. 1203, 1239 seqq. circa cremationis reprobationem et funera : dicatur, servata proportione ut supra, quot ex iis qui catholici dicuntur, funeribus mere civilibus seu irreligiosis sepeliantur. 134. Circa matrimonium : an matrimonia mere civilia, concubinatus et divortia habeantur, et qua proportione ; an vitia contra sanctitatem matrimonii irrepserint; quid fiat ut haec mala removeantur. 11 - A C T A , . v o l . XXIV, n. 3. — 27-3-1957. 162 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 135. Ubi catholici cum acatholicis convivunt, et mixta matrimonia habentur, dicatur numerus horum matrimoniorum tum absolutus tum relativus ad matrimonia non mixta : quaenam exinde detrimenta religioni proveniant; an serventur ab his contrahentibus clausulae can. 1061. 136. De christiana educatione prolis : quomodo generatim parentes et qui loco parentum sunt, in sinu familiae satisfaciant gravissimae obligationi, de qua can. 1113 et 1372 agunt : et quae cura sit ne a^ hoc officio fideles deficiant. 137. De scholis : an in publicis scholis, praesertim elementaribus, servetur praescriptum can. 1373 de institutione religiosa puerorum. Et si non, quanam de causa ; an cura sit fidelibus et Vicario Castrensi instituendi pro catholicis pueris scholas confessionales, eosque avertendi a scholis acatholicis, neutris, mixtis, iuxta can. 1374. 138. De conditione et statu scholarum confessionalium, praesertim elementarium, enucleate referatur : quomodo sustententur, a quot alumnis frequententur, qualique profectu. Et si scholae confessionales institui non potuerint, indicetur causa :, et dicatur, an per varia opera post-scholaria, hoc est oratoria festiva, Congregationes Marianas, scholas catechisticas, aliisve mediis cautum pro viribus sit praeservationi puerorum et puellarum. 139. De religiosis et piis laicorum associationibus : an adsint tertii Ordines saeculares et confraternitates, praesertim Ssmi Sacramenti et Christianae doctrinae, aliaeque piae Uniones potissimum pro iuvenibus : quo numero et quo religionis profectu. 140. An hae associationes servent omnes praescripta: can. 690 de subiectione erga Ordinarium; can. 691 de administrationis modo. 141. An adsint inter catholicos associationes illae, quae sociales vocantur, agricolarum, operariorum, mulierum in hunc vel alium caritativum finem, vel mutuum subsidium ; an asyla pro infantibus, patronatus pro iuvenibus, pro emigrantibus etc., associationes pro iuventute, laboratoria pro artificibus, vel pro puellis etc. : quaenam beneficia sive moralia sive temporalia praestent. 142. An cura sit ut qui hisce associationibus adscripti sunt, in fidei doctrina instituantur et christianam vitam ducant. 143. An et qua diffusione ephemerides vel diaria obscoena, irreligiosa, materialistica vel liberalia fideles pervadant: an libri quoque huius generis diffusi sint : quid fiat ad tantum malum coërcendum et quo fructu. Sacra Congregatio Consistorialis 163 144. An massonicae sectae addicti, vel etiam massonicae tabernae habeantur; quanta et quali industria operam adversus religionem moliantur : quid fiat ad occurrendum huic malo. 145. An socialismi vel communismi societates habeantur : quot numero, quanti momenti et quali religionis noxa : et quid fiat ad hanc avertendam. 146. An in exercitio iurium politicorum et civilium fideles catholici religionis bono et Ecclesiae libertati pro viribus consulant. Datum Eomae, ex Aedibus Sacrae Congregationis Consistorialis, die XX mensis Octobris anni MCMLVI. £8 Fr. A. I. Card. PIAZZA, Ep. Sabinen, et Mandelen., a Secretis L. $ S. Iosephus Ferretto, Adsessor SACRA CONGREGATIO DE DISCIPLINA SACRAMENTORUM DECRETUM DE ORDINANDIS TRIBUNALIBUS ECCLESIASTICIS INSULARUM PHILIPPINARUM PRO CAUSIS NULLITATIS MATRIMONII DECIDENDIS IN PRIMO ET SECUNDO GRADU. Excmi Ordinarii Insularum Philippinarum, in Concilio Plenario coadunati, postulaverunt ut quae Sacra haec Congregatio relate ad ordinationem tribunalium de nullitate matrimonii per Decretum diei 20 Decembris a, 1940 (A. A. S. vol. XXXIII, p. 363 ss.) statuerat, opportune perficerentur prouti experientia horum annorum necnon incrementum Catholicae Ecclesiae in Philippinarum Insularum Ditione feliciter habitum suggesserunt. Quas preces, cum Sacra haec Congregatio de disciplina Sacramentorum rite perpendisset, attento etiam voto Excmi Nuntii Apostolici, easdem retulit Ssmo Domino Nostro Pio Papae X I I in Audientia diei 31 Decembris 1956. Sanctitas vero Sua omnia quae sequuntur statuenda decrevit : I. In Insulis Philippinis, quoad tractationem causarum de nulli- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 164 tate matrimoniorum in prima instantia, tribunal competens pro causis universarum dioecesium singulae cuiusque provinciae ecclesiasticae, est tribunal provinciale in Sede Metropolitana constitutum. I I . Pro tractatione earumdem causarum in gradu appellationis, incolumi semper facultate provocandi ad Sacram Romanam Rotam, iuxta can. 1599 § 1 C. I. C, forum competens est Tribunal Superius ad causas matrimoniales tractandas in secunda instantia pro tota Republica, Manilae constitutum sub auctoritate Sacrae huius Congregationis, quae repraesentatur per Excmum Nuntium Apostolicum pro tempore. I I I . Officiales, vice-officiales, iudices, promotores iustitiae, defensores vinculi aliiqui administri tribunalium provincialium deligendi et constituendi sunt ad definitum tempus ab Ordinariis dioecesium uniuscuiusque provinciae ecclesiasticae in Coetu Provinciali. I V . Candidati ad munera officialis (necnon, si expediat, vice-officialium) iudicum, promotoris iustitiae et defensoris vinculi (necnon, si adsint, substitutorum) Tribunalis Superioris Appellationis proponendi sunt Sacrae huic Congregationi ab Ordinariis universae Reipublicae Insularum Philippinarum in Coetu Generali sub praesidentia Exemi Nuntii Apostolici; iidemque eligentur ad singula munera a Sacra hac Congregatione. Ceteri vero administri Tribunalis nominabuntur a praedicto Coetu Generali. V. In causis huiusmodi pertractandis, praeter Instructionem a Sacra hac Congregatione latum die 15 Augusti a. Í936 (A. A. S., vol. X X V I I I p. 313), aliae quoque Instructiones et Normae ab eodem S. Dicasterio, vel pro universis dioecesibus, vel peculiariter pro Philippinis Insulis editae vel edendae, servandae erunt, V I . S. Congregatio de disciplina Sacramentorum, vigilem sedula inque, per Excmum praesertim Nuntium Apostolicum, dabit operam ut tum officiales, tum iudices, tum, praecipue, promotores iustitiae et vinculi defensores, muneribus suis rite naviterque perfungantur. Ssmus Dominus Noster Pius Divina Providentia PP. XII haec statuit, non obstantibus quibuslibet in contrarium facientibus, licet speciali mentione dignis. Datum Romae, ex aedibus S. Congregationis de disciplina Sacramentorum, die 31 Decembris a. D. 1956. £8 B. Card. ALOISI MASELLA, Ep. Praenestinus, Praefectus k ® ^' F. Bracci, Secretarius Sacra Congregatio de disciplina Sacramentorum 165 NORMAE PRO EXSEQUENDO DECRETO DIEI XXXI DECEMBRIS MCMLVÏ DE ORDINANDIS TRIBUNALIBUS ECCLESIASTICIS INSULARUM PHILIPPINARUM. Ut ad effectum deducantur quae per Decretum diei 31 Decembris 1956 praescripta sunt, Sacra haec Congregatio quae sequuntur statuit : CAPUT I De tribunalium moderatore, iudicibus et administris Art. 1. Tribunal provinciale subest auctoritati Archiepiscopi loci in quo ipsum sedem habet, qui, proinde, idem regit et moderatur nomine omnium provinciae Episcoporum, eidemque omnia iura et Officia attribuuntur quae Ordinariis locorum, ad normam sacrorum canonum et Instructionis Sacrae huius Congregationis de disciplina Sacramentorum diei 15 Augusti 1936, circa proprium tribunal competunt, nisi aliter infra cautum sit, vel subiecta matèria exigat. Sede Metropolitana vacante, tribunal provinciale regatur ad normam iuris et Instructionis diei 15 Augusti 1936; nominationes vero vel rernotiones personarum, de quibus infra sub articulis 5 et 7, fient in Coetu Provinciali Episcoporum, cui praeerit senior Episcopus. Tribunal Superius Appellationis subest auctoritati Sacrae huius Congregationis, quae repraesentatur per Èxcmum Nuntium Apostolicum pro tempore, eoque absente, per eum qui Nuntii Apostolici legitime vices gerit. Art. 2. Iudices et administri tribunalis provincialis constituentur in Coetu Provinciali Excíñorum Ordinariorum provinciae. Nomina eorum qui electi sunt ad munera officialis (necnon, si exstent, vice-officialis vel vice-officialium), iudicum, promotoris iustitiae, defensoris vinculi (horumque, si adsint, substitutorum), tribunalium provincialium primae instantiae cum Excmo Nuntio Apostolico Insularum Philippinarum quamprimum áb Excmo Praeside Coetus Provincialis communicentur, una cum indicatione aetatis, studiorum, curriculi vitae necnon cum testimonio circa eorum sacerdotales virtutes, hanc etiam ob causam ut eidem Nuntio opportunitas praebeatur significandi utrum cuiusquam electorum nominationi aliquid obstet. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 166 Art. 3. Candidati ad munera officialis (necnon, si expediat, vice-officialis vel vice-officialium), iudicum, promotoris iustitiae et defensoris vinculi (necnon, si adsint, substitutorum) Tribunalis Superioris Appellationis proponendi sunt Sacrae huic Congregationi ab Ordinariis universae Reipublicae Insularum Philippinarum in Coetu Generali sub praesidentia Exmi Nuntii Apostolici, iidemque eligentur ad singula munera a Sacra hac Congregatione. Ceteri vero administri Tribunalis nominabuntur a praedicto Coetu Generali. Una cum nominibus candidatorum Sacrae huic Congregationi transmittantur pro singulis indicationes aetatis, studiorum, curriculi vitae necnon testimonia circa eorum sacerdotales virtutes uti supra in art. 2. Si id expedire censuerit, Sacra haec Congregatio eligere valebit personas extra illas propositas. Art, 4. Curandum erit ut candidati non modo morum integritate praestent et laurea vel saltem licentia in iure canonico sint praediti, sin minus scientia et experientia iuridica vere polleant, sed tempus quoque sufficiens impendere valeant muneribus sibi collatis rite obeundis. Art. 5. Nominationes de quibus supra generatim ad triennium fiant, salva facultate eas confirmandi ad successiva triennia. Art. 6. Omnes qui .tribunal provinciale constituunt aut eidem opem ferunt, iusiurandum de officio rite et fideliter implendo coram Archiepiscopo sedis tribunalis provincialis, si agatur de officiali, si vero de aliis coram Ordinario eiusdem sedis, vel coram iudice a quo electi sunt, vel coram viro ecclesiastico ab alterutro delegato, praestare debent ; idque ab initio suscepti officii, si sint stabiles; aut antequam causa agi coepta sit si pro peculiari causa sint constituti; aut antequam suo munere fungi incipiant si, causa pendente, suffecti sint ad normam art. 19 Instructionis. Iudices et administri Tribunalis Superioris Appellationis coram Nuntio Apostolico pro tempore iusiurandum praestabunt. Art. 7. Officialis, vice-officiales, iudices, promotores iustitiae et vinculi defensores (necnon, si adsint, eorum substituti) nisi per modum actus deputati sint, tribunalis primae instantiae, ab Archiepiscopo sedis tribunalis provincialis removeri non possunt, durante munere, nisi gravi de causa et habitis prius votis totius provinciae Episcoporum, auditoque Excmo Nuntio Apostolico. Memorati autem administri Tribunalis Superioris Appellationis tantummodo a Sacra hac Congregatione removeri poterunt. Sacra Congregatio de disciplina Sacramentorum 167 Art. 8. Nemo iudicis munere in causa fungi poterit qui advocati vel procuratoris munus actu exerceat in causis matrimonialibus sive directe sive per interpositam personam, quamvis id agat apud alia tribunalia etiam Sanctae Sedis : idem valet pro iustitiae promotore et pro vinculi defensore. Iidem omnes districte etiam vetantur in quaslibet causas matrimoniales extra munus suum se quomodolibet ingerere. Art. 9. Archiepiscopus sedis tribunalis provincialis, collatis consiliis cum ceteris Episcopis provinciae, album procuratorum et advocatorum pro tribunali conficiendum curet iuxta artt. 47-53 memoratae Instructionis : idemque peragat Excmus Nuntius Apostolicus pro' Tribunali Superiori Appellationis, praehabita approbatione Sacrae huius Congregationis. CAPUT II De modo procedendi in tractatione causarum matrimonialium Art. 10. Ut tuto procedatur in causis matrimonialibus apud tribunalia provincialia pertractandis, adamussim servetur Instructio supra memorata, his tantum additis aut immutatis quae infra adnotantur. Art. 11. Quoad competentiam tribunalis provincialis serventur artt. 1-12 praefatae Instructionis, attento quod tribunal provinciale, relate ad matrimoniales causas, est commune pro dioecesibus provinciae, simul que est proprium singulae cuiusque dioecesis provinciae. Art. 12. Causae ita inscribantur : primum ponatur nomen tribunalis provincialis, dein dioecesis celebrati matrimonii vel partis conventae, postremo titulus causae, ex. gr. « Tribunal Manilense-Lucenen. Nullitatis matrimonii (N.N.) ». In Tribunali Superiori Appellationis titulus causae sit <( Tribunal Superius Appellationis-Lucenen. Nullitatis matrimonii (N. N.) ». Art. 13. Ad Episcopum domicilii coniugum spectat iudicium ferre de exsistentia adiunctorum de quibus in artt. 38 § 2 et 39, 6) Instructionis ; quod tamen iudicium antequam ferat, opportune cum Archiepiscopo sedis tribunalis provincialis aget. Art. 14. Archiepiscopi sedis tribunalis provincialis erit tutorem aut curatorem admittere vel designare ad normam art. 78 Instructionis, collatis consiliis cum Ordinario partis conventae cui tutor vel curator constituendus est. Art. 15. In casibus exceptis, de quibus in cann. 1990-1992, quaelibet petitio remittatur ad Archiepiscopum tribunalis provincialis, qui, prae- 168 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale habito voto Episcopi domicilii coniugum, de eadem videat ad normam Tit. XV Instructionis citatae. Officialis vero, de quo in art. 228 Instructionis, est officialis tribunalis provincialis. Art. 16. Vinculi defensor facile ne omittat appellationem, de qua in art. 229 Instructionis, interponere ad Tribunal Superius Appellationis, praesertim cum agatur de impedimentis super quibus dispensari solet. CAPUT I I I De honorariis iudicibus et tribunalium administris assignandis Art. 17. Iudicum et administrorum tribunalis provincialis stipendia seu remunerationes et honoraria, Excmi Ordinarii determinent in Coetibus Provincialibus, prae oculis habitis adiunctis provinciae et praesertim causarum agendarum numero ; adeo ut iidem congrua mercede, adaequata operi revera tribunali impenso, donentur. Idem pro Tribunali Superiori Appellationis Coetus Generalis Ordinariorum proponat Sacrae huic Congregationi. Art. 18. Eadem emolumenta generatim moderata esse debebunt, attento etiam quod iudices et administri tribunalis iam aliquo ecclesiastico beneficio provisi plerumque erunt : at simul sufficientia sint ipsa emolumenta, ne iidem impediantur a servitio tribunali assidue praestando ex necessitate aliunde subsidia vitae quaeritandi. Art. 19. Excmi Ordinarii in Coetibus Provincialibus statuent (si id sibi videatur necessarium) contributionem singularum dioecesium provinciae pro expensis tribunalis provincialis, proportionatam numero causarum singularum dioecesium; idem fiat in Generali Conventu pro Tribunali Superiori Appellationis. CAPUT IV De taxis et expensis iudicialibus necnon de retributione procuratorum et advocatorum Art. 20. Excmi Ordinarii in Coetibus Provincialibus, probe consideratis locorum et temporum adiunctis, approbent notulam taxarum et expensarum iudicialium necnon emolumentorum ad procuratores et advocatos spectantium pro causis in tribunali provinciali pertractandis. Idem praestabit Sacra haec Congregatio, proponente Coetu Generali Ordinariorum, pro Tribunali Superiori Appellationis. Sacra Congregatio de disciplina Sacramentorum 169 Art. 21. Notula expensarum et emolumentorum, de quibus in praecedenti articulo, notificetur omnibus litigantibus. Excmi Ordinarii autem et tribunalia prae oculis sedulo habeant praescripta art. 54 Instructionis supra memoratae. Normae temporariae et transitoriae Quae praecedunt, exsecutioni mandentur die ab Excmo Nuntio Apostolico Insularum Philippinarum statuendo. Causae, quae dicta die pendentes in secunda instantia invenientur in tribunalibus appellationis, rite terminentur per sententiam eorumdem tribunalium. Post eandem diem, appellationes universae a sententiis tribunalium provincialium primae instantiae ad Tribunal Superius interponantur, salva semper facultate de qua in can. 1599 § 1 C. I. C. Ssmus Dominus Noster Pius Divina Providentia Pp. X I I , in Audientia Prosecretario Status die 31 Decembris anni 1956 concessa, praesentes Normas benigne confirmare et ratas habere dignaius est. Datum Romae, ex aedibus S. Congregationis de disciplina Sacramentorum, die 31 Decembris anni 1956. $8 B. Card. ALOISI MASELLA, Ep. Praenestinus, Praefectus L. © S. F. Bracci, Secretarius SACRA CONGREGATIO RITUUM PARISIEN. BEATIFICATIONIS DENTIA CUM (IN ET CANONIZATIONIS SAECULO ANIMARUM IN EUGENIA VENERABILIS SMET), SERVAE DEI FUNDATRICIS MARIAE A SORORUM PROVI- AUXILIATRI- PURGATORIO DEGENTIUM. SUPER DUBIO An et de quibus miraculis constet in casu et ad effectum de quo agitur « Benedictus Dominus, Deus Israel, qui facit mirabilia solus » (Ps. 71,18). Miraculum porro, quod est factum sensibile divinitus patratum praeter totius naturae creatae leges et ordinem, sigillum quoque est divinum, quo Deus veritatem confirmat. Deus enim nonnisi ad verum Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 170 et ad bonum ostendendum agit. Quare hoc in Ecclesiae more positum est, ut in Beatorum Caelitum honoribus decernendis Servis Dei, qui christianas virtutes heorum in modum exercuisset, hominum testimonio suffragium ipsius Dei pariter accedere debeat per miracula quidem, intercedentibus eisdem Dei famulis, manifestum. Iamvero, Famulam Dei Mariam a Providentia (in saeculo Eugeniam Smet), Fundatricem Sororum Auxiliatricum Animarum in Purgatorio degentium, ad virtutum pervenisse fastigium Ss. D. N. Pius Papa X I I , per Decretum S. Rituum Congregationis die 22 mensis Februarii a. 1955 solemniter edixit. Divina quoque superadditur voluntas, quae per miracula, actionem Ecclesiae Servam Dei gloria Beatorum honestare cupientis, ut pronum est, confirmat. Etenim ex pluribus gratiis seu miraculis quae, Serva Dei deprecante, a fidelibus recepta dicuntur, duae mirae sanationes ab actoribus Sacrae huic Congregationi exhibitae sunt, quae uti vera miracula, iuridice recognita, per hoc Decretum, ad Beatificationem obtinendam referuntur ac promulgantur. I. Soror Maria a S. Secundo (in saeculo Adeles Bianco) ab anno 1903 gastrico morbo aflici coepit, qui sensim sine sensu gravissimus factus est, adeo ut sine chirurgica actione, medicorum iudicio, ipsa nullo modo convalescere posset ; quae quidem actio die 22 Februarii a. 1934 fuit peracta. At, insequentis anni initio, ingravescente morbo, nova radiographia est peracta, qua perspecta, radiologus Prof. Buisson agi dixit de gastrico carcinomate infaustamque omnino edixit prognosim. Amissa itaque naturalis sanationis spe, ingeminatae fuere preces prius ad interventum S. Bernardae Soubirous, sed paullo post unice Venerabilis Mariae a Providentia, obtinendum. Die 11 Februarii a. 1935 morbus invalescens gravissimus ad tardam usque noctem perstitit. Summo mane sequenti, Soror Maria a S. Secundo se perfecte sanatam esse advertit, quod paullo post a Superiorissa fuit recognitum et a medico curante post tres circiter dies comprobatum. Instantaneam, perfectam, perseverantem atque extra naturae vires sanationem hanc fuisse cum ipsi curantes medici, tum duo officiales periti ac nostrum medicorum Collegium, uno dempto socio, omnesque testes fatentur. I I . Altera sanatione Maria Iosepha Fong, puella Annamita natione, adhuc catechumena in orphanotrophio Sororum Auxiliatricum animarum in Purgatorio degentium in urbe Shanghai est gavisa. Quae die 13 Iulii a. 1925 e prima domus contignatione in terram praecipitavit caputque illisit. Sex medici diagnosim ediderunt iisdemque fere verbis, nempe Sacra Congregatio Rituum 171 calvariae fracturam et duarum colli vertebrar um dislocationem. Quam diagnosim unanimi consensu adprobant cum duo periti ex officio, tum nostrum Collegium medicum. Quapropter idem consensus habitus est in prognosi infausta quoad vitam edicenda et quidem iamiam futura. Quum ergo nulla naturalis sanationis spes superesset, baptismus, quem antea optaverat, fuit ei collatus, atque ferventes pro sanatione effusae Deo fuere preces ; novendiales quoque supplicationes a Sororibus et a puellis scholarum, ad eundem finem peractae sunt, implorato Venerabilis Mariae a Providentia patrocinio. Puella in letali sex fere semper dies sopore mansit. Matutinis vero horis diei 20 Iulii expergefacta, omnino sanatam se persensit. Sanationem medici curantes ac de visu testes comprobant, unanimi sententia duo periti ex officio atque cunctum medicum Collegium nostrae Congregationis perfectam, instantaneam ac ultra naturae leges sanationem hanc evenisse edicunt. Super utraque sanatione in Taurinensi Archiepiscopali Curia pro priore, in Sciamhaevensi pro altera, apostolica auctoritate processus constructi sunt, pro iuridica quorum vi decretum die 26 Octobris a. 1956 editum est. Servatis itaque omnibus de iure servandis, post Medici Collegii studium, et sententiam totius Congregationis, Praeparatorius Coetus die 17 Aprilis mensis elapso anno coactus est, dieque 22 Ianuarii anni huius Generalis, coram Ssmo D. N. Pio Papa X I I , in quo Revmus Cardinalis Clemens Micara, Episcopus Veliternus Suaeque Sanctitatis Vicarius Generalis, Causae Relator, dubium proposuit discutiendum: An et de quibus miraculis constet in casu et ad effectum de quo agitur. Revmi Cardinales, Officiales Praelati Patresque Consultores suum favorabile panderunt suffragium ; Beatissimus vero Pater votum hoc ratum habens, sententiam tulit : Constare de instantánea perfectaque sanatione cum Sororis Mariae a S. Secundo a carcinomate gastrico, tum puellae Mariae Josephae F ong a calvariae fractura cum luxatione duarum vertebrarum cervicalium gravique commotione atque contusione cerebrali. Hoc autem Decretum promulgari atque in acta Sacrae Rituum Congregationis referri mandavit. Datum Romae, die 22 Ianuarii A. D. 1957. C. Card. CICOGNANI, Praefectus L. hB s . f A. Carinci, Archiep. Seleuc, Secretarius Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 172 SACRA CONGREGATIO DE SEMINARIIS ET STUDIORUM UNIVERSITATIBUS v . i DECRETUM CATHOLICA STUDIORUM UNIVERSITAS CAMPINENSIS IN BRASILIA CANONICE ERIGITUR. Magnae Brasiliensiuni Nationis alacris iuventa id ardentissime in primis cupit ut altioribus disciplinis imbuatur, quibus suffulta et patriae societati et universo hominum consortio utilior in dies verbo et opere fiat. Quod intuentes, Praesules Ecclesiasticae Provinciae Sancti Pauli in Brasilia, praeeunte Emo P. D. Carmelo Carolo S. R. E. Cardinali de Vasconcelos Mota, Archiepiscopo Metropolitano, Catholicam studiorumUniversitatem Sancti Pauli condiderunt, quam Sedes Apostolica Decretó a Sacra Congregatione de Seminariis et studiorum Univer : sitatibus dato d. x x v m. Ianuarii a. D. MCMXLVII canonice erexit. Mire inde a primordiis florens, novum Sancti Pauli Athenaeum in finitimas civitates se dilatavit, Facultates aggregatas aperiendo, praecipue in suffraganea episcopali sede vulgo dicta Campinas. Hae vero Campinenses Facultates cum late succreverint, opportunum visum est novam erigere studiorum Universitatem, ab Alma Matre Sancti Pauli prorsus seiunctam, suique iuris plene compotem. Optatis igitur Episcopi Campinensis Pauli Tarsen. Campos obsecundans, Sacra eadem Congregatio de Seminariis et studiorum Universitatibus, existimans nihil animabus ab innumeris nostrorum temporum erroribus liberandis tam profuturum esse quam securum iuvenibus patens effugium ne religiosae fidei honestorumque morum iacturam misere faciant, in gloriam Dei provehendam Sanctaeque Ecclesiae decus, Catholicam Studiorum universitatem Campinensem ad normam can. Ï376 C. I. C. erigit atque erectam declarat, quae Facultates includit Philosophiae Scientiarum Litterarumque, Iuris, Scientiarum Oeconomicarum, Ödontologiae, praeter Scholas Cursusque Sacra Congregatio de Seminariis et studiorum Universitatibus 173 nonnullos, ac secundum Statuta instruenda regendaque est ab eadem Saera Congregatione rite probata, cui iura, privilegia, honores tribuit, quae ad huiusmodi Athenaea de more pertinent. Datum Romae, ex Aedibus Sancti Callisti, d. VIII m. Septembris, in Festo Nativitatis B. M. V . , a. D. MCMLVI. v .... £g I- Card. PIZZARDO, Ep. Albanen., Praefectus L. S S. f C. Confalonieri, Archiep. Nicopolitan., a Secretis II DECRETUM FACULTAS MEDICINAE ERIGITUR IN CATHOLICA STUDIORUM UNIVERSITATE PERUVIANA. Hominum infirmitatibus remedia allaturi nunquam praeclari defuerunt viri, qui tota mente saluberrimam exquirerent rationem vulnera morbösque curandi, misericordia moti qua Salvator Noster hanc lacrimarum vallem « pertransiit benefaciendo et sanando omnes ». Arti medicae excolendae propagandaeque in primis Catholica semper favit Ecclesia, quae religiosas plures familias condidit vel promovit piorum virorum mulierumve qui aegrorum aerumnis levandis se lotos voverent, quo facilius per ipsa corpora immortalem animam aliquatenus attingerent. Et artem quidem medendi excolendam docendamque Catholica Athenaea summo studio susceperunt, ut hominem « natum ex muliere, repletum multis miseriis » ab infirmitatibus mentis et corporis liberarent atque ¿id Creatorem ducerent. Quapropter Archiepiscopus Limanus cum omnibus Peruvianae Nationis Praesulibus, vehementer commendante Nuntio Apostolico, suppliciter postulavit ut Catholicae Studiorum Universitati Peruvianae Facultas Medicinae addatur, quo uberius altissimo fini suo in posterum respondeat. Quorum optatis libenter obsecundans, postquam accurate compererit omnia probe deligenterque a Consilio Superiore laudatae Universitatis parata esse ad normam Athenaei vigentium Statutorum, Sacra Congregatio de Seminariis et studiorum Universitatibus, ad gloriam Dei promovendam animarumque salutem, pro munere Facultatem studiorum Medicinae in Pontificia Universitate Catholica Peruviana erigit Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 174 erectamque declarat, quae regenda erit secundum peculiares regulas ad scientificam methodum tuendam in primis idoneas, ceteris servatis de iure servandis. Datum Romae, ex Aedibus Sancti Callisti, d. n m. Octobris, in Festo SS. Angelorum Custodum, a. D. MCMLVI. I. Card. PIZZARDO, Ep. Albanen., Praefectus L. B S. f C. Confalonieri, Archiep. Nicopolitan., a Secretis III DECRETA Sanctissimus Dominus Noster Pius Divina Providentia Papa X I I decretis Sacrae Congregationis de Seminariis et studiorum Universitatibus : die 7 Decembris 1956. — Quadriennium Theologicum Monasterii O. S. B. Locogiacensis (Ligugé), in Dioecesi Pictaviensi (Poitiers), Facultati Theologiae Universitatis Catholicae Andegavensis (Angers), ad quinquennium affiliatum declaravit. die 7 Decembris 1956. — Quadriennium Theologicum Scholasticatus Congregationis Filiorum Mariae Immaculatae loci Chavagnes-en-Paillers, in Dioecesi Lucionensi (Luçon),Facultati Theologiae Universitatis Catholicae Andegavensis (Angers), ad quinquennium affiliatum declaravit. die 10 Decembris 1956. — Statuta Scientiarum Socialium Instituti Facultatis Philosophiae Pontificii Athenaei Angelici in Urbe, rata habuit atque approbavit. 175 Sacra Romana Rota ACTA TRIBUNALIUM SACRA ROMANA ROTA Citatio edictalis G O A N A ET D A M A N E N . NULLITATIS MATRIMONII (PERNANDES - FERNANDES) Cum ignoretur locus actualis commorationis Dominae Mariae Victoriae Margaritae Decotana Fernandes, in causa conventae, eandem citamus ad comparendum, sive per se sive per procuratorem legitime constitutum, in Sede Tribunalis S. R. Rotae (Roma, Palazzo della Cancel leria) die 29 Aprilis 1957, hora 12, ad disputandum de dubio concordando, vel ad infrascriptum subscribendum et ad diem designandam, qua habebitur turnus pro causae definitione. An constet de nullitate matrimonii, in casu. Ordinarii locorum, parochi, sacerdotes et fideles quicumque notitiam habentes de loco commorationis praedictae Dominae Mariae Victoriae Margaritae Decotana Fernandes curare debent, ut de hac edictali cita tione ipsa moneatur. * Emmanuel Bonet, Ponens. Ex Cancellaria Tribunalis s7"R'. Rotae, die 2 Martii 1957. C. Pezzicara, Notarius ff. * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M.me Marie Victoire Marguerite Decotana Fernandes, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement consti tué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo déliai Cancelleria) le 29 avril 1957, a 12 heures, pour concorder ou souscrire la doute ci-dessous rapporté, et fixer le jour de la décision de la cause devant la Rote. Conste-t-il de la nullité du mariage dans le cas f Les Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de la dite Marie Victoire Marguerite Decotana Fernandes, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Acta Apostolicae 176 Sedis - Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE Venerdì, 1 marzo 1957, il Santo Padre Pio XII ha ricevuto in Udienza Sua Maestà la Regina Madre ZEIN di Giordania. Lunedì, 11 marzo 1957, il Santo Padre Pio XII ha ricevuto in Udienza Sua Eccellenza l'On. Dottor SEAN T. O'CEALLAIGH, Presidente d'Irlanda, con la propria Consorte. Giovedì, 21 marzo 1957, il Santo Padre Pio XII ha ricevuto in solenne Udienza Sua Eccellenza il Dott. RAFAEL LEÓN LARREA, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario dell'Equatore, per la presentazione delle Lettere Credenziali. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di nominare: 18 agosto 1956. L'Emo e Revmo Signor Cardinale Léger Paolo Emilio, Protettore delle Suore di Nostra Signora del Buon 'Consiglio (Montréal). 15 dicembre » L'Olmo e Revmo Monsig. Bejan Ovidio, Prelato Uditore del Tribunale della Saera Romana Rota. 17 » » L'Illíño e Revmo Monsig. Vitale Salvatore, Prelato Referendario del Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica. 1$ » » L'Illmo e Revmo Monsig. Mauro Antonio, Prelato Referendario del Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica. 1% gennaio 1957. S. E. Revma Monsig. Oddi Silvio, Arcivescovo titolare di di Mesembria, Internuncio Apostolico in Egitto. 14 » » S. E. Revma Monsig. Sensi Giuseppe^ Arcivescovo tit. di Sardi, Delegato Apostolico in Gerusalemme e Palestina (Israele, Giordania, Cipro). 25 » » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Ciriaci Pietro, Protettore del Pontificio Collegio Portoghese in Roma. 29 » » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Siri Giuseppe, Protettore delle Suore di San Giuseppe (Cuneo). 25 febbraio » S. E.. Revma Monsig. Verolino Gennaro, Arcivescovo tit. di Corinto. Nunzio Apostolico in Costa Rica. An. et vol. X X X X I X 17 Aprilis 1957 (Ser. II, v. XXIV) - N. 4 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE ACTA PII PP. XII MOTU PROPRIO INDULTA A CONSTITUTIONE APOSTOLICA (( CHRISTUS DOMINUS )) EXTENDUNTUR P I U S PP. X I I Sacram Communionem ut christifideles frequenter recipere possent et quo facilius praecepto de audiendo Sacro diebus festis satisfacerent, ineunte anno MCMLIII, Constitutionem Apostolicam Christus Dominus promulgavimus, qua ieiunii eucharistici disciplinam mitigavimus; Ordinariis autem locorum tribuimus facultatem permittendi Missae celebrationem et sacrae Communionis receptionem horis postmeridianis, certis sub conditionibus. Tempus vero servandi ieiunii ante Missam vel sacram Communionem, quae horis postmeridianis celebretur vel recipiatur, coarctavimus ad tres horas quoad cibum solidum et ad unam horam quoad potum non alcoholicum. Uberibus fructibus ex hac concessione captis permoti, Episcopi maximas Nobis egerunt gratias et plures eorum, ad maius fidelium bonum, instantibus et iteratis precibus postularunt facultatem permittendi quotidie Missae celebrationem horis postmeridianis. Postularunt insuper ut idem statuerimus tempus ieiunii servandi ante Missam vel sacram .Communionem, quae horis antemeridianis celebraretur vel reciperetur. Nos, attendentes ad notabiles mutationes, quas ordinatio laborum ac munerum publicorum necnon universae vitae societatis passa est, 12 - ACTA, vol. XXIV, n. 4. — 17-4-1957. Acta Apostolicae Sedte - 178 Commentarium Officiale instantibus Sacrorum Antistitum precibus satisfacere censuimus atque ideo decrevimus: 1. Ordinarii locorum, exceptis Vicariis Generalibus sine mandato speciali, permittere possunt Missae celebrationem horis postmeridianis quotidie, si bonum spirituale notabilis partis christifidelium id postulet. 2. Tempus ieiunii eucharistici servandi a sacerdotibus ante Missam et a christifidelibus ante sacram Communionem, horis sive antemeridianis sive postmeridianis, limitatur ad tres horas quoad cibum solidum et potum alcoholicum, ad unam autem horam quoad potum non alcoholicum: aquae sumptione ieiunium non frangitur. 3. Ieiunium eucharisticum per tempus supradictum servare tenentur etiam qui Missam celebrant vel sacram Communionem recipiunt media nocte aut primis diei horis. á. Infirmi, quamvis non decumbant, potum non alcoholicum et veras ac proprias medicinas, sive liquidas sive solidas, ante Missae celebrationem vel Eucharistiae receptionem sine temporis limite sumere possunt. At enixe hortamur sacerdotes et christifideles, qui id praestare valeant, ut venerandam ac vetustam eucharistici ieiunii formam ante Missam vel sacram Communionem servent. Omnes denique, qui his facultatibus perfruentur, collatum beneficium pro viribus rependere satagant fulgentioribus christianae vitae exemplis, praesertim poenitentiae et caritatis operibus. Praescripta, quae in his Litteris Apostolicis Motu Proprio datis continentur, vim suam exerunt a die vigesimo quinto mensis Martii, in festo Annuntiationis Beatae Mariae Virginis. Contrariis quibuslibet non obstantibus etiam speciali mentione dignis. Datum Romae apud Sanctum Petrum, die x i x mensis Martii, in festo S. Ioseph, Ecclesiae universalis Patroni, anno MDCC€CLVH, Pontificatus Nostri undevigesimo. PIUS PP. X I I Acta Pii Pp. XII 179 CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I GOIASENSIS - BANANALENSIS (GOIASENSIS) DISTRACTIS QUIBUSDAM TERRITORIIS AB ARCHIDIOECESI GOIASENSI ET A PRAELATURA (( N U L L I U S )) BANANALENSI, NOVA DIOECESIS CONSTITUITUR (( GOIASENSIS )) COGNOMINANDA. PIUS E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quo gaudio perfundebantur Christi Apostoli, cum Ecclesias a se fundatas florere cernèrent, ceu arbores fronde pulcherrimas, fructibus uberes, eodem et Nos fruimur, qui universum Christi gregem pascendum ac regendum suscepimus, cum comperimus Ecclesiam sanctam, quasi tabernaculis longius collocatis, et fines proferre, et coetus hominum frequentiores complecti, et nationes christiana veritate illustrare. Quod cum felici successu in regione quoque vulgo Goiás factum sit, cumque censuerit venerabilis Prater Armandus Lombardi, Archiepiscopus titulo Caesariensis Philippi et in Brasilia Apostolicus Nuntius, magno cum fructu animorum fieri, si varie diviso territorio, nova ibidem conderetur dioecesis, Nos de venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium sententia, S. Congregationi Consistoriali praepositorum, post auditos Ordinarios Praesules totius eius provinciae, suppletumque consensum eorum qui in hac re aliquid iuris habeant, de Nostra summa auctoritate, haec quae sequuntur decernimus et iubemus. Ab eo, quod fuit adhuc archidioecesis Goiasensis territorium, eam partem separamus, quae municipia continet vulgari sermone cognominata : Goiás, Uruana, Itaberaí, Firminópolis, Cachoeira de Goiás, Ivolándia, Iporá, Fazenda Nova; item municipia : Aurilándia, Carmo do Rio Verde, Ceres, Córrego do* Ouro, Crixás, Itapuranga, Mossâmedes, Rubiataba, Sao Luis de Montes BeJos a praelatura « nullius » Bananalensi detrahimus ; quibus omnibus terris novam dioecesim efficimus, Goiasensem appellandam, cuius fines 180 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale iidem erunt ac municipiorum e quibus Ecclesia ista coalescit, prout civili lege terminantur. Constitutae Sedis caput Episcopique domicilium urbs Goiás erit; cathedrale vero templum illud quod construi coeptum est, S. Annae sacrum, cui omnia iura et privilegia, quae ad huiusmodi aedes respicere solent, damus. Episcopo vero, cui dioecesis regenda cred e t e , non modo iura et honores sed et onera imponimus et obligationes facimus quibus ceteri per orbem dioecesium Praesules onerantur. In quo autem templo sacrae caerimoniae ab Episcopo sollemni ritu fieri debeant, dum S. Annae templum exstruatur, id venerabilis Frater Armandus Lombardi praefiniet. Iubemus praeterea ut nova Ecclesia sit Sedi metropolitanae Goianiensi suffraganea, hac ipsa die per apostolicas sub plumbo Litteras conditae; scilicet eius Episcopus Archiepiscopo metropolitae eiusdem Sedis oboediet. Collegium Canonicorum constituatur, iuxta normas per alias sub plumbo Litteras edendas ; tamen si hoc statim fieri nequeat, eorum loco Consultores dioecesani eligantur; qui Episcopo consilio, opera assint. Ceterum, condito Collegio Canonicorum, hi a suo munere ipso facto cessabunt. Curet sacrorum Antistes Goiasensis ut quam primum Seminarium saltem elementarium aedificetur, ad leges S. Congregationis de Seminariis et Studiorum Universitatibus, et iuris communis. Cum vero iuvenes philosophia et sacra theologia imbuendi erunt, qui ex iis sunt ingenio et pietate insigniores Romam mittantur in Pontificio Ephebeo Piano Brasiliano erudiendi. Mensam episcopalem, uti vocant, ea bona efficient quae vel ex Curiae redditibus obvenient, vel ex oblatis pecuniis a fidelium multitudine, vel denique ex possessionibus exstinctae archidioecesis Goiasensis et praelaturae « nullius » Bananaiensis, pro rata parte, secundum canonem 1500 C. I. C. divisis. Quod ad regimen, administrationem Sedis Goiasensis ; item ad electionem Vicarii Capitularis, cum Ecclesia vacaverit, aliaque huiusmodi, praescripta legum ecclesiasticarum omnino serventur. De clero autem hoc statuimus ut quae pars eo tempore quo hae Litterae ad exitum deducentur in territorio dioecesis Goiasensis legitime degat, ea tamquam propria huius Ecclesiae habeatur. Documenta postremo et acta quae ad novam circumscriptionem ecclesiasticam pertinent, a praelatura Bananalensi ad eius Curiam mittantur, ibi religiose custodienda. Quae per has Litteras iussimus perficienda curabit venerabilis Frater Armandus Lombardi, cuius meminimus, vel ille qui tunc cum ad effectum deduci debeant Apostolicae in Brasilia Nuntiaturae praeerit. Ei vero qui negotium geret omnes facultates facimus, quas poterit, si visum fuerit, etiam alii delegare, dummodo viro in ecclesiastica dignitate constituto. Cum autem Acta Pii Pp. XII 181 res acta fuerit, idem venerabilis Frater documenta exarari faciet, eademque sinceris exemplis ad S. Congregationem Consistorialem cito mittet. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderetur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die vicesimo sexto mensis Martii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo sexto, Pontificatus Nostri duodevicesimo. CELSUS Card. COSTANTINI % Fr. ADEODATUS I. Card. PIAZZA 8. R. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Bernardus De Felicis, Proton. Apost. Caesar Federici, Proton. Apost. Loco © Plumbi In Ap. Cano, tab., vol. LXXXXIY, n. 15. 182 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II IATAIENSIS PRAELATURA (( N U L L I U S )) IATAIENSIS AD DIOECESIS GRADUM ET DIGNITATEM EVEHITUR. PIUS E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quo aptiori christifidelium regimini eorumque maiori utilitati provideatur, solent Romani Pontifices dioeceses, quae nimis late pateant, quandoque dispertire et novas exinde condere circumscriptiones, quas, cum id ob temporum rerumque adiuncta opportunum videtur, ad potiorem extollunt gradum. Quapropter, cum venerabilis Prater Armandus Lombardi, Archiepiscopus titulo Caesariensis Philippi atque in Brasiliana Republica Apostolicus Nuntius, poposcerii ab hac Romana Sede ut praelatura « nullius » Iataiensis ad dioecesis gradum eveheretur, Nos his precibus perlibenter annuimus. Auditis itaque venerabilibus Fratribus Episcopis, quorum res est, atque eorum consensu suppleto, qui in hoc negotio aliquid iuris sese habere existiment, de consilio venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium Negotiis Consistorialibus praepositorum, re attento animo considerata, summa et apostolica Nostra potestate haec quae sequuntur statuimus. Praelaturam « nullius » Iataiensem, iisdem servatis finibus ac nomine, ad dioecesis dignitatem evehimus, atque hoc ipso die erectae Ecclesiae metropolitanae Goianiensi suffraganeam constituimus; cuius pariter Archiepiscopo pro tempore Iataienses sacrorum Antistites subicimus. Qui sacri Praesules sedem ac domicilium habebunt in principe urbe Jatai a qua nova dioecesis invenit nomen ; atque episcopalem cathedram in eiusdem templo Spiritui Sancto dicato, collocabunt, quod idcirco ad cathedralis aedis gradum perducimus. Cui propterea omnia iura et honores tribuimus ceterarum eiusdem dignitatis aedium propria ; atque idem Episcopus eiusdemque successores iis honoribus et privilegiis gaudebunt et oneribus astringentur, quibus ceteri per terrarum orbem Episcopi iure communi fruuntur et onerantur. Ut autem in Iataiensi cathedrali templo divinus cultus con- Acta PU Pp. XII i 183 grua magnificentia rite habeatur et Episcopus consilio operaque iuvetur insigniorum vivorum, praecipimus ut quam primum Canonicorum Collegium constituatur iuxta normas a Nobis aliis sub plumbo Litteris edendas; quoadusque vero id fieri nequeat, concedimus ut Canonicorum loco dioecesani Consultores eligantur et adhibeantur. Quod vero ad episcopalem mensam, uti dicitur, attinet, sive Curiae fructibus constabit, sive rebus ac pecuniis fidelium sponte oblatis, sive insuper bonis adhuc ad praelaturam « nullius » Iataiensem pertinentibus. Decernimus autem ut Iataiensi Episcopo maximae curae sint ii adulescentes, quos ad sacerdotium Deus vocaverit ineundum : quapropter curabit seminarium saltem elementarium quam primum erigendum, ad iuris communis normam et iuxta leges a S. Congregatione de Seminariis et Studiorum Universitatibus datas ; ex cuius alumnis optimos quosque eliget et in hanc almam Urbem mittet, in Pontificio Ephebeo Piano Latino Brasiliano philosophica ac theologica disciplina instituendos. Quod insuper attinet ad regimen, administrationem, Vicarii Capitularis, sede vacante, electionem, aliaque huiusmodi, quae sacri canones praescribunt omnino serventur. Omnia quae supra descripsimus efficienda curabit venerabilis Prater Armandus Lombardi, quem nominavimus, vel is qui, quo tempore haec ad effectum, deducentur, Apostolicae in Brasiliana Republica Nuntiaturae praeerit ; cui vero obtigerit hoc exsequendum opus, illi omnes necessarias ad id potestates facimus, cuilibet, si opus fuerit, viro delegandas, dummodo in ecclesiastica dignitate constituto ; atque onus imponimus effecti negotii actum exarandi eiusque fide dignum exemplum ad S. Consistoriale Consilium cito mittendi. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderetur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo de- Acta Apostolicae 184 Sedis - Commentarium Officiale trectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die sexto et vicesimo mensis Martii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo sexto, Pontificatus Nostri duodevicesimo. CELSUS Card. COSTANTINI * Fr. ADEODATUS I. Card. PIAZZA K S. R. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens f Alfonsus Carinci, Archiep. tit. Seleuc, Dec. Proton. Apost. Bernardus De Felicis, Proton. Apost. Loco ÇB Plumbi Tn Ap. Cane, tal., vol. LXXXXIV, n. 16. III GOIASENSIS (GOIANIENSIS) EXSTINCTA GOIASENSI METROPOLI, NOVA EFFICITUR ARCHIDIOECESIS, (( GOIA- NIENSIS )) APPELLANDA, QUAE CAPUT ERIT NOVAE EIUSDEM NOMINIS PROVINCIAE ECCLESIASTICAE. PIUS E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Sanctissima Christi voluntas, qui Apostolis suis ostendens <( regiones iam albas ad messem » eos ad hominum salutem divino numine stimulavit comparandam, Nos etiam impellit quo continenti studio nullaque interposita mora aptius in dies Ecclesiis prospiciamus, ut earum fideles uberrime ceu luxuriantes sanctitatis fruges excolantur. Quam ob rem, libenter sententiam probamus venerabilis Fratris Armandi Lombardi, Archiepiscopi titulo Caesariensis Philippi et in Brasilia Apostolici Nuntii, qui, auditis Ordinariis Praesulibus provinciae ecclesiasticae Goiasensis, ab hac Romana Sede postulavit ut ea accommodatius ordinaretur atque, ipsa archidioecesi plane omnino divisa, nova constituere- Acta Pii Pp. XII 185 tur metrópolis : eam enim, quae nunc caput est regionis vulgo Goiás, latissime patere, quin immo et fidelium numero et operum magnitudine cotidie crescere. Censentes igitur haec consilia animorum utilitati quam commode esse profutura ; eorum supplentes consensum, qui in hac rerum mutatione aliquid iuris quoquo modo habeant ; de consilio venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium Consistorialibus Negotiis praepositorum, ac de summa Nostra potestate quae sequuntur decernimus. Metropolitanam Sedem Goiasensem, aliis sub plumbo Litteris hoc ipso die pro opportunitate a Nobis dismembratam, exstinguimus, atque ex territorii parte, quam descripturi sumus, novam condimus metropolim, Goianiensem ex urbe Goiânia appellandam, atque hisce municipiis, prout civili lege modo circumscribuntur, componendam, quorum nomina vulgo : Goiânia, Anicuns, Aloândia, Abadiânia, Anápolis, Bela Vista de Goiás, Burití Alegre, Caldas Novas, Campo Alegre de Goiás, Catalâo, Corumbá de Goiás, Corumbaíba, Cristalina, Cristianópolis, Crominia, Cumarí, Edéia, Goiatuba, Guapo, Goiandira, Hidrolándia, Ipamerí, Itaussú, Itumbiara, Inhumas, Jaraguá, Jandaia, Leopoldo de Bolhöes, Luziânia, Marzagâo, Mairipotaba, Morrinhos, Nazário, Nerópolis, Nova Aurora, Orizona, Ouvidor, Palmeira de Goiás, Pálmelo, Panamá, Paranaíba de Goiás, Paraúna, Petrolina de Goiás, Piracanjuba, Pires do Rio, Pontalina, Santa Cruz de Goiás, Sao Francisco de Goiás, Silvánia, Trindade, Urutaí, Vianópolis ; item parte oppidi Pirenópolis, quae a meridie fluminis Forquilhas eo usque patet quo hoc in fluvium Patos labitur, quaeque a meridie eiusdem fluvii Patos se protendit usque ad eius aditum in rivum Maranháo ; ea deinde municipii vulgo Planaltina parte, quae erit condendae circumscriptioni vulgo Distrito Federal ; ac parte denique pagi vulgo Formosa quae sese extendit ad meridiem eiusdem Distrito Federal, atque parte quae eidem tribuetur. Sedes ac domicilium Metropolitae urbs erit Goiânia, et cathedra pontificalis potestatis in templo exstabit B. M. V. Auxiliatrici dicato, quod, proxime perficiendum, ad gradum evehimus metropolitanae aedis, eidemque concedimus iura, honores, insignia, privilegia ac praerogativas, ad cetera, aequalis dignitatis templa spectantia. Quibus pariter iuribus gaudebit Archiepiscopus pro tempore Metropolita, qui tamen etiam oneribus et obligationibus tenebitur, quibus omnes eiusdem decoris viri translaticio more iureque communi gaudent et astringuntur ; ipse praeterea et iure fruetur sive Crucem ante se ferendi, intra fines tantum suae ecclesiasticae provinciae, sive pallium gestandi, postquam in publico Consistorio exposfulatum fuerit atque obtentum. Novae Goianiensi metropoli Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 186 erunt suffraganeae Ecclesia Portus Nationalis ac dioeceses Goiasensis, Iataiensis et Uruassuensis, hoc ipso die conditae ; et praelaturae « nullius » sive Tocantinopolitana sive Cristalandiensis et Formosensis, utraque hodie constituta ; quarum tum Episcopi tum Ordinarii Praelati iuri Goianiensis Metropolitae scilicet subicientur. Fines novae huius provinciae iidem erunt atque illi, quibus omnes Ecclesiae, quarum meminimus, simul cinguntur et in unum rediguntur, quique cum terminis civilis regionis vulgo Goiás omni ex parte aequantur. Quod autem ad archidioecesim attinet, decernimus ut in ea quam primum fiat metropolitanum Canonicorum Collegium, qui Archiepiscopum sollerti opera in maioris momenti obeundis negotiis iuvent, ac divinum cultum caerimoniarum condecorent splendore ; cui tamen Collegio per alias Litteras Apostolicas consulemus constituendo. Concedimus tamen ut, quoad in metropoli hic illustrium virorum coetus fieri nequeat, Consultores dioecesani Canonicorum vicem praestent. Archiepiscopi mensa, quae audit, e Curiae fructibus constabit, e fidelium rebus pecuniisque ab ipsis oblatis, atque ex illis bonis quae, facta divisione archiepiscopalis mensae Goiasensis ad normam canonis 1500 C. I. C, ad hanc novam pro rata parte spectant. Iubemus insuper ut seminarium, in urbe Silvânia exstantè, sit posthac proprium novae archidioecesis ; ut deinde clerici, qui in descripto territorio Goianiensis Sedis legitime degant, eidem ascripti sint putandi ; ut denique documenta et acta, quae ad novam metropolim ad eiusque clerum, fideles bonaque temporalia respiciant, ad eam a Goiasensi Curia mittantur, in tabulario accurate reponenda. Quae pariter sacri canones praescribunt de Ecclesiarum regimine, administratione, de Vicarii Capitularis electione ac de aliis huiusmodi, ea diligenter serventur. Volumus denique ut haec Nostra iussa venerabilis Frater Armandus Lombardi, quem diximus, exsequenda curet, vel ille qui eo tempore, quo negotium fieri debeat, Apostolicae in Brasilia Nuntiaturae praesit. Qui vero opus perficiet, huic omnes dividendae Goiasensis Ecclesiae potestates facimus, alii etiam viro delegandas, si opus fuerit, dummodo ecclesiastica dignitate pollenti, onusque imponimus effectae rei documenta exarandi eorumque fide digna exempla ad S. Congregationem Consistorialem quam primum mittendi. Has vero Litteras nunc et in posterum eñicaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efilcacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis Acta Pii Pp. XII 187 praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderetur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Eomae, apud S. Petrum, die sexto et vicesimo mensis Martii, anno £>omini millesimo nongentesimo quinquagesimo sexto, Pontificatus Nostri duodevicesimo. CELSUS Card. COSTANTINI © Fr. ADEODATUS I. Card. PIAZZA S. R. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens f Alfonsus Carinci, Archiep. tit. Seleuc, Dec. Proton. Apost. Bernardus De Felicis, Proton. Apost. Loco © Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. LXXXXIV, n. Vf. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium- Officiale 188 IV GOIASENSIS - S. IOSEPHI DE ALTO TOCANTINS (URUASSUENSIS) EXSTINCTIO GOIASENSI ARCHIDIOECESI ET PRAELATURA (( N U L L I U S )) S. IOSEPHI DE ALTO TOCANTINS, NOVA QUAEDAM DIOECESIS EFFICITUR « URUASSUENSIS )) APPELLANDA. PIUS E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Cum territorium praelaturae « nullius » S. Iosephi de Alto Tocan tins latissime pateat, magnaque ibidem Christianum nomen ceperit incrementa, praesertim in occidentali plaga, censuit venerabilis Frater Armandus Lombardi, Archiepiscopus titulo Caesariensis Philippi, idemque in Brasilia Apostolicus Nuntius, post auditos venerabiles Fratres Ordinarios Praesules provinciae ecclesiasticae Goiasensis, bonum esse si, varie in eadem regione finibus immutatis, nova dioecesis constitueretur, idque ab hac Apostolica Sede enixe expostulavit. Quod propositum cum diu animo reputaverimus, consiliumque a venerabilibus Fratribus Nostris, S . R . E. Cardinalibus Negotiis Consistorialibus praepositis petiverimus, consensum eorum supplentes qui in hoc negotio aliquid iuris habeant, de Nostra summa et apostolica auctoritate haec, quae sequuntur, statuimus et decernimus. Praelatura (( nullius » S. Iosephi de Alto Tocan tins in posterum iam nulla erit; municipia vero quorum vulgo sunt nomina Uruassu, Niquelândia, Amaro Leite, Pilar de Goiás, Itapací ut sunt civili lege circumscripta, et partem municipii Porangatu, quae sita est ad orientem fluminum Ouro et S. Teresia, ab eius territorio separamus. Simul ab archidioecesi Goiasensi, hac ipsa die exstincta, regiones distrahimus populari voce Rialma et Goianésia cognominatas, et partem territorii Pirenópolis quae patet ad septemtrionem fluminis Forquilhas usque ad confluentem fluminis Patos, et ad septemtrionem fluminis Patos usque ad locum quo idem in rivum Maranhäo influit. E quibus terris novam dioecesim condimus Uruassuensem appellandam, quae scilicet iisdem finibus continebitur, ac territoria e quibus coalescit. Huius dioecesis sedes Episcopique domicilium urbs Uruassú erit; cathedrale vero templum illud erit, quod ibidem in honorem Cordis B. M. V. quavis labe Acta Pii Pp. XII 189 expertis, exstruetur. Suae dignitatis causa, sive Ecclesiae Uruassuensi sive eius sacrorum Antistiti omnia iura, privilegia, honores damus quae Ecclesiis et Episcopis competunt eiusdem gradus. Sacris vero Praesulibus, quibus nunc et in posterum credetur regenda ac gubernanda, etiam onera imponimus quae ceteris fiunt Episcoporum. Novam dioecesim suffraganeam constituimus metropolitanae Sedi Goianiensi, quam hac die fundavimus, eius autem Antistitem Ordinarium seu Episcopum Praesuli eiusdem metrópolis subicimus. In Uruassuensi dioecesi Collegium Canonicorum condatur iuxta normas per alias sub plumbo Litteras edendas. Dum vero res ad exitum deducantur, sinimus ut Canonicorum loco Consultores dioecesani eligantur, qui Episcopo assint in maioribus negotiis explicandis, sacrisque sollemni caerimonia faciendis. Mensam episcopalem, quam vocant, efficient tum christianorum pecuniae, sponte datae ; tum Curiae proventus ; tum denique congrua bonorum pars propriorum Ecclesiarum e quibus nova Sedes originem habuit. Divisio vero ad praescripta canonis 1500 C. I. C. fiat. Seminarium quoque saltem elementarium construatur, pueris bonae spei fovendis et educandis, quos sacerdotii adipiscendi studium moveat ; in quo, sive normae serventur iuris communis, sive leges a S. Congregatione de Seminariis et Studiorum Universitatibus latae. Cum autem alumni eo pervenerint ut philosophiae sacraeque theologiae vacare debeant, tunc qui optimi sunt Romam mittantur, Pontificio Collegio Piano Brasiliano recipiendi. Quod attinet ad regimen, administrationem dioecesis, ad electionem Vicarii Capitularis, Sede vacante, aliaque huiusmodi, sacri canones omnino custodiantur. De clero autem id decernimus ut simul ac hae Litterae ad effectum fuerint deductae, ea pars quae in novae dioecesis territorio legitimum habeant domicilium, eadem tamquam proprius clerus eiusdem Ecclesiae habeatur. Volumus, postremo, ut documenta et acta ad dioecesim Uruassuensem respicientia, quam cito ad eius Curiam episcopalem mittantur, in eiusdem tabulario magna diligentia asservanda. Ceterum, omnia, quae per has Litteras Nostras iussimus venerabilis Frater Armandus Lombardi exsequenda studebit, cui debitas facultates ad id concedimus, etiam alteri viro delegandas, si visum fuerit, dummodo ecclesiastica insigni dignitate. Re autem peracta, idem venerabilis Frater documenta exarari faciet, eademque sinceris exemplis ad S. Congregationem Consistorialem mitti iubebit. Quod si eo tempore alius eidem in Brasilia Apostolicae Nuntiaturae praesit, hic mandata Nostra haec perficiet. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose Acta Apostolicae 190 Sedis - Commentarium Officiale serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per bas Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die sexto et vicesimo mensis Martii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo sexto, Pontificatus Nostri duodevicesimo. OELSUS Card. COSTANTINI & Fr. ADEODATUS I. Card. PIAZZA S. R. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens f Alfonsus Carinci, Archiep. tit. Seleuc, Deo. Proton. Apost. Bernardus De Felicis, Proton. Apost. Loco £8 Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. LXXXXIV, n. 17. Acta Pii Pp. XII 191 V BANANALENSIS PORTUS NATIONALIS - S. IOSEPHI DE ALTO TOCANTINS (CRISTALANDIENSIS) BANANALENSIS PRAELATURA (( N U L L I U S )) AD N I H I L U M REDIGITUR, EX EIUSQUE, ET ALIARUM ECCLESIARUM TERRITORIO NOVA EFFICITUR PRAELATURA (( N U L L I U S )) CRISTALANDIENSIS. PIUS E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Ne quid filiis Nostris, quos unice diligimus, desit quod ad securiorem ipsorum utilitatem conducat eosdemque in christiana vitae consuetudine firmet, non dubitamus, ubi res id postulent, cuiusdam Ecclesiae statum immutare aptiusque disponere. Cum igitur venerabilis Frater Armandus Lombardi, Archiepiscopus titulo Caesariensis Philippi et in Brasilia Apostolicus Nuntius, ad res rite absolvendas ac perficiendas quae in regione vulgo Goiás definiri coeptae sunt; post auditos venerabiles Fratres Ordinarios ecclesiasticae provinciae Goiasensis, ab hac Romana Sede poposcerit ut, ad nihilum redacta praelatura « nullius » Bananalensi, ex quibusdam territoriis ad eam ad aliasque Ecclesias spectantibus, nova efficeretur praelatura, oblatis precibus libenter concedimus. De consilio igitur venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium Negotiis Consistorialibus praepositorum; re attente considerata, suppletoque consensu eorum omnium, qui in hac re aliquid habeant iuris, suprema Nostra usi potestate quae sequuntur statuimus. Praelaturam <( nullius » Bananalensem omnino tollimus atque exstinguimus, ab eiusque territorio regionem dividimus ad septemtriones ver gentem, quae scilicet municipium complectitur vulgo Christalândia, partem oppidi Pium, dioecesi Portus Nationalis non obnoxiam, et partem oppidi Peixe ad occidentem loci sitam, quo amnes Tocantins et Araguaia seiunguntur; simulque sive a dioecesi Portus Nationalis integrum municipium vulgo Araguacema, et partem municipii vulgo Pium, quam ipsa complectitur, separamus, sive a praelatura « nullius » S. Iosephi de 192 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium- Officiale Alto Tocantins, et ipsa hodie sublata, regionem distrahimus oppidi Porongatu, extrema tamen excepta parte inter meridiem et orientem solem exstante, in dextera ripa fluminis Rio do Ouro ; ex iisque ita distractis regionibus novam condimus praelaturam « nullius », quae ab urbe capite territorii principis Cristalandiensis nuncupabitur. Volumus ergo urbem Oristalândiam Praelati sedem ac domicilium posthac esse, sacramque aedem ibi exstantem, B. Mariae Virgini Opiferae sacram, ad praelaticii templi gradum evehi ac dignitatem, cum iuribus ac praerogativis eiusdem gradus templorum propriis. Ordinarium vero Praelatum et privilegiis iuribusque decoramus, et oneribus obstringimus, quibus haec dignitas ac potestas, ad normam communis iuris, sive gaudet sive tenetur. Quam novam praelaturam suffraganeam subdimus Goianiensi metropoli, quam hoc ipso die condidimus ; qua de re erit Praelatus « nullius » Cristalandiensis iuri obnoxius Archiepiscopi Goianiensis. Quoniam autem Nobis maxime sunt cordi ii pueri, quos divina gratia ad sacerdotium capessendum invitat, eidem Praelato mandamus ut quam primum Seminarium saltem elementarium exstruendum curet, ad iuris normam et iuxta leges a S. Consilio Seminariis Studiorumque Universitatibus praeposito traditas; ex quo cum adoleverint, optimos quosque seliget eosque in hanc Almam Urbem mittet philosophia ac theologia imbuendos, in Pontificium Ephebeum Pianum Brasilianum recipiendos. Praelaticiam mensam, quam vocant, sive Curiae fructus constituent, sive dona et pecuniae, ab incolis oblata, sive bona, aeque ad normam canonis 1500 C. I. C. divisa, quae ex dismembratis Ecclesiis Portus Nationalis, S. Iosephi de Alto Tocan tins et Bananalensi eidem provenient. Quod autem ad clerum attinet, decernimus ut simul atque Cristalandiensis praelaturae constitutio ad effectum deducta fuerit, ii sacerdotes et sacrorum alumni qui in ea legitime degant, eidem profecto ascripti habeantur. Volumus quoque ut religiose serventur leges, quae idem Codex de Ecclesiarum regimine, administratione, aliisque istius generis habet; utque pariter omnia acta et documenta, ad novam praelaturam quomodolibet respicientia, ad eam quam cito mittantur, in tabulario diligenter reponenda. Quae denique Nostris hisce Litteris decrevimus exsequenda studebit venerabilis Frater Armandus Lombardi, cui omnes ad haec necessarias potestates facimus, cuilibet etiam viro delegandas dummodo ecclesiastica dignitate praedito, eidemque mandamus ut acti negotii documenta non tantum exaranda curet, sed etiam eorum fide digna exempla ad S. Consistoriale Consilium quam primum mittat. Quodsi eo tempore, quo haec fient, alius Aposto- Acta Pii Pp. XII 193 licae in Brasilia Nuntiaturae praeerit, hic eadem onera potestatesque habebit. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die sexto et vicesimo mensis Martii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo sexto, Pontificatus Nostri duodevicesimo. OELSUS Card. COSTANTINI © Fr. ADEODATUS I. Card. PIAZZA S. R. E. Cancellarius 8. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Bernardus De Felicis, Proton. Apost. Caesar Federici, Proton. Apost. Loco © Plumbi In Ap. Conc. tao., vol. LXXXXIV, n. 18. 13 - ACTA, vol. XXIV, n. 4. — 17-4-1957. 194 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale VI S. IOSEPHI DE ALTO TOCANTINS - GOIASENSIS (FORMOSENSIS) DISTRACTIS QUIBUSDAM TERRITORIIS AB ARCHIDIOECESI GOIASENSI ET A PRAELATURA (( N U L L I U S )) S. IOSEPHI DE ALTO TOCANTINS, NOVA PRAELATURA (( N U L L I U S )) CONSTITUITUR (( FORMOSENSIS )) APPELLANDA. PIUS E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Ad facilius et fructuosius catholicam fidem per terrarum orbem disseminandam, maxime prodesse videtur dioecesium territoria, quae in nimiam pateant latitudinem, aliquando seiungere novasque Ecclesias constituere, aliorum sacrorum Pastorum curis concredendas. Hanc ob causam, cum venerabilis Frater Armandus Lombardi, Archiepiscopus titulo Caesariensis Philippi atque in Brasilia Apostolicus Nuntius, ab Apostolica Sede expostulaverit ut in Brasiliana regione nova praelatura « nullius » erigeretur, preces admotas excipiendas duximus. Auditis igitur venerabilibus Fratribus Episcopis et Ordinariis ecclesiasticae Goiasensis provinciae, et consilio habito venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium Negotiis Consistorialibus praepositorum; post eorum insuper consensum suppletum, qui aliquid iuris in hac re vel habeant vel sese habere arbitrentur, summa et apostolica Nostra potestate ea quae sequuntur statuimus. A sublata praelatura « nullius » S. Iosephi de Alto Tocantins totum territorium separamus municipiorum, quibus vulgata nomina sunt : Cavalcante, Veadéiros, Sâo Domingos, Sitio da Abadía, Säo Ioäo da Aliança et Posse, prout modo circumscribuntur lege civili; atque ab archidioecesi Goiasensi, et ipsa hoc die sublata, portionem distrahimus municipiorum vulgo Formosa et Planaltina, quae exstat ad septentrionalem et orientalem partem territorii in quo proxime constituetur regio vulgo Distrito Federal. Ex his distractis municipiis novam praelaturam « nullius » condimus, ex principe urbe ipsius regionis Formosensem appellandam, iisdemque limitibus ac territoria e quibus coalescit terminandam. Novam vero Formosensem praelaturam suffraganeam constituimus novae metropolitanae Goianiensi sedi, itemque Acta Pii Pp. XII 195 eiusdem Praelatum iuri Archiepiscopi Goianiensis subiectum volumus. Idem autem Praelatus sedem suae iurisdictionis ac domicilium collocabit in urbe Formosa, ut dicitur, et cathedram sui magisterii in curiali templo, Deo honori Beatae Mariae Virginis originalis labis expertis dicato, collocet, quod proinde ad praelaticiae aedis gradum perducimus, datis omnibus iuribus et honoribus ceterarum huiusmodi dignitatis aedium propriis. Itidem sive Praelatus Ordinarius pro tempore Formosensis sive eius successores iis iuribus et privilegiis gaudebunt at oneribus obstringentur, quibus ceteri per orbem Praelati « nullius » ad normam iuris communis ornantur et ligantur. Quod autem attinet ad praelaticiam mensam, quam dicunt, eam sive Curiae fructus, sive christifidelium pecuniae doni causa oblatae, sive insuper efficient bona omnia, quae adhuc ad episcopalem mensam Goiasensem et praelaticiam S. Iosephi de Alto Tocantins pertinuerunt, quaeque ad novam Sedem pro rata parte, ad normam canonis 1500 I. C, accèdent. Decernimus insuper ut Formosensis Praelatus curet seminarium saltem elementarium quam citius exstruendum, iuxta leges a S. Congregatione de Seminariis et Studiorum Universitatibus editas, quo iuvenes recipiantur quos Deus ad sacerdotale munus vocaverit; ex iisdem autem eliget optimos, quos in Pontificium Ephebeum Pianum Latinum Brasilianum in Urbem mittet philosophiae atque theologiae instituendos disciplinis. Novae autem praelaturae (( nullius )) Formosensis regimen, administratio, iura et onera sive cleri sive populi, ceteraque huiusmodi, haec omnia Iuris Canonici praescriptis contineantur. Praecipimus denique ut simul ac Formosensis praelatura condita fuerit, illi Ecclesiae clerici, qui in territorio nuper erectae praelaturae legitimum habeant domicilium, censeantur adscripti. Itidem decernimus ut documenta omnia et acta, quae ad novam praelaturam respiciunt, a Curiis Goiasensis Sedis et praelaturae S. Iosephi de Alto Tocantins ad Formosensem Curiam sedulo mittantur et in eius tabulario religiose custodiantur. Omnia quae supra diximus exsequenda curabit venerabilis Frater Armandus Lombardi, cuius meminimus, vel is qui, tempore quo haec ad rem adducentur, Apostolicae in Brasilia Nuntiaturae praeerit ; cui vero obtigerit hoc exsequendum opus, illi omnes necessarias ad id facultates facimus, cuilibet, si opus fuerit, viro delegandas, dummodo in ecclesiastica dignitate constituto; atque onus imponimus effecti negotii documentum exarandi eiusque fide dignum exemplum ad S. Consistoriale Consilium cito mittendi. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose Acta 196 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitas, nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus òmnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; q^uin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate «constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Eomae, apud S. Petrum, die sexto et vicesimo mensis Martii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo sexto, Pontificatus Nostri duodevicesimo. CELSUS Card. COSTANTINI & Fr. ADEODATUS I. Card. PIAZZA S. R. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Albertus Serafini, Proton. Apost. Silvius Sericano, Proton. Apost. Loco £B Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. LXXXXIV, 19. LITTERAE APOSTOLICAE I ECCLESIA SANCTI FRANCISCI XAVERII IN URBE (( DYERSVILLE )), ARCHIDIOECESIS DUBUQUENSIS, BASILICAE MINORIS TITULO HONORIBUSQUE AUGETUR. PIUS PP. X I I Ad perpetuam rei memoriam. — Religione sanctum et opere nobile est Templum Sancti Francisci Xaverii, quo urbs « Dyersville » vulgo appellata, quae Dubuquensis archidioecesis finibus continetur, non modice decoratur. Quae augusta domus Dei anno MDCCCLXXXVIII coepta est exstrui ad artis Gothicae rationem, atque, ut nunc cernitur, tanto Acta Pii Pp. XII 197; commendatur cultu, tanta magnificentia, ut spectantibus omnibus sit admirationi. Stant enim ad auras geminae sacrae turres, in acutos fastigatae ápices, interior pars Templi, molis amplitudine conspicui, elegantiam praefert, Gothici structurae generis propriam, cui decus addunt imagines, summa colorum venustate expressae. Itaque viri periti non dubitant Xaverianam hanc Aedem pulcherrimis Americae Septentrionalis Templis accensere. Non solum autem ornamentis affluit, quae caementarii, fabri, pictores efficere solent, sed iis etiam, quae ad animi vitam ac religionem pertinent, et quae pluris sane sunt facienda. Est enim pietatis domicilium insigne, ubi iuvenes multi componuntur ad capessendam sacram militiam et ad profitenda Dei devotae familiae istituta. Viget ibi praeterea Sodalitas, quae ab actione Catholica nomen accepit, et a qua tot solent utilitates in plebem christianam proficisci. Est etiam Templum huius concursibus celebratum, atque sedes conventuum religionis causa coactorum. Quibus omnibus permotus Venerabilis Frater Leo Binz, Archiepiscopus Dubuquensis, Nos rogavit, ut sacram Aedem, cuius laudes manifestae essent, Basilicae Minoris nomine ac iure donaremus. Quibus precibus libenter admissis, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum. Ecclesiam, Deo in honorem Sancti Francisci Xaverii, Confessoris, in urbe « Dyersville » nuncupata, intra Dubuquensis Archidioecesis fines, consecratam, ad dignitatem et honorem Basilicae Minoris evehimus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis liturgicis, quae Templis eodem nomine insignibus rite competunt. Contrariis quibusvis non obstantibus, Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque, ad quos spectant seu spectare pote runt, nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xi mensis Maii, anno MDCCCCLVI, Pontificatus Nostri duodevicesimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis GILDO BRUGNOLA a Brevibus Apostolicis 198 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II BASILICAE MINORIS HONORIBUS DECORATUR ECCLESIA CHRISTO PATIENTI DICATA ET VULGO (( EL SEÑOR DE MONSERRATE )) NUNCUPATA, IN BOGOT0NSI ARCHIDIOECESI EXSTANS. P I U S PP. X I I Ad perpetuam rei memoriam. — Veneranda Christi Domini mysteria fidelium animos semper alliciunt atque ad bonam convertunt frugem. Sunt enim peccatoribus salutis via, tepidis ad meliora stimulus, fervidis sanctitatis causa. Nec sacri defuerunt missionales, qui, impenso in Deum caritatis studio impulsi atque in animorum proventum intenti, gentes ab Evangelii luce aberrantes signis Iesu et Mariae mysteria ostendentibus probe sciteque docuerunt. Haud aliter, prout Nobis innotuit, per Hispanos Evangelii praecones in dicione quoque Columbiana, et quidem summo in monte, qui vulgo « Monserrate » appellatur, apud Bogotam, urbem principem, evenit. Vetustam Christi Passionis Effigiem, vulgari eloquio (( El Señor de Monserrate » deinceps nuncupatam, eo sacri missionales, saeculo xvi, detulerunt atque in parvo collocarunt sacello, quod, succrescente fidelium pietate, in peramplum Templum commutaverunt. Hoc, amplitudine ac pulchritudine ceteris excellens, marmoreis operibus, praesertim in Ara maxima, arte confectis affabre renidet atque ob altissimam sacram turrim e longinquo conspicitur. Eo innumeri, e Bogotensi archidioecesi totaque Columbia, conveniunt fideles, sacram nec non miraculorum effectricem Christi Patientis Effigiem, admissorum rite peracta confessione, humiliter pieque veneraturi. Die insuper xn mensis Maii anno MCMLV sollemni ritu dicatum, sacra supellectile affluiti nec fidelium commoditati sacrisque peragendis functionibus desunt administri. Ut recens denique Ecclesiae dedicatio nova laude novoque cumularetur ornamento, Dilectus Filius Noster Chrysanthus Sanctae Romanae Ecclesiae Presbyter Cardinalis Luque, Archiepiscopus Bogotensis, faustam quoque nactus occasionem tertii revoluti saeculi ab ipsa sacra Effigie fidelium cultui publice proposita, nomine proprio nec non utriusque cleri ac populi, enixa Nobis vota deprompsit, ut Ecclesia, quam laudavimus, ad dignitatem Basilicae Minoris a Nobis benigne eveheretur. Nos autem, ne tam vetusta in Christi Passionem religio deficeret, sed potius in dies augeretur, huiusmodi vota excipienda perlibenter censuimus. Quapropter, «x Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deli- Acta Pii Pp. XII 199 beratione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum, Ecclesiam, in summo « Monserrate » apud Bogotam urbem Columbiae principem et intra eiusdem nominis Archidioeceseos fines positam atque Christo Patienti dicatam, ad honorem ac dignitatem Basilicae Minoris evehimus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis liturgicis, quae Templis eodem nomine insignibus rite competunt. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum, plenissime suffragari; sicque rite, iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter contigerit attentari. Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x x v mensis Maii, anno MCMLVI, Pontificatus Nostri duodevicesimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis GILDO BRUGNOLA a Brevibus Apostolicis III SANCTUS DOMINICUS SAVIO, CONF., CAELESTIS PUERORUM CANTORUM PATRONUS ELIGITUR. P I U S PP. X I I Ad perpetuam rei memoriam. — Carmina sacra argutis modulantes vocibus, pueri efficiunt ut, dum christiana Templa festivis eorum resonant cantibus, audientium animi flectantur et ad incorporalia erigantur, ad caelestia. Quam ob rem Apostolica haec Sedes huiusmodi choris nullo non tempore magnopere favit, ac Nosmet Ipsi praecipuo amore complexi sumus (( Pueros Cantores », cum, paucos ante annos in Petriana Basilica Nos circumfluentes, gratissimos tollerent sonos in tholum Bonarrotianum. Quorum Praesides, ad xxvi pertinentes Nationes, non ita pridem conventum agentes, expetivere, ut Sanctum Dominicum Savio, qui, Divo Ioanne Bosco magistro usus, divinas laudes, religionis diligens, canebat, caelestem apud Deum Patronum iisdem constituere- 200 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale mus. Quibus precibus, Dilecti Filii Nostri Maüricii Sanctae Romanae Ecclesiae Presbyteri Cardinalis Feltin, Archiepiscopi Parisiensis, commendatione suffultis, Nos, qui puerum illum, suavissimum atque candidi lilii fra gran tem odore, ad Beatorum Sanctorumque provehendo honores, universae iuventuti proposuimus ad imitandum, libenti animo statuimus obsecundare. Quae cum ita sint, Nos ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Sanctum Dominicum Savio, Confessorem, caelestem apud Deum Patronum « Puerorum Cantorum » eligimus et constituimus, omnibus adiectis honoribus et privilegiis liturgicis, quae coetuum seu ordinum Patronis rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant, seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die VIII mensis Iunii, anno MDCCCCLVI, Pontificatus Nostri duodevicesimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis GILDO BRUGNOLA a Brevibus Apostolicis Acta Pii Pp. XII 201 CONVENTIO INTER S. SEDEM ET RHENANIAM SEPTEMTRIONALEM ATQUE VESTPHALIAM CONVENZIONE VERTRAG FRA LA DES LANDES SANTA SEDE NORDRHEIN-WESTFALEN ED IL MIT DEM NORDRHEIN-WESTFALEN Fra la SANTA SEDE, rappresentata dal HEILIGEN STUHL Zwischen dem HEILIGEN STUHL, Suo Plenipo vertreten durch dessen Bevoll- tenziario, Sua Eccellenza Rev.ma mächtigten, Seine Exzellenz, den Mons. Dr. Luigi Muench, Arci- Herrn Apostolischen Nuntius in vescovo-Vescovo di Fargo e Nun- Deutschland, Erzbischof, Bischof zio Apostolico in Germania, resi- von Fargo, Dr. Aloisius Muench dente a Bad Godesberg, in Bad Godesberg, ed il LAND NORDRHEIN-WESTFALEN, und dem LANDE NORDRHEIN-WEST- FALEN, rappresentato dal suo Governo e, vertreten durch die Landesregie- come plenipotenziari del medesi rung, und als deren Bevollmäch- mo, dai Signori Fritz Steinhoff, tigte durch Herrn Ministerpräsi- Presidente del Ministero di Stato denten Fritz Steinhoff und durch Nordrhein-Westfalen, ed il Pro- Herrn fessore Dr. Paul Luchtenberg in Düssel- Dr. Ministro Paul Luchtenberg, dei culti, residenti a Kultusminister Professor dorf, Düsseldorf, viene conclusa la seguente Conven- wird zione. Essa costituisce un accordo schlossen. Er stellt eine ergänzende supplementare Vereinbarung stipulato a norma nachstehender gemäss Vertrag Artikel ge2 202 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dell'art. 2, capov. -.9, della Solenne Abs. 9 des Vertrages dar, der am Convenzione conclusa il 14 Giugno 14. Juni 1929 zwischen dem Heili- 1929 fra la Santa Sede ed il Li- gen Stuhl und dem für diesen Be- bero Stato di Prussia, riconosciuto reich als Rechtsvorgänger des Lan- per questo ambito come predeces- des Nordrhein-Westfalen anerkann- sore giuridico del Land Nordrhein- ten Freistaate Preussen abgeschlos- Westfalen. sen worden ist. I § 1 1 Viene eretta una nuova Diocesi Es wird ein neues Bistum mit con la Sede Vescovile ed il Capitolo einem Bischöflichen Stuhl und einem Cattedrale nella città di Essen ; Ve- Kathedralkapitel in Essen errich- scovo e Capitolo Cattedrale stabili- tet; Bischof und Kathedralkapitel ranno la loro sede presso la chiesa werden bei St. Johann Baptist di S. Giovanni Battista, detta Mün- (Münsterkirche) in Essen ihren Sitz sterkirche, in Essen. nehmen. La Diocesi, la Sede Vescovile ed Bistum, Bischöflicher Stuhl und il Capitolo Cattedrale hanno la per- Kathedralkapitel besitzen die Rechts- sonalità giuridica per il foro civile fähigkeit für den staatlichen Bereich secondo le norme del diritto statale nach den Vorschriften des staatli- e godono dei diritti degli enti di di- chen Rechts und haben die Rechte ritto pubblico. von Körperschaften des öffentlichen Rechts. § 2 La futura Diocesi di Essen com- § 2 Das künftige Bistum Essen um- prende i territori qui appresso no- fasst minati, che vengono staccati dalle aus den Erzdiözesen Köln und Pa- Arcidiocesi di Colonia e di Pader- derborn sowie der Diözese Münster borna e dalla Diocesi di Münster. ausscheidenden Gebietsteile. Es wird Essa abbraccia i territori delle città umschrieben durch die Gebiete der di Bochum, Bottrop, Duisburg, Es- Städte Bochum, Bottrop, Duisburg, sen, Gelsenkirchen, Gladbeck, Lü- Essen, Gelsenkirchen, Gladbeck, Lü- die nachstehend genannten, denscheid, Mülheim (Ruhr), Ober- denscheid, Mülheim (Ruhr), Ober- hausen, Wattenscheid, nonché delle hausen, circoscrizioni rurali di Altena ed Landkreise Wattenscheid Altena sowie und der Ennepe- Acta, Pii Pp. XII 203 Ennepe-Ruhrkreis (ad eccezione però Ruhrkreis (jedoch mit Ausnahme del comune di Herdecke e della città der Gemeinde Herdecke und der di Wetter [Ruhr]). Stadt Wetter [Ruhr]). § 3 La Diocesi di Essen viene assegnata alla provincia ecclesiastica di § 3 Das Bistum Essen wird der Kölner Kirchenprovinz zugeteilt. Colonia. § 4 § 4 Il Capitolo Cattedrale di Essen è Das Kathedralkapitel in Essen costituito dal Preposto, da sei Cano- wird gebildet aus dem Propste, sechs nici effettivi e da quattro Canonici residierenden und vier nichtresidie- onorari nonché da sei Vicari. renden Kapitularen sowie sechs Vikaren. §5 Per aiuto del Vescovo diocesano § 5 Zur Unterstützung des Diözesan- viene dato alla Sede Vescovile di bischofs Essen un Vescovo Ausiliare. Stuhl von Essen ein Weihbischof wird dem Bischöflichen zugeteilt. § 6 § 6 Il Vescovo di Essen ha il diritto Der Bischof von Essen ist berech- di avere nella sua Diocesi un Semi- tigt, in seinem Bistum ein Seminar nario per la formazione scientifica zur degli ecclesiastici. der Geistlichen zu besitzen. Art. 12 wissenschaftlichen Vorbildung L'art. 12, capov. 2, proposizioni Abs. 2 Satz 2, 3, 4 des Vertrages 2-3-4, della Solenne Convenzione fra zwischen dem Heiligen Stuhl und la Santa Sede ed il Libero Stato di dem Freistaat Preussen gilt auch Prussia vale anche per tale Semi- für dieses Seminar. nario. Il diritto derivante dall'articolo Das Recht aus Art. 16 Abs. 2 der 16, capov. 2, della Costituzione del Verfassung für das Land Nordrhein- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 204 Land Nordrhein-Westfalen del 28 Westfalen vom 28. Juni 1950 bleibt Giugno 1950 rimane invariato anche auch im übrigen unberührt. per il resto. § 7 § 7 Per sopperire alle spese personali Das Land Nordrhein-Westfalen e reali della Diocesi di Essen, il Land leistet zur Bestreitung der Personal- Nordrhein-Westfalen versa annual- und Sachausgaben des Bistums Es- mente un contributo di DM (marchi sen tedeschi) 258.500 e cioè : come dota- 258500 D M , und zwar als Personal- zione personale per il Vescovo, il dotation für den Bischof, den Weih- Vescovo Ausiliare, il Preposto della bischof, den Dompropst, sechs resi- Cattedrale, dierende Domkapitulare, vier nicht- sei Canonici effettivi, jährlich einen Zuschuss von quattro Canonici onorari e sei Vi- residierende cari la somma di DM 178.200 e come sechs Domvikare einen Betrag von dotazione reale (parte personale e 178200 DM und als Sachdotation parte reale) la somma di DM 80.300. (personeller Domkapitulare und sächlicher und Teil) einen Betrag von 80300 D M . Si è d'accordo che vale anche per Es besteht Einverständnis darü- la presente Convenzione quanto sta- ber, dass die Bestimmung zu Art. 4 bilisce circa Abs. 1 Satz 1 des Schlussprotokolls l'articolo 4, capov. 1, proposizione 1, il Protocollo Finale zum Vertrag des Freistaates Preussen della mit dem Heiligen Stuhl vom 14. Juni Solenne Convenzione fra la Santa Sede e lo Stato Libero di 1929 Prussia del 14 Giugno 1929. Vertrag gilt. § 8 auch für den vorliegenden § 8 Le divergenze di opinione, che sor- Eine in Zukunft etwa zwischen den gessero eventualmente in avvenire Hohen Vertragschliessenden entste- fra le Alte Parti contraenti circa hende Meinungsverschiedenheit über l'interpretazione di qualche disposto die Auslegung einer del presente Accordo, saranno elimi- dieses Vertrages wird nach Artikel 13 nate a norma dell'arjticolo 13 della des Vertrages vom 14. Juni 1929 Solenne Convenzione del 14 Giugno beseitigt werden. 1929. Bestimmung 205 Acta Pii Pp. XII § 9 § 9 Questa Convenzione, il cui testo Dieser Vertrag, dessen deutscher italiano e tedesco fanno medesima, und italienischer Text gleiche Kraft fede, dovrà essere ratificata e gli Istrumenti della ratifica dovranno essere scambiati quanto prima a Düsseldorf. haben, soll ratifiziert und die Ratifikationsurkunden bald in sollen Düsseldorf möglichst ausgetauscht werden. Essa entrerà in vigore il giorno dello scambio di detti Istrumenti. Er tritt mit dem Tage ihres Austausches in Kraft. In fede di che i plenipotenziari Zu Urkund dessen haben die Be- hanno firmato la presente Conven- vollmächtigten diesen Vertrag unter- zione. zeichnet. Fatto in doppio originale. Geschehen in doppelter Urschrift. Bad Godesberg, 19 Dicembre 1956. Bad Godesberg, den 19. Dezember 1956. f LUIGI G. MUENCH Arcivescovo-Vescovo di Fargo, Nunzio Apostolico STEINHOPF Ministerpräsident des Landes Nordrhein-Westfalen Prof. Dr. PAUL LUCHTENBERG Kultusminister des Landes Nordrhein-Westfalen Conventione inter Apostolicam Sedem atque Rhenaniam Septentrionalem et Vestphaliam rata habita, die XXVI mensis Februarii anno MDCCCCL VII Ratihabitionis Instrumenta accepta et reddita mutuo fuerunt. Exinde, i. e. a die XXVI mensis Februarii anno MDCCCCLVII, huiusmodi Conventio inter Apostolicam Sedem atque Rhenaniam Septemtrionalem et Vestphaliam icta vigere coepit ad normam paragraphi IX eiusdem Pactionis. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium, Officiale 206 EPISTULAE I AD REVMUM D. RENATUM ZIGGIOTTI, SOCIETATIS S. FRANCISCI SALESII MODERATOREM GENERALEM : SAECULO EXEUNTE AB OBITU S. DOMINICI SAVIO. PIUS PP. X I I Dilecte fili, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Quemadmodum Mariali vertente anno, quem Nos ubique gentium celebrandum indiximus, primo exeunte saeculo a definito Immaculatae Conceptionis B. 1 Mariae Virginis dogmate, summa laetitia affecti sumus quod Nobis licuit in Petriani Fori maiestate, ingenti adstante multitudine, Sanctorum Caelitum honoribus adulescentem innocentissimum decorare Dominicum Savio, ita in praesens, primo exeunte saeculo ex quo idem ad Superos evolavit, placet admodum celebrationes eiusmodi participare vestras, et christifideles omnes, eos praesertim, qui iuvenili aetate fruentes, rite a vobis diligenterque instituuntur atque educantur, paterno adhortari animo, ut carissimum hunc Ioannis Bosco discipulum in exemplum intueantur. Nihil profecto pulchrius, nihil amabilius quam candida iuventus, quae mentis animique ornamentis niteat, ac praesertim sanctitatis splendoribus refulgeat, ut in hoc Legiferi Patris vestri alumno contigisse laetamur. Cuius quidem vitam considerantibus nobis Providentissimus Deus praeclarum voluisse videtur quasi specimen rectae illius iuvenilis institutionis educationisque praebere, qua Salesianae Societatis Conditor tantopere praestitit. Vixdum siquidem in Religiosam Familiam vestram ingressus est, sui Magistri monitis hortamentisque ultro libenterque obtemperans, nihil aliud egit, nisi ad sanctitatis apicem citatiore cotidie gradu contendit. Ad id spectat firmissima eius voluntas quidquid iacturae ac vel mortem ipsam tolerare potius quam qualibet peccati labecula foedare animum; ad id spectat impensissima pietas erga Divinum Redemptorem Eucharisticis velis delitescentem, eiusque Sanctissimam Matrem ; ad id denique spectat incensum apostolatus studium, quo suos aequales ex iuvenilibus vi1 Cfr. Litt. Enc. « Fulgens corona », A. A. S. X L V , a. 1953, p. 577 sq. Acta Pii Pp. XII 207 tiorum illecebris abstrahere, eosque secum ad christianam assequendam virtutem revocare omni ope enisus est. Quod autem peculiari modo hoc in adulescente placet innocentissimi animi candor est, eiusque propositum validissimum intaminatae pudicitiae lilium per totius vitae cursum servandi incolume, ita ut iuventuti nostrae salutariter praefulgeat, tot hodie tantisque periculis insidiisque circumventae. Eum igitur colant, venerentur atque aemulari contendant adulescentes potissimum optamus; iique nominatim, qui vestri curis educandi commissi sunt; ita enim fiet, aspirante iuvanteque Deo, ut casta, serena, hilara, ac fortis iuventa in Catholicae Ecclesiae civilisque societatis spem feliciter succrescat. Ad quod quidem efficiendum conferant saeculares celebrationes, quae proxime habebuntur, cupimus ; aitque interea caelestium munerum auspicem, peculiarisque benevolentiae Nostrae testem, cum tibi, dilecte fili, tum cunctis Salesianae Societatis moderatoribus, sodalibus atque alumnis Apostolicam Benedictionem peramanter in Domino impertimus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die x x x i mensis Ianuarii, in festo S. Ioannis Bosco, anno MDCCCCLVII, Pontificatus Nostri duodevicesimo. PIUS PP. X I I ii AD REV. P. LOMBARDI RICHARDUM, SOCIETATIS IESU P I U S PP. X I I Abbiamo avuto più di una volta la opportunità di manifestare il conforto da Noi provato per il bene compiuto dal Movimento « per un mondo migliore », dovuto in primo luogo al tuo fervido zelo per la conquista delle anime a Cristo. Il notevole lavoro finora svolto — che ha visto raccogliersi in fraterna unione di preghiere e di propositi persone qualificate del clero e del laicato, in numero sempre maggiore, sì da doversi pensare ad una più ampia sede — Ci offre ora gradita occasione per rinnovare il Nostro paterno interessamento. Non v'è dubbio che una efficace azione « per un mondo migliore » presuppone che il progresso spirituale incominci dal clero e dai laici chiamati all'apostolato. La formazione ad una profonda vita interiore Acta 208 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale è, infatti, condizione necessaria per essere veramente « sale della terra e luce del mondo w. 1 Solo dalla santità dei Sacerdoti e dei fedeli cui la Chiesa affida, sotto varie forme, una missione di apostolato, può prendere inizio l'auspicata opera per l'integrità della famiglia, l'onestà nella professione e, nella vita pubblica, una maggiore giustizia sociale, un generoso sforzo per la pace di Cristo nel regno di Cristo. Neil'incoraggiarti pertanto, diletto figlio, a proseguire, con tale spirito nella tua attività, di cuore impartiamo a !te ed a tutti i tuoi Collaboratori una particolare Apostolica Benedizione, pegno di ogni celeste favore. Dal Vaticano, 12 marzo 1957. PIUS PP. X I I ALLOCUTIO Ad Parochos Urbis et Concionatores sacri temporis quadragesimalis * Vi diamo il Nostro benvenuto con paterno affetto, diletti figli, Parroci di Roma e Predicatori quaresimalisti, che, guidati dal Nostro Venerabile Fratello, l'amatissimo Signor Cardinale Vicario e dai solerti Vicegerenti, siete venuti a visitare il Padre Comune, per farlo partecipe delle vostre ansie, dei vostri dolori, delle vostre gioie, delle vostre speranze. A questo vostro filiale gesto Noi siamo soliti ogni anno di rispondere con parole di compiacimento per il lavoro compiuto, di conforto e di incoraggiamento per le opere che vi attendono. La « sollecitudine di tutte le chiese » 1 non Ci impedisce di guardare Roma come la Chiesa dal Signore a Noi particolarmente affidata : essa è in cima dei Nostri pensieri, come è al centro dei Nostri affetti, delle Nostre premure. Perciò seguiamo personalmente il vostro lavoro, compiacendoci dei copiosi frutti raccolti, esaminando le difficoltà che avete incontrate, additandovi — per quanto è possibile — le mete da conseguire e i mezzi da usare. 1 Cfr. MATTH. 5, 13-14. * Habita die 5 Martii mensis, a. 1957. 1 g Cor. i l , 28. Acta Pii Pp. XII 209 Quest'anno si compie il primo lustro da quando rivolgemmo una fervida Esortazione ai fedeli di Roma, e con essa della terra. Roma — voi 2 10 sapete — è città unica al mondo, non solo perchè è qui la sede del Papato e il centro della cristianità, ma anche per i problemi che essa presenta, per la loro varietà, vastità e soprattutito complessità, Ma Noi non dubitavamo che voi, diletti figli, avreste risposto prontamente al Nostro invito e vi sareste messi all'opera con generosa dedizione. Eravamo certi che non avremmo fatto risuonare invano il Nostro « grido di risveglio » e che ogni luce, la quale si fosse accesa in Roma, avrebbe brillato sul mondo, e ogni esempio, che fosse partito dall'Urbe, avrebbe trascinato altre città e altre diocesi in ogni parte della terra. Oggi, a cinque anni di distanza, dobbiamo esprimere a tutti voi il Nostro vivo compiacimento, la Nostra paterna gratitudine. Poiché non è possibile di contare le lacrime che avete asciugate, le speranze che avete fatto rinascere, le armonie che avete ristabilite ; nè è facile di conoscere gli ostacoli, che ognuno di voi ha dovuto superare, quando lo sconforto tentava di vincervi ; la insensibilità di tanti buoni vi opprimeva, gli assalti dei cattivi vi stancavano. Eppure molto si è fatto, diletti figli. Si sono moltiplicate le chiese, le parrocchie ; sono state costruite numerose cappelle là dove i fedeli non hanno ancora un parroco, ma vogliono ugualmente riunirsi per il catechismo, per la frequenza alla S. Messa festiva, per accostarsi ai SS. Sacramenti. Si sono allestiti numerosi campi sportivi, sono state aumentate le scuole elementari e secondarie; operano in varie parti di Roma i Centri zonali di cultura religiosa, e vi è, promettente e dinamica, tutta l'azione di coloro che dedicano le loro cure alla gioventù studentesca romana nella scuola e fuori della scuola. Ci ha procurato immensa gioia l'apprendere, per esempio, il numero e l'ardore con cui i giovani partecipano al Concorso Veritas; segno che gli insegnanti di religione, accuratamente scelti e assiduamente vigilati, hanno saputo ottenere dai giovani quello che tempo fa era ancora assolutamente imprevedibile. Naturalmente la Nostra particolare riconoscenza va a coloro che hanno impartito le norme per l'impostazione del lavoro, a chi ha dato l'impulso per l'esecuzione, a chi ha saputo paternamente guidarvi, affinchè, nel rispetto dell'obbedienza, voi poteste prendere tutte le intraprese utili per 11 bene di Roma. E come sarebbe ingiusto l'ignorare i buoni effetti ottenuti e misconoscere i generosi sforzi per conseguirli, così sarebbe pericoloso 2 A. A. 8., vol. 14 - ACTA, vol. X X X X I V XXIV, n. 4. (1952) pag. 159 ss. — 17-4-1957. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 210 contentarsi di ciò che si è fatto, e non accettare volentieri le considerazioni e i consigli che venissero esposti o dati con retta intenzione e con animò paterno e fraterno. Roma è ancor lungi dall'essere come Dio la vuole, come Noi e voi la desideriamo. Guardate, per esempio, il quadro che essa offre allo sguardo di tutti con una crudezza impressionante : migliaia di romani continuano a chiamarsi cristiani e si stupiscono che la Chiesa si rifiuti di trattarli come i veri fedeli. Sono battezzati e professano la fede in Gesù Cristo, ma non obbediscono ai Pastori stabiliti da Lui e non osservano i suoi comandamenti. Infanti, nonostante le esplicite condanne della Chiesa, i molteplici avvertimenti e le accorate esortazioni, seguitano a sostenere che si può servire al tempo stesso Dio e il nemico di Dio ; accade anzi talvolta che, messi nella necessità di scegliere, preferiscano di abbandonare la Chiesa, rimanere senza Sacramenti, in vita e perfino in punto di morte, pur di continuare a militare e a sostenere movimenti che vogliono la distruzione del Cristianesimo e attentano alla esistenza della stessa civiltà umana. Voi avete contato questi infelici vostri fratelli lontani ; anche Noi li conosciamo e i loro nomi sono come scritti a carattere di fuoco nel Nostro cuore inquieto e angosciato. Ma anche in un altro campo il volto di Roma Ci appare sfregiato nei suoi più puri lineamenti. Come voi ben sapete, il Concordato fra la Santa 3 Sede e l'Italia prescrive che « in considerazione del carattere sacro della Città Eterna, sede vescovile del Sommo Pontefice, centro del mondo cattolico e meta di pellegrinaggi, il Governo italiano avrà cura di impedire in Roma tutto ciò che possa essere in contrastò col detto carattere ». Si può dire che tale è la sua presente condizione? Siamo dolenti di dover rispondere che no. Per citare un solo esempio ; anche di recente un grande quotidiano, non sospetto di « clericalismo », in una corrispondenza da Roma descriveva a vivi colori due grandi manifesti murali volgarmente pornografici, che in quei giorni tappezzavano le principali vie di Roma ; di uno dava anche le misure, largo forse sette metri, alto tre, la cui base toccava i marciapiedi. Chi potrebbe dire quali rovine di anime, specialmente giovanili, simili immagini provocano, quali impuri pensieri e sentimenti possono suscitare, quanto contribuiscano alla corruzione del popolo, con grave pregiudizio della stessa prosperità della Nazione, che ha bisogno di una gioventù sana, forte, educata alle più nobili aspirazioni della virtù ! Aggiungete le riviste pornografiche esposte nei chioschi, il cinema immorale, e anche la televisione, che penetra fin nella 3 Art. 1 capov. 2. Acta Pii Pp. XII 211 intimità delle case e vi apporta non di rado — come Ci viene riferito — spettacoli audaci, atti a turbare profondamente le coscienze. Perciò, nella scarsa aspettazione di avere altrove una difesa veramente efficace, massime dopo la pronunziata dichiarazione di illegittimità costituzionale di alcune precedenti norme —, occorre che, in tali casi, i cattolici di Eoma difendano da sè i diritti della religione e del buon costume, e, in unione con le altre oneste persone di ogni tendenza, ma pensose della moralità del popolo —, sollevino una energica protesta della pubblica opinione, la cui reazione, mostrando quale è veramente « il comune sentimento », imponga alle Autorità competenti di addivenire ai necessari provvedimenti. È un ufficio che affidiamo particolarmente a voi, predicatori e curatori di anime, e che vi meriterà la gratitudine di quanti vogliono il vero bene del buon popolo romano. Per passare a un diverso argomento, non possiamo nascondervi la Nostra sollecitudine per la scarsezza del Clero in Roma. Si deve far distinzione fra il clero della Roma universale e quello della Roma diocesana. Nella prima, centro del mondo cattolico, vi sono i sacri Dicasteri, gli Istituti Pontifici nazionali ed internazionali, le Curie Generalizie. L'aiuto che può venire alla diocesi di Roma dal pur cospicuo numero di sacerdoti appartenenti alle suddette opere, sarà necessariamente ridotto e non continuo, a càusa dei loro impegni di ufficio e di studio. La realtà è che Roma ha un urgente bisogno di sacerdoti e, mentre diventano sempre più rapidi l'incremento demografico e l'immigrazione, e aumentano le esigenze delle anime, resta inadeguata la somma dei giovani, che entrano in Seminario e ascendono all'altare. Grande è il lavoro che vi attende, diletti figli, e Noi vi esortiamo a non perdervi d'animo, come vi raccomandiamo di considerare l'urgenza della vostra azione ordinata e coordinata. Nel campo di Dio, che è il mondo, voi raccoglierete abbondanti frutti, se saprete preparare il terreno, se il seme sarà gettato abbondantemente e con senno, se la coltivazione sarà premurosa e costante, se la raccolta verrà fatta tempestivamente e con diligenza. Per portare il Nostro paterno consiglio in questo faticoso lavoro, eccoCi a fare con voi alcuni istanti di meditazione sul campo che è il mondo, sul seme che è la parola di Dio, sull'agricoltore che è Dio stesso. 1. (( Ager est mundus ». Il campo è il mondo. 4 Vi è un mondo, corrotto e corruttore, perchè impastato di male : « in 4 MATTH. 13, 38. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 212 5 maligno positus » . Questo mondo è stato condannato da Gesù : « nunc 6 iudicium est mundi», ma è vinto dalla sua forza onnipotente : « ego vici 7 mundum » . A questo mondo voi non appartenete, e perciò esso vi odia : « quia... de mundo non estis, sed ego elegi vos de mundo, propterea odit 8 vos mundus » . Con tale mondo voi non dovete mescolarvi, e meno ancora confondervi : non potete intrecciar dialoghi, scendere a patti, cercar compromessi ; il suo principe è Satana : « princeps mundi huius » 9 e con Satana non può esservi accordo. Ma vi è un altro mondo : il mondo che Dio ha amato : «Sic... Deus dilexit mundum » ; 10 il mondo, nel quale Gesù, figlio di Dio, è stato man- dato, non per condannarlo, ma aftinché sia salvato per opera di lui : « non enim misit Deus filium suum in mundum, ut iudicet mundum, sed ut salvetur mundus per ipsum » . 1 X II mondo di cui Gesù è luce : « quamdiu sum in mundo, lux sum mundi » ; 1 2 il mondo, cui il Pane, che è la carne di Gesù, dona la vita : « panis, quem ego dabo, caro mea est pro mundi 13 vita )). In questo mondo, in questo campo, vi sono germogli che attendono di essere coltivati ; piante che vogliono crescere e moltiplicarsi ; frutti che devono essere raccolti. Vi è soprattutto un terreno che aspetta di essere seminato. In esso sono pronti i solchi, tracciati e scavati in profondità dalle delusioni sofferte, dalle lacrime versate, dalla prepotente volontà che torni a fiorire la fede e a fruttificare la speranza. Vorremmo che prescindeste, diletti figli, in questo momento dalla strada che è oltre i confini, dai sassi che si possono incontrare nel campo stesso; vorremmo che non consideraste per ora i rovi e le spine che qua e là vi si trovano, ma soltanto il terreno buono : esso è molto, diletti figli, e attende, anche se inconsciamente, una abbondante semenza. 2. (( Semen est verbum Dei ». La semente è la parola di D i o . 14 ÏD la parola che guida, che illumina, che dà la vita. Consci dell'urgente bisogno dei tempi, Noi cerchiamo di prodigarci secondo le Nostre deboli 4 1 Io. 5, 19. 6 Io. 12, 31. 7 Io. 16, 33. 4 Io. 15, 19. 9 1 0 Io. 14, 30. Io. 3, 16. " Io. 3. 17. 1 2 Io. 9, 5. 1 3 Io. 6, 51. " Lue. 8, 11. Acta Pii Pp. XII 213 forze, affinchè chi viene a Noi, torni alla sua casa, alla sua officina, alla sua scuola, alla sua scienza, portando in cuore la certezza che solo Gesù può finalmente far rinascere nel mondo i fiori della speranza e i frutti della carità. Noi vi esortiamo, diletti figli, a non darvi pace, a non concedervi tregua : ognuno di voi predichi questa sacra parola ; ognuno di voi insista con costanza e ardimento, anche quando una falsa prudenza consiglierebbe di desistere ; ognuno di voi si raccomandi, insista, se vi è bisogno, pazientemente. Noi vediamo — e gli uomini vedono — che cosa è accaduto, che cosa sta accadendo per essersi essi allontanati dalla sana dottrina, per aver chiesto a caso, a maestri secondo le proprie passioni, le verità da 15 credere e le norme da seguire. Rivolgetevi ai fanciulli, agli adolescenti, ai giovani, agli adulti : non trascurate alcun mezzo, non disprezzate alcun metodo. Oggi, come ai primi tempi, « non est aequum nos derelinquere verbum Dei » . 1 6 Dobbiamo proclamare alto, dobbiamo far risuo- nare con forza il monito di S. Paolo : « Fundamentum enim aliud nemo 17 potest ponere praeter id quod positum est, quod est Christus Iesus ». Porre altri fondamenti alla costruzione del mondo, significherebbe prepararne la rovina ; gettare nel terreno altra semente che non sia Cristo Gesù, significherebbe trasformare in deserto il campo che è di Dio ; significherebbe veder crescere accanto al buon grano la zizzania : che sembra amore,, ed è odio ; che sembra pace, ed è guerra ; che sembra liberjfcà, ed è licenza ; che sembra giustizia, ed è sopraffazione ; che sembra prudenza, ed è paura; che sembra coraggio, ed è imprudenza; che sembra previdenza, ed è diffidenza. E qui vorremmo aggiungere una particolare raccomandazione per la assidua predicazione della parola di Dio durante la celebrazione della Santa Messa nelle domeniche. Noi non disconosciamo certamente il valore della grande, solenne predicazione in particolari circostanze, e ne è una chiara prova la gradita presenza, che qui volentieri salutiamo, dei predicatori quaresimalisti. Essa senza dubbio mantiene tutta la sua importanza, ma per la sua stessa natura è straordinaria ed eccezionale. I fedeli, quando è da attendersi una parola breve, ma ben ponderata, detta con profonda convinzione e che religiosamente edifica e arricchisce gli animi, sogliono trovarsi volentieri ad ascoltarla nelle domeniche e nei giorni festivi ; il che non esclude che anche in quelle circostanze ecceziolfi Cfr. 2 Tim. 4, 3. 16 Act. 6, 2. 17 / Cor 3. 11. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 214 nali, a cui abbiamo ora accennato, vi convengano, non di rado anzi in alto grado. Ma oltre a tale prontezza di accoglimento da parte dei fedeli, la comune predicazione domenicale presenta due note caratteristiche, che ne aumentano il valore : essa cioè, al tempo stesso, è una familiare e fiduciosa conversazione del parroco col gregge a lui afiidato, ed inoltre a-wiene regolarmente ogni settimana e in ogni ricorrenza festiva. Questa regolarità dà a quella parola — sempre nella supposizione che essa venga dal cuore e vada ai cuori — una forza, che lentamente e quasi inavvertitamente, ma infallibilmente, esercita la sua efficacia. 3. « Ager est mundus, Semen est verbum Dei, Pater... agricola est )). 18 L'agricoltore è Dio. Questo nostro invito, questa Nostra quasi accorata insistenza non deve farvi cadere in inganno : quasi che da Noi e da voi dipenda in tutto, o almeno pricipalmente, la fioritura e la fruttificazione della vigna del Signore. Noi siamo cultura di Dio « Dei agricultura » , 1 9 allo stesso modo che, pietre vive della sua Chiesa, siamo costruzione divina : « Dei aedificatio )). 20 Chi si limita ad osservare le apparenze, chi non penetra nella profondità delle realtà soprannaturali, può essere indotto a credere che quanto fiorisce nel giardino della Chiesa, e quanto fruttifica nel mondo, sia opera di uomini : uomini seminano, uomini irrigano, uomini potano, uomini coltivano. In realtà il vero seminatore, il vero irrigatore, il vero potatore, il vero coltivatore è Dio. Pater meus agricula esf, proclama Gesù. E S. Paolo precisa : « Ego piantavi, Apollo rigavit; sed Deus incrementum dedit. Itaque neque qui plantat est aliquid, neque qui rigat; sed qui incrementum dat Deus » . 2 1 Che cosa sono dunque gli uomini? che cosa siamo tutti noi, che cosa facciamo da noi? Senza Gesù nulla siamo, senza di Lui non possiamo far nulla : « sine me nihil potestis facere » . 2 2 Che cosa, invece, noi siamo con Lui? Che cosa possiamo fare uniti a Lui, avendo in noi, vivo, inabitante, operante, Gesù? Tutto. (( Omnia possum in eo, qui me confortât » . 2 3 Dunque non siamo noi au- tori delle opere apostoliche, ma strumenli di Dio, coltivatori del suo " Io. 15, 1. 19 20 2 1 1 Cor. 3, 9. ibid. 1 Cor. 3, 6-7. 2 2 Io. 15, 5. 88 Phil. 4, 13. Aota Pii Pp. XII 215 campo, dispensatori della sua parola e della sua grazia : « dispensatores mysteriorum 24 Dei ». Se questo è vero, diletti figli, voi comprenderete appieno la necessità, per tutti coloro che vogliono operare nella vigna del Signore, di essere uniti strettissimamente a Lui, di identificarsi con Lui. Non è difficile immaginare quello che accadrebbe in Roma, quello che accadrebbe nel mondo, se tutti i sacerdoti si presentassero agli uomini « non in persuasibilibus humanae sapientiae verbis, sed in ostensione spiritus et virtutis » , 2 S cosicché la luce della fede, la fermezza della speranza e l'ardore della carità non derivino dalla sapienza degli uomini, ma dalla forza di Dio. 26 Se fosse in essi Gesù che prega, Gesù che predica, Gesù che soffre, Gesù che opera, chi potrebbe descrivere l'abbondanza delle acque che scorrerebbero per il mondo, e le piante che si moltiplicherebbero e l'incanto dei fiori e la bontà dei frutti? Possa Gesù far risplendere nella vostra mente l'incanto di questa luce e farvi sentire in cuore la forza di questa certezza ! Possa Gesù divenire il dominatore assoluto delle vostre anime ! NUNTIUS RADIOPHONICUS ALUMNIS SCHOLARUM CATHOLICARUM STATUUM FOEDERATORUM AMERICAE SEPTENTRIONALIS, AD S O L L I C I T A T A M CARITATEM ERGA PUEROS INDIGENTES ALIARUM NATIONUM. * Once again We come to talk with Our dear children in the United States, once again to spend, as it were, a few minutes in their midst, so that they may hear Our voice and know that all Our thoughts iust now are of them. We said : « once again ». And yet for many of you will be the first time you receive such a visit of the Holy Father into your schools ; and many who listened to Us in former years are no longer with you. They have moved on to higher classes in more advanced schools ; perhaps their school-days are over. So it happens ; and so it will happen with you. Little boys and girls you are today, but soon, — and how soon you do grow up — you too will be moving on to higher classes in higher schools. And then? What then? ** 1 Cor. 4, 1. 2S / Cor. 2, 4. 36 Cfr. ibid. 5. * Datus die 6 Martii mensis, a. 1957. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 216 Some of you, perhaps, will be doctors, some will be lawyers, some will be engagea in business. Some of you, We lite to think many of you will be priests. Oh, the Ohurch needs so many more priests, holy priests, to carry on the redeeming work of Christ. And then some of you will be Sisters. What a noble vocation ! What would the Church in your country have been without the good Sisters, so devoted, so self-sacrifìcing, so holy and understanding of the children? Bui their number is too, too small. Well, whatever vocation may claim you, this is true of you all : always you will all be children of God. You were made that at baptism. And you will be wanting to love and follow Jesus, Who died because He loved you and wanted to have you with Him for all eternity. What would you not give to have a true picture of Him ; to know Him just as He was, just as the Apostles saw Him on this earth. They knew the features of His face and the tone of His voice. They watched Him in His dealings with children and older folk. That was their privilège. But some of them, who saw Him and lived with Him, have told much abouï Him, much of what He did and said. You have heard of St. Peter, the Apostle whom Jesus selected to be the head of His Church, to be first in a long line of Popes. Let Us teli you something that he once said. It was quite a few years after Our Lord had died and had risen f rom the dead and ascended into heaven, that St. Peter was preaching a sermon. His new congrégation was very keen to hear all about Jesus, whom they wanted to follow. And do you know how St. Peter summed up for them the life of the Lord? In this simple, short sentence : « He wen.t about doing good ) ) / That is what St. Peter remembered most vividly about His Master. He went about doing good. Isn't that beautiful and interesting? Our Lord's days were spenit amid every sort of human suffering and wretchedness. People throng about Him on every side. « Great crowds », St. Matthew says, « carne to Him, bringing with them the lame, the blind, the deaf, the crippled and many besides, whom they laid at His feet, and He healed them ali » . 2 What a joyous multitude it was ! — One day a funeral procession is passing ; they are carrying to the cemetery the only son of a widowed mother. Don't cry, Jesus teils her. But, Lord, her heart is breaking with grief. Weep not ! And He brings the boy back to life and gives him to his mother. — The lepers $00 are not afraid to approach Him. He really could eure them f rom a distance; 1 Act. 10, 38. 2 Cfr. MATTH. 21, 14; Luc. 6, 17-19. Acta Pii Pp. XII 217 but see, they are touching His robe> and He shows how pleased He is. He puts His haud on the place of the leprosy and the dread disease is cured. He is at everyone's beck and cali. Though foot-sore and weary, yet you find Him as St. Peter remembered Hirn, going about to do good for suff ering, needy man. Our dear children, no one will expect you to do the wonderful and miraculous things your divine Lord did ; but We do expect, your parents expect, your teachers expect, that you will go about in your own little world, at home, at school, in the playing fìelds, will go about doing good. Just now your zealous Bishops are asking you to do good in a very definite and practical way. They are asking you to make your contribution to the immense good they pian to do for people in every part of the world, where men and Avomen and children are in distress without home, without food, without medicine and clothes enough to protect them and keep them well. And what are you going to contribute? First of ali, your prayer, special prayers ali during Lent, that God may grant to ali nations that peace and prosperity, that will help them to have greater love for Him and for their fellow-men. Then during Lent you will be making so many little sacrifices, giving up some .things you like to have ; and the dimes you will be saving you will be so happy to give to the poor children who have so much less than you have of comfort and care and joy. Each year you children have been so generous. This year. We are sure, you are going to break ali records. And the Lord Iesus your closest friend, who loves you all so dearly, will be looking down on the Catholic schools in America and will recognize the children in them for His very own, when He sees that they, too, have resolved — and they are keeping their resolution — ito go about doing good. And you will pray for the Holy Father, won't you? And now We shall give you Our Apostolic Blessing. We give it to you ; We give it to your loving parents, to your teachers ; We give it with ali the affection of Our heart ; and through God's bounteous mercy, it will bring you, We are confident, His grâce and manifold blessing. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 218 Officiale ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS NATCHETENSIS (NATCHETENSIS - JACKSONIENSIS) DECRETUM DE CONCATHEDRALI ERECTIONE ET NOMINIS MUTATIONE Urbs Jacksonium, in medio territorio Natchetensis dioecesis exstans, caput Status vulgo nuncupati « Mississippi », sive fidelium numero sive religionis operibus et incolarum industria prospera suscepit hac nostra aetate incrementa. Quapropter Excnius P. D. Richardus O. Gerow, Episcopus Natchetensis, ab Apostolica Sede petivit ut, ad plenius animarum saluti consulendum, templum in eadem urbe exstans, Deo in honorem S. Petri Ap. dicatum, ad dignitatem Concathedralis eveheretur, et dioecesis Natchetensis, priore retento nomine, Jacksoniensis insimul appellaretur. Porro haec Sacra Congregatio Consistorialis, re mature perpensa ac in primis habito favorabili voto Excmi P. D. Hamleti Ioannis Cicognani, Archiepiscopi titularis Laodicensis in Phrygia et Delegati Apostolici in Civitatibus Foederatis Americae Septentrionalis, precibus annuendum censuit. Proinde vigore specialium facultatum a Ssmo Domino Nostro Pio, Divina Providentia PP. X I I sibi tributarum, praesenti Consistoriali Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae expeditae forent, memoratum templum, Deo in honorem S. Petri A p . in urbe Jacksonio exstans, ad dignitatem et fastigium ecclesiae Concathedralis evehit, ita ut posthae in eodem Cathedra episcopalis erigi possit ac debeat, et Natchetensi Antistiti liceat etiam diebus sollemnioribus, ut ipsi magis expedire videatur, in praefata ecclesia Concathedrali pontificalia exercere et in civitate Jacksonio pro lubitu residere. Item eadem S. Congregatio Consistorialis indulget ut dioecesis Natchetensis — ideoque et eius pro tempore exsistens Antistes — ex nomine Sacra Congregatio Consistorialis 219 civitatis concathedralis, in perpetuum vocari queat ac valeat Natchetensis-Jacksoniensis. Ad haec omnia exsecutioni mandanda S. Congregatio Consistorialis deputat memoratum Excmum P. D. Hamletum Ioannem Cicognani, eidem tribuens facultates necessarias et opportunas etiam subdelegandi, ad «effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, facto ei onere quam primum mittendi ad eandem S. Congregationem authenticum exemplar peractae exsecutionis actus. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus S. C. Consistorialis, die 18 Decembris 1956. £ß Fr. A. I. Card. PIAZZA, Ep. Sabinen, et Mandelen., a Secretis L. S S. Iosephus Ferretto, Adsessor SACRA CONGREGATIO DE SEMINARIIS ET STUDIORUM UNIVERSITATIBUS DECRETUM 'FACULTAS SACRAE THEOLOGIAE IN CATHOLICA UNIVERSITATE TOKYENSI, (( SOPHIA )) NUNCUPATA, CANONICE ERIGITUR IUREQUE AUGETUR ACADEMICOS GRADUS CONFERENDI. Aeternae vitae semitas hominibus patefacere illi in primis contendunt •qui divinae revelationis mysteria altius investigant aliosque docent, ad sapientiae domum aedificandam seu fidem moresque, quibus praediti homines ultimum finem suum supernaturalem assequi valeant, « ut filii lucis ambulantes » qui, accepta « armatura Dei », « potentia Deo sint ad destructionem munitionum, consilia destruentes et omnem altitudinem »extollentem se adversus scientiam Dei, et in captivitatem redigentes omnem intellectum in obsequium Christi » (II Cor. 10, 4-5). Quam « sapientiam in mysterio » loquuntur Sacrae Theologiae Facultates ab Ecclesia in studiorum Universitatibus conditae ut perenni Veritate sacrarum Scripturarum catholicaeque Traditionis discipulos imbuant, quorum Sacra Congregatio de Seminariis et studiorum 220 Universitatibus erit universas génies in admirabile Dei lumen salubriter adducere. Cum autem uberrimos sacrae doctrinae fructus ab Universitate « Sophia », in urbe capite Iaponensium dicionis a Sacerdotibus Societatis Iesu instaurata atque ab Episcopis egregiae Nationis magno sane plausu excepta, iugiter allatos comperiat, postulatoriis litteris Praepositi Generalis laudatae Societatis ac optatis Internuntii Apostolici omniumque Iaponiae Praesulum libenter obsecundans, Sacra Congregatio de Seminariis et studiorum Universitatibus, in gloriam Dei animarumque salutem, Facultatem Sacrae Theologiae in studiorum Universitate Tokyensi quae « Sophia » nuncupatur constituit, erigit erectamque declarat, ipsique iura tribuit muneraque praescribit Apostolica Constitutione « Deus scientiarum Dominus » adnexisque (( Ordinationibus » ac peculiaribus a se probatis « Statutis » rata et definita, ceteris servatis de iure servandis. Datum Romae, ex Aedibus Sancti Callisti, d. iv m. Novembris, in Festo S. Caroli Borromaei, Ep. ei Conf., a D. MCMLVI. Í£¡3 I. Card. PIZZARDO, Ep. Albanen., Praefectus L, © S. f C. Confalonieri, Archiep. Nicopolitan., a Secretis- Sacra Romana Rota 221 ACTA TRIBUNALIUM SACRA ROMANA ROTA Citatio edictalis ROMANA NULLITATIS MATRIMONII (MANNOZZI - BARATBLLI) Cum ignoretur locus actualis commorationis Dñae Lucianae Baratelli, in causa conventae, eandem citamus ad comparendum, sive per se, sive per procuratorem legitime constitutum, in Sede Tribunalis S. R. Rotae (Roma, Palazzo della Cancelleria) die 29 Maii 1957, hora meridiana, ad disputandum de dubio concordando, vel ad infrascriptum subscribendum et ad diem designandam qua habebitur Turnus Rotalis pro causae definitione. An constet de matrimonii nullitate, in casu. Ordinarii locorum, parochi, sacerdotes et fideles quicumque notitiam habentes de loco commorationis praedictae Dñae Lucianae Baratelli curare debent, ut de hac edictali citatione ipsa moneatur. * Petrus Mattioli, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae die 15 Martii 1957. E. Ulinski, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M.me Lucienne Baratelli, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 29 mai 1957, a 12 heures, pour concorder ou souscrire la doute ci-dessous rapporté, et fixer le jour de la décision de la cause devant la Rote. Gonste-t-U de la nullité du mariage dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de la dite Lucienne Baratelli, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. 222 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE Domenica, 31 marzo 1957, il Santo Padre Pio X I I ha ricevuto in solenne Udienza Sua Eccellenza il Barone Dott. PROSPER PQSWICK, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario del Belgio, per la presentazione delle Lettere Credenziali. Giovedì, 4 aprile 1957, il Santo Padre Pio X I I ha ricevuto in solenne Udienza Sua Eccellenza il Dott. FRANCISCO JOSÉ DURON, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario dell'Honduras, per la presentazione delle Lettere Credenziali. SACRA CONGREGAZIONE DEI RITI Martedì, 8 gennaio 1957, nel Palazzo delle Congregazioni a San Callisto, si è adunata la S. Congregazione dei Riti antepreparatoria, alla presenza dell'Emo Signor Cardinale Adeodato Giovanni Piazza, Vescovo di Sabina e Poggio Mirteto, Ponente o Relatore della Causa della Serva di Dio Luigia Borgiotti, confondatrice delle Suore di Gesù Nazareno, con l'intervento dei Revmi Prelati Officiali e dei Revmi Consultori teologi, i quali hanno discusso sulla eroicità delle virtù della predetta Serva di Dio. Martedì, 22 gennaio 1957, nel Palazzo Apostolico Vaticano, alla augusta presenza del Santo Padre, si è adunata la S. Congregazione dei Riti generale, nella quale gli Emi e Revmi Signori Cardinali, i Revmi Prelati Officiali ed i Revmi Consultori teologi hanno dato il loro voto: 1. Sopra i miracoli della Venerabile Serva di Dio Maria della Provvidenza, al secolo Eugenia Smet, fondatrice delle Suore Ausiliatrici delle anime purganti. 2. Sulla eroicità delle virtù delle Serve di Dio : a) Teresa di Gesù Jornet y Ibars, fondatrice delle Suore per i vecchi abbandonati. ö) Maria Celina della Presentazione, religiosa Clarissa. Martedì, 29 gennaio 1957, nel Palazzo Apostolico Vaticano, si è riunita la S. Congregazione dei Riti preparatoria, nella quale gli Emi e Revmi Signori Cardinali, i Revmi Prelati Officiali ed i Revmi Consultori teologi hanno discusso su due miracoli, che si asseriscono operati ad intercessione del Beato Carlo da Sezze, dell'ordine dei Frati Minori. Gli stessi Emi e Revmi Signori Cardinali e Revmi Prelati Officiali hanno Diarium Romanae Curiae 223 inoltre esaminato, in Congregazione ordinaria, le relazioni dei revisori teologi degli scritti dei Servi di Dio Antonio Agostino Intrecciatagli, dell'Ordine dei Carmelitani Scalzi, Arcivescovo di Monreale, ed Enrico Osso y Cervello, sacerdote, fondatore della Società delle Suore di S. Teresa di Gesù. Martedì, 5 febbraio 1957, nel Palazzo Apostolico Vaticano, si è adunata la S. Congregazione dei Riti ordinaria, nella quale gli Emi e Revmi Signori Cardinali ed i Revmi Prelati Officiali hanno discusso : 1. Sulla introduzione della causa di beatificazione e canonizzazione della Serva di Dio Francesca Di Sales Aviat, fondatrice dell'Istituto delle Oblate di S. Francesco di Sales. 2. Sulla relazione dei revisori teologi degli scritti dei Servi di Dio : a) Annibale Maria di Francia, sacerdote, fondatore della Congregazione dei Rogazionisti e delle Figlie del Divino zelo. I) Nazareno di Maria Immacolata, sacerdote professo della Congregazione dei Passionisti. c) Anna Maria Janer Anglarill, fondatrice delle Suore della Sacra Famiglia di Urgel. Martedì, 19 febbraio 1957, nel Palazzo delle Congregazioni a San Callisto, alla presenza dell'Emo Signor Cardinale Benedetto Aloisi Masella, vescovo di Palestrina, Ponente o Relatore della Causa del Servo di Dio Francesco di Paola Tarin, sacerdote professo della Compagnia di Gesù, si è adunata la S. Congregazione dei Riti antepreparatoria, nella quale i Revmi Prelati Officiali ei i Revmi Consultori teologi hanno discusso sulla eroicità delle virtù del predetto Servo di Dio. Martedì, 5 marzo 1957, nel Palazzo Apostolico Vaticano si è adunata la S. Congregazione dei Riti ordinaria, nella quale gli Emi e Revmi Signori Cardinali ed i Revmi Prelati Officiali hanno discusso sulla introduzione di Causa delle Serve di Dio : 1. Clara Fey, fondatrice delle Suore del Povero Bambino Gesù. 2. Dorotea de Chopitea Vilota Serra, madre di famìglia, cooperatrice salesiana. Gli stessi hanno inoltre esaminato la relazione dei censori teologi degli scritti dei Servi di Dio Tito Horten, sacerdote professo dell'Ordine dei Frati Predicatori, e Teófilo Fernandez de Lagaria Goni, sacerdote professo della Congregazione dei Sacri Cuori di « Picpus ». Nel Congresso ordinario di venerdì 15 marzo 1957, la S. Congregazione dei Riti ha discusso il dubbio sul non culto del Servo di Dio Pio Pp. IX. Martedì, 26 marzo 1957, nel Palazzo Apostolico Vaticano si è adunata la S. Congregazione dei Riti preparatoria, nella quale gli Emi e Revmi Signori Cardinali, i Revmi Prelati Officiali ed i Revmi Consultori teologi hanno discusso su due miracoli, che si asseriscono operati ad intercessione della Beata Gioacchina de Vedruna de Mas, vedova, fondatrice delle Carmelitane della Carità. 224 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Gli stessi Emi e Revmi Signori Cardinali ed i Revmi Prelati Officiali hanno poi tenuto una Congregazione ordinaria per l'esame delle relazioni dei revisori teologi degli scritti dei Servi di Dio Giacomo Rem, sacerdote professo della Compagnia di Gesù, e Giovanni Vincenzo di Gesù Maria, sacerdote professo dell'Ordine dei Carmelitani Scalzi. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di nominare : 31 luglio 1956. L'Emo e Revmo Signor Cardinale Wendel Giuseppe, Protettore dell'Ordine Teutonico (Vienna). 15 dicembre » S. E. Revma Monsig. Raimondi Luigi, Arcivescovo tit. di Tarso, Delegato Apostolico nel Messico. 14 febbraio 1957. S. E. Revma Monsig. Knox Giacomo Roberto, Arcivescovo tit. di Melitene, Internuncio Apostolico in India. 12 marzo » L'Illmo e Revmo Monsig. Foschini Giovanni, Protonotario Apostolico di numero Partecipante. 15 » » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Tisserant Eugenio, Protettore delle Suore della Provvidenza di Sant'Andrea (Metz). » » » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Wyszynski Stefano, Protettore delle Suore Ancelle della Immacolata Concezione della B. V. Maria (Pleszew). 21 » » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Wyszynski Stefano, Protettore dell'Ordine di San Paolo Primo Eremita (Czestochowa). NECROLOGIO 15 febbraio 1957. Monsig. Fernández Galilea Leonzio, Vescovo tit. di Ariasso, Vicario Apostolico di Fernando Poo. 23 » » Monsig. Jeanmard Giulio Beniamino, Vescovo tit. di Baréta. 5 marzo » Monsig. Afanador y Cadena Raffaele, Arcivescovo tit. di Pompeopoli di Cilicia. 10 » » Monsig. Prunier Enrico Amato, Vescovo tit. di Tanagra. 22 » » Monsig. Pereira Ribeiro Antonio Emanuele, Vescovo di Funchal. 28 » » Monsig. Fontenelle Renato, Vescovo tit. di Teudali. 6 aprile » Monsig. Del Bene Salvatore, Vescovo di Cerreto Sannita. 8 » » Emo Sig. Card. Segura y Saenz Pietro del tit. di S. Maria in Trastevere, Arcivescovo di Siviglia. An. et yol. X X X X I X 18 Maii 1957 (Ser. II, v, XXIY) - N. 5 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE ACTA PII PP. XII L I T T E R A E ENCYCLICAE AD VENERABILES FRATRES PATRIARCHAS, PRIMATES, ARCHIEPISCOPOS, EPISCOPOS ALIOSQUE LOCORUM ORDINARIOS, PACEM ET COMMUNIONEM CUM APOSTOLICA SEDE HABENTES: DE CATHOLICARUM MISSIONUM CONDICIONIBUS PRAESERTIM IN AFRICA. PIUS PP. XII VENERABILES FRATRES SALUTEM ET APOSTOLICAM BENEDICTIONEM Fidei donum, quod, Deo largiente, incomparabilis bonorum copia in christifidelium animis consequitur, plane postulat ut sine intermissione divino ipsius Auctori gratae exhibeamus voluntatis officia. Siquidem fides est, quae ad arcana divinae vitae mysteria nobis aditum patefacit; quae nos ad caelestis beatitatis spem erigit; et quae christianae societatis unitatem hac in caduca vita firmat et solidat, secundum illud Apostoli : « Unus Dominus, una fides, unum baptisma » - Ac divini huius muneris gratia praesertim fit, ut hoc sponte fluat grato ex animo nostro testimonium: « Quid retribuam Domino pro omnibus quae retribuit mihi? » . Pro huiusmodi autem divina largi1 2 iv, 1 Eph. 2 Ps. CXV, 12. 15 ~ A C T A , vol. 5. XXIV, n. 5. - 18-5-1957. 226 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tate, quid, post debitum mentis obsequium, acceptius Deo praestare potest homo, quam illatam a Christo veritatis facem latius inter homines proferre? Per sacras igitur provehendi missiones studium, quo christianae caritatis flamma alitur, tanti beneficii memores Deo imprimis quodammodo respondeant homines; cum, hac agendi ratione iam acceptae fidei donum ceteris pro viribus impertiendo, gratam Caelesti Numini videantur referre voluntatem suam. Dum autem ex una parte cogitatione complectimur tam immensam Nostrorum filiorum multitudinem, qui, praesertim in regionibus christiano nomini mature adiunctis, divinae fidei beneficia participant; ex altera vero consideramus longe numerosiorem esse eorum turbam, qui ad hunc diem salutis praestolantur nuntium, vehementer cupimus, Venerabiles Fratres, magis magisque adhortari vos, ut studiis vestris causam sanctissimam, quae Dei Ecclesiam per totum terrarum orbem propagandam respicit, sustineatis. Inde fiat ut ex monitis Nostris missionalis apostolatus spiritus in sacerdotum animis acrior excitetur vigeatque, eorumque opera christifideles omnes inflammet. Hoc argumenti genus, gravissimum sane, quod non semel iam Decessores Nostri pertractarunt, ac Nosmet ipsi, ut probe nostis, impensissima data opera attigimus, catholicos omnes apostolico studio excitet, prout acceptae fidei conscientia imperat; qui quidem id ipsum ad Europae regiones convertant, quae christianam exuerint religionem, vel ad immensas Americae Australis plagas, quas utrasque probe novimus magnis premi difficultatibus; iidem auxiliatricem praestent operam catholicis Oceaniae et Asiae Missionibus, quae quidem opera magni momenti est in iis praesertim terris, in quibus tam acri3 » Cfr. Benedicti XV Epist. Apost. Maximum illud {A. A. S., X I , 1919, p. 440 sq.) ; Pii XI Homilia Accipietis virtutem (A. A. S., X I V , 1922, p. 344 sq.) ; Pii XI Enc. Litt. Rerum Ecclesiae (A. A. S., X V I I I , 1926, p. 65 sq.); Pii X I I Enc. Litt. Evangelii praecones (A. A. S., X L I I I , 1951, p. 497 sq.). Acta Pii Pp. XII 227 ter proelium Domini sustinetur; item fraternae caritatis officia exhibeant innumeris christifidelibus, Nobis sane carissimis, qui Ecclesiae decori et ornamento sunt, cum Evangelicam beatitudinem demeruerint, eorum propriam « qui persecutionem patiuntur propter iustitiam; doleant denique lugendam innumerabilium animorum sortem, ob nostrae aetatis atheorum conatus, eorum praesertim iuvenum, qui in divinarum rerum ignoratione constituti, atque etiam odio in Deum interdum affecti, misere adolescunt. Fatemur quidem tot munera atque incepta necessario et quam celerrime absolvenda esse, eademque exquirere novum in Ecclesia apostolicarum virium incrementum, quo prosiliant in apertum Dominicum campum « innumerae apostolicorum virorum phalanges, illis haud dissimiles, quae in primaeva Ecclesiae aetate exstiterunt » . At, quamquam haec omnia sollicitudine precibusque Nostris prosequi numquam cessamus, quin etiam sollertiae vestrae enixe commendamus, in praesens tamen opportunum omnino ducimus ad Africam terram diligentiam vestram revocare ; Africam dicimus, quae ad cultiorem nostrae aetatis humanitatem civilemque maturitatem iam emergit, quaeque in talis gravitatis versatur rerum adiunctis, qualis fortasse numquam in antiquissimae eius historiae annalibus recensetur. 4 5 I Ex salutiferis progressibus, quos postremis hisce decenniis Ecclesia in Africa feliciter fecit, christifideles habent profecto, cur laetentur ac merito glorientur iure. Ad Petri Cathedram vix evecti, asseveravimus: « . . . nulli parcemus labori, ut... Crux, in qua est salus et vita, et longinquas mundi plagas inumbret » ; quamobrem omnibus viribus Evangelii causam in continenti etiam terra illa provehendam curavimus. Hoc testan6 4 MATTH., 5 A. A. S., XLIV, 1952, p. 370. 4 Allocutio 1 Maii 1939 : Discorsi e Radiomessaggi di Sua Santità Pio XII, I, p. 87. V, 10. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 228 tur diciones ecclesiasticae illic valde numero adauctae; latissimum catholicorum hominum incrementum, quorum frequentia magis magisque in dies increbrescit; at praesertim Ecclesiastica Hierarchia, quam maximo cum animi solacio non paucis in locis rite constituimus, itemque plures iam Africae sacerdotes ad Episcopalem dignitatem evecti, secundum illam « extremam veluti metam » missionalis laboris, quae plane requirit ut « Ecclesia apud alios populos firmiter constabiliatur, iisdemque propria, ex indigenis delecta, tribuatur Hierarchia » . Itaque in amplissima catholicorum familia novellae Africanae Ecclesiae hodie legitimas suas suscipiunt partes, dum ceterae, quae in fide praecesserunt, fraterna caritate coniunctae, easdem ovantes consalutant. 7 Hanc autem salutarium fructuum ubertatem Evangelii praeconum agmina — sacerdotes scilicet, religiosi religiosaeque sodales, catechistae, adiutores e laicorum ordine — non sine infinitis exanclatis laboribus toleratisque aerumnis comparare valuerunt, quorum vim profecto, hominibus ignotam, unus Deus exploratam habet. Hisce singulis universis libenter gratulamur, gratumque hoc loco animum patefacimus Nostrum, cum Ecclesia abunde habeat cur de missionalibus suis sanctissime glorie tur, qui vel in Africa, vel ubicumque possunt, suum ipsorum expleant munus. Amplissimi tamen, quos hic attigimus, missionalium laborum successus neminem in oblivionem inducant id « quod adhuc hac in causa faciendum superest, ingentem prorsus exposcere operam innumerosque opifices » . Quamvis enim forsitan aliquis perperam aestimet, missionalem actionem, Hierarchia feliciter constituta, mox haberi posse plenam atque fere omnibus numeris absolutam, Nosmet Ipsos tamen sollicitudo omnium ecclesiarum illius continentis terrae quam maxime tenet atque angit. Nonne summa cum animi aegritudine ex hac Apostolicae Sedis celsitudine ante 8 7 Enc. Litt. Evangelii praecones: A. A. S., X L I I I , 1951, p. 507. 8 Ibid., p. 505. Acta Pii Pp. XII 229 mentis oculos habetur, sive grave momentum earum quaestionum quae illic de christianae vitae ratione propaganda ac penitius excolenda agitantur, sive etiam inopia et paucitas apostolicorum operariorum pro tot tantisque muneribus obeundis? Has habuimus quas vobis, Venerabiles Fratres, curas anxitudinesque aperiremus Nostras; ac vobis prompte alacriterque respondentibus, feliciter contingat, ut ad novam melioremque spem tot strenuorum apostolorum animi erigantur. Satis vobis cognita et perspecta sunt tempora, longe profecto difficiliora, quibus quidem nunc in Africa plerumque Ecclesia sacras suas inter ethnicos legationes promovere contendit. Ee quidem vera pleraeque regiones tam gravibus rei socialis, oeconomicae et politicae immutationibus obnoxiae sunt, ut ex eis futuri temporis cursus maxima ex parte pendere videatur; ac praetereundum non est eventus ad nationum communitatem pertinentes, cum saepe saepius in singulorum populorum vitam reddant, non semper sapientissimis civitatum moderatoribus facultatem concedere, ut cives adducant ad eos cultioris vitae progressus, quos germana postulat populorum prosperitas. Ecclesia autem, cum per omnem suae historiae decursum iam tot Nationum ortum incrementumque spectaverit, facere non potest, quin perdiligentem considerationem in eos populos intendat, quos civilis libertatis iura iam adipiscentes cernat. Ac Nosmet Ipsi pluries hortamenta adhibuimus ut Nationes, ad quas res spectabat, rectam ingrederentur viam, et quidem sincero pacis studio mutuaque rerum aestimatione ductae. « Itaque, ut se res habet — sic unas affati sumus —, illis populis iusta civilisque libertas, quae magis magisque tempore adaugeatur, haud denegetur, eidemque nullum impedimentum afferatur » ; alteras vero monuimus ut « gratias de suae dignitatis accessione Europae persolverent; cuius nisi rerum omnium auctoritas apud eos valeret, eaedem caeco nationis suae amplificandae amore in maximam veteris disciplinae perturbationem ruere et in servitutem adduci pos- Acta 230 Apostolicae Sedis - Commentarium- Officiale 9 sent». Nunc dum gemina illa hortamenta iterum inculcamus, flagrantissimis Nostris in optatis est, ut in Africa terra tandem animorum concilietur fructuosa illa virium omnium concordia, quae utrimque praeiudicatas opiniones offensionesque excludat; quae pericula et angustias immoderatae patriae caritatis exsuperet; quae denique cum illis populis, quibus naturales opes aftmunt futuraque tempora arrident, p r e stantissima christiani cultus beneficia communicare valeat, quae tantam utilitatem gentibus ceterarum continentium terrarum iam attulerunt. Haud equidem ignoramus pluribus in Africae plagis turbulenta a « materialismi » athei asseclis disseminari germina, qui civium studia commovent, mutuam diversarum gentium invidiam sollicitant, ac miseras quasdam rerum condiciones detorquent ad fallendum iudicium inani commodi specie, aut ad concitandas sêditiose mentes. Quae Nostra sollicitudo est, ut Africae populi auctiorem usque germanamque cum civilem tum christianam prosperitatem adipiscantur^ iisdem cupimus admovere gravia monita, quae de hac re ad catholicos universos iam alias sollemniter habuimus; ac placet paterna prosequi gratulatione Sacros illos Antistites, qui ovibus sibi creditis firmiter ac non semel a falsorum pastorum periculis praecaverunt. Cum tamen Dei osores suas insidias ac molimina ad continentem hanc terram alacri data opera convertant, aliae occurrunt gravesque difficultates, quibus Evangelii propagatio in quibusdam Africae regionibus praepeditur. Vobis sane haud ignotae sunt eorum religiosae vitae rationes, qui, quamvis Dei cultum profiteri contendant, multorum tamen animos ad aliam viam facile trahunt et alliciunt, quae Iesu Christi non est, cunctarum gentium Servatoris. Noster communis Patris animus ad cordatos homines universos patet; verumtamen, 9 A. A. S., X L V I I I , 1956, p. 40. Acta Pii Pp. XII 231 cum eius in terris vices geramus, qui Via, Veritas ac Vita est, summa cum aegritudine eiusmodi rerum condiciones non considerare non possumus. Quod quidem pluribus ex causis proficiscitur, quae sunt plerumque recentioris historiae eventus; ad id autem nonnihil valuit ipsa agendi ratio quarumdam Nationum, quae gloriantur annalium suorum fastos christiana luce splendere. Est igitur cur de rei catholicae fortunis in Africa haud levibus anxietatibus teneamur; itemque est cur omnes Ecclesiae filii persentiant se officio obstringi missionalibus efficaciore opera opitulandi, et quidem tempore opportuno, ut salutiferae veritatis nuntium « nigrae », uti aiunt, Africae afferatur, in qua circiter octingenties quinquagies centena milia hominum idolorum cultui adhuc famulantur. Auget praeterea horum dictorum gravitatem etiam praepropera, qui ubique animadvertitur, eventuum cursus, qui profecto sacrorum Antistites praecipuosque Africae catholicos viros minime fugit. Dum populi novas vias novasque rationes aggredi nituntur, ac nonnulli plus nimio allici videntur fallaciis illius civilis cultus, quem technicum vocant, sanctissimum Ecclesiae officium est iisdem populis, quantum fieri possit, praestantissima vitae suae suaeque doctrinae beneficia impertire, ex quibus novus proficiscatur socialis ordo christianis principiis innixus. Quaelibet cunctatio, vel mora, periculorum plena est. Africani enim homines, cum, ad cultiorem vitam quod attinet, postremis hisce decenniis eo progressi sint, quo Occidentales Europae populi nonnisi post plura saecula pervenerunt, facilius moventur atque excitantur, cum artium disciplinis instituuntur sive theoreticis sive rerum usui adhibitis; inde fit ut iidem ad mentis habitum eorum, qui omnia ad materiam referunt, procliviores prolabantur. Hinc rerum condicio interdum induci potest difficulter sanabilis, quae, successu temporis, incremento fidei sive in singulorum animis sive in societate haud mediocriter officiât. Iam nunc igitur sacris Pastoribus opitulari necesse est, ut quam primum eorum 232 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale apostolicus labor succrescentibus temporum necessitatibus opportune respondeat. Verum auxilia et adiumenta, quae in praesens sacris expeditionibus suppeditantur, nimio minora fere ubicumque sunt, quam ut congruenter operi explendo satisfaciant. Quae quidem rerum inopia, etsi, pro dolor, non tantummodo ad Africam pertineat, Africam tamen, ob peculiarissima huius continentis temporum adiuncta, magis quam ceteras missionalium regiones videtur afficere. Hac de causa opportunum omnino ducimus, Venerabiles Fratres, quaedam de hoc genere quaestionis vobis paulo fusius exponere. Ut exemplis utamur, missionalium stationes recens conditae, quarum aetas interdum vix unius vel alterius decennii spatium explet, nonnisi post longum tempus valido cleri ex loci incolis delecti auxilio uti poterunt; huc accedit sacrorum operariorum paucitas, qui, in tanta locorum immensitate dispersi, ubi non raro etiam acatholicarum sectarum administri suas proferunt doctrinas, non omnino valent, ubi opus est, ad vocatam operam praestare. Hic quadraginta sacerdotes inter fere decies centena milia incolarum desudant, quorum tantum viginti quinque milia catholicam fidem profitentur. Illic quinquaginta sacri administri commorantur, ubi vicies centena milia hominum incolunt, cum sexaginta milia catholicorum, qui inibi numerantur, fere totas ad se conversas missionalium vires plane requirant. Hanc autem numerorum notationem non curare catholicus vir omnino non potest; nam per viginti apostolicos viros, ceterorum auxilio missos in regiones illas, fieri potest ut illuc Crucis vexillum hodie inferri liceat, quo cras fortasse, postquam alii, qui operarii Christi non sunt, eum apostolatus campum excoluerint, vera fides aditum iam habere ne^ queat. Praeterea ad sacras expeditiones plene explicandas haud satis est Evangelium nuntiare ; praesentes Africae sociales atque politicae rationes prorsus expostulant, ut ex christifidelium multitudine, recens ad Evangelium traducta, quam primum/ delecta etiam virorum catholicorum cohors instruatur ac pa- Acta Pii Pp. XII 233 retur. Quantopere igitur missionalium numerum adaugere necesse est, ut iisdem hanc quoque exquisitiorem singulorum cultionem atque educationem congruentur absolvant. Haec autem paucorum apostolicorum virorum incommoda in immensum fere semper aggravât externarum rerum necessitas, quae egestatem interdum attingit. Quis congruam auxiliorum copiam illis recens conditis Missionibus generose suppeditabit, quibus eaedem instanter indigent, cum plerumque in regionibus egentissimis sitae sint, quae valde aptae sunt ad Evangelii causam provehendam? Vehementer dolet apostolicus vir se tot rebus egere, cum sibi plurima explenda munera incumbant; non quidem admirationem, sed auxilia potius exquirit, quibus, ubi adhuc copia datur, novas inibi valeat missionalis laboris stationes ac sedes constituere. Ad Missiones autem pridem conditas quod attinet, quarum christifidelium frequentia et christianae vitae fervor suavissimo Nos perfundunt solacio, missionalis operis condiciones, etsi valde differunt, haud minores tamen prae se ferunt anxitudinum causas. Imprimis illic quoque paucorum operariorum acerbissima conquestio est. Revera, qui in illis territoriis Dioecesibus aut Vicariatibus Apostolicis praesunt, officio tenentur, nulla mora interposita, ea omnia apostolatus opera et incepta excitanda sine quibus res catholica provehi pleneque explicari nullo modo potest; quae sunt : collegia ac scholae variis christifidelium ordinibus christiana disciplina instituendis; instituta de re sociali, quorum ope praecipui catholici viri secundum Evangelii praecepta civitatis bono deserviant; catholicorum denique scripta omne genus fusius in vulgus edenda ac disseminanda; itemque quidquid spectat ad recentiora artis inventa, quibus homines inter se communicant quibusque doctrinae evulgantur, quandoquidem neminem latet quanti intersit vulgi opinionem ad se trahere recteque conformare. Quod autem praecipuum est, sedula cura est conferenda ad Actionis Catholicae agmina, quo magis magisque eorum gliscat apostolatus ardor; ac pariter re- 234 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ligiosis nostrae aetatis necessitatibus liberalibusque doctorum hominum studiis est consulendum, quibus nisi ubere copia veritatis pabulum suppeditetur, timendum est, ne aliunde extra Ecclesiae saepta alimoniam exquirant. Verum, ut variis hisce muneribus pastoralis sacrorum Antistitum navitas par evadat, iidem indigent non modo amplioribus opibus, sed etiam ac praesertim idoneis adiutoribus ad haec varia ministeria suscipienda, eo sane dimciliora quo magis peculiaribus hominum coetibus sunt accommodanda. Id genus apostolicorum virorum agmina instruere ac parare haud facile negotium est, nec brevis temporis; eorumque copia saepe deest. Hinc eo magis urget haec necessitas, ne tot lectissimorum ingeniorum excultior portio male desistat ad Catholicam Ecclesiam fidenter intueri. Quamobrem hanc nacti opportunitatem maximas gestit animus Noster grates persolvere Religiosis Sodalitatibus, sacerdotibus omnibus ac laicis apostolatus operibus addictis, qui de horum temporum gravitate plane persuasi, auxiliatricem operam suam, non quaesitam interdum, praestiterunt et praestant. Haec omnia incepta et opera, quae Ecclesiae permulta iam commoda pepererunt, una cum omnium se devovendi alacritate, salutarium fructuum spem faciunt quidem amplissimam; cui procul dubio hac in re apostolici laboris campus patet latissime. At in quibusdam territoriis alia occurrit difficultas; siquidem exitus prosper Evangelii praedicationis requirit ut, successu temporis, apostolicorum virorum numerus congruenti ratione augeatur; quod nisi fit, felices fidei progressus grave in discrimen adducantur necesse est. Quam ad rem crebrius in dies undique ab Institutis Missionalibus apostolici viri efflagitantur; ea tamen ob imminutum novorum sodalium numerum omnibus simul hisce petitionibus satisfacere non valent. Probe nostis, Venerabiles Fratres, in Africa adauctae christifidelium multitudini auctum pariter et congruenter sacrorum administrorum numerum non respondere. Frequentior quidem in dies illic crescit Clerus ex incolis delectus; at sacerdotes illi serius Acta Pii Pp. XII 235 tantummodo recte poterunt in suis dioecesibus plenam populi sui aliquando gubernationem suscipere, et quidem semper auxilium praebentibus missionalibus advenis, qui eos ad fidem adduxerunt. In praesens recentioribus hisce christifidelium communitatibus integrum non est, ut gravissimis huius aetatis adiunctis per se ipsae pares exsistant. Quamobrem, si difficiles has rerum condiciones perspectas habeant, numquid sacris Missionibus opitulandi officium non persentiant plurimi illi ex Nostris filiis, qui nec de fidei dono a patribus accepto, nec de salutis adiumentis, quibus affluunt, debitas Deo grates curant persolvere? II Hic, quem vobis, Venerabiles Fratres, summatim descripsimus perfungendi apostolatus status manifesto declarat in Africa iam non agi de quaestionibus contractions ambitus et ad nonnulla dumtaxat loca pertinentibus, quas gradatim expediri licet, nulla habita ratione cum iis, quae universam christiani orbis communitatem attingunt. Cum olim « Ecclesiae vita, quae aspectabilis est, in veteres Europae regiones vigorem suum praecipue exsereret, unde... in eas affiuebat oras, quae terrarum orbis peripheria nuncupari poterant; nunc contra prae se fert quodammodo mutuam permutationem vitae viriumque inter omnia membra Corporis Mystici Christi » . Quae Ecclesiae Catholicae in Africa contingunt, non ad eam tantum continentem terram pertinent, sed ad alios quoque populos, qui extra eius fines commorantur. Quapropter ab omnibus Ecclesiae partibus, Apostolica Sede impellente, fraterna auxilia proficiscantur oportet, quibus catholicorum necessitatibus subveniatur. 1 0 Non frustra igitur accidit, ut ad Vos, Venerabiles Fratres, Nosmet convertamus hac volvente tam magnae gravitatis hora 10 A. A. S., X X X V I I I , 1946, p. 20. Ajota Apostolicae 236 Sedis - Commentarium Officiale ad latius Ecclesiae fines proferendos quod attinet, « Quemadmodum in mortali concretione nostra cum membrum dolet, cetera omnia condolescunt; et quae sana sunt aegrotantibus suppetias veniunt: ita in Ecclesia singula membra non sibi unice vivunt, sed aliis quoque opitulantur, atque omnia sibi invicem adiutricem operam praestant, cum ad mutuam consolationem, tum ad ampliorem usque aedificationem totius Corporis » . " Iamvero nonne reapse Episcopi « eminentiora universalis Ecclesiae membra habendi sunt, ut qui singulari prorsus nexu iunguntur cum divino totius Corporis Capite, atque adeo iure vocantur partes membrorum Domini primae? » . De his magis quam de ceteris asseverari potest, Christum, Mystici Corporis caput, « . . . requirere membra sua: ... primo quidem, quatenus Iesu Christi persona a Summo geritur Pontifice, qui ne pastoralis officii onere obruatur, alios non paucos in sollicitudinis suae partes vocare debet » . Arctissime igitur cum Christo coniuncti eiusque in terra Vicario, vos, Venerabiles Fratres, flagrantis caritatis afflatu commoti, participare studete sollicitudinem illam omnium ecclesiarum, quae Nostros aggravât umeros. Vosmet, quos caritas Christi urget, penitus adstringi Nobiscum gravissimo officio sentiatis, dilatandi scilicet Evangelii et toto terrarum orbe Ecclesiae condendae; atque operam dare ne desieritis, ut inter clerum et fideles late diftundantur spiritus precum et mutuae ferendae opis studia, secundum mensuram caritatis Christi. « Extende — ait S. Augustinus — caritatem per totum orbem, si vis Christum amare, quia membra Christi per orbem iacent » . 1 2 1 3 14 15 1 6 Procul dubio uni Petro Apostolo eiusque Successoribus, Romanis nempe Pontificibus, Iesus Christus gregis sui universita11 Enc. Litt. Mystici Corporis: A. A. S., X X X V , 1943, p. 200. 12 Ibid., p. 211. 18 Ibid., p. 213. " Cfr. II Cor., X I , 28. " Cfr. II Cor., V, 16 4. In Ep. Ioannis ad Parthos, Tr. X, n. 8: P. L., X X X V , 2060. Acta Pii Pp. XII 237 1 7 tem concredidit: « Pasce agnos meos, pasce oves meas » . Quodsi unusquisque Episcopus portionis tantum gregis sibi commissae sacer pastor est, tamen qua legitimus Apostolorum successor ex Dei institutione et praecepto apostolici muneris Ecclesiae una cum ceteris Episcopis sponsor fit, secundum illa verba, quae Christus ad Apostolos fecit : « Sicut misit me Pater, et ego mitto vos » . Haec quae « omnes gentes... usque ad consummationem saeculi » amplectitur missio, cum Apostoli de mortali vita decesserunt, minime decidit; immo in Episcopis, communionem cum Iesu Christi Vicario habentibus, adhuc perseverat. In his, namque, qui peculiari nomine « missi » appellantur, nempe Domini Apostoli, plenitudo apostolicae dignitatis residet, « quae est praecipua in Ecclesia », uti S. Thomas Aquinas testatur. Ex eorum pectoribus tandem ille apostolatus ignis, a Iesu Christo in terras illatus, inflammet oportet omnium Nostrorum filiorum pectora atque ad missionalem Ecclesiae operam per totum terrarum orbem nova excitet studia. 1 8 19 20 Praeterea huiusmodi universarum Ecclesiae necessitatum prospicientia vera ratione viventis Ecclesiae catholicam naturam ostendit. « Missionalis operae afflatus — ita Nos olim elocuti sumus — et catholici spiritus unum et idem sunt. Catholicam esse, praecipua Ecclesiae nota est, ita ut christianus homo addictus et adstrictus Ecclesiae minime sit, nisi pariter sit addictus et adstrictus christifidelium universitati, atque adeo percupiat ut eadem ubicumque gentium radices agat et florescat » . Nihil ab Iesu Christi Ecclesia tam alienum est quam divisio; nihil eius vitae tam obest, quam si eius membra vel in segregem solitudinem diffugiant, vel in se ipsi plus aequo convertantur, vel denique quomodocumque privatas proprii coetus utilitates unice curent; haec studia sane efficiunt ut pe2 1 1 7 IOANN., X X I , 16-18. 18 IOANN., 21. XX, 1 9 MATTH., X X V I I I , 19-20. 20 Expos, in Ep. ad Rom., cap. I, lect. I, Ed. Parmae, 1862, X I I I , 4. 21 Discorsi e Radiomessaggi di Sua Santità Pio XII, VIII, p. 328. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 238 miliaris quaedam christiana sodalitas, quaecumque sit, introrsus se colligat. « Omnium nationum, omnium populorum, aeque ac singulorum hominum parens », nostra nempe sancta Mater Ecclesia, « nusquam terrarum extranea est; ipsamet vivit aut saltem natura sua in omnibus populis vivere debet » . Rursus — hoc asseverare opus est — nihil ex iis quae ad Ecclesiam, Matrem nostram pertinent, singulis christianis alienum est, neque esse debet: quemadmodum eorum fides, fides est universae Ecclesiae, eorumque supernaturalis vita propria totius Ecclesiae est, ita solacia, angustiae Ecclesiae, eorundem erunt solacia et angustiae; itemque Ecclesiae prospectus atfyue proposita, quae universa complectuntur, suetae eorum christianae vitae prospectus consiliaque erunt. Tunc sponte fiet, ut Romanorum Pontificum adhortationes, quae magnis respondent apostolicis muneribus in toto orbe explendis, eorum in animo plane vereque catholico resonent veluti hortationes prae omnibus libentissime excipiendae ac summa cum gravitate summaque cum instantia perpendendae. 2 2 III Cum inde ab originibus sancta Ecclesia ad divinum verbum usquequaque propagandum natura sua compellatur, eadem ad officium suum obeundum, cui deesse nescit, numquam destitit a suis filiis triplicem opem expetere : nempe preces, adiumenta, et a nonnullis etiam sui ipsorum donum. In praesens quoque sacrae expeditiones, eae praesertim quae ad Africam pertinent, a catholico orbe trina huiusmodi auxilia exposcunt. Imprimis igitur optamus, Venerabiles Fratres, ut hanc ad rem effusiores et flagrantiores Deo admoveantur preces. Vobis opera danda est, ut enixae ac sine intermissione a sacerdotibus vestris et a vestris christifidelibus obsecrationes fiant ad sanctissimam hanc causam agendam. Opportune christifideles edoA. A. S., X X X V I I I , 1946, p. 18. Acta PU Pp. XU 239 cendo et de Ecclesiae vita iisdem nuntios rite referendo, huic, quod supra diximus, precum studio quasi alimentum quoddam suppeditantur; ad quas quidem fundendas preces animi acrius exstimulabuntur certis liturgici anni temporibus, quae ad sacras fovendas provehendasque expeditiones aptiora videntur. Ad quae tempora potissimum pertinere putamus Sacrum Adventum, quo humani generis exspectatio de Servatore recolitur et salutis provida praeparatio recensetur; Epiphaniae festum, quod hominibus ortam pandit salutem; Pentecosten denique, qua, Paracleti Spiritu fiante, condita Ecclesia celebratur. Praecellentissima autem precatio est ea, quae a Christo Iesu, Sacerdote Summo, Deo Patri cotidie ad aras adhibetur, dum sanctissimum renovatur Redemptionis sacrificium. Quamobrem hac praesertim aetate nostra, ex qua permultis in locis futura Ecclesiae incrementa fortasse pendent, quam plurima Eucharistica Sacrificia Deo pro sacris Missionibus offerantur; id ipsum concinit cum optatis Domini, qui Ecclesiam suam diligit, eamque vult per universum orbem florescere ac dilatari. Etsi privatae christifidelium petitiones prorsus legitimae habendae sunt, expedit tamen in eorum memoriam revocare, quorsus imprimis ac necessario spectet ipsa altaris Sacrificii celebratio; quod quidem Canon latinae Missae ita declarat: « in primis... pro Ecclesia tua sancta catholica, quam pacificare, custodire, adunare et regere digneris toto orbe terrarum ». Haec altissima Ecclesiae consilia fideles penitius percipient, si animo reputaverint doctrinam a Nobis per Encyclicas Litteras Mediator Dei traditam, per quas docuimus quodlibet Eucharisticum Sacrificium habendum esse actionem Ecclesiae nomine peractam, quia « altaris administer personam Christi utpote Capitis gerit, membrorum omnium nomine offerentis » . Quae cum ita sint, Ecclesia omnis per Christum aeterno Patri oblationem suam sanctam exhibet « pro totius mundi salute ». Quidni igitur christifidelium precationes in eodem Sacrificio una cum 23 23 A. A. 8., XXXIX, 1947, p. 556. 240 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium- Officiale Summo Pontifice, Sacris Antistitibus atque Ecclesia universa Deo studiosius usque admoveantur, ad implorandam novam Spiritus Sancti gratiarum copiam, ob quam « profusis gaudiis totus in orbe terrarum mundus exsultate ». Magis magisque igitur, Venerabiles Fratres, impensas ad Deum adhibete preces. Curas cogitationesque conferre ne desistatis ad tot populos, plane innumeris spiritualibus angustiis detentos, quippe qui vel tam longe a veritatis tramite adhuc aberrent, vel subsidiorum ad perseverandum tanta inopia laborent. Christo coniuncti coram Patre Caelesti adstate supplices, ac per vos iterum iterumque ad eum illa ascendat precatio, quae omni aetate apostolicorum virorum propria fuit, utpote quam Apostoli adhibuerint primi : « sanctificetur nomen tuum, fiat voluntas tua sicut in caelo et in terra » ! Tum enim Dei honore eiusque amplificandae gloriae studio unice ducimur, cum vehementer cupimus, ut ipsius regnum, quod est regnum iustitiae, amoris et pacis, in universo terrarum orbe tandem instauretur. Hoc autem divinae gloriae studium, si cum flagranti erga fratres caritate iungatur, nonne propria verique nominis sacras promovendi Missiones alacritas censenda est? Ita enim apostolici adiuvantur operarii, qui Dei praeconum partes in primis sustinent. Numquid praeterea ex sincero animo ea pro sacris fovendis Missionibus proficisci potest ad Deum adhibita oratio, quae, pro uniuscuiusque facultate, caritatis opera veluti comites non habeat? Ad rem quod attinet exploratam plane habemus, ac magis quam ceteri, efrusam filiorum Nostrorum liberalitatem, ut plurima et pulcherrima testimonia Nobis continenter declarant. Hisce generosis spiritibus profecto debentur mirifica rei missionalis incrementa, quae a primordiis volventis huius saeculi habita sunt. Quamobrem grata cupimus hoc loco prosequi voluntate Nostra carissimos eos filios et filias, qui multiplicibus catholicarum Missionum inceptis sollertem operam navant caritateque alitam; itemque peculiari laude honestare Acta Pii Pp. XII 241 volumus eos omnes, qui, Pontificiis Operibus Missionalibus addicti, nobilissimum illud, etsi interdum ingratum, susceperunt onus, stipes nempe Ecclesiae nomine corrogandi, quasi mendici effecti pro recentioribus sacrarum Missionum fidelium communitatibus, in quibus Ecclesia tantam suam gloriam suamque spem collocatam habet. Dilectis hisce filiis gratulamur ex animo, quemadmodum gratias quoque maximas heic persolvere libet iis etiam omnibus, qui apud S. Consilium Fidei Propagandae alacrem operam suam praestant, quandoquidem ipsis, praeeunte dilecto Filio Nostro Cardinali Praefecto, magnae sane molis negotium est concreditum, rem nempe missionalem in amplissimis continentibus terris provehendi. At apostolici muneris conscientia ducti, fateri compellimur, Venerabiles Fratres, longe adhuc abesse ut subsidia vestra, quae libentissimo sane animo excepimus, innumeris missionalis operis necessitatibus plene satisfaciant. Cotidie Nos instanter appellant et sollicitant Evangelii praecones, quos acerbe angunt vel Ecclesiae bonum promovendum, vel removenda incommoda, vel aedificia excitanda, quibus omnino opus est, vel denique apostolatus varia opera condenda. Qua de causa vehementi animi aegritudine afficimur, cum omnibus hisce iustissimis expostulationibus minime Nobis respondere fas sit, uti oportet, sed tantum ex parte et ratione non satis idonea. Exemplo sit hac de re Pontificium Opus a S. Petro Apostolo. Amplissima profecto ab hoc Instituto subsidia in catholicarum Missionum regiones mittuntur; at sacerdotii candidati, Deo favente, in illis territoriis quotannis numero augescunt, atque adeo uberiora usque expostulant adiumenta. Numquid iuvenes, qui providentis Dei consilio in praesens ad sacerdotalia munera vocari videntur, pro auxilii accepti pauci tate, minore numero admittantur? Numquid a Seminariis tot adulescentes — qui sacerdotium alacri animo affectant suique optimam spem faciunt — ob pecuniae angustias excludere fas est, ut alicubi contigisse Nobis nuntiatum est? Absit ut catholici homines, qui, uti par 16 - ACTA, vol. X X I V , n. 5. — 18-5-1957. Acta 242 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale est, maximi pendant officiorum suorum gravitatem, renuant peculiaria onera ultro suscipere ad hisce necessitatibus subveniendum. Non angustias temporum ignoramus; non difficultates, quibus veteres Europae et Americae dioeceses affectae sunt et affiictae. Sed si res ad numeros revocetur, facile intellegatur paupertatem, qua unae laborent, quasi commodum aestimari posse, si conferatur cum condicione tristissima in qua aliae versentur. Ceterum haec perperam inter se comparantur, quandoquidem minus hic refert rationes inire, quam christifideles omnes, quemadmodum auspicata occasione oblata olim iam fecimus, cohortari, « ut sub signis christianae abstinentiae et devovendi se studii, ultra quod morales leges praescribunt, volentes militent, pro uniuscuiusque propriis viribus, prout Dei gratia exstimulat, prout munus, quod exercetur, concedit ... Quae quis subtraxerit vanitati — hoc etiam addidimus — impendat caritati, et Ecclesiae et pauperum necessitatibus misericors occurrat » . Quam multa autem et egregia opera sacer aliquis missionalis, qui, rerum inopia circumventus, in apostolico exercendo munere retardatur, patrare posset pecunia, quam christifidelis quivis in fluxa oblectamenta haud raro impendit! Oportet ergo singulos Ecclesiae filios, singulas familias, singulos christianorum coetus, ad hoc quod attinet, diligenter in se ipsos inquirere. Itaque, illud memoria recolentes : hoc est « gratiam Domini nostri Iesu Christi, quoniam propter nos egenus factus est, cum esset dives, ut illius inopia vos divites essetis » , nonnihil eorum, quae supersunt, atque interdum etiam eorum, quae necessaria sunt, erogate! Ac mementote in vestra liberalitate posita esse incrementa, quibus religionis fines latius propagentur; atque novam speciem induturum esse terrarum orbem, si triumphaverit caritas. Cum Ecclesia in Africae regionibus, sicut aliis in plagis mis2 4 2 5 21 28 A. A. S., X L I I , 1950, p. 787. II Cor., V I I I , 9. Acta Pii Pp. XII 243 sionali opere excolendis, Evangelii egeat praeconibus, iterum vos, Venerabiles Fratres, appellamus, rogantes ut omni, qua possitis, ope studiosi sitis adiutores eorum, qui, divino vocati instinctu, sive sacerdotes sunt, sive religiosi, sive religiosae, ad missionalia capessenda munia asciscantur. Vestrum est imprimis, quemadmodum supra diximus, christifidelium animos ita confirmare ac talem iis inicere sollertiam, ut Ecclesiae totius sollicitudines participent, ac libentius aures praebeant Domino, sive olim sive per hominum aetates omnes, imperanti : « Egredere de terra tua et de cognatione tua, et de domo patris tui et veni in terram, quam monstrabo tibi » . Quodsi homines ad studia huiusmodi vere catholica in domestico convictu, in scholis, in paroeciis, in sodalitatibus ab Actione Catholica aliisque in piis coetibus, informati fuerint, non est dubium quin Ecclesiae subsidio mittant ministros, quibus haec indiget ad verbum divinum inter omnes gentes disseminandum. Nec praetereundum est hunc animorum ad rem missionalem ardorem, in dioecesibus vestris excitatum, pignus esse novi religionis pietatisque studii, quo eaedem inflammentur. Fieri autem non poterit ut christifidelium pereat communitas quae filios filiasque Ecclesiae donet. Si ergo vita supernaturalis caritate efficitur, atque se devovendi studio augetur, non immerito affirmari licet vitam catholicam nationis cuiuslibet perpendendam esse oneribus, quae ipsa pro opere missionali ultro suscipit ac sustinet. 2 6 Non autem satis est curare ut propensae sint ad hoc negotium hominum voluntates, cum multo maiora postulentur. Plures enim sunt dioeceses, quibus, Deo favente, talis suppetit sacrorum administrorum copia, ut nullum detrimentum accipiant, si aliquorum sacerdotum iacturam forte faciant. Ad eas praesertim paterna cum animi sollicitudine Evangelii illam convertimus sententiam: quod superest date pauperibus. At 27 26 Gen., X I I , 1. 2 7 Cfr. L u c , X I , 41. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 244 cogitatio convolat Nostra item ad Fratres Nostros Episcopos, qui angore afficiuntur, cum magis magisque sacerdotii vel religiosae vitae candidatos formidulose videant rarescere, et ovium sibi credi tarum spiritualibus necessitatibus obvenire nequeant. Eorum anxietates participamus eosdemque, quemadmodum S. Paulus Corinthios, alloquimur: « Non ut aliis sit remissio, vobis autem tribulatio; sed ex aequalitate » . Attamen dioeceses, quae huiusmodi inopia laborant, ne excludant a se supplicem vocem, quae dissitis sacris expeditionibus invocat opem. Viduae obolus a Domino profertur in exemplum imitandum; si pauper dioecesis alteram dioecesim pauperem iuvat, minime potest con tingere, ut ea inde indigentior fiat, cum Deus se liberalitate vinci non patiatur. Quo autem efficacius expediantur multiplices quaestiones, quae ad Evangelii praeconum conquisitionem et delectum pertinent, singulorum nisus minime suppetunt. De iis quaestionibus in coetibus pertractate, Venerabiles Fratres, et ad easdem solvendas utimini illis institutis, si qua sint, quae intra cuiusque vestrum Nationis ambitum missionibus provehendis operam praestant. Hoc modo facilius erit aliis alia adicere instrumenta, quibus adulescentium voluntates ad sacras expeditiones divinitus inclinatae efficacius excitentur, et leviora evadant commissa vobis munera, quae in solidum vos communi Ecclesiae provehendo bono adstringunt. In dioecesibus vestris enixe fovete Missionalem Cleri Sodalitatem, quae a Decessoribus Nostris tam saepe et a Nobismet ipsis commendata est. Iam ad fastigium Pontificii Operis eam eveximus, ita ut nemini liceat in dubium revocare sive bonam aestimationem, qua Nos eam prosequimur, sive fructuum exspectationem, quos ex eius incrementis prospicimus. Arcte igitur coalescant conatus, qui ab Ecclesiae Pastoribus et ab iis, qui pro credito munere sacris Missionibus vacant, eliciuntur, cum maxime ex concordia prosperi rerum eventus pendeant. In memoriam hic placet revo2 8 28 II Cor., VIII, 13. Acta Pii Pp. Xll 245 care Praesides Pontificiorum Operum Missionalium cuiusvis Nationis, quorum navitati favebitis, Dioecesana Consilia eorundem Operum studio et auctoritate vestra prosequendo. In memoriam etiam reducimus Moderatores illorum Institutorum, optime de re meritorum, quos Apostolica Sedes appellare non desistit, ut sacrarum expeditionum instantioribus necessitatibus prospiciant, quique nequeunt Evangelii praeconum numerum adaugere, nisi Ordinarii locorum eorum industriam benevolenti animo sustineant. Operam date, ut mutua consensione veri nominis utilitates, quae intento animo perpendendae sunt, concilientur. Hae si in praesentia trahi in diversum interdum videantur, quidni omnia satis valida fidei alacritate iterum considerentur, supernaturali unitatis et catholicitatis Ecclesiae causa ob mentis oculos proposita? Eodem animi affectu, qui fraterna consensione operam cum aliis sociat et sui commodum neglegit, in id incumbite, ut Africae et Asiae iuvenibus, qui prosequendorum studiorum causa ad tempus vestris in dioecesibus degunt, spiritualis cura impertiatur. Iidem, a necessitudinibus socialibus patriae suae avulsi, saepe multas ob causas apud gentes, quae eos excipiunt, haud satis catholicorum societatem fréquentant. Hanc ob rem in discrimen adduci potest eorum christiane vivendi ratio, cum verae novi humanitatis cultus virtutes et laudes, quas inquirunt, eos adhuc lateant, itemque « materialismi » placita vehementer eos trahant atque atheorum sodalicia eorum fiduciam sibi allicere contendant. Quantum, sive ad praesentia sive ad futura quod attinet, hoc intersit, vos minime fugit. Quapropter Missionalium Episcoporum sollicitudinibus permoti, nonnullos idoneos piosque sacerdotes huic apostolatus formae addicere ne dubitetis. Alia opitulandi ratio, onerosior sane, quae ab aliquibus sacris Antistitibus invecta est, eo efficitur, quod ii, licet gravamen sentiant, sinunt hunc illumve sacerdotem e dioecesi abire et certo temporis spatio Africae locorum Ordinariis opem 246 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ferre. Id enim quam maxime ad hoc confert, ut nempe sapienter et considerate illic sacerdotalis ministerii novae ac peculiares formae constabiliantur, itemque ut dioecesani cleri sacra et profana docendi munera suppleantur, quibus illi non suppetunt. Ad haec opportuna et frugifera perficienda incepta libenter adhortationes Nostras admovemus. Si haec prudenter parata et subinde in rem adducta fuerint, catholicae Ecclesiae in Africa hac aetate, quae difficultatibus et spe referta est, summi momenti utilitates afferentur. Adiumentum denique quod missionalibus dioecesibus hodie praebetur, aliam quoque viam ac rationem suscipit, quae Nobis oblectamentum inicit, et digna sane est, quae vobis, antequam his Litteris finem facimus, proponatur. Actuosum est munus, quod laici, sub Ecclesiae signis militantes, plerumque in Institutis catholicis sive ad singulas Nationes sive ad totum orbem pertinentibus operam suam navantes, pro recens exortis christianis communitatibus acceptant. Huiusmodi opis collatio poscit sane alienis commodis debitum studium, moderationem, prudentiam: at multopere prodest illis dioecesibus instantia novorum apostolicorum munerum pressis. Hi laici sub Christi vexillo militantes, et plane obsequentes Episcopo, qui in se apostolatus summam recipit, prorsus cum catholicis Africae, qui fraterna huiusmodi auxilia aeque pendunt, consentientes, utiliter exhibent recens constitutis dioecesibus experientiae usum iamdiu sibi comparatum, sive ad Actionem Catholicam et actionem socialem, sive etiam ad alia peculiaris apostolatus genera quod attinet. Praeterea — quod haud minoris utilitatis est — ii citiorem facilioremque reddunt coniunctionem singulorum catholicorum Institutorum suae Nationis cum illis eiusdem generis innumeris, quae ad omnes pertinent Nationes. His omnibus egregiam operam in Ecclesiae commodum utilitatemque impensam libenti animo gratulamur. Acta PU Pp. XII 247 IV Dum ergo pro sacris Africae Missionibus gravem instantis hortationis Nostrae vocem attollimus, animus Noster, ut vos probe intellegitis, Venerabiles Fratres, oblivione non capitur eorum filiorum, qui aliis in continentibus terris ad Ecclesiae profectum se conferunt. Hos omnes Nos diligimus, imprimis autem qui in extremis Orientis plagis acerbiora patiuntur. Quodsi singularis status Africae has scribendi Encyclicas Litteras occasionem dedit, nolumus tamen his finem facere, quin universas catholicae Ecclesiae sacras expeditiones postremo oculis Nostris complectamur. Vobis, Venerabiles Fratres, quorum pastorali curae regiones illae, ubi recens Evangelii semen iactum est, sunt concreditae, quique multo cum labore conditis aut constabilitis novas Ecclesiae communitates, volumus hae Litterae non solum paternae Nostrae sollicitudinis pignus afferant, sed etiam testimonium, quo innotescat universam a Iesu Christo conditam societatem, ob amplitudinem et difficultatem munerum vobis creditorum acriter expergefactam, vobis quam maxime adesse ut operam vestram precibus, adiumentis optimorumque filiorum suorum ministerio iuvet. Quid interest, vos ab arce catholici nominis tanta locorum longinquitate separari? Nonne Ecclesiae cordi propinquiores illi ex eius filiis sunt, qui virtute praeponent et asperiora sustinent? Vobis etiam, Evangelii praecones, sacerdotes ex singulis regionibus delecti, religiosi et religiosae sodales, sacrorum alumni, catechistae, laici militantes sub Evangelii signis, vobis denique omnibus, Iesu Christi religionis satores, qui per terrarum orbem dissiti et ignoti estis, Nostri grati et fidentis animi testimonium proferimus. Firmiter in opere incohato perstate, gloriantes vos Ecclesiae servire, eius voci oboedire, eius afflatu et spiritibus magis magisque moveri ac vinculis fraternae caritatis coniungi. Quantum, dilecti filii, solacii vobis affertur et quam Acta 248 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale certae victoriae pignus affulget, cum cogitatis obscurum et pacificum certamen, quod pro Ecclesia ipsi certatis, non esse tantummodo vestrum aut aetatis vestrae aut vestri populi certamen, sed perpetuum Ecclesiae universae proelium, quod strenue gerendum omnes eius filii suscipiant oportet, cum Deo, et fratribus acceptum referre debeant fidei donum sacro baptismate datum. « Si evangelizavero, non est mihi gloria, necessitas enim mihi incumbit; vae enim mihi est, si non evangelizavero » . Quidni haec vehementia monita ad Nos referamus, ad Iesu Christi nempe Vicarium, qui ex apostolico munere constituitur « praedicator et apostolus ... doctor gentium in fide et veritate ? » Dum igitur catholicis Missionibus geminum patrocinium S. Francisci Xaverii et S. Teresiae ab Infante Iesu, tutelam omnium Sanctorum Martyrum et praesentissimum maternumque Deiparae Mariae Virginis Apostolorum Reginae praesidium invocamus, Nobis placet Ecclesiae iterare victricia illa verba divini Conditoris sui: Due in altum. Atque interea fore confisi ut hisce hortamentis Nostris catholicorum omnium actuosa voluntas ita respondeat, ut, divina aspirante gratia, sacrae eiusmodi expeditiones ad ultimos usque terrarum orbis terminos christianae veritatis virtutisque iubar, una cum civilis ipsius cultus incremento, afferre queant, paternae benevolentiae Nostrae testem et caelestium munerum pignus, Apostolicam Benedictionem vobis singulis, Venerabiles Fratres, gregibusque vestris, ac nominatim universis Evangelii praeconibus, qui tantopere Nobis cordi sunt, peramanter in Domino impertimus. Datum Romae, apud S. Petrum, die xxi mensis Aprilis, in Festo Resurrectionis D. N. Iesu Christi, anno MDCCCCLVII, Pontificatus Nostri undevicesimo. 2 9 80 31 PIUS PP. XII IX, I Tim., II, L u c , V, 4. I Cor., M " 16. 7. Acta Pii Pp. Xll 249 EPISTULA AD REVMUM P. FRANCISCUM M. SA VARESE, SACRI ORDINIS MINIMORUM CORRECTOREM GENERALEM : QUADRIGENTESIMO ET QUINQUAGESIMO ANNO EXEUNTE AB OBITU S. FRANCISCI A PAULA EIUSDEM ORDINIS CONDITORIS. P I U S PP. X I I Dilecte fili, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Cum exeat proxime quadrigentesimus et quinquagesimus annus, ex quo Franciscus' a Paula, sanctissimus vestri Ordinis conditor, ex hac terrestri vita ad caelestem evolavit, rem optimam salutaremque feceritis, si eius sanctitate eiusque gestis peculiari modo in memoriam meditando, contionando scribendoque revocatis, et vos ad eius virtutem imitandam magis magisque exardescatis, et ceteros etiam, quos poteritis, ad evangelicam eius humilitatem, paenitentiam, caritatemque pro viribus amplectendam excitaveritis. Quamvis, ut imm. rec. Decessor Noster Leo decimus sollemniter asse1 veravit, idcirco a Deo missus videretur, ut quasi mystica fax saeculi tenebras collustraret, attamen ea fuit animi demissione ac modestia, ut minimus vocari voluerit, atque hoc pariter nomine eos nuncupaverit, quos in sacrum ab se conditum Ordinem ad christianam assequendam virtutis perfectionem sibi cooptaverit. Ac praeterea, adulescentia vix inita, paenitentiae divinaeque contemplationis studio permotus, in eremum secessit, ubi victu asperam, sed caelestibus colloquiis suavissimam vitam traduxit. Ea autem fuit cibi abstinentia, ut potius quam homo, angelus humano corpore indutus videretur. Rudi veste tectus ac pedibus plerumque incedens, urbes, oppida, vicos adibat, populos ad christianam fide integra sequendam religionem, ad recte reformandos mores, ad mutuas compescendas pacandasque contentiones, ad fraternam denique conciliandam concordiam alloquii gratia suaeque sanctissimae vitae exemplo permovens. Illud autem potissimum Apostoli gentium effatum in omni eius agendi 2 ratione enituit: ((Caritas... Christi urget n o s » ; quae quidem caritas, ut idem Apostolus ait, « e s t vinculum perfectionis». 1 3 Siquidem omne Cfr. Litt. Apóstol. « Excelsus Dominus » d. d. 1 mensis Maii a. 1519 - Bull. Rom., ed. Aug. Taur. 1860, t. V, p. 718, n. 7. â II Cor. V, 14. 8 Col. I I I , 14. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 250 genus labores libenti fortique animo exanclavit, longa et aspera suscepit itinera, arduas superavit difficultates, ut eorum, quos veluti fratres in Christo habebat, relevaret aerumnas, morbos curaret, atque animorum praesertim mederetur infirmitatibus. Eo saeculo vivens, quo mores molliti nimis ac deleniti erant, quo homines plerumque non quae Christi 4 sunt quaerebant, sed quae sua erant, Franciscus a Paula, cum evangelicam vivendi formam sibi propriam suscepisset, austeritate, una cum suavitate vitae caritatisque ardore coniuncta, in exemplum omnibus praeluxit. Christianis hisce virtutibus, ut cognitum habetis, nostrum quoque saeculum indiget ; indigent populi, indigent singuli cives. Vestrum igitur erit pro piribus efficere, ut haec Conditoris vestri festiva celebratio ne dabatur, quin late reviviscat studiosa erga hunc Sanctum Caelitem pietas, eiusque impensa virtutum aemulatio. Quae quidem virtutes contendite potissimum ut in Religioso Ordine vestro, quasi reflorescente vere novo, cotidie magis renideant; id enim est quod a vobis Legifer Pater vester exoptat ac postulat, quasi optatissimus salutarisque huius sollemnis commemorationis fructus. Interea vero, ne peculiaris benevolentiae Nostrae vobis desit documentum, libenter concedimus, ut quo die festum S.Francisci a Paula hoc anno agetur, loci Ordinario liceat vel per se ipse, vel per alium ab se destinatum, adstantibus sacro ritui Apostolicam Benedictionem nomine auctoritateque Nostra impertire, proposita eisdem plena commissorum venia, statutis ab Ecclesia condicionibus lucranda. Paternae autem caritatis Nostrae [festis ac caelestium munerum conciliatrix esto Apostolica Benedictio, quam tibi, dilecte fili, Religiosae Familiae tuis creditae curis, itemque eiusdem Sacri Ordinis sanctimonialibus ac tertianis sodalibus, perlibenter in Domino impertimus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die xv mensis Ianuarii, anno MDCCCCiiVii, Pontificatus Nostri duodevicesimo. P I U S PP. X I I 4 Cfr. Phili. I I I , 21. Sacra Congregatio Rituum 251 ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO RITUUM I BURDIGALEN. BEATIFICATIONIS ET CANONIZATIONIS VENERABILIS SERVAE DEI MARIAE CAELINAE A PRAESENTATIONE, MONIALIS PROFESSAE II ORDINIS S. FRANCISCI. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe, Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia, Fortitudine, earumque adnexis in gradu heroico in casu et ad effectum de quo agitur. Caelestis animarum Sponsus, qui pascitur inter lilia quique gloriam suam miseris non cessat mortalibus continenter ubique ostendere, ut ad currendam evangelicae perfectionis viam mirifice eos excitet, in nobili Gallica natione candidissimum domesticae ac religiosae vitae exemplum in virgine Maria Caelina a Praesentatione, elapso saeculo comparare voluit, ut hodiernis temporibus quibus christiani mores in languorem vergunt, Christifidelibus melioris vitae esset incitamentum. In oppido Nojali, Petrocoricensis intra fines dioecesis, die 24 mensis Maii anno 1878, ex parentibus Germano Castang et Maria Lafage, rei familiaris copia admodum tenuibus, pietate autem honestateque commendatis, quinta ex duodecim filiis, ortum habuit Dei Famula. Eodem ortus die, sacro regenerata est fonte, nominibus inditis Ioanna et Germana. Bonam sortita est Serva Dei indolem : humilis, docilis, sincera, pia, parentibus oboediens, erga omnes comis, rerum sacrarum studiosissima, fortis in aerumnis doloribusque perferendis, sedula valde ad parentum inopiam levandam, pro quibus ostiatim mendicare panem minime erubuit. Talem se constanter exhibuit inde a pueritiae annis, quos paterna 252 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale in domo usque ad tertium decimum aetatis suae annum transegit. Matre, inopinato mòrbo, amissa, veluti solacii angelum sese patri et fratribus praebuit. Apud Sorores a Nazareth inter puellas contubernales admissa, ut muliebribus va caret operibus, per quinque annos ibi commorata est. Heic primum, ferventissimo amoris in Iesum flagrans ardore, ad Sacram Synaxim accessit, ac deinceps magis ac magis modestia, docilitate, pietate, caritate et patientia coram omnibus enituit, ita ut angelus ac sancta passim appellaretur. Clarissarum avens ingredi religionem, cum altero pede ob morbum clauda iampridem effecta esset, haud est in monasterio excepta. Postmodum vero, cum etiam atque etiam ut inter Burdigalenses Clarissas tirocinio religioso cooptaretur, petiisset, legitime tandem die 12 Iunii a. 1896, admissa et recepta est, ob eius praesertim humilitatem; et die 21 Novembris eiusdem anni vestem induit religiosam, sacro Caelinae nomine accepto. Quatuor vix post menses, quum in extremis decumberet, vota religiosa nuncupavit, atque mox, die 30 Maii anno 1897, tabe laborans, Ecclesiae Sacramentis rite munita, quovis terrenae vitae desiderio exuta Caelique cupidissima, e vivis erepta est, decimo nono aetatis anno vix expleto. Quae vivens optimae religiosae gavisa erat opinione, licet exteriore orbata splendore, post mortem, accedente rumore de gratiis et miraculis eius intercessione obtentis, sancta praedicari coepit, non tantum inter monasterii septa, verum etiam per urbem Burdigalam, immo in tota Gallia et extra. Quare vix tredecim ab eius obitu elapsis annis, processus ordinaria auctoritate in Curia ecclesiastica Burdigalensi instrui coeptus est, per rogatorias autem litteras in Curiis Tornacen., Petrocoricen., Lemovicen. et Gratianopoli tana. Scriptis perpensis eidem Famulae Dei tributis, Sacra haec Rituum Congregatio, die 19 Iulii a. 1923, quominus ad ulteriora procedi posset, nihil obstare decrevit. Pii Papae XI s. m. auctoritate causa beatificationis die 18 Iunii a. 1930 fuit introducta. Ad virtutes dein prudentis huius virginis comprobandas, apostolicae institutae sunt inquisitiones, quae ad rigidum huius S. Congregationis examen deductae sunt : primo quidem in antepraeparatoriis comitiis die 31 Iulii anno 1951 habitis, dein in praeparatoriis die 28 Octobris 1952 celebratis, aliis denuo novis praeparatoriis die 10 Aprilis anni 1956, et tandem aliquando in generali congregatione coram Sanctissimo D. N. Pio Papa X I I hodierna die coadunata, in qua Revmus Cardinalis Clemens Micara, Episcopus Veliternus, causae Ponens, dubium disceptandum posuit : An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe, Caritate cum in Deum tum Sacra Congregatio Rituum 253 in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia, Fortitudine, earumque adnexis in gradu heroico in casu et ad effectum de quo agitur. Revmi Cardinales, Officiales Praelati Patresque Consultores suum edidere suffragium, quod Beatissimus Pater attente auscultavit. Exacta vero Congregatione, Revmos Cardinales Ponentem et infrascriptum S. Rituum Congregationis Praefectum ad se accivit necnon R. P. Sylvium Romani, Fidei Generalem Promotorem meque a Secretis, atque, piissime Sacrosancto Missae Sacrificio antea litato, Sacrae nuper habitae Congregationis favorabile suffragium ratum habens, supremam proferens sententiam, edixit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe, Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia, Fortitudine, earumque adnexis in gradu heroico Venerabilis Mariae Caelinae a Praesentatione, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem Decretum esse promulgandum inque acta S. Rituum Congregationis inserendum mandavit. Datum Romae, die 22 Ianuarii A. D. 1957. C. Card. CICOGNANI, Praefectus h. © S. f A. Carinci, Archiep. Seleuc, Secretarius II VALENTINA BEATIFICATIONIS ET CANONIZATIONIS VENERABILIS SERVAE DEI TERESIAE A IESU JORNET IBARS, RELIGIOSAE PROFESSAE, FUNDATRICIS ET ANTISTITAE GENERALIS CONGREGATIONIS PARVARUM SORORUM SENUM DERELICTORUM. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe, Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia, Fortitudine, earumque adnexis in gradu heroico in casu et ad effectum de quo agitur. Nobilissimas inter feminas, quae superiore saeculo Ecclesiae Dei erga homines sollicitudinem luculenter collustrarunt, accensenda est virgo illa fortissima, derelictorum ac miserorum consolatrix et mater beneficentissima Teresia a Iesu Jornet Ibars. 254 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale In amoeno Hispanico pago Aytona, intra Ilerdensis dioecesis fines, die 9 mensis Ianuarii anno 1843, e legitimis coniugibus Francisco Jornet et Antonia Ibars, agricolis, pietate et honestate commendatis, orta est Famula Dei, et postero die salutaribus Baptismi aquis abluta Teresiae nomine est donata. Quae, cum a prima aetate, sub cristiana parentum educatione, pietate bonisque moribus praestaret, nondum septennis digna est habita quae ab Episcopo Ilerdensi sacro chrismate liniretur. Acri praedita ingenio ac sedulitate, primis in pagi schola exceptis rudimentis, vix quatuordecim annos nata, ut magisterii studiis vacaret, ad proximam Ilerdae urbem apud materteram missa est. Quibus feliciter expletis, ludimagistrae diplomate rite decorata est atque magistrae munus sibi commissum in oppido Argensola, Barcinonensis Provinciae, explevit. In erudiendis puellis, praesertim pauperibus, prudentia, peritia, zelo, et caritate excelluit. Quamvis in saeculo veluti monasticam ageret vitam, statui tamen religioso amplectendo sedulo intenta erat. Cuius voti anno 1868 compos facta, aetatis suae vigesimo quinto, cum de parentum quoque consensu Clarissarum in civitate Briviseca monasterium ingressa est. A t , probationis periodo impenso pietatis fervore expleta, piissima novitia cum ob saevientem in Ecclesiam tunc temporis persecutionem, tum ob infirmam valetudinem, religiosam professionem emittere non potuit, et ad suos redire mox coacta est. Morbo demum opportunis curis depulso, inspectricis scholarum, Barcinone, munus a Fundatore Sororum Tertianarum Carmelitidum libenter acceptavit, in quo exercendo, prudenti caritate ac diligentia eminuit ; sed brevi post, eodem sacerdote vita functo, ad paternam reversa est domum, nihil tamen remittens a proposito sese caritatis operibus addicendi. Paucis interim mensibus elapsis, alterius sacerdotis consilia hortationesque sequuta, una cum Maria sorore germana cumque altera puella concive, die 11 Octobris a. 1872 Barbastrum se contulit apud Rev. D. Saturninum Lopez Novoa, qui opus ad pauperes senesque sublevandos instituere meditabatur. Quo cum pervenisset, auxiliantibus et dirigentibus duobus his sacerdotibus, alias decem sibi sociavit puellas novumque pro senibus egenis excitare coepit Institutum. Haud multo post, die 27 mensis Ianuarii sequentis anni, Vicarius Capitularis eiusdem dioecesis primum novae familiae nucleum religioso habitu induit eumdemque, simplicibus votis exceptis, sanxit, et Famulae Dei Teresiae munus primae moderatricis concredidit. Cum autem eodem ferme tempore in civitate Valentiae simile Institutum condi coeptum esset, Teresia nostra obtinuit ut utrinque caritatis opera in unum componerentur, concordique consensu factum est ut, novo ita Sacra Congregatio Rituum 255 conflato Instituto, ipsa Ancilla Dei praesset atque pro derelictis senibus Valentiae primam poneret religiosam domum, inibique principem sui Instituti domum constitueret. Cumque aliae, singulari quidem Teresiae sollertia, eiusdem Congregationis erigerentur domicilia, Generalem Moderatricem Cardinalis Archiepiscopus Valentin, eam confirmavit. Tribus autem vix elapsis annis, Apostolica Sedes novam Congregationem decreto, quod dicitur, laudis communivit. Die vero 14 mensis Octobris anni 1887 Dei Famula definitivam Instituti a se conditi, cui nomen iam impositum erat « Hermanitas de los Ancianos Desamparados », approbationem impetravit. Decem post annos Constitutiones quoque religiosae huius sodalitatis a Sancta Sede laudatae fuere, quae, ipsa Serva Dei duce et magistra, mirifice floruit, in centum et tres communitates late diffluens uberrimis cum fructibus spiritualibus et temporalibus, quaeque in praesens plusquam ingeminatae recensentur. Pontificia approbatione Instituti recreata, praeclaris onusta meritis, eximiis vertutibus sanctitatisque fama fulgens, Famula Dei Teresia a Iesu, die 26 Augusti mensis a. 1897, ad iustitiae in caelis coronam sibi repositam ex terris evolavit. Heroicas Famulam Dei exercuisse virtutes asseverant testes omnes in processibus cum ordinaria tum apostolica contructis potestate. Concorditer iidem affirmant eam peccati habuisse horrorem, quo vel levissimas devitabat culpas ; a caritate et iustitia eam numquam defecisse ; semper diu noctuque pauperum senum curam habuisse; numquam gravem, quo afficeretur, morbum fuisse questam, sed divinae voluntati obsequutam, non solum eum tolérasse, verum acceptasse libenter; detritis pauperrimisque vestibus semper eam usam esse; veluti amantissimam sese erga Sorores senesque matrem gessisse, horum morositatem patienter tolérasse ; humillime de se sensisse et egisse ; in se austeram, benevolam in proximos; eutrapeliam servare consuevisse. Demostrant iidem testes eiusdem omnimodam in divinam providentiam fiduciam, orationis habitum, religionem, qua in SS. Eucharistiam, B. M. Virginem, in S. Ioseph, quem custodem sui thesauri constituerat, in Ss. Angelos Custodes aliosque Sanctos. Addunt quoque charismata nonnulla in ea non defuisse, uti cordium scrutationem, exstaticam orationem, aliaque id genus. Fama, sanctitudinis nuntia, erumpente, vix actoribus licuit, ad canonicas inquisitiones ventum est. Quare in Valentina Curia, Ordinaria auctoritate die 23 Aprilis anno 1945 initus est processus perductusque ad finem die 7 Martii a. 1946. Scriptis perpensis, favorabile decretum ab Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 256 hac Sacra Rituum Congregatione die 4 Aprilis 1948 est editum, atque die 27 mensis Iunii a. 1952 Pius Papa X I I f. r. commissionem introductionis causae manu signavit sua. Recognita die 27 Novembris eiusdem anni oboedientia decretis ab Urbano V I I I super indebito cultu latis, apostolicus processus super virtutibus in specie conditus est, atque die 25 Iunii a. 1954 pro omnium processuum validitate decretum est datum. Servatis itaque omnibus de iure servandis, die 24 Maii a. 1955 coram Revmo Cardinali Benedicto Aloisi Masella, Episcopo Praenestino, causaeque huius Ponente, Antepraeparatoria habita fuit Congregatio, dieque 8 Novembris eiusdem anni Praeparatoria, Generalis vero coram SS. D. N. Pio Papa X I I hodierna die, in qua Revmus Cardinalis Ponens seu Relator dubium disceptandum posuit : An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Revmi Cardinales, qui convenerant, Officiales Praelati Patresque Consultores suum edidere suffragium. Beatissimus Pater, qui Sacrum pientissime litaverat, audito hoc unanimi favorabili suffragio, opportunum duxit supremam in causa sententiam confestim edere. Quapropter, arcessitis, exacta Congregatione, Revmis Cardinalibus Benedicto Aloisi Masella, causae Relatore, subscriptoque S. Rituum Congregationis Praefecto necnon R. P. Sylvio Romani, Fidei Generali Promotore, meque a Secretis, edixit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum, tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine earumque adnexis in gradu heroico Venerabilis Teresiae a Iesu Jornet Ibars, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem Decretum rite promulgari et in acta S. Rituum Congregationis referri mandavit. Datum Romae, die 22 Ianuarii A. D. 1957. C. Card. CICOGNANI, Praefectus h. . © S. f A. Carinci, Archiep. Seleuc, Secretarius An. et vol. X X X X I X 24 Maii 1957 (Ser. H, v. XXIV) - N. 6 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE ACTA PII PP. XII IMPOSITIO G A L E R I R U B R I Sabbato, die xvin mensis Maii anno MCMLVII, Summus Pontifex, extra Consistorium, Galerum rubrum Pontificalem tradidit Eminentissimo et Reverendissimo Cardinali Stephano Wyszynski, Archiepiscopo Gnesnensi et Varsaviensi, in Consistorio secreto diei xn mensis Ianuarii anno MCMLIII creato, eidemque Titulum Sanctae Mariae trans Tiberini assignavit. CONSTITUTIONES APOSTOLICAE 1 GBONINGENSIS IN ECCLESIA CATHEDRALI GRONINGENSI CANONICORUM COLLEGIUM CONSTITUITUR. PIUS E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Groningensis Ecclesia per apostolicas sub plumbo Litteras « Dioecesium immutationes », die decimo sexto mensis Iulii superioris anni, constituta, venerabilis Prater Antonius Merman, eius Episcopus, supplices preces huic sacratissimae Petri Cathedrae admovit ut, Dei summi cultui 17 - A C T A , v o l . XXIV, n . 6. — 24-5-1957 258 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale caerimoniarum maiestate augendo, simulque coetui virorum praesto habendo, qui sibi in maioribus dioecesis negotiis explicandis sua prudentia adesset, in suo cathedrali templo Canonicorum Collegium conderetur. Cui postulationi concedere volentes, qui Ecclesiae universae praesidemus, post auditam sententiam venerabilis Fratris Pauli Giobbe, Archiepiscopi titulo Ptolemaidensis, in Thebaide, eiusdemque in Hollandia Apostolici Nuntii-Internuntii ; consensum supplentes eorum, qui in hoc negotio aliquid iuris habeant vel sese putent habere, ea quae S. Congregatio Consistorialis, tributis olim a Nobis potestatibus usa, censuit esse facienda confirmamus, deque Nostra apostolica auctoritate haec statuimus et decernimus. In cathedralibus aedibus dioecesis Groningensis Collegium Canonicorum constituimus, quod una constabit Dignitate, nempe Praeposito, atque octo Canonicis, quorum alter theologi munere fungetur, alter administri officium explebit, populi admissis expiandis. Volumus praeterea ut Dignitas et Canonicatus, etsi primum id fiat, ad Iuris normam assignentur; concedimus tamen ut, quousque iidem congrua bona non habeant, possint iis quoque sacerdotibus attribuì, qui alio beneficio fruantur, licet cum curatione animorum coniuncto. Quod vero ad munia Canonicorum attinet, hanc licentiam permittimus : sive ut lege residendi in urbe capite dioecesis non obligentur; sive ut divina, officia Canonicorum propria semel in mense exsequantur, die scilicet quo habetur suetus conventus ; idque una tantum horaria prece, quae dicitur, recitata, sacroque facto in cathedrali templo. Quod autem ad cetera respicit : munera, iura, privilegia, aliaque huiusmodi. Iuris Canonici normae omnino serventur ; in primis autem censemus ut leges seu Constitutiones Capitulares conficiantur, iuxta quas Canonici sacras caerimonias peragant. Condito, praeterea, horum Collegio, Consultorum coetus a suo munere cessabit. Cum autem deceat ut qui Episcopi senatum efficiunt quibusdam insignibus condecorentur, libenti animo concedimus ut Dignitas et Canonici, intra fines tamen dioecesis, praeter superpelliceum, mozetam nigri coloris, non tamen sericam induant, cum nodis et scissuris violacei coloris, tectam in interiore parte serico violacei coloris, hiemali vero tempore cappam cum pellibus albi coloris. Ceterum ad ea, quae per has Litteras mandavimus efficienda, venerabilem Fratrem Paulum Giobbe deligimus, cui scilicet omnes potestates agendi negotii facimus; poterit vero ipse easdem cuilibet viro delegare, dummodo ecclesiastica dignitate insigni. Curabit praeterea idem ut, peracta re, documenta exarentur, quorum exempla, sincere scripta, ad S. Congregationem Consistorialem cito mittantur. Quodsi fiat, ut quo tempore haec sint fa- Acta Pii Pp. XII 259 eienda alius Apostolicae Internuntiaturae in Hollandia praesit, huic curae erunt quae praecepimus. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis. quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderetur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum ex Arce Gandulfi, propre Romam, die decimo quinto mensis Augusti, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo sexto, Pontificatus Nostri duodevicesimo. CELSUS Card. COSTANTINI * Fr. ADEODATUS I. Card. PIAZZA S. R. E. Cancellarius 8. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost. Albertus Serafini, Proton. Apost. Loco ¡$i Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. LXXXXIII, n. 5J,. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 260 Officiale II ROTERODAMENSIS IN ROTERODAMENSI DIOECESI CANONICORUM COLLEGIUM CONDITUR PIUS E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Ex vetusto maiorum instituto, curat haec Romana Sedes ut in singulis terrarum orbis dioecesibus, ubi primum fieri potest, Episcopi lectissimam virorum deligant manum, qui divini cultus splendorem data opera augeant, idemque sacrorum ipsis Antistitibus consilio navitateque assint faveantque. Cum igitur venerabilis Prater Martinus Antonius Jansen, primus Roterodamensis Sedis Praesul, recens poposcerit ut in sua etiam dioecesi Canonicorum coetus renuntiaretur ; cumque acceperimus S. Congregationem Consistorialem, audito venerabili Fratre Paulo Giobbe, Archiepiscopo titulo Ptolemaidensi in Thebaide ac Nuntio-Internuntio Apostolico in Hollandia, atque iis usam potestatibus, quas ipsi nominatim fecimus, hisce concedendum esse precibus iudicavisse, libenti animo huiusmodi sententiam probamus ratamque habemus. Quam ob causam, re attente considerata, suppletoque consensu eorum qui in hoc negotio aliquid iuris habeant vel se habere putent, de summa Nostra potestate haec quae sequuntur decernimus et constituimus. In cathedrali templo Roterodamensis dioecesis Canonicorum Collegium condimus, quod ex una constabit dignitate, qui erit Praepositus, atque ex octo Canonicis, quorum alteri munus doctoris theologi, alteri vero praefecti admissis paenitentium expiandis concredetur. Quae dignitas atque canonicatus, etiamsi prima vice tribuantur, ad normam Canonici Iuris conferri debent; qua tamen in re, hanc permittimus veniam ut, quoad usque congruae dotes, quae Collegii praebendae audiunt, singulis muneribus non sint definitae atque assignatae, eadem dignitas et canonicatus vel iis sacerdotibus dentur, qui certo quodam beneficio fruantur, etiam cum animorum curatione coniuncto. Concedimus etiam ut hi Canonici a lege in urbe dioecesis capite degendi solvantur ; ut ipsi Aota PU Pp. XII 261 sacros coetus horariis precibus simul fundendis tantum singulis mensibus habeant, die scilicet quo ordinarius conventus fit; ut denique eo ipso die, quo congregantur, ad unius sacrae horae psalmos recitandos, atque ad sacrum sollemne conventuali, ut dicitur, ritu peragendum in cathedrali templo teneantur. Cum autem omnino deceat eos viros, quibus Episcopi senatus formatur, inter ceteros sacerdotes quibusdam insignibus eminere et quasi distingui, volumus ut, intra fines dioecesis, dignitas et canonici praeter superpelliceum mozetam induant nigri coloris, non tamen sericam, cum nodis et scissuris, ab intus praeditam serico violacei coloris, hiemali autem tempore cappam cum pellibus albi coloris. Decernimus quoque ut Canonici, quam primum fieri potest, sui Collegii leges, quas capitulares constitutiones vocant, ad normam iuris describant easque fideliter servent. Quod praeterea attinet ad Collegii officia, munera, iura ac privilegia, volumus ut praescriptis obtemperetur, quae Codex Canonici Iuris habet. Denique, ut patet, dioecesani Consultores, qui modo Canonicorum vice funguntur, condito huiusmodi Collegio a suo munere cessabunt. Quae his Nostris Litteris iussimus exsequenda curabit venerabilis, quem diximus, Frater Paulus Giobbe, cui omnes concedimus agendae rei necessarias potestates, etiam quemlibet virum delegandi dummodo ecclesiastica dignitate pollentem ; qui pariter, ut assolet, confecti negotii documenta rite exarabit, eorumque fide digna exempla ad S. Consistoriale Consilium quam primum mittet. Quodsi eo tempore, quo haec fieri debeant, alius Apostolicae in Hollandia Internuntiaturae praesit, hic eadem onera habebit iisdemque potestatibus fruetur. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si osten- deretur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel Acta Apostolicae 262 Sedis - Commentarium Officiale quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum ex Arce Gandulfi, prope Romam, die quinto decimo mensis Augusti, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo sexto, Pontificatus Nostri duodevicesimo. OELSUS Card. COSTANTINI © Fr. ADEODATUS I. Card. PIAZZA S. R. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost.. Albertus Serafini, Proton. Apost. Loco £ß Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. LXXXXIII, n. 55. III WINNIPEGENSIS IN REGIONE CANADIA PROVINCIA ECCLESIASTICA CONDITUR PRO RUTHENIS BYZANTINI RITUS. EXARCHATUS APOSTOLICUS WINNIPEGENSIS, PRAETEREA, AD GRADUM ET DIGNITATEM; SEDIS METROPOLITANAE EVEHITUR ; EDMONTONENSIS VERO, TORONTINUS, ET SASKATOONENSIS AD GRADUM ET DIGNITATEM EPARCHIAE EXTOLLUNTUR. PIUS E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Hanc Apostolicam Sedem eos fideles qui, relicta patria, in alias regiones commigraverint, semper materna sollicitudine curasse, in promptum manifestumque est omnibus. Ad Ruthenos autem quod attinet, qui in Canadia degunt, plura exstant Romanorum Pontificum decreta et acta, quae sunt luculenta huiusmodi studii documenta. Cum enim summus ac sanctus Pontifex Pius X, Decessor Noster, singulari providentia, anno millesimo nongentesimo decimo secundo, Ordinariatum, qui dicitur, constituisset iisdem fidelibus suo ipsorum ritu curandis, cumque res bene processisset, anno millesimo nongentesimo duodequinquagesimo eum in tres Exarchatus divisimus, millesimo vero nongentesimo quinquagesimo Acta PU Pp. XII 263 secundo in quattuor, eo ferme consilio ut multiplicato gregi par ac sufficiens responderet sacrorum Praesulum numerus. Quandoquidem vero hi Antistites iam inde ab Exarchatuum constitutione petierunt ut e suis Ecclesiis nova quaedam provincia ecclesiastica conderetur : per hoc enim et vires iungi et christianorum necessitatibus aptius consuli, censuit S. Congregatio pro Ecclesia Orientali, post auditum venerabilem Fratrem Ioannem Panico, Archiepiscopum titulo Iustianensem, eundemque in Canadia Apostolicum Delegatum, remque diu reputatam, precibus concedendum esse, eo magis quod provincia Leopolitana, a qua Rutheni sunt oriundi, praedura saevaque insectatione opprimatur, ipso Metropolita ceterisque Episcopis ob Christi fidem atque erga Apostolicam Sedem fidelitatem ad necem fere vexatis. Quod Nos S. Congregationis propositum omnino probantes, et eorum consensum supplentes qui aliquod ius in negotio habeant, de Nostra suprema auctoritate ea quae sequuntur decernimus et iubemus. In regione Canadia novam provinciam ecclesiasticam constituimus pro fidelibus Ruthenis Byzantini ritus ibi commorantibus, quae has sedes comprehendet : Winnipegensem, Edmontonensem, Torontinam et Saskatoonensem, adhuc Exarchatus Apostolicos. Ex quibus Ecclesiis, Winnipegensem ad gradum et honorem metropolitanae Sedis evehimus, ceteras in Eparchiae formam redigimus, datis iuribus et privilegiis unicuique earum congruentibus, servatis praescriptis ac legitimis consuetudinibus Orientalis Ecclesiae propriis ; Praesulibus vero quibus hae circumscriptiones regendae credentur, etiam onera obligationesque pro cuiusque dignitate imponimus. Eparchias, praeterea, metropolitanae Sedi Winnipegensi subdimus, cui tamquam suffraganeae oboedient; quod idem de earundem Eparchis decernimus, qui suo Metropolitae subicientur. Ceterum, hae Litterae Nostrae a venerabili Fratre Apostolico in Canadia Delegato ad effectum deducentur ; cui omnes agendae rei potestates facimus, cuilibet viro delegandas, si visum, dummodo in ecclesiastica dignitate constituto. Postquam vero res acta fuerit, idem documenta exarari iubebit, quorum exempla, sincere scripta, ad S. Congregationem pro Ecclesia Orientali cito mittet. Quod si fiat ut eo tempore quo negotium peragi debeat, alius eidem Delegationi in Canadia praesit, hic mandata Nostra exsequetur. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efiicacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta ofiîcere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis Acta Apostolicae 264 Sedis - Commentarium Officiale praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Nostra decreta in universum" si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum ex Arce Gandulfi, prope Romam, die tertio mensis Novembris, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo sexto, Pontificatus Nostri duodevicesimo. OELSUS Card. OOSTANTINI S. R. E. Cancellarius gg EUGENIUS Card. TISSERANT S. Congr. pro Ecclesia Orientali a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Recens Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost. Caesar Federici, Proton. Apost. Loco ffî Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. LXXXXIV, n. 2. IV SAMARAIENSIS APOSTOLICA PRAEFECTURA SAMARAIENSIS AD GRADUM APOSTOLICI VICARIATUS PERDUCITUR, NOMINE AC FINIBUS I M M U T A T I S . PIUS E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Summo gaudio perfundit animum Nostrum felix propagatio catholicae rei ; siquando ergo peropportunum visum fuerit sive Ecclesias erigere sive ad potiorem evehere gradum, hoc sollicite peragimus. Qua re, cum acceperimus in apostolica Samaraiensi praefectura, sacerdotibus Missionalibus a Sacratissimo Corde Iesu concredita, evangelicam veri- Aota PU Pp. XII 265 tatem optime profecisse, eandem censuimus evehere ad apostolici vicariatus dignitatem. Post igitur auditum venerabilem Fratrem Romulum Carboni, Archiepiscopum titulo Sidoniensem et in Australasia, Nova Zelandia et Oceania Apostolicum Delegatum; confirmatumque omnino habentes quod S. Congregatio Fidei Propagandae hac de re faciendum esse censuit, et eorum consensu suppleto, qui de hoc negotio aliquid iuris habeant vel se habere existiment, omnibus bene perpensis, summa Nostra potestate quae sequuntur statuimus ac decernimus. Apostolicam praefecturam Samaraiensem ad gradum apostolici vicariatus evehimus, eodem nomine iisdemque finibus servatis, cui idcirco omnia tribuimus iura et privilegia, quae omnibus apostolicis vicariatibus ad iuris canonici normam competunt ; similiter eius Vicario iura et honores tribuimus at onera et officia iniungimus, quae ceterorum huiusmodi dignitatis virorum sunt propria. Curis autem Missionalium a Sacratissimo Corde Iesu eundem committimus modo conditum apostolicum Samaraiensem vicariatum, ad Nostrum tamen et huius Romanae Sedis nutum. Quibus Sodalibus, qui tam mirifice de Ecclesia Sancta meriti sunt, gratam profitemur voluntatem Nostram eosque pariter hortamur ut diligenti studio operibusque duplicatis in animorum bonum efficaciter allaborare pergant. Haec universa, quae decrevimus, exsequenda curabit venerabilis Frater, cuius supra meminimus, Romulus Carboni, vel quem ille deliget vir, dummodo ecclesiastica dignitate insignis : cui rei agendae omnes potestates facimus. Qui vero negotium hoc perfecerit onus habebit documentum exarandi idemque sinceris exemplis ad S. Congregationem Fidei Propagandae quam primum mittendi. Quodsi eo tempore quo res ad exitum deduci debent alius ipsi Apostolicae Delegationi praesit, hic omnia faciet mandata Nostra. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Acta Apostolicae 266 Sedis - Commentarium Officiale Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die undecimo mensis Novembris, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo sexto, Pontificatus Nostri duodevicesimo. ÖELSUS Card. COSTANTINI . PETRUS Card. FUMASONI BIONDI S. B. E. Cancellarius S. Congr. de Propaganda Fide Praefectus Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Begens Albertus Serafini, Proton. Apost. Silvius Ijoco >B Sericano, Proton. Apost. Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. LXXXXIV, n. 10. V DE AITAPE (AITAPENSIS) APOSTOLICA PRAEFECTURA DE AITAPE AD GRADUM EVEHITUR APOSTOLICI VICARIATUS, (( AITAPENSIS )) NOMINE. PIUS E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Laetissimi semper Nobis contingit, qui Dei voluntate catholicae rei summam habemus, faustos Ecclesiarum, a Nobis conditarum, cernere successus easdemque ad altiorem perducere gradum, siquidem ex hoc eam « plebem sanctam », cuius aeterna salus magno sanguinis pretio stetit Christo, vivaci fecunditate pollere videmus et continenter quasi Stellas caeli marisque arenam multiplicari. Quod cum et in apostolica praefectura de Aitape factum esse sciamus, die quinto decimo mensis Maii anno millesimo nongentesimo quinquagesimo altero per Nostras sub plumbo Litteras « Ad latius » fundata atque sollertibus Ordinis Fratrum Minorum curis concredita, ratum profecto habemus S. Congregationis Fidei Propagandae consilium quae, audito venerabili Fratre Romulo Carboni, Archiepiscopo titulo Sidoniensi et in Australasia, Nova Zelandia et Ocea- Acta Pii Pp. XII 267 nia Apostolico Delegato, precibus concedendum esse arbitrata est, quibus poscebatur ut ipsa praefectura ad gradum apostolici vicariatus perduceretur. Certiores igitur de hoc negotio facti a venerabili Fratre Nostro S. R. E. Cardinale eiusdem S. Congregationis Praefecto, re attente considerata, et consensu eorum suppleto, qui hac in re aliquid habeant iuris, de summa Nostra potestate sequentia decernimus atque iubemus. Apostolicam praefecturam de Aitape, iisdem servatis territorii finibus ad gradum et dignitatem promovemus apostolici vicariatus, qui nomen posthac Aitapensem habebit. Cui vicariatui, eiusque Ordinario omnia tribuimus iura, honores ac privilegia quae ad ceteros per terrarum orbem spectant eiusdem decoris viros atque Ecclesias; apostolico autem Vicario vel officia et obligationes imponimus, quibus sacra huiusmodi dignitas translaticio more oneratur. Aitapensis item vicariatus curam et administrationem, ad Nostrum et Apostolicae Sedis nutum, iisdem committimus Sodalibus ex Ordine Fratrum Minorum, qui tam sollerter in hac regione allaboraverunt, certa spe fore ut qua virtute animorumque amore adhuc fuerunt, iisdem excellere pergant, christianum insomnes tuendo populum, ceterosque omnes, qui nondum suavem Christi legem experti fuerunt, ad ipsam indefatigata trahendo caritate. Quibus dictis, volumus ut quae Nostris hisce Litteris praescripsimus venerabilis Frater Romulus Carboni, quem diximus, efficienda curet, cui omnes ad hoc necessarias potestates facimus, cuilibet etiam viro delegandas, si opus fuerit, dummodo ecclesiastica praedito dignitate ; onusque iniungimus peracti negotii documenta exarandi eaque fide dignis exemplis ad S. Consilium Christianae Fidei Propagandae quam primum mittendi. Quod si fiat ut, quo tempore res ad effectum deducatur oporteat, alius Apostolicae Delegationi in Australasia, Nova Zelandia et Oceania praesit, huic omnia eadem damus mandata. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem 268 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die undecimo mensis Novembris, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo sexto, Pontificatus Nostri duodevicesimo. GELSUS Card. COSTANTINI PETRUS Card. FUMASONI BIONDI /S. B. E. Cancellarius S. Congr. de Propaganda Fide Praefectus Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Begens Albertus Serafini, Proton. Apost. Silvius Sericano, Proton. Apost. Loco © Plumbi In Ap. Cane, tal., vol. LXXXXIV, n. 8. LITTERAE APOSTOLICAE I BEATA MARIA PIUS X, V. PAPA (( REGINA )) ET IN CONFESSOR, PRAECIPUAM IN PATRONAM PATRONUM ATQUE SECUNDARIUM SANCTUS PRO TOTA DESMOINENSI DIOECESI ELIGUNTUR. P I U S PP. X I I Ad perpetuam rei memoriam. — Memorandus erit atque sollemnis; apud Christifideles Annus Marialis, quem Nos, Litteris Encyclicis die VIII mensis Septembris anno millesimo nongentesimo quinquagesimo tertio datis, primo exeunte saeculo a definito dogmate Immaculatae Conceptionis Beatae Mariae Virginis, rite incohavimus feliciterque perfecimus. In id enim praecipue tunc intendimus, ut erga Beatissimam Dei Genetricem pietatem, una cum pace christiana, augeremus et quocumque proveheremus : quod maxime assecuti sumus, cum, eodem Anno fere expleto, festum Beatae Mariae Virginis Reginae, quotannis die x x x i mensis Maii celebrandum, per Litteras item Encyclicas die xi mensis Octobris Acta Pii Pp. XII 269 anno millesimo nongentesimo quinquagesimo quarto, indiximus proximaque die i mensis Novembris in Basilica Vaticana sollemni ritu confirmavimus. Permultae exinde dioeceses vel paroeciae vel etiam consociationes tam validae Caeli Reginae, haud sine animarum emolumento, se voverunt. Quantum insuper gratiis affluxerit idem, quem diximus, Annus, magni momenti comprobat eventus, quo Nosmet Ipsi Beato Pio X, Decessori Nostro, Sanctorum honores provide felieiterque decrevimus. Nunc autem Venerabilis Frater Eduardus Caelestinus Daly, Episcopus Desmoinensis, enixis Nos adiit precibus, ut suae Dioecesi, ab ipso Sancto Pontifice, anno millesimo nongentesimo decimo primo, constitutae, Beatam Deiparam Reginam uti praecipuam Patronam, nec non Sanctum Pium Papam X secundarium Patronum benigne tribuere dignaremur. Ut autem uberes Marialis Anni fructus ad bonum spirituale bene vertant atque laudati Sancti Pontificis cultus in dies augeatur, huiusmodi votis annuendum perlibenter censuimus. Quapropter, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Beatam Mariam Virginem Reginam to.tius Desmoinensis dioeceseos praecipuam apud Deum Patronam nec non Sanctum Pium X, Pontificem Maximum et Confessorem, memoratae dioecesis Patronum secundarium constituimus, facimus, ac renuntianms, omnibus adiectis honoribus ac privilegiis liturgicis, quae locorum Patronis rite competunt. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum, plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter contigerit attentari. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XXII mensis Iunii, anno MCMLVI, Pontificatus Nostri duodevicesimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis GILDO BRUGNOLA a Brevibus Apostolicis ' Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 270 Officiale II T E M P L U M IN HONOREM NOSTRAE DOMINAE A SSMA TRINITATE, IN URBE AC DIOECESI BLESENSI EXSTANS, PRIVILEGIIS BASILICAE MINORIS HONESTATUR. P I U S PP. X I I Ad perpetuam rei memoriam. — Urbs Blesae, in amphitheatri formam prope Ligerim fluvium condita, non solum propter celeberrimam Galliarum Regum arcem, sed etiam ob christianae vetustatis iactabatur monumenta, e quibus digna est quae memoretur, etsi rerum perturbationis tempore postea deleta, Ecclesia Sancti Salvatoris, in qua vexillum Sanctae Ioannae Arcensis, Aurelianensis Puellae, fuit lustratum. Nec decursu temporis desiit pia Fidei traditio nec nova, pristinis probe sci teque suffecta, Catholicae Religionis defuerunt opera. Novissimis enim hisce temporibus ubi sacra Aedicula, Beatae Mariae Virgini, Aeterni Patris Filiae, Unigeniti Matri, Sancti Spiritus Sponsae, Ioannis Baptistae Chémery, pii sacerdotis, ope dicata, exstabat, magnum ac perpulchrum Templum, Deiparae Virgini a Sanctissima Trinitate sacrum, Patrum Capulatorum studio est excitatum idemque supra Ligericam vallem extollitur. Ordine, quem dicunt, « romanico » confectum lataque auctum crypta, anno millesimo nongentesimo undequiriquagesimo sollemni fuit ritu dicatum. Intus ob altius sublatum presbyterium, foris vero ob excelsam turrim, sacris fere quinquaginta aeribus dulciter concinentibus praeditam, omnibus admirationi est. Ampla mirisque coloribus decorata specularia intus affabre renident, quae egregium musivum opus in ábsida positum nec non anaglyptas Domini Nostri Iesu Christi patientis iter prae se ferentes sculpturas apte clareque collustrant. Sacra insuper supellectile eademque pretiosa ita Templum abundat, ut sacrae caerimoniae, etiam episcopales, ibidem saepe agantur. Idem de nique domicilium est Archiconfraternitatis « Trium Ave-Maria » vulgo nuncupatae, cuius sodales Virginem Mariam peregrinorum more impense precaturi, eo innumeri quotannis se conferunt. Quibus omnibus perpensis, Venerabilis Frater Ludovicus Robin, Episcopus Blesensis, enixa Franciscanum Capulatorum, quorum curae memorata Ecclesia concredita est, nec non Cathedralis Canonicorum ceterorumque e clero ac fidelium vota Nobis depromens, a Nobis efflagitavit, ut Ecclesiam, quam laudavimus, ad dignitatem Basilicae Minoris evehere dignaremur. Nos autem, tam artificiosum opus, in Sanctissimae Trinitatis gloriam , Acta Pii Pp. XII 271 atque Deiparae Virginis honorem excitatum, singulari volentes augere ornamento in diesque ad Marialem fovendam pietatem, huiusmodi precibus annuendum libenti censuimus animo. Quapropter, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, praesentium Litterarum vi perpetuumque in modum Ecclesiam Deo in honorem Nostrae Dominae a Sanctissima Trinitate, in urbe ac dioecesi Blesensi exstantem, ad dignitatem Basilicae Minoris, omnibus adiectis honoribus ac privilegiis eidem titulo rite competentibus, evehimus. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere illisque ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum, plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter contigerit attentari. Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XXIV mensis Iunii, anno MCMLVI, Pontificatus Nostri duodevicesimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis GILDO BRTJGNOLA a Brevibus Apostolicis III SANCTUS LAURENTIUS, MARTYR, PRAECIPUUS CAELESTIS PATRONUS TOTIUS ROTERODAMENSIS DIOECESIS DECLARATUR. P I U S PP. X I I Ad perpetuam rei memoriam. — Quo satius novae ab hac Sede Apostolica erectae dioeceses virescant uberioresque metant fructus, in fidem ac tutelam caelestis cuiusdam Patroni se tradere laudabiliter solent. Haud aliter accidit in illa australi Hollandiae regione, in qua Nosmet Ipsi, per Costitutionem Apostolicam die xvi mensis Iulii anno millesimo nongentesimo quinquagesimo quinto Romae datum, novam Roterodamensem dioecesim, curiali Templo Sanctis Laurentio Martyri et Ignatio Confessori dicato ad Ecclesiae Cathedralis dignitatem evecto, rite constituimus. Ut 272 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale autem Christifidelium in Sanctum Laurentium Märtyrern religio in dies augeretur, a Venerabili Fratre Martino Antonio Jansen, Episcopo Roterodamensi, enixe rogati sumus ut idem Christi Athleta totius dioeceseos Patronus a Nobis benigne renuntiaretur. Nos vero, quibus spirituale animarum bonum maxime cordi est, huiusmodi preces excipere libenti statuimus animo. Quapropter, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, praesentium Litterarum vi perpetuumque in modum Sanctum Laurentium Märtyrern totius Roterodamensis dioecesis praecipuum apud Deum Patronum, omnibus adiectis honoribus ac privilegiis liturgicis principalibus locorum Patronis rite competentibus, constituimus, facimus ac declaramus. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum, plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter contigerit attentari. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die II mensis Iulii, anno MCMLVI, Pontificatus Nostri duodevicesimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis GILDO BRUGNOLA a Brevibus Apostolicis EPISTULA AD EMUM P. D. MATJRITIUM TIT. S. MARIAE DE PACE S. R. E. PRESB. CARDINALEM PELTIN, ARCHIEPISCOPUM PARISIENSEM : SAECULO III EXEUNTE AB OBITU PII SACERDOTIS IOANNIS IACOBI OLIER, SOCIETATIS PRESBYTERORUM A. S. SULPITIO CONDITORIS. Le tricentenaire de la mort de Jean-Jacques Olier, fondateur de la Compagnie des prêtres de Saint Sulpice, dont vous présiderez prochainement à Paris les solennités commémoratives, est une date qui mérite à juste titre d'être célébrée par tous ceux qui ont à cœur la formation et la Acta PU Pp. XII 273 sanctification du clergé. Aussi esï-ce très volontiers que, répondant à la requête du Supérieur Général de la Compagnie, Nous vous adressons, en cette heureuse circonstance. Nos vœux paternels : qu'ils soient le gage de Notre estime pour cette Société sacerdotale, à laquelle Nous lient d'ailleurs les précieux souvenirs de Nos retraites d'ordination : qu'ils soient aussi pour les chers prêtres de France, doni une notable proportion sont formés dans les séminaires sulpiciens, un nouveau témoignage de Notre affection et de Notre sollicitude. Curé d'une paroisse parisienne, qui offrait à son zèle un champ d'apostolat diificile, éducateur du clergé à une époque où les prescriptions du Concile de Trente attendaient encore en bien des diocèses leur mise en pratique, Jean-Jacques Olier, qui avait une si haute idée de la grandeur du sacerdoce, invite encore aujourd'hui les prêtres à réfléchir aux exigences surnaturelles de leur vocation et de leur ministère. Ce sera, Nous le savons, le sens du prochain Triduum de prières et de prédications, sur lequel Nous appelons dès maintenant une large effusion de grâces. Le riche patrimoine de valeur sacerdotale du clergé français, auquel souvent Nous Nous sommes plu à rendre hommage à la suite de Nos prédécesseurs, ne cesse pas de fructifier de nos jours, et nombreux sont les prêtres des villes e.t des campagnes qui s'efforcent, par une courageuse fidélité, de correspondre à l'idéal de sainteté que leur proposent les prières de l'Ordination : « Innova in visceribus eorum spiritum sanctitatis... Eluceat in eis totius forma iustitiae ! » (Pontifical). Et pourtant, l'exercice du ministère se heurte actuellement à des obstacles nouveaux, ou du moins accrus par certains facteurs de déchristianisation et la transformation de bien des structures, par l'effervescence des idées et la liberté des mœurs. Le zèle même avec lequel le prêtre veut être présent dans tous les milieux de vie pour les évangéliser, auprès de toutes les souffrances pour y porter remède, ce zèle l'expose parfois au risque de manquer de prudence dans ses jugements et de réserve dans sa conduite. Mais inversement, pourrait-on excuser celui qui, cédant à de stériles regrets ou de faciles critiques, s'abstiendrait de regarder tel qu'il est ce monde à convertir et ne ressentirait pas, devant tant d'âmes en péril, l'angoisse qui Nous étreint Nous-même? Dans un temps aussi diificile, le souvenir d'un Olier — d'autant plus convaincu de la nécessité de la vie intérieure qu'il connaissait mieux par expérience pastorale les tâches ardues du ministère — est instructif : il rappelle à la génération présente que la grandeur et la force du prêtre sont d'être en plénitude homme de Dieu et homme de l'Eglise. 18 - ACTA, vol. X X I V , n. 6. — 24-5-1957. 274 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Etre homme de Dieu, c'est avant tout tendre à la perfection de la x charité divine : (( Soyez saints, car moi, le Seigneur votre Dieu, je suis 1 s a i n t » . Or, aujourd'hui comme hier, la sainteté a pour condition indispensable la prière et l'ascèse ; et Nous ne saurions trop recommander à tous Nos fils engagés dans les travaux du ministère sacerdotal de s'interroger sur leur fidélité à cette double obligation. La doctrine spirituelle que la Compagnie de Saint-Sulpice a reçue de son fondateur est riche d'enseignements sur ce point ; elle a formé depuis trois siècles des générations de prêtres, pour qui l'oraison et l'Office divin notamment étaient, dans une vie de prière, le devoir sur lequel on ne transigeait point, pour qui aussi, dans une vie d'ascèse, le célibat fidèlement gardé par la chasteté du cœur était l'honneur d'une- existence sacerdotale. Ces voies tracées par leurs devanciers, ces voies surtout qu'exige la sainteté de leur vocation, les prêtres d'aujourd'hui voudront les suivre avec une générosité d'autant plus grande que les tâches apostoliques qui les sollicitent sont plus pressantes et plus astreignantes. Qu'ils méditent l'admirable Exhortation de Saint Pie X au clergé catholique ; qu'ils se souviennent de nos enseignement répétés ! Ce n'est pas en vain qu'au début de Notre Pontificat Nous donnions cette consigne aux prêtres de l'Eglise : (( Orate, magis magisque et instantius orate » . 2 Ce n'est pas sans de graves motifs que, dans Notre Exhortation Menti Nostrae, Nous exprimions « Notre préoccupation et Notre anxiété» à la pensée de certains de Nos fils qui sont « plongés dans le tourbillon de l'activité extérieure jusqu'à négliger le premier devoir du prêtre qui est le devoir de sa propre 3 sanctification». Les grandes lois de l'union à Dieu et de la fécondité apostolique restent les mêmes de siècle en siècle ; la croix demeure l'insstrument de notre salut ; et c'est toujours par le sacrifice de soi qu'inspire la charité divine, c'est toujours « par le jeûne et la prière » que sera vaincu le Prince de ce monde. Homme de Dieu, le prêtre est aussi par excellence l'homme de l'Eglise. Vous savez, cher Fils, combien il importe de mettre aujourd'hui cette vérité en relief et de rappeler ce « principe inébranlable » que « la sainteté de la vie personnelle et l'efficacité de l'apostolat ont pour base et pour soutien... l'obéissance constante et exacte à la sainte hiérarchie » . 4 Dans leur enseignement comme dans leur action, les prêtres aimeront 1 Lev. 19, 2. 2 A. A. S., t. 31, p. 249. s 4 A. A. S., t. 42, p. 677. A. A. S., t. 40, p. 375. Acta PU Pp. XII 275 se comporter en fidèles coopérateurs de leur évêque, auquel ils ont promis obéissance et qui est, sous l'autorité suprême du Vicaire du Christ, le vrai Docteur et Pasteur de son troupeau. Eespectueux de la doctrine,, dont l'Eglise est gardienne, qu'ils s'appliquent à la bien posséder par une sérieuse culture théologique et à la transmettre exactement par le ministère du catéchisme et de la prédication ; serviteurs de la Vérité divine, qu'ils la proclament avec force, mais sans arrogance, qu'ils la défendent sans faiblesse, mais avec charité! Dans la conjoncture présente, l'union des prêtres entre eux, leur docilité envers la hiérarchie, leur fidélité à l'enseignement et aux directives du Saint Siège, sont des facteurs si importants pour les progrès de l'Eglise, que Nous ne saurions trop insister sur les vertus requises à ce témoignage d'unité et de charité. C'est autour de Pévêque, responsable de l'apostolat dans son diocèse, responsable de la doctrine qu'on y enseigne, que tous les efforts doivent converger. Faute de cette insertion profonde dans ce qui est l'œuvre commune de l'Eglise dans telle région ou tel milieu, le ministère particulier d'un prêtre risque vite de perdre sa fécondité surnaturelle, comme un fleuve, coupé de sa source, ne tarde pas à se tarir. En rappelant, à l'occasion du tricentenaire de la mort de Jean-Jacques Olier, ces qualités indispensables, que Nous avons si souvent recomman dées aux clercs, Notre pensée se tourne spécialement vers ceux qui sont les héritiers directs de son esprit et qui se doivent d'appliquer à notre temps les exemples et les leçons de leur fondateur. La tâche des supérieurs et directeurs de Séminaire est lourde et délicate mais elle est décisive pour l'avenir. Qu'ils y consacrent tout leur zèle, soucieux de former des prêtres qui aient une piété profonde et stable, un caractère trempé par la discipline, un esprit droit et cultivé, un cœur largement ouvert à la détresse spirituelle de tant d'âmes! Dieu veuille que, sur la terre de France et dans le monde entier, se multiplient de tels prêtres au service de l'Eglise. C'est en en formant le vœu, que Nous vous accordons, ainsi qu'au Supérieur Général et aux membres de la Compagnie de Saint-Sulpice, comme à tous ceux qui partiperont aux prochaines fêtes anniversaires, la faveur de Notre très paternelle Bénédiction Apostolique. Du Vatican, le 25 Mars 1957. P I U S PP. X I I Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 276 NUNTIUS RADIOPHONICUS AD CHRISTIFIDELES, DIE PASCHATIS RESURRECTIONIS D. N. I. C, DEVOTA OMINA S U M M O PONTIFICI AC VENERATISSIMO PATRI IN FORO SANCTI PETRI PROCLAMANTES. * Ancora una volta una moltitudine immensa « di ogni lingua e popolo e nazione » 1 riempie questa maestosa piazza, la quale, diletti figli e figlie, par che tutti vi stringa e vi unisca. E con voi, presenti in ispirito, sono i milioni di altri fedeli, che devotamente ascoltano la Nostra voce. Brilla ai vostri occhi una luce nuova, risuona nei vostri cuori un inno di gioia e di gloria : lo cantano mille e mille voci, lo accompagnano le armonie degli organi, lo diffondono nell'aria, sui monti e nelle valli, gli squilli delle campane. È Pasqua. È il giorno che ha fatto il Signore per la nostra esultanza, per la nostra letizia : « Haec dies, quam fecit Dominus : exsultemus et laetemur in ea » . 2 Sa il Signore come vorremmo penetrare in ogni casa, passare attraverso tutte le corsie degli ospedali, sostare benedicenti accanto ad ogni culla, chinarci con tenerezza su ogni sofferenza ; vorremmo poter liberare tutti da ogni timore, per donare a tutti la pace, per riempire tutti di gaudio. Purtroppo non è possibile fare quanto brameremmo ; e allora Ci restringeremo a rivolgervi la Nostra parola, a confidarvi — come abbiamo fatto altre volte — qualche pensiero natoCi in cuore durante la Nostra meditazione. Si sono appena spenti gli echi del « Praeconium paschale », e Noi abbiamo ancora nell'animo un particolare motivo fra i tanti che si inseguono, si intrecciano e si fondono in ardita armonia. Dopo l'invito all'esultanza, rivolto all'angelica turba dei cieli, alla terra, alla madre Chiesa e ai popoli tutti, l'attenzione del canto liturgico si ferma sulla notte che precedette la risurrezione del Signore. Notte vera, notte di passione, di angoscia, di tenebre ; eppure notte beata : « vere beata nox » ; perchè sola meritò di conoscere il tempo e l'ora nella quale Cristo risorse da morte, ma soprattutto, perchè di essa fu scritto : la notte s'illuminerà come il giorno : « et nox sicut dies illuminabitur ». Una notte che prepa* Die 21 Aprilis mensis a. 1957. Apoc. 5, 9. 1 2 In Off. Domin. Resurrect. Acta Pii Pp. XII 277 rava l'alba e lo splendore di un giorno luminoso ; un'angoscia, una tenebra, una ignominia, una passione, che preparavano la gioia, la luce, la gloria, la risurrezione. 1. Considerate, diletti figli, che cosa avviene in una notte di tempesta. Sembra che la natura sia sconvolta e giunta alla sua ultima ora, senza speranza. Il viandante smarrito non ha neppure la debole luce delle lontane stelle per raccogliere fiducia e direzione ; le piante, i fiori, tutto il palpitare della, vita è sommerso nell'ombra, ombra quasi di morte. Cóme sarà possibile ridestare il canto e il profumo? Pare che ogni sforzo sia inutile : gli esseri non si riconoscono nella oscurità, la via non si ritrova, le parole si perdono nell'infuriare della procella. Eppure tutti gli elementi vi sono ; nelle zolle stesse della terra è un fremito di attesa ; i semi gemono nella sofferenza ; gli uccelli dell'aria hanno ferme le ali, desiderose di librarsi nel libero volo : ma nulla si può muovere. Ecco però che verso l'oriente un tenue chiarore appare ; il fragore del tuono si calma, il vento dilata le nubi e appaiono ridenti le stelle : è l'aurora. Il pellegrino si arresta ; un sorriso compare sullo stanco volto, mentre l'occhio ardente si illumina di speranza. Il cielo si imporpora, si succedono con rapido ritmo i colori che via via si sbiancano ; un ultimo fremito, un guizzo, un bagliore : è il sole. Si scuote la terra, si desta la vita, si leva un canto. 2. Anche la notte, che precedette la risurrezione di Gesù, fu notte di desolazione e di pianto, fu notte di tenebra. I nemici di Lui erano soddisfatti di aver chiuso finalmente, nella tomba, il « seduttore del popolo ». Percosso il Pastore, il piccolo gregge era andato disperso. Desolati, sconcertati, gli amici di Gesù sono costretti a nascondersi per il timore degli scribi e dei farisei. Gesù è nella tomba. La salma giace sulla roccia fredda e tutto il suo corpo è ancora piagato; le labbra sono mute. Che rimane più delle sue parole, che sapevano animare, confortare, illuminare ; le sue parole così piene di maestà e di sapienza? Dove sono i suoi comandi ai venti e alle tempeste ; dove è il suo potere di sfuggire alle diaboliche insidie dei suoi nemici o di far fronte coraggiosamente ai loro furori? Dove è la sua facoltà di sanare i malati, di risuscitare i morti? Tutto (pareva) è finito; e sono stati sepolti con Lui, nella tomba, non solo gli ambiziosi progetti di alcuni, ma anche le discrete speranze di molti. Tutto è finito ; vanno mormorando gli uomini ; e nella loro voce è l'espressione di una disperata tristezza. Tutto è finito, par che rispondano le cose. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 278 Eppure chi avesse potuto guardare oltre la pietra che chiudeva il sepolcro, avrebbe avuto l'impressione che gli occhi di Gesù non fossero chiusi per la morte, ma" per il sonno ; nè vi era traccia di corruzione nelle sue membra e il suo volto aveva ancora ben visibili i segni della sua sovrumana bellezza, della sua infinita bontà. Dopo la morte, il corpo di Gesù, come la sua anima, rimase congiunto col Verbo, con la divinità, che vive ed opera in quelle membra. Poco lontano, in una casetta modesta e silenziosa, arde una fiamma di fede non mai spenta : Maria attende fiduciosa Gesù. Ed ecco : la terra trema ; l'angelo scende dal^cielo, rovescia la pesante pietra che chiude il sepolcro, e si asside, maestoso e sereno, su di essa. I soldati fuggono e vanno a portare-rudemente ai nemici di Gesù la prima prova della loro bruciante sconfìtta. È l'alba, ormai. Maria Maddalena sta correndo quasi senza sapere dove, sospinta da un amore che non ammette soste e non consente riflessione : eccola, all'improvviso, come tramortita davanti a Gesù, che la saluta con infinita tenerezza. Le pie donne, col cuore in tumulto per Pannunzio dato loro dall'angelo, incontrano anch'esse Gesù e volano dagli apostoli ad annunziare la risurrezione, per farli partecipi della loro gioia, della loro pace. Intanto Pietro ha avuto dal Signore con ineffabile segno la certezza del suo perdono. E Gesù entra nel Cenacolo a porte chiuse e trova gli apostoli ; li conforta, li calma : lascia loro la sua pace. Poi ritorna per ravvivare la fede vacillante di Tommaso. Otto giorni prima, sulla strada di Emmaus, egli si era accompagnato a due desolati discepoli e si era mostrato loro nell'atto di spezzare il pane. La notte è finita : con essa è finita l'angoscia, è finito lo spavento ; sono scomparsi i dubbi ; si sono illuminate le tenebre ; è tornata la speranza, la certezza. Splende di nuovo il sole. Si leva un canto festoso : Resurrexit, alleluia. 3. Così vorremmo, dilettissimi figli, che un'altra notte, la notte che è scesa sul mondo e che opprime gli uomini, vedesse presto la sua alba e fosse baciata dai raggi di un nuovo sole. Noi abbiamo più volte fatto notare che gli uomini, di tutte le nazioni e di tutti i continenti, sono costretti a vivere, disorientati e trepidanti, in un mondo sconvolto e sconvolgitore. Tutto è divenuto relativo e provvisorio, perchè è sempre meno efficiente, e quindi meno efficace. L'errore, nelle sue quasi innumerevoli forme, ha reso schiave le intelligenze di creature, peraltro molto elette, e il malcostume, di ogni tipo, ha raggiunto gradi di precocità, di impudenza, di universalità tali da preoccu- Acta PU Pp. XII 279 pare seriamente coloro che sono pensosi delle sorti del mondo. L'umanità sembra un corpo infetto e piagato, nel quale il sangue circola a stento, perchè si ostinano a rimanere divisi, e quindi non comunicanti, gli individui, le classi, i popoli. E quando non si ignorano, si odiano : e cospirano e lottano, e si distruggono. Ma anche questa notte del mondo ha chiari i segni di un'alba, che verrà, di un nuovo giorno baciato da un nuovo e più splendente sole. Intanto nel mondo, provvidenzialmente, stanno moltiplicandosi i mezzi per lo sviluppo più pieno e più libero della vita. Mentre lè scoperte della scienza allargano l'orizzonte delle possibilità umane, la tecnica e l'organizzazione rendono effettive tali conquiste, mettendole a servizio immediato dell'uomo. L'energia nucleare ha già dato praticamente inizio ad un'epoca nuova : le case sono già illuminate con energia proveniente dalla utilizzazione della fissione nucleare, e non sembra troppo lontano il giorno, in cui le città saranno illuminate e le macchine saranno mosse da processi di sintesi simili a quelli che accendono da miliardi di anni il sole e le altre stelle. La elettronica e la meccanica stanno cambiando il mondo della produzione e del lavoro con l'automazione : l'uomo diventa, così, sempre più il signore delle opere sue e vede il suo lavoro elevarsi come qualificazione e intelligenza. I mezzi di trasporto uniscono un punto e l'altro del pianeta in un'unica rete, che può essere chiusa con una velocità superiore al moto apparente del sole. I missili solcano le profondità dei cieli e i satelliti artificiali stanno per stupire lo spazio con la loro presenza. L'agricoltura moltiplica con la chimica nucleare le possibilità di alimentare una umanità assai più grande di quella di oggi, mentre la biologia guadagna giorno per giorno terreno nella battaglia contro le più terribili malattie. Eppure tutto questo è ancora notte. Notte, sia pure, piena di fremiti e di speranze, ma notte. Notte che potrebbe divenire perfino e improvvisamente tempestosa, se apparissero qua e là i bagliori dei lampi e si udisse lo scoppio dei tuoni. Non è forse vero che la scienza, la tecnica e l'organizzazione sono divenute spesso fonti di terrore per gli uomini? Essi quindi non sono più sicuri come una volta. Vedono con sufficiente chiarezza che nessun progresso da sè solo può far rinascere il mondo. Molti intravedono già — e lo confessano — che a questa notte del mondo si è giunti, perchè è stato arrestato Gesù, perchè si è voluto renderlo estraneo alla vita familiare, culturale, e sociale ; perchè si è sollevato il popolo contro di Lui, perchè è stato crocifisso e fatto muto ed inerte. E vi è una moltitudine di anime ardite e pronte, conscie che tale mor- Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 280 te e sepoltura di Gesù fu possibile solo perchè tra gli amici di Lui si trovò chi lo rinnegasse e lo tradisse ; vi furono tanti che fuggirono spaventati davanti alle minacce dei nemici. Quelle anime sanno che un'azione tempestiva, concorde ed organica cambierà la faccia della terra, rinnovandola e migliorandola. È necessario rimuovere la pietra tombale, con cui si sono voluti chiudere nel sepolcro la verità e il bene ; occorre far risorgere Gesù ; di una risurrezione vera, che non ammetta più alcun dominio della morte : 3 (( Surrexit Dominus vere » , « mors illi ultra non dominabitur » . 4 Negli individui Gesù deve distruggere la notte della colpa mortale con l'alba della grazia riacquistata. Nelle famiglie, alla notte dell'indifferenza e della freddezza deve succedere il sole dell'amore. Nei luoghi di lavoro, nelle città, nelle nazioni, nelle terre dell'incomprensione e dell'odio, la notte deve illuminarsi come il giorno « nox sicut dies illuminabitur » : e cesserà la lotta, si farà la pace. Vieni, o Signore Gesù. L'umanità non ha la forza di rimuovere la pietra che essa stessa ha fabbricata, cercando di impedire il tuo ritorno. Manda il tuo angelo, o Signore, e fa che la nostra notte si illumini come il giorno. Quanti cuori, o Signore, ti attendono ! Quante anime si consumano per affrettare il giorno in cui tu solo vivrai e regnerai nei cuori ! Vieni, o Signore Gesù. Vi sono tanti segni che il tuo ritorno non è lontano. O Maria, che lo hai visto risorto ; Maria, cui il primo apparire di Gesù ha tolto l'angoscia inenarrabile prodotta dalla notte della passione ; Maria, a Te offriamo la primizia di questo giorno. A Te, Sposa del divino spirito, il nostro cuore e la nostra speranza. Così sia ! s 4 Lue. 24, 34. Rom. 6, 9. Acta Pii Pp. XII 281 ALLOCUTIONES I Alumnis e scholis publicis medii gradus Urbis, in Basilica Vaticana coadunatis. * Ancora una volta Noi vediamo questa Patriarcale Basilica affollata di lieta gioventù, e ancora una volta gli occhi Nostri contemplano come il fiorire di una primavera, mentre queste sacre mura ne sentono quasi i fremiti misteriosi. Noi vi ringraziamo, diletti figli e figlie, per la gioia che Ci procurate e per la speranza che fate nascere nel Nostro cuore paterno, DandoCi la conferma che il problema religioso-morale degli studenti romani sia avviato a felice soluzione. Non sapremmo dirvi quel che prova l'animo Nostro in questi felici momenti, nel vedere qui presente tanta parte della gioventù delle scuole secondarie statali di Roma ; abbiamo appreso con quanto fervore vi siete preparati a questo incontro col Padre comune, che tanto vi ama ; siamo venuti a conoscenza di molti gentili e commoventi episodi di pietà filiale, di spirito di fede e di amore. Classi intere hanno mantenuto un silenzio e un contegno così edificante, che gli stessi Professori ne sono rimasti meravigliati. Migliaia di rinunzie a spettacoli cinematografici, teatrali, televisivi ; atti di carità verso i poveri ; obbedienza esemplare in casa e a scuola ; fuga di facili occasioni del peccato ; Sante Messe ascoltate, Sante Comunioni ricevute : ecco un bilancio che riempie d'indescrivibile gioia il Nostro cuore paterno. Anche non pochi giovani, rimasti finora lontani dalla pratica religiosa, hanno riacquistato in questa occasione la grazia di Dio, e perfino qualche giovane anima non appartenente alla Chiesa cattolica ha voluto associarsi, come poteva, a questo tributo di fede, di generosità e di amore. Naturalmente la Nostra affettuosa riconoscenza va a coloro che con illuminato zelo hanno curato la preparazione remota e prossima di questa indimenticabile giornata. Oltre a quel che nella scuola operano i cari e solerti insegnanti di religione, Ci hanno grandemente rallegrato il numero ed il vigore delle attività spirituali, ricreative e culturali promosse dall'ancora giovane, ma pur già tanto benemerito Centro Studentesco Romano. E se molto ancora * Habita die 24 Martii mensis a. 1957. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 282 resta da fare, può tuttavia affermarsi che la presenza cattolica in mezzo alla classe studentesca romana sta divenendo sempre più viva ed efficace. Ma poiché Noi seguiamo con ansia paterna le vicende vostre, non ignoriamo, d'altra parte, nè alcuni vostri smarrimenti, nè qualche vostra sfiducia: quelli hanno origine dalla considerazione del grandioso progresso scientifico e del conseguente sviluppo tecnico, messo a confronto con la tristezza che molti assale per quel che sta accadendo oggi e potrebbe avvenire domani. La vostra sfiducia investe un po' tutto, e non risparmia nemmeno la scuola : sia i docenti che non risponderebbero talvolta alle vostre attese, sia i programmi che vi appaiono invecchiati ; mentre tutto vi sembra spesso non più adatto alle esigenze nuove e ai nuovi orientamenti. Chi — come i vostri educatori e specialmente i vostri sacerdoti — sa andare oltre alcune vostre apparenze, scopre facilmente la ragione della insofferenza e della inquietudine. Voi siete scontenti di come va il mondo e anelate a una costruzione nuova. E se è vero che molti giovani sono ancora vaganti e incerti e gemono lamentando l'inutilità di ogni tentativo di rinascita e di riscossa, è ugualmente indubitato che altri •— molti altri — sono pieni di fiduciosa speranza. Tra questi siete voi, diletti figli : di voi non può quindi davvero dirsi che siete una gioventù « bruciata ». Meglio si direbbe gioventù infuocata, gioventù bruciante : pronta ad accendere e a far divampare il fuoco che Gesù venne a portare sulla terra. Ma affinchè questo vostro proposito non resti quasi una vana parola, è necessario che fin da ora non trascuriate nulla di ciò che il vostro stato esige da voi. Ed ecco il dovere dello studio, dello studio serio, dello studio organico, dello studio completo. Ecco la ricerca della verità, ecco lo sforzo per possederla; ecco, finalmente, la volontà di metterla in atto con le opere. 1. Studiate la verità Le vostre intelligenze giovanili sbocciano alla vita ansiose di conoscere, e la natura è aperta dinanzi a voi con le sue meraviglie e i suoi misteri; i problemi dell'esistenza, i fatti umani, le vostre aspirazioni, il fine da conseguire, le vie da battere, i mezzi da usare : tutto è una domanda ; tutto esige chiarezza di luce e precisione di risposta. Studiate, dunque. Applicatevi a costo di qualsiasi sforzo e non trascurate nulla di ciò che i programmi e i maestri vi propongono. Essere svogliati e pigri signi- Acta Pii Pp. XII 283 ficherebbe tradire voi stessi e rinunciare allo sviluppo completo ed armonico della vostra persona. Deludereste anche i vostri genitori, che per mantenervi agli studi hanno forse fatto gravi sacrifici ed affrontato rinunzie ; privereste la Patria e il mondo del necessario numero di uomini capaci, uomini di scienza, cultori dell'arte, tecnici della politica, della economia e del diritto. 2. Studiate seriamente a) A tale scopo guardatevi anzitutto dal valutare l'importanza dello studio col criterio dell'utilità immediata. Quel che la vita vi riserva, non lo conoscete ancora ; nè sapete bene dove si indirizzerà effettivamente la vostra carriera. È ben noto come ai futuri capitani di mare e agli ufticiali delle navi da guerra è prescritta la manovra velica. Nessuno immaginerebbe, a prima vista, che essa possa essere necessaria alla soluzione dei complicati problemi tecnici riguardanti la rotta di un transatlantico e il tiro di una corazzata. Ma se chiedete ai periti perchè, dunque, i futuri navigatori devono apprendere la manovra velica e perfezionarsi in essa, vi risponderanno che così più facilmente i marinai acquisteranno quel sesto senso, detto appunto « senso marino ». L'applicazione al caso vostro Ci sembra naturale e facile. Ad ogni apertura di libro, a ogni principio di lezione, a ogni svolgimento di esame, voi non dovete chiedervi : a che cosa mi serve? Non dite : io sarò ingegnere; a che mi serve la filosofia? Io sarò avvocato; a che serve la fisica? Io sarò medico; a che serve lo studio dell'arte? La verità è che alcune nozioni e notizie, taluni abiti conoscitivi e un certo ordine mentale, il senso della misura e dell'armonia intellettuale ; insomma la maggiore vastità e profondità delle basi aiutano sempre nella vita e spesso giovano in modo inatteso e insperato : il che vale generalmente per due materie, il latino e la storia. b) Per studiare seriamente bisogna guardarsi dal credere che il numero delle cognizioni sia l'elemento fondamentale per costruire l'edificio della vostra cultura. Non le troppe cose abbisognano, ma tutto il necessario e conveniente, appreso bene, compreso giustamente, approfondito intensamente. Occorre quindi evitare di obbligarvi a uno sforzo quasi sovrumano e a rincorrere affannosamente tutto ciò che lo scibile ha messo sulle cattedre e tenta di portare sui banchi degli alunni. Ciò è tanto più vero, se si tratta di soverchi apprendimenti puramente mnemonici, che 284 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sono ben diversi dallo studio serio e gioioso, dalla vera e profonda formazione culturale, e per i quali la scuola rischia di trasformarsi in un dramma che rattrista i genitori ed irrita gli alunni. e) Ma vi è un terzo difetto, dal quale è necessario che si guardino gli alunni con l'aiuto degli insegnanti coscienziosi, e agevolati da coloro che si incaricano di formulare i programmi. Chi conosce i problemi della scuola, sa che nulla è tanto nocivo quanto una congerie di nozioni accumulate alla rinfusa e con disordine : che non s'incontrano e non si integrano ; che spesso piuttosto si scontrano od anche si elidono a vicenda. Avviene non di rado che l'insegnamento e lo studio delle materie scientifiche si sviluppi astraendo intieramente dal considerare la necessità di una completa formazione dell'intelligenza. Questa deve acquistare sempre più la capacità della sintesi e la profondità dell'indagine per mezzo di un serio studio filosofico. Scienza e filosofia dunque debbono mutuamente integrarsi, incontrandosi là dove lo studio tratta delle più intime e profonde strutture della materia e là dove debbono suscitarsi o scoprirsi le più ampie e più elevate armonie. Accade altresì che l'insegnamento e lo studio della religione venga trascurato da alcuni alunni o guardato con sospetto e difiidenza da taluni insegnanti di altre materie, che forse non risparmiano frizzi ed insinuazioni. E come prima si faceva ricorso alle certezze e alle luci della scienza per deridere i dubbi e le ombre della filosofia, così ora si confronta la (( ragionevolezza » di certe nozioni filosofiche con la « insostenibilità » dei misteri. Ognuno può immaginare il caos che deriva da un simile metodo di insegnamento e di studio. Lo sanno purtroppo le vostre menti giovanili fragili e impreparate. Ben altri risultati si otterrebbero, se l'insegnamento di tutte le materie fosse perfettamente ordinato ed organico. Infatti il <( corpus doctrinae » ubbidisce, in maniera simile, alle leggi di ogni corpo vivente. Questo cresce per effetto dello sviluppo interiore dei suoi membri, i quali, a loro volta, trovano nel tutto gli alimenti per la propria vita. L'impoverimento interiore di alcuni membri o la loro crescita disordinata provoca nel resto del « corpus » perdita di vitalità, debolezza, e quindi inefiicacia di azione. Avviene altrettanto per I rami del sapere umano. Una crescita disordinata non gioverebbe al complesso culturale, così come nuocerebbe la mancata distinzione tra ciò che è fondamentale o principale e ciò che invece è accessorio. L'auspicata unità organica della cultura si conseguirà, quando anche il « corpus doctrinae » avrà come capo Cristo. « Io sono... la verità » Acta Pii Pp. XII 285 1 esclamò Egli un giorno. Quando studiate la natura, ricordate che « le cose tutte furono fatte per mezzo di lui, e senza di lui nulla fu fatto di 2 quanto esiste » . Quando apprendete la storia, non dimenticate che non è un semplice elenco di fatiti più o meno sanguinosi o edificanti, perchè in essa è facilmente visibile un'architettura, che va studiata ed approfondita alla luce della universale provvidenza divina e della innegabile libertà operativa umana. In particolare noterete con quale altro occhio guardereste gli avvenimenti di due millenni, se li consideraste come svolgimento della civiltà cristiana, partendo da quelli che furono i primi albori della Chiesa, sostando sulle grandi e insuperate sintesi antiche e medioevali, riflettendo sulle dolorose apostasie, ma anche sulle grandi conquiste moderne, e guardando fiduciosi ai molti segni di rinascita e di riscossa. 3. Ma affinchè questa organica cultura sia possibile, bisogna procurare che il vostro studio sia completo. a) Primo in ordine di immediatezza si presenta a voi il mondo naturale che impressiona i vostri sensi e muove la vostra curiosità. È necessario che la natura con le sue bellezze e con il suo fascino attiri ancora prepotentemente la gioventù della generazione moderna. Spingete il vostro sguardo fino alle arcane profondità delle nebulose e degli ammassi stellari dispersi nell'universo immenso ; fermatevi a contemplare le meraviglie del vostro pianeta, reggia dell'uomo; penetrate fino alle strutture più profonde dell'atomo e del suo nucleo. Per leggere questo libro stupendo, prendete come interprete la scienza, appassionandovi ai suoi problemi, alle sue soluzioni, alle sue ipotesi, ai suoi stessi misteri. Mentre i piccoli presuntuosi rimangono soddisfatti delle poche nozioni apprese, voi vi accorgerete che verrà aumentando sempre più la sproporzione tra ciò che sapete e ciò che desiderate conoscere. Se i vostri maestri — cui rivolgiamo il Nostro affettuoso e grato pensiero — sapranno guidarvi in questa lettura, in questo studio, voi rimarrete stupiti della facilità con la quale in ogni creatura si scorge il Creatore, che da questa conoscenza è glorificato e vi ricambia riempiendo di felicità il cuore vostro. b) Dalle scienze sperimentali passate alle verità della filosofia, che è fondamento di ogni sapere. Sappiamo bene che spesso, purtroppo, uno 1 2 Io. 14, 6. Io. 1, 3. 286 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale studio tanto nobile e necessario si riduce ad un elenco oppressivo di errori provenienti da menti sconvolte e da cuori disordinati. Un tale studio è certamente dannoso agli alunni, come attesta il lamento sempre più forte ed accorato da parte di genitori giustamente solleciti della dottrina dei figli. Perchè debba chiamarsi « maestro » chi semina le nebbie dello scetticismo nelle menti sprovvedute dei giovani, Noi non sapremmo comprendere. La libertà dell'intelletto consiste nella possibilità di penetrare sempre più profondamente questo o quel vero, di considerarne un aspetto piuttosto che un altro, di formare sintesi e deduzioni di maggiore o minore ampiezza. È dunque una libertà tutta positiva, e tanto maggiore quanto più è illuminata e protetta contro l'errore. Bisognerà dunque bensì conoscere la storia del pensiero filosofico, ma occorrerà insistere anche più nello studio della realtà in tutti i suoi elementi e in tutti i suoi aspetti. Ognuno di voi dovrà essere in grado di rispondere con precisione e chiarezza alle domande che inevitabilmente vi porrete da voi stessi o vi saranno poste da altri : che cosa è, in genere,, la realtà? Che cosa è, in specie, il mondo? Qual'è il valore della cognizione umana? Esiste Dio? Qual'è la sua natura, quali i suoi attributi?' Quali relazioni intercorrono tra Lui e il mondo? Tra Lui e gli uomini? Qual'è il senso della vita? e della morte? Qual'è la natura della gioia e qual'è la funzione del piacere? Con quali criteri debbono essere rette le società umane, quella familiare e quella civile? Affinchè tali domande abbiano adeguata risposta, è necessario ricorrere alla filosofia perenne, che nel corso dei secoli sommi ingegni elaborarono e che nulla ha perduto del suo valore oggettivo e della sua efficacia didattica; tanto più che gli sviluppi delle conoscenze scientifiche non sono in contrasto con le tesi certe di quella filosofìa. c) Dalla filosofia passate alla scienza che deriva le sue cognizioni dalle dottrine della fede, apprese per divina rivelazione. Tutti i cristiani, ma specialmente quelli dediti allo studio, dovrebbero avere, per quanto è possibile, una istruzione religiosa profonda ed organica. Sarebbe infatti pericoloso lo sviluppare tutte le altre cognizioni e lasciare il patrimonio religioso immutato, come ai tempi della prima infanzia. Necessariamente incompleto e superficiale, esso verrebbe soffocato, e forse distrutto, dalla cultura areligiosa e dalle esperienze della vita adulta, come attestano tante fedi fatte naufragare da dubbi rimasti nell'ombra, da problemi restati insoluti. Siccome è necessarioche sia razionale il fondamento della vostra fede, diviene indispensabile un sufliciente studio dell'apologetica ; poi dovrete gustare le bellezze del Acta PU Pp. XII 287 dogma e le armonie della morale; infine vi proverete a spingere il vostro sguardo oltre le vie dell'ascetica cristiana, su, su, fino alle altezze della mistica. Oh se il cristianesimo vi apparisse in tutta la sua grandezza e in tutto il suo splendore ! Un'ultima parola, diletti figli. Fate che la verità, conosciuta e posseduta, diventi norma di vita e di azione. Rendetevi per essa liberi da passioni e da preconcetti. Crescete, per essa, in Cristo. « Veritatem... faciens tes in caritate, crescamus in illo per omnia, qui est caput Christus ». Corre per il mondo una voce di rinascita, un grido di riscossa : sarà la riscossa cristiana. Voi — lo dicevamo al principio — volete una costruzione nuova sulle rovine accumulate da chi alla verità preferì l'errore. Il mondo dovrà essere ricostruito in Gesù. Chi va sognando insussistenti decadenze e prevedendo impossibili tramonti della Chiesa, guardi indietro nella storia, rifletta sul presente e preveda — perchè non è impossibile — il futuro. Ricordi che cosa avvenne a chi tentò di distruggere la Sposa di Cristo, veda che cosa sta accadendo a chi si ostina nel proposito insano. Chi andrà contro la Chiesa, si infrangerà sulla pietra su cui Cristo, suo divin Fondatore, ha voluto edificarla. Giovani ! volete cooperare alla gigantesca impresa di ricostruzione? La vittoria sarà di Cristo : volete combattere con Lui? soffrire con Lui? Non siate dunque gioventù molle e fiacca. Siate, piuttosto, gioventù infuocata, gioventù ardente. Accendete e fate divampare il fuoco che Gesù venne a portare nel mondo ! II Ad Sodales iuvenes Berolinenses ex «Christlich-Demokratische Union)). * Sie kommen von Berlin, geehrte Herren und Damen, und W i r entbieten Ihnen Unseren freundlichen Gruss. W i r weilten selbst lange genug in Ihrer Vaterstadt, um deren Geschikke mit besonderer Aufmerksamkeit und persönlicher Teilnahme zu verfolgen. W i r haben Berlin Ende 1929 verlassen. Das Jahrzehnt, während dessen W i r den Heiligen Stuhl beim Deutschen Reich vertraten, war für Berlin sehr bewegt. Allein die Zeit, die darauf bis heute folgte, war 8 Eph. 4, 15. * Habita die 28 Martii mensis a. 1957. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 288 es wohl noch mehr. Von 1939 bis jetzt hat die Stadt jedenfalls ihre schicksalreichste, aber auch ihre schicksalsschwerste Zeit durchlebt, und zwar ohne mit ihr zu einem Abschluss gekommen zu sein. W i r können Uns jedoch vorstellen, dass für jene von Ihnen — und es wird weitaus die Mehrzahl sein, die beruflich in der Politik stehen, die vergangenen Jahre in Berlin eine gute Schule mit eindrucksvollem Anschauungsmateriel gewesen sind. Sie bekennen sich zur « christlichen Politik », also zu einer Politik, die auf christlichen Wahrheiten oder Grudsätzen als ihren letzten Grundpfeilern ruht. Zu ihnen gehört die Tatsache, dass alle Autorität sich von Gott herleitet und an Gott gebunden ist. Der Staat ist kein letztes, und es gibt keine Staatsallmacht, wohl aber eine Staatsmacht, und die (( christliche Politik » hat einen starken Sinn für sie. Denn ohne Macht ' kann der Staat sein Ziel, durch eine von allen eingehaltene Rechïsund Sozialordnung das Gemeinwohl zu sichern und zu fördern, nicht erreichen. Zu jenen letzten Grundpfeilern gehört auch die Achtung vor der Menschenwürde, vor den unantastbaren Menschenrechten, den Rechten des Einzelnen wie der Familie — und zu ihnen zählt die freie Betätigung der wahren Gottesverehrung und das Recht der Eltern auf das Kind und seine gute Erziehung. Hier liegt der Grund, warum die Kirche sich für das Recht der katholischen Eltern auf eine ihrer Überzeugung entsprechende Schule einsetzen muss und bis zum letzten einsetzen wird. W i r haben dies vor kurzen ausgesprochen; W i r haben jedoch gerade jetzt allen Grund, es von neuem zu betonen. Die Staatsmänner sind daran, das geeinte Europa zu schaffen. Ein grosses Werk, und W i r haben immer wieder erklärt, wie sehr W i r jeden Schritt in dieser Richtung begrüssen. Möchten nur alle, die im öffentlichen Leben stehen und unmittelbar oder mittelbar auf solche höchste politische Ziele hinarbeiten, sich bewusst sein, wie sehr deren Bestand von der inneren Gesundheit der beteiligten Völker und Staaten abhängt. Diese innere Gesundheit ist aber nicht zu erreichen ohne starke religiöse Kräfte, die sich irgendwie bis in, die letzten Zellen des gesellschaftlichen Organismus auswirken. Wenn schon nicht so vieles andere auf dem Gebiet der öffentlichen Sittlichkeit, so sollten wenigstens die innerstaatlichen Wirtschaftskämpfe, die immer bedrohlichere Formen annehmen, allen Beteiligten die Augen öffnen. Ihnen und Ihrer Stadt Berlin erhoffen und erbitten W i r Gottes Vorsehung und Gnade, und erteilen von Herzen den Apostolischen Segen. Acta Pii Pp. XI1 289 III Ad Advocatos c Foro iudiciario Parisiensi* * L'illustre barreau de Paris auquel vous appartenez, Messieurs, a toujours compté des hommes d'une culture et d'un talent hors de pair; aussi est-ce pour Nous un plaisir vraiment particulier de saluer des visiteurs aussi distingués et de leur dire toute l'estime que Nous avons pour leur profession. L'Ordre des avocats, déclarait le Chancelier d'Aguesseau, est « aussi ancien que la Magistrature, aussi noble que la Vertu, aussi nécessaire que la Justice » - 1 Collaborateurs attitrés des tribunaux, vous faites jaillir la vérité de la diversité des témoignages et des documents. Lorsque vous prêtez au demandeur ou à l'inculpé l'assistance de votre compétence technique et de votre talent oratoire, l'effort de la clarification que vous poursuivez doit mettre en lumière ce que le procès a d'unique dans sa réalité précise et humaine. Tandis que la loi détermine séparément les divers éléments de le justice, votre rôle est d'en faire prévaloir une interprétation synthétique et nuancée, qui tienne compte de toutes les circonstances matérielles et psychologiques. La difficulté même de la tâche requiert pour s'en acquitter dignement des qualités peu communes et une préparation des plus attentives. Une longue étude du droit, devenue aujourd'hui si complexe, sanctionnée par une série d'examens sérieux, permet d'aborder l'épreuve salutaire des stages. Celle-ci révélera les aptitudes réelles du candidat à la profession d'avocat, en manifestant son habileté à passer des connaissances théoriques à leur application dans l'art de la plaidoirie. C'est un grand art en effet, fait de rigueur et de finesse, de logique et d'éloquence, qui doit ne négliger aucun détail, mettre en valeur les nuances les plus subtiles, parler à l'intelligence et au cœur, élargir le débat ou le maintenir sur un point précis. Tout cela suppose une grande maîtrise de la langue et de l'élocution, une culture générale vaste et profonde, une capacité considérable de travail et d'improvisation. Depuis l'antiquité, votre carrière n'a cessé d'ouvrir la voie aux charges les plus élevées de l'Etat, * Habita die 23 Aprilis mensis a. 1957. 1 Oeuvres de M. le Chancelier d'Aguesseau (Paris, Libraires associés, 1759) t. 1 p. 3. Discours pour l'ouverture des audiences dance de l'Avocat - prononcé en 169S. 19 - A C T A , v o l . X X I V , n . 6. — 24 5-1957. du Parlement. Premier discours : L'indépen- 290 Acta Apostolicae Sedis - Comwi-entarium Officiale car tandis qu'elle embrasse le plus largement la condition humaine, enracinée dans l'histoire, définie par le droit, en proie au jeu des passions, elle révèle et développe les dons supérieurs qui font les gouvernants. Mais, sans quitter une profession bien digne d'occuper toute la vie d'un homme, combien d'avocats célèbres n'ont-ils pas exercé sur leur époque une influence rayonnante? Plus d'un même a vu sa gloire consacrée par l'élection à l'Académie Française. C'est précisément l'éloquence de l'avocat Olivier Patru qui, dés 1640, fut à l'origine de ces fameux discours de réception à l'Académie Française, délices des lettrés et souvent documents d'histoire. Il Nous plait de noter que dans la société actuelle, si fortement contrainte à la spécialisation technique et aux disciplines scientifiques, vous illustrez la valeur irremplaçable de l'humanisme classique, qui souligne les valeurs spirituelles et fait prévaloir * le sens de l'homme sur le culte de la puissance. C'est pourquoi le talent n'est pas une qualité suffisante dans une profession, qui touche de si près à l'exercice de la justice. Indépendance et désintéressement constituent des vertus essentielles et particulièrement méritoires chez un avocat. La morale professionnelle lui demande, comme à tous les hommes, de ne servir que la vérité, mais ce devoir est particulièrement onéreux, quand il s'agit de défendre un accusé, de faire mitiger pour le coupable la rigueur des lois. Depuis longtemps les libertés de la défense ont été nettement déterminées. Un homme d'honneur doit cependant toujours lutter contre la tentation de dépasser les limites permises, et le cas de saint André Avellin, voulant, dit-on, quitter le monde pour réparer un léger mensonge commis au cours d'une plaidoirie, montre assez la situation délicate, où se trouve parfois un caractère foncièrement droit en face des problèmes de sa profession. Un saint Yves, par contre, est vénéré et invoqué comme patron par votre ordre pour avoir défendu courageusement les pauvres et les opprimés. C'est là que se manifeste la grandeur d'un onice, où la justice et la miséricorde s'embrassent dans un même amour de Dieu et du prochain. Nous souhaitons que le Seigneur vous accorde la grâce de goûter, dans une mission si honorable et si utile aux hommes, les joies les plus profondes de l'esprit et du cœur. Vous continuerez ainsi la noble tradition de vos prédécesseurs, défenseurs du droit et de l'humanité. A cette intention et pour toutes celles que vous portez actuellement en vous, Nous vous accordons de grand cœur Notre paternelle Bénédiction Apostolique. Acta Pii Pp. XII 291 IV Ad Moniales, ob Conventum nationalem Italicum e Moderatricibus atque Religiosis, nosocomiis addictis, Romae coadunatas. * Vi diamo il Nostro paterno benvenuto, dilette figlie, Religiose e Superiore degli ospedali, delle cliniche e delle case di cura. Voi siete convenute a Roma per il vostro primo Convegno nazionale, allo scopo di studiare il tema « Vita e apostolato religioso, tecnica, organizzazione e professione dell'Assistenza sanitaria agli infermi»; Ci è parso quindi che non avremmo potuto rimanere assenti, Noi che vediamo con somma gioia muoversi, con prudenza e ardimento, tutto il mondo delle Religiose, intente ad esaminare i mezzi e i metodi, che più gioveranno al rinnovamento della loro vita e della loro azione apostolica. Questo indica quanto voi siete persuase che la Chiesa, immutabile nei suoi principi e nelle sue essenziali istituzioni, non è tuttavia immobile, ma vive, cresce e si adatta ai nuovi tempi e alle mutate circostanze, per essere in ogni epoca anima del mondo. Della vostra generosa, pronta, e fiduciosa risposta ai desideri della Santa Sede Noi siamo grati a quanti hanno voluto affrontare i complessi e numerosi problemi che vi riguardano. E chiediamo al Signore aftinché voglia illuminarli e sostenerli nell'ardua impresa, che si sono assunta. Non vi è bisogno che Noi riaffermiamo la Nostra certezza sulla insostituibilità delle Religiose in molteplici campi dell'apostolato cattolico ; soprattutto in quello della educazione e della scuola, non meno che della carità. La stessa opera missionaria della Chiesa è, già da lungo tempo, quasi inconcepibile senza la partecipazione delle Suore ; ma anche in non poche regioni, in cui è costituita la sacra Gerarchia, il loro lavoro è indispensabile per la retta organizzazione della cura spirituale. Senza la loro collaborazione, a molti progressi avrebbe dovuto forse rinunciare la Chiesa, non poche posizioni, faticosamente conquistate, avrebbero forse dovuto essere abbandonate. Con l'opera delle vostre mani materne, dilette figlie, la Chiesa sostiene i vecchi cadenti, coi palpiti del vostro cuore la Chiesa riscalda le anime dei piccoli orfani, col fervore della vostra dedizione la Chiesa assiste i malati. Ma poiché siete un esercito di donne consacrate a Dio, offerte alla Chiesa in ispirito di olocausto perenne, è sempre opportuno, anzi talvolta è necessario, che di tanto in tanto si faccia il bilancio del vostro lavoro e in * Habita die 24 Aprilis mensis a. 1957. Acta, Apostolicae Sedis -r- Commentarium Officiale 292 tale occasione si riguardino alcuni metodi di vita e di azione, allo scopo di vedere se essi sono ancora utili ed efficaci, come lo furono nei tempi passati. Eccovi dunque a un Convegno, dove si alternano la preghiera assidua, 10 studio intenso e le discussioni animate e serene : potete ben immaginare come esso Ci trovi consenzienti e fiduciosi ; Ci sembra infatti necessario che vi rendiate conto di ciò che dovete essere, di ciò che dovete fare, affinchè il delicatissimo argomento dell'assistenza agli infermi sia completamente e sapientemente esaminato e risoluto. Egregi oratori e conferenzieri illustreranno, con la chiarezza che loro deriva dal lungo studio e dalla diuturna esperienza, i criteri che devono ispirare e determinare i rapporti tra la vita religiosa e l'assistenza agli infermi ; Noi quindi Ci restringeremo a proporvi alcuni brevi pensieri, per contribuire in qualche modo alla buona riuscita del vostro Incontro. I. Siate anzitutto vere religiose È verità di fede, da Noi stessi anche recentemente enunciata nella Enciclica Sacra Virginitas del 25 Marzo 1954, che la verginità è superiore allo stato matrimoniale, perchè l'anima vergine stringe vincoli di assoluto e indissolubile amore direttamente con Dio, anzi con Dio incarnato, Cristo Gesù. Infatti tutto ciò che essa ha ricevuto in dono da Dio per essere sposa e madre, viene da lei offerto in olocausto a Lui sull'altare di una completa e perenne rinuncia. L'anima vergine, per giungere al cuore di Dio, amarlo ed esserne amata, non passa attraversò altri cuori, nè si ferma a trattare con altre creature ; nulla si frappone tra lei e Gesù, nessun ostacolo, nessun diaframma. Nel matrimonio, invece, pur essendo un vero sacramento, una delle sette sorgenti di grazia istituite da Cristo stesso ; pur importando la offerta reciproca dell'uno all'altro coniuge ; pur raggiungendo una vera fusione di vite e di destini ; vi è, nei confronti di Dio, qualche cosa che è trattenuta, che non viene data affatto o non viene data completamente ; solo le anime vergini offrono ciò che per altre creature amanti è una irraggiungibile mèta; per esse il primo gradino del loro salire è anche l'ultimo : e 11 termine dell'ascesa è vertice insieme e abisso di profondità. Chiamate da Dio, per un ineffabile disegno di amore, a questo stato di predilezione, voi dovete essere di fatto, non ostante qualunque sacrifìcio, quello che siete di diritto. Dovete essere vere spose del Signore : anime unite indissolubilmente, Acta Pii Pp. XII 293 intimamente e unicamente con Lui ; anime senza macchia, staccate dal mondo dei sensi, dal mondo del denaro, dal mondo delle vanità. E volentieri riconosciamo che moltissime Suore corrispondono pienamente all'ideale della loro vocazione o almeno grandemente vi si avvicinano. Oh se tali esse fossero tutte, quante sono le religiose del mondo ! Se fra di loro non vi fossero mai — non diciamo tradimenti —-, ma nemmeno i minimi indizi d'infedeltà, i minimi segni di indifferenza, di freddezza e di incomprensione ! Solo il Signore sa quale maggiore fioritura di vita e fruttificazione di opere vedrebbe la Chiesa ! E se ne accorgerebbero soprattutto gli infermi, a voi affidati, i quali vedrebbero sempre veramente in voi Gesù Cristo. Affinchè tale vita religiosa non venga messa in pericolo o pregiudicata dalla vostra opera di assistenza ai malati, voi dovete reagire cóntro tutto ciò che si oppone allo spirito di assoluta e perenne dedizione a Dio. Attente, per esempio, a quell'azione disordinata e irrequieta, che non lascia tempo e calma per Gesù ; per ascoltarLo, per chiederGli quali sono i Suoi voleri, i Suoi desideri, le Sue preferenze; per renderGli conto di quello che avete fatto, di come lo avete fatto. Attente, inoltre, a ciò che vi dovesse strappare troppo a lungo o troppo spesso alla vita comune : la quale, se importa alcune rinunzie, è anche una valida protezione per la vostra vita interiore e un grande esercizio di carità. Attente alla osservanza dello spirito di povertà, non soltanto individuale, ma anche collettivo. Senza dubbio Noi ben conosciamo le esigenze economiche delie vostre cliniche, le quali vogliono e debbono essere pari a ciò che si richiede per un ospedale moderno, e che non è sempre facile in tale con £ dizione di rimanere in tutto fedeli all'ideale della povertà. Nonostante ciò, crediamo di poter farvi accorte al pericolo di facili tentazioni, da cui non vanno sempre esenti le Religiose che assistono gl'infermi : Ci riferiamo ad alcune cliniche, dove sembra che i criteri finiscano col non essere molto dissimili da quelli di certe aziende di lucró. 2. Dallo spirito religioso, intensamente vissuto, deve derivare in voi l'assidua assistenza agli infermi. Da quando l'uomo ha potuto ammalarsi, non è mancato chi si preoccupasse di assisterlo, di curarlo, come i tempi e i mezzi permettevano. Ma i veri e propri edifìci costruiti allo scopo di ricoverare e di assistere gli infermi sono sorti più tardi e — non bisogna dimenticarlo — solo per effetto della carità universale, lasciata in eredità alla Chiesa dal Suo Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 294 divino Fondatore, come avemmo occasione di mostrare in altra occasio1 ne. Oggi di questo problema — come di non pochi altri — si interessano anche coloro che erano rimasti per lungo tempo indifferenti ed assenti. Siano benedetti i loro sforzi, e siano benvenuti quanti, nella grande casa della umana sofferenza, vogliono prestare la loro opera. Ma nessuno pensi che la Chiesa possa abbandonare il suo ufficio materno di confortatrice dei malati e dei sofferenti : nessuno, infatti, potrebbe sostituirla interamente nella sua missione presso l'infermo, che ha non soltanto un corpo, ma anche un'anima, spesso più di quello bisognosa di cura. E stimiamo che i primi ad esserne convinti sono i buoni medici, i quali sanno ben stimare quale benefìcio sia la presenza e l'opera delle Suore infermiere cattoliche. Di qui la Nostra volontà che non si arresti il cammino intrapreso, il quale ha come mèta la preparazione di una schiera di anime sempre più numerose e più pronte per gli uffici che le attendono accanto ai malati. Per questo voi, dilette figlie, avete lasciato la famiglia, quella che avevate, e quella che avreste potuto avere ; per questo non dovete trascurare nulla di quanto può rendervi più capaci a dirigere luoghi di cura e specialmente a soccorrere gl'infermi. Non. basterebbe per quest'opera essere religiose, e nemmeno religiose perfette ; è necessario di possedere anche le indispensabili nozioni tecniche relative ai nuovi metodi di cura, ai nuovi strumenti che devono essere adoperati, ai nuovi medicinali che devono essere somministrati. Essendo Religiose, voi dovete, come e più delle altre infermiere, sorvegliare il vostro temperamento e formare il vostra carattere. Vi occorre, per esempio, tenerezza materna davanti alle mille sofferenze, che vi chiedono conforto ed aiuto ; vi occorre dolce fermezza di fronte a intemperanze o indiscrete richieste dei malati; vi occorre un ritmo dinamico di vita, e al tempo stesso, una costante calma che vi fa dominare gli avvenimenti. Vi è bisogno di una prontezza, che non vi trovi mai impreparate, anche nei casi più imprevisti e più improvvisi; vi occorre pazienza serena, gioiosa, un saper prevedere e provvedere, che nulla dimentica e nulla trascura. E come abbiamo raccomandato di nulla accettare che possa nuocere al genuino spirito religioso, così dobbiamo farvi avvertite che talvolta alcuni orari e consuetudini potrebbero rendere meno efficiente e meno facile il vostro ufficio presso gli infermi. Le Superiore devono mostrarsi anche in ciò sagge e vigilanti. Voi dovete essere religiose e insieme assistere 1 malati : bisogna che vi adoperiate affinchè ambedue le esigenze vengano considerate e attuate. 1 Cfr. Discorsi e Radiomessaggi, vol. X I V , pag. 155-156. Acta Pii Pp. XII 295 3. Per questo Ci sembra che giovi in modo eminente il vedere in ogni malato Gesù. Quando giunge nelle vostre cliniche, nei vostri ospedali, un ospite, cui sembra, per qualche giusto motivo, che siano dovuti particolari riguardi, voi sapete ciò che suole accadere : subito è tutto un accorrere, un offrirsi, un prodigarsi di medici, di infermieri, di tutti, affinchè nulla gli manchi, di nulla egli abbia a lamentarsi. Che cosa avverrebbe allora, se un giorno, all'improvviso, venisse a chiedere ospitalità Gesù? Che gara sarebbe per stargli vicino, quale prontezza a qualsiasi sacrificio per essere scelte voi a farGli compagnia, a confortarlo, a curarlo? Allora ogni delicatezza vi sembrerebbe insufficiente, ogni attenzione troppo piccola, ogni orario opportuno. Ora è certo che ogni uomo infermo è l'immagine di Gesù. « Domine, quando te vidimus infirmum? » gli chiederanno, un giorno, gli eletti « et venimus ad te? ». E il Signore risponderà : « quamdiu fecistis uni ex his fratribus meis minimis, mihi fecistis » . 2 Se aveste viva questa fede ; se oltre i volti umani — volti contratti dallo spasimo, o sbiancati dal consumarsi dell'organismo, volti infiammati dalla febbre, volti inquieti per il timore dell'aggravarsi del male, volti immobili rassegnati —, se oltre tutti i volti, voi sapeste ravvisare Gesù in tutte le corsie, giacente in tutti i letti, immobile nella solennità misteriosa delle sale operatorie; non sentireste più il trapasso dalla cappella alla corsia, nè sussisterebbe il timore che l'osservanza religiosa nuoccia all'assistenza o questa sia di danno a quella. Voi continuereste ad amarlo egualmente, comunque e dovunque si nascondesse. Non vi sarebbe nessuna interruzione di colloquio con Lui; nessuna distrazione, nessuna dimenticanza di ciò che Egli è, di ciò che Egli vuole. Allora sarà facile per voi passare le notti insonni davanti ai malati gravi, cui si annebbia ormai la vista e muoiono in cuore tutte le umane speranze; allora saprete sorridere davanti all'indifferenza, e perfino davanti all'insulto; allora saprete trovare sempre nuove fresche energie, come se il malato di oggi fosse il primo da voi avvicinato ; allora saprete essere minuziose e precise, come se egli fosse l'ultimo malato, cui dovete prestare le cure prima di essere richiamate da Dio. 2 MATTH. 2 5 , 3 9 - 4 0 . Acta Apostolicae 296 Sedis - Commentarium Officiale Dilette figlie! Ecco quanto abbiamo creduto di dovervi dire all'aprirsi di questo vostro Convegno, che benediciamo con tutta l'effusione dell'animo Nostro, grati per quanto avete fatto finora, e pieni di fiducia per quanto farete ancora nell'avvenire. La Chiesa, il Papa contano su di voi : sulla vostra dedizione completa, sulla vostra capacità, sul vostro spirito di amore. V Iis qui interfuerunt Conventui XI plenario Coetus « Pax Romana », in Urbe coadunatis. * Rassemblés du monde entier au centre de la Chrétienté pour célébrer e la X I Assemblée plénière du Mouvement International des Intellectuels catholiques, vous avez tenu, chers fils, à saluer d'abord le Père commun et à obtenir pour vos travaux ses encouragements et sa bénédiction. Bien volontiers et de grand cœur Nous accueillons votre demande, et c'est un bonheur pour Nous que de vous recevoir ici au temps des joies rayonnantes de Pâques. Les nombreuses délégations, qui représentent 64 organisations affiliées à Pax Romana dans sa branche aînée, magnifique élite mondiale de toutes les professions, sont accompagnées du Comité Directeur de la section des Etudiants, la plus jeune et la plus ancienne à la fois, puisqu'elle a donné naissance, en 1947, au mouvement qui fête aue jourd'hui si brillamment son X anniversaire. A tous, Nous adressons la bienvenue la plus cordiale. Pour résumer en quelque sorte et couronner les divers thèmes abordés dans les assemblées précédentes, votre réflexion se portera cette année sur un sujet très vaste et très actuel : la situation et le rôle des Intellectuels Catholiques dans la communauté mondiale en formation. Bien que d'éminents orateurs doivent illustrer au cours de vos réunions les principaux aspects du problème, vous avez sollicité de Notre part, en guise d'introduction, quelques paroles sur le même thème. C'est pourquoi, en réponse à ce filial désir, Nous Nous proposons de jeter avec vous un regard sur la communauté mondiale en formation pour rappeler ce qu'elle doit être aux yeux de la raison et de la foi, et dégager plus clairement l'attitude qui convient de votre part. * Habita die 25 Aprilis mensis a. 1957. Acta PU Pp. XII 297 Depuis quelques années surtout, les hommes et les peuples assistent, non sans étonnement ni angoisse, à l'évolution accélérée des structures internationales; si les merveilleux progrès des relations humaines en de nombreux domaines, matériel, intellectuel et social, les réjouissent, ils ne peuvent s'empêcher parfois de craindre que l'unification, vers laquelle le monde marche à grands pas, ne s'effectue dans la violence et que les groupes les plus puissants ne prétendent imposer à l'humanité entière leur hégémonie et leur conception de l'univers. L'inquiétude est d'autant plus grande que, d'un conflit mondial, les armes modernes feraient un désastre épouvantable. Certains se demandent donc si l'évolution précipitée du monde ne conduit pas toute la famille humaine vers la catastrophe ou la tyrannie. Et ceux qui, comme vous, perçoivent par la foi l'immense et éternelle tragédie du salut des âmes, ressentent un plus profond besoin de lumière et de certitude. Comment le Vicaire de Jésus-Christ pourrait-il ne pas entendre cet appel et apporter une fois de plus à l'anxiété du monde le réconfort de la vérité catholique? Quand il s'agit de définir le rôle que certains hommes sont invités à jouer dans la communauté mondiale en formation, il est nécessaire de rappeler d'abord le but le plus élevé, celui auquel tous les autres demeurent subordonnés. Pour un chrétien, la volonté du Christ est la raison dernière de ses choix et de ses décisions. Or le Sauveur s'est fait homme et a donné sa vie « pour rassembler dans l'unité les enfants de Dieu dispersés»; il a voulu ((être élevé de terre» sur la croix pour ((attirer tous les hommes à lui », les réunir sous sa conduite en (( un seul troupeau et un seul bercail » « afin que Dieu soit tout en tous » . \ Un chrétien ne peut donc rester indifférent devant l'évolution du monde : s'il voit s'ébaucher, sous la pression des événements, une communauté internationale de plus en plus étroite, il sait que cette unification, voulue par le Créateur, doit aboutir à l'union des esprits et des cœurs dans une même foi et un même amour. Non seulement il peut, mais il doit travailler à l'avènement de cette communauté encore en formation, car l'exemple et l'ordre du Divin Maître constituent pour lui une lumière et une force incomparables; tous les hommes sont ses frères, non seulement en vertu de l'unité d'origine et de la participation à une même nature, mais encore d'une façon plus pressante par leur commune vocation à la vie surnaturelle. Appuyé sur une telle certitude, le chrétien mesure à 1 Cfr. Io. 11, 52, 12, 32; 10, 16; 1 Cor., 15, 28. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 298 quel point Dieu « veut que tous les hommes soient sauvés et parviennent à la connaissance de la vérité ; car Dieu est unique, unique aussi le médiateur entre Dieu et les hommes, le Christ Jésus, homme lui-même, qui s'est livré en rançon pour tous » . 2 La vérité révélée, dont il est question dans cette affirmation de l'Ecriture, a été confiée au magistère infaillible de l'Eglise, mais elle forme le patrimoine de la communauté catholique, qui s'en nourrit et en vit. Elle fournit à chaque fidèle un cadre de pensée, une norme selon laquelle il juge les hommes et interprète les événements. Ce point de vue catholique, il vous appartient, chers fils, d'en pénétrer toujours davantage la grandeur et la beauté, d'en apprécier et d'en mettre en valeur la cohérence et la profondeur. Qu'il soit vraiment la lumière de votre intelligence, le ressort de votre action, le réconfort de vos âmes. Mais vous n'êtes pas des chercheurs isolés, des penseurs autonomes ; vous êtes des intellectuels catholiques, c'est-à-dire chargés d'une responsabilité sociale universelle en ce qui concerne le rayonnement de la vérité chrétienne et son application concrète dans tous les secteurs d'activité. Par l'autorité que vous confèrent votre culture et la compétence acquise dans votre profession, vous constituez pour votre entourage une question et une réponse. Vous êtes par la grâce de votre vocation chrétienne une lumière, qui attire et qu'on ne peut rejeter sans se condamner implicitement, si du moins il s'agit de la véritable lumière du Christ. Cette réserve, que l'imperfection humaine justifie toujours à quelque titre, mesure cependant toute la responsabilité des intellectuels catholiques dans le désarroi d'une société, où les questions essentielles sont le plus souvent laissées de côté, soit dans les affaires courantes, soit dans les décisions de portée universelle qui engagent l'orientation politique, sociale, culturelle des pays ou des continents. Est-ce à dire qu'on ne peut collaborer au service de la communauté mondiale dans les institutions, où Dieu n'est pas reconnu expressément comme l'auteur et le législateur de l'univers? Il importe ici de distinguer les niveaux de coopération. Sans oublier en effet que son but ultime est de contribuer au salut éternel de ses frères, le chrétien se souviendra que l'avènement du Règne de Dieu dans les cœurs et dans les institutions sociales requiert le plus souvent un minimum d'épanouissement humain, simple requête de la raison, à laquelle tout homme se soumet normalement, même s'il n'a pas la grâce de la foi. Le chrétien sera donc prêt à travailler au soulagement ûe toutes les 2 1 Tim., 2, 4-6. Acta PU Pp. XII 299 misères matérielles, au développement universel d'un enseignement de base, en un mot à toutes les entreprises visant directement l'amélioration du sort des pauvres et des déshérités, certain en cela de remplir un devoir de charité collective, de préparer l'accession d'un plus grand nombre d'hommes à une vie personnelle digne de ce nom, de favoriser ainsi leur entrée spontanée dans le grand concert d'efforts, qui les achemine vers un état meilleur, qui leur permet de regarder en haut, d'accueillir la lumière et d'adhérer à la seule vérité qui les fera vraiment libres. 3 Ceux, toutefois, qui jouissent d'une certaine notoriété et peuvent par là influer sur l'esprit public, se sentent chargés d'une tâche beaucoup plus considérable, car la vérité ne tolère, de soi, ni mélange ni impureté, et leur participation à des entreprises incertaines pourrait sembler cautionner un système politique ou social inadmissible. Là encore, cependant il existe un vaste domaine, sur lequel les esprits affranchis de préjugés et de passions peuvent se mettre d'accord et s'entr'aider en faveur d'un bien commun réel et valable, car la saine raison suflît à établir les bases du droit des gens, à reconnaître le caractère inviolable de la personne, la dignité de la famille, les prérogatives et les limites de l'autorité publique. C'est pourquoi la coopération des catholiques est souhaitable dans toutes les institutions qui respectent, en théorie et en pratique, les données des lois naturelles. Ils chercheront en effet à les maintenir dans leur droite ligne et à jouer par leur présence active un rôle bienfaisant, que le Divin Maître compare à celui du sel et du ferment. Ils trouveront dans les organismes, qui se proposent un but humanitaire universel, des âmes généreuses et des esprits supérieurs, qui sont susceptibles de s'élever au dessus des préoccupations matérielles, de comprendre qu'une destinée vraiment collective de l'humanité suppose la valeur absolue de chacune des personnes, qui la constituent, et l'établissement en dehors du temps de la véritable société, dont la communauté terrestre ne peut être que le reflet et l'ébauche. Soulignons aussi une composante essentielle de l'esprit en formation, celle d'une plus grande abnégation. Des chrétiens ne s'étonneront pas de Nous entendre prononcer ce mot. C'est d'ailleurs un fait d'expérience et une nécessité logique : une communauté réelle impose des sacrifices mutuels. Vous rappellerez comment le Fils de Dieu fait homme enseigna aux hommes les conditions de l'unité, lui qui « n'est pas venu pour * Cfr. Io. 8, 32. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 300 Officiale 4 être servi, mais pour servir et donner sa vie pour la multitude » . C'est par là en effet qu'il a voulu illustrer lui-même la nécessité et la fécondité du sacrifice pour susciter une forme de vie supérieure, à laquelle les hommes sont invités par vocation surnaturelle: former l'unité des fils de Dieu. Est-il besoin d'évoquer pour finir la victoire et la joie de Pâques? Oui, vraiment, vous avez, chers fils, une belle mission à remplir : au milieu d'un monde inquiet, portez l'espérance et la paix d'un dévouement fraternel à l'échelle de l'univers ; soyez le sel, sans lequel tout risque de dégénérer et de se corrompre ; soyez le ferment, qui soulève la masse compacte et qui fera d'une pâte amorphe le pain de la communauté humaine ; que chacun, grâce à vous, comprenne qu'« il y a plus de bonheur à donner qu'à recevoir », plus de noblesse à servir qu'à se laisser servir, plus de joie à donner sa vie pour ses frères qu'à la réserver pour soi seul. C'est le vœu que Nous formons pour vous tous et la faveur que Nous implorons du Sauveur ressuscité pour chacune de vos associations et pour l'ensemble de Votre mouvement. En gage de quoi Nous vous accordons dans l'effusion de Notre cœur paternel la plus ample et plus affectueuse Bénédiction Apostolique. VI Iis qui interfuerunt Conventui XI Internationali e Coetu qui «Nouvelles Equipes Internationales » appellatur, Aretii habito. * e Après avoir tenu à Arezzo leur X I Congrès, les membres des <( Nouvelles Equipes Internationales » ont désiré venir à Rome pour Nous témoigner leur attachement et obtenir la bénédiction du Père commun sur leurs travaux. Vous avez choisi pour thème de vos échanges de vues votre attitude en face de la crise du communisme. L'opinion publique, profondément troublée par les événements internationaux des derniers mois, prend conscience de plus en plus qu'au prix de cruels déchirements la vérité parvient à se faire jour. Maintenant apparaissent, dans une lumière qui ne laisse subsister aucun doute, les aberrations d'un système, qui conduit ses adeptes à mépriser les lois fondamentales de la nature humaine, celles qui gouvernent de manière imprescriptible le comportement des indivi4 MATIH. 20, 28. * Die 2S Aprilis mensis a. 1957. Acta Pii Pp. XII 301 dus, des familles, des sociétés. D'autre part, vous possédez une doctrine, une organisation, des forces vives, capables de résoudre les problèmes majeurs du temps présent; il vous appartient donc de mettre en évidence vos projets, de démontrer leur sérieux, leur efficacité et les résultats de votre action. Mais votre tâche est ardue, car vous avez à respecter intégralement la vérité de l'être humain, corps et âme, individu et membre de la société, citoyen de cette terre et appelé à entrer dans le Royaume éternel de Dieu. Au lieu d'opposer les hommes dans une lutte sans pitié de classes ennemies, vous avez à les unir, au service du bien de tous ; au lieu de le abuser par les fausses promesses d'une prospérité sans limites, vous les guiderez dans le travail patient d'amélioration d'eux-mêmes, des institutions, de toute la société dans laquelle ils vivent. Puisque, dans vos pays respectifs, vous entendez poursuivre le même idéal, que vos efforts s'harmonisent pour y arriver plus vite et plus sûrement ; que les travailleurs de toute condition et les responsables de tout rang avancent de commun accord, forts d'une solidarité, qui les rende meilleurs et leur assure une précieuse garantie de succès. Nous invoquons sur vous les faveurs célestes et vous en accordons pour gage Notre Bénédiction Apostolique. VII Celsitudini Serenissimae Rainerio III, Principi Portus Eercolis Monoeci atque Celsitudini Serenissimae Principi Gratiae. * En ces jours où la joie pascale déborde dans sa plénitude, Vos Altesses Sérénissimes, accompagnées des illustres personnalités qui composent leur entourage, ont voulu venir dans la Ville Eternelle et dans la maison du Père commun. Ainsi Nous est offerte l'heureuse occasion de manifester la satisfaction que Nous procure cette visite courtoise et filiale et de vous féliciter pour les faveur et les grâces que la divine bonté a daigné vous accorder. Le charme de la jeunesse, la prospérité de votre Principauté, et les autres circonstances qui marquent votre vie attirent sur vous tous les regards. Aussi souhaitons-Nous ardemment que l'on puisse admirer sans cesse en vous la splendeur de la foi chrétienne, l'équilibre harmonieux entre la fidélité irréprochable aux exigences de la morale catho* Habita die 30 Aprilis mensis a. 1957. 302 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Iique et le respect des devoirs que vous impose votre rang, l'exemple convaincant d'un bonheur appuyé solidement sur la paix de la conscience, la sérénité de l'âme et l'union parfaite des esprits dans la charité. Au point où les Alpes s'abaissent vers la Méditerranée et semblent perdre leur apreté pour esquisser un geste de bienveillance et de douceur, s'étend sur un coin de terre privilégié, le territoire de votre Principauté : des collines au profil gracieux, un promontoire qui enserre une rade accueillante, dont les eaux calmes, animées par la course légère des voiliers, reflètent l'azur du ciel et l'image d'un séjour paisible. Nous savons qu'en ce lieu enchanteur le peuple monégasque ne forme avec ses Princes qu'une seule grande famille, partage spontanément leurs préoccupations et leurs joies et goûte, à l'abri des secousses qui agitent de plus grands pays, la tranquillité propice à l'épanouissement des qualités humaines les plus attirantes. L'Eglise qui révère et loue les œuvres de Dieu et les dons qu'il accorde aux siens, a toujours offert sa collaborations a ce peuple favorisé des attentions de la Providence, et pour lequel Nous exprimons le vœu fervent qu'il brille toujours par la pureté de la foi, l'intégrité des mœurs et la pratique constante des principes de justice et de charité", qui sont la meilleure assurance de stabilité et de prospérité pour les nations. Et tandis que dans ces sentiments Nous élevons à Dieu Nos ferventes prières, Nous accordons à Vos Altesses Sérénissimes, à la petite Princesse Caroline, jeune vie à peine éclose sur qui Nous invoquons les grâces les plus choisies du Ciel, à toutes les personnalités ici présentes, et à tous les habitants de la Principauté, Notre Bénédiction Apostolique. VIII Ad Excmum Virum Renatum Goty, Praesidem Galliae Reipublicae. * Il Nous est particulièrement agréable, Monsieur le Président de la République Française, de recevoir Votre Excellence, et Nous sommes heureux de vous saluer en présence de M. le Ministre des Affaires Etrangères et des autres personnalités illustres de votre suite. Cette audience, qui restera sans aucun doute mémorable dans l'histoire séculaire des rapports entre le Saint-Siège et la très noble Nation française, évoque en Notre esprit le souvenir des gloires de votre peuple, de la valeur et des vertus de vos ancêtres; elle suscite également des * Habita die 13 Maii mensis a. 1957. Acta PU Pp. XII 303 espoirs et des présages favorables pour son avenir dans les voies de l'honneur, sur les quelles Nous l'accompagnons toujours de Nos vœux les plus fervents. La France en effet, féconde en héros et en saints, demeure un foyer unique de la pensée et de la recherche. Depuis de longs siècles les apports les plus divers s'y fondent et s'y assimilent, et trouvent souvent dans votre langue leur forme universelle. Le génie de votre race a vu ses dons de clarté et de logique s'épanouir de la façon la plus heureuse dans la vision de l'univers, qui découle de l'Evangile. De là sans doute provient cet équilibre de l'esprit et de la sensibilité, qui fait la valeur incomparable du classicisme français. Et si, quittant le domaine de l'histoire, Nous jetons un regard sur la terre de France et sur le cadre harmonieux de ses provinces, véritables écrins où les merveilles de l'art s'enchâssent dans celles de la nature, quelle richesse et quelle variété ne trouvons-Nous pas? Ses montagnes et ses forêts, ses cathédrales et ses châteaux, ses centres intellectuels et son industrie forment un ensemble, qui attire le voyageur et qui émerveille le savant. Aussi voyons-Nous avec joie ce champ de travail si divers et si prometteur fournir à la génération qui monte l'occasion de déployer en des formes de vie nouvelles les qualités traditionnelles du passé. C'est tout ce peuple généreux, avec son glorieux héritage et ses dons remarquables, que Nous saluons en vous, Monsieur le Président, et auquel Nous exprimons Notre paternelle affection. Nous avons voulu, en cette occasion solennelle, décorer Votre Excellence de l'Ordre du Christ, le plus élevé des Ordres Equestres Pontificaux, selon l'expression du saint Pontife Pie X, qu'aucun autre ne surpasse en dignité, mais qui l'emporte sur tous en noblesse et en éclat. En lui conférant cet Ordre suprême, Nous entendons avant tout reconnaître les hauts mérites, que Votre Excellence s'est acquis au cours de sa vie. Mais Nous voulons aussi donner à ce geste la valeur d'un symbole et d'un souhait : que la doctrine du Christ, qui est pour les Nations source intarissable de lumière, de civilisation et d'amour, resplendisse et brille de toute part sur votre douce et grande Patrie, et lui apporte, à la vue des glorieux exemples du passé et des clairs besoins du présent, un regain de vie et d'ardeur en vue des conquêtes pacifiques les plus hautes, pour le bien-être et le vrai progrès de tout le genre humain. Acta Apostolicae Seáis - Commentarium Officiale 304 ACTA S.S.. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Pius Divina Providentia Papa X I I , successivis decretis Sacrae Congregationis Consistorialis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die 26 Ianuarii 1957. — Cathedrali Ecclesiae Nanceiensi praefecit Exc. P. D. Aemilium Pirolley, hactenus Episcopum Mimatensem. die 7 Martii. — Metropolitanae Ecclesiae Goianiensi, noviter erectae, Excmum P. D. Ferdinandum Gomes dos Santos, hactenus Episcopum Aracayuensem. — Cathedrali Eccelsiae Bonfimensi Excmum P. D. Antonium Mendonça Monteiro, hactenus Episcopum titularem Sozusenum in Palaestina. die 9 Martii. — Titulari episcopali Ecclesiae Hemeriensi R. P. D. Georgium Iosephum Biskup, Antistitem Urbanum, Vicarium Generalem archidioecesis Dubuquensis, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Leonis Binz, Archiepiscopi Dubuquensis. die 11 Martii. — Titulari episcopali Ecclesiae Caesariensi in Mauretania R. P. D. Carmelum Canzonieri, Antistitem Urbanum, Archidiaconum parochum Ecclesiae Cathedralis Ragusiensis et Vicarium Generalem memoratae dioecesis, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Angeli Paino, Archiepiscopi Messanensis. die 12 Martii. — Titulari archiepiscopali Ecclesiae Nicosiensi R. P. D. Aurelium Signora, e clero Venetiarum, Protonotarium Apostolicum <( ad instar participantium » et Consilii Superioris Generalis Pont. Operis a S. Petro Apostolo Secretarium Generalem, quem constituit Praelatum Ordinarium Praelaturae (( nullius » Pompeianae et Delegatum Pontificium Sanctuarii B. Mariae Virginis a Sanctissimo Rosario in Valle Pompeia. Sacra Congregatio Consistorialis 305 die 13 Martii. — Metropolitanae Ecclesiae Sinus Albi, nuper erectae, Exc. P. D. Geminianum Esorto, hactenus Episcopum dioecesis Sinus Albi. — Metropolitanae Ecclesiae Tucumanensi, nuper erectae, Exc. P. D; Ioannem Carolum Aramburu, hactenus Episcopum dioecesis Tucumanensis. — Cathedrali Ecclesiae Rivadaviae, nuper erectae, R. D. Carolum Marianum Pérez, e Societate Sancti Francisci Salesii. — Cathedrali Ecclesiae Gualeguaychensi, nuper erectae, R. D. Georgium Chalup, Vicarium Generalem dioecesis Corrientensis. — Cathedrali Ecclesiae Clivi Zamoërensis, nuper erectae, R. D. Philemonem Castellano, rectorem seminarii Cordubensis in Argentina. — Cathedrali Ecclesiae Maris Platensis, nuper erectae, Exc. P. D. Henricum Rau, hactenus Episcopum Resistenciae. — Cathedrali Ecclesiae Moronensi, nuper erectae, R. D. Michaelem Raspanti, e Societate Sancti Francisci Salesii. — Cathedrali Ecclesiae Posadensi, nuper erectae, R. D. Georgium Kémerer, e Societate Verbi Divini, rectorem paroeciae B. Mariae Virginis a Guadalupe. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Dominici Novem Iulii, nuper erectae, Revmum D. Augustinum Herrera, pro-Vicarium Generalem dioecesis Caiamarcensis. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Isidori in Argentina, nuper erectae, R. D. Antonium Mariam Aguirre, canonicum Capituli metropolitani Bonaërensis. — Cathedrali Ecclesiae Sanctae Rosae in Argentina, nuper erectae, R. D. Georgium Mayer, sacerdotem archidioecesis Sinus Albi. — Cathedrali Ecclesiae Civitatis Mariae, nuper erectae, R. P. Albertum Deane, e Congregatione Clericorum excalceatorum Ssmae Crucis et Passionis D. N. I. C. — Titulari episcopali Ecclesiae Ucrensi R. D. Antonium Fragoso, canonicum ornamentarium Capituli metropolitam Parahybensis, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Iosephi de Medeiros Delgado, Archiepiscopi S. Ludovici in Marignano. die 14 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Andriensi R. D. Franciscum Brustia, Cubicularium intimum supra numerum Sanctitatis Suae et parochum Ecclesiae S. Agabii in civitate Novariensi. — Titulari episcopali Ecclesiae Thuburbitanorum minorum Exc. 2 0 - ACTA, vol. X X I V , n . 6. - 24-5-1957. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 306 P. D. Caesarem Mariam Guerrero, hactenus Episcopum Sancti Ferdinanda — Titulari episcopali Ecclesiae Tanitanae Excmum P. D. Iosephum Ioachin Gonçalves, hactenus Episcopum Spiritus Sancti, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Libanii Lafayette, Episcopi Riopretensis. die 15 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Ferdinandi R. D. Aemilium Cinense y Abera, rectorem paroeciae Beatissimae Mariae Virginis sine labe Conceptae in dioecesi Lingayensi-Dagupanensi. die 16 Martii. — Titulari Ecclesiae Coelenae R. D. Franciscum Ricceri, Cubicularium intimum supra numerum Sanctitatis Suae et parochum Ecclesiae S. Mariae a Mercede in civitate Catanensi, quem constituit Praelatum Ordinarium Praelaturae « nullius » S. Luciae. die 17 Martii. — Titulari archiepiscopali Ecclesiae Brysiensi, Exc. P. D. Petrum Mariam Rodríguez Andrade, hactenus Episcopum Ibaguensem. — Cathedrali Ecclesiae Ibaguensi Exc. P. D. Arthurum Duque Villegas, hactenus Episcopum titularem Vatarbensem. die 18 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Espinalensi, nuper erectae, R. D. Jacinthum Vasquez y Ochoa, Vicarium Generalem dioecesis Garzonensis. — Cathedrali Ecclesiae Sonsonensi, nuper erectae, Exc. P. D. Albertum Uribe Urdaneta, hactenus Episcopum titularem Abilenum in Palaestina. die 22 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Cariatensi R. P. D. Horatium Semeraro, Antistitem Urbanum, Canonicum Capituli Cathedralis Ostunensis necnon Vicarium Generalem archidioecesis Brundusinae et dioecesis Ostunensis. die 30 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Cloynensi R. D. Ioannem Ahern, dioecesis Cloynensis, professorem iuris canonici in Collegio Sancti Patricii de Maynooth. die 3 Aprilis. — Titulari archiepiscopali Ecclesiae Verissensi Excnium P. D. Felicem Caesarem da Cunha Vasconcellos, hactenus Episcopum Penedensem, quem constituit Coadiutorem cum iure successionis Excmi P. D. Ioachim Domingues de Oliveira, Archiepiscopi Florianopolitani. — Cathedrali Ecclesiae Joinvillensi R. D. Gregorium Warmeling, parochum oppidi vulgo « Laguna » appellati, in dioecesi Tubaraoënsi. die 5 Aprilis. — Titulari episcopali Ecclesiae Citiensi R. P. D. Iacobum Vincentium Casey, Officialem tribunalis metropolitani Dubuquen- Sacra Congregatio Consistorialis 307 sis, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Aloisii Benedicti Kucera, Episcopi Lincolnensis. — Cathedrali Ecclesiae Portus Ameliae, noviter erectae, R. P. Iosephum dos Santos Garcia, sodalem Societatis Lusitanae pro Catholicis Missionibus. die 9 Aprilis. — Titulari episcopali Ecclesiae Arindelensi Revmum D. Almirum Marques Ferreira, Vicarium Generalem dioecesis TJberabensis. die 12 Aprilis. — Praelaturae nullius Yauyosensi, noviter erectae, R. D. Ignatium Mariam de Orbegozo Goicoechea. die 16 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Bruklyniensi Exc. P. D. Bryan Iosephum Me Entegart, hactenus Episcopum tit. Araditanum. — Cathedrali Ecclesiae Petropolitanae in Insula Longa, nuper erectae, Exc. P. D. Gualterium Philippum Kellenberg, hactenus Episcopum Ogdensburgensem. die 17 Aprilis. — Titulari episcopali Ecclesiae Ioanninensi R. D. Glennon Patricium Flavin, Moderatorem dioecesanum Pontificalis Operis a Propagatione Fidei in archidioecesi S. Ludovici, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Iosephi Elmeri Ritter, Archiepiscopi S. Ludovici. die 18 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae S. Galli R. D. Iosephum Hasler, canonicum ipsius Capituli Cathedralis atque parochum oppidi W i l in eadem dioecesi. die 25 Aprilis. — Titulari episcopali Ecclesiae Msyriensi R. D. Augustum Trujillo Arango, rectorem seminarii minoris archidioecesis Manizalensis, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Aloisii Concha, Archiepiscopi Manizalensis. die 29 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Tuguegaraoanae R. D. Theodulfum Domingo y Sabugal, parochum in pago vulgo Aparri dioecesis Tuguegaraoanae. die 2 Maii. — Metropolitanae Ecclesiae Liverpolitanae Exc. P. D. Joannem Carmelum Heenan, hactenus Episcopum Loidensem. — Cathedrali Ecclesiae Ogdensburgensi Exc. P. D. Jacobum C. Navagh, hactenus Episcopum titularem Ombitanum. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 308 SACRA CONGREGATIO DE SEMINARIIS ET STUDIORUM UNIVERSITATIBUS DECRETUM FACULTAS PHILOSOPHIAE ERIGITUR IN CATHOLICA QUITENSI STUDIORUM UNIVERSITATE. Sacra Congregatio de Seminariis et studiorum Universitatibus, postulatoriis litteris Emi ac Revmi Domini Caroli S. R. E. Cardinalis de la Torre, Archiepiscopi Quitensis, obsecundans, cum compererit omnia optime disposita esse aptosque adesse magistros qui tutam sanamque doctrinam tradant, Statutis perspectis quae ad normam Constitutionis Apostolicae (( Deus scientiarum Dominus » adnexarumque «Ordinationum » perennem veritatem, religionis moralisque vitae fulcrum, excolendam provehendamque praecipiunt (( plena cohaerentique synthesi doctrinae » digestam, in Dei O. M. gloriam, in Sanctae Ecclesiae decus animarumque salutem, Facultatem Philosophicam in Catholica studiorum Universitate Quitensi d. xvi m. Iulii a. D. MCMLIV eiusdem Sacri Dicasterii Decreto canonice instaurata constituit, erigit erectamque declarat^ ipsique ius potestatemque facit academicos titulos conferendi baccalaureatus, licentiae atque doctoratus post omnia fideliter completa quae laudata Apostolica Constitutione praescribuntur, ceteris servatis de iure servandis, necnon honores privilegiaque omnia tribuit quae huiusmodi studiorum Facultates de more condecorant. Datum Romae, ex Aedibus Sancti Callisti, d. xx m. Decembris, a. D. MCMLVI. £ß I. Card. PIZZARDO, Ep. Albanen., Praefectus L. 8 s.' f C. Gonfalonieri, Archiep. Mcopolitan., a Secretis Sacra Romana Rota 309 ACTA TRIBUNALIUM SACRA ROMANA ROTA Citatio edictalis BIRMINGHAMIEN. NULLITATIS MATRIMONII ( W A L K E R - TREVBNA) Cum ignoretur locus actualis commorationis Domini Ioannis Trevena, in causa conventi, eundem citamus ad comparendum, sive per se, sive per procuratorem legitime constitutum, in sede Tribunalis S. R. Rotae (Roma, Piazza della Cancelleria) die 12 Iulii 1957, hora 12, ad disputandum de dubio concordando, vel ad infrascriptum subscribendum et ad diem designandam, qua habebitur Turnus Rotalis pro causae definitione. An constet de nullitate matrimonii, in casu. Ordinarii locorum, parochi, sacerdotes et fideles quicumque notitiam habentes de loco commorationis praedicti Domini Ioannis Trevena curare debent, ut de hac edictali citatione ipse moneatur. * Petrus Mattioli, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae die 3 Aprilis 1957. A. Uliñski, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de Mr Jean Trevena, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 12 Juillet 1957, à 12 heures pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté, et fixer le jour de la décision de la cause devant la Rote. Ganste-t-il de la nullité du mariage dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence du dit Mr Jean Trevena devront, dans la mesure du possible, l'avvertir de la présente citation. Acta Apostolicae 310 Sedis - Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE Lunedì, 15 aprile 1957, il Santo Padre Pio XII ha ricevuto in Udienza Sua Eccellenza l'On. ASGEIR ASGEIRSSON, Presidente della Repubblica d'Islanda con la Eccma Consorte. Martedì, 30 aprile 1957, il Santo Padre Pio XII ha ricevuto in solenne Udienza Sua Altezza Serenissima RANIERI III, Principe Sovrano di Monaco, con la Consorte, Sua Altezza Serenissima la Principessa Grace. Lunedì, 13 maggio 1957, il Santo Padre Pio XII ha ricevuto in solenne Udienza Sua Eccellenza l'On. RENÉ COTY, Presidente della Repubblica di Francia. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Breve Apostolico del 9 maggio 1957, la Santità di Nostro Signore si è benignamente degnata "di nominare Pillino e Revmo Monsig. McGeough Giuseppe, Intemunzio Apostolico in Etiopia. Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di nominare : 15 marzo 5 aprile 7 maggio 1957. L'Illíño e Revmo Monsig. Staffa Dino, Consultore della Commissione Pontificia per Vinterpretazione del Codice di Diritto Canonico. » Il Revmo Padre Mauro dell'Immacolata, dei Passionisti, Cansultore della Sacra Congregazione dei Sacramenti. » L'Illmo e Revmo Monsig. Gabriel Giovanni, il Revmo Monsig. Correia Laurini Eladio e il Revmo Padre Prado González Giovanni, dei Redentoristi, Consultori della Pontificia Commissione per gli Studi Biblici. Diarium Romanae Curiae 311 Parimenti con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di nominare: Assistenti al Soglio Pontificio : 28 giugno 1956. S. E. Revma Monsig. Mathieu Clemente, Vescovo di Aire. 26 gennaio 1957. S. E. Revma Monsig. Migliorini Benigno Luciano, Arcivescovo di Lanciano e Vescovo di Ortona. S. E. Revma Monsig. Nicodemo Enrico, Arcivescovo di 8 febbraio » Bari. » » » S. E. Revma Monsig. Re Carlo, Vescovo di Ampurias e Tempio. S. E. Revma Monsig. Rossi Carlo, Vescovo di Biella. 11 marzo » S. E. Revma Monsig. Rota Paolo, Vescovo di Fidenza. » » » S. E. Revma Monsig. Franciolini Giuseppe, Vescovo di 12 aprile » Cortona. Protonotari Apostolici ad instar participantium: 2 marzo 19 gennaio 7 maggio 1 giugno 6 luglio 19 settembre » » 4 ottobre 16 novembre 20 » 2 gennaio 12 febbraio 14 » 1955. Monsig. Rodríguez Morande Fernando, della prelatura « nullius » di Copiapó. 1956. Monsig. Cortes Daniele, dell'arcidiocesi di Nuova Segovia. » Monsig. Gabriel Alessio, della diocesi di Aquisgrana. » Monsig. Charrat Andrea, della diocesi di Blois. » Monsig. Jacquier Gastone Maria, dell'arcidiocesi di Algeri. » Monsig. Artufel Giuseppe, dell'arcidiocesi di Marsiglia. » Monsig. Gros Luciano, della medesima arcidiocesi. » Monsig. Michaud Maurizio, dell'arcidiocesi di Lione. » Monsig. Pigott Riccardo J., dell'arcidiocesi Nuova York. » Monsig. Mattei-Lota Giovanni Natale, della diocesi di Ajaccio. 1957. Monsig. Gonçalves Corucho Giuseppe, dell'arcidiocesi di Braga. Monsig. De Capua Giuseppe, dell'arcidiocesi di Rossano. » Monsig. Klug Giuseppe A., della diocesi di Wichita. » Prelati Domestici di Sua Santità: aprile 1953. Monsig. De Marinis Francesco, dell'arcidiocesi di Chieti. agosto 1955. Monsig. Descamps Michele, dell'arcidiocesi di Parigi, » novembre » Monsig. Murphy Giovanni Patrizio, della diocesi di Port Elizazeth. » » » Monsig. Prendergast Michele Vincenzo, della medesima diocesi. Monsig. Wynne Edoardo, della medesima diocesi. » » » » » Monsig. Pinto Giuseppe Michele, della diocesi di Socorro e San Gii. gennaio Monsig. Borges Giuseppe, della diocesi di Villa Reale. 1956. 30 Monsig. Volk Ermanno, della diocesi di Münster. ^ 25 febbraio » 29 Monsig. Wilmsen Teodoro, dell'arcidiocesi di Paderborna. » » 20 22 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 312 1956. Monsig. Falcón Armando, delia diocesi di Valencia nel Venezuela. Lebrun Giuseppe, della medesima diocesi. Monsig. » » » Fuchs Giovanni, dell'arcidiocesi di Monaco e Monsig. aprile 10 » Frisinga. 30 » » Monsig. Callanan Riccardo, della diocesi di Clonfert. Monsig. Fittkau Gerardo, dell'arcidiocesi di Paderborna. 7 maggio 29 » » Monsig. Mallet Pietro, della diocesi di Saint-Olande. » » » Monsig. Ramboz Camillo, della medesima diocesi. 7 giugno » Monsig. Stamer Lodovico, della diocesi di Spira. 15 » » Monsig. Vandewalle Elia, della diocesi di Versailles. 30 » » Monsig. Deshaires Pietro, della diocesi di Autun. » » » Monsig. Vachot Paolo, della medesima diocesi. 6 agosto » Monsig. Schmitt Ermanno Giuseppe, dell'arcidiocesi di Colonia. 28 » » Monsig. Pacatang Filomeno, della diocesi di Dumaguete. » » » Monsig. Romero y Guerrero Francesco, della diocesi di Granada. » » Monsig. Meindl Giuseppe, della diocesi di Ratisbona. Monsig. Gii Atrio Emanuele, della diocesi di Orense. 5 settembre » 10 » » Monsig. Wieschebrink Teodoro, della diocesi di Münster. 4 ottobre » Monsig. Fournel Francesco, dell'arcidiocesi di Lione. » » » Monsig. Mazioux Giovanni, della medesima arcidiocesi. » » » Monsig. Duquaire Carlo, della medesima arcidiocesi. » » Monsig. Marchand Giorgio, della medesima arcidiocesi. 17 » » Monsig. Kozelka Leone, della diocesi di Magonza. » » » Monsig. Braun warth Gustavo, della medesima diocesi 21 » Monsig. Philippe Mario, dell'arcidiocesi di Lione. » 26 » Monsig. Martins De Moráis Emanuele, dell'arcidiocesi di San Sebastiano di Rio de Janeiro. 12 novembre » Monsig. Francesco Vetter, dell'arcidiocesi di Friburgo in Brisgovia. Monsig. Federico Stegmueller, della medesima arcidiocesi. » Monsig. 13 Pronadl Antonio, della diocesi di Ratisbona. » » Monsig. 16 Celauro Salvatore, dell'arcidiocesi di Nuova York. » Monsig. Caldarola Giovanni, della medesima arcidiocesi. » » » Monsig. Canili Giuseppe, dello medesima arcidiocesi. » » » » 20 » Monsig. Casta Panagio, della diocesi di Ajaccio. » » » Monsig. Prévost Luigi, della diocesi di Lilla. 22 » » Monsig. André Augusto, dell'arcidiocesi di Aix. » » » Monsig. Bonnet Celestino, della medesima arcidiocesi. » » » Monsig. Fassy Giulio, della medesima arcidiocesi. » Monsig. Viaud Giovanni, della medesima arcidiocesi. » 27 » » Monsig. Asplan Rodolfo, dell'arcidiocesi di Cincinnati. » » » Monsig. BofiPa Corrado, della medesima arcidiocesi. » » Monsig. Haneberg Basilio, della medesima arcidiocesi. » » » Monsig. Huber Andrea, della medesima arcidiocesi. » » Monsig. Me Carthy Edoardo, della medesima arcidiocesi. » » Monsig. Vogelpohl Enrico, della medesima arcidiocesi. 31 marzo Diarium Romanae Curiae 27 novembre 1956. Monsig. Moñsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. 30 Monsig. » Monsig. 12 dicembre 2 gennaio 1957. Monsig. 3 » » » » » 8 » » » 12 » 313 Bergin Guglielmo, della diocesi di San Diego. Booth Giacomo, della medesima diocesi. O'Oonnor Michele, della medesima diocesi. O'Leary Giuseppe, della medesima diocesi. Storni Giovanni, della medesima diocesi. Deery Paolo A., della diòcesi di Evansville. Flavin Glennon P., dell'arcidiocesi di San Luigi. Murphy Giovanni P., della diocesi di Lincoln. Muñoz Botero Gonzalo, dell'arcidiocesi di Manizales. Monsig. Me. Pherson Donaldo, della diocesi di Antigonish. Monsig. Argy Guglielmo I., della diocesi di Ogdensburg. Monsig. Brisson Giorgio H., della medesima diocesi. Monsig. Diviney Federico P., della medesima diocesi. Monsig. Dussault Armando, della medesima diocesi. Monsig. Farmer Roberto A., della medesima diocesi. Monsig. Heslin Giuseppe, della medesima diocesi. Monsig. Kelly Donaldo M., della medesima diocesi. Monsig. Kelly Michele I., della medesima diocesi. Monsig. Lyng Giacomo T., della medesima diocesi. Monsig. Auernig Giuseppe, della diocesi di Gurk. Monsig. Blùml Rodolfo, della medesima diocesi. Monsig. Hopfgartner Enrico, della medesima diocesi. Monsig. Kadras Giuseppe, della medesima diocesi. Monsig. O'Donoghue Patrizio, della diocesi di Sant'Agostino. Monsig. Archambault Vincenzo, della diocesi di Albany. Monsig. Burns Edmondo Gerolamo, della medesima diocesi. Monsig. Collins Giovanni Giuseppe, della medesima diocesi. Monsig. Cunningham Arturo A . , della medesima diocesi. Monsig. English Michele Francesco, della medesima diocesi. Monsig. Fox Giovanni Giorgio^ della medesima diocesi. Monsig. Gor ski Vincenzo, della medesima diocesi. Monsig. Gospodarek Stanislao Martino, della medesima diocesi. Monsig. Me Cali Giovanni Walsh, della medesima diocesi. Monsig. Île- Donald Giovanni Francesco, della medesima diocesi. Monsig. Murray Giorgio Maurizio, della medesima diocesi. Monsig. O'Oonnor Emmett Angelo, della medesima diocesi. Monsig. Spina Antonio Silvestro, della medesima diocesi. Monsig. Surprenant Agostino Giuseppe, della medesima diocesi. 314 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 14 gennaio 1957. Monsig. Leclef Edmondo, dell'arcidiocesi di Malines. 19 » » Monsig. Cairoli Onorio, della diocesi di Como. 21 » » Monsig. Guilfoyle Giorgio H., dell'arcidiocesi di Nuova York. » » » Monsig. Jeffers Vincenzo W . , della medesima arcidiocesi. » » » Monsig. Rettagliata Giovanni B., della medesima arcicesi. » » » Monsig. Steffens Alberto C. M., della medesima arcidiodiocesi. 22 » » Monsig. Muccio Antonio, della diocesi di Aversa. » » » Monsig. Florack Arturo F., della diocesi di Rochester. » » » Monsig. Luddy Francesco W . , della medesima diocesi. » » » Monsig. Naughton Guglielmo J., della medesima diocesi. 26 » » Monsig. Costello Leonardo Antonio, dell'arcidiocesi di Ottawa. 29 » » Monsig. Ledere Clemente, della diocesi di Sant'Anna de-la-Pocatierè. 30 » » Monsig. Hart Carlo A., della diocesi di Peoria. 8 febbraio » Monsig. Calderari Giuseppe (Roma). 9 » » Monsig. Rossi Nicola, della diocesi di Vallo di Lucania. 14 » » Monsig. Charron Enrico Eugenio Sim., dell'arcidiocesi di Montreal. » » » Monsig. Doran Aroldo Giuseppe, della medesima arcidiocesi. » » » Monsig. Gagnon Ensebio, della medesima arcidiocesi. » » » Monsig. Gauthier Giuseppe Paolo Em., della medesima arcidiocesi. » » » Monsig. Girard Eusebio Simone, della medesima arcidiodiocesi. » » » Monsig. Lafortune Edoardo, della medesima arcidiocesi. . » » » Monsig. Langlois Giuseppe Felice Enrico, della medesima arcidiocesi. » » » Monsig. Lapointe Edoardo Giacomo, della medesima arcidiocesi. » » » Monsig. Lafleur Giuseppe Lionello Paolo, della medesima arcidiocesi. » » » Monsig. Pigeon Giuseppe Alcide C, della medesima arcicesi. » » » Monsig. Albers Edoardo I., della diocesi di Wichita. » » » Monsig. Green Tommaso G., della medesima diocesi. » » » Monsig. Strecker Ignazio, della medesima diocesi. » » » Monsig. Janssens Everardo, dell'arcidiocesi di Malines. » » » Monsig. Macrì Giovanni, della diocesi di Caltanissetta. » » » Monsig. Fay Cirillo, dell'arcidiocesi di Birmingham. 16 » » Monsig. Ferraioli Tito, della diocesi di Palestrina. 22 » » Monsig. Carletti Remo, della diocesi di Senigallia. » » » Monsig. Toscano Pancrazio, della diocesi di Tricarico. 4 marzo » Monsig. Ryan Tommaso, dell'arcidiocesi di Cashel. 7 » » Monsig. Cantagalli Gaspare, della diocesi di Faenza. Diarium 7 11 22 25 10 12 marzo » » » aprile » 1957. » » » » » Romanae Curiae 315 Monsig. Bombas Ludovico, dell'arcidiocesi di Leopoli. Monsig. Zanchi Alfredo (Roma). Monsig. Marchetti Emilio (Roma). Monsig. Arpaia Giuseppe, della diocesi di Irsina. Monsig. Pirotto Antonio, della diocesi di Acqui. Monsig. De Almeida Trindade Emanuele, della diocesi di Ooimbra. Camerieri segreti soprannumerari di Sua Santità: 23 febbraio 1956. Monsig. Coelho Giacomo Luigi, della diocesi di Ribeiräo Preto. » Monsig. Veit Giuseppe, dell'arcidiocesi di Monaco e Fri29 » singa. » Monsig. Lurz Guglielmo, della medesima arcidiocesi. » » » Monsig. Morthorst Francesco, della diocesi di Muenster. » » » Monsig. Zimmermann Bernardo, dell'arcidiocesi di Pader5 marzo borna. » Monsig. Eltrop Enrico, della diocesi di Muenster. 14 » » Monsig. Juergens Stefano, della medesima diocesi. » » » Monsig. Buschmeier Ermanno, dell'arcidiocesi di Pader» » borna. » Monsig. Stachnik Riccardo, della medesima arcidiocesi. » » » Monsig. Defregger Mattia, dell'arcidiocesi di Monaco e 10 aprile Frisinga. » Monsig. Porcheddu Luigi, dell'arcidiocesi di Sassari. 20 » » Monsig. Hoster Giuseppe, dell'arcidiocesi di Colonia. 8 maggio » Monsig. Schneeweiss Giulio, della diocesi di Hildesheim. 7 giugno » Monsig. Fechler Paolo, della diocesi di Treviri. » » » Monsig. Mühlenbrock Werner, della medesima diocesi. » » » Monsig. Wagner Giovanni, della medesima diocesi. » » » Monsig. Wirtz Gerardo, dell'arcidiocesi di Colonia. 21 agosto Monsig. Zapata y Guerrero Porfirio, della diocesi di Léon 5 settember » (Nicaragua). » Monsig. Monsig. Ruiz y Castillo Abele, della medesima diocesi. » Monsig. Profeta Lorenzo, dell'arcidiocesi di Palermo. » » » Monsig. Ferreira Reis Gerardo, della diocesi di Guaxupé. 7 » » Monsig. Sarto Milani Giovanni, della medesima diocesi. » » » Monsig. Weis Othmar, della diocesi di Magonza. 17 ottobre » Monsig. Hürtgen Roberto, dell'arcidiocesi di Colonia. 23 » » Monsig. Brighenti Romeo, dell'arcidiocesi di San Seba26 » stiano di Rio de Janeiro. » Monsig. Ferreira Serpa Aramis, della medesima arcidiocesi. » Monsig. Negromonte Alvaro, della medesima arcidiocesi. » » Monsig. Pinto Figueiredo Domenico, della diocesi di 12 novembre » Goiás. » Monsig. Me. Guire Daniele A., dell'arcidiocesi di Nuova 16 York. 316 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 24 novembre 1956. Monsig. Beil Alfonso Maria, dell'arcidiocesi di Friburgo in Brisgovia. » » » Monsig. Haberkorn Carlo Adolfo, della medesima arcidiocesi. » » » Monsig. Hauser Riccardo, della medesima arcidiocesi. » » » Monsig. Krämer Carlo Federico, della medesima arcidiocesi. 27 » » Monsig. Connaughton Edoardo, dell'arcidiocesi di Cincinnati. » » » Monsig. Graham Edoardo, della medesima arcidiocesi. » » » Monsig. Schröder Raimondo, della medesima arcidiocesi. » » » Monsig. Staunton Giovanni, della medesima arcidiocesi. » » » Monsig. Whalen Carlo, della medesima arcidiocesi. » » » Monsig. Cornejo Amat Arturo, della diocesi di Rancagua. 30 » » Monsig. Milauskas Casimiro, della diocesi di Sant'Andrea. del Brasile. 12 dicembre » Monsig. Brito Faustino, dell'arcidiocesi di Beiern do Para. 2 gennaio 1957. Monsig. De Castro Pinto Giuseppe Alberto, dell'arcidiocesi di S. Sebastiano di Rio de Janeiro. » » » Monsig. Calliari Ivo Antonio, della medesima arcidiocesi. » » » Monsig. Ferreira Pinto Francesco, della medesima arcidiocesi. 3 » » Monsig. Arquett Roberto I., della diocesi di Ogdensburg. » » » Monsig. Brown Floyd, della medecisa diocesi. » » » Monsig. Waterhouse Giovanni, della medesima diocesi. » » » Monsig. Visser Siardo Teodoro, dell'arcidiocesi di Utrecht. 8 » » Monsig. Bachhiesl Francesco, della diocesi di Gurk. » » » Monsig. Kirchner Francesco, della medesima diocesi » » » Monsig. Lamprecht Giovanni, della medesima diocesi. 10 » » Monsig. Pereira Giuseppe Aparecida, della diocesi di Aterrado. 12 » » Monsig. Kennedy Francesco, dell'arcidiocesi di Cincinnati. » » » Monsig. Montane David Francesco, della diocesi di Kansas City - Saint Joseph. 17 » » Monsig. Todarello Giuseppe, della diocesi di Gerace-Locri. » » » Monsig. Minniti Giuseppe, della medesima diocesi. 19 » » Monsig. Pozzuoli Antonio, della diocesi di Sora. » » » Monsig. Marciano Vincenzo, della medesima diocesi. » » » Monsig. Vetta Paolo Emilio, della diocesi di Termoli. 21 » » Monsig. Bono Agostino, della diocesi di Agrigento. 26 » » Monsig. Csertö Alessandro, dell'arcidioecesi di Strigonia. 28 » » Monsig. Bemelmans Giovanni Enrico Uberto, della diocesi di Ruremonda. » » » Monsig. Teeuwen Stefano Guglielmo Giuseppe,della medesima diocesi. 29 » » Monsig. Aiäzzi Danilo, della diocesi di Prato. » » » Monsig. Franchi Franco, della medesima diocesi. » » » Monsig. Frati Antonio, della medesima diocesi. Diarium Romanae Curiae 317 29 gennaio 1957. Monsig. Nesi Milton, della medesima diocesi. 31 » » Moñsig. Cardinali Francesco, della diocesi di Anagni. 2 febbraio » Monsig. De Abreu Giuseppe Leonardo, dell'arcidiocesi di Goa e Damâo. Del Fabbro Lionello, dell'arcidiocesi di Udine, Monsig. » » Pascolini Giovanni, della medesima arcidiocesi. Monsig. » » Monsig. Geronazzo Mariano, della diocesi di Padova. 4 » » Lira Giuseppe A., della diocesi di Tulancingo. Monsig. » » » Garcia Giovanni Crisostomo, dell'arcidiocesi di Monsig. 12 » » Bogotá. » » Monsig. Locco Ferruccio, dell'arcidiocesi di Rossano. » Monsig. Lovecchio Salvatore, della medesima arcidiocesi. » » » Monsig. Santoro Ciro, della medesima arcidiocesi. » » » Monsig. Tridico Antonio, della medesima arcidiocesi. » » » Monsig. Vulcano Tommaso, della medesima arcidiocesi. 14 » » Monsig. Visconti Giuseppe, della diocesi di Novara. 22 » » Monsig. Calamoneri Giovanni, della diocesi di Caltanissetta. Difranco Agostino, della medesima diocesi. Monsig. » » » Monsig. Gennuso Angelo, della medesima diocesi. » » » Petix Salvatore, della medesima diocesi. Monsig. » » Monsig. Pilato Biagio, della medesima diocesi. » » » Russo Giovanni, della medesima diocesi. Monsig. » » Monsig. Stella Leonardo, della medesima diocesi. » » » Monsig. Becker Giuseppe, dell'arcidiocesi di Portalegre » » nel Brasile. Etges Alberto Federico, della medesima arcidioMonsig. » » » cesi. » » » 9 11 22 marzo » » » » » » » » » » » » » » » » 29 1 » 11 » » aprile » » » » » » » 12 » » » 18 » » Monsig. Fontana Attilio, della medesima arcidiocesi. Monsig. Mueller Edmondo Ignazio, della medesima arcidiocesi. Monsig. Sarullo Michele, dell'arcidiocesi di Palermo. Monsig. Locatelli Vittorio, della diocesi di Vigevano. Monsig. Discacciati Primo, dell'arcidiocesi di Milano. Monsig. Guarini Martino, dell'arcidiocesi di Taranto. Monsig. Maggi Gaetano, della medesima arcidiocesi. Monsig. Pulito Giovanni, della medesima arcidiocesi. Monsig. Carbone Antonio, dell'abbazia « nullius » della SSma Trinità di Cava dei Tirreni. Monsig. Farina Alfonso, della medesima abbazia. Monsig. Giordano Emilio, della medesima abbazia. Monsig. Feola Marco, dell'arcidiocesi di Capua. Monsig. Cazzuffi Carmelia, della diocesi di Adria. Monsig. Canale Giorgio, della diocesi di Fossano. Monsig. Fornara Luigi, della diocesi di Novara. Monsig. Lodigiani Luigi, della medesima diocesi. Monsig. Mainardi Secondo, della medesima diocesi. Monsig. Povoa Tommaso Francesco, della diocesi di Coimbra. Monsig. Berni Valentino, della diocesi di Cortona. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 318 Camerieri segreti soprannumerarii di Spada e Cappa di S. S. : 25 dicembre 1955. Il sig. Neubauer Francesco Riccardo, dell'arcidiocesi di Paderborna. 28 marzo 1956. Il Barone de VittinghofiE-Schell Federico della medesima arcidiocesi. » » » Il Barone de Wrede Giuseppe Maria, della medesima arcidiocesi. 26 gennaio 1957. Il sig. Coleman Giovanni A., dell'arcidiocesi di Nuova York. » » » Il sig. Hagerty Enrico 0 . , della medesima arcidiocesi. » » » Il sig. Ziminsky Vittorio, della medesima arcidiocesi. Camerieri d'onore in abito paonazzo di Sua Santità: 14 febbraio 4 marzo 22 » » 29 » » » » » » » » 1957. Monsig. Fernique Bernardo, dell'arcidiocesi di Parigi. » Monsig. Sargenti Orlando, della diocesi di Veroli-Frosinone. » Monsig. Lombardi Luigi, della diocesi di Cortona. » Monsig. Materazzi Giovanni, della medesima diocesi. » Monsig. Tacconi Renato, della medesima diocesi. » Monsig. Chiavelli Vincenzo, della diocesi di Tivoli. » Monsig. D'Anversa Evaristo, della medesima diocesi. » Monsig. Parmegiani Amato, della medesima diocesi. Camerieri d'onore soprannumerari di Spada e Cappa di Sua Santità: 26 gennaio 1957.11 sig. Bali va Fabrizio (Roma). 8 febbraio » Il sig. Tancredi Giuseppe Roma). 19 marzo » Il sig. Bacchion Eugenio, del patriarcato di Venezia. ONORIFICENZE Con Brevi Apostolici, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di conferire : L'Ordine Supremo del Cristo 10 maggio 1957. A S. E. René Coty, Presidente della Repubblica Francese. L'Ordine dello Speron d'Oro : 29 aprile 1957. A Sua Altezza Serenissima Ranieri III, Principe Sovrano di Monaco. Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di conferire: La Oran Croce dell'ordine Piano: 2 marzo 1957. A S. E. O'Kelly Giovanni, Presidente dell'Irlanda. Diarium Romanae Curiae 319 La Commenda con Placca dell'Ordine Piano: 12 aprile 1957. Al sig. Giannini Gaudenzio Antonio, dell'arcidiocesi di Milano. La Placca dell'Ordine Piano : 16 marzo 1957. Al Barone de Pfyffer d'Altishofen Enrico, Comandante della Guardia Svizzera Pontifìcia. La Commenda dell'Ordine Piano: 11 » marzo » 1957. Al sig. Foscolo Ugo (Roma). » Al Conte Gazzoli Ludovico (Roma). La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 6 ottobre 1956. Al sig. Lemmens Francesco, dell'arcidiocesi di Colonia. 19 gennaio 1957. Al sig. Gravaldi Serafino, della diocesi di Sora. 6 febbraio » Al sig. Me Cormack Giovanni W . , della diocesi di Brooklyn. » » » Al sig. Rooney Giovanni L, della medesima diocesi. 25 » » Al sig. Valdés Izaguirre Felice F., della diocesi di Bilbao. 12 aprile » Al sig. Vegno Mario, della diocesi di Grosseto. La Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 22 novembre 1955. Al sig. Van Voorst tot Voorst Ermanno, della diocesi di Haarlem. La Commenda dell'Ordine di San Gregorio Magno, classe civile: 19 novembre 1955. Al sig. Cordido Rodríguez Guglielmo, della diocesi di Barquisimeto. 14 marzo 1956. Al sig. Studer Otto, della diocesi di Basilea e Lugano. Al sig. Van Asten Guglielmo, della diocesi di 's-Herto22 » , » genbosch. Al sig. Delhougne Giuseppe Edmondo, della diocesi di 25 » Ruremonda. 17 aprile Al sig. de Spee Stefano, dell'arcidiocesi di Paderborna. 2 maggio Al sig. Elsenburg Alfonso, della diocesi di Haarlem. Al sig. Boganelli Eleuterio (Roma). » 5 Al sig. Villasmil Giorgio, della diocesi di Maracaibo, » 11 Al sig. de Fez Giovanni, dell'arcidiocesi di Parigi. » 14 Al sig. Mannaerts Enrico Luigi, della diocesi di 's-Herto» 30 genbosch. Al sig. Ségaut Marcello, della diocesi di Sain-Dié. » giugno Al sig. Dupouy Napoleone, dell'arcidiocesi di Caracas. 14 luglio Al sig. Meile Guglielmo, della diocesi di Basilea e Lu13 agosto gano. 320 18 » 10 19 4 Í6 23 7 20 » 3 » 8 14 » 19 20 27 28 4 .8 » Aeta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1956. Al sig. Elf gen Giovanni, dell'arcidiocesi di Colonia. » Al sig. Weyres Guglielmo, della medesima arcidiocesi. Al sig. Oswald Carlo, dell'arcidiocesi di S. Sebastiano di settembre » Rio de Janeiro Al sig. Lehmann Enrico, dell'arcidiocesi di Colonia. » » Al sig. Soto-Auguilar Cornejo Osvaldo, della diocesi di ottobre Linares. Al sig. Sträter Massimiliano, dell'arcidiocesi di Colonia. » » » » Al sig. Sommerrock Giovanni, dell'arcidiocesi di Bamberga. novembre Al sig. Mayer Antonio, della diocesi di Passavia. » Al sig. Desurmont Roberto, della diocesi di Lilla. » » » Al sig. Touiemonde Luigi, della medesima diocesi. gennaio 1957. Al sig. Harrington Guglielmo Luigi, dell'arcidiocesi di Los Angeles. Al sig. Von Der Ahe Carlo Teodoro, della medesima arci» diocesi. Al Grégoire Oliviero, della diocesi di Namur. sig. » » febbraio Al Levesque J.-Luigi, dell'arcidiocesi di Montréal. sig. » Al sig. O'Connell Erberto Giovanni, della medesima arci» diocesi. » Al sig. Franchi Oliviero, della diocesi di Grosseto. » Al sig. Lunghi Emilio, della diocesi di Osimo. Al sig. Pesenti Giuseppe, del patriarcato di Venezia. » Al sig. Fraiese Attilio (Roma). » sig. Bruno Pietro (Roma). marzo Al » Al Gielis Francesco, dell'arcidiocesi di Malines. sig. » » Al sig. Bellini Francesco, dell'arcidiocesi diMilano. Al sig. Pautrie Edilio, della medesima arcidiocesi. agosto La: Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe militare: 28 11 luglio marzo 1956. Al Gen. Gambiez Fernando (Francia). 1957. Al Conte Antamoro Pietro (Roma). NECROLOGIO 17 aprile • 1957." Monsig. Monsig. » Monsig. 22 » » 25 » Monsig. » 2 maggio Monsig. Monsig. -5» ; 9 11 17 21 » » » » Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Ghezzi Pompeo, Arcivescovo tit. di Gabulá; Hughes Tommaso, Vescovo tit. di Latopoli. de Llobet Gabriele, Arcivescovo di Avignone. Vega Mestre Mariano, Vescovo di Mondoñedo. Ready Michele Giuseppe, Vescovo di Columbus. de Angelis Teodorico, Vescovo tit. di Anastasiopoli. Kucera Benedetto, Vescovo di Lincoln. Terrier Leone Alberto, Vescovo di Bayonne. Leblanc Albini, Vescovo di Gaspé. Thill Francesco Agostino, Vescovo di Salina. An. et vol. X X X X Ï X 25 lumi 1957 (Ser. II, v. XXIV) - N. 7 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE ACTA PII PP. XII L I T T E R A E ENCYCLICAE AD VENERABILES EPISCOPOS NIONEM FRATRES ALIOSQUE CUM PATRIARCHAS, LOCORUM APOSTOLICA PRIMATES, ORDINARIOS, SEDE ARCHIEPISCOPOS, PACEM HABENTES : ET SAECULO COMMUEXACTO TERTIO A GLORIOSO S. ANDREAE BOBOLAE M A R T Y R I O . PIUS PP. XII VENERABILES FRATRES S A L U T E M ET APOSTOLICAM BENEDICTIONEM Invicti athletae Christi, Andreae Bobolae, martyrium vitaeque sanctitatem, tertio exacto saeculo ab eius obitu, pia mente pioque animo recolant cupimus omnes, quotquot ubique terrarum catholico gloriantur nomine; imprimis vero carissimae Nobis Poloniae filii, quibus ipse est decus excelsumque christianae fortitudinis exemplar. Nolumus igitur hanc praeterire faustitatem, quae in Ecclesiae annalibus aureis descripta est litteris, quin aliquid de eius vita eiusque virtute attingamus; atque vobis, Venerabiles Fratres, gregibusque curae vestrae commissis, pro suo cuiusque munere suaque condicione, eum per Encyclicas has Litteras ad imitandum proponamus. 2i - ACTA, vol. XXIV. n. 7 — 25-6-1957. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 322 Quod maxime videtur in Andreae Bobolae vita renidere, catholica fides est, cuius robur, divina gratia alitum, ita labentibus annis confirmatum succrevit, ut eum peculiari nota decoraverit, eique ad martyrium fortiter faciendum animum addiderit. Quod Apostolus gentium asseverat: «Iustus autem meus ex fide vivit » in eo luce singulari refulget. Quidquid enim credendum, quidquid agendum Catholica Ecclesia docet, ipse mente amplectebatur firmissima, volentique animo ad rem deducere conabatur. Quamobrem inordinatos motus omnes, qui naturam nostram post miserum Adae casum perturbant ac facile ad vetita trahunt, compescere, coercere et componere inde ab ineunte aetate sollemne habuit; itemque animum suum christianis virtutibus omni nisu omnique ope exornare. 1 I Anno MDLxxxxi in regione Sandomiriensi, ex parentibus nobilitate generis praeclaris, sed virtute catholicaeque fidei constantia praeclarioribus, ortum habuit. Bono ac prompto ingenio praeditus, postquam in ipso domestico convictu inde a tenella aetate recte educatus est christianisque moribus conformatus, ad scholas Societatis Iesu missus est, ubi vitae innocentia ac singulari pietate enituit. Quandoquidem autem saeculi pompas vanitatesque spernebat, et « charismata meliora » vehementissime aemulabatur, paulo post, cum iam adulescens xix annorum esset, ut expeditius per evangelicae perfectionis viam incederet, Societati Iesu libentissime nomen dedit, atque in noviciorum sodalium domum, quae Vilnae erat, exceptus est. Gravissimae illius adhortationis Iesu Christi memor : « Si quis vult post me venire, abneget semet ipsum, et tollat crucem suam quotidie, et sequa2 1 Heor. 2 X, 38. JT Cor. X I I , 31. Acta PU Pp. XII 3 323 tur me » , ad christianae humilitatis virtutem per sui ipsius contemptum assequendam alacrius in dies contendit. Sed cum esset animo natura elato, impatienti et aliquantulum pertinaci, acerrimum in se debuit certare certamen, et quasi cruce onustus Calvariae montem ascendere, ut ad huius virtutis verticem perveniret, ubi tandem posset, divina afflante iuvanteque gra tia, quam adsiduis flagrantissimisque precibus impetrabat, christianae perfectionis ornamentis potiri, secundum sapientissimam illam S. Bernardi sententiam: « Nisi enim super humilitatis stabile fundamentum, spirituale aedificium stare minime potest » . Peculiari potissimum erga Deum, erga proximos caritate ardebat; quamobrem nihil habebat dulcius, quam ante divina tabernacula longas, quotiescumque poterat, traducere horas, omneque genus miseris pro facultate subvenire. Deum super omnia ac magis quam semet ipsum adamabat, eiusque gloriam, secundum Legiferi Patris sui normam, quaerebat unice. De illo igitur eiusdem Sancti Doctoris hortatio, in usum deducta, asseverari potest : « Solus ille desideretur, qui solus desiderium replet » . Haud mirum igitur est si supernis hisce dotibus ornatus hic Iesu Christi athleta in apostolatus campo tantos progressus habuerit, ac tam uberes potuerit salutaresque colligere fructus. Ad catholicam praesertim fidem retinendam, provehendam tutandamque vehementer exardescebat; itaque, cum adhuc puerorum magistri munere Vilnae fungeretur, ac deinde cum in aliis commorare tur urbibus, christianae doctrinae elementa eos edocebat diligentissime, eosque ad Eucharistiae cultum pietatemque incensissimam erga Deiparam Virginem adhortabatur. Postea vero, cum ad sacerdotalem evectus esset dignitatem — eodem anno eodemque die, quo Romae Ignatius et Tranci4 s » Luo. IX, 23. 4 In Gant., serm. 36, n. 5; P. L. C L X X X I I I , 969 D. 5 In dedie. Eccl, serm. 4,.n*4| P. L. C L X X X I I I , 528 D 324 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale scus Xaverius in Sanctorum Caelitum album relati sunt — nihil antiquius habuit quam ut, sacris expeditionibus sacrisque contionibus habitis, nullis laboribus parceret, ut catholica fides, quae non inanis esset, sed bonorum operum effectrix, usquequaque propagaretur. Cum autem in orientalibus praesertim regionibus catholica religio summo in discrimine esset ob dissidentium conatus, qui christifideles ab Ecclesiae unitate abstrahere ad suosque errores omni arte adducere eniterentur, Andreas ex suorum Moderatorum iussu ac mandato ad has regiones se contulit, et per earum urbes, oppida, pagos, qua publicis contionibus, qua suasionibus privatim habitis, et qua praesertim praeclarae suae sanctitatis splendore et incensissimo apostolatus studio, multorum christifidelium labefactatam fidem a falsis commentis liberavit, ad sana principia reduxit, eosque omnes, quos potuit, ad unum Iesu Christi ovile feliciter revocavit. Neque tantummodo languescentem vel iacentem christianorum fidem erexit et confirmavit, sed eos etiam ad sua cuiusque deflenda peccata, ad discordias componendas, ad sananda discidia, ad rectosque instaurandos mores excitavit; ita quidem ut quasi ver novum videretur, quacumque ipse, ut Divinus Magister, benefaciendo pertransiret, caelestibus floribus salutaribusque fructibus splendere; quamobrem, ut memoriae traditum est, ab omnibus, a dissidentibus etiam, venator animarum significanter appellabatur. Quemadmodum autem indefatigabilis Iesu Christi apostolus fide vixit, fidemque studiosissime propagavit ac tuitus est, ita pro avita fide mortem oppetere non dubitavit. Celebris inter ceteras paene innumeras venit memoranda illa ac teterrima catholicae religionis insectatio, quae septimo decimo saeculo in regionibus ad orientem vergentibus exarsit, cum illic Cosacorum copiae, quae tunc temporis in terras illas invaserant, furoris sui impetum in catholicos in eorumque Pastores et in Evangelicae veritatis praecones fecerunt; quaprop- Acta Pii Pp. XII ter cernere erat monachorum trucidatos; « Nulla... domicilia; Bobola, divino sacerdotes in medias ac res e i u r a n d a catholica integritatem adhortaretur. incolumem inimicis passim Dei se fide, comprehensus i l l i timorem iniecisse, amore 6 nihil proximo- contulit, ut quos- a dissidentium inutque ad christianae servandam S e d die x v i m e n s i s M a i i , I e s u C h r i s t i caelos a s c e n d e n t i s , minis greges a me duco aliena » , s i d i i s e r r o r i b u s q u e o m n i ope a b s t r a h e r e t , doctrinae incensa sacra o m n i a dispersa. reformidans, caritate i n c e n s u s , ab dicatas; qui sententiam i l l a m s i b i sumere poterat: supplicia cumque posset, cultui eorumque quae D e i esse c o n s t i t e r i t , nihil rumque aedes vastata omnia; Andreas mortem, dirutas 325 strenuo a n n o MDCLVII, animo i n festo prope I a n o v i a m a catholici no- est; quod profecto putamus s e d p o t i u s caeleste g a u d i u m , non quandoqui- d e m n o v i m u s m a r t y r i u m facere s e m p e r e u m i n v o t i s h a b u i s s e , ac D i v i n i R e d e m p t o r i s m e m i n i s s e d i c t a : « Beati estis, cum nia- ledixerint vobis, et persecuti vos fuerint, et d i x e r i n t omne malum adversus tate, quoniam vos, mentientes merces vestra persecuti s u n t prophetas, H o r r e s c i t a n i m u s eos Christi athleta invicta propter copiosa qui fuerunt me. est in exsul- sic enim quos Iesu 7 cruciatus, atque et caelis; ante v o s » . omnes recolens fortitudine Gaudete intacta firmissimaque fide perpessus est. E t e n i m « f u s t i b u s p e r c u s s u s , alapis caesus, fune tractus Ianoviam ab equite ductus est praeeunte extremo laborioso supplicio et cruento dandus. m i n e M a r t y r P o l o n u s n o b i l i s s i m o s aequavit, In itinere, quo certa- q u o s celebrat E c - clesia, t r i u m p h o s . I n t e r r o g a t u s an l a t i n u s sacerdos esset, dreas inquit, " Sacerdos, catholicus sum; An- natus in catholica f i d e , i n hac i p s a f i d e m o r i v o l o ; f i d e s mea v e r a x ; ad salutem ducit; v o s p o t i u s poeniteat; poenitentiae indulgete, in erroribus 6 S. BERN., MATTH. salutem assequi minime Epist. 20, ad Card. Haimericum; P. L. V, 11-12. secus v e s t r i s poteritis; CLXXXII, fidem 123 B. meam Acta 326 Apostolicae Sedis - Commentarium officiale amplectentes, Deum verum cognoscetis, animasque vestras salvabitis " » . Quibus verbis scelestissimi illi homines non humanitatis sensu permoti, sed immani potius ferocitate exacerbati, eo usque" crudelitatis pervenerunt, ut atrociores poenas in Christi militem inferrent. Is enim iterum « flagris caesus est, aspera ad Iesu Christi modum redimitus corona, alapis graviter percussus, ac falcato ense vulneratus iacuit. Mox ei oculus evulsus dexter, pellis variis partibus detracta, atque atrociter subusta vulnera, hispidoque straniente defricata. Nec satis; nam aures ei, nares ac labia resecta sunt, lingua retrorsum ex occipitio abstracta, subula denique in cor defixa: ac tandem aliquando strenuus athleta, hora tertia post meridiem, mirandum sane praebens fortitudinis spectaculum, gladio confossus, martyrii gloriam consecutus est » . Märtyrern invictum, suo purpuratum sanguine, ut in caelum per triumphum exceptus est, ita in terris Ecclesia, cum fulgentem eius sanctitatem cerneret signis prorsus mirandis a Deo ipso testatam et confirmatam esse, universae christianorum communitatis cultui imitationique proposuit. Etenim anno M D C c c L i i i Decessor Noster ven. mem. Pius IX in Beatorum Caelitum album, anno autem MDCCCCXXXVIII proximus Decessor Noster imm. rec. Pius XI in Sanctorum ordinem sollemni ritu eum adscripsit. 8 9 II Placuit JNobis quae praecipua essent Andreae Bobolae vitae saiictitatisque lineamenta per Encyclicas has Litteras presse breviterque scribendo attingere, ut omnes, quotquot sunt ubique terrarum Catholicae Ecclesiae filii, non modo in eum mirabundi intuerentur, sed ut eius etiam illimem de religione doctrinam, fidem integerrimam, atque illius animi fortitudi8 Litt. Decr. Pii X I , Ex aperto Christi latere: A. A. S., vol. X X X , 1938, p. 359. 9 Homilia Pii XI in eanoniz. S. Andreae B. : A. A...S., vol. X X X , 1938, p. 152-153. Acta Pii Pp. XII 327 nem, qui ad martyrium usque pro Iesu Christi honore gloriaque decertavit, fidelitate pari imitarentur. Meditentur omnes, vobis auctoribus ac suasoribus, Venerabiles Fratres, per has potissimum saeculares celebrationes, excelsas eius virtutes; sibique officii esse ducant eius sanctissima persequi vestigia. Hodie, proh dolor, in nonnullis locis christiana fides vel enervata languescit, vel propemodum restinguitur. Evangelica doctrina a non paucis fere ignoratur ; ab aliis autem — quod peius est — respuitur omnino, utpote quae a progredientis saeculi hominibus sit aliena, qui hac in terra omnia sine Deo, atque adeo per semet ipsos, hoc est suo ingenio, suis viribus, suaque potentia habeant quibus vivant, quibus operentur, quibus rerum principia et elementa evincant et in suam servitutem, communi cum omnium civium utilitate ac prosperitate, redigant. Nec desunt praeterea, qui ab aliorum animis, eorum praesertim, qui vel indocti sunt ac simplices, vel errorum fallaciis iam infecti, christianam fidem — quae miserioribus praesertim unum est hac in mortali vita solacium — evellere atque eradicare funditus conentur, felicitatem pollicentes mirificam, quam plenam assequi hoc in terrestri exsilio numquam possumus. Quocumque enim aspicit, quocumque contendit humana societas, si procul a Deo aberrat, potius quam quaesita fruitur rerum tranquillitate animorumque concordia et pace, perinde turbatur et angitur, ut qui febris aestu iactatur; terrenis divitiis, commodis, voluptatibus dum anxia studet, eisque unice fidit, fugientem sequitur, inhaeret labenti. Etenim sine Superno Numine eiusque lege sanctissima nullus rectus ordo hominibus datur, nulla exsistit veri nominis felicitas, cum solidum desit fundamentum tum privatae agendae vitae, tum civili cuilibet regendae moderandaeque consortioni. Ac praeterea, quod probe nostis, Venerabiles Fratres, caelestia tantum atque aeterna possunt, non autem fluxa et caduca, animum omnino explere ac satiare nostrum. Neque asseverare licet, quod non pauci temerario ausu effu- 328 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tiunt, christianam doctrinam humanae rationis luminibus obstruere, cum potius ad eam splendorem et vim adiungat, idcirco quod a fucata veri specie eam avertat, atque in amplius et excelsius rerum intellegendarum spatium admittat. Non aliquid igitur exsuperatum et expletum habendum est divinum Evangelium, hoc est doctrina Iesu Christi, quam Ecclesia Catholica ex accepto mandato legitime interpretatur, sed aliquid potius vivum ac vigens, quod unum potest certum et rectum hominibus ad veritatem, ad iustitiam ad omnesque assequendas virtutes indicare iter, eisdem fraternam concordiam et pacem conciliare, eorumque legibus, institutis, communitati valida et inconcussa praebere munimina. Quae si cordati omnes animadvertant, facile intellegant cur Andreas Bobola tot labores, tot aerumnas libenti strenuoque animo sustinuerit ut catholicam suorum civium fidem servaret incolumem, eorumque mores, tantis periculis tantisque illecebris circumventos, ab omne genus insidiis pro viribus arceret, christianisque virtutibus indefessa data opera conformaret. Cum autem hodie quoque, ut diximus, Venerabiles Fratres, catholica religio multis locis grave in discrimen sit adducta, eam omni ope tueri, explanare, propagare necesse est. Vobis hac in tantae gravitatis causa auxilio sint non modo sacri administri, qui sollertem pro credito munere operam vobis navare debent, sed ii etiam ex laicorum ordine, qui generoso sunt animo, et ad pacifica certanda Dei certamina apertissimo. Quo audentius Dei osores christianaeque doctrinae inimici Iesum Christum impugnant ab eoque conditam Ecclesiam, eo alacrius debent non modo sacerdotes, sed quotquot etiam catholico censentur nomine, qua contionibus, qua scriptis in vulgus editis, qua praeclaro potissimum praestantique exemplo suo adversus eos repugnare, personis semper parcentes, sed defendentes veritatem. Quodsi ad hoc exsequendum necessarium sit et multa superare adversa, et rerum temporisque iacturam facere, id numquam renuant, illius sententiae memores: agere et pati 329 Acta PU Pp. XII fortia christianae virtutis esse, quam Deus ipse amplissimo praemio, hoc est sempiterna beatitate, remuneraturus sit. Cui quidem virtuti, si reapse volumus ad christianae vitae perfectionem cotidie magis contendere, semper aliquid martyrii inest; quandoquidem non solum profuso sanguine fidei nostrae testimonium Deo praebetur, sed etiam vitiorum illecebris fortiter constanterque obsistendo, ac nos nostraque omnia generositate illa ac magnitudine animi ei penitus devo vendo, qui et Creator et Redemptor noster est, et nostrum aliquando erit in caelo gaudium occiduum numquam. Sancti igitur martyris Andreae Bobolae firmitudinem animi in exemplum omnes intueantur, eius invictam fidem ipsi quoque servent incolumem omnique ope defendant; eiusque apostolicum studium ita mutentur, ut Iesu Christi Regnum in terris, omni quo possunt modo, constabilire et usque quaque propagare, pro suae cuiusque vitae condicione, enitantur. Quodsi haec paterna hortamenta ac vota Nostra ad omnes sacros Pastores eorumque greges adhibere volumus, ad eos tamen peculiari modo habenda esse existimamus, qui in Poloniae regionibus commorantur. Eorum enim praeclarum decus et gloria est Andreas Bobola, cum ex eorum gente duxerit ortum, cumque eam non modo tot virtutum splendoribus illustraverit, sed purpuraverit etiam facti martyrii sanguine. Eius igitur praelucentia exempla secuti, avitam fidem adversus insidias omnes amplecti pergant; christianorum mores recte conformare studiosissime contendant; atque intento animo perpendant hanc praecipuam suae ipsorum patriae gloriam esse: maiorum nempe aemulari inconcussam virtutis constantiam, idque efficere ut Polonia semper fidelis sit, sitque « antemurale christianitatis ». Deus enim ipse videtur — ut docet « historia... testis temporum, lux veritatis... magistra vitae » — hoc peculiare Polonorum genti concredidisse munus. Illud igitur actuoso constantique animo semper obire enitantur, pravas 10 io C i c , De Ot., 2, 9. 36. 330 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale devitantes insidias, ac difficultates omneque genus angustias, divina favente gratia, evincentes superantesque. Ad praemium respectent, quod Deus iis omnibus pollicetur, qui fidelitate summa, alacritate impensa, flagrantique caritate vivunt, operantur, decertant pro asservando dilatandoque in terris pacifico eius Regno. Hac occasione data, temperare Nobis non possumus quin carissimos omnes Poloniae filios peculiari modo per Encyclicas has Litteras directe quoque appellemus, eos potissimum sacros Antistites, qui, pro Iesu Christi nomine, dolores et aerumnas perpessi sunt: Agite fortiter, sed christiana ea strenuitate animi, quae cum prudentia, sagacia, sapientiaque coniungitur. Catholicam fidem unitatemque servate. Fides sit cinctorium renum vestrorum; annuntietur in universo mundo; eaque sit pro vobis, pro omnibus « victoria, quae vincit mundum » . Id autem efficite « aspicientes in auctorem fidei et consummatorem Iesum, qui proposito sibi gaudio sustinuit crucem, confusione contempta, atque in dextera sedis Dei sedet » . Hac vestra agendi ratione id etiam assequemini, ut Caelites omnes, ii praesertim qui ex gente vestra orti sunt, ex aeterna, qua in praesens fruuntur beatitate, una cum Deipara Virgine Maria Poloniae Regina, vos patriamque vestram dilectissimam benigni respiciant, protegant, tueantur. Quod ut eveniat feliciter, vehementer cupimus, Venerabiles Fratres, ut vos omnes una cum singulis christifidelibus, qui in universo terrarum orbe commorantur, supplices Deo admoveatis preces per has praesertim saeculares celebrationes, ut iis potissimum qui graviore in discrimine sunt, asperioribusque praepediuntur difficultatibus, uberrima sua munera et caelestia solaci a benignissime dilargiatur. 11 12 1 3 1 4 n Cfr. Is. X I , 5. 1 2 Cfr. Rom. I, 8. 13 I Ioan. V, 4. 14 Hebr. X I I , 2. Acta Pii Pp. XII 331 Quibus coniunctis precibus id etiam a misericordissimo Deo impleretur ut auspicata tandem concordia inter Nationes omnes redintegrata vigescat, utque sacrosancta Ecclesiae iura ac munera, quae ad verum etiam humanae societatis bonum summopere conferunt, ab omnibus, ut oportet, agnoscantur, ac legitime feliciterque in usum ubique deducantur. Quae ut quam primum effecta dentur, flagrantissimas Nostras vestris precibus conserimus; atque caelestium gratiarum auspicem paternaeque benevolentiae Nostrae testem, vobis singulis universis, Venerabiles Fratres, cunctoque christiano populo Apostolicam Benedictionem effusa caritate impertimus. Datum Romae, apud S. Petrum, die xvi mensis Maii, — hoc est anniversario die, quo tria ante saecula S. Andreas Bobola martyrii palmam adeptus est- — anno MDCCCCLVII, Pontificatus Nostri undevicesimo. PIUS PP. XII CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I ZACAPENSIS (SS. D O M I N I NOSTRI I E S U C H R I S T I D E ESQUIPULAS) CURIA SEU M U N I C I P I U M DE ESQUIPULAS A DIOECESI ZACAPENSI DISTRAHITUR ATQUE NOVA PRAELATURA (( N U L L I U S )) CONSTITUITUR, ( ( S S . DOMINI NOSTRI IESU CHRISTI DE ESQUIPULAS )) COGNOMINANDA. PIUS E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Cum Christus, Dei Filius, in has terras descendent ut homines rerum humanarum sopore mersos ad caelestia bona converteret, in iisque desiderium faceret rerum divinarum, ideo Nos, qui supremi numinis consilio ad regendam Ecclesiam vocati sumus, insomni opera paternaque sollici- 332 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tudine ea consequi et comparare christianae familiae studemus, quae ad id quoquo modo conducere putemus. Quae cum ita sint, precibus venerabilis Fratris Mariani Rossell et Arellano, Archiepiscopi Guatimalensis, concedere bonum esse arbitramur, petentis ut e terra vulgo Esquipulas nova fieret praelatura « nullius », suae Sedi aeque principaliter coniungenda : ex hoc enim in eius populum magna commoda et utilitates proficisci censere. Quam ob causam, post rem bene consideratam, audita sententia Pontificii Administri in Guatimala, et venerabilis Fratris Constant i a Christiani Luna, Episcopi Zacapensis ; consilioque habito venerabilis Fratris Nostri S. R. E. Cardinalis S. Congregationis Consistorialis a Secretis; consensum eorum supplentes qui in hoc negotio aliquid iuris habeant, de Nostra summa et apostolica auctoritate, haec quae sequuntur statuimus et iubemus. Illud territorii, quod finibus curiae seu municipii vulgari sermone Esquipulas continetur, a dioecesi Zacapensi, ad quam pertinet, distrahimus, idque una cum templo cui est appellatio in volgus El Señor de Esquipulas, quod templum die decimo mensis Martii anno millesimo nongentesimo quinquagesimo primo apostolica Constitutione (( Omnium in catholico orbe » ab Episcopi Zacapensis iure exemimus et sui iuris fecimus, in praelaturae « nullius » formam redigimus, quae SS. Domini Nostri Iesu Christi de Esquipulas cognomine vocabitur. Hanc praelaturam suffraganeam constituimus metropolitanae Sedi Guatimalensi, eidemque aeque principaliter coniungimus, ita ut sit iurisdictioni, regimini, administrationi sacri Praesulis eiusdem metrópolis subiecta; qui in posterum non modo Archiepiscopus Guatimalensis sed etiam Praelatus « nullius » SS. D. N. I. C. de Esquipulas appellabitur. Consequens est ut venerabilis Frater Marianus Rossell et Arellano, Metropolita Guatimalensis, per has Litteras primus etiam Praelatus Ordinarius novae praelaturae constituatur. Sedes modo conditae Ecclesiae urbs Esquipulas erit ; templum autem ibidem Domino Nostro Iesu Christo dicatum, ad gradum aedis praelaticiae evehimus eidemque Praesulique iura et facultates facimus quae omnibus huiusmodi templis Praelatisque dari solent, onera vero Praesuli imponimus quae ei dignitati conveniunt ad normam iuris communis, canone 319, § 2, codicis I. C. nihil obstante. Decernimus tamen ut celebri templo praelaticio moderando, coetus Ordinariorum eiusdem dicionis Archiepiscopo-Praelato adsit, cui ipse praesideat. Praelatus SS. D. N. I. C. de Esquipulas, singulis exactis quinquenniis, non modo de statu praelaturae, prout canon 340 C. I. C. postulat, referre debet ad S. Congregationem Consistorialem, sed etiam, probantibus Ordinariis, de condicione oeconomi- Acta PU Pp. XII 333 cae rei; in administrandis vero templi pecuniis, ita rem gerat ut quae pars de impendiis superet, ea Ordinariis pro numero fidelium distribuatur, ad pueros educandos, qui olim sacerdotio initiari cupiant. Cura praelaticii templi alicui religiosorum Ordini seu Sodalitati gerenda tradatur; ille vero qui sacrarum aedium Rector erit, ipse munus explebit Vicarii Generalis Praelati, et Sede praelaturae vacante, ipso facto Vicarius Capitularis habeatur. Concedimus praeterea ut omnes Guatimalensis Reipublicae Ordinarii ius habeant intra fines templi, de quo fuit sermo, et sacramentum Confirmationis peragere, et sacrum pontificali ritu cum throno et fastigio facere, et populi peccata expiare, et denique iis sacerdotibus cuiusque ordinis, suae iurisdictioni subiectis, quotiescumque peregrinos comitentur, ius facere eos noxis liberandi. Quoad praelaturae regimen, administrationem aliaque huiusmodi, canones serventur. Acta denique et documenta quae ad novam Ecclesiam respiciant, quam cito fieri poterit ad Curiam praelaticiam mittantur, in cuius tabulario religiosa cura custodiantur. Ad ea postremo, quae his Litteris mandavimus, efficienda, Pontificium Administrum deputamus qui ad praesens Nuntiaturam Apostolicam regit in Guatimalensi Republica, cui omnes potestates facimus ad id necessarias vel utiles. Ille vero poterit etiam alii delegare cuilibet, dummodo in ecclesiastica dignitate constituto. Cum autem negotium confecerit, ipse documenta exarari iubebit, eademque sinceris exemplis ad Sacram Congregationem Consistorialem cito mittet. Quod si alius eo tempore quo haec decreta ad exitum deduci debent Nuntiaturae Apostolicae in eadem Republica praesit, hic omnia Nostra iussa facienda curabit. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efiicacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderetur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo de- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 334 trectaverit, sciat se poenas esse subita rum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum ex Arce Gandulfi, prope Romam, die decimo sexto mensis Septembris, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo sexto, Pontificatus Nostri duodevicesimo. CELSUß Card. COSTANTINI Fr. ADEODATUS I. Card. PIAZZA S. B. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam. Regens Albertus Serafini, Proton. Aposi. Caesar Federici, Proton. Apost. Loco © Plumbi In Ap. Conc. tab., vol. LXXXXIII, n. 88. II DE SANTOS IN CATHEDRALI TEMPLO DIOECESIS DE SANTOS CANONICORUM COLLEGIUM CONSTITUITUR. PIUS E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Qui Dei consilio et voluntate ad supremum Ecclesiae sanctae fastigium evecti sumus, reique christianae universae curam suscepimus, sollemne sane habemus, deque munere Nostro esse censemus ut in unaquaque episcopali Sede optimorum sacerdotum coetus deligatur, qui et in cultum Dei augendum caerimoniarum amplitudine incumbat, et sacris Episcoporum inceptis in administranda dioecesi prae ceteris faveat. Quam ob rem cum venerabilis Frater Idilius Soares, Episcopus de Santos, preces adhibuerit ut his ipsis de causis in suo cathedrali templo Canonicorum Collegium conderetur ; cumque S. Congregatio Consistorialis, audito venerabili Fratre Armando Lombardi, Archiepiscopo titulo Caesariensi Philippi et in Brasilia Apostolico Nuntio, censuerit esse istiusmodi expostulationi concedendum ; Nos rati id posse et ad Dei gloriam conferre et sacrorum Antistiti utilitatem praebere, post rem bene reputatala consensumque suppletum eorum qui in negotio aliquid iuris habeant, Acta Pii Pp. XII 335 de Nostra apostolica potestate haec omnino confirmantes, sequentia decernimus. In dioecesi de Santos Canonicorum Collegium constituimus, quod duabus Dignitatibus constabit, Archidiaconatu nempe et Archipresbyteratu, qui dicuntur, atque decem Canonicatibus, quorum unus sacerdoti theologo credatur, alter vero sacerdoti qui populi admissa expiari curet. Tum Dignitatum tum Canonicatuum assignatio, etsi primum fiat, ad normam Iuris est facienda. Permittimus tamen ut, quoadusque congrua pensione seu redditibus careant, etiam iis sacerdotibus attribuì possint qui alio iam beneficio fruantur, vel cum animorum curatione coniuncto. Quod ad sacras caerimonias attinet, statuimus ut Canonici his saltem diebus officia sacra expleant : Nativitatis, videlicet, D . N . I . C , Paschatis, Pentecostes, Ss. Corporis Christi, Beatae Mariae Virginis caelo receptae, atque in festo eiusdem Beatae Mariae Virginis a S. Rosario, cui templum cathedrale dicatum est ; in Dominica insuper Palmarum, in novissimo triduo maioris hebdomadae, ac denique die anniversaria consecrationis aedium cathedralium. Ceterae normae, quas ius commune statuit de Canonicorum officiis* muneribus, iuribus, privilegiis, adamussim serventur ; in primis autem iubemus ut constitutiones seu leges Capitulares exarentur, iuxta quas Canonici agant, ab Episcopo et ab hac Apostolica Sede rite probandae. Cum vero congruat eos, qui Episcopi senatum atque consilium efficiunt, quibusdam prae ceteris condecoran insignibus, concedimus ut Dignitates et Canonici, intra fines tamen suae dioecesis, vestem talarem induant nigram cum fimbriis violacei coloris, zonam sericam pariter violaceam, rochetum cum reflexu coccíneo (vermelho-cremisi) in manicis, mozetam e serico villoso nigro cum fimbriis coccineis, et, pro anni tempore, cappam cum pellibus albi coloris atque caligas violaceas. Ceterum, ea quae prescripsimus efficienda curabit venerabilis Frater Armandus Lombardi, cui omnes potestates facimus agendae rei, quas poterit, si visum fuerit, cuilibet viro delegare dummodo ecclesiastica dignitate insigni. Cum vero res acta fuerit, idem venerabilis Frater documenta exarari iubebit, eademque sinceris exemplis ad S. Congregationem Consistorialem cito mitti studebit. Quod si fiat ut quo tempore negotium ad effectum deducatur, alius Apostolicae Nuntiaturae in Brasilia praesit, hic quae mandavimus faciet. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitas nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, eam per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 336 praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel cörrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum ex Arce Gandulfi, prope Romam, die tertio et vicesimo mensis Octobris, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo sexto, Pontificatus Nostri duodevicesimo. OELSUS Card. COSTANTINI * Fr. ADEODATUS I. Card. PIAZZA S. R. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost. Albertus Serafini, Proton. Apost. Loco © Plumbi In Ap. Cane, tab., LXXXXIII, n. 83. III MAROQUIENSIS (TINGITANAE) APOSTOLICUS VICARIATUS MAROQUIENSIS AD GRADUM ARCHIDIOECESIS EVEHITUR, (( TINGITANAE )) APPELLANDAE. PIUS E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Qui, Deo disponente, ad sacerdotalis ordinis fastigium evecti sumus, quique summam christianae familiae in manibus tenemus, sollemne habemus res et fines singularum Ecclesiarum ita ordinare ac describere, ut cuncti populi qui christianam religionem communicent, in ea sint condicione qua eorum fides non solum commode alatur, verum etiam ad alios Acta Pii Pp. XII 337 hominum coetus facilius perferatur. Quam ob rem, cum in Maroquiensi ditione vicariatum apostolicum de Rabat superiore anno in archidioecesis formam redegerimus, Rabatensis cognominandae, Sanctaeque Sedi directo subiecerimus ; cumque magnae ad Nos preces adhibitae fuerint ut apostolicus vicariatus Maroquiensis ad eandem archidioecesis dignitatem perduceretur ; Nos, id censentes christiano nomini esse profuturum, huiusmodi expostulationibus concedendum esse arbitrati sumus. Quapropter, iis auditis viris quos oportebat, reque magna consideratione reputata, eorum consensum supplentes qui in hoc negotio aliquid iuris habeant, de Nostra suprema et apostolica auctoritate ea quae sequuntur statuimus et iubemus. Apostolicum vicariatum Maroquiensem, non mutatis finibus, ad gradum et dignitatem archidioecesis extollimus, Tingitanae appellandam Cui, ut ae- quum est, honores, iura, privilegia damus quae ei competunt, dum eius sacrorum Antistiti, praeter quam quod iura et facultates facimus, onera et obligationes imponimus archiepiscopalis muneris propria. Inter vero eius privilegia haec erunt adnumeranda, ut scilicet possit in suo territorio et Crucem ante se ferre in caerimoniis peragendis, et pallio uti, postquam tamen illud in publico Consistorio expostulaverit atque impetraverit. Quam constituimus Ecclesia eiusque Antistes, praeterea, erunt Nobis et huic Apostolicae Sedi directo subiecti. Mensam episcopalem, quam dicunt, ea bona efficient quae adhuc ad vicariatum Maroquiensem pertinebant, vel quae populus sponte dabit Curiaeque obvenient, vel denique S. Congregatio Fidei Propagandae de more mittet. Sacer Praesul, cui archidioecesis credetur, omni studio curabit ut in eadem Seminarium exstruatur iis pueris excipiendis qui suavi Spiritus sancti invitatione ad munia sacerdotalia vocati fuerint : nihil enim umquam ad populi christiani virtutes intendendas fuit efficacius quam boni sacerdotes piique Dei administri. Canonicorum Collegium condatur ; attamen si non potest haec res ad effectum statim deduci, Consultores dioecesani eorum loco deligantur, qui caerimonias sacras sollemniores faciant, Archiepiscopumque industria atque consilio iuvent. Ad regimen novae Ecclesiae, ad eiusque administrationem, electionem Vicarii Capitularis, Sede vacante, aliaque similia quod attinet, eae normae ac iussa serventur, quae codice iuris canonici continentur. Ceterum, haec omnia quae mandavimus, exsequi studebit venerabilis Frater Franciscus Aldegunde Dorrego, quem per alias sub plumbo Litteras hac ipsa die datas Archiepiscopum Tingitanum renuntiavimus, vel etiam alius quivis, quem ille delegaverit, dummodo in ecclesiastica dignitate constitutus; ad quod scilicet omnes potestates 22 - ACTA, vol. XXIV. n. 7 — 25-6-1957. 338 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale facimus. Re vero acta, idem documenta exarari iubebit, eademque ad S. Congregationem Fidei Propagandae mittet sincere scripta. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficaci- tatis jnulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die quarta decima mensis Novembris, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo sexto, Pontificatus Nostri duodevicesimo. CELSUS Card. COSTANTINI PETRUS Card. FUMASONI BIONDI S. R. E. Cancellarius S. Congr. de Propaganda Fide Praefectus Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Bernardus De Felicis, Proton. Apost. Caesar Federici, Proton. Apost. Loco £ß Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. LXXXXIT, n. SI. Acta Pii Pp. XII 339 L I T T E R A E APOSTOLICAE VENERABILIS DEI FAMULA MARIA A PROVIDENTIA, IN SAECULO APPELLATA EUGENIA SMET, VIRGO, INSTITUTI SORORUM AUXILIATRICUM ANIMARUM IN PURGATORIO DEGENTIUM FUNDATRIX, BEATA RENUNTIATUR. PIUS PP. XII Ad perpetuam rei memoriam. — « Amictu variegato induta » (Ps. 44, 15) Ecclesia omnium virtutum ornamentis per hominum aetates refulget, cum inexhausta quadam fecunditate filios Aliasque in Deo gignat, qui egregia illa patrent facinora, quibus sanctitas in hac mortali vita efficitur. Eo autem quod hi veri nominis héroes peculiaribus commendantur laudibus, ea « Regina formosissima » (Off. Dedic. Eccl.) mirabili abundat varietate. Quam ad rem saeculo proxime praeterito eximia contulit virgo, Eugenia Smet, postea Maria a Providentia appellata, Sororum Auxiliatricum animarum in Purgatorio degentium auctor et magistra, cui praecipua cura fuit ut Deum providentissimum coleret et, caritate incensa, omnem quam posset opem afferret animabus piaculari igni addictis. Eam igitur, quae nominis catholici lumen exstitit praeclarum, iuvat Nos sollemni ritu in Beatorum Caelitum album hodie ascribere. In vitam, quam non fluxis saeculi studiis, sed uni impenderet religioni, Insulae die vicesimo quinto mensis Martii, anno millesimo octingentesimo vicesimo quinto, ingressa est, tertia filia Henrici Smet et Paulinae Taverne de Mont-d'Hiver, qui, satis locupletes et pecuniosi copiis rei familiaris, maximas divitias existimabant domesticas virtutes. Eodem die, Beatae Mariae Virgini Dei Parenti designatae sacro, salutari aqua est abluta stolamque accepit candidam, cuius nitorem decusque illibatum studuit servare. Perturbato autem, anno millesimo octingentesimo trigesimo, rerum ordine, parentes in villa, quam non procul ab urbe Insula in pago Loos habebant, secesserunt, ubi tranquillius agitaren t aevum et vitae rationem tenerent moderatiorem. In virenti ergo et floreo rure veluti flos lectissimus adolescens, Eugenia animum superna pulchritudine ornavit. Assuescebat enim in candidum pietatis genus, cuius sive domi sive in pagi templo luculenta edidit specimina, atque divino quodam acta instinctu, iam tum peculiari studio ferebatur 340 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale in Providentiam caelestis Numinis et in vita functos, quos purificans flamma emundat. Almam quoque Deiparam singulari venerabatur mentis ardore, cuius honori aedes quasi huiusce religionis sacrarium eodem in vico erat constituta. Dei septimo mensis Aprilis, anno millesimo octingentesimo trigesimo quinto, Eucharisticam mensam primum participavit hoc animae Sponsum submisse et impense rogans, ut, sevoeatam a saeculo et in sacram virginum abditam collegium, in ipsius unius se iuberet esse famulatu. Postero anno, parentum voluntati libentissime obtemperans, in Insulense coenobium Societatis Sororum a S. Corde Iesu se contulit, ubi, alumnis aggregata, ad bonum et rectum et ad humanitatem satius institueretur. Fortiter sibi imperans, quippe quae esset natura paulo acrior, omnium, sive magistrarum sive condiscipularum, sibi benevolentiam conciliavit atque in virtute et doctrina profectus fecit nec paucos nec leves. Hoc quoque libet commemorare die vicesimo quinto mensis Ianuarii, anno millesimo octingentesimo quadragesimo secundo, cum in illa sacrarum virginum domo animi exercitationes pietatis excolendae causa perageret, firmiter eam constituisse, ut Deo, vel asperrima sibi mandanti, nihil deinceps abnueret, idque « suam ad Deum conversionem » per totius vitae decursus appellare consuevisse. Expleto studiorum curriculo, in iucundam placidamque sedem domesticam reverti, ubi, vitae splendore coruscans, virtutis arduam viam insistere perrexit, atque, cum a Deo ad singulare efiiciendum opus se vocari persentiret, tempus ab eo praestitutum exspectavit. Voluit quidem eidem inter Sorores a S. Corde Iesu se devovere, tamen, pietatis moderatoribus et parentibus ab huiusmodi consilio dehortantibus obsecuta, ad caritatis officia interea applicuit animum. Mirareris igitur virginem verecundam aleam sortionum beneficentiae causa habere, ut Sodalitatem a Sancta Infantia, cuius ope derelictis parvulis ethnicis baptismatis munus impertiretur, iuvaret, atque sacris missionibus apud Sinenses permagna pecuniae erogata summa praeberet auxilium. Cum autem vespere diei festi Omnium Sanctorum, anno millesimo octingentesimo quinquagesimo tertio, sacris in templo interesset Sanctissimumque Eucharistiae Sacramentum palam propositum adoraret, Dei numine adigi sibi visa est ad instituendam quandam societatem, cuius esset precationibus et asperis rebus sponte susceptis piis manibus expiatrici flammae addictis opitulari ; ac statim inventi sunt, qui ei nomen darent, in quibus ipsi Eugeniae parentes et sorores. Postero die, memoriae Omnium Defunctorum sacro, postquam Eucharisticum sumpsit epulum, Acta Pii Pp. XII 341 in intimo animi recessu provocari se sensit ad condendam religiosarum mulierum sodalitatem, quae in Ecclesia adhuc deesset cuique hoc foret propositum, ut pietatis caritatisque officiis animas piaculari igne excruciatas relevaret. Deum non sibi praefidens virgo appellat, ut quinque editis signis suam voluntatem testetur; quae biennii spatio divinae Providentiae dispositione reapse ad effectum deducuntur. Magnis interea auctibus societas illa animabus iuvandis, quae expiatrici flammae addictae sunt, increscit et a pluribus sacrorum Antistitibus comprobatur. Consilium vero religiosae sodalitatis constituendae, ut in gravibus negotiis huiusmodi fieri solet, haud levibus difficultatibus obstruebatur, quas Eugenia demisso animo toleravit, pias iterans precationes atque suam ad Dei voluntatem plane accommodans. Tam arctis in rebus etiam voti sponsione se obligans pollicita est mentem in omni re intenturam se esse in animas piaculari igni addictas, atque verba Sancti Bernardi quasi vitae suae institutum effecit : « Surgam ergo in adiutorium illis ; interpellabo gemitibus, implorabo suspiriis, orationibus intercedam, satisfaciam sacrificio singulari » (8erm. 4 2 ; P. L. 183, 664). Dum igitur divinam percontati^ voluntatem, a Sancto Ioanne Maria Vianney, pagi Ars curione praeclarissima o, est sciscitata, num propositum opus sibi esset aggrediendum; qui eam Ordinem religiosum ad relevandas animas piaculari igne detentas condituram esse renuntiavit. Cum deinde a sacerdote quodam, qui Lutetiae Parisiorum, ubi erat a sacris adiutor, in animum induxerat, ut parem institueret sodalitatem, et nonnullas iam congregarat pias mulieres, in eandem urbem vocaretur, tempus a divina Providentia praefinitum agnovit. De ratione autem rei efficiendae non satis convenit inter utrumque, quam ab causam maximis pressa est angustiis Famula Dei. Postquam ergo e suorum complexu se eripuit, Lutetiam Parisiorum profecta est, ubi in squalida habitatione quinque mulieres, a sacerdote illo ascitae, degebant. Eo, die undevicesimo mensis Ianuarii, anno millesimo octingentesimo quinquagesimo sexto devertit, sed spiritus illarum incollando operi non consentaneus rata et in spe decepta, de repetenda patria domo cogitavit. Perstitit tamen et ab Archiepiscopo parisiensi comiter excepta et ad exsequendam divinam voluntatem confirmata, parvam sodalitatem regere coepit cum prudentia, caritate, fortitudine. Sociarum nonnullae, quae ad hoc vitae genus ineundum haud aptae visae erant, secesserunt, aliae vero, superno vocatae instinctu, adiunctae sunt novae familiae religiosae, quam Ioannes Maria Vianney « amantem cogitationem Sacratissimi Cordis Iesu » appellare non dubitavit. Commemorare etiam libet hoc piarum mulierum collegium summa rerum laborasse 342 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale inopia, tarnen^ divinae Providentiae beneficio inveniam esse mulierem ditissimam et munificentissimam, quae extremis miseriis id levaret. Praeterea alia domus, quae ad religiosam ducendam vitam magis esset accommodata, pretio conducta est ac postea empta, adeo ut arbor novella iam corroboraretur. Plurimi vero facienda sunt virium incrementa, quae ad pietatis studium pertinent, cum sodalitas, auctore et magistra in exemplum praelucente, proposita sibi verba « preces facere, pati, operari » in usum deduceret et ut signum quoddam sequeretur. Quae, anno millesimo octingentesimo undesexagesimo, Regula Sancti Ignatii, Societatis Iesu Legiferi Patris, astricta est, ita ut firmiter iam stabilietur. Hasce servans leges et, quae inde permanat, pietatis rationem, Famula Dei, quae nomen sibi indiderat Mariae a Providentia ac religiosa nuncuparat vota, ad sanctitatem properavit ; qua in re salubri usa est auxilio quorundam eiusdem Societatis sodalium. Apostolico, quo inflammabatur, animi ardore annitebatur una cum sociis, ut infirmis, pauperibus, derelictis afferret levamentum atque hoc etiam modo solacium praeberet piis manibus. Sodalitas autem, quippe cui tam egregia praeesset moderatrix ita ornata est et aucta, ut nonnullae domus alibi constituerentur, etiam in dissita Sinensi regione, et a pluribus sacrorum Antistitibus non solum probaretur sed magnis etiam cumularetur laudibus. Tam praeclare gesta Famula Dei est operata, adversa saepe laborans valetudine ; eaque a virtutibus profecta sunt, quibus animum exercebat suum. Paenitentiae administro, qui eam in sanctitatis viam ducebat, oboedivit ad verbum ; studiosissima fuit christianae humilitatis, rerumque inopiam, irrisiones, calumnias pertulit libentissime; forti animo mulier nec laboribus est fracta nec sollicitudinibus nec angoribus animi ; voluntaras autem cruciatibus ita se afflixit, ut pietatis magister iis modum adhibere eam iuberet; mirum etiam quam vehementi et candida cum fide divinae Providentiae se suaque tradidit, quae non raro prodigiali modo, quod necessarium erat, ei suppeditabat. Sed digna iam fuit virgo, quae a caelesti Sponso inaestimabili redimiretur corona : dum enim cancri morbo corpus exeditur, animus eius validis viribus ad triumphi gloriam contendit. Sui immemor, cruciatus ardorem patientissime sustinuit, ut ardorem, quo animae piaculari flammae addictae vexarentur, restingueret. Die denique septimo mensis Februarii, anno millesimo octingentesimo septuagesimo primo, assidente sibi Servo Dei Petro Olivaint, qui paucos post menses martyr, ut videtur, occubuit, postquam Ecclesiae Sacramentis ad vitae exitum rite est comparata, et (( caritatem, caritatem, caritatem » appellavit, ad Dominum Iesum excessit, caritatis praemium latura. Post Acta Pii Pp. XII 343 mortem vultu, qui antea doloribus erat deformatus, laetitiam gessit eorum propriam, qui bonis fruuntur, quae neque aspectu oculorum comprehendi, neque auribus percipi, neque ulla cogitatione queunt adum» brari. Percrebrescens autem in dies eius fama sanctimoniae caelestibus signis visa est confirmari. Quapropter Causa de Beatorum Caelitum honoribus eidem decernendis agi coepta est, atque, post ordinarios processus, Commissio introductionis Causae, apud Sacram Rituum Congregationem instituendae, a Pio Pp. X I , rec. mem., die quinto mensis Maii, anno millesimo nongentesimo trigesimo sexto, obsignata. Apostolicis deinde inquisitionibus rite absolutis, de virtutibus theologalibus et cardinalibus Venerabilis Mariae a Providentia est disceptatum; quas, omnibus expensis ac perspectis, Nos, decreto die vicesimo secundo mensis Februarii, anno millesimo nongentesimo quinquagesimo quinto, ab eadem heroum in modum cultas esse sollemniter ediximus. Exercita deinde quaestione de miraculis, quae, Famula Dei deprecante, a Deo ferebantur patrata, omnique re diligenter exquisita, de duobus die vicesimo secundo mensis Ianuarii, hoc anno, pronuntiavimus constare. Una tantum superfuit disquisitio, num Ancilla Dei inter Beatos Caelites tuto foret recensenda. Quod prorsus factum est. Omnes enim Purpurati Patres Sacris tuendis Ritibus praepositi, tum Praelati Officiales et Consultores id fieri posse cunctis sententiis affirmarunt. Nos tamen pro rei magnitudine mentem Nostram distulimus aperire, quo maiorem superni luminis copiam ad eam ferendam sententiam, enixas preces ad Deum admoventes, impetraremus. Tandem die vicesimo primo mensis Aprilis, Dominica Resnrrectionis-Domini Nostri Iesu Christi, hoc anno, ad Venerabilis Famulae Dei Mariae a Providentia sollemnem Beatificationem tuto procedi posse ediximus. Quae cum ita sint, Nos harum Litterarum vi et auctoritate Nostra Apostolica, facultatem facimus, ut eadem Venerabilis Famula Dei Maria a Providentia, in saeculo appellata Eugenia Smet, Beatae nomine in posterum nuncupetur, eiusque corpus et lipsana seu reliquiae, non tamen in sollemnibus supplicationibus deferendae, publicae Christifidelium venerationi proponantur, atque etiam, ut eiusdem Beatae imagines radiis decorentur. Praeterea eadem auctoritate Nostra concedimus, ut de ea quotannis recitetur Officium de Communi Virginum cum lectionibus propriis per Nos approbatis et Missa de eodem Communi cum orationibus propriis item probatis celebretur iuxta Missalis et Breviarii Romani rubricas. Huiusmodi vero Officii recitationem et Missae celebrationem fieri dumtaxat largimur in dioecesi Insulensi, in qua Beata eadem nata est, et in archidioecesi Parisiensi, in qua diem obiit supremum; Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 344 itemque in templis et sacellis ubique terrarum sitis, quibus Institutum Sororum Auxiliatricum animarum in Purgatorio degentium utitur, ab omnibus Christifidelibus, qui Horas canonicas recitare teneantur, et, quod ad Missam attinet, a Sacerdotibus omnibus, ad templa seu sacella, in quibus beatae eiusdem festum agatur, convenientibus. Denique largimur, ut sollemnia. Beatificationis Venerabilis Mariae a Providentia, servatis servandis, supra dictis in templis et sacellis celebrentur, diebus legitima auctoritate statuendis, intra annum postquam sollemnia eadem in Sacrosancta Patriarchali Basilica Vaticana fuerint peracta. Non obstantibus Constitutionibus et Ordinationibus Apostolicis ac Decretis de non cultu editis ceterisque quibuslibet contrariis. Volumus autem, ut harum Litterarum exemplis, etiam impressis, dummodo manu Secretarii Sacrae Rituum Congregationis subscripta sint atque eiusdem Congregationis sigillo munita, in iudicialibus etiam disceptationibus eadem prorsus fides adhibeatur, quae Nostrae voluntatis significationi, hisce ostensis Litteris, haberetur. ¡ Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x x v i mensis Maii, Dominica quinta post Pascha, anno MDCCCCLVII, Pontificatus Nostri undevicesimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis GILDO BRUGNOLA a Brevibus Apostolicis EPISTULAE I AD REVMUM D. PETRUM GIRARD, SOCIETATIS PRESBYTERORUM A S. SULPITIO MODERATOREM GENERALEM : TRIBUS ELAPSIS SAECULIS A PRIMO APPULSU SODALIUM IPSIUS SOCIETATIS IN CANADIA M. P I U S PP. X I I Dilecte fili, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Cum, tria ante saecula, piissimus sacerdos Ioannes Iacobus Olier, Societatis Presbyterorum a S. Sulpitio Conditor, primos eiusdem Societatis sodales in Acta Pii Pp. XII 345 Cáhadensem Nationem misit, rem profecto egit ex qua, non sine providentis Dei consilio et auxilio, catholicum nomen in ea regione incrementum cepit validissimum. Sulpitiani enim sacerdotes non modo ut Evangelii praecones christianam doctrinam inter gentes illas studiose actuoseque propagarunt, easque qua contionibus qua scriptis ad rectos revocarunt mores, sed peculiari modo iuventuti educandae dederunt operam, ex qua, ut omnes norunt, futuri aevi inclinatio et decursus pendet quam maxime. Illud autem in eorum apostolica actione praecipuum fuit, ut nempe ex Sulpitianae Societatis Conditoris normis eiusque afflatu sacrorum alumni, qui in sortem Dei vocati essent, ea ratione instituerentur atque conformarentur, ut optimi — quantum humana condicio potest — Iesu Christi administri ac dispensatores mysteriorum 1 Dei evaderent, multumque in suam ipsorum in ceterorumque salutem procurandam allaborarent. Hoc est praesertim paterna laude Nostra dignum, cum nullum videatur firmius praesidium aut remedium certius adversus gliscentium errorum fallacias, Ecclesiae hostes, corruptique saeculi illecebras, quam delectos iuvenes, divino quodam instinctu ad sacerdotium suscipiendum vocatos, recte in Seminariis educari, qui deinceps christiani populi partem sibi creditam per veritatis virtutisque semitas ad sana pascua perducant. Quam ad rem placet hanc sapientissimi Decessoris nostri Leonis X I I I referre sententiam : « Sunt quaedam... ad rei catholicae profectum ita necessaria, ut ea semel attigisse non satis sit; commemorari saepius et commendari velint. Huc potissimum pertinet cura in Seminariis collocanda, quorum cum statu fortuna Ecclesiae coniungitur maxime )). 2 Pergite igitur, ut facitis, gravissimum eiusmodi propositum et inceptum persequi, atque ex saeculari hoc eventu, qui vobis in memoriam revocat quae quantaque in Canadensi terra maiores vestri per diuturnum temporis spatium egerint, auspicium sumite, quo aspirante iuvanteque Deo, non modo in hac eadem dilecta Nobis Natione, sed ubicumque salutifera actio vestra exercetur, magis in dies magisque •. conferat ad Dei gloriam, ad Catholicae Ecclesiae incrementum, ac peculiari modo, ut diximus, ad sacrorum alumnos rite sancteque instituendos. Qua spe freti, cum tibi, dilecte fili, cunctis sodalibus tuae curae demandatis, iis nominatim qui in Canadensibus terris commorantur, item- 1 Cfr. 1 Cor. IV, 1. 2 Epist. « Paternae providaeque » ad Episc. Brasiliae; A. L. vol. XlXfi 1899, p. 194. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 346 que omnibus alumnis institutioni vestrae concreditis, Apostolicam Benedictionem peramanter impertimus, quae caelestium sit conciliatrix munerum paternaeque Nostrae benevolentiae testis. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die xn mensis Martii anno MDCCCCLVII, Pontificatus Nostri undevicesimo. P I U S PP. X I I II AD REVMUM P. KILIANUM LYNCH, ORDINIS FRATRUM B. MARIAE V. DE MONTE CARMELO MODERATOREM GENERALEM : OB CONVENTUM TERTII ORDINIS CARMELITARUM EX OMNIBUS NATIONIBUS PROPE PATIMAB SANCTUARIUM INDICTUM, ATQUE OB ASCETERIUM IBIDEM AUSPICANDUM. P I U S PP. X I I Dilecte fili, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Ex obsequentissimis litteris didicimus, abs te datis, sodales Tertii Ordinis Carmelitarum Conventum ex omnibus Nationibus proximo mense Augusto celebraturos esse prope sacram Fatimae aedem, ubi Beata Maria tam impense colitur; atque ibi sacris ritibus asceterium auspicaturos esse, Beato Nonio Alvarez-Pereira dicandum, in quo Spiritualia Exercitia statis temporibus habeantur. Utrumque eventum vobis gratulamur ex animo, cum inde spes bona refulgeat fore ut uberes salutaresque fructus non oriri non possint. Ad Tertianos Carmelitas quod attinet, cupimus imprimis ut illam Iesu Christi sententiam prae oculis et in mente habeant: « Estote... 1 perfecti, sicut et Pater vester caelestis perfectus est y). Non enim iis tantum, qui sacerdotio sunt initiati, vel ad religiosa nuncupanda vota divino quodam instinctu vocati sunt, vitae sanctitas commendatur, sed iis omnibus etiam, qui ad laicorum statum pertinent, iisque nominatim — ut in praesenti agitur — qui in Tertium sunt Carmelitarum Ordinem cooptati; qui quidem, cum Religiosae Familiae quodam modo adhaereant, tot Sanctorum Sanctarumque Caelitum fulgore illustri, ad eorum insistenda vestigia omni se ope excitare debent. Quam ad rem quod attinet, id praesertim intenta mente considerent : se 1 MATTH. V, 48. Acta Pii Pp. X.LL 347 non posse externae actioni vitae atque apostolatus operibus frugifere se dedere, nisi prius animus cuiusque suus christiana virtute, ac precandi pieque meditandi studio conformetur ac permoveatur. Atque adeo nullis parcere laboribus percupiant, quibus ceteri etiam, quos fratres habeant, divina aspirante iuvanteque gratia, vel ad frugem bonam reducantur, vel iam reducti cotidie impensius alacriusque ad christianam perfectionem assequendam et ad Iesu Christi Regnum magis magisque dilatandum contendant. Hac recta habita ratione id facilius profecto efficere poterunt, quod initum vitae genus ac peculiares normae eidem propositae ab ipsis postulant. Hoc est : « Pro viribus ad Regnum Dei propagandum et proximos adiuvandos vitam impendant ; ideoque temporibus determinatis, iuxta consilium et directionem Superiorum, ad opera caritatis, ad doctrinam christianam pueros docendos, et fovendas vocationes sacerdotales et religiosas praesertim Carmelitanas, ad missiones sustentandas aliaque opera apostolica incumbant ; eundemque in finem Actioni Catholicae in propria paroecia libenter servitium praestent » . 2 Peculia- liari autem modo Deiparae Virgini Carmelitidi se ut filios devoveant, eam impensissima pietate colant, eiusque potentissimo patrocinio se omnino committant. Hac agendi ratione eam habebunt in hac terrestri vita, tot periculis, tot procellis iactata, itemque in supremo mortis discrimine vigilem consolatricem et adiutricem amantissimam; in piaculari autem igne, si forte eodem expiandi erunt, divinae gratiae divinaeque opis conciliatricem. Ad novum vero asceterium quod pertinet, vota facimus ex animo ut ad Spiritualium Exercitiorum usum, non modo utrique clero, sed laicorum etiam hominum ordini frugiferum, quam maxime augendum conferat. Id peculiari modo postulant in quae incidimus tempora. Etenim ex una parte caelestium rerum inconsiderantia ac neglegentia multorum incessit animos ; ex altera autem vehementior ad exteriora effusio effrenaque terrenarum rerum cupido, quae non paucos exagitat, supernorum bonorum desiderium pedetemtim extenuat atque interdum etiam restinguit. Ex quo saepius fit ut fluxis evanidisque rebus nimium implicentur homines, atque adeo ab aeternis meditandis veritatibus facilitate summa prohibeantur; fitque etiam, pro dolor, ut christiana virtus enervetur, christianaque non raro labet ac sensim sine sensu evanescat fides. Oportet igitur sacrorum secessuum utilitas ab omnibus penitus agnoscatur iidem- 2 Regula Tertii Ordinis B. M. Mariae de Monte Carmelo Typ. Pol. Vaticanis, MOMXLTX, art. 59. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 348 que omnibus ita cordi sint, ut eorum invecta consuetudo quam latissime proferatur. Habemus quidem cur vobis, hac etiam de re, gratulemur admodum ; dum a caelestium bonorum Datore necessaria auxilia ad optima, quae suscepturi estis, incepta salutariter provehenda, supplicibus precibus deposcimus. Jnterea vero eorundem supernorum munerum conciliatrix esto Apostolica Benedictio, quam tibi, dilecte fili, omnibusque sodalibus Tertii Ordinis Carmelitarum, iis praesertim, qui ad sacram Fatimae aedem proxime con venturi sunt, peramanter in Domino impertimus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die III mensis Aprilis, anno MCMLVii, Pontificatus Nostri undevicesimo. P I U S PP. X I I III AD E M U M P. D. ADEODATUM IOANNEM, EPISCOPUM SABINENSEM ET MANDE- LENSEM S. R. E. CARDINALEM PIAZZA, SACRAE CONGREGATIONIS CONSISTORIALIS A SECRETIS, REPOSITIONEM QUEM LEGATUM MITTIT AD EXUVIARUM SANCTI NICOLAI SACRA EPISCOPI SOLLEMNIA, MYRENSIS, OB BARII CELEBRANDA. P I U S PP. X I I Venerabilis Prater Noster, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Inter insignia monumenta, quae maiorum pietas in Italia e solo excitavit, merito habetur sacra Bariensis aedes in honorem condita Sancti Nicolai Episcopi Myrensis, cui sollicitudines pastorales aliaeque egregiae virtutes singularem meruere apud posteros venerationem. Nobilem huic aedi f ecere famam quum artis ornamenta et opera, tum potissimum ipsius sancti reliquiae, quas ex Asia translatas idem templum asservat, et signa haud dubia caelestis opis, quam constanter experti sunt Barii cives et alii, qui illuc accedunt venerabundi. Quo factum est, ut basilica haec non modo civium et advenarum e tota Italia quamplurima, sed e dissitis quoque oris confluentium fidelium peregrinantium frequentia et religione celebretur. Iam vero, haud ita pridem, sacrae exuviae Sancti Nicolai ex crypta ipsius templi in alium locum advectae conditaeque fuerunt, ut pristina eorum sedes opportune reficeretur ac meliore ratione decoraretur. Nunc vero pium consilium initum est, ut sacra illa pignora sollemniter et Acta Pii Pp. XI t 349 maximo populi comitatu in renovata crypta reponantur, ubi per saecula religiosissime asservabatur. Nos igitur, translationis eiusmodi sollemnitatem adaugere exoptantes, te, Dilecte Fili Noster, qui suburbicariam Ecclesiam Sabinensem et Mandelensem regis ac tanta dignitate in Romana Curia adiutricem operam Nobis praestas, Legatum Nostrum eligimus et renuntiamus, ut sacris ritibus ac caerimoniis reliquiarum Sancti Nicolai translationis novique altaris consecrationis, quae in magnifico templo Bariensi proximo mense Maio peragentur, Nostram gerens personam, praesideas ac modereris. Laetam autem in spem adducimur, eiusmodi sollemnia non paulum christiano populo ad religionis pietatisque incrementum esse profutura. Quo interea festus dies salutarior evadat, tibi ultro facultatem largimur, ut, Sacro pontificali ritu peracto, adstantibus fidelibus nomine Nostro Nostraque auctoritate benedicas, plenariam indulgentiam iisdem proponens, usitatis Ecclesiae condicionibus lucrandam. Superni denique auxilii in auspicium et peculiaris Nostrae caritatis pignus, Apostolicam Benedictionem tibi, Dilecte Fili Noster, egregio Archiepiscopo Bariensi cunctisque iis, qui sacris sollemnibus intererunt, peramanter in Domino impertimus. Datum Romae apud Sanctum Petrum, die xvi mensis Aprilis, anno MCMLVii, Pontificatus Nostri undevicesimo. PIUS PP. X I I IV AD E M U M P. D. CAROLUM MARIAM TIT. SANCTAE MARIAE IN AQUIRO S. R. E. PRESB. CARDINALEM DE LA TORRE, ARCHIEPISCOPUM QUITENSEM, DUODENA LUSTRA AB INITO SACERDOTIO IMPLENTEM. P I U S PP. X I I Dilecte Fili Noster, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Memoriam suavissimam diei illius, quo sexaginta abhinc annos primum Sacrum in ipsa alma Urbe rite Deo perlitasti, ut libenter intelleximus, haud ita pridem renovasti et exeunte hoc mense fideles tibi commissi aliique quondam tuae curae traditi, clero quidem favente ac praeeunte, duodecim sacerdotii tui lustra fervidis obsequii pietatisque significationibus sollemniter celebrare statuerunt. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 350 In ipso enim fiorenti aevo, munera tibi concredita, praesertim animarum curam exercendi ac theologiam dogmaticam docendi in Seminario Quitensi, alacriter obiisti. Deinde episcopali dignitate quinque et quadraginta abhinc annos exornatus, primo in dioecesi Lajensi, post septennium in dicione Rivibambensi tum, altero septimo exacto, in sede Guayaquilensi, denique, elapsis pariter septem annis, in ista metropolitana Quitensi pastorali officio adsiduam actuosamque operam tribuisti. Longum est recensere tot in Ecclesiam merita eaque tam egregia, quae hoc diuturno temporis spatio tibi comparasti ; sed silentio omnino premere nequimus peculiares adhibitas curas ad catholicam fidem et .iuventutis educationem tuendam, novas quoque familias religiosas ex exteris regionibus advocando, ad opera Actionis Catholicae pia ac socialia fovenda, ad aedes paroeciales, scholas et collegia erigenda, ad excolendas ecclesiasticas vocationes et in variis dioecesibus tibi crediti» clericorum Seminaria aperienda. In praesenti autem istic nova Seminarii Minoris sedes, hodiernis necessitatibus aptius respondens, opportune exaedificata. Quas quidem laudes Nos Ipsi respicientes, te, Dilecte Fili Noster, quadriennio ante Romanae purpurae splendore decorare voluimus, ipsi Ecclesiae Senatui libenter adscribentes. Nunc itaque, praeclaram nacti opportunitatem, de sacro ministerio tam diuturne utiliterque exercito ex animo gratulamur, a Deo impensa prece exorantes, ut caelestibus donis solaciisque recreatum a.d seros usque annos te benigne servet ac tueatur. Quo autem sollemnia proxima utiliora christiano populo evadant, tibi ultro facultatem facimus, ut, die constituta, Sacro pontificiae" ritu peracto adstantibus fidelibus nomine Nostro Nostraque auctoritate benedicas, plenariam indulgentiam iisdem proponens, ad Ecclesiae praescripta lucrandam. Superni denique auxilii in auspicium atque praecipuae Nostrae caritatis pignus, Apostolicam Benedictionem tibi, Dilecte Fili Noster, universoque clero ac populo tuae vigilantiae demandato peramanter in Domino impertimus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die xn mensis Maii, anno MDcœcLVii, Pontificatus Nostri undevicesimo. P I U S PP. X I I Acta Pii Pp. XII 351 ALLOCUTIONES I Patronis atque alumnis Operis, quae « Stations de plein air » appellatur, in Belgio abhinc xxv annos ortae. * De même que le jour de votre arrivée à Rome, chers fils, laissera en vous des souvenirs ineffaçables, Nous garderons Nous aussi longtemps présente au cœur la joie que Nous ressentons maintenant, joie de vous accueillir et de recevoir avec vous, en pensée, tous ceux qui n'ont pu vous accompagner, mais vous ont chargés de leurs souhaits et de leurs dons. Nous avons maintenant en effet l'occasion de rencontrer Nos fils les plus dépourvus des biens de ce monde, ceux à qui s'adresse davantage Notre sollicitude, parce qu'ils l'attendent avec plus de ferveur et qu'ils y trouvent un puissant motif de consolation et un allégement à leurs souffrances. Ainsi donc se réalise un rêve magnifique que, maintes fois, dut vous paraître illusoire et auquel vous refusiez peut-être de croire ! Et pourtant la Divine Providence vous permet maintenant de le vivre! Elle a suscité tant de dévoûments, de collaborations, de sympathies que vous pouvez, vous aussi, participer au privilège qu'envient beaucoup d'autres chrétiens : celui de venir prier sur les lieux consacrés par la mort des Apôtres saint Pierre et saint Paul et de nombreux martyrs ; celui aussi de dire votre attachement au Père commun et de recevoir sa bénédiction et ses encouragements. Soyez donc lès bienvenus chez Nous, et remerciez le Seigneur qui vous a conduits jusqu'ici, pour Nous permettre de vous manifester quelle place vous tenez dans Nos préoccupations. En dépit de vos modestes ressources, vous n'avez pas voulu vous présenter devant Nous les mains vides et vous avez désiré Nous offrir plusieurs dons en témoignage de votre affection. Ces présents Nous apparaissent d'autant plus précieux, que chacun d'eux représente une part de votre travail, des privations et des sacrifices, et traduit aussi avec force l'ardeur de vos sentiments. Nous vous en remercions avec effusion. Votre présence ici, chers fils, met en évidence un contraste de l'époque moderne. Quiconque s'intéresse même de loin aux questions sociales ne peut qu'admirer les progrès accomplis pendant ces derniers temps * Habita die 3 Maii mensis a. 1957. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 352 en matière d'allocations familiales, de pensions, d'assurances sociales, de politique du logement. Ces progrès ont amélioré notablement la condition de milliers d'ouvriers et de petites geris. A regarder superficiellement la situation des pays d'Europe les plus fortunés, on pourrait avoir l'illusion que, chez eux, le réseau des lois et des organisations d'assistance constitue un appareil efficace pour combattre la misère, ou du moins les causes involontaires qui la provoquent. líelas ! vous savez par expérience personnelle qu'il n'en est pas ainsi. Malgré tant d'efforts louables et de bonnes intentions, il faut bien constater, chez les populations des pays les plus développés de ce continent, une proportion encore impressionnante de personnees, dont le revenu reste inférieur au minimum vital. Ce sont des centaines de milliers de gens, qui vivent constamment en proie aux plus dures nécessités, privés d'un logis décent, torturés par la faim, luttant désespérément pour garder un peu de dignité et ne pas sombrer définitivement dans la misère noire et le désespoir. Plusieurs fois déjà l'opinion publique a été ébranlée par tel ou tel cas plus tragique, qui lui révélait avec éclat des détresses insoupçonnées. Mais bientôt après, l'indifférence et l'oubli retombent comme un voile épais pour cacher ces spectacles pénibles et faire taire ces voix lancinantes qui clament leur appel. Comment expliquer ce grand nombre de délaissés, sinon par le fait que les lois et les organisations d'assistance sociale s'adressent à ceux qui sont déjà capables de s'aider eux-mêmes, d'apporter une contribution déterminée qui leur permettra de jouir des garanties prévues? Souvent à cause de circonstances malheureuses, d'un oubli ou d'une négligence, l'intéressé perd son droit à l'assistance ou constate que rien n'est prévu pour son cas, devenu subitement tragique. Voilà un homme, une famille réduite à l'indigence, contraints d'accepter des conditions d'habitation, un genre de vie indignes d'êtres humains et dont il leur sera extrêmement difficile de sortir. De ceux-là, de ceux qui n'ont pas les moyens de s'organiser, et dont on n'escompte aucun avantage politique ou économique, la société se désintéresse, alors qu'ils souffrent cruellement et que leur faiblesse les expose aux manœuvres d'exploiteurs sans scrupules, qui tâcheront de leur extorquer le peu qu'ils possèdent encore et de les maintenir dans cet état d'infériorité. Faut-il évoquer l'exemple de l'exploitation des taudis? Des maisons vétustés, délabrées, dépourvues des installations hygiéniques les plus nécessaires, rapportent parfois à leurs propriétaires des sommes importantes, sans qu'il leur en coûte rien, puisqu'ils négligent depuis lontemps d'y faire les répara- Acta PU Pp. XII 353 tions indispensables. On ne dira jamais assez le tort que ces habitations causent aux familles condamnées à s'y réfugier. Privés d'air et de lumière, vivant dans la saleté et dans une promiscuité indicible, les adultes et surtout les enfants, deviennent vite la proie des maladies contagieuses, qui trouvent dans leurs organismes débilités un terrain favorable. Mais les dommages moraux sont bien plus graves encore : l'immoralité, la délinquance juvénile, la perte du goût de vivre et de travailler, la révolte intérieure contre une société qui tolère de pareils abus, ignore et laisse croupir ainsi des êtres humains, peu à peu transformés en épaves. Et la société elle-même supportera les conséquences de cette imprévoyance : pour n'avoir pas voulu prévenir le mal et y porter remède à temps, elle dépensera des sommes énormes, afin d'entretenir tout un appareil de répression de la délinquance et de payer les frais de séjour prolongé dans les sanatoriums et les cliniques. Que de millions consacrés à soigner des maux qu'il serait plus facile et moins coûteux de prévenir ! L'une des conséquences les plus néfastes du logement insalubre et insuffisant, c'est la déficience grave de l'éducation des enfants. Combien d'entre eux sont moralement abandonnés par leurs parents, privés de soins et d'affection, contraints de vivre sur la rue ou dans uiie ambiance marquée par le vice ! Inévitablement, aux tares physiques s'ajoutent des déséquilibres psychologiques et affectifs; les tendances moins bonnes, livrées à l'anarchie, ne tardent pas à étouffer les autres et à rendre le sujet inapte à toute vie sociale ordonnée. Ainsi le mal, accidentel peutêtre à l'origine, s'enracine très vite et aggrave lourdement la tâche de la rééducation. Des personnes de bonne foi, mais ne possédant sur la question que des informations insuffisantes, croiront aisément que la majorité de ceux qui vivent dans les taudis, ou doivent se contenter de ressources inférieures au minimum vital, en sont là par leur faute ou leur négligence, et que les organismes d'assistance sont capables de secourir quiconque en aurait besoin. En fait, les institutions existantes s'adressant surtout, ainsi que Nous l'avons déjà dit, à ceux qui peuvent s'aider eux-mêmes, elles devraient être adaptées et leur action étendue même à ceux qui, pour une raison quelconque, sont incapables de bénéficier des mesures déjà en vigueur. Il est normal que les organismes chargés de répartir les fonds destinés à l'assistance aient la préoccupation d'une bonne gestion; mais on ne peut admettre qu'ils perdent de vue leur objectif principal et recherchent d'abord leurs intérêts propres, au détriment de la fin pour 23 - ACTA, vol. XXIV. n. 7 - 25-6-1957. 354 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale laquelle ils ont été créés : il arrive ainsi qu'ils se ferment aux plus misérables et à ceux qui ont le plus urgent besoin de leur intervention. Nous voudrions donc attirer l'attention des pouvoirs publics sur cette plaie persistante de la société contemporaine : il reste encore toute une portion de la société — atteignant jusqu'à 10 et même 20% de la population totale dans les pays d'Europe les mieux pourvus, — qui ne peut pas vivre une vie décente et vraiment humaine, qui demeure livrée sans défense à la maladie et à la corruption morale, et devient même souvent victime de gens sans scruples; il en résulte pour les Etats des charges financières considérables destinées à endiguer les maux engendrés par la persistance des taudis. Les bonnes volontés et des compétences ne manquent pas, prêtes à étudier sérieusement le problème et à suggérer des remèdes. Il faudrait adapter les lois qui traitent de cette matière, les compléter, remédier aux vices de fonctionnement des organismes de secours, réprimer vigoureusement toutes les formes d'exploitation. Les solutions pratiques doivent tenir compte des circonstances propres à chaque pays, à chaque région, à chaque situation. Elles doivent surtout considérer la misère sous son aspect principal, l'aspect humain. Que l'on envisage les difficultés personnelles de l'intéressé et celles de sa famille, ses possibilités de relèvement, et qu'on le suive avec attention et affection, en déléguant pour ce travail des auxiliaires éprouvés. Souvent en effet les prescriptions des lois et des règlements s'avèrent incapables de couvrir toute la complexité de la vie réelle, et suscitent même des difficultés qui empêchent une action de secours vraiment efficace. Il importe donc de confier l'œuvre de relèvement à des personnes actives, sérieuses et pleinement dévouées à leur tâche, que l'on munira de l'autorité et des pouvoirs nécessaires à l'exécution de leur mission. L'initiative privée aura évidemment son rôle important dans la lutte contre la misère. L'œuvre des Stations de plein-air, grâce à laquelle vous avez pu entreprendre votre voyage à Rome, en donne une preuve éclatante. Fondée depuis plus de 25 ans pour envoyer au grand air les enfants des quartiers pauvres, elle s'est heureusement développée et, mettant à profit des collaborations dévouées, elle conduit avec succès de nombreuses activités d'assistance aux plus besogneux, à qui elle procure des logements, des secours en vêtements, en mobilier ; elle s'occupe des enfants moralement abandonnés, place au travail les adolescents et déploie bien d'autres formes ingénieuses de charité. Quelle que soit, chers fils, l'attitude des hommes à vptre égard, leur indifférence ou leurs injustices, vous pouvez être sûrs que le Seigneur ne Acta Pii Pp. XII 355 vous oublie pas, lui qui a déclaré : « Deux passereaux ne se vendent-ils pas un as? Et pas un d'entre eux ne tombe sur la terre à l'insu de votre Père. Et vous donc ! Vos cbeveux mêmes sont tous comptés Le Seigneur vous regarde comme ses enfants, vous aime et vous protège d'autant plus qu'il vous voit dépourvus des biens de ce monde et en butte, comme il le fut lui-même, à l'incompréhension de beaucoup. Ne craignez donc pas qu'il vous abandonne ! Si la souffrance et les privations vous pèsent, songez qu'au milieu de ce dépouillement il vous reste l'essentiel : la présence d'un Père très bon, qui récompensera votre fidélité. Sans doute, vous demande-t-il de prier avec ferveur, de rester droits, honnêtes et courageux, même quand vient la tentation de céder, comme tant d'autres, à l'attrait du mal. La Providence multiplie de jour en jour le nombre de ceux qui connaissent vos nécessités, veulent les secourir et s'y emploient de tout cœur. Apportez-leur votre collaboration avec la volonté de vous entr'aider, autant que possible, et de soutenir de plus pauvres que vous. Rentrés dans votre pays, vous manifesterez votre reconnaissance au Seigneur, en vous mettant à l'œuvre avec plus de joie et plus d'ardeur, et vous susciterez autour de vous un renouveau de confiance, condition première pour l'amélioration de votre sort et de celui de tous vos compagnons. Nous invoquons sur vous tous, sur vos familles, sur vos bienfaiteurs et sur tous ceux qui s'efforcent de venir en aide aux déshérités, les plus abondantes faveurs divines et de tout cœur Nous vous en donnons pour gage Notre Bénédiction Apostolique. II Ad eos habita qui studiosis commentationibus per hebdomadam actis interfuerunt, auspice Pontificia Academia Scientiarum, de siderum multitudine quae caelorum spatia incolunt. * A l'égal des autres sciences physiques dont l'époque présente admire le prodigieux développement, l'astronomie traverse maintenant une période de recherches et de découvertes des plus fécondes. Aussi Nous agréet-Il particulièrement d'accueillir aujourd'hui, avec le groupe choisi d'astronomes qui participent à la conférence réunie à l'Observatoire du Vatican, les membres de Notre Académie Pontificale des Sciences. Au milieu de cette assemblée de savants insignes et d'infatigables investiga1 MATTH., 10 30. * Die 20 Maii mensis a. 1957. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 356 teurs des merveilles de la création, Nous éprouvons l'ardent désir de redire l'hymne que le Seigneur met sur les lèvres de tous ceux qui reçoivent de lui avec reconnaissance le don de la vie, de l'intelligence et de l'amour : « Caeli enarrant gloriam Dei et opus manuum eius annuntiat firmamentum ».* Pour connaître mieux encore ce ciel étoile qui vous parle, par son immensité et son ordonnance, de la puissance et de la sagesse de son Auteur, la conférence convoquée sous Nos auspices se propose d'aborder en un débat libre et familier les questions les plus actuelles, qui préoccupent les spécialistes, et même tous ceux qui s'intéressent de près ou de loin à la connaissance de l'univers physique. Lorsque le Congrès de l'Union Astronomique Internationale se réunit à Rome en 1952, Nous en profitâmes pour féliciter ses membres des conquêtes merveilleuses, que leur science avait accomplies au cours des dernières années. Nous avons alors retracé les étapes marquantes, qui avaient permis de se former une idée plus précise du système galactique et de la position que le soleil y occupe ; puis d'établir la nature véritable des nébuleuses spirales, en reconnaissant en elles d'autres galaxies analogues à la nôtre et peuplées de milliards d'étoiles. Au delà des mondes connus, on pouvait dès lors en soupçonner d'autres, qui se révéleraient bientôt au regard pénétrant d'un télescope géant. A ce moment d'ailleurs on publiait la découverte faite par Baade, selon laquelle l'échelle communément admise des dimensions de l'univers devait être doublée, ou même multipliée par un facteur plus grand encore. C'est à ce même astronome que l'on doit aussi la première mention du thème central de vos présents colloques, l'existence de deux types de populations stellaires. L'article de Baade, paru en 1944, signalait d'abord que des photographies prises sur des plaques sensibles au rouge avec le télescope de 2 m 50 du Mont Wilson avaient pour la première fois résolu en étoiles distinctes les deux compagnons de la nébuleuse d'Andromède et la région centrale de cette même nébuleuse. Heureux coup de hasard? Non point, mais plutôt le fruit d'une recherche longue et ardue. De puissants télescopes permettaient déjà de résoudre en étoiles individuelles les parties extérieures de la nébuleuse, mais le noyau central restait cornplètement amorphe, même sur les photographies prises avec les meilleurs instruments. Finalement l'habileté et la patience eurent raison de la difficulté ; pour divers motifs, on pouvait supposer que le noyau de la né- 4 Ps. 18, 2. Acta, Pii Pp. XII 357 buleuse contenait réellement des étoiles distinctes, mais trop faibles pour apparaître comme telles sur les clichés. On pouvait aussi présumer que les plus brillantes d'entre elles seraient les géantes rouges. Baade pensa qu'en utilisant des plaques sensibles au rouge, on réussirait à les fixer. Poussant à la limite des possibilités les moyens dont on disposait alors, il prolongea le temps de pose jusqu'à neuf heures, et réussit à photographier un bon nombre d'étoiles dans le noyau de la nébuleuse d'Andromède et dans ses deux compagnons. Il démontra ensuite que les astres nouvellement découverts étaient moins lumineux et plus froids que les géantes bleues qui peuplaient les bras de la spirale, et arriva à la conclusion que les populations stellaires des galaxies se divisent en deux groupes : l'un représenté par les géantes bleues et les étoiles des amas galactiques (Type I), l'autre par les étoiles du noyau, les amas globulaires et les Céphéides variables à courte période (Type I I ) . Les deux types diffèrent non seulement en éclat et en couleur, mais en âge, situation, composition chimique, mode et quantité de la production d'énergie. Dans le même article, Baade note que, dès 1926, Oort avait découvert dans notre galaxie deux catégories d'étoiles aux caractères différents : les unes douées d'un mouvement rapide par rapport au soleil, les autres se déplaçant plus lentement. Ces deux catégories, qui se distinguaient aussi par la fréquence de leurs types spectraux et par la concentration galactique, correspondent respectivement au Type II et au Type I de Baade. Ainsi les découvertes de Baade et de Oort se complétaient mutuellement et ouvraient la voie à toute une série de théories et de recherches, dont vous traiterez dans cette conférence. Un simple regard sur le programme, que vous vous êtes fixé, dévoile, même à qui n'est pas spécialiste en la matière, la complexité des questions qui s'offrent à vous et des lignes d'approche que nécessite une investigation complète du sujet. Vous commencez par l'étude des galaxies extérieures et procédez ensuite à la discussion détaillée du système de la Voie Lactée. Tel est en effet le processus logique pour aborder la question des populations stellaires et ce fut la marche suivie en réalité par les progrès de la science, car il a été extrêmement difficile de déterminer les détails de notre Galaxie du fait que la terre elle-même y est incluse. Les premiers éléments de solution de votre problème furent donc trouvés dans les galaxies extérieures, bien que tout récemment on ait appris beaucoup au sujet de notre propre Galaxie. Ainsi les astronomes hollandais ont réussi à localiser les bras de la spirale, grâce à l'observation des 358 Aota Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ondes radioélectriques émises par l'hydrogène qui s'y trouve. Puisque les étoiles de notre système sont beaucoup moins lointaines que celles des galaxies extérieures, l'astronome aborde plus aisément leur étude et s'applique à déterminer leur éclat, leurs spectres, leurs mouvements et leur distribution dans l'espace. Une grande part de ces connaissances ne put être acquise qu'à l'aide des moyens les plus puissants, dont on disposait. Ansi par exemple, l'étude des amas globulaires, si féconde en renseignements sur les populations de Type I I , a profité des services du réflecteur de 5 m du Mont Palomar. Néanmoins on accomplit aussi d'excellente besogne avec des instruments plus modestes, notamment pour l'étude des étoiles variables, à laquelle l'Observatoire du Vatican, Nous sommes heureux de le souligner, apporte une utile contribution. Sur les Céphéides, qui constituent une source précieuse d'information pour le problème des populations stellaires, on attend encore une estimation plus précise de leur nombre dans les diverses parties de la Galaxie, ainsi que de leur spectre, de leurs mouvements et du mécanisme de leurs variations. Quant aux étoiles éclair, ces astres étonnants, que l'on voit soudain croître pour briller intensément pendant un temps plus ou moins bref, puis revenir à leur éclat primitif, sans doute en découvrira-t-on de nouvelles et parviendrat-on à mieux expliquer leur comportement et leur distribution. Vous accorderez une attention particulière aux problèmes, qui concernent l'évolution des étoiles, la production d'énergie à leur intérieur, la formation des atomes et les transformations qu'ils subissent. La collaboration du spécialiste en physique nucléaire et de l'expert en statistiques s'impose ici pour compléter ce que l'on sait déjà sur les modifications subies par les noyaux atomiques soumis à des températures élevées, sur les cycles qui se succèdent dans le développement d'une étoile individuelle et les différences de comportement qui caractérisent sur ce point les divers ty^pes d'étoiles. Vous vous efforcerez de préciser le rôle de la composition chimique dans la genèse des différents types et les changements qu'elle subit ensuite, de même que les effets exercés par le milieu interstellaire, poussière ou gaz, sur les astres qui le traversent, les échanges de matière entre le milieu et l'étoile, et les conséquences qui s'ensuivent pour l'un et pour l'autre. L'écart d'âge, que vous assignez aux divers types, recèle aussi une signification du plus haut intérêt. Tandis que les étoiles de population II comptent environ 5.000 millions d'années, c'est-à-dire à peu près l'âge de l'univers lui-même, la population I semble vieille tout au plus de quel- Acta Pii Pp. XII 359 ques dizaines de millions d'années. Il est naturel que les supergéantes bleues, qui émettent constamment une quantité considérable d'énergie sous forme de chaleur et de lumière, payent cette prodigalité par l'épuisement relativement rapide de leurs réserves, tandis que les étoiles anciennes, comme le soleil, ménagent davantage leurs ressources, encore que la quantité d'énergie émise continuellement par le soleil paraisse énorme. Vous réussirez peut-être à découvrir des étoiles plus jeunes encore que celles que l'on connaît, ou même — qui sait? — à en observer la genèse. La formation et l'évolution des étoiles les plus anciennes de la population I I , requerra une bonne part de votre attention, malgré l'intérêt bien compréhensible que s'attirent leurs compagnes plus jeunes à cause de leurs tranformations spectaculaires. Le soleil mérite bien qu'on ne le néglige pas, car, outre l'influence directe qu'il exerce sur la terre et ses habitants, il consent aussi plus facilement, en raison de son voisinage, à révéler les secrets de son comportement; son étude ne cessera donc jamais de constituer un secteur essentiel de l'astronomie. Nul ne pensera cependant à négliger pour cela les galaxies extérieures, dont Nous avons souligné plus haut l'importance pour les recherches astronomiques. Les Nuages de Magellan en particulier ont l'avantage d'être les deux systèmes stellaires les plus proches de notre Galaxie et de fournir des renseignements qu'on demanderait en vain aux systèmes plus distants. Aussi avez-vous invité à votre conférence le représentant d'un grand Observatoire de l'hémisphère Sud, qui leur a consacré une part notable de ses efforts. Les galaxies elliptiques, qui contiennent surtout des étoiles de population I I , ressemblent un peu aux amas globulaires, mais s'en distinguent certainement par les dimensions et l'origine. Les amas globulaires eux-mêmes, quand on les soumet à un examen approfondi, révèlent entre eux certaines discordances. Ainsi le diagramme de HertzsprungRüssel de l'un ne correspond pas exactement à celui d'un autre. Peutêtre même en conclura-t-on que les types de populations stellaires ne sont pas limités à deux. Il vous appartient d'en débattre et de vous communiquer mutuellement sur ce point, comme sur tous ceux que Nous avons évoqués, les informations que vous avez recueillies et les conclusions, auxquelles vous conduit votre expérience personnelle. Chercher inlassablement des faits précis, élaborer des théories pour les expliquer, vérifier la théorie par de nouvelles observations, la corriger au besoin, la remplacer par une autre plus parfaite, qui tienne compte da- 360 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale vantage des données acquises, tel est le labeur incessant de l'astronome, labeur qui, même aux yeux des profanes, apparaît titanesque. Quel que soit le stade atteint par son enquête, l'astronome ne peut se passer d'une image d'ensemble de l'univers, dont il scrute les plus minutieux détails. Même si de lourdes inconnues rendent caduques certaines de ses constructions, il ne se défend pas de l'impression si exaltante qu'il domine le cosmos par la pensée et lui arrachera tôt ou tard de nouveaux secrets. Mais alors même qu'il tiendra en main les clefs qui lui ouvriront les portes closes, sa tâche sera encore loin d'être terminée. Non seulement parce que l'évolution des mondes stellaires renouvelle sans répit l'objet de son intérêt, mais parce que la vérité qui mettra le terme à son élan occupe en réalité un plan supérieur à celui de la recherche scientifique. La connaissance de l'univers physique, de l'infiniment petit à l'infiniment grand, grise l'intelligence humaine par ses énigmes déconcertantes et attirantes à la fois, mais elle ne dissipe pas son véritable tourment. Comme tous les autres savants, comme l'ingénieur aux prises aves les applications modernes de l'électronique ou de l'énergie nucléaire, mais aussi comme le plus humble des travailleurs intellectuels ou manuels, l'astronome cherche une vérité qui dépasse de loin celle du calcul mathématique, des lois générales de la physique, ou de quantités matérielles à mesurer, à déplacer, à dominer. L'immensité du cosmos, sa splendeur, son organisation, que seraient-elles sans l'intelligence, qui s'y découvre en le contemplant et qui y voit comme un reflet d'elle-même? Ce que l'homme lit dans les étoiles, n'est-ce pas le symbole de sa propre grandeur, mais un symbole qui l'invite à monter plus haut, à chercher ailleurs le sens de son existence? La pensée scientifique contemporaine s'habitue à ne reculer devant aucun problème, et c'est légitime aussi longtemps qu'elle reste dans son ordre propre. Mais, comme l'univers moral transcende le monde physique, toute acquisition de la science se situe sur un plan inférieur aux fins absolues de la destinée personnelle de l'homme et aux relations qui l'unissent à Dieu. La vérité scientifique devient un leurre à partir de l'instant, où elle croit suffire à tout expliquer, sans se rattacher aux autres vérités et surtout à la vérité subsistante, qui est un Etre Vivant et librement Créateur. L'effort du savant, si désintéressé et courageux soit-il, perd sa raison dernière, s'il renonce à voir, au delà des fins purement intellectuelles, celles qui lui propose sa conscience, le choix décisif entre le bien et le mal, l'orientation profonde de sa vie à la conquête des valeurs spirituelles, de la justice et de la charité, de cette charité surtout qui n'est point simple philantropie ou senti- <5 Acta Pii Pp. XII 361 ment de la solidarité humaine, mais qui procède d'une source divine, de la Révélation de Jésus-Christ. Heureux qui peut lire dans les étoiles le message qu'elles renferment, un message d'une autorité à la mesure de qui l'a écrit, digne de récompenser le chercheur de sa ténacité et de son habileté, mais l'invitant aussi à reconnaître Celui, qui donne la vérité et la vie et établit sa demeure dans le cœur de ceux qui Padorent et qui l'aiment. En formant des vœux sincères pour que ces échanges de vues répondent à votre attente et vous procurent les vives satisfactions d'un labeur plus fructueux, Nous prions l'Auteur de tout bien de vous accorder son aide et sa protection, en gage desquelles Nous vous donnons de tout cœur Notre Bénédiction Apostolique. III Ad Sorores Auxiliatrices Animarum in Purgatorio degentium quae Romae convenerant ad beatificationem Yen. Servae Dei Mariae a Providentia, eiusdem Congregationis fundatricis. * Réunies autour du Père Commun pour célébrer la glorification de la Bienhereuse Marie de la Providence que Nous venons d'élever sur les autels, vous remerciez dans la joie, chères filles, le Seigneur, qui manifeste avec éclat, d'une manière nouvelle, les merveilles de sa bonté. « Ceux que d'avance il a discernés, il les a prédestinés à reproduire l'image de son Fils Soulever un monde lourd du poids de la matière, transformer par la Rédemption les créatures esclaves du péché en enfants de lumière, les animer par la vie de son Esprit, les associer à sa gloire éternelle : tel fut et tel reste le plan mystérieux de Dieu, Et à chaque époque de l'histoire, il suscite des âmes privilégiées, ornées des dons éclatants de la nature et de la grâce, et leur confie la tâche de refléter dans toute leur action, la prodigieuse grandeur du dessein rédempteur qu'il révéla en Jésus-Christ et continue de manifester dans l'Eglise aujourd'hui. Eugénie Smet, issue d'une famille aux traditions Chrétiennes solides, resplendit par la perfection de sa foi surnaturelle, par le contact, pour ainsi dire constant, avec l'au-delà, par le zèle ardent qui la pousse à. communiquer ses convictions à son entourage et à l'entraîner à sa suite dans le même élan de confiance et de générosité. Enfant, elle demande à Dieu, à sa « chère Providence », comme elle aime à dire, tout ce qui lui * Habita die 27 Maii mensis a. 1957. 1 Born. 8, 29 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 362 fait défaut, une robe de fête, une pièce de monnaie pour les pauvres. Mais pénétrée de gratitude pour les libéralités divines, elle brûle aussi d'offrir à la Providence ce qui lui agrée le plus : « Pour remercier la Providence, — dit-elle, — je pourrais lui donner les âmes du Purgatoire, qu'elle voudrait tant faire entrer au ciel ». Ainsi vient d'éclore en son cœur, comme une fleur rare et délicate, le désir qui sans cesse croîtra et s'amplifiera sous l'impulsion de la grâce pour s'épanouir maintenant dans la Congrégation des Auxiliatrices du Purgatoire et dans les œuvres apostoliques si diverses et si fécondes, dont elles ont la charge. Que la charité envers les âmes souffrantes s'unisse intimement chez Eugénie Smet à l'apostolat le plus concret, le plus actif, le plus universel, voilà sans aucun doute un trait saillant de sa physionomie spirituelle et le cachet particulier que Dieu voulut lui donner. La jeune fille, qui secourt les pauvres gens de Loos et pourvoit à leurs besoins, s'ingénie aussi à propager l'œuvre de la Sainte Enfance en faveur des petits chinois; elle vient en aide aux forçats de Toulon, aux soldats malades de Lille, devinant que par ses mains passe le flux des faveurs divines, qu'elle est messagère et interprète de la Providence et de sa volonté rédemptrice. Sa pensée et son cœur s'élèvent constamment des souffrances de ce monde à celles de l'autre. De part et d'autre, il s'agit d'accomplir les intentions du Seigneur, d'éclairer, de soulager, de libérer, de sauver. Le 1 er ' et le 2 novembre 1853, cette intuition fondamentale commence à prendre corps en des projets plus précis : organiser une association de prières en faveur de l'Eglise souffrante, fonder une famille religieuse. Les cinq preuves attendues de Dieu lui sont données, et dès lors rien ne pourra plus entraver sa réponse. Cependant, quelle épreuve lorsque, laissant la maison paternelle et ses affections les plus chères, elle ne trouve à Paris qu'amertume et déception ! Le groupe dont elle avait rêvé de faire le noyau de sa future congrégation, se révèle inapte à l'entreprise. Journées douloureuses que celles où elle éprouve comment les rêves les plus audacieux, conçus pour le service de Dieu, risquent de se briser définitivement au contact des contingences humaines. Alors que la certitude qui la soutenait semble s'effriter, une assurance nouvelle entre en elle, fondée non plus sur les motifs humains, mais sur l'appui d'en-haut. La présence du Seigneur se manifeste par des signes indubitables : il lui parle par la voix de l'Archevêque de Paris et de guides autorisés. Si plusieurs des premières compagnes manquent d'une vocation véritable, d'autres se présentent d'une vertu solide et possédant toutes les garanties de sérieux et de générosité. L'installation à la Ba- Acta PU Pp. XII 363 rouillère en 1856 donne à l'entreprise son départ définitif, mais il manque 'encore aux premières Auxiliatrices le cadre d'une règle religieuse et les lumières d'une homme expérimenté. La Providence leur obtient les règles de saint Ignace et leur envoie un religieux averti pour en surveiller l'application. Au presbytère d'Ars, d'où il observe attentivement les premiers pas de la fondation, Jean-Marie Vianney exulte; pénétrant l'avenir de son regard de voyant, il suit en esprit les cheminements rapides et sûrs de la petite société. Il aprouve son apostolat auprès des malades, inauguré deux jours seulement après l'arrivée à la Barouillère, et déclare : « Cette œuvre est une pensée d'amour jaillie du Cœur de Jésus ». Désormais la vie de Marie de la Providence est vouée à la tâche, chaque jour plus lourde, de la direction et de l'organisation de sa congrégation, de l'orientation de son travail, du soutien de ses premières fondations. Il s'agit à la fois d'établir les fondements spirituels inébranlables, garants des fruits à venir, et de mener ses filles vers les formes d'activité que le Seigneur leur indique. L'appel des missions de Chine, comment y résister, puisqu'elles promettent à la fois de plus ardus sacrifices et une plus abondante moisson d'âmes? Le départ des premières Auxiliatrices missionnaires l'emplit d'émotion et d'allégresse, car elle devine qu'il contribuera de manière insigne à la plus grande gloire de Dieu. Trois ans après l'arrivée à Shanghai et la prise en charge du Seng Mou Yeu, s'ouvre, comme preuve indéniable des bénédictions divines, le second noviciat des Auxiliatrices. Pendant que son Institut étend ses ramifications en France et à l'étranger, Marie de la Providence gravit son calvaire, rongée par un mal; qui la torture sans pitié. Même accablée par la souffrance, elle garde extérieurement sa tranquille assurance, sa ferveur contagieuse, sa gaieté. Personne mieux qu'elle ne sait créer dans une communauté l'esprit de "famille simple et cordial, consoler toutes les peines, répandre la confiance •et la paix. Cependant, dans le secret de son âme, la présence divine enlève peu à peu tous les autres appuis intérieurs, la prive de toute consolation sensible, la brûle dans la souffrance physique et morale, comme -dans un purgatoire qui consommera sa vocation. Son directeur spirituel la soutient alors de sa parole énergique, l'exhorte à accepter sans réserve la volonté du Seigneur sur elle, à répondre sans hésitation aux sacrifices demandés. « Par la grâce de Dieu, écrira-t-elle, il n'y a pas une pensée dans mon esprit, pas un sentiment dans mon coeur, qui ne soient tout à Lui ». Pendant de longs mois, elle renouvelle sans lassitude le don Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 364 d'elle-même et l'acceptation de ses douleurs, comme pour épuiser toutes les ressources de son être, ne rien y laisser qui ne soit sacrifié pour les âmes du Purgatoire. Ainsi amasse-t-elle le trésor, d'où se répandront aussi à profusion les faveurs spirituelles sur celles qui la suivront et continueront dans la voie qu'elle a tracée.. Dans tous les pays où elles essaiment, les Auxiliatrices s'efforcent d'(( aider à tout bien, quel qu'il soit », suivant les nécessités locales et lès inspirations de la Providence : visite et soin des malades à domicile, instruction religieuse des enfants et des adultes, centres de formation catéchétique, service social sous toutes ses formes, enseignement primaire et secondaire dans les missions, jardins d'enfants, foyers pour les jeunes. Adeurs activités elles ont su dès le début associer les laïcs désireux d'imprégner leur vie du même esprit, de participer avec le même zèle au service de l'Eglise militante et souffrante. Quiconque poursuit ainsi le dépouillement de tout intérêt personnel et de tout égoïsme et se consacre sans réserve à l'œuvre rédemptrice universelle, connaîtra, comme Marie de la Providence, la souffrance et l'épreuve, mais aussi l'invincible sécurité de qui s'est établi sur la force de Dieu même et attend avec une humble confiance l'heure du triomphe sans fin : « In te Domine speravi, non confundar in aeternum ». Telle est la grâce que Nous vous souhaitons, chères Pilles, à vous ici présentes, à toutes les communautés de votre Institut, à toutes les personnes qui bénéficient du rayonnement bienfaisant de votre action. En gage des faveurs divines, que Nous appelons sur vous par l'intercession de la Bienheureuse Marie de la Providence, Nous vous accordons de tout Cœur Notre paternelle Bénédiction Apostolique. NUNTIUS R A D I O P H O N I C U S CHRISTIFIDELIBUS DATUS, OB QUARTUM CONVENTUM EUCHARISTICUM E*TOTA HISPANIA, IN URBE GRANATA COADUNATIS. * Venerables Hermanos y amados hijos que, en la histórica ciudad de Granada, estáis clausurando el cuarto Congreso Eucaristico Nacional español : (( Benedictus Deus et Pater Domini Nostri Iesu Christi » 1 « Bendito sea Dios, Padre de Nuestro Señor Jesucristo, Padre de las misericordias * Die 19 Maii mensis a. 1957. 1 2- Cor. 1, 3. Acta Pii Pp. XII 365 y Dios de todo consuelo », que os ha dejado gozar de este dichoso día, en que la serie de los homenajes públicos y nacionales al Señor Sacramentado ha podido ser reanudada en esa nación tan querida, y después de un paréntesis tan largo. ' Porque, antes que nadie, en el lejano 1893, fué Valencia, la perla del Turia, que parecía poder exigir este privilegio por haber sido cuna de la adoración nocturna y patria de San Pascual Bailón, la que prestó el escenario para el primer Congreso; le siguió, tres años después, la antiquísima y remota Lugo, la ciudad de la Exposición continua del Santísimo, con el segundo; vino más tarde, en 1926, la inolvidable Asamblea de Toledo, que con su Custodia de Arfe y su « Transparente » parece haber puesto el arte al servicio del Sacramento de los altares. Y sólamente hoy, después de tres agitadísimos decenios, como iris de paz en un cielo nuevo, se viene a completar esta gran cruz trazada sobre el territorio nacional, y precisamente en la muy noble ciudad de Granada, que, renovando los esplendores de aquellos días, en que se la llamó la « Damasco de Andalucía », se ha transformado toda en un altar, cuyo dosel es el azul purísimo de su bruñido cielo, cuyo retablo está formado por los fondos blanquecinos de su Sierra Nevada y los verdes incomparables de su fecunda vega, cuyas macetas de flores son los perfumados jardines de la Alhambra y del Generalife, reflejándose en las frescas aguas del Darro y del Genil. Y en este templo sin par, cantando al Amor de los Amores, cantando a su Señor, cantando a ese Dios, está ahí toda España, la de los Concilios Toledanos con su vetusta fe en la presencia real ; 2 la de los grandes Padres defensores de esta misma creencia : Leandro, Ildefonso, Braulio 3 y, sobre todo, el gran Isidoro ; la de los insignes pintores eucarísticos ; la de las custodias monumentales, la de los grandes teólogos de las definiciones tridentinas, la de los prodigios eucarísticos, la que ha sabido hacer de su entrañable devoción a Jesús Sacramentado una de sus características religiosas. Y tú misma, Granada felicísima, ¿no son cosa tuya aquellos cantores de las glorias del gran Sacramento, que fueron el piadosísimo Fray Luis, el celosísimo Juan de Avila, el doctísimo Francisco Suárez o aquel pedagogo eucaristico, que se llamó Don Andrés Manjón? ¿No resonó en tus iglesias la voz, impregnada siempre de ternuras hacia el Dios humanado, del elocuentísimo Fray Diego de Cádiz, o no fuiste 2 Cfr. L'Eucaristia nei primi tre Concilii di Toledo, ai G. LACHEIXO, goriana, 1 9 3 8 . 3 De eccles, officiis, 1. 1 c. 18 - MIGNE P. U., tom. 83 col. 755. Pont Univ. Gre- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 366 testigo de los ardores seráficos, ante el Tabernáculo, de aquel héroe de la. caridad que se llamó Juan de Dios? Nada, pues, de nuevo si hoy todos vosotros, amadísimos hijos católico» españoles, habéis querido ofrecer este homenaje especial al que habéis siempre aclamado como meta última de vuestras inteligencias y vuestros corazones, al que habéis siempre reconocido como centro de toda verdad y origen de toda vida. « Ego sum veritas », parece que os dice Él mismo escondido bajo esas especies sacramentales. Y vosotros, adorándole, se diría que lo estáis reconociendo, puesto que, al caer de rodillas, proclamáis su divinidad y afirmáis vuestra fe en ella misma ; al acudir a Ë1 suplicantes, manifestáis vuestra condición de miembros de una naturaleza caída, que siente la necesidad de su ayuda; al cantarle víctima inmolada, le estáis agradeciendo el beneficio inestimable de la Redención, fuente de todos nuestros bienes ; al aclamarle glorioso triunfador de la muerte, admitís el argumento definitivo de su santísima resurrección, preludio cierto de la vuestra. Pero Él dice también « Ego sum vita », y bien podría asegurarse que vosotros se lo estáis repitiendo al correr en estos mismos momentos hacia sus altares con la mirada anhelante, como un día en el desierto las multitudes del pueblo de Israel corrían hacia Moisés, para no morir de 4 sed. El mundo es como un desierto espiritual y en este desierto no hay más agua que la que brota abundante de esta piedra ; no hay más agua 5 que esa gracia divina por la cual hemos sido salvados y que Él os ofrece 6 con abundancia y superabundancia ; , no hay más agua que esta gracia que a vosotros llega por esos arcaduces divinos, que son los sacramentos. Y de ellos, el primero, el centro de todos, aquel hacia el cual todos están ordenados, es este misterio inefable, perfección de todos los demás en los que, de un modo o de otro, se participa de la vida de Cristo. 7 Mas si queréis centrar las ideas todas de vuestro Congreso, como Nos ha parecido notar, en la visión de Cristo-Hostia, pero Cristo-HostiaAmor, entonces sí que aparece luminosamente claro que Él, precisamente en ese Sacramento, es la verdad, porque en él está la suma manifestación de aquella verdad, de aquella inmensa caridad que es la más grande 4 Cfr. Ex. 17, Num. 20. 5 Cfr. Eph. 2, 5. 6 Cfr. Io. 10, 10. 7 Cfr. S. Th. 3 p. q. 65, a. 3. Acta PU Pp. XII 367 8 de las verdades. « Dens caritas est » . Sólamente la caridad de un Dios, manifestada especialmente en el Santísimo Sacramento del altar, ha hecho posibles tantos misterios de nuestra santa fe, que podemos entender sólo como efluvio de esta caridad ; entonces sí que se ve con evidencia meridiana que Ë1 es vida, porque para vivir es imprescindible unirse a Él, y esta unión sólamente se consuma en la caridad, sólamente se perfecciona en el amor, en ese amor y en esa unión que son capaces de todas las maravillas. Que esta verdad no se aleje nunca de vuestras mentes, hijos amadísimos, para que no os dejéis seducir nunca por el engañoso señuelo de otras falaces doctrinas, que no han podido resistir la luz de la Eucaristía, como las aves nocturnas no pueden soportar los resplandores del sol; que esta vida no muera nunca en vuestras almas, sino que se conserve siempre en pleno vigor, para transfundirse luego espontáneamente en todas vuestras acciones, amándoos los unos o los otros, para afrontar juntos con serenidad los momentos que os puede deparar la Providencia, dentro de un sincero espíritu de calma, de colaboración, de recurso constante a Dios y de confianza en vuestros grandes destinos. Que en esta fuente de gracia halléis siempre las energías necesarias para santificaros « en el cumplimiento exacto de todos vuestros de9 beres » ; que ella procure realmente « luz a vuestras inteligencias, paz a vuestros espíritus, obediencia y vigor a vuestras voluntades, brasas encendidas de caridad a vuestras almas y alas a vuestros pies, para llevar a vuestros hermanos, ausentes y engañados, el mensaje de vuestro a m o r » . 10 Y que la Benedición de Dios Omnipotente, Padre, Hijo, y Espíritu Santo, descienda sobre vosotros todos ; sobre Tí, amadísimo Hijo, Legado Nuestro, que con tanto decoro ocupas la Silla Primada española en una ancianidad todavía vigorosa y fecunda; a Nuestros Hermanos en el Episcopado con su clero y su pueblo ; al Excmo. Jefe del Estado ; a todas las dignas autoridades presentes y a cuantos han contribuido a la preparación y buen éxito de tan memorable Asamblea ; a la ciudad de Granada, a toda Andalucía y a la amadísima España en general ; a todos los ahí presentes y a cuantos de cualquer modo oyen Nuestra voz, vehículo impalpable de Nuestro más sincero afecto. Suba desde las vegas granadinas, perfumado con los mejores aromas de sus cármenes floridos, un soplo de verdad y de vida, que llene todas 8 9 10 1 lo. 4, 16. Cfr. Oración del Congreso. Ibid. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 368 las tierras ibéricas, las altas y las bajas, supere las cordilleras, corra por los mares y se desparrame por el mundo, para hacerle más tranquilo y más pacífico, más santo y más hermoso, más feliz y más acepto a los ojos serenos del Altísimo. NUNTIUS SCRIPTO DATUS CHRISTIFIDELIBUS, OB SACRA SOLLEMNIA IN REPOSITIONE EXUVIARUM SANCTI NICOLAI EPISCOPI MYRENSIS, BARII COADUNATIS, L'avvenimento che oggi commuove di mistica esultanza i fedeli delle varie diocesi pugliesi e li raccoglie in una straordinaria glorificazione del Vescovo San Mcola, l'angelo tutelare della loro pietà religiosa ; questo storico avvenimento, per il quale l'illustre città di Bari, pulsante di traffichi e di commercio, vede le reliquie del Santo Vescovo di Mira attraversare in trionfo le sue contrade per ritrovar poi, in più decorosa cripta e in più degno loculo, i silenzi della devota venerazione dei fedeli, a Noi piace, diletti figli, contemplarlo pieni di gratitudine al Signore e di speranze per l'avvento della sospirata rinascita cristiana. Dal giorno in cui l'audace pietà dei marinai baresi trasportò in Occidente il sacro deposito di spoglie così preziose, cotesta antica città e le Puglie, l'Italia e il mondo cattolico sono testimoni della gloriosa vitalità di un culto, che al sepolcro del Santo attira folle commosse di pellegrini sempre nuovi, ma trascinanti seco dolori che non conoscono diversità di tempi, e che si risolvono presso quelle reliquie in suppliche piene di fiducia e in conforti ricchi di lumi e di grazie. A queste pie turbe, diventate oggi una moltitudine osannante e implorante, Ci preme di ricordare come lo zelo apostolico, che certamente animava un Pastore di anime e di popoli, quale fu San Nicola, se dovette sospingere il Santo Vescovo a correre pietoso in sollievo degli infermi, degli orfani, dei mali del suo tempo, senza dubbio non lo arrestò neppure davanti alle eresie che infestavano l'Oriente, facendolo fermo baluardo della verità rivelata contro i pericoli che insidiavano la pura fede di popoli convertiti di recente alla luce del Vangelo. Non dissimile, sebbene su altro piano, la grande opera di risanamento e di costruzione alla quale, ora più che mai, è intenta la Chiesa di Dio nel mondo. Acta Pii Pp. XII 369 E) il combattimento contro le forze ostili, è la pacifica lotta della verità contro l'errore, della virtù e del bene contro il male e l'iniquità. Se è legittima cosa per le povere, bisognose creature pellegrinare ai sepolcri dei Santi coi personali affanni del corpo e dello spirito, e riscaldare la fede e la virtù alla fiamma inestinguibile che da quei sepolcri emana, supremo dovere di tutti è accostarsi a tali focolari di grazia e di benedizione, pensosi di quella santa Chiesa militante e dolorante, Madre nostra, che dalla preghiera dei suoi figli, dal loro lavoro personale e collettivo, dalla loro immolazione, attinge validi contributi per assicurare le sue salutari conquiste e le sue vittorie. Il Santo che dall'Oriente allargò il suo influsso spirituale sull'Occidente, è con noi, presente ai bisogni della Chiesa, potente intercessore presso Dio, suscitatore presso gli uomini di rinnovate energie. Soccorra il suo intervento all'azione direttiva dei Pastori del gregge di Dio ; allo zelo sempre più fervido dei sacerdoti ; alle molteplici attività dell'Azione Cattolica ; all'opera di formazione e di difesa della gioventù tanto insidiata. Per terra e sui mari sentano la sua protezione quanti a lui ricorrono per aiuto e salvezza. Ottenga egli alla diletta Bari, alla Chiesa, di rifiorire per nuova vita nella fede, nella pietà, nei costumi ; affretti il giorno in cui l'intera società umana possa salutare l'alba auspicata di un mondo migliore. Con tali voti Ci è caro di accompagnare al Signore le Nostre preghiere e quelle dei Nostri figli e d'impartire a tutti i presenti alle solenni cerimonie l'Apostolica Benedizione. Dal Vaticano, 7 Maggio Ì957. PIUS PP. X I I 24 - ACTA, vol. X X I V . n. 7 — 25-6-1957. Acta Apostolicae 370 Seáis - Commentarium Officiale ACTA SS. CONGREGATIONUM SUPREMA SACRA CONGREGATIO S. OFFICII DUBIUM DE VALIDA CONCELEBRATIONE Quaesitum est ab hae Suprema Sacra Congregatione an plures Sacerdotes valide Missae sacrificium concelebrent, si unus tantum eorum verba « Hoc est corpus meum » et « Hic est sanguis meus » super panem et vinum proferat, ceteri vero verba Domini non proferant, sed, celebrante sciente et consentiente, intentionem habeant et manifestent sua faciendi verba, et actiones eiusdem. Feria IV, die 8 Martii 1957 Emi ac Revmi D D . Cardinales, rebus fidei et morum tutandis praepositi, praehabito Consultorum voto, proposito dubio responderi decreverunt : Negative :nam, ex institutione Christi, ille solus valide celebrat, qui verba consecratoria pronuntiat. Sabbato autem, die 18 eiusdem mensis et anni, SSmus D. N. D. Pius divina Providentia Papa X I I , in Audientia Emo ac Revmo D. Cardinali Pro-Secretario S. Officii concessa, relatam Sibi Emorum Patrum resolutionem adprobavit et publicari iussit. Datum Romae, ex Aedibus S. Officii, die 23 Maii 1957. Arcturus De Jorio, Notarius Sacra Congregatio de Propaganda Fide 371 S. CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE i MWANZAEN. - MASWAËN. (SHINYANGAËN) DECRETUM DE F I N I U M ET NOMINIS MUTATIONE Ad aptius catholicam fidem in Tanganyikana regione prolatandam, preces ad hanc Sacram Congregationem de Propaganda Fide porrectae sunt ut fines inter dioeceses Mwanzaënsem et Maswaënsem immutarentur. Quapropter Sacrum hoc Consilium Christiano Nomini Propagando, praehabito favorabili voto Excellentissimi ac Reverendissimi Domini Iacobi Roberti Knox, Archiepiscopi tit. Melitenaei atque Apostolici in Africa Orientali et Occidentali Britannica Delegati, re mature perpensa, districtum civilem, qui vulgo de Shinyanga appellatur, usque adhuc ad meridionalem partem memoratae dioecesis Mwanzaënsis pertinentem, dioecesi Maswaënsi totum tribuendum censuit, ita ut fines dioecesis Maswaënsis eundem districtum complecterentur. Insuper eidem Sacro Consilio visum est dioecesis Maswaënsis, novo districtu ditatae, nomen mutari ita ut in posterum, ab urbe eiusdem districtus principe, Shinyangaënsis appellaretur. Quam huius Sacri Consilii sententiam Sanctissimo Domino Nostro Pio Divina Providentia Papae X I I in Audientia diei 9 mensis Augusti relatam, Ipse Summus Pontifex benigne ratam habens et confirmans memoratum districtum de Shinyanga dioecesi Maswaënsi integrum adnecti eandemque dioecesim Shinyangaënsem nuncupari dignatus est. Insuper Idem Summus Pontifex praelaudato Delegato Apostolico in Africa Orientali et Occidentali Britannica potestatem fecit ea perficiendi sive per se sive per alium virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito huc transmittendi authenticum exemplar actus peractae exsecutionis. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 372 Quibus super rebus edi iussit praesens Decretum perinde valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis de Propaganda Fide, die 9 mensis Augusti a. D. 1956. P. Card. FUMASONI BIONDI, Praefectus L. © S. f P. Sigismondi, Archiep. tit Neapolitan, in Pisidia, a Secretis II PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Pius Divina Providentia Papa X I I singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die Iii Ianuarii 1957. — Cathedrali episcopali Ecclesiae Castriesensi praefecit R. P. Carolum Gachet, e Congregatione Filiorum B. M. V. Immaculatae, parochum loci Soufrière in insula Sancta Lucia, archidioecesis Portus Hispaniae. die 26 Ianuarii. — Cathedrali episcopali Ecclesiae Mombasaënsi et Zanzibarensi R. P. Eugenium Iosephum Butler, e Congregatione S. Spiritus sub tutela Immaculati Cordis Beatissimae Virginis Mariae. — Titulari episcopali Ecclesiae Siguitanae R. D. Ioannem Kwao Amusu Aggey, e clero saeculari archidioecesis Lagosensis, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Leonis Taylor, e Societate Missionum ad Afros, Archiepiscopi eiusdem archidioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Fussalensi R. D. Ioannem Choi, e clero saeculari coreano, parochum ecclesiae quasi-Cathedralis in civitate vulgo Taiku, quem constituit Vicarium Apostolicum nuper erecti vicariatus apostolici Pusanensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Abbiensi R. D. Bartholomaeum Kim, e clero saeculari coreano, hactenus Praefectum Apostolicum Chongiuensem, quem constituit Vicarium Apostolicum nuper erecti vicariatus apostolici eiusdem nominis. — Titulari episcopali Ecclesiae Corydalensi R. P. Haroldum Henry, e Societate S. Golumbani pro Missionibus apud Sinenses, quem constituit Vicarium Apostolicum nuper erecti vicariatus apostolici Kvangiuensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Dalisandensi in Pamphylia R. P. Sacra Congregatio de Propaganda Fide 373 Rodulfum Koppman, e Congregatione Oblatorum Missionariorum Mariae Immaculatae, quem constituit Coadiutorem cum iure successionis Exc. P. D. Iosephi Gotthardt, Vicarii Apostolici Windhoekensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Gomphensi R. P. Ludovicum Valerianum Arroyo, ex Ordine Fratrum Minorum, quem constituit Vicarium Apostolicum Requenaënsem. die 15 Februarii. — Cathedrali episcopali Ecclesiae Umtaliensi, nuper erectae, R. P. Danielem Raymundum Lamont, ex Ordine Fratrum B. Mariae V. de Monte Carmelo. — Titulari episcopali Ecclesiae Magnesiensi ad Maeandrum Revmum P. D. Ioannem a Cruce Anyogu, Praelatum Domesticum Sanctitatis Suae, Vicarium Generalem archidioecesis Onitshaënsis, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Caroli Heerey, Archiepiscopi eiusdem archidioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Sestensi R. D. Iacobum Gleeson, e clero saeculari archidioecesis Adelaidensis, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Matthaei Beovich, Archiepiscopi eiusdem archidioecesis. die 7 Martii. — Titulari episcopali Ecclesiae Bencennensi R. D. Ioannem Kodwo Amissah, e clero saeculari archidioecesis Litoris Capitis, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Gulielmi Thomae Porter, e Societate Missionum ad Afros, Archiepiscopi eiusdem archidioecesis. die 15 Martii. —- Titulari episcopali Ecclesiae Salonitanae Exc. P. D. Alanum Le Breton, e Societate Mariae Monfortana, hactenus Episcopum Tamatavensem. die 1 Aprilis. — Titulari episcopali Ecclesiae Latopolitanae Exc. P. D. Thomam Hughes, e Societate Missionum ad Afros, hactenus Episcopum Ondoënsem. die 12 Aprilis. — Cathedrali episcopali Ecclesiae Tamalensi Revmum P. Gabrielem Champagne, e Societate Missionariorum Africae, Vicarium Generalem eiusdem dioecesis. — Cathedrali episcopali Ecclesiae Navrongensi, nuper erectae, Exc. P. D. Gerardum Bertrand, e Societate Missionariorum Africae, hactenus Episcopum Tamalensem. — Cathedrali episcopali Ecclesiae Gibutensi, nuper erectae, R. P. Bernardinum Hoffmann, ex Ordine Fratrum Minorum Capuccinorum. — Titulari episcopali Ecclesiae Ariassensi R. P. Ioannem Fryns, e Congregatione S. Spiritus sub tutela Immaculati Cordis Beatissimae Virginis Mariae, quem constituit Vicarium Apostolicum nuper erecti vicariatus apostolici Kinduensis. Acta Apostolicae 374 Sedis - Commentarium Officiale III NOMINATIONES Decretis, ut infra datis, Sacra Congregatio de Propaganda Fide ad suum beneplacitum renuntiavit : die 29 Martii 1957. — R. P. Tbeopbilum Albertum Cadoux, e Missionariis Ss. Cordis Iesu, Praefectum Apostolicum nuper erectae praefecturae apostolicae Kaolackensis. die 3 Maii. — R. P. Honoratum Jouneaux, e Congregatione Oblatorum Missionariorum B. M. V. Immaculatae, Praefectum Apostolicum nuper erectae praefecturae apostolicae Palaënsis. SACRA CONGREGATIO RITUUM PARISIEN. DECRETUM BEATIFICATIONIS ET CANONIZATIONIS VENERABILIS SERVAE DEI MARIAE A PROVIDENTIA, IN SAECULO EUGENIAE SMET, FUNDATRICIS SORORUM AUXILIATRICUM ANIMARUM IN PURGATORIO DEGENTIUM. SUPER DUBIO An, stante approbatione virtutum ac duorum miraculorum, Tuto procedi possit ad eiusdem Venerabilis Beatificationem. Magniflcentissimus Deus admirabili munificentia hominem ad suam creavit gloriam ; ut autem intimius huius gloriae homo fieret particeps, Christus Ecclesiam fundavit eamque mysticum corpus suum constituit, atque ita homines ad adoptionem suorum filiorum elevavit; docet enim Apostolus : Non accepistis spiritum servitutis iterum in timore, sed accepistis spiritum adoptionis filiorum, in quo clamamus : Abba-Pater... Si autem filii, et heredes : heredes quidem Dei, coheredes autem Christi (Rom. V I I I , 15-17). Iamvero animabus piorum, qui in osculo Domini mortem oppetunt, reposita est quidem corona iustitiae; verum si vel levi culpa notentur, Sacra Congregatio Rituum 375 haec virtute gratiae remittitur, non autem poena, quia post mortem merendi status cessat. Purgatorio itaque igne ad tempus a divino iudice determinatum expiantur, quia patiendo exsolvunt quod debent, et ita cessat reatus, ut eis in aeternam patriam ingressus patere possit, in quam nihil inquinatimi ingreditur. (Cfr. S. Thom., De Malo V I I , 11). Poena qua animae cruciantur est admodum gravis, docente eodem Angelico Doctore : Poena purgatorii minima excedit maximam poenam huius vitae ( I V Sent. D. XXI q. 1. art. I, 3). Ast dum divina iustitia necessario punit, divina pariter benignitas ac misericordia dilectis filiis succurrit. Omnes enim electi, seu adhuc in mundo viventes, seu in Purgatorio degentes, seu iam in coelesti patria beati, mysticum ipsius divini iudicis Christi corpus constituunt, sunt eius viva membra ; ideoque, et est de fide, per « Communionem Sanctorum » animae in Purgatorio degentes viventium in mundo S u f f r a g i i s possunt iuvari ; eaedemque, ut est Ecclesiae sensus, pro viatoribus intercedere apud Deum pro eorum necessitatibus valent. Hinc factum est, ut non solum plurimae ab Ecclesia Missae divinaque officia in earum suffragium celebrentur, atque a fidelibus preces ac poenitentiae opera in earum solamen offerantur, sed plurimae quoque Piae Uniones, Confraternitates, immo Religiosae Familiae constitutae sint, quarum praecipue finis est animarum suffragium. Mirifìcum zeli erga animas in Purgatorio degentes exemplum Ven. Maria a Providentia, in saeculo Eugenia Smet, exhibet; quae Insulae anno 1825 nata, vel a prima adulescentia erga has animas pietate reniduit. Quae pietas temporis tractu, mirabili divinae Providentiae dispositione eam ad Institutum condendum pro harum solamine impellebat. Verum ab hoc tam salutari facinore humilitas eam deterrebat; sed prudentium et vitae sanctitate insignium virorum, praecipue S. Ioannis Vianney, consilium, atque eius tunc Archiepiscopi consensus aliaque mira adiuncta ei persuaserunt id divinae esse voluntatis. Itaque anno 1856 Institutum canonice initium habuit, ac dein mire auctum et per mundum propagatum. Venerabilis Maria insignia virtutum omnium specimina praebuit, heroicae praesertim patientiae, atroces sustinendo dolores canceris, qui eam ad mortem adduxit; morbi profecto quem optaverat, ut posset multum pro dilectis animabus pati. Ecclesiae sacramentis a Servo Dei Petro Olivaint S. I. receptis, lectissimam animam die 7 Februarii anno 1871 exhalavit. Sanctitatis fama, qua adhuc vivens fruebatur, post mortem vividior Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 376 facta est; quare in Parisiensi Curia anno 1926 canonicae inquisitiones fuere peractae ac per Rogatoriales litteras in Vicariatu Apostolico de Nan-King. Servatis itaque servandis, Pius Papa XI f. r. causam Sacrorum Rituum Congregationi die 5 Maii 1936 commisit pertractandam. Apostolicis peractis inquisitionibus super virtutibus habitisque S. R. C. coetibus, approbante SS. D. N. Pio Papa X I I , Sacra haec Congregatio decretum pro heroicis virtutibus die 22 Februarii a. 1955 edidit; cui die 22 Ianuarii anni huius alterum duo miracula approbans successit. Reliquum erat ut Sacra haec Congregatio aperiret omnia quae a iure requiruntur in hac servata fuisse causa, ut Tuto tandem ad Beatificationem posset procedi. Quapropter Revmis Cardinalibus, Officialibus Praelatis Patribusque Consultoribus propositum stante approbatione virtutum et duorum fuit dubium : miraculorum, Tuto An, procedi possit ad sollemnem Ven. Servae Dei Mariae a Providentia Beatificationem. Unanimi favorabili suffragio cuncta S. R. C. huic dubio respondit. In Pascalibus itaque gaudiis novissimum hoc decretum super Tuto hodie SS. D. N. Pius Papa X I I promulgari, in acta S. R. C. referri Apostolicasque Litteras sub anulo Piscatoris de sollemnibus Beatificationis in Vaticana Basilica quandocumque celebrandis expediri mandavit. Datum Romae, de 21 Aprilis, in Sollemnitate Paschae a. D. 1957. C. Card. CICOGNANI, Praefectus L. © S. f A. Carinci, Archiep. Seleuc, a secretis Diarium Romanae Curiae 377 DIARIUM ROMANAE CURIAE Giovedì, 23 maggio 1957, il Santo Padre Pio XII ha ricevuto in solenne Udienza Sua Eccellenza il Conte Dott. RUDOLF STRACHWITZ, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario della Repubblica Federale di Germania, per la presentazione delle Lettere Credenziali. Giovedì, 6 giugno 1957, il Santo Padre Pio XII ha ricevuto in solenne Udienza Sua Eccellenza Sir MARCUS CHEKE, Inviato Straordinario e Ministro Plenipotenziario di Gran Bretagna, per la presentazione delle Lettere Credenziali. S. CONGREGAZIONE «DE PROPAGANDA FIDE» NOMINE La Sacra Congregazione « de Propaganda Fide » con successivi Decreti ha nominato : 4 febbraio 1957. S. E. R. Monsig. Guglielmo Godfrey, Arcivescovo di Westminster, Presidente nazionale della Pontificia Unione Missionaria del Clero, in Inghilterra. 25 » » S. E. R. Monsig. Napoleone Alessandro La Brie, della Congregazione di Gesù e Maria (Eudisti), Vescovo titolare di Uta, Direttore nazionale delle Pontificie Opere della Propagazione della Fede e di San Pietro Apostolo, nel Canada - Settore di lingua francese. 1 marzo » S. E. R. Monsig. Raffaele Ignazio Arias Bianco, Arcivescovo di Caracas o Santiago di Venezuela, Presidente nazionale della Pontificia Unione Missionaria del Clero, nel Venezuela. 18 » » S. E. R. Monsig. Leone Lommel, Vescovo di Lussemburgo, Presidente nazionale della Pontificia Unione Missionaria del Clero, nel Lussemburgo. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 378 Officiale S E G R E T E R I A D I STATO ONORIFICENZE Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di conferire: La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile : 8 » » 11 14 25 28 » 2 3 13 marzo » » » 1957. Al » Al » Al » Al » Al » Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. » » » Al sig. Al sig. aprile » » » » » Al sig. Al sig. Al sig. Prever Giuseppe, dell'arcidiocesi di Torino. Vaccari Vittorio, della medesima arcidiocesi. Ambrosi Augusto, del patriarcato di Venezia. Schiavo Armando (Roma). Filippa Riccardo, dell'arcidiocesi di Torino. Santuccione Domenico, dell'arcidiocesi di L'Aquila. Novello Francesco, della diocesi di Caltagirone. Khalil Giuseppe, dell'arcidiocesi di San Paolo del Brasile. Cerretti Alfonso, dell'arcidiocesi di Messina. Escorei Rodrigues de Moraes Lauro (Brasile). Di Lentini Carlo, dell'arcidiocesi di Catania. La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe militare'. 12 aprile 1957. Al Gen. Cassino Giovanni (Roma). Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 22 novembre 1955. Al sig. Van der Loo Guglielmo, della diocesi di Haarlem. 13 dicembre Al sig. Völker Michele Guglielmo, della diocesi di 's-Hertogenbosch. » » 19 Al sig. Ney ens Agostino, della diocesi di Breda. 10 gennaio 1956. Al sig. Elsenburg Edoardo, della diocesi di Haarlem. » » » Al sig. Kunze Andrea, della medesima diocesi. » Al sig. Van Dijk Enrico, della medesima diocesi. » » 21 Al sig. de Groof Giovanni Pietro Cornelio, della diocesi di 's-Hertogenbosch. » 7 febbraio Al sig. Anten Giacomo E. A. M., della diocesi di Haarlem. » » Al sig. Van Haren Cornelio C, della medesima diocesi. » 14 marzo Al sig. Van Veen Cornelio G. L., della diocesi di Rotterdam. 5 aprile Al sig. Van Keulen Enrico A. C, della diocesi di 's-Hertogenbosch. » 12 Al sig. Eemmerswaal Teodoro, della diocesi di Haarlem. » » » » Al sig. Schapman Giovanni, della medesima diocesi. » » Al sig. Kortmann Enrico Maria, della diocesi di Rotterdam. » Al sig. De Kleyn Giovanni Guglielmo, della diocesi di 's-Hertogenbosch. Diarium Romanae Curiae 24 aprile » » 14 maggio » 23 29 » » » » » 1956. Al » Al Al Al » Al Al 9 10 giugno » » » » » 12 » » » » » » » » » » » 30 » » » 16 » 30 14 Ol 18 » 27 29 23 31 » » agosto settembre » » ottobre » » » 8 novembre 20 » » » » » » » » » » » 27 » » » » » » » » » » » » » » » » » » luglio » » » » » » » » » » » » » » » » » » sig. sig. sig. sig. sig. sig. Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Al Al Al Ai Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. 379 Steenman Giovanni, della diocesi di Haarlem. Terlingen Rodolfo E., della medesima diocesi. O'Malley Michele, della diocesi di Galway. Küppers Giuseppe L., della diocesi di Haarlem. Hopmann Enrico, dell'arcidiocesi di Colonia. Enneking Giulio M., della diocesi di 's-Hertogènbosch. Duchamp Claudio, dell'arcidiocesi di Lione. Hugot Derville Alfredo, della diocesi di Quimper. Marret Edoardo, dell'arcidiocesi di Parigi. Bongaerts Eugenio Francesco, della diocesi di Rotterdam. Schoonebeek Bernardo, della diocesi di Haarlem. Van der Bijl Teodoro, della medesima diòcesi. Vorstman Fedele, della medesima diocesi. Strengers Enrico, della diocesi di Rotterdam. Guilbert Leonzio, della diocesi di Arras. Lefebvre Alberto, della medesima diocesi. Chambrault Gabriele, dell'arcidiocesi di Parigi. Noronha Federico Enrico, dell'arcidiocesi di Bangalore. Gay Maurizio, dell'arcidiocesi di Aix. Souvay Roberto, della diocesi di Nevers. Montagnon Giovanni, della medesima diocesi. Ehlen Nicola, dell'arcidiocesi di Colonia. Peters Adamo, della medesima arcidiocesi. Mehling Giona, dell'arcidiocesi di Bamberga. Schartmam Guglielmo, della diocesi di Aquisgrana. Brabant Carlo Giulio, della diocesi di Osnabrück. Niesert Adalberto, della medesima diocesi. Goubin Francesco, della diocesi di Nantes. André Pietro, della diocesi di Lilla. Breuvart Alfredo, della medesima diocesi. Corduant Maurizio, della medesima diocesi. Danckaert Roberto, della medesima diocesi. Deltour Luigi, della medesima diocesi. Deridile Giuseppe, della medesima diocesi. Lottile Leone Gerardo, della medesima diocesi. Maurette Giorgio, della medesima diocesi. Noddings Paolo, della medesima diocesi. Nys Alfredo, della medesima diocesi. Plouvier Enrico, della medesima diocesi. Pourbaix Paolo, della medesima diocesi. Portier Enrico, della medesima diocesi. Robert Enrico, della medesima diocesi. Scalabre Giorgio, della medesima diocesi. Valdelièvre Pietro, della medesima diocesi. Vernier-Motte Andrea, della medesima diocesi. Fehring Giovanni, dell'arcidiocesi di Cincinnati. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 380 21 novembre 1956. » » » » » » » » » » » » » » » » » » 6 dicembre 18 » 21 » 3 gennaio 1957. » » » » » » 8 18 » » » Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al » » » » » Al Al Al Al Al 26 » 29^ » 12 febbraio 14 » sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. » » » » » » Al sig. Al sig. 19 » » 20 27 7 » » marzo » » » » » » » » » » Al Al Al Al Al Al Al Al » » » » Al sig. Al sig. » Al Al Al Al Al Al Al sig. Al sig. » » 21 » » 28 » 29 » » » » » » » » » » 30 2 » aprile » » sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Kyte Lorenzo, della medesima arcidiocesi. Long Agostino, della medesima arcidiocesi. Shouvlin Giuseppe, della medesima arcidiocesi. Verkamp Riccardo, della medesima arcidiocesi. Deryckere Enrico, della diocesi di Lilla, Blatz Valentino, della diocesi di San Diego, Scully Francesco, della medesima diocesi, Casoni Angelo, della diocesi di Lugano, Tighe Emmet Francesco, della diocesi di Winona. Stuyt Ludovico, della diocesi di Rotterdam. Champagne Rodolfo, dell'arcidiocesi di Malines. Horckmans Giulio, della medesima arcidiocesi. Verwaest Alfonso, della medesima arcidiocesi. Thoby Paolo, della diocesi di Nantes. Sigfried Antonio Gerardo, della diocesi di Haarlem. Jousset Michele, della diocesi di Chartres. Wüstenberg Teodoro, dell'arcidiocesi di Utrecht. Swarttouw Enrico, della diocesi di Rotterdam. Carrière Marco, dell'arcidiocesi di Montréal. McDonald Guglielmo Gett, della diocesi di Wichita. Foley Paolo Giacomo, della medesima diocesi. O'Shaughnessy Giovanni Frane, della medesima diocesi. Coignerai Renato, dell'arcidiocesi di Rennes. Durand Renato, della medesima arcidiocesi. Zedda Arrigo, dell'arcidiocesi di Milano. Belli Giovanni, della diocesi di Osimo. Barthélémy Gastone, della diocesi di Orléans. Dall'Oro Camillo, della diocesi di Cremona. Collin Fernando, dell'arcidiocesi di Malines. Van Den Boogaert Saverio, della medesima arcidiocesi. Zwendelaar Enrico, della medesima arcidiocesi. De Smet Edmondo Maurizio, della diocesi di Bruges. Rossi De Gasperis Luigi (Roma). Salvaggi Giorgio (Roma). Tondelli Mario Roma). Chimini Vincenzo, della diocesi di Brescia. Gaoso Paolo, della medesima diocesi. Greissa Faiez, del patriarcato di Alessandria dei Copti. Catellani Antonio (Roma). Van Dijk Gerardo Giovanni, della diocesi di Haarlem. Diarium Romanae Curiae 381 Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe militare: 27 luglio » » 1956. Al cap. Sarcelet Giovanni (Francia). » Al cap. Benoist d'Azy Dionigi (Francia). La Commenda con Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa : 18 gennaio 1957. Al 7 febbraio » Al » » » Al 8 marzo » Al sig. sig. sig. sig. Klein Ernesto, Maggia Guido, Ferrari Paolo, Bona Lorenzo, dell'arcidiocesi di Vienna. della diocesi di Novara. della medesima diocesi. dell'arcidiocesi di Torino. La Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa: 25 febbraio 1957. Al sig. Melandri Ignazio, della diocesi di Tarquinia. La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa: 7 dicembre 1955. Al 26 gennaio 1956. Al 24 aprile » Al Al » » » Al 26 maggio 12 giugno Al » 11 16 28 » » » » luglio » » » » » » » » » » Al Al Al Al Al Al Al Al 27 settembre 29 » » Al 4 22 ottobre » novembre » » » Al Al Al » » Al » » » » » » 3 » » » » » » » » Al Al 2 gennaio 1957. Al » 14 16 Al Al Al Al Buening Enrico, dell'arcidiocesi di Paderborna. de Jong Enrico, dell'arcidiocesi di Utrecht. Limper Guglielmo, dell'arcidiocesi di Paderborna. Neuenzeit Federico, della medesima arcidiocesi. Dessauer Federico, della diocesi di Limburgo. Ehret Guglielmo, dell'arcidiocesi di Friburgo in Brisgovia. sig. Wittmann Agostino, della diocesi di Treviri. sig. Weisweiler Casimiro, dell'arcidiocesi di Colonia. Ten. Col. Gouzes Luigi (Francia). Com. Pourcelot Giuseppe (Francia). Col. Them Enrico (Francia). Ten. Col. Lacombe Andrea (Francia). Com. Brisson Maurizio (Francia). sig. Feldhoff Carlo Giuseppe, dell'arcidiocesi di Colonia. sig. Cintra Gordinho Antonio ) dell'arcidiocesi di S. Paolo del Brasile. sig. Silva Henriquez Adolfo, della diocesi di Linares. sig. Diaz Ossa Alfonso, dell'arcidiocesi di La Serena. sig. Donoso Infante Alberto, dell'arcidiocesi di Santiago del Chile. sig. Estevez Cordovez Roberto, della medesima arcidiocesi. sig. Hevia Raffaele, della medesima arcidiocesi. sig. Vivanco Venceslao, della medesima arcidiocesi. sig. Oña y Ribot Giorgio, dell'arcidiocesi di San Cristoforo dell'Avana. sig. Riva Franco, dell'arcidiocesi di Milano. sig. Vastapane Edoardo, dell'arcidiocesi di Malines. sig. Novelli Luigi G., della diocesi di Marilia. sig. Pillan Armelindo, della diocesi di Padova. sig. sig. sig. sig. sig. sig. 382 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 18 gennaio 1957. Al sig. Pantalena Alfonso, della diocesi di Agrigento. » » » Al sig. Ricci Claudio, della diocesi di Padova. 29 » » Al sig. Ottaviani Filippo (Roma). » » » Al sig. De Robertis Roberto, della diocesi di Chiusi. 30 » » Al sig. Mare Arrigo, della diocesi di Chiavari. » » » Al sig. Taormina Francesco, dell'arcidiocesi di Nuova York. 31 » » Al sig. Finizio Filandro, dell'arcidiocesi di Chieti. » » » Al sig. Mura Antonio, dell'arcidiocesi di Oristano. » » » Al sig. Thomas Giuseppe, dell'arcidiocesi di Parigi. 8 febbraio » Al sig. Vitiello Armando, dell'arcidiocesi di Milano. » » » Al sig. Bonelli Stefano, della diocesi di Saluzzo. 13 » » Al sig. Argon Chuan-Tsai Kuan (Cina). 19 » » Al sig. Bullo Felice, della diocesi di Chioggia. » » » Al sig. Segasse De Dhaem Giacomo, delle diocesi di Liegi. » » » Al sig. Doat Enrico, della medesima diocesi. 26 » » Al sig. Grandi Arturo (Roma). 27 » » Al sig. Maggini Armando, della diocesi di Recanati. 4 marzo » Al sig. Mazzoleni Emilio, dell'arcidiocesi di Milano. » » » Al sig. Salvini Pietro, della medesima arcidiocesi. » » » Al sig. Donati Venceslao, (Roma). 7 » » Al sig. Belloni Attilio, della diocesi di Lodi. 8 » » Al sig. Bonomi Natale, della diocesi di Brescia. » » » Al sig. Bonomi Sebastiano, della medesima diocesi. » » » Al sig. Bonomi Tobia, della medesima diocesi. » » » Al sig. Gnutti Mario, della medesima diocesi. » » » Al sig. Gnutti Battista, della medesima diocesi. » » » Al sig. Saleri Paolo, della medesima diocesi. » » » Al sig. De Smedt Giuseppe, dell'arcidiocesi di Malines. » » » Al sig. Van Dyck Leone, della medesima arcidiocesi. » » » Al sig. Vanhee Giovanni, della medesima arcidiocesi. » » » Al sig. Vanhove Giuliano, della medesima arcidiocesi. » » » Al sig. Van Parys Ferdinando, della medesima arcidiocesi. » » » Al sig. Willaerts Emilio, della medesima arcidiocesi. 11 » » Al sig. Grijalba Giovanni Giuseppe Alfonso, della diocesi di Madrid. » » » Al sig. Alexandri Alessandro (Milano). » » » Al sig. Del Vecchio Vecchiarelli Bruno (Roma). » » » Al sig. Astuti Guido, dell'arcidiocesi di Torino. » » » Al sig. Deliache Adolfo, della diocesi di Tortona. 14 » » Al sig. Fini Guglielmo (Roma). 16 » » Al sig. Giovannetti Francesco, della diocesi di Avellino. 19 » » Al sig. Bonatti Luigi (Roma). 22 » » Al sig. Santoli Francesco, dell'abbazia « nullius » della SSma Trinità di Cava dei Tirreni. 23 » » Al sig. Izzo Amedeo (Roma). 27 » » Al sig. Spiotta Giovanni, della diocesi di Diano-Teggiano. » » » Al sig. Brambilla Antonio, dell'arcidiocesi di Milano. Diarium 27 marzo » » » » » » » » 28 » » » » » 1957. Al » Al Al » Al Al » Al Al » Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Romanae Curiae 383 Iannello Giuseppe, della medesima arcidiocesi. Terrani Giacomo Luigi, della diocesi di Vigevano. Pea Leone, della diocesi di Brescia. Bocca Alessandro (Boma). Fraccalvieri Leonardo (Roma). Grieco Orazio (Roma). Valenti Ferdinando, della diocesi di Senigallia. Castri Argante, della diocesi di Cortona. II Cavalierato dell'Ordine di san Silvestro Papa: 13 dicembre 1955. Al sig. Custers Giacomo Giovanni, della diocesi di 's-Hertogenbosch. 10 gennaio 1956. Al sig. Asselman Pietro, della diocesi di Haarlem. » Al sig. Erftemeijer Giovanni G. M., della medesima dio26 7 febbraio » » » » » 25 » » 14 marzo » 22 » » » » » 5 aprile » » » » » » » » 12 » » 14 maggio » » » 23 » » » » » 11 luglio » 18 30 agosto » - 19 settembre 6 ottobre » » cesi. Al sig. De Lange Pietro Nicola, della medesima diocesi. Al sig. Post Giovanni Gerardo, della diocesi di Utrecht. Al sig. Inkamp Alfonso Maria, della diocesi di Ruremonda. Al sig. Mac Gowan Giacomo Giuseppe, dell'arcidiocesi di Loanda. Al sig. Mücher Gaspare Uberto Giuseppe, della diocesi di Ruremonda. Al sig. Luykx Giuseppe Gerardo, della diocesi di Breda. Al sig. Mutsaers Guglielmo Antonio, della diocesi di 's-Hertogenbosch. Al sig. Slager Felice Federico, della diocesi di Haarlem. Al sig. Belard da Fonseca Giuseppe, del patriarcato di Lisbona. Al sig. Gemmeke Pietro Giulio, della diocesi di Ruremonda. Al sig. Limpens Matteo Giacomo, della medesima diocesi. Al sig. Alberzoni Paolo Federico, della diocesi di Villarrica. Al sig. Verhagen Adriano Pietro, della diocesi di 's-Hertogenbosch, Al sig. van Wijck Riccardo Stefano, dell'arcidiocesi di Utrecht. Al sig. Daelen Enrico, dell'arcidiocesi di Colonia. Al sig. Zoetmulder Giacomo B. G., della diocesi di 's-Hertogenbosch. Al sig. Rombach Giovanni, dell'arcidiocesi di Friburgo in Brisgovia. Al sig. Steinberger Giuseppe, dell'arcidiocesi di Colonia. Al sig. Baginski Leone Massimiliano, della diocesi di Limburgo. Al sig. Vogel Willibaldo, della medesima diocesi. Al sig. Primault Marcello, della diocesi di Monaco. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 384 23 ottobre 1956. Al Al 8 novembre » » » » Al Al » » » » » Al 22 24 dicembre » Al sig. » » Al 1957. Al gennaio 3 Al » » » Al » » » Al » » » » » » » » » » » 25 » » » » » » » » » » » » » » 28 » » » » » » » » » » » » » » » » » » 8 15 17 » 19 » 29 » 30 31 sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Al sig. Hagen Einaldo, dell'arcidiocesi di Colonia. Moreau Michele, della diocesi di Nantes. Prou Augusto, della medesima diocesi. Vivien Massimo, della medesima diocesi. Rodríguez Rodolfo, dell'arcidiocesi di Santiago. del Chile. Hindmarsh Vittorio, dell'arcidiocesi di San Francisco. Bechtel Stefano (Stati Uniti d'America). Herbosch Maurizio, dell'arcidiocesi di Malines. Heyman Gastone, della medesima arcidiocesi. Lambert Carlo Gius., della medesima arcidiocesi. Van Der Reken Giovanni, della medesima arcidiocesi. Van Koetsem Giovanni, della medesima arcidio- cesi. Al sig. Verwaest Leopoldo, della medesima arcidiocesi. Al sig. Rossini Luigi, dell'arcidiocesi di Milano. Al sig. Soares Francesco A., dell'arcidiocesi di San Paolo del Brasile. Al sig. Samitz Giovanni, della diocesi di Gurk. Al sig. Hansen Federico B., dell'arcidiocesi di Chicago. Al sig. Boldrini Alberto (Roma). Al sig. Mistrello Orfeo, del patriarcato di Venezia. Al sig. Weigl Federico, dell'arcidiocesi di Vienna. Al sig. Hainschink Giuseppe, della medesima arcidiocesi. Al sig. Aquilone Mario Filippo, dell'arcidiocesi di Lanciano. Al sig. De Hosson Federico Carlo, della diocesi di Rotterdam. Al sig. Sluiter Uberto Teodoro, della diocesi di Ruremonda. Al sig. Geerdink Enrico, dell'arcidiocesi di Utrecht. Al sig. Fiore Nicola, della diocesi di Civitavecchia. Al sig. Pezzali Romeo, della diocesi di Como. Al sig. Cingolani Francesco, della diocesi di Orvieto. Al sig. Fersini Vito, dell'arcidiocesi di Oristano. UFFICIO D E L MAESTRO D I C A M E R A DI SUA SANTITÀ NOMINE Con Biglietti dell'Ufficio del Maestro di Camera di Sua Santità, in data 1 giugno 1957, i signori avv. Antonio Rossini e Giorgio Stoppa sono stati nominati Bussolanti Pontifici Soprannumerari. < 22 Iulii 1957 An. et vol. X X X X I X (Ser. II, v. XXIV) - N. 8 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE ACTA PII PP. XII CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I WAYNE CASTRENSIS (GARIENSIS) A DIOECESI WAYNE DIOECESIS CASTRENSI CONSTITUITUR, QUAEDAM «GARIENSIS» PIUS DETRAHUNTUR, QUIBUS COGNOMINANTE. E P I S C O P U S SERVUS AD TERRITORIA SERVORUM PERPETUAM REI DEI MEMORIAM Postulant quandoque rerum adiuncta et christianae causae utilitas, ut dioeceses, quae vel in immensam pateant amplitudinem, vel singularia acceperint religiosae industriae laborumque incrementa, Apostolica haec Sedes partiatur, ex iisque novas condat circumscriptiones, novae spei fontem et caput. Qua de re, cum territoria vulgari sermone appellata Lake, Porter, La Porte et Starke, in dioecesi Wayne Castrensi, magnos omnis generis progressus fecerint, venerabilis Frater Hamletus Ioannes Cicognani, Archiepiscopus titulo Laodicensis in Phrygia atque in Civitatibus Foederatis Americae Septemtrionalis Apostolicus Delegatus, post auditum dilectum Filium Nostrum Samuelem Alfonsum S. R. E. Cardinalem Stritch, Archiepiscopum Chicagiensem, venerabilesque Fratres Paulum Schulte, Archiepiscopum Indianapolitanum, Iosephum E. Ritter, Archie25 - ACTA, vol. XXIV, n. 8. — 22-7-1957. 386 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale piscopum S. Ludovici, et Leonem A. Pursley, Episcopum titulo Hadrianopolitanum in Pisidia, olim Administratorem Apostolicum Sede plena eiusdem dioecesis Wayne Castrensis, rogavit ut in ea regione catholicae rei fovendae nova dioecesis constitueretur. Quod Nos consilium animorum bono profuturum esse existimantes, re plene cognita eorumque consensum suppleto, qui in hoc negotio aliquod ius habeant, de venerabilium Fratrum Nostrorum sententia S. R. E. Cardinalium S. Congregationi Consistoriali praepositorum, deque Nostra summa et apostolica potestate haec quae sequuntur statuimus et iubemus. A territorio dioecesis Wayne Castrensis sequentes regiones detrahimus : Lake, Porter, La Porte, et Starke, quas in novae dioecesis formam redigimus, ab urbe Gario, quae est princeps, quaeque in Lake sita est, Gariensis cognominandae. In qua urbe volumus Episcopum sedem ac domicilium habere, cathedra auctoritatis et potestatis episcopalis in templo SS. Angelorum collocata, quod idcirco ad honorem aedium cathedralium evehimus. Quae autem iura, privilegia, insignia, facultates ad omnes alias Ecclesias eiusdem gradus spectant atque ad omnes Episcopos, eadem ipsa sive novae dioecesi sive eins Praesuli damus, iniunctis scilicet huic etiam oneribus et obligationibus sui muneris propriis. Censemus insuper ut et Sedes et sacrorum Antistes archidioecesi Indianapolitanae atque eius Metropolitae suffraganei sint, ut iure et Ecclesiae instituto cavetur. Quia vero multum confert ad Dei altissimi honorem, si Episcopo coetus lectorum virorum adsit, sive in sacris sollemni ritu faciendis, sive in administranda dioecesi, praecipimus ut in cathedrali templo Gariensi Canonicorum Collegium condatur ; quod si statim fieri non potest, Consultores dioecesani, quos dicunt, deligantur, qui tamen a munere cessabunt, eo Collegio constituto. Quod ad regimen et administrationem dioecesis attinet, item ad electionem Vicarii Capitularis, Sede vacante, ad cleri populique iura et onera, in his omnibus horumque similibus normae iuris ecclesiastici omnino serventur. Cum autem hae Litterae Nostrae ad effectum deductae fuerint,, ea pars cleri, quae in novae Sedis territorio domicilium habeat, censeatur eidem adscripta. Acta denique et documenta quae quovis modo conditam Ecclesiam attingant, ad eius Curiam cito mittantur, atque magna diligentia in tabulario serventur. Volumus postremo ut his Litteris exsequendis venerabilis Frater Hamletus Ioannes Cicognani operam det, factis ad id potestatibus, quae possunt, si visum fuerit, alii quoque viro delegari, dummodo ecclesiastica dignitate insigni. Re autem perfecta, idem venerabilis Frater documenta exarabit, sincerisque exemplis ad S. Congregationem Consistorialem nulla mora mittet. Quod si alius tem- Acta Pii Pp. XII 387 pore exsecutionis Delegationi eidem praesit, huic onus iniungimus totius , rei procurandae. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summo rum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die decimo mensis Decembris, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo sexto, Pontificatus Nostri duodevicesimo. OELSUS Card. COSTANTINI >& Fr. ADEODATUS I. Card. PIAZZA 8, R. E. Cancellarius 8. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Albertus Serafini, Proton. Apost» Silvius Sericano, Proton. Apost. Loco £ß Plumbi In Ap. Cano, tab., vol. LXXXXIV, n. 57. 388 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II TRUXILLENSIS - CAIAMARCENSIS (OHIOLAYENSIS) DISMEMBRATIO E TRUXILLENSI ET CAIAMARCENSI ECCLESIIS TERRITORIIS, NOVA CONDITUR DIOECESIS, (( CHICLAYENSIS )) APPELLANDA. PIUS E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Sicut materiam ilias dulcissima, quae natos complexans in eosdem caritatem suavitatemque aeque partitur, sic Ecclesia sancta omnes homines, qiios filios alendos suscepit a Christo, pari prosequitur sollicitudine, ut iis veritatis, amoris divitiarumque suarum copiam uberrime faciat. Nos igitur, quibus divina misericordia ipsam Ecclesiam regendam commendavit, libentissimo animo preces suscipimus venerabilis Fratris Francisci Lardone, Archiepiscopi titulo Rhizaeani et in Peruviana Republica Apostolici Nuntii, qui, Christianorum utilitati in Truxillensi et Caiamarcensi Ecclesiis degentium consulere cupiens, ab hac Sancta Sede postulavit ut, distractis quibusdam territoriis ex iisdem Ecclesiis, nova fieret dioecesis. Cognito ergo quid super hac re iudicarent venerabiles Fratres sive Aurelius Macedonius Guerrero, Truxillensis Metropolita, sive Paulus Ramírez Taboada, Episcopus Caiamarcensis; suppleto insuper eorum omnium consensu, qui se in negotio aliquid habere iuris arbitrentur; re attente considerata, de summa Nostra potestate sequentia statuimus. A Truxillensi metropoli integram regionem vulgato nomine Lambayeque separamus, quae civiles provincias continet vulgo Chiclayo, Lambayeque et Ferreñafe ; atque a Caiamarcensi dioecesi eam partem regionis Caiamarcae distrahimus, in qua exstant civiles provinciae Cutervo, Chota et Santa Cruz ; quae omnia territoria in novae dioecesis formam redigimus, GMclayensis ex urbe principe appellandae, iisdemque finibus terminandae atque omnes simul regiones, e quibus ipsa efficitur; ita ut ad septemtriones dioecesim tangat Piurensem, ad orientem solem Sedem Chachapoyasensem, ad meridiem archidioecesim Truxillensem dioecesimque Caiamarcensem adiaceat, ad occidentem denique Oceano Pacifico claudatur. Novam dioecesim suffraganeam facimus Truxillensi metropoli, eiusque scilicet Praesulem Archiepiscopo Truxillensi subicimus. Qui Episcopus volumus ut sedem ac domicilium in urbe • Acta Pii Pp. XII 389 Chiclayo statuat, utque templum ibi exstans, Intaminato Conceptui B. V. Mariae sacrum, ad cathedralis templi gradum et honorem evehatur. Quam ob rem hisce sacris aedibus omnes honores, insignia, privilegia iuraque concedimus, quibus cetera pari gradu templa per terrarum orbem fruuntur; Episcopum quoque omnibus instruimus iuribus, atque astrili gimus oneribus et obligationibus, quibus Episcoporum potestas ac dignitas sive decoratur sive tenetur. Cum autem honor non minimus dioecesibus ex illorum virorum coetibus comparetur, qui sacras caerimonias splendidiores faciant Episcopumque consilio et opera iuvent, est Nobis voluntas ut in Chiclayensi quoque dioecesi Canonicorum Collegium condatur, iuxta normas aliis sub plumbo Litteris edendas ; quoad tamen hoc eondi nequeat, hanc permittimus licentiam, ut Canonicorum vicem dioecesani Consultores de more praestent. Chiclayensem Episcopum pariter iubemus, ut quam primum, ad iuris normam et iuxta leges a S. Consilio Seminariis et Studiorum Universitatibus praeposito traditas, Seminarium exstruendum curet, iis docendis pueris quos divino instinctu Deus ad sacerdotium amplexandum moverit : sunt enim sacrorum alumni futurae dioecesium ubertatis quasi gemmulae, ideoque amanti cultu fovendi; cum autem adoleverint, atque ad philosophiam ac theologiam aggrediantur oportebit, optimi quique ex illis secernentur atque Romam, in Pontificium Ephebeum Pianum Latinum Americanum, mittentur ut studiorum cursum aptius absolvant. Quod autem ad clerum attinet, volumus ut simul ac dioecesis erectio ad effectum fuerit deducta, ii clerici Chiclayensi Sedi censeantur addicti, in cuius finibus legitime degunt, a Nobis per has Litteras descriptis ; mandamusque praeterea ut quae acta et documenta ad novam Sedem quomodolibet respiciant, ea ab Ecclesiarum-Curiis, e quibus originem ducit, ad ipsam quam primum mittantur, ibique diligenter in tabulario serventur. Mensam episcopalem, que audit, constituent sive Curiae fructus, sive a fidelibus oblatae res atque opes, sive dos a publica auctoritate constituta, sive denique bonorum pars quae, aeque divisis ad normam canonis 1500 C. I. C. bonis mensarum Truxillensis et Caiamarcensis, novae dioecesi obvenient. Ceterum, ea iussa fideliter serventur, quae Iuris Canonici Codex de dioecesium regimine, administratione, de Vicarii Capitularis, Sede vacante, electione, deque aliis istius generis habet. Quae modo praescripsimus efficienda curabit venerabilis Prater Franciscus Lardone, quem diximus, vel is qui, eo tempore quo negotium agendum fuerit, Apostolicae Nuntiaturae in Peruviana Republica praeerit ; ei igitur, qui hanc rerum divisionem faciendam studebit, omnes ad haec potestates facimus, alii quoque viro Acta Apostolicae Sedis - 390 Commentarium Officiale delegandas, si opus fuerit, dummodo ecclesiastica dignitate pollenti; atque onus imponimus actae constitutionis documenta exarandi eorumque fide digna exempla ad S. Congregationem Consistorialem quam cito mittendi. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis,'quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostender en tur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die septimo decimo mensis Decembris, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo sexto, Pontificatus Nostri duodevicesimo. CELSUS Card. COSTANTINI ^ Fr. ADEODATO S I. Card. PIAZZA S. R. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens f Alfonsus Carinci, Archiep. tit. Seleuc, Dec. Proton. Apost. Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost. Loco S Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. LXXXXIV, n. 56. Acta Pii Pp. XII 391 III GAKUENSIS (PALAËNSIS) A GARUENSI DIOECESI, IN APRICA AEQUATORIALI GALLICA, QUODDAM DISTRAHITUR TERRITORIUM, EX QUO NOVA CONDITUR APOSTOLICA PRAEFECTURA « PALAËNSIS )). PIUS E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Qui Christo iubente permagnum in terris sustinemus onus populorum universitatis recte dirigendae, nihil antiquius, nil sanctius habemus quam studiose curare, ut hominibus facilior in dies facultas ubique detur Dei verbum audiendi, eius sanctissimam adorandi maiestatem, animumque virtute ac veritate excolendi. Quam ob causam, omnino probandum Nobis consilium videtur S. Congregationis Christianae Fidei Propagandae, quae, eorum utilitati consulere cupiens, qui in Africa Aequatoriali Gallica degunt, censuit ut latissima Garuensis dioecesis divideretur, ex eaque nova conderetur apostolica praefectura. Re igitur bene perpensa; audita sententia venerabilium Fratrum sive Marcelli Lefebvre, Dakarensis Archiepiscopi et Apostolici in Africa Gallica Delegati, sive Ivonis Plumey, Garuensis Episcopi, eorumque pariter consensu suppleto, qui in hac territorii divisione se aliquid habere iuris arbitrentur; de Nostra summa potestate quae sequuntur statuimus. A Garuensi dioecesi totam civilem regionem separamus, quam populus Mayo-Kebbi appellare consuevit, eamque in novae apostolicae praefecturae formam redigimus, Palaënsis nuncupandae. Cui novae praefecturae omnia concedimus iura et privilegia, quae huiusmodi Ecclesiis canonica lege donantur ; idemque etiam dicendum est de eius Ordinario Praefecto, cui tamen et onera et obligationes imponimus, quibus haec sacra auctoritas tenetur. Decernimus pariter ut iis Sodalibus, quibus Garuensis dioecesis, a qua haec originem sumit, iam est concredita, quique Oblati a Beata Maria Virgine Immaculata audiunt, et Palaënsis praefectura committatur regenda, ad Nostrum tamen et Romanae Sedis nutum ; quod dum iubemus, laetam omnino spem animo concipimus fore ut ipsi, sicut et in ceteris regionibus, hic summa sollertia et alacritate, quibus praestant, generosi allaborent, sive ut eos, qui christiano nomine Acta Apostolicae 392 Sedis - Commentarium Officiale decorantur, fideles in sancta Dei religione servent, sive ut ceteros, extra Ecclesiae sinum miserrime devios, ad eam exemplo, verbo, caritate trahant. Quae Nostra decreta volumus ut venerabilis Frater Marcellus Lefebvre, cuius meminimus, ad effectum deducat, quem omnibus ad haec agenda potestatibus instruimus, alii quoque viro delegandis si casus ferat, dummodo ecclesiastica pollenti dignitate; quae postquam omnia perfecerit, onus etiam habebit effectae territorii divisionis acta exarandi, eorumque digna fide exempla ad S. Consilium Fidei Propagandae quam cito mittendi. Quodsi eo tempore, quo haec fiant, alius Delegationi in Africa Gallica praeerit, is potestatibus fruetur onusque sustinebit, quae descripsimus. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose r serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderetur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die undevicesimo mensis Decembris, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo sexto, Pontificatus Nostri duodevicesimo. OELSTJS Card. COSTANTINI PETRUS Card. FUMASONI BIONDI S. R. E. Cancellarius S. Congr. de Propaganda Fide Praefectus Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Albertus Serafini, Proton. Apost. Silvius Loco 68 Plumbi In Ap. Cane, tao., vol. LXXXXIV, n. 77. Sericano, Proton. Apost. Acta PU Pp. XU 393 IV VACCARIENSIS PRAELATURA (( N U L L I U S )) VACCARIENSÏS AD GRADUM ET DIGNITATEM DIOECESIS EVEHITUR. PIUS SERVUS AD E P I S C O P U S SERVORUM PERPETUAM REI DEI MEMORIAM Qui vicaria potestate Ecclesiam Christi universam administramus, gregisque necessitatibus prospicimus, nihil sane omittimus, quo tutius iter ad aeternam civitatem christiano populo pateat, eorumque fides tamquam ignis alatur, gliscat, eluceat. Hanc ob rem, cum petierit venerabilis Frater Armandus Lombardi, Archiepiscopus titulo Caesariensis Philippi et in Republica Brasiliana Apostolicus Nuntius, ut praelatura « nullius » Vaccariensis, anno millesimo nongentesimo tricesimo quarto per apostolicas sub plumbo Litteras « Dominici gregis » condita, ad dignitatem dioecesis evehi posse.t : per hoc enim catholicum nomen magna profecto incrementa ibi esse accepturum, Nos, audita sententia venerabilis Fratris Nostri S. R. E. Cardinalis S. Congregationis Consistorialis a Secretis, atque venerabilium Fratrum Ordinariorum provinciae ecclesiasticae Portalegrensis in Brasilia; eorum consensum supplentes, qui in hoc negotio aliquod ius habeant, de Nostra summa et apostolica auctoritate ea quae sequuntur decernimus et iubemus. Praelaturam « nullius » Vaccariensem ad gradum dioecesis tollimus, eodem nomine iisdemque finibus servatis; cuius caput erit urbs vulgari sermone Vacaría cognominata, in qua Episcopus domicilium ac sedem habebit, cathedra suae auctoritatis atque christianae disciplinae docendae in templo Dominae Nostrae de Oliveira collocata, quod templum idcirco cathedralium aedium honore ornabitur. Novae dioecesi eiusque Episcopo omnia iura, privilegia, insignia damus quae sunt eorum propria; sciat tamen sacrorum Antistes, cui credetur, se omnibus oneribus et obligationibus cum 394 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale episcopali decore coniunctis aeque teneri. Volumus item ut Vaccariensis Ecclesia sit Sedi Portalegrensi in Brasilia subiecta et suffraganea ; utque eius Episcopus sit Archiepiscopo Metropolitae obnoxius eiusdem Ecclesiae. Censemus praeterea Collegium Canonicorum ibi constitui ad normam aliarum Litterarum, quas dabimus. Quod si statim fieri nequeat, Consultores dioecesani deligantur, qui et Praesuli sacrum facienti sollemni caerimonia assistant, et sua industria, consilio, rerum usu coeptis Antistitis faveant. A suo vero munere cessabunt, Canonicorum condito •Collegio. Mensam episcopalem, quae dicitur, ea bona efficient, quae vel Curiae obvenient, vel populus offeret, vel praelaturae ad hunc diem accedebant. Seminarium saltem elementarium magna cura exstruatur; est enim veluti plantarium quo boni pueri bene educantur, ad sacerdotale munus vocati ; quae tamen erectio ad Iuris Canonici leges et iuxta praecepta S. Congregationis de Seminariis et Studiorum Universitatibus fiet. Quae ad regimen, administrationem, electionem Vicarii Capitularis, Sede vacante, attinent, item ad cleri populique iura et onera, aliaque huiusmodi, in his iuris Canonici iussa omnino serventur. Ceterum haec omnia, quae decrevimus, venerabilis Frater Armandus Lombardi, cuius meminimus, ad exitum deducenda curabit, vel qui eo tempore quo fieri debeant Brasilianae Nuntiaturae praeerit; cui, ut aequum est, omnes potestates facimus quas poterit, si visum fuerit, eitiam alii viro delegare, dummodo sacerdotii dignitate insigni. Cum vero negotium actum fuerit, idem venerabilis Frater documenta exarabit, eademque sinceris exemplis ad S. Congregationem Consistorialem quam primum mittet. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efiicacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderetur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel Acta Pii Pp. XII 395 quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die duodevicesimo mensis Ianuarii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo septimo, Pontificatus Nostri duodevicesimo. ' CELSUS Card. COSTANTINI © Fr. ADEODATUS I. Card. PIAZZA S. R. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Bernardus De Felicis, Proton. Apost. Caesar Federici, Proton. Apost. Loco © Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. LXXXXIV, n. 81. V SS. ASSUMPTIONIS - VILLARICENSIS (S. I O A N N I S B A P T I S T A E A MISSIONIBUS) AB ARCHIDIOECESI SS. ASSUMPTIONIS ET A DIOECESI VILLARICENSI QUAEDAM TERRITORIA SEPARANTUR, E QUIBUS NOVA DIOECESIS CONDITUR, (( S. IOANNIS BAPTISTAE A MISSIONIBUS )) APPELLANDA. PIUS E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Qui mandatum accepimus a Christo universi gregis pascendi atque regendi, magna sane laetitia consilium capimus novarum condendarum Ecclesiarum, quotiens iis constitutis facilius ac satius res catholica integra servari possit, immo fines proferre, necessitatibusque fidelium maiore cura ac facultate consulere. Cum ergo venerabilis Frater Aloisius Punzólo, Archiepiscopus titulo Sebastenus in Armenia et Apostolicus Nuntius in Paraquariana Republica, ab Apostolica Sede expostulaverit ut in eadem regione nova quaedam dioecesis fundaretur, Nos, censentes per hoc non solum commoda atque utilitates populi foveri, sed etiam ecclesiasticam disciplinam promoveri, auditis venerabilibus Fratribus Ioanne Iosepho Hannibale Mena Porta, Archiepiscopo SS. Assumptionis, et Augustino Rodríguez, Episcopo Villaricensi, consensu eorum 396 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale suppleto qui in hoc negotio aliquod ius habeant, de Nostra summa auctoritate haec, quae sequuntur, decernimus ei iubemus. Ab archidioecesi SS. Assumptionis eam partem territorii separamus quae complectitur curias seu paroecias, vulgo appellatas Villa Oliva, Alberdi, et Villa Franca, in regione Neembucu ; a dioecesi vero Villaricensi integrum territorium vulgari sermone Misiones appellatum detrahimus, in quo exstant curiae S. Juan Bautista, Ayolas, S. Ignacio, Santa María, S. Miguel, S. Patricio, S. Rosa, Santiago, Villa Florida, et eam partem civilis regionis Neembucú, quae intra eius fines continetur, quaeque has curias habet: Pilar, Cerrito, Desmochados, General Díaz, Guazucuá, Humaita, Isla Umbú, Laureles, Paso de Patria, Pedro González, S. Juan Bautista Neembucú, Tacuaras et Yabebyry. Quae omnia territoria in novae dioecesis formam redigimus, $. Ioannis Baptistae a Missionibus cognominandae, cuius caput in urbe eiusdem nominis erit, in qua Episcopus sedem habebit, cathedra sui magisterii in templo S. Ioannis Baptistae collocata, quod scilicet ad cathedralis aedis dignitatem et gradum evehimus. Uti aequum est, novae Sedi eiusque sacrorum Antistiti ea iura, honores, privilegia damus, quae ad omnes dioeceses pertinent; Praesuli vero praeter haec etiam onera et obligationes imponimus. Ecclesiam, quam condidimus, archidioecesi SS. Assumptionis facimus suffraganeam ; volumus pariter ut Episcopus S. Ioannis Baptistae a Missionibus Archiepiscopo eiusdem Sedis sit obnoxius et subiectus. Quandoquidem autem summe Nobis est cordi omnipotenti Deo cultum sollemni caerimonia adhiberi, ideo praecipimus ut Canonicorum Collegium condatur iuxta normas per alias sub plumbo Litteras edendas. Quousque tamen hoc fieri non possit, sinimus ut eorum loco Consultores dioecesani deligantur, qui sua opera atque consilio Episcopum iuvent. Seminarium saltem elementarium exstruatur ad praescripta iuris communis et regulas S. Congregationis de Seminariis et Studiorum Universitatibus, pueris excipiendis: ad sacerdotium vocatis : sunt enim sacerdotes christianae religionis columen et decus. Cum vero philosophiae ac theologiae disciplina imbuendi erunt, ii qui meliores fuerint, Romam mittantur, ut in Pontificio ephebeo* Piano Latino Americano ad altiora studia ac pietatem educentur. Mensam episcopalem, quam vocant, sive Curiae proventus, sive christianorum pecuniae, sponte datae efficient, sive stipendium quod a civili auctoritate pendetur, sive denique congrua bonorum pars, quae iuxta canonem 1500 C. I. C. ad novam Ecclesiam spectabunt. Quod autem attinet ad regimen, administrationem dioecesis, ad electionem Vicarii Capitularis, Sede vacante ; item ad cleri populique iura et onera aliaque huius- Acta Pii Pp. XII 397 modi, in his omnibus legum canonicarum iussa omnino fiant. Ii vero clerici qui, peracta divisione territorii, in nova circumscriptione domicilium legitime habeant, eidem censeantur adscripti tamquam proprius clerus. Iubemus denique ut documenta et acta ad hanc dioecesim quomodolibet respicientia, ad eius Curiam episcopalem mittantur, in tabulario rite asservanda. Ceterum quae mandavimus venerabilis Frater Aloisius Punzólo, cuius meminimus, perficiet, vel ille qui tempore exsecutionis Apostolicae Nuntiaturae in Paraquariana Republica praesit, factis ad id potestatibus necessariis, quae poterunt cuivis viro delegari, dummodo sacerdotii dignitate insigni. Cum autem negotium fuerit exsecutus idem venerabilis Frater documenta exarabit, eaque sinceris exemplis ad S. Congregationem Consistorialem cito mittet. Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderentur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die undevicesimo mensis Ianuarii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo septimo, Pontificatus Nostri duodevicesimo. CELSUS Card. COSTANTINI Fr. ADEODATUS I. Card. PIAZZA S. R. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost. Bernardus De Felicis, Proton. Apost. Loco !j£¡ Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. LXXXX1V, n. S9. 398 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale VI CHONGIUENSIS APOSTOLICA PRAEFECTURA CHONGIUENSIS, IN COREA, AD DIGNITATEM PERDUCITUR APOSTOLICI VICARIATUS. PIUS E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM In apostolica praefectura Chongiuensi, in Corea, catholicum nomen, duce saeculari clero, tam feliciter hisce temporibus profecit, ut venerabiles Fratres Nostri S. R. E. Cardinales S. Congregationi Fidei Propagandae praepositi, audita sententia venerabilis Fratris Thomae Quinlan, Episcopi titulo Furnitani Maioris et Apostolicam in Corea Delegationem Regentis, eam censuerint ad potiorem esse gradum perducendam. Dum laetissimo igitur animo haec omnia accipimus, ratum prorsus habemus quod idem S. Consilium Fidei Propagandae, iis usum potestatibus quas ipsi fecimus, decrevit esse agendum ; ideoque suppleto eorum consensu, qui hac in re aliquid iuris habeant, de summa Nostra potestate haec decernimus atque praescribimus. Apostolicam praefecturam Gitongiuensem ad gradum et dignitatem evehimus apostolici vicariatus, eodem nomine servato, finibusque non mutatis, eumque omnibus decoramus iuribus et privilegiis, quae omnibus per terrarum orbem vicariatibus de more debentur; primo autem eius Vicario Apostolico, eiusque successoribus, praeterquam honores et iura tribuimus, etiam onera et obligationes imponimus, quae ex eorum rite proficiscuntur dignitate. Novus Chongiuensis vicariatus volumus ut dilectis Filiis ex indigena Coreae clero ad Nostrum et Sanctae Sedis nutum concredi pergat, qui tam probabiliter inibi iam suo pastorali officio functi sunt ; quos dum hoc meritae laudis testimonio prosequimur, enixe pariter hortamur ut unis quaerendis animis incumbant, iisque sanctae Ecclesiae fauste adiungehdis et servandis. Nostra autem haec decreta efficienda curabit venerabilis Frater Thomas Quinlan, quem diximus, vel ille qui, eo tempore quo res agi debeat, Apostolicam Delegationem in Corea reget. Ei vero cui haec facienda obtingent, sive potestates concedimus ad haec necessarias, etiam cuilibet viro delegandas, dummodo ecclesiastica- dignitate pollenti ; sive onus imponimus acti negotii documenta exarandi, eorumque fide digna exempla ad S. Consilium Fidei Propagandae quam primum mittendi. Acta Pii Pp. XII 399- Has vero Litteras nunc et in posterum efficaces esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eas decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Quarum Litterarum efficacitas nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt,, cum per has Litteras iisdem derogemus omnibus. Quapropter si quis, quavis praeditus auctoritate, sive sciens sive insciens contra egerit ac Nos ediximus, id prorsus irritum atque inane haberi iubemus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo harum Litterarum exemplis et locis, sive typis; impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae hisce haberetur, si ostenderetur. Quae Nostra decreta in universum si quis vel spreverit vel quoquo modo detrectaverit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum Romae, apud S. Petrum, die uno et vicesimo mensis Ianuarii, anno Domini millesimo nongentesimo quinquagesimo septimo, Pontificatus Nostri duodevicesimo. CELSUS Card. COSTANTINI PETRUS Card. FUMASONI BIONDI 8. R. E. Cancellarius 8. Congr. de Propaganda Fide Praefectus Hamletus Tondini Apostolicam Cancellariam Regens Bernardus De Felicis. Proton. Apost.. Albertus Serafini, Proton. Apost. Loco © Plumbi In Ap. Cane, tal)., vol. LXXXXIV, n. 99. L I T T E R A E APOSTOLICAE I ABBATIALE TEMPLUM, SANCTO PETRO APOSTOLO SACRUM, MÜTINENSI IN URBE, HONORIBUS BASILICAE MINORIS INSIGNITUR. P I U S PP. X I I Ad perpetuam rei memoriam. — Mutinam addictam Petro, pastoralia honoris principi, quodammodo testatur eximium religionis domicilium, Templum dicimus curiale et continens coenobium eidem Apostolo dicatum, atque Benedictinae Familiae Sodalium curis ab ultima fere anti- 400 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale quitate creditum. Quae Aedes aetate ab invectis christianis sacris recenti condita esse traditur atque memoria Sancti Geminiani, eius urbis Antistitis et Patroni, illustrata. Quae nunc autem cernitur, Ecclesia anno MCCCCLXXVI coepta est exstrui fuitque anno MDV ad finem perducta et anno MDXVIII sollemni ritu dedicata. Quo in opere elegantia illius structurae generis, quod a renatis artibus nomen accepit, est cum venustate Gothicae architectandi rationis coniuncta. Habet autem Templum maiestatem quandam non modicam propter molis amplitudinem — est enim in quinque alas divisum, quarum tres in apsida curvatae sunt — summamque praefert pulchritudinem propter ornamentorum varietatem. Qua ex parte imprimis occurrunt altaria, marmore et opere tectorio conspicua, imagines non obscuri nominis artificum manu eleganti pictae in tabulis vel udo inductae, scamna vermiculata, organum musicum, auro, primum ex America advecto, uti ferunt, obductum. Neque deest sacra supellex, pretiosis vestita metallis, qua divinis ritibus decor accrescit. Namque tot ac tanta opera artificiosa, quae memoravimus, religioni, quemadmodum par est, inserviunt, quam Sodales Ordinis Sancti Benedicti per volventia saecula eo in loco colere studuerunt studensque etiamnum. Quorum coenobium, « Abbatiae » nomine insigne, media, quam vocant, aetate et subsequentibus temporibus egregia fuit pietatis sedes altiorumque disciplinarum nobile quoddam sacrarium, unde utilitates maximae in Ecclesiam doctorumque hominum societatem permanarunt. Revoluto autem anno ccccL a quo in hoc Sancti Petri Templo perfecto sacra coepta sunt celebrari, ac simul anno DCCCL expleto a translato corpore Sancti Geminiani, Mutinensium Episcopi et Patroni, dilectus filius Angelus Rocchi, ex Ordine Sancti Benedicti, eiusdem Ecclesiae parochus et coenobii prior, submissas Nobis adhibuit preces, ut eam Basilicae Minoris nomine ac iure donar emus. Quae vota, Venerabilis Fratris Caesaris Boccoleri, Mutinensis Archiepiscopi et Abbatis Nonantulani, commendatione suffulta, libenti animo explere decrevimus, fore confisi ut Divi Petri, primi Christi in terra Vicarii, religio incrementis augeretur. Quae cum ita sint, Nos, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum paroecialem et « abbatialem » Ecclesiam, Sancto Petro Apostolo Mutinae sacram, ad honorem ac dignitatem Basilicae Minoris evehimus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis, quae Templis hoc nomine insignibus rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces Acta Pii Pp. XII 401 iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex nunc inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die vi mensis Iulii anno MDCCCCX,vi, Pontificatus Nostri duodevicesimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis GILDO BRUGNOLA a Brevibus Apostolicis II SPELAEOLOGORUM ITALICORUM PATRONUS CAELESTIS CONSTITUITUR SANCTUS BENEDICTUS ABBAS. P I U S PP. X I I Ad perpetuam rei memoriam. — Arcanas terrae latebras, obscuros scilicet ac saepe inaccessos specus, qui scrutantur, duplici sane laude feruntur et doctrinae et audaciae. Est enim iis propositum, ut altiores disciplinas, quae biologia, geologia, palaeontologia, archaeologia appellantur, pro viribus provehant, ignota sub terra loca explorantes. Quod, uti liquet, fieri nequit sine magnitudine animi et robore, nam pericula interdum non adit levia, qui in gelida antra penetrat caécosqtie terrae meatus. Itaque Itali homines, qui cavernarum originem et naturam perquirant, sollemnem agentes Conventum, Sancti Caelitis expetivere praesidium. Quorum preces, Dilecti Filii Nostri Iacobi Sanctae Romanae Ecclesiae Presbyteri Cardinalis Lercaro, Archiepiscopi Bononiensis, commendatione suffultas, et a dilecto filio Praeside Societatis Italicae Spelaeologicae Nobis delatas, libenti animo admitientes, eosdem in peculiarem tutelam Sancti Benedicti Abbatis tradere decrevimus, qui apud Sublaqueum in alto ac paene impervio specu tres annos delituit eumque eximia vitae sanctimonia sacravit. Quae cum ita sint, Nos ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Sanctum Benedictum Abbatem caelestem apud 26 - ACTA, v o l . XXIV, n. 8. — 22-7-1957 402 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Deum Patronum Spelaeologorum Italicorum facimus, constituimus, declaramus, omnibus adiectis honoribus ac privilegiis liturgicis, quae coetuum seu ordinum Patronis competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum ex Arce Gandulfi, sub anulo Piscatoris, die xx mensis Iulii, anno MDCCCCLVI, Pontificatus Nostri duodevicesimo. De speciali mandato Sanctissimi Pro Domino Cardinali a publicis Ecclesiae negotiis GILDO BRTJGNOLA a Brevibus Apostolicis EPISTULA AD EXCMUM P. D. IOANNEM BAPT. MONTINI, ARCHIEPISCOPUM MEDIOLANENSEM : SAECULO EXEUNTE AB ORTU PII PP. XI. P I U S PP. X I I Venerabile Fratello, salute e Apostolica Benedizione. — L'annunzio delle solenni manifestazioni con le quali la Città di Desio si appresta a ricordare la data centenaria della nascita di Pio XI è per Noi un gradito invito a rivolgere la Nostra parola in così lieta celebrazione per ringraziare il Signore del dono largito alla cristianità con un Pontefice grande fra i grandi. La storia ha già sentenziato in tale senso riandando l'opera imponente, materiale e spirituale, che ha riempito il non breve pontificato di questo Successore di Pietro : i suoi insegnamenti, le sue intraprese, le sue gesta, rivelarono in Lui, che fino a sessantanni era stato soprattutto l'assiduo ricercatore di codici e manoscritti, il complesso dinamismo dell'uomo di azione, di pensiero, di volontà, che, posto al timone della mistica barca, rispose maravigliando il mondo, con altissimo spirito e chiara intuizione dei bisogni nuovi. Con tale spirito Egli visse il suo programma : « Pax Christi in regno Christi ». Acta PU Pp. XII 403 Quello, però, che gli uomini non seppero se non per riflesso, mediante la sua parola profonda, e a cui forse badarono meno, fu la ricchezza della sua vita interiore, nella quale è da ricercare il segreto di tutta la sua attività e della sua fortezza. Noi, che la Provvidenza mise al suo fianco, umili collaboratori della sua quotidiana fatica, lo vedemmo nella intimità quale lo rivelarono alla luce del sole i suoi pubblici Atti : l'uomo interamente compreso della dignità e della missione venutegli da Dio. E aftinché la virtù del Pontefice intrepido si manifestasse al mondo più chiaramente, occorse illuminatrice l'ultima infermità. Contrariamente a quanto Egli chiese a Dio in vita, e cioè che la sua morte venisse non di sorpresa ma rapida, il male che doveva por termine a tanta nobile esistenza fu lungo, doloroso, lancinante. Fu degno della sua fortezza evangelica: non s'irrigidì nè s'interdisse di gemere: s'interdisse l'abbattimento e restò senza ostentazione al suo posto di comando, anzi di vedetta, uomo alla sofferenza, Papa al lavoro. Fu spettacolo di pontificia grandezza in semplicità e umiltà cristiana; fu al gregge di Dio maestro mirabilmente efficace di quello che tanto importa conoscere : saper soffrire. Affidando a Vostra Eccellenza questi Nostri sensi, quale l'opportuna ricorrenza centenaria Ci ha suggeriti, auspichiamo la commemorazione largamente feconda di buoni frutti spirituali, e di gran cuore impartiamo a Lei, alle Autorità, al Clero, ai promotori, ai Nostri diletti figli di Desio e a tutti i partecipanti la Nostra Apostolica Benedizione. Dal Vaticano, 12 maggio 1957. P I U S PP. X I I ALLOCUTIO Sodalibus Consociationis ex iuris peritis catholicis Italiae, agens de christiano auxilio praestando carceribus retentis. * INTRODUZIONE - RICHIAMO A PRECEDENTI DISCORSI Come rappresentanti della « Unione Giuristi Cattolici Italiani » e del « Fraterno Aiuto Cristiano » o « Amici dei Carcerati di Sulmona », voi avete desiderato, diletti figli, di adunarvi intorno a Noi, quasi per invitarci a rivolgere un paterno pensiero a quel mondo rattristante della * Die 26 Maii mensis a. 1957. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 404 sofferenza imposta, che la severità della giustizia ha creato in ultima analisi non per deprimere, ma per redimere, ed ove, tra le ombre di mute celle, si svolgono dolorosi drammi interiori, che solo la luce cristiana della rassegnazione e della fiducia, unita al calore della carità, può tramutare in opera di serena redenzione. Di gran cuore quindi vi diamo il benvenuto e accogliamo con gratitudine la testimonianza della vostra devozione, e in particolare, segni tangibili del vostro zelo, la relazione dei vostri lavori e la « pergamena-ricordo » firmata da circa duecento detenuti del Penitenziario della Badia Celestina di Sulmona. Voi Ci avete domandato altresì una parola d'insegnamento sull'ideale, che deve animare le vostre attività, e sui migliori mezzi di attuarlo. Da parte Nostra, non Ci proponiamo di trattare qui le questioni speciali, sulle quali avete già norme fissate nelle vostre pubblicazioni e determinate più esattamente nelle vostre deliberazioni e con la esperienza acquistata nei contatti personali coi detenuti. C'intratterremo piuttosto a parlarvi di alcuni punti di portata più generale e che meritano l'attenzione, sia di coloro che esercitano un ufficio attivo di direzione nell'assistenza dei carcerati, sia di quelli a cui tale assistenza è destinata, vale a dire dei carcerati stessi. Noi abbiamo avuto già l'occasione di trattare, in diverse Udienze, il problema della colpa e della pena; Ci basti al presente di ricordare la esposizione fatta il 5 dicembre 1954 e il 5 febbraio 1955 al « VI Convegno 1 Nazionale di Studio della Unione dei Giuristi Cattolici Italiani. Vorremmo ora invece toccare alcune questioni che riguardano più immediatamente la vostra condizione personale e il vostro campo di lavoro. I Presupposti per Punì ciò di aiuto ai carcerati Da coloro che occupano nell'ordinamento dell'aiuto ai carcerati un posto di direzione e d'influsso, sembra che debba esigersi soprattutto un solido sapere, una volontà risoluta, una maniera di fare o di omettere ponderata, tanto più quanto i soggetti, cui dedicano le loro premure, non si trovano in condizioni normali di vita. Ci soffermeremo oggi all'esame dei presupposti di ordine intellettuale necessari al vostro ufficio. Per i subordinati e i semplici esecutori può bastare un sapere comune e un buon senso ordinario ; ma si ha diritto di richiedere ben più dai diri1 Cfr. A. A. S. Vol X X X X V I I , pag. 60 ss. 77 ss. Acta PU Pp. XU 40ö genti. In particolare importa che questi abbiano idee rette sui tre seguenti punti : 1) la necessaria dipendenza che unisce la pena alla colpa; 2) il significato della sofferenza nella pena ; 3) il senso ed il fine della pena. 1 - DIPENDENZA DELLA PENA DALLA COLPA 1. Si tratta innanzi tutto di percepire chiaramente la relazione che fa dipendere la pena dalla colpa, poiché soltanto la convinzione che il carcerato è un colpevole può dare la base indispensabile e sicura per ogni susseguente considerazione. Il compimento della pena non è nè intelligibile nella stia realtà oggettiva, nè soggettivamente comprensibile, se non si tiene conto del suo immanente rapporto con la colpa da cui procede. Può accadere che di due atti esteriori specificamente identici l'uno costituisca un fallo pienamente colpevole ; e l'altro non implichi alcuna responsabilità in colui che lo pone. Quindi il giudizio e il trattamento del fatto e del suo autore dovranno essere nei due casi essenzialmente diversi nell'aspetto psicologico, giuridico, etico e religioso. Vi sono al presente due differenti tendenze nella determinazione della colpevolezza : l'una — che non è però ora la predominante — proclive ad ammetterla troppo presto; l'altra che la nega senza sufficienti ragioni, e questa prende in alcuni luoghi una voga talvolta inquietante. Nell'applicazione della pena non è però il caso di riprendere, per discuterla, la questione della colpevolezza, perchè essa appartiene al tribunale incaricato del processo ; tuttavia le persone, che si dedicano alla assistenza del detenuto, non possono non tenerla presente, perchè da essa dipende il loro contegno e l'efficacia del loro intervento. Riguardo alle due correnti d'idee testé menzionate, esse manterranno un atteggiamento imparziale e critico. Coloro che credono troppo presto alla colpevolezza, dimenticano che non basta più oggi di tener conto delle circostanze attenuanti tradizionali, dettate dalla giurisprudenza e dalla morale naturale e cristiana. Occorre prendere altresì in considerazione gli elementi messi in valore recentemente dalla psicologia scientifica e che permettono in alcuni casi di riconoscere una diminuzione notevole della responsabilità. L'altra tendenza si fonda precisamente sugli elementi di questa stessa psicologia moderna, per affermare che le possibilità pratiche di determinazione libera, e quindi la vera responsabilità di un gran numero di 406 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale uomini, si riducono a uno stretto minimo. Di fronte a questa infondata generalizzazione, si può asserire, così in diritto come nel campo della morale, nella vita pratica come nella esperienza scientifica, che la media degli uomini, ed anzi la loro grande maggioranza, ha non soltanto la capacità naturale, ma anche in concreto la possibilità di prendere una risoluzione autonoma e di regolare la propria condotta, salvo la prova contraria nei singoli casi, e quindi di contrarre obblighi e responsabilità. Perciò la morale e il diritto non si immobilitano in un'attitudine superata, quando affermano che bisogna dimostrare ove la libertà cessa e non ove comincia. La sana ragione e lo stesso buon senso si sollevano contro un tale determinismo di fatto, che ridurrebbe al minimo la libertà e la responsabilità; del che si trovano ampie conferme nella pratica del diritto, nella vita sociale e nella rivelazione dell'Antico e del Nuovo Testamento. 2 - SIGNIFICATO DELLA SOFFERENZA NELLA PENA 2. In secondo luogo, voi dovete ben comprendere il significato della sofferenza, alla quale il reo è sottoposto a causa della sua colpa. Anche se le sofferenze di un malato o di un innocente e quelle di un condannato presentano esteriormente caratteri simili, esse hanno tuttavia un senso essenzialmente diverso. Il malato non deve soffrire, e perciò si cerca di alleviare i suoi dolori in tutta la misura del possibile ; il condannato invece — duole di dirlo — deve soffrire, e la pena gli è volontariamente imposta allo scopo di conseguire determinati effetti. È ben comprensibile che coloro, i quali avvicinano i detenuti per aiutarli e sostenerli, desiderino di togliere le sofferenze che importa il compimento della pena; ma questa intenzione non corrisponde a quella delle autorità incaricate dell'applicazione della pena o delle persone responsabili dell'assistenza ai prigionieri. In questo punto una cognizione approfondita della questione può apportare utili indicazioni. Non si tratta affatto di prendere un'attitudine fredda e insensibile, ma piuttosto di trovare il giusto mezzo e di evitare ogni deviazione nell'uno o nell'altro senso. Del resto, il solo mostrare al condannato che si considerano le sue pene, e che pertanto la società non è sua irreconciliabile nemica, costituisce un balsamo alle sue afflizioni. Acia f ii Pp. XII - 3 - SENSO E PINE DELLA PENA 3. Finalmente voi dovete conoscere il senso e il fine della pena. È un argomento che noi abbiamo trattato ampiamente in precedenti allocuzioni. Senza ripetere ciò che allora abbiamo detto, vorremmo invitarvi a riflettere sul fatto che « Dio punisce », come appare chiaramente dalla rivelazione, dalla storia e dalla vita. Qual è il senso di questo castigo divino? L'Apostolo Paolo lo lascia intendere, quando esclama : « Ciò 2 che uno avrà seminato, quello mieterà » . L'uomo, che semina la colpa, raccoglie il castigo. Il castigo di Dio è la risposta di Lui ai peccati degli uomini. Voi direte forse che ben conoscete ed accettate gl'insegnamenti della religione e della morale in questa materia, ma che siete costretti a vedere la pena in un'altra luce e dovete discuterla in un altro piano, vale a dire come un provvedimento preso dalla pubblica autorità a riguardo del colpevole, che ha infranto il diritto positivo, per mezzo del quale lo Stato intende di tutelare la ordinata vita sociale. Ed è giusto : l'aspetto giuridico e positivo conserva il suo carattere proprio e distinto da quello religioso e morale. Senza dubbio la pena può essere considerata come una funzione sia del diritto umano che del diritto divino, ma è egualmente, od anche più vero, che l'aspetto giuridico non è mai un concetto puramente astratto, pienamente tagliato da qualunque relazione con l'aspetto morale. Ogni diritto umano, infatti, meritevole di questo nome trova finalmente il suo vero fondamento nel diritto divino; il che non porta seco nè diminuzione nè limitazione, ma piuttosto un aumento della sua forza e della sua stabilità. Quali sono dunque il senso ed il fine della pena data da Dio? In primo luogo ed essenzialmente, essa è la riparazione della colpa e la restituzione dell'ordine violato. Commettendo il peccato, l'uomo si sottrae ai precetti divini e oppone la sua volontà a quella di Dio. In questo confronto personale l'uomo preferisce sè stesso e respinge Dio. Nel castigo persiste il confronto fra le stesse due persone, Iddio e l'uomo, fra le stesse volontà; ma ora, imponendo alla volontà del ribelle la sofferenza, Iddio lo costringe a sottomettersi al suo volere, alla legge e al diritto del Creatore, e a restaurare così l'ordine infranto. Il castigo divino però non esaurisce in tal guisa tutto il suo senso, almeno in questo mondo e per il tempo della vita terrena. Esso ha anche 2 Gal. 6, 8. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 408 altri scopi, che sono anzi, in parte, preponderanti. Spesso infatti le pene volute da Dio sono piuttosto un rimedio che un mezzo di espiazione, piuttosto « poenae medicinales » che « poenae vindicativae ». Esse ammoniscono il reo a riflettere sulla sua colpa e sul disordine delle sue azioni, e lo inducono a distaccarsene ed a convertirsi. In tal guisa, subendo la pena inflitta da Dio, l'uomo intimamente si purifica, rafforza le disposizioni della sua rinnovata volontà verso il bene ed il giusto. Nel campo sociale, l'accettazione della pena contribuisce alla rieducazione del colpevole, lo rende più atto ad inserirsi nuovamente come membro utile nella comunità degli uomini, contro la quale il suo delitto l'aveva messo in opposizione. Rimarrebbero ancora da considerare le eguali funzioni della pena nel diritto umano per analogia a ciò che abbiamo esposto intorno al castigo divino. Ma tale passo voi potete compierlo facilmente, perchè siete giuristi, e simili pensieri vi sono familiari. D'altra parte, abbiamo già bastantemente attirato la vostra attenzione sui rapporti che si stabiliscono necessariamente fra i due ordini. II Aiuto a coloro che soffrono una pena La vostra Associazione porta il titolo, espressivo delle sue intenzioni di « Fraterno Aiuto Cristiano » e di « Amici dei carcerati ». Ma i condannati, che hanno bisogno di assistenza, non sono soltanto i carcerati. La giustizia penale del passato, quella del presente in una certa misura, e — se è vero che la storia insegna in molte cose a prevedere ciò che sarà l'avvenire — anche quella del domani, conoscono pene di tormenti fisici, mutilazioni, morte ed esecuzioni capitali in forme diverse. Quindi ciò che Noi Ci proponiamo ora di dire circa l'aiuto da prestare ai carcerati, vorremmo estenderlo, nelle sue idee fondamentali, a tutti coloro che si sono veduti infliggere una pena, considerandoli in un duplice aspetto, come persone singole e come membri della comunità. 1 - COME SINGOLE PERSONE : 1. Come singole persone, voi dovete conoscere i carcerati ed amarli, a) conoscerli a) Innanzi tutto conoscerli. Per aiutare i carcerati, è infatti indispensabile avere con essi un contatto come da anima ad anima, il quale suppone la comprensione dell'altro in quanto individuo qualificato dalla Acta Pii Pp. XII 409 sua origine, dalla sua formazione, dallo svolgimento della sua vita, fino al momento in cui lo incontrate nella sua cella. A tal fine voi inviterete i carcerati a scrutare i loro ricordi per darvi tutte le informazioni utili, al pari del medico che, desideroso di conoscere meglio la persona del malato e il suo stato fisico, lo prega di richiamare alla memoria tutto quello che nel passato offre qualche elemento interessante. È ciò che si chiama anamnesi. Accade di frequente che i malati — come i condannati e i carcerati — ricordino cose per sè prive d'importanza, mentre tacciono o manifestano soltanto rapidamente e incidentalmente altre, che fornirebbero invece indicazioni essenziali per la etiologia, la diagnosi e la prognosi del male. In tal caso il medico non inizia col paziente una discussione teorica o tecnica, ma corregge apprezzamenti falsi o inesatti, in quanto sia proficuo per la cura del malato e per migliorare la sua condotta futura. Non basta dunque di comprendere il carcerato e il suo stato, ma occorre anche condurlo a conoscere e a comprendere lui stesso i principi che dovranno dirigere il suo rinnovamento. L'idea fondamentale, che ha da guidare il detenuto nel suo sforzo di rilevarsi, è la persuasione che egli può cancellare gli errori del passato e prendere le mosse per riformare e rifare la sua vita ; che il presente castigo può aiutarlo ad effettuare questi due scopi e che lo sosterrà realmente, se si risolverà ad avere verso la sofferenza una giusta attitudine, vale a dire, a darle il senso della espiazione e della reintegrazione dell'ordine. Tuttavia, qualunque sia il valore dei servigi che la psicologia moderna può rendere in questo campo, il suo contributo rimane sempre insufficiente, poiché dovere, colpa, responsabilità, espiazione, sono realtà radicate nel campo della coscienza e vanno perciò trattate con religiosa attitudine. Per liberare pertanto internamente l'uomo dal sentimento della colpevolezza e aiutarlo a redimersi, accettando il castigo imposto, è essenziale di metterlo in contatto immediato con Dio. Perciò Noi Ci siamo particolarmente trattenuti nel mostrare come la colpa e la pena non acquistano tutto il loro significato che nelle relazioni personali tra l'uomo e Dio. b) amarli b) Occorre poi amarli. Per aiutare realmente il carcerato, bisogna andare verso di lui non solo con idee rette, ma altresì, e forse anche più, col cuore, particolarmente se si tratta d'infelici creature, che mai forse, nemmeno in seno alla famiglia, hanno gustato le dolcezze di una sincera Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 410 amicizia. Voi seguirete così l'esempio del modello stesso dell'amore comprensivo e devoto senza limiti, quello della madre. Ciò che conferisce alla madre un tale influsso sui suoi figli, anche adulti, anche se traviati o rei, non sono già le idee, per quanto giuste, che ella loro propone, ma il calore del suo affetto e il dono costante di sè stessa, che mai non si stanca, anche se incontra un rifiuto; sa invece pazientare ed attendere, rivolgendosi intanto a Colui al quale nulla è impossibile. È la parola dell'« amore », che in tutti gl'idiomi del mondo è compresa, e che non solleva nè discussione nè contraddizione ; l'amore, di cui l'Apostolo Paolo ha cantato le lodi nel suo « inno alla carità » della prima Lettera ai Corinti. 3 Ma, per quanto profondo e genuino, tale amore non indulge ad alcuna approvazione del male commesso nel passato, nè incoraggia le volontarie cattive disposizioni che ancora perdurassero, e neppure ammette nell'essere amato alcun compromesso tra il bene e il male. Anche l'ideale amore materno non conosce altra regola che questa. Quanto è vasta per sentimenti e per atti la gamma dell'amore ! Ve ne accenniamo le differenti forme, attingendole all'antica sapienza. Esso può essere amore di compiacenza, di benevolenza, di beneficenza, di unione e di amicizia. Tutte queste forme voi potete dedicare ai carcerati secondo le condizioni concrete e nella misura della generosità del vostro cuore. L'amore di compiacenza ammira e trova la sua gioia in tutto ciò che il suo oggetto possiede di buono e di bello. E quanti motivi possono giustificare una tale affezione per chi considera nel carcerato le qualità naturali e i doni della grazia, sia nella loro forma comune e generica, sia nella impronta individuale ! — L'amore di benevolenza vuole coscientemente ed augura alla persona amata quanto le è necessario e proficuo nell'ordine naturale e soprannaturale, e la sua sincera manifestazione fa tanto bene a colui che si vede privato di tante cose, si stima quasi mutilato nell'essere, come uomo finito, cui non arride nessuna speranza. — L'amore di beneficenza dona volentieri non solo beni materiali, anche se non ne dispone che in misura limitata, ma soprattutto i beni dello spirito. Voi elargirete questi in abbondanza, se possederete una vita interiore ricca e profonda, impregnata dei più alti valori della coltura e della religione. — Finalmente amore di unione e di amicizia. Persone, che così si amano, vogliono essere insieme, comunicarsi mutuamente pensieri e sentimenti, mettersi in qualche modo l'una al posto dell'altra. * 1 Cor. 13, 1-13. 411 Acta PU Pp. XII Non esclamerà forse un giorno il Signore come Giudice supremo nell'ultimo giudizio: « Ero carcerato, e veniste da me... Quanto avete fatto a 4 uno dei più piccoli tra questi miei fratelli, l'avete fatto a me »? Come se avesse voluto dire : « Il carcerato sono io ». Siate persuasi che, se riuscirete a mettere in pratica questo modo di pensare e sentire, eserciterete il più grande influsso spirituale sui carcerati che assistete; insegnerete loro efficacemente a trovare nella pena, che li colpisce, la purificazione, la liberazione e l'intimo consolidamento. 2 - COME MEMBRI DELLA COMUNITÀ : 2. Come membri della comunità. Il carcerato non è solamente una persona singola, ma anche un membro della società. Egli appartiene a una famiglia, alla comunità sociale, professionale, civile, a uno Stato, a un popolo, a una nazione, e finalmente alla Chiesa. Sorge quindi la questione : Possono e debbono i capi dell'assistenza ai carcerati tentare ed esercitare un influsso sui mutui rapporti fra i detenuti e quelle diverse comunità? In principio, la risposta deve essere affermativa, in quanto essa interessa la comunità e il carcerato. Anche se questo, per il momento, non ha alcun contatto attivo con alcuni di quei gruppi, egli conserva tuttavia con essi almeno un vincolo giuridico o puramente sociale. Importa che tali attinenze si sviluppino in maniera costruttiva, e non intralcino un maggior bene. Il vostro intervento può dunque divenir necessario, spesso anche prima che la pena sia interamente scontata, e agirà nei riguardi del detenuto con la famiglia, coi ceti professionali e sociali, in mezzo ai quali vivrà dopo la sua liberazione, e con le autorità a cui sarà sottomesso. Quanto alle attitudini concrete da prendere, la riflessione basata sui principi della ragione naturale, e anche più sulle massime e i sentimenti ispirati dalla fede e dalla carità cristiana, vi daranno utili norme e vi permetteranno di conseguire risultati positivi nell'interesse della comunità e del carcerato. Queste norme, dettate dalla ragione umana, ma molto più dalla fede cristiana, esigono : a) un sincero perdono V) credere al bene che si trova in altri c) amare come ha amato il Signore. * MATTH. 2 5 , 3 6 - 4 0 . Acta 412 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale a) sincero perdono a) Innanzi .tutto è necessario un sincero perdono, che le singole persone si accorderanno mutuamente, ma che la stessa società non negherà all'individuo. Non beneficiano forse tutti del perdono di Dio, che a tutti ha insegnato a pregare : « Rimetti a noi i nostri debiti, come noi li rimettiamo ai nostri debitori »? 5 Avvertito dal divino insegnamento, l'Apostolo Paolo, come si era mostrato inflessibile nell'esigere una severa condanna contro il traviato di Corinto, così fu pronto a sollecitare per lui, pentito, il generoso perdono : « Ora basta — egli scrisse ai cristiani di quella Chiesa — a quel tale questa riprensione avuta dai più, sicché è meglio che voi ora invece gli usiate indulgenza e lo consoliate, affinchè esso non abbia per disgrazia ad essere assorbito*da eccessiva tristezza » . 6 b) credere al bene in altri b) In secondo luogo occorre credere al bene che si trova in altri e aver fiducia in lui. La diffidenza inaridisce Ogni seme di bontà e, innal zando quasi un muro di cupa segregazione tra il vostro cuore e il suo, impedisce lo stabilirsi di rapporti amichevoli. La vostra opera di assistenza sia simile a quella di Dio, che conosce i doni di natura e di grazia da lui elargiti ad ogni uomo, e fonda su di essi la sua azione. Quando il fìgliuol prodigo tornò a lui, il padre non volle riceverlo come uii servo, ma come un figlio di casa, nonostante lo sdegno e il lamento del fratello 7 maggiore. Il rinnegamento di Pietro non velò il vero amore di lui agli occhi del Signore, che gli affidò tutto il suo gregge. 8 c) amare come il Signore ha amato c) In terzo luogo bisogna amare come il Signore ha amato. « Se il Signore ha dato la sua Vita per noi », scrive l'Apostolo Giovanni, « anche 9 noi dobbiamo darla per i nostri fratelli » . L'amore del prossimo si manifesta non solo da uomo ad uomo, ma anche tra la comunità e ciascuno dei suoi membri. Questo amore proteggerà colui, che torna, dai pericoli che lo attendono ; se rischia di cedere alla debolezza, lo fortificherà ; gli procurerà anche i mezzi di cui ha bisogno per poter mettersi al lavoro nella comunità come suo membro attivo. S MATTH. 6, 12. * 2 Cor. 2, 6-7. 7 Cfr. Luc. 15, 22 ss. 8 Cfr. Io. 21, 15-17. 9 Cfr. / Io. 3, 16. 413 Acta fit tp. xn III La cura dei carcerati agli occhi di Dio Dopo di aver dato così uno sguardo al vostro campo di azione, possiamo concludere rappresentandoci la maniera in cui è lecito credere che Dio stesso lo consideri. In primo luogo, cioè, lo vede in tutto ciò che la sua realtà può avere di austero. Egli contempla la colpa del carcerato, per la quale una piena soddisfazione è richiesta. Sotto questo aspetto la pena corrisponde alla colpa, la sofferenza colpisce l'uomo come un castigo. Ma tra la inesorabile esigenza della soddisfazione e l'inevitabile castigo, Dio stesso ha interposto la sua misericordia nell'opera redentrice del suo Figlio divino. In tal guisa la giustizia riceve un'amplissima soddisfazione e la misericordia rende possibile un perdono savrabbondante. Tale è il senso delle parole di S. Giovanni: « Figliolini miei, vi scrivo queste cose, affinchè non pecchiate. Ma se alcuno ha peccato, abbiamo un avvocato presso il Padre, Gesù Cristo giusto. Egli è propiziazione per i nostri peccati, nè solo per i nostri, ma anche per quelli di tutto il mondo )). 10 Ecco ciò che il Signore insegna, quando scende in mezzo agli uo- mini per prendere su di sè la loro colpa e il loro castigo. Vedetelo assidersi alla tavola dei peccatori : « Il Figlio dell'uomo è venuto a cercare e salvare ciò che era perduto». 11 « I tuoi peccati ti sono rimessi » , Ascoltate le sue parole al paralitico: 1 2 o quelle che rivolge a Simone, par- lando della peccatrice che baciava e ungeva i suoi piedi : « Le sono rimessi i molti suoi peccati, perchè ha amato molto » . 1 3 Quando il Signore morente s'indirizza al ladrone che, pentito, espia la sua colpa, non lo fa discendere dalla croce e non impedisce che gli vengano spezzate le membra, ma gli dice una parola di luce, di conforto e di fortezza : « Oggi sarai con me in paradiso » . 1 4 Ecco come il Signore intende che voi aiu- tiate i carcerati ; voi, facendo rivivere nei loro cuori la certezza di queste alte verità, direte loro Je stesse parole, che illuminano, consolano e fortificano : « La tua sofferenza ti dà la purificazione, il coraggio e la più grande speranza di arrivare felicemente allo scopo, alle porte del cielo, a cui non conduce la via spaziosa del peccato. Tu sarai con Dio in paradiso ; basta che ti affidi a Lui e al tuo Salvatore ». 10 1 Io. 2, 1-2. 1 1 Lue. 19, 10. 1 2 Lue. 5, 20. i S Lue. 7, 47. i f Lue. 23, 43. Acta 414 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CONCLUSIONE Possa la Nostra esortazione farvi comprendere meglio la bellezza del vostro lavoro e indurvi ad amarlo più profondamente, affinchè possiate adempirlo con incessante e non mai stanco fervore. Come pegno delle grazie divine che invochiamo su di voi e sui vostri protetti, v'impartiamo di cuore la Nostra paterna Apostolica Benedizione. NUNTII RADIOPHONICI I IIS QUI INTERFUERUNT CONVENTUI TERTIO DE APOSTOLATU ORATIONIS IN URBE BRACHARENSI HABITO. * • Veneráveis Irmâos e amados Filhos, presentes em Braga no Congresso do Apostolado. Gratissima Nos foi a noticia de um grande Congresso, que, na cidade dos Arcebispos, reunisse de todo o Portugal metropolitano Dirigentes e Associados do Apostolado da Oraçâo, para, á luz da encíclica Haurietis aquas, passar em revista toda a actividade do mesmo Apostolado e estu* dar os meios de mais o difundir é actualizar, revigorando-lhe as energías para novas e maiores empresas. Por isso de bom grado acedemos ao desejo de Nos terdes presente, nao so em espirito, mas na força viva da Nossa palavra. Braga, a cidade primas, estava naturalmente designada para a celebraçao ; e näo só porque o sugería a coincidencia do septuagésimo aniver^ sário da consagraçâo da Arquidiocese ao Coraçâo de Jesus com a centenario da extensâo da festa à Igreja universal, mas porque ai, onde a fé e a piedade afundam as suas raizes nos primeiros séculos da Igreja, tanto que pode comemorar este ano o 15° centenario do primeiro rei cristäo na Europa, ai, graças ao zelo dos dignos sucessores de Martinho e Frutuoso, de Geraldo e Bartolomeu dos Mártires, o Apostolado se mantém desde a primeira hora exemplarmente activo, oferecendo ao Congresso um ambiente, nâo só de benévola simpatia, mas de fecunda cooperacelo.. * Die 19 Maii mensis a. 1957. Acta PU Pp. XII 415 I Nestes dias, eximios representantes da ciencia católica de diversas naçôes ilustraram a teoria e a pratica do Apostolado. Nos, aproveitando o ensejo que se Nos oferece, queremos insistir apenas num ponto, aparentemente muito simples e elementar, mas que é a propria essência e o segredo da eficacia imensa do Apostolado. Tem este promovido e promove louvavelmente diversas práticas e solenes manifestaçôes de piedade, utilissimas a quantos nelas tomam parte. Mas nâo devem sufocar ou fazer descurar aquela primeira pràtica essencial a que Nos referimos, e que é, bem o compreendeis, « o oferecimento quotidiano das obras e sofrimentos pelas intençoes do divino Coraçâo, e designadamente pelas intençoes indicadas para cada mes, e por Nós abençoadas ». Melhor, se o oferecimento é enriquecido com a participaçâo no sacrificio de Cristo pela Comunhâo mensal e com a protecçâo de Maria, implorada no Rosario. Pràtica dementar e simples, como todo o Apostolado da Oraçao, que nao multiplica compromissos nem fórmulas complicadas de organizaçâo, e por isso é extensivel e Nós bem desejamos que se extenda a todas as classes de pessoas. Pràtica simples : mas quem pode medir a eficacia de que é susceptivel, quando fielmente praticada, e, melhor ainda, se constantemente vivida f Toda a vida do homen, peregrino neste mundo, deve tender para Deus, e todos os actos humanos devem, afinal, ser culto de Deus em Jesus Cristo e por Jesus Cristo. Ora o oferecimento quotidiano das obras é jà de per si culto prestado ao Senhor, é oraçao e da jnelhor, que consagrando as primicias do dia, o santifica. Mas quando vivido, quando anima concientemente a executar bem as acçoes e a suportar bem cada sacrificio, entâo é a vida toda feita realmente culto de Deus, entâo é a (( oraçao vital » de que falam os santos e que o Apóstolo inculcava aos fiéis, quando lhes escrevia : « Tudo quanto fìzerdes por palavra ou por obra, ainda mesmo comer ou beber ou qualquer outra coisa, fazei tudo em nome do Senhor Jesus, dando por meio> dEle graças a Deus Padre e para sua gloria » . x Entâo a vida dos fiéis tenderá a elevar-se mais geralmente a um alto nivel de santidade ; porque a necessidade mais sentida de viver em graça de Deus, para que as nossas oblaçôes lhe sejam aceites, — o pensamento 1 Col. 3, 17 ; 1 Cor. 10, 31. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 416 mais frequente das grandes verdades de fé, — ea maior intimídate com o Coraçao divino iräo purificando a alma e ateando a chama do amor, que vence as tentaçôes, nâo teme sacrificios, triunfa dos obstáculos e leva à santidade. II Amados Filhos : Os anais do Apostolado sao urna das mais belas páginas da historia da Igreja em Portugal. E Nos sabemos como em tempos relativamente recentes, quando a propaganda autorizada do mal se propunha eliminar em duas geracöes os últimos vestigios do catolicismo em terras lusitanas, foi o Apostolado da Oraçâo, por testemunho dos sagrados Pastores, urna das principáis forças de resistencia, para manter o espirito cristäo e o fazer reflorecer vigoroso, mal a tempestade acenou a abrandar. Hoje as circunstancias estâo mudadas. Portugal já nao é visto como o país mártir, mas é julgado naçâo católica. De facto, respeitando-se as pessoas, em conformidade com a fé e índole da alma portuguesa, conseg u i s s e um clima em que às piores aberraçôes do erro e consequente perversâo moral nao se reconhecem os direitos, que competem à verdade e à virtude. Os históricos acordos de 1940, observados em ambiente de mutua compreensâo, têm dado preciosos frutos com vantagem para ambas as partes, e espera-se que os dêem mais abundantes, especialmente no sector da missâo educadora, que Jesus Cristo confiou e impos à Igreja. 12 urna primavera de bem, que se deve à clarividencia e à poderosa e persistente dedicaçâo de homens beneméritos. Mas para além do alcance dos sentidos quem nao descortina a accäo da Providencia, que, na hora oportuna, prepara, suscita e acompanha até ao final triunfo os seu s instrumentos? E o Sameiro, trono da Imaculada, e a Fatima, milagre do carinho materno dA que se declarou Senhora do Rosàrio, centros de oraçâo simples, humilde e penitente, näo mostram bem a accäo da Providencia? Misterioso, mas irresisti vel poder da oraçâo ! Para que o bem se mantenha e cresca, para que o mal que hoje tudo pretende invadir, nâo vingue em Terras portuguesas, — que o Apostolado da Oraçâo mantenha em todas elas, e alargue e redobre a sua actividade imunizadora e vivificante ; redobrem de zelo os Directores e Zeladores para formarem nos associados e por eles em largos círculos a necessaria mentalidade católica, e com a mentalidade urna sincera e esclarecida vida católica, que frutifique na perfeiçâo e santidade. Acta Pii Pp. XII 417 Coincidencias providenciáis e factos importantes do Nosso atormentado pontificado e da vossa historia Nos ligam a essa Terra de Santa Maria. Sensibiliza-Nos profundamente a vossa filial homenagem, fruto bem espontáneo do amor e fidelidade inquebrantável ao Vigário de Cristo em Roma. Seja eia urna exortaçâo constante, a repetir o que dizíamos, há tempo, dos representantes do Apostolado mundial : — « Nós, com as mäos erguidas ao céu, sentimos pesar sobre Nossos ombros urna indizivel responsabilidade, confranger-Nos o coraçâo urna dor profunda, que em vos encontra conforto, por isso que vos mantendes fidelissimos ao Nosso lado, unindo as vossas oraçôes à Nossa, os vossos sacrificios às Nossas penas, as vossas obras às Nossas fadigas... « Vede os vossos bilhetes mensais ! Que grandeza, que valor que eles têm, para quem os sabe usar como convém, e eles merecem !... Fixai sobre eles a vossa atençâo : vereis alargarem-se os horizontes do vosso espirito, elevarem-se e nobilitarem-se os afectos do coraçâo... (( Entâo, modelando-se progressivamente pela de Jesus, a vossa oraçao tornar-se-á cada vez mais vasta e mais intensa, sentir-vos-eis irresistivelmente impelidos pelo amor ao sacrificio, e acesos no ardor da caridade e consumidos pela veemência dos desejos, a vossa mesma vida será incessante e fervorosa e efìcacissima oraçao » . 2 Com estes votos abençoamos de todo coraçâo a vos, Veneráveis Irmäos e amados Filhos, a quantos vos sao queridos e a todo o glorioso e fiel povo portugués. II IIS QUI INTERFUERUNT SACRIS SOLLEMNIBUS OB QUADRINGENTESIMUM ET QUINQUAGESIMUM E X P L E T U M ANNUM AB OBITU S. FRANCISCI A PAULA, MARITIMAE GENTIS ET NAVICULARIORUM ITALICORUM PATRONI. * Diletti figli, gente di mare della nazione italiana, la cui attività ricorda a Noi stessi l'arduo ufficio di timoniere della mìstica navicella di Pietro, con effusione di cuore vi indirizziamo, sulle onde della radio, la Nostra parola nella ricorrenza del 450° anniversario del beato transito del vostro celeste Patrono San Francesco di Paola. Memori della tenerezza con cui il Redentore Gesù predilesse gli uomi2 Discorsi e Radiomessaggi vol. IV pag. 365-370). * Datus die 16 Iunii mensis a. 1957. 27 - ACTA, vol. XXIV, n. 8. - 22-7-1957. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 418 Officiale ni delle barche e delle reti, vivendo in mezzo a loro ed eleggendoli alla dignità di « pescatori di nomini » , x vivamente desideriamo di essere spiritualmente presenti tra voi in questa ora di giubilo religioso. Vi abbiamo particolarmente nel cuore, voi, accorsi nella incantevole città di Messina per tributare l'omaggio della fervida devozione all'inclito vostro Protettore ; voi che Ci ascoltate, mentre solcate gli oceani a bordo di potenti navi ; voi, umili pescatori delle spiagge italiane, lavoratori operosi dei porti e dei cantieri ; voi tutti che del mare fate come la vostra dimora, e che il mare abbraccia, quasi madre d'immensa famiglia, provvedendo a ciascuno il lavoro e il sostentamento. Ben sappiamo con quanta devota riconoscenza le Associazioni preposte alla cura della gente di mare, le Società di navigazione e tutti i marittimi della nazione italiana, hanno accolto, alcuni anni or sono, le Nostre Lettere Apostoliche, con le quali costituimmo e confermammo 2 S. Francesco di Paola loro celeste Patrono presso Dio. È noto egualmente che da allora la venerazione verso il Santo Taumaturgo di Paola, promossa altresì dallo zelo degli esimi figli del suo Sacro Ordine dei Minimi, si è salutarmente diffusa in mezzo a voi, nei porti, nelle città costiere dell'Italia, sulle navi mercantili, delle quali, oltre seicento — come Ci è stato riferito — hanno voluto fregiarsi della sua sacra Immagine, recante incisa l'invocazione « Ad litus educ Patriae )), guidaci al patrio lido. In tal guisa voi avete rinverdita una secolare tradizione dell'italica gente del mare, che venerò sempre nel Santo di Paola il benigno protettore, il compagno fedele delle loro navigazioni sui mari, pronto ad operare prodigi per salvare i suoi devoti da estremi pericoli. Infatti, in quasi tutte le città marittime italiane i vostri padri innalzarono templi in onore di lui, affinchè fossero centri di vita cristiana per i marinai e rifugio di preghiera ai loro familiari. Desideriamo di citare, a gloria dello stesso Santo, i nomi delle città di Napoli, Rimini, Ancona, Bari, Palermo, Messina, Milazzo, Cagliari, ed infine, Genova, ove dal colle su cui sorge il santuario di S. Francesco, ogni sera, la voce della sua storica campana invita i fedeli ad innalzare preghiere per i lavoratori del mare. La particolare ammirazione e devozione dei marittimi verso S. Francesco di Paola non trae motivo soltanto dall'essere egli nato in una città costiera o per avere più volte traversato i mari, operando miracoli a van- 4, 1 MATTH. 2 Acta Ap. Sedis a. X X X V , 1943, p. 163-164. 19. Acta PU Pp. XII 419 faggio dei naviganti, bensì dalle eccelse virtù che adornarono la sua vita, alcune delle quali corrispondono mirabilmente all'indole e alle doti naturali della gente di mare. Ravvivate nella memoria la dolce figura del Santo in quell'episodio prodigioso, tramandato dalle cronache contemporanee che narrano il passaggio dello stretto di Messina sul suo sdrucito mantello posato sulle onde. Lo zelo della gloria di Dio e la carità verso il prossimo lo sospingono; la povertà volontaria e l'austerità, abbracciate come norma di vita, lo accompagnano ; una sconfinata fiducia in Dio lo sorregge : tutto ciò in un'aura di semplicità e di umiltà, proprie di chi crede con fermezza nella parola di Cristo : « Se avrete tanta fede quanto un granello di senapa, potrete dire a questo monte : spostati di qui a là, ed esso si sposterà, e nulla vi sarà impossibile » . 3 Voi, dunque, ammirate in S. Francesco soprattutto l'umiltà e la semplicità della vita, il rigore delle sue penitenze, la sua carità verso il prossimo, e molto più il suo amore verso Dio, da cui derivava il suo taumaturgico potere. È giusto che la gente di mare stimi in alto grado tali virtù, poiché essa stessa è portata naturalmente alla semplicità e alla modestia, vive quasi di continuo fra le austerità e le durezze del lavoro, si comporta con coraggio nei pericoli, ed è dedita al servizio del prossimo. Ora, come potrete tramutare queste naturali disposizioni in altrettante virtù cristiane, feconde e meritorie per la vita eterna? Il vostro Santo ve ne svela il segreto nel motto che leggete sotto le sue immagini e che Egli non si stancava di ripetere quale unico, ma bastevole messaggio della missione confidatagli da Dio sulla terra : « Charitas », quella carità che l'Apostolo S. Paolo pone a fondamento e vertice di ogni cristiana perfezione nel suo duplice oggetto, Dio ed il prossimo. La gente di mare sia in primo luogo gente di Dio ! Come potrebbe, del resto, essere altrimenti? Il mare ! Questa maestosa creatura di Dio rispecchia di Lui l'immensità negli sconfinati suoi orizzonti; di Lui la bellezza nei vaghi colori delle sue acque e nell'incanto delle sue rive; di Lui i misteri della scienza e della sapienza nei profondi suoi abissi ; di Lui la potenza irresistibile e talora la giusta collera nelle sue tremende tempeste ; ma il mare riflette altresì, anzi attua di Lui la benigna provvidenza con le ricchezze inesauribili di sostentamento, che racchiude ed offre a tutti gli uomini operosi. Voi, gente del mare, sete in grado d'intendere più chiaramente la sua voce nel coro di lode e di benedizione che le s MATTH. 17,20. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 420 creature dell'universo, obbedendo all'invito dello Spirito Santo, innalzano al loro Creatore e Signore : « Benedicite maria et flumina Domino; 4 laudate et supereœaltate eum in saecula ». In verità, quanto spesso per molti di voi, pescatori e navigatori, che trascorrete sulle onde la maggior parte della vostra vita, il mare si tramuta in solenne tempio di Dio ! Allorché la luce della prima alba dipinge con colore di perla l'estrema curva dell'orizzonte ; oppure nell'(( ora che volge il disio — ai naviganti e intenerisce il core — lo dì c'han detto a' dolci amici addio » ; 5 o nel cuore delle notti tranquille, quando il firmamento, trapunto di miriadi di stelle, sembra chinarsi sul vostro capo, quasi per ascoltare i gemiti delle vostre segrete nostalgie ; il mare vi eleva dolcemente alla contemplazione delle cose eterne, vi suggerisce espressioni d'intima preghiera, vi comunica i palpiti di desideri infiniti. Ascoltate la voce del mare, ed accogliete il suo invito ad adorare, amare e servire Dio, certi di entrare in tal modo in possesso del pieno senso della vita e dei suoi superiori valori. Ma inoltre la carità derivata dall'amore del Padre celeste ed estesa ai fratelli, rinvigorisce i vostri animi nel quotidiano esercizio delle vostre attività, il cui scopo è diretto al comune vantaggio della nazione più palesemente ed efficacemente che non pochi altri generi di lavoro. Chi, infatti, potrebbe dubitare del grande contributo economico dato alla nazione dalle flotte addette alla pesca ed ai trasporti? Le (( marine mercantili » sono come i polmoni e le arterie delle nazioni, per cui mezzo si attua in gran parte la pacifica collaborazione dei popoli nel benessere e nel progresso. Tra di esse occupa certamente un degno posto la vostra, la cui gloriosa tradizione risale a lontani secoli, ed è da voi mantenuta in alto onore, nonostante le rovine subite dalla guerra e le presenti difficoltà. Continuate, dunque, ad animare le vostre pacifiche flotte, lasciandovi guidare dallo spirito cristiano e dall'amor patrio. L'uno e l'altro concorreranno a rendervi tecnicamente esperti, ciascuno nel proprio grado ed ufficio, solerti nel lavoro, pronti ai sacrifici e talora all'eroismo che il vostro dovere può chiedervi. Lasciatevi ispirare da S. Francesco di Paola, che, condotto dalla volontà di Dio in terra di Francia, dimostrò al re ed al popolo di quella nobile nazione, mediante la santità della vita e delle opere, di essere degno araldo di civiltà e di cristianesimo. Avete dunque un luminoso esempio nel vostro santo Patrono ; ma, 4 4 Dan. 3, 78. Purg. 8, 1-3. Acta Pii Pp. XII 421 nello stesso tempo, trovate in lui il vostro potente intercessore presso Dio. Tutti sanno quanto sia gravosa la vita sulle navi, nei porti, nei cantieri, presso i fari delle spiagge deserte. In modo particolare gravano sopra coloro che navigano le prolungate assenze dal nido della famiglia, la scarsezza delle comodità materiali, i turni di lavoro, particolarmente di notte ed al chiuso. La tecnica moderna, benché abbia compiuto mirabili progressi per dare sicurezza alla navigazione, non ha ancora eliminato del tutto i pericoli che insidiano le navi sugli oceani. Tali condizioni di vita mentre costituiscono un titolo d'onore ed un diritto alla gratitudine per coloro che liberamente le accettano, esigono, d'altra parte, in questi una salda tempra d'animo, diuturne fatiche e rinunzie ; ma soprattutto attendono la benevola assistenza dell'Onnipotente, nelle cui mani è riposta la sorte di ogni vita umana. Per ottenervi tale divino presidio il vostro celeste Patrono S. Francesco non mancherà d'interporre la sua intercessione. Affidate alla sua tutela presso Dio le vostre navi, i cantieri, i porti, i fari, le reti, le macchine, le fragili barche. Ponete sotto l'usbergo della sua protezione i vostri viaggi, le vostre care famiglie, le speranze e i santi desideri, poiché a chi confida nel Cielo il mare sarà sempre amico fedele. Innalzando le Nostre umili suppliche all'Onnipotente, sotto lo sguardo materno di Maria, spesso da voi invocata « Stella del Mare », affinchè i Nostri voti siano a Dio accetti e si mutino in grazie e favori a vostro vantaggio temporale ed eterno, impartiamo a ciascuno di voi, ai vostri cari ed alla diletta vostra Patria, la Nostra paterna Apostolica Benedizione. Acta Apostolicae 422 Sedis - Commentarium Officiale ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS i LISBONENSIS - EBORENSIS DECRETUM DE F I N I U M IMMUTATIONE Maiori animarum bono prospiciens, Emus ac Revmus P . D . Emmanuel S. R. E. Card. Gonçalves Cerejeira, Patriarcha Lisbonensis, idemque cupiens Excîmus P. D. Emmanuel Trindade Salgueiro, Archiepiscopus Eborensis, ab Apostolica Sede expostulaverunt ut fines dioecesium sibi concreditarum aliquantulum immutarentur ita ut exinde nova paroecia, vulgo « S. Isidoro de Pegöes » appellanda, erigi possit. Sanctissimus Dominus Noster Pius, Divina Providentia Pp. X I I , audita relatione Sacrae Congregationis Consistorialis et attento favorabili voto Excmi P. D. Fernandi Cento, Archiepiscopi titularis Seleuciensis pierii et in Lusitania Apostolici Nuntii, ratus huiusmodi immutationem animarum saluti cessuram, oblatis precibus benigne annuere dignatus est. Quapropter Ssmus Dominus, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, praesentibus Litteris : 1. a Patriarchatu Lisbonensi distrahit territoria vulgo appellata : Herdade das Faias, Núcleo das Faias da Colònia Agricola de Pegöes, Parte dos Antigos Foros da Herdade de Pegöes, Parte da Herdade de Pegöes, eademque perpetuo adnectit archidioecesi Eborensi; 2. vicissim, ab archidioecesi Eborensi separat territoria vulgo appellata : Parte da Herdadß do Arieiro, Herdade do Espirra et Posto Sequeiro da Direcçao Geral dos Servigos Agrícolas, eademque perpetuo Sacra Congregatio Consistorialis 423 attribuit Patriarchatu Lisbonensi, mutatis hac ratione sive Patriarchatus Lisbonensis sive archidioecesis Eborensis finibus. Sanctissimus Dominus Noster praeterea mandat ut omnia et singula documenta praefata territoria respicientia a tabulario Curiae a qua ad tabularium Curiae ad quam quantocius transmittantur. Ad clerum quod attinet statuit ut simul ac praesens Decretum ad effectum deductum fuerit clerici archidioecesi illi censeantur incardinati in cuius territorio legitime degunt. Ad haec omnia exsecutioni mandanda Sanctitas Sua memoratum Exc. P. D. Pernandum Cento deputat, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad S. Congregationem Consistorialem quam primum remittendi authenticum exemplar actus peractae exsecutionis. Quibus super rebus praesens edi iussit Consistoriale Decretum perinde valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus S. Congregationis Consistorialis, die 14 Septembris 1956. £9 Fr. A. I. Card. PIAZZA, Ep. Sabinen, et Mandelen., a Secretis L. © S. Iosephus Ferretto, Adsessor II DESIGNATIO PRO TRIBUNALI SECUNDAE INSTANTIAE Archiepiscopus Burdigalensis designavit semel pro semper pro appellationibus a suo Tribunali Ordinarium Albiensem ; quam designationem Sanctissimus Dominus Noster per Rescriptum S. Congregationis Consistorialis diei 11 mensis Aprilis anni 1957 adprobare dignatus est. 424 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SACRA CONGREGATIO RITUUM i DECRETUM DE MODO SERVANDO IN IUDICIO PERENDO SUPER REVISIONE SCRIPTORUM IN CONGREGATIONE ORDINARIA S. RITUUM CONGREGATIONIS. Inter inquisitiones, quae a Codice Iuris Canonici Episcopis demandantur ad introductionem Causae Beatificationis Servorum Dei a Sede Apostolica obtinendam, non parvi momenti aestimanda est perquisitio scriptorum a Servis Dei exaratorum, cum evidens sit ex his ipsam indolem, characterem, animum scriptorum manifestari. Perspicua est quoad operum revisionem lex decretorum Urbani V I I I : (( Praeterea illud etiam diligentissime indagandum est, an ille, vel illa pro cuius Canonizatione instatur, scripserit aliquos libros, tractatus, opuscula, meditationes, vel quid simile ; nam si scripsisse constiterit, non prius est ad aliquem actum inquisitionis deveniendum, quam tales libri diligenter in Sacra Congregatione examinentur, utrum contineant errores contra fidem vel bonos mores, vel doctrinam aliquam novam vel peregrinam atque a communi sensu Ecclesiae et consuetudine alienam ». Quae disciplina a Benedicto X I V magis determinata, in Codicem Iuris Canonici transivit, qui Cann. 2065 et seqq. in revisione scriptorum praxim sequendam sancivit. Attamen, gravitate rei permota, haec Sacra Congregatio, ut pleniori iudicio talia scripta excutiantur, uti iam pro Causae introductione statutum est, etiam pro scriptorum examine in Congregatione Ordinaria peragendo, statuendum esse putavit, ut praeter S. C. Secretarium, Promotorem Generalem Fidei, et Subpromotorem, adsit quoque ea pars Consultorum, qui inscribuntur « Officiales Praelati»; iique supradicti omnes suum consultivum concisum votum super tali revisione, scripto exaratum, legant coram Patribus Cardinalibus, qui postea rem excutient. Quae omnia, cum ab infrascripto Cardinali, S. R. C. Praefecto, Sanctissimo D. N. Pio Papae X I I relata sint, Sanctitas Sua approbavit, ac Sacra Congregatio 425 Rituum in posterum ad instar normae pro ferendo super scriptis iudicio servanda iussit. Contrariis non obstantibus quibuscumque. Die 9 Aprilis 1957. C. Card. CICOGNANI, Praefectus L. $ S. f A. Carinci, Archiep. Seleuc, a Secretis II DECRETUM URBIS ET ORBIS Sanctissimam Eucharistiam maximo cum decore asservare sedula ac vigilanti cura semper studuit sancta Mater Ecclesia. Haec tamen sollicitudo diversimode per saecula in rem deducta est. Exinde percrebrescens in dies Eucharistica fidelium pietas, locum, ubi Dominicum asservatur Corpus, florescentis christianae vitae centrum effecit. Ad praecavendos vero abusus, et ut omnia secundum ordinem fierent, nonnulla documenta, decreta aut leges competens Auctoritas pluries emanavit, quibus locus, forma, usus Eucharistiae asservandae determinarentur. Quae omnia Codex Iuris Canonici ita colligit et exprimit : Can. 1268, § 2 : « Sanctissima Eucharistia custodiatur in praecellentissimo ac nobilissimo Ecclesiae loco, ac proinde regulariter in altari maiore ». Can. 1269, § 1 : (( Sanctissima Eucharistia servari debet in tabernaculo inamovibili in media parte altaris posito ». Novissime autem, Sanctissimus Dominus Noster Pius Pp. X I I , in sermone ad eos qui Congressui Internationali liturgiae pastoralis Assisii 1 interfuerunt, die 22 Septembris an. 1956 habito, potiora quaedam capita circa doctrinam et praxim Ecclesiae de reali praesentia Christi Domini in tabernaculo lucide exposuit, modernos quosdam errores reppulit, et pietatis exercitia erga Eucaristicum Sacramentum in tabernaculis asservatum, iuxta probatam Ecclesiae traditionem summopere commendavit. His prae oculis habitis, Sacra haec Rituum Congregatio, vi facultatum sibi a Ssmo D. N. Pio divina Providentia Papa X I I tributarum, haec decrevit : 1. Normae a Codice Iuris Canonici circa Ss. Eucharistiam asservandam statutae (Cann. 1268, 1269) sancte religioseque servandae sunt; nec omittant locorum Ordinarii de hac re sedulo invigilare. 2. Tabernaculum adeo firmiter cum altari coniungatur, ut inamovii Cf r. A. A. S., vol. X X X X V I I I , pag. 711 ss. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 426 bile fiat. Regulariter in altari maiore collocetur, nisi aliud venerationi et cultui tanti sacramenti commodius et decentius videatur, id quod ordinarie contingit in ecclesiis cathedralibus, collegiatis aut conventualibus, in quibus functiones chorales peragi solent ; vel aliquando in maioribus sanctuariis, ne propter peculiarem fidelium devotionem erga obiectum veneratum, summus latriae cultus Ssmo Sacramento debitus obnubiletur. 3. In altari ubi Ssma Eucharistia asservatur, habitualiter Sacrificium Missae celebrandum est. 4. In ecclesiis, ubi unicum exstat altare, hoc nequit ita aedificari, ut sacerdos celebret populum versus ; sed super ipsum altare, in medio, poni debet tabernaculum ad asservandam Ssmam Eucharistiam, ad normam legum liturgicarum constructum, forma et mensura tanto Sacramento omnino dignum. 5. Tabernaculum sit undequaque solide clausum, et adeo in omni sua parte securum, ut quodvis profanationis periculum arceatur. 6. Tabernaculum, tempore quo sacrae species in ipso asservantur, conopaeo sit coopertum ac, iuxta ecclesiae antiquam traditionem, lumen perenne ante ipsum ardeat. 7. Tabernaculum, quoad formam, stilo altaris et ecclesiae conveniat; ab illis in usu hucusque receptis haud nimis discrepet; non reducatur ad speciem simplicis capsae, sed verum habitaculum Dei cum hominibus quodammodo repraesentet ; non ornetur symbolis vel figuris inusitatis, vel quae fidelium admirationem moveant, vel erronee interpretari possint, vel quae relationem ad Ssmum Sacramentum non habeant. 8. Districte vetantur tabernacula eucharistica extra ipsum altare posita, ex. gr. in pariete, aut ad latus, vel retro altare, aut in aediculis seu columnis ab altare separatis. 9. Contraria consuetudo, sive quoad modum Eucharistiam asservandi, sive quoad formam tabernaculi, praesumi nequit, nisi agatur de consuetudine centenaria vel immemorabili (cf. Can. 62, § 2), uti ex. gr. in casu quorundam tabernaculorum ad modum turris vel aediculae aedificatur um. Hae tamen formae reproduci nequeunt. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Romae, 1 Iunii 1957. C. Card. CICOGNANI, Praefectus L. $ S. f A. Carinci, Archiep. Seleuc, a Secretis Sacra Paenitentiaria Apostolica 427 ACTA TRIBUNALIUM SACRA PAENITENTIARIA APOSTOLICA (OFFICIUM D E INDULGENTIIS) I ORATIO AD BEATAM MARIAM VIRGINEM IMMACULATAM LAPURDENSEM A SUMMO PONTIFICE PIO XII EX ARATA ET INDULGENTIIS DITATA. Dociles à l'invitation de votre voix maternelle, 6 Vierge Immaculée de Lourdes, nous accourons à vos pieds près de l'humble grotte, où vous avez daigné apparaître pour indiquer aux égarés le chemin de la prière et de la pénitence et dispenser aux éprouvés les grâces et les prodiges de votre souveraine bonté. Recevez, ô Reine compatissante, les louanges et les supplications, que les peuples et les nations, oppressés par les amertumes et l'angoisse, élèvent avec confiance vers vous. O blanche Vision du Paradis, chassez des esprits les ténèbres de l'erreur par la lumière de la Foi ! O mystique Roseraie, soulagez les âmes abattues par le céleste parfum de l'Espérance! O source inépuisable d'eau salutaire, ranimez les coeurs arides par les flots de la divine Charité ! Faites que nous tous, qui sommes vos fils,' réconfortés par vous dans nos peines, protégés dans les dangers, soutenus dans les luttes, nous aimions et servions si bien votre doux Jésus, que nous méritions les joies éternelles près de votre trône dans le ciel. Ainsi soit-il! Die 10 Maii 1951 Ssmus D. N. Pius div. Prov. Pp. XII benigne concedere dignatus est Indulgentiam trium annorum a christifidelibus saltem contritis lucrandam, qui supra relatam orationem ad Specum Lapurdensem devote recitaverint. Contrariis quibuslibet non obstantibus. N. Card. CANALI, Paenitentiarius Maior L. © S. S. Luzio, Regens Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 428 II ORATIO A MEDICIS RECITANDA A S U M M O PONTIFICE PIO X I I EXARATA ET INDULGENTIIS DITATA. Ü medico divino delle anime e dei corpi, Redentore Gesù, che durante la tua vita mortale prediligesti gl'infermi, risanandoli col tocco della tua mano onnipotente, noi, chiamati all'ardua missione di medici, ti adoriamo e riconosciamo in te il nostro eccelso modello e sostegno. Mente, cuore e mano siano sempre da te guidati in modo da meritare la lode e l'onore che lo Spirito Santo ascrive al nostro ufticio (cfr. Eccli. 38). Accresci in noi la consapevolezza di essere in qualche modo collaboratori tuoi nella difesa e nello sviluppo delle umane creature, e strumenti della tua misericordia. Illumina le nostre intelligenze nell'aspro cimento contro le innumerevoli infermità dei corpi, affinchè, avvalendoci rettamente della scienza e dei suoi progressi, non ci siano occulte le cause dei mali, nè ci traggano in inganno i loro sintomi, ma con sicuro giudizio possiamo indicare i rimedi dalla tua Provvidenza disposti. Dilata i nostri cuori col tuo amore, sicché, ravvisando te stesso negli infermi, particolarmente nei più derelitti, rispondiamo con indefessa sollecitudine alla fiducia che essi ripongono in noi. Fa che, imitando il tuo esempio, siamo paterni nel compatire, sinceri nel consigliare, solerti nel curare, alieni dall'illudere, soavi nel preannunciare il mistero del dolore e della morte ; soprattutto che siamo fermi nel difendere la tua santa legge del rispetto alla vita, contro gli assalti dell'egoismo e dei perversi istinti. Come medici che ci gloriamo del tuo nome, promettiamo che la nostra attività si muoverà costantemente nell'osservanza dell'ordine morale e sotto l'impero delle sue leggi. Concedici, infine, che noi stessi, per la condotta cristiana della vita ed il retto esercizio della professione, meritiamo un giorno di ascoltare dalle tue labbra la beatificante sentenza, promessa a coloro che ti visi- tarono infermo nei fratelli : « Venite, o benedetti del Padre mio, prendete possesso del regno per voi preparato » (Matt. 25, 34). Così sia! Sacra Paenitentiaria Apostolica 429 Die Ï0 Maii 1957 Ssmus D. N. Pius div. Prov. Pp. XII benigne tribuere dignatus est partialem trium annorum Indulgentiam a medicis saltem corde contrito acquirendam, quoties supra relatam orationem devote recitaverint. Contrariis non obstantibus quibuslibet. N. Card. CANALI, Paenitentiarius Maior L. © S. S. Luzio, Regens III PIUM EXERCITIUM IN HONOREM MYSTERIORUM INFANTIAE DOMINI NOSTRI IESU CHRISTI INDULGENTIIS DITATUR. Ssmus D. N". Pius Div. Providentia Pp. X I I , in Audientia infra scripto Cardinali Paenitentiario Maiori die 12 mensis Maii vertentis anni concessa, ad augendam fidelium pietatem in divinum Iesum Infantem ob memoriam beneficiorum humano generi collaturum, christifidelibus paenitentia expiatis et angelorum Pane enutritis, qui qualibet ex duodecim Dominicis non intermissis, quas ipsi elegerint, precibus et piis meditationibus in honorem mysteriorum Domini Nostri Iesu Christi Infantiae pie vacaverint, Indulgentiam plenariam benigne dilargiri dignatus est, dummodo aliquam ecclesiam vel publicum oratorium pie visitaverint et ad mentem Summi Pontificis preces fuderint. Praesenti in perpetuum valituro absque ulla Apostolicarum Litterarum in forma brevi expeditione et contrariis quibuslibet minime obstantibus. Datum Romae, e Sacra Paenitentiaria Apostolica, die 4 Iunii 1957. N. Card. CANALI, Paenitentiarius Maior L. rB SS. Luzio, Regens 430 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SACRA ROMANA ROTA Citationes edictales I CHICAGIEN. NULLITATIS MATRIMONII (LAZOWSKA - NADZIEJKO) Cum ignoretur locus actualis commorationis Domini Eduardi Nadziejko, in causa conventi, eundem citamus ad comparendum, sive per se, sive per procuratorem legitime constitutum, in sede Tribunalis S. R. Rotae (Roma, Palazzo della Cancelleria) die 21 Octobris 1957, hora undecima, ad disputandum de dubio concordando, vel ad infrascriptum subscribendum et ad diem designandam qua habebitur Turnus Rotalis pro causae definitione. An constet de matrimonii nullitate, in casu. Ordinarii locorum, parochi, sacerdotes et fideles quicumque notitiam habentes de loco commorationis praedicti Domini Eduardi Nadziejko curare debent, ut de hac edictali citatione ipse moneatur. * Guillelmus Doheny, Ponens. Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae die 22 Maii 1957. C. Pezzicara, Notarius ff. * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de Mr Edouard Nadziejko, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 21 octobre 1957, a 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté, et fixer le jour de la décision de la cause devant la Rote. Conste-t-ïl de la nullité du mariage dans le cas f Les Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidance du dit Mr Edouard Nadziejko devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Sacra Romana Rota 431 II CASERTANA NULLITATIS MATRIMONII (FUSCO - RING) Cum ignoretur locus actualis commorationis Domini Victoris Arcibaldi Pewel Bing, in causa conventi, eundem citamus ad comparendum, sive per se sive per procuratorem legitime constitutum, in sede Tribunalis S. R. Rotae (Roma, Palazzo della Cancelleria) die 16 Octobris 1957, hora X I I , ad concordandum de dubio disputando vel infrascripto subscribendum et ad diem designandam, qua habebitur Turnus Rotalis pro causae definitione. An constet de matrimonii nullitate, in casu. Ordinarii locorum, parochi, sacerdotes et fideles quicumque notitiam habentes de loco commorationis praedicti Domini Victoris Arcibaldi Pewel Ring curare debent, ut de hac edictali citatione ipse moneatur. * Guillelmus T. Heard, Ponens. Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 31 Maii 1957. C. Pezzicara, Notarius ff. * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de Mr Victor Archibald Pewel Ring, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par prope personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 16 octobre 1957, à 12 heures pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté, et fixer le jour de la décision de la cause devant la Rote. Conste-t-il de la nullité du mariage dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence du dit Mr Victor Archibald Pewel Ring devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 432 Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE Martedì, 25 giugno 1957, il Santo Padre Pio X I I ha ricevuto in solenne Udienza Sua Eccellenza il Dott. D. FRANCISCO GOMEZ DE LLANO, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario di Spagna, per la presentazione delle Lettere Credenziali. S E G R E T E R I A DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato nominare: 25 febbraio 1957. S. E. Revma Monsig. Paupini Giuseppe, Arcivescovo titolare di Sebastopoli di Abasgia, Nunzio Apostolico nelle Repubbliche di Guatemala e di El Salvador. 18 maggio » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Tisserant Eugenio, Protettore delle Suore Cappuccine del Sacro Cuore (Catania). » » » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Ottaviani Alfredo, Protettore della Chiesa di Santa Croce e dello annesso Monastero delle Agostiniane in Montefalco (Spoleto). Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Pio XII, felicemente regnante, si è degnato di nominare : 7 giugno 1957. I Revmi Padri Gillon Ludovico, dei Frati Predicatori e Abellán Pietro M. della Compagnia di Gesù, Consultori della Sacra Congregazione dei Seminari e delle Università degli Studi. » S. E. il Principe Don Mario del Drago, Capitano Comandante del Corpo delle Guardie Nobili Pontificie, » II Revmo Padre Schmid Crisostomo, dei Benedettini, Consultore della Sacra Congregazione de Propaganda Fide. 7 14 » 17 » An. et vol. X X X X I X 15 Augusti 1957 (Ser. II, v. XXIV) - N. 9 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE ACTA PII PP. XII LITTERAE APOSTOLICAE MOTU PROPRIO DATAE AD VENERABILES FRATRES PATRIARCHAS, ARCHIEPISCOPOS, EPISCOPOS, CETEROSQUE LOCORUM HIERARCHAS ECCLESIARUM ORIENTALIUM, PACEM ET COMMUNIONEM CUM APOSTOLICA SEDE HABENTES : DE RITIBUS ORIENTALIBUS, DE PERSONIS PRO ECCLESIIS ORIENTALIBUS. PIUS PP. X I I Cleri sanctitati, christifidelium aedificationi totiusque Ecclesiae emolumento ac decori nemo est qui ignoret quantum conferat libens ac studiosa ecclesiasticae et clericalis disciplinae observatio, prouti iam Oecumenica Tridentina Synodus, constantem hac de re Ecclesiae sententiam exprimens, luculenter perdocuit : « Nihil est, quod alios magis ad pietatem et Dei cultum assidue instruat, quam eorum vita et exemplum, qui se divino ministerio dedicarunt : cum enim a rebus saeculi in altiorem sublati locum conspiciantur, in eos, tamquam in speculum, reliqui oculos coniiciunt, ex iisque sumunt, quod imitentur. Quapropter sic decet omnino clericos, in sortem Domini vocatos, vitam moresque suos omnes componere, ut habitu, gestu, incessu, sermone aliisque omnibus rebus nil, nisi grave, moderatum ac religione plenum, prae se ferant; levia etiam delicta quae in ipsis maxima essent, effugiant ; ut eorum actiones cunctis afferant venerationem A t , vertentibus saeculis, evenit ut in Ecclesiis Orientalibus disciplina cleri, deficiens aliquando aut incerta, praesentibus temporibus impar prorsus exstiterit. 1 Sess. X X I I , de ref., cap. I. 28 - ACTA, vol. XXIV,. n. 9 — 15-8-1957. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 434 Officiale Norunt omnes Synodos, sive Oecumenicas, sive particulares alias passim ab Ecclesiis celebratas, haud omisisse idoneas et opportunas praescriptiones de muneribus ac privilegiis sacrorum Antistitum ceterorumque clericorum tradere ad eorum vitam regendam moresque continendos aut corrigendos, si quando abusus irrepserint. Illae autem praescriptiones cum nec completae nec certae, nedum in unum corpus apte digestae essent, neque clericis ad propriam vitam et actuositatem dirigendam, neque Episcopis ad suos greges gubernandos satis auxilii erant. Quod incommodum aegre iam omnes cleri ordines ferebant, quippe qui sua officia et munera liquide ac certe cognoscere optarent, idque sive ad sui spiritus profectum et animi tranquillitatem sive in commune Ecclesiae bonum. Ceterum, quamquam nonnullae Synodi aliquid laudabiliter tentarunt ut propriae communitatis studiis in hac re satis facerent, desiderabatur quotidie magis ab Orientalibus Ecclesiis unum ac commune corpus legum ecclesiasticarum, integrum, certum, hodiernis rerum temporumque adiunctis accommodatum atque universale ; quod veluti integra certaque ratio disciplinae et auxilium efficax sanctitatis omnibus foret, simulque novum ac praeclarum vinculum coniunctionis inter Orientales omnes Ecclesias constitueret : quod sane inceptum nonnisi ab una suprema et universali Romani Pontificis auctoritate eiusque apostolica sollicitudine efficienter et promoveri et sanciri poterat. Hoc legum corpore edito aliquando et cum Codice Iuris Canonici conlato, magna profecto eluxisset similitudo ac vel etiam aequalitas canonum atque institutorum pro universa Catholica Ecclesia, quae omni tempore et loco, dum legitimos populorum mores et consuetudines servat, simul, providis datis legibus materna sollicitudine contendit ut vividiorem fidem, actuosiorem caritatem fortiusque fidelium cum legitimis sacris Pastoribus omniumque cum Christi Vicario, Romano Pontifice, unionis vinculum efficiat ad maiorem Servatoris Christi gloriam in eiusque mystici Corporis aedificationem. Consuluimus iam Apostolicis ad hoc datis Litteris disciplinae quae ad matrimonii Sacramentum, 2 ad ecclesiastica tribunalia, 3 ad religio- 4 sum statum et bona temporalia spectat; nunc vero tempus esse duximus indulgendi crebris supplicationibus Nobis allatis a sacris orientalibus Antistitibus atque a Sacra Congregatione pro Ecclesia Orientali, 8 Litt. Apost. Crebrae allatae, Motu Proprio datae, 22 febr. 1949. * Litt. Apost. Sollicitudinem Nostram, Motu Proprio datae, 6 ian. 1950. 4 Litt. Apost. Postquam Apostolicis Litteris, Motu Proprio datae, 9 febr. 1952. Acta Pii Pp. XII 435 cuius quidem opus ac ministerium haud parvis difficultatibus ob incertam disciplinam detinebatur, ut etiam leges de cleri disciplina publicaremus. Nos igitur attente et cogitate omnibus in Domino perpensis, motu proprio, certa scientia ac de Apostolicae plenitudine potestatis statuimus ac decrevimus canones ad cleri disciplinam spectantes promulgari quos Pontificium Consilium Orientalium Ecclesiarum Codici Canonico conficiendo paravit. Qui canones sacris Pastoribus munera et officia, sub Romani Pontificis suprema et plena iurisdictionis potestate exercenda, indicant vel definiunt simulque adhortantur et iuvant ut ipsi, integritate vitae, revera « sal terrae et lux mundi » evadant sintque sui gregis forma et salus. Memoratu vero dignum prae ceteris videtur patriarchale institutum, quippe quod orientalis ecclesiasticae ordinationis veluti praecipua nota sit. Proprii talis instituti canones, christianae venerandae antiquitatis vestigia prae se ferentes, munera, iura et privilegia iustasque attributiones recensent. Animadvertatur praeterea canones nonnullos quos praesentes Nostrae Litterae habent, in praecedentibus iam Apostolicis Litteris 5 ob evidentem necessitatem promulgatos inveniri, rubricae cui inserebantur accomodatos, qui quidem canones nunc proprio loco atque in propria ac nativa vi hic referuntur atque a Nobis confirmantur. Visum est praeterea hisce canonibus de ritibus orientalibus et de ecclesiastica hierarchia tractantibus, canones quoque adiicere, ab eodem Pontificio Consilio paratos, qui ad laicos eorumque in finem sanctitatis et aeternae salutis consociationes spectant. Cum vero canones de status religiosi disciplina a Nobis iam promulgati existant universa nunc de Personis canonica disciplina per has Litteras absolvitur. Canones autem, quos Nos Apostolica auctoritate comprobamus, hi sunt, qui sequuntur. * Cfr. ex. gr. Litt. Apost. Sollicitudinem Nçstram, Motu Proprio datae, 6 ian. 1950, can. 5-13, 86-91. 436 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale TITULUS I DE RITIBUS ORIENTALIBUS Can. 1 § 1. Orientales ritus, quorum augusta antiquitas et praeclaro est ornamento Ecclesiae omni et fidei catholicae divinam unitatem affirmat, religiose serventur. § 2. Patriarchae, Archiepiscopi ceterique Hierarchae studiosissime curent fidelem custodiam et accuratam observationem sui ritus, neque ullam in ritum mutationem induci permittant aut tolèrent. § 3. Clerici et religiosi omnes, ne quid clericis vel fidelibus diversi ritus suggerere aut suadere audeant quod eorum ritus laudabilium institutorum contemptum aut imminutionem inducere possit. Can. 2 § 1. Sacrorum ministrorum suum unusquisque accurate servet ritum in celebratione divinae Liturgiae, in administratione sacramentorum aliorumque sacrorum actione, idque etsi fideles diversi ritus sub administratione habeat. Can. 1 § 1. — Innocentius I I I , (in Syn. Lateranen. I V ) , a. 1215, cap. IV : « Licet Graecos » ; litt. Inter quatuor, 2 aug. 1206 : « Postulasti postmodum » ; S. Leo IX, litt. In terra pax, a. 1053 : « Ut enim » ; Innocentius I V , ep. Cum te de cetero, 27 aug. 1247 ; ep. Sui) catholicae, 6 mart. 1254, Prooem.; Nicolaus I I I , instr. Istud est Memoriale, 9 oct. 1278; Leo X, litt. ap. Accepimus nuper, 18 maii 1521; Paulus I I I , litt. ap. Dudum, 23 dec. 1534 ; Pius IV, const. Romanus Pontifex, 16 febr. 1564, § V ; Clemens V I I I , const. Magnus Dominus, 23 dec. 1595, § 10 ; Paulus V, const. Solet circumspecta, 10 dec. 1615, § 3 ; Benedictus X I V , ep. encycl. Demandatam, 24 dec. 1743, § 3; ep. encycl. Allatae sunt, 26 iul. 1755, §§ 3, 6-19, 32; Pius V I , litt. encycl. Catholicae communionis, 24 maii .1787; Pius IX, litt. In suprema, 6 ian. 1848, § 3; litt. ap. Ecclesiam Christi, 26 nov. 1853; allocut. In Apostolicae Sedis, 19 dec. 1853; const. Romani Pontifices, 6 ian. 1862; ep. Non sine gravissimo, 24 febr. 1870; Leo X I I I , litt. ap. Praeclara, 20 iun. 1894, n. 7; litt. ap. Orientalium, 30 nov. 1894, prooem. - Syn. Armen., a. 1911, 613; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I, art. 1, 8; Syn. Leopolien. Ruthenorum, a. 1891, tit. I V , 2; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. I I I , art. I. § 2. — Paulus V, const. Fraternitatis tuae, 24 febr. 1610, §§ 2, 3; Benedictus X I I I , litt. ap. Quamquam sollecitudini, 13 aug. 1729; Benedictus X I V , ep. encycl. Demandatam, 24 dec. 1743, § 3; S. C. de Prop. Fide, decr. 2 apr. 1669, I I ; decr. 15 mart. 1729; (ProNegotiis Ritus Orientalis), decr. 18 aug. 1913, art. 3 et 17 aug. 1914, art. 3; S. C. pro Eccl. Orient., decr. 1 mart. 1929, art. 3; decr. 24 maii 1930, art. 3. - Syn. Armen., a. 1911, 611; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I, art. I, 9; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I, cap. I I I , 5; pars I I , cap. 1, 2. § 3 . — S. C. de Prop. Fide (C. G.), 10 mart. 1760. - Syn. Armen., a. 1911, 617. Can. 2 § 1. — S. C. S. Off., 14 iun. 1843; decr. 6 sept. 1865; S. C. de Prop. Fide (Regulae pro sacerdotibus coptis), 15 mart. 1790, n. V I I I ; (C. G.), 11 dec. 1838, n. 17-19; decr. 6 oct. 1863, C, a; decr. 6 oct. 1863, B, c; (C. G.), 30 apr. 1866, n. 3. - Syn. Armen., a. 1911, 613, 619, 620; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I, art. V, X I , X I I I ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. I I I , art. I X , 1, 2, 6. Acta Pii Pp. XII 437 § 2. Ubi plures sunt ritus, suadeatur fidelibus ut proprii ritus ecclesias crebro, diebus praesertim dominicis et festis, adeant, ibique divinis adesse officiis non praetermittant. Can. 3 Caveant sacri ministri, ne ritus diversitas obstet quominus unitatem servent spiritus in vinculo pacis. Can. 4 Locorum Hierarchae in eodem territorio iurisdictionem obtinentes, collatis consiliis, unitatem actionis inter diversi ritus clericos foveant, et, viribus unitis, communia adiuvent opera, ad bonum religionis expeditius promovendum et cleri disciplinam efficacius tuendam. Can. 5 Clerici et religiosi, exempti quoque, operam navantes in locis ubi ritus a proprio diversus unicus est vel ita fidelium numero praevalens ut communi aestimatione unicus censeatur, a loci Hierarcha huius ritus in iis quae sacrum ministerium respiciunt, pendent, eique plene subiiciuntur. Can. 6 § 1. Inter varios ritus ad illum quis pertinet, cuius caeremoniis legitime baptizatus fuit. § 2. Si baptismus a ritus diversi ministro vel ob gravem necessitatem cum sacerdos proprii ritus praesto esse non potuit, vel ob aliam iustam causam de licentia proprii Hierarchae, vel ob fraudem collatus fuit, ita baptizatus illi ritui adscriptus habeatur cuius caeremoniis baptizari debuit. Can. 2 § 2. — S. C. de Prop. Fide, 4 maii 1705; instr, (ad Dei. Ap. Aegypti), 30 apr. 1862. - Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. X I I , 4. Can. 3. — Pius. V I , litt. encycl. Catholicae Communionis, 24 maii 1787 ; S. C. de Prop. Fide, instr, (ad Ep. Latinum Babylonen.), 23 sept. 1783: «Prorsus ». - Syn. Leopolien. Ruthenorum, a. 1891, tit. IX, cap. I I , 12. Can. 4. — Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1900, tit. I I , cap. I, § 5. Can. 5. — Benedictus X I V , ep. encycl. Demandatam, 24 dec. 1743, § 13; instr. Eo quamvis tempore, 4 maii 1745, § 16 ; Leo X I I I , litt. ap. Orientalium, 30 nov. 1894, prooem. ; S. C. de Prop. Fide, instr, (ad Ep. Latinum Babylonen.), 23 sept. 1783 : « Cum vero » ; instr, (ad Dei. Ap. Aegypti), 30 apr. 1862, ad 4, 2; dedr. 12 sept. 1896. Can. 6. — Benedictus X I V , const. Etsi pastoralis, 26 maii 1742, § I I , n. X I , § V I I I , n. V I I , V I I I , X; ep. encycl. Demandatam, 24 dec. 1743, § 18; const. Praeclaris, 18 mart. 1746; S. Pius X, const. Tradita ao antiqtiis, 14 sept. 1912, n. V I ; S. C de Prop. Fide, instr, (pro Graeco-Melchit.), 15 febr. 1742; decr. 6 oct. 1863, C, a; ep. (ad Ep. auxil. Strigonien.), 27 apr. 1903, n. 15921. - Syn. Armen., a. 1911, 624. § 2. — S. C. de Prop. Fide, ep. (ad Ep. auxil. Strigonien.), 27 apr. 1903, n. 1«, 5 ° . 438 Acta Apostolicae Sedis -- Commentarium Officiale Can. 7 Nemo quemvis fidelem, ad alium ritum assumendum, ullo modo inducere praesumat. Can. 8 § 1. Nemo potest sine licentia Sedis Apostolicae ad alium ritum valide transire, aut, post legitimum transitum, ad pristinum reverti. § 2. Inter causas, ob quas solet concedi transitus ad alium ritum, eminet reditus ad ritum maiorum. Can. 9 Integrum est mulieri diversi ritus, ad ritum viri, in matrimonio ineundo vel eo durante, transire; matrimonio autem soluto, libere potest proprium ritum resumere. Can. 10 Si ad alium ritum legitime transeat pater aut, in mixto matrimonio, mater catholica, filii impuberes, ad eundem ritum, ipso iure, transeunt. Can. 7. — Benedictus X I V , ep. encycl. Demandatam, 24 dec. 1743, §§ 12 e 15 ; const. Praeclaris, 18 mart. 1746; ep. encycl. Allatae sunt, 26 iul. 1755, § 21; Leo X I I I , litt. ap. Orientalium, 30 nov. 1894, n. I ; S. C. de Prop. Fide, 28 iul. 1626, n. 2 ad II ; 27 maii 1627, n. 17; instr, (pro Graeco-Melchit.), 15 febr. 1746; decr. 6 oct. 1863, A, c. - Syn. Armen., a. 1911, 617. Can. 8. — Nicolaus V, const. Pervenit, 6 sept. 1448; Benedictus X I V , const. Etsi pastoralis, 26 maii 1742, i§ I I , n. X I I I , X I V , § V I I , n. X X I V , X X V ; const. Praeolaris, 18 mart. 1746; ep. encycl. Allatae sunt, 26 iul. 1755, § 20, 21; Gregorius X V I , ep. encycl. Inter gravissimas, 3 febr. 1832, § 7; Pius IX, litt. ap. Ubi inscrutabili, 3 iul. 1848, § 4; S. Pius X, const. Tradita ab antiquis, 14 sept. 1912; S. C. S. Off., 3 aug. 1639; S. C. de Prop. Fide, 30 nov. 1629; 7 iun. 1639, n. 7; (C. G.), 2 apr. .1669, n. I; instr, (pro GraecoMelchit.), 15 febr. 1746; (C. G.), 8 mart. 1757; (C. G.), 12 mart. 1759; decr. 20 nov. 1838; litt. 17 sept. 1842; decr. 6 oct. 1863, A, a, C, d; instr, (ad Dei. Ap. Mesopotamiae), 15 iul. 18761 decr. 1 maii 1897, n. 2; ep., 15 iun. 1912. - Syn. Armen., a. 1911, 617, 627; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I, art. V, X I X ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. III, art. IX, 8, 18-20. § 1. — S. C. de Prop. Fide, ep. (ad Ep. auxil. Strigonien.), 27 apr. 1903, n. I , 5°. § 2. — Leo X I I I , litt. ap. Orientalium, 30 nov. 1894, nn. V I I , X I . o Can. 9. — Clemens V I I I , instr. Sanctissimus, 31 aug. 1595, § 5 : « Latina uxor »; Benedictus X I V , const. Etsi pastoralis, 26 maii 1742, § V I I I , n. I X ; Leo X I I I , litt. ap. Orientalium, 30 nov. 1894, n. V I I I ; S. C. S. Off., decr. 26 nov. 1626; 13 febr. 1669; S. C. de Prop. Fide (C. G.), 12 mart. 1759: Cum vero; decr. 19 maii 1759; (C. G.), 25 iul. 1887, ad 2, 4. - Syn. Armen., a. .1911, 622; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I, art. V, X X I I I ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. I I I , art. IX, 9, 10. Acta Pii Pp. XII 439 Can. 11 § 1. Baptizati acatholici ritus orientalis, qui in catholicam Ecclesiam admittuntur, ritum quem maluerint amplecti possunt; optandum tamen ut ritum proprium retineant. § 2. Clericus qui potestate delegata baptizatum acatholicum ritus orientalis in aliquem Ecclesiae catholicae ritum, a suo diversum, receperit, Hierarcham ritus assumpti certiorem faciat. Expedit etiam ut, antequam eum recipiat, praedictum Hierarcham consulat. Can. 12 Infidelis catholicam amplectens fidem libere potest ritum eligere. Can. 13 § 1. Nisi Sedis Apostolicae rescriptum aliter ferat, transitus ad alium ritum vim habet a momento declarationis factae coram ritus novi proprio Hierarcha vel parocho aut sacerdote ab alterutro delegato et duobus testibus, excepto transitu qui, praemissa mulieris scripta declaratione, fit in matrimonio ineundo. § 2. Haec declaratio sine mora in libro baptizatorum signanda est et a parocho novi ritus significanda parocho apud quem baptismus illius qui ritum mutavit, ad normam canonum, adnotandus est, ut in libro baptizatorum de ritus mutatione mentio fiat, et, si agatur de ulteriore transitu, etiam parocho ritus medio tempore assumpti. Can. 14 Fideles ritus orientalis, Hierarchae vel parocho diversi ritus legitime subiecti, proprio ritui permanent adscripti. Can. 15 Praescriptis can. 1 § 2, 4, 5, 7, 10, 11 § 2, 13 tenentur clerici et fideles cuiusvis ritus, latinis haud exclusis. Can. 11. — S. C. de Prop. Fide (C. G.), 1 iun. 1885, ad 2. § 1. — Benedictus X I V , ep. encycl. Allatae sunt, 26 iul. 1755, § 19; S. C. de Prop. Fide, instr, (ad Dei. Ap. Mesopotamiae), 15 iul. 1876. - Syn. Armen., a. 1911, 617, 626; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I, art. V, XX ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. I I I , art. IX, 21. § 2. — S. C. de Prop. Fide (C. G.), 1 iun. 1885, ad 3. / 440 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale TITULUS II DE PERSONIS PHISICIS ET MORALIBUS CAPUT I De personis physicis Can. 16 § 1. Baptismate homo constituitur in Ecclesia Christi persona. § 2. Persona in Ecclesia Christi omnibus christianorum iuribus fruitur et officiis adstringitur, nisi, ad iura quod attinet, obstet obex ecclesiasticae communionis vinculum impediens, vel lata ab Ecclesia censura. Can. 17 § 1. Persona quae duodevigesimum aetatis annum explevit, maior est, firmo iure particulari provectiorem aetatem assignante ; infra hanc aetatem, minor. § 2. Minor, si masculus, censetur pubes a decimo quarto, si femina, a duodecimo anno completo. § 3. I Impubes, ante plenum septennium, dicitur infans seu puer vel parvulus et censetur non sui compos; expleto autem septennio, usum rationis habere praesumitur; 2° Infanti assimilantur quotquot usu rationis sunt habitu destituti. o Can. 18 Persona maior plenum habet suorum iurium exercitium ; minor in exercitio suorum iurium potestati parentum vel tutorum obnoxia manet, iis exceptis in quibus ius minores a patria potestate exemptos habet. Can. 16. — Syn. Trident., sess. V I I , de baptismo, can. 7, 8, 13, 14; sess. X I V , de poenitentia, c. 2 ; Eugenius IV (in Syn. Florentin.), const. Exsultate Deo, 22 nov. 1439, § 10 ; Benedictus X I V , const. Etsi pastoralis, 26 maii 1742, § V I I , n. XI ; ep. encycl. Inter omnigenas, 2 febr. 1744, § 16; S. C. S. Off., instr. 22 iun. 1859. Can. 17. — Benedictus X I V , instr. Eo quamvis tempore, 4 maii 1745, § 19. - D. 23, 1, 14 in fine; C. 6, 30, 18 pr. § 1. — D . 4, 4. 1. § 2. — Instit., 1, 22, pr. ; C. 5, 60, 3; Basilic, 60, 3, 5. § 3. — Inst., 3, .19, 10. Can. 18. — Instit. 3, 19, 8. 9 et 10; D. 44, 7, 1. 12 et 13; 44, 7, 43; C. 6, 30, 18. Acta Pii Pp. XII 441 Can. 19 § 1. Locus originis filii est ille in quo, cum filius natus est, domicilium, aut, in defectu domicilii, quasi-domicilium habebat pater vel, si filius sit illegitimus non legitimatus aut postumus, mater. § 2. Si agatur de filio vagorum, locus originis est ipsemet nativitatis locus; si de exposito, est locus in quo inventus est. Can. 20 § 1. Domicilium acquiritur commoratione in aliqua paroecia aut quasi-paroecia, aut saltem in eparchia; quae commoratio vel coniuncta sit cum animo ibi perpetuo manendi, si nihil inde avocet, vel sit protracta ad decem annos completos. § 2. Quasi-domicilium acquiritur commoratione uti in § 1, quae vel coniuncta sit cum animo ibi manendi saltem per maiorem anni partem, si nihil inde avocet, vel sit reapse protracta ad maiorem anni partem. § 3. Domicilium vel quasi-domicilium in paroecia vel quasi-paroecia dicitur paroeciale; si autem habeatur tantum in eparchia, non vero in paroecia vel quasi-paroecia, dicitur eparchiale. Can. 21 § 1. Uxor a viro legitime non separata necessario retinet domicilium viri ; proprium tamen quasi-domicilium potest obtinere ; legitime autem separata, in perpetuum vel ad tempus indefinitum, obtinere potest etiam domicilium, amisso domicilio viri. § 2. Minor habet domicilium illius cuius potestati subiicitur; egressus infantia, potest proprium quasi-domicilium obtinere. § 3. Amens habet domicilium curatoris. Can. 22 § 1. Nisi aliud iure caveatur, sive per domicilium sive per quasidomicilium suum quisque parochum et Hierarcham proprii ritus sortitur. Can. 19. — D . 50, 1, 9 ; C. 10, 39 (38), 3. § 1. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars. II, cap. X I V , 9. - D. 50, 1, 6. 1 ; 50, 1, 17. 11; 50, 1, 30; C. 10, 39 (38), 4. Can. 20 § 1. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I , cap. X I V , 9. - D. 47, 10, 5. 2 ; 50, 1, 17. 13; 50, 16, 203; C . 10, 40 (39), 2. et 7. 1. Can. 21 § 1. — D. 5, 1, 65; 50, 1, 32; C. 12, 1, 13; Basilic, 7, 5, 64. § 2. — D . 50, 1, 3 et 4. Can. 22 § 1. — Innocentius I I I , (in Syn. Lateranensi I V ) , a. 1215, cap. I X : « Quoniam in plerisque ». Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 442 Officiale § 2. Deficiente parocho pro fidelibus alicuius ritus, horum Hierarcha designet alius ritus parochum qui eorum curam suscipiat, postquam idem Hierarcha habuerit consensum Hierarchae parochi designandi. § 3. Extra territorium proprii ritus, deficiente huius ritus Hierarcha, habendus est tamquam proprius, Hierarcha loci. Quodsi plures sint, ille habendus est tamquam proprius, quem designaverit Sedes Apostolica, firmo praescripto can. 260, § 1, n. 2, d. § 4. Proprius vagi parochus vel Hierarcha est sui ritus parochus vel Hierarcha loci ubi vagus actu commoratur; deficiente parocho vel Hierarcha sui ritus, serventur normae in §§ 2, 3 statutae. § 5. Illorum quoque qui non habent nisi eparchiale domicilium vel quasi-domicilium, parochus proprius est parochus loci in quo actu commorantur. Can. 23 Domicilium et quasi-domicilium amittitur discessione a loco cum animo non revertendi, salvo praescripto can. 21. Can. 24 § 1. § 2. § 3. tractu, Consanguinitas computatur per lineas et gradus. In linea recta, tot sunt gradus quot personae, stipite dempto. In linea obliqua, tot sunt gradus quot personae in utroque stipite dempto. Can. 25 O § 1. I Aifinitas ex digeneia oritur ex matrimonio valido etsi non consummato ; Can. 22 § 2. — Pius IX, allocut. Probe noscitis, 3 iul. 1848; Leo X I I I , litt. ap. Orientalium, 30 nov. 1894, n. I I ; S. C. de Prop. Fide, 28 aug. 1627; litt. 11 oct. 1780; instr, (ad Ep. latinum Babylonen.), 23 sept. 1783: « Prorsus » et « Si vero »; (C. G.), 29 mart. 1824; (C. G.), 11 dec. 1838, n. 15, 16; instr, (ad Dei. Ap. Aegypti), 30 apr. 1862; (C. G.), 1 iun. 1885, ad 4; (C. G.), 25 iul. 1887, n. 4; litt. encycl., 26 febr. 1896; decr. 1 maii 189T; (Pro Negotiis Ritus Orientalis), decr. 18 aug. 1913, art. 22, 23; decr. 17 aug. 1914, art. 18; S. C. pro Eccl. Orient., decr. 1 mart. 1929, art. 19; decr. 24 maii 1930, art. 21, 22. Syn. Armen., a. 1911, 621, 627; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I, art. V, I X ; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I , cap. I, 5; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. I I I , art. IX, 17. § 3. — Pius IV, const. Romanus Pontifex, 16 febr. 1564, § II; Pius IX, litt. Ubi inscrutabili, 3 iul. 1848, § 3; Leo X I I I , lit. ap. Orientalium, 30 nov. 1894, n. I X ; S. C. de Prop. Fide, litt. (ad Ep. Strigonien,), 1 oct. 1907, n. 23109. - Syn. Armen., a. 1911, 621, 627; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I, art. V, X. Can. 23. — D . 50, 1, 20. Can. 24 § 1. — Syn. Armen., a. 1911, 571, 5 ° ; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I , cap. X I , 8, I V ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V, art. X V , § 8, n. 10. D. 38, 10,9. § 2. — Instit., 3, 6, pr. 1, 2, 7; D. 38, 10. 1; D. 38, 10, 10. 9. 10 et 11. Can. 25 § 1. — Canones Apostolorum, can. 19. - Syn. Armen., a. 1911, 571, 6 ° ; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I , cap. X I , 8, V ; Syn. prov. Alba-Iulien. et Faga- Acta Pii Pp. XII 443 2° Viget inter alterutrum coniugem et alterius consanguineos; 3° Qua quis linea et quo gradu, alterutrius coniugis est eonsanguineus, alterius est affinis. § 2. I Iure particulari, affinitas ex digeneia de qua in § 1, n. 1, oritur etiam inter consanguineos viri et consanguineos mulieris; 2° Ita computatur ut tot sint gradus quot fert summa graduum consanguinitatis quibus uterque affinium distat a coniugibus ex quorum matrimonio affinitas oritur. § 3. I Iure particulari, affinitas praeterea, oritur ex trigeneia seu ex duobus matrimoniis validis, etiam non consummati^, si duae personae matrimonium contrahant : a) cum una eademque tertia persona, soluto matrimonio, una post alteram, aut b) cum duabus personis inter se consanguineis; 2° Affinitatem ex trigeneia contrahunt alteruter coniux cum iis qui sunt, ex alio matrimonio, alterius coniugis affines ex digeneia ; 3° Haec affinitas, inter alterutrum coniugem et alterius affines, ita computatur ut qui sunt ex alio matrimonio affines viri ex digeneia, in eodem gradu sint uxoris affines ex trigeneia, et vice versa; 4° Quoties haec affinitas viget inter consanguineos quoque unius et affines alterius coniugis, ita computatur ut tot sint gradus quot fert summa graduum tum consanguinitatis tum affinitatis ex digeneia quibus uterque affinium distat a coniugibus ex quorum matrimonio affinitas oritur. o o Can. 26 Personarum in Ecclesia aliae pertinent ad statum clericalem aliae ad laicalem. Tum clerici tum laici possunt esse religiosi. CAPUT II De personis moralibus Can. 27 In Ecclesia, praeter personas physicas, sunt etiam personae morales, publica ecclesiastica auctoritate constitutae, quae distinguuntur in personas morales collegiales et non collegiales. rasien. Rumenorum, a. 1872, tit. V, cap. V I I I , I, m) a) y); a. 1882, tit. IV, sect. I. cap. I I , § 17, a) y) ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V, art. X V , § 8, n. 12. D. 38, 10, 4, 3 et 8 ; 38, 10, 4. 5 ; 38, 10, 6 ; 38, 10, 7 et 8; 38, 10, 10 pr. Can. 25 § 2. — Syn. Trullan., a. 691, can 54. - Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. V, cap. V I I I , I, n, ß); a. 1882, tit. IV, sect. I, cap. I I , § 17, ß). Can. 26. — Syn. Trident., sess. X X I I I , de ordine, can. 4; S. Clemens I, ep. Propter mbitas, a. 90-99(?), c. 40. Can. 27. - D. 3, 4, 1. pr. ; 47, 22, 3. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 444 Can. 28 § 1. Catholica Ecclesia et Apostolica Sedes moralis personae rationem habent ex ipsa ordinatione divina; ceterae inferiores personae morales in Ecclesia eam sortiuntur vel ex ipso iuris praescripto vel ex speciali competentis Superioris ecclesiastici concessione data per formale decretum ad finem religiosum vel caritativum. § 2. Persona moralis collegialis constitui non potest, nisi ex tribus saltem personis physicis. § 3. Personae morales sive collegiales sive non collegiales minoribus aequiparantur. Can. 29 § 1. Circa actus personarum moralium collegialium : I M s i aliud expresse iure communi aut particulari statutum fuerit, id vim iuris habet, quod, demptis suffragiis nullis, placuerit parti absolute maiori eorum qui suffragium ferunt, aut post duo inefficacia scrutinia, parti relative maiori in tertio scrutinio; quod si suffragia aequalia fuerint, post tertium scrutinium praeses sua auctoritate paritatem dirimere potest, aut, si agatur de electionibus et praeses sua auctoritate paritatem dirimere nolit, electus habeatur antiquior primum sacra ordinatione, dein prima professione, denique senior aetate; 2° Quod autem omnes, uti singulos, tangit, ab omnibus probari debet. § 2. Si de actibus personarum moralium non collegialium agatur, serventur normae iuris communis et particularis, quae easdem personas respiciunt. o Can. 30 § 1. Persona moralis, natura sua, perpetua est; iure tamen exstinguitur si a legitima auctoritate supprimatur, vel si facto per centum annorum spatium esse desierit. § 2. Si vel unum ex personae moralis collegialis membris supersit, ius omnium in illud recidit, salvo praescripto § 3. § 3. Persona collegialis numero membrorum voce activa fruentium destituta quae ad normam iuris ad actus exercendos requiruntur, speciali curae Superioris ecclesiastici saecularis vel religiosi subditur. Superior, nisi aliud iure communi aut particulari cautum sit, auditis, Can. 28. — Pius IX, ep. encycl. Quanta cura, 8 dec. 1864; Leo X I I I , ep. encycl. Immortale Dei, 1 nov. 1885; ep. ap. Praeclara, 20 iun. 1894; ep. encycl. Satis cognitum, 29 iun. 1896. - D. 47, 22, 4 ; 50, 16. 85. Can. 29 § 1, 1°. — S. C. de Prop. Fide, instr, (ad Patr. et Epp. Graeeo-Melchitas), 29 maii 1789, n. 19 in fine. - Syn. Armen., a. 1911, 233. - D. 3, 4, 3 et 4; 50, 1, 19; 50, 17. 160. Can. 30 § 1. — C. 1, 3, 55 (57). 3. S 2. — D. 3, 4, 7. 2; Basilic, 8, 2, 107. Aota Pii Pp. XII 445 ad validitatem, membris voce activa fruentibus, actus collegiales supplere debet. Actus vero non collegiales ad quos alicuius collegii interventus, ad normam iuris communis vel particularis, ad validitatem requiritur, confirmatione eiusdem Superioris ad validitatem indigent. Can. 31 O § 1. I Nisi aliud iure communi aut particulari cautum fuerit, bona et iura personae collegialis quae membris caret, ad modum patrimonii personae non collegialis, illius Superioris ecclesiastici cura conservari, administrari seu exerceri debent, cui in casu extinctionis de ipsis statuere competit. Superior debet ad normam iuris fideli adimpletioni providere onerum quae illa bona gravant. 2° Adscriptio membrorum huius personae, salvis normis iuris communis et particularis, ab illo Superiore ecclesiastico fieri potest et, iuxta casus, debet, cui ipsius personae collegialis immediata cura competit. Idipsum servetur si membra quae remanent, adscriptionis peragendae, iure communi aut particulari, incapacia sint. § 2. I Nominatio rectorum et administratorum personae non collegialis, si ad normam iuris communis vel particularis fieri nequeat, ad immediatum Superiorem ecclesiasticum devolvitur; 2° Eidem Superiori ecclesiastico onus incumbit administrationis ad normam § 1, donec idoneum administratorem nominaverit. O CAPUT III De iis quae sunt personis tam physicis quam moralibus communia Can. 32 § 1. Actus, quos persona sive physica sive moralis ponit ex vi extrinsecus illata, cui ipsa resistere non possit, pro infectis habentur. § 2. Actus positi ex metu gravi et iniuste incusso vel ex dolo, valent, nisi aliud iure caveatur; sed possunt ad normam canonum, per iudicis sententiam rescindi, sive ad petitionem partis laesae sive ex officio. 1 Can. 33 Error actum irritum reddit, si versetur circa id quod constituit substantiam actus vel recidat in condicionem sine qua non; secus actus valet, nisi aliud iure caveatur; sed in contractibus error locum dare potest actioni rescissoriae ad normam iuris. Can. 32. — D. 4, 2. 1. 3 et 4; C. 2, 4, 13 ; Basilic, 10, 2, 3-4. § 2. — D. 4, 2, 5. 6 et 7; 4, 2, 9. pr. et 1; 4, 2, 21. 1; Basilic, 10, 2. 3, 4, 9. Can. 33. — D . 50, 17, 116. 2 ; C. 3, 32, 18. 1 Cfr. Pius X I I , litt. apost. Sollicitudinem Nostram, Motu Proprio datae, 6 ian. 1950. can. 204-209. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 446 Can. 34 Quodlibet damnum iniuria datum resarciendum est ab eo cuius dolo vel culpa illatum sit. Can. 35 § 1. Cum ius statuit Superiorem ad agendum indigere consensu vel consilio aliquarum personarum : 1° Si consensus exigatur, Superior nisi obtinuerit earundem consensum invalide agit; 2° Si exigatur consilium tantum, per verba : cum consilio consultorum, vel auditis consultoribus, aliave similia, non requiritur ad valide agendum nisi ut Superior illas personas audiat ; quamvis autem nulla obligatione teneatur ad earum suffragium, etsi concors, accedendi, multum tamen, si plures audiendae sint personae, concordibus earundem suffragiis, deferat, nec ab iisdem, sine praevalenti ratione, suo iudicio aestimanda, discedat; 3° Si requiratur consensus vel consilium non unius tantum vel alterius personae, sed plurium simul, eae personae legitime convocentur, servatis normis can. 104, §§ 3, 4 de convocandis electoribus, et mentem suam manifestent. § 2. Si convocandorum, quorum consensus requiritur, quis negligatur, Superior valide agit, sed ad neglecti instantiam debet, probata praeteritione et absentia, a competenti Superiore vel iudice actus irritus fieri, dummodo ad normam iuris constet recursum, saltem intra triduum ab habita notitia de conventu ad exquirendum consensum, fuisse transmissum. § 3. Superior pro sua prudentia ac negotiorum gravitate potest personas de quibus in § 1 adigere ad iusiurandum de secreto servando praestandum. § 4. Omnes personae quarum consensus vel consilium exquiritur, debent ea qua par est reverentia, fide ac sinceritate sententiam suam aperire. Can. 36 Praescriptum can. 29, § 1, n. 1, de actibus personarum moralium collegialium, servetur etiam cum de suffragio de quo in can. 35, § 1, n. -3 tum de omni alio suffragio a pluribus sive coniunctim sive disiunctim ferendo. Can. 37 Circa praecedentiam inter varias personas seu physicas seu morales, salvis normis specialibus quae traduntur suis in locis, serventur normae quae sequuntur : I Qui alius personam gerit, ex eadem obtinet praecedentiam ; sed qui in Synodis aliisque similibus conventibus procuratorio nomine ino Can. 37, 1«. — Syn. Trullan., a. 691, can. 7. - Syn. Armen., a. 1911, 229. Acta Pii Pp. XII 447 tersunt, sedent, firmo iure particulari, post personas eiusdem gradus quae intersunt nominé proprio; 2° Cui est auctoritas in personas sive physicas sive morales, eidem ius est praecedentiae supra illas ; 3° Inter diversas personas ecclesiasticas quarum nulla habeat in alias auctoritatem : qui ad gradum potiorem pertinent praecedunt iis qui sunt inferioris gradus ; inter eiusdem gradus personas sed non eiusdem ordinis, qui altiorem ordinem tenet praecedit iis qui in inferiore sunt positi; si denique ad eundem gradum pertineant eundemque ordinem habeant, praecedit qui prius est promotus ad gradum ; si eodem tempore promoti sint, antiquior sacra ordinatione, nisi ordinatione recentior ordinatus fuerit a Eomano Pontifice ; et si eodem tempore ordinem receperint, senior aetate ; 4° In praecedentia diversitas ritus non attenditur ; 5° Inter varias personas morales eiusdem speciei et gradus, illa praecedit quae est in pacifica quasi-possessione praecedentiae et, si de hoc non constet, quae prius in loco, ubi quaestio oritur, erecta est ; inter sodales vero alicuius collegii, ius praecedentiae determinetur ex propriis legitimis statutis ; secus ex iure particulari, quo deficiente, ex praescripto iuris communis ; 6° Hierarchae est in sua eparchia statuere praecedentiam inter suo» subditos, ratione habita principiorum iuris communis, legitimarum eparchiae consuetudinum et munerum iis commissorum ; et omnes de praecedentia controversias, etiam inter exemptos, quatenus ii collegialiter cum aliis procedant, componere in casibus urgentioribus, remoto omni recursu in suspensivo, sed sine praeiudicio iuris uniuscuiusque; 7° Circa personas quae ad Domum Summi Pontificis pertinent, praecedentia moderanda est secundum peculiaria privilegia, regulas et traditiones eiusdem Domus. Can. 37, 2<> — Syn. Nicaen. I, a. 325, can. 18. 3°. — V. fontes ad I , 2° 4°. — Gregorius X V , litt. ap. Exponi nobis, 20 mar. 1623, nn. 1, 2; S .C. de Prop. Fide, 30 maii 1629; 13 iul. 1629, n. 27; decr. 6 oct. 1863, E, g. - Syn. Armen., a. 1911, 628. 70. _ Benedictus X I V , const. Etsi pastoralis, 26 maii 1742, § I X , n. X V I I ; S. C. de Prop. Fide, litt. 15 iun. 1867. o Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 448 TITULUS I I I DE CLERICIS IN GENERE Can. 38 O § 1. I Qui divinis ministeriis, per sacrum ritum in propria disciplina receptum, mancipati sunt, clerici dicuntur; 2° Clerici ex divina institutione a laicis distinguuntur. § 2. Non sunt omnes in eodem gradu, sed inter eos ecclesiastica hierarchia est in qua alii aliis subordinantur. § 3. Ex divina institutione ecclesiastica hierarchia ordinis constat Episcopis, presbyteris et ministris; hierarchia iurisdictionis constat pontificatu supremo et episcopatu subordinato ; ex Ecclesiae autem institutione alii quoque gradus accessere. Can. 39 Qui in ecclesiasticam hierarchiam cooptantur, vel, cooptati, ad altiorem eiusdem hierarchiae gradum promoventur, non ex populi vel potestatis saecularis consensu aut vocatione adleguntur vel promoventur ; sed in gradibus potestatis ordinis constituuntur sacra ordinatione ; in supremo pontificatu, ipsomet iure divino, adimpleta condicione legitimae electionis eiusdemque acceptationis; in reliquis gradibus iurisdictionis, canonica missione. Can. 40 In iis ritibus in quibus admittuntur clerici ad subdiaconatum et ad maiores ordines non ascensuri, iidem clerici reguntur tantum iure particulari. Can. 38 § 1, 2 ° . — Syn. Trident., sess. X X I I I , de ordine, can. 4; S. Clemens I, ep. Propter súbitas, a. 90-99(?), c. 40. § 2. — Syn. Trident., sess. X X I I I , de ordine, can. 2, 4, 6, 7. § 3. — Syn. Trident., sess. X X I I I , de ordine, c. 2, 4, can. 6, 7; Syn. Vatican., sess. IV; S. Clemens, litt. Propter súbitas, a. 90-99(?) : « Apostoli ncibis », c. 40; Professio fidei (in Syn. Lugdunen. II) a Michaele Palaeologo Gregorio X oblata, a. 1274; Benedictus X I I , a. 1341, prop. 84. 85, Armenorum, damn. ; Eugenius IV (in Syn. Florentin.), const. Laetentur caeli, 6 iul. 1439, § 8; Gregorius X I I I , const. Sanctissimus, a. 1575, Professio fidei Graecis praescr. ; Benedictus X I V , const. Etsi pastoralis, 26 maii 1742, § 1, n. V I ; ep. Nuper ad nos, 16 mart .1743, Professio fidei Maronitis praescr.; Pius I X , ep. encycl. Amantissimus, 8 apr 1862; litt. ap. Reversurus, 12 iul. 1867; Leo X I I I , ep. encycl. Satis cognitum, 20 iun. 1896; S. Pius X, litt. encycl. Pascendi, 8 sept. 1907. Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I , art. I, De gradibus praelatorum characterem episcopalem habentium. Can. 39. — Syn. Constantinopolitan. IV, a. 869, actio X, can. 12; Syn. Trident., sess. X X I I I , de ordine, c. 4, can. 7; S. Pius X, litt. encycl. Pascendi, 8 sept. 1907. - S. Tarasius CP., ep. episcopis Siciliae. Can. 40. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I, 2; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I , art. I, 1. Acta Pii Pp. XII 449 Can. 41 o § 1. I Patriarcha titulo praelatitio, honoris causa, condecorare potest, firmo can. 260, § 1, n. 3, presbyteros sui ritus virtute et doctrina praestantes, qui tamen suis insignibus et privilegiis uti non possunt extra patriarchatus, nisi aut Patriarcham comitentur vel eiusdem personam sustineant in Synodis aliisve sollemnitatibus, aut consensum Hierarchae loci obtinuerint; 2° Haec potestas competit Episcopis quoque pro suo cuiusque territorio ad normam n. 1, firmo praescripto § 2, et iure particulari quo haec potestas, etiam quod attinet ad clericos saeculares, Patriarchae reservetur. § 2. Religiosi extra proprias domos ofiicia exercentes augeri non possunt titulis sui ritus dignitatum nisi Patriarcha, audito Superiore, consensum dederit. Cessante officio, cessat, n i s i aliter ferant liturgicae leges, etiam dignitatis titulus. § 3. Circa privilegia et insignia quae titulis de quibus in § 1 adnexa sunt, servetur i u s particulare. Can. 42 § 1. Patriarcha et Episcopi, ad normam can. 41, titulo praelatitio, honoris causa, condecorare possunt, de consensu tamen, in scriptis dato, ipsorum Hierarchae, presbyteros alienae eparchiae, diversi quoque ritus, latino excepto. § 2. Hi tituli praelatitii facultates haud ferunt quae iisdem titulis in ritu concedentis adnexae sunt, sed tantum tribuunt ius deferendi liturgica honoris insignia in liturgicis caeremoniis ritus eiusdem concedentis. Can. 41. — S. C. pro Eccl. Orient., 10 ian. 1929. - Syn. Armen., a. 1911, tit. I I , cap. IX, De Chorepiscopis ; cap. X I I , De doctoribus minoribus, maioribus et mitratis; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I I I , art. V I I , § 1, 7; % 6, 3, I X ; sect. I I I , cap. I V , art. I I I , De Archidiacono; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I , cap. X I V , 43-45 et 48; pars I I I , cap. I I I , 3, I I - I I I et 4; pars IV, cap. I, 15; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V, art. X I I I , § 1, 8; § 7, De benedictione Archidiaconi; § 9, De benedictione Periodeutae et Chorepiscopi; cap. V I , art. V I I I , 6; cap. X I , De Officiis Vicarii G-eneralis, Chorepiscopi, Periodeutae et Parochi; art. I I , De Chorepiscopo et Periodeuta. § 1, 2°. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I I I , 4, I I I . Can. 42. — S. C. pro Eccl. Orient., 10 ian. 1929. - Syn. Armen., a. 1911, tit. I I , cap. IX, De Chorepiscopis ; cap. X I I , De doctoribus minoribus, maioribus et mitratis; 724; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. .1898, sect. I I , cap. I I I , art. V I I , § 1, 7; § 6, 3, IX; sect. I I I , cap. I V , art. I I I , De Archidiacono; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I , cap. X I V , 43-45 et 48; pars I I I , cap. I I I , 3, I I - I I I ; 4, I I ; pars I V , cap. I, 15; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V, art. X I I I , § 1, 8; § 7, De benedictione Archidiaconi; § 9, De benedictione Periodeutae et Chorepiscopi; cap. V I , art. V I I I , 6; cap. X I , De officiis Vicarii Generalis, Chorepiscopi, Periodeutae et Parochi; art. I I , De Chorepiscopo et Periodeuta. § 2. — S. C. pro Eccl. Orient., resp. 11 iun. 1940. 29 - ACTA, vol. XXIV. n. 9 — 15-8-1957. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 450 Can. 43 Circa Romani Pontificis Familiares, sive praelati titulo gaudeant, sive non, standum privilegiis, regulis et traditionibus Domus eiusdem Summi Pontificis. CAPUT I De clericorum adscriptione alicui eparchiae vel ^Religioni Can. 44 Quemlibet clericum oportet esse vel alicui eparchiae vel alicui Religioni adscriptum, firmo can. 52. Can. 45 Per sacrum ritum, quo quis clericus fit, clericus adscribitur eparchiae pro cuius servitio promotus fuit. Can. 46 § 1. Per sacrum ritum quo religiosus, etiam professus ad tempus in monasteriis aut in Ordinibus vel Congregationibus in quibus emittuntur vota perpetua, clericus fit, religiosus suae Religioni qua clericus adscribitur. § 2. Clericus in Religionem legitime receptus, votis ad tempus adstrictus, etsi suae eparchiae maneat adscriptus, Superiori religioso qua clericus subiicitur. Emissa autem professione perpetua vel elapso sexennio a prima professione in Religione sine votis perpetuis, propriam eparchiam amittit. § 3. Salvis iuris praescriptis de religiosis clericis subdiacono inferioribus a Religione dimissis, religiosus clericus subdiacono inferior, qui ad normam § 1, suae Religioni, qua clericus, adscriptus est, si Religionem relinquat, nisi ab aliquo Hierarcha benevolo receptore propriae eparchiae adscribatur, ipso iure e statu clericali decidit. 1 2 3 Can. 43. — S. O. Coeremonialis, decr. 30 nov. 1880. De clericorum adscriptione... — Syn. Nicaen. I, a. 325, can. 15. - Syn. Armen., a. 1911, 736. Can. 44. — Syn. Chalcedonen., a. 451, can. 6, 10, 20; Syn. Nicaen. I I , a. 787, can. 15. Syn. Carthaginen., a. 419, can. 93. - Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I I I , art. V I I , § 4, V; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars II, cap. X I V , 12 et 17; Syn. Sciarfen. Syrorum, 1888, cap. V, art. X I I I , § 3, n. 1, V I . 1 Cfr. Pius X I I , litt. apost. Postquam Apostolicis Litteris, Motu Proprio datae, 9 febr 1952, can. 108, 110, § 1. * I b . , can. 121. * Ib., can. 200, 220, § 2 . Acta Pii Pp. XII 451 Can. 47 Praeter casum de quo in can. 49 et casum receptionis, ab Hierarcha benevolo, religiosi in subdiaconatu vel in maiore ordine constituti qui propriam eparchiam ad normam can. 46, § 2 non amiserit, ut clericus alienae eparchiae valide adscribatur, a suo Hierarcha obtinere debet litteras ab eodem subscriptas dimissionis perpetuae et absolutae; et ab Hierarcha alienae eparchiae litteras ab eodem subscriptas adscriptionis pariter perpetuae et absolutae. 1 Can. 48 Clericum adscribere alicui eparchiae vel ex aliqua eparchia dimittere valide nequeunt : I Syncellus sine mandato speciali; 2° In patriarchatibus, Administrator patriarchatus ad tempus constitutus, sine consensu Synodi permanentis, Exarchus patriarchalis et Administrator eparchiae vacantis, sine consensu Patriarchae; 3° Extra patriarchatus, Exarchus archiepiscopalis sine consensu Archiepiscopi, Administrator eparchiae vacantis, nisi post annum a vacatione sedis episcopalis et de consensu consultorum eparchialium. O Can. 49 Clericus, qui ab Hierarcha alienae eparchiae quodvis beneficium residentiale obtinuerit cum consensu sui Hierarchae in scriptis dato, vel cum licentia ab eodem in scriptis concessa ex eparchia discedendi in perpetuum, ipso iure censetur dimissus a sua eparchia et adscriptus alienae eparchiae. Can. 50 Dimissio ex aliqua eparchia fieri nequit sine iustis causis, et effectum non sortitur, nisi secuta sit adscriptio alii eparchiae, cuius Hierarcha de eadem priorem Hierarcham quantocius certiorem reddat. Can. 51 Hierarcha suae eparchiae alienum clericum ne adscribat, nisi : I Necessitas aut utilitas eparchiae id exigat, et salvis iuris praescriptis circa canonicum ordinationis titulum; 2° Ex legitimo documento sibi constiterit de obtenta legitima diO Can. 47. — Syn. Nicaen. I I , a. 787, can. 10; S. Leo M . , litt. Grato animo, 6 ian. 446; litt. Quanta fraternitati, a. 446: «Alienum clericum». - Syn. Carthaginen., a. 419, can. 58; Syn. Trullan., a. 691, can. 17. - Syn. Armen., a. 1911, 541; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I V , 24; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. I X , art. I, 16; cap. X I , art. I I I , 5, X . Can. 49. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. IV, 24. 1 Cfr. Pius X I I , litt. apost. Postquam Apostolicis Litteris, Motu Proprio datae, 9 febr. 1952, can. 192, § 3. 452 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale missione ex eparchia, et habuerit praeterea a curia dimittente, sub secreto, si opus sit, de clerici natalibus, vita, moribus ac studiis opportuna testimonia, praesertim si adscribendus sit clericus diversae linguae vel nationis ; Hierarcha autem dimittens, graviter onerata eius conscientia, advigilare debet ut testimonia sint veritati conformia; 3° Clericus scripto declaraverit se in perpetuum novae eparchiae servitio velle addici ad normam canonum. Can. 52 Si, iure particulari ita ferente, clerici adscribantur non certae eparchiae sed ipsi patriarchatu : eorundem tum adscriptioni tum e patriarchatu dimissioni applicentur praescripta can. 44-51. CAPUT II De iuribus et privilegiis clericorum Can. 53 Soli clerici possunt potestatem sive ordinis sive iurisdictionis ecclesiasticae et beneficia ac pensiones ecclesiasticas obtinere. Can. 54 Omnes fideles debent clericis, pro diversis eorum gradibus et muneribus, reverentiam, seque sacrilegii delicto commaculant, si quando clericis realem iniuriam intulerint. Can. 55 § 1. Clerici in omnibus causis sive contentiosis sive criminalibus apud iudicem ecclesiasticum conveniri debent, nisi aliter quod attinet ad particularia loca legitime provisum fuerit, firmo praescripto § 2. Can. 52. — Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. X I , art. I I I , 3. De iuribus et privilegiis clericorum. — S. C. S. Off. (Mission. Arcipelagi), 3 aug. 1639, n. 1-2; S. C. de Prop. Fide, 30 apr. 1624, n. 6; 29 ian. 1677, n. 14. - Syn. Armen., a. 1911, tit. V, cap. I V , De iuribus et privilegiis clericorum. Can. 53. — Syn. Tridentum sess. V I I , de Sacramentis in genere, can. 10; sess. X I V , de poenitentia, c. 6, can. 10; sess. X X I I I , de ordine, c. 4, can. 7 ; sess. X X I V , de ref., c. 12; S. Hormisdas, litt. Lectis litteris, 10 febr. 518. - Syn. Trullan., a. 691, can. 64. Can. 54. — Syn. Constantinopolitan. I V , a. 869, can. 14; Paulus V, const. Fraternitatis tuae, 24 febr. 1610, § 5. - Canones Apostolorum, 56; Syn. Laodicen., a. 347/381, can. 20. - Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I I I , art. V I I , § 7, I; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I, 17, 18 ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I , art. I, 4 ; Syn. Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. X. - C. 1, 3, 32 (33), 6. Can. 55. — Syn. Carthaginen., a. 419, can. 107. - C. 1, 4, 13; Nov. 83, praef. § 1. — Syn. Chalcedonen., a. 451, can. 9; Leo X I I I , ep. encycl. Immortale Dei, 1 nov. 1885; S. C. S. Off. (Mission. Arcipelagi), 3 aug. 1639, ad 2. - Syn. Antiochen., a. 341, can. 12; Syn. Carthaginen., a. 419, can. 15. - Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I I I , art. V I I , § 7, I I ; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I, 18; Syn. Sciarfen. Syrorum, 1888, cap. V I , art. I, 4. Acta PU Pp. XII 453 § 2. Apud iudicem laicum conveniri nequeunt : 1° Sine licentia Sedis Apostolicae : Patres Cardinales, Legati Romani Pontificis, Patriarchae, Archiepiscopi; ob negotia ad ipsorum officium pertinentia, Officiales maiores Romanae Curiae, Administratores apostolici et Visitatores apostolici; extra patriarchatus: Episcopi etiam titulares, Exarchi cum territorio proprio, Exarchi apostolici, Administratores eparchiarum vacantium, firmo praescripto n. 3, supremi Religionum iuris pontificii Moderatores et Superiores monasteriorum sui iuris exemptione pontificia fruentium; 2° Sine licentia Patriarchae : Episcopi, etiam titulares, Exarchi patriarchales, Syncelli Patriarchae, Administratores eparchiarum vacantium, Delegati Patriarchae ob negotia ad ipsorum munus pertinentia, supremi Moderatores Religionum iuris pontificii vel patriarchalis, et Superiores monasteriorum sui iuris exemptorum; 3° Sine licentia Archiepiscopi, Exarchi archiepiscopales et Administratores eparchiarum vacantium; 4° Sine licentia Hierarchae loci in quo causa peragitur, ceteri privilegio fori gaudentes, quam tamen Hierarcha, praesertim cum actor est laicus, ne deneget sine iusta et gravi causa, tum maxime cum controversiae inter partes componendae frustra operam dederit. § 3. Si nihilominus ab eo qui nullam habuerit licentiam, conveniantur, possunt, ratione necessitatis, ad vitanda maiora mala, comparere, certiore tamen facto Superiore a quo licentia obtinenda fuisset. Can. 56 Clerici omnes ab onere militiae itemque a muneribus et publicis civilibus officiis a statu clericali alienis immunes sunt. Can. 57 Clericis qui creditoribus satisfacere coguntur, salva sint quae ad honestam sui sustentationem, prudenti ecclesiastici iudicis arbitrio, sunt necessaria, firma tamen eorundem obligatione creditoribus quamprimum satisfaciendi. Can. 58 Memoratis privilegiis clericus renuntiare nequit ; sed eadem amittit, si ad statum laicalem reducatur aut privatione perpetua iuris induendi habitum ecclesiasticum plectatur, ad normam can. 157, § 1; recuperat vero, si haec poena remittatur aut ipse rursus inter clericos admittatur. Privilegia vero suspenduntur si clericus privetur ad tempus iure deferendi habitum ecclesiasticum. Can. 56. — Syn. Chalcedonen., a. 451, can. 7. - Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I I I , art. V I I , § 7, I I I . - C. 1, 3, 2. et 6; Nor. 123, 6 pr. 454 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Can. 59 § 1. Curet Hierarcha ut in sua eparchia habeatur pecuniae summa pensionibus solvendis destinata, ad sublevandos parochos aliosque clericos saeculares eparchiae, qui, viribus deficientes, officiis obeundis impares exsistunt. § 2. Ad hanc pecuniae summam constituendam et augendam conferre debent domus seu mensa episcopalis, paroeciae vel quasi-paroeciae, singuli eparchiales consultores, parochi, vicarii paroeciales et, si statuta eparchialia ita ferant, ceteri clerici eparchiae adscripti. § 3. Hierarchae plures, in finem de quo in § 1, inter se convenire possunt pro clericis omnium suarum eparchiarum. CAPUT III De obligationibus clericorum Can. 60 Clerici debent sanctiorem quam laici vitam interiorem et exteriorem ducere iisque virtute et recte factis in exemplum excellere. Can. 61 Curent locorum Hierarchae ut clerici omnes : I Poenitentiae sacramento frequenter conscientiae maculas eluant ; 2° Quotidie per congruum tempus veritates fidei, mysteria vitae Domini nostri Iesu Christi, obligationes proprii status meditentur; Christum Dominum in divina Eucharistia praesentem adorent, Deiparam Virginem receptis ab Ecclesia orationibus colant, conscientiam suam discutiant et Sacram Scripturam Veteris et Novi Testamenti assidue legant. O Can. 60. — Syn. Trident., sess. X I V , de ref., prooemium; sess. X X I I , de ref., c. I; sess. X X I I I , de ref., c. 11, 13; sess. X X V , de ref., e. 1, 14; Pius IX, ep. encycl. Amantissimus, 8 apr. 1862; Pius X I , litt. encycl. Ad catholici Sacerdotii fastigium, 20 dec. 1935, I I ; S. C. de Prop. Fide (Regulae pro sacerdotibus coptis), 15 mart. 1790, n. X X ; instr, (ad Archiep. Fagarasien. et Alba-Iulien.), 24 mart. 1858. - Canones Apostolorum, 27; S. Tarasius CP., ep. Episc. Siciliae. - Syn. Armen., a. 1911, tit. V, cap. I I , Be vita et honestate Clericorum; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I, 14; Syn. Leopolien. Ruthenorum, a. 1891, tit. I X , cap. I I , 1; Syn. Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. I V ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I , art. I I , De honestate clericorum m genere; art. V, 3. Can. 61. — Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I I I , art. V I I , § 6 , 1 , I ; Syn. Leopolien. Ruthenorum, a. 1891, tit. V I I , cap. V I , 8; tit. IX, cap. I I , 18; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I , art. V, 2. io. _ g. o. de Prop. Fide, decr. 13 apr. 1807, n. X I V . - Syn. Armen., a. 1911, 474; Syn. Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. I I I , § 5. 2°. — Benedictus X I V , const. Etsi pastoralis, 26 maii 1742, § V I , n. I ; Pius X I I , litt. encycl. Divino afflante Spiritu, 30 sept. 1943. - Syn. Armen., a. 1911, 429; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. V I I , cap. I I ; Syn. Leopolien. Ruthenorum, a. 1891, tit. IX, cap. I I , 16, 1 7 ; cap. I I I , De scientia sacerdotum, A. Acta Pii Pp. XII 455 Can. 62 § 1. Omnes presbyteri saeculares debent tertio saltem quoque anno recollectioni spirituali, per tempus a proprio Hierarcha determinandum, in pia aliqua religiosave domo ab eodem designata vacare; neque ab iis quisquam eximatur, nisi in casu singulari, iusta de causa ac de expressa eiusdem Hierarchae licentia. § 2. Eadem obligatione tenentur etiam diaconi ad presbyteratum non promovendi. Can. 63 Omnes clerici, praesertim vero presbyteri, speciali obligatione tenentur suo quisque Hierarchae reverentiam et obedientiam exhibendi. Meminerint autem Hierarchae se esse patres, non dominos; paterno idcirco affectu clericos prosequantur. Can. 64 Quoties et quandiu id, iudicio proprii Hierarchae, exigat Ecclesiae necessitas, clericis, nisi legitimum impedimentum excuset, suscipiendum est ac fideliter implendum munus quod ipsis fuerit ab eodem commissum. Can. 65 § 1. Clerici studia, praesertim sacra, recepto sacerdotio, ne intermittant ; et in sacris disciplinis solidam illam doctrinam a maioribus traditam et communiter ab Ecclesia receptam sectentur, devitantes profanas vocum novitates et falsi nominis scientiam. § 2.^ Pro viribus autem studeant ita catholicam de fide deque moribus doctrinam caliere, ut eam ceteris proponere apte possint, et ad hominum animos regendos magis in dies idonei fiant. Can. 62 § 1. — Pius X I , litt. encycl. Ad catholici Sacerdotii fastigium, 20 dec. 1935, I V . - Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I I I , art. V I I , § 6, 1, I; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , càp. I, 16 ; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. V I I , cap. I I ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I , art. V, 1; cap. IX, art. I, 5; Syn. Leopolien. Ruthenorum, a. 1891, tit. I X , cap. I I , 18. Can. 63. — Syn. Chalcedonen., a. 451, can. 8; Pius X I , litt. encycl. Ad catholici Sacerdotii fastigium, 20 dec. 1935, I I . - Canones Apostolorum, 31, 39, 55; Syn. Antiochen., a. 341, can. 5; Syn. Sardicen., a. 343, can. 1 1 ; Syn. Laodicen., a. 347/381, can. 56; S. Basilius M . , can. .1. - Syn. Armen., a. 1911, 260; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I I I , 1; Syn. Leopolien. Ruthenorum, a. 1891, tit. IX, cap. I I , 10. Can. 64. — S. C. pro Eccl. Orient., decr. 15 maii 1929, n. 20. - Syn. Carthaginen., a. 419, can. 34. - Syn. Armen., a. 1911, 734. Can. 65 § 1. — Pius I X , ep. encycl. Amantissimus, 8 apr. 1862; Pius X I , litt. encycl. Ad catholici Sacerdotii fastigium, 20 dec. 1935, I I . - S. Nerses Glaien. Armenorum, a. 1166; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I I I , art. V I I , § 6, 1, I I I ; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I, 1 3 ; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. V I I , cap. I; Syn. Leopolien. Ruthenorum, a. 1891, tit. I X , cap. I I I , De scientia Sacerdotum, 1; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I , art. V I , De amore studii clericis necessario. 456 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale § 3. Profanarum quoque scientiarum, earum praesertim quae cum sacris disciplinis arctius cohaereant, talem sibi copiam comparare ne negligant, quam excultos homines habere decet. Can. 66 § 1. Expleto studiorum curriculo, presbyteri omnes, nisi ab Hierarcha loci ob iustam causam fuerint exempti, examen singulis annis saltem per integrum triennium in diversis sacrarum scientiarum disciplinis, antea opportune designatis, subeant secundum modum ab eodem Hierarcha determinandum. § 2. In collatione officiorum et beneficiorum ecclesiasticorum ratio habeatur eorum qui, ceteris paribus, in his periculis praestiterunt. Can. 67 § 1. In civitate episcopali et in singulis protopresbyteratibus saepius in anno, diebus arbitrio Hierarchae loci praestituendis, conventus habeantur, quos collationes seu conferentias vocant, de re morali et liturgica; quibus addi possunt aliae exercitationes, quas Hierarcha opportunas iudicaverit ad scientiam et pietatem clericorum promovendam. § 2. Si conventus haberi difficile sit, resolutae quaestiones scriptae mittantur, secundum normas ab Hierarcha loci statuendas. § 3. Conventui interesse, aut, deficiente conventu, scriptam casuum solutionem mittere debent, nisi a loci Hierarcha exemptionem antea expresse obtinuerint, tum omnes presbyteri saeculares, tum religiosi, licet exempti, curam animarum habentes et etiam, si collatio in eorum domibus non habeatur, alii religiosi qui iurisdictionem ad audiendas confessiones ab Hierarcha obtinuerunt. Can. 68 Caelibatus clericorum eorundem statui ac divinorum ministeriorum exercitio dignius aptiusque respondens, prout fert unanimis Ecclesiae cum Orientalis tum Latinae traditio, ab omnibus in honore habendus est. Can. 66. — S. C. pro Eccl. Orient., decr. 27 ian. 1940, n. 13. § 1. — Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I I I , art. V I I , § 6 , 1 , I I I , 2. Can. 67. — Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I , art. V I , 3. § 1. — Syn. Armen., a. 1911, 297; Syn. Sergii Patriarchae, 18 sept. 1956, c. V . ; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I, cap. I I , 6; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Eumenorum, a. 1782, tit. V I I , cap. I I ; Syn. Leopolien. Ruthenorum, a. 1891, tit. IX, cap. I I I , De scientia Sacerdotum, 9. Can. 68. — Pius X I , litt. encycl. Ad catholici Sacerdotii fastigium, 20 dec. 1935, I I ; S. C. de Prop. Fide, litt. 4 iul. 1833, n. IX. - Syn. Iosephi Patriarchae, 3 nov. 1596, can. II ; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I , cap. X I V , 35; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. V I I , cap. I I I , De Presbyteris coelibibus; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I , art. V I I , 2. Acta Pii Pp. XII 457 Can. 69 Nullus ad episcopalem ordinem promoveri potest qui non sit caelebs vel a matrimonii vinculo legitime solutus. Can. 70 Subdiaconi omnesque clerici in maioribus ordinibus constituti ita a nuptiis arcentur ut, ad normam iuris, ad matrimonium contrahendum inhabiles sint. Can. 71 1 Quod attinet ad coniugatos, ad subdiaconatum vel ad maiores ordines admittendos aut absolute aut cum dispensatione sive Patriarchae sive loci Hierarchae, non autem Syncelli, vel etiam ad eosdem ab iisdem ordinibus arcendos, hae Litterae Apostolicae nihil innovant circa vigentem in unoquoque orientali ritu disciplinam. Can. 72 In ritibus in quibus non admittuntur clerici coniugati : I Clerici subdiacono inferiores possunt quidem nuptias inire, sed initis nuptiis, ipso iure e statu clericali decidunt, nisi matrimonium fuerit nullum vi aut metu iisdem incusso; 2° Coniugatus qui sine dispensatione apostolica subdiaconatum vel ordines maiores, licet bona fide, suscepit, ab eorundem ordinum exercitio prohibetur. O Can. 69. — V. Fontes ad can. 85. - Syn. Trullan., a. 691, can. 12. Can. 70. — Syn. Chalcedonen., a. 451, can. 14; Benedictus X I V , const. Etsi pastoralis, 26 maii 1742, § V I I , n. X X V I , X X V I I ; instr. Eo quamvis tempore, 4 maii 1745, § 34 ss. ; ep. encycl. Allatae sunt, 26 iul. 1755, ¡§ 22; S. C. de Prop. Fide, instr, (ad Archiep. Fagarasien. et Alba-Iulien.), 24 mart. 1858. - Canones Apostolorum, 26; Syn. Ancyran., a. 314, can. 10; Syn. Carthaginen., a. 419, can. 4, 28, 73; Syn. Trullan., a. 691, can. 6, 30. Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. V I I , cap. V, De secundis nuptiis Clericorum in sacris Ordinibus constitutorum. Can. 71. — Innocentius I I I , litt. Cum olim, 5 sept. 1203; Benedictus X I V , ep. encycl. Allatae sunt, 26 iul. 1755, n. 22; Pius X I , litt. encycl. Ad Catholici Sacerdotii fastigium, 20 dec. 1935, II ; S. C. de Prop. Fide, litt. 4 iul. 1833, n. I X . - Canonus Apostolorum, 5; Syn. Trullan., a. 691, can. 3, 6, 13, 30; Syn. Carthaginen., a. 419, can. 2; S. Cyrillus Alexandrin., can. 4; S. Nicephorus CP., can. 156. - Syn. Armen., a. 1911, 737; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I I I , art. V I I , § 5, I, I I I , IV; Syn. Iosephi Patriarchae, 3 nov. 1596, can. I I ; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I . cap. X I V , 3 5 ; Collegii condendi regulae a Synodo in monasterio Ssmi Salvatoris celebrata, 11-14 maii 1811, pars I I , Reg. VI ; pars I I I , cap. I, Reg. I I I , IV, VI ; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. V I I , cap. I V , De Presbyteris Coniugatis; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V, art. X I I I , § 5, n. 3; cap. V I , art. V I I , 1, 2, Can. 72. — Canones Apostolorum, 26; Syn. Carthaginen., a. 419, can. 3, 4, 16, 28, 73. Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I , art. V I I , 2. 1 Cfr. Pius X I I , litt. apost. Crebrae allatae sunt, Motu Proprio datae, 22 febr. 1949. can. 62. c 458 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Can. 73 Clerici, etiam coniugati, castitatis decore elucere debent. Qui contra castitatem peccaverint, ad normam iuris puniantur. Can. 74 § 1. Caveant clerici ne mulieres, de quibus suspicio esse possit, apud se retineant aut quoquo modo frequentent. § 2. Firmo can. 71, iisdem licet cum illis tantum mulieribus cohabitare, in quibus naturale foedus nihil mali permittit suspicari, quales sunt mater, soror, amita et huiusmodi, aut a quibus spectata morum honestas, cum provectiore aetate coniuncta, omnem suspicionem amoveat. § 3. Iudicare an retentio aut frequentatio mulierum, etiam illarum in quas communiter suspicio non cadit, in peculiari aliquo casu scandalo esse possit aut incontinentiae afferre periculum, ad Hierarcham loci pertinet, eiusdemque est clericos ab hac retentione vel frequentatione prohibere. § 4. Contumaces praesumuntur concubinarii. Can. 75 Consuetudo vitae communis inter clericos caelibes laudanda est iisque suadenda, eaque, ubi viget, quantum fieri potest, servanda. Can. 76 Clerici in subdiaconatu vel in maioribus ordinibus constituti, exceptis iis de quibus in can. 157, 158, obligatione tenentur divinum officium publice vel privatim persolvendi iuxta praescripta iuris particularis. Can. 73. — S. O. de Prop. Fide, instr, (ad Archiep. Fagarasien. et Alba-Iulien. Graeci Ritus), 24 mart. 1858. - S. Basilius M . , can. 69. - Syn Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I I I , art. V I I , § 6, 1, I I ; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I, 1 5 ; Syn. Leopolien. Ruthenorum, a. 1891, tit. I X , cap. I I , 7; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I , art. V I I , 4. Can. 74. — Syn. Nicaen. I, a, 325, can. 3; Syn. Nicaen. I I , a. 787, can. 18. - Syn. Trullan., a. 691, can. 5; S. Basilius M., can. 88. - Rabbuia, can. 27, 29. § 1. — Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I I I , art. V I I , § 6, 1, I I ; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I, 1 1 ; Syn. Ain-Trazen. Graeco-Melchitarum, a. 1835, can. 12; Syn. Leopolien. Ruthenorum, a. 1891, tit. IX, cap. I I , 7, 8,; Syn. Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. X; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I , art. I I I , 1-3. §§ 2, 3. — Syn Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I, 12. - V. fontes ad § 1. Can. 76. — Innocentius IV, ep. Sub catholicae, 6 mart. 1254, § 8; Benedictus X I V , const. Etsi pastoralis, 26 maii 1742, § V I I , n. V; instr. Eo quamvis tempore, 4 maii 1745, § 42 ss. - Syn. Laodicen., a. 347/381, can. 18. - S. Nerses Glaien. Armenorum, a. 1166; Syn. Armen., a. 1911, 740; Syn. Mar. Isaaci Chaldaeorum, a. 410, can. 1 5 ; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I I , art. I, 2; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I , cap. X I V , 34; pars I I I , cap. I, 13; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. V I I , cap. I I ; Syn. Leopolien. Ruthenorum, a. 1891, tit. I V , cap. I I I , 3, 5; Rabbuia, can. 52; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. I I I , art. V I , 9; cap. V I , art. IV, De obligatione clericorum recitandi officium canonicum. Acta Pii Pp. XII 459 Can. 77 § 1. Clerici ecclesiasticum habitum decentem induant, eumque conformem cum legitimis locorum consuetudinibus et Hierarchae loci praescriptis ; capillorum simplicem cultum adhibeant. Ad barbam gestandam quod attinet, serventur locorum consuetudines et Hierarchae loci praescripta. § 2. Annulo ne utantur, nisi id ipsis iure, sive communi sive particulari, aut privilegio, sit concessum. § 3. Clerici, subdiaconis inferiores, qui contra praescriptum § 1 propria auctoritate sine legitima causa habitum ecclesiasticum dimiserint, nec, ab Hierarcha moniti, sese intra mensem emendaverint, ab eodem Hierarcha, pro eius prudenti arbitrio, ad statum laicalem redigi poterunt. Can. 78 A fideiubendo, etiam de bonis propriis, clericus prohibetur, inconsulto loci Hierarcha. Can. 79 Clerici ab iis omnibus quae statum suum dedecent, prorsus abstineant : indecoras artes ne exerceant ; aleatoriis ludis, pecunia exposita, ne vacent; arma ne gestent, nisi quando iusta timendi causa subsit; venationi ne indulgeant, clamorosam autem nunquam exerceant ; tabernas aliaque similia loca sine necessitate aut alia iusta causa ab Hierarcha loci probata ne ingrediantur. Can. 77. —• Syn. Trullan., a. 691, can. 27. - Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. V I I , cap. V I I . § .1. — Syn. Nicaen. I I , a. 787, can. 16. - Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I I I , art. V I I , § 6, 1, I V ; sect. I I , cap. I I I , art. V I I , § 6, 3; 6, 3, I X ; Syn. Ainz-Trazen. Graeco-Melchitarum, a. 1835, can. 11; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I, 2-4 ; Syn. Zamosten Ruthenorum, a. 1720, tit. X ; Syn. Leopolien. Ruthenorum, a. 1891, tit. IX, cap. I I , 3; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I , art. V I I I , De clericorum habitu. § 2. — Syn. Ain-Trazen. Graeco-Melchitarum, a. 1835, can. 11. § 3. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I, 2-4. Can. 78. — Canones Apostolorum, 20; S. Tarasius CP., ep. Episc. Siciliae. - Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I, 10; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. V I I , cap. I I , b) y); Rabbuia, can. 66. Can. 79. — Syn. Nicaen. I I , a. 787, can. 22; S. C. de Prop. Fide, decr. 13 apr. 1807, n. V I I , X I V . - Canones Apostolorum, 42, 43, 54; Syn. Laodicen., a. 347/381, c. 24, 27, 55; Syn. Carthaginen., a. 419, can. 43; Syn. Trullan., a. 691, can. 9, 50, 5 1 ; S. Tarasius CP., ep. Episc. Siciliae. - Syn. Mar Isaaci Chaldaeorum, a. 410, can. 8; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I I I , art. V I I , § 6, 2, I, I I , I V - V I ; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I, 5, 6, 8; Syn. prov. Alba Iulien. et Fagarasien. Ru menorum, a. 1872, tit. V I I , cap. I I , b) ß), cap. VI ; Syn. Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. X; Syn. Leopolien. Ruthenorum, a. 1891, tit. I X , cap I I , 3; Rabbuia, can. 47; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I , art. I I I , 4, 6, 8. 460 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Can. 80 § 1. Clerici etiam ea quae, licet non indecora, a clericali tamen statu aliena sunt, vitent. § 2. Sine apostolico indulto medicinam vel chirurgiam ne exerceant, tabelliones seu publicos notarios, nisi in curia ecclesiastica, ne agant; officia publica quae exercitium laicalis iurisdictionis vel administrationis secumferunt, ne assumant, firmo praescripto can. 260, § 1, n. 2, ò. § 3. Sine licentia sui Hierarchae ne ineant gestiones bonorum ad laicos pertinentium aut officia saecularia quae secumferant onus reddendarum rationum; procuratoris aut advocati munus ne exerceant, nisi in tribunali ecclesiastico, aut in civili quando agitur de causa propria aut suae ecclesiae; in laicali iudicio criminali, gravem personalem poenam prosequente, nullam partem habeant, ne testimonium quidem sine necessitate ferentes. § 4. Senator um aut oratorum legibus ferendis, quos deputatos vocant, munus ne sollicitent neve acceptent, sine licentia Patriarchae vel Archiepiscopi, quae concedi potest dummodo nihil obstet ex parte Hierarchae clerici; sine licentia tum sui Hierarchae tum Hierarchae loci in quo electio facienda est, extra patriarchatus et archiepiscopatus ; ubi vero prohibitio Sedis Apostolicae praecesserit, sine eiusdem licentia. Can. 81 Spectaculis, choreis et pompis quae eos dedecent, vel quibus ipsos interesse scandalo sit, praesertim in publicis theatris, clerici ne intersint. Can. 80. — Canones Apostolorum, 6. § 1. — S. C. S. Off., decr. 26 mart. 1942. - Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. V I I , cap. I I , &) a) ; Syn. Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. X ; Syn. Leopolien. Ruthenorum, a. 1891, tit. IX, cap. I I , 4; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I , art. I I I , 9, 13, 15. § 2. — Syn. Constantinopolitan. IV, a. 869, can. 24. - Canones Apostolorum, 81; S. Tarasius OP., ep. Episc. Siciliae. - Syn. Alexandrin... Coptorum, a. 1S98, sect. I I , cap. I I I , art. V I I , § 6, 2, X, X I ; Syn. Ain-Trazen. Graeco-Melchitarum, a. 1835, can. 16 pr;. Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I, 10; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. V I I , cap. I I , &) a ) ; Syn. Leopolien. Ruthenorum, a. 1891, tit. IX, cap. I I , 4; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I , art. I I I , 9 , 1 0 , 1 1 , 1 3 , 1 5 . § 3. — Syn. Chalcedonen., a. 451, can. 3; Syn. Nicaen. I I , a. 787, can. 10; Syn. Constantinopolitan. I V , a. 869, can. 24. - Syn. Carthaginen., a. 419, can. 16 ; S. Tarasius CP., ep. Episc. Siciliae. - Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I I I , art. V I I , § 6, 2, V I I , V I I I , X I , X I I ; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars. I I I , cap. I, 9, 10; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. V I I , cap. I I , b) a); Syn. Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. X; Syn. Leopolien. Ruthenorum, a. 1891, tit. IX, cap. I I , IV; Rabbuia, can. 50, 5 1 ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I , art. I I I , 11. C. 1, 3, 17 pr. ; 1, 3, 40 (41) in fine. § 4. — Syn. Chalcedonen., a. 451, can. 7. Can. 81. — Syn. Laodicen., a. 347/381, can. 54; Syn. Trullan., a. 691, can. 24, 51. Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I I I , art. V I I , § 6, 2, I I I ; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I, 5; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Acta Pii Pp. XII 461 Can. 82 § 1. Saecularem militiam ne capessant voluntarii, nisi cum sui Hierarchae licentia, ut citius liberi evadant; neve intestinis bellis et ordinis publici perturbationibus opem quoquo modo ferant. § 2. Clericus, subdiacono inferior, qui contra praescriptum § 1 sponte sua militiae nomen dederit, ipso iure e statu clericali decidit. Can. 83 Prohibentur clerici per se vel per alios negotiationem aut mercaturam exercere sive in propriam sive in aliorum utilitatem. Can. 84 Clerici, licet beneficium aut officium residentiale non habeant, a sua tamen eparchia per tempus non breve, sine licentia saltem praesumpta proprii Hierarchae, ne discedant. Caii. 85 § 1. Licentiam commorandi extra regiones orientales concedere potest suis clericis Hierarcha loci, non tamen ultra sex menses, nisi causa studiorum intercedat, firmo praescripto § 3. § 2. Licentiam pro ulteriore commoratione concedere competit Sedi Apostolicae, firmo praescripto can. 260, § 3. § 3. Exceptis casibus vis maioris et salvis praescriptis iuris de stipe cogenda et probatorum statutorum quae, causa sacri ministerii sub obedientia Superiorum exercendi, aliter caveant, Superiores non possunt Rumenorum, a. 1872, tit. V I I , cap. I I , b) y); cap. VI; Syn. Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. X; Syn. Leopolien. Ruthenorum, a. 1891, tit. IX, cap. I I , 3; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I , art. I I I , 5. - C. 1, 4, 34. Can. 82. — Canones Apostolorum, 83. § 1. — Syn. Chalcedonen., a. 451, can. 7. Can. 83. — Syn. Nicaen. I, a. 325, can. 17. - Syn. Carthaginen., a. 419, can. 16; Syn. Trullan., a. 691, can. 9; S. Nicephorus CP., can. 167. - Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I I I , art. V I I , § 6, 2, IX; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I, 9; Syn. Ain-Trazen. Graeco-Melchitarum, a. 1835, can. 13; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. V I I , cap. I I , 6) ß) ; Syn. Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. X; Syn. Leopolien. Ruthenorum, a. 1891, tit. IX, cap. I I , 4; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I , art. I I I , 14. Can. 84. — Syn. Nicaen. I, a. 325, can. 16; Syn. Chalcedonen., a. 451, can. 5; Syn. Nicaen. I I , a. 787, can. 10; Syn. Constantinopolitan. I V , a. 869, can. 23. - Canones Apostolorum, 1 5 ; Syn. Antiochen., a. 341, can. 3; Syn. Sardicen., a. 343, can. 13; Syn. Laodieen., a. 347/381, can. 42; Syn. Trullan., a. 691, can. 18. - Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I , cap. X I V , 16. Can. 85. — S. O. de Prop. Fide, lett. encycl, (ad Epp.), 12 apr. 1894. - Syn Antiochen., a. 341, can. 3. Acta Apostolicae 462 Sedis - Commentarium Officiale permittere ut subditi extra domum propriae Religionis degant, nisi gravi et iusta de causa atque ad tempus quam brevissimum secundum statuta ; ad absentiam vero quae sex menses excedat, nisi causa studiorum intercedat, requiritur licentia Patriarchae, aut, extra patriarchatus, Praesidis Confoederationis monasticae vel Supremi Moderatoris Religionis. 1 Can. 86 Qui cum licentia sui Hierarchae in aliam eparchiam transierit, suae eparchiae manens adscriptus, revocari potest, iusta de causa et naturali aequitate servata ; et etiam Hierarcha alienae eparchiae potest ex iusta causa eidem denegare licentiam amplius commorandi in proprio territorio, nisi beneficium eidem contulerit. Can. 87 Clericus qui extra propriam eparchiam, propter magisterium, studia vel aliam iustam causam, per tempus non breve commoraturus sit, loci Hierarcham sine mora adeat, eumque ut- suum Hierarcham, in iis quae sui status obligationes respiciunt, habeat, eiusque vigilantiae, auctoritati et correctioni subiectus maneat. CAPUT IV De officiis ecclesiasticis ARTICULUS I De provisione officiorum ecclesiasticorum Can. 88 § 1. Officium ecclesiasticum nequit sine provisione canonica valide obtineri. § 2. Nomine canonicae provisionis venit concessio officii ecclesiastici, a competenti auctoritate ecclesiastica, ad normam canonum, facta. Can. 89 Provisio officii ecclesiastici fit aut per liberam collationem a legitimo Superiore, aut per eius institutionem, si praecesserit praesentatio Can. 86. — S. C. de Prop. Fide, instr, (ad Deleg. Ap. apud Maronit.), 28 iun. 1788. Can. 88 § 1. — Syn. Constantinopolitan. IV, a. 869, actio X, can. 12. 1 Cfr. Pius XII, litt. apost. Postquam Apostolicis Litteris, Motu Proprio datae, 9 febr. 1952. can. 152. § 2. Acta PU Pp. XII 463 a fundatore vel nominatio, aut per eius confirmationem vel admissionem, si praecesserit electio vel postulatio, aut per simplicem electionem et electi acceptationem, si electio non egeat confirmatione. Can. 90 Electi, postulati, praesentati vel nominati a quibusvis personis ad ecclesiastica officia ne confirmentur, admittantur, instituantur, nisi antea eos proprius Hierarcha idoneos repererit, etiam per examen, si id ius vel oflicii ratio postulet aut Hierarcha opportunum iudicaverit. Can. 91 § 1. Provisio oflicii de iure non vacantis ad normam can. 125, § 1, est ipso facto irrita, nec subsequente vacatione convalescit. § 2. Promissio eiusdem oflicii, quicumque illud promiserit, nullum parit iuridicum effectum. Can. 92 Officium de iure vacans quod forte ab aliquo illegitime possidetur, conferri potest, dummodo rite secundum canones declaratum fuerit eam possessionem non esse legitimam, et de hac declaratione mentio fiat in litteris collationis. Can. 93 Oflicii provisio ex metu gravi, iniuste incusso, dolo aut errore substantiali vel simoniace facta, irrita est ipso iure. 1 - De l i b e r a c o l l a t i o n e Can. 94 § 1. Loci Hierarchae, non autem Syncello sine mandato speciali, in proprio territorio competit, vi iuris communis, nisi aliud probetur, collatio officiorum ecclesiasticorum. § 2. Idem ius spectat ad Patriarcham in locis stauropegiacis et ad Patriarcham vel Archiepiscopum in locis patriarchatus vel archiepiscopatus ubi eparchiae vel exarchiae constitutae non sunt. Can. 95 § 1. Ad vacans officium promovendus debet esse clericus, iis qualitatibus praeditus, quae a iure communi vel particulari aut a lege fundationis ad idem oflicium requiruntur. § 2. Assumatur, omnibus perpensis, magis idoneus sine ulla personarum acceptione. Can. 95 § 2. — Syn. Constantinopolitan. I V , a. 869, can. 13; Clemens V I I I , litt. ap. Benedicimus, 17 iun. 1599. 464 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale § 3. Cum provisus caret qualitatibus requisitis, provisio est nulla, si ita cautum sit iure communi vel particulari aut lege fundationis; secus est valida, sed per sententiam a legitimo Superiore rescindi potest. Can. 96 Officia quae curam animarum vel in foro externo vel in interno secumferunt, clericis qui non sint presbyteri conferri valide nequeunt. Can. 97 Officiorum provisio, cui nullus terminus est speciali lege praescriptus, nunquam differatur ultra sex menses utiles ab habita notitia vacationis computandos, firmo praescripto can. 499. Can. 98 § 1. Nemini conferantur duo officia incompatibilia. § 2. Sunt incompatibilia officia, quae, propter residentiae onus quod secumferunt aliasve obligationes, una simul ab eodem adimpleri nequeunt. § 3. Firmo praescripto can. 130, n. 3, concessio alterius officii a Sede Apostolica facta non valet, nisi in supplici libello mentio prioris incompatibilis habeatur, aut concessioni clausula derogatoria adiiciatur. Can. 99 § 1. Officium vacans per renuntiationem vel per sententiam privationis, nequit ab Hierarcha, qui renuntiationem acceptavit aut sententiam tulit, valide conferri suis aut resignantis familiaribus, consanguineis vel affinibus usque ad quartum gradum inclusive, firmo praescri* pto § 2. § 2. Officium vacans modis de quibus in § 1 nequit ab Hierarcha, qui renuntiationem acceptavit aut sententiam tulit, valide conferri iis dé quibus in eadem § 1 sine Patriarchae vel Archiepiscopi consensu. Quod si ipse Patriarcha vel Archiepiscopus renuntiationem acceptavit aut sententiam tulit, ut valide iisdem personis idem officium conferatur, requiritur consensus Synodi permanentis. Can. 97. — Syn. Chalcedonen., a. 451, can. 25. - Syn. Carthaginen., a. 419, can. 77; Can. 98 § 1. — Syn. Chalcedonen., a. 451, can. 10; Syn. Nicaen. I I , a. 787, can. 15. Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I , cap.. X I V , 17. § 2. — V. fontes ad § 1. Acta Pii Pp. XII 465 Can. 100 Qui, alius negligentiam vel impotentiam supplens, officium confert, nullam inde potestatem acquirit in nominatum; sed huius iuridicus status perinde constituitur, ac si provisio ad ordinariam iuris normam peracta fuisset. Can. 101 Cuiuslibet officii provisio scripto consignetur. 2 - De electione Can. 102 Romani Pontificis electio unice regitur constitutionibus apostolicis hac de re datis ; in aliis electionibus ecclesiasticis serventur praescripta canonum qui sequuntur, et peculiaria, si qua sint, de singulis officiis legitime statuta. Can. 103 Si cui collegio sit ius eligendi ad officium, electio, nisi aliud iure cautum fuerit, nunquam differatur ultra trimestre utile computandum ab habita notitia vacationis officii; quo termino inutiliter elapso, Superior ecclesiasticus, cui ius confirmandae electionis vel ius providendi deinceps competit, officio vacanti libere provideat. Can. 104 § 1. Salvo iure particulari, collegii praeses, statuto modo, loco ac tempore electoribus convenienti, convocet omnes de collegio ; et convocatio, quando personalis esse debet, valet, si fiat vel iii loco domicilii aut quasi-domicilii vel in loco commorationis. § 2. Si quis ex vocandis neglectus et ideo absens fuerit, electio valet, sed ad eius instantiam debet, probata praeteritione et absentia, a competenti Superiore rescindi, etiam post confirmationem, dummodo ad normam iuris constet recursum saltem intra triduum ab habita notitia electionis fuisse transmissum. § 3. Quod si plures quam tertia pars electorum neglecti fuerint, electio est ipso iure nulla. § 4. Defectus convocationis non obstat, si praetermissi nihilominus interfuerint. § 5. Si agatur de electione ad officium quod electus ad vitam retinet, convocatio electorum ante officii vacationem nullum habet iuridicum effectum. Can. 102. — Pius X I I , const. Vacantis Apostolicae Sedis, 8 dec. 1945, n. 12, d). 15, 37, 43, 65. 30 - ACTA, vol. XXIV. n. 9 — 15-8-1957. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 466 Officiale Can. 105 Convocatione legitime facta, ius eligendi pertinet ad eos qui praesentes sunt die in convocatione statuto, ita tamen ut suffragia valide ferri nequeant sive per epistolam sive per procuratorem, nisi iure particulari aliud caveatur. Can. 106 Etsi quis plures ob titulos ius habeat ferendi nomine proprio suffragii, non potest nisi unicum ferre. Can. 107 Nullus collegio extraneus admitti potest ad suffragium, salvis privilegiis legitime quaesitis; secus, electio est ipso facto nulla. Can. 108 Si laici contra canonicam libertatem electioni ecclesiasticae quoquo modo sese immiscuerint, electio ipso iure invalida est. Can. 109 § 1. Nequeunt suffragium ferre: I Incapaces actus humani; 2° Impuberes; 3° Censura vel infamia iuris affecti, post sententiam tamen declaratoriam vel condemnatoriam ; 4° Qui sectae haereticae vel schismaticae nomen dederunt vel publice adhaeserunt; 5° Carentes voce activa sive ob legitimam iudicis sententiam sive ex iure communi aut particulari. § 2. Si quis ex praedictis admittatur, eius suffragium est nullum, sed electio valet, nisi constet, eo dempto, electum non retulisse requisitum suffragiorum numerum, aut nisi scienter admissus fuerit excommunicatus per sententiam declaratoriam vel condemnatoriam. o Can. 110 Si quis ex electoribus praesens in ea domo sit in qua fit electio, sed electioni ob infirmam valetudinem interesse nequeat, suffragium eius scriptum a scrutatoribus exquiratur, nisi aliter particulari iure fuerit constitutum. Can. 108. — Syn. Nicaen. I I , a. 787, can. 3; Syn. Constantinopolitan. IV, a. 869, can. 12, 22. - Canones Apostolorum, 30; Syn. Laodicen., a. 347/381, can. 13. Acta Pii Pp. XII 467 Can. 111 § 1. Suffragium est nullum, nisi fuerit : I Liberum ; et ideo invalidum est suffragium, si elector metu gravi aut dolo, directe vel indirecte, adactus fuerit ad eligendam certam personam aut plures disiunctim; 2° Secretum, certum, absolutum, determinatum. § 2. Condiciones ante electionem suffragio appositae tanquam non adiectae censentur. o Can. 132 Suffragium sibimetipsi nemo valide dare potest. Can. 113 § 1. Ante electionem per secreta suffragia deputentur, nisi iam propriis statutis designati sint, e gremio collegii duo saltem scrutatores, qui una cum praeside, si et ipse e gremio collegii sit, iusiurandum interponant de munere fideliter implendo ac de secreto servando, circa acta in comitiis, etiam expleta electione. § 2. Scrutatores curent ut suffragia secreto, diligenter, singillatim et servato praecedentiae ordine ab unoquoque electore ferantur; collectisque ad ultimum suffragiis, coram praeside electionis, secundum formam proprio iure particulari statutam, inspiciant an suffragiorum numerus respondeat numero electorum, suffragia ipsa scrutentur palamque faciant quot quisque retulerit. § 3. Si numerus suffragiorum superet numerum eligentium, nihil est actum. § 4. Suffragia statim, peracto unoquoque scrutinio, vel post sessionem, si in eadem sessione habeantur plura scrutinia, comburantur. § 5. Omnia electionis acta ab eo, qui actuarii munere fungitur, accurate describantur, et saltem ab eodem actuario, praeside ac scrutatoribus subscripta, in collegii tabulario diligenter asserventur. Can. 114 § 1. Electio, nisi aliud iure caveatur, fieri etiam potest per compromissum, si nempe electores, consensu unanimi et in scriptis expresso, in unum vel plures idoneos sive de gremio sive extraneos ius eligendi eo casu transferant, qui nomine omnium ex recepto mandato eligant. § 2. Si agatur de clericali collegio, compromissarii debent esse sacerdotes, secus electio est invalida. § 3. Ut electio valida sit, compromissarii debent condiciones compromisso appositas, quae non sint contra ius commune, observare; si nullae condiciones additae fuerint, servandum ipsis est ius commune circa electiones ; condiciones autem contra ius pro non adiectis habeantur. Acta 468 Apostolicae SedisCommentarium Officiale § 4. Si ab electoribus in unam tantum compromissum fuerit personam, haec nequit seipsam nominare; si plures designati fuerint compromissarii, nemo ex iis proprio consensu potest accedere reliquis ipsum eligentibus ut requisitum ad sui electionem suffragiorum numerum compleat. Can. 115 Cessat compromissum et ius eligendi redit ad compromittentes: I Si collegium, re integra, compromissum revocet; 2° Si qua condicio compromisso apposita non secuta aut non servata sit; O 3° Si electio invalide facta sit a compromissariis. Can. 116 Is electus habeatur et a collegii praeside proclametur, qui requisitum suffragiorum numerum retulerit, ad normam can. 29, § 1, n. 1. Can. 117 § 1. Firmo can. 235, § 3, 253, electio illico intimanda est electo. § 2. Electus debet saltem intra octo dies utiles a recepta intimatione, salvo iure, etiam particulari, brevius temporis spatium statuente, manifestare utrum electioni consentiat, an eidem renuntiet; secus omne ius ex electione quaesitum amittit. Can. 118 § 1. Si electus renuntiaverit, omne ius ex electione quaesitum amittit, etsi renuntiationis eum postea poeniteat; sed rursus eligi potest; collegium autem intra mensem a cognita renuntiatione ad novam electionem procedere debet. § 2. Acceptatione electionis electus, si confirmatione non egeat, plenum ius statim obtinet ; secus, non acquirit nisi ius ad exigendum tituli collationem ad normam can. 119, § 2. § 3. Ante acceptam confirmationem, electo praetextu electionis non licet sese immiscere administrationi officii sive in spiritualibus sive in temporalibus, et actus ab eo forte positi nulli sunt. Can. 119 § 1. Electus, si electio confirmatione indigeat, debet, non ultra octo dies a die acceptatae electionis, firmo iure, etiam particulari, brevius tempus statuente, confirmationem a competenti Superiore petere per Can. 117. — Syn. Armen., a. 1911, 248. Can. 119 § 1. — Syn. Armen., á. 1911, 243. Acta PU Pp. XII 469 se vel per alium; secus omni iure privatur, nisi probaverit se a petenda confirmatione iusto impedimento fuisse detentum. § 2. Superior, si electum repererit idoneum, et electio ad normam iuris fuerit peracta, nequit confirmationem denegare. § 3. Confirmatio in scriptis dari debet. § 4. Recepta confirmatione, electus obtinet plenum ius in officio, nisi aliud in iure caveatur. Can. 120 Si electio intra praescriptum tempus peracta non fuerit, aut collegium iure eligendi privetur in poenam, libera oflicii provisio ad eum Superiorem devolvitur, a quo confirmanda esset electio vel cui ius providendi deinceps competit. 3 - De p o s t u l a t i o n e Can. 121 § 1. Si electioni illius quem electores aptiorem putent ac praeferant impedimentum obest, a quo dispensari possit ac soleat, suis ipsi suffragiis eum possunt, nisi aliud iure caveatur, a competenti Superiore postulare, etsi agatur de officio ad quod electus confirmatione non egeat. § 2. Compromissarii postulare nequeunt, nisi id in compromisso fuerit expressum. Can. 122 § 1. Ut postulatio vim habeat, pro ea stet oportet maior suffragiorum pars, imo, si cum electione concurrat, saltem duae tertiae partes requiruntur; secus electus habeatur in tertio scrutinio eligibilis qui partem suffragiorum relative maiorem obtinuit, excluso postulato. §' 2. Suffragium ad postulationem exprimi debet per verbum : postulo, aut aequivalens. Formula : eligo vel postulo, aut aequipollens, valet ad electionem, si impedimentum non exsistat, secus ad postulationem. Can. 123 § .1. Postulatio quamprimum, nec ultra octo dies, mitti debet ad Superiorem ad quem pertinet electionem confirmare, si facultatem habeat ab impedimento dispensandi ; secus ad Romanum Pontificem aut ad alium qui facultatem habuerit. § 2. Si postulatio intra praescriptum tempus missa non fuerit, ipso facto nulla evadit et electores eo casu privantur iure eligendi aut postulandi, nisi probent se a mittenda postulatione iusto detentos fuisse impedimento. 470 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale § 3. Postulatione nullum ius postulato acquiritur et Superiori licet eandem repellere. § 4. Postulationem ad Superiorem missam electores revocare non possunt, nisi Superiore consentiente. Can. 124 § 1. Reiecta a Superiore postulatione, ius eligendi ad collegium redit, nisi electores scienter illum postulaverint qui tali detinetur impedimento a quo nequeat aut non soleat dispensari; tunc enim provisio ad Superiorem devolvitur. § 2. Postulatione a Superiore admissa, id significetur postulato, qui respondere debet ad normam can. 117. Si eam acceptet, plenum ius in officio acquirit. ARTICULUS II De amissione officiorum ecclesiasticorum Can. 125 § 1. Amittitur officium ecclesiasticum renuntiatione, privatione, amotione, translatione, lapsu temporis praefiniti. § 2. Resoluto quovis modo iure Superioris a quo fuerat concessum, officium ecclesiasticum non amittitur, nisi lex aliud caveat aut nisi in concessione habeatur clausula : ad beneplacitum nostrum, vel alia aequipollens. Can. 126 Quisque sui compos potest officio ecclesiastico iusta de causa renuntiare, nisi speciali prohibitione renuntiatio sit ipsi interdicta. Can. 127 Renuntiatio ex metu gravi, iniuste incusso, dolo aut errore substantiali vel simoniace facta, irrita est ipso iure. Can. 128 Renuntiatio, ut valida sit, fieri debet a renuntiante aut scripto aut oretenus coram duobus testibus aut etiam per procuratorem speciali mandato munitum. Renuntiationis documentum in curia deponatur. Can. 129 § 1. Nisi aliud iure statuatur, renuntiatio, ut valeat, ei fieri debet a quo est acceptanda, vel, si acceptatione non egeat, a quo clericus officium accepit vel qui eiusdem locum tenet. Can. 126. — S. Cyrillus Alexandrin., can. 3. Acta, Pii Pp. XII 471 § 2. Si officium per confirmationem, institutionem vel admissionem collatum fuerit, renuntiatio fieri debet Superiori ad quem iure ordinario confirmatio, institutio vel admissio spectat. Can. 130 Ob tacitam renuntiationem ab ipso iure admissam quaelibet officia vacant ipso facto, et sine ulla declaratione, si clericus : I Professionem religiosam emiserit, salvo iuris praescripto de amissione beneficii quod habet clericus qui professionem emittit ; 2° Neglexerit adire officium sibi collatum, intra tempus utile iure statutum vel, deficiente iure, ab Hierarcha determinatum ; 3° Aliud officium ecclesiasticum cum priore incompatibile acceptaverit et eiusdem pacificam possessionem obtinuerit ; 4° A fide catholica publice defecerit; 5° Matrimonium contra praescriptum can. 70, etsi civile tantum, ut aiunt, contraxerit vel attentaverit; 6° Coniugatus, ad subdiaconatum vel ad maiorem ordinem contra praescriptum can. 71 ascenderit ; 7° Contra praescriptum can. 82, § 1, militiae saeculari nomen sponte dederit ; 8° Habitum ecclesiasticum contra praescriptum can. 77 propria auctoritate sine iusta causa deposuerit, nec illum, ab Hierarcha monitus, intra mensem a monitione recepta, resumpserit ; 9° Residentiam, cuius lege tenetur, illegitime deseruerit et receptae Hierarchae monitioni, legitimo impedimento non detentus, intra congruum tempus ab Hierarcha praefinitum, non paruerit nec absentiae causam attulerit. o 1 Can. 131 § 1. Superiores sine iusta et proportionata causa renuntiationes ne acceptent. § 2. Renuntiationem Hierarcha loci intra mensem vel acceptet vel reiiciat. Elapso autem integro mense a renuntiatione facta, Hierarcha renuntiationem valide acceptare potest, nisi renuntians, renuntiationem, antequam acceptetur, revocaverit et de renuntiatione revocata Hierarcham certiorem fecerit. o Can. 130, I . — S. Nicephorus CP., can. 157. 4o. — Syn. Ephesin., a. 431, can. 1, 3. 1 Cfr. Pius X I I , litt. apost. Postquam Apostolicis Litteris, Motu Proprio datae, 9 febr. 1952, can. 120. 472 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Can. 132 § 1. Officium, renuntiatione legitime facta et acceptata, vacat postquam renuntianti significata est acceptatio. § 2. Renuntians in officio permaneat, donec de Superioris acceptatione certum nuntium acceperit. Can. 133 § 1. Legitime facta et acceptata renuntiatione, non datur poenitentiae locus, licet renuntians possit idem officium ex alio titulo consequi. § 2. Acceptata renuntiatio tempestive nota fiat iis qui aliquod ius in officii provisionem habent. Can. 134 § 1. Privatio officii locum habet vel ipso iure, vel ex facto legitimi Superioris. § 2. Officio inamovibili Hierarcha nequit clericum privare, nisi per processum ad normam iuris. § 3. Amovibilis officii privatio decerni ab Hierarcha potest ex qualibet iusta causa, prudenti eius arbitrio, etiam citra delictum, naturali aequitate servata, nec certum procedendi modum sequi debet, salvo iure particulari de modo procedendi in remotione parochorum amovibilium ; privatio tamen effectum non habet nisi postquam fuerit a Superiore intimata ; et ab Hierarchae decreto datur recursus ad Sedem Apostolicam, firmo praescripto can. 260, § 2. Can. 135 § 1. Ad aliud officium ecclesiasticum transferre potest is tantum, qui ius habet tum acceptandi renuntiationem, tum amovendi a priore officio et promovendi ad alterum. § 2. Ad translationem, si de consensu clerici fiat, quaelibet iusta causa sufficit ; si invito clerico, eadem fere causa requiritur idemque procedendi modus quae ad privationem exiguntur, salvo iure particulari de modo procedendi in translatione parochorum. Can. 136 § 1. In translatione prius officium vacat cum clericus alterius administrationem canonice init, nisi aliud iure cautum sit vel a legitimo Superiore praescriptum. § 2. Reditus prioris officii translatus percipit, donec aliud occupaverit. Can. 135 § 1. — Syn. Nicaen. I I , a 787, can. 10. Acta Pii Pp. XII 473 Can. 137 Qui clericum ad officium elegerunt vel postulaverunt aut praesentaverunt, nequeunt eundem officio privare aut ab eo amovere aut ad aliud transferre. CAPUT V. De potestate ordinaria et delegata Can. 138 Potestas iurisdictionis seu regiminis, quae ex divina institutione est in Ecclesia, alia est fori externi, alia fori interni, seu conscientiae, sive sacramentalis sive non sacramentalis. Can. 139 § 1. Potestas iurisdictionis ordinaria ea est quae ipso iure adnexa est officio; delegata, quae commissa est personae. § 2. Potestas ordinaria potest esse sive propria sive vicaria. Can. 140 § 1. Qui iurisdictionis potestatem habet ordinariam, potest eam alteri ex toto vel ex parte delegare, nisi aliud expresse iure caveatur. § 2. Etiam potestas iurisdictionis ab Apostolica Sede delegata subdelegari potest sive ad actum, sive etiam habitualiter, nisi persona propter suas qualitates electa fuerit aut subdelegatio prohibita. § 3. Potestas delegata ab eo qui infra Romanum Pontificem habet ordinariam potestatem, si delegetur ad universitatem negotiorum, potest in singulis casibus subdelegari ; si vero ad singula negotia, subdelegari potest tantummodo ex concessione expresse facta, sed articulum aliquem non iurisdictionalem, etiam sine expressa commissione, iudices delegati possunt subdelegare. § 4. Nulla subdelegata potestas potest iterum subdelegari, nisi id expresse concessum fuerit. Can. 141 § 1. Potestas iurisdictionis ordinaria et ad universitatem negotiorum delegata, late interpretanda est; quaelibet alia stricte; cui tamen Can. 138. — S. Pius X, litt. encycl. Pascendi, 8 sept. 1907. Can. 139 § 1. — S. C. de Prop. Fide, litt. encycl, (ad Deleg. Ap. pro Orient.), 8 nov. 1882. Can. 140 § 1. — D. 2, 1, 5; 5, 1, 12; Basilic, 7, 3, 16. § 2. — Basilic, 7, 3, 31. § 3. — D . 1, 21, 1 pr. et 5. Can. 141 § 1. — D . 2, 1, 2. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 474 delegata potestas est, ea quoque intelliguntur concessa, sine quibus eadem exerceri non posset. I 2. Ei, qui delegatum se asserit, incumbit onus probandae delegationis. Can". 142 § 1. Potestas iurisdictionis potest in solos subditos directe exerceri, nisi expresse aliter statuatur. § 2. Iudicialis potestas tam ordinaria quam delegata exerceri nequit in proprium commodum aut extra territorium, nisi agatur de absolvendis propriis subditis, potestate ordinaria, quae etiam extra territorium exerceri potest, aut de iudice e territorio suo vi expulso vel a iurisdictione ibi exercenda impedito. § 3. M s i aliud ex rerum natura aut ex iure constet, potestatem iurisdictionis non iudicialem quis exercere potest etiam in proprium commodum, aut extra territorium exsistens, aut in subditum e territorio absentem. 1 Can. 143 § 1. Actus potestatis iurisdictionis sive ordinariae sive delegatae pro foro externo collatae, valet quoque pro interno, non autem e converso. § 2. Potestas collata pro foro interno exerceri potest etiam in foro interno non sacramentali, nisi sacramentale exigatur. § 3. Si forum, pro quo potestas data est, expressum non fuerit, potestas intelligitur concessa pro utroque foro, nisi ex ipsa rei natura aliud constet. Can. 144 § 1. Delegatus qui, vel quod ad res vel quod ad personas attinet, mandati sui fines excedit, nihil agit. § 2. Fines tamen excessisse non intelligitur delegatus, qui alio modo ac deleganti placuerit, ea ad quae delegatus est, peragit, nisi modus ipse fuerit a delegante praescriptus tanquam condicio. Can. 142. — Syn. Nicaen. I, a. 325, can. 6: Syn. Constantinopolitan. I, a. 381, can. 2; Syn. Constantinopolitan. I V , a. 869, can. 23. - Syn. Antiochen., a. 341, can. 22. § 1. — Syn. Sardicen., a. 343, can. 3. - Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I , cap. I, 5; cap. I V , 6; pars I I I , cap. I V , 24. - D. l 18, 3. § 2. — D . 1, 18, 3; 2, 1, 10 et 20; C. 3, 5. f Can. Iii. — S. Leo M., litt. Quanta fraternitati, a. 446: «Multum stupeoy>. § 1. — C. 2, 12 (13), 10; 7, 48, 1 et 2. 1 Cfr. Pius X I I , litt. apost. Sollicitudinem Nostram, Motu Proprio datae, 6 ian. 1950, can. 125. Aota Pii Pp. XII 475 Can. 145 Salva cuilibet fideli in toto orbe catholico facultate, ob primatum Romani Pontificis, Sedem Apostolicam directe adeundi atque cum ea libere communicandi, in interponendis recursibus iure admissis, is, nisi aliter expresse statuatur, servetur ordo ut a decretis loci Hierarchae, subiecti Patriarchae vel Archiepiscopo, recursus fiat ad Patriarcham vel Archiepiscopum ; a decretis autem Hierarchae loci, Patriarchae vel Archiepiscopo non subiecti, itemque a decretis ipsius Patriarchae vel Archiepiscopi, ad Sedem Apostolicam. Can. 146 Si quis Superiorem adierit, inferiore praetermisso, non idcirco suspenditur inferioris potestas non iudicialis, sive ordinaria sive delegata ; sed rei ad Superiorem delatae ne se immisceat inferior, nisi ex gravi urgentique causa ; et hoc in casu statim Superiorem de re moneat. Can. 147 § 1. Si plures iurisdictionem delegatam obtinuerint ad idem negotium et dubitetur utrum potestas delegata fuerit singillatim an collegialiter exercenda, praesumitur facta collegialiter in re iudiciali ; secus, singillatim. § 2. Pluribus singillatim delegatis, qui antea negotium occupavit, alios ab eodem excludit, nisi aut posthac impediatur aut nolit ulterius in negotio procedere. § 3. Pluribus collegialiter delegatis, omnes, ut actus valeant, in negotio expediendo simul procedere debent, nisi in mandato aliud cautum sit. Can. 148 Pluribus diverso tempore delegatis, ille negotium expedire debet cuius mandatum anterius est nec posteriore rescripto expresse revocatum fuit. Can. 149 o § 1. I Potestas delegata exstinguitur : expleto mandato, elapso tempore aut exhausto numero casuum pro quo concessa fuit, firmo n. 2, cessante causa finali delegationis, revocatione delegantis delegato directe intimata aut renuntiatione delegati deleganti directe intimata et ab eociem acceptata; non autem resoluto iure delegantis, nisi aliud appareat ex additis clausulis in rescripto Sedis Apostolicae, Patriarchae vel Can. 145. — Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I, art. I I I , I V , 8); Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. IV, 32. Can. 149 § 1. — D . 2, 1, 6; 5, 1, 58. . 476 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Hierarchae loci, aut rescriptum contineat potestatem alicui factam concedendi gratiam peculiaribus personis in eodem expressis, et res adhuc integra sit; 2° Potestate pro foro interno concessa, actus per inadvertentiam positus, elapso tempore vel exhausto casuum numero, validus est. § 2. Pluribus collegialiter delegatis, si unus deficiat, aliorum quoque delegata potestas exspirat, nisi aliud ex tenore delegationis constet. Can. 150 Potestas ordinaria non exstinguitur resoluto iure concedentis officium cui adnexa est, ad normam can. 125, § 2 ; sed cessat amisso officio. Can. 151 § 1. Nisi aliter iure caveatur, potestas iurisdictionis sive ordinaria sive delegata suspenditur legitima appellatione interposita, nisi forte appellatio sit tantum cum effectu devolutivo. § 2. Haec potestas non suspenditur interposito recursu, nisi aliud ius expresse caveat. Can. 152 In errore communi aut in dubio positivo et probabili sive iuris sive facti, iurisdictionem supplet Ecclesia in foro tum externo tum interno. Can. 153 Praescripta can. 139-152 de potestate iurisdictionis, nisi natura rei aut textus contextusque legis obstet, serventur de omni ecclesiastica potestate publica. Can. 154 Potestas ordinis, a legitimo Superiore ecclesiastico sive adnexa officio sive comndssa personae, nequit aliis demandari, nisi id expresse fuerit iure vel indulto concessum. CAPUT VI De reductione clericorum ad statum laicalem Can. 155 § 1. Etsi sacra ordinatio, valide recepta, nunquam irrita fit, subdiaconus tamen et clericus maior ad statum laicalem redigitur rescripto Sedis Apostolicae, decreto vel sententia ad normam can. 158, demum poena depositionis maioris. Can. 151. — Pius X I I , const. Vacantis Apostolicae Sedis, 8 dec. 1945. Acta Pii Pp. XII 477 § 2. Clericus subdiacono inferior ad statum laicalem reducitur ipso facto, ob causas in iure definitas, aut Hierarchae decreto iusta de causa lato, si nempe Hierarcha, omnibus perpensis, prudenter iudicaverit clericum non posse cum decore status clericalis ad subdiaconatum vel ad ordines maiores promoveri; itemque ad eundem statum regreditur sua ipsius voluntate, praemonito loci Hierarcha. Can. 156 § 1. Clericus subdiacono inferior, ad statum laicalem quavis de causa regressus vel reductus, inter clericos denuo admitti nequit, nisi loci Hierarcha, audito Hierarcha eparchiae vel Superiore maiore Religionis cui clericus adscriptus erat ante reductionem vel regressum ad statum laicalem, post diligens examen super vita et moribus, et congruum experimentum, eum sacro ministerio dignum iudicaverit, graviter super hac re eius onerata conscientia. § 2. I Subdiaconus vel clericus maior ad statum laicalem a Sede Apostolica reductus, inter clericos ab una Sede Apostolica denuo admitti potest ; 2° Si autem ad statum laicalem a Superiore infra Romanum Pontificem reductus est, ut inter clericos denuo admittatur, indiget Sedis Apostolicae licentia, firmo praescripto can. 260, § 1, n. 2, c. o Can. 157 § 1. Omnes qui e clericali statu ad laicalem legitime reducti aut regressi sunt, eo ipso amittunt officia, beneficia, iura ac privilegia clericalia et vetantur habitum ecclesiasticum induere. § 2. Subdiaconus et clericus maior, matrimonio ante receptam ordinationem legitime non iuncti, si ad statum laicalem reducantur, lege sacri caelibatus tenentur, salvo praescripto can. 158. Can. 158 Clericus qui metu gravi coactus subdiaconatum vel ordinem maiorem recepit, nec postea, remoto metu, eandem ordinationem ratam habuit saltem tacite per ordinis exercitium, volens tamen per talem actum obligationibus clericalibus se subiicere, ad statum laicalem, legitime probata coactione et ratihabitionis defectu, sententia iudicis redigatur, sine ullis clericalibus obligationibus. Can. 156. — Canones Apostolorum, 62. Can. 158. — Benedictus X I V , instr. Eo quamvis tempore, 4 maii 1745, § 21 ; ep. encycl. Anno vertente, 19 iun. 1750, § 7; S. C. de Prop. Fide (C. P.), 29 apr. 1754. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 478 TITULUS I V DE CLERICIS IN SPECIE Can. 159 Erectio seu restitutio, immutatio et suppressio patriarchatuum,, archiepiscopatuum, provinciarum, eparchiarum, exarchiarum cum territorio proprio aut apostolicarum competit Romano Pontifici vel Oecumenicae Synodo, salvo praescripto can. 248, 327, § 1, 328. Can. 160 § 1. Territorium cuiuslibet eparchiae dividatur in distinctas partes; unicuique autem parti sua peculiaris ecclesia cum populo determinato est assignanda, suusque peculiaris rector, tamquam proprius eiusdem pastor, est praeficiendus ad necessariam animarum curam. § 2. Pari modo exarchiae, ubi commode fieri possit, dividantur. § 3. Partes eparchiae de quibus in § 1, sunt paroeciae; partes exarchiae apostolicae, patriarchalis vel archiepiscopalis, si peculiaris rector iisdem fuerit assignatus, appellantur quasi-paroeciae. § 4. I Non possunt sine speciali Sedis Apostolicae indulto constitui paroeciae pro diversitate sermonis fidelium eiusdem ritus in eadem civitate vel territorio degentium, nec paroeciae mere familiares aut personales; ad constitutas autem quod attinet nihil innovandum, inconsulta Apostolica Sede; 2° Indultum et consilium de quibus in n. 1 dare competit Patriarchae et Archiepiscopo ad normam iuris in suo cuiusque territorio. o Can. 161 § 1. Episcopus territorium suum distribuat in regiones pluribus paroeciis constantes, quae veniunt nomine proto-presbyteratus. Can. 159. — Syn. Chalcedonen., a. 451, can. 12; S. Innocentius I, litt. Et onus et honor, a. c. 415 : « Nam quod sdseitaris » ; S. Nicolaus I, litt. Ad consulta vestra, 13 nov. 866: «A quo autem»; Innocentius I I I , litt. Beco regum, 25 febr. 1204; Leo X I I , const. ap. Petrus Apostolorum princeps, 15 aug. 1824; Leo X I I I , litt. ap. Christi Domini, a. 1895. - Syn. Carthaginen., a. 419, can 17, 57. Can. 160 § 1. — S. C. de Prop. Pide, instr, (ad Patr. et Epp. Ritus Graeco-Melchit.), à. 1789, 29 maii, n. 14. - Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I I I , art. I, I I I , 7 ; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I I I , 2, I I I ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. X I I , De Ecclesiis Parochialibus. § 3. — S. C. de Prop. Fide, litt. encycl, (ad Deleg Ap. pro Orient.), 8 nov. 1882. § 4. — Innocentius I I I (in Syn. Lateranen. I V ) , a. 1215, cap. I X : «.Quoniam in plerisque ». - Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. IV, art. I V , § 1, II ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap X I I . a. Can. 161 § 1. — Syn. Laodicen., a. 347/381, can. 57. Acta Pii Pp. XII 479 J 2. 1° Si haec distributio, ratione circumstantiarum, videatur impossibilis aut inopportuna, Episcopus consulat Sedem Apostolicam; 2° In adiunctis de quibus in n.l, Episcopus in patriarchatu vel archiepiscopatu consulat Patriarcham vel Archiepiscopum. PARS I DE SUPREMA POTESTATE DEQUE IIS QUI EIUSDEM SUNT CANONICO IURE PARTICIPES CAPUT I De Romano Pontifice Can. 162 § 1. Romanus Pontifex, beati Petri in primatu Successor, habet non solum primatum honoris, sed supremam et plenam potestatem iurisdictionis in universam Ecclesiam tum iii rebus quae ad fidem et mores, tum in iis quae ad disciplinam et regimen Ecclesiae per totum orbem diffusae pertinent. Can. 162. — S. Bonifacius, litt. Beatus apostolus, a. 419 ; S. Leo M., litt. Omnis admonitio, 12 ian. 444; Bonifacius V I I I , bulla Unam sanctam. 18 nov. 1302; S. C. de Prop. Fide, litt. encycl, (ad Patriarchas Orientis), 6 iun. 1803. - S. Theodorus Studita, ep. 192, 193. § 1. — S. Clemens, litt. Propter súbitas, a. 90-99 (?); S. Soter, litt. a. c. 170: « A principio » ; S. Victor, litt. a. c. 190 : « Nos ergo » ; S. Callistus I, decr. a. 217-222; S. Damasus, litt. Quod vestra caritas, a. 378/82; litt. Post has omnes, a. 382; S. Innocentius I, litt. In requirendis, 7 ian. 417, c. 1; S. Zosimus, litt. Quamvis Patrum, 21 mart. 418; S. Bonifacius I, litt. Inter caeteras, a. 419; litt. Retro maioribus, 11 mart. 422, c 2; litt. Manet beatum, 11 mart. 422; litt. Institutio universalis, 11 mart. 422; S. Coelestinus I, litt. Tandem maiorum, 15 mart. 432: « ... Elaborate»; S. Xystus I I I , litt. Si ecclesiastici corporis, 17 sept. 433: «Haec sanctitatem » ; S. Leo M., litt. Quantum dilectioni, 21 iun. 445; litt. Credebamus post, [6] ian. 446; litt. Quanta fraternitati, a. 446 : « Si autem in eo » ; S. Simplicius, litt. Cuperem quidem, 10 ian. 476 : « Haec, venerabilis » ; S. Felix I I I , litt. Postquam sanctae, m. mart. 843; litt. Olim nobis, 5 oct. 484; litt. Multa sunt, a. 490; S. Gelasius, litt. Quod plena cupimus, 1 mart. 492; litt. Famuli vestrae, a. 494; litt. Ex epistola, a. 492-496; litt. Valde mirati sumus, 5 febr. 496 : « Sed nec illa » ; S. Anastasius I I , litt. Exordium pontificatus, a. 496 ; S. Ioannes I I , litt. Inter claras, 25 mart. 534; S. Gregorius M., litt. Piissimus atque, mense iun. 595; litt. Suavissima mihi, mense nov. 597; Agatho, litt. Consideranti mihi, mense mart. 680; litt. Omnium bonorum, mense mart. 680; Hadrianus I, litt. Deus qui dixit, 26 oct. 785 ; litt. Pastoralibus curis, 26 mart. 785 : « Porro post » ; S. Nicolaus I, litt. Principatum divinae, 25 sept. 800; litt. Postquam beato, 18 mart. 862; litt. Si serenissimi, 18 mart. 862; litt. ... et divinorum, a. 863; litt. Proposueramus quidem, a. 865: « ... Verumtamen » et sequentia; litt. Dici non potest, 13 nov. 866; Iohannes V I I I , litt. -Si ergo, a. 873-5; litt. Ad hanc quippe, 16 apr. 878; litt. Inter claras sapientiae, (16 aug.) 879 : « Nunc itaque » ; Stephanus V, litt. Cum Deo propitio, a. 885 ; litt. Vestrae serenitatis, a. 885; litt. Quia te zelo, a. 885; Iohannes X, litt. Cum religio, a. c. 925; S. Leo I X , 480 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale § 2. Haec potestas est vere episcopalis, ordinaria et immediata tum in omnes et singulas ecclesias, tum in omnes et singulos pastores et fideles, a nulla fiumana auctoritate dependens. Can. 163 Romanus Pontifex, legitime electus, statim ab acceptata electione, obtinet, iure divino, plenam supremae iurisdictionis potestatem. Can. 161 Gravioris momenti negotia quae uni Romano Pontifici reservantur sive natura sua, sive positiva lege, causae maiores appellantur. Can, 165 Si contingat ut Romanus Pontifex renuntiet, ad eiusdem renuntiationis validitatem non est necessaria Cardinalium aliorumve acceptatio. litt. In terra pax, 2 sept. 1053, c. 3 2 ; litt. Congratulamus vehementer, a. 1052/53: « Quod i p s e » ; litt. Quantas gratias, a. 1054; S. Gregorius V I I , litt. Summae sedis specula, 6 iun. 1080; Hadrianus I V , litt. Ex quo, a. 1154/1159: a Traditum est»; litt. Inter omnia, 13 iun. 1157; Alexander I I I , litt. Apostolica sedes, 27 sept. 1177; Coelestinus I I I , litt. Fundavit Deus, 20 febr. 1196; Innocentius I I I , litt. Reprobata quondam, 1-15 aug. 1198; litt. Apostolicae Sedis, 12 nov. 1199; litt. Ex eo te radicatum, 23 nov. 1199; litt. Multae nobis, 13 nov. 1199; litt. Is Ecclesiam, 24 nov. 1199; litt. Non processit, 1 iun. 1202; litt. Licet apostolica sedes, mense maio 1205 ; litt. Licet hactenus, 7 oct. 1207 ; litt. Inconsutilis, 30 aug. 1213; litt. Licet olim, 31 aug. 1213; Gregorius IX, ep. Quia Christi, 18 iul. 3231; Professio fidei (in Syn. Lugdunen. II) a Michaele Palaeologo Gregorio X oblata, a. 1274; Iohannes X X I I , ep. Salvator noster, 29 apr. 1319; Benedictus X I I , a. 1341, prop. 90, Armenorum, damn. ; Eugenius IV (in Syn. Florentin.), const. Laetentur caeli. 6 iul. 1439, § 8; Pius I V , const. Iniunctum nobis, 13 nov. 1564, Professio fidei Trident.; Gregorius X I I I , const. Sanctissimus, a. 1575, Professio fidei Graecis praescr.; Benedictus X I V , const. Etsi pastoralis, 26 maii 1742, § 1, n. V I ; ep. Nuper ad nos, 16 mart. 1743, Professio fidei Maronitis praescr.; Pius IX, ep. encycl. Amantissimus, 8 apr. 1862; litt. ap. Reversurus, 12 iul. 1867; ep. encycl. Quartus supra, 6 ian. 1873, § 6; Leo X I I I , ep. encycl. Satis cognitum, 29 iun. 1896; S. Pius X, litt. encycl. Pascendi, 8 sept. 1907; S. C. de Prop. Fide, instr 31 iul. 1902, n. 1, i. Can. 162 § 2. — Syn. Vatican., sess. I V , c. I I I , de vi et ratione primatus Romani Pontificis; Gregorius X I I I , const. Sanctissimus, a. 1575, Professio fidei Graecis praescr.; Benedictus X I V , const. Etsi pastoralis, 26 maii 1742, § I, n. V I ; ep. Nuper ad nos, 16 mart. 1743, Professio fidei Maronitis praescr. ; Leo X I I I , ep. encycl. Satis 'cognitum, 29 iun. 1896 ; Pius IX, litt. ap. Reversurus, 12 iul. 1867. Can. 163. — S. Pius X, litt. encycl. Pascendi, 8 sept. 1907; Pius X I I , const. Vacantis Apostolicae Sedis, 8 dec. 1945. Can. 164. — Syn. Trident., sess. X X I V , de ref., c. 5; S. Xistus I I I , litt. Si quantum humanis, 8 iul. 435; S. Leo M . , litt. Omnium quidem, 13 ian. 444; litt. Omnis admonitio, 12 ian. 444 : « Ipsum vero » ; litt. Quanta fraternitati, a. 446 ; S. Leo I X , litt. Congratulamur vehementer, a. 1052/3 : « Siquidem » ; Pius I X , litt. ap. Reversurus, 12 iul. 1867 Acta Pii Pp. XII 481 Can. 166 Omnibus in ritibus, inter divina officia fieri debet a Patriarchis, Episcopis, ceterisque Hierarchis et omnibus clericis, commemoratio Romani Pontificis. OAPUT II De Oecumenica Synodo Can. 167 § 1. Dari nequit Oecumenica Synodus quae a Romano Pontifice non fuerit convocata. § 2. Eiusdem Romani Pontificis est Oecumenicae Synodo per se vel per alios praeesse, res in ea tractandas ordinemque servandum constituere ac designare, Synodum ipsam transferre, suspendere, dissolvere, eiusque decreta confirmare. Can. 168 § 1. Convocantur ad Synodum in eaque ius habent suffragii deliberativi : I S. R. E. Cardinales, etsi non Episcopi; 2° Patriarchae, Primates, Archiepiscopi, Episcopi residentiales, etiam nondum charactere episcopali aucti; 3° Abbates vel Praelati nullius seu Exarchi qui praesunt territorio proprio ; 4° Abbas Primas, Praeses Consociationis Confoederationum monasticarum cum exemptione pontificia, Abbates Superiores Congregationum monasticarum, Praesides Confoederationum monasticarum cum exemptione pontificia, ac supremi Moderatores Religionum clericalium exemptione pontificia fruentium, non autem aliarum Religionum, nisi aliud convocationis decretum ferat. § 2. Etiam Episcopi titulares, ad Synodum convocati suffragium obtinent deliberativum, nisi aliud in convocatione expresse caveatur. § 3. Theologi ac canonum periti, ad Synodum forte invitati, suffragium non habent nisi consultivum. o Can. 166. — Callixtus I I I , const. Reddituri de commisso, 3 sept. 1457, § 1; Benedictus X I V , ep. encycl. Ex quo, 1 mar. 1756, §§ 9-17; S. C. de Prop. Fide, litt. 4 iul. 1833, n. I I ; litt. 29 maii 1838; instr. 31 iul. 1902, n. 13, e). - Syn. Armen., a. 1911, 153; •638, ö); Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I, art. I I , I; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I, cap. I, 12, 4; pars I I I , cap. V I , 3; Syn. prov. Alba-Iulien. •et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. I I , cap. II; Syn. Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. I; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I , art. I I , 1. Can. 167. — Leo X I I I , ep. encycl. Satis cognitum, 29 iun. 1896. 31 - ACTA, vol. XXIV,, n. 9 — 15-8-1957. 482 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Can. 169 § 1. Si quis ex convocatis ad Synodum ad normam can. 168, § 1, eidem, iusto impedimento detentus, interesse non possit, mittat procuratorem et impedimentum probet. § 2. Procurator, si fuerit unus e Synodi Patribus, duplici suffragio non gaudet; si non fuerit, publicis tantum sessionibus interesse potest, sed sine suffragio ; expleta autem Synodo, huius acta subscribendi ius habet. Can. 170 Nemini eorum qui Synodo interesse debent, licet ante discedere, quam Synodus sit rite absoluta, nisi a Synodi praeside, cognita ac probata discessionis causa, abeundi licentiam obtinuerint. Can. 171 Propositis a Romano Pontifice quaestionibus Patres possunt alias addere, postquam tamen obtinuerint a Synodi praeside earundem approbationem. Can. 172 Synodi decreta vim definitivam obligandi non habent, nisi a Romano Pontifice fuerint confirmata et eius iussu promulgata. Can. 173 § 1. Synodus Oecumenica suprema pollet in universam Ecclesiam potestate. § 2. A sententia Romani Pontificis non datur ad Synodum Oecumenicam appellatio; nec a ceteris actis recursus. Can. 174 Si contingat ut Romanus Pontifex, durante Synodi celebratione, e vita decedat, ipso iure haec intermittitur, donec novus Pontifex illam resumi et continuari iusserit. Can. 172. — S. Damasns, litt. Confidimus, a. 372; S. Leo M . , litt. Quam vigilanter, 21 mart. 453 ; S. Gelasius, litt. Valde mirati sumus, 5 febr. 496 : « Quibus convenienter » ; S. Nicolaus I, litt. Postquam beato, 18 mart 862: «Quod dicitis»; litt. Proposueramus quidem, a. 865 : « . . . Quamvis dicentis »; Leo X I I I , ep. encycl. Satis cognitum, 29 iun. 1896. Can. 173 § 1. — S. Coelestinus I, litt. Spiritus sancti, 8 maii 431; Eugenius IV (in Syn. Florentin.), const. Exsultate Deo, 22 nov. 1439, § 8. § 2. — Syn. Vatican., ses. I V , c. I I I , de vi et ratione primatus Romani Pontificis; S. Zosimus, litt. Quamvis Patrum, 21 mart. 418; S. Bonfacius I, litt. Retro maioribus, 11 mart. 422, c. 2; S. Leo IX, litt. In terra pax, 2 sept. 1053, c, 3 2 : «Nam Romanae Eccles. »; Pius I I , const. Exsecrabilis, 18 ian. 1459, § 2; Iulius I I , Suscepti regiminis, 1 iul. 1509. Can. 174. — Pius X I I , const. Vacantis Apostolicae Sedis, 8 dec. 1945. / Acta PU Pp. XII 483 CAPUT III De Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalibus Can. 175 S. R. E. Cardinales Senatum Romani Pontificis constituunt eidemque in regenda Ecclesia praecipui consiliarii et adiutores assistunt. Can. 176 § 1. Sacrum Collegium in tres ordines distribuitur : episcopalem, ad quem soli pertinent sex Cardinales ecclesiis suburbicariis praepositi ; presbyteralem, qui Cardinalibus quinquaginta; diaconalem, qui constat quatuordecim. § 2. Cardinalibus ordinis presbyteralis ac diaconalis suus cuique titulus aut diaconia in Urbe assignatur a Romano Pontifice. Can. 177 § 1. Cardinales libere a Romano Pontifice ex toto terrarum orbe et ex quocumque ritu eliguntur, viri saltem in ordine presbyteratus constituti, doctrina, pietate ac rerum agendarum prudentia egregie praestantes. § 2. A Cardinalatus dignitate arcentur : I Illegitimi, etiamsi per subsequens matrimonium fuerint legitimati ; itemque alii irregulares vel a recipiendis subdiaconatu et maioribus ordinibus impediti secundum canonicas sanctiones, etsi legitime fuerint ad recipiendos ordines et dignitates, etiam episcopalem, dispensati ; 2° Qui prolem, etiam ex valido matrimonio susceptam, vel nepotem ex ea habent ; 3° Qui alicui Cardinali viventi coniuncti sunt consanguinitate usque ad quartum gradum inclusive. O Can. 178 § 1. Cardinales creantur et publicantur a Romano Pontifice in Consistorio, sicque creati et publicati obtinent ius ad electionem Romani Pontificis et privilegia de quibus in can. 185. § 2. Si tamen Romanus Pontifex creationem alicuius in Consistorio De Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalibus. — Eugenius IV, ep. Non mediocri, a. 1439; Paulus IV, const. Cum venerabiles, 22 aug. 1555; Sixtus V, const. Postquam, 3 dec. 1586; Pius X I I , const. Vacantis Apostolicae Sedis, 8 dec. 1945. 484 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale annuntiaverit, eins nomine sibi in pectore reservato, hic nullis interim gaudet Cardinalium iuribus aut privilegiis, sed, postquam a Romano Pontifice eius nomen publicatum fuerit, iisdem fruitur a publicatione, iure vero praecedentiae a reservatione in pectore. Can. 179 Promotus absens a Curia debet in recipiendo bireto rubro iurare se intra annum, nisi legitimo detineatur impedimento, Summum Pontificem aditurum. Can. 180 Orientales ad dignitatem cardinalitiam promoti proprium retinent ritum. Privilegiis autem Cardinalium utentes ab iis abstineant quae cum suo ritu non conveniant. Can. 181 Nisi aliter in casibus particularibus fuerit ab Apostolica Sede provisum, per promotionem ad sacram purpuram non solum ipso facto vacant dignitates omnes, ecclesiae, beneficia quae promotus habeat, sed etiam pensiones ecclesiasticae amittuntur. Can. 182 § 1. Per optionem in Consistorio factam et a Summo Pontifice approbatam, possunt, servata prioritate ordinis et promotionis, Cardinales ex ordine presbyterali transire ad alium titulum et Cardinales ex ordine diaconali ad aliam diaconiam et, si per decem annos completos in ordine diaconali permanserint, etiam ad ordinem presbyteralem. § 2. Cardinalis ex ordine diaconali, transiens per optionem ad ordinem presbyteralem, locum obtinet ante omnes illos Cardinales presbyteros, qui post ipsum ad sacrae purpurae honorem assumpti sunt. § 3. S u b u r b i c a r i a si vacet sedes, Cardinales ex ordine presbyterali, qui momento vacationis praesentes fuerint in Curia vel ab ea absentes ad tempus ob sibi commissum negotium aliquod a Romano Pontifice, optare eam possunt in Consistorio, servata prioritate promotionis. § 4. Cardinales quibus una ex ecclesiis suburbicariis est assignata, aliam optare nequeunt; cum vero Cardinalis gradum Decani attigerit, ecclesiam suam Ostiensi cumulat, quae proinde cum alia atque alia ecclesia suburbicaria in persona Cardinalis Decani semper coniungitur. Can. 180. — S. O. Caeremonialis, decr. 30 nov. 1880. Acta Pii Pp. XII 485 Can. 183 § 1. Sacro Cardinalium Collegio praeest Decanus, qui est antiquior promotione ad aliquam sedem suburbicariam. Ipsi nulla est in ceteros Cardinales iurisdictio, sed primus habetur inter aequales. § 2. Vacante decanatu, ipso iure succedit Subdecanus, sive is tempore vacationis sit praesens in Curia, sive in sua suburbicaria sede commoretur, sive absit ad tempus ob sibi commissum munus a Romano Pontifice. Can. 184 § 1. Cardinales tenentur obligatione residendi in Curia, nec possunt ab eadem discedere sine licentia Romani Pontificis, salvo praescripto §§ 2, 3. § 2. Haec obligatio urget etiam Cardinales Episcopos suburbicarios ; sed ipsi non indigent licentia ut sese conferant ad ecclesias sibi commissas, quoties opportunum iudicaverint. § 3. Cardinales qui sunt Episcopi alicuius ecclesiae non suburbicariae, lege residendi in Curia eximuntur ; sed cum ad Urbem venerint, Summum Pontificem adeant, nec ab Urbe discedant antequam ab eodem abeundi licentiam impetraverint. Can. 185 § 1. Cardinales omnes, praeter alia privilegia iure statuta, a. sua promotione in Consistorio facultate gaudent : I Audiendi ubique terrarum confessiones, etiam religiosorum utriusque sexus, et absolvendi ab omnibus peccatis et censuris etiam reservatis, exceptis tantum censuris Sedi Apostolicae specialissimo modo reservatis et illis quae adnexae sunt revelationi secreti S. Officii ; 2° Sibi suisque familiaribus eligendi sacerdotem confessionibus excipiendis, qui, si iurisdictione careat, eam ipso iure obtinet, etiam quod spectat ad peccata et censuras, reservatas quoque, illis tantum censuris exceptis, de quibus in n. I ; 3° Verbum Dei ubique praedicandi; 4° Celebrandi vel alii permittendi ut coram se celebret semel divinam Liturgiam in feria V maioris hebdomadae ac ter in nocte Nativitatis Domini; 5° Benedicendi ubique, solo crucis signo, cum omnibus indulgentiis quae a Sede Apostolica concedi solent, cruces, rosarla, aliasque coronas precatorias, numismata, statuas, scapularia a Sede Apostolica probata eaque imponendi sine onere inscriptionis; 6° Unica benedictione erigendi, in ecclesiis et oratoriis etiam privatis aliisque piis locis, stationes Viae Crucis cum omnibus indulgentiis, quae huiusmodi pium exercitium peragentibus impertitae sunt; nec non E O .486 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale benedicendi pro fidelibus, qui causa infirmitatis vel alius legitimi impedimenti sacras stationes Viae Crucis visitare nequeant, Crucifixi icones cum applicatione omnium indulgentiarum devoto exercitio eiusdem Viae Crucis a Romanis Pontificibus adnexarum; 7° Celebrandi super aram portatilem non solum in domo propriae habitationis, sed ubicumque degunt; et permittendi ut iterum divina Liturgia, ipsis adstantibus, celebretur; 8° Celebrandi in mari, debitis cautelis adhibitis; 9° In omnibus ecclesiis et oratoriis divinam Liturgiam celebrandi iuxta proprium calendarium; 10° Fruendi altari privilegiato personali quotidiano; 11° Lucrandi in propriis oratoriis indulgentias, ad quas acquirendas praescripta sit visitatio ecclesiae alicuius vel publici oratorii civitatis seu loci, in quo Cardinales actu commorentur, quo privilegio etiam eorum familiares frui possunt; 12° Benedicendi ubique populo more Episcoporum; sed in Urbe in ecclesiis tantum, piis locis et fidelium consessibus ; 13° Episcoporum insignia gestandi, atque utendi mitra et baculo pastorali ; 14° Divinam Liturgiam celebrandi in quolibet privato oratorio sine praeiudicio illius qui indulto gaudet; 15° Pontificalia^ cum throno et baldachino peragendi in omnibus ecclesiis extra Urbem, Hierarcha praemonito, si ecclesia sit cathedralis ; 16° Honoribus, qui locorum Hierarchis tribui solent, fruendi quocumque se conferant ; 17° Fidem faciendi in foro externo, de oraculo pontificio testantes; 18° Fruendi oratorio ab Hierarchae visitatione exempto; 19° De reditibus beneficiariis libere disponendi, etiam per testamentum, salvo iuris praescripto de defuncto Cardinali, qui in Urbe domicilium habebat ; 20° Consecrationes et benedictiones ecclesiarum, altarium, sacrae supellectilis, Abbatum seu Superiorum monasterii sui iuris aliasve similes, excepta oleorum sacrorum consecratione, si Cardinalis charactere episcopali careat, ubique locorum, servatis servandis, peragendi. 21° Praecedendi omnibus Praelatis non exclusis Patriarchis et Legatis Pontificiis, nisi Legatus sit Cardinalis in proprio territorio residens ; Cardinalis autem Legatus a latere praecedit extra Urbem omnibus aliis; 22° Conferendi primam tonsuram et ordines minores, dummodo promovendus habeat dimissorias proprii Hierarchae litteras; 23° Ministrandi sacramentum chrismatis, firmo onere inscriptionis nominis fidelis chrismate uncti ad normam iuris; 24° Concedendi indulgentias trecentorum dierum, etiam toties quoties lucrandas, in locis vel institutis ac pro personis suae iurisdictio- Acta PU Pp. XII 487 iiis rei protectionis ; item in aliis locis, sed a praesentibus tantummodo, singulis vicibus, lucrandas. § 2. Cardinalis Decanus gaudet privilegio ordinandi electum Pontificem, si hic ordinatione presbyterali vel episcopali indigeat, et tunc pallio utitur; quod privilegium, absente Cardinali Decano, competit Subdecano, eoque etiam absente, antiquiori Cardinali Episcopo suburbicario. § 3. Demum Cardinalis Protodiaconus pallia Archiepiscopis et Episcopis privilegio fruentibus eorumve procuratoribus, vice Romani Pontificis imponit; et nomen novi electi Pontificis populo annuntiat. Can. 186 § 1. Cardinalis ad sedem suburbicariam promotus, postquam eius regimen canonice suscepit, est verus Episcopus suae ecclesiae, eaque potestate in eam pollet, quam ceteri Episcopi residentiales in propria eparchia seu dioecesi obtinent. § 2. Ceteri Cardinales in suis titulis vel diaconus, assumpto ad normam iuris eorundem regimine, omnia possunt quae locorum Hierarchae in suis ecclesiis, exceptis ordine iudiciorum et qualibet iurisdictione in fideles, sed salva potestate in iis quae ad disciplinam, morum correctionem, servitium ecclesiae pertinent. § 3. Cum throno et baldachino Cardinalis ordinis presbyteralis potest in suo titulo pontificalia peragere et Cardinalis ordinis diaconalis in sua diaconia pontificaliter assistere, neque alius quisquam ibidem id potest sine Cardinalis consensu ; in aliis vero Urbis ecclesiis Cardinales throno et baldachino uti nequeunt sine licentia Romani Pontificis. Can. 187 Sede Apostolica vacante, Sacrum Cardinalium Collegium et Romana Curia non aliam habent potestatem, quam quae definitur in constitutionibus apostolicis de hac re datis. CAPUT IV D e T C u r i a Romana Can. 188 § 1. Curia Romana constat Sacris Congregationibus, Tribunalibus et Officiis, prout inferius enumerantur et describuntur. § 2. Incolumi iure Congregationis S. Oflicii, ex sacris Congregationibus, Orientalium n e g o t i a agit, nisi aliud expresse statuatur, Congregatio pro Ecclesia Orientali. De Curia Romana. — S. Pius X, const. Sapienti consilio, 29 iun. 1908; Ordo servandum in S. Congregationibus, Tribunalibus, Officiis Romanae Curiae, 29 sept. 1908. 488 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Can. 189 § 1. In singulis Congregationibus, Tribunalibus, Officiis servanda est disciplina et agenda sunt negotia secundum normas tum generalestum particulares, quas ipsis Romanus Pontifex praestituerit. § 2. Omnes qui ad Congregationes, Tribunalia, Officia Romanae Curiae pertinent, secretum servare debent intra fines et secundum modum ex disciplina unicuique propria determinatum. Can. 190 § 1. Nihil grave aut extraordinarium in iisdem Congregationibus^ Tribunalibus, Officiis agatur, nisi a Moderatoribus eorundem RomanoPontifici fuerit antea significatum. § 2. Gratiae quaevis ac resolutiones indigent pontificia approbatione,exceptis iis ad quas eorundem Officiorum, Tribunalium, Congregationum Moderatoribus speciales facultates tributae sint, exceptisque sententiis Tribunalis Sacrae Romanae Rotae et Signaturae Apostolicae. Can. 191 Controversiam, si qua exoriatur, de competentia inter Sacras Congregationes, Tribunalia vel Officia Romanae Curiae, dirimit coetus? S. R. E. Cardinalium, quos Romanus Pontifex in singulis casibus designaverit. ARTICULUS I De Sacris Congregationibus Can. 192 Singulis Congregationibus praeest Cardinalis Praefectus vel, si iisdem praesit ipsemet Romanus Pontifex, eas dirigit Cardinalis a secretis* quibus adiunguntur Cardinales quos Pontifex iis adscribendos censuerit, cum aliis necessariis administris. Can. 193 § 1. Congregatio S. Officii, cui ipse Summus Pontifex praeest, tutatur doctrinam fidei et morum. § 2. Iudicat de iis delictis quae sibimet secundum propriam eiusdem legem reservantur, cum potestate has criminales causas videndi n o » solum in gradu appellationis a tribunali Hierarchae loci, sed etiam im prima instantia, si directe ad ipsam delatae fuerint. Acta Pii Pp. XII 489 § 3. Ipsa sola cognoscit ea quae, sive directe sive indirecte, in iure aut in facto, circa privilegium, uti aiunt, Paulinum et matrimonii impedimenta disparitatis cultus et mixtae religionis versantur; itemque, ad eam spectat facultas dispensandi ab hisce impedimentis. Quare quaelibet huiusmodi quaestio ad hanc Congregationem est deferenda, quae tamen potest, si ita censeat et casus ferat, quaestionem remittere ad aliam Congregationem vel ad Tribunal Sacrae Romanae Rotae. § 4. Ad eandem pertinet non solum delatos sibi libros diligenter excutere, eos, si oportuerit, prohibere, et dispensationes a prohibitione concedere; sed etiam ex officio inquirere, qua opportuniore licebit via, quae in vulgus edantur scripta cuiuslibet generis damnanda, et in memoriam Hierarcharum reducere, quam religiose debeant in perniciosa scripta animadvertere eaque Sedi Apostolicae ad normam iuris denuntiare. § 5. Ipsa una competens est circa ea omnia quae ieiunium eucharisticum pro sacerdotibus divinam Liturgiam celebrantibus respiciunt. Can. 194 § 1. Congregationis Consistorialis Praefectus est ipse Romanus Pontifex. Praeter alios, ad eandem pertinent ex officio Cardinales a secretis S. Officii, Praefectus Congregationis de Seminariis et Universitatibus studiorum et a secretis Status. Inter Consultores eiusdem semper sunt Assessor S. Officii, Praelatus a secretis Congregationis pro negotiis ecclesiasticis extraordinariis et Praelatus a secretis Congregationis de Seminariis et Universitatibus studiorum. § 2. Ad hanc Congregationem spectat non modo parare agenda in Consistoriis, sed praeterea, in locis Congregationibus pro Ecclesia Orientali et de Propaganda Fide non obnoxiis, novas dioeceses ac provincias et capitula tum cathedralia tum collegialia constituere; dioeceses iam constitutas dividere; Episcopos, Administratores apostolicos, Coadiutores et Auxiliares Episcoporum constituendos proponere, canonicas inquisitiones seu processus super promovendis indicere actosque diligenter expendere, ipsorum periclitari doctrina, salvo praescripto can. 202. § 3. Ab hac Congregatione dependent ea omnia quae pertinent ad constitutionem, conservationem et statum dioecesium. Quare ipsa vigilat super impletis vel minus obligationibus, quibus Ordinarii tenentur; cognoscit ea quae ab Episcopis scripto relata sint de statu suarum dioecesium; indicit visitationes apostolicas examinatque eas quae fuerint absolutae, transmissis in utroque casu ad singulas Congregationes iis ad deliberandum negotiis quae ad eas peculiariter pertinent. Can. 193 § 3 . — S. O. S. Off., 27 ian. 1928, ad I I . Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 490 Officiale Can. 195 O § 1. I Congregationi pro Ecclesia Orientali, cui praeest ipse Romanus Pontifex, reservantur omnia cuiusque generis negotia quae sive ad personas, sive ad disciplinam, sive ad ritus orientales referuntur, etiamsi sint mixta, idest sive rei sive personarum ratione Latinos quoque attingant. Quare pro Ecclesiis rituum orientalium ipsa omnibus facultatibus potitur, quas aliae Congregationes pro Ecclesiis ritus latini obtinent, incolumi tamen iure Congregationis S. Officii ad normam can. 193, Congregationis Sacrorum Rituum ad normam can. 200, §§ 2, 3, Congregationis pro negotiis ecclesiasticis extraordinariis ad normam can. 202, nec non Congregationis de Seminariis et Universitatibus studiorum ad normam can. 203, § 1, in iis quae spectant ad Athenaea, quae vocant studiorum Universitates vel Facultates, atque Sacrae Poenitentiariae ad normam can. 204 ; 2° Ipsius est pro omnibus orientalibus ritibus libros approbare liturgicos, ac dubia solvere circa eorumdem textum et translationes; item omnia videre ac statuere de rubricis et caeremoniis divinae Liturgiae, sacramentorum, sacramentalium et officii divini; 3° In iis praeterea regionibus in quibus eadem sacra Congregatio obtinet plenam et exclusivam iurisdictionem, ipsa, non solum pro fidelibus rituum orientalium, sed etiam pro fidelibus ritus latini eorumque hierarchia, operibus, institutis, piis societatibus, facultatibus potitur, quae aliae Congregationes pro fidelibus ritus latini extra illas regiones obtinent, incolumi tamen iure Congregationis S. Officii, atque integris manentibus quae usque adhuc reservata sunt Congregationi de disciplina Sacramentorum, Congregationi Sacrorum Rituum, Congregationi de Seminariis et studiorum Universitatibus ac Sacrae Poenitentiariae. 4° Quod vero spectat ad sodales religiosos latini ritus, missionarios in regionibus de quibus in n. 3, eadem Congregatio sibi vindicat quidquid eosdem qua missionarios, sive uti singulos sive simul sumptos, tangit. Quidquid vero eosdem qua religiosos, sive uti singulos sive simul sumptos, attingit, ad Congregationem religiosorum negotiis praepositam remittit aut relinquit. § 2. Haec Congregatio controversias dirimit via disciplinari; quas vero ordine iudiciario dirimendas censuerit, ipsa, servato eodem ordine, cognoscet aut ad tribunalia ordinaria Apostolicae Sedis remittet. Can. 195 § 1. — Pius X I , motu propr. Post datam, 20 apr. 1923. § 1, I . — Pius IX, const. Romani Pontifices, 6 ian. 1862; Benedictus X V , motu propr. Dei providentis, 1 maii 1917, n. I I , I I I ; Pius X I , motu propr. Sancta Dei Ecclesia, 25 mart. 1938, n. I I I . § 1, 2°. — Pius X I , motu propr. Quam sollicita, 21 dec. 1934. § 1, 3°, 4°. — Pius X I , motu propr. Sancta Dei Ecclesia, 25 mart. 1938, nn. I, I I . § 2. — Benedictus X V , motu propr. Dei providentis, 1 maii 1917, n. I V , V; Pius X I , motu propr. Sancta Dei Ecclesia, 25 mart. 1938, n. I V ; S. O. Oonsist., 12 nov. 1908, ad V I o Acta PU Pp. XII 491 Can. 196 § 1. Congregationi de disciplina Sacramentorum proposita est universa legislatio circa disciplinam septem sacramentorum, incolumi iure Congregationis S. Officii circa ea quae in can. 193 statuta sunt, et Sacrorum Rituum Congregationis circa ritus et caeremonias quae in sacramentis conficiendis, ministrandis et recipiendis servari debent. § 2. Ad illam itaque spectant ea omnia, quae decerni concedique solent tum in disciplina matrimonii, tum in disciplina aliorum sacramentorum nec non in celebratione Sacrificii eucharistici, iis tantum exceptis quae aliis Congregationibus reservata sunt. § 3. Ipsa cognoscit quoque et exclusive de facto inconsummationis matrimonii, de exsistentia causarum ad dispensationem concedendam, deque iis omnibus quae cum his sunt connexa; potest tamen cognitionem horum omnium, si id expedire iudicaverit, ad Sacram Romanam Rotam remittere. Ad eam referri possunt quaestiones de validitate matrimonii, quas tamen, si accuratiorem disquisitionem aut investigationem exigant, ad tribunal competens remittat. Ad ipsam etiam pertinet videre de obligationibus ordinibus maioribus adnexis, atque examinare quaestiones de ipsa validitate sacrae ordinationis, aut eas ad tribunal competens remittere. Et ita porro de aliis sacramentis. Can. 197 § 1. Congregationi Concilii ea pars negotiorum est commissa, quae ad universam disciplinam cleri saecularis populique christiani refertur. § 2. Quamobrem ipsius est curare ut christianae vitae praecepta serventur, cum facultate opportune ab iisdem fideles dispensandi; moderari quae parochos et canonicos spectant; aut quae pias sodalitates, pias uniones (etiamsi dependeant a religiosis vel erectae sint in eorum ecclesiis seu domibus), pia legata, pia opera, Liturgiarum stipes, beneficia aut officia, bona ecclesiastica, mobilia et immobilia, tributa dioecesana, taxas curiarum episcopalium aliaque huiusmodi attingunt. Eidem reservata est facultas eximendi a condicionibus requisitis ad assecutionem beneficiorum, quoties ad Ordinarios eorum collatio spectat; admittendi ad compositionem eos qui occuparunt bona ecclesiastica, etiam pertinentia ad religiosos; permittendi ut fideles acquirant bona ecclesiastica, a potestate civili usurpata. § 3. Videt quoque de iis omnibus, quae ad immunitatem ecclesiasticam pertinent, itemque de controversiis circa praecedentiam, salvo iure Congregationis negotiis religiosorum sodalium praepositae et Congregationis Caeremonialis. § 4. Ad eandem pertinent ea omnia quae ad Conciliorum celebrationem et recognitionem atque ad Episcoporum coetus seu collationes referuntur, extra loca quae subsunt Congregationibus pro Ecclesia Orientali et de Propaganda Fide. 492 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale § 5. Est autem haec Congregatio competens in omnibus controversiis negotia eidem commissa spectantibus, quas in via disciplinari pertractandas censuerit; cetera ad tribunal competens sunt deferenda. Can. 198 § 1. Congregatio negotiis religiosorum sodalium praeposita ea sibi exclusive vindicat quae respiciunt regimen, disciplinam, studia, bona et privilegia religiosorum sodalium utriusque sexus quibusvis publicis votis adstrictorum, eorumque qui, quamvis sine votis, in communi tamen vitam agunt more religiosorum, itemque tertiorum Ordinum saecularium, incolumi iure Congregationum pro Ecclesia Orientali et de Propaganda Fide. § 2. Quapropter, quaestionibus ordine iudiciario tractandis ad tribunal competens remissis et incolumi semper iure Congregationis S. Officii et Congregationis Concilii circa negotia ad ipsas spectantia, haec Congregatio quaestiones omnes suae competentiae in via disciplinari dirimit; sed si quaestio vertatur inter religiosum sodalem et personam non religiosam, ipsa, praesertim ad instantiam partis, potest etiam, si aequum iudicaverit, eandem quaestionem ad aliam Congregationem aut tribunal remittere. § 3. Huic denique Congregationi reservatur concessio dispensationum a iure communi pro sodalibus religiosis, firmo praescripto can. 193, § 5. Can. 199 § 1. Congregatio de Propaganda Fide missionibus ad praedicandum Evangelium et catholicam doctrinam praeest, ministros necessarios constituit et mutat, facultatemque habet tractandi, agendi et exsequendi omnia hac in re necessaria et opportuna. § 2. Curat ea omnia quae ad Conciliorum celebrationem et recognitionem in locis sibi subiectis pertinent. § 3. Eius iurisdictio iis est circumscripta regionibus, ubi, ecclesiastica hierarchia nondum constituta, status missionis perseverat. Huic Congregationi sunt etiam subiectae regiones, quae, etsi hierarchia inibi constituta sit, adhuc inchoatum aliquid praeseferunt. Eidem pariter subsunt societates ecclesiasticorum ac seminaria quae exclusive fundata sunt eo fine, ut in iis instituantur alumni pro exteris missionibus, praesertim quod attinet ad eorum regulas, administrationem atque opportunas concessiones ad sacram ordinationem alumnorum requisitas. § 4. Haec autem Congregatio debet ad competentes Congregationes deferre negotia quae aut fidem attingunt, aut causas matrimoniales, aut generales normas circa sacrorum rituum disciplinam tradendas vel interpretandas. § 5. Quod vero spectat ad sodales religiosos, eadem Congregatio sibi vindicat quidquid religiosos qua missionarios, sive uti singulos sive Acta Pii Pp. XII 493 simul sumptos attingit. Quidquid vero religiosos qua tales, sive uti singulos sive simul sumptos attingit ad Congregationem religiosorum negotiis praepositam remittat aut relinquat. Can. 200 § 1. Congregatio Sacrorum Rituum ius habet videndi et statuendi ea omnia quae sacros ritus et caeremonias Ecclesiae Latinae proxime spectant, non autem quae latius ad sacros ritus referuntur, cuiusmodi sunt praecedentia iura aliaque id genus, de quibus sive servato ordine iudiciario sive administrativo modo disceptetur. Eius proinde est praesertim advigilare, ut sacri ritus ac caeremoniae diligenter serventur in Sacro celebrando, in sacramentis administrandis, in divinis officiis persolvendis, in iis denique omnibus quae Ecclesiae Latinae cultum respiciunt; dispensationes concedere opportunas; insignia et honoris privilegia tam personalia et ad tempus, quam localia et perpetua, quae ad sacros ritus vel caeremonias pertineant, elargiri, et cavere ne in haec abusus irrepant. In hisce peragendis auxilio utitur sectionis liturgicae. § 2. Eiusdem Congregationis praeterea est ea omnia agere quae ad beatificationem et canonizationem Servorum Dei, firma § 3, vel ad sacras reliquias quoquo modo referuntur. Haec reservantur sectioni alteri, quam promotor generalis fidei moderatur. § 3. Pro causis Servorum Dei in quibus colligi nequeunt depositiones testium coaevorum, nec certa prostant documenta tales depositiones rite suo tempore collectas praebentia, praesto est sectio tertia, quae historica audit. Haec sectio suffragium praeterea profert circa libros liturgicos emendandos vel denuo edendos. Huic sectioni praeest relator generalis. Can. 201 Ad Congregationem Caeremonialem pertinet moderatio caeremoniarum in Sacello Aulaque Pontificali servandarum et sacrarum functionum quas Patres Cardinales extra Pontificale Sacellum peragunt ; itemque eadem Congregatio cognoscit quaestiones de praecedentia tum Patrum Cardinalium tum Legatorum quos Nationes ad Sedem Apostolicam mittunt. Can. 202 Ad Congregationem pro negotiis ecclesiasticis extraordinariis spectat dioeceses constituere vel dividere et ad vacantes dioeceses idoneos viros promovere, quoties hisce de rebus cum civilibus Guberniis agendum est ; insuper Congregatio in ea negotia incumbit, quae eius examini subiiciuntur a Summo Pontifice per Cardinalem a secretis Status, praesertim ex illis quae cum legibus civilibus coniunctum aliquid habent et ad pacta conventa cum Nationibus referuntur. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 494 Officiale Can. 203 § 1. Congregatio de Seminariis et Universitatibus studiorum advigilat omnibus quae ad regimen", disciplinam, temporalium bonorum administrationem et studia Seminariorum pertinent, incolumi iure Congregationum pro Ecclesia Orientali et de Propaganda Fide. Eidem pariter commissa est moderatio regiminis ac studiorum, in quibus versari debent Athenaea seu quas vocant studiorum Universitates vel Facultates quae ab Ecclesiae auctoritate dependent, non exceptis iis quae a religiosae alicuius familiae sodalibus diriguntur. Novas institutiones perpendit approbatque ; facultatem concedit academicos gradus conferendi normasque tradit quibus ii conferri debeant, et ubi agitur de viro singulari doctrina commendato, potest eos ipsa conferre. § 2. In hac Sacra Congregatione connumerantur inter alios Cardinales Cardinalis a secretis Congregationis Consistorialis et inter Consultores Assessor eiusdem Congregationis. ARTICULUS II De Tribunalibus Curiae Romanae Can. 204 § 1. Sacrae Poenitentiariae praeficitur Cardinalis Poenitentiarius Maior. Huius tribunalis iurisdictio coarctatur ad ea quae forum internum, etiam non sacramentale, respiciunt; quare hoc tribunal pro solo foro interno gratias largitur, absolutiones, dispensationes, commutationes, sanationes, condonationes; excutit praeterea quaestiones conscientiae easque dirimit. § 2. Eiusdem insuper est de iis omnibus iudicare quae spectant ad usum et concessionem indulgentiarum, salvo iure S. Officii videndi ea quae doctrinam dogmaticam circa easdem indulgentias vel circa novas orationes et devotiones respiciunt. Can. 205 Causae ordinem iudiciarium requirentes aguntur apud Sacram Romanam Rotam et apud Supremum Tribunal Signaturae Apostolicae intra fines et secundum normas iisdem proprias, salvo iure Congregationis S. Officii et Congregationis Sacrorum Rituum in causas sibi proprias,, firmoque can. 195, § 2 de iure Congregationis pro Ecclesia Orientali. 1 Can. 204. — S. C. pro Eccl. Orient., 26 iul. 1930. § 2. — S. O. pro Eccl. Orientali, notificat. 21 iul. 1935. 1 Cfr. Pius X I I , litt apost. Sollicitudinem Nostram, Motu Proprio datae, 6 ian. 1950, can. 78-84. Acta Pii Pp. XII 495 ARTICULUS I I I De Officiis Curiae Romanae Can. 206 § 1. Cancellariae Apostolicae, cui praeest Cardinalis Cancellarius Sanctae Romanae Ecclesiae, proprium est apostolicas expedire litteras seu bullas de beneficiorum et officiorum consistorialium provisione, novarum provinciarum et dioecesium ac capitulorum institutione et de aliis maioribus Ecclesiae negotiis conficiendis. § 2. Quae litterae seu bullae ne expediantur nisi de mandato Congregationum Consistorialis aut pro Ecclesia Orientali circa negotia ad earum competentiam spectantia, aut de mandato Summi Pontificis circa alia negotia, servatis in singulis casibus ipsius mandati terminis. Can. 207 Datariae Apostolicae, quam moderatur Cardinalis Datarius Sanctae Romanae Ecclesiae, commissum est cognoscere de idoneitate promovendorum ad beneficia non consistorialia Apostolicae Sedi reservata ; conficere et expedire apostolicas litteras de eorum collatione; eximere in conferendo beneficio a condicionibus requisitis, quoties eius collatio ad Hierarcham non pertinet; curare pensiones et onera quae Summus Pontifex in iisdem conferendis beneficiis imposuerit. Can. 208 Camerae Apostolicae, cui praesidet Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalis Camerarius, cura est atque administratio bonorum ac iurium temporalium Sedis Apostolicae, quo tempore praesertim haec vacet; et tunc adamussim serventur normae statutae in constitutionibus apostolicis hac de re editis. Can. 209 Officium Secretariae Status, cuius moderator est Cardinalis a secretis Status, constat triplici parte hoc ordine : I Prima pars, cui praesidet Praelatus a secretis Congregationis pro negotiis ecclesiasticis extraordinariis, tractat negotia quae eidem Congregationi examinanda subiici debent ad normam can. 202, ceteris pro diversa eorum natura ad peculiares Congregationes remissis; 2° Altera pars, cui praeest Substitutus, incumbit in ordinaria negotia ; 3° Tertiam partem dirigit Cancellarius Brevium Apostolicorum, qui vacat expeditioni Brevium. o 496 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Can. 210 Ad Secretarias Brevium ad Principes et Epistolarum latinarum spectat munus latine scribendi acta Summi Pontificis, ab eodem illis commissa. CAPUT V De~ Legatis Romani Pontificis Can. 211 Romano Pontifici ius est, a civili potestate minime dependens, in quamlibet mundi partem Legatos cum vel sine ecclesiastica iurisdictione mittendi. Can. 212 Dicitur Legatus a latere Cardinalis qui a Summo Pontifice tanquam »Wer ego cum hoc titulo mittitur, et tantum potest, quantum ei a Summo Pontifice demandatum est. Can. 213 § 1. Legati qui mittuntur cum titulo Nuntii aut Internuntii : V Fovent, secundum normas a Sede Apostolica receptas, relationes inter Sedem Apostolicam et civilia Gubernia apud quae legatione stabili funguntur; 2° In territorio sibi assignato advigilare debent in ecclesiarum statum et Romanum Pontificem de eodem certiorem reddere; 3° Praeterea delegatas quoque facultates plerumque obtinent. § 2. Qui vero mittuntur cum titulo Delegati Apostolici unam habent ordinariam potestatem de qua in § 1, n. 2, praeter alias facultates delegatas ipsis ab Apostolica Sede commissas. Can. 214 § 1. Legatorum officium cum omnibus facultatibus iisdem commissis non exspirat vacante Sede Apostolica, nisi aliud in litteris pontificiis fuerit statutum. § 2. Cessat autem, expleto mandato, revocatione iisdem intimata, renuntiatione a Romano Pontifice acceptata. Can. 211. — S. Bonifacius, litt. Inter caeteras, a. 419; S. Felix I I I , litt. Quoniam pietas, 28 iul. 484. Can. 214 § 1. — Pius X I I , const. Vacantis Apostolicae Sedis, 8 dec. 1945. Acta Pii Pp. XII 497 Can. 215 § 1. Legati Patriarchis atque Hierarchis locorum liberum suae iurisdictionis exercitium relinquant. § 2. Licet charactere episcopali careant, praecedunt tamen omnibus Hierarchis, qui non sint cardinalitia dignitate insigniti. § 3. Etsi charactere episcopali carent possunt, sine Hierarcharum licentia, in omnibus eorum ecclesiis, cuiusvis sint ritus, excepta cathedrali, officia divina, etiam in pontificalibus, peragere. CAPUT VI De Patriarchis Can. 216 § 1. Secundum antiquissimum Ecclesiae morem, singulari honore prosequendi sunt Orientis Patriarchae, quippe qui amplissima potestate, a Romano Pontifice data seu agnita, suo cuique patriarchatui seu ritui tamquam pater et caput praesunt. § 2. I Nomine Patriarchae venit Episcopus cui canones tribuunt iurisdictionem in omnes Episcopos, haud exceptis Metropolitis, clerum et populum alicuius territorii seu ritus, ad normam iuris, sub auctoritate Romani Pontificis, exercendam; 2° Patriarchae in fideles eiusdem ritus, extra limites proprii territorii commorantes, competit potestas quatenus iure communi vel particulari expresse statuatur. o Can. 215 § 3. — S. C. de Prop. Fide (C. G.), 11 dec. 1838, n. 1. Can. 216. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. V I , 4. § 1. — S. Innocentius I, litt. Et onus et honor, a. c. 415; Innocentius I I I , litt. Solitae benignitatis, a. 1201/2 : « Circa illum » ; litt. Quod die, 1 iun. 1202 : « Nos igitur » ; litt. Evangelica docente, 21 ian. 1205: «Et ego videns»; litt. Inter quatuor, 2 aug. 1206; litt. Scriptum est, 18 aug. 1212; Pius V I I , litt. ap. Simul ao spectabilium, 8 iul. 1815; Leo X I I I , motu propr. Auspicia rerum, 19 mart. 1896. - Syn. Armen., a. 1911, 155; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I I I , art. V I I , § 4, X V I ; sect. I I I , cap. I, art. I I I , I ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V, art. X I I I , § 3, n. 3; cap. V I I , art. I I I , 6. § 2. — Syn. Nicaen. I, a. 325, can. 6; Syn. Constantinopolitan. I, a. 381, can. 2; Syn. Constantinopolitan. IV, a. 869, can. 17. - Syn. Armen., a. 1911, 182. § 2, 1». — Syn. Constantinopolitan. I V , a. 869, can. 20 ; Innocentius I I I , litt. Quia divinae, 4 ian. 1215 : « Quae omnia vos » ; Leo X I I I , litt. ap. Orientalium, 30 nov. 1894. n. X I I I . - Syn. Mar. Isaaci Chaldaeorum, a. 410, can. 12; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I I , art. I I . § 2, 2o. — Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I , art. I I I , 6 , 1 9 ) . 32 - ACTA, vol. XXIV. n. 9 — 15-8-1957. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 498 Can. 217 § 1. Titulum Ecclesiae unicuique patriarchatui legitime agnitum seu concessum tantum Romanus Pontifex vel Synodus Oecumenica immutare potest. § 2. Tituli personales, qui Patriarchis singulis concedantur, ut adiuncti et accessorii habendi sunt, atque ad normam concessionis stricte diiudicandi quod attinet sive ad usum sive ad tempus quo ipsis uti liceat. Can. 218 o § 1. I Singuli patriarchatus sedem residentiae fixam habere debent ; 2° Sedes residentiae transferri nequit nisi gravissimis de causis, cum consensu Synodi patriarchalis vel Episcoporum ad normam can. 224, § 1, et praevia Sedis Apostolicae approbatione. § 2. Sedes residentiae constituatur in civitate principe ex qua Patriarcha titulum desumit vel, si id fieri non possit, in eparchia Patriarchae propria. Can. 219 o § 1. I Ordo praecedentiae inter antiquas patriarchales Orientis sedes is est ut praecedat Patriarcha constantinopolitanus, post quem numeratur alexandrinus, deinde antiochenus, et post eum hierosolymitanus ; 2° Inter hos Patriarchas, qui diversi quidem ritus, unius vero eiusdemque sunt tituli, praecedentiam obtinet qui prior promotus est ad dignitatem patriarchalem, et, si eodem tempore fuerint promoti, senior aetate. § 2. Inter ceteros Orientis Patriarchas, praecedentia regitur norma de qua in § 1, n. 2. Can. 217 § 1. — S. C. de Prop. Fide (C. P.), 28 ian. 1636. § 2. — Pius I X , litt. ap. Perlibenter accepimus, 17 nov. 1856; S. C. de Prop. Fide, 9 iun. 1856, dub. 2. Can. 218. — Pius V I I , breve In communi, 1 nov. 1816, n. 4; Gregorius X V I , litt. ap. Non sine, 24 dec. 1831; S. C. de Prop. Fide, 8 iul. 1774, dub. 4; decr. 12 aug. 1816; (C. G.), decr. 15 mart. 1819, n. 14. - Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. V I , 5 ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1S88, cap. V I I , art. I I I , 6. § 1. — Syn. Bekorkien. Maronitarum, a. 1790, s. 9. § i, 1°. — Benedictus X I V , litt. ap. Quoniam, ven. Fratres, 6 mar. 1754. § l, 2°. — Gregorius X V I , lit. ap. Non sine, 24 dec. 1831. Can. 219. — S. C. de Prop. Fide, litt. 15 iun. 1867; litt. 9 iul. 1894. - Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I , art. I I I , 6. § 1. — Syn Nicaen. I, a. 325, can. 7 ; S. Nicolaus I, litt. Ad consulta vestra, 13 nov. 866 : « Desiderans nosse » ; « Porro quis »; S. Leo I X , litt. Congratulamur vehementer, a. 1052/3: « P r o cuius»; Innocentius I I I , litt. Inter quatuor, 24 nov. 1205; litt. Praerogativa dilectionis, 30 mart. 1205; litt. Cum unigenitus, 25 apr. 1205; litt. Divisis aliis, 15 maii 1205: « Vocavit enim, »; litt. Inter quatuor, 2 aug. 1206; litt. Licet apostolica sedes, mense maio 1205; litt. Licet secundum, 22 aug. 1212; litt. Scriptum est, 18 aug. 1212; Eugenius IV (in Syn. Florentin.), const. Laetentur caeli, 6 iul. 1439, § 9. § i, l<>. — Syn. Constantinopolitan. IV, a. 869, can. 2 1 ; S. Leo M., litt. Quantum dilectioni, 11 iun. 453. Acta Pii Pp. XII 499 O § 3. I Patriarcha omnis in ecclesiis vel in divinis officiis proprii ritus praecedit ceteris Patriarchis, etsi sedis titulo potioribus vel promotione prioribus; 2° Patriarcha qui actu iurisdictionem obtinet praecedit, extra Curiam Romanam, Patriarchis mere titularibus cuiusvis ritus, etiam latini. Can. 220 Patriarcha apocrisiarium apud Sedem Apostolicam habere potest, ab ipso, audita Synodo permanenti et praevio Sedis Apostolicae consensu, designatum. ARTICULUS I De electione Patriarcharum Can. 221 Patriarcha designandus est canonica electione in Synodo Episcoporum sui patriarchatus, legitime convocata ab Administratore patriarchatus ad normam can. 308, n. 3 et rite coadunata. Can. 222 Synodus coadunari debet in ipsa patriarchali residentia, aut alio in loco ab Administratore patriarchatus, auditis, etiam per litteras, Patribus Synodi, designando. Can. 223 Synodi coadunatio fieri debet non ultra mensem a die vacationis, firmo iure particulari brevius tempus statuente. Can. 224 § 1. In electione Patriarchae voce activa fruuntur omnes et soli eiusdem patriarchatus Episcopi, etiam titulares, legitime electi atque Can. 220. — Clemens XI, litt. ap. Singularis argumentum, 21 maii 1712. De electione Patriarcharum. — Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. III, cap. II, art. II, De Patriarchae electione; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 18S8, cap. VIII, art. II, De Patriarchae electione et institutione. Can. 221. — Syn. Constantinopolitan. I, a. 381, can. 4; Syn. Constantinopolitan. IV, a. 869, can. 22; S. Nicolaus I, litt. Ad consulta vestra, 13 nov. 866: «.A quo autem»; Clemens XIII, litt. ap. Succrescente zizania, 1 aug. 1760. Can. 222. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars III, cap. VI, 7, III. Can. 223. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars III, cap. VI, 7, V. Can. 224. — Pius IX, litt. ap. Reversurus, 12 iul. 1867, § 15 ; const. Cum ecclesiastica, 31 aug. 1869, § 5, I; ep. encycl. Quartus supra, 6 ian. 1873, § 27; S. C. de Prop. Fide, litt. (ad Patriarcham Syr.), 28 ian. 1792. - Syn. Armen., a. .1911, 170; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars III, cap. VI. 7, IX. 500 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale confirmati, etsi episcopali charactere non aucti, iis exclusis qui in can. 109, § 1 recensentur. § 2. A Synodo prorsus excluduntur clerici episcopali dignitate carentes, salvo can. 228, §§ 1, 2. § 3. Laici cuiusvis gradus et auctoritatis Patriarchae electioni neque interventu in Synodum neque candidatorum commendatione neque quovis alio modo semet immiscere valent, reprobata contraria consuetudine et revocato quolibet contrario privilegio. Can. 225 § 1. Episcopi omnes, legitime convocati, gravi obligatione tenentur ut intersint electioni. § 2. Si iusto existiment se detineri impedimento, scripto suas rationes aperiant Synodo, cuius iudicio stare debent. Can. 226 § 1. Convocatione legitime facta, si duae tertiae partes eorum qui voce activa fruuntur, nec legitimo sunt impedimento detenti, in loco ad normam can. 222 designato praesentes sunt, Synodus canonica declarabitur et ad electionem procedi potest. § 2. Firmo praescripto can. 110, ius eligendi praesentibus in electionis loco reservatur, exclusa facultate ferendi suffragium non solum per epistolam sed etiam per procuratorem. Can. 227 Nisi Sedes Apostolica aliter, in casu singulari, statuerit, Synodo de eligendo Patriarcha praesidet, salvo iure particulari, antiquior ordinatione episcopali inter Episcopos Patriarchae subiectos. Can. 228 § 1. 1° Ante electionem, per secreta suffragia, designentur duo scrutatores, qui una cum praeside, munus de quo in can. 113 impleant ; 2° Hi scrutatores assumantur, ad normam iuris particularis, inter Patres Synodi vel inter presbyteros. Can. 224 § 2. —- Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736. pars I I I , cap. V I , 8. § 3. — Syn. Constantinopolitan. I V , a. 869, can. 22. - Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. V I , 8. Can. 225. — Syn. Armen., a. 1911, 169. Can. 226 § 1. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. V I , 7, V I I . § 2. — Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I I , art. I I , 2; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. V I , 7, V I I I , X I ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I I , art. I I . Can. 227. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars. I I I , cap. V I , 7, V I . Can. 228. — Syn. Armen., a. 1911, 173 ; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. V I , 7, I V , X I I , X V I . Acta PU Pp. XII 501 § 2. Praeter scrutatores, a praeside Synodi, auditis duobus Episcopis ordinatione episcopali, inter praesentes, antiquioribus, actuarius seu notarius designetur. § 3. I Omnes de quibus in §§ 1 et 2 iusiurandum interponere statim debent de munere fideliter implendo et de secreto servando circa acta in comitiis, etiam expleta electione; 2° Vetantur quoque scrutatores iurisiurandi religione, vel ipsis Patribus Synodi, nomina auctorum suffragiorum revelare. O Can. 229 § 1. Schedulae electionis conficiantur ad normam iuris particularis : suffragia ferantur servatis praescriptis iuris communis, salvo tamen iure particulari. § 2. Antequam ad Patriarchae electionem deveniatur, singuli Patres iureiurando promittant se illum in singulis scrutiniis electuros quem secundum Deum eligendum esse existimaverint. Can. 230 § 1. Is electus habeatur qui, demptis suffragiis nullis, duas ex tribus suffragiorum partes retulerit. § 2. Scrutinia repeti debent donec duae ex tribus partes in eumdem candidatum conveniant. Can. 231 Ut quis ad patriarchalem dignitatem idoneus habeatur, praeter ea quae can. 394, § 1, nn. 1, 2, 5, 6 ad dignitatem episcopalem requiruntur, debet esse : V Natus quadraginta saltem annos; 2° A decem saltem annis in presbyteratus ordine constitutus. Can. 232 Electione intra quindecim dies ab inita Synodo non peracta, designatio personae Patriarchae ad Romanum Pontificem, eo in casu, devolvitur. Can 229. — Syn. Armen., a. 1911, 173; pars. I I I , cap. V I , 7, X V . Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, Can. 239. — Syn. Armen., a. 1911, 172; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars. I I I , cap. V I , 7, X V I I ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I I , art. I I . § 1. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. V I , 7. X I X . Can. 231. — Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I I , art. I I , 5; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. V I , 7, X; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I I , art. IL 2°. — Syn. Constantinopolitan. IV, a. 869, can. 5; Iohannes V I I I , litt. Experientia tuae prudentiae, 16 aug. 879 : « Et cum » ; litt. Inter claras sapientiae. (16 aug.) 879: «Eo tamen». Can. 232. — Syn. Armen., a. 1911. 173. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 602 Can. 233 Electio ad normam iuris peracta, illico a praeside, vel, si praeses fuerit electus, ab illo qui eius vices gerere debet, totius Synodi nomine, formula modoque in singulis ritibus receptis, electo intimanda est, salvo praescripto can. 235, § 3, n. 1. Can. 234 Electus intra biduum utile a recepta intimatione, manifestare debet utrum electioni consentiat, an eidem renuntiet; secus, omne ius ex electione quaesitum amittit. Can. 235 § 1. Si electus renuntiaverit, ad novam electionem procedendum est. § 2. Si electus acceptaverit, Synodus procedat, iuxta praescripta sui ritus, ad eius proclamationem et inthronizationem, dummodo sit Episcopus, haud excluso Episcopo electo seu designato, rite confirmato, etsi charactere episcopali nondum aucto, sed exclusis Episcopis qui canonice officio episcopali renuntiaverunt vel depositi sunt, iisque de quibus in can. 109, § 1. § 3. I Si vero electus talis non sit, Synodus Romano Pontifici electionem peractam illico notam faciat, suspensa eiusdem electi proclamatione et inthronizatione, et servato a Patribus, omnibusque qui qualibet ratione Synodo interfuerunt vel quomodolibet electionis exitum noverunt, secreto circa eundem exitum, etiam adversus electum, donec confirmatio pervenerit et legitime publica evaserit; 2° Interim Patres Synodi possunt residentiae sedem repetere, ad Synodum redituri cum pervenerit Summi Pontificis responsum; 3° Obtenta Summi Pontificis confirmatione, procedatur ad sollemnem Patriarchae proclamationem et inthronizationem. 4° Si electus Summi Pontificis confirmationem non obtinuerit, ad novam electionem statim procedendum est. § 4. Electus ad dignitatem patriarchalem qui charactere episcopali careat, si ex iis sit de quibus in § 2 agitur, ante inthronizationem Episcopus ordinetur; si autem sit ex iis de quibus in § 3, n. 1, nonnisi post Romani Pontificis confirmationem Episcopus ordinari potest. o Can. 233. — Syn. Armen., a. 1911,175. ; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars. I I I , cap. V I , 7, X X , X X I . Can. 234. — Syn. Armen., a. 1911, 175; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars. I I I , cap. V I , 7, X X I . Can. 235. — Pius IX, litt. ap. Reversurus, 12 iul. 1867, § 16; const. ap. Cum ecclesiastica, 31 aug. 1869, § 5 , I I ; litt. encycl. Quartus supra, 6 ian. 1873, §§ 33-34; S. C. de Prop. Fide, decr. 15 mart. 1729. - Syn. Armen., a. 1911, 180, 181; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I I , art. I I . § 2. — S. C. de Prop. Fide (C. P.), 28 ian. 1636, n. 2-3; 30 oct. 1894. - Syn. Armen., a. 1911, 175; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I , cap. X I V , 47; pars I I I , cap. V I , 7, X X . § 4. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I , cap. X I V , 48. Acta Pii Pp. XII 503 Can. 236 § 1. Novus Patriarcha de electione canonica ad Romanum Pontificem referre debet, additis documentis, propria manu subscriptis, de emissa, iuxta probatas formulas, coram Synodo, professione fidei deque iureiurando fidelitatis praestito, simulque ab eodem expostulare ecclesiasticam communionem et pallium, quod est plenitudinis oflicii pontificalis insigne. § 2. Synodus ad Romanum Pontificem, per synodicas litteras, eodem tempore referat de electione ad normam iuris peracta atque de fidei formula ac fidelitatis iureiurando a novo Patriarcha coram ipsa Synodo recitatis et subscriptis, itemque petat pro Patriarcha ecclesiasticam communionem et pallium. Can. 237 o § 1. I Electionis acta, postquam omnia absoluta fuerunt, a praeside, scrutatoribus et actuario subscripta, in archivo secreto patriarchatus fideliter reponenda sunt; 2° Patrum omnium Synodi subscriptio laudabiliter praedictorum subscriptionibus, ad normam iuris particularis, additur. § 2. Testimonium electionis, ad normam § 1 subscriptum, novo Patriarchae tradendum est. Can. 238 § 1. Patriarcha ad normam can. 235 electus et inthronizatus plenum ius in officio obtinet, firma § 3. § 2. Patriarchae ad normam can. 235, § 3, n. 1 electo, qui quavis ex causa electionis notitiam habuerit, ante obtentam a Summo Pontifice electionis confirmationem, nullo modo licet sese, electionis praetextu, immiscere oflicii patriarchalis administrationi, sive in spiritualibus. Can. 236. — Clemens X I , litt. ap. Divinae Bonitatis, 20 iun. 1715, n. 3; Benedictus X I V , litt. ap Dum nobiscum, 29 febr. 1744, § 1; Pius IX, litt. ap. Reversurus, 12 iul. 1867, § 16 ; const. ap. Cum ecclesiastica, 31 aug. 1869, § 5, n. II ; ep. encycl. Quartus supra, 6 ian. 1873, §§ 33-34; S. C. de Prop. Fide, litt. (ad Vic. Sedis patriarchalis Syror.), 25 sept. 1802; (C. G.), 1 dec. 1837. - Syn. Armen., a. 1911, 177, 201; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I I , art. I I , 9, 13; Syn. Libanen. Maronitarum, a.1736, pars II, cap. X I V , 47; pars I I I , cap. V I , 7, X X I I ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I I , art. I I . § 1. — Leo I V , litt. Vidimus animi, a. 853; S. Nicolaus I, litt. Ad consulta vestra, 13 nov. 866 : « A quo autem » ; Innocentius I I I , litt. Quia nobis, 27 nov. 1202 : « Nos ergo »; litt. Apostolica sedes, 27 nov. 1202 : « Petisti vero » ; litt. Rex regum, 25 febr. 1204; litt. Receptis litteris, 10 sept. 1203: «Nos autem»; litt. Licet eoe eo, 25 febr. 1204; Pius I V , const. ap. Venerabilem, 1 sept. 1562; Clemens X I , const. ap. Cum nos, 12 kal. apr. 1706; Benedictus X I V , alloc, a. 1744; Clemens X I I I , litt. ap. Delatis ad nos, 1 aug. 3760, § 5. - Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888 ,cap. V I I , art. I I I , 6, 1). Can. 237. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. V I , 7, X X . § 1. — Syn. Armen., a. 1911, 175. Can. 238. — Syn. Armen., a. 1911, 177, 180; cap. V I I I , art. I I . Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, J504 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sive in temporalibus et actus ab eo forte ante praedictam confirmationem positi, nulli sunt. § 3. Patriarcha legitime electus et inthronizatus, antequam in Consistorio confirmationem et pallium sollemniter receperit, prohibetur ne Synodum patriarchalem de qua in can. 340, § 1 convocet et Episcopos sive eligat sive ordinet. Can. 239 Omnes et singuli qui Synodo intersunt debent iusiurandum praestare de secreto, etiam post peractam electionem, servando, adversus ipsum etiam electum, circa ea quae scrutinia sive directe sive indirecte respiciunt. ARTICULUS II De iuribus et obligationibus Patriarcharum Can. 240 § 1. Patriarcha potestatem habet ordinariam in universo patriarchatu, ideoque ei ius et officium est exercendi, ad normam canonum et legitimarum consuetudinum, iurisdictionem in Episcopos, clericos et fideles, qui omnes canonicam obedientiam et reverentiam ei exhibere debent. § 2. Haec potestas, nisi aliud ex natura rei vel iure constet, exerceri valide potest in patriarchatu tantum. Can. 241 Potestas Patriarchae ita est personalis ut ipse non valeat Syncellum pro toto patriarchatu constituere. Can. 242 Donec Metropolitis iurium et officiorum exercitium in suis provinciis, ad normam can. 316, restituatur, ad Patriarcham spectat Metropolitarum iura exercere et officia implere. Can. 238 § 3. —- Innocentius III, const. ap. Quia divinae, III non. ian. 1215; Pius IX, const. ap. Cum ecclesiastica, 31 aug. 1869, § 5, III; litt. ap. Reversurus, 12 iul. 1867, § 17; S. C. de Prop. Fide (C. G.), 1 dec. 1837 ; 30 oct. 1894. - Syn. Armen., a. 1911, 225; Syn Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars III, cap. VI, 7, X X I I . Can. 239. — Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. III, cap. II, art. II, 11. De iuribus et obligationibus Patriarcharum. — Eugenius IV (in Syn. Florentin.), const Laetentur caeli, 6 iul. 1439, § 9; Leo X I I I , ep. Omnibus compertum est, 21 iul. 1900, n. I Can. 240. — Syn. Nicaen. I, a. 325, can. 6 ; Syn. Constantinopolitan. I, a. 381, can. 2. Syn. Armen., a. 1911, 182; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. III, cap. V I I , art. II, 5. § 1. — S. C. de Prop. Fide (C. G.), 17 febr. 1772, n. 5. - Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I I , art. II. Can. 241. — S. C. de Prop. Fide (C. G.), 15 sept. 1777, n. 2. - Syn. Armen., a. 1911,188. Can. 242. — Syn. pars III, cap. I V , 14. Armen., a. .1911, 184; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, Acta Pii Pp. XII 505 Can. 243 § 1. Leges, universalibus Ecclesiae legibus iisque etiam quas Sedes Apostolica pro patriarchatu constituit non contrarias, sive integrum patriarchatum ipsae respiciant sive aliquam ipsius partem, seu personarum coetum, Patriarcha, tantum in Synodo patriarchali de quo in can. 340, § 1, ferre valet. § 2. Legum in Synodo patriarchali latarum Patriarcha sedulo promulgationem curare debet, firmo can. 350, § 1. § 3. Legum Synodi patriarchalis, usque ad futuram Synodum, authentica interpretatio, Patriarchae, audita Synodo permanenti, competit. § 4. I Iusta de causa Patriarcha a legibus Synodi patriarchalis, in casibus singularibus, etiam pro toto patriarchatu, dispensare valet. Si dispensatio casus singulares excedat, Patriarcha ipsam concedere non valet nisi gravi de causa et de consensu Synodi permanentis; 2° Denegatam ab Hierarcha loci dispensationem a lege Synodi patriarchalis Patriarcha ne concedat, nisi iusta de causa et audito eodem Hierarcha. Can. 244 o § 1. Summi Pontificis acta pro patriarchatu, pro Orientali vel pro universa Ecclesia data, nisi Sedes Apostolica directo providerit, Patriarcha, a Sacra Congregatione pro Ecclesia Orientali certior de re factus, Episcopis aliisve ad quos pertinet nota facere debet; atque eorumdem actorum, quoties fidelium interest ea cognoscere, publicam lectionem in ecclesiis praescribere. § 2. Praescriptorum quae in his actis continentur quaeque patriarchatum ipsum afficiunt Patriarcha fidelem exsecutionem curet. Can. 245 § 1. Patriarcha proprio iure valet : I Edicta, mandata atque ordinationes generales, pro toto etiam patriarchatu, ferre, et legum applicationem definiendam earumque exsecutionem urgendam; 2° Instructiones ad clerum populumque dirigere ad sanam doctrinam exponendam, pietatem fovendam, abusus corrigendos et exercitia quae spirituale fidelium bonum foveant approbanda et commendanda; O Can. 243 § 1. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. V I , 2, 13. § 2. — Syn. Armen., a. 1911, 234. § 3. — Syn. Armen., a. 1911, 234, 1006; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I V , cap. V I I , 8. Can. 244. — S. C. de Prop. Fide» instr (ad Patr. et Epp. Ritus Graeco-Melchit.), 29 maii 1789, n. 18. - Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I , art. I I , I I . § 1. — Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I, art. I I , I I ; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I, cap. I, 10. Can. 245. — Gennadius CP., ep., ad Martyrium Ep. antiochenum. - Syn. Armen., a. 1911, 185; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I, art. I I I , I V , 5 ) ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I , art. I I I , 6, 5). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 506 Officiale 3° Encyclicas litteras universo patriarchatu dare circa quaestiones ad propriam ecclesiam ac ritum pertinentes. § 2. Patriarcha Episcopis, clero et religiosis iubere potest ut suae ordinationes, instructiones, litterae publice in ecclesiis, seu in ecclesiasticis ac religiosis domibus, legantur et exponantur. Can. 246 § 1. Salvo iure et officio singulorum Episcoporum, visitandi proprias eparchias, Patriarcha ius et officium habet, ordinaria visitatione, totum patriarchatum visitandi per se aut per alium, decimo quoque anno. § 2. Gravi de causa Patriarcha valet etiam extraordinariam visitationem in aliqua ecclesia, civitate, eparchia peragere. § 3. Tempore visitationis Patriarcha potest omnia quae in canonica visitatione Hierarchae competunt, peragere. Can. 247 Singulis annis, iis exceptis in quibus celebratur patriarchalis Synodus de qua in can. 340, § 1, Patriarcha convocare ne omittat, ad habendas collationes, Episcopos aliosque Hierarchas locorum aut universi patriarchatus aut alicuius provinciae vel regionis, ita tamen ut, altero in casu, saltem intra quinquennium, nemo non sit convocatus. Can. 248 § 1. Patriarcha de consensu Synodi patriarchalis vel Episcoporum ad normam can. 224, § 1, gravi ex causa, valet : I Provincias et Eparchias erigere, aliter circumscribere, unire, dividere, supprimere, earumve gradum hierarchicum immutare, sedemque episcopalem transferre, salva tamen Sedis Apostolicae confirmatione ; 2° Metropolitas vel Episcopos residentiales aut titulares ab una ad aliam eparchiam residentialem vel titularem transferre ; o Can. 246. - Syn. Constantinopolitan. IV, a. 869, can. 19. - Syn. Armen., a. 1911, 195, 200, 4»; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I, art. I I I , I V , 6); Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. V I , 2, 1 1 ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I , art. I I I , 6, 17). § 1. — Benedictus X I V , const. Apostolica praedecessorum, 14 febr. 1742. § 2. — S. C. de Prop. Fide (C. G.), 17 febr. 1772, n. 7. Can. 247. — Syn. Armen., a. 1911, 235. o Can. 248 § 1, I — S. C. de Prop. Fide, decr. 20 iul. 1760 ; instr, (ad Patr. et Bpp. Ritus Graeco-Melchit.), 29 maii 1789, n. 7; 18 sept. 1843, dub. 2. - Syn. Sardicen., a. 343, can. 1 et 4; Syn. Carthaginen., a. 419, can. 57,102, 121. - Syn. Armen., a. 1911, 189; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I V , 21. § 1, 2°. — Benedictus X I V , const. Apostolica praedecessorum, 14 febr. 1742. - Canones Apostolorum, 14; Syn. Antiochen., a. 341, can. 13. - Syn. Armen., a. 1911, 192; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I V , 22; cap. V I , 2, 7; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I , art. I I I , 6, 12). Acta Pii Pp. XII 507 3° Episcoporum renuntiationes ipsi factas acceptare; 4° Episcopo residentia!! Coadiutorem vel Auxiliarem dare, servatis praescriptis can. 251-255, si designandus episcopali charactere non sit auctus. § 2. Patriarcha de consensu Synodi permanentis potest exarchias erigere, earumdem fines immutare, supprimere. § 3. De decisionibus Synodi circa negotia de quibus in § 1, nn. 2-4, § 2, Sedem Apostolicam Patriarcha quamprimum certiorem faciat. Can. 249 § 1. Ad eparchias vacantes quod attinet, Patriarchae competit : I Certiorem facere Sedem Apostolicam de sedis vacatione; 2° Eparchiae vacanti invigilare; 3° Ubi, ad normam can. 469, ius eligendi Administratorem ad collegium consultorum eparchialium spectat, supplere negligentiam eiusdem collegii; 4° Ubi, ad normam can. 469, ius nominandi Administratorem ad Patriarcham spectat, intra mensem utilem ab accepta vacationis notitia, nominare, auditis Episcopis in curia officium cum residentia habentibus, Administratorem eparchiae vacantis; elapso inutiliter mense, Administratoris nominatio ad Sedem Apostolicam devolvitur. § 2. Administratoris, a Patriarcha ad normam § 1, n. 4 nominati, remotio ab eodem Patriarcha, auditis Episcopis in curia officium cum residentia habentibus, ex iusta causa, fieri potest. § 3. Patriarchae ius et officium est curandi ut sedi vacanti, quamprimum, nec ultra terminos iure communi statutos, dignus idoneusque pastor detur. Can. 250 o Sede vacante, Patriarcha curet ut patrimonium eparchiae et res defuncti Episcopi ad ecclesiam devolvendae, diligenter conserventur et fideliter administrentur; quae omnia futuro Episcopo post inthronizationem integre, debitaque forma tradi debent. Can. 248 § 1. 3°. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. IV, 36; cap. V I , 2. 7, 8; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I , art. I I I , 6, 12); cap. IX, art. I I , 6. § 1, 4". — S. C. de Prop. Fide, 28 aug. 1643, n. 4. - Syn. Armen., a. 1911, 193; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. IV, 35; cap. V I , 2, 7. Can. 249 § 1. — Syn. Armen., a. 1911, 298; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I , art. I I I , 6, 8); cap. V I I I , art. I I I . § 1, 4°. — Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I, art. I I I , I V , 3 ) ; cap. I I , art. I I I , 1. § 3. — Syn. Chalcedonen., a. 451, can. 25: Paulus V, litt. ap. Erga Maronitarum, 21 oct. 1619. - Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I I , art. I V , De electione episcopi; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I V , 17; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I I , art. I V , De electione metropolitarum et episcoporum; cap. V, art. X I I I , § 10, n. 4. Can. 250. — Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I I , art. I I I . Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 508 Officiale Can. 251 Episcopi canonice eliguntur in Synodo ad normam canonum qui sequuntur, abrogatis privilegiis et consuetudinibus contrariis, firmo can. 255. Can. 252 § 1. Quod attinet ad Episcoporum nominationes : I Patriarcha informationes et documenta quae, ad normam iuris communis et particularium Apostolicae Sedis instructionum, necessaria seu opportuna sunt ut iuxta can. 394 candidatorum idoneitas rite comprobetur, colligat; 2° Patriarcha, laicorum exclusis intromissione et commendatione, si opportunum ducat, audiat sub secreto, singillatim adhibitisque debitis cautelis, parochos aliosve presbyteros vacantis eparchiae eosque interroget an aliquem candidatum idoneum proponendum habeant. § 2. I Episcopos de quibus in can. 224, § 1 convocet in Synodum pro Episcoporum electione, ipsique praesideat; in qua Synodo nemo iure potitur ferendi suffragium per epistulam vel per procuratorem; 2° Patres in Synodo congregati, quem prae ceteris dignum et idoneum coram Domino censeant, cui christiani gregis custodia committatur, libere eligant, firmo iure particulari quo ius nomina candidatorum proponendi Patriarchae reservetur; o o Can. 251. — Syn. Nicaen. I, a. 325, can. 4, 6; Syn. Ephesin., a. 431, can. 8; Syn. Chalcedonen., a. 451, can. 25; Syn. Nicaen. I I , a. 787, can. 3; Syn. Constantinopolitan. I V , a. 869, can. 22; S. Iulius, litt. Legi litteras, a. 341: «At nunc ignoro»; Innocentius I V , ep. Iustis petentium, 8 aug. 1243; Iulius I I I , const. ap. Cum nos nuper, 28 apr. 1553: « Nec non... confirmare »; Benedictus X I V , const. Apostolica praedecessorum, 14 febr. 1742; alloc. Neminem vestrum, 12 maii 1754; Clemens X I I I , litt. ap. Libentissime occasionem, 1 aug. 1760; Pius V I I , litt. ap. Ubi primum, 3 iun. 1816, § 3; breve (ad Patr. et Epp. Melchitas) Tristis quidem, 3 iun. 1816, § 4 ; Gregorius X V I , 24 dec. 1831 ; Pius IX, litt. ap. Reversurus, 12 iul. 1867, §§ 20, 21; alloc. Cum ex hac vita, 12 iul. 1867: « Cum autem», const. Cum ecclesiastica, 31 aug. 1869, § 5, V I ; ep. encycl. Quartus supra, 6 ian. 1878, §§ 29-32; S. C. de Prop. Fide, decr. 20 iul. 1760, ad 7; instr, (ad Patr. et Epp. Ritus Graeco-Melchit.), 29 maii 1789, n. 7, 8. - Syn. Antiochen., a. 341, can. 16, 19, 23; Syn. Laodicen., a. 347/381, can. 12; Syn. Carthaginen., a. 419, can. 53, 54, 81. - Syn. Mar Isaaci Armenorum, a. 410, can. 1, 20; Syn. Armen., a. 1911, 190, 239; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I I , art. I V , De electione episcopi; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. IV, 15, 35; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I I , art. I V , De electione metropolitarum et episcoporum. Can. 252. - Syn. Antiochen., a. 341, can. 19. - Syn. Armen., a. 1911, 239; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I I , art. I V , De electione episcopi; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I V , 15, 16, 3 5 ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I I , art. IV, De electione episcoporum et metropolitarum. § 1. — Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V, art. X I I I , 10, n. 5. § 1, I*. — Syn. Nicaen. I I , a. 787, can. 2. § 1, 2°. — Syn. Constantinopolitan. I V , a. 869, can. 22; Pius IX, litt. encycl. Quartus supra, 6 ian. 1873, §§ 24-27. - Syn. Antiochen., a. 341, can. 16; Syn. Sardicen., a. 343, can. 2, 5. § 2. — Syn. Armen., a. 1911, 240 § 2, 1°. — Syn. Nicaen. I, a. 325, can. 4. - Syn. Antiochen.., a. 341, can. 16; Syn. Carthaginen., a. 419. can. 13. Acta Pii Pp. XII 509 3° Ad validam electionem requiritur pars suffragiorum absolute maior, demptis suffragiis nullis ; 4° De suffragiis servandum est secretum etiam post electionem. Can. 253 § 1. Firmo can. 254, § 1, Patriarcha de peracta electione, ad electi confirmationem obtinendam ad normam can. 392, § 2, ad Eomanum Pontificem illico referat. § 2. Non licet electi nomen cuiquam manifestare, ne ipsi electo quidem, nisi postquam pervenerit authenticum nuntium concessae confirmationis. Can. 254 § 1. Quo expeditius eparchiis vacantibus provideatur, parari potest elenchus, a Sede Apostolica approbatus, presbyterorum ad episcopale officium idoneorum. Nullius nomen in elencho recenseri potest nisi, iudicio Patriarchae et Episcoporum in Synodo congregatorum, secreto scrutinio, per partem suffragiorum absolute maiorem, idoneus ad id officium repertus sit. § 2. 1° Si legitime a Synodo electus ad certam eparchiam sive residentialem sive titularem sit ex recensitis in elencho, potest, peracta electione, illico ad ulteriora procedi, nisi interim nomen alicuius candidati ab elencho a Sede Apostolica expunctum fuerit; 2° De peracta electione Sedes Apostolica statim edoceatur. Can. 255 § 1. Quoties Synodus ad normam can. 251, congregari non potest, Patriarcha, obtenta Sedis Apostolicae licentia, suffragia Episcoporum per litteras exquirat ; quo in casu Patriarcha, ad validitatem actus, uti debet opera duorum Episcoporum scrutatorum, qui designandi sunt ad normam iuris particularis vel, eo deficiente, a Patriarcha de consensu Synodi permanentis. Scrutatores, praestito una cum Patriarcha iuramento ad normam can. 113, § 1, de munere fideliter implendo, et de se- Oan. 252 § 2, 3°. — Syn. Nicaen. I, 325, can. 6. - Syn. Armen., a. 1911, 241. Can. 253. — Pius IX, const. Cum ecclesiastica, 31 aug. 1869, § 5, n. V I . - Syn. Armen., a. 1911, 242; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I I , art. I V , De electione episcopi; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I I , art. I V , De electione metropolitarum et episcoporum. § 1. — Pius IX, alloc. Cum ex hac vita, 12 iul. 1867 : « Cum autem ». - Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I I , art. I V , 10. Can. 255. — Syn. Armen., a. 1911, 240. § 1. _ Syn. Nicaen. I, a. 325, can. 4. - Syn. Antiochen., a. 341, can. 19; Syn. Carthaginen., a. 419, can. 13, 53. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 610 creto servando, litteras Episcoporum aperiant, suffragia numerent et relationem scriptam de peracto scrutinio una cum Patriarcha subsignent. § 2. Suffragia per litteras data secreta manere debent. Can. 256 § 1. Patriarchae competit : I Ius ordinandi Metropolitas, per se, vel, si impeditus fuerit, per alios Episcopos. 2° Metropolitae vel Episcopo litteras patriarchales provisionis canonicae de qua in can. 395, § 1 conferre; 3° Per se vel per alium, electum Metropolitam post ordinationem episcopalem inthronizare, etsi hic per alium administrationem eparchiae canonice inivit. § 2. Patriarcha, intra tres menses, electo ordinationem episcopalem conferre et litteras provisionis canonicae de qua in § 1, n. 2 dare, debet, mentione facta in iisdem litteris, nominationis aut confirmationis a Romano Pontifice datae. O Can. 257 Patriarcha, in Synodo electionum ad normam can. 251, potest curare, dummodo congruae eorum sustentationi provisum sit, ut nominentur aliqui Episcopi titulares, non tamen ultra tres, quibus officium cum residentia in curia conferat, eosque, nisi agatur de electo de quo in can. 254, § 2, obtenta Sedis Apostolicae confirmatione, ordinare. Can. 258 Patriarchae competit : 1° Praeter casus de quibus in can. 403, § 2, Hierarchis loci sibi subiectis, ratione habita gravitatis causae, absentiam ab eparchia permittere ; Can. 256. — Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I I , art. IV, De electione episcopi; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I I , art. I V , De electione metropolitarum et episcoporum. I . — Syn. Constantinopolitan. IV, a. 869, can. 17; S. Innocentius I, litt. Et onus et honor, a. c. 415. - Syn. Sisen. Armenorum, a. 1342; Syn. Armen., a. 1911, 183, 2», 190, 244; Syn. Alexandrin. Coptorum, 1898, sect. I I I , cap. I, art. I I I , I V , 2); cap. I I , art. IV, 11; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars. I I I , cap. I V , 15, 17; cap. V I , 2, 6; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V, art. X I I I , § 10 n. 6; cap. V I I , art. I I I , 6, 7). 2°. — Iulius I I I , const. ap. Cum nos nuper, 28 apr. 1553 : « Nec non » ; « Tradere et assignare...» ; Leo X I I I , litt. ap. Ese officio supremi, 1 oct. 1894. - Syn. Armen., a. 1911, 242. o Can. 257. — S. C.^ de Prop. Fide, instr, (ad Patr. et Epp. Ritus Graeco-Melchit.), 29 maii 1789, n. 7. - Syn. Armen., a. 1911, 191; Syn. Bekorkien. Maronitarum, a. 1790, s. I; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I V , 20; cap. V I , 6; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V, art. X I I I , § 10 n. 5 ; cap. X. o Can. 258. I . — Syn. Carthaginen., a. 419, can. 26. - Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I, art. I I I , I V , 7); cap. I I I , art. I I , 5; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I , cap. X I V , 14; pars I I I , cap. I V , 36;Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. IX, art. I I , 2 Acta Pii Pp. XII 511 2° Devolutivo iure negligentiam Metropolitarum, ad normam canonum, supplere; 3° Vacante sede metropolitana, Metropolitae iura exercere et officia implere in universa provincia. Can. 259 § 1. Patriarcha omnes Episcopos sibi subiectos, ea qua par est reverentia prosequatur et fraterna caritate complectatur; Episcopi vero omnes, Patriarchae tamquam legitimo Superiori honorem et obsequium exhibeant, debitamque obtemperationem praestent. § 2. Si qua inter ipsos oriatur controversia, eam iudicio Patriarchae subiiciant, incolumi iure eam quolibet tempore seu statu controversiae ad Sedem Apostolicam deferendi. § 3. In negotiis extraordinariis vel peculiarem difficultatem praeseferentibus, tum Episcopi sententiam exquirere Patriarchae, tum Patriarcha Episcopos audire, ne omittant. § 4. I Negotia quae plures eparchias respiciunt et civilem Auctoritatem tangunt Patriarcha ad se avocare potest ; statuere autem de iisdem non valet nisi auditis locorum Hierarchis quorum res interest et de consensu Synodi permanentis; 2° Quod si res urgeat nec suppetat tempus ad coadunandos Episcopos Synodi permanentis sodales, horum vices in casu gerunt Episcopi in curia patriarchali officium cum residentia habentes. o Can. 260 § 1. Patriarchae ius est et officium : I Clericis universi patriarchatus vigilandi. Si quis poenam mereri videatur, Hierarcham eius moneat; et, monitione incassum facta, in clericum ipse ad normam iuris animadvertat; 2° Si ita ferat ius particulare : a) Presbyteros proprios in eparchiam patriarchatus, in qua presbyteri deficiant, mittendi de consensu Hierarchae eparchiae, et clerico cuilibet committendi munus expediendi neo Can. 259, § 1. — Syn. Chalcedonen., a. 451, can. 30; Syn. Constantinopolitan. IV, a. 869, can. 17; Leo X I I I , ep. Omnibus compertum est, 21 iul. 1900, n. I, I I . - Syn. Cartaginen., a. 419, can. 123. - Syn. Armen., a. 1911, 198, 236. § 2. —- Leo X I I I , ep. Omnibus compertum est, 21 iul. 1900, n. I I . - Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. V I , 2, 9. § 3. — S. C. de Prop. Fide, instr, (ad Patr. et Epp. Ritus Graeco-Melchit.), 29 maii 1789, n. 9. - Canones Apostolorum, 34; Syn. Antiochen., a. 341, can. 9, 11. Syn. Armen., a. 1911, 184, 200, 2 ° ; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. V I , 2, 9; 2, 22; 3; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I , art. I I I , 6, 11). Can. 260 § 1, 1°. — Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I , art. I I I , 6, 14). § 1, 2° litt. a. — S. C. de Prop. Fide (C. G.), 17 febr. 1772, n. 1-2; instr, (ad Deleg. Ap. apud Maronit.), 28 iun. 1788; (C. G.), 24 sept. 1816. - Syn. Armen., a. 1911, 197; Syn. Bekorkien. Maronitarum, a. 1790, s. 12; Syn. Sciarfen. Syrorum, n. 1888, cap. V, art. X I I I , § 3, n. 1, V I I . Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 512 gotia ecclesiastica vel saecularia patriarchatus, de consensu sui Hierarchae. Quamdiu munus perduraverit, potest Patriarcha hunc clericum etiam a proprii Hierarchae iurisdictione eximere, sibique immediate subiicere ; b) Indultum de quo in can. 80, § 2, dare ; c) Clericum ad statum laicalem, ad normam can. 156, § 2, n. 2 reductum, inter clericos, de consensu Synodi permanentis, denuo admittere ; d) Hierarcham pro sui ritus fidelibus extra patriarchatum commorantibus designare, dummodo eorundem fidelium cura, iure particulari, Patriarchae commissa sit et Sedis Apostolicae consensum obtinuerit ; e) Iusiurandum obedientiae erga Patriarcham a candidato de quo in can. 395, § 2, emittendum recipere; /) Facultatem de qua in can. 494, § 3, audita Synodo permanenti, exercere ; 3° Clericum alicui patriarchatus eparchiae adscriptum, audito ipsius Hierarcha, praelatitio titulo augere. § 2. Recursus de quo in can. 134, § 3, 494, § 5, 547, § 1, interponi debet, firmo praescripto can. 145, ad Patriarcham. § 3. Licentiam de qua in can. 85, § 2 concedere est Patriarchae; itemque indultum de quo in can. 490, § 1, de consensu tamen Synodi permanentis. § 4. Praescripta de militum cappellanis ferre. Can. 261 § 1. Patriarcha, ad communitates fidelium sui ritus, extra territorium patriarchale commorantium, obtento Sedis Apostolicae consensu, mittere potest presbyterum idoneum qui curam eorum suscipiat, si in eosdem fideles ei potestas competat ad normam can. 216, § 2, n. 2. § 2. I Hic presbyter, antequam munus ineat, Hierarchae loci se sistat, eique litteras quibus designatur ostendat ut opportunas facultates ab eo recipiat; 2° Sine gravi causa, Hierarcha loci facultates huic presbytero ne recuset ; secus, de recusatione eiusque causis Sedem Apostolicam doceat ; 3° Idem presbyter, in exercitio sui ministerii, Hierarchae loci ad normam iuris subditur; 4° In officio exercendo fideliter adhaereat normis in decreto nominationis vel a Sede Apostolica datis; vitam christianam fidelium sibi commissorum pro viribus promoveat et praescripta sui ritus accurate servet ; O Can. 260 § 1, 2 litt. b. — Vide fontes ad can. 80 § 2. litt. c. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I , cap. V I , 5. litt. e. — Syn. Armen., a. 1911, 245; Syn. Sciarfen. Syronrum, a. 1888, cap. V, art. X I I I , § 3 n. 1, I I . § 3. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I , cap. X I V , n. 14. Can. 261. — Innocentius I I I (in Syn. Lateranen. I V ) , a. 1215, cap. I X : «Quoniam m plerisque»; S. C. pro Eccl. Orient., decr. 23 dec. 1929. § 2. — S. C. pro Eccl. Orient., instr. 26 sept. 1932, n. 2-6. Acta Pii Pp. XII 513 5° In fine cuiusque anni, a die decreti nominationis supputandi, idem presbyter relationem scriptam de statu personali et religioso suorum fidelium et de sacro ministerio expleto mittere debet tum ad Sacram Congregationem pro Ecclesia Orientali, sive directe sive per Legatum Romani Pontificis, tum ad Patriarcham. § 3. I Presbyter de quo in § 1 certae eparchiae adscriptus recidit sub iurisdictionem proprii Hierarchae simul atque in proprium patriarchatum redierit ; interim vero a potestate Hierarchae proprii orientalis eximitur et Patriarchae subditur ; 2° Revocari potest a Patriarcha certiore facta Sede Apostolica; attamen alium in locum, extra patriarchatus, transferri non potest, nisi de consensu Sedis Apostolicae. o Can. 262 § 1. T Patriarchae est, obtento consensu Sedis Apostolicae, idoneum sacerdotem saecularem vel religiosum, quoties opportunum ei videatur, ad fidelium communitates extra territorium patriarchale commorantium, si in eosdem fideles ei, ad normam can. 216, § 2, n. 2, potestas competat, mittere, qui eosdem paterne visitet et de omnibus ad Sacram Congregationem pro Ecclesia Orientali et ad ipsum referat; 2° Visitator antequam munus ineat, Hierarcham loci adeat, eiqufe suae nominationis litteras exhibeat. § 2. Visitatio canonica eorumdem fidelium, firmo iure et officio Hierarchae loci, uni Sedi Apostolicae competit. Can. 263 § 1. Patriarcha valet, gravi de causa atque de consensu Synodi permanentis, locum vel institutum ecclesiasticum ad opera religionis vel caritatis sive spiritualis sive temporalis destinatum, in actu fundationis, a iurisdictione Hierarchae loci eximere sibique reservare, firmo iuris praescripto de non donanda stauropegii privilegio domo Ordinis vel Congregationis. § 2. Personae quaevis quae ad locum vel institutum stauropegiacum non pertineant, tempore quo eidem loco vel instituto sunt addictae, a iurisdictione Hierarchae loci eximuntur et uni Patriarchae subiiciuntur in iis omnibus quae ad suum munus seu officium aut loci vel instituti disciplinam spectant. § 3. In institutis stauropegiacis ad unum Patriarcham spectant iura et officia Hierarchae loci circa bonorum Ecclesiae temporalium administrationem et circa contractus. 1 2 Can. 261 § 2, 5°. — S. C. pro Eccl. Orient., decr. 16 nov. 1938. 1 Cfr. Pius X I I , litt. apost. Postquam Apostolicis Litteris, Motu Proprio datae, 9 febr. 1952, can. 164, § 2, 1°. Ib., can. 261, 266-269, 272-277, 279-281, 283-292. 2 33 - ACTA, vol. XXIV. n. 9 - 15-8-1957. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 514 Officiale Can. 264 Patriarchae est dies festos de praecepto, abstinentias et ieiunia, in casibus extraordinariis et ad actum, indicere gravi de causa atque audita Synodo permanenti. Can. 265 Patriarchae competit : I Ab omnibus impedimentis quae obstant receptioni sacrae ordinationis et irregularitatibus sive ex delicto sive ex defectu ortis dispensare, incolumi iure Congregationis Sancti Officii; 2° Ab abstinentiae et ieiunii legibus, ad singulos tantum annos, sive in aliqua patriarchatus parte sive in toto patriarchatu, iusta de causa, dispensare; 3° A censuris et poenis vindicativis, a iure latis, exclusis casibus ad forum iudiciale deductis, in foro cum interno tum externo, absolvere seu dispensare, illis exceptis quae Sedi Apostolicae reservatae sunt et quae adnexae sunt revelationi secreti Sancti Officii; 4° Dummodo ne adnexae sint delicto cuius censura Sedi Apostolicae reservatur, ab infamia iuris et a poenis inhabilitatis vel privationis vocis activae et passivae dispensare, obtento, si vox activa vel passiva Episcopo restituenda sit, consensu Synodi permanentis. o Can. 266 Patriarchae reservatur collatio beneficii invalide ob vitium simoniae ab Hierarcha loci sibi subiecto collati. Can. 267 Patriarcha potitur facultate concedendi sanationem in radice si validitati matrimonii obstat tantum defectus formae celebrationis vel impedimentum a quo ipse dispensare potest. 1 Can. 264. — S. C. de Prop. Fide (O. P.), 18 sept. 1781, dub. 15. - Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I V , 3 0 ; cap. V I , 2, 21. Can. -265. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. IV, 30. 1°. — Syn. Armen., a. 1911, 537; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I I I , art. V I I , § 3, 4, I I I ; sect. I I I , cap. I, art. I I I , I V , 13); Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I , cap V I , 1 1 ; cap. X I V , 19, 3 3 ; pars I I I , cap. V I , 2, 1 8 ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V, art. X I V , § 1 n. 3-5 ; cap. V I I , art. I I I , 6, 15). 2o. — S. C. de Prop. Fide, litt. 7 maii 1746. - Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I I , art. I I , 10. 3°. — S. C. de Prop. Fide (C. G.), 17 febr. 1772, n. 3. - Syn. Armen., a. 1911, 186; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. V I I , art. V I , I I I . 1 Cfr. Pius X I I , litt. apost. Crebrae allatae sunt, Motu Proprio datae, 22 febr. 1949, can. 130, § 2. Acta Pii Pp. XII 515 Can. 268 1 Patriarcha acta, ad normam iuris nulla quia ab actuario non subscripta aut non intervenientibus promotore iustitiae vel vinculi defensore confecta, sanare potest dummodo ipsa facile iterum confici nequeant, consentientibus tamen partibus atque favente promotore iustitiae, itemque, in causis in quibus eius praesentia requiritur, vinculi defensore. Can. 269 § 1. Patriarcha potest: I Legata, haereditates, donationes, subsidia, sive a propriis subditis sive ab extraneis, pro patriarchatu recipere, iuxta pias benefactorum voluntates et normas canonicas collocanda vel in necessitate occurrendi impendenda; 2° Ab Hierarchis locorum sui patriarchatus, sicubi usus vigeat, moderatum canonicum, et, firmis iuris praescriptis de imponendo beneficiariis vectigali, aut alio tributo beneficiis aliisque institutis ecclesiasticis, a fidelibus et a personis moralibus consuetas decimas, oblationes, collectas, exigere. § 2. Determinare quae decimae, oblationes, vel collectae ad nor mam § 1, n. 2 Patriarchae solvi seu offerri debeant competit Synodo patriarchali. o 2 Can. 270 Patriarcha valet confessarios et praedicatores pro universo patriarchatu approbare, quibus tamen omnibus ministerium exercere non licet nisi de consensu Hierarchae. Can. 269 § 1. — Benedictus X I V , const. Apostolica praedecessorum, 14 febr. 1742, § 10. Syn. Libanen. Maronitarum, a. 17S6, pars I I I , cap. I V , 18. § 1, 2°. — Benedictus X I V , const. Apostolica praedecessorum, 14 febr. 1742, § 7 ; Pius V I , litt. ap. Maximum nobis, 28 sept. 1784, n. 3 ad I V ; S. O. de Prop. Fide, 8 iul. 1774 et 22 mart. 1777. - Syn. Sisen. Armenorum, a. 1246, can. 21; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I, art. I I I , I V , 14) ; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I V , 34, I I I , IV; cap. V I , 2, 19; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I , art. I I I , 6, 18. § 2. — Benedictus X I V , const. Apostolica praedecessorum, 14 febr. 1742, § 10. Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I V , 18. Can. 270. — S. C. de Prop. Fide (C. G.), 17 febr. 1772, n. 6. - Syn. Armen., a. 1911, 196; Syn. Iosephi Patriarchae, 3 nov. 1596, can. I V ; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I , cap. I V , 6. 1 Cfr. Pius X I I , litt. apost. Sollicitudinem Nostram, Motu Proprio datae, 6 ian. 1950, can. 56, 63. Cfr. Pius X I I , litt. apost. Postquam Apostolicis Litteris, Motu Proprio datae, 9 febr. 1952, can. 243, 244. 2 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 516 Officiale Can. 271 § 1. Statuta personalia iis in regionibus in quibus vigent servari debent non solum in iis in quibus cum iure canonico, etiam particulari, conveniunt, sed etiam in ceteris, dummodo ea de re desit proprium iuris canonici praescriptum et Statuta personalia iuri divino vel canonico non sint contraria. § 2. Si plures Patriarchae eodem in loco potestate in Statutis personalibus concessa utantur, expedit ut de gravioris momenti negotiis collatis consiliis statuant. § 3. Patriarcha potestatem civilis magistratus, probata consuetudine ita ferente, exercere valet. Can. 272 Patriarcha commemorari debet in divinis officiis, post Romanum Pontificem, ab omnibus Episcopis, a ceteris Hierarchis et, iure particulari ita ferente, a clericis. Can. 273 Patriarcha obligatione tenetur : I Romano Pontifici, b. Petri Successori et Christi in terris Vicario, plenam obedientiam, fidelem subiectionem ac filialem venerationem profitendi, atque fidelitatis iusiurandum renovandi cum celebratur Synodus patriarchalis et quoties fidei professio iure praecipitur ; 2° Intra annum a sua electione, ad Urbem, beatorum Apostolorum Petri et Pauli sepulcra veneraturus, accedendi, et Summo Pontifici se sistendi. Can. 274 o Commemorationem Romani Pontificis, in divina Liturgia ceterisque divinis officiis, iuxta liturgicas leges, Patriarcha facere debet et curare ut ipsa a Metropolitis, Episcopis, ceteris Hierarchis et clericis patriarchatus fideliter fiat. Can. 271. — Syn. Armen., a. 1911, tit. IX, cap. I I I , De Testamentis deque Funda tionibus et Legatis piis. § 1. — Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. V I , tit. I, 4; tit. I V , art. I, 1, c); tit. V, art. X I , 2-6; cap. V I I I , art. V I , 14; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. V, 8. Can. 272. — Syn. Constantinopolitan. IV, a. 869, can. 10 ; Benedictus X I V , ep. encycl. Ex quo, 1 mart. 1756, § 9, 18-23; S. O. de Prop. Fide, instr. 31 iul. 1902, n. 13, e). Syn. Armen., a. 1911, 638, b); Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I, art. I I I , I V , 1) ; S. Theodorus Studita, Ep. I, 25, 28; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. V I , 2, 17; 3; pars. I V , cap. I I , 8; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I , art. I I I , 6, 2). Can. 273. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars. I I I , cap. V I , 7, X X I I . 1°. — Innocentius I I I , litt. Multae nobis, 13 nov. 1199: « Gaudemus autem»; litt. Apostolicae sedis, 12 nov. 1199 : « Gaudemus autem ». Can. 274. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. V I , 3. Acta Pii Pp. XII 517 Can. 275 § 1. Patriarcha obligatione tenetur, singulis quinquenniis, relationem super statu, patriarchatus iuxta probatam formulam Summo Pontifici faciendi. § 2. I Eo anno quo relationem exhibere debet, ad Urbem accedat ut visitationem, de qua in can. 273, n. 2, peragat; 2° Si Patriarcha visitationem per se ipsum peragere non valeat, eam ad normam can. 408 peragat per Auxiliarem Episcopum, si forte habeat, vel per presbyterum in dignitate constitutum specialiter delegatum et in patriarchatu habitualiter residentem. o Can. 276 Patriarcha residere debet in sede patriarchali, a qua abesse non potest nisi canonica ex causa. Can. 277 Patriarcha divinam Liturgiam pro populo totius patriarchatus, in sollemnitatibus Nativitatis, Epiphaniae D. N. I. C, Paschatis, Pentecostes et Assumptionis B. M. V. applicare ne omittat, firmo praescripto can. 404. Si his sollemnitatibus, ad normam citati can. 404, pro eparchiae suae populo applicare debeat, Patriarcha, divinam Liturgiam pro totius patriarchatus populo applicans, obligationi qua adstringitur erga propriam eparchiam quoque satisfacit. Can. 278 § 1. Episcoporum officia de quibus in can. 400, tenent Patriarcham pro universo patriarchatu, firmo singulorum Episcoporum officio. § 2. Patriarcha diligenter vigilet ut Episcopi ceterique locorum Hierarchae pastorali muneri fideliter satisfaciant et in suis eparchiis resideant. Ipsorum zelum excitet; si in aliquo offendermi, eos monere ne omittat et, si monitiones optatum effectum non sortiantur, ad normam iuris procedat. Can. 275. — Clemens X I , litt. ap. Singularis argumentum, 21 maii 1712. - Syn. Armen., a. 1911, 152, 200, 1°; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I, art. I I , I I I ; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. V I , 9; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I , art. II, I I I . § 2. — Gregorius X I I , const. ap. Romani Pontificis, X I V kal. oct. 1579, in fine; Pius IX, const. ap. Cum ecclesiastica. 31 aug. 1869, 5. V. Can. 276. — Syn. Constantinopolitan. IV, a. 869, can. 19. - Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I , cap. X I V , 14. Can. 278. — Syn. Constantinopolitan. IV, a. 869, can. 16. - Syn. Armen., a. 1911, 195 ; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I, art. I I I , I V , 4 ) ; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. V I , 2, 11; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I , art. I I I , 6, 9 ) ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I , art. I I I , 6, 10), 12), 14). 518 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Can. 279 § 1. Quod attinet ad orationes et pietatis exercitia, Patriarcha fruitur in universo patriarchatu potestate qua gaudent Hierarchae loci, audita Synodo permanenti si res gravis momenti sit. § 2. Patriarchae competit librorum liturgicorum editionis recognitio, ipseque respondere debet de fidelitate et integritate textus deque eius congruentia cum textu approbato ; atque, congruentia probata, in vulgus edendi licentiam concedere valet. Prima autem textuum liturgicorum approbatio Sedi Apostolicae reservatur. Can. 280 § 1. Patriarcha diligenter invigilare debet administrationi bonorum ecclesiasticorum in toto patriarchatu. § 2. Metropolitam qui oeconomum ad normam can. 429, § 2, 438, non constituerit Patriarcha moneat; monitione incassum facta, oeconomum ad normam can. 258, n. 2, ipse Patriarcha nominet. Can. 281 Patriarcha, impetrato consensu Sedis Apostolicae, conventiones, non tamen contrarias iuri communi vel legi a Sede Apostolica pro peculiari illo ritu datae, cum Auctoritate civili, obtento consensu Synodi permanentis, inire potest. Easdem autem conventiones Patriarcha ad effectum ducere non potest nisi obtenta Sedis Apostolicae approbatione. Can. 282 Patriarcha in propria eparchia, itemque in iis locis patriarchatus ubi nec eparchiae nec exarchiae patriarchales erectae sunt, servare debet praescriptum canonum de potestate, iuribus et obligationibus Episcoporum residentialium. Can. 279, § 1. — Syn. Armen., a. 1911, tit. VIT, cap. V, De variis pietatis exercitiis. § 2. — Syn. Sergii Patriarchae. 18 sept. 1596, can. 8. Can. 280 § 2. — Syn. Nicaen. I I , a. 787, can. 87. Can. 282. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. V I , 5. Acta Pii Pp. XII 519 ARTICULUS I I I De privilegiis Patriarcharum Can. 283 Praeter alia privilegia iure communi a Romano Pontifice concessa seu agnita, omnes Patriarchae, peracta ad normam can. 235 inthronizatione, facultatibus ac privilegiis gaudent : I Audiendi ubique terrarum confessiones ritus orientalis fidelium, etiam religiosorum utriusque sexus, et absolvendi ab omnibus peccatis et censuris etiam reservatis, non autem ab iis quae in can. 185, § 1, n. 1 excipiuntur; 2° Verbum Dei ubique praedicandi; 3° Benedicendi ubique, solo crucis signo, cum omnibus indulgentiis quae a Sede Apostolica concedi solent, cruces, coronas precatorias numismata, statuas, scapularia ab Apostolica Sede probata eaque imponendi sine onere inscriptionis; 4° Concedendi indulgentiam trecentorum dierum etiam toties quoties lucranda, in singulis locis sui patriarchatus, etsi exemptis, in ecclesiis sui ritus extra terminos patriarchatus, et ubique pro fidelibus sui ritus; 5° Declarandi in qualibet ecclesia sui ritus, etiam extra patriarchatum, unum ex altaribus privilegiatum perpetuum quotidianum; 6° Utendi, ad normam legum liturgicarum, baculo pastorali et pallio in toto patriarchatu, haud exceptis locis a sua iurisdictione exemptis ; baculo tantum pastorali, etiam extra patriarchatus, sed in ecclesiis sui ritus : 7° Peragendi, in ecclesiis sui ritus etiam extra regionem seu territorium orientale pontificalia, adhibito quoque baculo, praemonito tamen loci Hierarcha si ecclesia sit cathedralis; 8° Adhibendi, in suis litteris, si ita legitimus usus ferat, peculiarem formulam benedictionis, etiam apostolicae, exclusis formulis Curiae Romanae propriis; 9° Utendi insignibus et ornamentis suae dignitatis etiam extra regionem vel territorium orientale; O De privilegiis Patriarcharum. — Eugenius IV (in Syn. Florentin.), const. Laetentur caeli, 6 iul. 1439, § 9; Pius V I I , litt. ap. Simul ac spectabilium, 8 iul. 1815; Leo X I I I , ep. ap. Praeclara, 20 iun. 1894, n. 7 ; ep. Omnibus compertum est, 21 iul. 1900, n. I. Can. 283. — Syn. Armen., a. 1911, 183; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. V I . 2. 5«. — S. C. de Prop. Fide (C. G.), 7 iun. 1790. - Syn. Armen., a. 1911, 187; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I , cap. V I I , 3. 8°. — Syn. Constantinopolitan. I V , a. 869, can. 27. - Syn. Armen., a. 1911, 643, h) ; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. V I , 7, X X I I I ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I , art. V I I I , 8. 9°. — Syn. Armen., a. 1911, tit. I V , cap. V, 643 h); Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I , art. I I I , 6, 4). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 520 Officiale 10° Beatitudinis tituli; 11° Praecedenti, etiam extra regionem vel territorium orientale, omnibus Primatibus, Archiepiscopis ceterisque Metropolitis, Episcopis cuiusvis ritus orientalis, licet hi omnes sint in suo cuiusque territorio ; 12° Assistendi a latere Romani Pontificis in Cappellis aliisque caeremoniis pontificiis, servato praecedentiae ordine; 13° Nominandi procuratores seu delegatos qui eius personam sustineant eiusve nomine agant in negotiis patriarchatus gerendis, firmo can. 260, § 1, n. 2. Can. 284 Patriarcha in universo patriarchatu, servatis servandis, et firmo onere inscriptionis ad normam canonum, potest : I Sacramenta baptismi et chrismatis administrare; 2° Matrimonii sive promissioni sive celebrationi assistere seu benedicere. o Can. 285 § 1. Patriarchis, si iure particulari ipsis tribuantur, sequentia insuper privilegia et facultates competunt : r Committendi presbytero, in dignitate constituto, ecclesiarum altariumve benedictionem, minorum ordinum collationem, calicum, patenarum, tabularum consecrationem; 2° Monachos cuiuscumque monasterii, quod non sit iuris pontificii, sive ad primum ordinem sive ab uno ordine ad alios, etiam presbyteratum, auditis Superioribus, evehendi, necessitate urgente; 3° Utendi supercamelaucio albo. § 2. Unius Patriarchae, si iure particulari ei reservetur, est chrisma conficere, Hierarchis patriarchatus gratis distribuendúm. Can. 283, 10* — Syn. Armen., a. 1911, tit. IV, cap. V, 643 h). 11«. — Syn. Armen., 1911, tit. IV, cap. V, 643 h) ; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I I I , art. V I I , § 6, 3, I V ; sect. I I I , cap. I, art. I I I , I I I ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I , art. V I I I , 5). 12°. — S. C. Caeremonialis, 3 iun. 1S93. Can. 285. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. V I , 2, 22. § 1.1°. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736. pars I I I , cap. I I , 2, I I I ; cap. I I I , 4 . 1 . § 1, 2°. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I , cap. X I V , 10; pars I V , cap. I I , 8.. § 2. — Innocentius I V , ep. Sub catholicae, 6 mart. 1254, § 3, n. 5 ; Benedictus X I V , const. Apostolica praedecessorum, 14 febr. 1742; litt. ap. Quoniam, ven. Fratres, 6 mart. 1754, § 2; S. C. de Prop. Fide (C. G.), 8 iul. 1774, n. 2. - Syn. Carthaginen., a. 419, can. 6. Syn. Duinen. Armenorum, a. 719, can. 9; Syn. Partaven. Armenorum, a. 771, can. 5; Syn. Armen., a. 1911, 183, 3°, 395, 404; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I I I , art. I I I , X I I - X I V ; sect. I I I , cap. I, art. I I I , IV, 11); Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I , cap. I I , 12; cap. I I I , 3; Syn. Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. I I I , § I I ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V, art. I I I , 4, V - V I ; cap. V I I , art. I I I , 6, 6). Acta Pii Pp. XII 521 ARTICULUS IV De curia patriarchali Can. 286 § 1. Patriarcha, ad regimen totius patriarchatus, instruere et convenienter instructam conservare debet curiam patriarchalem, distinctam a curia eparchiae Patriarchae propriae. Officia utriusque curiae, quatenus fieri possit, in iisdem personis ne cumulentur. § 2. Ad curiam patriarchalem pertinent illi omnes qui Patriarchae in regimine totius partiarchatus opem ferunt, quique ex toto patriarchatu et ex utroque clero seligi possunt. § 3. Curia patriarchalis sit penes sedem patriarchalem. Can. 287 § 1. Curia patriarchalis constat : Synodo permanenti vel Consilio ad normam can. 288, 296, tribunali patriarchali, Officio administrationis patriarchalis bonorum temporalium, cancellaria patriarchali et consultoribus patriarchalibus. § 2. Praeter personas quae ad normam iuris communis et particularis ad praedicta Officia et Consilia constituenda requiruntur, curiae patriarchali accenseri debent Episcopi in curia officium cum residentia habentes. § 3. In illis rebus in quibus ius commune vel particulare de curia patriarchali non cavet, norma, nisi rei natura obstet, sumatur ex iis quae regunt curiam eparchialem. Can. 288 Patriarchae habere debent Synodum permanenter constitutam quae eos iuvet in maioris momenti negotiis expediendis quaestionibusque definiendis quae patriarchatum respiciunt. Can. 289 § 1. Synodus permanens constat Patriarcha praeside et quatuor Episcopis ad quinquennium nominatis. § 2. Horum Episcoporum duo ex residentialibus esse debent, designati ex ordine, ratione antiquioris episcopalis ordinationis. De curia patriarchali. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. V I , 6 Can. 288. — Syn. Constantinopolitan. IV, a. 869, can. 26; S. C. de Prop. Fide, 25 ian. 1830, dub. 10. - Syn. Libanen: Maronitarum, a. 1736, pars IV, cap. V I I , 8. Can. 289 § 1. — S. C. de Prop. Fide, 1 mart. 1869, dub. 2. § 2. — Syn. Chalcedonen., a. 451, can. 26; Syn. Nicaen. I I , a. 787, can. 11; S. C. de Prop. Fide, 1 mart. 1869, dub. 2. - Theophilus Alexandrin., can. 10. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 522 Officiale o § 3. I Ceterorum Episcoporum alter a Patriarcha libere nominatur; alter ab Episcopis Patriarchae subiectis ad normam canonum eligitur. Hi Episcopi, exacto quinquennio, ad idem officium iterum assumi possunt ; 2° Eodem tempore ac modo, designetur Episcopus qui sodalem Synodi permanentis, a Patriarcha nominatum vel ab Episcopis electum, impeditum substituat. § 4. Synodi permanentis sodales esse non possunt ii de quibus in can. 109, § 1. Can. 290 § 1. Si Patriarcha impediatur quominus Synodo permanenti intersit, Synodi sessionibus praeest, firmo iure particulari, antiquior episcopali ordinatione inter Episcopos Synodi sodales, redintegrato quinario numero per Episcopum substitutum a Patriarcha ad normam can. 289, § 3, n. 2, designatum. § 2. I Quoties Episcopus Synodi permanentis sodalis impeditur quominus sessionibus Synodi intersit, substituitur, si sit ex duobus Episcopis de quibus in can. 289, § 2, Episcopus immediate ex ordine sequens ; si sit ex ceteris duobus, substituitur Episcopus de quo in can. 289, § 3, n. 2 ; 2° Si cum Episcopus, Synodi sodalis, a Patriarcha vel ab Episcopis electus, tum eius substitutus impediantur quominus interesse possint Synodi sessioni, et urgeat negotii definitio, idem Episcopus suffragium mittat ad Patriarcham per litteras, aperiendas in Synodi sessione. § 3. Quoties Synodus permanens definire debet negotium quod personam alicuius Episcopi Synodi sodalis vel eius eparchiam tangat, hic quidem audiendus est, sed in Synodo ei substituatur alius Episcopus ad normam § 2. Can. 291 o § 1. Munus secretarii Synodi permanentis gerit unus ex Episcopis synodalibus ab eadem Synodo designatus ; acta autem sessionum praeses et omnes Synodi sodales subscribere debent. § 2. Patriarchae est presbyterum qui archivii Synodi permanentis curam suscipiat eligere, eumque a munere amovere. Can. 292 Synodus permanens negotia decidit per suffragia quae debent esse secreta. Can. 293 A decretis Synodi permanentis, extra ordinem iudiciarium datis, circa ea quae eidem iure reservantur datur recursus cum effectu devolutivo ad Sedem Apostolicam. Can. 289 § 3. — S. O. de Prop. Fide, 1 mart. 1869, dub. 2. Acta Pii Pp. XII 523 Can. 294 Si quod negotium, ad Synodi permanentis competentiam pertinens, definiendum sit dum celebratur patriarchalis Synodus vel habetur Synodus electionum, negotii decisio Synodo permanenti reservatur. Can. 295 Synodus permanens convocari debet ter in anno, statis temporibus, et quoties expedienda sunt negotia ad quae peragenda ius requirit consensum vel consilium Synodi. Can. 296 Ubi, ob aliquam gravem causam, Synodus permanens constitui non possit, causa perdurante, constituatur, Sede Apostolica praemonita, Consilium patriarchale quod Synodi permanentis vices in omnibus suppleat. Can. 297 § 1. Consilium patriarchale constat : 1° Ex Episcopo residentiali, ordinatione episcopali antiquiore inter Episcopos a Patriarcha dependentes; 2° Ex Episcopo ad normam canonum ab Episcopis residentialibus electo. § 2. Exacto quinquennio, pro Episcopo ratione antiquioris ordinationis episcopalis designato substituitur Episcopus residentialis ex ordine immediate sequens; Episcopus autem electus ab Episcopis residentialibus, ab iisdem ad idem officium iterum assumi potest. Can. 298 § 1. In curia patriarchali constitui debet ad normam iuris tribunal patriarchale, a tribunali eparchiae Patriarchae propriae distinctum. § 2. Tribunal patriarchale proprios iudices, promotorem iustitiae et vinculi defensorem habeat, atque instructum sit auditoribus, notariis, aliisque necessariis ministris. § 3. Iudicibus, auditoribus atque promotore iustitiae exceptis, ceteri in § 2 recensiti iidem esse possunt in tribunali patriarchali et eparchiali. Can. 299 § 1. Pro administratione bonorum patriarchatus, in curia patriarchali speciale Officium, ab illo Officio distinctum quod administrationem bonorum eparchiae Patriarchae propriae curat, constituendum est, constans oeconomo, ratiocinatore et aliis necessariis ministris. § 2. I Oeconomus patriarchalis Officio administrationis immediate praeest et bona patriarchatus ad normam canonum administrat; o 524 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 2° Oeconomi patriarchalis munus clerico fideli, diligenti, probatae vitae atque in administrandis bonis temporalibus experto committatur; iis autem qui cum Patriarcha consanguinitate vel affinitate usque ad quartum gradum inclusive coniuncti sint valide conferri non potest ; 3° Idem de consensu Synodi permanentis nominatur et amovetur a Patriarcha, a quo pendet in munere exercendo ; 4° Munus oeconomi patriarchalis cumulari potest, de consensu Synodi permanentis, cum munere oeconomi eparchiae Patriarchae propriae. § 3. Oeconomus patriarchalis rationem administrationis Synodo permanenti quotannis et quoties ab ipso petitur in scriptis reddere debet; Synodus autem per duos saltem synodales Episcopos, rationes ab oeconomo exhibitas examinat, aream recognoscit, convenientes inspectiones bonorum, documentorum, nominum, inopinato etiam, exsequitur seu exsequendas iubet, et diligenter conservationi, tutelae, incremento patrimonii patriarchalis providet. Can. 300 § i. In curia patriarchali constituatur a Patriarcha, audita Synodo permanenti, cancellarius patriarchalis, qui sit presbyter omni exceptione maior. § 2. Cancellarius patriarchalis cancellariae et archivo patriarchatus praeest, atque ex munere primus patriarchatus notarius constituitur. § 3. Patriarcha cancellarii adiutorem vicesque gerentem nominare potest, qui ipse quoque notarii officio fungitur. Can. 301 § 1. Ad normam can. 140 Patriarcha, praeter cancellarium eiusque vices gerentem, alios notarios pro toto patriarchatu constituere valet, § 2. Notariis patriarchalibus applicentur canones 440, 441. Can. 302 Constituendum est a Patriarcha consilium seu ut aiunt commissio de re liturgica, ad recognoscendos et imprimendos libros liturgicos, ad normam can. 279, § 2, et ad ea pertractanda quae Liturgiam spectant. Can. 303 Patriarcha, audita Synodo permanenti, aliquos theologos ac iurisperitos nominare potest consultores patriarchales ex sacerdotibus utriusque cleri, doctrina et prudentia insignes, qui operam suam praestent ad enodandam quaestiones difficiliores iis committendas. Can. 302. — Syn. Armen., a. 1911, 614, 615; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I, art. I, 9; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I, cap. I I I , 5; pars I I I , cap. V I , 2, 22; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. I I I , art. I I I , 7, 3). Acta Pii Pp. XII 525 Can. 304 In curia patriarchali archivum patriarchatus, ad normam can. 442 sqq. diligenter instruendum, ordinandum ac conservandum est. Can. 305 Expensae curiae patriarchalis exsolvantur ex bonis quibus uti ad hunc finem potest Patriarcha ; si haec non sufficiant, singulae eparchiae, pro mensura a Synodo patriarchali de qua in can. 340, § 1 definienda, ad illa praestanda concurrant. ARTICULUS V De sede patriarchali vacante vel impedita Can. 306 Sedes patriarchalis vacat ad normam can. 468, § 1. Can. 307 Vacante sede patriarchali, administratio patriarchatus, nisi Sedes Apostolica Administratorem nominandum censuerit, transit, salvo iure particulari, ad Episcopum ordinatione episcopali antiquiorem inter eos qui officium cum residentia in curia patriarchali obtinent. Can. 308 Administratoris patriarchatus est : I Vacationis nuncium statim Sedi Apostolicae omnibusque ae singulis patriarchatus Episcopis, etiam titularibus, ceterisque locorum Hierarchis, exceptis Syncellis, communicare; 2° Peculiares normas quas, pro diversis adiunctis, in quibus vacatio locum habuit, ius commune vel particulare aut Sedis Apostolicae si qua detur instructio praescribit, accurate exsequi seu ab aliis exsequendas curare; 3° Patres Synodi ad normam can. 221 convocare, ac cetera omnia, ad Synodum de Patriarchae electione necessaria, diligenter ac. fideliter disponere. o Can. 304. — Syn. Carthaginen., a. 419, can. 89. De sede patriarchali vacante vel impedita. — Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. III, cap. II, art. I, De Patriarchalis sedis vacatione; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars III, cap. VI, 7 ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. VIII, art. I, De vacantia Sedis patriarchalis. Can. 306. — Clemens XIII, litt. ap. Quam cara semper, 1 aug. 1760, § 2; S. C. de Prop. Fide, deelar. 30 ian. 1696. - Syn. Armen., a. 1911, 168, 201. Can. 307. — Pius IX. litt. ap. Beversurus, 12 iul. 1867, § 14.. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 526 Can. 309 Administrator patriarchatus sede vacante, in eparchia Patriarchae propria et in aliis patriarchatus locis ubi eparchiae vel exarchiae constitutae non sunt, iisdem iuribus gaudet et officiis tenetur quibus Administrator eparchiae vacantis. Can. 310 § 1. M s i aliud ex natura rei vel ex iuris praescripto constet : I Ad Administratorem patriarchatus, sede vacante, transit ordinaria Patriarchae iurisdictio in spiritualibus et in temporalibus, firmo can. 311; 2° Administrator exsequi potest rescripta Sedis Apostolicae quae Patriarchae remissa sint, ac regulariter ad ipsum quoque pertinent facultates habituales Patriarchae a Sede Apostolica concessae. § 2. Administrator patriarchatus sede vacante nihil innovet. o Can. 311 § 1. A competentia Administratoris patriarchatus sede vacante excluduntur ea omnia quae agi non possunt nisi consentientibus vel auditis Episcopis in Synodo patriarchali vel Synodo electionum congregatis. § 2. Administrator patriarchatus sede vacante non potest Patriarchae Syncellos, etsi charactere episcopali careant, ab officio amovere vel alio transferre. § 3. Idem non gaudet privilegiis de quibus in can. 283, 285. Can. 312 Administrator patriarchatus sede vacante praecedit Metropolitis, Archiepiscopis, Episcopis ceterisque patriarchatus Hierarchis, non autem in ipsa Synodo de electione Patriarchae. Can. 313 Novus Patriarcha ab Administratore patriarchatus rationem ipsius administrationis exigere debet. Can. 314 § 1. Impedita, ad normam can. 467, sede patriarchali : I Ad eparchiae Patriarchae propriae regimen quod attinet, servetur praescriptum eiusdem can. 467; 2° Universi patriarchatus regimen esto penes Episcopum residentialem Patriarchae subiectum, ordine praecedentiae primum, nisi Patriarcha alium Episcopum vel etiam presbyterum ex praestantioribus, rerum adiunctis ita suadentibus, designaverit; o Acta PU Pp. XII 527 3° Si Patriarcha in casus de quibus in can. 467, § 4 inciderit, primus ordine praecedentiae inter Episcopos Patriarchae subiectos ad Sedem Apostolicam illico recurrat ut ipsa provideat. § 2. De Episcopo vel presbytero de quo in § 1, n. 2, servetur praescriptum can. 310, 311. § 3. Qui regimen suscepit, Sedem Apostolicam quamprimum moneat de sede impedita et de assumpto regimine. CAPUT VII De Archiepiscopis ceterisque Metropolitis Can. 315 Provinciae ecclesiasticae praeest Metropolita, quae dignitas coniuncta est cum sede episcopali determinata vel agnita a Romano Pontifice aut ab Oecumenica Synodo. r Can. 316 Restitutio sedium metropolitanarum vel exercitii iurium et ofiiciorum Metropolitanum in patriarchatibus reservatur Patriarchae de consensu Episcoporum in Synodo patriarchali vel in Synodo electionum congregatorum, salva Sedis Apostolicae confirmatione. Can. 317 Metropolita commemorandus est ab Hierarchis suae provinciae in divina Liturgia ceterisque divinis officiis ad normam legum liturgicarum. Can. 318 Salvo praescripto can. 321, 339, Metropolita in propria eparchia easdem obligationes eademque iura habet quae Episcopus in sua. Can. 315. — Syn. Constantinopolitan. I V , a. 809, can. 17. - Canones Apostolorum, 34; Syn. Antiocen., a. 341, can. 9. - Syn. Mar Isaaci Chaldaeorum, a. 410, can. 18; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. I I , cap. I I I , 1 ; Syn. Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. V. Can. 316. — Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I, art. I V . De metropolitae iurisdictione; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I V , 14; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I , art. I V , De metropolita. Can. 317. — Syn. Constantinopolitan. I V , a. 869, can. 10; Benedictus X I V , ep. encycl. Ex quo, 1 mart. 1756, § 22. - Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872. tit. I I , cap. I I I , 1; Syn. Leopolien. Ruthenorum, a. 1891, tit. V I I , cap. I I , 4. Can. 318. —- Syn. Nicaen. I I , a. 787, can. 11. §28 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Can. 319 Metropolitae a Patriarcha dependentia, in suae provinciae eparchiis, praeter alia quae iure communi ei tribuuntur, est : I Episcopos suae provinciae intra tempus in can. 396, § 1, n. 1 determinatum ordinare, eosque inthronizare ; 2 Vigilare ut fides et disciplina ecclesiastica accurate serventur, ac de abusibus certiorem facere Patriarcham; 3° A fundatoribus ad beneficia praesentatos instituere, si comprovincialis Hierarcha intra tempus iure statutum, iusto impedimento non detentus, id facere omiserit; itemque oeconomum eparchiae comprovincialis nominare, si huius Hierarcha, monitus, eum nominare neglexerit; 4° Canonicam visitationem peragere, causa prius a Patriarcha probata, si eam Hierarcha neglexerit ; tempore autem visitationis potest praedicare, confessiones audire, de vita et honestate clericorum inquirere, clericos infamia notatos Hierarchis ipsorum, ut eos puniant, denuntiare, notoria delicta, notorias vel manifestas offensas tum sibi tum suis forte illatas, iustis poenis, censuris non exclusis, punire ; 5° In omnibus ecclesiis, etiam exemptis, Hierarcha loci praemonito, si ecclesia sit cathedralis, peragere pontificalia, uti Episcopus in proprio territorio, populo benedicere, non autem alia exercere quae iurisdictionem requirant; item in ecclesia stauropegiaca, de licentia saltem praesumpta Patriarchae; 6° Indulgentias ducentorum dierum, sicuti in propria eparchia, concedere. o o ; Can. 320 § 1. Metropolitae extra patriarchatus, in eparchiis suae provinciae, praeter alia quae iure communi ei tribuuntur, est : I Supplere negligentiam collegii consultorum eparchialium, si intra praescriptum tempus Administratorem sedis vacantis non elegerit ; 2 Vigilare ut fides ac disciplina ecclesiastica accurate serventur, ac de abusibus Romanum Pontificem certiorem facere, firmo praescripto n. 5 ; o o Can. 319. — Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I, art. I V , De metropolitae iurisdictione; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I , art. I V , De metropolita. 1°. — Syn. Nicaen. I, a. 325, can. 6; S. Xystus I I I , litt. Si quantum humanis, 8 iul. 435; S. Leo M., litt. Omnium quidem, 13 ian. 444. - Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I V , 17; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. I I , cap. I I I , 3. 2° — Syn. Antiocben., a. 341, can. 9. - Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien Rumenorum, a. 1872, tit. I I , cap. I I I , 6; Syn. Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. V. 4°. — Syn. Constantinopolitan. IV, a. 869, can. 19. - Syn. Carthaginen. a. 419. can. 56. - Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. I I , cap. I I I , 6 Can. 320, § 1, 1°. — Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. I I , cap. I I I , 5; Syn. Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. V. § 1, 2°. — Syn Antiochen., a. 341, can. 9. - Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. I I , cap. I I I , 6; Syn. Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. V. Acta Pii Pp. XII 529 3° Canonicam visitationem peragere, causa prius ab Apostolica Sede probata, si eam Hierarcha neglexerit, firmo praescripto n. 5; tempore autem visitationis, potest ea de quibus in can. 319, n. 4 facere; 4° Quae in can. 319, nn. 1, 3, 5, 6, recensentur, praestare; 5° In achiepiscopatu, de abusibus de quibus in n. 2, certiorem facere Archiepiscopum et ab eodem approbationem causae de qua in n. 3 obtinere. § 2. I Metropolitae, non subiecto Patriarchae vel Archiepiscopo, insuper competit Summi Pontificis acta tum pro sua provincia tum pro Orientali vel pro universa Ecclesia data, nisi Sedes Apostolica directo providerit, Episcopis aliisve ad quos pertinet communicare ; et praescriptorum quae in his actis continentur fidelem exsecutionem curare ; 2° Eidem applicantur praescripta can. 249, § 1, n. 1, 259, § 3, et, auditis provinciae Episcopis, can. 279, § 2. O Can. 321 § 1. Metropolita extra patriarchatus obligatione tenetur, intra tres menses ab episcopali ordinatione vel, si iam ordinatus fuerit, a provisione canonica in Consistorio, per se vel per procuratorem, a Romano Pontifice pallium, quod est signum potestatis metropolitanae, petendi. § 2. Ante pallii impositionem, Metropolita nequit Synodum celebrare et Episcopos ordinare. § 3. Metropolita uti potest pallio intra quamlibet ecclesiam etiam exemptam suae provinciae in peragendis pontificalibus, diebus statutis; nullatenus vero extra provinciam, etsi Hierarchae loci consensus accedat. Can. 322 Pallium quod Romanus Pontifex alicui sedi episcopali in perpetuum, vel alicui Episcopo confert honoris causa, nec iurisdictionem nec titulum archiepiscopalem vel metropolitanum secumfert, nisi in Apostolicis Litteris aliud caveatur. Can. 320 § 1, 3«. — Syn. Constantinopolitan. I V , a. 869, can. 19 - Syn. Carthaginen., a. 419, c a n . 56. - Syn. p r o v . Alba-Iulien. et Fagarasien. R u m e n o r u m , a. 1872, tit. I I , cap. I I I , 6. § 1, 4°. — Syn. Nicaen. I, a. 325, c a n . 6; S. Xystus I I I , litt. Si quantum humanis, 8 iul. 435; S. L e o M . , litt. Omnium quidem, 12 ian. 444; Clemens V I I I , const. Decet Romanum Pontificem, 23 febr. 1596, § 2; Pius V I I , const. ap. In universalis Ecclesiae, 22 febr. 1807. § 1, 5°. — Vide fontes ad nn. 2, 3. § 2, 2°. — Canones Apostolorum, n. 34; Syn. Antiochen., a. 341, can. 9, 1 1 ; Syn. Carthaginen., a. 419, can. 29. - Syn. p r o v . Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. I I , cap. I I I , 2 et 3 ; a. 1900, tit. I I , c a p . I I , § 1. Can. 321. — Syn. Constantinopolitan. I V , a. 869, can. 27. - Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , c a p . V I , 7, X X I I I ; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. R u m e n o r u m , a. 1872, tit. I I , c a p . I I I , 7; Syn. Leopolien. Ruthenorum, a. 1891, tit. V I I , cap. II. 4 § 3. — Syn 3"4 - ACTA, vol. Constantinopolitan. I V , a. 869, can. 27. XXIV. n. 9 - 15-8-1957. Acta Apostolicae Sedis - 530 Commentarium Officiale Can. 323 Episcopi qui nulli Patriarchae, Archiepiscopo vel Metropolitae subiiciuntur, Exarchi cum territorio proprio, et Exarchi apostolici, aliquem viciniorem Metropolitam, praevia Sedis Apostolicae approbatione, designent, cui stabiliter iura et obligationes competant quae Metropolitae ita designato iure communi tribuuntur. Can. 324 Inter Metropolitas excellit Archiepiscopus, quae dignitas coniuncta est cum sede metropolitana, extra patriarchatus sita, determinata vel agnita a Romano Pontifice aut a Synodo Oecumenica. Can. 325 § 1. Archiepiscopum Romanus Pontifex libere nominat aut legitime electum confirmat atque praeficit peculiari ecclesiae. § 2. In electione Archiepiscopi serventur praescripta can. 221-239 de electione Patriarchae, firmo praescripto § 3. § 3. I Synodum pro electione Archiepiscopi convocat primus, ordine praecedentiae, Metropolita vel, si in archiepiscopatu provinciae non sint, primus Episcopus; 2° Ad electi, etsi sit Episcopus, proclamationem et inthronizationem procedere non licet nisi post confirmationem Summi Pontificis. o Can. 326 § 1. Ad Archiepiscopum, praeter ea quae ei ut Metropolitae in sua provincia competunt ad normam can. 320, in universo archieposcopatus territorio spectat : 1° Episcoporum sui archiepiscopatus electionem moderari servato praescripto can. 251-255. Ubi vero Episcoporum nominatio Romano Pontifici reservatur, Archiepiscopo competit, cooperantibus, ad normam instructionum Apostolicae Sedis, archiepiscopatus Episcopis, idonearum personarum nomina Romano Pontifici proponere ; Can. 324. — Syn. Carthaginen., a. 439, can. 17. Can. 325 § 1. — Innocentius I I I , litt. Rex regum, 25 febr. 1204; Clemens V I I I , const. Decet Romanum Pontificem, 23 febr. 1598, § 3. - Syn. Trullan., a. 691, can. 39. § 2. — Innocentius I I I , litt. Ad honorem Dei, a. 1204; litt. Ego..., a. 1204; litt. Cum omnes, a. 1204; Innocentius IV, const. ap. Novit ille, 20 dec. 1251; S. C. de Prop. Fide, 9 iun. 1642. - Syn. Trullan., a. 691, can. 39. Can. 326 § 1, 1°., — Syn. Nicaen. I, a. 325, can. 6; Syn, Ephesin., a. 431, can. 8; Syn. Chalcedonen., a. 451, can. 25; Syn. Nicaen. II, a. 787, can. 2, 3; Clemens V I I I , const. Decet Romanum Pontificem, 23 febr. 1596. - Syn. Antiochen., a. 341, can. 16 et 19. Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum. a 1872, tit. I I , cap. I I I , 3; Syn. Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. V. Acta PU Pp. XII 531 2° Metropolitas intra tempus can. 396, § 1, n. 1 determinatum ordinare, eosque inthronizare ; 3° Invigilare ut Metropolitae fidem et disciplinam ecclesiasticam integre custodiant et custodiri curent a clero et populo, ac de abusibus Romanum Pontificem certiorem facere. Itemque Metropolitas in implendis ofiiciis negligentes monere, monitisque non obtemperantes, eidem Romano Pontifici denuntiare; 4 Devolutivo iure negligentiam Metropolitarum supplere quod attinet ad ea de quibus in can. 319, n. 3, 320, § 1, n. 3, necnon nominare Administratorem sedis metropolitanae vacantis, si intra praescriptum tempus collegium consultorum eparchialium eum non elegerit; 5° Litteras encyclicas mittere ad omnes territorii Hierarchas, qui curare debent ut eaedem publice legantur et exponantur; 6° Legum in Synodo archiepiscopali latarum, firmo can. 350, § 1, promulgationem sedulo curare; 7° Leges Synodi archiepiscopalis, donec futura Synodus rem diremerit, authentice cum consensu Synodi permanentis, interpretari; 8° Singulis annis, iis exceptis in quibus celebratur Synodus archiepiscopatus, loci Hierarchas aut totius archiepiscopatus aut alicuius provinciae vel regionis, ad habendas collationes, convocare, ita tamen ut, altero in casu, saltem intra quinquennium nemo non sit convocatus ; 9° Ab impedimentis matrimonialibus quae Patriarchae iure comm u n i removere possunt, dispensare; 10° Ea peragere de quibus in can. 319, nn. 5, 6; 11° Vacante aliqua sede metropolitana, iura exercere et officia implere de quibus in can. 320, § 1, in universa provincia; 12° Recursus recipere in casibus in quibus canones recursus ad Patriarcham admittunt. § 2. Nisi aliud ex natura rei vel iure constet, Archiepiscopus potest valide exercere potestatem suam in archiepiscopatu tantum. o 1 Can. 327 § 1. Nisi aliter iure particulari statutum sit, quae can. 248, § 1, Patriarchae, in Synodo patriarchali vel Synodo electionum, tribuuntur, ea competunt etiam Archiepiscopo in Synodo archiepiscopatus vel Synodo electionum ; decisiones autem de negotiis singulis publici iuris fieri Can. 326 § 1, 2° — Syn. Leopolien. Ruthenorum, a. 1891, tit. V I I , cap. I I , 3. § 1, 3°. — Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. I I , cap. I I I , 6. § 1, 4°. — Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. I I , cap. I I I , 5. § 1, 12o. _ gyn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. IV, 32. 1 Cfr. Pius X I I , litt. apost. Crebrae allatae sunt, Motu Proprio datae, 22 febr. 1949, can. 32, § 2. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 532 Officiale non possunt nec ad effectum duci nisi post obtentam confirmationem Sedis Apostolicae. § 2. I Archiepiscopus habeat Synodum permanenter constitutam vel Consilium de quibus servari debent praescripta can. 288-297 de Synodo permanenti vel de Consilio patriarchali; 2° Archiepiscopus cum Synodo permanenti ea dumtaxat praestare valet quae iure expresse statuuntur. o Can. 328 Archiepiscopus, de consensu Synodi permanentis, exarchiam erigere, eiusdem fines immutare, supprimere potest, certiore facta quamprimum Apostolica Sede. Can. 329 Quae canonibus 242, 244, 258, 259, §§ 2, 3, 269, 273, 275, 279, 298, 299, 302, 305, de Patriarcha praescribuntur, serventur etiam de Ar-" chiepiscopo. Can. 330 § 1. Archiepiscopus obligatione tenetur commemorandi Romanum Pontificem in divina Liturgia ceterisque divinis officiis et curandi ut eadem obligatio ad normam legum liturgicarum ab omnibus Metropolitis, Episcopis ceterisque Hierarchis et clericis sui territorii impleatur. § 2. Metropolitae, Episcopi ceterique Hierarchae totius archiepiscopatus debent Archiepiscopum commemorare in divina Liturgia ceterisque divinis officiis post Roman um Pontificem. Can. 331 Archiepiscopus apocrisiarium apud Sedem Apostolicam habere potest, designandum audita Synodo permanenti et praevio consensu Sedis Apostolicae. Can. 332 Archiepiscopus in archiepiscopatu gaudet privilegio quod in can. 283, nn. 1, 6, Patriarchae tribuitur. Can. 333 Archiepiscopus ipso iure privilegio fruitur Praelati assistentis solio pontificio. Can. 329. — S. C. de Prop. Pide, litt. (ad Metrop. Alba-Iulien. et Fagarasien.), 22 mart. 1881, n. 2. - Syn. Antiochen., a. 341, can. 11; Syn. Carthaginen., a. 419, can. 26, 29. - Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. V I , cap. V I ; a. 1900, tit. I I , cap. I I , § 1. Can. 330 § 2. — Syn. Constantinopolitan. IV, a. 869, can. 10. - Syn. Leopolien. Ruthenorum, a. 1891, tit. V I I , cap. I I , 4 Acta PU Pp. XII 533 Can. 334 Archiepiscopus, si usus ferat, uti potest supercamelaucio albo. Can. 335 § 1. Archiepiscopo aequiparatur Catholicus qui titulo Patriarchae non gaudet. § 2. Archiepiscopo aequiparatur Metropolita qui titulo et dignitate Maphriani potitur, firmis officiis quae ab eiusmet subiectione potestati Patriarchae profluunt et exclusis iuribus de quibus in can. 331, 334, aliisque quae pallium respiciunt. Can. 336 Vacante archiepiscopatu, ad primum, ordine praecedentiae, Metropolitam, vel si in archiepiscopatu Metropolitae non sint, ad primum Episcopum spectat ea peragere quae in can. 308 Administratori patriarchatus sede vacante tribuuntur. Can. 337 § 1. Quae canonibus 310-314 de Administratione patriarchatus sede vacante vel impedita, statuuntur, serventur etiam de Administratore archiepiscopatus sede vacante vel impedita. § 2. Administrator archiepiscopatus sede vacante vel impedita, in locis ubi eparchiae vel exarchiae constitutae non sunt, iuribus gaudet et officiis tenetur quibus Administrator eparchiae vacantis. § 3. De Administratore eparchiae propriae Archiepiscopi servetur praescriptum can. 467 et 469. Can. 338 Episcopis titulo Archiepiscopi vel Metropolitae honoris causa auctis, nullum exinde ius competit praeter praerogativam honoris et ius praecedentiae. Can. 339 § 1. Archiepiscopus praecedit ceteris Metropolitis, Metropolita qui praeest provinciae praecedit sive Metropolitae sive Archiepiscopo honoris causa ; hic Episcopo, firmo can. 414. Can. 337, § 3. — Syn. Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. V. Can. 339. — Syn. Chalcedonen., a. 451, can. 12. - Syn. Armen., a. 1911, 229; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. I I , cap. I I I , 1. 534 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale § 2. Inter Metropolitas qui non praesunt provinciis et Archiepiscopos honoris causa praecedit qui prius ad sedem metropolitanam sive archiepiscopalem promotus est; si eodem tempore promoti sint, antiquior ordinatione episcopali; si eodem tempore ordinationem receperint, senior aetate. CAPUT VIII De Synodis patriarchalibus, archiepiscopalibus provincialibus, plurium rituum vel plurium provinciarum Can. 340 § 1. Episcopi ceterique Hierarchae, Patriarchae vel Archiepiscopo subiecti, conveniunt in Synodum patriarchalem vel archiepiscopalem. Hanc Synodum Patriarcha vel Archiepiscopus convocat eique praeest; idemque, audita Synodo permanenti, locum celebrationis designat. § 2. Episcopi ceterique Hierarchae provinciae ecclesiasticae extra patriarchatus et archiepiscopatus constituti, conveniunt in Synodum provincialem. Hanc Synodum Metropolita Patriarchae vel Archiepiscopo non subiectus convocat, locum eiusmet celebrationis, auditis omnibus qui assistere debent cum suffragio deliberativo, intra provinciae territorium, designat, eique praeest. § 3. Episcopi ceterique Hierarchae plurium rituum in Synodum convenire possunt, obtenta licentia a Romano Pontifice qui locum celebrationis Synodi determinat, et suum Legatum designat ad Synodum convocandum eique praesidendum. § 4. Episcopi ceterique Hierarchae plurium provinciarum Patriarchae vel Archiepiscopo non subiectarum in Synodum convenire possunt, designato a Romano Pontifice Legato, qui Synodum convocat eique praeest. § 5. In loco celebrationis Synodorum de quibus in §§ 1, 2, 4 designando, nisi obstet iustum impedimentum, patriarchalis vel metropolitana ecclesia anteferatur. De Synodis patriarchalibus,... — S. Victor, litt. a. c. Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. IV, 29. 190: «Poteram autem». - Can. 340 § 1. — Syn. Constantinopolitan. IV, a. 869, can. 17. - Syn. Carthaginen. a. 419, can. 76, 88, 94. - Syn. Armen., a. 1911, 183, 3°, 200, 5<>; tit. I I , cap. V, De Synodo Patriarchali seu Nationali; 225; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap- I, art. I I I , I V , 10); cap. V, I; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I , art. I I I , 6, 16) ; cap. IX, art. I V , De Synodis. § 2. — Syn. Nicaen. I, a. 325, can. 4 et 6; Syn. Chalcedonen., a. 451, can. 19; Syn. Constantinopolitan, IV, a. 869, can. 17. - Syn. Antiochen., a. 341, can. 16, 20; Syn. Carthaginen., a. 419, can. 76, 88, 94; Syn. Trullan., a. 691, can. 8. - Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. I I , cap. I I I , 3; tit. I I I , cap. I I I ; Syn. prov. Kobrinen. Ruthenorum, a. 1626, can. 13; Syn. Leopolien. Ruthenorum, a. 1891, tit. X I V . § 4. — Syn. Carthaginen., a. 419, can. 98. Acta PU Pp. XII 535 Can. 341 § 1. Cuilibet Synodo assistere debent cum suffragio deliberativo, praeter praesidem, Episcopi residentiales, qui sui loco mittere possunt Coadiutorem vel Auxiliarem, Episcopi titulares, apostolici eparchiarum Administratores, Exarchi, Administratores sedium vacantium. § 2. Alii ex utroque clero viri ad Synodos convocati suffragio tantum consultivo gaudent, nisi Praesidi Consociationis monasticae et Praesidi Confoederationis monasticae Sedes Apostolica vel, secreto scrutinio, Patres Synodi deliberativum suffragium expresse concesserint. Can. 342 Praeter eos de quibus in can. 341, § 1, vocari debent : I Ad Synodum patriarchalem, Praeses Consociationis Confoederationum monasticarum, Praeses Confoederationis monasticae et supremi aliarum Religionum clericalium Moderatores; 2° Ad Synodum archiepiscopalem et provincialem, ii de quibus in n. 1, Superiores monasteriorum sui iuris, salvo iure particulari, ceterique Superiores maiores Religionum clericalium qui in territorio resideant et consultores eparchiales omnis eparchiae cuius Hierarcha ad normam can. 341, § 1, Synodo interesse debet, qui mittant ad Synodum duos ex consultoribus collegialiter designatos. o Can. 343 Synodis interesse non possunt ii de quibus in can. 109, § 1. Can. 344 Synodus patriarchalis, archiepiscopalis et provincialis celebrentur quoties Patriarcha vel Archiepiscopus, consentiente Synodo permanenti, aut Metropolita, consentientibus Episcopis comprovincialibus, id necessarium iudicaverit et vicesimo saltem quoque anno. Can. 341. — Syn. Constantinopolitan. IV, a. 869, can. 17; S. Leo M., litt. Omnium quidem, 13 ian. 444. - Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I . cap. V, I I - V ; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. I I I , cap. III; Syn. Sciarfen Syrorum, a. 1888, cap. V I I , art. I I I , 6, 16). § 1. — Syn- Carthaginen., a. 419, can. 21, 79, 80, 128. - Syn. Armen., a. 1911, 226, 227 o Can. 342, I . — Syn. Constantinopolitan. IV, a. 869, can. 17. - Syn. Carthaginen., a. 419, can. 79. 2°. — Syn. Chalcedonen., a. 451, can. 19; Syn. Constantinopolitan. IV, a. 869 can. 17; Clemens X I I I , litt. ap. In summo apostolatus, 15 iun. 1765; S. C. de Prop. Fide, litt. (ad Ep. Magno-Varadinen. Rumen.), 23 sept. 1871, n. 2. - Syn. Laodieen., a. 347/381, can. 40; Syn. Carthaginen,. a 419, can. 79. Can. 344. — Syn. Nicaen. I, a. 325, can. 5; Syn. Chalcedonen., a. 451, can. 19; Syn. Mcaen. I I , a. 787, can. 6; Syn. Constantinopolitan. IV, a. 869, can. 17; Urbanus V I I I , Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 536 Officiale Can. 345 § 1. Si iusto detineantur impedimento quominus Synodo interesse possint : I Omnes qui suffragio deliberativo potiuntur mittant procuratorem et impedimentum probent; 2° Ii de quibus in can. 342 debent impedimentum Synodo notum facere; et, exceptis deputatis consultorum eparchialium, procuratorem, sui loco, ad Synodum mittere possunt. § 2. Procurator si fuerit unus ex Patribus quibus est suffragium deliberativum, duplici suffragio non gaudet; si non fuerit, habet suffragium dumtaxat consultivum. o Can. 346 Cuilibet Synodo ad validitatem interesse debet pars absolute maior Patrum suffragio deliberativo fruentium. Can. 347 o § 1. I In qualibet Synodo praeses determinat ordinem servandum in quaestionibus examinandis, habito, si de provinciali agatur, Patrum consensu ; 2° Singuli Patres propositis quaestionibus possunt alias addere, a Synodi praeside, auditis duobus Episcopis ordine praecedentiae prioribus, antea probatas. § 2. Quamlibet Synodum, praeses, obtento, si non sit Romani Pontificis Legatus, Patrum consensu, aperit, transfert, prorogai, absolvit. const. Sacrosanctum apostolatus, 12 mart. 1625 ; S. O. de Prop. Fide, instr. 9 aug. 1760, n. I V ; ( C . G.), 8 iul. 1774, n. 1. - Canones Apostolorum, 37; Syn. Antiochen., a. 341, can. 20; Syn. Carthaginen., a. 419, can. 21, 55; Syn. Trullan., a. 691, can. 8. - Syn. Armen., a. 1911, 200, 5°, 224; Syn. Mar Isaaci Chaldaeorum, a. 410, can. 6; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. V, X I V ; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars. I I I , cap. I V , 29; cap. V I , 2, 12; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. I I I , cap. III; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. IX, art. I V , 6. Can. 345. — Syn. Chalcedonen., a. 451, can. 19. - Syn. Laodicen., a. 347/381, can. 4 0 ; Syn. Carthaginen., a. 419, can. 79; Syn. Trullan., a. 691, can. 8. - Syn. Armen., a. 1911, 227, 228; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. I I I , cap. I I I . Can. 347. — S. Theodorus Studita, Ep. I, 2S. § 1, 1°. — Syn. Armen., a. 1911, 232; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. I I I , cap. I I I . § 2. — Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. I I I , cap. I I I . Acta Pii Pp. XII 537 Can. 348 Qualibet Synodo inchoata, nemini eorum qui interesse debent, licet discedere, nisi iustam ob causam a praeside Synodi, si sit Romani Pontificis Legatus, vel a Synodo ipsa, probatam. Can. 349 Patres in Synodo congregati studiose inquirant ac decernant quae ad fidei incrementum, ad moderandos mores, ad corrigendos abusus, ad controversias componendas, ad unam eandemque disciplinam servandam vel inducendam? opportuna fore pro suo cuiusque territorio videantur. Can. 350 § 1. Absoluta Synodo, praeses acta et decreta omnia ad Sedem Apostolicam transmittat, nec eadem antea promulgentur, quam ab eadem recognita fuerint ; interim vero omnes qui in Synodo partem habuerunt, secretum de actis et negotiis pertractatis servare debent ; ipsimet autem Synodi Patres designent et modum promulgationis decretorum et tempus quo decreta promulgata obligare incipiant. § 2. Decreta Synodorum promulgata obligant in suo cuiusque territorio universo, nec Hierarchae locorum ab iisdem dispensare possunt, nisi in casibus singularibus et iusta de causa. Can, 348. — Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. I I I , cap. I I I . Can. 349. — Syn. Nicaen. I, a. 325, can. 5; Syn. Constantinopolitan. I, a. 381, can. 2; Syn. Chalcedonen., a. 451, can. 17, 19; Syn. Nicaen. I I , a. 787, can. 6; Syn. Constantinopolitan. I V , a. 869, can. 26; Leo X I I I , ep. Litteris datis, 15, iun. 1901; S. C. de Prop. Fide (C. P.), instr, (ad Poloniae Nuntium), 31 maii 1629; (C. P.), 7 iun. 1638, n. 2; decr. 20 iul. 1760, ad 6; Instr. 9 aug. 1760; litt. (ad Ep. Fagarasien. et Alba-Iulien.), 12 iul. 1867, n. 1. - Canones Apostolorum, 37; Syn. Antiochen., a. 341, can. 20; Syn. Laodicen., a. 347/381, can. 40; Syn. Carthaginen., a. 419, can. 36, 61, 98, 106; Syn. Trullan., a. 691, can. 8, 25; S. Basilius M . , can. 4 7 . - - Syn. Armen., a. 1911, 223; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I V , 29 ; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. I I I , cap. I I I ; Syn. Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. IV. Can. 350. — Benedictus X I I I , litt. ap. Apostolatus officium, 19 iul. 1724; Benedictus X I V , litt. ap. Singularis Romanorum, 1 sept. 1741; Pius IX, const. ap. Commissum humttitati, 4 id. iul. 1867, n. 5; S. C. de Prop. Fide, litt. (ad Ep. Fagarasien. et AlbaIulien.), 12 iul. 1867, 1; litt. (ad Ep. M. Varadinen. Rumen.), 23 sept. 1871, n. 2. - Syn. Armen., a. 1911, 234; tit. X I I , cap. Unicum, De huius Concilii Constitutionibus; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. I I I , cap. I Í I ; Syn. Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. V; tit. IX. § 1. — S. Gregorius M . , litt. Suscepti regiminis, mense maio a. 599: «Praeterea pervenit»; S. Nicolaus I, litt. Postquam beato, 18 mart. 862: «Quod dicitis»; litt. Proposueramus quidem, a. 865: «...Quamvis dixeritis»; Leo X I I I , ep. Litteris datis, 15 iul. 1901; S. C. de Prop. Fide, decr. 27 maii 1715; (C. G.), 23 maii 1837; litt. 29 maii 1838; decr. 28 aug. 1841. - Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. V, X I I . 538 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Can. 351 § 1. Metropolita Patriarchae vel Archiepiscopo non subiectus, eoque deficiente, Episcopus ordine praecedentiae in provincia primus, curet ut Hierarchae locorum quoties necessitas vel utilitas postulaverit, et semel saltem in anno, apud Metropolitam aliumve Episcopum comprovincialem conveniant, ut collatis consiliis videant quaenam in eparchiis agenda sint ut bonum religionis promoveatur, eaque praeparent de quibus in futura Synodo provinciali sit agendum. § 2. Expedit ut etiam residentiales Episcopi, licet honoris causa titulo Archiepiscopi donentur, nulli Patriarchae vel Metropolitae subiecti, Exarchi qui praesunt territorio proprio et Exarchi apostolici, etsi diversi sint ritus, una cum ceteris in eodem territorio Hierarchis collationibus de quibus in § 1 interveniant. § 3. Iidem Hierarchae congregati sedem proximi conventus designent. CAPUT IX De Administratoribus apostolicis Can. 352 Eparchiae canonice erectae regimen, sive plena sive vacante sede, aliquando Summus Pontifex ob graves et speciales causas Administratori apostolico vel in perpetuum vel ad tempus committit. Can. 353 § 1. Quilibet Administrator apostolicus, si datus fuerit eparchiae, sede plena, administrationem sui officii init, ostendens litteras suae nominationis tum Episcopo, si hic sit mentis consiliique compos et in eparchia versetur, tum etiam collegio consultorum eparchialium, ad normam can. 397, § 3. § 2. Si sedes fuerit vacans, vel si Episcopus non sit mentis consiliique compos, aut in eparchia non moretur, Administrator apostolicus administrationem sui officii init ad instar Episcopi secundum can. 397, § 3, cauto tamen ut litteras suae nominationis antea Patriarchae vel Archiepiscopo ostendat, nisi Sedes Apostolica Patriarcham vel Archiepiscopum ipsa de eius nominatione monuerit. Can. 351 Iura, officia ac privilegia Administratoris apostolici desumantur ex litteris suae nominationis, vel, nisi in iisdem aliud caveatur expresse, ex praescripto canonum qui sequuntur. Acta Pii Pp. XII 539 Can. 355 o § 1. I Administrator apostolicus permanenter constitutus iisdem iuribus et honoribus fruitur, iisdemque obligationibus tenetur, quibus Episcopus residentialis; 2° Quod attinet ad Syncelli constitutionem, serventur praescripta can. 432-437. § 2. Si ad tempus datus sit : I Eadem iura et officia habet quae Administrator sedis vacantis; sed, sede plena, potest eparchiam visitare ad normam iuris; nec tenetur obligatione applicandae divinae Liturgiae pro populo, quae Episcopum gravat; 2° Ad honorifica privilegia quod attinet, valet praescriptum can. 387; sed Episcopo qui, ad aliam sedem translatus, prioris retinet administrationem, in hac quoque omnia Episcoporum residentialium honorifica privilegia competunt. o Can. 356 § 1. Si Administrator apostolicus eparchiae, sede plena, praefiniatur, iurisdictio Episcopi eiusque Syncelli suspenditur. § 2. Quamquam autem Administrator apostolicus Episcopi auctoritati non subest, non debet tamen se immiscere causis Episcopum ipsum spectantibus, neque in eius Syncellum processum instruere aut animadvertere ob acta praeteritae administrationis. Can. 357 Si impedita fuerit iurisdictio Administratoris apostolici aut si idem Administrator defecerit, Sedes Apostolica statim moneatur ; et interim, si sedes vacet aut sit impedita, valent praescripta can. 467 sqq. ; secus Episcopus eparchiam regit, nisi Sedes Apostolica aliud praestituerit. Can. 358 § 1. Administratoris apostolici iurisdictio Romani Pontificis aut Episcopi obitu non cessat. § 2. Cessat vero cum Episcopus eparchiae vacantis administrationem legitime inierit ad normam can. 397, § 3. Can. 359 Si contingat ut Administrator apostolicus, detur ipsi patriarchatui vel archiepiscopatui, sede vacante, ad tempus aut, gravissima de causa, permanenter vel sede plena tum ad tempus tum permanenter : I Administrator datus patriarchatui vel archiepiscopatui sui officii administrationem init litteras nominationis ostendens Patriarchae o 540 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale vel Archiepiscopo, et Synodo permanenti, nisi sedes fuerit vacans aut Patriarcha vel Archiepiscopus non sit mentis consiliique compos aut in patriarchatu vel archiepiscopatu non commoretur, quibus in casibus litteras ostendit Synodo permanenti et collegio consultorum eparchiae propriae Patriarchae vel Archiepiscopi; 2° De inita administratione notarius Synodi permanentis instrumentum conficiat in actis asservandum. Can. 360 Administrator apostolicus iisdem iuribus, non autem privilegiis, fruitur iisdemque officiis adstringitur quibus Patriarcha vel Archiepiscopus, si datus sit permanenter patriarchatu! vel archiepiscopatui ; secus, Administrator datus patriarchatui iuribus gaudet et obligationibus tenetur de quibus in can. 309-312; datus autem archiepiscopatui, servare debet praescriptum can. 337. Can. 361 Quae de Administratore apostolico eparchiae dato can. 356-358 statuuntur, applicentur Administratori apostolico patriarchatum vel archiepiscopatum regenti. CAPUT X De E x a r c h i s ARTICULUS I De Exarchis qui extra patriarchatus praesunt territorio proprio Can. 362 § 1. Exarchiam cum territorio proprio erigere vel restituere, immutare vel supprimere competit uni Sedi Apostolicae. § 2. Exarchus superior monasterii sui iuris qui praeest territorio proprio, separato ab omni eparchia, cum clero et populo, regitur iure particulari, eoque deficiente, praescriptis canonum qui sequuntur. Can. 363 § 1. Exarchus superior monasterii sui iuris qui praeest territorio proprio nominatur a Romano Pontifice, salvo iure electionis aut praesentationis, si cui legitime competat; quo in casu eius confirmatio vel institutio spectat ad Romanum Pontificem. § 2. Ut quis idoneus habeatur ad hanc dignitatem, iisdem qualitatibus ornatus esse debet, quas ius in Episcopis requirit. Acta Pii Pp. XII 541 § 3. Ut valeat electio requiritur pars suffragiorum absolute maior, demptis suffragiis nullis, firmo particulari iure quod maiorem suffragiorum numerum exigat. Can. 364 § 1. 1° Exarchus superior monasterii sui iuris, qui praeest territorio proprio, in regimen suae exarchiae ne se ingerat antequam eiusmet inierit administrationem ad normam can. 397, § 3; 2° Intra tres menses a receptis litteris apostolicis, nisi iusto detineatur impedimento, benedictionem seu chirothesiam ad normam iuris recipere debet. § 2. Idem Exarchus eandem potestatem ordinariam easdemque obligationes cum iisdem sanctionibus habet ac Episcopus residentialis in propria eparchia. § 3. Perdurante munere et intra sui territorii fines, etsi charactere episcopali careat : I Sacramentum chrismatis separatim a baptismo conferre potest; 2° Salva facultate iure communi statuta conferendi ordines minores propriis subditis religiosis, conferre item potest ordines minores tum propriis subditis saecularibus, tum aliis qui litteras dimissorias iure requisitas exibeant, dummodo benedictionem de qua in § 1, n. 2 receperit. Ordinatio extra hos fines ab eodem peracta irrita est ; 3° Benedictiones Episcopis reservatas, si quae in suo ritu sint, impertire potest et indulgentias centum dierum concedere; 4° Ritus perficere valet qui usum sacri chrismatis requirunt, nisi in propria disciplina Praelatis charactere episcopali carentibus id prohibeatur. § 4. Quod attinet ad Syncelli constitutionem, serventur praescripta can. 432-437. 1 O 2 Can. 365 § 1. Cum vacat exarchia, quam regit Superior monasterii sui iuris, regimen transit, usque ad novi Superioris constitutionem, ad illum qui interim monasterii regimen legitime suscipit. § 2. Eadem exarchia impedita, servetur praescriptum can. 467. Can. 364 § 2. — Leo X I I I , litt. ap. In suprema, 10 iun. 1882; S. Poenit. Ap., decr. 20 iul. 1942, n. II. § 3. — Syn. Nicaen. I I , a. 787, can. 14. 1 Cfr. Pius X I I , litt. apost. Postquam Apostolicis Litteris, Motu Proprio datae, 8 febr 1952, can. 174, § 1. Ib., can. 174 § 2. 2 Acta Apostolicae 542 Sedis - Commentarium Officiale ARTICULUS II De Exarchis qui praesunt territorio non proprio 1 - De E x a r c h i s a p o s t o l i c i s Can. 366 § 1. Exarchi apostolici praesunt nomine Romani Pontificis territorio Patriarchae vel Archiepiscopo non subiecto, ubi propter exiguum fidelium numerum aliamve gravem causam eparchiae non sunt constitutae. § 2. Sedi Apostolicae reservatur nominatio Exarchi apostolici. § 3. Exarchus apostolicus administrationem init exarchiae, decretum nominationis per se vel per procuratorem ostendens ei qui exarchiam regit ad normam can. 384. Can. 367 § 1. Exarchi apostolici iisdem iuribus et facultatibus in suo territorio gaudent, quae in propriis eparchiis competunt Episcopis residentialibus, nisi quid iure exceptum vel a Sede Apostolica reservatum fuerit. § 2. Etiam ii qui charactere episcopali carent, perdurante munere et intra sui territorii fines : I Iuribus et facultatibus gaudent de quibus in can. 364, § 3. nn. 1, 3, 4 ; 2° Possunt ordines minores conferre tum suis subditis tum aliis qui litteras dimissorias iure requisitas exhibeant, dummodo benedictionem, si eam ad normam iuris vel legum liturgicarum recipere debent,, receperint, firmo iuris particularis praescripto quod benedictionem ad liceitatem tantum requirat. § 3. Quod attinet ad Syncelli constitutionem, servetur praescripta can. 432-437. o Can. 368 Presbyteri aliive clerici, etsi religiosi exempti, sacrum ministerium sine licentia Exarchi apostolici exercere ne audeant. Can. 366 § 2. — S. C. pro Eccl. Orient., decr. 1 mart. 1929, art. 1; decr. 4 maii 1930, art. 1. Can. 367. — S. Poenit. Ap., decr. 20 iul. 1942, n. II. § 2. — Syn. Nicaen. I I , a. 787, can. 14. Can. 368 — S. C. de Prop. Fide (C. P.), 7 maii 1631, n. 1. Acta PU Pp. XII 543 Can. 369 § 1. Exarchus apostolicus a Patriarcha presbyteros idoneos expetere potest, qui curam spiritualem fidelium suscipere valeant. Patriarcha autem, quoad eius fieri potest, petitioni Exarchi satisfacere curet. § 2. Presbyteri a Patriarcha, obtenta approbatione Sedis Apostolicae, in exarchiam missi, sive ad tempus sive in perpetuum, exarchiae addicti habentur iique in omnibus subesse debent potestati Exarchi apostolici. Can. 370 § 1. Eeligiosi, etiam exempti, exarchiae addicti, subiiciuntur Exarchi apostolici iurisdictioni, visitationi et correctioni in iis quae pertinent ad exarchiae regimen, curam animarum, sacramentorum administrationem, scholarum directionem, oblationes intuitu exarchiae factas, exsecutionem piarum voluntatum in favorem eiusdem exarchiae. § 2. Quamvis Exarchis apostolicis nullo modo liceat, praeter casus in iure praevisos, se in disciplinam religiosam ingerere quae a Superiore religioso dependet, si tamen circa ea, de quibus in § 1, conflictus oriatur inter mandatum Exarchi et mandatum Superioris, prius praevalere debet, salvo iure recursus ad Sedem Apostolicam et salvis peculiaribus statutis et conventionibus a Sede Apostolica probatis. Can. 371 Deficientibus presbyteris e clero saeculari, Exarchi apostolici possunt, audito eorum Superiore, cogere religiosos, etiam exemptos, exarchiae addictos, ad animarum curam exercendam, salvis peculiaribus statutis et conventionibus a Sede Apostolica probatis. Can. 372 Si qua dissidia in iis quae ad curam animarum pertinent, sive inter singulos clericos vel religiosos, sive inter eosdem aliosque quoslibet, sive inter diversas Religiones forte oriantur, ea quamprimum componere curent Exarchi apostolici, et si opus fuerit, eas dirimant, integro tamen iure recursus ad Apostolicam Sedem. Can. 373 § 1. Religiosi a propriis Superioribus missi, etsi exarchiae addicti, exarchiam, legitima obtenta licentia, relinquere, etiam in perpetuum, possunt, atque ab ipsa ex gravi causa ab Exarcho apostolico dimitti vel a proprio Superiore substitui, collatis, si casus ferat, inter Exarchum apostolicum et Superiorem religiosum consiliis, et ratione habita boni exarchiae, religionis et religiosi. § 2. r In casu autem publici scandali vel gravissimi damni immi- 544 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nentis possunt ipsi, audito suo Consilio, et si agatur de religiosis, praemonito, quantum fieri potest, Superiore, subditum clericum vel religiosum statim removere; 2° Quod attinet ad clericos, a Patriarcha, et religiosos, a suis Superioribus, in exarchiam missos ipsique addictos, eadem norma servanda est, illico certiore facto, iuxta casus, Patriarcha aut Superiore religioso. Can. 374 § 1. Exarchi apostolici commorentur in exarchia, a qua sine gravi et urgenti causa, nisi per breve tempus, iis abesse non licet, inconsulta Sede Apostolica. § 2. Regionem sibi concreditam, quandocumque opus est, debent ipsi per se vel, si legitime impediti fuerint, per alium visitare eaque omnia in visitatione expendere, quae ad fidem, bonos mores, sacramentorum administrationem, praedicationem verbi Dei, festorum observantiam, cultum divinum, iuventutis institutionem, disciplinam ecclesiasticam attinent. Can. 375 Exarchi apostolici obligatione tenentur Sacra Limina beatorum Apostolorum Petri et Pauli visitandi eadem prorsus lege, qua Episcopi residentiales ad normam can. 407 : cui tamen obligationi, si quid graviter obstet ne per se ipsi eam expleant, satisfacere possunt per procuratorem etiam in Urbe degentem. Can. 376 § 1. Ad normam can. 405, Exarchi apostolici tenentur obligatione Sedi Apostolicae exhibendi plenam accuratamque relationem de suo quisque pastorali officio, deque omnibus quaecumque ad statum exarchiae, ad clericos, ad religiosos, ad populi disciplinam, ad scholarum frequentiam, ad fidelium denique ipsorum curae commissorum salutem quavis ratione pertineant : quae relatio subscripta esse debet tum ab ipso Exarcho apostolico tum ab uno saltem ex consiliariis de quibus in can. 377. § 2. Exarchi apostolici, si iis commissa est cura fidelium diversi ritus ad normam can. 22, §§ 2-4, debent praeterea singulis annis ad Patriarchas et Archiepiscopos quorum fideles suae curae commissi sunt, relationem mittere de statu personali et religioso eorundem fidelium. Can. 374 § 2. S. C. pro Eccl. Orient., decr. 1 mart. 1929, art. 4, 5; decr. 24 maii 1930, art. 4, 5. Can. 375. —- S. O. de Prop. Fide - Pro Negotiis Ritus Orientali -, decr. 18 aug. 1913, art. 9; decr. 17 aug. 1914, art. 8; S. C. pro Eccl. Orient., decr. 1 mart. 1929, art. 9; decr. 24 maii 1930, art. 9. Can. 376. — S. C. pro Eccl. Orient., decr. 1 mart. 1929, art. 9; decr. 24 maii 1930, art. 9. § 1. — S. C. de Prop. Fide - Pro Negotiis Ritus Orientalis -, decr. 18 aug. 1913, art. 9. Acta PU Pp. XII 545 Can. 377 Exarchi apostolici constituant consilium ex antiquioribus et prudentioribus presbyteris sibi subditis non minus quam tribus, quorum sententiam, saltem per epistolam, audiant in gravioribus et difficilioribus negotiis. Can. 378 Prout siverit opportunitas, Exarchi apostolici presbyteros saltem praecipuos tum religiosos tum saeculares proprii territorii congregent saltem semel in anno, ut possint ex singulorum experientia et consilio deducere quae sint ordinanda perfectius. Can. 379 Legibus quae de archivo constituendo Episcopis praescribuntur, Exarchi apostolici, habita locorum personarumque ratione, aeque tenentur. Can. 380 § 1. Optandum ut Exarchi apostolici intersint Synodis a Patriarcha vel ab Archiepiscopo eiusdem ritus convocatis, ad normam can. 340, § 1,344. § 2. Quae de Conventu eparchiali can. 422-428 praescribuntur, applicentur, nisi obstet rei natura, Conventui exarchiae, excepta lege de Conventu decimo saltem quoque anno celebrando. Can. 381 Divinam Liturgiam pro populo sibi commisso applicare debent saltem decies in anno in praecipuis sollemnitatibus. Can. 382 Exarchi apostolici, quibus cura fidelium diversi ritus ad normam can. 22, §§ 2-4 commissa est, invigilent ut singuli coetus ius proprium liturgicum ac disciplinare accurate servent. Can. 383 Studiosissime curent Exarchi apostolici, onerata graviter eorum conscientia, ut ex suis fidelibus seu incolis suae regionis probati clerici rite instituantur ac sacerdotio initientur. Can. 378. — S. O. pro Eccl. Orient., decr. 1 mart. 1929, art. 27; decr. 24 maii 1930, art. 32. 35 - ACTA, vol. XXIV. n. 9 — 15-8-1957. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ö46 Can. 384 § 1. Exarchus apostolicus, ubi primum in territorium suum advenerit, idoneum presbyterum saecularem vel religiosum designet ProExarchum. § 2. Pro-Exarchus nullam habet, vivente Exarcho, potestatem, nisi quae fuerit ab eodem sibi commissa. § 3. Pro-Exarchus regimen exarchiae assumere, donec a Sede Apostolica aliter fuerit provisum, debet et in hoc officio permanere : I Resoluto quovis modo Exarchi iure; 2° Deficiente Syncello Exarchi vel presbytero ab hoc designato ad normam can. 467, § 1 ; 3° Exarcho impedito ad normam cit. can. 467, § 2. § 4. Pro-Exarchus qui regimen exarchiae susceperit, statim designet idoneum presbyterum, qui sibi, ut in § 3, in officio succédât. § 5. Si forte contingat ut nemo adsit ad normam §§ 1, 4, designatus ad seniorem in exarchia, is, nempe, qui sit praesens in territorio et suas destinationis litteras in eodem prius exhibuerit, interim ipso iure regimen exarchiae transit; et inter plures aeque seniores antiquior presbyterali ordinatione. o Can. 385 § 1. Ille ad quem Exarchiae cura devenerit ad normam can. 384, debet quamprimum certiorem facere Apostolicam Sedem. § 2. Interim uti potest omnibus facultatibus sive ordinariis ad normam can. 367, sive delegatis, quibus Exarchus pollebat, nisi eidem commissae fuerint ratione personae eiusque qualitatum. Can. 386 Qui exarchiae ad certum tempus praepositus est, debet in regimine cum omnibus facultatibus sibi concessis permanere, licet definitum tempus fuerit praeterlapsum, donec successor sui officii ad normam canonum inierit administrationem. Can. 387 § 1. Exarchis charactere episcopali auctis, privilegia honorifica competunt quae ius concedit Episcopis titularibus ; si autem charactere episcopali careant, habent tantum, durante munere et in proprio territorio, insignia et privilegia primi, iuxta praescripta proprii ritus, tituli praelatitii seu primae dignitatis praelatitiae post Episcopum. § 2. Benedictionem, si iure particulari in huius dignitatis collatione praescribitur, intra tres menses recipere debent. Can. 387. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I , cap. X I V , 48. Acta PU Pp. XII 547 2 - D e Exarchis patriarchalibus et a r c h i e p i s c o p a l i b u s Can. 388 § 1. Exarchi patriarchales constituuntur in patriarchatibus, archiepiscopales in archiepiscopatus, in locis in quibus propter exiguum numerum fidelium aliamve gravem causam eparchiae constitutae non sunt, et territorium nomine Patriarchae vel Archiepiscopi regunt. § 2. Exarchi patriarchales et archiepiscopales nominantur a Patriarcha vel Archiepiscopo audita Synodo permanenti, a quibus autem ab officio amoveri nequeunt nisi de consensu Synodi permanentis. Can. 389 Exarchus patriarchalis vel archiepiscopalis administrationem init sui territorii litteras Patriarchae vel Archiepiscopi ostendens, per se vel per procuratorem, ei qui territorium regit. Can. 390 Exarchi patriarchales et archiepiscopales debent quinto quoque anno plenam et accuratam scriptam relationem ad Patriarcham vel ad Archiepiscopum de statu religioso et temporali exarchiae mittere. Can. 391 Quae de Exarchis apostolicis can. 367, 371, 372 (integro iure recursus ad Patriarcham), 374, § 1 (salvo iure Patriarchae vel Archiepiscopi concedendi Exarcho praescriptam licentiam), 374, § 2, 377-379, 380, § 2, 381, 387, constituta sunt, serventur etiam de Exarchis patriarchalibus et archiepiscopalibus. Can. 388. — Syn. Armen., a. 1911, 196; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V, art. X I I I , § 9 n. 3, 6). Can. 391. — Syn. Nicaen. I I , a. 787, can. 14. - Syn. Armen., a. 1911, 196; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V, art. X I I I , § 9 n. 3, 6), 8 ) ; cap. X ; cap. X I , art. I I . De Ghorepi- scopo et Periodeuta. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 548 PARS II DE POTESTATE EPISCOPALI DEQUE IIS QUI EAM PARTICIPANT CAPUT I De Episcopis Can. 392 § 1. Episcopi sunt Apostolorum successores atque ex divina institutione peculiaribus ecclesiis praeficiuntur, quas cum potestate ordinaria regunt sub auctoritate Romani Pontificis. § 2. Eos Romanus Pontifex libere nominat, aut legitime electos confirmat. Can. 393 Antequam quis in Episcopum assumatur, constare debet, secundum modum, a Sede Apostolica vel a iure particulari ab eadem probato, determinatum, eum esse idoneum. Can. 394 § 1. Ut quis idoneus habeatur, debet esse : I Legitimis natalibus praeditus, non autem legitimatus etiam per subsequens matrimonium ; 2° Vinculo matrimoniali non ligatus; 3° Annos natus saltem triginta; 4° A quinquennio saltem in presbyteratus ordine constitutus; o De Episcopis. — Syn. Armen., a. 1911, tit. I I , cap. V I , De Episcopis; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. I I , cap. IV, De episcopis. Can. 392 § 1. — Syn. Trident., sess. X X I I I , de ordine, c. 4, can. 8; Syn. Vatican., sess. I V , c. I I I , de vi et ratione primatus Romani Pontificis-, Leo X I I I , ep. encycl. Satis cognitum, 29 iun. 1896. - Canones Apostolorum, 39. Can. 394. — S. Leo M . , litt. Quanta fraternitati, a. 446: « In civitatibus ». -. Syn. Mar. Isaaci Chaldaeorum, a. 410, can. 1; Syn. Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. V I . I 1. — Benedictus X I V , instr. Eo quamvis tempore, 4 maii 1745, § 19. - Syn. Sisen. Armenorum, a. 1246, can. 1; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I , cap. X I I I , 21; pars I I I , cap. I V , 16; pars I I I , cap. IV, 3, 16; Syn. Leopolien. Ruthenorum, a. 1891, tit. V I I , cap. I I I , 2. § 1, 2°. — S. Leo M . , litt. Quanta fraternitati, a. 446: «.Nam cum»; S. C. de Prop. Fide, decis. 22 sept. 1862; instr. 31 iul. 1902, n. 8. - Canones Apostolorum, 40; Syn. Trullan., a. 691, can. 12, 48. - Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I I I , art. V I I , § 5, I I ; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. V, cap. V I I , I, g ) ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V, art, X I I I , § 10, n. 4; cap. V I , art. V I I , 1. § 1, 3°. — Syn. Constantinopolitan. IV, a. 869, can. 5. - Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V, art. X I I I , § 10, n. 4. § 1, 4°. — Pius IX, alloc. Cum ex hac vita, 12 iul. 1867 : « Cum autem ». - Syn. Laodicen., a. 347/381, can. 12; Syn. Carthaginen., a. 419, can. 54. - Syn. Libanen. Maro- Acta Pii Pp, XII 549 5° Bonis moribus, pietate, animarum zelo, prudentia, ceterisque dotibus praeditus, quae ipsum aptum efficiant ad gubernandam eparchiam de qua agitur ; 6° Doctor vel saltem prolyta in sacra theologia aut iure canonico renuntiatus ab Athenaeo aliquo vel Instituto studiorum a Sede Apostolica probatis, vel saltem earundem disciplinarum vere peritus; quod si ad Religionem aliquam pertineat, a suis Superioribus maioribus vel similem titulum vel saltem verae peritiae testimonium habeat. § 2. Etiam electus vel quoquo modo ab illis designatus, qui privilegio a Sede Apostolica concesso vel agnito eligendi aut designandi gaudent, debet memoratis qualitatibus pollere. § 3. Iudicare definitive num quis idoneus sit, ad Apostolicam Sedem unice pertinet. Can. 395 § 1. Cuilibet ad episcopatum promovendo, etiam electo, vel, ex concessione Romani Pontificis sive in concordatis sive alia ratione facta, designato, necessaria est canonica provisio, qua Episcopus vacantis eparchiae constituitur, quaeque ab uno Romano Pontifice datur, firmo praescripto can. 256, n. 2. § 2. Candidatus, ante canonicam provisionem, praeter fidei professionem, iusiurandum fidelitatis erga Sedem Apostolicam edat secundum formulam ab Apostolica Sede probatam, firmo praescripto can. 260, § 1, n. 2, e. Can. 396 O § 1. I Nisi legitimo impedimento prohibeatur, promotus ad episcopatum debet, intra tres menses a receptis apostolicis litteris, ordinationem episcopalem recipere, et intra quatuor ad suam eparchiam pergere. 2° In patriarchatibus, promotus ad episcopatum debet, nisi legitimo impedimento prohibeatur, intra bimestre ab electione, ordinationem episcopalem petere, et intra quatuor ad suam eparchiam pergere. nitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I V , 2; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V, art. X I I I , § 10, n. 4. Can. 394 § 1, 5°. — Syn. Nicaen. II, a. 787, can. 2; S. Hormisdas, litt. De laboris tui, 3 dec. 519. - Syn. Armen., a. 1911, 247. § 2. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. IV, 16. Can. 395 § 1. — Syn. Constantinopolitan. I V , a. 869, can. 12; Innocentius IV, const. ap. Iustis petentium, 6 id. aug. 1243. § 2. — Syn. Armen., a 1911, 245; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I I I , art. V I I , § 4, I I ; sect. I I I , cap. I I , art. I I , 13; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V, art. X I I I , § 3 n. 1, II. Can. 396. — Syn. Antiochen., a. 341, can. 18; Syn. Trullan., a. 691, can. 37. - Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. IV, 17; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888. cap. IX, art. I I , 5. § 1. — Canones Apostolorum, 36; Syn. Antiochen., a. 341, can. 17. - Syn. Armen., a. 1911, 244. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 550 § 2. Recepta episcopali ordinatione, Episcopus : I Episcopalem iurisdictionem et ius percipiendi reditus mensae seu domus episcopalis obtinet; 2° Indulgentias centum dierum in suae iurisdictionis locis concedere potest. § 3. Si promotus sit episcopali ordinatione iam auctus, iura inde a provisione canonica habet de quibus in § 2. O Can. 397 § 1. Episcopi residentiales sunt ordinarii et immediati pastores in eparchiis sibi commissis. § 2. In regimen tamen eparchiae neque per se neque per alios, nec ullo titulo sese ingerant, nisi prius eiusdem eparchiae administrationem canonice inierint; sed si ante suam ad episcopatum designationem administratores eparchiae vacantis, vicarii iudiciales, vel oeconomi fuerint renuntiati, haec officia etiam post designationem retinere et exercere possunt. § 3. Canonicam eparchiae administrationem ineunt Episcopi residentiales in ipsa eparchia per se vel per procuratorem apostolicas vel patriarchales litteras coetui consultorum eparchialium ostendentes, praesente cancellario curiae, qui rem in acta referat. Can. 398 Ipsi Episcopi personam sustinent eparchiae et mensae domusve episcopalis in omnibus negotiis iuridicis ad ipsas spectantibus, ad normam canonum. Can. 399 § 1. Ius ipsis et officium est gubernandi eparchiam tum in spiritualibus tum in temporalibus cum potestate legislativa, iudiciaria, exsecutiva ad normam canonum exercenda. § 2. Leges episcopales statim a promulgatione obligare incipiunt, nisi aliud in ipsis caveatur; modus autem promulgationis ab ipsomet Episcopo determinatur. Can. 396 § 2, 1<>. — Syn. Armen., a. 1911, 243; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. IV, art. I, V I . Can. 397 § 1. — Syn. Vatican., sess. I V , c. I I I , de vi et ratione primatus Romani Pontificis. - Canones Apostolorum, n. 34, 39; Syn. Antiochen., n. 341, can. 9. - Syn. Mar Isaaei Chaldaeorum, a. 410, can. 18; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. IX, art. V, De potestate Episcoporum eorumque iuribus in genere. Can. 399 § 1. — Syn. Trident., sess. V I , de ref., c. 3; sess. X I I I , de ref., c. 1. Canones Apostolorum, 34, 39; Syn. Antiochen., a. 341, can. 9. - Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I V , 19; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888. cap. IX, art. V, De potestate Episcoporum, eorumque iuribus in (tenere. Acta Pii Pp. XII 551 Can. 400 § 1. Summopere studeant ut puritas fidei ac morum in clero et populo conservetur, ut fidelibus, praecipue pueris ac rudibus, pabulum doctrinae christianae praebeatur, ut in scholis puerorum ac iuvenum institutio secundum catholicae religionis principia tradatur. § 2. Observantiam legum ecclesiasticarum Episcopi urgeant. § 3. Advigilent ne abusus in ecclesiasticam disciplinam irrepant, praesertim circa administrationem sacramentorum et sacramentalium, cultum Dei et Sanctorum, praedicationem verbi Dei, sacras indulgentias, exsecutionem piarum voluntatum. Can. 401 Episcopi curare debent : I Ut in propria cathedrali celebretur saltem pars Oificii divini, etiam quotidie, ubi usus ferat, iuxta legitimas cuiusque ritus consuetudines ; O 2° Item ut in qualibet civitate saltem in una vel altera ecclesia et saltem diebus dominicis et festis atque praecipuis sollemnitatibus sanctorum ad normam kalendarii proprii, earumque pervigiliis, sollemniter officia divina celebrentur, hisque ex munere assistant parochus vel rector aliique ecclesiae administri. Ad ceteros vero civitatis presbyteros et clericos quod attinet, serventur praescripta iuris particularis. Can. 400 — Syn. Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. IV. § 1. — Syn. Nicaen. I I , a. 787, actio V I I , definitio de sacris imaginibus; Syn. Tridentin., sess. X I V , de ref., prooemium ; sess. X X V , de purgatorio; de invocatione, veneratione et reliquiis Sanctorum, et sacris imaginibus; S. Leo M . , litt. Laetificaverunt me, 10 mart. 454 ; Pius IX, litt. Verbis exprimere, 25 aug. 1859; S. Pius X, litt. encycl. Pascendi, 8 sept. 1907; S. O. S. Off., 13 mar. 1625, § 5; S. O. de Prop. Fide, decr. 13 apr. 1807, n. I, I I I , X V . - Syn. Armen., a. 1911, 249, 265; Ss'n. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I I I , art. I, I, 3, I I , 3; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I , cap. X I V , 51; pars I I I , cap. I, 14; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. V I , cap. I X ; Syn. Zamosten Ruthenorum, a. 1720, tit. VI; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. IX, art. I, 10 et 12; cap. X I X , art. I I . § 2. — S. Basilius M., can. 1. § 3. — Syn. Nicaen. I I , a. 787, actio V I I definitio de sacris imaginibus; Syn. Tridentin., sess. X I V , de ref., prooemium; sess. X X I V , de purgatorio; de invocatione, veneratione et reliquiis Sanctorum, et sacris imaginibus; S. Leo M., Laetificaverunt me, 10 mart. 454; Gregorius X V I , ep. encycl. Inter gravissimas, 3 febr. 1832, § 8; S. Pius X, litt. encycl. Pascendi, 8 sept. 1907; S. C. S. Off., 13 mart. 1625, § 5; decr. 5 aug. 1745. Syn. Carthaginen., a. 419, can. 86. - Syn. Armen., a. 1911, 249; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I I I , art. I, I, 3, I I , 3; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I , cap. X I V , 51; pars I I I , cap. I, 14; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. V I , cap. I X ; Syn. Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. V I ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V, art., V B, § 10, V. Can. 401. — S. C. de Prop. Fide, litt. 4 iul. 1833, n. X. - Syn. Laodicen., a. 347/381, can. 18. - Syn. Armen., a. 1911, 741; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I I I , 2, X; cap. IV, 2; pars IV, cap. V, 3; Syn. Leopolien. Ruthenorum, a. 1891, tit. IV, cap. I I I , 3; tit. V I I , cap. V I , 2; Syn. Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. X: Syn. Sciarfen. Syrorum, ;i. 1888, cap. I I I , art. V I . Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 552 Can. 402 § 1. Episcopus in tota eparchia, ne exemptis quidem locis exceptis, potest pontificalia exercere ; non vero extra eparchiam sine expresso vel saltem rationabiliter praesumpto consensu Hierarchae loci, et, si agatur de ecclesia exempta, de consensu Superioris. § 2. In ecclesia stauropegiaca idem potest Episcopus, de licentia saltem praesumpta Patriarchae. Can. 403 § 1. Etiamsi Episcopi Coadiutorem habeant, tenentur ipsi lege residentiae in eparchia. § 2. Praeterquam causa visitationis Sacrorum Liminum, vel ad normam iuris particularis, Patriarchae, Synodorum, quibus interesse debent, vel civilis officii suis ecclesiis legitime adiuncti, abesse possunt aequa de causa non ultra duos vel summum tres menses intra annum, sive continuos sive intermissos, dummodo cautum sit ne ex ipsorum absentia eparchia quidquam detrimenti capiat; quod tamen tempus coniungi nequit sive cum tempore sibi concesso occasione suae promotionis, vel visitationis Sacrorum Liminum, vel assistentiae Synodo, sive cum tempore vacationum anni subsequentis. § 3. Ab ecclesia cathedrali ne absint a pervigilio Nativitatis ad Epiphaniam, tempore Magnae Quadragesimae ac diebus Resurrectionis Domini et Pentecostes, nisi ex gravi et urgenti causa. § 4. Si ultra sex menses ex eparchia illegitime abfuerint : I Episcopum Patriarchae subiectum, Patriarcha, congruis etiam poenis, si res ferat, ad instaurandam residentiam cogat ; Episcopum Archiepiscopo subiectum, Archiepiscopus Sedi Apostolicae denuntiet; o Can. 402. — S. C. de Prop. Fide. ep. et instr, (ad Ep. Enonensem), a. 1784, § 1. § 1. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. IV, 24. Can. 403. — S. C. de Prop. Fide, decr. 13 apr. 1807, n. V. - Syn. Armen., a. 1911, 261. § 1. Syn. Constantinopolitan. I V , a. 869, can. 19; Syn. Trident., sess. V I , de ref, c. 1; sess. X X I I I , de ref., c. 1; Paulus V, litt. ap. Erga Maronitarum, 21 oct. 1619; Benedictus X I V , litt. ap. Quoniam ven. Fratres, 6 mart. 1754; Pius IX, alloc. Cum ex hac vita, 12 iul. 1867 : « Cum autem »; S. C. de Prop. Fide, 22 mart. 1625, n. 13. - Syn. Antiochen., a. 341, can. 21; Syn. Sardicen., a. 343, can. 3. - Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I I I , art. I I , De obligatione residendi; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I , cap. X I V , 14; pars. I I I , cap. IV, 2, 19; Syn. Bekorkien. Maronitarum, a. 1790, s. 6; Syn. Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. V I ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. IX, art. I I , De residentia. § 2. — Syn. Constantinopolitan. IV, a. 869, can. 19. - Syn. Sardicen., a. 343, can. 3, 14. - Syn. Alexandrin., Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I I I , art. I I , De obligatione residendi; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I , cap. X I V , 14; pars I I I , cap. IV, 2, 19; Syn. Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. V I ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. I X , art. I I , De residentia. § 3. — Syn. Carthaginen., a. 419, can. 74. - Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I I I , art. I I , De obligatione residendi; Syn. Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. V I ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1S88, cap. IX, art. I I , De residentia. § 4. — Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. I I , cap. I I I , 5; Syn Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I I , art. I I I , 6, 10). Acta Pii Pp. XII 553: 2° Archiepiscopum, primus, ordine praecedentiae, Metropolita vel, si non habeatur in archiepiscopatu, primus Episcopus comprovincialis Sedi Apostolicae denuntiet; 3° Extra patriarchatus et archiepiscopatus, Metropolitam, primus, ordine praecedentiae, Episcopus residens Sedi Apostolicae denuntiet; Episcopum Metropolitae subiectum, Metropolita; Episcopum nulli Metropolitae subiectum vel Exarchum apostolicum, Metropolita ad normam can. 323 designatus. Can. 404 § 1. Debent quoque, a recepta ordinatione episcopali, vel, si promotus sit ea iam auctus, a provisione canonica, omni exiguitatis redituum excusatione aut alia quavis exceptione remota, divinam Liturgiam omnibus dominicis aliisque festis de praecepto pro populo sibi commissoapplicare, salvo iure particulari praescribere ut divina Liturgia saltem quatuor decies in anno applicetur. § 2. Episcopus divinam Liturgiam pro populo diebus supra indicatio per se ipse applicare debet ; si ab eius celebratione legitime impediatur,, statis diebus applicet per alium ; si ne id quidem praestare possit, quamprimum vel per se ipse vel per alium applicet alia die. § 3. Licet Episcopus duas vel plures eparchias aeque principaliter unitas regat aut, praeter propriam eparchiam, aliam vel alias in administrationem habeat, obligationi tamen satisfacit per celebrationem et applicationem unius divinae Liturgiae pro universo populo sibi commisso. § 4. Episcopus, qui obligationi de qua in superioribus paragraphis non satisfecerit, quamprimum pro populo tot applicet Liturgias, quot omisit. Can. 405 § 1. Omnes Episcopi, etiam Patriarchae subiecti, debent singulisquinquenniis relationem Summo Pontifici facere super statu eparchiae sibi commissae secundum formulam ab Apostolica Sede datam; peculiari mentione facta de catechetica institutione. § 2. Episcopi Patriarchae subiecti debent singulis quinquenniis relationem de statu suae eparchiae proprio Patriarchae quoque facere. Can. 404. — S. C. de Prop. Fide (C. G.), 23 mart. 1863, n. 1; litt. encycl, (ad Delegatos App. pro Orient.), 8 nov. 1882. - Syn. Armen., a. 1911, 252; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I I I , art. I, I I , 1; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars. I I I , cap. I V , 19; Syn. Leopolien. Ruthenorum, a. 1891, tit. IV, cap. I I , 1; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. IX, art. I, 15. | 1 . — Syn. Trident., sess. X X I I I , de ref., c. 1; Leo X I I I , litt. ap. In suprema, 10 iun. 1882; S. C. de Prop. Fide, litt. (ad Metrop. Alba-Iulien. et Fagarasien.), 30 iun. 1885. § 3. — Leo X I I I , litt. ap. In suprema, 10 iun. 1882. Can. 405. — Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I, art. I I , I I I . § 1. — Pius IX, ep. encycl. Amantissimus, 8 apr. 1862. - Syn. Armen., a. 1911, 259::; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. I I , cap. IV, 3. § 2. — Syn. Armen., a. .1911, 258. 554 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale § 3. Quinquennia sunt fixa et communia, atque computantur a die 1 ianuarii 1954; in primo quinquennii anno relationem exhibere debent Episcopi Europae, in secundo Episcopi Asiae, in tertio Episcopi Africae et in quarto Episcopi aliorum locorum. § 4. Si annus ad exhibendam relationem assignatus inciderit ex toto vel ex parte in primum biennium ab inito eparchiae regimine, Episcopus eo casu a conficienda et exhibenda relatione abstinere potest. Can. 406 Episcopi, latini quoque ritus, Sacram Congregationem pro Ecclesia Orientali doceant, occasione relationis quinquennalis, de statu et necessitatibus coetuum fidelium diversi orientalis ritus in suo territorio commorantium et Hierarcha sui ritus carentium. Can. 407 Omnes et singuli Episcopi eo anno quo relationem exhibere debent, ad Urbem, beatorum Apostolorum Petri et Pauli sepulcra veneraturi, accedant et Romano Pontifici se sistant. Can. 408 Episcopus debet praedictae obligationi satisfacere per se vel per Coadiutorem vel Auxiliarem si quem habeat, aut, ex iustis causis a Sede Apostolica probandis, per idoneum presbyterum qui in eiusdem Episcopi eparchia resideat. Can. 409 § 1. Ad sanam et orthodoxam doctrinam conservandam, bonos mores tuendos, pravos corrigendos, pacem, innocentiam, pietatem et disciplinam in populo et clero promovendam ceteraque pro adiunctis ad bonum religionis constituenda, debent Episcopi visitare quotannis eparchiam vel ex toto vel ex parte, ita ut saltem singulis quinquenniis universam vel ipsi per se vel, si fuerint legitime impediti, per Syncello m aliumve visitent. § 2. Integrum est Episcopo presbyteros duos ex proprio clero, quos maluerit, sibi adsciscere visitationis comites atque adiutores. Can. 405 §§ S, 4. — Syn. Armen., a. 1911, 259. Can. 407. — S. C. de Prop. Fide, 12 nov. 1696, n, 7 ad I. - Syn. Armen., a. 1911, 259; "Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I, art. I I , I I I . Can. 409. — S. C. de Prop. Fide (C. G.), 8 iul. 1774, n. 2. - Syn. Armen., a. 1911, 253. § 1. — Canones Apostolorum, 84. - Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I . cap. I I I , art. I I I , De visitatione dioeceseos; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars. I I I . eap. IV, 2, 28 ; Syn. Ainz-Trazen. Graeco-Melchitarurn, a. 1835, can. 21 pr. ; Syn. Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. V I ; Syn. Leopolien. Ruthenorum, a. 1891, tit. V I I , -cap. I I I , 2; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. IX, art. I I I . De visitatione pastorali. Acta PU Pp. XII 555 Can. 410 § 1. Ordinariae episcopali visitationi obnoxiae sunt personae, res ac loca pia, quamvis exempta, quae intra eparchiae ambitum continentur, nisi probari possit specialem a visitatione exemptionem fuisse ipsis ab Apostolica Sede vel ad normam can. 263, concessam. § 2. Religiosos autem exemptos Episcopus visitare potest in casibus tantum in iure expressis. Can. 411 Visitator, in iis quae obiectum et finem visitationis respiciunt, debet paterna forma procedere, firmo iure recurrendi contra eius praecepta ac decreta; in aliis vero causis, etiam tempore visitationis, Episcopus ad normam iuris procedat necesse est. Can. 412 Studeant Episcopi debita cum diligentia, sine inutilibus tamen moris, pastoralem visitationem absolvere ; caveant ne superfluis sumptibus cuiquam graves onerosive sint, neve, ratione visitationis, ipsi aut quisquam suorum, pro se suisve dona quodvis genus petant aut accipiant, reprobata quavis contraria consuetudine ; circa vero victum sibi suisque ministrandum vel procurationes et expensas itineris, servetur legitima locorum consuetudo. Can. 413 Episcopus loci commemorari debet a clericis in divina Liturgia ceterisque divinis officiis ad normam legum liturgicarum. Can. 410. —- Syn. Armen., a. 1911, 254; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars. I I I , cap. I V , 28; Syn. Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. V I ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. IX, art. I I I , De visitatione pastorali. § 1. Canones Apostolorum, 84. - Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I I I , art. I I I , De visitatione dioeceseos; Syn. Ain-Trazen. Graeco-Melchitarum, a. .1835, can. 21 pr. Can. 411. — Canones Apostolorum, 84. - Syn. Armen., a. 1911, 256; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I I I , art. I I I , De visitatione dioeceseos; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars. I I I , cap. IV, 28; Syn. Ain-Trazen. Graeco-Melchitarum, a. 1835, can. 21, n. 1; Syn. Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. V I ; Syn. Sciarfen-Syrorum, a. 1888, cap. IX, art. I I I , De visitatione pastorali. Can. 412. — Canones Apostolorum, 84 - Syn. Armen., a. 1911, 253, 255; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I I I , art. I I I , De visitatione dioeceseos; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars. I I I , cap. IV, 28; Syn. Ain-Trazen. Graeco-Melchitarum, a. 1835, can. 21, n. 2; Syn. Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. V I ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. IX, art. I I I , De visitatione pastorali. Can. 413. — Syn. Constantinopolitan. IV, a. 869, can. 10; Benedictus X I V , ep. encycl. Ex quo, 1 mart. 1756, §§ 19-23. - Syn. Armen., a. 1911, 638, b) ; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I I I , art. IV, 2, I I ; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. I I . cap. IV, 3; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. IX, art. VT, 2. 656 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Can. 414 § 1. In suo territorio Episcopus praecedit omnibus Metropolitis et Archiepiscopis honoris causa, ceterisque Episcopis, non autem Cardinalibus, Legatis pontificiis, Patriarchis, Archiepiscopis de quibus in can. 324 et proprio Metropolitae. § 2. Extra territorium serventur normae traditae in can. 37, sed in patriarchatibus, nisi aliter ferat ius particulare, praecedentia inter Episcopos eiusdem gradus regitur ordine sedium episcopalium. Can. 415 § 1. Episcopi titulares nullam possunt exercere potestatem in sua eparchia, cuius ne administrationem quidem ineunt. § 2. Decet ex caritate, citra tamen obligationem, ut aliquando divinum Sacrificium pro sua eparchia applicent. Can. 416 A recepta ordinatione episcopali Episcopi sive residentiales sive titulares, praeter alia privilegia quae suis in titulis recensentur, fruuntur privilegiis de quibus in can. 185, § 1, nn. 8-12; nec non n. 2 etiam quod spectat ad censuras Hierarchae loci reservatas ; n. 3, cum consensu saltem praesumpto Hierarchae loci ; nn. 5, 6 ratione semper habita proprii ritus. Can. 414. — Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I I I , art. I V , 2, 1; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. I I , cap. IV, 3. § 1. — S. C. de Prop. Fide, 13 iul. 1629, n. 27. - Canones Apostolorum, 34 ; Syn. Antiochen., a. 341, can. 9. Can. 415 § 1. — Syn. Trullan., a. 691, can. 37. - Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898,. sect. I I I , cap. I I I , art. V, De episcopis titularibus et coadiutoribus; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V, art. X I I I , § 3, n. 1, V I I I ; cap. X, De episcopis honorariis seu titularibus. § 2. — Leo X I I I , litt. ap. In suprema, 10 iun. 1882, § 10. Can. 416. — S. C. de Prop. Fide, litt. 13 aug. 1842; S. Poenit. Ap., decr. 20 iul. 1942 j n. I I . - Syn. Trullan., a. 691, can. 20. - Syn. Armen., a. 1911, 524, 643 e) ; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I , cap. I I I , art. V I I , § 6, 3, V-VIII; sect. I I I , cap. I I I . art. I, I I , 4; sect. I I I , cap. I I I , art. I V , De episcopi privilegiis; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. IV, 3; 24; Syn. Ain-Trazen. Graeco-Melchitarurn, a. 1835,. can. 11 ; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. I I , cap. I V , 3; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V I , art. V I I I , 5, 8; cap. V I I , art. I, 1, 11; cap. IX,, art. V, 2; art. V I , De honoribus liturgicis episcopo debitis; 9; cap. X, De episcopis honorariis seu titularibus. Acta Pii Pp. XII 557 CAPUT I I DeCoadiutoribus et Auxiliaribus Episcoporum Can. 417 § 1. Romani Pontificis est Episcopo Coadiutorem vel Auxiliarem constituere, salvo praescripto can. 248, § 1, n. 4, can. 327, § 1. § 2. Coadiutor datur Episcopo cum iure successionis; Auxiliaris .autem sine iure successionis. Can. 418 o § 1. I Iura Coadiutoris desumantur ex litteris quibus constituitur, datis a Sede Apostolica, firmo praescripto n. 2; 2° Iura Coadiutoris constituti ad normam can. 248, § 1, n. 4, can. 327, § 1 determinat Patriarcha vel Archiepiscopus, audita Synodo permanenti. § 2. Nisi aliud in his litteris caveatur, Coadiutor qui datur Episcopo prorsus inhabili, habet omnia iura et officia episcopalia; ceteri tantum possunt quantum Episcopus iisdem commiserit. § 3. Quae Coadiutor potest et vult exercere, Episcopus habitualiter alii ne deleget. § 4. Coadiutor, iusto impedimento non detentus, debet, quoties fuerit a Coadiuto requisitus, pontificalia et alias functiones obire, quas Episcopus ipse peragere deberet. Can. 419 § 1. Coadiutor et Auxiliaris, ut canonicam sui oflicii administrationem ineant, necesse est litteras apostolicas vel patriarchales ostendant Episcopo. § 2. Coadiutor debet praeterea easdem ostendere coetui consultorum eparchialium, praesente cancellario curiae, qui rem in acta referat. § 3. Si Episcopus eum in statum inciderit ut eliciendi actus humani sit impos, praetermisso praescripto § 1, solum praescriptum § 2 a Coadiutore et Auxiliari servetur. Can. 420 Coadiutor et Auxiliaris obligatione tenentur, sicut Episcopus, residendi in eparchia, e qua, extra tempus vacationum, ad normam can. 403, § 2, ipsis non licet, nisi ad breve tempus, Coadiuto permittente, discedere. De Coadiutoribus et Auxiliaribus Episcoporum. — Syn. Alexandrin. Coptorum, &. 1898, sect. I I I , cap. I I I , art. V, De episcopis titularibus et coadiutoribus; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. X Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 558 Can. 421 § 1. Coadiutor, vacante sede episcopali, statim evadit Episcopus eparchiae, pro qua fuerat constitutus, dummodo administrationem legitime inierit, ad normam can. 419. § 2. Cum Episcopi officio exspirat Auxiliaris officium, nisi aliud in litteris constitutionis caveatur. CAPUT III De Conventu eparchiali Can. 422 § 1. In singulis eparchiis convocandus est decimo saltem quoque anno eparchialis Conventus, in quo de iis tantum agendum quae ad particulares cleri populique eparchiae necessitates vel utilitates referuntur. § 2. Si Episcopus plures eparchias aeque principaliter unitas regat, aut unam habeat pro titulo, alteram aliasve in perpetuam administrationem, huic legi satisfacit unum tantum Conventum ex omnibus eparchiis convocando. § 3. Ob singularia eparchiae adiuncta, Patriarcha, nisi iuris particularis praescriptum obstet, Episcopos a praescripto § 1 dispensare potest. § 4. Laudandus est mos iuxta quem Episcopus suos clericos quotannis congregat, ut ex singulorum experientia et consilio videat quae in eparchia agenda sint ad bonum religionis promovendum. Can 423 § 1. Conventum eparchialem indicit eique praeest Episcopus, non autem Administrator eparchiae vacantis nec Syncellus sine mandato speciali. § 2. Habendus est in ecclesia cathedrali, nisi aliud rationabilis causa suadeat. Can. 424 § 1. Ad Conventum, laicis exclusis, convocandi sunt eumque adire debent : I Syncellus; 2° Consultores eparchiales ; 3° Rector Seminarii eparchialis saltem maioris; O De Conventu eparchiali. — Syn. Arraen., a. 3911, 269; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I V , 29; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. I I I , cap. I V , De Synodis Dioecesanis; Syn. Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. V I ; Syn. Leopolien. Ruthenorum, a. 1891, tit. X I V ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. IX, art. 1 , 4 ; art. IV, 7. Acta Pii Pp. XII 759 4° Protopresbyteri ; 5° Parochi civitatis in qua Conventus celebratur ; 6° Ex unoquoque protopresbyteratu unus saltem parochus ab omnibus eligendus inibi curam animarum actu habentibus, qui ad tempus absentiae vicarium substitutum sibi sufficere debet ad normam can. 506, § 4; 7° Superior monasterii sui iuris et unus e Superioribus cuiusque Religionis clericalis qui in eparchia commorentur, designatus a Superiore maiore, nisi ipse in eparchia resideat et interesse ipse maluerit; 8° Alii clerici qui iure particulari designentur. § 2. Episcopus, si opportunum iudicaverit, potest ad Conventum vocare alios quoque et etiam omnes parochos, Superiores religiosos, imo et singulos suae eparchiae saeculares presbyteros, iis tamen exceptis qui necessarii sunt ne in paroeciis animarum cura desit ; invitati autem ius suffragii in omnibus habent, sicut ceteri, nisi Episcopus in invitatione aliud expresse caverit. Can. 425 § 1. Iis qui Conventum adire debent, si legitimo impedimento detineantur, non licet mittere procuratorem qui eorum nomine Conventui intersit; sed Episcopum de impedimento certiorem faciant. § 2. Negligentes Episcopus potest iustis poenis compellere et punire, nisi de religiosis exemptis agatur qui parochi non sint. Can. 426 § 1. Episcopus, si id ipsi expedire videatur, opportuno antequam habeatur Conventus tempore, unam vel plures, e clero civitatis et eparchiae commissiones nominet, seu coetus virorum qui res in Conventu tractandas parent. § 2. Ante Conventus sessiones Episcopus omnibus qui convocati sunt et convenerunt, decretorum schema tradendum curet. Can. 427 Propositae quaestiones omnes, praesidente vel per se vel per alium Episcopo, liberae adstantium disceptationi in sessionibus praeparatoriis subiiciantur. Can. 428 Unicus est in Conventu eparchiali legislator Episcopus, ceteris suffragium tantum consultivum habentibus ; unus ipse subscribit constitutionibus quae in Conventu datae sunt; quae, si in Conventu promulgentur, eo ipso obligare incipiunt, nisi aliud expresse caveatur. Can. 424 § 1, 4° — Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. II, cap. V I I I , II, 6. § 1, 6°, 70. — Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. I I , cap. IX, 7. Can. 428. — Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. IX, art. V, 2. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 560 CAPUT IV De curia eparchiali Can. 429 § 1. Curia eparchialis constat illis personis quae Episcopo aliive, qui. loco Episcopi eparchiam regit, opem praestant in regimine totius eparchiae. § 2. Quare ad eam pertinent : Syncellus, oeconomus, ratiocinatur, vicarius iudicialis, cancellarius, promotor iustitiae, defensor vinculi, eparchiales iudices et examinatores, parochi consultores, auditores, notarii, cursores et apparitores. § 3, Haec officia, necessitate exigente vel opportunitate suadente, cumulari possunt, nisi rei natura aut ius obstet, cum aliis, haud exclusis iis quibus cura animarum est adnexa. Can. 430 § 1. Nominatio eorum qui praedicta officia vel munera exercent, scripto consignetur, ad normam can. 101. § 2. Nominati vero debent : I In manibus Episcopi iusiurandum praestare de officio vel munere fideliter exercendo, sine ulla personarum acceptione ; 2° Negotia ad se spectantia sub auctoritate Episcopi tractare ad normam iuris; 3° Secretum servare intra fines et secundum modum a iure vel ab Episcopo determinatum. O Can. 431 § 1. Praeter Officiales de quibus in can. 429, § 2, Episcopus, necessitate vel utilitate eparchiae exigente, alios quoque officiorum titulares, etiam permanenter, in curia constituere potest de quibus valet praescriptum can. 430, § 2. § 2. Episcopus secretum ab Officialibus, ad actum quoque constitutis, etiam sub fide iurisiurandi, prout opportunum censuerit, exigere valet. De Curia eparchiali. — Syn. Armen., a. 1911, tit. I I , cap. V I I , De Synodo Dioecesana; cap. X, De caeteris Curiae Ministris; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1882, tit. I I , sect. I I I , cap. I I , Capitulares qua Referentes Consistorii et Tribunalium. Acta Pii Pp. XII 561 ARTICULUS I De Syncello et oeconomo Can. 432 § 1. Quoties rectum eparchiae regimen id exigat, constituendus est ab Episcopo Syncellus, qui ipsum potestate ordinaria in toto territorio adiuvet. § 2. Syncellus libere ab Episcopo nominatur, qui eum potest ad nutum removere. § 3. Unus tantum constituatur, nisi amplitudo eparchiae vel alia rationabilis causa plures exigat; sed, Syncello absente vel impedito, Episcopus alium constituere potest qui eius vices suppleat. § 4. 1° Si in aliqua dioecesi ritus latini adsint communitates fidelium ritus orientalis, constituatur Syncellus qui de iis curam suscipiat ; qui, si fieri potest, sit et ipse ritus orientalis, secus, sacerdos latini ritus, iäoneus ac rerum orientalium bene doctus, assumatur; 2° Idem Syncellus erga baptizatos acatholicos rituum orientalium effusa caritate et prudenti utatur zelo. Can. 433 § 1. Syncellus sit sacerdos coelebs e clero saeculari, annos natus non minus triginta, in theologia aut iure canonico doctor vel prolyta, vel saltem earum disciplinarum vere peritus, sana doctrina, probitate, prudentia ac rerum gerendarum experientia commendatus. § 2. Syncelli officium ne committatur Episcopi consanguineis prae sertim usque ad tertium gradum inclusive, aut, exclusa necessitate, parocho ceterisque curam animarum habentibus. § 3. Non prohibetur Episcopus Syncellum ex alia eparchia assumere. De Syncello. — Syn. Armen., a. 1911, 272, 274; tit. I I , cap. V I I I , De Vicario Generali deque Vicesgerentem; Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. I I I , cap. I V , art. I, De Vicario Generali; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I I I , 3; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. I I , cap. V I , De vicariis generalibus Episcoporum et de Vicariis Capitularibus ; Syn. Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. V I I ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V, art. X I I I , § 9, n. 3. Can. 432. — S. C. de Prop. Fide, 29 dec. 1812. - Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, -cap. X I , De officiis Vicarii Generalis, Chorepiscopi, Periodeutae et Parochi. §§ 1, 2. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I I , 7 ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. IX, art. I, 17. § 3. — Innocentius I I I , (in Syn. Lateranen. IV), a. 1215, cap. I X : «.Quoniam m plerisque ». § 4. — S. C. de Prop. Fide, decr. 1 maii 1897, n. 3. § 4, 1°. — Leo X, litt. ap. Accepimus nuper, 18 maii 1521; Paulus I I I , litt. ap. Dudum, 23 dec. 1534. 36 - ACTA, vol. XXIV. n. 9 — 15-8-1957. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 562 Can. 434 o § 1. I Nisi lex aliud caveat, ad Syncellum, in tota eparchia eadem pertinet potestas iurisdictionis, quod attinet ad spiritualia ac temporalia, quae Episcopo, iis exceptis quae Episcopus sibi reservaverit, vel quae ex iure requirant speciale Episcopi mandatum; 2° Syncellus agit ordinaria potestate etiam in iis quae ex speciali mandato agit ; quo non obtento, actus ad quem lex huiusmodi mandatum requirit est nullus. § 2. M s i aliud expresse cautum fuerit, Syncellus exsequi potest rescripta apostolica vel patriarchalia quae Episcopo vel praecedenti rectori eparchiae remissa sint, ac regulariter ad ipsum quoque pertinent facultates habituales Hierarchae loci concessae. Can. 435 § 1. Syncellus praecipua acta curiae ad Episcopum referat, ipsumque certiorem faciat de iis quae gesta aut gerenda sint ad tuendam in clero et populo disciplinam. § 2. Caveat ne suis potestatibus utatur contra mentem et voluntatem sui Episcopi, firmo praescripto § 3. § 3. Gratia a Syncello denegata et postea, nulla facta huius denegationis mentione, ab Episcopo impetrata, invalida est; gratia autem ab Episcopo denegata nequit valide, etiam facta denegationis mentione, a Syncello, non consentiente Episcopo, impetrari. Can. 436 § 1. Praesente etiam Episcopo, Syncellus publice privatimque ius habet ut praecedat omnibus clericis, quacumque dignitate vel officio praeditis, etsi collegialiter agentibus vel procedentibus, nisi clericus charactere episcopali praefulgeat et Syncellus eodem careat. § 2. Si Syncellus sit Episcopus, omnia honorifica privilegia Episcoporum titularium obtinet; secus durante munere habet privilegia et insignia primae post episcopalem dignitatis. Can. 437 § 1. Exspirat Syncelli iurisdictio per ipsius renuntiationem ad normam can. 126-133, aut revocationem ei ab Episcopo intimatam, aut sedis episcopalis vacationem firmo praescripto can. 469; suspenditur vero suspensa episcopali iurisdictione. § 2. Non exspirat autem morte Patriarchae iurisdictio Syncelli in eparchia Patriarchae propria constituti; qui tamen lege tenetur, sede vacante, nihil innovandi. Can. 436 § 2 - Syn. Alexandrin. Coptorum, a. 1898, sect. II, cap. III, art. VII, § 6. 3, IX. Acta Pii Pp. XII 563 Can. 438 § 1. Pro administratione bonorum ecclesiasticorum, quorum proprietas est penes ipsam eparchiam, constituendum est in curia eparchiali Officium quod constat oeconomo, ad normam can. 429, § 2, ratiocinatore et aliis necessariis ministris. § 2. I Oeconomus iis qualitatibus praeditus sit oportet quae in oeconomo patriarchali requiruntur ad normam can. 299, § 2, n. 2; 2° Oeconomo, si res ferat, socius vel auxiliaris, unus vel plures, etiam laici, dari possunt. § 3. Oeconomi est, sub Episcopi potestate, bona eparchiae administrare, bonorum ecclesiasticorum administrationi in tota eparchia invigilare, eorum conservationi, tutelae et incremento providere, administratorum localium negligentiam supplere et bona quae administratore, iure designato, carent, per se administrare. § 4. Oeconomus rationem administrationis Episcopo quotannis et quoties ab ipso petitur reddere debet. Episcopus, adscito uno saltem consultore eparchiali, rationes ab oeconomo exhibitas examinat, aream recognoscit, convenientes inspectiones bonorum, documentorum, nominum, inopinato etiam, exsequitur seu exsequendas iubet. o ARTICULUS II De cancellario aliisque notariis et archivo episcopali Can. 439 § 1. In qualibet curia constituatur ab Episcopo cancellarius qui sit presbyter, cuius praecipuum munus sit acta curiae in archivo custodire, ordine chronologico disponere et de iisdem indicis tabulam conficere. § 2. Poscente necessitate, vice-cancellarius seu vice-tabularius constitui potest in eius auxilium. § 3. Cancellarius est eo ipso notarius. Can. 440 § 1. Episcopus praeter cancellarium potest alios quoque notarios constituere, quorum scriptura aut subscriptio publicam fidem facit. Can. 438. — Syn. Chalcedonen., a. 451, can. 26; Syn. Nicaen. I I , a. 787, can. 11. ~ Theophilus Alexandrin., can. 10. - Syn. Mar Isaaci Chaldaeorum, a. 410, can. 15; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I I , 8; cap. IV, 27; Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1882, tit. I I , sect. IV, cap. I. § 2. — Syn, Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. V I ; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. X I I I , art. V I I , De peculio clericorum. De Cancellario... — Syn. Armen., a. 1911, 317-319; Syn. Zamosten. Ruthenorum* a. 1720, tit. V I I I . Can. 439. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. V, 2. Can. 440 § 1. — Syn. Armen., a. 1911, 323; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736» pars I I I , cap. V, 2. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 564 § 2. Iidem constitui possunt aut ad quaelibet acta, aut ad acta iudicialia dumtaxat, aut ad acta tantummodo certae causae vel negotii conficienda. § 3. Si clerici desint, possunt e laicis assumi ; sed notarius in criminalibus clericorum causis debet esse sacerdos. § 4. Cancellarius aliique notarii debent esse integrae famae et omni exceptione maiores. § 5. Cancellarius aliique notarii possunt removeri aut suspendi ab eo qui illos constituit aut ab eius successore aut Superiore, non autem ab administratore eparchiae vacantis, nisi de consensu consultorum eparchialium. Can. 441 § 1. Officium notariorum est : I Conscribere acta seu instrumenta circa dispositiones, obligationes, citationes et intimationes iudiciales, decreta, sententias aliave circa quae eorum opera requiritur ; 2° In scriptis fideliter redigere quae geruntur eaque cum significatione loci, diei, mensis et anni subsignare; 3° Acta vel instrumenta legitime petenti ex regesto, servatis servandis, exhibere et eorum exemplaria cum autographo conformia de* clarare. § 2. Conscribere acta nequit notarius nisi in territorio illius Episcopi a quo est electus aut circa negotium ad quod est legitime constitutus. o Can. 442 § 1. Episcopi in loco tuto ac commodo archivum seu tabularium eparchiale constituant, in quo instrumenta et scripturae, quae ad negotia eparchiae tum spiritualia tum temporalia spectant, apte dispositae et diligenter clausae custodiantur. § 2. Omni diligentia ac sollicitudine conficiatur inventarium seu catalogus documentorum quae in archivo continentur cum brevi singularum scripturarum synopsi. Can. 443 § 1. Quotannis, primo bimestri, inventario seu catalogo illae scripturae adiungantur, quae anno praecedenti confectae vel alias neglectae fuerunt. Can. 440 § 2. — Syn. Armen., a. 1911, 323. § 3. — S. C. S. Off., instr. 20 iul. 1890. - Syn. Armen., a. 1911, 323. Can. 441 § 1. — Syn. Armen., a. 1911, 323. Can. 442 § 1. — Syn. Armen., a. 1911, 284; 320; Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I V , 37; cap. V, 2; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. I X , art. I, 18; art. V I I , 8. Acta Pii Pp. XII 565 § 2. Episcopi sedulo inquirant Chartas et scripturas forte alio distractas atque dispersas; et quaelibet necessaria remedia adhibeant ut eaedem scripturae archivo restituantur. Can. 444 § 1. Archivum clausum sit oportet nec ulli illud ingredi liceat sine licentia aut solius Episcopi aut Syncelli simul et cancellarii. § 2. Unus cancellarius illius clavem habeat. Can. 445 § 1. Ex archivo non licet efferre scripturas sine Episcopi vel Syncelli licentia eaedemque quamprimum, semper tamen intra triduum, in suum locum referantur. Unius autem Episcopi est prorogare hoc tempus, quae tamen prorogatio moderate concedatur. § 2. Qui aliquam scripturam ex archivo effert, syngrapham sua manu signatam, hoc ipsum significantem, cancellario tradat. Can. 446 § 1. Habeant praeterea Episcopi aliud archivum secretum vel saltem in communi archivo armarium seu scrinium omnino clausum et obseratum, quod de loco amoveri nequeat. In eo scripturae secreto servandae cautissime custodiantur ; sed singulis annis quamprimum comburantur documenta causarum criminalium in materia morum, quarum rei vita cesserint vel quae a decennio sententia condemnatoria absolutae sunt, retento, hoc altero in casu, facti brevi summario cum textu sententiae definitivae. § 2. Etiam huius secreti archivi vel armarii inventarium seu catalogus conficiatur ad normam can. 442, § 2. § 3. Hoc archivum vel armarium duabus clavibus inter se diversis aperiatur, quarum altera apud Episcopum vel Administratorem apostolicum, altera apud Synceílum vel, eo deficiente, curiae cancellarium asservetur. § 4. Episcopus vel Administrator apostolicus, repetita altera clave; ipse solus, nemine adstante, archivum vel armarium secretum, ubi opus fuerit, aperire et inspicere potest, quod deinde utraque clavi iterum claudatur. Can. 444. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. V, 10. § 1. — Syn. Armen., a. 1911, 284. Can. 445. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. V, 10. § 1. — Syn. Armen., a. 1911, 320. Can. 446 §§ 1, 3, 4. — Syn. Armen., a. 1911, 285. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 56Ö Can. 447 Statim atque eparchiae administrationem legitime inierit, Episcopus sacerdotem nominet, qui, sede vacante aut impedita, clavem secreti tabularii seu armarii quae apud Episcopum erat, assumat. Can. 448 § 1. Nisi Administrator apostolicus eparchiae datus fuerit : I Sede impedita ad normam can. 467, § 1, sacerdos de quo in can. 447, si quidem regimen eparchiae sit penes sacerdotem ab Episcopo designatum, clavem huic sacerdoti remittat; si penes Syncellum, eam ipse retineat; o 2° Sede vero vacante aut impedita ad normam can. 467, § 2, sacerdos de quo in can. 447 clavem remittat ei qui eparchiam regit statim post eius designationem; Syncellus autem vel cancellarius aliam clavem a se retentam remittere eodem tempore debet primo consultori eparchiali. § 2. Antequam claves iis, quibus tradendae sunt ad normam § 1, remissae fuerint, Syncellus vel cancellarius et sacerdos de quo in can. 447, tabularium vel armarium sigillis curiae obsignent. Can. 449 § 1. Tabularium vel armarium nunquam aperiatur nec sigilla ab eo removeantur, nisi urgente necessitate et ab ipso Administratore eparchiae vacantis coram duobus eparchialibus consultoribus, qui evigilent ne qua scriptura e tabulario auferatur ; solus autem Administrator documenta in tabulario asservata potest, iisdem consultoribus adstantibus, inspicere, nunquam tamen auferre. Archivum autem, post inspectionem, iterum sigillis obsignetur. § 2. Advenienti novo Episcopo, si sigilla remota fuerint et tabularium aut armarium apertum, Administrator eparchiae vacantis rationem reddat urgentis necessitatis, qua ad hoc motus fuerit. Can. 450 § 1. Curent Episcopi ut archivorum quoque ecclesiarum cathedralium, paroecialium, ac confraternitatum et piorum locorum inventaria seu catalogi conficiantur duobus exemplaribus, quorum alterum in proprio archivo, alterum in archivo episcopali servetur. § 2. Documenta originalia ex praedictis archivis ne efferantur, nisi ad normam can. 445. Can. 447. — Syn. Armen., a. 1911, 322. Can. 4 4 8 § 1, 2°. — Syn. Armen., a. 1911, 322. Can. 4 5 0 § 1. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I I , cap. I I I , 2, V. Acta Pii Pp. XII 567 Can. 451 § 1. Documenta quae in paroeciarum et curiarum archivis sub secreto servanda non sunt, is cuius intersit potest, praevia licentia competentis auctoritatis ecclesiasticae, inspicere; itemque postulare ut sua impensa sibi legitimum eorum exemplar exscribatur et tradatur. § 2. Cancellarii autem curiarum, parochi, aliique archivorum custodes, in communicandis documentis et eorum exemplaribus describendis tradendisque, regulas servent a legitima auctoritate ecclesiastica datas, et in casibus dubiis loci Hierarcham consulant. ARTICULUS I I I De examinatoribus eparchialibus et parochis consultoribus Can. 452 o § 1. I In quavis eparchia habeantur examinatores eparchiales et parochi consultores qui omnes in Conventu eparchiali constituantur, propositi ab Episcopo, a Conventu approbati, salvo iure particulari disponente ut officium examinatorum eparchialium et parochorum consultorum a sodalibus Consistorii episcopalis adimpleatur; 2° Ad officium examinatoris eparchialis et parochi consultoris designari potest presbyter etiam alius eparchiae, de consensu tamen sui Hierarchae. § 2. Tot eligantur quot Episcopus prudenti suo iudicio necessarios iudicaverit, non tamen infra quatuor, nec ultra duodecim. Can. 453 § 1. Examinatoribus et parochis consultoribus medio tempore inter unum et alium eparchialem Conventum demortuis vel alia ratione ab officio cessantibus, alios Episcopus substituat auditis consultoribus eparchialibus. § 2. Haec norma servetur etiam in examinatoribus et parochis consultoribus constituendis quoties eparchialis Conventus non habeatur. Can. 454 § 1. Examinatores et parochi consultores, sive in eparchiali Conventu sive extra eum constituti, post decem annos a suscepto officio vel etiam prius, adveniente novo eparchiali Conventu, eodem cadunt; posDe examinatoribus eparchialibus ... — Syn. Armen., a. 1911, 325. Can. 452. — S. C. de Prop. Fide (C. G.), 8 iul. 1774, n. 4. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 668 Officiale sunt tamen negotium iam coeptum ad exitum perducere et, servatis de iure servandis, denuo constitui. § 2. Qui loco examinatorum ac parochorum consultorum deficientium constituantur, in officio persistunt dumtaxat quousque perstitissent ii quibus substituti fuerunt. Can. 455 Removeri ab Episcopo possunt gravi de causa et auditis, nisi contrarium opportunum ipse duxerit, eparchialibus consultoribus. Can. 456 § 1. Examinatores eparchiales operam suam diligenter navent prae» sertim experimentis habendis ad provisionem beneficiorum paroecialium nec non processibus iure particulari praescriptis uti processus de remotione vel translatione parochorum, de clericis non residentibus. § 2. Quod autem attinet ad experimenta habenda ad clericorum ordinationem et approbationem presbyterorum qui petunt facultatem excipiendi sacramentales confessiones aut sacras contiones habendi, et ad examina de quibus in can. 66, integrum est Episcopo vel examinatorum eparchialium vel aliorum opera uti. Can. 457 Idem potest esse examinator et parochus consultor, non autem in eadem causa. CAPUT V De consultoribus eparchialibus Can. 458 o § 1. I In omnibus eparchiis, etiam in patriarchatibus constitutis, nominentur ab Episcopo, firmo can. 460, consultores eparchiales qui sint presbyteri pietate, moribus, doctrina ac prudentia commendati, quique Episcopum consilio et auxilio adiuvent in regenda eparchia; 2° Ad officium consultoris eparchialis designari possunt religiosi, si necessitas id requirat, et cum consensu Patriarchae. § 2. Collegio consultorum eparchialium ius et officium quoque est, quoties Patriarchae non competit, vacante sede aut impedita, Episcopi vices in eparchiae regimine supplendi ad normam can. 469. Can. 456. — Syn. Libanen. Maronitarum, a. 1736, pars I I , cap. X I V , 20. § 1. - S. O. de Prop. Fide - Pro Negotiis Ritus Orientalis -, decr. 17 aug. 1914, art. 8. § 2. — Syn. Zamosten. Ruthenorum, a. 1720, tit. I I I , § 7; Syn. Sciarfen. Syrorum, a. 1888, cap. V, art. X I I I , §§ 2, 3. Acta Pii Pp. XII 569 Can. 459 § 1. Episcopus obligatione tenetur consultorum eparchialium consensum vel consilium, ad normam canonum, exquirendi. § 2. Patriarcha in regimine propriae eparchiae consilium consultorum eparchialium audiat necesse est, quoties ius statuit Hierarcham loci eorum consilio vel consensu indigere. Concordibus vero consultorum suffragiis Patriarcha multum deferat, nec ab iisdem, sine praevalenti ratione, suo iudicio aestimanda, discedat. Can. 460 Inter consultores eparchiales ipso iure numerantur oeconomus et primus presbyter in ecclesia cathedrali; ceteros consultores nominat Episcopus, firmo praescripto can. 462. Can. 461 § 1. Consultores eparchiales numero sint saltem sex; in eparchiis ubi pauci sint presbyteri, satis sunt quatuor; iidemque omnes in civitate episcopali vel in locis vicinioribus commorentur. § 2. Antequam officium huiusmodi suscipiant, iusiurandum interponant de officio fideliter exsequendo sine ulla acceptione personarum. Can. 462 § 1. Officium consultorum est ad decennium. § 2. Exacto decennio, Episcopus vel alios in eorum locum substituat, vel eosdem ad aliud decennium confirmet; quod idem servetur singulis decenniis. § 3. Deficiente, quavis de causa, aliquo consultore intra decennium, Episcopus auditis, nisi aliter opportunum duxerit, ceteris consultoribus, alium substituat, qui in officio maneat usque ad expletum idem decennium. § 4. Si forte decennium excidat vacante sede episcopali, consultores in officio maneant usque ad accessum novi Episcopi, qui intra sex menses ab inita eparchiae administratione providere debet ad normam huius canonis. § 5. Si, sede vacante, aliquis consultor moriatur vel renuntiet, Administrator eparchiae vacantis de consensu aliorum consultorum, alium nominet, qui tamen, ut officio, sede plena, fungatur, indiget novi Episcopi confirmatione. Can. 463 Durante munere, Episcopus consultores ne removeat, nisi ob iustam causam et auditis, nisi contrarium opportunum duxerit, ceteris consultoribus. Acta Apostolicae Sedis •- Commentarium Officiale 570 Can. 464 § 1. Collegii consultorum eparchialium vices in omnibus supplet Capitulum canonicorum ecclesiae cathedralis, ubi hoc constitutum est; quare quae canones ad gubernationem eparchiae, sive sede plena sive ea impedita aut vacante, consultoribus eparchialibus tribuunt, ea etiam de Capitulo cathedrali intelligenda sunt. § 2. Capituli cathedralis praeterea est sollemniorem cultum Deo in ecclesia cathedrali exhibere. Can. 465 § 1. Capitulorum institutio seu erectio, innovatio ac suppressio Sedi Apostolicae reservatur. § 2. 1° Dignitatum erectio necnon primae dignitatis collatio Sedi Apostolicae reservantur; 2° Ad Episcopum vero pertinet, audito Capitulo, conferre omnia et singula beneficia ac canonicatus in ecclesia cathedrali, reprobata quavis contraria consuetudine et revocato quolibet contrario privilegio, sed firma contraria fundationis lege et praescripto iuris de beneficiis Sedi Apostolicae reservatis. § 3. Capitula, ubi vigent, reguntur iure particulari. Can. 466 § 1. Si ecclesia cathedralis simul sit paroecialis, relationes iuridicae inter Capitulum, si habeatur, et parochum reguntur normis quae sequuntur, nisi aliud ferat aut Sedis Apostolicae indultum aut particularis conventio in erectione paroeciae inita et ab Episcopo legitime probata. § 2. Ad parochum spectat : I Applicare divinam Liturgiam pro populo et, debito tempore, praedicare ac christianam doctrinam fideles edocere; 2° Custodire libros paroeciales et ex iis attestationes extrahere; 3° Functiones paroeciales peragere de quibus in can. 503. Iusta funebria, in ecclesia ad normam iuris peragenda, persolvere ad Capitulum pertinet dumtaxat si de funere agatur alicuius dignitatis, vel canonici, etiam honorarii tantum, vel beneficiarii; O Can. 464. — Syn. prov. Alba-Iulien. et Fagarasien. Rumenorum, a. 1872, tit. I I / cap. V, De Presbyteriis sive Ecclesiarum Cathedralium Capitulis; a. 1882, tit. I I , Constitutiones Capituli Metropolitani; Syn. Leopolien. Ruthenorum, a. 1891, tit. V I I , cap. I V , 1. Can. 465 § 1. — Pius V I I , const. ap. Apostolatus officium, 1 dec. 1807 ; Pius IX, const. ap. Meritis licet, 13 febr. 1846; const. a