ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE A N . ET VOL. L X TYPIS POLYGLOTTIS VATICANIS M-DCCCC-LXVIII An. et yol. LX 31 Ianuarii 1968 N. 1 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI LITTERAE APOSTOLICAE I S. Ioseph Opifex principalis Patronus Ancoragiensis archidioecesis, in regione Alaskana, renuntiatur. PAULUS PP. VI Ad perpetuam rei memoriam. — Praestans opificum exemplar in universa catholica Ecclesia recte ac semper est habitus S. Ioseph, castissimae Virginis Mariae Sponsus, idemque divini Pueri Iesu nutricius ; sed nemo prorsus ignorat religiosum laetissime cultum novo quodam vigore crevisse, postquam Pius Pp. XII, Noster imm. rec. Decessor, peculiare in eius honorem sollemne decreverit, ipso agendum die humani operis celebrationi ubique fere gentium praestituto. Laetamur ergo, quod et in Alaskana regione impensam novimus huiusmodi pietatem florere ibidemque fideles archidioecesis Ancoragiensis, quam anno superiore per Apostolicam Constitutionem condidimus sedisque metropolitanae iure donavimus, per Venerabilem Fratrem Ioannem Iosephum Th. Ryan in praevalidam tanti Caelitis tutelam sese iam commisisse. Hac enim de re idem Praesul dedit litteras ad Nos, quibus peteret ut hanc electionem ratam haberemus, votum sive cleri sive populi probantes. Nos igitur, qui sacrae cuique dicioni supernum constanter auxilium verique nominis profectum in Domino precamur, libenti animo id esse annuendum censemus. Quapropter ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura delibera- 6 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum, Sanctum Ioseph Opificem, Beatissimae Virginis Mariae Sponsum, principalem apud Deum totius Ancoragiensis archidioecesis caelestem Patronum confirmamus seu constituimus ac declaramus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis liturgicis, quae sanctis locorum Patronis rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxviii mensis Aprilis, anno MCMLXVII, Pontificatus Nostri quarto. 6B HAMLETUS I. Card. CICOGNANI a publicis Ecclesiae negotiis II Cathedrale templum dioecesis Nicosiensis, S. Nicolao a Bario dicatum, titulo ac dignitate Basilicae Minoris decoratur. PAULUS PP. VI Ad perpetuam rei memoriam. — Dulce quoddam gloriae canticum tutumque pacis refugium stupenti apparuit advenae cathedrale Nicosiae Herbitensis templum, quod, Deo dicatum in honorem caelestis urbis Patroni Nicolai, Episcopi Myrensis, ipsa magnificentia ac pulchritudine sua christianae fidei vigorem ingenuarumque artium splendorem simul declarare videtur. Pertinet enim ad mediam, quam vocant, aetatem, cuius multa ac manifesta vestigia praefert, adeo ut sive extra sive intus aspicias, admirandum sane opus proprio id vocabulo nomines. Primariae frontis porta, peristylium versum in forum, proximáque turris in coni formam fastigata ad illud exstruendi genus, quod tum in insula Sicilia floruit, effecta sunt doctorumque iudicio in arcubus, in columnis, in figuris probantur quam maxime. Neque minoris sunt ea existimanda, quae ipsum templum continet, tametsi saeculis insequen- Acta Pauli Pp. VI 7 tibus tribuuntur. Nam ala media, quae sedecim Dorici ordinis columnis innititur, una cum pavimento atque concameratione decorum quiddam exhibet oculis; imagines deinde a summis artificibus et in parietibus et in tabulis depictae, sculpturae e ligno et anaglypta (ex quibus Christi Domini morientis signum est memorandum), minora sacella amplo ibidem ornamento sunt. Praeterea insignes sanctorum virorum ac martyrum reliquiae, argentea vasa, sacrae vestes ceteraque supellex templi thesaurum efficiunt. His profecto de causis quae ecclesia principem antea locum in urbe tenuerat atque paroecialis et collegialis aedis honorem erat assecuta, eadem, cum Pius Pp. VII, Noster fel. rec. Decessor, Nicosiensem dioecesim constituit, tamquam cathedralis est renuntiata. Ex quo tempore quia centum quinquaginta anni iam sunt revoluti, Venerabilis Frater Constantinus Trapani, sacrorum Antistes, votum quoque cathedralis Canonicorum collegii, universi cleri omniumque fidelium patefaciens, Nos adiit, ut insigni pietatis et artis domicilio Basilicae Minoris titulum exposceret. Quibus precibus libenti animo obsecundantes, Nos ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum, cathedralem ecclesiam dioecesis Nicosiensis, Deo in honorem S. Nicolai a Bario dicatam, titulo ac dignitate Basilicae Minoris condecoramus, omnibus adiectis iuribus et privilegiis liturgicis, quae templis, eodem nomine insignibus, rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die X I X mensis Iunii, anno MCMLXVII, Pontificatus Nostri quarto. I. Card. CICOGNANI a publicis Ecclesiae negotiis © HAMLETUS 8 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale III Beata Maria Virgo Immaculata et Sancti Apostoli Petrus et Paulus Patroni caelestes dioecesis Mazatlanensis eliguntur. PAULUS PP. VI Ad perpetuam rei memoriam. — Nullis maculis offuscata, Beata Maria Virgo christiani populi mentes ubique terrarum ad se convertit. Eam igitur ut communem Matrem merito venerantur fideles dioecesis Mazatlanensis, qui praesens eiusdem adiumentum haud semel sunt experti. Hoc praeterea anno memoria celebratur undevicies saecularis martyrii Apostolorum Petri et Pauli, qui vita et sanguine Fidei nostrae sanctitatem confirmarunt. His permotus, Venerabilis Frater Michael García Franco, eiusdem sedis Episcopus, Nos rogavit, ut horum Caelitum patrocinio urbem suae iurisdictionis principem et dioecesim, suis pastoralibus curis concreditam, benigne committeremus. Quibus precibus libenter admissis, Nos e Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Beatam Maria Virginem Immaculatam et Sanctos Apostolos Petrum et Paulum caelestes apud Deum Patronos urbis ac dioecesis Mazatlanensis constituimus ac declaramus, omnibus adiectis honoribus et privilegiis liturgicis, quae locorum Patronis rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XXVIII mensis Iunii, anno MCMLXVII, Pontificatus Nostri quinto. © HAMLETUS I. Card. CICOGNANI a publicis Ecclesiae negotiis Acta Pauli Pp. VI 9 IV Titulus ac privilegia Basilicae Minoris ecclesiae paroeciali B. Mariae Virg. de Monte Carmelo seu «Nuestra Señora del Carmen», in urbe Nogoyá, archidioecesis Paranensis, tribuuntur. PAULUS PP. VI Ad perpetuam rei memoriam. — Pietatis sedes non obscura esse perhibetur templum paroeciale, quod, Beatae Mariae Virgini de Monte Carmelo sacrum, in urbe « Nogoyá » est positum finibusque archidioecesis Paranensis continetur. Etenim duo iam saecula impense ibi colitur imago almae Deiparae, cui illa appellatio adicitur; quae marialis religio in populi animis penitus inhaeret, ita ut ad eam ecclesiam peregrinantium more sese effundat; ubi Virginem Carmelitidem vocet in vota, Ecclesiae ritus participet, vitam alat spiritualem. Templum vero ipsum, quod in locum parvae aedis sacrae olim est substitutum et saeculo praeterito Liberianae Basilicae Sanctae Mariae Maioris in Urbe aggregatum, cum sit amplitudine conspicuum et opere nobile, dignum sane est, quod studiose respiciamus. Preces igitur libenter audivimus, quas Venerabilis Frater Adolfus Servandus Tortolo, Paranensis Archiepiscopus, votis obsecundans cleri, fidelium, auctoritatum publicarum urbis « Nogoyá », Nobis adhibuit, rogans ut templum praedictum Basilicae Minoris nomine ac iure donaremus. Itaque, e Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum paroecialem ecclesiam Beatae Mariae Virgini de Monte Carmelo seu, uti vulgo appellant, « Nuestra Señora del Carmen », in urbe (( Nogoyá », intra fines archidioecesis Paranensis, dicatam, ad honorem ac dignitatem Basilicae Minoris evehimus, omnibus additis iuribus et privilegiis, quae eidem titulo rite competunt. Contrariis quibusvis non obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xv mensis Iulii, anno MCMLXVII, Pontificatus Nostri quinto. © HAMLETUS I. Card. CICOGNANI a publicis Ecclesiae negotiis 10 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale V Nuntiatura Apostolica in Regno Lesothiano erigitur PAULUS PP. VI Ad perpetuam rei memoriam. — Quantum utilitatis e publicis officiorum rationibus, quae Apostolicae huic Sedi cum Civitatibus soleat exsistere, neminem latet estque usu iam dudum comprobatum. Cum igitur commodum visum esse fuerit Apostolicam Sedem et Lèsothianum Regnum publicis huiusmodi vinculis inter se coniungi, Nos, motu proprio, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi Apostolicam Nuntiaturam apud Regnum Lesothianum erigimus et constituimus, eidemque omnia et singula deferimus officia, privilegia atque indulta, quae Legationum huiusmodi propria sunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; eidemque Legationi sic per Nos constitutae nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter contigerit attentari. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x i x mensis Augusti, anno MCMLXVII, Pontificatus Nostri quinto. B HAMLETUS I. Card. CICOGNANI a publicis Ecclesiae negotiis VI Titulo ac privilegiis Basilicae Minoris ecclesia S. Udalrici in oppido « Kreuzungen » sita, dioecesis Basileensis, honestatur. PAULUS PP. VI Ad perpetuam rei memoriam. — Recte asseverat Sanctus Augustinus, vir eruditione divina et humana orbi clarus, sanctitatis luce coruscans : « Nemo ... potest transire mare huius saeculi, nisi Cruce Christi portatus. Hanc crucem aliquando complectitur et infirmus Acta Pauli Pp. VI 1.1 oculis : et qui non videt quo eat, non ab illa recedat, et ipsa illum perducet » (In Io. Ev. II, 1, 2-3; PL 35, 1389). Salutiferi Ugni cultum Canonici Regulares e nomine Hipponensis Episcopi appellati, et post eorum discessum alii sacrorum administri studiose provexerunt in ecclesia Sancti Udalrici, posita in oppido vulgo (( Kreuzungen » nuncupato atque intra fines dioecesis Basileensis. Quod templum una cum monasterio, diuturna scilicet vitae communis sede, donec, saeculo praeterito, Sancti Augustini alumni inde iussi sunt exire, ab annis MCXX-MCXXV repetitur, qua aetate Ordo canonicus maxime floruit. Aedificia ob bellicas calamitates non semel deleta, invicta pietate sunt refecta ; et artis « Barocae », uti dicunt, ornamentis iisque exquisitis valde commendantur. Studiosa voluntas in hoc Sanctae Crucis memoria praecellens sanctuarium iterum exsplenduit, postquam, anno MCMLxin, incendio est absumptum, siquidem rursum auctoritates et Christifideles eo curas intenderunt, ut ad pristinum decus revocaretur. Est hoc potissimum animadvertendum Sanctae Crucis reliquias, tot inter rerum vicissitudines, eidem ecclesiae esse servatas ; praeterea non est quin admiretur imaginem, qua alma Deipara pro Filio de ligno deposito lugens exhibetur, et magnam Crucem, prodigiis, quae ad eam patrata feruntur, insignem. Cuius in honorem saeculo xvui aedes, templo adiacens, est exstructa, quae montem Calvariae imitatione exprimit. Quoniam igitur haec ecclesia religione et arte est tam praeclara, Venerabilis Frater Franciscus von Streng, Episcopus Basileensis et Luganensis, Cleri et Fidelium suis curis commissorum vota significans, Nos rogavit, ut illam Basilicae Minoris nomine ac iure donaremus. Quibus precibus libenti animo statuimus obsecundare. Itaque, e Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum, ecclesiam Deo in honorem Sancti Udalrici, Episcopi et Confessoris, in oppido vulgo (( Kreuzungen » dicto consecratam, ad dignitatem Basilicae Minoris evehimus, omnibus adiectis iuribus et privilegiis, quae templis hoc nomine insignibus rite competunt. Contrariis quibusvis non obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si 12 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die X X I mensis Augusti, anno MCMLXVII, Pontificatus Nostri quinto. © HAMLETUS I. Card. CICOGNANI a publicis Ecclesiae negotiis VII S. Robertus Bellarmino, Ep. Conf. et Eccl. Doct., Patronus aeque principalis, una cum Sancto Stephano Protomartyre, totius Capuanae archidioecesis eligitur. PAULUS PP. VI Ad perpetuam rei memoriam. — « Roma altera quondam » (Auson. Ordo urb. nob., 61), Capua, utpote potentia opibusque valens, quemadmodum veteres scriptores tradiderunt, religione tamen catholica, quam mature post instituta christiana sacra suscepit, etiam clarior est effecta. Merita laude, praeterea, ideo ornatur, quod per diuturnum saeculorum decursum Apostolicae Sedi semper fideliter haesit. Hanc Ecclesiam multi Praesules, virtute insignes, doctrina commendati, pastorali studio praestantes illustrarunt; quos inter Sanctus Robertus Bellarmino, Societatis Iesu Sodalis egregius, quasi sidus coruscat. Qui, Sacra Purpura honestatus, per breve tempus Capuanam rexit archidioecesim ; sed mirum quantas utilitates ei attulit : etenim Viro, recondita doctrina praecellenti divinique verbi satori assiduo, sollemne fuit populum Dei contionibus erudire eique catechesis tradere praecepta ; ter synodum archidioecesis, semel concilium provinciale coegit ; Ecclesiam sibi creditam ter pro pastorali officio lustravit ; ad emendandam disciplinam cleri et religiosorum studiose incubuit ; pauperibus libéralissime consuluit eorumque iura defendit, doctrinae capita de iustitia sociali proponens. Propter tantam, qua excellebat, sollertiam et eximiam, qua praeditus erat, vitae sanctitatem, « amabatur a populo, et ipse amabat populum » (Autobiogr., c. 38). Praeclara lectissimi Praesulis exempla e Capuanorum memoria exciderunt numquam, quin immo pietas erga eum augescebat, maxime postquam Beatorum Sanctorumque eidem decreti sunt honores ac Doctoris Ecclesiae dignitas tributa. Qua pia alacritate, hoc anno vertente, singularem in modum infiammati sunt animi, siquidem ob millesimum revolutum annum ex quo Ecclesia Ca- Acta Pauli Pp. VI 13 puana Sedes Metropolitana est effecta, sacrae exuviae illius, inter-plaudente populi vota, sunt circumlatae, atque adeo evenit, ut qui vivens filios suos ad colendam religionem impense accendisset, iis etiamnum esset locupletissima auctor virtutis. Haec omnia considerans, rogationi obsecundans Collegii Canonicorum Cathedralis Ecclesiae, utriusque cleri, Civilium Auctoritatum et Christifidelium volensque memoriam sacrae illius veluti peregrinationis perennare, Venerabilis Frater Thomas Leonetti, Capuanus Archiepiscopus, Sanctum Robertum Bellarmino Compatronum istius archidioecesis elegit, quae iam in tutela est Sancti Stephani Protomartyris ; quod ut ratum haberemus, idem Praesul Nobis enixas preces adhibuit. Quibus libenti animo concedentes, Nos, e Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia et matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Sanctum Robertum Bellarmino, Episcopum Confessorem et Ecclesiae Doctorem, totius Capuanae archidioecesis caelestem apud Deum Patronum aeque principalem, una cum Sancto Stephano Protomartyre, pridem constituto Patrono, confirmamus, seu iterum facimus et declaramus, omnibus adiectis iuribus et privilegiis liturgicis, quae praecipuis regionum Patronis rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die X X I X mensis Septembris, anno MCMLXVII, Pontificatus Nostri quinto. © HAMLETUS I. Card. CICOGNANI a publicis Ecclesiae negotiis VIII Nuntiatura Apostolica in Gabonensi Republica constituitur PAULUS PP. VI Ad perpetuam rei memoriam. — Quantum utilitatis e publicis officiorum rationibus, quae Apostolicae huic Sedi intercedunt cum Civitatibus, soleat exsistere, neminem latet estque usu iam dudum compro- 14 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale batum. Cum igitur commodum esse visum fuerit Apostolicam Sedem et Rempublicam Gabonensem publicis huiusmodi vinculis inter se coniungi, harum Litterarum vi, in Republica Gabonensi Nuntiaturam Apostolicam erigimus et constituimus, cuius sedem in urbe Liberopoli collocamus. Eidem ergo sic per Nos erectae Nuntiaturae omnia et singula deferimus officia, privilegia atque indulta, quae Legationum huiusmodi propria sunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; eidemque Legationi sic per Nos constitutae nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter contigerit attentari. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die X X X I mensis Octobris, anno MCMLXVII, Pontificatus Nostri quinto. I. Card. CICOGNANI a publicis Ecclesiae negotiis © HAMLETUS IX Nuntiatura Apostolica in Republica Africae Mediae erigitur PAULUS PP. VI Ad perpetuam rei memoriam. — Eo mentem intendentes, ut res catholica per ecclesiasticos Viros, egregiis animi dotibus ornatos, in Civitatibus, ad quas illos legamus, provehatur, statuimus in Republica Africae Mediae Nuntii Apostolici Sedem erigere; atque adeo probe fore confidimus, ut publicae necessitudinis rationes, quae Sanctae Sedi cum illa Civitate intercedunt, ad communem utilitatem verique nominis profectum magis magisque confirmentur. Itaque, motu proprio, certa scientia ac matura deliberatione Nostra Nuntiaturam Apostolicam in Republica Mediae Africae constituimus, cuius sedem in urbe Banguia collocamus. Eidem Nuntiaturae sic per Nos erectae omnia et singula deferimus iura, privilegia, indulta quae huiusmodi Legationum propria sunt, certa spe freti hanc animi testificationem religionis proferendis finibus esse conducturam. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac Acta Pauli Pp. VI 15 permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; ipsique Apostolicae Nuntiaturae in Republica Mediae Africae sic a Nobis erectae nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super bis, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum sub anulo Piscatoris, die iv mensis Novembris, anno MCMLXVII, Pontificatus Nostri quinto. & HAMLETUS I . Card. OICOGNANI a publicis Ecclesiae negotiis EPISTULAE I Ad E.mum P. D. Paulum Aemilium S. R. E. Cardinalem Léger, Archiepiscopum Marianopolitanum, suam relicturum archidioecesim, ut iuvandis leprosis in Africa operam navaret. Vénérable Frère et cher Fils, Au moment où vous vous apprêtez à quitter votre ville episcopale et votre terre natale pour aller en Afrique vous consacrer au service des lépreux et des missions, c'est pour Nous un besoin du cœur de vous dire par un message personnel Notre émotion et Notre intime participation à la grave et noble décision que vous venez de prendre. Notre reconnaissance va d'abord au Père et Pasteur d'âmes de l'archi diocèse de Montréal qui pendant plus de dix-sept ans s'est dévoué inlassablement avec compétence et charité à la portion du Peuple de Dieu qui lui avait été confiée. Elle va ensuite au membre de l'épiscopat du Canada qui, en collaboration avec ses collègues, a su imprimer à son pays l'esprit d'accueil et d'ouverture qui caractérise l'Eglise contemporaine. Elle va enfin au membre illustre du Sacré Collège qui, aussi bien par son travail au sein des Congrégations romaines dont il fait partie que par son activité lors du deuxième Concile œcuménique du Vatican et du premier Synode des évêques, a contribué avec tant de zèle à l'« aggiornamento » de l'Eglise catholique. Et voici qu'après avoir tant prêché avec éloquence l'Evangile, vous allez le vivre de manière émouvante, incessant rappel pour chacun des exigences de son message et de la force de son amour. 16 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Maintes fois déjà l'occasion Nous a été donnée de vous marquer Notre bienveillance. Aujourd'hui, où vous commencez une nouvelle période de votre vie sacerdotale et apostolique, Nous voudrions vous la renouveler et la confirmer. Maintenant que répondant à un appel d'en-haut, vous avez choisi, à la suite et à l'exemple de notre Maître et Seigneur, de devenir, selon une vocation tout à fait spéciale, pauvre avec les pauvres, infirme avec les infirmes et faible avec les faibles, Nous Nous sentirons encore plus étroitement uni à votre personne et à ceux qui demeureront les enfants préférés de notre Père des Cieux et des membres privilégiés de la sainte Eglise : les souffrants, les déshérités, les malheureux, c'està-dire tous ceux qui, dans la société humaine, ont particulièrement besoin de compréhension, d'assistance et d'aide. En témoignage de cette reconnaissance et de cette bienveillance, et comme gage des grâces abondantes que Nous invoquons très volontiers sur votre personne, sur le clergé et les fidèles de Montréal, sur la noble terre canadienne, ainsi que sur les pauvres, les malades et les chrétiens que vous allez rejoindre sur le continent africain, si cher à Notre propre cœur, Nous vous accordons, vénérable Frère et cher Fils, une particulière et affectueuse Bénédiction Apostolique. Du Vatican, le 1 Décembre 1967. er PAULUS PP. VI II Ad E.mum P. D. Gregorium Petrum S. R. E. Cardinalem Agagianian, Sacrae Congregationis de Propaganda Fide Praefectum, decem condita lustra celebraturum, ex quo Sacerdotio est auctus. PAULUS PP. VI Dilecte Fili Noster, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Quandoquidem mox decem abibunt lustra ex quo tu, Dilecte Fili Noster, sacerdotale iniisti officium, caritatis movemur affectu, ut, laetitiam anniversariae huius memoriae ex animo participantes, faustis te ominibus prosequamur. Benignissimus Deus te elegit et vocavit, ut in Ecclesiae ministeriis iisque gravissimis versaveris : vocanti alacer obtemperasti, spiritualium fructuum copiam uberrimam collegisti. Hoc vero potissimum est animadvertendum te, ex orientali regione oriundum, alumnum Ecclesiae Armenorum, cui postea ut Ciliciae Patriarcha deserviisti, Romae nutritum et educatum, ipsa persona ac dignitate tua illam huic, hanc illi singularis quasi necessitudinis vinculo iungere. Acta Pauli Pp. Vi 17 Merito etiam contigit, ut a Pio XII Propraefectus, a Ioanne XXIII Praefectus Sacri Consilii Nomini Christiano Propagando renuntiareris. Quo in munere constitutus, luculente ostendisti, in quam late patentem campum studium apostolicum tuum excurreret. Etenim nullis parcens laboribus, onera fortiter sustinens, in omnes fere continentes terras itinera suscepisti, ut Ecclesiam nascentem vel vigescentem in regionibus, missionalium opere excolendis, praesens salubri impulsu proveheres. Meminimus quoque te, cum Concilium Oecumenicum Vaticanum Secundum ageretur, ut Praesidem coetus delectorum virorum naviter esse annisum, ut eiusdem universalis Synodi consulta circa Missiones ratione temporibus nostris consentanea exararentur, conficerentur. Ecclesia igitur gratiam tibi habet, quod, inter rerum difficultates haud leves, incrementis ipsius indefatigato animo studuisti; siquidem tibi operisque tui sociis sunt auctus tribuendi, quibus magis magisque «catholica)) redditur et veriores in dies efficiuntur hae S. Augustini sententiae : <( Chorus Christi iam totus mundus est Chorus Christi ab oriente in occidentem consonat» (Enarr. in Ps. 149, 7; PL 37, 1953). « Nemo dubitet de Ecclesia, quia per omnes gentes est... Unde coepit? Ab Ierusalem. Quo pervenit? Ad omnes gentes. Paucae remanserunt, omnes tenebit » (In Ep. Io. ad Partii. 2, 2; PL 35, 1990). Haec messis e semine divinae ad sacra munia vocationis est exorta, pro qua, ut nihil dubitamus, maximas gratias festo sacerdotii tui natali die persolves Deo summo et aeterno, qui per diuturnum hoc annorum spatium suis te confovit praesidiis. Propter idem, quod celebrabis, sollemne mentibus tibi circumfundentur permulti illi et carissimi Nobis sacerdotes, religiosi viri et mulieres, qui, in longinquis Missionum plagis desudantes, fines regni Dei proferre nobili nisu contendunt; eodem cum animi affectu tibi sociabuntur innumeri fere autochthones, qui ab illis, te praestite, ad fidem catholicam traducti, christianae vitae donis locupletantur. Haec omnia solacium tibi praebeant atque levamen et ad perseverandum in pastorali sollertia te affatim confirment. Tibi denique, Dilecte Fili Noster, et cunctis, qui te, quo die anniversariam hanc memoriam recoles, circumstabunt, Benedictionem Apostolicam, peculiaris benevolentiae Nostrae pignus, peramanter impertimus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die VIII mensis Decembris, anno MCMLXVII, Pontificatus Nostri quinto. PAULUS PP. VI 2 - A. A. S. 18 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ALLOCUTIONES I Ad E.mos Patres Cardinales et ad Romanae Curiae Praelatos, per E.mum Sacri Collegii Decanum Summo Pontifici felicia ac fausta ominatos, Nativitatis Domini nostri Iesu Christi festo recurrente. * A Lei, Signor Cardinale Decano, sempre autorevole interprete del Sacro Collegio, ai Signori Cardinali presenti di persona o di spirito ed ai venerati membri della Curia Romana e della Diocesi di Roma, come pure agli appartenenti alla Nostra Cappella e alla Nostra Famiglia Pontifìcia qua intervenuti, esprimiamo il Nostro cordiale ringraziamento. Ringraziamento per gli auguri natalizi, espressi in forma così eletta, resa solenne da questa tradizionale, ma sempre singolare Udienza. Ringraziamenti per le preghiere e per i voti che hanno accompagnato in questi ultimi mesi la nostra infermità, e che sono certamente non ultima causa del suo superamento. Ringraziamenti per la devozione, per l'adesione, per la collaborazione che voi prestate all'opera della Sede Apostolica e della modesta Nostra fatica. E con i ringraziamenti vogliate accogliere il ricambio dei Nostri voti, quali il Natale pone nel cuore, derivati cioè dall'effusione di bontà e di grazia, che l'ineffabile mistero dell'Incarnazione del Verbo Divino mette a Nostra disposizione, e che il Nostro ministero di fede e di carità in virtù del Nostro Salvatore Cristo Gesù, che abbiamo indegnamente la somma ventura di rappresentare, vorrebbe tesoreggiare e dispensare nella più larga misura. È così dolce per Noi, e al tempo stesso così importante il momento che cotesta presenza, solo pervasa da motivi spirituali, Ci concede che una volta ancora Ci sentiamo sollecitati a discorrere con voi di ciò che unicamente interessa l'animo Nostro ed i vostri certo non meno: le cose cioè della Chiesa, osservate e vissute da questo suo centro, che insieme a Noi solidalmente tutti vi impegna. Possiamo tacere, in occasione così propizia all'apertura dei cuori, alcune semplici osservazioni sugli avvenimenti, che hanno caratterizzato quest'ultimo semestre, e di cui voi siete i primi operatori e osservatori? Non vi dispiaccia se, ad onore di cotesta visita ed a conforto della collaborazione, che tanto preziosamente Ci prestate, ve ne facciamo qualche brevissima parola. * Die 22 mensis decembris a. 1967. Acta Pauli Pp. VI 19 Possiamo Noi, per cominciare, non guardare con riverenza e con compiacenza al Sacro Collegio^ che ha assunto dimensioni e funzioni di tanto rilievo? Nel salutarvi perciò, Signori Cardinali, abbiamo il piacere di rivolgere un particolare pensiero a coloro tra di voi che qui si trovano per la prima volta. Alludiamo ai Cardinali da Noi creati nel Concistoro del giugno scorso, che ha visto aumentare il numero dei componenti del Sacro Collegio, in relazione specialmente alle aumentate necessità di lavoro e di consulta negli organismi della Curia Romana. Lo dicevamo nelle Allocuzioni tenute durante le varie cerimonie che hanno accompagnato il Concistoro e amiamo richiamarlo ora : Ci sarà sempre di grande conforto la vostra fattiva assistenza e il vostro autorevole consiglio. Un deferente e doveroso omaggio rendiamo inoltre alla venerata memoria degli illustri Porporati che hanno chiuso la loro giornata terrena dall'annuncio del Concistoro ad oggi, eminenti figure di pastori e apostoli, i Signori Cardinali Joseph Elmer Ritter, venerato Arcivescovo di Saint Louis nel Missouri; Ernesto Rufiini, zelante e illustre Arcivescovo di Palermo ; Tommaso Tienchensin, Arcivescovo (( impedito )) di Pechino; Giuseppe Cardijn, fondatore del provvidenziale movimento della « Gioventù Operaia Cattolica » ; e recentemente l'Arcivescovo di New York, Francis Spellman, tanto noto e compianto, e tanto devoto verso questa Sede Apostolica. E poi il venerato e ieratico Patriarca dei Melchiti, Maximos IV Saigh, e da ultimo Antonio Riberi, caro Nostro compagno di studi e fedele amico. Accompagniamo poi il Nostro diletto Figlio, il Card. Paul Emil Léger, che, sempre restando membro del Sacro Collegio Cardinalizio, ha lasciato in questi giorni l'arcidiocesi di Montréal per dedicarsi con esemplare abnegazione all'apostolato nelle missioni africane e fra i lebbrosi, con un fervido benedicente augurio. Tra gli avvenimenti che toccano la vita interna della Chiesa, quello che ha maggior rilievo in questo periodo è senza dubbio il « Synodus Episcoporum », che per la prima volta si è riunito qui in Roma, tenendo le sue sessioni in aule appositamente preparate nel Nostro Palazzo Apostolico. La revisione del Codex Iuris Canonici fu il primo dei cinque argomenti presentati alla discussione del « Synodus » ; seguirono gli altri quattro : i Seminari, la rifórma liturgica, la Dottrina della Fede e la disciplina dei matrimoni misti. 20 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Fu per Noi graditissimo recar Ci qualche volta all'aula sinodale per seguire di persona le discussioni ed incontrarci con i Nostri Fratelli nell'Episcopato, ai quali, durante il Sinodo, concedemmo udienza individuale o per gruppi; se le Nostre forze fìsiche, indebolite in quel periodo da infermità, Ce lo avessero consentito, avremmo partecipato con maggiore frequenza alle riunioni di questo nuovo organo consultivo, nel quale si riflette il pensiero dell'intero Collegio Episcopale. Nonostante i limiti imposti dalla Nostra malattia, abbiamo seguito con diligente attenzione i lavori del Sinodo giorno per giorno, leggendo o ascoltando le accurate relazioni che Ce ne facevano i Signori Cardinali Presidenti Delegati ed i Nostri più vicini collaboratori. Molto interesse ha destato la prima riunione del Sinodo, non solo all'interno della Chiesa, ma anche negli ambienti al di fuori di essa. Intendiamo pertanto profittare del contributo ch'esso può dare al governo della Chiesa, perfezionandone anche il funzionamento in base alla prima esperienza. Mentre diamo doverosamente atto del profondo impegno e del grande senso di responsabilità con i quali i Padri hanno affrontato il lavoro loro richiesto, desideriamo ancora una volta ringraziarli del prezioso contributo che Ci hanno offerto, assicurandoli che le proposte e i suggerimenti emersi dai dibattiti sinodali Ci saranno presenti nelle deliberazioni che in virtù del Nostro pastorale servizio nella Chiesa dovremo prendere su tanti problemi così importanti e delicati. Dobbiamo poi ricordarci, come di fatto notevole, della così detta riforma della Curia Romana. Questa parola « riforma », al confronto del significato assunto in altre condizioni storiche, appare, nel caso nostro, più grave del necessario. Ci piace ripetere che i disordini e gli abusi, di cui questo termine richiama gli infelici ricordi, non erano e non sono presenti nel caso nostro. Meglio si è parlato di « aggiornamento » ; Noi potremmo dire riordinamento, coraggioso riordinamento, se volete, che non di vera e propria correttiva riforma : e di riordinamento e di restauro ha sempre bisogno ogni istituzione umana, come appunto la Curia Romana, anche se ha prestato preziosi servizi, e se, pur subendo l'usura del tempo e l'urto delle nuove situazioni storiche, è rimasta fedele alle sue finalità istituzionali. Così abbiamo voluto fosse la riforma, o meglio l'aggiornamento, il riordinamento della Curia Romana, riportandola con una Acta Pauli Pp. VI 21 certa gradualità ad una funzionalità conforme alle esigenze dei tempi nuovi ed ai suggerimenti del recente Concilio. Due sono gli strumenti giuridici che hanno definito i termini di questo rinnovamento : il « Motu Proprio » Pro comperto sane del 6 agosto 1967, che determina l'inserimento di Vescovi residenziali nelle Sacre Congregazioni, come membri di pieno diritto, e la Costituzione Apostolica Regimini Ecclesiae Universae, pubblicata il 15 agosto, che tocca tutto l'insieme degli Uffici e dei Dicasteri, di cui si compone la Nostra Curia. La Costituzione dà le linee del nuovo ordinamento, stabilisce in maniera più esatta le varie competenze, alcuni organismi di vecchia data sono rinnovati nello spirito e nelle attribuzioni, e ricevono dall'interno una struttura più moderna; alcuni cessano dalle loro funzioni, e subentrano altri istituiti ex novo, secondo le nuove esigenze del Nostro ministero. È in atto l'applicazione del criterio di dare alla Curia una fisionomia maggiormente internazionale; va ora in vigore la norma che, fissando un limite di tempo nella durata dell'ufficio, consentirà un opportuno avvicendamento nelle alte cariche direttive dei Sacri Dicasteri ; si offre, infine, la possibilità di mettere in valore il consiglio di laici sperimentati ed anche, per certi specifici lavori, l'opera di buone Religiose. Dal punto di vista normativo, la riforma non è ancora completa; lo diverrà quando nei prossimi mesi saranno pubblicati i Regolamenti che sono ancora in via di elaborazione da parte delle competenti Commissioni, e che avranno per oggetto la struttura ed il funzionamento dei nuovi unici. Ma vi è un'altra riforma, in senso ascetico, a cui molto teniamo, che non riguarda sempre precise norme di diritto, ma è opera di ciascuno di noi, del nostro modo di pensare, di agire e di servire con spirito di fede e di sacrificio; riforma, o rinnovamento spirituale, più intimo e più profondo, anche se meno appariscente, che si realizza nelle persone, che così da vicino collaborano con Noi, e che si rendono sempre più pronte e sensibili nel cogliere le numerose istanze che dalle Chiese locali giungono alla Chiesa di Roma, centro dell'universale « coetus caritatis )). Noi elogiamo ed incoraggiamo questo nuovo spirito che anima voi, diletti Figli, e tutti coloro che prestano con voi i loro servizi ; e vi diciamo la Nostra soddisfazione nell'osservare quotidianamente che voi x 1 S. Ignat. Ant. 22 Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale siete collaboratori fedeli e coscienti del Nostro munus pastorale in .universam Ecclesiam, al quale avete Ponore e l'onere di collaborare. Noi non parleremo ora d'un documento di decisiva importanza, l'Enciclica Sacerdotalis Caelibatus, perché appartiene al semestre precedente, portando la data del 24 giugno; ma non possiamo tacere la compiacenza per l'accoglimento favorevole ch'esso ha avuto da parte dell'Episcopato e del Clero fervoroso e impegnato nella fedeltà alla sua vocazione e nella fatica del suo ministero pastorale. Non ignoriamo le difficoltà che la legge del sacro celibato oggi presenta, sia per le condizioni ambientali, in cui si svolge la vita del Clero, e sia per le discussioni che si vanno facendo su tale legge quasi a metterne in dubbio l'opportunità e la spiritualità; ma dobbiamo dare testimonianza alla comprensione e alla fedeltà che la grandissima maggioranza del Nostro Clero latino tributa coraggiosamente a questo arduo e sublimante dovere, così profondamente collegato con la totalità e l'unicità dell'amore che lega a Cristo il suo ministro, e così venerato e reclamato dal concetto che di lui si è fatto e di lui difende il buon popolo cristiano. Vogliamo con questo fugace e affettuoso accenno sostenere i Nostri dilettissimi Sacerdoti nella fedeltà integra e gioiosa allo stato da essi scelto e dalla Chiesa sancito : oblazione alla carità che sola possiede i loro cuori, e segreta sorgente della migliore efficacia e della maggiore fecondità del loro ministero. Di un altro Nostro documento vogliamo far cenno. Nella festa di Cristo Re, il 29 ottobre, abbiamo indirizzato una speciale parola all'Africa, un Messaggio, espressione del Nostro pensiero, del Nostro affetto e anche dei Nostri timori, ma soprattutto delle Nostre speranze e della Nostra volontà di servire questi popoli, moltissimi dei quali sono entrati da poco quali comunità politiche indipendenti nella scena internazionale. Nel dirigere la Nostra parola a tutta l'Africa, abbiamo delineato i gravi e numerosi problemi ai quali essa deve far fronte nel suo movimento di crescita e di assestamento, ed abbiamo voluto manifestare in particolar modo il rispetto della Chiesa per i valori morali e religiosi della tradizione africana. Nell'inserirsi quale forza rinnovatrice in questi popoli, la Chiesa prende ancora maggior coscienza della sua universalità, del suo potere di adattamento, della sua capacità di modellare, sviluppandolo ed elevandolo, il germe vivo della multiforme civiltà umana. Acta Pauli Pp. VI 23 Inoltre, la sollecita corrispondenza di tante popolazioni alla chiamata di Cristo, Ci spinge a considerare l'evangelizzazione dell'Africa come una fase importante nel piano divino della salvezza dell'umanità, che coinvolge la responsabilità di tutti i cattolici. Le calde adesioni che il Messaggio ha suscitato, Ci danno speranza che l'opera missionaria riceverà nuovo impulso, le strutture ecclesiastiche si faranno maggiormente valide, la catechesi si adeguerà sempre più ai bisogni dell'anima africana e si moltiplicheranno le mani amiche, che aiuteranno questi popoli nel cammino verso un avvenire di progresso, di pace e di solidarietà. Singolare avvenimento è stato il Nostro viaggio in Turchia, dove abbiamo avuto l'onore di incontrare le Autorità Turche e di presentare loro i Nostri omaggi. Ci appare giusto ancora una volta attestare che quelle Autorità Ci hanno offerto la più squisita accoglienza, che è espressione delle buone relazioni intercorrenti tra la Santa Sede e la Nazione Turca, in mezzo alla quale il Nostro Predecessore di v. m., Giovanni XXIII, trascorse ben dieci anni della sua vita, spesa tutta a servizio di quella popolazione e della Chiesa. Là ancora persiste vivo il ricordo della sua bontà, del suo spirito comprensivo ed ecumenico. Incontrammo nella stessa circostanza S. S. il Patriarca Atenagora, prevenendo così la visita che egli si proponeva di farCi, e ciò abbiamo fatto col fine soprattutto di onorare personalmente l'illustre e venerando Patriarca ecumenico e di apportare a lui l'annuncio dell'anno commemorativo del Martirio dei Santi Apostoli Pietro e Paolo. Questa visita Ci ha offerto la possibilità di continuare direttamente il colloquio iniziato nel gennaio del 1964, quando ci recammo a Gerusalemme. L'oggetto primario della Nostra conversazione fu lo studio del cammino da percorrere per giungere al ristabilimento della perfetta comunione tra la Chiesa Cattolica e la Chiesa Ortodossa. Il viaggio Ci diede anche la gioia di poter incontrare altri Capi delle differenti Chiese Cristiane e delle Religioni non - Cristiane : con tutti abbiamo avuto la possibilità di un colloquio, anche se brevissimo per la rapidità del Nostro viaggio, e da tutti abbiamo avuto la più sincera e gentile accoglienza. Ci fu particolarmente caro il pio pellegrinaggio ad Efeso per onorare la Madre di Dio nell'area del tempio, che accolse i Padri del Con- 24 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale cilio Ecumenico, i quali nel 431 proclamarono il dommá della Maternità divina della Vergine Maria. Visitammo pure ad Efeso, sulla collina che sovrasta le rovine dell'antica e fastosa città, nella visione di un panorama incantevole, il luogo dove la Madonna —secondo una pia tradizione — avrebbe trascorso diversi anni della vita insieme all'Apostolo Giovanni. Detto luogo, come ben sapete, è mèta di pellegrinaggi anche da parte dei fedeli musulmani, che pure onorano la Madre di Gesù. In quel recinto reso sacro da tante memorie cristiane abbiamo pregato con tutto il fervore del Nostro animo per l'unità e la santità della Chiesa di Cristo, per l'affratellamento dei popoli e perciò per la pace nel mondo. Questo Nostro viaggio, come ognuno sa, ha avuto un epilogo, che Noi non esitiamo a definire storico ; la visita cioè che, alla fine dello scorso ottobre, Noi abbiamo avuto la fortuna e l'onore di ricevere da Sua Santità il Patriarca ecumenico ortodosso Atenagora. Sono certamente ancora nelle menti e nei cuori le immagini e i pensieri che tale incontro produsse. Roma cattolica ha esultato. Roma dei Santi Pietro e Paolo ha cercato di rievocare quali vincoli di fraternità e di venerazione leghino tuttora, a distanza di secoli, la Chiesa romana alla Chiesa orientale ortodossa, ed ha ulteriormente sussultato di commozione nell'interpretare il singolarissimo avvenimento come un presagio di divini, amabili disegni. Quale gioia, quale piacere poter riabbracciare il Patriarca Atenagora sulla soglia della Basilica del Principe degli Apostoli e quale commozione poter pregare insieme sul luogo dove sono state deposte le sacre Spoglie del Pescatore di Galilea, a cui Gesù affidò, nell'imperscrutabile Suo piano divino, la cura pastorale della Chiesa da Lui fondata. Con le più pure e sincere intenzioni abbiamo pregato aftinché lo Spirito Santo guidi tutti i seguaci di Cristo nel cammino verso l'unità, quale Cristo volle per la sua Chiesa. Tra gli avvenimenti di questi ultimi sei mesi, che riguardano la vita interna e l'attività della Chiesa, occupa un posto di rilievo, sia per gli argomenti trattati, sia per il numero e la qualità dei partecipanti, sia per le conseguenze nel futuro e la risonanza nel mondo, il Terzo Congresso Mondiale per l'Apostolato dei Laici, che ha avuto luogo a Roma dall'11 al 18 ottobre scorso. Esso ha riunito circa tremila persone, delegati di gruppi nazionali Acta Pauli Pp. VI 25 e di organizzazioni cattoliche internazionali, consulenti ed esperti del vasto movimento che viene sotto il nome di « Apostolato dei Laici », e Osservatori di Comunità non cattoliche. Il tema proposto al loro studio riguardava « il Popolo di Dio nel cammino dell'umanità»; ed essi, distribuiti in vari gruppi di lavoro o adunati in assemblea plenaria, hanno approfondito, esaminato e discusso l'ampio argomento, e sopra alcune questioni particolari hanno formulato proposte e risoluzioni, che formeranno oggetto di attenta considerazione da parte del (( Consilium de Laicis » e degli altri Dicasteri competenti. Molte cose sono state dette in quel convegno, e molto è stato scritto intorno ad esso e molto bene, anche se non tutto è senz'altro da approvarsi o da condividere. Delle non poche cose buone che ne sono emerse, vorremmo qui segnalarne una in particolare : il senso, cioè, di responsabilità e di disponibilità per la Chiesa, che anima il Laicato cattolico. I laici — ed è un segno senza dubbio molto incoraggiante — si sentono responsabili, sia nei riguardi dell'umanità intera, alla quale essi vogliono far intendere che la Chiesa è impegnata nell'animazione del temporale, sia nei riguardi della Gerarchia e del Clero, a cui il Laicato intende offrire la propria cooperazione nell'opera di salvezza e di « servizio » che la Chiesa tutta, per volere del suo Fondatore, è chiamata a compiere in mezzo agli uomini. Noi vorremmo che a tutti questi Figli, che vogliono caratterizzarsi nel popolo di Dio per una generosa dedizione all'apostolato cattolico, una impressione restasse scolpita nella memoria e nel cuore : l'amore che il Papa per loro riserva, la fiducia perciò che in essi ripone e l'invito che a loro rivolge di voler sempre operare in leale armonia con il magistero e con la Gerarchia della Chiesa, non d'altro desiderosa che di vederli esplicare le funzioni loro assegnate dal recente Concilio. Il Nostro sguardo, quasi invitato dall'accenno al Nostro Laicato, si allarga sul mondo; e perciò il Nostro pensiero, in questa circostanza, si porta spontaneamente a Betlemme e da Betlemme a Gerusalemme e agli altri Luoghi Santi della Palestina. La questione che li riguarda rimane tuttora insoluta, a causa di una condizione di cose molto complessa, e a tutti palese nel suo volto esteriore. Qui basti dire che, com'è suo dovere nei confronti della cristianità, la Santa Sede non ha mancato di far oggetto di sollecita attenzione le iniziative che, in sede internazionale, potevano riferirsi al grave problema ; di esso abbiamo parlato con dirigenti qualificati e abbiamo dispo- 26 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sto che fossero fatti sondaggi per vagliare le possibilità di abbozzare almeno un inizio di soluzione. Di queste intenzioni: abbiamo tenuto al corrente la Gerarchia Ortodossa e quella Anglicana, e si è creduto bene di informarne altresì i Governi, che hanno relazioni diplomatiche con la Santa Sede, nonché il Segretario Generale delle Nazioni Unite. La questione, vista nei suoi termini generali, offre, ora, a Nostro avviso, due aspetti essenziali e impreteribili. Il primo riguarda i Luoghi Santi propriamente detti e tali considerati dalle tre grandi religioni monoteistiche aventi interesse, la ebrea, la cristiana e la musulmana, e intende tutelare la libertà di culto, il rispetto, la conservazione, l'accesso ai Luoghi Santi medesimi, protetti da immunità speciali mediante uno statuto proprio, alla cui osservanza faccia garanzia un'istituzione di carattere internazionale, con particolare riguardo alla fisionomia storica e religiosa di Gerusalemme. Il secondo aspetto della questione si riferisce al libero godimento dei diritti religiosi e civili, che legittimamente spettano alle persone, alle sedi, alle attività di tutte le comunità presenti nel territorio della Palestina. È ovvio che Noi seguiamo tutta la questione con vivissimo interesse, ma altresì con serena vigilanza e con fondata fiducia che essa abbia presso le Autorità competenti e presso la pubblica opinione la favorevole considerazione, che a Noi sembra le sia assolutamente dovuta, per la debita venerazione ai Luoghi Santi, per il bene e nel rispetto dei legittimi diritti di tutti, e per la promozione della pace e della riconciliazione degli spiriti. Il tema conduce a dire una parola sulla situazione che si è formata nel Medio Oriente in seguito ai noti avvenimenti del giugno scorso ; essa, com'è noto, ha nuovamente avuto momenti di accentuato pericolo ; essa continua ad essere grave per eventuali ulteriori complicazioni. La questione stessa dei Luoghi Santi vi è collegata. Tuttavia la recente risoluzione del Consiglio di Sicurezza delle Nazioni Unite, che stabilisce l'invio di un rappresentante del Segretario Generale della medesima Organizzazione, Ci sembra costituisca un primo passo positivo nella ricerca di una soluzione, la quale per essere duratura deve improntarsi a giustizia e ragionevolezza. Com'è facile immaginare, Noi stessi siamo stati da più parti autorevolmente e fortemente sollecitati a fare opera, aftinché il conflitto non si cristallizzi in una tregua senza pace, satura di odio e di prospettive Acta Pauli Pp. VI 27 di future rivendicazioni, e dannosa anche ai traffici internazionali, ma trovi leale componimento, specialmente per quanto riguarda la questione dei territori, teatro di sanguinose contese. Noi abbiamo ferma fiducia e auspichiamo vivamente che l'iniziativa delle Nazioni Unite abbia il sincero appoggio di tutti i responsabili e possa progredire e portare a fecondi risultati. Un ricordo particolare meritano i profughi vecchi e nuovi, il cui problema aggrava la crisi che travaglia la regione. Ad essi, come a vittime povere e impotenti, va la Nostra simpatia e va l'aiuto che non è mai venuto meno e si è intensificato soprattutto in questo periodo di maggiore necessità. Anche recentemente abbiamo voluto lodare e incoraggiare l'opera svolta a favore dei profughi dalle organizzazioni caritative cattoliche ed invitare a dare alle stesse sostanziale appoggio. Nel pensare al Medio Oriente, Ci sono anche presenti le prove alle quali sono ora soggette, in una delle Nazioni in conflitto e a Noi sempre cara per tanti motivi storici e civili, le istituzioni scolastiche cattoliche ; ma amiamo pensare che il dissidio possa ancora essere risolto con vicendevole soddisfazione. In questa rapida visione panoramica degli avvenimenti principali della vita della Sede Apostolica in questi ultimi mesi, dobbiamo ora accennare ai due temi principali che ne hanno guidato i sentimenti e l'attività. Vi ha fatto già diretta menzione la parola del Signor Cardinale : la pace e la fede. Essi sono troppo importanti e troppo fecondi, perché anche Noi non ne facciamo menzione. Nell'esercizio del ministero a Noi affidato dalla Divina Provvidenza, non Ci stanchiamo mai di richiamare l'umanità sulle vie della pace, di ripetere i Nostri appelli, inviare i Nostri Messaggi, ed invitare alla cessazione dei conflitti ed alla ripresa di negoziati coloro nelle cui mani sono le sorti dei popoli ; non cessiamo di pregare e far pregare Iddio misericordioso, datore di ogni bene, ut det pacem in diebus nostris; e, nei limiti consentiti dalle Nostre possibilità, Ci adoperiamo per alleviare i dolori delle vittime della guerra e di ogni altra violenza : i feriti, i prigionieri, i profughi, coloro che sono rimasti senza famiglia, senza tetto, senza pane. Fu a Noi motivo di conforto e di stimolo il sentire che tutti i Vescovi dell'orbe, per bocca dei loro rappresentanti riuniti nel Sinodo qui in Roma, si associavano al Nostro assillo per la pace, ripetendo l'appello 28 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale al mondo perché cessino i conflitti e si stabilisca la tranquillità nell'ordine. Il problema della pace è parte così viva dell'attività della Chiesa, che Noi, accogliendoli voto della Costituzione Gaudium et Spes del Concilio Vaticano II, abbiamo istituito fin dall'inizio di quest'anno una speciale Commissione che porta il nome di Iustitia et Pax, della quale abbiamo chiamato a far parte, in qualità di membri e consultori, ecclesiastici e laici esperti nel campo dello studio e delle opere connesse con la pace : la giustizia sociale, lo sviluppo, la cooperazione internazionale. Ed ora, per muovere la volontà di tutti ed unire gli sforzi dei buoni nella ricerca e nella conquista della pace, siamo venuti nella determinazione di indire per tutto l'orbe una Giornata dedicata alla Pace. Ne abbiamo fissato la data al I gennaio, sembrandoci questo il giorno più indicato per richiamare alla mente di ogni uomo pensieri di concordia nel nome del « Principe della Pace ». o Su questa iniziativa, che sembra incontrare il consenso di molti, scenderà — ne siamo certi — la benedizione del Signore, che comparendo sulla terra, fece proclamare nel cielo di Betlemme : « Pace in terra agli uomini di buona volontà ». E — come ben lo sapete — nel contesto della Nostra azione in favore della pace, il Vietnam ha continuato ad occupare un posto di preminenza, consci come siamo delle rovine e delle vittime causate da quel singolare conflitto e del pericolo che esso costituisce per la pacifica convivenza dei popoli e delle nazioni. In pubbliche udienze e nei Nostri incontri domenicali in Piazza San Pietro, più di una volta il Nostro pensiero e la Nostra preghiera sono stati per quei figli — a Noi dilettissimi — ai quali non è dato ancora di godere i frutti della pace. Molte voci Ci giungono invitandoci ad esortare una parte belligerante a sospendere i bombardamenti. Noi Io abbiamo fatto e lo facciamo ancora a nome degli inermi che, pur involontariamente, sono vittime di tali azioni militari. Ma contemporaneamente invitiamo di nuovo anche l'altra parte belligerante — e amiamo pensare di essere in ciò seguiti da quanti possono autorevolmente esercitare determinante influsso in questo senso —, a dare un segno di seria volontà di pace. E lo facciamo ancora in nome di coloro che sono colpiti da atti di Acta Pauli Pp. VI 29 terrorismo e di tutto un popolo che soffre, di vite umane inutilmente sacrificate. Cessi la violenza in qualunque forma. Siamo certi che, come mèta finale, non sia da perseguire la vittoria che opprime, bensì la sicurezza, la pace e la libertà per tutti. Il negoziato, franco e leale, è infatti la sola strada costruttiva di una vera pace. Noi siamo addolorati e stupiti di osservare come sia resa vana ogni disinteressata offerta di mediazione e respinto ogni tentativo di oneste e pacifiche trattative, mentre Ci sembra tuttora possibile una onorevole composizione della dolorosa e minacciosa vertenza. Estranei ad ogni interesse di parte e solo appassionati dei valori umani in gioco, Noi abbiamo osato offrire la Nostra inerme collaborazione, disposti a cooperare, nel modo più efficace che Ci sia consentito e richiesto, al ristabilimento della vera pace. Il nostro pensiero viene poi a posarsi con accorata e addolorata insistenza sulla diletta Nigeria, che non molti anni fa avemmo la fortunata occasione di visitare. Abbiamo seguito con profonda tristezza l'erompere e lo svolgersi di un grave conflitto nelle regioni orientali di quel grande Paese. Abbiamo apprezzato e, per quanto Ci è stato possibile, spronato ogni iniziativa ed ogni sforzo per favorire la riconciliazione. Nell'intento di lenire tante sofferenze e evitare ulteriori lutti e lagrime, abbiamo inviato in questi giorni in Nigeria una missione della Caritas internazionale, che col soccorso materiale e morale testimoni in qualche sempre modesta, ma concreta misura la Nostra affezione. E profittiamo dell'imminenza della festa natalizia, che è per tutti un invito alla pace, per rivolgere ai responsabili delle due parti in lotta un nuovo fiducioso appello, aftinché venga concordata almeno una tregua che potrà forse ispirare, Dio lo voglia, l'inizio di una nuova via alla concordia di fraterni rapporti. Al mondo, che trema per il timore di perdere la pace, possa venire dall'Africa l'esempio confortante di una pace ritrovata, segreto di un nuovo promettente avvenire. Né possiamo tralasciare di confidarvi altra volta l'angustia che rattrista il Nostro cuore al ricordo di quella porzione del gregge di Cristo, che ancor oggi Ci appare più vicina al mistero del Presepio e della Croce, perché continua a soffrire pazientemente e con dignità, in 30 Acta Apostolicae Sedis ^Commentarium Officiale maggiore o minore misura, la privazione di quella libertà e dell'esercizio di quei normali diritti, che competono alla Chiesa e alla religione. Il nostro pensiero affettuoso va in questo momento ai Pastori, ai Religiosi, alle Religiose ed a tutti i fedeli che vivono in tali dolorose condizioni ; e, con il pensiero, il Nostro paterno incoraggiamento, sostenuto dalla costante preghiera e particolarissima Benedizione. Ben sapete come la Santa Sede abbia sempre fatto quanto le diverse circostanze consentivano o consigliavano al fine di alleviare la situazione della Chiesa ovunque essa incontra difficoltà. Sapete altresì che, in qualche caso, i passi intrapresi hanno avuto risultati che ben fanno sperare per il futuro; mentre, in altri — e lo diciamo con animo accorato — l'esito non ha corrisposto alle speranze. Per parte Nostra, continuiamo a restare pronti ad ogni aperta e leale trattativa, che valga ad assicurare alla Chiesa un completo ed effettivo rispetto dei suoi sacri diritti, senza offesa ai legittimi poteri dello Stato, anzi con suo stesso morale vantaggio. Ai responsabili della cosa pubblica in quelle dilette Nazioni vorremmo ripetere l'appello rivolto dai Padri Conciliari nel loro messaggio ai Governanti : « La Chiesa non vi chiede che la libertà. La libertà di credere e predicare la sua fede, la libertà di amare il suo Dio e di servirlo, la libertà di vivere e di portare agli uomini il suo messaggio di vita. Non abbiate timore di essa : essa è fatta ad immagine del suo Maestro, la cui misteriosa azione non usurpa le vostre prerogative, ma guarisce l'umano dalla sua fatale caducità, lo trasfigura, lo inonda di speranza, di verità e di bellezza ». Voglia il Cielo esaudire questi Nostri ardenti voti, aprendo ovunque alla Chiesa nuovi orizzonti alla sua missione, apportatrice della vera pace di Cristo. Nel contesto di tante travagliate ma non di rado promettenti situazioni, con simpatia e profondo affetto il Nostro pensiero va ai popoli dell'America Latina. Ben ne conosciamo i grandi problemi ed il desiderio ardente di progresso e di sviluppo tanto nel campo morale e religioso che in quello sociale. La penuria di Sacerdoti, di Religiosi e Religiose che, per cause varie e complesse, continua ad affliggere l'America Latina Ci è motivo di viva preoccupazione. Salutiamo quindi e benediciamo di cuore i sacerdoti, le suore ed i laici che anche negli ultimi mesi si sono colà recati portando un prezioso contributo alla vita della Chiesa. Acta Pauli Pp. VI 31 L'aspirazione dei popoli latino-americani, e specialmente di tanti giovani di buona volontà, al progresso sociale del Continente non Ci lascia insensibili. Ci reca non poca soddisfazione sapere che le Encicliche sociali ed i Documenti del Concilio Vaticano II sono oggetto di attento studio da parte di sacerdoti e di molti laici sinceramente ansiosi del bene dell'America Latina : li esortiamo paternamente ad approfondirne sempre più e meglio il vero significato ed il genuino valore. Auspichiamo infine che quanti occupano posti di responsabilità sappiano interpretare con lungimiranza e generosità la realtà e le legittime aspirazioni dei loro popoli; invitiamo tutti a respingere la tentazione della violenza, per cercare saggiamente e cristianamente una pace dinamica e costruttiva, fonte di sviluppo e di civile progresso. Nel considerare il panorama spirituale dei nostri giorni Ci allieta vedere un sempre più diffuso interesse per i problemi religiosi : risveglio di cui siamo certamente debitori al Concilio Ecumenico Vaticano II, che si è proposto di scoprire nuove vie per presentare la dottrina della Chiesa in forma sempre fedele al suo autentico contenuto ma più adatta alla mentalità moderna, e di colmare la nobile esigenza di tanti spiriti non paghi dei larghi benefìci che provengono dal solo progresso tecnico-scientifico con le veraci e vitali risposte della fede cristiana. Questo anelito dello spirituale ha prodotto in seno a vari settori della Chiesa fermenti nuovi, sostanzialmente buoni, ma non del tutto esenti da pericoli di esagerazioni e di deviazioni, sia nel campo dottrinale che in quello disciplinare, che non mancano di destare in molti Pastori e fedeli giustificate apprensioni. Noi, tuttavia, nutriamo fiducia che lo sforzo in atto, sincero e generoso, sostenuto da un fraterno ed aperto colloquio, vivificato da un profondo amore per la verità rivelata, guidato dal Magistero gerarchico, produrrà gli auspicati frutti di rinnovata vitalità religiosa e morale. Già notiamo i segni di un superamento di alcune difficoltà iniziali, e il Sinodo testé celebrato Ci ha recato la conferma della solerte vigilanza dei Nostri venerati Fratelli nell'Episcopato. Ci è perciò gradita l'occasione di manifestare il Nostro compiacimento per le molteplici iniziative promosse in adesione con l'Anno della Fede da Noi promulgato al fine di onorare degnamente la memoria del 19° centenario del Martirio dei SS. Apostoli Pietro e Paolo. I documenti pastorali che Ci sono giunti dagli Episcopati di molte Nazioni Ci 32 Acta Apostolicae; Seáis - Commentarium Officiale attestano il prezióso lavoro ehe si sta svolgendo nel mondo cattolico per rinvigorire la fede, farne luce alle menti e forza alle volontà. Qui Ci fermiamo. Non è che tutto sia detto di quanto riguarda l'attualità della Chiesa e dell'opera della Santa Sede con questo semplice sguardo fugace. Ancora altro rimarrebbe da dire. Per ora tuttavia tanto basti. Ma non possiamo ritrarre l'occhio da questa sintetica descrizione senza rilevare come lo scambio dei voti natalizi dalla espressione di ottimi sentimenti abbia portato la voce del Signor Cardinale Decano e la Nostra all'osservazione di certi aspetti reali e odierni della Chiesa, con l'abituale riscontro delle sue liete e tristi vicende, dei suoi bisogni, dei suoi progressi e delle sue sofferenze. Ma soprattutto due grandi linee postconciliari Noi vediamo descrivere il volto presente della Santa Chiesa : esse vengono in qualche evidenza molto confortante. La prima è quella del suo rinnovamento morale e spirituale, della ricerca della sua autenticità nella fede e nella carità, nella sequela, anzi nella presenza di lei stessa, di Cristo, suo Fondatore, suo Maestro, suo Redentore, e quindi della sua vitalità, della sua santità, nel faticoso compimento della sua missione e nell'attesa amorosa della sua consumazione escatologica con l'incontro beato dell'amatissimo Signore Gesù ; e l'altra linea, quella d'un nuovo e più prossimo e più esemplare e più benefico e più apostolico, ed insieme più modesto e più spirituale contatto con il mondo moderno ; vediamo lo sforzo d'accostamento apostolico, che va dai Fratelli, di cui andiamo promovendo la riconciliazione e la comunione, agli uomini tutti, quanti e quali sono del nostro tempo ; vicini o lontani; piccoli e grandi; incantati dal loro progressivo dominio del mondo esteriore, o delusi e disperati di non possedere veramente se stessi e la vita nella sua verità e nella sua pienezza ; assorbiti dal lavoro e dagli enormi problemi sociali che ne derivano, o provati dalle sofferenze e dalle tentazioni dell'umana esistenza; tutti, con un nuovo impegno d'amore e di servizio, sono oggi nel cuore aperto e pulsante della Chiesa, ben consapevole delle sue limitate dimensioni, ma altrettanto certa della sua vocazione per la salute di tutta l'umanità. Non possiamo difenderci davanti a tale visione da un'impressione quasi inebriante ed estasiante di bellezza : la Chiesa cattolica, questa Chiesa, a cui abbiamo l'onore e la fortuna d'appartenere e il dovere di servire; questa Chiesa, verso la quale, proprio perché votata ad una perfezione che le forze umane non riescono mai a pareggiare, ogni Acta Pauli Pp. VI 33 critica, ogni diffidenza, ogni malevolenza sono ogni giorno, da ogni parte rivolte; questa Chiesa, così strutturata storicamente e canonicamente com'è, ci svela qualche cosa, oggi più che mai, della sua spirituale venustà; i segni, i fremiti, i doni dello Spirito Santo, a chi ben guarda, sono anche sul suo volto umano, tuttora solcato di rughe, di sudore, di lagrime e di sangue, ma vivo di grazia e di verità, e lasciano intravedere quella sua bellezza totale nella carità e nella santità, che un giorno sarà; e perciò inducono a celebrarla, la nostra Chiesa dilettissima, come l'umanità nuova, che Cristo nascente fondò. È in questa visione, presente e futura, della bellezza della Chiesa, che s'innalzano i Nostri voti natalizi, e su voi tutti discendano con la Nostra Apostolica Benedizione. II In Aede Sixtina habita ad Excellentissimo» Viros e Legatorum Coetu apud Sedem Apostolicam, qui nocte Nativitatis Domini nostri Iesu Christi Sacro interfuerunt a Beatissimo Patre peracto. * Excellences, chers fils, frères et amis, Nous voici à nouveau réunis, dans l'intimité si suggestive de cette liturgie nocturne, pour fêter ensemble le plus grand événement de l'histoire du monde, aux yeux des chrétiens : celui que l'Evangéliste a résumé en une formule qui a traversé les siècles et nourri la méditation d'innombrables générations : (( Verbum caro factum est et habitavit in nobis. Le Verbe s'est fait chair et il a habité parmi nous La vie et la mission du Christ, ses sublimes enseignements, le salut qu'il apporte au monde : tout commence dans une étable, au cœur d'une nuit d'hiver, dans un obscur village de Palestine. Quand l'esprit de l'homme moderne, embrassant d'un regard les développements du christianisme au cours de ces vingt siècles, s'arrête à considérer l'exiguïté, la faiblesse, l'insignifiance de ces débuts, il est saisi par le prodigieux contraste qui s'offre à ses yeux. A vues humaines, quoi de plus déraisonnable que d'avoir entrepris la grande œuvre du salut du monde à partir de moyens apparemment aussi faibles, aussi disproportionnés avec le but à atteindre : un enfant pauvre, dans une * Die 25 mensis decembris a. 1967. Io. 1, 14. 1 3 - A. A. S. 34 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale pauvre crèche, dans un pauvre village, à l'écart de toutes les grandeurs de ce monde, un enfant apparemment sans force, sans prestige, sans autorité ... Mais, comme le dit énergiquement saint Paul, « la folie de Dieu est encore plus sage que la sagesse des hommes, et la faiblesse de Dieu, plus forte que la force des hommes » . Ce qui entre dans le monde avec le Christ, en la nuit de Noël, c'est une semence destinée à devenir un grand arbre, c'est un levain capable de soulever toute la pâte humaine. L'extraordinaire mouvement spirituel qui naît en ce jour et qui traversera les âges et les continents, cette immense entreprise de salut, dont l'Eglise sera l'instrument, comment l'expliquer, en effet, sinon précisément comme la croissance continue d'une semence initiale, comme le développement progressif d'un ferment prodigieusement puissant? Et pourtant, s'il détache son regard du passé pour le porter sur l'univers qui l'entoure, l'homme de notre temps ne peut pas ne pas apercevoir d'immenses zones de la carte du monde où cette semence du christianisme semble avoir été étouffée ou n'avoir pas réussi à pénétrer et à s'enraciner. Un doute peut alors se présenter à son esprit : ce ferment est-il réellement capable de soulever toute la pâte humaine? Concerne-t-il vraiment l'humanité entière? Est-ce bien la lumière et le salut pour tous? Ou ne serait-ce pas plutôt un vaste courant de pensée et d'action, admirable, certes, et indubitablement puissant, mais destiné, malgré tout, à rester l'apanage de quelques nations privilégiées, de quelques formes de civilisations, où il a trouvé dans le passé un terrain favorable à son développement? 2 L'objection, pour celui qui croit, s'évanouit à la clarté qui jaillit aujourd'hui de la grotte de Bethléem. N'ayons crainte : le message de salut qu'apporte cet enfant est bien universel. Ces lèvres, qui ne peuvent pas encore parler, diront un jour les paroles décisives, qu'aucunes lèvres humaines n'auront jamais pu ni osé dire : « Je suis la lumière du monde. Allez, enseignez toutes les nations » ! Toutes, et non pas quelques-unes. Et s'il en est, sur le nombre, qui, en certains points du temps et de l'espace, opposent des obstacles à la pénétration ou à l'enracinement du message de vérité et de vie, celui-ci est-il, pour autant, moins valable et moins efficace? L'Eglise l'a dit bien souvent par la voix de ses pontifes, et récemment 3 4 2 1 Cor. 1, 25. Io. 8, 12. Matth. 28, 19 3 4 35 Acta Pauli Pp. VI encore avec éclat, par la voix de ses évêques réunis en Concile : le message chrétien accueille toutes les valeurs humaines et religieuses, où qu'elles se trouvent, et il les porte à leur plénitude. Il se présente, non en ennemi ou en concurrent, mais en ami de tout ce que l'esprit humain a produit de grand, de beau et de vrai, en tous temps et en tous pays. Et sa richesse est telle, qu'il est capable de donner à chaque homme, à chaque nation, à chaque civilisation, ce qui manque à sa perfection. La rencontre avec le Christ, ce n'est pas une diminution ou un appauvrissement, c'est un enrichissement de la qualité la plus haute, c'est l'accès à la pleine maturité, la promotion à la plénitude de l'âge adulte offerte aux hommes et aux peuples. Ce que l'Enfant de Bethléem apporte au monde, c'est en effet quelque chose que le monde n'était pas capable de se donner à lui-même, quelque chose d'entièrement nouveau. L'histoire morale et religieuse de l'humanité a connu, certes, en Orient comme en Occident, de ces vastes mouvements spirituels qui ont marqué les âmes, entraîné les foules, mis leur marque sur de vastes secteurs de la géographie humaine. Efforts — parfois admirables — de l'homme cherchant à s'élever à une sagesse supérieure, à se libérer des faiblesses et des entraves de sa condition terrestre. Mais efforts purement humains. Ici, ce n'est plus l'homme qui cherche à s'élever vers Dieu, c'est Dieu qui descend vers l'homme, pour le faire monter vers lui, le libérer et le sauver. C'est Dieu qui prend l'initiative, Dieu qui fait irruption dans le tissu de l'histoire humaine. Telle est la « bonne nouvelle )) — (c'est le sens du mot grec svayyéXiov) — qui est annoncée aujourd'hui à toute la terre. L'Evangile est « la nouvelle )) par excellence, peut-on dire, l'unique nouveauté véritable qui se soit jamais vérifiée dans la longue et laborieuse histoire spirituelle de l'humanité. A la lassitude, au vieillissement du monde païen, le Christ apporte quelque chose d'entièrement neuf : la libération et le salut venus d'en haut. Il libère l'homme de lui-même, de sa misère fondamentale, de ses mauvais penchants, de ses péchés et de ses vices, et en fait un homme nouveau, associé à sa vie divine. Saint Paul, le chantre incomparable de cette libération de l'homme par le Christ, s'écriera dans un transport de reconnaissance et d'amour : (( il m'a aimé et il s'est livré pour moi ! » . C'est que chacun est ici concerné personnellement. Ce n'est pas à une humanité générique et 5 5 Gai. 2, 20. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 36 abstraite que le salut est offert, c'est à chaque personne en particulier ; ce sont mes nécessités, mes désirs, mes aspirations les plus profondes que le Christ vient combler. Et les énergies nouvelles qu'il place au cœur de l'homme vont exercer leur bienfaisante influence sur la société tout entière. Notre monde moderne tourmenté par tant d'angoissants problèmes, ce monde où l'on travaille, où l'on souffre, où l'on soupire après la paix : qu'il se tourne vers l'Enfant de la crèche, qu'il accueille son message ! C'est pour lui la voie du salut, du bonheur et de la vraie paix. C'est une nouvelle espérance qui se lève sur le monde, c'est l'annonce d'une plénitude et d'une joie sans déclin ! Telles sont, Excellences, chers fils et frères, les quelques brèves réflexions que peut suggérer le mystère de Noël médité par un homme du vingtième siècle. Et devant vous — qui venez de « toutes les extrémités de la terre » , puisque vous représentez ici les nations et les peuples — et dans ce cadre de la Chapelle Sixtine, où le génie de Michel-Ange a inscrit en raccourci toute l'histoire du monde, cette méditation prend des dimensions qui s'élargissent et s'étendent jusqu'à l'infini ... Mais n'est-ce pas justement l'infini qu'embrasse le regard du nouveau-né qui apporte, en cette nuit de Noël, le salut au monde? Accueillons ce salut, car sous les traits de celui qui a voulu être appelé le (( Fils de l'Homme )) se cache la splendeur de la divinité : il est le Fils du Dieu vivant, la Lumière du monde, le Maître des nations, le « Verbe qui s'est fait chair et qui a habité parmi nous, plein de grâce et de vérité ». Amen. 6 III Habita in Petriana Basilica, calendis ianuariis, die per totum terrarum orbem fovendae paci inter gentes, Beatissimi Patris consilio et opera, dicato. * Fratelli e figli! uomini tutti che Ci ascoltate! Pace! pace! Noi annunciamo; pace, pace al nuovo anno Noi auguriamo! pace a voi qui presenti, cittadini di Roma, che la sua civiltà volle espressa e sancita nella sua « Pax romana », fondata sull'universale estensione della eguaglianza dei diritti dei suoi cittadini, fieri e liberi nella saggezza dinamica dei suoi ordinamenti giuridici; siate 6 Cfr. Act. 1, 8. * Die 1 mensis ianuarii a. 1968. Acta Pauli Pp. VI 37 coscienti e degni di tanto retaggio ! Anche a voi, pace, ospiti dell'Urbe, visitatori, pellegrini, qua convenuti dall'Italia e da ogni altro Paese, e qni associati, non forestieri, ma amici, a questa affermazione fraterna, d'alto e comune sentimento umano! E pace a tutti coloro che hanno accolto il Nostro invito a dedicare a tale grande ideale della pace questo primo giorno dell'anno civile quasi per farne speranza ed impégno per ogni giorno, ogni attività del tempo che viene : vi ringraziamo tutti, specialmente voij guide delle Nazioni, voi magistrati della giustizia, voi professori e Cercatori della verità e della cultura, voi antichi combattènti, che per le cicatrici fìsiche e morali, inferte nella vostra carne e nel vostro spirito dalle recenti guerre, meglio d'ogni altro sapete quale conquista sia la pace, voi giovani, voi lavoratori, voi gente del popolo, sincera ed intuitiva su ciò ch'è veramente bene per la moderna società, tutti vi ringraziamo per la vostra adesione a questa corale celebrazione della pace. Dovunque oggi echeggia questo nome benedetto giunga ora il Nostro saluto fraterno e paterno ed il Nostro augurio di pace, con quanto la pace deve recare con sé : l'ordine, la serenità, la letizia, la fraternità, la libertà, la speranza, l'energia e la sicurezza del buon lavoro, il proposito di ricominciare e di progredire, il benessere sano e comune, e quella misteriosa capacità di godere la vita scoprendone i rapporti con il suo intimo principio e con il suo fine supremo : il Dio della pace. E così tutto per ora sarebbe detto su questo immenso e formidabile tema. Se non che al solo pronunciare e ripetere questa fatidica parola : pace, parola amica ed umana quant'altre mai, un sentimento sorge nel Nostro spirito, che non possiamo tacere, anche perché esso tenta soffocare il Nostro grido di pace e quasi disilludere la speranza ch'esso reca con sé. Ed è il sentimento delle difficoltà che si oppongono al conseguimento della pace. Le condizioni presenti stesse del mondo le svelano e le impongono queste difficoltà, con una forza, che pare dichiararle fatali e insuperabili : la pace, ad esempio, oggi non esiste, in varie parti del mondo, e in particolare in una regione da noi spazialmente remota, ma tanto spiritualmente vicina : voi ben sapete che Noi alludiamo al Viet-nam ; e mentre all'esame spassionato degli interessi civili in gioco e dell'onore delle parti contendenti a Noi sembra che la via della pace sia tuttora aperta e possibile, anche se complessa e graduale, ecco che nuovi terribili ostacoli sorgono a complicare con nuovi problemi e nuove 38 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale minacce Fintricata questione, aumentando pericoli, rancori, rovine, lacrime e vittime. Noi vorremmo scongiurare la tremenda sciagura d'una guerra che cresce, d'una guerra senza fine. Noi osiamo esortare le Potenze implicate nel conflitto a tentare ogni atto che possa portare alla soluzione onorevole della dolorosa vertenza; la stessa esortazione rivolgiamo alle Istituzioni internazionali, che ne abbiano la possibilità. E Noi scongiuriamo, oggi ancora, le Parti in conflitto a porre tregua sincera e durevole alla lotta, tanto grave e spietata; non è forse da tutti desiderabile, e ,non è forse praticamente possibile, che leali trattative restituiscano la concordia fra gli abitanti di quel caro e gentile Paese, garantendo loro indipendenza e libertà? Noi lo pensiamo; Noi lo auguriamo in spe, contra spem. Ed a ciò Ci conforta il prolungamento concesso di alcune ore della tregua d'armi, già fissata per questo Capo d'anno, secondo lo spirito del Nostro invito alla Giornata della Pace : piccolo segno, quasi puramente simbolico, ma assai cortese e significativo, ed a Noi, come a tutti certamente, molto gradito, quasi presagio di eventi migliori. Questo tristissimo caso del Viet-nam basta a dimostrare quanto la pace sia difficile, anche quando potrebbe essere raggiunta. É diffìcile la pace quando la contesa si fa ideologica. In queste congiunture la confusione dei giudizi e delle opinioni aggrava la situazione. Il mondo guarda, si appassiona, commenta e deplora, cercando di capire dove sia la giustizia; e nella difficoltà di trovare la buona soluzione, sente crescere la tentazione d'iscrivere la pace fra le utopie : una grande utopia, degna d'essere annoverata fra le energie migliori che muovono la storia, ma destinata sempre a rimanere fallace. Questo aspetto della pace, cioè la difficoltà a raggiungerla e a mantenerla, è quello che principalmente Ci muove a parlarne, e che Ci obbliga a dichiarare, anche contro ogni apparenza, la pace possibile, sempre ; la pace doverosa, sempre. È da questa fiducia, è la questo dovere che muove la Nostra campagna per la pace. Sì, la pace è possibile, perché gli uomini, in fondo, sono buoni, sono orientati verso la ragione, l'ordine ed il bene comune ; è possibile perché è nel cuore degli uomini nuovi, dei giovani, delle persone intuitive del cammino della civiltà; è possibile, perché a reclamarla sono le voci più care, quelle dei Nostri figli, quelle delle vittime degli umani conflitti, i feriti, i profughi, i devastati, quelle delle madri piangenti, quelle delle vedove e quelle dei caduti ; voci, che tutte invocano pace, pace! Sì, è possibile, perché Cristo è venuto al Acta Pauli Pp. VI 39 mondo, ed ha proclamato l'universale fratellanza ed ha insegnato l'amore. Certo, è difficile, sì, perché spesso, nonostante le buone intenzioni conclamate, prima che negli avvenimenti e negli ordinamenti esteriori, la pace dev'essere negli animi, dove si annida l'egoismo, l'orgoglio, il sogno di potenza e di dominio, l'ideologia dell'esclusivismo, della sopraffazione, della ribellione con la sete di vendetta e di sangue. Fratelli e figli : è a questo superamento d'idee inumane, d'istinti superbi e di passioni bellicose, che la Giornata della Pace è rivolta ; ed è alla formazione di cuori forti nella bontà e nella comprensione Che ogni uomo è fratello, che la vita umana è sacra, che la magnanimità del perdono e la capacità di riconciliarsi è grande arte sociale e politica, che tende il Nostro sforzo per la vittoria della pace. Il Nostro sforzo che cosa può fare? Non è anch'esso un vano conato, che accresce il numero dei tentativi falliti? Così sarebbe, Fratelli e Figli, se un ausilio superiore, quello di Dio, Padre ottimo e misericordioso, non lo ispirasse e non lo sostenesse. È l'ausilio che la preghiera può ottenere ed innestare nel groviglio delle umane contese per scioglierle in maniera impensata e felice. Alla preghiera perciò ora vi invitiamo, alla preghiera ad una voce e ad un cuor solo, per la pace nel mondo. Apostolica Benedictione impertita, Augustus Pontifex lingua italica, gallica, anglica, germanica, hispanica, lusitana, polonica, graeca, vietnamiens!, russica et sinensi pacem universo mundo ex animo optavit. NUNTII RADIOPHONICI I Universis catholici orbis Christifidelibus cunctisque « bonae voluntatis » hominibus, ob celebranda Nativitatis Domini nostri Iesu Christi sollemnia. * Fratelli, figli, amici, uomini tutti di buona volontà! Il Natale pone ancora una volta il tema della pace alla nostra considerazione ; e il messaggio che questa beata ricorrenza mette sulle Nostre labbra per voi, per il mondo, non può tacere l'augurio della pace portato da Cristo su questa nostra terra, così avida e bisognosa di pace e così * Die 23 mensis decembris a. 1967. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 40 piena di offese e di minacce, sempre più gravi e paurose che sembrano comprometterla. Lasciate, Fratelli, che il Nostro voto natalizio ripeta ancora quello piovuto dal cielo nella notte misteriosa della nascita di Gesù Cristo in mezzo a noi, sul suolo di questo atomo dell'universo, ch'è la nostra terra, e nel corso millenario dei secoli nel momento preciso, ch'è la nostra storia. A noi uomini, esseri privilegiati del cosmo, perché segnati dalle sembianze sublimi di Dio, è stata annunciata la pace, come dono che corona ogni altro ricevuto con la vita presente, e che dà alla vita il suo valore, la sua ragione per essere degnamente e felicemente vissuta. Pace a voi tutti, Fratelli, oggetto della benevolenza creatrice e redentrice di Dio ! Pace in questo giorno benedetto, che per essere dedicato alla Vita nascente, alla Vita di Cristo « primogenito d'ogni creatura » e prototipo dell'umanità, vuole estendere la sua luce trasfigurante sopra ogni giorno del tempo nostro, su ogni membro della famiglia umana. Pace, pace a voi, uomini, che tutti ed ognuno Noi in Cristo sentiamo di amare; a voi specialmente, che appartenete per la fede e per la carità a quel Popolo, che un dolcissimo e gravissimo mandato Ci obbliga, anzi in qualche misura Ci abilita ad amare come Nostro, ed a guidare come cristiano. Pace, pace a tutti ! 1 E mentre l'augurio, così semplice e così denso di significato, Ci sgorga dal cuore, una serie di questioni non lievi, né facili sembra turbarlo : che cosa è dunque la pace? e perché, se essa è così collegata con la perfezione della nostra esistenza, ha sempre bisogno di essere desiderata, come elemento mancante o insufficiente? e basta la parola augurale a far sgorgare la pace nella nostra esperienza esistenziale, o invece, come tutti sappiamo, ben altri fattori, che non le belle e cortesi parole, essa reclama, affinché sia reale e duratura? E come allora ottenerla, come mantenerla, come farne l'ornamento stabile e caratteristico d'una civiltà come quella moderna, che pretende d'essere progredita e matura? Solleviamo queste questioni affinché, in questo suo giorno festivo, la pace abbia la sua meditazione, anche se questa meditazione potrebbe avere un'amara conclusione — come purtroppo tanti istintivamente o logicamente le danno —, quella dell'impossibilità di raggiungere la pace, e tanto meno di conservarla e di farla fiorire in ordinamenti sem- 1 Col. 1, 15. Acta Pauli Pp. VI 41 pre migliori. Se così fosse, l'augurio sarebbe irrisorio e quasi provocatorio al pessimismo e alla disperazione. Ma oggi la conclusione è ben diversa, perché è venuto al mondo il Salvatore, Cristo « nostra pace » , per darci la sua pace, per effondere fra noi il suo Spirito, di cui dono primario è appunto la pace : dove è Cristo ivi è la pace nel cuore. È il voto dell'Apostolo Paolo : « che la pace di Cristo regni nei vostri cuori )). Dove il suo Vangelo è accolto, la pace interiore è, almeno virtualmente, instaurata; non solo per una sua promulgazione intenzionale, ma altresì per una sua misteriosa .virtù, che la stimola, la pace dell'anima, la fa nascere, la converte da bisogno in dovere, da desiderio in dono é in sapiente capacità di generarla, di goderla. Questa semplice riflessione induce in questo Nostro fraterno messaggio natalizio il pensiero che lo vuole oggi qualificare. E cioè : Noi parliamo spesso, tanto spesso della pace — abbiamo in questi giorni invitato il mondo a dedicare nel primo giorno dell'anno civile un pensiero speciale alla pace nel consorzio umano — (il tema merita questa ripetizione e le condizioni pericolanti del mondo lo impongono ad ogni momento) ; ma, come ognuno vede, Noi parliamo ordinariamente della pace fra le Nazioni, fra le classi sociali, fra i membri della comunità umana; parliamo della pace esteriore, della pace politica, militare, sociale, comunitaria, di quella cioè che riguarda il giusto equilibrio nei rapporti fra gli uomini. Vogliamo oggi, autorizzati dalla spiritualità del Natale, invitarvi a considerare un'altra pace, quella pace interiore e personale, che ogni spirito umano dovrebbe e vorrebbe avere dentro di sé, come luce della propria coscienza, come dominio ordinato delle proprie facoltà, come espressione sintetica e superiore della propria personalità, e come radice intima e feconda della pace esteriore. Diciamo : la pace del cuore ; vero possesso di sé, vero coefficiente di virtù, di serenità e di felicità, vera sorgente della parola buona e sapiente nella sua espressione più intelligente e più forte. 2 3 4 5 Fratelli, possediamo noi la pace del cuore? La domanda trova certamente difficile risposta. Vorremmo eluderla forse, come indiscreta; vorremmo screditarla assimilando la pace del cuore alla rassegnazione passiva, di chi, esperto della propria debolezza e privo di coraggiosa energia (( mette il cuore in pace », e si abbandona « Eph. 2, 14. Cfr. Io. 14, 27. Cfr. Gal. 5, 22. Col. 3, 15. 3 1 8 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 42 ad una specie di invincibile fatalismo, falso surrogato della vera pace dell'anima. Vorrebbero talvolta uomini nobili e pensosi mutuarla alla scuola del migliore stoicismo, che si affranca dall'immediata esperienza delle passioni perturbatrici e degli avvenimenti sempre inquietanti per adeguarsi, al tempo stesso, libero e vincolato, alla profonda realtà delle leggi naturali, ed assimila una virile e imperturbabile insensibilità a delle cose contingenti e spiacevoli alla pace del cuore. E vi è poi un'immensa gamma di forme di pseudo-pace del cuore nella vita moderna, che placa le esigenze intime del pensiero, deluso di giungere alla verità, e quelle dell'amore, deluso di arrivare a non fallace felicità, con l'indifferenza alle cose dell'anima, ovvero col narcotico di qualche sottile scetticismo, oppure con la affannosa proiezione dell'uomo in una febbrile attività esteriore, che considera ubbia ogni meditato ripensamento sul vero destino dell'uomo medesimo, o anche, e pur troppo, con la ricerca di raffinate esperienze del piacere, oppure con la spregiudicata affettazione di disprezzo d'ogni forma d'educata convivenza. È pace del cuore cotesta? Dobbiamo purtroppo dire che no. In generale l'uomo moderno manca di vera pace interiore. Ma tanta è la stima, tanto l'amore, che a noi Cristo insegna ad avere per l'uomo, che noi vogliamo sempre supporre che in ogni spirito umano si nasconda un'aspirazione profonda e connaturata, una nostalgia, una speranza di gustare un giorno una autentica pace del cuore; quella vera, nuova, redentrice dalla comune miseria, quella che ci fa sentire d'essere uomini, e figli di Dio. E Noi vorremmo, senza ora diffonderci in spiegazioni, che del resto il Natale rende quasi intuitive, annunciare, a gran voce, o meglio con la voce insinuante, che suona dolce e persuasiva al di dentro degli animi, che la pace del cuore esiste, è possibile, è vicina, è oggi a noi offerta come il grande dono di Natale. Sì, questo è il Nostro augurio, è oggi il Nostro messaggio. Chi lo raccoglie? A chi specialmente lo rivolgiamo? Diremo : pace a voi che soffrite, perché potete essere consolati. Pace a voi, che avete fame di pane e di giustizia, perché gli uomini sono dichiarati da Cristo fratelli e quanti lo possono devono a voi l'alimento materiale e morale, di cui avete bisogno. Pace a voi, che pensate e studiate, perché la verità esiste, e il dramma della vostra insonne ricerca può trovare meravigliose soluzioni : tutto viene dal Verbo, tutto è, almeno in 6 6 Matth. 23, 8. Acta Pauli Pp. VI 43 certo grado, intelligibile. Pace a voi, che avete l'ansia del retto governo del mondo, perché non è vano sperare che finalmente gli uomini si accorgano che possono e che devono amarsi, non armarsi fino alla follia di rischi fatali, non combattersi, non uccidersi. Voi vedete, Fratelli, a questo punto una cosa semplice e meravigliosa : che la pace esteriore deriva e dipende in grande parte dalla pace interiore. Occorre che la pace sia nei cuori prima, perché essa si realizzi negli istituti civili e negli avvenimenti storici. Il cammino può essere lungo, perché le vie del cuore sono lunghe, e spesso ardue ed impervie ; sono individuali ; sono mobili ; è vero : ma questo costituisce il dramma umano, che appunto il Natale viene ad arricchire di forze positive e, per se stesse, risolutive. Sì, perché la pace è un ordine ; l'ordine suppone una perfezione di rapporti. Fra tutti i rapporti, di cui l'umana esistenza ha bisogno, è primo e indispensabile quello con Dio. Sappiamo di affermare una verità che molti fra gli uomini d'oggi si rifiutano d'ammettere : si vive bene, anzi meglio, essi dicono, senza religione, la quale è tanto misteriosa, pone problemi estremamente complessi, toglie, non dà pace allo spirito umano. Eppure no, Fratelli ; di Dio abbiamo insaziabile bisogno ; non possiamo fare senza di Lui : la nostra vita è a Lui costituzionalmente legata; dimenticare Dio significa spegnere la luce nella nostra vita; tutto senza di Lui diventa oscuro. Dio è necessario allo spirito umano. Dio è la nostra felicità. Dio è la Vita. Essere a Lui uniti, essere con Lui riconciliati, essere nel piano della sua volontà è la nostra prima pace interiore. « Non vi è pace per i senza Dio » dice la sacra Scrittura ; mentre vi è pace per chi è entrato nell'orbita dei divini voleri : « in la sua voluntade è nostra pace », dice deliziosamente e veracemente Dante alle soglie del suo Paradiso. Ben sappiamo come questo primo fondamento della pace interiore, è conseguentemente della pace esteriore, oggi è contestato; alla religione, nel suo senso positivo ed operante, si nega cittadinanza non solo nel regno di Cesare, dove Cesare è sovrano, e dove il laicismo può essere un doveroso riconoscimento dei limiti del governo temporale davanti alle frontiere del regno di Dio, ma altresì la si nega nel regno dello spirito, dove la religione è chiamata ad affermare un suo proprio regno, fonte di pace interiore e, di riflesso, di quella esteriore. Come pensare ad un ordine sociale e internazionale senza fare 7 8 7 8 Cfr. Is. 48, 22 ; 57, 21. Parad. III, 85. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 44 assegnamento sopra un ordine personale ë morale negli uomini che dirigono il mondo e che lo compongono? e come tale ordine personale e morale può essere sincero, sicuro, stabile, senza riferimento a quei principi assoluti e trascendenti che solo la religione ispira e garantisce? La pace con Dio è la sorgente di quella forza morale, di quella rettitudine virile, di quella sapienza fondamentale, da cui può scaturire la pace con gli uomini. Come trovare l'arte di mettere d'accordo gli uomini senza riconoscere alla fratellanza umana il suo primato nella politica e senza valutare il perdono dei torti subiti o reciproci come principio risolutivo degli umani conflitti? E non sono questi basilari criteri di pace terrena fondati su dottrine che solo la religione può suggerire e convalidare? La religione di Cristo, diciamo; quella del Natale ; né più diciamo, perché ora la Nostra parola non è lezione, ma solo messaggio augurale. Porse profetico esso sarà ; Dio voglia, nella duplice visione che un giorno quest'umile voce, flebile eco dell'annuncio natalizio, troverà ascolto e porterà gaudio e vitalità nuova al mondo avvicinato a Cristo, e che fin da oggi anime buone e credenti, già invase dallo Spirito di Cristo, sperimentano l'ineffabile conforto della sua pace interiore, e possono dire a se stesse e testimoniare ai fratelli quanto è vera, quanto è gioiosa, quanto è promettente la pace che Cristo ci ha portata, e che senza di Lui il mondo non sa pienamente raggiungere. A voi dunque, Fratelli, a voi, Figli carissimi, a voi, uomini tutti di buona volontà, l'augurio natalizio di quella pace interiore (( di Dio la quale sorpassa ogni intendimento, perché essa custodisca i vostri cuori e i vostri pensieri in Cristo Gesù )), nel cui nome di cuore tutti vi benediciamo. 9 10 n Universis Christifidelibus cunctisque gentibus, die festo Nativitatis Domini nostri Iesu Christi a Beatissimo Patre datus, antequam ex externo Basilicae Vaticanae podio Urbi et Orbi Apostolicam impertiit Benedictionem. * Fratelli e figli che in virtù del Natale Ci ascoltate! Noi ripeteremo a voi, facendolo Nostro, il messaggio dell'Angelo nella beata notte della nascita di Cristo : Evangelizo vobis gaudium magnum. Io vi annuncio una grande felicità. Sì, Fratelli e figli carissimi, una grande felicità : il Natale è la festa della letizia dei cuori, della gioia delle famiglie, del godimento della vita, che la società cerca 9 Cfr. Io. 14, 27. Cfr. Phil, i, 8. * Die 25 mensis decembris a. 1967. 10 Acta Pauli Pp. VI e si concede. Noi guardiamo con compiacenza, Noi benediciamo questa letizia, cbe caratterizza il Natale e vuol dare agli uomini coscienza della loro destinazione alla felicità, e cerca di procurare loro qualche ora, qualche esperienza di sereno ed onesto benessere. Noi rivendichiamo al Natale di Cristo la ragione ed il merito di fare il mondo felice; e se mai alla religione cristiana, che predica come unica salvezza la croce, fosse imputata la colpa di rendere triste ed infelice la vita, Noi ripetiamo l'evangelica voce : la venuta di Cristo nel mondo è sorgente di vera e di grande gioia ; la felicità, la pienezza di vita, la certezza della verità, la rivelazione della bontà e dell'amore, la speranza che non delude, la salvezza in una parola, a cui l'uomo aspira, è finalmente concessa, è a nostra disposizione ; ed ha un nome, un nome solo : Cristo Gesù. Egli è il Profeta delle beatitudini, Egli è il consolatore d'ogni umana afflizione, Egli è la nostra pace, perché Egli, Egli solo è la via, la verità e la vita. Il Vangelo, cioè la buona novella, l'annuncio che risolve in gioia, in vera gioia, tutto il travaglio umano, oggi risuona ancora sulla Terra; e Noi ve lo ripetiamo, felici Noi stessi d'esserne l'eco fedele : proclamiamo che l'avvento di Cristo fra noi è la nostra fortuna, è la nostra felicità. Questa parola « felicità », tutti lo sanno, è fra le più usate ed abusate nella conversazione umana; gli antichi vi componevano trattati di filosofia della vita; i moderni preferiscono tentarne, talvolta con spregiudicata audacia, l'esperienza; vi è oggi in molti ambienti una frenesia di felicità, di intensità di godimento, di dolce vita; si confonde la felicità col piacere, ed il piacere con la sazietà dei nutrimenti terrestri ; anche il lavoro, la più nobile forma dell'attività umana, tende talora a risolversi in un edonistico benessere, che finisce talvolta per screditarlo e vanificarlo. E il cuore dell'uomo, voi lo sapete, pellegrino errante, verso questa immediata e autosufliciente felicità, esteriore o interiore che sia, invece di canti di vittoria, lancia grida di esasperazione e di disperazione : non mai forse la voce umana, vogliamo dire quella del pensiero, della letteratura, dell'arte, è stata, come ai nostri giorni, pessimista ; a mano a mano che il mondo ha progredito verso le sue moderne e meravigliose conquiste lo spirito dell'uomo ha sentito la vanità d'ogni cosa, e ha smarrito il linguaggio della verità su le cose supreme, la fiducia nell'immortalità e nei messianismi del progresso e dell'umane simo nuovo. Troppo lungo sarebbe ragionare di questi capitali orientamenti dell'uomo moderno, né questo è il momento di farlo ; ma possiamo concludere che egli, l'uomo moderno, ha enormemente progredito nelle forme per conquistare e per godere il mondo in cui si trova a vivere, ma ha smarrito le ragioni vere e profonde che danno alla vita il suo valore, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 46 il suo significato, la sua felicità; e perciò egli osa spesso denunciare l'inganno e l'assurdità dell'umana esistenza. Fratelli e figli! Chi segue Cristo, com'Egli stesso ci ha assicurato, non cammina nelle tenebre. Cristo è la luce del mondo. E chi guarda a Lui vede rischiararsi i sentieri della vita. Sono sentieri aspri e stretti, alle volte ; ma sono sentieri sicuri, che non smarriscono la mèta ; la mèta della vera felicità. Questo è oggi, ripetiamo, il Nostro annuncio natalizio, quello del gaudio cristiano. Esso modera e alle volte castiga le forme del gaudio profano ; ma esso compensa ampiamente questa austerità con la certezza, innanzi tutto, della sapienza superiore che informa la vita; e poi vi aggiunge il senso della proporzione ristabilita fra il desiderio umano, rivolto all'infinito, e l'arte di raggiungere ciò che si desidera ; e ancora : il gaudio cristiano rivela il segreto di farsi dappertutto trovare; nelle piccole cose quotidiane, nel pane domestico, nella umile fatica dignitosa e onesta, nell'amore puro e fedele, nella soddisfazione di fare buoni e felici gli altri, nel soffrire per qualche cosa, con Cristo. Esso compie il prodigio che oggi troppi non sanno più compiere, quello di fondere nei medesimi sentimenti e nei medesimi atti ciò che piace e ciò che è bene, il bello ed il buono, la gioia di vivere e la virtù di vivere degnamente. Fratelli e figli ! non vi tratteniamo più ; ma vi rinnoviamo il Nostro augurio, quello di scoprire nel Natale la vera fonte, la vera ragione dell'autentica felicità. E poiché vera felicità non sarebbe senza la pace, la pace nel cuore (come dicemmo nel Nostro radiomessaggio natalizio), e la pace fra gli uomini (oggetto di tanti altri Nostri atti e discorsi), il Nostro odierno augurio si integra appunto con quello rinnovato della pace : gaudium et pax, è il voto ripetuto dall'Apostolo Paolo ; sia ora anche il Nostro voto per voi e per il mondo, mentre alla pace sono rivolte, anche in questi giorni, le Nostre ansie, le Nostre cure, le Nostre speranze. Cristo è la nostra felicità e la nostra pace, perché Egli è il nostro Salvatore. E perciò con questi voti di felicità e di pace nel cuore, vi auguriamo : buon Natale ; e tutti, nel nome di Cristo, vi benediciamo. 1 Subinde Beatissimus Pater lingua italica, gallica, anglica, hispanica, germanica, lusitana, polonica, graeca et russica cunctis, qui Eum audiebant, felicia omina dedit. 1 Cfr. Rom. 14, 17; Gal. 5, 22. Acta Secretariae Status 47 SECRETARIA STATUS SEU PAPALIS I Litterae ad E.mum P. D. Iosephum S. R. E. Card. Pizzardo, S. Congregationis Seminariis et Studiorum Universitatibus praepositae tunc Praefectum. Eminentissime ac Reverendissime Domine, Haud parvo cum animi oblectamento Beatissimus Pater didicit, nunc Romae, auspice Sacra ista Congregatione, alterum Conventum Moderatorum Nationalium ecclesiasticis vocationibus fovendis pro Europae regionibus initum esse et felici itinere procedere. Quemadmodum anno elapso evenit, cum primus vester coetus coactus est, nunc quoque Augustus Pontifex, nisi valetudinis condicionibus impediretur, vos rursus ac perquam libenter coram admissos alloqueretur, gratias agendi et gratulandi causa de tam salutari incepto, praesertim cum perspiciat exinde tam laetam fructuum messem iam succrescere. Ceterum, quantum ponderis et momenti hisce vestris coetibus iam ubique locorum tribuatur, ex eo quoque patet quod inter vos adsunt nonnulli ecclesiastici viri, qui ad Europae regiones non pertinent. Perplacet Sanctitati Suae vobis laudis sensus proferre hanc aliam ob causam, quod Ipsi videntur sapienti consilio delecta esse argumenta, de quibus istic disceptandum est. In animo Augusti Pontificis non est, per has litteras, omnes quaestiones vestris coetibus propositas, amplas quidem et implexas, penitus enodare ac diiudicare. Attamen, quasi ad propositum rediens orationis superiore anno incohatae, qua illustravit quomodo adulescentes facilius vocem Dei vocantis audire possint, nunc Ipse maiore in lumine vult ponere quaedam capita, quae spectant ad modum quo iisdem adulescentibus sacerdotium Christi sit proponendum. Quae quidem capita, cum non satis semper aestimentur, inter causas praecipuas recensenda sunt, cur multae Europae regiones — eae praesertim quae in cultura, in re technica et oeconomica maio- 48 Acta Apostolicae Sedis, - Commentarium Officiale rem progressum assecutae sunt — ecclesiasticarum vocationum inopia laborent. Nemo est qui ignoret, nostra bac aetate magnum pondus atque momentum attribuì humanitatis bonis vindicandis, quibus potissimum adulescentium mentes afficiantur. Quam ob rem, qui in proponendo iuvenibus sacerdotio huiuscemodi bona praetermittit, procul dubio in errorem incidit, eo vel magis quod Concilium Oecumenicum Vaticanum II eadem bona tantopere illustravit (cf. Decretum Optatam totius, n. 11). At non minus erret, qui, horum bonorum urgendorum causa, lineamenta sacerdotalis vitae posthabeat, quae in Ecclesiae doctrina veluti catholici sacerdotii fundamentum semper habita sunt. Ecclesiasticae autem vocationes fiunt hodie numero rariores, quia sacerdotis vita atque sacrum officium aliter describitur, ac re et veritate sunt. Quare in primis sedula opera danda est, ut germana sacerdotii natura in sua luce bene collocetur; ut adulescentes, eam plane perspiciendo, ad sacerdotalia munia sicut ad excelsiorem quandam vitae plenitudinem assequendam totis viribus aspirent; sacerdos enim gratiam habet, cui nulla alia est comparanda, Christi imaginem ad vivum referendi, atque in mundo ipsius vices fungendi, ut Christi nomen, verbum et gratiam hominibus deferat. Quapropter sacerdotii candidati, sicut Concilium Vaticanum II sapientissime admonuit, « intima totius vitae consortione, ut amici, Ei adhaerere assuescant. Eius Mysterium Paschale ita vivant, ut in illud initiare sciant plebem sibi committendam. Christum quaerere edoceantur in verbi Dei fideli meditatione, in actuosa cum sacrosanctis Ecclesiae mysteriis communicatione, imprimis in Eucharistia et in Officio divino ; in Episcopo, qui eos mittit, et in hominibus ad quos mittuntur, praesertim pauperibus, parvulis, infirmis, peccatoribus et incredulis. Beatissimam Virginem Mariam, quae a Christo Iesu in cruce monente discípulo data est uti mater, filiali fiducia diligant et colant ... Discant ... alumni secundum formam Evangelii vivere, in fide, spe et caritate firmari, ut in earum exercitio spiritum orationis sibi acquirant, vocationis suae robur et munimen consequantur, ceterarum virtutum vigorem obtineant et zelo omnes homines Christo lucrifaciendi crescant » (ib. n. 8). Cum haec adulescentibus recto rerum ordine proponuntur, eorum animi ad sacerdotium alliciuntur, et intimam quandam flammam concipiunt, quae in omni vita alitur atque extollitur, cum generosa iuvenum indoles suapte natura ad ardua quaeque et nobilia assequenda incen- Acta Secretariae Status 49 datur. Quodsi in sacerdotii effigie describenda, et, postea, in sacrorum seminariorum tradenda institutione id curetur, ut iuvenes Christum imitandum prae oculis semper habeant, eo consilio ut, sacerdotes quondam effecti, eius vitam hominibus nostri temporis repraesentent eiusque gratiam cum iis communicent et ubique diffundant, non modo ab incepto itinere non deficient, sed etiam omnia, quae ipsis gravia ac difficultatis plena sustinenda fuerint, libentissime amplectentur eaque parvi quidem laboris arbitrabuntur prae magnitudine propositi finis; spiritum etiam abnegationis et christianae mortificationis, sacrae disciplinae severitatem, onera, praecepta censebunt non veluti quaedam libertatis vincula, sed quasi palaestram, in qua non solum ad sui dominium adipiscendum exerceantur, sed etiam Crucem amare et Christo conformari assuescant; perspectam quoque habebunt virtutis oboedientiae praestantiam ac necessitatem — quae hodie minus aestimari videtur — ad Christi Domini alacri studio imitandum exemplum, qui sua oboedientia humanum genus redemit (cf. Rom. 5, 19; Hebr. 5, 8-9). Beatissimus Pater haec vobis sedulo meditanda proponit, eademque vestrae sapientiae vestroque religionis studio commendat. Ac dum vobis Divini Paracliti lumen roburque implorat, ut vota Sua ad rem deducere valeatis in bonum iuvenum in spem Ecclesiae succrescentium, Christi Vicarius vobis singulis universis vestrique Conventus laboribus Apostolicam Benedictionem, Suae existimationis ac benevolentiae testem, peramanter impertit. Interea, qua par est reverentia et observantia, permaneo Eminentiae Tuae addictissimus et deditissimus A. I. Card. CICOGNANI Ex Aedibus Vaticanis, die 4 Decembris 1967. 4 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 50 II RESCRIPTUM De vacatione legis Constitutione Apost. « Regimini Ecclesiae universae » latae. Cum notae causae impediverint ne communes normae, seu ordo servandus, pro Romana Curia perficeretur ac propterea exsecutioni mandarentur die statuta per Apostolicam tutionem « Regimini Ecclesiae Universae », n. Consti- 12, Augustus Pontifex decrevit ut eadem Apostolica Constitutio die 1 mensis Martii, non autem 1 mensis Ianuarii, insequenti anno plene absoluteque vigere incipiat. Item ea, quae ad Pontificiam Domum renovandam secundum n. 134 eiusdem Constitutionis pertinent, eadem die certum initium capient. Ex Aedibus Vaticanis, diexxx mensis Decembris, De mandato SS.mi £B Card. CICOGNANI a publicis Ecclesiae negotiis H A M L E T U S IOANNES A.D. 1967. Sacra Congregatio pro Ecclesiis Orientalibus 51 ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO ECCLESIIS ORIENTALIBUS DECRETUM Iurisdictio Exarchi Apostolici pro Ucrainis in Anglia extenditur Apostolica Constitutione, quae verbis incipit « Quia Christus », Exarchatus Apostolicus pro fidelibus Ucrainis ritus Byzantini in Anglia commorantibus feliciter erectus est die 10 mensis Iulii anno 1957. Nunc vero ut administrationi et curae christifidelium Ucrainorum in Scotia quoque degentium maturius ac efficacius consuleretur, peropportunum huic Sacrae Congregationi pro Ecclesia Orientali visum est iurisdictionem Exarchi Apostolici in Anglia etiam ad nobilem illam regionem protrahere. Quapropter eadem Sacra Congregatio, audita sententia Episcoporum ritus Latini quorum interest et habito voto favorabili Visitatoris Apostolici pro Ucrainis Europae Occidentalis necnon Apostolici in Britannia Delegati, rogavit Exclmum P. D. D. Angelum Dell'Acqua, Secretariae Status Substitutum, ut de consulta extensione Summo Pontifici referre vellet. Sslmus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. V I , in Audientia diei 8 mensis Martii volventis anni eidem Excmo D. Substituto concessa, benigne indulsit ut iurisdictio Hierarchae pro tempore praepositi Exarchatui Apostolico pro fidelibus Ucrainis in Anglia commorantibus extensa habeatur ad Scotiam, ita ut in posterum idem Hierarcha (( Exarchi Apostolici pro Ucrainis in Magna Britannia » titulum assumat, de re lato decreto. Contrariis quibuscumque minime obfuturis. Datum Romae, ex aedibus Sacrae Congregationis pro Ecclesia Orientali, die 8 mensis Martii anno 1967. GUSTAVUS Card. TESTA, Pro-Praefectus L. « S. © Marius Brini, Archiep. Algizen., a Secretis 62 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. V I , successivis decretis Sacrae Congregationis Consistorialis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die 80 Septembris 1967. — Titulari episcopali Ecclesiae Tingariensi praefecit R. P. D. Robertum Frossard, Vicarium Generalem archidioecesis Parisiensis, quem deputavit Auxiliarem Emi P. D. Petri S. R. E. Cardinalis Veuillot, Archiepiscopi Parisiensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Reperitanae R. P. D. Danielem Pézeril, Vicarium Generalem archidioecesis Parisiensis, quem deputavit Auxiliarem Emi P. D. Petri S. R. E. Cardinalis Veuillot, Archiepiscopi Parisiensis. die 28 Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Teglatensi in Proconsulari R. D. Iosephum Ramirum Pellecer Samayoa, curionem paroeciae Sancti Sebastiani martyris in civitate Guatemala, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Marii Casariego, Archiepiscopi Guatimalensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Putiensi in Numidia R. P. Richardum Ham Freely, sodalem Societatis de Maryknoll pro missionibus exteris, curionem paroeciae B. Mariae Virginis a Guadalupe in civitate Guatemala, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Marii Casariego, Archiepiscopi Guatimalensis. die 29 Novembris, — Titulari episcopali Ecclesiae Thamugadensi R. D. Romanum Acevedo Rojas, pro-Vicarium Generalem archidioecesis Moreliensis, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Aloisii Mariae Altamirano y Bulnes, Archiepiscopi Moreliensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Gemellensi in Numidia R. P. Georgium a Modica, saeculo Georgium Scarso, sodalem Ordinis Fratrum Minorum Cappuccinorum, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Iosephi Andreae Coimbra, Episcopi Patensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Rusubbicarensi R. P. D. Iosephum da Silva Chaves, Vicarium Generalem dioecesis Uruassuensis, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Francisci Prada Carrera, Episcopi Uruassuensis. die 1 Decembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Serteitanae R. P. Sacra Congregatio pro Episcopis 63 Aloisium Bambarén Gastelumendi, Societatis Iesu, rectorem Collegii « San Ignacio » in civitate Piura, quem deputavit Auxiliarem Emi P. D. Ioannis S. R. E. Cardinalis Landázuri Ricketts, Archiepiscopi Limani. — Titulari episcopali Ecclesiae Megalopolitanae in Proconsulari R. D. Ernestum Alvares, sodalem Societatis S. Francisci Salesii, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Caesaris Antonii Mosquera Corral, Archiepiscopi Guayaquilensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Tigisetanae in Mauretania R. D. Vincentium Cisneros Duran, rectorem Seminarii minoris Ambatensis, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Caesaris Antonii Mosquera Corral, Archiepiscopi Guayaquilensis. die 2 Decembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Horreoaninicensi Exc. P. D. Hieronymum Iosephum Podestà, hactenus Episcopum Avellanediensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Vegeatensi Exc. P. D. Richardum O. Gerow, hactenus Episcopum Natchetensem-Jacksoniensem. — Cathedrali Ecclesiae Natchetensi-Jacksoniensi Exc. P. D. Iosephum B. Brunini, hactenus Episcopum tit. Axomitanum. — Cathedrali Ecclesiae Vichitensi Exc. P. D. Davidem M. Maloney, hactenus Episcopum tit. Ruspensem. — Cathedrali Ecclesiae Great-Ormensi Exc. P. D. Eldonem Bernardum Schuster, hactenus Episcopum tit. Ambladensem. die 11 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Huajuapanensi R. D. Iosephum López Lara, e clero archidioecesis Moreliensis, magistrum pietatis in Seminario Moreliensi. die 15 Decembris. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Aeclanensi R. P. D. Antonium Innocenti, e dioecesi Fesulana, Antistitem Urbanum, quem deputavit Nuntium Apostolicum in Republica Paraquariana. die 23 Decembris. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Suensi R. P. D. Ioannem Graveiii, e dioecesi Pinnensi-Piscariensi, Antistitem Urbanum, quem deputavit Apostolicum Nuntium in Republica Boliviana. 54 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA TRIBUNALIUM SACRA ROMANA ROTA Citationes edictales I CLEVELANDENSIS Nullitatis matrimonii (Kwatkowich - Weil) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Ràimundi E. Weil, conventi in causa de qua supra, eundem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram S. Romana Rota (Piazza della Cancelleria, 1 - Roma), in diem 1 aprilis 1968, hora undecima, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii : An constet de matrimonii nullitate, in casu. Ordinarii locorum, parochi, et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis domini Raimundi Weil, curare debent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur. * Gerardus M. Rogers, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 29 decembris a. 1967. Orlandus Di Jorio, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Raymond E. Weil, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria), le 1 avril 1968, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté : er Gonste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit Raymond E. Weil, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Sacra Romana Rota 55 II ROMANA Nullitatis matrimonii (Baglioni - Amandola) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Pauli Baglioni, actoris in causa de qua supra, eundem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram S. Romana Rota (Piazza della Cancelleria, 1 - Roma), in diem 3 aprilis 1968, hora decima cum dimidio, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii : An sententia Rotalis diei 12 iulii 1956 confirmanda vel infirmanda sit, in casu. Ordinarii locorum, parochi, et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedicti domini Pauli Baglioni, curare debent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur. * Ioseph Palazzini, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 8 ianuarii a. 1968. Orlandus Di Jorio, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Paul Baglioni, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 3 avril 1968, à 10 heures 30, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: La sentence du Tribunal de la Rote en date du 12 juillet 1956 doit-elle être confirmée ou infirmée, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit Paul paglioni, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. 56 Acta Apostolicae Sedis Commentarium Officiale III MEXICANA Nullitatis matrimonii (Bulli - Martínez) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Demetrii Jvan Martínez, conventi in causa de qua supra, eundem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram S. Eomana Rota (Piazza della Cancelleria, 1 - Roma), in diem 12 martii 1968, hora undecima, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii : An constet de nullitate matrimonii, in casu. Ordinarii locorum, parochi, et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedicti domini Demetrii Jvan Martínez, curare debent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur. * Lucianus Anne, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 9 ianuarii a. 1968. Orlandus Di Jorio, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Demetrio Jvan Martínez, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 12 mars 1968, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté : Oonste-t-il de la nullité du mariage dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit M. Demetrio Jvan Martínez, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. 57 Sacra Romana Rota IV GANDAVENSIS Nullitatis matrimonii (Good - Fester) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Iacobi (Jack) Fester, conventi in causa de qua supra, eundem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. Romanae Rotae (Piazza della Cancelleria, 1 - Roma) in diem 18 aprilis 1968, bora meridiana, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii : An constet de matrimonii nullitate in casu. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedicti domini Iacobi Fester, curare debent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur. * Carolus Lefebvre, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 16 ianuarii a. 1968. Orlandus Di Jorio, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Jacques (Jack) Fester, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 18 avril 1968, à 12 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: Oonste-t-il de la nullité du mariage dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit M. Jacques (Jack) Fester, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. 58 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale TRIBUNAL VICARIATUS URBIS Citatio edictalis ROMANA Nullitatis matrimonii (Serafini - Czulowski) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Czulowski Stanislaw, in causa de qua supra conventi, eundem citamus ad comparendum coram Tribunali Primae Instantiae Vicariatus Urbis (Piazza S. Giovanni in Laterano, 6 - Roma), aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, in diem 28 martii 1968, hora 9,30, pro sequentis dubii contestatione : An constet de nullitate matrimonii in casti. Ordinarii locorum, parochi, fideles quicumque notitiam habentes actualis commorationis praedicti domini Czulowski Stanislaw, curare debent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur. * Pius Menghi, Iudex Instructor Ex Aedibus Tribunalis Vicariatus Urbis, die 28 decembris 1967. Eugenius Palombella, p. Cancellario * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Stanislaw Czulowski, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal du Vicariat de Rome (Roma - Piazza S. Giovanni in Laterano, 6) le 28 mars 1968, à 9 heures 30, pour concorder le doute ci-dessous rapporté: Conste-t-il de la nullité du mariage dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit M. Stanislaw Czulowski, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Diarium Romanae Curiae 59 DIARIUM ROMANAE CURIAE SACRA CONGREGAZIONE DEI RITI Giovedì, 28 novembre 1967, nel Palazzo delle Congregazioni si è adunata la S. Congregazione dei Riti, presieduta dell'Emo Signor Cardinale Paolo Giobbe, Ponente o Relatore della Causa della Serva di Dio Maria Caterina Trojani di S. Rosa da Viterbo, fondatrice delle Suore Francescane Missionarie del Cuore Immacolato di Maria. In detta Congregazione antepreparatoria i Revmi Prelati Officiali ed i Revmi Consultori teologi hanno discusso sulla eroicità delle virtù della predetta Serva di Dio. Mercoledì, 20 dicembre 1967, nel Palazzo Apostolico Vaticano si è adunata la S. Congregazione dei Riti preparatoria, nella quale gli Emi Signori Cardinali, i Revmi Prelati Officiali e Consultori teologi hanno discusso su due miracoli che si asseriscono operati per intercessione della Venerabile Serva di Dio Clelia Barbieri, fondatrice delle Suore Minime dell'Addolorata. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, ha nominato : 16 ottobre 1967. S. E. Revma Monsig. Mariani Giovanni, Arcivescovo tit. di Missua, Delegato Apostolico nell'Africa Occidentale. 19 » » S. E. Revma Monsig. Mariani Giovane, Arcivescovo tit. di Missua, Pro-Nunzio Apostolico nel Senegal. » » » S. E. Revma Monsig. Accogli Luigi, Arcivescovo tit. di Treba, Pro-Nunzio Apostolico in Gina. 31 » » S. E. Revma Monsig. Poggi Luigi, Arcivescovo tit. di Forontoniana, Pro-Nunzio Apostolico nella Repubblica del Gabon. 4 novembre » S. E. Revma Monsig. Poggi Luigi, Arcivescovo tit. di Forontoniana, Pro-Nunzio Apostolico nella Repubblica G entro-Africana. 8 gennaio 1968. L'Emo Signor Card. Seper Francesco, Arcivescovo di Zagreb, Prefetto della Sacra Congregazione per la Dottrina della Fede. » » » L'Emo Signor Cardinale Gut Benno, Prefetto della Sacra Congregazione dei Riti e Presidente del « Consilium ad exsequendam Constitutionem de Sacra Liturgia ». 60 Acta Apostolicae Sedis^ - Commentarium Officiale 8 gennaio 1968. L'Illmo e Revmo Mons. Massimi Giuseppe, Protonotarii) Apostolico «de numero participantium ». 13 » » L'Emo Signor Cardinale Traglia Luigi, Cancelliere di Santa Romana Chiesa. » » » L'Emo Signor Cardinale Dell'Acqua Angelo, Suo Vicario Generale per la Città di Roma e Distretto. 15 » » L'Emo Signor Cardinale de Furstenberg Massimiliano, Prefetto della Sacra Congregazione per le Chiese Orientali. » » » L'Emo Signor Cardinale Brennan Francesco J., Prefetto della Sacra Congregazione per la Disciplina dei Sacramenti. 17 » » L'Emo Signor Cardinale Garrone Gabriele Maria, Prefetto della Sacra Congregazione per l'Educazione Cattolica. 19 » » L'Illmo e Revmo Mons. Fagiolo Vincenzo, Prelato Uditore del Tribunale della Sacra Romana Rota. Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, ha nominato : Protonotari Apostolici ad instar participantium: 17 dicembre 1966. Monsig. Sweeney Cornelio (Indianapolis). 27 aprile 1967. Monsig. Duffy Tommaso Patrizio (Nashville). Monsig. Kearney Merlin Francesco (Nashville). » » Monsig. Ryan Patrizio Giacomo (Saint Paul and Minnea11 maggio polis). Monsig. Coleman Dionigio (New York). 30 Monsig. Me Guire Michele (New York). » Monsig. Hart Giacomo (New York). » Monsig. Me Keon Francesco (New York). » Monsig. Flannery Guglielmo (New York). Monsig. Dottorini Domenico (Perugia). 7 giugno Monsig. Fornasaro Fortunato (Trieste-Capodistria). 12 settembre Monsig. Turner Tommaso Agostino (Liverpool). 21 » Monsig. Ferri Carlo (Imola). 27 » Monsig. Secondini Nazareno (Cagli e Pergola). 18 ottobre 29 novembre Monsig. Faraoni Vincenzo (Cagli e Pergola). Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, ha nominato : 2 gennaio 1968. Gli Emi Signori Cardinali: Doepfner Giulio, Larraona Arcadio M., Villot Giovanni, Garrone Gabriele M., Samorè Antonio, Parente Pietro, Dell'Acqua Angelo, Membri della Sacra Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli. » » » Il Revmo Sac. Colagiovanni Emilio, Difensore del Vincolo Sostituto presso il Tribunale della Sacra Romana Rota. Diarium Romanae Curiae 61 17 gennaio 1968. Il Revmo Padre Schweiger Pietro, dei Missionari Figli del Onore Immacolato di Maria, Consultore della Sacra Congregazione per i Religiosi e gli Istituti Secolari. 20 » » L'Illmo e Revmo Mons. Moeller Carlo, il Revmo Sac. Keilbach Guglielmo e il Revmo Sac. Vorgrimler Erberto, Consultori del Segretariato per i non credenti. 22 » » Il Revmo Padre Kelly O'Connell Daniele Giuseppe, della Compagnia di Gesù, Presidente della Pontificia Accademia delle Scienze, per il prossimo quadriennio. 24 » » L'Emo Signor Cardinale Dell'Acqua Angelo, Suo Vicario Generale, Presidente della Pontificia Opera per la Preservazione della Fede e per la Provvista di nuove Chiese'in Roma. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI, felice mente regnante, ha nominato : Prelati Domestici di Sua Santità: 22 marzo » » » » 1966. Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. 8 aprile 1967. Monsig. 10 » » MoUsig. 14 » Monsig. 26 » Monsig. Monsig. » » 2 maggio » Monsig. » » » Monsig. » » » Monsig. » » » Monsig. » » Monsig. » » » Monsig. » Monsig. » » Monsig. » Monsig. » » Monsig. » » Monsig. » » » Monsig. » » Monsig. » » » Monsig. 10 » » Monsig. 15 » » Monsig. Monsig. » » » Monsig. Monsig. » » Del Duca Gaetano (Caracas). Hernández Giovanni F. (Caracas). Moneada Delfino (Caracas). Rodríguez Alessandro (Caracas). Campbell Tommaso P. (Cleveland). Kochs Antonio (Münster). Kajka Paolo (Germania). * Gefell Gerardo (Rochester). Gefell Giuseppe (Rochester). Baker Giuseppe (Saint Louis, Missouri). Behrmann Vladimiro (Saint Louis, Missouri). Byrne Enrico (Saint Louis, Missouri). Curtin Giacomo (Saint Louis, Missouri). Gannon Rolando (Saint Louis, Missouri). Glynn Gerardo (Saint Louis, Missouri). Harnett Giacomo (Saint Louis, Missouri). Kennedy Giovanni (Saint Louis, Missouri). Lodes Giorgio (Saint Louis, Missouri). Meyer Luigi (Saint Louis, Missouri). Michalski Giuseppe (Saint Louis, Missouri). Molloy Patrizio (Saint Louis, Missouri). Runge Fintano (Saint Louis, Missouri). White Clarehzio (Saint Louis, Missouri). Bradley Paolo (Trenton). Beahan Ugo Michele (Grand Rapids). Dunphy Giuseppe (Grand Rapids). Gallagher Vittore (Grand Rapids). Grill Giuseppe Walter (Grand Rapids). 62 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 15 maggio 1967. Monsig. Guzikowski Gerardo (Grand Rapids). » » » Monsig. Hoogterp Guglielmo (Grand Rapids). » » » Monsig. Jendrasiak Giacomo (Grand Rapids). » » » Monsig. Jude Walter (Grand Rapids). » » » Monsig. Murphy Giuseppe (Grand Rapids). » » » Monsig. Zerf as Ermanno (Grand Rapids). 24 » » Monsig. McCrystal Giovanni (Oovington). » » » Monsig. Martimort Amato Giorgio (Toulouse). 9 giugno » Monsig. Schmid Paolo (Gary). 12 » » Monsig. Holzmann Paolo (Bamberg). » . » » Monsig. Pieger Nicola (Bamberg). » » » Monsig. Schneider Giuseppe (Bamberg). » » » Monsig. Schweiger Ottone (Regensburg). 23 » » Monsig. Flecken Giovanni (Köln). 28 » » Monsig. Montano Edoardo (New York). » » » Monsig. O'Connor Giacomo (New York). » » » Monsig. Reynolds Giacomo (New York). » » » Monsig. Sullivan Giovanni (New York). » » » Monsig. Monleon Pietro (Seattle). » » » Monsig. O'Oallaghan Michele (Seattle). 4 luglio » Monsig. Jellico Tommaso (Charleston). » » » Monsig. Boyd Giovanni (Fall River). » » » Monsig. Chippendale Giovanni (Fall River). » » » Monsig. Duart Leone (Fall River). » » » Monsig. Dupuis Arturo (Fall River). » » » Monsig. Hull Lester Lorenzo (Fall River). » » » Monsig. Hurley Patrizio (Fall River). » » » Monsig. Levasseur Armando (Fall River). » » » Monsig. Stanton Roberto (Fall River). » » » Monsig. Sullivan Giorgio (Fall River). » » » Monsig. Thomson Guglielmo (Fall River). 11 » » Monsig. Habiger Giacomo Davide (Winona). » » » Monsig. Murray Devlin Leone (Winona). 19 » » Monsig. Greve Raimondo (Berlin). » » » Monsig. Heyder Alfredo (Berlin). » » » Monsig. Klausener Erico (Berlin). 9 agosto » Monsig. Brennan Eustachio (Milwaukee). 18 » » Monsig. Ott Stanislao Giuseppe (Baton Rouge). 30 » » Monsig. Greer Edoardo Cronin (Devenport). » » » Monsig. Griffith Carlo Francesco (Davenport). » » » Monsig. O'Connor Edoardo Michele (Davenport). » » » Monsig. Rapallo Edoardo (Gibraltar). 4 settembre » Monsig. McLaghlin Tommaso (Aberdeen). » » » Monsig. Egloff Maurizio (Evansville). » » » Monsig. Hirsch Clinton (Evansville). » » » Monsig. Lindauer Clarenzio (Evansville). » » » Monsig. Meyer Omer (Evansville). » » » Monsig. Niehaus Federico (Evansville). » » » Monsig. Schoettelkotte Carlo (Evansville). Diarium Romanae Curiae 4 settembre 1967. Monsig. 12 » » Monsig. » » » Monsig. 13 » » Monsig. 26 » » Monsig. » » » Monsig. » » » Monsig. » » » Monsig. 27 » » Monsig. 29 » » Monsig. 4 ottobre » Monsig. 20 » Monsig. 23 » » Monsig. » » » Monsig. 28 » » Monsig. 3 novembre Monsig. 63 Nolan Tommaso Albano (Middlesbrough). Espinosa Sánchez Arturo (Guadalajara). Romero Órnelas Carlo (Guadalajara). Martínez Ugo (Huehuetenango). Lebini Lorenzo (Brescia). Costanzo Pietro (Ivrea). Pittarelli Giuseppe (Ivrea). Buttitta Domenico (Palermo). Breton Giovanni (Nancy). Pagliara Vincenzo (Salerno). Allegretti Giuseppe Maria (Caracas). Varikatt Giacomo (Tellicherry). Ferrali Sabatino (Pistoia). Petracchi Giovanni (Pistoia). Coppa Giovanni (Alba). Schiaffino Simone (Roma). ONORIFICENZE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, ha conferito : La Oran Croce dell'Ordine Piano : 23 ottobre 1967. A S. E. il sig. Aleixo Pedro, Vi€e"-Presidente della Repubblica del Brasile, Presidente del Congresso Nazionale. » » » A S. E. il sig. De Magalhaes Pinto José, Ministro degli Affari Esteri del Brasile. » » » A S. E. il sig. Gallotti Luis, Ministro Presidente del Supremo Tribunale Federale del Brasile. La Gran Croce dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 23 ottobre 1967. A S. E. il sig. Pacheco Rondón (Brasile). » » » A S. E. il sig. Correa Da Costa Sergio, Ambasciatore (Brasile). » » » Al sig. Suardi Lorenzo (Bergamo). La Gran Croce dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe militare: 23 ottobre 1967. A S. E. il Gen. Portella De Mello Jaime (Brasile). La Gran Croce dell'Ordine di san Silvestro Papa: 11 maggio 1967. A S. E. il sig. Huber Ludovico, Ministro per il Culto e l'Educazione in Baviera. 23 ottobre » A S. E. il sig. De Pimentel - Brandâo Manuel Antonio, Ambasciatore (Brasile). » » » A S. E. il sig. Grieco Donatello, Ambasciatore (Brasile). 64 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, ha conferito : La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 14 settembre 1967. Al sig. Sanzo Vito (Roma). 15 » » A S. E. Akbil Melih (Turchia). » » )) A S. E. Kiyasi Celâdet (Turchia). » » » A S. E. Türkmen Uter (Turchia). » » » Al sig. Namik Kemal Sentürk (Turchia). » » » Al sig. Vefa Payaz (Turchia). La Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 16 ottobre 1967. Al sig. Simoncini Costantino (Bergamo). La Commenda dell'Ordine di san Gregogio Magno, classe civile : 16 maggio 1967. Al sig. Drouineau Roberto (Poitiers). 23 » » Al sig. Dockweiler Enrico (Los Angeles). » » » Al sig. Doyle Giuseppe (Los Angeles). » » » Al sig. Faulk Ermanno (Los Angelesì. » » » Al sig. Hayden Guglielmo (Los Angeles). » » » Al sig. Pelletier Adriano (Los Angeles). » » » Al sig. Romero Tobia (Los Angeles). » » » Al sig. Thüle Alberto (Los Angeles). » » » Al sig. Thüle Giovanni (Los Angeles). 1 giugno » Al sig. Calleros Cleofa (El Paso). 11 luglio » Al sig. Cerha Vittore (Wien). 18 agosto » Al sig. Van Ypersele de Strihou Adelin (Malines-Bruxelles). 24 » » Al sig. Van der Schueren Gerardo (Gand). » » » Al sig. Boonen Pietro (Malines-Bruxelles). NECROLOGIO 30 dicembre 1967. Monsig. Louis Georges Auguste, Vescovo tit. di Mimiana. 8 gennaio 1968. Monsig. Cleire Richard, Vescovo tit. di Tadamata. 12 » » Monsig. Falière Albert Pierre, Arcivescovo tit. di Traianopoli di Rodope. 19 » » Monsig. Gelat Vincent, Vescovo tit. di Menoide, Ausiliare del Patriarca Latino di Gerusalemme. 21 » » Monsig. Shvoy La jos, Vescovo di Székesfehérvár. 23 » » Monsig. Aguilera Narbona Pedro, Vescovo tit. di Tambee. 29 » » L'Emo Signor Card. Tappouni Ignazio Gabriele, Patriarca di Antiochia dei Siri. An. et vol. LX 29 Februarii 1968 N. 2 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I NELLORENSIS, (KURNOOLENSIS) E diviso territorio dioecesis Nellorensis nova dioecesis efficitur « Kurnoolensis » appellanda. PAULUS EPISCOPUS servus servorum dei ad perpetuam rei memoriam Munus apostolicum, sane gravissimum, quod in beatissimi Petri similitudinem Dei voluntate suscepimus, id sane et docet, et monet et efficit ut quicquid in Ecclesiae sanctae commodum atque utilitatem quavis ratione cedere intellexerimus posse, « quam acquisivit sanguine suo » (Act., 20, 28), id profecto summa diligentia, quantum in Nobis est, fieri curemus, si quidem pascere dominicum gregem, id est omnia comparare quae ad vitam aeternam conducant, documentum est amoris, si Augustino fidem tribuimus (In Io., 21, 15-17). Quam ob rem, cum Sacra Congregatio Christiano Nomini Propagando, auditis quidem tum venerabili Fratre Iacobo Roberto Knox, Archiepiscopo titulo Melitenaeo atque Apostolico in India Internuntio, tum etiam venerabili Fratre Villelmo Bouter, Episcopo Nellorensi, censuerit dioecesim Nellorensem ita esse dividendam ut alia dioecesis conderetur, Nos, re aequa consideratione reputata, haec statuimus atque iubemus. Detractis ab Ecclesia Nellorensi iis districtibus, ut dicunt, qui eorum sermone Kurnool et 5 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 66 Anantapur cognominantur, quique Statu civili comprehenduntur Andhra Pradesh, novam dioecesim constituimus, a principe terrae urbe Kurnoolensem appellandam, atque clero saeculari, quem dicere solent, concredendam. Haec archidioecesi Hyderabadensi suffraganea erit, eiusque sedem in urbe Kurnool ponimus, censentes cathedram in templo Sanctae Teresiae Abulensis collocari, in eadem civitate. Canonicorum collegium condatur; quod si ad praesens fieri nequeat, Episcopus Kurnoolensis Consultores dioecesanos deligi curet, quorum consilio et opere utatur in rebus maioris momenti decernendis. Cetera omnia ad leges Iuris Canonici fiant atque temperentur. Cum autem res ad exitum adducta fuerit, documenta et acta, quae conditam Sedem respiciant, ad Curiam eius episcopalem mittantur, ibique religiose custodiantur. Ceterum haec quae mandavimus, venerabilis Frater Iacobus Robertus Knox facienda studeat, vel qui eo tempore in eius locum successerit. Re acta, documenta exarentur, quorum fide digna exempla ad Sacram Congregationem de Propaganda Fide cito mittantur. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die duodecimo mensis Iunii, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo septimo, Pontificatus Nostri quinto. Pro S. R. E. Cancellario ffi HAMLETUS I. Card. CICOGNANI GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN a publicis Ecclesiae negotiis S. Congr. de Prop. Fide Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco gg Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXV, n. 11. Acta Pauli Pp. VI 67 II ARUNDELLIENSIS - BRICHTELMESTUNENSIS In Ecclesia Arundelliensi-Brichtelmestunensi cathedrale collegium Canonicorum constituitur. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Qui Canonicorum institutum etsi breviter consideret, is facile intelleget cur apud Ecclesiam sanctam, Christi sponsam castissimam, horum Collegiorum constitutionem praecipuum semper locum obtinuerit : non solum enim cathedrale Capitulum, quod cognominant, senatus est ecclesiastici ordinis atque Praesulum, verum etiam preces iustis honoribus ac memori mente summo atque adorando Dei numini publice atque Ecclesiae nomine adhibet, qua re nihil sanctius esse potest. Quam ob rem, cum venerabilis Frater Ioannes Cashman, Episcopus Arundelliensis-Brichtelmestunensis, ab hac Apostolica Sede nuper petierit ut in suo cathedrali templo Canonicorum collegium conderetur, Nos consilio petito a venerabili Fratre Hygino Cardinale, Archiepiscopo titulo Neptensi atque in Magna Britannia Apostolico Delegato, admotis precibus accedentes haec statuimus atque iubemus. In templo cathedrali Arundelliensi-Brichtelmestunensi Canonicorum collegium constituimus, quod una constabit Dignitate, nempe Praeposito, atque undecim Canonicis. Chorales preces semel in mense a Canonicis fundentur, praeter aestiva tempora, idque absolvetur unius horae Tertiae recitatione atque Missae celebratione. Ad habitum quod attinet, Praepositus et Canonici, in capitularibus caerimoniis et intra limites dioecesis, super vestem talarem induent rochetum et mantelletum purpurei coloris, circumornatum mustellinis limbis. Dum autem sive Dignitas sive Canonicatus fuerint congrua praebenda instructi, poterunt etiam iis sacerdotibus assignari; qui alio beneficio fruantur, etsi cum animorum curatione coniuncto. Cetera omnia, Canonicorum scilicet officia, iura, privilegia, Iura Canonico temperentur, atque Constitutionibus capitularibus, quae quam primum conscribantur ab Episcopoque probentur. Ceterum quae per has Litteras Nostras praescripsimus, venerabilis Frater Hyginus Cardinale exsequi studebit, vel quem ille delegaverit. Re vero ad exitum adducta, documenta exarentur, quorum sincera exempla ad Sacram Congregationem Consistorialem cito mittantur. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 68 Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini prae^ terea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae apud S. Petrum, die decimo mensis Iulii, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo septimo, Pontificatus Nostri quinto. Pro S. R. E. Cancellario © HAMLETUS I. Card. CICOGNANI CAROLUS Card. CONFALONIERI a publicis Ecclesiae negotiis S. Congr. Consist. Pro-Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco ffi Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXV, n. U. III ZAMBOANGENSIS (DIPOLOGANAE) Detracta parte a dioecesi Zamboangensi, nova constituitur dioecesis « Dipologana » nomine. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quantum prosit, quantumque utilitatis afferat Ecclesiae sanctae dioecesium territoria dividi, quarum fines nimis in amplitudinem pateant, is prorsus intelleget, qui modo consideraverit per sacrarum Se- Acta Pauli Pp. VI 69 dium partitionem novarumque constitutionem Episcopos, seu « apostolos Ecclesiarum » (2 Cor., 8, 23), qui praesideant, augeri, atque idcirco, multiplicatis praeconibus Evangelii, ducibusque populi christiani, posse facilius fidem, quae est in Christo Iesu, puram sanctamque servari, et maturius inter gentes propagari. Quam ob rem, cum venerabilis Frater Linus R. Gonzaga et Rasdesales, coetu Episcoporum suae Nationis sententiam rogato, ab hac Apostolica Sede id petierit ut e sua Ecclesia Zamboangensi alia per divisionem territorii conderetur dioecesis, Nos re bene reputata auditoque venerabili Fratre Carolo Martini, Archiepiscopo titulo Abaritano atque in Insulis Philippinis Apostolico Nuntio, haec statuimus. Ab archidioecesis Zamboangensis territorio eam partem separamus, quae civilem provinciam constituit vulgo (( Zamboanga dei Norte » cognominatam ; atque ex ea dioecesim condimus Dipologanam appellandam. Huius Episcopus sedem suae auctoritatis in urbe Dipolog ponet, cathedra in sacra aede collocata Dominae Nostrae a SS. Rosario, quam ad Cathedralis gradum tollimus. Novam Ecclesiam Zamboangensi Sedi metropolitanae suffraganeam facimus, id praeterea censentes ut Canonicorum collegium constituatur, ad normam per alias Litteras Apostolicas dandas. Interea tamen Consultores dioecesani deligantur qui Episcopo assint consilio atque opera. Episcopalem mensam, quam dicunt, conficient : Curiae proventus, populi liberae collationes, bona, pro rata parte, quae ab archidioecesi Zamboangensi ad dioecesim Dipologanam transferentur, ad canonem 1500 C.I.C. De Seminarii dioecesani erectione id statuimus quae tum ius commune praescribit, tum regulae Sacrae Congregationis de Seminariis atque Studiorum Universitatibus, tum etiam Decretum Concilii Vaticani II « Optatam totius ». Ex quo nempe Seminario lecti iuvenes, cum theologicis atque philosophicis disciplinis imbui debent, Romam mittantur, in Pontificium Collegium Philippinum. Ad cetera quod attinet : sive scilicet regimen, sive electionem Vicarii Capitularis, Sede vacante, cetera, sacri canones prorsus serventur. De clericis vero ita censemus, ut sacerdotes illi Ecclesiae assignentur, in qua, acta divisione, beneficium seu officium habeant ; ceteri clerici atque Seminarii tirones, ei in qua legitime degant. Postremo, acta et documenta quae ad Dipologanam dioecesim pertineant ad eius Curiam episcopalem cito mittantur, ibique religiose custodiantur. Ceterum, quae per has Litteras Nostras praescripsimus, venerabilis Prater Carolus Martini exsequi studebit, vel quem ipse delegaverit. Re ad exitum adducta, documenta sueta exarentur, eorumque sincera exempla ad Sacram Congregationem Consistorialem cito mittantur. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 70 Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum ex Arce Gandulfi, prope Romam, die uno et tricesimo mensis Iulii, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo septimo, Pontificatus Nostri quinto. Pro S. R. E. Cancellario © HAMLETUS I. Card. CICOGNANI a publicis Ecclesiae negotiis CAROLUS Card. CONPALONIERI S. Congr. Consist. Pro-Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco ¡33 Plumbi In Ap Cane, tab., vol. CXXV, n. 41. IV KINGSTONENSIS (SINUS SERENI) Kingstonensis Ecclesia ita dividitur ut ex eius territorio nova dioecesis constituatur cognomine « Sinus Sereni ». PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Sicut providus atque sollicitus pater familias in ea re curas suas omnes ponit atque defigit ut liberis suis bene consulat, quibus rem nullam habet in sua vita cariorem, ita et Nos, qui sanctissimo Dei con- Acta Pauli Pp. VI 71 silio ac summi Numinis benignitate « Pater multarum gentium constituti sumus» (cf. Gen., 17, 15), nihil umquam potius, nihil antiquius habuimus christianae Rei publicae cura : resonant enim in animo Nostro plena gravitatis verba : « Pasce agnos meos ... pasce oves meas » (Io. 21, 15-17). Quandoquidem ergo Sacro Consilio Christiano Nomini Propagando visum fuerit, post quidem venerabiles Fratres auditos Mariam Iosephum Lemieux, Archiepiscopum titulo Salditanum atque in Haitiana Republica Apostolicum Nuntium, et Ioannem Iosephum McEleney, Ordinarium Praesulem Kingstonensem, hanc eandem dioecesim dividere atque ex eius territorio novam condere, Nos haec statuimus atque iubemus. Distractis a dioecesi Kingstonensi civilibus paroeciis vulgo Hanover, Sancti Iacobi, Westmoreland, Sanctae Elisabeth, Trelawny, Manchester, Sanctae Annae, novam dioecesim constituimus, Sinus Sereni cognomine, quam Sedi metropolitanae Regiopolitanae in Iamaica suffraganeam facimus, hac ipsa die ad hunc gradum evectae; eius Ecclesiae caput, urbs quam populus Montego Bay appellat, erit; cathedrale vero templum illud, quod est SS. Sacramento dicatum in eadem urbe. Censemus autem in nova dioecesi cathedrale collegium Canonicorum constitui, ad normam Iuris Canonici; quod si impossibile sit, rebus haud propiciis, Consultores dioecesani deligantur, qui Episcopo assint consilio atque opera. Item Seminarium extruatur, pueris excipiendis ad sacerdotium vocatis; id enim quantum ad Ecclesiarum prosperitatem atque felicitatem conducat, nemo non videt. Ad mensam, electionem Vicarii Capitularis Sede vacante, iura cleri et populi, similia quod attinet, Iure Canonico temperentur. Postremo, documenta et acta quae novam dioecesim quovis modo respiciant, ad episcopalem Curiam Sinus Sereni cito mittantur, ibique religiose custodiantur. Quae autem per has Litteras iubemus, venerabilis Frater Maria Iosephus Lemieux fieri curet, vel quem ille delegaverit. Re vero ad exitum adducta, documenta exarentur, atque sinceris exemplis ad Sacram Congregationem de Propaganda Fide mature mittantur. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in eccle- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 72 siastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die decimo quarto mensis Septembris, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo septimo, Pontificatus Nostri quinto. Pro S. R. E. Cancellario © HAMLETUS I. Card. GICOGNANI a publicis Ecclesiae negotiis GREGORIUS P. Card. AGAGIANTAN S. Congr. de Prop. Fide Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens © Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco £8 Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXV, n. 56. EPISTULAE I Exc.mo P. D. Henrico Vion, Pictaviensi Episcopo, ob agenda sollemnia, sexto decimo exacto saeculo a piissimo Sancti Hilarii obitu. PAULUS PP. VI Venerabilis Frater, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Pietavae decus, praesidium Galliae, Ecclesiae lumen, Sanctus Hilarius antiquis et secutis temporibus quasi « indeficientis lampadis splendore » coruscat ; mox vero eius fama studiosi renovabitur, cum, ob sextum decimum expletum saeculum ab eius piissimo obitu, probando consilio in eiusdem patria agentur sollemnia, ut nobili velut obsequii certatione ac digno multigenarum celebritatum apparatu tanti recolatur viri memoria. Quae quidem sollemnia aliquo modo participare cupientes, has Litteras ad te, Venerabilis Frater, dare statuimus, qui « venerandi Hilarii, Ecclesiae catholicae acerrimi defensoris )), obtines sedem. 1 2 1 2 Cfr. Vita S. HU., I ; PL 88, 442. Cfr. S. Aug., Contra Iul., 1, 3; PL 44, 645 73 Acta Pauli Pp. VI Primus hic doctor Ecclesiae Latinae — nam Sanctus Irenaeus, Lugdunensis Episcopus, qui eum tempore praecessit, ex Oriente venerat istuc estque in exarandis scriptis Graeco usus sermone — postquam ab ethnicae religionis cultu, Sacrarum Scripturarum luce radiante, ad christianam fidem est traductus, seu, quemadmodum ipse ait, « regene ratus pridem » , et natalis urbis Pictavae, universi populi poscentibus suffragiis, creatus Episcopus, non solum praestabili, qua florebat eloquentia, verum etiam libris, quos composuit, veritatem catholicam perquisivi^ explanavit, defendit. Propter hanc dicendi gravitatem et copiam a Sancto Hieronymo Latinae eloquentiae Rhodanus est ille argute vocatus ; et pastorale eius ministerium, quod ope scriptionum in vulgus emissarum exercetur, sic a Bufino Aquileiensi commemoratur : « Libros de fide nobiliter scriptos edidit, quibus et haereticorum versutias, et nostrorum deceptiones et male credulam simplicitatem ita diligenter exposuit, ut et praesentes et longe positos, qui ipse per se disserere viva voce non poterat, perfectissima instructione corrigeret » . Quibus verbis iam significatur Hilarium temporum iniquitate esse compulsum, ut adversus eos exsurgeret, qui rectam de Christo doctrinam depravabant et corrumpebant. Etenim Ariana haeresis, insidias moliente Saturnino, Arelatensi metropolita, Constantii imperatoris fautore, etiam in Galliam pervasit animosque turbavit : scilicet aetate illa verum est effectum, quod Sanctus Hieronymus gravibus hisce verbis est questus : (( ingemuit orbis, et Arianum se esse miratus est )). Coorta igitur tempestate, forti animo machinationibus haereticorum et iniustis Constantii praeceptis est obnisus. Fidem catholicam, innixus praesertim in Evangelio et in Epistulis Apostolorum, definire, servare, tueri omni ope contendit. Cum igitur condemnationi Sancti Athanasii, Episcopi Alexandrini veraeque fidei assertoris invicti, in Concilio Biterrensi anno trecentesimo quinquagesimo sexto coacto subscribere renuisset, Hilarius in Orientem est relegatus atque adeo quattuor annos a grege suo, cuius erat amantissimus, seiunctus. Ibi theologorum subtiles doctrinas penitus hausit, pro fide certare, Seleuciensem quoque Synodum anno trecentesimo undesexagesimo participans, et exsul per libros loqui perrexit. Herois in modum terrena cuncta postposuit, ut veri nominis Epi3 1 5 6 3 4 5 6 De Synod., 81; PL 10, 545. Comm. in Epist, ad Gal., II; PL 26, 380. Hist. Eccl., 1, 31; PL 21, 501. Dial, contra Lucif., 19; PL 23, 172. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 74 scopus et Pastor animarum maneret, quemadmodum ipse asseveravit : «Florere nobis, saeculi otio domestico frui, commodis omnibus redundare, familiaritate regia gloriari, et esse falso episcopi nomine, singulis universisque et publice et privatim in Ecclesiae dominatu gravem effici, par, ut ceteris, potestas dabatur ; si modo veritatem evangelicam falsitate corrumperem, conscientiae reatum blandimento ignorantiae consolarer, iudicii corruptelam excusatione alieni arbitrii defenderem, haereseos piaculo non fide mea, quae utique esset obnoxia, sed simplicitate ignorantium non tenerer, probitatem sub difficultate publicae intelligentiae mentirer » . Exstitit strenuus defensor libertatis religiosae, ad Oonstantium Augustum, qui catholicos Arianorum placitis adversantes insequebatur, haec audacter scribens : « Non alia ratione quae turbata sunt componi, quae divulsa sunt coerceri possunt; nisi unusquisque nulla servitutis necessitate adstrictus, integrum habeat vivendi arbitrium » . Ita factum est, ut is praeclarus Christi Confessor « Athanasius Occidentis )) vocaretur. 7 8 Idem vero fuisse cognoscitur « vir lenis et placidus ... et ad persuadendum commodissimus » , utpote qui acer quidem esset in defendenda veritate, circa eam nequaquam passus media iniri consilia, sed, caritate flagrans, quos novisset errore circumventos, eos ad rectam viam molli suasione reducere conaretur. Cui rei argumento est etiam liber, quem « De Synodis seu de Fide Orientalium )) inscripsit, et quo Episcopis Occidentalibus formulas theologicas Orientalium exposuit. Neque spes alacrem eruditumque unitatis religiosae propugnatorem fefellit. Quanti aestimandus sit sanctissimus Pictaviensis Episcopus commonstratur, quod in Latinis non habuit, quem imitaretur. Cum igitur ei disserendum esset de arcanis Sacrorum Bibliorum sensibus ac de subtilibus notionibus ad Trinitatem et Christum pertinentibus, sermonem Romanum detorquere coactus est ad eiusmodi res significandas ; qua difficultate obsaeptus, sic est conquestus : (( Mementote noii sensum mihi, sed verba deesse». Quocirca, ((de tantis ac tam reconditi^ rebus, et ad usque hanc aetatem nostram intentatis », ut ipse ait, tractaturus, Dei auxilium humili prece implorare consueverat : (( Tri9 10 7 8 9 10 Bist, fragm. I; PL 10, 629. I, 2; PL 10, 558. Ruf. Aquileiens., loc. mem. De Synod., 65; PL 10, 524. 75 Acta Pauli Pp. VI bue ergo nobis verborum significationem, intelligentiae lumen, dictorum honorem, veritatis f i d e m » . u In eius doctrina theologica, « positiva » potius, quam appellant, Christus praecipuum obtinet locum; estque animadvertendum eximium hunc virum, quo erat ingenio uberi, ante Sanctum Augustinum perspexisse necessitudinem, quae inter rationem et fidem intercederet, quas, a Deo profecías, non inter se repugnare sed sese invicem complere. Hilarius demum accensetur Ecclesiae Latinae veteribus scriptoribus, Graecum sermonem callentibus, qui ad tenues distinctiones exprimendas aptior est quam Romanus. Quod Graecorum cogitata theologica in Occidentem induxit, meritum ei praeconium tribuitur. His vero efficitur, ut eius oratio non raro sit satis obscura et implicata, scilicet (( longis interdum periodis involvatur et a lectione simpliciorum fratrum procul sit » . Idem auctor, qui « Gallicano cothurno attollitur ) ) , ornatus et locuples dicitur, utpote cum « duodecim Quintiliani libros et stilo imitatus sit et numero » . Erat enim ei persuasum res sublimes congruenti sermonis decore ac dignitate esse enuntiandas : (( Sumus enim quoddam sancti Spiritus organum, per quod vocis varietas, et doctrinae diversitas audienda est. Vigilandum et conandum est, ut nihil humile dicamus ) ) . Propterea etiam dilaudatur, quod, hymnorum conditor libri, eiusmodi carminum usum ad veram fidem pietatemque fovendam invehere studuit, Sancto Ambrosio, Mediolanensi Episcopo, hoc in hymnorum genere praemonstrans et muniens fortunatioris exitus viam, quemadmodum theologico quoque veluti léxico conformando illustris quidam exstitit praecursor. 1 2 13 1 4 15 Oelebritates igitur, quae honori Sancti Hilarii, ut supra diximus, agentur, non fortuito in annum incidunt, quem fidei firmandae, provehendae constituimus ob anniversariam memoriam martyrii Principum Apostolorum. Itaque Cáeles ille homines nostrae aetatis, perturbatae ac tot obnoxiae difficultatibus, gravi ore quodam modo alloquitur. Non licet a veritate divinitus revelata, quam Ecclesia, eius custos, proponit, ullo pacto desciscere neque eandem alio sensu ab eo, quem Ecclesia docet, interpretari. « Nec fieri potest, nec ratio patitur ut vera et falsa miscean- 11 12 13 14 15 De Trin., I, 38; PL 10, 49. Cfr. S. Hieron., Ep. LIX, 10; PL 22, 585. Id.., loc. mem. Cfr. id., Ep. LXXI, 5; PL 22, 668. Tract, in psalm. 13, 1; PL 9, 295. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 76 1 6 tur, lux et tenebrae confundantur » . Non semel Christifideles, filios Nostros, quos in Domino habemus carissimos, monuimus de periculis falsarum, quae serpunt, opinionum circa fidem, mores, Ecclesiae instituta ritusque. Intuemini Hilarium : quem sequamini, habetis. Quodsi aspera propter veritatem sunt toleranda, eius vitae exempla debiles confirment, exacuant fortes. Magister ille etiam est, ut significavimus, rationis, qua fratres catholicae fidei expertes, vel eos, qui ab hac defecerunt, ad nos adducantur ; quod quidem nunc cum maxime est attendendum, siquidem non modici suscipiuntur conatus, ut Christianorum unitas tandem restituatur. Haec sollicitudo, cum sincera caritate coniuncta, omnes incedat, haec cura omnes accendat, ut noverint « oecumenismum » esse negotium proprium cuiusvis salutaribus aquis abluti. Haec animum pulsant, cum de Sancto Hilario, « viro omnium virtutum et ornamentorum, qui et magister ecclesiarum » , sescenties et millies anniversaria memoria eius mortis oblata, recogitamus. Tibi denique, Venerabilis Frater, cunctisque sacrorum Antistitibus, sacerdotibus, religiosis, populo Dei, qui indictis sollemnibus intererunt, Benedictionem Apostolicam, peculiaris benevolentiae Nostrae testem supernorumque munerum pignus, volentes impertimus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die x x v mensis Decembris, in festo Nativitatis D. N. Iesu Christi, anno MCMLXVII, Pontificatus Nostri quinto. 1 7 PAULUS PP. VI II Ad E.mum P. D. Alfredum S. R. E. Card. Ottaviani, munus Pro-Praefecti S. Congregationis pro Doctrina Fidei abdicantem. Signor Cardinale, Siamo profondamente sensibili al nobilissimo gesto, con cui Ella, dando una nuova, alta conferma del suo « sensus Ecclesiae », ha voluto mettere a Nostra disposizione l'incarico di Pro-Prefetto della Sacra Congregazione per la Dottrina della Fede, al quale L'aveva chiamato la fiducia dei Nostri Predecessori, da Noi rinnovata con la stima e la devozione ch'Ella conosce. 16 17 S. Hilar., Ad Const. I, 2; PL 10, 558. Cfr. I. Cassian., De incarn. Dom. contra Nest., VII, 24; PL 50, 250. Acta Pauli Pp. VI 77 Sentiamo infatti di esserLe debitori dell'instancabile esempio e del prezioso insegnamento, di cui facemmo personalmente tesoro nei primi anni del Nostro umile e volenteroso servizio nella Segreteria di Stato. E sappiamo che quella dedizione fervorosa e tenace, di cui fummo spettatori e alunni edificati, La distinse continuamente nei successivi incarichi, sempre più delicati e gravosi, che Ella ebbe nella Curia Romana, dedicandovisi con mente di studioso, maestro autorevole di diritto, con cuore di sacerdote dedito al sua generoso ministero, con tenerezza di figlio amantissimo dei Sommi Pontefici. Desideriamo pertanto ringraziarLa di gran cuore per tale diuturna fedeltà alla Chiesa, che adesso pienamente rifulge nell'ammirevole disponibilità, da Lei manifestata, con tratto devoto, in quest'ora di distacco dal suo quotidiano campo di lavoro. La rinuncia che Ella compie, a motivo specialmente della cresciuta debolezza della facoltà visiva, non rimarrà senza ricompensa; e Noi preghiamo il Signore, aftinché la trasformi in perenne sorgente di conforto e di letizia per l'avvenire, e in splendente corona di merito nella Patria celeste, mentre siamo certi che la sua esperta saggezza ed il suo fervido zelo continueranno a spendersi senza riserve e con grande frutto per l'utilità della Santa Chiesa, e per la sua prediletta azione di apostolato e di carità. Amiamo intanto raccomandarle le Nostre universali intenzioni, e, assicurandoLe il continuo ricordo che germina dalla Nostra stima e dalla Nostra benevolenza, di gran cuore La benediciamo, unitamente a tutte le persone a Lei care. Dal Vaticano, 6 gennaio 1968, quinto del Nostro Pontificato. PAULUS PP. VI III Ad E.mum P. D. Paulum S. R. E. Card. Giobbe, munus Datarii Sanctitatis Suae deponentem, cum Apostolica Constitutio « Regimini Ecclesiae universae » in eo esset, ut proxime vigere inciperet. Signor Cardinale, La data nella quale, in conformità con le disposizioni della recente Costituzione sul riordinamento della Curia Romana, si attua la chiusura di un Dicastero Ecclesiastico, che ha reso da lungo tempo impor- 78 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tanti servizi alla Santa Sede, permette a Lei, Signor Cardinale, di usufruire del meritato sollievo da una responsabilità, da Lei sostenuta con spirito di vera dedizione, di intelligente visione delle cose e di assidua laboriosità. Il Nostro animo, sinceramente compiaciuto del lavoro da Lei condotto con tanta competenza e dei frutti in esso raccolti, non può rimanere indifferente e non può privarsi di una occasione così opportuna per farLe giungere una testimonianza di devota stima e di viva gratitudine, alla quale Ci è caro anche unire i migliori voti augurali, nella certezza che il Signore, unico grande Remuneratore, voglia generosamente ratificarli con l'ampiezza delle Sue celesti benedizioni. Questo tanto maggiormente viene suggerito al Nostro cuore, se, oltre il tempo nel quale Ella ha così dignitosamente adempiuto l'Ufficio di Nostro Datario, spingiamo lo sguardo attraverso il lungo cammino della sua intera attività, sempre a servizio della Chiesa e di questa Sede Apostolica, soprattutto negli anni in cui Ella profuse rare doti di cuore e di mente come Rettore del Pontifìcio Collegio Urbano de Propaganda Fide, e negli anni, talvolta particolarmente difficili, che Ella trascorse come Rappresentante Pontifìcio a Bogotá e a L'A ja. In tutti gli unici, in tutte le responsabilità assunte, Ella, Signor Cardinale, ebbe il merito di unire alle nobili qualità del suo animo anche un sincero spirito di saggezza, di pietà e di carità sacerdotale. Questo Ci fa credere che Ella dal Signore attende soprattutto le più vere e più stimabili ricompense al suo lavoro. Ma Noi, come abbiamo detto, non possiamo fare a meno di mostrarLe anche il Nostro compiacimento e confermarLe ancora una volta tutta la Nostra riconoscenza. Il Nostro ringraziamento si estende a tutti i validi e diligenti suoi collaboratori del Dicastero che ora cessa dalle sue funzioni. E siamo sicuri che Ella vorrà rendersi efficace interprete presso di loro dei Nostri sentimenti, a loro conforto e a loro personale soddisfazione. Infine, in auspicio delle grazie augurate a Vostra Eminenza e delle ricompense che dal Cielo Le desideriamo, in pegno della Nostra particolare benevolenza, di tutto cuore Le impartiamo, Signor Cardinale, la Nostra Benedizione. Dal Vaticano, 7 gennaio 1968, anno quinto del Nostro Pontificato. PAULUS PP. VI Acta Pauli Pp. VI 79 IV Ad E.mum P. D. Aloisium S. R. E. Card. Traglia, vice sacra Urbis Antistitis munere se abdicantem. Signor Cardinale, La dedizione generosa e leale al bene della diocesi di Roma, che sempre L'ha distinta, Le ha ora ispirato la decisione che ha voluto testé comunicarci, aprendoci il suo animo con piena e filiale confidenza : quella, cioè, di lasciare l'incarico di Nostro Vicario per la diocesi di Roma, alle cui faticose incombenze Ella sente non esserLe ormai sufficienti le pur volonterose energie. Non Ci sfugge il sacrificio che tale determinazione Le costa, perché tutta la sua vita è stata spesa nel servizio pastorale dell'Urbe, in continue, progredienti tappe, che abbiamo amato rievocare nella Lettera, da Noi inviataLe in occasione del cinquantesimo anniversario di sacerdozio, nell'agosto dello scorso anno. E tale profonda consapevolezza dei supremi interessi della Chiesa, che Ella anche ora dimostra con si generosa disponibilità, è quanto più Ci colpisce nella presente circostanza, e, mentre profondamente Ci rammarica, più Ci edifica e commuove. Ben sappiamo quale fiducia abbiano riposta in Lei i Nostri Predecessori, e com'Ella vi abbia corrisposto con esemplare abnegazione. Noi stessi, che, appena assunti alla Cattedra di Pietro, La confermammo nell'alto Ufficio, non abbiamo avuto che da rallegrarci quotidianamente, vedendo quanto Ella si prodigasse nell'esercizio di tale ministero, con una presenza costante e sollecita, a cui l'amabilità serena del temperamento e la paterna schiettezza dei modi conferivano tanto ascendente, conquistandoLe l'animo delle Autorità come dei fedeli, e soprattutto del Clero romano, presso il quale Ella ha amato trascorrere le sue ore più belle. E la Nostra grave responsabilità di Vescovo di Roma, che urgentemente Ci assilla pur tra l'universale sollecitudo omnium Ecclesiarum/ trovò sempre motivo di rassicurante conforto nel vedere affidata alle sue mani l'ordinaria cura spirituale della Nostra carissima diocesi. Desideriamo pertanto rivolgerLe pubblicamente il Nostro ringraziamento, commosso e sincero, per i meriti accumulati in tanti anni di provata fedeltà, di zelo illuminato, di pastorale prudenza e sapienza, di conquidente bontà, di cui i Nostri dilettissimi sacerdoti e fedeli hanno 1 2 Cor. 11, 28. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 80 potuto profittare con evidente frutto : e, davanti ad essi, siamo lieti di poterLe dare l'assicurazione della Nostra stima, della Nostra soddisfazione, della Nostra gratitudine, che Ci renderà sempre a Lei tanto obbligati. E per dimostrarLe la considerazione, nella quale teniamo la sua Persona, Le conferiamo l'incarico di Cancelliere di Santa Romana Chiesa, a cui l'antichissima tradizione storica e lo splendore della sede, ov'Ella già risiede, danno singolare rilievo. Siamo certi che, nel nuovo posto di responsabilità, Ella continuerà a porgerci con la consueta amabilissima premura l'aiuto della sua esperienza e dottrina, e il conforto della sua parola, nell'adempimento del Nostro ministero a bene di tutta la Chiesa. Nell'invocare su di Lei l'effusione costante delle divine compiacenze, amiamo impartirLe la Nostra particolare propiziatrice Benedizione Apostolica, che estendiamo anche a quanti sono cari al suo cuore sacerdotale. Dal Palazzo Apostolico Vaticano, il 9 gennaio dell'anno 1968, quinto del Nostro Pontificato. PAULUS PP. VI y Ad E.mum P. D. Arcadium Mariam S. R. E. Card. Larraona, munere Praefecti S. Congregationis Rituum se abdicantem. Signor Gardinale, Mentre è reso pubblico il gesto con cui Ella, con ammirevole spirito di disinteresse e di dedizione, ha voluto mettere a Nostra disposizione la carica di Prefetto della Sacra Congregazione dei Riti, non possiamo fare a meno di rivolgere il Nostro animo grato al degno e fedele Collaboratore, per rendere alla sua persona e alla sua opera, preziosa e saggia, la testimonianza di cui è largamente meritevole. Non abbiamo bisogno di ripeterLe i sentimenti di stima con cui abbiamo seguito per tanti anni il suo lavoro nei molteplici e delicati incarichi a Lei affidati dalla Santa Sede e nell'adempimento dei quali Ella ha dimostrato sempre profondo spirito sacerdotale, rara dottrina e alto senso di responsabilità. Amiamo, tuttavia, ricordare in maniera tutta particolare l'attività da Lei svolta come Prefetto della Sacra Congregazione dei Riti. Se, infatti, è specialmente nel campo della Acta Pauli Pp. VI 81 riforma liturgica che la Chiesa ha potuto rallegrarsi dei primi frutti del rinnovamento promosso dal Concilio Ecumenico, è noto di quale importanza sia stato il contributo preventivo da Lei arrecato. Nel ringraziare, pertanto, Lei, Signor Cardinale, per questi egregi servizi recati alla Santa Sede, volentieri innalziamo la Nostra preghiera a Dio, affinché faccia scendere in abbondanza su di Lei le celesti ricompense, e voglia conservarLa a lungo alla Chiesa, che ha ancora tanto bisogno delle sue preziose energie. In auspicio di tali grazie e come segno della Nostra benevolenza, Le impartiamo di cuore una particolare Benedizione Apostolica. Dal Vaticano, 9 gennaio 1968, anno quinto del Nostro Pontificato. PAULUS PP. VI VI Ad E.mum P. D. Iacobum S. R. E. Card. Lercaro, Archiepiscopum Bononiensem, cum munus Praesidis « Consilii ad exsequendam Constitutionem de Sacra Liturgia » deponeret. Signor Cardinale, Nell'atto in cui, con ammirevole disponibilità e spirito di dedizione, Ella lascia, a ciò principalmente indotto dalle condizioni della sua salute, l'alta responsabilità di Presidente del « Consilium ad exsequendam Constitutionem de Sacra Liturgia», desideriamo ripeterLe la espressione della Nostra viva e sincera gratitudine. Non Ci sfugge l'importanza del lavoro da Lei svolto alla guida dell'istituzione, sorta dalle sollecitudini e dai lavori dei Padri Conciliari; e sappiamo quale impegno Ella abbia collocato nell'impostame il metodo di lavoro e nell'avvalorarne l'azione. Il Signore Gesù, Sommo ed Eterno Sacerdote, non lascerà senza ricompensa la ricca corona di merito, da Lei acquistata nel fedele servizio, che tanto ha preso delle sue forze : è questa la preghiera che Gli rivolgiamo per la sua continua prosperità e letizia. Nell'attestarLe la Nostra costante benevolenza, siamo lieti di impar tirLe la Nostra particolare Apostolica Benedizione, che di cuore estendiamo all'intera dilettissima arcidiocesi di Bologna. Dal Vaticano, il 9 gennaio dell'anno 1968, quinto del Nostro Pontificato. PAULUS PP. VI 82 Acta- Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale VII Ad E.mum P. D. Angelum S. R. E. Card. Dell'Acqua, a Summo Pontifice vicaria potestate Urbis Antistitem renuntiatum. Signor Cardinale, Negli anni trascorsi, in cui Ella è stato Nostro fedele collaboratore come Sostituto della Segreteria di Stato, prestandoci valido aiuto durante avvenimenti indimenticabili della recente vita della Chiesa, Ella ha potuto direttamente conoscere quali siano le Nostre sollecitudini nel governo pastorale della diocesi di Roma, alla quale, per divina disposizione e per il sacro deposito ricevuto da Pietro e dai suoi successori, è legato il compito esaltante e la gravissima responsabilità del Romano Pontificato. Ella è stato testimone partecipe e consapevole della cura con cui vogliamo rispondere a questa ineffabile vocazione, che davanti a Dio e agli uomini Ci qualifica, pur tanto indegnamente, come Vescovo di Roma e Capo visibile della Chiesa; e pertanto Ella ben sa con quale animo di Pastore Noi guardiamo a quella che, prima fra tutte, chiamiamo la Nostra diocesi, e che, pur negli affanni inerenti all'universale apostolato, non dimentichiamo né possiamo trascurare. Dovendo pertanto anidare a mani sicure ed esperte l'incarico di Nostro Vicario per l'Urbe, fino ad oggi egregiamente adempiuto dal Signor Cardinale Luigi Traglia, e da lui ora spontaneamente rimessoci, abbiamo pensato a Lei, di cui tanto stimiamo, per diretta e diuturna familiarità di lavoro, lo zelo per il bene delle anime e la devozione assoluta alla Chiesa ed al Papa, che è stata unica ragione di tutta la sua vita, singolarmente intensa e benedetta dal Signore. Ed in questo momento, come per confortarci nella deliberazione presa, Ci sovviene, allietandoci intimamente, tutto il suo lungo tirocinio di apostolato, che, crediamo, degnamente La abilita alla nuova funzione : sia la sua eccellente e privilegiata formazione sacerdotale alla scuola degli impareggiabili maestri dei seminari ambrosiani, e soprattutto, del Card. Tosi, indimenticato Pastore dell'arcidiocesi di Milano, di cui Ella, fin da giovanissimo sacerdote, fu edificato testimone, alunno e Segretario particolare; sia, poi, il suo servizio nella Delegazione Apostolica di Istanbul, con il compianto Monsignor Margotti, e, specialmente, alle fortunate dipendenze del Nostro Predecessore, l'allora Delegato Apostolico Monsignor Angelo Giuseppe Roncalli, della cui amabilità dei modi e fermezza dell'azione pastorale Ella seppe Acta Pauli Pp. VI 83 far prezioso tesoro ; sia inoltre la sua direzione del Collegio Romeno e la cura spirituale del Collegio San Giuseppe e del « De Merode », che La mise a contatto con tanta gioventù aperta e buona; sia, principalmente, il suo servizio, nascosto e premuroso, presso la Segreteria di Stato, e poi come Sostituto della medesima Segreteria sotto tre Pontefici, Pio XII, Giovanni XXIII, e Noi stessi, che tanto Le siamo grati, com'essi certo lo furono, servendosi dei suoi apprezzati onici ; sia, infine, la conoscenza di Roma, e dei suoi problemi pastorali, acquistata in un intenso periodo di preziosa attività, che il Sinodo romano e il Concilio Ecumenico segnarono come tappe salienti, e i suoi quotidiani contatti con Presuli, sacerdoti, autorità e fedeli dell'Urbe degnamente prepararono. Le affidiamo pertanto ciò che abbiamo di più Nostro, di più caro, di più degno : Roma cattolica, diciamo, con i suoi incomparabili tesori di spiritualità cristiana e di tradizione cattolica ; Roma, con le sue forze vive del sacerdozio, delle comunità religiose, delle parrocchie, del laicato ; Roma, col suo espandersi esaltante e preoccupante nella estensione esteriore come nella profondità interiore degli animi, sollecitati da innumerevoli esperienze umane, e pervasi da mille fermenti ; Roma, nelle sue certezze e nelle sue inquetudini, nelle sue realizzazioni e nelle sue attese, nelle sue luci e nelle sue ombre, nella sua missione al centro della Chiesa cattolica. Siamo certi di trovare in Lei, come nel degnissimo suo predecessore nell'alto incarico, un collaboratore esperto, fidato, generoso, che saprà posporre ogni altro interesse alla cura assidua e affettuosa della Città. E conoscendo la gravità degli oneri, che L'attendono nel nuovo lavoro, invochiamo su di Lei l'onnipotente aiuto del Signore, per l'intercessione della Vergine Santissima, « Salus Populi Romani », dei santi Apostoli Pietro e Paolo e di tutti i Patroni di Roma, che L'assisteranno, e pregheranno per Lei, ottenendoLe la particolare assistenza del Cielo. In pegno dei desiderati aiuti divini, e per rincuorarLa nei primi passi del suo nuovo servizio, che Ella intraprenderà fiduciosamente (( in nomine Domini », di cuore Le impartiamo la Nostra particolare Apostolica Benedizione. Dal Vaticano, il 10 gennaio dell'anno 1968, quinto del Nostro Pontificato. PAULUS PP. VI Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 84 VIII Ad E.mum P. D. Benedictum S. R. E. Card. Aloisi Masella, Praefecti S. Consilii disciplinae Sacramentorum praepositi munus abdicantem. Signor Cardinale, Il Nostro animo è stato particolarmente sensibile nell'accogliere il gesto con il quale l'Eminenza Vostra ha voluto rimettere generosamente nelle Nostre mani la disponibilità del Sacro Dicastero, da Lei retto in questi anni con tanta illuminata esperienza e con pari saggezza e laboriosità. In tale occasione non possiamo fare a meno di rilevare che l'atto, certamente da Lei meditato, rende nuova testimonianza alla devozione, all'amore, alla sollecitudine, da Vostra Eminenza sempre nutriti nel cuore verso la Chiesa e questa Sede Apostolica. Di ciò Le siamo, Signor Cardinale, profondamente riconoscenti, mentre Le confermiamo altresì i sentimenti della Nostra sincera stima, che si aggiunge a quella da Lei largamente raccolta, anche presso gli altri, nel lungo periodo di servizio nelle varie Rappresentanze Pontificie e negli Unici della Curia Romana. Il Nostro vivo compiacimento e la Nostra gratitudine si estendono naturalmente per tutta la messe di bene e di meriti germogliata dal Suo assiduo lavoro. Così Ci torna gradito alla mente il valore dell'attività da Lei condotta nelle sedi delle Nunziature Apostoliche in Portogallo, nel Cile e nel Brasile ; delle sapienti direttive impartite ai solerti collaboratori nella Sacra Congregazione che regola la disciplina dei Sacramenti ; delle cure, paterne, delicate e vigili, impiegate a favore del gregge di fedeli nella diocesi suburbicaria di Palestrina ; nelle premure spese come Camerlengo di Santa Romana Chiesa nei due ultimi Conclavi : e tra questi, Ci riesce particolarmente commovente il ricordo della Sua presenza in quello dal quale, per Divina disposizione, Noi uscimmo con la responsabilità del governo universale della Chiesa. Tutta la grande raccolta di frutti che ne sono derivati ha mostrato al Signore l'opera del Servo buono e fedele, e Noi siamo sicuri che il Signore Gliene ha preparato ricompense, quali Egli solo può elargire nella sua ricchezza. Questi sono anche i Nostri voti augurali, desiderandoLe inoltre da Lui nuovo dono di vigoria fisica, di abbondanti consolazioni spirituali e di serenità. Nello stesso tempo vogliamo esprimere la fiducia che Ella non Acta Pauli Pp. VI 85 mancherà di continuare a prestarci il prezioso aiuto del Suo consiglio e di ogni altra Sua utile collaborazione. Intanto, in auspicio delle celesti grazie, in pegno della Nostra gratitudine e della Nostra affettuosa benevolenza, di tutto cuore Le diamo, Signor Cardinale, l'Apostolica Benedizione. Dal Vaticano, FU gennaio 1968, anno quinto del Nostro Pontificato. PAULUS PP. VI IX Ad E.mum P. D. Iosephum S. R. E. Card. Pizzardo, munere Praefecti S. Congregationis Seminariis et Studiorum Universitatibus praepositae se abdicantem. Signor Cardinale, Abbiamo assai apprezzato il devoto gesto con cui Ella ha testé dichiarato di voler mettere a Nostra completa disposizione la direzione del Sacro Dicastero a cui da tanti anni, senza risparmio di energie, ha consacrato i tesori della sua esperienza e del suo zelo sacerdotale. Nel momento in cui Ella, con esemplari disposizioni di fede, compie questo distacco dal suo ufficio, più vivo che mai sentiamo il bisogno di dare nuova e pubblica attestazione di quei sentimenti di stima e venerazione che nutriamo verso Lei fin dai primi anni del Nostro sacerdozio, quando alle sue dipendenze prestavamo il Nostro umile servizio nella Segreteria di Stato. Sappiamo bene quanto sia stata assidua l'opera da Lei svolta nei vari incarichi affidatiLe dai Nostri Predecessori, ma specialmente alla direzione di codesta Sacra Congregazione, che, riguardando in particolar modo la formazione del giovane Clero, costituisce uno dei settori più importanti e delicati della Curia Romana. Di tutto ciò Noi Le esprimiamo la Nostra più viva e affettuosa riconoscenza, mentre con la preghiera chiediamo a Dio che voglia trasformare in ricca sorgente di grazia e di spirituali consolazioni le fatiche da Lei sostenute per la Santa Chiesa. Pur accogliendo con ogni comprensione la sua rinuncia, siamo tuttavia persuasi che la sua lunga e ricca esperienza potrà ancora giovarci nel Nostro quotidiano lavoro; nutriamo perciò fiducia che Ella conti- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 86 nuerà ad assisterci con la saggezza dei suoi consigli e con quello spirito di dedizione che tutti Le riconoscono. Con tale fiducia, Noi amiamo confermar Le questi Nostri sentimenti con l'Apostolica Benedizione, che di cuore Le impartiamo in auspicio dei celesti favori. Dal Vaticano, 13 gennaio 1968, anno quinto del Nostro Pontificato. PAULUS PP. VI X Ad E.mum P. D. Gustavum S. R. E. Card. Testa, munere Pro-Praefecti S. Consilii Ecclesiae Orientali praepositi abdicantem. Signor Cardinale, Fa onore al suo alto senso di responsabilità il nobile gesto con cui Ella ha voluto testé mettere a Nostra disposizione l'incarico di Prefetto della Sacra Congregazione Orientale. Non abbiamo finora creduto opportuno aderire al desiderio che Ella, fin dall'inizio del Nostro Pontificato e più volte anche in seguito, Ci ha espresso di essere sollevata dalla direzione di codesto Sacro Dicastero. Ma l'entrata in vigore delle nuove disposizioni sul riordinamento della Curia Romana, comportando maggior onere di lavoro, Ci ha spinti, sia pure con rammarico, ad accogliere con piena comprensione la sua presente richiesta. Nel momento, tuttavia, in cui Ella lascia un così importante campo delle sue fatiche, non possiamo fare a meno di farLe giungere l'attestazione della Nostra viva e sincera gratitudine. A questo Ci muove non soltanto la stima affettuosa che da antica data Ci lega alla sua persona, ma soprattutto il giusto riconoscimento dovuto al servizio da Lei prestato alla Santa Chiesa. E ciò tanto maggiormente Ci viene suggerito al Nostro cuore, se, oltre al periodo di tempo nel quale Ella ha degnamente presieduto questa S. Congregazione, volgiamo indietro lo sguardo ai molteplici incarichi, sempre delicati e gravosi, che la Santa Sede volle affidarLe, fin da quando Ella fu chiamata a lasciare la sua diletta Bergamo. Tra l'altro, amiamo ricordare l'opera tanto apprezzata da Lei svolta durante il periodo difficile della guerra, quale Delegato Apostolico al Cairo, come pure gli anni trascorsi a Gerusalemme e a Berna, sempre come Rappresentante Pontificio. Acta Pauli Pp. VI 87 In tutti questi Unici, alle native doti di bontà e di generosità proprie della nobile gente bergamasca, Ella seppe unire anche uno spirito di carità sacerdotale e di fedele dedizione ai superiori interessi della Chiesa, che La resero carissima ai Nostri Predecessori, soprattutto al venerato Papa Giovanni XXIII, che, elevandola alla dignità della Sacra Porpora, volle anche affidarLe la direzione di codesta S. Congregazione. Per tali motivi, se Ci è sommamente gradito farLe ora pervenire la pubblica testimonianza della Nostra stima e gratitudine, ancor più Ci allieta la certezza che non rimarrà senza ampia ricompensa, da parte del Signore, l'opera di chi ha servito con zelo la Sua Chiesa. Amiamo, infine, sperare che Ella, Signor Cardinale, pur sollevata dal grave peso della direzione di codesto Sacro Dicastero, vorrà continuare, in altri campi e attività, a mettere a profìtto della Santa Sede quelle doti di saggezza e di esperienza, dalle quali la Chiesa ancora molto si aspetta. A tale scopo Noi chiediamo al Signore che conservi ancora a lungo le sue preziose energie, mentre in pegno della Nostra benevolenza di gran cuore Le impartiamo la Nostra Apostolica Benedizione. Dal Vaticano, 13 gennaio 1968, anno quinto del Nostro Pontificato. PAULUS PP. VI XI Ad E.mos PP. DD. Maximilianum S. R. E. Card. de Furstenberg, S. Congregationis pro Ecclesiis Orientalibus Praefectum, et Gregorium Petrum S. R. E. Card. Agagianian, S. Congregationis pro Gentium Evangelizatione Praefectum, quinto revoluto saeculo a Georgii Castriotae, Skanderbeg appellati, obitu. PAULUS PP. VI Dilecti Filii Nostri, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Quinto revoluto saeculo ab obitu illius Georgii Castriotae, qui SJcanderbeg est appellatus, Sacrorum Consiliorum Praefectos, quorum in dicione catholici homines sive Albanenses sive Italici-Albanenses sunt, benigne Nos alioqui iuvat. Hic enim lectissimus eius terrae filius fuit, cui feliciter contigit, ut digna apostolico Sancti Pauli ministerio haberetur ab eoque, sicuti fertur, sparso primitus Evangelii semine fecundaretur ; cum revera Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 88 Ecclesia cum proprio sacerdotum ordine quarto iam ineunte saeculo post Ch. n. inibi constituta ostendatur. Porro eius Episcopi, ii etiam qui ad orientales ritus pertinebant, patriarchali Romanae Sedis iuri fuerunt obnoxii, quacum inter maximorum Conciliorum Oecumenicorum seriem in fidei integritatem servandam assiduam semper operam impenderunt. Haec postea regio per sacrarum imaginum eversores a patriarchali Romae, quam diximus, iurisdictione seiuncta est; verum, quamvis exterarum impetu gentium, Christi doctrinam non profitentium, esset capta, firma tamen in sua fide permansit, oculis animisque incolarum in urbe Roma defixis. Ad hanc enim Apostolicam Sedem in summis discriminibus confugere non omisit, indeque auxilium opemque in rebus sive temporalibus sive spiritualibus numquam non hausit. Saeculo autem quinto decimo Albanensi nationi maximae aerumnae proptereaque über gloriae materia enatae sunt, cum ei diuturnum bellum contra irrumpentes Hosmanorum exercitus esset sustinendum, qui, domicilio Constantinopolitani Imperii occupato, ipsius Occidentis nationibus minabantur. Quibus tenaci invictaque fortitudine Albanenses quinque lustra obstiterunt, idque merito virtutique summi eorum ducis Georgii Skanderbeg est tribuendum, cuius quidem obitus commemoratio quinque post saecula in hunc diem incidit. Quam ob rem magno animi Nostri gaudio didicimus, omnes Albanenses domi forisque saecularem huiusmodi memoriam esse celebraturos, egregia venerationis officia in suae patriae heroem, quem oblivisci nequeant, conferentes. Haec igitur Apostolica Sedes libenter cum iis suam laudem nobilissimi viri consociat, quem, fidelem Ecclesiae filium, Summi Pontifices, Decessores Nostri, tam amplis verbis sunt prosecuti, quae nullis forsitam eius aetatis viris tribuerint. Nam ipse quinque et viginti annos suam patriam ab hostibus servavit incolumem, itemque regionem tutatus est maiori periculo obnoxiam in fronte aciei, quae munimento atque defensioni christiano populo erat. Quapropter ven. rec. Decessor Noster Callistus III, singulare praesertim fidei Sedisque Apostolicae studium respiciens, quo impulsus dux praestantissimus suos ad certamen evocabat, recte effecit coëgitque, eum (( ultra omnes catholicos principes de fide et religione christiana optime meritum » fuisse. 1 Ceteri vero Pontifices, qui deinde deinceps ad Beati Petri Cathe- 1 Liber Brevium Callisti III, n. 298, f. 122. Acta Pauli Pp. VI 89 dram ascenderunt longum per tempus, quo continua ipse bella gessit, tantum afuit ut certum firmumque auxilium ei denegarent, ut etiam validius quam pro suis viribus ei faverent. Post tanti viri mortem, cum exterae gentes patria essent potitae, plurimi Albanenses exsulatum abire quam ibi manere maluerunt, ea potissimum de causa, quod nullam fere facultatem suae fidei libere profitendae haberent. Alii itaque se in Graeciam contulerunt, alii vero plurimi, varia demigrantes aetate, Italiam ac praesertim Bruttium atque Siciliani attigerunt, ubi benigno liberalique hospitio excepti sunt. Quibus omnibus adesse atque consulere Apostolica haec Sedes numquam praetermisit, assiduo providoque studio pro temporum opportunitate in eos collato. Quod aperte declaratur proximorum Decessorum Nostrorum praescriptis, qui tres ecclesiasticas provincias, Lungrensem scilicet et Planensem et B. Mariae Cryptaeferratae, totidem traditas Pastoribus, constituerunt, praetereaque Pontificium Seminarium iuvenibus ad sacerdotium informandis condiderunt, a Decessore Nostro Benedicto XV appellatum. Equidem Nos haud mediocri admiratione hosce Albanensium coetus conspicimus non solum patriam linguam moresque servare, sed memoriam etiam ac recordationem illius Georgii, utpote cuius commilitonibus ipsi progeniti sint eiusque gesta sive narrando sive canendo redintegrare soleant. Neque ignoramus eos tanti viri fidem pietatemque in Apostolicam Sedem semper retinuisse, cuius ministeriis viros dedisse tam doctrina quam virtute clarissimos : quos inter referre placet ipsum Decessorem Nostrum Clementem XI, ex Albana gente, qui de antiquo Albanensi ortu honeste gloriaba tur. Qui vero ex iis in consuetudine orientalis ritus permanserunt, ii sane providenti Dei consilio paruisse putandi sunt, ut nempe constans ederent catholicae Ecclesiae testimonium, interque Latinos populos conversantes, famam gratiamque variis ritibus et usibus conciliarent, quibus una eademque Christi Ecclesia insigni tamquam veste exornatur. Quam ob causam firma spe ducimur optimisque omnibus expetimus id fore, ut ii, hac aetate quae Oecumenicum Concilium Vaticanum II subsequitur, ita studio sese renovandi ducantur, ut traditam sedulitatem industriamque, ad animorum salutem pertinentes, in Albanensi terra magis magisque incitent, atque hae Orientales Ecclesiae, oecumenico spiritu imbutae, ea fortiter suscipiant incepta, quae universam Christianorum familiam aiunt atque exercent. Attamen, si plurimos haud obliviscimur prófugos, qui huc illuc 90 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale per terrarum orbem demigrarunt, Nostras potissimum cogitationes ad eas catholicorum referimus communitates, quae in Albanensi terra tum etiam remanserunt, cum patria a Turcis est occupata suamque libertatem amisit. Eae enim, quamvis cum populis non christianis vel cum fratribus, qui vel vi vel necessitate coacti ad aliam transgressi erant religionem, coniunctius viverent, catholicam fidem invicta constantia retinuerunt, usque ad vitae impendium tum Christo tum Apostolicae huic Sedi obsequentes. Haec autem, quantum facere potuit, eas sustentavit adiuvitque opera sive Sacrarum Congregationum Fidei Propagandae Ecclesiaeque Orientali praepositarum, sive impigrorum sacerdotum Albanensium et Italicorum-Albanensium, sive denique religiosorum Ordinum sodalium, ut Franciscanum, Basilianorum, Ignatianorum, Vincentianorum ; neque solum sacram Ecclesiae hierarchiam servavit atque confirmavit, sed sacerdotii etiam candidatos in propria Instituta recepit Pontificiumque Seminarium in urbe Scodra fundavit. Quae vero merita hi dilecti filii, vel sede vel natione Albanenses, cum de religione tum de litteris patriisque rebus, et ante et post adeptam anno millesimo nongentesimo duodecimo patriae suae libertatem, sibi collegerunt, ea multa omnibusque pernota sunt. Quodsi his ipsis potissimum paternae Nostrae benevolentiae caritatem significare gaudemus, id ea de causa facimus, quod trepido animo, novissimis hisce annis, ad eorum difficultates casusque adversos respeximus, cum inique religiosa eorum libertas coérceretur ipsique Pastores acerba vexatione afficerentur. Noverint igitur iidem dilectissimi filii, qui talia perpessi sunt ob sanctum inviolabileque humani nominis patrimonium, paterno Nos animo sibi propius adesse, itemque omnipotenti ac misericordi Deo supplicare, ut ipsos soletur et erigat. Nostra demum amanti cogitatione ceteros Albanenses incatholicos complectimur, sive Orthodoxos sive Mahumedanos, quippe quos omnes sciamus, uno quasi consilio insignium vetustorumque patriae suae morum memores, ad Romanam hanc Sedem tamquam ad suam patronam semper respectasse eiusque beneficia iam inde a recuperata libertate ad hoc usque tempus libenter agnovisse. In hisce ergo adiunctis redintegrata fiducia maternam opem Deiparae Mariae Virginis a Bono Consilio imploramus, quam antiquitus, post ipsius Georgii mortem, Genestani multa pietate excultam Albanenses ut Beatam Virginem Scodrensem pernoscunt. Itaque sacris eius genibus una vobiscum, Dilecti Filii Nostri, ad- Acta Pauli Pp. VI 91 voluti, catholicorum Albanensium voci Nostram adiungimus vocem, id enixe petentes, ut omnium animi divinis consiliis obtempèrent futuraque tempora nobilissimae Albanensium nationis ut egregiis factis superioris aetatis, ita muneri, quod summus Deus eidem in mundo exsequendum commisit, gloriose congruant. Quorum in auspicium vobis, Dilecti Filii Nostri, cunctisque sacrorum Antistitibus, sacerdotibus fldelibusque Albanensibus, sive domi sive foris sunt, Apostolicam Benedictionem, singularis benevolentiae Nostrae testem, peramanter impertimus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die x v n mensis Ianuarii anno MCMLXVIII, Pontificatus Nostri quinto. PAULUS PP. VI ALLOCUTIONES I Ad Excellentissimo^ Viros e Legatorum Coetu apud Sedem Apostolicam, novo ineunte anno Beatissimo Patri felicia ac fausta ominatos. * Nous vous remercions, Excellences et chers Messieurs, de votre présence ici et de vos voeux, formulés comme toujours avec une grande délicatesse de sentiments et d'expression. Accueillez à votre tour les souhaits que Nous formons du fond du cœur pour que Dieu bénisse vos personnes et vos nations, et vous accorde à tous une année heureuse. Mais qu'est-ce qu'une année heureuse pour des diplomates? Et peuton, sincèrement et sans ironie, dans le monde d'aujourd'hui, formuler un tel souhait? Le spectacle que nous avons sous les yeux, à plus de vingt ans de distance de la fin de la seconde guerre mondiale, ne semble-t-il pas démontrer l'échec, au moins partiel, de la diplomatie, et faire naître ainsi des doutes sur sa capacité à faire régner l'ordre et la paix entre les peuples? Que voyons-nous, en effet, en tant de pays, depuis vingt ans, et malgré tous les efforts des diplomates, sinon des tensions, des germes de mésentente, une série presque ininterrompue d'affrontements, de guerres froides ou chaudes — celles-ci, limitées dans l'espace, Dieu * Die 8 mensis ianuarii a. .1968. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 92 merci, mais lourdes d'une permanente et terrible menace d'extension — : en somme, une sorte d'incendie itinérant, dont les foyers ne s'éteignent dans une partie du monde que pour se rallumer dans une autre. On dirait presque qu'un mauvais génie, un invisible chef d'orchestre, veille dans l'ombre à ce que le feu de la guerre ne s'éteigne jamais tout à fait parmi les hommes. Nous ne reviendrons pas ici sur ce que Nous avons dit dans Notre message du 1 janvier. Mais pouvons-Nous oublier qu'en ce moment même où nous échangeons des vœux, au lendemain de ces fêtes radieuses qui invitaient l'humanité à la joie et à l'espérance, un malheureux et cher Pays du Sud-est asiatique continue à être en proie à une guerre affreuse, dont on n'aperçoit humainement pas d'issue dans un proche avenir? er Faudra-t-il donc se résigner à la fatalité de la guerre? proclamer la faiblesse ou — peut s'en faut — la faillite de la diplomatie? la considérer comme une vénérable institution du passé, qui a eu, certes, ses heures de gloire, mais qui a fait son temps, et n'a plus de place dans notre monde, où, de toutes façons, ses formes classiques de jadis doivent céder le pas à des contacts imprévus et inusités? On la mettrait de côté, un peu comme on place au musée un engin de guerre que le progrès des armements a rendu inutile. Mais il est trop clair que loin de résoudre les terribles problèmes du monde moderne, l'abandon du recours aux voies diplomatiques n'aurait d'autre conséquence que de les rendre tout à fait insolubles. Que resterait-il, en effet, sinon le recours à la force, et à une force qui a pris de nos jours de telles proportions, qui a acquis, grâce aux progrès de la science, de telles possibilités de destruction, que son usage pourrait aller jusqu'à mettre en cause la survie du genre humain tout entier? Dilemme effrayant, et qui ne comporte pas d'autre alternative. Car les rapports entre les peuples reposeront nécessairement, ou sur la raison ou sur la force; ce sera la voie des accords, ou ce sera celle de la ruine ; ce sera la diplomatie, ou ce sera la guerre. Et celle des deux que Nous voudrions voir mise de côté, comme une institution désuète qui a fait son temps, et qu'il faudrait une bonne fois se décider à ranger parmi les antiquités devenues inaptes à résoudre les problèmes humains de notre époque, ce n'est pas la diplomatie, chers Messieurs, c'est la guerre. Et en disant cela, Nous Nous sentons en profond accord avec ceux qui, comme vous, ont donné leur vie et consacrent leurs forces à la poursuite de ce magnifique idéal Acta Pauli Pp. VI 93 de la lutte contre la guerre, autant dire contre la folie des hommes, pour le triomphe de la raison et du droit, pour l'avènement d'une paix juste et durable sur la terre. La diplomatie ne réussit pas toujours ni partout — on ne le voit que trop, hélas! — à créer ou à maintenir la paix. Mais elle y tend, elle y travaille, elle y emploie ses forces et son génie, inventant sans cesse de nouvelles initiatives, avec une patience, une persévérance, une ténacité qui forcent l'admiration et qui, en tout cas, méritent de lui attirer le respect et la reconnaissance de l'humanité, aujourd'hui comme hier. Il existe, il est vrai, une certaine forme de diplomatie qu'il serait bon de considérer comme dépassée et abolie. C'est celle à laquelle reste attaché devant l'histoire le nom du trop célèbre gentilhomme florentin Nicolas Machiavel ; celle qu'on pourrait définir « l'art de réussir à tout prix », même aux dépens de la morale ; celle dont l'unique ressort est l'intérêt, l'unique méthode l'habileté, l'unique justification le succès; celle qui, dès lors, n'hésite pas à se servir de la parole, non pour traduire, mais pour déguiser la pensée ; celle qui, dans l'action, ne recule pas devant l'usage de la manigance, de la ruse, de la tromperie. Mais une telle façon de faire mérite-t-elle encore le nom de diplomatie? Ou n'en est-elle pas plutôt une forme dégénérée, pour ne pas dire une indigne caricature? Si ces méthodes déplorables ont pu, ici ou là, passer jadis sous le nom de diplomatie — mais à la façon d'une marchandise frauduleuse qui se couvrirait d'une étiquette et des dehors de l'honnêteté— est-ce faire preuve de trop d'optimisme que de considérer la diplomatie d'aujourd'hui comme affranchie, grâce à Dieu, de beaucoup de ces faiblesses et animée par un idéal moral plus élevé? Elle s'est, il est vrai, libérée d'un certain formalisme, de scrupules de fidélité à l'étiquette et au protocole; elle a renoncé à certaines formes extérieures. Mais celles-ci n'entraveraient-elles pas aujourd'hui sa marche plus qu'elles ne l'aideraient? En revanche, elle se porte plus directement sur les problèmes réels et concrets de la vie en société, et avant tout sur celui qui, on peut dire, les commande tous, le problème de la paix. Le diplomate d'aujourd'hui, conscient de l'état de l'humanité, pratique, bien plus que l'art de réussir à tout prix, celui — autrement difficile — de fonder et de maintenir un ordre international, l'art d'instaurer des relations humaines, raisonnables entre les peuples. Il a réussi souvent à dépasser l'étroitesse des stériles antagonismes 94 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale de jadis, et il est devenu, par excellence, l'artisan de la paix, l'homme du droit, de la raison, du dialogue, et du dialogue sincère. Car la sincérité Nous apparaît comme inséparable de la véritable diplomatie. Et si Nous devions dresser le catalogue des vertus du diplomate, Nous y ajouterions la patience, car il lui en faut beaucoup, plus peut-être aujourd'hui que jadis; Nous y ajouterions encore le sage réalisme, celui qui sait prendre la mesure exacte du possible et de l'impossible dans les circonstances données; et Nous couronnerions l'édifice par la magnanimité, qui doit caractériser partout l'homme vraiment civilisé et pénétré d'humanisme, surtout s'il a l'honneur d'être chrétien. Qu'on ne craigne pas pour autant que le diplomate dont Nous traçons le portrait n'en vienne, par excès d'idéalisme, à perdre de vue l'intérêt de son Pays, qui doit rester — tout le monde en convient — au premier plan de son horizon. Ce sens de l'intérêt se sera simplement élargi et intégré dans le sens objectif de la justice et de l'équité : il se sera, en quelque sorte, universalisé. L'opinion publique contemporaine ne s'y trompe pas : le meilleur diplomate, à ses yeux, c'est celui qui invente les formules les plus larges, les programmes qui s'élèvent au-dessus des intérêts limités d'une nation ou d'un groupe d'Etats pour atteindre à l'échelle la plus vaste et viser à l'intérêt de tous, au bénéfice commun de l'humanité. Tous sans doute n'atteignent pas à la hauteur de cet idéal. Qui donc voudrait soutenir que la diplomatie d'aujourd'hui est exempte de tout reproche? Mais le remède à ses faiblesses est non moins évident : c'est dans la mesure où elle consent à insérer toujours plus largement, dans ses buts et dans ses méthodes, les valeurs les plus élevées de l'ordre moral et spirituel, qu'elle peut espérer s'affranchir des défauts auxquels une institution de ce genre est presque fatalement exposée. Si elle le fait, si elle se propose avant tout et de façon vraiment désintéressée de faire régner sur terre le droit, la justice et la paix, alors elle se trouve être en accord profond avec l'Eglise catholique. Qui s'étonnera dès lors que le Pape non seulement en fasse l'éloge devant vous, mais qu'il agisse personnellement auprès des instances internationales les plus hautes, qu'il recommande et appuie leurs meilleures initiatives, qu'il se fasse lui-même auprès d'elles, à l'occasion, ambassadeur de paix? La vraie diplomatie, celle qui s'inspire de critères moraux et vise au vrai bien de la communauté internationale, celle-là a déjà, aux yeux de l'Eglise — pour reprendre la célèbre expression de Tertullien Acta Pauli Pp. VI 95 — une « âme naturellement chrétienne». Elle est à l'école de Celui qui est venu du Ciel pour apporter la « paix aux hommes de bonne volonté ». Elle porte en elle un souci du droit, une soif de vérité et de justice qui l'apparentent aux Béatitudes de l'Evangile et assurent son dynamisme et — au moins à longue échéance — son succès certain. Vous le voyez, Messieurs, comme vous, Nous avons confiance dans la diplomatie et dans son efficacité. Et si Nous parlons ainsi, ce n'est pas, croyez-le, par un égard — qui serait ici hors de propos — pour l'auditoire très particulièrement qualifié que vous constituez. Ce n'est pas davantage pour avoir été personnellement associé pendant de longues années, sous le pontificat de Notre prédécesseur Pie XII, aux labeurs quotidiens de la diplomatie pontificale. C'est parce que Nous avons confiance dans la raison humaine. Si la diplomatie, en effet, est fidèle à l'idéal moral que Nous avons dit, qu'est-elle, sinon l'application, au domaine des relations entre les hommes, de solutions conformes à la raison, au sens — inné dans l'homme — du droit et de la justice, c'est-à-dire, en définitive, conformes à ce qui distingue l'homme, à ce qui constitue sa dignité et sa noblesse? Disons-le sans crainte : désespérer de la bonne diplomatie, ce serait désespérer de l'homme. Il faudra bien qu'un jour la raison ait le dernier mot. Les échecs de la diplomatie — trop réels, hélas! Nous le disions tout à l'heure — ne doivent donc pas entamer Notre confiance : ils sont, pensons-Nous et espérons-Nous, temporaires. Nos prières et Nos vœux, comme les vôtres, comme ceux, Nous en sommes sûr, de tous les hommes de cœur, hâteront l'heure du triomphe de la raison sur la passion, de la paix et de la fraternité sur toutes les formes de l'intérêt et de l'égoïsme. La victoire de la diplomatie, dans notre monde tourmenté d'aujourd'hui, ce sera, en définitive, la victoire de la sagesse et du bon sens. C'est vous dire de quel cœur Nous souhaitons voir bénis de Dieu les efforts que déploiera, en faveur de la paix dans le monde, la diplomatie de vos Pays respectifs au cours de l'année qui vient de s'ouvrir. Et Notre pensée, vous le comprendrez sans peine, se dirige en ce moment d'une façon tout à fait spéciale vers le Moyen-Orient, l'ExtrêmeOrient asiatique, et les pays où régnent des troubles en Afrique. Votre interprète a relevé, dans des termes trop flatteurs pour Notre humble personne, la dernière initiative que Nous avons prise en ce domaine : l'invitation à célébrer, le premier janvier de chaque année, 96 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale une (( Journée de la Paix ». Laissez-Nous vous dire en terminant combien Nous avons été sensible à l'accueil que les Chefs des Etats que vous représentez ici ont bien voulu réserver à ce message. Nous avons pensé que Nous devions à la grande cause de la paix cette nouvelle tentative. Certes — et votre interprète l'a dit aussi excellemment — un tel geste ne peut « écarter en un jour le spectre de la guerre » ; et la paix extérieure sera, dans une large mesure, le fruit de la paix intérieure. Mais est-ce à dire que, tandis que la guerre multiplie chaque jour les victimes, il faille attendre que l'esprit de paix ait pénétré tous les cœurs pour mettre fin aux combats? Certes non. Il faut, dès qu'elles se présentent, saisir les occasions de négocier. Et il faut, en même temps, travailler à ces autres œuvres de paix, qu'a mentionnées très opportunément votre interprète, et qui s'appellent l'œcuménisme et le développement. Puissent, dans tous ces domaines, se multiplier partout, en 1968, les efforts des hommes de bonne volonté ! Dieu veuille les bénir, comme Nous le prions de bénir en cet instant, Excellences et chers Messieurs, vos personnes, vos Gouvernements et vos peuples. Et qu'il daigne, dans sa bonté, nous accorder à tous une année de sérénité, de bonheur et de paix! II Ad Excellentissimum Virum Mika Spiljak, supremi Consilii publicae rei administrandae in Iugoslavia Praesidem. * Monsieur le Président, Nous sommes heureux de présenter Notre cordial souhait de bienvenue à Votre Excellence et aux illustres membres de sa suite. Nous Vous remercions des paroles aimables que Vous Nous avez adressées et qui laissent transparaître des sentiments et des propos que Nous apprécions beaucoup. Avant tout, Nous Vous prions de bien vouloir Vous faire, près de Monsieur le Président de la République Socialiste Federative de Yougoslavie, l'interprète de Notre sincère reconnaissance pour les salutations et les souhaits que, par l'entremise de Votre Excellence, il Nous a aimablement fait parvenir et que, de Notre côté, Nous échangeons avec Nos vœux déférents de bonheur personnel. * Die 10 mensis ianuarii a. 1968. Acta Pauli Pp. VI 97 Les deux points que Vous venez d'évoquer constituent l'objet de Notre souci quotidien et le motif de Nos prières constantes vers le Seigneur. Il Nous plaît de savoir que le Gouvernement fédéral et les populations de la Yougoslavie apprécient Nos efforts qui visent à rappeler à ceux qui tiennent en main le sort des nations la grave obligation morale de rechercher, à travers des négociations ouvertes et loyales, une solution honorable à la guerre qui déchire certaines régions, et de sauvegarder la paix là où elle peut être menacée. Nous continuerons Notre action, malgré les multiples difficultés et, parfois, l'incompréhension qu'elle semble rencontrer, réconforté que Nous sommes par le consentement des hommes de bonne volonté et surtout par la conviction que cette action rentre dans la mission que Nous a confiée la Providence : cette mission Nous pousse, pour des motifs supérieurs d'humanité et de charité, à Nous employer à promouvoir la paix et le progrès des peuples et à soulager leur souffrance, selon les formes qui Nous sont permises. Avec un vif intérêt, Nous suivons les initiatives que le Gouvernement fédéral yougoslave a déployées en ce sens. En particulier, Nous avons appris avec satisfaction que le Président de la République Federative Socialiste de Yougoslavie a accueilli favorablement Notre invitation à célébrer la « Journée mondiale de la Paix », en vue de rappeler aux esprits oublieux quel bien suprême est la sauvegarde de la paix dans les âmes, dans les familles et entre les peuples. Nous Vous prions de bien vouloir renouveler à Monsieur le Président Nos remerciements. Avec l'attention que mérite l'importance du sujet, Nous avons écouté votre exposé sur les rapports entre l'Eglise et l'Etat en Yougoslavie et sur la reprise récente des rapports entre le Saint-Siège et le Gouvernement fédéral. Nous partageons la satisfaction de Votre Excellence et du Gouvernement qu'elle préside pour la reprise de ces rapports. Celle-ci donne au Saint-Siège l'espoir d'un développement ultérieur que Nous appelons de Nos vœux et dont Nous souhaitons qu'il produise des résultats toujours plus positifs, à la satisfaction des deux Parties intéressées. A cet égard, le Saint-Siège ne peut que rappeler le but suprême que l'Eglise poursuit en tout pays, un but d'ordre essentiellement religieux et spirituel. Elle y tend par la prédication de la doctrine évangélique, dans le cadre de son organisation et de sa législation, Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 98 toujours respectueuses des droits légitimes de l'Etat et toujours capables de susciter des effets salutaires pour la vie morale, sociale et civile des populations. Les vertus que la doctrine chrétienne enseigne et inculque sont en effet le fondement le plus assuré de toute vie sociale bien ordonnée. Nous n'avons pas besoin de redire à Votre Excellence en quelle estime Nous tenons son noble Pays. Nous avons eu plaisir, en ces derniers jours, à appeler un de ses fils les plus illustres à venir auprès de Nous à Rome pour Nous prêter sa précieuse collaboration à la tête d'un des plus importants organismes du gouvernement de l'Eglise. Tandis que Nous adressons aux populations yougoslaves, dont le bien-être Nous tient tant à cœur, Notre affectueuse Bénédiction, Nous renouvelons à Votre Excellence et à sa suite l'expression de Notre reconnaissance pour leur courtoise visite, en même temps que Nos vœux les meilleurs de bonheur personnel. III Ad Excellentissimos Viros Legatos, qui Delhiensi Coetui interfuturi erant, partes Civitatum Asiae, Africae et Americae Latinae in via progressionis agentes. Messieurs les Ambassadeurs, Les paroles que vient de prononcer votre éloquent interprète Nous ont vivement touché. En mission de bonne volonté, au nom des pays d'Afrique, d'Amérique latine et d'Asie, en voie de développement, vous avez eu à cœur de Nous rendre visite, avant la réunion si importante de New Delhi. Cette seconde conférence des Nations-Unies pour le commerce et le développement peut avoir des effets déterminants pour l'avenir du développement intégral et solidaire de l'humanité. C'est vous dire de quel cœur le Saint-Siège s'intéresse à sa préparation, pour être mieux à même de participer à son déroulement. Nous l'avons dit sans ambages dans Notre encyclique Populorum Progressio : « Le développement exige des transformations audacieuses, profondément novatrices. Des réformes urgentes doivent être entreprises sans retard )> (§ 32). Et Nous avons eu à cœur d'insister sur l'équité qu'il faut instaurer dans les « relations commerciales entre pays * Die 19 mensis ianuarii a. 1968. Acta Pauli Pp. VI 99 riches et pays pauvres )) (§ 56). C'est proprement l'enjeu de New Delhi. Certes, — en disant « Notre humble et cordiale parole d'espérance, non seulement religieuse mais sociale, non seulement spirituelle mais terrestre, non seulement pour ceux qui croient en Christ, mais pour tous les hommes, et cette parole est toujours dictée par la lumière qui Nous vient de la foi » , Nous n'ignorions pas que les problèmes techniques sont complexes de part et d'autre. Au reste, chacun sait qu'aucune solution « magique » ne saurait les résoudre sans difficultés. Des intérêts considérables sont en jeu, et les responsables n'ont pas toujours une conscience suffisante de ce qu'en définitive, « nous sommes tous solidaires )) (§ 80). Nous voudrions, quant à Nous, redire Notre conviction fondamentale qu'entre tous est possible, est indispensable, un dialogue de coopération : « une collaboration volontaire qu'il faut instaurer, une participation efficace des uns avec les autres, dans une égale dignité, pour la construction d'un monde plus humain » (§ 54). x Aux uns et aux autres il est demandé, pour accomplir ce grand dessein d'une humanité fraternelle, « un effort sans relâche )) (§ 47). Dans cet effort, vous avez une place privilégiée qu'il vous revient de prendre lors de la prochaine conférence : (( Délégués aux organisations internationales, il dépend de vous que les dangereux et stériles affrontements de forces fassent place à la collaboration morale, pacifique et désintéressée pour un développement solidaire de l'humanité dans laquelle tous les hommes puissent s'épanouir ». Avec émotion, Nous revivons les moments fraternels qu'il Nous fut donné de passer en Inde, grâce à l'accueil empreint de délicatesse et de sympathie que nous firent les fils de ce grand peuple. Puissent, Messieurs les Ambassadeurs, ces instants privilégiés se renouveler pour vous, et votre rencontre de New Delhi entre représentants de toute nationalité, race, et religion, devenir fécond dialogue qui ouvre les voies « à une vie plus fraternelle, dans une communauté humaine vraiment universelle » (§ 85). C'est le vœu que Nous formons à votre intention. Et de grand cœur Nous appelons sur vos travaux l'abondance des grâces du ToutPuissant, « P è r e de tous les hommes» (§ 21). 1 Radiomessage de Pâques, 26 mars 1967. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 100 IV Iis qui interfuerunt Coetui XXXI Romae habito a v. d. « N.A.T.O. Defenee College ». * Chers Messieurs, Parvenus au terme de votre stage vous avez tenu à Nous rendre visite et à Nous présenter, comme l'ont fait les promotions précédentes de votre Collège que Nous eûmes le plaisir de recevoir en audience, l'hommage de vos sentiments déférents et filiaux. Nous sommes sensible à votre geste et, en vous souhaitant la bienvenue dans Notre demeure, Nous vous en remercions de tout cœur. Vous allez repartir, Messieurs, dans les pays respectifs d'où vous êtes originaires. Vous occuperez ensuite dans les divers organismes et états-majors de l'Alliance atlantique des postes de responsabilité et de direction. Notre souhait est que vous emportiez de votre séjour à Rome le désir renforcé d'œuvrer en faveur de la paix, d'être, là ou vous serez appelés à exercer vos hautes fonctions, des artisans de paix. Votre visite se situe à quelque temps à peine d'une série de démarches que Notre charge pastorale et apostolique Nous faisait un devoir d'entreprendre pour sauvegarder et affermir la paix, si dangereusement menacée en plusieurs points du globe. Nous aimons à penser que vous adhérez pleinement à ce que Nous eûmes l'occasion de dire dans Notre message du huit décembre dernier pour l'institution d'une « journée mondiale de la paix ». Permettez-Nous d'en rappeler un passage, celui où Nous disions que la paix repose sur certains fondements, comme la sincérité, la justice et l'amour dans les rapports entre les Etats et, au sein de chaque nation, entre les citoyens et leurs gouvernants. Sans cette nécessaire et indispensable liberté des individus et des peuples, ajoutions-Nous, dans toutes ses expressions, civiques, morales et religieuses, il ne saurait y avoir de véritable paix. Il faut malheureusement reconnaître que nous sommes encore loin de cette paix dont Notre inoubliable Prédécesseur Jean XXIII, dans sa mémorable encyclique Pacem in terris, disait qu'elle a pour fondement la justice, pour moteur l'amour, pour climat la liberté et pour but la vérité. Nous sommes encore loin de cet a esprit nouveau », de cette « mentalité nouvelle » concernant l'homme, ses devoirs et ses destins, qui doit animer la vie en commun des personnes et des peuples. Mais Nous aimons à penser qu'en ce qui vous concerne, vous aimez à vous ranger au nombre des courageux partisans de cette nou* Die 27 mensis ianuarii a. 1968. Acta Pauli Pp. VI 101 velle pédagogie, qui vise à inculquer aux jeunes générations le respect des nations, la fraternité des peuples, la collaboration des Etats sur une échelle de plus en plus vaste, au service et au profit de ce développement intégral de l'homme et de l'humanité, auquel Nous avons voulu consacrer récemment un document solennel de Notre magistère: l'encyclique Populorum progressio. C'est dans ces sentiments que Nous formons des vœux sincères et chaleureux pour votre future et noble mission au service de la paix et que Nous désirons invoquer sur vous, auditeurs de la 31 session du Collège de Défense de l'OTAN, et sur vos instructeurs et supérieurs, parmi lesquels Nous saluons spécialement le Général Einar Tufte Johnsen qui quittera prochainement le commandement de ce Collège, l'abondance des bénédictions divines. Et c'est volontiers que Nous étendons cette même faveur aux membres de vos familles et aux personnes qui vous ont accompagnés ici ce matin, et auxquels Nous sommes heureux de souhaiter la plus cordiale bienvenue. ème We thank you for your visit, Gentlement, at the conclusion of this session of the NATO Defence College, and We welcome you to Our home. As you return to your respective countries, We hope you will bring with you the heartfelt appeals We have made in favour of peace. Your expérience of collaboration with colleagues of différent nations and races will prove most valuable in working towards universal peace. With sincere good wishes for your future activities, We invoke upon you, your colleagues, your families and dear ones, richest blessings and grâces f rom God. V Ad Excellentissimum Virum Kurt Georgium Kiesinger, supremi Consilii publicae rei administrandae in Foederatis Germaniae Civitatibus Praesidem. * Exzellenz! Hochgeehrter Herr Bundeskanzler ! Es ist Uns eine Ehre und Freude, Sie heute im Vatikan zusammen mit den Persönlichkeiten Ihres Gefolges und dem Herrn Deutschen Botschafter beim Heiligen Stuhl mit seinen Mitarbeitern willkommen zu heissen und an Sie ein herzliches Wort der Begrüssung zu richten. * Die 3 mensis februarii a. 1968. 102 Acta- Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ihr heutiger Besuch ist beredter Ausdruck des guten Einvernehmens, das zwischen dem Heiligen Stuhl und der Bundesrepublik Deutschland auf der Grundlage des Konkordates und Teilverträgen mit einzelnen Bundesländern besteht. Mit Bewunderung folgten Wir dem Bemühen des deutschen Volkes, das durch seinen Fleiss und seine Tüchtigkeit nicht nur wieder zu Ansehen und Wohlstand gelangte und sich einen ehrenvollen Platz unter den anderen Völkern eroberte, sondern in hochherziger Weise auch den in der Entwicklung befindlichen Ländern noch zu Hilfe eilte. Kirche und Staat, zwei selbständige Institutionen, die eine göttlichen Ursprungs, die andere naturrechtlich bedingt, sind aufeinander hingeordnet und sollen sich gegenseitig in der Durchführung ihrer gottgewollten Aufgaben unterstützen. Die bewegte Geschichte Ihres Vaterlandes beweist eindeutig : Wenn immer dieses Prinzip befolgt wurde, war es zum grossen Segen des Landes und seiner Bewohner. Kirche und Staat friedlich nebeneinander und miteinander : das ist die Botschaft des herrlichen tausendjährigen Mosaiks in Triennium bei der Lateranbasilika hier in der Ewigen Stadt. Und einen zweiten Gedanken möchten Wir, Hochgeehrter Herr Bundeskanzler, aussprechen : die Erhaltung des Völkerfriedens. Es erfüllt Uns mit tiefer Genugtuung, mit welch freudiger Zustimmung neben anderen Staaten auch Ihre Regierung Unserer Anregung für einen Welt-Friedenstag gefolgt ist. Wir wissen es wohl : Das deutsche Volk bemüht sich, seine berechtigten Ziele auf friedlichem Wege zu erreichen, unter bewusstem Verzicht auf jede Form von Gewaltpolitik. Und der Heilige Stuhl hat seit jeher die deutschen Rechte und die berechtigten deutschen Interessen respektiert, und ist Wege des Friedens und der Völker Versöhnung gegangen. Für uns alle steht fest : Es gibt keinen wahren, dauerhaften, menschenwürdigen Frieden, wenn er nicht auf dem unerschütterlichen Felsen des ewigen Sittengesetzes gegründet ist, das Gott der Schöpfer unaustilgbar in die Herzen der Menschen eingeschrieben hat. Möge das von Uns sehr geschätzte deutsche Volk, eingedenk seiner besten Traditionen, stets hinfinden zu den unversieglichen Quellen des wahren Glückes und des eigentlichen Fortschrittes : zur Verwirklichung der unwandelbaren Prinzipien der Wahrheit, der Gerechtigkeit, der Liebe und der Freiheit. Mit diesen von Herzen kommenden Wünschen bitten Wir Sie, Hochgeehrter Herr Bundeskanzler, Ihrem Herrn Bundespräsidenten Unseren verehrungsvollen Gruss zu übermitteln. Dem ganzen deutschen Volk aber erflehen Wir für eine friedvolle glückliche Weiterentwicklung Gottes bleibenden Schutz und Segen. Acta Pauli Pp. VI 103 VI Ad Exc.mos Viros: Alexandrum Arguello Montiel, Vincentium Arenas, Sweder Godefridum M. van Voorst tot Voorst, Henricum Arizaga Toral, Yukihisa Tamura, Timon Sam Mangwazu, Iosephum Mamo Dingli, Aemilium Colling, Khair Mohammad Hafizuddin, Mohammed Azim Husain, I. R. L. Kotsokoane, omnes apud Sedem Apostolicam liberis cum mandatis Legatos; et ad Exc.mum Virum Ioannem Andream d'Ardia Caracciolo, item Legatum, Summo Pontifici Litteras concrediti muneris testes tradentes. * Messieurs les Ambassadeurs, Monsieur le Ministre, Au moment où Vos Excellences viennent de remettre entre Nos mains les Lettres par lesquelles les Hautes Autorités de leurs Pays respectifs les accréditent auprès de Nous, c'est à la fois la conscience d'un devoir à remplir et un besoin de Notre âme, de vous souhaiter à tous la plus cordiale bienvenue, et de vous manifester les sentiments qui jaillissent spontanément de Notre cœur en une circonstance si suggestive. Nous aurions aimé, certes, accueillir chacun de vous séparément, selon l'usage traditionnel. Mais soyez bien assurés que la forme collective, qui vient rehausser l'ampleur et la solennité de cette rencontre, n'enlève rien au caractère personnel des vœux que de tout cœur Nous formons pour chacune de vos personnes, pour vos familles et pour les nations que vous venez représenter auprès de Nous. Vous trouverez réunies ici, Nous l'espérons, toutes les conditions qui vous rendront facile et agréable l'exercice de votre charge. Et Nous croyons pouvoir vous assurer que Nos collaborateurs — comme Nousmême — auront à cœur de vous manifester toujours la plus grande compréhension et de vous donner tout l'appui nécessaire dans l'heureux accomplissement de cette mission. Certains d'entre vous trouvent ici une ambassade ou une légation qui entretient depuis longtemps déjà des relations courtoises avec le Saint-Siège : Nous avons l'intention de continuer avec eux les rapports cordiaux que Nous avions avec leurs prédécesseurs. En outre, l'un d'entre vous inaugure aujourd'hui des rapports officiels entre son * Die 8 mensis februarii a. 1968. 104 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale gouvernement et le Saint-Siège: Nous aimons à voir dans ce moment historique les prémices d'un avenir riche de promesses. La première raison d'être de ces relations diplomatiques, c'est, vous le savez, la présence, au sein de vos nations, d'un plus ou moins grand nombre de fidèles catholiques, groupés autour de leurs pasteurs, et unis étroitement au Siège Apostolique. Des questions viennent nécessairement à se poser, concernant la vie et les exigences spirituelles de ces communautés chrétiennes : qu'il s'agisse de l'exercice du culte ou des activités éducatives, sociales et charitables. L'Eglise, suivant les enseignements du Christ son fondateur, ne désire rien d'autre pour ses fils que la liberté de servir Dieu selon leur foi et la possibilité d'être, aux yeux de leur pays, des citoyens à part entière. Sous ce rapport, Nous ne pouvons que Nous féliciter de la confiance que Nous témoignent vos gouvernements, en assurant votre présence auprès de Nous. N'est-ce pas en effet, le signe et le gage d'une conviction réciproque : à savoir que tous les problèmes peuvent être réglés dans un esprit de paix, de compréhension, de justice, à la satisfaction de l'Eglise et dans l'intérêt de vos patries? Mais si les deux communautés, spirituelle et temporelle, ont leur but spécifique, qu'il serait périlleux de confondre, vous savez aussi tout le dynamisme qu'avec leurs compatriotes les chrétiens peuvent et veulent apporter à la promotion de leur Pays. Et Nous demeurons Nous-même très attentif aux tâches difficiles que plusieurs de vos gouvernements sont appelés à entreprendre dans ce domaine. Certaines de vos Nations viennent d'accéder à l'indépendance : Nous Nous réjouissons avec elles de cette situation, où va pouvoir se déployer plus librement leur propre génie, mais Nous mesurons aussi la gravité des charges qu'elles doivent désormais assumer par elles-mêmes. Notre regard s'étend aussi, en ce moment, à d'autres Pays que les vôtres, qui ont à promouvoir et à défendre leur unité en surmontant de périlleuses tensions internes : puissent leurs diverses communautés ethniques, respectées dans leurs droits fondamentaux, accepter une harmonieuse collaboration au bien commun ! Nous souhaitons pareillement l'établissement d'une paix sereine aux peuples qui n'ont pas établi encore de relations satisfaisantes avec leurs voisins et vivent dans la crainte de conflits toujours renaissants. Notre sollicitude va tout spécialement aux Pays qui doivent affronter dans l'immédiat les difficultés tragiques de la faim, accélérer de façon urgente le développement économique correspondant à une Acta Pauli Pp. VI 105 démographie toujours croissante, réformer hardiment leurs structures sociales, et promouvoir en même temps, dans bien des cas, l'alphabétisation et la culture nécessaires à tout progrès social. Tels sont bien les objectifs immenses auxquels la plupart des Pays du Tiers-Monde ont à faire face, pour préparer une promotion vraiment humaine. A cette œuvre grandiose, comme Nous voudrions voir associés, dans un esprit d'équité et de collaboration désintéressée, tous les peuples de la terre ! Nous le redisons avec force : aujourd'hui, le vrai prestige d'un pays, sa véritable grandeur se situe au niveau de cette lutte pacifique contre les conditions inhumaines, « la misère imméritée )), de tant de nos frères. Et là où la prospérité matérielle semble mettre désormais les citoyens à l'abri des besoins élémentaires, d'autres problèmes surgissent : une accession équitable au bien-être pour chaque catégorie sociale, une reconversion incessante des industries, l'entrée dans des structures commerciales plus vastes qui bouleversent les conditions de travail. Plus encore, c'est l'âme même de la civilisation qu'il s'agit de maintenir et de fortifier, contre un enlisement dangereux dans l'excès de bien-être matériel : les hommes ont de plus en plus le besoin d'être éclairés sur le sens de leur propre vie et la marche de l'humanité. x Si Nous jetons enfin un regard sur l'ensemble du globe, il Nous semble que tous ces nobles objectifs ne pourront se réaliser que dans un climat de paix. Une paix juste et durable doit être recherchée, consolidée par tous les moyens, Nous sommes heureux de voir que des peuples de plus en plus nombreux s'acheminent vers cet idéal d'une paix négociée, et non plus imposée par la force. Et Nous encourageons de grand cœur toutes les tentatives de règlement pacifique, qu'elles soient suggérées par vos gouvernements ou par les organisations internationales. Mais dans ces derniers temps, il faut bien le dire, les menaces contre la paix, loin de diminuer, n'ont fait que grandir, tandis que s'accroissaient les douleurs causées par la guerre. Pour Notre part, Nous ne cessons de Nous employer, par les démarches de Notre ministère pastoral, à amener les responsables sur les chemins de la paix. Et Nous sommes heureux de vous remercier de l'accueil fait à Notre Encyclique sur le développement des peuples et à Notre Message à l'Afrique, comme tout récemment à Notre initiative pour la Journée mondiale de la Paix. 1 Litt. Encyc. Populorum progressio, nn. 9 et 67. 106 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Nos paroles voulaient exhorter d'abord de façon pressante Nos Fils catholiques, mais elles s'adressaient aussi à tous les hommes de bonne volonté. C'est mû par le même esprit évangélique que Nous n'avons pas hésité, dans le cadre de Notre mission spirituelle, à proposer les démarches, les « bons offices » qui pourraient aider la recherche de justes solutions acceptables pour les parties en présence. C'est vous dire que les préoccupations de vos gouvernements trouveront toujours chez Nous un écho positif. Nous vous écouterons avec attention, heureux de servir, autant que Nous le pouvons, Nos frères humains. Car le souci du développement intégral de tout l'homme et de tous les hommes est lié au message du Christ : il importe à un cœur chrétien que tous les hommes aient accès à des conditions de vie dignes de fils de Dieu, et vivent dans la paix. Telles sont, Excellences, les dispositions dans lesquelles l'Eglise entend s'engager dans les relations diplomatiques que vous voulez bien, de la part de vos gouvernements, entretenir avec Nous. Nous formons les meilleurs vœux pour qu'elles soient heureuses et fructueuses. De grand cœur Nous demandons au Seigneur de bénir vos personnes, vos familles, les Autorités de vos pays et les peuples dont Nous saluons avec joie, en vos personnes, les dignes représentants. NUNTIUS SCRIPTO DATUS Ad Exc.mum P. D. Andream Iacobum Fougerat, Episcopum Gratianopolitanum, cum Hiberna Olympia Certamina ex omnibus nationibus in illa urbe initium caperent. Au moment où s'ouvrent à Grenoble les Jeux Olympiques Mondiaux d'Hiver, Nous sommes heureux d'assurer organisateurs et athlètes du vif intérêt que Nous portons à cette grandiose compétition, de Notre estime affectueuse pour leurs personnes, de Nos encouragements et de Nos vœux. Tant d'efforts ont été nécessaires pour préparer cette magnifique réalisation qui s'inscrit au bénéfice d'une authentique promotion des hommes. Une ville et une région ont été marquées par d'importants travaux, et ces heureux aménagements techniques profiteront demain à tous les habitants dont le plein épanouissement humain sera ainsi 107 Acta Pauli Pp. VI facilité. En même temps, Grenoble se préparait à donner à ses nombreux hôtes un accueil agréable et délicat. Et voici que désormais à pied d'œuvre tous les participants qui se sont entraînés par de longs et patients efforts s'apprêtent à en recueillir le fruit. Nous Nous en réjouissons vivement, heureux de cette riche vitalité et de ses promesses d'avenir. Depuis leur origine, l'Eglise a toujours applaudi à ces nobles compétitions. Le récent Concile n'a pas manqué pour sa part de souligner la valeur de ces activités sportives, « qui aident à conserver un bon équilibre psychique, individuellement et collectivement y). Au reste, le problème est d'ores et déjà posé d'une civilisation où un nombre d'hommes toujours croissant pourra accéder plus largement aux loisirs. Il lui faudra donc donner sa juste place au sain développement du corps, indispensable à l'harmonie même de l'homme. « Il est interdit à l'homme de dédaigner la vie corporelle, — dit encore le Concile — ... c'est la dignité même de l'homme qui exige de lui qu'il glorifie Dieu dans son corps )). Qui ne voit d'ailleurs le rôle éducatif et l'apport de l'entraînement sportif à la formation complète de la personne? Ne requiert-il pas souvent maîtrise de soi, patience, discipline rigoureuse, mépris du danger, loyauté dans la compétition, sérénité devant le résultat, sens de l'équipe? Autant de vertus humaines que notre époque se doit de cultiver, pour prémunir l'homme contre les séductions amollissantes que présente une conception hédoniste et dégradée de la vie. 1 2 Et comment ne pas s'en réjouir? Dans un monde divisé qui cherche comme à tâtons son unité, dans une fraternité toujours menacée et vulnérable, votre rassemblement est un appel lancé à tous les peuples : cette sereine compétition peut « établir des relations fraternelles entre les hommes de toutes conditions, de toutes nations ou de races différentes » . Certes, chaque pays va lutter ici avec ardeur pour sa victoire, mais c'est un combat pacifique, sans haine ni mépris. Bien plus, chacun va apprendre à reconnaître chez l'autre une valeur qu'il ignorait. Ainsi élevés durant ces quelques jours au-dessus des conflits qui déchirent l'humanité, puissiez-vous, chers fils, devenir les artisans d'un rapprochement des peuples ! Puissent la sympathie et l'amitié pour vos compétiteurs s'enraciner dans vos cœurs et les marquer pro3 1 Const. Gaudium et spes, n. 61 § 3. - Ibid., n. 14. Ibid., n. 61, § 3. 3 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 108 fondement. Revenus dans vos patries, enrichis par ces expériences bénéfiques, vous saurez en prolonger le retentissement autour de vous et agir comme un ferment efficace de compréhension et de paix. C'est vous dire combien l'Eglise se réjouit d'un tel rassemblement où tous les visages de l'humanité sont appelés à prendre leur place, elle qui ne cesse de rassembler en un même Corps ses fils de toute provenance et de bénéficier de la diversité de leurs apports. Que ces journées vous apportent à tous les joies légitimes que vous en attendez. Que le vœu de l'Apôtre « glorifiez Dieu dans votre corps » se réalise dans vos personnes. C'est Notre souhait le plus cher que Nous accompagnons de Notre affectueuse Bénédiction Apostolique. 4 Du Vatican, le 24 janvier 1968. PAULUS PP. VI 4 1 Cor. 6, 20. Sacra Congregatio pro Episcopis 109 ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. V I , successivis decretis Sacrae Congregationis pro Episcopis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die 3 Novembris 1967. — Cathedrali Ecclesiae Bredanae praefecit R. P. D. Hubertum Cornelium Antonium Ernst, Vicarium Capitularem eiusdem dioecesis. die 29 Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Vazitanae R.P.D. Stanislaum Lenié, Vicarium Generalem archidioecesis Labacensis, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D, Iosephi Pogacnik, Archiepiscopi Labacensis. die Jf Decembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Tamallulensi R.D. Antonium Iosephum Emery, Canonicum Capituli metropolitam Birminghamiensis, quem deputavit Auxiliarem Excimi P. D. Georgii P. Dwyer, Archiepiscopi Birminghamiensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Turrensi R. D. Ioannem Bernard, Seminarii minoris dioeceseos Montis Pessnlani moderatorem, quem deputavit Auxiliarem Ecc.mi P. D. Marci Lallier, Archiepiscopi Bisuntini. die 6 Decembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Tinisensi in Proconsulari R.P.D. Geraldum Moverley, Antistitem Urbanum, Cancellarium Curiae dioeceseos Loidensis, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Gulielmi Gordon Wheeler, Episcopi Loidensis. die 20 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Basileensi et Luganensi R. D. Antonium Hänggi, S. Liturgiae Magistrum in Studiorum Universitate Friburgensi. die 21 Decembris. — Coadiutorem cum iure successionis Exc.mi P. D. Michaelis Puáic, Episcopi Pharensis, constituit Exc. P. D. Caelestinum Bezmalinovic, Episcopum tit. Hadrumetinum. die 23 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Gerontopolitanae, noviter 110 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale erectae, Exc. P. D. Hugonem Gerbermann, hactenus Episcopum titularem Amathusium in Palaestina et Praelatum Gerontopolitanum. die 30 Decembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Vegeselitanae in Byzacena R. D. Alfredum Torres, sacerdotem consiliarium Sodalitatis ab Actione Catholica in archidioecesi Moreliensi, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Michaelis Darii Miranda et Gómez, Archiepiscopi Mexicani. die 2 Ianuarii 1968. — Cathedrali Ecclesiae Camdensi Exc. P. D. Georgium Henricum Guilfoyle, hactenus Episcopum tit. Marazanensem. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Volturnensi Exc. P. D. Iosephum Schroffer, Sacrae Congregationis pro Institutione Catholica a Secretis, hactenus Episcopum Eystettensem. die 3 Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Simitthensi Exc. P. D. Iosephum A. Papineau, hactenus Episcopum Joliettensem. — Cathedrali Ecclesiae .Ioliettensi Exc. P. D. Renatum Audet, hactenus Episcopum tit. Chonochoritanum. die 5 Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Talaptulensi Exc. P. D. Thomam L. Noa, hactenus Episcopum Marquettensem. — Cathedrali Ecclesiae Marquettensi Exc. P. D. Carolum Alexandrum Salatka, hactenus Episcopum tit. Carianensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Rusuccurrensi R. P. D. Dionysium W. Hickey, Vicarium Generalem dioeceseos Roffensis in America, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Fultonis I. Sheen, Episcopi Roffensis in America. -— Titulari episcopali Ecclesiae Tanudaiensi R. D. Ioannem E. Me Cafferty, parochum S. Theodori Mart., e dioecesi Roffensi in America, quem deputavit Auxiliarem Excfmi P. D. Fultonis I. Sheen, Episcopi Roffensis in America. — Titulari episcopali Ecclesiae Vanarionensi R. P. D. Raymundum Iacobum Vonesh, ex archidioecesi Chicagiensi, Vicarium Generalem dioeceseos Joliettensis in Illinois, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Romei R. Blanchette, Episcopi Joliettensis in Illinois. die 16 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Veglensi Exc. P. D. Carmelum Zazinovié, hactenus Episcopum tit. Lebessenum. die 18 Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Putiensi in Byzacena R. D. Michaelem Obando Bravo, sodalem Societatis S. Francisci Salesii, rectorem Collegii (( Don Filippo Rinaldi » in civitate vulgo Sacra Congregatio Rituum 111 San Salvador (El Salvador), quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Octavii Iosephi Calderón y Padilla, Episcopi Matagalpensis. die 29 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Midensi R. P. D. Ioannem McCormack, Vicarium Capitularem dioecesis Midensis. die SI Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Tanaramusensi Exc. P. D. Petrum Gulielmum Bartholome, hactenus Episcopum S. Clodoaldi. die 1 Februarii 1968. — Cathedrali Ecclesiae Yarmuthensi R. D. Augustinum Aemilium Burke, ex archidioecesi Halifaxiensi, curionem ad S. Anselmum in pago vulgo « West Chezzetcook ». die 7 Februarii. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Succubensi Exc. P. D. Georgium Cabana, hactenus Archiepiscopum Sherbr ookensem. SACRA CONGREGATIO RITUUM i VICENTINA Beatificationis et canonizationis Servae Dei Iosephinae Bakhita, Instituti Filiarum a Caritate. SUPER DUBIO An signanda sit Commissio introductionis Causae in casu et ad effectum de quo agitur. Miranda inter Causas Sacrae Rituum Congregationis iudicio propositas, eminet ea, quae de Serva Dei Iosephina Bakhita agitur; haec enim, captivitati primum obnoxia et libertate deinde donata, baptismum recepit, vitam religiosam amplexa est, et virtutum exercitio ad sanctitatis culmen properavit. Locus tempusque originis, qui eius parentes fuerint, prorsus ignoratur ; anno enim fere 1870 nata est in Africa, in regione Sudaniensi, e parentibus paganis, naturalem religionem colentibus, bonisque temporalibus ditatis. Puellula sex fortasse annorum a praedonibus rapta 112 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale fuit et, vehementi dolore afflicta, in longinquas dissitasque regiones pedestri itinere ducta et iterum atque iterum vendita et in servitutem redacta. Multa horribilia toleravit, praesertim apud quendam ducem militum, cum corpus eius notis signaretur et mamillae auferrentur. Forti tamen animo omnia tormentorum genera sustinuit, et numquam, etiam in atrocioribus cruciatibus, est conquesta. Natura mitem et submissam semper se praebuit. At Deus miserentissimus ei praesto fuit, nam ab italico Consule urbis Chartum empta fuit, qui benigne eam habuit et, biennio post, secum in Italiam adduxit. In pago Mirano Veneto apud religiosissimam familiam domini Illuminati Cecchini mansit, ubi prima rudimenta fidei didicit. Venetiis deinde in Catechumenarum sedem, cui Filiae a Caritate Canossianae praeerant, recepta fuit atque, gravissimis dissensionibus evictis, ex parte coniugis Consulis, quae eam in Africam una cum filia secum ducere volebat, intercedentibus Cardinali Dominico Agostini, Patriarcha Venetiarum, nec non et regio Procuratore, ope legis libertate donata fuit ac in civilium populorum consortium admissa. A sororibus diligenter instituta, die 9 ianuarii anno 1890 sacris baptismi undis est regenerata ab ipso Cardinali Patriarcha : imposita ei fuerunt nomina Iosephinae Margaritae Fortunatae Mariae. Eodem die sacro chrismate est unita et eucharistico epulo primum nutrita. His caelestibus donis locupletata, apud Sorores commorari maluit ut Dei voluntatem de genere vitae ineundo pernosceret. Ad hoc per annum férvidas preces ad Deum admovit, sacramentis saepissime animam reiecit, confessariique monita diligenter exquisivit. Demum vocem Dei ad vitam religiosam invitantis intime persentiens, habitum Sororum Canossianarum instanter postulavit. Voti tandem compos facta, die 7 decembris anno 1895 Veronae, in domo principe Instituti, novitiatum incipere est permissa, in cuius decursu omnium virtutum specimina praebuit. Die 8 decembris sequenti anno religiosa vota nuncupavit. Venetias in domo Catechumenorum reversa, ac deinde in oppidum Schio translata, plura commissa ei fuerunt viiia officia, in quibus obeundis eius peculiares virtutes eluxerunt, praesertim angelica puritas, plena propriae voluntatis abdicatio, impigra fervensque in Deum et proximum caritas. Ab anno 1933 ad 1935, superiorum voluntati obsecundans, quandam aggressa est missionariam peregrinationem per Italiae fines, ut missionibus sui Instituti operam adiutricem praeberet et eleemosynas colligeret. Sacra Congregatio Rituum 113 Nominis famam protinus assecuta, Dei Famula diuturnam ac molestam curiosorum frequentiam patienter et longanimiter tulit, quos tamen humilibus sermonibus ad amorem Dei perducere nisa est. Varios gravesque morbos patienter et hilari semper animo tulit. Tandem, sanctis roborata Sacramentis, die 8 februarii anno 1947 in oppido Schio purissimam animam Deo reddidit. Post obitum fama sanctitatis, qua viva fruita est, clarior evasit; quapropter in Curia episcopali Vicentina Processus ordinarii informativi inter annos 1955-1958, iuxta sacros canones, instructi fuerunt, ac Romam transmissi, quos Sacra Rituum Congregatio diligenti studio perpendit. Omnibus vero excussis, die 12 iunii anno 1959 decretum super scriptis editum fuit, ut ad ulteriora procedi posset. Interim plures ad Apostolicam Sedem postulatoriae litterae pervenerunt introductionem Causae Servae Dei deposcentes. Tandem, servatis omnibus de iure servandis, instante Revmo P. Theodoro a S. Familia, Ordinis SS. Trinitatis, Causae Postulatore legitime constituto, in ordinaria particulari Sacrorum Rituum Congregatione die 25 aprilis 1967 habita, Emus ac Revmus Dominus Paulus Cardinalis Giobbe, Causae Ponens seu Relator, dubium discutiendum proposuit : An signanda sit Commissio introductionis Causae Servae Dei, in casu et ad effectum de quo agitur. Et Emi ac Revmi Patres sacris tuendis ritibus praepositi, post relationem ipsius Emi Ponentis, votis quoque inspectis Praelatorum Officialium, re mature perpensa, rescribere censuerunt : Signandam esse Commissionem, si Sanctissimo placuerit. Facta demum de praefatis Sanctissimo Domino nostro Paulo Papae VI per infrascriptum S. Rituum Congregationis Secretarium relatione, Sanctitas Sua propria manu Commissionem introductionis Causae Servae Dei Iosephinae BaJchita, Instituti Filiarum a Caritate, signare benigne dignata est. Datum Romae, die 14 Iulii 1967. ARCADIUS M. Card. LARRAONA, Praefectus L . $ S. & Ferdinandus Antonelli, Archiep. tit. Idicren., Secretarius 8 - A. A. S. 114 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II MATRITENSIS Beatificationis et canonizationis Servae Dei Mariae Teresiae GonzálezQuevedo Cadarso a Iesu, Sororis professae Congregationis Carmelitarum a Caritate. SUPER DUBIO An signanda sit Commissio introductionis Causae, in casu et ad effectum de quo agitur. Sanctorum fecunda parens, Christi Ecclesia nullo umquam tempore Deo et mundo sanctitatis flores proferre destitit, virgines nempe, quae terrenas voluptates despicientes atque ad caelestia semper intentae, omnium admirationem moverunt. Inter sanctitatis flores Ecclesiae viridarium hac nostra aetate exornantes, merito adscribitur Dei Famula Maria Teresia González-Quevedo Cadarso, quae, divitiis et voluptatibus saeculi posthabitis, Iesum Christum est secuta, qui declinavit super eam quasi fluvium pacis replevitque eam dulcedine et gaudio. Brevi enim vivens tempore explevit vere tempora multa, nam vigesimo aetatis anno, ut flos campi recisa, ad gaudia aeterna volavit, odorem suavitatis ob eximias virtutes post se relinquens. Matriti in Hispania die 14 aprilis anno 1930 nata, parentes habuit Callistum, in arte medica peritum, et Carmelam Cadarso, non modo bonis terrenis et nobilitate, sed et virtutibus praeclaros; post sex dies sacri Baptismi undis est renata, Mariae Teresiae Iosephinae nominibus inditis. Domi infantiam transegit, suorum affectu curisque recreata, et iam a tenera aetate in Beatissimam Virginem peculiari ferebatur pietate. Taeterrimo civili bello Hispaniam vastante, Matritum relinquere coacta est et Cantabriae oppidum Barripolacio petere, ubi, ingenti animi fervore, die 29 iulii 1938 Angelorum pane primum est refecta, octavo aetatis anno, a patre et a sacerdote optime praeparata. Postero anno, die 9 novembris, Matriti Sacramentum Confirmationis suscepit. Scholas apud Sorores Carmelitas a Caritate Vallisoleti adivit in collegio Campo Grande, ubi prima rudimenta didicit; Matriti postea apud easdem Sorores studia perfecit. Acri praedita indole, libertatis cupida, disciplinae iugo indocilis, litterarum studio infensa, aliqua exercitatione ludiera delectabatur. Hoc Sacra Congregatio Rituum 115 vero minime obstante, virtute caritatis, modestiae et religionis elucebat. Marialis Rosarii preces cotidie recitabat et pium devotionis officium in honorem Deiparae devotissime peragebat. In Congregationem Marianam cooptata die 8 novembris 1943, omnibus sodalibus pietatis exemplum praebere numquam destitit. Propositi tenax, ab ipso consecrationis die morum mutationem forti animo est aggressa : iuvenilis aetatis menda omnino removit, novam vitam inire studuit et ad perfectionis apicem totis viribus contendit. Nil mirum igitur si Sponsi vocem hortantis ut omnia in mundo relinqueret, audivit et secuta est. Religiosae vocationis signa per sentire iam coepit. Parentibus igitur ex animo assentientibus, die 23 februarii anno 1948 Sororibus Carmelitis a Caritate se aggregans, die 8 septembris eiusdem anni religiosam vestem ingenti gaudio induit. Novitiatum agens, sibi proposuit Deo etiam in minimis deservire, propriam voluntatem abnegare, naturae difficilia aggredi, regularum et moderatricum iussis demisse obtemperare, caritatem erga sodales hilari semper vultu omnino exercere. Dum propriae perfectioni mirabiliter tota incumbit et ad Christi regnum inter infideles dilatandum properare desiderat, gravi morbo correpta est, quem invicto animo toleravit. Cum supremum instare diem persentiret, ad religiosa vota nuncupanda etsi adhuc novitia admissa fuit die 24 ianuarii 1950. Postremos dies in religionis et caritatis officiis ferventer exhibendis devotissime transegit. Morte iam adveniente, oculis ac manibus in caelum sublatis, Deiparam clara voce allocuta est : (( Mater mea veni, suscipe me et me tecum in caelum trahe ». Hisce prolatis verbis purissimam animam Deo reddidit Matriti die 8 aprilis 1950. Servae Dei funus solemniter peractum est, innumera fidelium turba adstante quae una voce eam sanctam conclamabant. Huiusmodi sanctitatis fama in dies percrebrescebat, qua permotus, Excmus Episcopus Matritensis iuridicas inquisitiones instituit inter annos 1954-1958, quas deinde Romam transmisit. Servatis interim omnibus de iure servandis, Sacra Rituum Congregatio die 28 iunii 1961 super scriptis decrevit, ut ad ulteriora procedi posset. Plurimae insuper postulatoriae litterae Patrum Cardinalium, Archiepiscoporum, Episcoporum, Moderatorum Ordinum et Congregationum Religiosarum ad Apostolicam Sedem pervenerunt Causae introductionem deposcentium. Instante postea Revmo P. Theodoro a S. Familia, Ordinis SS. Trinitatis, Causae Postulatore, infrascriptus S. Rituum Congregationis Car- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 116 dinalis Praefectus, Causaeque Ponens seu Relator, in ordinario particulari Coetu eiusdem S. Congregationis die 25 aprilis anni huius coacto, dubium discutiendum proposuit : An signanda sit Commissio introductionis Causae in casu et ad effectum^ de quo agitur. Et Emi ac Revmi Patres sacris tuendis ritibus praepositi, post relationem ipsius Cardinalis Ponentis, votis quoque inspectis Praelatorum Officialium, omnibus mature perpensis, rescribere censuerunt : Signandam esse Commissionem , si Sanctissimo placuerit. Facta demum de praefatis Sanctissimo Domino nostro Paulo Papae VI per infrascriptum S. Rituum Congregationis Secretarium fideli relatione, Purpuratorum Patrum sententiam Sanctitas Sua probare et propria manu Commissionem introductionis Causae Servae Dei Mariae Teresiae Qonzález-Quevedo Cadarso a Iesu, Sororis Congregationis Carmelitarum a Caritate, signare benigne dignata est. Datum Romae, die 14 Iulii 1967. ARCADIUS M. Card. LARRAONA, Praefectus L. © S. 83 Ferdinandus Antonelli, Archiep. tit. Idicren., Secretarius SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE i PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. V I , successivis decretis Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die IS Iulii 1967. — Cathedrali Ecclesiae Gingianae praefecit R. P. Iosephum Willigers, sodalem S. Ioseph de Mill Hill. die H6 Septembris. — Cathedrali Ecclesiae Lueboënsi R. D. Franciscum Kabangu, e clero saeculari. Sacra Congregatio pro gentium evangelizatione 117 — Cathedrali Ecclesiae Ludovicanaé, noviter erectae, Exc. P. D. Bernardum Meis, adhuc Archiepiscopum Luluaburgensem, cui servavit titulum archiepiscopalem ad personam. — Cathedrali Ecclesiae Dorumaënsi, noviter erectae, R. P. Gulielmum Van den Elzen, sodalem Ordinis S. Augustini. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Zucchabaritanae Exc. P. D. Nicolaum Kinsch, hactenus Archiepiscopum Kisanganiensem. — Metropolitanae Ecclesiae Kisanganiensi R. D. Augustinum Fataki, e clero saeculari. — Metropolitanae Ecclesiae Luluaburgensi Exc. P. D. Martinum Bakole, hactenus Episcopum Sullectinum. die 12 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Keimoesanae R. P. Ioannem Minder, sodalem Instituti Oblatorum S. Francisci Salesii. die lk Octobris. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Bavagalianensi Exc. P. D. Ioannem Baptistam Hubertum Theunissen, hactenus Archiepiscopum Blantyrensem. die 16 Octobris. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae de Giru Marcelli Exc. P. D. Antonium Grauls, hactenus Archiepiscopum Gitegaënsem. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Trebanae R. P. D. Aloisium Accogli, quem deputavit Pro-Nuntium Apostolicum in Sinis. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Missuensi R. P. D. Ioannem Mariani, quem deputavit Pro-Nuntium Apostolicum in Sénégal et Delegatum Apostolicum in Africa Occidentali. die 7 Novembris. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Legensi R. P. D. Paulum Mosconi, quem deputavit Pro-Nuntium Apostolicum in Insula Madagascaria. die 9 Novembris. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Seminensi R. P. D. Petrum Aloisium Sartorelli, quem deputavit ProNuntium Apostolicum in Kenya et Delegatum Apostolicum in Africa Orientali. die 23 Novembris. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Vazaritanae Diddensi Exc. P. D. Laurentium Leonem Graner, hactenus Archiepiscopum Dacchensem. die 29 Novembris. — Metropolitanae Ecclesiae Blantyrensi Exc. P. D. Iacobum Ciona, hactenus Episcopum Bacanariensem. — Metropolitanae Ecclesiae Portus Hispaniae R. D. Gordonium Antonium Pantin, sodalem Congregationis Sancti Spiritus. 118 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale — Cathedrali Ecclesiae Saliensi Exc. P. D. Arturum Franciscum Fox, hactenus Episcopum Rhinocoruritanum. — Cathedrali Ecclesiae Jhansiensi R. D. Baptistam Mudartha, e clero saeculari. — Cathedrali Ecclesiae Kikuitensi Exc. P. D. Alexandrum MbukaNzundu, hactenus Episcopum Cataquensem. — Cathedrali Ecclesiae Jalpaiguriensi R. D. Franciscum Ekka, e clero saeculari. — Titulari episcopali Ecclesiae Thuccensi Terebentinae Exc. P. D. Andream Lefebvre, hactenus Episcopum Kikuitensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Sicilibbensi R. P. Robertum Ludovicum Whelan, sodalem Societatis Iesu, quem constituit Coadiutorem cum iure successionis Excmi P. D. Francisci Gleeson, Episcopi de Fairbanks. — Titulari episcopali Ecclesiae Thubursicensi - Bure R. D. Vinnibaldum Menezes, quem deputavit Auxiliarem Emi P. D. Cardinalis Valeriani Gracias, Archiepiscopi Bombayensis. die IJf Decembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Unizibirensi Exc. P. D. Pium Bonaventuram Dlamini, hactenus Episcopum Umzimkulensem, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Alfonsi Streit, Episcopi Collis Mariae seu Mariannhillensis. die 11 Ianuarii 1968. — Cathedrali Ecclesiae Makurdiensi Exc. P. D. Donaldum Iosephum Murray, sodalem Congregationis Sancti Spiritus. — Cathedrali Ecclesiae Moshiensi R. D. Iosephum Sipendi, e clero saeculari. — Cathedrali Ecclesiae Baflensi, noviter erectae, R. P. Andream Loucheur, sodalem Congregationis Sancti Spiritus. — Titulari episcopali Ecclesiae Furnitanae minori Exc. P. D. Georgium Mercier, hactenus Episcopum Laguatensem. — Cathedrali Ecclesiae Laguatensi R. P. Ioannem Mariam Raimbaud, sodalem Societatis Missionariorum Africae. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Thimidorum Regiorum Exc. P. D. Thomam Pothacamury, hactenus Archiepiscopum Bangalorensem. Sacra Congregatio pro gentium evangelizatione 119 II CHURCHILLPOLITANA (CHÜRCHILLPOLITANA - SINUS DE HUDSON) DECRETUM De nominis mutatione Cum Exc.mus ac Rev.mus Dominus Marcus Lacroix, Episcopus Churchillpolitanus, proposuisset ut praesens denominatio suae dioecesis permutaretur, Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione, re mature perpensa auditoque favorabili voto Exc.mi ac Rev.mi Domini Emmanuelis Clarizio, Archiepiscopi titulo Claudiopolitani in Isauria atque Apostolici in ditione Canadensi Delegati, censuit ut supradicta dioecesis deinde ChurcMllpolitana - Sinus de Hudson nuncuparetur, atque, per praesens Decretum, vigore facultatum sibi a Sanctissimo Domino Nostro Paulo Divina Providentia Pp. VI concessarum, hanc novam denominationem ratam habet. Datum Romae, ex Aedibus eiusdem Sacrae Congregationis de Propaganda Fide, die 29 mensis Ianuarii, anno Domini 1968. G. P. Card. AGAGIANIAN, Praefectus L. & S. 83 Sergius Pignedoli, Archiep. tit. Icon., a Secretis 120 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA TRIBUNALIUM SACRA ROMANA ROTA Citationes edictales I ROMANA Nullitatis matrimonii (Bucci-Rossi) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Pauli Rossi, conventi in causa de qua supra, eundem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. Romanae Rotae (Piazza della Cancelleria, 1 - Roma), in diem 3 aprilis 1968, hora undecima, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii : An constet de matrimonii nullitate in casu. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedicti domini Pauli Rossi, curare debent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur. * Adamus Pucci, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 25 mensis ianuarii a. 1968. Orlandus Di Jorio, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Paul Rossi, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria), le 3 avril 1968, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit Paul Rossi devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Sacra Romana Rota 121 II VASHINGTONENSIS Nullitatis matrimonii (Hugin - Samorini) Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Serenae Samorini, conventae in causa de qua supra, eandem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. Romanae Rotae (Piazza della Cancelleria, 1 - Roma), in diem 11 maii 1968, hora undecima, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii : An sententia Rotalis diei 11 aprilis 1961 confirmanda vel infirmanda sit, in casu. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedictae dominae Serenae Samorini, curare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur. * Gerardus M. Rogers, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 31 mensis ianuarii, a. 1968. Orlandus Di Jorio, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M.me Serena Samorini, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 11 mai 1968, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: La sentence du Tribunal de la Rote en date du 11 avril 1961 doit-elle être confirmée ou infirmée, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de la dite M.me Serena Samorini, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. 122 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale III S. IACOBI IN CHILE Nullitatis matrimonii (Ossa Concha - Couve Echeverría) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Georgii Couve Echeverría, conventi in causa de qua supra, eundem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. Romanae Rotae (Piazza della Cancelleria, 1 - Roma), in diem 10 maii 1968, hora undecima, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii : An sententia Rotalis diei 6 martii 1967 confirmanda vel infirmanda sit, in casu. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedicti domini Georgii Couve Echeverría, curare debent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur. * Nicolaus Ferraro, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 10 februarii a. 1968. Orlandus Di Jorio, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. George Couve Echeverría, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 10 mai 1968, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté : La sentence du Tribunal de la Rote en date du 6 mars 1967 doit-elle être confirmée ou infirmée, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit George Couve Echeverría, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. 123 Sacra Romana Rota IV SOUTHWARCENSIS Nullitatis matrimonii (Calleja - Travers Tauss) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Antonii Travers Tauss, conventi in causa de qua supra, eundem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. Romanae Rotae (Piazza della Cancelleria, 1 - Roma), in diem 29 aprilis 1968, hora meridiana cum dimidio, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii : An constet de nullitate matrimonii in casu. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedicti domini Antonii Travers Tauss, curare debent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur. * Emmanuel Bonet, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 12 februarii a. 1968. Orlandus Di Jorio, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Antoine Travers Tauss, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 29 avril 1968, à 12 heures 30, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté : Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit M. Antoine Travers Tauss, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. 124 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale TRIBUNAL VICARIATUS URBIS Citatio edictalis NEAPOLITANA Nullitatis matrimonii (Milo - Mackey) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Leslie William Mackey, 58 annorum, in Anglia nati et in causa de qua supra conventi, eundem citamus ad comparendum coram Tribunali Appellationis Vicariatus Urbis (Piazza S. Giovanni in Laterano, 6 - Roma) vel coram Curia S. Fidei in America Septentrionali (213 Catbedral Place, P. O. Box 2299, Santa Fè - New Mexico), aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, die 30 martii 1968, hora duodecima, ad dubium concordandum : An constet de nullitate matrimonii, in casu. Ordinarii locorum, parochi, fideles quicumque notitiam habentes actualis commorationis praedicti domini Leslie William Mackey, curent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur. * M. Magliocchetti, Officialis Ex Aedibus Tribunalis Appellationis Vicariatus Urbis, die 10 februarii 1968. A. Longo, V. Cancellarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Leslie William Mackey, âgé de 58 ans, né en Angleterre et défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal du Vicariat de Rome (Piazza S. Giovanni in Laterano, 6 - Roma) ou devant la Curie de Santa Fe (213 Cathedral Place, P. O. Box 2299, Santa Fe - New Mexico), le 30 mars 1968, à 12 heures, pour concorder le doute ci-dessous rapporté : Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit M. Leslie William Mackey, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Diarium Romanae Curiae 125 DIARIUM ROMANAE CURIAE Mercoledì, 10 gennaio 1968, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in Udienza Sua Eccellenza il Signor MIKA SPILJAK, Presidente del Consiglio Esecutivo Federale di Jugoslavia. Sabato, 3 febbraio 1968, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in Visita ufficiale Sua Eccellenza On. Dott. KURT GEORG KIESINGER, Cancelliere della Repubblica Federale di Germania. r Mercoledì, 24 gennaio 1968, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in Udienza Sua Eccellenza il Signor ION GHEORGHE MAURER, Presidente del Consiglio dei Ministri di Romania. Giovedì, 8 febbraio 1968, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, le Loro Eccellenze i Signori : ALEJANDRO ARGUELLO MONTIEL, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario del Nicaragua; VICENTE ARENAS, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario delle Filippine; Barone SWEDER GODFRIED MARIA VAN VOORST TOT VOORST, A m basciatore Straordinario e Plenipotenziario di Olanda; ENRIQUE ARIZAGA TORAL, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario dell'Ecuador; YUKIHISA TAMURA, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario del Giappone; TIMON SAM MANGWAZU, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario del Malami; JOSEPH MAMO DINGLI, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario di Malta; EMILE COLLING, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario del Lussemburgo ; KHAIR MOHAMMAD HAFIZUDDIN, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario del Pakistan; MOHAMMED A Z I M HUSAIN, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario dell'India; J. R. L. KOTSOKOANE, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario del Lesotho; D. GIANNANDREA D'ARDÍA CARACCIOLO Principe di Cursi, Inviato Straordinario e Ministro Plenipotenziario della Repubblica di San Marino. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 126 SEGRETERIA DI STATO NOMINE Oon Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, ha nominato : 9 settembre 1967. S. E. Revma Monsig. Del Mestri Guido, Arcivescovo tit. di Tuscamia, Delegato Apostolico nel Messico. 9 novembre » S. E. Revma Monsig. Sartorelli Pierluigi, Arcivescovo tit. di Semina, Delegato Apostolico in Africa Orientale. » » » S. E. Revma Monsig. Sartorelli Pierluigi, Arcivescovo tit. di Semina, Pro-Nunzio Apostolico nel Kenya. » » » S. E. Revma Monsig. Mosconi Paolo, Arcivescovo tit. di Leges, Pro-Nunzio Apostolico nel Madagascar. 15 dicembre » S. E. Revma Monsig. Innocenti Antonio, Arcivescovo tit. di Eclana, Nunzio Apostolico in Paraguay. 23 » » S. E. Revma Monsig. Graveiii Giovanni, Arcivescovo tit. di Suas, Nunzio Apostolico in Bolivia. Oon Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, ha nominato : Assistenti al Soglio Pontificio : 1 marzo 1967. S. E. Revma Monsig. López Umana Giuseppe Ignazio, Arcivescovo di Cartagena in Columbia. 25 novembre » S. E. Revma Monsig. Woznicki Stefano S., Vescovo di Saginaw. 14 » » S. E. Revma Monsig. Machado y Escobar Michele Angelo, Vescovo di San Miguel. » » » S. E. Revma Monsig. Barrera y Reyes Beniamino, Vescovo di Santa Ana. 13 dicembre » S. E. Revma Monsig. Cuenco Giuseppe Maria, Arcivescovo di Jaro. Protonotari Apostolici ad instar participantium: 15 settembre 1967. Monsig. Teobaldi Alfredo {Svizzera). 1 dicembre » Monsig. Pesavento Aldo (Padova). Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, ha nominato : Camerieri segreti soprannumerari di Sua Santità: 22 marzo 1966. Monsig. Pérez Morales Ovidio (Caracas). » » » Monsig. Rosales Carlo Raffaele (Caracas). 10 dicembre » Monsig. Tillmann Paolo (Breslavia). Diarium Romanae Curiae eo 10 dicembre 1966. Mons ig» » » Mons ig8 giugno 1967. Mons ig. » » 28 Mons ig» » » Mons igluglio » Mons ig. » » 11 Mons Lg2 agosto » Mons ig. » » 5 Mons ig» » 9 Mons]ig» » » Mons]ig18 Mons ig. » » » Mons ig» » 22 Mons Lg4 settembre » Mons Lg» » » Mons]lg» » Mons lg» » 19 Mons lg. » » » Mons]Lg» » Mons Lg. » » Mons Lg» » 26 Mons]Lg» » » Mons Lg» » » Mons lg» » » Mons LgMons]Lg» » Mons]g» » Mons Lg» » » Mons] g29 Mons]Lg4 ottobre » Mons] gMonsi g. » » 13 » » » Mons] g. » » » Mons]g» » » Mons]g» » » Mons] gMonsi g» » 14 » » 16 Mons]g» » 24 Mons] g» » » Mons]g» » Mons]g» » 28 Mons] gMonsi g» » » Mons]gMonsi g» » » Monsi g» » Monsi g7 novembre » 127 Berchthold Alfredo (München und Freising). Holzer Giuseppe (München und Freising). Winkler Giorgio (Breslavia). Huber Francesco (Freiburg im Breisgau). Clark Eugenio (New York). Fimlin Giacomo Clifford (Scranton). Baümel Giuseppe (Regensburg). Heimerl Giovanni (Graz-Seckau). Healy Giovanni (New York). Bertoli Giuliano (Venezia). Daltin Attilio (Venezia). Kruschina Stefano (Hildesheim). Kubek Giuseppe (Hildesheim). Lahnsteiner Giuseppe (Salzburg). Schlachter Clarenzio (Evansville). Vollmer Romano (Evansville). Bickerstaffe Antonio (Middlesbrough). Greco Concetto (Catania). Badariotto Enrico (Pinerolo). Cicconofri Raoul (S. Severino Marche). Palmucci Alberico (S. Severino Marche). Albertini Giacinto (Brescia). Berardi Giuseppe (Brescia). Canesi Agostino (Brescia). Foglio Dino (Brescia). Monolo Renato (Brescia). Pozzi Angelo (Brescia). Testa Alessandro (Brescia). Bassino Domenico (Ivrea). Brugnani Giovanni (Lodi). Zerrillo Francesco (Benevento). Gmür Alfonso (Basel). Trotta Antonio (Lecce). Benvegnei Alessio (Padova). Giacomello Ugo (Padova). Miotto Sante (Padova). Zanon Eugenio (Bologna). Circi Norberto (L'Aquila). Lobo Francesco Ernesto (Bombay). Lobo Teofilo (Bombay). Santana de Sousa Rocco Sebastiano (Bombay) Cutuli Filippo (Acireale). Di Santo Salvatore (Acireale). Grasso Rosario (Acireale). Messina Michele (Acireale). Sinatra Salvatore (Acireale). Bruni Renato (Faenza). 128 Acta Apostolicae Sedis- Commentarium Officiale Camerieri d'onore in abito paonazzo di Sua Santità: 12 giugno 1967. Monsig. Bauer Ermanno (Bamberg). » » » Monsig. Schirmer Walter (Bamberg). 11 luglio » Monsig. Seeman Carlo (Wien). 2 agosto » Monsig. Schwarzbauer Francesco (Graz-Seckau). 13 settembre » Monsig. Baldanza Giuseppe (Cefalù). 13 ottobre » Monsig. Paladino Alberto (Reggio Calabria). Cappellano d'onore extra Urbem di Sua Santità: 22 marzo 1967. Monsig. Spolaor Emilio (Venezia). ONORIFICENZE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, ha conferito : La Gran Croce dell'Ordine di san Silvestro Papa: 2 dicembre 1967. Al sig. Von Thadden-Trieglaff Reinold (München und Freising). NECROLOGIO 31 gennaio 1968. Monsig. Hyland Francis Edward, Vescovo tit. di Bisica. Monsig. Canillo Cristoforo Domenico, Arcivescovo di » » » Conza, Vescovo di S. Angelo dei Lombardi e Bisaccia, e Vescovo di Lacedonia. » » » Monsig. Barbieri Raffaele, Vescovo di Cassano all'Ionio. Monsig. Paschang Adolph John, Vescovo di Kongmoon. 3 febbraio » Monsig. Klein Francis J., Vescovo di Calgary. L'Emo Signor Card. Richaud Paul Marie, Arcivescovo di 5 » » Bordeaux. 7 » » Monsig. Franco Francesco Maria, Vescovo tit. di Ilio. Monsig. Petrilli Enrico, Vescovo tit. di Apolloniade, Au9 » » siliare di Siena. Monsig. Duffy James Albert, Vescovo tit. di Silando. 12 ». » 14 » » L'Emo Signor Card. Veuillot Pierre, Arcivescovo di Parigi. An. et vol. LX 20 Martii 1968 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana REGOLAMENTO DELLA GENERALE CURIA ROMANA PARTE PRIMA IL P E R S O N A L E TITOLO I Direzione in generale ed organico CAPO I : Direzione in generale Art. 1 La Curia Romana è composta dai Dicasteri seguenti: Segreteria di Stato o Papale e Consiglio (Sacra Congregazione) per gli Affari Pubblici Ecclesiastici, Sacre Congregazioni, Tribunali, Uffici, Segretariati, Consiglio dei Laici e Commissione di Studi « Iustitia et Pax », a norma della Costituzione Regimini Ecclesiae Universae, n. 1, § 1. Art. 2. § 1. Ad ogni Dicastero è preposto un Cardinale, il quale è coadiuvato da un Prelato Superiore, che ha la direzione immediata dell'Ufficio, e da Officiali maggiori e minori. 9 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 130 § 2. I Prelati Superiori sono distinti in due classi: T classe : Sostituto della Segreteria di Stato ; Segretario del Consiglio per gli Affari Pubblici Ecclesiastici ; Segretari delle Sacre Congregazioni ; Segretario del Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica; Segretario della Prefettura degli Affari Economici della Santa Sede; Segretario dell'Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica. a 2 classe-. Reggente della Penitenzieria Apostolica; Reggente della Cancelleria Apostolica ; Prefetto del Palazzo Apostolico; Segretari dei tre Segretariati, del Consiglio dei Laici e della Pontificia Commissione « Iustitia et Pax ». § 3. Nella Sacra Romana Rota le funzioni del Prelato Superiore sono esercitate dal Decano e, quando questi è impedito, dall'Uditore che lo segue immediatamente nell'ordine di Decananza. I provvedimenti straordinari sono demandati al Collegio degli Uditori. § 4. I Prelati Superiori dei Dicasteri della Santa Sede, a parità di classe sono eguali tra di loro nella dignità dell'Ufficio e agli effetti economici. CAPO II : Organico e distinzione del Personale Art. 3 § 1. 1) In ciascun Dicastero prestano la loro opera Officiali maggiori e minori nel numero stabilito dalla tabella organica depositata presso la competente Amministrazione. 2) Le tabelle organiche, il loro aggiornamento ed eventuali modificazioni sono elaborate dai singoli Dicasteri e presentate alla Segreteria di Stato, la quale le sottopone al Santo Padre per l'approvazione, e quindi le consegna alla competente Amministrazione. Regolamento generale della Curia Romana 131 3) Le tabelle, una volta approvate, devono essere da tutti rispettate e non consentono nuove immissioni di personale, in esse non contemplato, senza espressa e preventiva approvazione pontifìcia. § 2. Gli Officiali maggiori sono distinti in due classi: T classe : Assessore della Segreteria di Stato ; Sottosegretari; Delegati delle due Sezioni dell'Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica; Uditore Generale e Promotore Generale della Fede della Sacra Congregazione dei Piti; Promotori di Giustizia della Sacra Congregazione per la Dottrina della Fede e del Tribunale della Sacra Romana Rota ; Difensori del Vincolo del Tribunale della Sacra Romana Rota; Reggente della Prefettura del Palazzo Apostolico. a 2 classe: Relatore Generale della Sacra Congregazione dei Riti; Sottopromotore Generale della Fede della Sacra Congregazione dei Riti; Sostituti del Promotore di Giustizia e del Difensore del Vincolo della Sacra Romana Rota; Direttori o Capi degli Uffici nei quali si articolano i vari Dicasteri, secondo il proprio Regolamento interno; Delegati del Segretario per l'unione dei Cristiani. § 3. Gli Officiali minori sono distribuiti in tre gradi, ciascuno dei quali è suddiviso in prima e seconda classe: T grado (titolo di studio : laurea o titolo universitario equivalente) MINUTANTI o equiparati: Aiutanti di studio, Notai di Tribunali, Addetti alla Prefettura del Palazzo Apostolico. 2" grado (titolo di studio : laurea o diploma di specializzazione) ADDETTI O equiparati: Archivisti, Addetti di Amministrazione, Tecnici meccanografici dell'Ufficio Superiore di Statistica. 3° grado (titolo di studio: diploma) SCRITTORI rati: Protocollisti, Spedizionieri, Distributori. O equipa- § 4. 1) La Prefettura degli Affari economici, l'Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica, nelle due sezioni, 132 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale le altre Amministrazioni autonome, la Sacra Romana Rota, la Biblioteca Apostolica Vaticana e l'Archivio Segreto Vaticano, hanno un organico proprio, che, però, non deve discostarsi sostanzialmente dagli altri organici. 2) Il Promotore Generale di Giustizia e il Difensore del Vincolo della Segnatura Apostolica sono equiparati agli Uditori della Sacra Romana Rota nella dignità dell'Ufficio e agli effetti economici. 3) Un proprio organico, sostanzialmente non difforme dagli altri, hanno pure la Segreteria di Stato e il Consiglio per gli Affari Pubblici Ecclesiastici, sia per il personale di ruolo diplomatico, sia per quello di ruolo « amministrativo ». 4) Il personale di ruolo diplomatico, sia all'estero che distaccato, dipende, quanto a nomina, promozione, disciplina, congedi, trasferimenti, dalla Segreteria di Stato. Questa procede d'intesa con il Consiglio per gli Affari Pubblici Ecclesiastici per gli atti preparatori delle nomine e dei trasferimenti dei Capi Missione e del personale di ruolo diplomatico, come pure per l'autorizzazione dei congedi dei Capi Missione. § ò. A pari classe e grado corrisponde pari stipendio base. Art. 4 È consentita al Cardinale Preposto, d'intesa con la competente Amministrazione, l'assunzione di personale per lavori straordinari con contratto della durata massima di un anno. Art. 5 § 1. A ciascun Dicastero sono anche addetti subalterni laici, secondo l'art. 34 del presente Regolamento, per i servizi di custodia, nettezza e manuali in genere, nel numero indicato dalla tabella organica, depositata presso l'Amministrazione competente. Regolamento generale della Curia Romana 133 § 2. Il personale subalterno è distribuito in tre gradi: T grado: Commesso; #° grado : Ordinanza o Usciere ; 3° grado: Ausiliare. § 3. Ad ogni singolo grado corrispondono funzioni e trattamento economico propri. TITOLO II Assunzione e nomina del Personale Art. 6 § 1 . 1 Rappresentanti Pontifici, i Prelati Superiori, gli Uditori di Rota e gli Officiali maggiori sono nominati dal Sommo Pontefice. § 2. Gli atti relativi a tutte le nomine Pontifìcie sono compiuti dalla Segreteria di Stato. Art. 7 § 1. Gli Officiali minori sono assunti dal Cardinale Preposto nei limiti dell'organico del Dicastero, sentito il parere del Prelato Superiore, e dopo aver ottenuto l'approvazione del Sommo Pontefice. § 2. Tanto gli Officiali maggiori quanto gli Officiali minori sono prescelti dalle varie Nazioni, a norma della Costituzione Regimini Ecclesiae Universae n. 3. § 3. A parità di meriti, saranno tenuti particolarmente presenti i candidati proposti dalle Conferenze Episcopali e coloro che, se sacerdoti, posseggono una qualche esperienza 134 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale pastorale, purché forniti dei necessari requisiti e della specifica preparazione. § 4. È in facoltà del Cardinale Preposto di indire concorsi per gli Officiali minori dei tre gradi. Art. 8 § 1. Per la assunzione degli Officiali minori sono necessari i seguenti requisiti: 1) età non inferiore ai 24 anni e non superiore ai 35 ; congedo illimitato per colui che è soggetto al servizio militare; 2) sana costituzione fisica; 3) appartenenza a famiglia onesta e religiosa; 4) piena capacità giuridica; 5) immunità penale; 6) buona condotta religiosa, morale e civile, attestata dal rispettivo Ordinario, o dal rispettivo Parroco, se laici; 7) nulla osta del rispettivo Ordinario, del Vicariato di Roma e dei Dicasteri competenti, se sacerdoti; 8) idoneità riportata nell'eventuale concorso; 9) adeguati titoli di studio, e cioè: a) per i Minutanti ed equiparati : laurea in Sacra Teologia o in Diritto Canonico, o titolo Universitario equivalente secondo le esigenze dei vari Dicasteri; essi dovranno anche conoscere bene la lingua latina e, oltre l'italiano, almeno una lingua moderna, a norma della Costituzione Regimini Ecclesiae Universae, n. 10, ed essere in possesso di altro eventuale titolo richiesto da ciascun Dicastero; b) per gli Addetti ed equiparati, laurea o diploma di specializzazione; per gli Archivisti, il diploma di archivista e diplomatica, di preferenza conseguito presso l'apposita Scuola dell'Archivio Vaticano; per gli Addetti di Amministra- Regolamento generale della Curia Romana 135 zione, il diploma di ragioneria; per i Tecnici, il relativo diploma rilasciato da competente Istituto; c) per gli Scrittori: diploma di dattilografia o di stenodattilografia. § 2. Per l'assunzione di membri di Istituti religiosi e secolari valgono disposizioni speciali, eguali per tutti i Dicasteri. Art. 9 § 1. È vietata l'assunzione nello stesso Dicastero di consanguinei in primo e secondo grado, e di affini in primo grado, secondo il computo canonico. § 2. Per quanto si riferisce agli Officiali maggiori che fanno parte di uno stesso Dicastero, è opportuno che essi non siano scelti fra corregionali del Cardinale Preposto, salvo particolari motivate esigenze. Art. 10 Il candidato, prima di essere assunto, deve prendere conoscenza delle norme speciali del rispettivo Dicastero, e rilasciare dichiarazione, scritta e firmata, dell'impegno di osservarle. Art. 11 L'Officiale nominato che, senza giustificato motivo, non assuma servizio alla data fissata nella lettera di assunzione è considerato rinunziante a tenore dell'art. 98, n. 1, del presente Regolamento. Art. 12 L'Officiale assunto deve pronunziare la professione di fede e prestare la promessa de officio fideliter implendo et de secreto servando dinanzi al Cardinale Preposto o al Prelato Superiore, con le formule riportate in Appendice. 136 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Art. 13 § 1. Gli Officiali minori e i subalterni sono assunti in prova per un periodo di almeno 1 anno, ma non oltre un biennio. § 2. Durante il periodo di prova, il candidato riceve un trattamento economico corrispondente alla classe o grado nei quali può essere immesso, a norma dell'art. 14 del presente Regolamento. § 3. Durante il periodo di prova il candidato può essere dimesso con provvedimento discrezionale del Cardinale Preposto, dopo aver udito il Prelato Superiore e gli Officiali maggiori di prima classe, fermo restando l'obbligo del rimborso delle ritenute sullo stipendio e di una indennità pari ad una mensilità di stipendio per ogni anno o frazione di anno di servizio prestato. Art. 14 Terminato il periodo di prova, gli Officiali minori in possesso di laurea o titolo universitario equivalente o diploma di specializzazione saranno assegnati alla 2 classe del 2° grado; gli Officiali non in possesso dei detti titoli di studio, saranno inizialmente assegnati alla 2 classe del 3° grado. a a Art. 15 U periodo di prova è computato agli effetti della precedenza, dell'anzianità di servizio, dell'eventuale trattamento di quiescenza. Art. 16 Al termine del periodo di prova lodevolmente compiuto, il Cardinale Preposto, di intesa con l'Amministrazione competente, e previa approvazione del Sommo Pontefice, procede Regolamento generale della Curia Romana 137 alla nomina dell'Officiale minore, con apposito biglietto, e alla comunicazione scritta dell'avvenuta nomina all'Amministrazione competente. Parimenti al termine del periodo di prova, lodevolmente compiuto, il Cardinale Preposto procede alla nomina del subalterno, di intesa con l'Amministrazione competente. Art. 17 § 1. I subalterni sono assunti dal Cardinale Preposto, nei limiti dell'organico del proprio Dicastero, a norma dell'art. 16. § 2. Per l'assunzione dei subalterni sono necessari i requisiti di cui al superiore art. 8, numeri 1 a 6, nonché almeno la licenza della scuola d'obbligo. § 3. Non è consentita l'assunzione tra il personale subalterno di un Dicastero di persone che a titolo di servizio privato prestano la loro opera al Cardinale Preposto, al Prelato Superiore e agli Officiali del Dicastero stesso, conservandole al proprio servizio privato. Art. 18 § 1 . 1 subalterni dipendono per lo stato giuridico dall'Amministrazione competente; per la loro attività nel Dicastero dal Prelato Superiore, e non dovranno mai essere adibiti a servizi privati, durante le ore di ufficio. § 2. Gli articoli 9, 10, 11 del presente Regolamento si applicano anche ai subalterni. Art. 19 I subalterni devono prestare la promessa di osservare il segreto e di adempiere con fedeltà ai doveri d'ufficio, secondo 138 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale la formula riportata in appendice; devono inoltre prestare la promessa di condurre un'esemplare vita di cristiano. TITOLO I I I Promozione, trasferimento, cessazione Art. 20 § 1. Rendendosi vacante un posto dell'organico, le promozioni sono effettuate, secondo le esigenze dell'Ufficio, tenuta unicamente presente l'idoneità oggettiva e specifica per il posto di cui si tratta, ed omesso qualsiasi altro criterio, compreso quello dell'anzianità di servizio. § 2. La promozione può avvenire solamente dalla classe e grado immediatamente inferiori a quelli superiori, fermo restando il disposto dell'art. 8, n. 9. § 3. A tenore del n. 4 della Costituzione Regimini Ecclesiae Universae, nessun Officiale può avanzare diritti per la promozione alla classe o grado superiori. Art. 21 U provvedimento della promozione è comunicato dal Titolare del Dicastero air Amministrazione competente e all'interessato, per iscritto. Art. 22 § 1. Gli Officiali minori, previo accordo dei rispettivi Cardinali Preposti, possono essere trasferiti da un Dicastero ad un altro, con grado non inferiore. § 2. U provvedimento è notificato per iscritto alla competente Amministrazione dal Cardinale Preposto che riceve l'Of- Regolamento generale della Curia Romana 139 fìciale e all'interessato dal titolare del Dicastero dal quale lo stesso Officiale è stato trasferito. Art. 23 § 1 . 1 Prelati Superiori entrati nel settantacinquesimo anno di età, o anche prima di questo limite se non confermati a norma del n. 2, § 5 della Costituzione Regimini Ecclesiae Universae, cessano dall'ufficio. § 2. Se al momento della cessazione dall'ufficio, godono dei diritti previsti dal Regolamento per le Pensioni, ricevono il trattamento economico stabilito dalle norme del Regolamento stesso; se non possono godere di detti diritti, sarà loro assegnato un compenso straordinario, determinato dall'Amministrazione competente, secondo particolari criteri di equità, stabiliti in una appendice da aggiungere al Regolamento per le Pensioni. Art. 24 § 1. Gli Officiali, maggiori e minori, saranno collocati a riposo compiuti i settanta anni di età, fermo restando quanto disposto negli artt. 1-19 del Regolamento per le Pensioni, del 23 dicembre 1963. § 2. Agli Uditori della Sacra Romana Rota si applicano norme proprie per quanto riguarda il trattamento di quiescenza; ad essi inoltre e agli Ecclesiastici che lasciano il servizio perchè nominati Uditori della Sacra Romana Rota si applica l'art. 4 del predetto Regolamento. Art. 25 La precedenza fra gli Officiali maggiori e minori dello stesso Dicastero, se non è indicata dalla tabella organica, è determinata, a parità di grado e di classe, dalla data di appartenenza al grado e alla classe; a parità di tale data, dalla data di ordinazione sacerdotale; e a parità di questa, dall'età. 140 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale TITOLO IV Attribuzioni del Personale Art. 26 Il Cardinale Preposto ha l'alta ed effettiva direzione del Dicastero e la esercita su tutta l'attività di esso, secondo il Regolamento interno (cfr. art. 2, § 1). Art. 27 Il Prelato Superiore sotto la propria responsabilità e secondo le disposizioni del Cardinale Preposto : 1) coordina i vari servizi, assegna le funzioni a ciascuno Officiale, studia gli affari di maggiore importanza, cura il sollecito disbrigo delle pratiche d'ufficio e controlla la redazione delle relative lettere e dei rescritti, mantiene la disciplina, fa osservare il presente Regolamento e le norme del Dicastero; 2) commette ai Consultori lo studio delle Ponenze per le quali è necessario il loro voto; convoca la Consulta, quando è necessario, e la presiede; 3) Interviene alle Congregazioni ordinarie e plenarie, ne redige il verbale, prende nota delle risoluzioni e ne fa la relazione per il Sommo Pontefice. Qualora sia rivestito del carattere episcopale interviene alle Congregazioni ordinarie e plenarie con diritto di voto. In questo caso, le funzioni di attuario sono esercitate dal Sottosegretario del Dicastero. 4) presiede i Congressi, in assenza del Cardinale Preposto ; 5) firma, col Cardinale Preposto, gli atti del Dicastero; 6) comunica agli Ordinari i decreti che interessano le rispettive Diocesi prima che vengano pubblicati; Regolamento generale della Curia Romana 141 7) trasmette alla direzione degli Acta Apostolicae Sedis copia di quei decreti che devono essere promulgati; 8) riferisce al Cardinale Preposto quanto sia da notificare o rimettere ad altri Dicasteri o esca dai limiti dell'ordinario o richieda particolare provvedimento. Art. 28 § 1. Gli Officiali maggiori di prima classe coadiuvano il Prelato Superiore e lo suppliscono in caso di assenza o di impedimento, secondo le norme del rispettivo Dicastero; inoltre: a) hanno l'immediata vigilanza dell'Ufficio o della propria sezione e la esercitano secondo le direttive del Prelato Superiore e le norme speciali del Dicastero; b) firmano — previa autorizzazione anche generale del Prelato Superiore — gli atti di minore importanza chiaramente determinati. § 2. Verificandosi quanto disposto nel superiore art. 27, 3), il Sottosegretario del Dicastero funge da attuario nelle Congregazioni ordinarie e plenarie. Art. 29 § 1 . 1 direttori o capi-ufficio hanno la responsabilità immediata degli uffici nei quali si articola ogni Dicastero o sezione di esso; inoltre: a) coadiuvano il Prelato Superiore, coordinando il lavoro del settore loro affidato in collaborazione con i colleghi; b) intervengono al Congresso, a norma dell'art. 123, di questo Regolamento. § 2. I Minutanti e gli Aiutanti di studio hanno i seguenti compiti : a) studiano le pratiche riguardanti il settore loro affidato; 142 Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale b) intervengono al Congresso, a norma dell'art. 123 del presente Regolamento; c) preparano le minute delle lettere e dei rescritti delle pratiche loro affidate, alle dipendenze degli Officiali maggiori; d) compilano il foglio d'ufficio e il sommario degli atti e documenti, quando la pratica deve essere portata alla Congregazione ordinaria o plenaria, corredandoli di quelle osservazioni in diritto ed in fatto, che sono necessarie oppure utili per la giusta risoluzione del caso. § 3. Nella distribuzione del lavoro si segue normalmente il criterio di divisione per territorio combinato con quella per materia, al fine di avere un personale maggiormente informato sulla necessità e condizione dei vari paesi. Art. 30 Gli Archivisti devono tenere in ordine l'Archivio e i Protocollisti devono curare il Protocollo, secondo le norme stabilite con il regolamento unico per tutti i Dicasteri, unito in Appendice al presente Regolamento Generale. Art. 31 § 1. Gli Uffici di distributore, protocollista e spedizioniere, ovvero distributore e spedizioniere, possono essere cumulati a giudizio del Superiore. § 2. I distributori potranno cumulare non solamente le funzioni di spedizioniere, ma anche di Cassiere, dove queste esistano. Art. 32 Se necessario, in alcuni Dicasteri l'ufficio di Cassiere sarà distinto da quello di Computista. Regolamento generale della Curia Romana 143 Art. 33 Gli scrittori hanno il compito di copiare le lettere ed i rescritti del Dicastero e quanto altro viene loro affidato dal Superiore. Art. 34 Il personale subalterno ha il compito di spedire o recapitare lettere e plichi, di custodire i locali, di curare la pulizia prima che giungano gli Officiali e dopo la loro uscita, di svolgere gli incarichi loro commessi dai Superiori, in favore del Dicastero a cui appartengono. TITOLO V Doveri del Personale Art. 35 Tutti siano coscienti del servizio che prestano al Papa e che debbono svolgere con senso di responsabilità e con cristiana carità in favore di chiunque ricorra alla Sede Apostolica. Art. 36 Tutti, Officiali e subalterni, senza speciale compenso e secondo le disposizioni dei Superiori, suppliranno e coadiuveranno fraternamente i propri colleghi, in caso di assenza o di impedimento di questi, o in caso di esigenze del Dicastero. Art. 37 In caso di urgenza o di speciali circostanze, gli Officiali, a giudizio dei Superiori, completeranno in casa il lavoro che 144 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale non abbiano potuto terminare in ufficio; essi inoltre dovranno attendere a qualsiasi funzione d'ufficio, che sia loro affidata, anche se estranea alle loro attribuzioni ordinarie. Art. 38 I sacerdoti sono tenuti ad indossare, in ufficio, la veste talare. Art. 39 § 1. Gli Officiali ed i subalterni sono obbligati ad osservare rigorosamente il segreto d'ufficio. § 2. Qualsiasi violazione del segreto pontifìcio, riguardante gli obblighi determinati da apposita istruzione, prevede il licenziamento dall'ufficio, oltre le altre sanzioni previste dalla istruzione medesima; ogni violazione del segreto ordinario, riguardante le altre materie, comporta le sanzioni, di cui agli articoli 61-62 del presente Regolamento. Art. 40 Ê vietato agli Officiali ed ai subalterni: 1) di asportare documenti e di tenere note o appunti personali circa gli affari della Curia Romana; 2) di assentarsi senza licenza del Superiore; 3) di usare indebitamente la carta intestata d'ufficio; 4) di trattare pratiche d'ufficio con persone estranee; 5) di esercitare comunque attività di agente, di procuratore, di avvocato nel proprio o in altro Dicastero; 6) di conservare od assumere impieghi, anche privati, o incarichi, sia pure di carattere ecclesiastico, incompatibili con il lavoro d'ufficio, senza la espressa autorizzazione del Cardinale Preposto; Regolamento generale della Curia Romana 146 7) di essere iscritto a partiti politici o di partecipare ad associazioni e istituzioni che non siano conformi con la dottrina e la disciplina della Chiesa; 8) di esplicare qualsiasi attività o prendere parte a manifestazioni che, a giudizio del Superiore, non siano confacenti al carattere di Officiale della Santa Sede. Art. 41 Si raccomanda vivamente ad ogni Officiale sacerdote di essere iscritto, d'intesa con il proprio Prelato Superiore, ad una chiesa, oratorio o istituto in cui eserciti normalmente il ministero pastorale, nei limiti consentiti dai doveri dell*ufficiò. Anche i dipendenti laici sono esortati a prestarsi, nelle oré libere e compatibilmente con gli impegni d'ufficio, ad opere di bene o di apostolato. TITOLO V I Orario e assenze Art. 42 ; § 1. Ferme restando le disposizioni generali della Circolare del r luglio 1959, il totale delle ore lavorative, obbligatorio per il personale della Curia Romana, viene ridotto nel modo seguente : a) per gli Officiali, un totale settimanali ; b) per i subalterni, un totale settimanali, affinchè essi possano devono essere svolti prima e dopo secondo disposizioni emanate dal singoli Dicasteri. 10 - A. A. S. complessivo di n. 33 ore complessivo di n. 39 ore attendere ai compiti che l'orario normale di ufficio, Cardinale Preposto per i 146 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale § 2. L'orario normale di ufficio, comune a tutti i Dicasteri, è dalle ore 9 alle ore 13,30. § 3. Le rimanenti ore (per raggiungere il numero obbligatorio complessivo) potranno essere distribuite durante la settimana, al mattino o al pomeriggio, a giudizio del Cardinale Preposto in modo però che ogni Dicastero rimanga aperto tutti i giorni lavorativi, eccetto il sabato e la vigilia dei giorni festivi, dalle ore 18 alle ore 20 con la presenza di un congruo numero di Officiali e di subalterni. § 4. Gli orari d'ufficio devono essere fedelmente osservati in modo che, all'ora stabilita, ognuno si trovi al proprio posto di lavoro ed a disposizione dei Superiori. Il tempo impiegato al servizio della Santa Sede nei suoi Dicasteri è da considerare sacro perchè dedicato al fedele servizio della Chiesa e della Persona del Sommo Pontefice. § 5. Gli Uditori di Rota, per la natura del loro lavoro, non hanno orario d'ufficio; tuttavia, benché lavorino in casa, sono obbligati a stare in Tribunale una volta la settimana per le udienze da tenere ad ore fisse. Il Promotore di Giustizia e il Difensore del Vincolo, pur svolgendo in casa la loro attività, debbono, a turno, essere presenti in Tribunale nei giorni d'ufficio. Gli altri Officiali osserveranno l'orario fissato dal Collegio Rotale. Art. 43 Fermo quanto disposto nel superiore art. 37, gli Officiali non mancheranno di prestare la loro opera in ufficio anche oltre il normale orario, quando le esigenze di servizio lo richiedessero. Art. 44 Coloro i quali sono retribuiti ad ore sono obbligati ad apporre la propria firma nel foglio di presenza, all'entrata ed all'uscita dall'Ufficio. Regolamento generale della Curia Romana 147 Art. 45 Per le ingiustificate inosservanze d'orario è prevista anche una ritenuta sulla retribuzione in ragione del tempo sottratto all'ufficio, oltre eventuali sanzioni disciplinari. Art. 46 I fogli delle firme di cui all'art. 44 del presente Regolamento, osservazioni e giustificazioni devono essere trasmessi dal Prelato Superiore all'Amministrazione competente per il computo delle assenze, delle inosservanze di orario e delle ritenute corrispondenti. Art. 47 In caso di malattia o di altro impedimento imprevisto, il dipendente deve provvedere ad informare nel giorno stesso il Prelato Superiore, il quale avrà cura di segnalare l'assenza dal servizio, entro tre giorni, alla competente Amministrazione. TITOLO VII Vacanze, ferie, permessi Art. 48 Sono giorni di vacanza: 1) le domeniche e le altre feste di precetto; 2) l'Anniversario dell'Incoronazione del Sommo Pontefice ; 3) l'Onomastico del Sommo Pontefice; 4) l'Anniversario della morte del Suo Predecessore; 5) l'Anniversario della istituzione dello Stato della Città del Vaticano ; 148 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 6) la festa di S. Giuseppe Artigiano; 7) i giorni di Concistoro Pubblico; 8) i tre ultimi giórni della Settimana Santa; 9) il lunedì e martedì di Pasqua; 10) la vigilia ed il giorno successivo alla Assunzione di Maria Santissima; 11) la Commemorazione dei fedeli defunti; 12) la vigilia ed i due giorni successivi al Santo Natale; 13) l'ultimo giorno dell'anno. Art. 49 Tutto il personale gode delle ferie annuali in uno o due periodi, dal primo luglio al 31 ottobre. Le ferie sono distribuite per turno secondo le esigenze del Dicastero, a discreto giudizio del Prelato Superiore, il quale può dare precedenza di scelta ai più anziani di ogni classe. Art. 50 Le ferie sono concesse nella seguente misura: a) Il regolamentare congedo annuale è di complessivi trenta giorni, senza distinzione di anzianità di servizio, sia per i Superiori, sia per gli Officiali maggiori e minori, come per il personale subalterno; b) agli Officiali non italiani è concessa una aggiunta di alcuni giorni per ragioni di viaggio, a giudizio del Cardinale Preposto. Art. 51 Entrano nel computo delle ferie le domeniche e le altre feste di precetto, nonché gli altri giorni di vacanza indicati nell'art. 48, che siano compresi nelle ferie medesime. Regolamento generale della Curia Romana 149 Art. 52 Le ferie annuali non possono essere cumulate con quelle non godute nell'anno precedente, nè con quelle dell'anno successivo, a meno che particolari circostanze od esigenze, a giudizio dei Superiori, non suggeriscano altrimenti. Art. 53 Il Prelato Superiore, a richiesta motivata dell'interessato e purché non vi sia pregiudizio per le esigenze del Dicastero, può concedere, nel corso dell'anno, agli Officiali ed ai subalterni alcuni giorni di permesso, da computarsi sulle ferie annuali. Art. 54 Ê concesso un permesso, da non computarsi sulle ferie: 1) di una settimana, prorogabile a discrezione del Prelato Superiore e oltre la durata dell'eventuale viaggio, per grave malattia o decesso di consanguinei ed affini in primo grado; 2) di tre giorni per cambiamento di abitazione; 3) di sei giorni agli Officiali ecclesiastici per un corso annuale di esercizi spirituali ; 4) di quindici giorni agli Officiali laici ed ai subalterni in occasione del loro matrimonio. TITOLO V I I I Trattamento economico Art. 55 § 1. Il trattamento economico del personale è regolato dall'Amministrazione competente. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 150 § 2. Il trattamento economico del personale temporaneamente assunto, di cui all'art. 4 del presente Regolamento, o che presta opera non continuativa, è stabilito dal Gardinale Preposto di intesa con l'Amministrazione competente, secondo gettoni di presenza, il computo delle ore di lavoro, nonché la natura del lavoro compiuto. La retribuzione a gettoni e ad ore deve avere una uniformità sostanziale. Art. 56 § 1. La retribuzione mensile comprende lo stipendio, gli eventuali assegni di famiglia ed eventuali indennità. § 2. Le indennità e gli assegni di famiglia non sono computati ai fini della pensione. TITOLO IX Sanzioni disciplinari Art. 57 Le sanzioni disciplinari sono: 1) l'ammonizione orale, l'ammonizione scritta e la pena pecuniaria; 2) la sospensione dall'ufficio; 3) l'esonero dall'ufficio; 4) il licenziamento dall'ufficio. CAPO I : Ammonizione orale e scritta - multa Art. 58 L'ammonizione orale, per modo di avvertimento paterno e da annotare nel fascicolo personale, ha luogo : a) per indisciplinatezza o per negligenza nel servizio; Regolamento generale della Curia Romana 151 b) per contegno non confacente; c) per inosservanze ingiustificate dell'orario; d) per infrazioni ai divieti, di cui all'art. 40, numeri 1-5. Art. 59 Per la ricaduta nelle mancanze di cui all'art. 58 c) può essere applicata una pena pecuniaria non superiore alla metà della retribuzione giornaliera. Art. 60 Nel caso di una nuova ricaduta, nel periodo di un anno, nelle mancanze punite con la pena pecuniaria, si applica al dipendente l'ammonizione scritta, che deve essere conservata nel fascicolo personale dell'impiegato presso il rispettivo Dicastero e presso l'Amministrazione competente. CAPO II: Sospensione dall'Ufficio Art. 61 La sospensione dall'ufficio si applica: 1) per la ricaduta nelle mancanze punite con l'ammonizione scritta, dopo che questa sia stata applicata due volte nel periodo di un anno ; 2) per infrazione al divieto, di cui all'art. 40, n. 6; 3) gravi atti non pubblici di indisciplina o di insubordinazione; 4) per grave pregiudizio arrecato al Dicastero; 5) per violazione del segreto d'ufficio; 6) per colpevole indebitamento o per altra irregolarità nei rapporti privati, che rechi pregiudizio al decoro del Dicastero. 152 Acta- Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale • Art. 62 .: La sospensione importa l'allontanamento temporaneo dall'ufficio, a giudizio del Superiore, con eventuale ritenuta sullo stipendio, secondo le norme stabilite dall'Amministrazione competente. CAPO III: Esonero dall'Ufficio Art. 63 L'esonero dall'ufficio si applica al dipendente che si dimostri immeritevole di essere mantenuto in servizio ovvero abbia commesso infrazioni che ne rendano incompatibile la permanenza in servizio, a giudizio della Commissione costituita a norma dell'art. 23 del Regolamento del 1963, e purché sia data al presunto colpevole libertà di difesa. Art. 64 L'esonero dall'ufficio non comporta la perdita dell'eventuale trattamento di quiescenza. CAPO IV: Licenziamento dall'ufficio Art. 65 § 1. Il licenziamento dalFufficio si applica al dipendente: 1) per gravi e pubblici atti di indisciplina e di insubordinazione; 2) per gravi mancanze ai doveri di ecclesiastico o di cri stiano ; 3) per violazione del segreto pontificio. Regolamento generale della Curia Romana 153 § 2. La Commissione di cui al superiore art. 63 esaminerà quésti casi; al presunto colpevole è data la possibilità di difendersi. § 3. U Cardinale Preposto può sottoporre all'esame della Commissione anche casi non contemplati in questo articolo e di particolare gravità. Art. 66 La Commissione di cui nel precedente articolo, qualora decreti il licenziamento dall'ufficio, ne stabilisce anche gli effetti, tenendo conto degli artt. 23 e 26 del Regolamento per le Pensioni, promulgato con il Motu Proprio del 23 dicembre 1963. Art, 67 Il licenziato non può essere riassunto in altro Dicastero o Ufficio dipendente dalla Santa Sede. CAPO V : Procedura per Vapplicazione delle sanzioni disciplinari Art. 68 La sospensione, l'esonero e il licenziamento dall'ufficio, di cui agli artt. 61, 63, 65, sono applicati dal Cardinale Preposto, in conformità con le decisioni della Commissione ai sensi degli artt. 63, 65, 66. L'ammonizione orale e scritta e la pena pecuniaria di cui agli artt. 58, 59, 60 possono essere applicate dal Prelato Superiore. Art. 69 La sospensione, l'esonero ed il licenziamento dall'ufficio sono comunicati per iscritto all'interessato. Il rifiuto di ac- 154 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale cettazione di tale comunicazione equivale alla ricezione di essa. Di questi atti, compreso il rifiuto di accettazione; deve essere redatto un verbale. Art. 70 L'interessato ha il diritto di ricorso in devolutivo alla seconda Sezione della Segnatura Apostolica, nei limiti consentiti dalla Costituzione Regimini Ecclesiae Universae, n. 106. La decisione della Segnatura Apostolica è definitiva, salvo sempre il ricorso previsto dal Codice di Diritto Canonico. TITOLO X Provvedimenti particolari Art. 71 Sono provvedimenti particolari: 1) il collocamento in aspettativa; 2) il collocamento in disponibilità; 3) i provvedimenti in relazione a processo penale; 4) la dispensa dall'ufficio; 5) la rinuncia all'ufficio; 6) il collocamento a riposo. Art. 72 I provvedimenti di cui al precedente articolo sono disposti dal Cardinale Preposto, d'intesa con l'Amministrazione competente e previa approvazione del Sommo Pontefice, e sono comunicati per iscritto all'interessato. Regolamento generale della Curia Romàna CAPO I: 155 Collocamento in aspettativa Art. 73 Il collocamento in aspettativa può essere disposto : 1) per infermità; 2) per motivi di famiglia. Art. 74 Il collocamento in aspettativa è comunicato all'interessato, con l'indicazione della causa, della decorrenza e della durata del provvedimento. I - Aspettativa per infermità. Art. 75 Il collocamento in aspettativa per infermità può essere concesso su domanda scritta dell'interessato, in base a certificato medico e previo accertamento e parere della Direzione dei servizi sanitari della Città del Vaticano. Art. 76 Il collocamento in aspettativa per infermità è disposto di ufficio nel caso di assenza continuata per malattia, che si protrae oltre il sesto mese, ovvero quando il dipendente, nel corso di dodici mesi, da computare dal primo giorno di assenza per malattia, non risulti in servizio per complessivi 180 giorni, previo, in eventuali casi, l'accertamento da effettuarsi dalla Direzione dei servizi sanitari della Città del Vaticano con visita medica collegiale. 156 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale . Art. 77 Durante il periodo dell'aspettativa per infermità è corrisposta l'intera retribuzione. Il tempo trascorso in aspettativa per infermità è computato agli effetti dell'anzianità di servizio e dell'eventuale trattamento di quiescenza. Art. 78 L'aspettativa per infermità ha termine cessando la causa per cui fu disposta; tuttavia non può durare oltre 180 giorni continui o interrotti nel corso del primo decennio di servizio, nè oltre 360 giorni continui od interrotti nel corso del periodo successivo. Questi termini decorrono dopo che è stato disposto il collocamento in aspettativa, a norma del superiore art. 76. Art. 79 Scaduti i termini massimi, di cui al precedente articolo, il caso di colui che risulti inabile per infermità a riassumere l'ufficio viene esaminato dalla Commissione di cui all'art. 63 del presente Regolamento, la quale propone gli opportuni provvedimenti. II - Aspettativa per motivi di famiglia. Art. 80 L'aspettativa per motivi di famiglia può essere disposta su domanda scritta dall'interessato per gravi ragioni débitamente accertate. Art. 81 Durante l'aspettativa per motivi di famiglia, il dipendente ha diritto ad una retribuzione stabilita dal Cardinale Preposto Regolamento generale della Curiar Romana 157 d'intesa con la competente Amministrazione sulla base dello stipendio percepito e secondo la natura del caso. Art. 82 L'aspettativa per motivi di famiglia non può durare oltre 180 giorni continui o interrotti nel corso del primo decennio di servizio, ne oltre 360 giorni continui o interrotti nel corso del periodo successivo. Art. 83 L'aspettativa per motivi di famiglia può essere sospesa o revocata in ogni momento per esigenze del Dicastero, a giudizio insindacabile del Cardinale Preposto. Il richiamo è comunicato per iscritto all'interessato. Art. 84 Il dipendente che non riassume servizio, trascorso il periodo dell'aspettativa per motivi di famiglia o nel caso di eventuale richiamo, può essere dichiarato d'ufficio rinunziante, a tenore dell'art. 98, n. 3. CAPO II : Collocamento in disponibilità Art. $5 Il collocamento in disponibilità può essere disposto per soppressione dell'ufficio o per riduzione del personale. Art. 86 Durante il periodo della disponibilità è corrisposta al dipendente l'intera retribuzione. Il tempo trascorso in disponibilità è computato agli effetti dell'anzianità di servizio e dello eventuale trattamento di quiescenza. 158 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Art. 87 Il collocamento in disponibilità è comunicato per iscritto all'interessato con l'indicazione della causa, della decorrenza e della durata del provvedimento. Art. 88 Nel caso in cui l'interessato, richiamato in servizio, non lo riassuma nel termine prefissogli, è considerato rinunziante, a tenore dell'art. 98, n. 3. CAPO III : Provvedimenti in relazione a processo penale Art. 89 § 1. Nel caso che un dipendente sia sottoposto a procedimento penale ecclesiastico per un reato o fatto che lo renda indegno o immeritevole della necessaria fiducia, il Cardinale Preposto adotta la sospensione temporanea dall'ufficio. § 2 . Nel caso di procedimenti penali non ecclesiastici, giudicherà sui provvedimenti opportuni una Commissione nominata dal Cardinale Preposto. Art. 90 Qualora il procedimento si risolva con sentenza di proscioglimento, l'interessato è riammesso nell'ufficio. CAPO I V : Dispensa dall'ufficio Art. 91 La dispensa del dipendente dall'ufficio è deliberata per sopraggiunta inabilità fìsica, derivante o non derivante da causa di servizio. Regolamento generale della Curia Romana 159 Art. 92 § 1. Si dà luogo alla dispensa dall'ufficio per sopraggiunta inabilità fìsica, derivante o non derivante da causa di servizio, ogni qualvolta lo deciderà la Commissione di cui all'art. 63, previo accertamento da parte della Direzione dei servizi sanitari della Città del Vaticano con visita collegiale, la quale accerterà pure l'eventuale dipendenza dell'infermità da cause di servizio. Il dipendente ha diritto a farsi assistere in questa visita da un sanitario di sua fiducia. Art. 93 § 1. Durante l'assenza dall'ufficio per malattia o infortunio derivanti da causa di servizio, il dipendente ha il diritto all'intera retribuzione. § 2. Per l'assenza dall'ufficio non derivante da causa di servizio valgono le norme stabilite nel Regolamento per le Pensioni. Art. 94 Il provvedimento di dispensa è comunicato per iscritto all'interessato. Art. 95 Contro tale provvedimento l'interessato potrà ricorrere in devolutivo alla seconda Sezione della Segnatura Apostolica, entro i limiti consentiti dalla Costituzione Regimini Ecclesiae universae, n. 106. La decisione della Segnatura Apostolica è definitiva, fermo restando quanto disposto nell'art. 70, del presente Regolamento. 160 Acta Apostolicae Sedis ^ Commentarium Officiale CAPO V: Rinunzia all'ufficio Art. 96 Il dipendente che intenda rilanciare air ufficio deve farne dichiarazione scritta al Cardinale Preposto. La rinunzia non ha effetto se non dopo l'accettazione, che è comunicata per iscritto all'interessato. L'accettazione della rinunzia può essere ritardata o rifiutata sia per esigenze di servizio, sia perchè in corso un procedimento disciplinare a carico dell'interessato. Questi, in ogni caso, sarà tempestivamente informato. Art. 97 Il rinunziante è tenuto a proseguire nell'adempimento dei suoi doveri d'ufficio fino a quando non gli sia stata comunicata l'accettazione della rinunzia. Art. 98 È considerato rinunziante ed è dichiarato tale di ufficio il dipendente che senza giustificato motivo : 1) non assuma servizio alla data fissata nella lettera di assunzione di cui all'art. 11; 2) non intenda, se italiano, fruire della esenzione dal servizio militare o da altre prestazioni di carattere personale verso lo Stato Italiano, di cui all'art. ÌO del Trattato fra la Santa Sede e l'Italia e del Protocollo per la sua esecuzione del 6 settembre 1932; 1 3) risulti arbitrariamente assente dall'ufficio per cinque giorni consecutivi e non riprenda servizio entro il termine di cinque giorni dal ricevimento dell'ingiunzione di presentarsi, che il Prelato Superiore gli deve comunicare « ex officio » é per iscritto. Regolamento generale della Curia Romana 161 Art. 99 Ai casi di rinunzia volontaria o dichiarata d'ufficio si applicano le disposizioni di cui agli articoli 11, 91 e seguenti. Art. 100 Al rinunziante volontario si applicano le disposizioni dell'art. 1 del Regolamento per le Pensioni del 23 dicembre 1963. Nel caso di rinunzia dichiarata d'ufficio l'eventuale trattamento di quiescenza è deliberato dalla Commissione di cui all'art. 23 del medesimo Regolamento. La Commissione, tenuto conto delle circostanze del caso, pronunzia a tenore del ricordato art. 23. CAPO V I : Collocamento a riposo Art. 101 § 1. Il collocamento a riposo è disposto per i subalterni che abbiano compiuto i sessantacinque anni di età. I limiti di età sono stabiliti per gli Officiali maggiori e minori agli anni settanta compiuti; per i Prelati Superiori, al settantacinquesimo iniziato, salvo il prescritto della Costituzione Regimini Ecclesiae Universae, n. 2, § 5 e ferme restando le leggi proprie della Sacra Romana Rota, per gli Uditori. Per il trattamento di pensione diretta o indiretta e per il trattamento di quiescenza si applica il Regolamento per le Pensioni del personale ecclesiastico e laico civile del 23 dicembre 1963. § 2. U collocamento a riposo è comunicato per iscritto all'interessato con l'indicazione della causa e della relativa decorrenza. 11 - A. A. S. 162 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale TITOLO XI Disposizioni generali Art. 102 L'Amministrazione competente di cui alle norme del presente Regolamento è l'Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica per tutti i Dicasteri, eccettuate la Sacra Congregazione per la Dottrina della Fede e la Sacra Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli, le quali hanno una propria Amministrazione. Art. 103 Le comunicazioni scritte previste dal presente Regolamento sono effettuate con i mezzi comunemente riconosciuti validi per comprovare l'avvenuta notificazione. Art. 104 È abrogata qualsiasi disposizione contraria a quanto stabilito nei precedenti articoli di questa parte prima del Regolamento generale. Regolamento generale della Curia Romana 163 PARTE SECONDA PROCEDURA DA SEGUIRE NEI DICASTERI AMMINISTRATIVI TITOLO I La convocazione dei Cardinali Preposti Art. 105 A norma della Costituzione Regimini Ecclesiae Universae, numeri 18 e 20, la Segreteria di Stato provvedere alla convocazione dei Cardinali Preposti, secondo le disposizioni del Cardinale Segretario di Stato. TITOLO II Adunanze miste Art. 106 A tenore della Costituzione Regimini Ecclesiae Universae, n. 13, gli affari che rientrano nella competenza di due o più Dicasteri, devono essere trattati e risolti nelle adunanze miste, ordinarie o plenarie, composte cioè dei membri dei rispettivi Dicasteri interessati, a norma dell'art. 110. Art. 107 Per la convocazione delle adunanze miste dei Cardinali o plenarie e la procedura da seguire nella discussione e tratta- 164 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale zione delle questioni ad esse deferite valgono le norme fissate nei numeri 14, 15 della Costituzione Regimini Ecclesiae Universae. Art. 108 Analoga procedura, servatis servandis, deve essere seguita a norma della Costituzione citata, numeri 16-17, nelle adunanze miste, a livello dei Cardinali Preposti o dei Segretari dei Dicasteri interessati. Art. 109 Spetta al Segretario del Dicastero convocante di pubblicare le risoluzioni prese nelle adunanze miste. TITOLO I I I La Congregazione Plenaria e Ordinaria Art. 110 § 1. Le riunioni plenarie delle singole Sacre Congregazioni sono composte da Cardinali membri e da un certo numero di Vescovi, a norma del Motu Proprio Pro comperto sane, del 6 agosto 1967, ed hanno luogo, salve speciali circostanze, una volta all'anno, in periodi da fissarsi dalle Congregazioni medesime; si tengono invece quando se ne presenti l'opportunità le altre riunioni ordinarie, composte dai soli Cardinali membri e con la partecipazione dei Vescovi membri, eventualmente presenti in Roma. § 2. Per le Congregazioni plenarie della Sacra Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli vale quanto disposto nel n. 83, § 2 della Costituzione Regimini Ecclesiae Universae. Regolamento generale della Curia Romana 165 Art. I l i Ciascun Dicastero, nelle sue norme speciali, fìssa le materie da sottoporre alle riunioni ordinarie dei Padri Cardinali. Sottopone invece alla Congregazione plenaria le questioni di maggiore importanza, che abbiano natura di principio generale, o di programma normativo. Art. 112 § 1. Nei casi da sottoporre alle riunioni ordinarie o alla Congregazione plenaria, previo ampio ed approfondito studio, raccolte le necessarie informazioni, si spedisce ad ogni Membro, almeno un mese prima della convocazione, il foglio d'ufficio con l'annesso summarium, i dubbi da discutere, i voti dei Consultori. § 2. L'intero fascicolo può essere anche non stampato, purché scritto a caratteri nitidi e moltiplicato con mezzi idonei a garantirne la perfetta leggibilità. Art. 113 Nel moltiplicare i predetti fogli devono essere usate tutte le cautele perchè sia garantito il segreto. A tal fine si affiderà il lavoro alla Tipografia Vaticana, o ad altre tipografie ed uffici sicuri, muniti della previa approvazione del Cardinale Preposto. Art. 114 La trasmissione delle carte segrete deve essere fatta nei dovuti modi e per la via più sicura. 166 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Art. 115 Nelle Congregazioni plenarie — cui presiede il Cardinale Preposto —^ ha per primo la parola il Cardinale Ponente o relatore; dopo di lui parleranno i Cardinali e gli altri Membri secondo l'ordine di precedenza; infine prenderà la parola il Cardinale Preposto. Art. 116 La Congregazione plenaria può sottoporre alla considerazione del Santo Padre l'opportunità di fare eventualmente esaminare dal Sinodo di Vescovi problemi di particolare importanza per la vita della Chiesa. Art. 117 Quanto discusso nelle adunanze deve essere consegnato a verbale dal Prelato Superiore, fermo restando quanto disposto nel superiore art. 27, 3). Al termine delle riunioni il Prelato Superiore avrà cura di ritirare tutti i fascicoli degli atti o Ponenze. Art. 118 Qualora nulla osti, le risoluzioni saranno notificate dal Prelato Superiore e distribuite in copia a tutti i Membri del Dicastero, che — convocati — presero parte all'adunanza o erano legittimamente assenti. Art. 119 § 1. Avvenuta la notifica oppure la comunicazione delle risoluzioni ad eventuali parti, quella di esse che si sente gravata, può chiedere, entro dieci giorni, il beneficio della nuova udienza, sempre che esibisca nuovi e gravi argomenti e salvo il diritto di ricorso alla II Sezione della Segnatura Apostolica, Regolamento generale della Curia Romana a norma n. 106. della Costituzione Regimini Ecclesiae 167 Universae, § 2. Spetta al Cardinale Preposto, udito il Congresso, concedere o meno il beneficio della nuova udienza, secondo la valutazione degli argomenti addotti. § 3. Soltanto la Congregazione ordinaria e la plenaria possono concedere il beneficio della nuova udienza, quando la risoluzione sia munita della clausola : « amplius non proponantur ». Art. 120 I Membri della Congregazione devono essere informati delle decisioni sovrane adottate dal Sommo Pontefice, in seguito alle risoluzioni prese nelle adunanze plenarie. Art. 121 Le spese vive che si incontrano per i casi portati alle Congregazioni plenarie o ordinarie da privati, sono normalmente a carico dell'oratore; se si tratta di controversie, le spese devono essere sostenute dalla parte soccombente e prelevate dal congruo deposito, previamente ordinato dal Cardinale Preposto col suo Congresso. Art. 122 Spetta al Cardinale Preposto, o in sua vece al Prelato Superiore, riferire al Santo Padre le decisioni prese nelle riunioni ordinarie e nelle Congregazioni plenarie. Le decisioni passibili di ricorso alla II Sezione della Segnatura Apostolica, non possono essere sottoposte all'approvazione Papale prima che siano trascorsi trenta giorni dalla notifica delle medesime. 168 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale TITOLO IV Il Congresso Art. 123 Fanno parte del Congresso, oltre il Cardinale Preposto, il Prelato Superiore, il Sottosegretario o il Sottosegretario della sezione interessata, se il Dicastero è distinto in varie sezioni, i Direttori degli Uffici in cui il Dicastero si articola, gli Aiutanti di studio ai quali sono state affidate le pratiche da trattare, o, a giudizio del Prelato Superiore, tutti gli Aiutanti della sezione, nelle cose di comune interesse e di maggiore importanza. Art. 124 Il Congresso ha il compito: a) di decidere quanto deve essere direttamente presentato alla approvazione del Santo Padre e quanto, invece, va prima sottoposto all'esame della Congregazione ordinaria o plenaria o delle Congregazioni miste; b) di affidare ai Consultori, perchè esprimano il loro voto, le pratiche che esigono un particolare studio; c) di concedere facoltà, grazie, indulti, secondo i poteri avuti dal Santo Padre. d) di discutere e decidere gli affari ordinari, per i quali non concorra l'interesse di altri Dicasteri, oppure, a tenore delle norme proprie, non sia richiesta la trattazione in Congregazione ordinaria o plenaria. Art. 125 Il Congresso trasmetterà alla Commissione competente i dubbi che sorgessero, in diritto, sulla interpretazione di qual- Regolamento generale della Curia Romàna 169 che norma del Codice di Diritto Canonico. Rimetterà inolire al competente Tribunale gli affari che per la loro natura devono essére trattati in via giudiziaria. TITOLO V La Consulta Art. 126 § 1. In ogni Dicastero la Consulta consta di un collegio di consultori competenti, efficiente ed attivo, il quale con un lavoro qualificato e coscienzioso dia un valido contributo nel governo della Chiesa. § 2. Compito della Consulta è di esprimere il proprio parere motivato sulle questioni più rilevanti che verranno ad essa sottoposte dal Prelato Superiore, su disposizione del Cardinale Preposto. Art. 127 § 1. I consultori, o parte di essi, secondo le varie competenze, devono essere convocati alcuni giorni prima della Congregazione plenaria dei Cardinali. § 2. I consultori sono convocati dal Prelato Superiore. Art. 128 È in facoltà del Cardinale Preposto di richiedere un voto scritto anche a personalità eminenti e particolarmente esperte, non annoverate fra i consultori, quando ciò lo richieda la materia che si deve trattare. 170 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Art. 129 I consultori fanno capo al Prelato Superiore, il quale ne presiede le riunioni e dirige la discussione. Art. 130 I consultori, richiesti di pareri scritti, assolveranno il loro compito con impegno e sollecitudine. Su invito dei Superiori concorreranno alla stesura ed elaborazione dei documenti del Dicastero del quale fanno parte. Regolamento generale della. Curia Romana 171 APPENDICI I Degli Avvocati 1. Per gli Avvocati del Sacro Concistoro, i quali sono nominati dal Santo Padre, hanno valore le norme tuttora vigenti quanto al numero, prerogative e diritti. 2. Per l'ammissione all'Ufficio di Avvocato o Procuratore presso la Sacra Romana Rota e la Segnatura Apostolica si deve osservare quanto disposto nelle Norme della Sacra Romana Rota, articoli 54-55. 3. Per la II Sezione del Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica vale quanto previsto dalle norme speciali. 4. Per le cause di beatificazione e canonizzazione, fermo il diritto degli Avvocati del Sacro Concistoro, oltre al diploma di Avvocato Rotale, si richiede l'adempimento delle formalità prescritte dalla Sacra Congregazione dei Riti. 5. Gli Avvocati Concistoriali, i Procuratori dei SS. PP. A A . , e gli Avvocati rotali non assumano il patrocinio di cause contro la Santa Sede, senza particolare autorizzazione. 6. Per gli onorari gli Avvocati devono stare alle tariffe fissate ed aggiornate ogni triennio dalla Sacra Romana Rota. 7. Contro l'Avvocato che esiga onorari oltre i limiti di cui al n. 6 si dà ricorso alla Segnatura Apostolica, alla quale potrà essere deferito anche su denuncia del Promotore di giustizia. 172 Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II Professione di fede e Promesse PROFESSIONE DI FEDE Ego N. firma fide credo et profiteor omnia et singula quae continentur in Symbolo fidei, videlicet: Credo in unum Deum Patrem omnipotentem, factorem coeli et terrae, visibilium omnium et invisibilium et in unum Dominum Iesum Christum, Filium Dei unigenitum, et ex Patre natum ante omnia sécula, Deum de Deo, lumen de lumine, Deum verum de Deo vero, genitum non factum, consubstantialem Patri per quem omnia facta sunt, qui propter nos homines et propter nostram salutem descendit de oœlis, et incarnatus est de Spiritu Sancto, ex Maria Virgine, et homo factu est; crucifixus etiam pro nobis sub Pilato, passus et sepultus est; et resurrexit tertia die secundum Scripturas, et ascendit in coelum, sedet ad dexteram Patris, et iterum venturus est cum gloria iudicare vivos et mortuos, cuius regni non erit finis; et in Spiritum Sanctum Dominum et vivificantem, qui ex Patre Filioque procedit; qui cum Patre et Filio simul adoratur et conglorificatur qui locutus est per Prophétas; et unam sanctam catholicam et apostolicam Ecclesiam. Confíteor unum baptisma in remissionem peccatorum, et expecto resurrectionem mortuorum, et vitam venturi saeculi. Amen. Pontio Firmiter quoque amplector et retineo omnia et singula quae circa doctrinam de fide et moribus ab Ecclesia, sive solemni iudicio definita sive ordinario magisterio adserta ac declarata sunt, prout ab ipsa proponuntur, praesertim ea quae respiciunt mysterium sanctas Ecclesiae Christi, eiusque Sacramenta et Missas Sacrificium atque Primatum Romani Pontificis. Regolamento generale della Curia Romana 173 PROMESSE Officiali: « In nomine Domini, Ego N.N., spondeo, voveo ac promitto, fidelem et oboedientem me semper futurum Domino Nostro Papae N. eiusque legitimis successoribus; ministeria mihi commissa in hac Sacra Congregatione (in hoc Tribunali in hoc Officio) diligenter impleturum et secretum officii religiose servaturum; simulque promitto munera mihi in remunerationem, etiam sub specie doni oblata, nec quaesiturum, nec recepturum. Sic me Deus adiuvet et haec sancta Dei Evangelia quae manibus meis tango ». Subalterni: « Io N.N. prometto innanzi a Dio di essere fedele al Sommo Pontefice ed ai suoi legittimi Successori e di osservare rigorosamente il segreto d'ufficio; prometto di adempiere con diligenza a tutti i miei doveri e di osservare gli ordini che mi saranno impartiti dai miei Superiori». III Archivio, Protocollo, Biblioteca 1. In ogni Dicastero vi sarà un protocollo generale, dove, con ordine progressivo, devono essere registrate tutte le pratiche che di mano in mano vengano presentate o spedite d'ufficio. Questa registrazione, dopo il numero d'ordine, seguita dalla indicazione dell'anno, sincopato a modo di frazione, indicherà: a) la Diocesi a cui la pratica appartiene; b) il nome dell'oratore; c) l'oggetto della pratica; 174 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale d) contro chi eventualmente si ricorre; e) la data di presentazione. 2. Nel protocollo generale sarà riportato tutto il movimento della pratica e le decisioni prese, le lettere spedite, etc. scrivendo a mano, se trattasi di registro, con inchiostro nero fisso indelebile, a mano o a macchina con nastri neri indelebili di tipo naturale, se trattasi di schede. 3. Pervenuta una istanza, od un qualsiasi documento, si provvederà ad apporre in testa al documento stesso un timbro ad inchiostro nero, contenente la denominazione del Dicastero che lo riceve, la data di recezione, ed alcuni spazi in bianco su cui apporre il numero di protocollo, la Diocesi di provenienza e la indicazione della parte oratrice. Della istanza esibita dovrà farsi menzione, con apposita annotazione nel protocollo generale. Se l'oratore sarà un Ordinario o la Sua Curia si provvederà ad informarli debitamente della recezione della pratica e del numero di protocollo assegnato. Per gli atti in partenza, spediti a iniziativa dell'ufficio, si appone sulla velina il timbro ad inchiostro nero, contenente la denominazione del Dicastero che spedisce l'atto, la data di spedizione, il numero del protocollo e la indicazione del destinatario. 4. Per facilitare la ricerca delle Ponenze o dei precedenti di una determinata pratica si provvederà a costituire un triplice schedario : uno per nomi, uno per Diocesi di provenienza ed uno per materie trattate o schedario sistematico. In ciascuna scheda, sia in quella per nomi che in quella per Diocesi o in quella sistematica, si riporterà il numero di protocollo e rispettivamente i dati relativi di identificazione della pratica e la sua collocazione negli Archivi generali se trattasi di questione già conclusa e quindi archiviata. 5. Il numero di protocollo assegnato dall'inizio ad una ponenza rimane, anche se la pratica si protrae oltre l'anno; Regolamento generale della Curia Romana 175 terminata la pratica si darà alla medesima un numero speciale di Archivio, da riportare poi sia nel protocollo che nelle varie schede, indicante la sua collocazione nell'Archivio generale. 6. Effettuati gli accertamenti sugli eventuali precedenti di una determinata pratica od assegnato il nuovo numero di protocollo alla medesima, si provvederà alla preparazione di una speciale cartella prestampata contenente sul frontespizio i dati indicativi della pratica ed all'interno la indicazione dei documenti contenuti, precedentemente numerati in ordine progressivo, in modo da evitare sia il fortuito scambio che la diversa collocazione dei medesimi. Questa cartella, con la indicazione di tutti i documenti annessi sarà trasmessa per lo studio agli Officiali interessati secondo le norme particolari di ciascun Dicastero. 7. Della avvenuta trasmissione della pratica si dovrà tenere nota in un apposito schedario, possibilmente a schede visibili, in modo che sia facile accertare, in qualsiasi momento, presso quale ufficio si trovi una pratica assente temporaneamente dall'archivio. Così pure su queste schede, dovranno riportarsi le distribuzioni degli atti fatte ai consultori, relatori, etc. 8. Preso un provvedimento in una determinata pratica, questo verrà trasmesso: a) al protocollista per la registrazione nel protocollo generale ed affinchè provveda ad inviare alla firma del Superiore il provvedimento, la lettera o il rescritto; b) agli scrittori se vi sia da preparare una lettera, o stendere un rescritto; c) al computista per la annotazione delle spese o delle tasse; d) al distributore per la spedizione o la consegna del provvedimento, ed infine e) all'archivista affinchè ricollochi la posizione in Archivio. 176 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale L'archivista poi, se la pratica e da considerarsi definitivamente chiusa, assegnerà un numero di collocazione nell'archivio generale provvedendo alle opportune annotazioni. 9. Se gli atti tornino non firmati o con qualche speciale osservazione, gli Officiali si regoleranno secondo i casi, in conformità delle istruzioni dei Superiori. 10. In ogni Dicastero vi deve essere una Biblioteca specializzata e aggiornata nelle materie di competenza del Dicastero medesimo e affidata, per un regolare funzionamento, ad un Officiale designato dal Prelato Superiore. Il Santo Padre Paolo VI, nell'Udienza concessa al Cardinale Segretario di Stato il giorno 22 febbraio 1968, Festa della Cattedra di S. Pietro Apostolo, ha approvato il Regolamento generale nel testo definitivo sopra riferito, ordinandone la promulgazione e la pubblicazione in ACTA APOSTOLICAE SEDIS, nonché l'immediata applicazione in tutti i Dicasteri della Santa Sede ed in ogni altro organo dipendente dall'Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica. An. et vol. LX 15 Maii 1968 N. 4 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I KINGSTONENSIS ET A L I A R U M (REGIOPOLITANAE IN IAMAICA) Nova in Iamaica provincia ecclesiastica constituitur, « Regiopolitana in lamaica » cognominando, cuius erit Ecclesia metropolitana Kingstonensis. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Christi gregem pascere id a Nobis praecipue expostulat ac poscit ut, quatenus opus sit, Ecclesias per orbem terrarum quam apte disponamus ; quod profecto, si consilio et ratione fiat, multas solet importare utilitates, et creare commoda, et ferre emolumenta fidelibus. Quam ob rem, cum Sacra Congregatio de Propaganda Fide, re bene reputata atque consilio audito venerabilis Fratris Mariae Iosephi Lemieux, Archiepiscopi titulo Salditani atque Apostolici in Haitiana Republica Nuntii, ut Iamaica, Bahamas, Bermudas fierent provincia ecclesiastica, Nos hoc maxime utilitati cedere posse existimantes, haec quae sequuntur decernimus atque iubemus. In dictis insulis novam provinciam ecclesiasticam condimus, Regiopolitanum in Iamaica appellandam, cuius metropolitana Sedes erit Ecclesia Kingstonensis, quae fuit adhuc Sanctae Sedi directo subiecta, suffraganeae autem dioeceses Nassaviensis et Hámil- 12 • A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 178 tonensis in Bermuda, item hactenus Apostolicae Sedi subiectae, atque Sinus Sereni, hac ipsa die condita. Censemus, praeterea, ut venerabilis Frater Ioannes Iosephus McEleney, ad hunc diem Episcopus Kingstonensis, Archiepiscopi dignitate honestetur atque Metropolitae totius provinciae Regiopolitanae in Iamaica. Quae autem per has Litteras Nostras praecepimus venerabilis Frater Maria Iosephus Lemieux, cuius mentionem fecimus, ad exitum adduci studebit, vel quem ille delegabit, factis nempe omnibus potestatibus. Re autem confecta, documenta exarentur, atque sincerae fidei exempla ad Sacram Congregationem de Propaganda Fide cito mittantur. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efiicacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum die quarto decimo mensis Septembris, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo septimo, Pontificatus Nostri quinto. Pro S. R. E. Cancellario 6B HAMLETUS I. Card. CICOGNANI GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN a publicis Ecclesiae negotiis S. Congr. de Prop. Fide Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco £B Plumbi In Ap Cane, tab., vol. CXXV, n. 55. Acta Pauli Pp. VI 179 II KOLENSIS Praefectura apostolica Kolensis ad gradum dioecesis evehitur PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Sacram Evangelii legem in praefecturae apostolicae Kolensis finibus latissime esse disseminatam praecipua causa fuit, cur de eadem ad dioecesis gradum adducenda Sacra Congregatio Christiano Nomini Propagando egerit. Quam praeterea dignitatis accessionem non solum debitae comprobationis signum esse, ob apostolicos ibidem iamdiu a sodalibus Congregationis Sacrorum Cordium Iesu et Mariae necnon adorationis perpetuae SS. Sacramenti altaris exanclatos labores, verum etiam spei optimae significationem vel uberiores in posterum posse pro eius terrae incolis laborum fructus colligi. Cumque eiusdem Sacrae Congregationis sententiam, Nobis, post auditum venerabilem Fratrem Ioannem Baptistam Maury, Archiepiscopum titulo Laodicensem in Phrygia et in Congo Apostolicum Nuntium, relatam, accipiendam esse censuerimus, suprema et apostolica potestate Nostra praefecturam Kolensem ad dioecesis gradum attollimus, eodem nomine iisdemque servatis finibus. Novam dioecesim suffraganeam facimus metropolitanae Sedi Luluaburgensi, sic ut eius Episcopus metropolitanae auctoritati eiusdem Luluaburgensis Ecclesiae Antistitis ad normam Iuris Canonici obnoxius erit. Decernimus praeterea ut Episcopi sedes in urbe vulgo Kole sit ; episcopalis vero magisterii cathedra in principe eiusdem urbis sacra aede. Curet insuper Episcopus ut, quandiu Canonicorum collegium condi non possit, Consultores dioecesanos deligat, qui sibi auxilio et consilio assint. De ceteris, Codicis Iuris Canonici praescripta diligenter serventur. Haec quae decrevimus ad effectum adducat venerabilis Frater Ioannes Baptista Maury, quem diximus, vel ab eo delegatus sacerdos; qui vero negotium perfecerit congrua documenta conficiat ad Sacramque Congregationem de Propaganda Fide mittat, de more signata sigilloque impressa. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 180 est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die quartodecimo mensis Septembris, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo septimo, Pontificatus Nostri quinto. Pro.S. B. E. Cancellario B HAMLETUS I. Card. CICOGNANI GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN a publicis Ecclesiae negotiis S. Congr. de Prop. Fide Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens © Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco £ß Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXV, n. 53. III LULUABURGENSIS (LUDOVICANA) Detracta ab archidioecesi Luluaburgensi parte territorii meridiana? nova dioecesis constituitur, « Ludovicana » appellanda. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM In Summo Pontificalis auctoritatis fastigio Dei consilio et voluntate constituti, officii Nostri conscii, quam amplum, ingens, curarum plenum sit, in eo sane labores Nostros omnes collocamus industriam- Acta Pauli Pp. VI 181 que ponimus ut, rebus Ecclesiarum, quotquot sunt toto orbe terrarum diffusae, bene dispositis, sive magni Dei Numinis honorem augendum cura et diligentia complectamur, sive christianarum gentium saluti quam commode potest, consulamus. Quam ob rem, cum Sacrae Congregationi Christiano Nomini Propagando, auditis tum venerabili Fratre Ioanne Baptista Maury, Archiepiscopo titulo Laodicensi in Phrygia, atque in Congo Apostolico Nuntio, tum Ordinario Praesule loci, visum sit in eadem Natione novam condere dioecesim, Nos rem utilitati fore arbitrati, haec quae sequuntur decernimus atque iubemus. Ab archidioecesi Luluaburgensi id territorii separamus, quod partem eius meridianam constituit; quo aliam dioecesim condimus, e nomine urbis loci principis Ludovicanam appellandam. Eius limites cum archidioecesi Luluaburgensi iidem erunt ac civilium districtuum, quos voeant, Tshishilu et Luiza, usque ad flumen tamen Mbuji-Mayi, ceteris finibus immutatis. Nova Ecclesia erit metropolitanae Sedi Luluaburgensi suffraganea, atque curis committetur Sodalium Congregationis Cordis Mariae, qui pro suo amore erga Deum nihil omittent quod aeternae animorum saluti cedat. Urbis caput dioecesis ipsa Ludovicana civitas erit, in cuius praecipuo templo cathedra episcopalis ponetur, factis talium templorum iuribus propriis. Item Canonicorum collegium constituatur; quod si ad praesens fieri non possit, Consultores dioecesani eligantur, qui Episcopo assint sive consilio sive opere. Cetera, id est regimen dioecesis, iura fidelium et Sacerdotum, electio Vicarii Capitularis, similia, Iure Canonico temperentur. Tandem, documenta quae quovis modo novam Ecclesiam respiciant, ad eius Curiam episcopalem mittantur, in tabulario religiosa cura servanda. Ceterum mandata Nostra haec venerabilis Frater Ioannes Baptista Maury faciat, vel quem ipse delegaverit. Re vero acta, documenta exarentur, quorum sincera exempla ad Sacram Congregationem Fidei Propagandae cito mittat. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 182 subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die sexto et vicesimo mensis septembris, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo septimo, Pontificatus Nostri quinto. Pro S. B. E. Cancellario © HAMLETUS I. Card. OICOGNANI a publicis Ecclesiae negotiis GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN S. Congr. de Prop. Fide Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Begens © Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco £8 Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXV, n. 7/,. IV S. PETRI ET ARCIS GALLICAE ET A L I A R U M Nova provincia ecclesiastica in Media America constituitur, cuius erit metropolitana Sedes Ecclesia S. Petri et Arcis Gallicae. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quod Christus, Dei Filius hominumque Redemptor, apostolos suos monuit, ut, nempe, testes sibi essent « in Ierusalem, et in omni Iudaea, et Samaria, et usque ad ultimum terrae » (Act. 1, 8), id profecto sancta Dei providentia atque eorundem Apostolorum labore, eorumque qui ipsis in Ecclesiae regimen successerunt, tam feliciter ac prospere evenit, ut iam omnes et populi, et gentes, et nationes in veri Numinis cognitionem pervenerint, quin et multi ad Christi dogmata ac placita vivant. Quam ob rem, cum Sacrae Congregationi Christiano Nomini Propagando, post quidem auditum venerabilem Fratrem Mariam Iosephum Lemieux, Archiepiscopum titulo Salditanum atque in Francophonis regionibus Americae mediae et meridionalis Apostolicum Delegatum, visum fuerit ibi loci novam provinciam ecclesiasticam condere, Nos post rem bene reputatam consilium recte probantes, haec quae sequuntur statuimus atque iubemus. Ex territorio Ecclesiarum S. Petri et Arcis Acta Pauli Pp. VI 183 Gallicae seu Martinicensis, Imae Telluris et Pointapitrensis, et Caiennensis, novam provinciam Ecclesiasticam constituimus, cuius circumscriptionis Sedes metropolitana erit prima trium, quae in posterum S. Petri et Arcis Gallicae cognominabitur ; ceterae suffraganeae. Placuit ideo ut harum prior, mutato nomine, Imae Telluris et Petrirostrensis appelletur, altera autem, servato nomine, Caiennensis. Censemus praeterea ut venerabilis Frater Henricus Maria Varin de la Brunelière, hactenus Episcopus Sedis cathedralis S. Petri et Arcis Gallicae seu Martinicensis, Archiepiscopus Metropolita eiusdem Ecclesiae renuntietur, factis nempe iuribus et oneribus iustis. Id etiam statuimus ut cathedrale templum S. Ludovico Regi dicatum, in urbe Arce Gallica, sit in posterum metropolitanum templum, congruo decore. Ceterum quae per has Litteras Apostolicas iussimus, venerabilis Frater Maria Iosephus Lemieux ad exitum deduci curabit, vel quem ipse delegaverit. Re vero acta, documenta exarentur, quorum sincera exempla ad Sacram Congregationem Fidei Propagandae cito mittantur. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die sexto et vicesimo mensis Septembris, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo septimo, Pontificatus Nostri quinto. Pro 8. R. E. Cancellario B HAMLETUS I. Card. CICOGNANI a publicis Ecclesiae negotiis GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN S. Congr. de Prop. Fide Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens B Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost. Ioannes Calieri, Proton. Apost. Loco £B Plumbi In Ap .Cane, tab., vol. CXXV, n. 80. 184 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale • V DORUM A £ N SIS Praefectura apostólica Dorumaënsis ad gradum dioecesis attolletur PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Haud multum est temporis ex quo, per apostolicas sub plumbo datas litteras quarum prima verba « Qui cotidie », praefectura apostolica Dorumaënsis condita est curisque atque actuositati sodalium Ordinis Fratrum Sancti Augustini concredita; quod die quarto et vicesimo mensis maii, anno millesimo nongentesimo sexagesimo, factum est. Cumque autem feliciter ea in Ecclesia res catholicae floruerint spesque optima sit fore ut in posterum tempus vel magis floreant, visum est Nobis sive plurimum utilitatis eiusdem terrae incolis provenire sive Sancti Augustini Fratribus posse animum ad maiores pro Christi evangelio sustinendos labores addi, si, iuxta Sacrae Congregationis de Propaganda Fide sententiam, dioecesium numero eam Sedem ascriberemus. Audito ideo hac super re venerabili Fratre Ioanne Baptista Maury, Archiepiscopo titulo Laodicensi in Phrygia et in Congo Nuntio Apostolico, sequentia decernimus ac iubemus. Praefecturam apostolicam Dorumaensem ad dignitatem dioecesis evehimus, nomine finibusque immutatis, cunctis datis iuribus atque privilegiis ex iure canonico promanantibus. Caput novae dioecesis, quae Ecclesiae metropolitanae Kisanganiensi subicietur tamquam suffraganea, urbs vulgo Doruma erit ; Episcopi vero cathedra in principe eiusdem urbis templo. Curet praeterea Episcopus ut, Canonicorum loco, consultores dioecesanos deligat, ut sibi apte subveniatur. Ad cetera quod attinet, praescripta codicis Iuris Canonici ad amussim serventur. Ea demum quae praescripsimus ut ad exitum adducat curet venerabilis Frater Ioannes Baptista Maury, quem diximus, vel ab eo delegatus sacerdos. Qui autem negotium perfecerit, congrua documenta ad Sacram Congregationem de Propaganda Fide quam primum mittat, de more signata sigilloque impressa. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efiicacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta ofli- Acta Pauli Pp. VI 185 cere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die sexto et vicesimo mensis septembris, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo septimo, Pontificatus Nostri quinto. Pro 8. R. E. Cancellario œ HAMLETUS I. Card. CICOGNANI a publicis Ecclesiae negotiis GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN S. Congr. de Prop. Fide Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco £B Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXV, n. 75. VI MONTEREYENSIS - FRESNENSIS Quibusdam detractis territoriis a dioecesi Montereyensi-Fresnensi, nova dioecesis conditur, nomine « Montereyensis in California ». Prioris autem dioecesis nomen erit deinceps « Fresnensis ». PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM De fidelium bono cumprimis solliciti, ut Nostrum postulat atque urget supremi Ecclesiae rectoris officium, eas quaerimus vias rationesque, quas noverimus ad utilitatem animorum ad aptioremque dioecesium gubernationem conducere. Quam ob rem, cum dilectus Filius Noster Aegidius S. R. E. Cardinalis Vagnozzi, dum in Civitatibus Foederatis Americae Septemtrionalis Delegatum Apostolicum ageret, ab 186 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Apostolica hac Sede, post auditum illius Nationis Episcoporum Coetum, postulaverit ut, quibusdam a dioecesi Montereyensi-Fresnensi distractis territoriis nova cathedralis Sedes constitueretur, de suprema Nostra potestate deque sententia venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium qui Sacrae Congregationi Consistoriali praesunt, sequentia decernimus. A dioecesi Montereyensi-Fresnensi Comitatus, quos dicunt disiungimus, quibus appellatio Santa Cruz, Monterey, San Benito et San Luis Obispo, qui, continuis montibus vulgo Coast Range et Oceano Pacifico circumscripti regionem Area Coast nuncupatam constituunt; iisque novam dioecesim condimus, Montereyensem in California appellandam iisdemque finibus terminandam ac Comitatus, quos diximus. Episcopi sedes in urbe Monterey collocabitur, episcopalis vero magisterii cathedra in curiali sacra aede Deo dicata in honorem Sancti Caroli Episcopi et Confessoris, eadem in urbe exstante, quae dehinc templum cathedrale erit, cum privilegiis congruis. Sacro autem Praesuli, praeterquam quod omnia iura damus, officia etiam et obligationes imponimus, residentium Episcoporum propria. Montereyensis in California praeterea dioecesis suffraganea erit metropolitanae Sedi Angelorum in California; item illius Episcopus, eiusdem Ecclesiae Archiepiscopo Metropolitae. Mensa episcopalis fiet Curiae emolumentis, fidelium pecuniis, bonis quae ex canone 1500 C. I. C. novae dioecesi obveniens Insuper usque dum Canonicorum collegium condatur, consultores dioecesanos Episcopus eligat, qui munere suo cessabunt Canonicis constitutis. Simul ac hae Litterae ad effectum adductae fuerint, Ecclesiae illi sacerdotes censeantur ascripti, in cuius territorio legitimum officium vel beneficium habeant; ceteri vero sacerdotes, clerici Seminariique tirones ei, in qua legitime degant. Omnia vero documenta quae novae dioecesis clerum, fideles bonaque temporalia respiciunt ad eius Curiam transferantur, in tabulario religiose custodienda. Praecipimus denique ut Montereyensis-Fresnensis dioecesis, una cum eiusdem nominis templo cathedrali, Deo dicato in honorem Sancti Ioannis Baptistae, in posterum Fresnensis ab urbe vulgo Fresno appelletur, in qua et Episcopi sedes erit. Haec quae mandavimus ad effectum adducat venerabilis Frater Aloisius Raimondi, Archiepiscopus titulo Tarsensis et in Foederatis Americae Septemtrionalis Civitatibus nunc Apostolicus Delegatus, vel ab eo legatus sacerdos. Qui autem negotium perfecerit congrua documenta exaranda curet, ad Sacramque Congregationem Consistorialem quam primum mittat. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum eificacem esse et fore Acta Pauli Pp. VI 187 volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficaeitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die sexto mensis Octobris, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo septimo, Pontificatus Nostri quinto. Pro S. R. E. Cancellario & HAMLETUS I. Card. CICOGNANI CAROLUS Card. CONFALONIERI a publicis Ecclesiae negotiis S. Congr. Consist. Pro-Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens £8 Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost. Ioannes Calieri, Proton. Apost. Loco £8 Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXX V, n. 89. LITTERAE APOSTOLICAE I Titulus et privilegia Basilicae Minoris templo B. Mariae Vir g. a Perpetuo Succursu, in urbe Concha Aequatoriae dicato, attribuuntur. PAULUS PP. VI Ad perpetuam rei memoriam. — Quod Conchae, in nobili urbe Aequatoriae, templum assurgit Beatissimae Virgini Mariae a Perpetuo Succursu dicatum, eximia id non solum pulchritudine amplitudineque commendatur ac magna fidelium frequentia petitur, sed ipsis etiam sacrorum Antistitibus notum et earum, unanima eorum senten- 188 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tia tamquam universae nationis sacrarium est nuper renuntiatum. Singularis autem pietas, cuius Conchensem hanc ecclesiam praecipuam esse sedem constat, Sodalibus SS.mi Redemptoris et laudi et merito vertit, qui Pii PP. IX, Decessoris Nostri imm. r e c , votum im pensa alacritate implentes, traditam sibi imaginem Nostrae Dominae a Perpetuo Succursu fidelissime custodierunt eiusque tam nomen quam cultum usquequaque evulgandum curaverunt. Religiosa enim domus hac in urbe mox est condita, unde ceterae eiusdem Congregationis domus in Australi America originem duxerunt ; templum vero magnifice exstructum atque caelesti Reginae est pariter dicatum, missionalis operis Patronae. Cum ergo haud ita pridem Alfonsiani alumni saecularem agerent memoriam apostolatus marialis tam faustis initi auspiciis, Episcopale Aequatoriae Consilium id templum seu sacrarium ampliore titulo esse decorandum censuit, ideoque per sui Praesidis litteras dignitatem Basilicae Minoris a Nobis postulavit. Huiusmodi autem votum, cuius Conchensem Archiepiscopum necnon eiusdem religiosae familiae Praepositum novimus in primis esse participes, libenti animo statuimus admittere, id fore confisi ut pietas in Deiparam impensius usque foveatur uberioresque in dies fructus in animis fidelium edat. Quapropter ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum, ecclesiam Beatissimae Virgini Mariae a Perpetuo Succursu sacram, quae in urbe Concha Aequatoriae exstat, titulo atque dignitate Basilicae Minoris afficimus et condecoramus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis liturgicis, quae templis, eodem nomine insignibus, rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x mensis Decembris, anno MCMLXVI, Pontificatus Nostri quarto. I. Card. CICOGNANI a publicis Ecclesiae negotiis © HAMLETUS Acta Pauli Pp. VI 189 II Titulus ac privilegia Basilicae Minoris ecclesiae paroeciali S. Suitberti, in loco « Insula Caesaris » urbis Duesseldorpii, archidioecesis Coloniensis, deferuntur. PAULUS PP. VI Ad perpetuam rei memoriam. — Antiquitate et religione insignis merito praedicatur paroecialis ecclesia, Sancto Suitberto sacra, quae in suburbana regione, « Insula Caesaris » seu, ut vulgo appellant, (( Kaiserswerth », civitatis Duesseldorpii posita, finibus archidioecesis Coloniensis continetur. Sanctus ille vir, socius Willibrordi, sub finem saeculi septimi, e patria sua Britannia eo advenit, Evangelium Christi annuntiaturus, ibique ecclesiam et monasterium constituit. Pro qua sacra aede saeculo undecimo basilica nova est substituía, structurae genere Romanico, quod dicunt, conspicua, et saeculo tertio decimo a latere chori amplificata. Pretiosissimus veluti thesaurus huius templi habetur arca ab aurificibus Scholae Coloniensis, quam vocant, eleganti manu perfecta, in qua ossa Sancti Suitberti condita sunt. Ad quod « gloriosum sepulcrum » Christifideles pietatis causa se effundere consueverunt, maxime Calendis Martiis, quibus sollemne eiusdem Caelitis celebratur. Templum preterea cultu, egregia supellectile, vestibus divinis ritibus accommodis affatim commendatur. Quibus omnibus permotus, Dilectus Filius Noster Iosephus Sanctae Romanae Ecclesiae Presbyter Cardinalis Frings, Coloniensis Archiepiscopus, exceptis votis cleri et populi fidelis eiusdem paroeciae, Nos rogavit, ut ecclesiam, tot laudibus illustrem, Basilicae Minoris nomine ac iure donaremus. Quibus precibus libenti animo obsecundantes, Nos, e Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum paroecialem ecclesiam Deo in honorem Sancti Suitberti, Episcopi et Confessoris, consecratam in suburbio civitatis Duesseldorpii, intra fines Coloniensis archidioecesis, ad dignitatem Basilicae Minoris evehimus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis liturgicis, quae templis eodem titulo ornatis rite competunt. Contrariis quibusvis non obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque, ad quos spectant seu spectare po- 190 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale terant, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XXVIII mensis Martii, anno MCMLXVII, Pontificatus Nostri quarto. 8B HAMLETUS I. Card. CICOGNANI a publicis Ecclesiae negotiis III Beata Maria Virgo Immaculata a Sacro Nomismate principalis Patrona dioecesis Caxiensis in Maragnano renuntiatur. PAULUS PP. VI Ad perpetuam rei memoriam. — Munus amplissimum quo in divina salutis dispensatione perfungitur Beata Maria Virgo, quae <( ut vera Mater Dei ac Redemptoris agnoscitur et honoratur » (cf. Oecum. Conc. Vatic. I I : Const. dogm. Lumen Gentium 53), adeo efficax atque praesens in unaquaque christiani orbis parte apparet, ut universi fideles, certa profecto spe ducti, ad eandem saepius confugiant eiusque firmum patrocinium sibi expetere soleant. Ita prorsus de Caxiensi in Maragnano dioecesi videtur esse dicendum, quippe in qua marialis religio, peculiari a Sacro Nomismate sumpta appellatione, impensum in animis excitet amorem eosque ad publice praestanda caelesti Reginae officia venerationis inducat. Rettulit enim Venerabilis Frater Aloisius Gonzaga da Cunha Marellim, huiusce Pastor Ecclesiae, tantum revera esse pietatis fervorem, ut nuper, votis sive cleri sive populi sui concedens, Sanctam Deiparam tamquam Patronam totius sibi commissae dicionis elegerit. Qua de causa id etiam postulavit, ut renuntiationem huiusmodi per Nostrae auctoritatis decretum comprobaremus. Quibus precibus libenti animo obsecundantes, Nos, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum, Beatissimam Virginem Mariam Immaculatam, a Sacro Nomismate, seu « da Medalha Milagrosa » pie appellatam, principalem apud Deum totius Caxiensis in Maragnano dioecesis caelestem Patronam confirmamus, seu constitui} Acta Pauli Pp. VI 191 mus ac declaramus, omnibus adiectis honoribus ac privilegiis liturgicis, quae praecipuis locorum Patronis rite competunt, additaque facultate eiusdem festum liturgicum quotannis, die xxvii mensis Novembris, celebrandi cum Officio et Missa pro Congregatione Missionis legitime approbatis. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XXVI mensis Maii, anno MCMLXVII, Pontificatus Nostri quarto. & HAMLETUS I. Card. CICOGNANI a publicis Ecclesiae negotiis IV Sanctus Philippus a Iesu, Martyr, principalis Patronus dioecesis Tlalnepantlanae eligitur. PAULUS PP. VI Ad perpetuam rei memoriam. — Invictum Christi athletam, e Mexico oriundum, Ordinis Franciscalis alumnum, Sanctum Philippum a Iesu, Christifideles dioecesis Tlalnepantlanae singulari pietatis studio colere perhibentur. Quo permotus, Venerabilis Frater Philippus a Iesu Cueto González, praedictae Sedis Episcopus, libenti animo vota implens Canonicorum ecclesiae cathedralis, universi cleri populique Dei, suis curis commissi, Caelitem illum, qui pro Deo sanguinem suum profudit, suae iurisdictionis supernum Patronum elegit, ut gregem sibi concreditum ille valido obtegeret praesidio remque catholicam magnis proveheret auctibus. Cum igitur idem Tlalnepantlanus Ordinarius Nos rogasset, ut electionem ratam haberemus, Nos precibus eiusmodi volentes concedere statuimus. Itaque, e Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Sanctum Philippum a Iesu, Märtyrern, principalem apud Deum caelestem Patronum totius dioecesis Tlalnepantlanae confirmamus, seu 192 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale constituimus ac declaramus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis liturgicis, quae principalibus dioecesium Patronis rite competunt. Contrariis quibusvis non obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XIV mensis Iunii, anno MCMLXVII, Pontificatus Nostri quarto. £8 HAMLETUS I. Card. CICOGNANI a publicis Ecclesiae negotiis V Vicariatus apostolici Jesseltonensis, Kuchingensis, Miriensis seiunguntur a Legatione Apostolica in Indonesia et subiciuntur Delegationi Apostolicae Thailandensi, Laosiensi, Malacensi et Singaporensi. PAULUS PP. VI Ad futuram rei memoriam. — Supremum munus apostolicum Nos inducit, ut sollerter diligenterque ea praestemus, quae nomini christiano propagando et saluti fidelium in regionibus degentium, quae ab Evangelii praeconibus excoluntur, magis conducere videantur. Curandum igitur est Nobis, ut res in quibusdam Asiae orientalis territoriis ratione his temporibus magis consentanea componantur; scilicet visum est Nobis Vicariatus Apostolicos Jesseltonensem, Kuchingensem et Miriensem, qui usque adhuc Legationi Apostolicae in Indonesia erant obnoxii, inde distrahere aliique subicere auctoritati. Quae cum ita sint, Nos e consulto Sacrae Congregationis de Propaganda Fide, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi, praedictos Vicariatus Apostolicos Jesseltonensem, Kuchingensem et Miriensem, a Legatione Apostolica in Indonesia seiungimus et Delegationi Apostolicae Thailandensi, Laosiensi et Paeninsulae Malacensis adicimus, quae in posterum Delegatio ThailandensiSj Laosiensis, Malacensis et Singaporensis appellabitur. Contra- Acta, Pauli Pp. VI 193 riis quibusvis nihil ostantibus. Haec edicimus, statuimus decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XIII mensis Novembris, anno MCMLXVII, Pontificatus Nostri quinto. © HAMLETUS I. Card. OICOGNANI a publicis Ecclesiae negotiis VI S. Pius X, Papa et Confessor, principalis Patronus Congregationis Filiorum Sanctae Mariae Immaculatae eligitur. PAULUS PP. VI Ad perpetuam rei memoriam. — « Romanus Antistes Pius nomine decimus, ... ex ore Christi elapsum strenue implens praeceptum, pascendo dilexit et diligendo pavit ». Haec verba elocutus est Pius Pp. duodecimus, postquam, duobus diebus ante, eximium illum Ecclesiae Pastorem, suum Nostrumque Decessorem, coram fidelium acclamante multitudine Sanctorum fastis accensuit (A. A. S. 46 [1954] p. 313). Hunc Caelitem, caritate suavem, Filii Sanctae Mariae Immaculatae praecipuis colunt obsequiis. Sunt enim memores illum, in Petri Cathedra vix constitutum, paternas curas in Opus ab Antonio Piccardo, sacerdote, quem auctorem habent, conditum, intendisse, eidemque Sodalitati nomen et ius tribuisse Congregationis religiosae. Ob hanc igitur singularem pietatem, Supremus eius Moderator et Consilium ipsius, vota implentes omnium sodalium, Sanctum Pium Pp. decimum praedictae Congregationis principalem Patronum elegerunt. Preces igitur Nobis sunt adhibitae ut hanc electionem ratam haberemus. Quibus postulationibus libenter admissis, Nos, e Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Sanctum Pium decimum, Papam et Confessorem, principalem totius Congregationis Filiorum Sanctae Mariae Immaculatae caelestem 13 - A. A. S. 194 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale apud Deum Patronum confirmamus, seu iterum constituimus ac f enuntiamus, omnibus adiectis honoribus et privilegiis liturgicis, quae praecipuis coetuum Patronis rite competunt. Contrariis quibusvis non obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efiicaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XVIII mensis Decembris, anno MCMLXVII, Pontificatus Nostri quinto. © HAMLETUS I. Card. CICOGNANI a publicis Ecclesiae negotiis EPISTULAE I Ad Exc.mum P. D. Antonium Baraniak, Archiepiscopum Posnaniensem, ob celebranda sollemnia, mille transactis annis ab illa condita Ecclesia. PAULUS PP. VI Venerabilis Frater, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Mille transactos annos, ex quo pervetusta Posnaniensis Ecclesia a Decessore Nostro Ioanne XIII v. m. condita est, scilicet anno DCCCCLXVIII, a vobis sollemni cultu istic memoratum iri, datas per litteras Nos edocuisti. Id autem una simul petiisti, nomine quoque cleri populique tibi concrediti, ut próximas celebritates benevolentiae Nostrae votorumque Nostrorum pignore et significatione honestaremus atque adeo eaedem fierent laetiores. Quod optatum, tanta cum filiorum observantia et comitate prolatum, libentissime accipientes, in gaudii vestri partem venire properamus, ita ut per hanc Epistulam vox Nostra tamquam praesens vobis gratulabunda resonet, vobisque salutariter et bene precetur. Consilium Nobis non est, ut res in Posnaniensi archidioecesi gestas in recordationem revocemus, praesertim cum ea alte in animis vestris Acta Pauli Pp. VI 195 insideant. Neque tamen vos praeterit, anno MDCCCCLVI, cum universa Polonia decem recoler et saecula post acceptum Christi Evangelium, rerum summam, ad sacram religionem in Patria vestra attinentium, Nos veluti delineasse. At unum tantummodo libet recolere, quod ipse, venerabilis Frater, disertis verbis nitido in lumine collocasti : scilicet festivitates, quibus nobilissima fidei vestrae exordia integrum per annum celebraturi estis, in eundem incidere decursum anni, quem Nos a profitenda fide christiana nuncupari voluimus, ob undevicies centenas memorias recurrentes a Beatorum Apostolorum Petri et Pauli Romae facto martyrio : Apostolos dicimus, quibus tutanda Metropolitana Posnaniensis Ecclesia, utpote suis praecipuis caelestibus praestitibus, a Decessoribus Nostris commissa et consecrata fuit. Habetis igitur, cur albo lapillo proximos dies festos signetis, qui cum singulari universae Ecclesiae eventu coniuncti vobis contingunt; habetis, cur nascentis Ecclesiae vestrae primordia commoto ac religiosissimo animo recensentes, christianae fidei proposita confirmetis, eiusque praecepta in moribus et institutis, sive singulorum, sive familiarum, sive societatis, profiteamini. Fides enim, « sperandarum sub1 stantia rerum, argumentum non apparentium fl, dum ore profertur, in actum etiam vitae sese extendat oportet, ut pulchre scribit S. Augustinus : (( Non solum vox tua sonet laudes Dei, sed opera tua concordent cum voce tua. Cum voce cantaveris, silebis aliquando : vita 2 sic canta, ut numquam sileas )). « V o x tua in factis sit: ...in bonis operibus tuis gratuita sit dilectio Dei, benefica sit dilectio proximi » . 3 Multum igitur optamus, ut ista saecularia sollemnia vestra magnam vividamque fidei flammam apud cunctos civium ordines excitent atque propagent, ut, patrum vestrorum hereditate sancte servata, cunctarum virtutum inde eluceatis gratia. Vobis propitii aderunt Sancti Patroni Petrus et Paulus, ac materna vos benignitate tuebitur Beatissima Virgo Maria, Dei Ecclesiaeque Mater, praecelsa et semper opifera Poloniae Regina, ut, virtutis constantia bonorumque operum fructu, ad nova semper procedatis Patriae vestrae incrementa. Haec superna munimina et solacia vobis Apostolica Nostra Benedictio conciliat, quam tibi, universis archidioecesis sacerdotibus et 1 2 3 Hebr. 11, 1. In Ps. 146, 2. Herrn. 91, 9. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 196 religiosis viris, sanctimonialibus, et dilectissimo Christiano populo peramenter impertimus, ut « induamini Dominum Iesum Christum )). Datum Romae, apud S. Petrum, die xx mensis Ianuarii, anno MDCCCCLXviii, Pontificatus Nostri quinto. 4 PAULUS PP. VI II Ad E.mum P. D. Paulum S. R. E. Cardinalem Marella, quinquagesimum sacerdotii sui natalem celebraturum. PAULUS PP. VI Dilecte Fili Noster, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Libenti animo nuper nuntium accepimus, sub exitum mensis Februarii a te quinquagesimum celebratum iri sacerdotii tui natalem. Cuius fausti eventus anniversariam memoriam recolenti tibi, Dilecte Fili Noster, benevolentiam, qua te semper prosecuti sumus, et ei parem opinionem, quam de te habemus, tam egregiam nacti opportunitatem, aperte testatas percupimus. Quapropter gratulantium choro multorum, qui in vicinis et dissitis regionibus beneficiis tuis fruiti sunt, vel tuam experti sunt virtutem, ad alliciendas sibi voluntates suavem, vox Nostra inserta bene ominantia verba tibi profert, eaque cuncta candida, felicia, profectui tuo apta et conducibilia exoptat atque precatur. Singulares autem imprimis tecum Deo agimus grates, quod benigne non modo tuae vitae cursum provexit, sed etiam quod tam diuturno temporis adhuc emenso spatio copiam viresque dedit tibi, ut ad Ecclesiae sanctae utilitatem laude digna gereres. Dulce sane erit tibi in praegravium munerum perfunctione a te adhibitas sollicitudines et conlata studia, non ut inania inde delectamenta capias, sed ut omnium bonorum Auctori et Largitori, qui fuit tibi adiutor fortis et donorum suorum largifluus, religiosae mentis impendas obsequium, atque inde ultro ad devovendum te pro Evangelii causa sanctissima incitamenta sumas, et antiquis nova tibi adicias promerita. 4 Cfr. Rom. 13, 14. Acta Pauli Pp. VI 197 Meminisse nunc iuvat te primo Delegatum Apostolicum in Iaponia, arduis in belli discriminibus, peculiari prospicientia, sapientia et dexteritate negotiorum praeditum temet praestitisse, ac deinde in Australia Delegatum Apostolicum, et postea in Gallia Nuntium Apostolicum in cogitando et agendo sollertia et diligentia enituisse. Postremo vero in Collegium Purpuratorum Patrum a fel. rec. Decessore Nostro Ioanne XXIII cooptatus in universales Apostolicae Sedis curas vocatus es. Enimvero ad Oecumenici Concilii Vaticani II constituta et decreta paranda, et in rem deducenda, tuam navasti operam ac praesertim nunc, Consilio pro non christianis moderando praepositus, cotidiano labori cum fructu in praesens non parvo, spe in posterum maiore vacare non desinis : deque tua industria, commendatione et praemio digna, gratias tibi persolvimus. Macte agitur animo, Dilecte Fili Noster, atque fruare, una cum iis qui te habent carissimum, tam laetabilis recordatione evertus. Communibus autem votis id Nostrum imprimis addimus, ut diutius te Deus sospitet atque hoc anno a fide nuncupato, quippe cum dicatus sit commemorationi martyrii Sanctorum Principum Apostolorum, te, Cardinalem Archipresbyterum Petrianae Patriarchalis Basilicae, catholicae fidei amandae, implendae, tutandae faciat conspicuum. Ex hoc autem sequatur, ut dives fide, bonis operibus locuples, exemplo vitae praecipuus, de virtute in virtutem procedas, at tandem cum bene multis, tua cura, adepturus repromissiones, superni boni potiundi appetens, procurras « in haereditatem incorruptibilem et incontaminatam et immarcescibilem conservatum in caelis» (1 Pe. 1, 4), nobilis compos coronae. } Haec imo e pectore ominati tibi, Dilecte Fili Noster, propensae in te voluntatis Nostrae testem, Apostolicam Benedictionem impertimus eamque per te ad universos pertinere volumus qui te, natalem sacerdotii acturum, circumstabunt vel utcumque horum sollemnium erunt participes. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die xi mensis Februarii, anno MCMLXVIII, Pontificatus Nostri quinto. PAULUS PP. VI 198 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale III Ad E.mum P. D. Achillem S. R. E. Cardinalem Liénart, Episcopum Insulensem, regimen illius dioecesis relinquentem. Lors de votre récent voyage à Rome, vous Nous avez demandé avec une vive instance d'être déchargé de la responsabilité pastorale du diocèse de Lille que vous portiez avec intrépidité, depuis que Notre grand prédécesseur le Pape Pie XI vous Pavait confiée. Les raisons que vous Nous présentiez à l'appui de votre demande Nous conduisent à l'accepter sans tarder, confiant que votre zélé coadjuteur, demain votre successeur, saura continuer l'œuvre si généreusement entreprise. Depuis quarante années que vous assuriez la direction du diocèse de Lille, vous l'avez en effet profondément marqué de votre empreinte sacerdotale. Et votre rayonnement s'est depuis lors largement étendu au sein de l'Eglise de France, où l'Assemblée des cardinaux et archevêques que vous présidiez avec une grande sagesse préparait les voies à ce qui deviendrait, avec le Concile, la conférence episcopale. Chacun sait la place eminente que vous avez prise dans la préparation, comme dans le déroulement de cette assemblée. Chacun sait aussi combien les derniers Papes, tout comme Pie XI¿ aimaient recueillir vos conseils avisés. Nous-même avons plaisir à reconnaître ces relations étroites que Nous eûmes depuis longtemps avec vous. Pasteur de tous, spécialement des plus pauvres, votre souci missionnaire a fait de vous le premier Prélat de la Mission de France dont vous avez su, en des heures difficiles, guider la marche, avec cette prudente audace qui n'a cessé, depuis ses débuts, de marquer votre épiscopat, pour le meilleur service de l'Eglise dans le monde d'aujourd'hui. Nul doute qu'entouré de l'affection et du respect de tous vos chers diocésains, et en particulier de vos prêtres, vous ne continuiez encore à servir le Seigneur et les âmes. De tout cœur Nous le demandons au Dieu Tout-Puissant, en appelant sur vous l'abondance des divines grâces, en gage desquelles Nous vous donnons Notre affectueuse Bénédiction Apostolique. Du Vatican, le 7 mars 1968. PAULUS PP. VI Acta Pauli Pp. VI 199 ALLOCUTIONES I Ad sodales Societatis Verbi Divini, qui generali religiosae suae communitatis Coetui interfuerunt. * Dilecti filii. Gratiam vobis habemus quod, Capitulum generale celebrantes, animi vestri obsequia Christi Vicario tam prompte humaneque exhibere voluistis. Hic vester conspectus Nobis causa est non levis laetitiae; siquidem opportunitas Nobis praebetur coram admittendi Patres Capituli generalis, quos inter novum Moderatorem Generalem intuemur atque in vobis, cum benevolentia faustisque votis, salutandi universam familiam religiosam, amplam, strenuam, operibus fecundam, quam Arnoldus Janssen, vir ille igne incensus apostolico, condidit. Est enim una ex Congregationibus religiosis vigore recentis aetatis proprio, magno sodalium numero et navitate praeclarioribus, constitutis praeterito saeculo, quod immerito quidam haud raro detrectant : egregius hic flos in finibus catholici populi Hollandiae est exortus. Animum Nostrum convertentes ad originem vestram, progressionem, operositatem et munus, quod geritis in Ecclesia, hac oblata occasione Nos iuvat vobis adhibere honorem propter Societatis vestrae propagationem atque etiam propter multiplicia opera, in quae incumbitis sive in re spirituali sive in regione humani cultus sive in missionali provincia. Sed maxime Nobis placet in sua collocare luce graves curas, quas in sodalium vestrorum institutionem intenditis, atque amorem, quo flagratis, erga Ecclesiam, eius doctrinae legibusque fideliter adhaerentes, eius agnoscentes necessitates, eius apostolatum perutiliter, disposite et ratione his temporibus consentanea foventes. Haec omnia autem eo comprobantur, quod huc ad Nos advenistis, non solum ut Christi Vicario observantiam vestram testaremini, sed etiam, ac quidem potissimum, ut ab eo consilia et normas acciperetis, quas sequeremini in opere, quod insistitis, Constitutiones vestras ad huius aetatis condicionem accommodandi secundum mentem ac doctrinam Concilii Oecumenici Vaticani Secundi. * Die 22 mensis ianuarii a. 196S. 200 - Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Quod libenter praestamus, magni aestimantes studium, quod allaboratis, ut, quasi nova quadam acti impulsione, exspectationi Ecclesiae quoad perfectionem religiosam et apostolatum respondeatis. Ad haec quod attinet, duobus praesertim propositis in opere vestro oportet ducamini; quorum prius spectat ad pristinorum restaurationem, ut primitiva pulchritudo Societatis vestrae resplendeat, qualem videlicet conditor et legifer pater vester mente concepit et esse voluit. Imprimis ergo sit vobis in animo recogitare de spiritualis doctrinae eiusque usus ratione, quae peculiaris et propria fuit Arnoldi Janssen, auctoris vestri, et quae ex assiduis elucet laboribus, quos suscepit, cum moderator « apostolatus precum » esset in dioecesi Monasteriensi, cum catholicos commentarios per intervalla edendos curaret, cum spirituales exercitationes cuiusvis ordinis fidelibus peragendas promoveret. Quae quidem spiritualis doctrinae ususque ratio originem traxit et incrementa hausit e singulari cultu Sanctissimae Trinitatis et Spiritus Sancti ; atque adeo vera fuit et germana, utpote nisa in dogmate, atque apta ad pietatem christianam abunde firmiterque alendam. Hac igitur in re ille non fuit novator sed resti tut or. Deinde revolvendus est vobis finis praecipuus vestri Instituti, quippe qui pertineat ad excolendas missiones et ad catholicum cultum ingenii provehendum, cuius tamen fundamentum semper sit oportet consecratio, qua Deo et Christo vos devovistis. Itaque actio apostolica semper parere debet necessitatibus huiusce consecrationis religiosae vestrae secundum illud : « Quaerite primum regnum Dei ». Circa hoc ipsum nolite Constitutiones vestras immutare; nam si hoc eximium bonum spirituale suo loco demoveretur, facile grave detrimentum consequeretur, cum consecratio oporteat sit quasi vis, quae animos propellat ad omnes actiones atque adeo ad universas partes apostolatus, opere missionali non excepto. Spiritu denique legiferi patris vestri permoti, renovamini quod attinet ad amorem in Ecclesiam; diligite eam, respicientes sinceram eius formam, quam primum et secundum Concilium Oecumenicum Vaticanum declaraverunt. Nolite arbitrari fidelitatem erga supremam Ecclesiae auctoritatem, Romae constitutam, impedire, ne vires vestras « catholico », ut aiunt, modo explicetis, neque Institutum vestrum propria sibi indole polleat et ad homines et res, ut in missionibus sunt, possit conformari atque aptari. Acta Pauli Pp. VI 201 Quinimmo Roma id sane efficiet ut apto pulchroque modo inter se componantur firma unitas vestri Instituti et eius per universum orbem propagatio; siquidem catholicus veri nominis nemo esse potest, qui huic Apostolicae Sedi fideliter non adhaereat, non solum autem externis iuris canonici vinculis, sed praesertim interno unitatis amore et sincero proposito obtemperandi Iesu Christi voluntati, qui Beato Petro eiusque Successoribus praesidium catholicae unitatis concredidit. Quare paterna sane eaque magna afficimur laetitia, ac non sine provido consilio a vobis factum esse putamus, quod praecipuae sedes Instituti vestri, Romana scilicet et Nemorensis, tam prope apud Apostolicam Petri Cathedram sint conditae, utinam exinde sodales vestri valeant divite haustu sinceram illam augere fidem, quam laudavit gentium Apostolus, et ab eius catholico afflatu suam agendi cogitandique normam semper sumere velint ! 1 Alterum autem propositum, ad quod praecipue curae vestrae spectare debent, hoc est, ut religiosa disciplina vestra ad hodiernas temporum condiciones accommodetur, praesertim in iis quae ad mentis culturam pertinent et ad apostolatus missionalis perfunctionem. Quodsi hoc profecto requirit, ut removeatur quidquid minus opportunum, minus rectum aut supervacaneum evaserit, cavendum tamen est, ne omnia, nullo habito discrimine, funditus immutentur; quae agendi ratio eversio magis quam renovatio dicenda esset. Quare talis accommodatio inducenda est, quae, munere proprio et praecipuis legibus vestrae Societatis fideliter servatis, vos ad assequendam evangelicam perfectionem obeundumque apostolatum expeditius efficaciusque perducat. Nobis in animo non est singula in hac re persequi. Liceat tamen nonnulla saltem attingere, quae a vobis peculiari modo prae oculis habenda esse putamus. Huc spectat nominatim industria diligenter ponenda, ut sodales vestri recto missionali spiritu imbuantur, flagranti incendantur studio Evangelium nuntiandi, ad perfectam caritatem erga omnes excolantur, ac penitus compertam habeant necessitatem, qua omnes adiguntur, Christo adhaerendi et in eius unicam veramque Ecclesiam ingrediendi. Pariter vobis enixe commendamus alacre studium, ut fidei nuntium hominibus proponatur aptiore usque ratione ac forma, quae spirituali nostrae aetatis necessitatibus apprime respondeat. Quod postulat a vobis, ut cum diligenti catholicae doctrinae investigatione, 1 Cfr. Rom. 1, 8. 202 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nova studia coniungantur, quae variarum gentium indolem, mores, consuetudines illustrent. Denique necesse est, ut in laboribus vestris praecipuum obtineat locum cura spiritualis iuvenibus adhibenda, iis praesertim qui addicti sunt studiis, itemque ut varia opera et incepta promoveantur ad missionales vocationes sive religiosas sive saeculares in omnibus regionibus fovendas ac multiplicandas. Habetis iam, dilectissimi filii, ea breviter commemorata, quae ad religiosae vitae vestrae renovationem hodie magnopere conferre videntur. Spem autem bonam foventes, fore ut vos hanc viam alacres ingrediamini, minime dubitamus, quin vos illam vitae plenitudinem attingere possitis, ad quam vos Deus pro Ecclesiae bono et hominum sempiterna salute advocavit. Interea, dum super vos et super labores vestros ex animo invocamus Spiritum Sanctum, a quo tota alitur vita Corporis Mystici Incarnati Verbi Dei, hoc est Ecclesiae, Eius supernorum donorum auspex esto Apostolica Benedictio, quam Reverendissimo Patri Ioanni Schütte, olim Superiori Maiori vestro Nobis carissimo, Reverendissimo Patri Ioanni Musinsky, digno eius successori, universis moderatoribus et sodalibus, necnon duabus Religiosarum Sororum Congregationibus, quae cum Instituto vestro coniunctae sunt, peramanter in Domino impertimus. II Ad Praelatos Auditores, Officiales et Advocatos Tribunalis Sacrae Romanae Rotae, novo litibus iudicandis ineunte anno coram admissos. * Il vedere oggi raccolti attorno a Noi i Prelati Uditori della Sacra Romana Rota, assieme agli altri distinti Prelati e Officiali di questo Collegio e agli Avvocati patrocinanti presso questo Tribunale Apostolico, è per Noi motivo di vivo compiacimento e di consolante conforto. Così, come è consolante poter ancora una volta ripetere quale stima e quale considerazione nutriamo per le vostre persone e per il vostro lavoro consacrato all'assolvimento del delicato e arduo compito, che la Chiesa ha voluto a voi affidato. Quasi a testimonianza di questa stima e considerazione, Ci è grato ora ricordare quanto abbiamo voluto recentemente esprimere nell'eievare alla dignità cardinalizia l'allora Decano degli Uditori della Sacra * Die 12 februarii a. 1968. Acta Pauli Pp. VI 203 Bota ; per poter poi consacrare a un servizio ancora più completo della Chiesa e della Sede Apostolica le elette virtù e le preziose doti del Signor Cardinale Francesco Brennan. Ci è inoltre molto grato rivolgere oggi il Nostro particolare saluto al nuovo Decano di questo Collegio, l'Illustrissimo Monsignore Boleslao Filipiak. Mentre lo ringraziamo del messaggio che ha voluto indirizzarci, intendiamo ricordare i molteplici validissimi titoli per i quali egli ricopre ora tanto degnamente questo alto incarico. A questi titoli, tra i quali primeggiano la solidità della preparazione e la serietà degli studi, Ci piace aggiungere quello della sua patria di origine, la Polonia, a Noi tanto cara, oltreché a motivo di particolari ricordi personali, per quella meravigliosa fedeltà alla Chiesa, che rappresenta la sua caratteristica inconfondibile. Questo nostro incontro Ci offre la felice opportunità di accennare sia pure brevemente a qualcuno dei temi di vivo interesse per tutti noi : in particolare, al servizio necessario e insostituibile reso alla Chiesa dal vostro Tribunale nell'esercizio della « potestas iudicandi » ; al prezioso contributo che il vostro Collegio ha offerto e offre alla attività della Sede Apostolica; alle prospettive di ulteriore utilizzazione di questo contributo per l'assolvimento degli impegni che attualmente incombono sulla Chiesa nel campo giuridico. La funzione giudiziale della « sacra potestas » concessa dal Salvatore alla Chiesa, come complemento necessario della funzione legislativa, è legata anche al carattere profondamente umano della Chiesa che, pur essendo santa, è tuttavia soggetta a manchevolezze nelle sue membra. San Paolo nella sua prima lettera ai Corinti mette in risalto questa funzione propria dell'autorità ecclesiastica, proibendo ai fedeli di rivolgersi ai tribunali pagani per risolvere le loro contese. A questo precetto dell'Apostolo si riferisce Sant'Agostino : « Maligni infirmos premunt, et causas suas ad nos ferre compellunt, quibus dicere non audemus : die homo, quis me constituit iudicem aut divisorem inter vos? Constituit enim talibus causis ecclesiasticos Apostolus cognitores, in foro prohibens iurgare christianos » . 1 2 Riprendendo gli insegnamenti, qui appena accennati, della Scrittura e della Tradizione, il Concilio Vaticano II non esita ad affermare nella Costituzione Lumen gentium : « Vi huius potestatis Episcopi sacrum 1 2 1 Cor. G, 1-7; cfr. 5, 4. Enarr. in Ps. 118, serm. 24, 3 : M.L. 37, 1570. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 204 ius et coram Domino officium habent in suos subditos leges ferendi, iudicium faciendi, atque omnia quae ad cultus apostolatusque ordinem pertinent, moderandi » . Ma questo sacro compito di giudicare risultò fin dai primi secoli particolarmente arduo per la Sede Romana, alla quale per la sua funzione primaziale — (( propter potiorem principalitatem » — venivano sempre più frequentemente deferite da Pastori e fedeli le controversie sorte in seno alle comunità locali. Di qui la necessità per il Vescovo di Roma di assicurarsi una qualche forma di assistenza e di aiuto per poter assolvere l'oneroso compito di amministrare la giustizia; assistenza e aiuto che, dopo una lunga e multiforme evoluzione di forme e di strutture, venne finalmente consacrato dal Nostro predecessore Innocenzo III, e specialmente da Giovanni XXII, nell'istituzione del vostro venerabile Collegio, sotto la denominazione di « Auditores Sacri Palatii )). Da allora agli Uditori Rotali e alla loro probità e competenza è affidato il compito necessario e insostituibile di fungere da Giudici Apostolici. 3 4 5 Volgendo lo sguardo alla storia di questi secoli, Ci è particolarmente grato richiamare alla memoria l'immensa mole di lavoro svolto da quanti vi hanno preceduto come membri di questo Collegio, per esaltare le loro benemerenze al servizio della Chiesa, la loro scienza eminente, le loro esimie virtù. « Viri doctrina et probitate insignes » furono chiamati fin dai primi tempi. Giacomo Emerix, nel suo Tractatus seu Notitia 8. Rotae Romanae, scritto nel '600 (recentemente edito da un esimio studioso, membro del vostro Collegio, Mons. Ch. Lefebvre), delinea quasi il profilo spirituale del vostro Tribunale : « Crevit itaque successu temporis in tantam eminentiam sacrum Rotae et ex omni parte laudabile Tribunal, ut ex illo omni tempore prodierint viri virtute et vitae integritate eximii, et inter eos memoratus S. Raymundus et S. Antoninus, Episcopus Florentinus, septemque Summi Pontifices ... )). 6 7 Questa specchiata probità di vita, che informava la vasta scienza dell'equo e del giusto di quegli Uditori, fece scorgere in essi quasi la personificazione stessa della giustizia : « Iustitiam animatam » ; il che, 3 Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 27: A. A. S. 57 (1965) pp. 32-33. * S. Irenaeus, Contra haereses, 3, 3, 2: H.G. 7, 818. Const. Ratio iuris, a. 1326, passim. Bull. Rom., ed. Taur., 4, 317-323, praes. 318. Iacobus Emerix, Tractatus seu Notitia S. Rotae Romanae, edito da Ch. Lefebvre in : Monumenta Christiana Selecta, n. 232, p. 45. IUd., p. 46. 8 8 7 205 Acta Pauli Pp. VI come afferma San Tommaso riprendendo il pensiero aristotelico, esprime appunto l'ideale del giudice secondo il sentire del popolo. Non fa quindi meraviglia che la « iurisprudentia » maturata da questi uomini abbia rappresentato un fattore decisivo nella elaborazione della legislazione ecclesiastica, a cominciare dalle Decretali di Gregorio IX, e nella formazione dello « ius commune ». 8 Ma la benemerenza del vostro Collegio, non meno che dal meraviglioso patrimonio del passato, viene messa in risalto dall'operosità del presente. Fedele alla sua plurisecolare tradizione, il vostro Sacro Tribunale seguita ad essere anche oggi l'organo di singolare perizia, al quale il Papa affida la necessaria definizione delle cause deferite alla Santa Sede, in particolare delle delicatissime cause matrimoniali. Riconoscimento solenne di questa vostra qualificata idoneità, e insieme desiderio di agevolare il vostro lavoro, ha voluto essere quella estensione della competenza del vostro Tribunale, che abbiamo disposto nella Nostra Costituzione Apostolica « Regimini Ecclesiae Universae » ; abbiamo inteso cioè affidare al vostro Tribunale tutte le cause di nullità di matrimonio che giungono a questa Sede Apostolica, anche se entrambe le parti siano acattoliche o appartengano a diversi riti orientali. La vostra « instantia cotidiana » del giudicare assume, nelle odierne circostanze, dimensioni di eccezionale contributo al bene della Chiesa e dell'umana società. Ora che un abnorme senso di libertà vorrebbe addirittura sopprimere qualsiasi norma di ordinamento giuridico, ora che un certo spirito, più superficiale che scientifico, non esiterebbe a sostituire le norme perenni incise da Dio nel cuore dell'uomo con un certo relativismo giuridico, le vostre Decisioni proclamano solennemente ogni giorno l'esistenza di una legge divina che non passa né invecchia, e tendono autorevolmente ad uniformare ad essa la vita di tutti coloro che ricorrono al vostro Tribunale. Desideriamo inoltre ripetervi quale assegnamento faccia la Santa Sede sul vostro prezioso e insostituibile contributo in ordine al duplice problema a cui è rivolto oggi l'impegno della Chiesa nell'area del Diritto. Ci riferiamo innanzitutto alla revisione del Codice di Diritto Canonico. La vasta e multiforme esperienza accumulata dal vostro Tribunale in questi ultimi anni, vi mette in grado, oggi come in pas9 10 8 9 10 a ae Summa Theologica, II -II , q. 60, art. 1. Cfr. A. A. S. 59 (1967) p. 922, n. 109. Cfr. Matth. 5, 18. 206 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sato, di fornire un materiale copioso e qualificato per la nuova legislazione. Non soltanto, come è evidente, la parte dedicata alla struttura e dinamica del processo canonico e alla dommatica del matrimonio, ma anche gli stessi principi e gli istituti fondamentali del Diritto Canonico potranno essere individuati in maniera più genuina e definiti in termini più sicuri con l'apporto della dottrina contenuta nelle vostre Decisioni. Attraverso queste filtreranno nel nuòvo Codice i risultati felicemente raggiunti dalla più recente elaborazione del diritto civile delle Nazioni, così come i dati acquisiti dalla scienza della medicina e della psichiatria. Il senso profondamente umano che ispira le vostre Sentenze contribuirà a illuminare il mistero dell'uomo e del cristiano di oggi, colui cioè che sarà il destinatario del rinnovato Codice, colui al quale la nuova legislazione dovrà offrire una chiara traccia e un valido aiuto per vivere coraggiosamente le verità evangeliche e la propria vocazione nella Chiesa di Cristo. Ma tutto questo ingente sforzo di revisione del Codice risulterebbe in buona parte sterile se contemporaneamente non si provvedesse anche a rinnovare lo studio dello stesso Diritto, e ad accrescere il numero di coloro che si dedicano agli studi giuridici specializzati, e che contribuiranno domani, in diversi modi e a vari livelli, ad attuare le rinnovate leggi della Chiesa. Ë proprio questo l'altro arduo compito che oggi impegna la Chiesa, sollecita di rinnovare, fra gli altri studi ecclesiastici, anche lo studio del Diritto Canonico. Noi ci auguriamo che il vostro Collegio presti anche ad esso un efficace contributo, sia trasmettendo all'organo competente saggi suggerimenti in merito, sia continuando a svolgere un autentico lavoro di formazione canonistica mediante il vostro (( Studio Rotale », che, pur essendo di recente erezione, ha già acquistato indubbi meriti dinanzi alla Chiesa e dinanzi alla scienza. Ripensando infine alle parole che il Signor Decano ha voluto rivolgerci all'inizio di questo incontro, ricordiamo di aver colto in esse anche un accento accorato, una eco di angosciosa preoccupazione, per gli attentati di cui, nell'odierna società, è reso bersaglio il sacro istituto del matrimonio. Ora, questo grido di allarme che voi, Giudici nella Chiesa, avete levato, se, a motivo della sua incontestabile attendibilità, viene ad accrescere il Nostro dolore e la Nostra pena, Ci offre nondimeno anche uno spunto che viene a ravvivare la nostra fiduciosa speranza; è la consolante certezza che l'atteggiamento spirituale e l'impe- Acta Pauli Pp. VI 207 gno personale con cui voi attendete al vostro compito, lungi dall'isterilirsi in un freddo e distaccato tecnicismo burocratico, rimane sempre sensibile alla istanza vitale e all'intima finalità del vostro ministero : la difesa dell'umano coniugio, e specialmente la salvaguardia cioè del dono sacramentale del matrimonio, con cui Cristo ha voluto vivificare la sua Chiesa, le membra del suo Corpo Mistico. Su questa rinnovata consonanza di intendimenti e di impegni Noi invochiamo ora la copiosa effusione delle grazie celesti, a pegno delle quali ben di cuore e con paterno affetto impartiamo a voi tutti la Nostra Apostolica Benedizione. III Generalis Consilii Pontificiae Commissionis pro America Latina Membris habita. * Siamo lieti di porgere il benvenuto ai Membri del Consiglio Generale della Pontificia Commissione per l'America Latina. L'incontro di oggi evoca alla Nostra memoria quello in cui, fin dai primi giorni del Nostro Pontificato, esprimemmo l'intendimento di valorizzare la Pontificia Commissione per l'America Latina, nella quale ravvisammo « un efficace organismo provvidenzialmente voluto » dal Nostro venerato Predecessore Pio XII per la ripresa cattolica del grande Continente. Un convergere di forze attorno alla Pontifìcia Commissione non tardò a suggerirci l'idea ch'essa potesse completarsi con un organismo che coordinasse lavoro ed iniziative di tutti. ÍC il Consiglio che voi componete e che ormai da più di quattro anni continua a dare una risposta alle perentorie esigenze della solidarietà di tutta la Chiesa per un settore nel quale premono gravi ed urgenti bisogni. In questo fatto vediamo interpretati ed attuati quegli insegnamenti e quei suggerimenti del Concilio Vaticano II, che con ripetuta insistenza domandano una stretta collaborazione in seno alla Chiesa universale. Quella che voi prestate è una collaborazione che unisce tanta parte dell'Episcopato della Chiesa e, con l'Episcopato, le altamente benemerite Famiglie Religiose. È una collaborazione che verifica in pieno il significato di questa parola : un lavoro compiuto insieme per un identico intento. Ci compiacciamo oggi di vederla particolarmente impegnata attorno ad un problema della massima importanza per le * Die 14 mensis februarii a. 1968. 208 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sorti della Chiesa nell'America Latina : quello del personale apostolico — sacerdoti diocesani, religiosi, religiose, laici — che dall'Europa e dall'America Settentrionale passa a servire la Chiesa nell'America Latina; e degli ecclesiastici di questo Continente che si recano a completare la propria formazione nell'Europa o nell'America Settentrionale. È da aggiungere che specialmente il movimento del personale apostolico che si sta sviluppando verso l'America Latina domanda considerazione anche per le notevoli proporzioni con cui si presenta. Qui la Nostra voce dovrebbe levarsi dal tono pacato di questi semplici rilievi a quello più fervido dell'elogio per quanti hanno raccolto l'appello implorante della Chiesa; per voi, venerabili Fratelli, e per gli organismi episcopali da voi presieduti, che li hanno validamente aiutati ad attuare le loro generose aspirazioni. L'elogio non potrebbe andar disgiunto da un inno di lode all'Altissimo che ha ispirato tanto buon volere. Benediciamo, dunque, il Signore davanti alla sollecitudine, da voi mostrata, che nulla vada perduto, nulla sia trascurato o mortificato di quanto costituisce il contributo, attuale e potenziale, che anime apostoliche possono recare nell'America Latina per la causa della Chiesa. Ben sappiamo che, sulla via di una zelante quanto illuminata collaborazione, voi avete creato le strutture e fatto ricorso alle formule più valide per assicurare la maggior efficacia possibile all'aiuto che, mediante il vostro clero, andate prestando. Ai seminari appositamente istituiti, ai centri e ai corsi di preparazione, è da aggiungere l'iniziativa — nel mese scorso attuata per la seconda volta — di una Settimana Europea, allo scopo di raccogliere sacerdoti, religiosi, religiose e laici in procinto di partire per l'America Latina, unendoli nello studio e nella preghiera in un clima di carità fraterna, sicché l'incontro si trasforma in una fervida pentecoste, dopo la quale gli apostoli si avviano al compimento della propria missione. Altrettanto bene conosciamo le cure che voi dedicate all'assistenza di coloro che sono già passati nel nuovo campo di apostolato. Vivo sentiamo altresì il dovere di ringraziarvi per quanto voi andate facendo mediante un molteplice, generoso aiuto economico che ha un peso di non piccolo rilievo per la soluzione di tanti problemi. Intendiamo ridire qui l'apprezzamento più volte espresso. Voi non potete essere soli nel vostro lavoro; sicché la Nostra esortazione si rivolge a quanti in qualsiasi misura sono chiamati a sostenerlo e ad estenderlo. Acta Pauli Pp. VI 209 Preziosa sarà soprattutto la collaborazione dei singoli vescovi. Ad essi incombe il dovere di favorire e di promuovere un reclutamento di candidati che si adegui, quanto più possibile, alle esigenze dell'aiuto che la Chiesa nell'America Latina invoca. Ci auguriamo che più grande si faccia il numero delle diocesi pronte a passare dalla fase del superfluo a quella del sacrifìcio. I vescovi non hanno da restare paghi di quanto i rispettivi organismi nazionali tanto lodevolmente fanno. Il vescovo e tutta la comunità cristiana possono guardare con orgoglio al loro personale lontano per un più ampio e arduo servizio della Chiesa, considerandolo come una avanguardia da sostenere generosamente, anche col preparare l'invio di altri che sostituiscano quanti, compiuto il loro servizio, ritorneranno alla diocesi di origine. Il discorso si volge anche al vescovo latino americano che riceve un sacerdote; le sue responsabilità vengono ad intrecciarsi con quelle del vescovo che glielo ha offerto. Tanto utile è un contatto frequente tra i due presuli, per il buon successo e per il sostegno morale del sacerdote, che, nelle nuove condizioni in cui si trova a svolgere il proprio ministero, incontra non di rado difficoltà. Per tal modo si farà meglio operante l'animazione profonda che ha da reggere il sacerdote, staccatosi, sia pur temporaneamente, dalla propria diocesi per rispondere ad una vera vocazione. Analoghe considerazioni valgono per l'altro aspetto del problema che vi ha occupato in questi giorni : quello degli ecclesiastici latinoamericani che si portano nell'Europa o nell'America Settentrionale per prepararsi ad una particolare qualificazione scientifica o pastorale che meglio li abiliti al ministero sacro nei loro paesi. Anche qui una collaborazione tra Episcopati e tra Famiglie Religiose potrà recare aiuto a molti e perciò alla Chiesa che su di essi ripone grandi speranze. L'Apostolica Benedizione, che di cuore vi impartiamo, valga come espressione della Nostra gratitudine per quanto fate, e sia insieme pegno dell'assistenza divina per l'attività apostolica cui vi siete consacrati. Scenda essa abbondante anche sui vostri collaboratori ; su tutti i membri degli Episcopati dell'America e dell'Europa; su quanti — sacerdoti, seminaristi, religiosi, religiose e laici — lavorano o s'apprestano a lavorare nella Chiesa e per la Chiesa, nell'America Latina. 14 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 210 IV Habita in Vaticana Basilica, die festo Cathedrae S. Petri Apostoli, sacris Praesulibus laicisque viris, qui Eucharistico Sacrificio interfuerunt a Beatissimo Patre concelebrato. * Venerati Fratelli e diletti Figli, La nostra meditazione ci sia fornita dalla realtà del momento che stiamo vivendo. Ogni circostanza è degna di riflessione ; e la riflessione ci aiuta al trapasso dalla celebrazione della liturgia, dal pensiero all'azione, dalla comunione con la verità, che il Signore ci offre, alla comunione con la sua vita, che il Signore attualizza nel sacrificio eucaristico. La prima circostanza che s'impone alla Nostra attenzione è la vostra presenza, venerati Fratelli e Figli diletti : ecco nella sua totalità l'Episcopato Italiano; ecco in una ristretta, ma eletta rappresentanza quel Laicato cattolico, frutto di tanta cura e di tanto amore, che viene ora a perfezionare i suoi rapporti con la Gerarchia della Chiesa, in vista d'una maggiore efficienza della vita cattolica e d'una più organica solidarietà di intenti, di responsabilità, di azione nella compagine del Popolo di Dio. Godiamo di questo incontro. Gustiamo quest'ora preziosa d'armonia spirituale. Lasciamo che la carità effonda i sentimenti propri di un'assemblea come questa ; l'unione materiale di questa rara, solenne e molteplice presenza diventi, in questo istante, spirituale. Il saluto liturgico acquisti il suo pieno significato, e, Dio voglia, la sua efficacia : il Signore sia con voi ! Quel Signore, che disse di voler misticamente intervenire là dove alcuni sono congregati nel suo nome, penetri, avvolga, sigilli questa stupenda comunione. Un dono, un proposito porteremo con noi da questo incontro : quello di rendere perenne l'unità, che qui dà coscienza alla Chiesa italiana di una sua nuova esistenza storica, d'un suo impegno a vivere nella medesima carità. Ripetiamo con convinzione, piena di gaudio e forte come una promessa : Gongregavit nos in unum Christi amor. 1 Un'altra circostanza di questa cerimonia da esteriore si faccia interiore. Ci troviamo sulla tomba dell'Apostolo Pietro; ci troviamo nella Basilica costruita con tanta monumentale ampiezza e tanta eloquenza di arte e di spiritualità, perché più aperto, più accogliente, più impres* Die 22 mensis februarii a. 1968. 1 Matth. 18, 20. Acta Pauli Pp. VI 211 sionaiite fosse l'afflusso degli oranti sul sepolcro, umile e glorioso, del discepolo scelto per essere fondamento d'unità e di stabilità, centro d'amore pastorale della Chiesa cattolica di Cristo. E qui, confuso e sbalordito dall'enormità delle sproporzioni, in cui si trova a vivere e ad agire, ma sicuro dell'esaltante autenticità della propria missione, Colui che vi parla deve ricordarvi che, essendo su di Lui caduta la successione episcopale dell'Apostolo stesso, la figura e la funzione del Vicario di Cristo è davanti a voi, tutto per voi, quale dev'essere il Servus servorum Dei; e ciò non tanto per suscitare in voi sentimenti di ossequio e di timore, ma piuttosto di meraviglia verso le paradossali opere del Signore, e insieme di sicurezza, di conforto e di fraternità. Ed ecco che un secondo dono, un secondo proposito porteremo con noi a fecondo ricordo della presente celebrazione : Bonum est nos Me esse; procureremo cioè di conservare questo reciproco rapporto di comunione gerarchica, di fedeltà di servizio, di affezione pastorale, ch'è fondamentale nella costituzione della Chiesa universale, e che è e dev'essere più sentito nella Chiesa italiana: Ubi Petrus, ibi Ecclesia, ripeteremo insieme con Sant'Ambrogio. 2 3 E poi, venerati Fratelli e carissimi Figli, oggi è festa che tutti questi pensieri rinnova ed esalta ; celebriamo precisamente la festa della Cattedra di San Pietro; è il Natale Petri de cathedra, che, lasciando ad altra data la commemorazione del martirio dell'Apostolo, vuole oggi onorare l'episcopato romano di Pietro, il suo ministero, il suo magistero. Non vi pare che questo aspetto dell'odierna festività ci offra un ovvio collegamento con la professione della nostra fede, che proprio la memoria centenaria del martirio degli Apostoli Pietro e Paolo ci ha indotto quest'anno a rinnovare, ad approfondire, a proclamare? Ed il Vangelo, di cui ora abbiamo ascoltato la lettura, non ci obbliga a far nostra, personalmente e coralmente, la confessione di Pietro circa la divina messianità di nostro Signor Gesù Cristo : Tu es Christus Filius Dei vivi? Circostanza anche questa degna di nota, in ordine all'importanza spirituale e storica, alla bellezza trascendente, che acquista una espressione di fede cattolica genuina, cosciente e collettiva dell'intero Episcopato italiano, insieme con il Laicato 4 5 2 Matth. 17, 4. In Ps. XL, 30 : PL 14, 1082. Cfr. J. Ruysschaert: Le deux fêtes de S. Pierre dans la «.depositio martyrum » de 35!f (Rendiconti della P. Acc. Rom. di Archeologia, v. XXXVIII, 1965-1966). Matth. 16, 16. 3 4 s Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 212 cattolico qui rappresentato, nella corona degli Alunni dei Seminari Romani di lingua italiana, il Lateranense col Seminario minore di Roma, il Collegio Capranica, il Seminario Lombardo e gli altri Collegi ecclesiastici italiani in Roma. Circostanza degna di nota, in ordine parimente alla fase critica nella quale la fede, sia circa la psicologia dell'atto in cui si esprime, sia circa il contenuto dottrinale che la definisce, è venuta a trovarsi nella presente evoluzione della cultura, nella problematica radicale che mossa da alcuni critici l'ha investita, nello sforzo di rinnovamento teologico che un po' dappertutto la travaglia e la stimola, nel confronto del dialogo ecumenico, nel pluralismo ideologico che la libertà religiosa favorisce, nel distacco dalla razionalità tradizionale del nostro pensiero speculativo, e in tante altre difficoltà e crisi e tentazioni, che turbano ed esaltano lo spirito moderno, fuori e dentro la Chiesa. Perciò la professione di fede che oggi scaturisce da questa assemblea assume l'aspetto d'un'affermazione decisiva : noi crediamo in Dio, noi crediamo in Gesù Cristo, noi crediamo, anzi in un certo senso, noi sentiamo lo Spirito Santo che ci rende audaci e felici nell'emissione del nostro atto di fede, che arrivando unanime ai piedi di questo altare si conclude nell'abbandono fidente a quella santa Chiesa, che qui ha nella pietra apostolica il suo fondamento; e senz'ombra di trionfalismo, ma nella sincerità d'una vissuta testimonianza sperimenta la verità della parola dell'evangelista Giovanni: Haec est victoria quae vincit mundum, fides nostra.' ' Se Ci è consentito d'indugiare un istante sul senso di pienezza di questo atto di fede, che sembra suggerito da Pietro stesso, oggi da noi venerato, quando scrive resistite fortes in fide/ Noi vi esorteremo, venerati Fratelli e diletti Figli, a secondare nell'atto medesimo il movimento teologale, che gli è proprio, a tradurlo cioè nella virtù della speranza, sorella seguace di quella fede, che ha ricevuto l'estrema rivelazione del mondo divino : Deus caritas est; « e noi alla carità abbiamo creduto )). Sì, « Dio è Amore. La speranza è la risposta spontanea dell'anima a questa certezza, una volta che sia accolta e misurata. Essa erompe al punto preciso, all'istante preciso, in cui la 1 8 9 6 7 8 9 l Io. 5, 4. 1 Petr. 5, 9. 1 lo. 4, IG. Ib. 213 Acta Pauli Pp. VI 10 fede in Dio si rivela una fede nella carità )). Del resto nessuno di noi ha dimenticato la definizione scritturale della fede, coessenziale alla speranza: Est autem fides sperandarum substantia rerum; « F e d e è sostanza di cose sperate». Perciò sembra a Noi che la vostra professione di fede, resa solenne dalle ricordate circostanze, se vuol essere fissa alle verità di cui essa ci fa dono infallibile ed ineffabile, debba lasciarsi trasportare negli orizzonti escatologici, che sono la realtà di quel regno di Dio, da noi pregustato nel tempo, da noi predicato nel nostro divenire storico, da noi ambito mediante tutta la disciplina della vita cristiana, da noi preferito a quell'ordine temporale, di cui pur siamo cittadini, ma pellegrini verso quei « nuovi cieli, e quella nuova terra, che noi attendiamo secondo la promessa di Cristo » . 11 12 1 3 Né si dica che così orientati e liberi da aspirazioni temporali noi diventiamo forestieri in questa terra, in cui la Provvidenza ci ha dato di vivere, né incapaci di colloquio col mondo profano, tutto teso verso le realtà terrene, diventate nel tempo nostro estremamente feconde e seducenti. Tutta la Costituzione conciliare Gaudium et spes è là per dimostrare il contrario e per risolvere il problema dei rapporti del cristianesimo con l'umanesimo. E concludiamo piuttosto che la nostra missione, e proprio in quest'ora inquieta e confusa, è quella di infondere speranze buone, speranze vere, speranze nuove agli uomini a cui si rivolge il nostro ministero ; e ciò — sia detto con le cautele del caso — anche per la vita temporale dei nostri fratelli (tali infatti sono per noi gli uomini, che la vita vissuta rende a noi prossimi). Tocca a noi, credenti, speranti ed amanti, portare, secondo l'arte nostra, continuamente all'uomo cieco la luce, all'uomo affamato il pane, all'uomo adirato la pace, all'uomo stanco il sostegno, all'uomo sofferente il conforto, all'uomo disperato la speranza, al fanciullo la gioia della bontà, al giovane l'energia del bene. Se crisi oggi nel mondo vi è, essa è quella della speranza, quella dell'ignoranza dei fini per cui valga la pena d'impiegare l'enorme ricchezza di mezzi, di cui la civiltà moderna ha arricchito, ma altresì appesantito, la vita umana. Noi siamo le guide. Noi siamo coloro che hanno la scienza dei fini. Noi dobbiamo essere maestri della speranza. E questo sia detto per voi, Pastori, a 10 11 12 13 Card. Garrone, Que faut-il croire?, p. 284. Hebr. 11, 1. Dante, Par. 24, 64. Cfr. 2 Petr. 3, 13. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 214 cui appunto è dato condurre il gregge umano ai pascoli della vera vita ; sia detto per voi, Laici cattolici, che con i Pastori apportate alla Chiesa e al mondo il pensiero e l'opera della salvezza cristiana. E qui fermiamo il nostro discorso. Non abbiamo parlato di quanto si riferisce alla vostra Assemblea Generale e alle molte questioni concrete, in cui oggi si svolge il vostro ministero pastorale ; ma la lettera che, a Nostro nome, vi è stata indirizzata in proposito dal Nostro Cardinale Segretario di Stato, e le ampie ed autorevoli comunicazioni fatte all'Assemblea stessa dal Cardinale Presidente, il Patriarca di Venezia, come dagli altri oratori, hanno già dato il dovuto rilievo a cotesti fatti ed a cotesti problemi. Ci basti ora assicurarvi del Nostro vivissimo interesse e del Nostro proposito di assecondare quanto meglio possibile le aspirazioni, le ansie, le fatiche dei Nostri venerati Confratelli nell'Episcopato, e rinnovarvi l'espressione della Nostra venerazione e della Nostra stima per la mirabile vostra operosità, che ben di cuore auguriamo sempre più organicamente ed efficacemente compresa, condivisa, sorretta dal nostro valoroso Laicato cattolico. E valga a convalidare questi sentimenti e questi voti la Nostra Benedizione Apostolica. V Habita in Aula Clementina Romanae dioecesis curìonibus et quadragesim a l i temporis in Urbe oratoribus. * Signor Sacerdozio, Cardinale, venerati Confratelli nell'Episcopato e nel Questa Udienza, alle soglie della Quaresima, vuole avere, nelle Nostre intenzioni, il carattere d'una semplice e affettuosa conversazione. Essa dovrebbe avere per tema obbligato la predicazione; tema immenso e profondo, se considerato nel mistero della trasmissione della Parola di Dio ; tema complesso e difficile, se considerato nel suo contenuto dottrinale e morale in ordine ai bisogni del Popolo di D i o ; tema delicato e arduo, se considerato nelle sue modalità soggettive e pratiche, che conferiscono alla predicazione il suo decoro e la sua efficacia. Ma oggi non parleremo di ciò. Siamo del resto convinti che voi tutti conoscete l'importanza della predicazione nell'economia della salvezza ed il * Die 26 mensis februarii a. 1968. Acta Pauli Pp. VI 215 primato che le compete nell'ordine dei mezzi per la diffusione del Vangelo, e che le è stato rivendicato dal recente Concilio: missione principale della Chiesa è predicare. E vogliamo credere che alla predicazione e alla sua forma didattica, la catechesi, voi sappiate dedicare il meglio del vostro tempo, per la preparazione, specialmente, delle vostre forze e del vostro cuore, con non poca fatica certamente, ma altresì con non pochi frutti di valore pastorale. 1 2 Parleremo di voi. Di voi, ai quali la novità del recente cambiamento del Nostro Cardinale Vicario e vostro immediato Superiore pone l'obbligo, con Noi, di ricordare, di ringraziare il saggio e zelante Cardinale Traglia, da Noi tanto stimato, che dopo lunghi anni di ministero in questa Nostra Diocesi Romana ha preferito accettare un ufficio più proporzionato alle sue forze fisiche, ma che lascia un tesoro di insegnamenti, di esempi e di opere, del quale il Clero Romano dovrà essergli sempre obbligato, e dal quale potrà attingere sempre buona ispirazione ; questo cambiamento Ci obbliga altresì a salutare il nuovo Cardinale Vicario, qui presente, Angelo Dell'Acqua, già Nostro attivissimo collaboratore alla Segreteria di Stato ; e ad assicurare a lui la Nostra fiducia ed il Nostro appoggio, mentre raccomandiamo a voi tutti di voler alleviare la sua fatica e di volerla rendere feconda di felici risultati con la vostra docile e filiale corrispondenza. Speriamo molto da questo incontro di volontà sacerdotali con chi ha, per Nostro mandato, la responsabilità della direzione della cura d'anime in questa Nostra dilettissima Roma. Parliamo di voi, cari e venerati Parroci, Coadiutori e Sacerdoti, che quivi esercitate la cura d'anime. Noi vi pensiamo bisognosi di conforto; e sa Iddio quanto Noi vorremmo essere in grado di darvelo. Bisognosi per le difficoltà, diciamo, quantitative del vostro ministero : quale senso di timore, e talvolta di sgomento, suscita la visione di questi immensi alveari umani, che sono le abitazioni d'una grande città ! Bisognosi per le difficoltà d'ordine morale e ideale, che la popolazione cittadina moderna oppone all'annuncio e alla pratica della religione : quanta indifferenza, quanta diffidenza, quanta ostilità incontra il ministero pastorale nella gente, avulsa in gran parte dal suo ambiente di origine, pressata da bisogni economici e sociali, penetrata sovente da propaganda antireligiosa e sovversiva, assuefatta oramai al laicismo agnostico e materialista, e inetta, quando non sia ribelle, alla men1 2 Cfr. Decr. Christus Dominus, n. 13. Cfr. Const. de Ecclesia Lumen gentium, nn. 17, 19, 24, etc. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 216 talità pia e osservante della vita cristiana ! Vi comprendiamo, Fratelli e Figli carissimi, e condividiamo le vostre ansie ed anche le delusioni, che spesso opprimono il cuore del pastore d'anime. Vi siamo vicini, pregando, soffrendo, operando con voi e per voi. Vorremmo consolarvi, a questo riguardo, ricordandovi ciò che già ben sapete : il Signore non chiede a noi risultati prodigiosi del nostro lavoro pastorale ; i risultati sono suoi doni, e la loro dispensa è un suo calcolo, un suo segreto ; ricordiamo : Neque qui plantat est aliquid, neque qui rigat; sed qui incrementum dat, Deus. Ciò che il Signore chiede da noi è la dedizione, lo sforzo, il sacrifìcio; come ancora dice San Paolo: Ego autem libentissime impendam et superimpendar ipse pro animabus vestris; licet plus vos diligens minus diligar.* E ricordandovi altresì che là dove il lavoro pastorale è ordinato, perseverante, amoroso, zelante, anche se condotto con povertà di forze e di mezzi, esso non è mai senza frutto ; voi lo sapete : questo nostro popolo, nella sua generalità, non solo non è refrattario alla cura pastorale, che gli è prodigata, ma è quasi sempre accogliente; spesso la desidera, la esige; e talora vi corrisponde in misura superiore all'aspettativa e alla nostra capacità recettiva; il miracolo della pesca miracolosa ... rumpebatur autem rete eorum, si ripete sovente anche al tempo nostro e nelle circostanze presenti. La fatica pastorale, compiuta con metodo e con spirito evangelico, si conforta da sé. Ma vi sono altre prove, altre angustie in molti Sacerdoti del nostro tempo, alle quali, se vostre sono, vorremmo portare conforto. Anche a voi, Sacerdoti carissimi, a voi giovani Sacerdoti specialmente, può essere arrivata, se non con l'impeto altrove osservato, forse con qualche risultante ed infido risucchio, l'onda tempestosa di questioni, di dubbi, di negazioni, di spregiudicate novità, che oggi investe in altre nazioni il Sacerdozio ministeriale, sollevando problemi circa il suo vero concetto, la sua primaria funzione, la sua giusta posizione, la sua originaria e autentica realtà. Il prete, così assalito, interroga se stesso, mette in questione la sua vocazione, discute la forma canonica del Sacerdozio cattolico, teme d'avere scelto male l'impiego della sua vita, sente il suo celibato non più come una libera pienezza d'immolazione e d'amore, ma come un peso innaturale ; e soprattutto guarda al mondo, da cui egli si è sottratto e difeso per poterlo meglio conoscere, evangelizzare e ser3 5 8 1 Cor. 3, 7. 2 Cor. 12, 15. * Lue. 5, 6. 4 217 Acta Pauli Pp. VI vire, con senso, non più d'amore apostolico, ma di nostalgia profana, e facilmente si illude che, immergendosi nella sua temporale, sociale realtà, lo potrebbe meglio redimere, o almeno dare equilibrio alle proprie interiori inquietudini. Figli e Fratelli Nostri : se mai stati d'animo di questa natura si affacciassero ai vostri spiriti, lasciate che questa Nostra occasionale esortazione sia valido conforto alla vostra fedeltà sacerdotale. Non possiamo qui trattare in modo organico ed esauriente questo tema, il quale coinvolge una quantità di problemi, che circostanze, di per sé meritevoli di accurate analisi, hanno sollevati ed esacerbati. Una sola parola del Maestro divino Noi vi diciamo : Nolite timere.* Non abbiate paura. Non lasciatevi suggestionare da teorie e da esempi, che scuotono il normale e autorevole giudizio della Chiesa. Non mettete in dubbio la vostra fede, la vostra scelta, la vostra irrevocabile dedizione. Non sfuggite all'amore che Cristo ha avuto per voi. Siate felici d'essere i suoi umili ministri. Amate con nuova passione il modesto, faticoso, ma sublime servizio sacerdotale, a cui lo Spirito Santo vi ha chiamati ed abilitati. Noi vorremmo che la prossima Quaresima servisse a ciascuno di voi per confermare nel vostro spirito una triplice certezza. La certezza, innanzi tutto, di quel rapporto originale, irreversibile, ineffabile, che ci lega a Cristo e che chiamiamo sacerdozio. Il sacerdozio non è un semplice ufficio ecclesiastico, un semplice servizio, che è prestato alla comunità ; è un sacramento, una santificazione interiore, consistente nel conferimento di particolari, prodigiose facoltà, che abilitano il Sacerdote ad agire in persona Christi, e perciò gli danno un « carattere » specialissimo, incancellabile, che lo qualifica di fronte a Cristo come suo vivo strumento, e lo mette perciò in una relazione particolare e inesauribile d'amore con Cristo : Vos amici mei estis. La nostra vita spirituale dovrebbe essere continuamente alimentata dalla coscienza della nostra ordinazione, e dall'amorosa elezione che Cristo ha fatto di noi : Ego vos elegi; e non subirebbe oscillazioni di dubbio e di tepidezza, se questa immanente volontà amorosa e potente di Cristo di voler agire mediante la nostra umile persona, resa a Lui per sempre disponibile, fosse da noi avvertita come un invito ad una fiduciosa intimità. 7 8 L'altra certezza, che deve sostenere la nostra coscienza sacerdotale, 6 7 8 Marc. 6, 50. Io. 15, 14. Io. 15, 16. 218 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale è quella del rapporto che ci lega in modo totale e irrevocabile al servizio dei nostri fratelli. Il sacerdote non si appartiene più. Lo scopo del sacerdozio è la (( diaconia », la prestazione senza riserve, senza condizioni al Corpo mistico di Cristo, alla Chiesa, al Popolo di Dio, agli uomini. Questa avvertenza del perduto dominio di sé, del dono fatto alla carità per sempre, questa qualifica di servitore degli altri, quale corroborante sicurezza può conferire al prete, che conosce i propri limiti ed i propri bisogni, e che può essere continuamente tentato di (( rifarsi la sua vita », di cercare il proprio prestigio e il proprio interesse, e di turbare perciò la destinazione che caratterizza la vita sacerdotale. Donde una terza certezza, tormentosa forse perché implacabile nelle sue esigenze, ma estremamente fortificante, quella della santità, che deve stilizzare la vita d'un uomo a cui è toccato, da un lato, d'essere scelto da Cristo per suo ministro, dall'altro d'essere destinato a trasmettere agli altri « i misteri di Dio » , non mediante un ministero impersonale, burocratico, puramente canonico, ma mediante un ministero vivo, che sia quasi la personificazione della Parola predicata, mediante uno sforzo vitale di farsi modello, di farsi davvero alter Christus. Anche questa certezza d'essere obbligato alla santità infonde nel Sacerdote un coraggio caratteristico ; egli non teme più né di se stesso, né degli altri, affrancato com'è dai vincoli d'ambiziosi egoismi, e cammina umile e ardito verso il compimento del suo sacrificio nell'imitazione di quello di Cristo, verso la perfezione e la pienezza della carità. Noi vogliamo credere che non manchino a voi i conforti di queste certezze ; e se Noi ve lo ricordiamo, si è per avvalorarle, e per rinnovare a voi, Parroci, Sacerdoti e Religiosi, che avete la ventura d'appartenere al Clero Romano, l'esortazione alla piena ed esemplare fedeltà al Sacerdozio cattolico. Pensate sempre alla vostra vocazione : Videte enim vocationem vestram, fratres, e ricordate che l'irradiazione del vostro esempio assume, proprio perché siete Romani, un'ampiezza universale e si allarga non solo su tutta la Chiesa, ma anche oltre i suoi precisi confini, verso i Fratelli Cristiani da noi separati, verso il mondo tutto che guarda a questa Città e giudica spesso la religione cattolica dal modo con cui voi la vivete e la presentate. Noi avremmo tante altre cose da dirvi, ma il tempo stringe. La visita pastorale, i grandi problemi relativi all'Opera delle chiese nuove, la 9 10 9 10 Cfr. 1 Cor. 4, 1. 1 Cor. 1, 26. 219 Acta Pauli Pp. VI comprensione del Concilio e delle nuove istituzioni ch'esso pone in essere, l'avvicinamento e la formazione della gioventù, delle vocazioni ecclesiastiche, l'attuazione della riforma liturgica, la vigilanza sulla stampa che si diffonde nel popolo, quella dalle idee non rette e dalle esibizioni licenziose, per proscriverla, quella buona, la nostra stampa cattolica specialmente, per diffonderla, i poveri, che ancora circondano nella periferia della città i moderni quartieri, per amarli, visitarli, aiutarli, ... quante cose! Ma voi le conoscete e sempre ne ascoltate la trattazione nelle istruzioni che vi sono date. Ebbene, abbiate queste istruzioni come date anche da Noi e vi sostenga in ogni vostra attività pastorale la Nostra Benedizione Apostolica. VI Iis qui interfuerunt Coetui Romae habito a Consilio membrorum ex Institutis Internationalibus compendiareis litteris v. d. FAO-OMS. Nous avons la joie de saluer en vos personnes les représentants de la Commission Mixte de l'Organisation pour l'Alimentation et l'Agriculture et de l'Organisation Mondiale de la Santé, réunis ici pour mettre au point les normes du Codex Alimentarius. Volontiers Nous vous manifestons Notre profonde estime, Nos sincères encouragements et Nos vœux cordiaux. Votre travail laborieux rejoint en effet les préoccupations que Nous exprimions l'an passé : (( Les efforts, même considérables, qui sont faits pour aider au plan financier et technique les pays en voie de développement seraient illusoires, si leurs résultats étaient partiellement annulés par le jeu des relations commerciales entre pays riches et pays pauvres y). 1 Mais, Nous en avions bien conscience, il ne suffit point de dénoncer le mal ou de faire appel aux bonnes volontés d'une façon générale : il faut chercher les voies réalistes qui permettront d'apporter des solutions efficaces. Aussi faisions-Nous appel à ceux qui peuvent mettre en action les moyens adéquats : « Des conventions internationales, à rayon suffisamment vaste, seraient utiles, elles poseraient des normes générales en vue de régulariser certains prix, de garantir certaines productions, de soutenir certaines industries naissantes ». 2 * Die 29 mensis februarii a. 1968. Litt. Encycl. Populorum progressio, n. 57. Ib., n. 61. 1 2 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 220 Votre effort, Nous semble-t-il, s'incrit dans ces perspectives, puisqu'il aide les pays exportateurs de produits alimentaires à présenter leurs productions sous une forme qui les fassent accepter dans les pays importateurs. Ainsi, tandis que les consommateurs de ceux-ci obtiennent une plus grande satisfaction, les producteurs de ceux-là trouvent des débouchés plus sûrs et des revenus qui les aident à équilibrer leur économie. Puisse cet effort de mise au point de normes alimentaires, accompli avec la collaboration d'un nombré croissant de gouvernements, contribuer à rétablir « entre partenaires au moins une certaine égalité des 3 chances )), comme Nous l'appelions de Nos vœux. C'est bien le but à atteindre en effet : non pas renforcer les privilèges des nations déjà favorisées, mais permettre à tous les peuples d'accéder à des conditions de vie plus dignes, où les carences de la faim ne soient plus un spectre redoutable, où « le pauvre Lazare puisse s'asseoir à la même table que le riche )). 4 Dans cette perspective, Nous encourageons volontiers les efforts communs de la F.A.O. et de l'O.M.S. au service de la communauté mondiale et de tout cœur Nous appelons sur vos personnes, et sur le labeur de votre Commission, les grâces de lumière du Dieu Tout-Puissant. While bidding you a heartfelt welcome, Gentlemen, We wish to assure you of the high importance We attribute to your discussions of alimentary norms in the Mixed Commission of the Food and Agricolture Organization, and of the World Health Organization. In fact, by your efforts to establish world-wide standards for food préparation, labelling and grading, you contribute towards doser communications and a more intimate physical communion between the peoples of the world, and particularly between the less developed and the more developed nations. The conséquent wider availability and acceptance of foods will constitute your achievement « to multiply bread so that it suffices for the tables of mankind » . We referred to such high purposes recently, in Our Encyclical Letter on the Development of Peoples, asserting that « Every nation must produce more and better quality goods to give to ail its inhabitants a truly human standard of living, and also to cons s Ib., n. 61. * Ib., n. 47. United Nations, Oct. 4, 1965. 5 Acta Pauli Pp. VI 221 6 tribute to the common development of the human r a c e » . And We noted further that « the présent situation calis for concerted planning ... (which) présupposes careful study, the sélection of ends and the choice of means, as well as a reorganization of efforts to meet the needs of the présent, and the demands of the foreseeable future » . It is therefore a pleasure for Us to commend and encourage the work of your Commission, which so nobly responds to those requirements; while We invoke upon you, your délibérations, your collabor a t o r and your respective nations, richest divine grâces and favours. 7 NUNTIUS SCRIPTO DATUS Christifidelibus Insulae Mauritii, cum ea regio, sui iuris facta, civilem adepta est libertatem. Chers Fils, Au moment où, unis à tous vos compatriotes, vous inaugurez dans la joie votre indépendance politique, Nous désirons vivement partager votre fierté, vous exprimer Notre particulière affection, vous encourager avec une bienveillance paternelle et vous adresser les vœux fervents que Nous formons pour vous et votre noble patrie. Quand l'Eglise voit un pays prendre en mains sa destinée, après y avoir été sagement préparé, elle ne peut que s'en réjouir comme d'une promotion humaine bien conforme aux desseins du Créateur. N'est-il pas en effet dans le plan divin que chaque société ayant acquis la maturité nécessaire accède un jour à la responsabilité et prenne place dans le concert des nations? Ce n'est pas que vous reniiez pour autant les solidarités fécondes d'hier ou d'aujourd'hui, ni que vous fermiez la porte aux alliances de demain : qui, de nos jours surtout, pourrait prétendre avec sagesse vivre à l'écart des autres peuples? Nous devenons de plus en plus tributaires les uns des autres. Mais voici que vous assumez vous-mêmes le choix de votre politique et des moyens de la réaliser. C'est assurément une heure grave de votre histoire, qui suscite à la fois fierté et appréhension : pour Notre part, Nous voulons y reconnaître une étape chargée de promesses. * N. 48. N. 50. 7 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 222 A votre jeune pays, Nous souhaitons d'abord une ère de paix et de tranquillité, sans laquelle tout effort constructif serait voué à l'échec. Au cours de ces derniers siècles, des groupes ethniques très divers sont venus constituer votre peuple, l'enrichir de leurs valeurs et lui donner le visage qu'il revêt aujourd'hui au seuil de l'indépendance. Votre île, qui apparaissait à certains visiteurs comme « l'étoile et la clef de la mer des Indes » est devenue le creuset où des civilisations européennes, africaines, asiatiques ont été amenées à se rencontrer, à collaborer, pour créer une patrie nouvelle. Cette situation de fait entre, à nos yeux, dans les desseins de la Providence qui vous appelle désormais à assumer ensemble votre destin dans une harmonie profonde. Les chrétiens — Nous aimons le penser — seront au premier rang des artisans de paix et, au besoin, de pardon et de réconciliation, « en créant une atmosphère de compréhension et de dialogue, au lieu du climat de la défiance et de la peur. Bien plus, ils chercheront à ce que chaque personne, chaque communauté, sans aucune discrimination raciale, accèdent effectivement, aux mêmes droits fondamentaux, car, sans la justice, la paix ne serait qu'illusion. « Vous êtes tous frères ! )). Puisse cette parole du Seigneur illuminer votre route et vous donner confiance. 1 2 Participant tous de façon équitable aux responsabilités civiques, économiques et politiques, vous serez à pied d'oeuvre pour réaliser le développement intégral et solidaire de toutes vos ressources, de toutes vos possibilités. Et parler de développement, comme Nous le disions dans Notre récente encyclique sur ce sujet, c'est (( se soucier autant de progrès social que de croissance économique )). 3 Sur ce chemin, un grand motif d'espérance brille à Nos yeux : l'âme foncièrement religieuse de votre peuple. S'(( il n'est d'humanisme vrai qu'ouvert à l'Absolu, dans la reconnaissance d'une vocation qui donne l'idée vraie de la vie humaine )), vous êtes bien placés pour vous défendre contre l'attirance facile des théories matérialistes qui conduisent à des conceptions d'humanisme tronquées et fausses. La foi chrétienne a été apportée chez vous par de généreux missionnaires que vous vénérez à juste titre. Elle n'a pas seulement suscité une floraison de lieux de culte, fréquentés de façon 4 5 1 2 3 4 5 Message à l'Afrique, n. 19. Matth. 23, 8. Litt. Encycl. Populorum progressio, n. 34. Ibid., n. 42. Cf. Message à l'Afrique, n. 37. Acta Pauli Pp. VI 223 très fidèle; elle a imprégné aussi dans une large mesure les mœurs et les coutumes. De nombreux prêtres, religieux, religieuses et militants chrétiens répondent chaque jour à la vocation du Seigneur et les mouvements apostoliques se développent. De cette vitalité, chers Fils, Nous vous félicitons. Volontiers Nous vous encourageons à témoigner toujours plus et toujours mieux de cette foi qui est votre trésor. Qu'elle vous relie chaque jour davantage au Christ et à l'Eglise qui est son Corps ! Qu'elle vous permette un dialogue fécond avec vos frères musulmans et hindous, bouddhistes et israélites! Qu'elle éclaire la marche de votre histoire! A celui à qui incombe, en l'absence de Monseigneur l'Evêque, la direction du diocèse, à vous, prêtres, religieux et religieuses, à vous tous, chers Fils, qui êtes rassemblés en prière dans la cathédrale de Port-Louis, à tous vos compatriotes, et spécialement à ceux qui vont prendre en mains les destinées de votre pays, Nous exprimons Notre estime et Nos souhaits les plus fervents. Et de grand cœur Nous implorons sur vos personnes, vos familles et votre patrie, comme gage d'un avenir glorieux et béni, les grâces abondantes du Dieu toutpuissant. er Du Vatican, le 1 mars 1968. PAULUS PP. VI ,224 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS i PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. VI, successivis decretis Sacrae Congregationis pro Episcopis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die 1 Ianuarii 1968. — Titulari episcopali Ecclesiae Badiensi praefecit Exc. P. D. Alfredum Viola, hactenus Episcopum Saltensem. die 5 Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Aquaealbensi in Mauretania R. D. Ignatium Nazarenum Trejos Picado, Rectorem Seminarii minoris et iudicem prosinodalem archidioecesis S. Iosephi in Costarica, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Caroli Humberti Rodríguez et Quiros, Archiepiscopi S. Iosephi in Costarica. die 8 Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Tubunensi in Mauretania R. P. Marium Martínez de Lejarza, Societatis Iesu, Rectorem collegii (( Loyola » in Civitate Guatimala, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Marii Casariego, Archiepiscopi Guatimalensis. die 10 Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Selemselitanae Exc. P. D. Michaelem Angelum Machado y Escobar, hactenus Episcopum S. Michaelis. die 22 Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Sinnadensi in Mauretania Exc. P. D. Vilsonium Laus Schmidt, hactenus Episcopum Xapecoënsem. die 31 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Copiapoënsi R. D. Carolum Camus Larenas, e clero dioecesis Vallis Paradisi, curionem paroeciae SSmi Salvatoris et Vicarium episcopalem in civitate vulgo Valparaiso. die 3 Februarii. — Metropolitanae Ecclesiae Tucumanensi R. D. Blasium Victorium Conrero, curionem paroeciae vulgo « Niño Jesús de Praga )> in civitate Cordoba. — Titulari episcopali Ecclesiae Titulanae in Numidia R. P. Elisen m Gomes de Oliveira, sodalem Ordinis Fratrum B. Mariae Virg. de Monte Carmelo, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Adelmi Cavalcante Machado, Archiepiscopi Maceiensis. Sacra Congregatio pro Episcopis 225 die 5 Februarii.—• Titulari episcopali Ecclesiae Lesvitanae R. P. D. Iosephum T. Sánchez, Vicarium Generalem Legazpiensem, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Teopisti Alberto et Valderrama, Archiepiscopi Cacerensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Thimidensi R. D. Benvenutum Tudtud, curionem paroeciae SSmi Sacramenti in archidioecesi et civitate Caebuana, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Epiphanii Surban Belmonte, Episcopi Dumaguetensis. die 8 Februarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Thuburbitanae R. P. Servilium Conti, I. M. C, Praelatum Roraimensem. die 15 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae S. Augustini Exc. P. D. Paulum F. Tanner, hactenus Episcopum tit. Lamasbensem. die 17 Februarii. — Metropolitanae Ecclesiae S. Ludovici Exc. P. D. Ioannem I. Carberry, hactenus Episcopum Columbensem. die 23 Februarii. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Rusellensi R. P. D. Laurentium Antonetti, e clero dioecesis Novariensis, Antistitem Urbanum, quem deputavit Nuntium Apostolicum in Rebuspublicis Honduriae et Nicaraquae. die 2 Martii. — Metropolitanae Ecclesiae Neo-Eboracensi Exc. P. D. Terentium Iacobum Cooke, hactenus Episcopum tit. Summensem. die 3 Martii. — Cathedrali Ecclesiae S. Ludovici Potosiensis Exc. P. D. Stanislaum Alcaraz Figueroa, hactenus Episcopum Matamorensem. die lf Martii. — Cathedrali Ecclesiae Sinus Viridis Exc. P. D. Aloisium Ioannem Wycislo, hactenus Episcopum tit. Stadiensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Timidanensi R. P. D. Gualterium I. Schoenherr, Antistitem Urbanum, ex archidioecesi Detroitensi, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Ioannis F. Dearden, Archiepiscopi Detroitensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Ululensi R. D. Thomam I. Gumbleton, pro-Cancellarium Curiae metropolitanae Detroitensis, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Ioannis F. Dearden, Archiepiscopi Detroitensis. die 6 Martii. — Titulari episcopali Ecclesiae Vico-Ateriensi Exc. P. D. Iacobum I. Sweeney, hactenus Episcopum Honolulensem. — Cathedrali Ecclesiae Honolulensi Exc. P. D. Ioannem Iosephum Scanlan, hactenus Episcopum tit. Cenensem. die 9 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Vilmingtoniensi Exc. P. D. Thomam I. Mardaga, hactenus Episcopum tit. Mutugennensem. die 12 Martii. — Titulari episcopali Ecclesiae Tigamibenensi Exc. P. D. Beniaminum I. Webster, hactenus Episcopum Peterboroughensem. 15 - A. A. S. 226 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale — Titulari episcopali Ecclesiae Bidensi R. P. D. Ioannem I. Cassata, Vicarium Generalem dioecesis Galvestoniensis-Houstoniensis, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Thomae Gorman, Episcopi Dallasensis-Arcis Vorthensis. II RHEMENSIS - AMBIANENSIS ET A L I A R U M DECRETUM De causis agendis Cum Sacra Congregatio de disciplina Sacramentorum, Decreto diei 22 decembris 1966, unicum tribunal pro gallicis regionibus Campaniae et Picardiae, ad causas nullitatis matrimoniorum pertractandas constituisset, Excmi Ordinarii Rhemensis, Ambianensis, Bellovacensis, Catalaunensis, Ebroicensis, Suessionensis, ac Trecensis, quo expeditius iudicandi munus in tribunalibus ecclesiasticis exerceretur, nuper ab Apostolica Sede postulaverunt, ut causae universae, tum contentiosae tum criminales, quae ad eorum competens forum iure communi sint deferendae, posthac a tribunalibus Rhemensi, in primo iurisdictionis gradu, et Ambianensi, in gradu appellationis, cognoscerentur. Porro Ssmus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. V I , praehabito favorabili voto Excmi P. D. Pauli Bertoli, Archiepiscopi titularis Nicomediensis et in Gallia Nuntii Apostolici, ratus huiusmodi petitionem in animarum bonum cessuram, porrectis precibus adnuendum censuit. Quapropter, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, de plenitudine Apostolicae potestatis, ea quae sequuntur decernit. 1. Tribunal Rhemense iudicabit in prima instantia universas causas, tum contentiosas tum criminales, Ecclesiarum quas supra memoravimus ; 2. Ab eiusmodi causis, in prima instantia coram tribunali Rhemensi pertractatis, appellatio fiet ad tribunal Ambianense. Quibus super rebus hoc editur Consistoriale Decretum, ad decennium, experimenti causa, valiturum. Ad haec autem exsecutioni mandanda idem Summus Pontifex praefatum Excmum P. D. Paulum Bertoli deputavit, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere Sacra Congregatio pro Episcopis 227 imposito ad Sacram Congregationem Consistorialem mittendi, quam primum, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis. Contrariis quibusvis minime obstantibus, etiam speciali mentione dignis, atque revocatis superioribus Rescriptis. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis Consistorialis, die 23 Novembris 1967. CAROLUS Card. CONFALONIERI, Pro-Praefectus L. rB S. © Ernestus Civardi, Archiep. tit. Serdicen., a Secretis III BREDANAE DECRETUM Translationis Cathedrae episcopalis Cathedralis Ecclesia Bredana, Deo in honorem Sanctae Barbarae Virginis et Martyris dicata, ob depopulationem centri civitatis, fidelium commoditati atque divino cultui sueto decore peragendo non amplius respondet. Qua de causa Excmus P. D. Hubertus Ernst, Episcopus Bredanus, ab Apostolica Sede enixe postulavit ut episcopalis Cathedra a memorata Ecclesia Sanctae Barbarae in novum aptiusque, modo in eadem civitate episcopali exstructum, templum Deo in honorem Sancti Michaelis Archangeli dicatum, transferretur. Porro Sacra haec Congregatio pro Episcopis, praehabito favorabili voto Exelmi P. D. Angeli Felici, Archiepiscopi titularis Caesariensis, et in Hollandia Apostolici Pro-Nuntii, re mature perpensa ac rata id ad decus Bredanae Ecclesiae profuturum, porrectis precibus annuendum censuit. Quapropter suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, vigore specialium facultatum a Summo Pontifice Paulo Divina Providentia Pp. VI sibi tributarum, praesenti Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, memoratum templum, Deo in honorem Sancti Michaelis Archangeli dicatum, ad dignitatem et gradum Ecclesiae Cathedralis Bredanae evehit, ita ut in eodem episcopalis Cathedra posthac 228 Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale erigi possit ac debeat, collatis simul omnibus praerogativis, iuribus et privilegiis quibus ceterae Cathedrales Ecclesiae ornantur et fruuntur. Ad haec omnia exsecutioni mandanda Sacra Congregatio pro Episcopis deputat memoratum Excmum P. D. Angelum Felici, eidem tribuens necessarias et opportunas facultates, etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Sacram Congregationem authenticum exemplar actus peractae executionis, quam primum, remittendi. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 20 aprilis anno 1968. CAROLUS Card. CONPALONIERI, Praefectus L. $ S. ® Ernestus Civardi, Archiep. tit. Serdicen., a Secretis IV HARLEMENSIS-ROTEROD AMENSIS DECRETUM De mutatione finium Quo uberius animarum saluti consuli possit, Excmus P. D. Theodorus Henricus Zwartkruis, Episcopus Harlemensis, et Excmus P. D. Martinus Antonius Jansen, Episcopus Roterodamensis, nuper ab Apostolica Sede postulaverunt ut suarum Ecclesiarum fines aliquantulum immutarentur aptiusque disponerentur. Sacra Congregatio pro Episcopis, praehabito favorabili voto Excmi P. D. Angeli Felici, Archiepiscopi titulo Caesarianensis et in Hollandia Apostolici Pro-Nuntii, rata huiusmodi immutationes spirituali christifidelium bono profuturas, vigore specialium facultatum a Summo Pontifice Paulo Divina Providentia Pp. VI sibi tributarum, oblatas preces accipiendas esse censuit. Quapropter, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, hoc Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae fuissent, a dioecesi Harlemensi separat tum integram paroeciam Sancti Matthiae in oppido neerlandice Warmond nominato, tum insulam quae dicitur « Lakenpolder », ad paroeciam Sancti Ioannis Baptistae in oppido vulgo De Kaag perti- Sacra Congregatio pro Institutione Catholica 229 nentem, easdem perpetuo adnectit dioecesi Roterodamensi, mutatis, hac ratione, utriusque dioecesis limitibus. Ad haec vero exsequenda Sacra Congregatio pro Episcopis praefatum Excmum P. D. Angelum Felici deputat, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates, etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Sacram Congregationem quam primum remittendi authenticum exemplar actus peractae exsecutionis. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 20 aprilis anno 1968. CAROLUS Card. CONFALONIER!, Praefectus L. s. B Ernestus Civardi, Archiep. tit. Serdicen., a Secretis SACRA CONGREGATIO PRO INSTITUTIONE CATHOLICA DECLARATIO Facultas Theologica Universitatis Vratislaviensis perseverare agnoscitur in Studio Theologico Seminarii Maioris eiusdem urbis. Postquam praelectiones Facultatis Theologicae Universitatis Vratislaviensis a. D. MCMXLv interruptae sunt, Seminarium Maius Archidioecesanum Vratislaviense ita Studium Theologicum restituit ut cathedrae, magistri, integraque scientifica efficientia laudatae Facultatis in ipsum Seminarium plane translata censenda sint. Sedes igitur Apostolica agnoscit studia theologico-philosophica quae hodie in Theologico Studio Vratislaviensi fiunt dignitate academica pollere, utpote quae protrahant producantque ea quae in pristina Facultate fiebant tum ad cathedras tum ad examina tum ad scientificam investigationem philologico-historicam quod attinet. Academica ergo institutio et gradus qui nunc conferuntur in memorato Theologico Studio Seminarii Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 230 Maioris Vratislaviensis, Instituta in eo vigentia tum pastoralis tum doctrinalis eruditionis, ecclesiasticis vel laicis destinata, nihil aliud sunt nisi prosecutio inclytae Facultatis Theologicae celeberrimae Universitatis Vratislaviensis. Omnibus servatis de iure servandis, vehementer optandum est ut Theologicum Vratislaviense Studium, quod nunc naviter operatur cathedris, alumnorum exercitationibus, bibliothecis, librorum editionibus, in posterum plurimos fructus afferat Populo Ecclesiaeque salubérrimos. Datum Romae, ex aedibus Sacrae Congregationis pro Institutione Catholica, d. x x n m. februarii, in festo Cathedrae Sancti Petri, d. d. MCMLXVIII. GABRIEL MARIA Card. GARRONE, Praefectus L. © S. 8B Iosephus Schroffer, Archiep. tit. Volturn., a Secretis SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE DE FORT JAMESON (CHIPATENSIS) DECRETUM Mutationis nominis Cum Excmus ac Revmus Dominus Alafridus Poledrini, Archiepiscopus tit. Vazaritanus et Apostolicus in Zambia Pro-Nuntius, proposuisset ut praesens denominatio dioecesis de Fort Jameson ita permutaretur ut deinde Ghipatensis nuncuparetur, iuxta novum nomen vulgo Chipata nuper urbi Fort Jameson datum, Sacra Congregatio pro Gen- Sacra Congregatio pro gentium evangelizatione 231 tium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, re mature perpensa, optatis praelaudati Pro-Nuntii Apostolici inhaerendum censuit. Itaque eadem Sacra Congregatio, vigore facultatum sibi a Ssmo Domino Nostro Paulo Divina Providentia Papa VI tributarum, supramemoratam propositionem adprobavit ac praesens in re Decretum confici iussit. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, die 15 mensis aprilis a. D. 1968. G. P. Card. AGAGIANIAN, Praefectus L. © S. © Sergius Pignedoli, Archiep. tit. Icon., a Secretis 232 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA TRIBUNALIUM SACRA ROMANA ROTA Citatio edictalis TAURINENSIS Nullitatis matrimonii (De Filippi - Beato) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Luciani Beato, conventus in causa de qua supra, eundem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. R. Rotae (Piazza della Cancelleria, 1 - Roma) in diem 21 maii 1968, hora decima, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii : An constet de matrimonii nullitate, in casu. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedicti domini Luciani Beato, curare debent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur. * Gerardus Maria Rogers, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 15 mensis martii a. 1968. Orlandus Di Jorio, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Lucien Beato, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria), le 21 mai 1968, à 10 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit Lucien Beato, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Tribunal Vicariatus Urbis 233 TRIBUNAL VICARIATUS URBIS Citatio edictalis ROMANA Nullitatis matrimonii (Novelli - Di Vazziani) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Amadei Di Vazziani, conventi in causa de qua supra, eundem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali Vicariatus Urbis (Piazza S. Giovanni in Laterano, 6 - Roma), in diem 30 maii 1968, hora nona cum dimidio, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii : An constet de matrimonii nullitate, in casu. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedicti domini Amadei Di Vazziani, curare debent ut ipse de hac citatione edictali rite moneatur. * Anscharius Buttinelli, Iudex Instructor Ex Aede Tribunalis Vicariatus Urbis, die 16 martii 1968. Ioannes Nastasi, Cancellarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Amédée Di Vazziani, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal du Vicariat de Rome (Piazza S. Giovanni in Laterano, 6 - Roma) le 30 mai 1968, à 9 heures 30, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté : Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit M. Amédée Di Vazziani, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. 234 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE SACRA CONGREGAZIONE DEI RIT! Martedì, 16 gennaio 1968, nel Palazzo delle Congregazioni si è adunata la S. Congregazione dei Riti ordinaria particolare, nella quale gli Emi Signori Cardinali ed i Revmi Prelati Officiali hanno discusso sulla introduzione della Causa della Serva di Dio Rebecca Ar Rayés da Himlaya presso Bikfaya, religiosa professa dell'Ordine Antoniano Libanese dei Maroniti. Hanno inoltre esaminato la relazione dei censori teologi su gli scritti dei Servi di Dio : 1. Nicola Barré, sacerdote professo dell'Ordine dei Minimi, fondatore delle Suore di Gesù Bambino; 2. Felice Maria Ghebre Amlak, sacerdote professo del sacro Ordine Cistercense ; 3. Giacomo da Ghazir, sacerdote professo dell'Ordine dei Frati Minori Cappuccini ; 4. Maria Agnese Chiara Steiner, monaca professa del Secondo Ordine di S. Francesco; 5. Liduina Meneguzzi, dell'Istituto di S. Francesco di Sales; 6. Nicola Wolf da Rippertschwand, padre di famiglia, agricoltore; 7. Paola Renata Carboni, giovane secolare. Martedì, 30 gennaio 1968, nel Palazzo Apostolico Vaticano si è adunata la S. Congregazione dei Riti preparatoria, nella quale gli Emi Signori Cardinali, i Revmi Prelati Officiali e Consultori teologi hanno discusso sul martirio dei Servi di Dio Simone Berneux, Vescovo di Capso e Vicario Apostolico della Corea, ed altri ventitré compagni, uccisi, a quanto si asserisce, in odio alla fede nel 1866-67. Lo stesso giorno ha avuto luogo la S. Congregazione dei Riti ordinaria, nella quale gli Emi Signori Cardinali e i Revmi Prelati Officiali hanno esaminato la relazione dei censori teologi su gli scritti del Servo di Dio Carlo de Foucauld, sacerdote secolare. Martedì, 13 febbraio 1968, nel Palazzo delle Congregazioni alla presenza dell'Emo Signor Cardinale Paolo Giobbe, Ponente o Relatore della Causa del Servo di Dio Giovanni Enrico Carlo Steeb, sacerdote secolare, fondatore delle Suore della Misericordia di Verona, si è adunata la S. Congregazione dei Riti antepreparatoria, nella quale i Revmi Prelati Officiali e Revmi Consultori teologi hanno discusso sulla eroicità delle virtù del predetto Servo di Dio. Martedì, 27 febbraio 1968, nel Palazzo Apostolico Vaticano si è adunata la S. Congregazione dei Riti preparatoria, nella quale gli Emi Signori Cardinali, i Revmi Prelati Officiali e Consultori teologi hanno discusso sulla Diarium Romanae Curiae 235 eroicità delle virtù del Servo di Dio Massimiliano Kolbe, sacerdote professo dell'Ordine dei Frati Minori Conventuali. Ha avuto poi luogo la Congregazione ordinaria particolare, nella quale gli stessi Signori Cardinali e i Revmi Prelati Officiali hanno esaminato le relazioni dei censori teologi su gli scritti del Servo di Dio Giovanni Calabria, sacerdote, fondatore delle Congregazioni dei Poveri Servi e delle Povere Serve della Divina Provvidenza. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Il Santo Padre, a norma del Motu Proprio Pro comperto sane, del 6 agosto 1967, ha nominato : Membri della Sacra Congregazione per le Chiese Orientali : le Loro Eccellenze Revme i Monsignori: Parecattil Giuseppe, Arcivescovo di Ernakulam; Yemmeru Asrate Mariam, Arcivescovo di Addis Abeba; Varthalitis Antonio, Arcivescovo di Corfù; Dudas Nicola, Eparca di Hajdudorog; Kocisko Stefano, Eparca di Pittsburg dei Ruteni; Cristea Basilio, Vescovo tit. di Lebedo; Rusnak Michele, Vescovo tit. di Zernico. Membri della Sacra Congregazione per i Vescovi : le Loro Eccellenze Revme i Monsignori: Primatesta Raul Francesco, Arcivescovo di Córdoba; Scherer Alfredo Vincenzo, Arcivescovo di Pòrto Alegre; Leveque Luigi, Arcivescovo di Rimouski; De Borja Valenzuela Bios Francesco, Arcivescovo di Antofagasta: Schneider Giuseppe, Arcivescovo di Bamberg; Gonzaga Lino, Arcivescovo di Zamboanga; López Aviña Antonio, Arcivescovo di Durango. Membri della Sacra Congregazione dei Riti : le Loro Eccellenze Revme i Monsignori: Boudon Renato, Vescovo di Mende; Manziana Carlo, Vescovo di Crema; Zauner Francesco, Vescovo di Linz; Botero Salazar Tullio, Arcivescovo di Medellin; Wright Giovanni G., Vescovo di Pittsburgh; Bigirumwami Luigi, Vescovo di Nyundo; Pham-van-Thiên Giuseppe, Vescovo di Phu-Cuong. 236 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Membri della Saera Congregazione per il Clero : le Loro Eccellenze Revme i Monsignori: Cousins Guglielmo E., Arcivescovo di Milwaukee; Knox Giacomo Roberto, Arcivescovo di Melbourne; Garcia de Sierra y Méndez Secondo, Arcivescovo di Burgos; Rubio Diaz Alfredo, Vescovo di Sonsón; Schoiswohl, Giuseppe, Vescovo di Graz-Seckau; Coderre Geraldo M., Vescovo di Saint-Jean de Québec; Hänggi Antonio, Vescovo di Basel. Membri della Sacra Congregazione per l'Educazione Cattolica : le Loro Eccellenze Revine i Monsignori: Brunon Giovanni, Vescovo tit. di Vagai, Superiore Generale dei Sulpiziani; Kaczmarek Lech, Vescovo tit. di Alia, Ausiliare di Gdansk; Suquia Goicoechea Angelo, Vescovo di Almería; Lane Loras, Vescovo di Rockford; Durand Flórez Riccardo, Arcivescovo di Cuzco; Henríquez Jiménez Luigi, Vescovo tit. di Lamdia, Ausiliare di Caracas ; Gonzaga Lino, Arcivescovo di Zamboanga. Il Santo Padre ha annoverato tra i Consultori della Sacra Congregazione per i Religiosi e gli Istituti secolari : Madre Araño Maria del Rosario, Superiora Generale della Congregazione di Gesù e Maria; Madre Pastoors Felicia, Priora Generale delle Orsoline dell'Unione Romana; Madre Torchio Candida, Superiora Generale della Congregazione delle Suore di Carità di S. Antida; Madre Omer Maria, Superiora Generale della Congregazione delle Suore di Carità di Cincinnati; Madre Lang Maria Demetria, Superiora Generale delle Suore del SS. Salvatore ; Madre Guillemin Susanna Luisa, Superiora Generale delle Figlie della Carità di S. Vincenzo; 11 Rev. Don Andrea Augier; Il Sig. Giuseppe Lazzati. Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, ha nominato : Protonotari Apostolici ad instar participantium : 17 marzo 1967. Monsig. Cordero Crespo Michele Francesco (Cuenca en Ecuador). 5 aprile » Monsig. Ayerdi Adot Basilio (Lima). 22 maggio » Monsig. Palacios Bravo Manuele Maria (Cuenca en Ecuador). 1 giugno » Monsig. Forristal Leonardo M. (London). Diarium Romanae Curiae 5 luglio 1967. » 18 ottobre 3 novembre » » 4 » » 29 4 dicembre » » » » 6 12 13 » » » » » » » » » » » Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. 237 Ferret Ernesto (Auch). Bahiense Pessoa da Silva Mario (Feirade Santana) Clément Dionigi (Trois-Rivières). Devan Francesco (Ogdensburg). Meaggia Sebastiano (Bosa). Garvey Francesco (Buffalo). McLauglin Bernardo (Buffalo). Schieder Giuseppe (Buffalo). Sierakowski Stanislao (Buffalo). Caravaglios Lorenzo (Mazara del Vallo). Borea Antonio (Ventimiglia). Hötzel Giovanni (Meissen). Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI, feli cernente regnante, ha nominato : 25 gennaio 1968. Gli Emi Signori Cardinali Traglia Luigi e Dell'Acqua Angelo, Membri della Sacra Congregazione per la Dottrina della Fede. » » » L'Emo Signor Cardinale Seper Francesco, Membro della Pontificia Commissione per l'interpretazione dei Decreti del Concilio Vaticano Secondo. 29 » » S. E. Revma Mons. Hänggi Antonio e il Revmo Abate Weakland Remberto, dell'Ordine di S. Benedetto, Membro del « Consilium ad exsequendam Constitutionem de Sacra Liturgia ». 6 febbraio » Il Révmo Padre Huot Dorio Maria, della Compagnia di Maria (Monfortani), Sottosegretario della Sacra Congregazione per i Religiosi e gli Istituti secolari (Sezione Istituti Religiosi). 1 » » L'Illmo Signor Ferrata Giovanni Battista, Decano del Collegio degli Avvocati del Sacro Concistoro, Promotore di Giustizia nel Tribunale di prima istanza dello Stato della Città del Vaticano. 23 » » Gli Emi Signori Cardinali: Siri Giuseppe, Arcivescovo di Genova; Cooray Tommaso B., Arcivescovo di Colombo; Roy Maurizio, Arcivescovo di Québec; Garrone Maria Gabriele, Prefetto della Sacra Congregazione per l'Educazione Cattolica; de Furstenberg Massimiliano, Prefetto della Sacra Congregazione per le Chiese Orientali; Staffa Dino, Pro-Prefetto del Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica; Krol Giovanni G., Arcivescovo di Philadelphia; Bengsch Alfredo, Arcivescovo di Berlino ; Brennan Francesco, Prefetto della Sacra Congregazione per la Disciplina dei Sacramenti; Gut Benno, Prefetto della Sacra Congregazione dei Riti, Membri della Pontificia Commissione per la revisione del Codice di Diritto Canonico. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 238 4 marzo 8 » 18 » 23 » 27 » » » » » 29 » 30 » 1 aprile 3 » » » » » 1968. Gli Emi Signori Cardinali Beran Giuseppe e Zerba Cesare, Membri della Commissione Cardinalizia per la Prefettura degli Affari Economici della Santa Sede. » S. E. Revma Mons. Schroffer Giuseppe, Segretario della Sacra Congregazione per l'Educazione Cattolica, Consultore della Sacra Congregazione per i Religiosi e gli Istituti secolari. » L'Illmo e Revmo Mons. Etteldorf, Segretario della Commissione Cardinalizia per la Prefettura degli Affari Economici della Santa Sede. » I Revmi Padri : Gelot Giuseppe, della Società dei Missionari d'Africa; Lanfry Giacomo, della Società dei Missionari d'Africa; Goetz Giuseppe, della Compagnia di Gesù; Williams Giovanni, della Compagnia di Gesù; Luneau Augusto, degli Oblati di Maria Immacolata, Consultori del Segretariato per i non Cristiani. » L'Illmo Signor Don Giulio dei Marchesi Sacchetti, Delegato Speciale della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano. » L'Illmo Signor Ing. Viesi Italo, Reggente della Direzione Generale dei Servizi Tecnici dello Stato della Città del Vaticano. » L'Illmo Signor Cav. di Gr. Or. Soleti Adolfo, Reggente della Direzione Generale dei Servizi Economici dello Stato della Città del Vaticano. » Le Loro Eccellenze Revme Mons. De Keyser Maurizio, Vescovo tit. di Tino; Monsv Arns Paolo Evaristo, Vescovo tit. di Respetta; Mons Wright Giovanni Giuseppe, Vescovo di Pittsburgh; Mons. Corboy Giacomo, Vescovo di Monze, Membri del Segretariato per i non credenti. » L'Illmo e Revmo Mons. De Marchi Giuseppe, Capo dell'Ufficio della Segreteria di Stato per i rapporti con i Sacri Dicasteri. » S. E. Revma Mons. Nasalli Rocca di Corneliano Mario, Prefetto del Palazzo Apostolico. » Gli Emi Signori Cardinali Villot Giovanni, Prefetto della Sacra Congregazione per il Clero, e Garrone Gabriele Maria, Prefetto della Sacra Congregazione per l'Educazione Cattolica, Membri della Sacra Congregazione per la Dottrina della Fede. » L'Illmo e Revmo Mons. Maczynski Francesco, Consultore della Sacra Congregazione per i Religiosi e gli Istituti secolari. » L'Illmo e Revmo Mons. Palestro Vittorio, Capo della Cancelleria del Tribunale della Sacra Romana Rota. Diarium Romanae Curiae 239 Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, ha nominato : Protonotario Apostolico ad instar participantium : 2 gennaio 1968. Monsig. Cárdena Stefano (Fermo). Prelati Domestici di Sua Santità: co 12 dicembre 1966. Monsig. 12 gennaio 1967. Monsig. 25 aprile » Monsig. » » » Monsig. 12 giugno » Monsig. » » 28 Monsig. » » » Monsig. luglio )) Monsig. » » 19 Monsig. » » )) Monsig. » » » Monsig. » » » Monsig. 18 agosto » Monsig. » » Monsig. 19 settembre » 24 ottobre » » » 28 Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. » » » » » » co » novembre » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 7 » 14 » » » 16 21 23 » 27 » » 28 » Oya Garcia Eufrasio (S. Juan de Puerto Rico). Henríquez Pérez Luigi Federico (La Vega). McHale Tommaso M. (Toronto). Pearse Lacey Michele (Toronto). Márquez Gómez Andrea (Cumaná). Bugelnig Filippo (Gurk). Zechner Alessio (Gurk). Cabrinhac Lorenzo (Auch). Greve Raimondo (Berlin). Heyder Alfredo (Berlin). Klausener Erico (Berlin). Staderini Roberto (Roma). Manik Muttukumaru Gerardo (Colombo in Ceylon). Welgama Lekam Appuhamilage Pietro (Colombo in Ceylon). Taylor Patrizio Giovanni (Liverpool). González Ortega Giulio (Ponce). Lake Grantry Sebastiano (Brisbane). Morgan Giovanni Luigi (Melbourne). O'Regan Bernardo David (Melbourne). Castillo Daniele (León). Rohan Edoardo Giuseppe (Armidale). Tuttle Normanno Francesco (Armidale). Bauer Lorenzo (Würzburg). O'Brien Michele (Clifton). Duignan Patrizio Michele (Elphin). O'Leary Pietro Giovanni (Elphin). Del Giudice Giuseppe (Segni). Poursines Francesco (Montpellier). Theron Renato (Montpellier). Vailhe Beniamino (Montpellier). Conti Alfonso (Agrigento). Cerruti Flaminio (Casale Monferrato). , Bovone Alberto (Alessandria). Bavdaz Vladislao (Gorizia). Fischer Carlo (Meissen). Lobmann Benno (Meissen). Pfeiffer Ernesto (Meissen). Pagano Antonio (Napoli). Pignatiello Luigi (Napoli). 240 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 30 novembre 1967. » » » » » » 11 dicembre » » » » 12 » » 13 » » » » » » » » » » » 28 » » 30 » » 4 gennaio 1968. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Gavathas Basilio (Corfú). Eneja Michele (Onitsha). Del Corpo Egilio (Venafro). Simons Guglielmo Uberto (Haarlem). Delaney Michele Erberto (Saint Catharines). Corish Patrizio J. (Ferns). D'Aquino Umberto (Capua). Iodice Mario (Capua). Nicolò Donato (Capua). Vassallo Antonio (Capua). D'Souza Ermanno (Mangalore). Razza Leonello (Frascati). Lozza Lino (Roma). Camerieri segreti soprannumerari di Sua Santità: 28 giugno 1967. Monsig. Huber Francesco (Freiburg im Breisgau). 2 agosto » Monsig. Panizza Benvenuto (Biella). 22 agosto » Monsig. Capasso Gennaro (Benevento). 30 » » Monsig. Berg Giuseppe Massimiliano (Sucre). 19 settembre » Monsig. Doran Patrizio Giovanni (Liverpool). » » » Monsig. Gibb Giuseppe (Liverpool). » » » Monsig. Marsh Tommaso (Liverpool). » » » Monsig. Mooney Giorgio Giuseppe (Liverpool). » » » Monsig. Weinrich Maurizio (Fulda). NECROLOGIO 23 febbraio 1968. Monsig. de Miranda Vilas-Bòas Mario, Arcivescovo tit. di Gibba. » Monsig. Henschke Francis Augustin, Vescovo di Wagga 24 Wagga. » Monsig. Berti Leonello, Vescovo tit. di Germanicopoli, » » Vicario Ap. di Luang-Prabang. » Monsig. Condere Alfred, Vescovo tit. di Bamaccora. 25 » » Monsig. Baranzini Ettore, Arcivescovo di Siracusa. 5 marzo » Monsig. Malouf Joseph, Vescovo di Baalbek dei Melchiti. » » » Monsig. Muszynski Edward Jan, Vescovo tit. di Mastaura 15 » di Asia. 16 » Monsig. Walsh Emmett Michael, Vescovo di Youngstown. 25 » Monsig. Swirski Ignacy, Vescovo di Siedlce. 27 » Monsig. Hallinan Paul J., Vescovo di Atlanta. 29 » Monsig. Blak James, Vescovo di Paisley. An. et vol. LX 31 Maii 1968 N. 5 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Librerìa Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I HASSELETENSIS. In dioecesi Hasseletensi, recens condita, Canonicorum collegium constituitur. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quoniam Deus, tametsi nullis finibus circumscribi, nullis spatiis includi potest, iussit tamen et tabernaculum primum, et templum sanctissimum postea exaedificari, cuius limen cuncto Dei populo Numen adoraturo pateret, idcirco sollemne semper habuit sancta Christi Ecclesia atque haec beatissimi Petri Sedes, Ecclesiarum omnium provida parens, ut non solum templa excitarentur in summi creatoris honorem quam pulcherrima et magnificentissima, verum etiam ut coetibus virorum instruerentur, quorum proprium esset sacrarum caerimoniarum splendorem pietate, prece, obsecratione curare. Quam ob rem, cum venerabilis Frater Iosephus Heuschen, Episcopus Hasseletensis, preces adhibuerit huic apostolicae Sedi ut eiusmodi Canonicorum collegium in sua dioecesi conderetur, Nos quae Sacra Congregatio Consistorialis censuisset, cui hanc facultatem dedimus, audito quidem venerabili fratre Sylvio Oddi, Archiepiscopo titulo Mesembriano atque in Belgio Apostolico Nuntio, rata habemus atque confirmamus, haec statuentes. In dioecesi Hasseletensi Canonicorum collegium constituimus, quod una constabit Dignitate, nempe Decanatu, atque certo Canonicorum numero, 16 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 242 iuxta praebendarum numerum. Dignitatis et Canonicatuum collatio ab Episcopo Hasseletensi fiet ad normam iuris, quorum praebendae dote auctoritate civili data efficientur. Ad preces chorales quod attinet, eae ita fundentur, ut cotidie Horae Canonicae recitentur atque Missa cum cantu celebretur conventualis. Concedimus autem ut Canonici, tamen intra fines suae dioecesis mozetam adhibeant cum cappa minore, violacei coloris, supra rochetum induendam, cuius coloris et seriei erunt etiam globuli, ocelli et subsutum ; insuper nigrum biretum. Indulgemus item ut iidem crucem gestent, media in adversa parte imaginem B. Mariae Virginis referentem, e taenia serica, filis argenteis flavisque ex auro nexis duplicata, pendentem. Ad cetera vero quae Canonicorum sunt propria, leges iuris communis ad amussim serventur, donec recognoscantur. Leges praeterea, seu Constitutiones Capitulares cito condantur, eaeque, postquam Episcopus probaverit, religiose observentur. Ceterum haec quae mandavimus, venerabilis Frater Sylvius Oddi ad exitum deducat, vel quem ipse delegaverit; re vero acta, documenta exarentur atque dignae fidei exempla ad Sacram Congregationem Consistorialem mittantur. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efiicacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die duo de vicesimo mensis Novembris, anno millesimo nongentesimo sexagesimo septimo, Pontificatus Nostri quinto. ALOISIUS Card. TRAGLIA CAROLUS S. R. E. Cancellarius Card. CONFALONIBRI S. Congr. Pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Ioannes Calieri, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco £B Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXVI, n. 10. Acta Pauli Pp. VI 243 II GERONTOPOLITANAE Praelatura Gerontopolitana ad dignitatem dioecesis elevatur, iisdem finibus ac nomine servatis. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Solet Apostolica haec Sedes, mater omnium Ecclesiarum populorumque qui christiana fide gloriantur, non modo ecclesiasticas circumscriptiones condere, verum etiam ad altiorem dignitatis atque honoris gradum evehere, cum id spem faciat posse ex eo novas magnasque Ecclesiae sanctae exoriri utilitates, christianaeque plebi opportuna subsidia apparari. Cum ergo praelatura Gerontopolitana, Apostolicis sub plumbo Litteris diei x x n mensis Iulii anno MCMLXI condita, brevi annorum decursu, haud exigua ceperit incrementa, resque christiana magnifice profecerit, censuimus bonum esse, ad maiores fructus colligendos, si eandem circumscriptionem ecclesiasticam ad dignitatem dioecesis extolleremus. Quae cum ita sint, consilio petito a venerabili Fratre S. R. E. Cardinali S. Congregationis Consistorialis Pro-Praefecto, sententiaque audita venerabilis Fratris Brunonis Torpigliani, Archiepiscopi titulo Mallianensis, in Republica Guatimalensi Apostolici Nuntii, de Nostra apostolica auctoritate haec statuimus et iubemus. Praelaturam G-erontopolitanam ad gradum et dignitatem dioecesis evehimus, eodem servato nomine atque finibus, quae hactenus; eius sedes episcopalis in urbe erit vulgari nomine « Huehuetenango » appellata, episcopalis autem magisterii cathedra in sacra aede, quae eadem in urbe Deo dicata est in honorem Beatae Mariae Virginis sine labe conceptae; quod templum idcirco tamquam cathedrale haberi volumus, datis honoribus propriis. Novam dioecesim archidioecesi Guatimalensi suffraganeam constituimus item eius sacrorum Antistitem obnoxium volumus eiusdem Ecclesiae Archiepiscopo Metropolitae. Episcopus autem, sive primus sive successores eius, omnibus fruetur et iuribus et privilegiis, quae ad omnes spectant eiusdem dignitatis Praesules; oneribus autem et obbligationibus sui excelsi muneris tenebitur. In nova dioecesi Canonicorum collegium condi iubemus, iuxta Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 244 normas per alias Litteras Apostolicas edendas; interim tamen Consultores dioecesani eligantur, a munere quidem cessaturi, Canonicis constitutis. Episcopalis mensa, quam vocant, iisdem constabit bonis, quae ad praelaturam Gerontopolitanam adhuc pertinuerunt, Curiae proventibus simulque pecuniis ac rebus sponte oblatis a fidelibus. Quod insuper dioecesis regimen spectat, administrationem, Vicarii Capitularis, sede vacante, electionem aliaque id genus, quae sacri canones praecipiunt serventur. Decernimus denique ut praesentes Nostras Litteras ad exsecutionem adducat venerabilis Prater Bruno Torpigliani, cuius meminimus, facta potestate alium quemlibet virum ad hoc delegandi, dummodo ecclesiastica decoratum dignitate, congruisque de more exaratis documentis, ad Sacram Congregationem Consistorialem quam primum mittendis. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die vigesimo tertio mensis Decembris, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo septimo, Pontificatus Nostri quinto. ALOISIUS Card. TRAGLIA CAROLUS S. B. E. Cancellarius Card. GONFALONIERI S. Congr. Pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Begens B Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost. Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Loco £8 Plumbi In Ap. Cane, tal)., vol. CXXVI, n. Acta Pauli Pp. VI 245 LITTERAE APOSTOLICAE I Titulo ac privilegiis Basilicae Minoris Sanctuarium B. Mariae Virg. vulgo « dei Suffragio » in oppido vulgo « Grotte di Castro », dioecesis Faliscodunensis, sacrum, decoratur. PAULUS PP. VI Ad perpetuam rei memoriam. — Christifidelium concursibus frequentato templum Beatae Mariae Virginis, vulgo (( dei Suffragio » nuncupatae, quod in oppido « Grotte di Castro )), uti appellant, intra Faliscodunensis dioecesis fines est positum. Hoc pietatis studium a saeculo xvii repetitur, quo populus, ad marialem religionem valde accensus, stipem contulit, ut honori imaginis Deiparae, quae miraculis inclaruit, egregium templum aedificantur. Ad quod reiiciendum ornandumque etiam per subsequentes aetates non modicum curae est impensum. Propter hanc piam animorum alacritatem simulacrum hoc mariale anno MDCCXXVIII, auctoritate Petriani Collegii Canonicorum, aureo diademate est redimitimi. Cuius rei memoriam sexto decimo quoque anno summa cum caerimonia, Episcoporum atque etiam Purpuratorum Patrum astante coetu, solet celebrari. Ad augendam igitur dignitatem insignis huius Ecclesiae, hodiernus parochus, in cuius iurisdictione idem sanctuarium situm est, suffragante Venerabili Fratre Aloisio Boccadoro, Faliscodunensi Episcopo, Nos submisse rogavit, ut ei Basilicae Minoris nomen et ius benigne impertiremus. Quibus postulationibus libenter auditis, Nos e Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Sanctuarium Beatae Mariae Virginis « dei Suffragio )) appellatae, quo oppidum « Grotte del Castro » nobilitatur, ad honorem ac dignitatem Basilicae Minoris evehimus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis, quae templis hoc nomine conspicuis rite competunt. Contrariis quibusvis non obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex 246 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die i x mensis Iunii, anno MCMLXVII, Pontificatus Nostri quarto. 8B HAMLETUS I. Card. CICOGNANI a publicis Ecclesiae negotiis II Titulo ac privilegiis Basilicae Minoris ecclesia cathedralis Truxillensis honestatur. PAULUS PP. VI f Ad perpetuam rei memoriam. — Peruviae decus praedicatur templum cathedrale Truxillense, utpote quod antiquitate, artis operibus, religione sit admodum insigne. Fuit enim iam paroecialis ecclesia, adiecto nomine « matricis » , cum anno MDLXXVII a Gregorio Pp. XIII, Decessore Nostro, dioecesis ista est constituta, quam Pius Pp. XII, item Decessor Noster, ad archidioecesis fastigium evexit. Ecclesia igitur illa, cathedralis tempi aucta honore, postquam terrae motu ac fremitu non semel ei gravia illata sunt damna, alacri animo a sacris Pastoribus et Christifidelibus est refecta et reparata in melius. Atque non ita pridem egregii suscepti sunt labores, ut ad pristinam venustatem revocantur. Est autem molis amplitudine praeclara, operibus nobilis, duabus turribus in fronte positis decora. Neque est quin admiretur aram maximam ligneam, aureo obductam et scamna chori. Sedes denique est praecellens pietatis, in qua sacri ritus a frequenti clero peragi solent. Quibus permotus, Venerabilis Frater Carolus Jürgens Byrne, Truxillensis Archiepiscopus, cleri et fidelium suis curis commissorum vota significans, Nos rogavit, ut templum cathedrale, quod laudavimus, Basilicae Minoris nomine ac iure donaremus. Quibus precibus libenti animo obsecundantes, Nos, e Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum cathedralem ecclesiam Truxillensem ad honorem ac dignitatem Basilicae Minoris evehimus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis, quae templis hoc nomine insignitis rite competunt. Contrariis quibusvis non obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque Acta Pauli Pp. VI 247 plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super bis, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die X X I I I mensis Augusti, anno MCMLXVII, Pontificatus Nostri quinto. © HAMLETUS I. Card. CICOGNANI a publicis Ecclesiae negotiis III Beata Maria Virgo « Salus Infirmorum » eligitur principalis apud Deum Patrona totius « Piae Unionis Apostolatus pro Infirmis » omniumque in Polonia aegrotorum. PAULUS P P . V I Ad perpetuam rei memoriam. — « Opera bona, quae nos christianos esse confirmant » (S. Aug., Miscellanea Agostiniana, I, L. G. Morin, 5, n. 1, p. 606), non modica ex parte pertinent eo, ut, qui adversae valetudinis vexantur molestiis morbique doloribus discruciantur, levationem atque solacium accipiant. Quibus christianae caritatis officiis Deipara Virgo merito praeesse putatur, utpote quae, pie exorata, aerumnosos et miseros relevare maternis curis non desinat. Eam igitur, quae ut (( Salus Infirmorum » ab Ecclesia invocatur, Sodales « Piae Unionis Apostolatus pro Infirmis » et omnes aegroti in Polonia singulari religionis studio excolere perhibentur et caelestem Patronam suam elegisse. Itaque dilectus Filius Noster Stephanus Sanctae Romanae Ecclesiae Presbyter Cardinalis Wyszynski, Archiepiscopus Gnesnensis et Varsaviensis, nomine cunctorum Poloniae Episcoporum, Nos rogavit, ut electionem illam ratam haberemus. Quae vota libenti animo implentes, Nos, e Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Beatam Mariam Virginem, cui adiectum est nomen « Salus Infirmorum », principalem apud Deum Patronam totius « Piae Unionis Apostolatus pro Infirmis » omniumque in Polonia aegrotorum confirmamus seu iterum constituimus ac declaramus, omnibus additis honoribus ac privilegiis liturgicis, quae prae- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 248 cipuis coetuum Patronis rite competunt, una cum facultate celebrandi quotannis eius festum die sexta mensis Iulii et utendi proprio textu Missae, qui in Proprio Sanctorum pro aliquibus locis continetur. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XXVII mensis Ianuarii, anno MCMLXVIII, Pontificatus Nostri quinto. ALOISIUS Card. TRAGLIA, 8. R. E. Cancellarius L. B s. In Ap. Cane, tab., vol. CXXVII, n. IS. IV S. Franciscus Salesius Patronus principalis Tertii Ordinis Minimorum et S. Ioanna de Valois, Regina, Patrona aeque principalis eiusdem Tertii Ordinis nominantur. PAULUS PP. VI Ad perpetuam rei memoriam. — Omnes quidem beati Francisci Salesii egregiam virtutem noverunt in ore ac sermone omnium versatam, qua nempe et suavitate morum floruerit, et caritate erga Numen et proximos homines aestuaverit, quorum omnium gratia non solum labores praegraves subiit, verum etiam, ad Christi praeceptum et exemplum (Cf. Io., 1 sqq.), mortem oppetere, pastor bonus, paratissimus fuit et instructissimus ; admodum tamen pauci probe noverunt, aut omnino nihil perspectas habent, necessitudines singulares, quae tanto viro cum Ordine Minimorum intercesserint. Qui sane in eam S. Francisci a Paula, beatissimi eius Ordinis conditoris, admirationem versus est, ut, praeterquam quod eius virtutes imitantur, Tertiariis etiam Sodalibus annumerari impetraverit, anno millesimo sexcentésimo decimo septimo, Gratianopoli, regulam Tertiariorum Minimorum summa religione professus; quin immo, hac de Acta Pauli Pp. VI 249 re gloriari solebat; ut, si quando Sodalem Minimae Familiae fortuna obvium habuisset, eum quam humanissime alloqueretur, atque talia diceret : « Et ego sum vester. Et ego sum Minimus, idque non nomine tantum » ! Neque Sodales illi pro hac beatissimi Viri benevolentia et voluntate non simili studio vicem reddebant. Qui non modo vivo debitum honorem praestiterunt, sed et, cum venerabilis Vir e vita concessisset, eius vitae casus conscribi curaverunt, et supplices Litteras Apostolicae Sedi miserunt, ut virum tam egregium Sanctorum indici inseri beret. Cumque id anno millesimo sexcentésimo sexagesimo quinto factum esset, Minimorum Societas praeter quam de tam prospero successu est ingenti gaudio repleta, dies festos perinde celebravit ac si de proprii Ordinis Sancto ageretur. Ex eo autem tempore, Minimorum pietas erga eum magis ac magis, quasi flumen rivulis auctum innumeris, percrebruit usque ad hanc nostram aetatem. Quid huic rei simile factum est de eorundem Sodalium religione erga Sanctam Ioannam de Valois, Reginam, quae, ob eam causam quod beatum Franciscum Paulanum cognovisset, et monitis et consiliis eius usa esset salutariter, et pressisset vestigia praeeuntis in virtute ac sanctitate, in Minimorum Sodalitate principem semper locum habuit. Cum ergo dilectus Filius Franciscus Maria Savarese, Generalis Ordinis Minimorum Corrector, cum suo Consilio, suas totiusque Sodalitatis, praesertim Tertii Ordinis, preces Nobis adhibuerit ut Sanctos Caelites, quos diximus, Patronos Tertio Ordini daremus, Nos, re bene reputata, de Sacrae Congregationis Rituum consulto, S. Franciscum Salesium, Ep. Conf. et Eccl. Doct., Tertii Ordinis Minimorum Patronum principalem declaramus atque constituimus, Sanctam vero Ioannam de Valois, Reginam, Patronam aeque principalem eiusdem Tertii Ordinis, factis iuribus, privilegiis liturgicis, quae Patronis Religiosorum coetuum honorandis fieri solent, contrariis nihil impedientibus. Has autem Litteras nunc et in posterum firmas esse decernimus, ita ut effectum suum habeant. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die altero mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo octavo, Pontificatus Nostri quinto. ALOISIUS Card. TRAGLIA, S. B. E. Cancellarius L. © S. In Ap. Cane, tab., vol. CXXVII, n. 11. 250 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale EPISTULAE I Ad E.mum P. D. Villelmum Theodorum S.R.E. Cardinalem Heard, decem explentem lustra a sacro presbyteratus ordine suscepto. PAULUS PP. VI Dilecte Fili Noster, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Novimus te propediem quinquagesimum annum esse expleturum, ex quo, Domino ad sacra munera te vocanti magna voluntate obsecutus, sacerdotium iniisti et divina Hostia primum litasti. Quod quidem praeclaram opportunitatem Nobis praebet spiritualem laetitiam ex animo participandi, quam natalis hic dies, suavium recordationum plenus, tibi, dilecte Fili Noster, ut nihil dubitamus, cumulatius affert. Praeteritum spatium respiciens, profecto impelleris, ut omnium bonorum Auctori et Largitori gratias agas, qui tibi per hos annos dedit sacerdotales colere virtutes ac tam celsi muneris functione populo Dei prodesse. Egregiis quidem mentis dotibus praeditus, multum operae et studii ad iuris canonici disciplinam contulisti; quam ob rem merito es inter iudices Sacrae Romanae Rotae, ut appellatur, ascitus horumque collegio postea praefectus. Quae officia cum gereres, effulgebat in te iustitia, cuius « magnus ... splendor, quae aliis potius nata quam sibi communitatem et societatem nostram adiuvat» (S. Ambros. De Off. I, 28; PL 16, 68), urgebat te (( caritas veritatis » (S. Aug. De Giv. Dei 19, 19), quae est optatissimum bonum, atque adeo Ecclesiae commodo et profectui ista navitate tua non modice inserviisti. Nec tacere possumus animum tuum huic Petri Sedi in exemplum deditum, quae totius dominici gregis est mater et magistra sollertissima. Huic, inter Purpuratos Patres rite cooptatus, etiam arctius es coniunctus. Diuturnum igitur tempus transactum remetiens, iure potes affirmare ad vitae usum te verba deduxisse, quae in dignitatis tuae insigni insculpsisti : « Recte et sapienter ». Haec recogitantes, Nos a summo aeternoque Deo impensis precibus lumen et robur flagitamus, ut vires tibi tueatur, tibique concedat senecta uberi frui atque in huius Petrianae Sedis utilitatem ac decus adhuc diu elaborare. Acta Pauli Pp. VI 251 Haec ominati tibi, dilecte Fili Noster, Benedictionem Apostolicam, Nostrae dilectionis testem, impertimus eamque libenter volumus ad universos quoque pertinere, qui sacro sollemni, ob anniversariam memoriam istam agendo, intererunt. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die x i x mensis Martii anno MCMLXVIII, Pontificatus Nostri quinto. PAULUS PP. VI II Ad E.mum P. D. Iacobum S.R.E. Cardinalem Lercaro, Legatum a Beatissimo Patre delectum, ut undequadragesimo Conventui Eucharistico Internationali Bogotae praesideat. Signor Cardinale, Intima consolazione Ci ha recato la lettera, ispirata a quella profonda devozione alla Cattedra di Pietro, che sempre l'ha distinta e tanto La rende cara al Nostro cuore, ch'Ella Ci ha inviata nel giorno di Pasqua; e grande soddisfazione Ci ha parimente procurato l'incontro con Lei avuto nella recente Udienza, del 24 aprile corrente. E mentre Ella lascia la cura pastorale dell'arcidiocesi Bolognese in mano a successore da Lei stesso preferito, e che Noi stimiamo ben capace e degno di raccogliere la sua preziosa eredità spirituale, desideriamo manifestarLe quanto siano vivi nell'animo nostro i sentimenti di gratitudine, di ammirazione e di augurio, che più che mai in questo momento nutriamo per la sua venerata e a Noi sempre cara persona. Di gratitudine, anzitutto : per il fedele servizio da Lei prestato alla Chiesa per oltre venti anni nel ministero episcopale; i primi cinque nella sede splendente di Sant'Apollinare, a Ravenna, gli altri — che più hanno segnato la sua personalità di pastore e di maestro — sulla cattedra di San Petronio, sotto la vigile protezione della Beata Vergine di S. Luca, che veglia dall'alto dei colli sulla diletta città di Bologna, come da visibile baluardo della sua materna protezione. Di ammirazione, poi : per gli importanti incarichi, che Ella ha adempiuto, specialmente in occasione del Concilio Ecumenico Vaticano II ; prima nella fase preparatoria, quindi durante lo svolgimento del Concilio con l'ufìicio da Noi stessi aftidatoLe di Moderatore, successivamente nel periodo post-conciliare, quale Presidente del (( Consilium ad exsequendam Constitutionem de Sacra Liturgia ». A questo lavoro resterà perennemente legato il suo nome, poiché Ella ha dato impulso Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 252 alla riforma liturgica, già maturata nel suo animo, attraverso varie iniziative precorritrici, fin da quando Ella fu saggio educatore della gioventù e insegnante di religione nelle pubbliche scuole, e zelantissimo Parroco dell'Immacolata nella città di Genova. Né vogliamo dimenticare l'opera solerte e instancabile, che Ella ha sviluppato nella Chiesa Bolognese con l'applicazione dei Decreti conciliari. Di augurio, infine : che la Chiesa possa allietarsi ancora per lunghi anni della sua preziosa esperienza anche in questa nuova fase della sua vita, così ricca di opere, di dottrina, di autorità, acquisita nel sacerdotale e pastorale ministero, fedelmente esercitato. Questi Nostri sentimenti verso di Lei, Signor Cardinale, ricevono oggi come una nuova, pubblica conferma nella nomina a cui La chiamiamo, come segno della Nostra particolare attenzione. Abbiamo infatti voluto affidarLe l'incarico di rappresentarci quale Nostro Legato al XXXIX Congresso Eucaristico Internazionale, che si celebrerà nel prossimo mese di agosto a Bogota, in Colombia. A quel Congresso, il primo dopo il Concilio, Ella porterà la sua voce di maestro, il suo ardore di apostolo, che del Mistero Eucaristico, vissuto con esemplare pietà e celebrato con la partecipazione viva di tutta l'assemblea del suo popolo, ha sempre fatto il perno della sua vita sacerdotale. Dedichiamo infine il Nostro pensiero affettuoso a quella che Lei, Signor Cardinale, ama chiamare la sua Famiglia, cioè P« Opera Madonna della Fiducia », sorta da un inesauribile e originale studio di carità paterna allo scopo di formare compiutamente sane e forti coscienze giovanili, sviluppando in esse con lo studio, la preghiera, la vita familiarmente comune, il senso della sapienza cristiana. Le rinnoviamo l'assicurazione della Nostra preghiera secondo le sue intenzioni, affinché, come Ella si è prodigato per il bene della Chiesa, così si adempia per Lei la biblica promessa : « Il Signore ti guidi sempre, e riempia di splendori la tua anima ... E tu sarai come un giardino irriguo, e come una sorgente, le cui acque non vengono meno » . x In auspicio degli invocati doni celesti, siamo lieti di impartire a Lei, Signor Cardinale, ed a quanti Le sono cari, la particolare Nostra Apostolica Benedizione. Dal Vaticano, il 27 Aprile dell'anno 1968, quinto del Nostro Pontificato. PAULUS PP. VI 1 Is. 58, 11. Acta Pauli Pp. VI 253 HOMILIA Habita in Patriarchali Archibasilica Lateranensi, feria quinta « in Cena Domini », Beatissimo Patre Sacrum pontificali ritu peragente. * Venerati Fratelli e figli carissimi, Tale è l'ampiezza, tale la ricchezza, tale la profondità dei fatti, dei misteri, dei riti, che il Giovedì Santo offre alla nostra considerazione, che faremo Noi pure ancora una volta una rinuncia a tutto comprendere, a tutto dire ; e una scelta faremo d'uno degli aspetti di questa dolorosa e beata rievocazione della « Cena del Signore », sul quale concentriamo, per un breve istante, la nostra riflessione, come fosse il punto focale, che ci lascia intravvedere nella sua prospettiva i significati molteplici dell'avvenimento celebrato. Sembra chiaro a Noi che questo punto focale è l'amore. E non pronunciamo con facilità questa troppo facile parola, dai molti, ambigui significati, nei quali le più varie e contraddittorie espressioni del sentimento e del volere sono stranamente accomunate, dalle più basse e depravate della passione e del vizio alle più alte e sublimi dell'eroismo e della carità, a quelle trascendenti perfino dell'infinita bontà effusiva di Dio con l'identico nome di amore. Ma questo incontro della parola, anzi della realtà dell'amore in questa celebrazione del Giovedì Santo è per noi una fortuna, una scuola ; quella di saper distinguere fra le tante equivoche o imperfette forme dell'amore quella più vera, più autentica, più degna di tanto nome. Ascoltiamo l'Evangelista Giovanni, colui che in quella sera benedetta, valendosi dell'atmosfera spirituale e mistica che s'era prodotta durante quella cena desideratissima dal Maestro, ancor più che della posizione conviviale a lui toccata, meritò di posare la testa sul petto di Gesù. Egli apre il suo racconto con parole studiate : (( Prima della festa di Pasqua, Gesù, sapendo giunta l'ora di passare da questo mondo al Padre, poiché egli aveva amato i suoi ch'erano nel mondo, li amò fino alla fine » . Fino alla fine, che cosa significa? Fino alla fine della vita temporale? Ciò indica che siamo in una veglia cosciente, precedente la 1 2 * Die 11 mensis aprilis a. 1968. Cfr. Luc. 22, 15. Io. 13, 1. 1 2 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 254 tragedia della Passione, cioè in quell'ora testamentaria, in cui tutto si conclude con accenti e con gesti di suprema sincerità,, e il cuore rivela le sue più profonde riserve nella semplice solennità delle estreme confidenze. Ovvero significa : fino alla fine d'ogni concepibile misura, fino all'eccesso, fino all'inverosimile limite, a cui solo il Cuore di Cristo poteva arrivare? Fino a dare se stesso con la totalità che il vero amore esige, e con l'effusione che solo un amore divino può concepire e può attuare? Qualunque sia l'interpretazione che daremo a quella superlativa espressione, ricorderemo ch'essa pone in chiave dell'ultima veglia di Cristo l'amore, che nelle stesse parole di Lui sale alla vetta della sua misura : (( Nessuno ha un amore più grande di questo, di uno che dia la vita per i suoi amici )). Amare significa dare; dare significa amare. Dare tutto, dare la vita. Ecco la linea vera dell'amore, ecco il suo termine. 3 Pensiamo allora al misterioso avvenimento che concluse quella cena pasquale. Scrive San Paolo, il primo a sigillarlo nella storia biblica : (( Il Signore Gesù, nella notte in cui fu tradito, prese il pane, e, rese le grazie, lo spezzò e disse : Prendete e mangiate, questo è il mio Corpo, che sarà dato per voi ; questo fate in memoria di me. E similmente il calice ... dicendo: Questo calice è il nuovo testamento nel mio sangue. Questo fate, ogni volta che ne berrete, in memoria di me )). Il dono cruento che Cristo stava per offrire all'umanità nel suo imminente sacrificio della croce è riprodotto, è moltiplicato, è perpetuato nel dono, identico ma incruento, del Sacrificio Eucaristico. Impossibile capire se non si pensa all'amore, che in quella sera inventò questa straordinaria maniera di comunicarsi. È per noi impossibile accogliere come si conviene questa immolata presenza reale di Cristo nell'Eucaristia, che stiamo per celebrare, se non entriamo in quella proiezione d'amore, che Egli a noi rivolge ; ancora San Paolo, che esclama : « Egli mi amò, e diede se stesso per me )). 4 5 Siamo inseguiti da questo ineffabile, irrefrenabile amore. Siamo così conosciuti, ricordati, assediati da questo potente e silenzioso amore, che non ci dà tregua, che vuole a noi comunicarsi, che vuole da noi essere compreso, ricevuto, ricambiato. Tutto il cristianesimo è qui. Il cristianesimo è comunione della vita divina, in Cristo, con la nostra. Il cristianesimo è appropriazione di D i o ; e Dio è carità, è amore. 3 4 5 Io. 15, 13. 1 Cor. 11, 23-25. Gal. 2, 20. Acta Pauli Pp. VI 255 La rivelazione, sebbene sempre velata da un sistema di parole e di segni, il sistema sacramentale, per lasciare, anche in questa pienezza d'incontro intatta la nostra libertà, diventa folgorante. Se crediamo in questo mysterium fidei, se entriamo nel cono di luce e di amore ch'esso lancia su di noi, come rimanere impassibili, come inerti, come distratti, come indifferenti? L'amore vuole amore : « amor ch'a nullo amato amor perdona» ... Ë fuoco: come non sentirne il calore? come non cercare, in qualche modo, di corrispondervi? 6 Anche a questo ha provveduto il Signore da quella sera benedetta. Per capire ciò che Egli ha detto a questo proposito, dopo la sconcertante lezione d'amore e d'umiltà data ai suoi con la lavanda dei loro piedi, dobbiamo figurarci di avere Lui, Gesù Cristo, qui fra noi, in questa sua Chiesa romana, che ne custodisce le parole, i poteri, gli esempi, la perenne promessa ; e dobbiamo chiedere a noi stessi : che cosa Egli ci direbbe? quale raccomandazione ci farebbe? quale lezione collegherebbe al suo mistero pasquale, che stiamo celebrando? Tacciano un istante, interiormente, i nostri animi, ed ascoltiamo : <( Io vi do il comandamento nuovo : amatevi gli uni gli altri, come Io ho amato voi ... » . Ancora si parla di amore. Ma questa volta l'amore deve partire da noi. All'amore ricevuto da Cristo deve seguire il nostro per i nostri simili, per la comunità che ci trova uniti d'intorno a Lui, la presenza fìsica, occasionale, esteriore, deve farsi unione spirituale, perpetua, interiore; cosi si forma la Chiesa, così si compagina il suo Corpo Mistico. Una nuova circolazione di carità ci deve rendere da nemici amici, da estranei fratelli. Con questo paradossale impegno : dobbiamo amare come Lui ci ha amati. 7 Quel come dà le vertigini. Ci avverte che non avremo mai amato abbastanza. Ci avverte che la nostra professione di amore cristiano è ancora al principio. Ci avverte che il precetto della carità contiene in sé sviluppi potenziali, che nessuna filantropia, che nessuna sociologia potrà mai eguagliare. La carità è ancora contratta e racchiusa entro confini di costumi, d'interessi, di egoismi, che dovranno, Noi crediamo, essere dilatati. Dilatentur spatia caritatis, esclama Sant'Agostino. E a nostro stimolo, e forse a nostro rimprovero, dalle labbra soavi e tremende di Cristo piovono quest'altre indimenticabili parole, sempre sull'amore : (( Da questo tutti conosceranno che siete miei discepoli, se 8 6 7 8 Dante, I, 5, 103. Io. 13, 34. Sermo 10 de verbis D.ni. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 256 9 vi amerete scambievolmente )). L'amore dunque è il distintivo dell'autenticità cristiana. Oh ! quale lezione ! quale programma ! quale rinnovamento, quale (( aggiornamento » è sempre proposto alla nostra fedeltà a Cristo Signore! Piaccia a noi che tali divine parole, degne del Giovedì Santo, risuonino in quest'aula, in questa assemblea, in questa Chiesa romana, per trovarvi il loro umile, felice e volenteroso compimento; e piaccia al nostro Maestro e Salvatore Gesù concedere a noi questa grazia pasquale di saperle ricordare, vivere e rivivere sempre. ALLOCUTIONES I Christifidelibus in Vaticana Basilica coram admissis, primo exacto anno ab editis Litteris Encyclicis « Populorum progressio ». * Diletti figli e figlie, La vostra visita Ci trova occupati da un pensiero, di cui crediamo bene dare conto anche a voi, come padre ai suoi figli. È un anno (l'anniversario esatto cadeva ieri, 26 marzo), è un anno da che Noi abbiamo pubblicato la Lettera Enciclica, che dalle parole iniziali s'intitola Populorum progressio, rivolta alla Chiesa e al mondo per impegnare l'attenzione di tutti sopra un fatto caratteristico e capitale del nostro tempo, il risveglio cioè della coscienza dei popoli circa il bisogno di progredire, un risveglio che sembra scoprire una legge generale dell'umanità, quella d'essere di più, d'avere di più, di fruire di più dei beni che la vita ed il mondo mettono a disposizione dell'uomo. Questa idea di progresso non era nuova per le nazioni già civilizzate e sviluppate, tanto da costituire una di quelle formóle magiche e mitiche di cui l'uomo moderno si compiaceva e si esaltava, come fosse una religione, una somma concezione dei tempi nuovi. Ma quando l'idea di progresso entrò nella psicologia delle popolazioni stagnanti nelle loro forme primitive, o imperfette di civiltà, prive cioè delle prodigiose risorse economiche e sociali derivanti dalle scoperte scientifiche (pensate, ad esempio, all'elettricità) e dall'applicazione delle risorse della natura alla mac9 Io. 13, 35. * Die 27 mensis martii a. 1968. Acta Pauli Pp. VI 257 china, a potenti strumenti cioè ausiliari del lavoro umano fino a moltiplicarne prodigiosamente il rendimento diminuendone in pari tempo la fatica, un'inquietudine enorme sollevò e solleva queste popolazioni, suscitando in esse il desiderio, il bisogno, il diritto a passare dal livello modesto, e spesso miserabile, del loro tenore di vita ad un livello più alto, più ricco, più degno, più umano. Questa aspirazione è tuttora in piena efficienza; essa fermenta nella maggior parte dell'umanità, producendo gli effetti molteplici, che tutti conosciamo : lo sforzo verso l'indipendenza, politica dapprima, economica e culturale poi, mettendo in evidenza condizioni alle volte tristissime di questi popoli nuovi, la fame, la malattia, l'ignoranza, l'incapacità a trasformarsi in meglio con le loro proprie forze; e insofferenti come essi sono d'ogni sfruttamento colonialista, non riconoscono talora nemmeno i vantaggi che l'epoca coloniale loro recò, e misurano così la loro inferiorità al confronto dei popoli progrediti, con sentimenti ribelli ad ogni forma di tutela da parte di popoli ricchi, e ostili a quello stesso benessere che si è fra loro prodotto per opera altrui, e ancor oggi detenuto da pochi, forestieri o indigeni che siano, a loro quasi esclusivo vantaggio. Lacrime e collera caratterizzano, per lo più, la psicologia di questi popoli giovani, che soffrono d'un male nuovo, prima inavvertito, oggi intollerabile, l'avvertenza della sperequazione economica e civile, che li separa e li umilia nel confronto dei popoli benestanti. È un problema cruciale e mondiale. Esso trasferisce la famosa questione sociale dall'interno delle singole società alla dimensione internazionale, alla umanità intera ; e se la giustizia sociale — che promuove la trasformazione delle classi componenti una società verso una più equa distribuzione della ricchezza e della cultura, in modo che a nessuno manchi la sufficienza per vivere da uomo, ed a nessuno sia dato un esagerato ed egoistico godimento dei beni temporali quando altri ne siano penosamente privi — si applica sul piano delle relazioni fra nazione e nazione, si comprende la vastità e l'importanza dei problemi suscitati dal progresso moderno, quando oramai ogni popolo ne acquisti la nozione, e con la nozione la pretesa, per tanti versi legittima, d'esserne partecipe. Può la Chiesa disinteressarsi di questo gigantesco aspetto della vita umana contemporanea? La Chiesa certamente non è fatta per occuparsi della soluzione tecnica di questi problemi; vogliamo dire dei problemi economici e politici che riguardano la ammissione dei popoli in via di sviluppo al livello di sufficienza e di dignità che loro compete ; 17 - A. A. S. 258 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ma questi stessi problemi derivano la loro forza logica ed umana da una concezione della vita umana, che solo la religione ad essi fornisce. E cioè : è la religione, quella cristiana fra tutte, che vede nel progresso umano una intenzione divina : Dio ha creato l'uomo perché fosse signore della terra, e la terra fosse a beneficio ordinato di tutti. È la religione che offre fondamento di giustizia alle rivendicazioni dei non abbienti, quando ricorda che tutti gli uomini sono figli d'uno stesso Padre celeste, e perciò fratelli. È la religione che sola può ricordare al ricco d'essere amministratore, e non padrone dispotico dei suoi beni, i cui frutti devono in qualche equa misura essere a profitto di chi ne abbisogna. È la religione cattolica, la nostra, che instaura la legge suprema della carità, chiaroveggente dei mali e dei bisogni del prossimo, e cogente, col soave e libero impero dell'amore, al soccorso altrui ; ed è la religione di Cristo, della quale è principio e fine in questo mondo l'ordine, l'equilibrio, la concordia degli uomini, che ricorda essere lo sviluppo dei popoli il nome attuale della pace. Potevamo Noi tacere, se così stanno le cose? Non potevamo. E perciò abbiamo parlato. È sembrato ad alcuni che la Nostra parola fosse aspra e ingiustificata verso quei sistemi economici, che di per sé non tendono a creare condizioni paritarie fra gli uomini, favorendo gli uni e obbligando gli altri a soffrire d'una perpetua condizione d'inferiorità ; ma non è certo Nostra intenzione di disconoscere i termini naturali dei processi economici, né d'offendere coloro che ne sono i promotori, quando una visione non parziale, non egoista, ma globale, ma umana inquadri tali processi nelle esigenze del bene comune. Così è sembrato ad altri che, denunciando Noi nel nome di Dio i gravissimi bisogni per cui soffre tanta parte dell'umanità, Noi aprissimo la via alla così detta teologia della rivoluzione e della violenza : lungi dal Nostro pensiero e dal Nostro linguaggio una simile aberrazione; cosa ben diversa dalla positiva, coraggiosa e energica attività necessaria, in molti casi, per instaurare nuove forme di progresso sociale ed economico. Come pure è sembrato a molti, e fors'anche a voi che Ci ascoltate, che una così complessa e gigantesca questione, qual è quella della retta e decisa promozione del progresso dei popoli, esulasse dall'interesse degli uomini singoli, dalla iniziativa privata e da quella dei corpi intermedi ; e ciò è vero; questa è questione di chi governa le sorti della politica generale e delle relazioni internazionali; ma tuttavia essa può e deve interessare l'attenzione di tutti, dev'essere oggetto di opinione pubblica, deve entrare nella mentalità di tutti, dev'essere problema di Acta Pauli Pp. VI 259 coscienza d'ogni cristiano : le moderne comunicazioni hanno fatto nostro prossimo anche i lontanissimi ; e dove è la fame, la miseria, l'impotenza a vivere da uomini liberi e degni, ivi è la chiamata alla nostra carità. Quando voi beneficate le missioni, quando concorrete al soccorso della fame nel mondo, quando sostenete le opere che promuovono l'alfabetizzazione, eccetera, voi rispondete alla vocazione di questa carità universale, che mira al giusto progresso dei popoli. Abbiamo voluto ricordarvi questo grande tema, a cui la Chiesa è impegnata, ed a cui attende con intelligente e fervorosa attività la Nostra Commissione post-conciliare Iustitia et Paso (di cui vediamo qui presenti alcuni valorosi dirigenti), affinché sappiate come oggi palpita il cuore della Chiesa ; e se il vostro batte all'unisono col suo, la Nostra Benedizione Apostolica vi è assicurata. II Christifidelibus, praesertim iuvenibus litterarum studiis deditis, coram admissis. * Diletti figli e figlie, E fra tutti : a voi, cari Studenti che oggi avete i primi posti in questa grande Udienza, si rivolge il Nostro pensiero, che sarebbe carico di troppe cose da dirvi, e si dirige la Nostra parola, che invece vuol essere semplice e breve, ma importante in ordine alla vostra formazione mentale, come a quella d'ogni altro Nostro ascoltatore. Vi faremo una domanda : avete compreso il significato del nome simbolico di Pietro, dato da Gesù al suo principale discepolo, Simone figlio di Giona : « Io ti dico che ti chiamerai Pietro, e su questa pietra Io costruirò la mia Chiesa )),* la società cioè di coloro che credono in me e sono raccolti nel mio nome intorno, anzi fondati sopra di te? È chiaro il concetto che Gesù voleva esprimere, anche se, a bene osservare, esso è tanto complesso e profondo ; il concetto cioè della solidità, della fissità, della permanenza, diciamo pure della immobilità. Gesù, dando a Simone figlio di Giona — un uomo buono, ma, da quanto di lui conosciamo, un uomo entusiasta e mutevole, generoso e timido — il titolo, anzi il dono, il carisma della forza, della durezza, della capacità di resistere e di sostenere, com'è appunto la natura d'una pietra, d'un sasso, d'una roccia, * Die 3 mensis aprilis a. 1968. Matth. 16, 18. 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 260 associava il messaggio della sua parola alla virtù nuova e prodigiosa di questo apostolo, che doveva avere la funzione, lui e chi gli sarebbe legittimamente succeduto, di testimoniare con impareggiabile sicurezza quello stesso messaggio, che con termine comprensivo chiamiamo Vangelo. Pensateci bene. Noi ci troviamo ora sulla tomba di Simone diventato Pietro. Noi ricordiamo e sperimentiamo la verità della parola fondatrice di Gesù : qui quella pietra (immagine anche essa e derivazione di quell'altra pietra, la pietra d'angolo, centro, base, forza di tutto il cristianesimo, ch'è Cristo stesso), quella pietra, diciamo, è ancora ferma, solida, sicura. È un prodigio storico, psicologico, teologico meraviglioso. È una prova, che potremmo dire sperimentale, di un'altra parola profetica e solenne di Gesù : « Il cielo e la terra passeranno, ma le mie parole non passeranno». E questo fatto singolare riveste una particolare importanza proprio per voi, carissimi figli, che come Studenti, e voi tutti come studiosi, sotto l'aspetto pedagogico e ideologico, siete cercatori della verità. Che cosa è lo studio se non una ricerca di tante, belle e meravigliose verità? Ma che cosa vi dice, a questo proposito, la mentalità moderna, non esclusa quella scientifica? Vi dice che la verità non è immobile, non è definitiva, non è sicura ; tanto che oggi si definisce la scuola piuttosto come una ricerca di verità, che non come possesso e conquista di verità. Infatti : tutto cambia, tutto progredisce, tutto si trasforma ; il pensiero umano è caratterizzato dal suo movimento, dal suo procedimento storico, dal così detto storicismo, eretto a sistema fino a fare del tempo il generatore e il divoratore delle verità che la scuola viene, man mano, insegnando ; la « cronolatrica » domina la cultura, con questo risultato, che nulla più è certo, nulla stabile, nulla degno d'essere accettato e creduto come valore al quale si possa confidare la guida e il senso della vita. 2 Questo fenomeno invade anche il campo religioso, che molti vorrebbero sottoporre ad una revisione radicale, tentando di spogliarlo di quei dogmi, cioè di quegli insegnamenti, che sembrano antiquati e sorpassati dal progresso scientifico, e che sono incomprensibili al pensiero moderno. Nel tentativo di dare alla religione cattolica un'espressione più conforme al linguaggio odierno e alla mentalità corrente, cioè di (( aggiornare » l'insegnamento religioso, spesso, purtroppo, se ne sovverte l'intima realtà, e si cerca di renderlo « comprensibile » cambiandone dapprima le formóle di cui la Chiesa-maestra lo ha rivestito e 2 Matth. 24, So. Acta Pauli Pp. VI 261 quasi sigillato per fargli varcare i secoli conservandone gelosamente l'identità, e alterando poi il contenuto stesso della dottrina tradizionale, sottoponendola alla legge dominante dello storicismo trasformatore. La parola di Cristo così non è più la Verità, che non muta e che rimane sempre identica e pari a se stessa, sempre viva, sempre luminosa, seihpre feconda, anche se spesso superiore alla nostra comprensione razionale; ma si riduce ad una verità parziale, come le altre, che la mente misura e modella nei propri confini, pronta, nella successiva generazione, a darle un'altra espressione, secondo un libero esame, che la spoglia d'ogni obiettiva e trascendente autorità. Si dirà che il Concilio ha iniziato e autorizzato un tale trattamento dell'insegnamento tradizionale. Nulla di più falso, se vogliamo rimetterci alla parola magistrale di quel Papa Giovanni, Nostro venerato Predecessore, e inventore, se così è lecito esprimerci, di quell'« aggiornamento », in nome del quale non pochi osano infliggere al dogma cattolico pericolose, e talora spericolate, interpretazioni e deformazioni. Papa Giovanni ebbe a proclamare, nel famoso discorso d'apertura del secondo Concilio Ecumenico Vaticano, che il Concilio stesso doveva riaffermare tutta la dottrina cattolica nulla parte inde detracta, senza detrarne alcuna sua parte, anche se doveva essere cercato il modo migliore e più confacente alla maturità degli studi moderni di darle espressione nuova più adeguata e più profonda. Così che la fedeltà al Concilio ci esorta da un lato ad uno studio nuovo e sagace delle verità della fede, dall'altro ci riporta a quella univoca, perenne, consolatrice testimonianza di Pietro, che Gesù volle sua voce infallibile nel seno stesso della sua Chiesa, a garanzia della stabilità della fede e quasi a sfida della labilità arbitraria e consumatrice del tempo. 3 Perciò, carissimi figli e figlie, che venite a deporre sulla tomba dell'infrangibile pietra l'atto fidente e filiale della vostra adesione alla vera fede cattolica, sentite, al tempo stesso, la forza che emana dalla sua stabilità e che sostiene, anche per il nostro secolo, la vitalità sempre feconda e gioconda della Parola di Cristo. E aftinché a voi tutti non manchi questa stupenda duplice spirituale esperienza, vi diamo di cuore la Nostra Apostolica Benedizione. s Cfr. A. A. 8. 55 (1963), pp. 791-792. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 262 III Iis qui e variis nationibus interfuerunt Coetui sexto, quem Sacrarum Litterarum Veteris Testamenti doctores Romae habuerunt. * Nous remercions votre éloquent interprète, le très digne Père R.A.F. MacKenzie, Recteur de Notre Institut Biblique, et Nous saluons avec joie, Messieurs, une assemblée de spécialistes aussi distingués et aussi compétents que vous l'êtes dans les études bibliques. Après avoir tenu ses Congrès dans différents pays de l'Europe occidentale, l'Organisation Internationale pour l'Etude de l'Ancien Testament a cette fois fait choix de la ville de Rome, dont l'immense patrimoine religieux, historique et artistique ne peut manquer d'apporter à vos savantes communications un notable surcroît d'intérêt. Soyez donc les bienvenus et permettez que Nous vous accueillions ici avec les mots que Notre lointain prédécesseur Saint Damase adressait au grand spécialiste des études bibliques de son temps, saint Jérôme: « J e ne pense pas, lui écrivait-il, qu'il puisse y avoir entre nous un plus digne sujet de conversation que les Saintes Ecritures w. 1 Les Ecritures qui font directement l'objet de votre étude sont celles de l'Ancien Testament. Et le grand intérêt qui s'attache à vos Congrès, c'est précisément, Nous semble-t-il, le choix d'un domaine d'investigation où puissent se rencontrer et collaborer aussi bien des théologiens chrétiens — catholiques et protestants — que des savants de religion hébraïque. L'Ancien Testament est notre bien commun. Les trois familles, juive, protestante et catholique, le tiennent également en honneur. Elles peuvent donc étudier et vénérer ensemble ces saints Livres. Nous dirons plus : elles peuvent prier sur les mêmes textes. Quelle prière plus profondément religieuse, plus universelle par son objet, plus émouvante par ses accents, que celle des Psaumes? Il est heureux, en vérité, que l'initiative ait été prise de cette étude en commun : vos précédents Congrès ont assez montré combien elle s'était révélée opportune. Voilà une forme vraiment authentique et féconde de travail œcuménique ! Le progrès des études concernant l'Ancien Testament a été remar * Die 19 mensis aprilis a. 1968. 1 «Neque vero ullam puto digniorem disputationis nostrae confabulationem fore, quam si de Scripturis sermocinemur inter nos » : Migne, PL XXII, 451. Acta Pauli Pp. VI 263 quable en ces dernières années. Pour ce qui concerne l'Eglise catholique, Notre prédécesseur Pie XII avait, vous le savez, largement ouvert la voie aux chercheurs par sa Lettre Encyclique Divino afflante Spiritu, du 30 septembre 1943, où il encourageait l'emploi de méthodes critiques solides et adéquates pour l'élucidation du texte sacré. C'est votre honneur de vous consacrer, de manière professionnelle et scientifique, à mettre en valeur toutes les ressources fournies par la technique moderne — dans les domaines littéraire, historique et archéologique — et à les utiliser en vue de faire progresser la connaissance de l'Ancien Testament. Nous ne pouvons que Nous réjouir de savoir à l'œuvre aujourd'hui, dans toutes les parties du monde, nombre de savants spécialisés dans cette étude. Notre monde, on l'a observé bien des fois, est travaillé par une tendance très forte à la « désacralisation », au « sécularisme ». Le problème de la présence et de l'action de Dieu dans ce monde se pose aujourd'hui, pour certains, dans des termes nouveaux, parfois inattendus, souvent déroutants et paradoxaux. Dans ce bouillonnement des idées et des interprétations, votre spécialisation vous amène à être en quelque sorte les témoins et les hérauts des valeurs traditionnelles, et de celle — précieuse entre toutes — qui est comme la clé de voûte de tout l'édifice religieux de l'humanité : la transcendance divine. Laissez-Nous vous le dire, Messieurs : vos recherches, vos investigations scientifiques, consacrées à l'histoire et à la littérature d'Israël, sont à Nos yeux du plus grand prix pour le rappel des valeurs les plus hautes dans la société moderne. " Il suffit d'ailleurs de jeter un coup d'œil sur le programme de vos exposés pour en apprécier la richesse et apercevoir tout ce qu'ils représentent pour le progrès de l'interprétation de l'Ancien Testament. L'Eglise catholique entend bien n'être pas la dernière ni la moins active en ce domaine. Contrairement à certaines assertions souvent répétées au cours de ces derniers siècles, l'Eglise a toujours porté la plus vive attention à l'Ecriture Sainte. Nous voudrions, chers Messieurs, que le déroulement de vos savants travaux vous laissât le loisir d'une brève visite à la Bibliothèque Vaticane : vous pourriez y voir, par l'abondance des codex et des éditions de la Bible, le souci que l'Eglise a montré, à travers les siècles, pour ce livre incomparable, qu'elle a toujours considéré comme la source privilégiée de la Révélation divine. Il ne s'agit pas en effet seulement, à ses yeux, d'une œuvre littéraire. Il s'agit d'une œuvre religieuse, rassemblée dans un but reli- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 264 gieux, choisie et constituée selon des critères religieux; il s'agit d'une œuvre jalousement préservée et transmise, parce que porteuse d'un message de Dieu; message destiné d'abord au peuple élu, mais aussi à tous ceux qui se considèrent comme les descendants spirituels de l'Ancien Testament. Livre différent, par conséquent, de tous les livres humains ; livre inspiré, contenant et transmettant une révélation, dont l'Eglise voit l'harmonieux prolongement et l'accomplissement dans le Nouveau Testament. Comment dès lors un tel livre ne ferait-il pas de sa part l'objet d'une attention et d'une étude passionnées? L'Eglise étudie la Bible sous tous ses aspects. Elle y consacre d'abord, et en nombre croissant, des travaux scientifiques, comme ceux auxquels vous vous adonnez. Des études théologiques aussi : y a-t-il une « théologie » de l'Ancien Testament? ou plusieurs? ou bien plutôt une seule théologie biblique, englobant l'Ancien et le Nouveau Testament, et plusieurs ordres, ou plusieurs voies dans la présentation et l'organisation du donné révélé? Autant de questions dont disputent ses théologiens. L'aspect spirituel, enfin, n'est pas moins présent à ses préoccupations, et un de ses religieux pouvait consacrer naguère un livre de près de mille pages à (( L'Ancien Testament source de vie spirituelle » . 2 3 C'est que la richesse de la Révélation contenue dans les pages de l'Ancien Testament est telle qu'il semble qu'on ne l'épuisera jamais. C'est le Dieu créateur et bon qui nous y est révélé, le Dieu unique et véritable, le Dieu vivant, le Dieu de toute sainteté; le Dieu offensé, mais qui pardonne, car il a un dessein de salut pour les hommes et le poursuit inlassablement, à travers une « histoire sainte )), dont l'Eglise recueille chaque fragment avec une immense vénération et un immense amour. Que peut désirer l'Eglise, en présence des mutations à la fois audacieuses et inquiétantes du monde moderne, sinon de voir la vérité, la grandeur, la beauté de cette fondamentale théologie de l'Ancien Testament s'imposer à toute âme de bonne volonté et constituer un lien spirituel puissant pour tous ceux qui sont sincèrement désireux de lumière et de paix? 3 R. de Vaux: «Peut-on écrire une "théologie de l'Ancien Testament?"» dans Bible et Orient, Paris, éd. du Cerf, 1967. * Le Rév. P. Paul-Marie de la Croix, O.C.D. Desclée de Brouwer, 1952. Acta Pauli Pp. VI 265 Telles sont, Messieurs, quelques-unes des réflexions que Nous inspire votre présence ici aujourd'hui. Il Nous est agréable de vous recevoir en cette semaine de Pâques, la fête dont le nom évoque à lui seul un des sommets de l'Ancien Testament. Poursuivez vos travaux. Continuez à nous donner une intelligence plus profonde du texte sacré. Rien ne peut être plus conforme à l'esprit du second Concile du Vatican qui, dans la Constitution dogmatique sur la Révélation, consacre, vous le savez, un chapitre spécial à l'Ancien Testament. Et soyez assurés de Notre vive sympathie et de toute Notre estime pour l'œuvre importante que vous accomplissez et sur la quelle Nous implorons de grand cœur les meilleures bénédictions de Celui qui est et reste à jamais le Dieu de la Bible, le « Dieu de nos Pères », le « Dieu d'Abraham, d'Isaac et de Jacob ». IV Iis qui interfuerunt octavo Conventui Internationali, Laureti habito a moderatoribus membrisque Europaeorum cantorum Coetuum. * Diletti figli. Siamo lieti di porgere il Nostro paterno saluto ai membri delle varie Cappelle Musicali d'Europa che in questi giorni hanno felicemente concluso a Loreto la loro ottava Rassegna. Rinnovando questo vostro appuntamento annuale, voi, diletti figli, ancora una volta avete assolto un compito altamente costruttivo : avete contribuito alla valorizzazione e divulgazione del patrimonio della musica sacra, e avete posto le basi per una promettente ripresa delle vostre nobili tradizioni. Basterebbe il successo di questa manifestazione, che per la sua serietà si è imposta all'attenzione e alla stima del pubblico, per giustificare l'odierno Nostro incontro coi suoi promotori e partecipanti. Incontro che Ci offre la gradita occasione di rallegrarci con voi, di dirvi l'interesse con cui seguiamo le vostre nobili iniziative, e di riaffermare tutto il rispettoso affetto che nutriamo verso coloro che, come voi, sanno impiegare così bene il loro talento artistico a servizio della gloria di Dio. Ma la vostra presenza e il vostro omaggio hanno un significato ben * Die 22 mensis aprilis a. 1968. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 266 più vasto e profondo, che Noi amiamo sottolineare. Con la vostra autorità, con la validità delle vostre esperienze e col vostro giovanile entusiasmo, voi, maestri e cantori, Ci assicurate che non soltanto conserverete alla vostra Istituzione il prestigio che la rende universalmente apprezzata, ma vorrete altresì adoperarvi aftinché le Cappelle Musicali sappiano rispondere alle nuove esigenze introdotte nel culto dalla recente riforma liturgica. Non è necessario che vi ricordiamo che il compito delle Cappelle Musicali in questo periodo « è diventato di ancor maggiore rilievo ed importanza », come si esprime l'Istruzione sulla Musica nella Sacra Liturgia, promulgata lo scorso anno dalla Sacra Congregazione dei Eiti. 1 Dopo che il Concilio Ecumenico ha solennemente sancito la partecipazione attiva del popolo cristiano alle celebrazioni liturgiche anche per quanto riguarda il canto sacro, nuove strade ormai sono aperte per il futuro della musica sacra. Ciò non vuol dire rinuncia alla grande tradizione musicale della Chiesa, tradizione, anzi, che è stata chiamata dal Concilio « un tesoro di inestimabile valore » che (( deve essere con ogni diligenza conservato e incrementato », ma vuol dire piuttosto un arricchimento di questo patrimonio, in quanto ad esso vengono ad aggiungersi nuovi elementi e nuovi valori. In altre parole, la Chiesa attende da voi, diletti figli, la creazione di nuove espressioni artistiche, la ricerca di forme musicali nuove, non indegne del passato, mediante le quali i complessi corali non abbiano a sostituire il popolo nella preghiera liturgica, ma al contrario ne aiutino e ne sostengano l'attiva partecipazione. Come vedete, un immenso campo di lavoro si apre dinanzi a voi. Eesponsabilità grande, la vostra, degna di ogni più nobile sforzo. Avremmo tante cose da dirvi su questo argomento che Ci sta vivamente a cuore, per la speranza che Noi riponiamo in voi e per il contributo che Ci ripromettiamo dal vostro talento e dalla vostra collaborazione. Ma nutriamo la certezza che anche solo questi brevi accenni troveranno in voi volontà pronta e propositi fervidi e generosi. Cercate dunque, diletti figli, di essere sempre fedeli all'alto ideale che vi siete proposti di servire, e di rimanere coscienti dei doveri che esso vi impone. A tale scopo, l'augurio che Noi oggi formuliamo per l'attività, 1 N. 19. Acta Pauli Pp. VI 267 gli incrementi e la missione delle Cappelle Musicali si trasforma in preghiera, con la quale chiediamo al Signore per voi la pienezza soave della sua grazia e della sua luce. E in pegno della Nostra benevolenza Ci è caro impartirvi la propiziatrice Apostolica Benedizione, che di cuore estendiamo ai vostri familiari e a quanti vi sono cari. Un mot en français pour finir, chers fils, Chanteurs petits et grands. Un mot pour vous dire Notre joie de vous accueillir, et pour vous exhorter à chanter avec le souci d'une grande perfection technique, mais aussi et surtout avec tout l'élan de votre cœur : car c'est le cœur, c'est l'âme qui donne sa valeur à la louange qui sort des lèvres. Que vos âmes soient toujours ardentes et limpides, pour que vos lèvres soient dignes de célébrer les louanges du grand Dieu du Ciel, en l'honneur duquel vous chantez, et au nom duquel Nous vous bénissons. V Iis habita qui e « Certamine Vaticano » undecimum proposito victores abierunt. * Spectatissimi qui adestis Viri, In Nostrum quasi honorem cedere putamus hodie in ipsa domo Nostra admittere coram praeclarum cultorum doctorumque linguae Latinae coetum, qui e Certamine Vaticano undecimum proposito victores abierunt. Quin etiam fatemur libenter, Nosmetipsos hunc vestrum ad Nos aditum optavisse, cum Nobis iamdiu consilium esset, ut iis qui alii aliter de intellegentia, de studio deque Romani sermonis disseminatione bene meriti essent, cum magnam Nostram de ipsis testaremur opinionem, tum stimulos congruenter adderemus. Persuasissimum enim habemus, Latine doctis, in Summi Pontificis domo, animis commode esse oportere, utpote in qua, veluti in domo sua, periti, ingeniosi sollertesque et antehac versati sint et etiamnum versentur graviorum Apostolicae Sedis actorum scriptores. Qua de re, nisi id temporis angustiae vetarent, magnam illud haberet utilitatem, verbis illustrare quantum Decessores Nostri Latinitatis studia foverint; sive linguae Latinae fortunam splendoremque amplificantes, sive eius peritissimus firmantes et erigentes, sive illarum explicandarum artium et litterarum fundamenta iacientes, quarum historia aeque * Die 26 mensis aprilis a. 1968 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 268 momenta magnifica aeque fastigia enarrat. Ad quod evincendum satis sit animadvertere, hinc quem locum Sanctus Hieronymus apud Damasum Summum Pontificem obtinuerit, hinc quot qualesque praeclarissimi viri e sacro ordine eo tempore exstiterint, cum humanitatis renata renovataque sunt studia. Sed nolumus hoc loco, ne strictim quidem, eas laudes exponere, quas catholica Ecclesia volventibus saeculis in optimarum litterarum provincia sibi pepererit; cum vos admitientes coram id unum placeat confirmare, vos hic apud Apostolicam Sedem neque loco hospitum neque loco advenarum putari, sed optimo certoque tamquam iure civitatis frui. Iamvero Romae nomen singularem sanctae Ecclesiae utilitatis fructum et praebuit et praebet : quod primum eidem ordinationem illius imperii suppeditavit, quae providenti Dei consilio perapta visa est qua in omnes terrarum orbis vias, sub Romanorum dicionem subiuncti, Christi nuntium, demissum sed vindex, humile sed victor, abditum sed pretiosissimum, longe lateque dimitteretur ; quod deinde Ecclesiae ipsi, cruentum eluctatae discrimen, coniunctionis tamquam instrumentum, linguam Latinam commodavit, quam in sacris ritibus perpetrandis, in ecclesiastico iure definiendo, in populis stirpe et cultu disparibus inter se conciliandis usurparet : ita nempe ut illa communis omnium Mater, sermonis indicio et velamento usa, universas ubique gentes ea vera, intima, arcanaque unitate inter se consociaret. Ad quam miram animorum populorumque coniunctionem efficiendam quoniam nonnihil haec lingua, pro portione, contulit, eam esse, ad historiae fidem, linguam catholicae Ecclesiae Latini Ritus appellandam nemo, opinamur, iure non assentietur; etenim Ecclesia, de Decessoris Nostri f. r. Pii XI sententia, ut quae et nationes omnes complexu suo contineat, et usque ad consummationem saeculorum sit permansura sermonem suapte natura requirit universalem, immutabilem, non vulgarem. Quae extrema significantia verba proximus Decessor Noster ven. mem. Ioannes XXIII, sermonis Latini commoda et utilitates paucis commemorans, ea maximi momenti edita Constitutione Apostolica Veterum sapientia copiose explicavit. 1 2 Quod vero ad nosmetipsos attinet, non modo gravia Decessorum Nostrorum acta aperte probavimus, sed etiam Litteris Apostolicis Motu proprio datis, quibus Studia Latinitatis initium, Pontificium Institu3 1 2 s Pius XI, Epist. Ap. Officiorum omnium: A. A. S. 14, 1922, p. 452. Cfr. A.A.S. 54, 1962, pp. 129-135. Cfr. A. A. S. 56, 1964, pp. 225-231. Acta Pauli Pp. VI 269 tum Altioris Latinitatis condidimus, eo pertinens ut diligentissime lingua Latina erudirentur, quibus munus esset obeundum eandem linguam cum in sacris Seminariis tum in religiosis Sodalitatibus docendi. Alia praeterea in lucem emissa Epistula Apostolica, Summi Dei Verbum inscripta, quarto exacto saeculo a Seminariis per Concilium Tridentinum constitutis, omnino oportere asseveravimus : in studiorum ... supellectile... sane ponendam esse non exiguam variarum linguarum scientiam, in primisque Latinae, si maxime de sacerdotibus ageretur Latini ritus.* Quamobrem, hisce freti rationibus, hodie, vestro coram prudentissimorum virorum coetu, haec iterare percupimus : scilicet linguam Latinam nostro etiam tempore colendam esse, praesertim in sacris Seminariis domibusque iuventuti ad religiosam vitam instituendae. Nam hunc praeterire sermonem haudquaquam licet, si vere contendatur adulescentium ingenia exacuere, eademque ad litterarum studia et ad Sanctorum Patrum perscrutanda ac pervalutanda opera formare, et praesertim ad vetustos sacrae Liturgiae delibandos thesauros parare. Cuius linguae si desit notitia, aliquid prorsus detrahatur altiori illi atque absolutae mentis educationi — nominatim ad theologiam et liturgiam quod attinet — quam nostri temporis homines a sacerdotibus requirunt, quamque Oecumenici Concilii Vaticani II Patres saepius atque impensissime suaserunt, sive decreto a verbis incipiente Optatam totius de disciplina sacerdotali, sive Constitutione de sacra Liturgia, sive aliis quoque editis normis. Quare ob hanc linguae Latinae vim atque efficacitatem ad ingenia colenda eaque ad graviora studia componenda, valde cupimus ut ipsa debitas partes obtinere pergat. Neminem tamen latet, Nos, volenti libentique animo obsecundantes perspicuis ab Oecumenico Concilio Vaticano II traditis normis, ubique curavisse, ut in sacram Liturgiam singularum huius temporis linguarum usus induceretur. Ad quod faciendum adducti profecto sumus, non quadam quasi Latinitatis neglegentia, sed acri pastoralis Nostri muneris eiusque necessitatis conscientia, quae ab animorum auctoribus exposcit, ut divini verbi pabulum, sacra Liturgia comprehensum, ubertim praebeatur, simplici tamen forma atque ad intellegendum apta, quae Christi fideles ad religiosorum rituum percipiendam suavitatem ad eosque alacriter seduloque participandos conducat. 4 6 4 5 6 Cfr. A. A. S. 55, 1963, pp. 979-995. Cfr. Ibid. p. 993. N. 16. 270 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Profecto patet — idque palam iis dicere cupimus qui, improvida quadam animi levitate vel novarum rerum inconsiderata cupiditate moti, putant, ab Ecclesia Latinum sermonem iam prorsus neglegi debere — profecto patet, inquimus, oportere huiusmodi linguam praecipuo in honore habeatur, egregias nimirum gravesque ob causas, quas commemoravi mus ; attamen plane obliviscendum non est — idque iis dicimus, qui, cum sint nimii vetustatis servandae cultores ob inane quoddam pulchritudinis studium, vel quibuslibet rebus novis praeiudicata opinione adversi, recens invectas mutationes acribus notavere verbis — non est plane obliviscendum, inquimus, linguam Latinam pastorali animorum curationi inservire debere, non autem sibimetipsi. Cum igitur ea defenduntur iura, quae haec lingua in Ecclesia adepta est, maximopere vitandum est, ne pastoralium munerum renovationi, ab Oecumenici Concilii Patribus mandatae, inferantur impedimenta aut freni adhibeantur; quandoquidem, hac etiam in rerum provincia, suprema lex animorum salus sit oportet. Haec, dilecti Filii, vobiscum communicare optavimus, in nobili hoc conventu, quem vestra comitas vestraque doctrina gratiorem Nobis fecerunt. Gratulamur igitur vobis constantiam, studium, ardorem, quibus in Latinitatis cultum et disciplinam incumbitis, vobisque animum addimus, ut inceptum persequamini iter, quamvis interdum sit levaminis parcissimum. At vobis summo sit solacio penes vos esse, primum hominum atque in primis adulescentium mentes ad antiquitatis studium atque ad humanitatem fingere, sine qua ipse doctrinarum processus algore rigescit, et in humani generis detrimentum vertitur; deinde homines sui ipsius suaeque praestantiae notitia ditare, sive ad praeteritum sive ad praesens tempus quod spectat, ipsisque aeternas sui animi dotes illustrando explicare; postremo litterarum, artium disciplinarumque hereditatem illaesam et indemnem posteris tradere, qua noster etiam civilis cultus hodie alitur, quamque Ecclesia sancta adhibuit adhibetque validum quasi instrumentum ad hominum animos inter se consociandos atque ad pacis necessitudines inter populos fovendas. Extremum ad haec omnia vos adhortantes, Apostolicam Benedictionem vobis, vestris propinquis, studiisque in quibus collocatis operam, perlibenter impertimus. Acta Pauli Pp. VI 271 VI Ad sodales Pontificii Sophorum Collegii, per hebdomadam Coetum habentes, proposita quaestione: « La materia organica e la fertilità del suolo ». * Nous saluons avec joie en vos personnes, Messieurs, le corps des savants distingués qui — présents ou absents d'ici en ce jour — constituent Notre Académie pontificale des Sciences, avec, à sa tête son nouveau et docte Président, le Révérend Père O'Connell, et Nous sommes heureux d'avoir cette occasion de rendre un solennel hommage à votre haute valeur dans le domaine scientifique. Les diverses contributions que vous apportez au progrès des sciences vous font le plus grand honneur, et cet honneur rejaillit sur le Saint-Siège qui a pris l'initiative de vous réunir. Soyez donc, avant tout, félicités et remerciés. Diverses circonstances, dont la mort, douloureusement ressentie, de votre Président, Monseigneur Georges Lemaître, n'ont pas permis à votre Académie, en ces derniers temps, d'abonder en manifestations extérieures. Personne, certes, ne sera tenté d'interpréter cette apparente et accidentelle diminution d'activité comme un signe de moindre vitalité d'une institution qui s'est désormais acquis dans le monde la réputation et la célébrité qu'elle mérite. Nous tenons en tout cas, pour Notre part, à confirmer solennellement ici l'estime et la confiance qui Nous animent à son égard. L'idée qui a présidé à la fondation de l'Académie pontificale des Sciences, vous le savez, était de donner, par les personnes qui la composent et par les activités qu'elle déploie, une preuve de l'amour et du respect de l'Eglise catholique pour le monde scientifique contemporain. Ce dessein primitif, Nous tenons à vous en renouveler l'assurance, est plus que jamais vivant dans la conscience et dans les perspectives du Siège Apostolique. Celui-ci se fera un devoir de conserver à l'Académie sa pleine vitalité. Il entend rendre témoignage, par son moyen, du culte que l'Eglise catholique professe pour la recherche scientifique, de la liberté qu'elle reconnaît à celle-ci dans son domaine spécifique, de la confiance avec laquelle elle envisage ses conquêtes présentes et futures. Si la science, en effet, au lieu d'être considérée, dans la vie de l'homme, comme une sorte de corps étranger, y est, au contraire, convenablement insérée, l'Eglise estime qu'elle peut con* Die 27 mensis aprilis a. 1968. 272 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale duire au progrès, non seulement spéculatif et technique, mais moral, et même — sans aucun besoin de recourir à des processus artificiels — au progrès religieux et chrétien de l'humanité. Cest assez dire avec quelle respectueuse attention l'Eglise considère la mission du savant. Vous êtes à ses yeux les chercheurs et les explorateurs des mystérieuses réalités de la création : autant dire ceux qui remplissent au plus haut degré la tâche que Dieu a confiée à l'homme en le créant : conquérir la terre, mettre au jour les secrets de la nature. Car la nature est pleine de secrets, et on ne peut douter que ceux qui s'emploient à les découvrir — au prix de quelle patientes et minutieuses recherches, vous le savez mieux que Nous ! — ne répondent à un dessein originel et à une volonté certaine du Créateur. Lorsque Nous arrêtons Notre esprit sur votre activité de savants, elle Nous apparaît comme se développant à partir d'une double prémisse, qui constitue comme le piédestal de ce degré supérieur d'excellence humaine auquel vous élève l'exercice de votre profession de chercheurs. C'est d'abord l'usage systématique et perfectionné de l'intelligence. Si vous êtes, peut-on dire, plus pleinement hommes que d'autres, c'est en effet, en premier lieu, parce que vous avez développé à un haut degré les possibilités de ce qu'il y a de plus noble et de plus semblable à Dieu dans l'homme : la pensée, la capacité de <( devenir toutes choses » — le (( fieri omnia )) de la philosophie classique — ce privilège unique et incomparable de l'intelligence humaine, ce pouvoir que possède l'être pensant de conquérir la réalité, de se l'assimiler, d'en faire une vérité qui devient son bien propre, tout en étant en puissance, par son universalité, le bien de tous. A cette utilisation supérieure de la plus haute faculté de l'être humain, vient s'ajouter, chez le savant — c'est la seconde prémisse — son insertion dans la tradition scientifique. Il recueille, assimile, approfondit et perfectionne ce qu'il y a de valable dans l'immense héritage d'étude et de réflexion de ceux qui l'ont précédé ; et il utilise ce patrimoine du savoir humain acquis jusqu'à lui comme une base de départ, d'où il s'élance hardiment vers de nouvelles conquêtes, au profit de sa génération et de celles qui la suivront. En vérité, l'homme de science mérite bien l'honneur et la reconnaissance, et c'est pour Nous un besoin du cœur, en même temps qu'un devoir, de rendre hommage en vos personnes, Messieurs, aux représentants hautement qualifiés de la culture moderne et du génie qui Acta Pauli Pp. VI 273 l'inspire. Nous avons conscience, en agissant ainsi, d'interpréter fidèlement la pensée de l'Eglise à votre sujet : pensée qu'elle a souvent exprimée en ces dernières décades, notamment par la voix de Notre prédécesseur Pie XII, et qu'elle vient de proclamer à nouveau avec éclat lors du récent Concile oecuménique. Comment laisserions-Nous passer une occasion comme celle-ci sans rappeler que cette solennelle assemblée a voulu apporter tout le poids de son autorité à réaffirmer l'attitude positive de l'Eglise en face de la science? Voici dans quelle lumière le Concile envisage votre vocation de chercheurs : (( Celui qui s'efforce, dit-il, avec persévérance et humilité, de pénétrer les secrets des choses, celui-là, même s'il n'en a pas conscience, est comme conduit par la main de Dieu, qui soutient tous les êtres et les fait ce qu'ils sont )). Ces mots se lisent dans la Constitution sur r Eglise dans le monde de ce temps, qui consacre un chapitre entier au problème de la culture. Analysant les développements de celle-ci, le document conciliaire n'hésite pas à prendre acte, avec une haute satisfaction, des acquisitions positives dues au progrès actuel des sciences et des techniques, et il mentionne explicitement (( le goût des sciences et la fidélité sans défaillance à la vérité dans les recherches scientifiques, la nécessité de travailler en équipe dans des groupes spécialisés, le sens de la solidarité internationale, la conscience de plus en plus nette de la responsabilité que les savants ont d'aider et même de protéger les hommes, la volonté de procurer à tous des conditions de vie plus favorables, à ceux-là surtout qui sont privés de responsabilité ou qui souffrent d'indigence culturelle w. Le document conciliaire met certes en garde les chrétiens contre le péril d'un humanisme purement terrestre; mais il leur montre en même temps comment la foi qu'ils professent, « loin de la diminuer, accroît plutôt la gravité de l'obligation qui est la leur de travailler avec tous les hommes à la construction d'un monde plus humain )). 1 2 Nous sommes loin, Messieurs, vous le voyez, des disputes souvent mesquines et presque toujours stériles dans lesquelles se complaisaient jadis certains esprits, enclins à considérer l'Eglise et le progrès des connaissances humaines comme deux adversaires en lutte ouverte. Ce n'est pas que l'ancienne question, sans cesse renaissante, des rapports de la science et de la foi, ait perdu toute actualité et tout 1 2 Const. Gaudium et spes, nn. 36 et 57. Ibid., n. 57. 18 - A. A. S. 274 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale intérêt. Et il Nous aurait été agréable, si Nous avions disposé d'un temps moins limité, de profiter d'une circonstance comme celle-ci pour Nous en entretenir avec vous. Nous aurions aimé vous décrire l'éclairage nouveau sous lequel elle Nous semble se présenter aujourd'hui : celui d'une distinction plus nette des plans auxquels chacune d'elles — science et foi — suivant ses propres méthodes, déroule le fil de ses connaissances, la complexité globale de la pensée rendant possible une heureuse synthèse des deux ordres de connaissance. Vous Nous auriez alors montré sans doute — pour l'avoir éprouvé par une expérience directe — comment la recherche scientifique, venant à absorber parfois toutes les capacités de connaissance du chercheur, semble apporter une satisfaction suffisante et définitive à l'activité intellectuelle et spirituelle de l'homme; comment elle réussit à annuler non seulement la connaissance, mais même l'aspiration vers la connaissance de Dieu : à tel point que l'athéisme finit par apparaître à certains savants comme une position logique, donnant satisfaction à la pensée et justifiant la réalité. Et à Notre tour Nous aurions été tenté de renverser ce fragile édifice du progrès intellectuel moderne et d'affirmer — non sans faire appel, là encore, à votre expérience, mais à une expérience plus profonde — que la science prépare et postule un ordre de pensée qui la transcende et qui la justifie : car elle n'explique pas tout ; elle ne peut explorer que ce qui existe, ce qu'un Autre, infiniment plus grand qu'elle, a livré avec prodigalité à l'étude des enfants des hommes. Et si elle est fidèle à maintenir ses recherches et ses certitudes dans son domaine propre, qui est celui de l'observable et du mesurable, plus elle progressera dans ses investigations, plus aussi elle éprouvera le besoin et comme l'intuition de l'immensité du monde divin qui la domine et qui reflète en elle quelque chose de lui. Mais limitons-Nous à considérer plutôt un autre aspect du monde scientifique, celui que votre réunion met en une si belle et si louable évidence, et demandons-Nous : quel doit être l'usage, l'emploi pratique et utile, que la science, ou pour mieux dire les hommes de science, et leurs brillants élèves les techniciens, doivent faire des conquêtes de la science? Il n'y a qu'une réponse possible : tout doit tendre au bien de l'humanité. Est-ce à vous, Messieurs, en vérité, qu'il faut rappeler que le spectre des plus terribles calamités, capables de bouleverser et de réduire en cendres toute la terre habitée, sort précisément des laboratoires les Acta Pauli Pp. VI 275 plus perfectionnés des sciences physiques modernes? Pourrions-Nous Nous taire devant de telles perspectives? Car si grande que puisse être en ce domaine la responsabilité des hommes politiques, elle laisse intacte celle des hommes de science. Et c'est pourquoi Nous ne cesserons de prier et de supplier, et vous Nous en fournissez une occasion singulièrement propice. Que l'on ait le courage des renoncements nécessaires ! Que toute mesure soit prise, tout engagement assumé, dans le but de prévenir et de conjurer la fabrication et l'emploi des armes nucléaires, des attaques bactériologiques et de tout autre moyen qui tirerait du progrès scientifique la puissance diabolique d'infliger à des populations entières, étrangères même à d'éventuels conflits, le fléau d'horribles dévastations ! Que l'humanité se ressaisisse ! Qu'elle sache trouver en elle-même, dans ses chefs, dans ses maîtres, la force et la sagesse de rejeter loin d'elle l'usage maléfique de la science destructrice ! Qu'elle aille plutôt deman^ der à i a science le secret de se faire du bien à elle-même! Elle le fait, du reste, pour son honneur et à l'avantage de tous. Et vous-mêmes, Messieurs, par cette semaine d'étude qui vous rassemble, en témoignez magnifiquement. Votre thème : « Matière organique et fertilité des sols » est tout entier orienté vers le bien des hommes, mieux, vers ce développement intégral et solidaire de l'humanité que Nous appelions de Nos vœux, voici un an, dans Notre Encyclique Populorum progressio. Rendre la terre féconde, lui faire produire du pain pour tous ses habitants, lutter contre la stérilité des zones désertiques, multiplier partout les fruits des cultures agricoles, tirer de la fatigue de l'homme des résultats plus faciles et plus abondants, rendre possible la victoire sur la faim, qui afflige, encore aujourd'hui, des populations entières, donner l'espérance et des moyens de subsister aux générations humaines sans cesse croissantes : voilà votre conquête, voilà votre art, votre mission, votre couronne. Nous sommes fiers de vous, Messieurs, heureux de vos études et de vos contributions au bien-être de l'humanité. Aussi est-ce de grand cœur que Nous vous exprimons Nos louanges et Nos vœux. Et au nom de ce Dieu si grand et si mystérieux dont vous explorez les œuvres, du Dieu créateur du monde et rédempteur de l'homme, de ce Dieu qu'en toute humilité, mais en toute vérité, Nous représentons, Nous vous donnons à tous Notre Bénédiction Apostolique. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 276 NUNTII RADIOPHONICI I Universis Urbis et Orbis christifidelibus cunctisque hominibus, die Paschatis Resurrectionis Domini nostri Iesu Christi, antequam ex externo Vaticanae Basilicae podio Beatissimus Pater Apostolicam impertiit Benedictionem. * Fratelli e figli e uomini amici, che Ci ascoltate, Voi già conoscete con quale grido si pronunci oggi il Nostro messaggio : Cristo è risorto. Un immenso eco risponde a questo annuncio : noi pure, uniti a Cristo, risorgeremo. Quale sia la realtà di questa duplice voce è meraviglia, è dovere, è gaudio meditare. Non lasciamo che essa passi sulle nostre teste, senza che il pensiero, il cuore la accolgano, ed avvertano come essa sconvolga le concezioni naturali della nostra esperienza, e introduca nel nostro modo di pensare e di vivere una formidabile e magnifica novità. È la novità cristiana, cioè la nuova vita divina, che scorre nelle vene dell'uomo redento. Meditare questo supremo avvenimento, e scoppiare nell'inno dell'Alleluia, d'un sentimento che supera ogni intendimento, mentre esclude ogni incertezza, viene da sé; di questa esaltazione di spirito sia pieno il tempo pasquale che noi oggi abbiamo inaugurato. Un aspetto di questo fatto : la risurrezione di Cristo e nostra Noi vogliamo a voi ricordare : è un fatto di potenza, anzi di onnipotenza divina. Non basta l'impiego delle cause naturali a darvi origine, a concedergli almeno un'apparenza di probabilità. La morte è tal cosa, esercita un tale disastroso dominio, che sembra assurdo supporne la sconfìtta. Eppure così è stato in Gesù : morto, sepolto, e poi, all'alba del terzo giorno, risorto e glorioso. Così sarà di noi, se avremo in Lui, con la fede, con la grazia, con l'onestà della nostra condotta, innestata nella sua vita immortale la nostra mortale. La nemica, la grande nemica sarà vinta alla fine. 1 Questo avvenimento prodigioso, già perfetto in Cristo, già comunicato alla sua Madre santissima, a noi invece promesso nella sua * Die 14 mensis aprilis a. 1968. Cfr. 1 Cor. 15, 26. 1 Acta Pauli Pp. VI 277 completa realtà e fin d'ora partecipato in una sua mistica e morale efficienza, infonde nel mondo, anche profano, il senso della vittoria possibile nel campo delle cose impossibili, la speranza di quelle novità che possono rigenerare la storia dell'uomo. Non è da Noi pensare alle mutazioni sbalorditive, che la conoscenza approfondita della natura e l'arte paziente e meravigliosa di trarne profìtto possono produrre nel nostro secolo; non è di Nostra competenza il regno delle cose. Noi pensiamo al regno degli spiriti umani. Noi pensiamo al mondo interiore dei cuori, dove sembra tentativo vano introdurre novità veramente operanti e rinnovatrici, quelle novità che vincano la naturale gravità dell'uomo verso le sue congenite debolezze, verso le sue ricorrenti e risorgenti cattiverie, verso le sue ataviche e moderne deformazioni del concetto vero della vita e dei suoi superiori destini. Noi pensiamo ad una continua e progressiva rigenerazione dell'uomo. Noi abbiamo un'invincibile fiducia nella sua perfettibilità. La risurrezione di Cristo, inaugurazione vittoriosa della sua contestata, ma salvatrice regalità, Ci autorizza a sperare che lo sforzo caratteristico dell'uomo moderno, rivolto alla tenace conquista del regno della creazione, avrà anch'essa dall'alto, cioè dal regno di Cristo, che pur non è di questo mondo, un contributo di luce, una testimonianza di verità, che conforterà l'opera dell'uomo, alle volte stanco e alle volte aberrante, a perseverare e a progredire senza posa verso l'autentico perfezionamento umano. 2 3 Noi speriamo cioè che la virtù della risurrezione di Cristo possa, in qualche misura, essere infusa anche nella caducità della vicenda temporale dell'uomo. Non crediate astruso questo modo di pensare. Non giudicatelo lontano dalla realtà storica dei nostri giorni. Voi potete piuttosto facilmente indovinare dove ora corre il Nostro pensiero. Corre dove i voti del mondo civile sono oggi rivolti, alla pace, alla diffìcile pace di quel lembo estremo di terra asiatica, dove la guerra pare non poter finire mai, e dove lo scontro delle più grandi Potenze tiene sospeso il respiro del mondo nell'angoscioso timore d'un gigantesco conflitto, che tutti coinvolga in spaventosa rovina. Ebbene sia lecito a Noi fugare, in questo giorno di vita e di speranza, nel nome di Cristo risorto, l'incubo di quella persistente minaccia; sia lecito scongiurare tutte le parti in causa a entrare risoluta2 3 Gen. 1, 28. Io. 18, 37. 278 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale mente in pensieri di tregua militare e di trattative onorevoli e leali. Noi guardiamo avidamente, e voi tutti con Noi, ai sintomi promettenti di una prossima intesa tra i popoli in lotta, e li accompagniamo con l'augurio, reso suadente dalla Nostra assoluta neutralità e dalla Nostra appassionata affezione per le Nazioni in causa e soprattutto per le popolazioni sofferenti, l'augurio che questi primi passi giungano presto a buon fine. Si trasformi la prova di forza in gara di generosità ; vinca non una presunta giustizia delle armi, ma la giustizia consapevole dei diritti reciproci alla libertà e dei bisogni comuni di lavoro e di pace ; si trasformi il sentimento d'emulazione e di odio in proposito di perdono e di fratellanza. Il mondo ha avuto una scossa paurosa dai recenti conflitti nell'estremo Oriente e nel medio Oriente, come pure in terra d'Africa, nel suo sistema costruttivo della concordia mondiale : risorgano invece i grandi ideali della organizzazione ordinata e pacifica del mondo ; non trionfi lo scetticismo circa l'inettitudine costituzionale dell'umanità a progredire nella libertà, nella giustizia e nella pace ; ma si confermi la speranza e, con la speranza, l'azione risolutiva dei conflitti presenti e preventiva d'altri futuri. Ed un altro auspicio, fra i tanti che il bene della umanità suggerisce, vogliamo vivificare col carisma pasquale, quello dell'affermazione più chiara, più autorevole, più operante dei Diritti dell'uomo, alla quale affermazione quest'anno il mondo civile dedica una speciale e solenne celebrazione. Dopo l'infausto, ma ammonitore episodio dell'uccisione, che tanto ha commosso il mondo, ottima cosa sarebbe se i grandi e chiusi egoismi collettivi, come il razzismo, il nazionalismo, l'odio di classe, il predominio dei popoli privilegiati su altri più deboli, avessero ad aprirsi alla coraggiosa e generosa avventura dell'amore universale. Con quale autorità osiamo Noi pronunciare questi presagi? Con l'autorità di chi ama e di chi crede. La Pasqua Ce ne dà intimo sentimento, e avvalora gli auguri che a voi tutti, a chi soffre per le lotte in corso, a chi lavora per risolvere in bene le questioni mondiali pendenti, all'umanità intera, in nome di Cristo risorto, con la Nostra Benedizione Noi presentiamo. Deinde italica, gallica, anglica, germanica, hispanica, lusitana, necnon liturgica latina et graeca lingua, Beatissimus Pater paschalia protulit omina. Acta Pauli Pp. VI 279 II Christifidelibus novae urbis capitis Foederatarum Brasiliae Civitatum. * Diletos filhos, Em I960, foi-Nos dado o feliz ensejo de constatar, com Nossos proprios olhos, que a nova capital do Brasil, inaugurada dois meses antes, estava se tornando urna esperançosa realidade. Hoje, oito anos depois, retornamos em espirito a Brasilia para benzer a cruz que encima a estrutura de sua catedral em construçâo e para iluminá-la por meio de um sinal electromagnético. Bern sabéis que a catedral representa aquela porçâo do Povo de Deus que constitui a Igreja local, reunida no Espirito Santo, por meio do Evangelho e da Eucaristia, em volta do proprio Bispo, como clara imagem da Igreja visível de Cristo, que em toda a terra reza, canta e adora, pois, na Igreja particular, está presente e opera a Igreja universal. 1 2 3 Em Brasilia, onde tudo fala com a eloquente linguagem do mais moderno urbanismo, a catedral está sendo construida, em área propria, fora da Praça dos Très Poderes. Éste significativo pormenor quer indicar, intuitivamente, que o poder espiritual se distingue do poder temporal e que ambos atuam em esferas diversas. Nada mais justo. Com efeito, como diz o Concilio Vaticano II, « comunidade política e Igreja sao independentes e autónomas, no dominio proprio de cada urna )). 4 No entanto, como bem podéis notar, a catedral está em perfeita harmonia, na beleza arquitetônica de seu conjunto, na graça imponderável de sua estrutura e na originalidade extraordinaria de sua concepçâo, com a beleza, com a graça e com a originalidade das outras construises destinadas ao exercício dos supremos poderes públicos e às principáis manifestaçôes da vida social da cidade. Ora, esta harmonia exterior, imprescindível para a beleza urbanística da nova capital, é símbolo de urna outra harmonia, de urna harmonia interior, igualmente imprescindível para o perfeito funcio* Die 21 mensis aprilis a. 1968. Cfr. Decreto Christus Dominus, 11. Cfr. Constituiçao Apostólica Mirificus eventus, em A. A. 8. 57, 1965, p. 949. Cfr. Decreto Christus Dominus, 11. Constituiçao Pastoral Gaudium et spes, 76. 1 2 3 4 280 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale namento da vida religiosa e civil que nela se desenrola. Mas, seu segrêdo onde poderá ser encontrado senáo no amor, nesse dinamismo poderoso que une entre si os membros todos da familia humana e os impele a conspirarem para o bem comum? Ü, pois, no amor fraterno, que so no amor de Deus pode encontrar modelo e força, que deveis procurar sempre a stímulo para um desenvol vimento harmonico e fecundo. 5 Como penhor das copiosas graças que imploramos de Deus sobre a capital do Brasil e seus habitantes, concedemos de todo o coraçâo ao seu Arcebispo metropolitano, ao seu clero, religiosos e povo fiel, bem como a todas as autoridades religiosas, civis e militares presentes, JSTossa especial Bênçâo Apostólica. NUNTII SCRIPTO DATI I Universis catholicis christifidelibus, ob diem celebrandam ecclesiasticis iuvandis vocationibus per totum terrarum orbem dicatam. La quinta Giornata mondiale di preghiere per le vocazioni chiede a noi un messaggio per la sua prossima celebrazione (28 aprile). Il nostro messaggio consta di due parole; la prima è necessità. Sì, necessità, com'è noto, perché l'economia della salvezza, per realizzarsi, ha necessità di persone che consacrino allo svolgimento del suo disegno la loro vita. Questa necessità risale al pensiero di Dio, che volle Cristo unica fonte di salvezza e di santità, e che volle fosse perpetuata e diffusa la missione di Lui mediante uomini scelti, partecipi del sacerdozio di Cristo, come ministri indispensabili della parola e della grazia fra gli altri uomini. Il ministero ecclesiastico è di istituzione divina, come ci ricorda il Concilio; e se esso viene a mancare è il disegno divino della salvezza che ne soffre e che arresta il suo corso nelle file dell'umanità. 1 Questa necessità è perciò di piena evidenza nell'opera che la Chiesa è destinata a compiere. La Chiesa è apostolica ; cioè ha bisogno di apostoli che personifichino la testimonianza e ne compiano la missione. La Chiesa è cattolica ; cioè universale, e se vuole essere fedele alla funzione che le è affidata d'essere strumento per tutti gli uomini dell'avvento 8 1 Cfr. Encíclica Populorum progressio, 75. Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 28. 281 Acta Pauli Pp. VI del regno di Dio, deve essere in continua tensione espansiva, ed ha quindi necessità di nuovi e sempre più numerosi ministri. A questa necessità costituzionale s'aggiunge oggi una necessità funzionale, che fa tanto pensare e soffrire quanti hanno responsabilità nella Chiesa di Dio : oggi i ministri del Vangelo numericamente non bastano, perché diminuiscono i loro quadri statistici, e perché crescono i campi aperti al loro lavoro. È fortuna, che dobbiamo al Concilio, quella dell'onore reso al sacerdozio regale dei Fedeli; ma sarebbe sfortuna per la santa Chiesa se questa provvida e doverosa esaltazione del sacerdozio comune a tutto il Popolo di Dio ci facesse porre in ombra il sacerdozio ministeriale, o gerarchico, da cui quello comune è formato e diretto. Diremo anzi che quanto più il sacerdozio comune dev'essere valorizzato, tanto più esso stesso ha bisogno del ministero del sacerdozio gerarchico, e tanto più la funzione a questo affidata mostra la sua imprescindibile necessità. 2 Cioè la Chiesa ha bisogno di ministri; ha bisogno di vocazioni. Le sorti della Chiesa, e perciò della salvezza cristiana del mondo, non possono giudicarsi fondate su fenomeni o su movimenti carismatici, bisognosi essi stessi del ministero e del collaudo del sacerdozio gerarchico; ma su persone votate e consacrate, insignite di carattere potestativo, che vivono e perpetuano in se stesse il sacrificio di Cristo, e che, in virtù del sacramento dell'Ordine, ne rinnovano l'incruenta celebrazione. E questa esigenza risulta parimente dalle condizioni spirituali del mondo moderno : quanto più questo tende a secolarizzarsi e a smarrire il senso del sacro e l'avvertenza dell'insopprimibile rapporto religioso fra Dio e l'uomo tanto maggiore risulta la necessità d'una presenza qualificata, specializzata, consacrata, in mezzo al mondo profano, di <( dispensatori dei misteri di Dio » ; come pure dobbiamo ciò affermare in vista dell'accresciuto impegno che la Chiesa va assumendo nel servizio dell'umanità, al quale impegno né la forza, né la rettitudine sarebbero, a lungo andare, assicurate, senza Preti capaci di contemplazione non meno che di azione, e muniti della virtù santifìcatrice e dell'autorità pastorale proprie del sacerdozio ministeriale. 3 Necessità. Occorrono dunque alla Chiesa nuovi e molti e buoni ministri; occorrono vocazioni. Ed ecco allora la seconda nostra parola : libertà. La necessità, deri2 3 Cfr. Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 10. 1 Cor. 4, 1. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 282 Officiale vante dal piano divino, viene a confronto con la libertà sul piano umano. Perché per libertà qui intendiamo l'oblazione personale e volontaria alla causa di Cristo e della sua Chiesa. La chiamata si commisura con la risposta. Non vi possono essere vocazioni, se non libere; se esse non sono cioè offerte spontanee di sé, coscienti, generose, totali. Quanto diciamo si applica tanto alle vocazioni al sacerdozio ministeriale, quanto alle vocazioni religiose, di cui la Chiesa ha pure immenso bisogno; e vale per le vocazioni maschili, come per quelle femminili; queste, non meno delle prime, apprezzate e desiderate dalla santa Chiesa. Oblazioni, diciamo : qui sta praticamente il vero problema. Come avrà ancor oggi la Chiesa l'offerta di giovani vite, che si consacrano al suo servizio? il mondo della religione non ha più le suggestive attrattive d'un tempo ; in certi ambienti è un mondo screditato dall'ateismo ufficiale e di massa, o dall'edonismo diventato ideale di vita ; è un mondo senza risorse economiche, e senza gloria ; è un mondo reso quasi incomprensibile alla psicologia delle giovani generazioni. Eppure la Chiesa, stretta, dicevamo, dalla sua caratteristica necessità, attende, chiede, chiama. Chiama la gioventù specialmente, perché la Chiesa sa che i giovani hanno ancora l'udito buono ad intendere la sua voce. È la voce che invita alle cose difficili, alle cose eroiche, alle •cose vere. È la voce che implora comprensione e soccorso per innumerevoli bisogni di fratelli privi di chi loro parli di Cristo e di D i o ; di fratelli piccoli, sofferenti, poveri; di fratelli lanciati nella grande, ma equivoca, conquista scientifica, tecnica, economica, sociale, politica del mondo temporale, bisognosi essi pure di conforto, di luce, di ideale trasfigurazione. È la voce umile e penetrante di Cristo, che dice, oggi come ieri, più di ieri : vieni. La libertà è posta al suo supremo cimento : quello appunto dell'oblazione, della generosità, del sacrificio. Noi pensiamo che vi siano oggi anime forti, capaci di (( udire ciò •che lo Spirito santo dica alla Chiesa » e il nostro messaggio è a loro principalmente rivolto. Ma non solo a loro; lo rivolgiamo alle Famiglie cristiane — per le quali è sacrifìcio, sì, ma quanto meritorio, quanto onorifico ! — contribuire all'offerta d'un loro figlio, d'una loro figlia, alla Chiesa, a Cristo. È lo rivolgiamo altresì ai Pastori d'anime e agli Educatori, affinché 4 4 Cfr. Apoc. 2. 7. Acta Pauli Pp. VI 283 sappiano scoprire, sorreggere, guidare le vocazioni nascenti nei cuori giovanili. E alle persone già esperte della vita e pensose delle realtà supreme anche lo rivolgiamo : le vocazioni adulte sono oggi una speranza nuova per la Chiesa, che ne comprende il valore, ne assiste la psicologia, ne apprezza il contributo. E infine a tutto il Popolo di Dio chiediamo di riflettere sul grande problema delle vocazioni, facendo nostro l'ammonimento del Concilio che dice : « il dovere di dare incremento alle vocazioni... spetta a tutta la comunità cristiana ». Ad essa perciò noi chiediamo quel concorso spirituale e morale che offre l'ambiente sociologico favorevole al fiorire delle vocazioni, e che è dato « anzitutto con una vita pienamente cristiana », e con (( la fervente preghiera » . 5 A quanti ascoltano questo nostro messaggio giunga insieme la nostra Benedizione Apostolica. Dal Vaticano, 19 Marzo 1968. PAULUS PP. VI II Iis qui interfuerunt Conventui ex omnibus nationibus Teheraniae habito, vicesimo exacto anno a renuntiatis hominum iuribus. Nous avons appris avec une vive satisfaction que l'Organisation des Nations Unies, désireuse de commémorer comme il convient le vingtième anniversaire de la déclaration des droits de l'homme, a décidé de réunir à cet effet une conférence internationale. Et, répondant volontiers à l'invitation qui Nous en était faite, Nous avons désigné pour Nous y représenter une délégation dont Nous avons confié la direction à notre cher fils Theodor Hesburgh, Recteur de l'Université Notre-Dame. Si cette déclaration a pu « soulever des objections et faire l'objet de réserves justifiées », comme le relevait le pape Jean XXTII, nul doute cependant qu'elle n'ait marqué un pas important «vers l'établissement d'une organisation juridico-politique de la communauté mondiale », comme le soulignait également avec joie l'inoubliable Pontife : <( elle reconnaît à tous les hommes sans exception, notait-il, leur dignité de personne ; elle affirme pour chaque individu ses droits de rechercher 5 Decr. Optatam totius, n. 2. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 284 librement la vérité, de suivre les normes de la moralité, de pratiquer les devoirs de justice, d'exiger des conditions de vie conformes à la dignité humaine, ainsi que d'autres droits liés à ceux-ci ». Aussi, dans son encyclique Pacem in terris, véritable testament spirituel dont l'écho est encore vivant dans toutes les mémoires, notre vénéré prédécesseur pouvait-il à bon droit en parler comme d'un « signe des temps ». Il ajoutait d'ailleurs aussitôt avec réalisme : « Puisse-t-il arriver bientôt le moment où cette Organisation des Nations Unies garantira efficacement les droits de la personne humaine, ces droits qui dérivent directement de notre dignité naturelle, et qui pour cette raison sont universels, inviolables et inaliénables ». Nous-même, au moment où se trouvait réuni à Eome le Concile œcuménique du Vatican, Nous faisant l'interprète de cette fraternelle Assemblée, avons eu l'honneur de faire nôtre ce programme des Nations Unies, à la tribune même de l'Organisation : « l'idéal dont rêve l'humanité dans son pèlerinage à travers le temps, le plus grand espoir du monde : les droits et les devoirs fondamentaux de l'homme, sa dignité, sa liberté, et avant tout la liberté religieuse ». Car l'Eglise, qui partage (( les joies et les espoirs, les tristesses et les angoisses des hommes de ce temps »/ demande résolument que l'on (( élimine, comme contraire au dessein de Dieu ... toute forme de discrimination touchant les droits fondamentaux de la personne » . Qui ne le voit? Immense est le chemin à parcourir pour mettre en œuvre ces déclarations d'intention, pour traduire les principes dans les faits, pour éliminer de si nombreuses et constantes violations de principes justement proclamés « universels, inviolables et inaliénables ». Aussi avons-Nous estimé, « comme un devoir de notre charge », dans notre encyclique sur le développement des peuples, de nous faire l'écho des légitimes aspirations des hommes d'aujourd'hui, n'hésitant pas à y voir l'action du « ferment évangélique dans le cœur humain », appelant avec angoisse et espérance tous les hommes à vivre en frères, puisqu'ils sont tous les fils du Dieu vivant. Avec tous les hommes de bonne volonté, Nous suivrons avec un grand intérêt cette conférence de Téhéran qui entend formuler et préparer un programme de mesures à prendre dans le prolongement de cette année des droits de l'homme. La discrimination raciale suscite tant de trou2 3 1 2 3 Const. Gaudium et spes, n. 1. Ibid. n. 29, n. 2. Litt. Encycl. Populorum progressio, nn. 2, 6, 13, 21. Acta Pauli Pp. VI 285 bles, l'injustice sociale, la misère économique et l'oppression idéologique tant de révoltes, que (( grande est la tentation de repousser par la violence de telles injures à la dignité humaine ». Pourtant, il nous faut le redire : « on ne saurait combattre un mal réel au prix d'un plus grand malheur » . Puissent tous les hommes de cœur se liguer pacifiquement pour que les principes des Nations Unies soient non seulement proclamés, mais mis en œuvre, et que non seulement les Constitutions des Etats les promulguent, mais que les pouvoirs publics les appliquent, afin que tous les hommes puissent enfin mener une vie digne de ce nom. 4 L'ampleur et l'urgence de l'action à réaliser demandent le concours de tous, les uns avec les autres. Comment trouver le moyen de donner aux résolutions internationales leur effet, chez tous les peuples? Comment assurer les droits fondamentaux de l'homme, lorsqu'ils sont bafoués? Comment intervenir en un mot pour sauver la personne humaine, partout où elle est menacée? Comment faire prendre conscience aux responsables qu'il s'agit là d'un patrimoine essentiel de d'humanité, que nul ne peut impunément léser, sous aucun prétexte, sans attenter à ce qu'il y a de plus sacré chez un être humain, et sans ruiner par là les fondements mêmes de la vie en société? Tous ces problèmes sont graves, et l'on ne peut se le dissimuler : il serait vain de proclamer des droits, si l'on ne mettait en même temps tout en œuvre pour assurer le devoir de les respecter, par tous, partout, et pour tous. Parler des droits de l'homme, c'est affirmer un bien commun de l'humanité, c'est travailler à construire une communauté fraternelle, c'est œuvrer pour un monde « où chacun soit aimé et aidé comme son prochaim, son frère » . Telle est la règle d'or : (( Tout ce que vous désirez que les autres fassent pour vous, faites-le vous-mêmes pour eux » . Fidèle à cet enseignement de son divin fondateur, l'Eglise le réaffirme en cette année des droits de l'homme, désireuse de concourir avec toutes les bonnes volontés à « construire un monde où tout homme, sans exception, de race, de religion, de nationalité, puisse vivre une vie pleinement humaine où la liberté ne soit pas un vain mot » . 5 6 7 Cette pacifique entreprise, destinée — Nous le disions hier encore dans notre message de Pâques — à affirmer de manière « plus claire, plus autorisée et plus efficace les droits de l'homme » est bien digne de 4 5 6 7 Ibid. n. 30 et 31. Ibid. n. 82. Matth. 7. 12. Ibid. n. 47. 286 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale susciter la généreuse émulation de tous les hommes de cœur. Nul doute que la Conférence de Téhéran n'y apporte son heureuse contribution. Nous Nous réjouissons qu'elle se déroule chez un peuple ardent dans ses efforts pour vaincre l'analphabétisme, et donner à la femme sa place légitime dans la société. Aussi est-ce de grand cœur que Nous appelons sur tous ses participants comme sur leurs nobles hôtes, l'abondance des bénédictions du Tout-Puissant. Du Vatican, le 15 avril 1968. PAULUS PP. VI III Ad Rev.mum Dominum Iosephum Grémillion, Pontificiae Commissionis Studiosorum a « Iustitia et Pace » Secretarium, cum Beryti Coetus haberetur de omnium populorum favendae progressioni opera. Au moment où s'ouvre à Beyrouth la conférence sur la coopération mondiale pour le développement, Nous sommes heureux de vous exprimer Notre profonde satisfaction et de vous faire part de l'espérance que suscite en Nous cette réunion où des représentants qualifiés de l'Eglise catholique romaine et du Conseil œcuménique des Eglises étudieront en commun les moyens d'unir leurs forces et leurs ressources pour sensibiliser leurs frères au déséquilibre croissant qui existe entre les différentes nations et rappeler à ceux qui l'auraient oublié le sens de leurs responsabilités. Si la parfaite union entre les confessions chrétiennes n'est pas encore réalisée sur le terrain doctrinal — quelque louables que soient les efforts de rapprochement — il est du moins un domaine dans lequel l'œcuménisme peut aboutir à des résultats concrets et immédiats : c'est celui qui fait l'objet de votre réunion. Nous avons plaisir à saluer aussi les eminentes personnalités venues partager avec vous le fruit de leurs recherches personnelles et vous apporter l'appui et l'encouragement des Organisations internationales. Nous avons été particulièrement sensible au fait que cette initiative dont Nous attendons tant de résultats positifs ait été suscitée par Notre Encyclique Populorum progressio où Nous attirions l'attention de tous les hommes de bonne volonté sur ce fait majeur de notre temps : « Les peuples de la faim interpellent aujourd'hui de façon dramatique les peuples de l'opulence )) (n. 3). Nous les appelions « à une action concertée pour le développement intégral de l'homme et le développement soli- Acta Pauli Pp. VI 287 daire de l'humanité )) (n. 5), c'est-à-dire à (( amplifier leur effort commun et concerté en vue d'aider le monde à triompher de l'égoïsme, de l'orgueil et des rivalités, à surmonter les ambitions et les injustices, à ouvrir à tous les voies d'une vie plus humaine où chacun soit aimé et aidé comme son prochain, son frère » (n. 82). Nous nous réjouissons que les disciples du Christ mettent en communleurs expériences et la force invincible qu'ils puisent dans leur foi. N'ont-ils pas tous reçu la marque du baptême, ne sont-ils pas tous fils du Dieu vivant appelés par vocation à imiter le Christ, jusque dans sa libéralité, lui qui, de riche qu'il était, s'est fait pauvre afin de nous enrichir de sa pauvreté? Ne doivent-ils pas se rappeler cette affirmation de l'Apôtre Paul et la vivre dans toutes ses applications : « De même qu'en un seul corps nous avons plusieurs membres, et que tous les membres n'ont pas la même fonction, de même, à nous tous, nous ne formons qu'un seul corps dans le Christ et nous sommes tous membres les uns des autres »? 1 2 Alors que les motifs de découragement semblent l'emporter chez, beaucoup de nos contemporains et les conduire à un pessimisme négatif, votre assemblée sera un réconfort pour tous ceux qui ne veulent pas céder à ce courant et cherchent au contraire à mettre en avant les valeurs positives de l'homme, créé à l'image et à la ressemblance de Dieu. Veuillent toutes les nations privilégiées et leurs populations le comprendre : l'impatience des pauvres grandit, il faut venir à leur secours. Les remèdes sont certes bien connus, il est nécessaire de lesmettre sans tarder en application. Puissent les travaux de cette conférence de Beyrouth aider les chrétiens, nos frères, les hommes de bonne volonté, ainsi que les gouvernants eux-mêmes à saisir l'urgence d'une action décisive pour le bien de l'humanité tout entière. C'est dans ces sentiments que Nous recommandons de grand cœur à Dieu le déroulement de votre assemblée et que Nous invoquons sur tous ses participants l'abondance des Bénédictions divines. Du Vatican, le 16 avril 1968. PAULUS PP. VI 1 1 Cfr. 2 Cor. 8, 9. Rom. 12, 4 et 5. 288 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. VI, successivis decretis Sacrae Congregationis pro Episcopis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die 8 Februarii 1968. — Cathedrali Ecclesiae Suboticanae, noviter erectae, praefecit Exc. P. D. Matthiam Zvekanovic, hactenus Episcopum titularem Burcensem. die 21 Februarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Turrensi Rotun en lui portant secours, sans ménager sa peine? Aussi avons-Nous à cœur de rendre hommage à l'œuvre de miséricorde accomplie par l'O.M.S., comme à tous ceux qui soutiennent son action et facilitent ainsi son efficacité. 3 4 Veuillent tous les responsables le comprendre : tout recul dans la part que les Etats attribuent à la santé publique dans leur budget atteint immanquablement les plus démunis et les plus déshérités. Enfin, qui ne le voit?, l'une des tâches les plus nécessaires — parmi tant d'autres obligations urgentes—est sans nul doute pour les jeunes nations, où les problèmes de la santé sont souvent graves et préoccupants, de former parmi leurs citoyens des cadres compétents, en nombre suffisant pour faire face à tous leurs besoins sanitaires. Cette tâche ne peut s'improviser, elle requiert des choix courageux et demande l'aide désintéressée des pays plus favorisés. Elle nécessite aussi un éveil des 2 3 1 L'Osservatore Romano, 29 juin 1949. N. 1 et 6. Ibid., n. 82. Acta Pauli Pp. VI 351 consciences pour que certains n'hésitent pas à sacrifier de légitimes aspirations à un mieux-être pour se consacrer à redonner la santé à des hommes condamnés à mourir prématurément si personne ne vient les secourir. N'est-ce pas la meilleure preuve du développement moral de l'humanité que les membres les plus favorisés de la famille humaine acceptent de se mettre au service de leurs frères dans la peine et le besoin? L'impulsion donnée à l'O.M.S. au cours de ces deux décennies par ses directeurs, leurs collaborateurs et experts, ainsi que l'ampleur et la qualité du travail accompli, sont des gages que cette grande Organisation internationale poursuive toujours cette action en faveur de l'homme dans le plein respect des lois de sa nature, telles qu'elles ont été établies par son Créateur. C'est en formant ce vœu, que Nous appelons sur tous ceux qui, sous l'égide de l'O.M.S., travaillent au service de la santé de tous les hommes, l'abondance des Bénédictions divines. Du Vatican, le 28 avril 1968. PAULUS PP. VI III Universis christifidelibus et bonae voluntatis hominibus, die recurrente recto instrumentorum communicationis socialis usui provehendo per totum terrarum orbem dicata. Chers fils et frères, et vous tous, hommes de donne volonté, En vous invitant à célébrer avec Nous la journée consacrée aux moyens de communication sociale, Nous voudrions vous aider à prendre mieux conscience de l'immense mutation qui est en train de s'opérer sous nos yeux en ce domaine, et des graves responsabilités qui en découlent pour tous. Hier encore, beaucoup d'hommes n'avaient pour nourrir leur réflexion qu'un bagage scolaire plus ou moins lointain, des traditions de famille, les réactions de leur entourage. Mais voici qu'aujourd'hui les échos de la presse, du cinéma, de la radio et de la télévision, leur ouvrent sans cesse de nouveaux horizons et les mettent au diapason de la vie de l'univers. Qui ne se réjouirait d'un tel progrès? Qui n'y verrait le chemin providentiel d'une promotion de toute l'humanité? Tous les espoirs sont permis, si l'homme sait maîtriser ces techniques nouvelles, mais tout pourrait être perdu s'il abdiquait ses responsabilités. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 352 La presse, le cinéma, la radiotélévision serviront-ils ou non le progrès des peuples? Voilà la question que Nous posons à nos fils catholiques et à tous les hommes de cœur. Et d'abord, de quel progrès s'agit-il? Du progrès économique? Certes. Du progrès social? Sans doute. Mais Nous l'avons dit dans Notre encyclique Populorum progressio, et le répétons inlassablement : le développement, « pour être authentique, doit être intégral, promouvoir tout homme et tout l'homme». La nouvelle vision de l'univers, que l'homme acquiert par les moyens de communication sociale, lui demeurera comme étrangère ou inutile, si elle ne lui fournit pas le moyen d'éclairer son jugement — sans orgueil ni complexe — sur les richesses et les carences de sa civilisation, de découvrir — sans suffisance ni amertume — celles des autres, de prendre en mains avec confiance son propre destin, de le construire dans une fraternelle collaboration avec ses frères, et de pressentir enfin qu'(( il n'est d'humanisme vrai qu'ouvert à l'Absolu » . 1 2 Est-ce cette prise de conscience, cette ouverture que favorise le flot de paroles, d'articles et d'images, qui déferlent chaque jour sur le monde? Tel est le problème que Nous voudrions poser à tous les responsables de la presse, de la radio, du cinéma, et de la télévision, désireux d'œuvrer généreusement au service de leurs frères humains. Autant il serait périlleux d'entretenir chez un peuple l'esprit de suffisance, et d'exacerber son nationalisme clos, autant il importe de l'aider à découvrir avec une légitime fierté les talents matériels, intellectuels et spirituels dont le Créateur l'a doté, pour qu'il les mette en valeur, au profit de toute la communauté des peuples. Autant il serait fallacieux d'entretenir une contestation systématique et un esprit de critique corrosif et destructeur, de laisser croire aussi que la révolution violente serait une panacée universelle capable de faire disparaître toutes les injustices, autant il importe d'ouvrir les yeux des responsables sur les situations intolérables, de dénoncer les besoin criants, d'orienter l'opinion vers les « transformations audacieuses, profondément novatrices, (les) réformes urgentes (qui) doivent être entreprises sans retard » . Dans un univers où tant d'hommes manquent du nécessaire, de pain, de savoir, et de lumière spirituelle, il serait grave d'utiliser les moyens de communication sociale pour renforcer les égoïsmes personnels et col3 1 2 3 N. 14. Ibid. n. 42. Ibid. n. 32. Acta Pauli Pp. VI 353 lectifs, pour créer chez les consommateurs déjà nantis de nouveaux et pseudo-besoins, flatter leur soif de plaisirs, multiplier les loisirs stériles et amollissants. Cette tentation surmontée, c'est une entreprise exaltante qui s'offre à eux : il y a tant à faire pour donner un écho aux appels d'une humanité en détresse, pour mettre en relief aussi les efforts de coopération, les gestes d'entraide et les initiatives pacifiques, et susciter ainsi une saine émulation porteuse d'espérance. Qui ne voit, dans cet enjeu dramatique dont notre monde est l'objet, l'importance des moyens de communication sociale, pour aider au « vrai développement, qui est le passage, pour chacun et pour tous, de conditions moins humaines à des conditions plus humaines »? 4 Les chrétiens ne sauraient, quant à eux, oublier que cette fraternité qui les lie aux autres hommes s'enracine dans une même filiation divine. Source et terme des suprêmes valeurs, le Dieu vivant en est aussi le garant. A tous, à nos fils catholiques en particulier, Nous demandons de tout mettre en oeuvre pour que les moyens de communication sociale, au sein d'un monde qui cherche comme à tâtons la lumière capable de le sauver, proclamant sur les toits le message du Christ Sauveur, (( voie, vérité, et vie » . Ils apporteront ainsi leur part irremplaçable à ce progrès des peuples que Nous appelons de nos vœux avec tous les hommes de bonne volonté, et auquel Nous entendons travailler de toutes nos forces : « l'avenir est là, dans l'appel impérieux des peuples à plus de justice, dans leur volonté de paix, dans leur soif, consciente ou inconsciente, d'une vie plus haute : celle que précisément l'Eglise du Christ peut et veut leur donner » . 5 6 7 C'est cet avenir que Nous vous invitons à construire généreusement. Et dans ces sentiments, de tout cœur, Nous vous bénissons. Du Vatican, le 26 mai 1968. PAULUS PP. VI 1 6 6 7 Ibid. n. 20. Cfr. Matth. 10, 27. Io. 14, 6. Introduction aux Messages du Concile au monde, le 8 décembre 1965. 354 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS i PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. VI, successivis decretis Sacrae Congregationis pro Episcopis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die 2 Martii 1968. — Metropolitanae Ecclesiae Miamiensi, nuper erectae, praefecit Exc. P. D. Colemanum F. Carroll, hactenus Episcopum Miamiensem. die 6 Aprilis. — Coadiutorem cum iure successionis Excmi P. D. Michaelis Gonzi, Archiepiscopi Melitensis, constituit Exc. P. D. Emmanuelem Gerada, Episcopum tit. Nomentanum. die 16 Aprilis. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Mimianensi Exc. P. D. Henricum Audrain, hactenus Archiepiscopum Auxitanum. — Metropolitanae Ecclesiae Auxitanae Exc. P. D. Mauritium Rigaud, hactenus Episcopum Apamiensem. die 25 Aprilis. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Curubitanae Exc. P. D. Eugenium Polge, hactenus Episcopum Thiavensem, quem constituit Coadiutorem cum iure successionis Excmi P. D. Iosephi Urtasun, Archiepiscopi Avenionensis. die 26 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Chiclayensi Exc. P. D. Ignatium Mariam De Orbegozo et Goicoechea, hactenus Episcopum titularem Ariassensem et Praelatum Yauyosensem. — Praelaturae Yauyosensi Exc. P. D. Aloisium Sánchez-Moreno Lira, Episcopum titularem Nilopolitanum. die 2 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Youngstoniensi Exc. P. D. Iacobum W. Malone, hactenus Episcopum tit. Alabandensem. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Petri in Florida, nuper erectae, Exc. P. D. Carolum Borromaeum Me Laughlin, hactenus Episcopum tit. Risinitanum. — Cathedrali Ecclesiae Orlandensi, nuper erectae, R. P. D. Gu- Sacra Congregatio pro Episcopis 355 lielmum D. Borders, curionem Sancti Iosephi Sponsi B. Mariae Virginis, Conf., e dioecesi Rubribaculensi. — Titulari episcopali Ecclesiae Truentinae R. P. D. Michaelem R. Dempsey, parochum Apparitionis Beatae Mariae Virginis Immaculatae, ex archidioecesi Chicagiensi, quem deputavit Auxiliarem Emi P. D. Ioannis Patricii S. R. E. Card. Cody, Archiepiscopi Chicagiensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Paestanae R. P. D. Alfredum Leonem Abramowicz, ex archidioecesi Chicagiensi, quem deputavit Auxiliarem Emi P. D. Ioannis Patricii S. R. E. Card. Cody, Archiepiscopi Chicagiensis. die 6 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Acciensi R. D. Aloisium Rojas, e clero archidioecesis Guadalajarensis, curionem in civitate vulgo Lagos de Moreno. die 20 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Ausafensi R. D. Georgium Emmanuelem López, Vicarium Generalem archidioecesis Rosariensis, quem deputavit Auxiliarem Excnii P. D. Villelmi Bolatti, Archiepiscopi Rosariensis. II BARCINONENSIS-GERUNDENSIS DECRETUM De mutatione finium Cum in paroecia vulgo so vivit Christus : cumque in ipso vivat Christus, dicitur de eo Mariae : Ecce filius tuus Christus » (Origenes : In Io. IV, 23). Hac deprecatrice, fausta quaeque et felicia ab Auctore et Largitore omnium bonorum tibi oramus et cupimus, nominatim ut in dignis adprobatione cogitatis et desideriis perseveres, pastor bonus in populo, virtutum opifex, in Excelsi lege servanda et tuenda cum optimis certaturus, atque adeo antiquis nova tibi adicias merita usque luculentiora, exspectatione fultus, post longarum metam viarum, aeternae et amplissimae, quam tibi prospicimus, remunerationis. Haec ominati, ut auspicatus dies uberiorem afferat fructum, id tibi facultatis facimus, ut, sacro pontificali ritu peracto, Nostro nomine Nostraque auctoritate christifidelibus benedicas, Indulgentia plenaria proposita, ad suetam Ecclesiae legem lucranda. Nihil reliqui denique Nobis est, nisi ut tibi, Dilecte Fili Noster, sollerti Antistiti Coadiutori tuo, et Christi ovibus, quarum emolu mento vigil prospicis, Apostolicam Benedictionem, caritatis Nostrae pignus et auspicem, libentissime impertiamus. Ex Aedibus Vaticanis, die x x v mensis Maii, anno MCMLXVIII, Pontificatus Nostri quinto. PAULUS PP. VI ALLOCUTIONES I Eminentissimis Patribus Cardinalibus, Summo Pontifici die nominali felicia ac fausta ominantibus.* Signori Cardinali, Accogliamo con viva riconoscenza i voti, di cui con grande cortesia e con riferimenti realistici il Signor Cardinale Decano, da pari suo, * Die 24 mensis iunii a. 1968. Acta Pauli Pp. VI 455 si è fatto interprete. Cotesti voti Ci assicurano della vostra indulgenza verso l'umile Nostra persona, Ci confermano la realtà ed il proposito della vostra collaborazione nel Nostro servizio di guida della Chiesa, Ci manifestano la comunione dei vostri sentimenti e delle vostre orazioni a conforto di quella fiducia nel Signore, dal quale soltanto attendiamo lume ed aiuto, aftinché l'opera Nostra non manchi d'efficacia e di merito. Ci sono pertanto molto graditi, e li ricambiamo di cuore per le vostre eminenti persone e per il lavoro, spesso arduo, pesante e delicato, che voi prestate alla Sede Apostolica. La vostra presenza Ci inviterebbe a conferire con voi sulle presenti condizioni del Nostro ministero apostolico e delle circostanze in cui esso oggi si svolge; a fare cioè, come si suol dire, il bilancio della Nostra e vostra attività, a ciò sollecitati dalla temperie spirituale post-conciliare e dalle presenti vicende del mondo, in cui la Chiesa compie la sua missione non senza sentire in se stessa forti ripercussioni di quelle vicende. Ma discorso troppo lungo sarebbe ; e forse superfluo per chi, come voi, Signori Cardinali, tutto, si può dire, conosce a tale riguardo. L'occasione tuttavia è troppo propizia, perché Noi trascuriamo di fare qualche breve e semplice rilievo su alcuni punti di comune interesse e meritevoli di qualche particolare attenzione anche per i giorni futuri. Questo incontro avviene alla vigilia, ormai, di un avvenimento del quale piace rilevare già fin d'ora il significato e l'importanza. Vogliamo dire la conclusione dell'<( Anno della Fede », da Noi indetto per commemorare degnamente e utilmente il XIX centenario della morte gloriosa degli Apostoli Pietro e Paolo. La cerimonia che per tale circostanza abbiamo intenzione di celebrare solennemente la sera del 30 di questo mese, vuole rappresentare come il coronamento di un prolungato periodo di riflessione, di preghiera, di propositi, nel quale la Chiesa Cattolica ha procurato di riaffermare con consapevole chiarezza e decisione, all'interno e all'esterno, per oggi e per domani, la propria adesione, il proprio abbandono alla parola illuminante e vivificante del suo Fondatore e Maestro, ripetendogli con lo stesso slancio fiducioso del Principe degli Apostoli : Domine, ad quem ibimus? Yerba vitae aeternae habes. 1 È nella luce di questa fede, così vivida e tanto consolatrice, che Noi vogliamo vedere, sempre, e cercare di comprendere e di interpretare 1 lo. 6, 68. 456 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale le vicende del tempo che passa : della Chiesa, innanzitutto, ed anche del mondo nel quale la Chiesa vive ed opera, specialmente per l'aspetto, che tanto Ci sta a cuore e che Ella ha eloquentemente rammentato, della salvaguardia della pace e del vero progresso dei popoli. Avvolti, e come scandagliati, da questa luce, taluni avvenimenti, che parrebbero inesplicabili, offrono qualche spiegazione, in una logica che trascende bene spesso quella degli uomini che ne sono protagonisti ; e molte speranze, oppresse e quasi spente dalla prepotenza della realtà, riprendono consolante vigore. Di questa visione chiara e giusta, di questo soprannaturale ottimismo nelle speranze, abbiamo bisogno, ad esempio, quando contempliamo il diffondersi, l'affermarsi, in situazioni quasi stabilmente acquisite, di violente esplosioni di lotta intestina o di rivolta, che provocano quasi fatalmente la violenza nella risposta o nella repressione, dando così origine ad una paurosa sorgente di incomprensioni, di risentimenti, di odio, della quale è molto spesso difficile prevedere e, soprattutto, scongiurare le dolorose e pericolose conseguenze. Dopo l'esaltazione di esempi come magnanimi e sublimi di uomini, che hanno promosso movimenti ideali e sociali di grande importanza e con grande efficacia, professando una nobile e coraggiosa (( non-violenza », ecco che, in certi ambienti, la violenza torna di moda. Della violenza — anche nelle sue forme armate, sanguinose — si è giunti a formulare delle teorie, per spiegarla, per giustificarla, per esaltarla : come unica e salutare risposta a situazioni di oppressione, a stati di violenza istituzionalizzata, come talvolta si dice, ad un ordine che si accusa di essere, nella realtà, un disordine stabilito, a una legalità formale che coprirebbe sostanziali illegalità. A queste giustificazioni si vuole, da talune parti, portare anche l'aiuto di ragioni desunte dal pensiero cristiano e dalle sue esigenze: così che è possibile sentir parlare di una « teologia della violenza », derivata da una precedente <( teologia della rivoluzione ». Profondamente compresi della durezza di molte situazioni, di individui, di classi sociali, di Nazioni o di gruppi di popoli; sensibili, più che altri mai, alle voci di dolore, al clamore che da tante parti del mondo si leva per invocare aiuto e opportuni cambiamenti; tenuti per la Nostra stessa missione ad essere tutori franchi ed aperti di una progrediente giustizia fra gli uomini, Noi non esitiamo a ripetere la Nostra compassione per ogni umana sofferenza, la Nostra deplorazione per ogni colpevole azione o negligenza che ne sia la causa, e la Nostra Acta Pauli Pp. VI 457 vivissima esortazione ad intraprendere, ovunque ve ne sia il bisogno, da parte di chiunque ne abbia responsabilità o possibilità, un'azione risoluta e coraggiosa per rimediare efficacemente e sollecitamente a stati di cose che la coscienza umana, e quella cristiana in ispecie, non può tollerare. Sentiamo però, insieme, il dovere di mettere in guardia i Nostri figli e tutti gli uomini dalla facile, ma illusoria, tentazione di credere che il mutamento tumultuario e precipitoso di un ordine insoddisfacente sia per se stesso garanzia di un ordine buono, o almeno migliore, ove questo non sia debitamente preparato; e soprattutto che la violenza, anche se dettata da sincera rivolta contro l'ingiustizia, assicuri quasi naturalmente l'instaurazione della giustizia; quando l'esperienza Ci insegna che il più delle volte è proprio vero il contrario. Riservandoci di tornare in altra propizia occasione, se ne sarà il caso, su argomento di tanta importanza, desideriamo richiamare per ora i Nostri figli, specialmente i più giovani, e quelli più consapevoli delle esigenze evangeliche, alla necessità di ravvivare in loro quello spirito di carità, che è uno dei frutti più belli ed operanti di una fede viva e sincera, e che — a tutti estendendosi nel nome di Cristo — consente, nella maniera più efficace, di trovare le vie per vincere in bono malum e per instaurare anche sulla terra quel (( regno di giustizia, di amore e di pace », che riflette le superiori armonie del Regno di Cristo. Ma il dolce nome della « pace » che testé usciva dalle Nostre labbra, Ci fa pensare, con un'ansia che il prolungarsi delle situazioni di complotto non attutisce, ma accresce, ai luoghi dove essa rimane, purtroppo, un'aspirazione tuttora insoddisfatta dei popoli. Ci riferiamo segnatamente al Sud Est asiatico, a talune regioni dell'Africa e al Medio Oriente. Con soddisfazione e con speranza prendemmo atto — e con Noi quanti sono impegnati alla causa della pace — della nobile decisione delle Parti interessate al conflitto nel Vietnam, di ricercare, mediante la discussione serena ed aperta, la via sicura alle trattative di pace. Seguiamo ora, con trepidazione ed interesse, lo svolgimento dei lavori della Conferenza parigina, per il cui positivo successo rinnoviamo i Nostri voti più fervidi ed eleviamo la Nostra prece al « Datore di ogni bene, alla Luce dei cuori ». Non Ci nascondiamo che il cammino della pace, di questa pace specialmente, è irto di difficoltà. Noi pensiamo tuttavia che la possibilità d'una soddisfacente soluzione sia relativamente prossima e faci- 458 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale le, se da entrambe le Parti contendenti siano lealmente dati segni d'una reciproca tregua d'armi, e sia così predisposto un periodo di sereni e fraterni rapporti fra le due regioni in conflitto, in modo che esse possano poi decidere liberamente delle proprie sorti. Consapevoli di questa realtà, non possiamo sottrarci al dovere di fare nuovo appello al senso di responsabilità delle Parti, perché presto la buona volontà prevalga sugli ostacoli e sugli interessi contrastanti, perché l'aspirazione comune e la sofferenza vicendevole si concretizzino in iniziative efficaci, perché uno spirito di generosità aiuti a gettare le basi di una composizione stabile, tali da garantire la libertà e l'indipendenza delle Nazioni interessate e da soddisfare alle vitali necessità ed ai legittimi diritti dei popoli. Intanto però nel Vietnam continua ad infuriare la tempesta. Ai Nostri occhi si presenta la triste visione di una lotta aspra e crudele, che tutti coinvolge e tutto sconvolge, e che Ci spinge a ripetere la Nostra parola di conforto e di incoraggiamento a quanti particolarmente soffrono, alle vittime innocenti della violenza, ai feriti, ai profughi, a coloro che nell'immane tragedia che li ha colpiti, hanno perduto le persone e le cose a loro più care e ciò che costituiva il sostegno della loro vita. Abbiamo continuato ad inviare, là dove Ci è stato possibile e nella misura a Noi consentita, il Nostro aiuto. Esso, sebbene non fosse — come avremmo voluto — adeguato alle necessità, ha permesso tuttavia alle organizzazioni caritative ed assistenziali di intraprendere una benefica attività in favore dei più bisognosi. Né possiamo tacere la Nostra ammirazione e la Nostra lode per gli zelanti Pastori, i sacerdoti, i seminaristi, i religiosi e le religiose, i quali, incuranti del pericolo a cui erano esposti, si sono prodigati con tale fervore di generosità da riscuotere il plauso anche di coloro che non sono loro fratelli nella stessa fede. È per Noi motivo di conforto il sapere che questa gara di carità era animata, sostenuta e guidata anche dalla parola e dall'esempio del Nostro Rappresentante nel Vietnam, al quale va il Nostro pensiero riconoscente. Passando ora al grande e a Noi sempre caro Continente Africano, saremmo lieti di poterCi soffermare soltanto sul fervido lavoro che giovani e fiorenti cristianità, con l'aiuto generoso di missionari postisi al loro servizio, ed a fianco del Clero locale e delle formazioni cattoliche indigene, stanno in esso svolgendo; o sull'impeto ricco di promesse con il quale Nazioni giunte di recente ad una piena indipendenza ed Acta Pauli Pp. VI 459 autonomia stanno lavorando per porre le basi del loro progresso economico, culturale e sociale. Purtroppo non mancano anche in questo Continente situazioni e focolai, non solo di agitazione, ma di vera e propria lotta armata. Senza scordare gli altri — presenti sempre al Nostro spirito, e che seguiamo con la trepidazione e la comprensione di un padre — non possiamo non riferirci più direttamente al conflitto che già da troppo tempo insanguina fiorenti regioni della Nigeria. Abbiamo ricevuto, or non è molto, la visita di persone provenienti dalle province ecclesiastiche di Lagos e di Onitsha, le quali Ci hanno parlato delle deplorevoli ostilità che hanno lacerato il loro nobile Paese. Siamo rimasti profondamente colpiti dal racconto delle tristi conseguenze della guerra, in ispecie, delle uccisioni, della fame e delle malattie, che affliggono quelle generose popolazioni. Abbiamo nutrito grandi speranze per una pace negoziata, quando le due Parti interessate al conflitto si sono incontrate insieme al tavolo di preliminari trattative in un Paese parimente a Noi molto caro, l'Uganda. Purtroppo, l'interruzione di questi incipienti negoziati ha fatto svanire i disegni di composizione rapida e pacifica. Abbiamo colto da parte Nostra ogni occasione per rivolgere ad entrambe le Parti in lotta il Nostro invito pressante a cessare le ostilità ed a trovare il modo di giungere ad una trattativa leale e fruttuosa. La Santa Sede, fedele al suo dovere, ha procurato di farsi anche per quelle regioni messaggera di pace e portatrice di carità, per recare aiuto a tutti coloro che soffrono per le conseguenze del conflitto, senza nessuna discriminazione né di regione né di religione. Sebbene i colloqui non abbiano portato alla soluzione desiderata, la discussione non sembra sia stata completamente abbandonata. Questo Ci induce ad auspicare che possano ancora prevalere saggi consigli. Coerenti con la Nostra missione paterna e pacifica verso tutti gli uomini, Noi rivolgiamo ancora il Nostro invito cordiale alle Parti interessate, perché depongano le armi, cerchino nuovamente la base di una pace vera e stabile e permettano intanto alla carità cristiana di venire in aiuto di tanti figli di Dio bisognosi e sofferenti. A quanti sono così duramente provati, Noi esprimiamo la Nostra paterna commiserazione insieme alla viva sollecitudine per la loro sorte. Eleviamo altresì la Nostra fervente preghiera per tutti i responsabili diretti e indiretti, affinché Dio illumini le loro menti e rafforzi i 460 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale loro propositi, in modo che possano seguire consigli di giustizia e di concordia. La crisi del Medio Oriente che un anno fa tenne il mondo in ansia, non è purtroppo risolta. Atti di forza e talvolta anche azioni belliche continuano ad allarmare qua e là individui e popolazioni. Esprimiamo il Nostro voto che questi episodi lamentevoli non solo non si estendano a settori finora mantenuti nella Calma, ma non abbiano più a verificarsi, siano risparmiate in tal modo nuove sofferenze e nuovi disagi alle popolazioni, e siano agevolate, non intralciate, le vie della pace. Noi umilmente preghiamo il Signore e semplicemente chiediamo agli uomini interessati alla soluzione di questa crisi : non siano riprese le armi! Siano ristabiliti giusti confini. Non siano estese le aree dei conflitti : pensiamo specialmente, a questo riguardo, al Libano, Paese a Noi caro e singolare per la pacifica convivenza delle diverse popolazioni che lo compongono. Si dia alla sempre aperta e dolorosa questione dei profughi conveniente soluzione. Non siano introdotte nei vari Paesi sperequazioni fra cittadini di differenti razze e di differenti religioni e nazionalità. E vogliano gli uomini-guide dimostrare i loro spiccati talenti umani e politici nel cercare e nel favorire nuove formule di convivenza tranquilla e di solidale collaborazione. Con la presa di posizione delle Nazioni Unite esiste o r a — Noi crediamo — un punto fermo attorno al quale si cerca tuttavia assai faticosamente di stabilire un equilibrio. Nonostante le varie e gravi difficoltà a tutti note, attraverso le quali deve svolgersi la missione dell'Inviato dell'ONU, la promessa da parte dei responsabili di volere collaborare a tale azione, è un motivo che non lascia svanire la speranza che possano aversi sviluppi favorevoli in vista di un regolamento equo e duraturo, quale vivamente auspichiamo. Intendiamo manifestare qui il Nostro apprezzamento a tutti coloro che hanno dimostrato di interessarsi alle esigenze di questa tormentata regione, sia con incoraggiamenti alla pacifica composizione delle controversie, sia con un'azione volta al medesimo scopo. Vorremmo che questa buona volontà non venisse mai meno, e che soprattutto le Parti direttamente coinvolte nella contesa sapessero con lungimirante coraggio affrontare i sacrifici che all'una e all'altra sono necessariamente richiesti per ottenere un bene così indispensabile come la pace. Noi stessi, mossi dal Nostro dovere di Pastore a favorire l'intesa tra i popoli, non esitiamo ad affermare la necessità che siano in primo luogo gli animi ad essere educati nello spirito della pace, siano evitate 461 Acta Pauli Pp. VI le minacce e le manifestazioni che umiliano e che alimentano rancori ed avversioni, e siano invece apertamente riconosciuti a ciascun popolo dignità, indipendenza e diritto alla vita. In questo contesto, continuiamo a rivolgere la Nostra attenzione al problema che per particolari titoli Ci sta a cuore : Gerusalemme e i Luoghi Santi, di cui avemmo modo di parlare più ampiamente nel dicembre dello scorso anno. Riaffermiamo quanto allora abbiamo detto nella convinzione che la particolare considerazione, che fosse data ad esso dalle competenti autorità, costituirebbe un atto di giustizia e sarebbe un passo in avanti nella vita della comune conciliazione. Mentre, purtroppo, si mantengono vivi i sanguinosi conflitti che abbiamo ricordato, e mentre sempre più frequente — anche in Europa — diventa il ricorso alla violenza ed alla sovversione, è apparso sull orizzonte della comunità internazionale un segno confortante, un indizio buono. Le Nazioni Unite, dopo lungo lavoro dell'apposita Commissione e dopo largo dibattito, hanno — pochi giorni or sono — approvato il testo di un Accordo internazionale, inteso a por fine alla proliferazione delle armi atomiche e ad arrestare la corsa agli armamenti nucleari. Naturalmente la sua efficacia dipenderà dal numero degli Stati — specialmente fra quelli maggiormente in grado di procurarsi armamenti del genere — che decideranno di firmarlo e ratificarlo. Sappiamo che l'Accordo, a giudizio di molti, ha in sé numerose limitazioni, che trattengono alcuni Governi dal darvi la loro incondizionata adesione. Ma esso si presenta pur sempre come un primo passo, indispensabile, verso ulteriori misure nel campo del disarmo, fino — Noi lo auspichiamo e lo imploriamo di nuovo, a nome dell'umanità intera — al bando totale delle armi nucleari ed al disarmo generale e completo. ? Nella circostanza dell'elaborazione del testo e della sua approvazione, non abbiamo mancato — come era Nostro dovere pastorale — di manifestare il Nostro pensiero incoraggiante, il Nostro voto, ed infine la Nostra soddisfazione per la conclusione delle trattative e per il sollecito raggiungimento delle finalità che l'Accordo intende perseguire. Tra queste, Ci piace mettere in rilievo : l'impegno assunto dalle Potenze nucleari — almeno tre di esse — di procedere ad una graduale riduzione del loro potenziale atomico ; la rinuncia degli Stati non in possesso di armi atomiche a fabbricarne o a procurarsene di proprie ; la ricerca di una forma di cooperazione tra le Nazioni per l'uso pacifico f* 462 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dell'energia nucleare e per farne rifluire i benefìci ai Paesi in via di sviluppo. Possano queste finalità, che sono di pace e di progresso per tutta la famiglia umana, essere raggiunte con fedeltà e sollecitudine, e trovare il loro necessario prolungamento, come dicevamo, nell'auspicato disarmo totale, preludio alla instaurazione di un clima di fiducia e di rispetto tra tutti i Paesi. Un'ultima parola vogliamo aggiungere, per riferirci ad un avvenimento del quale la pubblica opinione è stata informata e che essa mostra di seguire con attenzione e simpatia : il Nostro viaggio a Bogota, in occasione del Congresso Eucaristico Internazionale, che colà avrà luogo sul finire del prossimo agosto, e della seconda Conferenza Generale dell'Episcopato Latino-americano. Benché rapido, com'è Nostro costume in simili casi, esso Ci consentirà di trovarci presenti di persona — come sempre lo siamo con lo spirito e il cuore — in mezzo a popolazioni che innumerevoli e validissime ragioni rendono a Noi particolarmente dilette. La capitale colombiana, e con essa l'intera America Latina, sarà in quei giorni come il centro del mondo cattolico, unito nella adorazione del grande Mistero Eucaristico. Anche il Papa sarà là : ad adorare il Cristo realmente presente, a pregare, a condividere le ansie, le speranze, i propositi buoni e generosi dei suoi figli di quel Continente, che si gloria del nome di cattolico e che lotta per tradurre animosamente in atto la carica magnifica di vita religiosa, di giustizia e di carità fraterna, che in quel nome è racchiusa. Sarà, la Nostra presenza, omaggio ai secoli di vita cristiana in quelle regioni, all'opera ammirevole degli apostoli e dei Pastori che vi hanno lavorato e che vi lavorano, alla commovente rispondenza di quelle buone e ardenti popolazioni. Sarà garanzia della Nostra parte^ cipazione ai problemi che le angustiano, specialmente a riguardo delle categorie sociali più bisognose. Sarà paterno incoraggiamento ad una azione concorde, valorosa e ordinata per lo sviluppo spirituale e civile di quelle terre e di quelle genti, sotto il segno delle loro tradizioni cristiane e nella fedeltà, gioiosamente consapevole, alla Chiesa ed al suo insegnamento. Nessuno più dei Membri del Sacro Collegio, testimoni e partecipi delle Nostre quotidiane sollecitudini e delle Nostre speranze, potrà comprendere con quale animo e con quali intendimenti Noi Ci accin- 463 Acta Pauli Pp. VI giamo a questo pellegrinaggio di fede e a questo paterno e affettuoso incontro con tanti Nostri figli. E qui, Signori Cardinali, poniamo termine alla rapida rassegna con la quale abbiamo voluto parteciparvi il Nostro pensiero su alcuni tra i fatti che maggiormente impegnano la Nostra azione pastorale. Al vivo ringraziamento per l'atto cortese e per gli auguri che Ci sono stati presentati Ci è gradito aggiungere i Nostri voti cordiali per il Sacro Collegio e per il suo degnissimo Decano con la Nostra Benedizione Apostolica. II Habita in Petriana Basilica, christifidelibus coram admissis * Diletti figli e figlie, Al termine ormai dell'cc Anno della Fede », che Noi abbiamo dedicato alla memoria del XIX centenario del martirio sofferto a Roma per il nome di Cristo dai Santi Apostoli Pietro e Paolo, dobbiamo rivolgere il nostro riverente pensiero a questi Corifei del cristianesimo, che possono essere considerati, come li definisce alla fine del primo secolo il Papa S. Clemente I, terzo successore di S. Pietro, e perciò quarto Vescovo sulla cattedra romana, « le massime e giustissime colonne » della « Chiesa di Dio pellegrina a Roma » , e come poi sempre furono celebrati insieme quali fondamenti apostolici della Chiesa romana e universale. 1 2 Non è questo il momento per fare il loro panegirico, né quello di accennare alle questioni storiche, che si riferiscono alla venuta dell'uno e dell'altro Apostolo nell'Urbe e del loro martirio, né dello sviluppo che Roma e l'intera Cristianità diedero al culto di questi incomparabili testimoni del messaggio e del fatto cristiano, e nemmeno come mai la loro memoria fu sempre associata in un unico ricordo, quantunque, come dice S. Ambrogio, Pietro sia stato il fondamento della Chiesa, e Paolo l'architetto, il costruttore ; cioè diversa sia stata la funzione da essi esercitata nella comunità cristiana di Roma, Vescovo l'uno, 3 4 * Die 26 mensis iunii a. 1968. 1 Cor. 5. 1 2 II). 1. * Cfr. S. Ignazio, ad Rom. 4. * De Sp. 8. II, 13, 158; PL 16, 808. Acta 464 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale S. Pietro, Predicatore del Vangelo l'altro, S. Paolo, e sebbene entrambi, a quanto afferma S. Ireneo, siano all'origine della tradizione gerarchica della Chiesa di Roma. Ciò che a Noi preme, in questo breve incontro è di accendere nei nostri animi la venerazione, l'amore, la fedeltà verso questi Apostoli, che sono all'origine costitutiva della Chiesa romana, e le lasciano l'eredità della loro parola, della loro autorità, del loro sangue, eguali sotto diversi aspetti, come declama S. Leone Magno : electio pares, et labor similes, et finis fecit aequales, pari per l'elezione all'apostolato, simili per l'opera compiuta, ed eguali per il loro martirio ; ma l'uno insignito della potestà del regno dei cieli, l'altro della scienza delle cose divine ; l'uno Pastore, l'altro Dottore. A questa intensità di sentimenti ci aiutano e ci impegnano le tracce storiche e locali da loro lasciate. Non possono essere trascurati da noi Romani, e da quanti a Roma muovono i passi, questi riferimenti umani e materiali alla memoria degli Apostoli, per quos religionis sumpsit exordium, per merito dei quali ebbe inizio la nostra vita religiosa. Ricordiamo anche noi la prima testimonianza letteraria di questo culto locale: scrive Eusebio di Cesarea, padre della storia ecclesiastica : « Si narra che Paolo fu decapitato da lui (Nerone) e Pietro crocifisso a Roma; e ne sono riconferma i nomi di Pietro e di Paolo, che ancora si leggono sui loro sepolcri romani ». Del resto anche Gaio, un ecclesiastico vissuto ai tempi del Vescovo di Roma Zefirino (199-217), in un suo scritto contro Proclo, capo della setta dei Montanist! (Catafrigi), parla dei luoghi ove furono deposte le sacre spoglie dei detti Apostoli; e così si esprime : « Io posso mostrarti i trofei degli Apostoli. Se vorrai recarti al Vaticano, o sulla via Ostiense, troverai i trofei dei fondatori di questa Chiesa )). 5 6 7 8 I « trofei » dei Santi Apostoli Pietro e Paolo Si è parlato assai in questi ultimi anni dei menzionati (( trofei » : nessun dubbio che per trofei s'intendano le tombe dei due Apostoli martiri, le quali già prima della testimonianza di Gaio, e perciò già nel secondo secolo, erano oggetto di venerazione. Ultimamente l'attenzione degli studiosi s'è fissata sul trofeo eretto sulla tomba di San Pie5 Contra haereses, 6 Sermo 82, 7 Colletta della Messa. 7; PL III, 3; 54, PG 7, 848-849. 428. * Hist. Eccl. II, 25;PL 20, 207-210. Acta Pauli Pp. VI 465 tro, detto appunto il trofeo di Gaio. Dobbiamo questo appassionato interessamento agli scavi, che Papa Pio XII, Nostro venerato Predecessore, ordinò che si facessero sotto questo altare centrale, detto «Confessione)), della Basilica di S. Pietro, per meglio identificare la tomba dell'Apostolo, sulla quale, ed in suo onore, questa Basilica è costruita. Gli scavi, difficilissimi e delicatissimi, furono eseguiti, fra il quaranta e il cinquanta, con i risultati archeologici di somma importanza, che tutti sanno, per merito degli insigni studiosi ed operatori che all'ardua ricerca hanno dedicato cure degne di plauso e di riconoscenza. Cosi si esprimeva Papa Pio XII, nel suo Radiomessaggio natalizio del 23 dicembre 1950: « ... La questione essenziale è la seguente : È stata veramente ritrovata la tomba di San Pietro? A tale domanda la conclusione finale dei lavori e degli studi risponde con un chiarissimo " s ì " . La tomba del Principe degli Apostoli è stata ritrovata. Una seconda questione, subordinata alla prima, riguarda le reliquie del Santo. Sono state esse rinvenute? )). La risposta allora data dal venerato Pontefice era sospensiva, dubitativa. 9 Nuove indagini pazientissime e accuratissime furono in seguito eseguite con risultato che Noi, confortati dal giudizio di valenti e prudenti persone competenti, crediamo positivo : anche le reliquie di San Pietro sono state identificate in modo che possiamo ritenere convincente, e ne diamo lode a chi vi ha impiegato attentissimo studio e lunga e grande fatica. / resti mortali del Principe degli Apostoli Non saranno esaurite con ciò le ricerche, le verifiche, le discussioni e le polemiche. Ma da parte Nostra Ci sembra doveroso, allo stato presente delle conclusioni archeologiche e scientifiche, di dare a voi e alla Chiesa questo annuncio felice, obbligati come siamo ad onorare le sacre reliquie, suffragate da una seria prova della loro autenticità, le quali furono un tempo vive membra di Cristo, tempio dello Spirito Santo, destinate alla gloriosa risurrezione; e, nel caso presente, tanto più solleciti ed esultanti noi dobbiamo essere, quando abbiamo ragione di ritenere che sono stati rintracciati i pochi, ma sacrosanti resti mortali del Principe degli Apostoli, di Simone, figlio di Giona, del Pescatore chiamato Pietro da Cristo, di colui che fu eletto dal Signore 10 0 10 Discorsi e Radiomessaggi XII, 380. Denz.-Sch., 1822. 30 - A. A. S. 466 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale a fondamento della sua Chiesa, e a cui il Signore affidò le somme chiavi del suo regno, con la missione di pascere e di riunire il suo gregge, Pumanità redenta, fino al suo finale ritorno glorioso. Figli carissimi ! Invochiamo il martire, apostolo, vescovo di Roma e della Chiesa cattolica, Pietro, e, con lui, Paolo, il missionario, il dottore delle genti, l'assertore principale dell'universalità del messaggio cristiano, affinché entrambi ci siano maestri e protettori dal cielo nel nostro pellegrinaggio terreno. Possa la Benedizione Apostolica, che a Noi da quella fonte Ci deriva, essere per voi tutti effusiva delle più abbondanti grazie del Signore Gesù. NUNTII SCRIPTO DATI I Universis catholici orbis Sacerdotibus datus, Anno a Fide vocato ad finem vertente. A voi Sacerdoti della santa Chiesa cattolica, a voi Figli carissimi fra tutti, che l'Ordine sacro rende nostri Fratelli e nostri collaboratori nel ministero della salvezza, come lo siete dei vostri rispettivi Pastori ; a voi vogliamo oggi rivolgere direttamente una parola, nel momento in cui si conclude l'Anno della Fede, commemorativo del XIX centenario del martirio dei due Apostoli Pietro e Paolo. Una parola breve e semplice, ma proprio per voi. Da tanto tempo noi l'abbiamo nel cuore; come vostro Confratello, da sempre, da quando cioè a noi pure toccò la sorte misteriosa d'essere ordinato prete e di sentire la nuova, profonda solidarietà con tutti i colleghi, eletti a personificare Cristo nel nostro dono alla volontà del Padre, alla santificazione, alla guida, al servizio dei Fedeli, al rapporto di salvezza col mondo. Non è mai mancata in noi la comunione di riverenza, di simpatia, di fraternità con voi Sacerdoti. Poi, quando la Santa Chiesa ci chiamò all'esercizio di funzioni pastorali, dapprima come Vescovo, poi come Papa, il pensiero del Clero divenne in noi un'istanza interiore continua, piena di stima, di sollecitudine, di carità. Ci siamo spesso rammaricati con noi stessi di non avervi parlato abbastanza, di non aver testimoniato con maggiore frequenza, con migliori segni il sentimento, che lo Spirito del Signore metteva e mette tuttora nel nostro cuore per voi ; un sentimento che sale dal cuore e trascina con sé quanti altri pensieri e sentimenti il nostro ministero fa sorgere nella nostra coscienza : sopra ogni cosa, Acta Pauli Pp. VI 467 con ogni cosa, nell'ordine della carità, siete voi, Sacerdoti, con i vostri Vescovi e nostri Fratelli, che occupate il primo posto. Per questo oggi vi parliamo. Non è un'enciclica che vi rivolgiamo, non è un'istruzione, non è un atto dispositivo canonico ; è una semplice effusione di cuore. Os nostrum patet ad vos ... cor nostrum dilatatum est. Questa ricorrenza centenaria della memoria degli Apostoli, che col messaggio evangelico e col proprio sangue hanno posto le basi di questa Chiesa romana, ci obbliga ad aprirvi un istante il nostro animo. 1 Con grande ammirazione, con grande affezione. Conosciamo la vostra fedeltà a Cristo, alla Chiesa. Conosciamo il vostro impegno, la vostra fatica. Conosciamo la dedizione al vostro ministero, l'ansia del vostro apostolato. Conosciamo anche il rispetto e la riconoscenza che suscitano in tanti fedeli il vostro evangelico disinteresse, la vostra carità apostolica. Anche i tesori della vostra vita spirituale, del vostro colloquio con Dio e del vostro sacrificio con Cristo, il vostro anelito di contemplazione simultanea all'attività, noi conosciamo. Di ciascuno di voi siamo portati a ripetere le parole del Signore nell'Apocalisse : Scio opera tua, et laborem, et patientiam tuam. Quanta commozione, quanta letizia ci procura questo spettacolo ! quanta riconoscenza! Noi vi ringraziamo e vi benediciamo, nel nome di Cristo, per quello che siete, per quello che fate nella Chiesa di Dio. Voi ne siete, con i vostri Vescovi, gli operai più validi, voi le colonne, voi i maestri e gli amici, voi i dispensatori diretti dei misteri di Dio. Volevamo dirvi questa pienezza del nostro cuore, affinché ciascuno di voi si sappia e si senta apprezzato ed amato; e ciascuno di voi goda d'essere in comunione con noi nel grande disegno e nel duro sforzo dell'apostolato. 2 3 Non è questa una visione miope ed irenica. Accanto a tanti sacerdoti che trovano nel loro ministero la serenità e la gioia, la cui voce non si fa sentire così clamorosamente come altre voci, sappiamo che vi sono non poche situazioni dolorose. Vi è, in una parte del clero, una inquietudine, una incertezza sulla propria condizione ecclesiastica. Pensa d'essere stato buttato in disparte dalla moderna evoluzione sociale. Certo, i sacerdoti non sono al riparo dalle ripercussioni della crisi di trasformazione che scuote oggi il mondo. Come tutti i loro fratelli 1 2 3 2 Cor. 6, 11. 2, 2. Cfr. 1 Cor. 4, 1; 2 Cor. 6, 4. 468 Acta Apostolicae Sedis --Commentarium Officiale nella fede, essi conoscono anche delle ore di oscurità nel loro cammino verso Dio. In più essi soffrono per il modo spesso parziale con cui certi fatti della vita sacerdotale sono interpretati ed ingiustamente generalizzati. Domandiamo dunque ai sacerdoti di ricordarsi che la situazione di ogni cristiano ed in particolare del sacerdote sarà sempre una situazione paradossale e incomprensibile agli occhi di chi non ha la fede. È dunque ad un approfondimento della propria fede che la situazione attuale deve invitare il sacerdote, cioè ad una coscienza sempre più chiara di chi egli è e di quali poteri è insignito, di quale missione incaricato. Cari Figli e Fratelli, noi chiediamo al Signóre di farci abili e degni di porgere a voi qualche luce, qualche conforto. A tutti i sacerdoti, dunque, diciamo : non dubitate mai della natura del vostro sacerdozio ministeriale, il quale non è un ufficio o un servizio qualsiasi da esercitarsi per la comunità ecclesiale, ma un servizio che partecipa in modo tutto particolare, mediante il Sacramento dell'Ordine, con carattere indelebile, alla potestà del sacerdozio di Cristo. Possiamo quindi mettere in evidenza alcune dimensioni proprie del sacerdozio cattolico. E dapprima, la dimensione sacra. Il sacerdote è l'uomo di Dio, è il ministro del Signore; egli può compiere atti trascendenti l'efficacia naturale, perché agisce in persona Christi; passa attraverso di lui una virtù superiore, della quale egli, umile e glorioso, in dati momenti è fatto valido strumento; è veicolo dello Spirito Santo. Un rapporto unico, una delega, una fiducia divina intercorre fra lui ed il mondo divino. 4 Tuttavia questo dono il sacerdote non lo riceve per sé, ma per gli altri : la dimensione sacra è tutta quanta ordinata alla dimensione apostolica, cioè alla missione e al ministero sacerdotale. Lo sappiamo bene : il Sacerdote è un uomo che vive non per sé, ma per gli altri. È l'uomo della comunità. È questo l'aspetto della vita sacerdotale oggi meglio compreso. Vi è chi trova in esso la risposta alle aggressive questioni circa la sopravvivenza del sacerdozio nel mondo moderno, fino a chiedersi se il prete abbia ancora una ragion d'essere. Il servizio ch'egli rende alla società, a quella ecclesiale specialmente, giustifica ampiamente l'esistenza del sacerdozio. Il mondo ne ha bisogno. La Chiesa ne ha bisogno. E dicendo questo tutta la fila dei bisogni umani passa davanti al nostro spirito : chi non ha bisogno * Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 10 e 28. Acta Pauli Pp. VI 469 dell'annuncio cristiano? della fede e della grazia? di qualcuno che si dedichi a lui con disinteresse e con amore? dove non arrivano i confini della carità pastorale? e dove minore si manifesta il desiderio di questa carità non è forse maggiore il bisogno? Ecco : le missioni, la gioventù, la scuola, i malati, e con più pressante chiamata, oggi, il mondo del lavoro costituiscono un'urgenza continua sul cuore sacerdotale. Dubiteremo noi ancora di mancare d'un posto, d'una funzione, d'una missione nella vita moderna? Diremo piuttosto : come rispondere a quanti hanno bisogno di noi? come pareggiare col nostro sacrificio personale la crescita dei nostri doveri pastorali e apostolici? Non mai forse come ora la Chiesa ha avuto coscienza d'essere tramite indispensabile di salvezza, né grande come ora è stato in passato il dinamismo della sua « dispensatio » ; e noi ci illuderemo di ipotizzare un mondo senza la Chiesa, e una Chiesa senza ministri preparati, specializzati, consacrati? Il prete è di per sé il segno dell'amore di Cristo verso l'umanità, ed il testimonio della misura totale con cui la Chiesa cerca di realizzare quell'amore, che arriva fino alla croce. Dalla coscienza viva della sua vocazione, della sua consacrazione come strumento di Cristo per il servizio degli uomini, nasce nel sacerdote la coscienza di un'altra dimensione, quella mistico-ascetica che qualifica la sua persona. Se ogni cristiano è tempio dello Spirito Santo, quale sarà la conversazione interiore dell'anima sacerdotale con l'inabitante Presenza, che lo trasfigura, lo tormenta, lo inebria? Sono per noi Sacerdoti queste parole apostoliche: Habemus ... thesaurum istum in vasis fictilibus, ut sublimitas sit virtutis Dei et non ex nobis. Pigli e Fratelli Sacerdoti : come si afferma, come si alimenta in noi questa coscienza? come arde in noi la lampada della contemplazione? come ci lasciamo attrarre da questo intimo punto focale della nostra personalità, e distrarre perciò, per qualche pausa, per qualche interiore conversazione, dall'assillo dell'impegno esteriore? abbiamo conservato il gusto dell'orazione personale, della meditazione? del Breviario? come possiamo sperare di dare alla nostra attività il suo massimo rendimento, se non sappiamo attingere dalla fonte interiore del colloquio con Dio le energie migliori, ch'Egli solo può dare? e dove trovare la ragione prima e la forza sufficiente del celibato ecclesiastico, se non nella esigenza e nella pienezza della carità diffusa nei nostri cuori consacrati all'unico amore e al totale servizio di Dio e del suo disegno di salvezza? 5 5 2 Cor. 4, 7. 470 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ma le strutture, si dice da alcuni, non sono oggi tali da realizzare effettivamente questa dedizione feconda ed esaltante. Qui è la quarta dimensione del sacerdozio : quella ecclesiale. Il Sacerdote non è un solitario, è membro di un corpo organizzato, la Chiesa universale, la diocesi, e, nel caso tipico, e diremmo superlativo, la sua parrocchia. Ed è tutta la Chiesa che deve adattarsi ai nuovi bisogni del mondo: la Chiesa, celebrato il Concilio, è tutta impegnata a questo rinnovamento spirituale ed organizzativo. Aiutiamola con la nostra collaborazione, con la nostra adesione, con la nostra pazienza. Fratelli e Figli carissimi, abbiate fiducia nella Chiesa. Amatela assai. È il termine diretto dell'amore di Cristo : dilexit Ecclesiam. Amatela anche nei suoi limiti e con i suoi difetti. Non certo per ragione dei limiti e dei difettile forse anche delle sue colpe; ma perché solo amandola potremo guarirla e far risplendere la sua bellezza di Sposa di Cristo. È la Chiesa che salverà il mondo, la Chiesa che è la stessa oggi come lo era ieri, come lo sarà domani, ma che trova sempre, guidata dallo Spirito e con la collaborazione di tutti i suoi figli la forza di rinnovarsi, di ringiovanire, di dare una risposta nuova ai bisogni sempre nuovi. 6 Pensiamo dunque a tanti sacerdoti tesi in uno sforzo metodico di accrescimento spirituale nello studio della Parola di Dio, nella fedele e retta applicazione della riforma liturgica, nell'ampliamento del servizio pastorale verso gli umili e gli affamati di giustizia sociale, nell'educazione del popolo alla pace e alla libertà, nell'accostamento ecumenico dei Fratelli cristiani da noi separati, nell'umile e quotidiano compimento dei doveri loro assegnati, e soprattutto nell'amore irradiante a nostro Signor Gesù Cristo, alla Madonna, alla Chiesa, a tutti gli uomini. E siamo noi stessi consolati e edificati. Ed è con questi sentimenti nel cuore, Sacerdoti carissimi, siate voi vicini ovvero lontani, che, nella memoria dei Santi Apostoli e martiri Pietro e Paolo, noi vi salutiamo e tutti vi benediciamo. Dalla Basilica Vaticana, 30 giugno 1968. PAULUS PP. VI Acta Pauli Pp. VI 471 II Ad clarissimum Virum Raimundum Manzini, Sodalitatis v.d. « Union Catholique Internationale de la Presse » Praesidem, octavo Berolini ab eiusdem Sodalitatis moderatoribus coacto Coetu. Le huitième congrès mondial de l'Union catholique internationale de la presse a choisi pour thème de ses travaux : « Une presse qui change dans un monde qui change ». Il n'est pas besoin d'en souligner l'importance. Vous tenez aujourd'hui un pouvoir considérable : par vous, de plus en plus largement, le monde entier est informé de ce qui se passe sur les points les plus distants de notre planète. C'est vous qui choisissez ces faits, les présentez et les commentez pour vos lecteurs. A travers ces choix, c'est toute une philosophie de la vie qui s'exprime. Dans la mutation actuelle, il vous appartient d'éclairer ce phénomène si important de notre temps, en lui donnant sa mesure exacte, en aidant votre public à en saisir les implications, en lui facilitant la compréhension de l'événement, dans sa vraie dimension, dans sa portée réelle, avec un constant souci de dialogue vis à vis de tous. Il vous revient aussi de ne pas vous laisser emporter par les modes temporaires qui ont tendance à ne retenir des faits que ce qui paraît aller dans un certain sens, au mépris de l'objectivité des événements, tout comme de la personne du lecteur, qui se trouve alors injustement violée dans son droit légitime à l'information, dont dépend dans une large mesure la qualité de sa participation. Il va sans dire que ce respect de la vérité, ce souci du vrai bien des personnes et des communautés, doit se traduire par une scrupuleuse loyauté vis à vis de l'Eglise. Lorsque la communauté ecclésiale, dans l'enseignement de son magistère, les décisions de ses pasteurs, la continuité de sa tradition vivante, a précisé sans ambiguïté son attitude, combien grave serait la responsabilité de celui qui tendrait à voiler de brouillard la lumière, à répandre le doute et l'incertitude, à miner la fidélité dans les cœurs ! Si l'Evangile demeure signe de contradiction pour ceux du dehors, il appartient à ceux qui en vivent de le présenter dans toute sa lumière, sans compromission, comme le sel de la terre, source de salut aujourd'hui comme hier. A votre manière, vous devez être, au sein de votre profession, des témoins qui, comprenant l'évolution du monde, soient capables de traduire le message du Christ d'une manière adaptée, et intelligible. Soyez inlassablement désintéressés, véridiques, honnêtes et charitables. En ces années difficiles, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 472 votre vocation est d'aider les hommes à se comprendre et à vivre en paix, et à s'orienter avec bon sens et sens chrétien sur les chemins d'une société nouvelle. Dans cette tâche, vous avez un guide, le cher Père Emile Gabel, mort en plein ciel en service commandé, alors qu'il préparait avec son enthousiasme communicatif ce Congrès de Berlin. Que ces lignes, parmi les dernières qu'il ait publiées, soient votre programme: La société pluraliste d'aujourd'hui a « besoin de l'apport permanent et cohérent d'une presse catholique, ce forum du dialogue interne de l'Eglise, du dialogue de l'Eglise avec le monde et des chrétiens dans le monde, afin que son dialogue tourne au service de ce qu'ils y a de meilleur dans l'homme et s'ouvre à la plénitude et au dépassement proposés par le Christ, son Evangile et son Eglise ». 1 Nous faisons nôtres ces paroles de votre regretté secrétaire général disparu. Et en gage de l'abondance des divines grâces sur vos travaux, Nous vous donnons de grand cœur Notre paternelle Bénédiction Apostolique. Du Vatican, le 30 Juin 1968. PAULUS PP. VI 1 Presse-Actualité, Paris, février 1968, p. 35. Sacra Congregatio pro Episcopis 473 ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. V I , successivis decretis Sacrae Congregationis pro Episcopis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die 3 Maii 1968. — Titulari episcopali Ecclesiae Sulcitanae praefecit R. D. Carolum Henricum Jacoby, e clero dioecesis Trevirensis, Moderatorem Seminarii Minoris eiusdem dioecesis, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Bernardi Stein, Episcopi Trevirensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Pausulensi R. D. Alfredum Kleiner meilert, e clero dioecesis Trevirensis, Moderatorem Seminarii Minoris in oppido vulgo Linz am Rhein exstantis, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Bernardi Stein, Episcopi Trevirensis. die 20 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Usinazensi R. D. Rogerium Alfredum Despatie, e dioecesi S. Mariae Ormensis, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Alexandri Carter, Episcopi S. Mariae Ormensis. die 24 Maii. — Metropolitanae Ecclesiae Atlantensi Exc. P. D. Thomam Andream Donnellan, hactenus Episcopum Ogdensburgensem. — Cathedrali Ecclesiae Columbensi Exc. P. D. Clarentem E. Elwell, hactenus Episcopum tit. Conensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Zabensi in Numidia Exc. P. D. Brunonem Desrochers, hactenus Episcopum S. Annae Pocatierensis. die 28 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Spirensi R. D. Fridericum Wetter, e clero eiusdem dioecesis, in Facultate Theologica Universitatis Moguntinae Magistrum. — Cathedrali Ecclesiae Eystettensi R. P. D. Aloisium Brems, eiusdem dioecesis Vicarium Capitularem. die SI Maii. — Cathedrali Ecclesiae Apamiensi R. D. Henricum Lugagne Delpon, Canonicum Metropolitanae Ecclesiae Avenionensis et Seminarii Minoris eiusdem archidioecesis Moderatorem. die 10 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Peterboroughensi Exc. P. D. Franciscum Antonium Marrocco, hactenus Episcopum tit. Limnensem. 474 Acta Apostolicae Sedis ^ Commentarium Officiale — Titulari episcopali Ecclesiae Egnatiensi R. D. Danielem A. Cronin, ex archidioecesi Bostoniensi, quem deputavit Auxiliarem Emi P. D. Richardi Iacobi S. R. E. Card. Cushing, Archiepiscopi Bostoniensis. die 12 Iunii. — Titulari episcopali Ecclesiae Trisipensi R. P. D. Gulielmus M.Cosgrove, parochum S. Henrici Imp. et Conf., e dioecesi Clevelandensi, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Clarentis Georgii Issenmann, Episcopi Clevelandensis. die 19 luni. — Titulari episcopali Ecclesiae Trecalitanae Exc. P. D. Dermotum O'Flanagan, hactenus Episcopum Junellensem. die 20 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Calgariensi R. D. Paulum I. Byrne, curionem ad S. Iosephum Sponsum B. M. V., e dioecesi Calgariensi. — Cathedrali Ecclesiae Abancaiensi R. D. Henricum Pelach Feliu, e clero dioecesis Gerundensis. die 24 Iunii. — Titulari episcopali Ecclesiae Cenensi R. P. D. Ioannem Iosephum Fitzpatrick, curionem ad Corpus Christi, ex archidioecesi Miamiensi, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Colemani F. Carroll, Archiepiscopi Miamiensis. die 1 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Athribitanae R. D. Ignatium Ortuzar Rojas, curionem ecclesiae S. Bernardi in urbe S. Iacobi in Chile. Sacra Romana Rota 475 ACTA TRIBUNALIUM SACRA ROMANA ROTA Citationes edictales . I .• TORNACENSIS Nullitatis matrimonii (Horlin - Carte) Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Rudulphae Carte, conventae in causa de qua supra, eandem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. Romanae Rotae (Piazza della Cancelleria 1, Roma), in diem 28 octobris 1968, hora undecima, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii : An constet de matrimonii nullitate, in casu. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedictae dominae Rudulphae Carte, curare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur.* Boleslaus Filipiak, Decanus pro-Ponente, (Hugo Felice) Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 5 mensis iulii a. 1968. Orlandus Di Jorio, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de Mme Rodolphe Carte, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 28 octobre 1968, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: Gonste-t-il de la nullité du mariage dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Rodolphe Carte, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. 476 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II MONTISVIDEI Nullitatis matrimonii (Zeballos - Salsamendi) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Eoberti Andreae Salsamendi, conventi in causa de qua supra, eundem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. Romanae Rotae (Piazza della Cancelleria 1, Roma), in diem 30 octobris 1968, bora undecima, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii : An constet de matrimonii nullitate, in casu. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedicti domini Roberti Andreae Salsamendi, curare debent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur.* Salvator Canals, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 11 mensis iulii a. 1968. Orlandus Di Jorio, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Robert André Salsamendi, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 30 octobre 1968, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: Oonste-t-il de la nullité du mariage dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit Robert André Salsamendi, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Diarium Romanae Curiae 477 . DIARIUM ROMANAE CURIAE SACRA CONGREGAZIONE DEI RITI Martedì, 2 luglio 1968, nel Palazzo Apostolico Vaticano si è adunata la g. Congregazione dei Riti preparatoria, nella quale gli Emi Signori Cardinali, i Revmi Prelati Officiali e Consultori teologi hanno discusso su, due miracoli, che si asseriscono operati per intercessione della Beata Giulia Billiart, vergine, fondatrice dell'Istituto delle Suore della Beata Maria Vergine. Giovedì, 4 luglio 1968, nel Palazzo Apostolico Vaticano, alla augusta presenza del Santo Padre si è adunata la S. Congregazione dei Riti generale, nella quale gli Emi Signori Cardinali, i Revmi Prelati officiali e Consultori teologi hanno dato il loro voto : 1. sui miracoli che si asseriscono operati per intercessione della Venerabile Serva di Dio Clelia Barbieri, fondatrice dell'Istituto delle Suore Minime dell'Addolorata; 2. sulla eroicità delle virtù del Servo di Dio Carlo Maria Schilling, sacerdote professo della Congregazione di S. Paolo (Barnabiti) ; 3. sulla eroicità delle virtù della Serva di Dio Agostina Pietrantoni, religiosa professa dell'Istituto delle Suore della Carità. Martedì, 9 luglio 1968, nel palazzo delle Congregazioni si è adunata la S. Congregazione dei Riti ordinaria particolare, nella quale gli Emi Signori Cardinali e i Revmi Prelati Officiali hanno discusso sulla introduzione della Causa del Servo di Dio Agnello Gustavo Adolfo de Sousa, sacerdote dell'Istituto dei Missionari di S. Francesco Saverio di Goa. Hanno inoltre esaminato la relazione dei censori teologi su gli scritti dei Servi di Dio : 1. Nicola Stenone, vescovo di Titopoli; 2. Francesco di Gesù Maria Giuseppe (Palau y Quer), sacerdote professo dell'Ordine dei Carmelitani Scalzi, fondatore dell'Istituto delle Suore Carmelitane Missionarie; 3. Stefano da Dublino, sacerdote professo dell'Ordine dei Frati Minori Cappuccini. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 478 SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI ha nominato l'Illmo e Revñjo Mons. Parisella Innocenzo e il Revmo Mons. Mundy Tommaso M., Prelati Uditori del Tribunale della Sacra Romana Rota. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato : 2 luglio 3 » B » » » 22 » » » » » 1968. S. E. Mons. Stimpfle Giuseppe, Vescovo di Augsburg, Membro del Segretariato per i non credenti. » S. E. Revma Mons. Filipiak Boleslao, Decano del Tribunale della Sacra Romana Rota ; gli 111 ali e Revmi Monsignori Graneris Giuseppe, Governatori Lauro, Combes Andrea- i Revmi Padri Zaccaria da S. Mauro O.F.M. Capp. e Gutiérrez Anastasio C.M.F. ; il Revmo Don Bogliolo Luigi, Consultori delia Sacra Congregazione per i Vescovi. » Gli Emi Signori Cardinali : Beltrami Giuseppe ; de Furstenberg Massimiliano, Prefetto della Sacra Congregazione per le Chiese Orientali; Grano Carlo, Membri della Sacra Congregazione per i Vescovi. » Gli Emi Signori Cardinali: Traglia Luigi, Cancelliere di Santa Romana Chiesa ; Villot Giovanni, Prefetto della Sacra Congregazione per il Clero; Seper Francesco, Prefetto della Sacra Congregazione per la Dottrina della Fede; Garrone Gabriele M., Prefetto della Sacra Congregazione per l'Educazione Cattolica, Membri del Consiglio per gli Affari Pubblici della Chiesa. » Il Revmo Padre D'Souza Girolamo, della Compagnia di Gesù, Consultore del Segretariato per i non cristiani. » Il Sig. Shin Anzai, la Sig.ra Branca de Melo Franco Alves, la Sig.ina Leblanc Elena, Membri del « Consilium de Laicis ». » Il Sig. Chidzero Bernardo e il Sig. Montemayor Jerry, Consultori del « Consilium de Laicis ». Diarium Romanae Curiae 479 ONORIFICENZE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI, ha conferito : La Commenda con Placca dell'Ordine di san Silvestro Papà: 4 aprile 1968. Al sig. Cerbino Antonio (Roma). La Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa: 4 aprile 1968. Al sig. Giordani Francesco (Roma). La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa : 9 dicembre 1966. Al » » » Al » » » Al » » » Al 10 » » Al 5 maggio 1967. Al 16 » » Al Al 8 giugno 19 luglio » Al » » » Al 20 » » Al 16 ottobre » Al 14 novembre » Al » » » Al 16 » » Al Al » » Al » » » » » » Al » » » Al » » » Al » » » Al 23 » » Al » » » Al » Al » » » 26 Al » » 28 Al » » » Al » » » Al » » » Al 6 dicembre » Al 16 » » Al Al » » Al » » 20 » » Al 30 » » Al 10 gennaio 1968. Al 27 » » Al » » » Al sig. Bedall Volfango (München und Freising). sig. Endrich Luigi (München und Freising). sig. Weiss Carlo (München und Freising). sig. Fariello Matteo (Roma). sig. Ciocci Giovanni Battista (Roma). sig. De Angelis Baldassare (Roma). sig. Boldrini Alberto (Roma). sig. Mayer Valentino (München und Freising). sig. Joris Fernando (Antwerpen). sig. Persoons Gustavo Alfred.0 Giuseppe (Antwerpen). sig. Mornese Mario (Roma). sig. Poot Baudier Ruggero P. G. (Belgio). sig. Regoli Raffaele (Roma). sig. Vanzetto Giovanni (Roma). sig. Balon-Perin Giuseppe (Namur). sig. Gualdi Guglielmo (Roma). sig. Marino Igino (Roma). sig. Pietrangeli Fortebraccio (Roma). sig. Tuccimei Gustavo (Roma). sig. Urbani Ettore (Roma). sig. Valleti Leonardo (Roma). sig. Morini Mario (Brescia). sig. Bacchiocchi Quinto Bruno (Cesena). sig. Adacher Massimo (Rieti). sig. Perini Domenico (Chioggia). sig. Borri Livio (Modena). sig. Malaguti Gaetano (Modena). sig. Roversi Gaetano (Modena). sig. Vecchi Luigi (Modena). sig. Nicastro Federico (Roma). sig. Passarini Giovanni (Fidenza). sig. Del Gaudio Manlio (Italia). sig. Annunziata Francesco (Matera). sig. Selva Battista (Tortona). sig. Rebellato Vittorio (Padova). sig. Pantanelli Luigi (Pesaro). sig. von Krosigk Dedo (Germania). Conte von Wartenburg Alessandro York (Germania). Acta Apostolicae Sedis Commentarium Officiale 480 Il Cavalierato dell-Ordine di san Silvestro Papa : 10 dicembre 1966; Al sig. Welsch Giovanni (München und Freising). > 8 maggio 1967. Al sig. Kufferath Giuseppe (Köln). » Al sig. Nellessen Guglielmo (Köln). 8 gingno » Al sig. Van Etten Giovanni Cornelio ('s-Hertogenbosch). 2 agosto » » Al sig. van den Dobbelsteen Antonio Giovanni Cornelio 18 ('s-Hertogenbosch). » Al sig. Antoni Giuseppe Giacomo Gerardo (Haarlem). » » » Al sig. Appel Guglielmo (Haarlem). » » » Al sig. Adern Fares (Libano). » 14 settembre » Al sig. De Guzman y Cruz Marco (Jolo). » » Al sig. Steverlynck Baldovino (Brugge). 29 » Al sig. Hendriksen Ermanno E. (Utrecht). 9 ottobre » Al sig. van Wersch Giuseppe H. (Roermond). » 13 Al sig. Ammerlaan Arnoldo A. (Rotterdam). 20 3 novembre Al sig. Amado Armando (Guatemala). » » » Al sig. Falla Colino Salvatore (Guatemala). » » » Al sig. Ordoñez Gesù Maria (Guatemala). » » Al sig. Pérez Galliano Arturo (Guatemala). » » Al sig. Maier Teodoro (Limburg). » » » 7 Al sig. Fanti Lino (Ravenna). » » 16 Al sig. Pinci Carlo (Roma). » 23 » Al sig. Vermeire Romano (Brugge). » » Al sig. Bruyninckx Alberto (Malines-Bruxelles). » » Al sig. Craninx Giuseppe (Malines-Bruxelles). Al sig. Vercaeren Camiel (Malines-Bruxelles). » 27 Al sig. Jensen Francesco (Meissen). » » » Al sig. Trexler Giorgio (Meissen). 6 dicembre » Al sig. Borgherhoff Luciano Matteo Teodoro (MalinesBruxelles). » 16 Al sig. Caleffi Giuseppe (Carpi). » Al sig. Puglia Dante (Carpi). » » » Al sig. Vercellino Pietro (Ivrea). » 29 Al sig. Pasculli Domenico (Roma). » » 30 Al sig. Della Santa Luigi (Fano). » » Al sig. Busco Luigi (Frascati). » Al sig. Stefano Pietro (Frascati). » » » Al sig. Tosi Franco (Frascati). 10 gennaio 1968. Al sig. F uzzi Primo (Pesaro). » » » Al sig. Giorgi Denis (Pesaro). NECROLOGIO 12 luglio » » 22 » 1968. L'Emo Signor Card. Morano Francesco, Diacono dei Ss. Cosma e Damiano. » Mons. Turcios y Barahona José de la Cruz, Arcivescovo tit. di Nisibi. » Mons. Lane Loras Thomas, Vescovo di Rockford. An. et vol. LX 30 Septembris 1968 N. 9 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI LITTERAE ENCYCLICAE Ad Venerabiles Fratres Patriarchas, Archiepiscopos, Episcopos aliosque locorum Ordinarios, pacem et communionem cum Apostolica Sede habentes, ad Clerum et Christifideles totius Catholici Orbis itemque ad universos bonae voluntatis homines datae: de propagatione humanae prolis recte ordinanda. PAULUS PP. VI VENERABILES FRATRES ET DILECTI FILII SALUTEM ET APOSTOLICAM BENEDICTIONEM 1. HUMANAE VITAE tradendae munus gravissimum, ex quo coniuges liberam et consciam Deo Creatori tribuunt operam, magnis semper ipsos afïecit gaudiis, quae tamen aliquando non paucae difficultates et angustiae sunt secutae. Quod munus sustinere si omni tempore coniugum conscientiae arduas facessivit quaestiones, at recens humanae societatis cursus eiusmodi mutationes invexit, ut novae quaestiones sint exortae, quas Ecclesiae ignorare non liceat, utpote quae cum rebus conectantur, tantopere ad hominum vitam et felicitatem pertinentibus. I 2. Re enim vera inductae mutationes et magni momenti et varii generis sunt. Agitur in primis de aucto celeriter natorum numero, ob quem extimescunt plures, ne mundi homi31 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 482 num multitudines celerius crescant quam vitae opes, quae praesto sint, admittant, atque adeo tot familiae totque populi, ad progressum nitentes, etiam maioribus incommodis exinde angantur. Qua ex re ita sollicitari publicae Auctoritates facile possint, ut huiusmodi periculum vel acrioribus rationibus propulsare velint. Accedit quod, non tantum operarum et habitationum condiciones, sed etiam increbrescentes necessitates sive in re oeconomica sive in erudienda docendaque iuventute id genus vitae statum praestant, in quo saepe onerosum sit hodie grandiori liberorum numero apte consulere. Id quoque notatur, quodammodo mutatum esse sensum, praeterquam de mulieris persona deque eius munere in hominum societate, etiam de amoris coniugum pretio in matrimonio, deque actibus coniugum iudicandis, si hunc amorem spectemus. Denique illud praesertim animadvertendum est, hominem tam mirifice profecisse in naturae viribus cum moderandis tum ad rationem scite componendis, ut hanc moderationem ad totam suam vitam proferre conetur : hoc est, ad suum corpus, ad sui animi vires, ad vitam socialem, ad ipsasque leges propagationem vitae regentes. 3. Ex quo rerum statu novae se erumpunt quaestiones. An, ratione habita sive vitae condicionum, quae nunc sunt, sive significationis, quam maritales amplexus quoad concordiam mutuamque fidelitatem coniugum habent, normas morales, quae hodie obtinent, recognoscere non conveniat, si praesertim reputetur, eas nonnisi per gravia incommoda, aliquando fortissimis viris digna, servari posse. An praeterea, principio totalitatis, quod appellant, in hac re adhibito, non liceat arbitran consilium fecunditatis minus uberis, sed magis rationi consentaneae, posse actum, physice sterilitatem afferentem, in licitam providamque gignendae prolis moderationem vertere. An videlicet fas non sit opinari finem procreandae prolis potius ad totam coniugum vitam, Acta Pauli Pp. VI 483 quam ad singulos quosque eius actus pertinere. Quaerunt insuper num, ob suorum officiorum conscientiam, qua hodie magis homines fruuntur, tempus iam ipsis advenerit, quo tradendae vitae munus potius rationi et voluntati suae, quam certis sui corporis vicibus, sit tribuendum. 4. Cuius certe generis quaestiones ab Ecclesiae Magisterio novam eamque altiorem considerationem postulabant circa principia moralis doctrinae de matrimonio, quae in lege naturali, divina Revelatione illustrata ditataque, nititur. Nemo sane christifidelium eat infitias, ad Ecclesiae Magisterium interpretationem legis moralis naturalis spectare. Haud namque dubium est — ut saepenumero Decessores Nostri 1 pronuntiaverunt — Christum Iesum, cum Petrum ceterosque Apostolos divinae potestatis suae participavisset, eosque ad omnes gentes praeceptis suis docendas misisset, 2 illos ipsos totius de moribus legis certos custodes interpretesque instituisse : hoc est, non solius legis evangelicae, sed etiam naturalis. Nam naturalis quoque lex voluntatem Dei declarat, cuius utique fidelis obtemperatio ad aeternam salutem est hominibus necessaria. 3 Hoc autem mandatum Ecclesia persécuta, omni tempore, sed recentiore aetate copiosius, sive de matrimonii natura, sive de recto coniugum iurium usu, sive de ipsorum officiis congrua dedit documenta. 1 4 Cfr. Pii IX, Litt. Enc. Qui pluribus : Pii IX P. M. Acta, 1, pp. 9-10; S. Ri X, Litt. Enc. Singulari quadam: A. A. S. IV (1912) p. 658; Pii XI, Litt. Enc. Casti Connubii: A. A. S. XXII (1930) pp. 579-581; Pii XII, Alloc. Magnificate Dominum, ad Episcopos totius catholici orbis: A. A. S. XLVI (1954) pp. 671-672; Ioannis XXIII, Litt Enc. Mater et Magistra : A. A. S. LUI (1961) p. 457. Cfr. Matth. 28, 18-19. Cfr. Matth. 7, 21. Cfr. Cateen. Rom. Conc. Trid., p. II, c. VIII; Leonis XIII, Litt. Enc. Arcanum: Acta Leonis XIII, II (1880) pp. 26-29; Pii XI, Litt. Enc. Divini Illius Magistri: A. A. S. XXII (1930) pp. 58-61; Litt. Enc. Casti Connubii: A. A. S. XXII (1930) pp. 545-546; Pii XII, Alloc, ad Societatem Italicam Medico-biologica m a S. Luca: Discorsi e Radiomessaggi di S. S. Pio XII, VI, pp. 191-192; Alloc, iis quae interfuerunt Conventui Socie2 3 4 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 484 5. Eiusdem vero muneris conscientia ducti, Coetum, a Decessore Nostro ven. rec. Ioanne XXIII mense Martio anni MDCCCCLXIII constitutum, probavimus atque amplificavimus, qui praeter multos viros, disciplinarum ad hanc rem attinentium studiosos, paria etiam coniugum complectebatur. Hic autem Coetus non eo solum spectabat, ut consilia sententiasque exquireret circa quaestiones, vitam coniugalem in primisque rectam progignendae prolis temperationem attingentes, sed exquisita insuper opportune referret, ut Ecclesiae Magisterium exspectationi, qua de hac re et christifideles et ceteri mundi homines tenerentur, apte responderet. 5 Quibus peritorum investigationibus acceptis, atque sententiis consiliisque a non paucis Fratribus Nostris in Episcopatu partim ad Nos sponte missis, partim a Nobis rogatis, licuit Nobis omnes multiplicis argumenti partes diligentius perpendere. Quam ob causam universis gratissimum animum Nostrum profitemur. 6. Attamen conclusiones, ad quas Coetus pervenerat, a Nobis tales existimari non poterant, quae vim iudicii certi ac definiti prae se ferrent, quaeque Nos officio liberarent, tam gravis momenti quaestionem per Nosmetipsos consideratione expendendi; his vel etiam de causis, quod in Coetu plena sententiarum consensio de normis moralibus proponendis afuerat, quodque praesertim quaedam quaestionis dissolvendae viae rationesque exstiterant, a doctrina morali de matrimonio, a Magisterio Ecclesiae firma constantia proposita, discedentes. tatis Catholicae Italicae inter Obstetrices: A. A. S. XLIII (1951) pp. 835-854; ad Conventum Societatis, quam Fronte della Famiglia appellant, et ad Consociationem familiarum fecundarum: A. A. S. XLIII (1951) pp. 857-859; ad VII Conventum Societatis inter omnes gentes de Haematologia : A. A. S. L (1958) pp. 734-735; Ioannis XXIII, Litt. Enc Mater et Magistra: A. A. S. LUI (1961) pp. 446-447; Conc. Vat. II, Const. past. Gaudium et spes, nn. 47-52: A. A. S. LVIII (1966) pp. 1067-1074; Codex Iuris Canonici, cc. 1067; 1068, §1; 1076, §§ 1-2. Cfr. Pauli VI, Alloc, ad sacrum Cardinalium Collegium: A. A. S. LVI (1964) p. 588; ad Coetum cognoscentium quaestiones de multitudine, de familia deque nativitate: A. A. S. LVII (1965) p. 388; ad Conventum Societatis Italicae de Obstetricia deque Gynecologia: A. A. S. LVIII (1966) p. 1168. 5 Acta Pauli Pp. VI 485 Quare, actis ad Nos missis accurate expensis, re diligentissime mente animoque excussa, assiduisque Deo admotis precibus, vi mandati, Nobis a Christo commissi, nunc gravibus huius generis quaestionibus responsum dare censemus. II 7. De propaganda prole quaestio, non secus atque quaelibet quaestio humanam vitam attingens, ultra particulares alias eiusdem generis rationes — cuiusmodi eae sunt, quae biologicae aut psychologicae, demographicae aut sociologicae appellantur — ita circumspicienda est, ut totum hominem, totumque, ad quod is vocatus est, munus complectatur, quod non tantum ad naturalia et terrena, sed etiam ad supernaturalia et aeterna pertinet. Quoniamque, qui multi artificiosas vias defendere conantur, quibus liberorum numerus coerceatur, iidem sive coniugalis amoris, sive paternitatis sui officii consciae requisita praetexunt, necesse idcirco est, duo haec gravia vitae matrimonialis elementa accurate definire atque illustrare. Quod sane facturi sumus, ea praecipue in memoriam redigentes, quae recens hac de re Concilium Vaticanum I I , Constitutione pastorali edita a verbis Gaudium et spes incipiente, summa auctoritate exposuit. 8. Iamvero coniugalis amor tunc nobis maxime veram suam naturam nobilitatemque ostendet, si illum, quasi a supremo 6 quodam fonte, a Deo manare cogitaverimus, qui Caritas est, quique Pater est, ex quo omnis paternitas in caelis et in terra nominatur." 1 Tantum igitur abest, ut matrimonium e casu quodam vel e caeco naturalium virium cursu nascatur, ut reapse illud sapienter providenterque Creator Deus ea mente instituent, ut in hominibus suum amoris consilium efficeret. Quocirca per 6 7 Cfr. 1 Io. 4, 8. Eph. 3, 15. 486 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale mutuam sui donationem, quae ipsorum propria est et exclusoria, coniuges illam persequuntur personarum communionem, qua se invicem perficiant, ut ad novorum viventium procreationem et educationem cum Deo operam socient. Sacro autem baptismate ablutis, matrimonium eiusmodi praeditum est dignitate, ut gratiae sacramentale signum exsistat, cum Christi et Ecclesiae coniunctionem designet. 9. Quibus rebus in sua luce positis, perspicue et notae et necessitates coniugalis amoris propriae patent, quas maximi est ponderis iustis aestimare momentis. Est ante omnia amor plane humanus, hoc est sensibilis et spiritualis. Quare non agitur solum de mero vel naturae vel affectuum impetu, sed etiam ac praesertim de liberae voluntatis actu, eo scilicet tendente, ut per cotidianae vitae gaudia et dolores non modo perseveret, sed praeterea augeatur; ita nimirum ut coniuges veluti cor unum et anima una fiant, suamque humanam perfectionem una simul adipiscantur. Agitur deinde de amore pleno, id est de peculiari illa personalis amicitiae forma, in qua coniuges omnia magno animo inter se partiuntur, neque iniustas exceptiones admittunt, vel suis dumtaxat commodis student. Qui coniugem suum re vera amat, eum profecto non tantum ob id quod ab eo accipit, sed propter eum ipsum amat; idque libens facit, ut eum dono sui ditet. Ad hoc, coniugalis amor et fidelis et exclusorius est, usque ad vitae extremum; qualem scilicet sponsus et sponsa eo die cogitatione comprehenderunt, quo liberi planeque conscii matrimoniali se vinculo devinxerunt. Quae coniugum fidelitas etsi interdum habeat difficultates, nemini tamen asseverare licet, eam non esse possibilem, cum contra quovis tempore nobilis sit mentisque über. Posita enim volventibus saeculis a tot coniugibus exempla non tantum probant, eam esse matrimonii naturae consentaneam, sed insuper ex ea, veluti e fonte, intimam diuturnamque felicitatem fluere. Hic denique amor fecundus est, quippe qui non totus in Acta Pauli Pp. VI 487 coniugum communione contineatur, sed eo etiam spectet ut pergat, novasque exsuscitet vitas. Matrimonium et amor coniugalis indole sua ad prolem procreandam et educandam ordinantur. Filii sane sunt praestantissimum matrimonii donum, et ad ipsorum parentum bonum maxime conferunt? 10. Quas ob causas amor coniugum ab ipsis exigit, ut munus suum probe noverint, paternitatem consciam attingens, quae, cum hodie optimo iure tantopere urgeatur, est idcirco recte intellegenda. Quapropter variis legitimisque rationibus inter se conexis ea consideretur oportet. Si primum biológicos processus reputamus, paternitas conscia significat cognitionem et observantiam munerum, ad eos attinentium ; quoniam humana ratio in facultate vitae procreandae biologicas deprehendit leges, quae ad humanam personam pertinent. 9 Si deinde ad impulsus innatos et ad animi affectus spectamus, paternitas conscia necessariam declarat dominationem, quam ratio et voluntas in eosdem exerceant necesse est. Si postea ad condiciones physicas, oeconomicas, psychologicas et sociales respicimus, ii paternitate conscia fungi dicendi sunt, qui aut, prudenti consideratione magnoque animo ducti, statuunt numerosiores suscipere liberos, aut, seriis causis moralibusque praeceptis observatis, animum inducunt ut, vel ad certum vel ad incertum tempus, alium filium non gignant. Porro ea, de qua loquimur, conscia paternitas praecipue aliam eamque intimam secum fert rationem, pertinentem ad ordinem moralem, quem obiectivum vocant, a Deoque statutum, cuius recta conscientia est vera interpres. Quapropter paternitatis consciae munus id postulat, ut coniuges sua officia erga Deum, erga seipsos, erga familiam, erga humanam societatem agnoscant, rerum bonorumque ordine recte servato. s 9 Conc. Vat. II, Const. past. Gaudium et spes, n. 50: A. A. S. LVIII (1966) pp. 1070-1072. Cfr. S. Thom., Sum. Theol. I-II, q. 94, a. 2. 488 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ex quo fit, ut in tradendae vitae munere iis integrum non sit, se arbitratu suo gerere, quasi ipsis liceat vias honestas, quas sequantur, modo omnino proprio ac libero definire; cum, contra, opera sua ad consilium Dei Creatoris accommodare teneantur, quod hinc ipsa matrimonii eiusque actuum natura exprimit, hinc constans Ecclesiae doctrina declarat. 10 11. Hi actus, quibus coniuges intime et caste copulantur, et per quos vita humana propagatur, quemadmodum recens Concilium admonuit, honesti ac digni sunt; iidemque legitimi esse non desinunt, etsi infecundi praevideantur propter causas a coniugum voluntate nequaquam manantes, cum non cesset eorum destinatio ad coniugum coniunctionem significandam roborandamque. Revera, ut usu noscitur, non ex unaquaque coniugali congressione nova exoritur vita. Deus enim naturales leges ac tempora fecunditatis ita sapienter disposuit, ut eadem iam per se ipsa generationes subsequentes Intervallen!. Verumtamen Ecclesia, dum homines commonet de observandis praeceptis legis naturalis, quam constanti sua doctrina interpretatur, id docet necessarium esse, ut quilibet matrimonii usus ad vitam humanam procreandam per se destinatus permaneat. 11 12 12. Huiusmodi doctrina, quae ab Ecclesiae Magisterio saepe exposita est, in nexu indissolubili nititur, a Deo statuto, quem homini sua sponte infringere non licet, inter significationem unitatis et significationem procreationis, quae ambae in actu coniugali insunt. Etenim propter intimam suam rationem, coniugii actus, dum maritum et uxorem artissimo sociat vinculo, eos idoneos 10 Cfr. Conc. Vat. II, Const. past. Gaudium et spes, nn. 50-51: A. A. S. LVIII (1960) pp. 1070-1073. Cfr. ibid., n. 49: A. A. S. LVIII (1966) p. 1070. Cfr. Pii XI, Litt. Enc. Casti Connubii: A. A. S. XXII (1930) p. 560; Pii XII, Alloc, iis quae interfuerunt Conventui Societatis Catholicae Italicae inter Obstetrices: A. A. S. XLIII (1951) p. 843. 11 12 Acta Pauli Pp. VI 489 etiam facit ad novam vitam gignendam, secundum leges in ipsa viri et mulieris natura inscriptas. Quodsi utraque eiusmodi essentialis ratio, unitatis videlicet et procreationis, servatur, usus matrimonii sensum mutui verique amoris suumque ordinem ad celsissimum paternitatis munus omnino retinet, ad quod homo vocatur. Putamus nostrae aetatis homines aptissimus esse ad perspiciendum, quam haec doctrina sit humanae rationi consentanea. 13. Homines enim merito animadvertunt, usum matrimonii alteri coniugi impositum, nulla ratione habita eius status eiusque iustorum optatorum, non esse verum actum amoris, atque adeo iis adversari rebus, quas circa necessitudines inter coniuges moralis recte postulat ordo. Pariter, si rem considerent, fateantur oportet, actum amoris mutui, qui facultati vitam propagandi detrimento sit, quam Deus omnium Creator secundum peculiares leges in ea insculpsit, refragari tum divino consilio, ad cuius normam coniugium constitutum est, tum voluntati primi vitae humanae Auctoris. Quapropter cum quis dono Dei utitur, tollens, licet solum ex parte, significationem et finem doni ipsius, sive viri sive mulieris naturae repugnat eorumque intimae necessitudini, ac propterea etiam Dei consilio sanctaeque eius voluntati obnititur. Qui vero amoris coniugalis dono fruitur, leges conservans generationis, is non quidem dominum se confitetur fontium vitae, sed potius ministrum consilii a Creatore initi. Sicut enim homo, in universum, corporis sui non habet infinitam potestatem, ita etiam, et sane peculiari ratione, ne genitalium quidem virium qua talium, quoniam hae suapte natura ad vitam humanam progignendam spectant, cuius Deus principium est. Etenim hominum vita pro sacra re est omnibus ducenda — commonebat Decessor Noster f. r. Ioannes XXIII — quippe quae, inde a suo exordio, Creatoris actionem Dei postulet. 13 13 Litt. Enc. Mater et Magistra: A. A. S. LUI (1961) p. 447. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 490 14. Quare primariis hisce principiis humanae et christianae doctrinae de matrimonio nixi, iterum debemus edicere, omnino respuendam esse, ut legitimum modum numeri liberorum temperandi, directam generationis iam coeptae interruptionem, ac praesertim abortum directum, quamvis curationis causa factum. 14 Pariter, sicut Ecclesiae Magisterium pluries docuit, damnandum est seu viros seu mulieres directo sterilitate, vel perpetuo vel ad tempus, afficere. 15 Item quivis respuendus est actus, qui, cum coniugale commercium vel praevidetur vel efficitur vel ad suos naturales exitus ducit, id tamquam finem obtinendum aut viam adhibendam intendat, ut procreatio impediatur. 16 Neque vero, ad eos coniugales actus comprobandos ex industria fecunditate privatos, haec argumenta ut valida afferre licet: nempe, id malum eligendum esse, quod minus grave videatur; insuper eosdem actus in unum quoddam coalescere cum actibus fecundis iam antea positis vel postea ponendis, atque adeo horum unam atque parem moralem bonitatem participare. Verum enimvero, si malum morale tolerare, quod minus grave sit, interdum licet, ut aliquod maius vitetur ma14 Cfr. Catech. Rom. Conc. Trid., p. II, e. VIII; Pii XI, Litt. Enc. Casti Connubii: A. A. S. XXII (1930) pp. 562-564; Pii XII, Alloc, ad Societatem Italicam medico-biologicam a S. Luca: Discorsi e Radiomessaggi di S. S. Pio XII, VI, pp. 191-192; iis quae interfuerunt Conventui Societatis Catholicae Italicae inter Obstetrices: A. A. S. XLIII (1951) pp. 842-843; iis qui interfuerunt Conventui Societatis, quam Fronte della Famiglia appellant, et ad Consociationem Familiarum Fecundarum: A. A. S. XLIII (1961) pp. 857859; Ioannis XXIII, Litt. Enc. Pacem in terris: A. A. S. LV (1963) pp. 259-260; Conc. Vat. II, Const. past. Gaudium et spes, n. 51: A. A. S. LVIII (1966) p. 1072. Cfr. Pii XI, Litt Enc. Casti Connubii: A. A. S. XXII (1930) p. 565; Decr. S. Off. datum die 22 m. Febr. a. 1940: A. A. S. XXXII (1940) p. 73; Pii XII, Alloc, iis quae interfuerunt Conventui Societatis Catholicae Italicae inter Obstetrices: A. A. S. XLIII (1951) pp. 843-844; ad VII Conventum Societatis inter omnes gentes de Haematologia : A. A. S. L (1958) pp. 734-735. Cfr. Catech. Eom. Conc. Trid., p. II, c. VIII; Pii XI, Litt. Enc. Casti Connubii: A. A. S. XXII (1930) pp. 559-561; Pii XII, Alloc, iis quae interfuerunt Conventui Societatis Catholicae Italicae inter Obstetrices: A. A. S. XLIII (1951) p. 843; ad VII Conventum Societatis inter omnes gentes de Haematologiae. A. S. L (1958) pp. 734-735; Ioannis XXIII, Litt. Enc. Mater et Magistra: A. A. S. LUI (1961) p. 447. 15 16 491 Acta Pauli Pp. VI lum vel aliquod praestantius bonum promoveatur, 17 numquam tamen licet, ne ob gravissimas quidem causas, facere mala 18 ut eveniant bona : videlicet in id voluntatem conferre, quod ex propria natura moralem ordinem transgrediatur, atque idcirco homine indignum sit iudicandum, quamvis eo consilio fiat, ut singulorum hominum, domesticorum convictuum, aut humanae societatis bona defendantur vel provehantur. Quapropter erret omnino, qui arbitretur coniugalem actum, sua fecunditate ex industria destitutum, ideoque intrinsece inhonestum, fecundis totius coniugum vitae congressionibus comprobari posse. 15. Ecclesia autem illas medendi rationes haud illicitas existimat, quae ad morbos corporis curandos necessariae sunt, etiamsi exinde oriatur procreationis impedimentum, licet praevisum, dummodo ne hoc impedimentum ob quamlibet rationem directo intendatur. 19 16. Attamen, contra huiusmodi Ecclesiae doctrinam de coniugii moribus dirigendis, quidam nostris temporibus opponunt, ut supra animadvertimus (n. 3), rationi humanae ius ac munus esse, eas, quas irrationalis natura ipsi praebuerit, vires temperare easque referre ad assequendum finem hominis bono convenientem. Nunc enim nonnulli quaerunt: ad rem quod attinet, nonne rationi consentaneum est, in tot rerum adiunctis prolis generationem artificiose temperare, si hoc agendi modo familiae tranquillitati atque concordiae melius consulatur, et filiorum, qui iam nati sint, educandorum magis idoneae condiciones parentur? Huic quaestioni clare respondere oportet: scilicet Ecclesiam ante omnes primam esse in 17 Cfr. Pii XII, Alloc, iis qui interfuerunt V Conventui nationali Italico Societatis Iurisconsultorum catholicorum:A. A. 8. XLV (1953) pp. 798-799. Cfr. Rom. 3, 8. Cfr. Pii XII, Alloc, iis qui interfuerunt XXVI Conventui a Sodalitate Italica de Urologia indicto: A. A. 8. XLV (1953) pp. 674-675; ad VII Conventum Societatis inter omnes gentes de Haematologiae. A. S. L (1958) pp. 734-735. 18 19 492 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale laudando atque commendando humani intellectus usu in opere, quod hominem, ratione praeditum, tam arte cum Creatore suo consociat; at ipsam affirmare, id peragendum esse, servato rerum ordine a Deo statuto. Si igitur iustae adsint causae generationes subsequentes intervallandi, quae a coniugum corporis vel animi condicionibus, aut ab externis rerum adiunctis proficiscantur, Ecclesia docet, tunc licere coniugibus sequi vices naturales, generandi facultatibus immanentes, in maritali commercio habendo iis dumtaxat temporibus, quae conceptione vacent, atque adeo nasciturae proli ita consulere, ut morum doctrina, quam modo exposuimus, haudquaquam laedatur. 20 Ecclesia sibi suaeque doctrinae constat, sive cum iudicat, coniugibus licere rationem habere temporum, quae fecunditate careant, sive cum usum earum rerum ut semper illicitum improbat, quae conceptioni directo officiant, etiamsi haec altera agendi ratio argumenta repetat, quae honesta et gravia videantur. Etenim hae duae causae inter se maxime discrepant: in priore, coniuges legitime facultate utuntur, sibi a natura data; in altera vero, iidem impediunt, quominus generationis ordo suos habeat naturae processus. Si infitiandum non est, coniuges in utroque casu mutua certaque consensione prolem ob probabiles rationes vitare velle, atque pro explorato habere liberos minime esse nasciturus, attamen fatendum pariter est, in priore tantum casu fieri, ut ipsi coniuges se a maritali amplexu temporibus fecunditatem invehentibus abstinere valeant, quotiescumque ob iustas rationes liberorum procreatio optanda non sit; cum autem tempora conceptibus non apta redierint, fieri ut ipsi utantur commercio ad mutuum testandum amorem atque ad promissam sibi fidem servandam. Iidem sane, haec agentes, vere et omnino recti amoris testimonium praebent. 20 Cfr. Pii XII, Alloc, iis quae interfuerunt Conventui Societatis Catholicae Italicae inter Obstetrices: A. A. S. XLIII (1951) p. 846. Acta Pauli Pp. VI 493 17. Probi homines satius, etiam sibi persuaden possunt de veritate doctrinae, quam Ecclesia hac in re proponit, si mentem convertant ad ea, quae secutura sunt vias rationesque, ad natorum incrementa artificio coercenda adhibitas. In primis secum recogitent, quam lata et quam facilis via hac agendi ratione patefieri possit, sive ad coniugum infidelitatem, sive ad morum disciplinam passim enervandam. Neque diuturnus rerum usus necessarius est, ut quis compertam habeat humanam infirmitatem, atque intellegat, homines — ac praesertim iuvenes, cupiditatibus tam obnoxios — incitamentis indigere ad moralem legem servandam, ac nefas esse iisdem facilem praebere viam ad legem ipsam violandam. Id etiam reformidandum est, ne viri, hisce usibus conceptioni officientibus iam assueti, mulierum reverentiam obliviscantur, earumque corporis animique aequilibritate posthabita, easdem quoddam reddant instrumentum suae ipsorum cupiditati inserviens, nec iam eas ut consortes existiment, quas observantia et amore prosequi debeant. Denique diligenter perpendatur, quam periculosa potestas hoc modo iis publicae rei Moderatoribus concedatur, qui de legis moralis praeceptis minime sint solliciti. Numquis reprehendat supremos Civitatis Moderatores, qui ad totius suae Nationis componendas difficultates id usurpent, quod coniugibus tamquam licitum agnoscatur ad quandam familiae difficultatem dissolvendam? Quis prohibeat, quominus publicae Auctoritates viis concipiendae proli contrariis faveant, quas efficaciores esse duxerint, immo eas omnibus adhibendas praec i p i a t , quotiescumque id necessarium reputaverint? Ita sane fiat, ut homines, cum divinae legi insitas difficultates vitare percupiant, quas singuli, vel familiae, vel socialis convictus experiantur, publicarum Auctoritatum arbitrio potestatem permittant, sese in coniugum maxime proprium et intimum munus interponendi. Quare, nisi velimus ut procreandae vitae officium hominum Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 494 arbitratili concedatur, necessario aliquos fines, quos ultra progredi non liceat, agnoscamus oportet illi potestati, quam homo in proprium corpus in eiusque naturalia munera habere potest; fines, dicimus, quas nemini, sive privato sive publica auctoritate praedito, violare licet. Qui limites non aliam ob causam statuuntur, quam ob reverentiam, quae toti humano corpori eiusque naturalibus muneribus debetur, secundum principia, quae supra memoravimus, et rectam intellegentiam principii totalitatis, ut aiunt, quod Decessor Noster v. m. Pius XII illustravit. 21 18. Praevideri potest, non omnes fortasse traditam huiusmodi doctrinam facile accepturos esse, cum nimis multae obstrepant voces, quae, recentioribus divulgationis instrumentis auctae, ab Ecclesiae voce discrepent. Ecclesia autem, cui mirum non est, se, haud secus ac divinum Conditorem suum, positam esse in signum cui contradicetur, non idcirco iniunctum sibi praetermittit officium, totam legem moralem, cum naturalem tum evangelicam, humiliter ac firmiter praedicandi. 22 Cum Ecclesia utramque hanc legem non condiderit, eiusdem non arbitra, sed tantummodo custos atque interpres esse potest, eique numquam fas erit licitum declarare, quod revera illicitum est, cum id suapte natura germano hominis bono semper repugnet. Dum moralem coniugii legem integram servat, Ecclesia probe novit se adiutricem operam conferre ad verum civilem cultum inter homines instaurandum; ac praeterea hominem incitat, ne se officiis suis abdicet, technicis artibus sese committens; quo fit, ut ipsa coniugum dignitatem in tuto ponat. Hac agendi ratione Ecclesia, Divini Salvatoris exemplo et doctrinae inhaerens, ostendit se sincero generosoque amore prosequi homines, 21 Cfr. Alloc, iis qui interfuerunt XXVI Conventui a Sodalitate Italica de Urologia indicto: A. A. S. XLV (1953) pp. 674-675; Moderatoribus ac Sociis Sodalitatis Italicae oblatorum «corneae» et Unionis Italicae Caecorum: A. A. S. XLVIII (1956) pp. 461-462. Lc. 2, 34. 22 Acta Pauli Pp. VI 495 quos inde ab hoc terrestri itinere iuvare contendit, ut non secus atque filii vitam Dei viventis, omnium hominum Patris, participent. 23 III 19. Verba autem haec Nostra haud plane Ecclesiae, omnium gentium Matris ac Magistrae, cogitationes et sollicitudines exprimerent, nisi homines, antea ad Dei legem de coniugio servandam colendamque incitatos, in liberorum numero honeste ordinando etiam sustinerent inter ipsas ásperas vitae condiciones, quibus domestici convictus ac nationes nostro hoc tempore premuntur. Ecclesia enim erga homines non aliter ac Divinus Redemptor se gerere potest: scilicet eorum infirmitatem cognoscit, miseratur turbas, peccatores excipit; facere autem non potest, quin legem doceat, quae reapse propria est vitae humanae ad suam germanam veritatem restitutae, atque a Dei Spiritu actae. 24 20. Ecclesiae doctrina de liberorum incremento recte ordinando, quae legem divinam ipsam promulgat, sine dubio multis talis videbitur, ut nonnisi difficulter, immo etiam nullo modo servari possit. At revera, sicut bona omnia quae sua nobilitate et utilitate praestant, haec lex a singulis hominibus, a familiis et ab hominum consortione firma proposita multosque labores postulat. Immo eadem servari nequit nisi opitulante Dei gratia, qua bona hominum voluntas fulcitur ac roboratur. Iis autem, qui rem diligenter perpendant, labores illi profecto videbuntur hominum dignitatem augere et humanae societati beneficia conferre. 21. Recta autem et honesta nasciturae prolis ordinatio id primum a coniugibus postulat, ut vera vitae familiaeque bona penitus agnoscant et existiment, itemque sibi ac suis motibus 28 2 4 Cfr. Pauli VI, Litt. Enc. Populorum progressio: A. A. 8. LIX (1967) p. 268. Cfr. Rom. 8. 496 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale perfecte moderari consuescant. Nihil profecto est dubii, quin naturae impetibus, rationis liberaeque voluntatis ope, imperare asceseos sit opus, ut nempe amoris significationes, coniugalis vitae propriae, cum recto ordine congruant; quod praesertim ad usum continentiae, certis temporis intervallis servandae, requiritur. Verum huiusmodi disciplina, unde coniugum castimonia elucet, adeo eorum amori non obest, ut maiore eundem humanitatis sensu perfundat. Quodsi huiusmodi disciplina assiduam virium intentionem exigit, salutari tamen eius virtute coniuges seipsos plene excolunt spiritualibusque bonis ditantur : ea enim domestico convictui amplos tranquillitatis ac pacis fructus affert, atque solvendis alius generis difficultatibus prodest; ea alterius coniugis curam et observantiam erga alterum fovet; coniuges in immodico sui amore depellendo, qui germanae repugnat caritati, adiuvat; eosdemque ad conscientiam munerum exsequendorum erigit. Ea denique parentibus intimam et efficaciorem auctoritatem ad liberos educandos confert, dum pueri et iuvenes, aetate procedentes, vera hominis bona congruenter putant, et mentis sensuumque vires placide et apte exercent. 2 2 . Hanc vero nacti opportunitatem, educatores, eosque omnes, quorum ius et officium est communi humanae consortionis bono prospicere, commonere volumus de necessitate eum rerum statum inducendi, qui colendae castitati faveat, ut scilicet germana libertas licentiam vinoat, moralis ordinis normis plane servatis. Quidquid ergo hodie in socialis, ut aiunt, communicationis instrumentis sensus commovet dissolutosque mores alit, pariterque quaevis scribendi obscenitas turpiumque spectaculorum forma palam atque uno ore iis omnibus improbanda sunt viris, qui tum civilis cultus provehendi, tum praecipuorum animi bonorum tuendorum sollicitudine tenentur. Perperam enim huiusmodi pravitates quis probare conetur, causas Acta Pauli Pp. VI 497 25 ex artibus doctrinisque quaerens, vel argumenta sumens ex libertate, quam forte hac in provincia publicae Auctoritates permittant. 23. Ita igitur Nationum Rectores alioqui placet, quippe quibus potissimum onus boni communis tutandi iniunctum sit, liceatque tantopere ad bonos tuendos mores conferre: ne umquam patiantur honestos corruere mores suorum populorum; prohibeant omnino, ne per leges in familiam, quae primaria est particula Civitatis, ii usus incedant, qui naturali et divinae legi adversentur. Alia enim via civilis Auctoritas quaestionem de multitudinis incremento dissolvere et potest et debet : videlicet providas familiis leges ferendo populosque tam sapienter educando, ut sive morum lex sive civium libertas in tuto collocentur. Equidem probe novimus, quantum haec causa difficultatis afferat publicae rei Moderatoribus, in iis praesertim Civitatibus quae ad progressum nituntur. Atque Nos, iustas, quibus afficiuntur, curas perspicientes, Encyclicas Litteras edidimus, quibus Populorum Progressio est index. Sed nunc una cum Decessore Nostro ven. rec. Ioanne XXIII haec verba iteramus: eas quaestiones ... dissolvi oportere, ut neque vias homo neque rationes sequatur, a sua dignitate aver sas; quales ii tradere non verentur, qui hominem ipsum eiusque vitam ad materiam omni ex parte referendos esse opinantur. Hanc quaestionem sic tantummodo dissolvi posse censemus, si rerum oeconomicarum et socialium progressiones cum singulorum civium tum universae humanae societatis servent et augeant veri nominis bona. Neque profecto sine gravi iniuria fiat, si divinae Providentiae id tribuatur, quod, contra, proficisci videtur a minus sapienti reipublicae gubernandae ratione, vel a tenuiore quodam socialis iustitiae sensu, vel a bonorum copia sui commodi causa congesta, vel denique a socordi neglegentia in 26 2S 28 Cfr. Conc. Vat. II, Decr. Inter mirifica, nn. 6-7: A. A. 8. LVI (1964) p. 147. Litt. Enc. Mater et Magistra: A. A. S. LUI (1961) p. 447. 32 - A. A. S. 498 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale laboribus oneribusque suscipiendis, quibus populus omnesque eius filii ad amplius vivendi genus evehantur. Utinam universae Auctoritates, quas penes res est — quemadmodum earum quaedam tam egregie iam faciunt — incepta ac nisus excitatis viribus renovent! Neque remittat studium mutua communicandi auxilia inter omnes magnae hominum familiae partes: hanc prope infinitam provinciam patere putamus, in qua maxima Instituta, ad plures nationes pertinentia, suam operam ponant. 27 24. Nunc autem Nostrae cohortationis verbis viros scientiarum studiosos prosequi libet, qui multum bono matrimonii et familiae, pacique conscientiarum inservire possunt, si collatis studiis diversas condiciones, honestae ordinationi procreationis humanae faventes, penitius elucidare conentur. Id enim in primis exoptandum est — quod antea fuit Pii XII votum — ut medica ars ad honeste temperandae prolis satis certum fun^ damentum statuere valeat, quod in perspectis naturalibus vicibus consistat. Ita quidem docti homines, ii praesertim qui catholico nomine censentur, sua data opera res plane se habere ostendent, ut Ecclesia docet, nempe veram contradictionem inter divinas leges vitae transmittendae et germani amoris coniugalis fovendi adesse non posse.™. 28 29 25. Nunc vero Nostra oratio peculiari modo ad filios Nostros convertitur, ad eos praesertim, quos Deus in matrimonii statu ad sibi serviendum vocat. Ecclesia enim, dum inviolabiles divinae legis condiciones tradit, salutem nuntiat viasque gratiae per sacramenta reserat, unde homo nova efficitur creatura, quae in caritate germanaque libertate superno sui Creatoris et 27 Cfr. Litt. Enc. Populorum progressio, nn. 48-55: A. A. 8. LIX (1967) pp. 281-284. Conc. Vat. II, Const. past. Gaudium et spes, n. 52: A. A. 8. LVIII (1966) p. 1074. Alloc, ad Conventum Societatis, quam Fronte della Famiglia appellant, et ad Consociationem Familiarum Fecundarum: A. A. 8. XLIII (1951) p. 859. Conc. Vat. II, Const. past. Gaudium et spes, n. 51: A. A. 8. LVIII (1966) p. 1072. 28 29 30 499 Acta Pauli Pp. VI Salvatoris consilio respondeat suaveque etiam Christi iugum sentiat. 31 Eius igitur voci modeste obsecuti, christiani coniuges meminerint, suam vocationem ad vitam christianam, e baptismate exortam, sacramento Matrimonii amplius et explicatam et confirmatam esse. Eodem namque ipsi roborantur et veluti consecrantur, ut fideliter munia sua exsequantur, vocationem ad expletam sui formam perficiant, christianumque testimonium, ut eos addecet, coram mundo edant. Tale enim munus Dominus iisdem committit, ut hominibus patefaciant illius legis sanctitatem itemque suavitatem, qua mutuus eorum amor cum adiutrice opera ab ipsis data amori Dei, humanae vitae auctoris, arte coniungitur. 32 Nullo sane modo hic reticere volumus difficultates, interdum graves, in quas christianorum coniugum vita incurrit : nam iis, ut unicuique nostrum, angusta porta, et arta via est, quae ducit ad vitam. Attamen huiusce spe vitae tamquam clarissima luce eorum iter collustretur, dum forti contendunt animo, ut sobrie et iuste et pie vivant in hoc saeculo, plane noscentes praeterire figuram huius mundi. 33 341 35 Quapropter coniuges destinatos sibi labores libenter suscipiant, cum fide tum ea spe roborati, quae non confundit: quia caritas Dei diffusa est in cordibus nostris per Spiritum Sanctum, qui datus est nobis; assidua deinde prece divinum auxilium implorent atque praesertim e perenni Eucharistiae fonte gratiam et caritatem hauriant. Si autem peccatis adhuc retineantur, ne concidant animo, sed humiles et constantes ad Dei misericordiam confugiant, quam abunde Paenitentiae sacramentum dilargitur. Huiusmodi profecto ratione ad coniu36 S1 Cfr. Matth. 11, 30. Cfr. Conc. Vat. II, Const. past. Gaudium et spes, n. 48: A. A. 8. LVIII (1966) pp. 1067-1069; Const. dogm. Lumen gentium, n. 35: A. A. 8. LVII (1965) pp. 40-41. Matth. 7, 14; cfr. Hebr. 12, 11. Cfr. Tit. 2, 12. Cfr. 1 Cor. 7. 31. Rom. 5. 5. 32 33 3 4 3 5 3 t Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 500 galis vitae perfectionem pervenire poterunt, quam Apostolus his verbis exponit : Viri diligite uxores vestras, sicut et Christus dilexit Ecclesiam (...) Ita et viri debent diligere uxores suas ut corpora sua. Qui suam uxorem diligit, seipsum diligit. Nemo enim umquam carnem suam odio habuit: sed nutrit, et fovet eam, sicut et Christus Ecclesiam (...) Sacramentum hoc magnum est, ego autem dico in Christo et in Ecclesia. Verumtamen et vos singuli, unusquisque uxorem suam sicut seipsum diligat: uxor autem timeat virum suum.* 7 26. Eorum autem fructuum, qui maturescunt si acri animi intentione lex divina custoditur, praestantissimus sane colligitur, cum ipsi coniuges haud raro alios quoque experientiae suae participes facere cupiunt. Inde fit, ut ipsa laicorum vocationis amplitudine novum quoddam ac perinsigne apostolatus genus comprehendatur, quo pares paribus inserviunt : tum enim ipsi coniuges apostolicum pro ceteris coniugibus munus obeunt, quibus sese duces praebent. Quod profecto inter tot christiani apostolatus formas opportunissimum hodie esse videtur. 38 27. Egregiam pariter reverentiam praestamus medicis artisque salutaris ministris, qui, in suo quisque munere exsequendo, ea quae ab ipsis praecipua christianae vocationis ratio postulat, potius quam humanam quamlibet utilitatem, servare student. Constantes igitur perseverent in proposito iis semper consiliis favendi, quae et fidei et rectae rationi adhaerescant, eoque contendant, ut iisdem in peculiari suo coetu assensionem et observantiam concilient. Praetereaque id tamquam proprium artis suae munus habeant, necessariam huiusce difficilioris provinciae doctrinam sibi plane comparare, ut nempe sententiam 37 Eph. 5, 25, 28-29, 32-33. Cfr. Conc. Vat. II, Const. dogm. Lumen gentium, nn. 35 et 41: A. A. S. LVII (1965) pp. 40-45; Const. past. Gaudium et spes, nn. 48-49: A. A. S. LVIII (1966) pp. 1067-1070; Decr. Apostolicam actuositatem, n. 11: A. A. 8. LVIII (1966) pp. S47-S49. 38 Acta Pauli Pp. VI 501 exquirentibus coniugibus recta dare consilia iustamque ostendere viam possint, quae iure ac merito ab ipsis postulentur. 28. Vos autem, dilecti Filii sacerdotes, qui pro sacro, quo fungimini, munere sive singulorum hominum sive familiarum consultores ac spirituales duces agitis, magna Nos pieni fiducia compellamus. Vestrum namque praecipuumque officium est — vos praesertim alloquimur, qui moralem theologiam traditis — Ecclesiae de matrimonio doctrinam integre aperteque proponere. Vos primi in ministerio vestro perfungendo exemplum sinceri obsequii edite, quod interius exteriusque ecclesiastico Magisterio tribuendum est. Etenim nostis tali vos obsequio devinciri non potius illis de causis, quae allatae sunt, quam ob Sancti Spiritus lumen, quo praecipue Ecclesiae Pastores in explananda veritate fruuntur. 39 Neque vos fugit, summi esse momenti, ad animorum pacem populique christiani unitatem servandam, ut in re morali ita in re dogmatica, omnes Ecclesiae Magisterio parere eodemque uti sermone. Quamobrem, sollicitiora verba magni Apostoli Pauli usurpantes, toto vos pectore iterum appellamus: Obsecro... vos fratres per nomen Domini nostri Iesu Christi : ut idipsum dicatis omnes, et non sint in vobis schismata : sitis autem perfecti in eodem sensu, et in eadem sententiae 29. Porro si nihil de salutari Christi doctrina demittere praecellens quoddam caritatis erga animos genus est, at idem semper cum tolerantia atque caritate coniungatur oportet, quarum ipse Redemptor, cum hominibus et colloquens et agens, exempla prodidit. Is enim, cum venisset non ad iudicandum, sed ad salvandum mundum, 41 acerbe quidem Severus in pec- cata, sed patiens ac misericors in peccatores fuit. 38 Cfr. Conc Vat. II, Const. dogm. Lumen gentium, n. 25: A. A. S. LVII (1965) pp. 29-31. 1 Cor. 1, 10. Cfr. Io. 3, 17. 40 4 1 502 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Suis igitur difficultatibus afflictati, coniuges in sermone et in corde sacerdotis expressam veluti imaginem vocis et amoris nostri Redemptoris inveniant. Fiduciae autem pieni loquamini, dilecti Filii, pro certo habentes, Sanctum Dei Spiritum, dum adest Magisterio rectam proferenti doctrinam, intus corda fidelium illustrare eosque ad assentiendum invitare. Coniuges vero necessariam precandi viam edocete, apteque instituite, ut saepius magna cum fide ad Eucharistiae et Paenitentiae sacramenta accedant, neque umquam pro sua infirmitate animos demittant. 30. Sed nunc, Encyclicas hasce Litteras concludentes, ad vos, dilecti ac venerabiles in episcopali munere Fratres, quibuscum curas de spirituali bono Populi Dei artius participamus, mentem Nostram reverenter amanterque convertimus. Ete- nim vos omnes instanti hac petitione invitamus, ut vestris praeeuntes sacerdotibus, sacri ministerii adiutoribus, vestrisque fidelibus, omni studio nullaque mora in matrimonii tutelam in eiusque sanctitudinem asserendam incumbatis, quo magis usque coniugalis vita humanam christianamque sui perfectionem assequatur. Id vero muneris tamquam maximum opus et onus, in praesenti vobis commissum, habetote. Nam, ut plane nostis, idem munus certam pastoralis ministerii ordinationem postulat, quae ad omnes humanae industriae provincias, nempe ad res oeconomicas, bonas doctrinas, socialesque rationes pertinet : quae omnia si magis simulque progredientur, tum non solum tolerabilior, sed et facilior itemque laetior vita parentum ac liberorum in intimo familiarum sinu evadet, atque fraterna uberior caritate veraque pace tutior fiet convictus in hominum societate, sancte servato consilio, quod Deus de mundo mente concepit. 3 1 . Vos, venerabiles Fratres, vos dilectissimi Filii, vosque omnes bonae voluntatis homines, ad grande profecto opus et educationis et progressionis atque caritatis Nos nunc advo- Acta Pauli Pp. VI 503 camus, firmissima freti Ecclesiae doctrina, quam Petri Successor, una cum catholici episcopatus Fratribus, fideliter custodit atque interpretatur. Quod magnum revera opus, ut persuasissimum Nobis habemus, tum mundi tum Ecclesiae bono cedit, siquidem homo ad veram felicitatem, quam totis sui animi viribus affectât, pervenire nequit, nisi leges observat, a summo Deo in ipsius natura insculptas, quae sunt prudenter amanterque colendae. Tanto igitur operi, nec non vobis omnibus ac potissimum coniugibus, a Deo sanctissimo et misericordissimo supernarum copiam gratiarum imploramus, quarum pignus Apostolicam Nostram Benedictionem libenter vobis impertimus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die xxv mensis Iulii, in festo S. Iacobi Apostoli, anno MCMLXVIII, Pontificatus Nostri sexto. PAULUS PP. V I LITTERAE DECRETALES Beato Benildo Confessori, Instituti Fratrum Scholarum Christianarum, Sanctorum honores decernuntur. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Consuevit Deus, rerum omnium arbiter ac moderator, qui « lucem inhabitat inaccessibilem )) (1 Tim. 6, 16), superborum consilia penitus evertere, ac eos qui suae voluntati répugnent, quasi vehementissimus ventus, turbare atque exagitare; qui terrenis imperiis deletis, stat unus, neque plus facit historiam eorum qui in iniquitate consistunt quam stellatae noctis exilissimam vocem ; et tamen solet idem pater benevolus iis praesto esse, qui timeant, et humiles, si Iob fidem adiungimus, ponere in sublime (cf. Iob. 5, 11). Hoc ipsum Maria, beatissima Christi Mater, cecinit ac prophetavit, cum adorandi Spiritus instinctu ait Deum, etsi ei mori sit superbos divites a se arcere, nihil tamen bea- 504 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tius habere, quam esurientes beneficiis cumulare (cf. Lc. 1, 52 sqq.). Quam ob rem, humilis propriae condicionis confessio est non modo veritatis adaequatio, quam confitemur Deum rerum omnium principium esse atque finem, nos autem opus manuum eius, verum etiam ineundae Numinis gratiae lex, sine qua nulla omnino umquam ullibi sanctitas floruit. Quem autem hodie caelestium agminibus inseruimus, S. Benildus, humilitate hac, de qua dicimus, valde nituit, et sui despicientia, et contemptione. Ex qua re sane colligi potest cur Deus illum in magna gratia apud se posuerit caeloque sustulerit parem et astris. Cuius profecto placet hic breviter vitae cursum perstringere, ut ex eius casibus praeclara sumant christifideles exempla virtutum. Natus est beatissimus vir postridie Idus Iunias a. millesimo octingentesimo quinto Thureti, qui pagus medio gremio continetur magnae Limagniae, ea videlicet planine, feracissima frugum, quae inter Georgobiam et Vichium, Galliae urbes, panditur; est autem puerulus eodem die, indito Petri nomine, Baptismi aquis ablutus, in curiali templo ; ideo factum est ut qui in hanc vitam ingrederetur atque in solis huius lucem, simul gratiae Numinis oreretur, ac superni luminis claritatem aspiceret. Eius pater, Ioannes Bomançon; mater, Anna Chaty ; qui plus fidei quam bonorum ac possessionum habebant ; erant enim aperti, simplices, ingenui ; « humiles, quidem, ut est apud aliquem rerum scriptorem, neque tamen flocei non faciendi ». Etenim liberi, quos frequentiores susceperunt, et victus labore et industria quaerendus, et adversi casus, quibus hominum vita subiecta est et exposita, ut erat animus plenus religione, non unam causam praebebant cur recte et cum virtute vitam degerent; quae profecto ita elucebat, ut Petrus, cum iam grandior natu factus esset, superiorum temporum memoriam repetens, piae matris exempla revocaret, maxime amoris erga sanctum Eucharistiae Sacramentum, ad quem assidue filium illa excitabat. Ad humanum animi cultum quod attinet, tardius quidem municipii sui ludos Petrus celebravit, utpote qui agros ceteris omnibus occupationibus anteponeret, quos sive solus, sive cum suis petere solebat, ut eam parentibus operam navaret, quam tempus posceret atque aetas adhuc infirma pateretur. Id enim facultatem dabat Deum, omnium procreatorem, in naturae spectaculis admirandi, iucundissime. Tum autem demum, cum decem vel undecim puer esset annorum, scholas adivit, atque facile intellegentia, prudentia rerum, profectu antecelluit, praesertim Catechismi atque sacrarum Litterarum studio, quarum amore et dulcedine captus rapiebatur. Quod autem mente et animo comprehendisset, id cum aequalibus, quasi optatam praedam, familiarissime communicabat, eoque modo ut iam pr oder et inscius quo natura ferret. Anno vero millesimo octingentesimo decimo septimo, cum scilicet duodecimum annum ageret, Christi corpus primum suscepit, ac fortasse est Acta Pauli Pp. VI 505 etiam sacro Chrismate confirmatus. Magno etiam momento fuit ad certum vitae institutum capiendum quod puer, eo fere tempore, in Fratres a Scholis Christianis incurreret. Erant autem hi a Napoleone I Imperatore, post res novas inductas, ad eum finem in patriam restituii, ut mitigandis animis, erudiendis pueris, reconciliandae Rei publicae in Gallia operam darent. Qui domicilia sua in pago Rigoduno alibique constituerunt. Hic, in parva et operosa urbe, Petrus Sodales primum aspexit; de quorum vita, moribus, consuetudinibus cum penitus cognovisset, in tantam eorum admirationem studiumque versus est ut nihil magis. Accensam lucernam pietas casta et religio sancta aluit. Attamen cum iunior esset quam ut ilico in Fratrum illorum congregationem admitteretur, ne frustra tempus perderei, ingenti gaudio ludum eorum commeavit, qui Rigoduni patebat; nam ibi operam suam ad litterarum studia conferre, et precibus vacare, et iucunde ludere cum amicis poterat. Ea rerum condicio biennio stetit; non enim ante in Fratrum sodalitatem statura parvulo illi recipi licuit, quam anno millesimo octingentesimo vicesimo, mense februario. Quo quidem tempore, compos tandem voti ac desiderii factus, Georgobiam urbem petiit, ibique, religiosa domo Fratrum a Scholis Christianis receptus, altioris operis, seu vitae, initium fecit. De iis sane quae tunc temporis egit paucae supersunt notitiae, si quidem tempus, edax rerum, omnia voravit, atque ita dispersit, ut solet ventus dissipare autumnali tempore folia. Hoc tamen unum, quod, serius, ab eo proditum est, se videlicet mature intellexisse oportere se totum dedere Deo, atque moderatorum suorum voluntati usquequaque parere, satis superque demonstrat summam iuvenis pietatem erga Deum eiusque egregiam virtutem. Est enim se totum dedere Deo non solum omnia humana, quantumvis sancta, deponere, praeter Deum : parentes, domum, arva, cetera, sed, praesertim, terrenis affectibus atque sensibus abdicatis, veterem hominem, qui terram sapit, exuere, et induere Deum, umbrarum instar, subeunte sole. Quod autem hoc beatissimi viri propositum non esset iuvenilis ardoris flamma, sed rectae voluntatis conscientia, cui religio esset quidquam praeter fas et aequum agere, reliquae vitae eventus planum facient. Verum enimvero, cum mense iunio, anno millesimo octingentesimo vicesimo, religiosam vestem, imposito sibi, ab illustri Christi Martyre, nomine Benildo, induisset, tanto studio et cogitatione virtutem complexus est, ut, si traditae rei fidem tribuimus, magister noviciorum, qui eius pietati moderabatur, non potuerit, quin mirans exclamaret : (( Parvulus hic Frater totius Ordinis Nostri decus erit ac lumen ». Quoniamque consuevit Deus electos suos votorum compotes facere, ob hanc rem, eum a carioribus vitae pignoribus abstrahere coepit, hoc est a matre sua, rerum omnium dulcissima, quae pia morte anno millesimo 506 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale octingentesimo uno et vicesimo, ex vitae huius tenebris ad sempiternam lucem excessit. Eam vero opportunitatem secutus, domum suam, ad, breve quidem tempus, petiit, afflictum patrem reliquosque necessarios consolaturus. Neque tamen hic parentis consilio indulsit, petentis ut, iam necessitati serviens, secum maneret; quin summi Numinis obsecutus voluntatibus, qui per Filium suum monuerat : « Sine ut mortui sepelían t mortuos suos, tu autem vade et adnuntia regnum Dei )) (Lc. 9, 60), relicta familia quae esset secundum carnem, ad superiorem consuetudinem, etsi dolore affectus, revertit. Eodem autem anno, mense decembri, pro rerum necessitate fuit Aurilacum transmissus, ad urbem nempe memoriis omne genus insignem. In qua sane urbe iam pridem, ante nempe rerum publicarum mutationem, Sodales a Scholis Christianis instituti sui collegium condiderant ; tumultu vero popularium composito, postliminio redierunt qui exacti fuissent, magno cum scholarum fructu atque profectu. Huc ergo cum pervenisset beatissimus vir, suarum id partium esse putavit ut pueros primae classis doceret, Fratribus ducibus usu et exercitatione paratioribus. Visus est autem statim Frater Benildus ad ea munera natus esse; tantaque affluebat voluptate, ut nihil suavius haberet, quam ut discipulos ad cognitionem Dei duceret, ea nimirum inita instituendi via, qua salutaris severitas cum summa humanitate iungeretur. Quod quantum ei benevolentiae conciliaverit, et opinionis, et amoris sive apud discipulos sive apud suos moderatores, nemo iam non intellegere potest. Fuit autem ibi loci per quinquennium; quo tempore alia secunda, alia adversa evenerunt. In illis, sane, sunt vota religiosa annumeranda, quae in urbe Georgobia, inter sacras exercitationes, nuncupavit, anno millesimo octingentesimo vicesimo tertio quibusque, summo gaudio, Deo se obstrinxit; in horum vero numero est mors habenda fratris sui maioris natu Annet aliorumque cognatorum, qui eodem anno, erepti rebus humanis, in caelum abierunt. Ut autem fieri Religiosis viris contingit, beatissimi viri sedes incerta et instabilis. Qui enim anno millesimo octingentesimo vicesimo quinto ad domum aggregatus est, quae erat Molinae, biennio post, est ad urbem Lemovicum missus ; inde rursus Molinam petiit, et proximo anno Lemovicum, usque ad annum millesimum octingentesimum tricesimum sextum, eodem semper studio, disciplina, amore erga pueros et aequales. Fuit etiam cum, ob magistrorum ac ministrorum inopiam, non solum inferioris ordinis scholas creditas haberet, verum etiam squalidae culinae munera obiret. Cum, praeterea, post res in Gallia novatas anno millesimo octingentesimo tricesimo, censuissent viri primarii Lemovicenses ut qui in publicis ludis docerent, iis, etsi scientia iusta pollerent, per unas publicas litteras docendi licentiam permitteretur, idcirco Fratri Benildo publicum peri- Acta Pauli Pp. VI 607 culum faciendum fuit, cui nempe is contigit exitus, quem optabat. Neque interea pietas elanguebat; quin immo, anno millesimo octingentesimo tricesimo sexto, in eadem urbe Georgobia religiosis votis in perpetuum nuncupatis, quasi navi immissis habenis, exsultavit ut gigas ad currendam viam virtutis ac sanctitatis. Vota autem id secum ferebant, ut tum in Sodalitate ad mortem usque viveret, tum vitae cursum ad omnem virtutem dirigeret, tum denique ut gratiis, hoc est sine ullo munere, opem ac operam praestaret omnibus, ad normam regularum. Quantopere vero hanc suae religionis professionem faceret, id ostendit, solitum fuisse eum quotannis anniversarium diem honorare, quasi vitae suae sanctissimus ac celeberrimus esset. Ast Deus, qui sapientissimus est, voluit ut cum tranquillam pacis beatitudine taetra doloris absinthia confunderentur : adfuit enim tertio crudelis et inexorabilis fors, anno millesimo octingentesimo tricesimo septimo, Anna, cara sorore, incurva falce recisa. Tristem quidem occasionem nactus, iterum Frater Benildus patriam domum revisit ad animum patris allevandum, acerba perculsum aegritudine. Qui denuo filium hortatus est ut sibi, a pristino consilio discedens, adesset; et iterum filius dolens abnegavit se id facere posse, sollemni sponsione Numini atque Sodalitati addictum. Quapropter mature se religiosae Sedi et discipulis reddidit. Quae autem ea tempestate et fecerit et dixerit, quave caritate in omnes uni sunt Deo nota. Neque tamen id est praetereundum silentio, beatissimum virum tam inopem fuisse, cum domum suam peteret, ut dimidium tantum denarium Gallicae monetae haberet, cum vero redeundum esset, oblatos nummos pro reditu comiter repudiasse, ne a consuetudine sancti patris Ioannis Baptistae de La Salle discederet, qui semper pedestria itinera fecisset. Iamvero tot eventus, tam magnus rerum usus, tot adversi casus, tot labores virtutis maturitatem attulerunt ; adeo ut Sodalitatis suae moderatores, anno millesimo octingentesimo tricesimo nono, mense septembri, negotio praeficerent regendi ac moderandi puerorum ludi, qui Billomi patebat, haud ita longe a natali solo. Nec ibi conceptae de se opinioni non egregie respondit. Nam fuit eo tempore scholae cursus prosperrimus; et, si ad Fratris Benildi vitam respicias, pietate prudentia, consilio insignis. Quapropter suae Congregationis Antistites aptum eum ac dignum iudicarunt, cui munus officiumque daretur novi ludi scholaris aperiendi atque dirigendi in urbe Salguis, quae altera sibi patria fuit et laetus ac fertilis sanctitatis hortus. Aberant quidem Salguae a sua regione et urbe multum et a vicinis locis, in quibus Frater Benildus semper vixerat. Abiens autem erat animo admodum trepido, utpote quem non laterent difficultates et angustiae tantae negotii. Augebat tristitiam itineris tum eius, tum comitum Fratrum duorum, rerum locorumque facies ; namque edita urbs situ erat et ad aspectum severa, et, adpetente 508 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale iam autumno, aspera et rigida. Atqui animos a curis mirifice Deus reficiebat, cuius causam susceperant. Civitas autem illa, ut rem breviter perstringamus, prodebat et ipsa rerum novatarum vestigia et semina. Etenim, tametsi ab eversionibus templorum et a civium caedibus temperatura erat, non tamen est ab iniuriis religionis parcitum; quin immo, cum Religiosis ac Sacerdotibus ita inique actum est, ut in exsilium ad unum omnes eicerentur. At inde, malum ! puerorum nulla cura, nulla doctrina, institutio nulla. Resque cotidie in peius verterat, nisi divino consilio pacta conventa inter Sanctam Sedem et Gallorum Imperatorem, anno millesimo octingentesimo primo inita tantae rerum ruinae medendi initium fecissent : cultus igitur divinus summo Dei numini iterum tribui coeptus est publice, et populi eruditioni cautum. Ad urbem Salguas quod attinet, municipii Consilio cum populi bono congruere visum est, si totum negotium instituendae iuventutis Fratribus a Scholis Christianis mandaretur ; quod cum omnibus placuit, tum publica atque privata pecunia ut fieret curatum est. Huc res adducta erat, cum Frater Benildus eiusque Sodales eo loci pervenerunt; atque ilico est animus illorum haud paucum a sollicitudine allevatus, postquam scilicet populus cunctus, curio, praefectus ac principes civitatis et cum honore exceperunt, et benigne allocuti sunt. Quamquam, haec est rerum fortuna, non defuit qui, Dei servum statura una metitus, haec diceret : Profecto quod Fratres maxime mediocre haberent, hoc ad nos miserunt! At perperam iudicabant, qui censerent altum ac paene divinum Fratris Benildi animum non posse nisi in corpore magno consistere. Sed haec hactenus. Partes beatissimo viro datae multum sane negotii ac difficultatis praebebant. Cum enim ludi ipsi, tum Religiosorum aedes perangustae et squalidae, nulla supellectile ; discipulorum praeterea multitudo ingens pro magistrorum numero, et multi adultae aetatis ; adde inopiam omnium rerum atque cotidianis sumptibus impares copias. Tot postremo puerorum voluntatem sibi conciliare tantaeque turmae animos ad benevolentiam allicere colligereque auctoritatem, haec non ea res, quae facili negotio effici posset, maxime cum Fratri Benildo pulchra species et corporis proceritas, quae nonnihil apud simpliciores valere solet, deesset. Et tamen res prospere cessit, sive ob Dei benignissimi gratiam, sive ob egregias viri dotes atque virtutes, quibus considerandis paululum immorari placet, quamvis pro dignitate nemo laudare satis possit. Atque primum, patientia fuit in eo mira et singularis ; cui omnino defuit numquam, ne quidem si res cum contumacibus adolescentibus esset, quibus est ingenium indomitum ac iugi impatiens. Ut erant rudiores, amabant hi rixas concitare et certamina conserere, ad usque vulnera. Cum quibus hae beatissimi viri artes, haec prudentia erat : coortas magno cum fragore tempestates sedare, ac praesertim diligentissime praecavere oritu- Acta Pauli Pp. VI 509 ras. Porro nonnumquam est ipse, ab audacioribus, conviens laeessitus, quin immo et per vim impetitus, ut tum cum ligneae soles in eum iactae sunt. Haec scilicet atque talia forti animo tolerata in omnium animos suaviter influxerunt, ac vel ipsum Salguaensem Curionem mollierunt, qui durus et asper initio, in eximiam eius virtutis opinionem venit atque etiam summe dilexit. Ipsa civilis auctoritas, mense maio, anno millesimo octingentesimo quadragesimo altero, docendi atque instituendi ratione probata, cupiens pro eo ac mereretur gratiam referre, in munere rectoris ludi publice constituit, quin demum, nonnullis post annis, argenteo nomismate decoravit. Si autem ad ipsius scholae, seu institutionis, naturam et indolem respicias, omnino ea christiana erat. Quod sic intellegas, beatissimum illum virum, quamvis profanis disciplinis tradendis primas deferret, ut in publica schola, attamen, ex instituto suo, ita agere, facere, loqui solitum fuisse, ut omnia Christum eiusque religionem saperent, eoque semper contendisse, ut puerorum animos, quibus nihil solet esse festivius, ad Christi exempla conformaret. Ratio ergo et institutio, quam Frater Benildus prosequebatur, e christiana religione orta, ad huius principia dirigebatur. Deus immortalis initium fuit et finis a Fratre Benildo traditae educationis, contra ac novatores rerum publicarum fecerant, qui homines a Deo abducere conati sunt. Nihil mirum ergo si, haec spectans, sanctissimus Dei vir in pueris instituendis, et precibus, et catechismo, et sacris Litteris plurimum tribueret. Quae Dei quasi sitis non solum acta ab eo colorabat ad unumque redigebat, verum etiam singula eius dicta, sicut incendium per sata, pervadebat, cuius animum ardor ingens atque cupiditas incenderei amplificandae gloriae Dei. Haec sane etiam causa est cur scholae, quas explicabat, copiosae quidem et candidae, ad captumque audientium sapienter accommodatae, alte in animos penetrarent semina fecunda virtutum. Quoniamque vir sanctus docendo natus erat, fieri non poterat quin semper, ubique, puerorum ingenia expoliret rebus optimis, praesertim rerum natura peragrata, cuius incredibili amore complebatur ipse, complebat discipulos. Cum praeterea bene novisset rem publicam duabus rebus contineri, ut quidam ait egregius auctor, praemio et poena, praemiis quidem invitabat ad virtutem, arcebat poenis a vitiis. Hae nimirum graviores videntur interdum, quam ut haec nostra ferret aetas ; verum enimvero recte res iudicantibus perspectum erit id esse sive temporibus tribuendum, quibus et parent omnes et serviunt, sive potius caritati dandum atque officiorum suorum conscientiae, quorum diligentissimus fuit. Nam poenas nullas repetiisset, nisi amavisset, neque alio consilio, quam ut qui deliquisset ad bonam frugem se reciperet. Ceterum et in hac re est vestigia sancta secutus beatissimi patris Ioannis Baptistae de La Sallé, monentis : Si vultis salvas res esse, omnis animadversio et castigatio contumelia careat; 510 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale et eo animo fiat, ut Deo probetur. Haec profecto severitas, utpote propensissima voluntate manans, tam aequa a discipulis ipsis habebatur, ut magistrum ac patrem suum tamquam oculos, aut si quid oculis est carius, diligerent, quem circumsaepire praesentem, et salutare, et alioqui, et compellare fuit iis iucundissimum, maxime laetis, si ad se rediret, postquam ne alio transferretur valde timuissent. Ille autem, quamquam omnes, quibus praeesset, eodem amore prosequebatur, proniore tamen in pauperes, debiles, mediocris ingenii pueros erat voluntate in eosque inclinabat. Ostendebat etiam erga omnes omnino reverentiam, quovis ablato inter gratiosos cives et pauperes discipulos discrimine ; adeo ut omnes honoris causa « dominos » appellaret, ad eam beati Pauli sententiam, esse pueros templum Dei sanctum, quod Deus inhabitat (cf. 1 Cor. 6, 19). Pars nempe disciplinarum praecipua ac quasi totius institutionis principium, fons et origo, ut intellegi potest, catechismi traditione continebatur. In ea autem arte Frater Benildus longe multumque praestitit, utpote qui cum summa rerum prudentia magnum auctorum usum coniungeret, maxime Claromontanae dioecesis Catechismi atque Collotiani operis, quae memoria fere tenebat. In huius enim paginis exemplorum messem, ditissimam atque uberrimam, inveniebat, quibus et ipse primus suaviter fruebatur, et christianae doctrinae veritatem, magna cum discipulorum delectatione, illustrabat. Tunc autem tam acres faces subdebat, ut qui esset in dicendo amplus et copiosus, poetico quodam afflatu funderet, adeo ut obstupefactis pueris hora citius abiret. Maxima etiam cura Fratri Benildo erat ut pueros ad Sacramenta suscipienda pararet, hoc est ad sacram Synaxim et Poenitentiam ; tunc autem ita assistebat, ut non solum optima disciplina institueret, verum etiam summa prece Deum instantissime precaretur ut acceptum a pueris Sacramentum laetos fructus ferret. Cumque praeterea persuasum haberet neque Ecclesiae sanctae, neque Sodalitatis suae pulchre esse posse, nisi Sacerdotibus, quasi veteranis militibus, novi tirones sufficerentur, idcirco advigilabat pro negotii gravitate, si in aliquo discipulorum probae indolis ac divinae vocationis signa deprehenderet ; atque in hac provincia tam prospere res evenerunt, ut quindecim omnino iuvenes, eo auctore sacerdotio augerentur, plus centum, religiosi Sodales fierent. Itaque, cum manifesto supernae voluntatis vestigia inesse cognovisset, colere eos ille diligentissime, dum florescerent, et adesse egenis, et opitulari indigentibus, et fulcire consiliis labantes, ne corruerent, et morem iis gerere, ubi sacram vestem induissent. Quod si nunc ab hisce rebus ad eius pietatem erga Deum et Acta Pauli Pp. VI 511 caelestes animum advertas, prorsus summa et egregia. Quam etsi omnia proderent, quaecumque agebat, potissimum tamen preces palam faciebant, quas, quasi ignes, Deo adhibebat. Praecipuo, ut aequum, studio et amore in SS. Eucharistiae Sacramentum ferebatur ; ideoque in deliciis habebat, tametsi id a communi more et consuetudine abhorrebat, cotidie Christi corpus suscipere; idque tanta fide et religione, ut qui eum ad altare respexisset, pietatem suam in animo gliscere animadverteret et incalescere. Dicebant passim non esse eum hominem, sed angelum. Fuit etiam qui adfirmaret : Fratrem Benildum, cum supplicaturus esset Deo, eum fuisse, ut Deum intueri omnibus videretur : quin memoria proditum est, Religiosum quendam solitum fuisse his vocibus Deum alioqui : Deus mi, ita Te adoro, ut Frater Benildus Te adorat. Cum Eucharistiae religione, antiquus Crucis Christi cultus in eo coniungebatur, ad lacrimas usque. Mariam, praeterea, Christi Matrem, sanctissime colebat; cuiusque numine praeclaram vitae condicionem inierat, eam plurimum adamavit, sidus illustre, quod caeleste iter ostenderet. Non ergo mirum, si Decretum de eiusdem Virginis conceptu omni labe experte, anno millesimo octingentesimo quinquagesimo quarto factum, eum ingenti gaudio compleverit ; si ipse exemplum apostolicarum Litterarum ea de re et legerit et fuerit attente meditatus ; ac si Rosarii preces piissimas cotidie ab imo pectore funderet et ab aliis fundi curaret. In suis postremo religionibus haud ultimum locum S. Ioseph obtinebat, quem ferunt aliquando tantae fidei prodigiis et miraculis respondisse. Neque vero putandus est beatissimus vir, oculis in caelum spe et cupiditate defixis, huius terrae sanctos, id est pauperes, egenos, atque praesertim sodales neglexisse. Hos quidem tanta cura complectebatur, ut nonnumquam in sollicitudinem ea verteretur : de cibo, nempe, de valetudine, de animo relaxando, de ceterisque omnibus, quibus solet religiosa vita, quasi adminiculis, fulciri. Natura enim ita erat factus, ut sive ii aegrotarent, sive valerent, ille animo amico praesto esset, omniaque amoris officia exhiberet. Cum vero quis Fratrum Sodalium moreretur, totus abibat in lacrimas, ac si res ageretur propinquorum sibi sanguine. Ceterum nullus pauper non est ab eo libéralissime tractatus, nullus aegrotus non est ab eo visitatus; quin etiam, aliquando, eius aspectu, consilio, precibus, opibus, multi recreati et refecti sunt. Postremo a beato Benildo, ut in vita Sanctorum saepenumero fieri solet, adversae res non abfuerunt : falsi rumores, censoriae de sua virtute opiniones, acrior a de gestis iudicia, similia; ad hoc dolores et cruciatus, quibus incredibilem in modum nonnumquam torquebatur. Atqui in eo tantum 512 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale roboris erat, ut acerbitatem tam gravem aequo semper animo ferret, idque ea animi moderatione, ut qui praeclarissima patientiae exempla daret, a circumstantibus posceret ut sibi de maiorum intolerantia ignosceretur. Ita, Iesu Christi dicto parens, Crucem suam cotidie tulit, ad montis Calvariae usque verticem, ubi adorandus hominum Magister praestolabatur. Iam nunc, veluti intermissa repetentes, pauca de beati Benildi vita addemus. Qui, quodam die, mense aprili, anno millesimo octingentesimo sexagesimo secundo, dum una cum discipulis per campestre iter cantus exerceret, de improviso vocem nullam emittere potuit, neque ereptam ab omni parte recupera vit. Subiit morbus quidam perniciosissimus quem medici cancrum diffusum iudicarunt, cotidie ingravescens. Ille, partim lecto se commendare, partim incredibili sane molestia, stare. Die autem decimo quinto iunii, eodem anno, vota iterum summa religione nuncupavit. Cumque iuvenes, anno scholari expleto, domum suam quisque peterent, voluit extremum alioqui in aula : Dilecti filii, inquit, nimirum compertum habeo vos pro me Deum precibus fatigare; de qua re magnas refero gratias toto pectore. Sentio tamen me ad aeterna vocari, et idcirco ad nullam me posse sanitatem revertere. Quodsi — spes ea in me residet •-— benignitate sua me Pater caelestis caelo receperit, omnium vestrum memor ero. Tanti praescius discriminis, cognatos etiam, datis litteris humanitate plenis, ultimum salvere iussit; item et quos in paroeciali templo viginti annos sancte coluerat, quasi missione accepta ; ac tandem die undecimo mensis augusti, postquam Sodalibus, lectulum suum ad unum circumstantibus gratias egisset pro eorum studio meritas, eos hortatus est in sententia susceptae religionis perseverarent. Quam pulchrum, inquit, in hoc sancto vitae instituto mori! Cum autem medicus, ab eo rogatus, monuisset iam suprema instare fata, quasi de beneficio gratias reddidit. Ad primam auroram, poenitentiae Sacramento animo suo nitori restituto, caelesti Pane sese pavit et communiit, incredibili fide et pietate. Cumque tandem praesentibus uberius flentibus bene precatus esset, maluit secum solus esse, Deum nullis arbitris adoraturus. Tunc huiusmodi sunt ab eo dulcissimae editae voces : « In domum Domini ibimus ». (Ps. 121, 1) ; ((O Iesu, in tuo Corde moriar !» ; «O Maria, nulla concepta labe, fac sancte obeam » ! Post haec, anno millesimo octingentesimo sexagesimo secundo, oculis atque mente ad aeterna adiectis, serena fronte de vitae statione discessit. Talis beatissimi viri exitus. Qui, licet enim verum dicere, non sane prodigiis inclaruit, non caelestium visis, non sanationibus, non gravitate dicendi, non facinoribus pulcherrimis atque Acta Pauli Pp. VI 513 praeclaris. E contrario, eius vitae institutum eiusmodi ut, qui amaret « nesciri et pro nihilo reputari », potius semper habuerit humilem cum humilibus amicissime vitam degere, quibus inservire dulce, nullo rumore, nulla fama, nisi ea quae solet e virtute manare. Eius vita fuit prorsus aquae guttae simillima, semper eodem more cadentis ; eademque, una gratia clara, lucernae instar ardentis ita eluxit, ut simul naturae vitia, si qua essent, deleret, simul lumen pietatis praeberet iis qui in domo essent, seu quibus sors dedit ut una viverent. Amor et studium sanctitatis diligentissimum regularum faciebant : videbat enim harum obsequium omnibus commoda magna parere. In qua re tam assiduus fuit, ut olim sibi ignosci peteret, quod imprudens paulo tardius quam consueverat, pueros surgere lectulo mane iussisset; atque postrema vota nuncupans, totus lacrimis difflueret, quod non satis Sodalitatis suae leges observasset. Eius etiam fides, spes, caritas ceteraeque virtutes, quas morales dicimus, in obscura hac operis cotidiani absolutione perfectioneque refulsit, ad quam admirabili constantia semper adnisus est, numquam genio suo indulgens, aut parcens operare. Magnum sane negotium ! Non enim humanum, sed divinum opus, semper, in omni vita, omnibus horis, nihil nisi ex Dei voluntate facere, et nulla in re ab aequi et recti legibus discedere, et a vitio se et alios coercere, et Dei formam et speciem in se imitando veluti efficere, sive in bona, sive in adversa fortuna, tum praesertim, cum ingentes curae sollicitudines afferant, aut artus dolore ardeant et carnes excrucientur intolerabiliter. Quod Prater Benildus Dei gratia et beneficio consecutus est; atque propterea factum est, ut qui in fide castissima vixisset, in spe certa aeternarum rerum, in caritate incredibili erga Deum et homines, credendo etiam, et sperando, et vehementer amando moreretur. De quo scilicet, ubi primum exspiravisset, omnes ita mirabiliter et senserunt et locuti sunt, ut sanctum iudicarent et dicerent ; eousque ut populus sine ulla intermissione longoque agmine veneraturus accurreret, neque abire pateretur, nisi cum tetigisset corpus illud sanctum, aut aliquid pietatis causa accepisset, quod ad ipsum pertinuisset. Cui populi studio per pallium beatissimi viri satis factum, concisum in frustula. Quam magna autem esset omnium de eo existimatio, tum funus eius ostendit frequentissimum, tum sepulcrum maxime celebratum. Memoria etiam proditum est quandam mulierem, articulorum morbo gravissime laborantem atque ideo praepeditam valetudine, improviso in ipsa pompa funeris perfecte sanatam esse, quam et exsequias esse consecutam. In hac autem causa Sodales a Scholis Christianis primum mirari, deinde 33 - A. A. S. 514 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale colere et venerari, ac tandem, post ternas corporis beatissimi viri recognitiones, rem omnem Eomanae Sedi deferre, rati posse de eius sanctitate publice questionem poni et agitari. Postquam ergo annis millesimo octingentesimo nonagésimo nono atque millesimo nongentesimo inquisitiones auctoritate ordinaria ad iuris normas in Aniciensi dioecesi actae sunt, et die altero et vicesimo mensis aprilis, anno millesimo nongentesimo tertio a Summo Pontifice Leone XIII agendae causae Commissio, quam dicunt, subscripta est, ad inquisitiones apostolicas ventum est; quae anno millesimo nongentesimo decimo expletae sunt. Tum de venerabilis Servi Dei theologalibus atque cardinalibus virtutibus agi coeptum est, quas heroicum attigisse gradum Pius XI, Decessor Noster, die sexto mensis ianuarii, anno millesimo nongentesimo duo de tricesimo, omnibus rite perpensis, sollemni sanxit decreto. Post haec quaestio de miraculis, quae Fratre Benildo deprecante celeberrima esse dicebantur, in antepraeparatorio et praeparatorio, quae dicuntur, comitiis agitata est, ac demum in generali, coram Pio XII, f. r. die duodetricesimo mensis ianuarii, anno millesimo nongentesimo quadragesimo septimo. Quibus peractis, idem summus Pontifex, die sexto decimo mensis februarii, anno eodem, sollemniter declaravit : constare de duobus miraculis a Deo patratis, intercedente venerabili Fratre Benildo. Unum porro dubium erat discutiendum : an, probatis virtutibus et duobus miraculis, venerabili Servo Dei Benildo Caelitum honores tuto decerni possent. De quo dubio postquam actum est a Patribus Cardinalibus, Praelatis Officialibus, et Consultoribus, ad hoc expresse rogatis, die vicesimo quinto mensis martii, anno millesimo nongentesimo quadragesimo septimo, unanima sententia responderunt ad sollemnem beatificationem tuto procedi posse. Quae sollemnia die quarto mensis aprilis anno millesimo nongentesimo quadragesimo octavo, in Vaticana Basilica habita sunt. Cum vero post decretos eidem beato supernorum Caelitum honores eiusdem cultus magis magisque ubique augeretur, eoque deprecante nova dicerentur effecta a Deo miracula, supplices Apostolicae huic Sedi preces admotae sunt, ut causa resumeretur de beato Fratre Benildo sanctitatis Ínfula decorando. Quibus precibus Decessor Noster Ioannes XXIII, die quinto et vicesimo mensis novembris, anno millesimo nongentesimo quinquagesimo nono, annuit; atque ideo iuridicae inquisitiones fieri coeperunt de duabus sanationibus, quae in eius canonizationem propositae sunt, a Deo nempe, ob eius intercessionem patratis. Inquisitiones autem in Curiis Tarraconensi atque Nemausensi recte factae sunt annis millesimo nongentesimo sexagesimo primo et sequenti. Nimirum Acta Pauli Pp. VI 515 in priore sanatione agebatur de Augustino Subirana Piqué, Instituti Fratrum Scholarum Christianarum Sodale, quod est Tarracone, in Hispania. Cui, iam inde a puero e stomacho laboranti, cum tricesimum annum ageret atque sextum, tam parum recte res successerunt, ut ad manum veniendum fuerit, et ad dimidium stomachi amputandum. Cumque adhaerentiae, ut medici dicere solent, ad intestinum excrevissent, oportuit quidem iterum iterumque eum se pati secari; atque tam pessime res vertit, ut iam omnis spes vivendi praecideretur. Tum preces beato Benildo dari coeptae sunt, cuius etiam os ad aegram corporis partem appositum est. Ingravescente autem usque morbo, medicus cum a quovis nutrimento dando omnino abstinuit, quia iam inutile, tum iussit eum in Fratrum Collegium iterum transferri, ne longe a religiosa domo moreretur. Interim Sodales beato Benildo precibus instare, ac paene eum fatigare. Atque, mirum ! die vicesima quinta martii, hora una et vicesima, ut nos computamus, meliusculum esse coepit; hora autem secunda et semissi proximi diei, inclinata iam in melius aegri valetudo est. Brevi: die sequenti, magna cibi cupiditate manducavit et bibit, atque prima die aprilis, eodem anno, medici, postquam diligentissime invisissent, pronuntiaverunt eum esse omnino sanatum. Quin immo, post paschalia otia, nullo incommodo intermissa negotia repetiit. Alterum miraculum contigit Luciae Prat, viduae, cuius mariti nomen Arbousset. Haec coqua erat apud ludum a S. Ioanne Baptista de La Salle, Nemausi, cum anno millesimo nongentesimo quinquagesimo sexto, omnis corporis vis languescere coepit; accedebat sui nutriendi difficultas, ita ut brevi macie conficeretur. In valetudinarium ergo missa, quod a Sororibus Franciscalibus administrabatur, tam vehementer aegrotabat, ut domo decedens diceret cum lacrimis se aequissimo animo mori ; iam enim se morientium preces pectore ab imo f udisse, seseque hostiam piacularem Deo immolavisse. Igitur die quarta decembris, eodem anno, medici abdomen aperuerunt : at, eheu ! cancer, quo laborabat, iam in vicinas corporis regiones invaserai, idque tanto vitae periculo, ut haec in summum discrimen veniret. Cumque chirurgi ultra progredi non possent, ob rei gravitatem est aegrota in cubile suum restituta; quin immo, cum nihil proficeretur, et res in peius rueret, ne illa in valetudinario diem obiret supremum, iterum est in Collegium, unde venerat, missa, nulla praescripta medicina, seu curatione, utpote inutili. Quattuor ibi menses transegit, mortem inter et vitam; cum improviso mulier, sine ulla medicina at precibus beato Benildo impensissimis adhibitis, melius se habere, et manducare et bibere sine difficultate, et 516 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale paulatim pondere augescere, et tandem valere ita bene, ut diebus octava atque nona mensis iunii, anno millesimo nongentesimo quinquagesimo septimo, postquam medici diligentissime recognovissent ac nullum tam taetri morbi vestigium invenissent, omnino sanata diceretur. Utrumque signum a Sacra Rituum Congregatione diligenti examine expensum est, pluribus habitis conventibus. In generali demum conventu, die decimo septimo mensis iulii, hoc anno, coram Nobis habito, causae relator dubium cognoscendum proposuit : An et de quibus miraculis, post indultam eidem Beato ab Apostolica Sede venerationem, constet in casu et ad effectum de quo agitur. De quo qui aderant, cum Patres Cardinales, tum Sacrorum Rituum Congregationis Praelati Officiales et Consultores propositas sanationes miraculo tribuendas esse affirmarunt. Quibus suffragiis libentissime exceptis, die eodem, scilicet decimo septimo mensis iulii, sollemniter ediximus : constare de duobus miraculis intercessioni beati Benildi tributis. Post haec vero, quamvis S. R. E. Cardinales, Praelati officiales Patresque Consultores scripto significavissent tuto procedi posse ad Beati Benildi canonizationem, interponendum de more aliquod temporis spatium duximus ad expetendam locupletioris gratiae lucem. Die igitur quinto et vicesimo mensis septembris, hoc anno, hanc sententiam tulimus : Tuto procedi posse ad sollemnem Beati Benildi Confessoris, Instituti Fratrum Scholarum Christianarum, canonizationem. Considerantes autem de re gravissima agi, sacrum Consistorium in diem undevicesimum mensis Octobris indiximus, ut in eo Patrum Cardinalium, Patriarcharum, Archiepiscoporum, Episcoporum et Abbatum eo die in Urbe futurorum sententiam exquireremus ; in quo coetu dilectus Filius Noster Arcadius Maria S. R. E. Cardinalis Larraona, Supremi Consilii sacris Ritibus cognoscendis Praefectus, enixe postulavit ut beati Benildi memoria summis consecraretur honoribus atque ad optatissimum canonizationis ritum deveniretur. Quibus peractis, adstantes Cardinales et sacrorum Antistites rogati sunt ut quid de proposita causa sentirent singuli significarent. Omnium denique receptis Purpuratorum sacrorumque Praesulum suffragiis, qui in Consistorio affuerant, quo die diximus, in Vaticanis aedibus habito, plane compertum est beatum Benildum dignum ab iis concordi sententia aestimari, qui fulgidissimo decoraretur Sanctorum diademate. Ad quod diem statuimus undetricesimum mensis eiusdem Octobris proximi. Interea astantes Patres, sacros Praesules universosque Christifideles rogavimus ut Nostris praecibus suas ipsi coniungere vellent, ut fausta salutaria quae praestolati iam essent catholicae rei obvenirent. Quo maximae sollem- Acta Pauli Pp. VI 517 nitatis die, cuncti saecularis et regularis cleri ordines, praesertim scilicet ex Instituto Scholarum Christianarum, plurimi Eomanae Curiae Praelati et Officiales, caetus Episcoporum frequentissimus Synodum celebrantium, non pauci Abbates, plures sacrorum Antistites atque amplissimum Patrum Cardinalium collegium in Sancti Petri Basilicam convenerunt. Cum autem parum firma valetudo Nos impediret ne ipsi sacris sollemnibus iis interessemus beatumque illum in Sanctorum numerum redigeremus, mandatum dedimus dilecto Filio Nostro Arcadio Mariae S. R. E. Cardinali Larraona, S. Rituum Congregationis Praefecto, per decretum a Nobis factum et a dilecto Filio Nostro Hamleto Ioanne S. R. E. Cardinali Cicognani publice lectum, Viro a publicis Ecclesiae negotiis, ut nomine et auctoritate Nostra formulam canonizationis pronuntiaret. Omnibus autem supplicantium ritu procedentibus ac precationes caelestium Curiae admoventibus per Petrianam Basilicam, magno fidelium numero ex universo paene terrarum orbe frequentem, ad altare maius perventum est. Tunc postulavit dilectus Filius Ioannes Baptista Ferrata, Consistorialis Aulae Advocatus, instanter, instantius, instantissime, ut Beatus Benildus Sanctorum honoribus decoraretur. Cui Advocato per dilectum Filium Hamletum Tondini, ab Epistulis Nostris ad Principes, responsum est iam in eo esse ut Eminentissimus ille S. R. E. Cardinalis, quem diximus, nomine et auctoritate Nostra huiusmodi postulationi concederet. Qui postquam una cum ceteris omnibus Litanias Sanctorum recitavisset, tamquam Legatus Noster ad rem hanc sollemnissimam, ac quasi os per quod Ipsi, universae Ecclesiae magister, loqueremur, translaticiam Summorum Pontificium formulam pronuntiavit : Ad honorem Sanctae et individuae Trinitatis, ad exaltationem Fidei Catholicae et ad christianae religionis augmentum, auctoritate Domini Nostri Iesu Christi, Beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita, et divina ope saepius implorata, ac de venerabilium Fratrum Nostrorum Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalium, Patriarcharum, Archiepiscoporum et Episcoporum in Urbe exsistentium consilio, Beatum Benildum Sanctum esse decernimus et definimus, ac Sanctorum catalogo adscribimus, statuentes illius memoriam quolibet anno die eius natali, tertiodecimo nempe augusti, inter Sanctos Confessores pia devotione recoli debere. In Nomine Pa ,£& tris et Fi £B Iii et Spiritus 83 Sancti. Amen. Qua formula prolata, precibus annuens Advocatorum Consistorialium, idem dilectus Filius Noster Arcadius Maria S. R. E. Cardinalis Larraona hasce Decretales sub plumbo Litte- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 518 ras confici et expediri iussit ; deinde, postquam « Gloria in 'excelsis Deo » ut gratiae omnipotenti Deo agerentur in Missa cantum est, Sancti illius primum patrocinium invocatum est, et venerabilis Frater Ioannes Benelli, alter a Cardinali publicis Ecclesiae negotiis praeposito, sermonem a Nobis scriptum de eiusdem Sancti virtutibus recitavit. Quae cum ita sint, auctoritate Nostra acta confirmamus, id censentes ut harum Litterarum exemplis et locis, etiam typis impressis, manu tamen alicuius tabellionis subscriptis sigilloque impressis, eadem tribuatur fides quae hisce haberetur, si ostenderentur. Datum Romae, apud S. Petrum, die undetricesimo mensis Octobris, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo septimo, Pontificatus Nostri quinto. Ego PAULUS Catholicae Ecclesiae Episcopus 83 Ego EUGENIUS Episcopus tit. ecclesiae suburb. Ostiensis ac Portuensis et S. Rufinae Cardinalis TISSEKANT, Sacri Collegii Decanus. j$i Ego IOSEPHUS Episcopus tit. ecclesiae suburb. Albanensis Cardinalis PlZZARDO. £B Ego BENEDICTUS Episcopus tit. ecclesiae suburb. Praenestinae Cardinalis ALOISI MASELLA. £B Ego FERDINANDUS Episcopus tit. ecclesiae suburb. Veliternae Cardinalis CENTO. J$i Ego HAMLETUS IOANNES Episcopus tit. ecclesiae suburb. Tusculanae Cardinalis CICOGNANI. £B Ego IOSEPHUS Episcopus tit. ecclesiae suburb. Sabinensis et Mandelensis Cardinalis FERRETTO. Acta Pauli Pp. VI 519 Ego GREGORIUS PETRUS titulo S. Bartholomaei in Insula Presbyter Cardinalis AGAGIANIAN. Ego PAULUS titulo S. Mariae in Vallicella Presbyter Cardinalis GIOBBE. Ego CAROLUS titulo S. Agnetis extra Moenia Presbyter Cardinalis CONFALONIERI. Ego PAULUS titulo S. Andreae Apostoli de Hortis Presbyter Cardinalis MARELLA. Ego GUSTAVUS titulo S. Hieronymi Illiricorum Presbyter Cardinalis TESTA. Ego ALOISIUS titulo S. Andreae Apostoli de Valle Presbyter Cardinalis TRAGLIA. Ego ILDEBRANDUS titulo S. Sebastiani ad Catacumbas Presbyter Cardinalis ANTONIUTTI. Ego EPREM titulo S. Crucis in Hierusalem Presbyter Cardinalis FORNI. Ego IOSEPHUS titulo S. Athanasii Presbyter Cardinalis SLIPYI. Ego IOSEPHUS titulo S. Crucis in Via Flaminia Presbyter Cardinalis BERAN. Ego FRANJO titulo S. Petri et Pauli in Via 0,-tiensi presbyter Cardinalis SEPER. Ego CÁESAR titulo Dominae Nostrae e Sacro Corde in Circo Agonali Presbyter Cardinalis ZERBA. Ego ALAPHRIDUS titulo S. Mariae in Domnica Presbyter Cardinalis OTTAVIANI. Ego FRANCISCUS titulo XII Apostolorum Presbyter Cardinalis ROBERTI. Ego IOSEPHUS titulo S. Mariae Liberatricis ad Collem Testaceum Presbyter Cardinalis BELTRAMI. Ego GABRIEL MARIA titulo S. Sabinae Presbyter Cardinalis GARRONE. Ego MAXIMILIANUS titulo SS. Cordis Iesu ad Castrum Praetorium Presbyter Cardinalis de FURSTENBERG. Ego CAROLUS titulo S. Marcelli in Urbe Presbyter Cardinalis GRANO. Ego ANTONIUS titulo S. Mariae supra Minervam Presbyter Cardinalis SAMORÈ. Ego PETRUS titulo S. Laurentii in Lucina Presbyter Cardinalis PARENTE. Ego ANGELUS titulo SS. Ambrosii et Caroli ad Viam Latam Presbyter Cardinalis DELL'ACQUA. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 520 Ego DINUS titulo Sacratissimi Cordis Iesu Christi Eegis Presbyter Cardinalis STAFFA. Ego ALBERTUS titulo S. Pudentianae Diaconus Cardinalis DI JORIO. Ego ARCADIUS titulo SS. Blasii et Caroli ad Catinarios Diaconus Cardinalis LARRAONA. Ego FRANCISCUS titulo SS. Cosmae et Damiani Diaconus Cardinalis MORANO. Ego VILLELMUS THEODORUS titulo S. Theodori in Palatio Diaconus Cardinalis HEARD. Ego AUGUSTINUS titulo S. Sabae Diaconus Cardinalis BEA. Ego ANTONIUS titulo S. Eugenii Papae Diaconus Cardinalis B ACCI. Ego MICHAEL titulo S. Pauli Apostoli in Arenula Diaconus Cardinalis BROWNE. Ego FRIDERICUS titulo S. Ioannis Bosco in via Tusculana Diaconus Cardinalis CALLORI DI VIGNALE. Ego AEGIDIUS titulo S. Iosephi ad viam Triumphalem Diaconus Cardinalis VAGNOZZI. Ego PERICLES titulo S. Apollinaris Diaconus Cardinalis FELICI. Ego FRANCISCUS titulo S. Eustachii Diaconus Cardinalis BRENNAN. Ego BENNO titulo S. Georgii in Velabro Diaconus Cardinalis GUT. ALOISIUS Card. TRAGLIA ARCADIUS Card. LARRAONA S. R. E. Cancellarias S. Rituum Congregationis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Ioannes Calieri, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco © Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXVII, n. 7. Acta Pauli Pp. Vi 521 LITTERAE APOSTOLICAE In Tanzania Republica Apostolica Nuntiatura constituitur PAULUS PP. VI Ad perpetuam rei memoriam. — Quantum grata concordia, et consensus, et necessitudines, quae huic Apostolicae Sedi cum populis intercedunt, maxime si hi christiano nomine gloriantur, ad prosperitatem atque felicitatem singularum nationum conferant simulque ad Ecclesiae sanctae, cui praesumus, utilitatem conducant, nemo est quin videat et intellegat : per concordiam enim non solum mutua gignitur cognitio utilis atque subtilior, sed et opinio in vicem crescit, et quieti ac paci locus datur, qua re nihil gratius et utilius civilibus ac religiosis coeptis suscipiendis, fovendis. Quam ob rem, optantes ut amicitiae vincula, quae hanc Romanam et Apostolicam Sedem nobili populo Tanzaniae obligant, constringerentur, censuimus bene esse si in ea Natione Apostolica Nuntiatura constitueretur. Placet ergo motu proprio ibi loci per has Litteras Apostolicam Nuntiaturam condi, cui profecto omnia iura atque privilegia quae ad ceteras Nuntiaturas spectant facimus, certam concipientes spem, fore ut quae praevidemus commoda et utilitates, haec prospere succedant. Ceterum volumus ut hae Litterae Nostrae sive nunc sive in posterum tempus stent, ab iisque omnino serventur, quorum res est, contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die undevicesimo mensis aprilis, anno millesimo nongentesimo sexagesimo octavo, Pontificatus Nostri quinto. ALOISIUS Card. TRAGLIA 8. R. E. Cancellarius Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 522 EPISTULAE I Ad E.mum P. D. Augustinum S. R. E. Cardinalem Bea, quinquagesimum religiosae professionis diem anniversarium celebraturum. PAULUS PP. VI Quem in sacro silentio piaque cum precatione consueverat transigere, dies anniversarius religiosae professionis tuae, mox clarior et laetior tibi illucescet et spirituale gaudium in eos etiam effundet, qui necessitudine tibi coniunguntur, siquidem quinquagesimus explebitur annus, ex quo ut filius Sancti Ignatii a Loyola sollemnibus votis Deo te obligasti. Hanc occasionem praeterire nolentes, cupimus ut gratulationis significatio et benevolentiae Nostrae testimonium ad te perveniant. Tecum libet Nobis praeteriti temporis spatium tam longum respicere, quo tibi datum fuit Deo et Ecclesiae « in nomine Domini Iesu )), quae verba, inter Purpuratos Patres cooptatus, tuo insigni insculpsisti, deservire. Haec igitur anniversaria memoria sine dubio te movebit, ut, veluti spiritualis messoris gaudio perfusus, gratias Deo maximas agas, atque amplissimi muneris, quod est divina ad vitam religiosam vocatio, plane conscius, perfectionis semitam alacer instes. Non fortuito autem evenisse videtur, ut sollemnis professionis tuae dies in festum Almae Dei Genitricis ad caelestem gloriam assumptae incideret. Est enim ea virtutum religiosarum praeclarissimum exemplar et eorum, qui in hoc statu Deo se devoverunt, singulare praesidium ; illi ergo eadem « deprecante suavissima Deipara Virgine Maria, "cuius vita omnium est disciplina", ampliora quotidie incrementa capient ac uberiores salutares afferent fructus » . 1 2 Quae ut tibi, dilecte Fili Noster, feliciter contingant, magnopere exoptantes, Benedictionem Apostolicam tibi et cunctis, qui sacris intererunt, quae hanc ob rem celebrabis, amanti animo impertimus. Ex Aedibus Vaticanis, die xv mensis Iulii, anno MCMLXVIII, Pontificatus Nostri sexto. PAULUS PP. VI 1 3 S. Ambros., De Virginitate 1, II, c. 2, n. 15. Decr. Perfectae caritatis, 25: A. A. S. 58 (1966) p. 7.12. Acta Pauli Pp. VI 523 II Ad E.mum P. D. Iacobum S. R. E. Cardinalem Lercaro, quem Legatum a latere deligit, ut Eucharistici Conventus Bogotae ex omnibus nationibus habendi sollemnibus praesideat. PAULUS PP. VI Dilecte Fili Noster, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Inditae Columbiae caput et arx, Bogota, urbs amoenitate loci, clarae originis fastis, industrio ingenio et humanitate civium illustris, Christianae religionis observantia et professione pernobilis, digna delecta est sedes, ubi Eucharisticus Conventus ex omnibus nationibus proximo mense Augusto haberetur. Id autem, quod Nobis auditu fuit iucundum, erit prorsus ad videndum quoque pergratum. Nam, cum iam diu statuissemus Americam Latinam aliquando invisere, tanti compotes efficimur voti, quandoquidem singularis religiosae celebritatis eventus magnificam expetitam Nobis occasionem suppeditat. Illic profecto aeronavi Nosmet conferemus brevi fugacique itinere, at, comitante Angelo Dei, tuto et prospero; atque id in gaudium et profectum catholicae fidei non uno nomine confidimus esse cessurum. Praescius sane animus Nos portendit fore, ut ad dilectos Nobis Columbianos in abundantia benedictionis Evangelii Christi eamus, idque prospicimus Nobis multum allaturum esse spei, exspectationis, solacii. Quoniam vero Nobis id tantum dabitur, ut ibi Eucharisticae sollemni Congressioni aliquantulum praesimus, cum alio quoque sint Nostrae convertendae cogitationes et curae, scilicet ad moderandum in primordiis generalem coetum Episcoporum Americae Latinae, Nobis visum est e Sacro Purpuratorum Patrum Collegio destinare, qui ibi in sollemnibus Augusti Sacramenti amplissime celebrandis Nostram gerat Personam. Quapropter hisce Litteris te, dilecte Fili Noster, Legatum Nostrum a latere, prout antea tibi iam renuntiatum est, deligimus et constituimus, qui sacris caeremoniis nomine et auctoritate Nostra praesis, paterna animi Nostri bene gratulanti^ omina declaraturus. 1 Significare velis, perlibenter Nos accepisse, cultum erga SS. Eucharistiam apud Columbianos, ac nominatim in urbe Bogota, magis magisque puro adorantium mentium obsequio incrementum capere, eosque 1 Cfr. Rom. 15, 29. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 524 certatim colere ((mysterium fidei)) et velle accedere ad panem qui descendit de caelo, ut inveniant vitam et hauriant salutem a Domino. Tam sublime attolitur Eucharistici Mysterii altitudo, ut in eo investigando et contemplando sensus plane deficiat, atque impar omnino sit eius magnitudini nobilitandae humani oris eloquium. Altaris Sacramentum illos per dies Bogotae inlustrandum, utpote vinculum caritatis ante oculos ponetur atque acie mentis et infiammato pietatis studio considerabitur. Quod quidem praesentis aetatis necessitatibus congruens et ferax providi fructus futurum esse putamus. Enimvero cum omnia Ecclesiae Sacramenta socialem insitam naturam sibi exhibeant, quam maxime haec vis SS. Eucharistiae inest. Quae, quamvis insigniter vitam intimam alit, insigniter quoque sociali indole et efficientia excellit. 2 Est enim sacramentum caritatis, vinculum perfectionis, profusae fons vitae. Reapse id quod in corpore hominis est cor et in Corpore Christi Sacratissimum est Cor, haud dubio Eucharistia in Ecclesia, quae est Corpus Christi, haud dissimiliter vitalem hanc obtinet partem. Namque Augustum Altaris Sacramentum ipsius veluti sol, altor vitae, qui suo colore perfundit et convestit omnia, visibilia et invisibilia, tempus et aeternitatem consociat. « Salvator Noster in cena novissima, " qua nocte tradebatur ", Sacrificium Eucharisticum Corporis et Sanguinis sui instituit, quo Sacrificium Crucis in saecula, donec veniret, perpetuaret, atque adeo Ecclesiae dilectae Sponsae memoriale c o n c e deret Mortis et Resurrectionis suae : sacramentum pietatis, signum unitatis, vinculum caritatis, convivium paschale, in quo Christus sumitur, mens impletur gratia et futurae gloriae nobis pignus datur )). 3 4 Hac in luce collocata ratione, Dilecte Fili Noster, exhortare hominum multitudinem, qui illis sacris sollemnibus intererunt, ut, mores patrum fideliter imitati, Eucharisticum cultum tamquam signum Fidei, adversus errores propugnaculum, actuosae virtutis in re quoque sociali incitamentum sibi proponere et agitare contendant. Huius rei causa non tantummodo Columbianos alloquens, sed universos undique terrarum in unum conventuros, animis precibusque ad Deum erectis, ut e sacrosancto Eucharistico Bogotensi Conventu sumant 2 Cfr. Prov. 8, 35. Cfr. Col. 1, 20. Oecumenicum Concilium Vaticanum II, Constitutio de Sacra Liturgia, n. 47: A. A. S. 56 (1964) p. 113. 3 4 Acta Pauli Pp. VI 525 stimulos, hauriant vires ad socialium communiumque necessitudinum statum concorditer componendum. Orandum siquidem est et opera collocanda, ut istis in regionibus, pax Christi in regno Christi imperet, sensus fraternitatis emergat, intellegentia honesti rectique invalescat, iustitia abundet non violentis plebis perturbationibus, quae peiora saepe pariunt, sed salubribus sanciendis legibus, tenuiorum civium classibus apprime profuturis, christianis dogmatis evulgatis et in rem deductis praeceptis. Caelestia dona huiusmodi pacis et caritatis conciliet Beatissima Virgo Maria a SS. Rosario, quae in templo Chiquinquirensi salutata est Patrona et Regina Columbiae gloriosa, semper opifera mater gratiae, spei sanctaeque laetitiae, in qua sita fiducia numquam in vacuum cadet et exspectatione meliora assequetur, quia materna magnificentia plus optat largiri quam filiorum supplex indigentia suscipere. Multum denique cupientes ut honorabilis Pontificii Legati a latere munere summa cum dignitate et observantia fungaris, tibi, Dilecte Fili Noster, Cardinali Archiepiscopo Bogotensi, Columbiae ceterisque sacrorum Antistitibus, Episcopis, Magistratibus Aliisque universis, qui Eucharistico Conventui ex omnibus gentibus adfuturi sunt, Apostolicam Benedictionem effusa caritate impertimus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die xvi mensis Iulii anno MCMLXVIII, Pontificatus Nostri sexto. PAULUS PP. VI III Ad Rev.mum P. Rolandum Huot, Congregationis Presbyterorum a SS. Sacramento Generalem Moderatorem, saeculo volvente a S. Petri Iuliani Eymard piissimo obitu. PAULUS PP. VI Annuus temporis cursus proxime feliciter revehet, sollemniore celebrandum memoria, diem, quo centum ante annos S. Petrus Iulianus Eymard de terrestri vita ad sempiternae beatitatis praemium excessit. Hic tibi, dilecte Fili, et sodalibus religiosae familiae, cui moderaris, aequam suppeditabit rationem, et pietatis officium non uno nomine congruens erit, ut legiferum patrem vestrum diligentius ipsi honoretis, eiusque vitae eventus, pie res gestas, pulcherrimas cogitatas virtutis et Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 526 operae species, nominatimque pretiosam vobis traditam spiritualem hereditatem, a plurimis agnoscenda et aestimanda curetis. Quem quidem si mentis oculis consideremus, temperare Nobis non possumus, quin eorum, quae superno quodam instinctu actus, ipse pro Dei gloria et pro Ecclesiae emolumento et decore excogitavit, admiratione teneamur. Surrexit is quasi ignis, et verbum ipsius quasi fácula ardebat: ignem que, quem Iesus A^enit mittere in terram, longe lateque sparsit, generoso conato eo annitens, ut si fieri posset nemo, qui se Christi asseclam esse gloriatur, a calore eius, altore gratiae, sanctitatis, vitae se subduceret. Magnifica fuit illa vox ac celso animo viri sapientis digna : « Adveniat regnum tuum eucharisticum semper et ubique locorum » ; et quod sibi proposuit firma sanctaque voluntate, tarda nesciente molimina, perfecit. In Iesum Christum sub velamine Eucharistici Sacramenti delitescentem inflammatus cum esset amore, religiosa Instituta, tum virorum, tum mulierum, ad cultum Eucharisticum fovendum condidit et ad huic Sacramento divinos honores tribuendos apud sacerdotes, et cuiuslibet condicionis et aetatis fideles, eandem ob causam provida incepta promovit, praeter alia merito suo id faciens, ut ad celebrandos Eucharisticos Conventus omne genus, nostrae aetatis religionis et pietatis nobile insigne, via sterneretur. 1 2 Profecto immensa sane bonorum affluentia, quae in sacrosanctis illis mysteriis inclusa est, nullo eloquio explicari potest. Cum ceteris Sacramentis Eucharistia comparata, illa rivuli, haec fons dicenda est : fons scilicet omnium gratiarum, omnium charismatum scaturigo, quia, auctorem gratiae et salutis, Christum Dominum, admirabili modo continet atque adeo quidquid est boni, perfectionis, vitae, quo litando, sumendo, adorando cum plenitudine fidei acceditur. Hanc quoque ob causam ut contra novos errores, quibus negatione vel dubitatione pallescunt veritates basalto firmiores atque inde defervet caritas complurium, inexpugnabile opponatis propugnaculum, pulcherrimo vobis commisso fungimini munere, caelestis Sacramenti maiestatem illustrandi eiusque cultum exemplo, ore, opere in immensum propagandi. « Oremus semper pro vobis, ut dignetur vos vocatione sua Deus noster et impleat omnem voluntatem bonitatis et opus fidei in virtute, ut clarificetur nomen Domini nostri Iesu Christi in vobis, et vos in illo secundum gratiam Dei nostri et Domini Iesu Christi » . 3 1 2 3 Cfr. Eccli. 48, 1. Cfr. Lc. 12, 49. ¿7 Thess. 1, 11-12. Acta Pauli Pp. VI 527 Hic non tenuis labor, at laus non parva, et meritorum opima messis et ingens numerus. Haec ex animo ominati plurimumque cupientes, ut S. Petri Iuliani Eymard commemoratio par sit granditati eius nominis et causae, cui se devovit strenuissime, eaque praesentibus malis comparet remedium, Apostolicam Benedictionem, divini auxilii et solacii pignus, tibi, dilecte Fili, et universis Presbyteris a SS. Sacramento vestrisque inceptis peramanter impertimus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die x i x mensis Iulii, anno MCMLXVIII, Pontificatus Nostri sexto. PAULUS PP. VI ALLOCUTIO Christifideles coram admissos Beatissimus Pater de recens editis Encyclicis Litteris « Humanae vitae » alloquitur. * Diletti figli e figlie, Le Nostre parole hanno oggi un tema obbligato dalla Enciclica, intitolata Humanae vitae, che abbiamo pubblicato in questa settimana circa la regolazione della natalità. Riteniamo che vi sia noto il testo di questo documento pontificio, o almeno il suo contenuto essenziale, che non è soltanto la dichiarazione d'una legge morale negativa, cioè l'esclusione d'ogni azione, che si proponga di rendere impossibile la procreazione (n. 14), ma è soprattutto la presentazione positiva della moralità coniugale in ordine alla sua missione d'amore e di fecondità « nella visione integrale dell'uomo e della sua vocazione, non solo naturale e terrena, ma anche soprannaturale ed eterna » (n. 7). È il chiarimento d'un capitolo fondamentale della vita personale, coniugale, familiare e sociale dell'uomo, ma non è la trattazione completa di quanto riguarda l'essere umano nel campo del matrimonio, della famiglia, dell'onestà dei costumi, campo immenso nel quale il magistero della Chiesa potrà e dovrà forse ritornare con disegno più ampio, organico e sintetico. Risponde questa Enciclica a questioni, a dubbi, a tendenze, su cui la discussione, come tutti sanno, si è fatta in questi ultimi tempi assai ampia e vivace, e su cui la Nostra funzione dottrinale e pastorale è stata fortemente interés* Die 31 mensis iulii a. 1968. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 528 sata. Non vi parleremo adesso di questo documento, sia per la delicatezza e la gravità del tema, che Ci sembrano trascendere la semplicità popolare del presente settimanale discorso, sia per il fatto che non mancano già e non mancheranno, intorno all'Enciclica, pubblicazioni a disposizione di quanti s'interessano del tema stesso. A voi diremo semplicemente qualche parola non tanto sul documento in questione, quanto su alcuni Nostri sentimenti, che hanno riempito il Nostro animo nel periodo non breve della sua preparazione. 1 Il primo sentimento è stato quello d'una Nostra gravissima responsabilità. Esso Ci ha introdotto e sostenuto nel vivo della questione durante i quattro anni dovuti allo studio e alla elaborazione di questa Enciclica. Vi confideremo che tale sentimento Ci ha fatto anche non poco soffrire spiritualmente. Non mai abbiamo sentito come in questa congiuntura il peso del Nostro ufficio. Abbiamo studiato, letto, discusso quanto potevamo; e abbiamo anche molto pregato. Alcune circostanze a ciò relative vi sono note : dovevamo rispondere alla Chiesa, all'umanità intera; dovevamo valutare, con l'impegno e insieme con la libertà del Nostro compito apostolico, una tradizione dottrinale, non solo secolare, ma recente, quella dei Nostri tre immediati Predecessori; eravamo obbligati a fare Nostro l'insegnamento del Concilio da Noi stessi promulgato ; Ci sentivamo propensi ad accogliere, fin dove Ci sembrava di poterlo fare, le conclusioni, per quanto di carattere consultivo, della Commissione istituita da Papa Giovanni, di venerata memoria, e da Noi stessi ampliata, ma insieme doverosamente prudenti; sapevamo delle discussioni accese, con tanta passione ed anche con tanta autorità, su questo importantissimo tema; sentivamo le voci fragorose dell'opinione pubblica e della stampa; ascoltavamo quelle più tenui, ma assai penetranti nel Nostro cuore di padre e di pastore, di tante persone, di donne rispettabilissime specialmente, angustiate dal difficile problema e dall'ancor più difficile loro esperienza; leggevamo le relazioni scientifiche circa le allarmanti questioni demografiche nel mondo, suffragate spesso da studi di esperti e da programmi governativi ; venivano a Noi da varie parti pubblicazioni, ispirate alcune dall'esame di particolari aspetti scientifici del problema, ovvero altre da considerazioni realistiche di molte e gravi condizioni sociologiche, oppure da quelle, oggi tanto imperiose, delle mutazioni irrompenti in ogni settore della vita moderna. 1 Cfr. ad esempio: G. Martelet, Amour coniugai et renouveau conciliaire. Acta Pauli Pp. VI 529 Quante volte abbiamo avuto l'impressione di essere quasi soverchiati da questo cumulo di documentazioni, e quante volte, umanamente parlando, abbiamo avvertito l'inadeguatezza della Nostra povera persona al formidabile obbligo apostolico di doverOi pronunciare al riguardo; quante volte abbiamo trepidato davanti al dilemma d'una facile condiscendenza alle opinioni correnti, ovvero d'una sentenza male sopportata dall'odierna società;, o che fosse arbitrariamente troppo grave per la vita coniugale ! Ci siamo valsi di molte consultazioni particolari di persone di alto valore morale, scientifico e pastorale; e, invocando i lumi dello Spirito Santo, abbiamo messo la Nostra coscienza nella piena e libera disponibilità alla voce della verità, cercando d'interpretare la norma divina che vediamo scaturire dall'intrinseca esigenza dell'autentico amore umano, dalle strutture essenziali dell'istituto matrimoniale, dalla dignità personale degli sposi, dalla loro missione al servizio della vita, non che dalla santità del coniugio cristiano; abbiamo riflesso sopra gli elementi stabili della dottrina tradizionale e vigente della Chiesa, specialmente poi sopra gli insegnamenti del recente Concilio, abbiamo ponderato le conseguenze dell'una o dell'altra decisione; e non abbiamo avuto dubbio sul Nostro dovere di pronunciare la Nostra sentenza nei termini espressi dalla presente Enciclica. Un altro sentimento, che Ci ha sempre guidato nel Nostro lavoro, è quello della carità, della sensibilità pastorale verso coloro che sono chiamati a integrare nella vita coniugale e nella famiglia la loro singola personalità ; e abbiamo volentieri seguito la concezione personalistica, propria della dottrina conciliare, circa la società coniugale, dando così all'amore, che la genera e che la alimenta, il posto preminente che gli conviene nella valutazione soggettiva del matrimonio; abbiamo accolto poi tutti i suggerimenti formulati nel campo della liceità, per agevolare l'osservanza della norma riaffermata. Abbiamo voluto aggiungere all'esposizione dottrinale qualche indicazione pratica di carattere pastorale. Abbiamo onorato la funzione degli uomini di scienza per il proseguimento degli studi sui processi biologici della natalità e per la retta applicazione dei rimedi terapeutici e della norma morale a ciò inerente. Abbiamo riconosciuto ai coniugi la loro responsabilità e quindi la loro libertà, quali ministri del disegno di Dio sulla vita umana, interpretato dal magistero della Chiesa, per il loro bene personale e per quello dei loro figli. E abbiamo accennato all'intento superiore che ispira la dottrina e la pratica della 34 - A. A. S. Acta' Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 530 Chiesa, quello di giovare agli uomini, di difendere la loro dignità, di comprenderli e di sostenerli nelle loro difficoltà, di educarli a vigile senso di responsabilità, a forte e serena padronanza di sé, a coraggiosa concezione dei grandi e comuni doveri della vita e dei sacrifici inerenti alla pratica della virtù e alla costruzione d'un focolare fecondo e felice. E finalmente un sentimento di speranza ha accompagnato la laboriosa redazione di questo documento; la speranza ch'esso, quasi per virtù propria, per la sua umana verità, sarà bene accolto, nonostante la diversità di opinioni oggi largamente diffusa, e nonostante la difficoltà che la via tracciata può presentare a chi la vuole fedelmente percorrere, ed anche a chi la deve candidamente insegnare, con l'aiuto del Dio della vita, s'intende; la speranza, che gli studiosi specialmente sapranno scoprire nel documento stesso il filo genuino, che lo collega con la concezione cristiana della vita, e che Ci autorizza a far Nostra la parola dell'Apostolo : Nos autem sensum Christi habemus, noi poi teniamo il pensiero di Cristo. E la speranza infine che saranno gli sposi cristiani a comprendere come la Nostra parola, per severa ed ardua che possa sembrare, vuol essere interprete dell'autenticità del loro amore, chiamato a trasfigurare se stesso nell'imitazione di quello di Cristo per la sua mistica sposa, la Chiesa; e che essi per primi sapranno dare sviluppo ad ogni pratico movimento inteso ad assistere la famiglia nelle sue necessità, a farla fiorire nella sua integrità, e ad infondere nella famiglia moderna la spiritualità sua propria, fonte di perfezione per i singoli suoi membri e di testimonianza morale nella società. 2 3 È, come vedete, Figli carissimi, una questione particolare, che considera un aspetto estremamente delicato e grave dell'umana esistenza; e come Noi abbiamo cercato di studiarlo e di esporlo con la verità e con la carità che tale tema voleva dal Nostro magistero e dal Nostro ministero, così a voi tutti, interessati direttamente che voi siate o no alla questione stessa, chiediamo di volerlo considerare col rispetto che merita, nell'ampio e luminoso quadro della vita cristiana. Con la Nostra Benedizione Apostolica. 2 3 1 Cor. 2, 16. Cfr. Decr. Apostolicam actuositatem, n. 11; Const. Past. Gaudium et spes, n. 48. Sacra Congregatio pro Episcopis 531 ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS S A L V A T O R I A N A E REIPUBLICAE DECRETUM De erectione Vicariatus Castrensis De erigendo Vicariatu Castrensi Reipublicae Salvatorianae inter Apostolicam Sedem et memoratae Reipublicae Magistratus sollemnis nuper inita est pactio eum in finem ut militibus et Christifidelibus ad Exercitum pertinentibus stabili convenientique ratione — quemadmodum catholicae nationis traditio exigit — Religionis solacia praestarentur. Ad huiusmodi Conventionem perficiendam Summus Pontifex Paulus Divina Providentia Pp. V I , suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, praesenti S. Congregationis pro Episcopis Decreto, Vicariatum Castrensem Reipublicae Salvatorianae erigit atque constituit eumque, sartis tectisque legibus sollemni pactione statutis, sequentibus quoque instruit normis ad spirituale munus exercendum spectantibus : 1. Vicariatus Castrensis constabit : Vicario Castrensi, Pro-Vicario, Militum Cappellanis, omnibus Catholicam religionem profitentibus qui ad copias armatas Reipublicae, ad legiones a Publica Securitate atque ad « Cadetes » pertinent. 2. Sedes huius Vicariatus Castrensis eiusque Curiae in urbe S. Salvatoris in America erit. 3. Curia ad instar dioecesanae efformabitur atque ad eam pertinebunt : Pro-Vicarius, Cappellani consultores ceterique Administri qui, iudicio Vicarii Castrensis, necessarii videntur. 4. Vicarius Castrensis — conlatis consiliis cum Reipublicae competentibus Magistratibus — ab Apostolica Sede deligetur et per peculiare S. Congregationis pro Episcopis Decretum officio ponetur. 5. Vicarius Castrensis iurisdictione pollebit personali, ordinaria tum fori interni tum fori externi, speciali et cumulativa cum iurisdictione Ordinariorum locorum, ad normam Instructionis de Vicariis Ca- 532 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale strensibus « Sollemne semper » a Sacra Congregatione Consistoriali die 23 mensis aprilis anno 1951 editae. In stativis autem castris et in locis militibus reservatis primo et principaliter Vicarius Castrensis iurisdictionem exercebit, secundario, quoties, scilitet, idem Vicarius Castrensis eiusque Cappellani absint vel desint, semper autem iure proprio, Ordinarius loci atque Parochus, initis consiliis — quatenus fas est — cum Curia Vicariatus Castrensis. 6. Iurisdictioni Vicariatus Castrensis obnoxii erunt : a) Sacerdotes omnes qui muneri Cappellani militum deputantur ; Religiosi sodales qui in nosocomiis aut in quibuslibet locis militibus reservatis stabiliter degunt. d) Universi Christifideles qui sub vexillis Reipublicae actu militant, qui ad legiones a publica securitate pertinent et qui, vulgato nomine, « Cadetes » nuncupantur. c) Qui eorundem familias constituunt, uxores, scilicet, liberi, parentes, propinqui ac famuli, ceterique ad copias addicti; dummodo omnes in copiarum stationibus aut in hospitalibus vel in aliis locis militibus reservatis stabiliter habitent. 7. Optimi expertique sacerdotes a Vicario Castrensi civilibus Magistratibus praesentantur ut, conlatis consiliis, muneri cappellani militum destinentur seu dicentur. Vicarii Castrensis ordinariae potestati, durante munere, subduntur; quoad ecclesiasticam disciplinam tamen potestati quoque Ordinarii loci, in quo versari contingat, obnoxii erunt. Huic vero, in casibus urgentioribus et quoties Vicarius Castrensis providere non poterit, fas erit in eos animadvertere etiam canonicis sanctionibus, si casus ferat, et monito confestim Vicario Castrensi. 8. Quod ad militum Cappellanos Religiosos attinet, adamussim servetur Instructio de Cappellanis militum Religiosis, a Sacra Congregatione negotiis religiosorum sodalium praeposita, die 2 mensis februarii anno 1955 edita. 9. Pro-Vicario, si a Vicario Castrensi constitutus fuerit, necessarias et opportunas idem Vicarius Castrensis tribuet facultates. 10. Militum Cappellani animarum sibi commissarum curam gerent muneribus et obligationibus parochorum, ad normam memoratae Instructionis De Vicariis Castrensibus, instructi. 11. In celebratione matrimoniorum subditorum Vicariatus Castrensis, religiose servetur praescriptum canonis 1097, § 2 C. I. C, id est : (( pro regula habeatur ut matrimonium coram sponsae parocho celebretur, nisi iusta causa excuset », et accurate expleantur actus qui, ad Sacra Congregatio pro Episcopis 533 normam iuris communis, celebrationem matrimonii praecedere et subsequi debent. 12. Ad causas subditorum Vicariatus Castrensis sive contentiosas inter ipsos, sive criminales, tum in prima tum in altera instantia pertractandas, Vicarius Castrensis tribunal quoddam designet atque a Sacra Congregatione pro Episcopis peractae designationis adprobationem obtineat. 13. Vicarius Castrensis relationem de statu Vicariatus singulis quinquenniis exhibebit, quaesitis respondens iuxta ea quae in « Formula servanda » praescribuntur ab Apostolica Sede edita. Quinquennia sunt fixa ad normam sacrorum canonum, proinde huiusmodi obligationi satisfaciet anno quo locorum Ordinarii Reipublicae Salvatorianae Relationem de statu dioecesium exhibere tenentur. Eodem anno quo Relatio est promenda, Vicarius Castrensis ad Urbem, Apostolorum Petri et Pauli sepulchra veneraturus, accedat et Romano Pontifici se sistat. 14. Vacante Vicarii Castrensis officio, nisi aliter ab Apostolica Sede provisum fuerit, regimen Vicariatus Castrensis — usque dum novus Vicarius Castrensis muneris possessionem ceperit — Pro-Vicarius, si adfuerit, assumet; secus Cappellanus maior in munere antiquior. Qui autem Vicariatus Castrensis regimen tunc assumpserit facultatibus fruetur et oneribus adstringetur quae ius commune — congrua congruis referendo — Vicario Capitulari tribuit. Ipsius praesertim erit Sacram Congregationem pro Episcopis de assumpto munere certiorem facere ab eaque instructiones impetrare. Ad haec exsecutioni mandanda idem Summus Pontifex Excnlum P. D. Brunonem Torpigliani, Archiepiscopum titulo Mallianensem et in Republica Salvatoriana et Guatimalensi Nuntium Apostolicum, deputare dignatus est, opportunis et necessariis conlatis facultatibus, etiam subdelegandi ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, et onere imposito ad Sacram Congregationem pro Episcopis quamprimum mittendi authenticum exemplar actus peractae exsecutionis. Quibus super rebus praesens edi iussit Decretum perinde valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 25 mensis martii 1968. CAROLUS Card. CONFALONIBRI, Praefectus L. © S£B Ernestus Civardi, Archiep. tit. Serdicen., Secretarius 534 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. V I , successivis decretis Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die 11 Ianuarii 1968. — Cathedrali Ecclesiae Apianae praefecit R. P. Pium Taofinu'u sodalem Societatis Mariae. die 29 Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Gemellensi in Byzacena Exc. P. D. Ioannem Gay, hactenus Episcopum Imae Telluris et Petrirostrensis. die 16 Februarii. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Tigisitanae in Numidia Michaelem Gasparem Coppenrath, e clero saeculari, quem constituit Coadiutorem cum iure successionis Excmi P. D. Pauli Mazé, Archiepiscopi Papeetensis. — Cathedrali Ecclesiae Basseinensi R. D. Iosephum Mahn Eric, e clero saeculari. — Titulari episcopali Ecclesiae Sfasferiensi R. P. Silvium Zucchetta, sodalem Ordinis Fratrum Minorum, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Francisci Venantii Filippini, Vicarii Apostolici Mogadiscioènsis. die 23 Februarii. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Zuritanae R. D. Ioannem Jadot, e clero saeculari, quem deputavit Delegatum Apostolicum in regionibus Thailandensi, Laosiensi, Malacensi et Singaporensi. die 2 Martii. — Titulari episcopali Ecclesiae Gibbensi Exc. P. D. Aemilium Eliam Verhille, hactenus Episcopum Arcis Rousset. die 11 Martii. — Metropolitanae Ecclesiae Hueensi Exc. P. D. Philippum Nguyen Kim Dien, hactenus Archiepiscopum tit. Parianum. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Bullensi Regio- Sacra Congregatio pro gentium evangelizatione 535 rum Exc. P. D. Petrum Martinum Ngo-dinh-Thue, hactenus Archiepiscopum Hueensem. — Cathedrali Ecclesiae Lakossaënsi, noviter erectae, R. D. Christophorum Adimou, e clero saeculari. — Titulari episcopali Ecclesiae Bamaecorensi R. P. Marianum Gutiérrez Salazar, sodalem Ordinis Fratrum Minorum Cap., quem deputavit Vicarium Apostolicum Caronensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Caput Cillensi R. P. Felicem Ley, sodalem Ordinis Fratrum Minorum Cap., quem deputavit Administratorem Apostolicum Insularum Ryukyu (Kagoshima). die 9 Aprilis. — Metropolitanae Ecclesiae Seulensi Exc. P. D. Stephanum Kim Sou-Hwan, hactenus Episcopum Masanensem. — Cathedrali Ecclesiae Pinangensi R. D. Gregorium Yong, e clero saeculari. — Cathedrali Ecclesiae Tshumbeensi R. D. Albertum Yungu, e clero saeculari. — Cathedrali Ecclesiae Mananjariensi, noviter erectae, R. P. Robertum Chapuis, sodalem Societatis Parisiensis Missionum ad exteras gentes. — Titulari episcopali Ecclesiae Siccensi Exc. P. D. Iosephum Hagendorens, hactenus Episcopum Tshumbeensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Igilgilitanae R. P. Edmundum Fernando, sodalem Congregationis Missionariorum Oblatorum B. M. V. Immaculatae, quem deputavit Auxiliarem Emi P. D. Cardinalis Thomae Cooray, Archiepiscopi Columbensis in Ceylon. — Titulari episcopali Ecclesiae Muliensi R. O. Osvaldum Gomis, e clero saeculari, quem deputavit Auxiliarem Emi P. D. Cardinalis Thomae Cooray, Archiepiscopi Columbensis in Ceylon. die 23 Aprilis. — Titulari episcopali Ecclesiae Summensi Exc. P. D. Danielem Liston, hactenus Episcopum Portus Ludovici. die 8 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Manensi, noviter erectae, R. D. Bernardum Agre, e clero saeculari. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 536 SACRA CONGREGATIO RITUUM i DECRETUM De titulo Basilicae Minoris Domus Dei decorem et pulchritudinem Sancta Mater Ecclesia iugiter promovere studuit; quamobrem nunquam destitit aptas edere normas, quibus sacrarum aedium dignitas, iuxta temporum, locorum et gentium condiciones, opportune servaretur et incrementum acciperet. Ceterum christianorum fides et pietas plurimum contulerunt, ut templa, saeculorum decursu excitata, pulchriora et digniora fierent. Praeterea Summi Pontifices iis ecclesiis, quae prae aliis excellèrent, peculiaria munera largiti sunt, quae inter, iam amplius centum annos, titulus Basilicae Minoris recensetur. Qui quidem titulus nativa ratione intime connexus est cum titulo Basilicae Maioris, a saeculo tantummodo xvin Basilicis Patriarchalibus tributo. Basilicae autem Patriarchales, ut omnes norunt, veluti partes Lateranensis Patriarchìi habebantur et sunt; nam, Archibasilica SS. Salvatoris, « caput, mater et magistra omnium ecclesiarum est ecclesia cathedralis Summi Pontificis, Basilicae vero S. Petri, S. Pauli, S. Laurentii extra muros et S. Mariae Maioris, ecclesiae ad Summum Pontificem peculiari modo pertinentes habebantur. Cum vero cuncta ecclesiastica Instituta ad mentem Concilii Vaticani secundi condicionibus et necessitatibus nostrorum temporum accommodanda sint, Sacra Rituum Congregatio, virorum peritorum votis et consiliis collectis, censuit, omnibus attente matureque perpensis, hunc Basilicae Minoris titulum esse quidem servandum, nova tamen ac ditiore significatione inducta, qua et intimius Petri cathedrae devinciantur, et peculiaris navitatis liturgicae atque pastoralis centrum evadant. Ad hunc finem assequendum, Sacra Rituum Congregatio condiciones et obligationes ecclesiarum, quae Basilicae Minoris titulo erunt 1 Descriptio Lateranensis Ecclesiae, 2: ed. R. Valentini - G. Zucchetti, Codice Topografico della Città di Roma, III, Roma 1946, p. 335; cf. S. Petrus Damiani, Epistularum, lib. II, i: PL 144, coli. 255-256. Sacra Congregatio Rituum 537 augendae, necnon concessiones titulo adnexas, accurate recognovit et opportune immutavit. Quae quidem sunt : I. CONDICIONES 1. Ecclesia congruenti amplitudine et artis decore emineat eiusdemque forma liturgicis legibus adamussim respondeat. 2. Consecrata sit. 3. In universa dioecesi quadam celebritate gaudeat, v.g. quia corpus vel insignis reliquia alicuius Sancti canonizati in ea asservatur, vel celebris imago ibidem peculiari veneratione colitur, vel ipsa ecclesia refertur ad singularem quendam eventum religiosae dioecesis historiae. 4. Vitae religiosae et pastoralis veluti radiationis centrum exsistat ; hinc : a) sacrae Liturgiae et praesertim Eucharistiae celebratio omnimoda cum dignitate peragatur, quae sit aliis in exemplum, sive ob liturgicarum legum observantiam sive ob actuosam populi participationem ; d) Schola Cantorum ibi habeatur ac praeterea non desit qui fidelium participationem ducere et sustinere queat ; c) sacerdotes numero sufficientes ecclesiae addicti et confessarii paenitentium necessitati, statutis horis, praesto sint; d) verbi divini praedicatio frequens fiat nec ad homiliam dierum festorum dumtaxat redigatur. 2 II. OBLIGATIONES 5. Intra Basilicae fines promoveatur religiosa fidelium institutio, peculiaribus cursibus instructionis, collationum seriebus, ceterisque eiusmodi inceptis. 6. Inter Basilicae opera et incepta plurimum tribuatur studio et vulgationi documentorum, quibus Summi Pontificis mens et magisterium exhibetur. 7. In ipsa Basilica singulari cum solemnitate celebrentur : a) festum Cathedrae S. Petri (22 febr.) ; h) festum SS. Apostolorum Petri et Pauli (29 iun.) ; c) anniversarium exaltationis Summi Pontificis. 2 Cf. Instr. Musicam Sacram, nn. 19-22. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 538 8. In quavis Basilica, pro opportunitate, diebus praesertim festivis, una alterave Missa,, sive lecta sive in cantu, lingua latina celebretur. In eiusmodi Missis cantatis gregorianae melodiae vel sacra polyphonia peculiari cura et studio proferantur. 3 9. In fronte Basilicae Summi Pontificis vel Apostolicae Sedis insignia collocentur. III. CONCESSIONES 10. Fideles plenariam indulgentiam, suetis condicionibus, acquirere possunt Basilicam diebus infrascriptis visitantes : a) in festo SS. Apostolorum Petri et Pauli (29 iun.) ; "b) in festo Titularis; c) in dedicatione S. Mariae de Portiuncula (2 aug.); d) die ad libitum semel in anno electa. 11. In Missis, in quibus habetur participatio alicuius peregrinationis aut magnus populi concursus, dici potest Credo. 12. Signum pontificium, idest Claves decussatae, adhiberi poterit in vexillis, in supellectile, in sigillo Basilicae. 13. Rectori Basilicae super rocchetum uti licet mozzetta ex serico nigro cum oris, ocellis et globulis rubini coloris. 14. Ecclesiae, quae titulum Basilicae iam consecutae sunt, condicionibus et obligationibus, de quibus supra in nn. 1-9, pro viribus aptentur. 15. Preces, ad obtinendum titulum Basilicae Minoris pro quavis ecclesia, etiam exempta, a loci Ordinario porrigendae sunt, qui de requisitarum condicionum exsistentia testimonium exhibebit. Ipse Ordinarius in petitione indicabit quot et quae Basilicae in dioecesi iam inveniantur. Precibus demum adnectantur opuscula, libri, imagines luce impressae, ex quibus ecclesiae forma, structura, condicio, sufficienter illustrentur. Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Papa V I , in Audientia die 6 mensis Iunii decurrentis anni infrascripto S. Rituum Congregationis Secretario concessa, praesens approbavit Decretum et auctoritate Sua confirmavit, statuens, ut ecclesiae, quae 9 Cf. Const. Sacrosanctum Concilium, n. 54; Instr. Inter Oecumenici, n. 59; Instr. Musicam Sacram, n. 48. Sacra Congregatio Rituum 539 titulum Basilicae Minoris in posterum obtinebunt, supra recensitas condiciones praeseferant, et obligationes inde consequentes adimplere valeant. Quibuslibet contrariis nihil obstantibus. Ex Aedibus Sacrae Rituum Congregationis, die 6 Iunii 1968. BENNO Card. GUT, Praefectus L. m s. © F. Antonelli, Archiep. tit. Idicren., Secretarius II PRECES PRO ITALICA REPUBLICA In Missa conventuali recitandae in ditionibus Italiae ad normam articuli 12 pacti cum Apostolica Sede Concordati. In omnibus Dominicis aliisque festis de praecepto servandis, in cunctis ecclesiis Capitulum et Officium chorale habentibus, in Missa conventuali, Orationi fidelium sequens inseratur deprecatio : Ut Italiam eiusque Praesidem caelesti favore prosequatur atque conservet, cunctisque Nationis civibus ac moderatoribus vitae prosperitatem salutemque cum pace atque concordia largiatur, Dominum deprecemur. Perché Dio benedica e protegga l'Italia e il suo Presidente, e doni alla Patria e ai suoi governanti vita, prosperità e salvezza nella pace e nella concordia, preghiamo fratelli. Ex Secretaria Sacrae Rituum Congregationis, die 3 Septembris 1968. BENNO Card. GUT, Praefectus L. © S. © F. Antonelli, Archiep. tit. Idicren., Secretarius 540 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA TRIBUNALIUM SACRA ROMANA ROTA Citationes edictales I NEAPOLITANA Nullitatis matrimonii (Kappler - Janns) Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Leonera Janns, conventae in causa de qua supra, eandem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. Romanae Rotae (Piazza della Cancelleria, 1 - Roma), in diem 9 octobris 1968, hora undecima cum dimidio, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii : An constet de nullitate matrimonii in casu. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedictae dominae Leonera Janns, curare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur. * Adamus Pucci, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 25 mensis iulii a. 1968. Orlandus Di Jorio, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M.me Leonera Janns, défenderesse en cette cause, nous la citon à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 9 octobre 1968, à» 11 heures 30, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté : Gonste-t-il de la nullité du mariage dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Leonera Janns, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. 541 Sacra Romana Rota II ROMANA Nullitatis matrimonii (Baglioni - Amandola) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Pauli Baglioni, conventi in causa de qua supra, eundem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. Romanae Rotae (Piazza della Cancelleria, 1 - Roma), in diem 16 octobris 1968, hora decima, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii : An sententia Rotalis diei 2Jj aprilis 1968 confirmanda vel infirmanda sit, in casu. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedicti domini Pauli Baglioni, curare debent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur. * Ernestus Fiore, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 27 mensis iulii a. 1968. Orlandus Di Jorio, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Paul Baglioni, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 16 octobre 1968, à 10 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté : La sentence du Tribunal de la Rote en date du 24 avril 1968 doit-elle être confirmée ou infirmée, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit Paul Baglioni, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. 542 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale TRIBUNAL VICARIATUS URBIS Citationes edictales I ROMANA Nullitatis matrimonii (Du Monceau - Dresseihuys) Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Lorraine Dresseihuys, Neo-Eboraci die 16 octobris 1928 natae et in causa de qua supra conventae, eamdem citamus ad comparendum coram Tribunali Secundae Instantiae Vicariatus Urbis (Piazza S. Giovanni in Laterano, 6 Roma), aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, in diem 24 octobris 1968, hora duodecima, pro concordatione sequentis dubii : An constet de nullitate matrimonii in casu. Ordinarii locorum, parochi, fideles quicumque notitiam habentes actualis commorationis praedictae dominae Lorraine Dresseihuys, curare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur. * Ph. Giannini, V. Off. Ex Aedibus Tribunalis Vicariatus Urbis, die 23 iulii 1968. I. Nastasi, Cancellarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M.me Lorraine Dresselhuys, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal du Vicariat de Rome (Piazza S. Giovanni in Laterano, 6 - Roma) le 24 octobre 1968, à 12 heures, pour concorder le doute ci-dessous rapporté : Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Lorraine Dresseihuys, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Tribunal Vicariatus Urbis 543 II NEAPOLITANA Nullitatis matrimonii (Cimmino - Lek) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Stephani Jerzy Lek, 42 annorum, in Polonia nati et in causa de qua supra conventi, eumdem citamus ad comparendum coram Tribunali Appellationis Vicariatus Urbis (Piazza S. Giovanni in Laterano, 6 - Roma), vel coram Tribunali Vratislaviensi in Wroclaw in Polonia (ul. Katedraln, 13), aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, die 31 octobris 1968, hora duodecima, ad dubium concordandum : An constet de nullitate matrimonii in casu. Ordinarii locorum, parochi, fideles quicumque notitiam habentes actualis commorationis praedicti domini Stephani Jerzy Lek, curent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur. * Bruno Prévôt, Vice-Officialis ac Iudex Instructor Ex Aedibus Tribunalis Appellationis Vicariatus Urbis, die 14 septembris 1968. Antonius Longo, V. Cancellarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Etienne Jerzy Lek, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de Seconde Instance du Vicariat de Rome (Piazza S. Giovanni in Laterano, 6 Roma), ou au siège du Tribunal de Wroclaw en Pologne (ul. Katedraln, 13), le 31 octobre 1968, à 12 heures, pour concorder le doute ci-dessous rapporté : Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit M. Etienne Jerzy Lek, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 5U DIARIUM ROMANAE CURIAE SEGRETERIA DI STATO NOMINE Oon Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI ha nominato: 3 agosto 27 » 1968. S. E. Revma Mons. Torpigliani Bruno, Arcivescovo tit. di Malliana, Nunzio Apostolico nel Congo. » L'Ilìmo e Revmo Mons. Prigione Gerolamo, Nunzio Apostolico in Guatemala e El Salvador. Oon Biglietto della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI, a norma del Motu Proprio «Pro comperto sane», ha nominato S. E. Revma Mons. Carraro Giuseppe, Vescovo di Verona, Membro della Sacra Congregazione per l'Educazione Cattolica. NECROLOGIO 28 luglio 1968. L'Emo Signor Card. Herrera y Oria Angel, del Titolo del S. Cuore di Maria a Piazza Euclide. 31 » » L'Emo Signor Card, de la Torre Carlos Maria, del Titolo di S. Maria in Aquiro. 14 agosto » L'Emo Signor Card, da Silva Augusto Alvaro, del Titolo di S. Angelo in Pescheria, Arcivescovo di Säo Salvador da Bahia. » » » Monsig. Pekala Karol, Vescovo tit. di Trocmade, Ausiliare di Tarnòw. 16 » » Monsig. Coimbra José André, Vescovo di Patos de Minas. 17 » » Monsig. Greif John F., Vescovo di Tororo. 5 settembre » Monsig. Gaiinon John Mark, Arcivescovo di Tacarata. 15 » » Monsig. Massa Pedro, Vescovo tit. di Ebron. 16 » » Monsig. Pawlowski Antoni, Vescovo di Wladislavia. 23 » » Monsig. Alonso Muñoyerro Luis, Arcivescovo tit. di Sion, Vicario Castrense per la Spagna. 31 Octobris 1968 An. et vol. LX N. 10 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I MARINGAENSIS (PARANÁ VIENSIS) Dismembratis e Maringaënsi dioecesi territoriis, nova conditur dioecesis « Paranaviensis » appellanda. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Nil gratius Nobis contingit, qui rei catholicae Dei voluntate summam habemus, quam Ecclesiam in orbe terrarum securo incessu sensim progredi conspicere, atque sapienti consilio novos semper filios Christo eiusque beatitatis regno adiungere, quasi minimum granum illud sinapis, quod in silentio crescit et patulas frondes dilatat, ut animos ex fallaci errore eripere possit. Quam ob rem cum venerabilis Frater Sebastianus Baggio, Archiepiscopus titulo Ephesinus et in Brasilia Apostolicus Nuntius, collatis consiliis cum Iacobo Aloisio Coelho, Episcopo Maringaënsi, audita Conferentia Episcopali Brasiliana, id proposuerit ut partito territorio Sedis Maringaënsis nova dioecesis ex eo excitantur, Nos haec omnia probantes sequentia decernimus. Eorum omnium consensum supplentes qui hac super re aliquid iuris vel habeant vel se praesumant habere, a dioecesi Maringaënsi integrum separamus territo35 - A. A. S. 546 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale rium municipiorum — prout in praesens lege civili circumscribuntur — quae vulgo cognominantur Alto Paraná, Amapora, Diamante do Norte, Guairacá, Itauna do Sul, Loanda, Mirador, Nova Aliança do Ivaí, Nova Londrina, Paraíso do Norte, Paranavaí, Planaltina do Paraná, Porto Rico, Querencia do Norte, Santa Cruz do Monte Castelo, Santa Isabel do Ivaí, Santo Antonio do Caiuá, Sao Carlos do Ivai, Sao Joäo do Caiuá, Sao Pedro do Paraná, Tamboara, Terra Rica, eaque territoria in novae dioecesis formam redigimus, Paranaviensis appellandae iisdemque cingendae finibus ac civilis regio e qua fit. Hanc novam dioecesim suffraganeam facimus metropolitanae Sedi Curitibensi; item eius Episcopum, ad normam iuris auctoritati eiusdem Sedis Archiepiscopi obnoxium. Sedes episcopalis in urbe vulgo « Paranavaí » erit, magisterii episcopalis autem cathedra in curiali templo ibidem exstante, Deo in honorem S. Sebastiani Mart. dicato, quod ad cathedralis dignitatem attollimus, donec aliud B. M. V. Ecclesiae Matri dicandum extruatur. Sacro vero Praesuli, praeterquam quod omnia iura facimus, obligationes etiam imponimus muneris proprias. Canonicorum collegium condatur, iuxta tamen peculiares normas per alias sub plumbo Litteras edendas; quamdiu autem dioecesis Canonicorum senatu carebit, permittimus ut Consultores dioecesani deligantur, qui consilio et ope Episcopo assint. Mensam episcopalem efficient : fidelium collationes, Curiae proventus, congrua pars bonorum, si qua sint, quae novae Sedi obvenient, ad normam canonis 1500 C. I. C. De pueris atque adulescentibus recipiendis et educandis, qui ad sacerdotium Dei instinctu vocentur, serventur praescripta iuris communis, prae oculis habitis normis Decreti Concilii Vaticani II « Optatam totius » necnon regulis Sacrae Congregationis pro Institutione Catholica; ceterum cum iuvenes adoleverint, qui optimi fuerint Romam mittantur in Pontificium Collegium Pianum Brasilianum, philosophicis theologicisque disciplinis imbuendi. Simul ac Paranaviensis dioecesis condita fuerit per harum Litterarum effectionem, eo ipso Sacerdotes ei Ecclesiae addicantur, in cuius territorio beneficium vel officium legitime habeant. Ceteri Sacerdotes, clerici atque Seminarii tirones, ei in qua domicilium habeant. Acta et documenta novam dioecesim quoquo modo respicientia a Curia Maringaënsi ad Paranaviensem transferantur, ut in condendo tabulario religiose custodiantur. Haec omnia ut ad effectum adducantur curet venerabilis Frater Sebastianus Baggio, quem diximus, vel ab eo delegatur vir, dummodo in ecclesiastica dignitate constitutus. Qui autem negotium perfecerit congrua documenta exarari iubeat ad Sacram- 547 Acta Pauli Pp. VI que Congregationem pro Episcopis mitti, de more signata sigilloque impressa. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae apud S. Petrum, die vigesimo mensis ianuarii, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo octavo, Pontificatus Nostri quinto. ALOISIUS Card. TRAGLIA 8. R. E. Cancellarius CAROLUS Card. CONFALONIERI 8. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens © Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco £B Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXVII, n. 26. II BONAËRENSIS Exarchatus apostolicus pro fidelibus ritus byzantini Ucrainorum in Argentina conditur. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Ucrainorum fidelium, in Argentina degentium, coetum, qui ad Ordinariatum illum pertinet pro fidelibus rituum orientalium anno MCMLIX ibi locorum constitutum, magis magisque pollere ita libenti animo acce- 548 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale pimus, ut concedere opportunum visum fuerit eorum omnium precibus, qui ut ad gradum exarchatus apostolici idem eveheretur ab Apostolica Sede petierunt. De huiusmodi autem negotio ad Nos rettulit venerabilis Frater Noster Hamletus Ioannes S. R. E. Cardinalis Cicognani, a publicis Ecclesiae negotiis, audita scilicet Sacra Congregatione pro Ecclesia Orientali deque sententia Archiepiscopi Bonaërensis eiusdemque Ordinarii pro fidelibus rituum orientalium, Conferentiae praeterea episcopalis pro Argentina, ac denique Apostolici in eadem natione Nuntii. Quapropter, suprema Nostra potestate exarchatum apostolicum pro fidelibus ritus byzantini Ucrainorum in Argentina commorantibus condimus, cui tamquam Exarchum venerabilem Fratrem Andream Sapelak, Episcopum titulo Sebastopolitanum in Thracia praeficimus, adhuc Visitatorem Apostolicum pro iisdem Ucrainis in Argentina, datis iuribus impositisque obligationibus congruis. Novus exarchatus metropolitanae Sedi Bonaerensi, instar Ecclesiae suffraganeae, subdatur ; eius vero Sedes in Bonaerensi urbe sit, in qua videlicet sacer Praesul domicilium habet, in quaque exarchale templum est. Mandamus praeterea ut Consultores exarchales eligantur, qui Praesuli in gerendis negotiis assistant. Mensam exarchalem constituent sive pecuniae a fidelibus sponte oblatae, sive paroeciarum tributa, sive denique bonorum reditus ad exarchatum pertinentium. De pueris adulescentibusque qui ad sacerdotium Dei instinctu vocentur, statuimus ut ad Seminaria quoad fieri poterit mittantur pro Ucrainis exstructa, praesertim Romae. Sedi exarchali atque eius Antistiti iura omnia ac privilegia competunt quae in Litteris Apostolicis de ritibus orientalibus et de personis, datis die 2 mensis Iunii, anno 1957, a can. 366 ad 387 recensentur; hoc tamen cauto, quod potestas iurisdictionis Exarchi in fideles Ucrainos exercenda erit non exclusive sed cumulate cum potestate Ordinariorum locorum ritus latini, qui tamen secundaria ratione iure suo utantur. In locis ubi paroecia pro fidelibus Ucrainis desit, parochus latini ritus curam ipsorum gerat, donec proprii ritus parochus constituatur aut sacerdos pro ipsis designetur. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis Acta Pauli Pp. VI 549 sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die nono mensis februarii, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo octavo, Pontificatus Nostri quinto. ALOISIUS Card. TRAGLIA S. R. E. Cancellarius MAXIMILIANUS Card. DE FURSTENBERG 8. Congr. pro Ecclesiis Orientalibus Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Ioannes Calieri, Proton. Apost. Iosephus Massimi, Proton. Apost. Loco © Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXVII, n. 35. III SOROCABANAE ET ALIARUM (ITAPEVENSIS) Detractis quibusdam territoriis ab Ecclesiis Sorocabana, Botucatuensi et Santosensi, alia constituitur dioecesis, « Itapevensis » cognominanda. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quantum spei bonae in novae circumscriptionis constitutione ponamus atque collocemus, quantumque gaudii inde capiamus, qui christianae Rei publicae praesidemus, ex eo denique colligi poterit, quod non solum, nova condita Ecclesia, res aptius et commodius disponi censemus, verum etiam 4uod per eam ignis alius veluti accenditur, qui exardescat in animis, et lux affulget alia, qua homines collustrentur in hac offusa caligine vita. Quandoquidem ergo venerabiles Fratres Henricus Hector Golland Trindade, Archiepiscopus Botucatuensis, Iosephus Melhado Campos, Episcopus titulo Hospitensis, Coadiutor cum iure successionis et Apostolicus Administrator « Sede plena » dioecesis Sorocabanae, et David Piciio, Episcopus Santosensis, id petierunt ut e suis Ecclesiis nova excitaretur dioecesis, post quidem auditam Conferentiam episcopalem Brasilianam, quam dicunt, Nos haec statuimus atque iubemus, aeque expostulationi eorum concedentes, non ante tamen, quam tum venerabilem Fratrem Sebastianum Baggio sententiam roga- 550 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale vimus, Archiepiscopum titulo Ephesinum atque in Brasilia Apostolicum Nuntium, et venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium Sacrae Congregationi pro Episcopis praepositorum consilium audivimus. A dioecesi Sorocabana territorium municipiorum, quae sequuntur, separamus : Baräo de Antonina, Buri, Capäo Bonito, Coronel Macedo, Guapiara, Itaberá, Itapeva, Itaporanga, Itararé, Ribeiräo Branco, Ribeiräo Vermelho do Sul, Taquarituba; ab archidioecesi vero Botucatuensi, municipia : Factura, Itaí, Paranapanema, Taguaí ; a dioecesi denique Santosensi, territoria municipiorum : Apiai, Barra do Turvo, Iporanga, Ribeira; quibus territoriis omnibus novam dioecesim condimus, Itapevensem cognominandam, atque iisdem finibus terminandam, quibus territoria cuncta, e quibus coalescit, ut sunt hodie lege civili circumscripta. Sedes dioecesis in urbe Itapeva collocabitur; cathedra vero in templo Sanctae Annae, in eadem civitate ; quod sane cathedrale habebitur. Nova dioecesis suffraganeam constituimus Sedis S. Pauli in Brasilia; atque ideo erit sacer eius Praesul iurisdictioni metropolitanae talis Archiepiscopi subiectus. Qui praeterea, cathedrale collegium Canonicorum condet, ad normas per alias Litteras dandas. Interim autem Consultores dioecesanos eliget, qui in negotiis explicandis eum iuvent consiliis et opera. Eius etiam erit Seminarium excitare pueris excipiendis, qui ad sacerdotium sint a Spiritu Dei Sancto vocati; in qua re, praeter normae iuris communis, etiam decretum Concilii Vaticani II servetur « Optatam totius », et regulae Sacrae Congregationis pro Institutione Catholica. Id etiam Episcopus cavebit ut suo tempore iuvenes qui fuerint meliores Romam mittat, in Pontificium Collegium Pianum Brasilianum, philosophia ac sacra Theologia imbuendis. Ad clerum quod attinet, ita res agatur ut, his Litteris ad effectum adductis, sacerdotes Ecclesiae illi addicantur, in cuius territorio beneficium vel officium habeant; ceteri vero clerici Seminariique tirones ei, in cuius territorio legitime degant. Mensa episcopalis efficietur : bonis, pro rata parte, quae novae Sedi obvenient, ad normam canonis 1500 C. I. C. ; Curiae emolumentis, collationibus populi. Acta denique et documenta, quae ad novam circumscriptionem pertinent, ad eius Curiam mittantur, ibique religiose custodiantur. Ceterum haec, quae iussimus, venerabilis Frater Sebastianus Baggio exsequi curabit, vel quem ille delegabit. Re vero acta, documenta exarentur, atque sinceris exemplis ad Sacram Congregationem pro Episcopis cito mittantur. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea Acta Pauli Pp. VI 551 haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die altero mensis martii, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo octavo, Pontificatus Nostri quinto. ALOISIUS Card. TRAGLIA 8. B. E. Cancellarius CAROLUS Card. CONFALONIERI S. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens © Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost. Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Loco i-B Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXVII, n. 52. IV GARUENSIS (MARUANAE-MOKOLENSIS) Detractis quibusdam territoriis a diocesi Garuensi, nova praefectura apostolica conditur, « Maruana-Mokolensis » cognominanda. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quamquam Ecclesiarum omnium cura Nos, sic ut beatum Paulum apostolum (cf. 2 Cor., 11, 28), in magnas cotidie sollicitudines adducit, utpote quibus iustissimo Deo ratio de omnibus reddenda sit, quos fidei Nostrae commisit, simul tamen haec cogitatio Nos haud mediocriter confirmat ac solatur, progredi fidem Nostram atque religionem in omnibus gentibus, christianumque nomen ita in populis propagari, ut iam verissima appareant quae sive Prophetae sancti, sive ipse Christus de regni Dei amplificatione locuti sint. Quam ob rem, ipsius religionis Christi intendendae causa, cum Sacra Congregatio Fidei Propagandae, audito venerabili Fratre Aloisio Poggi, Archiepiscopo titulo Forontonianensi atque in Cammarunia Pronuntio, itemque Ivone Plumey, Episcopo Garuensi, quid sentirent, in eam sententiam venisset ut ibi loci 552 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nova praefectura apostolica constitueretur, Nos rebus bene consideratis, haec statuimus. Partes boreales dioecesis Garuensis, seu Département de Diamaré, et Département de Margui Wandala sine tamen districtu de Kaelé, ut vulgari sermone dicere solent, a dioecesi Garuensi distrahimus, atque in novae praefecturae apostolicae formam redigimus, factis nempe iuribus, quae circumscriptionibus huius ordinis propriae sunt. Hanc autem Ecclesiam Maruanam-Molcolensem appellari censemus, eiusque regimen Congregationi Missionariorum Oblatorum B. M. V. Immaculatae damus, cuius Sodales paterne hortamur ut finibus Christi imperii proferendis nihil omittant. Ceterum, quae iussimus, venerabilis Prater ad exitum deducet Aloisius Poggi, quem diximus, vel ille quem ipse legaverit. Re vero acta, documenta exarabit atque sinceris exemplis ad Sacram Congregationem Fidei Propagandae cito mitti curabit. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die undecimo mensis martii, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo octavo, Pontificatus Nostri quinto. ALOISIUS Card. TRAGLIA GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN /S. R. E. Cancellarius S. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Ioannes Calieri, Proton. Apost. Iosephus Massimi, Proton. Apost. Loco £8 Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXVII, n. 68. Acta Pauli Pp. VI 553 V COTONUENSIS (LOKOSSENSIS) Ex quibusdam territoriis ab archidioecesi Cotonuensi detractis, nova conditur dioecesis, « Lokossensis » appellanda. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Ecclesia sancta Dei omnibus populis se benigna accommodât, ea instituens per quae vera religio in gentibus annuntietur et uberior usque divinae gratiae copia communicetur. Cum autem Sacrum Fidei Propagandae Consilium, post auditos venerabilem Fratrem Ioannem Benelli, Archiepiscopum titulo Tusuritanum et olim Apostolicum in Africa Occidentali Delegatum, necnon Ordinarium loci, rei christianae provehendae valde conferre censuerit si nova dioecesis ibi conderetur, libenti animo eiusmodi consilium accipimus. Qua de re, suprema et apostolica Nostra usi potestate, ea quae sequuntur decernimus ac iubemus. Ab archidioecesi Cotonuensi integrum territorium seiungimus, quod civilis circumscriptio vulgo « Mono » cognominata complectitur, atque ex eo novam dioecesim constituimus, Lokossensem ab urbe principe appellandam, quae a saeculari clero Dahomeyensi regetur et administrabitur. Novae circumscriptionis sedem Episcopus in urbe ponet cui nomen (( Lokossa », cathedram vero in templo principe ibi exstante, quod ad dignitatem cathedralis evehimus, cum iuribus et privilegiis. Etiam sacer Antistes, ut aequum, iis omnibus iuribus utetur et privilegiis quibus residentes Episcopi per terrarum orbem fruuntur, oneribusque congruis obligabitur. Sive dioecesis Lokossensis praeterea sive eius Antistes Sedi metropolitanae Cotonuensi subicientur tamquam suffraganei. Quod autem ad regimen et administrationem attinet, ea serventur quae Codex Iuris Canonici statuit et peculiares leges quas Sacra Congregatio Fidei Propagandae dederit. Permittimus tamen ut ob locorum atque temporum adiuncta, Canonicorum loco Consultores dioecesani ab Episcopo deligantur qui ei consilio et ope assint. Volumus autem ut haec quae mandavimus facienda curet qui eo tempore quo hae Litterae Nostrae ad effectum adducentur, Apostolicus Delegatus in Africa Occidentali erit, vel quem ille delegaverit, factis ad id necessariis facultatibus. Ee vero acta documenta de more exarentur eorumque exemplaria ad Sacram Congregationem Fidei Propagandae cito mittantur. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore 554 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efflcacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae apud S. Petrum, die undecimo mensis martii, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo octavo, Pontificatus Nostri quinto. ALOISIUS Card. TRAGLIA S. R. E. Cancellarius GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN S. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens © Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost. Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Loco g Plumbi In Ap. Cane, tal., vol. CXXVII, n. Iß. VI GARUENSIS (YAGUANAE) Detractis quibusdam territoriis a dioecesi Garuensi, apostolica conditur, « Yaguana » appellanda. PAULUS nova praefectura EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Firma spe ducti legem evangelicam aptius inter populos proferri posse aeternaeque salutis apta subsidia quam pluribus praeberi hominibus, alias nonnumquam ex aliis ecclesiasticas circumscriptiones condere sacrisque providere Praesulibus libenter consuevimus, divinae gratiae rore favente. Quoniamque Sacrum Consilium Christianae Fidei Propagandae opportunum esse censuit si, certo territorio ex dioecesi Garuensi separato, nova conderetur praefectura apostolica idque faciendum Acta Pauli Pp. VI 555 proposuit, post scilicet auditos sive venerabilem Fratrem Aloisium Poggi Archiepiscopum titulo Forontonianensem atque Apostolicum in Camerunia Pro-Nuntium sive venerabilem Fratrem Ivonem Plumey, Episcopum Garuensem, de suprema Nostra potestate sequentia decernimus et iubemus. Partes boreales extremas dioecesis Garuensis, seu vulgo Départements de Mayo Danai, Logone et Chari una cum districtu de Kaelé, a dioecesi Garuensi distrahimus atque in novae praefecturae apostolicae formam redigimus, omnibus datis iuribus, qui ad normam iuris communis huiusmodi ecclesiasticis circumscriptionibus competunt. Hanc autem praefecturam Taguanam appellari censemus, eamque Congregationi Missionariorum Oblatorum B. M. V. Immaculatae gubernandam concredimus, quos hortamur ut nullis laboribus pareant ad Christi regnum ibidem prolatandum. Mandamus denique ut Nostras has sub plumbo Litteras ad effectum adducat venerabilis Frater Aloisius Poggi, quem diximus, vel ab eo delegatus vir, dummodo sit in ecclesiastica dignitate constitutus. Re vera acta, documenta de more exarari studeat ad Sacramque Congregationem de Propaganda Fide quam primum mitti, rite signata sigilloque impressa. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die undecimo mensis martii, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo octavo, Pontificatus Nostri quinto. ALOISIUS Card. TRAGLIA S. R. E. Cancellarius GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN S. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Ioannes Calieri, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco £8 Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXVII, n. 69. 556 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale VII SS. INCARNATIONIS ET PARANENSIS SUPERIORIS (DE PARANIA SUPERIORE) Quibusdam territoriis detractis a praelatura SS. Incarnationis et Paranensi Superiore, nova quaedam conditur praelatura, « de Parania Superiore » appellanda. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Nulla nos Evangelii verba magis movent, quam quae Christus, adorano"us Dei Filius, beatissimo Petro fecit: « P a s c e agnos meos... pasce oves meas » (Io. 21, 15-17) ; nam, cum reliquae omnes voces, quae ibi leguntur, communes sint omnibus, haec una ad Nos, tamquam ad sancti illius principis apostolorum successores, unos spectant, cuius sane praecipua munera et officia, quae sint, plane demonstrant. Haec autem profecto causa est, cur nullam umquam occasionem praetermittamus, si quando tempus ipsum dederit, singularum Ecclesiarum commodis atque utilitatibus providendi. Quam ob rem, cum venerabilis Frater Ioannes Wiesen, Episcopus titulo Telmissensis atque olim Praelatus SS. Incarnationis et Paranensis Superioris, explorato quid coetus Episcoporum Paraquarianus sentiret, proposuerit ut de suae Sedis territorio nova praelatura conderetur, Nos, rati id posse in eius Ecclesiae utilitatem cedere, post auditum venerabilem Fratrem Victorem Hugonem Righi, Archiepiscopum titulo Baltensem atque in Re publica Paraquariana Apostolicum Nuntium, haec statuimus. A praelatura SS. Incarnationis et Paranensi Superiore integrum territorium separamus regionis, quam vulgo (( Departamento de Alto Paraná » cognominant, ut est lege civili terminata, novamque ex eo praelaturam constituimus, de Parania Superiore appellandam, id simul statuentes ut praelatura SS. Incarnationis et Paranensis Superioris posthac « S S . Incarnationis » tantum dicatur. Praelaticia huius Ecclesiae Sedes in urbe statuetur « Presidente Stroessner » populari sermone cognominata, in eademque urbe, in templo scilicet S. Blasii Martyris, ponetur cathedra, factis sacrae aedi iuribus quae sunt propria talium templorum. Praelatura de Parania Superiore erit SS. Assumptionis metropolitanae Sedi suffraganea ; eius mensam praelaticiam constituent tum Curiae emolumenta, tum fidelium christianorum collationes, tum dos a civili auctoritate danda, atque bonorum pars congrua, quae Acta Pauli Pp. VI 557 ad normam canonis 1500 C.I.C. novae Ecclesiae obvenient. De Seminario struendo atque moderando id statuimus quod sive Ius Canonicum praescribit, sive leges Sacrae Congregationis pro Institutione Catholica, sive Decretum Concilii Vaticani II « Optatam totius » monet. Cum vero iuvenes adoleverint, qui meliores fuerint Romam mittantur, in Collegio Piano Latino Americano philosophia atque sacra Theologia imbuendi. Simulatque praeterea nova praelatura per harum Litterarum exsecutionem condita erit, Sacerdotes qui in eius territorio beneficium vel officium habeant, eidem addicantur, tamquam proprius clerus, ceteri clerici atque Seminarii tirones, ei in qua legitime degant. Ultimum, acta et documenta novae Sedis res seu personas respicientia, ad huius Curiam cito mittantur, ibique religiose custodiantur. Ceterum quae mandavimus venerabilis Prater Antonius Innocenti fieri studebit, Archiepiscopus titulo Aeclanensis, cui omnem potestatem agendae rei facimus ; poterit autem idem et alium legare, si visum fuerit, modo virum in ecclesiastica dignitate constitutum. Idem, re acta, documenta exarari iubebit, quorum sincera exempla ad Sacram Congregationem pro Episcopis cito mittet. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die quinto et vicesimo mensis martii, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo octavo, Pontificatus Nostri quinto. ALOISIUS Card. TRAGLIA S. B. E. Cancellarius CAROLUS Card. CONPALONIERI 8. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Ioannes Calieri, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco SB Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXVII, n. 80. 558 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale VIII ABANCAIENSIS (CHUQUIBAMBILLENSIS) Detractis quibusdam territoriis a dioecesi Abancaiensi, nova praelatura conditur, « Chuquibambillensis » appellanda. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Qui idcirco in hac custodia et tamquam specula collocati sumus, ut vacuum, quantum fieri potest, sollicitudine populum christianum Nostra vigilia et prospicientia redderemus, non modo ea summopere curamus, quae ad castissimam Christi fidem religionemque firmandam propagandam conducant, sed et ad illa animum diligenter attendimus, quae singularum Ecclesiarum constitutionem, partitionem, administrationem respiciant, cum id haud parum boni atque commodi gignere soleat. Quam ob rem, cum venerabilis Frater Romulus Carboni, Archiepiscopus titulo Sidoniensis et in Re publica Peruviana Apostolicus Nuntius, bene fieri censuerit, si in eadem Natione, partita dioecesi Abancaiensi, nova circumscriptio constitueretur, Nos re magna consideratione reputata, auditoque venerabili Fratre Alcide Mendoza Castro, Episcopo Abancaiensi, haec decernimus et iubemus. A dioecesi Abancaiensi civiles provincias separamus vulgo Grau, Antabamba, et Cotabambas, earumque territorio novam praelaturam condimus, Chuquibambillensem appellandam, atque metropoli Cuschensi suffraganeam. Antistes, cui eadem regenda committetur, sedem suam in urbe Chuquibambilla collocabit, cathedra suae potestatis in sacra aede Sanctae Crucis posita, quam honoribus atque iuribus templorum praelaticiorum cumulari concedimus. Mensam praelaticiam novae Sedis constituent : Curiae proventus, populi liberae collationes, dos a civili potestate danda, simulque congrua bonorum pars quae eidem proveniet ad normam canonis 1500 C. I. C. Ad sacri Seminarii constructionem puerorumque educationem quod attinet, serventur ad amussim tum leges iuris communis, tum quae monet decretum Concilii Vaticani II (( Optatam totius », tum denique normae a Sacra Congregatione pro Institutione Catholica datae. Ad regimen item quod pertinet, ad electionem Vicarii Capitularis, hisque 569 Acta Pauli Pp. VI similia, serventur praescripta Iuris Canonici. De Sacerdotibus atque clero ita disponimus, ut qui beneficium seu officium in novae Ecclesiae territorio habeant, ii eidem assignentur ceu proprius clerus, ceteri vero clerici et Seminarii tirones eidem, in qua legitime degant domicilio. Acta denique et documenta sive cives sive res novae praelaturae respicientia, ad Curiam eius cito mittantur, religiose custodienda. Ceterum quae iussimus venerabilis Frater Romulus Carboni exsequi curabit, vel quem ipse legaverit. Re vero acta, documenta exarentur quorum digna exempla ad Sacram Congregationem pro Episcopis mittantur. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die sexto et vicesimo mensis aprilis, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo octavo, Pontificatus Nostri quinto. ALOISIUS Card. TRAGLIA 8. R. E. Cancellarius CAROLUS Card. CONFALONIER! 8. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens © Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco gß Plumbi In Ap. Cane, tai., vol. CXXVII, n. 81. 560 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale IX KETAPANGENSIS - PONTIANAKENSIS (SEKADAUENSIS) Detractis quibusdam territoriis ab Ecclesiis Ketapangensi et Pontianakensi, nova praefectura apostolica conditur, nomine « Sekadauensis ». PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quondoquidem condere dioecesim seu qualemcumque circumscriptionem ecclesiasticam idem est ac lumen accendere et ignem, quo homines aeque collustrentur in obscuro huius mortalis itinere vitae, aeque foveantur, ut calorem vigoremque ad certamina sumant, idcirco Nos, qui in fastigio sacerdotalis potestatis collocati sumus, laeto quidem animo novas Ecclesias condi curamus, quotiens christianae religioni commoda maiora praevideantur. Quam ob rem, cum Sacrae Congregationi Christiano Nomini Propagando visum sit in Indonesia novam praefecturam apostolicam constituere, Nos, re bene reputata atque sententiam iis rogatis, quos oporteret, Ordinariis locorum, atque consilio expetito a venerabili Fratre Salvatore Pappalardo, Archiepiscopo titulo Milesiensi eodemque in Indonesia Apostolico Pro-Nuntio, ea quae sequuntur, decernimus atque iubemus. Eam partem districtus civilis, cui nomen vulgo Sanggau, ad meridiem fluminis Kapuas vergentem, a dioecesi Ketapangensi detrahimus; ita eam partem subdistrictus civilis Sekadau nuncupati, atque ad septemtrionem eiusdem fluminis spectantem, ab archidioecesi Pontianakensi separamus, ambasque in praefecturae apostolicae formam redigimus, Sekadauensis appellandae et curis Congregationis Clericorum excalceatorum SS. Crucis et Passionis D. N. Iesu Christi concredendae : quos sane hortamur ut nihil laboris, sollicitudinis, industriae omittant christianae religionis finibus proferendis, ad beatorum apostolorum hortamina et exempla. Ceterum hae Litterae Nostrae eiusdem venerabilis Fratris Salvatoris Pappalardo cura ad exitum adducantur, facta, si visum fuerit, potestate quemvis delegandi, ad leges canonicas. Cum vero res acta fuerit, documenta exarentur, eorumque exempla, sincere conscripta, ad Sacram Congregationem pro Gentium evangelizatione cito mittantur. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti- Acta Pauli Pp. VI 561 tutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem dërogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die nono mensis aprilis, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo octavo, Pontificatus Nostri quinto. ALOISIUS Card. TRAGLIA S. R. E. Cancellarius GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN 8. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Eugenius Sevi, Proton. Apost. Iosephus Massimi, Proton. Apost. Loco @ Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXVII, n. 56. X SONSONENSIS ' (RIVI NIGRI) Templum S. Nicolai, in urbe Rivi Nigri, ad dignitatem concathedrali» tollitur dioecesis Sonsonensis ; huius autem titulus ita mutatur, ut deinceps debeat « Sonsonensis-Rivi Nigri » appellari. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quamquam Apostoli hoc unum iussi sunt a Christo, Dei Filio atque hominum Redemptore, et mundum peragrare, et omnes homines quacumque de gente caelestes veritates docere ac sacramento gratiae baptismate renovare (cf. Mt. 28, 19), nemo tamen non videt quantum ad sanctissimam Christi fidem propagandam in pectoribusque, quasi flammam, augendam apta ierum religiosarum, personarum, finium Ecclesiarum temperatiq et dispositio conferant. Quam ob rem, cum urbs, Rionegro populari lingua cognominata atque intra fines dioecesis Sonsonensis exstans, ob omni generis incrementa his annis momentum 36 - A. A. S. 562 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale suum auxerit, petieritque venerabilis Frater Iosephus Paupini, Archiepiscopus titulo Sebastopolitanus in Abasgia, atque in Re publica Columbiana Apostolicus Nuntius, ut templum, in hac ipsa urbe Deo in honorem S. Nicolai Conf. dicatum, titulo concathedralis insigniretur ac dioecesis nomini appellatio Rivi Nigri quoque iungeretur, Nos ea quae Sacra Congregatio pro Episcopis, factis olim a Nobis facultatibus usa censuerit, probantes rataque habentes, haec decernimus. Servata dignitate dioecesis Sonsonensis eiusque cathedrae episcopalis, templum paroeciale S. Nicolai Conf., quod diximus, titulo templi concathedralis honestamus, cum iuribus, quae propria sunt huiusmodi sacrarum aedium. Praeterea sive Ecclesiae Sonsonensi, sive eius Episcopo titulum damus, praeter quem habent Sonsonensem, etiam Rivi Nigri, ita ut uterque cumulate 8onsonensis-Rivi Nigri cognominetur. Denique sacro huius dioecesis Praesuli facultatem facimus ut suo arbitrio, ratione scilicet habita gloriae Dei animorumque salutis, in urbe Rivi Nigri resideat. Quae autem per has Litteras iussimus, ea venerabilis Frater Iosephus Paupini, quem diximus, ad exitum deducet, vel quem ipse delegaverit, factis potestatibus; re vero acta, documenta exarentur, quorum sincera exempla ad Sacram Congregationem pro Episcopis cito mittantur. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die vicesimo mensis aprilis, anno millesimo nongentesimo sexagesimo octavo, Pontificatus Nostri quinto. ALOISIUS Card. TRAGLIA S. R. E. Cancellarius CAROLUS Card. CONFALONIERI S. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Ioannes Calieri, Proton. Apost. Iosephus Massimi, Proton. Apost. Loco © Plumbi In Ap. Conc. tab., vol. CXXVII, n. 65. Acta Pauli Pp. VI 563 EPISTULA Ad Rev.mum Patrem Augustinum Trapé, Ordinis Fratrum S. Augustini Priorem Generalem, ob universae religiosae communitatis Coetum Philadelphiae habendum. PAULUS PP. VI Ordo Fratrum Sancti Augustini, cui tu, dilecte fili, sollerter praeesse cognoscens, in urbe Philadelphia, intra fines Foederatarum Americae Septemtrionalis Civitatum, mox, ut ad Nos est allatum, Capitulum Generale celebrabit. Quod quanti momenti sit futurum, facile intellegitur, siquidem id agetur, ut secundum normas et praescriptiones Concilii Oecumenici Vaticani Secundi Familia ista Augustiniana collatis consiliis ad interiorem nitatur renovationem, apostolicam operositatem novo quodam ardore exsequendam perpendat, ad mutatas temporum condiciones et necessitates leges vitamque suam accommodet. Primum vero caput, quemadmodum notum est, principem obtinet locum, cum solum vera sanctificatio uniuscuiusque sodalis ac totius simul Communitatis efficiat, ut Ordo vester finem sibi propositum consequatur et munus in Ecclesia sibi mandatum obeat in huius aedificationem hominumque salutem. Praeterea haud leve negotium res vestras recognoscendi, emendandi, ad huius aetatis rationes dirigendi ex illa sanctificatione vim et efficacitatem hauriat oportet. Laudabili quidem studio haec Ordinis vestri generalia comitia sunt praeparata ; in quibus etiam, vestra annitente diligentia, ea in clariore luce ponentur, quae eidem Familiae sunt propria et peculiaria atque primaria habenda, id est Augustinianitas, quam dicitis et ex qua firmo illo inniti vos decet fundamento religiosae conversationis, quam Sanctus Augustinus, in Africam reversus, Tagaste instituit; deinde Fraternitas eo pertinens, ut caritas, « dulce ac salubre vinculum mentium » , cuncta Ordinis membra consociet, ut aequalitas discrimina et pericula concordiae impendentia auferat, ut universi sodales quasi conglutinatis voluntatibus ac tamquam « cor unum et anima una », quemadmodum in Regula monentur, Deum quaerant et ministeria perficiant in populi fidelis utilitatem. Haec profecto animo Hipponensi Episcopi, cuius vos x 1 S. Aug., Serm. 350, 3; PL 39, 1534. 564 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale alumnos appellatis, videntur esse obversata, cum Ecclesiam sic est affatus : « Tu fratribus fratres religionis vinculo firmiore atque arctiore quam sanguinis nectis » . Hac igitur caritate, quae « diffusa est in cordibus nostris per Spiritum Sanctum qui datus est nobis » , totus Ordo et singulae eius partes cömpaginantur et in unitatem coalescunt, ita ut <( unum hominem faciant )). Quo Spiritu corpus Familiae vestrae vegetante, ea sit etiam oportet signum unitatis Ecclesiae eiusque veluti fermentum. 2 3 4 Curae vestrae eo quoque intendentur, ut vita contemplativa et activa apto fecundoque nexu inter se componantur, ita docente Sancto Augustino : (( Otium sanctum quaerit caritas veritatis : negotium iustum suscipit necessitas caritatis » . Nolite ergo nimio illo exterius agendi rapi fervore, quo vita spiritualis enervetur et communiter vivendi societas detrimenta patiatur. Apostolatus autem, qui, licet singulis commissus, totius Communitatis putandus est onus et munus, exemplis Sancti Augustini, Pastoris optimi, fulciatur, qui ait : (( Non potestis ostendere quantum ametis Deum, nisi quantum apparueritis amare lucra Dei » . Sic viventes demonstrabitis vos Ordinis vestri tenere institutum, ex quo Matri Ecclesiae singulari ratione estis devoti. Fidelitas vestra erga hanc Matrem, maxime erga Petri Sedem, his temporibus exsplendescat lateque colluceat. ö c Omnium denique bonorum Largitorem Deum rogantes, ut ad hoc Capitulum Generale congregatis propitius adsit et ut ex eodem Ordini isti et Ecclesiae spiritualium virium incrementa obveniant, tibi, dilecte fili, cunctisque sodalibus, tuae curae et moderationi commissis, Benedictionem Apostolicam paterna caritate impertimus. Ex Aedibus Vaticanis, die VIII mensis Augusti, anno MCMLXVIII, Pontificatus Nostri sexto. PAULUS PP. VI 2 De mor. Eccl. Cath. I. 30, 63; PL 32, 1336. 3 Rom. 5, 5. 1 S. Aug. Enarr. in ps. 132, 6; PL 37, 1733. 5 De Civ. Dei, 19, 19; PL 41, 647. 6 Serm. 296, 10, 11; PL 38, 1358. Acta Pauli Pp. VI 565 ALLOCUTIONES I Iis qui interfuerunt coetibus a Consilio v. d. « Commission Politique du Conseil de l'Europe » Romae habitis. * Monsieur le Président, Messieurs, C'est toujours bien volontiers que Nous accueillons les représentants des institutions européennes, et aujourd'hui Nous sommes heureux de saluer en vos personnes les membres de la Commission politique du Conseil de l'Europe, réunis à Rome. Maintes fois, à la suite de Nos Prédécesseurs, Nous avons saisi pareille occasion pour apporter Nos encouragements à tous ceux qui travaillent à l'unité des Pays européens. Certes, faut-il le répéter, l'Eglise, en ce qui la concerne, ne poursuit aucun dessein politique particulier. Elle n'a d'ailleurs pas compétence pour susciter les meilleures solutions politiques, et les mettre en œuvre : cette responsabilité appartient à ceux qui ont reçu mandat à cet effet. Mais, du fait que vous travaillez à consolider la paix, à promouvoir le patrimoine commun de l'Europe, à régler équitablement les questions litigieuses, à apaiser les tensions internationales, à défendre les droits des personnes et des peuples, comment l'Eglise resterait-elle indifférente à vos efforts? Elle qui, selon le mandat reçu du Seigneur, invite ses fils à devenir des « artisans de paix », à avoir « faim et soif de justice » - C'est dans ce but que Nous avons Nousmême créé la Commission pontificale d'études Justice et Paix, avec laquelle Nous sommes heureux que vous preniez contact au cours de vos journées romaines. 1 Le climat actuel, hélas, est sombre, dans une Europe qui semblait à l'abri des dramatiques conflits que connaissent d'autres régions. Les événements récents ont rappelé durement aux hommes de bonne volonté la précarité de leurs efforts, et il en sera ainsi tant que la force brutale prévaudra sur la justice, pour servir les intérêts des uns au détriment des droits des autres. Faut-il pour autant renoncer aux * Die 2 mensis septembris a. 1968. Cfr. Matth. 5, 6, 9. 1 566 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale espoirs de détente et de paix? Qui le pourrait? Ne faut-il pas plutôt envisager avec courage et réalisme les moyens efficaces de les consolider? L'unification de l'Europe en est sans nul doute une des voies les plus sûres. Que les Pays membres de votre Conseil resserrent leur solidarité pour faire entendre, d'une manière aussi ferme que pacifique, la voix de la raison et de la justice! Qu'ils prennent à cœur les grandes causes internationales des populations en voie de développement, non point sur la base de leurs seuls intérêts économiques, mais, comme Nous le disions dans Notre Encyclique Populorum progressio, selon les lois de la justice internationale. Une telle attitude généreuse et désintéressée ne saurait demeurer sans résultats, et elle est bien digne de susciter la coopération des Pays de la vieille Europe, dont le riche patrimoine culturel, moral et religieux, imprégné des valeurs chrétiennes, brillera ainsi d'un nouvel éclat aux yeux du monde entier. Votre tâche est certes délicate et complexe, mais qui n'en voit l'urgence et l'importance, pour préparer les chemins d'une collaboration qui soit sans esprit de retour entre vos Nations? Aussi est-ce de grand cœur que Nous formons des vœux ardents pour le succès de vos travaux et que Nous implorons sur vos personnes, vos familles et vos Pays, les Bénédictions du Tout-Puissant. II Iis qui e variis nationibus in pago Montis Porcii Catonis interfuerunt Conventui de « ergonomia ». * Monsieur le Président, Messieurs, Nous sommes heureux de vous présenter Nos déférentes et cordiales salutations, à vous qui venez de participer au « Colloque international sur l'ergonomie et facteurs d'ambiance » grâce à l'initiative du Bureau international du travail et de l'Organisme national italien pour la prévention des accidents. Nous sommes sensible à l'attention délicate que vous avez manifestée en Nous procurant le plaisir de cette rencontre. Car vous savez l'intérêt que l'Eglise porte aux problèmes auxquels vous consacrez votre compétence de spécialistes et votre engagement humain. Aussi est-ce de grand cœur que Nous apprécions vos recherches au * Die 21 mensis septembris a. 1968. Acta Pauli Pp. VI 567 service de l'homme, que Nous les encourageons et les bénissons. Dépassant les stades empiriques ou purement techniques, coordonnant des expériences scientifiques qui relevaient jusqu'ici de secteurs distincts, vous voici à la recherche de lois, de normes universelles sur les conditions humaines du travail. N'est-ce pas un nouveau progrès scientifique à inscrire à l'honneur de l'intelligence de l'homme, appelé par Dieu à dominer la création? Aussi l'Eglise n'hésite-t-elle pas à vous en rendre hommage, comme a tous les artisans des conquêtes de l'esprit, et à tous ceux qui s'emploient inlassablement à rendre la vie et le travail de l'homme plus humains. En adaptant le travail aux capacités réelles, physiques et psychologiques, du travailleur, c'est l'homme en effet que vous avez en vue : sa santé, son équilibre et son épanouissement. A ce titre, tout ce qui conditionne son labeur dans l'usine — vibrations, bruits, odeurs, climat, lumière, on pourrait ajouter : âge, milieu ouvrier, durée et horaire, échafaudages, logement, assistance sanitaire, sûreté sociale, dangers de l'alcool et de certains loisirs etc. — devient l'objet de vos préoccupations. Vous avez déjà contribué à diminuer les maladies et les accidents professionnels. Ce faisant, vous êtes conscients de favoriser, en même temps que le bonheur de l'ouvrier, le rendement de son travail, facteur nécessaire d'une économie en expansion. Nous Nous en réjouissons, car l'essor économique doit toujours demeurer au service de l'homme, et lui permettre, au cours de son travail, comme dans les loisirs qu'il permet, de mener une vie où il puisse satisfaire les exigences intellectuelles, affectives, familiales, spirituelles de sa haute vocation. Quels que soient les impératifs de la grande industrialisation, il ne faut jamais, comme Nos Prédécesseurs l'ont affirmé avec force, que la matière sorte ennoblie de l'atelier, alors que l'homme s'y dégraderait. C'est vous dire que l'Eglise encourage ardemment étudiants et techniciens de tout ordre, représentants des gouvernements et des organisations internationales responsables du bien commun, à œuvrer, en dialogue avec les travailleurs et leurs représentants syndicaux, pour un progrès dont l'humanité vous sera très reconnaissante, et que le Seigneur bénira. Quant à Nous, qui récemment encore, proclamions l'éminente dignité des travailleurs lors de Notre voyage en Colombie, Nous formons les meilleurs vœux pour le plein succès de vos travaux, et Nous implorons de grand cœur sur eux, comme sur vos personnes, vos familles et vos pays, les grâces abondantes du Dieu Tout-puissant, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 568 III Moderatoribus, Membris et Consultoribus e Secretariatu pro non Christianis, Romae Coetum habentibus. * Il nous est particulièrement agréable de recevoir une représentation aussi distinguée des Membres et des Consulteurs du Secrétariat pour les non-chrétiens, tandis que vous vous préparez à tenir ici à Rome de laborieuses journées d'études, sous la direction sage et dévouée de Son Eminence le Cardinal Marella, et de ses collaborateurs immédiats. Votre haute compétence scientifique, votre expérience qualifiée et votre prudence Nous ont encouragé à vous demander votre précieuse collaboration, dans une œuvre qui se révèle toujours plus nécessaire et plus urgente dans la vie de l'Eglise aujourd'hui. Nous voulons parler de la connaissance, de la compréhension, du dialogue et de la collaboration des chrétiens avec les adeptes des grandes religions non chrétiennes, dans un esprit de loyauté et de fidélité aux principes de la foi et en même temps de respect et d'estime pour leurs propres valeurs morales et spirituelles. Ainsi croîtra et s'affermira toujours davantage la fraternité de la famille humaine et deviendra effectif l'idéal de l'union de tous les hommes dans la lumière de Dieu. Voici bientôt quatre ans, à la Pentecôte de 1964, Nous manifestions Notre volonté de donner vie à un Secrétariat pour les non-chrétiens. Nous sommes heureux aujourd'hui de constater, pour en avoir suivi la marche avec assiduité et de près, les progrès intéressants obtenus avec l'aide de Dieu. Le Secrétariat a trouvé de plus en plus clairement l'objet spécifique et formel de son activité, à savoir l'Homme religieux, véritable fondement de notre fraternité, cet homme qui, interiori instinctu, — pour adopter les mots de Saint Thomas — est orienté profondément vers Dieu et le cherche, même inconsciemment, non passibus corporalibus — pour reprendre les paroles du Docteur Angélique — sed affectibus mentis, et cela à travers des formes culturelles et religieuses qui, « quoiqu'elles diffèrent en beaucoup de points de ce que (l'Eglise) tient et propose, cependant apportent souvent un rayon de la vérité qui illumine tous les hommes » . Nous Nous réjouissons aussi de voir que le Secrétariat a su s'organiser et s'insérer harmonieusement dans le cadre de l'activité multiple 1 2 3 * Die 25 mensis septembris a. 1968. S. Th., IH, q. 60, art. 5, ad 3. S. Th., I, q. 3, art. 1, ad 5. Cfr. Decl. de Eccl. hab. ad Kelig. non-Christ. Nostra aetate, n. 2. 1 2 8 569 Acta Pauli Pp. VI de l'Eglise, en collaborant avec les autres Dicastères de la Curie Romaine, tout en conservant l'autonomie nécessaire à sa fin spécifique; et surtout qu'il a déjà rendu service, par ses conseils et ses publications, aux évêques et en particulier aux Eglises plus directement concernées, si l'on peut dire, par la rencontre avec les non-chrétiens. Le Secrétariat doit s'affirmer ainsi dans l'Eglise comme un signe visible et institutionnel du dialogue avec les non-chrétiens ; et mener une action qui inspire, stimule, guide, et dans la mesure du possible, coordonne, sur ce terrain délicat, où il faut prévenir tout danger d'irénisme et de syncrétisme, et écarter toute fausse idée d'égale valeur des diverses religions. Et maintenant, après un bilan de l'action déjà exercée, vous allez consacrer deux journées d'étude à une recherche approfondie de l'œuvre à réaliser, du moins de ce dont vous ressentez le plus l'urgence aujourd'hui, dans les domaines de la pensée et de l'action, dans l'Eglise comme au-delà de son cadre visible. Vous en êtes bien convaincus, c'est une grande œuvre que la vôtre, et le Vicaire du Christ vous invite à l'entreprendre ensemble avec hardiesse, suivant les directives que le Secrétariat vous propose, assurés que votre travail de réflexion et votre attitude pourront être un exemple et un stimulant pour les autres et préparer un style concret de pensée et d'action pour toute l'Église. Puisse votre travail faire resplendir de plus en plus dans le monde la lumière de Dieu qui brille sur le visage du Christ. Et que les chrétiens apprennent à leur tour à connaître et à estimer justement « quelles richesses Dieu, dans sa munificence, a dispensées aux nations » . Vous apporterez ainsi votre collaboration personnelle au dessein de Dieu dans l'histoire, avec conscience et en toute humilité, même si vous n'en constatez pas encore les fruits et le succès sur terre. Il Nous faut certes témoigner de la patience, de la foi et du détachement que nous enseigne Jésus dans l'Evangile. Mais le Seigneur, qui Nous a confié tant de « talents », ne saurait non plus souffrir que nous les laissions en friche. Que la grâce du Saint-Esprit vous assiste dans cet effort inlassablement repris chaque jour! Que l'assurance de Notre estime et de Notre intérêt vous encourage! Et que Notre paternelle Bénédiction vous accompagne! 4 5 6 7 4 2 Cor. 4, 6. Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad Gentes divinitus, n. 11. Cfr. Matth. 4. 26-29. 'Cfr. Matth. 25, 14-30. 5 6 570 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale NUNTII SCRIPTO DATI I Iis qui interfuerunt Coetui primo Internationali, spatiis extra-atmosphericis nullo nocendi studio explorandis, a Consociatarum Nationum Consilio Vindobonae habito. Au moment où, pour la première fois dans l'histoire du monde, se réunit une Conférence internationale sur l'exploration et l'utilisation pacifique de l'espace extra-atmosphérique, Nous saluons avec émotion les Délégués hautement qualifiés de toutes les Nations participantes. Nous désirons leur présenter Nos vœux au seuil de leurs travaux, et les assurer du profond intérêt avec lequel l'Eglise Catholique en suivra le déroulement. Avec l'exploration et l'utilisation de l'espace, on peut dire que la vie humaine acquiert, en quelque sorte, une nouvelle dimension. Grâce aux satellites artificiels, qui iront probablement en se multipliant et en se perfectionnant toujours plus, ce sont des possibilités jusqu'ici insoupçonnées qui sont désormais ouvertes aux hommes et aux peuples pour la transmission de connaissance et d'informations dans tous les domaines; c'est une voie nouvelle qui s'ouvre et qui peut se révéler prodigieusement rapide et efficace pour les progrès de l'éducation, des échanges culturels, de l'assistance internationale; c'est peut-être — Dieu le veuille! — l'annonce de l'abaissement prochain des barrières qui empêchent encore les rapports pacifiques entre certains groupes sociaux et nationaux, le signe avant-coureur d'une ère de coopération sincère entre toutes les nations du globe, un tournant — qui pourrait être décisif — dans la marche tourmentée de l'humanité vers l'unité et vers la paix. Si l'Eglise n'a pas compétence pour se prononcer sur les aspects techniques et scientifiques de l'exploration de l'espace, elle est directement intéressée en revanche par les conséquences éducatives, culturelles, morales et sociales, qui vont découler de cet agrandissement soudain du champ de l'activité humaine. Elle est soucieuse que les gigantesques progrès de la technique spatiale, auxquels le monde assiste avec admiration depuis quelques années, soient mis au service de la paix et du bien commun de l'humanité. Et elle estime pouvoir, par le rappel Acta Pauli Pp. VI 571 opportun des principes d'ordre moral et spirituel si souvent proclamés par les Souverains Pontifes en ces dernières années, apporter, en ce domaine aussi, une utile contribution au véritable bien de la société. Il est évident en effet, pour tout observateur impartial, que l'oubli ou la transgression des règles morales entraînerait ici des conséquences particulièrement graves. Si par exemple les bienfaits de l'utilisation de l'espace devaient, au détriment de la justice, ne profiter qu'à un certain groupe de nations, à l'exclusion des autres; si la libre circulation des informations venait à entraîner aussi et sans contrôle la propagation de fausses nouvelles; si les facilités accrues de transmission devenaient un instrument pour les propagandes idéologiques, tendant à répandre la subversion, à exciter la haine, à entretenir les discriminations raciales, à opposer les peuples ou les classes sociales au lieu de les unir : qui ne voit que les récentes et merveilleuses découvertes de la science se retourneraient alors contre l'homme et travailleraient à son malheur et non à son bonheur? On l'a souvent remarqué : les progrès d'ordre scientifique et technique ne sont pas toujours suivis de progrès comparables dans les domaines de la morale, du droit et de la coopération internationale. Des efforts remarquables ont pourtant été déjà entrepris, auxquels Nous avons à cœur de rendre hommage. Un Traité a été conclu l'an dernier, pour définir les principes qui doivent régir les activités des Etats en matière d'exploration et d'utilisation de l'espace. C'est un premier pas, auquel le Saint-Siège a donné son appui et dont l'Eglise se félicite. Mais celle-ci, sans sortir des limites de sa mission, croit pouvoir attirer l'attention des responsables sur l'urgence de progresser dans cette voie. Il faut que s'élabore sans tarder tout un (( droit spatial », qui coordonne et discipline les initiatives en ces matières; il faut que d'éventuelles prochaines conquêtes de la science — et la science progresse rapidement — trouvent déjà en place l'armature juridique et les aménagements institutionnels garantissant qu'elles seront mises au service du bien commun et protégées contre des exploitations abusives. A ce prix l'ère spatiale avancera dans l'ordre et non dans la confusion et la rivalité. A ce prix elle sera bénéfique pour tous les peuples et non pour quelques privilégiés. Nous pensons en particulier à ceux que leur moindre développement culturel et économique a maintenus jusqu'ici dans un pénible et injuste état d'infériorité, et qui voient maintenant s'ouvrir devant eux des possibilités d'avance rapide dans Acta Apostolicae Sedis - Commentarium- Officiale 572 les voies du progrès éducatif et culturel. Utiliser en leur faveur les ressources offertes par l'exploration de l'espace extra-atmosphérique, ce sera travailler à la fois pour la promotion de l'homme, pour la justice et pour la paix. Tels sont les vœux et les recommandations que Nous osons formuler au moment où va s'ouvrir la première Conférence des Nations Unies sur l'exploration et l'utilisation pacifique de l'espace. De grand cœur Nous invoquons sur ses organisateurs et sur tous ceux qui participeront à ses travaux les plus abondantes faveurs divines. Du Vatican, le 6 août 1968. PAULUS PP. VI II Ad Clarissimum Virum Ioachimum Ruiz-Giménez, Sodalitatis v. d. « Pax Romana » Praesidem, vicesimo ex omnibus nationibus Philadelphiae indicto Coetu. The knowledge that the great Catholic Organization of « Pax Romana », which is under your presidency, is to meet in Plenary Assembly at St Joseph's College, Philadelphia, to consider certain aspects of poverty, has filled Our heart with joyful hope. To overeóme world poverty in all its aspects, the integral development of man and of society is required. Modern technology, if wisely used, has given man the means of removing serious want, while modern communications have made him fully a wäre of the wide economie différences between nations, and between various sectors within one and the same country. The Fathers of the Second Vatican Council declared that « vigorous efforts must be made, without violence to the rights of persons or to the naturai characteristics of each country, to remove as quickly as possible the immense economie inequalities which now exist w. Accordingly it gives Us sincere pleasure to know of thèse délibérations on behalf of the whole human family. We send you this message as We prepare to leave for Latin America, where thèse issues are of special urgency and of particular concern to the Church. We therefore encourage all the members of « Pax Romana )) to contribute, with ali 1 1 Const. past. Gaudium et spes, n. 66. Acta Pauli Pp. VI 573 possible zeal and enthusiasm, to a practical and earnest discussion of this problem, and to a rapid, and at the same time prudent, exécution of the resolutions reached. Our Lord Himself showed special love for the poor, and claimed that the preaching of the Gospel to them was a proof of His fulfilment of ancient prophecies, and of His identity as the promised Redeemer. He taught that He will judge each human soul according to the loving assistance given to, or withheld from, the hungry, thirsty, naked, sick and imprisoned. The duty of helping the poor to help themselves obliges in a special way the members of your movement. First, as Catholics, they nave heard the words of the Gospel and of the Church, most recently in Our Encyclical Letter « On the Development of Peoples ». Secondly, as intellectuals, they are most highly qualified to conceive, consider, judge and propose the most fitting and effective means of solving this world problem. May God, then, deign to guide your studies and enlighten your décisions. May He strengthen each individual member of « Pax Romana » to act and to inspire others to act for the good of mankind. And, as We invoke upon you, Mr President, and upon ali the participants in the Twentieth World Plenary Assembly of the International Catholic Movement for Intellectual and Cultural Affairs, upon their associâtes and their families, God's richest grâces and favors, We lovingly impart to all Our Apostolic Blessing. From the Vatican, August 9, 1968. PAULUS PP. VI III Ad Exc.mum P. D. Franciscum Hengsbach, Episcopum Essendiensem, ad omnes Ordinarios, Sacerdotes et Christifideles Germaniae adunatos ad octogesimum alterum Coetum habendum, v. d. « Katholikentag ». Ehrwürdige Brüder, geliebte Söhne und Töchter des katholischen Deutschland! « Wo immer zwei oder drei in meinem Namen versammelt sind, da bin ich mitten unter ihnen » . Diese Verheissung des Herrn gilt in diesen Tagen vor allem für Euch. Zu Tausenden habt Ihr Euch in Essen x 1 Matth. 18, 20. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 574 versammelt, um den 82. deutschen Katholikentag zu begehen und in Euerer Mitte ist Christus. Im Namen des Herrn gilt Euch allen Unser Gruss. Wir grüssen von Herzen Unsere Ehrwürdigen Brüder im Bischofsamt. Sie teilen in erster Linie mit Uns die Sorge und Verantwortung für die Kirche. Unser Gruss gilt den Priestern und Ordensleuten. Sie haben sich Gott in besonderer Weise für den Dienst an den unsterblichen Seelen durch die aktive Seelsorge wie durch Gebet und Opfer geweiht. Wir grüssen alle deutschen Katholiken, alle die hier in dieser Stunde anwesend sind und alle, die sich mit Euch in diesen Tagen geistigerweise verbunden fühlen. Als mitverantwortliche Glieder des Gottesvolkes nehmen sie am Leben der Kirche teil. Unser Gruss gilt aber auch den Vertretern der christlichen Kirchen und Gemeinschaften, die sich zusammen mit Uns um die Einheit der Kirche bemühen. Ein geziemendes Wort der Begrüssung möchten Wir auch an die Persönlichkeiten des öffentlichen und gesellschaftlichen Lebens an der Ruhr und in ganz Deutschland richten, die diese Kundgebung mit ihrer Gegenwart beehren. Ehrwürdige Brüder, geliebte Söhne und Töchter ! (( Mitten in dieser Welt » lautet das Thema Eures Katholikentages. Das ist ein Bekenntnis des Glaubens an Jesus Christus. Er ist die Mitte der Welt und Er bleibt die Mitte der Welt, auch wenn die Welt immer weltlicher wird. Für die grossen Fragen, die die Menschheit heute bewegen, gibt es keine Lösung ohne Christus, gegen Christus oder an Christus vorbei. Wir haben die Kirche aufgerufen, ein Jahr des Glaubens zu begehen. Auch zu Euch ist der Widerhall Unseres feierlichen Glaubensbekenntnisses, des Glaubensbekenntnisses des Gottesvolkes gedrungen. Der Glaube ist die Grundlage unserer Verbindung mit Christus. Ihr wisst, dass dieser Glaube heute zerstörenden Strömungen ausgesetzt ist. Manche sind der Meinung, die Frohbotschoft könne dem Menschen von heute nur nahegebracht werden, wenn man den durch das kirchliche Lehramt überlieferten Inhalt der Glaubenswahrheiten ändert, anstatt sich um grössere Klarheit des Ausdruckes zu bemühen. Unser Mass, mit dem wir messen, darf nicht der Mensch sein, sondern Christus und sein heiliges, unvergängliches Wort. Mit dem heiligen Petrus rufen Wir Euch deshalb zu : « Stehet fest im Glauben ! » . (( Mitten in dieser Welt ». Das ist aber auch ein Bekenntnis der Treue zur Sendung der Kirche und zum Stellvertreter Jesu Christi 2 3 1 Petr. 5, 9. Acta Pauli Pp. VI 575 auf Erden. Die Kirche hat im Zweiten Vatikanischen Konzil einen wichtigen Schritt zur Erneuerung getan. Sie zögert nicht zu ändern, was an ihrer Gestalt wandelbar ist, was ihren Sendungsauftrag in dieser Welt verdunkeln oder behindern könnte. Die Reinheit und Ursprünglichkeit ihres Wesens und ihrer Sendung sollen klar hervortreten. Nicht wenige aber nehmen heute für sich die Freiheit in Anspruch, ihre rein persönlichen Ansichten mit jener Autorität kundzutun, die sie offensichtlich dem streitig machen, der von Gott dieses Charisma besitzt. Man möchte gerne erlaubt wissen, dass jeder in der Kirche meinen und glauben kann, was ihm beliebt. Dabei bedenkt man aber nicht, dass nur der sich voll und ganz in den Dienst der Wahrheit stellt, der sich dem Lehramt der Kirche unterordnet. Im Gehorsam gegen das Gesetz Gottes mussten Wir in Unserem Rundschreiben <( Humanae Vitae » ein ernstes, aber väterliches Wort zu den Werten des menschlichen Lebens, zur Würde der Ehe und der personalen Liebe sagen. Die überwiegende Mehrheit der Kirche hat Unser Wort mit Zustimmung und Gehorsam aufgenommen, in der festen Überzeugung, dass die ethischen Prinzipien, die Wir erneut bekräftigt haben, das sittliche Bewusstsein stärken und den Willen zum Opfer wecken werden. Möge die lebhafte Diskussion, die Unser Rundschreiben entfacht hat, zu einer besseren Erkenntnis des Willens Gottes führen ! Möge es bei Euch allen jene Aufnahme finden, die von Menschen erwartet wird, welche der Geist wahren Menschentums erfüllt. « Mitten in der Welt ». Das ist aber auch das Bekenntnis zum Dienst der Kirche in der Welt, denn « Freude und Hoffnung, Trauer und Angst des Menschen von heute, besonders der Armen und Bedrängten aller Art, sind auch Freude und Hoffnung, Trauer und Angst der Jünger Christi » . Diesen Dienst gilt es für Euch als lebendige Glieder der Kirche in allen Lebensbereichen zu erfüllen. Sei es hier, im grossen Industriezentrum an der Ruhr, sei es auch in irgendeinem anderen Teil Eueres weiten Vaterlandes. Ihr habt die Aufgabe, alle diese Lebensbereiche mit dem Geiste Jesu Christi zu erfüllen, der der Geist der Freiheit und des Gehorsams, der Geist der Gerechtigkeit und der Liebe, und der Geist des Friedens ist. Ihr sollt diese Bereiche umformen und erneuern, so wie Ihr auch selbst umgeformt und erneuert seid in den neuen Menschen, « der nach Gott 3 * Past. Konst. Gaudium et spes, n. 1. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 576 4 geschaffen ist, • in wahrer Gerechtigkeit und Heiligkeit)). Ja, Euere Aufgabe ist es, Zeugen Jesu Christi zu sein, Zeugen seiner Freiheit, Zeugen seiner Gerechtigkeit, Zeugen seines Friedens. Seid mitten in der Welt Zeugen seiner Freiheit ! Die Welt sehnt sich nach Freiheit. Freiheit besagt Achtung, Unterordnung und Verantwortung, nicht aus Zwang, sondern aus der von Gott verliehe nen Würde personaler Selbstbestimmung heraus. Folgt dem Aufruf des Konzils und gebt durch Euer Leben ein Beispiel dafür, « wie sich Autorität und Freiheit, persönliche Initiative mit solidarischer Verbundenheit zum gemeinsamen Ganzen, gebotene Einheit mit fruchtbarer Vielfalt verbinden lassen ! Macht Euch zum Anwalt in der Welt dafür, dass alle Menschen in allen gesellschaftlichen Gebilden jenes Mass an Mitverantwortung und Mitbeteiligung erlangen, das ihrer Würde und Aufgabe entspricht ! Tretet ein für die Sicherung und die Erhaltung der freiheitlichen Ordnung! 5 Seid mitten in der Welt Zeugen seiner Gerechtigkeit! Die Kirche hat sich von jeher zum Anwalt der sozialen Gerechtigkeit gemacht. Wir möchten hier an die richtungweisenden Dokumente Unserer Vorgänger erinnern. Und Wir selbst haben in Unserer Enzyklika Populorum progressio zu den Fragen der Entwicklung, der Gleichberechtigung und den sozialen Problemen der unterentwickelten Völker Stellung genommen. Es ist Euere Aufgabe, nicht nur in Euerem Vaterland für die Rechte des arbeitenden Menschen, seiner Familie und seiner natürlich gewachsenen Gemeinschaften einzutreten, sondern auch — wie Ihr es bisher in vorbildlicher Weise getan habt — Eueren Blick auf jene Völker zu richten, die Euere Hilfe dringend benötigen, um eine soziale Stufe zu erreichen, die der menschlichen Würde entspricht. Seid mitten in der Welt Zeugen seines Friedens! Ihr wisst alle, wie sehr Uns der Friede am Herzen liegt. Aus der Sorge um den bedrohten Weltfrieden haben Wir den 1. Januar als Tag des Friedens verkündet. Wir rufen Euch, Katholiken Deutschlands, auf, Euch für den Frieden in der Welt einzusetzen ! Für den wahren Frieden, der in den gläubigen und brüderlich verbundenen Menschenherzen geboren wird, für den Frieden unter den sozialen Schichten in Gerechtigkeit und Zusammenarbeit, für den Frieden unter den Völkern durch Verwirklichung eines Menschentums, das seine Kraft aus der Frohbotschaft schöpft. Wir 4 5 Eph. 4, 23-24. Past. Konst. Gaudium et spes, n. 75. Acta Pauli Pp. VI 577 freuen Uns von Herzen über alle Euere Initiativen, die dem Frieden dienen. Warum solltet nicht gerade Ihr, die deutschen Katholiken, das ganze deutsche Volk nach Gottes Ratschluss eine Friedensmission in der Welt zu erfüllen haben? Welch eine grosse und edle Aufgabe für ein Volk, Bauleute des Friedens und der Einheit sein zu dürfen ! Ehrwürdige Brüder, geliebte Söhne und Töchter! Der Gott der Freiheit, der Gerechtigkeit und des Friedens erhalte und festige in Euch den Glaubensgeist Euerer Väter, die die Katholikentage begründeten. Er weite Euer Herz für die grossen Fragen der Welt von heute und schenke euch eine entschlossene Bereitschaft, zusammenzuarbeiten für eine Zukunft, in der sein Reich komme, sein Wille geschehe wie im Himmel so auf Erden ! Dazu steige auf Euch herab der Segen des allmächtigen Gottes des Vaters und des Sohnes und des Heiligen Geistes, und bleibe bei Euch immerdar. Aus dem Vatikan, 30. August 1968. PAULUS PP. VI- IV Ad Maiestatem Suam Sobuzha II, Regem dicionis v. d. Swaziland, illa regione sui iuris facta. To Your Majesty and to your noble people We send heartfelt greetings and good wishes on the auspicious occasion of the accession to independence of Swaziland, giving assurance of Our fervent prayers for the welfare and continued progress of your beloved country. Your Majesty may be confident of the loyalty of the Catholic Citizens of Swaziland to their country and of their generous readiness to abide by its laws. The Catholic Church will continue with even greater dedication her mission of social and cultural formation and of advancement of éducation and religion, asking in return the liberty of devoting herself unsparingly to the good of the people of Swaziland. We gladly invoke upon Your Majesty, upon your Government, and upon ali the Citizens of Swaziland, the richest favours of the Almighty, that He may bestow upon your nation all the blessings of prosperity, tranquillity and true peace. From the Vatican, August 30th, 1968. PAULUS PP. VI 37 - A. A. S. 678 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA CONSILII PRO PUBLICIS ECCLESIAE NEGOTIIS DECRETUM Novi impertiendae curae termini Pontificiis Legationibus assignantur, quibus ad hunc diem tributa sunt insulae ac territoria, quae in Decreto « Maris Caribici » considerantur, die XIV mensis ianuarii anno MDCCCCLim a Sacra Congregatione pro Negotiis Ecclesiasticis Extraordinariis dato. Magna semper sollicitudine Sedes Apostolica insularum regionumque Caribicum Mare adiacentium spirituale bonum ac religiosam progressionem prosecuta, postremis his quinquaginta annis saepenumero cavit, ut eadem, prout temporum locorumque adiuncta id fieri sinebant, intentis sedulisque Legatorum suorum curis committerentur. Revera, in memoratis regionibus solacii plena Ecclesiae incrementa tam laetis processibus ditata sunt, ut superiore anno necesse esset novas instituere ecclesiasticas circumscriptiones : archidioeceses dicimus Regiopolitanam in Iamaica simulque Sancti Petri et Arcis Gallicae, quae, cum olim erecta archidioecesi Portus Hispaniae, atque cum propriis cuiusque suffraganeis Sedibus, Episcoporum Coetum Antillarum constituunt. Ut autem, ad Oecumenici Concilii Vaticani II praescripta, pastoralis huiusmodi Episcopalis Coetus unitas promoveretur atque firmaretur, itemque quo efficaciore ratione mutuae sacrorum Pastorum necessitudines sive inter se sive cum Pontificiis Legatis fovendae adiuvarentur, visum est commemoratum Decretum a verbis incipiens « Maris Caribici » , die xiv mensis Ianuarii anno MDCCCCLIIII datum, ad nova rerum adiuncta esse accommodandum. Quam ob rem, omnibus quo par erat studio perpensis, Sanctitas Sua, haec quae sequuntur, decrevit atque statuit : 1) Apostolicae Nuntiaturae in Haitiana Republica territoriorum cura committitur, quae ecclesiasticas provincias Portus Hispaniae, Regiopolitanam in Iamaica, Sancti Petri et Arcis Gallicae, earumque proprias suffraganeas dioeceses efficiunt. Apostolicus ergo Nuntius, in urbe Portus Principis commorans, Apostolici Delegati munere pro iisdem territoriis fungetur. Acta Pauli Pp. VI 579 2) Territoria, quae ecclesiasticam provinciam Sancti Ioannis Portoricensis, una cum suffraganeis dioecesibus constituunt, Apostolicae Nuntiaturae in Dominiciana Republica dicioni subdi pergent. 3) Insulae, quae praelatura Insularum a Virginibus seu Thomasiana includuntur, utpote Washingtonensis archidioecesis suffraganea, Apostolicae Delegationis in Foederatis Americae Septemtrionalis Civitatibus dicioni attribuuntur. Contrariis minime obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die x x i x mensis Iulii, anno MDCCCCLXVIII. L. B SHAMLETUS IOANNES Cardinalis CICOGNANI Consilii pro Publicis Ecclesiae Negotiis Praefectus 580 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS I PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. V I , successivis decretis Sacrae Congregationis pro Episcopis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die k Iunii 1968. — Titulari episcopali Ecclesiae Benepotensi praefecit R. D. Iosephum Cervino Cervino, Canonicum Capituli metropolitani Compostellani et Seminarii Minoris eiusdem archidioecesis Moderatorem, quem deputavit Auxiliarem Emi P. D. Ferdinandi S. R. E. Card. Quiroga et Palacios, Archiepiscopi Compostellani. die 25 Iunii. — Metropolitanae Ecclesiae Remensi Exc. P. D. Ioannem Baptistam Maury, hactenus Archiepiscopum tit. Laodicensem in Phrygia. die 2 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Formianae Exc. P. D. Carolum Allorio, hactenus Episcopum Papiensem. die 3 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Ruspensi Exc. P. D. Horatium Gómez Dávila, hactenus Episcopum Riojensem. — Cathedrali Ecclesiae Riojensi Exc. P. D. Henricum Angelelli Carletti, hactenus Episcopum tit. Lystrensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Vico-Ateriensi R. P. D. Matthiam Defregger, Praelatum honorarium Sanctitatis Suae, Canonicum ecclesiae metropolitanae et Vicarium Generalem archidioecesis Monacensis et Frisingensis, quem deputavit Auxiliarem Emi P. D. Iulii S. R. E. Card. Döpfner, Archiepiscopi Monacensis et Frisingensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Villamagnensi in Proconsulari R. P. Ernestum Tewes, Instituti Oratorii S. Philippi Nerii sodalem, Canonicum coadiutorem metropolitanae ecclesiae Monacensis et Frisingensis, quem deputavit Auxiliarem Emi P. D. Iulii S. R. E. Card. Döpfner, Archiepiscopi Monacensis et Frisingensis. die 6 Iulii. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Bellicastrensi Exc. P. D. Felicissimum Stephanum Tinivella, hactenus Archiepiscopum Anconitanum et Numanensem. Sacra Congregatio pro Episcopis 581 die 15 Iulii. — Praelaturae Missionis Galliae seu Pontiniacensi Exc. P. D. Henricum Gufflet, Episcopum Lemovicensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Ocriculensi R. D. Petrum Mamie, e clero dioecesis Lausannensis, Genevensis et Friburgensis, Cappellanum Sanctitatis Suae et in Facultate Theologica Universitatis Friburgensis Magistrum, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Francisci Charrière, Episcopi Lausannensis, Genevensis et Friburgensis. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Gabinae Exc. P. D. Bryanum Ioseph Me Entegart, hactenus Archiepiscopum-Episcopum Bruklyniensem, iam vita functum. — Cathedrali Ecclesiae Bruklyniensi R. P. D. Franciscum I. Mugavero, e dioecesi Bruklyniensi. — Titulari episcopali Ecclesiae Aguntiensi R. D. Franciscum Iosephum Gossman, ex archidioecesi Baltimorensi, quem deputavit Auxiliarem Emi P. D. Laurentii Iosephi S. R. E. Card. Shehan, Archiepiscopi Baltimorensis. die 19 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Polignanensi R. D. Paulum F. Anderson, e dioecesi Siouxormensi, curionem ad S. Martinum Ep. et Conf. in pago vulgo « Huron », quem constituit Coadiutorem cum iure successionis Excmi P. D. Francisci Iosephi Schenk, Episcopi Duluthensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Leontinae R. D. Iosephum C. Me Kinney, e dioecesi Grandormensi, curionem ad S. Franciscum Xaverium Conf. in pago vulgo « Conklin », quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Alienis Iacobi Babcock, Episcopi Grandormensis. die 22 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Santanderiensi Exc. P. D. Iosephum Mariam Girarda Lachiondo, hactenus Episcopum tit. Drusilianensem. — Cathedrali Ecclesiae Tirasonensi R. D. Iosephum Méndez Asensio, Seminarii Minoris dioecesis Almeriensis Moderatorem. die 23 Iulii. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Bitectensi Exc. P. D. Henricum Delgado et Gómez, hactenus Archiepiscopum Pampilonensem. — Metropolitanae Ecclesiae Pampilonensi Exc. P. D. Arturum Tabera Araoz, hactenus Episcopum Albasitensem. die 2k Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Illerdensi R. P. D. Raimundum Malla Call, Vicarium Generalem dioecesis Urgellensis. die 25 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Pasletanae Exc. P. D. Stephanum McGill, hactenus Episcopum Ergadiensem et Insularum. 582 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale die 80 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Camplensi R. P. D. Iosephum Martinoli, Vicarium Capitularem dioecesis Luganensis, quem constituit Administratorem Apostolicum dioecesis Luganensis. die 5 Augusti. — Archiepiscopali Ecclesiae Anconitanae et Numanensi Exc. P. D. Carolum Maccari, hactenus Archiepiscopum-Episcopum Montis Regalis in Pedemonte. die TÎ Augusti. — Titulari episcopali Ecclesiae Mutugennensi Exc. P. D. Philippum Lussier, hactenus Episcopum Sancti Pauli in Alberta. — Cathedrali Ecclesiae S. Annae Pocatierensis Exc. P. D. Carolum Henricum Lévesque, hactenus Episcopum tit. Guazabetenensem. die 19 Augusti. — Cathedrali Ecclesiae Ogdensburgensi Exc. P. D. Stanislaum J. Brzana, hactenus Episcopum tit. Cufrutensem. — Cathedrali Ecclesiae Rockfordiensi R. D. Arturum Iosephum O'Neill, e clero eiusdem dioecesis, curionem ad S. Petrum in oppido vulgo East Dubuque. die 26 Augusti. — Titulari archiepiscopali Ecclesiae Tiburniensi Exc. P. D. Aemilium Benavent Escuin, hactenus Episcopum Malati tanum, quem constituit Coadiutorem cum iure successionis Excmi P. D. Raphaelis Garcia et García de Castro, Archiepiscopi Granatensis. die SI Augusti. — Abbatiae B. Mariae Virg. Maris Stellae R. P. Cassianum Lauterer, ex Sacro Ordine Cisterciensi. II S. LUDOVICI IN MAGAGNANO - CAXIENSIS IN MARAGNANO - S. IOSEPH DE G R A J A U - S. ANTONII DE BALSAS DECRETUM De mutatione finium Spirituali christifidelium bono in Statu vulgo « Maranhäo » in Brasilia degentium consulere cupientes, Excmi Ordinarii provinciae ecclesiasticae S. Ludovici in Maragnano, audita Conferentia Episcopali Brasiliana, Apostolicae Sedi proposuerunt ut fines quarundam circumscriptionum ecclesiasticarum ibi exstantium aliquantulum immutarentur et ita aptius disponerentur. Porro, Sacra Congregatio pro Episcopis, attento favorabili voto Excmi P. D. Sebastiani Baggio, Archiepiscopi tit. Ephesini et in Brasilia Apostolici Nuntii, rata huiusmodi immutationes aeternae anima- Sacra Congregatio pro Episcopis 583 rum saluti cessuras, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Paulo Divina Providentia Pp. VI tributarum, oblatis precibus annuere dignata est. Quapropter suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, praesenti Decreto : 1) Ab archidioecesi S. Ludovici separat integrum territorium municipiorum quae vulgo nuncupantur Dom Pedro et Qovernador Archer, prouti nunc lege civili circumscribuntur, illudque praelaturae S. Joseph de Grajau perpetuo tribuit; 2) A dioecesi Caxiensi in Maragnano distrahit integrum territorium municipiorum, prouti in praesens per legem civilem terminantur, quae vulgo nominantur Mirador, Nova Y orque, Paraïbano, Pastos Bons, Sucupira do Norte, illudque perpetuo praelaturae S. Antonii de Balsas adsignat. Sacra Congregatio pro Episcopis, sic immutatis praedictarum archidioecesis, dioecesis et praelaturarum finibus, mandat ut documenta et singula acta quae praefata territoria respiciunt a Curia a qua ad Curiam praelaturae cui illa noviter sunt aggregata, tradantur ; ad clerum quod attinet, decernit ut simul ac praesens Decretum ad effectum deductum fuerit, eo ipso sacerdotes Ecclesiae illi censeantur adscripti in cuius territorio beneficium vel officium ecclesiasticum legitime detinent ; ceteri vero clerici Seminariique tirones Ecclesiae illi incardinati maneant vel incardinentur, in cuius territorio legitimum habent domicilium. Ad haec omnia exsecutioni mandanda eadem Sacra Congregatio pro Episcopis memoratum Extímum P. D. Sebastianum Baggio deputat, eidem necessarias et opportunas facultates tribuens etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eamdem Sacram Congregationem authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Quibus super rebus edit praesens Decretum perinde valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 22 mensis iunii, anno 1968. CAROLUS Card. GONFALONIERI, Praefectus L. & S. Godefridus Mariani, Sui)secretarius 584 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE PORTUS MORESBIENSIS - B E R E I N I T A N A E DECRETUM De mutatione finium Commissi gregis commodo consulere cupientes, Excmi ac Revmi Domini Virgilius Copas, Archiepiscopus Portus Moresbiensis, et Eugenius Klein, Episcopus Bereinitanus, ab hoc Sacro Consilio Christiano Nomini Propagando expostulaverunt ut fines circumscriptionum sibi concreditarum immutarentur et ita aptius disponerentur. Quas preces idem Sacrum Dicasterium benigne excipiens, audito favorabili voto Excmi ac Revmi Domini Dominici Enrici, Archiepiscopi titularis Ancusensis, in Australia, Nova Zelandia, et Oceania Apostolici Delegati, vigore facultatum a Sanctissimo Domino Nostro Paulo Divina Providentia Pp. VI concessarum, per praesens Decretum haec quae sequuntur statuit. A dioecesi Bereinitana, pars territorii in meridiem posita, ita distrahitur atque archidioecesi Portus Moresbiensis adscribitur, ut limites inter memoratas circumscriptiones in posterum tali modo sint : Linea, quae ab intersectione octavae lineae parallelae latitudinis meridionalis cum linea meridiana centesima quadragesima septima longitudinis orientalis, procedit recto ad summitatem centralem montis (( Albert Edward », et postea ab eodem monte pergit recto ad confluentiam fluminis « Tsirime » cum flumine « Mambare » ; dein linea quae, secundum ripam sinistram fluminis « Yodda » procedens, attingit octavum gradum cum quinquagesimo minuto lineae parallelae latitudinis meridionalis, et ducit directe ad intersectionem nonae lineae parallelae latitudinis meridionalis cum linea meridiana centesima quadragesima septima, additis quadraginta quinque minutis, longitudinis orientalis; indeque occidentem versus, linea parallela nona latitudinis meridionalis, usquedum pervenit ad flumen (( Veimauri » ; denique linea quae sequi- Sacro Congregatio Rituum 585 tur ripam sinistram fluminis « Veimauri », et inde, descendens per occidentalem oram sinus « Galley », pervenit tandem ad mare. Ad haec perficienda, eadem Sacra Congregatio memoratum Excmum D. Dominicum Enrici deputat, necessarias ei et opportunas tribuens facultates etiam subdelegabiles ad effectum de quo agitur, onere imposito ad eandem Sacram Congregationem remittendi authenticum exemplar actus peractae exsecutionis. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, die T mensis augusti a. D. 1968. G. P. Card. AGAGIANIAN, Praefectus L. £B S. Titianus Scalzotto, Off. SACRA CONGREGATIO RITUUM i COREANA Beatificationis seu declarationis martyrii Servorum Dei Simeonis Berneux, Episcopi tit. Capsensis, Vicarii Apost. Coreae, eiusque XXIII sociorum, in odium fidei, uti fertur, a die 17 februarii 1866 ad diem 20 ianuarii 1867 interfectorum. SUPER DUBIO An constet de martyrio eiusque causa et de signis, seu miraculis, in casu et ad effectum de quo agitur. Corea, regio in mare Sinense porrecta, cuius interpretatio est Terra sereni matutini, haud serena habuit christianae religionis exordia. Christi namque religio in Coreanum Regnum mirum in modum, etsi caute, saeculo praesertim decimo octavo exeunte est diffusa; at, cito quidem a Regni auctoritatibus veluti perversa patriisque legibus ac moribus adversa doctrina dire vexata est. Profecto medium circa saeculum decimum nonum adeo saeva est facta in Christifideles persecutio, ut Coreana regio plurimorum ferax martyrum exstiterit. Novem et 586 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale septuaginta tunc Christi athletae, quos inter beatus Lambertus Imbert episcopus tresque alii sacerdotes missionales Europaei, ceteri vero autochthones, inter quos sacerdos Andreas Kim, supplicio affecti sunt. Quos omnes Pius XI Beatorum fastis die 5 Iulii anno 1925 adscripsit. Novae autem Christianorum insectationes illis in partibus annis 1866 et 1867 concitatae sunt, quae novos pietatis flores et martyrii fructus ediderunt. Viginti quattuor sunt fortissimi héroes, quorum agmen duo ducunt episcopi qui, ex nobili Gallica stirpe progeniti et in Societatem Parisiensem missionum ad exteras gentes cooptati, in Coream ut missionales se contulerant. Ceteri sunt quinque sacerdotes item ex Gallia oriundi et eiusdem missionalis Societatis alumni, reliqui autem septemdecim autochthones ex laicorum ordine. De eorum vita morteque gloriosa summatim potiora attingere iuvat. Porro omnium princeps occurrit : I. Simeon Berneux, in oppido cui vulgo nomen Château-du-Loir, dioeceseos intra fines Cenomanensis, ortus. Is sacerdotio vix initiatus et inter alumnos Parisiensis Societatis missionum ad exteras gentes ascriptus, desiderio flagrans nuntiandi gentibus Evangelium, anno 1840 Tonquinum petiit; inde in Manciuriam missus, duodecim annos missionale cum laude exercuit munus. Illius vero regionis Vicario Apostolico Servus Dei Simeon Berneux coadiutor est datus a Summo Pontifice riteque episcopus consecratus est; at, instante Apostolico in Corea Vicario, Dei Famulus eiusdem Vicarii Apostolici Coreani mox demortui in munus successit, episcopali assumpto titulo Capsensi. Misericors et benignus, nulli umquam industriae ac labori parcens, cunctis e clero et populo sibi concreditis uti pastor bonus prodesse sategit. Ineunte autem anno 1866, die scilicet 23 Februarii, cum post perlustratala sibi commissam dicionem rediret domum, a satellitibus captus est deductusque ad praetorium, ubi tres dies in carcere compedibus et iugo, quod vulgo canga dicunt, onustus mansit. Deinde coram utroque praetore regisque administro interrogatus, strenue respondit se in Coream ad salvandas animas et ad Christi propagandam religionem venisse. Quamobrem Servus Dei supremo supplicio damnatus est eiusque caput gladio obtruncatum die 8 Martii a. 1866; excessit e vita annos duos et quinquaginta natus. Tres autem adstant Famulo Dei sacerdotes, eius administri, qui sicut in apostolicis perferendis laboribus necnon eadem in passione fideles exstiterant socii, ita eiusdem gloriosi certaminis facti sunt socii eodem die, eodem mense eodemque anno. Hi autem sunt : S aera Congregatio Rituum 587 II. Iustus Ranfer de Bretenières, vir nobili genere natus in urbe Chalon-sur-Saône, intra fines dioeceseos Divionensis, qui Seminarii missionum ad exteras gentes sodalis, vix ad sacerdotium evectus, in Coreanam profectus est regionem. Seulum, quod Coreae caput est, anno 1865 petiit. Zelo erat incensus erga christianos; ardor quo interius flagrabat, extra cum Sacris operaretur prodibat. In carcerem contrusus, crurum verberationi subiectus dirisque aliis tormentis exquisitas, perstitit fortis in fide. Abscisso a satellitibus capite, iuvenis annorum octo et viginti decessit. III. Ludovicus Beaulieu, natus Burdigalae, ad novum obeundum officium quod ei episcopus Berneux commiserat omni studio se paratum ostendit. At mox in carcerem est coniectus. Accusatus et ipse, ut ceteri, quod Coreanorum mores corrumperet nuntiaretque peregrinan! ac perversam doctrinam, aspera quaevis ferre potius quam a fide desciscere paratus, diris percussus fustibus totoque corpore obstrictus vinculis ad agonis locum raptus est, ibique capite obtruncatus, cum esset non amplius sex et viginti annos natus. IV. Petrus Dorié ortum duxit ex urbe Luconio. Mense Iunio anno 1865 Coream appulit. Animi demissione morumque suavitate adeo praefulsit, ut omnium sibi devinciret animos. Carceris molestias aliosque cruciatus patientissime tulit. Die 8 Martii a. 1866, persecutoris feritatem fortiter sustinens, duplici gladii ictu, sociorum postremus, occisus est, septimum supra vigesimum agens annum. Alter memorandus est nunc Christi athleta, episcopali auctus dignitate, quem bini sacerdotes binique laici ad supremum certamen comitati sunt; qui omnes die 30 Martii a. 1866 pro Christi nomine necati. Nominatim autem sunt hi : V. Antonius Daveluy, Ambiani in Gallia nobili loco natus. Is sacerdotio insignitus, cum in paroeciali munere aliquot annos cum laude esset versatus, anno 1846 in Coream se contulit ibique missionarius primum, deinde episcopus titulo Aconensi et Vicarii Apostolici coadiutor, per vicennium, singulari pietate et ardenti animorum studio, ministerium suum gessit. Multos gravesque libros Coreano sermone exaravit. Excitato a. 1866 insectationis turbine, episcopum Antonium Daveluy eiusque socios aggrediuntur mense Martio satellites in vico cui nomen vulgo Keutori, eosque triduum in carcere detentos, mox ad urbem Regis sedem adducunt. De christiana religione a iudicibus interrogatus, episcopus elata voce et invicto animo loquitur atque Evangelium tuetur ac propugnat. Quare varia eaque saeva tormenta 588 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale est passus et capitis damnatus ; ter gladio percussus, in fidei catholicae confessione occubuit, cum annum quadragesimum nonum ageret. Huius autem in vieti athletae socii hi sunt : V I . Petrus Aumaître, ex dioecesi Engolismensi oriundus. Hic magna gavisus est aestimatione sive apud sodales Societatis Parisiensis missionum, cuius erat alumnus, sive apud christifideles, ob egregias, quas colebat, virtutes. In vinculis positus, numquam a suo episcopo fuit seiunctus ad supremum usque mortis momentum, omniaque subiit tormenta quibus episcopus ipse Daveluy fuit divexatus. Natus erat autem, cum e vita excessit, viginti novem annos. V I I . Martinus Lucas Huin, ortus in urbe Lingonensi, postquam vicarii munus exercuit in dioecesi Lingonensi, ad Coream anno 1865 pervenit. Virtutibus eminens optimaque ornatus indole, omnibus fuit dilectissimus. Exorta in christianos persecutione et satellitibus undique inquirentibus, Dei Servus, ut iteratis fidelium obsecundaret precibus, temporis momento delituit; at deinde comprehensus, in vincula coniectus fuit una cum episcopo aliisque cum sociis, a quibus numquam fuit deinde divisus. Iudicium igitur, tormenta et vexationes, sententiam atque supplicium communia prorsus cum sociis habuit. Famulus Dei moriens erat fere triginta annorum. Duo ex laicorum ordine autochthones, episcopi Daveluy socii, hi sunt : VIII. IX. Lucas Hoang Tjai-Ken et Iosephus Tjyang Nak-Syo. Prior clara et ditissima ortus familia, uxorem et cognatum ad Christi fidem adduxerat, et tandem etiam patrem Christo lucrifecit. Famulatum suum ex ordine praestitit missionalibus, episcopo Berneux et demum episcopo Daveluy, cui quidem praesto fuit in libris Coreano sermone scribendis vel emendandis. Christianae religionis cultor assiduus, semetipsum insectatoribus obtulit, discipulum missionariorum se profitens. Cap ti vus christianam doctrinam ipsos praefecturae ministros assidue docuit, propter quod ei saeviora toleranda erant tormenta. Capite gladio dempto, Christi testium promeruit coronam, annos natus quinquaginta duos. Alter vero, Iosephus Tjyang Nak-Syo, e christianis parentibus natus et baptizatus, optimis erat moribus praeditus atque, ob certam doctrinam, ferventem pietatem et prudentiam, dignus habitus est cui catechistae munus concrederetur. Propter constantiam in christiana fide saevos passus est cruciatus et capite amputato gloriosam rettulit palmam, annos quatuor et sexaginta natus. Sacra Congregatio Rituum 589 X. Tempore autem praecesserat omnes lectissimi huius agminis héroes proprio sanguine Christi Evangelium obsignando Famulus Dei Petrus Ryou Tjyeng-Rioul, vir matrimonio iunctus, annorum circiter quinquaginta. Hic, ex quo christianam religionem amplexus erat, suam ad iram proclivem naturam compescere sategit et valuit; alienae salutis diligens, multos cives ad Christum convertit. Nocte diei 16 Februarii a. 1866, dum Evangelium congregatis in domo catechistae perlegit, a satellitibus apprehensus est delatusque ad praefectum. Virgis caesus, alios tunc inter complures unus constantiae victoriam rettulit gloriamque meruit pro Christo Domino mori die 17 Februarii eodem anno, aetatis suae quinquagesimo. Eius corpus in flumen proiectum, ab uxore postea humatum est. XI. Ioannes Baptista Nam Tjyong-Sam, regis camerarius, quinquaginta annos natus, urbis Seuli incola, Sinensibus litteris licet doctus nobilique ortus familia, vere humilis erat. Mandarini, quem vocant, munus ita exercuit, ut populi amorem sibi conciliaverit. Regni autem administri vehementer erant contra eum commoti, quod a patriis moribus et religione defecisset. Comprehensus et in carcerem contrusus, ut christianorum nomina proderet, saevissimis vexatus est tormentis; quod quidem facere forti animo recusavit serenoque animo suam ipsius mortis sententiam subscripsit proprioque sanguine Evangelium testatus, die 6 Martii a. 1866. XII. XIII. Petrus Tchoi Tchi-Tchyeng et Ioannes Baptista Tjyeng Seung-Yen, urbis Seuli incolae, uterque paterfamilias ; prior annos septem et quinquaginta natus, alter quinque et quinquaginta. Ambo iam in persecutione anno 1839 exorta excruciati fuere. A Servo Dei Simeone Berneux potestatem baptismi conferendi librosque sanctae religionis imprimendi acceperant. Capitis obtruncatione martyrium simul consummaverunt die 10 Martii a. 1866, adeo quidem in fide constantes ut vel ipsorum persecutorum admirationem moverint. XIV. Marcus Tyeng, ex nobili sed infideli familia duxit ortum. Uxoratus, ludimagistri munus ante conversionem exercebat; christianus factus, sacrae doctrinae populo tradendae addictus fuit. Christianam religionem diligenter colebat, pro qua, die 11 Martii a. 1866, habens septuaginta annos, vitam profudit. XV. Eodem die 11 Martii anni 1866, praeclaram mortem propter Christum oppetiit iuvenis vix undeviginti annorum, Alexius Ou SyeiHpil qui, ut christianam relinqueret religionem, etiam a parentibus contumeliis et verberibus antea fuit affectus. 590 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale XVI. Thomas Son Tja-Syen, nuptus, triginta annos paulisper praetergressa, gravis et sollers erat inter christianos. Ad eiurandam fidem excitatus, se christianum invicte confitens, id constanter renuit. In carcerem compulsus, tormenta quaevis non valuere vel minimum defectionis verbum eidem extorquere. Gloriosam passus est mortem die 30 Martii a. 1866. Septem alii incliti héroes, qui, Mandarini seu promissionibus seu tormentis temptati ut a catholica desciscerent religione, fortes restitere omnesque die 13 Decembris a. 1866 praeciso capite periere, excepto postremo qui gutture eliso interfectus est, hi sunt : XVII. Petrus Tjyo Hoa-Sye, paterfamilias, annorum circiter quadraginta: XVIII. Petrus M Mieng-Sye, quinquaginta ferme annos natus, paterfamilias; XIX. Bartholomaeus Tjyeng Moun-Ho, paterfamilias, circa sexaginta et quinque annos natus; XX. Petrus Son SyenTji, paterfamilias, catechista, annorum fere quadraginta septem; XXI. Iosephus Han Ouen-Ye, olim catechista, triginta octo annos natus ; XXII. Petrus Tjeng Ouen-Tji, iuvenis annorum circiter unius supra viginti; XXIII. Iosephus Tjyo Youn-O, adulescens non amplius decem et septem annos natus ; erat filius Servi Dei Petri Tjyo Hoa-Sye. XXIV. Omnium denique postremus sistitur Ioannes M Youn-Il, paterfamilias, catecheseos praeceptor, qui, superatis verberationibus membrorumque luxatione, constans in christiana religione permansit, capitisque tandem amputationem laeto perpessus animo, caeleste praemium assecutus est die 20 Ianuarii anno 1867, aetatis suae quadragesimo quinto. Hisce invictis Christi testibus ut Beatorum Caelitum decernerentur honores construi coeptae sunt canonicae inquisitiones ordinaria primum potestate in Vicariatu Apostolico Coreano die 19 Iunii a. 1899, quae die 20 Aprilis a. 1901 expletae Romam delatae sunt. Edito postea, die 13 Maii a. 1914, decreto super Servorum Dei scriptis, Famulus Dei Simeon Berneux eiusque Socii, de quorum martyrio hic agitur, una simul cum Servo Dei Paulo Chau et Sociis, die 13 Novembris a. 1918 aditum apud Sanctam Sedem decreto introductionis Causae sibi compararunt. Confectis deinde apostolicis processibus in Vicariatu Apostolico Seulensi a die 12 Februarii a. 1921 ad diem usque 18 Martii a. 1926, decretum de omnium processuum iuridica vi atque de cultu non praestito die 2 Martii a. 1952 latum est. Quo autem expeditius Causae ipsius redderetur iter, Sacra Rituum Congregatio, instantibus ipsis actoribus, indulsit die 4 Maii a. 1962 ut Causa Coreana Ser- Sacra Congregatio Rituum 591 vorum Dei Simeonis Berneux eiusque Sociorum a Causa CochincMnensi Servorum Dei Pauli Chau et Sociorum seiungeretur separatimque pertractaretur. Servatis itaque omnibus de iure servandis, quaestio agitata est de eorundem Servorum Dei martyrio atque martyrii causa, et de signis seu miraculis, et quidem primum in antepraeparatorio coetu, die 10 Ianuarii a. 1967 celebrato; deinde in praeparatorio coetu die 30 Ianuarii huius vertentis anni 1968. Quibus coetibus successit tandem generalis Congregatio die 6 Maii hoc eodem anno coram Ss.mo Domino nostro Paulo Papa V I , in qua Revmus Cardinalis Gregorius Petrus Agagianian, Sacri Consilii christiano nomini propagando Praefectus ipsiusque Causae Ponens seu Relator, sequens dubium disceptandum posuit : An constet de martyrio eiusque causa et de signis seu miraculis in casu et ad effectum de quo agitur. Et omnes qui aderant, tum Cardinales, sacris tuendis ritibus praepositi, tum Officiales Praelati Patresque Consultores suas ex ordine affirmativas sententias protulerunt, quas laeto studiosoque animo Sanctitas Sua prosecuta, mentem statim aperire suam non dubitavit et iussit decretum apparari super Servorum Dei martyrio. Hoc tandem die, Sacris piissime operatus, Ssmus Dominus noster ad Vaticanas Aedes arcessiri mandavit Revmos Cardinales infrascriptum Sacrae Rituum Congregationis Praefectum, atque Gregorium Petrum Agagianian, Causae Relatorem, una cum R. P. Raphaële Perez O.S.A., Fidei Promotore Generali, R.P.D. Amato Petro Frutaz, Auditore Generali, meque infrascripto a Secretis, eisque adstantibus solemniter edixit : Ita constare de martyrio et de causa martyrii Servorum Dei Simeonis Berneux, Episcopi tit. Capsensis et Vicarii Apostolici Coreae, eiusque XXIII Sociorum ut, concessa a signis seu miraculis ad normam canonis 2116 § 2 C.I.C. omnique alia opportuna dispensatione, procedi possit ad ulteriora in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in Acta S. Rituum Congregationis referri mandavit. Datum Romae, die 4 Iulii a. D. 1968. BENNO Card. GUT, Praefectus © Ferdinandus Antonelli, Archiep. tit. Idicren., a Secretis L. © S. 592 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II ROMANA Beatificationis et canonizationis Ven. Servae Dei Mariae ab Apostolis (in saeculo: Mariae Teresiae de Wüllenweber), fundatricis Instituti Sororum a Divino Salvatore. SUPER DUBIO An et de quibus miraculis constet, in casu et ad effectum de quo agitur. Venerabilem Servam Dei Mariam ab Apostolis, Instituti Sororum a Divino Salvatore fundatricem, heroicas coluisse virtutes cum theologicas, videlicet fidem, spem et caritatem, tum cardinales, nimirum prudentiam, iustitiam, fortitudinem et temperantiam, earumque veluti comites et socias, Summus Pontifex Paulus Papa V I , servatis omnibus de iure servandis, die 15 Iulii a. 1965 solemni decreto edixit. Cum autem sacri canones miracula quoque requirant ut altarium honores Servis Dei decernantur, quandoquidem miraculorum ope virtutes ipsae novam accipiunt firmitatem novoque coruscant splendore, sollertes huius Causae actores duas ad hunc finem selegerunt sanationes, quae Venerabili eadem Maria ab Apostolis intercedente a Deo patratae ferebantur easque sacro huic Foro ad cognoscendum exhibuerunt. Huiusmodi mirae sanationes compendiose hic describuntur atque hodierno die huius Decreti promulgatione Summi Pontificis auctoritate approbantur. Prior quidem sanatio respicit dominum Antoninum Di Mauro, ortu Siculum, militem a publica tutela in Urbe, trigesimum septimum agentem annum. Is, aestivo anni 1951 tempore, valetudinis affectus est perturbationibus, quae autumno tempore acriores factae sunt. Medicae subiectus inspectioni, agi de colicae appendicis morbo certior factus est. Hinc die 3 Decembris eodem anno in clinicum nosocomium a Salvatore Mundi de Urbe excipitur, ubi postridie chirurgicam sectionem subiit, atque die 11 eiusdem mensis vulnus ad cicatricem venit. Attamen vespere eiusdem diei Antoninus improviso frigida corripitur febri et acri dolore opprimitur ex laevo crure, quod tumuit rubuitque. Medicus a cura diagnosim edidit Phlebitis laevae saphenae, ac deinde, cum aegrotus, vehementi thoracis dolore captus, sanguinem emitteret exscreatum, ab eodem medico diagnosis facta est emboliae pulmonaris. Insequentibus diebus aegroti condiciones, medicis frustra adhibitis curis, in peius ruere : ingravescebant cyanosis, dyspnoea, prostratio. Sacra Congregatio Rituum 593 Attenta rei gravitate, iam a die 14 Decembris oblatae sunt aegroto Venerabilis Mariae ab Apostolis reliquiae precesque ad Deum ferventes fundi coeptae sunt ad valetudinem recuperandam deprecatrice eadem Famula Dei. Vespere diei 16 in vitae discrimine positus videbatur aegrotus: rigidus, obtutu tacitus, statua taciturnior. Inde magis invocata Venerabilis Maria. Neque incassum; nam ipsa e caelo precibus annuit. Hora circiter secunda diei 17 Decembris placidissimus somnus aegrum complexus est ; atque primo diluculo Soror infirmaría aceita est in cubiculum, ubi Antoninum sedentem in lecto invenit, laetitia gestientem et miraculum clamantem : se plene sanatum dicebat. Eodem mane medicus a curatione obstupescens eum in optimo repperit statu, ablatis cunctis morbi vestigiis. Praeter naturae vires et ordinem contigisse sanationem hanc medens, periti ex officio testesque aperte fassi sunt. Altera mira sanatio obvenit dominae Rosae Dattlaff, viduae octogesimum et secundum agenti annum, Milwauchiae, in urbe Foederatarum Americae Septemtrionalis Civitatum. Vetula haec, quae valetudine prospera semper usa erat, mense Septembri a. 1946 rubram ad collum conceptam conspexit maculam, quae brevi totum in collum, in pectus, in manus et brachia se diffudit; bullae deinde apparuerunt, ex quibus mox hiantibus sanguineum profluebat serum, dum infirma vehementi laborat prurigine seu uredine. Interim cutanea haec affectio totum pervadit thoracem, scapulas, tergum superius aliasque corporis partes. Vulgarem pemphigum talem esse morbum duobus medicis compertum fuit, prognosimque infaustam quoad vitam fecerunt. Cum peior in dies fieret infirmae condicio, die 15 Novembris deducta est ad Domum senibus hospitio excipiendis ibique tota ferme piagata valetudinario recepta, qualibet de cetero adempta spe convalescendi. Aliquot diebus post bullae etiam in aegrotae os erupere. Tertius accitus medicus Rosam in discrimine ultimo vitae esse candide fassus est. Hinc Soror infirmaría aegrotam caelesti adiutorio commendare coepit, initis novendialibus precibus ad Venerabilis Mariae ab Apostolis patrocinium impetrandum. Et ecce, media, quae dicitur, Novena, aegrota sua brachia in aquam immerget supplicans Venerabilem Mariam; et miraculum contigit; brachia inde extrahit omnino sanata. Plagis autem in reliquo corpore manentibus, preces novendiales producuntur, iisque tandem absolutis plagae omnes evanuere singulae et Rosa sanitatem recuperavit plenam. Ultra naturae vires et leges hanc evenisse sanationem eiusque perseverantiam cum medentes tum periti ab inspectione testesque professi sunt. Super priore sanatione apud Vicariatum Urbis anno 1957, super altera vero in Curia Milwaukiensi aa. 1957-1958 instructi sunt apostolica auctoritate processus. Milwaukiensis autem inquisitionis iuridica 38 - A. A. S. 594 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale vis ab hac Sacra Rituum Congregatione agnita est die 18 Septembris a. 1965. Super iisdem sanationibus favorabile protulit iudicium Consilium Medicum ipsius Sacrae Congregationis. Instante deinde R. P. D. Emygdio Federici, Protonotario Apostolico et Causae huius solertissimo Postulatore legitime constituto, dispensatum est super antepraeparatoria, quae dicitur, disceptatione. Hinc agitata est quaestio super iisdem binis sanationibus in praeparatoria Congregatione in Vaticanis Aedibus die 20 Iunii a. 1967 celebrata, et postea, die 6 Maii huius vertentis anni, in generali Congregatione coram Ss.mo Domino nostro Paulo Papa V I , in qua Rev.mus Cardinalis Arcadius Maria Larraona, Causae Ponens seu Relator, dubium proposuit disceptandum : An et de quibus miraculis constet in casu et ad effectum de quo agitur. Et omnes, qui aderant, tum Revmi Cardinales, sacris ritibus tuendis praepositi, tum Officiales Praelati Patresque Consultores affirmativum suffragium singuli dederunt. Quae suffragia intento animo secutus, Beatissimus Pater mentem suam statim aperire non dubitavit iussitque Decretum apparari super iisdem sanationibus. Hodierno tandem die, Eucharistico Sacrificio pientissime litato, Sanctitas Sua ad se vocari iussit Revmos Cardinales infrascriptum Sacrae Rituum Congregationis Praefectum, et Arcadium Mariam Larraona, Causae Ponentem seu Relatorem, necnon R. P. Raphaelem Perez O.S.A., Fidei Promotorem Generalem, R. P. D. Amatum Petrum Frutaz, Auditorem Generalem meque infrascriptum a Secretis, iisque adstantibus solemni hoc Decreto sanxit : Constare de duobus miraculis, Venerabili Serva Dei Maria ab Apostolis intercedente a Deo patratis, scilicet de primo : Instantaneae perfectaeque sanationis Domini Antonini Di Mauro ab embolia pulmonari séptica; et de altero : Instantaneae perfectaeque sanationis Dominae Rosae Dattlaff a pemphigo gravi. Hoc autem Decretum publici fieri iuris et in Acta S. Rituum Congregationis referri mandavit. Datum Romae, die 4 Iulii a. D. 1968. BENNO Card. GUT, Praefectus & Ferdinandus Antonelli, Archiep. tit. Idicren., a Secretis L. © S. Sacra Congregatio Rituum 595 III BONONIENSIS Beatificationis et canonizationis Ven. Servae Dei Cleliae Barbieri, fundatricis Instituti Sororum Minimarum a Virgine Perdolente. SUPER DUBIO An et de quibus miraculis constet in casu et ad effectum de quo agitur. Constare de virtutibus Venerabilis Servae Dei Cleliae Barbieri, Instituti Sororum Minimarum a Virgine Perdolente fundatricis, tam theologalibus, scilicet fide, spe et caritate, quam cardinalibus, nimirum prudentia, iustitia, fortitudine et temperantia, earumque adnexis, in gradu heroico exercitis, Pius Papa XII v. m. die 22 Februarii anno 1955 solemniter declaravit. Hinc huius Causae sollertes actores manus admoverunt ut, ad iuris normam, duas prodigiosas seligerent sanationes ex iis quae, eadem intercedente Venerabili Famula Dei Clelia Barbieri, a Deo ferebantur patratae, easque sacro huic foro ad ipsius Venerabilis solemnem beatificationem assequendam proponerent. Sanatio prior contigit domino Arduino Bussolari, sutrinam facienti, in loco a S. Ioanne in Persiceto appellato et intra Bononiensis archidioeceseos fines sito. Is namque ad annum usque 1946, aetatis suae quadragesimum primum, prospera usus erat valetudine, cum prima morbi symptomata expertus est, nimirum quandam virium debilitatem, dyspepticam Syndromen una cum ciborum nausea et vomitionibus spirandique difficultate cursusque sanguinis quadam perturbatione. Ingravescente autem morbo, medicus a cura ad nosocomium deduci Arduinum iussit, ubi diagnosis est edita conspicuae hepatomegaliae una cum suspecta ascite. Inde, post mensem, cum melius sese habere coepisset, dimissus est, suosque cotidianos labores, quamvis moderate, ad annum usque 1953, obire valuit. Ratione autem victus et potus a medicis praescripta minime servata, defecere sensim vires Arduini, ita quidem ut gradiendi fere impos factus sit, accesseruntque fuscus cutis color, abdominis tumefactio atque in inferioribus artubus oedemata. Compertis vero ascite quoque atque venoso retículo, necesse iterum fuit, mense Martio a. 1954, aegrotum ad valetudinarium deduci. Ibi vero, edita diagnosi cirrhosis hepaticae hypertrophicae, praeter alia adhibita remedia, peractae fuere paracentèses, seu liquidi ex abdo- 596 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale mine extractiones. Domum deinde reversus, licet melius sese aliquatenus haberet, consueto suo sutorio artifìcio dare operam non valuit. Quatuor vero elapsis mensibus, gravior in dies facta est aegroti condicio, ita quidem ut a curatione medicus aegroto, cornate praeagonico iam affecto, obitum instare praenuntiaret. Quod ut averteretur, summa pietate tum infirmus tum familiares vicinique atque Sorores novendialibus precibus Venerabilis Cleliae Barbieri patrocinium implorare coeperunt, et exauditi sunt. Nam nocte diei 16 Decembris a. 1954 Arduinus Bussolari placido correptus est somno, et postridie mane talem animadvertit repente valetudinis recuperatae sensum ut e lecto surgere gestierit. Die vero 18 eiusdem mensis domum egressus, tonsoris tabernam petiit et sat diu deambulavit. Intra paucorum autem dierum lapsum omnia morbida phaenomena omnino evanuerunt, dieque Nativitati Domini sacro se admodum crasso rudique cibo refecit atque solitos in posterum facile expediteque obivit labores. Praeter naturae vires et ordinem huiusmodi sanationem contigisse medentes, periti ex officio Sacraeque huius Congregationis Consilium Medicum fassi sunt. Altera mira sanatio obtigit dominae Victorinae Ansaloni, domicilium habenti in loco quem vulgo vocant 8. Pietro in Casale, intra fines archidioeceseos Bononiensis posito. Ipsa, gracilior quamvis valetudine, nullo unquam peculiari laboraverat morbo usque ad annum 1946, vicesimum primum aetatis suae. Tunc vero molestis in abdomine coepit temptari doloribus. Medici, ad quorum subsidium statim ipsa confugit, praeter virium generalem defectionem, primam eius morbi peculiarem notam, nempe appendicopathiam, deprehenderunt. Nocte autem diei 3 Februarii a. 1947, Victorina vehementes in appendiculari regione dolores una cum febri et vomitu experta est. A cura medicus appendicitem iudicare morbum non haesitavit aegrotamque in nosocomium se recipere mandavit, ubi iam edita diagnosis est confirmata. Die itaque 6 Februarii, chirurgicam cum sectionem pateretur, eius appendix, gangraenata et perforata, fuit abscissa. Aliquot autem post dies orta est ibi fístula, quam dicunt, stercoracea, quae ad mensem usque Iunium immutata permansit; inde infirmae vires adeo collapsae, ut in arte periti, non obstantibus aegrotae ipsius efflagitationibus, ad novam chirugicam sectionem procedere constanter renuerint. Tandem die 3 Iunii eodem anno, altera peracta est eiusmodi chirurgica sectio ad fistulam claudendam. Res quidem multae operae fuit ac laboris, adeo ut chirurgus facere non potuerit quin periculum patefaceret poneret- Sacra Congregatio Rituum 597 que infaustam prorsus prognosim. Re autem vera quatuor spatio dierum ileus post-operatorius, quem vocant, constitutus est. Incassum curis medicis cedentibus, aegrota ad ultima venit. Amissa itaque recuperandae salutis spe, ad Venerabilis Cleliae Barbieri intercessionem implorandam confugerint aegrota ipsa, Soror infirmaría aliaeque Sorores, applicita Venerabilis imagine cum reliquiis parti infirmae. Et ecce, repente aegrota melius se habere advertit ; et post non multos dies Victorina perfecte sanata valetudinarium reliquit. Omnibus consideratis sanationis adiunctis, hanc ultra naturae leges contigisse, concors peritorum iudicium edixit. Super utraque sanatione instructi sunt apostolica auctoritate processus in Curia archiepiscopali Bononiensi, quorum iuridica validitas apud Sacram Rituum Congregationem diebus 9 Decembris a. 1960 et 15 Octobris 1966 probata est. Consilium autem Medicum nostrae Congregationis de iisdem sanationibus die 3 Martii a. 1967, fausto quidem exitu, disceptavit. Iuris igitur ordine rite servato, atque instante R. P. D. Emygdio Federici, Protonotario Apostolico huiusque Causae diligentissimo Postulatore legitime constituto, indulta dispensatione super Congregatione antepraeparatoria, Congregatio praeparatoria super iisdem sanationibus celebrata est die 20 Decembris a. 1967. Quam secuta est, die 4 Iulii anni huius, Congregatio generalis coram Ssmo Domino nostro Paulo Papa V I , in qua Revmus Cardinalis Paulus Giobbe, Causae Ponens seu Relator, sequens dubium discutiendum proposuit, videlicet : An et de quibus miraculis constet in casu et ad effectum de quo agitur. Revmi Cardinales, qui convenerant, Officiales Praelati Patresque Consultores sua ediderunt suffragia. Beatissimus autem Pater, qui intento animo haec vota secutus est, mentem suam statim aperire non est cunctatus atque, antequam solemnem decretoriam proferret sententiam, iussit Decretum hoc apparari. Hodierno autem die, Eucharistico Sacrificio piissime litato, ad Se vocari iussit Revmos Cardinales infrascriptum S. Rituum Congregationis Praefectum, et Paulum Giobbe, Causae Relatorem, necnon R. P. D. Amatum Petrum Frutaz, Auditorem generalem, meque subscriptum a Secretis, iisque adstantibus solemniter edixit : Constare de duobus miraculis, Venerabili Clelia Barbieri intercedente, a Deo patratis, de primo nimirum : instantaneae perfectaeque sanationis domini Arduini Bussolari ab ascite, a cirrhosi hepática hypertrophica proveniente, in subiecto aethylico; et de altero : instantaneae perfectaeque sanationis ab ileo Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 598 post-operatorio dominae Victorinae Ansaloni, chirurgico interventui subiectae ob fistulam stercoraceam caecalem ex praecedenti interventu ob appendicitem acutam. Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in Acta S. Rituum Congregationis inseri mandavit. Datum Romae, die 19 septembris a. 1968. BENNO Card. GUT, Praefectus L. © S. © Ferdinandus Antonelli, Archiep. tit. Idicren., a Secretis IV COREANA Beatificationis seu declarationis martyrii Venerabilium Servorum Dei Simeonis Berneux, Episcopi tit. Capsensis, Vicarii Apost. Coreae, eiusque XXm sociorum, in odium fidei, uti fertur, a die 17 februarii 1866 ad diem 20 ianuarii 1867 interiectorum. SUPER DUBIO An, stante approbatione martyrii necnon dispensatione a signis seu miraculis, tuto procedi possit ad sollemnem praedictorum Venerabilium Servorum Dei beatificationem. Priorum exempla christianorum, qui, effuso sanguine, testimonium Christo Domino reddiderunt, innumeri alii per saeculorum decursum secuti sunt. Quos inter accensendum est gloriosum agmen viginti et quatuor Servorum Dei, qui nostris ferme temporibus, annis videlicet 1866-1867, in Coreana regione, seu ob catholicae fidei propagationem seu ob eius confessionem interempti fuerunt. Eorum septem sunt ex Gallia oriundi et in Parisiensem Societatem missionum ad exteras gentes cooptati, et quidem duo episcopali, quinque sacerdotali dignitate aucti. Reliqui vero decem et septem autochthones sunt, omnes ex laicorum ordine atque omnis socialis condicionis et aetatis : regis camerarius, catechistae, patresfamilias, operarii, famuli, senes et adulescentes, primae iuventutis formosi. Nominatim autem hi sunt : I. Simeon Berneux, Episcopus tit. Capsensis, annorum 52; II. Antonius Daveluy, Episcopus tit. Aconensis, a. 49; III. Iustus Ranfer de Bretenières, a. 28; IV. Ludovicus Beaulieu, a. 26; V. Petrus Dorié, a. 27; V I . Petrus Aumaître, a. 29; VII. Martinus Lucas Huin, a. 30; V I I I . Lucas Hoang Tjai-Ken, a. 52; Sacra Congregatio Rituum 599 IX. Iosephus Tjyang Nak-Syo, a. 64; X. Petrus Ryou Tjyeng-Rioul, a. 50; XI. Ioannes Baptista Nam Tjyong-Sam, a. 54; XII. Petrus Tchoi Tchi-Tchyeng, a. 57 ; XIII. Ioannes Baptista Tjyeng Seung-Yen, a. 55; XIV. Marcus Tyeng, a. 70; XV. Alexius Ou Syei-Hpil, a. 19; XVI. Thomas Son Tja-Syen, a. 30; XVII. Petrus Tjyo Hoa-Sye, a. 40; XVIII. Petrus Ni Mieng-Sye, a. 50; XIX. Bartholomaeus Tjyeng Moun-Ho, a. 65; XX. Petrus Son Syen-Tji, a. 47; XXI. Iosephus Han Ouen-Ye, a. 38; XXII. Petrus Tjeng Ouen-Tji, a. 21; XXIII. Iosephus Tjyo Youn-O, a. 17; et XXIV. Ioannes Ni Youn-Il, a. 45. Gloriosi isti et fortissimi héroes tantam de se post obitum famam excitarunt, ut de Beatorum Caelitum iis Martyrum comparandis honoribus maximo plausu cogitatum fuerit. Confectae sunt itaque annis 1899-1901 super eadem martyrii fama canonicae inquisitiones ordinaria quidem auctoritate in Vicariatu Apostolico Coreano, quae absolutae Romam transmissae et Sacrae Rituum Congregationi exhibitae, servatis de iure servandis, apertae sunt; deinde, praevia approbatione scriptorum iisdem Servis Dei tributorum atque instituto dictarum inquisitionum examine in ordinariis Sacrorum Rituum Congregationis comitiis, Causa apud Sanctam Sedem die 13 Novembris a. 1918 introducta est. Apostolici postmodum adornati sunt processus in Vicariatu Apostolico Seulensi a die 12 Februarii a. 1921 ad diem usque 18 Martii a. 1926, quorum iuridica vis decreto diei 2 Martii a. 1952 recognita est. Servatis igitur omnibus de iure servandis, agitata est quaestio de eorundem Famulorum Dei martyrio atque martyrii causa et de signis seu miraculis, in tribus quidem de more coetibus : primum in antepraeparatoria Congregatione die 10 Ianuarii anno 1967 celebrata; deinde, die 30 Ianuarii anno 1968, in praeparatoria, et tandem in generali Congregatione coram Summo Pontifice Paulo Papa V I , die 6 Maii anni huius coactis. Decreto demum die 4 Iulii hoc ipso anno expedito, Summus Pontifex de horum Venerabilium Servorum Dei martyrio et martyrii causa tam manifesto constare edixit ut, concessa ad mentem can. 2116 § 2 C.I.C. a signis seu miraculis omnique alia opportuna dispensatione, ad reliqua procedi posset. Hoc unum iure praescriptum supererai, ut cuncta Sacra Rituum Congregatio interrogaretur super dubio : An, stante approbatione martyrii necnon dispensatione a signis seu miraculis, tuto procedi possit ad sollemnem praedictorum Venerabilium Servorum Dei beatificationem. Id tuto fieri posse Purpurati Patres, sacris tuendis ritibus praepositi, Officiales Praelati Patresque Consultores unanimi concordique consensu responderunt. Qua de re Beatissimus Pater certior factus ab infrascripto S. Ritum Congregationis Secretario, hodierno die, votum Sacrae Rituum Congregationis suprema Sua auctoritate Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 600 ratum habuit et confirmavit, edicens : tuto procedi posse ad sollemnem Venerabilium Servorum Dei Simeonis Berneux et viginti trium Sociorum beatificationem. Hoc autem Decretum promulgari, in acta S. Rituum Congregationis referri Litterasque Apostolicas sub anulo Piscatoris de beatificationis sollemniis in Patriarchali Basilica Vaticana quandocumque celebrandis expediri mandavit. Datum Romae, die 19 Septembris a. D. 1968. BENNO Card. GUT, Praefectus L. © S. ® Ferdinandus Antonelli, Archiep. tit. Idicren., a Secretis V ROMANA Beatificationis et canonizationis Venerabilis Servae Dei Mariae ab Apostolis (Teresiae von Wu eilen weber ), fundatricis Instituti Sororum a Divino Salvatore. SUPER DUBIO An, stante virtutum et duorum miraculorum approbatione, tuto procedi possit ad sollemnem praedictae Venerabilis Servae Dei beatificationem. E parentibus religione et nobilitate claris, barone Theodoro von Wuellenweber et Constantia Elisabeth Le Fort, die 19 Februarii anno 1833 in arce v.d. Wyllendonk, prope Gladbach, in Germania, nata est Venerabilis Dei Famula Maria, cui Teresiae nomen in Baptismo impositum fuit. Anno 1876, divitiis spretis et saeculi illecebris posthabitis, in pago v. d. Neuwerk missionale Institutum a sancta Barbara nuncupatum condidit. Servo Dei Francisco a Cruce Iordan, fundatori Societatis Divini Salvatoris, dein tota se commisit, ac Tibure, anno 1888 Instituti Sororum a Divino Salvatore fundamenta iecit, quod anno 1891 in Urbem transtulit. Laboribus fracta meritisque cumulata, die 25 Decembris anno 1907 ad Superos evolavit. De eius sanctitatis fama, longe lateque diffusa, ordinariae inquisitiones in Vicariatu Urbis, rogatoriales vero in Curiis Milwauckiensi, Passaviensi, Vindobonensi et Friburgensi annis 1948-49 adornatae sunt ac Romam ad S. Rituum Congregationem transmissae. Servatis autem omnibus de iure servandis, die 23 Decembris 1952 decretum prodiit su- Sacra Congregatio Rituum 601 per scriptis eiusdem Venerabilis Servae Dei, ut inoffenso pede ad ulteriora procedi posset ; die tandem 1 Martii 1955 Pius Papa XII f e. re., Commissionem introductionis Causae signare benigne dignatus est. Post editum decretum super non cultu die 11 eiusdem mensis et anni, processus apostolici super virtutibus et miraculis in specie in Vicariatu Urbis et in Curiis supradictis instructi sunt, quorum iuridica vis agnita est per decretum diei 16 Ianuarii 1959. De virtutum heroicitate postea disceptatum est in Congregatione Antepraeparatoria die 28 Iunii 1960, in Praeparatoria die 6 Novembris 1963, ac tandem in Generali coram Sanctissimo Domino nostro Paulo Papa VI die 12 Ianuarii 1965, qui de beroicitate virtutum Servae Dei constare edixit. Super duobus assertis miraculis eiusdem Venerabilis Dei Famulae intercessione patratis processus apostolici adornati sunt in Vicariatu Urbis et in archiepiscopali Curia Milwauckiensi annis 1957-58. Favorabili demum adstante Commissionis medicae S. Rituum Congregationis iudicio, de iisdem miraculis quaestio agitata est in Congregatione Praeparatoria die 20 Iunii 1967, ac tandem in Generali coram Sanctissimo Domino nostro Paulo Papa V I , die 6 Maii vertentis anni. Idem vero Sanctissimus Dominus noster per decretum diei 4 Iulii edixit constare de duobus assertis miraculis a Deo, intercedente Venerabili Serva Dei, patratis. His omnibus rite peractis, unum tantum supererai disceptandum : An, stante virtutum et duorum miraculorum approbatione, tuto procedi possit ad sollemnem Venerabilis Dei Famulae beatificationem. Proposito dubio Patres Cardinales, Revmi Praelati Officiales Consultoresque theologi favorabile responsum dederunt. Beatissimus vero Pater, referente infrascripto S. R. Congregationis Secretario, ut tuto ad sollemnem beatificationem Venerabilis Servae Dei Mariae ab Apostolis procedi possit decrevit. Hoc autem Decretum promulgari, in acta S. Rituum Congregationis referri Litterasque Apostolicas sub anulo Piscatoris de beatificationis sollemniis in Patriarchali Basilica Vaticana quandocumque celebrandis expediri mandavit. Datum Romae, die 19 Septembris 1968. BENNO Card. GUT, Praefectus L. $ S. ® Ferdinandus Antonelli, Archiep. tit. Idicren., a Secretis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 602 VI INSTRUCTIO De celebrationibus quae in honorem alicuius Sancti vel Beati intra annum a Canonizatione vel Beatificatione peragi solent. 1. Ad solemnia, quae in honorem alicuius Sancti vel Beati, intra annum a Canonizatione vel Beatificatione celebrari et per triduum peragi solent, requiritur peculiare indultum Sacrae Rituum Congregationis (Codex Rubricarum, n. 338 a, 339). 2. Singulis diebus horum solemnium permittuntur Missae Votivae de novo Sancto vel Beato, omnibus diebus liturgicis, iis tantum exceptis, quae in tabella praecedentiae sub numeris 1-10 recensentur (Codex Rubricarum, n. 91) ; exceptis insuper feriis Quadragesimae et feriis Adventus a die 17 ad diem 23 decembris. Hae Missae dicuntur cum Gloria, sed sine Credo, nisi occurrat dies dominica vel festum de praecepto, aut magnus habeatur populi concursus. 3. Cotidie, tempore horum solemnium, celebrari possunt Vesperae de novo Sancto vel Beato, sine commemorationibus ; hae Vesperae valent ad satisfaciendum divini Officii obligationi quoad Vesperas eiusdem diei. Prohibentur tamen diebus sub nn. 1-10 in tabella praecedentiae recensitis (Codex Rubricarum, n. 91), et insuper feriis Quadragesimae et feriis Adventus a die 17 ad diem 23 decembris. 4. Ultimo harum celebrationum die, laudabiliter solemnia concluduntur hymno Te Deum et benedictione cum sanctissimo Sacramento. 5. SACRA PAENITENTIARIA APOSTOLICA, ad venerationem et pietatem in novos Sanctos vel Beatos impensius fovendas, christifidelibus qui, confessi, sacra Synaxi refecti et ad mentem Summi Pontificis Pater et Ave vel quamlibet aliam orationem recitantes, ecclesias vel publica oratoria, in quibus solemnia in eorum honorem peraguntur, devote visitent ibique Pater et Credo recitent, plenariam indulgentiam semel acquirendam benigne concedit; iis vero, qui saltem corde contrito, eodem temporis spatio, praefatam visitationem pie peragant, partialem indulgentiam largitur. Die 12 septembris 1968. BENNO Card. GUT, Praefectus L. ©-S. © F. Antonelli, Archiep. tit. Idicren., Secretarius ¡Sacra Romana Rota 603 ACTA TRIBUNALIUM SACRA ROMANA ROTA Citationes edictales I QUEBECENSIS Nullitatis matrimonii (Lessard - Picard) Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Irenis PicardLessard, conventae in causa de qua supra, eandem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali Sacrae Romanae Rotae (Piazza della Cancelleria, 1 - Roma), in diem 17 decembris 1968, hora undecima cum dimidio, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii : An constet de matrimonii nullitate, in casu. Ordinarii locorum, parochi, et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedictae dominae Irenis Picard-Lessard, curare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur. * Lucianus Anne, Ponens Ex Cancellaria S. R. Rotae, die 26 septembris a. 1968. Orlandus Di Jorio, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M.me Irène PicardLessard, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 17 décembre 1968, à 11 heures 30, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté : Gonste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Irène Picard-Lessard, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation, 604 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II MEDIOLANENSIS Nullitatis matrimonii (Garrone - Ferrari) Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Rosae Ferrari, conventae in causa de qua supra, eamdem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. Romanae Rotae (Piazza della Cancelleria, 1 - Roma), in diem 29 ianuarii 1969, hora undecima, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii : An constet de matrimonii nullitate, in casu. Ordinarii locorum, parochi, et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedictae dominae Rosae Ferrari, curare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur. * Ovidius Bejan, Ponens Ex Cancellaria S. R. Rotae, die 12 octobris a. 1968. Orlandus Di Jorio, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M.me Rose Ferrari, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 29 janvier 1969, a 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Rose Ferrari, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Tribunal Vicariatus Urbis 605 TRIBUNAL VICARIATUS URBIS Citatio edictalis ROMANA Nullitatis matrimonii (Ermini - Grandchamp) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Rosarii Grandchamp, in causa de qua supra conventi, eundem citamus ad comparendum coram Tribunali Primae Instantiae Vicariatus Urbis (Piazza S. Giovanni in Laterano, 6 - Roma), aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, in diem 2 decembris 1968, hora 9,30, pro concordatione sequentis dubii : An constet de matrimonii nullitate, in casu. Ordinarii locorum, parochi, fideles quicumque notitiam habentes actualis commorationis praedicti domini Rosarii Grandchamp, curare debent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur. * Aldus Settepani, Iudex Instructor Ex Aedibus Tribunalis Vicariatus Urbis, die 30 septembris 1968. Humbertus Fiacco, Cancellarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Rosario Grandchamp, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal du Vicariat de Rome (Roma - Piazza S. Giovanni in Laterano, 6) le 2 décembre 1968, à 9 heures 30, pour concorder le doute ci-dessous rapporté: Conste-t-il de la nullité du mariage dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit M. Rosario Grandchamp, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 606 DIARIUM ROMANAE CURIAE SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato, il Santo Padre Paolo VI lia nominato : 24 luglio 1968. L'Illmo e Revmo Mons. Glorieux Achille; i Revmi Monsignori Haas Giacomo e Lopes da Cruz Emanuele; i Revmi D. Ariens Antonio e D. Meuillet Roger; i Revmi Padri Martegani Giacomo S. J., Sullivan Patrizio S. J., Gritti Giulio P. S. S. ; il Signor Beilly Carlo, Consultori della Pontificia Commissione per le Comunicazioni Sociali. ONORIFICENZE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha conferito : La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile : 4 ottobre 1967. Al sig. Cummings Giovanni (Providence). 23 novembre » Al sig. Erhart Francesco (Wien). La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 28 dicembre 1967. Al sig. Hitzinger Walter (Linz). 21 febbraio 1968. Al sig. Della Valle Carlo (Roma). 21 marzo » Al sig. Stefani Ulderico (Ferrara). 27 » » Al sig. Caballero Ugo (Argentina). » » » Al sig. Lavezzari Antonio (Roma). 28 » » Al sig. De Mori Augusto (Roma). 4 aprile » Al sig. Nonni Nedo (Siena). 5 » » Al sig. Melaranci Augusto (Albano). » » » Al sig. Mauri Alessandro (Roma). » » » Al sig. Pettinelli Aldo (Roma). » » » Al sig. Statuti Lorenzo (Roma). 9 » » Al sig. Bosca Mario (Roma). » » » Al sig. Mingoni Giorgio (Roma). Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile : 24 ottobre 1967. Al sig. Vitoria Louis (Westminster). 2 dicembre » Al sig. Anderson Giuseppe (Buffalo). Diarium Romanae Curiae 2 dicembre 1967. » » » » » » » » » 6 » » » » » » » » » » » 3 gennaio 1968. 4 » 3 febbraio 14 21 23 1 » 7 21 » » » » Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig. Al sig. Al Al Al Al Al Al Al Al Al » » » marzo » » » » » sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Broderick Giuseppe (Buffalo). Galvin Giovanni (Buffalo). Reuter Federico (Buffalo). Steffan Gualtiero (Buffalo). Antonelli Lorenzo (Boston). McDermott Giacomo (Boston). O'Donnell Giovanni (Boston). Regan Timoteo (Boston). Van Heesewijk Antonio Cornelio ('s-Hertogenbosch). Langfelder Eugenio Ludovico (Wien). Van der Lugt Guglielmo Matteo A. M. fs-Hertogenbosch). Bruinsma Giovanni Gerben Stefano (Haarlem). Payen Roberto (Lille). Teijssen Giovanni L. P. M. fs-Hertogenbosch). Grant Peckston Giovanni (Middlesbrough). Maccabe Giuseppe (Middlesbrough). Segard Norberto (Lille). Dib Camillo (Conakry). Gemayel Guglielmo (Conakry). Taffa Paolo C. (Dubuque). Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe militare: 21 febbraio 1968. Al sig. Robertson Luigi (Salford). La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa : 16 dicembre 1967. Al » » » Al 20 febbraio 1968. Al 21 » » Al 7 marzo » Al 14 » » Al » » Al » » Al Al » » » » Al 21 » » Al » » » Al » » » Al » » » Al » » » Al 4 19 » aprile » » » » sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. 607 Barba Giuseppe (Palermo). La Torre Fortunato (Palermo). Ritschl Francesco (Wien). Corsi Ettore (Sutri). Franchi Antonio (Parma). Candiani Giovanni (Pavia). Cattaneo Angelo (Pavia). Prampolini Teodoro (Reggio Emilia). Tosi Arturo (Reggio Emilia). Di Giovine Raffaele (Roma). Cavalieri Antonio (Ferrara). Lega Carlo (Ferrara). Resca Fernando (Ferrara). Tonioli Velino (Ferrara). Sinjodjogo Parera Fernandez Pietro (Kupang). Al sig. Strumendo Primo Giovanni (Roma). Al sig. Alessi Alberto (Roma). Al sig. Verga Pietro (Roma). 608 Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Il Cavalierato dell'Ordine di san Silvestro Papa: 3 febbraio 1968. Al sig. Bloem Guglielmo Gerardo (Haarlem). 14 » Al sig. Ranke Antonio (Haarlem). 20 » » Al sig. Bootsma Jenze (Haarlem). 21 » » Al sig. Cox Giuseppe (Salford). » » » Al sig. Kirky Gerardo Timoteo (Salford). 23 Al sig. Coppes Roberto ('s-Hertogenbosch). » 1 marzo » Al sig. De Iaco Luigi (Otranto). » » Al sig. Bertels Gerardo Giovanni ('s-Hertogenbosch) 7 » » Al sig. Papacci Amleto (Velletri). 14 Al sig. Parodi Giovanni (Genova). » » » Al sig. Blasetti Francesco (Iesi). » » » Al sig. Allegrezza Antonio (Senigallia). » » » Al sig. Bruggeling Guglielmo Cornelio (Rotterdam). » » » Al sig. Caminada Gerardo E. M. (Rotterdam). » » » Al sig. van der Heijden Tiellman M. (Rotterdam). 19 » » Al sig. Cavallaro Domenico (Camerino). » » Al sig. Falaschi Pierluigi (Camerino). » » » Al sig. Liberti Alberto (Camerino). » » » Al sig. Mattei Angelo (Camerino). 21 Al sig. McLaughlin Giovanni (Des Moines). » 28 Al sig. Benaglia Giovanni (Roma). » » » » Al sig. La Bella Valerio (Roma). » » » Al sig. Ponnetti Mario (Roma). » » » Al sig. Severa Ennio (Roma). 4 aprile » Al sig. Baccalari Enrico (Lodi). » » » Al sig. Giacomelli Giuliano (Padova). » » » Al sig. Gentili Oreste (Roma). 9 » » Al sig. Darmanin Lorenzo (Malta). » » » Al sig. Gatt Salvatore (Malta). » » Al sig. Tonna Emmanuele (Malta). NECROLOGIO 30 settembre 1968. Monsig. Me Entegart Bryan Joseph, Arcivescovo tit. di Gabi. 4 ottobre » Monsig. Chevrier Paul, Vescovo tit. di Acque Albe di Bizacena. 22 » » Monsig. Moscato Demetrio, Arcivescovo di Salerno. 23 » » Monsig. Bereciartúa y Balerdi Lorenzo, Vescovo di San Sebastián. 24 » » Monsig. Colas Auguste Simeon, Arcivescovo tit. di Arcadiopoli di Europa. 27 » » Monsig. Mugica y Urrestarazu Mateo, Vescovo tit. di Cinna. An. et vol. LX 28 Novembris 1968 N. 11 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico — Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI SUMMI PONTIFICIS PEREGRINANTE ITER IN COLUMBIAM Die X X I I mensis augusti a. m c m l x v i i i Beatissimus Pater primo mane ex Arce Gandulfi discedens, in aeronavium portu « Leonardo da Vinci » aeriam conscendit navem, ut in Columbiam se conferret et Eucharistici ex omnibus nationibus Conventus, Bogotae habendi, celebritatibus interesset. Antequam iter suscepit, haec protulit verba omnibus qui in aeroportu aderant Illumque salutaverant : Prima di partire Ci sentiamo obbligati a ringraziare ed a salutare quanti hanno voluto, nonostante l'ora mattutina, e a Nostro malgrado, venire all'aeroporto per augurarci il (( buon viaggio » e ad assicurarci dell'unione dei loro cuori e delle loro preghiere in questo Nostro intervento al Congresso Eucaristico Internazionale di Bogota e all'Assemblea generale dell'Episcopato Latino-Americano. Ringraziamo cordialmente tutti i presenti e tutti coloro che sono da loro qui rappresentati : anche Noi vi avremo presenti nel Nostro spirito e nella grande celebrazione di carità e di unità, che Ci attende. Ma non possiamo lasciare voi e quanti vedono la scena della Nostra partenza e ascoltano la Nostra voce, mediante la Radio e la Televisione, senza confidarvi l'acerba amarezza e la grande ansia che pesano sull'animo Nostro a causa degli avvenimenti in corso nella Cecoslovacchia. Saremmo disposti a rinunciare all'istante al Nostro viaggio, se sapessimo che la Nostra presenza e la Nostra opera potessero servire a qualche cosa per impedire l'aggravarsi dei mali, che già opprimono 39 - A. A. S. 610 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale quella a Noi sempre cara Nazione, e per scongiurarne le disastrose conseguenze, che pur troppo non è temerario prevedere. Ancora una volta la forza delle armi sembra voler decidere delle sorti d'un Popolo, della sua indipendenza, della sua dignità; la tranquillità dell'Europa è scossa, compromessa quella del mondo, e la pace, che la maturità dei tempi, anche per un insopprimibile senso cristiano va cercando e costruendo, dopo le fìerissime esperienze delle guerre passate ed anche di quelle in corso, la pace è fieramente vulnerata, Dio voglia che non lo sia mortalmente. Vivamente Ci rattrista questa ferita all'incolumità d'un Paese, alle buone relazioni fra i Popoli, ai principi soprattutto, tanto faticosamente e dolorosamente emersi dalla nostra storia, come indispensabili per la consistenza e per l'avvenire della civiltà. E tanto più siamo addolorati di questa sciagura, quanto maggiormente Noi stessi Ci siamo fatti in questi anni disinteressati e ardenti apostoli della pace, ed abbiamo sperato che la diversità delle culture e degli interessi non dovesse finalmente compromettere una comune e leale cospirazione al mantenimento del diritto internazionale e alla progressiva collaborazione fra gli uomini nel nostro tempo. Noi non vogliamo giudicare alcuno ; ma come non risalire all'analisi dei principi, donde simili sventure sembrano naturalmente scaturire? Noi portiamo nel cuore queste amare riflessioni, che tuttavia la speranza umana e cristiana rischiara con ipotesi di sempre possibili onorevoli e pacifiche soluzioni di così deprecabile conflitto. E voglia il Signore della pace, per la cui gloria intraprendiamo questo viaggio, usarci la sua misericordia e ridare a tutti la ((tranquillità dell'ordine ». Egli, per mano Nostra, ora tutti vi benedica. Post meridiem, aerovehiculum terram attigit in Bogotensi aeroportu «Eldorado», ubi Summus Pontifex, ab Excellentissimo Viro Columbianae Reipublicae Praeside salutatus, simul ab aliis civilibus religiosisque Moderatoribus est exceptus. Beatissimus Pater, Columbianam osculatus terram, Excmi Viri Caroli Lleras Restrepo, Nationis Praesidis, humanis salutationis verbis ita respondit : Señor Presidente : Apreciamos vivamente la cortesía que Nos dispensa con su presencia y las deferentes expresiones de cordial bienvenida, en las que percibimos el eco fiel de los sentimientos de la Nación Colombiana. Acta Pauli Pp. VI 611 A vuestra Excelencia, a los Miembros del Gobierno, a las Personalidades eclesiásticas, civiles y militares, a cuantos aquí se encuentran congregados, Nuestra profunda gratitud por haber querido recibirnos tan amablemente al llegar en esta peregrinación religiosa que consideramos parte de Nuestro ministerio universal y con la cual deseamos reiterar, en forma inequívoca, nuestra fe, la fe de toda la catolicidad, en la Eucaristía sacrificio y sacramento, a la vez que orar ante el Principe de la Paz por el mundo tan necesitado de ella. Un gozo íntimo y una trepidante conmoción invaden Nuestro ánimo al ver que la Providencia Nos ha reservado el privilegio de ser el primer Papa que llega a esta nobilísima tierra, a este cristiano Continente, donde un día arcano — predestinado en los designios salvíficos de Dios — comenzó a añadirse la altura de la Cruz sobre las cimas andinas y, en los viejos caminos de los chibchas y de los mayas, de los incas, aztecas y tupis-guaraníes, empezó a dibujarse la silueta de Cristo. Pueblos de América Latina ! mecidos en idénticos mares ; cuyos ríos y cordilleras entrelazan comunidades de gentes honradas, pacientes, trabajadoras e hidalgas; cuyas fisonomías peculiares tienen el rasgo común de la fe en Cristo que ha vivificado siglos de historia y suscitado innumerables iniciativas promotoras de vuestra cultura y de vuestro bienestar. Pueblos de América! A todos y cada uno va, desde el suelo de la hospitalaria Colombia, Nuestro saludo, Nuestro afecto, Nuestra plegaria. Y Nuestro corazón se dilata para agradecer a Dios el don inmenso de vuestras creencias católicas y para implorar de El que el dinamismo de vuestra fe, tradicional y renovada, despierte cada vez más el sentido de fraternidad y de colaboración armoniosa en orden a una constante convivencia pacífica, e impulse y consolide los esfuerzos por un progreso ordenado que, con el desarrollo técnico y el cultivo racional de tantas riquezas como el Señor puso en vuestros suelos, alcance equitativamente a todas las familias y categorías, en conformidad con los principios de justicia y de caridad cristianas. Hijos amadísimos de Colombia y de América toda! En la dulce espera de poner sobre el Altar de Congreso las intenciones, necesidades y ansias de cada uno, Nuestras manos se alzan para bendeciros con el anhelo ardiente de que los rasgos de Nuestra cruz alcancen, como testimonio de afecto y prenda de dones divinos, el mundo entero. 612 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Inde Beatissimus Pater, autoraeda vectus, toto itinere ingenti multitudine plaudente, mediam petiit urbem et in Cathedrali Aede quamplurimis Excmis Praesulibus, Sacerdotibus et Christifidelibus hanc habuit Allocutionem : Qué gozo sereno invade Nuestro ánimo al sentirnos, en esta Catedral, junto al Sagrario Eucaristico, con vosotros, queridos Hijos, Cardenales de la Santa Iglesia — entre quienes vemos, con Nuestro Cardenal Decano, al dignísimo Cardenal Legado y al benemérito Cardenal de Bogotá —, con vosotros, venerables Hermanos en el Episcopado, amadísimos Sacerdotes, Religiosos, vinculados todos en ese Cristo que personificamos en nuestro ministerio, en nuestra entrega a la voluntad del Padre, todos dedicados a la tremenda y dulce misión de conducir a El, por Cristo en el Espíritu, a la grande familia humana, Gracias, amigos y colaboradores Nuestros, por la alegría espiritual que Nuestra presencia os procura. No os detengáis en Nuestra humilde persona. Elévense vuestras mentes a Aquel a quien representamos y servimos, al Señor Jesús, a quien va todo honor y gloria particularmente en estos días de su suave y pacífico triunfo. Gracias por la felicidad que nos dais. Que cada uno de vosotros se sepa correspondido, recordado y apreciado con un puesto de predilección en Nuestro corazón. Conocemos vuestras horas de fatigas y de entusiasmos apostólicos, vuestras jornadas dedicadas, fiel y generosamente, a vuestra santificación oblacional, a la parroquia, a la juventud, a los enfermos, a los pobres, a los niños, al mundo del trabajo, sectores en los que tanta y tan preciosa actividad desarrollan también las Congregaciones Religiosas y la Organizaciones de Apostolado Seglar. Por todo ello os felicitamos edificado, en la confianza de que Nuestro reconocimiento sea estímulo para ulteriores esfuerzos a fin de que Cristo siga llegando a tantos que todavía caminan a tientas porque aún esperan más luz y más fuerza que, con vitalidad siempre nueva, brotan del mensaje de que sois portadores. Vivamos intensamente estos días de plegaria comunitaria, en conformidad con el espíritu de Nuestra peregrinación. Oremos : por la Iglesia universal, para que cada día más nítidamente refleje su misión de redención y de amor; Oremos : para que cuantos participamos del sacerdocio, vivamos continuamente nuestra consagración sobrenatural y divina, con la conciencia Acta Pauli Pp. VI 613 de ser Cristo comunicado y difundido, respetando sus dimensiones de santidad y de servicio abnegado; Oremos : por el aumento y perseverancia de las vocaciones; Por la armonía y santificación de las familias ; por cuantos sufren ; por la concordia y la paz del mundo en la justicia y en el amor. Bogotá es un Cenáculo de transustanciación sacramental, es la continuidad de aquel primero, donde tiene que seguir oyéndose, puesta en nuestros labios, la plegaria de Jesús al Padre por la Iglesia, por los hombres, y requiere que todos nosotros, en la espera de una nueva efusión de Pentecostés, perseveremos unánimamente en oración con María, su Madre. A esta actitud os invita y alienta la Bendición Apostólica que, de todo corazón, os impartimos. Eodem die, vespere in magno amphitheatro seu « Campo Eucharistico » Beatissimus Pater sacrorum alumnis Diaconatus et Presbyteratus ordinem sollemni contulit ritu ad illosque haec protulit verba : Señor Jesús ! Te damos gracias por el misterio que acabas de realizar Tú, mediante el ministerio de nuestras manos y de nuestras palabras, por obra del Espíritu Santo. Tú, te has dignado imprimir en el ser personal de estos elegidos tuyos una huella nueva, interior e imborrable; una huella, que les asemeja a Ti, por lo cual cada uno de ellos es y sarà llamado : otro Cristo. Tú has grabado en ellos tu semblante humano y divino, confiriéndoles no sólo una inefable semejanza contigo, sino también una potestad y una virtud tuyas, una capacidad de realizar acciones, que sólo la eficacia divina de tu Palabra atestigua y la de tu voluntad realiza. Tuyos son, Señor, estos tus hijos, convertidos en hermanos y ministros tuyos, por un nuevo título. Mediante su servicio sacerdotal, tu presencia y tu sacrificio sacramental, tu evangelio, tu Espíritu, en una palabra, la obra de tu salvación, se comunicará a los hombres, dispuestos a recibirla; se difundirá en el tiempo de la generación presente y de la futura una incalculable irradiación de tu caridad e inundará de tu mensaje regenerador esta dichosa Nación y este inmenso 614 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale continente que se llama América Latina y que acoge hoy los pasos de nuestro humilde, pero incontenible, ministerio apostólico. Tuyos son, Señor, estos nuevos servidores de tu designio de amor sobrenatural; y también nuestros, porque han sido asociados a Nos en la gran obra de evangelización, como los más calificados colaboradores de nuestro ministerio, como hijos predilectos nuestros ; más aun, como hermanos en nuestra dignidad y en nuestra función, como obreros esforzados y solidarios en la edificación de tu Iglesia, como servidores y guías, como consoladores y amigos del Pueblo de Dios, como dispensadores, semejantes a Nos, de tus misterios. Te damos gracias, Señor, por este acontecimiento, que tiene origen en tu infinito amor y que, más que hacernos dignos, nos obliga a celebrar tu misericordia misteriosa y nos incita solícitamente, casi con impaciencia, para salir al encuentro de las almas a las cuales está destinada toda nuestra vida, sin posibilidad de rescate, sin límites de donación, sin segundas intenciones de intereses terrenos. Señor ! en este momento decisivo y solemne, nos atrevemos a expresarte una súplica candorosa, pero no falta de sentido : haz, Señor, que comprendamos. Nosotros comprendemos, cuando recordamos que Tú, Señor Jesús, eres el mediador entre Dios y los hombres; no eres diafragma, sino cauce ; no eres obstáculo, sino camino ; no eres un sabio entre tantos, sino el único Maestro ; no eres un profeta cualquiera, sino el intérprete único y necesario del misterio religioso, el solo que une a Dios con el hombre y al hombre con Dios. Nadie puede conocer al Padre, has dicho Tú, sino el Hijo, y aquel a quien el Hijo, que eres Tú, Cristo, Hijo del Dios vivo, quisiere revelarlo. Tú eres el revelador auténtico, Tú eres el puente entre el reino de la tierra y el reino del cielo : sin Tí, nada podemos hacer. Tú eres necesario, Tú eres suficiente para nuestra salvación. Haz, Señor, que comprendamos estas verdades fundamentales. 1 2 Y haz que comprendamos, cómo nosotros, sí, nosotros, pobre arcilla humana tomada en tus manos milagrosas, nos hemos transformado en ministros de esta tu única mediación eficaz. Corresponderá a nosotros, en cuanto representantes tuyos y administradores de tus divinos miste3 1 2 3 Cfr. Matth. 11, 27; Io. 1, 18. Cfr. Io. 15, 5. Cfr. S. Th. III, 26, 1, ad 1. 616 Acta Pauli Pp. VI 4 rios difundir los tesoros de tu palabra, de tu gracia, de tus ejemplos entre los hombres, a los cuales desde hoy está dedicada totalmente y para siempre toda nuestra vida. Esta misma mediación ministerial nos sitúa, hombres frágiles y humildes como seguimos siendo, en una posición, sí, de dignidad y de honor, de potestad, de ejemplardidad, que califica moral y socialmente nuestra vida y tiende a asimilar el sentimiento de nuestra conciencia personal al mismo que embargó tu divino corazón, Oh Cristo, habiéndonos convertido nosotros también, casi conviviendo contigo, en T í , en sacerdotes y víctimas al mismo tiempo, dispuestos a cumplir con todo nuestro ser, como Tú, Señor, la voluntad del Padre, obedientes hasta la muerte, como lo fuiste Tú hasta la muerte de cruz para salvación del mundo. 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 Pero ahora, Señor, lo que quisiéramos entender mejor, es el efecto sicológico que el carácter representativo de nuestra misión debe producir en nosotros y la doble polarización de nuestra mentalidad, de nuestra espiritualidad y también de nuestra actividad hacia los dos términos que encuentran en nosotros el punto de contacto y de simultaneidad : Dios y el hombre, en una analogía viviente y magnífica contigo, Dios y hombre. Dios tiene en nosotros su instrumento vivo, su ministro y por tanto su intérprete, el eco de su voz; su tabernáculo, el signo histórico y social de su presencia en la humanidad, el hogar ardiente de irradiación de su amor hacia los hombres. Este hecho prodigioso (haz, Señor, que nunca lo olvidemos) lleva consigo un deber, el primero y el más dulce de nuestra vida sacerdotal : el de la intimidad con Cristo, en el Espíritu Santo y por lo mismo contigo, oh Padre ! es decir, el de una vida interior auténtica y personal, no sólo celosamente cuidada en el pleno 15 4 Cfr. 1 Cor. 4, l; 1 Pet. 4, 10. « Cfr. 2 Cor. 4, 5. Cfr. 2 Cor. 3, 7. Cfr. 1 Cor. 11, 24-25; lo. 20-33; Act. 1, 22; 1 Pet. 5, 2 etc. Cfr. 1 Cor. 4, 16; 11, 1; PMl. 3, 17; 1 Pet. 5, 3. Cfr. PMl. 2, 5; Eph. 5, 1. Cfr. Gal. 2, 2. Cfr. Gal. 2, 19. Cfr. Ps. 102, 21; Heb. 13, 21. Cfr. Phil. 2, 8. " Cfr. 1 Cor. 11, 26. Cfr. Io. 16, 27. 6 7 8 9 1 0 1 1 1 2 13 1 5 ; Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 616 estado de gracia, sino también voluntariamente manifestada en un continuo acto reflejo de conciencia, de coloquio, de suspensión amorosa, contemplativa. La reiterada palabra de Jesús en la última Cena : manete in dilectione mea se dirige a nosotros, amadísimos Hijos y Hermanos. En este anhelo de unión con Cristo y con la revelación, abierta por El en el mundo divino y humano, está la primera actitud característica del ministro, hecho representante de Cristo e invitado, mediante el carisma del Orden sagrado, a personificarlo existencialmente en sí mismo. Esto es algo importantísimo para nosotros, es indispensable. Y no creáis que esta absorción de nuestra consciente espiritualidad en el coloquio íntimo con Cristo, detenga o frene el dinamismo de nuestro ministerio, es decir, retrase la expansión de nuestro apostolado externo, o quizá sirva también para evadir la molesta y pesada fatiga de nuestra entrega al servicio de los demás, la misión que se nos ha confiado; no, ella es el estímulo de la acción ministerial, la fuente de energía apostólica y hace eficiente la misteriosa relación entre el amor a Cristo y la entrega pastoral. Más aún, es así como nuestra espiritualidad sacerdotal de representantes de Dios ante el Pueblo, se orienta hacia su otro polo, de representantes del Pueblo ante Dios. Y esto, fijaos bien, no sólo para prodigar a los hombres, amados por amor a Cristo, toda la actividad, todo nuestro corazón, sino también y en una fase anterior sicológica, para asumir nosotros su representación : en nosotros mismos, en nuestro afecto, en nuestra responsabilidad, recogemos al Pueblo de Dios. Somos no sólo ^ ministros de Dios, sino también ministros de la Iglesia ; más aún, deberemos tener siempre presente que el Sacerdote cuando celebra la Santa Misa, hace (( populi vices » ; y así, por lö que se refiere a la validez sacramental del sacrifìcio, el sacerdote actúa « i n persona Christi » ; mientras que en cuanto a la aplicación actúa como ministro de la Iglesia. 16 17 18 19 2 0 21 Pidamos pues al Señor que nos infunda el sentido del Pueblo que representamos y que llevamos en nuestra misión sacerdotal y en nuestro 16 Cfr. S. Gregorio, Regula Pastoralis I: a contemplatione suspensus ». " Io. 15, 9; 15, 4 etc. Cfr. Io. 21, 15 ss. Cfr. Enc. Mediator Dei: A. A. S. XXXIX (1947) p. 539. Pio XII, Alloc. Magnificate Dominum: A. A. S. XLVI (1954) p. 668. Cfr. Ch. Journet, L'Eglise du Verbe Incarné, I, p. 110, n. 1, I ed. ; Cfr. S. Th. III, 22,1; Cfr. 2 Cor. 5, 11. 18 19 20 21 a 617 Acta Pauli Pp. VI corazón de consagrados a su salvación; del Pueblo que reunimos en comunidad eclesial, que convocamos en torno al altar, de cuyas necesidades, plegarias, sufrimientos, esperanzas, debilidades y virtudes somos intérpretes. Nosotros constituimos, en el ejercicio de nuestro ministerio cultual, el Pueblo de Dios. Nosotros hacemos coincidir en nuestro carácter representativo y ministerial las diversas categorías que componen la comunidad cristiana: los niños, los jóvenes, la familia, los trabajadores, los pobres, los enfermos y también los lejanos y los adversarios. Nosotros somos el amor que une a las gentes de este mundo. Somos su corazón. Somos su voz, que adora y ruega, que goza y llora. Nosotros somos su expiación. Somos los mensajeros de su esperanza. 22 Haz, Señor, que comprendamos. Tenemos que aprender a amar así a los ombres. Y también a servirlos así. No nos costará estar a su servicio, al contrario, esto será nuestro honor y nuestra aspiración. No nos sentiremos nunca apartados socialmente de ellos, por el hecho de que seamos y debamos ser distintos en virtud de nuestro oñcio. No rehusaremos jamás ser para ellos hermanos, amigos, consoladores, educadores y servidores. Seremos ricos con su pobreza y pobres en medio de sus riquezas. Seremos capaces de comprender sus angustias y de transformarlas no en cólera ni en violencia, sino en la energía fuerte y pacífica de obras constructivas. Sabremos estimar que nuestro servicio sea silencioso, desinteresado y sincero en la constancia, en el amor y en el sacrificio ; confiados en que tu poder, Señor, lo hará un día eficaz. Tendremos siempre delante y dentro del espíritu a la Iglesia, una, santa, católica, en peregrinación hacia la meta eterna; y llevaremos grabada en la memoria y en el corazón nuestro lema apostólico : Pro Christo ergo legatione fungimur. 23 24 25 26 Mira, Señor; estos nuevos sacerdotes, estos nuevos diáconos harán propia la divisa, la consigna de ser embajadores tuyos, tus heraldos, tus ministros en esta tierra bendita de Colombia, en este cristiano continente de América Latina. Tú, Señor, los llamaste; Tú los has revestido ahora de la gracia, Cfr. 2 Cor. 5, 21. Cfr. Matth. 6, 3. Cfr. Matth. 10, 8. Cfr. Io. 4, 37. 2 Cor. 5, 20. 618 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale de los carismas, de los poderes" de la ordenación, sacerdotal en unos y diaconal en otros. Haz que todos sean siempre ministros fieles tuyos. Nos te suplicamos, Señor, que, mediante su ministerio y su ejemplo, se conserve la fe católica en estos Países y se encienda con nueva luz y resplandezca en la caridad operante y generosa; Te pedimos que su testimonio haga eco al de sus Obispos y robustezca el de sus hermanos, a fin de que todos sepan alimentar la verdadera vida cristiana en el Pueblo de Dios ; que tengan la lucidez y la valentía del Espíritu para promover la justicia social, para amar y defender a los Pobres, para servir con la fuerza del amor evangélico y con la sabiduría de la Iglesia, madre y maestra, a las necesidades de la sociedad moderna; y finalmente Te suplicamos que, recordando este Congreso, ellos busquen y gusten en el misterio eucaristico la plenitud de su vida espiritual y la fecundidad de su ministerio pastoral. Te lo pedimos. Escúchanos, Señor! Ceterae autem Allocutiones a Summo Pontifice habitae in Columbia, vel cum ex itinere rediret, hic referuntur: Ad Excellentissimum Virum Carolum Lleras Restrepo, Columbianae Reipublicae Praesidem, quem Beatissimus Pater invisit. * Señor Presidente : Agradecemos profundamente el recibimiento tan cortés que Nos dispensa, que está en consonancia con su cordialidad, refleja las relaciones felizmente existentes entre Colombia y la Santa Sede y pone también de relieve los sentimientos y la trayectoria religiosa de su nobilísima Nación. Tantos nombres y fechas, vinculados a la gloriosa historia patria, evocan la presencia operante de la Iglesia que tiene carta de ciudadanía en este querido País desde los albores del descubrimiento del Nuevo Mundo, — cuando España y Portugal comenzaban a dejar las huellas cristianas de su histórica empresa en este Continente —, desde los días de San Luis Beltrán, el evangelizador infatigable, y de San Pedro Claver, el apóstol de Cartagena. El mismo nombre de Santa Fe de Bogotá, convergencia de unificación territorial, ¿no indica que un pueblo comenzaba a surgir unificado también por la fé? El Templo de la Vera Cruz, Panteón Nacional donde reposan las cenizas * Die 23 mensis augusti a. 1968. Acta Pauli Pp. VI 619 de los proceres de la independencia, ese otro de la Villa del Rosario, donde se firmó la Constitución de la Gran Colombia, ¿no son un testimonio de que la Iglesia tuvo una parte preponderante en la formación y en las gestas del espíritu nacional? ¿Cómo no recordar el influjo que ella, a través de sus parroquias, universidades, escuelas y obras de asistencia, ha ejercido y ejerce en la vida y en la elevación moral de Colombia? La Iglesia que formó ciudadanos de probidad lineal, de sólidas virtudes personales y cívicas, continúa en actitud de servicio : ofreciendo una fe vital, unas verdades objetivas, unas normas morales que enaltecen al hombre y a la sociedad; templan caracteres rectos y fuertes; tutelan los derechos intangibles y universales de la libertad y de la justicia; despiertan la conciencia para actuar sin indiferentismos en la honestidad; hacen más operante la responsabilidad de cada uno; dan a los urgentes problemas sociales claras orientaciones y vigorosos postulados para su solución equitativa ; mantienen y consolidan, en el mutuo respeto de los individuos y de las familias, la convivencia dentro de las fronteras patrias y la proyectan al concierto armonioso y constructivo de los Pueblos. Deseamos y pedimos a Dios para la hermosa Colombia de límpidas tradiciones que los principios ético-religiosos sigan influyendo, con la decidida y valiente colaboración de mentes y de voluntades, en el ámbito personal y social; que sigan orientando e impulsando a cuantos — como Vuestra Excelencia — viven y se esfuerzan con las miras puestas en una Colombia más próspera y segura, más justa en sus industrias y en sus campos, más empeñada en la ulterior promoción espiritual y material de todas sus categorías. Con estos ardientes anhelos nos complacemos en otorgar a Vuestra Excelencia y a las personalidades aquí presentes la Bendición Apostólica que extendemos a todos los amadísimos Colombianos. Ad quamplurimis Columbianos agri cultores v. d. « campesinos », undique in Campo v. « S. José de Mosquera » coadunatos. * Salve, campesinos colombianos ! Salve, trabajadores de la tierra en América Latina! Paz y bendición a todos, en el nombre de Jesucristo, nuestro Señor y Salvador ! Os confiamos que este encuentro con vosotros es uno de los mo* Die 23 mensis augusti a. 1968. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 620 mentos más deseados y más hermosos de nuestro viaje; uno de los más intimos y significativos de nuestro ministerio apostólico y pontificio. Hemos venido a Bogotá para rendir honor a Jesús en su misterio eucaristico y sentimos pleno gozo por haber tenido la oportunidad de hacerlo, llegando también ahora hasta aquí para celebrar la presencia del Señor entre nosotros, en medio de la Iglesia y del mundo, en vuestras personas. Sois vosotros un signo, una imagen, un misterio de la presencia de Cristo. El sacramento de la Eucaristía nos ofrece su escondida presencia, viva y real; vosotros sois también un sacramento, es decir, una imagen sagrada del Señor en el mundo, un reflejo que representa y no esconde su rostro humano y divino. Os recordamos lo que dijo un grande y sabio Obispo, Bossuet, sobre la « eminente dignidad de los pobres » - Toda la tradición de la Iglesia reconoce en los Pobres el Sacramento de Cristo, no ciertamente idéntico a la realidad de la Eucaristía, pero sí en perfecta correspondencia analógica y mística con ella. Por lo demás Jesús mismo nos lo ha dicho en una página solemne del evangelio, donde proclama que cada hombre doliente, hambriento, enfermo, desafortunado, necesitado de compasión y de ayuda es El, como si El mismo fuese ese infeliz, según la misteriosa y potente sociología evangélica, según el humanismo de Cristo. 1 2 Amadísimos hijos, vosotros sois Cristo para Nos. Y Nos, que tenemos la formidable suerte de ser su Vicario en el magisterio de la verdad revelada por El y en el ministerio pastoral de toda la Iglesia católica, queremos descubrir a Cristo como redivivo y padeciendo en vosotros. No hemos venido para recibir vuestras filiales aclamaciones, siempre gratas y conmovedoras, sino para honrar al Señor en vuestras personas, para inclinarnos por tanto ante ellas y para deciros que aquel amor, exigido tres veces por Cristo resucitado a Pedro, de quien somos el humilde y último sucesor, lo rendimos a El en vosotros, en vosotros mismos. Os amamos, como Pastor. Es decir, compartiendo vuestra indigencia y con la responsabilidad de ser vuestro guía y de buscar vuestro bien y vuestra salvación. Os amamos con un afecto de predilección y con Nos, recordadlo bien y tenedlo siempre presente, os ama la Santa Iglesia católica. Porque conocemos las condiciones de 3 1 2 3 Cfr. Bossuet, De l'éminente dignité des Pauvres. Cfr. Matth. 25, 35 ss. Cfr. Io. 21, 15 ss. 621 Acta Pauli Pp. VI vuestra existencia : condiciones de miseria para muchos de vosotros, a veces inferiores a la exigencia normal de la vida humana. Nos estáis ahora escuchando en silencio; pero oímos el grito que sube de vuestro sufrimiento y del de la mayor parte de la humanidad. No podemos desinteresarnos de vosotros ; queremos ser solidarios con vuestra buena causa, que es la del Pueblo humilde, la de la gente pobre. Sabemos que el desarrollo económico y social ha sido desigual en el gran continente de América Latina y que mientras ha favorecido a quienes lo promovieron en un principio, ha descuidado la masa de las poblaciones nativas, casi siempre abandonadas en un innoble nivel de vida y a veces tratadas y explotadas duramente. Sabemos que hoy os percatáis de la inferioridad de vuestras condiciones sociales y culturales y estáis impacientes por alcanzar una distribución mas justa de los bienes y un mejor reconocimiento de la importancia que, por ser tan numerosos, merecéis y del puesto que os compete en la sociedad. Bien creemos que tenéis algún conocimiento de cómo la Iglesia católica ha defendido vuestra suerte; la han vindicado los Papas, nuestros Predecesores, con sus célebres Encíclicas sociales ; la ha defendido el Concilio ecuménico ; Nos mismo hemos patrocinando vuestra causa en la Encíclica « Sobre el progreso de los Pueblos ». Pero hoy el problema se ha agravado porque habéis tomado conciencia de vuestras necesidades y de vuestros sufrimientos y, como otros muchos en el mundo, no podéis tolerar que estas condiciones deban perdurar siempre sin ponerles solícito remedio. Nos preguntamos, ¿qué podemos hacer por vosotros, después de haber hablado en vuestro favor? No tenemos, lo sabéis bien, competencia directa en estas cuestiones temporales y ni siquiera medios ni autoridad para intervenir prácticamente en este campo. Pero os queremos decir : 1. Nos seguiremos defendiendo vuestra causa. Podemos afirmar y confirmar los principios, de los cuales dependen las soluciones prácticas. Continuaremos proclamando vuestra dignidad humana y cristiana. Vuestra existencia tiene un valor de primera importancia. Vuestra persona es sagrada. Vuestra pertenencia a la familia humana debe ser reconocida, sin discriminaciones, en un plano de hermandad. 4 5 6 4 5 6 Cfr. Conc. Vat. II, Const. past. Gaudium et spes, n. 88. Cfr. Eneic. Mater et Magistra: A. A. S. LUI (1961) pp. 422ss. Cfr. Const. past. Gaudium et spes, nn. 9, 66, 71, etc. 622 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Esta, aun admitiendo un orden jerárquico y orgánico en el conjunto social, debe ser reconocida efectivamente, ya sea en el campo económico, con particular atención a la justa retribución, a la habitación conveniente, a la instrucción de base y a la asistencia sanitaria, ya sea en el campo de los derechos civiles y de la participación gradual en los beneficios y en las responsabilidades del orden social. 2. Seguiremos denunciando las injustas desigualdades económicas entre ricos y pobres, los abusos autoritarios y administrativos en perjuicio vuestro y de la colectividad. Continuaremos alentando las iniciativas y los programas de las Autoridades responsables, de las Entidades internacionales, y de los Países prósperos, en favor de las poblaciones en vía de desarrollo. A este respecto nos alegra saber que, en feliz coincidencia con el gran Congreso Eucaristico, se están estudiando y promoviendo planes nuevos y orgánicos para las clases trabajadoras, especialmente para las rurales, para vosotros, Campesinos ! Y, con esta oportunidad exhortamos a todos los Gobiernos de América Latina y de los otros continentes, como también a todas las clases dirigentes y acomodadas, a seguir afrontando con perspectivas amplias y valientes, las reformas necesarias que garanticen un orden social más justo y más eficiente, con ventajas progresivas de las clases hoy menos favorecidas y con una más equitativa aportación de impuestos por parte de las clases más pudientes ; en particular de aquellas que poseyendo latifundios no están en grado de hacerlos más fecundos y productivos, o pudiéndolo, gozan de los frutos para provecho exclusivo suyo; lo mismo decimos de aquellas categorías de personas que, con poca o ninguna fatiga, realizan utilidades excesivas o perciben conspicuas retribuciones. 3. Igualmente seguiremos patrocinando la causa de los Países necesitados de ayuda fraterna para que otros pueblos, dotados de mayores y no siempre bien empleadas riquezas, quieran ser generosos en dar aportaciones ; no lesionen la dignidad ni la libertad de los Pueblos beneficiados y abran al comercio vías más fáciles en favor de las Naciones, todavía sin suficiencia económica. Por nuestra parte alentaremos, con los medios a nuestro alcance, este esfuerzo por dar a la riqueza su finalidad primaria de servicio al hombre, no sólo en un plano privado y local, sino también más amplio, internacional, frenando así el goce fácil y egoista de la misma o su empleo en gastos superfluos o en exagerados y peligrosos armamentos. 4. Nos mismo trataremos, en el límite de nuestras posibilidades Acta Pauli Pp. VI 623 económicas, de dar ejemplo, de reavivar siempre en la Iglesia sus mejores tradiciones de desinterés, de generosidad, de servicio, apelan donos cada vez más a aquel espíritu de Pobreza que nos predicó el divino Maestro y que nos ha recordado el Concilio ecuménico de manera autorizada. 5. Consentidnos, amadísimos hijos, que os anunciemos también a vosotros la bienaventuranza que os es propia, la bienaventuranza de la Pobreza evangélica. Dejad que Nos, aunque siempre Nos esforcemos en todas las maneras para aliviar vuestras penas y para procuraros un pan más abundante y más fácil, os recordemos que « no sólo de pan vive el hombre » y que de otro pan, el del alma, es decir, el de la religión, el de la fe, el de la Palabra y de la Gracia divinas, tenemos todos necesidad ; y dejad que os digamos aún más : vuestras condiciones de gente humilde son más propicias para alcanzar el reino de los cielos, esto es, los bienes supremos y eternos de la vida, si son llevadas con la paciencia y con la esperanza de Cristo. Permitid finalmente que os exhortemos a no poner vuestra confianza en la violencia ni en la revolución ; tal actitud es contraria al espíritu cristiano y puede también retardar y no favorecer la elevación social a la cual aspiráis legítimamente. Procurad más bien secundar las iniciativas en favor de vuestra instrucción, por ejemplo la de Acción Cultural Popular ; procurad estar unidos y organizar os bajo el signo cristiano y capacitaros para modernizar los métodos de vuestro trabajo rural; amad vuestros campos y estimad la función humana, económica y civil de trabajadores de la tierra, que vosotros ejercitáis. 7 8 Recibid nuestra Bendición Apostólica ! Es para vosotros, Campesinos de Colombia, de América Latina; para todos vosotros, trabajadores del campo en el mundo entero. Descienda ella sobre vuestras personas, sobre vuestras familias, sobre los niños, los jóvenes, los ancianos, los enfermos ; descienda sobre vuestras casas, sobre vuestros cultivos. Descienda sobre cuantos os aman y os asisten. Descienda llena de consuelos y de gracias, por virtud de aquel Jesús, a quien representamos aquí, en el nombre del Padre y del Hijo y del Espíritu Santo. 7 Cfr. Conc. Vat. II, Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 8; Const. past. Gaudium et spes, n. 88. Matth. 4, 4. 8 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 624 Diurnariis technicisque Radiophoniae ac Televisionis. * Señores de la Prensa, Radio y Televisión : En estos días estáis aproximando Bogotá a las más apartadas regiones del mundo y facilitáis el que muchos sigan de cerca las vivencias eucaristico-eclesiales que aquí se verifican. ¿Cómo no agradeceros este fiel y precioso servicio? Bien sabéis el respeto y la estima que vuestra vocación profesional nos merece. Tenéis la delicada responsabilidad de contribuir al bien común con vuestra información que, como dice el Concilio Vaticano II, ha de ser siempre verdadera y, salvadas la justicia y la caridad, íntegra ; respetando las leyes morales y los legítimos derechos y dignidad del hombre, tanto en la obtención de la noticia como en su difusión. 1 Es cierto que muchas veces os veis obligados a referir sucesos dolorosos, que entristecen o apasionan a la opinión pública. Pero también es cierto que frecuentemente lo bueno, lo bello, los valores profundos, pasan inobservados. Anotadlos vosotros y describidlos con palabras que dejen la impresión real de que, por fortuna, no faltan ejemplos que inspiran serenidad, confianza y estímulo a su imitación. La paz, las virtudes, los heroísmos callados, también tienen su historia : sed vosotros sus cronistas exactos y alentadores. Y, como hicimos en Bombay, también aquí os confiamos un mensaje : que las Naciones cesen en su carrera hacia los armamentos; que dediquen al menos una parte de tan ingentes gastos a un fondo internacional para aliviar los graves problemas que angustian a tantos Pueblos, reducidos a un lastimoso nivel de vida. Lanzad de nuevo a la opinión pública este llamamiento! Y decid también que en nuestro pensamiento angustiado están, sobre todo en estos días, los pueblos de Checoslovaquia no menos que esas partes de Asia y de Africa afligidas por la guerra, cuyos sufrimientos y preocupaciones llevamos tan dentro de nuestro corazón, en nuestros votos y plegarias. A las personas responsables de la suerte de esas queridas poblaciones Nos dirigimos pidiéndoles insistentemente que se empeñen con toda la buena voluntad y dediquen todos * Die 23 mensis augusti a. 1968. Cfr. Decr. Inter miri fica, n. 5. 1 Acta Pauli Pp. VI 625 sus esfuerzos a la solución de los dramáticos problemas pendientes, en el respeto de los derechos de la persona humana y de las naciones. Difundid pues vosotros estos mensajes de justicia y de paz. Los hombres os lo agradecerán y Dios os colmará de sus dones. En prenda de ellos, otorgamos a vosotros y a vuestros seres queridos una cordial Bendición Apostólica. Christifidelibus Columbianis atque peregrinis habita, qui Sacro interfuerunt a Beatissimo Patre peracto die progressioni provehendae dicato. * Hermanos, Hijos, Amigos todos carísimos en Cristo! Queremos dirigiros unas sencillas palabras. Ellas suponen que todos nosotros aquí presentes y cuantos desde lejos escuchan nuestra voz, estamos firmemente persuadidos de la verdad del título que se ha dado al misterio eucaristico para definir este Congreso : vínculo de caridad. Se ha tratado así de penetrar en las intenciones del Señor, el cual al instituir este Sacramento quiso unir su vida divina a la nuestra tan íntimamente, tan amorosamente, hasta convertirse en alimento nuestro y de este modo hacernos partícipes personalmente de su sacrificio redentor, representado y perpetuado en el sacramento eucaristico. Pero no quiso con ello acabar, en el ámbito de cada uno de los comensales de su mesa sacramental, la onda de su caridad, sino injertar y llevar a cada uno de nosotros en el designio de salvación, abierto a toda la humanidad y realizado en aquellos que se dejan absorber por la unidad efectiva de su cuerpo místico que es la Iglesia. La finalidad, la gracia, la virtud de la Eucaristía que brota del amor de Cristo hacia nosotros, tiende a difundir este amor desde nosotros a los demás. Quien se nutre de la Eucaristía, debe por esto mismo comprender su vocación a la caridad para con el prójimo, debe dilatar el espacio de la caridad desde sí mismo a los otros, debe poner en conexión el vínculo sacramental de caridad, que lo incorpora vitalmente a Cristo, con el vínculo social de caridad, mediante el cual debe unir la propia vida a la vida de los demás hombres, transformados virtualmente en hermanos suyos. 1 2 Esta es la premisa, éste es el punto de acuerdo del que todos debemos estar convencidos. * Die 23 mensis augusti a. 1968. Cfr. 8. Th., III, 73, 3. Cfr. S. Aug., Sermo 10, De verbis Domini. 1 2 40 - A. A. S. 626 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Por ello, al celebrar en medio de vosotros, con vosotros y para vosotros, esta santa Misa, no tenemos otra cosa que deciros sino ésta : en nombre de Cristo y como empujados por su caridad interior, haceos todos y cada uno promotores de su caridad. Dejaos colmar de su amor en el secreto de vuestra intimidad personal, y después, procurad que este amor rebose, se extienda idealmente en el círculo universal de la humanidad y prácticamente en la esfera de vuestras relaciones familiares y sociales. Que la chispa de amor, encendida en cada uno de los corazones, se convierta en fuego, que arda en el ámbito comunitario de nuestra vida. Haced del amor de Cristo el principio de renovación moral y de regeneración social de esta América Latina, a donde hemos venido también para suscitar la llama de esa caridad que une al manantial supremo de nuestra salvación y transforma la convivencia humana, tan necesitada de superar sus divisiones y sus contrastes, en una familia de hermanos. El amor es el principio, la fuerza, el método, el secreto para lograrlo. El amor es la causa por la cual vale la pena actuar y luchar. El amor debe ser el vínculo para transformar a la gente sencilla, amorfa, desordenada, sufrida y a veces maliciosa, en un Pueblo nuevo, vivo y activo ; en un Pueblo unido, fuerte, consciente, próspero y feliz. Al decir amor, entendemos el amor a Cristo, su misteriosa caridad, divina y humana; el amor de Dios que trasciende el amor a los hombres y que, siendo distinto de éste, es su luz y su manantial. No prolongaremos nuestro discurso, sino para dirigir a las categorías más numerosas y más representativas de esta asamblea una palabra relacionada con una objeción que puede surgir en la mente de todos : ¿basta la caridad? ¿Es suficiente el amor para levantar el mundo y para vencer las innumerables dificultades de diversa índole que se oponen al desarrollo transformador y regenerador de la sociedad, como la historia, la etnografía, la economia, la política, la organización de la vida pública, nos la presentan hoy? ¿Estamos seguros de que, frente al mito moderno de la efectividad temporal, la caridad no es pura ilusión ni una alienación? Tenemos que responder sí y no. Sí, la caridad es necesaria y suficiente como principio propulsor del gran fenómeno innovador de este mundo imperfecto en que vivimos. No, la caridad no basta si se queda en pura teoría verbal y sentimental y si no va acompañada de otras virtudes, la primera la justicia que es 3 3 Cfr. Matth. 1, 21. Acta Pauli Pp. VI 627 V la medida mínima de la caridad, y de otros coeficientes que hagan práctica, operante y completa la acción, inspirada y sostenida por la misma caridad, en el campo específicamente variado de las realidades humanas y temporales. Bien sabemos que tales realidades en América Latina — en el momento en que el Papa viene por primera vez a visitar este Continente — se encuentran en una situación de crisis profunda, verdaderamente histórica la cual encierra tantos, excesivos, aspectos de preocupación angustiosa. ¿Puede el Papa ignorar este fermento? ¿No habría fallado una de las finalidades de este viaje si él volviese a Roma sin haber afrontado el punto central del problema que origina tanta inquietud? Muchos, especialmente entre los jóvenes, insisten en la necesidad de cambiar urgentemente las estructuras sociales que, según ellos, no consentirían la consecución de unas efectivas condiciones de justicia para los individuos y las comunidades; y algunos concluyen que el problema esencial de América Latina no puede ser resuelto sino con la violencia. Con la misma lealtad con la cual reconocemos que tales teorías y prácticas encuentran frecuentemente su última motivación en nobles impulsos de justicia y de solidaridad debemos decir y reafirmar que la violencia no es evangélica ni cristiana; y que los cambios bruscos o violentos de las estructuras serían falaces, ineficaces en sí mismos y no conformes ciertamente a la dignidad del pueblo la cual reclama que las transformaciones necesarias se realicen desde dentro, es decir, mediante una conveniente toma de conciencia, una adecuada preparación y esa efectiva participación de todos que la ignorancia y las condiciones de vida, a veces infrahumanas, impiden hoy que sea asegurada. Por tanto, a nuestro modo de ver, la llave para resolver el problema fundamental de América Latina, la ofrece un doble esfuerzo, simultáneo, armónico y recíprocamente benéfico : proceder, sí, a una reforma de las estructuras sociales, pero que sea gradual y por todos asimilable y que se realice contemporánea y unánimemente, y diríamos, como una exigencia de la labor vasta y paciente encaminada a favorecer la elevación de la « manera de ser hombres » de la gran mayoría de quienes hoy viven en América Latina. Ayudar a cada uno a tener plena conciencia de su propia dignidad, a desarrollar su propia personalidad dentro de la comunidad de la que es miembro, a ser sujeto Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 628 consciente de sus derechos y de sus obligaciones, a ser libremente un elemento válido de progreso económico, cívico y moral en la sociedad a la que pertenece: esta es la grande y primordial empresa, sin cuyo cumplimiento cualquier cambio repentino de estructuras sociales sería un artificio vano, efímero y peligroso. Esa empresa, bien lo sabéis, se traduce concretamente en toda actividad apta para favorecer la promoción integral del hombre y su inserción activa en la comunidad : alfabetización, educación de base, educación permanente, formación profesional, formación de la conciencia cívica y política, organización metódica de los servicios materiales que son esenciales para el desarrollo normal de la vida individual y colectiva en la época moderna. ¿Podemos esperar que el grave problema será examinado y justamente comprendido a la luz también del misterio de la caridad que estamos celebrando? ¿Sabréis sacar de este misterio, vosotros, queridos Hijos de América Latina, la fuerza necesaria y eficaz para dar cada uno su debida y urgente aportación a fin de resolverlo? Sí. El Papa lo espera. El Papa tiene confianza en vosotros. Por nuestra parte, queremos recalcar aquí, ante vosotros, representantes calificados de todas las categorías sociales de América Latina, nuestro empeño : proseguir con renovado entusiasmo y con todos los medios a nuestro alcance, en el esfuerzo en orden a la realización de los intentos mencionados, intentos y propósitos que ya proclamamos al mundo con la Encíclica « Populorum Progressio ». Diremos ahora una palabra especial a vosotros, estudiantes, a vosotros, estudiosos y hombres de la cultura : es necesario que vuestra caridad se empeñe sobre todo con el pensamiento y tenga la sed, la humildad y la valentía de la verdad. Es incumbencia vuestra especialmente liberar a vosotros mismos y a nuestro mundo intelectual de la supina adhesión a los lugares comunes, a la cultura de masa, a las ideologías que la moda o la propaganda convierten en fáciles e irresistibles; y sois vosotros los que habéis de encontrar en la verdad — la única que tiene derecho a comprometer nuestra mente —, la libertad de obrar como hombres y como cristianos. Y toca a vosotros, entre todos, ser apóstoles de la verdad. 4 Queremos deciros también a vosotros, trabajadores, cuál nos parece que deba ser el camino para desplegar vuestra caridad, alimen4 Cfr. Io. 8, 32. Acta Pauli Pp. VI 629 tada por la f e y por la comunión en Cristo; el camino que conduce al encuentro con vuestros compañeros de fatiga y de esperanza; este camino es la unión, es decir, la asociación, no como simple estructura organizativa o como instrumento de sumisión colectiva, en manos del despotismo de algunos jefes inapelables, sino como escuela de conciencia social, como profesión de solidaridad, de hermandad, de defensa de los intereses comunes y de empeño ante los comunes deberes. Vuestra caridad debe por tanto tener para sí misma la fuerza : la fuerza del número, del dinamismo social; no la fuerza subversiva de la revolución y de la violencia sino la constructiva de un orden nuevo más humano, en el cual se satisfagan vuestras legítimas aspiraciones y todo factor económico y social converja en la justicia del bien común. Ya sabéis cómo en vuestro esfuerzo por este orden nuevo y mejor, la Iglesia es, singularmente para vosotros, hombres del trabajo, « Madre y Maestra ». Y a vosotros, hombres de las clases dirigentes, ¿qué os podemos decir? ¿En qué dirección debe dilatarse esa caridad que también vosotros queréis sacar de la fuente eucaristica? No rehuséis nuestra palabra, aunque os pareciere paradójica y hostil. Es la palabra del Señor. A vosotros se os pide la generosidad. Es decir, la capacidad de sustraeros a un inmovilismo de vuestra posición que puede ser o aparecer privilegiada, para poneros al servicio de quienes tienen necesidad de vuestra riqueza, de vuestra cultura, de vuestra autoridad. Podríamos recordaros el espíritu de la pobreza evangélica la cual, rompiendo las ataduras de la posesión egoísta de los bienes temporales, estimula al cristiano a disponer orgánicamente la economía y el poder en beneficio de la comunidad. Tened vosotros, señores del mundo e hijos de là Iglesia, el espíritu instintivo del bien que tanto necesita la sociedad. Que vuestro oído y vuestro corazón sean sensibles a las voces de quienes piden pan, interés, justicia, participación más activa en la dirección de la sociedad y en la prosecución del bien común. Percibid y emprended con valentía, hombres dirigentes, las innovaciones necesarias para el mundo que os rodea ; haced que los menos pudientes, los subordinados, los menesterosos, vean en el ejercicio de la autoridad la solicitud, el sentido de medida, la cordura, que hacen que todos lo respeten y que para todos sea beneficioso. La promoción de la justicia y la tutela de la dignidad humana sean vuestra caridad. Y no olvidéis que ciertas grandes crisis de la historia habrían podido tener otras orientaciones si las reformas necesarias hubiesen prevenido tempes- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 630 tivamente, con sacrificios valientes, las revoluciones explosivas de la desesperación. Y ¿cuál será vuestra caridad, familias cristianas, que hoy rodeáis nuestro altar, como representando a las innumerables familias que componen las poblaciones de América Latina? Refluya sobre vosotras mismas vuestra caridad, que percibisteis de Cristo. Debéis ser los hogares de aquel primitivo amor humano que el Señor elevó, mediante el Sacramento del matrimonio, al grado de caridad, de gracia sobrenatural. Padres, madres e hijos de familia, convertid vuestra casa en una pequeña sociedad ideal, donde el amor reine soberano y sea escuela doméstica de todas las virtudes humanas y cristianas. Y para terminar recordaremos a todos que Cristo se ha dado a Sí mismo en la Eucaristía como memorial de su sacrificio. Por esto, nosotros no podremos hacer derivar de este sacramento el amor, del cual es signo y realidad, para ofrecerlo nosotros mismos como don a los hermanos, sin sacrificio. El amó y se sacrificó: dilexit et tradidit semetipsum. Nosotros deberemos imitarlo. He ahí la Cruz ! Tendremos que amar, hasta el sacrificio de nuestras personas, si queremos edificar una sociedad nueva, que merezca ponerse como ejemplo, verdaderamente humana y cristiana. 5 Ad christianos Observatores e variis Confessionibus, qui Bogotae aderant. * Queridos hermanos en Cristo, Nuestro Señor : Con gozo os recibimos hoy. Hemos venido a Bogotá para dar testimonio público y solemne de nuestra fe en Jesucristo, Dios y Hombre verdadero, el enviado del Padre, el Señor de la Iglesia, presente entre nosotros en el Misterio de la Eucaristía. Por El, Dios ha querido « reconciliar todas las cosas consigo, así las que están en la tierra como las que hay en los cielos, haciendo las paces mediante la sangre de su cruz » . Poniéndonos en paz con Dios, Cristo nos trae la paz entre nosotros. La fe en Cristo Jesús es la base de todo esfuerzo para llegar a la comunión perfecta entre los cristianos aún desunidos. El Señor es x 2 s Cfr. Eph. 5, 2. * Die 23 mensis augusti a. 1968. Col. 1, 20. Cfr. Io. 20, 20. 1 2 631 Acta Pauli Pp. VI uno; todos nosotros debemos realizar esta unidad, visible y espiritual a la vez, de la que habla San Pablo cuando dice : (( todos vosotros, uno sois en Cristo Jesús » . La vuelta de todos a la Unidad no será nunca el resultado de un compromiso humano o de un tentativo que sirva exclusivamente para estrechar entre nosotros los lazos sociales. Será realizada por el Espíritu que nos inspira una fidelidad total a Cristo Jesús, a su persona y a la revelación que en El se nos ha dado. Será realizada por el Espíritu de Cristo, que nos envía al mundo para anunciar la buena nueva a los pobres. Por tanto nosotros debemos proceder con humildad, con lealtad de los unos hacia los otros, pero sobre todo « caminando en la verdad por la caridad ) ) a fin de que podamos llegar juntos a un conocimiento más profundo y a una manifestación más evidente de las insondables riquezas de Cristo. La Iglesia Católica ha entrado en diálogo con vuestras Iglesias y Comunidades. Boguemos al Señor que se digne bendecir estos contactos y hacerlos fecundos para la Iglesia y para el mundo que tanta necesidad tiene del mensaje cristiano de justicia y de paz. Os agradecemos de todo corazón vuestra visita y os invitamos a recitar con nosotros, cada uno en su propia lengua, la oración que el Señor nos enseñó. 3 4 5 Membris habita Bogotensis Hebraicae Communitatis. * Tenemos la satisfacción de encontrar y de saludar también a los representantes de la comunidad judía. Vosotros sabéis que el Concilio Vaticano Segundo ha estudiado seriamente las relaciones entre la Iglesia Católica y el Judaismo. El texto de la Declaración « Nostra aetate », que promulgamos solemnemente el 28 de octubre de 1965, dice con razón : « como es tan grande el patrimonio espiritual común a cristianos y judíos, este Sagrado Concilio quiere fomentar y recomendar el mutuo conocimiento y aprecio entre ellos, que se consigue, sobre todo, por medio de los estudios bíblicos y teológicos y con el diálogo fraterno ». Entre las riquezas de este gran patrimonio común, querríamos 3 Gal. 3, 28. Eph. 4, 15. Cfr. Conc. Vat. II, Decr. Unitatis redintegratio, n. 11. * Die 23 mensis augusti a. 1968. 4 5 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 632 recordar hoy la fe en un solo Dios, que trasciende todas las Categorías humanas y que, al mismo tiempo, se ha revelado como Padre. Dios creó al hombre à su imagen y nosotros compartimos la fe de que estamos llamados, según el gran mandamiento del amor de Dios y del prójimo, concretado en las « diez palabras » y en otras reglas de vida, a cumplir la voluntad divina y a ponernos los unos al servicio de los otros. Quiera Dios que así lleguemos todos a participar un día de la gloria plena en un cielo nuevo y sobre una tierra nueva. Rogamos a Dios que bendiga nuestros esfuerzos de fructuosa colaboración para bien de la humanidad entera, a fin de que venga el día en que todos los pueblos invocarán al Señor con una misma voz y le servirán bajo un solo yugo. . 1 2 3 4 5 Excellentissimis Viris e Legatorum Coetu. * Il nous est toujours agréable, au cours des voyages que la Providence nous permet d'entreprendre, de rencontrer d'auditoire distingué que constituent les Membres du Corps Diplomatique accrédité dans les Pays où nous nous rendons. En vos personnes, Messieurs, nous honorons les Chefs d'Etat qui vous ont mandatés et les nations que vous représentez, et dont la variété évoque devant nos yeux d'innombrables populations de l'ancien et du nouveau monde. Vision vraiment universelle, vraiment « catholique », au sens étymologique du terme, et qui nous paraît, dans le cas présent, singulèrement en accord avec la circonstance qui nous rassemble. Qu'est-ce, en effet, qui nous a amenés à Bogota? Vous le savez : c'est avant tout la célébration d'un Congrès eucharistique. Or qu'est-ce que l'Eucharistie, aux yeux des chrétiens, sinon une mystérieuse et divine Présence qui les attire et qui les rassemble, un puissant lien d'amour, une source inépuisable d'unité? Unité qui semble, á première vue, ne concerner que le peuple croyant, mais qui, en réalité, irradie 1 Cfr. Is. 63, 16. Cfr. Deut. 6, 5; Lev. 19, 18. Cfr. Deut. 5 et Lev. Cfr. Is. 65, 17. Cfr. Soph. 3, 9; Declar. Nostra aetate. * Die 23 mensis augusti a. 1968. 2 s 4 8 633 Acta Pauli Pp. VI et diffuse sa force d'attraction bien au-delà de la sphère religieuse et se révèle bienfaisante pour la société tout entière. Le grand spectacle que nous avons sous les yeux ces jours-ci en est la preuve. Ce que nous voyons — vous en êtes comme nous les témoins, et des témoins particulièrement qualifiés — c'est un admirable et émouvant spectacle d'union entre les peuples les plus divers. Tous les continents, pensons-nous, sont représentés ici, toutes les races, toutes les classes sociales. Les barrières tombent, les divergences s'effacent, tous se reconnaissent fils d'un même Dieu, frères d'un même Christ, qui a racheté le monde entier, et qui poursuit, sous les voiles du mystère eucharistique, sa grande œuvre de rassemblement de l'humanité dans une totale et parfaite fraternité. 1 Une célébration de ce genre nous semble comporter, parmi d'autres notes caractéristiques, une référence toute particulière à vos personnes et à votre mission. C'est que vous, Messieurs, en vertu de la charge qui vous incombe, vous êtes précisément ceux qui travaillent — au plan temporel qui est le vôtre — à l'union entre les peuples. Vous êtes les spécialistes de la négociation en vue de l'entente, les techniciens des bonnes relations, du rassemblement des hommes et des peuples dans une collaboration heureuse et féconde. Tâche difficile, l'expérience nous l'apprend tous les jours. Tâche qu'il faut poursuivre sans se lasser, sans jamais désespérer de l'homme et de ce qu'il peut réaliser avec la grâce de Dieu. Tâche qui revêt, dans notre monde d'aujourd'hui, non plus un, mais deux aspects également importants, complémentaires, et se conditionnant l'un l'autre, en quelque sorte : la paix et le développement. Sur l'un et l'autre point, l'Eglise catholique travaille avec vous, au plan spirituel qui est le sien. Nous ne vous rappellerons pas les récentes initiatives du Saint-Siège en faveur de la paix : l'opinion mondiale y a fait assez largement écho. Nous dirons plutôt qu'en dehors de ces interventions plus apparentes, c'est en réalité par tout son enseignement, par toute sa pédagogie et sa pastorale, que l'Eglise travaille pour la paix. Elle vise à infléchir le cœur de l'homme — d'où peut sortir le bien et le m a l — à l'infléchir vers le bien, et par conséquent vers la paix : paix de l'homme avec Dieu, paix avec lui-même, paix avec ses semblables. Elle offre à tous la régénération dans le 2 1 2 Cfr. Io. 11, 52. Cfr. Matth. 15, 19. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium, Officiale 634 3 Christ et par là les rend capables de vaincre leurs mauvais instincts et de devenir les « doux » et les « pacifiques » proclamés bienheureux par l'Evangile, l'Eglise pense servir par là très utilement -— encore que ce ne soit pas son seul ni son principal but — la cause de la paix. Il est trop évident, en effet, que sans cette conversion intime des âmes, la marche de l'humanité vers l'union et la paix sera toujours chancelante et incertaine. Quant au développement des peuples, qu'on a très justement appelé, d'une formule que nous avons faite nôtre, le « nouveau nom de la paix », l'Encyclique Populorum progressio et l'institution de la Commission pontificale Iustitia et Pax montrent assez quelle place il tient dans les préoccupations présentes du Saint-Siège. Ici, en Amérique Latine, ce mot résonne comme un cri d'alarme, avec un accent suppliant et angoissé. Et dans le monde entier, les peuples moins favorisés ressentent, avec une acuité jamais atteinte jusqu'à nos jours, qu'ils ont droit à accéder au plein développement. Et comme aucun d'eux ne peut y arriver par lui-même, leur imploration retentit comme un grand et puissant appel à la solidarité internationale et mondiale. A nous, Messieurs, d'entendre cet appel et de nous hâter d'y répondre. Nous vous dirions volontiers : aidons-nous réciproquement î Vous, délégués du pouvoir temporel, nous, représentant du pouvoir spirituel, nous collaborons, en ce domaine, à une même tâche. Le but est identique, les moyens sont différents. De leur harmonisation devraient jaillir sans tarder les solutions pratiques et efficaces que le monde attend. Nous vous confions, Messieurs, ces vœux et ces espoirs. Et de grand cœur nous invoquons sur toutes vos personnes, sur vos familles et sur vos Patries, l'abondance des divines bénédictions. Clarissimis Viris e Consiliari Coetu in Columbiana Republica. * A vous aussi, chers Messieurs, Membres distingués du Corps Consulaire en Colombie, nous voulons adresser une parole de souhait et de salut. Vous occupez des postes de responsabilité au service de vos patries respectives, et vous y déployez une activité pas toujours aussi appréciée, 3 Cfr. 1 Cor. 6, 11; 1 Pet. 1, 3. * Die 23 mensis augusti a. 1968. Acta Pauli Pp. VI 635 peut-être, qu'elle le mériterait. Que de cas délicats — dramatiques parfois — vous pouvez avoir à traiter, dont le résultat peut être la solution d'une situation personnelle difficile ou la paix assurée ou rendue à une famille ! Cela dépendra souvent de gestes modestes et ignorés, mais qui auront été l'instrument d'un grand bien. Vous savez combien l'Eglise Catholique est soucieuse du bien des personnes, même dans l'ordre temporel, auquel vous donnez principalement vos soins. C'est vous dire qu'elle apprécie et encourage vivement des activités comme celles qui vous sont confiées et qu'elle souhaite de tout cœur leur succès et leur efficacité. Nous sommes heureux de vous en assurer, en invoquant sur vos personnes, vos familles et vos Patries, l'abondance des divines bénédictions. Infirmis habita, in paroeciali ecclesia S. Caeciliae, Beatissimo Patre Sacrum ibidem peragente. * Queridísimos enfermos aquí presentes, leprosos de Agua de Dios que nos escucháis, enfermos de Colombia y del mundo : Nos disponemos a celebrar, dentro de unos instantes, la Santa Misa. Antes queremos deciros que os llevamos dentro del corazón, que ocuparéis un puesto de predilección en nuestro recuerdo de Altar porque en vosotros vemos a Cristo doliente, que vamos a pedir intensamente por vuestra mejoría y a depositar en el Cáliz de Eedención vuestros sufrimientos y vuestras ansias para que en vosotros tengan el valor de un mérito que contribuye, con vuestro generoso ofrecimiento, a la santificación de la Iglesia y del mundo. Cuando llegue el momento del Ofertorio, sabed que el Papa os presenta a Cristo ; en el silencio de la Elevación, sabed que pide muchos destellos de fortaleza y de amor para vosotros y vuestros familiares; en el momento de la Comunión, sabed que os desea que Jesús, Huésped Divino, difunda para siempre su paz en vuestros corazones. Entretanto, y como prenda de esos dones, os anticipamos una cordialísima Bendición. * Die 24 mensis augusti a. 1968. 636 Acta Apostolicae Sectis - Commentarium Officiale Christifidelibus paroeciae S. Caeciliae, praesertim pueris atque puellis ad sacram Sinaxim primum accedentibus. * Carísimos Hijos : Ante todo, hagamos nuestras presentaciones. ¿Quiénes sois vosotros? Vosotros sois cristianos, católicos, hijos de la Iglesia; por tanto sois mis hijos, y como a tales yo os saludo. Saludo al Clero presente y, en primer lugar, al Párroco. Veo en él no sólo al hijo sino también al hermano, puesto que él es sacerdote; él es colaborador del ministerio pastoral; y yo quiero honrar el grande y devoto servicio que él lleva a cabo en esta Parroquia que es una porción de la Iglesia católica y quiero ver en su persona a todos los Párrocos, a todos los Sacerdotes entregados a la cura de almas; y deseo enviar desde aquí mi saludo y mi bendición a todos los Sacerdotes que consagran su vida al culto de Dios y a la asistencia religiosa y caritativa de la comunidad eclesial : les doy gracias, los aliento y los bendigo. Saludo también a vosotros, fieles de esta Parroquia; a vosotras, familias cristianas ; a vosotros, trabajadores y campesinos ; a vosotros, jóvenes ; y especialmente a vosotros, niños que recibiréis hoy la primera Comunión. Y, ¿quién soy yo? Bien lo sabéis : soy, como vosotros, un hombre ; un hombre modesto y necesitado; necesitado de la misericordia de Dios y de vuestras oraciones. Porque he sido encargado, sin mérito o elección por mi parte, de representar al Señor Jesús; soy el sucesor de San Pedro, el apóstol a quien el Señor entregó las llaves, esto es, los poderes para dirigir y santificar la Iglesia y para guiar a todos los fieles hacia su salvación en el paraíso. Soy el Papa que quiere decir : padre de todos. Por ello llego a vosotros en el nombre del Señor ; y querría que vosotros, al mirarme, pensaseis no en mi humilde persona sino en El, en Jesús, presente en mi ministerio. Una sola palabra tengo que deciros : que me siento feliz de encontrarme hoy entre vosotros ! ¿Por qué me siento feliz? Porque también Jesús, si estuviese aquí personal y visiblemente, como lo estaba durante su vida temporal del Evangelio, se sentiría feliz. El amaba a los niños; El amaba a la gente sencilla y pobre; El amaba a quienes * Die 24 mensis augusti a. 196S. Acta Pauli Pp. VI 637 lo escuchaban. Vosotros, hijos queridísimos, sois los preferidos del Señor y, por tanto, los preferidos míos, del Papa, el cual tiene el gozo de hallarse entre vosotros, de conoceros, de consolaros, de honraros, de bendeciros. Más aún, os diré que mi alegría ha de ser la vuestra, porque estáis los más cercanos a Cristo, precisamente por las condiciones de vuestra vida, y sois los que mejor podéis entender que Cristo es nuestro gozo, nuestra verdadera y suprema felicidad. Yo querría que esta palabra quedase en vuestras almas, como recuerdo de este encuentro : Cristo es el gozo y el consuelo de la vida. El es el gozo porque da a nuestra vida su verdadero significado, su dignidad, su seguridad. Es nuestro consuelo porque también El, el Señor, ha sufrido, ha sido pobre, ha trabajado con fatiga, y hasta fué puesto en la cruz. El nos entiende, El es nuestro compañero, El es nuestro consolador. Jesús, hijos carísimos, es el defensor de la gente pobre ; Jesús es la esperanza de los míseros y de los desvalidos ! Es Jesús quien nos hace buenos, quien nos hermana, quien nos da el sentido de la justicia, quien nos hace fuertes en el sufrir y en el querer. Es Jesús quien perdona nuestros pecados. Es El quien santifica nuestros dolores. Es El quien nos enseña a amar. Es Jesús quien nos da la paz, la verdadera paz, con el pan para esta vida y con el pan para la vida eterna, mejor que ésta. Es Jesús el profeta de la bienaventuranzas. Pues bien. Recordad este encuentro con Jesús y también estas palabras para siempre: Jesús es el gozo de nuestra vida! Está para llegar El. Bajo las apariencias del Pan eucaristico, Jesús, dentro de poco, se encontrará aquí. Estará aquí para vosotros, niños ! para vosotros, enfermos ! para todos vosotros, fieles de Santa Cecilia! Estará aquí para decir a cada uno de vosotros : Yo soy el pan de la vida ! Yo soy vuestro alimento, vuestro conforto, vuestra esperanza, vuestra felicidad. Jesús es el gozo de nuestra vida ! 638 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ad urbis Bogotae Magistrum ceterosque Civitatis Curatores. * Señor Alcalde, Señores : Venís representando a una Ciudad a la cual nos sentimos particularmente reconocido por el fervor eucaristico que ha demostrado, por la amable hospitalidad que a tantos peregrinos — ya Nos mismo — está dispensando y por las numerosas pruebas de afecto que a nuestra persona reserva. Gracias por todo ello, y también por esta deferente visita que recibimos complacido. Gracias por la colaboración que vosotros, Señor Alcalde y Autoridades, habéis prestado, desde el puesto que os compete, junto con otros buenos ciudadanos, a los Organizadores del Congreso. En diversas ocasiones hemos manifestado nuestro gozo por encontrarnos en este gran Continente y nuestra actitud de súplica implorando copiosos dones celestiales sobre Colombia y el mundo entero. Tales sentimientos de referencia universal, tenían y tienen una meta circunstancial primera : el lugar donde se expresaban, Bogotá, convertida en estos días en Cenáculo de la Iglesia. Que siempre lo sea! Y que el Señor siga derramando sus favores sobre tan querida Ciudad a fin de que sus Autoridades y habitantes todos vivan siempre en la concordia de los espíritus, en sus nobles ansias y empresas hacia un constante progreso civil y social, en la felicidad cristiana. Con estos deseos os otorgamos una especial Bendición Apostólica que extendemos a Bogotá entera. Sacrarum Virginum coetui addictis. ** Queridísimas Hijas, Vuestra presencia, entusiasta y devota — (Nuestro pensamiento se dirige también ahora a los Monasterios de Clausura) —, hace que broten de Nuestro íntimo expresiones de gratitud y de aliento. Vuestras ansias de perfección, vuestra entrega a los sectores de la enseñanza y de la multiforme caridad asistencia!, os constituyen en gozo, honor, consuelo y fuerza de la comunidad eclesial. * Die 24 mensis augusti a. 1968. ** Die 24 mensis augusti a. 1968. Acta Pauli Pp. VI 639 Vivid cada día con más fidelidad, con espiritualidad interior vigilante, las exigencias sublimes de vuestra consagración, reflejando el sentir de Cristo, contemplativo en el monte, anunciador del Reino de Dios a las multitudes, solícito con los enfermos, tierno con los niños, obediente al Padre y sacrificado por el mundo. Que vuestras filas se integren de almas juveniles que siguen la invitación secreta, fuerte y suave del Señor que impulsa al amor más alto, más puro, más personal : el de la vocación religiosa. De todos estos dones sea prenda la Bendición que a vosotras, a vuestras Ordenes y Congregaciones, a vuestros familiares, Colegios, Hospitales y Obras, impartimos de todo corazón. Ad Exc.mos Praesules ex Americae Latinae regionibus, secundo Generali Coetui Medellii interfuturos. * Venerados, queridos, carísimos Hermanos, Benedicamus Domino! Bendecimos y damos gracias al Señor que nos concede este fraternal encuentro. Saludamos a todos y a cada uno de vosotros con la veneración, con el afecto, con la profundidad y la riqueza de sentimientos que la caridad de nuestro Señor y la elección común al gobierno pastoral y al servicio generoso de la Iglesia pueden suscitar en el corazón del humilde sucesor de Pedro. Y con vosotros saludamos y bendecimos a todos los Obispos y Ordinarios de América Latina, representados aquí por vosotros, a los Sacerdotes, Religiosos y Religiosas y a todos los fieles, a toda la Santa Iglesia católica de este gran continente. Venerables Hermanos ! No podemos ocultaros la viva emoción que invade nuestro espíritu en estos momentos. Nos mismo estamos maravillado de encontrarnos entre vosotros. La primera visita personal del Papa a sus Hermanos y a sus Hijos en América Latina, no es en verdad un sencillo y singular hecho de crónica ; es, a nuestro parecer, un hecho histórico, que se insiere en la larga, compleja y fatigosa acción evangelizadora de estos inmensos territorios y que con ello la reconoce, la ratifica, la celebra y al mismo tiempo la concluye en su primera época secular; y, por una convergencia de circunstancias proféticas, se inaugura hoy con esta visita un nuevo período de la vida eclesiástica. Procuremos adquirir conciencia exacta de este feliz momento, que * Die 24 mensis augusti a. 1968. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 640 parece ser por divina providencia conclusivo y decisivo. Quisiéramos deciros tantas cosas sobre vuestro pasado misionero y pastoral y rendir honor a cuantos han trazado los surcos del Evangelio en estos campos tan amplios, tan inaccesibles, tan abiertos y tan difíciles al mismo tiempo para la difusión de la fe y para la sincera vitalidad religiosa y social. Ha sido plantada la Cruz de Cristo, ha sido dado el nombre católico, se han realizado esfuerzos sobrehumanos para evangelizar estas tierras, se han llevado a cabo grandes e innumerables obras, se han conseguido, con escasez de hombres y de medios, resultados dignos de admiración, en resumen, se ha difundido por todo el continente el nombre del único Salvador Jesucristo, ha sido construida la Iglesia, ha sido difundido un Espíritu cuyo calor e impulso hoy estamos sintiendo. Dios bendiga la grande obra ! Dios bendiga a aquellos que han gastado su vida. Dios bendiga a vosotros, Hermanos carísimos que estáis consagrados a esta empresa gigantesca! La obra, como todos sabemos, no está acabada. Más aún, el trabajo realizado denuncia sus límites, pone en evidencia las nuevas necesidades, exige algo nuevo y grande. El porvenir reclama un esfuerzo, una audacia, un sacrificio que ponen en la Iglesia un ansia profunda. Estamos en un momento de reflexión total. Nos invade, como una ola desbordante, la inquietud característica de nuestro tiempo, especialmente de estos Países, proyectados hacia su desarrollo completo y agitados por la conciencia de sus desequilibrios económicos, sociales, políticos y morales. También los Pastores de la Iglesia, — ¿no es verdad? — hacen suya el ansia de los pueblos en esta fase de la historia de la civilización y también ellos, los guías, los maestros, los profetas de la fe y de la gracia advierten la inestabilidad que a todos nos amenaza. Nos condividimos vuestra pena y vuestro temor, Hermanos. Desde lo alto de la mística barca de la Iglesia, también Nos y no en menor grado, sentimos la tempestad que nos rodea y nos asalta. Pero escuchad también de nuestros labios, Hermanos, vosotros — personalmente más fuertes y más valientes que Nos mismo —, la palabra de Jesús, con la cual El, presentándose entre las olas borrascosas, en una noche llena de peligros, gritó a sus discipulos que navegaban : « S o y Yo, no temáis!». Sí, Nos queremos repetiros esa exhortación del Maestro : « No temáis » . Esta es para la Iglesia una hora de ánimo y de confianza en el Señor. 1 2 1 2 Matth. 14, 27. Lc. 12, 32. Acta Pauli Pp. VI 641 Permitid que condensemos brevemente en algunos párrafos lo mucho que tenemos en el corazón, para vuestro momento presente y para vuestro próximo futuro. No esperéis de Nos tratados completos; las reuniones de vuestra segunda Asamblea General del Episcopado latinoamericano que sabemos preparadas con tanto esmero y competencia, abordarán más a f ondo vuestros problemas. Nos limitamos a indicaros una triple dirección a vuestra actividad de Obispos, sucesores de los Apóstoles, custodios y maestros de la fe y Pastores del Pueblo de Dios. Una orientación espiritual, en primer lugar. Entendemos, ante todo, una orientación espiritual personal. Ninguno ciertamente querrá impugnar que nosotros, Obispos llamados al ejercicio de la perfección y a la santificación de los demás, tengamos un deber inmanente y permanente de buscar para nosotros mismos la perfección y la santificación. No podemos olvidar las exhortaciones solemnes que nos fueron dirigidas en el acto de nuestra consagración espiscopal. No podemos eximirnos de la práctica de una intensa vida interior. No podemos anunciar la palabra de Dios sin haberla meditado en el silencio del alma. No podemos ser fieles dispensadores de los misterios divinos sin habernos asegurado antes a nosotros mismos sus riquezas. No debemos dedicarnos al apostolado, si no sabemos corroborarlo con el ejemplo de las virtudes cristianas y sacerdotales. Estamos muy observados : spectaculum facti sumus : el mundo nos observa hoy de modo particular con relación a la pobreza, a la sencillez de vida, al grado de confianza que ponemos para nuestro uso en los bienes temporales ; nos observan los ángeles en la transparente pureza de nuestro único amor a Cristo que se manifiesta tan luminosamente en la firme y gozosa observancia de nuestro celibato sacerdotal; y la Iglesia observa nuestra fidelidad a la comunión, que hace de todos nosotros uno, y a las leyes, que siempre debemos recordar, de su ensambladura visible y orgánica. Dichoso nuestro tiempo, atormentado y paradójico, que casi nos obliga a la santidad que corresponde a nuestro oficio, tan representativo y tan responsable, y que nos obliga a recuperar en la contemplación y en la ascética de los ministros del Espíritu Santo aquel íntimo tesoro de personalidad del cual casi nos proyecta fuera la entrega a nuestro oficio extremamente acuciante. 3 Y después, haciendo puente entre nosotros y nuestro rebaño, las virtudes teologales asumen para nuestra alma y la del prójimo toda su soberana importancia. Nos hicimos una llamada a la Iglesia para celebrar 3 1 Cor. 4, 9. 41 - A. A. S. 642 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale un (( año de la f e », como memoria y homenaje a la fecha centenaria dei martirio de los santos Apóstoles Pedro y Pablo, y también a vosotros ha llegado el eco de nuestra solemne profesión de fe. La fe es la base, la raíz, la fuente, la primera razón de ser de la Iglesia, bien lo sabemos. Y sabemos también cómo la fe es insidiada por las corrientes más subversivas del pensamiento moderno. La desconfianza que, incluso en los ambientes católicos se ha difundido acerca de la validez de los principios fundamentales de la razón, o sea, de nuestra philosophia perennis, nos ha desarmado frente a los asaltos, no raramente radicales y capciosos, de pensadores de moda ; el « vacuum » producido en nuestras escuelas filosóficas por el abandono de la confianza en los grandes maestros del pensamiento cristiano, es invadido frecuentemente por una superficial y casi servil aceptación de filosofías de moda, muchas veces tan simplistas como confusas ; y éstas han sacudido nuestro arte normal, humano y sabio de pensar la verdad; estamos tentados de historicismo, de relativismo, de subjetivismo, de neo-positivismo, que en el campo de la fe crean un espíritu de crítica subversiva y una falsa persuasión de que, para atraer y evangelizar a los hombres de nuestro tiempo, tenemos que renunciar al patrimonio doctrinal, acumulado durante siglos por el magisterio de la Iglesia, y de que podemos modelar, no en virtud de una mejor claridad de expresión sino de un cambio del contenido dogmático, un cristianismo nuevo, a medida del hombre y no a medida de la auténtica palabra de Dios. Desafortunadamente también entre nosotros algunos teólogos no siempre van por el recto camino. Tenemos gran estima y gran necesidad de la función de teólogos buenos y animosos; ellos pueden ser providenciales estudiosos y valientes expositores de la fe, si se conservan discípulos inteligentes del magisterio eclesiástico, constituido por Cristo en custodio e intérprete, por obra del Espíritu Santo, de su mensaje de verdad eterna. Pero hoy algunos recurren a expresiones doctrinales ambiguas, se arrogan la libertad de enunciar opiniones propias, atribuyéndoles aquella autoridad que ellos mismos, más a menos abiertamente, discuten a quien por derecho divino posee carisma tan formidable y tan vigilantemente custodiado, incluso consienten que cada uno en la Iglesia piense y crea lo que quiere, recayendo de este modo en el libre examen que ha roto la unidad de la Iglesia misma y confundiendo la legítima libertad de conciencia moral con una mal entendida libertad de pensamiento que frecuentemente se equivoca por insuficiente conocimiento de las genuinas verdades religiosas. Acta Pauli Pp. VI 643 No toméis con desagrado, venerables Hermanos, constituidos maestros y pastores del Pueblo de Dios, si os repetimos y os exhortamos, en virtud del mandato dado por Cristo a Pedro de (( confirmar a los Hermanos » , con las mismas palabras del Apóstol : resistite fortes in fide. Ya comprendéis cómo de este principio nacen otros tantos criterios de vitalidad espiritual, con doble beneficio, es decir para nosotros y para el rebaño que se nos ha confiado. Y entre ellos sean los principales los siguientes. Los Hechos de los Apóstoles nos los recuerdan, a saber, la oración y el ministerio de la palabra. Con respecto a esto, lo sabéis todo. Pero permitid que os recomendemos por lo que se refiere a la oración, la aplicación de la reforma litúrgica, en sus hermosas innovaciones y en sus normas disciplinares, pero sobre todo en sus finalidades primordiales y en su espíritu : purificar y dar autenticidad al verdadero culto católico, fundado sobre el dogma y consciente del misterio pascual que encierra, renueva y comunica ; y asociar el Pueblo de Dios a la celebración jerárquica y comunitaria de los santos ritos de la Iglesia, al de la Misa, con conocimiento familiar y profundo, en ambiente de sencillez y de belleza, (os recomendamos en particular el canto, el canto sagrado, litúrgico y colectivo) ejercitando no sólo formalmente sino también sincera y cordialmente la caridad fraterna. En cuanto al ministerio de la palabra, todo lo que se haga en favor de una instrucción religiosa de todos los fieles, — una instrucción popular y cultural, orgánica y perseverante, — estará bien hecho ; no debe existir por más tiempo el analfabetismo religioso entre las poblaciones católicas. 4 5 6 Y estará bien todo ejercicio directo de la predicación de la instrucción, que vosotros Obispos, singularmente y como grupos canónicamente constituidos, tengáis a bien proporcionar al Pueblo de Dios. Hablad, hablad, predicad, escribid, tomad posiciones, como se dice, en armonía de planes y de intenciones, acerca de las verdades defendiéndolas e ilustrándolas, de la actualidad del evangelio, de las cuestiones que interesan la vida de los fieles y la tutela de las costumbres cristianas, de los caminos que conducen al diálogo con los Hermanos separados, acerca de los dramas, ora grandes y hermosos, ora tristes y peligrosos, de la civilización contemporánea. La Constitución Pasto- 4 s 6 Cfr. Lc. 22, 32. 1 Pt. 5, 9. Cfr. Act. 6, 4. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 644 ral del Concilio (( Gaudium et spes » ofrece enseñanzas y estímulos de gran riqueza y de alto valor. Llegamos así a la orientación pastoral que Nos hemos propuesto presentar a vuestra atención. Estamos en el campo de la caridad. Valga lo que hemos dicho hasta aquí para trazar las primeras líneas de esta dirección que por su naturaleza debe desarrollarse en muchas líneas prácticas, según las exigencias de la caridad. Nos parece oportuno llamar la atención a este respecto sobre dos puntos doctrinales : el primero es la dependencia de la caridad para con el prójimo de la caridad para con Dios. Conocéis los asaltos que sufre en nuestros días esta doctrina de clarísima e inopugnable derivación evangélica : se quiere secularizar el cristianismo, pasando por alto su esencial referencia a la verdad religiosa, a la comunión sobrenatural con la inefable e inundante caridad de Dios para con los hombres; su referencia al deber de la respuesta humana, obligada a osar amarlo y llamarlo Padre y en consecuencia llamar con toda verdad hermanos a los hombres, para librar al cristianismo mismo de (( aquella forma de neurosis que es la religión » (Gox), para evitar toda preocupación teológica y para ofrecer al cristianismo una nueva eficacia, toda ella pragmática, la sola que pudiese dar la medida de su verdad y que lo hiciese aceptable y operante en la moderna civilización profana y tecnológica. El otro punto doctrinal se refiere a la Iglesia llamada institucional, confrontada con otra presunta Iglesia llamada carismàtica, como si la primera, comunitaria y jerárquica, visible y responsable, organizada y disciplinada, apostólica y sacramental, fuese una expresión del cristianismo ya superada, mientras la otra, espontánea y espiritual, sería capaz de interpretar el cristianismo para el hombre adulto de la civilización contemporanea y de responder a los problemas urgentes y reales de nuestro tiempo. No tenemos necesidad de hacer ante vosotros, a quienes Spiritus Sanctus posuit episcopos regere ecclesiam Dei/ la apología de la Iglesia, como Cristo la fundó y como la tradición fiel y coherente nos la entrega hoy en sus lineas constitucionales que describen el verdadero Cuerpo místico de Cristo vivificado por el Espíritu de Jesús. Nos bastará reafirmar nuestra certeza en la autenticidad y en la vitalidad de nuestra Iglesia, una, santa, católica y apostólica, con el propósito de conformar cada vez más su fe, su espiritualidad, 7 Act. 20, 28. 645 Acta Pauli Pp. VI su aptitud para acercar y salvar la humanidad (tan diversa en sus múltiples condiciones y ahora tan mudable), su caridad que comprende todo y todo lo soporta, con la misión salvadora que Cristo le confió. Haremos, sí, un esfuerzo de inteligencia amorosa para comprender cuanto de bueno y de admisible se encuentre en estas formas inquietas y frecuentemente erradas de interpretación del mensaje cristiano ; para purificar cada vez más nuestra profesión cristiana y llevar estas experiencias espirituales, ya se llamen seculares unas, ya carismáticas otras, al cauce de la verdadera norma eclesial. 8 9 Estas alusiones nos llevan a recomendar a vuestra caridad pastoral algunas categorías de personas a las cuales va nuestro pensamiento entrañable. Las indicamos brevemente, en exigencia del común interés apostólico, no para decir cuanto ellas merecerían; bien sabemos que están ya presentes en esta asamblea que se ocupa de ellas ; por tanto nos limitamos a alentar vuestro estudio. La primera categoría es la de los Sacerdotes. Nos sea consentido dirigirles un pensamiento afectuosísimo desde esta sede y en estos momentos. Los Sacerdotes están siempre dentro de nuestro espíritu, en nuestro recuerdo. Lo están también en nuestra estima y en nuestra confianza. Lo están en la visión concreta de la actividad de la Iglesia : son vuestros primeros e indispensables colaboradores, son los más directos y más empeñados « dispensadores de los misterios de Dios » , es decir, de la palabra, de la gracia, de la caridad pastoral ; son los modelos vivientes de la imitación de Cristo ; son, con nosotros, los primeros participantes del sacrificio del Señor ; son nuestros hermanos, nuestros amigos; debemos amarlos mucho, cada vez más. Si un Obispo concentrase sus cuidados más asiduos, más inteligentes, más pacientes, más cordiales, en formar, en asistir, en escuchar, en guiar, en instruir, en amonestar, en confortar a su Clero, habría empleado bien su tiempo, su corazón y su actividad. 1 0 11 Trátese de dar a los Consejos presbiterales y pastorales la consistencia y la funcionalidad queridas por el Concilio; se prevenga pru- 8 Cfr. 1 Cor. 13, 7. Cfr. 1 Cor. 14, 37: Si quis videtur propheta esse aut spiritualis, cognoscat quae scribo vobis, quia Domini sunt mandata; y Enc. Mystici Corporis sobre la distinción abusiva entre la Iglesia iuridica y la Iglesia de la caridad: A. A. S. XXXV (1943) pp. 223225; Journet, L'Eglise du Verbe Incarné I, introd. XII. 1 Cor. 4, 1. Cfr. Io. 15, 15. 9 10 1 1 646 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dentemente, con paternal comprensión y caridad en cuanto sea posible toda actitud irregular e indisciplinada del Clero ; se procure interesarlo en las cuestiones del ministerio diocesano y sostenerlo en sus necesidades; se ponga todo cuidado en reclutar y en formar a los Alumnos seminaristas; se asocien también los Religiosos y las Religiosas, según sus aptitudes y posibilidades, a la actividad pastoral. Así, concentrando en el Clero las atenciones mejores, estamos seguros de que este método dará el fruto esperado, el de una Iglesia viva, santa, ordenada y floreciente en toda América Latina. Después, venerados Hermanos, proponemos a vuestra sapiente caridad los jóvenes y los estudiantes. No se acabaría nuestro discurso si quisiésemos decir algo sobre este tema. Os baste saber que lo consideramos digno del máximo interés y de grandísima actualidad. De ello estáis todos vosotros perfectamente convencidos. Este recuerdo nos lleva a recomendaros, con no menor calor, otra categoría de hombres, sean o no sean fieles : los trabajadores, del campo, de la industria y similares. Hemos llegado así al tercer punto que ponemos a vuestra consideración : el social. No esperéis un discurso, también éste sería interminable en materia social, especialmente en America Latina. Nos limitamos a algunas afirmaciones que siguen a las que hemos hecho en los discursos de estos días. Recordamos, ante todo, que la Iglesia ha elaborado en estos últimos años de su obra secular, animadora de la civilización, una doctrina social suya, expuesta en documentos memorables que haremos bien en estudiar y en divulgar. Las Encíclicas sociales del Pontificado Romano y las enseñanzas del Episcopado mundial no pueden ser olvidadas ni deben faltarles su aplicación práctica. No juzguéis parcial nuestra indicación si os recordamos la más reciente de las Encíclicas sociales : la (( Populorum progressio ». Una mención particular merecerían también muchos de vuestros documentos, como la « Declaración de la Iglesia Boliviana » de febrero último ; como la del Episcopado Brasileño, de noviembre de mil novecientos sesenta y siete, titulada « Misión de la Jerarquía en el mundo de hoy » ; como las conclusiones del (( Seminario Sacerdotal » celebrado en Chile de octubre a noviembre de mil novecientos sesenta y siete; como la Carta Pastoral del Episcopado Mexicano sobre el (( Desarrollo e Integración del País », publicada en el primer aniversario de la Encíclica « Populorum progressio » ; y recordaremos igualmente la amplia carta de los Padres Provinciales de la Acta Pauli Pp. VI 647 Compañía de Jesús, reunidos en Río de Janeiro en el mes de mayo de este año y el Documento de los Padres Salesianos de América Latina reunidos recientemente en Caracas. Las testificaciones, por parte de la Iglesia, de las verdades en el terreno social no faltan : procuremos que a las palabras sigan los hechos. Nosotros no somos técnicos; somos, sin embargo, Pastores que deben promover el bien de sus fieles y estimular el esfuerzo renovador que se está actuando en los Países donde se desarrolla nuestra respectiva misión. Nuestro primer deber en este campo es afirmar los principios, observar y señalar las necesidades, declarar los valores primordiales, apoyar los programas sociales y técnicos verdaderamente útiles y marcados con el sello de la justicia, en su camino hacia un orden nuevo y hacia el bien común, formar Sacerdotes y Seglares en el conocimiento de los problemas sociales, encauzar Seglares bien preparados a la gran obra de la solución de los mismos, considerándolo todo bajo la luz cristiana que nos hace descubrir al hombre en el puesto primero y los demás bienes subordinados a su promoción total en el tiempo y a su salvación en la eternidad. Tendremos también nosotros deberes que cumplir. Estamos informados de los rasgos generosos realizados en algunas diócesis que han puesto a disposición de las poblaciones necesitadas las propiedades de terrenos que las quedaban, siguiendo planas bien estudiados de reforma agraria que se están actuando. Es un ejemplo que merece alabanza y también imitación, allí donde ésta sea prudente y posible. De todas formas, la Iglesia se encuentra hoy frente a la vocación de la pobreza de Cristo. Existen en la Iglesia personas que ya experimentan las privaciones inherentes a la pobreza, por insuficiencia a veces de pan y frecuentemente de recursos ; sean confortadas, ayudadas por los hermanos y los buenos fieles y sean bendecidas. La indigencia de la Iglesia, con la decorosa sencillez de sus formas es un testimonio de fidelidad evangélica; es la condición alguna vez imprescindible para dar crédito a su propia misión; es un ejercicio, a veces subrehumano, de aquella libertad de espíritu, respecto a los vínculos de la riqueza, que aumenta la fuerza de la misión del apóstol. ¿La fuerza? Sí, porque nuestra fuerza está en el amor : el egoísmo, el cálculo administrativo separado del contexto de las finalidades religiosas y caritativas, la avaricia, el ansia de poseer como fin de sí mismo, el bienestar superfluo, son obstáculos para el amor, son en el fondo una debilidad, son una ineptitud para la entrega personal al sacrificio. 648 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Superemos estos obstáculos y dejemos que el amor gobierne nuestra misión confortadora y renovadora. Si nosotros debemos favorecer todo esfuerzo honesto para promover la renovación y la elevación de los pobres y de cuantos viven en condiciones de inferioridad humana y social, si nosotros no podemos ser solidarios con sistemas y estructuras que encubren y favorecen graves y opresoras desigualdades entre las clases y los ciudadanos de un mismo País, sin poner en acto un plan efectivo para remediar las condiciones insoportables de inferioridad que frecuentemente sufre la problación menos pudiente, nosotros mismos repetimos una vez más a este propósito : ni el odio, ni la violencia, son la fuerza de nuestra caridad. Entre los diversos caminos hacia una justa regeneración social, nosotros no podemos escoger ni el del marxismo ateo, ni el de la rebelión sistemática, iii tanto menos el del esparcimiento de sangre y el de la anarquía. Distingamos nuestras responsabilidades de las de aquellos que, por el contrario, hacen de la violencia un ideal noble, un heroísmo glorioso, una teología complaciente. Para reparar errores del pasado y para curar enfermedades actuales no hemos de cometer nuevos fallos, porque estarían contra el Evangelio^ contra el espíritu de la Iglesia, contra los mismos intereses del pueblo, contra el signo feliz de la hora presente que es el de la justicia en camino hacia la hermandad y la paz. ¡ La Paz ! Vosotros recordáis el gran interés que la Iglesia tiene por ella y Nos, personalmente, que de ella, junto con la fe, hemos hecho uno de los motivos más relevantes de nuestro pontificado. Pues bien, aquí, durante la celebración del sacramento eucaristico, símbolo y fuente de unidad y de paz, repetimos nuestros augurios por la paz; la paz verdadera que nace de los corazones creyentes y fraternos; la paz entre las clases sociales en la justicia y en la colaboración; la paz entre los pueblos mediante un humanismo iluminado por el Evangelio; la paz de América Latina; vuestra paz. La transformación profunda y previsora de la cual, en muchas situaciones actuales, tiene necesidad la sociedad, la promoveremos amando más intensamente y enseñando a amar, con energía, con sabiduría, con perseverancia, con actividades prácticas, con confianza en los hombres, con seguridad en la ayuda paterna de Dios y en la fuerza innata del bien. El Clero ya nos comprende. Los jóvenes nos seguirán. Los pobres aceptarán gustosos la buena nueva. Es de esperar que los economistas y los políticos, que ya entreven el camino justo, no serán ya un freno, sino un estímulo, en la vanguardia. Acta Pauli Pp. VI 649 Hemos tenido que decir una buena palabra, aunque grave, en defensa de la honestidad del amor y de la dignidad de la familia con nuestra reciente Encíclica. La gran mayoría de la Iglesia la ha recibido favorablemente con obediencia confiada, aun comprendiendo que la norma por Nos reafirmada comporta un fuerte sentido moral y un valiente espíritu de sacrificio. Dios bendecirá esta digna actitud cristiana. Esta no constituye una ciega carrera hacia la superpoblación ; ni disminuve la responsabilidad ni la libertad de los cónyuges a quienes no prohibe una honesta y razonable limitación de la natalidad ; ni impide las terapéuticas legítimas ni el progreso de las investigaciones científicas. Esa actitud es una educación ética y espiritual, coherente y profunda; excluye el uso de aquellos medios que profanan las relaciones conyugales y que intentan resolver los grandes problemas de la población con expedientes excesivamente fáciles; esa actitud es, en el fondo, una apología de la vida que es don de Dios, gloria de la familia, fuerza del pueblo. Os exhortamos, Hermanos, a comprender bien la importancia de la difícil y delicada posición que, en homenaje a la ley de Dios, hemos creído un deber reafirmar; y os rogamos que queráis emplear toda posible solicitud pastoral y social a fin de que esa posición sea mantenida, como corresponde a las personas guiadas por un verdadero sentido humano, y ojalá que también la vivida discusión que nuestra Encíclica ha despertado conduzca a un mejor conocimiento de la voluntad de Dios, a un proceder sin reservas y que nuestro servicio a las almas en estas grandes dificultades pastorales y humanas lo realicemos con corazón de Buen Pastor. El Episcopado de América Latina, en su segunda Asamblea General, desde el puesto que le compete, ante cualquier problema espiritual, pastoral y social, prestará su servicio de verdad y de amor en orden a la construcción de una nueva civilización, moderna y cristiana; A Summo Pontífice habita novae inaugurandae sedi Consilii Episcopalis Americae Latinae. * Amadísimos Hermanos e Hijos, En estos momentos de la inauguración de la nueva Sede del Consejo Episcopal Latinoamericano, se agolpa en nuestro ánimo un conjunto * Die 24 mensis augusti a. .1968. 650 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale de sentimientos cuya breve expresión queda largamente compensada con la intensidad de Nuestro afecto. Os felicitamos por tan acertada obra que se suma a las numerosas y laudables iniciativas llevadas a cabo por el CELAM en su fecunda existencia y que han contribuido providencialmente al florecimiento de la Iglesia en este Continente. La presente oportunidad es muy propicia para agradeceros los esfuerzos realizados, para bendecir al Señor por los éxitos obtenidos y para recordar, con alabanza y reconocimiento, la preciosa colaboración que las Conferencias Episcopales, las Congregaciones Eeligiosas y muchos fieles de otras partes del mundo han prestado y siguen prestando a la Iglesia de América Latina mediante aportaciones económicas y con el envío de sacerdotes y de personal vocacionalmente consagrado. Y, finalmente, un deseo : que esta sede sea siempre un foco de fervor espiritual — alma de todo ministerio eficaz — ; un testimonio viviente de fidelidad a la Cátedra de Roma y a las enseñanzas del reciente Concilio ; un punto de mutuo entendimiento, unificador de acción en aquellos programas que, para ser más eficientes, requieren solidaridad de voluntades ; un centro de servicio diligente y de ayuda constante a los Episcopados Nacionales ; y que el trabajo, muchas veces fatigoso y escondido, de estas oficinas tenga, en quienes lo hacen, el espíritu y el valor sobrenatural del apostolado. Con estos anhelos otorgamos a vosotros, amadísimos Hermanos e Hijos, y también a todo el CELAM, a sus diversos Departamentos y a sus colaboradores, una especial Bendición Apostólica, prenda de los dones divinos que invocamos sobre su inmensa y delicada tarea de contribuir in aedificationem Corporis Christi. Iis qui operam dederunt Eucharistico Internationali Coetui apparando, Bogotae habito. * Amadísimos, Con viva complacencia os recibimos, Organizadores del Congreso Eucaristico, para expresaros nuestra felicitación y gratitud por los esfuerzos e iniciativas que habéis llevado a cabo a fin de preparar estas inolvidables jornadas Bien sabemos que vuestras miras no se han detenido en las mani* Die 24 mensis augusti a. 1968. Acta Pauli Pp. VI 651 festaciones externas ; habéis dedicado vuestro celo y entusiasmo mejores a disponer los espíritus para que el Señor tuviese no sólo homenajes de fe rendida ante el Altar Central del Congreso sino también en cada corazón y en cada hogar un Sagrario donde fuese amado y difundido. Esta preparación espiritual ha sido el alma vivificadora de los actos de esas multitudes que han colmado de gozo nuestro ánimo y de merecida satisfacción vuestras personas. Seguid trabajando para que se perpetúen los ideales y frutos del Congreso, para que la vivencia responsable del Misterio Eucaristico, del dinamismo de él derivante y de las exigencias que impone como Sacramento de unidad y vínculo de amor, constituya un estímulo y un vigor constantes que hagan desarrollar, con valor y fidelidad acuciantes, la propia vocación en cada sacerdote, en cada alma consagrada, en cada fiel. Este deseo os confiamos : que la comunión de fe, caridad y vida sobrenatural, derivada del Sacramento que la significa y produce, sea una realidad maravillosa en las familias, en las comunidades eclesiales, en la misma sociedad temporal. A proseguir empeñados en tan luminoso ideal os alienten los resultados hasta ahora logrados y la Bendición Apostólica que cordialmente os impartimos. Coniugibus Columbianis, qui die illo sabbati, B. Mariae Virgini sacro, nuptias celebrarunt. * Amadísimos, Gracias por vuestro ferviente homenaje. Lo aceptamos para ofrecerlo, en este sábado marianamente consagrado, a la que es (( Madre de Dios Hijo y, por eso, Hija predilecta del Padre y Sagrario del Espirita Santo A. En estos días, cuando la Iglesia converge a Bogotá para adorar el fruto de las entrañas de la Virgen María, que real y substancialmente se contiene, se ofrece y se da en alimento bajo las especies sacramentales, queremos también honrar a esa creatura, singular y santísima, que con íntimo gozo proclamamos Madre de la Iglesia ; e invitaros a mantener e intensificar vuestra devoción hacia Ella, en conformidad con las nítidas 1 * Die 24 mensis augusti a. 1968. Conc. Vat. II, Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 53. 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 652 orientaciones del Concilio que quiso colocarla como en el vértice de la Constitución Dogmática sobre la Iglesia. Es Ella modelo de tantas virtudes necesarias para superar cristianamente los peligros de la vida. Es modelo de oración humilde, de fe en la Providencia, de sacrificio constante, de obediencia sumisa, de caridad ardiente: actitudes que deben imitarse para garantizar una existencia, individual y familiar, serena y feliz. Que su figura luminosa siga proyectando — como lo hace desde sus Santuarios de Chinquinquirá y de Las Lajas — destellos de confianza y de amor en todos, sobremanera en vosotros, unidos hoy con el sacramento del matrimonio a los que va Nuestra enhorabuena con los mejores votos de creciente prosperidad. ¿Recordáis aquella página evangélica, cuando el Señor obra en Caná¿ en un banquete de bodas, su primer milagro a instancias de su Madre? Esa narración refleja la sensibilidad y comprensión de la Virgen ante las dificultades humanas y la voluntad de Jesús de escuchar la súplica de María. Pues bien, Ella « asunta a los Cielos, no ha dejado esta misión salvadora, sino que con su múltiple intercesión continúa obteniéndonos los dones de la salvación eterna )) y « precede en la tierra con su luz al peregrinante Pueblo de Dios, como signo de esperanza cierta y de consuelo hasta que llegue el día del Señor » . Sigámosla. Es el cauce por donde Jesús llegó al mundo y que nos atrae y lleva hasta Dios. Que en este caminar os aliente y acompañe Nuestra Bendición Apostólica. 2 3 Habita in aeronavium portu, antequam Bogota Beatissimus Pater discederet in Italiam rediturus. * Al dejar esta tierra bendita y querida de Colombia, sube de Nuestro corazón, cargado de emociones, un himno de gratitud al Altísimo que Nos ha permitido vivir horas intensas e inolvidables bajo la luz radiante del Misterio Eucaristico. En Nuestra memoria quedan imborrablemente grabadas las manifestaciones de entusiasmo y de honda piedad dirigidas a Cristo Sacra2 Ib. n. 62, Ib. n. 68. * Die 24 mensis augusti a. 1968. 3 Acta Pauli Pp. VI 653 mentado. Hemos visto una Iglesia palpitante, católica en sus dimensiones universales, unificada en la comunión de fe y de caridad. La visión de multitudes enardecidas, que tanto gozo han procurado a nuestro ministerio de Pastor Universal, rebasaba los confines de Bogotá y abrazaba todas las latitudes de América Latina, del mundo, permitiendo a nuestro espiritu vibrar con las necesidades, con los anhelos, pensamientos y esfuerzos de Nuestros Hijos y Hermanos esparcidos por este privilegiado Continente y por el orbe entero. Nuestro saludo final de gratitud va al Señor Presidente, al Gobierno y a todas las Autoridades de la Nación Colombiana que tantas pruebas de cortesía Nos han dispensado. Que el Señor premie los esfuerzos que realizan por el creciente bienestar de su Patria. Gracias también a los Miembros del Cuerpo Diplomático cuya presencia en diversos actos del Congreso ha atestiguado la participación de sus Naciones a Nuestra peregrinación. Nuestro recuerdo entrañable se dirige, con profundo reconocimiento a los queridísimos Hijos los Señores Cardenales, a los Venerables Hermanos en el Episcopado, a los Sacerdotes, Religiosos y Religiosas — gozosamente empeñados en un testimonio generoso de Evangelio —, a los Organizadores del Congreso, a cuantos a él han asistido, al pueblo entero de Colombia. Todos han contribuido al suave y místico esplendor de estas jornadas eucarístico-eclesiales y a que volvamos a Nuestra Sede Apostólica lleno de consuelos y de esperanzas; y con una serena confianza puesta en la constante fidelidad de Colombia y de América Latina a su vocación cristiana e histórica. Esa fidelidad, acrisolada en el pasado y que pide plasmarse en nuevas realidades humanas, la requieren el ideal de Cristo y el signo de los tiempos actuales tan necesitados de verdad, de justicia y de amor; y la reclaman, con exigencia de perpetuidad, las horas de unidad y de paz que juntos hemos transcurrido. No te decimos adiós, Colombia ! Porque te llevamos más que nunca en el corazón, de donde Nos brota la Bendición que te impartimos y que extendemos a todos los Pueblos de América Latina, en el nombre del Padre y del Hijo y del Espíritu Santo. 654 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale In Insulis Bermudis, itinere parumper intermisso .* How stränge it would have seemed until recently that the Successor of St. Peter would find sufficient a few hours to cross broad continents and mighty seas, and visit distant lands whose very existence was unknown to the first Pope ! Yet such journeys are but the continuation into this Century of the apostolic wanderings of the first who held the high office of representing Christ for men of ail continents and races. We therefore thank G od, Who has given man dominion over création and the wisdom to use it, that We are thus enabled to visit some of the most distant parts of that universal flock which He has committed to Our care. We are well pleased that Our return journey from the Eucharistie Congress to Bogotá permits Us to visit, though it be for a few brief moments only, thèse islands so justly famed for their beauty, and so find Ourself am ong you and greet you all. May God bless all for you who have come to meet Us. May He blessyour homes and all whom you hold dear. And before We leave these islands of the Atlantic, so distant on the map, yet so close to Our heart, We lovingly impart Our special blessing to you and to your spiritual and temporal leaders, praying that God may abundantly bestow on Bermuda the blessings of true peace and prosperity. Die X X V augusti, Summus Pontifex post meridiem suscepti itineris finem fecit, in Romano aeroportu ab Excnio Viro Ioanne Leone, summi Consilii publicae rei administrandae in Italia Praeside, comiter exceptus. Religiosis ac civilibus Moderatoribus ceterisque qui aderant Beatissimus Pater haec protulit verba : Il mondo diventa la meta dei viaggi apostolici del Papa ; ma Roma resta la sua casa : è felice del viaggio compiuto, siamo felici di farvi ritorno. Con l'animo ancor pieno delle visioni ed emozioni del Nostro primo incontro con l'America Latina, nelle intense giornate di Bogotá, in occasione del Congresso Eucaristico Internazionale, rimettiamo il piede sul suolo d'Italia, lieti di ritornare alla Nostra sacra città di Roma, * Die 24 mensis augusti a. 1968. Acta Pauli Pp. VI 655 che Ci porge, come sempre, il suo saluto festoso e cordiale. E nel ritrovarci qui, dopo la breve tregua del viaggio oltre Oceano, ricambiamo codesto saluto, con pensiero affettuoso e deferente insieme : a vostra Eccellenza, onorevole signor Presidente del Consiglio dei Ministri, ai signori Cardinali, ai membri del Corpo Diplomatico, alle altre Autorità civili e militari; ai Prelati della Curia Romana e del Vicariato di Roma, e a tutti voi, che siete venuti fino qua a porgerci il vostro benvenuto. Ve ne ringraziamo di cuore : e amiamo vedere nel vostro gesto, delicato e spontaneo, come l'attestato della vostra partecipazione spirituale — di preghiera, di incoraggiamento, di simpatia — al Nostro pellegrinaggio eucaristico. Per questo abbiamo avuto presenti anche voi, là ove l'intera Chiesa adorava in un immenso cantico di lode il Cristo vivente nel Santissimo Sacramento dell'Eucaristia; abbiamo avuto presenti anche voi, là dove Vescovi di un intero continente si sono riuniti, come in novello Cenacolo, per studiare come diffondere più largamente e più efficacemente l'annunzio di salvezza del Regno di Dio ; abbiamo avuto presenti anche voi, là dove la Chiesa ha ripetuto il suo messaggio sociale di rispetto della persona umana, di elevazione, di libertà, di progresso, di pace, in mezzo ai rappresentanti del lavoro e della cultura, offrendo al mondo un quadro impressionante di ciò che possa, anche nei riflessi più pratici, l'unione delle forze sane e generose, nell'amore di Cristo e nell'operosità libera, cosciente e costruttiva. Per tutto questo vi ringraziamo, certi che questa nuova, solenne e pur semplice conferma della presenza della Chiesa nel mondo non potrà che portare frutti consolanti per il bene delle anime, per la mutua comprensione tra i popoli, per la cooperazione internazionale; e ne avvaloriamo l'impegno con la Nostra particolare Apostolica Benedizione, che estendiamo con questo gesto ampio e paterno sulla diletta Roma, anzi su tutta la nobile e carissima Italia. Inde Beatissimus Pater, autoraeda vectus, ad Arcem Gandulfi se contulit ibique ex externo podio Palatii Apostolici ingentem ac plaudentem Christifidelium multitudinem ita est allocutus : Carissimi figli, Vi ringraziamo di questa accoglienza. Essa Ci dimostra che voi Ci avete accompagnato nel Nostro viaggio con la vostra unione spirituale. 656 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Immaginiamo anche con le vostre preghiere, e poi anche con la vostra legittima e soddisfatta curiosità attraverso la televisione, che vi ha fatto vedere un po' le Nostre giornate di Bogota. Sono state giornate veramente belle, intense, piene di fervore, piene di preghiera e piene di sentimenti buoni. Folle sterminate di popolo, acclamanti non tanto la Nostra persona, quanto ciò che rappresentiamo, cioè il Signore, che veniva celebrato in quei giorni nella Santissima Eucaristia. E Noi crediamo che tutti hanno capito come questo Sacramento sia fatto proprio per unire gli uomini, per farli amare, per fonderli in sentimenti comuni, e non solo di unione al Signore, che è la cosa prima e diretta, intenzionale di questo Sacramento, ma anche ha fatto capire a tutti che non si può andare all'Eucaristia senza amare i fratelli e senza occuparsi di loro. E abbiamo visto, ripetiamo, in quantità, moltitudini di gente buona, fervorosa, quasi eccitata dalla Nostra presenza, acclamare il Signore e acclamare la Chiesa nella fiducia di essere anche essi aiutati ed assistiti: che lo meritano, davvero, perché sono laboriosi, perché sono onesti, perché sono buoni e perché sono poveri. Abbiamo visto il riflesso dell'amore del Signore sulla povertà, e questa crediamo che sia stata la visione spirituale più bella e anche per Noi più istruttiva e più confortante. Ci domanderete: Ma, e noi di Castel Gandolfo, il Papà ci ha ricordato? Sì che vi abbiamo ricordato ! E proprio in virtù di questa comunicazione misteriosa che il Signore stabilisce con le anime attraverso la sua carità, Noi vi abbiamo ricordato. Abbiamo pregato per voi, abbiamo pensato che voi poteste essere partecipi di tanti tesori spirituali di cui abbiamo visto là la profusione. E adesso, proprio in pegno di questa partecipazione alle grazie, ai sentimenti, alle speranze, alla bontà di quei giorni belli, e benedetti, e felici, tutti vi benediciamo nel nome del Padre, del Figliolo e dello Spirito Santo. Grazie e addio ! Acta Pauli Pp. VI 657 LITTERAE APOSTOLICAE Venerabilis Dei Famulus Simeon Berneux eiusque tres et viginti socii Martyres Beati renuntiantur. PAULUS PP. VI Ad perpetuam rei memoriam. — Cum sacratissima Christi verba : 8 i quis vult post me venire, abneget semetipsum et tollat crucem suam et sequatur me (Matth. 16, 24) manifesto significent quas debeant evangelicae legis asseclae suscipere vitae rationes, quam semitam ad aeternam vitam tenere ; cumque praeterea idem declaraverit Christus se et mundum vicisse (cf. Io. 16,33) et suis adesse usque ad consummationem saeculi (cf. Matth. 28, 20), non est dubitandum quin iam a primordiis in catholicam Ecclesiam actae vexationes eidem potius victorias quam offensiones pepererint, eamque ad ampliores adipiscendos triumphus in omne aevum perducant. Quemadmodum videlicet Sanctus Hilarius scripsit : Hoc Ecclesiae proprium est, ut tunc vincat, cum laeditur; tunc intellegat, cum arguitur, tunc obtineat, cum deseritur; dum vexatur, floret; dum opprimitur, crescit; dum contemnitur, proficit; tunc stat, cum superari videtur (De Trinit., lib. I V ) . Haud absimilem ideo sortem exspectare sibi poterant ii Coreanae nationis fidelium coetus quibus evangelica doctrina erudiendis et efformandis operam suam sedulam probabilemque admodum impenderunt in praesensque strenue impendunt sodales Societatis Parisiensis missionum ad exteras gentes. Quorum profecto fidelium quot, per saeculorum decursum ab christiani nominis hostibus vexati, vita et sanguine fidei nostrae sanctitatem confirmaverint, numero percenseri nequeunt; de quibusdam tamen invictis Christi athletis peculiarem iuvat serere sermonem, qui divino Begi praeclarum constantiae testimonium dederunt, quibusque mirae fortitudinis quasi facem duo praetulerunt sacri Episcopi necnon quinque e Gallica natione sacerdotes, eiusdem Societatis Parisiensis sodales, ibidem locorum christianae religionis praecones et propagatores. Sed rem praestat ordine exponere, quo clarius pateat qua idonea prorsus opportunitate in huius Petrianae basilicae maiestate sollemnia hodie habeantur, ad Beatorum Caelitum honores decernendos Simeoni Berneux, Episcopo, eiusque tribus et viginti sociis, qui, superiore saeculo, se alii aliis Coreae locis in mortem acerbissimam, Christi confitendi causa, obtulerunt. Qui mente con42 - A. A. S. 658 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale siderei quam grave semper et laboriosum opus sit evangelicam inter ethnicos legem promulgare, is sane intellegat cur apud Coreanas gentes fuerit illud praecipue arduum et maximis implicatum difficultatibus. Nam id proprium nationis illius ac quasi nativum fuit, a maioribus videlicet accepta instituta, ritus, mores integra omnino servare eademque solida atque incorrupta posteris tradere. Haec autem in more posita causa fuerunt peculiaris, cur populus ille nec maturius, quam pro exspectatione et labore, nec latius, a vana superstitione reductus, Christi luce fuerit collustratus. Ut primum enim ad christianam legem ibi locorum propagandam et firmandam data est opera — quod exeunte saeculo decimo octavo factum esse constat — in christianos fideles saeviri coeptum est cum iisdemque magis magisque hostiliter agi. Ab anno praeterea millesimo octingentesimo secundo ad usque millesimum octingentesimum sexagesimum sextum, pluries editis a civili potestate decretis vetitum est ne perversam, uti appellabatur, Christi religionem Coreani cives susciperent, quippe quae maiorum everteret mores consuetudinçsque. Hinc vexationes initae, hinc caedes : christianorum nempe fidelium alii vel ad vitam necessariis exuti, sua alii ipsa e domo depulsi, alii in ferrum et in vincula coniecti, alii concisi, obtruncati, laqueo iugulati. His igitur adiunctis suum profuderunt sanguinem viri sancti illi, quorum revera non erat mundus dignus (Hebr. 11, 35), quorumque memoria et laude merito gaudet in primis Coreana tellus cunctaque simul catholica Ecclesia. Hi sunt : Simeon Berneux, Episcopus titulo Capsensis idemque Vicarius Apostolicus Coreae. Ei, post varia et acerrima adhibita in carcere tormenta, caput tandem, in pago per vulgus appellato Sai-Nam-To, abscissum, die octavo mensis martii, anno millesimo octingentesimo sexagesimo sexto, cum esset quinquaginta duorum annorum. Cum eo, iisdem cruciatibus affecti, mortem Christum confitentes obierunt : Iustus Raufer de Bretenières, duorum de triginta annorum ; Ludo vicus Beaulieu, sex super viginti annorum ; Petrus Henricus Dorié, viginti septem annorum, sacerdotes e Societate Parisiensi missionum ad exteras gentes. Quos, in pago Syou-Yeng nuncupato, die tricesimo eiusdem mensis et anni, iisdemque et suppliciis cruciati et mortis genere interfecti, secuti sunt : Antonius Daveluy, Episcopus titulo Aconensis et Coadiutor Vicarii Apostolici Coreae, vir duorum de quinquaginta annorum ; Petrus Aumaître, unius de triginta annorum; et Martinus Lucas Huin, triginta annorum, item sacerdotes et sodales Societatis Parisiensis, quam diximus. Ac praeterea : Lucas Hoang Tjai-Ken, nuptus, vir duorum et quinquaginta annorum ; Acta Pauli Pp. VI 659 Iosephus Tjyang-Nak-Syo, christianae doctrinae institutor, annorum sexaginta quattuor; Thomas Son Tja-Syen, nuptus, triginta annorum vir, in carcere pagi Kong-Tjyou nuncupati laqueo suffocatus. Ante hos autem, in Christum fidem suam profitentes, mortem subierant : Petrus Ryou Tjyeng-Rioul, paterfamilias, quem, quinquagesimum annum agentem, in pago Pyeng-Yang, die decimoséptimo mensis februarii, eodem anno, quidam eius ipsius socii qui, mortis metu capti, a christiana religione antea defecerant, ad mortem usque virgis ceciderunt; Ioannes Baptista Nam Tjyong-Sam, paterfamilias idemque regius camerarius, die sexto mensis martii eiusdem anni caput caesus, cum esset quinquaginta annorum; Petrus Tchoi Tchi-Tchyeng, paterfamilias, annorum septem et quinquaginta; atque Ioannes Baptista Tjyeng Seung-Yen, paterfamilias, quinquaginta et quinque annorum; his quoque, post acerrima illata cruciamenta, caput praecisum, in pago vulgo Ñei-Ko-Ri. Postridie vero, in pago Sai-nam-the, propter Christum camitici collum praebuerunt Marcus Tyeng, nuptus, doctrinae christianae institutor, annorum unius super septuaginta; atque Alexius Ou Syei-Hpil, unius de viginti annorum iuvenis. Eorum vero, qui die tertiodecimo mensis decembris, eodem anno, in pago Tjyen-Tiyou vita et sanguine catholicae fidei sanctitatem commendarunt, praeprimis recensendi Petrus Tjyo Hoa-Sye, vir quadraginta annorum, eiusque filius nomine Iosephus, septemdecim natus annos, post quinque tamen dies fustibus occisus quam obtruncatus pater : vetabat enim Coreana lex, ne plures eiusdem familiae socii eodem die morte plecterentur. Memorandi praeterea : Petrus Ni Mieng-Sye, paterfamilias, annorum quinquaginta; Bartholomaeus Tjyeng Moun-Ho, paterfamilias, vir quinque et sexaginta annorum; Petrus Son Syen-Tji, paterfamilias evangelicaeque legis institutor, septem super quadraginta annorum ; Iosephus Han Ouen-Ye, quondam et ipse Christi legi docendae praepositus, vir duorum de quadraginta annorum ; Petrus Tjieng OuenTji, adulescens unius et viginti annorum. His quoque, in carcere postquam immanissimo tormento excarnificati sunt, caput tandem caesus. Demum, die vicesimo mensis ianuarii, anno millesimo octingentesimo sexagesimo septimo, in pago Tai-Kou appellato, caput obtruncatum est Ioanni Ni Youn-Il, patrifamilias eidemque christianae doctrinae institutori, cum quinque et quadraginta esset annorum. Tanta autem horum virorum virtus et, religionis causa, tolerata supplicia e populi atque sodalium memoria non exciderunt. Quapropter, ipsorum fama crebrescente, de eorum martyrio martyriique causa, post ordinarios 660 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale quos vocant processus, apud Sacram Rituum Congregationem acta est quaestio. Commissionem autem Introductionis causae de famulo Dei Simeone Berneux deque eius sociis Beatorum Caelitum ordini aceensendis Benedictus XV, fel. rec. Decessor Noster, die tertiodecimo mensis novembris, anno millesimo nongentesimo duodevicesimi, manu sua signavit. Absolutis deinde omnibus quae ad Sacri illius Rituum Consilii instituta et normas cognoscenda fuerant et pertractanda, coactisque de more comitiis, Nos, comitiis generalibus, die sexto superioris mensis maii habitis, statim iussimus decretum de venerabilis famuli Dei Simeonis Berneux eiusque trium et vinginti sociorum martyrio martyriique causa apparari, atque, concessa a signis seu miraculis dispensatione, ad reliqua pergeretur oportere censuimus. Die denique undevicesimo mensis septembris, hoc anno, sollemni sententia decrevimus tuto procedi posse ad sollemnem illorum martyrum, quos Coreanos vocant, beatificationem. Quae cum ita sint, Nos, vota implentes sodalium omnium Societatis missionum ad exteras gentes atque fidelis populi totius Coreae, auctoritate Nostra apostolica Litterarumque harum vi atque perpetuum in modum, facultatem facimus ut venerabilis Dei famulus Simeon Berneux eiusque viginti tres socii martyres, Beatorum nomine in posterum appellentur eorumque reliquiae, si exstent, non tamen in sollemnibus supplicationibus deferendae, publice christifidelium venerationi proponantur, atque eorumdem imagines radiis decorentur. Praeterea eadem Nostra auctoritate concedimus, ut de illis recitetur quotannis officium de communi Martyrum cum lectionibus propriis per Nos approbatis, et Missa cum partibus propriis approbatis celebretur iuxta Breviarii et Missalis Romani rubricas. Eiusmodi vero officii recitationem Missaeque celebrationem fieri dumtaxat largimur in omnibus et singulis domibus sodalium Societatis Parisiensis missionum ad exteras gentes inque cunctis Coreae circumscriptionibus ecclesiasticis, in quibus iidem martyres aut nati sunt, aut vixerunt, aut martyrium fecerunt, ab omnibus, qui Horas canonicas recitare tenentur, et, quod ad Missam pertinet, ab omnibus sacerdotibus cum saecularibus tum regularibus ad templa, in quibus festum agitur, confitentibus. Concedimus denique ut beatificationis sollemnia eorumdem beatorum martyrum in domibus eiusdem Societatis Parisiensis, cunctisque locis, quos modo diximus, die ab locorum Ordinariis praefiniendo, peragi queant, intra annum postquam eadem sollemnia in basilica Vaticana celebrata sunt, contrariis quibuslibet non obstan- Acta Pauli Pp. VI 661 tibus. Volumus autem, ut harum Litterarum exemplis, etiam impressis, dummodo manu Secretarii Sacrae Rituum Congregationis subscripta sint atque eiusdem Congregationis sigillo munita, eadem prorsus in iudicialibus etiam disceptationibus fides habeatur, quae Nostrae voluntatis signification!, hisce ostensis Litteris, haberetur. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die vi mensis Octobris, anno Domini MDCCCCLXVIII, Pontificatus Nostri vi ALOISIUS Card. TRAGLIA Sanctae Romanae Ecclesiae Cancellarius Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Ioannes Calieri, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. In Ap. Cane, tab., vol. CXXVII, n. 55. EPISTULA Ad Exc.mum P. D. Georgium Andream Beck, Archiepiscopum Liverpolitanum, quarto saeculo volvente a condito Studiis provehendis « Düacensi Anglorum Collegio ». PAULUS PP. VI Qua Praeses coetus Episcoporum Seminario regionali Sancti Cuthberti moderando, merito excitandam curasti antiquitatis memoriam, siquidem brevi quartum explebitur saeculum ex quo prima eiusdem sedes Duaci apud Flandros, Hispanicae dicioni tunc subiectos, condita fuit. Etenim perdifficilibus illis temporibus, quibus, Anglia fere tota a communione Apostolicae Sedis lugendo discidio seiuncta, tot catholici inde coacti sunt in exsilium ire, opera et studio Gulielmi Allen, postmodum in Cardinalium Collegium cooptati, domus, ubi Ecclesiae catholicae filii ex ista Insula oriundi rite instituerentur, anno millesimo quingentésimo sexagesimo octavo est provide constituta. Ex quibus multi, sacerdotio aucti, in patriam revertebantur annisuri, ne veteris fidei flamma ibi exstingueretur sed ut nova veluti vi concepta arderet. Divino sane munere contigit, ut intrepidi viri illius inceptum felicissimos exitus haberet. Sed anno millesimo septingentésimo nonagésimo tertio propter bellicas turbas et calamitates inditum Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 662 hoc « Duacense Collegium Anglorum )), quemadmodum appellari solebat, clausum est. Non tamen interiit, quandoquidem, e terra continenti in Insulam translata, haec domus in loco « Ushaw )) prope urbem « Durham » ut Seminarium sex dioecesium Angliae Septentrionalis refloruit. Moliente praesertim Carolo Newsham, moderatore, haec <( Alma Mater Duacensis rediviva )) laetissimis auctibus crevit. Est etiam prae Nobis ferendum studia in sede sive vetere sive nova diligenter esse exercita et exerceri, ea quidem ratione, quae in magnis Athenaeis vigeat. Iuvat autem potissimum memorare hunc fuisse veluti hortum, in quo flores sanctitatis colerentur. Non pauci enim Collegii Duacensis alumni, catholicae fidei causa, quam inter cives tuebantur ac disseminabant, mortem obierunt, quorum primus fuisse cognoscitur Sanctus Cuthbertus Mayne, anno millesimo quingentésimo septuagesimo septimo supplicio affectus. Haec fausta igitur saecularis celebratio omnes, qui praesunt, qui docent, qui discunt, impellat, ut egregiam et singularem hanc quasi hereditatem integram servent novoque nisu adaugeant. Persuasum sibi habeant, maxime alumni, solum sincera animi sanctimonia apostolatum fieri fructuosum : studeant ergo « secundum formam Evangelii vivere, in fide, spe et caritate firmari, ut in earum exercitio spiritum orationis sibi acquirant, vocationis suae robur et munimen consequantur, ceterarum virtutum vigorem obtineant et zelo omnes homines Christo lucrif aciendi crescant » ; splendescat in illis oboedientia Ecclesiae Magisterio et moderatorum auctoritati praestanda. Ad haec exemplis maiorum trahantur, qui eorum domui veri nominis gloriam adiunxerunt. 1 Haec ominati, Dilecto Filio Nostro Gabrieli Cardinali Garrone, Praefecto Sacrae Congregationis pro Institutione Catholica, qui anniversariis sollemnibus praesidebit, tibi, Venerabilis Frater, ceterisque praedicti coetus Episcopis, Seminarii istius moderatoribus, professoribus et alumnis et omnibus, qui eidem celebritati intererunt, Benedictionem Apostolicam, caelestium donorum auspicem Nostraeque benevolentiae testem, peramanter impertimus. Ex Aedibus Vaticanis, die xn mensis septembris, anno MCMLXVIII, Pontificatus Nostri sexto. PAULUS PP. VI 1 Conc. Oec. Vat. II, Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 8. 663 Acta Pauli Pp. VI ALLOCUTIONES I Moderatoribus ac Sodalibus ex Ordine Fratrum B. Mariae Virg. de Monte Carmelo, ex Ordine Augustinianorum Recollectorum et e Congregatione Rogationistarum a Corde Iesu, qui Generali Coetui suae cuiusque religiosae communitatis interfuerunt. * Il Nostro saluto e la Nostra benedizione a voi, figli diletti dell'Ordine dei Carmelitani dell'Antica Osservanza, dell'Ordine degli Agostiniani Recolletti e della Congregazione dei Rogazionisti del Cuore di Gesù ! Vi accogliamo con viva e commossa benevolenza, in questo incontro di anime, in cui, nel vedervi stretti attorno a Noi come in pegno di profonda fede in occasione dei singoli Capitoli Generali speciali, che avete tenuto o state celebrando, amiamo considerare con voi presenti tutti i vostri confratelli delle vostre rispettive Famiglie Religiose. Siate i benvenuti in questa Casa che, come si apre quale un ampio mare a tutte le confluenze della immensa famiglia cattolica e umana, così vuole accogliere con particolare distinzione, con singolare onore, con specifica predilezione gli uomini di Dio, quali voi siete e fate solenne e aperta e irrevocabile professione di essere : gli uomini a Lui consacrati come suoi ministri e rappresentanti, collaboratori fedeli della sacra Gerarchia da Lui stabilita, testimoni in mezzo al mondo dei beni futuri, in una parola, come l'ornamento della Sposa di Cristo, quali li ha più volte definiti e voluti il Concilio Vaticano I I . 1 E proprio per secondare uno dei chiari e programmatici voleri del recente Concilio — il rinnovamento della vita religiosa — voi vi siete riuniti in questi giorni, dalle varie case di preghiera e di apostolato, sparse nel mondo, per la celebrazione dei Capitoli Generali speciali, che rivestono un carattere ad un tempo ordinario e straordinario : ordinario, perché corrispondono alle vostre leggi antiche e piene di saggezza, ma anche straordinario, dal momento che si riuniscono per dar mano a quell'opera di perfezionamento, interiore ed esteriore, segreto e manifesto, personale e collettivo, a cui il Concilio medesimo ha chiamato le vostre Famiglie, a esse richiedendo « il continuo ri- * Die 14 mensis septembris a. 1968. Cfr. Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, nn. 44, 46. 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 664 torno alle fonti di ogni vita cristiana e allo spirito primitivo degli istituti, e l'adattamento degli istituti stessi alle mutate condizioni dei tempi » . Noi abbiamo visto dalle vostre singole delucidazioni sui lavori intrapresi che voi volete uniformarvi con generoso impegno e ferma volontà a queste precise consegne conciliari : e ve ne siamo grati, rallegrandoci parimente con voi per i sentimenti manifestati, e incoraggiandovi a percorrere fino in fondo la via intrapresa, con intelligenza, con umiltà, con amore. 2 L'ora che noi viviamo oggi, nella Chiesa e nel mondo, è solenne, è importante : diremmo, è unica. È un'occasione di grazia, che forse non passerà più; è un invito indeclinabile a secondare l'opera dello Spirito Santo, che fa sentire alla coscienza dei credenti, dei sacerdoti, dei religiosi, l'assillo urgente di salvare il mondo, di prodigarsi per la sua evangelizzazione e anche per la sua evoluzione verso strutture migliori. Per qualcuno, quest'ansia di rispondere alle esigenze dell'ora si trasforma in esagitazione febbrile, che vorrebbe sganciarsi da tutto quanto è stato ereditato dal passato, per seguire vie nuove o non sufficientemente collaudate dalla prudenza, buttarsi a corpo morto all'azione, uniformandosi a mentalità e usi che non sono ecclesiastici, bensì mondani, ambigui, compromettenti, nella speranza di trovare così più facile accesso verso le parti del pubblico più refrattarie o chiuse al messaggio cristiano. Vi sono anche, tra questi, religiosi, anime consacrate. Ad essi, e a tutti i Nostri figli religiosi Noi vorremmo ricordare che proprio il Concilio, nel postulare con forti parole il necessario rinnovamento, ha posto anzitutto l'accento sul primato della vita spirituale, senza la quale ogni pur splendido dono e valente capacità, ogni pur volonteroso sforzo, meramente umani, non possono che ridursi a cembalo squillante, a bronzo risonante ma vuoto : (( Coloro che fanno professione dei consigli evangelici, sopra tutto cerchino ed amino Dio che per primo ci ha chiamati, e in tutte le circostanze cerchino assiduamente di alimentare la vita nascosta con Cristo in Dio, donde scaturisce e riceve impulso l'amore del prossimo per la salvezza del mondo e l'edificazione della Chiesa. La stessa pratica dei consigli evangelici è animata e regolata da questa carità. Perciò i membri degli istituti coltivino con assiduità lo spirito di preghiera e 2 Decr. Perfectae caritatis, 2. Acta Pauli Pp. VI 665 la preghiera stessa, alimentandosi alle fonti genuine della spiritualità cristiana )). A voi, figli e fratelli diletti, ripetiamo il grave ammonimento del Concilio, che ove si spenga la comunione ininterrotta con la sorgente di ogni vita e attività soprannaturale, non può che morire ogni fecondità spirituale, prima nella vita personale e poi nell'azione apostolica. 3 Siamo certi che il richiamo trova particolarmente in voi terreno fecondo : abbiamo stamane la consolazione di intrattenerci con istituti religiosi che fanno del rapporto amoroso e assiduo con Dio, del colloquio a tu per tu con Lui, dell'intimità con la sua vita e con la sua Parola, uno dei cardini insostituibili della propria organizzazione religiosa, uno dei tratti inconfondibili della propria fisionomia irrepetibile ed essenziale. Parliamo a voi, Carmelitani dell'Antica Osservanza, ceppo robusto di sempre vigoreggiante vitalità, la cui vita interiore e attività apostolica s'illuminano dei riflessi costanti di una trepida, confidente, tenerissima pietà mariana; a voi, Agostiniani Eecolletti, che vi tramandate l'ansia di perfezione e di vita interiore, di pretta e solida marca agostiniana, ricevuta fin dalla fondazione, in quella mirabile fioritura di santità che distinse i tempi immediatamente successivi al Concilio Tridentino, e fate degli esercizi di vita contemplativa il movente primo del vostro apostolato missionario ; a voi, Padri Rogazionisti del Cuore di Gesù, il cui stesso nome vi qualifica nella missione e nell'immagine di adoratori e di imploranti per la missione più alta e più bella, di meritare e preparare le vocazioni per il Regno di Cristo. La vita interiore è al primo posto nella molteplice configurazione dei vostri singoli istituti : e pertanto, ne siamo certi, l'auspicato rinnovamento saprà trarre di là il movente, l'ispirazione, il fuoco, il il metodo, la salvaguardia, la protezione per la sua efficacia e profondità. Siate gli (( specialisti di Dio », prima e sopra tutto : lanciatevi sulla via generosa dell'imitazione di Cristo, della sequela ardente e sincera della sua ubbidienza, della sua povertà, della sua umiltà, della sua vita verginale, portando con Lui la Croce che, sola, ha salvato e salva le anime; e allora sarete anche i suoi apostoli sulla via del mondo, nei paesi in via di sviluppo ove militate quotidianamente le sante e pacifiche battaglie del Vangelo, per l'elevazione spirituale e sociale delle famiglie e dei popoli. Sarete il lievito nella pasta, sarete la luce posta sul monte, il sale della terra, la lampada che arde e dà 3 Ibid. 6. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 666 luce ; sarete gli intercessori, i mediatori, i supplici per i doni di Dio all'umanità ; sarete gli ambasciatori suoi : pro Christo legatione fungimur, tamquam Deo exhortante per nos! Questi i Nostri voti, che vi affidiamo col cuore traboccante di affetto per le vostre benemerite e degnissime Famiglie Religiose, e con la promessa di una preghiera, affinché il Signore le ricolmi degli splendori della sua grazia celeste, e le stringa a sé col suo patto di amore unico e vero, per l'ornamento della sua Chiesa e la salvezza dell'umanità. Con la Nostra Apostolica Benedizione. 4 II Ad Excellentissimum Virum Dioni Hamari, Reipublicae v. d. Niger Praesidem, a Beatissimo Patre coram admissum. * Monsieur le Président, Nous sommes très heureux de vous accueillir ce matin dans Notre demeure, ainsi que les hautes personnalités qui vous accompagnent dans votre voyage en Europe. A tous, Nous souhaitons de grand cœur la bienvenue au Vatican. Et, en vos personnes, ce sont tous les Etats de votre Communauté africaine et malgache que Nous saluons. Comment ne Nous réjouirions-Nous pas de vous savoir tous attachés à un commun effort dans la recherche d'un progrès, qui soit bénéfique pour tous les peuples que vous représentez? Nous le disions dans Notre Encyclique Populorum progressio, après avoir mis en garde contre le nationalisme et le racisme : (( Nous espérons que les pays dont le développement est moins avancé sauront profiter de leur voisinage pour organiser entre eux, sur des aires territoriales élargies, des zones de développement concerté » . Et nous ajoutions aussitôt que le but de toute aide de la part de ceux qui sont plus développés était de permettre aux autres « de découvrir eux-mêmes, dans la fidélité à leur génie propre, les moyens de leur progrès social et humain. Car c'est là qu'il faut en venir. La solidarité mondiale, toujours plus efficiente, doit permettre à tous les peuples de devenir eux-mêmes les artisans de leur destin » . x 2 4 2 Cor. 5, 20. * Die 28 mensis septembris a. 1968. N. 64. Nn. 64-65. 1 2 667 Acta Pauli Pp. VI C'est pour Nous une conviction si profonde que Nous avons tenu à y revenir, en Nous adressant plus directement à vous dans Notre Message à l'épiscopat et à tous les peuples d'Afrique, pour la promotion du bien religieux, civil et social de leur continent. Nous vous le redisons aujourd'hui : c'est à vous qu'il appartient de prendre en mains votre avenir, et, dans la fidélité à vos riches traditions ancestrales, de le bâtir selon des modalités qui vous seront propres, en une symbiose originale des valeurs vécues par ceux qui vous ont précédés, et de l'apport que les moyens modernes peuvent mettre à votre disposition. L'une de ces valeurs essentielles, vous le savez, est le respect des personnes humaines, dans les légitimes et diverses expressions de ses modes de vie. Aussi, une fois encore demandons-Nous que personne ne soit inquiété en raison de sa race, et qu'un terme soit mis « aux désordres et aux actes de violence ... qui infligent souffrances et misères à des populations désarmées, tranquillement attachées à leur travail » . 3 Qui n'entendrait le cri de détresse de tant de malheureux, et qui pourrait demeurer insensible à la misère de ses frères? Nous ne pouvons taire Notre angoisse devant des situations affreuses et Nous sommes sûr que tous les hommes de cœur voudront unir leur bonne volonté pour chercher les moyens d'empêcher de telles souffrances et de permettre à tous de mener une vie d'homme. Mais, Nous le savons, le continent africain, et la grande île de Madagascar, sont aussi en marche vers un immense progrès économique et humain. Avec vous, Nous Nous réjouissons de vos projets, et déjà de vos réalisations. Et Nous sommes heureux de vous voir prendre la place qui vous revient dans le concert des peuples. Aussi aimonsNous vous redire, au terme de ce trop bref entretien, toute Notre affection et aussi Notre espérance pour l'avenir, et Notre joie de savoir Nos fils catholiques participer joyeusement au milieu de leurs frères à l'effort commun. Et de grand cœur, Monsieur le Président et chers Messieurs, Nous appelons sur vos personnes, vos familles et vos peuples, l'abondance des faveurs du Dieu Tout-Puissant. 3 N. 15. 668 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA SS. CONGREGATIONUM SAGRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS I PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. V I , successivis decretis Sacrae Congregationis pro Episcopis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die S Iulii 1968. — Administratorem Apostolicum « ad nutum Sanctae Sedis » partis arcidioecesis Vilnensis in Polonia exstantis deputavit Exc. P. D. Ladislaum Suszyñski, Episcopum tit. Tabborensem. die 6 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Papiensi praefecit Exc. P. D. Antonium Angioni, hactenus Episcopum tit. Hipponensem. die 8 Augusti. — Titulari episcopali Ecclesiae Aquavivensi Exc. P.D. Vincentium Faustinum Zazpe, hactenus Episcopum Raphaëliensem, quem constituit Coadiutorem cum iure successionis Emi P. D. Nicolai S. R. E. Cardinalis Fasolino, Archiepiscopi S. Fidei in Argentina. — Cathedrali Ecclesiae Avellanediensi Exc. P. D. Antonium Quarracino, hactenus Episcopum Sancti Dominici Novem Iulii. die 13 Augusti. — Cathedrali Ecclesiae Tampicensi Exc. P. D. Arturum A. Szymanski Ramírez, hactenus Episcopum S. Andreae de Tuxtla. die 15 Augusti. — Titulari episcopali Ecclesiae Foropopuliensi R. D. Benvenutum Matteucci, Canonicum Capituli ecclesiae cathedralis Pistoriensis, quem constituit Administratorem Apostolicum « sede plena )) metropolitanae Ecclesiae Pisanae. die 27 Augusti. — Titulari archiepiscopali Ecclesiae Lauriacensi R. P. D. Hieronymum Prigione, e clero dioecesis Alexandrinae Statiellorum, Praelatum honorarium Sanctitatis Suae, quem deputavit Apostolicum Nuntium in Rebuspublicis Guatimalensi et Salvatoriana. die 21} Septembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Carinensi R. P. D. Villelmum Giaquinta, e clero romano, Vicariatus Urbis a secretis, Sacra Congregatio pro Episcopis 669 quem deputavit Administratorem Apostolicum « sede vacante )) dioecesis Tiburtinae. die 5 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Gaspiensi R. P. Aegidium Ouellet, sodalem Societatis pro Missionibus exteris provinciae Quebecensis. II CHILAPENSIS - TOLUCENSIS DECRETUM De mutatione finium dioecesium Maiori Christifidelium spirituali bono apprime studentes, Excmi PP. DD. Fidelis Cortés Pérez, Episcopus Chilapensis, et Arturus Vélez Martínez, Episcopus Tolucensis, unanimi consensu, ab Apostolica Sede expostulaverunt ut territorium paroeciae vulgo Tetcicapán nuncupatae a dioecesi Chilapensi distraheretur et dioecesi Tolucensi adnecteretur, ita quidem ut dioecesium limites cum civilibus confini is deinde convenirent. Sacra Congregatio pro Episcopis, praehabito favorabili voto Excñii P. D. Vidonis Dei Mestri, Archiepiscopi titularis Tuscamiensis, in Republica Mexicana Apostolici Delegati, rata petitam immutationem aeternae animarum saluti cessuram, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Paulo Divina Providentia Pp. VI tributarum, oblatis precibus annuendum censuit. Quapropter, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, praesenti Decreto a dioecesi Chilapensi territorium praefatae paroeciae Tetcicapán distrahit illudque dioecesi Tolucensi perpetuo adnectit. Mandat insuper Sacra Congregatio pro Episcopis ut documenta et acta praefati territorii clericos, fideles et bona temporalia respicientia a tabulario Curiae Chilapensis ad archivum Curiae Tolucensis, quam primum, transmittantur. Ad clerum quod attinet statuit ut, simul ac praesens Decretum ad effectum deductum fuerit, sacerdotes Ecclesiae illi censeantur adscripti in cuius territorio ecclesiasticum beneficium aut officium legitime detineant ; ceteri autem sacerdotes, clerici, Seminariique tirones dioecesi illi incardinati maneant vel incardinentur in cuius territorio legitimum habeant domicilium. / 670 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ad haec perficienda Sacra Congregatio pro Episcopis memoratum Excmum P. D. Vidonem Dei Mestri deputat, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates, etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Sacram Congregationem, cum primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Quibus super rebus praesens edit Decretum perinde valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 4 mensis Octobris anno 1968. CAROLUS Card. CONPALONIBRI, Praefectus L. © S. © Ernestus Civardi, Archiep. tit. Serdicen., a Secretis SACRA CONGREGATIO RITUUM BONONIENSIS Beatificationis et canonizationis Venerabilis Servae Dei Cleliae Barbieri, fundatricis Instituti Sororum Minimarum a Virgine Perdolente. SUPER DUBIO An, stante approbatione virtutum et duorum miraculorum, tuto procedi possit ad sollemnem eiusdem Venerabilis beatificationem. Diu vixisse multaque explevisse tempora illum qui brevi tempore per gratiam Dei suamque cum illa studiosam cooperationem evaserit in prudentia et virtute perfectus, Sapiens asserit : « Consummatus in brevi, explevit tempora multa » (Sap. 4, 16). Divinum hoc eloquium apte transferri potest in Venerabilem Servam Dei Cleliam Barbieri. Profecto, humillimo loco orta in pago cui vulgo nomen S. Maria delle Budrie, intra Bononiensis archidioeceseos fines posito, die 13 Februarii a. 1847, mature praeclara dedit pietatis et caritatis documenta, atque patre orbata adolescentiam una cum matre duxit indefessa in oratione atque laboribus. Nuptias, ut uni Deo viveret suo spirituali Sacra Congregatio Rituum 671 sui parochi moderamine, respuit. Quod ut facilius assequeretur, nonnullas sibi socias adlexit, unde sensim enatum est Institutum Minimarum a Virgine Perdolente, humilioribus coetibus adiuvandis atque christiana educatione muniendis, necnon infirmis in nosocomiis assistendis. Minimum hoc sinapis granum, paupertate summa, tribulat i o n e s pluribusque insectationibus fecundatum, in virentem post Cleliae obitum, qui obtigit die 13 Iulii a. 1870, aetatis eius vigesimo tertio, succrevit arborem, quae laetos uberesque ad animarum salutem rettulit et refert fructus. Amplissima sanctitatis et miraculorum fama, quae Famulam Dei in vita et post mortem comitata est, adeo in dies aucta et diffusa est, ut tandem de Beatorum Caelitum honoribus eidem decernendis agi coeptum sit. Quapropter eadem super fama instructus est annis 19301932 in Curia Bononiensi ordinarius, qui dicitur, processus, qui Romam missus rite apertus est atque examini subiectus. Nihil autem obstare, scriptis Servae Dei perpensis, ad causae progressum Sacra Rituum Congregatio die 17 Aprilis a. 1935 decrevit, atque die 15 Martii a. 1939 Pius Papa XII commissionem introductionis Causae propria obsignavit manu. Obtenta deinde, die 4 Augusti eiusdem anni, dispensatione a processu apostolico condendo super fama sanctitatis in genere eiusque continuatione, datae sunt die 16 Decembris a. 1939 litterae remissoriales ad instruendum processum apostolicum inchoativum, quem dicunt, ne probationes périrent. Lato deinde die 28 Februarii a. 1940 decreto super cultu eidem Servae Dei non praestito, successit, die 5 Februarii a. 1942, decretum pro processu apostolico continuativo super virtutibus et miraculis in specie; de horum autem decretorum legitima validitate exiit decretum die 5 Ianuarii a. 1947. Praemissis itaque de iure praemittendis, disceptatum est super virtutibus Servae Dei, et quidem primum in antepraeparatoria Congregatione, die 13 Maii a. 1952; postea, die 26 Maii a. 1953, in praeparatoria; et tandem in generali Congregatione coram Summo Pontifice Pio Papa XII die 22 Februarii a. 1955 celebrata; eodem quoque die Summus Pontifex sollemniter declaravit Famulae Dei virtutes heroicum attigisse fastigium. Deinde vero quaestio est agitata de miraculis quae, eadem Venerabili Serva Dei intercedente, a Deo patrata dicebantur. Diligenti igitur in suetis comitiis instituto examine, Paulus Papa VI die 19 Septembris anni huius de duobus miraculis constare pronuntiavit. Hoc autem unum iure statutum supererai, ut cuncta videlicet Sacra Rituum Congregatio testaretur num omnia sacri huius Fori leges Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 672 et statuta rite in Causa hac fuerint servata. Hinc dubium propositum fuit : An, stante approbatione virtutum et duorum miraculorum, tuto procedi possit ad sollemnem eiusdem Venerabilis Servae Dei beatificationem. Cui dubio omnes, cum Purpurati Patres, sacris ritibus tuendis praepositi, tum Praelati Officiales Patresque Consultores favorabile suffragium scriptis litteris dederunt. Et Beatissimus Pater, accepta de huiusmodi suffragiis relatione, hodierno die, Sacrae Rituum Congregationis votum ratum habuit et confirmavit edicens : Tuto procedi posse ad sollemnem Venerabilis Servae Dei Cleliae Barbieri beatificationem. Hoc autem Decretum promulgari, in acta eiusdem Sacrae Congregationis referri, Litterasque Apostolicas sub anulo Piscatoris de sollemniis beatificationis eiusdem Venerabilis in Patriarchali Basilica Petriana quandocumque celebrandis conscribi mandavit. Datum Romae, die 9 Octobris a. 1968. BENNO Card. GUT, Praefectus L. s. © Ferdinandus Antonelli, Archiep. tit. Idicren., a Secretis An. et vol. LX 30 Novembris 1968 N. 12 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI LITTERAE APOSTOLICAE I Venerabili Dei Famulae Mariae ab Apostolis Beatorum honores decernuntur. PAULUS PP. VI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quem ad modum in caelis unaquaeque stellarum a ceteris omnibus claritudine differt (cf. 1 Cor. 15, 41), et hic in terris, species propria et forma florem in campis a flore distinguit, sic et in Ecclesia sancta Christi, terra nempe simul et caelo iustorum, admodum inter se sancti studiis, moribus, virtutibus, vitae ratione, auctore sane adorando Dei Spiritu, differunt; et id, quidem, ut non modo summa ipsorum sanctitas, pietas, religio « spectaculum » fiat Angelis et hominibus ad amplissimam Dei gloriam (cf. 1 Cor., 4, 9), sed etiam ut tanta exemplorum varietas et Christi fideles ad virtutem moveat, et in tanto de vita aeterna certamine fautores et adiutores exhibeat. Sidus pulcherrimum et illustre, in quod hodie mentem et cogitationem figimus, quodque in Beatorum ordinem referimus, Maria ab Apostolis est. Cuius profecto quae fuerint propriae ac praecipuae virtutes inquirere placet, postquam scilicet ordine et brevitate eius vitae casus memoravimus. Terra felix, quae protulit, Germania est, Rhenania regio, urbs Gladbach. Locus fuit castrum ab incolis, sua ipsorum lingua, Myllendonck cognominatum ; dies denique, quo puellula vitam hanc ingressa 43 - A. A. S. 674 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale est, fuit undevicesimus febr., anno millesimo octingentesimo tricesimo tertio. Patri eius nomen erat Theodoro von Wüllenweber, Baronis, ut dicunt, dignitate fiorenti ; matri, Elisabeth Le Fort, e Lotharingia, in Gallia; qui ambo cum antiqua generis nobilitate parem domesticarum virtutum laudem coniungebant. Eos praeterea casta in Deum pietas et religio ita insigniebat, ut egregia esset apud omnes eorum virtutis opinio. Pater enim integerrimus, antiqua virtute et fide, officiorum suorum diligentissimus ; blanda et amabilis mater, eademque Überaus in pauperes. Haec autem omnia, virtutes scilicet et eximiae laudes parentum, plurimum momenti et auctoritatis habuisse ad filiae educationem, nemo est quin intellegat. Cui nimirum, postridie sacro Baptismate respersae quam nata est, nomina indita sunt : Maria, Theresia, Francisca, Iosepha, Elisabeth, Constantia, e quibus Theresia in usum receptum est, obsequio nempe et studio in clarissimam illam atque sanctissimam mulierem, Hispaniarum decus, quam semper Theresia nostra et imitari contendit, et suae causae patronam adhibuit. Puerilis disciplina, ingenua, überaus, sine deliciis. Ceterum, pietate sancta in Deum imbuebatur, ad amorem veritatis instituebatur, ad benevolentiam erga omnes, maxime in servos, ad caritatem. Scilicet non aberant ab eius vita vitia, levissima quidem, in quae natura vivacior delaberetur ; at puella, egregia animi firmitate, et ilico dolebat, et ab iis summo opere declinabat, parentibus ducibus ac magistris, Spiritu Dei rectissima quaeque inspirante. Tertium autem decimum annum cum ageret, primum, ut tunc mos ferebat, Christi Corpus suscepit; quod tam gratum fuit illi, quam ros aut pluvia campis. Ex eo enim sive pietas alita, sive continentia aucta, sive studium virtutis acrius factum. Bern fovebat gravissimorum librorum lectio, ex qua profecto magis ac magis intellexit quam pulchrum esset Deum prae ceteris diligere, quamque necessarium humilitatem tenere. Quae autem semper sanctum habuit parentibus obedire, anno millesimo octingentesimo quadragesimo octavo, Leodium, quae est urbs in Belgio, petiit, ut ibi, in sacrarum virginum domo a S. Benedicto nuncupatarum, ad humanum civilemque cultum diligentissime formaretur ; hac enim parentes eius mente erant, ut cum sua nobilitate congruentem institutionem persequeretur, et ita maiorum honoribus responderet. Et res quidem feliciter incessit ; tamen ingenium eius et indoles, ad ea magis erant inclinata, quae summi Numinis gloriam respicerent, quam ad ea, quae essent florentis aetatis propria. Ministrata praeterea hoc tempore Acta Pauli Pp. VI 675 unctio illo sacra, qua animi vires ad arcana certamina muniuntur, animum confirmavit. Post autem duos annos cum domum suam rediisset, tum patri adiumento fuit ad bona administranda, tum matri astitit in negotiis domesticis conficiendis ; quibus in rebus tam diligens fuit ac nava, ut parentes eius et vehementer comprobarent, et magna admiratione tenerentur. Interim autem ardor quidam sanctissimae religionis nostrae propagandae in eius mentem facile irrepere, et cotidie gliscere, et, fovente gratia, in fiammam vertere. Pietatis vero exercitia, quibus faciendis per id tempus operam dedit, tantos stimulos adhibuerunt ignesque admoverunt, Patribus e S. J. auctoribus, ut ad id perficiendum quod animo intènderai, urbem, quam Germani Blumenthal appellant, ilico peteret, ubi religiosa domus patebat, a Sophia Magdalena Barat condita, et a S. Corde Iesu vocata. Neque tamen consilium Dei fuit ut eo vitae instituto, quamvis optimo, degeret. Quam ob rem, illius ipsius servae Dei consilio usa, Societate a S. Corde relicta, se iterum castro patrio reddidit, suetae vitae ac pietatis officia obitura. Speciem autem illam eximiam sanctitatis persequens, quae animo insidebat, christiani nominis nempe propagandi, sperabat fore aliquando ut aptam ad id societatem inveniret. Quare primo Sorores adiit a Visitatione, in urbe Mühlheim, anno scilicet millesimo octingentesimo sexagesimo tertio; deinde Sodales a SS. Sacramento (Sacramentinas vocant), in Belgio, per annos duos apud eas commorans. Rebus vero et hic haud prosperius procedentibus, non enim hae sacrarum virginum societates ad missiones natae erant, domum rediit, illud Pauli quam crebro usurpans : (( Domine, quid me vis facere »? {Act., 9, 6) ; cum interea, quia mater pie ad Deum iam pridem excesserat, Theresia sororum suarum natu maior, matris quoque munera obiret, diligentissime. Ut autem nutibus Dei serviret, se Curioni suo, Ludovico von Essen, moderandam tradidit, eius dicto ad amussim parens in omnibus. Hic autem ut erat prudens, hortatus est eam Tertio Franciscali Ordini adhaereret, atque paupertatem vehementius coleret. Neque Theresia non obsecuta est libenter. Quin etiam, cum nulla esset Sodalitas sacris missionibus mulierum faciendis, cumque hanc eandem rem et ipse Curio intenderet, consilio, rationibus, argumentis adductis, incitavit ut talem ipsa conderet. At ea, etsi gaudio exsultavit, horruit tamen tum quia 676 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale negotio tanto impar erat, suo quidem iudicio, tum quia lex civilis obstabat, religioni ea tempestate alienissima. Ut autem cum Deo, intus monenti, tum Parocho hortanti morem gereret, vetere castro in pago Neuwerk pecunia sua comparato, initium fecit operis sui. Qua re, nonnullis piis mulieribus secum congregatis, eo contendit ut, dum caritatem in pauperes exerceret, divini honoris studio eas mire incenderet. Nihilo tamen minus, et hic, quamquam bene de pueris erudiendis, de matribus eorum hortandis ad virtutemque movendis, de divino cultu Deo diligentius tribuendo, de iis qui utroque parente orbi essent, meruit, non omnino pulchre ei fuit. Etenim quas secum societate coniunxisset mulieres, eae, alia post aliam abeuntes, de castro decesserunt, eiusmodi vitae impatientes ; Parochus, in diversam inclinatus sententiam, frigescebat; res saepe adversae; eo usque ut spes omnes ad irritum cecidisse viderentur, ac iam nihil reliquum sibi, quam uni Deo confidere. Qui, ut semper est benevolus, tractum animum tristeque cor ita allevavit, ut sol flores herbasque teñeras erigit amicus, quas pruina momordit. Etenim anno millesimo octingentesimo octogesimo secundo, cum Pascha sanctum ageretur, provide factum est ut, casu, scripta pagina, vento rapta, cuius esset index : « Il Missionario », intra castri saepta caderet. Quam cum legisset, tanto gaudio exsiliit quanto numquam. Nuntiabat enim folium illud constitutam esse Romae societatem quandam apostolicam, quam (( instructivam », ut verbo eodem utamur, quo auctor, cognominari placuisset, cuius proprium esset Christi fidem et religionem proferre, domi, foris, ad proprias et exteras gentes. Quod quid erat aliud, quam quod Theresia tantis iam annis exoptavisset? Missa ergo statim epistola Ioanni Jordan, qui vir, Germanus patria, eam Romae sodalitatem condiderat, significavit se iam pridem de eadem causa diu frustra cogitasse. Se, igitur, suaque omnia ipsi praesto esse ut, si videretur, ad mulierum coetum condendum missionalium, quomodocumque uteretur. Ille, condicione accepta, ac postea urbe Neuwerk petita, plane intellexit Theresiam ad negotium natam esse, quod ipse aggrederetur, ad idemque instructam et ornatam. Neque illa, occasione oblata, omisit religiosa vota nuncupare, sumpto nomine Maria Theresia ab Apostolis, quod paulo post cum Maria ab Apostolis commutavit. Itane iam caelum apertum et sol splendidus? Minime. Per annos enim sex Theresiae Mariae praestolandum fuit, donec notae difficultates perrumperentur ; quae quantum virium, quantum nervorum, quan- Acta Pauli Pp. VI 677 tum facultatis ac roboris postulaverint, id Deo uni notum. Tandem affuit promissa dies, cum licuit Romam proficisci, quinque sociis comitantibus; in quam sane immortalem urbem cum ingrederetur beata Dei famula, laetitia gestiens, exclamavit : « Hic pax mihi in aeternum » ! Atqui ea verba sunt ad irritum redacta. Cum enim cautum esset in legibus Vicariatus Urbis ne ullae possent novae Sodalitates religiosae Romae sedem suam collocare, nisi probatae fidei et per certas condiciones, idcirco vix attacta Roma abscesserunt, Tibur petentes, quae est urbs pervetusta neque a christiani imperii capite longe posita, sex per annos ibi commoraturae. Ab Episcopo autem loci omni genere humanitatis exceptae, huiusmodi vitae rationem susceperunt, ut in summa paupertate transigèrent, copiis familiaribus exiguis, supellectile viii, spatio haud aequo. Accedebat quod essent advenae, linguam nescirent, populi mores alii, ac patrii. Ceterum, Deum sancte et pie colebant; exemplo ad virtutem aliis praelucebant, iuventutem ad christianas leges instituebant, occasione data cum puerorum parentibus necessitudinem coniungentes, virtutum semina animis spargebant; verbo : quaecumque vera, pudica, iusta, sancta, amabilia, bonae famae essent, et cogitabant, ad beatissimi Pauli sententiam (cf. Philip., 4, 8), et omni ope quaerebant, Maria Theresia nempe praeeunte, quae et mater sacrarum virginum harum fuit, et prudens magistra. Ubi vero tempus accessit, Romam petere licuit, in qua nempe beatissima Dei famula quattuordecim annis vixit, in filiis suis informandis tota, in re videlicet immensi operis multique certaminis. Ut enim Deus solet adesse piis gratia et benevolentia sua, sic Satan iis solet esse infestus. Magnis ergo incredibilibusque infractis difficultatibus, quibus fuerat affecta et afflicta, ipsa operi incepto instare, nova domicilia constituere, invisere saepe, missiones instruere, et laetissimam bene factorum messem facere, si quidem viginti quinque missionales domos et exstruxit, et florentes reliquit. At mors, quae omnes una manet, iam iam aderat, diuturno morbo praenuntio, eoque cotidie ingravescente; agebatur autem de ea aegrotatione, qua gravis tardusque spiritus expeditur (Itali dicunt « asma » ) , quaeque eo adduxit, ut die vicesimo quinto mensis decembris, anno millesimo nongentesimo septimo, die ipso nativitatis Domini « dum medium silentium tenerent omnia, et nox in suo cursu medium iter haberet » (Miss. Rom. Domin. infra Octav. Nativ.), placide ac sedate, ut sanctorum est ritus, ex his tenebris ad sempiternam lucem excessit. 678 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Quod si nunc paucis exquiramus, quae virtus in tanto numero fuerit praecipua, ceterarum videlicet quasi radix et origo, sic statuimus eam fuisse caritatem erga Deum, amplificandae divinae gloriae causa animum exedentem. Quae profecto efficiebat ut non solum ipsa summo Numini studiosissime inserviret, verum etiam ut multam curam operamque ad hoc tribueret, ut reliqui etiam homines, quantum posset maxime, Deum penitus cognoscerent, diligerent, colerent. Huius enim unius rei gratia, sancta mulier quam mature institutum omnibus nervis exploravit suis consiliis idoneum; et plures ingressa domos religiosas, totidem dereliquit, utpote quae cum proposito, quod tenere optabat, non congruentes. Haec autem crebra domiciliorum permutatio praeterquam quod eam angebat et sollicitabat, in contumeliam quodam modo vertebat : videbatur enim multis, et ipsi patri suo, qui in oculis filiam habebat, ea talis esse, ut numquam rebus suis acquiesceret, quidve vellet ipsa nesciret. Quae sciebat quidem perspectumque habebat, sed nullibi inveniebat, quia nullibi erat. Cum vero primum de Ioanne Jordan cognovit de eiusque opere, subito, quasi renovata iuventa, et vires redintegravit et ad novas spes exarsit. Tandem, ut propositum opus plane perficeret, se ab aetatis initio studiose comparavit : castissime scilicet vivendo, cupiditates coercendo, quibus iuventus trahi solet, in omnium rerum abundantia nimium parce usa, Deum summe amando, pietate, sanctitate, religione pectus imbuendo. Dicto Evangelii parens (cf. Mt. 19, 27 sqq.), et patrem reliquit, et sorores, et domum, et omnia, ut Christi sponsa ac serva fieret, atque tanto paupertatis amore, ut cum dives nata esset, pro Christo inopia vexaretur; et, quod maius est, iis aequo animo libenterque paruit, quos nomine Dei agere intellegeret, idque semper, in omnibus, etsi duris, tristibus, adversis rebus. Ita factum est ut semen, ad ipsius Evangelii voces (cf. Io. 12, 24-25), marcesceret quidem, ab ea morte tamen vita oriretur, id est eius ipsius sanctitas et gloria, ac uberrima atque odorata messis in Ecclesia. Pro qua re immortali Deo laudes ac grates iucundissimae habeantur, ut, qui in creatura sua hac tam fuerit admirabilis (cf. Ps. 67, 36), et alias, eius gratia, excitet cum Ecclesiae sanctae commodo, maxime inter eius filias. Inditae vero huius mulieris famam sanctitatis, in dies percrebrescentem, Deus caelestibus signis visus est comprobare. Quapropter, Causa de Beatorum Caelitum honoribus eidem decernendis coepta est agitari, atque post ordinarios, quos dicunt, processus Commissio introductionis Causae, apud Sacram Rituum Congregationem instituendae, Acta Pauli Pp. VI 679 a Pio .XII, Decessore Nostro, f. r., die primo Martii, anno millesimo nongentesimo quinquagesimo quinto, obsignato. Apostolicis deinde inquisitionibus rite absolutis, de virtutibus theologalibus et cardinalibus venerabilis Mariae ab Apostolis, seu Mariae Theresiae von Wüllenweber, Instituti Sororum a Divino Salvatore fundatricis, fuit disceptatum; quas, omnibus expensis atque perspectis, a famula Dei heroum in modum cultas esse, Ipsi, die decimo quinto mensis iulii, anno millesimo nongentesimo sexagesimo quinto, decreto ediximus. Exercita postea quaestione de miraculis, quae eiusdem nomine invocato a Deo ferebantur patrata, omnique re in suetis consiliis exquisita, Nos, die quarto mensis Iulii, hoc anno millesimo nongentesimo sexagesimo octavo de duobus pronuntiavimus constare. Unum igitur superfuit discutiendum, an famula Dei inter Beatos tuto esset recensenda. Quod quidem omnes purpurati Patres, sacris ritibus tuendis praepositi, atque Praelati Officiales Patresque Consultores suffragio, scriptis litteris dato, fieri posse affirmaverunt. Nos tamen pro rei momento mentem Nostram distulimus aperire, quo maiorem caelestis auxilii copiam ad eam ferendam sententiam, enixas preces Deo adhibentes, impetraremus. Itaque, die tandem undevicesimo mensis Septembris proximi, postquam sacris sumus operati, ad venerabilis famulae Dei Mariae ab Apostolis sollemnem beatificationem tuto procedi posse ediximus. Quae cum ita sint, Nos, vota Instituti Sororum a Divino Salvatore implentes, harum Litterarum vi et auctoritate Nostra apostolica facultatem facimus ut venerabilis famula Dei Maria ab Apostolis Beatae nomine in posterum nuncupetur, eiusque corpus ac lipsana, seu reliquiae, non tamen in sollemnibus supplicationibus deferendae, publicae Christifidelium venerationi proponantur, atque etiam ut Beatae eiusdem imagines radiis decorentur. Praeterea eadem auctoritate Nostra concedimus, ut stato die quotannis recitetur Officium de Communi Virginum cum lectionibus propriis per Nos approbatis, et Missa de eodem communi cum orationibus propriis approbatis celebretur, iuxta Missalis et Breviarii Romani rubricas. Huiusmodi vero Officii recitationem Missaeque celebrationem fieri dumtaxat largimur in dioecesi Aquisgranensi, cuius intra fines Beata ipsa orta est (olim autem erant fines archidioecesis Coloniensis), atque Romana, ubi diem obiit supremum, itemque in templis et sacellis ubique terrarum sitis, quibus Institutum Sororum a divino Salvatore utitur, ab omnibus Christi fidelibus, qui 680 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale horas canonicas recitare teneantur, et, quod ad Missas attinet, a Sacerdotibus omnibus, ad templa seu sacella, in quibus eiusdem Beatae festum agatur, convenientibus. Largimur denique, ut sollemnia Beatificationis venerabilis Mariae ab Apostolis, servatis servandis, supra dictis in templis seu sacellis celebrentur, diebus legitima auctoritate statuendis, infra annum postquam sollemnia eadem in Sacrosancta Patriarchali Basilica Vaticana fuerint peracta. Non obstantibus Constitutionibus et Ordinationibus apostolicis nec non Decretis de non cultu editis ceterisque quibusvis contrariis. Volumus autem ut harum Litterarum exemplis, etiam impressis, dummodo manu Secretarii Sacrae Rituum Congregationis subscripta sint eiusdemque Congregationis sigillo munita, etiam in iudicialibus disceptationibus, eadem prorsus fides adhibeatur, quae Nostrae voluntatis significatione hisce ostensis Litteris haberetur. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die tertio decimo mensis Octobris, anno MCMLXVIII, Pontificatus Nostri sexto. ALOISIUS Card. TRAGLIA 8. R. E. Cancellarius Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens S* Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost. Iosephus Del Ton. Proton. Apost. In Ap. Cane, tab., vol. CXXVIII, n. 78. II Venerabilis Dei Famula Clodia Barbieri, Virgo, Instituti Sororum Minimarum a Virgine Perdolente fundatrix, Beata renuntiatur. PAULUS PP. VI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Bononia felix, quae, rerum gestarum memoria, doctrinis artisque operibus melita, eo etiam valde inclaruit, quod generosae subolis, Caelitum honoribus decoratae, fuit parens et altrix. Est autem ea gloria summa habenda, quae e sanctimonia, universae Ecclesiae in exemplum proposita, oritur. Gaudemus igitur, quod Dei munere Nobis hodie datur his Bononiensis archidioecesis luminibus novum veluti sidus annumerare, Cloeliam Barbieri, virginem, cuius quidem terrestris inco- Acta Pauli Pp. VI 681 latus brevi viginti trium annorum spatio computatur, sed erat senectus mentis immensa (cfr. Off. S. Agnetis); palmam victoriae tulit, quae in palaestram vix erat ingressa : mirentur viri, non desperent parvuli, stupeant nuptae, imitentur innuptae (ibid.; S. Ambros. De vir g. I, 2; PL 16, 200). Haec humilis Ecclesiae alumna die tertia decima mensis februarii anno millesimo octingentesimo quadragesimo septimo nata est in oppidi Sancti Ioannis in Persiceto pago, quem Je Budrie vulgo appellant, filia Santis Barbieri, qui manibus operando, praesertim in cannabi conficienda desudando, vitae rationibus consulebat, et Hyacinthae Nannetti, quae, minus tenui loco orta, probo illi sed pauperi nupserat viro. Re quidem vera amborum verae divitiae fides sincera et virtutum domesticar um iucunda exercitatio fuerunt. Eodem die salutaribus aquis Deo renatae imposita sunt nomina Cloeliae Rachelis. Iii hac igitur domestici convictus sede, cui altera filia, Ernesta, est aggregata, pietatis didicit rudimenta. Sed cum esset adhuc tenella aetate, pater eius, unum familiae praesidium, cholera morbo est absumptus. Mater vidua, iacens in luctu et angustiis pressa, vix habuit, quo vitam suam et liberorum sustentaret, ita ut Cloelia, cibo et curatione necessaria destituta, morbum sit nacta, ex quo non amplius convaluit. Dum vero ea matri domi opus facienti se sociam praebet industriam, docilem, oboedientem, ardentius ad res divinas animum applicabat : nihil siquidem antiquius habebat quam ecclesiam adire, preces ad Deum fundere, catecheseos praecepta condiscere, Sacramenta participare. Postquam vero animo incenso primum accepit Eucharisticum panem, magno nisu ad sanctitatis fastigium tendere coepit. Qua in re usa magistris natalis pagi parochis Iosepho Setanassi et Caetano Guidi, impelli se sensit ut alios, praesertim parvulos, ad cognoscendum verum bonumque sectandum adduceret. Litterarum paene rudis, arte callebat eos instituendi. Cum esset eximia corporis specie, quae imago erat praecellentis pulchritudinis animi, a nonnullis in matrimonium est petita : renuit, quae ipsi erat desponsata, cui angeli serviunt; ipsi soli servabat fidem, ipsi se tota devotione commisit (cfr. Off. S. Agnetis). Prodens ergo tam praeclara exempla virtutum, latere non potuit, sed cunctorum oppidanorum studia in se convertit; in quibus quaedam puellae aequales eam habebant ducem vitae sanctioris. Ita etiam factum est, ut paroecia illa novo vigore corroboraretur. Famula Dei, praesciens non diuturnum vitae spatium sibi esse tributum neque sociarum spem fallere ausa, opus apostolicum feliciter inchoatum studuit perpetuare. Ad quas in hanc sententiam est locuta: « T a m pauperes 682 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sumus, ut in coenobium recipi nequeamus ... Agite ergo, nos ipsi coenobium paremus, cui aliae se adiungere possint ! ». Caetano Guidi, consiliatore optimo, confirmante et gravissima morbis temptatione evicta Calendis maiis, anno millesimo octingentesimo sexagesimo octavo in eiusdem pagi modica domo, quae « domus ludi magistri » vocabatur, una cum tribus sodalibus vitae communis initium fecit. Haec cunabula Instituti Sororum Minimarum a Virgine Perdolente; estque hoc magnum et mirabile illud conditum esse a virgine de plebe, quae vix suae tutelae erat et adversa laborabat valetudine. Tumultu suborto sed praedicti parochi sollertia sedato, parva familia, in summa inopia, utpote caritatis solaciis affluens, beneficorum hominum liberalitate, e quibus Vincentius Pedrazzi potissimum est dignus memoratu, paulatim laetis est aucta incrementis. Vitae Deo penitus deditae sodales emolumenta navitatis apostolicae fecundo nexu iunxerunt : erat enim iis sollemne pueros doctrinam christianam docere, ad suscipienda Sacramenta componere, iis scribendi artem tradere, aliis Ecclesiae necessitatibus animo alacri et prompto subvenire. Cloelia, in acie cotidiani muneris constituta, Bononiam concedere statuit, ut, abstracta a negotiis, spiritualibus exercitationibus vacaret; ubi, multum adiuta consiliis religiosorum virorum e Societate Iesu, Eegulas novi Instituti conscripsit, quod Beatae Mariae Virgini Perdolenti et Sancto Francisco a Paula ut caelestibus Patronis commisit. Sed iam in eo erat, ut adulescens legifera mater, supernis locuples donis, terreni cursus metam attingeret. Quae interdum visa est in extasin rapi et arcana futura praenoscere, humillimo semper fuit animo et se nihil esse putavit. Inviolato pudore illecebras saeculi transiens, voluntaras castigationibus in se adnimadvertit ac dolores tolerando adiumenta non levia operi sodalium attulit. Totam se voluntati Dei permisit, cuius amore saucia erat. Hoc et pthisi consumpta, a Caetano Guidi, pietatis magistro, caelesti epulo postremum est refecta. Filias est adhortata, ut caritatem, concordiam, constantiam in labore suscepto servarent omniaque Dei animarumque causa agerent; denique dilectam sibi imaginem Beatae Mariae Virginis a gratiis, e paroeciali ecclesia apportatala, piissime excoluit. Postquam Ursulae Donati, sollerti sociae, familiam religiosam tradidit regendam, caelo matura die tertia decima mensis iulii anno millesimo octingentesimo septuagesimo, e paupere domo illa quasi angelus ad angelos evolavit. « Sanctam » obiisse omnes conclamaverunt. Qua die funeris exsequiae sunt celebratae, persequens populus veluti triumphi splendore visus est excitari. Exanimum Acta Pauli Pp. VI 683 corpus in publico conditum sepulcreto, quinquagesimo anno revoluto, a religiosa hac familia constituta, in sacellum principis domus est translatum. Increbrescente igitur Famulae Dei fama sanctimoniae, quam Deus miraculis etiam visus est comprobare, Causa de Beatorum Caelitum honoribus ei decernendis est acta; atque post ordinarios, ut appellant, processus, Commissio introductionis Causae, apud Sacram Rituum Congregationem instituendae, die quinta decima mensis martii anno millesimo nongentesimo undequadragesimo a Pio Pp. XII, Decessore Nostro fel. r e c , est obsignata. Apostolicis deinde inquisitionibus absolutis, de virtutibus theologalibus et cardinalibus venerabilis Cloeliae Barbieri est desceptatum; quas, omnibus perspectis et expensis, a Famula Dei heroum in modum cultas esse idem Decessor Noster, lato Decreto die vicesimo secundo mensis februarii anno millesimo nongentesimo quinquagesimo quinto, edixit. Exercita deinde quaestione de miraculis, quae eiusdem Famulae Dei nomine invocato, a Deo ferebantur patrata, omnique re in suetis comitiis diligenter exquisita, Nos die undevicesimo mensis septembris, hoc anno de duobus pronuntiavimus constare. Unum igitur superfuit excutiendum, num Famula Dei inter Beatos Caelites tuto foret recensenda. Quod quidem factum est; Purpurati enim Patres sacris Ritibus tuendis praepositi, Praelati Officiales Patresque Consultores id fieri posse cunctis sententiis affirmaverunt. Quorum exceptis suffragiis, Nos die nono huius ipsius mensis et anni, ad venerabilis Servae Dei Cloeliae Barbieri sollemnem Beatificationem tuto procedi posse ediximus. Quae cum ita sint, Nos, vota archidioecesis Bononiensis et Instituti Sororum Minimarum a Virgine Perdolente explentes, harum Litterarum vi atque auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus, ut Venerabilis Famula Dei Cloelia Barbieri, virgo, Beatae nomine in posterum appelletur, eiusque corpus ac reliquiae, non tamen in sollemnibus supplicationibus deferendae, publicae Christifidelium venerationi proponantur, atque etiam, ut eiusdem Beatae imagines radiis decorentur. Praeterea eadem auctoritate Nostra concedimus, ut de illa quotannis recitetur Officium de Communi Virginum cum lectionibus propriis per Nos approbatis, et Missa de eodem Communi cum orationibus propriis approbatis celebretur iuxta Missalis et Breviarii Romani rubricas. Huiusmodi vero Officii recitationem Missaeque celebrationem fieri dumtaxat largimur in archidioecesi Bononiensi, cuius intra fines Beata ipsa orta est diemque obiit supremum, itemque in templis et sacellis ubique terrarum sitis, quibus Institutum Sororum Minimarum 684 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale a Virgine Perdolente utitur, ab omnibus Christifidelibus, qui horas canonicas recitare teneantur, et, quod ad Missam attinet, a sacerdotibus, ad templa seu sacella, in quibus eiusdem Beatae festum agatur, convenientibus. Largimur denique, ut sollemnia Beatificationis Venerabilis Cloeliae Barbieri, servatis servandis, supra dictis in templis seu sacellis celebrentur, diebus legitima auctoritate statuendis, intra annum, postquam sollemnia eadem in Sacrosancta Basilica Vaticana fuerint peracta. Non obstantibus Constitutionibus et Ordinationibus Apostolicis nec non Decretis de non cultu editis ceterisque quibuslibet contrariis. Volumus, ut harum Litterarum exemplis, etiam impressis, dummodo manu Secretarii Sacrae Rituum Congregationis subscripta sint eiusdemque Congregationis sigillo munita, etiam in iudicialibus disceptationibus eadem prorsus fides adhibeatur, quae Nostrae voluntatis significatione hisce ostensis Litteris, haberetur. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XXVII mensis octobris, in Festo Domini Nostri Iesu Christi Regis, anno MCMLXVIII, Pontificatus Nostri vi. ALOISIUS Card. TRAGLIA 8. R. E. Cancellarius Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Eugenius Sevi, Proton. Apost. Iosephus Massimi, Proton. Apost. In Ap. Cane, tab., vol. CXXVIII, n. 88. Commissio Cardinalitia de «Novo Catechismo» 685 COMMISSIO CARDINALITIA DE «NOVO CATECHISMO» ( « D E NIEUWE KATECHISMUS») DECLARATIO I. PARS HISTORICA Cum in Neerlandia liber cui titulus Novus Catechismus (« De Meuwe Katechismus », 1966) editus est, qui ex una parte dotibus haud communibus praestat, ex altera vero parte novis opinionibus suis, ab exordio non paucos christifideles turbavit, Sedes Apostolica, pro suo munere tuendi fidem populi Dei, non potuit in hanc rem animum non adicere. Voluit autem Summus Pontifex ut circa difficultates quas textus Catechismi offerebat, initio institueretur colloquium inter tres theologos a S. Sede tresque theologos ab Episcopatu Neerlandico nominatos. In hoc colloquio, a die 8 ad diem 10 aprilis 1967 habito, theologi a S. Sede delecti, iuxta ordinem agendorum auctoritate S. Congregationis Concilii ratum et ad mentem Summi Pontificis, fidenter petierunt ut quaedam in Catechismum inducerentur, quae, magis meditatis verbis, Ecclesiae fidei, rerum veritati et fidelium sensui indubitanter responderent. Attamen colloquio vix aliquid actum est. Neque inductae sunt mutationes circa ea puncta quae ipse Sanctus Pater speciminis causa notaverat : ( ( exempli gratia, quod attinet ad virginalem Iesu Christi ortum, catholicae fidei dogma; ad sententiam, Evangelio et Ecclesiae Traditione innixam, qua angelos esse credimus; atque ad satisfactionis et sacrificii genus, quae Christus Summo Parenti obtulit ad peccata nostra delenda hominesque Patri reconciliandos ». Cognito huius colloquii exitu, in primis ex relatione facta per consociatam operam tum theologorum quos S. Sedes elegerat, tum theologorum Episcopatus Neerlandici, Summus Pontifex mandavit Commissioni Patrum Cardinalium (Frings, Lefebvre, Jaeger, Florit, Browne et Journet) ut rem examini subiiceret ac de ea sententiam ferret. 686 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Atque Commissio illa diebus 27 et 28 mensis iunii 1967 prima vice congregata, adstantibus theologis lingua neerlandica peritis, statuit Novum Catechismum sedulo recognoscendum esse, antequam novae editiones translationesque fierent. Praeterea alterum elegit coetum theologorum ad septem nationes pertinentium, qui eiusdem Catechismi textum inspiceret suamque mentem significaret. Praeter ipsum Catechismum, coetui illi data est praefata relatio de primo theologorum colloquio. Ad quam relationem mense septembri accessit series emendationum ab auctoribus Catechismi interea oblata. Post accuratum laborem, coetus theologorum animadversiones suas confecit tum circa textum Catechismi, tum circa oblatam seriem emendationum, quarum pleraeque visae sunt nondum sufficere. Singulae autem et integrae coetus animadversiones, unanimi astantium consensu approbatae sunt. Deinde acceptis, inter alia documenta, animadversionibus coetus theologorum, Patres Cardinales iterum convenerunt a die 12 ad 14 decembris 1967. Post colloquium habitum de singulis illis animadversionibus, definite statuerunt, per suffragia de eisdem data, quae et qua ratione emendanda essent in textu Catechismi ; provideruntque ut parva Commissio, Eminentissimo Cardinali Alfrink adiuvante comparata, duorum delegatorum suorum duorumque Episcopatus Neerlandici rem denique executioni mandarent. Opus huius Commissionis mense februarii anni 1968 confectum, Sanctae Sedi, Patribus Cardinalibus et Episcopatui Neerlandico oblatum est. Sed iam antea, praeter voluntatem Episcopatus Neerlandici et absque debita emendatione, edita est Novi Catechismi anglica translatio; ac simili ratione recens edita est translatio germanica deindeque translatio gallica. Praeterea documenta reservata atque natura sua secreta, ad hoc negotium pertinentia, nuper in publicum relata sunt, inter quae epistola quaedam ipsius Summi Pontificis ; quod tum in ephemeride neerlandica factum est, tum in libro qui in Italia editus est. In libro autem modo commemorato, editis documentis additae sunt amplae notae et enarrationes, quibus non modo tribuuntur theologis a Sancta Sede demandatis sententiae ab eis alienae, sed etiam puncta Catechismi quae correctione indigent, variis artibus continuo extenuantur specieque innocua, sed a veritate disiuncta, induuntur. Haud raro citantur enuntiata bona, quae tamen non sufficiunt ad corrigendas explicationes oppositas, eo vel magis quod eae pluries consonant cum sententiis ab auctoribus Catechismi expositis in aliis scriptis. Ad futuras editiones Catechismi praeparandas, proponuntur solutiones adversae eis quae Commissio Cardinalium, approbante Sancta Sede, statuit, et suggeritur ut eae tantum Catechismi emendationes aliquo modo con- Commissio Cardinalitia de « Novo Catechismo » 687 cedantur, quarum Summus Pontifex expressam mentionem fecit, etsi, ut ex verbis Papae supra allatis constat, ipse exempla tantum indicare voluerat enucleationum quas expectabat. In eodem libro abusive adhibentur opiniones nonnullorum exegetarum hodiernorum circa rationem qua S. Matthaeus et S. Lucas facta principalia ad ortum et infantiam Domini Nostri pertinentia, praesentare et explicare voluerunt. Dum enim singuli theologi et auctores ad quos liber alludit, tenent conceptionem virginalem Iesu numerandam esse inter eventus principales quos Evangelia infantiae Domini omnino ut reales proponunt, liber ipse concludere audet, non sine laesione fidei catholicae, permittendum esse christifidelibus ut iam non credant mysterium conceptionis virginalis Iesu in eius realitate simul spirituali et corporali, sed tantum in eius significatione quadam symbolica. Iis editis scriptis, variis modis contenditur adversus consilium Sedis Apostolicae resolvendi rem non levis momenti in bonum plebis Dei et communi animo cum Episcopatu Neerlandico. Hac de causa et quia Catechismus non emendatus iam in quattuor linguis divulgatur, necessarium esse visum est, antequam Catechismi emendatae editiones translationesque tandem ederentur, in praesenti Declaratione iam compendium proponere iudiciorum Commissionis Cardinalium. Sic fiet ut christifidelibus pateat qua ratione cum Ecclesia Christi Sedeque Petri sentientes, de bono nuntio salutis sine discrimine cogitare et testificari queant. II. PARS DOCTRINALIS 1. Res quaedam de Deo creatore. - Catechismus doceat necesse est Deum, praeter mundum sensibilem in quo vitam nostram degemus, creavisse quoque regnum purorum spirituum, quos angelos nominamus (cf. v. g. Conc. Vat. I, Const. Dei Filius, cap. 1; Conc. Vat. II, Const. Lumen gentium, n. 49, 50). Praeterea explicetur animas singulorum hominum, quippe quae spirituales sint (cf. Conc. Vat. II, Const. Gaudium et spes, n. 14) immediate creari a Deo (cf. v. g. Encycl. Humani generis, A. A. S., XLII [1950], p. 575). 2. De hominibus in Adamo lapsis (cf. Conc. Vat. II, Const. Lumen gentium, n. 2). - Etsi quaestiones de origine humani generis et de lento eius progressu efficiant ut dogma peccati originalis novas hodie difficultates afferat, nihilominus in Novo Catechismo fideliter proponenda est Ecclesiae doctrina de homine, qui ab exordio historiae adversus Deum se erexit (cf. Conc. Vat. II, Const. Gaudium et spes, 688 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nn. 13 et 22), ita ut sibi universaeque progeniei sanctitatem et iustitiam perderei in qua fuerat constitutus, verumque peccati statum omnibus transmitteret per humanae naturae propagationem. Ii certe sermones vitentur, qui significare possunt peccatum originale a singulis novis humanae familiae membris inde tantum contrahi quod ab eorum ortu influxui communitatis hominum, ubi peccatum regnat, intus submittuntur et ita in via peccati initialiter versantur. 3. De profitenda Iesu conceptione ex Maria Virgine. - Petitum est a Commissione Cardinalium ut Catechismus aperte profiteretur Beatam Verbi Incarnati Matrem virginali semper floruisse honore et ut clare doceret factum ipsum virginalis conceptionis Iesu, quod cum mysterio Incarnationis maxime congruit; proindeque ut nullam ansam deinceps daret ad hoc factum — contra Ecclesiae Traditionem in Sacris Litteris fundatam — derelinquendum, servata tantum aliqua eius significatione symbolica, verbi gratia de summa gratuitate doni quod Deus nobis in Filio suo largitus est. 4. De satisfactione Domini nostri Iesu Christi. - Sine ambiguitate proponenda sunt elementa doctrinae de satisfactione Christi, quae ad nostram fidem pertinent. Deus ita homines peccatores dilexit, ut Filium suum mitteret in mundum ad eos sibi reconciliandos (cf. 2 Cor. 5, 19). « Iam nos diligenti [Deo] — ut dicit S. Augustinus — reconciliati sumus ... cum quo propter peccata inimicitias habebamus )) (In Ioannis Evangelium, tr. CX, n. 6). Iesus igitur, tamquam primogenitus in multis fratribus (cf. Rom. 8, 29), pro peccatis nostris mortuus est (cf. 1 Cor. 15, 3). Sanctus, innocens, immaculatus (cf. Hebr. 7, 26), nullam profecto poenam subiit quam Deus ipsi inflixisset, sed libere et cum filiali amore Patri suo oboediens (cf. Phil. 2, 8), pro fratribus suis peccatoribus et ut eorum mediator (cf. 1 Tim. 2, 5), mortem suscepit, quae eis stipendium peccati est (cf. Rom. 6, 23; Conc. Vat. II, Const. Gaudium et spes, IL. 18). Hac sua sanctissima morte, quae ante oculos Dei abundantissime compensavit peccata mundi, effecit ut gratia divina, humano generi redderetur, velut bonum quod in divino Capite suo meruerat (cf. v. gr. Hebr. 10, 5-10; Conc. Trid., sess. V I , Decr. De iustificatione, cap. 3 et 7, can. 10). 5. De sacrificio crucis et sacrificio missae. - Perspicue dicendum est Iesum se Patri suo obtulisse ad resarcienda nostra delicta, tamquam victimam sanctam in qua Deus sibi complacuit. Christus enim « dilexit nos et tradidit semet ipsum pro nobis, oblationem et hostiam Deo in odorem suavitatis )) (Eph. 5, 2). Sacrificium autem crucis in Ecclesia Dei perpetuatur sacrificio 689 Commissio Cardinalitia de « Novo Catechismo » eucharistico (cf. Conc. Vat. II, Const. Sacrosanctum Concilium, n. 47). In celebratione enim eucharistica Iesus ut sacerdos principalis se Deo offert per consecratoriam oblationem quam conficiunt sacerdotes et cui fideles se coniungunt. Celebratio autem illa est sacrificium atque convivium. Oblatio sacrificalis completur communione, qua victima Deo oblata velut cibus sumitur, ut christifideles sibi uniat eosque inter se caritate coniungat (cf. 1 Cor. 10, 17). 6. De praesentia et conversione eucharistica. - Necesse est ut in textu Catechismi indubie significetur post panis et vini consecrationem ipsum corpus et sanguinem Christi adesse in altari, atque in sacra communione sacramentaliter sumi, ut qui digne ad divinam hanc mensam accedant, spiritualiter Christo Domino reficiantur. Praeterea explicandum est panem et vinum, quoad suam realitatem profundam (non phaenomenalem), prolatis verbis consecrationis, converti in corpus et sanguinem Christi ; atque sic fieri ut, ubi manent panis et vini apparentiae, seu realitas phaenomenalis, modo mysterii pleno ipsa Christi humanitas lateat coniuncta cum divina eius persona. Peracta illa mirabili conversione, quae in Ecclesia nomen suscepit transsubstantiationis, apparentiae panis et vini, cum ipsum Christum, fontem gratiae caritatisque per sacram synaxim communicandae, re ipsa contineant et designent, consequuntur utique novam significationem novumque finem. Sed ideo novam illam significationem finemque induunt, quia facta est transsubstantiatio (cf. Encycl. Pauli V I , Mysterium fidei, A. A. S., LVII [1965] p. 766; Schreiben der deutschen Bischöfe an alle, die von der Kirche mit der Glaubensverkündigung beauftragt sind, n. 43-47). 7. De infallibilitate Ecclesiae et de mysteriorum revelatorum cognitione. - Dilucide significetur in Catechismo infallibilitatem Ecclesiae non praebere ei tantum cursum non devium perpetuae inquisitionis, sed veritatem in doctrina fidei servanda in eaque eodem semper sensu explicanda (cf. Conc. Vat. I, Const. Dei Filius, cap. 4, et Conc. Vat II, Const. Dei Verbum, cap. 2). «Fides non solum est inquisitio, sed imprimis certitudo » (Paulus V I , Alloc, ad Ep. Syn., A. A. S., LIX [1967], p. 966). Nec sinatur ut lectores Catechismi putent intellectum humanum haerere in solis expressionibus verbalibus aut conceptualibus mysterii re velati. Curetur potius ut animadvertant intellectum humanum valere suis conceptibus « per speculum in aenigmate » atque « ex parte », ut dicit S. Paulus (1 Cor. 13, 12), modo tamen prorsus vero, mysteria revelata significare et attingere. ? 44 - A. A . S. 690 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 8. De sacerdotio ministeriali seu hierarchico et de potestate docendi regendique in Ecclesia. - Cavendum est ne minui videatur excellentia sacerdotii ministerialis, quod a sacerdotio communi fidelium in participando de sacerdotio Christi non gradu tantum sed essentia differt (cf. Conc. Vat. II, Const. Lumen gentium, n. 10; Instructio de cultu mysterii eucharistici, A. A. ß. LIX [1967] n. 11, p. 548). Curetur ut in ministerio sacerdotum describendo mediatio inter Deum et homines, quam exercent, non modo in verbi Dei praedicatione, in communitate christiana efformanda et in sacramentorum administratione, sed etiam et praecipue in offerendo totius Ecclesiae nomine sacrificio eucharistico, plenius exhibeatur (cfr. Conc. Vat. II, Const. Lumen gentium, n. 28, et Decr. Presbyterorum ordinis, nn. 2 et 13). Praeterea, visum est oportere ut Novus Catechismus perspicue agnoscat potestatem docendi et regendi in Ecclesia directe datam esse Summo Pontifici eique communione hierarchica coniunctis Episcopis, non autem prius Populo Dei veluti medio. Munus igitur Episcoporum non est mandatum a Populo Dei eis communicatum, sed mandatum a Deo acceptum in beneficium totius communitatis fidelium. Manifestius appareat Summum Pontificem et Episcopos in munere suo docendi non tantum colligere et sancire ea quae tota communitas fidelium credit. Populus enim Dei ita Spiritu veritatis excitatur et sustentatur, ut sub ductu Magisterii, cuius est depositum fidei authentice custodire, explicare et defendere, verbo Dei indefectibiliter adhaereat. Sic fit ut in tradita fide mente comprehendenda, ore profitenda opereque manifestanda singularis fiat Antistitum et fidelium conspiratio (cf. Conc. Vat. II, Const. Lumen gentium, n. 11, et Dei Verbum, n. 10). Sacra autem Traditio Sacraque Scriptura — quae unum verbi Dei sacrum depositum constituunt — atque Ecclesiae Magisterium, ita inter se connectuntur, ut unum sine alio non consistat (cf. Conc. Vat. II, Const. Dei Verbum, n. 10). Denique potestas qua Summus Pontifex Ecclesiam dirigit, clare proponenda est ut regendi plena, suprema et universalis potestas quam totius Ecclesiae Pastor semper libere exercere valet (cf. Conc. Vat. II, Const. Lumen gentium, n. 22). 9. Variae res de theologia dogmatica. - Aptius loquendum est de Sanctissima Trinitate personarum in Deo, quam christiani oculis fidei rite contemplantur filialique amore prosequuntur non unice prout in eventibus oeconomiae salutis exhibetur, sed etiam qualis in sua vita intima, cuius visionem expectamus, ex aeternitate est. De sacramentorum efficacia aliquando exactius loquendum est. Cavendum est ne Catechismus dicere videatur miracula ita tantum divinitus fieri posse, ut non Commissio Cardinalitia de «Novo Catechismo» 691 discedant a cursu effectuum quos vires mundi creati producere valent. Sermo demum aperte fiat de iustorum animis quae, sufficienter purgatae, iam gaudent visione immediata Dei, dum Ecclesia peregrinans adhuc expectat adventum gloriosum Domini finalemque resurrectionem (cf. Conc. Vat. II, Const. Lumen gentium, nn. 49 et 51). 10. De quibusdam rebus moralibus. - Obscuritatem ne afferat textus Catechismi exsistentiae legum moralium quas ita cognoscere et exprimere valemus, ut conscientiam nostram semper et in omnibus adiunctis ligent. Vitentur solutiones casuum conscientiae quae non satis rationem habent indissolubilitatis matrimonii. Iure tribuitur magnum momentum profundae habitudini morali personae, sed cavendum est ne ea habitudo nimis ab actibus independens proponatur. Expositio de morali coniugali fidelius reddat integram Concilii Vaticanii II Sedisque Apostolicae doctrinam. * * # Praefatae animadversiones, etsi nec paucae nec leves, intactam relinquunt maiorem prorsus Novi Catechismi partem, cum laudanda eius indole pastorali, liturgica et biblica. Neque adversantur auctorum Catechismi laudabili proposito aeternum Christi bonum nuntium proponendi modo accommodato rationi cogitandi hominum huius temporis. Ipsae magnae dotes quibus opus insignitur postulant ut doctrinam Ecclesiae semper reddat nulla umbra obscuratam. IOSEPH Card. FRINGS IOSEPH Card. LEFEBVRE LAURENTIUS Card. JAEGER HERMENEGILDUS Card. FLORET MICHAEL Card. BROWNE CAROLUS Card. JOURNET Die 15 octobris 1968. Petrus Palazzini, a secretis 692 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA SECRETARIATUUM SECRETARIATUS PRO NON CREDENTIBUS Documentum quod Secretariatus pro non credentibus nunc publici iuris facit, eo tendit ut, iuxta ipsius Secretariatus indolem,* dialogus inter credentes et non credentes et promoveatur et ad bonum exitum ducatur iuxta naturam propriam dialogi. Proinde considerationes fiunt ad dialogi naturam recte explicandam, quatenus dialogus distinguitur ab aliis formis commercii inter credentes et non credentes, simulque condiciones essentiales dialogi declarantur ac praecipuae normae inde manantes proponuntur. Quamvis dialogus, prout in hoc documento intelligitur, non necessario prosequatur finem apostolicum, tamen pro christianis testimonium includit propriae fidei, ac perinde ad munus Ecclesiae Evangelium pandendi suo modo pertinet. Insuper aliquomodo fieri potest, ut ex dialogo cum non credentibus, fideles adducantur non solum ad pleniorem agnitionem valorum humanorum sed etiam ad meliorem intellegentiam rerum ad religionem spectantium. Documentum hoc dirigitur primario ad christianos, et sub hoc respectu plura depromit ex documentis ecclesiasticis quae rem nostram tangunt ; sed ita quae dialogum spectant exponit, ut a non credentibus et intelligi et recipi queant. DE DIALOGO CUM NON CREDENTIBUS INTRODUCTIO 1. Humanae personae dignitatem ac valorem hodierni homines, spectata generali humani cultus et societatis progressione, non obstantibus anxietatibus de hodierna mundi evolutione, penitius in dies agnoscunt. * «Secretariatus pro non credentibus Praesidem habet S. R. E. Cardinalem, iuvantibus Praelato Secretario et Subsecretario, et constat ex quibusdam Cardinalibus et Episcopis a Summo Pontifice nominatis, quibus accedunt Consultores ex toto Orbe electi. Secretariatus, probante Summo Pontifice, in atheismi studium incumbit, ut eius diversas rationes intimius exploret et, quoad fieri possit, colloquium instituat cum ipsis non credentibus, qui collaborationem sincere acceptent » (Const. Apost. Regimini Ecclesiae universae, 101, 102). Secretariatus pro non credentibus 693 Crebriora enim inter homines commercia multum profuerunt, ut homines « pluralismi », ut dicitur, acciperent notitiam eamque veluti nostrae aetatis propriam rationem capesserent. Verus autem « pluralismus » haberi nequit nisi homines et communitates, ingenio et cultura diversi, ineant dialogum. Ut in litteris Encyclicis Ecclesiam sitam legere est : « (colloquium) profecto exigunt : primum mos, qui tam late manavit, hoc modo intelligendi rationes inter sacra et profana ; deinde incitatus agendi cursus, qui tantopere humanae societatis faciem, quae aetate nostra est, commutavit; tum plures eiusdem societatis significationes, postremo maturitas, ad quam venit huius nostri temporis homo; qui, sive religionem ipse Colat, sive neglegat, civili tamen cultu idoneus factus est ad cogitandum, ad loquendum, ad colloquium cum dignitate serendum » . 1 2 Itaque dialogus, in quantum innititur in mutua colloquentium relatione, implicat ut unusquisque dignitatem necnon valorem proprium alterius colloquentis, quatenus persona est, agnoscat. Christifideles autem in hominis supernaturali vocatione uberiorem rationem ad hunc valorem et dignitatem agnoscendam inveniunt ; ceterum ob Incarnationis Mysterium, Ecclesiam non latet quantum intersit, immo quantum etiam sui muneris sit, ut ordo rerum temporalium humanior reddatur. 3 Omnes Christifideles proinde ea qua pollent navitate dialogum inter homines cuiusvis gradus promovere satagant oportet, utpote fraterni amoris ad nostram progredientem et adultam aetatem conformatum officium. « Ecclesia enim — ut Concilium Vaticanum II declarat — vi suae missionis universum orbem nuntio evangelico illuminandi et omnes homines cuiusvis nationis, stirpis vel culturae in unum spiritum coadunandi, signum evadit illius fraternitatis quae sincerum dialogum permittit atque roborat » . Profecto ratio et propositum dialogi non excludit alias communicandi formas, cuius generis sunt inter alias apologetica, comparatio, disceptatio, nec prohibet, quominus iura personae humanae vindicentur. In universum tamen animus apertus et benevolus, qui est velut fundamentum dialogi, pro quolibet sociali convictu requiritur. 4 1 Const. past. Gaudium et spes, n. 43, 3; n. 76, 1; n. 92, 2; Decl. Gravissimum educationis, n. 6, 2; cfr. etiam Litt. Encycl. Populorum progressio, n. 39. A. A. S. LVI (1964) p. 644; cf. etiam Const. past. Gaudium et spes, n. 6. Cf. Decr. Apostolicam actuositatem, n. 7. Const. past. Gaudium et spes, n. 92. 2 3 4 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 694 Quae quidem animi propensio exigit, ut quis (( urbane agat, et magni aestimet alios, et benevolentiam bonitatemque erga alios declaret )). Quae omnia haberi nequeunt nisi « alter homo » ut « alter » libenter agnoscatur atque accipiatur. Denique voluntas interserendi dialogi, modus et vis quaedam est illius generalis renovationis in Ecclesia efficiendae, quae etiam ampliorem libertatis aestimationem importat. « Veritas — prout docet Concilium Vaticanum II — inquirenda est modo dignitati humanae personae eiusque naturae sociali proprio, libera scilicet inquisitione, ope magisterii seu institutionis, communicationis atque dialogi, quibus alii aliis exponunt veritatem quam invenerunt vel invenisse putant, ut sese invicem in veritate inquirenda adiuvent; veritati autem cognitae firmiter adhaerendum est assensu personali». 5 6 2. « Desiderium talis colloquii — uti legitur in Constitutione Pastorali de Ecclesia in Mundo hodierno — quod sola caritate erga veritatem ducatur, servata utique congrua prudentia, ex nostra parte neminem excludit ... » . 7 Litterae autem Encyclicae Ecclesiam suam tres veluti orbes circumductos maiores minoribus exhibuerunt ad indicanda tria colloquendum genera ; videlicet cunctos homines, quorum non pauci nullam religionem colunt, deinde eos qui religiones non christianas profitentur, ac denique fratres christianos non catholicos. Ut autem dialogus cum his tribus generibus interlocutorum instituatur, Paulus VI tres Secretariatus : nempe pro uniendis in fide christianis, pro non christianis, pro non credentibus constituit. Ad dialogum autem instituendum, praesertim cum non credentibus, peculiares et ex parte saltem novae quaestiones exoriuntur. Item in quibusdam inceptis ac novitatibus ad dialogum promovendum Catholici veritatis et christianae fidei bonorum — qua per est sollertia — studiosi, difficultates aliquas experiri poterunt : qua de causa Secretariatus pro non credentibus cogitata quaedam et hortamenta, documentis Magisterii Pontificii et Conciliaris innixus, proponere cupit. 8 De dialogo sub respectu apostolico longe lateque disserit in Litteris Encyclicis Ecclesiam suam Paulus VI : per dialogum ita acceptum Ecclesia suum praecipuum officium cunctis hominibus nuntium evans 6 7 8 Litt. Encycl. Ecclesiam suam, n. 46. Decl. Dignitatis humanae, n. 3. Const. past. Gaudium et spes, n. 92. Const. past. Gaudium et spes, n. 19. Secretariatus pro non credentibus 695 gelictim pandendi peragit, dum ipsis, reverentiae et amoris plena, donum gratiae et veritatis, quarum a Christo depositaría facta est, praebet. In Constitutione autem Pastorali Gaudium et spes, de dialogo Ecclesiae cum mundo potius sermo fit. Quod colloquium non ad annuntiandum Evangelium proxime spectat; agitur enim de dialogo quem christiani instaurare intendunt cum hominibus qui eandem fidem non participant, sive ut veritas in diversis rerum provinciis simul quaeratur, sive ad solvenda per sociam operam urgentiora problemata nostrae aetati propria. De dialogo ita sumpto Ecclesiam inter et mundum, sequentia proponuntur ad expendendum. I DE NATURA ET CONDICIONIBUS DIALOGI 1. DE DIALOGO IN GENERE Nomine dialogi hic generaliter intelligitur quaelibet forma conveniendi et communicandi inter personas vel coetus et communitates, eo consilio ut cum spiritu sinceritatis, personarum reverentiae et cuiusdam fiduciae, vel altior veritatis comprehensio vel humaniora commercia attingantur. Dialogus vero gravioris momenti est ac difficilioris rationis, cum fit inter personas diversarum opinionum, immo aliquando oppositarum, quae mutuas praeiudicatas opiniones dispellere satagunt et consensum, quantum fieri potest, inter se augere, quod attinet tum ad simplex inter homines commercium, cum etiam ad veritatem inquirendam vel ad cooperandum in quolibet rerum agendarum ordine. Quae quidem elementa omnia, quamvis in singulis dialogi formis praesto sint, tamen, cum unum vel alterum elementum praeponderare possit, tria genera dialogi distinguere fas est, scilicet : — conventus, humano tantum in commercio instaurandus, cuius sit colloquentes a solitudine et a mutua diffidentia liberare atque rationem verioris (( sympathiae )) nec non mutuae reverentiae et aestimationis inducere; — conventus in veritatis provincia instaurandus, cuius sit quaestiones, quae pro ipsis colloquendum personis maximi momenti sint, pertractare et communi conatu ad assequendam meliorem veritatis 696 Acta Apostolicae Sedis - Cominentarium Officiale comprehensionem, necnon ad ampliorem rerum cognitionem animum intendere ; — conventus, in actionis provincia instaurandus, cuius sit condiciones ad definitos fines operativos — non obstantibus differentiis doctrinalibus — attingendos statuere. Quamquam optandum est ut dialogus hisce tribus rationibus simul colatur, tamen singulae formae, utpote quae commercium inter personas instituant, vim propriam servant. Dialogus quilibet, quatenus colloquentes singillatim dant atque recipiunt, quandam « reciprocitatem » secum fert, quare a docendo differt, cuius est discipulum colloquentem locupletare; attamen dialogus, cum hominum multitudinem beneficio doctrinae prosequi possit, vera quaedam docendi forma dici potest et ipsius veritatis evangelicae implicitus nuntius. Insuper dialogus, prout hic sumitur, a contentione et controversia differt, quarum est propriam partem defendere et alterius errorem demonstrare. Praeterea dialogus non in comparatione proprie consistit, nam dialogi est efficere ut alter ad alterum propius accedat et alterum magis intelligat. Denique, etsi unusquisque colloquens legitime optare potest ut alterutri persuadeat de veritate suae partis, tamen dialogus natura sua non ad hunc finem assequendum ordinatur, sed ad mutuam locupletationem. 2. DE DIALOGO DOCTRINALI 1. De possibilitate et legitimitate istius dialogi Saepe de ipsa possibilitate dialogi doctrinalis ambigitur. Quaeritur utrum ad sincerum dialogum habendum postuletur ut omnis veritas absoluta seponatur, et ad hoc ut dialogus sit apertus dispositio animi indefinite quaerendi exposcatur. Item quaeritur utrum admissa veritate absoluta, dialogus componi possit cum persuasione eam possidendi: dispositio enim ad dialogum serendum requirere videtur, ut de veritate absoluta dubitetur. Praeterea potestne instaurari dialogus si colloquentes duobus differentibus cogitandi systematibus adhaerent? Si quaelibet affirmatio nonnisi in relatione ad integrum systema sensum firmum nanciscitur, daturne verus locus colloquendi, si ex duobus systematibus diversis fiat disputatio? Secretariatus pro non credentibus 697 Praeterea, ex analysi notionis veritatis quam hodie multi animo concipiunt, eruitur veritatem homini ipsi immanentem esse et ex homine eiusque libertate pendere, ita ut dari non possit veritas quae ab ipso homine non oriatur ; hinc dialogus doctrinalis fundamento careret, cum christiani, principium immanentiae reicientes, veritatis notionem absolute diversam sibi effingant. Praeterea, ad dialogum publicum quod attinet, quaeritur an liceat fidem coetus, qui non sufficienter ad controversiam sit praeparatus, periculo exponere. Quare, sequentibus adnotationibus quasdam inducere cupimus rationes ad has difficultates enodandas. Dialogus doctrinalis, qui animosa sinceritate et maximo cum libertatis sensu ac reverentiae instauretur oportet, circa quaestiones doctrinales quae quodammodo ipsos disputantes afficiunt versatur, et fit inter colloquentes qui, diversa opinantes, communi conatu ad meliorem mutuam intelligentiam, ad consonantias enucleandas et quantum fieri potest dilatandas contendunt. Quo pacto fit ut colloquentes mutuo ditari possint. Quare ex una parte proprium est dialogi ut ad indolem personalem adeptionis veritatis attendat ; inde condiciones singulorum hominum et adiuncta peculiaria uniuscuiusque colloquentis, necnon termini in quibus singuli colloquentes in capessenda veritate continentur, perpendenda sunt. Intelligentia horum terminorum, qui sive singulos homines sive communitates historicas afficiunt, dilatabit corda ad aliorum sententias et molimina consideranda et ad elementa vera uniuscuiusque sententiae amplectenda. Altera vero ex parte, quatenus dialogus in requirenda veritate etiam consistit, omni vi caret, nisi colloquentes teneant ipsam humanam mentem, saltem quadam ratione, veritatem obiectivam attingere, eamque aliquam ipsius veritatis partem, etsi fortasse errori admixtam, semper intelligere posse. Demum singuli homines, cum res modo sibi proprio eodemque unico pertingere valeant, auxilium ad veritatem assequendam praebent, ad quod ceteri attendere debent. Hac de causa, veritatem esse possibilem non tantum est affirmatio dialogo consentanea, sed etiam necessaria eius condicio; in dialogo ergo instituendo non est ambigendum de veritate quasi ipsa dialogo postponi possit sicut quaedam formae irenismi facere videntur. Immo, dialogus oriri debet ex communi officio morali quaerendi in omnibus, ac praesertim quod ad quaestiones religiosas attinet, veritatem. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 698 Praeterea ex eo quod singuli colloquentes putent se possidere veritatem, non sequitur dialogum esse inanem; haec enim persuasio non est contra colloquii naturam. Nam dialogus initur e duobus diversis positionibus, quas reapse dialogus enucleare, ac quantum neri potest, viciniores reddere ad invicem contendit; sufficit ergo ut singuli colloquentes existiment notitiam veritatis, quam tenent, ex dialogo cum altero crescere posse. Quae quidem mens a credentibus maxima cum sinceritate suscipienda ac fovenda est. Nam veritates fidei, quatenus a Deo revelatae sunt, in seipsis absolutae sunt ac perfectae, attamen semper imperfecte a fidelibus percipiuntur, qui in iis intelligendis ac meditandis crescere possunt. Ceterum non omnia quae a christianis tenentur, a Revelatione profluunt, et dialogus cum non credentibus eos adiuvare potest ad distinguendum ea, quae ex ipsa procedunt, ab aliis, necnon ad signa temporum sub luce Evangelii perscrutanda. Insuper fides christiana non eximit credentes a considerandis, rationis ope, fidei praesuppositis rationalibus, immo christianus impellitur ut quidquid ab humana ratione recte postulatur amplectatur, cum ex ipsa fide certus fiat rationem fidei numquam contradicere posse. Denique christianus novit e fide non omnia responsa in qualibet rerum disputatione erui posse, sed ab ea novit quo animo et qua via de iis quaestionibus disceptandum sit, praesertim in rerum temporalium provincia, quae est veluti magna porta ad requirendum aperta. 9 Quod vero ad difficultatem ex systematis interna cohaesione ortam spectat, meminisse oportet haberi dialogum etiam cum singuli disceptantes circa quaedam tantum conveniant, nam si in quodam systemate nonnullae veritates ac bona reperiantur, quae suum sensum ac momentum ab ipso systemate non necessario accipiant et ab eo disiungi possint, sufficit ut haec in sua luce ponantur, ut consensus quidam haberi possit. Inter homines etiam quos separat maxima opinandi discrepantia, quaedam capita conveniendi et communicandi inveniri possunt. Ratione igitur habita internae cohaesionis systematum, in disputando distinguendi sunt gradus, quibus dialogus fiat, cum contingere possit, 9 « Sane coram immensa diversitate tum rerum status tum culturae humanae formarum in mundo, propositio haec in compluribus suis partibus consulto nonnisi indolem generalem prae se fert: immo, licet doctrinam iam in Ecclesia receptam proferat, cum non raro de rebus incessanti evolutioni subiectis agatur, adhuc prosequenda et amplianda erit» (Const. past. Gaudium et spes, n. 91, 2). Secretariatus pro non credentibus 699 ut dialogus in uno potius gradu quam in alio interserí possit. In specie recolatur, res humanas suam legitimam autonomiam obtinere ac consequenter discrepantias in rebus religiosis non necessario impedire quandam consensionem de rebus temporalibus. Ceterum negandum non est dialogum difficiliorem evadere posse, eo quod colloquentes diversam veritatis notionem habeant et in ipsis rationis principiis non conveniant. Si hoc accidat, ipsius dialogi erit conari ut ad talem veritatis et principiorum rationis notionem, quam omnes colloquentes probare possint, perveniatur. Quod si fieri nequeat, dialogum validitatem omnem amisisse nondum dicendum est ; nam parum non est terminos constituere, ultra quos progredi non possit. Non enim quacumque ratione dialogus instituendus est. 10 Contestationis vero periculum in humano convictu « pluralistico » nostrae aetatis vix vitari potest; unde oritur necessitas parandi fideles, ut tale periculum inire sciant praesertim in colloquio publico, quod si rite paretur, non paulum fidei maturandae inservit ; ceterum in colloquio publico colloquentibus occasio praebetur proponendi suam doctrinam auditoribus, quos alio modo attingere non possent. Colloquium credentium cum non credentibus, quamquam pericula secum fert, non solum possibile, sed suadendum est. In omnibus enim quae rationi humanae impervia non sunt, exerceri potest, ut in re philosophica, religiosa, morali, historica, politica, sociali, oeconomica, artificiosa et « culturali » in genere. Fidelitas, qua christianus omnibus bonis spiritualibus et corporalibus adhaeret, postulat, ut ipse ubicumque ea inveniat, agnoscat. Dialogus iste vertere etiam potest circa bona, quae pro hominis vita et cultura ex veritatibus ordinis supernaturalis profluere possunt. 11 2. De condicionibus dialogi doctrinalis Ut autem dialogus fines sibi praestitutos attingere valeat, veritatis ac libertatis normis obtemperare debet : quare veritatem in sinceritate requiret ita ut excludatur colloquium doctrinale, quando, prout vulgo dicunt, (( instrumentalizatum » appareat, utpote ad fines politicos contingentes assequendos institutum. Crebriores vero difficultates fiunt quod ad dialogum cum marxistis, qui communismo adhaerent, attinet, ob arctum vinculum, quod ipsi ponunt inter theoriam et praxim; quod quidem secum fert ut difficilius dialogi gradus inter se distin10 11 Const. past. Gaudium et spes, n. 36 et 59. Const. past. Gaudium et spes, n. 57. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 700 guantur, et ipse dialogus ad doctrinam pertinens in practicum convertatur. Ad veritatis cultum postulatur praeterea, ut in declaranda ac mutuo comparanda uniuscuiusque colloquentis sententia, claritas resplendeat, ne per verba, quae eadem sonant, sed non eadem significatione usurpantur a colloquentibus, differentiae occultentur potius quam superentur. Quod quidem requirit, ut clare perspiciatur quo sensu eadem verba ab utrisque adhibeantur, ut qualibet ambiguitate sublata, disputatio recte procedat. Colloquium doctrinale alacritatem exposcit tum ad propriam uniuscuiusque sententiam sincere pandendam, cum ad veritatem ubique agnoscendam, etiam cum veritas ita devincit colloquentem, ut ipse speculativam et practicam sui positionem recognoscere saltem ex parte cogatur. Nihil autem proficiet colloquium nisi a vere peritis paretur atque exerceatur, secus beneficia colloquii non aequabunt pericula inde oritura. Denique veritas in dialogo habendo non aliter praevaleat nisi vi ipsius veritatis ; ideoque libertas colloquendum tum iure in tuto ponenda, tum reapse reverenda est. 12 3. DE DIALOGO IN RERUM AGENDARUM ORDINE Colloquium etiam eo spectare potest, ut cooperatio inter homines, inter coetus vel communitates, sententias diversas immo aliquando oppositas profitentes, instituatur. Animadvertendum est autem aliquando incepta ex sententiis christianae religioni infensis exorta, in eum posse devenire statum, qui amplius cum primordiis non congruat, immo, ut supra diximus, discrepantiae quae mutuo opponunt systemata complexive considerata, non impediunt, quominus systemata in quibusdam consentiant; praesertim autem discrepantiae, quae habentur in re religiosa, per se non excludunt consonantias in rebus temporalibus quae, ad sensum Constitutionis Gaudium et spes, autonomiam in suo ordine obtinent. 13 Demum ubi concordes sententiae doctrinales obtineri nequeant, fieri potest, ut consensus circa aliquas res practicas mutuo ineatur. Ut consensus et cooperatio legitime fiant, quaedam condiciones adimpleri debent : videlicet propositum dialogi vel sit bonum aliquod vel ad 12 13 Decl. Dignitatis humanae, n. 1 et 3. Litt. Encycl. Pacem in terris, n. 160; Litt. Encycl. Ecclesiam suam, n. 58. Secretariatus pro non credentibus 701 14 bonum reduci possit ; deinde id in quo colloquentes consentiunt, potiora bona in discrimen ne deducat; huiusmodi sunt integritas doctrinae et iura personae, ut libertas civilis, culturalis et religiosa. Ut autem tales condiciones in colloquio exsequendo haberi probetur, attendendum erit tum ad ea quae colloquentes agenda in praesenti vel in futurum sibi proponunt, cum etiam ad experimenta quae in praeterito facta sunt. Ex diversis ergo rerum, locorum et temporum adiunctis diiudicanda erit opportunitas talis cooperationis. Quamquam laicorum praesertim erit haec adiuncta perpendere, Hierarchiae tamen munus est, salva semper laicorum legitima libertate ac peritia, invigilare ac intervenire quando ad valores religiosos et morales tutandos exigitur. II NORMAE PRACTICAE Normae quae inde sequuntur veluti corollaria ex natura et condicionibus colloquii deprompta considerandae sunt, sed necessario potius generales erunt, tum ob diversa singularum regionum adiuncta, cum etiam quia iuxta Pastorum ac Fidelium prudentiam singula praecepta diversis casibus applicabuntur. Exempli causa, distinguendum sane est inter gentes antiquas traditiones christianas servantes, et eas quibus hucusque Evangelium nuntiatum non est, necnon eas quae quamvis maiore ex parte christianae, actu a moderatoribus atheis reguntur. Praeterea, experimenta uberiora adhuc sperantur quae in posterum magis opportunas normas suadebunt. Munus est Conferentiae Episcopalis pro singulis nationibus normas tradere generales loci condicionibus adaptatas. 1. NORMAE AD COLLOQUIUM PROMOVENDUM Praelucente Concilio Vaticano II optandum est, ut publica opinio in Ecclesia persentiat opportunitatem et quidem maximam colloquii instituendi. 1. In clericis instituendis atque formandis necesse est, ut disciplinis philosophicis ac theologicis ita imbuantur, ut « hodiernae aetatis indole recte percepta, ad colloquium cum hominibus nostri temporis 14 Litt. Encycl. Mater et Magistra, n. 252. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 702 15 opportune praeparentur», ad non credentes etiam quod attinet; quare futuri sacerdotes de praecipuis formis « non credendi » (praesertim quae in eorum regione serpunt) recte edoceantur, ac rationem fundamentaque philosophica et theologica dialogi condiscant. Quae quidem in Universitatibus et Facultatibus ecclesiasticis uberius latiusque tradenda sunt. 2. In pastorali renovatione clericorum promovenda, quae cursibus, studiorum hebdomadis, conventibus, etc, fit, attendatur opus est ad illas quaestiones de colloquio cum non credentibus explanandas, quae ad concreta adiuncta referuntur, in quibus clerici ministerium pastorale exercebunt. 3. Pariter cursus altioris institutionis religiosae de colloquio cum non credentibus, vel peculiares cursus pro peritis, vel studiorum dies et conventus pro laicis promoveantur, ratione peculiari habita iuvenum et eorum qui in apostolatu christiano partem habeant. 4. Ipsa autem praedicatio et institutio catechetica ad hanc novarum rerum temperationem, ad quam Ecclesia hodie praesertim composita est et prompta, attendere debebunt. 5. Quod vero ad studium atheismi et ad colloquium instaurandum attinet, officia dioecesana et nationalia, cum Secretariatu Romano pro non credentibus quovis vinculo coniuncta, et sub ductu Hierarchiae in loco constitutae, operam navabunt. Haec officia sibi asciscent peritos viros tum ex clero tum ex laicis utriusque sexus ad inquisitiones promovendas, ad studia, ad cursus denique et conventus agendos. 6. Optandum est, ut cooperatio in hac rerum parte vere oecumenica inter catholicos et alios christianos, in ordine tum internationali tum nationali et regionali, instituatur. 7. Sed et inter christianos et sectatores religionum non christianarum, praesertim Iudaeos et Mahomaetanos, optatur talis cooperatio ad dialogum instituendum cum non credentibus. 2. NORMAE DIRECTIVAE Imprimis distinguendum est inter colloquium publicum et privatum. Ad dialogum privatum, scilicet ad conventum, sive sponte sive ex accitis consensibus instituendum et quibusdam tantum viris vel coetibus reservandum, nulla peculiaris norma statui potest praeter usum 15 Decr. Optatam totius, n. 15. Secretariatus pro non credentibus 703 prudentiae et benevolentiae, quarum est omnes actus vere humanos et christiano nomine dignos regere. Sequentes tamen suasiones proponendae videntur : 1. Ad colloquium quam maxime fructuosum instituendum opus est ante omnia rem de qua disputandum erit perspecte nosse, non solum quod spectat ad sententiam colloquentis, sed etiam et praesertim quod ad christianam doctrinam pertinet. 2. Si vero christifidelis se non satis paratum esse persentit, peritum adeat, vel ad eum alterum colloquentem mittat. 3. Rursus bene attendatur ad momentum moralis obligationis ne quis facili « irenismo x> vel « syncretismo » seductus, suae fidei verum depositum relinquat neve in discrimen fidem suam adducat. 4. Neque minus aestimandum est vitae integrae et fidei congruens testimonium ad efficacem conventum agendum. * * * Quod vero ad colloquium publicum attinet nempe a viris, qui communitatem repraesentant (non necessario de mandato communitatis) tum credentium tum etiam aliorum qui doctrinis ac motibus diversis vel etiam oppositis adhaereant, parandum, requiritur plus prudentiae ab vim in publicis opinionibus inde proficiscentem. Huc faciunt quoque sequentia generalia hortamenta : 1. Christifideles, qui huius generis colloquio intersunt, sive sacerdotes sive laici, non tantum iis qualitatibus praediti esse debent, quae supra de dialogo privato memoratae sunt, sed excellentioribus dotibus tum quoad doctrinam, in qua debent esse vere periti, tum etiam quoad alias virtutes praestare debent, ut sunt moralis auctoritas, loquendi efficacitas ac praestantia, quemadmodum tale colloquium exposcit. 2. Si — ut hic supponitur — agatur de colloquio publico non officiali (scilicet non de mandato auctoritatis), opportunum esse videtur ad libertatem necessariam tuendam, ne colloquio intersint viri quibus vel publica auctoritas vel officium aut institutum quod repraesentant, implicetur; necesse est autem, ut colloquentes sese fideles praebeant postulatis communitatis, cuius vicem in colloquio gerunt. 3. Colloquium officiale (seu ex mandato) « a priori » nequit excludi; raro autem fit ut condiciones talis dialogi inter christifideles et non credentes habeantur, sive quia non credentes plerumque communitatem aliquam non repraesentant sed seipsos tantum, sive ob defectum homogeneitatis inter Ecclesiam ex una parte et factionem politicam 704 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale vel coetum culturalem ex alia. His in adiunctis curandum est ut in natura et fine dialogi atque in voluntate cooperandi, omnis vitetur aequivocatio. 4. Colloquium instituendum est solummodo si adiuncta v. g. temporum ac locorum, verae colloquii naturae faveant, atque ideo vitanda est nimia celebritas vel hominum ad rem non satis paratorum praesentia, qui possint colloquii serenitatem turbare, idque in rixam vel comitium convertere. Generatim magis in bonum cedunt colloquia inter paucos utrimque peritos. Aliquando statutum et regulae colloquii antea sancienda sunt ; denique a colloquio declinandum est, si patet ipsum fore instrumentum alicuius factionis. 5. Identidem ad dissentiones et scandala vitanda aliquando oportebit antea edere declarationem, in qua sensus, finis ac materia dialogi statuantur. 6. Sacerdotes consensum Ordinarii proprii et loci, ubi colloquium habebitur, obtineant; omnes christifideles Auctoritatis Ecclesiasticae praeceptis obtemperabunt. Auctoritas autem legitimam libertatem laicorum in rebus temporalibus studiose servet, necnon condiciones generales in quibus ipsi vitam suam agunt. Praeter dialogum qui voce fit, scripto quoque dialogus recensendus est, qui inter credentes et non credentes fieri potest mutua cooperatione in ephemeridibus, in libellis statuto tempore vulgandis ac in ceteris foliis. Hoc autem colloquii publici genus curam maiorem requirit ob famam largioremque diffusionem rerum scriptarum, ac proinde ob maius onus et conscientiae officium fidelium participantium. Altera tamen ex parte melius hic a periculis imperitiae et festinationis caveri potest. In hoc autem dialogo instituendo suadendum est ut ii omnes christifideles quorum interest, sua scripta peritis antea tradant. Ceterum omnes fideles normas canonicas hac de re latas vel ferendas religiose servabunt. Datum Romae, die 28 augusti 1968. FRANCISCUS Card. KÖNIG, Praeses Vincentius Miano, a secretis An. et yol. LX 23 Decembris 1968 N. 13 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI CONSTITUTIONES APOSTOLICAE MIAMIENSIS - S. AUGUSTINI - MOBILIENSIS BIRMINGHAMIENSIS S. P E T R I IN FLORIDA ET ORLANDENSIS Quibusdam distractis territoriis a dioecesibus Miamiensi et S. Augustini, duo novae conduntur dioeceses « Sancti Petri in Florida » et « Orlandensis » appellandae; eadem insuper Ecclesia Miamiensis in ordinem metropolitanarum evehitur; tandem fines dioecesium S. Augustini et Mobiliensis-Birminghamiensis mutantur. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Cum Ecclesia Sancta Dei, ad quam cuncti vocantur homines, feliciora in dies, etsi non sine labore, incrementa capiat, Nostrum esse censemus maiora christifidelibus auxilia praebere, aptius si oporteat dispositis ecclesiasticis circumscriptionibus. Cum autem Conferentia Episcopalis Civitatum Foederatarum Americae Septemtrionalis, de consensu Ecclesiarum Miamiensis, S. Augustini et Mobiliensis-Birminghamiensis sacrorum Antistitum, esse cum fidelium bono consentaneum censuerit si, ibi locorum, aliae duo conderentur Sedes cathedrales aliaque Sedes metropolitana, idque ut fieret ab Apostolica Sede petierit, precibus Nos libenter concedere statuimus. De sententia ideo venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium, qui negotiis Sacrae Congregationis pro Episcopis praesunt, post auditum venerabilem Fratrem Aloisium Raimondi, Archiepiscopum 45 - A . A. S. 706 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale titulo Tarsensem et in Civitatibus Foederatis Americae Septemtrionalis Delegatum Apostolicum, suppleto eorum consensu qui aliquod ius in hoc negotio haberent, de summa Nostra et Apostolica auctoritate, haec quae sequuntur decernimus et iubemus. — A dioecesi Miamiensi quattuor qui sequuntur Comitatus separamus, « Charlotte, De Soto, Hardee et L e e » vulgo appellatos; — item a dioecesi S. Augustini alios separamus septem qui hic numerantur Comitatus, nempe «Citrus, Hernando, Hillsborough, Manatee, Pasco, Pinellas et Sarasota»; — ex iis autem undecim Comitatibus novam dioecesim condimus, quae ab urbe (( Saint Petersburg », in Comitatu « Pinellas », Sancti Petri in Florida appellanda erit. Novae dioecesis sedem episcopalem in urbe Sancti Petri in Florida poni statuimus, episcopalis autem magisterii cathedram in curiali templo ibidem exstante, Deo sacrum in honorem S. Iudae Apostoli, quod ad cathedralis dignitatem evehimus, cum iuribus et privilegiis propriis. Ab eadem insuper dioecesi Miamiensi quattuor alios seiungimus Comitatus, nempe (( Highlands, Indian River, Okeechobee et St. Lucie » ; item a dioecesi S. Augustini novem distrahimus Comitatus, nempe (( Brevard, Lake, Marion, Orange, Osceola, Polk, Semiola, Sumter et Volusia », atque ex iis omnibus alteram et distinctam erigimus dioecesim Orlandensem nuncupandam, ab urbe vulgo (( Orlando » in Comitatu « Orange », et iisdem circumscribendam finibus ac simul sumpta territoria, quae diximus. Caput dioecesis urbs (( Orlando » cognominata erit, in qua Episcopus sedem ac domicilium habebit; cathedram vero suae potestatis in curiali templo Deo dicato in honorem S. Caroli Ep. et Conf., quod ad dignitatem cathedralis attollimus, cum iuribus et privilegiis congruis. A dioecesi praeterea Mobiliensi-Birminghamiensi decem seiungimus qui sequuntur Comitatus, nempe « Bay, Calhoun, Escambia, Gulf, Homes, Jackson, Okaloosa, Santa Rosa, Walton et Washington », et dioeceseos S. Augustini territorio perpetuo adnectimus, mutatis, hac ratione, duarum harum ecclesiasticarum circumscriptionum finibus. Novarum vero dioecesium Sancti Petri in Florida et Orlandensis Praesulibus, praeterquam quod congrua iura facimus, obligationes etiam et officia imponimus, quae sunt cum episcopali munere coniuncta, ut sunt Codice Iuris Canonici atque reliquis Ecclesiae legibus praescripta; curent etiam ut, pro Canonicorum collegiis quae in posterum per alias sub plumbo Litteras condentur, Consultores dioecesanos deligant, qui sibi consilio et ope adsint. Omnibus, quae supra memoravimus, territoriis distractis, etiam bona, facta ad normam canonis 1500 C.I.C. congrua proportione, 707 Acta Pauli Pp. VI dividi oportet. Ad singulas autem mensas episcopales quod attinet, eas efficient Curiae emolumenta ; pecunia quam christiani obtulerint ; iusta ex divisis bonis pars obveniens. Sacerdotes vero Sedi illi censeantur addicti, in cuius territorio beneficium aut officium habeant; ceteri autem clerici Seminariique tirones ei, in qua legitimo domicilio degant. Documenta denique et acta, quae modo conditas dioeceses spectant ad earum Curias mittantur ad quas distracta territoria pertinebunt, in tabulario religiose custodienda. Item statuimus ut Miamiensis Ecclesia, a metropolitano iure Archiepiscopi Atlantensis exempta, ad metropolitanae Sedis dignitatem et gradum evehatur, condita scilicet nova provincia ecclesiastica, Miamiensi nomine, hisce effecta Ecclesiis : Miamiensi ipsa, tamquam metropolitana; Sancti Petri in Florida et Orlandensi, quas hodie ereximus; Sancti Augustini, quam a Sede metropolitana Atlantensi, cui hactenus subdebatur, seiungimus. Venerabilem tandem Fratrem Colemanum F. Carroll, adhuc Miamiensem Episcopum, dignitate insignimus Archiepiscopi Metropolitae, cum iuribus et obligationibus congruis. Canonicorum simul collegium eiusdem Ecclesiae ad gradum collegii metropolitam tollimus, cum iuribus et officiis propriis. Ceterum haec nostra mandata venerabilis Frater Aloisius Raimondi, quem diximus, exsequenda curet, qui etiam poterit quemlibet virum delegare, dummodo sacerdotii dignitate insignem. Negotio autem perfecto, documenta scribantur, quorum sincera exempla, rite signata sigilloque impressa, ad S. Congregationem pro Episcopis quam primum mittantur. Hanc autem Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus, contrariis minime obstantibus, etiam speciali mentione dignis. Datum Romae, apud S. Petrum, die secundo mensis martii, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo octavo, Pontificatus Nostri quinto. ALOISIUS Card. TRAGLIA 8. B. E. Cancellarius CAROLUS Card. CONPALONIBRI 8. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Ioannes Calieri, Prot. Apost. Iosephus Massimi, Prot. Apost. Loco £ß Plumbi In Ap. Cano, tab., vol. CXXVII, n. 77. 708 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale LITTERAE APOSTOLICAE Beata Maria Virgo vulgo « Our Lady of Bethlehem » appellata, et Sanctus Carolus Episcopus et Confessor, principales Patroni; Sanctus vero Patricius Episcopus et Confessor et Sancta Teresia a Iesu Infante Virgo, secundarii Patroni totius dioecesis Montereyensis in California eliguntur. PAULUS PP. VI Ad perpetuam rei memoriam. — Evangelii praeconum annales replicanti, semel atque iterum accidisse liquet ut ex impensa flagrantique in Deiparam Virginem pietate nova orirentur oppida, quin immo et urbes, adeo ut et sacrum quoddam rerum suarum initium et optimum in futuras aetates omen haberent. Nam catholici Hispaniarum navigatores, cum novas deducerent colonias in dissitas Americae terras, hanc praeclaram consuetudinem tenuerunt secum ferendi, e patriis oris, aliquam B. V. Mariae veneratam Imaginem, quasi amicum sidus in fluctibus vastissimi maris, quod intuentes, ad portum salutis a recto cursu non aberrantes ac tutius pervenirent. Firmissima enim Christianis spes semper arridet Maria; quae potest, qua valet apud Deum auctoritate, quae vult, qua fertur materni sui animi incitatione, filiis succurrere eosque a periculis cunctis eripere, tum spiritualibus tum temporalibus. Postquam igitur imago B. V. Mariae, sub titulo « Nostrae Dominae a Bethlehem » invocatae, quasdam Hispanorum expeditiones sequens, e Lisbonensi terra primum in Mexicanas, deinde in Californianas Americae regiones pervenit, non solum praecipuas Christi praeconum stationes signavit ad Evangelii lumen gentibus nuntiandum sed et initium praebuit novae civitatis condendae, postea « Montereyensis in California )) cognominatae. Magna proinde tenentur religione Deiparae, (( Our Lady of Bethlehem » vulgo appellatae, clerus populusque huius Montereyensis in California dioecesis et tenerrimos in Eam amoris sensus ostendunt utpote suae fidei matrem et custodem. Qui insuper peculiaribus honorant obsequiis Sanctum Carolum, Ep. et Conf., pastoralis prudentiae et eximiae sanctitatis exemplar fulgidissimum. Alteram tandem eamque alacrem eo loci pietatem vigere, magna sane laetitia, comperimus, sive erga Sanctum Patricium Ep. et Conf., non minoribus virtutibus illustrem ac studiosum Evangelii nuntium, sive erga Sanctam Teresiam a Iesu Infante Virginem, cuius rara simplicitas morum atque 709 Acta Pauli Pp. VI operosi spiritus quietus ardor cum immenso Dei animorumque amore coniunguntur. Quam ob rem, sui universi cleri fideliumque vota expromens, Venerabilis Frater Henricus A. Clinch, Montereyensis in California Episcopus, Nos rogavit ut B. V. Mariam « Our Lady of Bethlehem » vulgo appellatam et Sanctum Carolum Ep. et Conf., praecipuos Patronos ; Sanctum vero Patricium Ep. et Conf. et Sanctam Teresiam a Iesu Infante V., secundarios tutores suae dioecesis renuntiaremus. Quibus precibus libenti animo obsecundantes, Nos, e Sacrae Rituum Congregationis consulto, Nostra de Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum, Beatam Virginem Maria « Our Lady of Bethlehem » vulgo appellatam et Sanctum Carolum Episcopum et Confessorem, principales Patronos; Sanctum vero Patricium Ep. et Conf. et Sanctam Teresiam a Iesu Infante V., secundarios Patronos totius Montereyensis in California dioecesis eligimus, constituimus ac declaramus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis liturgicis, quae praecipuis et secundariis regionum Patronis rite competunt. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Haec statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari. Datum ex arce Gandulfi prope Romam, sub anulo Piscatoris, die vigesimo octavo mensis augusti, anno millesimo nongentesimo sexagesimo octavo, Pontificatus Nostri sexto. ALOISIUS Card. TRAGLIA 8. R. E. Cancellarius Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens ffî Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost. Iosephus Massimi, Proton. Apost. Loco © sigilli In Ap. Cane, tab., vol. CXXVIII, n. 82. 710 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale EPISTULA Ad E.mum P. D. Stephanum S. R. E. Cardinalem Wyszynski, Archiepiscopum Cnesnensem et Varsaviensem, decem exactis lustris a constituta Catholica Studiorum Universitate Lublinensi. PAULUS PP. VI Lucida flamma ante quinquaginta annos in Polonia est accensa, quae usque in praesens salubri radiatione refulget, Catholicam dicimus studiorum Universitatem Lublinensem. Qui felix eventus propediem communi recordatione celebrabitur, Te, Dilecte Fili Noster, praeeunte, omnium istius Nationis Praesulum astante corona, professorum alumnorumque praesentium et veterum caterva plaudente. Quibus sollemnibus Nos deesse non patientes, amplissimo huic Athenaeo emensum iter et uberem messem in religionis doctrinarumque regione collectam ex animo gratulamur. Dum ergo cupimus, ut istic maxima cum peritia discenda tradantur ac tradita summa cum diligentia discantur, paterna cum sollicitudine monemus, ut coniunctus studio doctrinas artesque exquisite penitusque pervestigandi christianae sapientiae adipiscendae cultus eniteat, scilicet ferveat labor bonum apprehendendi et amandi virtutem, siquidem catholicam eiusdem disciplinarum sedem decet esse simul nobilem scholam vitae. Haec ergo studiorum Universitas Lublinensis, ut priore aetate, ita et nunc gloriae sibi ducat veritatem fidei sine ulla obnubilatione falsarum opinionum docere et, obsequium Supremo Magisterio Ecclesiae praestando, discipulis viam commonstrare, qua inoffenso pede procurrant. Deum igitur, Patrem luminum, deprecantes, ut docentibus ac discentibus propitius adsit et laeta incrementa huic inditae sedi in posterum quoque largiatur, Tibi, Dilecte Fili Noster, Praesulibus et cunctis, qui sollemnibus celebrationibus intererunt, Benedictionem Apostolicam, dilectionis Nostrae testem, libenter impertimus. Ex Aedibus Vaticanis die xn mensis Octobris anno MCMLXVIII, Pontificatus Nostri sexto. PAULUS PP. VI Acta Pauli Pp. VI 711 ALLOCUTIONES I Iis qui interfuerunt Coetui generali habito ab Italica Sanctae Caeciliae Sodalitate. * Diletti figli, Ben volentieri vi rivolgiamo la Nostra parola; e lo facciamo ringraziandovi — e lodandovi — per le perfette disposizioni d'animo con cui la volete accogliere. Essa sgorga dalla stima e dall'affezione speciale che nutriamo per le vostre persone; dalla riflessione e dalla sollecitudine che il Nostro pontificale e pastorale Ufficio incessantemente esige a proposito della Sacra Liturgia, « culmine e fonte della vita della Chiesa » ; dal bisogno che abbiamo di voi, coincidendo gli alti fini del vostro movimento con la promozione della vita religiosa comunitaria e dello splendore del culto divino; dalla necessità di una Associazione Italiana Santa Cecilia restaurata ad un tempo, e per intima armonica coerenza, intelligentemente fedele alle gloriose tradizioni corali e musicali della Chiesa e saggiamente aperta alle sopravvenienti esigenze di un culto religioso sempre vivo e rinnovantesi, e di una pastorale liturgica aggiornata, efficace, feconda. 1 La vostra attività viene ora ad inserirsi in un momento importante della storia della riforma sapientemente promossa dal Concilio Ecumenico Vaticano II. Buoni frutti sono stati già raccolti anche nel settore che più direttamente vi riguarda. In Italia, non meno che in altri paesi, il popolo cristiano canta ora di più nelle sacre assemblee. Nuovi testi e nuove melodie si sono innestati sul tronco vetusto e venusto : promettenti polloni germogliati sotto il soffio della primavera spirituale, che oggi in maniera tanto sensibile avvolge e penetra la vita della Chiesa. Non mancano, però, alcune resistenze e non poche difficoltà a tale rinnovamento, anche per ciò che concerne la musica sacra e il canto liturgico. E d'altra parte, non sempre si riesce a mantenere nel debito onore l'antico preziosissimo patrimonio; non sempre le nuove espressioni musicali armonizzano con la magnifica e venerabile tradizione * Die 18 mensis septembris a. 1968. Constitutio de S. Liturgia Sacrosanctum Concilium, n. 16. 1 712 Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ecclesiastica, così valida anche dal punto di vista culturale : mentre da un lato si introducono composizioni bensì semplici ed accessibili, ma talora povere d'ispirazione o prive di qualsiasi grandezza espressiva, e dall'altro si verificano qua e là esperienze completamente inedite ed audaci, di fronte alle quali non si può non rimanere, quanto meno, perplessi e dubbiosi. Tocca dunque a voi dare il vostro contributo ad una opera delicata ed urgente di riflessione e di discernimento ; e di impulso o di correzione, secondo i casi. Nello svolgimento di tale missione bisogna soprattutto non perdere di vista la funzione della musica sacra e del canto liturgico. Altrimenti, vano sarebbe ogni tentativo di riforma, e impossibile la retta ed appropriata utilizzazione dei vari elementi strutturali della nobile e santa impresa, che sono, come ben sapete, il gregoriano, la polifonia sacra e la musica moderna; l'organo ed altri strumenti musicali; i testi, in volgare e in latino ; i sacri ministri, le « scholae cantorum » e l'assemblea; il canto sacro ufficiale e il canto religioso popolare. 2 Musica e canto sono a servizio del culto e al culto subordinati; e pertanto devono essere sempre decorosi : grandi-, pur nella semplicità ; solenni, a volte, e maestosi : sempre il meno indegni possibile dell'infinita sovreccellenza di Dio, a Cui si dirigono, e dello spirito umano che intendono esprimere. Devono essere capaci di mettere l'anima in devoto contatto con il Signore, suscitando ed esprimendo sentimenti di lode, di implorazione, di propiziazione, di rendimento di grazie; di gioia ed anche di dolore; di amore, di fiducia, di pace. Quale gamma ricca d'ogni intima melodia e d'ogni più varia armonia. Se questa è la funzione essenziale della musica sacra, come si potrebbero accettare maniere espressive veramente povere o banali? o indulgenti ad un distraente estetismo? o improntate ad un tecnicismo prevalente ed eccessivo, che sarebbe sì riflesso di una delle peculiarità della nostra epoca — indubbiamente chiamata a raggiungere Dio in tutte le sue manifestazioni — ma che per entrare nel sacro avrebbe bisogno della mediazione di un'arte genuina? Se non possiede ad un tempo il senso della preghiera, della dignità e della bellezza, la musica — strumentale e vocale — si preclude da sé l'ingresso nella sfera del sacro e del religioso. L'assunzione e la santificazione del profano, che oggi vuole distinguere la missione della Chiesa nel mondo, ha ovviamente dei limiti; tanto più quando si 2 Cfr. Constitutio de S. Liturgia Sacrosanctum Concilium, cap. VI; Sacra Congregazione dei Riti, Instr, de musica in sacra Liturgia, dei 1967. Acta Pauli Pp. VI 713 tratta di conferire al profano quella sacertà che è propria del culto liturgico : dovremmo ricordare che il Concilio di Trento, nel decreto disciplinare De observandis et evitandis in celebratione missae, proibisce ogni genere di musica ubi sive organo sive cantu lascivum aut impurum aliquid misceatur? Non indistintamente tutto ciò che sta fuori del tempio (profanum) è atto a superarne la soglia. Né si creda che con simili rilievi si vogliano imporre dei limiti, mortificanti la capacità creatrice dell'artista, del compositore, o quella, non meno ispirata, dell'esecutore; o si vogliano escludere espressioni musicali o vocali caratteristiche dell'indole e dei costumi di Popoli educati da altre civiltà, che non quella del nostro Occidente. Il fine della musica sacra, mentre primieramente consiste nella evocazione e nell'onore della maestà divina, coincide altresì con una solenne affermazione della più autentica grandezza orante dell'uomo; e pertanto, quali e quante composizioni musicali nuove, inconfondibilmente segnate dal carisma della libertà creatrice e dal sigillo autentico dell'arte, possono scaturire da un illuminato e fedele servizio a quegli altissimi scopi ! Ma d'altra parte, nella prospettiva indicata meglio si comprende e si apprezza il gregoriano e la polifonia classica, valori religiosi ed umani del passato, ai quali sarebbe difficile poter disconoscere il carattere d'una sempre attuale perennità, e d'una incomparabile perfezione. Rientra poi, in particolare, nella funzione del canto sacro l'infondere maggior forza ai testi che vengono proposti all'intelligenza e al gusto dei fedeli, per ravvivarne la fede e fomentarne la devozione. Parola e cantico interiore, e parola proferita, parola cantata : una problematica che si inserisce in quella, tanto suggestiva e più vasta, della contemplazione e della liturgia, interiorità ed esteriorità nel servizio del culto divino ; problematica che è insita nella natura stessa del'uomo ; e pertanto ricorrente nella storia delle varie esperienze religiosecultuali, soprattutto di quella cristiana. Sant'Agostino e San TommasOj per citare soltanto due maestri sommi, non ne rimasero insensibili. 3 4 5 Per superare le difficoltà ed evitare possibili deviazioni, occorrerà, dapprima, scegliere o preparare — tirando fuori dal tesoro della fede 8 4 6 Cfr. San Pio X, Tra le sollecitudini. Cfr. De Musica; Conf. 9, 6; 10, 33; Ep. 166, 5, 13; Retract. 1, 11. II , I l , q. 91, art. 2. a ae Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 714 e dell'arte « nova et vetera » — testi adatti, oltre che per il contenuto solidamente religioso ed altamente ispirato, anche per la degna e pregevole veste letteraria ; e, poi, musicarli, e curarne quindi la esecuzione, in maniera coerente, non solo senza oscurarli con inutili ridondanze o dannose prolissità, più proprie, forse, di altri tempi, ma anche senza impoverirli, senza pregiudicarli — diremo — per difetto; così che tra (( cantus » e (( res quae canitur » si realizzi quella adeguata e feconda complementarietà, che meglio riesce ad innalzare a Dio le menti ed i cuori. 6 Accenneremo infine alla funzione comunitaria del canto sacro e religioso, connessa con l'aspetto sociale della Liturgia, fortemente sottolineato, e non senza ragione, ai nostri giorni. Il canto liturgico interessa la Chiesa nella sua totalità : « comunità di sentimenti » che si manifesta in « un'unica voce » , e che dal canto viene a sua volta consolidata e rinvigorita. Quali benefìci frutti di solidarietà cristiana ed umana, di carità e di fratellanza in Cristo, può produrre la musica sacra che assolve convenientemente questa sua funzione ! E d'altra parte, l'osservanza dello scopo comunitario porterà ad escludere le mode espressive comprensibili solo da iniziati, e pertanto incompatibili con una musica che, per essere del Popolo di Dio, deve essere « popolare ». 7 Ma il canto interessa anche tutta la Chiesa nella sua organicità, e deve quindi farne apparire e risaltare la struttura essenziale, quale si riflette, in generale, nel carattere gerarchico e comunitario della Sacra Liturgia. Siccome, poi, nell'ambito del comune sacerdozio di tutti i fedeli lo Spirito distribuisce la varietà dei suoi doni, ecco, accanto a quello dell'assemblea, il ministero della « schola cantorum », dei fanciulli e degli adulti; ecco il ministero del compositore, dell'organista, del direttore : i vostri ministeri, diletti figli ! E in corrispondenza a tutto ciò, tante parti da curare, tante funzioni da stimolare. Così il canto si spiegherà in maniera consona e ordinata, secondo l'ufficio di ciascuno, facendo rifulgere la collaborazione e l'armonia nello stesso servizio; nell'edificare, cioè, tutti insieme la Chiesa; nel costruirsi, tutti insieme, tempio vivo ad onore e gloria del Padre. Tali, diletti figli, le supreme finalità della vostra missione, sulle quali abbiamo voluto farvi indugiare, quasi per Nostro diletto, ma ancor più per dovere del Nostro apostolico ufficio, in ripetuta e rin6 7 S. Agostino, Confessioni, X. San Clemente, Lettera ai Corinti, 34, 7. Acta Pauli Pp. VI 715 novata meditazione, come sui criteri fondamentali a cui deve praticamente ispirarsi il vostro lavoro. Siamo certi che non vi sottrarrete al fascino della loro luce, all'impulso della loro forza. E vi assista anche il pensiero che la vostra missione è grande e salutare al cospetto della Chiesa, che col canto esprime e corrobora la fede del Popolo cristiano, e al cospetto del mondo, di questo nostro mondo contemporaneo, tanto bisognoso di una testimonianza bella e intrepida, resa alle realtà religiose, al sacro, a Dio. Con la Nostra Benedizióne Apostolica. II Habita in Basilica Vaticana, Clero et Christifidelibus qui interfuerunt celebritatibus Beatificationis viginti quattuor Coreanorum Martyrum. * Signori Cardinali, Venerati Fratelli, figli carissimi, Ancora una volta la Chiesa è nella gioia. Ella celebra una schiera di suoi figli, che lo Spirito Santo le assicura essere nella salvezza eterna, nella gloria del Paradiso. Si tratta, voi lo sapete, dei Martiri della Corea, dell'anno 1866. Li abbiamo dichiarati Beati per l'eternità. Ma Noi stessi annunciando questa trascendente certezza siamo, a nostro modo, beati. Un'onda della loro beatitudine celeste scende fino a noi, e c'invade di beatitudine terrestre. Noi siamo nell'ammirazione. Noi siamo nel gaudio della celebrazione. Noi siamo nella coscienza della comunione. Fratelli e figli ! Non è tanto la sontuosità di questa Basilica illuminata a festa, non è tanto lo splendore di questa cerimonia risultante dalla più solenne, dalla più varia, dalla più pia rappresentanza del Popolo di Dio del mondo intero, che riempiono di spirituale esultanza i nostri animi in questo felice momento, quanto la sicura convinzione e quasi l'intima esperienza del mistero della « comunione dei Santi », che ora commuovono i nostri spiriti. Oh ! la comunione dei Santi : quale mondo meraviglioso ! Il concetto, che noi cerchiamo di farcene, è come un sogno; ma la realtà supera le immagini della fantasia ; è più grande, è più bella, ed è soprattutto più vera. Il regno della santità è il paradiso nel suo riflesso quaggiù, nella sua pienezza lassù in cielo; è lo splendore vivificante di Dio, che penetra nelle creature elette al suo ineffabile consorzio. Se già nelle scene stupende della natura la nostra ammirazione avverte di non poter pareggiare nei con- * Die 6 mensis octobris a. 1968. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 716 cetti e nelle parole l'arte, la dignità, la magnificenza, la maestà, la grandezza, la perfezione dell'opera divina, che in eloquente silenzio in esse si manifestano, che cosa dobbiamo dire e che cosa diremo, a Dio piacendo, un giorno, quando l'epifania di Dio, anzi quando la sua « gloria, sarà in noi rivelata? x». Durante la nostra vita presente questa rivelazione è ancora incompleta ; avviene per speculum, in aenigmate, quasi per riflesso, sotto un velame arcano ; l'aspetto divino della santità è solo e scarsamente palese, sebbene esso non ci sia del tutto nascosto, e per un occhio limpido già talmente si manifesti da rivestire tutta la Chiesa d'un suo splendido abito e da costituire una delle sue « note » distintive e caratteristiche, quella appunto della santità della Chiesa; nota, che spesso all'osservazione profana non appare, e al giudizio fenomenico circa l'umanità della Chiesa è anzi contraddetto dai difetti e dai peccati, che, per colpa dell'elemento umano onde essa è composta, la nascondono e la deformano. Ma non così che tale nota di santità rimanga inavvertita dall'onesta osservazione degli uomini di questo mondo. Per noi, figli della luce, l'avvertenza della santità della Chiesa, quale sacramento e quale strumento della salvezza, e l'avvertenza della santità nella Chiesa, cioè nei suoi figli pieni di grazia e di virtù, dovrebbero essere sempre presenti allo spirito, come una realtà edificante e consolante, assai più che ordinariamente non sia. Ed è proprio per richiamarci alla considerazione di questa realtà che la Chiesa stessa ci presenta fratelli singolarissimi, nei quali la trasparenza della santità è così manifesta da obbligarci a lodare Iddio in quegli eletti — come dice S. Paolo — che Egli ha predestinati a riprodurre l'immagine del Piglio suo, ... ch'Egli ha chiamati, e chiamati li ha giustificati, e giustificati li ha glorificati. È questa la ragione di questa cerimonia e della lunga preparazione, che l'ha preceduta; la ragione del culto dei Beati e dei Santi, la ragione della Nostra letizia per aver potuto elevare alla glorificazione alcuni Martiri Coreani davanti alla Chiesa militante, come essi già sono nel coro della Chiesa trionfante. 1 2 3 4 5 Un desiderio invade, in questo momento, gli animi nostri; quello di fissare lo sguardo nella storia di questi nuovi Beati, là dove la tra1 2 3 4 5 Cfr. Rom. 8, 18. 1 Cor. 13, 12. Io. 12, 36. Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 48. Cfr. Rom. 8, 29-30. Acta Pauli Pp. VI 717 sparenza della santità, che dicevamo, lascia partire i suoi raggi. Cioè vogliamo vedere come Dio si è manifestato in loro. È un desiderio molto pio e degno di essere incoraggiato, e, per quanto possibile, soddisfatto. È l'amore alla scienza agiografica, che dovrebbe, come già una volta nell'educazione spirituale dei Fedeli, essere ancor oggi promossa e coltivata più che ora non sia; e oggi tanto più di ieri, in quanto l'agiografìa si alimenta di verità storica e di dottrina psicologica. Il « Martirologio » dovrebbe ritornare ad essere un libro di moda nella Chiesa, oggi rinascente. E nel caso presente la storia di questi Beati, non meno di quella dei grandi campioni del cristianesimo, ci offrirebbe l'interesse proprio delle grandi avventure, dei grandi eroismi, dei grandi gesti, che trasfigurano la statura di persone umili e nascoste. Bellissima storia, figli carissimi : Ci permettiamo di consigliarne a tutti la lettura, per il fascino che emana da essa e per l'edificazione ch'essa trasfonde. Basti dire ch'essa è una storia di Martiri; e non d'uno solo, corifeo, il Vescovo Simeone Berneux, ma con lui d'altri ventitré, ad uno ad uno coscientemente immolati come vittime innocenti della loro fede. È una storia che si rifa ad altre precedenti, non meno dolorose e sanguinose ed eroiche, le quali, se non sono scritte ufficialmente nel nostro Martirologio, lo sono certamente in quel « libro della vita », di cui parla l'Apostolo. Martire : chi è martire? Già il nome è un elogio paradossale. Due elementi ne costituiscono la straordinaria efficacia significativa : la testimonianza e il sangue. Sono appunto gli elementi della manifestazione straordinaria di Dio nella fede e nella fortezza d'un seguace di Cristo. Il martire scrive col sangue la sua fede : proclama, col suo sacrificio, che la verità ch'egli possiede e per la quale si lascia uccidere, vale più della sua vita temporale, perché la fede è la sua nuova vita soprannaturale, presente e per l'eternità. Nessuno più inerme, più debole, più mansueto di lui; il martire è come un agnello; ma nessuno più coraggioso, nessuno più impavido, nessuno più vittorioso. È il martire che mette in estrema evidenza la verità, che Cristo ci ha portata; è il martire che afferma l'amore nella sua suprema misura : il sacrificio. Tanta è la spirituale grandezza del martire ch'essa si trasforma in bellezza, e genera in chi la comprende questo a noi quasi inconcepibile affetto : il desiderio del martirio. Non abbiamo dimenticato le infocate parole di Ignazio 6 4 PMl. 4, 3. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 718 d'Antiochia, avido di subire la sorte straziante, che lo attendeva: « Lasciate ch'io raggiunga la pura luce ! là giunto, io sarò veramente uomo! Lasciate ch'io imiti la passione del mio D i o ! ) ) . Ma oggi non abbiamo bisogno di cercare nel lontano passato queste ed altre simili mirabili testimonianze : sono i Martiri, che ora veneriamo Beati, a ripeterle per sé come un'entusiasmante aspirazione. « N o u s irons ... dans la Corée. Oh! quelle est belle la portion que m'a réservée le Seigneur ! Il est possible que bientôt, je foule cette terre où coule le sang des martyrs . . . ) ) , scrive partendo per l'Estremo Oriente Mons. Bérneux, allora giovane missionario. E a questa voce dell'europeo fa eco quella dei cristiani coreani, adulti e neofiti : attendono il martirio come un onore, come una logica fortuna della loro scelta religiosa. E il martirio per loro vuol dire l'adesione ad una fede venuta da lontano, senza sostegno di storia locale e d'ambiente sociale; vuole la tolleranza di torture atroci e raffinate, vuole il disonore pubblico e infine una morte crudele senza umana speranza. 7 E qui la tragedia di questi Martiri ci rivela un altro aspetto della loro santità : essa non ha nulla di artificiale, di straniero ; essa interpreta e porta ad un livello sublime le predisposizioni naturali e spirituali di questi oscuri eroi, quasi tutti laici per di più, appena iniziati alla vita cristiana ; il cristianesimo è penetrato nella loro psicologia e nelle loro attitudini morali non come una formula importata da una coltura estranea e lontana, ma come un messaggio concepito alla loro misura, e quasi intenzionalmente predisposto per animare le loro doti native e per svegliare le loro migliori personali capacità; è un cristianesimo quanto mai autentico e ortodosso, e nello stesso tempo perfettamente coreano. Esso si radica in quei cuori semplici e buoni, coltivati da tradizionali sentimenti umani e religiosi molto elevati, anche se incompleti, e vi fiorisce subito con sorprendente vitalità, come fosse seminato nel suo migliore terreno. Noi dobbiamo ammirare questo aspetto della santità di questi nuovi figli gloriosi della Chiesa di Cristo; noi intravediamo come questo inesplicabile fenomeno di connaturalità si estenda oltre le persone di questi Martiri al genio spirituale proprio del popolo coreano; e Noi ci domandiamo, davanti al Signore, se questo non sia un segno profetico, l'indice d'una vocazione per un Paese intero, l'annuncio d'una missione propria della Corea, destinata a dare alla nostra religione universale una sua pro- 7 Ad Rom. VI. Acta Pauli Pp. VI 719 pria espressione originale, capace di qualificare spiritualmente la sua storia futura e la sua inserzione moderna nel concerto delle Nazioni. O Corea, qui degnamente rappresentata da due tuoi Pastori cattolici, Mons. Kim, Arcivescovo di Seoul, e Mons. Chang, che domani sarà consacrato Vescovo di Masan; da alcuni discendenti dei nuovi Beati; da un gruppo dei tuoi cittadini, qua venuti dal lontano Paese « del mattino calmo » e da varie altre Nazioni vicine ; e rappresentata anche dagli Studenti ed Alunni dei Nostri Collegi Urbani de Propaganda Fide, Noi ti consideriamo, o Corea, con il rispetto e con la stima, che si deve alla tua storia, alla tua civiltà, alla tua personalità nazionale ! Corea, tanto geograficamente lontana e a Noi tanto spiritualmente vicina, mediante l'unica e comune fede cattolica di molti tuoi figli, Noi ti salutiamo oggi come terra bagnata, anzi battezzata dal sangue dei tuoi Martiri; e onoriamo la tua gente, aperta ormai alla libera professione della religione cristiana. Corea, viva e moderna, che hai scoperto essere il cristianesimo non la religione perversa, di cui i tuoi Martiri furono accusati, ma anche per te il Vangelo della salvezza, Noi auspichiamo con tutto il cuore la tua prosperità, e facciamo voti che la tua Chiesa, vivente nella comunione della Chiesa universale, sia sempre in mezzo al tuo Popolo una sorgente di luce divina, di fraternità umana, di saggezza morale, di pietà religiosa per le tue migliori fortune spirituali e civili. Corea, di cui Noi conosciamo le sofferenze e le speranze, Noi ti auguriamo la pace; e, con quanti esultano per la beatificazione di questi tuoi Martiri, a questi stessi tuoi eroi, ora potenti intercessori nel Cielo, Noi rivolgeremo la Nostra preghiera, affinché la pace vera, degna e giusta, nella concordia, nel lavoro, nella libertà sia assicurata a tutti i figli ! Et Nous aurons aussi une prière pour toi, terre de France, qui as été la mère féconde et généreuse des premiers de ces martyrs, afin que l'honneur qui revient à ton histoire et à ton nom du fait de leur glorification te fasse sentir une fois de plus la grandeur et la responsabilité de ta vocation catholique, attestée, aujourd'hui encore, par tant de tes fils et tant de tes œuvres, comme elle l'est, spécialement en ce jour, par l'insigne et méritant Institut des Missions Etrangères de Paris, que Nous avons en grande estime et affection. Nous prierons pour que toi, France catholique, tu saches trouver toujours, dans la 720 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale fidélité à tes traditions morales et religieuses, la sagesse et l'énergie nécessaires pour faire rayonner, par ta culture et par ta langue, le nom du Christ à travers le monde. Et sur tout le monde missionnaire, en fête pour cette nouvelle gloire qui est sienne, sur Notre vaillante Congrégation pour l'évangélisation des peuples, et sur celle — non moins vaillante et méritante — des Eites, qui conclut par cette Béatification très attendue une de ses multiples et laborieuses entreprises, sur toute l'Eglise enfin Nous allons faire descendre, en gage de celle que Nous avons maintenant demandée au Christ présent dans le mystère eucharistique, Notre Bénédiction Apostolique. Ma non abbiamo detto tutto. Ascoltateci ancora un momento. Perché a corona di questa cerimonia, che conclude il ciclo d'una storia missionaria, un'altra cerimonia ora deve seguire, semplicissima e straordinaria, che apre una nuova vicenda missionaria, che si allarga su tutta l'area del mondo, dove la Chiesa ancora sta nascendo e formandosi. Ecco, fratelli e figli : voi vedete qui presenti alcune centinaia di missionari in partenza per le loro lontane sedi di apostolato generatore delle nuove e future comunità della grande famiglia cattolica. Sono Sacerdoti, sono Religiosi, sono Religiose, sono soprattutto giovani del Laicato, uomini e donne, che volontariamente vanno esuli dalle loro patrie e dalle loro famiglie per farsi messaggeri della buona novella in terre di missione. Sono le nuove leve missionarie che, di null'altro armate fuorché della croce di cui Noi ora faremo a loro consegna, partono pellegrini di Cristo, poveri di tutto, fuorché di fede e di amore; senza nulla sapere della sorte loro assegnata, ma ben consapevoli che fatiche e pericoli non mancheranno sul loro cammino, e che Cristo è con loro, che la Chiesa intera li fiancheggia con la sua carità e la sua preghiera. Essi meritano che tutti li salutiamo, e che ad essi, sotto l'esempio e la protezione dei fratelli ora dichiarati vittoriosi e beati nel Cielo, Noi diamo la Nostra speciale e paterna Benedizione Apostolica. Andate, fratelli e figli generosi : il Papa vi manda ; i Santi Pietro e Paolo vi seguono ; i Martiri Coreani vi guidano ; Maria Santissima, Madre della Chiesa e Regina delle Missioni, vi protegge; Cristo è con voi ! 721 Acta Pauli Pp. VI III Clarissimis viris artis medendi cultoribus, qui interfuerunt Coetui quinto Internationali de tuenda valetudine et de medicina ad praecavendum apta.* Chers Messieurs, Nous sommes très heureux de vous souhaiter la bienvenue dans Notre demeure, à vous tous qui vous êtes réunis à Rome, en venant de 52 nations de divers continents, pour travailler au meilleur service de la santé humaine. Votre souci est celui de l'hygiène et de la médecine préventive. C'est un champ immense qui s'ouvre là à vos investigations et à vos réalisations pour le plus grand bénéfice de l'homme. Qui ne le voit en effet? Il vaut mieux s'efforcer d'empêcher quelqu'un de devenir malade, que de s'employer à le guérir : cela vaut mieux, et pour lui, et pour la société à laquelle il appartient ! Aussi Nous réjouissons-Nous de voir tant de praticiens mettre en commun leur expérience et leur savoir, en ce domaine de la santé si important pour l'homme, c'est-à-dire pour chaque personne, pour chaque nation, et pour l'humanité tout entière. Aussi bien est-ce au service des personnes comme des communautés que vous entendez œuvrer, et cette double exigence commande votre réflexion et votre action. Il est hors de doute que l'ampleur des problèmes auxquels vous êtes affrontés vous impose des actions d'ensemble, et que le rôle des pouvoirs publics est primordial dans la médecine préventive, alors qu'il n'en est pas de même dans la médecine curative. C'est dire d'ailleurs qu'en tout premier lieu, la première exigence des responsables est de lutter contre les fléaux sociaux et de créer des conditions de vie et de travail favorables à la santé de tous : Nous le redisions encore récemment aux participants du colloque romain sur l'ergonomie. Il reste encore beaucoup à faire en cet immense domaine. 1 Quant aux mesures qu'il vous appartient de conseiller et de mettre en application, avec les moyens plus ou moins puissants qui sont mis à cet effet à votre disposition par les diverses communautés, il importe de ne jamais perdre de vue le primat de la liberté et de la responsa* Die 9 mensis octobris a. 1968. A. A. S. v. 60 (1968), pp. 566-567. 1 46 - A. A. S. 722 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale bilité personnelles, qu'il s'agisse d'organisations administratives ou d'installations techniques. Il ne faudrait pas en effet que, par son ampleur, la médecine collective devienne inhumaine, et que l'hôpital — qui fait l'objet légitime de votre attention — ne devienne, comme on l'a dit parfois, une usine à soins. Qu'en toutes ces mesures si nécessaires de dépistage et de contrôle, on ne perde jamais de vue le caractère réservé, l'intimité légitime de tout ce qui s'attache au corps, et qui impose une limite aux contraintes qu'un spécialiste voudrait parfois instaurer pour le bien. C'est dire combien il est nécessaire que tous les responsables, techniciens de toutes branches, organisateurs divers, travaillent en étroit contact pour servir le bien commun sans léser les exigences légitimes de la personne, et réussissent à créer des structures institutionnelles dont la constitution et le fonctionnement permettent de garder un visage humain aux services d'hygiène et de santé. Aussi vos recherches techniques doivent-elles toujours s'accompagner d'études psycho-sociologiques des divers milieux, et d'un effort constant d'éducation des usages, pour solliciter l'adhésion de leur liberté aux disciplines qui leur sont proposées pour leur propre bien, comme pour celui de la communauté à laquelle ils appartiennent. Il ne faut pas en effet que l'on dépouille trop facilement un chacun de la responsabilité de sa propre vie et de celle des siens, ni qu'on lui donne l'impression confuse de se voir appliquer au nom du progrès des techniques anonymes, sans souci de sa personnalité physique et morale. Nous aurions certes beaucoup à vous dire sur ce dernier point, et ne pouvons aujourd'hui qu'y faire allusion. Au reste n'êtes-vous pas tout pénétrés de ces devoirs? Si l'on a pu dire du médecin qu'il ne guérit jamais une maladie, mais que c'est toujours un malade qu'il soigne, il est aussi vrai d'affirmer que les mesures d'hygiène ou préventives que vous promouvez ne s'appliquent jamais seulement à un corps, mais qu'elles touchent une personne, donc un sujet qui a droit à notre infini respect ; et le chrétien ajoute : quelqu'un qui a été créé à l'image et à la ressemblance du créateur, qui est racheté par le sang du Christ, qui est appelé à connaître et aimer Dieu, et à vivre dans son intimité bienheureuse. Toute technique ne sera donc toujours qu'un instrument dont l'application demeure soumise aux règles morales supérieures qui régissent la vie humaine. Et tout perfectionnement ne remplacera Acta Pauli Pp. VI 723 jamais le souci des personnes, qui ont un immense besoin d'un véritable amour. N'est-ce pas, au demeurant, à travers vos recherches, cet amour de l'homme qui vous guide, et qui suscite vos expériences et tentatives, avec tout ce qu'elles comportent de risque et d'espérance? Avec vous Nous Nous en réjouissons, et de grand cœur Nous appelons sur vos travaux, comme sur vos personne, l'abondance des divines bénédictions. IV Ad Excellentissimum Virum Abdel Halim Makhyoun, Reipublicae Arabicae Unitae cum auctoritate Legatum, Summo Pontifici Litteras concrediti muneris testes tradentem. * Monsieur V Ambassadeur, Nous sommes heureux d'accueillir en Votre personne le Représentant d'un Pays illustre depuis la plus haute antiquité. L'histoire de l'ancienne Egypte retient à bon droit, en effet, l'attention pleine d'intérêt des savants et des représentants de la civilisation mondiale, et ce n'est pas devant Votre Excellence qu'il est besoin de rappeler le grand élan de solidarité internationale qui a récemment permis le sauvetage des monuments de la Nubie. Le Saint-Siège, Vous le savez, a considéré comme un honneur et un devoir de prendre part à la mise en sûreté de ces célèbres temples pharaoniques, et a confié au Doyen du Sacré Collège des Cardinaux le soin de le représenter aux cérémonies qui marquèrent l'heureux achèvement de la grandiose entreprise. Mais il est une portion de l'histoire de Votre Pays qui retient plus encore l'attention du Saint-Siège : c'est celle qui est liée aux traditions chrétiennes, que Votre Excellence évoquait tout à l'heure à si juste titre. Qui peut ignorer l'importance du monachisme égyptien dans l'histoire et la vie de l'Eglise? Et quelle contribution au développement de sa théologie et à l'enrichissement de sa spiritualité représentent — pour ne citer que ceux-là parmi tant d'autres — les grands noms de l'Ecole d'Alexandrie : les Clément, les Origene, les Athanase, les Cyrille? ... Si du passé nous venons au présent, nous voyons la vitalité du catholicisme en Egypte s'affirmer différemment, mais de façon non moins suggestive, et en deux directions. C'est d'abord l'orientation œcuménique, tendant au rapprochement avec les communautés chré* Die 12 mensis octobris a. 1968. 724 Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tiennes non catholiques, celle des Coptes en particulier : l'accueil réservé par Votre Capitale aux reliques de Saint Marc a montré, tout récemment encore, combien profondément était sentie, de part et d'autre, la participation à un commun patrimoine historique et religieux. D'autre part l'Eglise catholique, représentée chez vous dans la variété de ses rites, entend ne pas rester en marge de la vie nationale araboégyptienne : elle ne veut être, ni en République Arabe Unie, ni ailleurs, une Eglise d'importation étrangère. Universelle par essence, elle est en effet chez elle partout, et elle désire que ses fils restent fidèles aux bonnes traditions et aux cultures locales, qu'ils apportent leur contribution à la vie nationale et travaillent, aux côtés de leurs frères, à la prospérité spirituelle et matérielle de leurs patries respectives. C'est ce que font, pour leur part, les catholiques égyptiens, et Nous sommes heureux de recevoir, des lèvres de Votre Excellence, l'assurance que les Autorités de la République Arabe Unie apprécient l'effort des écoles et des missions catholiques en matière pédagogique et sociale. Ces déclarations de Votre Excellence sont importantes à Nos yeux et Nous en prenons acte avec la plus vive satisfaction : elles laissent entrevoir, en effet, d'heureuses perspectives pour l'avenir de ces institutions. Nous croyons pouvoir, en retour, vous assurer du loyalisme des catholiques résidant en République Arabe Unie. Nous sommes convaincu notamment qu'ils se sentent concernés, comme tous leurs compatriotes, par le drame actuel que constituent pour toute la nation les persistants affrontements qui troublent la paix au Moyen Orient. Le Saint-Siège lui-même n'est pas absent de ces douloureuses vicissitudes. Conformément à sa vocation, il s'est efforcé de pourvoir, là comme ailleurs, au soulagement de ceux qui étaient le plus éprouvés par les événements, prodiguant — dans la mesure de ses moyens — assistance et secours aux réfugiés, et s'intéressant activement au sort des prisonniers de guerre. Il s'emploie surtout, et voudrait s'employer de plus en plus, à favoriser une solution pacifique et honorable du conflit. Et dans cette tâche, dont il ne sous-estime certes pas la difficulté, il lui sera précieux de pouvoir compter sur l'aide d'une personne aussi qualifiée et représentative que Votre Excellence. C'est donc avec la plus grande cordialité que Nous Vous souhaitons la bienvenue au Vatican et que Nous formons des vœux pour Votre personne et pour l'heureux déroulement de Votre mission, sur laquelle Nous invoquons de tout ccéur la divine assistance. Acta Pauli Pp. VI 725 V Habita in Basilica Vaticana, Clero, Sacris Virginibus et Christifidelibus, qui celebritatibus Beatificationis Venerabilis Famulae Dei Mariae ab Apostolis interfuerunt. * Signori Cardinali, venerati Fratelli e diletti figli e fedeli tutti; e voi, oggi meritevoli della Nostra particolare considerazione, ottime Suore del Divino Salvatore, Ci sia consentito, dopo la sacra cerimonia ad onore della nuova Beata Maria degli Apostoli, fondatrice delle Religiose Salvatorianae, e dopo d'aver ringraziato il Signore con il rito eucaristico celebrante la sua divina presenza e la sua perenne assistenza fra noi, Ci sia consentito di esprimere, non a guisa d'illustrazione, ma di segno della Nostra compiacenza, una parola su questa beatificazione, che allieta la Chiesa intera; che riempie di gaudio e di conforto una grande Famiglia religiosa femminile e di riflesso quella maschile che le diede origine e nome; che innalza a comune esempio e a stimolante edificazione una forte e distintissima figura di donna, la quale nella sua stirpe e nelle sue virtù naturali e cristiane onora il suo grande Paese nativo; che diffonde per tutta la terra, dove le istituzioni benefiche e l'attività religiosa delle Suore Salvatoriane attestano la provvida vitalità dell'opera fondata dalla piissima, oggi glorificata dalla Chiesa, e che offre al mondo d'oggi, e certamente a quello di domani, la testimonianza d'un cattolicesimo tutto proteso al suo servizio e alla sua salvezza. Compiacenza, diciamo, come quella che nasce negli animi di chi voglia riandare la storia di Teresa von Wüllenweber, ricoperta poi come d'un manto sacro del nome da religiosa di Maria degli Apostoli : lasceremo alla sua congregazione, alla sua vasta clientela spirituale e a quanti, biografi o lettori che siano, si concedono il sapiente diletto di esplorare le « vite dei Santi », cioè le più singolari e misteriose esperienze dell'anima umana, gustare questa compiacenza : essa sarà durevole, * sarà feconda, sarà interessante, sarà edificante. La Nostra compiacenza si limita, in questo momento, ad ammirare il duplice aspetto che definisce la vocazione e la vita della Beata: l'apostolato e la missione. Non sono due aspetti distinti, quasi qua* Die 13 mensis octobris a. 1968. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 726 lineassero una figura bifronte; sono piuttosto due titoli che convengono ad una stessa figura, che ha fatto dell'apostolato la ragione della sua vita e il motivo della sua dedizione, della sua abnegazione totale per la causa di Cristo ; ed ha voluto che il suo apostolato osasse aspirare ed arrivare alla sua espressione evangelica e moderna più ardita, quella missionaria. Chi vorrà provarsi ad applicare il binomio : (( apostolato e missione » a questa nuova figlia della Chiesa celeste, scoprirà, Noi crediamo, il filo logico e operativo della sua esistenza terrena, e la motivazione sintetica della sua glorificazione; e, come avviene delle idee, quando le vediamo personificate e viventi in qualche storia umana, l'uno e l'altro termine di questo elementare ma densissimo binomio ci apparirà più chiaro, più documentato, più ricco di significato e di implicazioni, sia dottrinali che morali, sia psicologiche che pratiche. Sia qui opportuno ricordare una parola, che la Beata scrisse di sé, quasi dando la definizione della propria personalità : « Io mi sento fortemente chiamata a tutto ciò che è apostolico w. E fu certamente questa sua vocazione che la rese capace, lei, primogenita d'una nobile famiglia tedesca, di compiere le più generose rinunce al suo stato sociale ed ai suoi averi, che la rese insoddisfatta di vari tentativi intrapresi di vita religiosa, e che le diede l'ansia di pareggiare nella operosità esteriore dell'apostolato l'esuberante fervore religioso della sua vita interiore. Non sarebbe difficile, Noi pensiamo, rintracciare gli elementi costitutivi dell'apostolato, quale noi oggi intendiamo nella derivazione dal suo originario significato evangelico, studiando la biografìa di questa donna singolare, piena di cultura, di sensibilità umana e di fervore spirituale. 1 Che cos'è l'apostolato? Considerato nel suo significato psicologico, là dove la grazia è animatrice della intimità interiore del nostro spirito, l'apostolato è innanzi tutto una voce interiore che pronuncia, a quando a quando, una sconcertante valutazione delle cose, vanificandone alcune, anche buone e carissime, esaltandone altre, credute difficili, estranee, utopistiche; una voce inquietante e rassicurante ad un tempo, una voce altrettanto dolce quanto imperiosa, una voce molesta ed insieme amorosa, una voce, che in coincidenza con impreviste circostanze o con gravi avvenimenti, diventa ad un dato momento attraente, determinante, quasi rivelatrice della nostra vita e del 1 Lettera a Bonav. Lüthen, 1882. Acta Pauli Pp. VI 727 nostro destino, profetica perfino e quasi vittoriosa, che fuga alla fine ogni incertezza, ogni timidezza ed anche ogni timore, e semplifica fino a rendere finalmente facile, desiderabile e felice la risposta di tutto il nostro essere, nell'espressione di quella sillaba, che svela il supremo segreto dell'amore : sì, sì, o Signore, dimmi quel ch'io devo fare, e oserò, lo farò. Come S. Paolo, folgorato alle porte di Damasco: Quid me vis facere?, che cosa vuoi ch'io faccia? La radice dell'apostolato si affonda in questa profondità : esso è vocazione, è elezione, è incontro interiore con Cristo, è abbandono della propria personale autonomia alla sua volontà, alla sua invadente presenza; è una certa sostituzione del nostro cuore, povero, inquieto, volubile e talora infedele, ma avido d'amore, col suo, col cuore di Cristo, che comincia a pulsare nella sua creatura d'elezione. Allora succede il secondo atto del dramma psicologico dell'apostolato : il bisogno d'effondersi, il bisogno di fare, il bisogno di dare, il bisogno di parlare, il bisogno di trasfondere in altri il proprio tesoro, il proprio fuoco. Da personale il dramma si fa sociale, da interiore esteriore. 2 La carità del rapporto religioso diventa carità del rapporto col prossimo. E come la prima carità ha svelato sconfinate dimensioni, così la seconda non vorrebbe più limiti : l'apostolato diventa la espansione continua d'un'anima, diventa l'esuberanza d'una personalità posseduta da Cristo e animata dal suo Spirito, diventa bisogno di correre, di fare, d'inventare, di osare quanto è possibile per la diffusione del Regno di Dio, per la salvezza degli altri, di tutti. È quasi un'intemperanza d'azione, che solo l'urto con le difficoltà esteriori riuscirà a moderare e a modellare in opere concrete e perciò limitate. Il secolo scorso, il secolo dei grandi rivolgimenti nelle idee e nella società, ha conosciuto molte anime, a cui lo Spirito Santo ha infuso questa coscienza e questa energia, e da cui la Chiesa ha attinto il suo risveglio e il ricupero delle ricchezze perdute nelle trasformazioni culturali e sociali; l'apostolato è diventato la formula di tante nuove famiglie religiose, quelle femminili non inferiori per ardore e per intraprendenza a quelle della parte maschile, e superiori per numero. Tra queste vi è la famiglia religiosa, che oggi ottiene, nella beatificazione della sua Fondatrice, il più alto e il più autentico riconoscimento della Chiesa nuovamente fiammante di fuoco apostolico. 3 2 3 Act. 9, 6. Cfr. Eph. 3, 18. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 728 Nessuna meraviglia perciò che quella Figlia eletta della Chiesa viva abbia assunto per sé, quasi programma, il nome, che dicevamo, Maria degli Apostoli, e ch'ella abbia scoperto nell'ideale missionario il suo polo orientatore. Dall'amore di Cristo, da Lui ricevuto e a Lui ricambiato, scaturisce l'apostolato; dall'apostolato lo spirito missionario. « Lo slancio missionario dev'essere riferito all'apostolicità della Chiesa » . È lei che scrive : <( Fu sempre mia prima inclinazione quella di dedicarmi alle missioni e di giovare ad esse come posso » ; e poco prima : « Sette anni fa ho promesso al buon Dio, quasi come voto, di dedicarmi, per quanto lo consentono le mie forze, tutta alle missioni x>. 4 5 6 Ella ha intuito che il campo missionario non comincia soltanto al di là dei confini della Chiesa già fondata e sviluppata, ma si offre all'apostolato anche nell'ambito territoriale e sociologico della Chiesa; la molteplicità delle sue opere lo dimostra; e forse, nella pienezza del suo entusiasmo apostolico, ha parimente intuito ciò che in questo secolo si è più chiaramente svelato alla coscienza della Chiesa e che il recente Concilio ha espressamente dichiarato ; e cioè che « la vocazione cristiana è per sua natura anche vocazione all'apostolato » ; e per di più che « vi è nella Chiesa diversità di ministero, ma unità di missione )), la qual cosa confortò in lei, donna, a intraprendere l'apostolato missionario propriamente detto, cioè lo sforzo d'annunciare il Vangelo e di fondare la Chiesa dove ancora né l'uno è arrivato, né l'altra è stabilita, quando non esistevano, o appéna stavano sorgendo, famiglie religiose femminili a ciò consacrate. Fu ardimento provvidenziale e immediatamente fecondo. Non possiamo tacere, a questo punto, il nome d'un Sacerdote tedesco, che fu alla Beata ispiratore e maestro, il servo di Dio Padre Francesco Maria della Croce, al secolo Giovanni Battista Jordan, fondatore dei Salvatoriani. E non possiamo guardare queste due fiorenti ed esemplari famiglie religiose dei Salvatoriani e delle Salvatoriane, delle quali Roma si onora d'aver ospitato le prime sedi, e sparse ormai in tutto il mondo, senza esprimere la Nostra ammirazione, la Nostra riconoscenza e la Nostra fiducia. 7 8 E non possiamo, terminando, non ricordare che questi mirabili fatti ecclesiali, questi prodigi della fede e della carità, queste istituzioni vive 4 5 6 7 8 Journet, L'Eglise, II, 1208. Lett. citata. Lett. a Mons. von Essen, 25-IV-1882. Decr. de apostolatu laicorum Apostolieam actuositatem, n. 2. Ib. Acta Pauli Pp. VI 729 e operanti (chiamatele pure strutture canoniche !) della Chiesa contemporanea, sono nate, sono cresciute, sono consacrate nella dedizione più fervorosa e generosa all'irradiazione del messaggio evangelico e al bene dell'umanità nella fermissima convinzione che Gesù Cristo è il Salvatore, è il Salvatore vero, è il Salvatore unico, è il Salvatore necessario ; è , nell'eloquente esperienza che da questa tomba dell'apostolo Pietro, punto di convergenza e punto di partenza, centro di unità e di cattolicità, scaturisce quell'amore apostolico e deriva quel mandato missionario, che ne configurano le religiose sembianze, ne alimentano le indefesse energie, ne santificano le schiere valorose. È la visione che Noi abbiamo davanti agli occhi, ed il voto che nutriamo nel cuore. Voglia la nuova Beata, con il suo esempio luminoso, con la sua protezione celeste, per sempre fissare questa visione ed avvalorare questo voto. Einen besonderen Gruss möchten Wir noch an Unsere Brüder wie an Unsere deutschsprechenden Söhne und Töchter richten. Die neue Selige, Maria von den Aposteln, ist durch Geburt, durch Erziehung, durch die Muttersprache Ihre Schwester. Die erstgeborene Tochter des Freiherrn Joseph Theodor von Wüllen weber, Maria Theresia, die später als Gründerin der Schwestern des göttlichen Heilandes den Namen Maria von den Aposteln annahm, erblickte im Jahre 1833 auf Schloss Myllendock in Gladbach (Deutschland) das Licht der Welt. Sie verkörpert in echter Weise die vornehme und kraftvolle katholische liberiieferung des deutschen Volkes; sie besitzt die besten Tugenden des deutschen Charakters, wenn er von Aufrichtigkeit und dem freimütigen Bekenntnis zum katholischen Glauben geformt ist; von Jugend auf an offenbart sie ein zartes Empfinden für religiöse Fragen und ein entschiedenes moralisches Gewissen, sodass sie ihr Leben sofort nach einem schwierigen und hohen Ideal religiöser Vollkommenheit hin ausrichtet, das erst in reifem Alter seinen konkreten Ausdruck findet in einem Plan zu missionarischem Apostolat, das nach dem göttlichen Heiland benannt wird. Dieses Ereignis, von dem die neue Kongregation der Salvatorianerinnen ihren Ursprung haben wird, vollzieht sich unter Führung eines grossen und demütigen deutschen Priesters Johannes Jordan, der später den Namen Franziskus Maria vom Kreuze annimmt, und zwar hier in Rom, wo die neue Kongregation ihre Wiege hat und ihren geistigen Ausdruck findet. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 730 Wieder einmal verwirklicht sich in der Geschichte der Kirche die wunderbare und spontane Verschmelzung der starken und liebenswürdigen deutschen Seele mit der römisch-katholischen Kultur, beide geprägt von menschlicher Weisheit und geheimnisvoller Gnadengabe des Evangeliums. Auch durch diese Tatsache wird Maria von den Aposteln eine Lehrerin erneuter christlicher Lebenskraft : die Natur und der Reichtum ihres Werkes bezeugen es. Sie wird auch zum Symbol, zu einem Beispiel, Ausdruck eines Wunsches, wie sie es durch ihre Persönlichkeit unter Beweis stellt, da sie die Kirche für würdig befunden hat, den Seligen beigezählt zu werden. Maria von den Aposteln beweist aber auch durch ihre Ordensfamilie, wie sehr und auf welche Weise jene glückliche Verschmelzung für den deutschen Namen ehrenvoll sein kann, fruchtbar für die katholische Sache, universal durch ihre Ausbreitung in der Welt, wohltätig für die Menschheit, ruhmvoll für den Namen Jesu Christi, unseres Heilandes. Wir sind hierüber sehr erfreut und bekunden Unsere tiefe Genugtuung, indem Wir allen, die in dieser Basilika anwesend sind und auf der weiten Welt Unsere Freude teilen, den Apostolischen Segen erteilen. VI Ad Excellentissimum Virum Alfonsum Sita, primum apud Sedem Apostolicam Reipublicae Popularis Congi cum auctoritate Legatum, qui Summo Pontifici Litteras concrediti muneris fidem facientes tradidit. * Monsieur l'Ambassadeur, L'établissement de relations diplomatiques régulières entre une nation et le Saint-Siège est toujours pour celui-ci un motif de profonde satisfaction. Il est évident, en effet, qu'aucun calcul d'intérêt temporel n'entre ici en ligne de compte, mais bien le seul souci des valeurs morales et spirituelles, ce qui est tout à l'honneur de ceux qui manifestent le désir d'établir ces rapports réguliers. La satisfaction est encore accrue quand il s'agit d'une grande et belle Nation du continent africain ayant accédé depuis peu à l'indépendance et possédant, comme la jeune République Démocratique du Congo, un patrimoine déjà si riche de vie et d'expérience chrétiennes. * Die 14 mensis octobris a. 1968. Acta Pauli Pp. VI 731 Nous ne saurions en effet passer sous silence — et Votre Excellence l'a elle-même justement mentionné — l'œuvre immense accomplie par l'Eglise dans son Pays. Non seulement elle y a solidement implanté la foi catholique, mais on peut dire que son action a eu pour effet de faciliter grandement aux populations congolaises l'accès aux formes les plus évoluées de la civilisation moderne et mondiale. C'est particulièrement visible dans le domaine de l'instruction, et le seul nom de Lovanium suffit à évoquer le degré de culture atteint par votre Pays grâce à des institutions dont l'Eglise a eu l'initiative. Ce serait pourtant une vue incomplète, celle qui consisterait à fixer exclusivement le regard sur ce que l'Eglise a apporté au Congo, et ce n'est que justice de mentionner aussi ce que le Congo apporte à l'Eglise. Nous l'avons dit encore récemment dans Notre Message à l'Episcopat et à tous les Peuples d'Afrique : (( L'Eglise considère avec grand respect les valeurs morales et religieuses de la tradition africaine X ) . Elle apprécie hautement, en effet, la richesse et la variété des expressions culturelles des divers groupes ethniques de votre grand continent, leur sagesse, leur art du dialogue, leur souci de la famille, leur sens de l'humain et surtout leur vision spirituelle de la vie : toutes valeurs positives, si caractéristiques de votre civilisation, et que l'Eglise n'a d'autre ambition que d'assumer et de vivifier par les lumières supérieures de la Eévélation chrétienne. C'est vous dire, Monsieur l'Ambassadeur, que ce qu'il y a de beau et de noble dans les traditions congolaises, bien loin d'être écarté ou neutralisé par l'Eglise, sera toujours par elle accepté et valorisé; elle considère ces apports comme un enrichissement, grâce auquel elle acquiert, en quelque sorte, ses lettres de citoyenneté dans votre Pays et peut y revêtir un visage vraiment congolais. 1 L'Eglise universelle est en effet partout chez elle. Elle n'est pas importée du dehors. Et quand elle s'enracine dans une contrée du globe, ce n'est pas pour y poursuivre des desseins de domination ou des intérêts temporels : elle n'a en vue que le bien véritable des populations; ses visées sont d'ordre religieux et non politique. En ce qui concerne le Congo, elle ne désire rien tant, Nous vous en donnons l'assurance, que de conserver, consolider et développer, par le moyen du peuple congolais lui-même, la grande œuvre missionnaire accomplie 1 N. 14. 732 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dans le passé, et dont les résultats bénéfiques sont sous les yeux de tous. Cela ne peut se faire, évidemment, que dans un climat de paix sociale, ce qui suppose, chez les Gouvernants, outre le souci de poursuivre sans relâche l'élévation du niveau de vie des populations, une grande largeur de vues et une grande magnanimité. Le Congo, chacun le sait, a connu, dans les années passées, de bien douloureuses épreuves, qui ont pu laisser dans les cœurs des traces d'amertume et de ressentiment. Mais il s'honorera devant le monde et devant l'histoire en pratiquant généreusement le pardon chrétien, si noble en lui-même, et si conforme, par surcroît, aux convictions des meilleurs de ses fils. Un Congo pleinement fidèle à ses meilleures traditions, soucieux de se laisser pénétrer de plus en plus par l'esprit de l'Evangile, Nous semble avoir, dans les desseins de la Providence, une magnifique mission, dont le rayonnement pourrait se révéler bienfaisant non seulement pour chacun de ses fils, mais pour l'Afrique tout entière et pour le monde. Le Saint-Siège sera le premier à se réjouir de la croissante prospérité spirituelle et matérielle du peuple congolais. Et dans la charge que vous inaugurez aujourd'hui comme premier Ambassadeur de votre Patrie auprès du Saint-Siège, vous pouvez être assuré de trouver toujours ici compréhension, bienveillance et appui. De grand cœur Nous invoquons en cet instant sur votre personne, votre mission, votre famille, sur Monsieur le Président de la Eépublique Démocratique du Congo et sur toutes les chères populations congolaises, l'abondance des divines bénédictions. VII Ad E.mos Patres Cardinales, Exc.mos Praesules et disciplinae liturgicae peritos e Consilio ad exsequendam Constitutionem de sacra Liturgia, undecimum plenarium Coetum habentes. * Venerabiles Fratres ac dilecti filii, Facile conicere potestis, quo animo aures praebuerimus verbis, quibus dignissimus ac carissimus Praeses vester, brevi sed diserta oratione, coram Nobis recensere voluit multiplicem navitatem elapso anno peractam a Commissione vestra. Inde cognovimus tam magnam laboris molem expeditam esse, quae palam profecto ostendit, litur* Die 14 mensis octobris a. 1968. Acta Pauli Pp. VI 733 gicae renovationis opus, quod vobis commissum est, sollerter acriorique usque studio feliciter procedere. Ac revera consessus, quem nunc Romae a vobis celebratur, eo tempore contingit, quo profecto possumus, immo debemus emensum iter respicere, ut fructus laborum vestrorum hucusque collectos contemplemur ac pro merito aestimemus. Fateri libet hos fructus uberes sane esse, atque ad spem bonam Nostrum animum erigere. Novi enim ritus novaeque precandi formae in liturgiam inductae pulchriore splendore vetustum venustumque sacrum Ecclesiae patrimonium ornaverunt, ac non sine gaudio cernimus, ob actuosiorem fidelium participationem, divinum cultum passim reflorescere. Qua de re summas in primis Omnipotenti Deo grates persolvimus, quandoquidem « omne datum optimum et omne donum perfectum desursum est, descendens a Patre luminum y>. x Sed vobis etiam, qui horum fructuum magna ex parte auctores fuistis, memoris gratique animi Nostri sensus patefacere cupimus, itemque hac libenter utimur opportunitate ut debitas persolvamus gratias Conferentiis Episcopalibus de auxilio vobis prompte generoseque praestito. Id quantopere laboribus vestris profuerit, plane Nobis compertum est ; sicut etiam probe novimus omnes sacros Ecclesiae Pastores nullis parcere curis atque laboribus, ut liturgica renovatio populum Dei ad florentiorem christianam vitam conducat et ad « plenam illam, consciam atque actuosam liturgicam celebrationum participationem », quae inter praecipua Concilii Oecumenici proposita sunt recensenda. Id Nostram persuasionem confirmat, praesenti hac aetate, qua magis magisque apud homines elanguent orationis studium, fides, pietas erga Deum atque aeternorum bonorum exspectatio, optimam nobis occasionem datam esse, ut non solum Ecclesia, sed etiam hominum societas universa ad amorem germanae religiosae vitae revocetur. 2 Non solum autem ad gratulandum de opere feliciter peracto ad vos sermonem habere cupimus. Vehementius Nos permovet desiderium vos adhortandi animumque addendi ad longam, quae adhuc superest, ferendam viam. Agitur nunc de Missalis Romani perficienda recognitione, quae iam ad exitum vergit; postea de Breviario, de Rituali, de Pontificali, ac tandem de Martyrologio, ad quos libros liturgicos rite recognoscendos, diuturnum adhuc tempus vobis opus erit. 1 2 lac. 1, 17. Constitutio de S. Liturgia Sacrosanctum Concilium, n. 23. 734. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Hinc clare patet summum momentum, quod Ecclesia hodie tribuit sacrae Liturgiae, quae centrum et quasi animus totius christianae vitae habenda est, immo, ut ipsis Concilii Oecumenici verbis utamur, (( est culmen ad quod actio Ecclesiae tendit et simul fons unde omnis eius virtus emanat » . 3 Patet etiam quam necessarium sit, ut in vestro obeundo munere semper ob oculos habeatis arctam necessitudinem, qua (( lex orandi » Ecclesiae cum ceteris religiosae vitae campis conectitur, praesertim cum fide, cum traditione, cum lege canonica. Cum prorsus oporteat ut lex orandi cum lege credendi concordet ac fidem christiani populi manifestet atque corroboret, novae precandi formulae a vobis apparandae Deo dignae esse non poterunt, nisi catholicam doctrinam fideliter referant; ac facile intellegitur, quanta maiestate, simplicitate, pulchritudine eaedem excellere et quam apta esse debeant ad commovendos animos et ad pietatem excitandam, ut naturae et indoli cultus liturgici plane respondeant. 4 Ex alia parte, liturgica renovatio non ita accipienda est, ut sacrum praeteritarum aetatum patrimonium respuat, et quaslibet novitates temere admittat. Quid hac in Concilii Oecumenici Patres sibi proposuerint, cum Constitutionem liturgicam promulgaverunt, vobis in comperto est : scilicet innovationes cum sana traditione congruere debent, ita « ut novae formae ex formis iam exstantibus organice quodammodo crescant » (n. 23). Quare sapiens reformatio ea dicenda est, quae apta ratione nova et vetera componere valeat. Ex his, quae diximus, palam apparet, quanti momenti sit ad rectam reformationem in tuto ponendam, ut, hoc praesertim tempore, omnes manifestam habeant indolem ecclesialem atque hierarchicam sacrae liturgiae. Scilicet ritus et precandi formulae liturgicae non privatum negotium censenda sunt, quae ad singulos pertineant, vel ad paroeciam, vel ad dioecesim, vel ad aliquam nationem ; verum pertinent ad Ecclesiam universam, cum eius vivam exprimant precantem vocem. Quare nemini fas est has formulas immutare, novas inducere, in earum locum alias substituere. Hoc vetat ipsa sacrae liturgiae dignitas, cuius ope homo cum Deo commercium habet; ac vetat etiam animarum bonum et pastoralis actionis efficacia, quae hoc modo in discrimen adducitur. Quam ad rem iuvat illam normam Constitutionis liturgicae recolere, L. c. n. io. * Cfr. R. Guardini, Lo spirito della Liturgia, Morcelliana, pp. 43, 44. 3 Acta, Pauli Pp. VI 735 vi cuius (( Sacrae Liturgiae moderatio ab Ecclesiae auctoritate unice pendet » . Cum tamen de normis ad vos sermonem habeamus, quae navitati vestrae praeesse debent, silentio praeteriri non patimur nonnullas agendi rationes, quae in variis Ecclesiae partibus animadvertuntur, et quae haud parvae anxitudinis et doloris Nobis causa sunt. 5 Huc spectat in primis ille mentis habitus, qua multi aegre ferunt quidquid ab auctoritate ecclesiastica proficiscitur aut legitime praecipitur. Quo fit ut in re liturgica vel ipsae Conferentiae Episcopales quandoque proprio marte plus aequo procedant. Fit etiam, ut experimenta ad arbitrium saepe habeantur et ritus inducantur, qui normis ab Ecclesiae statutis aperte repugnant. Nemo est qui non videat hanc agendi rationem non solum Christi fidelium conscientiam graviter offendere, sed nocere ipsi ordinatae renovationis liturgicae exsecutioni, quae prudentiam, vigilantiam, ac praesertim disciplinam ab omnibus postulat. Multo magis autem Nobis anxitudinem gignit eorum agendi ratio qui contendunt liturgicum cultum sacra indole exuere, ac proinde perperam arbitrantur non esse adhibendas res atque suppellectiles sacras, sed in earum locum res esse substituendas, quae ad communem et vulgarem usum pertineant. Eo usque temeritatis nonnulli progrediuntur, ut non pareant sacro ipsi celebrationum loco. Fatendum sane est huiusmodi opinationem non tantum germanam sacrae liturgiae indolem, sed etiam veram catholicae religionis notionem pervertire. 6 Item cavendum est, ne, cum agitur de ritibus, formulis, actibus liturgicis in simpliciorem formam reddendis, ultra quam oportet procedatur, ac non satis ratio habeatur magni momenti, quod <( signis » liturgicis est tribuendum. Id prono alveo conducit ad vim atque efficacitatem imminuendam liturgiae sacrae. Revera, aliud est a sacris ritibus removere quidquid hodie nimis redundare videtur, aut obsoletum et inutile evasit, aliud vero est liturgiam destituere iis signis eoque decore, quae, si intra iustos contineantur fines, prorsus necessaria sunt christiano populo, ut valeat recte percipere arcanas res atque veritates, quae sub velamento externorum rituum delitescunt. Quae cum ita sint, magnum excelsumque negotium vestrum est, 5 6 N. 22, 1; cfr. n. 33. Cfr. L. Bouyer, La vie de la liturgie, Ed. du Cerf, « Lex orandi », p. 324. Ada, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 736 dilecti filii, efficere ut sacra liturgia germanum vultus sui splendorem ostendat coram hominibus, suamque proferat efficacitatem ad spiritualem societatis vitam promovendam. Neque in isto omnia.'Curandum etiam vobis est, ne, tempore elabente, deferveat illud renovationis liturgicae studium, quo hodie populus Dei salutariter flagrai. Palam est hac in re per gradus procedere oportere, quia opus, quod aggressi estis, postulat ut congruae christifidelium praeparationis ratio habeatur. Quare novi ritus eo tempore iisque modis proponendi sunt, qui magis opportuni videantur ad eos facilius excipiendos atque intelligendos. Liceat denique Nobis postremo compellare vos de re, quam diligentiae vestrae valde commendamus. Scilicet sedulam date operam, ne labores vestri nimis abscedant de more institutoque traditionis Romanae, ubi liturgia latina ortum, incrementa, fastigium est assecuta. Quod ut vobis commendemus, urget Nos minime ratio, quae ad historiam locumque spectat, neque auctoritatis augendae Nos movet cupido ; suadet contra id Nobis consideratio et aestimatio, quae ad theologicas doctrinas et ad ipsam constitutionem pertinet Ecclesiae, quae hac in alma Urbe unitatis centrum et catholici nominis arcem habet. Hac de re potius quam Nostra, insonet vox duorum virorum qui pernobiles habentur liturgiae cultores. Horum prior, Pater Gabriel M. Brasò, ex Ordine Benedictinorum, haec ait : (( Is qui non sese Romanum sentit, afflatu spirituque liturgiae difficile plene imbui poterit. Romanitas in tuto collocat liturgici spiritus incorruptam sinceritatem. Deflexiones in campo et finibus liturgiae, quemadmodum et in cogitandi modo et in christianae vitae usu, inde primam originem ducunt, quod Romanitas caret. Nimius quidem et angusto limite coactus patrius amor efficit, ut Roma quasi rivalis habeatur, et eius normae incomprehensibiles eiusque leges intemperantis dominatus manifestatio iudicentur. 7 Romanitas fundamentum est nostrae catholicitatis » . Alterum testimonium, quod proferre vobis volumus, ad virum pertinet, cuius inclaruit fama perinsignis studiosi disciplinae liturgicae, E. Bishop dicimus, qui sic admonet in suo opere de indole propria Romani ritus : « Ipsa romana forma suis virtutibus non caret. Quae virtutes eo magis necessariae ac pluris aestimandae videntur, quod 7 Gabriele M. Brasò, Liturgia e spiritualità. Ed. Liturgiche, pp. 307-308. 737 Acta Pauli Pp. VI religiosa Europae historia variis temporibus sinunt nos cognoscere damna, quae ex eius neglectu sunt profecta » . Quare, dilecti filii, absit ut Roma vobis diffidentiam aut timorem iniciat. E contra ipsa noverit labores vestros libenter excipere, recte aestimare ac perennes vereque catholicos reddere, non ad suam laudem, sed Ecclesiae, et ad gloriam Christi Redemptoris nostri. 8 Hae sunt normae, quas Nobis, apostolici Nostri officii conscientia ductis, tradere placuit. Ad eas prompte recteque exsequendas vobis Deus dilargiatur caelestium gratiarum copiam, quarum in auspicium vobis singulis universis Apostolicam Benedictionem impertimus. VIII Sodalibus e Sacro Ordine Cisterciensi, qui Romae Generali religiosae suae communitatis Consilio Statutis accommodandis interfuerunt. * Paterna cum benevolentia atque sincero cum oblectamento vos hodie coram excipimus ac veluti amplectimur, dilecti filii e sacro Ordine Cisterciensi, qui Romae, superioribus diebus, Capitulum Generale Speciale ad normam vestrarum constitutionum concelebrastis. Salvere iubemus Abbatem Generalem, Dominum Sighardum Kleiner, assiduam, egregiam probandamque operam Sacro Consilio pro Religiosis Sodalibus et Institutis Saecularibus navantem; et cum illo salvere iubemus venerandos Abbates sive singularum Congregationum Praesides, sive coenobiorum Moderatores atque Delegatos. Dum autem vos alloquimur, commotis animi Nostri oculis conspicere videmur universam Familiam vestram, quae ubique terrarum religiosae perfectionis edit testimonium, Deum unice inquirendo, eius amorem investigando atque, urgente eius caritate, studio et labore, ministerio verbi et oratione, commissis hominum animis comparando salutem. Vobis igitur cunctisque fratribus vestris, qui in divinum cultum et in prolatandum Iesu Christi Evangelium strenui, alacres, laeti, incumbunt, impensas gratias agimus atque animum addimus ad fortia et sancta quaeque sustinenda. Nobilissima sane a sanctis Conditoribus vestris accepta hereditas vos manet servanda, quam Bernardus Claravallensis operibus, sermonibus et potissimum exemplis vitae tam mirum in modum illustravit, 8 Le Génie du Bit Bomain, par E. Bishop. Libr. de l'art catholique, pp. 66-67. * Die 14 mensis octobris a. 1968. 47 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 738 ut vobis in primis simulque universae Ecclesiae praestantissimus fieret magister. Considerantibus Nobis hanc hereditatem, simulque historiam vestram, tot spectatissimis viris et egregie factis in Ecclesiae bonum et incrementum cohonestatam, perpendentibus, obversatur veluti imago cuiusdam civitatis, quae, « in se compacta tota et caelestis illius Ierusalem in exemplum constructa, « celsa de viventibus saxis ad astra tollitur : viventia haec saxa vos estis, Sanctorum Roberti Molesmiensis, Alberici et Stephani filii, et divi Bernardi alumni, qui, Regula a Sancto Benedicto tradita firmiter innixi, « coedificamini in habitaculum Dei in Spiritu )) ! Sálvete igitur filii et fratres Nostri, quorum opera et studio magnum illud gloriosumque Cistercii nomen hoc etiam nostro tempore fulget! 2 3 Capitulum Generale Speciale, sicut ceterae religiosae Familiae, indixistis, ut, Oecumenici Concilii Vaticani II monitis obtemperantes, renovationi consuleretis religiosae vitae ; nunc autem, post illud expletum, a Nobis verba quaedam certe exspectatis, quae vos in suscepto itinere confirment. Quod ut libentissime faciamus, etiamsi opportunum tempus plane non sufficiat, nil aliud vobis aptius proponere putamus, quam ut ad patrimonium illud vestrum, de quo locuti sumus, fidelissime servandum hortemur. Meministis sane, id primum a Concilii Patribus esse propositum : ii enim, in ipso Decreti limine a verbis incipiente (( Perfectae caritatis », religiosae vitae renovationem asseverarmi (( et continuum reditum ad omnis vitae christianae fontes primigeniamque institutorum inspirationem et aptationem ipsorum ad mutatas temporis condiciones » complecti. Quibus verbis id innui videtur, scilicet huiusmodi aptationem minime dari posse, nisi ad primigena illa cuiusque Familiae lineamenta redintegranda et in rem deducenda redeatur. Quid igitur vestra accepta hereditas a vobis poscit? Sicut optime scitis, ut cum Deo arcte et assidue coniungamini, ut Evangelium in animis disseminetis, ut simplicitatem Benedictinae Regulae persequamini, tum in sanctis legibus observandis, tum divinae Liturgiae promovendo nitorem, tum in vera Iesu Christi paupertate sectanda, tum operando manibus vestris ut victum vobismetipsis comparens atque benefacta in pauperiores conferatis. Haec conditores vestri primum voluerunt, ut collapsam fratrum disciplinam fortiter restituèrent, haec 4 1 2 3 4 Ps. 121, 3. Cf. Off. Dedie. Eccl. Eph. 2, 22. Decr. de accomm. renov. vitae relig. Perfectae caritatis, 2. Acta Pauli Pp. VI 739 votis commendarunt, hortantes ut humanam Iesu Christi naturam sanctissime coleretis, in qua divinae caritatis origo et flamma in suo fonte ostenditur atque hauritur, utque pariter eius Matrem Virginem tamquam amantissimi filii coleretis, et Corpori eius Mystico toti addicer emini. Haec vobis proposita sunt, haec nostro etiam tempore intacta et incorrupta servari debent. Quae si uno verbo complecti cupimus, vos omnes ad christianam perfectionem vocamini, impellimini, urgemini. Hanc oportet totis persequamini viribus, ad hanc omnibus nervis contendatis, quia quicumque in hac via desides constiterint, regrediuntur. Liceat Nobis Sancti Bernardi vestri sententiam proferre, qui epistulam scribens ad Abbates vestros Suessione, in coenobio Divi Medardi, sub Abbate Gaufrido congregatos, haec hortabatur : « Recedant a me et a vobis qui dicunt : " Nolumus esse meliores quam patres nostri tepidorum et dissolutorum se filios protestantes. Quorum memoria in maledictione est, quia manducaverunt uvas acerbas, quibus dentes filiorum obstupuerunt. Aut si sanctis et bonae memoriae patribus gloriantur, imitentur certe sanctitatem, quorum indulgentias dispensationesque pro lege defendunt. Quanquam sanctus Elias, " Non sum, inquit, melior quam patres mei " : et non dixit se nolle patribus esse meliorem. Vidit Iacob in scala Angelos ascendentes et descendentes, nunquid stantem quempiam, sive sedentem? Non est stare omnino in péndulo fragilis scalae; neque in incerto huius mortalis vitae quidquam in eodem statu permanet. Non habemus hic manentem civitatem, nec futuram adhuc possidemus, sed inquirimus. Aut ascendas necesse est, aut descendas : si attentas stare, ruas necesse est. Minime pro certo est bonus, qui melior esse non vult : et ubi incipis nolle fieri melior, ibi etiam desinis esse bonus » . 5 6 7 Quodsi flagranti hoc christianae perfectionis desiderio et studio ducamini, ad illam caritatem perfectum in modum vosmetipsos vestraque omnia conformabitis, quae a prima Constitutione ut peculiaris lex vobis commissa est ; illam dicimus « Chartam Caritatis », quam Decessor Noster Callistus II apostolica auctoritate probavit atque recenti instituto vestro tradidit servandam. Caritas igitur vestrum huiusmodi perfectionis studium informet : ea enim una est, quae vos in suscepto munere constantes atque fideles custodiat, ea una liturgicas preces, 4 6 7 Cfr. Ier. 31, 29. Cfr. Hebr. 13, 14. Ep. XCI, 3. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 740 quasi earum halitus et anima, admodum efficaciter comitatur easque ad Dei et Agni thronum perfert, ea una vos cum Christo arctissime coniungit. Iure merito igitur Sacrosanctum Concilium omnibus christifidelibus perfectionis caritatem suasit, ut eam « Deo dante, vivendo teneant atque perficiant » ; eamque praesertim religiosis sodalibus inculcavit, gravissimis sane verbis, quae iterare placet : (( Religiosi ergo, suae professioni fideles, omnia propter Christum dimitientes, Ipsum tamquam unum necessarium sequantur, Eius verba audientes, de iis quae Eius sunt solliciti. 8 9 10 12 11 13 Quapropter cuiuslibet instituti sodales, Deum prae omnibus et unice quaerentes, contemplationem, qua Ei mente et corde adhaereant, cum amore apostolico, quo operi Redemptionis adsociari Regnumque Dei dilatare nitantur, coniungant oportet. 14 Qui evangelica consilia profitentur, Deum qui nos prior d i l e x i t ante omnia quaerant ac diligant et in omnibus rerum adiunctis fovere studeant vitam absconditam cum Christo in D e o , unde profluit et urgetur proximi dilectio in salutem mundi Ecclesiaeque aedificationem. Hac caritate etiam ipsa praxis consiliorum evangelicorum animatur et regitur » . 15 1 6 Habetis igitur, dilecti filii, sanctissima monita, quae vobis in memoriam reducunt, quid quantumque Ecclesia nostro etiam hoc tempore a vobis postulet. Certam sane concipimus spem, fore ut, post celebratum vestrum Generale Capitulum, Cisterciensi universae Familiae novum veluti ver illucescat, quo flores fructusque suavissimi percipiantur, quibus Ecclesia sancta laetificari pergat. Divina auxilia vobis impensissime adprecamur, dum horum auspicium, et paternae voluntatis pignus, Apostolicam Benedictionem peramanter impertimus, quam ad omnes Sodales vestros, ad eorum opera et incepta, praesertim in peramplo missionali campo, pertinere percupimus. 8 Cf. Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 40. » Cf. Me. 10, 28. Cf. Le. 10, 42. Of. Matth. 19, 21. Cf. Lc. 10, 39. Cf. 1 Cor. 7, 32. Cf. 1 Io. 4, 10. " Cf. Col. 3, 3. Decr. de accomm, renov. vitae religiosae Perfectae caritatis, 5-6. 1 0 11 1 2 1 3 1 4 16 741 Acta Pauli Pp. VI IX Sodalibus e Congregatione Clericorum excalceatorum Sanctissimae Crucis et Passionis Domini nostri Iesu Christi, qui Romae Generali religiosae suae communitatis Coetui Regulae accommodandae interfuerunt. * Nunc autem vos alloquimur, dilecti filii e Congregatione Clericorum excalceatorum Sanctissimae Crucis et Passionis Domini nostri Iesu Christi, qui una cum benemerentissimo Generali Praeposito vestro, Theodoro Foley, huc frequentes convenistis, ut Beati Petri Successori fidem, caritatem et observantiam vestram iterum iterumque obtestaremini. Vos quoque ex omnibus orbis regionibus Romae coadunati estis, ut in celebrandum Capitulum Generale Speciale incumberetis, cuius prior Sessio exeunte hoc mense finem capiet; in alteram vero postea cogemini. Magnum quippe solacium Nobis comparatis, qui laetanti animo Deo optimo maximo gratias agimus ob huiusmodi florentissimum religiosae pietatis sanctissimorumque propositorum exemplum, a tot Religiosis Familiis praebitum. Vos igitur gratulatione prosequimur, vobis Nostram dicimus benevolentiam atque existimationem. Etenim vos, monita et vitae rationem repetentes Legiferi Patris vestri, Sancti Pauli a Cruce, ceterorumque Sanctorum, qui istam Congregationem fulgentia sicut sidera illustrarunt, hinc divinarum rerum contemplationi vacatis, quam cotidie alitis Liturgia, aeternorum bonorum meditatione, et sacrarum disciplinarum studio, ita ut ab omnibus iis rebus abhorreatis, quae plenae Dei caritati obstant; hinc vero apostolicam vivendi formam fideliter persequimini. Quapropter, quod ad vos etiam attinet, necesse prorsus est, ut caritatis perfectioni totis viribus studeatis, sine qua opera vel maxima nihil aliud fiunt, quam « a e s sonans aut cymbalum tinniens». Vos igitur ad hanc currendam viam paterna sollicitudine hortamur. Iesu Christi Passio, quae vestrum est splendens vexillum atque propria singularisque sanctitatis nota, ad omnia sustinenda exstimulat pro Christi nomine et gloria, atque pro hominum salute, eius pretioso sanguine redemptorum. Ad id sane reducitur princeps illa renovationis norma, quam Concilii Patres Religiosis Familiis proposuerunt, hisce verbis : « Cum vitae religiosae ultima norma sit Christi sequela in Evangelio 1 * Die 14 mensis octobris a. 1968. Cf. 1 Cor. 13, 1. 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 742 proposita, haec ab omnibus institutis tamquam suprema regula habeatur )). Christum vos sequimini Cruci affixum, Christum Cruci affixum hominum considerationi proponitis : in Eum igitur conspicientes, ab Eo vires et spiritum haurientes, in susceptum onus incumbere pergatis, ut vestri muneris efficacitas atque optatae renovationis vigor numquam remittant. Qua in re, Iesu Christi gratiam certe scitis vobis numquam fore defuturam. Quo autem haec uberior usque et affluentior in vos descendat, preces Nostras pro vobis ad Deum fundimus, atque, supernorum munerum auspicem, Apostolicam Benedictionem vobis iteramus, eamque omnibus quoque vestris Sodalibus impertimus, qui ubique terrarum Christi crucem praedicant eiusque virtutem strenui annuntiant. « Gratia Domini nostri Iesu Christi cum spiritu vestro, fratres. Amen )). 2 3 X Ad Excellentissimum Virum Ioannem Davin, primum apud Sedem Apostolicam Gabonensis Reipublicae liberis cum mandatis Legatum, Summo Pontifici Litteras commissi muneris testes tradentem. * Monsieur r Ambassadeur, C'est avec joie que Nous vous souhaitons la bienvenue au Vatican et que Nous accueillons en votre personne le premier Représentant officiel envoyé par le Gabon auprès de Nous. La remise de vos Lettres de créance entre Nos mains marque, comme vous venez de le dire, une date historique, heureuse à la fois, pensons-Nous, pour le Saint-Siège et pour votre jeune République. Ce n'est pas d'aujourd'hui que l'Eglise catholique entretient de bons rapports avec votre Pays. Dès le temps de Notre Prédécesseur Grégoire XVI était érigé le Vicariat Apostolique appelé alors « des deux Guinées », qui englobait, entre autres, le territoire du Gabon actuel, et qui fut confié par le Pontife à la jeune Congrégation fondée pour l'apostolat des Noirs par le Vénérable François Libermann. Les premiers missionnaires débarquaient sur le côtes du Gabon en 1844, et alors commença, à travers les lenteurs et les épreuves inhérentes à toute entreprise apostolique, l'histoire de la pénétration progressive de la semence évan2 Decr. de accomm. renov. vitae religiosae Perfectae caritatis, 2. Gal. 6, 18. * Die 17 mensis octobris a. 1968. s Acta Pauli Pp. VI 743 gélique dans votre Patrie. A plus d'un siècle de distance, chacun peut constater qu'elle y a solidement pris racine. L'œuvre des Pères du Saint-Esprit, bientôt aidés par les Frères de Saint Gabriel et par plusieurs communautés féminines, s'est affermie et amplifiée, et le Gabon, avec ses deux cent cinquante mille chrétiens — la moitié, peut-on dire, de la population totale du Pays — offre aujourd'hui le spectacle d'une chrétienté florissante. A côté des hérauts de l'Evangile, il serait juste de citer aussi les hardis explorateurs grâce auxquels, par la suite, votre Pays commença à acquérir sa notoriété dans le concert des peuples non africains. Une raison particulière Nous invite à mentionner ici l'un d'entre eux, sans doute le plus célèbre : italien d'origine, Savorgnan de Brazza, qui fut par la suite naturalisé français, était né à Castel Gandolfo, à quelques pas de la résidence d'été des Papes. Mais la visite de Votre Excellence Nous suggère de Nous tourner maintenant vers le présent plutôt que vers le passé. Conscient de sa personnalité et de son unité nationale, le Gabon a désormais pris en main son destin. La bonne entente y règne, pour autant que Nous le sachions, entre les catholiques et ceux qui professent une foi différente, et Nous aimons à penser que, parmi les Gabonais, Nos Fils ne sont pas les derniers à donner l'exemple du loyalisme envers les Autorités du Pays. Celles-ci, vous l'avez justement rappelé, apprécient les principes d'ordre moral et spirituel qui inspirent le Saint-Siège, et elles se montrent soucieuses de promouvoir deux grandes causes auxquelles le Saint-Siège donne son appui, les estimant capitales pour un heureux avenir du genre humain : la cause de la paix et celle du développement. Les deux causes sont liées, et la paix — tant interne qu'internationale — dépend pour une bonne part de l'action des Gouvernements pour une répartition équitable des richesses nationales à tous les niveaux de la population, qu'il s'agisse de richesses matérielles ou de richesses culturelles. Tel est, pensons-Nous, le souci des Autorités Gabonaises, et Nous en voyons un heureux indice dans l'effort considérable qu'avec l'aide de l'Eglise elles mettent en œuvre sur le plan de la scolarisation. Elles se sont fait honneur également, dans le domaine de l'assistance, en accueillant récemment nombre d'innocentes victimes de la tragédie qui désole un Etat voisin. Votre Excellence a formulé l'espoir de voir se développer heureusement les relations qui s'inaugurent aujourd'hui. Nous pouvons l'as- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 744 surer que ce désir est ici pleinement partagé, et qu'elle trouvera toujours auprès de Nous, dans l'exercice de sa mission, compréhension et appui. De grand cœur Nous invoquons sur elle et sur sa famille, ainsi que sur les Autorités et le peuple Gabonais, l'abondance des divines bénédictions. XI Ad sodales ex Ordine Fratrum Minorum Capuccinorum, qui Romae Conventui Generali religiosae suae communitatis Statutis accommodandis interfuerunt. * Dilectissimi Nobis Filii Sancti Francisci, Carissimi Fratres Minores Capuccini, Noluistis speciali Capitulo Generali vestro finem imponere, quin aditum ad Nos peteretis, priusquam ad coenobia vestra rediretis atque ad opus singulis vocatione vestra et oboedientia mandatum. Flagitastis salutationem et benedictionem Nostram, quarum utramque vobis libenter nunc impertimus,; gaudentes, quod hac ipsa congressione duplex illa ratio significatur, quae inter religiosam Familiam vestram et Sanctam Sedem iugiter intercessit; rationem dicimus obsequii vestri et Nostri affectus amoris ; ambo scilicet indicium sunt mutuae fiduciae, quatenus ex una parte in apostolico ministerio Nostro collocatur, ex altera in professione vestra Franciscali. Itaque confirmatas vos volumus in vitae genere, quod delegistis, vobisque bene precamur. Difficilem sane viam, dilectissimi Filii, elegistis, « arctam viam », de qua Evangelium agit. Talis autem est via Franciscana. Sanctus quidem Bonaventura haec de Fratre Francisco scripsit : « Digne quidem vir iste beatus singulari hoc privilegio (sacrorum stigmatum) insignitus apparuit, cum omne ipsius studium, tam publicum quam privatum, circa crucem Domini versaretur». Etenim animus eius, fide repletus, incensus amore, quippe qui semper tenderei ad evangelicam Christi personam, quae mitis, humilis, pauper, semper veluti lucem effundens apparuit in aspectu, in sermone, in actione, in colloquiis cum hominibus faciendis, in necessitudine, qua naturae iungebatur, in passionis suae acerbitatibus, atque animus eiusdem sancti Francisci, in se penitus conversus et in rebus divinis maxime defixus, effecit, ut ipse exsisteret singularis omnino Domini imitator. Haec 1 * Die 21 mensis octobris a. 1968. Legenda minor, 6, 9. 1 Acta Pauli Pp. VI 745 vero postulaverunt, ut se impenderet heroum in modum, se omnibus exueret rebus, simplicitate esset unica et mansuetudine incomparabili, quasi ipse diceretur frangere animum cuiusvis, qui pigre et ad speciem tantum eum sequi vellet, sed accendere quemlibet, qui attrahi se pateretur miranda prorsus vita humillimi eiusdem et sanctissimi viri. Haec beata Angela a Fulginia affirmavit : « Beatus Franciscus docuit nos paupertatem, dolorem, respectum et oboedientiam veram. Ipse enim fuit ipsa paupertas interius et exterius; per ipsam vixit et continuavit » . Est ergo via difficilis. Hanc reapse sic esse testatur historia ortus vestri, quo causa declaratur, cur vestra Familia religiosa exsistat ; satis enim est memorare eam in medium prodiisse ut partem reformatam « Observantiae », quae et ipsa erat olim reformata, atque omnibus viribus esse annisam, ut obtemperatio Regulae Franciscanae ad austeritatem verbis ipsis innixam revocaretur. Vestrum est dicere, quae fides habenda sit voci, quam Matthaeus a Bascio, primus e grege vestro, audierit Sanctum Franciscum emittentem : « V o l o , ut Regula mea ad verbum observetur, ad verbum ». Totus vero spiritus ac tota vita Fratrum Minorum Capuccinorum manifesto docent iis peculiare esse flagrans propositum sincera cum fidelitate servandi modos humillimos, maxime arduos, maxime proprios primitivae vitae Franciscalis. Re quidem vera.: via difficilis ! ' -, . - . ... . . 2 3 Clemens Pp. V I I prioribus promotoribus institutionis « Capuccinas » vestrae, Ludovico et Raphaeli a Foro Sempronii, per Litteras Apostolicas sub plumbo datas (die 3 Iulii anno 1528) et a verbis Religionis zelus incipientes, approbationem concedens, non minuit sed sanxit hunc reditum omnino absolutum ad austeritatem Regulae primitivae; quae, ad vitae usum sic iterum deducta, statim mirabilem fecunditatem suam ostendit sive magnum numerum asseclarum alliciendo sive praeclaram vim apostolicam manifestando ope sacrae praedicationis popularis et operum caritatis audacia insignium, sive benevolentiam promerendo Ecclesiae et praesertim proborum Christifidelium, qui Fratribus Minoribus Capuccinis eam fidem habebant eosque eo prosequebantur amore, quibus, merito quidem, praeclara illorum quaedam concepta est imago, quae, per formam ipsam Franciscanam, personam Iesu Christi, moralem et propheticam, reddit. Traditio igitur vestra via difficili, ut diximus, Evangelio ostensa, * Liber de vera fidelium experientia. Cfr. Bernardino da Colpetrazzo, Cronica; Boverio, cum notis L. Pastor* IV, II, 728. 3 746 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale fertur et ad nostra usque pervenit tempora, obstupescentibus hominibus, qui intellegere nequeunt institutum vestrum tam desuetum, cuius vos testes estis in societate hominum res concupiscentium plane alienas ab iis, ad quas vos ipsi contenditis; illi autem simul — et quidem quam vehementer ! — capiuntur inexplicabili vita vestra superstite. Quod comprobatur devoto animi affectu, quo prosecuti sunt Patrem Pium a Pietralcina, nuperrime e vivis sublatum. Exsistit hic quaestio, quam vos, sive ratione sive usu, pluries iam solvistis : scilicet quomodo vitae genus tam austerum, tam singulare quoad habitum, tam dissimile modo vivendi hac aetate obtinenti, adhuc his ipsis temporibus habeat numerosos et fideles sectatores, habeat, qui id admirentur et cum benevolentia venerentur, idque in magna parte huius mundi, qui abhorrere, immo adversari videtur instituto vitae religiosae traditioni tantopere obnoxiae et omnibus numeris integrae. Hoc est responsum, quod vos datis : est videlicet genus vitae perfectae, difficilis quidem sed perfectae; iamvero haec perfecta est quoad formam humilitatis, simplicitatis, paupertatis evangelicae; perfecta quoad consilia et proposita, quae, ut hoc Capitulum destinavit, observantiam religiosam, quatenus in ipso vitae usu continetur, dirigere nituntur ad praestitutam illam speciem egregiam et absolutam viri religiosi Franciscani. Inde consequitur mirabilis laudatio ac defensio Evangelii et perennis efficacitatis eiusdem, omnibus temporibus convenientis, arcanae eius virtutis etiam huius aetatis homines allicientis ; sed pro iis, qui peculiarem felicemque vocationem sunt nacti hanc perfectam vitae rationem sequendi, simul inde oritur officium semper novum, semper impellens, harum rerum testimonium sincerum verumque dandi. Non tamen inconsultus ille modus se conformandi ad propensiones mundi, ad profanos mores hodiernos, ad opinationes mentium saecularium, omni discrimine circa eas remoto, efficit, ut vita religiosa revirescat et vigescat, sed perspicax intellegentia duarum veritatum, quas Concilium in uno conspectu posuit atque inter se coniunxit ; quae sunt : veritas historica et spiritualis originum alicuius Instituti religiosi et veritas practica et apostolica necessitatum nunc urgentium ; tempus praeteritum et praesens; traditio et experientia; fidelitas erga constitutiones primitivas, consilium et impulsionem exhibentes, atque obtemperatio nostrae aetatis necessitatibus officiorumque hodiernorum exsecutio. Ait enim Concilium : « Accommodata renovatio vitae religiosae simul complectitur et continuum reditum ad omnis vitae christianae 747 Acta Pauli Pp. VI fontes primigeniamque institutorum inspirationem et aptationem ipsorum ad mutatas temporum condiciones )). Vita igitur vestra et vetus esse potest et recentium temporum propria. Elegistis viam difficilem viamque perfectam secundum severissimas Evangelii Pauperum praescriptiones. Nunc autem, hac ipsa aetate Concilium subsequente, qua id agitur, ut illius iter continuetur et ad futura recte dirigatur, necessarius est actus et nisus bonae voluntatis ; actum et nisum dicimus, quae schola vestra Franciscana patrare vos docet alacritate animosa et laeta, utpote in Christi imitatione prorsus innixa, semper plena fiduciae in eius gratia collocatae, semperque magnanima et ad spirituale sacrificium parata. 4 Non dubitamus quin Capitulum vestrum haec intendens opus suum institerit, neque volumus eiusdem coetus labores expendere. Hoc tantum vos hortamur, ut id absolvatis conclusionibus paraenetiois et praeceptivis admodum seriis. Nec quidquam addimus ad vos ipsos tantummodo pertinens; ceterum notae sunt vobis Instructiones Nostrae Congregationis Religiosis et Institutis saecularibus praepositae; quibus si animo docili obsequimini, bene facitis, quovis respectu. Quoniam vero a Nobis etiam exhortationem petivistis, libet hunc sermonem concludere vota quaedam vobis exponendo, quae mente agitamus, non quidem condicione Ordinis vestri, sed potius communibus Ecclesiae necessitatibus suggesta. Quarum necessitatum prima haec est : Ecclesia indiget sodalibus religiosis, qui vitam interiorem impensissime ducant. Quo enim acriores, urgentiores, blandiores magisque seductorii sunt illi veluti stimuli, quibus mundus hodiernus animos et actiones hominum invadit et occupat, eo magis necessarii sunt ii, qui se a rebus externis, praepotentibus et opprimentibus, tuentur easque sciunt referre ad interiorem regionem conscientiae, considerationis, orationis et qui cum Deo parant se coniungere in silentio spiritus sui, in quo ipse se admovet et aperit. Haec profecto non sunt aliena a vestrae consuetudine vitae; etenim initio Eremitas Franciscanos vosmet ipsos appellastis, memores, quantopere Sanctus Franciscus solitudinem, meditationem, contemplationem adamasset. Temporibus nostris Ecclesia renovationem liturgicam promovet, quae quidem cum contemplatione egregie convenit, propterea etiam quod in eadem renovatione duae res primariae deprehenduntur ipsi 5 4 5 Decr. de accomm. renov. vitae religiosae Perfectae caritatis, n. 2. Cfr. Maritain, Liturgie et contemplation, Deselée de B. 748 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale peculiares : maius videlicet momentum Verbi Dei auditioni tributum et maius studium fidelium sacras celebrationes participandi. Ad haec etiam quod attinet, pro simplicitate fervida vobis propria in divini cultus perfunctione, in hoc ab Ecclesia proposito opere uberem vitae spiritualis vestrae alimoniam et praeclara auxilia, quibus apostolatus vester roboretur, invenire potestis. Si Ecclesiam adiuvabitis ad sinceram, pulchram, socialem efficiendam formam orationis liturgicae renascentis, vobismet ipsis opem feretis ad perfectionem spiritualem, vobis quoque congruentem, adipiscendam, et habiliores eritis muneri pietatis magistrorum et populi prophetarum. Ecclesia praeterea indiget austeritate vestra festiva atque sapienti. Num cogitari potest veri nominis religiosus, qui vitae commodis supervacaneis et saecularibus indulgeat, quae hac aetate etiam in coenobia irrepunt? Qui facilis sit ad oblectamenta profana capienda, quae minus queant probari, excusans omnia se debere cognoscere aut homines horum temporum posse convenire in eorum vitae usu, qualis reapse apparet? Qua auctoritate valet religiosus, experientia quidem sensibilium repletus, sed carens spirituali experientia eaque sincera ac perpessione dolorum comprobata? Ad hoc quod spectat, paupertas vestra non solum in Christi consortium vos inducit fruentes libertate spiritus, praeditos facultate quodlibet bonum creaturae aestimandi, spectabiles inornata quidem sed gravitatis plena munditia; verum etiam bonam existimationem, fiduciam, admirationem eorum vobis conciliat, qui imitari vos nequeunt. Paupertas vobis est robur ac dignitas. Ecclesiae opus est, ut sibi documento sit vestra fidelitas erga Evangelium et pauperem Fratrem Franciscum. Aliis plurimis necessitatibus urgetur Ecclesia, circa quas multum vobis fìdit. E quibus — nec quidquam amplius addemus — una èst apostolatus popularis, qui subsidio est apostolatui pastorali et ad ingenii culturam pertinenti. Huic sane apostolatui, vobis peculiari, operam datis atque etiam magis dare poteritis. Vobis homines fidem habent, qui, pervagatus illos et multiplices sensus verecundiae ac timoris vincentes, Patres Capuccinos in sacramenti Paenitentiae tribunali adeunt. Quantum hodie Ecclesia eget sacerdotibus et multis et peritis, qui peccata confitentibus adsint ! Si in hac arte potissimum et praecipue versabimini, eruditi disciplina morali et psychologica, spirituali et mystica, quae hodie ministerio confessiones excipiendi convenit, animis christifidelium, Ecclesiae, gloriae Redemptoris egre- Acta Pauli Pp. VI 749 gie inservietis. Atque hoc idem praestare poteritis sacra praedicatione vestra eaque simplici, sapienti, Verbo Dei et humana experientia locupletata, exemplo confirmata et per caritatem persuasibili effecta. Saepe Nobiscum quaesivimus, cur Filii Sancti Francisci non, ut ipsis congrueret, inter opificum turbas adessent, verba ex populi consuetudine ad eos facientes, vocati ex instituto suo ad participandum humilis vulgi panem, multo sudore comparatum, et habiles ad laetitiam et spem inter acres vitae aerumnas excitandam. Probe novimus vos plurimis iam occupationibus teneri et numerum vestrum esse minorem quam pro augescentibus officiis, quae a vobis poscuntur. Haec tamen mentio Nostra vobis ostendat, quam efficax et providum munus, quod in mundo obitis, existimemus. Pro cuius muneris perfunctione magnanima et constanti hac ipsa hora vobis in Christi nomine gratias agimus. Scimus vos in coenobiis vestris tácitos et animo intentos orationi, fraternitati, paenitentiae. Scimus vos indefatigatos vias insistere ministerii sacerdotalis et multiformis apostolatus partes implere ; in nosocomiis, in carceribus, in coemeteriis, in suburbiis, in leprosorum hospitiis, in longinquis regionibus missionali opere excolendis, uno verbo : omnibus locis. Ita est ; gratias agimus vobis, monentes, ut fideles, coniuncti, fortes in religiosa Familia vestra maneatis atque vobis, sodalibus vestris et cunctis, quibus assistitis ac solacia et beneficia affertis, Fratris Francisci tuitionem precantes, singulis universis Benedictionem Apostolicam impertimus. XII Habita in Basilica Vaticana, Clero, Sacris Virginibus et Christifidelibus, qui sollemnibus Beatificationis Venerabilis Famulae Dei Cloeliae Barbieri interfuerunt. * (( A che cosa paragoneremo il regno di Dio? o con quale similitudine lo figureremo? Esso è simile a un granello di senapa, il quale, quando si semina in terra, è più piccolo di tutti i semi che sono sulla terra ; ma, seminato che sia, cresce e diventa più grande di tutti gli erbaggi e fa dei rami così grandi che gli uccelli del cielo possono ripararsi alla sua ombra w. 1 A queste parole del Signore correva il Nostro pensiero, mentre por* Die 27 mensis octobris a. 1968. Marc. 4, 30-32. 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 750 gevamo ora il Nostro atto di venerazione alla nuova Beata, sembrando a Noi, come supponiamo che quanti oggi la onorano vadano pensando, di ravvisarle riflesse tali parole evangeliche nell'umile ed eletta figura di Clelia Barbieri. Perché la prima impressione che la sua vita offre al nostro sguardo, abituati, come tutti siamo, a osservare e misurare gli uomini secondo la loro statura nel contesto storico e sociale, è quella della piccolezza. Qual è la sua storia? Si dura fatica a rintracciarla e a descriverla per la scarsezza di dati di cui si compone, per un primo motivo, quello della brevità del suo soggiorno terreno : di soli ventitré anni! Vero è che nei fasti della santità Clelia Barbieri non è sola a raggiungere il paradiso in così giovane età; a raggiungerlo, diciamo, con i segni anche a noi visibili della gloria. Non consideriamo ora il caso di bambini e di fanciulli e di giovani che giungono alla salvezza proprio in virtù dell'integrità della grazia battesimale e della loro naturale innocenza, senza aver subito alcuna profanazione, che una più lunga durata della loro terrena esistenza e una più piena esperienza delle avversità del pellegrinaggio nel mondo avrebbero forse loro arrecata. Ma ciò che ora interessa la nostra attenzione è il fatto che la brevità della vita sia illustrata in alcuni casi da uno straordinario complesso di virtù personali, di grazie spirituali e di circostanze biografiche da conferire alla giovane vita l'aureola più gloriosa e più difficile a conseguirsi, quella della santità. La santità nella giovinezza sembra a Noi un fenomeno umano ed agiografico degno del più grande interesse, per la sua precocità (non è una delle curiosità moderne quella dei « fanciulli-prodigio », o dei giovanissimi atleti, o artisti, o scienziati, o eroi, che, superando gli indugi dello sviluppo e i ritmi del tempo, raggiungono in anticipo una pienezza naturale sbalorditiva?) ; e sembra un fenomeno mirabile per la ricchezza di doni soprannaturali, che l'acerbità stessa dell'età mette in evidenza. Chi non ricorda, ad esempio (e restiamo nel giardino femminile), l'elogio di S. Ambrogio per Agnese, la giovinetta vergine e martire da lui magnificata : « Ella, come si narra, aveva dodici anni quando subì il martirio » (Haec duodecim annorum martyrium fecisse traditur). 2 Voi, Bolognesi, subito in cuor vostro commentate : anche la nostra beata Imelda Lambertini, fiore della santa Eucaristia, aveva tredici anni. Potremmo ricordare che Giovanna d'Arco chiuse la sua vita av2 De virgin. 1, 7. Acta Pauli Pp. VI 751 venturosa, mistica, militare ed eroica a diciannove anni. A trentatré Santa Caterina da Siena. E Santa Bartolomea Capitanio, ch'ebbe una vita sotto molti aspetti simile alla nostra Clelia Barbieri, pochi decenni prima, meritò ella pure d'essere fondatrice d'una fiorente famiglia religiosa nel breve spazio di ventisei anni. Ricordiamo tutti che S. Teresa del Bambin Gesù morì a ventiquattro anni. Potremmo continuare. Ma ora ci basta fermare lo sguardo sulla nostra Beata, traendo conferma dalla brevità stessa del suo passaggio nel tempo che la santità, anche quella meritevole del suffragio ufficiale della Chiesa, è possibile alla gioventù; ed inoltre, a tutto ben considerare, quando i carismi della grazia e l'intelligenza del Vangelo le siano assicurati, potremmo dire che meglio si addice la perfezione cristiana alla giovane età che non ad altro periodo dell'umana esistenza. Ma la giovane età segna indubbiamente un limite di piccolezza, se non al valore, alla storia d'una breve vita. Ed altro limite riscontriamo in Clelia nella scena umana in cui quella vita si svolge : l'umiltà dell'ambiente, quello d'una modesta ed ignota parrocchia rurale, le Budrie di S. Giovanni in Persiceto, dove all'occhio curioso di valori culturali e civili nulla appare di notevole, e dove invece è giustamente notata la deficienza economica e sociale, propria delle popolazioni rurali di quel tempo. Certo, un occhio più attento ai valori morali e religiosi può scoprire le meraviglie di quel quadro umano, in cui la nostra civiltà cristiana ha modellato, composto, ornato il costume degnissimo dell'umile gente, dove la laboriosità, la sobrietà, l'onestà, la modestia, la bontà, il senso del dovere, il timor di Dio, il rispetto per tutti sono così penetrati nella mentalità e nelle abitudini della tranquilla e travagliata popolazione contadina da trarne stupendi e quasi campestri fiori di gentilezza, di abnegazione, di candida semplicità, di sensibilità morale, di spiritualità cristiana, che indarno cercheremmo in tanti altri ambienti più evoluti, e ormai prevalenti nella nostra moderna società. Occorre finezza manzoniana per apprezzare simile scena, gusto francescano, e, diciamo pure, senso evangelico. Ma la piccolezza rimane la misura del quadro, anche sotto un altro aspetto, che, per altro verso, grandeggia di meravigliosa irradiazione spirituale, vogliamo dire quello della vita religiosa. Anche questa è semplice, popolare e ordinaria; essa è formata alle fonti più accessibili della preghiera comune; alimentata da letture che di poco si estendono oltre i primi elementi della dottrina cristiana, e dal Acta 752 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Manuale di Filotea, allora assai in voga, del Can. Riva di Milano. Suoi maestri sono due Parroci di campagna* magnifici Sacerdoti, ottimi pastori, assai virtuosi, il Setanassi e il Guidi, ma entrambi senza pretese di vasta cultura e di pensiero originale. Anche il nome, che definirà la Famiglia religiosa fondata da Clelia Barbieri, métterà in evidenza la dimensione scelta, sull'esempio e in onore d'un grande umilissimo Santo, Francesco da Paola, per caratterizzare l'istituzione delle « S u o r e Minime dell'Addolorata )). Minime. Ma questa esatta impressione di piccolezza non dice tutto della nuova Beata, anzi non dice le ragioni dell'esaltazione, che meritamente la Chiesa oggi le tributa. Un'altra impressione succede, quella della scoperta. Avviene spesso nella vita dei Santi. I titoli della loro vera personalità bisogna scoprirli, e perciò bisogna cercarli. Quelli che credono che la santità abbia come manifestazione ordinaria il miracolo spesso si illudono. Il miracolo potrà verificarsi, e costituire il segno di virtù e di carismi straordinari, e quindi santità meritevole di speciale onore e di fiducioso credito. Ma questa santità dev'essere cercata in altre sue manifestazioni, le quali esigono nell'osservatore particolari condizioni di spirito, che sono poi quelle che da un lato rendono a lui benefico il culto dei Santi e dall'altro lo giustificano; cioè dev'essere cercata nella somiglianza, che il Santo riflette su di sé, di Cristo, il modello, il maestro, il vero Santo. Il culto dei Santi è una ricerca di Cristo in alcuni suoi seguaci, più fedeli e più favoriti. È allora pare a Noi di riudire la voce del Signore fare l'apologia dei suoi eletti ; ed ora di questa sua fedelissima Beata ; la voce, diciamo, di Lui, rimpicciolito perfino sotto il nostro livello, di Lui, fattosi povero quand'era la ricchezza stessa, diventato fratello a tutti noi per essersi definito « il Figlio dell'uomo » , e ritenuto socialmente il « figlio del fabbro » ; di Lui, che effondendo al Padre l'amarezza e la dolcezza insieme del suo cuore, posto a contatto con gli uomini ribelli e con quelli fedeli, svela il piano segreto della sua rivelazione : ( d o Ti rendo lode, o Padre, Signore del cielo e della terra, perché hai nascoste queste cose ai dotti e ai sapienti, e le hai rivelate ai piccoli. Sì, o Padre, perché così Ti è piaciuto ! » . 3 4 5 6 7 Phil. 3 Cfr. 4 Cfr. 2 Cor. 8, 9. B 2, 7-8. Matth. 8, 20 ecc. 6 Matth. 13, 55. 7 Matth. 11, 25-26. Acta Pauli Pp. VI 753 E dove Ci conduce la nostra ricerca di Cristo nella Beata di cui appunto stiamo celebrando la somiglianza con Cristo* sulla quale la Chiesa fonda la sua certezza di dichiararla cittadina del Cielo? Oh! se Noi abbiamo avuto una prima impressione di piccolezza, adesso, ravvisando nell'umile sua figura, nella breve sua vita, nella silenziosa sua opera i tratti del volto evangelico del Signore, un'impressione di meraviglia e di letizia in Noi, un'impressione di bellezza e una impressione di grandezza invece a lei relative inonderebbero il Nostro animo, se volessimo soffermarci ad uno studio così delicato e così attraente, cioè se volessimo tessere l'elogio della Beata o narrarne la biografia. Altri, e primo fra questi un'alta figura di Pastore, il Cardinale Gusmini, Arcivescovo di Bologna dal 1914 al '21, lo hanno fatto, e voi che Ci ascoltate tutto sapete in proposito; né più vi diremo, se non per confidarvi, correndo, ciò che al Nostro spirito ha recato maggiore edificazione, e più benefico incanto, mentre, in ordine a questa beatificazione, C'informavamo della Serva di Dio da dichiarare Beata. Piacque specialmente a Noi l'innocenza di questa singolare creatura, quella purità che lascia trasparire nel volto e negli atti il candore interiore; il candore, che suppone ed alimenta un continuo, quasi connaturato colloquio con quel Dio meglio conosciuto per via d'amore, che di ansiosa speculazione; Ci pareva d'ascoltare S. Agostino ragionare della verginità : in carne corruptibili incorruptionis perpetua meditatio/ una meditazione continua della Purezza incorrotta in un essere tuttora corruttibile. E da così limpida bellezza Ci pareva ovvio di vedere sgorgare una bontà semplice, affettuosa, attraente; quella che quasi spontaneamente dapprima, e poi urgentemente cercò di farsi indotta e sapiente maestra comunicativa del proprio interiore tesoro di amorosa verità e di sperimentare, fino alla dedizione materna, incantevole in una così giovane vita, l'ansia di servire la propria parrocchia, di educare gli altri, di formarsi un cerchio di sorelle e di amiche, con cui pregare e lavorare, e poi costituirsi in « ritiro », in cenacolo religioso qualificato all'orazione e al servizio dei poveri e dei sofferenti, come appunto fanno le figlie di Clelia Barbieri, le ottime Suore Minime dell'Addolorata. Godiamone tutti. Voi, sì, per prime, Suore pie e gentili, che traducete in opere di carità lo spirito della Beata; voi, che date testimonianza di ciò che può in una comunità ecclesiale l'esempio, l'ardore, 8 De sancta virg., c. 13; PL 40, 401. 48 - A . A. s. 754 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale l'azione della gioventù femminile affascinata dal volto di Cristo, trasportata dalla sua grazia e compresa di quanti bisogni soffrono i fratelli e di quanto bene essi siano capaci rincorrendo lo slàncio giovanile della purezza apostolica; voi, cbe offrendo al Signore la vostra vita tutto perdete e tutto guadagnate nell'esercizio assiduo ed eroico della carità. E goda Bologna di questa sua Figlia, che la Chiesa celebra nell'ineffabile gloria del .misterioso mondo celeste, e solleva davanti a quello terrestre come degna di ammirazione, d'imitazione, di fiducia. Noi sentiamo il dovere di congratularci con Lei, caro e venerato Signor Cardinale Lercaro, che per il compimento dei voti rivolti a questa gloriosa giornata ha prodigato le sue cure sagge ed assidue, e che può ben allietarsi di vedere oggi coronato col suo il desiderio dell'amatissima arcidiocesi bolognese. E sentiamo il bisogno di condividere con Bologna e con il suo presente e degno Arcivescovo Monsignor Poma la gioia di vedere questo nuovo fiore di fede e di santità testimoniare la perenne e moderna vitalità d'una secolare tradizione cattolica, che in Clelia Barbieri attesta le antiche virtù d'un popolo forte e cristiano, e dice al mondo come ancor oggi il Vangelo, ed oggi più che mai, si manifesta non solo sensibile e comprensivo degli umani bisogni, ma là, dove la giustizia, dove la fratellanza, dove l'indigenza reclamano chi li soccorra e li serva con pieno e silenzioso sacrificio di sé, esso, il Vangelo, ha pronto un suo dono generoso e misterioso di vite consacrate ed immolate. Ed il Nostro invito a godere dell'avvenimento, che oggi è stato celebrato, vuol essere espresso a quanti sono qua accorsi per essere non solo spettatori, ma partecipi : tali sono certo le Autorità civili e politiche di Bologna e della terra emiliana e romagnola, alle quali siamo lieti, nel nome di Clelia Barbieri, di porgere il Nostro deferente saluto ed il Nostro voto augurale di prosperità e di pace. Così salutiamo le personalità ecclesiastiche del Clero bolognese, Mons. Vicario Generale, i Reverendi Canonici e i Parroci della città e dell'arcidiocesi, fra questi quelli specialmente delle Budrie, e di San Giovanni in Persiceto, i rappresentanti del Laicato cattolico, i parenti ed i congiunti della nuova Beata e quelli che hanno goduto della sua miracolosa intercessione ; e poi tutti i pellegrini e i visitatori e i fedeli presenti d'ogni provenienza, affinché abbiano tutti nella Nostra riconoscente e paterna benedizione il pegno della protezione della nuova celeste cittadina e sentano tutti, con l'impegno ch'ella ci affida Acta Pauli Pp. VI 755 a seguirne gli esempi e a tenerne desto lo spirito, l'impulso gioioso degli interiori carismi capace di rendere possibile e facile e felice la moderna militante sequela di Cristo. Ma non possiamo congedarci da questa entusiasmante assemblea senza rivolgere un pensiero specialissimo ai gruppi di Alunni, con i loro Superiori e Maestri, dei vari Seminari, che abbiamo la fortuna di vedere dintorno a Noi, specialmente quelli del Seminario Regionale « Benedetto XV » delle diocesi di Bologna, Ravenna, Bertinoro, Cesena, Comacchio, Forlì, Sarsina, Rimini e Montefeltro, le quali così salutiamo nei pegni più preziosi delle loro spirituali speranze; poi quelli del Seminario arcivescovile di Bologna ; quelli dell'ON ARMO ; quelli del Pre-seminario di Borgo Capanne; e quanti altri nelle rispettive diocesi, nella Nostra di Roma ovviamente, ovvero nelle loro Famiglie religiose, maschili e femminili, si preparano a far dono a Cristo e alla sua Chiesa, della loro freschissima vita. A voi, giovani, l'augurio che possiate pienamente godere della presente glorificazione dell'umile virtù; a voi, l'esortazione che abbiate l'intuito sapiente di ciò che oggi più occorre alla Chiesa e alla moderna società, il fatto esistenziale cioè della santità. Di santi ha bisogno la Chiesa, di santi il mondo. Di santi, diciamo, dei quali l'imitazione di Cristo e la tradizione ecclesiastica c'insegnano le vie aspre e soavi ; di santi, che nel tumulto delle esperienze moderne, delle ideologie correnti, delle contestazioni di moda, sanno essere, ad un tempo, personali e sociali, liberi cioè dal mimetismo collettivo, e spontaneamente, fermamente consacrati al servizio di Dio e dei fratelli. Fate, carissimi figli, della vostra vita un esperimento totale di santità ; non fermatevi a metà, non contentatevi di compromessi mediocri, non lasciatevi suggestionare dalle formidabili fatuità, di cui è piena la nostra atmosfera; siate veramente discepoli del Maestro, veramente membra vive ed operanti della Chiesa di Dio, veramente esaltati ed umili della vostra scelta, fra tutte la più difficile e fra tutte la più dolce, fra tutte l'ottima per la vita presente e quella futura, la scelta della santità. Così vi parli nel cuore la nuova Beata; così vi attragga e vi avvalori quel Cristo nostro Signore di cui oggi, celebrando la festa della sua regalità, la Chiesa ci ricorda essere Lui l'unico a orientare le nostre speranze, l'unico a unire i nostri cuori, l'unico a salvare i nostri destini. 756 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale XIII Ad Excellentissimum Virum Jonathan Leabua, supremi Consilii rei publicae administrandae Praesidem in Regno v. « Lesotho ». * Mister Prime Minister, We appreciate highly the honour yon do Us by your visit, and We welcome you heartily to Our home. We are happy to see that, in your country, the reception given to the Christian message has led to immediate outstanding results : not only to progress in the Organization of modem life, but also to the Christian and human concept of life according to the ideáis of justice, of freedom, of peace; for thèse ideáis find faithful correspondence in the human feeling, and the indigenous culture, of the People of Lesotho. Then, too, We rejoice to know that your independent University bears the name, so rich in mystic historical and spiritual significance, of Roma; and that it developed f rom the original institute named for Our illustrious and venerated Predecessor, Pius the Twelfth. To this institution, already in happy development and rich with promise for the future, We send, through your good offices, Mister Prime Minister, a special greeting. With paternal interest have We followed the recent developments in Lesotho, praying that your Nation may advance in peaceful relations with its neighbours and with the other countries of the world. You know well the unselfìsh efforts of the Catholic Church, through its priests, men and women religious and laity, under the leadership of their Bishops, to promote health, welfare and the éducation of your people. In a Nation which respects the freedom of the Church, thèse efforts will continue and increase, for the good of Lesotho and the progress of its Citizens. Invoking God's guidance upon your admirable endeavours, and those of your Government, We pray that He may bless and prosper the Nation of Lesotho, and ali its beloved people. * Die 30 mensis octobris a. 1968. Acta Pauli Pp. VI 757 NUNTIUS RADIOPHONICUS Ad iuvenes athletas qui in urbe Mexico ex omnibus nationibus Olympia participarunt Certamina. Profunda es Nuestra satisfacción al sentirnos en medio de vosotros, Jóvenes Atletas, que os disponéis a inaugurar la Décima Nona Olimpíada en la Ciudad de Méjico, precisamente el día que recuerda el primer encuentro entre el Viejo y el Nuevo Mundo. Méjico : la antigua Tenochtitlán cuyos templos y monumentos admira absorto el visitante. Con cuánto acierto los Organizadores hicieron figurar en el emblema de esta Olimpíada el Calendario Azteca que, adornado con los colores del Lábaro nacional, proclama a Méjico — durante los eventos deportivos — como la Capital del Mundo. Doce de Octubre : Hoy, las Naciones de América recuerdan que aquel día del año del Señor 1492 señala el nacimiento de una nueva edad en la Historia. Pero hay otra circunstancia singular : por primera vez América Latina brinda la sede para una Olimpíada incluyendo en su programa diversos actos culturales. De este modo, los atletas y cuantos les acompañan se llevarán un recuerdo imborrable al regresar a sus países. Nuestro Apostólico Ministerio no es indiferente a estas nobilísimas manifestaciones. Desde que se reanudaron, en 1896, la Iglesia las estimula ofreciéndoles la luz de sus orientaciones. Así lo hizo Pío XII con la XVI Olimpíada de Melbourn, Juan XXIII con la de Roma y Nos en ocasión de los Juegos Invernales de Grenoble. Y ante todo, deseamos expresar Nuestra complacencia al mirar que una selecta parte de la juventud del mundo participa en competiciones que requieren preparación y arduo entrenamiento. Dentro de unas horas daréis prueba de ello impulsados por un elevado ideal. Es cierto : habrá vencedores y vencidos. Pero lo importante no es triunfar, lo que importa es estar presente y competir. Así lo proclamaba el Barón de Coubertin, restaurador de los Juegos Olímpicos. Tendréis oportunidad de mostrar vuestra grandeza exhibiendo un (( fair play )) — un juego limpio; aceptando las decisiones de arbitros y jueces y estrechando la mano al vencedor : ésta es la verdadera victoria. * Die 12 mensis octobris a. 1968. 758 Acta Apostolicae Sectis - Commentarium Officiale También llenáis Nuestro corazón de una grande esperanza. Los problemas que angustian nuestra época, ¿cómo podrán resolverse sin grandeza de alma, sin valor, sin altruismo? Procedéis de tantos países, representáis ambientes y culturas, pero os une idéntico ideal : vincular a todos los hombres con la amistad, la comprensión y la recíproca estima. Esto prueba que vuestra meta final es algo más elevado : la Paz Universal. Vuestra tarea es contribuir a que los campos de batalla se truequen en palestras y que al odio suceda el amor. Terminamos Nuestras palabras confiándoos un mensaje : al volver a vuestras respectivas patrias anunciad que la paz es posible y es factible ; proclamad que vuestras competiciones han realizado este prodigio. Los cinco anillos — emblema oficial de las Olimpíadas — ¿no simbolizan acaso la fraterna convivencia de las razas que habitan los cinco continentes? ¡ Jóvenes Atletas que Nos escucháis en Méjico, Jóvenes que prestáis oído a Nuestra voz en todo el mundo : sed Mensajeros, sed Evangelizadores, sed Apóstoles de la Paz ! Mientras formulamos los más fervientes votos por el feliz éxito de esta Olimpíada, respetuosamente saludamos a las Autoridades de la Nación Mejicana, a los miembros del Comité Olímpico Internacional y Mejicano, a las Autoridades religiosas que han dispuesto un servicio especial para los visitantes y sobre todos invocamos las más copiosas bendiciones del cielo. NUNTIUS SCRIPTO DATUS Ad Rev.mum Patrem Théo van Asten, Moderatorem Generalem Missionariorum Africae, a condito Instituto primo revoluto saeculo. Votre grande famille, la Société des Missionnaires d'Afrique — plus connus sous le nom de « Pères Blancs » — va fêter le 18 octobre prochain le centenaire de sa fondation par le Cardinal Lavigerie, en l'année 1868 qui est ainsi devenue grâce à lui, et grâce à tous ceux qui, par la suite, ont entendu son message, une grande date dans la vie missionnaire de l'Eglise. C'est avec joie que Nous saisissons cette occasion pour adresser à ses continuateurs — Pères, Frères, Clercs déjà engagés sur le chemin de l'apostolat — un message de particulière estime et de paternelle affection. Si Nous tournons Nos regards vers ces cent années de labeurs mis- Acta Pauli Pp. VI 759 sionnaires, Nous les voyons marquées à l'évidence par l'action de PEsprit-Saint. N'est-ce pas Lui qui a inspiré à l'homme de Dieu et à l'homme d'Eglise que fut votre prestigieux fondateur l'amour de l'Afrique et les moyens de la bien servir? N'est-ce pas Lui qui a suscité chez des légions de Pères Blancs, ses fils, une audace apostolique, une persévérance et un souci d'adaptation, un esprit de sacrifice poussé parfois jusqu'au don du sang, dont les fruits sont si abondants et si divers? Dans l'impossibilité de les évoquer tous, qu'il Nous suffise de signaler, parmi les plus beaux fruits nés du grain semé en terre, le merveilleux témoignage des Martyrs Baganda, dont Nous avons eu la joie de proclamer la Canonisation le 18 octobre 1964. Et jetant les yeux sur les territoires où vous et vos prédécesseurs ont dépensé sans compter leurs sueurs et leurs fatigues, Nous voulons saluer avec reconnaissance la Hiérarchie, le Clergé et le Laïcat autochtones, dont la seule présence est la meilleure preuve de la fidélité de votre Société au désir de son fondateur. N'écrivait-il pas, dès l'année 1874 : « Il manquera aux missionnaires cette grande voix du sang qui faisait tressaillir Saint Paul pour le salut des Hébreux, ses frères selon la chair ... L'œuvre durable devra être accomplie par les Africains eux-mêmes devenus chrétiens et apôtres »? Aujourd'hui, si ce vœu n'est pas encore pleinement réalisé, si de nouveaux labeurs demeurent nécessaires et urgents pour que l'Eglise d'Afrique prenne partout le visage qu'appellent le caractère et le génie propres de ses fils, il est déjà très largement exaucé, comme en témoigne l'éminente dignité que Nous avons conférée à l'un des vôtres, le Cardinal Paul Zoungrana, archevêque de Ouagadougou. Appuyés sur tout le passé qui fait votre honneur et votre fierté, regardez désormais hardiment vers l'avenir. La providence a permis que vous fêtiez le Centenaire de votre fondation au lendemain d'un Chapitre Général qui doit marquer une étape importante dans la vie de votre Société. Appelés par le Concile à l'effort d'adaptation et de rénovation que l'Eglise veut accomplir dans tous les domaines, vous vous êtes mis promptement et sérieusement au travail, pour que l'Esprit qui a suscité votre naissance dirige aussi votre croissance et anime votre apostolat durant l'époque de profonde mutation que traverse le monde actuel. « Ê t r e apôtre et rien d'autre ... »: telle était la consigne donnée à 760 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ses fils par le Cardinal Lavigerie. Elle demeure votre idéal permanent. Mais vous êtes apôtres pour l'Afrique et il vous appartient pour une part de faire entrer chaque jour davantage dans les faits les orientations que Nous proposions l'an passé dans Notre Message à l'Afrique. La volonté de votre fondateur était aussi que vous fussiez apôtres non pas isolément, chacun pour soi, mais (( en communauté », et tous ceux qui vous connaissent savent combien est vivant parmi vous l'esprit de famille, l'esprit de « corps », au sens que la première épître aux Corinthiens donne à ce mot. Mais aujourd'hui le même esprit vous conduit à faire corps de plus en plus profondément avec les autres familles missionnaires, à vous prêter à de nouvelles formes de collaboration, à travailler surtout en étroite communion avec ceux qui sont devenus les premiers responsables de l'Eglise en leur pays. Telles sont les directions dans lesquelles vous cherchez la fidélité à votre vocation propre, condition essentielle de votre fécondité apostolique. N'est-ce pas l'Apôtre des Gentils qui doit vous fournir la clef de cette fécondité qui est votre plus grand désir. « Pour moi, s'écriaitil, vivre, c'est le Christ »? Ouverts aux appels du monde — et spécialement de l'Afrique — vous ne pourrez y répondre pleinement que si, de tout votre être, vous êtes ouverts à l'Esprit du Christ missionnaire, que si vous êtes apôtres (( par Lui, avec Lui et en Lui ». Implorant sur vous-même, sur tous les Pères Blancs et sur ceux qui vous sont confiés, l'abondance de la grâce divine, Nous vous donnons de grand cœur, en gage de paternelle affection, Notre Bénédiction Apostolique. Du Vatican, le 18 octobre 1968. PAULUS PP. VI Sacra Congregatio pro Episcopis 761 ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS I PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. V I , successivis decretis Sacrae Congregationis pro Episcopis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die 26 Februarii 1968. — Cathedrali Ecclesiae Boronganensi praefecit R. P. D. Godofridum Pedernal, e dioecesi Lucensi, Secretarii Generalis Conferentiae Episcopalis Insularum Philippinarum vicem gerentem. die 2 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Orurensi R. D. Renatum Fernández Apaza, curionem paroeciae S. Dominici et Cancellarium Curiae archiepiscopalis in civitate et archidioecesi Sucrensi. die 11 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Paranaviensi, noviter erectae, R. D. Beniaminum de Souza Gomes, Canonicum Capituli cathedralis et Vicarium Episcopalem in regione vulgo « Itapeva )), in dioecesi Sorocobana. die 27 Martii. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Libybetanae Exc. P. D. Henricum Hectorem Golland Trindade, hactenus Archiepiscopum Botucatuensem. — Metropolitanae Ecclesiae Botucatuensi Exc. P. D. Vincentium Marchetti Zioni, hactenus Episcopum Baurensem. — Cathedrali Ecclesiae Itapevensi, noviter erectae, Exc. P. D. Silvium Mariam Dario, hactenus Episcopum titularem Oppidonovensem. die 2 Aprilis. — Titulari episcopali Ecclesiae Tambeaensi R. D. Franciscum Cruces, e dioecesi Laoagensi, quem deputavit Auxiliarem Exdmi P. D. Mariani Madriaga, Archiepiscopi Lingayensis-Dagupanensis. die 6 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Riopretensi Exc. P. D. Iosephum de Aquino Pereira, hactenus Episcopum Prudentipolitanum. die 11 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Oppidonovensi R. P. 762 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ioannem Bockwinkel, sodalem Societatis Verbi Divini, quem constituit Praelatum SS. Incarnationis. — Titulari episcopali Ecclesiae Buxentinae E. P. Franciscum Cedzich, sodalem Societatis Verbi Divini, quem constituit Praelatum de Parania Superiore. die 18 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Fordungianae R. P. Andream Rubio, quem deputavit Auxiliarem Excimi P. D. Caroli Parteli, Archiepiscopi tit. Turrensis in Mauretania, Coadiutoris et Administratoris Apostolici « sede plena » archidioecesis Montisvidei. die 17 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Masbatensi, noviter erectae, R. D. Porphyrium Iligan, procuratorem Curiae archiepiscopalis Cacerensis. — Cathedrali Ecclesiae Maasinensi, noviter erectae, R. D. Vincentium Ataviado, curionem civitatis vulgo Masbate, in dioecesi Sorsogonensi. die 26 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Azoguensi, noviter erectae, Exc. P. D. Gabrielem Díaz Cueva, hactenus Episcopum tit. Arensem in Numidia. die 16 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Xapecoënsi Exc. P. D. Iosephum Gomes, hactenus Episcopum Bagensem. die 21\ Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Bacabalensi, noviter erectae, R. P. Paschasium Rettler, sodalem Ordinis Fratrum Minorum. die 4 Septembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Macrianensi Minori Exc. P. D. Artemium G. Casas, hactenus Episcopum Imusensem, quem deputavit Auxiliarem Emi P. D. Rufini S. R. E. Cardinalis I. Santos, Archiepiscopi Manilensis. die 7 Septembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Altiburitanae R. D. Carolum Flügel, Officialem Curiae Ratisbonensis et Capituli cathedralis eiusdem dioeceseos Canonicum, quem deputavit Auxiliarem Excimi P. D. Rudolfi Graber, Episcopi Ratisbonensis. die 19 Septembris. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Garbensi Exc. P. D. Paulum Tarsensem Campos, hactenus Archiepiscopum Campinensem. die 4 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Quaestorianensi R. P. D. Iosephum A. Carroll, Vicarium Generalem archidioecesis Dublinensis, quem deputavit Auxiliarem Exdmi P. D. Ioannis Caroli McQuaid, Archiepiscopi Dublinensis. die 5 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Urbis Salviae Exc. P. D. Emmanuelem Moll et Salord, hactenus Episcopum Dertosensem. Sacra Congregatio pro Episcopis 763 die 11 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Aquaenovensi R. P. Samuelem Silverium Buitrago, sodalem Congregationis Missionis, quem deputavit Auxiliarem Exdmi P. D. Arturi Duque Villegas, Archiepiscopi Manizalensis. die 12 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Lamasbensi R. D. Volfangum Grosse, Vicarium Episcopalem in dioecesi Essendiensi, quem deputavit Auxiliarem Excimi P. D. Francisci Hengsbach, Episcopi Essendiensis. die 15 Octobris. — Titulari archiepiscopali Ecclesiae Darnitanae Exc. P. D. Raphaelem Baratta, hactenus Archiepiscopum Perusinum. — Titulari episcopali Ecclesiae Limatensi Exc. P. D. Maturinum Blanchet, hactenus Episcopum Augustanum. — Archiepiscopali Ecclesiae Perusinae R. P. D. Ferdinandum Lambruschini, Antistitem Urbanum, e dioecesi Lunensi, Sacrae Theologiae Moralis Doctorem in Pontificia Universitate Lateranensi. — Cathedrali Ecclesiae Augustanae R. D. Ovidium Lari, e dioecesi Volaterrana, Delegatum Episcopalem Actionis Catholicae pro universa dioecesi. die 19 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Hierpinianensi Exc. P. D. Sanctum Moro Briz, hactenus Episcopum Abulensem. — Cathedrali Ecclesiae Abulensi Exc. P. D. Maximinum Romero Lema, hactenus Episcopum tit. Hortensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Opitergiensi R. P. D. Livium Maritano, Vicarium Generalem archidioecesis Taurinensis, quem deputavit Auxiliarem Emi P. D. Michaelis S. R. E. Cardinalis Pellegrino, Archiepiscopi Taurinensis. die 22 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Sistronianensi R. P. D. Iosephum Mariam Guix Ferreres, Vicarium Generalem archidioecesis Barcinonensis, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Marcelli González Martín, Archiepiscopi Barcinonensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Casamedianensi R. D. Iosephum Capmany Casamitjana, Vicarium Episcopalem in archidioecesi Barcinonensi, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Marcelli González Martín, Archiepiscopi Barcinonensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Minerbinensi R. D. Raimundum Torrella Cascante, Seminarii Maioris archidioecesis Barcinonensis Moderatorem, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Marcelli González Martín, Archiepiscopi Barcinonensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Mataritanae in Proconsulari R. D. 764 Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Raimundum Daumal Serra, curionem paroeciae Immaculatae Conceptionis et Assumptionis B. M. V. in civitate Barcinonensi, quem deputavit Auxiliarem Excimi P. D. Marcelli González Martín, Archiepiscopi Barcinonensis. die 2k Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Siedlcensi Exc. P. D. Ioannem Mazur, hactenus Episcopum tit. Bladiensem. die 27 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Ulciniensi Exc. P. D. Simonem Conradum Landersdorfer, hactenus Episcopum Passaviensem. die 28 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Thiavensi Exc. P. D. Stephanum Woznicki, iam Episcopum Saginavensem, nunc vita functum. die 29 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Lodzensi R. D. Iosephum Rozwadowski, e clero archidioecesis Cracoviensis, curionem paroeciae Sancti Flaviani in civitate Cracoviensi. — Titulari episcopali Ecclesiae Aquaesirensi R. D. Eduardum Materski, e clero dioecesis Kielcensis, in Universitate Catholica Lublinensi Magistrum, quem deputavit Auxiliarem Excimi P. D. Ioannis Jaroszewicz, Episcopi Kielcensis. — Metropolitanae Ecclesiae Sancti Salvatoris in Brasilia Exc. P. D. Eugenium de Araújo Sales, hactenus Episcopum tit. Thibicensem. die 31 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Medelitanae Exc. P. D. Iosephum A. Desmarais, hactenus Episcopum Amosensem. II DESIGNATIO PRO TRIBUNALI SECUNDAE INSTANTIAE Archiepiscopus Ludovicopolitanus designavit semel pro semper pro appellationibus a suo Tribunali Ordinarium Indianapolitanum ; quam designationem Summus Pontifex Paulus Divina Providentia Pp. V I , per Rescriptum Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 8 mensis Octobris anno 1968, adprobavit. 765 Sacra Romana Rota ACTA TRIBUNALIUM SACRA ROMANA ROTA Citatio edictalis MATRITENSIS Nullitatis matrimonii (Navio - Garcia) Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Sophiae Garcia Berlanga, conventae in causa de qua supra, eamdem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. Romanae Rotae (Piazza della Cancelleria, 1 - Roma), in diem 10 ianuarii 1969, hora undecima, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii : An constet de matrimonii nullitate in casu. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedictae dominae Sophiae Garcia Berlanga, curare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur. * Henricus Ewers, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 7 novembris a. 1968. Orlandus Di Jorio, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M.me Sophie Garcia Berlanga, défenderesse en cette cause, nous la citon à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Pajazzo della Cancelleria) le 10 janvier 1969, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté : Conste-t-il de la nullité du mariage dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Sophie Garcia Berlanga, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. 766 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE Sabato, 12 ottobre 1968, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, Sua Eccellenza il Signor ABDEL HALIM MAKHYOUN, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario della Repubblica Araba Unita. Lunedì, 14 ottobre 1968, il vuto in solenne Udienza, per Credenziali, Sua Eccellenza il Ambasciatore Straordinario e blica Democratica del Congo. Santo Padre Paolo VI ha ricela presentazione delle Lettere Signor ALPHONSE SITA, primo Plenipotenziario della Repub- Giovedì, 17 ottobre 1968, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, Sua Eccellenza il Signor JEAN DAVIN, primo Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario della Repubblica del Gabon. Mercoledì, 30 ottobre 1968, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in Visita Ufficiale Sua Eccellenza P On. Signor JONATHAN LEABUA, Primo Ministro e Presidente del Consiglio dei Ministri del Regno del Lesotho. SACRA CONGREGAZIONE DEI RITI Lunedì, 7 ottobre 1968, nel Palazzo Apostolico Vaticano si è adunata la S. Congregazione dei Riti preparatoria, nella quale gli Emi Signori Cardinali, i Revmi Prelati Officiali e Consultori teologi hanno discusso su due miracoli che si asseriscono operati per intercessione del Beato Leonardo Murialdo, fondatore della Pia Società Torinese di S. Giuseppe. Gli stessi Emi Cardinali e Revmi Prelati Officiali hanno inoltre esaminata la posizione sulla riassunzione di Causa del Beato Bernardo Tolomei, Confessore, fondatore della Congregazione di S. Maria di Monte Oliveto, dell'Ordine di S. Benedetto. Martedì, 29 ottobre 1968, nel Palazzo Apostolico Vaticano si è adunata la S. Congregazione dei Riti preparatoria, nella quale gli Emi Signori Cardinali, i Revmi Prelati Officiali e Consultori teologi hanno discusso su due miracoli che si asseriscono operati per intercessione della Beata Maria Desolata Torres Acosta, Vergine, fondatrice dell'Istituto delle Suore Serve di Maria Ministre degli infermi. Diarium Romanae Curiae 767 SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI ha nominato : 1 novembre 1968. L'Emo Signor Card. Saniore Antonio, Prefetto della S aera Congregazione per la Disciplina dei Sacramenti. 4 » » L'Illmo e Revmo Mons. Damizia Giuseppe, Prelato Votante del Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica. 9 » » L'Illmo e Revmo Mons. Másala Sebastiano, Prelato Uditore del Tribunale della Sacra Romana Rota. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato : 25 ottobre 1968. L'Illmo e Revmo Mons. Mylanyk Giorgio, Sotto-Segretario della Sacra Congregazione per le Chiese Orientali. Con Breve Apostolico il Santo Padre Paolo VI ha nominato : Assistente al Soglio Pontificio: 4 giugno 1968. S. E. Revma Mons. Mario Casariego, Arcivescovo di Guatemala. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato : Protonotari Apostolici ad instar participantium: 4 dicembre 1967. » » » » » » » » » 16 gennaio 1968. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Garvey Francesco (Buffalo). McLaughlin Bernardo (Buffalo). Schieder Giuseppe (Buffalo). Sierakowski Stanislao (Buffalo). Holtzer Lorenzo (Helsinki). Protonotari Apostolici soprannumerari: 4 aprile 1968. Monsig. List Giovanni (Graz-Seckau). Monsig. Rizzello Salvatore (Nardo). 29 Monsig. Corduant Enrico (Cambrai). 3 maggio Monsig. Saint-Germain Giovanni Battista (Aire-Dax). 5 » Monsig. Maczynski Francesco (Wloclawek). 26 » Monsig. Santoni Alfredo (Iesi). 14 giugno Monsig. Papalini Gino (Senigallia). 15 » Monsig. Maiolo Francesco (Nicastro). 17 luglio Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 768 Prelati Domestici di Sua Santità: 14 ottobre 1967. Monsig. 29 » Monsig. » Monsig. » » 2 dicembre » Monsig. » » » Monsig. 30 » » Monsig. » » » Monsig. 10 gennaio 1968. Monsig. » » » Monsig. » » Monsig. » 12 Monsig. » 8 febbraio » Monsig. 14 » » Monsig. 20 » » Monsig. » 7 marzo Monsig. 19 27 » » » » » » » » » » Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Tibiletti Pietro Andrea (Paraná). Bartlett Giovanni Francesco (Westminster). Norris David Giuseppe (Westminster). Neddi Alles Teobaldo (Galle). Perera M. Mose (Galle). Náhalka Stefano (Spie). Vavrovic Giuseppe (Trnava). Colling Adolfo (Köln). Schönartz Guglielmo (Köln). Simon Paolo (Köln). Haas Giacomo (Lausanne, Genève et Fribourg). Kracher Rodolfo (Regensburg). Brewer Arturo Tommaso (Northampton). Wittenauer Bruno (Freiburg im Breisgau). Peregrino da Costa José Jacinto da Annunciaçâo (Santiago de Cabo Verde). Heilmann Alfonso (München und Freising). Davoli Azio (Mcastro). Mosiek Udalrico (Regensburg). Wasner Francesco (Salzburg). NECROLOGIO os OD 27 ottobre 1968. Monsig. Suszynski Ladislaw, Vescovo tit. di Tabbora, Amministratore Apostolico « ad nutum Sanctae Sedis» della parte della arcidiocesi di Vilna in Polonia. novembre » Monsig. Mazzocco Guido Maria, Vescovo di Adria. » 10 » Monsig. Périer Ferdinand, Arcivescovo tit. di Roina. » L'Emo Signor Card. Bea Agostino, Diacono di San Saba, 16 » Presidente del Segretariato per l'Unione dei Cristiani. 18 » » Monsig. Gúrpide Beope Pablo, Vescovo di Bilbao. 27 » Monsig. Antezana y Rojas Abel Isidoro, Vescovo tit. di Sinna. Monsig. Cassulo Silvio, Vescovo di Macerata e Tolentino. » » dicembre » Monsig. Villuendas Polo León, Vescovo di Teruel. 9 » Monsig. Könner, Vescovo tit. di Modra. 11 » Monsig. Woznicki Stephen, Vescovo tit. di Tiava. An. et vol. LX 30 Decembris 1968 N. 14 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI NUNTIUS Ad omnes bonae voluntatis homines, quos Beatissimus Pater invitat, ut proximis calendis ianuariis diem celebrent fovendae paci per totum terrarum orbem dicatum, iura quae ad humanum spectant genus recolentes. A tutti gli uomini di buona volontà, a tutti i responsabili circa il corso della storia di oggi e di domani ; alle guide perciò della politica, dell'opinione pubblica, dell'orientamento sociale, della cultura, della scuola; a tutta la gioventù, che insorge nell'ansia d'un rinnovamento mondiale, con umile e libera voce, che viene dal deserto d'ogni terreno interesse, noi ancora annunciamo l'implorante e solenne parola: Pace. La Pace è oggi intrinsecamente collegata al riconoscimento ideale e all'instaurazione effettiva dei Diritti dell'Uomo. A questi fondamentali diritti corrisponde un fondamentale dovere ; oh'è appunto la Pace. La Pace è un dovere. Tutto quello che il mondo contemporaneo viene commentando sullo sviluppo delle relazioni internazionali, sull'interdipendenza degli interessi dei Popoli, sull'accesso dei nuovi Stati alla libertà e all'indipendenza, su gli sforzi che la civiltà 49 - A. A. S. 770 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale va facendo per avviarsi ad un'organizzazione giuridica unitaria e mondiale, sui pericoli d'incalcolabili catastrofi nella eventualità di nuovi conflitti armati, sulla psicologia dell'uomo moderno desideroso di prosperità indisturbata e di rapporti umani universali, sul progresso dell'ecumenismo e del reciproco rispetto delle libertà personali e sociali, ci persuade che la Pace è un bene supremo della vita dell'uomo sulla terra, un interesse di primo grado, un'aspirazione comune, un ideale degno dell'umanità padrona di sé e del mondo, una necessità per mantenere le conquiste raggiunte e per raggiungerne altre, una legge fondamentale per la circolazione del pensiero, della cultura, dell'economia, dell'arte, una esigenza ormai insopprimibile nella visione dei destini umani. Perché la Pace è la sicurezza, la Pace è l'ordine. Un ordine giusto e dinamico, diciamo, da costruire continuamente. Senza la Pace nessuna fiducia, senza fiducia nessun progresso. Una fiducia, diciamo, radicata nella giustizia e nella lealtà. Solo nel clima della Pace si attesta il diritto, progredisce la giustizia, respira la libertà. Se questo è il senso della Pace, se questo è il valore della Pace, la Pace è un dovere. Ê il dovere della storia presente. Chi sa riflettere sugli insegnamenti che la storia passata ci dà, conclude subito per dichiarare assurdo il ritorno alle guerre, alle lotte, alle stragi, alle rovine generate dalla psicologia delle armi e delle forze contrastanti fino alla morte di uomini cittadini della terra, patria comune della nostra vita nel tempo. Chi possiede il senso dell'uomo non può non essere un fautore della Pace. Chi riflette sulle cause dei conflitti fra gli uomini deve riconoscere ch'esse denunciano carenze dell'animo umano, non virtù autentiche per la sua morale grandezza. La necessità della guerra poteva avere una giustificazione solo in condizioni eccezionali e deprecabili di fatto e di diritto, che non dovrebbero mai più verificarsi nella società mondiale moderna. La ragione, non la forza deve decidere delle sorti dei Popoli. L'intesa, la trattativa, l'arbitrato, non l'oltraggio, il sangue o la schiavitù, devono intercorrere nei diffìcili rapporti fra gli uomini. E nemmeno una tregua precaria, un equilibrio instabile, un terrore di rappresaglia e di vendetta, una sopraffazione ben riuscita, una prepotenza fortunata possono essere garanzia di Pace Acta Pauli Pp. VI 771 degna di tal nome. La Pace bisogna volerla. La Pace bisogna amarla. La Pace bisogna produrla. Dev'essere un risultato morale; deve scaturire da spiriti liberi e generosi. Un sogno, essa può sembrare; un sogno che diventa realtà, in virtù d'una concezione umana nuova e superiore. Un sogno diciamo, perché l'esperienza di questi ultimi anni e l'insorgenza di recenti torbide correnti di cattivi pensieri : sulla contestazione radicale ed anarchica, sulla violenza lecita e necessaria in ogni caso, sulla politica di potenza e di dominazione, sulla gara degli armamenti e la fiducia nei metodi dell'insidia e dell'inganno, sulla ineluttabilità delle prove di forza, ecc., sembrano soffocare la speranza nell'ordinamento pacifico del mondo. Ma questa speranza rimane, perché deve rimanere. È la luce del progresso e della civiltà. Il mondo non può rinunciare al suo sogno di Pace universale. E proprio perché la Pace è sempre in divenire, perché è sempre incompleta, perché è sempre fragile, perché è sempre insidiata, perché è sempre difficile, noi la proclamiamo. Come un dovere. Un dovere inderogabile. Un dovere dei responsabili della sorte dei Popoli. Un dovere d'ogni cittadino del mondo: perché tutti devono amare la Pace; tutti devono concorrere a produrre quella mentalità pubblica, quella coscienza comune che la rende auspicabile e possibile. La Pace dev'essere dapprima negli animi, affinché poi sia negli avvenimenti. Sì, la Pace è un dovere universale e perenne. Per ricordare questo assioma della civiltà moderna, noi invitiamo il mondo a celebrare anche per l'anno incipiente 1969 la « Giornata della Pace », il primo gennaio. È un augurio, è una speranza, è un impegno: il primo sole dell'anno nuovo deve irradiare sulla terra la luce della Pace. Noi osiamo sperare che fra tutti siano i giovani ad afferrare questo invito come un richiamo capace d'interpretare ciò che di nuovo, ciò che di vivo, ciò che di grande si agita nei loro animi esacerbati, perché la Pace esige la revisione degli abusi e coincide con la causa della giustizia. Quest'anno infatti una circostanza favorisce per tutti la nostra proposta: si è ora ricordato il XX anniversario della proclamazione dei Diritti dell'Uomo. £ questo un avvenimento che riguarda tutti gli uomini: individui, famiglie, gruppi, 772 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale associazioni, Nazioni. Nessuno lo deve dimenticare, nessuno trascurare, perché tutti esso richiama a quel fondamentale riconoscimento d'una degna e piena cittadinanza d'ogni uomo sulla terra. E nasce da questo riconoscimento il titolo primigenio alla Pace: ecco il tema della Giornata mondiale della Pace, il quale suona appunto così : « La promozione dei Diritti dell'Uomo, via verso la Pace ». Affinché all'uomo sia garantito il diritto alla vita, alla libertà, all'eguaglianza, alla cultura, al godimento dei beni della civiltà, alla dignità personale e sociale, occorre la Pace; dove questa perde il suo equilibrio e la sua efficienza, i Diritti dell'Uomo diventano precari e compromessi; dove non vi è Pace il diritto perde il suo volto umano. Là dove non vi è rispetto, difesa, promozione dei Diritti dell'Uomo, — là dove si fa violenza, o frode alle sue inalienabili libertà, dove si ignora o si degrada la sua personalità, dove si esercitano la discriminazione, lo schiavismo, l'intolleranza, — non vi può essere vera Pace. Perché Pace e Diritto sono reciprocamente causa ed effetto uno dell'altro; la Pace favorisce il diritto; e, a sua volta, il Diritto la Pace. Vogliamo sperare che queste ragioni siano valide per ogni persona, per ogni gruppo di persone, per ogni Nazione; e che la trascendente importanza della causa della Pace ne diffonda la riflessione e ne promuova l'applicazione. Pace e Diritti dell'Uomo, ecco l'oggetto dei pensieri con cui Noi vorremmo che gli uomini inaugurassero l'anno nascente. Il nostro invito è sincero, e non nasconde alcun altro fine che il bene dell'umanità. La nostra voce è debole, ma chiara; essa è quella d'un amico, che vorrebbe vederla ascoltata non tanto per chi la proferisce, ma per quello che dice. È al mondo che essa si rivolge; al mondo che pensa, al mondo che può, al mondo che cresce, al mondo che lavora, al mondo che soffre, al mondo che aspetta. Oh! non vada dispersa! La Pace è un dovere! Questo nostro messaggio non può mancare della forza che gli viene dal Vangelo di cui noi siamo ministri, il Vangelo di Cristo. A tutti nel mondo, come appunto il Vangelo, ancora esso si rivolge. Acta Pauli Pp. VI 773 Ma più direttamente a voi, venerati Fratelli nell'Episcopato, a voi, Figli e Fedeli carissimi della Chiesa cattolica, noi ripetiamo l'invito a celebrare la « Giornata della Pace »: l'invito diventa un precetto, non nostro, ma del Signore, il Quale ci vuole convinti e solerti operatori della pace come condizione d'essere fra i beati insigniti del nome di figli di Dio (Mt. 5, 9). A voi si rivolge la nostra v o c e : essa diventa un grido, perché per noi credenti la pace assume un significato ancora più profondo e misterioso, per noi acquista valore di pienezza spirituale e di salvezza personale, oltre che collettiva e sociale; la Pace terrestre e temporale per noi è riflesso e preludio di Pace celeste ed eterna. La Pace per noi Cristiani non è soltanto un equilibrio esteriore, un ordine giuridico, un complesso di rapporti pubblici disciplinati; per noi la Pace è innanzi tutto il risultato dell'attuazione del disegno di sapienza e d'amore, con cui Dio ha voluto instaurare relazioni soprannaturali con l'umanità. La Pace è il primo effetto di questa nuova economia divina, che chiamiamo la grazia; « grazia e pace » ripete l'Apostolo; è un dono di Dio, che diventa stile della vita cristiana, è una fase messianica, che riflette la sua luce e la sua speranza anche sulla città temporale, e che conforta con le sue più alte ragioni quelle su cui essa fonda la propria Pace. Alla dignità dei cittadini del mondo la Pace di Cristo aggiunge quella di figli del Padre celeste; all'eguaglianza naturale degli uomini aggiunge quella della fraternità cristiana; alle contese umane, che sempre compromettono e violano la Pace, quella di Cristo svigorisce i pretesti e contesta i motivi, prospettando i vantaggi d'un ordine morale, ideale e superiore, e svela la prodigiosa virtù religiosa e civile del perdono generoso; air insufficienza dell'arte umana di produrre una solida e stabile Pace, quella di Cristo presta il soccorso del suo inesauribile ottimismo; alla fallacia della politica del prestigio orgoglioso e dell'interesse materiale la Pace di Cristo suggerisce la politica della carità; alla giustizia troppo sovente imbelle e impaziente, che sostiene le sue esigenze col furore delle armi, la Pace di Cristo infonde l'energia invitta del diritto derivato dalle profonde ragioni della natura umana e del trascendente destino dell'uomo. E non è paura della fortezza e della resistenza la Pace 774 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale di Cristo, la quale deriva il suo spirito dal sacrificio che redime; e non è viltà transigente alle sventure e alle deficienze degli uomini senza fortuna e senza difesa la Pace di Cristo, che ha l'intelligenza del dolore e dei bisogni umani e sa trovare amore e dono per i piccoli, per i poveri, per i deboli, per i diseredati, per i sofferenti, per gli umiliati, per i vinti. Cioè la Pace di Cristo è, più d'ogni altra formula umanitaria, sollecita dei Diritti dell'uomo. Questo, Fratelli e Figli tutti, noi vorremmo che voi aveste a ricordare e ad annunciare nella « Giornata della Pace », nel cui segno si apre l'anno nuovo, nel nome di Cristo Re della Pace, vindice d'ogni autentico umano diritto. E ciò sia con la nostra Benedizione Apostolica. Dal Vaticano, 8 Dicembre 1968. PAULUS PP. VI CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I SORSOGONENSIS (MASBATENSIS) Distractis quibusdam territoriis e dioecesi Sorsogonensi, nova dioecesis conditur, nomine « Masbatensis ». PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Sorsogonensis dioecesis curatio, quae in Philippinis Insulis latissime patet populoque est frequentissima, tam est laboris plena tamque ad omnes christifideles apte regendos gravis, ut censuerit venerabilis Frater Arnulf us Arcilla, eius Ecclesiae Episcopus, eandem posse haud parva cum animorum utilitate dividi novamque distracta parte dioecesim constitui. Quod cum, audito Episcoporum Insularum Philippinarum Coetu, ut fieret ab Apostolica Sede petierit, precibus Nos accedendum esse putavimus, deque sententia sive venerabilis Fratris Car- Acta Pauli Pp. VI 775 meli Rocco, Archiepiscopi titulo Iustinianopolitani in Galatia et in Republica Insularum Philippinarum Apostolici Nuntii, sive S. R. E. Cardinalium qui Sacrae Congregationi pro Episcopis praesunt, sequentia esse decernenda. A dioecesi Sorsogonensi integrum territorium separamus civilis provinciae vulgo Masbate nuncupatae, ut in praesens lege civili terminatur, quod complectitur vicariatus S. Antonii Patavini, S. Vincentii Ferreri et Inventionis Sanctae Crucis, eoque novam dioecesim condimus, Masbatensem appellandam iisdemque finibus circumscribendam ac provincia civilis, quam diximus. Novae dioecesis sedes episcopalis in urbe vulgo Masbate erit, episcopalis vero magisterii cathedra in curiali sacra aede Sancti Antonii Patavini, quam ad gradum templi cathedralis tollimus, cum iuribus debitis. Episcopo autem, praeterquam quod iura congrua damus, obligationes etiam imponimus, quae Episcoporum residentium sunt propria. Masbatensis praeterea Ecclesia suffraganea erit metropolitanae Sedi Cacerensi; item sacer eius Antistes metropolitanae iurisdictioni archiepiscopi Cacerensis subdetur. Ad Canonicos quod attinet, cathedrale collegium condatur, post alias tamen Apostolicas datas Litteras; interea Consultores dioecesani deligantur, ad normam Iuris Canonici. Quod vero spectat Seminarium, serventur praescripta iuris communis, prae oculis etiam habitis normis decreti Concilii Vaticani II, a verbis « Optatam totius )) incipientis, atque peculiares leges Sacrae Congregationis pro Institutione Catholica. Seminarii autem alumni, et animi et ingenii dotibus prae ceteris insignes, Romam cum adoleverint mittantur, in Pontificium CollegiumSeminarium Philippinum, philosophicis theologicisque disciplinis imbuendi. Mensa episcopalis, quae dicitur, constabit Curiae emolumentis; fidelium collationibus, sponte oblatis; et bonorum parte, quae novae dioecesi obveniet ad normam canonis 1500 C. I. C. Ad clerum quod attinet, censemus ut, his Litteris ad effectum adductis, eo ipso sacerdotes illi Sedi ascribantur, in cuius territorio beneficium vel officium habeant; ceteri vero clerici Seminariique tirones ei Sedi, in qua legitime degant. Acta tandem et documenta, dioecesim hodie conditam respicientia, e Curia Sorsogonensi ad Masbatensem transferantur, in tabulario religiose custodienda. Has Litteras ad effectum adducendas curet venerabilis Frater Carmelus Rocco, quem diximus, vel ab eo delegatus vir; qui vero negotium perfecerit, congrua documenta exaranda studeat ad Sacramque Congregationem pro Episcopis mittenda, de more signata. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere 776 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die tertio et vicesimo mensis martii, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo octavo, Pontificatus Nostri quinto. ALOISIUS Card. TRAGLIA S. R. E. Cancellarius CAROLUS Card. CONFALONIBRI S. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens © Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco SB Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXVIII, n. 20. II DALOAENSIS (MANENSIS) Divisa dioecesi Daloaënsi, nova dioecesis constituitur, « Manensis » cognominanda. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Qui imperio Christi tum servando tum propagando aeque ac beatissimus Petrus praepositi sumus, nihil sanctius umquam in officiis Nostris habuimus, quam ut fidem, quae est in Christum Iesum, non modo in pectoribus excitemus, et, quasi flammam, alamus, verum etiam in populis prorogemus usque ad ultimum terrae : nisi enim gentes iubare huius fidei collustrentur, neque possunt Deo placere, neque ad aeterna praemia pervenire, credentibus posita. Quam ob rem, cum ad christianam religionem intendendam Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide visum esset bene fieri, si divisa dioecesi Daloaënsi, nova in eius finibus conderetur, Nos, re qua opus esset consideratione reputata, sententia audita venerabilis Fratris Ioannis Mariani, Archiepiscopi titulo Massuensis atque in Africa Occidentali Apo- Acta Pauli Pp. VI III stolici Delegati, atque Ordinarii Praesulis loci, haec statuimus atque iubemus. A dioecesi Daloaènsi civilem provinciam detrahimus, quam populus sua lingua Man appellare consuevit, eamque in dioecesis formam redigimus, Manensem ab urbe principe cognominandam, atque archidioecesi Abidjanensi suffraganeam ; quam quidem clero dioecesano regendam committimus. Huius Ecclesiae erit urbs caput atque Episcopi domicilium Manensis ipsa, in qua cathedra episcopalis potestatis collocabitur, in principe scilicet templo, quod ad dignitatem cathedralis evehimus, iustis honoribus ac iuribus datis. Canonicorum collegium si fieri potest condatur; quoad tamen hoc fieri non poterit, sacer Praesul dioecesis Consultores dioecesanos deligat, quorum consilio atque ope in negotiis maioribus utatur. In reliquis Codex Iuris Canonici ad amussim servetur. Ceterum quae per haec praescripta iussimus, facienda curabit venerabilis Frater Ioannes Mariani, quem diximus, factis omnibus facultatibus; re autem peracta, documenta exarentur, quorum sincera exempla ad Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide cito mittantur, recte subscripta atque sigillo impressa. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum, die octavo mensis iunii, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo octavo, Pontificatus Nostri quinto. ALOISIUS Card. TRAGLIA 8. R. E. Cancellarius GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN 8. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Ioannes Calieri, Proton. Apost. Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Loco © Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXVIII, n. 50. 778 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale HI CONCHENSIS IN AEQUATORE (AZOGUENSIS) Quibusdam detractis territoriis ab archidioecesi Conchensi in Aequatore, nova conditur dioecesis, nomine « Azoguensis ». PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quo magis Christi fidelium bono provideatur, apostolicum officii Nostri munus id quandoque a Nobis postulat ut, ecclesiasticarum circumscriptionum fines immutantes, eas ad nostri temporis adiuncta et necessitates aptius accommodemus. Quam ob rem, cum venerabilis Frater Emmanuel a Iesu Serrano Abad, Archiepiscopus Conchensis in Aequatore, audita Conferentia Episcopali Aequatoriana, a Nobis petierit ut quibusdam territoriis a sua Ecclesia detractis novam conderemus dioecesim, Nos praehabito consilio venerabilis Fratris Ioannis Ferrofino, Archiepiscopi titulo Zenopolitani in Isauria et in Aequatoria Apostolici Nuntii, suppleto consensu eorum omnium qui hoc super negotio ius aliquod vel habeant vel se putent habere, haec quae sequuntur, apostolica potestate decernimus. Ab archidioecesi Conchensi in Aequatore integrum territorium separamus, quo civilis provincia Cañar constat et ex eo novam dioecesim constituimus Azoguensem appellandam, iisdem circumscribendam finibus quibus dicta provincia civilis terminatur. Novae dioecesis sedes episcopalis erit in urbe vulgo « Azogues », episcopalis vero magisterii cathedra in curiali templo, eadem in urbe exstante, quod Deo dicatum est in honorem S. Francisci Assisiensis, cui omnia iura sacrarum cathedralium aedium concedimus. Episcopo scilicet, praeterquam quod iura congrua damus, obligationes imponimus, residentium Antistitum proprias. Azoguensis dioecesis suffraganea erit metropolitanae Sedi Conchensi in Aequatore, eiusque sacer Praesul Praesuli erit eiusdem archidioecesis ad normas Iuris Canonici obnoxius. Statuimus praeterea ut, usque dum Canonicorum collegium per alias sub plumbo Litteras non condatur, Consultores dioecesani eligantur qui consilio et ope Episcopo assint; ut gravi obligatione Seminarium condatur, iis pueris accipiendis qui ad sacer- 779 Acta Pauli Pp. VI dotium Dei instinctu vocentur, quorum qui pietate atque ingenio eminuerint Romam mittantur in Pontificium Collegium Pium Latinum Americanum, philosophia ac sacra theologia erudiendi; ut, post has Litteras ad effectum adductas, sacerdotes et Seminarii alumni Ecclesiae illi ascripti censeantur, in cuius territorium officium vel beneficium habeant, vel legitimum domicilium ; ut mensam episcopalem efficiant tum Curiae emolumenta, tum fidelium collationes, tum congrua pars bonorum, si qua sunt, ad normam canonis 1500 C. I. C. ; ut acta et documenta novam dioecesim respicientia a Curia Conchensi in Aequatore ad Azoguensem transferantur, in tabulario religiose custodienda. Haec quae praescripsimus ut ad effectum adducat curet venerabilis Frater Ioannes Ferrofino, quem diximus, vel ab eo delegatus sacerdos. Qui autem negotium perfecerit congrua documenta exaret ad Sacramque Congregationem pro Episcopis mittat, de more signata sigilloque impressa. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis effieacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae, apud S. Petrum die vigesimo sexto mensis iunii, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo octavo, Pontificatus Nostri sexto. ALOISIUS Card. TRAGLIA 8. R. E. Cancellarius CAROLUS Card. CONFALONIERI 8. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Ioannes Calieri, Proton. Apost. Victorius Bartoccetti, Proton. Apost. a.i. Loco É& Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXVIII, n. 24.. 780 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CONVENTIO Inter Apostolicam Sedem et « Saarland » de instituenda Theologiae catholicae cathedra in Studiorum Universitate. ACCORDO VERTRAG tra la Santa Sede e il Saarland circa l'erezione di nna Cattedra di Teologia cattolica nell'Università del Saarland. zwischen dem Heiligen Stuhl und dem Saarland über die Errichtung eines Lehrstuhls für katholische Theologie an der Universität des Saarlandes. FRA LA SANTA SEDE, ZWISCHEN DEM HEILIGEN STUHL, rappresentata dal suo Plenipotenziario, Sua Eccellenza Monsignor Corrado Bafìle, Arcivescovo titolare di Antiochia di Pisidia, Nunzio Apostolico in Germania, vertreten durch dessen Bevollmächtigten, Seine Exzellenz den Herrn Apostolischen Nuntius in Deutschland, Corrado Bafile, Titularerzbischof von Antiochien in Pisidien, E IL SAARLAND, UND DEM SAARLAND, rappresentato dal Ministro per Culto, Istruzione e Cultura popolare, Signor Werner Scherer, quale Plenipotenziario del Signor Presidente dei Ministri, vertreten durch den Minister für Kultus, Unterricht und Volksbildung, Herrn Werner Scherer, als Bevollmächtigter des Herrn Ministerpräsidenten, viene concluso il seguente Accordo : wird folgender Vertrag geschlossen : § 1 §1 Nell'Università del Saarland viene eretta una Cattedra di Teologia cattolica. An der Universität des Saar landes wird ein Lehrstuhl für katholische Theologie errichtet. § 2 § 2 A questa Cattedra si applica l'Articolo 12, comma 1, dell'Accordo fra la Santa Sede e lo Stato Prussiano del 14 giugno 1929 con la disposizione supplementare, che ad esso si riferisce nel Protocollo Finale. Il Vescovo competente è quello di Treviri. Auf diesen Lehrstuhl wird Artikel 12 Abs. 1 des Vertrages zwischen dem Heiligen Stuhl und dem Freistaat Preußen vom 14. Juni 1929 nebst der durch das Schlußprotokoll zu diesem Vertrag hinzugefügten Ergänzung entsprechend angewendet. Der zuständige Bischof ist der Bischof von Trier. Acta Pauli Pp. VI 781 § 3 § 3 Questo Accordo, i cui testi italiano e tedesco fanno egualmente fede, dovrà essere ratificato e gli Istrumenti della ratifica dovranno essere scambiati quanto prima nella Cancelleria di Stato in Saarbrücken. Dieser Vertrag, dessen italienischer und deutscher Text gleiche Kraft haben, soll ratifiziert und die Ratifikationsurkunden sollen möglichst bald in der Staatskanzlei in Saarbrücken ausgetauscht werden. Esso entra in vigore il giorno dello scambio di detti Istrumenti. Er tritt mit dem Tage des Austausches in Kraft. In fede di che è stato sottoscritto il presente Accordo in doppio originale. Zu Urkund dessen ist dieser Vertrag in doppelter Urschrift unterzeichnet worden. Bad Godesberg, 9 aprile 1968. Bad Godesberg, den 9. April 1968. CORRADO BAFILB SCHBRER PROTOCOLLO ADDIZIONALE ZUSATZPROTOKOLL Le Parti contraenti sono d'accordo su quanto segue : Die verträgschließenden Teile sind sich über folgendes einig : 1. L'Università del Saarland nel preparare le proposte di nomina alla Cattedra, di cui si tratta, prenderà consiglio dalla Facoltà Teologica di Treviri. 1. Die Universität des Saarlandes wird bei der Vorbereitung der Berufungsvorschläge den Rat der Theologischen Fakultät zu Trier einholen. 2. Alla detta Cattedra deve essere chiamato un ecclesiastico. 2. Auf den Lehrstuhl soll ein Geistlicher berufen werden. Bad Godesberg, 9 aprile 1968. CORRADO BAFILE Bad Godesberg, den 9. April 1968. SCHERER Conventione inter Apostolicam Sedem et Civitatem Foederatam Saravicam rata habita, die X mensis octobris anno MCMLXVIII Ratihabitionis Instrumenta accepta et reddita mutuo fuerunt. Exinde, i.e. a die X mensis octobris anno MCMLXVIII, huiusmodi Conventio inter Apostolicam Sedem et Civitatem Saravicam icta vigere coepit ad normam paragraphi III eiusdem Pactionis. 782 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CONVENTIO Inter Apostolicam Sedem et Austriacam Rempublicam de condenda « Feldkirchensi » dioecesi. CONVENZIONE VERTRAG TRA LA SANTA SEDE E LA REPUBBLICA ZWISCHEN DEM HEILIGEN STUHL UND AUSTRIACA PER ERIGERE LA DIOCESI DI DER REPUBLIK ÖSTERREICH BETREFFEND PELDKIRCH DIE ERRICHTUNG EINER DIÖZESE FELDKIRCH Fra la Santa Sede, rappresentata dal suo Plenipotenziario Sua Eccellenza Rev.ma Monsignor Opilio Rossi, Arcivescovo tit. di Ancira e Nunzio Apostolico in Austria, Zwischen dem Heiligen Stuhl, vertreten durch dessen Bevollmächtigten, S. E. den Herrn Apostolischen Nuntius in Österreich, Titularerzbischof von Ancyra, Msgr. Opilio Rossi, e la Repubblica Austriaca, rappresentata dai suoi Plenipotenziari, und der Republik Österreich vertreten durch deren Bevollmächtigte, Il Signor Dott. Kurt Waldheim, Ministro Federale per gli Affari Esteri, e Herrn Dr. Kurt Waldheim, Bundesminister für Auswärtige Angelegenheiten, und Il Signor Dott. Theodor Piffl-Peroevié, Ministro Federale per l'Istruzione, Herrn Dr. Theodor Piffl-Peréevic, Bundesminister für Unterricht, viene conclusa la seguente Convenzione. wird nachstehender Vertrag geschlossen : Articolo I Artikel I La Santa Sede e la Repubblica Austriaca hanno convenuto, a norma dell'Articolo III § 1 del Concordato del 5 Giugno 1933, di erigere nel Vorarlberg la Diocesi di Feldkirch. Der Heilige Stuhl und die Republik Österreich sind gemäß Artikel III § 1 des Konkordates vom .5. Juni 1933 übereingekommen, daß in Vorarlberg eine Diözese Feldkirch errichtet werden soll. Articolo II Artikel II La Diocesi di Feldkirch comprende il territorio del « Land Vorarlberg », per il quale, in conformità all'Articolo I della Conven- Die Diözese Feldkirch umfaßt das Gebiet des Landes Vorarlberg, für das gemäß Artikel I des Vertrages zwischen dem Heiligen Stuhl und der Acta Pauli Pp. VI 783 zione tra la Santa Sede e la Repubblica Austriaca dei 7 Luglio 1964 concernente l'erezione dell'Amministrazione Apostolica di InnsbruckFeldkirch in diocesi, esiste un Vicariato Generale con sede in Feldkirch. Republik Österreich betreffend die Erhebung der Apostolischen Administratur Innsbruck-Feldkirch zu einer Diözese vom 7. Juli 1964 ein Generalvikariat mit dem Sitz in Feldkirch besteht. Articolo III Artikel III La Diocesi di Feldkirch viene assegnata alla Provincia Ecclesiastica di Salisburgo. Die Diözese Feldkirch wird der Salzburger Kirchenprovinz zugeteilt. Articolo IV Artikel IV La Diocesi, la Sede Vescovile e il Capitolo Cattedrale, qualora venga eretto, hanno personalità giuridica nell'ambito dello Stato e godono dei diritti degli enti di diritto pubblico. Die Diözese, der Bischöfliche Stuhl und ein allenfalls zu errichtendes Kathedralkapitel haben Rechtspersönlichkeit für den staatlichen Bereich und genießen die Rechte öffentlich-rechtlicher Körperschaften. Articolo V Artikel V La Diocesi di Innsbruck-Feldkirch ed altri enti ecclesiastici, come pure il (( Bund » e il « Land Vorarlberg » saranno liberi di trasferire beni mobili ed immobili alla Diocesi di Feldkirch, alla Sede Vescovile, alla futura Chiesa Cattedrale e al Capitolo Cattedrale, qualora venga eretto, in esenzione di tutte le imposte stabilite dal diritto federale, entro il termine di un anno dall'entrata in vigore dell'erezione nell'ambito statale (Articolo V I I capov. 2 e 3). Der Diözese Innsbruck-Feldkirch und anderen kirchlichen Einrichtungen sowie dem Bund und dem Land Vorarlberg steht es frei, bewegliches und unbewegliches Vermögen an die Diözese Feldkirch, an den Bischöflichen Stuhl, an die zukünftige Domkirche und an ein allenfalls zu errichtendes Kathedralkapitel frei von allen bundesrechtlich geregelten Abgaben innerhalb einer Frist von einem Jahr nach Wirksamkeit der Errichtung für den staatlichen Bereich (Artikel V I I Absätze 2 und 3) zu übertragen. Articolo VI Artikel VI (1) La Repubblica Austriaca verserà alla Diocesi di Feldkirch per far fronte alle spese relative alla erezione della diocesi, con i fondi del « Bund )), una somma comples- (1) Die Republik Österreich wird der Diözese Feldkirch zur Bestreitung der Auslagen, die mit dem Ausbau der Diözese verbunden sind, aus Mitteln des Bundes einen Ge- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 784 siva di 41/2 milioni di Scellini, che dovrà essere corrisposta negli anni 1969 e 1970 in due rate uguali entro il I Luglio di detti anni. samtbetrag von 4M¡ Millionen Schilling leisten, der in den Jahren 1969 und 1970 in zwei gleichen Teilbeträgen jeweils bis zum 1. Juli zu erbringen ist. (2) La Repubblica Austriaca e la Santa Sede hanno preso atto che il (( Land Vorarlberg » mette a disposizione della Diocesi per lo stesso fine una somma di M4 milioni di Scellini. (2) Die Republik Österreich und der Heilige Stuhl haben davon Kenntnis genommen, daß das Land Vorarlberg der Diözese Feldkirch für den gleichen Zweck einen Betrag von W2 Millionen Schilling zur Verfügung stellt. Articolo V I I Artikel V I I (1) L'erezione della Diocesi di Feldkirch deve aver luogo entro sei mesi dall'entrata in vigore della presente Convenzione. (1) Die Errichtung der Diözese Feldkirch soll innerhalb von sechs Monaten nach Inkrafttreten dieses Vertrages erfolgen. (2) La Santa Sede trasmetterà al Governo Federale della Repubblica Austriaca una copia della Bolla di erezione. Appena presentata tale Bolla, l'erezione della Diocesi e della Sede Vescovile avrà efficacia nell'ambito statale. (2) Der Heilige Stuhl wird der Bundesregierung der Republik Österreich eine Ausfertigung der Errichtungsbulle übermitteln. Mit dem Einlangen dieser Ausfertigung wird die Errichtung der Diözese und des Bischöflichen Stuhles für den staatlichen Bereich wirksam. (3) Per l'erezione del Capitolo Cattedrale vale l'Articolo XV § 7 del Concordato del 5 Giugno 1933. (3) Für die Errichtung eines Kathedralkapitels gilt Artikel XV § 7 des Konkordates vom 5. Juni 1933. Articolo V I I I Artikel V I I I La Diocesi di Innsbruck-Feldkirch finora esistente, in seguito all'erezione della Diocesi di Feldkirch conformemente all'Articolo V I I di questa Convenzione, prende il nome di « Diocesi di Innsbruck ». Die bisherige Diözese InnsbruckFeldkirch erhält mit der Errichtung der Diözese Feldkirch gemäß Artikel V I I dieses Vertrages den Namen « Diözese Innsbruck ». Articolo IX Artikel IX Le divergenze di vedute, che sorgessero eventualmente in futuro circa l'interpretazione del presente Ac- Eine in Zukunft etwa entstehende Meinungsverschiedenheit über die Auslegung dieses Vertrages wird o Acta Pauli Pp. VI cordo, saranno eliminate d'intesa nach Artikel XXII Absatz 2 des Kontra le Alte Parti contraenti a norma kordates vom 5. Juni 1933 im Eindell'Articolo XXII, capov. %, del Verständnis zwischen den Hohen Concordato del 5 Giugno 1933. Vertragschließenden Teilen beigelegt werden. Articolo X Artikel X Questa Convenzione, il cui testo italiano e tedesco è ugualmente autentico, deve essere ratificata e gli Istrumenti di ratifica devono venir scambiati al più presto in Roma. Essa entra in vigore il giorno dello scambio degli Istrumenti di ratifica. Dieser Vertrag, dessen italienischer und deutscher Text authentisch ist, soll ratifiziert und die Ratifikationsurkunden sollen so bald wie möglich in Rom ausgetauscht werden. Er tritt mit dem Tag des Austausches der Ratifikationsurkunden in Kraft. In fede di che i Plenipotenziari hanno firmato la presènte Convenzione in doppio originale. Zu Urkund dessen haben die Bevollmächtigten diesen Vertrag in doppelter Urschrift unterzeichnet. Fatto a Vienna, il 7 ottobre 1968. Geschehen zu Wien, am 7. Oktober 1968. Per la Santa Sede : Für den Heiligen Stuhl : Für die Republik Österreich : Per là Repubblica Austriaca : Mons. OPILIO ROSSI Dr. Dr. KURT WALDHEIM THEODOR PIFFL-PERCEVIC Conventione inter Apostolicam Sedem et Rempublicam Austriacam rata habita, die VII mensis decembris anno MCMLXVIII Ratihabitionis Instrumenta accepta et reddita mutuo fuerunt. Exinde, i.e,. a die VII mensis decembris anno MCMLXVIII, huiusmodi Conventio inter Apostolicam Sedem et Rempublicam Austriacam icta vigere coepit ad normam articuli X eiusdem Pactionis. 50 - A. A. S. 786 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale EPISTULAE I Ad E.mum P. D. Albertum S.R.E. Card. di Jorio, munere Pro-Praesidis Pontificii Consilii Civitati Vaticanae administrandae se abdicantem. Signor Cardinale, dopo le numerose, delicate insistenze che Ella da qualche anno Ci rivolge, sentiamo di dover cedere, seppure a malincuore, al suo desiderio di essere liberato dall'incarico di Pro-Presidente della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano, a Lei affidato dalla fiducia del Nostro venerato Predecessore Giovanni XXIII, e da Noi stessi confermato con viva stima delle sue capacità e dei suoi meriti. A malincuore, ripetiamo : perché siamo consapevoli dell'impareggiabile aiuto, che così verrà a mancare a Noi e alla Sede Apostolica in un settore delicatissimo e pieno di responsabilità, in cui Ella ha avuto modo di far rifulgere le sue doti di competenza e di oculatezza, il garbo e la fermezza del suo agire, il riconosciuto influsso della sua autorità, e lo zelo di un interessamento continuo e personale alle varie questioni. Ci sovviene infatti il notevole contributo da Lei recato nel migliorare con sforzo costante i servizi dello Stato Vaticano, per permettere alla Santa Sede di svolgere in maniera più efficace e più rapida, e con crescente prestigio internazionale, il suo servìzio alle anime e al mondo. Ci piace a tale proposito ricordare le cure attribuite al potenziamento della Radio Vaticana, ai miglioramenti apportati ai servizi telefonici e alla sede dei servizi medico-sanitari, alla completa ristrutturazione del Palazzo Apostolico Lateranense, che ora accoglie il Vicariato di Roma in sede più confacente e razionale per le sue attribuzioni pastorali, presso la stessa chiesa cattedrale della Nostra diocesi, al trasferimento dell'Oratorio di San Pietro in un nuovo moderno edificio, alla costruzione dello splendido stabilimento scolastico di Castel Gandolfo, e, infine, all'ordinamento dei Musei ; né dimentichiamo l'impulso dato al restauro degli storici edifìci, provvedendo efficacemente ai vari impianti e funzioni interne, curando in pari tempo l'efficienza dei servizi economici, non che l'esteriore buon andamento e il mantenimento Acta Pauli Pp. VI 787 generale della Città del Vaticano con buon gusto, riconosciuta saggezza e senso di realismo. Dei risultati così ottenuti si è avvantaggiata la Sede Apostolica con manifesta utilità, perché, con i mezzi così posti a sua disposizione, ha potuto non solo far fronte alle molteplici necessità amministrative e logistiche dello Stato della Città del Vaticano, che ogni anno diventano più assillanti e imperiose, ma anche dare notevole contributo a quell'opera benefica, per la quale la Santa Sede continua a far splendere nel mondo, oggi come alle sue origini, la missione che la Chiesa di Roma, nel nome di Cristo, persegue di praesidens universo coetui caritatis, e per la quale, come a loro speranza, ad essa guardano nel mondo gli infelici, i poveri, gli esuli, i colpiti dalle ricorrenti prove e calamità. Ella, pertanto, Signor Cardinale, è stato un valido collaboratore in quell'incessante azione, che, pur rimanendo nascosta per preciso comando del Salvatore divino, vogliamo credere che rimanga tuttavia scritta a caratteri d'oro sul libro della Vita. Per queste benemerenze Noi Le rivolgiamo l'espressione del più vivo e sincero ringraziamento, con l'assicurazione che la Nostra preghiera si eleva fervorosa per chiedere sulla sua veneranda e operosa canizie l'effusione delle continue consolazioni del Signore, affinché questi anni di maggiore tranquillità possano veramente abbondare della soavità della celeste contemplazione e della pace serena, che sgorga dalla coscienza del dovere compiuto. E confidiamo altresì che Ella non Ci lascerà mancare l'apporto della sua perizia e l'assistenza del suo aiuto, dandoci la lieta consapevolezza di sentirLa ancora e sempre vicina alle Nostre molteplici e gravi sollecitudini. Risponda il Cielo a questi voti cordiali, ai quali amiamo congiungere la Nostra particolare Benedizione Apostolica, pegno di costante benevolenza. Dal Palazzo Apostolico Vaticano, il 4 novembre dell'anno 1968, sesto del Nostro Pontificato. PAULUS PP. VI 788 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II Ad E.mum P. D. Angelum S. R. E. Card. Dell'Acqua, vicaria potestate Urbis Antistitem, cum sollemnem Romana Dioecesis Pii Pp. XII ageret memoriam, a piissimo eius obitu decem exactis annis. La degna commemorazione del decennio della morte del Papa Pio XII raccoglie la Nostra cordiale e commossa adesione e richiama il Nostro devoto pensiero al ricordo incancellabile e alla profonda venerazione di così pia, di così eletta, di così singolare figura di Pontefice Romano. La rarissima fortuna che Noi avemmo di avvicinare Pio XII per lunghi anni e, giorno per giorno, di godere della sua speciale confidenza e della sua amabile conversazione, di osservare da vicino la semplicità, la regolarità e l'austerità della sua vita personale, di ammirare le sue doti preclare di memoria, di cultura e d'ingegno, la sua instancabile laboriosità, la sua completa dedizione alla studiosa riflessione delle sue responsabilità, agli interessi superiori della Sede Apostolica ed al servizio della intera Chiesa Cattolica, Ci fa obbligo di dare testimonianza della sua umana bontà, della sua personale pietà, della sua meditata rettitudine, del suo fermo coraggio e del suo costante abbandono alla divina volontà, sempre fidato in quel Cristo della Cui vicaria rappresentanza egli ebbe continua e direttrice coscienza. E come già a Noi fu grato e fermissimo impegno di offrire a Lui la fedeltà e l'assiduità dell'umile Nostro servizio, ora come infimo suo successore Ci allieta il fatto di vedere onorata la sua memoria, rivendicati i suoi meriti, illustrati i suoi esempi ; e parimente Ci conforta la speranza che come Roma nutrirà sempre sentimenti di venerazione e di riconoscenza per tanto illustre suo Vescovo, così la Chiesa Cattolica intera saprà custodire il prezioso e copioso retaggio della sua parola e del suo insegnamento, né la storia dimenticherà di annoverare Pio XII fra le più distinte e benemerite figure del nostro secolo. Mentre esprimiamo la Nostra compiacenza per il tributo di memoria e di riconoscenza reso a tanto Pontefice, Ci associamo a quanti pregano per la sua eterna pace e per la perenne fecondità dell'opera sua; e di cuore a Lei, Signor Cardinale, al Sindaco di Roma, all'esimio Oratore ed a tutti i presenti alla mesta e luminosa rievocazione di Papa Pio XII, come da Lui venisse, mandiamo la Nostra Benedizione Apostolica. Dal Vaticano, 9 novembre 1968. PAULUS PP. VI Acta Pú,uli Pp. VI 789 NUNTIUS GRATULATORIUS Ad Emum P. D. Emmanuelem S. R. E. Cardinalem Cerejeira, Patriarcham Lisbonensem, octogesimum natalem acturum. Cum nuper edocti sumus te, Dilecte Fili Noster, octogesimum natalem acturum esse, in haud exiguo concentu vocum, quae prope et procul ovantes et plaudentes tibi resonabunt, silere Nostram non patimur. Haec igitur studiosam in te Nostram voluntatem testimonio novo manifestam faciens, gratulatur tibi, quod fausta natalicia, animi et corporis usus valetudine bona, celebrabis, eaque et ominibus optimis te prosequi festinat. Quodsi retro vis respicere abs te exacti temporis spatia, causa profecto tibi est, cur egregie factorum et bene promeritorum plenos annos unum post alium uberes sacri ministerii fructibus enumeres : nam tibi meditanti et adlaboranti, pro Evangelii causa et Ecclesiae Matris et Reginae maiore emolumento et decore, in perfunctione tot munerum ac praesertim patriarchali Lisbonensi Sedi praeposito, non defuit in consilio prudentia, in opera sollertia, et, quod tibi singulari honori est, praeclaras curas adhibuisti, ut eloquentiae nitida copia et conscriptis magni aestimandis libris sempiternarum veritatum purus plenusque splendor circumfunderetur, ita ut nemo eorum qui tuae potestati parent, quantum fieri posset, caelestis doctrinae nescius, nemo indigus esset. Deus, Nostris exoratus precibus, te diu sospitet, pastorales curas novo pietatis religionisque fructu fortunet et eam, quae tibi supererit, aetatem — hancque longam tibi percupimus — supernae gratiae solaciis et auxiliis abunde cumulet, ita ut nitentiore tibi floreat vigore virtutum et antiquis nova aggerat merita usque lucupletiora. Quod est spes, fiat res, auspice et propitia B. Virgine Maria a Fatima, quam singulari religione colis et in qua tutum coli ocas patrocinium. Ex Aedibus Vaticanis, die x x i v mensis Octobris, anno MCMLXVIII, Pontificatus Nostri sexto. PAULUS PP. VI Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 790 ALLOCUTIONES I Sodalibus e Congregatione S. Mariae Montis Oliveti O.S.B., e Congregatione Sancti Spiritus sub tutela Immaculati Cordis B.mae Virg. Mariae et ex Instituto Fratrum Maristarum a Scholis, qui Generali Coetui suae cuiusque religiosae communitatis interfuerunt. * Chers Fils, Un horaire malheureusement très chargé Nous prive du plaisir de recevoir séparément les membres des Chapitres Généraux de chacune de vos trois Congrégations. Mais n'êtes-vous pas tous animés par un même idéal, celui de la perfection religieuse? Et si vos trois familles — Bénédictins Olivétains, Pères du Saint-Esprit, Frères Maristes des Ecoles — sont actuellement réunies en Chapitre Général, n'est-ce pas précisément pour réviser leurs Constitutions particulières à la lumière de cet unique idéal, compte tenu des conditions présentes de la vie de l'Eglise? Vous permettrez donc que Nous retenions ce facteur commun pour y puiser le thème des brèves paroles de bienvenue et d'encouragement que Nous désirons vous adresser. I. Vous êtes des religieux. Vous voulez être d'authentiques religieux. Dans la vaste mutation de la société à laquelle nous assistons aujourd'hui, il est plus important que jamais de s'interroger sur ce qui est essentiel et irremplaçable dans le genre de vie que vous avez embrassé, et sur ce qui peut ou doit changer selon les circonstances des temps et des lieux. Qu'est-ce donc, d'abord, qui ne doit pas changer? Qu'est-ce qui caractérise une véritable et authentique vie religieuse, en tous temps et en tous lieux? Ce sont les deux directives fondamentales proposées par le Christ dans l'Evangile à ceux qui veulent le suivre de plus près; deux directives qui s'expriment en deux mots très simples, mais lourds de contenu, et que vous avez tous médités bien souvent : renoncement et amour. Renoncement d'abord. Qm non renuntiat omnibus quae possidet non potest meus esse discipulus. Le religieux est un homme déta1 * Die 11 mensis novembris a. 1968. Lue. 14, 33. 1 Acta Pauli Pp. VI 791 ché, un homme séparé, un homme qui ne partage pas la forme commune de vie fondée sur la poursuite du bien-être et de la prospérité temporelle : il fuit ce que le monde recherche. Par contre, il recherche ce que le monde fuit : la pénitence, la pauvreté, le recueillement, la vie chaste, la soumission aux supérieurs. Ce qui polarise l'existence du religieux, en effet, ce n'est pas ce qui se voit, c'est ce qui ne se voit pas. Témoin de l'invisible, il prend à son compte l'expérience de Saint Paul et de tous les Saints, et redit avec eux : Non contemplantïbus nobis quae videntur, sed quae non videntur. Quae enim videntur temporalia sunt, quae autem non videntur aeterna sunt. L'axe de sa vie, c'est la prière, la recherche de Dieu. Et nous touchons ici au second élément — plus fondamental encore que le premier — de toute vie religieuse : l'amour. Renoncement et amour : c'est comme l'envers et l'endroit d'une belle étoffe. Par le renoncement au monde, à ses richesses, le religieux a aplani le terrain dans sa marche vers Dieu. Mais c'est l'amour qui l'attire et qui le stimule : l'amour que Dieu a pour lui — amour reçu —, l'amour qu'il a lui-même pour Dieu — amour donné —. L'amour, c'est la perfection; c'est le sommet; c'est ce qui vaut, ce qui demeurera éternellement. C'est donc là ce qui est premier. Et c'est pourquoi il faut réagir contre une tendance moderne qui consisterait à faire passer au second rang, dans la vie religieuse, le colloque avec Dieu, tant intérieur que communautaire, ainsi que le rit liturgique et sacramentel, pour donner la primauté et la préférence à d'autres fins humaines, bonnes en ellesmêmes, certes, et dignes d'être poursuivies, mais toujours en dépendance de la fin première, proprement religieuse, qui doit inspirer, pénétrer et sanctifier tout le reste. 2 II. Une fois assurées les bases de ce qui doit demeurer, on peut sans crainte aborder la réforme de ce qui doit changer. L'Eglise non seulement l'autorise, mais elle y exhorte. Certaines formes contingentes de la vie religieuse sont effectivement le fruit d'un contexte historique ou géographique aujourd'hui dépassé ; non seulement il n'y a pas d'inconvénient, mais il y a souvent avantage à procéder aux modifications nécessaires. L'entreprise n'est pas sans risques, vous êtes sans doute les premiers à vous en rendre compte : on quitte des rives connues, familières, sans voir toujours avec précision où l'on abordera. C'est une navigation 2 2 Cor. 4, 18. 792 Acta Apostolicae Sedis ^Commentarium Officiale périlleuse, qui doit se garder à la fois de deux écueils : l'un serait un attachement aveugle et passionné à la lettre de ce qu'on a toujours pratiqué dans l'Institut, une fidélité purement textuelle et matérielle; l'autre, ce serait la voie facile, et plus dangereuse encore, de la transformation arbitraire, suggérée non pas tant par l'esprit de Dieu et par de vraies nécessités, que par l'envahissement de l'esprit naturel et mondain. Chaque Congrégation a son esprit, son style : il faut qu'elle le conserve, mais d'une manière adaptée, qui soit conforme à ses possibilités et à ce que lui imposent ses activités spécifiques dans la communauté ecclésiale. C'est l'œuvre même de vos chapitres généraux : que Dieu l'inspire et la bénisse! III. Un mot encore, chers Fils, qui Nous est suggéré par les conditions particulières de ce lendemain de Concile. Laissez-Nous vous dire que ce que Nous attendons des Religieux avant tout, dans le moment présent, ce qui, Nous semble-t-il, doit être, dans le monde d'aujourd'hui, votre joie, votre fierté, votre honneur, c'est une totale, une généreuse fidélité à l'Eglise. Non pas à une église imaginaire, que chacun concevrait et organiserait à son idée, mais à l'Eglise catholique telle qu'elle est, telle que le Christ l'a voulue et instituée, avec ses finalités, ses lois, ses moyens de salut, ses indispensables structures. Ce qu'on est en droit d'attendre aujourd'hui du religieux, c'est qu'il vivifie par l'intérieur cette unique et véritable Eglise du Christ, qu'il la fortifie et l'enrichisse par son adhésion, par son obéissance, par ses vertus ascétiques et pratiques, par là sainteté de sa vie, par sa façon de s'acquitter des services qui lui sont demandés. Chers Fils, ayez toujours devant les yeux les grands besoins de l'Eglise : aimez-la dans ses nécessités ; aimez-la en l'aidant de vos services; äimez-la dans sa structure hiérarchique et fraternelle. Que bien loin de vous décourager, les difficultés du temps présent vous stimulent et redoublent vos forces ! A tous, maintenant, Notre salut et Notre Bénédiction. A vous, Membres dé la Congrégation du Saint-Esprit, fils du Vénérable Libérmann, Nous disons la reconnaissance de l'Eglise pour l'œuvre admirable que vous accomplissez, notamment en Afrique noire. Ne laissez pas se ralentir votre élan missionnaire ! Que les adaptations nécessaires ne visent qu'à le rendre plus ardent et plus efficace ! C'est ce que Nous attendons de votre présent Chapitre. C'est ce que vous aurez à cœur de Acta Pauli Pp, VI 793 réaliser, Nous en sommes sûr, sous la direction du nouveau Supérieur Général que vous venez d'élire et auquel Nous sommes heureux d'offrir Nos vœux cordiaux de fécond Généralat. A vous aussi, Frères Maristes des Ecoles, Fils du Bienheureux Champagnat, le souhait d'une fécondité missionnaire toujours croissante, surtout en faveur des enfants pauvres, dans la fidélité à l'esprit de votre Fondateur ! Nous savons avec quel zèle vous vous dépensez, partout dans le monde, pour la grande cause de l'école chrétienne, et combien vous avez pris à cœur votre « aggiornamento » au cours de ce long et laborieux Chapitre Général. Que Dieu vous bénisse tous, spécialement vos frères lointains, en Chine, au Congo, et, au Nigeria, dans la région du Biaf ra ! E a voi, infine, diletti Figli della Congregazione Benedettina Olivetana, diciamo la Nostra compiacenza nel vedere la mirabile rifioritura presente del vostro antico glorioso ceppo, che, dopo tante prove, rimane fedelissimo alle consegne del Beato Bernardo Tolomei, e cerca di viverle integralmente nello spirito dei tempi nuovi. Ci ha dato grande consolazione apprendere come i capisaldi della vostra spiritualità monastica siano, adesso come allora, la preminenza dell'Ufficio Divino, la devozione filiale alla celeste Regina dell'Ordine, l'attaccamento alla Sede di Pietro, i mutui rapporti di familiare pietà, rafforzati dall'obbedienza e, soprattutto, dalla vita interiore e sacrificata, nello spirito di carità evangelica, che dominano sovrani nelle vostre Case. Continuate, diletti Figli, su questa linea regale, su cui raggiungerete le vette della perfezione, conquistando quella perla preziosa, per il cui possesso avete fatto getto di ogni cosa, e di voi stessi, secondo l'insegnamento di Cristo. 3 Ed è quanto auguriamo di cuore a tutte coteste dilette rappresentanze di Famiglie Religiose, che sono qui riunite attorno a Noi, in una tregua serena dei loro lavori : ritornando fra i vostri Confratelli, dite che tutti li portiamo nel cuore, tutti li ringraziamo per l'aiuto che portano all'opera della Chiesa nel mondo, tutti li esortiamo a vivere a fondo la propria vocazione, come fermi e conquidenti testimoni dell'amore di Cristo e delle realtà future. Su tutti scendano copiose le effusioni della grazia divina, di cui vuole essere pegno ed auspicio la Nostra Apostolica Benedizione. 3 Cfr. Matth. 13, 45. 794 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II E.mis Purpuratis Patribus, Exc.mis Praesulibus, Consultoribus, Moderatoribus e Secretariatu ad unitatem Christianorum fovendam, Romae annuum plenarium Coetum habentibus. * Notre première pensée en vous recevant ici, Vénérables Frères et chers Fils, au terme de votre Session de travail, sera pour le Président de votre Secrétariat, le cher et vénéré Cardinal Bea, que retient loin d'ici une grave indisposition. S'il ne peut être physiquement parmi nous aujourd'hui, Nous aimons à le considérer comme spirituellement présent, et Nous lui envoyons, en votre nom comme au Nôtre, Nos saluts et Nos souhaits les plus cordiaux in Domino. Nous remercions et félicitons vivement Monseigneur Willebrands et ses collaborateurs, les Membres du Secrétariat, pour leur travail assidu. Et Nous n'avons garde d'oublier les consulteurs : vous spécialement, chers Fils, qui êtes venus de loin pour assister à cette (( Congregatio plenaria », et avez consacré votre temps et votre travail à en assurer la bonne réussite. Et puisque l'occasion Nous en est donnée, Nous voudrions étendre Nos remerciements à tous ceux qui s'emploient à favoriser l'œcuménisme et offrent pour cette grande cause leurs prières et leur collaboration. Dès maintenant, Nous disons Notre reconnaissance à ceux qui contribueront au succès de la « Semaine de l'Unité » en janvier prochain. I. Nous tenons à réaffirmer devant vous en premier lieu, chers Fils, combien Nous tient à cœur la tâche œcuménique dans l'Eglise et à quel point Nous la considérons comme Nôtre. L'existence de votre Secrétariat en est, à elle seule, la preuve. Né comme organisme du Concile, il est devenu l'an dernier, en vertu de la Constitution Regimini Ecclesiae sur la Réforme de la Curie Romaine, l'organisme spécialisé dans tout ce qui concerne les relations avec les autres communions chrétiennes. Il a réalisé, en ces premières années de son existence, une •œuvre considérable, dont les résultats sont sous les yeux de tous, et à laquelle il n'est que juste de rendre hommage. Un point particulier de cette œuvre a retenu, parmi d'autres, votre attention au cours de ces journées d'étude: c'est la question du « Directoire œcuménique » et de l'éventuelle opportunité de compléter, par une ou deux autres, la partie déjà publiée. Parlant à des spécialistes * Die 13 mensis novembris a. 1968. Acta Pauli Pp. VI 795 comme vous Fêtes, Nous n'avons pas besoin de vous dire que pour promouvoir efficacement l'œcuménisme, il faut aussi le guider, en soumettre la mise en œuvre à des règles bien précises. Dans Notre pensée, le « Directoire œcuménique » n'est pas un recueil de conseils, qu'il serait loisible d'accueillir ou d'ignorer. C'est une véritable Instruction, un exposé de la discipline à laquelle doivent se soumettre ceux qui veulent vraiment servir l'œcuménisme. On ne peut que souhaiter une plus large diffusion de ce document, et Nous aimons à penser que Nos Vénérables Frères les Evêques, en particulier ceux des régions où se pose de façon plus aiguë le problème œcuménique, auront à cœur d'étudier les moyens de le faire connaître et observer toujours davantage. II. A l'encontre des normes édictées dans la partie déjà publiée de ce Directoire, ont été malheureusement prises, au cours de ces derniers mois, en différentes parties du monde, des initiatives intempestives. Nous voulons parler de certains cas d'admission de chrétiens non catholiques à la communion eucharistique dans l'Eglise catholique ; ou inversement de participation de catholiques à l'eucharistie célébrée par des non catholiques ; ou encore d'« intercélébrations » entre ministres des diverses communions chrétiennes. Nous le disons avec tristesse, mais la loyauté Nous en fait un devoir : loin de faire progresser l'œcuménisme, ces initiatives précipitées en retardent la marche. Elles ne tiennent pas compte, en effet, des liens essentiels qui existent entre le mystère de l'Eucharistie et le mystère de l'Eglise, et préjugent d'un accord, qui n'est pas encore entièrement réalisé à l'heure actuelle, sur la nature du ministère et sur l'eucharistie. Blâmés d'ailleurs, en plusieurs cas et à bon droit, par la Hiérarchie locale, ces actes inconsidérés ont fait récemment l'objet d'une mise au point officielle de votre Président, qui a rappelé avec autorité et sans équivoque la position de l'Eglise Catholique en cette matière. Il semble que nous nous trouvions là devant un désir de secouer les lenteurs de ce que certains ont appelé « l'œcuménisme institutionnel )) ; devant une impatience qui pousse à inscrire, sans plus attendre, l'œcuménisme dans les faits, par des gestes qui se croient ou se veulent (( prophétiques » ; devant une hâte excessive dans le rapprochement, qui n'attend pas la nécessaire maturation doctrinale pour passer à l'action, comme si elle voulait forcer la main, en quelque sorte, aux responsables des différentes confessions en cause. Cette impatience comporte parfois, il faut le reconnaître, un aspect positif : nul ne niera qu'elle puisse être le signe d'un amour pour le Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 79.6 Christ et d'un désir ardent de hâter la réalisation de son ultime prière : « Qu'ils soient un ! y). Mais dès là que l'institution voulue par le Christ pour le service du peuple chrétien est mise en cause, on ne peut que faire sien le sentiment exprimé jadis par Saint Paul au sujet de ses frères en Israël: « J e leur rends cette justice: ils ont du zèle pour Dieu ; mais c'est un zèle mal éclairé )). III. Nous ne Nous lasserons pas de le répéter : le chemin de l'œcuménisme est long et difficile. Et la cause en est qu'il ne peut éviter la voie de la vérité théologique et des exigences propres à l'aspect visible et communautaire du rassemblement des croyants. 1 2 Nous devons, en esprit de fidélité à la Parole du Seigneur — et aussi en esprit de pénitence — accepter cette lenteur dans le temps et cette honnêteté dans la méthode, sous peine de tomber dans une facile confusion d'idées approximatives et dans l'illusion trompeuse de résultats immédiats. L'heure de l'unité viendra, Nous l'espérons, comme couronnement des efforts inlassables déployés de part et d'autre ; mais c'est Dieu qui la marquera, et non la hâte mal entendue d'un irénisme de mauvais aloi. Et en attendant, Nous poursuivrons notre marche dans la ligne déjà tracée et qui vous est bien connue : celle des discussions au niveau des responsables; celle des rencontres dans la prière, dans l'étude de la Sainte Ecriture et de l'authentique Tradition; celle de la charité; et Nous entendons désigner ainsi non seulement la charité exercée dans le lien de bonnes et fraternelles amitiés entre membre des diverses confessions chrétiennes, mais encore et surtout celle qui se pratique dans la collaboration aux grandes tâches imposées par l'état présent de l'humanité : la paix, le désarmement, le progrès social, la promotion des pays en voie de développement et des populations pauvres, celles qui implorent de l'assistance, de l'instruction et du pain. Que Dieu nous aide à le servir dans ces nouvelles formes ouvertes à l'œcuménisme ! Il est bien évident toutefois qu'il ne s'agit aucunement de réduire l'œcuménisme à ces tâches temporelles. La recherche de l'unité chrétienne doit s'étendre à ce domaine du service des hommes : elle ne saurait s'y limiter. Vous en êtes conscients — et avec vous bien des hommes responsables dans toutes les confessions chrétiennes — : l'unité voulue par le Seigneur n'est pas seulement la collaboration de tous, c'est une unité ecclésiale, visible et organique, celle qui doit manifester aux yeux de tous, dans sa lumière historique et 1 a Io. 17, 22. Rom. 10, 2. Acta Pauli Pp. VI 797 eschatologique, le visage dé l'Eglise épouse du Christ : une, sainte, catholique et apostolique. Nous ne pouvons terminer sans adresser une pensée cordiale èt déférente à tous nos frères chrétiens encore séparés de Nous, mais qui Nous sont unis pourtant déjà par tant de liens spirituels: celui du baptême, surtout, et celui de la foi au Dieu Un et vivant dans la Trinité Sainte, et de la foi en Jésus-Christ notre Maître et Rédempteur. Que Notre salut dise à ces Frères combien de joie, combien d'espérance et d'affection mettent dans Notre âme l'amitié et le dialogue désormais établis entre nous, et qui annoncent des rapports nouveaux et prometteurs, de la part de beaucoup d'entre eux, avec l'Eglise Catholique et avec Nous personnellement. Qu'il Nous soit permis d'adresser une pensée toute spéciale et pleine de déférence au Patriarche Athénagoras et aux vénérés Chefs des Eglises orthodoxes, à l'Archevêque anglican, le Docteur Ramsey, au Docteur Carson Blake aux Frères de Taizé et à tous ceux qui sont en relations avec Notre Secrétariat. Qu'ils sachent tous que Nous chercherons à les rencontrer dans le Christ, par Notre prière et Notre charité. Et à vous tous, enfin, Vénérables Frères et chers Fils, l'expression renouvelée de Nos remerciements pour votre travail, et de Nos souhaits pour le progrès de la grande cause à laquelle vous travaillez avec tant de zèle. Nous invoquons sur vous la divine assistance et vous accordons de tout cœur, ainsi qu'à vos familles et à vos patries, la Bénédiction Apostolique. III Christifidelibus coram admissis in Vaticana Basilica; * Diletti figli e figlie, Permettete che Noi vi facciamo una domanda : sapete dove siete? Voi siete venuti in un mondo specialissimo, non tanto per il quadro esteriore, che vi accoglie e vi circonda; e non tanto per l'incontro che qui si compie c o n i a Nostra umana ed esigua persona; quanto per la singolarità eccezionale del fatto che qui vi è dato di considerare, il fatto cioè che qui si afferma, non solo la possibilità, ma la realtà del vero, del vivo, del salutare, e, in un dato sènso, dell'unico rapporto con Dio. Qui la religione, che noi professiamo e che noi riteniamo * Die 13 mensis novembris a. 1968. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 798 valida, ha la sua espressione centrale, sociale e autentica. Qui la nostra fede ha la sua affermazione più piena e più salda. Qui Dio è conosciuto. Qui Dio è amato. Qui Dio è presente. Perché qui è la Chiesa nel suo cuore; qui è Cristo nella sua operante potestà salvatrice. Oh! non diciamo che questa presenza sia qui esclusiva; né che qui sia perfetta per virtù di uomini, o di cose; diciamo che qui le ragioni storiche, istituzionali, concrete, umane, ed anche mistiche e carismatiche, proprie della Chiesa, raggiungono una loro pienezza, una loro intensità, che per chi vi crede provocano l'emozione della meraviglia e del gaudio; per chi non vi credesse quelle ragioni stesse prendono l'aspetto d'uno strano, temerario fenomeno, difficilmente definibile e facilmente disprezzabile, ma sempre impressionante. Fermiamo un istante l'attenzione sopra una sola osservazione : qui Dio è di casa. Vengono alla memoria le parole della Genesi : « Quanto è terribile questo luogo ! Altro non è che la casa di Dio e la porta del cielo w. Cioè qui tutto parla di quel Dio, che fuori, nel mondo profano, specialmente in un certo settore eccentrico e agitato del pensiero moderno, si dice che sia morto. Nessuna contraddizione è più violenta e sacrilega che quella scoppiante fra questi due termini : Dio e la morte, se essi si considerano nel loro significato oggettivo : l'Essere e il nulla, la Vita e la sua negazione, l'Assoluto e l'assurdo, il Necessario e l'inconsistente, la Verità e la sua vanificazione, la Felicità e la disperazione. Ma sappiamo che questo « slogan » infelice si applica nel linguaggio culturale al suo significato soggettivo, cioè al pensiero dell'uomo, che non sa più dare un senso, un valore al nome ineffabile di Dio. Dio sarebbe morto nella mentalità dell'uomo. Non è il sole che si è spento; è l'occhio dell'uomo che si è ottenebrato. 1 L'indifferenza religiosa è di moda. La secolarizzazione è ammessa da molti, come un procedimento del pensiero, il quale trova in se stesso e nella conoscenza delle cose una autonomia, che lo dispensa dal riferirsi ad un Principio superiore e trascendente, chiamato Dio. La metafisica, si dice, è finita. L'ateismo si fa scudo della scienza per affermarsi come una liberazione, come una conquista. La conoscenza di Dio, si sostiene, è impossibile; per di più è inutile; anzi nociva. L'uomo moderno non sembra più capace di pensare a D i o ; e crede di poter meglio organizzare la propria vita e quella della convivenza 2 1 2 Gen. 28, 17. Cfr. Marié, Etudes, novembre 1968. Acta Pauli Pp. VI 799 umana trascurando, tacendo, negando il nome di Dio. Forse non si osa dire da tutti che Dio non è morto in Se stesso; ma si dimostra che è morto nel pensiero, nella psicologia, nel bisogno dell'uomo. Bisogna leggere quanto il Concilio c'insegna sopra questa assenza del pensiero di Dio, della fede in Dio nell'uomo moderno : pagina grave, densa e dolorosa. L'ateismo contemporaneo, scrive un noto teologo, si presenta come un'ermeneutica, una spiegazione finale, secondo i casi, trionfale, o disperato, o sereno ; sia che praticamente propenda verso il collettivismo, o l'anarchia, sia che metta l'assoluto nell'uomo, o nella natura, o che respinga ogni assoluto; ...sia che si arroghi la funzione di rivelatore del senso profondo dei problemi. 3 4 Vi diciamo queste cose, perché sono nell'aria che oggi tutti respirano, e perché possiate avvertire il paradosso che voi incontrate là dove la Chiesa, a qualsiasi livello della sua autenticità, e qui in modo più caratteristico e rappresentativo, si attesta, e dove non esita ad affermare, ieri come oggi, che per lei Dio non è morto, e continua impavida e felice a testimoniare, a proclamare, con Pietro, il Cristo Figlio del Dio vivente, e a celebrare con beata certezza la gloria di Dio. Vi è chi trova strana questa superstite voce, così da presagire che essa non durerà, ovvero ch'essa si uniformerà alle equivoche teologie della incredulità moderna, del post-cristianesimo, di certo nichilismo filosofico contemporaneo. Per grazia del Signore, che francheggia la sua Chiesa nei secoli, non è questa infausta profezia che ci spaventa, anche se si dovesse compire in una certa parte dell'umanità, infedele alla sua vocazione di verità e di vita. Ciò che ci dà pensiero è la cresciuta difficoltà di comunicare agli uomini il nostro messaggio religioso. Sotto certi aspetti, di grande importanza e di grande estensione nella psicologia moderna, oggi l'uomo è meno disponibile all'idea e alla vita religiosa di quanto ieri non fosse. Non è la Realtà divina ch'è venuta meno; è la mentalità umana che oggi è meno idonea a coglierne le irradiazioni e le voci. L'uomo moderno ha più dell'antico il bisogno e la capacità di venire a contatto col mistero di Dio, ma ha meno dell'antico la facilità ad incontrare e ad ammettere questo necessario e ineluttabile mistero, perché ha allargato lo spazio di studio e d'osservazione alla sua in tei - 3 4 Const. past. de Eccl. Gaudium et spes, nn. 19, 20. Cfr. De Lubac, Athéisme et sens de l'homme, 30-31. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 800 ligenza, ha immensamente esteso il campo della sua esperienza sensibile; ed è perciò tentato di sentirsi pago di ciò che egli conosce scientificamente e sensibilmente, anche se questo dilatato e immenso dominio del pensiero e della sensibilità, a un dato momento decisivo per la coscienza umana, accresce, per le esigenze intrinseche della sua realtà e per i margini problematici dei suoi allargati confini, l'ansia e 10 spasimo verso una conoscenza e una esperienza suprema, indarno calmati da raffinati sedativi dello scetticismo filosofico, morale ò letterario. Ma allora, voi Ci chiederete, esiste uno scontro irriducibile fra l'insegnamento religioso della Chiesa e il mondo incredulo contemporaneo, fra l'affermazione perenne ed invitta, ch'ella ci offre, di Dio, e 11 dubbio e la negazione religiosa del nostro secolo? fra la credenza, razionale o rivelata, in Dio e l'ateismo, teorico o pratico che sia, del nostro tempo? Nelle dottrine, sì; la contraddizione, o forse più esattamente la contrarietà, esiste; ed è su questa opposizione che si svolge oggi il dramma spirituale, e quindi anche storico e politico del nostro tempo. Le dottrine sono inconciliabili, per se stesse; le ideologie, come oggi si dice, sono radicalmente differenziate. Ma la verità, quando è integra e compresa, è una; cioè la discussione — il dialogo — è possibile; l'evoluzione delle idee false e incomplete è nella logica interna delle idee stesse e nell'esigenza profonda degli spiriti che le professano. Ma qui, figli carissimi — figli della luce, tutti vi vogliamo chiamare, figli del giorno, non della notte e delle tenebre, come dice San Paolo — una verità elementare, e fondamentale, è da ricordare: Dio è nascosto. Molti segni, molte vie, molte voci, molti stimoli ci parlano e ci conducono alle soglie della sua ineffabile Realtà; ma è pur vero che noi, in questa vita presente, lo vediamo di riflesso, nel mistero, per speculum in aenigmate; la conoscenza razionale che possiamo avere di Dio è per via di dimostrazione, il che comporta una disciplina semplice, ma rigorosa del pensiero, e non Lo raggiunge che negando i limiti e sublimando le nozioni delle perfezioni create che a Lui possiamo applicare; quella poi per fede è più piena, più sicura, più viva, ma ancora priva della visione diretta e beatificante, che un giorno speriamo avere della sua infinita Verità. Dio tace, dice la lette5 6 7 5 6 7 1 Thess. 5, 5. Cfr. Is. 45, 15. 1 Cor. 13, 12. Acta Pauli Pp. VI 801 8 ratura contemporanea ; tace al nostro orecchio naturale ; ma per farsi cercare e ascoltare per altri mezzi. E allora un primo dovere ci coglie, quello di godere della conoscenza che già abbiamo di Dio ; e un secondo, quello di cercarLo ; di cercarlo appassionatamente, dove, come e quando Egli si lascia incontrare. È questo il senso profondo della nostra vita presente, una vigilia che spia e attende la luce. A questo vi disponga la Nostra Benedizione Apostolica. IV Ad Excellentissimum Virum Iosephum Jobim, Foederatarum Brasiliae Civitatum cum auctoritate Legatum, Summo Pontifici Litteras commissi muneris testes tradentem. * Monsieur V Ambassadeur, C'est une joie pour Nous de souhaiter la bienvenue à Votre Excellence, qui vient continuer ici la belle et chère tradition de la grande nation brésilienne d'avoir un Représentant permanent auprès du SaintSiège. Nous avons connu personnellement plusieurs de ceux qui vous ont précédé dans cette charge, toutes personnes de grand mérite et de grande distinction. Les nobles paroles par lesquelles vous venez d'inaugurer votre mission Nous donnent la confiance que celle-ci se déroulera, comme celle de vos prédécesseurs, dans un esprit de parfaite compréhension réciproque et de très cordiale collaboration. Si un trop court séjour — auquel vous avez aimablement fait allusion — ne Nous a pas permis d'acquérir de votre Patrie une connaissance directe aussi complète que Nous l'aurions désiré, Nous pouvons du moins vous assurer que Nous ne nourrissons pour elle que des sentiments d'estime et de sympathie. Le Brésil, par son extension, par sa population, par le nombre de ses diocèses — sans parler de ses développements futurs, qu'on peut dès maintenant prévoir — Nous apparaît comme un des plus grands pays catholiques du monde; un pays qui, grâce au développement qu'il donne à ses institutions, grâce à son essor dans les domaines agricole et industriel, occupe dans le monde, et d'abord en Amérique Latine, une place de premier plan. Le Saint-Siège est sensible en particulier aux efforts que déploient 8 Cfr. Moeller, Lett. moderna e cristiana, vol. I. * Die 14 mensis novembris a. 1968. 51 - A. A. S. 802 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale les Autorités Brésiliennes en faveur du progrès social, de l'éducation populaire, d'une meilleure distribution des ressources du Pays. Certains s'étonnent parfois, encore aujourd'hui, de cet intérêt que porte l'Eglise à des questions qui, par elles-mêmes, relèvent plutôt de la compétence des Autorités temporelles. Il est vrai que l'Eglise possède une mission qui est avant tout religieuse et morale : mission dont elle cherche à s'acquitter de son mieux, dans la liberté et dans la loyauté vis à vis de l'Etat. Mais il est non moins vrai qu'elle est une mère, et qu'à ce titre elle exerce sur ses enfants une maternité spirituelle, qui ne lui permet pas d'être indifférente aux grandes nécessités des plus indigents d'entre eux. Et ainsi les questions sociales, par leur côté humain et par leur connexion avec les exigences de la justice, obligent l'Eglise à s'intéresser au bien commun des peuples, à répandre la connaissance de sa doctrine sociale, à prêter son appui à l'action civilisatrice et éducative des Autorités temporelles, à encourager les grandes et légitimes aspirations des catégories moins favorisées : en un mot à soutenir toutes les bonnes causes du progrès humain. C'est ce qu'a exprimé naguère avec autorité la Constitution conciliaire sur « L'Eglise dans le monde de ce temps ». C'est ce que Nous avons réaffirmé, d'un point de vue plus spécialement orienté vers les problèmes que posent les pays en voie de développement, dans Notre Encyclique Populorum progressio. L'action de l'Eglise en ce domaine s'exerce naturellement au plan qui est le sien et dans l'esprit qui est le sien. Elle n'encourage pas — Nous l'avons à nouveau proclamé à Bogota tout récemment — les solutions violentes; elle refuse de se solidariser avec les expressions révolutionnaires : ce serait trahir l'esprit du Christ qui, pour la rédemption des hommes, a répandu son sang, et non celui des autres. Mais elle ne se solidarise pas davantage avec les abus, avec les égoïsmes individuels et collectifs, avec les injustes oppressions. Toute son action vise à tonifier les forces morales des individus et des groupes, à promouvoir leur éducation, l'élévation de leur valeur humaine et chrétienne. C'est ainsi qu'elle les prépare à affronter de façon positive, dans la collaboration et dans la paix, les transformations sociales désirées et nécessaires. C'est bien ainsi également, Nous semble-t-il, que le peuple brésilien envisage son avenir, et Nous avons eu plaisir à vous entendre affirmer tout à l'heure qu'il « aspire de toutes ses forces au progrès et à la justice sociale dans sa tradition de vie catholique ». Voilà une pers- Acta Pauli Pp. VI 803 pective que Nous saluons avec joie, en formant les vœux les plus cordiaux pour que la foi catholique de votre grande et belle Nation sache s'exprimer toujours mieux en des réalisations authentiques, modernes, dignes de ses traditions et riches de fruits bienfaisants pour tous ses enfants. C'est dans ces sentiments que Nous recevons de vos mains les Lettres qui vous accréditent auprès de Nous en qualité d'Ambassadeur, et qu'en adressant une pensée déférente au Chef de l'Etat Brésilien et à son Gouvernement, Nous appelons sur Votre Excellence, sur sa famille et sur l'heureux déroulement de sa mission auprès du SaintSiège, l'abondance des divines bénédictions. V Ad Excellentissimum Virum Iosephum Romero Loza, Bolivianae Reipublicae liberis cum mandatis Legatum, qui Summo Pontifici Litteras concrediti muneris fidem facientes tradidit. * Señor Embajador, Complacido hemos escuchado y agradecemos las expresiones que Vuestra Excelencia acaba de dirigirnos al presentar las Cartas Credenciales que lo acreditan Embajador Extraordinario y Plenipotenciario de Bolivia ante la Santa Sede. En sus acentos de adhesión a nuestra persona, en sus referencias a la justicia y solidaridad, en sus bondadosas frases que recordaban nuestros mensajes de paz y amor, hemos percibido el eco de los sentimientos de la queridísima Nación Boliviana que es objeto de nuestros pensamientos y esperanzas. Con solicitud cordial seguimos, en efecto, las situaciones de Bolivia. En medio de sus vicisitudes politicas, cuántas veces nuestros deseos se han hecho plegaria al Altísimo para que las instituciones rectoras de la vida de la Patria discurran siempre por cauces de normalidad y de estabilidad, estén continuamente marcadas por un esfuerzo ordenado de la buena administración, por el respeto de los derechos de la persona y así encarnen y defiendan los ideales de justa libertad, de creciente promoción civil y social, de pacífica convivencia, ideales que corresponden a las legítimas aspiraciones del hombre y a los destinos inviolables de las naciones. * Die 16 mensis novembris a. 1968. 804 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Por lo que se refiere al aspecto económico-social, íntimo gozo nos procuran los propósitos que se notan de renovación y de creciente desarrollo cuya ejecución reclama, en colaboración constructiva de mentes y de voluntades, todas las energías del País. Abiertamente diremos, como lo hicimos en nuestro reciente viaje al Continente Americano a que Vuestra Excelencia aludía, que cuanto se haga por dar al pueblo humilde un mejor tenor de vida, retribuyendo equitativamente a los trabajadores, realizando planes que provean a la alimentación, a la asistencia sanitaria, a la habitación dignas y convenientes, es obra de caridad y de justicia que cuenta con nuestro aliento y reconocimiento. De manera especial queremos referirnos a los programas de cultura, de educación de base, de orientación profesional, de formación de la conciencia cívica y política, que contribuirán a que cada uno de los ciudadanos, aun los menos favorecidos y pudientes, desarrolle la propia dignidad, sea sujeto consciente de derechos y de obligaciones y coopere responsablemente al progreso integral de la nación. A quienes en Bolivia perciben y emprenden con perspectivas valientes estas innovaciones, estudiando y ejecutando proyectos orgánicos, van nuestra benévola complacencia y nuestra bendición confortadora. Con afectuoso interés seguimos también las iniciativas religiosas en favor de ese católico Pueblo de Bolivia que atesora virtudes profundas. Al contemplar las vastas diócesis, las parroquias, las organizaciones de apostolado esparcidas en la geografía nacional, nos invade un sentimiento de satisfacción pastoral ante los decididos esfuerzos que el Episcopado, el Clero, los Religiosos y tantos seglares realizan — esfuerzos que acompañamos con nuestros mejores votos y plegarias — por una mayor y más metódica instrucción religiosa, especializada y popular ; por una adaptación constante a las normas conciliares ; por la ulterior pujanza del espíritu cristiano nítido y fielmente vivido en las conciencias, en el ámbito familiar, en la sociedad nacional a cuyo bienestar civil y cristiano tanto pueden y deben contribuir, en el camino de la civilización moderna, los Pastores e hijos de la Iglesia como sus antepasados hicieron. Señor Embajador! Al asegurarle nuestra benevolencia para el cumplimiento de la alta misión que hoy comienza, invocamos sobre su persona, sobre el Señor Presidente — cuyo saludo agradecemos — el Gobierno y sobre todo el dilectísimo Pueblo de Bolivia, copiosos dones divinos. Acta Pauli Pp. VI 805 VI Clarissimo Viro Praesidi Catholicorum Diurnariorum Internationalis Consociationis ceterisque Moderatoribus, qui Coetui Romae habitó interfuerunt. * Monsieur le Président, Messieurs, C'est la première fois, depuis votre Congrès de Berlin de juillet dernier, que vous vous réunissez à nouveau pour vous entretenir fraternellement de vos préoccupations professionnelles et réfléchir sur les graves devoirs de la presse catholique en ce moment si délicat de l'évolution du monde et de l'Eglise. Et vous avez voulu que cette rencontre ait lieu à Rome et vous procure l'occasion de venir Nous rendre hommage. Nous vous dirons que Nous aussi Nous désirions vous voir. Et d'abord pour faire ou refaire connaissance avec ceux que votre Congrès de Berlin a portés aux charges directives de votre Union. Nous saluons en particulier votre nouveau Président, Monsieur Gélamur, qui dirige à Paris l'ensemble si important de la Croix et de la Bonne presse, objet de Notre constant intérêt, et votre nouveau Secrétaire, Monseigneur Iribarren, qui recueille l'héritage du cher et regretté Père Gabel. Nous voulions vous dire, ensuite et surtout, combien Nous suivons de près votre difficile travail ét combien Nous sommes conscient des immenses services que vous êtes appelés à rendre à l'Eglise à l'heure présente. Nul ne peut le nier en effet : le moment présent est difficile ; il est à la fois porteur des plus belles espérances et des plus grands risques pour l'évolution de l'Eglise et pour le pacifique et fructueux accomplissement de sa mission parmi les hommes. Aussi chaque fois que l'occasion Nous en est donnée, Nous efforçons-Nous d'analyser les courants multiples qui caractérisent l'époque actuelle et de discerner le plus exactement possible les éléments positifs et les éléments négatifs qu'ils comportent. Nous vous remercions, Messieurs, de faire écho à cette parole car vous accomplissez ainsi un service d'Eglise, en rendant plus aisée l'unité de pensée entre son Chef visible et ses membres, et la communication confiante à l'intérieur de la communion ecclésiale. * Die 23 mensis novembris a. 1968. 806 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Tout le monde sait et constate chaque jour combien, en ce domaine, l'Eglise est tributaire de la grande presse d'information. La presse dite « neutre » n'apporte souvent au domaine religieux qu'une attention et un intérêt limités et souvent conditionnés par des exigences psychologiques ou commerciales dans lesquelles Nous n'avons pas à entrer ici. Si Nous devions dire un mot, ce serait même plutôt pour Nous réjouir en voyant que, depuis le Concile surtout, le fait religieux constitue vraiment, même pour la presse dite « neutre » ou de grande information, un centre d'intérêt plus vivant et plus apprécié que par le passé. Mais l'Eglise attend bien autre chose encore de ceux de ses fils qui ont choisi de mettre leurs talents au service de la presse catholique. Elle attend d'eux une véritable collaboration positive à cette circulation vitale, dont Nous parlions à l'instant, entre la tête et les membres de l'organisme visible de l'Eglise. Une circulation vitale qui ne soit pas à sens unique, mais qui comporte à la fois la notification des directives venues de la Hiérarchie, et l'écho de la vie du peuple de Dieu répandu à travers le monde : de ses préoccupations et de ses problèmes, certes, mais aussi de sa foi et de ses initiatives positives. C'est dire que dans la masse des informations il vous appartient de faire un choix, inspiré par le souci de donner l'image la plus exacte possible de la vie de l'Eglise. Cela entraîne une grande exigence de vérité; et cela suppose qu'on sait résister, s'il le faut, à la tentation d'aller dans le sens d'un courant d'opinion, même dominant. Vous avez été témoins en ces derniers temps, dans vos différents Pays, de phénomènes qui manifestaient dans l'Eglise, à divers degrés, un désaccord entre les esprits, même sur des points assez graves de doctrine ou de discipline. A juste titre vous considérez comme un devoir professionnel d'en rendre compte. Mais est-ce servir l'Eglise que de mettre surtout en relief les tendances ou les entreprises les plus contestables, les moins conformes aux saines traditions et à une réelle fidélité aux textes du récent Concile et à la vérité même de l'Evangile? Est-ce servir l'Eglise que se faire avec insistance l'écho complaisant de la (( contestation )), au risque de troubler et de désorienter l'immense masse des bons fidèles? Il est plus facile, certes, et plus attirant, peut-être, d'exalter les nouveautés, d'applaudir aux expériences les plus audacieuses, de présenter des points de vue « non conformistes » sur bien des sujets. Mais quand cela touche à des points aussi graves que la nature et l'exercice Acta Pauli Pp. VI 807 de l'autorité dans l'Eglise, que la signification du sacerdoce, que la chasteté du prêtre, d'indissolubilité du mariage : le courage et le vrai sens catholique ne seraient-ils pas plutôt alors du côté de ceux qui résistent au courant au lieu de le suivre, quitte à affronter, s'il le faut, pour l'amour de l'Eglise, une certaine impopularité? La vérité n'est pas toujours agréable à dire, surtout quand il s'agit de jugements qui vont à contre-courant des organes d'opinion les plus puissants. Votre conscience professionnelle peut vous faire un devoir de rapporter des initiatives désordonnées qui se vérifient dans certains points de la communauté ecclésiale. Mais elle vous fait un devoir aussi de les ramener à leurs justes proportions, de ne pas les majorer, et surtout de ne pas laisser croire que vous les approuvez ou cherchez à les justifier, lorsque le Magistère, avec toute la Tradition de l'Eglise, les réprouve. Ce qu'on est en droit d'attendre, aujourd'hui surtout, du journaliste catholique, c'est qu'il se refuse à durcir les oppositions ; qu'il travaille à assurer la compréhension réciproque entre les composantes du corps ecclésial, et qu'il aide ses lecteurs à acquérir peu à peu le sens de l'Eglise qui guidera leur jugement dans le concert de tant d'opinions discordantes. Tout ce qui touche au domaine religieux revêt un caractère de délicatesse qui ne se rencontre pas dans les choses profanes et qui impose — c'est là ce qui constitue à la fois la difficulté et la beauté de votre mission — des responsabilités supplémentaires. Une indiscrétion, la publication d'une nouvelle non vérifiée, peuvent entraîner de très graves troubles, de véritables drames dans certaines consciences. C'est là ce que ne doit jamais perdre de vue quiconque a l'honneur d'appartenir au journalisme catholique. Telles sont, Messieurs, les réflexions qui Nous viennent à l'esprit, à l'occasion de cette rencontre que la Providence a bien voulu Nous ménager avec vous. Nous attendons beaucoup de votre Union dans le domaine qui est le sien : celui de l'information catholique. Que Dieu bénisse vos personnes, vos familles, vos activités. Nous le lui demandons de grand cœur tandis que Nous vous accordons à tous, en témoignage de Notre particulière bienveillance, une très paternelle Bénédiction Apostolique. 808 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale VII Iis qui interfuerunt annuo plenario Coetui habito a Pontificio Consilio instrumentis Communicationis Socialis praeposito. * Vénérables Frères et chers fils, En accueillant aujourd'hui votre Assemblée plénière, Nous aurions aimé pouvoir disposer du temps nécessaire pour faire avec vous le point sur l'état actuel du problème de la Communication Sociale dans la conscience de l'Eglise. Sujet immense, qui exigerait de vastes enquêtes et de longs développements. Nous Nous limiterons à quelques brèves notations. Une constatation d'abord, encourageante : par rapport au problème de la Communication sociale en général, il y a avance, il y a progrès dans la conscience de l'Eglise. Qu'il suffise de rappeler quelques points de repère d'un récent passé. Faisant suite à une mentalité qui n'était pas toujours exempte d'une certaine réserve, pour ne pas dire d'une certaine méfiance, vis à vis de ces bruyants instruments de communication sociale que sont la presse, la radio, le cinéma, la télévision, les Autorités de l'Eglise ont progressivement pris conscience de leur importance, de leurs vastes possibilités — pour le bien et hélas ! aussi pour le mal — et de la nécessité urgente d'une présence d'Eglise en ce domaine, pour servir, pour inspirer, pour contribuer à christianiser, dans la mesure du possible, ce secteur de plus en plus étendu de l'activité humaine. Elles ont étudié, avec une application croissante, les modalités possibles de cette présence; elles ont agi; elles ont mis sur pied des organismes, locaux et centraux, et finalement un réseau, qui s'étend au monde entier : la variété même de vos provenances en apporte la preuve. Que de chemin parcouru depuis l'Encyclique Vigilanti cura de Pie XI ; que de points de doctrine mis en lumière en ce domaine dans les discours magistraux de Pie XII et dans son Encyclique Miranda prorsus; et combien est apparue opportune enfin la récente institution d'une (( Journée mondiale » des Communications Sociales ! La conscience de l'Eglise a enregistré ces progrés, comme elle l'a manifesté par un des tout premiers actes de son récent Concile : le décret Inter mirifica, du 4 décembre 1963. U ne semble donc pas hors * Die 28 mensis novembris a. 1968. Acta Pauli Pp. VI 809 de propos de Nous réjouir sincèrement avec vous et de vous féliciter de ce qui a été réalisé de positif au cours de ces dernières années en un domaine si important pour le bon équilibre de la société moderne. Mais les résultats obtenus ne doivent pas nous empêcher de voir une autre réalité, non moins évidente, hélas ! A cette prise de conscience, à cet effort de l'Eglise pour mettre en œuvre certains moyens et organismes, ne répond, dans les faits, qu'un résultat insuffisant et en tout cas disproportionné avec l'ampleur du champ à ensemencer. Nous ne voulons aucunement minimiser le bienfait de certaines émissions catholiques, vraiment remarquables, réalisées dans différents Pays. Nous aurions mauvaise grâce à ne pas rendre hommage aux efforts méritants de notre Radio Vaticane. Il faudrait aussi mentionner l'activité de UNDA. Et Nous voyons surgir dans quelques contrées des initiatives prometteuses : la Radio-Sutatenza en Colombie, par exemple, ou l'œuvré radiophonique en voie de réalisation aux Philippines sous le nom dé Radio-Veritas. Mais mis à part ces modestes débuts, si encourageants soient-ils, demandons-Nous sincèrement : quel est l'écho de la Parole de Dieu dans le tumulte de ces voix humaines? quelle place occupe aujourd'hui notre conception catholique du monde et de l'homme dans l'immense réseau des Communications sociales? Quelle place dans le cinéma, par exemple? dans la production des films? dans la critique cinématographique? Où en est, par rapport à la production mondiale en ce domaine, le pourcentage des films moralement sains, réalisés par des catholiques, ou reflétant une conception de la vie inspirée par l'idéal chrétien? Nous assistons aujourd'hui à une prolifération d'œuvres cinématographiques, qui non seulement heurtent la sensibilité morale et spirituelle du spectateur, mais offensent ses sentiments religieux. Notre conception chrétienne est-elle davantage présente dans l'immense domaine de la presse mondiale? Sans doute. La presse catholique y est en bonne place, avec ses quotidiens, ses périodiques, ses illustrés ... Mais là aussi, à quelles constatations ne nous oblige pas une vue réaliste des faits? Qu'est-ce, dans le torrent d'imprimés qui se déversent chaque jour sur le monde, que le menu filet d'eau représenté par la presse d'inspiration chrétienne? Et à quelles difficultés cette presse ne doit-elle pas faire face non seulement pour se répandre, mais pour vivre et pour rester elle-même, sans céder aux pressions d'un monde où la tendance est bien davantage à la critique et à la remise en question qu'à l'apologie et à la diffusion de l'idée catholique ! 810 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Et puis le problème doit être saisi dans toute sa dimension. Ce qui est requis, ce n'est pas seulement une presse catholique : c'est une présence d'Eglise dans la presse dite (( neutre )) ou de grande information. Et cela suppose que beaucoup de bons fils de l'Eglise adonnés au journalisme aient une conscience aigûe de leur mission; qu'ils se révèlent capables, par leurs qualités professionnelles et par la hauteur de leurs vues, de s'imposer à l'attention et au respect dans un domaine où l'on attend d'eux, précisément ce « supplément d'âme )) qu'ils peuvent et doivent y apporter. Ces simples notations ne font que mieux mettre en relief, chers Fils, l'importance du rôle de votre Commission et l'urgence de la mission qu'elle est appelée à remplir au service de l'Eglise. Si le monde est en mutation, comme chacun le reconnaît, un des aspects les plus spectaculaires de cette mutation se vérifie certainement dans le domaine des communications sociales, encore élargi depuis peu par la mise en service des satellites artificiels. Il faut certes applaudir au progrès, mais aussi savoir défendre l'homme contre les abus qu'il pourrait entraîner. Que cette vue réaliste des choses, bien loin de vous décourager, vous stimule à l'action. Nous sommes heureux de vous savoir tous réunis en ce moment au Vatican pour une session d'études. Que Dieu vous assiste dans vos travaux, c'est Notre vœu et Notre prière ! Et quant à Nous, c'est de bon cœur que Nous vous accordons à tous, en gage de Notre bienveillance, une paternelle Bénédiction Apostolique. NUNTIUS SCRIPTO DATUS Ad Exc.mum P. D. Iosephum Mariam Trin-Nhu Khuê, Archiepiscopum Hanoiensem, primo revoluto saeculo ex quo Vicariatus Apostolicus Tonkinensis occidentalis B. Mariae Virgini sollemniter consecratus est. Il y aura cent ans, au cours de ce mois, que Monseigneur Paul Puginier, nommé à trente-trois ans Vicaire Apostolique du Tonkin occidental, commençait dans vos régions son fécond épiscopat. Ce prélat, qu'animait, outre un zèle vraiment évangélique, une profonde dévotion envers la Très Sainte Vierge, voulut qu'un des premiers actes de son nouveau ministère fût la consécration solennelle de son Vicariat à la Mère de Dieu, et il y procéda, à Ké-So, en la fête liturgique de la Présentation de Marie au Temple, le 21 novembre 1868. Cet anniversaire Nous fournit une heureuse occasion pour vous manifester, ainsi qu'à tous Nos chers Fils, Evêques, prêtres et fidèles du Vietnam du Nord, les sentiments que Nous nourrissons à votre Acta Pauli Pp. VI 811 égard, et dont il Nous est souvent bien difficile de vous faire parvenir l'expression. Si les circonstances y avaient été plus favorables, c'est de bon cœur, soyez-en sûrs, que Nous Nous serions rendu personnellement parmi vous, pour vous encourager dans vos dures épreuves et vous faire sentir de quel cœur Nous les partageons. Nous voudrions du moins par ce message être en quelque manière présent à vos côtés, estimant que c'est envers ceux qui sont dans la tribulation que Nous sommes en premier lieu redevable de l'assistance de notre ministère. La circonstance qui motive ce message Nous apparaît, au milieu de vos souffrances passées et présentes, comme une source d'espérance et de joie surnaturelle pour tous. Elle est en effet un appel, une invitation à attendre aide et secours de la Très Sainte Vierge Marie. Et il Nous semble que chacun d'entre vous peut reprendre à son compte aujourd'hui les termes de la formule, pleine de foi et d'amour, par laquelle Monseigneur Puginier vous consacrait tous d'avance à Celle qui est et qui restera pour les siècles le « Secours des Chrétiens » : (( Etoile de la mer, soyez mon guide dans toutes mes voies, mon secours dans ma faiblesse, ma consolation dans mes misères et mes afflictions ... Soutenez les faibles, assistez ceux qui sont tentés, secourez ceux qui sont en péril pour l'âme et pour le corps ... Dirigez toutes les œuvres de cette mission ... Sauvez-nous! ... ». Nous connaissons assez votre foi et votre attachement à la Mère du Rédempteur, pour être sûr que ces paroles trouvent, à distance d'un siècle, un profond écho dans vos âmes, et que la ferveur avec laquelle vous allez renouveler cette consécration ne le cédera en rien à celle de vos devanciers. Aussi est-ce avec une grande espérance que Nous invoquons sur vous, à l'occasion de ce centenaire, une toute particulière protection de la Vierge Marie. Qu'elle vous obtienne surtout, par sa puissante intercession, de conserver intact le précieux dépôt de la foi catholique, qui a soutenu jadis vos pères au milieu de leurs épreuves, et qui rendra aussi vos âmes fortes et sereines dans les difficultés de l'heure présente, et constantes dans la fidélité à Dieu et à son Eglise. En formant ce vœu, Nous invoquons de grand cœur l'abondance des divins réconforts sur vous d'abord, Vénérable Frère, et sur Nos Vénérables Frères les Evêques du Vietnam du Nord, sur vos prêtres, religieux et religieuses et sur tous vos fidèles, et Nous vous accordons à tous, avec une particulière affection, Notre Bénédiction Apostolique. Du Vatican, en la fête de la Toussaint, le 1 novembre 1968. er PAULUS PP. VI 812 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS i S. IOANNIS PORTORICENSIS - ARECIBENSIS DECRETUM De finium mutatione Maiori Christifidelium spirituali bono apprime studentes, Exc.mi PP. DD. Aloisius Aponte Martínez, Archiepiscopus S. Ioannis Portoricensis, et Alfredus Méndez, Episcopus Arecibensis, unanimi consensu, ab Apostolica Sede enixe expostulaverunt ut fines circumscriptionum ecclesiasticarum sibi concreditarum aliquantulum immutarentur aptius: que disponerentur. Sacra Congregatio pro Episcopis, praehabito favorabili voto Exc.mi P. D. Antonii Del Giudice, Archiepiscopi titularis Hierapolitani in Syria, in Ditione Portoricensi Apostolici Delegati;, rata petitam immutationem aeternae animarum saluti cessuram, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Paulo Divina Providentia PP. VI tributarum, oblatis precibus annuendum censuit. Quapropter, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, praesenti Decreto a dioecesi Arecibensi distrahit integrum territorium civilis municipii vulgo Toa Baja nuncupati, illudque archidioecesi S. Ioannis Portoricensis perpetuo adnectit. Documenta et acta praefati territorii clericos, fideles et bona temporalia respicientia a tabulario Curiae Arecibensis ad archivum Curiae S. Ioannis Portoricensis, quam primum, transmittantur. Ad clerum quod attinet, simul ac praesens Decretum ad effectum deductum fuerit, sacerdotes Ecclesiae illi censeantur adscripti in cuius territorio ecclesiasticum beneficium aut officium legitime detineant; ceteri autem sacerdotes, clerici, Seminariique tirones dioecesi illi incar- Sacra Congregatio pro Episcopis 813 dinati maneant vel incardinentur in cuius territorio legitimum habeant domicilium. Ad haec perficienda Sacra Congregatio pro Episcopis memoratum Exc.mum P. D. Antonium Del Giudice deputat, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates, etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Sacram Congregationem, cum primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Quibus super rebus praesens edit Decretum perinde valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 21 mensis Octobris anno 1968. CAROLUS Card. CONFALONIERI, Praefectus L. © S. © Ernestus Civardi, Archiep. tit. Serdicen., a Secretis II NOMINATIO Decreto S. Congregationis pro Episcopis, die 4 novembris anno 1968, Exc. P. D. Iosephus Eduardus Alvarez Ramírez, Episcopus tit. Tabuniensis atque Auxiliaris Archiepiscopi S. Salvatoris in America, constitutus est Vicarius Castrensis Salvatorianae Reipublicae. 814 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. V I , successivis decretis Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die 8 Iunii 1968. — Coadiutorem cum iure successionis Excmi P. D. Edmundi Peiris, Episcopi Chilavensis, constituit Exc. P. D. Franciscum Marcum Fernando, Episcopum tit. Olivensem, iam Auxiliarem Emi P. D. Thomae Card. Cooray, Archiepiscopi Columbensis in Ceylon. die 18 Iunii. — Titulari episcopali Ecclesiae Bictoniensi praefecit Exc. P. D. Ignatium Phakoe, hactenus Episcopum Leribensem. die 12 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Hispellensi Exc. P. D. Antonium Nguyen-Van-Thien, hactenus Episcopum Vinhlongensem. — Cathedrali Ecclesiae Vinhlongensi R. D. Iacobum Nguyen-VanMau, e clero saeculari. — Cathedrali Ecclesiae Lirensi, noviter erectae, R. D. Caesarem Asili, e clero saeculari. die S Augusti. — Titulari episcopali Ecclesiae Thysdritanae Exc. P. D. Raimundum Larose, hactenus Episcopum Chittagongensem. — Cathedrali Ecclesiae Chittagongensi R. P. Ioachim Rozario, sodalem Congregationis a S. Cruce. — Cathedrali Ecclesiae Masanensi R. D. Iosephum Byeon-Hoa Chang, e clero saeculari. - v - Titulari episcopali Ecclesiae Fissianensi R . D . L . Rajendram Antony, e clero saeculari, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Aemiliani Pillai, Episcopi Jaffnensis. die 19 Augusti. — Cathedrali Ecclesiae Tororoënsi Exc. P. D. Iacobum Odongo, hactenus Episcopum tit. Bahannensem. die 5 Septembris. — Metropolitanae Ecclesiae Kitegaënsi Exc. P. D. Andream Makarakiza, hactenus Episcopum Ngoziensem. Sacra Congregatio pro gentium evangelizatione 815 — Cathedrali Ecclesiae Ngoziensi R. D. Stanislaum Kaburungu, e clero saeculari. — Cathedrali Ecclesiae Kibungensi, noviter erectae, Exc. P. D. Iosephum Sibomana, hactenus Episcopum Ruhengeriensem. — Cathedrali Ecclesiae Ruhengeriensi R. D. Phokam Mkwigize, e clero saeculari. — Cathedrali Ecclesiae Muyinganae, noviter erectae, Exc. P. D. Nestorem Bihonda, hactenus Episcopum tit. Simininensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Abziritanae Exc. P. D. Iosephum Obert, hactenus Episcopum Dinajpurensem. — Cathedrali Ecclesiae Dinajpurensi R. D. Michaelem Rozario, e clero saeculari. Cathedrali Ecclesiae Molegbensi R. D. Iosephum Kesenge, e clero saeculari. — Cathedrali Ecclesiae Wambaënsi R. D. Gustavum Olombe, e clero saeculari. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Culusitanae R. D. Ioachim Ndayen, e clero saeculari, quem constituit Coadiutorem cum iure successionis Excmi P. D. Iosephi Cucherousset, Archiepiscopi Banguensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Cululitanae R. D. Ronaldum Augustinum Mulkearns, e clero saeculari, quem constituit Coadiutorem cum iure successionis Excmi P. D. Iacobi 0'Collins, Episcopi Ballaratensis. die 26 Septembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Simininensi Exc. P. D. Alfonsum Presnel, hactenus Episcopum Arcis Delphini. — Cathedrali Ecclesiae Arcis Delphini R. P. Petrum Zevaco, sodalem Congregationis Missionis. — Titulari episcopali Ecclesiae Ammoniacensi Exc. P. D. Iosephum Grueter, hactenus Episcopum Umtatanum. — Cathedrali Ecclesiae Umtatanae R. P. Ernestum Henricum Karlen, sodalem Congregationis Missionariorum de Mariannhill. — Titulari episcopali Ecclesiae Taurianensi R. P. Alexandrum Staccioli, sodalem Congregationis Missionariorum Oblatorum B. M. V. Immaculatae, quem deputavit Vicarium Apostolicum Luangensem Prabangensem. die 2 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Vardimissensi Exc. P. D. Brunonem Hippel, hactenus Episcopum Oudtshoornensem. die 18 Octobris. — Metropolitanae Ecclesiae Perthensi Exc. P. D. Launcelot Ioannem Goody, hactenus Episcopum Bumburiensem. 816 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale — Cathedrali Ecclesiae Diebuguensi, noviter erectae, R. D. Ioannem Baptistam Some, e clero saeculari. — Cathedrali Ecclesiae Reykjavikensi, noviter erectae, R. P. Henricum Hubertum Prehen, sodalem Societatis Mariae Montfortanae. — Cathedrali Ecclesiae Armidalensi Exc. P. D. Iacobum Darcy Freeman, hactenus Episcopum tit. Hermopolitanum minorem. die 25 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Chullitanae Exc. P. D. Marcum Lacroix, hactenus Episcopum Churchillpolitanum - Sinus de Hudson. die 15 Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Cuiculitanae in Numidia Exc. P. D. Franciscum Gleeson, hactenus Episcopum de Fairbanks. die 25 Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Thuccaborensi Exc. P. D. Ioannem Mariam Ogez, hactenus Episcopum Mbararaënsem. die 30 Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Sorrensi Exc. P. D. Laurentium Bianchi, hactenus Episcopum Sciiamchiamensem. die W Decembris. — Metropolitanae Ecclesiae Nagasakiensi Exc. P. D. Iosephum Asa jiro Satowaki, hactenus Episcopum Kagoshimaensem. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Skalholtensi (alias: Schallotensi) Exc. P. D. Ioannem Baptistam Hubertum Theunissen, hactenus Archiepiscopum tit. Bavagalianensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Caprulanae Exc. P. D. Georgium Kettel, hactenus Episcopum Kabindaënsem. — Cathedrali Ecclesiae Kabindaënsi R. D. Matthaeum Kanyama, e clero saeculari. die 21 Decembris. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Tyndaritanae R. D. Raimundum Etteldorf, e clero archidioecesis Dubuquensis, Praefecturae Rerum Oeconomicarum Sanctae Sedis Secretarium, quem deputavit Delegatum Apostolicum in regionibus Novae Zelandiae et in Insulis Oceani Pacifici. Sacra Romana Rota 817 ACTA TRIBUNALIUM SACRA ROMANA ROTA Citationes edictales I PORTLANDENSIS IN OREGON Nullitatis matrimonii (P. J. Davis • Bishop) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Gerald Denis Bishop, conventi in causa de qua supra, eundem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. Romanae Rotae (Piazza della Cancelleria, 1 - Roma), in diem 12 februarii 1969, hora undecima, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii : An constet de matrimonii nullitate, in casu. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedicti domini Gerald Denis Bishop, curare debent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur. * Gerardus Maria Rogers, Ponens Ex Cancellaria S. R. Rotae, die 6 mensis decembris a. 1968. Orlandus Di Jorio, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Gerald Denis Bishop, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Concelleria) le 12 février 1969, a 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit M. Gerald Denis Bishop, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. 52 - A. A. S. 818 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale II TORONTINA Nullitatis matrimonii (Lemieux - Tremblay) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Bertrandi Tremblay, conventi in causa de qua supra, eundem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. Romanae Rotae (Piazza delia Cancellería, 1 - Roma), in diem 10 februarii 1969, hora meridiana, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii : An constet de matrimonii nullitate, in casu. • Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedicti domini Bertrandi Tremblay, curare debent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur, * Boleslaus Filipiak, Decanus, pro-Ponente Ex Cancellaria S. R. Rotae, die 11 mensis decembris a. 1968. 1 Orlandus Di Jorio, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Bertrand Tremblay, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 10 février 1969, à 12 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit M. Bertrand Tremblay, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Sacra Romana Rota 819 IIÍ PETROPOLITANA IN INSULA LONGA Nullitatis matrimonii (Percival - Upshaw) Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Sarah Upshaw, conventae in causa de qua supra, eandem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. Romanae Rotae (Piazza della Cancelleria, 1 - Roma), in diem 10 februarii 1969, hora undecima cum dimidio, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii : An constet de matrimonii nullitate, in casu. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedictae dominae Sarah Upshaw, curare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur. * Boleslaus Filipiak, Decanus, pro-Ponente Ex Cancellaria S. R. Rotae, die 11 mensis decembris a. 1968. Orlandus Di Jorio, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M.me Sarah Upshaw, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 10 février 1969, à 11 heures 30, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté : Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Sarah Upshaw, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. 820 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale IV CLEVELANDENSIS Nullitatis matrimonii (Bonica - Jackson) Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Mariae Elisabeth Jackson, conventae in causa de qua supra, eandem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. Romanae Rotae (Piazza della Cancelleria, 1 Roma), in diem 3 martii 1969, hora meridiana, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii : An constet de matrimonii nullitate, in casu, Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedictae dominae Mariae Elisabeth Jackson, curare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur. * Emmanuel Bonet, Ponens Ex Cancellaria S. R. Rotae, die 12 mensis decembris a. 1968. Orlandus Di Jorio, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M.me Marie Elisabeth Jackson, défenderesse en cette cause, nous la citon à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 3 mars 1969, à 12 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: Conste-t il de la nullité du mariage, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Marie Elisabeth Jackson, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Diarium Romanae Curiae 821 DIARIUM ROMANAE CURIAE Giovedì, 14 novembre 1968, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, Sua Eccellenza il Signor JOSÉ JOBIM, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario della Repubblica degli Stati Uniti del Brasile. Sabato, 16 novembre 1968, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, Sua Eccellenza il Signor JOSÉ ROMERO LOZA, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario della Repubblica di Bolivia. SACRA CONGREGAZIONE DEI RITI Martedì, 12 novembre 1968, nel Palazzo delle Congregazioni si è adunata la S. Congregazione dei Riti ordinaria particolare, nella quale gli Emi Signori Cardinali e i Revmi Prelati Officiali hanno discusso sulla introduzione di Causa del Servo di Dio Francesco Simón Rodenas, dell'Ordine dei Frati Minori Cappuccini, Vescovo di S. Marta. Sono state inoltre esaminate le relazioni dei censori teologi sugli scritti dei Servi di Dio : 1. Gaspare Goggi, sacerdote della Congregazione dei Figli della Divina Provvidenza. 2. Vincenzo Lewoniu e 12 compagni martiri. 3. Teodora Campostrini, fondatrice dell'Istituto delle Suore Minime della Carità della Vergine Addolorata. 4. Elisabetta Renzi, fondatrice dell'Istituto delle Maestre Pie dell'Addolorata. 5. Elena Silvestri, fondatrice della Congregazione delle Ancelle di Gesù Bambino. 6. Isabella De Rosis, fondatrice dell'Istituto delle Suore Riparatrici del Sacro Cuore. 822 Acta Apostolicae Sedis -. Commentarium Officiale 7. Maria Teresa Casini, fondatrice delle Suore Oblate del S. Cuore di Gesù. 8. Cointa Jáuregui Osés, religiosa professa dell'Ordine di Nostra Signora. Martedì, 26 novembre 1968, nel Palazzo Apostolico Vaticano si è adunata la S. Congregazione dei Riti preparatoria, nella quale gli Emi Signori Cardinali, i Revmi Prelati Officiali e Consultori teologi hanno discusso su due miracoli che si asseriscono operati ad intercessione della Beata Maria Teresa Vittoria Couderç, vergine, fondatrice dell'Istituto delle Suore di Nostra Signora del Ritiro del Cenacolo. Martedì, 10 dicembre 1968, nel Palazzo Apostolico Vaticano si è adunata la S. Congregazione dei Riti preparatoria, nella quale gli Emi Signori Cardinali, i Revmi Prelati Officiali e Consultori teologi hanno discusso sull'eroicità delle virtù dei Servi di Dio : 1. Francesco Coli, sacerdote professo dell'Ordine dei Frati Predicatori, fondatore della Congregazione delle Suore dell'Annunziata del Terz'Ordine Domenicano; 2. Giuseppe Freinademetz, sacerdote professo della Società del Verbo Divino. Martedì, 17 dicembre 1968, nel Palazzo delle Congregazioni si è adunata la S. Congregazione dei Riti ordinaria, nella quale gli Emi Signori Cardinali e i Revmi Prelati Officiali hanno esaminato le relazioni dei censori teologi su gli scritti dei Servi di Dio : 1. Giuseppe Di Donna, dell'Ordine della SS. Trinità, vescovo di Andria; 2. Pietro Asúa Mendia, sacerdote secolare; 3. Fortunato Maria di S. Paolo, sacerdote professo della Congregazione dei Passionisti ; 4. Gioacchino Maria Stevan, laico professo dell'Ordine dei Servi di Maria; 5. Simone Srugi, laico professo della Società Salesiana di S. Giovanni Bosco; 6. Fratel Arnoldo, dell'Istituto dei Fratelli delle Scuole Cristiane; 7. Sabina Petrilli, fondatrice dell'Istituto delle povere Suore di S. Caterina da Siena; 8. Luce Rodríguez Casanova y Garcia San Miguel, fondatrice della Congregazione delle Dame Apostoliche del S. Cuore; 9. Blandina Merten, suora professa dell'Ordine di S. Orsola; 10. Maddalena Girelli, dell'Istituto delle Figlie di S. Angela Merici; 11. Elisabetta Girelli, dell'Istituto delle Figlie di S. Angela Merici; 12. Maria Dolores Inglese, Suora delle Serve di Maria Riparatrice; 13. Massimiliano Westermaier, laico, professore dell'Università di Friburgo in Svizzera, del Terz'Ordine Francescano. Diarium Romanae Curiae 823 SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato: 10 dicembre 1968. Il Revmo Padre Schutte Giovanni, della Società del Divin Verbo, Vice-Segretario della Pontificia Commissione « Iustitia et Pax » e Segretario Esecutivo del Comitato per la « Promozione Umana » costituito in seno alla medesima Com missione. 16 » » S. E. Revma Mons. Venini Diego, Suo Elemosiniere Emerito. » » » S. E. Revma Mons. Travia Antonio, Arcivescovo tit. eletto di Termini Imerese, Suo Elemosiniere e Direttore del Suo Servizio Assistenziale. 17 » » Le Loro Eccellenze Revme i Monsignori Byrne Leo Christopher, Arcivescovo tit. di Plestia, e Kabangu François, Vescovo di Luebo, Membri del « Consilium ad exsequendam Constitutionem de Salera Liturgia ». Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato : Prelati d'onore di Sua Santità: 4 aprile 1968. Monsig. » Monsig. » » Monsig. » » » Monsig. » » Monsig. Monsig. » » 18 » Monsig. » » » Monsig, 19 » » Monsig. 29 Monsig. » 1 maggio » Monsig. 3 » » Monsig. » » Monsig. » » Monsig. 14 » » Monsig. » » Monsig. » » » Monsig. 26 » » Monsig. Monsig. 1 giugno 7 » » Monsig. CO » Fernández Alonso Giusto (Astorga). Theeuwes Adriano Pietro Francesco (Breda) Söhngen Gottlieb (Köln). Ammirato Orlando (S. Marco e Bisignano). Amoroso Francesco (S. Marco e Bisignano). Fago Luigi (S. Marco e Bisignano). Janusz Giulio Stanislao (Luck). Dzieciol Witold (Kielee). McMullan Giacomo (Middlesbrough). Garzia Aldo (Nardo). Christoph Ermanno (Paderborn). Lallemand Giovanni (Cambrai). Taquet Giuliano (Cambrai). Andreini Giovanni (Treviso). Gremillion Giuseppe (Alexandria - U.S.A.). Clementi Mariano (Fermo). Scalzotto Tiziano (Padova). Ferrari Gabriele (Roma). Papi Flavio (Sabina e Poggio Mirteto). Berz Augusto (Basel). Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 824 7 giugno » 11 14 1 » » » 17 22 1968. Monsig. » Monsig. » Monsig. » » Monsig. luglio » Monsig. » » Monsig. » » Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. » » Monsig. » » » Golia Carmelo (Benevento). Berresheim Enrico (Köln). Elmer Carlo W. (Austin). Dottori Giuseppe (Iesi). Angeloni Luciano (Albenga). Rovida Edoardo (Alessandria). Faccani Clemente (Imola). Pasquinelli Dante (Lucca). Cassidy Edoardo (Wagga Wagga). Belluomo Salvatore (Mcotera). Favarin Federico (Treviso). Camerieri segreti soprannumerari di Stia Santità: 4 settembre 1967. Monsig. Schutt Giuseppe (Aachen). 28 ottobre » Monsig. Koepgen Giorgio (Aachen). 2 dicembre » Monsig. Lorenzetti Dino (Buffalo). » Monsig. Hanna Francesco (Buffalo). » » » Monsig. McDonnell Guglielmo (Buffalo). » » » » » Monsig. Rutecki Riccardo (Buffalo). 12 » » Monsig. Klauser Ermanno (Aachen). >) » Monsig. Strick Erico (Aachen). » 20 » Monsig, Scherer Giuseppe (Basel). » 10 gennaio 1968. Monsig. Bister Alberto (Köln). 14 febbraio » Monsig. Schaefer Massimiliano (Köln). » Monsig. Mejia Enrico (Tepic). » » 20 » Monsig. Batton Enrico (Paderborn). » » Monsig. Amann Raimondo (Kalocsa). » » 1 marzo » Monsig. Häger Bernardo (Köln). 2 » » Monsig. Kuhn Pietro (Basel). 21 » Monsig. Kasper Walter (Köln). » 27 » Monsig. Munari Giovanni Maria (Padova). » Cappellani di Sua Santità: 4 18 » » » 19 27 aprile » » » » » » » » » » 29 » » » » » 1968. Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. Monsig. » Monsig. Vetere Antonio (S. Marco e Bisignano). Jaroszka Luciano (Lódz). Borek Stanislao (Plock). Olszewski Girolamo (Vilna). Sowinski Celestino (Gniezno). Carassai Mauro (Fermo). Hummel Agostino (Meinz). Cardinali Riccardo (Mondovì). Moizo Giuseppe (Mondovì). Moretti Corrado (Mondovì). Rovea Anacleto (Mondovì). Reiss Carlo (Praha). Pecoraro Paolo (Roma). Calcagnile Vincenzo (Nardo). Spinelli Alfredo (Nardo). Diarium Romanae Curiae 825 co 29 aprile 1968. Monsig. Morey Felice (Temuco)* 30 » » Monsig. Tasca Giovanni (Acqui). 1 maggio » Monsig. Horstkemper Gerardo (Paderborn). » » Monsig. Ferretti Adelfo (Faenza). 4 » Monsig, Loibner Luigi (Graz-Seckau). 6 Monsig. Laganà Francesco (Gerace-Locri). » » » » Monsig. Salinitro Rocco (Gerace-Locri). 7 » » Monsig. Aguiar Alfredo (Bombay). » » » Monsig. Dias Andrea (Bombay). » » » Monsig. Dias Gionata (Bombay). » » » Monsig. D'Souza Benedetto (Bombay). » » Monsig. Mascharenhas Nelson (Bombay). » » » Monsig. Mathias Riccardo (Bombay). » » Monsig. Mendonca Malcolm (Bombay). S » » Monsig. Aluffi Pentini Giuseppe (Roma). » » » Monsig. Salimei Giulio (Roma). 9 » » Monsig. Ladiana Paolo (Oastellaneta). » Monsig. Ratzinger Giorgio (München und Freising). » » » Monsig. Grillmeier Giuseppe (Regensburg). » » Monsig. Backl Massimiliano (Regensburg). » » » Monsig. Zimmerer Giuseppe (Regensburg). 16 » » Monsig. Ruppi Cosmo Francesco (Conversano). » » » Monsig. Bordoni Carlo (Pavia). » » Monsig. Clerici Giovanni Battista (Pavia). » » Monsig. Conti Giuseppe (Pavia). » » » Monsig. Mascherpa Bruno (Pavia). » » Monsig. Tavazzani Mario (Pavia). Monsig. Vercellati Giuseppe (Pavia). » 22 » » Monsig. Daidone Giovanni (Acireale). » » » Monsig. Páparo Matteo (Acireale). » » Monsig. Moramarco Vincenzo (Altamura ed Acquaviva delle Fonti). Monsig. Funghini Raffaello (Arezzo). » » Monsig. Abresch Pio (Bologna). » » » » » » Monsig. Baldanza Giuseppe (Cefalù). » » Monsig. TJlinski Edmondo (Chelmno). » » » Monsig. Lauro Agostino (Ischia). » » » Monsig. Giannecchini Mario (Lucca). » » Monsig. Di Jorio Orlando (Marsi). » » » Monsig. Marra Giovanni (Mileto). » » » Monsig. Raco Girolamo (Mileto). » » Monsig. Mazzoni Pierluigi (Modigliana). » » » Monsig. Pavat Mario (Parenzo e Pola). » Monsig. Papousek Giorgio (Praha). » » » » Monsig. Mylanyk Giorgio (Przemysl). » » » Monsig. Baldassi Luigi (Roma). Monsig. Bonuglia Lorenzo (Roma). » Monsig. Coletti Arturo (Roma). » » » » Monsig. Pediconi Vincenzo (Roma). » » Monsig. Tamburini Filippo (Roma). 826 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 22 maggio 1968. Monsig. Monsig. » » » » » Monsig. Monsig. » » » » Monsig. » » » Monsig. » Monsig. » » Monsig. » » Monsig. Monsig. » » » Monsig. » » Monsig. » » » Monsig. » » » Monsig. 26 » » Monsig. » » » Monsig. » Monsig. » » » Monsig. » Monsig. » » Monsig. » » Monsig. » » Monsig. Monsig. » » Monsig. » » Monsig. » » Monsig. » Monsig. Monsig. » » Monsig. » » Monsig. » Monsig. Monsig. » » » » Monsig. » » Monsig. » » Monsig. » Monsig. » » Monsig. » Monsig. » Monsig. » » Monsig. » » Monsig. Monsig. » » » » Monsig. » » » Monsig. » Monsig. » » Monsig. » » Monsig. » » Monsig. » » » Monsig. » » Monsig. Veggian Giacomo (Roma). Vitelli Amleto (Roma). Palestro Vittorio (Sassari). Usai Giovanni (Sassari). Orlandi Giacomo (Subiaco). Passacantilli Tommaso (Tivoli). Salvati Leopoldo (Tivoli). Oipriani Mario (Trento). Milani Guerrino (Treviso). Kutny Giuseppe (Trnava). Mocchiuti Francesco (Udine). Farkas Cesare (Veszprém). Padoin Silvio (Vittorio Veneto) Capek Velimir (Zagreb). Urso Santo (Acireale). Galosi Antonio (Ascoli Piceno). Martini Emidio (Ascoli Piceno). Priori Nicola (Ascoli Piceno). Bottacci Ivo (Bologna). Amato Giuseppe (Campagna). D'Acunto Nicola (Campagna). Fusaroli Vittorio (Cesena). Guidi Alf eo (Cesena). Marchi Giuseppe (Cesena). Odescalchi Carlo (Como). Arnoffi Marino (Ferrara). Busi Carlo Alberto (Ferrara). Ferraresi Guerrino (Ferrara). Franchini Mario (Ferrara). Gazzi Gino (Ferrara). Marzola Mario (Ferrara). Zerbini Giulio (Ferrara). Bacchilega Luigi (Imola). Ca vina Mario (Imola). Giacometti Cesare (Imola). Gottarelli Eugenio (Imola). Gualandi Dario (Imola). Mongardi Alberto (Imola). Naldi Sebastiano (Imola). Rossi Roberto (Imola), Sermasi Giuseppe (Imola). Tarlombani Vincenzo (Imola). Rubino Nicola (Mileto). Baldassi Pietro (Udine). Biasutti Guglielmo (Udine). Bizzarro Tommaso (Udine). Bosco Ermenegildo (Udine). Cargnelutti Francesco (Udine). Damiani Pietro (Udine). Dassi Lorenzo (Udine). Diarium Romanae Curiae 26 maggio 1968. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 30 » » 31 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 7 giugno » » » » 10 » » » » » » » » » » » Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Della Rovere Riccardo (Udine). Englaro Carlo (Udine). Freschi Plinio (Udine). Ganzini Angelo (Udine). Londero Pietro (Udine). Miconi Leonardo (Udine). Noaeeo Davide (Udine). Porisiensi Silvio (Udine). Princisgh Luigi (Udine). Toller Mario (Udine). Zanini Angelo (Udine). Di Ruberto Michele (Lucera). Tagliaferri Pietro (Bergamo). Corrado Luigi (Crema). Facchiano Annibale (Lucera). Spolaor Emilio (Venezia). Vianello Gino (Venezia). Fraccari Luigi (Verona). Sambugaro Arturo (Verona). Bortolotti Costantino (Modena). Bortolotti Giuseppe (Modena). Casolari Giacomo (Modena). Corni Carlo (Modena). Dallari Antonio (Modena). Gibellini Bruno (Modena). Luppi Aldino (Modena). Maselli Giulio (Modena). Messori Lino (Modena). Orsini Fernando (Modena). Pedroni Telesforo (Modena). Pelati Carlo (Modena). Pezzuoli Camillo (Modena). Rubbiani Ivo (Modena). Santi Roberto (Modena). Toni Bruno (Modena). Vignocchi Cesare (Modena). Zaboli Giuseppe (Modena). Lo Monaco Antonio (Muro Lucano). Pacia Olindo (Nola). Cravotta Giovanni (Piazza Armerina). Messina Carmelo (Piazza Armerina). Involto Giovanni Battista (Venezia). Pavan Giuseppe (Venezia). Scattolin Carlo (Venezia). Vieri Mario (Pistoia). O'Connor Giovanni (Salford). Auer Massimiliano (Augsburg). Fichtel Martino (Augsburg). Götz Giovanni Evangelista (Augsburg) Hoser Giuseppe (Augsburg). 827 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 828 10 giugno » » )) » » » » )) » )) » » » » » » » » » » » » )) 12 » » » 15 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 1968. Monsig. Hummel Guglielmo (Augsburg). » Monsig. Koch Massimiliano (Augsburg). » Monsig. Kreuzer Francesco (Augsburg). Monsig; Kunstmann Giuseppe (Augsburg). » Monsig. Lans Francesco Saverio (Augsburg). » Monsig. Norgenschweis Carlo (Augsburg). » Monsig. Otto Riccardo (Augsburg). » Monsig. Schilcher Ambrogio (Augsburg). » Monsig. Schmid Rudolfo (Augsburg). » Monsig. Schwertschlager Rudolfo (Augsburg). » Monsig. Selmeier Osvaldo (Augsburg). Monsig. Stoll Giovanni Battista (Augsburg). Monsig. Strobl Giovanni (Augsburg). » Monsig. Bauer Ermanno (Bamberg). » Monsig. Schirmen Gualtiero (Bamberg). » Monsig. Di Stasi Pasquale (Venosa). » Monsig. Laconca Emilio (Venosa). » Monsig. Luongo Alfredo (Venosa). » Monsig. Galassi Renato (Nocera Umbra e Gualdo Tadino). » Monsig. Menghini Filippo (Nocera Umbra e Gualdo Tadino). Monsig. Chhagan Giorgio (Baroda). » Monsig. Fasti Antonio (Graz-Seckau). Monsig. Gliebe Ottone (Graz-Seckau). » Monsig. Hansemann Giorgio (Graz-Seckau). » Monsig. Juri Ermanno (Graz-Seckau). » Monsig. Pölzl Giuseppe (Graz-Seckau). Monsig. Woworsky Giuseppe (Graz-Seckau). Monsig. Baldinger Francesco (Linz). » Monsig. Birgmann Giuseppe (Linz). » Monsig. Flieher Antonio (Linz). Monsig. Hamminger Agostino (Linz). » Monsig. Hollnsteiner Massimiliano (Linz). Monsig. Klostermann Ferdinando (Linz). » Monsig. Knopp Giuseppe (Linz). » Monsig. Koenig Giuseppe (Linz). » Monsig. Pfeiffer Ermanno (Linz). » Monsig. Reitshamer Giovanni (Linz). » Monsig. Schliessleder Giovanni (Linz). » Monsig. Schmalzer Bonifacio (Linz). » Monsig. Wild Carlo (Linz). » Monsig. Lucianetti Luigi (Osimo). » Monsig. Babij Tommaso (Wien). » Monsig. Beck Luigi (Wien). » Monsig. Broinger Francesco (Wien). » Monsig. Denk Francesco (Wien). » Monsig. Domanig Francesco (Wien). » Monsig. Dordett Alessandro (Wien). » Monsig. Etz Francesco (Wien). Monsig. Fischer Francesco (Wien). Diarium Romanae Curiae 15 giugno » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 19 1 luglio » » 1968. Monsig. » Monsig. » Monsig. Monsig. » Monsig. Monsig. » Monsig. » Monsig. Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. Monsig. » Monsig. » Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. » Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. Monsig. » » Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. Monsig. Monsig. » Monsig. Friedrich Giovanni (Wien). Fuchs Carlo (Wien). Gianone Egone (Wien). Göbel Giuseppe (Wien). Goldinger Alessandro (Wien). Groër Giovanni (Wien). Gruber Francesco Saverio (Wien). Gstaltmeyr Francesco (Wien). Hesse Ervino (Wien). Hoffmeier Giuseppe (Wien). Hofstaetter Francesco (Wien). Hügel Carlo (Wien). Kamon Ferdinando (Wien). Element Giovanni (Wien). Kodeischka Lotario (Wien). Kollars Vittore (Wien). Kosch Francesco (Wien). Krause Enrico (Wien). Lentner Leopoldo (Wien). Liener Giuseppe (Wien). Luger Alessandro (Wien). Maresch Erico (Wien). Mauer Ottone (Wien). Mayrhofer Edoardo (Wien). Mittelstedt Federico (Wien). Musger Giuseppe (Wien). Penall Luigi (Wien). Pichler Antonio (Wien). Richter Francesco (Wien). Schochinger Huberto (Wien). Schmid Giuseppe (Wien). Schnattinger Carlo (Wien). Schneider Giovanni (Wien). Sehachinger Uberto (Wien). Seemann Carlo (Wien). Slanski Gustavo (Wien). Sotóla Francesco (Wien). Speri Alfredo (Wien). Strobel Uberto (Wien). Strobl Carlo (Wien). Stur Martino (Wien). Tanzer Giovanni (Wien). Velechovsky Giuseppe (Wien). Wesely Antonio (Wien). Zwettler Alessandro (Wien). Peñarrocha Altabella Pasquale (Valencia) Robles Diaz Luigi (Autlán). Rollando Mario (Chiavari). Lof tus Basilio (Leeds). Abril y Castello Santo (Teruel). 829 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1 luglio eo 830 » 16 » » » » » » )) » 19 » 1968. Monsig. Monteiro de Castro Emanuele (Braga) » Monsig. Lobina Giuseppe (Ögliastra). Monsig. Gran Guglielmo (Eisehstadt). Monsig. Mersich Martino (Eisenstadt). » Monsig. Miehl Giuseppe (Eisenstadt). » Monsig. Petschowitseh Paolo (Eisenstadt). » Monsig. Putz Giovanni (Eisenstadt). » Monsig. Stirling Antonio (Eisenstadt). » Monsig. Widder Stefano (Eisenstadt). Monsig. Paladino Alberto (Reggio Calabria). » Monsig. Kock Giovanni Francesco (Stockholm) Monsig. Van Pottelsberghe de la Potterie (Stockholm). » Monsig. Audino Alessandro (Nicäströ). » Monsig. Bonello Antonio (Mcastro). Gentiluomini di Sua Santità : 26 maggio 1968. Il sig. Verrotti di Pianella Alberto (Milano). 27 luglio » Il sig. Vismara Antonio (Milano). ONORIFICENZE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha confermato : Cameriere d'onore soprannumerario di Spada e Cappa di Sua Santità : 8 marzo 1968. Il sig. De Donatis Salvatore (Lecce). Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha conferito: La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 8 febbraio 1968. Al sig. Grieco Umberto (Italia). 14 » » Al sig. Ferro Guido (Padova). 21 » » Al sig. Franzé Giuseppe (Italia). La Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile : 16 novembre 1967. Al sig. Santos da Cunha Antonio Maria (Braga). 28 gennaio 1968. Al sig. Gardini Luigi (Roma). La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile : 16 novembre 1967. Al sig. Pinto de Carvalho Freitas do Amarai Edoardo (Braga). 13 gennaio 1968. Al sig. Dubiez Pietro (Paris). 3 febbraio » Al Ten. Col. Fantini Domenico (Italia). 8 » » Al sig. Francioni Rodolfo (Firenze). » » » Al sig. Couteaux Gabriele (Istanbul). Diarium Romanae Curiae 831 8 febbraio 1968. Al sig. Ottetto Giacomo (Ivrea). 21 » » Al sig. Terribile Giuseppe (Padova). 7 marzo » Al sig. Tricerri Carlo (Luni). » » » Al sig. Veritti Luciano (Udine). Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile : 5 maggio 1967. Al sig. Grundmeijer Giovanni E. G. (Utrecht). 22 settembre » Al sig. Nelissen Giovanni Pietro Antonio (Haarlem). 4 ottobre » Al sig. van Aken Giovanni Stefano A. (Roermond). 13 » » Al sig. Panis Gioacchino L. (Cebù). » » » Al sig. Yap Bioshe Giuseppe (Cebù). 23 novembre » Al sig. Pourrias Giuseppe (Angers). 6 dicembre » Al sig. Swarttouw Luigi (Rotterdam). 28 » » Al sig. Elders Giovanni (Haarlem). 10 gennaio 1868. Al sig. Michielsen Enrico Livino (Cornelio (Utrecht). 6 febbraio » Al sig. Di Camillo Giancarlo (Penne-Pescara). 21 » » Al sig. Pruvost Bernardo Andrea Pàolo (Cambrai). » » » Al sig. Thiery Giacomo (Cambrai). 23 » » Al sig. Del Vico Claudio (Roma). La Commenda con Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa : 23 novembre 1967, Al sig. Cassinello López Indalecio (Madrid). » » » Al sig. Escolano Gonzalvo Eusebio (Orihuela-Alicante). La Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa: 16 novembre 1967. Al sig. ÍNogueira da Silva Antonio Augusto (Braga). La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa: oc 23 novembre 1967. Al sig. Schellekens Guglielmo M. G. (Rotterdam) 6 dicembre » Al sig. Giulioli Dante (Civita Castellana). 7 dicembre » Al sig. Erb Alfonso (Freiburg im Breisgau). 16 Al sig. Fistola Giovanni (Bari). » » » » » Al sig. Ulzega Eleuterio (Roma). febbraio 1968. Al sig. Maccari Costanzo (Orvieto). » » Al sig. Diaz Jiménez Rogelio (Panamá). )) » » Al sig. Guardia Fabrega Gilberto (Panamá). » » » Al sig. Corallini Corrado (Macerata). » » Al sig. Micozzi-Ferri Piero (Macerata). » » Al sig. Ales Renato (Rieti). )) Al sig. D'Erme Benedetto (Roma). )) » Al sig. Torri Giuseppe (Roma). » » » Al sig. Belluno Ezio (Udine). 21 » » Al sig. Vanni Andrea (Siena). 7 marzo Al sig. Comini Vittorio (Brescia). Al sig. Virdis Bruno (Cagliari). » » » Al sig. Laffond Virgilio (Luni). » » Al sig. Marsigli Carlo (Luni). » » Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 832 7 marzo 14 » » » 1968. Al sig. Rosoni Oscar (Luni). » Al sig. Palma Vincenzo (Brindisi). » Al sig. Steinhauer Pietro (Köln). Il Cavalierato dell'Ordine di san Silvestro Papa : 22 settembre 1967. Al » » » Al 4 ottobre » Al » » » Al Al » 13 » » Al » » » Al 28 novembre Al » Al » » 30 » » Al 16 dicembre » » » Al Al » » Al » » 28 Al 30 » » Al » » » Al 2 gennaio 1968. Al » » » Al » » Al » » » Al 3 febbraio » Al » » » Al 8 » » Al » » » Al » » » Al » » Al 21 Al » 23 Al » Al » » » » » » Al 1 marzo Al 7 » » Al » Al » » sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Bras Pietro (Haarlem). Reijkers Giovanni Guglielmo Gerardo (Haarlem). Visschers Giovanni Giuseppe ('s-Hertogenbosch). Hill ebrand Antonio Elia V. (Roermond). Rosenmöller Enrico G. M. (Roermond). Cornejo Eliseo Q. (Cebù). Segura Gregorio G. (Cebù). Koot Giovanni C. G. (Haarlem). Smit Guglielmo G. A. M. (Haarlem). Maas Giuseppe Bernardo Maria ('s-Hertogenbosch). Rottner Alberto (Strasbourg). Stintzi Paolo (Strasbourg). Vogt Giovanni Paolo (Strasbourg). Rücker Ermanno liberto (Haarlem). Campos Enrico Pio (Jaro). Maravilla Zosimo (Jaro). Georgi Guglielmo (San Cristóbal de Venezuela). Marciales Martino (San Cristóbal de Venezuela). Guerrieri Domenico (Roma). Serra Remo (Roma). Bruzzone Agostino (Genova). Borracchini Tarcisio (Pistoia). Abdel Sayed Hanna (R.A.U.). Marchioni Eusanio (Rieti). Di Giovanni Carlo (Tarquinia e Civitavecchia). Gagliardi Antonio (Tarquinia e Civitavecchia). Turco Calogero (Héliopolis). Caldarelli Umberto (Roma). Darlini Eugenio (Roma). Manetto Attilio (Roma). De laco Luigi (Otranto). Brandani Ernesto (Luni). Stra Ermanno (Luni). NECROLOGIO 20 dicembre 1968. Monsig. López Alcocer Everardo, Vescovo di Autlán. 25 » » Monsig. Rodríguez Agustín, Vescovo tit. di Castello di Tingizio, Vicario Castrense del Paraguay. » » » Monsig. Laberge José Damaso, Vescovo tit. di Clipia, Vicario Apostolico di San José de Amazonas. 26 » » Monsig. Choromanski Zygmunt, Vescovo tit. di Panopoli, Ausiliare di Warszawa. An. et vol. LX 31 Decembris 1968 N. 15 ACTA APOSTOLICAE COMMENTARIUM SEDIS OFFICIALE I INDEX GENERALIS ACTORUM (AN. e t v o l . I - ACTA PAULI PP. VI SOLLEMNIS PROFESSIO FIDEI, LX) SUMMI PONTIFICIS PEREGRINATIO COLUMBIAM, 609. IN 433. LITTERAE DECRETALES, 503. LITTERAE ENCYCLICAE, 481. LITTERAE APOSTOLICAE MOTU PROPRIO DATAE, 305, 374, 377. CONSTITUTIONES APOSTOLICAE, 65, 68, 70, 177, 179, 180, 182, 184, 241, 243, 316, 317, 319, 321, 323, 446, 545, 547, 549, 551, 553, 554, 558, 560, 561, 705, 774, 776, 778. 67, 185, 369, 556, LITTERAE APOSTOLICAE, 5, 6, 8, 9, 10, 12, 13, 14, 187, 189, 190, 191, 192, 193, 245, 246, 247, 248, 52.1, 657, 673, 680, 708. ALLOCUTIONES, 100, 101, 103, 219, 256, 259, 329, 332, 335, 389, 391, 393, 565, 566, 568, 723, 725, 730, 749, 756, 790, 808. 18, 33, 36, 91, 96, 98, 199, 202, 207, 210, 214, 262, 265, 267, 271, 326, 337, 342, 344, 387, 388, 394, 395, 454, 463, 527, 663, 666, 711, 715, 721, 732, 737, 741, 742, 744, 794, 797, 801, 803, 805, NUNTII RADIOPHONICI, 39, 44, 276, 279, 345, 397, 757. NUNTII SCRIPTO DATI, 106, 221, 280, 283, 286, 346, 349, 351, 399, 466, 471, 570, 572, 573, 577, 758, 769, 810. II - ACTA SECRETARIAE STATUS SEU PAPALIS LITTERAE, 47. CONVENTIONES, 382, 780, 782. RESCRIPTUM, 50. EPISTULAE, .15, 16, 72, 76, 77, 79, 80, 81, 82, 84, 85, 86, 87, 194, 196, 198, 250, 251, 385, 386, 450, 522, 523, 525, 563, 661, 710, 786, 788. NUNTII GRATULATORH, 325, HOMILIA, 253. 53 - A. A. S. 453, 789. REGOLAMENTO GENERALE DELLA CURIA ROMANA, 129. III - ACTA CONSILII PRO PUBLICIS ECCLESIAE NEGOTIIS DECRETUM, 578. Index generalis actorum 834 IV - ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS: Decreta, 226, 227, 228, 355, 356, TRIBUNAL VICARIATUS URBIS: Citationes edictales, 58, 124, 233, 295, 423, 605. 404, 531, 852, 669, 812. Provisiones Ecclesiarum, 52, 109, 224, 288, 354, 473, 580, 668, 761. Designatio, 764. Nominatio, 813. SACRA CONGREGATIO ORIENTALIBUS: SECRETARIATUS PRO NON CREDENTIBUS: Normae, 692. PRO ECCLESIIS Decretum, 51. SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE: Decreta, 119, 230, 405, 584. Provisiones Ecclesiarum, 116, 534, 814. VII - ACTA COMMISSIONUM COMMISSIO CENTRALIS COORDINANDIS POST CONCILIUM LABORIBUS ET CONCILII DECRETIS INTERPRETANDIS: Dubia, 360, 361. PONTIFICIA COMMISSIO DECRETIS CONCILII VATICANI SECUNDI INTERPRETANDIS: Responsa ad proposita dubia, 361, SACRA CONGREGATIO RITUUM: Decreta, 111, 114, 536, 539, 585, 592, 595, 598, 600, 602, 670. Instructio, VI - ACTA SECRETARIATUUM 406. SACRA CONGREGATIO PRO CATHOLICA INSTITUTIONE: Decretum, 290. Declaratio, 229. V - ACTA TRIBUNALIUM SACRA PAENITENTIARIA APOSTOLICA: Decretum, 413. SACRA ROMANA ROTA: Citationes edictales, 54, 55, 56, 57, 120, 121, 122, 123, 232, 292, 293, 294, 358, 420, 421, 422, 475, 476, 603, 604, 765, 817, 818, 819, 920. 363. COMMISSIO CARDINALITIA DE «NOVO CATECHISMO » (« DE NIEUWE KATECHISMUS »): Declaratio, 685. DIARIUM ROMANAE CURIAE Audientiae sollemniores, 125, 364, 424, 766, 821. SACRA CONGREGATIO RITUUM: Congregationes, 59, 234, 364, 477, 766, 821. SECRETARIA STATUS: Nominationes *, 59, 126, 235, 296, 364, 424, 478, 606, 767, 823. Necrologia, 64, 128, 240, 304, 368, 432, 480, 608, 768, 832. * Ad maius inquirentium commodum haec ponitur distincta recentio: Officiales renuntiata in Secretaria Status, 238, 300; in Consilio pro publicis Ecclesiae negotiis, 478; in S. C. pro Doctrina Fidei, 59, 237, 238, 300, 366, 427; in S. C. pro Episcopis, 235, 300, 366, 478; in S. C. pro Ecclesiis Orientalibus, 60, 235, 767; in S. C. de disciplina Sacramentorum, 60, 767; in S. C. pro Clero, 236, 300; in S. C. de Religiosis et Institutis Saecularibus, 61, 236, 237, 238, 296, 366; in S. C. pro Gentium Evangelizatione, 60, 297, 298, 299, 366; in S. C. Eituum, 59, 235, 425; in S. C. pro Catholica Institutione, 60, 236, 299, 365, 544; in Signatura Apostolica, 424, 767; in S. Romana Rota, 60, 238, 767; Index generalis actorum 835 in Secretariatu ad unitatem Christianorum fovendam, 297, 426; in Secretariatu pro nonChristianis, 238, 478; in Secretariatu pro non-credentibus, 61, 238, 299, 478; in Consilio de Laicis, 478; in Pont. Consilio « a Iustitia et Pace », 823; in Cancellaria Apostolica, 60; in Praefectura rebus oeconomicis S. Sedis pertractandis, 238; In Administratione Patrimonii Sedis Apostolicae, 299; in Pontificali Domo, 238, 823; in Nuntiaturis Apost., 59, 126, 364, 365, 544; in Delegationibus Apost., 59, 126, 365; in Pont. Consilio C. I. C. recognoscendo, 237, 365; in Pont. Consilio decretis Concilii Vaticani II interpretandis, 237; in Pont. Comm. pro America Latina, 366; in Pont. Comm. de Instrumentis Communicationis Socialis, 300, 606; in Consilio ad exsequendam Constitutionem de Sacra Liturgia, 59, 237, 823; in Pont. Opera Fidei tuendae, 61; in Pont. Academia Scientiarum, 61, 300; in Civitate Vaticana: 237, 238, 296, 300. Episcopi adsistentes Solio: 126, 767. Protonotarius Apost, de numero partie: 60. Protonotarii Apost, ad instar participantium: 60, 126, 236, 239, 427, 767. Protonotarii Apost, supra numerum: 767. Praelati domestici: 61, 239, 367, 427, 768. Praelati honoris: 429, 823. Cubicularii intimi supra numerum: 126, 240, 300, 367, 429, 824. Cappellani 8. S.: 430, 824. Cubicularii honoris: 128. Cubicularius honoris supra numerum ab ense et lacerna: 830. Viri ex nobili 8. 8. Aula, 830. Cappellanus honoris extra Urbem: 128. Ex Ordine Piano: Gran Croce, 63, 302. Ex Ordine 8. Gregorii Magni: Gran Croce, cl. civ., 63, 302; Gran Croce, cl. mil., 63; Commenda con Placca, cl. civ., 64, 368, 606, 830; Placca, ci. civ., 64, 830; Commenda, ci. civ., 64, 303, 368, 430, 606, 830; Commenda, cl. mil., 430; Cavalierato, ci. civ., 303, 430, 606, 831; Cavalierato, cl. mil., 607. Papae: Gran Croce, 63, 128, 303; Commenda con Placca, 304, 479, 831; Placca, 304, 431, 479, 831; Commenda, 431, 479, 607, 831; Cavalierato, 480, 608, 832. Ex Ordine 8. Silvestri n INDEX DOCUMENTORUM CHRONOLOGICO ORDINE DIGESTUS I - ACTA PAULI PP. VI I - SOLLEMNIS PROFESSIO FIDEI PAG. 1968 Iun. 30 A Paulo VT Pont. Max. pronuntiata ante Basilicam Petrianam die X X X mensis Iunii anno MCMLXVIII, anno a fide vocato, et saec. xix a martyrio S S . Petri et Pauli App. completis II 1967 Oct. - LITTERAE DECRETALES Consuevit Deus. - Beato Benildo Confessori, Instituti Fratrum Scholarum Christianarum, Sanctorum honores decernuntur 29 III 1968 Iul. 433 503 - LITTERAE ENCYCLICAE Humanae Vitae. - Ad Venerabiles Fratres Patriarchas, Archiepiscopos, Episcopos aliosque locorum Ordinarios, pacem et communionem cum Apostolica Sede habentes, ad Clerum et Christifideles totius Catholici Orbis itemque ad universos bonae voluntatis homines datae: de propagatione humanae prolis recte ordinanda 25 IV 481 - LITTERAE APOSTOLICAE MOTU PROPRIO DATAE 1968 Mart. Pontificalis Domus. 28 - Pontificalis Domus ordinatio quadamte- nus mutatur » Iun. Pontificalia insignia. 21 305 - De usu insignium pontificalium reco- gnoscendo » » 30 Romanae dioecesis. - 374 De attributione beneficiorum ecclesiastico- rum in Urbe V - 1967 » » Iun. Iul. » 12 10 CONSTITUTIONES 377 APOSTOLICAE NELLORENSIS (Kurnoolensis). Munus apostolicum. - E diviso territorio dioecesis Nellorensis nova dioecesis efficitur « Kurnoolensis » appellanda ARUNDELLIENSIS - BRICHTELMESTUNENSIS. 65 Qui Canonicorum. - In Ecclesia Arundelliensi-Brichtelmestunensi collegium Canonicorum constituitur 31 ZAMBOANGENSIS (Dipologanae). Quantum prosit. cathedrale - 67 Detracta Index documentorum chronologico ordine digestus 837 PAG. 1967 Sept. » 14 » 14 parte a dioecesi Zamboangensi, nova constituitur dioecesis, « Dipologana » nomine KINGSTONENSIS (Sinus Sereni). Sicut providus. - Kingstonensis Ecclesia ita dividitur ut ex eius territorio nova dioecesis constituatur cognomine « Sinus Sereni » KINGSTONENSIS ET ALIARUM (Regiopolitanae in » » NAIROBIENSIS - ELDORETENSIS - KISUMUENSIS Quam curam. - » » » Ian. » Febr. » » » » » Mart. » » 70 Iamaica). Christi gregem. - Nova in Iamaica provincia ecclesiastica constituitur, « Regiopolitana in Iamaica » cognominanda, cuius erit Ecclesia metropolitana Kingstonensis . . . . » » » KOLENSIS. Sacram Evangelii. - Praefectura apostolica Kolensis ad gradum dioecesis evehitur » » 26 LULUABURGENSIS (Ludovicana). In Summo Pontificalis. - Detracta ab archidioecesi Luluaburgensi parte territorii meridiana, nova dioecesis constituitur, « Ludovicana » appellanda » » » S. PETRI ET ARCIS GALLICAE ET ALIARUM. Quod Christus. - Nova provincia ecclesiastica in Media America constituitur, cuius erit metropolitana Sedes Ecclesia S. Petri et Arcis Gallicae » » » DORUMAËNSIS. Haud multum. — Praefectura apostolica Dorumaënsis ad gradum dioecesis attollitur » Oct. 6 MONTEREYENSIS - FRESNENSIS. De fidelium. - Quibusdam detractis territoriis a dioecesi Montereyensi-Fresnensi, nova dioecesis conditur, nomine « Montereyensis in California ». Prioris autem dioecesis nomen erit deinceps « Fresnensis » » Nov. 18 HASSELETENSIS. Quoniam Deus. - In dioecesi Hasseletensi, recens condita, Canonicorum collegium constituitur . . . » Dec. 23 GERONTOPOLITANAE. Solet Apostolica. - Praelatura Gerontopolitana ad dignitatem dioecesis elevatur, iisdem finibus ac nomine servatis 1 9 6 8 Ian. 11 ELDORETENSIS (Loduarinae). Sacrorum Librorum. - Quibusdam detractis territoriis a dioecesi Eldoretensi, nova conditur praefectura apostolica, « Loduarina » nomine » » » BAFIANAE. - Adorandi Dei Filii. - Quae erat praefectura apostolica Bafiensis in dioecesium ordinem redigitur, « Banana » nomine » 68 177 179 180 182 184 185 241 243 316 317 (Nakurensis). Quibusdam territoriis detractis ab Ecclesiis Nairobiensi, Eldoretensi, atque Kisumuensi, nova dioecesis constituituur « Nakurensis » appellanda 319 2 0 MARINGAËNSIS (Paranaviensis). Nil gratius. - Dismembratis e Maringaënsi dioecesi territoriis, nova conditur dioecesis « Paranaviensis » appellanda 545 25 BACIENSIS (Suboticanae), Praeclarissima Pauli. - Apostolica administratio Baciensis ad dioecesis gradum tollitur, « Suboticanae » cognomine 321 9 BONAËRENSIS. Ucrainorum fidelium. — Exarchatus apostolicus pro fidelibus ritus byzantini Ucrainorum in Argentina conditur 547 11 BARENSIS. Basilicae Nicolaitanae Barensis. - Normae de Basilica Collegiali Sancti Nicolai, in urbe Bario, nova ratione eduntur 446 1 6 PERAMIHOËNSIS - IRINGAËNSIS (Njombenae). Sicut solliciti. Seiunctis a circumscriptionibus ecclesiasticis Peramihoënsi et Iringaënsi nonnullis territoriis, nova constituitur dioecesis, nomine « Njombena » 323 2 SOROCABANAE ET ALIARUM (Itapevensis). Quantum spei. Detractis quibusdam territoriis ab Ecclesiis Sorocabana, Botucatuensi et Santosensi, alia constituitur dioecesis, « Itapevensis » cognominanda 549 » MIAMIENSIS - S. AUGUSTINI - MOBILIENSIS - BIRMINGHAMIENSIS - S. PETRI IN FLORIDA ET ORLANDENSIS. Cum Ecclesia. - Quibusdam distractis territoriis a dioecesibus Miamiensi et S. Augustini, duo novae conduntur dioeceses « Sancti Petri in Florida» et « Orlandensis» appellandae; eadem insuper Ecclesia Miamiensis in ordinem metropolitanarum evehitur; tandem fines dioecesium S. Augustini et Mobiliensis-Birminghamiensis mutantur . . ; . . 705 Index documentorum chronologico ordine digestus 838 Mart. 1968 » » » » » » » » 25 » Apr. » » » » „ » Iun. » » (Maruanae-Mokolensis). Quamquam Ecclesiarum. Detractis quibusdam territoriis a dioecesi Garuensi, nova praefectura apostolica conditur, « Maruana-Mokolensis » cognominanda » COTONUENSIS (Lokossensis). Ecclesia sancta. — Ex quibusdam territoriis ab archidioecesi Cotonuensi detractis, nova conditur dioecesis, « Lokossensis » appellanda . . » GARUENSIS (Yaguanae). Firma spe. - Detractis quibusdam territoriis a dioecesi Garuensi, nova praefectura apostolica conditur, « Yaguana » appellanda 23 SORSOGONENSIS (Masbatensis). Sorsogonensis dioecesis. - Distractis quibusdam territoriis e dioecesi Sorsogonensi, nova dioecesis conditur, nomine « Masbatensis » 11 » » PAG. GARUENSIS SS. INCARNATIONIS ET PARANENSIS SUPERIORIS 551 553 554 774 (De Parania Superiore). Nulla nos Evangelii. - Quibusdam territoriis detractis a praelatura SS. Incarnationis et Paranensi Superiore, nova quaedam conditur praelatura, « de Parania Superiore » appellanda 9 KETAPANGENSIS - PONTIANAKENSIS (Sekadauensis). Quandoquidem condere. - Detractis quibusdam territoriis ab Ecclesiis Ketapangensi et Pontianakensi, nova praefectura apostolica conditur, nomine « Sekadauensis » 20 SONSONENSIS (Rivi Nigri). Quamquam Apostoli. - Templum S. Nicolai, in urbe Rivi Nigri, ad dignitatem concathedralis tollitur dioecesis Sonsonensis; huius autem titulus ita mutatur, ut deinceps debeat « Sonsonensis-Rivi Nigri » appellari 2 6 ABANCAIENSIS (Chuquibambillensis). Qui idcirco. - Detractis quibusdam territoriis a dioecesi Abancaiensi, nova praelatura conditur, « Chuquibambillensis » appellanda 8 DALOAËNSIS (Manensis). Qui imperio. - Divisa dioecesi Daloaënsi, nova dioecesis constituitur, « Manensis » cognominanda 18 Pontificalis Romani. - Novi ritus approbantur ad ordinationem Diaconi, Presbyteri et Episcopi 2 6 CONCHENSIS IN AEQUATORE (Azoguensis). Quo magis. - Quibusdam detractis territoriis ab archidioecesi Conchensi in Aequatore, nova conditur dioecesis, nomine « Azoguensis » 556 560 561 558 776 369 778 VI - LITTERAE APOSTOLICAE 1966 Dec. Quod Conchae. - Titulus et privilegia Basilicae Minoris templo B. Mariae Virg. a Perpetuo Succursu, in urbe Concha Aequatoriae dicato, attribuuntur 1967 Mart. 28 Antiquitate. - Titulus ac privilegia Basilicae Minoris ecclesiae paroeciali S. Suitberti, in loco «Insula Caesaris» urbis Duesseldorpii, archidioecesis Coloniensis, deferuntur . . . . » Apr. 28 Praestans opificum. - S. Ioseph Opifex principalis Patronus Ancoragiensis archidioecesis, in regione Alaskana, renuntiatur » Maii 26 Munus amplissimum. - Beata Maria Virgo Immaculata a Sacro Nomismate principalis Patrona dioecesis Caxiensis in Maragnano renuntiatur » Iun. 9 Christifidelium concursibus. - Titulo ac privilegiis Basilicae Minoris Sanctuarium B. Mariae Virg. vulgo « dei Suffragio » in oppido vulgo « Grotte di Castro », dioecesis Faliscodunensis, sacrum, decoratur » » 14 Invictum Christi. - Sanctus Philippus a Iesu, Martyr, principalis Patronus dioecesis Tlalnepantlanae eligitur » » 19 Dulce quoddam. - Cathedrale templum dioecesis Nicosiensis, S. Nicolao a Bario dicatum, titulo ac dignitate Basilicae Minoris decoratur » » 28 Nullis maculis. - Beata Maria Virgo Immaculata et Sancti Apostoli Petrus et Paulus Patroni caelestes dioecesis Mazatlanensis eliguntur » Iul. 15 Pietatis sedes. - Titulus ac privilegia Basilicae Minoris ecclesiae paroeciali B. Mariae Virg. de Monte Carmelo seu « Nuestra 10 187 189 5 190 245 191 6 8 Index documentorum chronologico ordine digestus 839 PAG. Señora del Carmen », in urbe Nogoyá, archidioecesis Paranensis, tribuuntur 1967 Aug. 19 Quantum utilitatis. - Nuntiatura Apostolica in Regno Lesothiano erigitur » » 21 Recte asseverat. - Titulo ac privilegiis Basilicae Minoris ecclesia S. Udalrici in oppido « Kreuzungen » sita, dioecesis Basileensis, honestatur » » 23 Peruviae decus. Titulo ac privilegiis Basilicae Minoris ecclesia cathedralis Truxillensis honestatur » Sept. 29 Roma altera. — S. Robertus Bellarmino, Ep. Conf. et Eccl. Doct., Patronus aeque principalis, una cum Sancto Stephano Protomartyre, totius Capuanae archidioecesis eligitur . . . » Oct. 31 Quantum utilitatis. - Nuntiatura Apostolica in Gabonensi Republica constituitur » Nov. 4 Eo mentem. - Nuntiatura Apostolica in Republica Africae Mediae erigitur » » 13 Supremum munus. - Vicariatus apostolici Jesseltonensis, Kuchingensis, Miriensis seiunguntur a Legatione Apostolica in Indonesia et subiciuntur Delegationi Apostolicae Thailand e s i , Laosiensi, Malacensi et Singaporensi » Dec. 18 Romanus Antistes. - S. Pius X, Papa et Confessor, principalis Patronus Congregationis Filiorum Sanctae Mariae Immaculatae eligitur 1968 Ian. 27 Opera bona. - Beata Maria Virgo « Salus Infirmorum » eligitur principalis apud Deum Patrona totius « Piae Unionis Apostolatus pro Infirmis » omniumque in Polonia aegrotorum . » Febr. 2 Omnes quidem. - S. Franciscus Salesius Patronus principalis Tertii Ordinis Minimorum et S. Ioanna de Valois, Regina, Patrona aeque principalis eiusdem Tertii Ordinis nominantur » Apr. 19 Quantum grata. — In Tanzania Republica Apostolica Nuntiatura constituitur » Aug. 28 Evangelii praeconum. - Beata Maria Virgo vulgo « Our Lady of Bethlehem » appellata, et Sanctus Carolus Episcopus et Confessor, principales Patroni; Sanctus vero Patricius Episcopus et Confessor et Sancta Teresia a Iesu Infante Virgo, secundarii Patroni totius dioecesis Montereyensis in California eliguntur » Oct. 6 Cum sacratissima. - Venerabilis Dei Famulus Simeon Berneux eiusque tres et viginti socii Martyres Beati renuntiantur . » » 13 Quem ad modum. - Venerabilis Dei Famulae Mariae ab Apostolis Beatorum honores decernuntur » » 27 Bononia felix. - Venerabilis Dei Famula Cloelia Barbieri, Virgo, Instituti Sororum Minimarum a Virgine Perdolente fundatrix, Beata renuntiatur VII 1968 Mart. 11 » Apr. 9 » Oct. 7 - 9 10 10 246 12 13 14 192 193 247 248 521 708 657 673 680 CONVENTIONES Inter Apostolicam Sedem et Salvatorianam Rempublicam de Vicariatu Castrensi Inter Apostolicam Sedem et « Saarland » de instituenda Theologiae catholicae cathedra in Studiorum Universitate . . Inter Apostolicam Sedem et Austriacam Eempublicam de condenda « Feldkirchensi » dioecesi 382 780 782 VIII - EPISTULAE 1967 Dec. 1 » » 8 Au moment. - Ad Emum P. D. Paulum Aemilium S. R. E. Cardinalem Léger, Archiepiscopum Marianopolitanum, suam relicturum archidioecesim, ut iuvandis leprosis in Africa operam navaret . Quandoquidem. - Ad Emum P. D. Gregorium Petrum S. R. E. Cardinalem Agagianian, Sacrae Congregationis de Propaganda Fide Praefectum, decem condita lustra celebraturam, ex quo Sacerdotio est auctus 15 16 Index documentorum chronologico ordine digestus 840 PAG. 1967 1968 » » » » » » » » » » » » » » » » » » 25 Pictavae decus. - Exemo P. D. Henrico Vion, Pictaviensi Episcopo, ob agenda sollemnia, sexto decimo exacto saeculo a piissimo Sancti Hilarii obitu . ¿ Ian. 6 Siamo profondamente. - Ad Emum P. D. Alfredum S. R. E. Card. Ottaviani, munus Pro-Praefecti S. Congregationis pro Doctrina Fidei abdicantem » 7 La data. - Ad Emum P. D. Paulum S. R. E. Card. Giobbe, munus Datarii Sanctitatis Suae deponentem, cum Apostolica Constitutio « Regimini Ecclesiae universae » in eo esset, ut proxime vigere inciperet » 9 La dedizione. - Ad Emum P. D. Aloisium S. R. E. Card. Traglia, vice sacra Urbis Antistitis munere se abdicantem . . » » Mentre è reso. - Ad Emum P. D. Arcadium Mariam S. R. E. Card. Larraona, munere Praefecti S. Congregationis Rituum se abdicantem » » NelVatto in cui. - Ad Emum P. D. Iacobum S. R. E. Card. Lercaro, Archiepiscopum Bononiensem, cum munus Praesidis « Consilii ad exsequendam Constitutionem de Sacra Liturgia » deponeret » 10 Negli anni. - Ad Emmum P. D. Angelum S. R. E. Card. Dell'Acqua, a Summo Pontifice vicaria potestate Urbis Antistitem renuntiatum » 11 II nostro animo. - Ad Emum P. D. Benedictum S. B. E. Card. Aloisi Masella, Praefecti S. Consilii disciplinae Sacramentorum praepositi munus abdicantem » 13 Abbiamo assai. - Ad Emum P. D. Iosephum S. R. E. Card. Pizzardo, munere Praefecti S. Congregationis Seminariis et Studiorum Universitatibus praepositae se abdicantem . . » » Fa onore. - Ad Emum P. D. Gustavum S. R. E. Card. Testa, munere Pro-Praefecti S. Consilii Ecclesiae Orientali praepositi abdicantem » 17 Quinto revoluto. - Ad E mos PP. DD. Maximilianum S. R. E. Card. de Fürstenberg, S. Congregationis pro Ecclesiis Orientalibus Praefectum, et Gregorium Petrum S. R. E. Card. Agagianian, S. Congregationis pro Gentium Evangelizatione Praefectum, quinto revoluto saeculo a Georgii Castriotae, Skanderbeg appellati, obitu » 20 Mille transactos. - Ad Excmum P. D. Antonium Baraniak, Archiepiscopum Posnaniensem, ob celebranda sollemnia, mille transactis annis ab illa condita Ecclesia Febr. 11 Libenti animo. - Ad Emum P. D. Paulum S. R. E. Cardinalem Marella, quinquagesimum sacerdotii sui natalem celebraturum Mart. 7 Lors de votre. - Ad Emum P. D. Achillem S. R. E. Cardinalem Liénart, Episcopum Insulensem, regimen illius dioecesis relinquentem » 19 Novimus te. - Ad Emum P. D. Villelmum Theodorum S. R. E. Cardinalem Heard, decem explentem lustra a sacro presbyteratus ordine suscepto Apr. 27 Intima consolazione. - Ad Emum P. D. Iacobum S. E. E., Cardinalem Lercaro Legatum a Beatissimo Padre delectum, ut undequadragesimo Conventui Eucharistico Internationali Bogotae praesideat Maii 6 Vous Nous avez. - Ad Emum P. D. Iosephum Mariam Card. Martin, Archiepiscopum Rothomagensem, archidioecesis moderatione se abdicantem » 30 Optimum quidem. - Ad Revmum P. Bernardum Navarro Allende, Ordinis B. Mariae Virginis de Mercede redimendis captivis Magistrum Generalem, septingentésimo et quinquagesimo volvente anno, ex quo ille Ordo originem duxit . Iun. 6 Gara mihi. - Ad Emum P. D. Petrum S. R. E. Cardinalem Parente, quem Legatum eligit ac renuntiat, ut Eucharistici Conventus, e tota Hispania Hispali habendi, celebritatibus praesideat Iul. 15 Quem in sacro. - Ad Emum P. D. Augustinum S. E. E. Cardinalem Bea, quinquagesimum religiosae professionis diem anniversarium celebraturum Dec. 72 76 77 79 80 81 82 84 85 86 87 194 196 198 250 251 385 450 386 522 Index documentorum chronologico ordine digestus 841 PAG. 1968 » » » » » » Iul. 16 Inditae Columbiae. - Ad Emum P. D. Iacobum S. R. E. Cardinalem Lercaro, quem Legatum a latere deligit, ut Eucharistici Conventus Bogotae ex omnibus nationibus habendi sollemnibus praesideat » 19 Annuus temporis. - Ad Revmum P. Rolandum Huot, Congregationis Presbyterorum a SS. Sacramento G-eneralem Moderatorem, saeculo volvente a S. Petri Iuliani Eymard piissimo obitu Aug. 8 Ordo Fratrum. - Ad Revmum Patrem Augustinum Trape, Ordinis Fratrum S. Augustini Priorem Generalem, ob universae religiosae communitatis Coetum Philadelphiae habendum . Sept. 12 Qua Praeses. - Ad Exc.mum P. D. Georgium Andream Beck, Archiepiscopum Liverpolitanum, quarto saeculo volvente a condito Studiis provehendis « Duacensi Anglorum Collegio» Oct. 12 Lucida flamma. - Ad Emum P. D. Stephanum S. R. E. Cardinalem Wyszynski, Archiepiscopun Gnesnensem et Varsaviensem, decem exactis lustris a constituta Catholica Studiorum Universitate Lublinensi Nov. 4 Ad Emum P. D. Albertum S. E. R. Card. di Jorio, munere ProPraesidis Pontificii Consilii Civitati Vaticanae administrandae se abdicantem » 9 Ad Emum P. D. Angelum S. R. Card. Dell'Acqua, vicaria potestate Urbis Antistitem, cum sollemnem Romana Dioecesis Pii Pp. X I I ageret memoriam, a piissimo eius obitu decem exactis annis IX 1968 » 1968 - NUNTII 525 563 661 710 786 788 GRATULATOMI Maii 10 Ad Eñium P. D. Iacobum Carolum S. R. E. Cardinalem Me Guigan, Archiepiscopum Torontinum, decem lustra implentem ex quo sacerdotio est auctus » 25 Ad Emum P. D. Carolum Carmelum S. R. E. Card. de Vasconcellos Motta, Archiepiscopum Apparitiöpolitanum, decem impleta lustra, ex quo sacerdotio est auctus, celebraturum . Oct. 24 Ad Emum P. D. Emmanuelem S. R. E. Cardinalem Cerejeira, Patriarcham Lisbonensem, octogesimum natalem acturum X 1968 523 Apr. 11 - 325 453 789 HOMILIA Habita in Patriarchali Archibasilica Lateranensi, feria quinta « in Cena Domini », Beatissimo Patre Sacrum pontificali ritu peragente 253 SUMMI PONTIFICIS PEREGRINANTE ITER IN COLUMBIAM 1968 Aug. » » 22 23 Beatissimi Patris discessus, adventus in Columbiam, salutationes, ritus collactionis S. Ordinum in « Campo Eucharitico » Variae Beatissimi Patris Allocutiones: Ad Excellentissimum Virum Carolum Lleras Restrepo, Columbianae Reipublicae Praesidem, quem Beatissimus Pater invisit Ad quamplurimos Columbianos agri cultores v. d. « campesinos», undique in Campo v. d. «S. José de Mosquera» coadunatos Diurnariis technicisque Eadiophoniae ac Televisionis . . . Christifidelibus Columbianis atque peregrinis habita, qui Sacro interfuerunt a Beatissimo Patre peracto die progressioni provehendae dicato Ad christianos Observatores e variis Confessionibus, qui Bogotae aderant Membris habita Bogotensis Hebraicae Communitatis . . . . Excellentissimis Viri e Legatorum Coetu Clarissimis Viris e Consulari Coetu in Columbiana Republica . 609 618 619 624 625 630 631 632 634 1 842 Index documentorum chronologico ordine digestus PAG. 1968 Aug. » » 24 Infirmis habita in paroeciali ecclesia S. Caeeiliae, Beatissimo Patre Sacrum ibidem peragente Christifidelibus paroeciae S. Caeeiliae, praesertim pueris atque puellis ad sacram Sinaxim primum accedentibus . . . . Ad urbis Bogotae Magistrum ceterosque Civitatis Curatores . Sacrarum Virginum coetui addictis Ad Exc.mos Praesules ex Americae Latinae regionibus, secundo Generali Coetui Medellii interfuturos A Summo Pontifice habita novae inaugurandae sedi Consilii Episcopalis Americae Latinae Iis qui operam dederunt Eucharistico Internationali Coetui apparando, Bogotae habito Coniugibus Columbianis, qui die illo sabbati, B. Mariae Virgini sacro, nuptias celebrarunt Habita in aeronavium portu, antequam Bogota Beatissimus Pater discederet in Italiam rediturus In Insulis Bermudis, itinere parumper intermisso 25 Beatissimi Patris reditus in Italiam XI 1967 Dec. 22 » » 25 1968 Ian. 1 » » 8 » » 10 » » 19 » » 22 » » 27 » Febr. 3 » » 8 » » 12 » » 14 » » 22 - 635 636 638 638 639 649 650 651 652 654 654 ALLOCUTIONES Ad Emos Patres Cardinales et ad Romanae Curiae Praelatos, per Emum Sacri Collegii Decanum Summo Pontifici felicia ac fausta ominatos, Nativitatis Domini nostri Iesu Christi festo recurrente In Aede Sixtina habita ad Excellentissimus Viros e Legatorum Coetu apud Sedem Apostolicam, qui nocte Nativitatis Domini nostri Iesu Christi Sacro interfuerunt a Beatissimo Patre peracto Habita in Petriana Basilica, calendis ianuariis, die per totum terrarum orbem fovendae paci inter gentes, Beatissimi Patris consilio et opera, dicato Ad Excellentissimus Viros e Legatorum Coetu apud Sedem Apostolicam, novo ineunte anno Beatissimo Patri felicia ac fausta ominatos Ad Excellentissimum Virum Mika Spiljak, supremi Consilii publicae rei administrandae in Iugoslavia Praesidem . . . . Ad Excellentissimus Viros Legatos, qui Delhiensi Coetui interfuturi erant, partes Civitatum Asiae, Africae et Americae Latinae in via progressionis agentes . . . Ad sodales Societatis Verbi Divini, qui generali religiosae suae communitatis Coetui interfuerunt Iis qui interfuerunt Coetui xxxi Romae habito a v. d. « N.A. T.O. Defence College» Ad Excellentissimum Virum Kurt Georgium Kiesinger, supremi Consilii publicae rei administrandae in Foederatis Germaniae Civitatibus Praesidem Ad Excmos Viros: Alexandrum Arguello Montiel, Vincentium Arenas, Sweder Godefridum M. van Voorst tot Voorst, Henricum Arizaga Toral, Yukihisa Tamura, Timon Sam Mangwazu, Iosephum Mamo Dingli, Aemilium Colling, Khair Mohammad Hafizuddin, Mohammed Azim Husain, I. R. L. Kotsokoane, omnes apud Sedem Apostolicam liberis cum mandatis Legatos; et ad Excmum Virum Ioannem Andream d'Ardia Caracciolo, item Legatum, Summo Pontifici Litteras concrediti muneris testes tradentes Ad Praelatos Auditores, Officiales et Advocatos Tribunalis Sacrae Romanae Rotae, novo litibus iudicandis ineunte anno coram admissos Generalis Consilii Pontificiae Commissionis pro America Latina Membris habita Habita in Vaticana Basilica, die festo Cathedrae S. Petri Apostoli, sacris Praesulibus laicisque viris, qui Eucharistico Sacrificio interfuerunt a Beatissimo Patre concelebrato . . . 18 33 36 91 96 98 199 100 101 103 202 207 210 Index documentorum chronologico ordine digestus 843 PAG. 1968 » Febr. 26 » 29 » Mart. 27 » Apr. » » 19 » » 22 » » 25 » » 26 » » 27 » Maii 1 » » 8 » » 10 » » 25 » » » » » 29 » » » » » 30 » Iun. 3 » » 11 » » » » » 15 » » 20 » » 22 » » 24 » » 26 3 Habita in Aula Clementina Eomanae dioecesis curionibus et quadragesimali temporis in Urbe oratoribus Iis qui interfuerunt Coetui Romae habito a Consilio membrorum ex Institutis Internationalibus compendiariis litteris v. d. FAO-OMS Christifidelibus in Vaticana Basilica coram admissis, primo exacto anno ab editis Litteris Encyclicis « Populorum progressio » Christifidelibus, praesertim iuvenibus litterarum studiis deditis, coram admissis Iis qui e variis nationibus interfuerunt Coetui sexto, quem Sacrarum Litterarum Veteris Testamenti doctores Romae habuerunt Iis qui interfuerunt octavo Conventui Internationali, Laureti habito a moderatoribus membrisque Europaeorum cantorum Coetuum Christifidelibus coram admissis Beatissimus Pater gaudium ac spem pandit, accommodationis, non eversionis, recolens operam navandam, iuxta Oecumenici Concilii decreta . . Iis habita qui e « Certamine Vaticano » undecimum proposito victores abierunt Ad sodales Pontificii Sophorum Collegii, per hebdomadam Coetum habentes, proposita quaestione: « La materia organica e la fertilità del suolo » Calendis maiis habita in Vaticana Basilica quamplurimis christifidelibus, S. Ioseph Opificis die festo recurrente . . . Christifidelibus in Vaticana Basilica coram admissis Beatissimus Pater nuntiat Se proximo mense augusto Bogatam iter facturum, ut Eucharistico Internationali Coetui intersit . . . Moderatoribus Pont. Operum Missionalium, Romae annuum Coetum habentibus Disciplinarum Iuris Canonici cultoribus, qui interfuerunt Coetui ex omnibus Nationibus Bonae habito Iis qui a Bulgaria Romam peregrinati sunt Sanctorum Apostolorum Petri et Pauli et Sancti Cyrilli sepulcra veneraturi Sodalibus e Societate Missionum ad Afros, qui Romae generali religiosae suae communitatis Consilio interfuerunt . . . Ad Sodales Ordinis B. Mariae de Mercede redemptionis captivorum, Romae generalem religiosae suae communitatis Coetum habentes Ad Excellentissimum Virum Iosephum Dudley Lawrence, Liberianae Reipublicae primum apud Sedem Apostolicam cum auctoritate Legatum, Summo Pontifici Litteras concrediti muneris testes tradentem Ad Excellentissimum Virum Iosephum Desideratum Mobutu, Congolensis Reipublicae Praesidem Emis Patribus Cardinalibus Sacrorum Dicasteriorum Moderatoribus, qui primum coetum habuerunt ad labores omnium coordinandos consiliaque capienda Ad Excellentissimum Virum Fouad Boutros, alterum a Praeside Consilii publicae rei administrandae in Libanensi Natione ab exterisque negotiis Administrum Membris habita Pont. Commissionis Studiosorum a Iustitia et Pace, coetum habentibus , . Ad Excellentissimum Virum Eliam Marcum Chipimo, Civitatis Zambiae apud Sedem Apostolicam cum auctoritate Legatum, qui Summo Pontifici Litteras concrediti muneris fidem facientes tradidit Pontificiae Legationis membris Virisque delegatis Ecclesiae Coptae Alexandrinae, quibus Beatissimus Pater S. Marci Evangelistae reliquias tradidit, in nova aede cathedrali Cairi exstructa recondendas Eminentissimis Patribus Cardinalibus, Summo Pontifici die nominali felicia ac fausta ominantibus Habita in Petriana Basilica, christifidelibus coram admissis . 214 219 256 259 262 265 326 267 271 329 332 335 337 342 387 388 344 344 389 391 393 394 395 454 463 Index documentorum, chronologico ordine digestus 844 PAG. 1968 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » ì> Iul. 31 Christifideles coram admissos Beatissimus Pater de recens editis Encyclicis Litteris « Humanae vitae » alloquitur. . . Sept. 2 Iis qui interfuerunt coetibus a Consilio v. d. « Commission Politique du Conseil de l'Europe » Romae habitis . . . . . » 14 Moderatoribus ac Sodalibus ex Ordine Fratrum B. Mariae Virg. de Monte Carmelo, ex Ordine Augustinianorum Recollectorum et e Congregatione Rogationistarum a Corde Iesu, qui Generali Coetui suae cuiusque religiosae communitatis interfuerunt . » 18 Iis qui interfuerunt Coetui generali habito ab Italica Sanctae Caeeiliae Sodalitate » 21 Iis qui e variis nationibus in pago Montis Porcii Catonis interfuerunt Conventui de « ergonomia » » 25 Moderatoribus, Membris et Consultoribus e Secretariatu pro non Christianis, Bomae Coetum habentibus » 28 Ad Excellentissimum Virum Dioni Hamari, Reipublicae v. d. Niger Praesidem, a Beatissimo Padre coram admissum . Oct. 6 Habita in Basilica Vaticana, Clero et Christifidelibus qui interfuerunt celebritatibus Beatificationis viginti quattuor Coreanorum Martyrum » 9 Clarissimis viris artis medendi cultoribus, qui interfuerunt Coetui quinto Internationali de tuenda valetudine et de medicina ad praecavendum apta » 12 Ad Excellentissimum Virum Abdel Halim Makhyoun, Reipublicae Arabicae Unitae cum auctoritate Legatum, Summo Pontifici Litteras concrediti muneris testes tradentem . . . » 13 Habita in Basilica Vaticana, Clero, Sacris Virginibus et Christifidelibus, qui celebritatibus Beatificationis Venerabilis Famulae Dei Mariae ab Apostolis interfuerunt » 14 Ad E mos Patres Cardinales, Excmos Praesules et disciplinae liturgicae peritos e Consilio ad exsequendam Constitutionem de sacra Liturgia, undecimum plenarium Coetum habentes » » Ad Excellentissimum Virum Alfonsum Sita, primum apud Sedem Apostolicam Reipublicae Popularis Congi cum auctoritate Legatum, qui Summo Pontifici Litteras concrediti muneris fidem facientes tradidit » » Sodalibus e Sacro Ordine Cisterciensi, qui Romae Generali religiosae suae communitatis Consilio Statutis accommodandis interfuerunt » » Sodalibus e Congregatione Clericorum excalceatorum Sanctissimae Crucis et Passionis Domini nostri Iesu Christi, qui Romae Generali religiosae suae communitatis Coetui Regulae accommodandae interfuerunt » 17 Ad Excellentissimum Virum Ioannem D a vin, primum apud Sedem Apostolicam Gabonensis Reipublicae liberis cum mandatis Legatum, Summo Pontifici Litteras commissi muneris testes tradentem » 21 Ad sodales ex Ordine Fratrum Minorum Capuccinorum, qui Romae Conventui Generali religiosae suae communitatis Statutis accommodandis interfuerunt » 27 Habita in Basilica Vaticana, Clero, Sacris Virginibus et Christifidelibus, qui sollemnibus Beatificationis Venerabilis Famulae Dei Cloeliae Barbieri interfuerunt » 30 Ad Excellentissimum Virum Jonathan Leabua, supremi Consilii rei publicae administrandae Praesidem in Regno v. d. « Lesotho » Nov. 11 Sodalibus e Congregatione S. Mariae Montis Oliveti O. S. B., e Congregatione Sancti Spiritus sub tutela Immaculati Cordis Bmae Virg. Mariae et ex Instituto Fratrum Maristarum a Scholis, qui Generali Coetui suae cuiusque religiosae communitatis interfuerunt » 13 Emis Purpuratis Patribus, Excmis Praesulibus, Consultoribus, Moderatoribus e Secretariatu ad unitatem Christianorum fovendam, Romae annuum plenarium Coetum habentibus » » Christifidelibus coram admissis in Vaticana Basilica . . . . . » 14 Ad Excellentissimum Virum Iosephum Jobim, Foederatarum 527 565 663 711 566 568 666 715 721 723 725 732 730 737 741 742 744 749 756 790 794 797 Indem documentorum chronologico ordine digestus 845 PAG. 1968 » » Brasiliae Civitatum cum auctoritate Legatum, Summo Pontifici Litteras commissi muneris testes tradentem. . . Nov. 16 Ad Excellentissimum Virum Iosephum Romero Loza, Bolivianae Reipublicae liberis cum mandatis Legatum, qui Summo Pontifici Litteras concrediti muneris fidem facientes tradidit » 23 Clarissimo Viro Praesidi Catholicorum Diurnariorum Internationalis Consociationis ceterisque Moderatoribus, qui Coetui Romae habito interfuerunt » 28 Iis qui interfuerunt annuo plenario Coetui habito a Pontificio Consilio instrumentis Communicationis Socialis praeposito XII 1967 Dec. » » 1968 Apr. » » » Maii » Iun. » Oct. - NUNTII Ian. 803 805 808 RADIOPHONICI 23 Universis catholici orbis Christifidelibus cunctisque « bonae voluntatis » hominibus, ob celebranda Nativitatis Domini nostri Iesu Christi sollemnia 25 Universis Christifidelibus cunctisque gentibus, die festo Nativitatis Domini nostri Iesu Christi a Beatissimo Patre datus, antequam ex externo Basilicae Vaticanae podio Urbi et Orbi Apostolicam impertiit Benedictionem 14 Universis Urbis et Orbis christifidelibus cunctisque hominibus, die Paschatis Resurrectionis Domini nostri Iesu Christi, antequam ex externo Vaticanae Basilicae podio Beatissimus Pater Apostolicam impertiit Benedictionem 21 Christifidelibus novae urbis capitis Foederatarum Brasiliae Civitatum 13 Christifidelibus qui ad Mariale Fatimense Templum peregrinati sunt, cum sollemnia finem caperent, quinquagesimo exacto anno, ex quo illic singularis Deiparae Virginis cultus est ortus, indicta 23 Christifidelibus Hispaniae, septimum ex universa Natione Eucharisticum Conventum Hispali celebrantibus 12 Ad iuvenes athletas qui in urbe Mexico ex omnibus nationibus Olympia participarunt Certamina XIII - NUNTII 1968 801 24 » Mart. 1 » » 19 » Apr. 9 » » 15 » » 16 » » 28 » Maii 26 » Iun. 2 39 44 276 279 345 397 757 SCRIPTO D A T I Ad Excmum P. D. Andream Iacobum Fougerat, Episcopum Gratianopolitanum, cum Hiberna Olympia Certamina ex omnibus nationibus in illa urbe initium caperent . . . . Christifidelibus Insulae Mauritii, cum ea regio, sui iuris facta, civilem adepta est libertatem Universis catholicis Christifidelibus, ob diem celebrandam ecclesiasticis iuvandis vocationibus per totum terrarum orbem dicatam Ad christifideles e Republica vulgo « du Mali », qui ad Kitense Mariale Templum peregrinati sunt, Beatissimam Virginem Mariam veneraturi . Iis qui interfuerunt Conventui ex omnibus nationibus Teheraniae habito, vicesimo exacto anno a renuntiatis hominum iuribus Ad Revmum Dominum Iosephum Gremillion, Pontificiae Commissionis Studiosorum a « Iustitia et Pace » Secretarium, cum Beryti Coetus haberetur de omnium populorum favendae progressioni opera Ad clarissimum Virum Marcolinum G. Candau, Moderatorem Generalem Instituti v. d. « Organisation Mondiale de la Santé » Universis christifidelibus et bonae voluntatis hominibus, die recurrente recto instrumentorum communicationis socialis usui provehendo per totum terrarum orbem dicato . . . Universis sacris Praesulibus et catholicis Christifidelibus, ob celebrandum diem rei missionali provehendae per totum terrarum orbem dicatum 106 221 280 346 283 286 349 351 399 Index documentorum chronologico ordine digestus 846 PAG. 1968 Iun. 30 » » » » Aug. 6 » » 9 » » 30 » » » » Oct. 18 » Nov. 1 » Dec. 8 Universis catholici orbis Sacerdotibus datus, Anno a Fide vocato ad finem vertente Ad clarissimum Virum Eaimundum Manzini, Sodalitatis v. d. « Union Catholique Internationale de la Presse » Praesidem, octavo Berolini ab eiusdem Sodalitatis moderatoribus coacto Coetu Iis qui interfuerunt Coetui primo Internationali, spatiis extraatmosphericis nullo nocendi studio explorandis, a Consociatarum Nationum Consilio Vindobonae habito Ad Clarissimum Virum Ioachimum Ruiz-Giménez, Sodalitatis v. d. « Pax Romana » Praesidem, vicesimo ex omnibus nationibus Philadelphiae indicto Coetu Ad Excmum P. D. Franciscum Hengsbach, Episcopum Essendiensem, ad omnes Ordinarios, Sacerdotes et Christifideles Germaniae adunatos ad octogesimum alterum Coetum habendum, v. d. « Katholikentag » . . Ad Maiestatem Suam Sobuzha II, Regem dicionis v. d. Swaziland, illa regione sui iuris facta Ad Revmum Patrem Théo van Asten, Moderatorem Generalem Missionariorum Africae, a condito Instituto primo revoluto saeculo Ad Excmum P. D. Iosephum Mariam Trin-Nhu Khuê, Archiepiscopum Hanoiensem, primo revoluto saeculo ex quo Vicariatus Apostolicus Tonkinensis occidentalis B. Mariae Virginis sollemniter consecratus est Ad omnes bonae voluntatis homines, quos Beatissimus Pater invitat, ut proximis calendis ianuariis diem celebrent fovendae paci per totum terrarum orbem dicatum, iura quae ad humanum spectant genus recolentes 466 471 570 572 573 577 758 810 769 II - ACTA SECRETARIAE STATUS SEU PAPALIS 1967 Dec. Litterae ad Emum P. D. Iosephum S. R. E. Card. Pizzardo, S. Congregationis Seminariis et Studiorum Universitatibus praepositae tunc Praefectum » » 30 RESCRIPTUM. - De vacatione legis Constitutione Apost. « Regimini Ecclesiae universae » latae 1968 Febr. 22 Regolamento generale delia Curia Romana 4 47 50 129 III - ACTA CONSILII PRO PUBLICIS ECCLESIAE NEGOTIIS 1968 Iul. 29 Decretum. - Novi impertiendae curae termini Pontificiis Legatiobus assignantur, quibus ad hunc diem tributa sunt insulae ac territoria, quae in Decreto « Maris Caribici » considerantur, die XIV mensis ianuarii anno MDCCCCLIIII a Sacra Congratione pro Negotiis Ecclesiasticis Extraordinariis dato 578 IV - ACTA SS. CONGREGATIONUM I - SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS 1967 Nov. 23 RHEMENSIS - AMBIANENSIS ET ALIARUM. - Decretum de causis 1968 Mart. 2 5 agendis SALVATORIANAE REIPUBLICAE. - Decretum de erectione Vicariatus Castrensis 226 531 Index documentorum chronologico ordine digestus 847 PAG. 1968 Apr. 2 BARCINONENSIS-GERUNDENSIS. - Decretum de mutatione finium 355 2 0 BREDANAE. - Decretum translationis Cathedrae episcopalis . 2 2 7 » » » » » » » Iun. 11 RATISBONENSIS - EYSTETTENSIS. - Decretum de mutatione » » 22 S. LUDOVICI IN MARAGNANO - CAXIENSIS IN MARAGNANO - S. IOSEPH DE GRAJAU - S. A N T O N I I DE BALSAS. - Decretum de » Oct. 4 » » 8 mutatione finium CHILAPENSIS - TOLUCENSIS. - Decretum de mutatione finium dioecesium Designatio pro Tribunali Secundae Instantiae » » 21 S. IOANNIS PORTORICENSIS - ARECIBENSIS. - Decretum de fi- » Nov. 4 HARLEMENSIS - B.OTERODAMENSIS. - Decretum de mutatione » finium 228 3 0 ZACAPENSIS. - Decretum erectionis Administrationis Apostolicae Izabalensis . . 356 finium dioecesium II 1967 Mart. . 404 nium mutatione Nominatio 582 669 764 812 813 - SACRA CONGREGATIO PRO ECCLESIIS ORIENTALIBUS 8 III Decretum. - Iurisdictio Exarchi Apostolici pro Ucrainis in Anglia extenditur - S. 51 CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA F I D E 1968 Ian. 2 9 CHURCHILLPOLITANA (Churchillpolitana-Sinus de Hudson). Decretum de nominis mutatione 1 5 D E FORT JAMESON (Chipatensis). - Decretum mutationis nominis 4 KASHMIRENSIS ET JAMMUENSIS. - Decretum de mutatione nominis » Apr. » Maii » Iun. 8 CALCUTTENSIS - CUTTACKENSIS. - Decretum de mutatione fi- » Aug. 7 PORTUS MORESBIENSIS - BEREINITANAE. - Decretum de muta- nium 230 405 405 tione finium IV - SACRA 1967 Iul. 119 CONGREGATIO 584 RITUUM 14 VICENTINA. - Decretum introductionis Causae pro beatificatione Servae Dei Iosephinae Bakhita, Instituti Filiarum a Caritate 111 » » » MATRITENSIS. - Decretum introductionis Causae pro beatificatione Servae Dei Mariae Teresiae González-Quevedo Cadarso a Iesu, Sororis professae Congregationis Carmelitarum a Caritate 114 1968 Iun. 6 Decretum de titulo Basilicae Minoris 536 » » 21 Instructio de ritibus et insignibus pontificalibus simplicioribus reddendis 406 » Iul. 4 COREANA. - Decretum de martyrio pro beatificatione Servorum Dei Simeonis Berneux, Episcopi tit. Capsensis, Vicarii Apost. Coreae, eiusque xxin sociorum, in odium fidei, uti fertur, a die 17 februarii 1866 ad diem 20 ianuarii 1867 interfectorum 5 8 5 » » » ROMANA. - Decretum de miraculis pro beatificatione Ven. Servae Dei Mariae ab Apostolis (in saeculo: Mariae Teresiae de Wüllenweber), fundatricis Instituti Sororum a Divino Salvatore 592 » Sept. 3 Preces pro Italica Republica, in Missa conventuali recitandae in ditionibus Italiae ad normam articuli 12 pacti cum Apostolica Sede Concordati 539 » » 12 Instructio de celebrationibus quae in honorem alicuius Sancti vel Beati intra annum a canonizatione vel beatificatione peragi solent 602 Index documentorum chronologico ordine digestus 848 PAG. 1968 Sept. » » » » » Oct. 19 BONONIENSIS. - Decretum de miraculis pro beatificatione Ven. Servae Dei Cloeliae Barbieri, fundatricis Instituti Sororum Minimarum a Virgine Perdolente » COREANA. - Decretum de tuto pro beatificatione Venerabilium Servorum Dei Simeonis Berneux, Episcopi tit. Capsensis, Vicarii Apost. Coreae, eiusque xxin sociorum, in odium fidei, uti fertur j a die 17 februarii 1866 ad diem 20 ianuarii 1867 interfectorum » ROMANA. - Decretum de tuto pro beatificatione Venerabilis Servae Dei Mariae ab Apostolis (Teresiae von Wüllenweber), fundatricis Instituti Sororum a Divino Salvatore . . 9 BONONIENSIS. - Decretum de tuto pro beatificatione Venerabilis Servae Dei Cloeliae Barbieri, fundatricis Instituti Sororum Minimarum a Virgine Perdolente 595 598 600 670 V - SACRA CONGREGATIO PRO CATHOLICA INSTITUTIONE » Febr. 22 » Mart. 7 Declaratio. - Facultas Theologica Universitatis Vratislaviensis perseverare agnoscitur in Studio Theologico Seminarii Maioris eiusdem urbis Decretum. - Canonice erigitur Facultas Theologica Barcinonensis seu Hispaniae septentrionalis-orientalis 229 290 V - ACTA TRIBUNALIUM I - SACRA PAENITENTIARIA APOSTOLICA 1968 Iun. 29 Decretum. - Novum « Enchiridion Indulgentiarum » editur . . II - 1967 1968 » » 1968 » » » » » » » » » » » » » » » » » SACRA ROMANA 413 ROTA Citationes edictales: Dec. 29 CLEVELANDENSIS. - Nullitatis matrimonii (Kwatkowich - Weil) Ian. 8 ROMANA. - Nullitatis matrimonii (Baglioni-Amandola) . . . . » 9 MEXICANA. - Nullitatis matrimonii (Bulli-Martinez) » 16 GANDAVENSIS. - Nullitatis matrimonii (Grood-Fester) . . . . Ian. 25 ROMANA. - Nullitatis matrimonii (Bucci-Rossi) » 31 VASHINGTONENSIS. - Nullitatis matrimonii (Hugin - Samorini) Febr. 10 S. IACOBI IN CHILE. - Nullitatis matrimonii (Ossa Concha Couve Echeverría) » 12 S o u T H V A R C E N S i s . - Nullitatis matrimonii (Calleja - Travers Tauss) Mart. 23 LEODIENSIS. - Nullitatis matrimonii (Gennotte-Grégoire) Apr. 1 LUGDUNENSIS. - Nullitatis matrimonii (Froaget - Lespinas) . » 24 CORDUBENSIS IN ARGENTINA. - Nullitatis matrimonii (Cano Martinez - Torti) Maii 16 DUNENSIS ET CONNORENSIS. - Novae causae propositionis, nullitatis matrimonii et dispensationis (Murray - Leonardi) Iul. 4 TORONTINA UCRAINORUM. - Nullitatis matrimonii (Kozie Wesley) » 5 MASSILIEN sis. — Nullitatis matrimonii (Camau - D'Amalric) » » TORNACENSIS. - Nullitatis matrimonii (Horlin - Carte) . . . . » 8 OMAHENSIS. - Nullitatis matrimonii (Allison - Burr) » 11 MONTISVIDEI. - Nullitatis matrimonii (Zeballos - Salsamendi) » 25 NEAPOLITANA. - Nullitatis matrimonii (Kappler - Janns) . . » 27 ROMANA. - Nullitatis matrimonii (Baglioni - Amandola) . . . Sept. 26 QUEBECENSIS. - Nullitatis matrimonii (Lessard - Picard) . . . Oct. 12 MEDIOLANENSIS. - Nullitatis matrimonii (Garrone - Ferrari) . Nov. 7 MATRITENSIS. - Nullitatis matrimonii (Navio - Garcia) . . . 54 55 56 57 120 121 122 123 292 293 294 358 420 421 475 422 476 540 541 603 604 765 Index documentorum chronologico ordine digestus 849 PAG. 1968 Dec. » » » » » » » 12 6 PORTLANDENSIS IN OREGON. - Nullitatis matrimonii (P. J. Da- vis - Bishop) 817 11 TORONTINA. - Nullitatis matrimonii (Lemieux - Tremblay) . . 8 1 8 PETROPOLITANA I N INSULA LONGA. - Nullitatis matrimonii (Pereival - Upshaw) 819 CLEVELANDENSIS. - Nullitatis matrimonii (Bonica - Jackson) . 8 2 0 III - TRIBUNAL VICARIATUS URBIS Citationes edictales: Dec. 2 8 ROMANA. - Nullitatis matrimonii (Serafini - Czulowski) . . . Febr. 1 0 NEAPOLITANA. - Nullitatis matrimonii (Milo - Mackey) . . . . Mart. 16 ROMANA. - Nullitatis matrimonii (Novelli - Di Vazziani) . . . Maii 9 ROMANA. - Nullitatis matrimonii (Nicastro - Alfieri) Iun. 2 1 ROMANA. - Nullitatis matrimonii (Tomaselli - Iovini) . . . . Iul. 2 3 ROMANA. - Nullitatis matrimonii (Du Monceau - Dresselhuys) Sept. 1 4 NEAPOLITANA. - Nullitatis matrimonii (Cimmino - Lek) . . . » 3 0 ROMANA. - Nullitatis matrimonii (Ermini - Grandchamp) . . 1967 » » » » » » » 58 124 233 295 423 542 543 605 VI - ACTA SECRETARIATUUM SECRETARIATUS PRO NON CREDENTIBUS 1968 Aug. 28 De dialogo cum non credentibus 692 VII - ACTA COMMISSIONUM I - COMMISSIO CENTRALIS COORDINANDIS POST CONCILIUM LABORIBUS ET CONCILII DECRETIS INTERPRETANDIS 1966 Febr. 10 Dubium » Iun. 10 Dubium 360 361 II - PONTIFICIA COMMISSIO DECRETIS CONCILII VATICANI SECUNDI INTERPRETANDIS 1968 Febr. 5 Responsa ad proposita dubia » Mart. 26 Responsum ad propositum dubium 361 363 III - COMMISSIO CARDINALITIA D E « Novo CATECHISMO » (« DE N I E U W E KATECHISMUS ») 1968 54 Oct. - A. A. S. 15 Declaratio 685 m INDICES NOMINUM I - INDEX NOMINUM PERSONARUM (OMITTUNTUB A Abaseal Salmerón E., 289. Abdel Halim Makhyoun, 723, 766. Abdel Sayed Hanna, 832. Abellán P., 366. Abramowicz A., 355. Abresch P., 825. Abril y Castello S., 829. Abueewicz J., 427. Accogli L., 59, 117. Acevedo Rojas R., 52. Adacher M., 479. Adali Niyazi, 432. Adern F., 480. Adimou O., 535. Adler L., 432. Agagianian Card. G., 16, S7, 591. Aggey G., 297. Agostino G., 301. Agré B., 535. Aguiar A., 825. t Aguilera Narbona P., 64. Ain A., 430. Akbil Melih, 64. Albanese F., 301. Alberti-Po ja A., 296. Albertini G., 127. Alcaraz Figueroa S., 225. Aleixo P., 63. Alemán M., 289. Ales R., 831. Alessi A., 607. Alfieri E., 295. Alforo G., 365. Allegretti G., 63. Allegrezza A., 608. Allison, 422. Allorio C, 580. Aloisi Masella Card. B., 84. Alonso M., 425. f Alonso Muñoyerro L., 544. Alvares E., 53. Alvarez S., 425. Alvarez Ramírez J., 813. Aluffi Pentini G., 825. Amado A., 480. NOMINA ACTIS subscripta) Amandola, 55, 541. Amann R., 824. Amato G., 826. Ambrosanio A., 301. Amezna y Abaitua A., 367. Ammerlaan A., 480. Ammirato O., 823. Amori A., 302. Amoroso F., 823. Amoroso G., 302. Andernalter O., 303. Anderson J., 606. Anderson P., 581. Andreini G., 823. Angelelli Carletti E., 580. Angelini A., 296. Angeloni L., 824. Angioni A., 668. Annunziata F., 479. Ansaloni V., 596. f Antezana y Rojas A., 768. Antonelli F., 425. Antonelli L., 607. Antonetti L., 225, 364. Antoni G., 480. Aponte Martínez L., 812. Appel W., 480. Arango Henao B., 297. Araño M., 236. Arcilla A., 774. Ardagna I., 301. Arenas V., 103, 125. Are vaio C. G., 426. Arguello Montiel A., 103, 125. Ariens A., 606. Ariz Huarte S., 298. Arizaga Toral E., 103, 125. Arnaldi F., 368. Arnoldo, Fr. (S, D.), 822. Arnoffi M., 826. Arns P., 238. Ar Rayés R. (S. D.), 234. Ar rupe P., 297. Asili C, 814. Asúa Mendia P. (S. D.), 822. Ataviado V., 762. Attili G., 432. Audet R., 110. Audino A., 830. Audrain H., 354. Auer M., 827. Augier A., 236, 366. Augustinus (S.), 563. Aumaître P. (B.), 588, 598, 658. Avezzù A., 368. Ayerdi Adot B., 236. Azim Husain M., 103, 125. B Babcock A., 581. Babij T., 828. Baccalari E., 608. Bacchilega L., 826. Bacchioccni Q., 479. Backl M., 825. Badariotto E., 127. Baggio S,, 545. Baglioni P., 55, 541. Babiense Pessoa da Silva M., 237. Baker J"., 61. Bakhita J. (S. D.), III. Bakole M., 117. Baldanza G., 128, 825. Baldassi L., 825. Baldassi P., 826. Baldinger F., 828. Balkar G., 304. Balon-Perin J., 479. Bambarén Gastelumendi L., 53. Baraniak A., 194. f Baranzini E., 240. Baratta R., 763. Barba G., 607. Barberi A., 301. Barbieri C. (B.), 59, 577, 595, 670, 680, 749. t Barbieri R., 128. Barbieri S., 681. Barbu F., 288. Barré N. (S. D.), 234. Barrera y Reyes B., 126. Barry H., 427. Index nominum personarum Bartlett J., 768. Bartholome P., 111. Bartolucci A., 302. Bassino D., 127. Batton H., 824. Bauer H., 128, 828. Bauer L., 239. Bauer R., 367. Baümel J., 127. Bavdaz V., 239. Bayer K., 298. t Bea Card. A., 522, 768. Beahan H., 61. Beato L., 232. Beaubien I., 426. Beaulieu L. (B.), 587, 598, 658. Beck G., 661. Beck L., 828. Bedall W . , 479. Bednarczyk P., 288. Begin F., 365. Behrmann V., 61. Belgodere V., 368. Bellantonio A., 425. Bello A., 429. Bellew E., 430. Belluno E., 831. Belluomo S., 824. Beltrami Card. G., 299, 478. Benaglia G., 608. Benavent Escuin E., 582. Bengsch Card. A,, 237. Beniamino della SS. Trinità, 425. Benildus (S.), 503. Benvegnei A., 127. Beran Card. J., 238. Berardi G., 127. Berchthold A., 127. f Bereciartúa y Balerdi L., 608. Berg J., 240. Bergantino R., 367. Bernard J., 109. Bernardo V., 428. Berneux S. (B.), 234, 364, 585, 598, 657. Bernhard G., 366. Berresheim H., 824. Bertels G., 608. f Berti L., 240. Berteli G., 127. Berutti C, 424. Berz A., 823. Betti U., 300. Beyer G., 366, 424. Bezmalinovié O . , 109. Biakolo D., 432. Bianchi L., 816. Bianchini G., 303. Bianconi R., 432. Biasutti G., 826. Bickerstaffe A., 127. Bigirumwami A., 235. Bihonda N., 815. Billiart G. (B.), 477. f Binaschi G., 304. Birgmann J., 828. Birler Abdullah, 432. Bishop G., 817. Bister A., 824. Bizzarro T., 826. t Blak J., 240. Blanehet M., 763. Blasetti F., 608. Blasucei A., 425. Bloem W., 608. Bochnewich M., 429. Bockholt H., 427. Bockwinkel J., 762. Bodra G., 367. Boerkamp J., 405. Bogliolo L., 478. Bogumil E., 428. Boldrini A., 479. Bompani N., 301. Bonello A., 830. Bonetti L., 301. Bonica, 820. Bonuglia L., 825. Boonen P., 64. Boos F., 430. Bootsma J., 608. Borders G., 355. Bordoni C, 825. Borea A., 237. Borek S., 824. Borgherhoff L., 480. Borgonovi S,, 432. Borracchini T., 832. Borzi L., 479. Bortolotti C, 827. Bortolotti G., 827. Bosca M., 606. Bosco E., 826. Botero Salazar T., 235. Bottacci I., 826. Botticelli L., 430. Boudon R., 235. Boutros F., 391, 424. Bouyer Lodov., 425. Bouyer Luigi, 426. Bovone A., 239, 300. Boyd J., 62. Boyle J., 428. Bozzi E., 303. Bradley P., 61, Braga C, 425. Braidotti M., 296. Branca de Melo F. A., 478. Brandani E., 832. Brandenthaler A., 432. Bras P., 832. Brasò G., 736. Brems A., 404, 473. Brennan E., 62. f Brennan Card. F., 60, 237, 432. Brennan G., 427. Brenta A., 302. Breton J., 63. Brewer A., 768. Bride A., 424. Broderick J., 428. Broderick J., 607. 851 Broinger F., 828. Brown R., 426. Bruggeling W., 608. Brugnani G., 127. Bruinsma J., 607. Bruni R., 127. Brunini J., 53. Brunon J., 236, 298. Bruyninckx A., 480. Bruzzone A., 832. Brzana S., 582. Bucci, 120. Buckley M., 429. Bugeinig F., 239. Buitrago S., 762. Bukay J., 429. Bukley M., 426. Bullen K., 300. Bulli, 56. Burghardt W., 426. Burke A., 111. Burr J. B., 422. Busco L . , 480. Busi O . , 826. Bussolari A., 595. Butler B., 365, 427. Buttitta D., 63. Buzzonetti R., 430. Byeon-Hoa Chang J., 814. Byrne E., 61. Byrne L., 823. Byrne P., 474. C Caballero U., 606. Cabana G., III. Cabrinhac L., 239. Cadarso C, 114. Oadeddu E., 301. Caffarielli G., 301. Cahill D., 428. Cahill T., 296. Calabria G. (S. D.), 235. Calabro 1., 302. Calafato S., 430. Calcagnile V., 824. Caldarelli U., 832. Caleffi G., 480. Calleja, 123. Calieri G., 300. Calleros C, 64. Calonghi L., 365. Calvo E., 367. Camau, 421. Caminada G., 608. Campbell T., 61. Campos E., 832. Campos P., 762. Campostrini T. (S. D.), 821. Camus Larenas C, 224. Canal B., 427. Candau M., 349. Candiani G., 607. Canesi A., 127. 852 Index nominum personarum Cano Martínez, 294. Oanoczy A., 426. Cantagalli G., 299. Cannello A., 302. Capaechietti F., 432. Capaila P., 301. Capasso G., 240. t Capasso N., 304. Capek V., 826. Capmany Casamitjana J., 763. Cappello A., 432. Carassai M., 824. Caravaglios L., 237. Carberry J., 225. Carbone C, 431. Carboni P. (S. D.), 234. Carboni R., 558. Carcaterra A., 368. Carcione G., 429. Gardena S., 239. Cardinali R., 824. Cardine E., 425. Carey W., 427. Cargnelutti F., 826. Carletti R., 367. Carraro G., 365, 544. Carroll O., 354. Carroll J., 762. Carte R., 475. t Garullo C, 128. Casariego M., 366, 767. Casas A., 762. Cascella G., 301. Cascia V., 302. Caselli G., 430. Casey G., 365. Cashman J., 67. Casini M. T. (S. D.), 822. Casolari G., 827. Cassaigne G., 432. Cassata J., 226. Cassidy E., 824. Cassinello Lopez I., 831. Cassola O., 424. t Cassulo S., 768. Castellano I., 365. Castillo D., 239. Castillo Noriega M., 301. Catalano L., 430. Catena C, 425. Cattaneo A., 607. Caulfield G., 298. Cavalieri A., 607. Cavallaro D., 608. Cavallaro G., 428. Cavalletti V., 368. Cavina M., 826. Celi O., 301. Celsi C, 302. Cerbino A., 479. Cerejeira Gonçalves Card. Chang S., 301. Charue A., 365, 427. Chandiaux P., 367. Chapuis R., 535. Cheng P., 297. f Chevrier P., 608. Chhagan G., 828. Chidzero B., 478. Chipimo E., 394, 424. Chippendale J., 62. f Choromanski Z., 832. Christoph H., 823. Cicconofri R., 127. Cicognani Card. A., 299. Cimmino, 543. Oioccetti U., 296. Ciocci G., 479. Ciona J., 117. Cipriani M., 826. Ciprotti P., 365. Circi N., 127. Cisneros Duran V., 53. Civardi E., 366. Clark E., 127. Cleary T. W., 428. Clementi M., 823. Clerici G., 825. f Cleire R., 64. Clément D., 237. Cocozza P., 432. Coderre G., 236. f Coimbra J., 544. Colabene E., 431. Colagiovanni E., 60. f Colas A., 608. Colciago V., 425. Coleman D., 60. Coletta L., 302. Coletti A., 825. Coli F. (S. D.), 822. Colling A., 768. Colling E., 103, 125. Colini Lombardi P., 296. Colonna A., 296. Combes A., 478. Comini V., 831. Compere G., 299. f Condere A., 240. Confalonieri Card. C, 299. Conforti C, 303. Connors F., 428. Conrero B., 224. Conti A., 239. Conti G., 825. Conti S., 225. Contegno R., 302. Cooke T., 225. Cooray Card. T., 237. Copas V., 584. Coppa G., 63. Coppenrath M., 534. Coppes R., 608. Corallini C, 831. Corbon J., 426. Corboy J., 238. Cordeiro J., 297. Cordero Crespo M., 236. Corduant H., 767. M., 789. Ceresa A., 304. Cerna V., 64. Cerruti F., 239, 299. Cervellini I., 302. Cervino Cervino J., 580. Cesolini A., 302. Corish P., 240. Cornejo E., 832. Corni C, 827. Corrado L., 827. Correa Da Costa S., 63. Corsi E., 607. Corti L., 301. Cortbawi A., 429. Cortéz Pérez F., 669. Cosgrove W., 474. Costanzo P., 63. Cotroneo G., 301. Couderc M. T. (S. D.), 822. Cousins W., 236. Couteaux G., 830. Couve Echeverría G., 122. Cowley D., 430. Cox J., 608. Craninx J., 480. Cravotta G., 827. Creazzo G., 301. Cristea B., 235. Cronin D., 474. Crovara L., 367. Crucero C, 301. Cruces F., 761. Cuenco J., 126. Cueto González F., 191, 296. Cummings J., 606. Cunningham M. R., 426. Curtin J., 61. Cusack J., 427. Cutuli F., 127. Czulowski S., 58. D da Cunha Marellim L., 190. D'Acunto N., 826. Daidone G., 825. Dallari A., 827. Daltin A., 127. Daly G. V., 428. D'Amalric V., 421. Damiani P., 826. D'Amico O., 430. Damizia G., 767. Danaher T., 429. Dania L., 430. D'Aquino U., 240. Dardani L., 367. d'Ardia Caracciolo G., 103, 125. Dario S., 761. Darlini E., 832. Darmanin L., 608. f da Silva Card. A., 544. da Silva Chaves J., 52. Dassi L., 826. Dattlaff R., 593. Daumal Serra R., 764. Daveluy A. (B.), 587, 598, 658. Davin J., 742, 766. Davis P. J., 817. Index nominum personarum Davoli A., 768. De Angelis B., 479. de Aquino Pereira J., 761. de Araújo Sales E., 764. De Bassols G., 367. De Bor ja Valenzuela Bios F., 235. de Brouwer O . , 432. Dechant V., 303. Decker F., 431. De Donatis S., 830. De Faria T., 367. De Filippi, 232. Defleur M., 430. De Floris M., 298. Defregger M., 580. de Fürstenberg Card. M., 60. 87, 237, 478. Degenhardt J., 288. De Guzman y Cruz M., 480. De Hueto V., 297. De Iaco L., 608, 832. De Keyzer M., 238. De Kruif T., 426. Delaney M., 240. Delargey R., 297. f de la Torre Card. C, 544. Del Corpo E., 240. Del Duca G., 61. de Leon Strecker E., 368. Delgado y Gómez E., 581. Del Gaudio M., 479. Del Giudice G., 239. Delhaise U., 368. Dell'Acqua Card. A., 60, 61, 82, 237, 788. Della Rovere R., 827. Della Santa L., 480. Della Valle C, 606. Del Mestri G., 126. de Löwenskein K., 296. Delton D., 367. De Lubac E., 365. Del Vecchio S., 301. Del Vico C, 831. De Magalhaes Pinto J., 63. De Marchi G., 238. f de Miranda Vilas-Bôas M., 240. De Mori A., 606. Dempsey M., 355. Denk F., 828. De Orbegozo y Goicoechea I., 354. De Pimentel-Brandäo M., 63. De Poli L., 304. De Provencheres C, 297. D'Erme B., 831. De Rosis I. (S. D.), 821. De Rossi G., 296. De Sanus M., 430. Descamps M., 298, 365. Deschâtelets L., 297. Desmarais J., 764. de Sousa A. (S. D.), 477. de Souza Gomes B., 761. Despatie R., 473. Desrochers B., 473. Devan F., 237. de Vaseoncellos Motta Card. C , 453. De Vecchi U., 368. Dias A., 825. Dias G., 825. Díaz Cueva G., 762. Diaz Jiménez R., 831. Dib C , 607. Di Camillo G., 831. Di Donna G. (S. D.), 822. Diehl G., 303. Di Giovanni C, 832. Di Giovine R., 607. di Jorio Card. A., 299, 786. Di Jorio O., 825. Diligenza L., 301. Di Mauro A., 592. Dingman M., 289. Di Ruberto M., 827. Di Santo S., 127. Di Stasi P., 828. Di Vazziani A., 233. Dlamini B., 118. Dockweiler E., 64. Doepfner Card. J., 60. Doherty P., 429. Domanig F., 828. Domingues de Sousa A., 366. Donelin P., 429. Donnellan T., 473. f Doody E., 304. Doran P., 240. Dordett A., 828. Dorié P. (B.), 587, 598, 658. d'Ormesson V., 296. Dossing G., 298. Dottori G., 824. Dottorini D., 60. Doumith M., 427. Doyle C, 303. Doyle J., 64. Doyle W., 427. Dresselhuys L., 542. Drouineau R., 64. D'Souza A., 405. D'Souza B., 825. D'Souza E., 240. D'Souza G., 478. Duart L., 62. Dubiez P., 830. Ducey C, 303. Duelos V., 426. Dudas N., 235. f Duffy J., 128. Duffy T., 60. Duignan P., 239. Dumas A., 431. Du Monceau, 542. Dunphy J., 61. Dupuis A., 62. Dupuy B., 426. Durand Flórez R., 236. Dzieciol W., 823. Dziob M., 428. 853 E Egger B., 367. Egloff M., 62. Ekka F., 118. Eiders J., 831. Elmer C, 824. Elwell C, 473. Emery A., 109. Endrich L., 479. Eneja M., 240. Englaro C, 827. Enojo V., 301. Enrico E., 432. Erb A., 831. Erhart F., 606. Ermini, 605. Ernst H., 109, 227. Ernstberger A., 430. Eroi Polat, 432. Escolano Gonzalvo E., 831. Espinosa Sánchez A., 63. Etteldorf R., 238, 816. Etz F., 828. Evans M., 303. Fabro C, 300. Faccani C, 824. Facchiano A., 827. Fagiolo V., 60. Fago L., 823. Falaschi P., 608. Falez S., 368. f Falière A., 64. Falla Confío S., 480. Faltin D., 424. Famoso S., 425. Fanti L., 480. Fantini D., 830. Faraoni V., 60. Fanello M., 479. Farkas C, 826. Fasti A., 828. Fataki A., 117. Faulk E., 64. Fauvel A., 288. Favarin F., 824. Fedele G., 301. Federici E., 594, 597. Fenmen S., 304. Fernández Alfonso G., 823. Fernández Apaza R., 761. Fernando E., 535. Fernando F., 814. Fernandopulle P., 301. Ferrali S., 63. Ferraresi G., 826. Ferrari G., 823. Ferrari R., 604. Ferrari Toniolo A., 296. Ferrata G., 237. Ferret E., 237. Ferretti A-, 825. Ferri C, 60. 854 Ferro G., 830. Fesl O., 367. Fester J., 57. Fichtel M., 827. Fiedorczyk A., 427. Filipiak B., 478. Filippetti A., 302. Filippi L., 425. Fimlin G., 127. Fioroni N., 427. Fischer B., 425. Fischer C, 239. Fischer F., 828. Fistola G., 831. Fitzpatrick J., 474. Fix J., 428. Flahiff G., 296. Flanagan B., 366. Flannery E., 426. Flannery W., 60. Flecken J., 62. Flieher A., 828. f Floersh J., 368. Flügel K., 762. Flusin C., 365. Fogliasso F., 298. Foglio D., 127. Folsom F., 296. Fontaine G., 425. Foraci P., 301. Fornasaro F., 60. Forni L., 430. Forristal L., 236. Fortier .T., 289; Fortunato M. di S. Paolo (S. D.), 822. Fougerat A., 106. Fox A., 118. Fraccari L., 827. Franchi A., 607. Franchi R., 431. Franchini M., 826. Francioni R., 830. f Franco F., 128. Franco M., 301. Franquesa A., 425. Franzé G., 830. Franzelli V., 302. Frascadore E., 425. Freeman J., 816. Frehen H., 816. Freinademetz J. (S. D.), 822. Freschi P., 827. Fresnel A., 815. Freudenberger T., 367. Friedrich J., S29. Fries E., 426. Froaget, 293. Frossard R., 52. Frye L., 427. Fuchs G., 365. Fuchs K., S29. Fuenzalida y Fuenzalida O., 288. Fulvi G., 301. Funghini R., 825. Fusaroli V., 826. Fuzzi P., 480. Indem nominum personarum G Gaggero G., 429. Gagianelli G., 430. Gagliardi A., 832. Gagnon E., 365. Galassi R., 828. Gallagher E., 429. Gallagher V., 61. Gallotti L., 63. Galosi A., 826. Gai vin J., 607. f Gannon J., 544. Gannon R., 61. Gantin B., 298. Ganzini A., 827. Gara venta G., 301. Garcia S., 765. Garcia de Sierra y Méndez S., 236. Garcia Franco M., 8. Gardini L., 830. f Garkovié M., 304. Garofalo S., 425. Garrone, 604. Garrone Card. G., 60, 237, 238, 478. Garvey F., 237, 767. Garzia A., 823. Gatt S., 608. Gaudement G., 366. Gavathas B., 240. Gavióla M., 298. Gay .T., 534. Gazzi G., 826. Gefell G., 61. Gefell J., 61. Geier V., 300. f Gelât V., 64. Gelineau .T., 425. Gelot J., 238. Gelsi C, 431. Gemayel W., 607. Gennotte, 292. Gentili O., 608. Georgi G., 832. Gerada E., 354. Geraud J., 425. Gerbermann H., 110. Germana G., 429. Gerow R., 53. Geyer A., 367. Ghebre Amlak F. (S. D.), 234. Giacomelli G., 608. Giacomello U., 127. Giacometti O., 826. Giacomo da Ghazir (S. D.), 234. Giannecchini M., 825. Gianone E., 829. Giaquinta G., 426. Giaquinta G., 668. Gibb J., 240. Gibellini B., 827. Gigante M., 367. Giménez y Martínez de C., 366. Giobbe Card. P., 59, 77, 113, 234, 597. Giordani F., 479. Giordano M., 367. Giorgi D., 480. Girarda Lachiondo J., 581. Girelli E. (S. D.), 822. Girelli M. (S. D.), 822. Giulioli D., 831. Gleeson F., 816. Gliebe O., 828. Gloeckner G., 427. Glorieux A., 606. Glynn G., 61. Glynn L., 428. Gmür A., 127. Gnielinski A., 367. Göbel J., 829. Göbhart F., 431. Goetz J., 238. Goggi G., (S. D.), 821. Goldie R., 426. Goldinger A., 829. Golia G., 824. Golland Trindade H., 549, 761. Gomes J., 762. Gomes de Oliveira E., 224. Gómez S., 424. Gómez Dávila H., 580. Gomis O., 535. Gonzaga L., 235, 236. Gonzaga y Rasdesales L., 69. González Martin M., 355, 427. González Ortega G., 239. González-Quevedo O., 114. González-Quevedo Oadarso M. T. (S. D.), 114. f González y Robleto V., 368. Good, 57. Goody L., 298. Gordon Ouvillo I., 424, 425. Görkem Bülent, 431. Gossman F., 581. Gottarelli E., 826. Götz J., 827. Governatori L., 478. Graber R., 404. Grafi W., 830. Grandchamp R., 605. Graner L., 117. Graneris G., 478. Grano Card. C, 478. Grant Peckston J., 607. Grasso R., 127. Grauls A., 117. Gravand H., 298. Graveiii G., 53, 126. Gravina G., 302. Gravina M., 302. Gray G., 297. Green P., 425. Greco C., 127. Greer E. C. 62. Gregan J., 428. Gremillion G., 286, 426, 823. Grégoire P., 289. Index nominum personarum Grégoire P. A., 292. f Greif J., 544. Greve it., 62, 239. Gribbon J., 427. Grieco D., 63. Grieco U., 830. Griffith O., 62. Grill J., 61. Grillmeier J., 825. Gritti G., 606. Grmic V., 288. Groër J., 829. Grosse W., 763. Grub J., 368. Gruber F., 829. Grueter J., 815. Grundmeijer J., 831. f Grzondziel H., 304. Grzybowski E., 429. Gschwind K., 301. Gstaltmeyr F., 829. Gualandi D., 826. Gualdi G., 479. Guandalini E., 368. Guardia Fabrega G., 831. Guerri S., 299. Guerrieri A., 303. Guerrieri D., 832. Gufflet H., 581. Guidi A., 826. Guilbault O., 428. Guilfoyle G., 110. Guillemin S., 236. Guix Fer reres J., 763. Gulizia G., 301. Gumbleton T., 225. f Gúrpide Beope P., 768. Gusso F., 431. Gut Card. B., 59, 237. Gutiérrez A., 424, 425, 478. Gutiérrez Salazar M., 535. Guzikowski G., 62. Gy P., 425. H Haas .T., 298, 606, 768. Habiger J., 62. Hagendorens J., 535. Häger B., 824. Hall T., 430. f Hallinan P., 240. Hamari D. (Praeses), 666. Hambye E., 426. Hamer G., 300, 365. Ham Freely R., 52. Hamminger A., 828. . Hänggi A., 109, 236, 237. Hanna F., 429, 824. Han Ouen-Ye J., (B.), 590, 599, 659. Hansemann G., 828. Harnett J., 61. Harrington T., 289. Hart J., 60. Hay C , 426. Hayden W., 64. Healy G., 127. Heard Card. W., 250. Heilmann A., 768. Heimerl G., 127. Hendrichs J., 368. Hendriksen H., 4S0. Hengsbach F., 573. Henríquez Jiménez L., 236. Henríquez Pérez L., 239. t Henschke F., 240. Hernández J., 61. f Herrera y Oria Card. A., 544. Hery R., 303. Hesse E., 829. Heusehen J., 241. Heyder A., 62, 239. Hickey D., 110. Hickey G., 365. Hilarius (S.), 72. Hillebrand A., 832. Hillenbrand H., 303. Hippel B., 815. Hirsch O., 62. Hitzinger W., 606. Hoang Tjai-Ken (B.), 588, 598, 658. Hoctor E., 303. Hodgkin A., 300. Hofer-Bury H., 304. Hoffimeier J., 829. Hofstaetter F., 829. Hohenester J., 367. Höllerze ver K., 300. Hollnsteiner M., 828. Holtzer L., 767. Holzer J., 127. Holzmann P., 62. Hoogterp W., 62. Horlin, 475. Horstkemper G., 825. Horton T., 428. Hoser J., 827. Hötzel .T., 237. Huber F., 127, 240. Huber L . , 63. Hügel K., 829. Hugin, 121. Huin M. (B.), 588, 598, 658. Hull Lester L., 62. Humbertclaude P., 366. Hummel A., 824. Hummel W., 828. Humphreys J., 428. Huot D., 237. Huot R., 525. Hurley P., 62. Hutson W., 492. I Hyland F., 128. Hylla C., 300. I Ignatius Antonius II triarcha), 424. Iiigan P., 762. (Pa- 855 Inglese M. D. (S. D.), 822. Innocenti A., 53, 126. Integlia M., 301. Involto G., 827. Ioannes Pp. XXIII, 261. Iocco D., 431. lodice A., 302. Iodice M., 240. Iovini G., 423. Iscen O, 304. Izard R., 365. J Jackson M. E., 820. Jacoby O., 473. Jadot J., 297, 365, 543. Jaeger E., 368. Jaeschke H., 368. Janns L . , 540. Jansen M., 228. Janusz J., 823. Jaria R., 302. Jaros G., 366. Jaroszka L . , 824. Jáuregui Osés O. (S. D.), 822. Javierre A., 365, 426. Jean Philippe M., 299. Jellico T., 62. f Jelmini A., 432. Jendrasiak J., 62. Jensch F., 480. Jesson R., 431. Jiménez A.,'301. Jobim J., 801, 821. Jones J., 427. Joris F., 479. Jounel P., 425. Jubany Arnau N., 355, 366. Jude W., 62. Jürgens Byrne C., 246. Juri H., 828. K Kabangu F., 116, 823. Kaburungu S., 815. Kaczmarek L., 236. Kaimfwa L., 432. Kajka P., 61. Kamon F., 829. Kank G., 429. Kanyama M., 816. Kappler, 540. Karlen E., 815. Kasper W., 824. Kearney Merlin F., 60. Keating J.. 429. Keating J., 426. Keilbach W., 61. Kellogg G., 428. Kelly W., 427. Kelly O'Connell D., 61. Kennedy J., 61. Kerekes T., 431. 856 Index nominum personarum Kerleveo G., 298. Kesenge J., 815. Kettel G., 816. Khair Mohammad Hafizuddin A., 103, 125. Kiermeier O., 430. Kiesinger K. (Praeses), 101, 125, 302. Kim Sou-Hwan S., 535. Kinder P., 429. Kinlough W., 427. Kinsch N., 117. Kirky G., 608. Kish J., 428. Kiyasi Celâdet, 64. Klausener E., 62, 239. Klauser H., 824. Klein E., 584. f Klein F., 128. Kleiner S., 297. Kleinermeilert A., 473. Klement J., 829. Klostermann F., 828. Knopp J., 828. Knox J., 236. Koch M., 828. Kochs A., 61. Kocisko S., 235. Kock J., 830. Kodeischka L., 829. Koenen M., 299. Koenig J., 828. Koepgen G., 824. Kufferath J., 480. Kohls E., 429. Kolbe M. (S. D.), 235. Kollars V., 829. König Card. F., 366. t Könner M., 768. Koot J., 832. Kosch F., 829. Kotsokoane J. R. L., 103,125. Kowalski J., 367. Kozie, 420. Kraakman J., 429. Kracher R., 768. Krause H., 829. Krawarik J., 429. Kreuzer F., 828. Krol Card. J., 237. Kruschina S., 127. Kubek J., 127. Kuhn P., 824. Kulpinski S., 428. Kunstmann J., 828. Kutny G., 826. Kwatkowich, 54. Lagana F., 825. Lahnsteiner G., 127. Lake Grantry g., 239. Lallemand J., 823. Lambruschini F., 763. Landersdorf er S., 764. Lane L., 236. Lane Loras T., 480. Lanfry J., 238. Lang M. D., 236. Langer K., 367. Langfelder E., 607. Lans F., 828. Lari O., 763. Larkin W., 429. Larose R., 814. Larraona Card. A., 60, 80, 115, 594. Laszlo S., 366. La Torre F., 607. Launcelot J. G., 815. Laune M., 368. Lauro A., 825. Laus gchmidt W., 224. Lauterer C, 582. Lavezzari A., 606. Lavin H., 427. Lawler R., 429. Lawrence J. D., 344, 364. Lazzati G., 236, 366. Leabua J., 756, 766. Leblanc E., 478. Le Bourgeois A., 297. Leclerc G., 366. Lecuona Labandibar J., 298. Lecuyer J., 298, 300, 425. Lefebvre A., 118. Lefevre J., 432. Le Fort C., 600. Le Fort E., 674. Lega O., 607. Léger Card. P., 15. Leiprecht K., 297. Lek S. J., 543. Leloir L., 300. Lemieux, 818. Lengeling E., 425. Lenic g., 109. Lenihan J., 429. Lentner L., 829. Leonard A., 358. Leonardi G., 425. Leone G. (Praeses), 654. Leonetti T., 13. Le Pichón J., 368. Lercaro Card. G., 81, 251, 523. Leskiw P., 429. Lespinas J., 293. Lessard, 603. Levasseur A., 62. Leveque L., 235. Lévesque H., 582. Lewoniu V. (S. D.), 821. Ley F., 535. Lia A., 301. Liberti A., 608. Liénart Card. A., 198. L La Barbera O., 429. La Bella V., 608. t Laberge J., 832. Laconca E., 828. Lacroix M., 119, 816. Ladiana P., 825. Laffond V., 831. Liener J., 829. Lindauer G., 62. Lindemans J., 365. List J., 767. Liston D., 535. Lleras Restrepo C, (Praeses), 610, 618. Llosa A., 430. Lloyd P., 428. Lobina G., 830. Lobmann B., 239. Lobo F., 127. Lobo T., 127. Lodes G., 61. Lof tus B., 829. Loibner L., 825. Lombardi G., 303. Lommez A., 431. Lo Monaco A., 827. Londero P., 827. Lopes da Gruz E., 606. López G., 355. f López Alcocer E., 832. López Aviña A., 235. López Estrada E., 289. López Lara J., 53. López Umafía J., 126. Lorenzetti D., 429, 824. Lotti D., 431. Loucheur A., 118. t Louis G., 64. Lozza L., 240. Luchini F., 303. Lucianetti L., 828. Luciani F., 430. Lückl J., 301. Lugagne Delpon H., 473. Luger A., 829. Luna Pianegonda O., 356. Luneau A., 238. Luongo A., 828. Lupi A., 366. Luppi A., 827. Lussier P., 582. M Maas J., 832. Maassen F., 367. Macaluso M., 430. Maccabe J., 607. Macear i Garlo, 582. Maccari Cost., 831. Maccariello G., 302. Machado y Escobar M., 126, 224. Mackey L. W., 124. Maczynski F., 238, 767. Maggioni F., 365, 366. Magnani G., 431. Magiare F., 428. Maguire W., 430. Mahn Erie J., 534. Mahon G., 298. Mahoney C, 428. Mahoney J., 428. Maier T., 480. Maillardoz E., 298. Maiolo F., 767. Makarakiza A., 814. Malaguti G., 479. Malinowska M. L., 298. Malla Call R., 581. Malone J., 354. Maloney D., 53. Malossi L., 432. f Malouf J., 240. Mamie P., 581. Mamo Dingli J., 103, 125. Manette A., 832. Mangia G., 431. Mangiarotti C., 430. Mangiarotti P., 302. Mangwazy T. S., 103, 125. Manik Muttukumaru G., 239. Manziana O . , 235. Manzini R., 471. Marafini G., 298. Maravilla Z., 832. Marcello G., 301. Marchetti Zioni V., 761. Marchi G., 826. Marchisano F., 299. Marchioni E., 832. Marciales M., 832. Marconetto A., 367. Marcus (S.), 395. Mardaga T., 225. Marella Card. P., 196, 299. Maresch E., 829. Maria ab Apostolis (B.), 364, 592, 600, 673. Maria Antonietta, 299. Maria Theodosia, 299. Mariani G., 59, 117. Marie de Sainte-Agnés, 298. Marinelli F., 365. Marini Bettolo G., 300. Marino I., 479. Marinozzi L., 302. Maritano L., 763. Márquez Gómez A., 239. Marra G., 825. Marranzini A., 426. Marrocco F., 473. Marsh T., 240. Marsigli C., 831. Màrsilli A., 302. Martegani G., 606. Martii G., 365. Martimort A. G., 62. Martin Card. J., 385. Martin P., 298. Martineau S., 426. Martinelli Mar., 431. Martinelli Mich., 431. Martínez D., 56. Martínez U., 63. Martínez de Lejarza M., 224. Martini E., 826. Martinoli G., 582. Martone A., 302. Marty F., 289. Marzani U., 300. Marzola M., 826. Index nominum personarum 857 Másala S., 767. Mascharenhas N., 825. Mascherpa B., 825. Maselli G., 827. Masia G., 301. f Massa P., 544. Massimi G., 60. Massimo L., 296. Massimo Lancellotti L., 296. Masson J., 426. Masson Jos., 298. Mateos J., 426. Materski E., 764. Mathias R., 825. Mattei A., 608. Mattei U., 432. Matteucci B., 668. Mauer O., 829. Maurer I., 125. Mauri A., 606. Mauri C., 303. Maury J.-B., 580. Maximos V (Patriarcha), 364. Mayer V., 479. Mayrhofer E., 829. Ma zur J., 764. f Mazzocco G., 768. Mazzoni P., 825. Mboungou L., 303. Mbuka-Nzundu A., 118. Me Cafferty J., 110. McCarthy B., 428. McCarthy E., 428. McCormack J., 111. Me Cormaek J., 297. McCrystal J., 62. McDermott J., 607. McDonnell W., 429, 824. McEleney J., 178. f Me Entegart B., 581, 608. McGill S., 581. Me Guigan Card. J., 325. Me Guire M., 60. McHale T., 239. Me Keon F., 60. McKeon T., 429. Me Kinney J., 581. McLaghlin T., 62. MeLaughlin B., 237, 767. Me Laughlin C, 354. MeLaughlin J., 608. Me Mullan D., 303. McMullan J., 823. MelSTamara K., 426. McPherson J., 428. Mcshane J., 429. Meaggia S., 237. Medi E., 296. Medina Estévez G., 426. Meeking B., 426. Mejia E., 824. Melaranci A., 606. Melhado Campos J., 549. Melone N., 430. Meis B., 117. Méndez A., 812. Méndez Asensio J., 581. Mendis E., 430. Mendonca M., 825. Meneguzzi L. (g. D.), 234. Menezes V., 118. Menghini F., 82S. Mercier G., 118. Mercol G., 367. Mercone A., 301. Menizzoli A., 302. Mersich M., 830. Merten B. (S. D.), 822. Messina C, 827. Messina M., 127. Messori L., 827. Metta N., 300. Metzger P., 428. Meuillet R., 606. Meyer J., 432. Meyer L., 61. Meyer O., 62. Mezzapelle M., 301. Miaño V., 366, 426. Michalski J., 61. f Michela to Danese A., 368. Michielsen M., 831. Michl J., 830. Miconi L., 827. Micozzi-Ferri P., 831. Milani G., 826. Milazzo P., 301. Milo, 124. Minder J., 117. Minervini G., 430. Mingoni G., 606. Miotto S., 127. Mittelstedt F., 829. Miura, 299. Mobutu J. D., 344, 364. Mocchiuti F., 826. Mocci A., 301. Moccia F., 425. Modzelewski J., 298. Moeller C, 61, 426. Möhring M., 426. Moio G., 367. Moizo G., 824. Moll y Salord M., 762. Molloy P., 61. Moneada D., 61. Mondé E., 297. Monde jar N., 301. Mongardi A., 826. Monieon P., 62. Monolo R., 127. Montano E., 62. Monteiro de Gastro E., 830. Montemayor J., 478. Mooney G., 240. Mooney R., 428. Moramarco V., 825. f Morano Card. F., 480. Morapeli A., 297. Morawska M., 365. Moretti C, 824. Morey F., 825. Morgan J., 239. Morini M., 479. Morino O., 300. Mornese M., 479. 858 Index nominum personarum Moro Briz S., 763. Morvillo R., 429. t Moscato D., 608. Mosconi P., 117, 126. Mosiek V., 768. Moss Tapa jos G-., 367. Motta F., 303. Motta G., 303. Motte J., 289. Mould A., 431. Moverley G., 109, 366. Mudartha B., 118. Muga vero F., 581. f Mugica y Urrestarazu M,, 608. Mulcahy J., 429. Mulindwa L., 297. Mulkearns R., 815. Munari G., 824. Mund N., 297. Mundy T., 366, 478. Muñoz Duque A., 289. Muñoz Vega P., 427. Munyangaju A., 299. Muriaido L. (B.), 766. Murphy E., 431. Murphy F., 428. Murphy J., 62. Murray, 358. Murray D., 118. Murray Devlin L., 62. Musger J., 829. t Muszynski E., 240. Muttukumaru M., 299. Mvondo G., 432. Mylanyk G., 767, 825. Nicastro, 295. Nieastro F., 479. Nicodemo E., 298. Nicolò D., 240. Niehaus F., 62. Nihat B., 303. Nikwigize F., 301. Nikwigize P., 815. Ni Mieng-Sye P. (B.), 590, 599, 659. Nimo G., 299. Ni Toun-Il J. (B.), 590, 599, 659. Nizzo G., 431. Noa T., 110. Noacco D., 827. Nogueira da Silva A., 831. Nolan T., 63. Nonni N., 606. Norgenschweis K., 828. Norris D., 768. Novelli, 233. Nowicki J., 289. Nugent W., 428. N Nabuco M., 296. Náhalka S., 768. Nahman P., 303. f Najmy J., 368. Naldi S., 826. Nam Tjyong-Sam J. B. (B.), 589, 599, 659, Namik Kemal Sentürk¿ 64. Nannetti G., 681. Na salii Rocca di Corneliano M., 238. Nastasi G., 301. Navarrete U., 424. Navarro Allende B., 450, Navio, 765. Ndayen J., 815. f Nécsey E., 432. Neddi A. T., 768. Nelissen J., 831. Nellessen W., 480. Nelson J., 427. Neunheuser B., 425. Ngo-dinh-Thuc P., 535, Nguyen-Kim-Dien P., 534. Nguyen-Van-Mau J., 814. Nguyen-Van-Thien A., 814. O Obando Bravo M., 110. Obert J., 815. O'Brien M., 239. O'Callaghan M., 62. Oehoa F., 424. O'Connel W., 425. O'Connell E., 428. O'Gonnor E., 62. O'Connor James, 62. O'Connor John, 427. O'Connor John, 827. O'Connor W., 427. O'Dea J., 429. Odescalchi C, 826. O'Doherty G., 427. Odongo J., 814. O'Donnel T., 429. O'Donnell J., 607. O'Driscoll T., 298. O'Flanagan D., 474. t O'Gara C, 304. O'Gara J., 428. Ogez J., 816. O'Grady D., 429. O'Leary P., 239. Olombe G., 815. Olszewski G., 824. O'Meara E., 297. O'Meara N., 428. Orner M., 236. O'Neill A., 582. Öner Yasar, 432. Ordoñez J., 480. O'Regan B., 239. Orlandi G., 826. Orsini F., 827. Ortensi G., 368. Ortuzar Rojas I., 474. Osborne F., 428. Ossa Concha, 122. Ott S., 62. Ottaviani Card. A., 76. Ottello G., 831. Otto R., 828. Ouellet E., 669. Ouellet G., 298. Ou Syei-Hpil A. (B.), 589, 599, 659. Oya Garcia E., 239. P Pace P., 303. Pacheco R., 63. Pacia O., 827. Padin C, 365. Padoin S., 826. Pagano A., 239. Pagliara V., 63. Palacios Bravo M., 236. Paladino A., 128, 830. Palau y Quer F. (S.D.), 477. Palestro V., 238, 826. Palladino A., 428. Palm W., 431. Palma V., 832. Palmerini G., 425. Palmucci A., 127. Palumbo B., 431. Palumbo S., 301. Panichi A., 303. Panis J., 831. Panizza B., 240. Pantanelli L., 479. Pantin G., 117. Paoletti L., 430. Paonessa F., 431. Papacei A., 608. Papalini G., 767. Páparo M., 825. Papi F., 823. Papineau J., 110. Papousek G., 825. Paré M., 365. Parecattil J., 235. Parente Card. P., 60, 386. Parentem G., 299. Parisella I., 478. Parodi G., 608. Paronetto-Valier M., 296. Paschang A., 128. Paseulli D., 480. Pasqualetti G,, 425, Pasquinelli D., 824. Passacantilli T., 826. Passarmi G., 479. Pastoors F./, 236. Pater F., 427. Patrizi Naro Montero F., 296. Paulus (S.), 463. Paupini G., 562. Paurvoyeur G., 304. Pavan G., 827, Pavât M., 825. f Pawlowski A., 544. Payen E,., 607. Paznonskas L., 427. Pearse Lacey M., 239. Pecoraro P., 824. Pedernal G., 761. Pediconi V., 825. Pedroni T., 827. f Pekala K., 544. Pelach Feliu E., 474. Pelati C . , 827. Pellecer Samayoa J., 52. Pelletier A., 64. Penall L., 829. Peñarrocha Altabella P., 829. Penso L., 298. Perantoni P., 296. Percival, 819. Peregrino da Costa J., 768. Perera E. S. C, 430. Perera J., 299. Perera M. M., 768. Pérez G. A., 480. Pérez Morales O., 126. f Pérez Ser antes E., 304. f Périer F., 768. Perini D., 479. Persoons G., 479. Pesa vento A., 126. Petra echi G., 63. f Petrilli E., 128. Petrilli S. (S. D.), 822. Petroncelli M., 366. Philippe P., 299. Petrus (S.), 210, 259, 463. Petrus Iulianus Eymard (S.), 525. Petschowitsch P., 830. Pettinelli A., 606. Pézeril D., 52. Pezzuoli C., 827. Pfeiffer E., 239. Pfeiffer H., 828. Phakoe I., 814. Pham-van-Thiên J., 235. Philippis G., 428. Piana Agostinetti G., 431. Pianta B., 432. Picäo D., 549. Picard I., 603. Picciotti B., 430. Pichler A., 829. Pieger N., 62. Pierce E., 428. Pietrangeli F., 479. Pietrantoni A. (S. D.), 477. Pignatiello L., 239. Pinci C, 480. Pinto Coelho Soares de Moura A., 303. Pinto de Carvalho E., 830. Piragine D., 303. Pitaro M. B., 428. Pittarelli G., 63. Pius Pp. X (S.), 193. Pius Pp. XII, 349. Pizzardo Card. G., 47, 85. Index nominum personarum 859 f Pia y Deniel Card. E., 432. Podestà .T., 53. Poggi L., 59. Poledrini A., 230. Poles Edi, 303. Poles Elmo, 303. Polge E., 354. Pollio G., 297. Pölzl J., 828. Ponnetti M., 608. Ponten G., 301. Poot Baudier B., 479. Porcelloni E., 425. Porisiensi S., 827. Porreca P., 432. Portella De Mello J., 63. f Pothacamury T., 118, 304. Pourrias J., 831. Poursines F., 239. Povish K. J., 428. Power M., 429. Pozzi A., 127. Pracchia U., 302. Prampolini T., 607. t Prendville R., 432. Prigione G., 544, 668. Prima testa R., 235. Prineisgh L., 827. Priori N., 826. Prosperi D., 432. Pruvost B., 831. Puglia D., 480. Punke R., 429. Putz J., 830. Reijkers J., 832. Reilly O., 606. Reiss C.,' 824. Reitshamer J., 828. Renzi E. (S. D.), 821. Resca F., 607. Rettler P., 762. Reuss J., 365. Reuter F., 607. Reynolds J., 62. Ricci E., 367. Ricceri L., 297. f Richaud Card. P., 128. Richter F., 829. Richartsch E., 367. Rigaud M., 354. Riley P., 428. Rinaldini G., 300. Riordan D., 428. Ritsehl F., 607. Rizzello S., 767. Robertson L., 607. Robles Diaz L., 829. Robles Jiménez J., 365. Robleta O., 424. Rocco G., 367. Rodenas F. S. (S. D.), 821. t Rodié .T., 304. Rodrigues N., 429. f Rodríguez Ag., 832. Rodríguez AL, 61. Rodríguez Casanova L. (S. D.), 822. Rogger I., 425. Rohan E., 239. Rojas L., 355. Rollando M., 829. Romanelli P., 296. Romeo P., 302. Romero T., 64. Romero Lema M., 763. Romero Loza J., 803, 821. Romero Órnelas C, 63. Rosales C, 126. Roscioli G., 302. Rosenmöller H., 832. Rosiles L, 367. Rosoni O., 832. Rossano G., 302. Rossi A., 301. Rossi G., 304. Rossi P., 120. Rossi R., 826. Rossini M., 432. Rottner A., 832. Rovea A., 824. Roversi G., 479. Rovida E., 824. Rovigatti V., 296. Roy Card. M., 237. Rozario J., 814. Rozario M., 815. Rozwadowski J., 764. Rubbiani I., 827. Rubin L., 365. Rubino N., 826. Rubio A., 762. Rubio Diaz A., 236, 289. Q Quarracino A., 298, 668. Queguiner M., 298. Quinn J., 426. R Raco G., 825. Radlinski J., 427. Ragionieri B., 431. Raimbaud J., 118. Rajendram A., 814. Ranfer de Bretenières (B.), 587, 598, 658. Ranke A., 608. Rapallo E., 62. Rastelli A., 302. Ratzinger G., 825. Ratzinger J., 365. Rauch F., 303. Razza L., 240. Re P., 301. Rebellato V., 479. Recine E., 432. Regan T., 607. Regoli R., 479. J. Index nominum personarum 860 Rücker H., 832. Rufinus Aquileiensis, 73. Ruiz-Giménez J., 572. Runge F., 61. Ruppi Cosmo F., 825. Rusnak M., 235. Rutecki R., 429, 824. Rüth F., 430. Ryan J., 5. Ryan P., 60. Rye A., 368. Ryou Tjyeng-Rioul (B.), 589, 599, 659. S Sacchetti G., 238, 300. Sacchetti G. B., 296. Sagi-Bunic T., 426. Saint-Germain J. B., 767. Salatka C, 110. Salimei G., 825. Salinas A., 297. Salinitro R., 825. Salsamendi R., 476. Salvati L., 826. Salvatori V., 303. Salvi C., 300. Sambugaro A., 827. Samoré Gard. A., 60, 767. Samorini S., 121. Sánchez J., 225. Sánchez de Moniain J., 296. Sánchez-Moreno Lira L., 354. Sanni C, 426. Santamaria C, 426. Santana de Sousa R., 127. Santi R., 827. Santoni A., 767. Santos da Cunha A., 830. Santucci L., 430. Sanzo V., 64. Sapelak A. (Exareha), 548. Sartorelli P., 117, 126, 365. Sartori L., 426. Satowaki J. A., 816. Sattler D., 302. Sauvage M., 365. f Sawicki A., 304. Scaccia L., 300. Scalabrino D., 303. Scalzotto T., 823. Seanlan J., 225. Scarso G., 52. Scattolin C, 827. Schaaper A., 427. Schachinger H., 829. Schaefer M., 824. Schellekens W., 831. Seherer A., 235. Scherer J., 824. Sehervier M. F. (S. D.), 104. Schiaffino S., 63. Sehieder J., 237, 767. Schileher A., 828. Schilling G. (S. D.), 477. Schirmen W., 828. Schirmer W., 128. Schlachter C, 127. Schliessleder J., 828. Schmalzer B., 828. Schmid J., 829. Schmid P., 62. Schmid R., 828. Schnackenburg R., 426. Schnattinger K., 829. Schneider Joh., 829. Schneider Jos., 62, 235. Schnitzler T., 425. Schochinger H., 829. Schoenherr W., 225. Schoettelkotte G., 62. Schoiswohl J., 236. Schojiro Ito G., 298. Schölten A., 426. Schönartz W., 768. Schroffer J., 110, 238, 365, 366, 426. Schuchert A., 367. Schuster E., 53. S c h u t t J., 824. Schutte J., 823. Schwarzbauer F., 128. Schweiger O., 62. Schweiger P., 61. Schwertschlager R., 828. Scott T., 428. Sebastiani A., 301. Secondini N., 60. Seeman K., 128, 829. Segard N., 607. Segura G., 832. Selmeier O., 828. Selva B., 479. Sementini M., 431. Seper Card. F., 59, 237, 297, 478. Serafini, 58. Serdovoglu T., 304. Sereno M., 302. Serlupi C, 296. Sermasi G., 826. Serra R., 832. Serrano Abad M., 778. Sessolo G., 366. Seumois S., 425. Severa E., 608. Shin A., 478. t Shvoy L., 64. Sjbomana J., 815. Sidari G., 301. Sidoli T., 431. Sierakowski S., 237, 767. Sierpinski W., 300. Silvestri E. (S. D.), 821. Simeone F., 367. Simon P., 768. Simoncini C, 64. Simons W., 240. Sinatra S., 127. Sinjodjogo Parera Fernandez P.,. 607. Sipendi J., 118. Siri Card. G., 237. Sirna G., 424. Sita A., 730, 766. Skanderbeg G., 87. Skinnerklée G., 368. Slanski G., 829. Slattery G., 365. Smit W., 832. Smith B. A., 426. Snead J., 428. Sobuzha II (Rex), 577. Söhngen G., 823. Soleti A., 238. Somé J., 816. Sommer E., 367. Son Syen-Tji P. (B.), 590, 599 659. Son Tja-Syen T. (B.), 590, 599, 659. Soronics F., 304. Sotóla F., 829. Sowinski C, 824. Spadolini G., 367. Sparano C, 431. Spath E., 365. Speri A., 829. Spiazzi R., 365. Spiljak M., 96, 125. Spinelli A., 824. Spolaor E., 128, 827. Srugi S. (S. D.), 822. Staccioli A., 815. Staderini R., 239. Staffa Card. D., 237. Stanton R., 62. Statuti L., 606. Stecconi G., 304. Steeb G., (S.D.), 234. Stefani U., 606. Stefano da Dublino (S. D.), 477. Stefano P., 480. Steff an W., 607. Steiner M. (S. D.), 234. Steinhauer P., 832. Stenone N. (S. D.), 477. Stevan G., (S. D.), 822. Steverlynck B., 480. Stimpfle J., 478. Stintzi P., 832. Stirling A., 830. Stoll J., 828. Storimans H., 432. Stra E., 832. Straubinger G., 367. Strick E., 824. Strobel H., 829. Strobl J., 828. Strobl K., 829. Strojny M., 424. Stroup P., 428. Strumendo P., 607. Stur M., 829. Suardi L., 63. Sullivan G., 62. Sullivan J., 62. Sullivan M., 427. Sullivan P., 606. 861 Index nominum personarum Suquia Giocoechea A., 236. t Suszynski L., 668, 768. Swarttouw L., 831. Sweeney C, 60. j Sweeney J., 225, 432. t Swirski I., 240 . Swyschuk J., 429. Szabo J., 428. Szymanski Ramírez A., 668. T Tabera Araoz A., 297, 581. Taek T., 425. Taffa P., 607. Tagliaferri P., 827. Tamburini F., 825. Tamura Y., 103, 125. Tanaka K., 296. Tanner P., 225. Tanzer J., 829. Taofinu'u P., 534. f Tappouni Gard. J., 64. Taquet J., 823. Tarlombani V., 826. Tasca G., 825. Tassi I., 425. Tavazzani M., 825. Taylor G., 431. Taylor P., 239. Tchoi Tchi-Tchyeng P. (B.), 589, 599, 659. Tedeschi R., 303. Teijssen J., 607. Tengler A. J., 427. Teobaldi A., 126. Teodoro della S. Famiglia, 113, 115. Terribile G., 831. Testa A., 127. Testa Card. G., 86, 299. Tewes E., 580. Theeuwes A., 823. Theissen L., 367. Theron R., 239. Theunissen J., 117, 816. Thiandoum H., 427. Thiery .T., 831. Thille A., 64. Thoma J., 431. Thomas A., 298. Thomson W., 62. Tibiletti P., 768. Tiernan J., 431. Tillmann P., 126. Tinello F., 365. Tinivella F., 580. Tjeng Ouen-Tji P. (B.), 590, 599, 659. Tjoa P., 431. Tjyang Nak-Syo J. (B.), 588, 599, 659. Tjyeng Moun-Ho B. (B.), 590, 599, 659. Tjyeng Seung-Yen J. B. (B.), 589, 599, 659. Tjyo Hoa-Sye P. (B.), 590, 599 659. Tjyo 'Youn-0 J. (B.), 590, 599, 659. Tobar Gonzales P., 405. Tocanel P., 424. Todero L., 432. Toller M., 827. Tolomei B. (B.), 766. Tomásek F., 298. Tomaselli, 423. Tommassini S., 304. Toni B„ 827. Tonioli V., 607. Tonna E., 608. Toperi Kaya, 431. Torchio C., 236. Torlonia A., 296. Torpigliani B., 544. Torrella Cascante R., 763. Torres A., 110. Torres Acosta M. D. (B.), 766. Torri G., 831. Torti Gonzales M. C, 294. Tortolo A., 9. Tosi A., 607. Tosi F., 480. Traglia Gard. L., 60, 79, 237, 478. Tran-Van-Thien J., 297. Trapani C, 7. Trapé A., 563. Travers Tauss A., 123. Travia A., 823. Tre jos Picado I., 224. Tremblay B., 818. Trexler G., 480. Trin-Nhu Khuê J., 810. Trip F., 304. Trojani M. C. (S. D.), 59. Trotta A., 127. Truck J., 428. Tsiahoana A., 297. Tuccimei G., 479. Tucker R., 303. Tudtud B., 225. Tumbocon C, 300. Tümer Erdal, 432. Turcios y Barahona J., 480. Turco C, 832. Türkmen Uter, 64. Turner T., 60. Tuttle N., 239. Tyeng M. (B.), 589, 599, 659. U Ubbelohd A., 300. Ülgen Tanju, 431. Ulinski E., 825. Ulzega E., 831. upshaw S., 819. urbani E., 479. Uribe Jaramillo A., 289. Urso S., 826. Urtasun C, 366. Usai G., 826. V Vagaggini C, 365, 425. Vagnozzi Card. E., 185. Vailhe B., 239. Vallania R., 431. Valleti L., 479. Van Aken J., 831. Von Asten T., 298, 758. Van Cauwelaert G., 298. Van den Dobbelsteen A., 480. Van den Elzen G., 117. van der Heijden Tiellman M., 608. Van der Lugt W., 607. Van der Schueren G., 64. Van Der Weijden A., 298. Van Dijk P., 430. Van Etten J., 480. Van Haaren W., 429. Van Heesewijk A., 607. Vanni A., 831. Vannucci C, 429. Van Pottelsberghe de la Potterie S., 830. van Voorst tot Voorst S., 103, 125. van Wersch J., 480. Van Wymeersch H., 432. Van Ypersele de Strihou A., 64. Vanzetto G., 479. Varikatt J., 63. Varin de la Brunelière H., 183. Varsanyi W., 428. Varthalitis A., 235. Vásquez S., 289. Vassallo A., 240. Vavrovic J., 768. Vecchi L., 479. Vefa Payaz, 64. Veggian G., 826. Velechovsky J., 829. Vêlez Martínez A., 669. Vendargon D., 297. Venegas del Toro J., 431. Venini D., 823. Vercaeren C, 480. Vercellati G., 825. Vercellino P., 480. Verga P., 607. Verhìlle E., 534. Veritti L., 831. Vermeire R., 480. Verrotti M., 431. Verrotti di Pianella A., 830. Index nominum dioecesium, vicariatuum, etc. 862 Verschuren P., 297. Vetere A., 824. f Veuillot Card. P., 128. Vianello G., 827. Vicentini G., 296. Vieira de Br ito M., 431. Vieri M., 827. Viesi I., 238. Vignocchi O., 827. Villa G., 430. Villavert E., 367. Villot Card. J., 60, 238, 299, 478. f Villuendas Polo L., 768. Vincenzi P., 367. Vingolo P., 368. Viola A., 224. Vion E., 72. Virdis B., 831. Visconti E., 302. Visentin P., 425. Vismara A., 830. Visschers J., 832. Visser S., 432. Vitelli A., 826. Vitoria L., 606. Vockel H., 368. Vogel G., 431. Vogt J., 832. Volk H., 427. Vollmer R., 127. Volpicelli P., 302, Vonesh R., 110. Von Hirsch R., 430. von Krosigk D,, 479. von Kukowski L., 367. von Streng F., 11. Von Thadden-Trieglaff R., 128. von und zu Guttenberg K., 303. von Wartenburg A. T., 479. von Wüllenweber M. T. (B.), 364, 592, 600, 673, 725. von Wüllenweber T., 600, 674. Vorgrimler H., 61. f Vuecino A., 304. W Wallner G., 367. Walper F., 300. f Walsh E., 240. Wasner F., 768. Weakland R., 237. Wearseh W., 428. Weber G., 367. Webster B., 225. Weil R., 54. Weinrich M., 240. Weinzierl R., 367. Weiss K., 479. Welgama Lekam Appuhamilage P., 239. Welsch J., 480. Wesely A., 829. Wesley J., 420. Westermaier M. (S. D.), 822. Wetter F., 473. Weyns O., 430. Whelan R., 118. White O., 61. Widder S., 830. Wiesen J., 556. Wilcock E., 429. Wild K., 828. Willebrands G., 366. Williams J., 238. Willigers J., 116. Winkler G., 127. Winklhofer L., 367. Wissing W., 366. Witte J., 426. Wittenauer B., 768. Wolf N. (S. D.), 234. Wolff L., 301. Woodruff G., 302. Wothe F., 427. Woulfe M., 428. Woworsky J., 828. Wozniak W., 428. t Woznieki S., 126, 764, 768. Wright J., 235, 238. Wurm U., 427. Wycislo A., 225. Wyszynski Card. S., 710. Y Yap Bioshe J., 831. Yemmeru A., 235. Yigitbasioglu E., 304. Yigitbasioglu Ilhan, 432. Yong G., 535. Youn V., 297. Yungu A., 535. Z Zaboli G., 827. Zacà F., 431. Zaccaria da S. Mauro, 424, 478. Zalba M., 300. Zampedri L., 431. Zanini A., 827. Zanon E., 127. Zauner F., 235. Zavarella P., 425. Zazinovic C., 110. Zazpe V., 668. Zeballos, 476. Zechner A., 239. Zegwaard G., 426. Zerba Card. O . , 238. Zerbini G., 826. Zerf as H., 62. Zerrillo F., 127. Zevaco P., 815. Zimmerer J., 825. Zingale S., 296. Zoa G., 297. Zoccali V., 301. Zocchetta S., 534. Zuppi E., 368. Zu Sayn-Wittgenstein B., 303. Zuzek I., 426. Zvekanoviè M., 288, 321. Zwartkruis T., 228. Zwettler A., 829. Zylka G., 430. II - INDEX NOMINUM DIOECESIUM VICARIATUUM, ETC. A Abancaien., 474, 558. Abidjanen., 777. Abthugnitan., 288. Abulen., 763. Abziritan., 289, 815. Accien., 355. Adrien., 768. Aeclanen., 53. Aequatoriana (Resp.), .125. Africa, 458. Africa Occid., 59, 117. Africa Orient., 117, 126. Africae Mediae (Resp.), 14, 59. Aguntien., 581. Albae Regalen., 64. Albasiten., 581. Alexandrin. Coptor., 395. Altiburitan., 762. Amathus. in Palaestina, 110. Ambianen., 226. Ambladen., 53. America Latina, 207, 332, 462, 609. Amiens, 587. Ammoniacen., 815. Amosen., 764. Anconitan. et Numanen., 580, 582. Ancoragien., 5. Antiochen. Syrorum, 64. Apamien., 354, 473. Apian., 534. Apollonien., 128. Index nominum dioecesium, vicariatuum, etc. Apren., 304. Aquaealben. in Byzacena, 608. Aquaealben. in Mauretania, 224. Aquaenoven., 763. Aquaesiren., 764. Aqua vi ven., 668. Arabica Unita (Resp.), 723, 766. Arcadiopolitan. in Europa, 608. Archelaiden., 368. Arcis Delphini, 815. Arcis Rousset, 534. Areciben., 812. Aren, in Numidia, 762. Argentina, 547. Ariassen., 354. Armidalen., 304, 816. Arundellien. - Brichtelmestunen., 67. Athribitan., 304, 474. Altlanten., 240, 473. Augustan., 763. Augustopolitan. in Phrygia, 368. Aureliopolitan., 289. Ausafen., 355. Austriaca (Resp.), 782. Auxitan., 354. Avellanedien., 53, 668. Avenionen., 354. Axomitan., 53. Azoguen., 762, 77S. B Bacabalen., 762. Bacanarien., 117. Bacien., 321. Badien., 224. Bafian., 317. Bafien., 118, 317. Bagen., 762. Bahannen., 814. Ballaraten., 815. Baltimoren., 581. Bamaccoren., 240, 535. Bangaloren., 118, 304. Banguen., 815. Barcinonen., 290, 355, 763, 764. Baren., 446. Basileen. et Luganen., 109. Basseinen., 534. Bauren., 761. Bavagalianen, 117, 816. Beatae Mariae Virginis Maris Stellae, 582. Bellicastren., 580. Bellovacen., 226. Benepoten., 580. Bereinitan., 584. Berlin, 471. Bermudae (insulae), 654. Beyrouth, 286. Bictonien., 814. Biden., 226. Birminghamien., 109. Bisicen., 128. Bisuntin., 109. Biteeten., 581. Bladien., 764. Blantyren., 117. Bogota, 251, 332, 462, 523, 609. Boliviana (Resp.), 53, 126, 803, 821. Bombayen., 118. Bonaëren., 547. Bononien., 595, 670. Bordeaux, 587. Boronganen., 761. Bostonien., 474. Botucatuen., 549, 761. Brasilia, 279. Brasiliae Civitates Foederatae, 63, 801, 821. Bredan., 109, 227. Bruklynien., 581. Budrie, 670, 681, 751. Bulgaria, 342. Bullen. Regiorum, 534. Bumburien., 815. Bureen., 288. Burdigalen., 128. C Caceren., 225, 762, 775. Caiennen., 183. Calamen. in Chilia, 288. Calcutten., 405. Calgarien., 128, 474. Camden., 110. Cameracen., 289. Campinen., 762. Camplen., 582. Caprulan., 816. Capuan., 12. Caput Cillen., 535. Carianen., 110, 289. Carinen., 668. Caronen., 535. Casamedianen., 763. Castellan. Tingitii, 832. Catalaunen., 226. Cataquen., 118. Caxien. in Maragnano, .190, 582. Cekoslovakia, 609. Cenen., 225, 474. Chalon-sur-Saône, 587. Château-du-Loir, 586. Chiammenen., 128. Chicagien., 355. Chiclayen., 354. Chilapen., 669. Chilaven., 814. Chipaten., 230. Chittagongen., 814. Chonochoritan., 110. 863 Chullitan., 816. Chuquibambillen., 558. Churchillpolitan., 119. Churchillpolitan. - Sinus de Hudson, 119, 816. Cinnae., 608. Ciudad de Méjico, 757. Clevelanden., 54, 474, 820. Clypien., 832. Collis Mariae seu Mariannhillen., 118. Columben., 225, 473. Columben. in Ceylon, 535, 814. Columbia, 609. Compostellan., 580. Compsan., S. Angeli de Lombardis et Bisacien., 128. Concha, 187. Conchen, in Aequatore, 778. Congum, 344, 364, 544, 730, 766. Copiapoën., 224. Corduben. in Argentina, 294. Corea, 364, 657, 715. Corean., 585, 598. Corisopiten.-Leonen., 288. Corvopolitan., 240. Cotonuen., 553. Cufruten., 582. Cuiculitan. in Numidia, 816. Cululitan., 815. Culusitan., 815. Curitiben., 546. Curubitan., 289, 354. Cuschen., 558. Cuttacken., 405. Cynopolitan. in Arcadia, 304. D D aechen., 117. Dallasen.-Arcis Vorthen., 226. Daloaën., 776. Daressalaamen., 323. Darnitan., 763. de Fairbanks, 118, 816. de Fort Jameson, 230. de Giru Marcelli, 117. de Parania Superiore, 556, 762. Dertosen., 762. Desmoinen., 289. Detroiten., 225. Diebuguen., 816. Dinajpuren., 815. Dipologan., 68. Dorumaën., 117, 184. Druen., 289. Drusilianen., 581. Dublinen., 762. Duluthen., 581. Dumagueten., 225. Dunen. et Connoren., 358. Dusseldorf, 189. Index nominum dioecesium, vicariatuum, etc. 864 E Ebroicen., 226. Egnatien., 474. Eldoreten., 316, 319. Engollsmen., 588. Ergadien. et Insularum, 581. Essendien., 573, 763. Eystetten., 110, 404, 473. F Fatima, 345. Feldkircñen., 782. Fissianen., 814. Flaviobrigen., 768. Fordungian., 762. Formian., 580. Foropopulien., 668. Fresnen., 185. Furnitan. min., 118. Hasseleten., 241. Hebronen., 544. Heliopolitan. Melchitarum, 240. Hermopolitan. min., 816. Hierosolymitan. Latinorum, 64. Hierpinianen., 763. Hipponen., 668. Hispalen., 386. Hispania, 397, 544. Hispellen., 814. Hollandia, 125, 685. Honduria, 225, 364. Honolulen., 225. Horreoaninicen., 53. Horten., 763. Huajuapanen., 53. Hueen., 534, 535. Huehuetenango, 243. Huejutlen., 289. Hyderabaden., 66. G I Gabin., 581, 608. Gabonensis (Resp.), 13, 59, 742, 766. Galvestonien. - Houstonien., 226. Ganda ven., 57. Garben., 762. Garúen., 551, 554. Gaspesien., 289. Gaspien., 669. Gemellen. in Byzacena, 534. Gemellen. in Numidia, 52. Germania, 573. Germanieopolitan., 240. Germaniae Civitates Foederatae, 101, 125, 302, 303. Gerontopolitan., 109, 243. Gerunden., 355. Gibben., 240, 534. Gingian., 116. Gitegaën., 117. Gladbach, 673. Gnesnen., 304. Granaten., 582. Grandormen., 581. Gratianopolitan., 106. Great-Ormen., 53. Grenoble, 106. Grotte di Castro, 245. Guatimalen., 52, 224, 243. Guatimalensis (Resp.), 544, 668. Guayaquilen., 53. Guazabetenen., 582. Igilgilitan., 535. Ilien., 128. Illerden., 581. Imae Telluris et Petrirostren., 183, 534. Imae Telluris et Pointapitren., 183. Imusen., 762. Indiae Foeder. Civit., 125. Insulae Oceani Pacifici, 816. Insularum a Virginibus seu Thoma sian., 579. Insularum Ryukyu, 535. Insulen., 198. Iringaën., 323. Itapeven., 549, 761. Iüenlimen., 304. Izabalen., 357. J .ladren., 304. .Taffnen., 814. Jalapen., 289. Jalpaigurien., 118. Jammuen. et Kashmiren., 405. .Taponia, 125. Jessel tonen., 192. Jhansien., 118. Jolietten., 110. Jolietten. in Illinois, 110. Jugoslavia, 56, 125. Junellen., 474. H K Hamil tonen, in Bermuda, 177. Harlemen., 228. Kabindaën., 816. Kagoshimaen., 816. Kashmiren. et Jammuen., 405. Keimoesan., 117. Kenya, 117, 126. Ketapangen., 560. Kibungen., 815. Kielcen., 764. Kikuiten., 118. Kingstonen., 70, 177. Kisanganien., 117, 184. Kisumuen., 319. Kitegaën., 814. Kolen., 179. Kreuzungen., 10. Kuchingen., 192. Kurnoolen., 65. L Labacen., 109. Laguaten., 118. Lakossaën., 535. Lamasben., 225, 763. Langres, 588. Laodicen. in Phrygia, 580. Laotiana (Resp.), 365, 534. Laquedonien., 128. Lauriacen., 668. Lausannen., Geneven, et Friburgen., 581. Lebessen., 110. Legazpien., 225. Legen., 117. Leodien., 292. Leontin., 581. Leopolitan. Latinorum, 289. Leriben., 814. Lesothianum (Regnum), 10, 125, 756, 766. Lesvitan., 225. Libanus, 391, 424, 460. Liberiana (Resp.), 344, 364. Libybetan., 761. Liman., 53. L imaten., 763. Limnen., 473. Lingayen.-Dagupanen., 761. Liren., 814. Loduarin., 316. Lodzen., 764. Loiden., 109. Lokossen., 553. Loreto, 265. Luangen. Prabangen., 240, 815. Lublinen., 710. Lucemburgum, 125. Ludovican., 117, 180. Lugon, 587. Ludovicopolitan., 368. Lueboën., 116. Luganen., 432, 582. Lugdunen., 293. Luluaburgen., 117, 179, 180. Lystren., 580. Index nominum dioecesium, vicariatuum, etc. M Maasinen., 762. Maceien., 224. Macrianen. Min., 762. Madagascaria (insula), 117, 126. Magna Britannia, 51. Makurdien., 118. Malacca (paenins.), 365, 534. Malacitan., 582. Malami, 125. Mali, 346. Managuen., 368. Mananjarien., 535. Manen., 535, 776. Manilen., 762. Manizalen., 763. Marazanen., 110. Marianopolitana 15, 289. Mariboren., 288. Maringaën., 545. Marquetten., 110. Martinicen., 182. Maruan.-Mokolen., 551. Masanen., 535, 814. Masbaten., 762, 774. Massilien., 421. Mastauren. in Asia, 240. Matagalpen., 111. Matamoren., 225. Mataritan. in Proconsulari, 763. Matiaz de Galvez, 357. Matriten., 114, 765. Mauritius (insula), 221. Mazatlanen., 8. Mbararaën., 816. Medelitan., 764. Mediolanen., 604. Megalopolitan. in Proconsulari, 53. Melchit. in Amer. Septentrion. Oivit. Foeder., 368. Meliten., 354. Melitensis (Resp.), 125. Menoiden., 64. Mexican., 56, 110. Mexicana (Resp.), 126. Miamien., 354, 474, 705. Miden., III. Mimianen., 64, 354. Minerbinen., 763. Mirien., 192. Missionis Galliae seu Pontiniacen., 581. Missuen., 117. Mobilien. - Birminghamien., 705. Modren., 768. Mogadiscioën., 534. Molegben., 815. Monacen, et Frisingen., 580. Monte Porzio Catone, 566. Montereyen. -Fresnen., 185. Montereyen. in California, 185, 708. 55 - A. A. S. Montis Regalis in Pedemonte, 582. Montisvidei, 476, 762. Morelien., 52, 53. Moshien., 118. Mulien., 535. Mutugennen., 225, 582. Muyingan., 815. Myllendonck, 673. N Nagasakien., 816. Nairobien., 319. Nakuren., 319. Nassavien., 177. Nateheten.-Jacksonien., 53. Neapolitan., 124, 540, 543. Neerlandia, 685. Nelloren., 65. Neo-Eboracen., 225. Neo-Pampilonen., 289. New Delhi, 98. Ngozien., 814, 815. Nicaraquana (Resp.), 125, 225, 364. Nicosien., 6. Nigeriana (Resp.), 666. Nilopolitan., 354. Nisiben., 480. Nitrien., 432. Njomben., 323. Nogoyá, 9. Nova Zelandia, 816. 865 Paranavien., 545, 761. Paraquaria, 53, 126, 832. Parian., 534. Parisien., 52, 128, 289. Pasletan., 240, 581. Passavien., 764. Paten., 52, 544. Pausulen., 473. Peramihoën., 323. Perthen., 432, 815. Perusin., 763. Peterboroughen., 225, 473. Petropolitan. in Insula Longa, 819. Pharen., 109. Philadelphia, 563, 572. Philippinae (insulae), 125, 761. Pinangen., 535. Pinerolien., 304. Pisan., 668. Polignanen., 581. Polonia, 247. Pontianaken., 560. Portlanden, in Oregon, 817. Portus Hispaniae, 117, 578. Portus Ludovici, 535. Portus Moresbien., 584. Posnanien., 194. Prudentipolitan., 761. Papianen., 289. Puppitan., 289. Putien. in Byzacena, 110. Putien. in Numidia, 52. Q O Ocriculen., 581. Oenipontan., 783. Ogdensburgen., 473, 582. Omahen., 422. Opitergien., 763. Oppidonoven., 761. Oriens medius, 460. Orlanden., 354, 705. Ormen., 473. Oruren., 761. Oudtshoornen., 815. P Pacaten., 288. Paderbornen., 288. Paestan., 355. Pakistania, 125. Pampilonen., 581. Panopolitan., 832. Papeeten., 534. Papien., 580, 668. Quaestorianen., 762. Quebecen., 603. R Raphaëlien., 668. Ratisbonen., 404, 762. Regiopolitan. in Iamaica, 71, 177, 578. Remen., 226, 289, 580. Reperitan., 52. Reykjaviken., 816. Rhoinen., 768. Rio jen., 580. Riopreten., 761. Risinitan., 354. Rivorien., 832. Rockfordien., 480, 582. Rolfen, in America, 110. Roma, 100, 262, 565, 568. Romana, 55, 58, 60, 120, 233, 295, 423, 541, 542, 592, 605, 788. Romania, 125. Roraimen., 225. Index nominum dioecesium, vicariatuum, etc. 866 Rosarien., 355. Roterodamen., 228. Rothomagen., 385. Ruhengerien., 815. Rusellen., 225. Ruspen., 53, 580. Russubbicaren., 52. Rusuecurren., 110. Rusucen., 289. S Saarland, 780. Sagina ven., 764. Salernitan., 608. Salien., 118. Salisburgen., 783. Salten., 224. Salvatoriana (Resp.), 382, 531, 544, 688, 813. Sanctae Annae Pocatieren., 473, 582. Sanctae Fidei in Argentina, 668. Sancti Andreae de Tuxtla, 668. Sancti Antonii de Balsas, 582. Sancti Augustini, 225, 705. Sancti Olodoaldi, 111. Sancti Dominici Novem Iulii, 668. Sancti Iacobi in Chile, 122, 304. Sancti Iacobi in Cuba, 304. Sancti Ioannis Portoricen., 579 812. Sancti Ioseph de Amazones, 832. Sancti Ioseph de Grajau, 582. Sancti Ioseph in Costarica, 224. Sancti Ludovici, 225. Sancti Ludovici in Maragnano, 582. Sancti Ludovici Potosien., 225. Sancti Michaelis, 224. Sancti Pauli in Alberta, 582. Sancti Pauli in Brasilia, 550. Sancti Petri et Arcis Gallicae, 182, 578. Sancti Petri in Florida, 354, 705. Sancti Salvatoris in Brasilia, 544, 764. Sancti Sebastiani, 608. Sanctissimae Assumptionis, 556. Sanctissimae Incarnationis, 762. Sanctissimae Incarnationis et Paranen. Superioris, 556. San Marino, 125. Santanderien., 581. Santosen., 549. Schalloten., 816. Sciiamchiamen., 816. Selemselitan., 224. Seminen., 117. Senegalensis (Resp.), 59, 117. Senen., 128. Serteitan., 52. Seulen., 535. Sfasferien., 534. Sherbrooken., 111, 289. Siccen., 535. Sicilibben., 118. Siedlcen., 240, 764. Silanden., .128. Simininen., 815. Simitthen., 110. Sinensis (Resp.), 59, 117. Singapore, 534. Sinnaden, in Mauretania, 224. Sinnen., 768. Sinus Sereni, 70. Sinus Viridis, 225. Sionen., 544. Sistronianen., 763. Skalholten., 816. Sonsonen., 289, 561. Sonsonen.-Rivi Nigri, 561. Sorocaban., 540, 761. Sorren., 816. Sorsogonen., 774. Southwarcen., 123. Spiren., 473. Stadien., 225. Subotican., 288, 321. Succuben., 111. Suen., 53. Suessionen., 226. Sufetan., 289. Suleitan., 473. Sulleetin., 117. Summen., 225, 535. Swaziland, 577. Syracusan., 240. Thermen., 432. Thiaven., 354, 764, 768. Thibieen., 764. Thimiden., 225. Thimidorum Regiorum, 118. Thuburbitan., 225. Thubursicen.-Bure, 118. Thuceaboren., 816. Thuccen. Terebentin., 118. Thysdritan., 814. Tiburnien., 582. Tiburtin., 669. Tigamibenen., 225. Tigisitan. in Mauretania, 53. Tigisitan. in Numidia, 534. Timidanen., 225. Tingarien., 52. Tinisen, in Proconsulari, 109. Tirasonen., 581. Titulan, in Numidia, 224. Thalnepantlan., 191. Toletan., 432. Tolucen., 669. Tornacen., 475. Torontin., 325. 818. Torontin. Ucrainorum, 420. Tororoën., 544, 814. Trajanopolitan. in Rhodope, 64. T U Tabboren., 768. Tacar aten., 544. Tadamaten., 64. Talaptulen., 110. Tamallulen., 109. Tambeaen., 64, 761. Tampieen., 668. Tanaramusen., 111. Tanudaien., 110. Tanzania, 365, 521. Tarnovien., 288, 544. Taurianen., 815. Taurinen., 232, 763. Teglaten. in Proconsulari, 52. Teheran, 283. Terulen., 768. Thailandia, 365, 534. Thamugaden., 52. Uchitan., 288. Ucrainor. in Argentina, 547. Ulcinien., 764. Ululen., 225. Umtatan., 815. Umzimkulen., 118. Unizibiren., 118. Urbis Salviae, 762. Urgellen., 581. Uruassuen., 52. Usinazen., 473. Treban., 117. Trecalitan., 474. Trecen., 226. Treviren., 473. Trisipen., 474. Trocmadian., 544. Truentin., 355. Truxillen., 246. Tshumbeen., 535. Tubunen. in Mauretania, 224. Tucumanen., 224. Turren., 109. Turren. Concordiae, 304. Turren. Rotund., 288. Tyndaritan., 816. V Vallis Paradisi, 224. Vanarionen., 110. Index nominum religionum Vardimissen., 815. Varsavien., 832. Vashingtonen., 121. Vazaritan. Didden., 117. Vazitan., 109. Vegeaten., 53. Vegeselitan. in Byzacena, 110. Veglen., 110. Velicien., 432. Vicentin., III. Vichiten., 53. Vico-Aterien., 225, 432, 580. Viedmen., 289. Vietnamia, 457. Vigornien., 289. Villamagnen. in Proconsulari, 580. Vilmingtonien., 225. Vilnen., 668, 768. Vinhlongen., 814. Vladislavien., 544. Volturnen., 110. Vratislavien., 229. Wambaën., 815. Wien, 570. Wullendonk, 600. X Xapecoën., 224, 762. 867 Yaguan., 554. Yarmuthen., 111. Yaunden., 318. Yauyosen., 354. Youngstonien., 240, 354. Zabäen., 304. Zaben. in Numidia, 473. Zacapen., 356. Zambia, 394, 424. Zamboangen., 68. Zuccbabaritan., 117. Zuritan., 534. III - INDEX NOMINUM RELIGIONUM 1 - Virorum. Congregatio Clericorum excalceatorum SS. Crucis et Passionis D. N. Iesu Christi, 560, 741. Congregatio Cordis Mariae, 181. Congregatio Filiorum Sanctae Mariae Immaculatae, 193. Congregatio Missionariorum Oblatorum B.M.V. Immaculatae, 552, 555. Congregatio Pauperum Servorum Divinae Providentiae, 235. Congregatio Rogationistarum a Corde Iesu, 663. Congregatio S. Mariae Montis Oliveti, O.S.B., 766, 790. Congregatio Sancti Spiritus sub tutela Immaculati Cordis B.mae Virginis Mariae, 318, 790. Institutum Fratrum Maristarum a Scholis, 790. Missionarii Africae, 758. Ordo Augustinianorum Recollectorum, 663. Ordo B. Mariae de Mercede redemptionis captivorum, 388, 450. Ordo Fratrum B. Mariae Virg. de Monte Carmelo, 663. Ordo Fratrum Minorum Capuccinorum, 744. Ordo Fratrum S. Augustini, 563. Pia Societas Taurinensis S. Ioseph, 766. Sacer Ordo Cisterciensis, 737. Societas Missionum ad Afros, 387. Societas Sancti Patricii pro Missionibus ad Exteros, 316, 320. Societas Verbi Divini, 199. Tertius Ordo Minimorum, 248. 2 - Mulierum. Ancelle di Gesù Bambino, 821. Congregazione di Gesù e Maria, 236. Damas Apostólicas del Sagrado Corazón de Jesús, 822. Figlie della Carità di S. Vincenzo de' Paoli, 236. Maestre Pie dell'Addolorata, 821. Orsoline dell'Unione Romana, 236. Povere Serve della Divina Provvidenza, 235. Povere Suore di S. Caterina da Siena, 822. Serve di Maria Ministre degli Infermi, 766. Sisters of Charity of Cincinnati, 236. Sœurs du Très-Saint-Sauveur de Niederbronn, 236. Suore Carmelitane Missionarie, 477. Suore del Divin Salvatore, 364, 592, 600, 679, 725. Suore dell'Annunziata del Terz'Ordine Domenicano, 822. Suore della Beata Maria Vergine, 477. Suore della Misericordia di Verona, 234. Suore di Carità di S. Antida, 236. Suore di Gesù Bambino, 234. Suore di Nostra Signora del Ritiro al Cenacolo, 822. Suore Francescane Missionarie del Cuore Immacolato di Maria, 59. Suore Minime dell'Addolorata, 59, 477, 595, 670, 680. Suore Minime della Carità della Vergine Addolorata, 821. Suore Oblate del S. Cuore dì Gesù, 822. Suore Riparatrici del Sacro Cuore, 821. T V INDEX RERUM ANALYTICUS commendat, in sacerdotes, in adulescentes studiisque addictos, in opifices agrisque cultores, 644 ss.; recolit illis Ecclesiae doctrinam, ad quaestionem socialem quod spectat, 646 s.; quid sit agendum recolit, quae sint officia in hac re, 647 s. A Abbatiae: Peramihoënsis, dismembratio, 323. Abdel Ealim Makhyoun, Reipublicae Arabicae Unitae Legatus. B. P. Litteras concrediti muneris testes tradens, comiter ab Eo salutatur, 723 s. Accommodatio. Non idem ac eversio est accipienda, in opera ab Ecclesia navanda, iuxta Oecumenici Concilii placita et decreta, 326 s. Administrationes V. Amor V. Card. Gregorius Petrus, S. C. Albanenses. Apostolicae Sedis in illos citudo ac benevolentia, 89 ss. Aloisi solli- coniugalis. Propagatio humanae a Fide appellatus et Anxia sollicitudo ac benevolentiae sensus B. P. in illam, 30 s.; 207 ss; sacros ex illis regionibus Praesules, secundo Generali Coetui Medellii interfuturos, B. P. Bogotae alloquitur, Eucharisticus cum haberetur Congressus, 639; animi motionem illis pandit, 639; impensum anteactis temporibus laborem regionibus illis Evangelio excolendis B. P. recolit, 640; sedula, quae adhuc superest, navanda opera, 640; triplicem illis suadet notam navandae ab illis operae, 641 ss.; fidem, orationem, sacram Liturgiam, ministerium verbi illis commendat, 642 ss.; caritatem insuper America Latina. prolis. Arenas Vincentius, Philippinarum Insularum Reipublicae Legatus, B. P. Litteras concrediti muneris testes tradit, 103. Arguello Montici Alexander, Nicaraquanae Reipublicae Legatus, B. P. Litteras concrediti muneris testes tradit, 103. Arizaga Toral Henricus, Aequatorianae Reipublicae Legatus, B. P. Litteras concrediti muneris testes tradit, 103. Masella Card. Benedictus. Ei scribit B. P., Praefecti S. Consilii disciplinae Sacramentorum praepositi munus abdicanti, 84 s. America Latina. pro saecularis memoria martyrii Apostolorum Petri et Pauli Romae concluduntur sollemni Fidei professione a B. P. pronuntiata, 433 ss.; hoc anno ad finem vertente, B. P. nuntium universis catholici orbis Sacerdotibus mittit, 466 ss. Apostolicae: pro Gentium evang. Praefectus. Decem suscepti Sacerdotii condita lustra celebraturo, B. P. ei gratulatur faustisque ominibus eum prosequitur, 16 s.; quinto revoluto saeculo a Gregorii Castriotae (Skanderbeg) obitu, B. P. Epistulam ei mittit, 87 ss. Pont. Annus — Baciensis, ad dioecesis gradum evehitur, mutato nomine, 321; — Izabalensis, erigitur, 357. Agagianian Commissio B BaJchita losephina (8. D.). Decretum introductionis Causae pro illius beatificatione, 111 ss. BaraniaJc Antonius, Archiep. Posnaniensis. Ei scribit B. P. ob celebranda sollemnia, mille transactis annis ab illa condita Ecclesia, 194; optat B. P. ut saecularia sollemnia apud cunctos civium ordines vividam fidei flammam excitent, 195. Barbieri Cloelia (8. B . ) . Decretum de miraculis pro illius beatificatione, 595 ss.; Index rerum analyticus decretum de tuto, 670 ss.; recensio illius vitae, 680 ss.; et actorum causae, 683; Beata renuntiatur, 683 s.; novensilis Beatae B. P. virtutes laudat et illustrat, praesertim innocentiam animique candorem, 749 ss. Basilica Collegialis S. Nicolai, in urbe Bario, novae rerum ordinationi subicitur, 446 ss. Basilicae Minores declarantur tempia: cattedrale dioecesis Nicosiensis, S. Nicolao a Bario dicatum, 6; paroeciale, B. Mariae Virg. de Monte Carmelo in urbe Nogoyà dicatum (archid. Paranensis), 9; S. Udalrici, in oppido « Kreuzungen » situm (dioec. Basileensis), 10; B. M; V. a Perpetuo Succursu, in ufbe Concha Aequatoriae dicatum, 187; paroeciale S. Suitberti, in suburbio urbis Dusseldorpii 189; B. M. V. vulgo «dei Suffragio », in oppido v. Grotte di Castro (dioec. Faliscodunensis), 245; cathedrale Truxillense, 246. Basilicae Minoris titulus. Servatur, sed nova ac ditior inducitur significatio, condicionibus et obligationibus ecclesiarum, necnon concessionibus titulo adnexis, recognitis et opportune immutatis, 536 ss. Bea Card. Augustinus. B. P. gratulatur ac vota effundit illi, quinquagesimum religiosae professionis diem anniversarium celebraturo, 522. Beatificationes. V. Sollemnia Beck Georgius Andreas, post Beatificationes. Archiep. Liverpolitanus. Ei scribit B. P. vota ac omina ferens, ob agenda sollemnia, quarto saeculo volvente a condito Studiis provehendis « Duacensi Anglorum Collegio », 661 s. Beneficia ecclesiastica. Illorum attributio in Urbe recognoscitur, 377 ss.; modus procedendi in attributione beneficiorum in Basilicis Patriarchalibus, in Basilicis Minoribus et Collegiatis in Romana dioecesi, 380 s. Beatorum B. P. martyrium illustrat, 715 ss. Boutros Fouad, in Libanensi Natione ab exteris negotiis. B. P. illum coram admittit eique existimationis sensus, in eius patriam terram ostendit, 391 s. Brasiliae Foederatae Civitates. Christifidelibus novae urbis capitis B. P. nuntium mittit, 279 s. Bulgaria. Peregrinos ex illa natione, qui Romae SS. Apostolorum Petri et Pauli et S. Cyrilli sepulcra venerati sunt, B. P. coram admittit ac salutat, 342 s. C Candau Marcolinus G. V. « Organisation Mondiale Canonicorum collegium: Santé ». giosis Familiis B. P. coram admittit et alloquitur, 200, 387, 388, 663, 737, 741, 744, 790; de navanda vitae religiosae accommodandae opera, illis gratulatur, 664; primatum illis recolit vitae spiritus seu interioris vitae, 664 s. Castriota Georgius (STcanderbeg). Apostolica Sedes suam nobilissimi viri laudem, consociat cum Albanensibus, quinquies saecularem eius obitus memoriam celebraturis, 88. Berneux Simeon Cathedra 56 - A. A. S. la Oanonizationes. V. Sollemnia post Oanonizationes. Cantus sacer. V. Sodalitas Italica S. Caeeiliae. Capitulum. V. Canonicorum collegium. Capitulum Generale. Sodales e variis Reli- Benildus (S. B.) et X X I I I Socii. Decretum declarationis martyrii pro illorum beatificatione, 585 ss.; decretum de tuto, 598; recensio illorum martyrii, 657 ss.; et actorum causae, 659 s.; Beati renuntiantur, 660 s.; novensilium de — in templo cathedrali Arundelliensi-Brichtelmestunensi constituitur, 67; — in dioecesi Hasseletensi, recens condita, constituitur, 241. V. V. Catechismus. frater {S.). Litterae Decretales de illius canonizatione: recensio eius vitae, ac virtutum, 503 ss.; causae canonizationis historia, 514 ss.; Sanctorum catalogo adscribitur, 517. 869 Agagianian Card. de Fürstenberg Gregorius Card. P. Maximilianus. Declaratio, a Patrum Cardinalium Commissione exarata, de novo Catechismo (« De Nieuwe Katechismus ») in Neerlandia edito, 685 ss.; doctrinales animadversiones, 687 ss. episcopalis dioec. Bredanae tran- sfertur, 227 s. Centenariae commemorationes: — sexto decimo exacto saeculo a S. Hilarii obitu, 72 ss.; Indem rerum analyticus 870 — quinto revoluto saeculo a Georgii Castriotae, Skanderbeg appellati, obitu, 87 ss.; — primo saeculo volvente a pio S. Petri Iuliani Eymard obitu, 526 ss.; - r - quarto saeculo volvente a condito Studiis provehendis « Duacensi Anglorum Collegio », 661 ss.; — primo revoluto saeculo a condito Missionariorum Africae Instituto, 758 ss.; — primo revoluto saeculo, ex quo Vicariatus Ap. Tonkinensis occidentalis B. M. V. consecratus est, 810 s. O ere j eira Gonçalves Gard. Emmanuel. B. P. ei gratulatur, octogesimum natalem acturo, 789. « Certamen Vaticanum ». B. P. coram admittit et alloquitur eos qui ex illo certamine undecimum proposito victores abierunt, 267; illos apud Sedem Apostolicam optimo certo que iure civitatis frui B. P. confirmat, 268; quaedam illis communicat de Linguae Latinae usu in Ecclesia hac nostra aetate, 269 s.; iisdem gratulatur de constantia studioque, quibus in Latinitatis cultum et disciplinam incumbunt, 270. Ohipimo Elias Colling Aemilius, Marcus, Zambiae Legatus. B. P. Litteras concrediti muneris testes tradit, comiter ab Eo salutatus, 394 s. Luxemburgi Legatus, B. P. Litteras commissi muneris testes tradit, 103. Commissio cilium « Centralis laboribus, coordinandis post Con- Pace. Membra primum Coetum habentia B. P. coram admittit illisque suam pandit existimationem ac vota fundit, 393 s. Communicationis socialis instrumenta. B. P. nuntius, ob celebrandum diem recto horum instrumentorum usui provehendo per totum terrarum orbem dicatum, 351 ss.; B. P. optat ut instrumenta illa verae populorum progressioni inserviant et evangelico nuntio hominibus ferendo faveant, 352 s. Concathedrale templum dioecesis Sonsonensis efficitur ecclesia S. Nicolai in urbe Bivi Nigri, 561. Congregatio Crucis et Clericorum Passionis excalceatorum D.N.I.Ch. SSmae Sodales, Capitulum Generale Regulae accommodandae habentes, B. P. coram admittit et alloquitur, 741; ut caritatis perfectioni totis viribus studeant, illos adhortatur, 741; Iesu Christi Passio, illorum splendens vexillum, ad omnia sustinenda, pro Christi nomine et gloria eos exstimulat, 741 s. Congregatio Presbyterorum a mento. V. Huot P. Bolandus. Congregatio Bogationistarum a SSmo Corde SacraIesu. Sodales Capitulum Generale habentes B. P. coram admittit et alloquitur, 663 ss. V. Capitulum etc. Quaedam solvit proposita dubia, quoad Decreta « Perfectae caritatis » et « Christus Dominus », 360 s. Congregatio Commission Politique rope ». Coetum Congregatio lati S. Cordis Coniugales V. Consilium de actus. Propagatio humanae prolis. ad exsequendam Constitutionem sacra Liturgia. Plenarium Coetum du Conseil de VEu- Eomae habet, cui qui interfuerunt a B. P. coram admittuntur, 565; illis B. P. gratulatur de consilio inceptisque iustitiae ac paci fovendae, 565 s. Commissio Pont. interpretandis. Decretis Concilii Vat. II Quaedam solvit proposita dubia, de Conferentiis Episcopalibus, de Beneficiis conferendis iis qui charactere episcopali ornantur, de cap. VI Const. dogm. « Dei Verbum », de muneribus Diaconi, 361 ss. Commissio Pont. pro America Latina. Ge- neralis Consilii Membra B. P. coram admittit illisque gratulatur de navata opera inceptisque, 207 s.; ceteri quoque, praesertim Episcopi, ut auxiliatricem praestent operam, convenit, 208 s. Commissio Pont. Studiosorum a Iustitia et S. Generale. Mariae Montis Oliveti O.S.B. Sodales, Capitulum Generale habentes, B. P. coram admittit et alloquitur de vita religiosa, 790 ss. Spiritus B.M.V. sub tutela Immacu- Sodales Capitulum Generale habentes B. P. coram admittit et alloquitur, 790 ss. habet eiusque Membra B. P. coram admittit et alloquitur, laborum fructus hucusque collectos recolens atque aestimans, 732 s.; illis animum addit ad longam, quae adhuc superest, terendam viam, 733; eos insuper hortatur, ut sedulam dent operam, ne suscepti labores nimis abscedant de more institutoque traditionis Romanae, 736. Consilium tionis Pont. Socialis Instrumentis praepositum. Communica- Annuum plenarium Coetum habet, cui qui in- Index rerum analyticus terfuerunt a B. P. coram admittuntur, 808; auctam in Ecclesia animadversionem ad instrumenta communicationis socialis B. P. recolit, 808 s.; emensum iter laudat, iter adhunc terendum demonstrat, 809 s. Conventiones: — inter Apostolicam Sedem et Salvatorianam Rempublicam, de constituendo Vicariatu Castrensi, 382 ss.; — inter Apostolicam Sedem et « Saarland », de instituenda Theologiae catholicae cathedra in Studiorum Universitate, 780; — inter Apostolicam Sedem et Austriacam Rempublicam, de condenda Feldkirchensi dioecesi, 782. Conventus: — alter, Moderatorum Nationalium ecclesiasticis in Europa fovendis vocationibus, Romae habitus, 47; — ab Excmis Viris Legatis e Civitatibus Asiae, Africae et Americae Latinae in via progressionis, in urbe Nova Delhi habitus, 98; — primus et tricesimus, Romae habitus a v. d. « N.A.T.O. Defence College », 100; — a Consilio membrorum ex Institutis Internationalibus, compendiariis litteris v. d. FAO-OMS, Romae habitus, 219; — sextus, e variis nationibus Romae habitus, a Sacrarum Litterarum Veteris Testamenti doctoribus, 262; — octavus internationalis, Laureti habitus a moderatoribus membrisque Europaeorum cantorum Coetuum, 265; — per hebdomadam habitus a sodalibus Pont. Collegii Sophorum, 271; — ex omnibus nationibus Teheraniae habitus, vicesimo exacto anno a renuntiatis Hominum Iuribus, 283; — Beryti habitus, de omnium populorum favendae progressioni opera, 286; — annuus, Romae habitus a Moderatoribus Pont. Operum Missionalium, 335; — ex omnibus nationibus Romae habitus a disciplinarum Iuris Canonici cultoribus, 337; — octavus, Berolini a moderatoribus Sodalitatis v. d. « Union Catholique Internationale de la Presse » habitus, 471; — a Consilio v. d. « Commission Politique du Conseil de l'Europe » Romae habitus, 565; — de « Ergonomia », in pago Montis Porc a Catonis habitus, 566; — a Secretariatu pro non christianis Romae habitus, 568; — primus internationalis, spatiis extraatmosphericis nullo nocendi studio exploran dis, a Consociatarum Nationum Consilio Vindobonae habitus, 570; 871 — vicesimus ex omnibus nationibus, a sodalitate v. d. « Pax Romana » Philadelphiae habitus, 572; — octogesimus alter, v. d. « Katholikentag », Essendii habitus, 573; — generalis, habitus ab Italica S. Caeeiliae Sodalitate, 711; — quintus internationalis, de tuenda valetudine et de medicina.ad praecavendum apta, 721; — plenarius undecimus, a Consilio ad exsequendam Constitutionem de sacra Liturgia habitus, 732; — plenarius annuus, a Secretariatu ad unitatem Christianorum fovendam Romae habitus, 794; — a Consociatione Internationali Catholicorum Diurnariorum habitus, 805; — annuus plenarius, habitus a Pont. Consilio Instrumentis Communicationis Socialis praeposito, 808. Corea. De illa Natione Beatissimi Patris existimationis verba et pro illa vota, 719. Coreani V. XXIII Curia Martyres. Berneux Simeon Socii. (S. D.) eiusque Romana. Nativitatis D.N.I.Ch. recurrente festo, Beatissimo Patri felicia ac fausta ominatur Illumque audit recolentem praecipuas res in Romana Ecclesia gestas anno mox ad finem vertente, 18 ss.; Ratio Generalis Romanae Curiae administrandae, a Summo Pontifice approbata, editur, 129 ss.; sacrorum Dicasteriorum Moderatores B. P. alloquitur, cum primus haberetur coetus laboribus coordinandis consiliisque capiendis, 389 s.; nova acta convocatione fit, ut varia Dicasteria in unam quasi congressionem conveniant, quae ostendit et roborat illorum coniunctionem, 390 s.; exspectatae ex hoc initio progressiones fecundae et eventu felices, 391. D d'Ardía Caracciolo Ioannes Andreas, Marinensis Reipublicae Legatus, B. P. Litteras commissi muneris testes tradit, 103. Davin de Ioannes, primus Gabonensis Reipublicae Legatus, B. P. Litteras concrediti muneris testes tradit ab Eoque salutatur, 742; B. P. praeterita recolit in illa regione et vota in posterum pandit, 742 ss. Fürstenberg Card. Maximilianus, S. C. pro Ecclesiis Orientalibus Praefectus. 872 Index rerum analyticus Epistulam ei mittit B. P., quinto revoluto saeculo a Georgii Castriotae (Skanderbeg) obitu, 87 ss. Delegatio Apostolica, Thailandensis, Laosiensis et Paeninsulae Malacensis, in posterum «Thailandensis, Laosiensis, Malacensis et Singaporensis » appellabitur, 192. V. DelVAequa Legationes Card. Angelus. A Pontificiae. B . P. vicaria potestate Urbis Antistes renuntiatur, 82 s.; ei scribit B. P., ob sollemnem Pii Pp. X I I actam a Romana Dioecesi memoriam, 788. de Vasconcellos Motta Card. melus. Ei gratulatur B. Carolus Car- P. eique felicia cupit, decem impleta lustra, ex quo sacerdotio est auctus, celebraturo, 453 s. de Wüllenweber Maria Maria ab Apostolis. V. Diaconatus V. Jorio Teresia. (8. D.). Ordo sacer. Ordinationes sacrae. di Card. Albertus. Grati animi sensus B. P. illi pandens, Epistulam mittit ad eum, munere Pro-Praesidis Pont. Consilii Civitati Vaticanae administrandae se abdicantem, 786 s. Dingli Mamo Iosephus, Melitensis Civitatis Legatus, B. P. Litteras concrediti muneris testes tradit, 103. Dioeceses: — noviter erectae: Kurnoolensis, 65; Dipologana, 68; Sinus Sereni, 70; Kolensis, 179; Ludovicana, 180; Dorumaënsis, 184; Montereyensis in California, 185; Gerontopolitana, 243; Banana, 317; Nakurensis, 319; Suboticana, 321; Njombena, 323; Paranaviensis, 545; Itapevensis, 549; Lokossensis, 553; S. Petri in Florida, 706; Orlandensis, 706; Masbatensis, 774; Manensis, 776, Azoguensis, 778. — metropolitanae effectae: Kingstonensis, 71, 177; S. Petri et Arcis Gallicae seu Martinicensis, 182; Miamiensis, 707. — dismembratae: Nellorensis, 65; Zamboangensis, 68; Kingstonensis, 70; Luluaburgensis, 180; Montereyensis-Fresnensis, 185; Eldoretensis, 316; Nairobiensis, Eldoretensis, Kisumuensis, 319; Iringaënsis, 323; Zacapensis, 356; Maringaënsis, 545; Sorocabana, Botucatuensis, Santosensis, 549; Garuensis, 551, 554; Cotonuensis, 553; Abancaiensis, 558; Ketapangensis, Pontianakensis, 560; Miamiensis, S. Augustini, 705; Sorsogonensis, 775; Daloaënsis, 777; Conchensis in Aequatore, 778. — suffraganeae: Kurnoolensis, metropolitanae Hyderabadensi, 66; Dipologana, metrop. Zamboangensi, 69; Sinus Sereni, metrop. Regiopolitanae in Iamaica, 71, 198; Nassaviensis, Hamiltonensis in Bermuda, metrop. Regiopolitanae in Iamaica, 177 s.; Kolensis, metrop. Luluaburgensi, 179; Ludovicana, metrop. Luluaburgensi, 181; Imae Telluris et Pointapitrensis, Caiennensis, metrop. S. Petri et Arcis Gallicae, 183; Dorumaënsis, metrop. Kisanganiensi, 184; Montereyensis in California, metrop. Angelorum in California, 186; Gerontopolitana, metrop. Guatimalensi, 243; Banana, metrop. Yaundensi, 318; Nakurensis, metrop. Nairobiensi, 320; Njombena, metrop. Daressalaamensi, 323; Paranaviensis, metrop. Curitibensi, 546; Itapevensis, metrop. S. Pauli in Brasilia, 550; Lokossensis, metrop. Cotonuensi, 553; S. Petri in Florida, Orlandensis, S. Augustini, metrop. Miamiensi, 707; Masbatensis, metrop. Cacerensi, 775; Manensis, metrop. Abidjanensi, 777; Azoguensis, metrop. Conchensi in Aequatore, 778. — quarum fines mutantur: Harlemensis et Roterodamensis, 228 s.; Barcinonensis et Gerundensis, 355; Ratisbonensis et Eystettensis, 404; Calcuttensis et Cuttackensis, 405; S. Ludovici in Maragnano, Caxiensis in Maragnano, 583; Portus Moresbiensis et Bereinitana, 584; Chilapensis et Tolucensis, 669 s.; Mobiliensis-Birminghamiensis et S. Augustini, 706; S. Ioannis Portoricensis et Arecibensis, 812. —- quarum nomen mutatur: Churchillpolitana, in posterum « ChurchillpolitanaSinus de Hudson» nuncupabatur, 119; Imae Telluris et Pointapitrensis, in posterum « Imae Telluris et Petrirostrensis» appellabitur, 183; Montereyen sis-Fresnensis, posthac « Fresnensis » tantum cognominabitur, 185; de Fort Jameson, in posterum « Chipatensis » nuncupantur, 230 s.; Sonsonensis, in posterum « Sonsonensis-Rivi [Nigri » cognominabitur, 561. Diumarii catholici. Illorum munera et officia, praesertim nostris diebus, B. P. recolit, 806 ss.; quid exspectetur a navata ab ipsis opera, 807. Diurnariorum Consociatio. Catholicorum Internationalis Coetum Romae habet eiusque Moderatores B. P. coram admittit et alloquitur, 805 ss. V. Domus Diumarii catholici. Pontificalis. Eius ordinatio damtenus mutatur, 305 ss. « Duacense Anglorum Collegium ». qua- B. P. recolit studia in vetere et in nova Col- Index rerum analyticus legii sede diligenter exercita, 662; recolit insuper hunc fuisse veluti hortum, in quo flores sanctitatis colerentur, 662. V. Beck Georgius Eymard 873 Petrus Iulianus (S.). Sollemnia celebranda, primo volvente saeculo a pio eius obitu, 525; Eucharisticum fovens cultum, ignem, quem Iesus venit mittere in terram, longe lateque sparsit, 526. Andreas. Dudley Lawrence Iosephus, primus Liberianae Reipublicae apud Sedem Apostolicam Legatus, B. P. Litteras commissi muneris testes tradit, 344. V. Êuot P. Bolandus. F Facultas E Ecclesia. A rei publicae Moderatoribus libertatem petit in suo exercendo munere, 30; praecipuae notae renovatae in Ecclesia vitae, 32 s.; B. P. recolit praesentem Ecclesiae horam, qua haud gaudet tranquilla serenitate, 327 s. V. Missiones Indulgentiarum» novum editur a S. Paenitentiaria Apostolica, 413 ss. Episcopatus V. Ordo Ordinationes Italicorum Coetus. Die festo Cathedrae S. Petri Ap., B. P. in Vaticana Basilica illum salutat fideique professionem, quam Coetus exprimit, commemorat, 210 ss.; ut bonam novamque spem exspectantibus hominibus afferant, B. P. Praesules illos hortatur, 213. «Ergonomia». Ecclesia probat consilia et incepta, quibus favetur gravi opificum operae, 567 s. (SSma). In Homilia habita feria quinta « in Cena Domini », B. P. loquitur de caritate Christi in homines, quae illos ad caritatem invicem habendam impellit, 253 ss.; socialis insita natura, quam maxime huic Sacramento inest, 524; vitalem Eucharistia obtinet partem in Ecclesia, 524; communionem efficit cum Christo, sed etiam cum fratribus, in fide et caritate, 398. Eucharistici Congressus: — septimus, e tota Hispania Hispali celebratus, 386, 397. — internationalis, Bogotae in Columbia celebratus, 332, 523. Exarchatus apostolicus pro fidelibus ritus byzantini Ucrainorum in Argentina conditur, 547. Exarchus Apostolicus Consilium mixtum Romae Coetum habet, cui qui interfuerunt a B. P. coram admittuntur et de navata opera laudantur, 219 ss. Fatimense Mariale templum. B. P. nuntius peregrinis eo convenientibus, cum quinquagenaria sollemnia ibidem finem caperent, 345 s. sacer. sacrae. Episcoporum Eucharistia FAO-OMS. catholicae. «Enchiridion pro Ucrainis in An- glia titulum « Exarchi Apostolici pro Ucrainis in Magna Britannia » assumit, extensa illius iurisdictione, 51. theologica: — Universitatis Vratislaviensis perseverare agnoscitur in Studio Theologico Seminarii Maioris Vratislaviensis, 229 s.; — Barcinonensis seu Hispaniae septemtrionalis-orientalis canonice erigitur, 290 s. Fides. B. P, probe novit quibus perturbationibus, ad fidem quod attinet, nunc temporis quidam hominum coetus commoveantur, 434. V. Annus a Fide appellatus. Fougerat Andreas Iacobus, Ep. Gratianopolitanus. Nuntium ei mittit B. P., cum Hiberna Olympia Certamina ex omnibus nationibus Gratianopoli initium caperent, 106 ss. Fratres Maristae a Scholis. Sodales Capitulum Generale habentes B. P. coram admittit et alloquitur, 790 ss. G Giobbe Card. Paulus. Cessante munere Datarii S. S. in Romana Curia, ei scribit B. P. grati animi sensus pandens ob fideliter ab eo navatam operam, 77 s. « Giornata Mondiale della Pace » (Dies provehendae paci per totum terrarum orbem dicatus). Huius incepti causas B. P. recolit, 28; in Petriana Basilica B. P. cum Christifidelibus Urbis hunc diem celebrat, pacem cunctis hominibus nuntians et commendans, recolens tamen difficultates ac pericula quibus ipsa laborat, 36 ss.; omnibus bonae voluntatis hominibus B. P. nuntium mittit, altero adventante die, fovendae paci per totum orbem dicato, 769 ss.; argumentum ' huic celebrando diei pro- Index rerum analyticus 874 ponitur: « Probata Hominum Iura iter sternunt paci », 772.; Christianis ob peculiarem causam dies celebrandus proponitur, 772 ss. González-Quevedo Cadarso Maria Iesu (8. D.). Decretum Teresia a introductionis Causae pro illius beatificatione, 114 ss. H Instructiones: — a S. Congregatione Rituum edita, de ritibus et insignibus pontificalibus simplicioribus reddendis, 406 ss. — S. C. Rituum de sollemniis peragendis post Canonizationes vel Beatificationes, 602. Italica Hominum (« Diritti delV Uomo »). Coetui Teheraniae habito, vicesimo exacto anno ab illis renuntiatis iuribus, B. P. nuntium mittit momentumque illius eventus recolit, 283 s.; iter adhuc terendum, ut iura plene recognoscantur, 284 s.; ad hoc, necesse est ut omnes adiutricem navent operam, ad commune provehendum bonum, 285 s.; probata hominum iura iter sternit paci, 772. Ius Canonicum. Illius studia fovenda, 206; huius disciplinae cultores, Romae Conventum habentes, B. P. alloquitur, recolens quodnam sit munus et officium iuris, 337 s.; in iure posita etiam tutela et custodia est dignitatis christifidelis, 338 s.; in ecclesiastica etiam societate ius certa congruentique regula est definiendum apteque in ordine rerum describendum, 339; canonicae leges, quas « positivas » appellant, nullo pacto inertes vel immotae sunt, 339; canonicarum legum renovatio quo spectet B. P. declarat, 340; condita ad hoc Commissio haud parvam iam impendit operam, 340; B. P. causas recolit dubitationis et anxietatis, ob illum inductum hac nostra aetate quendam habitum mentis, ex quo legibus canonicis, omnibusque quae eas repraesentant, more scepticorum diffiditur vel repugnatur, 341; urgens necessitas afferendi incrementa Iuris Canonici studiis, 341 s. Khair Mohammad, Pakistaniae Legatus, B. P. Litteras concrediti muneris testes tradit, 103. Ramari Dioni, Beipublicae v. d. Niger Praeses. - Eum coram admissum B. P. salutat eique anxiam sollicitudinem in populos Africae atque suam in posterum spem manifestat, 666 s. Card. Villelmus Theodorus. Decem explenti lustra a sacro presbyteratus ordine suscepto, illi B. P. gratulatur ac bona omina pandit, 250 s. Hengsbach Franciscus, Ep. Essendiensis. Nuntium a B. P. accipit, ob Coetum habendum, v. d. « Katholikentag », 573 ss. Hilarius (8.). Sollemnia aguntur, sexto decimo exacto saeculo a piissimo eius obitu, 72; « Latinae eloquentiae Rhodanus », 73; catholicae fidei defensor, 73; veri nominis Episcopus et Pastor animarum, 73 s.; vir lenis et placidus, sed libertatis religiosae strenuus defensor, 74; theologica eius doctrina, 75. Humana tradenda vita. V. Propagatio humanae prolis. Huot P . Bolandus, Congr. Presbyt. a SSmo Sacramento Moderator G-en. Ei scribit B. P., primo volvente saeculo a piissimo S. Petri Iuliani Eymard obitu, sodales Congregationis hortans ut pulcherrimo ipsis commisso munere fungantur, 525 ss. I Indulgentiae sacrae. Acquirendae tempore, quo sollemnia post Canonizationes vel Beatificationes peraguntur, 602. V. V. Insignia Enchiridion Normae. pontificalia. J Jobim Iosephus, Foederatarum Brasiliae Civitatum Legatus, B. P. Litteras commissi muneris fidem facientes tradit, 801; B. B. illum salutat suique existimationis sensus in Brasiliensem Nationem pandit, pro illius progressione vota fundens, 801 ss. K Indulgentiarum. Illorum usus recognoscitur, 374 ss.; Instructio editur ad illa (una cum ritibus pontificalibus) simpliciora reddenda, 406 ss. Bespublica. Preces. Iura Hafizuddin Heard V. « Katholikentag », qui dicitur, octogesimus alter Coetus in urbe Essen a Germaniae catholicis christifidelibus habetur, 573; B. P. hortamenta et vota ob illum coactum Coetum, 573 ss. Index rerum analyticus Kiesinger Kurt Georgius, supremi Consilii publicae rei administrandae in Foed. Germaniae Civit. Praeses. Illum, coram admissum, B. P. eo miter alloquitur illique vota fundit, 101 s. Kitense Mariale templum. Peregrinis e Republica « Mali » B. P. nuntium mittit illorum laudans pietatem in B. Virginem Mariam, 346 s.; sacerdotalium et religiosarum vocationum momentum illis recolit, 347 s.; illius regionis progressio, 348 s. Kotsokoane J . B . L . , Regni v. « Lesotho » Legatus, B. P. Litteras concrediti muneris fidem facientes tradit, 103. « Ergonomia ». Larraona Card. Arcadius Maria. Ei scribit B. P., munere Praefecti S. Congregationis Rituum se abdicanti, 80 s. Latina lingua. Lingua catholicae Ecclesiae Latini Ritus, 268; nostro etiam tempore est colenda, 269; singularum huius temporis linguarum usus in sacram Liturgiam inductus est, non quadam quasi Latinitatis neglegentia, sed sacri pastoralis muneris conscientia, 269; servatis iuribus, quae haec lingua in Ecclesia adepta est, vitandum est, ne pastoralium munerum renovationi impedimenta inferantur, 270. Leabua Jonathan, in « Lesotho » supremi Consilii rei publicae administrandae Praeses, a B. P. coram admittitur comiterque salutatur, 756. Legationes Pontificiae: Novi impertiendae curae termini assignatur: a) Nuntiaturae Apostolicae in Haitiana Republica; b) Nuntiaturae Apostolicae in Dominiciana Republica, c) Delegationi Apostolicae in Foederatis Americae Septemt. Civitatibus, 578 s. Legatorum Coetus apud Léger Card. Paulus Aemilius, Archiep. Marianopolitanus. Ei scribit B. P. ob captum ab eo consilium archidioecesim relinquendi, ut iuvandis leprosis in Africa operam navet, 15 s. Lercaro Card. Iacobus. Ei scribit B. P., munus Praesidis « Consilii ad exsequendam Constitutionem de S. Liturgia » deponenti, 81; grati animi sensus ac omina illi pandens, B. P. Legatum eum defigit, ut Coetui Eucharistico Internationali, Bogotae celebrando, praesideat, 251 s., 523 ss. Card. Achilles, Ep. Insulensis. Ei scribit B. P., regimen dioecesis relinquenti, 198. Calendis maiis, B. P. recolit laboris naturam ac dignitatem propriasque eius notas, 329 ss.; novam insuper recolit laboris formam novumque genus, hac nostra aetate, 331. V. Legatos, una simul Litteras concrediti muneris testes tradentes, B. P. alloquitur, 103. Liénart L Labor. 875 Sedem Apostolicam. Nocte Nativitatis D . N . I . C h . Sacro adsistit a B. P. peracto eiusque sermonem audit, 33 ss.; novo ineunte anno B. P. felicia ac fausta ominatur, 91; quantum fovendae paci conferre possit Legatorum Nationum opera, 92 s.; veri nominis Legati munus et officium B. P. huic Coetui illustrat, 93 s.; duodecim Liturgia sacra. Summum momentum quod ei tribuit Ecclesia, 734; novae precandi apparandae formulae Deo dignae esse non poterunt, nisi catholicam doctrinam fideliter referant, 734; liturgica renovatio non ita est accipienda, ut praeteritarum aetatum patrimonium respuat et quaslibet novitates temere admittat, 734; sacrae Liturgiae moderatio ab Ecclesiae auctoritate unice pendet, 734 s.; nonnullae agendi rationes, in variis Ecclesiae partibus, B. P. haud parvae anxitudinis et doloris causa sunt, 735; novi ritus eo tempore iisque modis proponendi sunt, qui magis opportuni videantur ad eos facilius excipiendos atque intelligendos, 736. V. de s. Consilium Liturgia. ad exsequendam Const. Loca sancta. Quaestionem de his locis adhuc solvendam et navatam ab Apostolica Sede operam B. P. recolit, 25 s. Ludicrae exercitationes. Quid de iis censeat Ecclesia, 107; certaminum momentum mutuae inter homines consuetudini fovendae, 107 s. M Mali (Respublica). V. Kitense Mariale Mangwazu Timon Sam, templum. Reipublicae, v. « Malami » Legatus, B. P. Litteras commissi muneris testes tradit, 103. Manzini Baimundus, Sodalitatis v. d. « Union Catholique Internationale de la Presse » Praeses. V. « Union Presse ». Catholique Inter, de lo> Index rerum analyticus 876 Marcus (8.) Evangelista. Eius reliquias B. P. tradit delegatis Ecclesiae Coptae Alexandrinae, in nova cathedrali aede Cairi exstructa recondendas, 395 s.; bonum ex hac re B. P. sumit auspicium, 396. Card. Paulus. Ei gratulatur B. P. illique bona ominatur, quinquagesimum sacerdotii sui natalem celebraturo, 196 s. ferenda, 399 ss.; Ecclesia, quia catholica, natura est missionaria, 400. Mobutu Iosephus Desideratus, Congolensis Reipublicae Praeses, a B. P. coram admittitur ac salutatur, 344 s. Marella Mohammed Maria ab Apostolis Musica sacra. (8. D.). Decretum de miraculis pro illius beatificatione, 592 ss.; decretum de tuto, 600 s.; recensio illius vitae, 673 ss.; et actorum causae, 678 s.; Beata renuntiatur, 679 s.; novensilis Beatae B. P. virtutes laudat ac eius apostolatus operam illustrat, 725 ss. Martin Card. Iosephus, Archiep. Rothomagensis. Ei, archidioecesis moderatione se abdicanti, B. P. existimationem confirmat, 385 s. Matrimonii V. Mauritiana usus. Propagatio Insula. humanae prolis. Christifidelibus illius regionis B. P. nuntium mittit eisque gratulatur paternoque animo illos hortatur, cum sui iuris facta est, 221 ss. Me Guigan Card. Iacobus Carolus, Archiep. Torontinus. Decem lustra implenti ex quo sacerdotio est auctus, ei scribit B. P. eique gratulatur, benevolentiam et existimationem illi pandens, 325 s. Medicina ad praecavendum apta. Artis medendi cultores, internationalem Coetum habentes, B. P. alloquitur, momentum recolens huius generis medicinae, 721 ss. Millennium a Posnaniensi sia, 194 ss. condita Eccle- Missionales. Quibusdam missionalibus in terras Evangelio excolendas profecturis B. P. Crucifixi imaginem tradit, 720. Missionalia Pont. Opera. Moderatoribus illorum Operum B. P. suam pandit fiduciam et existimationem, munus illorum recolens informan di christifidelium animos ad missionale officium, 335 ss.; B. P. illa Opera universis catholicis enixe commendat, 401 ss. Missionarii Africae. V. van Asten P. Missiones catholicae. Ob Théo. diem celebrandum, per totum orbem catholicum rei missionali provehendae dieatum, B. P. universos sacros Praesules et christifideles exhortatur ad auxilia tanto operi Azim Husain, Indiae Legatus, B. P. Litteras concrediti muneris fidem facientes tradit, 103. Novae formae in illam inducendae, quin vetus sine pretio thesaurus depereat, 266. V. Sodalitas Italica 8. Caeeiliae. festum. Dei N Nativitatis D. N. I. Ch. ad ho- minem descendentis, hoc festum recolit memoriam nuntiümque praedicat, 35; B. P. omina (gaudium et pax) et benedictio Romanis civibus universisque Christifidelibus, hunc diem celebrantibus, 39 ss. Navarro Allende P. Bernardus, Ordinis B. M. V. de Mercede Magister G-en. Ei scribit B. P. ob celebranda sollemnia, septingentésimo et quinquagesimo anno volvente ab illo condito Instituto, 450 ss. Non credentes. Secretariatus pro non credentibus documentum edit, quo dantur normae ut dialogus inter credentes et non credentes promoveatur et ad bonum exitum ducatur, 692; considerationes ad dialogi naturam recte explicandam, 695 s . ; quid sentiendum de dialogo doctrinali, 696 ss.; dialogi doctrinalis condiciones, 699 s.; dialogus in rerum agendarum ordine, 700 s.; normae practicae ac directivae ad colloquium promovendum, 701 ss. Normae: — quibus Pontificalis Domus ordinatio quadamtenus mutatur, 307 ss.; •— novae, pro collatione Sacrorum Ordinum Diaconatus, Presbyteratus et Episcopatus, 369 ss.; — quibus usus insignium pontificalium et ritus pontificales recognoscuntur et simpliciores redduntur, 374 ss.; 406 ss.; — novae, de attributione beneficiorum ecclesiasticorum in Urbe, 377 ss.; — a S. Paenitentiaria editae quae una comprehensione et ordinatim exponunt omnes generales dispositiones quae circa Indulgentias in praesenti vigent, 414 ss.; — ad spirituale munus exercendum, Vicariatu Castrensi in Salvatoriana Republica erecto, 531 ss.; — a Secretariatu pro non credentibus edi- 877 Index rerum analyticus franciscalis nempe primitivae Regulae, 744 ss.; cur vitae genus tam austerum, tam dissimile modo vivendi hac aetate obtinenti, numerosos fidelesque habet sectatores, 746; illorum vita et vetus esse potest et recentium temporum propria, bonae voluntatis actu et nisu, 747; variae, quibus Ecclesia urgetur, necessitates, circa quas multum religiosis sodalibus fidit, 747 s.; interior vita impensissime ab ipsis ducenda, 747; auxilium Ecclesiae ferendum, ad sinceram, socialem efficiendam formam orationis liturgicae renascentis, 748; festiva atque sapiens ipsorum austeritas, 748; apostolatus popularis, capuccinis sodalibus peculiaris, qui subsidio est apostolatui pastorali et ad ingenii culturam pertinenti, 748 s. tae, ad colloquium recte promovendum inter credentes et non credentes, 701 ss. Nuntiaturae Apostolicae eriguntur: in Regno Lesothiano, 10; in Gabonensi Republica, 13; in Republica Africae Mediae, 14; in Tanzania Republica, 521. V. Legationes Pontificiae. O Oecumenismus. V. Secretariatus ad norum fovendam. unitatem Christia- Olympia Certamina ex omnibus nationibus. Hiberna Gratianopoli habentur, 106 ss.; in urbe Mexico X I X habentur athletisque B. P. nuntium mittit ac pro felici certaminum exitu vota fundit, 757 s. V. Ludicrae Ordinationes exercitationes. sacrae. Novi ritus approbantur ad Ordinationem Diaconi, Presbyteri et Episcopi, 369 ss. Ordo Augustinianorum Eecollectorum. Sodales Capitulum Generale habentes B. P. coram admittit et alloquitur, 663 ss. V. Ordo Capitulum B. captivorum. Generale. Mariae de Mercede redemptionis Sodales Coetum generalem habentes B. P. coram admittit et alloquitur, 388 s.; septingentesimus et quingentesimus celebratur annus, ex quo originem duxit Ordo, 450; Moderatori Generali scribens, B. P. recolit Ordinis exordia eiusque incrementa necnon egregie facta, 450 s.; B. P. sodalibus hortamenta et omina, 451 s. V. Ordo Navarro Allende P. Bernardus. Sodales, Capitulum Generale Statutis accomodandis habentes, B. P. coram admittit et alloquitur, 737; nobilissimam hereditatem recolit, quae a sanctis Conditoribus accepta, manet ipsis servanda, 737 ss.; ut christianam perfectionem totis viribus persequantur, illos B. P. adhortatur, 739; caritas huiusmodi perfectionis studium informet, 739 s. Fratrum B. M. V. de Monte Carmelo. Sodales Capitulum Generale habentes B. P. coram admittit et alloquitur, 663 ss. V. Ordo V. Fratrum Trapé S. P. Augustini. Augustinus. v. Organisation Mondiale M.S.). Vicesimum de la Santé» (O. exactum annum celebrat, ex quo constituta est, 349; B. P. existimationem pandit in Institutum, 349; bonae valetudinis inter gentes momentum recolit, 349 s.; civilium Auctoritatum officium ad tuendam sanitatem, 350 s. Ottaviani Card. Alfredus. Ei scribit B. P., munus Pro-Praefecti S. Congregationis pro Doctrina Fidei abdicanti, 76 s. P Parentes Card. Petrus. Legatus a B. P. eligitur, ut Eucharistici Conventus Hispali habendi celebritatibus praesideat, 386 s. Pascha Cisterciensis. Ordo Ordo Capitulum Fratrum Generale. Minorum Capuccinorum. Sodales, Capitulum Generale Statutis accommodandis habentes, B. P. coram admittit et alloquitur, 744; difficilem viam, quam elegerunt, illis recolit, Besurreetionis T). N. I . Ch. Christifidelibus Urbis et Orbis benedictio cunctisque hominibus nuntius radiophonicus, eo festo die, 276; Christi resurrectio spem affert pacis, 277; ut hominum iura plane tandem agnoscantur, B. P. ominatur, 278. Paternitas conscia. V: Propagatio humanae Patroni caelestes declarantur: prolis. S. Ioseph Opifex, Ancoragiensis archidioecesis, 5; Beata Maria Virgo Immaculata et SS. Petrus et Paulus Apostoli, dioc. Mazatlanensis, 8; S. Robertus Bellarmino (aeque principalis) una cum S. Stephano Protomartyre, totius Capuanae archidioecesis, 12; B. M. V. Immaculata a sacro Nomismate, dioec. Caxiensis in Maragnano, 190; S. Philippus a Iesu Mart., dioec. Tlalnepantlanae, 191; S. Pius X Pp. et Conf., Congrega- 878 Index rerum analyticus tionis Filiorum S. Mariae Immaculatae, 193; B. M. V. « Salus Infirmorum », totius « Piae Unionis Apostolatus pro Infirmis » omniumque in Polonia aegrotorum, 247; S. Franciscus Salesius, Tertii Ordinis Minimorum (principalis), et S. Ioanna de Valois, Regina, eiusdem Tertii Ordinis (aeque principalis), 248; B. M. V., vulgo « Our Lady of Bethlehem» appellata et S. Carolus (principales), S. Patricius et S. Teresia a Iesu Infante (secundarii), dioec. Montereyensis in California, 708 s. invisit eique sui animi sensus et existimationem in Columbianam Rempublicam ostendit, 618 s.; quamplurimos Columbianos agri cultores v. d. « Campesinos », undique coadunatos, alloquitur, Ecclesiae sollicitudinem in illos confirmans, 619 ss.; diurnarios technicosque Radiophoniae ac Televisionis salutat, 624 s.; Sacrum peragit, die progressioni provehendae dicato, ad christifideles sermonem habens, 625 ss.; B. P. salutat et alloquitur christianos Observatores e variis Confessionibus (630 s.), Bogotensis Hebraicae Communitatis membra (631 s.), Viros e Legatorum Coetu apud Columbianam Rempublicam (632 s.), item Viros e Consulari Coetu (634 s.), Bogotae Magistrum ceterosque Civitatis Curatores (638), sacrarum virginum coetui addictas (638 s.); in ecclesia paroeciali S. Caeeiliae B. P. Sacrum peragit et infirmos, pueros puellasque ad sacram Sinaxim primum accedentes alloquitur, 635 ss.; B. P. verba novae inaugurandae sedi Consilii Episcopalis Americae Latinae, 649 s.; grati animi sensus B. P. aperit iis qui operam dederunt Eucharistico apparando Coetui, 650 s.; Columbianos coniuges alloquitur, qui die B. Mariae Virg. sacro nuptias celebrarunt, 651 s.; B. P. verba habita in aeronavium portu, Bogota discessurus, 652 s.; item in Insulis Bermudis, itinere parumper intermisso, 654; item in Romano aeroportu religiosis ac civilibus, qui aderant, Moderatoribus, 654 s., in Arce G-andulfi, B. P. plaudentes salutat christifideles, 655 s. Paulus Pp. VI. Diem celebrans nominalem, Sacri Collegii fausta excipit omina, recolit praeteritis mensibus acta, 454 ss.; vim improbat hic illic illatam, quae etiam probatur a quibusdam ac extollitur, 456 s.; dolet quod pax inter gentes passim labefactatur ac frangitur, 457 ss. V. Pax. V. Peregrinatio Pauli VI. P a x . Anxia sollicitudo ac navata a Beatissimo Patre tuendae paci opera, 27 ss., 36 ss., 39 ss., 97, 100 s., 105, 392, 457 ss., 565 s., 609 s., 633 s., 648, 758; dies provehendae paci per totum terrarum orbem dicatus, 28, 769 ss. quamvis multis impetatur difficultatibus, pax servari potest ac debet, 38 s.; in hominum tamen animis praesertim considere debet, 39; praeter externam inter gentes pacem, B. P. pacem cordis commendat die festo Nativitatis D. N. I. Ch., 41 ss.; fundamenta, quibus innititur, 100 s.; ratio inter pacem et probata hominum iura, 769; pax securitati, ordini, iustitiae ac libertati favet, 770; pax est persequenda, diligenda, efficienda, 771; persequendae pacis officium omnibus inest, sive gentium moderatoribus sive universi orbis civibus, 771. V. «Pax « Giornata Mondiale della Pace ». Romana». Illius Sodalitatis Praesidi scribens, vicesimo internationali ab illa indicto Coetu, B. P. vota pandit quoad eius susceptos labores capiendaque consilia, 572 s. Peregrinatio Pauli VI in Columbiam Petrus f B. P. christifidelibus nuntiat Se Bogotam iter facturum, ut Eucharistico Internationali Coetui, ea in urbe celebrando, intersit, 332 ss.; in Bogotensi aeroportu « Eldorado » a Columbianae Reipublicae Praeside B. P. excipitur illumque B. P. comiter salutat, 610 s.; in Cathedrali Aede, Bogotae clerum et christifideles B. P. alloquitur precesque cum iis f un dit, 612 s.; sacrorum alumnis Diaconatus et Presbyteratus ordinem confert illosque paterno, animo hortatur, 613 ss.; Nationis Praesidem et Paulus Apostoli (88.). Christifidelibus coram admissis B. P. illos commemorat, « quos electio pares, et labor similes, et finis fecit aequales », 463 s.; horum sanctorum Apostolorum tropaea, quae Romae coluntur, 464 s.; sacrae Principis Apostolorum reliquiae, 465 s. V. Pius Annus a Fide Pp. V. Pizzardo XII. DelV Aequa Card. Iosephus. appellatus. Card. Angelus. Ei scribit B. P., munere Praefecti S. Congregationis Seminariis et Studiorum Universitatibus praepositae se abdicanti, 85 s. Posnaniensis V. Praefecturae Baraniak Ecclesia. Antonius. apostolicae: — noviter erectae: Loduarina, 316; Maruana-Mokolensis, 552; Yaguana, 555; Sekadauensis, 560. — in dioecesim evectae: Kolensis, 179; Dorumaënsis, 184; Bafiensis, 317. Index rerum analyticus — cuius nomen mutatur: Kashmirensis et Jammuensis, posthac « Jammuensis et Kashmirensis» nuncupabatur, 405. Praelaturae: — noviter erectae: de Parania Superiore, 556; Chuquibambillensis, 558. — in dioecesim evecta: Gerontopolitana, 243. — dismembratae: SS. Incarnationis et Paranensis Superioris, 556. — suffraganeae: de Parania Superiore, metrop. SS. Assumptionis, 556; Chuquibambillensis, metrop. Cuschensi, 558. — quarum fines mutantur: S. Joseph de Grajau, S. Antonii de Balsas, 583. — cuius nomen mutatur: SS. Incarnationis et Paranensis Superioris, posthac « SS. Incarnationis» tantum appellabitur, 556. Preces, pro Italica Republica, in Conventuali recitandae, 539. Presbyteratus V. Professio V. Progressio Ordo Ordinationes Missa sacer. sacrae. Fidei. Annus a Fide populorum. B. P. appellatus. coram admittit et alloquitur Viros Legatos, in urbe Nova Delhi Coetui interfuturos, partes agentes Civitatum Asiae, Africae et Americae Latinae in via progressionis, 98 s.; B. P. sollicitudinem de populorum progressione Legatis apud Sedem Apostolicam, Litteras concrediti muneris testes tradentibus, pandit, 104 s.; anno exacto ab editis de gravissima illa quaestione Encyclicis Litteris, B. P. recolit causas quae Litteras suaserunt, 256 ss.; de opera favendae omnium populorum progressioni Beryti Coetus habetur, ad quem nuntium B. P. mittit ac vota pandit, 286 s.; Bogotae Legatorum Coetui rursum B. P. Apost. Sedis sollicitudinem de ea progressione recolit, 634. Proles V. Propagatio humana. Propagatio humanae humanae prolis. De prolis. illa propagatione recte ordinanda Paulus Pp. VI edit Litteras Encyclicas, 481; o b invectas in humana societate mutationes, novae exortae sunt quaestiones, quae ad coniugum munus spectant humanae tradendae vitae, 481 ss.; hae quaestiones ab Ecclesiae Magisterio novam altioremque considerationem postulabant circa principia moralis doctrinae de matrimonio, 483; Coetus, a Ioanne X X I I I constitutus et a Paulo VI amplificatus, hisce expendendis quaestionibus, 484; B. P. responsum gravibus 879 huius generis quaestionibus, re mente animoque diligentissime excussa, 485; vera coniugalis amoris natura nobilitasque, 485 s.; notae et necessitates coniugalis amoris propriae (amor humanus, plenus, fidelis et exclusorius, fecundus), 486 s.; paternitas conscia, recte intellegenda, cur hodie optimo iure tantopere urgeatur, 487; quid haec paternitas significet, quod spectat ad biológicos processus, ad impulsus innatos et ad animi affectus, ad condiciones physicas, oeconomicas, psychologicas et sociales, ad ordinem moralem obiectivum et a Deo statutum, 487; honestas coniugalium actuum, 488; actus coniugales infecundi, ob causas a coniugum voluntate haud manantes, 488; Ecclesia docet necessarium esse, ut quilibet matrimonii usus ad vitam humanam procreandam per se destinatus permaneat, 488; indissolubis nexus, a Deo statutus et ab homine haud infringendus, inter significationem unitatis et significationem procreationis, quae in actu coniugali insunt, 488 s.; viae rationesque illicitae et ab Ecclesiae magisterio reprobatae, ad numerum liberorum temperandum, 490 s.; medendi rationes, quas Ecclesia haud illicitas existimat, 491; humani intellectus usus servare debet rerum ordinem a Deo statutum, 492; Ecclesiae doctrina de maritali commercio iis duntaxat temporibus, quae conceptione vacant, 492; veritas doctrinae hac in re ab Ecclesia propositae clarescit, si mens convertatur ad ea, quae secutura sunt vias rationesque ad natorum incrementa artifìcio coercenda adhibitas, 493 s.; sua agendi ratione, Ecclesia coniugum dignitatem in tuto ponit, 494 s.; attamen, Ecclesia hominum infirmitatem cognoscit, 495; vera vitae familiaeque bona a coniugibus agnoscenda et existimanda, ut sibi suisque motibus moderari consuescant, 495 s.; necessitas eum rerum statum inducendi, qui colendae castitati faveat, 496 s.; munus et officium Rectorum Nationum hac in re, 497; qua via civilis Auctoritas quaestionem de multitudinis incremento dissolvere et potest et debet, 497 s.; cohortationis verba viris scientiarum studiosis, 498; et christianis coniugibus, ut fideliter munia sua exsequantur, 499; coniuges destinatos sibi labores libenter suscipiant, fide ac spe roborati, 499 s.; quae sunt a medicis artisque salutaris ministris in suo exsequendo munere servanda, 500 s.; pastorales normae sacerdotibus a Summo Pontifice traditae et in episcopali munere Fratribus exhortatio, 501 ss.; de editis Encyc. Litt. « Humanae vitae » B. P. Christifideles coram admissos alloquitur illisque declarat quanta Index rerum analyticus 880 commissi sibi muneris conscientia, qua caritate ac pastorali sollicitudine quali ve spe ductus, huic exarando documento operam dedit, 527 ss.; item Americae Latinae Praesulibus eadem declarat, doctrinamque commendat, 649. Provinciae Ruiz-Giménez loachimus, Sodalitatis v. d. « Pax Romana » Praeses. Ei scribit B. P., vicesimo ab illa sodalitate internationali indicto Coetu, 572 s. S ecclesiasticae, noviter constitutae: Regiopolitana in Iamaica, 177; S. Petri et Arcis G-allicae, 182; Miamiensis, 707. Sacerdotes. B. P. sollicitudo in illos et necessitudinis sensus, 466 s.; B. P. illos novit Christo et Ecclesiae fideles, scit eorum opera, laborem ac difficultates, 467 s.; sacerdos, homo Dei, 468; et ad bonum est communitatis, 468; humana societas et Ecclesia sacerdotibus indigent, 468 s.; sacerdotis officium ac studium ad spiritualem vitam quod attinet, 469; B. P. sacerdotibus commendat fiduciam et dilectionem in Ecclesiam, 470. Q Quadragenarum V. Romanus tempus. Clerus. R Regolamento generale Scriptura Sacra. delia Curia Sacrarum Litterarum doctores B. P. alloquitur, recolens studiorum Veteris Testamenti progressus ultima nostra aetate laudansque navatam in hac parte ab illis operam, 262 s.; quanto studio Ecclesia Sacras Litteras prosequatur, 263 s. Romana (Ratio Eomanae Curiae moderandae), 129 ss. Religionis neglegentia. De ea loquitur B. P. christifidelibus coram admissis eamque recolit in more esse nostra hac aetate, 798 s.; B. P. auctam animadvertit difficultatem tradendi hominibus religiosum nuntium, 799 ss. Secretariatus fovendam. ad unitatem Christianorum Annuum plenarium Coetum habet, cui qui interfuerunt a B. P. coram admittuntur, 794; illorum commemorat navatam operam quoad « oecumenismum», 794s.; «Directorium oecumenicum », vera Instructio, quae fert normas fideliter servandas ab iis qui oecumenismo recte student, 795; intempestiva ac importuna incepta passim contra latas normas admissa, 795; B. P. recolit oecumenismi longum ac difficile esse iter terendum, 796. Religiosa vita. Sodales alloquens, qui Generali Coetui suae cuiusque communitatis interfuerunt, B. P. recolit abdicationis et caritatis momentum, 790 s.; item momentum colloquii cum Deo, 791; accommodatio vitae religiosae, suadenda at caute inducenda, 791 s.; quid exspectet Ecclesia a Eeligiosis post Oecumenicum celebratum Concilium, 792. Secretariatus Ritus V. Romanus tempore ineunte, B. P. curiones oratoresque in Urbe coram admittit, illorum recolit anxitudines in exercendo munere illosque solatur, 214 ss.; iunioribus praesertim sacerdotibus animum addit, ne formident neve animo deficiant, tot dubiorum ac quaestionum procellosis undis impetiti, 216 ss. Romero Loza Iosephus, Bolivianae Reipublicae Legatus, B. P. Litteras concrediti muneris testes tradit, 803; B. P. illum salutat suique animi sensus in Bolivianam Nationem pandit, 803 ss. Rota S. V. pro non christianis. Romae coetus cogit eiusque membris B. P. sermonem habet, 568; B. P. recolit Secretariatus institutionem eiusque finem, 568 s.; vota insuper fundit pro illius opera et laboribus, 569. pontificales. Insignia 'pontificalia. Clerus. Quadragenario Tribunal Romana. S. R. Rotae, Sita Alfonsus, primus Reipublicae Popularis Congi Legatus, B. P. Litteras commissi muneris testes tradit ab Eoque comiter salutatur ac vota excipit, 730 ss. Skanderbeg. V. Castriota Georgius. Sobuzha I I , Rex dicionis v. V. « Swaziland ». Societas d. « Swaziland ». Missionum ad Afros. Sodalibus generalem religiosae suae communitatis Conventum habentibus B. P. gratulatur de navata opera, 387 s. 881 Index rerum analyticus Societas Verbi Divini. Capitulum Generale celebrat, cui qui interfuerunt a B. P. coram admittuntur eiusque gratulationis verba audiunt de duobus in impenso labore propositis: a) ad pristinorum restaurationem quod spectat, 200 s.; b) ad religiosae disciplinae accommodationem ad hodiernas temporum condiciones quod attinet, 201 s. Italica S. Caeeiliae. Sodales Conventum generalem habentes B, P. alloquitur, momentum recolens hisce diebus navatae ab illis operae, 711; recolit insuper musicam sacram cantusque liturgicos ad cultum ordinari, 712; cultum ergo deceant oportet, 712 s.; quin tamen musicae sacrae cultoribus irrationalia repagula ponantur, 713; munus sacri cantus quoad fidelium communitatem, et Ecclesiae constitutionem, 714. Traglia Card. A loisius, Vice sacra Urbis Antistitis munere se abdicanti, ei grati animi sensus pandit B. P. illumque S. R. E. Cancellarium renuntiat, 79 s. Trapé P . Augustinus, Ordinis Fratrum S. Augustini Prior Gen. Ei scribit B. P., ob religiosae communitatis Conventum generalem Philadelphiae habendum, eo quoque consilio, ut vita contemplativa et activa apto fecundoque nexu inter se componantur, 563 s. Sodalitas Sollemnia cationes. post Canonizationes vel Tribunal — Bhemense, — — Beatifi- Instructio S. C. Rituum de iis sollemniis peragendis, 602; sacrae Indulgentiae eo temporis spatio acquirendae, 602. Pont. Collegium. Sodales per hebdomadam Coetum habentes B. P. coram admittit et alloquitur, in illos existimationem confirmans, 271 s.; illis commemorat quae sentiat Ecclesia de investigationibus, quas agunt scientiarum cultores de rerum natura, 272 ss.; rationem inter scientiam et fidem recolit, 273 s.; quantum nocere quantumque favere hominibus valeat scientia B. P. recolit, 274 s. Tribunal S. Romanae Rotae. Praelatos Auditores, Officiales et Advocatos B. P. coram admittit et alloquitur, suae existimationis sensus in illos confirmat, bene promerita commemorat, 202 ss.; recolit illorum in C. I. C. recognoscendo adiutricem operam, 205 s. Sophorum Spatia extra-atmospherica. B. P. iis ecclesiasticum: iudicabit in prima instantia universas causas eccles. Rhemensis, Ambianensis, B ello vacensis, Catalaunensis, Ebroicensis, Suessionensis ac Trecensis, 226; Ambianense, easdem causas iudicabit in gradu appellationis, 226; Indianapolitanum, designatur pro appellationibus a tribunali Ludovicopolitano, 764. Trin-Nhu Khuê Iosephus Maria, Archiep. Hanoiensis. Nuntium ei mittit B. P., primo revoluto saeculo ex quo Vicariatus Ap. Tonkinensis occidentalis B. M. V. sollemniter consecratus est, 810. mun- tium mittit qui primo internationali Coetui interfuerunt, illis spatiis nullo nocendi studio explorandis, 570; optat Ecclesia ut technicae progressiones paci et communi hominum bono faveant, 570 ss. Mika, supremi Consilii publicae rei administrandae in Jugoslavia Praeses. A. B. P. coram admittitur ac salutatur, 96 ss. U Ucraini. V. « Union Presse Apostolicus. Internationale de la ». Octavum ex omnibus nationibus Coetum cogit, 471; illius Sodalitatis Praesidi B. P. scribit, recolens diurnariorum, praesertim catholicorum, auctoritatem et officium, 471 s. Spiljak « Swaziland Exarchus Catholique Universitas Studiorum Catholica Lublinensis decem celebrat exacta lustra, ex quo constituta est, 710. V. Facultas theologica (Vratislaviensis). ». Illa regione sui iuris facta, B. P. Regi vota ac omina pandit, 577. T Tamura V Yukihisa, Japoniae Legatus, B. P. Litteras concrediti muneris testes tradit, 103. Testa Card. Gustavus. Ei scribit B. P., munere Pro-Praefecti S. Consilii Ecclesiae Orientali praepositi se abdicanti, 86 s. Vacatio legis, latae Const. Apost. « Regimini Ecclesiae universae », prorogatur, 50. van Asten P . Théo, Missionariorum Africae Moderator Generalis. Primo revo- 882 Index rerum analyticus luto saeculo ab illo condito Instituto, B. P., ei nuntium mittens, fructus recolit acti a sodalibus laboris, 758 ss. Veritas. Christifideles, praesertim iuvenes litterarum studiis deditos, B. P. monet ut rectam de veritate servent notionem teneantque notas, 259 ss. Vicariatus apostolici: Jesseltonensis, Kuchingensis, Miriensis, seiunguntur a Legatione Apostolica in Indonesia et subiciuntur Delegationi Apostolicae Thailandensi, Laosiensi, Malacensi et Singaporensi, 192. Vicariatus Castrensis in Salvatoriana publica erigitur, 531 ss. Yion Henricus, Vocationes ecclesiasticae. Praecipuae causae, cur hae vocationes fiunt hodie numero rariores, 47 ss.; B. P. nuntius ob diem celebrandum vocationibus iuvandis per totum orbem catholicum dicatum, 280 ss.; Ecclesia vocationibus eget, 281; liberis vocationibus eget, 282. Voorst tot Voorst Sweder Godefridus W Re- Ep. Pictaviensis. Epistulam ad eum mittit B. P., ob agenda sollemnia, X V I exacto saeculo a S. Hilarii obitu, 72 ss. (van) M . , Hollandiae Regni Legatus, B . P . Litteras concrediti numeris fidem facientes tradit, 103. Wyszyúshi Card. Stephanus, Archiep. Gnesnensis et Varsaviensis. Ei scribit B. P., decem exactis lustris a constituta Catholica Studiorum Universitate Lublinensi, 710. ADDENDA ET CORRIGENDA in vol. L X (1968) Commentarii ACTA APOSTOLICAE SEDIS : Pag. 118, linea quarta, post verba e clero saeculari addatur hactenus Episcopum Idebessenum; linea nona, loco Terebentinae legatur Terebenthinae ; linea vicesima secunda, loco Makurdiensi legatur Makurdensi. Pag. 376, linea decima, loco (can.) 351 legatur (can.) 315. Pag. 534, linea decima quarta, loco Eric legatur E rie. Pag. 535, linea tertia, loco Lakossaënsi legatur Lokossaënsi. Pag. 560, linea prima, loco Quondoquidem legatur Quandoquidem. Pag. 816, linea vicesima secunda, loco (alias : Schallotensi) legatur (alias: Scalholtensi). Pag. 826, linea undecima, loco Mocchiuti legatur Mocchiutti. SEXAGESIMUM VOLUMEN OOMMENTARII OFFICIALIS «ACTA APOSTOLICAE SEDIS» ABSOLVITUR DIE XXXI M. DECEMBRIS A. MCMLXVIII TYPIS POLYGLOTTIS VATICANIS Anno X X X I X ' Catta del V a t i c a n o , m a r t e d ì 1 2 m a r z o 1 9 6 8 Num. 1 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DEL VATICANO DELLA CITTA Pontificato di S. S. Paolo VI - Anno V N. X L I - Ordinanza della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano con la quale è autorizzata la emissione di una serie di francobolli di posta aerea. Î2 marzo 1968 LA PONTIFICIA COMMISSIONE PEE LO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO In virtù dei poteri conferiti dal Sommo Pontefice Pio XII alla Pontificia Commissione col provvedimento 20 marzo 1939 e confermati dal Sommo Pontefice Giovanni XXIII col provvedimento 7 novembre 1958 e dal regnante Sommo Pontefice Paolo VI col provvedimento 26 giugno 1963 ; Visti gli art. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. II ; Udito il parere del Consigliere generale dello Stato; ORDINA Art. 1. - È autorizzata la emissione di una serie di due francobolli da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano e da inoltrare per via aerea. 2 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento Art. 2. - I francobolli di cui all'articolo precedente, stampati in calcografìa su carta recante in filigrana ir disegno delle Chiavi decussate, hanno le seguenti caratteristiche : dimensioni : mm. 30 x 40 compresa la dentellatura, formato verticale ; valori : L. 1.000, L. 1.500 ; soggetto : unico, rappresentante un particolare dell'Angelo dell'Annunciazione dell'Angelico, che si trova nella chiesa del Gesù a Cortona ; i due valori recano, in basso, la scritta : « POSTA AEREA VATICANA » ; in alto, a destra, l'indicazione dei rispettivi valori in cifre arabiche ; colori : il valore da L. 1.000 rosso porpora ; il valore da L. 1.500 grigio. Art. 3. - I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno valore, agli effetti postali, dalla data di entrata in vigore della presente ordinanza. Art. 4. - La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di S. Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno stesso della sua pubblicazione. Città del Vaticano, dodici marzo millenovecentosessantotto. AMLETO GIOVANNI Card. CICOGNANI, Presidente ALBERTO Card, DI JORIO GIUSEPPE Card. PIZZARDO GIUSEPPE Card. FERRETTO GUSTAVO Card. TESTA f Primo Principi, Segretario Anno XXXIX Città del Vaticano, giovedì 28 marzo 1968 Num. 2 ACTA APOSTOLICAE SEDIS S U P P L E M E N T O P E R LE D E L L O D E L L A LEGGI E DISPOSIZIONI S T A T O D E L C I T T A V A T I C A N O iti l i Pontificato di S. S. Paolo VI - Anno V MOTU PROPRIO DI SUA SANTITÀ PAOLO VI PER L'ISTITUZIONE DELLA CONSULTA DELLO STATO DELLA CITTÀ DEL V A T I C A N O Una struttura particolare, quale le circostanze richiedevano, aveva dato il Nostro Predecessore Pio XI di v. m. allo Stato della Città del Vaticano al momento della sua costituzione, affidandone la direzione ad una personalità laica con la qualifica di Governatore, coadiuvato da un Consiglio Centrale. Le mutate circostanze, soprattutto nelFimminenza della seconda guerra mondiale, suggerirono al Nostro venerato Predecessore Pio XII di costituire una Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano, con l'incarico di provvedere al governo ed al funzionamento dello Stato medesimo e di assorbire le funzioni fino allora svolte dal Consiglio Centrale. Con il progresso dei tempi, per altro, anche per lo Stato della Città del Vaticano esigenze nuove si sono create ed il — 2 — campo delle relative attività specifiche si è notevolmente allargato con il conseguente aumento del numero, dell'importanza e della vastità dei problemi da affrontare e da risolvere. Abbiamo, pertanto, deliberato, di Nostro Motu Proprio e certa scienza, di costituire una Consulta, la quale collabori con la Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano nello studio di determinate questioni, fornendo ad essa quei pareri e suggerimenti che possono esserle utili per il buon governo dello Stato o che dalla medesima possono essere richiesti per la trattazione degli affari più importanti. Con la pienezza quindi della Nostra autorità abbiamo ordinato ed ordiniamo quanto appresso da osservarsi come Legge dello Stato: 1) Fermo restando quanto disposto nell'art. 8 della Legge fondamentale della Città del Vaticano (7 Giugno 1929) a proposito del Consigliere Generale dello Stato, detta Consulta viene costituita come organo puramente consultivo. 2) La Consulta è composta da 24 membri, residenti abitualmente a Roma, scelti tra personalità del Laicato, particolarmente benemerite verso la Santa Sede e fornite di riconosciuta capacità e di specifica competenza nei settori di attività a cui devono attendere i vari Uffici del Governatorato della medesima Città del Vaticano. 3) Fanno parte della Consulta, come membri onorari, sei persone che potranno risiedere abitualmente fuori dello Stato della Città del Vaticano e fuori di Roma, partecipando, con diritto di voto, alle riunioni della Consulta medesima, che avessero luogo in coincidenza con loro eventuale permanenza in Roma. 4) La Consulta è presieduta, ipso jure, dal Delegato Speciale dello Stato della Città del Vaticano. 5) Non possono far parte della Consulta Funzionari dello Stato della Città del Vaticano in attività di servizio o altri di- — 3 — pendenti che siano retribuiti, per un lavoro fisso e continuo, dalla Santa Sede o dallo Stato della Città del Vaticano. 6) L'Ufficio di Consultore non è ereditario. I Consultori sono nominati dal Sommo Pontefice « ad quinquennium » e possono essere riconfermati. 7) La Consulta è presieduta dal Presidente ed in sua assenza dal Consultore più anziano di nomina o di età (a parità di data di nomina). 8) La Consulta è convocata dal Presidente ogni tre mesi e tutte le volte che la Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano avrà da sottoporre all'esame di essa qualche problema di particolare importanza ed urgenza. 9) Per la validità delle adunanze deve essere presente almeno la metà dei componenti della Consulta, e le eventuali risoluzioni devono essere approvate a maggioranza assoluta di voti. 10) Nelle adunanze funge da Segretario il Capo dell'Ufficio Legale dello S. C. V . , il quale redige il relativo verbale, che dovrà essere trascritto su apposito registro e firmato da lui stesso, oltre che dal Presidente o da chi ha presieduto l'adunanza. Copia del verbale opportunamente firmato sarà rimessa con sollecitudine alla Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano, per il debito esame. 11) In seno alla Consulta possono essere costituite speciali Commissioni di studio per l'esame approfondito delle questioni sottoposte alla Consulta stessa dalla Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano. 12) L'ufficio di Consultore è considerato prestazione onorifica a titolo gratuito. 13) I componenti della Consulta sono Membri della Famiglia Pontificia e possono prendere parte, al pari degli altri Membri, alle Cerimonie civili di carattere ufficiale, a seconda delle disposizioni di volta in volta stabilite dal Prefetto del Palazzo Apostolico (cfr. Motu Proprio « Pontificalis Domus », di questo giorno 28 Marzo 1968). 14) I Consultori non prendono parte al Corteo Papale, nè alle Cerimonie della Cappella Pontificia, pur essendo assegnato a coloro che desiderano intervenire un posto conveniente (cfr. ibid.). 15) La presente Legge entrerà in vigore nel giorno stesso della sua pubblicazione. Ordiniamo che quanto è stato da Noi decretato con questo Motu Proprio resti fermo e sia osservato non ostante qualunque disposizione in contrario. Comandiamo inoltre che l'originale del presente Motu Proprio, munito dei debiti sigilli, sia depositato nell'Archivio delle leggi dello Stato della Città del Vaticano e che il testo corrispondente sia pubblicato nel Supplemento degli Acta Apo- stolicae Sedis. Dato dal Nostro palazzo apostolico Vaticano, il ventotto Marzo millenovecentosessantotto, anno V del Nostro Pontificato. PAOLO PP. VI Anno XXXIX Città del Vaticano, martedì 2 aprile 1968 . Num. 3 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTA W M DEL VATICANO Pontificato di S. S. Paolo VI - Anno V Tribunale di Prima Istanza per le cause di competenza del Foro Ecclesiastico (art. 12 O. G.). VATICANA Nullitatis matrimonii (Isouard - Gonda) DECEETUM NOTIFICATIONIS SENTENTIAE PEE EDICTUM Die 20 decembris'1967 Tribunal Sacrae Eomanae Eotae sententiam protulit, qua edixit non constare de matrimonii nullitate in casu. Cum autem ignoretur locus actualis commorationis partis conventae seu dominae Hevae Gonda, attentis cc. 1724 et 1876 C.I.C., eidem per hoc Decretum notificetur. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedictae dominae Hevae Gonda, curare debent ut de hac edictali notificatione rite moneatur. Carolus Lefebvre, Praeses Ex Cancellaria Tribunalis, die 2 aprilis 1968. Eaphael Funghini, Notarius Anno XXXIX Città del Vaticano, venerdì 10 maggio 1968 Nom. 4 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DELLA CITTA DEL VATICANO Pontificato di S. S. Paolo VI - Anno V N. X L I I — Ordinanza della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano con la quale si disciplina Fora estiva per il 1968. 10 maggio 1968 LA PONTIFICIA COMMISSIONE PER LO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO In virtù dei poteri conferiti dal Sommo Pontefice Pio XII alla Pontificia Commissione col provvedimento 20 marzo 1939 e confermati dal Sommo Pontefice Giovanni XXIII col provvedimento 7 novembre 1958 e dal regnante Sommo Pontefice Paolo VI col provvedimento 26 giugno 1963 ; Vista la Ordinanza 16 maggio 1966 n. XXVI della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano, con la quale si istituisce Pora estiva; Udito il parere del Consigliere generale dello Stato : ORDINA Art. 1. - Dalle ore zero del 26 maggio alle ore una del 22 settembre 1968, l'ora normale è anticipata, a tutti gli effetti, di sessanta minuti primi. 6 Acta Apostolicae Sectis - Supplemento Art. 2. - La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di S. Damaso, alle porte degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno stesso della sua pubblicazione. Città del Vaticano, dieci maggio millenovecentosessantotto. AMLETO GIOVANNI Card. CICOGNANI, Presidente ALBERTO Card, DI JORIO GIUSEPPE Card. PIZZARDO GIUSEPPE Card. FERRETTO GUSTAVO Card. TESTA f Primo Principi, Segretario Anno XXXIX Città del Vaticano, martedì 28 maggio 1968 Num. 5 ACTA APOSTOLICAE SEDIS S U P P L E M E N T O PER LE LÈGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO IBI DELLA CITTA «¡i DEL VATICANO Pontificato di S. S. Paolo VI - Anno V N. X L I I I - Ordinanza delia Pontifìcia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano con la quale è autorizzata la emissione di una serie di valori postali per segnatasse. 28 maggio 1968 LA PONTIFICIA COMMISSIONE PER LO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO In virtù dei poteri conferiti dal Sommo Pontefice Pio XII alla Pontifìcia Commissione col provvedimento 20 marzo 1939 e confermati dal Sommo Pontefice Giovanni XXIII col provvedimento 7 novembre 1958 e dal regnante Sommo Pontefice Paolo VI col provvedimento 26 giugno 1963 ; Visti gli art. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. II ; Vista l'ordinanza 30 luglio 1929, n. V I I I , relativa al servizio postale ; Vista l'ordinanza 30 aprile 1954, n. LXXXVII, relativa alla emissione di una serie di valori postali per segnatasse; Udito il parere del Consigliere generale dello Stato; ORDINA Art. 1. - È autorizzata la emissione di una serie di valori postali da applicarsi sulle corrispondenze insufficientemente affrancate, per 10 Acta Apostolicae Sectis - Supplemento indicare l'importo della sopratassa dovuta, a termini dell'articolo 9 della ordinanza 30 luglio 1929, n. V I I I . Art. 2. - La serie si compone di sei valori stampati in calcografia, su carta filigranata, recante il disegno delle Chiavi decussate, e aventi le caratteristiche seguenti : disegno : Chiavi decussate sormontate dal triregno ; dimensioni : mm. 20 x 24, compresa la dentellatura, formato orizzontale ; ^ valori : L. 10, 20, 50, 60, 100, 180 ; colori : lo stemma, nero, per tutti i sei valori ; il fondo, per il valore da L. 10, grigio violaceo; per il valore da L. 20, verde acqua; per il valore da L. 50, rosa ; per il valore da L. 60, grigio verde ; per il valore da L. 100, giallo ocra ; per il valore da L. 180, lilla ; diciture : nella parte superiore, a sinistra : « POSTE VATICANE » , su due righe; a destra, l'indicazione del valore in cifre arabiche; nella parte inferiore, al centro : « SEGNATASSE » . Art. 3. - Dalla entrata in vigore della presente ordinanza cessano di aver valore, agli effetti postali, i valori per segnatasse la cui emissione fu autorizzata con l'ordinanza 30 aprile 1954, n. LXXXVII. Art. 4. - La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione alla porta degli Uffici del Governatorato, nel Cortile di San Damaso e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore il giorno stesso della sua pubblicazione. Città del Vaticano, ventotto maggio millenovecentosessantotto. AMLETO GIOVANNI Card. CICOGNANI, Presidente ALBERTO Card. Di JORIO GIUSEPPE Card. PIZZARDO GIUSEPPE Card. FERRETTO GUSTAVO Card. TESTA f Primo Principi, Segretario Gttà del Vaticano, giovedì, 22 agosto 1968 Anno XXXIX Num. 6 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO D E L L A CITTÀ DEL VATICANO Pontificato di S.S. Paolo VI - Anno VI N. X L I V - Ordinanza della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano con la quale è autorizzata la emissione di una serie di francobolli commemorativi del XXXIX Congresso Eucaristico Internazionale di Bogota. , 22 agosto 1968 LA PONTIFICIA COMMISSIONE PER LO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO In virtù dei poteri conferiti dal Sommo Pontefice Pio XII alla Pontifìcia Commissione col provvedimento 20 marzo 1939 e confermati dal Sommo Pontefice Giovanni XXIII col provvedimento 7 novembre 1958 e dal regnante Sommo Pontefice Paolo VI col provvedimento 26 giugno 1963 ; Visti gli art. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. II ; Udito il parere del Consigliere generale dello Stato ; ORDINA Art. 1. - È autorizzata la emissione di una serie di tre francobolli dedicati a commemorare il XXXIX Congresso Eucaristico Internazionale di Bogota, da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano. 14 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento Art. 2. - I francobolli di cui all'articolo precedente, stampati in rotocalco, su carta filigranata recante il disegno delle Chiavi decussate, hanno le seguenti caratteristiche : dimensioni: mm. 24x40, compresa la dentellatura, formato verticale ; valori : L. 25, L. 55, L. 220 ; soggetti: il valore da L. 25 reca l'effigie del Sommo Pontefice in atto di preghiera ; il valore da L. 55 riproduce l'Ostensorio tratto dall'affresco di Raffaello noto con la denominazione « Disputa del Sacramento » ; il valore da L. 220 riproduce uno degli affreschi di Francesco Bencivenga che decorano il salone d'accesso agli Unici della Segreteria di Stato in Vaticano, raffigurante la carta geografica dell'America Latina ; nei valori da L. 25 e da L. 220 figura, in alto, il motto in lingua latina « VINCULUM CARITATIS », e, in basso, in tutti e tre i valori, il millesimo « 1968 », in cifre arabiche ; ancora più in basso la scritta «POSTE VATICANE» con l'indicazione dei rispettivi valori in cifre arabiche ; colori : il valore da L. 25, bruno caldo ; il valore da L. 55, quadricromia; il valore da L. 220, bruno il continente, celeste il mare. Art. 3. - I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno valore, agli effetti postali, dalla data di entrata in vigore della presente ordinanza fino al 30 giugno 1969. Art. 4. - La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di S. Damaso, alla porta degli Unici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno stesso delle sua pubblicazione. Città del Vaticano, ventidue agosto millenovecentosessantotto. AMLETO GIOVANNI Card. CICOGNANI, Presidente ALBERTO Card. Di JORIO GIUSEPPE Card. PIZZARDO GIUSEPPE Card. FERRETTO GUSTAVO Card. TESTA f Primo Principi, Segretario Anno XXXIX Città del Vaticano, mercoledì 16 ottobre 1968 Num. 7 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO D E L L A CITTA DEL VATICANO Pontificato di S.S. Paolo VI - Anno VI ìsT. X L V - Legge che autorizza la coniazione ed emissione di monete per Panno 1968. 16 ottobre 1968 PAOLO PP. VI Di nostro moto proprio e certa scienza, con la pienezza della Nostra sovrana autorità: Vista la legge monetaria 31 dicembre 1930, n. XXI; Vista la legge 30 dicembre 1959, n. XI, con cui sono determinate nuove caratteristiche per le monete vaticane; Vista la Convenzione monetaria tra lo Stato della Città del Vaticano e Vitalia, sottoscritta nella Città del Vaticano il 31 luglio 1962; Abbiamo ordinato ed ordiniamo quanto appresso, da osservarsi come legge dello Stato: Art. 1. - È autorizzata la coniazione e la emissione di monete metalliche del valore nominale di L. 1, L. 2, L. 5, L. 10, L. 20, L. 50, L. 100, L. 500, aventi le caratteristiche tecniche di cui all'art. 2 della legge 30 dicembre 1959, n. XI. Art. 2. - Le caratteristiche artistiche delle monete di cui all'articolo 1 sono le seguenti : 18 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento per le monete da L. 500 nel diritto : busto del Sommo Pontefice, con mozzetta, stola e zucchetto, volto a sinistra ; intorno : PAULUS VI P. MAX. A. VI ; nel rovescio : cornice romboidale, che racchiude tre spighe, intrecciate in forma di croce, che si intersecano nel punto centrale d'un sole raggiante ; in alto, intorno al soggetto : CITTÀ DEL VATICANO ; in basso, a sinistra : LIRE ; a destra : 500 ; scrittura nel bordo circolare esterno in rilievo : IN • NOMINE • DOMINI + + + ; per le monete da L. 100 nel diritto : busto del Sommo Pontefice, con mozzetta, stola e zucchetto, volto a sinistra; intorno: PAULUS VI P. M A X . A. V I ; nel rovescio : scena raffigurante Nostro Signore che distribuisce i pani ; intorno : CITTÀ DEL VATICANO ; in basso, a sinistra : LIRE ; a destra : 100 ; per le monete da L. 50 nel diritto : busto del Sommo Pontefice, con mozzetta, stola e zucchetto, volto a destra ; intorno : PAULUS VI PONT. MAX. A. VI ; nel rovescio: la SS.ma Vergine, raffigurata tra le messi, con un'aureola raggiata intorno al capo, le braccia protese e una spiga in ciascuna delle mani ; in alto, intorno al soggetto : CITTÀ DEL VATICANO ; in basso, a sinistra : L. ; a destra : 50 ; per le monete da L. 20 nel diritto : busto del Sommo Pontefice, con mozzetta, stola e zucchetto, volto a destra; intorno: PAULUS VI PONT. M A X . A. V I ; nel rovescio : cornice romboidale, che racchiude tre spighe, intrecciate in forma di croce, che si intersecano nel punto centrale d'un sole raggiante ; in alto, intorno al soggetto : CITTÀ DEL VATICANO ; in basso, a sinistra : L. ; a destra : 20 ; per le monete da L. 10 nel diritto : busto del Sommo Pontefice, con mozzetta, stola e zucchetto, volto a sinistra ; intorno : PAULUS VI P. MAX. A. VI ; nel rovescio : scena raffigurante Nostro Signore che distribuisce i pani ; intorno : CITTÀ DEL VATICANO ; in basso, a sinistra : LIRE ; a destra : 10 ; Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 19 per le monete da L. 5 nel diritto : busto del Sommo Pontefice, con mozzetta, stola e zucchetto, volto a destra ; intorno : PAULUS VI PONT. MAX. A. VI ; nel rovescio : la SS.ma Vergine, raffigurata tra le messi, con un'aureola raggiata intorno al capo, le braccia protese e una spiga in ciascuna delle mani ; in alto, intorno al soggetto : CITTÀ DEL VATICANO ; in basso, a sinistra : L. ; a destra : 5 ; per le monete da L. 2 nel diritto : busto del Sommo Pontefice, con mozzetta, stola e zucchetto, volto a destra ; intorno : PAULUS VI PONT. MAX. A. VI ; nel rovescio : scena raffigurante Nostro Signore che distribuisce i pani ; intorno : CITTÀ DEL VATICANO ; in basso, a sinistra : LIRE ; a destra : 2 ; per le monete da L. 1 nel diritto : busto del Sommo Pontefice, con mozzetta, stola e zucchetto, volto a sinistra ; intorno : PAULUS VI P. MAX. A. VI ; nel rovescio : cornice romboidale, che racchiude tre spighe, intrecciate in forma di croce, che si intersecano nel punto centrale d'un sole raggiante ; in alto, intorno al soggetto : CITTÀ DEL VATICANO ; in basso, a sinistra : L. ; a destra : 1. Le monete da L. 100, L. 50, L. 20, L. 2, hanno il bordo circolare esterno godronato; le monete da L. 10, L. 5, L. 1 hanno il bordo circolare esterno liscio. Art. 3. - Le monete di cui agli articoli precedenti saranno emesse nei quantitativi di cui appresso : Monete Monete Monete Monete Monete Monete Monete Monete da da da da da da da da L. 1 2 L. 5 L. L. 10 L. 20 L. 50 L. 100 L. 500 pezzi pezzi pezzi pezzi pezzi pezzi pezzi pezzi 100.000 100.000 100.000 110.000 105.000 190.000 315.000 110.000 pari pari pari pari pari pari pari pari a a a a a a a a L. L. L. L. L. L. L. L. 100.000 200.000 500.000 1.100.000 2.100.000 9.500.000 31.500.000 55.000.000 L. 100.000.000 Art. 4. - La presente legge entrerà in vigore il giorno della sua pubblicazione. 20 Acta Apostolicae Sectis - Supplemento Comandiamo che V originale della presente legge, munito del sigillo dello Stato, sia depositato nell'Archivio delle leggi dello Stato della Città del Vaticano e che il testo corrispondente sia pubblicato nel Supplemento degli Acta Apostolicae Sedis, mandando a chiunque spetti di osservarla e di farla osservare. Data dal Nostro Palazzo Apostolico Vaticano nel sedici millenovecentosessantotto, anno VI del Nostro Pontificato. PAOLO PP. VI ottobre Anno XXXIX Città del Vaticano, giovedì 28 novembre 1968 Nom. 8 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO DEL VATICANO DELLA CITTA Pontificato di S. S. Paolo VI - Anno VI N. XL VI - Ordinanza della Pontificia Commissione per io Stato della Città del Vaticano con la quale è autorizzata la emissione di una serie di francobolli dedicata a celebrare la solennità cristiana del Natale. 28 novembre 1968 LA PONTIFICIA COMMISSIONE PER LO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO In virtù dei poteri conferiti dal Sommo Pontefice Pio XII alla Pontifìcia Commissione col provvedimento 20 marzo 1939 e confermati dal Sommo Pontefice Giovanni XXIII col provvedimento 7 novembre 1958 e dal regnante Sommo Pontefice Paolo VI col provvedimento 26 giugno 1963 ; Visti gli art. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. II ; Udito il parere del Consigliere generale dello Stato ; ORDINA Art. 1. - È autorizzata la emissione di una serie di tre francobolli dedicati a celebrare la solennità cristiana del Natale, da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano. 22 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento Art. 2. - I francobolli di cui all'articolo precedente, stampati in calcografìa, su carta filigranata recante il disegno delle Chiavi decussate, hanno le seguenti caratteristiche : dimensioni: mm. 30 x 40, compresa la dentellatura, formato verticale ; valori : L. 20, L. 50, L. 250 ; soggetto : unico, rappresentante la sacra immagine del Bambino Gesù di Praga; i tre valori recano in alto la scritta, in lingua latina « NATIVITAS D.N.I. CHRISTI » e, in una seconda riga, a destra : « MCMLXVIII » ; in basso la scritta « POSTE VATICANE » seguita dall'indicazione dei rispettivi valori in cifre arabiche; colori: il valore da L. 20, rosa; il valore da L. 50, blu; il valore da L. 250, verde. Art. 3. - I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno valore, agli effetti postali, dalla data di entrata in vigore della presente ordinanza fino al 31 dicembre 1969. Art. 4. - La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di S. Damaso, alla porta degli Unici del Governatorato e negli Unici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno stesso della sua pubblicazione. Città del Vaticano, ventotto novembre millenovecentosessantotto. AMLETO GIOVANNI Card. CICOGNANI, Presidente GIUSEPPE Card. PIZZARDO GIUSEPPE Card. FERRETTO GUSTAVO Card. TESTA Mons. SERGIO GUERRI, Pro-Presidente a. i. f Primo Principi, Segretario