ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE A N . ET VOL. L X I I TYPIS POLYGLOTTIS VATICANIS M-DCCCC-LXX An. et vol. LXII 31 Ianuarii 1970 N. 1 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano —- Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI SACRA C O N S I S T O R I A i CONSISTORIUM SECRETUM Feria secunda, die x v mensis decembris anno MCMLXIX, in A u l a con- sistoriali Palatii Apostolici Vaticani habitum est Consistorium secretum, cuius acta ex ordine referuntur. I - SUMMI PONTIFICIS ALLOCUTIO « Laetanti animo vos hic hodie conspicimus atque amantitibus verbis alloquimur, dilectissimi Nobis Cardinales, Praelati, Officiales Patresque Consultores Sacrae Congregationis pro causis Sanctorum, quos plane « gaudium meum et coronam meam » appellare et salutare ipsis Pauli Apostoli verbis percupimus. Vos ea de causa coram admisimus, ut sententiam vestram de maximi momenti quaestionibus prof eratis. Scilicet vobis disceptandum est, utrum constet de miraculis, quae proposita sunt ad canonizationem obtinendam trium Beatorum Caelitum, nempe: Beati Leonardi Murialdo, sacerdotis, Conditoris Piae Societatis Taurinensis a Sancto Iosepho; 1 1 Cfr. Phil. 4. i. 6 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Beatae Mariae Victoriae Teresiae Couderc, virginis, Fundatricis Sororum Dominae Nostrae a Recessu Cenaculi; Beatae Mariae a Solitudine Torres Acosta, virginis, Fundatricis Instituti Servarum Infirmis Ministrantium. Antequam autem ad has causas tractandas procedatur, ordo rerum agendarum in hoc Consistorio servandus postulat, ut nonnullis Ecclesiis vacantibus provideamus et nuntium demus de Ecclesiis iam provisis ». II - PROVISIO ECCLESIARUM Beatissimus Patriarchali Luciani, Pater sequentes Ecclesiae hactenus Venetiarum Episcopum Cathedrali Ecclesiae proposuit Ecclesias : Tangaënsi Titulari Ecclesiae episcopali Exc. Victoriensem R. Cathedrali Ecclesiae Aitapensi R. Cathedrali praefecit Kigomaënsi D. D. R. Kevin Ecclesiae Bigastrensi Albinum Komba. Villelmum R o w e l l . Alfonsum R. D. Venetorum. Maurum D. P. P. D. Nsabi. Septimium Todi- sco, Vicarium Generalem dioecesis Ostunensis, quem constituit Administratorem Apostolicum « Sede plena » Ecclesiarum Cathedralium Melphictensis, Juvenacensis et Terlitiensis. Titulari episcopali Ecclesiae Sasabensi R. P. Delegatum Episcopalem dioecesis Oppidensis, D. Sanctum Bergamo, quem constituit Admi- nistratorem Apostolicum « Sede plena » Ecclesiae archiepiscopalis Rossanensis. Postea, Summus Pontifex Sacrorum Antistites per Apostolicas sub plumbo Litteras iam renunciatos publicavit, videlicet : ARCHIEPISCOPOS Barranquillensem, dioecesi in archidioecesim evecta, Germanum V i l l a Gaviria. Risinitanum, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Paulum B o t t o , iam Archiepiscopum Calaritanum. Torcellanum, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Aloisium Paro, iam Episcopum Diocaesariensem in Isauria, Delegatum Apostolicum in Australia et Papuasia-Nova Guinea. Yirunensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem p r o hac vice evecta, lose- 7 Acta Pauli Pp. VI phum Zabkar, Pro-Nuntium Apostolicum in Finlandia et Delegatum Apostolicum in Scandia. Taurominitanum, Ecclesia ad Archiepiscopalem p r o hac vice evecta, Robertum È. Lucey, iam Archiepiscopum Sancti Antonii. Sancti Antonii, Franciscum I. Furey, iam Episcopum Sancti Didaci. Maurianensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem p r o hac vice evecta, Pium Laghi, Delegatum Apostolicum Hierosolymitanum et in Palaestina. ' • Capritanum, Ecclesia ad Archiepiscopalem p r o hac vice evecta, Timotheum Manning, iam Episcopum Fresnensem, Coadiutorem Emi P. D. Iacobi Francisci S. R. E. Cardinalis Me Intyre, Archiepiscopi Angelorum in California. Brixellensem, Ioannem Ecclesia Hieronymum Liberopolitanum, ad Archiepiscopalem Adam, Andream iam pro Archiepiscopum Fernandum hac vice evecta, Liberopolitanum. Anguilé. Lupercianensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Albertum Vincentium D ' S o u z a , iam Archiepiscopum Calcuttensem. Calcuttensem, Laurentium Trevor Picachy, iam Episcopum Iamshedpurensem. Potentinum in Piceno, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, A d a m Kozlowiecki, iam Archiepiscopum Lusakensem. LusaJcensem, Emmanuelem Milingo. Tungrensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Henricum Lemaitre, Delegatum Apostolicum in Dicione Vietnamensi atque Cambogiensi. Montis Viridis, Ecclesia ad Archiepiscopalem p r o hac vice evecta, Iosephum Schoiswohl, iam Episcopum Sullectinum. Tagaratensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem p r o hac vice evecta, Geraldum Thomam Bergan, iam Archiepiscopum Omahensem. Omahensem, Danielem E. Sheehan, iam Episcopum Capsensem. Florentinensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Aloisium Barbarito, Nuntium Apostolicum in Haitiana Republica et Delegatum Apostolicum in Insulis Antillis. Antiatensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem p r o hac vice evecta, Em- a Acta Apostolicae Sedis -r Commentarium Officiale manuelem Clarizio, iam Archiepiscopum Claudiopolitanum in Isauriá, Pro-Nuntium Apostolicum in D i c i o n e Canadensi. Yprensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem p r o hac vice evecta, Iosephum Mees, Pro-üSTuntium Apostolicum in Indonesia. Calaritanum, Emum P. D. Sebastianum S. R. E. Cardinalem R a g g i o . Troyniensem, Ecclesia ad Stephanum Ferrando, iam Archiepiscopalem Episcopum Gauhatinum-Shillongensem, dioecesi pro hac vice evecta, Shillongensem. in archidioecesim evecta, Hu- bertum D ' R o s a r i o , iam Episcopum Dibrugarhensem. Vibomensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem p r o hac vice evecta, Andream Rohracher, iam Archiepiscopum Salisburgensem. Valentinum, Iosephum García Lahiguera, iam Episcopum Huelven- sem. Fundanum, Ecclesia ad Archiepiscopalem p r o hac vice evecta, Ubaldum Calabresi, Delegatum Apostolicum Regionis Maris Rubri. Aemoniensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Hugonem Poletti, iam Archiepiscopum Spoletanum. Trebianum, Ecclesia ad Archiepiscopalem p r o hac vice evecta, Ernestum Gallina, Pro-Nuntium Apostolicum in Cameroun et in Gabon atque Delegatum Apostolicum in Africa Centrali. Gastellanum, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Angelum Pérez Cisneros, iam Episcopum Barcinonensem in Venetiola, Coadiutorem E x c m i P. D. Iosephi Raphaelis P u l i d o Méndez, Archiepiscopi Emeritensis in Venezuela. Minorensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Carolum Iosephum Alter, iam Archiepiscopum Cincinnatensem. Cincinnatensem, Osahensem, Paulum dioecesi in Leibold, iam archidioecesim Episcopum evecta, Evansvicensem. Paulum Yoshigoro Taguchi, iam Episcopum eiusdem dioecesis. Fluminensem-Seniensem, dioecesibus aeque principaliter unitis et iri archidioecesim evectis, V i c t o r e m Buric, iam Episcopum Seniensem et Modrussensem. Spalatensem et Macar scensem, dioecesi in archidioecesim Franciscum F r a n i c , iam Episcopum eiusdem dioecesis. Jadrensem, Marianum Oblak, iam Episcopum Flaviensem. evecta, 9 Acta Pauli Pp. VI Petinensém, diutorem Iosephum Excmi P. D. Pavlisic, iam Victoris Buric, Episcopum Bruzenum, Archiepiscopi Coa- Fluminensis- Seniensis. Ovetensem, Gabinum Díaz Merchán, iam Episcopum Gaudicensem. Febianensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Antonium Guizar Valencia, iam Archiepiscopum Chihuahuensem. Chihuahuensem, Adalbertum Almeida Merino, iam Episcopum Zacatecensem. ßaelesiensem, Eduardum Ecclesia J. ad Hunkeler, Archiepiscopalem iam pro Archiepiscopum hac vice evecta, Kansanopolitanum in Kansas. Kansanopolitanum in Kansas, Ignatium J. Strecker, iam Episco- pum Campii on tis -Capitis Girar deaunensis. Yucatanensem, Emmanuelem Castro Ruiz, iam Episcopum Cinca- ritanum. Beverlacensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem p r o hac vice evecta, Achillem Glorieux, Pro-Nuntium Apostolicum in Republica A r a b i c a Syriana. Glastoniensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem Thomam J. Toolen, iam pro hac vice evecta, Archiepiscopum-Episcopum Mobiliensem- Archiepiscopalem vice evecta, hac vice evecta, Bir minghamiensem. Astigitanum, Ecclesia Humbertum Malchiodi, Neoportensem, ad iam Episcopum Ecclesia ad pro hac Placentinum. Archiepiscopalem pro Fultonium J. Sheen, iam Episcopum Roffensem in America. Balisburgensem, Eduardum Macheiner, iam Episcopum Saljensem. Polymartensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Mauritium Otunga, iam Episcopum Kisiianum, Coadiutorem Excmi P. D. Ioannis Iosephi Me Carthy, Archiepiscopi Nairobiensis. Spoletanum, Iulianum Tigimmensem, Ecclesia Agresti. ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Lucianum Storero, Delegatum Apostolicum in Ceylon. Teldensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Villelmum Carew, Nuntium Apostolicum in Ruanda et Burundi. Castrensem in Apulia, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice 10 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale evecta, Petrum Seiichi Shirayanagi, iam E p i s c o p u m Ateniensem, Coadiutorem Emi P . D . Petri Tatsuo S . R . E . Cardinalis D o i , Archiepiscopi Tokiensis. EPISCOPOS Sicilibbensem, Mauritium Marie-Sainte, Auxiliarem Excmi P. D. Henrici Mariae Varin de la Brunelière, Archiepiscopi Sancti Petri et A r c i s Gallicae. Polymartensem, Isidorum Augustum Oviedo et Reyes, iam Epi- scopum Leonensem in Nicaragua, nunc vita functum. Civitatis Ducalis, Emmanuelem Espinoza Salazar, Administrato- rem Apostolicum dioecesis Leonensis in Nicaragua. Montis P. Corbini, Franciscum Oves Fernandes, Auxiliarem Excmi D. Alfredi Müller et San Martin, Episcopi Centumfocensis. Maganguensem, noviter erecta dioecesi, Eligium Tato Lozada, iam Episcopum Cardicensem. Valleduparensem, noviter erecta dioecesi, Vincentium R o i g et Vil- lalba, iam Episcopum Aradensem. Sincelejensem, noviter erecta dioecesi, Felicem Torres Parra, iam Episcopum Ur- Episcopum Cellensem in Proconsulari. ßatrianensem, Raymundum Iglesias Navarri, iam gellensem. Curensem, Emmanuelem Samaniego Barriga, Auxiliarem Excmi P. D. Aloisi Guízar Barragán, Episcopi Saltillensis. Scardonensem, Franciscum luthensem, Iosephum Schenk, iam Episcopum Du- nunc vita functum. Tagaratensem, Antonium González Zumarraga, Auxiliarem Emi P. D. Pauli S. R. E. Cardinalis Muñoz V e g a , Archiepiscopi Quitensis. Cellensem in Proconsulari, Ioannem Larrea Holguin, Auxiliarem Emi P. D. Pauli S. R. E. Cardinalis Muñoz V e g a , Archiepiscopi Quitensis. Casilinum seu Marcellianensem, Petrum Antonium Nierman, Episcopum Groningensem. Groningensem, Ioannem B. Legazpiensem, Theotimum Möller. Pacis, iam Episcopum Palensem. iam 11 Acta Pauli Pp. VI Thizicensem, Alfonsum Nava Correon, Auxiliarem Emi P. D. Io- sephi Clementis S. R. E. Cardinalis Maurer, Archiepiscopi Sucrensis. Sciiamchiamensem, Franciscum Xaverium Chen-Ping Hsu, iam Epi- iam Epi- scopum Horrensem. llorinensem, dioecesi, Villelmum Mahony. Oyemensem, noviter erecta dioecesi, Franciscum Ndong, scopum noviter erecta Raphaneotanum. Kabalenum, Barnabam Machakosensem, Halem'Imana. noviter Andongensem, noviter Ijebuodensem, noviter erecta erecta dioecesi, dioecesi, Raphaelem Renatum erecta dioecesi, Ndingi. Dupont. Antonium Saliu Sanussi. Agatsensem, noviter erecta dioecesi, Alfonsum Augustum Muzucensem Pasquier, Auxiliarem in Byzacena, Ioannem Sowada. Excmi P. D. Ivonis Plumey, Episcopi Garuensis. Capsensem, Aemilium Njeru, Auxiliarem E x c m i P. D. Iosephi Brendan Houlihan, Episcopi Eldoretensis. Pittsburgensem Episcopum Latinorum, Vincentium Martinum Leonard, Auxiliarem Excmi iam Arsacalitanum. Turretamallensem, Franciscum J. Dunn, P. D. Iacobi J. Byrne, Archiepiscopi Dubuquensis. Ceramussensem, Augustum Aristizabal Ospina, Auxiliarem Excmi P. D. Alberti Uribe Urdaneta, Archiepiscopi Caliensis. Menefessitanum, Dertosensem, Bathurstensem, Ignatium Doggett, Richardum Caries Edgardum Graecensem-ßeccoviensem, iam Episcopum Aitapensem. Gordó. Godin. Ioannem Weber. JJmbriaticensem, I a c o b u m Vincentium Pardy, iam Episcopum Cheongiuensem. Nationensem, Franciscum F. Claver, Praelatum Malaybalayensem. Lucenensem, Alfredum Obviar et Aranda, iam Episcopum Linoensem. Arsacalitanum, Tezpurensem, Orestem Iosephum Marengo, iam Mittathani. Episcopum Tezpurensem. 12 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Belalitanum, Petrum Magoshiro Matsuoka, iam Episcopum Na- goyaènsem. Nagoyaënsem, Aloisium Nobuo Soma. Strongulensem, Nicolaum Verhoeven, iam Episcopum Manaâoënsem. Manadoënsem, Theodorum Moors, iam Snratthanensem, noviter erecta dioecesi, scopum Episcopum Petrum Chobiensem. Carretto, iam Epi- Ratchaburensem. Ratchaburensem, Rulengensem, Robertum Christophorum Mbararaënsem, Ioannem Silcharinum, noviter Kayanum, Ratna noviter Barungtrakul. Mwoleka, iam Episcopum Zicensem. Kakubi. erecta erecta dioecesi, dioecesi, Faleronensem, Petrum Quinn, Denzil Reginaldum Constantinum D'Souza. Guirma. Auxiliarem E x c m i P. D. Lancellotti Ioannis G o o d y , Archiepiscopi Perthensis. Muzucensem in Proconsulari, Serapium Magambo, Auxiliarem E x c m i P. D. Vincentii Me Cauley, Episcopi A r c i s Portal. Ottocensem, Patricium Webster, Auxiliarem Excmi P. D. Iustini Iacobi Field, Episcopi Sancti Georgii in Insula Grenada, nunc vita functi. Sozusenum in Libya, Vidonem Atilium Previtali, Vicarium Apostolicum Tripolitanum. Yalabriensem, Laurentium Michaelem Graziano, iam Episcopum Sancti Michaelis. Monopolitanum, Lesinensem, Antonium Iosephum M. D'Erchia. Marling, iam Episcopum Civitatis Jef- Alexandri Ca- fersoniensis. Civitatis Jeffersoniensis, Vicanum, Petrum Michaelem Chagüé, Me Auxiliarem Auliffe. Emi P. D. roli S. R. E. Cardinalis Renard, Archiepiscopi Lugdunensis. Ambatensem, Vincentium R. Cisneros Duran, iam Episcopum Ti- gisitanum in Mauretania. Monasteriensem, censem. Henricum Tenhumber, iam Episcopum Thuburni- 13 Acta Pauli Pp. VI Hoimanum, Eduardum Obsoritanum, Baharagate. Carolum Moser, Auxiliarem Emi P. D. Francisci S. R. E. Cardinalis K ö n i g , Archiepiscopi Vindobonensis* Castellanum Tingitii, Antonium Nepomuceno, Auxiliarem Excmi P. D. Gerardi Mongeau, Episcopi Dianensis et Praelati Cotabatensis. Suacinensem, Dionysium Moynihan, iam Episcopum Kerriensem. Kerrìensem, Edmundum Margaritensem, Casey. noviter erecta dioecesi, Franciscum Gurceaga Itur- riza, iam Episcopum Villaregensem. Sancti Iusti, noviter erecta dioecesi, Georgium Carolum Carreras, iam Episcopum Fororaphaëliensem. Sancti Dominici Novem Iulii, Alexii Gilligan. Thuburnicensem, Bartholomaeum Malunga, Auxiliarem E x c m i P. D. Victoris Mariae Keuppens, Episcopi Kaminaènsis. Nicivensem, Villelmum Escobar Vêlez, iam Episcopum Antioquiensem. Castrensem sum in Sardinia et Praelatum Sinuensem Superiorem, Alfon- Coadiutorem Excmi Sánchez -Peña. Minturnensem, Ioachimum García Ordoñez, P. D. Michaelis Angeli Builes, Episcopi Sanctae Rosae de Oso. Tudensem-Vicensem, Masculitanum, Claudium Murustagensem, Iosephi Iosephum Delicado Bayet, iam Episcopum Iulianum Wojtkowski, Episcopi Siniandeni Drzazga, Baeza. Ubonensem. Auxiliarem et Excmi Administratoris P. D. Apostolici territorii vulgo (( Olsztyn » dioecesis Varmiensis. Aquaeflaviensem, canensem. Linum Aguirre Culiacanensem, Aloisium García, iam Episcopum Acciensem. iam Episcopum Thomam Gorman, Dallasensem, gelianum. Thomam Ambrosium Arcis Vorthensis, noviter Episcopum Rojas, Pinhelensem, Vorthensis. Episcopum Bidensem. iam erecta Tschoepe, dioecesi, iam Culia- Dallasensem-Arcis Episcopum Ioannem Cassata, An- iam Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 14 Fresnensem, H u g o n e m Aloisium Donohoe, iam Episcopum Stocktoniensem. Sancti Didaci, Leonem T. Maher, iam Episcopum Sanctae Rosae in California. Suellensem, Leonem I. Brust, Auxiliarem Excmi P. D. Villelmi E. Cousins, Archiepiscopi Milwaukiensis. Pintiensem, Bernardum T. Gallupiensem, Espelage, iam Episcopum Gallupiensem. Hieronymum J. Hastrich, iam Episcopum Gurzen- sem. Phoenicensem, noviter erecta dioecesi, Eduardum A. Me Carthy, iam Episcopum Tamascaniensem. Yartanensem, Carolum Minchiatti, Auxiliarem E x c m i P. D. Blasii Musto, Episcopi Aquinatensis, Sorani et Pontiscurvi. Sicennensem, Aloisium W a g n e r , Auxiliarem E x c m i P. D. Francisci Zauner, Episcopi Linciensis. Elotonensem, Villelmum L. Adrian, iam Episcopum Nashvillensem. Marturanensem, Arnaldum Tomazella, Auxiliarem Excmi P. D. Hugonis Bressane de Araújo, Archiepiscopi-Episcopi Mariliensis. Calabriensem, Albertum van Overbeke, Praelatum Bayombongensem. Rotdonensem, Villelmum T. Me Carty, iam Episcopum Rapidopo- litanum. Rapidopolitanum, Albensem, Haraldum Andream Gratianopolitanum, nensem. Assidonensem, I. Dimmerling. Fougerat, Gabrielem Eduardum Q. iam Episcopum Matagrin, Jennings, Gratianopolitanum. iam iam Episcopum Episcopum Floria- Arcis Gu- lielmi. Mobiliensem, Ioannem L. Birminghamiensem in May, Alabama, iam Episcopum noviter erecta Tagarbalensem. dioecesi, Iosephum G. V a t h , iam Episcopum Novalicensem. Scopiensem-Prisrianensem } Rufinianensem, Nicolaum noviter Prela, unitis sedibus, Auxiliarem Ioachimum sedi datum Herbut. dioecesis Scopiensis-Prisrianensis. Libertinensem, Martinum J. Neylon, Coadiutorem Exeird P. D. Vin- Acta Pauli Pp. VI 15 centii Kennally, Episcopi Sassuritani et Vicarii Apostolici Insularum Carolinensium et de Marshall. Fortisventurae, Aloisium Zichem, Auxiliarem E x c m i P. D. Stephani Kuijpers, Episcopi Placentinum, Paramariboënsis. Henricum Roffensem in America, Manfredini. Iosephum Crandormensem, Iosephum M. L. Hogan. Breitenheck, iam Episcopum Tepel- tensem. Cuncacestrensem, Hugonem Lindsay, Auxiliarem E x c m i P. D. Ia- cobi Cunningham, Episcopi Hagulstadensis et Novocastrensis. Campivallensem, Angelianum, Vidonem Stephanum Satafensem in Bélanger. A. Mauretania Leven, iam Caesariensis Episcopum Georgium E. Buritanum. Lynch, Auxi- liarem E x c m i P. D. Vincentii S. Waters, Episcopi Raleighiensis. Palensem, Emmanuelem S. Salvador, iam Episcopum Nabsincen- sem. Iringaënsem, Marium Epiphanium Egabrensem, Hubertum Luthe, Abdallah Auxiliarem Mgulunde. Emi P. D. Iosephi S. R. E. Cardinalis Höffner, Archiepiscopi Coloniensis. Vallispostanum, Aloisium La Ravoire Morrow, iam Episcopum Krishnagarensem. Florianensem, Bernardum Citterio, Auxiliarem Emi P. D. Ioannis S. R. E. Cardinalis Colombo, Archiepiscopi Mediolanensis. Ursonensem, Raphaelem Torija de la Fuente, Auxiliarem E x c m i P. D. Iosephi M. Cirarda Lachiondo, Episcopi Santanderiensis. Ablensem, Xaverium Osés Flamarique, Auxiliarem Excmi P. D. Lini R o d r i g o Ruesca, Episcopi Oscensis. Insulae Viridis, Franciscum Rossi, iam Episcopum Derthonensem. StocJctoniensem, Mer linum I. Guilfoyle, iam Episcopum Bullensem. Sanctae Rosae in California, Marcum I. Hurley, iam Episcopum Fukahori, iam Episcopum Thunusudensem. Crepedulensem, Dominicum Senyemon Fukuokaënsem. Fulcuohaënsem, Petrum Saburo Hirata, iam Episcopum Oitaènsem. Aota Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 16 Oitaënsem, Petrum Kagoshimaënsem , P. Taka'aki Paulum Kisiianum, Tiberium Arethusium Syrorum, D. Iosephi S. R. Hirayama. Shinichi Itonaga. Mugendi. Sebastianum E. Mankuzhikary, Cardinalis Parecattil, Auxiliarem Archiepiscopi Emi Erna- kulamensis. Cincaritanum, Richardum B l a n c o Granda, Auxiliarem E x c m i P. D. Casimiri Morcillo González, Archiepiscopi Matritensis. Dianensem, R a y m u n d u m Echarren Isturiz, Auxiliarem E x c m i P. D. Casimiri Morcillo González, Archiepiscopi Matritensis. Barcinonensem in Venetiola, Constantinum Maradei, iam Episcopum Cabimensem. Cerbalitanum et Praelatum Sancti Ioannis Maguanensis, Marbelitanum, noviter erecta Reginaldum dioecesi, Arliss. Thomam Fran- ciscum Reilly, iam Episcopum Themisonensem. Prudentipolitanum, Iosephum Gonçalves da Costa, iam Episcopum Rhodopolitanum. Malacitanum, Angelum riensem. Suquia Goicoechea, iam Episcopum Alme- Huelvensem, Raphaelem González Morale j o , iam Episcopum Dardanium. Brentvoodensem, Patricium J. Casey, iam Episcopum Sufaritanum. Britonensem, Eugenium O'Callaghan, iam Episcopum Clogheriensem. Ologheriensem, Patricium Mulligan. Seljensem, Salvatorem Lazo, Auxiliarem E x c m i P. D. Theodulfi D o mongo et Sabugal, Episcopi Tuguegaraoani. Evansvicensem, Franciscum R. Shea. Villaregensem, Saturninum R u b i o et Montiél, iam Episcopum Oxomensem-Sorianum. Oœomensem-Sorianum, Sancti Michaelis, Theodorum Iosephum Cardenal Eduardum Fernández. Alvarez Ramírez, iam Epi- scopum Tabuniensem. Scardonensem González. et Praelatum Raymundianum, Candidum Laurentium Acta Pauli Pp. VI 17 Elvensem, Andream Jacquemin, iam E p i s c o p u m Baiocensem. Baiocensem, Ioannem Badré, iam Episcopum Aquaenovensem in Proconsulari. Aucensem, Danielem Llórente et Federico, iam Episcopum Segobiensem. Segobiensem, Antonium Palenzuela Velázquez. ABBATES (( N U L L I U S )) Claravallensem in Brasilia, Einsïedlensem, Georgium Beatae Mariae Virginis Petrum Iosephum Agostini. Holzherr. de Monteserrato Fluminis Ianuarii, Ignatium Barbosa A c c i o l y . Praeterea Summus Pontifex assensum dedisse dixit electionibus canonice factis : — in Synodo Episcoporum Chaldaeorum, R. P. Stephani Babeka, ad Archiepiscopalem Ecclesiam Erbilensem Chaldaeorum ; — in Synodo Episcoporum Armenorum, R. P. Pauli Coussa, ad titularem Archiepiscopalem Ecclesiam Coloniensem in Armenia, cum munere Vicarii E x c m i P. D. Ignatii Petri X V I Batanian, Patriarchae Ciliciae A r m e n o r u m . HI - RELATIO CAUSAE CANONIZATIONIS Subinde Emus P. D. Paulus Bertoli, S. Congregationis pro Causis Sanctorum Praefectus, rettulit de vita, virtutibus et miraculis Beatorum Leonardi Murialdo, Mariae Victoriae Teresiae Couderc et Mariae a Solitudine Torres A c o s t a , recensuitque acta universa quae in eorumdem Causa canonizationis S. Congregatio admisit et adprobavit. Relatione expleta, gia exquisivit aperuerunt. 2 - A . A . S. et Summus singuli Pontifex Patres, Patrum servato Cardinalium ordine, sententiam suffrasuam 18 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II CONSISTORIUM PUBLICUM Consistorio secreto absoluto, Consistorium publicum, cuius statim in eadem A u l a habitum est acta referuntur. I - POSTULATIO PALLIORUM Personaliter sacrum Pallium postulavit, pro Metropolitana Eccle- sia Sancti Antonii, E x c . P . D . Franciscus I . Furey. Per procuratorem vero postulatio Pallii facta est p r o Ecclesia (per hensi, Venetiarum; elevationem pro Sedis), Metropolitanis Lïberopolitana, Gauhatinae-Shillongensi Cincinnatemi, Osakensi (per (per Ecclesiis : Calcuttensi, elevationem elevationem Barranquillensi Lusakensi, Sedis), Sedis), Patriarchali Oma- Valentina, Fluminensi-Seniensi (per elevationem Sedis), S palatemi-M acor scensi (per elevationem Sedis), Ovetensi, Bituricensi (per Ecclesiis: Chihuahuensi, Kansanopolitani successionem), Jadrensi, Salisburgensi; in Kansas, pro Yucatanensi, Archiepiscopalibus Spoletana. IL P E R O R A T I O CAUSAE CANONIZATIONIS Deinde, D D . Victorius Trocchi et Richardus R o m a n o , Sacrae Consistorialis A u l a e A d v o c a t i , p r o Beatorum Leonardi Murialdo, Mariae Victoriae Teresiae Couderc et Mariae a Solitudine Torres A c o s t a canonizationibus de more institerunt. R. D. Gulielmus Zannoni, Praelatus Secretariae Status, Beatissimi Patris nomine, iuxta morem hisce verbis respondit : « Ad orationes vestras respondere iubeor, Beatissimum Patrem valde exoptare in Sanctorum album ascribere Beatos Caelites Leonardum Murialdo, Mariam Victoriam Teresiam Couderc et Mariam a Solitudine Torres A c o s t a , quorum causam digne diserteque perorando dixistis. Idque Sanctitas Sua non uno de nomine exoptat. Etenim, c u m nostris temporibus salutare illud renovationis opus, in quod Ecclesia post Concilium Oecumenicum Vaticanum II alacriter incumbit, tot afferat christianae perfectionis adipiscendae opportunitates, consentaneum non est id desiderari, quod ad hanc eandem perfectionem efficax esse videtur invitamentum : scilicet ante omnium oculos in sua luce collocare praeclaram m o r u m sanctimoniam, quae in 19 Acta Pauli Pp. VI nostrorum heroum vita praefulget; qui quidem per aspera et ardua procedentes, ita christianis virtutibus et egregie factis excelluerunt, ita spirantem Iesu Christi in se rettulerunt imaginem, ut suis exemplis mire idonei videantur ad divinae caritatis ardorem actuose in christifidelium animis refovendum. Ac nostis etiam in quae tempora inciderimus : non pauca, nec levia discrimina in praesens conqueri m u r ; maiora in posterum formidamus. Id efficit ut caelestibus patronis magis cotidie magisque indigeamus, quorum deprecatione in nos, in Ecclesiam, in universam hominum familiam uberiora divinae gratiae munera descendant. Quibus quidem deprecatoribus atque patronis etsi percupit Summus Pontifex hos Beatos inserere, nihilominus, ut in tantae gravitatis negotio omnia de more serventur, sententiam Suam non ante editurus est, quam omnes qui adsunt mentem quisque suam aperuerint. Haec habui, quae postulationibus vestris, Romani Pontificis nomine, responderem » . III CONSISTORIUM SEMIPUBLICUM Inde fragia habitum pro est Consistorium canonizationibus semipublicum Beatorum Leonardi ad exquirenda Murialdo, suf- Mariae Victoriae Teresiae Couderc et Mariae a Solitudine Torres A c o s t a . Beatissimus Pater, priusquam adstantium sententiam exquireret, ita eos est allocutus : « Diligenti animi attentione, ut par erat, aures praebuimus iis omnibus, quae a vobis scite ac dilucide declarata sunt, ac libenter gratulamur vobis de sagaci studio et prudenti inquisitione, quibus has causas, argumentis rite perpensis, pertractastis. Attamen, ut nuper nomine Nostro vobis significatum est, res tam gravis momenti postulat, ut decretoriam sententiam Nostram non ante pronuntiemus, quam mens vestra Nobis plane innotescat. Rogamus igitur vos, ut, conscientiae officio unice ducti, de more circa causas propositas suffragia vestra f eratis. Interea Spiritus Sancti lumina ad recte iudicandum Nostris precibus pro vobis imploramus ». 20 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Exceptis E m o r u m Patrum Cardinalium et E x c m o r u m Antistitum adstantium suffragiis, Summus Pontifex suam mentem ita aperuit : «Laetamur profecto vehementer concordibus vos vocibus concordibusque animis petiisse, ut Beatus Leonardus Murialdo, sacerdos, ac Beatae Maria Victoria Teresia Couderc et Maria a Solitudine Torres Acosta, virgines, in Sanctorum Caelitum ordinem ascribantur; item enim Nobismetipsis erat in votis. Quae cum ita sint, putamus causam non esse cur discedamus a iudiciis Peritorum et a sententiis membrorum Sacrae Congregationis pro causis Sanctorum, quippe quae in vero ac iusto fundamento videantur inniti. Quare, nulla interposita mora, decernimus hos Beatos Caelites in Sanctorum album referre eosque honoribus dignos pronuntiare, quos Ecclesia iis tribuit, qui in caelesti gloria sanctitudinis praemia consecuti sunt. Quod quidem, Deo iuvante, opportuno tempore in Basilicae Vaticanae maiestate sollemni ritu faciemus. Interea autem summo Deo supplices admovere preces ne intermittatis, ut quod decrevimus conferat ad catholicae Ecclesiae incrementum, et christianum populum ad virtutes horum Beatorum Caelitum imitandas vehementer incendat ». De quibus omnibus ut publicum actorum instrumentum confluerent, Thesaurarius Generalis Camerae riis Apostolicis de more mandavit. Apostolicae adstantibus Protonota- Acta Pauli Pp. VI 21 CONSTITUTIONES APOSTOLICAE NAIROBIENSIS (MACHAKOSENSIS) In Keniae territorio nova quaedam dioecesis conditur, « Machakosensis » nomine. P A U L U S SERVUS AD E P I S C O P U S SERVORUM PERPETUAM REI DEI MEMORIAM Antiquarum Africae Ecclesiarum aemulae, quae in tantam famam atque gloriam devenerunt, recentiorum etiam temporum nobilis illius terrae Ecclesiae, cotidie, quasi crescentes fluminum aquae, maximis augentur incrementis : Missionariorum multiplicantur christiani, enim labore atque industria gliscunt coepta pietatis, fides in Christum Dei F i l i u m vivacior fit, per immensas eius continentis oras verbum aeterni Numinis, iuxta beatissimi Pauli voces, currit atque clarificatur (cf. 2 Thess. 3, 1). Quam ob rem, cum Sacrum Consilium Christiano Nomini Propagando christianae rei statum atque condicionem diligenter considerasset, venerabilemque Fratrem Petrum Aloisium Sartorelli, Archiepiscopum titulo Seminensem atque in Kenia A p o s t o l i c u m Pro-Nuntium, sententiam rogasset, censuit bene fieri, si ibi loci nova constitueretur dioecesis : addere. hoc enim religionis incrementis incrementa Quod consilium Nos aeque probantes, haec statuimus. Ab archidioecesis Nairobiensis territorio civilem districtum, quem dicunt, vulgari sermone Machakos cognominatum, detrahimus ex eoque novam dioecesim condimus, ab urbe principe totius regionis Mach&kosensem appellandam, Sedi Nairobiensi tamquam suffraganeam subiciendam, atque clero saeculari committendam. Sacer eius Antistes in urbe Machakos sedem suam ponet in eaque commorabitur, cathedra suae auctoritatis in templo principe civitatis collocata, quod ad dignitatem cathedralis evehimus. Item statuimus ut, si ad praesens collegium Canonicorum condi nequeat, eorum l o c o Consultores dioecesani deligantur, qui E p i s c o p o consilio, opera assint. Cetera omnia ad iuris normam temp e r e t u r . Ad ea tandem, quae per has Litteras fieri censuimus, ad exitum adducenda venerabilem Fratrem Petrum Aloisium legamus, documenta exarari studebit, quem d i x i m u s ; qui, re acta, Sartorelli Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 22 atque ad Sacram Congregationem p r o Gentium Evangelizatione seu de Propaganda F i d e c i t o mittet sinceris exemplis. H a n c vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore v o l u m u s ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere l i c e a t ; quin i m m o huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo p u b l i c o tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum R o m a e , apud S. Petrum, die undetricesimo mensis maii, anno D o m i n i millesimo nongentesimo sexagesimo nono, Pontificatus Nostri sexto. ALOISIUS Card. TRAGLIA GREGORIUS JS. B. E. Cancellarius P. Card. S. Congr. pro seu de AGAGIANIAN Gentium Evangelizatione Propaganda Fide Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens © Iosephus Rossi. E p . tit. Palmyrenus, Proton. Apost. Iosephus Massimi, Proton. Apost. Loco ¡33 Plumbi In Ap. Cane, tao., vol. CXXXII, n. 50. II OSAKAËNSIS Provincia ecclesiastica Osakaënsis constituitur P A U L U S SERVUS AD E P I S C O P U S SERVORUM PERPETUAM REI DEI MEMORIAM Quamquam Ecclesiae substantia est in verbo potissimum collocata, cuius praedicandi causa sunt Apostoli iussi mundum universum peragrare atque universas docere gentes (cf. I l e , 16, 15), tamen nulli ambiguum esse poterit exteriorem etiam singularum Ecclesiarum dispositionem, quasi propagandi Evangelii praesidium, haud parum posse ad Acta Pauli Pp. VI 23 christianae religionis firmitatem atque prosperitatem conferre. Quam ob rem, c u m Sacra Congregatio p r o Gentium Evangelizatione seu de Propaganda F i d e , auditis quidem tum Iaponiae Conventu E p i s c o p o r u m , tum venerabili Fratre Brunone Wüstenberg, Archiepiscopo titulo Tyrensi atque in ea nobilissima terra A p o s t o l i c o Internuntio, c o m m o d e fieri censuerit, si ibi loci nova provincia ecclesiastica conderetur, N o s , negotio bene reputato, haec quae sequuntur censemus rata haberi. In Iaponia novam provinciam ecclesiasticam constituimus, cuius Osakaënsis Ecclesia, quae hucusque fuit Tokiensi suffraganea, sit metropolitana, atque dioeceses Hiroshimaënsis, Kyotensis, Nagoyaènsis ac Takamatsuensis suffraganeae. cognominabitur. Censemus Yoshigoro Taguchi, Quae provincia ita constituta praeterea ut qui fuit ad hunc venerabilis diem Osahaënsis Frater Episcopus Paulus Osakaënsis, primus huius Ecclesiae regimine potiatur Archiepiscopus Metropolita. Ceterum, haec quae mandavimus venerabilis Frater B r u n o Wüstenberg, cuius mentionem fecimus, ad exitum adducet, vel quem ipse delegaverit. Actae autem rei documenta exarentur, atque sinceris exemplis ad Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizatione cito mittantur. H a n c vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore v o l u m u s ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efticacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere l i c e a t ; quin i m m o huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum R o m a e , apud S. Petrum, die quarto et vicesimo mensis iunii, anno D o m i n i millesimo nongentesimo sexagesimo nono, Pontificatus Nostri septimo. ALOISIUS Card. TRAGLIA GREGORIUS S. R. E. Cancellarius P . Card. AGAGIANIAN S. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Ioannes Eugenius Loco £ß Plumbi In Ap ? Cane, tab., vol. CXXXIII, n. Ï7. Calieri, Sevi, Proton. Proton, Apost. Apost. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 24 HI UAGADUGUENSIS - KUPELAËNSIS (KAYANAE) Ab Ecclesiis Uagaduguensi atque Kupelaënsi separato territorio civilis provinciae Kayanae, nova dioecesis efficitur, « Kayana » nomine. P A U L U S SERVUS AD E P I S C O P U S SERVORUM PERPETUAM REI DEI MEMORIAM Ad patrisfamilias similitudinem, qui in omnibus quae agit nonnisi filiorum c o m m o d a respicit et prosperitatem et utilitatem, quos genuit summeque diligit, ita et N o s , in quibus filiorum Nostrorum christianorum amor fere in naturam vertit, quidquid facimus, aut gerimus, aut operamur, eo respicit ut vel medeamur malis, vel prospiciamus b o n i s : caritas enim Christi urget Nos (cf. 2 Cor. 5, 14), quemadmodum Apostolum Paulum commovebat. Cum ergo Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizatione visum sit ab Ecclesiis Uagaduguensi atque Kupelaënsi detracto territorio quodam novam dioecesim constituere, idque venerabilis Frater Ioannes Mariani bene fieri confirmaret, Archiepiscopus titulo Missuensis atque in A f r i c a Occidentali Apostolicus Delegatus, itemque Ordinarii locorum Praesules, Nos, re aequo animo considerata, haec quae sequuntur decernimus. Ab archidioecesi Uagaduguensi et a dioecesi Kupelaënsi territorium separamus quod civilem provinciam K a y a n a m efficit, atque in formam novae dioecesis redigimus, Kayanae nempe, quam metropolitanae Sedi Uagaduguensi suffraganeam facimus, et clero saeculari, quem dicunt, committimus gubernandam. Sedes dioecesis et Episcopi domicilium in urbe Kayana erit, ibique cathedra episcopalis dignitatis collocabitur, in templo scilicet principe civitatis, quod cathedralis titulo honestamus. Censemus praeterea ut, si Canonici ad praesens eligi non possint per collegii Canonicorum constitutionem, eorum l o c o Consultores dioecesani sufficiantur, qui E p i s c o p u m consilio et opera iuvent. Ceterum quae per has Litteras mandavimus venerabilis Frater Ioannes Mariani ad exitum adduci curabit, vel quem ipse delegaverit. Re autem peracta, documenta exarentur, sincerisque exemplis ad Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizatione seu de P r o p a g a n d a F i d e cito mittantur. H a n c vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore v o l u m u s ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere 25 Acta Pauli Pp. VI poterunt, eum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin i m m o huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum R o m a e , apud S. Petrum, die sexto et vicesimo mensis iunii, anno D o m i n i millesimo nongentesimo sexagesimo nono, Pontificatus Nostri septimo. ALOISIUS Card. TRAGLIA GREGORIUS S. R. E. Cancellarius P. Card. AGAGIANIAN 8. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu, de Propaganda Fide Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens ® Iosephus Rossi, E p . tit. Palmyrenus, Proton. Apost. Iosephus Massimi, Proton. Apost. Loco £8 Plumbi In Ap. Cane, tao., vol. CXXXII, n. 44. IY GALLUPIENSIS - TUCSONENSIS (PHOENICENSIS) Nonnullis territoriis ab Ecclesiis Gallupiensi atque Tucsonensi separatis, nova quaedam dioecesis conditur, quae « Phoenicensis » cognominabitur. P A U L U S SERVUS AD E P I S C O P U S SERVORUM DEI PERPETUAM REI ' . ' MEMORIAM P r o Christo legatione fungentes (cf. 2 Cor. 5, 20), cuius Vicarius sumus in christiano p o p u l o regendo, in qua sane re, quoad fieri potest, nihil diligentiae desiderari patimur, quam multum Episcoporum labore et consilio iuvemur, nemo est quin intellegat: ipsi enim, a Spiritu Sancto positi « Regere Ecclesiam Dei » (cf. Act. 20, 28), non m o d o adorandi Numinis instinctu aguntur, sed etiam, quod praecipuum est, cum apud populos degant, quorum constituti sunt patres, horum necessitates apprime cognoscunt. Quod etiam in praesenti causa cernitur ; venerabiles enim Fratres Bernardus T. Espelage, Episcopus Gallu- piensis, atque Franciscus F. Green, Episcopus Tucsonensis, de bono Acta Apostolicae 26 Sedis - Commentarium Officiale populorum suorum solliciti, aeque sane consilio id proposuere, ut e suis dioecesibus, latius patentibus, nova conderetur; Quae N o s probantes, post sententiam rogatos venerabiles Fratres Nostros S. R. E. Cardinales Sacrae Congregationi p r o Episcopis praepositos, item Aloisium Raimondi, Archiepiscopum titulo Tarsensem ac in Foederatis Civitatibus Americae Septemtrionalis Delegatum A p o s t o l i c u m , atque Coetum E p i s c o p o r u m huius nationis, haec decernimus. A dioecesi Gallupiensi comitatus, ut dicunt, Mohave et Yavapai separamus, item partem illam comitatus Coconino, quae extra fines regionis Navajo Indian Reservation sita est, prout lege civili circuscribitur ; similiter a dioecesi Tucsonensi comitatum distrahimus Maricopa atque eam partem regionis quam Gila River Indian Reservation appellant, quaeque posita est intra fines comitatus Pinal, scilicet ut lege civili terminatur. H i s ergo terris novam dioecesim condimus, Phoenicensem cognominandam, cuius erit Sedes episcopalis in urbe Phoenix, cathedra vero in templo S S . Simonis et Iudae A p o s t o l o r u m , in eadem urbe, factis iuribus iustis. Condita Ecclesia erit Sedi Sanctae Fidei suffraganea, similiter Episcopus Metropolitae eiusdem archidioecesis. Cui metropolitanae Ecclesiae atque Metropolitae etiam dioecesim et E p i s c o p u m Tucsonensem subicimus suffraganeos, a iuris dictione Sedis Angelorum in California exemptos. Mensa episcopalis dioecesis Phoenicensis constituent: riae emolumenta, fidelium collationes, bona, si qua sint, Cu- quae p r o rata parte eidem obvenient, secundum canonem 1500 C . I . C . Canonicorum collegium condatur; deligi permittimus, ut suum interim tamen Praesulem Consultores consilio, dioecesanos ope adiuvent. Ad Seminarium quod pertinet, condatur atque temperetur ad praescripta iuris communis, Decreti « Optatam totius » Concilii Vaticani I I , atque regulas Sacrae Congregationis p r o Institutione Catholica. Constituta per harum Litterarum effectionem dioecesi Phoenicensi, sacer- dotes qui in eius finibus beneficium aut officium habeant, eidem sint adscripti tamquam proprius clerus, ceteri sacerdotes, clerici, Semi- nariique tirones, ei Sedi in qua domicilium habeant. Postremo, documenta quae ad clericos, fideles, res respiciant novae circumscriptionis, ad eius Curiam mittantur, atque ibi religiose custodiantur. Haec autem fieri studeat venerabilis Frater Aloisius Raimondi, vel quem ipse delegaverit. Re vero peracta documenta exarentur, sincerisque exemplis ad Sacram Congregationem mittantur pro Episcopis. H a n c vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efiicacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere 27 Acta Pauli Pp. VI poterunt, c u m per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin i m m o huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum R o m a e , apud S. Petrum, die duodetricesimo mensis iunii, anno D o m i n i millesimo nongentesimo sexagesimo nono, Pontificatus Nostri septimo. ALOISIUS Card. TBAGLIA CAROLUS R. E. Cancellarius 8. Card. CONFALONIERI Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Iosephus Del T o n , Proton. Apost. Iosephus Massimi, Proton. Apost. Loco £ß Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXXIII, n. 27. V HAFLONGENSIS (SILCHARINAE) Praefectura apostolica Haflongensis ad dignitatem dioecesis evehitur, « Silcharinae » appellandam P A U L U S SERVUS AD E P I S C O P U S SERVORUM PERPETUAM REI DEI MEMORIAM Omnium sollicitudo Ecclesiarum quae in beatissimi Pauli Apostoli similitudinem Nos impellit, eadem tamen simul gaudio Nos perfundit, c u m novarum dioecesium fundamenta iacere datur : sunt enim novae dioeceses, ad sacrosanctam religionem Christi intendendam atque proferendam aptissima instrumenta. Quam ob rem cum in praefectura apostolica Haflongensi catholica res recens magna ceperit incrementa, atque maiora praevideatur esse captura, Sacrum Consilium Christiano Nomini Propagando, post auditum venerabilem Fratrem Iosephum Caprio, Archiepiscopum titulo Apolloniensem atque iam in India A p o stolicum Pro-Nuntium, censuit bene fieri, si eadem praefectura ad dignitatem dioecesis tolleretur. De Nostra autem suprema potestate, hanc sententiam probantes ratamque habentes, sequentia decernimus Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 28 et iubemus. Praefecturam apostolicam Haflongensem ad gradum dioecesis tollimus, cui nomen erit Silcharina; cuius quidem Sedes episcopalis urbs erit Silchar, in qua sacer Praesul domicilium collocabit cathedramque ponet, in templo principali ibi exstante, quod in cathedralium templorum numerum redigimus, factis iustis iuribus. Quam novam dioecesim sufifraganeam constituimus metropolitanae Sedi Gauhatinae-Shillongensi et Sacrae Congregationis de Propaganda Fide iurisdictioni obnoxiam. Praecipimus insuper ut, pro locorum huius nostri temporis adiunctis, Canonicorum l o c o Consultores dioecesani deligantur qui E p i s c o p o assint. Ad novae denique dioecesis stabilitatem tuto firmiterque servandam, praecipimus ut Seminarium minus condatur p r o puerorum institutione in spem Ecclesiae s u c c r e s c e n t e m . Ceterum quae per has Litteras mandavimus exsequenda, is curabit qui, eo tempore quo negotium agendum erit, Apostolicam in India Nuntiaturam regat, vel per se vel per alium, factis ad id necessariis facultatibus. Re vero acta, documenta exarentur, quorum sincera exempla ad Sacram Congregationem p r o Gentium Evangelizatione seu de Propaganda F i d e cito mittantur. H a n c vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere l i c e a t ; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum R o m a e , apud S. Petrum, die vigesimo sexto mensis iunii anno D o m i n i millesimo nongentesimo sexagesimo nono, Pontificatus Nostri septimo. ALOISIUS Card. TRAGLIA GREGORIUS S. R. E. Cancellarius P . Card. AGAGIANIAN S. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens © Iosephus Rossi, E p . tit. Palmyrenus, Proton. Apost. Iosephus Del T o n , Proton. Apost. Loco £8 Plumbi In Ap. Cane, tal., vol. CXXXIII, n. 12. 29 Acta Pauli Pp. VI VI GAUHATINAE - SHILLONGENSIS In India nova provincia ecclesiastica constituitur, « Gauhatina-Shillongensis » nomine. P A U L U S SERVUS AD E P I S C O P U S SERVORUM PERPETUAM REI DEI MEMORIAM Christi sponsa, Ecclesia, quemadmodum per caritatis opera atque gratiae sacramenta eo tendit ac respicit indole sua ut de terrestris naturae Ierusalem in caelestem transeat civitatem ita etiam sua ipsius exterioris (cf. Apoc., 21 2)¿ condicionis forma, quantum potest studiosissime, eam quaerit perfectionem, quae sive cum suo munere propagandae religionis atque veritatis congruat, sive christiano p o p u l o beneficia atque commoda maiora pariat. Quam ob rem, cum Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda F i d e , audito venerabili Fratre Iosepho Caprio, Archiepiscopo titulo Apolloniensi atque in I n d i a olim A p o s t o l i c o Pro-Nuntio, in eam sententiam venerit ut in regione vulgo Assam nova in India constitueretur provincia ecclesiastica, Nos, re bene reputata, haec quae sequuntur decernimus ac iubemus. In nobilissima illa terra, quam diximus, alteram a ceteris provinciam ecclesiasticam condimus, ita ut dioecesis Shillongensis, suffraganea hucusque Ecclesiae Calçuttensi, metropolitana constituatur, cui dioeceses Tezpurensis et Dibrugarhensis, quae et ipsae adhuc suffraganeae fuerunt Sedi Calcuttensi, suffraganeae subiciantur una cum nova dioecesi Silcharina. Provincia haec Gauhat ina-Shillongensis c o - gnominabitur. Statuimus praeterea ut cathedra novi Archiepiscopi in templo principe urbis Gauhatinae collocetur, manente concathedra in urbe Shillong, ubi nunc est sedes Episcopi Shillongensis. Ceterum, quae per has Litteras Nostras disposuimus, venerabilis Frater ad exitum adduci curabit, qui tempore exsecutionis harum Litterarum A p o stolicae Nuntiaturae praeerit, vel quem ipse delegaverit, factis ad id facultatibus. Rebus vero actis documenta exarentur, quae sinceris exemplis ad Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizatione c i t o mittantur. H a n c vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 30 tutionis efficacitate nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, c u m per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere l i c e a t ; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum R o m a e , apud S. Petrum, die sexto et vicesimo mensis iunii, anno D o m i n i millesimo nongentesimo sexagesimo nono, Pontificatus Nostri septimo. ALOISIUS Card. TRAGLIA GREGORIUS S. R. E. Cancellarius P . Card. AGAGIANIAN S. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Ioannes Calieri, Eugenius Sevi, Proton. Proton. Apost. Apost. Loco £g Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXXIII. n. 8. VII CUMÁNENSIS (MARGARITENSIS) Detractis quibusdam a dioecesi Cumanensi partibus, nova dioecesis conditur, « Margaritensis » nomine. P A U L U S SERVUS AD E P I S C O P U S SERVORUM PERPETUAM REI DEI MEMORIAM Verba Christi sanctissima, Petro facta, quibus Apostolorum Principi gregem suum pascendum committebat, ad Nos etiam, qui in tanti viri l o c u m successimus, referentes, omnibus viribus annitimur, ut quae in Ecclesiae bonum atque utilitatem cedere intellexerimus, eadem aut Nos ipsi faciamus, aut fieri contendamus : non enim verbis Christum amamus, sed « o p e r e et v e r i t a t e » (I Io., 3, 18). Quam ob rem, cum venerabilis Frater F e l i x Pirozzi, Archiepiscopus titulo Granätiensis 31 Acta Pauli Pp. VI atque in Venetiola Apostolicus Nuntius, ab bac Apostolica Sede petierit, audito quidem coetu Episcoporum eius Nationis, ut in ea nova conderetur dioecesis, Nos re bene reputata, sententiamque rogato venerabili Fratre Mariano Iosepho Parra León, sacro Cumanensi Praesule, haec quae sequuntur decernimus atque iubemus. E territorio dioecesis Cumanensis regionem separamus, quam populus sua lingua Estado Nueva Esparta cognominare Margaritensem consuevit, appellandam, eaque iisdem novam finibus dioecesim circumscriptam condimus, ac regio e qua fit. Cuius novae circumscriptionis sedes atque Episcopi domicilium in urbe La Asunción ponetur, cathedra in templo beatae Mariae Virginis in caelum assumptae collocabitur, factis nempe iuribus atque oneribus debitis, quae cathedralium templorum propria sunt. tuta Ecclesia metropolitanae Sedi Civitatis Bolivarensis erit, in eaque Canonicorum collegium condatur, Consti- suffraganea ad leges per alias Litteras Apostolicas edendas. Interim tamen Consultores dioecesani deligantur, qui Praesuli suo opera atque consilio assint. Quod autem ad iuvenum institutionem attinet, qui ad Sacerdotium vocantur, serventur normae iuris communis, Sacrae Congregationis pro Institutione Catholica, atque decretum « Optatam totius » Oecumenici Concilii Vaticani I I . Cum vero iuvenes hi adoleverint, qui meliores fuerint R o m a m - mittantur, in Collegium Pianum Latinum Americanum, theologia atque philosophia imbuendi. Mensam episcopalem efficient : populi collationes, Curiae emolumenta, congrua bonorum pars, si qua sint, quae novae Sedi obvenient, ad normam Canonis 1500 Codicis Iuris Canonici. Regimen constitutae dioecesis, cleri atque populi iura et onera, cetera huiusmodi, iure canonico temperen tur. A c t a denique et documenta dioecesim Margaritensem respicientia ad eius Curiam diligenter mittantur, atque ibidem religiose serventur. Simul ac nova haec dioecesis condita fuerit, Sacerdotes qui in eius territorio aut beneficium aut officium ecclesiasticum habeant, ei addicantur tamquam proprius clerus, ceteri clerici ac Seminarii tirones, ei in qua legitime degant. Ceterum hae Litterae Nostrae venerabilis Fratris Felicis Pirozzi cura ad exitum adducantur, vel eius quem ipse delegaverit ; re vero acta, documenta exarentur, quorum sincera exempla ad Sacram Congregationem pro Episcopis cito mittantur. H a n c vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore v o l u m u s ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere Acta Apostolicae Sectis - Commentarium Officiale 32 poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum ex A r c e Gandulfi, prope R o m a m , die duo de vicesimo mensis iulii, anno domini millesimo nongentesimo sexagesimo nono, Pontificatus Nostri septimo. ALOISIUS Card. TRAGLIA Card, CAROLUS S. R. E. Cancellarius CONFALONIERI S. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Ioannes Regens Calieri, Proton. Gaspar Cantagalli, Proton. Apost. Apost. s.n. Loco £8 Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXXII, n. 85. VIII MORONENSIS - CLIVI ZAMOERENSIS (SANCTI IUSTI) Detractis quibusdam territoriis e dioecesibus Moronensi et Clivi Zamoërensis, nova conditur dioecesis, nomine « Sancti Iusti ». P A U L U S SERVUS AD E P I S C O P U S SERVORUM PERPETUAM REI DEI MEMORIAM Omnimode solliciti ut christifidelium necessitatibus aptius in dies consulatur, libenti animo iis favemus coeptis, quae ad huiusmodi rationem conducere videntur. Quapropter, cum venerabilis Frater Humbertus Mozzoni, Archiepiscopus titulo Sidetanus et in Republica Argentina Apostolicus Nuntius, audito antea E p i s c o p o r u m eiusdem Reipublicae Coetu, proposuerit ut, partitis dioecesibus Moronensi et Clivi Zamoërensis, alia dioecesis constitueretur, ea sane potestate quam Christus, Dei Filius, beatissimo Petro contulit (cf. Io. 21, 15-17) et Nobis, de sententia sacrorum quorum interesset Ordinariorum, sequentia de- Acta Pauli Pp. VI 33 cernimus atque iubemus. A dioecesi Moronensi territorium distrahimus vulgo appellatum Partido de la Matanza; a dioecesi autem Clivi Zamoërensis territorium vulgo dictum Partido de Cauelas, iisque novam dioecesim condimus, Sancti Iusti appellandam, iisdemque circumscribendam finibus ac simul sumpta territoria, quae diximus. Novae dioecesis sedes episcopalis in urbe Sancto Iusto erit, episcopalis magisterii cathedra in curiali templo in eadem urbe exstante, quod D e o est dicatum in honorem Sanctorum Martyrum Iusti et Pastoris Fratrum, quodque dehinc templum cathedrale habebitur, cum debitis iuribus. Decernimus praeterea ut dioecesis Sancti Iusti suffraganea sit metropolitanae Sedi Bonaerensi, eiusque sacer Praesul Archiepiscopo Bonaerensi o b n o x i u s ; ut in eadem dioecesi Canonicorum collegium condatur, per alias sub plumbo Litteras, intereaque Consultores dioecesani deligantur, ad normam i u r i s ; ut ad Seminarii alumnos quod attinet serventur normae Codicis Iuris Canonici, prae oculis habito decreto Concilii Vaticani II « Optatam totius », atque leges peculiares Sacrae Congregationis p r o Institutione Catholica, utque ex iisdem alumnis qui ingenio atque animi virtute praestent R o m a m mittantur, in Collegium Pianum Latinum Americanum, philosophicis theologicisque disciplinis i m b u e n d i ; ut mensa episcopalis constituatur Curiae emolumentis, fidelium sponte oblatis pecuniis atque bonorum parte, quae conditae dioecesi obvenient ad normam Canonis 1500 Codicis Iuris C a n o n i c i ; ut acta et documenta dioecesim Sancti Iusti spectantia ad eius Curiam transferantur, ac hae in tabulario religiose custodienda; Litterae Nostrae ad effectum adductae ut tandem, fuerint, simul sacerdotes Ecclesiae illi addicantur, in cuius territorio vel officium vel beneficium habeant; ceteri autem sacerdotes, clerici Seminariique tirones ei, in qua legitime degant. Ad haec quae praescripsimus perficienda studeat qui, tempore exsecutionis, Nuntiaturae Argentinae praeerit, vel ,ab eo delegatus sacerdos; qui autem negotium perfecerit, congrua documenta ad Sacram Congregationem pro Episcopis mittat, de more signata. H a n c vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore v o l u m u s ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere l i c e a t ; quin i m m o huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis 3 - A . A . S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 34 sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum ex A r c e Gandulfi, prope R o m a m , die duodevicesimo mensis iulii, anno D o m i n i millesimo nongentesimo sexagesimo nono, Pontificatus Nostri septimo. ALOISIUS Card. TRAGLIA CAROLUS S. R. E. Cancellarius Card. CONPALONIBRI S. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Eugenius Sevi, Proton. Iosephus. Massimi, Apost. Proton. Apost. Loco £8 Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXX11, n. 87. IX DALLASENSIS-ARCIS VORTHENSIS (ARCIS VORTHENSIS) Territoriis nonnullis a dioecesi Dallasensi - Arcis Vorthensis detractis, dioecesis « Arcis Vorthensis » conditur. P A U L U S SERVUS AD E P I S C O P U S S E R V O R U M "DEI PERPETUAM REI MEMORIAM Quoniam homines, ad immortalia nati atque procreati, in aspero huius terrestris vitae itinere multis implicantur difficultatibus atque peri- culis, i d c i r c o N o s , Petri Apostoli successor atque christiani populi pater, non solum doctrina sancta gregem pascimus, quod est in muneribus Nostris maximum, verum etiam id annitimur, ut commodis atque utilitatibus eius consulamus, ut, quasi maiore auxilii oblata facultate, facilius ad aeterna litora tendat, bonis, quae non pereunt, fruiturus. Quam ob rem, cuan venerabilis Frater Thomas K. Gorman, Episcopus Dallasensis - A r c i s Vorthensis, in sui populi bonum petierit ut e sua dioecesi nova conderetur, Nos auditis tum venerabili Fratre A l o i s i o R a i m o n d i , A r c h i e p i s c o p o titulo Tarsensi et in Foederatis Americae Acta Pauli Pp. VI 35 Septemtrionalis Civitatibus A p o s t o l i c o Delegato, tum Coetu Episcoporum eiusdem Nationis, de consilio Patrum Cardinalium Sacrae Congregationi p r o Episcopis praepositorum, haec decernimus. A dioecesi Dallasensi - A r c i s Vorthensis hos comitatus, quos dicunt, separamus : Archer, B a y l o r , Bosque, Clay, Comanche, Cooke, Dentón, Eastland Erath, F o a r d , Hardeman, H i l l , H o o d , Jack, Johnson, K n o x , Montague, P a l o Pinto, Parker, Shakelford, Stephens, Somervell, Tarrant, Throckmorton, W i c h i t a , W i l b a r g e r , W i s e et Y o u n g , qui partem occidentalem eiusdem dioecesis constituunt, atque iisdem novam dioecesim condimus, ab urbe F o r t W o r t h Arcis Vorthensis cognominandam, in qua urbe Episcopus sedem suam ponet, cathedra episcopalis magisterii in templo S. Patricii Episcopi et Confessoris collocata, quod fuit adhuc c o n c a t h e d r a l i Novam Ecclesiam suffraganeam facimus metropolitanae Sedi S. Antonii, item eius Episcopum * sacro Metropolitae. Mensam efficient : Curiae emolumenta, populi collationes, pars congrua bonorum novae dioecesi cedens, ad canonem 1500- C . I . C . Ad collegium Canonicorum quod attinet, dum constitui nequeat, Consultores dioecesani deligantur, Episcopum recte iuvaturi. De Seminario statuimus, ut in puerorum formatione tum iuris communis normae serventur, tum Sacrae Congregationis p r o Institutione Catholica, ratione habita Decreti Concilii Vaticani II « Optatam totius )) ; de clero vero id decernimus ut qui Sacerdotes in Ecclesiae A r c i s Vorthensis finibus aut beneficium aut officium habeant, hi ei addicantur ; ceteri seu Sacerdotes, seu clerici, seu Seminarii tirones ei, in qua legitimo domicilio degant. Insuper, dioecesi A r c i s Vorthensis constituta, documenta et acta, quae ad eius clerum vel fideles respiciant, ad eius Curiam c i t o mittantur, in tabulario custodienda. Statuimus demum ut dioecesis Dallasensis - A r c i s Vorthensis, eius Episcopus, templum cathedrale, cetera uno Dallasensis cognomine appellentur ab urbe scilicet Dallas, in qua Episcopus commorabitur cathedramque habebit, nempe in templo Sacratissimo Cordi Iesu dicato. Ceterum has Litteras Nostras ad exitum adducet venerabilis Frater Aloisius Raimondi, vel per se ipse vel per quem delegaverit. Re vero acta, documenta exaranda faciet, et ad Sacram Congregationem pro Episcopis mittet sinceris exemplis. H a n c vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore v o l u m u s ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti{ t u t i o n i s efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere Acta 36 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale poterunt, c u m per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere l i c e a t ; quin i m m o huius Constitutionis exemplis et l o c i s , sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. D a t u m ex A r c e Gandulfi, prope R o m a m , die nono mensis augusti, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo n o n o , Pontificatus Nostri septimo. ALOISIUS Card. TRAGLIA CAROLUS S. R. E. Cancellarius S. Congr. Card. CONFALONIERI pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Eugenius Sevi, Proton. Iosephus Massimi, Apost. Proton. Apost. Loco £8 Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXXII, n. 99. EPISTULA Ad E.mum P. D. Benedictum «S. R. E. Cardinalem Aloisi Masella, Praefectum Aerariis Apostolicae Sedis per interregnum, decem implentem lustra, ex quo episcopali ordinatione auctus est. PAULUS PP. VI Venerabilis Frater Noster, salutem et A p o s t o l i c a m Benedictionem. — H o d i e sollemnis idemque perquam raro celebrandus recurrit dies, cuius tibi exstat grata memoria, hoc anno autem piis atque effusioribus transig e n d o laetitiis : decem enim implebuntur lustra, ex quo episcopali consecratione auctus es. Perquam gavisi, et hanc pulcherrimam egregiamque nacti occasionem, tibi, venerabilis Frater Noster, iterum palam aperiendi animum Nostrum, bene ominatis verbis quae profecto caelitus veluti afflata caritas inspirat, tibi cuncta fausta, salutaria, desideriis sanctis optabilia, ad veram felicitatem tuam pertinentia, o m i n a m u r ; atque adeo orituram Acta Pauli Pp. VI 37 lucem cupimus divinorum munerum invocatis divitiis locupletem et perpetua recordatione honorabilem. Peractos recensens labores, quibus diuturnam Christi et Ecclesiae militiam tot annos nobilitasti, aequum solacium praeclarae conscientiae capies, utpote servus bonus ac fidelis, multis perfunctus muneribus, egregie semper de Apostolica Sede meritus. Quare nihil tibi magis cordi sit quam, uti adventantem prospiciens aeternitatem, vel tacitus vel loquens, boni, recti, pulchri Fonti Principioque iugiter fac inhaereas, atque ea quae, magister virtutis, ipse docere debes, exemplis vitae et sapientiae plenis verbis, semper et universis, qui te adeunt vel circumstant, prosis : « Lux iustorum laetificat... lex sapientis fons vitae w. 1 Quod si alacriter feceris, scito a te profectui in regia via evangelici ascensus consultum iri, atque te amantibus votis Nostris, quae per occasionem promimus, i m m o , quod est potissimum, Dei beneplacito plane respondere. Testis interea praecipuae benevolentiae Nostrae speique optimae auspicium sit A p o s t o l i c a Benedictio, quam tibi, venerabilis Frater Noster, itemque cunctis, qui quinquagesimum episcopatus tui natalem, festiva gratulantium corona, colent, libenter impertimus. Datum R o m a e , apud S. Petrum, die x x i mensis Decembris, anno MDCCCCLXix, Pontificatus Nostri septimo. PAULUS PP. VI NUNTIUS GRATULATORIUS Ad E.mum P. D. Iacobum S. R. E. Cardinalem de Barros Cámara, Archiepiscopum S. Sebastiani Fluminis Ianuarii, decem condentem lustra ex quo sacerdotio est auctus. Quamvis religiosae pietati numquam deesse debeat officium D e o gratias agendi, quia nulla aetas, nulla dies, nulla hora, nullumque labilis punctum temporis beneficiorum expers sit caelestium, tamen aliquando occasio praeclara et extra ordinem datur, ut sueto effusiores et 1 Prov. 13, 9, 14 . Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 38 sollemniores Summo omnium bonorum Largitori solvantur debitae munera laudis. H o c plane tibi, venerabilis Frater Noster, m o x continget, cui in annalibus vitae nitidis litteris inscripta occurret fausti eventus memoria : decem enim complebuntur lustra, ex quo ad sacri presbyteratus gradum, iuvenibus desideriis tuis nobilem concupitami metam, evectus es. Quam quidem recordationem cum clero et p o p u l o ecclesiasticae dicionis tuae celebraturo, tibi in accessionem laetitiae sanctae bene ominantia verba, quae hisce tradimus litteris, amanter promimus, votisque gratulationes Nostras addimus. Ab exordio enim sacerdotii tui transacta aetatis spatia — longum mortalibus aevum — respicienti profecto tibi iusta adest causa, cur rectae conscientiae suavi solacio afficiaris, quia, in famulatu Ecclesiae et in militia sempiterni Regis, impensum studium a te factis dictisque nobilitasti. Mossorensis Episcopus, deinde Belemensis de Para Archiepiscopus, ac viginti sex annos illustri Sedi S. Sebastiani Fluminis Ianuarii praepositus, de emolumento et decore portionis Christi gregis tibi creditae haud pauca assecutus es merita, quae, sua dona, Deus superna remuneratione et rutilanti serto coronet. Nunc, dignis adprobatione constabilitis propositis, sume ex alto invocandas vires, admove tibi alacre incitamentum, ut implens voluntatem Dei, omnis virtutis legem, in mystico evangelicae perfectionis ascensu de bono progrediaris in melius, fiasque magis magisque per omnia discrimina rerum mitis sapientiae nitore atque animi constantia spectabilis. Meliora igitur et puriora semper appetens, ad tua optata, ad tuos fac referas mores illud sacri Psaltae magnificum effatum : « Cantabo D o m i n o in vita mea : psallam D e o meo quamdiu ero )).* In his perficiundis scito rationem verae felicitatis tuae contineri, quam durabilem contingere sincere percupimus. H a e c imo e pectore ominati, tibi, venerabilis Frater Noster, Episcopis Auxiliaribus, clero cunctisque fidelibus, pastorali curae tuae commissis, A p o s t o l i c a m Benedictionem, praecipuae caritatis pignus, peramanter impertimus. E x Aedibus Vaticanis, die x x i v mensis Decembris, anno Pontificatus Nostri septimo. PAULUS PP. VI Ps. 13, 33. M C M L X I X , 39 Acta Pauli Pp. VI ALLOCUTIONES I Sodalibus e Congregatione Filiorum S. Cordis Iesu, qui Generali Coetui religiosae suae communitatis interfuerunt. * Diletti figli, Volentieri abbiamo voluto sottrarre alle assillanti occupazioni di questi giorni un p o c o del nostro tempo per incontrarci con voi. La vostra presenza e il vostro omaggio filiale riempiono il nostro animo di consolazione, tanto più che abbiamo la gioia di salutare in mezzo a voi il nuovo Superiore Generale della vostra Congregazione : il caro e venerato Padre Tarcisio Agostoni, verso il quale nutriamo sentimenti di profonda gratitudine per la parte avuta nella felice riuscita del nostro viaggio in Uganda, Nel vedervi qui riuniti, non possiamo fare a meno di richiamare alla mente il continente africano che qualifica il vostro lavoro missionario e della cui evangelizzazione il vostro fiorente Istituto si è reso così altamente benemerito. Pensiamo a quei vostri confratelli che furono nel secolo scorso i valorosi pionieri delle missioni in terra d ' A f r i c a ; pensiamo alle difficoltà e ai sacrifìci eroici senza numero da loro generosamente affrontati; pensiamo soprattutto alle comunità cristiane che essi fondarono e che oggi, in pieno rigoglio di vita religiosa, costituiscono una lieta promessa per l'avvenire cristiano di quel continente. Quanti motivi per ringraziare il Signore e per felicitarci c o n v o i ! Siatene benedetti, diletti figli, e continuate il vostro lavoro così bello e così r i c c o di frutti consolanti per la missione della santa madre Chiesa. Ma è evidente che la continuità e l'efficacia dei vostri sforzi non si conseguano se non con una messa a punto coraggiosa, un adattamento serio delle vostre Costituzioni, per dare al vostro Istituto quella fisionomia aperta ed aggiornata che è richiesta dalle istanze del rinnovamento conciliare. È precisamente ciò a cui voi siete attualmente applicati. Questo lavoro è buono e salutare : e oggi è addirittura indispensabile. Noi pertanto molto ci attendiamo da esso. * Die 6 mensis decembris a. 1969. 40 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale A questo riguardo una raccomandazione vorremmo affidare alla vostra riflessione. In mezzo ai rischi dell'eccessivo attivismo e della secolarizzazione a cui oggi non sfugge neppure il mondo missionario, o c c u p i n o sempre il primo posto la cura della vita interiore, il ricorso alla preghiera, l'amore al sacrificio e alla C r o c e . Diversamente, si disperderebbe energia preziosa e si comprometterebbe l'efficacia dei programmi anche più sapientemente elaborati. Lo spirito del vostro venerabile Fondatore, che in vita fu così aperto ai bisogni delle anime, ma sempre così unito c o n D i o , sembra a noi che oggi vi chieda proprio questo ; e siamo certi che voi, come sempre, più di sempre, ne asseconderete l'impulso. Il nostro pensiero vi accompagni durante questo periodo in cui lavorate insieme, e ci auguriamo di cuore che il vostro Istituto si trovi, grazie alle vostre decisioni, sempre più autenticamente aderente ai suoi fini e alla sua spiritualità, più unito nei suoi membri, più dinamico e adatto alle sue responsabilità presenti. In questa fiducia noi impartiamo la Benedizione A p o s t o l i c a non solo a voi che ci fate c o r o n a , ma a tutti i missionari Comboniani e a tutte le anime, che sono affidate alle loro cure. II Ad E.mos Patres Cardinales, ad Romanae Curiae et Pontificalis Domus Praelatos, per E.mum Sacri Collegii Decanum Summo Pontifici felicia ac fausta ominatos, Nativitatis Domini nostri Iesu Christi festo adventante. * Il Signor Cardinale Decano, profittando del presente Concistoro e calcolando la prossimità della festa del Santo Natale, ha saggiamente e cortesemente anticipato a questo propizio momento l'espressione dei voti suoi e del Sacro Collegio, solita a farsi nell'imminenza della lieta e solenne ricorrenza di tale festività, ricordando, c o m ' è costume, alcuni avvenimenti dell'anno trascorso per darne lode a D i o , per fissarne memoria negli annali della Chiesa R o m a n a , e per trarne presagio di future benedette fortune. N o i lo ringraziamo di questo nobile e devoto p e n s i e r o ; e volentieri ricambiamo a lui, a v o i , Signori Cardinali, e a voi tutti membri qui presenti della Curia R o m a n a , c o m e a quanti qui sono a l o r o associati, * Die 15 mensis decembris a. 1969. 41 Acta Pauli Pp. VI i nostri rispettosi e affettuosi auguri natalizi, i quali, perché derivati dal mistero augusto e soave del Natale di Cristo, parole convenzionali non sono, ma sentimenti di sempre nuova e originale spiritualità, e auspici non vani di divini favori. Sì, a voi tutti il nostro sincero e pieno augurio di buon N a t a l e ! Saremmo anche noi tentati di volgere indietro lo sguardo all'anno, che sta per finire, e intrecciare con quelli testé ascoltati ricordi e commenti dei fatti salienti del 1969 ; e specialmente su quei quattro, che meritano davvero particolare menzione : la nostra visita a Ginevra, così carica di significati e di emozioni ; il nostro viaggio in Uganda, omaggio alla vocazione cristiana e civile di quel Continente; il Sinodo straordinario dei Vescovi, celebrato nel mese di o t t o b r e ; la riforma liturgica relativa alla santa Messa, presagio, noi speriamo, di fedeltà e d'incremento per il centro augusto-Hel culto cattolico. Ma la brevità di quest'ora e la preziosità di questo incontro richiamano ora il nostro pensiero, piuttosto che al passato, al presente e all'avvenire, e sempre sulla grande questione, che impegna il nostro apostolico ministero, le condizioni cioè della Chiesa. Quali sono queste condizióni o g g i ? quali si prevedono per domani? L'urgenza di tali domande nasce da una certa gravità, che non sarebbe saggio dissimulare. Come va oggi la Chiesa? Il recente Concilio ha prodotto uno stato di attenzione, e, sotto certi aspetti, di tensione spirituale. Lo sviluppo dottrinale, che il Concilio ha prospettato alla Chiesa, l'impegno pastorale, al quale l'ha sollecitata, la revisione liturgica e canonica, di cui le ha fatto precetto, l'apertura ecumenica, a cui l'ha invitata, il confronto apostolico, con cui l'ha avvicinata alla realtà umana del mondo moderno, l'onda delle trasformazioni culturali e sociali, che l'hanno pur essa investita, hanno obbligato la Chiesa ad una riflessione intensa, tuttora obbligante. Dentro e fuori di sé la Chiesa ha manifestato non il placido fervore, che il Concilio ci lasciava sperare, ma in alcuni ristretti, però significativi settori, una certa inquietudine. La diffìcile interpretazione dei (( segni dei tempi » ha svegliato in molti un nuovo studio prevalente delle realtà contingenti, derivandone non solo sagge osservazioni, ma in taluni la smania delle novità, o in altri la paura delle riforme. Ad un pluralismo, talora indiscriminato, di idee e di forme, che sembra minacciare l'intima armonia unitaria, propria della Chiesa cattolica, si accompagna un accresciuto proposito di ricerca teologica e un più attivo bisogno di organici rapporti comunitari. Ad un decrescente fervore di vita religiosa personale fa riscontro un accresciuto interesse alla religiosità collettiva. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 42 A un cedimento verso la secolarizzazione, che tutto tenta dissacrare, s'è fatto parallelo un maggior senso sociale di responsabilità cristiana. Come si vede, questa inquietudine presenta fenomeni contrastanti, negativi e positivi. Ci rassicura l'accresciuta coscienza della propria vocazione cristiana nel P o p o l o di D i o ; ci conforta la salda e c o n c o r d e operosità pastorale dell'Episcopato, desideroso di assumere c o n più larga applicazione del criterio di sussidiarietà le responsabilità dirette del p r o p r i o ministero, mantenendo nello stesso tempo tanto più stretti e solidali i vincoli della collegialità ; ci edifica il proposito delle Famiglie religiose di rinnovarsi interiormente ed esteriormente per proseguire coraggiosamente, con intensità di preghiera, con austerità di disciplina ascetica, con efficace dedizione al bene del prossimo e alla causa del regno di D i o , il loro programma di perfezione cristiana; ci infonde fiducia e speranza la multiforme attività d'un Laicato cattolico, non meno nutrito d'intima e fraterna spiritualità, risoluto ad aprire nuove vie all'apostolato m o d e r n o ; ci dà pace infine il pensiero della moltitudine delle anime singole, silenziose, pie, operose, pazienti, intente all'imitazione di Cristo, come pure delle comunità viventi nella grazia, nella concordia e nella letizia d'essere (( chiesa », d'essere membra del Corpo Mistico, percorso di sempre nuova animazione di Spirito Santo. E c c o la Chiesa. Benediciamo il Signore. Ma c i ò non toglie che questa simbolica nave, la Chiesa, risenta l'impeto della grande burrasca, propria del nostro tempo, la quale rimette alcune volte sulle nostre labbra il grido implorante dei discepoli spaventati : « Signore, salvaci, noi periamo »; 1 e ci ricorda le parole acco- rate del grande nostro predecessore S. Gregorio : « Nunc ex adverso Auctus irruunt, nunc ex latere cumuli spumosi maris intumescunt, nunc a tergo tempestas insequitur. Interque haec omnia turbatus c o g o r m o d o in ipsam clavum adversitatem d i r i g e r e ; m o d o , curvato navis latere, minas f l u c t u u m e x obliquo declinare. Ingemisco ... » . 2 Sì, venerati F r a t e l l i ; non si può negare che vi siano oggi nella Chiesa malanni, pericoli, bisogni. Ciò che per noi significa grandi doveri. Il primo dovere : la vigilanza. È un dovere perenne, lo sappiamo ; ci è intimato più volte dal V a n g e l o . 1 3 Fa parte della pedagogia biblica Mt. 8, 25. 2 Ep. 43, ad Leandrum Episc. Hispal.; PL 77, 497. 3 Mt. 24, 42; 26, 38-41; etc. Acta Pauli Pp. VI 43 4 e della psicologia cristiana, ed è reclamato da quel senso escatologico, che dovrebbe darci un caratteristico senso cristiano del tempo, sia presente che futuro. 5 Ma oggi la vigilanza diventa un dovere specifico del nostro tempo, in cui tutto si definisce e si precisa ; non si p u ò camminare alla buona, seguendo passivamente le consuetudini d'una volta, ovvero l'opinione ambientale. Bisogna essere osservatori attenti, essere critici sagaci. Oggi tutto si trasforma; tutto diventa p r o b l e m a ; e dappertutto v ' è pericolo d'illusione, anche per i buoni ; il Signore ci ammonisce : (( se alcuno vi dirà : ecco qui il Cristo ; oppure : eccolo là, non lo credete ! » . 6 Le tante riunioni, che tengono continuamente sve- glia la Chiesa, in ogni settore, e le parole responsabili del magistero ecclesiastico, come quelle, nei vari campi loro propri, delle persone probe e competenti, ci aiutano a compiere questo primo dovere. Quali osservazioni principali ci offre la vigilanza sulle condizioni della Chiesa? La prima osservazione è sul Clero, sul nostro amatissimo Clero. Che cosa vediamo? Vediamo, con nostra grandissima consolazione, che il Clero, nella sua maggioranza, è ottimo per virtù religiose e morali, per dedizione al proprio ministero, per convinta fedeltà alla Chiesa, nella quale si trova inserito, per spirito di servizio. V o g l i a m o mandare, e proprio per il Natale, uno speciale pensiero augurale e benedicente a tutti i Sacerdoti della Chiesa cattolica, un'assicurazione della nostra stima e della nostra fiducia, un'esortazione alla fedeltà e alla perseveranza. Sul Clero buono, pio, fedele, laborioso, disinteressato e intelligente poggia la solidità, la vitalità, la fecondità della Chiesa : questo vediamo. Ma vediamo altresì due altri fenomeni, ai quali la facile pubblicità odierna e la curiosità dell'opinione pubblica danno maggiore risalto che non ad altri fenomeni ben più larghi e confortanti. Uno di questi fenomeni abbastanza diffuso è l'incertezza del Sacerdote sul p r o p r i o stato; una incertezza che investe la fede nella natura stessa del sacerdozio, la sua formazione umana ed ecclesiastica, la sua funzione religiosa e apostolica, la sua posizione gerarchica e sociologica, il suo costume interno ed esterno, la sua missione nel mondo moderno. È di somma importanza dare alta testimonianza alla grande maggioranza del Clero forte e fedele alla sua missione e al suo d o v e r e ; e insieme ridare sicurezza ad ogni sacerdote circa la sua vocazione, la sua ele4 Cfr. Is. 21, 11; 1 Cor. 16, 13; 1 Thes. 5, 6; etc. 5 Cfr. J. Mouroux, Le mystère du temps, Aubier 1961. 6 Mt. 24, 23. Acta Apostolicae 44 Sedis - Commentarium Officiale zione, la sua investitura sacramentale, la sua relazione c o l V e s c o v o , c o n i Confratelli, con i fedeli, con quelli « q u i foris sunt »; infondergli consapevolezza della sua indispensabile attualità; proporgli la forma di vita, evangelica e moderna, che lo aiuti a immedesimarsi nel mistero che gii è proprio, e a irradiarne i carismi di parola, di grazia, di esempio alla comunità e alle singole a n i m e ; bisogna anche dare dignità seppure spoglia di orpelli alla sua persona, e pane sicuro e sufficiente alla sua volontariamente povera e faticosa giornata umana. Non dovrà essere troppo difficile, noi pensiamo, perché già vigenti disposizioni vi provvedono, già le nuove strutture suggerite dal Concilio sono in via di attuazione, già i nostri Dicasteri romani intendono offrire opportuni sussidi per lo stile di vita dei Seminari e per gli organismi presbiterali nelle diocesi, e già le Conferenze Episcopali in varie Nazioni stanno studiando come rendere più soddisfacente e più efficiente l'opera dei Sacerdoti. Ma questo rinnovamento spirituale e canonico richiederà molto studio e molto impegno. A b b i a m o già in altra occasione accennato al proposito di dedicare particolare interesse a così complesso p r o b l e m a ; e, a D i o piacendo, lo faremo con amore e con sollecitudine, fidando nella collaborazione dell'Episcopato e nella corrispondenza dei nostri buoni sacerdoti stessi. L'altro fenomeno è la defezione d'una parte minima, ma pur sempre troppo sensibile, di alcuni Sacerdoti e Religiosi dai sacri impegni a cui davanti a Cristo, davanti alla Chiesa, davanti alla l o r o coscienza essi erano solennemente, liberamente e amorosamente impegnati. È questa la nostra corona di spine. Comprendiamo quanto sia complicato e drammatico, in ogni suo caso, questo f e n o m e n o ; e c o m e sia vietato giudicare l'interno di questi cuori infelici, anche se l'esterno di simili diserzioni rechi tanta amarezza e tanto scandalo al P o p o l o di D i o , e meriti per sé grave deplorazione. A n c h e questo fenomeno è oggetto di studi e di provvedimenti. Vi accenniamo per avere il suffragio delle comuni preghiere per tali confratelli infedeli e per non lasciare l o r o mancare, ove possibile, il soccorso della carità. Ma riteniamo opportuno confermare, anche in questa occasione, il nostro apostolico dovere e il nostro pastorale proposito di conservare nella sua intatta bellezza la legge del sacro celibato nella Chiesa latina, ed esprimiamo la vivissima speranza che i nostri sacerdoti, quelli giovani non meno che quelli anziani, con la grazia del Signore, ne sapranno sempre comprendere, difendere, illustrare l'incomparabile valore spirituale, morale e apostolico. Acta Pauli Pp. VI 45 Il discorso a questo punto è chiamato ad un altro problema, che interessa il m o n d o intero, e la Chiesa non meno : quello dei giovani ; e il discorso qui si limita ad enunciarlo semplicemente, ma c o m e uno dei temi più importanti e più urgenti. A n c h e questo problema è oggetto di s t u d i o ; uno studio che parte, innanzi tutto, dall'immensa simpatia della Chiesa per la gioventù, dalla fiducia nelle grandi risorse pedagogiche della vita cristiana, dalla mirabile tradizione educativa e organizzativa della Chiesa rispetto alla gioventù, dallo sforzo, già in atto, di avvicinarla mediante i metodi nuovi, che le riconoscono nuova, legittima libertà e le conferiscono maggior senso di responsabilità, e finalmente da un'implorata effusione del segreto carisma di attrazione, di entusiasmo, di sublimazione, che lo Spirito di Cristo vorrà concedere alle nuove generazioni verso un ideale di vita nobile e autentico. Famiglia, Scuola, Società dovranno avere dalla Chiesa nuovo contributo per rendere efficace e amata (( l'arte delle arti )), ch'è quella di formare uomini veri : anche questo è problema nostro. Finalmente noi ricorderemo, fra i tanti, i problemi del m o n d o contemporaneo, ai quali la Chiesa deve rivolgere la sua collaboraz i o n e ; sono molti, ma primeggiano per noi quello della Pace (e abbiamo già inviato al mondo e alla Chiesa il nostro messaggio per la o Giornata della P a c e , fissata al I gennaio 1970), e quello dei Paesi in via di sviluppo : anche su questo tema è noto il nostro pensiero, e siamo lieti dei consensi che va raccogliendo. Ma siamo sempre all'iniz i o . E siamo convinti che il nostro c o n c o r s o alla soluzione di così immane problema non può essere che minimo e simbolico nell'offerta dei mezzi (anche se questa è già non p o c o sensibile per la nostra limitata possibilità) ; ma può essere notevole e fors'anche determinante nel c a m p o morale dell'esempio, della esortazione, della presenza negli organi internazionali. P e r completare questa sommaria rassegna dei bisogni e dei doveri della Chiesa nell'anno nuovo noi dovremmo dirvi tante cose che riguardano appunto la vita internazionale, dove con solerte e discreta attività le nostre Rappresentanze Pontifìcie svolgono un'opera, che crediamo di grande merito per la fede e per la pace nel m o n d o ; ma per i i o n abusare della vostra pazienza ci limitiamo ad un brevissimo cenno ai tre punti più dolenti nella rete dei rapporti fra i P o p o l i . La nostra attività, benché spesso attraverso vie coperte da quel velo di discrezione che è richiesto da doveroso riguardo verso le parti interessate e dallo stesso interesse della buona riuscita delle iniziative, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 46 prosegue infaticabile e senza cedere a tentazioni di scoraggiamento nella ricerca o nell'appoggio di soluzioni dei dolorosissimi conflitti in atto nel m o n d o . Intanto non vogliamo venir meno al dovere, che è particolarmente nostro perché richiesto dalla carità, di andare incontro, nella migliore misura a Noi possibile, alle necessità delle vittime di queste tragedie. P r i m o punto, il conflitto nigeriano. Mossi da costante e paterna sollecitudine per le popolazioni così dolorosamente provate dal conflitto nigeriano — le condizioni delle quali sono divenute in questi mesi, per testimonianze di osservatori imparziali, ancor più angosciose a causa della mancanza sempre più grave del nutrimento indispensabile alla vita e della penuria di medicinali e di materiale sanitario — ci siamo preoccupati senza sosta, non solo di far giungere il nostro soccorso, ma altresì di appoggiare ogni iniziativa diretta ad assicurare un sollievo, ancorché ridotto e insuficiente, a quelle indicibili sofferenze. E particolarmente, quando vedemmo con soddisfazione profilarsi in settembre il progetto di un accordo che permettesse al Comitato Internazionale della Croce Rossa di riprendere i voli diurni di soccorso interrotti nel giugno, abbiamo cercato, attraverso i nostri rappresentanti e di concerto c o n l'azione di buona volontà di alcuni Governi, di incoraggiare le due parti ad accettare l ' a c c o r d o così da non ritardare ulteriormente la ripresa degli invìi e la distribuzione degli aiuti. Ma finora, mentre purtroppo la guerra e la fame non hanno sosta, dobbiamo registrare c o n dolore che la prospettata intesa è lungi dall'essere conseguita. A l l o stesso m o d o , trovano profonda e c o nel nostro animo le voci che a N o i si rivolgono in cerca di aiuto dalle zone del Vietnam tuttora purtroppo sconvolte dalla guerra, da massacri e da ripetuti atti di terrorismo che c o l p i s c o n o anche tanti umili e laboriosi cittadini. Il nostro cuore, più che la nostra mano t r o p p o spesso impotente, si apre a l o r o , a testimonianza di affettuosa partecipazione, ad incoraggiamento e a conforto. A b b i a m o in questi giorni rivolto un messaggio all'Episcopato Vietnamita per sostenere gli animi di quei cattolici alla fedeltà alla professione della loro vita cristiana e per disporli a virili e concilianti sentimenti di concordia e di pace. Né potremmo scordare, proprio in questa vigilia natalizia, le popolazioni del Medio Oriente : di quella terra, in particolare, che risuonò del canto degli Angeli nella notte beata e vide l'infanzia, la vita operosa, la morte e la risurrezione del nostro Salvatore. 47 Acta Pauli Pp. VI A quanti per il conflitto soffrono quotidianamente, ai profughi rimasti senza casa e senza patria, va il nostro pensiero, il nostro augurio, così c o m e non mancherà di continuare ad andare il nostro paterno aiuto. Uno speciale ricordo vorremmo rivolgere alle comunità cristiane delle antiche regioni della Palestina, i cui problemi e difficoltà di vario genere non possono non toccarci intimamente. Si sono diradate e si diradano le file dei fedeli di Gesù in quel suolo benedetto dalla sua predicazione e dal suo sacrifìcio. Questo fatto ci rende pensosi e ci pone una grave domanda : i templi maestosi e belli che ricordano le vicende della vita di Cristo là dove esse si svolsero, non si troveranno un giorno privi della presenza viva delle loro comunità ecclesiali? E c c o come, in questo Natale, alle amare considerazioni della pace che non torna, si unisce il pensiero della Chiesa della Terra Santa : ambedue sollecitano la nostra opera e la nostra preghiera a Cristo Signore. Sì, dobbiamo più che mai affidarci a Lui, a Cristo Signore. In mezzo alle nostre agitate vicende dobbiamo accogliere il suo incoraggiante rimprovero : (( Perché avete paura? » . certezza c h ' E g l i è sempre con n o i . 8 7 D o b b i a m o confortarci c o n la D o b b i a m o ravvivare la nostra fede, e fare dei suoi misteri luce per i nostri passi, alimento per i nostri animi. D o b b i a m o riporre in Lui ogni nostra fiducia. Specialmente nella ricorrenza del Santo Natale, che attualizza l'economia della rivelazione nel tempo, che ci inebria della sicurezza della intenzione salvatrice divina a noi rivolta, e che ci fa celebrare con tutta la Chiesa e con tutta l'umanità suscettibile di farsi suo Mistico Corpo : Christus hodie, Christus nobis, Christus totus. Un eminente membro del Sacro Collegio, scrivendoci cortesemente per questa prossima felice e santa ricorrenza, ci confidava: « . . . penso spesso con gusto ad una figurazione che, nel Natale, osservavo frequente negli anni della mia fanciullezza : l'immagine del bimbo Gesù che sorreggeva sulla manina il mondo, quasi fosse un g i o c a t t o l o ; era un'immagine del tutto semplice, ma mi pare dicesse espressivamente assai : e soprattutto mi pare fosse vera : " mundum pugillo conti- nens " ... ; e tale da dare animo nei momenti duri » . 9 Così sia, davvero. Questo il nostro augurio natalizio, con la nostra apostolica benedizione. 7 8 9 Mt. 8, 26. Cfr. Mt. 28, 20. Card. Lerearo. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 48 III In Aede Sixtina habita ad Excellentissime^ Viros e Legatorum Coetu apud Sedem Apostolicam, qui nocte Nativitatis Domini nostri Iesu Christi Sacro interfuerunt a Beatissimo Patre peracto. * Noël : la rencontre avec le Christ. Cette célébration nocturne revêt un caractère symbolique. Elle est le symbole de l'homme qui marche dans la nuit et qui cherche. Il cherche une lumière, il cherche sa propre direction, il cherche la rencontre avec un H o m m e qui lui est nécessaire, un H o m m e qu'il lui faut absolument trouver. Cela signifie que le sens profond de cette cérémonie inaccoutumée est, avant tout autre, une prise de conscience de nous-mêmes. Qui sommesnous? Nous sommes des êtres humains qui marchons dans les ténèbres. Oui, si notre vie, sous tant d'aspects, est pleine de lumière : lumière de la pensée, de la science, de l'histoire et de l'expérience, lumière du progrès moderne, à Un autre point de vue plus important et décisif, et qui nous concerne nous-mêmes, c o m m e notre existence personnelle et notre destin, cette même vie est dans l'obscurité. C'est l'obscurité du doute, qui semble tout envahir comme une nuit totale, l'obscurité de notre solitude intérieure, l'obscurité qui règne jusque sur le monde dans lequel nous vivons, et que nous connaissons bien, mais qui devient toujours plus mystérieux à mesure qu'il se manifeste : qu'est-il réellement? que signifie-t-il, au fond? que vaut-il, en fin de c o m p t e ? V o i l à quelles sont nos ténèbres. Il y aurait de quoi gémir et désespérer si nous n'étions soutenus par une prodigieuse énergie intérieure qui nous pousse à poursuivre notre recherche, et par une joyeuse espérance qui, cette nuit, envahit et exalte nos esprits : l'espoir de trouver ce que nous cherchons, de trouver, disions-Nous, l ' H o m m e nécessaire, l ' H o m m e 1 qui sait tout sur nous-mêmes, l ' H o m m e qui peut nous sauver. Dans notre recherche, nous ne sommes d'ailleurs pas dépourvus d'une certaine lumière qui éclaire nos pas et qui, cette nuit, nous a guidés jusqu'ici. C'est la lumière de la raison naturelle : c'est la lumière des traditions religieuses dans ce qu'elles ont de vrai et d'honn ê t e ; c'est surtout la lumière de notre tradition chrétienne, la lumière * Die 25 mensis decembris a. 1969. 1 Cfr. Io. 2, 25. Acta Pauli Pp. VI 49 de notre éducation religieuse, la lumière de notre expérience spirituelle. Nous connaissons l'histoire de l'Evangile. Nous avons foi dans le Christ, sur le témoignage de cette voix prophétique séculaire qui s'appelle l'Eglise. Cette nuit est celle de la f o i . Et qu'est-ce que la foi? La foi, c'est la recontre avec le Christ, la foi, c'est l'accueil du Christ. Nous entendons résonner dans notre mémoire une parole fatidique inscrite au frontispice du récit messianique, l'Evangile de saint J e a n : « Il est venu chez lui, et les siens ne l'ont pas reçu » . 2 Ce fut une ren- contre manquee. Et il est important de noter que lui aussi, le Christ, est à la recherche, à la recherche de l'humanité. Q u ' i l est long, le chemin qu'il a du parcourir pour arriver jusqu'à nous ! D ' o ù vient-il? Il a dû franchir des abîmes démesurés, des distances infinies : « Il descendit du ciel, et il a pris chair ». Verbe ineffable de Dieu et Dieu lui-même, il s'est fait homme, pour se mettre à notre portée et rendre possible cette rencontre. Seul un amour sans limite, un amour divin, a pu imaginer et réaliser un tel plan. Et tel est le plan de notre religion : oui, c'est une rencontre, une communion. Mais il nous faut encore nous demander : comment se réalise cette venue du Christ jusqu'à nous, cet accueil que nous lui réservons? La réponse est toujours la m ê m e : cela se réalise dans la foi. Lui, Dieu, vient à nous revêtu de la nature humaine; et il viendra pour nous, longtemps après le moment historique de l'Evangile, caché sous le signe, à la fois révélateur et mystérieux, du sacrement. L'acceptons-nous? Croyons- nous? Notre prière, en cette heure décisive, est celle-là même, psychologiquement si exacte, des disciples du Seigneur dans l'Evangile : « Augmente en nous la foi » . 3 Nous remarquons en effet que la foi, cette adhé- sion Vitale au Dieu incarné dans le Christ Jésus, comporte des degrés : elle peut être inerte et passive, elle peut être douteuse et intermit4 tente, elle peut être laborieuse et en recherche, elle peut être engagée dans cet effort dialectique bien connu : l'intelligence à la recherche de la foi ; ou la foi à la recherche de l'intelligence. Elle peut connaître le drame de ce personnage de l'Evangile qui nous représente tous : « J e crois, Seigneur ; mais viens en aide à mon incrédulité » . 5 Pour être authentique, pour être efficace, la foi doit être entière, vivante, personnelle. La rencontre avec le Christ doit s'achever dans un « oui », qui 2 io. i, 11. 3 Lc. 17, 5. 4 Mt. 11, 3. 5 Me. 9, 23. 4 - A . A . S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 50 nous le révèle comme le Maître, c o m m e le Sauveur, comme Lui-même s'est défini, et comme nous voulons le reconnaître en ce j o u r de Noël et, dans une certaine mesure, en faire l'expérience ; « Je suis la V o i e , la Vérité e t l a V i e » . 6 A cet instant notre méditation s'interrompt et cesse d'être absorbée dans cette vision où nous a conduits la recherche de cette n u i t ; nous nous souvenons alors de la réalité, de l'autre réalité, extérieure et sensible, de la réalité concrète et expérimentale, dans laquelle se déroule effectivement notre vie naturelle. Il ne faudrait pas que cette méditation nous eût distrait, c o m m e dans un songe, des conditions qui nous qualifient comme hommes de ce monde. N o n , Messieurs. La foi, la vie chrétienne ne nous éloignent pas du contact normal avec l'expérience humaine qui nous est propre. Une telle affirmation mériterait un long discours : comment la vie surnaturelle du monde de la foi peut s'associer à la vie naturelle de notre milieu et de nos droits et devoirs personnels. Kien ne change apparemment. Mais c'est comme si la nuit était terminée et c o m m e si la lumière du j o u r avait commencé à poindre, éclairant tout le cadre de notre cheminement dans le temps : toute chose, à la lumière de la foi, prend son vrai visage. « T o u t ce qu'il y a de vrai, de digne, de juste, de beau, d'aimable, tout ce qui mérite l'estime ... )) 7 vient au grand jour. Tous les secteurs de la vie se définissent selon leur valeur p r o p r e ; et au milieu de la scène — étonnante et dramatique, parfois douloureuse et mauvaise — du monde qui nous entoure et nous possède, l'homme, la personne humaine, se dresse et se découvre, souveraine et libre, dans une vérité 8 nouvelle. A i n s i s'exprime l'Evangile de l'Incarnation : « A tous ceux qui l'ont reçu (le Christ), Il a donné le pouvoir de devenir enfants de Dieu ) ) . 9 V o i l à le miracle de Noël : la Naissance du Christ devient notre naissance. Le mystère de la V i e divine, jaillie du Christ, l ' H o m m e Dieu, se communique par voie de participation, non plus seulement par la foi, mais également par la grâce, à tous ceux qui l'auront accueilli, L u i le premier-né parmi nous tous, hommes devenus frères. 10 Et vous, Laïcs, qui vivez dans le siècle, qui revendiquez pour la 6 Io. 14, 6. 7 Cfr. PMI. 4, 8. 8 Cfr. Io. 8, 32. 9 Io. 1, 12. 1 0 Cfr. Rom. 8, 29. 51 Acta Pauli Pp. VI sphère temporelle son autonomie ; vous spécialement, Diplomates, Messieurs les qui représentez une puissance absolue dans son ordre, indépendante de toute autre autorité terrestre, fût-elle même celle de l'Eglise qui, elle, est au service de l'ordre surnaturel, ne craignez point pour votre souveraineté temporelle, car non eripit mortalia, qui regna dat caelestia, il ne prend pas les royaumes de la terre, Celui qui donne le royaume du C i e l . 11 Il n'est pas venu pour prendre, mais pour donner. Craignons et exultons en même temps : Il est venu apporter un feu sur la terre, le feu de la charité. Et que désire-t-il, sinon que ce feu s'allume dans le monde : 12 le feu de l'amour et de la paix. IV Romanae Civitatis Magistro et Administratorum Coetui, novo ineunte anno Beatissimo Patri fausta ominantibus. * Signor Sindaco, Le siamo molto obbligati della sua visita, con quella dei Signori Assessori della Giunta Comunale di R o m a e dei suoi immediati Collaboratori. Le siamo anche molto grati degli auguri, c h ' E l l a Ci presenta a nome proprio e dell'Amministrazione cittadina, e delle elette parole con le quali Ella li esprime e li accompagna. Noi ricambiamo cordialmente i nostri voti migliori per Lei, Signor Sindaco, per le degne persone qui presenti, per tutta l'Amministrazione Comunale, i suoi membri, i suoi funzionari, i suoi dipendenti; e godiamo di pensare e di sentire quali vincoli spirituali uniscano R o m a a N o i e Noi a R o m a ; vincoli, che non sono tessuti da pure memorie, ma sotto l'aspetto religioso e morale sono tuttora vivi ed operanti, quali esistono in virtù della nostra funzione pastorale con la comunità della Diocesi di R o m a , e in virtù della nostra missione apostolica, che nell'Urbe trova la sua Sede, centro della Chiesa cattolica. L'atto cortese, che ora ci fa incontrare i rappresentanti e gli amministratori della Città, ci procura il conforto di non sentirci forestieri, né puramente ospiti e quasi pellegrini, né come sovrani decaduti nella R o m a di Pietro e di P a o l o , ma eredi del l o r o apostolico mandato, responsabili delle sorti religiose e della autenticità cattolica di questa Urbe fatidica, e 11 Hymnus 12 Lc. 12, 49. Epiphaniae. * Die 29 mensis decembris a. 1969. Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 52 perciò interessati al suo benessere c o n la forza d'un incomparabile amore. Il Papa, disimpegnato da ogni funzione temporale verso la Città, non è per questo esonerato dal diritto e dal dovere di amarla, come V e s c o v o , come Pastore, come servo dei servi di D i o e a guisa di San Paolo, come civis 1 Romanus. Oh ! Noi comprendiamo perciò molto bene la grandezza e la difficoltà del c o m p i t o , che vi è stato affidato, e che in questa ora di grandi trasformazioni culturali e sociali- presenta problemi enormi e all'apparenza insolubili. Lasciate che con i nostri auguri e con la nostra benedizione noi corroboriamo l'impresa, estremamente ardua, alla quale attendete, quella cioè di bene amministrare questa Città, sotto certi riguardi unica al mondo. Noi vorremmo ricordarvi c o m e dagli ostacoli stessi dell'opera vostra si possono sprigionare energie morali capaci di sormontarli. V o i avete qui una Città antichissima, dove l'archeologia deve avere parola sovrana e imporre alle necessità urbanistiche rispetto geloso d'ogni reliquia d'una storia degna d'ogni riguardo. Sì, è v e r o ; ma questo sapiente riguardo non è paralizzante, ma ispiratore di soluzioni originali che assicurano a R o m a un volto di bellezza austera e profonda, incomparabile e perennemente eloquente. V o i avete in tal m o d o un impegno di continuità non solo stilistica, ma, per certe forme, civica altresì. Ora questo impegno diventa sostegno, se la vostra cultura e il vostro senso della storia, del diritto, dell'arte, delia religione ne sanno trarre lo stile propriamente romano della vostra vita civica. Non indarno avete sul Campidoglio la vostra dimora. V o i vi trovate di fronte, c o m e ogni altra grande Città, a trasformazioni urbanistiche imprevedibili ed impellenti : sarà Roma, che dalla sua stessa storia secolare trae esempi di audacie edilizie e viatorie tuttora ammirabili, a mancare di ardimenti moderni per dare alla Città stessa un volto di bellezza, di esemplare socialità, di praticità pari ai bisogni della sua moltiplicata popolazione? Qui tocchiamo un tema particolarmente complesso e delicato. La nostra recente visita natalizia ad una delle più desolate borgate di R o m a , il messaggio con cui Ella, Signor Sindaco, ha voluto rispondere al nostro in favore delle tristi condizioni di certe parti della periferia urbana, e le sue stesse rassicuranti parole testé pronunciate 1 Act. 22, 26. Acta Pauli Pp. VI 53 non risvegliano forse sentimenti efficaci di solidarietà sociale, di propositi nuovi, d'inflessibile c o r a g g i o , di abilità amministrativa per la soluzione dell'immane problema di dare all'afflusso della popolazione povera e affamata casa, scuola, chiesa, lavoro e respiro, degni d'una Capitale, che s'appresta a celebrare il centenario del suo insedia- mento romano? N o i auspichiamo che la singolare ricorrenza abbia in tale grandiosa e benefica operazione la sua più significativa e meritoria manifestazione. Applaudiremo anche Noi, lieti se anche il nostro contributo modestissimo e simbolico (altra misura non ci è concessa), potrà testimoniare l'animo nostro in tale ricorrenza, suggellando insieme nell'amore a R o m a civile e cattolica la storia passata e presagirne quella futura. Noi intendiamo sostenere con questi semplici accenni gli animi vostri e l'opera vostra. Possa l'alta coscienza del vostro ufficio affratellare le vostre persone in esemplare concordia, rendere trasparente ed esemplare l'integrità del vostro lavoro, moltiplicare le vostre energie, crescere il merito del vostro civico servizio e meritarvi quella divina protezione che Noi con i nostri voti e con la nostra benedizione vogliamo propiziarvi per l'anno nuovo. V In ecclesia Ss.mi Nominis Iesu habita, Summo Pontifice Sacrum peragente, die per totum terrarum orbem fovendae paci inter gentes dicato. * Figli e Fratelli, Siamo qui riuniti per aprire il nuovo anno civile con l'augurio, con il proposito, con la speranza della P a c e . Con la preghiera per la Pace. ÍC la pace un ideale che più d'ogni altro dovrebbe riflettersi nella realtà della vita umana, perché assomma e favorisce ogni bene a cui l'umanità p u ò aspirare, tanto nell'ordine personale, che familiare, sociale, politico, nazionale e internazionale, temporale ed ultraterreno. Ne abbiamo sempre b i s o g n o ; anzi a mano a mano che la nostra civiltà cresce e si afferma e che si arricchisce, si sviluppa, e perciò si c o m p l i c a di cognizioni, di strumenti, di istituzioni, di questioni, di aspirazioni aumenta il bisogno d'un ordine, d'una Pace, che assicuri e promuova la giusta e felice complessità della nostra vita, sia personale, che collettiva, a tutti i livelli, a cominciare da * Calendis ianuariis a. 1970. Acta Apostolicae 54 Sedis - Commentarium Officiale quello interiore della nostra coscienza (come si può vivere bene, da uomini, da cristiani, senza la coscienza in p a c e ? ) , per salire agli altri piani, nei quali la nostra vita si svolge fra molti rapporti (che per essere buoni esigono d'essere pacifici), fra tanti problemi (che restano aperti e tormentosi, se non sono risolti in P a c e ) , fra mille difficoltà (che tutte vogliono essere superate con la P a c e ) , fra innumerevoli dolori e malanni (a cui la Pace soltanto può portare giusto ed efficace rimedio). V o g l i a m o dare la visione di questa universalità della Pace, quasi per avere in questo nome grande e benedetto la sintesi della nostra concezione ottimista sul m o n d o , in cui viviamo, e sul tempo, che oggi nel nostro c o m p u t o convenzionale, seguace a suo m o d o di quello solare, si apre in un nuovo corso, in un anno. La Pace vuol essere il segno del tempo che viene, l'augurio per ogni nostra futura vicenda, il programma della nostra storia. D i c i a m o quest'oggi una cosa sola : la Pace è dovere. Come ognuno vede, abbinare il concetto di Pace a quello di dovere rende grave la nostra riflessione, e sembra togliere alla visione idilliaca della P a c e grande parte della sua serenità; certo la spoglia da ogni eventuale ed equivoca parentela con la mollezza e con la viltà. Perché ogni dovere comporta uno sforzo, che non siamo sempre disposti a c o m p i e r e ; esige una virtù, di cui spesso ci manca l'energia, e spesso anche il desiderio. Ma noi, d o p o aver compreso in qualche misura come la Pace stia al vertice dell'umana costruzione, ripetiamo : la Pace è dovere. Dovere grave. Sorge forse spontaneamente nell'animo una risposta liberatrice da quella gravità : sì, è dovere ; ma non ci riguarda. Riguarda i Capi, riguarda i responsabili della quelli rivestiti d'una guida d'una comunità, responsabilità internazionale. È e specialmente nelle Nazioni e fra le Nazioni, che sorgono i conflitti contrari alla P a c e ; noi, dicono i privati, stiamo a vedere; che cosa può fare un individuo da solo, ovvero un gruppo ristretto ed estraneo, per mettere Pace nei rap- porti interni d'un P o p o l o , o nei rapporti esterni fra i P o p o l i ? tocca ai Politici, tocca ai Diplomatici ; tocca ai Governi ; si potrebbe dire, per fare della Pace un sinonimo d'un beato ed egoista disinteresse. Sì, la Pace è dovere dei Capi. Ma non solo dei Capi ! Oggi la società, che si organizza democraticamente, attribuisce poteri e doveri a tutti i membri della comunità. E se anche così non fosse, resterebbe vero che la Pace è dovere di tutti, sia perché la P a c e non ha il suo \ Acta Pauli Pp. VI 55 regno solo nella politica, ma lo ha in tante altre sfere inferiori che, in pratica, impegnano anche di più la nostra personale responsabilità ; e sia perché la Pace ha la sua operatrice sorgente nelle idee, negli animi, negli orientamenti morali, ancor prima che nell'attività esteriore. La Pace ancor prima d'essere una politica, è uno s p i r i t o ; ancor prima di esprimersi, vittoriosa o vinta, nelle vicende storiche o nelle relazioni sociali, si esprime, si forma, si afferma nelle coscienze, in quella filosofia della vita, che ciascuno deve procurare a se stesso, c o m e lampada ai suoi passi nei sentieri del mondo e nei casi dell'esperienza. La qual cosa, Fratelli e figli carissimi, significa che la Pace esige un'educazione. Lo affermiamo qui, all'altare di Cristo, mentre stiamo celebrando la S. Messa rievocatrice della Sua Parola e rinnovatrice in forma incruenta e sacramentale del suo sacrificio pacificatore del cielo con la terra; qui, c o m e discepoli, c o m e alunni, sempre bisognosi di ascoltare, di apprendere, di ricominciare il tirocinio della nostra « metanoia », cioè della trasformazione della nostra istintiva e pur troppo tradizionale mentalità. Bisogna scuotere i cardini di inveterati pregiudizi : che la forza e la vendetta siano il criterio regolatore dei rapporti umani; che ad un'offesa ricevuta debba corrispondere altra, e spesso più grave offesa : « . . . occhio per o c c h i o , dente per dente . . . » ; 1 che l'in- teresse proprio debba prevalere su quello altrui senza tener conto dei bisogni degli altri e del diritto comune . . . Bisogna mettere alla radice della nostra psicologia sociale la fame e la sete della giustizia, insieme con quella ricerca di Pace, che ci merita il titolo di figli di D i o . 2 Non è utopia, è progresso, oggi più che mai reclamato dall'evoluzione della civiltà, e dalla spada di Damocle d'un terrore sempre più grave e sempre più possibile, che le pende sul capo. Come la civiltà è riuscita a bandire almeno in linea di principio la schiavitù, l'analfabetismo, le epidemie, le caste sociali malanni cioè inveterati e tollerati come fossero inevitabili e insiti nella triste e tragica convivenza umana, così bisogna riuscire a bandire la guerra. È la « buona creanza » dell'umanità che lo esige. È il tremendo e crescente pericolo d'una conflagrazione mondiale che lo impone. Non abbiamo, noi singoli e deboli mortali, alcun mezzo per scongiurare ipotesi di catastrofi devastatrici di dimensioni universali? Sì, che li abbiamo : abbiamo il ricorso all'opinione pubblica, la quale in questo frangente diventa espressione della 1 Mt. 5; 38. 2 Cfr. Mt. 5, 6, 9. Acta Apostolicae Sedis -r Commentarium Officiale 56 coscienza morale u m a n a ; e tutti sappiamo quale ne può essere la salutare potenza. A b b i a m o il nostro singolare e personale dovere : essere buoni, che non vuol dire essere d e b o l i ; vuol dire essere promotori del bene, vuol dire essere generosi, vuol dire essere capaci di rompere con la pazienza e c o l perdono la triste e logica catena del male ; vuol dire amare, cioè essere cristiani. A b b i a m o noi un'altra risorsa, la quale può avere il potere di muovere le montagne : 3 ed è l'innesto della causalità divina nel g i o c o misterioso della causalità naturale e della libertà umana ; e questa risorsa è come 4 una moneta a due facce : una faccia è la preghiera, l'altra è la fede. 5 Quale sia il risultato di forza spirituale, propria della preghiera con la fede, non potremo sempre misurare c o n i metodi sperimentali del nostro mondo sensibile e storico ; pretendere c i ò sarebbe concepire e strumentalizzare l'azione divina c o m e un'energia cosmica a nostra arbitraria disposizione; non così si svolge il disegno della misericordia divina, penetrante nelle nostre vicende temporali. Ma gli effetti non mancheranno; la preghiera della fede non resterà delusa, e fors'anche sarà esaudita in misura sovrabbondante, anche se ora resta a noi nascosto il quando ed il c o m e . Ma il Signore, Lui stesso, ci ha esortato a fare ricorso a questo potenziale aiuto, così confessando noi ad un tempo la nostra radicale insufficienza a raggiungere la nostra salvezza e la onnipotente bontà del Padre a « l i b e r a r c i dal m a l e » , 6 anzi a convertire in nostro vantaggio le nostre stesse sventure e le nostre stesse sofferenze. 7 Ed è questo pensiero, alla fine, che ora qui ci raccoglie a pregare con vivacità di fede Cristo, « nostra pace » , 8 Cristo, « Principe della 9 pace ) ) , Cristo, che nascendo fa annunciare dagli Angeli (( la pace in terra » , 1 0 Cristo, che, risuscitato, ripete ai suoi il saluto felicissimo « pace a voi » , u che voglia ascoltare, oltre ogni nostro merito, la nostra invocazione : « dirigi i nostri passi sulla via della pace )) ! s Cfr. Mt. 17, 20; 21, 21. 4 Cfr. Mt. 1, 7. s Cfr. lac. 1, 6. 6 Mt. 6, 13. 7 Cfr. Rom. 8, 28. 8 Eph. 2, 14. 8 Is. 9, 6. 10 Lc. 2, 14. 11 Io. 20, 19, 21. 12 Lc. 1, 79. 12 Acta Pauli Pp. VI 57 Così Ti preghiamo : Signore, noi guerre mondiali, stringerle abbiamo ancora le mani insanguinate così che non ancora tutti i fraternamente fra Popoli dalle ultime hanno potuto loro; Signore, noi siamo oggi tanto armati come non lo siamo mai stati nei secoli prima d'ora, e siamo così carichi di strumenti micidiali da potere, in un istante, incendiare la terra e distruggere fors'anche l'umanità ; Signore, noi abbiamo fondato lo sviluppo e la prosperità di molte nostre industrie colossali sulla demoniaca capacità di produrre armi di tutti i calibri, e tutte rivolte a uccidere e a sterminare gli uomini nostri fratelli; così abbiamo stabilito l'equilibrio crudele della economia di tante Nazioni potenti sul mercato delle armi alle Nazioni povere, prive di aratri, di scuole e di ospedali; Signore, noi abbiamo lasciato che rinascessero in noi le ideologie, che rendono nemici gli uomini fra l o r o : il fanatismo rivoluzionario, l'odio di classe, l ' o r g o g l i o nazionalista, l'esclusivismo razziale, le emulazioni tribali, gli egoismi commerciali, gli individualismi gaudenti e indifferenti verso i bisogni altrui; Signore, noi ogni giorno ascoltiamo angosciati e impotenti le notizie di tre guerre, ancora accese nel m o n d o ; Signore, è vero Î noi non camminiamo rettamente ! Signore, guarda tuttavia ai nostri sforzi, inadeguati, ma sinceri, per la pace nel mondo ! Vi sono istituzioni magnifiche e internazionali ; vi sono propositi per il disarmo e per la trattativa; Signore, vi sono soprattutto tante tombe che stringono il cuore, famiglie spezzate dalle guerre, dai conflitti, dalle repressioni c a p i t a l i ; donne che piangono, bambini che muoiono ; profughi e prigionieri accasciati sotto il peso della solitudine e della sofferenza; e vi sono tanti giovani che insorgono perché la giustizia sia promossa e la concordia sia la legge delle nuove generazioni ; Signore, Tu lo sai, vi sono anime buone che operano il bene in silenzio, coraggiosamente, disinteressatamente e che pregano con cuore pentito e c o n cuore innocente; vi sono cristiani, e quanti, o Signore, nel m o n d o che vogliono seguire il T u o Vangelo e professano il sacrifìcio e l'amore ; Signore, A g n e l l o di D i o , che togli i peccati del mondo, dona a noi la pace. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 58 VI Ad Excellentissimos Viros e Legatorum Coetu apud Sedem Apostolicam, novo ineunte anno Beatissimo Patri fausta ac felicia ominantes. * Excellences et chers Messieurs, A vous tous Nous présentons notre salut cordial et respectueux, nos vifs remerciements, nos vœux fervents pour l'année 1970. Et Nous remercions particulièrement votre D o y e n , qui s'est fait aimablement l'interprète des pensées et des sentiments du Corps Diplomatique accrédité près le Saint-Siège, les exprimant en des paroles si nobles et si déférentes envers notre humble personne. V o t r e présence même, qui se renouvelle chaque année, en cette circonstance et manière une Nous est particulièrement agréable, reconnaissance hautement qualifiée de constitue la à sa mission de l'Eglise dans le monde. Représentants de nations si nombreuses et si diverses, vous êtes comme une synthèse du monde, et vous attestez que l'Eglise et le Siège Apostolique ne sont pas étrangers aux multiples et graves problèmes concernant le monde. C'est là, pour Nous, un témoignage précieux qui Nous réconforte dans l'accomplissement de nos responsabilités ; un témoignage qui Nous invite à réfléchir avec vous à une question souvent débattue aujourd'hui : le Saint-Siège a-t-il raison de se servir de cette forme d'activité qui s'appelle la diplomatie? Celle-ci n'est-elle pas totalement étrangère à la nature et à la fin de l'Eglise? Ne risque-t-elle pas de l'assimiler aux institutions et aux organismes d'ordre temporel avec lesquels elle ne peut ni ne doit être confondue? Lorsqu'il s'agit des Etats, une telle question ne se pose pas, car — en dépit des formes nouvelles que revêtent aujourd'hui les rapports internationaux — l'activité diplomatique demeure p o u r eux un instrument privilégié, consacré par une expérience historique pluriséculaire. Mais pour l'Eglise, dont le rôle est essentiellement religieux, le recours à la diplomatie est-il vraiment justifié? V o u s , Messieurs les Ambassadeurs, en toute connaissance de cause vous pouvez répondre à cette question; vous pouvez dire qu'il y a des motifs valables à ce que le Saint-Siège vous reçoive et traite avec vous, à ce qu'il envoie lui-même ses propres représentants p o u r exercer des fonctions analogues auprès de vos Gouvernements. * Die 12 mensis ianuarii a. 1970. 59 Acta Pauli Pp. VI L'activité diplomatique du Saint-Siège, en effet, répond, d'une manière très adaptée, aux développements actuels de la vie internationale et aux nécessités présentes de la mission que l'Eglise doit remplir dans le monde contemporain : de cette mission dont a parlé le Concile Vatican I I , en affirmant solennellement que l'Eglise est appelée à donner, et qu'elle entend bien le faire de toute ses forces, une aide déterminante à la société, en fortifiant et complétant l'union de la famille humaine : (( Comme, de par sa mission et sa nature — est-il écrit dans la Constitution Gaudium et spes —, l'Eglise n'est liée à aucune forme particulière de culture, ni à aucun système politique, économique ou. social, par cette universalité même, elle peut être un lien très étroit entre les différentes communautés humaines et entre les différentes nations, pourvu que celles-ci lui fassent confiance et lui reconnaissent en fait une authentique liberté pour l'accomplissement de sa mission )) (n. 42). Telle est bien l'action qu'entend exercer le Saint-Siège: contribuer à rendre plus étroits les liens entre les nations, dans une loyale réciprocité, attentive à reconnaître les droits et devoirs de chacun. Les Pontifes Romains, particulièrement à l'époque moderne et contemporaine, ont pris une conscience de plus en plus vive de cette responsabilité, qui découle directement de leur mission. Et ils ont répondu à cet impératif inhérent à leur mandat : celui de s'intéresser aussi à la société civile, non pas pour s'ingérer indûment dans un domaine qui n'est pas de leur compétence, mais pour favoriser le respect des principes de base de la vie civile et internationale, la justice envers tous, la concorde mutuelle, la collaboration entre les peuples : en un mot, pour concourir à la recherche pacifique de ce bien commun, dont l'autorité temporelle doit être le garant, pour servir et défendre la paix. Ecoutons encore la Constitution Gaudium et spes : « La paix n'est pas une pure absence de guerre et elle ne se borne pas seulement à assurer l'équilibre de forces adverses ; elle ne provient pas non plus d'une domination despotique, mais c'est en toute vérité qu'on la définit " œ u v r e de justice Elle est le fruit d'un ordre inscrit dans la société humaine par son divin fondateur, et qui doit être réalisé par des hommes qui ne cessent d'aspirer à une justice plus parfaite ... Toutefois, la paix terrestre qui naît de l'amour du prochain est elle-même image et effet de la paix du Christ qui vient de Dieu le Père » (n. 78). Le Pape pourrait-il vraiment se désintéresser d'une telle tâche, qui 1 Is. 32, 17. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 60 part du cœur même de Dieu? Pourrait-il oublier que la paix, annoncée à la crèche de Jésus-Christ en la sainte nuit de Noël, doit être sur terre le reflet de la paix de D i e u ? Au regard de quiconque veut bien aborder objectivement les problèmes, il est clair que toute l'activité de l'Eglise dans le monde est au service de la paix. 1. De la paix à l'intérieur des diverses communautés nationales tout d'abord, en les aidant « à triompher de l'égoïsme, de l'orgueil et des rivalités, à surmonter les ambitions et les injustices, à ouvrir à tous les voies d'une vie plus humaine, où chacun soit aimé et aidé comme son frère » . 2 A cette action quotidienne des chrétiens, guidés par les pasteurs responsables, les représentants du Saint-Siège apportent, dans l'exercice de leur mission, un concours très efficace, en même temps qu'ils aident les églises locales à resserrer leurs liens avec Nous. Ainsi peut être fournie une précieuse contribution à la promotion humaine sous ses divers aspects : spirituel, moral, culturel, social. Ainsi est favorisé le développement du pays. Ainsi se construit la société de demain, dans l'équilibre dynamique des groupes qui la composent. Dans le domaine qui lui revient et avec un désintéressement évangélique, le représentant du Saint-Siège appuie les initiatives qui tendent à cette éducation des communautés, des familles et des personnes. A cette mission correspond aussi, Messieurs les Ambassadeurs, votre propre activité qui demeure très différente, comme Nous l'avons dit, de l'action diplomatique menée près de tout autre Etat, et qui cherche elle aussi à établir la paix, en maintenant continuellement avec le Siège Apostolique des contacts étroits qui, soyez-en sûrs, sont toujours hautement appréciés. 2. Cette action au service de la paix s'étend aussi à la paix extérieure, internationale, visant à éliminer les différends de toute sorte entre les peuples. Sur ce point, l'action du Saint-Siège voudrait apporter toute l'aide qu'elle est en mesure de fournir. Elle permet au Pape de ne pas se limiter à faire des déclarations de principe, à lancer des affirmations solennelles mais purement théoriques, mais d'intervenir sur le plan concret de l'action pour la paix, voire même entre les parties en désacc o r d . C'est ainsi qu'a fait notre Prédécesseur Pie X I I dans la tragique guerre mondiale qui a bouleversé le m o n d e ; et les documents actuelle2 Litt. Encycl. Populorum progressio, 82. Acta Pauli Pp. VI 61 ment en cours de publication en sont la preuve la plus convaincante. C'est ce qu'a fait Jean X X I I I de vénérée mémoire dans les moments de grave tension internationale, en offrant sa très haute médiation. C'est ce que Nous cherchons modestement à faire Nous aussi dans les guerres qui continuent, hélas, d'exercer leurs ravages. Tout ceci a été possible, grâce aux moyens offerts par l'activité diplomatique. I c i encore, quelle aide précieuse le Pape trouve, Messieurs les Ambassadeurs, en votre collaboration qui est parfois le chemin irremplaçable pour atteindre des buts si nobles et si urgents ! L'activité diplomatique permet donc au Saint-Siège d'intervenir sur le plan international, en aidant les efforts accomplis pour l'heureux affermissement de la communauté des diverses nations, en contribuant à assurer à de tels efforts ce contenu éthique et spirituel, sans l e q u e l ils seraient voués à la faillite, en se maintenant à l'égale distance de toute partialité, de tout excès. P o u r remplir sa mission, l'Eglise emploie aussi des moyens qui revêtent aujourd'hui de nouvelles expressions, en particulier dans ses rapports avec les Organismes internationaux. En poursuivant toujours sa fin propre, le salut spirituel des hommes, elle travaille aussi à promouvoir la dignité de la personne et le progrès des peuples dans la justice et dans la paix. Ses contacts qualifiés dans le domaine international permettent au Saint-Siège de mieux faire entendre sa propre voix, de mieux faire valoir ses propres suggestions, et de traiter avec ceux qui ont en main le sort des peuples, dans une position de respect mutuel. Le désintéressement complet, radical, d'une telle activité pour tout ce qui pourrait avoir une fin temporelle et territoriale propres, et son total dévouement aux problèmes de la vie de l'humanité sont mis en valeur, même visiblement, par la nature et la physionomie universelle, catholique et supranationale de l'Eglise et du Siège Apostolique. Nous voudrions, dans ce domaine, manifester toujours plus clairement cette pauvreté évangélique qui est pour nous une loi de notre divin Maître. Et Nous voudrions aussi que vous, Excellences et chers Messieurs, sachiez bien que lorsque le Siège Apostolique agit aux fins que Nous avons indiquées, il est mû non pas par des considérations calculées et occultes de profit personnel et de puissance, mais par le service de la justice, de la paix et de la communauté internationale. Et même lorsqu'il entretient un dialogue loyal avec les Etats en vue de faire reconnaître les droits et la liberté de l'Eglise, il n'ambi- Acta Apostolicae 62 Sedis - Commentarium Officiale tionne nullement des privilèges ou des intérêts égoïstes, mais il agit au service et au bénéfice de l'homme, sujet commun de la société civile et de l'Eglise, comme au profit moral des Etats dans lesquels est à l'œuvre la communauté religieuse fondée par le Christ Seigneur. Experte en humanité, connaissant bien par conséquent ce qu'il y a dans le cœur de l'homme, promotrice d'un humanisme authentique et ouvert au transcendant, l'Eglise établit des contacts adéquats et féconds avec votre diplomatie, pour aider le monde moderne à résoudre ses contradictions et à réaliser une paix dynamique et constructive, centrée sur la reconnaissance et sur la promotion des valeurs humaines, personnelles et sociales. Laissez-Nous vous dire, au terme de cet entretien, combien Nous apprécions votre noble travail et la collaboration intelligente et généreuse que vous apportez à notre activité, au bénéfice d'abord de vos nations respectives, et aussi de la paix mondiale. De tels efforts communs, si profitables, cette rencontre qui inaugure l'année nouvelle est certainement un symbole hautement significatif. Volontiers, Nous en recueillons la valeur salutaire: c'est pour Nous un encouragement, et pour vous un heureux présage. Dans ces sentiments, Nous invoquons sur vos personnes, comme sur vos familles, et sur les nobles Nations que vous représentez, l'aide constante du Dieu tout-puissant, qui ne manque jamais de nous assister. Et maintenant, permettez-Nous d'ajouter un m o t encore à tout ce que Nous venons de dire en cette circonstance particulière. Les événements douloureux de ces derniers jours qui ont pour théâtre ces terres d'Afrique qui Nous sont si chères appellent tous les hommes de bonne volonté à tenter l'impossible pour éviter que le conflit nigérian — qui semble toucher à son terme — ne devienne une affreuse tragédie, et ne se termine dans un épilogue plus cruel encore que l'horreur entraînée par tout conflit. Nous-même, dans notre récent voyage en Afrique comme en chaque occasion, Nous avons fait tout ce qui était en notre pouvoir pour épargner des vies humaines, et susciter une négociation pacifique. Nous n'avons jamais manqué d'assister et de secourir, par tous les moyens en notre disposition, pouvez comprendre avec les nécessiteux et les affamés. quelle émotion Vous Nous élevons cet appel à vous, Excellences et chers Messieurs, et par votre intermédiaire, à tous vos gouvernements, afin que le concours empressé de tous les 63 Acta Pauli Pp. VI hommes de bonne volonté réussisse à empêcher de nouvelle effusions de sang, et à épargner les vies innocentes dans le respect du droit international. Nous savons que les Autorités nigérianes ont de nouveau manifesté leur volonté d'assurer à tous, y compris ceux de la partie adverse, le respect des droits humains et civils, comme déjà elles avaient depuis quelque temps demandé la présence de certains Observateurs en provenance de diverses nations et d'Organisations internationales : cela représente déjà un bon présage et une heureuse promesse. Puisse l'histoire attester demain la magnanimité de tous ceux qui auront pris part à ce dénouement décisif. Le Saint-Siège est disposé à tout faire pour sa part afin d'humaniser cette douloureuse situation, et dans ce but il est prêt à mettre en œuvre tous les moyens dont il dispose. Que les armes se taisent, et que très haut se fassent entendre les voix de la solidarité et de la charité. Puissent les efforts des peuples généreux et notre prière au Dieu de la paix attirer sur la terre africaine ces dons précieux. NUNTIUS RADIOPHONICUS Die festo Nativitatis Domini nostri Iesu Christi datus, antequam ex externo Basilicae Vaticanae podio Urbi et Orbi Beatissimus Pater Apostolicam impertiit Benedictionem. * Salute a V o i , uomini tutti, ai quali giunge l ' e c o della nostra voce ! Salute a V o i , R o m a n i , che qui Ci ascoltate ! Salute a V o i , uomini vicini e uomini lontani ! A V o i , uomini responsabili che guidate il mondo ; e a V o i , P o p o l i tutti della terra ! A V o i salute, uomini del lavoro, a V o i , uomini della scienza ! A V o i anziani, uomini di ieri ; a V o i , giovani, uomini di domani ! Salute a V o i , Poveri ! a V o i , Sofferenti, a V o i tutti amici nostri ! a V o i , Cristiani, e non Cristiani ! Salute, nel nome di Gesù Cristo, nella festa del suo Natale, che oggi è festa nostra, festa di tutti ! Festa di Natale ! Buon N a t a l e ! * Die 25 mensis decembris a. 1969. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 64 Oggi tutti esprimiamo ed accogliamo questo augurio, che sembra un g r i d o di gioia di tutta l'umanità, per tutta l ' u m a n i t à : buon Natale ! Lo possiamo tutti fare nostro? Siamo tutti Cristiani? un F i l o s o f o autorevole, qualche anno fa, — forse qualcuno ricorda — affermava che noi moderni possiamo tutti dirci Cristiani. Ebbene, che cosa significa essere cristiani? questa è la domanda, questa è la parola, che noi vi rivolgiamo in questa ora seréna, per fare salire la risposta dalle vostre coscienze. Ognuno oggi deve avere con se stesso un momento di confidenza per rispondere alla questione capitale, senza la quale il Natale non avrebbe senso : sono io cristiano? Ciascuno, a proprio m o d o , esplora il significato di così densa parola. Beati quelli che la possono accogliere senza riserve, e che ambiscono possederla nella sua pienezza, e godere del Natale di Cristo, come di un p r o p r i o Natale alla vita nuova e vera ed eterna, che da Lui ci è comunicata : beati ! Ma guardiamo al mondo c o m ' è . Non tutti rispondono con lo stesso entusiasmo, con la stessa fede al nome cristiano. Molti lo rifiutano. Molti lo vivisezionano, privandolo del suo significato misterioso, del suo contenuto religioso. Oggi si vuole da molti un Cristo senza D i o ; anzi un uomo senza Cristo, se pure a questo u o m o si vogliono conservare certi superlativi caratteri, che Cristo gli conferì : il suo diritto alla vita, il suo inconfondibile volto di persona, la sua dignità umana, la sua coscienza inviolabile, la sua libertà responsabile, la sua spirituale bellezza. Anzi da molti, fors'anche da tutti, si vuol riconoscere nell'uomo deformato dalla fatica, dalla povertà, dalla schiavitù, dalla debolezza, un soggetto preferenziale di diritto, di solidarietà, di assistenza, proprio come Cristo aveva insegnato. Oggi si parla di umanesimo. Questo sarebbe il termine moderno nel quale si risolve il cristianesimo. Natale d e l l ' u o m o oggi si vorrebbe celebrare, non del V e r b o che si è fatto carne, non di Gesù che è venuto a noi Salvatore, Maestro, F r a t e l l o ; dell'uomo che si salva da s é ; d e l l ' u o m o che progredisce per sapienza e per forza propria, dell'uomo principio e fine a se stesso. E c c o , F i g l i e Fratelli, c i ò che noi vi dobbiamo dire in questo felicissimo giorno : un umanesimo vero, senza Cristo, non esiste. E noi supplichiamo D i o e preghiamo voi tutti, uomini del nostro tempo, a risparmiarvi la fatale esperienza d'un umanesimo senza Cristo. Basterebbe una facile riflessione sull'esperienza storica di ieri e di oggi per con- Acta Pauli Pp. VI vincersi che le virtù umane, 65 sviluppate senza il carisma cristiano, possono degenerare nei vizi che le contraddicono. L ' u o m o , che si fa gigante, senza un'animazione spirituale, cristiana, cade su se stesso per il p r o p r i o peso. Manca della forza morale, che lo fa davvero u o m o ; manca della capacità di giudicare la gerarchia dei v a l o r i ; manca delle ragioni trascendenti che diano stabilmente motivo e sostegno alle sue virtù ; manca, per tutto dire, della vera coscienza di sé, della vita, dei suoi perché, dei suoi destini : l ' u o m o , da sé, non sa chi egli sia. Manca del prototipo autentico dell'umanità; si crea degli idoli, che sono fragili e talvolta indegni. Manca del vero F i g l i o d e l l ' u o m o — F i g l i o di D i o : modello operante per l ' u o m o vero. Il vero umanesimo dev'essere cristiano. Per nostro p r i m o dovere. Per nostro supremo interesse. Quale speranza di novità vera e costruttiva potrebbe essere data a voi, Giovani, senza la parola non fallace e sempre viva di Colui che, nato al m o n d o , p u ò dire : « e c c o , è fatta nuova ogni cosa »? Quale liberazione dall'oppressione della fatica e 1 della disugua- glianza sociale potrà essere offerta al mondo del lavoro, che la cerca nel rovesciamento dei sistemi economici, se la v o c e di Cristo non lo solleva a livello umano e spirituale superiore : ricordati che « non di solo pane vive l ' u o m o »? 2 E voi, sapienti e pazienti artefici della pace fra i P o p o l i , fra le classi sociali, fra i conflitti razziali e tribali, fra le contese d ' o g n i genere che fanno spesso gli uomini avidi, egoisti e feroci fra di l o r o , dove troverete l'energia di proseguire nella vostra interminabile e salutare fatica, se non vi assisterà chi può dire c o n trionfante certezza : badate, uomini, che « voi tutti siete fratelli »? 3 Il nostro pensiero si rivolge alla fine con un augurio ed una benedizione particolari a quanti soffrono : per il conflitto in N i g e r i a ; terra africana a noi tanto c a r a ; per quello del Vietnam ; dove vogliamo ancora sperare che la tregua di questi giorni si prolunghi e si risolva alla fine onorevolmente nella riconciliazione; e per quello finalmente del Medio Oriente, là dove è Betlemme e dove dal cielo, con la gloria a D i o , fu annunciata nel giorno sacro della 1 2 Cor. 5, 17. 3 Mt. 4, 4. s Mt. 23, 8. 5 - A . A . S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 66 nascita di Cristo Signore la pace ; oh, sì ! la pace, la pace agli Uomini di buona volontà. E così sia. Il messaggio di Cristo è ampio e aperto per tutti. Ascoltatelo, F i g l i e Fratelli. E che ciascuno di voi possa dire a se stesso, e voglia ciascuno di v o i testimoniarlo nella propria vita : anc h ' i o sono cristiano. Questo è il Natale. È il buon Natale, che noi vi auguriamo, c o n la nostra benedizione a p o s t o l i c a ! NUNTIUS SCRIPTO DATUS E.mo P. D. Bernardo Ioanni S. R. E. Cardinali Alfrink, Archiepiscopo Ultraiectensi, ceterisque Exc.mis Hollandiae Ordinariis, Pastoralem Coetum celebraturus. En novembre 1966, Nous vous adressions, Monsieur le Cardinal, ainsi qu'aux autres Evêques, au clergé, aux religieux et aux catholiques des Pays Bas, un message vous assurant que Nous étions très proche de vous par la prière en une heure particulièrement importante pour la vie de l'Eglise dans votre Patrie. C'était en effet le moment où les représentants des catholiques hollandais « invités par leurs Evêques et sous leur direction, se réunirent pour une étude approfondie des délibérations conciliaires, afin d'en pénétrer l'esprit, de trouver les voies les plus appropriées pour les appliquer à leur vie spirituelle et religieuse et à leurs œuvres d'apostolat, en vue de les rendre plus vivantes et plus fécondes ». N o u s vous disions dans ce message combien l'initiative des catholiques hollandais Nous paraissait (( grave et délicate, à cause de son caractère nouveau et unique », mais aussi combien Nous avions confiance en vous, Vénérables Frères, placés par le Saint-Esprit pour gouverner l'Eglise de D i e u . 1 Nous pouvions espérer en effet qu'à travers cette difficile entreprise et grâce à votre patient labeur, le dépôt de la foi serait fidèlement gardé et qu'on saurait trouver, par surcroît, le moyen de le présenter de façon plus efficace et mieux adaptée à la mentalité des hommes de notre temps. Quant aux projets de réforme et d'adaptation des structures locales 1 Cfr. Act. Ap., 20, 28. Acta Pauli Pp. VI 67 aux nouvelles circonstances historiques, Nous pensions que des propositions concrètes auraient été formulées, à la suite de l'analyse attentive des institutions existantes, conduite avec l'aide de personnes expertes dans les différents domaines, guidées par le « sensus Ecclesiae » et sensibles aux besoins de l'heure présente. Depuis lors quatre sessions plénières du « Pastoraal Concilie » ont déjà été tenues, une cinquième est annoncée pour le mois de janvier prochain. Et, si aucune délibération n'a été encore, à Notre connaissance, définitivement approuvée par l'Autorité légitime, en revanche, Nous avons eu connaissance des « p r o j e t s - r a p p o r t s » admis par l'Episcopat c o m m e base de discussion, et Nous ne pouvons vous cacher que certaines des affirmations doctrinales qui y figurent Nous laissent perplexe et Nous semblent mériter de sérieuses réserves. Des réserves d'un autre genre — mais qui ne semblent pas non plus dénuées de fondement — ont été exprimées dans la presse touchant le critère de représentativité des catholiques de Hollande à ces assemblées plénières. Enfin, pour qui considère les intentions et les buts qui ont été à l'origine de ces assemblées, une considération s'impose, qui Nous fait une profonde impression : dans les projets-rapports, les citations des Documents du Deuxième Concile Œ c u m é n i q u e du Vatican ou d'autres actes plus récents du Magistère ecclésiastique sont extrêmement rares. Bien plus : les réflexions et recommandations contenues dans ces projets n'apparaissent guère en harmonie avec les Documents et les Actes en question. Nous songeons en particulier aux deux projets admis comme base de discussion pour la prochaine session : 1) « pour un fonctionnement fructueux et renouvelé de l'office ministériel » et 2) « les Religieux ». V o u s en avez déjà vous-mêmes, Vénérables Frères, critiqué quelques afiirmations erronées ou équivoques, et relevé certaines orientations périlleuses. Permettez qu'à Notre tour Nous en soumettions quelquesunes à votre attention pastorale. 1) En ce qui concerne l'office ministériel : a) la description du but et des tâches de l'Eglise est présentée comme si la mission de celle-ci était purement terrestre ; b) le ministère sacerdotal est considéré comme une charge conférée par la communauté chrétienne ; c) on propose — et parfois de façon impérative — la dissociation du sacerdoce et du célibat ; d) on critique la thèse que l'homme seul puisse devenir prêtre ; é) on ne parle du Pape que pour minimiser sa charge et les pouvoirs qui lui ont été conférés par le Christ lui-même, etc. ... 2) quant au projet-rapport Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 68 qui traite du problème des Religieux, on ne peut manquer d ' y relever certaines ambiguïtés et déficiences doctrinales qui risquent de conduire dans l'application pratique à des conséquences déplorables. Nous comprenons bien, Vénérables Frères, la situation difficile dans laquelle vous vous trouvez, en présence de tendances nouvelles, qui se manifestent de façon particulièrement aiguë en Hollande depuis quelques années. Il est trop évident que ce n'est pas la Hiérarchie qui crée ces difficultés : elle les trouve sur son chemin et doit les affronter. De même il est bien loin de Notre pensée de minimiser tout le bien qui se réalise dans vos diocèses en tant de domaines. Mais devant le danger de déviations qui pourraient être gravement dommageables p o u r la foi du peuple catholique des Pays-Bas, la conscience de Notre responsabilité de Pasteur de l'Eglise Universelle Nous oblige à vous demander en toute franchise : que pensez-vous que Nous puissions faire pour vous venir en aide, pour renforcer votre autorité, p o u r vous permettre de mieux surmonter les difficultés présentes de l'Eglise en Hollande? Dans l'attente de votre réponse sur ce point, et étant donnée l'imminence de la prochaine session plénière du « Pastoraal Concilie », permettez-Nous de vous suggérer dès maintenant une double directive. Il Nous semble qu'en présence des courants mentionnés ci-dessus, et tout en ayant bien présente à l'esprit la distinction fondamentale 2 entre le dépôt de la foi et la façon de l'exprimer, votre attention devrait se porter avant tout sur ce qu'implique votre charge de maîtres de la doctrine chrétienne : le devoir de transmettre dans son intégrité le contenu de la Révélation dont l'Eglise est dépositaire. 3 En second lieu, sur le point précis du célibat consacré à Dieu, le devoir de la Hiérarchie catholique dans les difficultés présentes de l'Eglise Nous semble clairement tracé : en harmonie avec les décisions du Deuxième Concile du Vatican 4 inspirer à tous le respect et l'estime de cet incomparable trésor de l'Eglise latine; enseigner avec clarté et fermeté que la pratique généreuse de la chasteté parfaite non seule- 2 Cfr. Decr. de Oecumenismo Unitatis redintegratio, II, 6; Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, n. 62. s Cfr. Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, nn. 25, 26; Decr. de past. Episcop. munere in Ecclesia Christus Dominus, n. 2 et 12 ; Allocution de Jean X X I I I à l'ouverture du Concile, U octobre 1962. * Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 42/3; Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 16; Decr. de accomm. renov. vitae religiosae Perfectae caritatis, n. 12. Acta Pauli Pp. VI 69 ment est possible, mais qu'elle est source de joie et de sainteté; faire connaître et favoriser partout les conditions indispensables à son exercice. Nous avons Nous-même, plus d'une fois manifesté Notre pensée sur ce thème du célibat sacerdotal. Nous lui avons consacré, vous le savez, une encyclique particulière, « Sacerdotalis coelibatus », dans laquelle Nous donnons réponse aux objections formulées à ce sujet. Nous y sommes revenu dans l'une ou l'autre des lettres que Nous vous adressions ces derniers temps, Monsieur le Cardinal, et encore tout récemment dans Notre allocution du 15 décembre au Sacré Collège des Cardinaux. Cette attitude, dans laquelle Nous Nous sentons corroboré par l'appui de tant de Nos Frères dans l'Episcopat, Nous est dictée avant tout par la conscience de Notre responsabilité vis-à-vis de l'Eglise dans l'application des décrets du C o n c i l e ; par la conscience également de Notre responsabilité vis-à-vis des hommes de bonne volonté, qui comprennent quel haut exemple et quel encouragement constitue, surtout en un moment où tant de forces s'emploient à la dégradation de la moralité publique et privée, le témoignage séculaire rendu, dans l'Eglise latine, p a r les prêtres et par les âmes consacrées à Dieu dans la vie religieuse. Qu'il s'agisse de doctrine ou de discipline, Nous sommes sûr, Vénérables Frères, que le meilleur service que vous puissiez rendre à vos prêtres et à vos fidèles dans le moment présent — et en particulier lors des prochaines assises du « Pastoraal Concilie » — sera d'affirmer sereinement votre accord total et sans réticence avec l'Eglise universelle sur les points contestés. Les âmes droites vous seront reconnaisantes de les avoir confirmées dans leur foi et dans leur amour de l'Eglise. Et le Suprême Pasteur, Episcopus animarum vestrarum/ témoin de vos peines et de vos mérites vous réservera la récompense promise à ses bons et fidèles serviteurs. Dans ces sentiments Nous vous accordons à tous de grand cœur, ainsi qu'à Nos chers Fils les catholiques de Hollande, une particulière et affectueuse Bénédiction Apostolique. Du Vatican, le 24 Décembre 1969. PAULUS PP. VI s 1 Pt. 2, 25. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 70 Officiale ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS i BARRANCABERMEJENSIS DECRETUM Translationis cathedrae episcopalis Constitutione Apostolica (( Divina Christi » a S u m m o Pontifice Ioanne X X I I I die 27 octobris 1962 data, curiale templum in urbe v u l g o Barrancabermeja exstans Ssmo Cordi D. N. I. C. sacrum, ad gradum et dignitatem ecclesiae cathedralis evectum fuit. Cum vero, insequentibus annis, praefata urbs Barrancabermeja late explicata fuerit, ibique novum templum honori B. M. V. Immaculatae dicatum, frequentioris populi commoditati aptius magisque decorum, exstructum sit, Excmus P. D. Bernardus A r a n g o Henao, Episcopus Barrancabermejensis, ab A p o s t o l i c a Sede enixe postulavit, ut in hoc templum episcopalis cathedra transferretur. P o r r o Sacra Congregatio p r o Episcopis, rata huiusmodi translationem decori Ecclesiae Barrancabermejensis atque Sacrae Liturgiae ibi felicius peragendae cessuram, porrectas preces excipiendas censuit. Quapropter, vigore specialium facultatum sibi a S u m m o Pontifice Paulo Divina Providentia Pp. VI tributarum, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, praesenti decreto perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, a curiali templo Ssmo Cordi D. N. I. C. sacro, ad memoratum templum B. M. V. Immaculatae dicatum, Episcopi cathedram transfert, idque ad cathedralis ecclesiae Barrancabermejensis gradum et dignitatem evehit, collatis praerogativis, iuribus et privilegiis quibus ceterae cathedrales ecclesiae iure communi decorantur. Ad haec perficienda Sacra Congregatio pro Episcopis deputat E x c m u m P . D . A n g e l u m Palmas, Archiepiscopum titularem Vibia- 71 /Sacra Congregatio pro Episcopis nensem, in Republica Columbiana Apostolicum Nuntium, eidem tribuens necessarias et opportunas facultates, etiam subdelegandi ad effectum de quo agitur quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Sacram Congregationem authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum R o m a e , ex Aedibus S. Congregationis pro Episcopis, die 19 mensis Septembris anno 1969. CAROLUS Card. CONFALONIERI, Praefectus L. © S. £8 Ernestus Civardi, A r c h i e p . tit. Serdicen., a Secretis II JABOTICABALLENSIS - RIOPRETENSIS S. CAROLI IN BRASILIA DECRETUM De mutatione finium dioecesium Maiori animarum bono consulentes, E x c m i P P . D D . Iosephus V a rani, Episcopus Jaboticaballensis, Iosephus de A q u i n o Pereira, Episcopus Riopretensis, et Rodericus Serra, Episcopus S. Caroli in Brasilia, ab Apostolica Sede expostulaverant ut fines dioecesium concreditarum aliquantulum immutarentur et aptius sibi disponerentur. Haec Sacra Congregatio pro Episcopis, praehabito favorabili voto Excmi P. D. Humberti Mozzoni, Archiepiscopi tit. Sidetani et in Brasilia Apostolici Nuntii, rata huiusmodi immutationes aeternae animarum saluti profuturas, vigore specialium facultatum sibi a S u m m o Pontifice Paulo Divina Providentia P p . VI tributarum, oblatis precibus annuere censuit. Quapropter, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse haben- tium vel habere praesumentium consensu, praesenti decreto distrahit a dioecesi Jaboticaballensi integrum territorium, prout in praesens lege civili circumscribitur, municipiorum vulgo nuncupatorum Riolândia, Paulo de Faria, Orindiuva, Icém et Altair, illudque tribuit dioecesi Riopretensi ; a dioecesi autem Riopretensi separat territorium Acta 72 Apostolicae Sedis - Commentarium municipiorum vulgo Palmares, Ariranha et Officiale Santa Adélia et a dioe- cesi S. Caroli in Brasilia municipia vulgo Gandido Rodrigues, Taquaritinga, Santa Ernestina et Dobrada, quae omnia dioecesi Jaboti- caballensi adnectit. Omnia acta et documenta praefata territoria respicientia, a tabulario Curiae dioecesium a qua separata sunt ad tabularium Curiae dioecesium c u i illa noviter aggregata sunt, tradantur; ad clerum quod attinet, haec Sacra Congregatio pro Episcopis decernit ut simul ac praesens decretum ad effectum deductum fuerit, eo ipso sacerdotes Ecclesiae illi censeantur adscripti in cuius territorio beneficium vel officium ecclesiasticum legitime detinent; ceteri vero clerici seminariique tirones Ecclesiae illi incardinati maneant vel incardinentur in cuius territorio legitimum habent domicilium. Ad haec omnia exsecutioni mandanda eadem Sacra Congregatio pro Episcopis memoratum E x c m u m P . D . Humbertum Mozzoni deputat, eidem necessarias et opportunas facultates tribuens etiam subdele- gandi ad effectum de quo agitur quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eamdem Sacram Congregationem authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Quibus super rebus praesens edit decretum perinde valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. D a t u m R o m a e , ex Aedibus Sacrae Congregationis p r o Episcopis, die 10 mensis Octobris anno 1969. CAROLUS L. B Card. CONFALONIERI, Praefectus S. & Ernestus Civardi, A r c h i e p . tit. Serdicen., a Secretis 73 Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE i PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia P p . VI, successivis decretis Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die 20 Novembris 1969. Cathedrali Ecclesiae Sekondiensi-Takora- diensi, noviter erectae, E x c . P. D. Iosephum Amihere Essuah, hactenus Episcopum Kumasiensem. — Cathedrali Ecclesiae Kumasiensi R. D. Petrum Kwasi Sarpong, e clero saeculari. die 12 Decembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Tamascaniensi R. D. Simonem Tonye, e clero saeculari dioecesano, quem constituit Coadiutorem cum iure successionis E x c m i P. D. Thomae M o n g o , Episcopi Dualaënsis. die 15 Decembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Tepeltensi E x c . P. D. Eugenium Cornelium Arthurs, hactenus Episcopum Tangaênsem. — Titulari episcopali Ecclesiae Ardmorensi E x c . P. D. Iacobum Hoimes-Siedle, hactenus Episcopum Kigomaënsem. II NOMINATIO Decreto, ut infra, dato, Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda F i d e ad suum beneplacitum renunciavit : die 18 Novembris 1969. — R. P. Iosephum Michaelem López Hurtado, Ordinis Fratrum fecturae apostolicae Minorum sodalem, Guapiensis. Praefectum Apostolicum prae- 74 Acta Apostolicae ACTA Sedis - Commentarium Officiale TRIBUNALIUM TRIBUNAL VICARIATUS URBIS Citatio edictalis ROMANA Nullitatis matrimonii (Gaetano - Ambrogio) Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Iosephinae A m b r o g i o , in causa de qua supra conventae, eandem citamus ad comparendum in H. S. T. Vicariatus Urbis ( R o m a , Palazzo A p o s t o l i c o dei Laterano - Piazza S. Giovanni in Laterano, 6 ), aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, die 2 aprilis 1970, hora 9, p r o dubii contestatione nullitatis matrimonii de quo agitur. Ordinarii l o c o r u m , parochi, fideles quicumque, notitiam habentes actualis commorationis praedictae dominae Iosephinae A m b r o g i o , curare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur. * Albanus Milioni, Iudex Instructor Ex Aedibus Tribunalis Vicariatus Urbis, die 16 ianuarii a. 1970. Angelus Caravella, Cancellarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M.me Joséphine Ambrogio, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal du Vicariat de Rome (Roma, Piazza S. Giovanni in Laterano, 6) le 2 avril 1970, à 9 heures, pour concorder le doute ci dessous rapporté : Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite M.me Joséphine Ambrogio, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Diarium Romanae Curiae 75 DIARIUM ROMANAE CURIAE SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Breve Apostolico il Santo Padre Paolo VI ha nominato : 16 gennaio 1970. S. E. Revma Mons. Perrin Maurizio, Pro-Nunzio Apostolico in Etiopia. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato : 9 gennaio » » » » 13 » 1970. Il Rev. Mons. Deskur Andrea, Segretario della Pontificia Commissione per le Comunicazioni Sociali. » Il Rev. P. Panciroli Romeo, della Congregazione dei Sacerdoti del S. Cuore di Gesù, Sotto-Segretario della Pontificia Commissione per le Comunicazioni Sociali. » Il Rev. Mons. Noè Virgilio, Sotto-Segretario della Sacra Congregazione per il Culto Divino, Maestro delle Cerimonie Pontificie. » Le Loro Eccellenze Revme i Monsignori : Hurley Dionigi, Arcivescovo di Durhan; Spülbeck, Vescovo di Meissen; Boudon Renato, Vescovo di Mende; Nagae Lorenzo, Vescovo di Urawa; Isnard Clemente, Vescovo di Nova Friburgo; Carter Geraldo, Vescovo di London; Hänggi Antonio, Vescovo di Basel, Membri della Sacra Congregazione per il Culto Divino. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato : Cappellani 15 novembre 1968. Monsig. Monsig. 5 dicembre 14 gennaio 1969. Monsig. Monsig. 18 febbraio » Monsig. Monsig. Monsig. di Sua Santità: Haggerty Giuseppe (Winona). Flamia Pietro (Udine). Perusina Giovanni (Galveston - Houston). Raye Alfredo Gualtiero (Galveston - Houston). Burns Vincenzo (Philadelphia). McDonough Giacomo (Philadelphia). Monihan Terenzio (Philadelphia). 76 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 19 febbraio 1969. Monsig. King Carlo (Dallas - Fort Worth). 10 marzo » Monsig. Griesl Goffredo (Innsbruck). » » » Monsig. Streinringer Giovanni (Innsbruck). » » » Monsig. Waitz Gualtiero (Innsbruck). » » » Monsig. Weiser Giovanni (Innsbruck). 18 » » Monsig. Walter Eugenio (Friburgo). 14 maggio » Monsig. Rieder Ludovico (Eichstätt). » » » Monsig. Bernal Candido (Manila). » » » Monsig. Ginete Simeone (Manila). » » » Monsig. Mendiola Arturo (Manila). » » » Monsig. Mirasol Giuseppe (Manila). » » » Monsig. Reyes Vincenzo (Manila). » » » Monsig. May er Giuseppe Ernesto (Wien). 20 » » Monsig. Barry Giovanni (New York). 27 » » Monsig. Grimme Giorgio (Warmia). 31 » » Monsig. Knauer Luigi (Breslavia). » » » Monsig. Boscariol Sante (Concordia). » » » Monsig. Cadore Domenico (Concordia). » » » Monsig. Cecco Ennio (Concordia). » » » Monsig. Del Fiol Olinto (Concordia). » » » Monsig. Franceschetto Bruno (Concordia). » » » Monsig. Marin Giuseppe (Concordia). » » » Monsig. Paties Primo (Concordia). » » » Monsig. Perin Giovanni (Concordia). » » » Monsig. Romanin Giuseppe (Concordia). » » » Monsig. Wolf Luigi (Haarlem) 10 giugno » Monsig. Coyne Giorgio (Steubenville). » » » Monsig. Zekas Stanislao (Steubenville). 13 » » Monsig. Galeani Pietro (Roma). 14 » » Monsig. Galeotti Ferruccio (Montefiascone). » » » Monsig. Volpi Italo (Volterra). 23 » » Monsig. Seinsche Francesco (Essen). » » » Monsig. Menorca Lorenzo (Lucena). » » » Monsig, Vidal Riccardo (Lucena). 12 luglio » Monsig. Rebelo Bastos Annibale (Lamego). 14 » » Monsig. McCormack Gerardo (Salford). 15 » » Monsig. Gatti Carlo (Bobbio). 18 agosto » Monsig. Zadi Divo (Chiusi e Pienza). » » : » Monsig. Squillace Armando (Napoli). 4 settembre » Monsig. Simard Andrea (Chicoutimi). » » » Monsig. Dömer Alberto (Köln). » » » Monsig. Meuser Guglielmo (Köln). » » » Monsig. Sanders Massimiliano (Köln). » » » Monsig. Kunstner Emilio (Litomëfice). Diarium Romanas Curiae 77 ONORIFICENZE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI ha conferito: La Gran Croce dell'Ordine Piano : 2 maggio 21 giugno » » » » » » » » » » » 1969. A S. E. il sig. Brin Pedro E., Ambasciatore del Pa nama. E. il sig. Ghods Nakhai Hossein, Ambasciatore A S. » dell'Iran. » A S. E. il sig. Shields Joseph Francis, Ambasciatore dell'Irlanda. » A s. E. il sig. Valladares y Aycinena Luis, Ambasciatore del Guatemala. » A s. E. il sig. Yung Chung, Ambasciatore della Corea. » A s. E. il sig. Jean-Baptiste Fritz, Ambasciatore di Haiti. » A s. E. il sig. Medina Febres Mariano, Ambasciatore del Venezuela. A s. E. il sig. Ravony Jules, Ambasciatore del Madagasear. La Gran Croce dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile : 5 ottobre 1968. Al sig. Lever Leslie (Salford). Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha conferito : La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile : 20 dicembre 1968. Al sig. Meany Giorgio (Washington). 24 febbraio 1969. Al sig. Paumgartner Bernardo (Salzburg). 27 maggio » Al sig. Ventriglia Ferdinando (Roma). La Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 11 dicembre 1968. Al sig. Dippelhofer Ottone (München und Freising). 3 maggio 1969. Al sig. Spada Filippo (Roma). 27 » » Al sig. Cozi Mario (Roma). La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 22 novembre 1968. Al sig. Mahon Simone (Liverpool). 24 febbraio 1969. Al sig. Heger Giovanni Alfredo (Salzburg). 12 marzo » Al sig. Van Doorne Uberto Giuseppe ('s-Hertogenboschì. 19 » » Al sig. Migliorini Luigi (Roma). 10 aprile » Al sig. Gowen Franklin (New York). 17 » » Al sig. Santoro Silvestro (Roma). 22 » » Al sig. Musumeci Salvatore Vittorio (Catania). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 78 00 maggio » » » » 27 » » » » » » 13 giugno 1969. Al » Al » Al » Al Al » Al » Al » Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Petrossian Carapet (Ispahan degli Armeni). Piredda Francesco (Firenze). Planes Giorgio (Paris). Calauti Dante (Roma). Ciocci Carlo (Roma). De Pascale Vincenzo (Roma). De Sanctis Camillo (Roma). Porretti Giorgio (Roma). Ameglio Leonardo (Taranto). La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe militare: 23 12 aprile giugno 1969. Al Ten. Col. Stadler Luigi (Svìzzera). » Al sig. Di Giorgio Angelo (Roma). Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 6 dicembre 1967. Al sig. Me Ñamara Guglielmo (Salford). 4 gennaio 1968. Al sig. Farelly Guglielmo (Southwark). 22 luglio » Al sig. Farmer Alberto ( Southwark). Al sig. Oheshire Leonardo (Westminster). 22 novembre » sig. Jansen Francesco Giovanni (Westminster). Al 29 » » Al sig. Lavery Francesco (Westminster). » » » 11 gennaio 1969. Al sig. Muldoon Cornelio (Westminster). 19 marzo » Al sig. Caporali Aldo (Roma). » » » Al sig. Giamini Eugenio (Roma). 21 » » Al sig. Morin Giovanni (Beauvais - Noyon - Senlis). Al sig. Forlani Carlo (Lodi). » » Al sig. Ramselaar Martino M. A. (Utrecht). 12 aprile » Al 17 sig. Van Veen Federico (Haarlem). » » Al sig. Corajoud Luigi (Annecy). 25 » » Al sig. Orgiazzi Giovanni (Annecy). » » Al sig. Pochât Edoardo (Annecy). » » » » » » Al sig. Rolland Eliseo (Annecy). 8 maggio » Al sig. Apearían Giuseppe (Ispahan degli Armeni). » » » Al sig. Tchiloyan Mardiros (Ispahan degli Armeni) » » Al sig. Roozen Leonardo Cornelio G. (Rotterdam). 14 » » Al sig. Foran Giovanni (Brentwood). 20 » » Al sig. Peeters Pietro Evaristo E. A. (Haarlem). 27 » Al sig. Coppini Eithel (Roma). » » » Al sig. De Marsico Alfonso (Roma). » Al sig. D'Orazio Orazio (Roma). » » » » » Al sig. Gengarelli Angelo (Roma). » Al sig. Ventura Piselli Gino (Roma). » » Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe militare: 23 » aprile » 1969. Al Serg. Magg. Chèvre Ernesto (Svizzera). » Al Serg. Eyer Pietro (Svizzera). 79 Diarium Romanae Curiae La 10 12 Commenda con Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa: marzo giugno 1969. Al sig. Lubrano Giuseppe (Napoli). » Al sig. Orecchia Rinaldo (Roma). La Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa: 12 17 25 19 aprile » » luglio 1969. Al » Al Al » Al » La » » » 7 » 18 » 26 1969. Al » Al » Al » » Al giugno » Al » » Al luglio » Al agosto » Al » » Al » » Al » » Al » » Al » » Al » » Al » » Al » Al » » Al » Al » Al » Al settembre » Il 21 marzo » » 17 aprile » » » 14 maggio » » » » » 27 » » » » » » Pisaturo Michele Mario (Napoli). Scheithauer Antonio (Sankt Pölten). Rossi Pietro (Roma). Mollari Luigi (Roma). Commenda dell'Ordine 29 gennaio 10 marzo 17 aprile 21 23 15 4 sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. san Silvestro Papa: Maggio Nicola (Newark). Kozel Francesco Amadeo (Wien). Stanke Francesco (Sankt Pölten). Zwetzbacher Carlo (Sankt Pölten). Palmisani Tommaso (Roma). Santuz Giancarlo (Milano). Cammerinesi Bernardino (Roma). Mignone Francesco (Alessandria). Torri Luigi (Alessandria). Legatore Alberto (L'Aquila). Monti Elvio (L'Aquila). Varrassi Giuseppe (L'Aquila). Catanese Demetrio Stefano (Roma). Pessano Emilio (Savona). Costa Antonino (Catania). Rosato Domenico (Ortona e Lanciano). Pierpaoli Edoardo (Jesi). Sarno Domenico (Napoli). Fattori Fausto (Tarquinia e Civitavecchia) Lulitananda Vichitr (Bangkok). Cavalierato dell'Ordine 1969. Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al Al » » Al » Al » Al di di san Silvestro Papa: Korber Giovanni (Eisenstadt). Stocker Ermanno (Eisenstadt). Dobringer Paolo (Gurk). Bayr Giuseppe (Sankt Pölten). Sommer Eriberto (Sankt Pölten). Foran Giovanni (Brentwood). Enriquez Virgilio (Manila). Javier Alfonso (Manila). Mendoza Salvatore (Manila). Sisón Perfetto (Manila). Dijkstra Enrico (Groningen). Kalter Giovanni (Utrecht). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 80 31 » 7 » 15 23 26 » 14 4 » » 18 maggio » giugno » » » » » luglio agosto » » » 1969. » » » » » » » » » » » » Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Bergers Pietro (Rotterdam). Van Dongen Mario (Rotterdam). Vijgen Uberto (Roermond). Jnnink Giovanni (Utrecht). Laybourn Kenneth (Salford). Zanatta Adolfo (Casale Monferrato). Mouak Giuseppe (Douala). Buri Alberto (Pescia). Görna Giovanni (Salford). Furlanetto Luigi (Treviso). Pascucci Ilario (Nocera Umbra - Gualdo Tadino). Travaglia Mario (Nocera Umbra - Gualdo Tadino). Bonazzi Ottavio (Pescia). NECROLOGIO 2 gennaio » » 3 » » » 6 » 9 » 1970. » » » » » 13 16 » » » » 19 » » 21 » » Mons. Baldini Carlo, Vescovo di Chiusi e Pienza. Mons. Shanley Patrick, Vescovo tit. di Sofene. Mons. Fernández-Conde Manuel, Vescovo di Córdoba. Mons. Poli Giuseppe Angelo, Arcivescovo tit. di Perge. Mons. Taffi Antonio, Arcivescovo tit. di Sergiopoli. Mons. Hefter Adam, Arcivescovo tit. di Massinianopoli di Rodope. Mons. Petit Marie-Georges, Vescovo tit. di Voncaria. Mons. Côté Philip, Vescovo di Süchow e Amministratore Apostolico delle Isole Quemoy. Mons. De Uriarte Bengoa León, Vescovo tit. di Madauro, Vicario Apostolico di San Ramón. Mons. Attipetty Joseph, Arcivescovo di Verapoly. An. et vol. LXII 28 Februarii 1970 N. 2 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI IN SOLLEMNI CANONIZATIONE Beatae Mariae a Solitudine Torres Acosta, virginis, fundatricis Instituti Servarunt Infirmis Ministrantium, die XXV mensis ianuarii a. MCMLXX dominica tertia per annum, in Basilica Vaticana peracta. Ad postulationem factam, per Advocatum Sacri Consistorii, a Viro Eminentissimo Paulo S. R. E. Card. Bertoli, Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum Praefecto, R. D. Villelmus Zannoni, Secretariae Status Praelatus, Sanctitatis Suae nomine haec respondit : H o c sollemnis horae momento, quo omnes, quotquot adsumus, desiderio aestuamus faustissimi, qui iam instat, eventus, idem v o t u m idemque desiderium pulsant Beatissimi Patris animum. Scilicet et Ipse, postulationi vestrae annuens, vehementer optat summos sanctitatis honores Beatae Caeliti Mariae a Solitudine Torres Acosta decernere. Revera virtutum omnium laudes, quibus universa honestatur sacrae huius virginis vita, n o v o argumento veritatem confirmant maximi m o menti atque gravitatis, h o c est verae sanctitatis nitorem in Catholica Ecclesia nec defuisse nec deesse unquam; quin i m m o quo tristiora sunt tempora, eo pulchriores videntur e saeculi fluctibus emergere evangelicae 1 virtutis héroes, qui sicut stellae quae inter se claritate differunt errantibus hominibus tutum ostendunt iter, mentes ad caelestia desideria erigunt, torpentes animos movent. H a e c secum considerans, Summus Pontifex peropportunum sane aesti1 Cfr. 1 Cor. 15, 41. 6 - A. A. S. Acta Apostolicae 82 Sedis - Commentarium Officiale mat h o c n o v u m sanctitudinis exemplar Ecclesiae filiis ad imitandum proponere. Attamen, quia de negotio agitur, q u o d c u m inerranti magisterio suo arcte coniungitur, Sanctitas Sua, antequam exspectatissimam sententiam pronuntiet, vult, ex tradito Eomanae Ecclesiae more, brevem adhuc interponere moram ad uberiorem superni luminis copiam impetrandam; quare nos omnes enixe adhortatur, ut nostris incensissimis precibus h o c ipsum lumen menti suae a D e o imploremus. Post cantatas Sanctorum Litanias, Summus Pontifex hanc canoniza- tionis formulam sollemniter pronuntiavit : « Ad honorem Sanctae et individuae Trinitatis, ad exarationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini nostri Iesu Christi, beatorum apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita, ac plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatam Mariam a Solitudine Torres Acosta Sanctam esse decernimus et definimus, ac Sanctorum Catalogo adscribimus, statuentes eam in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In Nomine Patris £g et Filii £g et Spiritus£gSancti. Amen ». Post lectum Evangelium, a Summo Pontifice haec habita est HOMILIA Venerati Fratelli e diletti figli! In quest'ora di tribolazione per la Chiesa e di amarezza per noi, ecco un momento di grande consolazione: Maria Soledad Torres Acosta è riconosciuta e proclamata Santa, è iscritta nell'albo dei Santi, è presentata a tutta la Chiesa terrestre c o m e appartenente alla Chiesa celeste, ella è dichiarata degna del culto di venerazione, perché per sempre e totalmente unita a Cristo risorto e partecipe della sua gloria. Questo vuol dire l'atto straordinario e solenne, che ora abbiamo compiuto; abbiamo canonizzato questa beata figlia della Chiesa, e noi sentiamo la luce, il fascino, il mistero della santità irradiare sopra di noi, sopra questa assemblea esultante, sopra la terra, che fu patria della nuova Santa, la Spagna, sopra la famiglia religiosa da lei fondata, le Serve di Maria Ministre degli Infermi, sopra la Chiesa intera, sopra il m o n d o . Benediciamo il Signore. Ascoltiamo la v o c e che discende dalle profondità dei cieli, e facciamole eco con la Acta Pauli Pp. VI 83 nostra: «Alleluia! Perché il Signore Iddio nostro onnipotente vuole regnare. Eallegriamoci ed esultiamo, e diamo a lui gloria; poiché sono giunte le nozze dell'Agnello, e la sua sposa s'è abbigliata, e le fu dato d'indossare bisso splendente e candido. Il bisso (questa nitida e finissima veste), infatti, sono le opere giuste dei Santi ÌD questa la v o c e della Apocalisse, dell'ultima rivelazione, che svela il senso estremo delle cose, e la sorte della nostra salvezza finale. È una v o c e misteriosa, ma chiara, la quale ci dice finalmente il segreto, il valore della santità. La santità si manifesta finalmente come pienezza di vita, come felicità sconfinata, come immersione nella luce di Cristo e di D i o , come bellezza incomparabile ed ideale, come esaltazione della personalità, come trasfigurazione immortale della nostra esistenza mortale, come sorgente di ammirazione e di letizia, come conforto solidale con il nostro faticoso pellegrinaggio nel tempo, come nostra pregustazione inebriante della « comunione dei santi », cioè della Chiesa vivente, che, sia nel tempo sia nell'eternità, è del Signore. 2 Un fenomeno di questa visione ci sorprende specialmente in questo momento; ed è il duplice aspetto della santità: l'aspetto ch'essa acquista in paradiso, e l'aspetto, ch'essa presenta nella scena del m o n d o attuale. Sono due aspetti d'una medesima realtà morale, delle opere della santità, come ci indica il testo della Sacra Scrittura, ora da noi citato. Le opere compiute in questa vita conservano il loro valore nell'altra: « Opera enim illorum sequuntur illos », dice ancora l'Apocalisse di coloro che sono morti 3 nel Signore; ma esse, le opere, rivestono ben diversamente chi le compie quaggiù, che non lassù; lassù di splendore e di gaudio; quaggiù invece: 1 come appariscono ? come sono % È il perenne Tángelo delle beatitudini, che lo dice nel suo drammatico linguaggio: quaggiù la santità è povertà, è umiltà, è sofferenza, è sacrifìcio; cioè imitazione di Cristo, Verbo di D i o fatto u o m o , nella sua « Kénosis », nella sua duplice umiliazione dell'Incarnazione e della Eedenzione. Questo confronto fra i due aspetti della santità produce in noi un vivissimo interesse, quello di conoscere prima, d'imitare poi la vita temporale di chi, proprio per merito di essa, gode ora della vita eterna. Nasce di qui l'agiografìa, cioè lo studio delle biografìe dei Santi, studio che faremmo bene tutti a riprendere con maggiore passione, e con le discipline moderne della critica storica, dell'analisi psicologica, mistica e ascetica, 1 Apoc. 19, 6-8. 2 Cfr. Born. 14, 8-9. 3 Apoc. 14, 13. 84 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dell'arte narrativa, della valutazione ecclesiale. Ne abbiamo ancor oggi tanto bisogno, e ne possiamo trarre istruzione e conforto. Viene spontanea la domanda: c o m ' è la vita di Maria Soledad ? Com'è la sua storia? Com'è diventata Santa? Impossibile, senza dubbio, per noi dare risposta a questa domanda e fare qui il panegirico di Maria Soledad. Troverete nei libri, che narrano la sua vita, c o m e soddisfare questa legittima e lodevole curiosità. Si tratta del resto d'una vita semplice e silenziosa, che due grandi parole possono riassumere: umiltà e carità. Una vita tutta tesa nell'intensità della vita interiore, nella fatica della fondazione d'una nuova famiglia religiosa, nella imitazione di Cristo, nella devozione alla Madonna, nel servizio degli Infermi, nella fedeltà alla Chiesa. Ma se la biografìa di Maria Soledad non ci offre le singolarità spesso avventurose e prodigiose, né la ricchezza di parole e di scritti, che distinguono altre figure di Sante, il suo mite e puro profilo presenta alcune caratteristiche, a cui ci sembra doveroso qui accennare. Maria Soledad è una Fondatrice, la Fondatrice d'una Famiglia religiosa, molto numerosa e molto diffusa. Ottima e provvida Famiglia. Così che Maria Soledad si inserisce in quella schiera di Sante ed intrepide Donne, che nel secolo scorso fecero scaturire nella Chiesa fiumi di santità e di operosità; interminabili processioni di vergini consacrate all'unico e sommo amore di Cristo, e tutte rivolte al servizio intelligente, indefesso, disinteressato del prossimo. V o i le conoscete, le trovate dappertutto; superfluo che noi ora ve ne descriviamo la magnifica espansione. La vitalità della Chiesa, la sua fecondità, la sua audacia, la sua bellezza, la sua poesia, la sua santità sono splendidamente documentate in questa irrompente fioritura di Famiglie religiose, femminili specialmente, che hanno intessuto la storia, si può dire, della vita cattolica in questi ultimi tempi. Fra queste Famiglie elette ed operose si inserisce quella delle Serve di Maria di Santa Maria Soledad. Si inserisce a tal punto che potremmo considerare in essa il tipo di questa immensa e multiforme espressione di vita religiosa, che, nonostante le specifiche peculiarità d'ogni singolo Istituto, sembra ricalcata sopra un modello comune, una formula sostanzialmente eguale per tutte le n u o v e fondazioni dell'Ottocento, così che oggi, nel fervore e nella eccitazione del rinnovamento della vita religiosa e nella ricerca, alle volte troppo critica e alquanto fantasiosa, di nuove formule di consacrazione alla sequela di Cristo, sorge la questione se il paradigma, di cui stiamo ammirando un insigne esemplare, sia esatto in se stesso e ancora valido per il nostro tempo. Davanti alla figura di S. Maria Soledad ed alla legione delle sue fighe Acta Pauli Pp. VI 85 noi siamo felicemente in dovere di rispondere affermativamente. Senza escludere che l'interpretazione della vocazione alla perfetta e totale sequela del Maestro Gesù ammetta, c o n quelle storiche e classiche, che hanno preceduto lo schema di vita religiosa c o m e quello che abbiamo davanti, altre nuove espressioni degne di fiorire nel giardino della Chiesa e di misurarsi con i bisogni e nelle forme del nostro tempo, noi confermiamo il nostro suffragio al paradigma di vita religiosa realizzato principalmente nel secolo scorso e in quello presente. I caratteri peculiari, che lo descriv o n o specificamente, giustificano e glorificano questo tipo di ricerca della perfezione cristiana; e cioè: il distacco pratico ed ascetico dalla comune vita secolare, alla quale oggi invece molti danno la preferenza; la vita comune organizzata nella osservanza dei consigli evangelici della povertà, della castità e dell'obbedienza; il primato gelosamente conservato alla vita interiore, alla preghiera, al culto divino, all'amor di D i o , in una parola, la dedizione senza limiti e senza calcoli egoistici a qualche opera di carità; e finalmente l'adesione profonda ed organica alla santa Chiesa. Questi caratteri basilari, che costituiscono uno stato di vita qualificato dallo sforzo verso la perfezione cristiana, sono autenticamente conformi alle esigenze del Vangelo, e sono tuttora validi a definire e ad avvalorare la vita religiosa per il nostro tempo. La Congregazione delle Serve degli Infermi, nel n o m e e nell'esempio della sua Santa Fondatrice, merita questo nostro riconoscimento. E ne merita un altro, quello che specificamente la definisce c o m e Istituto religioso dedicato all'assistenza degli Infermi. Questa è la scelta che esprime, impegna ed illustra la carità di Maria Soledad e della sua progenie spirituale. Si potrà dire: non è scelta nuova, non è scopo originale. La cura della sofferenza fisica, e con quella fisica la cura quasi da sé risultante della indigenza spirituale, ha interessato la carità di molte altre istituzioni religiose immensamente benemerite nell'esercizio amoroso e generoso delle « opere di misericordia ». È vero; e perciò classificheremo le Ministre degli Infermi nell'eroico esercito delle Religiose consacrate alla carità corporale e spirituale; ma non dobbiamo trascurare un rilievo specifico proprio del genio cristiano di Maria Soledad, quello della forma caratteristica della sua carità, e cioè dell'assistenza prestata agli Infermi nel loro domestico domicilio; forma questa che nessuno, a noi pare, aveva ideato in maniera sistematica prima di lei; e che nessuno prima di lei aveva creduto possibile affidare a delle Religiose appartenenti a Istituti canonicamente organizzati. La formula esisteva, fin dal messaggio evangelico, e quale! semplice, seul- Acta Apostolìeae 86 Sedis - Commentarium Officiale torea, degna delle labbra del divino Maestro: « Infirmus, et visitastis me »; I o , dice Cristo, misticamente personificato nella umanità sofferente, Io 4 ero ammalato, e v o i mi avete visitato. E c c o la scoperta d'un campo n u o v o per l'esercizio della carità, ecco il programma di anime totalmente consacrate alla visita del prossimo sofferente. N o n è in questo caso il prossimo sofferente che va in cerca di chi lo assista e lo curi, non è lui che si lascia trasportare nei luoghi e nelle istituzioni, d o v e l'infelice è accolto e circondato dalle premure sanitarie saggiamente e scientificamente predisposte; è invece l'angelo della carità, la Serva volontaria che va in cerca di lui, nella sua dimora, nel focolare dei suoi affetti e delle sue abitudini, d o v e la malattia non lo ha privato dell'ultimo bene superstite, la sua individualità, la sua libertà. Non è questa una semplice finezza della carità; è un metodo che indica una penetrazione acuta sia della natura propria della carità, ch'è quella di cercare il bene altrui, e sia della natura del cuore umano, geloso, anche quando riceve, della propria sensibilità, della propria personalità. Qui è un lampo di sapienza sociale, che precede le forme tecniche e scientifiche dell'assistenza sanitaria moderna, e che, per essere gratuitamente effusa a chiunque abbia per chiederla il titolo del bisogno e del dolore, ci dimostra, ancora una volta, l'incomparabile originalità della carità evangelica. Maria Soledad diventa precorritrice e maestra della più consumata sollecitudine assistenziale e sanitaria del nostro umanesimo sociale. Tutti le dobbiamo essere riconoscenti; tutti dobbiamo benedire il servizio provvidenziale, ch'ella, seguita poi da non poche similari iniziative, ha inaugurato. Y aquí nos gustaría individuar, en la historia de esta Santa, otro carácter distintivo que ha pasado a ser herencia común de su Eamilia religiosa. Pero no nos es fácil definirlo aunque nos parece evidente. Y es el tesoro espiritual propio de su formación española. Su tierra gloriosa y bendita infundió en esta Santa y después, por derivación insensible pero vital, en sus hijas fieles, algo del « humus » de la España católica. No pensamos ahora en la riqueza del talento y del sentimiento que la historia y la literatura nos describen sobre el espíritu castellano, el pundonor caballeresco, el sentido de grandeza y la extraordinaria pasión de lo trágico y de lo humorístico. Pensamos más bien en lo connatural de un pueblo fuerte y de su historia venturosa, c o n el sentido religioso, más aún, cristiano, más aún, católico; pensamos en su aptitud para las ascensiones místicas hasta las expresiones absolutas del « t o d o y nada »; 4 Matth. 25, 36. Acta Pauli Pp. VI 87 pensamos en su tendencia al extremismo moral, es decir, el heroísmo, y al religioso, es decir, la santidad; pensamos en su humanidad lírica y profunda, que desdeña cualquier mezquindad y milita p o r una plenitud de personalidad moral, pronta a la lucha, al amor, al sacrifìcio... Pensamos no equivocarnos al hallar en el humilde perfil de María Soledad algún rasgo de esta nobleza nativa, de esta magnanimidad vivida, que imprimen en la figura de la Santa y, por reflejo, en su Instituto, algo de extraordinariamente bello y universal. En ella encuentran España y la Iglesia su recíproca simpatía, su gloria común, su respectiva v o c a c i ó n al amor de nuestro Señor Jesucristo. En este día tales son al menos nuestros vivísimos v o t o s . Sollemni ritu peracto, Beatissimus Pater hispanica lingua haec verba fecit iis qui Romam preregrinati sunt, ut sollemnitatibus canonizationis interessent : Venerables Mérmanos, amadísimos Mijos e Hijas: Cuando aún resuenan en esta Basílica las expresiones de paz y de benedición que, desde el Altar, os hemos dirigido en nombre del Señor, nuestros labios y nuestro corazón vuelven a abrirse para daros un saludo deferente de bienvenida y de gratitud por vuestra presencia que, bien lo sabemos, es un tributo de veneración a la nueva Santa y de homenaje delicado a cuanto nuestra humilde persona significa. Sois muchos y m u y cualificados. Querríamos citaros personalmente, uno a uno. Consentid que lo hagamos c o n los Señores Cardenales de Santiago de Compostela, de Sucre y de Pamplona; con el Señor Arzobispo de Madrid-Alcalá, cuya Arquidiócesis — cuna de Santa María Soledad — vive alborozada este día; con el de Yalencia donde la Santa dio ejemplos de intrépida caridad; con los de La Paz, Santo Domingo y San Juan de Puerto R i c o , cuyas comunidades cristianas siguen beneficiándose del ministerio amoroso de las « Siervas de María ». V e m o s también a otros dilectísimos Hermanos en el Episcopado de España, Francia, Portugal, Italia y América, cuyos nombres los pronuncia en silencio nuestro afecto. A todos nuestra benevolencia « in osculo sancto » por vuestra inequívoca comunión c o n nos, nuestra estima por vuestro ardiente celo pastoral. No podemos dejar de mencionar a cuantos aquí se encuentran revestidos de autoridad o de resentación; en particular, a quienes dignamente integran las Misiones Extraordinarias que el Gobierno Español y el A y u n tamiento de Madrid han designado para asistir a la ceremonia que acabamos de celebrar. Más aún, nos sentimos en el grato deber de decirles Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 88 Officiale nuestro aprecio por su distinguida presencia y de expresarles nuestros mejores v o t o s . ¿Cómo no referirnos asimismo a los carísimos Sacerdotes, Religiosos, Religiosas y fieles que contemplamos tan numerosos y devotos en esta piadosa asamblea, y asegurarles toda la efusión de nuestro ánimo que los alienta y bendice? Estos sentimientos se hacen felicitación para las Siervas de María, Ministras de los Enfermos, cuya Fundadora evoca y sintetiza la trayectoria luminosa de t o d o su Instituto y lo compromete a seguir las huellas de fe, de humildad y de servicio, huellas de un sendero que llevó a María Soledad a la jubilosa gloria beatífica. Nuestro espíritu, rebosante de satisfacción, tendría mucho que añadir a la homilía apenas pronunciada. Recordando los orígenes de esa mujer singular que h o y veneramos, nos limitamos a ratificar nuestra admiración por su patria terrena, la entrañable España, hogar y fragua de virtudes, que inagotablemente ha ido poniendo a través de los siglos, con sus grandes santos, jalones sublimes en la marcha de su historia y en el camino de la Iglesia peregrinante. Y esto, aun en épocas difíciles c o m o la vivida por la nueva Santa. Ella, junto con San Antonio María Claret, Santa María Micaela, Santa Joaquina Yedruna, es un testimonio fehaciente de la Providencia que hizo brotar copiosos frutos de santidad en medio de un siglo, turbulento para la Iglesia en esa siempre recordada Nación. A q u í , junto a la T u m b a de San Pedro, ante la cual se postró en el ocaso del ochocientos Santa María Soledad; aquí, sobre esta piedra de fe y de unidad, tenemos presente históricamente a la Iglesia de la España de ayer, a la de h o y tan rica de piedad y de obras apostólicas, y profèticamente a la del mañana, para que el Señor la siga guiando amorosa y fecundamente. No podríamos acabar, Venerables Hermanos y amadísimos Hijos e Hijas, sin invitar a un examen de conciencia que culmine en un propósito. ¿Qué debe hacer cada uno para traslucir los ejemplos que c o n gran actualidad nos ofrece esta Santa? Como ella, rebosemos de amor divino para volcarlo en los hermanos; captemos las angustias y las legítimas exigencias de los demás, c o n gran sensibilidad social; escuchemos permanentemente, c o n absoluta disponibilidad, despojados de voluntades egoístas y de cálculos humanos, la v o z de Dios que nos hará descubrir los signos verdaderos de su presencia y de su voluntad, esos signos que son una invitación y un estímulo para que cada uno, fiel y valientemente, viva su propia v o c a c i ó n cristiana que, en síntesis, es caridad. Así lo pedimos a D i o s , por intercesión de Santa María Soledad, y a ello incita nuestra amplia Bendición Apostólica. Acta Pauli Pp. VI 89 CONSTITUTIO APOSTOLICA RATCHABURENSIS (SURATTHANENSIS) Divisa dioecesi Ratchaburensi, nova dioecesis constituitur, « Suratthanensis » cognominanda. P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Qui R e g n o Christi tum servando tum propagando praepositi sumus, nihil sanctius umquam in officiis Nostris habuimus, quam ut catholicam fidem in populis prorogemus usque ad ultimum terrae, divinae gratiae rore favente. Quam ob rem, cum ad christianam religionem intendendam, Sacro Consilio Christiano Nomini Propagando, post auditus Venerabilem Fratrem Ioannem Jadot, Archiepiscopum titulo Zuritanum atque A p o s t o l i c u m in Thailandensi, Laosiensi, Malacensi et Singaporensi regionibus Delegatum, necnon Conventum Episcoporum Thailandiae, visum esset bene fieri, si divisa dioecesi Ratchaburensi, nova in eius finibus conderetur, Nos hanc sententiam in omnibus confirmantes et ratam habentes, Nostra suprema potestate haec statuimus atque iubemus. A dioecesi Ratchaburensi territorium separamus quod complectitur civiles districtus vulgo appellatus Praciuab, Ciumphom, Surat Thani, Nakhon Sithammarat, Phatthalung, Phuket, Ranong, Phanga, K r a b i , Trang, Songkhla, Satul, Pattani, Y a l a et Narathivat; quibus omnibus novam erigimus dioecesim Suratthanensem cognominandam, atque Ecclesiae metropolitanae Bangkokensi sufiraganeam. Huius dioecesis erit caput atque Episcopi domicilium urbs vulgo Surat-Thani, in qua cathedra episcopalis potestatis collocabitur, in templo D e o dicato in honorem Sancti Raphaelis, quod ad dignitatem cathedralis evehimus, iustis honoribus ac iuribus datis. Praesentium autem difficultatum ratione habita, concedimus ut ad tempus pro Canonicorum collegio Consultores dioecesani deligantur, Episcopum consilio et ope ad iuris normas iuvat uri. Ceterum quae per has Litteras mandavimus exsequenda, is curabit qui, eo tempore quo negotium agendum erit, Apostolicam in Thailandensi, Laosiensi, Malacensi et Singaporensi regionibus Delegationem regat, vel per se ipse vel per alium, factis 90 Acta Pauli Pp. VI ad id necessariis facultatibus. quorum sincera exempla ad Re vero acta, documenta exarentur, Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda F i d e quam primum mittantur. H a n c vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore v o l u m u s ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere l i c e a t ; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum Romae apud S. Petrum, die vigesimo sexto mensis iunii, anno D o m i n i millesimo nongentesimo sexagesimo nono, Pontificatus Nostri septimo. A L O I S I U S Card. T R A G L I A GREGORIUS P . C a r d . AGAGIANIAN 8. R. E. Cancellarius 8. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus R o d o m o n s Galligani pro Apostolicae Cancellariae Regente Ioannes Calieri, Proton. Apost. Gaspar Cantagalli, Proton. Apost. s.n. Loco £8 Plumbi In Ap. Cane. tab. vol. CXXXII, n. 48. LITTERAE APOSTOLICAE I In regionibus Maris Rubri Delegatio Apostolica constituitur PAULUS P P . V I AD PERPETUAM REI MEMORIAM Sollicitudo omnium Ecclesiarum, ad quam arcano Dei consilio vocati sumus, id exigit ut non solum eis aptos praeficiamus Pastores qui sapienti moderatione oves ad salutaria pascua deducant, sed etiam ut Legatos 91 Acta Pauli Pp. VI Nostros ad varias mittamus gentes, qui Nostram gerant personam eamque quodam m o d o aspee tabuem reddant. Quod quidem eo consilio fit ut Nos Ipsi, omnium filiorum Nostrorum vitam participantes, eorum necessitates atque intima desideria magis comperta habeamus et praesidium ac tutelam Episcopis et Sacerdotibus praebeamus. H a c ducti mente Delegationem Apostolicam in regionibus Maris E u b r i instituere decrevimus, quae territoria Sudan, Littoris Gallici gentium Afars et Issas, Reipublicae Somalae atque partis Arabicae paeninsulae, usque adhuc infra limites Delegationis Apostolicae Africae Orientalis posita, complectuntur. Quae cum ita sint, Nos e consulto Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda F i d e , motu p r o p r i o , certa scientia et matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Delegationem Apostolicam Regionum Maris Rubri nomine appellandam eri- gimus eiusque sedem in urbe Khartumensi collocamus ; quae quidem Delegatio praedicta territoria comprehendat. Eidem ergo omnia et singula deferimus officia, privilegia atque indulta, quae huiusmodi Delegationum propria sunt. Contrariis quibusvis non obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras, firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; enuntiataeque Delegationi ita constitutae nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die tertio mensis Iulii, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo nono, Pontificatus Nostri septimo. ALOISIUS Card. TRAGLIA, S. R. E. Cancellarius Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens © Iosephus Rossi, E p . tit. Palmyrenus, Proton Apost. Iosephus Del T o n , Proton. Apost. Loco 6B Sigilli In Ap. Cane, tab., vol. CXXXIII, n. 98. 92 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II Templum Dominae Nostrae a Perpetuo Succursu, in civitate Bruklyniensi, titulo Basilicae Minoris insignitur. PAULUS PP. VI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quamquam Christianus, si beatissimo P a u l o fidem tribuimus (cf. Hebr. 10, 3 8 ; Rom. 1, 17) Christi fide vivit, est tamen tum humanae naturae insitum, tum per Ecclesiae leges iussum (cf. C o n c . Nicaen. Definitio) ut religionis officium et diligens cultus non m o d o summo atque immortali Numini tribuatur, verum etiam et Sanctis eius, potissimum autem Sanctae atque castae Matri Christi. Quas sane religiones atque caerimonias i d c i r c o Ecclesia semper promovit, quod e caelestium diu ac diligenter considerata virtute simul animi propensione quadam in pietatem ferantur, simul D e o ampliores usque deferantur honores. Qua de re, cum venerabilis Frater Franciscus Mugavero, Episcopus Bruklyniensis, suo, cleri populique universi suae dioecesis nomine id petierit ut templum B. M. V. a perpetuo Succursu, quo Sanctae Matris imago summa veneratione colitur, titulo Basilicae Minoris decoraretur : templum enim ipsum egregium esse pietatis domicilium, utpote in quo cotidie frequentissime sacra fiant et populus ad sacram synaxim multus accedat ; circum praeterea, in eius ambitu, inesse scholas florentissimas, pueris puellisque christiane educandis, e quibus plus quingentos in sortem Domini vocatos fuisse; hic, in templo scilicet, plures Episcopos consecratos esse, et haud minus quam viginti quinque laicorum consociationes vivere, pietate insignes, et coeptis omne genus, cetera ; cumque Sacra Congregatio pro Cultu Divino, factis a Nobis olim facultatibus, in eius sacri Praesulis sententiam venerit, Nos, ea probantes quae eadem Sacra Congregatio egerit, libenter templum Dominae Nostrae a perpetuo Succursu, quod populi lingua Our Lady of Perpetual H e l p Church cognominatur, in civitate Bruklyniensi exstans, titulo ac dignitate Basilicae Minoris insignimus, factis iuribus atque liturgicis concessionibus debitis, servatis tamen iis, quae, iuxta Decretum « De Titulo Basilicae Minoris », die sexto mensis iunii anno M C M L X V I I I vulgatum, servanda sunt. Contrariis non obstantibus. 93 Acta Pauli Pp. VI Decernimus praeterea has Litteras firmas esse oportere suosque effectus habere nunc et in posterum. Datum ex A r c e Gandulfi, prope R o m a m , sub anulo Piscatoris, die quinto mensis septembris, anno D o m i n i millesimo nongentesimo sexagesimo nono, Pontificatus Nostri septimo. ALOISIUS Card. TRAGLIA, 8. R. E. Cancellarius Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Ioannes Calieri, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco £& Sigilli In Ap. Cane, tab., vol. CXXXIII, n. 86. III Titulo ac privilegiis Basilicae Minoris ecclesia cathedralis Aesina decoratur. PAULUS PP. VI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Aesina urbs, rerum gestarum memoria illustris, vetere religionis stud i o commendatur, siquidem iam saeculo iv, uti opinantur, dioecesis constituta esse videtur. Pietatis vero praecipua sedes praedicatur templum cathedrale D e o in honorem Sancti Septimii, E p i s c o p i et Confessoris, consecratum, quod, ut nunc conspicitur, saeculo x v i n est conditum, eius tamen initia ab antiquissimis temporibus repetuntur. Iuvat quoque memorare eius Antistitem olim fuisse Camillum Borghese, qui ad Petrianam Sedem electus, cognominatus est Paulus V, atque in Canonicorum collegium Marcellum Cervini cooptatum esse, cui, ad summum Pontificatus apicem evecto, nomen fuit Marcellus I I . Compertum vero habemus cathedralem istam ecclesiam non solum propter antiquitatem et artificiosa opera merito laudari sed pietatis esse i n d i t u m domicilium, ubi sacri ritus magno cum splendore celebrantur et incolae, in rebus tum secundis tum adversis, S. Septimium, totius dioecesis patronum, admirabili consensione et firma fide invocare consuescunt, cuius honori solemnia centenaria nunc alacriter agere perhibentur. Volens autem 94 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale pietatem, iam vigentem, etiam maioribus augere incrementis, venerabilis Frater Ioannes Baptista Pardini, Episcopus Aesinus, vota quoque significans Canonicorum collegii, cleri et Christifidelium, N o s rogavit ut hoc templum, tot laudibus insigne, Basilicae Minoris nomine ac iure donaremus. Quibus precibus libenter exceptis, Nos e Sacrae Congregationis p r o Cultu Divino sententia, certa scientia et matura deliberatione Nostra, deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum cathedralem ecclesiam Aesinam D e o in honorem Sancti Septimii E p i s c o p i et Confessoris dicatam, ad honorem ac dignitatem Basilicae Minoris evehimus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis, quae templis eodem nomine insignibus rite competunt, servatis tamen iis, quae iuxta Decretum « De titulo Basilicae Minoris » die sexto mensis iunii anno M C M L X V I I I in lucem editum, servanda sunt. Contrariis quibusvis non obstantibus. H a e c edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque, ad quos spectant vel spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter vel ignoranter attentari contigerit. Datum ex A r c e Gandulfi prope R o m a m , sub anulo Piscatoris, die decimo secundo mensis septembris, anno D o m i n i millesimo nongentesimo sexagesimo nono, Pontificatus Nostri septimo. ALOISIUS Card. TRAGLIA, S. R. E. Cancellarius Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens ® Iosephus Rossi, E p . tit. Palmyrenus, Proton Apost. Iosephus Del T o n , Proton. Apost. Loco £g Sigilli In Ap. Cane, tao., vol. CXXXIII, n. 31. Acta Pauli Pp. VI 95 IV Templum S. Ioannis Evangelistae in oppido Waldsassen, in dioecesi Ratisbonensi, titulo Basilicae Minoris decoratur. PAULUS PP. VI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Qui naturam et indolem cultus Sanctorum consideret, is facile intelleget duabus de causis praecipue ab Ecclesia illum iisdem tribui, quarum una est quod per talem honorem, amplissimum quidem, non m o d o Sanctos colere mater Sanctorum Ecclesia contendit, sed etiam summum Dei numen, cuius gratia et beneficio illi floruere, cuiusque in consuetudine fuerunt; altera est causa quod, Sanctorum homines meditati virtutem, ut sunt ad malum rapti vitiorum illecebris, ita facilius bonis eorum exemplis egregiisque facinoribus capiuntur. Quibus acta argumentis, semper Ecclesia est debita veneratione templa ea prosecuta, quae sint Sanctorum reliquiis illustria. In his autem W a l d sassense templum paroeciale, in dioecesi Ratisbonensi, est merito annumerandum. Etenim anno millesimo centesimo tricesimo tertio conditum, quo Cistercienses uterentur, Romanis Pontificibus semper earum fuit, qui in id liberales tum ei privilegia multa fecerunt, tum corpora Sanctorum decem dono illa sacra ad praesentem dederunt diem aliasque reliquias, nituit nitetque. Inter quibus aedes annum autem M D C L X X X I V et annum MDCCIV templum illud est denuo structum; idque tanta magnificentia atque splendore, ut in maximis ac religiosissimis totius Germaniae meridionalis sit habendum. A t , quod maximum est, Waldassense templum, quasi flamma in dies gliscens, pietatem alit coeptis multis quae ibi suscipiuntur, ad christianam fidem in pectoribus intendendam, quaeque populos undique trahunt, quasi ad civitatem « supra montem positam » (Mt. 5, 14). Cum ergo venerabilis Frater Rodulfus Graber, Episcopus Ratisbonensis, suo clerique populique nomine totius dioecesis, petierit ut id templum titulo Basilicae Minoris honestaretur, atque Sacra Congregatio p r o Cultu D i v i n o , factis olim a Nobis facultatibus, existimaverit admotis precibus concedendum esse, Nos sententiam hanc confirmantes, libentissimo quidem animo concedimus sacram Aedem curialem S. Ioannis Evangelistae, quae in pago Waldsassen sita est, titulo atque honore Basilicae Minoris insigniri, cum omnibus iuribus atque liturgicis concessionibus debitis, Acta Apostolicae 96 Sedis - Commentarium Officiale servatis tamen quae iuxta Decretum (( De titulo Basilicae Minoris )> die vi iunii, anno M C M L X V I I I , vulgatum, servanda sunt. V o l u m u s autem ut quae per has Litteras decrevimus, et firma omnino sint et suos effectus habeant, contrariis nihil obstantibus. Datum ex A r c e Gandulfi, prope R o m a m , sub anulo Piscatoris, die quinto decimo mensis septembris, anno D o m i n i millesimo nongentesimo sexagesimo nono, Pontificatus Nostri septimo. ALOISIUS Card. TRAGLIA, 8. B. E. Cancellarius Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Iosephus Del T o n . Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco © Sigilli In Ap. Cane, tab., vol. CXXXIII, n. 37. V In Dicione Canadensi Nuntiatura Apostolica constituitur PAULUS PP. VI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quam multum afferat commodi iustas cum populo necessitudines constituere, is plane intellegit qui vel hoc consideret, omnem amicitiae coniunctionem, c u m pacem, ordinis tranquillitatem, concordiamque civium promoveat, Ecclesiae simul favere rebus, cui maior proferendae religionis facultas permittitur, simul Rerum Publicarum b o n o conducere, aucta profecto animorum unitate, atque i d c i r c o etiam civium virtute. Quam ob rem, cum inter hanc A p o s t o l i c a m Sedem atque Canadensem Dicionem publica officiorum vincula constricta sint, ad necessitudines mutuas sancte colendas bene visum est in eadem Natione Apostolicam Nuntiaturam condere atque constituere, cuius Sedes esset in urbe Octava. Quod quidem per has ipsas Litteras fieri placet. Sedi huius Nuntiaturae iura omnia tribuimus, quae talium propria sunt, ad normam Litterarum Apostolicarum die undetricesimo mensis iunii, anno MDCCCCLXIX, motu proprio datarum, de muneribus Legatorum 97 Acta Pauli Pp. VI Romani Pontificis, quae initium ducunt a verbis « Sollicitudo omnium Ecclesiarum » . Has vero Litteras firmas esse statuimus, suosque effectus sive nunc sive in posterum obtinere. Contrariis minime obstantibus. Datum R o m a e , apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die sexto decimo mensis Octobris, anno D o m i n i millesimo nongentesimo sexagesimo nono, Pontificatus Nostri septimo. ALOISIUS Card. TRAGLIA, 8. B. E. Cancellarius Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens £8 Iosephus Rossi, E p . tit. Palmyrenus, Proton Apost. Ioannes Calieri, Proton. Apost. Loco © Sigilli In Ap. Cane, tab., vol. CXXXIII, n. 6> h VI Templum Beatae Mariae Virg. Assumptioni dicatum in urbe Trzemeszno, in archidioecesi Gnesnensi, titulo Basilicae Minoris ornatur. PAULUS PP. VI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Venerabilis Frater Noster Stephanus S. R. E. Cardinalis Wyszyiiski, Archiepiscopus Gnesnensis atque Varsaviensis, idemque Poloniae Primas, Beatae Mariae Virginis cultor eximius, suo ipsius nomine atque cleri et populi, qui semper tum secundis tum asperis rebus Christi Matrem p r o Regina habuerunt, ab hac sancta Petri Sede petiit ut eius templum quod in urbe Trzemeszno situm est, in Gnesnensi archidioecesi, atque assumptioni A l m a e Genetricis Dei Mariae dicatum, in eorum templorum numerum redigeretur, quae titulo Basilicae Minoris ornata sunt : sacram enim hanc aedem, de qua semper magna fuerit Polonorum opinio, post proximi atque universalis belli casus, quo acerbo bello et despoliata, et igne vastata, et deleta scelere, et exterminata est, sacri Praesulis sollicitudine clerique populique religione ac liberalitate, esse omnino in pristinum restitutam, ad quam multitudines affluere pietatis causa, 7 - A. A. s. magno sane animorum emolumento. Acta Apostolicae Sedis -. Commentarium Officiale 98 Quae c u m ita sint, Nos, quibus a m o r ergo Christi Matrem sanctus semper resedit in animo, optantes simul tam venerabilis Fratris concedere expostulationibus, simul nobilissimo eius populo benevolentiae Nostrae documentum dare certissimum pro vetere ac perpetua fide erga Petri Ecclesiam, simul denique laetitiae causam afferre tanta passis, et scilicet probantes, quae Sacra Congregatio p r o Cultu D i v i n o censuit, templum Assumptioni A l m a e Genetricis Dei Mariae sacrum, loco Trzemeszno, in archidioecesi Gnesnensi, titulo ac dignitate Basilicae ornamus, factis iuribus ac liturgicis concessionibus rite competentibus, servatis tamen iis, quae iuxta Decretum (( De titulo Basilicae Minoris » servanda sunt, die vi iunii, anno MDCCCCLXVIII factum. Quibuslibet nihil obstantibus. Ceterum, quae per has Litteras iussimus, firma esse volumus, suosque effectus sive nunc sive in posterum obtinere. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die duodetricesimo mensis Octobris, anno D o m i n i millesimo nongentesimo sexagesimo nono, Pontificatus Nostri septimo. ALOISIUS Card. TRAGLIA, 8. R. E. Cancellarius Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Ioannes Eugenius Calieri, Proton. Sevi, Proton. Apost. Apost. Loco £B Sigilli In Ap. Cane, tab., vol. CXXXIII, n. 68. EPISTULA Ad E.mum P. D. Ioannem S. R. E. Card. Villot, a publicis Ecclesiae negotiis: de sacro ecclesiastico caelibatu. Signor Cardinale, Le dichiarazioni rese pubbliche in questi giorni in Olanda sopra il celibato ecclesiastico Ci hanno profondamente addolorato ed hanno sollevato tante questioni nel Nostro spirito: per i motivi di così grave atteggiamento, contrario alla sacrosanta norma vigente nella nostra Chiesa Latina; per le ripercussioni in tutto il P o p o l o di D i o , specialmente nel 99 Acta Pauli Pp. VI clero e nei giovani che si preparano al sacerdozio; per le conseguenze perturbatrici nella vita dell'intera Chiesa, e per le risonanze che essa p r o v o c a presso tutti i cristiani, ed anche tra gli altri membri della famiglia umana. Davanti a questi interrogativi, N o i sentiamo il bisogno di aprire il Nostro animo a Lei, Signor Cardinale, che così da vicino condivide le sollecitudini del Nostro Apostolico ufficio. N o i Ci domandiamo innanzitutto con umile ed assoluta sincerità interiore se non vi fosse da parte Nostra qualche responsabilità al riguardo di così infelici risoluzioni, tanto difformi dall'atteggiamento Nostro e da quello, crediamo, dell'insieme della Chiesa. Il Signore Ci è testimone dei sentimenti di stima, d'affetto, di fiducia, che abbiamo sempre nutrito verso una porzione tanto benemerita del Corpo Mistico di Cristo come quella di Olanda. Ed Ella ben conosce, Signor Cardinale, l'azione sempre deferente ed amica, da N o i svolta, sia nelle personali conversazioni, sia nella corrispondenza epistolare, sia mediante l'interessamento degli Organi di questa Sede Apostolica per prevenire le dichiarazioni in questione. Tali dichiarazioni portano a molte incertezze e turbamenti. Di conseguenza è per Noi un dovere grave e impellente di precisare con ogni chiarezza l'atteggiamento Nostro: di colui, cioè, al quale un misterioso disegno della Divina Provvidenza ha affidato, in quest'ora difficile, la « sollicitudo omnium Ecclesiarum » . x I motivi addotti per giustificare un cambiamento così radicale della norma secolare della Chiesa Latina, apportatrice di tanti frutti di grazia, di santità e di apostolato missionario, sono ben conosciuti. Ma questi motivi, N o i dobbiamo precisarlo senza equivoco, non Ci appariscono convincenti. Essi sembrano trascurare in realtà una considerazione fondamentale ed essenziale che non va in nessun m o d o dimenticata e che è di ordine soprannaturale; sembrano cioè rappresentare un cedimento nel genuino concetto del sacerdozio. La sola prospettiva che debba essere tenuta presente è, in effetti, quella della missione evangelica, di cui noi con fede, e nella speranza del Eegno, siamo araldi e testimoni. Il V e s c o v o e il prete hanno missione di annun2 ciare l'Evangelo della grazia e della verità, portare il messaggio della salvezza al m o n d o , fargli prendere nello stesso tempo coscienza del suo peccato e della sua redenzione, invitarlo alla speranza, strapparlo agli 1 Cfr. 2 Cor. 11, 28. 2 Cfr. Io. 1, 14. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 100 idoli sempre rinascenti, convertirlo al Cristo Salvatore. I valori evangelici non possono essere compresi e vissuti se n o n nella fede, nella preghiera, nella penitenza, nella carità e non senza lotte né mortificazioni, né senza suscitare ancora, talvolta, c o m e il Cristo e gli Apostoli, lo scherno e il disprezzo del m o n d o , l'incomprensione e perfino la persecuzione. Il d o n o totale al Cristo giunge fino alla follia della Croce. "È la sempre più profonda comprensione di queste considerazioni, maturata prowidenzialemente nel corso d'una storia che ha conosciuto tanti sforzi e tante lotte per affermare l'ideale cristiano, che ha condotto la Chiesa Latina a fare della rinuncia al diritto di fondare una propria famiglia — già spontaneamente compiuta da tanti servitori dell'Evangelo — condizione per l'ammissione dei candidati al sacerdozio. Le accennate considerazioni sono valide tuttora, ed oggi forse più che in altri tempi. E noi, chiamati al seguito di Gesù, saremmo divenuti forse incapaci di accettare una legge comprovata da così lunga esperienza, e abbandonare tutto, famiglia e reti, per seguire Lui e portare la Buona Novella del 3 4 S a l v a t o r e ? Chi potrà trasmettere con pienezza di grazia e di forza, agli uomini dei nostri giorni, questo messaggio liberatore, meglio di pastori che sappiano consacrarsi irrevocabilmente e senza riserve al servizio esclusivo del Vangelo? Di conseguenza, considerando tutto davanti a D i o , davanti al Cristo e alla Chiesa, davanti al m o n d o , Ci sentiamo in dovere di riaffermare chiaramente ciò che Noi abbiamo già dichiarato e più volte ripetuto, cioè che il legame tra sacerdozio e celibato, stabilito da secoli dalla Chiesa Latina, costituisce per essa un bene sommamente prezioso e insostituibile. Sarebbe grave temerità sottovalutare o addirittura lasciar cadere in desuetudine questo legame consacrato dalla tradizione, segno incompa5 rabile di una dedizione totale all'amore del Cristo, che manifesta così luminosamente l'esigenza missionaria essenziale ad ogni vita sacerdotale, nel servizio del Cristo risuscitato, sempre vivente, al Quale il sacerdote si è consacrato, in una disponibilità totale per il E e g n o di D i o . Quanto ai preti che, per ragioni riconosciute valide fossero venuti a trovarsi, malauguratamente, nella impossibilità radicale di perseverarvi — Noi sappiamo che si tratta solo di un piccolo numero, mentre la grande maggioranza vuole restare fedele, con l'aiuto della grazia, agli impegni 3 Cfr. Me. l. 4 Cfr. Act. 6, 8. 5 Cfr. Mat. 12, 29. Acta Pauli Pp. VI 101 sacri assunti davanti a D i o e alla Chiesa —, è con grande dolore che N o i Ci induciamo ad accogliere la loro istante preghiera di essere prosciolti dalle loro promesse e dispensati dai loro obblighi, d o p o un attento esame di ogni singolo caso. Però la profonda comprensione che, in uno spirito di paterna carità, N o i v o g h a m o avere per le persone, non deve impedirci di deplorare un atteggiamento così p o c o conforme a ciò che la Chiesa legittimamente attende da coloro che si sono definitivamente consacrati al suo esclusivo servizio. La Chiesa, pertanto, continuerà domani come ieri ad affidare il divino ministero della parola, della fede e dei sacramenti della grazia ai soli sacerdoti che restino fedeli ai loro obblighi. La stessa contestazione multiforme che si manifesta oggi nei riguardi di una istituzione così santa qual è il sacro celibato, rende ancor più imperioso il Nostro dovere di sostenere e di incoraggiare in ogni m o d o la innumerevole schiera dei sacerdoti rimasti leali ai loro impegni, ai quali va con specialissimo affetto il Nostro pensiero benedicente. Per questo, con decisione presa d o p o maturo esame, N o i affermiamo chiaramente il Nostro dovere di non ammettere che il ministero sacerdotale possa essere esercitato da coloro che d o p o aver messo mano all'aratro si sono voltati indietro. 6 N o n è questa d'altronde la tradizione costante anche delle venerabili Chiese Orientali, alle quali si ama far riferimento a questo proposito? Del resto, appena osiamo pensare aUe conseguenze incalcolabili che una diversa decisione comporterebbe per il P o p o l o di D i o sul piano spirituale e pastorale. Mentre Ci sentiamo in dovere di riaffermare così, con tanta chiarezza, la norma del sacro celibato, non dimentichiamo una questione che Ci è proposta con insistenza da alcuni Vescovi, dei quali Noi conosciamo lo zelo, l'attaccamento alla venerabile tradizione del sacerdozio nella Chiesa Latina ed ai valori tanto eminenti che esso esprime, ma anche le ansie pastorali di fronte a certe necessità, del tutto particolari, del loro ministero apostolico. In una situazione di estrema carenza di sacerdoti — essi Ci domandano — e limitatamente alle regioni che si trovino in simile situazione: non si potrebbe forse considerare l'eventualità di ordinare per il sacro ministero uomini di età già avanzata, che abbiano dato nel loro ambiente la buona testimonianza di una vita familiare e professionale esemplare? 6 Cfr. Lc. 9, 02. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 102 Officiale N o n possiamo dissimulare che una tale eventualità solleva da parte Nostra gravi riserve. N o n sarebbe, infatti, tra l'altro, un'illusione m o l t o pericolosa il credere che un tale cambiamento della disciplina tradizionale potrebbe, nella pratica, hmitarsi a casi locali di vera ed estrema necessità? N o n sarebbe p o i una tentazione, per altri, di cercarvi una risposta apparentemente più facile all'insufficienza attuale di vocazioni? -In ogni caso, le conseguenze sarebbero così gravi e porrebbero delle questioni talmente nuove per la vita della Chiesa, che dovrebbero, semmai, essere previamente e attentamente esaminate, in unione c o n N o i , dai Nostri Fratelli nell'Episcopato, tenendo conto davanti a D i o del bene della Chiesa universale, che non si potrebbe disgiungere da quello delle Chiese locali. Questi problemi, che si pongono alla Nostra responsabilità pastorale, sono veramente gravi e Noi, Signor Cardinale, abbiamo voluto a Lei confidarli. Con N o i Ella è testimone degli appelli che da ogni j>arte Ci pervengono: numerosi Nostri Fratelli e Figli Ci supplicano di nulla cambiare in una così venerabile tradizione, ed insieme essi auspicano c o n N o i che i Nostri Venerati Fratelli Vescovi di Olanda intraprendano c o n la Sede Apostolica, in un contatto fiducioso e fraterno, una nuova riflessione, la quale dovrà maturare nella preghiera e nella carità. Più che mai, per parte Nostra, N o i desideriamo di ricercare con i Pastori delle diocesi dei Paesi Bassi i mezzi per risolvere in m o d o conveniente i loro problemi, nella comune considerazione del bene di tutta la Chiesa. E perciò stimiamo necessario innanzi tutto, Signor Cardinale, di assicurare i Vescovi, i sacerdoti e tutti i membri della Comunità cattolica olandese della Nostra affezione costante, ma nello stesso tempo del Nostro convincimento che è indispensabile di riconsiderare, alla luce delle riflessioni sopra esposte e nello spirito di una autentica comunione ecclesiale, i v o t i espressi e l'atteggiamento assunto in una questione di così grave portata per la Chiesa universale. Nel lavoro che, a questo scopo, sarà da svolgersi dalla Santa Sede, N o i contiamo particolarmente, Signor Cardinale, sulla sua valida collaborazione. H suo aiuto Ci sarà prezioso, anche per i contatti che saranno da prendere c o n i Vescovi del m o n d o intero affinché tutte le Conferenze Episcopali, mantenendosi in perfetta comunione c o n N o i e c o n la Chiesa universale nell'assoluto rispetto delle sue sante leggi, vogliano assicurare i sacerdoti, Nostri collaboratori, che seguiamo e continueremo a seguire 103 Acta Pauli Pp. VI con affetto paterno le loro ansie d'apostolato e i loro problemi, e ricordare loro, insieme, la bellezza della grazia che il Signore ha ad essi accordato, i loro impegni sacri, le esigenze missionarie del loro ministero. Né, in questa circostanza, il Nostro cordialissimo pensiero potrebbe non andare ai giovani che c o n la generosità del loro slancio apostolico si preparano a servire di tutto cuore, nel Sacerdozio, Cristo e i loro fratelli. Essi, infatti, sono la speranza della Chiesa per l'evangelizzazione del m o n d o di d o mani: sempre che si impegnino irrevocabilmente e senza riserve nella forma di vita che la Chiesa loro propone. Bisognerà finalmente, Signor Cardinale, chiedere insistentemente alla moltitudine delle anime fedeli, che restano silenziose, ma non per questo soffrono meno in quest'ora di prova, generose preghiere. Che il Signore conceda a tutti, Pastori e fedeli, la fermezza della fede, la forza della speranza e l'ardore della carità: « la grazia sia con tutti quelli che amano Nostro Signore Gesù Cristo di un amore immutabile » . 7 Con questi sentimenti Noi Le impartiamo, Signor Cardinale, la Nostra Benedizione Apostolica. Dal Vaticano, 2 febbraio 1970, nel giorno della Presentazione di Gesù al Tempio. PAULUS PP. VI ALLOCUTIONES I Christifidelibus coram admissis Beatissimus Pater Oecumenicae Synodi normas rationesque commendat. * Diletti figli e figlie, Nessuno sfugge in quest'ora della nostra storia alla vertigine dell'incertezza. Lo sappiamo: troppe cose cambiano intorno a noi; il senso del mutamento passa dalle cose agli spiriti. Il bisogno d'aderire alla realtà mette in dubbio le nostre idee acquisite, le nostre posizioni interiori, le nostre abitudini; perché la realtà esteriore è in continuo cambiamento, il m o n d o in progressiva trasformazione. L'esperienza delle cose nuove, dei fatti in movimento, delle idee originali ci attrae, e diventa spesso criterio 7 Eph. 6, 24. * Die 14 mensis ianuarii a. 1970. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 104 di verità. Crediamo d'essere liberi, perché ci affranchiamo da ciò che abbiamo imparato, perché ci sottraiamo all'obbedienza e alla normalità, perché ci fidiamo del n u o v o e dell'ignoto; e spesso non ci accorgiamo di diventare seguaci delle idee altrui, imitatori delle m o d e imposte dagli altri, gregari di chi più osa e più si distacca dal senso comune. Chi definisce teoricamente questo, oggi tanto diffuso, atteggiamento, parlerà di relativismo: cioè noi diventiamo relativi a ciò che fuori di noi ci circonda e ci condiziona; parlerà di storicismo: cioè noi ci arrendiamo alla fugacità del tempo e non abbiamo-più il gusto delle cose che restano e che conservano la loro ragione d'essere; parlerà d'esistenzialismo: cioè troverà in ciò che esiste, o in ciò che si fa il criterio superiore di valutazione, senza cercarne la misura nella verità e nell'onestà. E così via. Ma parlando col linguaggio semplice del senso comune dovremo riconoscere che un fenomeno di debolezza c'investe tutti; un'inquietudine abituale e interiore ci toghe la sicurezza, la soddisfazione di ciò che siamo e di ciò che facciamo; poniamo la nostra speranza nella trasformazione, nella rivoluzione, nella metamorfosi radicale del patrimonio, che la tradizione e il progresso stesso ci hanno procurato. Yero è che noi oggi abbiamo anche molte buone ragioni per tendere a qualche innovazione: noi abbiamo ora, più che in passato, l'avvertenza delle tante cose imperfette e ingiuste, che esistono, resistono e alle volte crescono d'intorno a noi; e ci facciamo dovere di rimediare e d'inventare cose migliori. Ma in questo turbamento spesso si resta disorientati. N o n si sa più che cosa sia bene pensare e fare. D o b b i a m o essere riconoscenti a quelli che studiano, pensano, vedono, insegnano e guidano con vero senso umano. Si riabilita dinanzi a noi la ragione: il bene dell'uomo non può essere che ragionevole. 1 E si riabilita il magistero di chi con responsabilità e con sapienza insegna agli altri il valore delle cose e il senso dei fini. Possiamo aggiungere: si riabilita l'autorità, cioè la funzione di chi legittimamente presta agli altri il servizio della guida e dell'ordine. Ma ancora aggiungiamo: dobbiamo stima ed appoggio a chi, personalmente, o nell'esercizio dei propri doveri si mantiene forte. La fortezza non è virtù oggi abbastanza onorata: suppone principi, suppone logica, suppone libertà personale, suppone spesso impopolarità e sacrifìcio, suppone fedeltà a qualche impegno irreversibile, a qualche scelta irrevocabile, a qualche legge indiscutibile. Figli carissimi, non vogliamo fare in questo momento né l'analisi, né 1 Cfr. S. Th. IIa-II*>, 123, 1. Acta Pauli Pp. VI 105 la critica del nostro tempo. Accenniamo appena alla confusione, che invade tante zone del pensiero moderno e dell'attività odierna, per ricordare c o m e pur troppo una certa confusione penetri anche nella vita religiosa e nello sforzo stesso, che la Chiesa, d o p o il Concilio, sta facendo per ritrovare se stessa, per migliorare se stessa. L'esame di coscienza, p r o v o cato dal Concilio, sta producendo, noi crediamo, ottimi frutti: tutto, si p u ò dire, è sottoposto a riflessione, e molte cose sono in via di revisione; v o i lo sapete, v o i lo vedete; e se lo Spirito Santo assiste la Chiesa nel suo duplice intento fondamentale d'essere cioè quale Cristo la vuole, e di abilitarsi sempre meglio, facendo uso delle sue tradizioni istituzionali e delle sue esperienze spirituali, a infondere nel mondo moderno le energie della fede e della grazia, il suo volto apparirà tutt'oggi giovane e sereno, con lo sguardo che tutto vede, la storia passata, il dramma presente, la speranza, e c o n la bellezza della santità e della conformità al suo divino prototipo, il Figlio di D i o fattosi Figlio dell'uomo. 2 Questa è la base: il Concilio. Dovere nostro è di attenerci a questa grande parola, che la Chiesa, nella pienezza della sua coscienza e della sua autorità, nell'invocazione e nell'obbedienza al carisma dello Spirito Santo, che l'assiste e la francheggia, nella visione del m o n d o , in cui v i v e e per cui vive, ha pronunciata per questa ora della storia. Nel Concilio è la chiarezza; nel dopo-Concilio sia la fortezza. Perché, v o i lo sapete, v o i lo vedete, il risveglio, non solo autorizzato, ma promosso dal Concilio, tende ad assopirsi in molti cristiani e in molte forme di vita cristiana; l'indolenza ci vince, la pigrizia sembra togliere e sciogliere ogni questione; ovvero il risveglio si traduce in spirito critico corroditore e demolitore; impugna l'obbedienza, e lascia all'arbitrio m o dellare a piacimento una c o m o d a concezione della Chiesa, più conforme allo spirito e al costume del m o n d o , che non alle esigenze del suo genio soprannaturale e della sua missione apostolica. Per questo vi diciamo: stiamo al Concilio. Esso ci deve togliere quel senso d'incertezza, che tanto turba oggi l'umanità. Pellegrini nel tempo, noi abbiamo la nostra lampada che rischiara il cammino. Noi vorremmo infondere in v o i quel conforto che viene dalla sicurezza di sapere che si cammina per la buona strada. Lo diciamo a voi, Sacerdoti, assaliti da tanti dubbi sul vostro essere, nella Chiesa e nel m o n d o ; non temete, rileggete la pagina del Concilio, che vi riguarda, e andate avanti con fiducia e con coraggio. Lo diciamo a voi, Religiosi; anche v o i aggrediti dalle critiche 2 Cfr. Rom. S, 29. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 106 alla scelta magnanima, che qualifica la vostra vita: avete scelto « l'ottima parte », e se v o i siete fedeli e forti nella vostra singolare vocazione, « nes3 suno ve la toglierà » ; non temete. A v o i , giovani, militanti per la contestazione: le ragioni di giustizia e di libertà, che vi fanno aspirare ad una nuova, più vera e più fraterna vita sociale, non saranno eluse ed inoperanti, solo che le tante energie, di cui disponete e di cui molte volte alcuni fra v o i più animosi fanno forse incosciamente sperpero fuori e contro il n o m e di Cristo, le vogliate convogliare nell'alveo della autentica vita ecclesiale; non temete che la Chiesa non vi sappia accogliere e comprendere, e che la fermezza dei suoi principi possa paralizzare la vostra vivacità; essi sono cardini e non ceppi; non temete! V o i tutti, fedeli fervorosi e pensosi del P o p o l o di D i o : sappiate aderire con fermezza alla santa Chiesa, di cui v o i siete membra vive e sante; e non temete; ascoltate, sopra il frastuono oggi circostante, la v o c e sicura e ineffabile, perché divina, di Cristo: « Abbiate fiducia, Io ho vinto il m o n d o » . 4 Con la nostra Apostolica Benedizione. II Ad clarissimum Virum Romanae Studiorum Universitatis Rectorem ceterosque Iuris Canonici peritos, qui Coetui internationali interfuerunt Romae habito. * Chiarissimo Signor Professore e Studi di Boma, Magnifico Bettore dell'Università degli La ringraziamo delle alte, franche e amiche parole, che Ella ha teste pronunciate, nelle quali già risuonano alcune di quelle che per questa straordinaria occasione vorremmo rivolgere agli illustri visitatori qua da Lei ora guidati. E ringraziamo insieme questi stessi visitatori, che con la loro presenza, la loro qualifica ed il loro numero ci attestano l'importanza, l'esito e lo spirito del Congresso Internazionale di Diritto Canonico, celebrato in questi giorni a R o m a , domicilio quant'altri mai celebre e fecondo del Diritto, sia civile che ecclesiastico. Tutti li salutiamo, e onoriamo in tutti un titolo da noi grandemente apprezzato, quello della scienza giuridica relativa alla vita sociale della Chiesa, il Diritto Canonico. 3 Cfr. Lc. 10, 42. 4 Io. 16, 33. * Die 20 mensis ianuarii a. 1970. Acta Pauli Pp. VI 107 D o b b i a m o subito manifestare la nostra compiacenza per la celebrazione d'un tale Congresso, e per la sede che lo ha degnamente ospitato: l'Ateneo civile romano. Questo fatto è già di per se stesso un riconoscimento d'un aspetto, sia pur esso esteriore e storico della Chiesa, di innegabile rilievo nella vita spirituale e nel progresso civile dell'umanità; e, se ciò è per noi argomento di soddisfazione, è per v o i , per l'Università R o m a na e per quanti altri Istituti scientifici sono qui rappresentati, un segno di nobile cultura e di aperta intelligenza. E tanto più siamo lieti deU'awenimento, di cui v o i siete protagonisti, per il tema, che lo definisce, e per il momento storico, in cui esso è collocato: « La Chiesa d o p o il Concilio ». Chiesa e Concilio assorbono, c o m e tutti possono comprendere, la nostra attenzione, fi nostro interesse, la nostra passione. Possiamo noi pensare ad altro, per l'impegno del nostro ufficio apostolico e per l'ora critica che stiamo passando, che alla Chiesa ed al Concilio or ora celebrato? Vedere che studiosi di chiarissima fama, quali v o i siete, si riuniscono a Congresso, per studiare con la competenza loro propria e c o n l'intensità d'una riflessione tesa dalla vostra vicendevole conversazione, e sempre — non possiamo dubitare — con libera e onesta probità scientifica, ci edifica e ci consola, e suscita in noi l'obbligo di renderci edotti dei risultati dei vostri studi: corrisponderemo volentieri a questo obbligo, riputandoci fortunati se le tante e troppe cure del nostro ministero ce ne concederanno il tempo dovuto ed ambito. A tanto c'invitano i temi del vostro vasto e vario programma, e ci attrae l'autorità dei vostri nomi. Le poche, ma rilevanti notizie, date dalla stampa circa le trattazioni e le discussioni del vostro Congresso, già ce ne dicono la serietà e il valore; così che noi ci asteniamo dall'entrare c o n queste nostre occasionali parole nel merito delle materie studiate. Tralasciamo perfino dal farvi commento. Qualcuno sarebbe forse necessario da parte nostra, qualche approfondimento, qualche riserva. Notiamo soltanto le felici formulazioni dei temi, scaturiti dal grande ripensamento che la Chiesa cattolica, riunita in Concilio, ha fatto di se stessa, quali sono principalmente quelli circa la tradizione e l'innovazione nel Diritto Canonico (dottamente trattato dal Prof. Orio Giacchi), circa il Diritto divino e il Diritto umano nella Chiesa, circa il Diritto Canonico nei princìpi conciliari, circa la potestà nella Chiesa (nella chiara esposizione del Prof. Mario Petroncelli); e così via. N o i ci limitiamo ora a raccogliere la testimonianza, che risulta in tal m o d o dal vostro Congresso sopra un duplice ordine di princìpi, quello che riguarda le verità fondamentali relative alla natura e alla costituzione Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 108 della Chiesa, e quello che riguarda il rinnovamento del Diritto Canonico secondo gli insegnamenti e i v o t i del Concilio. Dalle autorevoli parole stesse del Prof. Pietro Agostino D ' A v a c k noi abbiamo ora ascoltata la testimonianza che v o i date, innanzi tutto, alla legittimità e alla necessità dell'esistenza d'un Diritto Canonico nella Chiesa. V o i avete riconosciuto che la Chiesa, fondata da Cristo, è una società visibile; l'idea che la Chiesa possa essere invisibile, c o m ' è stato affermato da studiosi e da correnti d'un'interpretazione puramente spiritualista e liberale del cristianesimo in altri tempi, si dimostra utopistica, per non dire addirittura contraddittoria nei termini; così la tendenza, oggi alquanto diffusa nelle persone e nelle file cristiane, ad attestare una loro propria v o c e carismatica, libera o autorevole che dir si voglia, per affrancare la propria e l'altrui coscienza, la propria e l'altrui condotta dalla potestà normativa della Chiesa, si dimostra aliena dalla genuina concezione comunitaria e gerarchica della Chiesa stessa, e ci ricorda l'energico ragionamento di San Paolo, dispen1 satore, sì, dei misteri di D i o , ma nello stesso tempo organizzatore delle prime comunità cristiane, c o m e nuclei ben distinti, governati dall'autorità apostolica e appartenenti ad un unico medesimo corpo sociale, il corpo mistico di Cristo; ad un certo punto, quasi polemizzando, egli scrive: « La parola di D i o è forse uscita da voi, o a v o i soli è pervenuta? Se qualcuno si ritiene per profeta, o per u o m o ispirato, sappia che le cose che io 2 scrivo a v o i , sono precetti del Signore » . La Chiesa è un P o p o l o costituito corpo sociale organico, in virtù d'un disegno e di un'azione divina, mediante un ministero di servizio pastorale, che promuove, dirige, ammaestra, educa e santifica in Cristo l'umanità, che a Lui aderisce nella fede e nella carità. 3 È ciò che risulta dal Concilio. Esso ha approfondito la dottrina della Chiesa, ha messo in rilievo l'aspetto mistico che le è proprio, ed ha perciò obbligato il Canonista a ricercare più profondamente nella Sacra Scrittura e nella teologia le ragioni della propria dottrina. Questo fatto lo ha scosso nella sua abitudine, solita per lo più a fondare in una secolare e indiscussa tradizione il suo insegnamento, e a confortarlo con il confronto e con l'apporto, dapprima del Diritto R o m a n o (« quod ratio scripta est merito nuncupatum », c o m e dicevano i Canonisti), p o i con quello dei Popoli verso i quali la Chiesa ha rivolto la sua missione evangelizzatrice; ciò che per J 2 3 1 Cor. 4, 1. 1 Cor. 14, 36-37. Cfr. De Lubac, Méditations sur l'Eglise, p. 203. Acta Pauli Pp. VI 109 troppo o v v i motivi ella continuerà a fare nel suo pensiero e nella sua storia; ma, fedele, in quest'ora post-conciliare, all'impulso dottrinale e disciplinare del grande Sinodo, ella cercherà in se stessa, nella sua intima e misteriosa costituzione, il perché ed il come della sua antica e rinnovata disciplina canonica. 4 Questa sembra a noi la novità, che entra oggi nello studio e nella formulazione del Diritto Canonico; novità dalla quale germina la revisione del Codice vigente; e non già, c o m e quasi sempre sono nate nella storia del Diritto le grandi compilazioni giuridiche, per uno scopo principalmente pratico, « ad communem et maxime studentium utilitatem » , 5 o, c o m e 6 fa dire Dante a Giustiniano: « d'entro le leggi trassi il troppo e il vano », ma per derivare la legge canonica dall'essenza stessa della Chiesa di D i o , per la quale la legge nuova e originale, quella evangelica, è l'amore, è la « gratia Spiritus Sancti, quae datur per fidem Christi » ; 7 così che, se questo è il principio interiore che guida la Chiesa nel suo operare, esso dovrà manifestarsi sempre più nella sua disciplina visibile, esteriore e sociale, con quali conseguenze è più facile ora intravedere che dire. Vedremo sorgere innanzi tutto da questa introspezione mistico-etica della Chiesa un bisogno, quello della Chiesa stessa di definirsi in una « L e x fundamentalis », che la Teologia ancor più che il Diritto va approfondendo, e che, qualora fosse formulata in canoni espliciti, risolverebbe, fors'anche susciterebbe, molte e gravi questioni circa la vita cattolica nel nostro tempo. Questa più stretta parentela fra la Teologia e il Diritto Canonico infonderà in quest'ultimo caratteristiche nuove, alle quali certamente il vostro Congresso ha già rivolto lo sguardo, riconoscendo nel Diritto Canonico non tanto una legge dominante, un'espressione di potere autocentrico, un « iussum » dispotico e arbitrario, ma piuttosto una norma che tende massimamente a interpretare una duplice legge, quella superiore, divina, e quella interiore, morale, della coscienza, e perciò norma promovente e proteggente, equilibratrice, quanto meglio è possibile alla nostra condizione umana, dei diritti e dei correlativi doveri, della libertà e della responsabilità, della dignità della persona e nel contempo della sovrana esigenza del bene comune, e -— ciò ch'è proprio della Chiesa — dell'immutabile sua costituzione unitaria e comunitaria e della sua versatile adattabilità nelle attività contingenti di lingua e di costume alle peculiari esigenze 4 Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 16. 4 Cfr. Decret. Gregorii IX. 6 7 Car. 6, 12. S. Tit. I-II, 106, 1; e 108, 1. Acta Apostolicae Seáis - Commentarium Officiale 110 delle varie civiltà e delle peculiari condizioni storiche dell'umano consorzio. La Tradizione avrà, c o m e sempre, ma ora con rinnovato prestigio, nel Diritto Canonico, una v o c e sommamente autorevole e gradita, un titolo di sapienza e di autenticità, ed il suo alimento altresì che sollecita la comunità ecclesiale a inverarsi nella perenne e non mai del tutto raggiunta perfezione della vocazione cristiana. Quante, quante cose suggerirebbe anche ad un semplice discorso, c o m e questo, un tema di tale ampiezza e di tale importanza! Ma noi lo concluderemo con l'espressione del nostro plauso e con la nostra esortazione per la continuazione dei vostri studi sul Diritto Canonico e su quello ecclesiastico, tanto più degni del vostro impegno quanto maggiore il Concilio ne dimostra la nuova fecondità e le nuove referenze alla vita della Chiesa e a quella, in non piccola parte, della società moderna» Lasciate che noi, messi dalla Provvidenza, con nostra confusione, ma 8 con immenso (vorremmo poter dire: incomparabile! amore a capo visibile della Chiesa, della quale Cristo è il solo e sommo Capo generatore ed eterno, lasciate che vi invitiamo a guardare la Chiesa, anche nel suo aspetto esterno, temporale e giuridico, per ciò ch'ella realmente è, e per ciò a cui è realmente destinata. Il Concilio vi aiuta, quasi vi obbliga, a questa nuova visione, più profonda e più realistica. Se di giuridismo e di formalismo non dovrebbero più essere colpevoli gli uomini di Chiesa, anche quando devono legiferare e governare, vedete che queste accuse ricadono su quegli studi canonici che si attengono alle vecchie posizioni del positivismo giuridico, o dello storicismo giuridico. Sappiate anche v o i vedere nella Chiesa, oltre lo schermo della sua profanità, la «societas 9 spiritus » ; non crediate che, venendo ella a confronto con la società civile, da questa si separi o a questa si o p p o n g a , animazione per dominarla, 11 10 o in questa infonda la sua o accordandosi c o n essa, la Chiesa voglia ancor oggi concedere, o chiedere privilegi, e non piuttosto, priva ormai di temporale potenza, né ambiziosa di ricuperarne il peso e il vantaggio, che ella altro desideri se non che effettivamente le sia assicurato il libero esercizio della sua spirituale e morale missione, mediante eque, leali e stabili delimitazioni delle rispettive competenze. N o n temetela; anche v o i , amatela piuttosto. Yi diremo con S. Agostino: « Amate hanc Ecclesiam, 8 9 Cfr. Io. 21, 15. Phil. 2, 1; S. Agostino, Serra. 71, PL 38, 462. 10 Cfr. Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes. 11 Cfr. Ep. ad Diognetum, V - V l . Acta Pauli Pp. VI estote in tali Ecclesia, estote talis Ecclesia*. » . 111 1 2 E abbiate anche v o i la per- cezione del riferimento unico, personale e vitale, che questa misteriosa istituzione, la quale possiamo, sì, chiamare il sacramento della salvezza, 13 ha con ciascuno di noi come tramite obbligato e risolutivo della questione centrale e inevitabile del nostro destino, la questione religiosa; perché è sempre vera e urgente la parola di Cipriano: « Affinché uno possa avere D i o come Padre, deve prima avere la Chiesa c o m e madre » . 1 4 A tanto, o Signori e Figli, vi sia propizia la nostra Apostolica Benedizione. III Ad Praelatos Auditores et Officiales Tribunalis Sacrae Romanae Rotae, a Beatissimo Patre novo litibus iudicandis ineunte anno coram admissos. * Siamo lieti di corrispondere con tutto il cuore alle parole del venerato Decano della Sacra R o m a n a R o t a , Monsignor Boleslao Filipiak, che bene ha interpretato i vostri sentimenti e il vostro animo in questa particolare circostanza, diletti e venerati Uditori e Ufficiali di quel Tribunale. Dalle sue parole è balzata viva alla nostra mente l'immagine del Giudice nella Chiesa di oggi, la sua coscienza, le doti che debbono sorreggerlo nel c o m pimento delle sue funzioni, con umiltà, col senso del dovere e della responsabilità che gli incombe, con discrezione, con clemenza unita al rigore pur doveroso, per essere sempre l'interprete sereno e imparziale della legge nell'applicazione ai casi concreti, che gli offre la mobilità della vita. Di qui l'importanza della vostra missione. Il servizio che v o i prestate alla Chiesa è di una importanza fondamentale, così che per esso non possiamo non avere parole di sincero encomio, di viva riconoscenza, e di 1 paterno incoraggiamento. E ci piace ancor oggi ripetere, a conforto della vostra delicata missione, quelle scarne, ma significative espressioni, con le quali un insigne giurista del passato qualificava, per il tempo presente e per la vita futura, l'attività del maestro e del giureconsulto canonico: « Q u i c u m q u e ergo ecclesiasticus doctor ecclesiasticas regulas ita interpretatur aut moderatur, ut ad regnum charitatis cuncta quae docuerit 12 Serm. 138, PL 38, 769. 13 Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 48. 14 De eath. unitate, c. 6, PL 4, 503. * Die 29 mensis ianuarii a. 1970. 1 Cfr. Discorso al Convegno internazionale dei canonisti: A. A. S. 60 (1968), p. 341. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 112 vel exposuerit referat, nec peccat, nec errat; c u m saluti proximorum consulens, ad finem sacris institutionibus debitum pervenire intendat » . 2 Con la retta applicazione della norma ai casi concreti, v o i completate l'opera del legislatore e contribuite allo sviluppo vitale dell'ordinamento ecclesiale. Ma ciò che più rifulge nella vostra missione è appunto la caritas Christiana, che rende ancor più nobile e ancor più proficua quell'aequitas dei giudizi, da cui tanto onore trasse il diritto romano, e che è diventata per voi, in virtù dello spirito evangelico, la « sacerdotale moderazione », secondo la bella espressione di San Gregorio Magno. E mentre vi diciamo fi nostro apprezzamento per la sensibilità morale che ci dimostrate, vogliamo rivolgervi altresì il nostro incoraggiamento per l'esercizio sempre coerente e generoso delle vostre funzionijpratiche. 1. Lodiamo la vostra sensibilità morale, che è altissima e indispensabile prerogativa del Giudice. Ci pare di poter qui cogliere il tratto essenziale, che deve distinguervi, e ci rallegra intimamente constatare come ne siate profondamente compresi. Di fatto, il Giudice, come tutti sanno, è l'interprete dello ius obbiettivo, cioè della legge, mediante l'uso del proprio ius soggettivo — cioè di quella potestas et libertas di cui egli deve poter disporre nel massimo grado —; ne consegue che egli deve possedere una grande obbiettività nel giudizio, e insieme una grande equità, per poter valutare tutti gli elementi di cui è venuto pazientemente e tenacemente in possesso, e per giudicare di conseguenza con imperturbabile, imparziale equidistanza. Sarebbe assai utile, a questo fine, approfondire il concetto già accennato di aequitas, sia nel progresso del diritto romano, sia nel complesso del diritto canonico: tale concetto implica una rigorosa valutazione del soggetto sottoposto al giudizio; di qui il processo moderno, canonico o civile, che tiene conto della psicologia delle parti in causa e degli elementi soggettivi, valutando altresì le circostanze ambientali, familiari, sociologiche, ecc. Evidentemente, nell'applicazione di questa obbiettività, di questa aequitas, il Giudice non verrà mai meno ai criteri fondamentali del diritto naturale, cioè umano, giusto, né all'osservanza della legge vigente, dello ius scriptum, che si suppone espressione della ragione e delle necessità del bene comune. Ma per tener conto di tutti questi elementi, si richiede nel Giudice una integra dirittura morale, che invano si cercherebbe di instaurare se egli per primo ne fosse privo; e ci conforta sapere che da cotesta nobile corona di servitori della Chiesa tale istanza è avvertita in tutta la sua urgenza e serietà. 2 Ivo di Chartres, Prol. in Decretum: PL 161, 47-48. Acta Pauli Pp. VI 113 2. V i esortiamo quindi, duetti figli, al retto e fervoroso esercizio della vostra funzione pratica di Giudici. Quali virtù si richiedono, e quante! V o i ben lo sapete, che vivete a quotidiano contatto con le realtà e le difficoltà della vostra funzione. È necessaria l'imparzialità, dicevamo, che suppone profonda e irremovibile onestà; è necessario il disinteresse, - per il pericolo che intorno ai Tribunali premano interessi estranei al giudizio, venalità, politica, favoritismo, ecc.; è necessaria la sollecitudine, che si prende a cuore la causa della giustizia, nella consapevolezza che essa è alto servizio a Colui che è giusto e misericordioso, misericors et miserator et iustus/ iustus iudex/ fidelis et iustus.* Fate sempre onore al vostro ufficio, esercitando sempre così la vostra altissima missione, che in tal m o d o deve adeguarsi, sublimandosi, alla stessa giustizia di D i o , di cui si rende specchio, e fedele strumento. 3. Ma qui siamo obbligati a fermarci, per esaminare una questione di fondo. Queste considerazioni che abbiamo fatto, questa, diciamo così, apologia del Giudice, sembrano implicare un bisogno di difesa della sua funzione, cioè dell'esercizio della potestà giudiziaria, oggi criticata, specialmente nella Chiesa, quasi che essa fosse una « struttura » sovrapposta alla spiritualità e alla libertà del messaggio evangelico. Nessuno ignora oggi l'accentuata tendenza a svalutare l'autorità in nome della libertà: lo ha sottolineato il Concilio in un documento molto significativo, quello appunto sulla libertà religiosa, quando ha osservato che « non sembrano pochi coloro che, sotto pretesto della libertà, respingono ogni dipendenza 6 e apprezzano p o c o la dovuta obbedienza » . È la diffusa tendenza cosiddetta carismatica, che diventa antigerarchica: si sottolinea esclusivamente la difficilmente definibile funzione dello spirito a scapito della autorità. In tal m o d o , si diffonde una mentalità, che vorrebbe presentare c o m e legittima e giustificata la disobbedienza, a tutela della libertà di cui debb o n o godere i figli di D i o . Le ragioni di tale atteggiamento offrirebbero l'occasione ad una lunga disamina, perché si tratta di tema amplissimo. Ma, sia pure per semplici accenni, c o m e purtroppo ci è imposto dalla limitatezza del tempo a disposizione, possiamo ridurre a tre le obbiezioni che ne stanno alla base. a) Anzitutto ci si appella alla libertà contro la legge, contro qualsiasi m, 3 Ps. 4 2 Tim. 4, 8. 5 1 Io. 1, 9. 6 Decl. de libertate religiosa Dignitatis humanae, 8. 8 A A.. S. 4. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 114 legge. E, per questo, ci si richiama al Vangelo. Effettivamente, il Vangelo è un richiamo alla preminente libertà dello spirito. N o n si possono dimenticare le severe condanne del legalismo farisaico, pronunziate da Gesù in favore dell'amore e della libertà dei ñgli di D i o : Audistis quia dictum 1 est... Ego autem dico vobis. Tutta la sua predicazione, del resto, fu orientata alla interiore spiritualità, alla carità che libera dal giogo della costrizione. Le parole e l'esempio di Gesù sono rivolte qui: « Infatti — c o m e ha sottolineato il Concilio nel citato Decreto — Cristo che è Maestro e Signore nostro, mite e umile di cuore, ha invitato e attratto i discepoli pazientemente. Certo ha sostenuto e confermato la sua predicazione con i miracoli per suscitare e confortare la fede negli uditori, ma senza esercitare su di essi alcuna coercizione... Conoscendo che la zizzania è stata seminata c o n il grano, comandò di lasciarli crescere tutti e due fino alla messe che avverrà alla fine del tempo. N o n volendo essere un Messia politico e dominatore c o n la forza, preferì essere chiamato Figlio dell'Uomo che viene per servire e dare la sua vita in redenzione di molti; 8 ed ha finalmente ultimato la sua rivelazione compiendo sulla croce l'opera della redenzione, con cui ha acquistato agli esseri umani la salvezza e la vera libertà » . 9 Di qui le scultorie dichiarazioni di San Paolo nelle lettere ai Romani e ai Galati e la sua dottrina polemica sulla libertà, quando, in contrasto con il legalismo giudaizzante, scriveva: « Si spiritu ducimini, non estis sub lege », o quando dettava il Codice dell'amore, alieno da ogni imposizione: « Omnis lex in uno sermone impletur: diliges proximum tuum sicut teipsum » . 1 0 Tutto questo è verissimo. Ma è anche vero che l'insegnamento evangelico e apostolico non si ferma a questo punto. Lo stesso Gesù che predicò l'amore e proclamò l'interiorità e la libertà, ha dato prescrizioni m o rali e pratiche obbligando i suoi discepoli a fedele osservanza, e voluto, c o m e ancora diremo, una autorità fornita di determinati poteri, al servizio dell'uomo. A coloro che si appellano al Vangelo per difendere la libertà contro la legge, occorrerà dunque ricordare il significato polivalente del termine « legge »: quella mosaica è stata abrogata; quella naturale rimane in tutto il suo innato vigore, ed è supposta dal N u o v o Testamento; e c o m e essa non priva l'uomo della sua libertà, ma ne è la guida intrinsecamente giusta, 7 Cfr. Matth. 5, 21 ss. 8 Me. 10, 45. 9 Decl. de libertate religiosa Dignitatis humanae, 11. 10 Gal. 5, 18, 14. Acta Pauli Pp. VI 115 così la legge positiva, sempre sorretta o suggerita da quella naturale, tutela i beni umani, dispone e p r o m u o v e il bene comune, garantisce, contro ogni eventuale interferenza ed abuso, quella inviolabile e responsabile autonomia dell'individuo, in forza della quale ciascun essere umano è capace di attuare fruttuosamente la sua personalità. Libertà e autorità non sono termini che si contrastano, ma valori che si integrano; ed il loro mutuo concorso favorisce ad un tempo la crescita della comunità e le capacità d'iniziativa e di arricchimento dei singoli membri. Con il richiamo del principio di autorità e della necessità dell'ordinamento giuridico, nulla si sottrae al valore della libertà ed alla stima in cui essa deve essere tenuta; si sottolineano bensì le esigenze di una sicura ed efficace tutela dei beni comuni, tra i quali quello fondamentale dell'esercizio della stessa libertà, che solo una convivenza bene ordinata può adeguatamente garantire. La libertà, infatti, che cosa varrebbe all'individuo, se non fosse protetta da norme sapienti e opportune? Con ragione affermava il grande Arpinate: « Legum ministri magistratus, legum interpretes iudices, legum denique idcirco omnes servi sumus ut liberi esse possimus ». u La legge evangelica, infine, si riduce all'amore di Dio e del prossimo, ma si ramifica in tre direzioni: nella coscienza, che diventa più sviluppata e operante nella libertà vincolata dalla verità; nei molti precetti e virtù, che n o n coartano, ma esaltano la libertà personale nel rispetto di D i o , di se stessi, del prossimo; e nei carismi dello Spirito nel fedele, docile sempre tuttavia alla potestà pastorale e al suo servizio per l'edificazione dell'intero corpo nella carità. 12 b) Una seconda obiezione, che vorrebbe giustificare l'odierno atteggiamento antigerarchico, fa appello alla libertà contro Vautorità. Anche qui ci si richiama al Vangelo. Ma il Vangelo non solo non abolisce l'autorità, ma la istituisce, la stabilisce. La pone al servizio, sì, del bene altrui, ma non perché e in quanto sia derivata dalla comunità, quasi come sua serva, ma perché derivata dall'alto per governare e giudicare, originata da un positivo intervento della volontà del Signore. Infatti, Gesù ha voluto che il suo insegnamento non fosse soggetto alla Ubera interpreta13 zione del singolo, ma affidato ad un potere qualificato; ha voluto che la sua comunità fosse strutturata e compaginata in unità, costituita di organi gerarchici; che fosse organismo sociale, spirituale e visibile, una sola c o m 11 1 2 13 Cicerone, Pro Gluentio, 146. Cfr. Eph. 4, 16. Cfr. Matth. 28, 16-20; Me. 16, 15; Lc. 24, 45-48; Io. 20, 21-23. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 116 plessa realtà risultante di un duplice elemento, umano e d i v i n o . 14 E perché fatto anche sociale, la Chiesa esige e postula delle strutture e delle norme esterne, con i caratteri propri del diritto: ubi societas, ibi ius. Se, quindi, il primato è dello spirito e dell'interiorità, l'inserimento organico nel corpo ecclesiale e la sottomissione all'autorità resta pur sempre un elemento insopprimibile, voluto dallo stesso Fondatore della Chiesa. Ce lo ha ricordato il Concilio: « la Chiesa, ... che il Salvatore nostro, d o p o la sua resurrezione, diede da pascere a Pietro, affidandone a lui e agli altri Apostoli la diffusione e la guida, e costituì per sempre colonna e sostegno della verità... 15 In questo m o d o costituita e organizzata c o m e società, sussiste nella Chiesa cattolica, governata dal Successore di Pietro e dai Vescovi in comunione con lui... » . 1 6 Il Diritto Canonico consacra sì il primato dello spirito quale sua propria « suprema lex », ma parimente risponde alla necessità inerente alla Chiesa c o m e comunità organizzata. Esso gravita attorno ai valori spirituali; protegge e tutela scrupolosamente l'amministrazione dei Sacramenti, che sono al centro delle sue norme; vieta di amministrare il battesimo all'adulto che non sia «sciens et v o lens » ; 1 7 non vuole che entri e che neppure resti tra i ministri sacri chi n o n abbia liberamente scelto lo stato sacerdotale; 18 non considera valido il sacramento del matrimonio contratto senza il libero consenso. insieme non tollera che sia alterato il deposito della R i v e l a z i o n e ; 20 19 Ma che i poteri nella Chiesa cadano nella confusione, senza distinzione di ordini e di funzioni ministeriah; 21 che la libera iniziativa del singolo sconvolga l'ordine costituito dal Cristo e che le regole della communio fidei, sacramentorum et disciplinae siano retaggio ed oggetto di contrattazioni umane, promosse da sole iniziative di gruppi n o n rivestiti di responsabilità qualificate. 22 Il Diritto Canonico ubbidisce ad un precetto di fondo, che, c o m e si esprime San Clemente nella sua prima lettera ai Corinti, parte da D i o e, tramite Gesù Cristo, è affidato agli Apostoli, i quali « p o i fissarono la norma di successione, cosicché alla loro morte altri uomini 14 15 Cfr. Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, 8. 1 Tim. 3, 15. 16 Const dogm. de Ecclesia Lumen gentium, 8. 1 7 Can. 752. 18 Canoni 214 § 1, 1994 § 2. 1 9 Can. 1087 § 1. 20 Canoni 1322-1323. 21 Canoni 108 §§ 1-3; 948. 22 Canoni 109, 218, 329. Acta Pauli Pp. VI provati ne raccogliessero il ministero » . 2 3 117 La struttura organica e gerar- chica contraddistingue quindi l'ordinamento canonico come legge costituzionale della Chiesa, così voluta da Cristo per il bene e la salvezza degli uomini, che, « liberati a peccato, servi autem facti Deo » j 24 sono chiamati a vivere in pienezza la vita dello spirito. c) Una terza obiezione si appella alla libertà contro certe forme antiquate o troppo discrezionali, o troppo severe dell'esercizio della potestà giudiziaria. La discussione, in sede di revisione del Codice di Diritto Canonico, è aperta. Tutto quanto, ad esempio, si riferisce a messe in guardia, a condanne, a scomuniche porta la gelosa sensibilità odierna a pensare in termini di rifiuto, c o m e di fronte a vestigia di un potere assolutistico ormai tramontato. Eppure non bisogna dimenticare che la potestà coercitiva è anch'essa fondata nell'esperienza della Chiesa primitiva, e già San P a o l o ne fece uso nella comunità cristiana di C o r i n t o : 25 basta la pro- spettiva di questa citazione, per far comprendere il significato pastorale di un provvedimento tanto severo, preso unicamente in vista della integrità spirituale e morale dell'intera Chiesa, e per il bene dello stesso col26 pevole: ut spiritus salvus sit in die Domini nostri Iesu Christi. Tale esercizio, nella forma e nella misura convenienti, è perciò al servizio del diritto della persona, come dell'ordine della comunità; esso rientra quindi nell'ambito della carità, e in questa luce va considerato e presentato, qualora circostanze gravi e proporzionate lo esigano per il bene comune, sia pure con la massima delicatezza e comprensione verso gli erranti. La sua applicazione pratica è allo studio, allo scopo di perfezionarlo sempre di più, per adattarla alle esigenze del rispetto della persona umana, divenute oggi più severe e attente, e per inserirla così più armonicamente nel contesto della moderna realtà sociologica. Nessuno però vorrà contestare la necessità, l'opportunità e l'efficacia di tale esercizio, inerente all'essenza stessa della potestà giudiziaria, perché, c o m e abbiamo detto, è anch'esso espressione di quella carità, che è suprema legge nella Chiesa, e c o m e dalla carità è mosso per la salvaguardia della comunità ecclesiale, così la carità ne fa comprendere la necessità a chi ne fosse oggetto, facendone a lui accettare con fruttuosa umiltà le penose conseguenze medicinali. Vorremmo perciò non solo a voi, insigni estimatori della Legge e saggi 23 1 Cor. XLII-XLIV, 2 2 4 Rom. 6, 22. 25 1 Cor., 5. 2 6 Ib. 5, 5. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 118 interpreti delle sue regole, ma anche a tutti i nostri figli ripetere l'invito del Concìlio, nel citato Decreto sulla libertà religiosa, « ad adoperarsi per formare esseri umani i quali, nel pieno riconoscimento dell'ordine morale, sappiano obbedire alla legittima autorità e siano amanti della genuina libertà » . 2 7 E siamo assai lieti che l'odierno incontro ci abbia permesso di intrattenervi, sia pure frammentariamente, su di un problema tanto importante e sentito. A v o i ripetiamo, col nostro v i v o compiacimento, l'esortazione paterna che ci sgorga dal cuore, in questa circostanza solenne e a noi sempre tanto gradita: esercitate con alta coscienza cristiana il vostro ufficio; fate onore alla Chiesa, rispondendo c o n assoluta dedizione alla fiducia che essa ripone in voi; servite le anime, c o n umiltà, c o n amore e c o n disinteresse. La grazia del Signore vi accompagni sempre, e vi sia di luce quotidiana, vi infonda la forza necessaria, vi dia pace profonda. È il nostro augurio, che vi facciamo di tutto cuore in occasione dell'inaugurazione dell'Anno giudiziario: e lo accompagniamo con la nostra Apostolica Benedizione. 27 Decl. de libertate religiosa Dignitatis humanae, 8. Sacra Congregatio pro Episcopis 119 ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS I PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia P p . V I , successivis decretis Sacrae Congregationis p r o Episcopis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum : die 7 Novembris 1969. — Titulari episcopali Ecclesiae Amaiensi praefecit R. P. D. Romualdum Kriksciünas, V i c a r i u m Generalem Kaunensem, quem deputavit Auxiliarem E x c m i P. D. Iosephi Matulaitis-Labukas, Episcopi titulo Moptensis, Administratoris Apostolici Kaunensis et Vilkaviskensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Arcavicensi R. P. Ludovicum Pavilonis, Congregationis Clericorum Regularium Marianorum sub titulo Immaculatae Conceptionis Bmae Virginis Mariae sodalem, quem deputavit Auxiliarem E x c m i P. D. Iosephi Pletkus, Episcopi titulo Tubiensis, Administratoris Apostolici Telsensis et Klaipedensis. die SI Deòembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Aquensi E x c . P. D. Iacobum Guilhem, hactenus Episcopum Valleguidonensem. die 12 Ianuarii 1970. — Titulari episcopali Ecclesiae Novalicianensi R. D. Hectorem Peña Gómez, Cappellanum Sanctitatis Suae, curionem paroeciae S. Isidori in civitate vulgo Holguin in archidioecesi S. Iacobi in Cuba, quem deputavit Auxiliarem E x c m i P. D. Petri Meurice Estiu, Episcopi titularis Teglatensis in Numidia, Administratoris Apostolici (( sede vacante )) archidioecesis S. Iacobi in Cuba. die lk Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Egarensi R. P. Iustum Goizueta Gridilla, Administratorem sodalem Ordinis Augustinianorum Apostolicum praelaturae Materiensis, Recollettorum, quem consti- tuit Praelatum eiusdem praelaturae. — Titulari episcopali Ecclesiae Aquaenovensi in Proconsulari R. D. Braulium Sánchez Fuentes, sodalem Societatis S. Administratorem Apostolicum praelaturae stituit Praelatum eiusdem praelaturae. Francisci Salesii, Mixepolitanae, quem con- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 120 Officiale die 15 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Albae Pompeiensis E x c . P . D . Aloisium Bongianino, hactenus E p i s c o p u m titularem Vulturiensem. — Cathedrali Ecclesiae Montis Regalis in Pedemonte E x c . P. D. Franciscum - Brustia, hactenus E p i s c o p u m titularem Sinnensem. die 20 Ianuarii. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Mentesanae E x c . P . D . Hugonem Eduardum P o l a n c o Brito, hactenus Episcopum titularem Novagermaniensem, quem constituit Coadiutorem (( sedi datum » E x c m i P. D. A n t o n i i Beras R o j a s , Archiepiscopi S. Dominici. die % Ianuarii. — Titulari, p r o hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Celenensi E x c . P. D. Evelium Díaz y Cía, hactenus Archiepiscopum S. Christophori de Habana. — Metropolitanae Ecclesiae S. Christophori de Habana E x c . P. D. Franciscum Oves Fernández, hactenus E p i s c o p u m titularem Montis Cor bini. II DECRETUM De facultatibus et gratiis pro America Latina et pro Insulis Philippinis R o m a n i Pontifices, quemadmodum de universali Ecclesiae prosperitate ita et de particularium Ecclesiarum utilitate apprime solliciti, diligenter consuluerunt, ut Sacrorum Antistitibus aequiore ratione ea privilegiorum et facultatum summa agnosceretur, quibus pastoralia munia efficacius expeditiusque obire valerent. H a c sane ratione ductus, Leo X I I I , fel. r e c , iam anno 1897 Ordinariis locorum Americae Latinae, in utilitatem tum sacerdotum tum christifidelium, peculiaria privilegia et gratias concessit, quae, in Indicem redacta, eiusdem in Petri cathedra Successores, ad Insulas quoque Philippinas extensa, usque ad integrum annum 1969 benigne prorogarunt. Cum autem hoc anno exeunte, Ordinarii l o c o r u m quos supra commemoravimus postulaverint, ut, prioribus manentibus adiunctis, eadem privilegia adhuc prorogaretur, Summus Pontifex Paulus Divina Providentia P p . V I , consultis Emis Patribus Romanae Curiae Dicasteriis praepositis, pro rebus et causis ad unumquodque spectantibus, de consilio infrascripti Cardinalis Sacrae Congregationis p r o Episcopis Praefecti, oblatis precibus annuendum censuit. Sacra 121 Congregatio pro Episcopis Quandoquidem nonnulla privilegia in superiore Indice contenta, ex Litteris Apostolicis « Pastorale Munus » atque (( De E p i s c o p o r u m muneribus » Motu P r o p r i o datis, universis dioecesanis Episcopis collata sunt, ut tamen ceteri etiam locorum Ordinarii charactere episcopali non pollentes iisdem fruantur, hic opportune referuntur. Quapropter hoc Decreto idem Summus Pontifex omnibus et singulis locorum Ordinariis, Sacerdotibus et Christifidelibus dioecesium et ditionum Americae Latinae et Insularum Philippinarum facultates et gratias quae infra edicuntur confirmat atque elargitur usque ad diem 31 mensis decembris anni 1979. 1. Ordinarii locorum, secluso V i c a r i o Generali sine Episcopi speciali mandato, deputare possunt, ad Sacramentum Confirmationis administrandum, sacerdotes, quatenus fieri potest in aliqua dignitate ecclesiastica constitutos, vel munere V i c a r i i foranei fungentes, numquam vero simplices sacerdotes commorantes illis in locis in quibus praedictum Sacramentum administrandum erit; servata Sacrae Congregationis de disciplina Sacramentorum Instructione pro simplici sacerdote, ex Sedis Apostolicae delegatione, Sacramentum Confirmationis administrante (A. A. S., X X V I I , 11 seq.). N.B. Declaratio : Sacramentum et Vi Confirmationis Administratoribus huius concessionis, competit Apostolicis, licet etiam facultas Vicariis charactere administrandi Capitularibus episcopali careant. 2. Iidem Ordinarii locorum ad assistendum nuptiis iuxta formam a iure statutam delegare possunt sacerdotes qui Missionum causa ad evangelizandos fideles vel ad aliud exercitium pietatis implendum in longinquas regiones, a parochiali sede dissitas, pergunt, iisdem Missionibus perdurantibus, atque iis servatis, quae, prouti res ferat et loci ac temporis conditiones observare permittant, matrimonii celebrationi, ad normam canonis 1019 et seq. Codicis Iuris Canonici, praemitti debent ; facta tamen huius Apostolici Indulti expressa mentione in unoquoque casu et semper firmis sacrorum canonum praescriptionibus tum de iuribus parochi servandis tum de inscriptione in libris paroecialibus facienda. 3. Ordinarii locorum pariter dispensare valent tantummodo super matrimonialibus impedimentis, de quibus in Litteris Apostolicis (( De Episcoporum muneribus », Motu P r o p r i o datis die 30 iulii 1966, Acta Apostolicae 122 Sedis - Commentarium Officiale c u m Litteris Apostolicis « Pastorale Munus » diei 30 novembris 1963 c o l l a t i s ; exceptis tamen mixtae religionis et cultus disparitatis impedimentis, nisi speciales facultates a Sacra Congregatione p r o D o c t r i n a F i d e i obtentae fuerint. Insuper venia iisdem conceditur decernendi atque declarandi legitimam prolem nupturientium, dummodo ipsa in adulterio ne sit concepta ; facta in unoquoque casu, etiam in concedendis dispensationibus, huius Apostolici Indulti expressa mentione. 4. Conceditur pariter ut Sacra Olea etiam antiqua, non ultra duos annos, adhiberi possint, d u m m o d o ne sint corrupta et nova vel recentiora Sacra Olea, peracta omni diligentia, haberi nequeant. 5. Ordinarii l o c o r u m permittere possunt ut sacerdotes celebrent extra locum sacrum, tantum tamen in fidelium bonum et d u m m o d o celebrationis locus sit decens atque honestus (Cfr. « Pastorale Munus » n. 7 et (( Institutio generalis Missalis R o m a n i », n. 260). 6. Ordinarii locorum concedere possunt sacerdotibus facultates celebrandi in navi sacrosanctum Missae Sacrificium, durante dumtaxat tempore itineris, d u m m o d o locus, in quo Missa litanda est, nihil indecens aut indecorum praeseferat, mare aut flumen sit adeo tranquillum, ut quodcumque e Calice effusionis Sacrarum Specierum periculum absit; atque sacerdos, superpelliceo indutus, si adsit, celebranti presbytero adsistat. 7. Omnibus autem Americae Latinae Christifidelibus permittitur ut a festo in Praesentatione D o m i n i usque ad diem 16 mensis iulii, in Commemoratione B. M. V. de Monte Carmelo, praecepto annuae paschalis Communionis satisfacere possint. Contrariis quibusvis non obstantibus, etiam speciali mentione dignis. Datum R o m a e , ex Aedibus Sacrae Congregationis p r o Episcopis, die 6 mensis decembris anno 1969. CAROLUS Card. CONFALONIERI, Praefectus L . © S. © Ernestus Civardi, A r c h i e p . tit. Serdicen., a Secretis Sacra Congregatio pro Clericis 123 SACRA CONGREGATIO PRO CLERICIS LITTERAE CIRCULARES Ad Conferentiarum Episcopalium Praesides de permanenti cleri, maxime iunioris, institutione et formatione secundum placita Congregationis Plenariae die 18 Octobris anno 1968 habitae. 1. Inter ea, quae ad Sacram Congregationem pro Clericis pertinent, Constitutione Apostolica Regimini Ecclesiae universae hoc tuitur : sta- « Congregatio media et subsidia quaerit, proponit et urget quibus sacerdotes ad sanctitatem assequendam contendant; studia ne intermittant, adeo ut iidem praesertim in divina revelatione, scientia theologica, artibus liturgicis necnon in humanis disciplinis magis magisque edocti, fructuosius exerceant sacerdotale ministerium ; instituta pastoralia promovet ; curat erigendas bibliothecas pro clero ; instituendos ubique statis temporibus cursus, quos vocant, pro sacerdotibus, praesertim novensilibus, ut iidem pastorales cognitiones et methodum perficiant atque amplificent, experientias apostolicas mutuo communicent, activitates pastorales coordinent » - 1 2. Quod officium ut recte impleret, Sacra Congregatio p r o Clericis necessarium esse duxit peculiari examine expendere quaestionem de permanenti clericorum, potissimum iuniorum, formatione, quo efficacius ad usum deducerentur statuta hac de re a Concilio Vaticano II edita. 2 H u n c in finem, ampla quaestionum series ad Conferentias Episcopales missa est, unde cognosci possent, modo quidem vivido ac definito, cum verae et germanae quaestiones, quae ex illa permanenti formatione in variis orbis terrarum partibus oriuntur, tum ea, quae hac in re experiendo usque adhuc sunt comperta. 1 Pauli VI, Const. Apost. Regimini Ecclesiae universae, n. 67, 1: A. A. S. 59 (1967), pp. 908-909. 2 Cfr. Conc. Oec. Dominus, n. 16: Vat. I I , Decr. de past. Episcop. munere in Ecclesia Christus A. A. S. 58 (1966), pp. 680-681; Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 19: A. A. S. 58 (1966), pp. 1019-1020; Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 22: A. A. S. 58 (1966), pp. 726-727. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 124 Postquam omnia responsa mature considerata sunt atque perpensa, eorum summarium propositum est, ut de eo inquireret, Coetui plenario Sacrae Congregationis p r o Clericis, die 18 mensis Octobris anno 1968 acto. Ea, quae eiusdem coetus Sodales concluserunt, per has litteras cum Conferentiis Episcoporum communicantur, ut Episcopi, sive singuli sive plures coniunctim, ad eiusmodi institutionem et formationem efficiendam ordinandamque iuventur. CONSIDERATIONES GENERALES 3. Neminem sane latet totius Ecclesiae renovationem, quam Concilium Vaticanum II et exoptavit et promovit, magnam partem pendere e sacerdotali ministerio/ atque adeo e formatione sacerdotibus tra- dita, ex eiusque continuitate ac perfectione post susceptam sacerdotalem ordinationem, maxime per priores vitae pastoralis annos. Ad potiores vero partes ministerii Episcoporum pertinet, ut haec formatio tuta reddatur et excolatur altius : « Cum sacerdotalis institutio, ob recentioris potissimum societatis rerum adiuncta, etiam studiorum in Seminariis curriculo absoluto prosequenda atque perficienda sit, Conferentiarum Episcoporum erit in singulis nationibus aptiora media adhibere, cuiusmodi sunt pastoralia Instituta cum paroeciis opportune selectis c o o perantia, conventus statis temporibus cogendi et accommodatae exercitationes quarum ope iunior clerus sub aspectu spirituali, intellectuali et pastorali in sacerdotalem vitam atque apostolicam operositatem gradatim introducatur easque in dies magis renovare ac fovere valeat ) ) . 4. Hi tres aspectus sacerdotalis formationis — spiritualis, 4 intel- lectualis, pastoralis — intime, et apte convenienterque inter se componantur o p o r t e t : est enim omnino necessarium, ut recta vigeat con- gruentia inter fines, quos assequi permanenti formationi est propositum, inter doctrinam nempe theologicam, praxim pastoralem et vitam spiritualem, ac quidem arcta quadam coniunctione mutuaque cooperatione. Periculum modum excedendi in formatione spirituali, his ipsis 3 temporibus, minus frequens atque remotius esse saltem videtur. Cfr. Conc. Oec. Vat. I I , Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordi- nis, n. 1: A. A. S. 58 (1966), p. 991; Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, Prooemium: A. A. S. 58 (1966), p. 713. 4 58 Conc. Oec. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 22: A. A. S. (1966), pp. 726-727; cfr. etiam Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 19: A. A. S. 58 (1966), pp. 1019-1020; Pauli V I , Litt. Apost, motu proprio datae Ecclesiae Sanctae, I, n. 7: A .A. S. 58 (1966), p. 761. 125 Sacra Congregatio pro Clericis Haec vita spiritualis ceterorum duorum aspectuum est veluti fundamentum habenda, c u m pastoralis actio sit quasi eius fructus et scientia theologica merito dici possit eius criterium dirigens. 5. Sub respectu intellectuali, sacerdotum formatio, ordine ratione- que composita, complecti debet non solum iteratam tractationem sed etiam confirmationem primariarum disciplinarum, quarum studio ipsi iam diu operam dederunt, praesertim quod ad eas doctrinae sacrae quaestiones attinet, quae maius momentum habent ad vitam spiritualem pastoralemque operositatem; considerentur quoque oportet doctrinae theologicae progressio ac novae quaestiones pastorales, maxime quatenus hae a vivo Ecclesiae Magisterio elucidatae sunt; vero demum curandum est, ut omnia, quae circa rem pastoralem experiendo sunt comperta, cum Quapropter, solida inter doctrinae studia summa conectantur. sacram ordinationem subsequentia haec recensenda esse videntur : quae scilicet pertinent ad Sacram Scripturam, Ecclesiae Patres ac Doctores, traditionis documenta — in quibus peculiarem locum Summorum obtinent Decreta Pontificum —, necnon practicas Liturgiam, exercitationes de re Magisterii probata pastorali, Conciliorum ac theologorum opera, catechetica, homi- letica ac paedagogica et quaestiones de doctrina sociali Ecclesiae. Prae oculis ordinis : quidem habeantur oportet haec verba Decreti Presbyterorum (( Presbyteri ab Episcopo in sacro ritu ordinationis admo- nentur ut sint maturi in scientia et sit doctrina eorum spiritualis medicina populo Dei. Scientia autem ministri sacri sacra esse debet, quia e sacro fonte desumpta et ad sacrum finem directa » . 6. Determinatio autem materiae huius studii pro 5 sacerdotum for- matione non videtur esse remittenda singulorum arbitrio vel optatis. Hanc enim materiam non licet determinari placitis quibusdam hac aetate vigentibus neque schola quadam theologica. Semper quidem considerandum et attendendum est id, quod sacerdotes cupiunt, non ita tamen, ut eiusmodi optatum fiat ratio et norma materiae pro theologica formatione seligendae. 7. Expedit hic nonnullas exponere considerationes circa quasdam difficultates, quae his temporibus non raro contingunt, cum haec iunio5 Conc. Oec. Vat. I I , Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 19: A. A. S. 58 (1966), pp. 1019-1020. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 126 Officiale rum sacerdotum institutio ad usum deducitur. Nostra enim aetate fere quoad omnia, etiam quoad fidei veritates, dubitationes exceptionesque proponuntur, unde etiam consequitur, ut apud multos sacerdotes personalis certitudo circa germanam doctrinam catholicam iam non habeatur, ita ut ipsa principia, quae vitam christianam et sacerdotalem regunt ac moderantur, in dubium vel saltem in controversiam vocentur. Hic mentis habitus spiritui supernaturali nullatenus favet, qui omnino necessarius est ad sacerdotum vitam et ministerium, sed eos potius ad illam « saecularizationem », quae dicitur, inducit, quaeque non solum reapse invenitur, sed etiam interdum aperte intenditur. Si enim catholicae doctrinae veluti patrimonium, quod quisque certe ac personali ratione possidet, ita ut eius vitam et operationem efficaciter dirigat, amittitur, subsidia deficiunt, quorum ope resisti possit naturalismo et materialismo practico, quibus vita socialis nostra aetate in toto circuitu suo inficitur. 8. Iuniores sacerdotes non raro difficultates experiuntur in fidei deposito integre retinendo, quod a Iesu Christo est Ecclesiae traditum. Cuius rei multiplices causae sunt : etenim partim ex aucta voluntate oritur contra dicendi, adeo ut non dubitetur etiam ipsas traditas veritates fidei improbare, praesertim quod ad modum attinet eas enuntiandi; quae quidem ad improbandum propensio imprimis authentici Magisterii ecclesiastici dicta respicit, eo progrediens, ut oboedientia in discrimen v o c e t u r ; partim vero causa huius animorum turbationis ponenda etiam esse videtur in aucto momento disciplinarum empiricarum, quarum conclusiones theologi m o d o fidei non congruenti interdum interpretantur : quam interpretationem ne ipsi quidem harum disciplinarum cultores probant, saltem ii qui non imbuti sint ideologia aliqua religioni christianae infensa. D e m u m memoranda est rei socialis mutatio, quae magnam vim habet ad ea, quae ad socialem sacerdotis vitam spectant. 9. V i t a vero spiritualis vividam fidem personalem postulat, ex qua illa oritur, in qua innititur, ex qua incrementa capit. Mutua est autem haec ratio : etenim vita spiritualis, quantum ad ipsam pertinet, fidem roborat ideoque tutum efficit modum theologalem in studia incumbendi, cogitandi ac statuendi, quid sit agendum, atque ita faciliorem etiam reddit comprobationem doctrinae a Magisterio propositae, quod quidem est norma proxima laboris theologici. 127 Sacra Congregatio pro Clericis Supremo enim Ecclesiae Pastori et Episcopis cum Eo coniunctis ex divina institutione competit munus docendi ea, quae ad fidem spectant; quae potestas neque laicis neque presbyteris tribuitur. Ea igitur, quae a Magisterio proponuntur, sincere accipiantur oportet : quae omnia nisi accipiantur ac quidem sine ullis ambagibus vel exceptione, cetera omnia ad vanum et irritum rediguntur. Etenim propter auxilium Spiritus Sancti Ecclesiae Magisterio promissum, suppositis quidem supponendis, « religiosum voluntatis et intellectus obsequium . . . praestandum est R o m a n i Pontificis authentico magisterio etiam c u m non ex cathedra loquitur », immo vero supremi Magisterii « defininitionibus f i d e i obsequio adhaerendum » . 6 Ad confirmandam hanc vitam spiritualem et conscientiam sacerdotii, optandum est, ut Feria V Hebdomadae Sanctae mane quisque presbyter — sive Missae chrismatis intersit sive non intersit — renovet actum, quo se Christo devovit, quo officia sacerdotalia se exsecuturam, maxime sacrum caelibatum servaturum et oboedientiam Episcopo (aut Moderatori Religioso) praestiturum esse promisit, atque in animo suo celebret munus sacro Ordine sancitum, quo vocatus est ad servitium Ecclesiae. 10. I d c i r c o theologica institutio imprimis catholicam doctrinam ab Ecclesiae atque Magisterio propositam explicare debet atque plene subtilius omnibusque explanare, partibus tutari adiumentis subsi- diisque adhibitis, quae disciplinae Bibliorum sacrorum, Ecclesiae Patrum necnon et « patrimonii philosophici perenniter validi » 7 impor- taverunt. Neque omitti licet catholicam doctrinam de ipsius Magisterii Ecclesiae auctoritate eodem m o d o tuenda. Haec omnia praestanda sunt ratione quoque habita difficultatum, quae circa sacram doctrinam e quaestionibus, hodie acriter motis, oriuntur ac quibus responsio vere christiana danda est. 11. Solida vita spiritualis atque recta scientia theologica excitant foventque impulsionem et operositatem pastoralem, fructuosam Sacramentorum administrationem, verbi Dei praedicationem vi persuadendi praeditam, et omnimodam caritatem pastoralem, ad quod munus ex- 6 Conc. Oec. Vat. II, Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 25: A. A. S. 57 (1965), pp. 29-31. 7 Conc. Oec. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 15: A. A. S. 58 (1966), p. 722; cfr. etiam Decl. Dignitatis humanae, n. 14: A. A. S. 58 (1966), p. 940. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 128 sequendum sacerdotes ordinationem receperunt : 8 ita quidem, ut Dei caritas fundamentum semper sit caritatis erga p r o x i m u m , et illi fidei doctrinam exponant omnino congruenter Ecclesiae Magisterio apteque distinguant sacerdotalem operam ab actione politica et sociali, quae ad laicos propria ratione pertinet. 9 Necessarius est habitus animi in- ducens ad vitam agendam pietate ac disciplina conformatam, cum sacerdotale ministerium, cuius sunt presbyteri participes, omnino postulet modum ac rationem vitae congruentem donis in sacramentali ordinatione susceptis et muneribus in vita pastorali cuique exercendis : (( ut, aptis adhibitis mediis ab Ecclesia commendatis, ad illam semper maiorem sanctitatem nitantur, qua evadant in dies aptiora instrumenta in servitium totius Populi Dei ) ) . Beatus Paulus Apostolus resuscites gratiam Dei, praeterea 1 0 hortatur : « Admoneo quae est in te per impositionem te ut manuum mearum. Non enim dedit nobis Deus spiritum timoris, sed virtutis, et dilectionis et sobrietatis a. 11 Sacerdotes, si haec in ipsis inveniantur et vigeant, numquam obliviscentur, cur se olim D e o eiusque gregi devoverint in sacerdotio, neque periculum erit, ne ignorent, quid fidelibus praestare possint ad salutem procurandam neve pro caritate proximi substituatur merus humanismus naturalis. 12. Qua de causa Episcopus instanter curet oportet, ne docentes, quibus munus instituendi sacerdotes credatur, casu designentur. R a t i o seligendi eiusmodi docentes sana mens ecclesiastica esse debet. Illud enim sentire cum Ecclesia, quod iterum iterumque excitari debet, postulat sane theologum Ecclesiae fidelem. In universum autem, ut vita sacerdotalis eiusque vis persuasibilis foveantur, arctior coniunctio inter scientiam theologicam et spiritualitatem sacerdotum propriam efficienda est. 8 Cfr. Pont. Rom., De Ordinatione Presbyt.; Conc. Oec. Vat. I I , Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 28: A. A. S. 57 (1965), pp. 33-36. 9 Cfr. Conc. Oec. Vat. I I , Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 32: A. A. S. 57 (1965), pp. 38-39; Decr. de apostolatu laicorum Apostolicam actuositatem, n. 7: A. A. S. 58 (1966), pp. 843-844; Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 6: A. A. S. 58 (1966), pp. 999-1001; Const. Past. Gaudium et spes, nn. 43 et 76: A. A. S. 58 (1966), pp. 1061-1064 et 1099-1100. 10 Conc. Oec. Vat. I I , Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 12: A. A. S. 58 (1966), pp. 1009-1011. 11 2 Tim. 1, 6-7. 129 Sacra Congregatio pro Clericis Itaque ii magistri ad hoc opus praestandum apti possunt haberi, qui propositas sibi quaestiones solvunt, non autem qui dubitationes ingerunt et augent. Nominis fama, qua palam fruuntur, novitatis studium in quaestionibus proponendis et explanandis vel enuntiandi modus, qui animos quidem allicit, non tamen erudit neque iis persuadet, nequeunt esse rationes, ob quas designentur. M o s ille impugnandi traditiones, institutiones auctoritatemque Ecclesiae, non idoneum quemquam reddunt ad hoc munus exsequendum. Sed ut magister, qui discipulos instruat, sacerdos asciscatur, qui sincero animo cum Ecclesia sentit, ac de hac via neque in hanc neque in illam partem deflectit. Magistri sacerdotum, attento animo et corde sincero germana bona nostrae aetatis et ea, quae haec vere postulat, inspicientes, atque penitus inhaerentes, quoad vitam ac doctrinam, traditionibus Ecclesiae, mente et opere componere studeant ea, quae haec tempora nostra exigunt et in quae inclinant atque propendent, prout eadem sunt legitima, cum Ecclesiae traditione. « Facile cernitur quam opportunum ac prorsus necessarium sit optimos habere duces ac magistros, qui eis non tam doctrinae praeceptis, quam sacerdotalis ministerii exercitatione in exemplum praeluceant ) ) . 1 2 13. Ut autem sacerdotum formatio ordine rationeque progrediatur, accurate est praeparanda ac disposite exsequenda. « Quam doctrinalem de re apostolica institutionem et formationem, ut usu et experientia firmetur, practica quoque, quae dicitur, per gradus sapienter progrediens prudenterque moderanda exercitatio comitetur oportet, quam peculiari deinde post adeptum sacerdotium tirocinio peritissimis viris sive doctrina sive consilio et exemplo moderantibus, exercendam et perficiendam esse volumus, continuo solidandam » . Episcopus cuidam 1 3 et studiis sacris numquam intermissis, Cui necessitati optime occurri videtur, sacerdoti tamquam Directori studiorum vel si parvo cuidam coetui, qui non e pluribus quam tribus sacerdotibus constet, sacerdotum institutionem consulto c o m m i t t a t . 14 Propter rei momen- 12 Pii X I I , Litt. Apost, motu proprio datae Quandoquidem: A. A. S. 41 (1949), p. 166. 18 Pii X I I , Const. Apost. Sedes Sapientiae: A. A. S. 48 (1956), p. 364. 14 Pauli V I , Litt. Apost, motu proprio datae Ecclesiae Sanctae, I, n. 7: A. A. S. 58 (1966), p. 761: «Curent etiam Episcopi vel Conferentiae Episcopales, iuxta cuiusque territorii condiciones, ut eligantur unus vel plures Presbyteri probatae scientiae et virtutis, qui tamquam studiorum moderatores, promoveant et ordinent praelectiones pastorales ceteraque subsidia, quae necessaria existimantur ad fovendam formationem scientificam et pastoralem Presbyterorum proprii territorii». 9 - A . A . S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 130 tum valde expedit, ut Episcopus arctam habeat necessitudinem c u m Directore vel Directoribus formationis sacerdotalis. Foveatur, quatenus fieri potest, per speciales disciplinarum cursus congrua illorum sacerdotum praeparatio, qui permanenti ceterorum formationi atque institutioni erunt addicti. SUBSIDIA PROPONENDA 14. Cura rerum gerendarum, sacerdotalem formationem, ratione primo atque spectat ad exsecutione, loci quoad Ordinarium, idque hinc quia presbyteri munera et sollicitudinem Episcoporum pro sua quisque parte in se recipiunt et cotidiano studio gerunt : si igitur Episcopus « integrum opus pastorale totius dioecesis promovere )) studet, etiam continuae formationi sacerdotum prospiciat necesse est ; illinc vero, quia necessitates et possibilitates formationis 15 sacerdo- tum tantopere differunt p r o populorum ac regionum diversitate, ut seria formatio haberi possit solummodo, si condicionum uniuscuiusque loci ratio habeatur. Patet tamen interdum hanc quaestionem melius solvi posse intra fines latiores, ex. gr. Conferentiarum Episcopalium. 15. Quapropter, inter subsidia quae hoc in documento recensentur, quaeque sunt etiam fructus multarum rerum, quae experiendo variis in locis compertae sunt, ea Episcopi vel Conferentiae Episcopales seligant, p r o p r o p r i o quidem cuiusque territorio, quae secundum rerum adiuncta ac possibilitates opportuniora videantur. Nec quidquam o b stat quominus, interdioecesana communi consensu constituantur, eorum praesertim ubi quorum cleri intersit, penuria incepta id sua- deat. 1. Annus pastoralis 16. In Litteris Apostolicis Ecclesiae Sanctae, die 6 mensis Augusti anno 1966 motu p r o p r i o datis ad exsequenda ea, quae in Decreto Christus Dominus, n. 16, et Decreto Presbyterorum Ordinis, nn. 19-21, statuta sunt, hoc decernitur : « Curent E p i s c o p i aut singuli aut inter se coniuncti ut omnes Presbyteri, etiam si ministerio addicti sunt, seriem praelectionum pastoralium statim post ordinationem per annum 15 Conc. Oec. Vat. I I , Decr. de past. Episcop. munere in Ecclesia Christus Domi- nus, n. 16: A. A. S. 58 (1966), pp. 680-681. Sacra Congregatio pro Clericis perficiant » . 1 6 131 Nonnullis in dioecesibus huic pastorali anno usque ad- huc per diaconatum plus minusve protractum provisum est. H u i c pastorali anno haec, a) quae sequuntur, facilior transitus a vita sunt proposita: Seminarii ad exercitium ministerii pastoralis ; ö) accessus per gradus faciendus ad opera pastoralia ita ut c o gnitio hominum consortionis, in qua sacerdotes vivere et agere debeant, et ars exercendi varia ministeria atque communicandi c u m variis personarum coetibus gradatim procedant, sine improvisis i n c e p t i s ; c) absolutior maturitas humana et sacerdotalis, probante expe- rientia pastorali. Necessitas haec in omnium memoriam revocata iam fuit a Summo Pontifice P i o X I I , fel. r e c , in Adhortatione Apostolica Menti Nostrae, ubi suadebatur etiam, tamquam subsidium opportunissimum, com- munis vita iuniorum sacerdotum : « V o s adhortamur, Venerabiles Fratres, ut, quantum fieri potest, inexpertos adhuc sacerdotes in medias ne ingeratis operas, neve eos assignetis locis, vel ab urbe Dioecesis principe vel a celebrioribus eius oppidis remotis. In huiusmodi enim vitae statu si versarentur, segreges, imperiti, periculis oppositi, a magistris prudentibus inopes, incommoda procul dubio ipsi capere eorumque alacritas possent. Probatur quoque admodum Nobis, Venerabiles Fratres, hos novellos sacerdotes una cum loci curione maxime eiusque administris vivere; propterea quod facilius ita, senioribus praeeunti- bus, ad sacra munera iidem poterunt informari, atque pietatis studio ardentius i m b u i . . . Quod in votum iam venerat Ecclesiae id Nos et nunc comprobamus et commendamus vehementer, iniri scilicet ab unius curiae vel a plurium vicinarum curiarum clero communis vitae consuetudinem ) ) . 1 7 17. Annus pastoralis peragi potest sive in instituto aut d o m o ad hoc destinatis sive in paroeciis aliisve actionis pastoralis sedibus. Tempus ita componatur, ut sive doctrinae sive praxi pastorali debite prospiciatur. In hoc anno pastorali introducendo sequentes prae ceteris condiciones serventur necesse est : a) parochi et paroeciae, quo mittuntur diaconi vel iuniores sacer- 16 I, n. 7: A. A. S. 58 (1966), p. 760. 17 A. A. S. 42 (1950), pp. 692-693 . Acta Apostolicae 132 Sedis - Commentarium Officiale dotes inducendi in ministerium curae animarum, sedulo et accurate seligi debent; b) quoad sacerdotum a presbyteratu suscepto recentium pastoralem operam, condiciones clare definitae statuantur quod ad laboris magnitudinem attinet; iunior enim sacerdos, cum considerandus non sit veluti cooperator, licet nondum plene exercitatus, ad eos sacerdotes mittendus est, qui vere parati sint tempus et laborem impendere in formationem iuvenis s o d a l i s ; c) per annum pastoralem, sacerdotibus novensilibus sufficiens occasio danda est in conventibus cum aequalibus ea, quae experiendo cognoverunt, mutuo communicandi, complendi et, si casus ferat, corrigendi ; d) speciatim per annum pastoralem fovendum est alacre colloquium sacerdotum cum E p i s c o p o , cum V i c a r i o Generali vel Episcopali, etc. ; e) solummodo post expletum annum pastoralem sacerdotes novensiles in paroecia aliqua certam nominationem accipiant. 2. Examina triennalia et paroecialia 18. Normae canonis 130 Codicis Iuris Canonici de examinibus triennalibus, quae dicuntur, pergunt vigere. Remanet etiam examen paroeciale, quo candidatus suam idoneitatem ostendat, etsi abrogati sunt concursus praescripto Litterarum Apostolicarum « Ecclesiae Sanctae », I, n. 18, § 1. Opportuna tamen accommodatio huiusmodi subsidiorum traditione receptorum, necnon examinum ordinatio, materiarum distributio ac quaestionum particularium determinatio fieri possunt ab E p i s c o p o vel a Conferentia Episcopali. Haec examina verti debent non solum in doctrina, verum etiam in praxi, neque quidquam obstat, quominus forma colloquii adhibeatur aut pensi alicuius peculiaris, quod fiat de materia definita sub ductu magistri periti. 3. Cursus disciplinarum sacerdotibus destinati 19. Decretum Presbyterorum Ordinis ante omnia postulat, ut sacer- dotibus, paucos post annos ab eorum ordinatione, copia detur frequentandi « cursum, quo ipsis praebeatur occasio c u m ad pleniorem 133 S aera Congregatio pro Clericis methodorum pastoralium et scientiae theologicae cognitionem acquirendam, tum ad vitam spiritualem roborandam et ad mutuo experientias apostolicas c u m fratribus communicandas » . 1 8 Expedit, ut initium huius cursus destinetur recessui spirituali per sufficiens tempus protrahendo. A g i t u r ergo de cursu diverso ab anno pastorali, qui dicitur, et fortasse in hoc cursu speciatim opera dari potest, ut « iuvenes a sacerdotio recentes opportunis illis disciplinis ac rebus exerceantur, quibus iisdem opus sit ut novas etiam apostolatus formas, quas nostra induxerit aetas, expedite, apte alacriterque tractare valeant » . 1 9 Eiusmodi disciplinarum cursus per aliquot annos imponi ac praescribi possunt; libere tamen pateant etiam ceteris sacerdotibus. 4. Sessiones studii eausa agendae 20. Expedit ut S. Theologiae Facultates universo clero offerant opportunas sessiones studii causa agendas (ex. gr. per hebdomadam in anno, vel semel in mense), quibus ipsis praebeatur utile complementum formationis theologicae. Cursus hebdomadales fieri possunt per seriem lectionum quae litteris mittendis accipiendisque peraguntur. Post 10 et 25 a recepto sacerdotio annos imperari possunt huiusmodi studiorum sessiones. 5. Sacerdotum conventus 21. Conferentiae decanales, de quibus in can. 131 C . I . C . opportune ad hodiernas rationes accommodentur ; foveantur sacerdotum sive eiusdem aetatis sive eiusdem regionis conventus ad mutuam fovendam caritatem, ad ea, quae experientia cognoverunt, inter se communicanda, ad differentias ex aetate ortas superandas. 6. Institutio bibliothecarum 22. Convenit ut, per decanatus vel saltem per regiones, bibliothecae instituantur, libris probatae doctrinae instructae, quibus sacerdotes indigere possunt ad confirmandam augendamque cognitionem rei theologicae, spiritualis ac pastoralis, ita ut ipsis libri facile et sine expensis praesto sint. 18 Conc. Oec. Vat. I I , Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 19: A. A. 8. 58 (1966), pp. 1019-1020. 19 Pii X I I , Litt. Apost, motu proprio datae Quandoquidem: A. A. S. 41 (1949), p. 165. Acta 134 7. Feriae studiorum Apostolicae Sedis - causa Commentarium Officiale habitae 23. Libenter vacationes concedantur sacerdotibus, qui eas desiderent ad sua studia theologica amplificanda. 8. Aliae opportunitates formationis sacerdotum 24. Singulis in dioecesibus vel in regione interdioecesana, prout unoquoque in casu fieri potest, Institutum Pastorale, sub ductu Commissionis opportune nominatae, condi potest, quod faciliorem etiam reddat progressum in cognitione theologiae pastoralis, per breves cursus, commentarios per intervalla editos, acroases aliaque id genus, quae universis sacerdotibus destinentur. 25. Expedit, ut foveatur — cum opportunis cautelis, quas singulis in casibus prudentia suggérât — libera formatio coetuum de re theologica, atque, generatim, provehantur institutiones, quae sacerdotibus adiutorium praebeant ad eorum vitam spiritualem, actionem pastoralem et formationem intellectualem : constat enim multis in locis uberes fructus percipi, quoad sacerdotum sanctitatem ac ministerium, ex eiusmodi institutionum alacritate. CONCLUSIO 26. Sacra haec Congregatio, Cleri servitio addicta, mutuas cum Conferentiis Episcopalibus et cum earundem particularibus Commissionibus pro Clero necessitudines quam maxime fovere intendit, sibi proponens notitias de inceptis atque rebus experientia cognitis colligere easdemque cum omnibus, quorum interest, communicare. Pergrata itaque erit Episcopis atque Conferentiis Episcopalibus, si referre voluerint ea, quae experientia compererint, suggestiones ac propositiones, quibus dirigatur et in tuto collocetur permanens sacerdotum formatio, quae tanti momenti est p r o universae Ecclesiae vita. Confidit hoc Sacrum Dicasterium fore ut colloquium, his litteris de permanenti sacerdotum institutione atque formatione inchoatum, futuro tempore melius usque perficiatur ad communem, in sacerdotum servitio, utilitatem. D a t u m Romae, die 4 mensis novembris anno 1969 in festo S. Caroli Borromaei. IOANNES Card. WRIGHT, Praefectus © Petrus Palazzini, A r c h i e p . tit. Caesarien. in Cappadocia, a Secretis Sacra Congregatio pro 135 Gentium Evangelizatione SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE i HOSANNENSIS DECRETUM De mutatione finium Cum fines praefecturae apostolicae Hosannensis, in Aethiopiae territorio per Constitutionem Apostolicam « Quae utilia )) constitutae, non amplius respondeant mutatis locorum rerumque adiunctis, Conferentiae Episcopali memorati territorii Aethiopiae visum est novam supradictorum finium praefecturae apostolicae Hosannensis delimi- tationem huic Sacro Consilio Christiano Nomini Propagando proponere. Qua de re eadem Sacra Congregatio p r o Gentium Evangelizatione seu de Propaganda F i d e , omnibus mature perpensis, accepto favorabili v o t o E x c m i ac Revmi Domini Iosephi Mojoli, Archiepiscopi titulo Larissensis in Thessalia atque Apostolici in Aethiopia Pro-Nuntii, necnon quorum interest, ita memoratos fines mutandos censuit ut in posterum praefectura apostolica Hosannensis sequentes territorii A e thiopiae partes complectatur, scilicet : illam territorii provinciae a Kambatta )) vulgo appellatae, quae in praesens intra fines Gubernii de (( Scioa » invenitur, illam territorii provinciae (( W o l l a m o » vulgo appellatae, quae in praesens infra fines Gubernii de « Sidamo » exstat. Itaque Sacra haec Congregatio, vigore specialium facultatum sibi a Ssmo D o m i n o Nostro Paulo Divina Providentia Papa VI concessarum, supramemoratam propositionem ratam habuit et confirmavit, atque ad haec perficienda memoratum E x c m u m Pro-Nuntium Apostolicum deputavit, necessarias ei et opportunas tribuens facultates etiam subdelegabiles ad effectum de quo agitur, onere tamen imposito ad eandem Sacram Congregationem remittendi authenticum exemplar actus peractae exsecutionis. In cuius rei memoriam h o c Decretum confici et expediri iussit. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda F i d e , die xv mensis Octobris a. D . 1969. Si SERGIUS PIGNEDOLI, Archiep. tit. Icon., a Secretis L . © S. Eduardus Pecoraio, Subsecretarius Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 136 Officiale II HAKARENSIS DECRETUM De mutatione finium Cum vicariatus apostolici Hararensis, in Aethiopiae territorio per Constitutionem A p o s t o l i c a m « Quo in Aethiopia » constituti, fines civiles non amplius respondeant mutatis locorum rerumque adiunctis, Conferentiae Episcopali memorati territorii Aethiopiae visum est novam supradictorum finium vicariatus apostolici Hararensis delimitationem huic Sacro Consilio Christiano Nomini P r o p a g a n d o proponere. Qua de re eadem Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda F i d e , omnibus mature perpensis, accepto favorabili voto E x c m i ac Revmi D o m i n i Iosephi Mojoli, Archiepiscopi titulo Larissensis in Thessalia atque A p o s t o l i c i in Aethiopia Pro-Nuntii, necnon quorum interest, ita memoratos fines mutandos censuit ut in posterum vicariatus apostolicus Hararensis sequentes districtus civiles complectatur, scilicet : districtum civilem vulgo de Harar nuncupatum necnon districtus civiles de Bale ac de Arussi atque insuper provinciam civilem de Haykoch-Butagira, quae in praesens sub auctoritate gubernii de Scioa sita est, necnon territorium de Nazareth, quod intra fines memorati gubernii de Scioa usque adhuc exstat. Itaque Sacra haec Congregatio, vigore specialium facultatum sibi a Ssmo D o m i n o Nostro Paulo Divina Providentia P a p a VI concessarum, supramemoratam propositionem ratam habens et confirmans, praesens in re Decretum confici iussit, et ad haec perficienda memoratum E x c m u m Pro-Nuntium A p o s t o l i c u m deputavit, necessarias ei et opportunas tribuens facultates etiam subdelegabiles ad effectum de quo agitur, onere imposito ad eandem Sacram Congregationem remittendi authenticum exemplar actus peractae exsecutionis. Datum R o m a e , ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, die xv mensis Octobris a. D . 1969. © SERGIUS PIGNEDOLI, Archiep. tit. I c o n . , a Secretis L . & S. Eduardus Pecoraio, Subsecretarius Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione 137 III GIMMAËNSIS DECRETUM De mutatione finium Cum fines vicariatus apostolici Gimmaënsis, in Aethiopiae territorio per Constitutionem Apostolicam « Quae christiano nomine )) constituti, non amplius respondeant mutatis locorum rerumque adiunctis, Con- ferentiae Episcopali memorati territorii Aethiopiae visum est novam supradictorum finium vicariatus apostolici Gimmaënsis delimitationem huic S a c r o Consilio Christiano Nomini Propagando proponere. Qua de re eadem Sacra Congregatio p r o Gentium Evangelizatione seu de Propaganda F i d e , omnibus mature perpensis, accepto favorabili voto Extími ac Revmi D o m i n i Iosephi Mojoli, Archiepiscopi titulo Larissensis in Thessalia atque Apostolici in Aethiopia Pro-Nuntii, necnon quorum interest, ita memoratos fines mutandos censuit ut in posterum vicariatus apostolicus Gimmaënsis sequentes districtus civiles complectatur scilicet : districtum civilem quem vulgo « governatorato » appellant de Illubabor necnon districtus civiles de W o l l e g a , Kaffa, Gomu-Gofa atque insuper provinciam civilem de Jibat-Metcha, quae in praesens sub auctoritate gubernii de Scioa sita est. Itaque Sacra haec Congregatio, vigore specialium facultatum sibi a Ssmo D o m i n o Nostro Paulo Divina Providentia Papa VI concessarum, supramemoratam propositionem ratam habens et confirmans, praesens in re Decretum confici iussit, et ad haec perficienda memoratum E x c m u m Pro-Nuntium Apostolicum deputavit, necessarias ei et opportunas tribuens facultates etiam subdelegabiles ad effectum de quo agitur, onere imposito ad eandem Sacram Congregationem remittendi authenticum exemplar actus peractae exsecutionis. Datum Romae, Evangelizatione seu ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium de Propaganda F i d e , die xv mensis Octobris a. D . 1969. © SERGIUS PIGNEDOLI, A r c h i e p . tit. I c o n . , a Secretis L. © S. Eduardus Pecoraio, Subsecretarius Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 138 IV NEGHELLIENSIS (A W A S SANA) DECRETUM De nominis mutatione Cum nomen praefecturae apostolicae Neghelliensis in Aethiopiae territorio, ob mutata locorum rerumque adiuncta non amplius respondeat eiusdem praefecturae apostolicae statui, Conferentiae Episcopali memorati territorii Aethiopiae visum est novam memoratae praefecturae denominationem huic Sacro Dicasterio Christiano Nomini Propagando proponere. Qua de re eadem Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda F i d e , omnibus mature perpensis, accepto favorabili voto E x c m i ac Revmi Domini Iosephi Mojoli, Archiepiscopi titulo Larissensis in Thessalia atque Apostolici in Aethiopia Pro-Nuntii, necnon quorum interest, ita denominationem mutandam censuit ut in posterum praefectura apostolica Awassana appelletur ab urbe principe, vulgo Awassa nuncupata. Itaque Sacra haec Congregatio, vigore specialium facultatum sibi a Ssmo D o m i n o Nostro Paulo Divina Providentia P a p a VI concessarum, supramemoratam propositionem ratam habuit et confirmavit atque ad haec perficienda memoratum Exctmum Pro-Nuntium Apostolicum deputavit, necessarias ei et opportunas tribuens facultates etiam subdelegabiles ad effectum de quo agitur, eandem Sacram Congregationem onere tamen imposito ad remittendi authenticum exemplar actus peractae exsecutionis. Datum Romae, Evangelizatione seu ex de Aedibus Sacrae Propaganda Congregationis Fide, die xv pro Gentium mensis Octobris a. D . 1969. ffi SERGIUS PIGNBDOLI, A r c h i e p . tit. I c o n . , a Secretis L . © S. Eduardus Pecoraio, Subsecretarius Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione 139 V NEGHELLIENSIS DECRETUM De mutatione finium Cum fines praefecturae apostolicae Neghelliensis, in Aethiopiae territorio per Constitutionem Apostolicam « Quo in Aethiopia » constitutae, non amplius respondeant mutatis locorum rerumque adiunctis, Conferentiae Episcopali memorati territorii Aethiopiae visum est novam supradictorum finium praefecturae apostolicae Neghelliensis delimi- tationem huic Sacro Consilio Christiano Nomini Propagando proponere. Qua de re eadem Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda F i d e , omnibus mature perpensis, accepto favorabili voto E x c m i ac Revmi Domini Iosephi Mojoli, Archiepiscopi titulo Larissensis necnon in Thessalia quorum interest, atque ita Apostolici memoratos in Aethiopia fines Pro-Nuntii, mutandos censuit ut in posterum praefectura apostolica Neghelliensis sequentem territorii Aethiopiae partem complectatur, scilicet : illam territorii Gubernii de (( Sidamo » vulgo nuncupati, quae usque adhuc ad praefecturam apostolicam Hosannensem pertinebat, provincia tamen de « W o l l a m o )) excepta. Itaque Sacra haec Congregatio, vigore specialium facultatum sibi a Ssmo D o m i n o Nostro Paulo Divina Providentia Papa VI concessarum, supramemoratam propositionem ratam habens et confirmans, praesens in re Decretum confici iussit, et ad haec perficienda E x c m u m Pro-Nuntium Apostolicum deputavit, memoratum necessarias ei et op- portunas tribuens facultates etiam subdelegabiles ad effectum de quo agitur, onere imposito ad eandem Sacram Congregationem remittendi authenticum exemplar actus peractae exsecutionis. Datum Romae, Evangelizatione seu ex Aedibus de Sacrae Propaganda Congregationis Fide, die xv pro Gentium mensis Octobris a. D . 1969. 83 SERGIUS PIGNEDOLI, Archiep. tit. I c o n . , a Secretis L. © S. Eduardus Pecoraio, Subsecretarius Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 140 VI SEULENSIS (CHUNCHEONENSIS) DECRETUM De mutatione finium Cum ad disciplinae activitatisque ecclesiasticae c o m m o d u m expostulatum sit ut districtus civiles vulgo K a p y o n g et P o c h o n , nunc ad archidioecesim Seulensem pertinentes, ad dioecesim Chuncheonensem adscribantur, Sacrum hoc Consilium Christiano Nomini Propagando, consensu Ordinariorum quorum interest prae oculis habito acceptoque favorabili voto Conventus Episcoporum Coreae necnon E x c m i ac Revmi Domini Hippolyti R o t o l i , Archiepiscopi titulo Thibiucensis et A p o stolici in Corea Pro-Nuntii, re mature perpensa, vigore facultatum sibi a Sanctissimo D o m i n o Nostro Paulo Divina Providentia P a p a VI concessarum, oblatis precibus obsecundare censuit. Qua de re idem Consilium fines inter memoratas circumscriptiones ecclesiasticas ita emendare statuit ut praedicti districtus civiles, usque adhuc pertinentes ad archidioecesim Seulensem, ab ipsa separentur atque dioecesi Chuncheonensi uniantur. D a t u m Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis p r o Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, die 19 mensis novembris a. D . 1969. © SERGIUS PIGNEDOLI, A r c h i e p . tit. I c o n . , a Secretis L. $ S. Eduardus Pecoraio, Subsecretarius Sacra Romana 141 Rota ACTA TRIBUNALIUM SACRA ROMANA ROTA Citationes edictales I NUSCANA SEU SALERNITANA Nullitatis matrimonii (Lomazzo - Del Perciò) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Marini Nicolai Del Perciò, conventi in causa de qua supra, eumdem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. Romanae Rotae (Piazza della Cancelleria, 1 - R o m a ) , in diem 16 aprilis 1970, bora 10,30, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii : An constet de matrimonii nullitate, in casu. Ordinarii l o c o r u m , parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedicti domini Marini Nicolai Del Perciò, curare debent ut ipse de hac citatione edictali rite moneatur. * Ernestus F i o r e , Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S . R . Rotae, die 28 mensis ianuarii a. 1970. Raphael Funghini, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Marin Nicolas Del Perciò, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 16 avril 1970, a 10 heures 30, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté : Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit M. Marin Nicolas Del Perciò, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 142 II JANUENSIS Nullitatis matrimonii (Tomassini - Capponcelli) Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Aemiliae Capponcelli, conventae in causa de qua supra, eamdem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. Romanae Rotae (Piazza della Cancelleria, 1 - R o m a ) , in diem 6 maii 1970, hora undecima, p r o concordatione vel subsignatione sequentis dubii : An constet de matrimonii nullitate, in casu. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedictae dominae Aemiliae Capponcelli, curare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur. * Sebastianus Másala, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 4 mensis februarii a. 1970. Raphael Funghini, Notarius * Etant inconnu le lieu de^la demeure actuelle de Mme Emilie Capponcelli, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 6 mai 1970, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: Conste-t-il de la nullité du mariage dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Emilie Capponcelli, devront, dans la mesure du possibile, l'avertir de la présente citation. 143 Diarium Romanae Curiae DIARIUM ROMANAE CURIAE SEGRETERIA DI STATO ONORIFICENZE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha conferito : La Commenda dell'Ordine 19 febbraio 1969. Al Al » » » Al 24 » » Al 31 marzo » Al » » » Al 17 aprile » Al » » » Al » » » Al » » 22 » » » » 25 29 » 14 20 » » » » » » » » » » maggio » » » » » » » » 7 giugno » » » » » 31 14 19 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » A* Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. di san Silvestro Papa: Auner Alfonso (Graz-Seckau). Walch Giovanni (Graz-Seckau). Schopp Giuseppe (Salzburg). Dell'Olmo Tommaso (Roma). Appetiti Spartaco (Roma). Garlatti Renato (Massa Marittima). Di Prima Francesco (Roma). Mancinelli Carlo (Roma). Campana Cesare (Rimini). Fabbri Achille (Rimini). Zalaffi Giovanni (Roma). Kessler Emilio (Germania). Müller Ludovico (Germania). Weber Gregorio (Germania). Pera Carlo (Roma). Ruoppolo Gaetano (Napoli). Esposito Mario (Roma). Hojris Araldo (Köbenhavn). Tempesta Giuseppe (Ruvo e Bitonto). Dalbagni Mario (Alessandria d'Egitto). De Luca Egizio (Alessandria d'Egitto). De Luca Luigi (Alessandria d'Egitto) Fiore Francesco (Conversano). Schiavone Giovanni (Conversano). Ventura Santino (Conversano). De Rogatis Achille (Roma). Sessa Antonio (Roma). Mammano Prospero (Nicosia). Pontieri (Ernesto (Nicastro). Carletti Amos (Roma). Il Cavalierato dell'Ordine di san Silvestro Papa: 30 maggio 31 maggio 14 gennaio 1967. Al sig. Thomsen Alex (Danimarca). 1968. Al sig. Van de Wal Francesco (Antwerpen). 1969. Al sig. Carlisle Federico Guglielmo (Ndola). - 144 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 24 febbraio 1969. Al Al » » 26 Al » » » Al » » » Al » » 28 Al » 4 marzo Al » » 10 Al » » 12 » Al » 18 Al » 19 Al » 24 Al » » Al 12 aprile » » Al » » Al 17 » » Al » » » » Al 23 Al » » » 20 maggio » Al » Al » » » Al » » » Al » » 27 Al » » » Al 31 » 12 giugno » Al Al » » sig. Beumer Ludovico Martino Cr. A. (Utrecht). sig. Canelli Costantino (Alessandria d'Egitto). sig. Janssen Giacomo Antonio (Roermond). sig. Conlon Pietro (Salford). sig. Kerkhoven Ermanno (Haarlem). sig. Hueber Quirino Antonio F. M. (Rotterdam). sig. Stenutz Erico (Gurk). sig. Swinkels Giovanni fs-Hertogenbosch). sig. Rootinck Antonio Gerardo (Haarlem). sig. Uberti Giorgio (Roma). sig. Van den Bogaard Alberto Cornelio A. (Utrecht). sig. Woutman Barend Giuseppe (Utrecht). sig. Boot Giovanni G. F. (Breda). sig. Rosenthal Gustavo Adolfo (Haarlem). sig. Lajacona Michele (Roma). sig. Novelli Salvatore (Roma). sig. De Villeneuve-Esclapon (Luçon). Serg. Pfefferlé Renato (Svizzera). sig. Winkeler Giovanni Battista (Haarlem). sig. Hinskens Giovanni Mattia (Roermond). sig. Fluitsma Cornelio (Utrecht). sig. Janssen Antonio Francesco (Utrecht). sig. Morassutti Marino (Padova). sig. Belli Andrea (Brescia). sig. Giustini Renzo (Roma). sig. Martinelli Lotario Francesco (Roma). NECROLOGIO 6 febbraio 1970. Mons. da Silveira d'Elboux Manuel, Arcivescovo di Curitiba. 7 » » Mons. Altamirano y Bulnes Luis Maria, Arcivescovo di Morelia. 15 » » Mons. Papineau Joseph-Arthur, Vescovo tit. di Simittu. 18 » » Mons. Gagnon Joseph Roméo, Vescovo di Edmundston. 21 » » L'Emo Signor Card. Doi Peter Tatsuo, del Titolo di S. Antonio in via Merulana, Arcivescovo di Tokio. 24 » » Mons. Boiardi Carlo, Vescovo di Apuania. An. et vol. LXII 31 Martii 1970 N. 3 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI LITTERAE DECRETALES Beatae Iuliae Billiart virgini, fundatrici Congregationis Sororum a Domina Nostra Namurcensi, Sanctorum honores decernuntur. P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM D E I AD PERPETUAM REI MEMORIAM Admirabilis Deus, dum in Ecclesiae suae naviculam magnae insurgunt maiorum tempestates, Christi sanguine redemptos homines potenti manu ad aeternas dirigere oras numquam desinit, omnia largiens, pro temporum ac rerum adiunctis, opportuna et aptiora auxilia. Quin i m m o , quo graviora obstant certamina atque hostium incursus, eo plures sive viros sive mulieres inditas excitat, qui, omne genus virtutibus cumulati, sanctitatis fulgore et praegrandi apostolatus alacritate hominum societatem illustrent. Quos inter, Iuliani Billiart recensendam censemus, iure meritoque. Ea enim, exeunte saeculo x v i n , quo scilicet tempore maximae in Galliae finibus perturbationes atque eversiones desaeviebant, quasi Candidus inta- minatae virginitatis flos eminuit, quippe quae innumeris, Dei praecedente ac ducente gratia, difficultatibus superatis, ei industriae generi indefessam daret operam, quod cum societatis necessitatibus maxime tunc temporis copulari videbatur, pauperibus nempe puellis excolendis et educandis. Eas enim non solum ut in litterarum rudimentis, quae antiquo privilegio praesertim divitibus et nobilibus tunc tradebantur, institueret curavit sed praesertim ut ad christianos mores christianamque doctrinam 10 - A . A . S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 146 informaret. Huius rei gratia peculiarem etiam Sororum Congregationem condidit, quae in eiusdem navitatis provincia tot tantaque, ad haec usque tempora, de Ecclesia et Patria merita collegit. Huic igitur Dei famulae sanctorum Caelitum honores decernendos esse existimavimus, fore quidem confisi ut et fidelibus cunctis praeclariorum futura esset exemplo virtutum, et educatoribus praecipue incitamento atque auxilio: perarduum enim opus rectis instituere pueros iuvenesque principiis, eos ad celsissima quaeque ac nobilissima movere, ad castimoniam servandam incitare ad catholicamque in publicis privatisque agendi rationibus fidem integre strenueque profitendam. Quibus in officiis nomen consecuta amplissimum, Iulia Billiart, non claro neque locuplete orta genere, sed obscuro l o c o , in veteris Picardiae oppidulo, cui vulgo nomen Cuvilly, in dioecesis Bellovacensis finibus, nata est, quinta e septem filiis, die xn iulii anno MDCCLI, eidemque eo ipso die in aquis Baptismatis intinctae nomina indita sunt Maria Bosa Iulia. In eius d o m o , dura egestate laborante, eximiae d u c e b a n t virtutes, quae pacem et concordiam fovebant. Parentes autem, Ioannes Franciscus et Maria Ludovica Antonia Debraine, c u m parvum agrum colerent et in quadam minore mercatura versarentur, victum sibi suisque quaeritabant, vitaeque rationibus consulebant manibus operando. Re quidem vera, amborum praecipuum erat ornamentum septem filiorum corona, eorumque divitiae fides sincera, casta in D e u m pietas et officiorum suorum proba diligentia. Iulia autem pietatis religionisque exercitiis iam a pueritia sollicita, christianas praeterea veritates litterarumque rudimenta tam libenter et celeriter arripuit, tamque in eis uberrimos fecit progressus, ut ceteras alumnas in sui oppiduli ludo facile superaret. Lucens puritatis filium, ita omnes morum innocentia antecessit, ut adhuc novennis, incredibili quodam gaudio perfusa, ad sacrum Agni Convivium admitteretur, cuius ardenti flagrabat desiderio. Id tamen secreto factum est, ne ceterarum excitaret invidiam, quibus tamen post triennium se sociavit, primae Communionis caerimoniam palam et sollemniter iterans. Postquam autem D e o , panis sub specie velato, vesci coepit, maiora dedit gravitatis ac pietatis testimonia novumque in ea arsit in sanctorum scientia proiiciendi studium. Divina opitulante gratia, ad sanctitatem eniti et ipsa firmiter proposuit, mundanas res spernere, Dei proximique caritate fervere, peccatum abhorrere nihilque antiquius habere quam divina meditari m y steria. I a m actuosa caritatis administra, non alieno sed suo ducta, exun- Acta Pauli Pp. VI 147 dantis fluminis instar, impulsu, aliorum b o n o procurando acriter studebat. N a m in ipso curiali templo, annuente parocho, aequales suas mira perspicuitate et patientia catechesim docebat, simulque operam navabat, ut omnes ad pietatem erga D e u m incenderet, ad oboedientiam, castimoniam aliasque virtutes servandas adduceret. Deerrantes etiam per viam secum quandoque in templum avocabat, ut ante Sacramenti augusti sacrarium orarent. Ita magistra tredecim annorum, cum pia et consideratior quam pro aetatula esset, discipularum animos sibi conciliavit iisque fuit quasi vitae perfectrix, iam tum satis perspicue portendens quid esset aliquando, afflatu divino, factura. Nihil igitur mirum si, secum pie cogitans q u o m o d o ad supremum perfectionis apicem celerius perveniret, consentiente spiritus moderatore, perpetuam D e o virginitatem adulescentula v o v i t . Die autem iv iunii, anno MDCCLXIV, sacro chrismate delibuta est atque ad perfectioris vitae certamina ineunda corroborata. Quod vero attinet ad eius primum tempus aetatis, duo insuper recolenda sunt: in sacratissimum videlicet Iesu Christi Cor eam summa emicuisse observantia, atque beatissimam Mariam Virginem matrem benignissimam et potentissimam habuisse. Iulia tamen, dum ardentius ad res divinas animum applicabat, sive matri domi opus facienti se sociam praebebat docilem atque industriam, sive in asperioribus agrorum laboribus perficiendis adiutricem patri operam praestabat; quinimmo, parentibus ob acerbiores adversae fortunae casus ad duriorem egestatem redactis, apud extraneas familias muliebres artes exercebat et in agris cum messoribus allaborabat. Quae graves agrorum operae non solum facultatem ei dabant Deum, omnium creatorem, in naturae spectaculis admirandi, verum etiam operarios, qui pravis doctrinis exagitati atque egestate pressi fidem amisissent et in flagitia se misere ingurgitavissent, ad bonam reducendi frugem, aut eos, impetu interdum irae aes tuantes et se contumeliis obruentes, blandis verbis reprimendi ac retardandi. Persaepe ideo factum est, ut rustici illi homines, qualibet insolentia sermonis remissa, divinas una cum Iulia concinerent laudes, haud minus operum socia quam pietatis magistra. Graves autem labores, quos constanti tamen hilarique semper animo exantlavit, corporis praeterea mala et aegrimoniae quibus numquam carebat, omnium membrorum debilitatem adduxerunt et acerbiora usque ac diuturna mala paraverunt, non sine provido Numinis consilio: nam una hac mercede contingere solet, ut sanctorum opera prospere cedant et felicibus augescant incrementis. N e c Iulia divinam hanc salubremque rationem effugit: nondum enim vigesimum tertium aetatis annum expie- 1 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 148 verat, ipso iuventutis vere arridente, cum primis signis paralysis percussa est, quae ita brevi in peius vertit, ut lectum relinquere amplius non valuerit, ibique duo ac viginti annos affixa mirae fortitudinis ac patientiae documentum exstiterit. Emicuerunt t u m maxime invicta eius firmitas animi atque summum in divinae voluntatis obsequium, adeo ut quidquid aerumnarum incidisset, agere D e o gratias soleret atque in se transferre verba Domini: « Nisi granum frumenti cadens in terram mortuum fuerit, ipsum solum manet, si autem mortuum fuerit multum fructum affert » (Io. 12, 24-25). In tanta rerum acerbitate virgo, neminem habens ad quem confugeret nisi Christum in Cruce sublatum, in eius transverberato Corde omnes curas ac dolores deponebat, summo ei amore iuncta. Ex ipso doloris l o c o nihil, sui prorsus immemor, quietis ac solacii sibi petebat, aliorum unice studiosa quos vehementer movebat ad admirationem morumque emendationem. Impetrata cotidiana divinae mensae participatione, plurimum temporis precibus dicabat, atque orans ita inflammabatur, ut caelestis ille ignis ex ore ipso atque oculis emicaret. Quoniam ergo tam praeclara exempla diu abdere non potuit, non m o d o quarundam virginum studia in se convertit, quae eam habebant caelesti instinctu ducem vitae sanctioris, sed et complurium aliorum, sive ii pueri erant, sive adulti, sive pauperes, sive nobiles, in quos semina sparsit virtutum, quaecumque nempe « vera, quaecumque pudica, quaecumque sancta, quaecumque amabilia, quaecumque bonae famae » essent, ad beatissimi Pauli sententiam (Phil. 4, 8 ) . Ob ortas praeterea ab anno MDCCLXXXIX in Gallia magisque in dies gliscentes perturbationes, auctae etiam Iuliae angustiae animique aegritudines, tunc in primis c u m eius pietatis magister, oppiduli curio, in exsilium pulsus in eiusque locum sacerdos quidam suffectus, qui iniquo n o v o regimini consenserat. Quamobrem et ipsa ab Ecclesiae hostibus vexata, ad vitae usque discrimen, quod non sine manifesto caelesti auxilio effugit. Innocens perfuga hospitalem d o m u m primum in urbe vulgo Compiègne invenit, deinde, pluribus immutatis domiciliis, humanissime recepta est Ambiani, qua in urbe quasdam mulieres ad caritatis et apostolatus opera exercenda excitavit et praecipuam operis sociam invenit Mariam Ludovicam Franciscam, ex familia vicecomitis Blin de Bourdon. At tranquilla pace in Gallia tandem restituta, nova doloris absinthia affuerunt, cum bona Iuliae mater ad sempiternam lucem excessit. T u m summi Numinis voluntatem adoravit, qui monuerat «sine ut mortui sepeliant mortuos suos; tu autem v a d e et adnuntia regnum Dei » (Lc. 9, 10). L o c o igitur familiae, quae erat secundum carnem, n o v a m et altiorem iam constituere Acta Pauli Pp. VI 149 maturavit, consiliis et adhortationibus usa dignissimi presbyteri, qui crudeles et ipse insectationes pro Christi fide passus erat, atque in primis Iosephi Varin, e Societate Iesu. Statim hic intellexit quantis donis et gratus humilem Deus replevisset creaturam, ad amplissimam salutis operam inter homines peragendam. Ineunte autem saeculo x i x , pacatis iam populi concitationibus, Iulia eiusque primae sociae aptam d o m u m in eadem urbe Ambiano invenerunt, ubi, dum in puellas instituendas incumbebant, communiter agendae vitae rationem amplexae sunt et die festo Beatae Mariae Virginis Deiparae, anno MDCCCIV, duplici se v o t o astrinxerunt, perfectae scilicet castitatis servandae ac iuventutis pauperioris instituendae. Tunc etiam nomen Societati primum inditum est, Sororum Nostrae Dominae, et regularum lineamenta descripta. Deus autem, antequam illam magnis amplili caret fortunis, suam adprobationem significare dignatus est, supra v i m ordinemque naturae. Iulia enim nesciens pro quo infirmo, cuiusdam pii sacerdotis suasu, a Sacratissimo Iesu Christi Corde sanationem peteret, ferventissimas plures per dies fudit preces. Cumque idem sacerdos, superno quasi ductus instinctu, eam iussisset ut e sella surgeret et deambularet, quae viginti duo annos dirae paralysis causa quolibet membrorum m o t u prohibebatur, illico surgere valuit absque ullo auxilio, et stabili atque expedito incedere gressu. Cuius animum ardor caritatis atque cupiditas amplificandae Dei gloriae semper inflammaverat, tunc recuperata valetudine, quasi incendio excitata, ea, munus erudiendae et sanctificandae pueritiae summo studio obiit. Insimul m o x conditi Instituti ordinationi, experientia duce, instabat. Collatis consiliis, denuo elaboravit atque expolivit regularum textus, quae anno MDCCCV ab Ordinario dioecesano probatae sunt. T u m sodales nova religiosae vitae professione se Deo mancipaverunt, peculiarem vestem et nomen sumentes: n o v u m Iuliae nomen, generalis Moderatricis electae, fuit soror a Sancto Ignatio. Dei famula, postquam Congregationem aptis munivit legibus, quod reliquum ei vitae fuit, totum impendit in illam recte gubernandam et amplificandam, nullis parcens laboribus, sive ut iam constitutis domibus, quo in dies frequentiores puellae conveniebant, consuleret, sive ut novas in gallicae atque belgicae nationis dioecesibus excitaret, magno quidem c u m civium plausu ipsarumque civilium auctoritatum laude ob eius praesertim in pauperibus puellis erudiendis operam. Sunt praeterea longa et asperrima Iuliae itinera recolenda, quibus amplissimas regiones perlustravit. Cumque huiusmodi sit Dei providentis 150 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ratio ad maxima quaeque gerenda ac perficienda, ut «infirma mundi eligat » (1 Cor. 1, 27), nihil mirum si n o v a quaedam eaque acerba aegritudo lenissimum matris animum premere coepit, c u m potissimum in grave adduceretur discrimen ipsa natura et vita Instituti. Quibusdam enim visum est ita eius immutandos esse fines et constitutiones, ut ex actuosis apostolatus operibus ad rerum tantum divinarum contemplationem se converterent sodales, utque singulae religiosae domus, aliae ab aliis seiunctae et omnino sui iuris, intra limites cuiusque dioecesis coercerentur et circumscriberentur. Quibus consiliis Episcopus Ambianensis est assensus, resque eo usque processerunt, ut non solum fuerit auctoritas bonae matris eoangustata et relaxata pacis vincula inter religiosas mulieres, sed etiam ut decreto expulsionis Institutum ab Episcopo affectum fuerit. Post aliquot tamen annos, idem Episcopus se tum, licet bona fide, erravisse plane confessus est, novumque et luculentissimum sanctitudini Famulae Dei adiungens testimonium, eam omni c u m honore et laude denuo v o c a v i t atque recepit. Ceterum tanti egregiae Antistitae angores et afflictationes non sine magna eius Sodalitatis mercede contigisse videntur, quae postea vel maiora incrementa ceperit, iuxta illud: « descende ut ascendas, humiliare ut exalteris » (S. Bern. P. L. 184, 1260). Sodales enim fere omnes piam matrem sequi maluerunt postquam ex urbe, quam summopere diligebat, discessit, atque claris divinae bonitatis signis alita atque sustenta, in finitimas regiones se contulit, novos ut excoleret et ampliores apostolatus agros. Primae ideo domus in Belgica ditione erectae sunt. Namurci autem, in urbe iam antiquitus religione in primisque mariali pietate insigni, domus Instituti princeps collocata. Cuius sacer Antistes Iuliae inceptis sua auctoritate et auxilio quam maxime favit, optimis praeterea consiliis et hortamentis semper beneficus. M o d o conditum Institutum Episcopus quoque Gandavensis propensissima prosecutus est voluntate: in eius enim dioecesis finibus quattuor brevi tempore religiosae domus constitutae sunt. Accedit quod currentem quasi incitavit Pius V I I , immortalis recordationis Decessor Noster, cum Iulia ad illius genua, apud Castrum Fontebellaqueum arcta custodia detenti, provoluta, summam ei fidem ac se devovendi studium obtestata est, atque idem Summus Pontifex spem certam ei dedisse dicitur, fore ut Institutum per universum terrarum orbem diffunderetur et copiosam fructuum messem colligeret. Conflagrabat interea, atroci bello, Europa fere tota; nonnullae iacebant prostratae nationes; ubique vastationes, incendia, caedes. Nobilis Christi alumna non solum inter concrepantia arma suis mulier fortissima Acta Pauli Pp. VI 151 affuit, sed etiam, sui prodiga, aliorum calamitatibus subvenit, egenis ac vulneratis dulcia praebens caritatis religionisque solacia, «revera esurientibus facta cibus, spes miserorum, solamen lugentium » (Cf. 8. Hier., JEp., P. L. 22, 595). At tot tantisque rebus adversis sic mitissimus eius animus fractus, sic vires corporis attenuatae, ut in pristinum eius statum non amplius redierint et breve vitae spatium ei reliquerint. Divinum autem, quo intus exercebatur, ignem nulla valuit restinguere calamitas, nullus opprimere labor, nulla minuere iniuria. Eebus tandem in ordinem adductis, dum Institutum mirabiliter florescit et propagatur, munus Antistitae generalis constanti et sollerti opera eadem obire perrexit, ac sodalibus praecipue splendidum sanctitatis documentum praebere quas verbo et epistulis adbortabatur, gravitatem et sapientiam redolentibus. Pia itaque virgo, « mansueta ad omnes, docibilis, patiens » (2 Tim. 2, 24) adventum Sponsi praestolabatur. N a m die VII decembris anno MDCCOXV, scalis perniciose devoluta, decumbere tres menses in lectulo coacta est, atque magis magisque cruciatibus vexata, ad extremum vitae discrimen pervenit. Quo autem melius ad imminentes caelorum nuptias se pararet, propitiationis victimam pro populo corpus suum exhibuit « h o s t i a m viventem, sanctam, D e o placentem >> {Rom. 12, 1). Instantis denique mortis non inscia, petiit ut, una cum sororibus, puellarum corona pauperum circumstaret; et sacramentis Ecclesiae refecta, blanda v o c e leniterque arridens « Magnificat » canere coepit, donec piissime obiit, die VIII aprilis anno MDCCCXVI. Dies erat dominica palmarum, cum et pueri Hebraeorum obviaverunt D o m i n o . Illa autem sanctitatis fama, qua vivens semper floruit, maior est post mortem facta altiorque apud homines virtutum, quas excoluerat, recordatio: commemorabatur scilicet in primis de eius proximorum b o n u m persequendi sedula cura, c u m adsidua rerum caelestium contemplatione coniuncta; de mira corporis animique cruciatuum patientia deque summa erga omnes humanitate morumque suavitate; de praeclara denique animi demissione suique despicientia et contemptu simulque de invicta fortitudine sapientique moderandi ratione. Quare de Beatorum Caelitum honoribus eidem decernendis Causa coepta est agitari et, processibus ordinariis de vitae sanctimonia Famulae Dei rite institutis, usque a Sacra Rituum Congregatione probatis, L e o X I I I , fel. rec. Decessor Noster, introductionis Causae commissionem die x x v mensis iunii, anno MDCCCLXXXIX obsignavit. Peractis deinde processibus apostolicis, disceptatum est de venerabilis Dei Ancillae virtutibus, quas gradum heroicum attigisse idem Leo X I I I die VIII ianuarii a. MDCCCCIII sollemni sanxit decreto, imposito tamen Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 152 onerejquattuor miracula proponendi ad eiusdem beatificationem, cum in processibus defuissent testes de visu. Cum autem S. Pius X, Decessor Noster, dispensationem super quarto miraculo largitus esset, exercita est quaestio de tribus miraculis, quae Deus, venerabili Iulia Billiart deprecante, operatus esse dicebatur; atque suetis a Sacra Rituum Congregatione habitis comitiis, idem S. Pius X, die x mensis decembris, anno MDCCCCV, sollemniter declaravit constare de tribus miraculis a D e o patratis, intercedente venerabili Iulia Billiart. Die autem III februarii, anno MDCCCCVI idem Summus Pontifex tuto procedi posse ad venerabilis Iuliae Billiart beatificationem edixit. Quae sollemnia in Basilica Petriana, die XIII insequentis mensis maii, sueto ritu celebrata sunt. Cum deinde no* vensilis Beatae deprecatione alia ferrentur a D e o patrata miracula, canonizationis gratia die x x u i iunii a. MDCCCCXXIV resumpta est Causa, et de duabus miris sanationibus quae, eadem intercedente, effectae dicebantur, apostolici instituti sunt processus. Prius miraculum contigit Otacilio Ribeiro, rustico Brasiliensi, qui inter agrestes labores doloribus t o t o in abdomine correptus est et ad nosocomium graviter aegrotans deductus. Chirurgus laparotomiam peregit explorationis causa, at induratam inventam tumefactionem nec aperuit nec abscidit, sibi persuasus iam omnem spem vivendi ei esse praecisam, propter imi intestini occlusionem. Tunc soror valetudinaria aegrotum adhortata est ut Beatae sese commendaret Iuliae eiusque sacras reliquias infirmae corporis parti applicavit. P r o x i m o autem die, chirurgus demiratur Otacilium ad plenam sanationem reversum esse. N e c minus mirabili virtute Homerus Rhodius, e Namurcensi dioecesi, sanatus est. Qui, cum quadragesimum aetatis annum ageret, perturbationibus dyspepticae indolis atque hemicrania laborare coepit, cui brevi alia graviora symptomata adiecta sunt, adeo ut medicus infaustam omnino quoad ipsam ediderit prognosim, propter hepaticam vitam et renalem urhaemiam. Tunc beatae Iuliae patrocinium ita fuit ferventissimis praecibus novem per dies pentibus invocatum, ut cunctis, mortiferae aegrotantis viri condiciones, stu- in perfectam sanitatem mutatae sint. Utrumque mi- raculum a Sacra Rituum Congregatione diligenter expensum est. In- dulta autem in casu dispensatione a Congregatione antepraeparatoria, die n mensis aprilis, anno MDCCCCLXVIII, Congregatio praeparatoria de duabus illis miris rebus iudicandis habita est, felicissimo prorsus exitu. Quam secuta est, die x x x mensis ianuarii huius anni, Congregatio generalis coram Nobis, in qua venerabilis Frater Noster Paulus S. R. E. Cardinalis Giobbe, Causae Ponens seu Relator, dubium discutiendum Acta Pauli Pp. VI 153 posuit, an et de quibus miraculis, post indultam eidem Beatae ab A p o stolica Sede venerationem, constet in casu et ad effectum de quo agitur. De quo, qui aderant, cum Patres Cardinales tum eiusdem Sacrae Congregationis Praelati Officiales et Consultores propositas sanationes miraculo tribuendas esse affirmarunt. Quibus suffragiis libentissime exceptis, eodem die ediximus constare de duobus miris sanationibus, Beata Iulia Billiart virgine intercedente a D e o patratis, scilicet: de instantánea perfectaque sanatione ab occlusione imi intestini Otaciln Ribeiro, megacolo affecti; et de instantánea perfectaque sanatione a cornate gravi et persistenti Homeri Rhodius, insufficientia hepática et renali affecti. Concessa autem dispensatione, die iv mensis aprilis huius anni, a decreto « de tuto » appellato, sacrum Consistorium in diem x x v u i eiusdem mensis aprilis indiximus, ut in eo Patrum Cardinalium, Patriarcharum, Archiepiscoporum, Episcoporum et A b b a t u m , eo die in Urbe affuturorum, ab iis prolatam, sententiam exquireremus. Quo in coetu venerabilis Frater Noster Eugenius S. R. E. Cardinalis Tisserant, Sacri Patrum Cardinalium Collegii Decanus, astantes rogavit, ut, quid de beatae Iuliae sanctorum decernendis honoribus sentirent, singuli significarent. Omnium denique receptis suffragiis, plane compertum est eam dignam ab iis concordi sententia aestimari, quae fulgidissimo decoraretur Sanctorum diademate. Ad quod statuimus diem x x i i proximi mensis iunii. Cum itaque hic dies illuxit, omnes regularis et saecularis cleri Ordines, Romanae Curiae Praesules et Officiales, non pauci Abbates, Episcopi, Archiepiscopi, Patriarchae, Cardinales in Petrianam Basilicam convenerunt, innumera iam fidelium copia stipatam, quos inter plurimae e Congregatione a Beata illa condita sorores. Nos autem eandem Basilicam ingressi, brevique ad altare maximum effusa prece, ad Nostram cathedram perreximus. Tunc venerabilis Frater Noster Paulus S. R. E. Cardinalis Giobbe, perorante dilecto Filio Ioanne Baptista Ferrata, Consistorialis Aulae A d v o c a t o r u m Decano, postulavit, ut beatam Iuliani Billiart summis Caelitum honoribus decoraremus. Cui per dilectum filium Villelmum Zannoni, ab Epistulis ad Principes adiutorem, respondimus iam in eo esse ut huiusmodi postulationi concederemus. Postquam autem Litanias Sanctorum cum fidelium turba cecinimus, a divino Paraclito impetravimus, ut superni luminis copia magis magisque menti Nostrae coruscaret. Dein in sancti Petri cathedra sedentes, uti supremus Christi Ecclesiae Magister, haec sollemniter pronuntiavimus: Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem Fidei Catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini Nostri Iesu Christi, Beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra; matura Acta Apostolicae 154 Sedis - Commentarium Officiale deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatam luliam Billiart Sanctam nimus et definimus, ac Sanctorum universa Ecclesia inter catalogo Sanctos pia Fa £g tris et Fi £g Iii et Spiritus esse decer- ascribimus: statuentes eam in devotione recoli debere. In Nomine £ß Sancti. Amen. Qua formula prolata, precibus annuentes eiusdem venerabilis Fratris Nostri Pauli S. R. E. Cardinalis Giobbe, per eundem Advocatorum Consistorialium Decanum Nobis adhibitis, Decretales has Litteras confici et expediri iussimus; praesentibus vero Protonotariis Apostolicis ut de hac canonizatione publicum confluerent instrumentum mandavimus. Deinde postquam hymnum « Gloria in excelsis » cum astantibus cecmimus, Sanctae illius patrocinium invocavimus de eiusdemque virtutibus sermonem habuimus. Omnibus itaque quae inspicienda erant bene perpensis, certa scientia et Apostolicae auctoritatis Nostrae plenitudine, quae supra memoravimus confirmamus atque universae Christi Ecclesiae denuntiamus, mandantes ut harum Litterarum exemplis et locis, etiam typis excusis, manu tamen alicuius apostolici tabellionis subscriptis sigilloque impressis, eadem prorsus tribuatur fides, quae hisce haberetur, si o s t e n d e r e t u r . Nemini autem iis quae per has Litteras statuimus obniti liceat. Quod si quis temere ausus fuerit, sciat se poenas esse subiturum iis iure statutas, qui Summorum Pontificum iussa non fecerint. Datum R o m a e , apud S. Petrum, die altero et vicesimo mensis iunii, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo nono, Pontificatus Nostri septimo. E g o P A U L U S Catholicae Ecclesiae Episcopus £g E g o EUGENIUS Episcopus tit. ecclesiae suburb. Ostiensis ac Portuensis et S. Rufinae Cardinalis TISSERANT, Sacri Collegii Decanus. $g E g o IOSEPHUS Episcopus tit. ecclesiae suburb. Albanensis Cardinalis PIZZARDO. Acta Pauli Pp. VI 155 £8 E g o BENEDICTUS Episcopus tit. ecclesiae suburb. Praenestinae Cardinalis ALOISI MASELLA, S. R. E. Camerarius. gß E g o FERDINANDUS Episcopus tit. ecclesiae suburb. Veliternae Cardinalis CENTO. £8 E g o HAMLETUS IOANNES Episcopus tit. ecclesiae suburb. Tusculanae Cardinalis CICOGNANI. £g E g o IOSEPHUS Episcopus tit. ecclesiae suburb. Sabinensis et Mandelensis Cardinalis FERRETTO. E g o GREGORIUS PETRUS tit. S. Bartholomaei in Insula Presbyter Cardinalis AGAGIANIAN. E g o ALFREDUS tit. S. Mariae in D o m n i c a Presbyter Cardinalis OTTAVIANI. E g o PAULUS tit. S. Mariae in Vallicella Cardinalis GIOBBE. E g o CAROLUS tit. S. Agnetis extra Moenia Presbyter Cardinalis CONFALONIERI. E g o ALBERTUS tit. S. Pudentianae Presbyter Cardinalis DI JORIO. E g o FRANCISCUS tit. SS. D u o d e c i m Apostolorum Presbyter Cardinalis ROBERTI. Ego PAULUS tit. S. Andreae de Hortis Presbyter Cardinalis MARELLA. E g o ARCADIUS MARIA tit. Immaculati Cordis B. M. V. Presbyter Cardinalis LARRAONA. E g o ALOISIUS tit. S. Laurentii in Damaso Presbyter Cardinalis TRAGLIA. E g o ILDEBRANDUS tit. S. Sebastiani ad Catacumbas Presbyter Cardinalis ANTONIUTTI. E g o EPHRAEM tit. S. Crucis in Hierusalem Presbyter Cardinalis FORNI. E g o IOSEPHUS tit. S. Athanasii Presbyter Cardinalis SLIPTJ. E g o FRANCISCUS tit. SS. Petri et Pauli in Via Ostiensi Presbyter Cardinalis SEPER. E g o IOANNES tit. SS.mae Trinitatis in Monte Pincio Presbyter Cardinalis VILLOT. E g o CAESAR tit. Dominae Nostrae a Sacro Corde in Circo Agonali Presbyter Cardinalis ZERBA. E g o IOSEPHUS tit. S. Mariae Liberatricis ad Collem Testaceum Presbyter Cardinalis BELTRAMI. E g o GABRIEL MARIA tit. S. Sabinae Presbyter Cardinalis GARRONE. E g o MAXIMILIANUS tit. SS.mi Cordis Iesu ad Castrum Praetorium Presbyter Cardinalis DE FURSTENBERG. E g o ANTONIUS tit. S. Mariae supra Minervam Presbyter Cardinalis SAMORÉ. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 156 E g o PETRUS tit. S. Laurentii in Lucina Presbyter Cardinalis PARENTE. E g o CAROLUS tit. S. Marcelli Presbyter Cardinalis GRANO. E g o ANGELUS tit. SS. Ambrosii et Caroli ad V i a m Latam Presbyter Cardinalis DELL'ACQUA. E g o DINUS tit. SS.mi Cordis Iesu Christi Eegis Presbyter Cardinalis STAFFA. E g o IOANNES tit. Iesu Divini Magistri Presbyter Cardinalis WRIGHT. E g o VILLELMUS THEODORUS tit. S. Theodori in Palatio Diaconus Cardinalis HE ARD. E g o ANTONIUS tit. S. Eugenii Papae Diaconus Cardinalis BACCI. E g o MICHAEL tit. S. Pauli Apostoli in Arenula Diaconus Cardinalis BROWNE. E g o FRIDERICUS tit. S. Ioannis B o s c o in Via Tusculana Diaconus Cardinalis CALLORI DI VIGNALE. E g o AEGIDIUS tit. S. Iosephi ad V i a m Triumphalem Diaconus Cardinalis VAGNOZZI. E g o PERICLES tit. S. Apollinaris Diaconus Cardinalis FELICI. E g o BENNO tit. S. Georgii in Velabro Diaconus Cardinalis GUT. E g o PAULUS tit. S. Hieronymi a Caritate in Via Iulia Diaconus Cardinalis BERTOLI. EGO SILVIUS tit. S. Agathae in Urbe Diaconus Cardinalis ODDI. E g o IOSEPHUS tit. Omnium Sanctorum in Via Appia N o v a Diaconus Cardinalis PAUPINI. E g o IACOBUS tit. S. Eustachii Diaconus Cardinalis VIOLARDO. E g o IOANNES tit. SS. Cosmae et Damiani Diaconus Cardinalis WILLEBRANDS. E g o MARIUS tit. S. Ioannis Decollati Diaconus Cardinalis NASALLI EOCCA DI CORNELIANO. E g o SERGIUS tit. SS.mi Nominis Mariae ad F o r u m Traiani Diaconus Cardinalis GUERRI. ALOISIUS Card. TRAGLIA PAULUS Card. BERTOLI S. R. B. Cancellarius S. Congr. pro Causis Sanctorum Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Iosephus Del T o n , Proton. Apost. Iosephus Massimi, Loco £ß Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXXII, n. 2. Proton. Apost. Acta Pauli Pp. VI 157 CONVENTIO INTER SANCTAM SEDEM ET RHENANIAM-PALATINATÜM ACCORDO VERTRAG fra la Santa Sede ed il Land Rena- zwischen d e m Heiligen Stuhl und nia-Palatinato, c o n cui si appor- dem Land Rheinland-Pfalz zur Er- tano aggiunte e modifiche alle di- gänzung und Änderung der kon- sposizioni kordatären concordatarie vigenti nella Renania-Palatinato. Bestimmungen im Land Rheinland-Pfalz. DER HEILIGE STUHL, LA SANTA SEDE, rappresentata dal suo Plenipoten- vertreten durch dessen Bevoll- ziario Monsignor Corrado Baule, mächtigten, den Herrn Apostoli- Arcivescovo titolare di Antiochia schen di Pisidia, Nunzio Apostolico in Corrado Germania, v o n Antiochen in Pisidien, Nuntius Bafile, in Deutschland, Titularerzbischof E UND IL LAND RENANIA-PALATINATO, DAS LAND RHEINLAND-PFALZ, rappresentato dal Signor Dr. h. c. vertreten durch den Herrn Mini- Peter Altmeier, Presidente dei Mi- sterpräsidenten, Dr. h. c. Peter Alt- nistri, mossi dal desiderio di raffor- meier, zare e promuovere le amichevoli Wunsch, relazioni esistenti fra la Santa Sede Verhältnis zwischen dem Heiligen ed il Land, partendo dalla conside- Stuhl und dem Lande zu festigen razione che i Concordati con la Ba- und zu fördern, ausgehend v o n der viera del 29 marzo 1924 (per il ter- Tatsache, daß die Konkordate mit ritorio già bavarese), con la Prussia Bayern v o m 29. März 1924 (im del 14 giugno 1929 (per il territorio ehemals bayerischen Teil des Lan- già prussiano) e c o n il Reich Ger- des), mit Preußen v o m 14. Juni manico del 20 luglio 1933 sono in 1929 (im ehemals preußischen Teil vigore, des Landes) und d e m Deutschen hanno deciso di stipulare il seguen- Reich v o m 20. Juli 1933 in Geltung te A c c o r d o al fine di adeguare alla stehen, beschlossen, in Anpassung haben, das geleitet von dem freundschaftliche Acta Apostolicae 158 nuova situazione le Sedis - Commentarium disposizioni Officiale an die Entwicklung auf dem Gebiet concernenti la formazione dei mae- der Lehrerbildung den folgenden stri. Vertrag zu schließen: ARTICOLO 1 Artikel 1 (1) In ogni sezione dell'Alta Scuola (1) An jeder Abteilung der Erzie- scientifico-educativa del Land hungswissenschaftlichen H o c h - vengono istituite: schule des Landes werden eingerichtet: 1. cattedre di Teologia cattoli- 1. Lehrstühle für katholische ca, i cui titolari saranno no- Theologie, deren Inhaber erst minati soltanto se dal c o m - dann ernannt werden, wenn petente V e s c o v o diocesano v o n dem zuständigen Diöze- non saranno state sollevate sanbischof gegen die in Aus- obiezioni contro il candidato; sicht Genommenen keine Erinnerung erhoben worden ist; 2. una cattedra per Pedagogia 2. ein Lehrstuhl für Religions- religiosa, il cui titolare sia in pädagogik, dessen Inhaber grado di svolgere il suo inse- in der Lage ist, seinen Wis- gnamento nello spirito della senschaftsbereich im Geiste dottrina cattolica. der katholischen Lehre zu vertreten. (2) I programmi e gli ordinamenti (2) Die Studien- und Prüfungsord- per gli esami nelle discipline nungen für die Fächer katholi- Teologia cattolica e Didattica sche Theologie und Didaktik dell'insegnamento religioso ven- des Religionsunterrichts werden gono con imEinvernehmen mit den kirch- l'Autorità diocesana. Nelle com- lichen Oberbehörden aufgestellt missioni di esame, In compilati d'intesa che sono den Prüfungsausschüssen, competenti per il conferimento die für die Erteilung der Lehr- della idoneità all'insegnamento befähigung für den katholischen della Eeligione cattolica nelle Religionsunterricht Grundschulen, Grund-, Hauptschulen e Haupt- und an den Sonder- Sonderschulen, le Autorità dio- schulen zuständing sind, erhal- cesane ten die kirchlichen Oberbehör- saranno conveniente- mente rappresentate. Per im- den eine angemessene Vertre- partire l'istruzione religiosa si tung. Die Erteilung des katholi- Acta Pauli Pp. VI 159 richiede la missio canonica da sehen Religionsunterrichts setzt parte del Vescovo diocesano. die Missio canonica durch den Diözesanbischof voraus. Articolo 2 Artikel 2 (1) Il Land garantisce l'istituzione (1) Das Land gewährleistet die Er- ed il funzionamento di una Alta richtung und den Betrieb einer Scuola scientifico-educativa ec- kirchlichen Erziehungswissen- clesiastica. schaftlichen Hochschule. La partecipazione Die dello Stato alle spese relative Beteiligung des Landes am not- sarà regolata in apposita con- wendigen Aufwand wird in einer venzione. besonderen Vereinbarung ge- regelt. (2) Il Land curerà che all'Alta (2) Das Land wird dafür Sorge tra- Scuola scientifico-educativa ec- gen, daß der kirchlichen Erzie- clesiastica siano riconosciuti gli hungswissenschaftlichen H o c h - stessi diritti accademici che alle schule corrispondènti Alte Scuole sta- schen Rechte wie vergleichba- tali. ren staatlichen Hochschulen des die gleichen akademi- Landes eingeräumt werden. (3) Gli studenti formati nell'Alta (3) Die an der kirchlichen Erzie- Scuola scientifico-educativa ec- hungswissenschaftlichen H o c h - clesiastica schule ausgebildeten Studenten verranno ammessi, a tenore delle prescrizioni gene- werden nach Maßgabe der all- rali, agli esami di Stato e ver- gemeinen Bestimmungen zu den ranno staatlichen Prüfungen zugelas- agli equiparati insegnanti nell'impiego formati nelle Alte Scuole statali. sen und in ihrer beruflichen Verwendung den an staatlichen Hochschulen des Landes ausgebildeten Lehrern gleichgestellt. Articolo 3 Artikel 3 Se in avvenire sorgesse qualche di- Sollte sich in Zukunft wegen der vergenza e Auslegung oder praktischen An- sulla pratica applicazione di una wendung einer Bestimmung dieses disposizione del presente A c c o r d o , Vertrages sulla interpretazione irgendeine Meinungs Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 160 Officiale la Santa Sede ed il Land Renania- verschiedenheit ergeben, so werden Palatinato procederanno di comu- der Heilige Stuhl und das Land ne intelligenza ad una amichevole Rheinland-Pfalz im gemeinsamen Einvernehmen soluzione. eine freundschaft- liche Lösung herbeiführen. Articolo 4 Artikel 4 Il presente A c c o r d o , i cui testi ita- Dieser Vertrag, dessen italienischer liano e tedesco fanno ugualmente und deutscher Text gleiche Kraft fede, dovrà essere ratificato. Gli haben, bedarf der Ratifikation. Die Istrumenti della ratifica verranno Ratifikationsurkunden scambiati in B a d Godesberg. Esso B a d Godesberg ausgetauscht. Er entrerà in vigore il giorno dello tritt mit dem Tage des Austaus- scambio di detti Istrumenti. ches in Kraft. In fede di che il presente A c c o r d o Zu Urkund dessen ist dieser Ver- è stato sottoscritto in d o p p i o ori- trag in doppelter Urschrift unter- ginale. zeichnet worden. Magonza, 29 aprile 1969. Mainz, den 29. April 1969. werden in CORRADO B AFILE ALTMEIER Nunzio Apostolico Ministerpräsident PROTOCOLLO FINALE SCHLUSSPROTOKOLL Nell'atto di sottoscrivere l ' A c c o r d o Bei der Unterzeichnung des am oggi concluso fra la Santa Sede ed heutigen Tag geschlossenen Ver-: il Land Renania-Palatinato, sono träges zwischen dem Heiligen Stuhl state fatte le seguenti concordi di- und dem chiarazioni che costituiscono parte sind folgende integrante dell'Accordo stesso: Erklärungen Land Rheinland-Pfalz übereinstimmende abgegeben worden, die einen integrierenden Bestandteil des Vertrages bilden: Circa VArt. 1: Zu Artikel 1: Norme analoghe si applicheranno, Bei einer Änderung der inneren in caso di modifica dell'interna Struktur struttura dell'Alta schaftlichen Hochschule gilt für Scuola scien- der Erziehungswissen- Acta Pauli Pp. VI tiflco-educativa, alle nuove forme 161 neue Organisationsformen, die an organizzative che subentreranno a die Stelle der bisherigen Organisa- quelle finora in vigore per la forma- tionsformen zur Ausbildung der zione Lehrer an Grund- und Hauptschu- dei maestri destinati alle Grundschulen e Hauptschulen. len treten, Entsprechendes. Circa VArt. 1 comma 1: Zu Artikel 1 Abs. 1: I titolari delle cattedre di cui al- Die Lehrstuhlinhaber gemäß Art. 1 l'Art. 1 n. 1 estendono il loro inse- A b s . 1 Ziff. 1 vertreten ihren Wis- gnamento anche alla Didattica del- senschaftsbereich l'insegnamento alle lich der Didaktik des Religions- questioni di confine fra la Teologia unterrichts und der theologischen religioso ed e le altre scienze. La dotazione mi- Grenzfragen. nima per la disciplina Teologia cat- tung tolica comprende, Theologie oltre a dette für auch hinsicht- Die Mindestausstat- das Fach umfaßt Katholische neben diesen cattedre, secondo il bisogno, inca- Lehrstühlen nach Bedarf Lehrauf- richi di insegnamento, posti per träge, Stellen für akademische Mi- collaboratori accademici, personale tarbeiter, Hilfs- und Schreibkräfte ausiliario e di segreteria, come pure sowie eine Bibliothek; sie sollen una biblioteca, il tutto da inte- zu einer Einheit zusammengefaßt grarsi in una unità. werden. Le liste dei candidati alle cattedre Die Vorschlagslisten für die Beru- di Teologia cattolica vengono com- fungen auf die Lehrstühle für ka- pilate d'intesa con il competente tholische Theologie werden im Ein- Vescovo diocesano, il quale con vernehmen mit dem zuständigen ciò stesso fa conoscere che non sol- Diözesanbischof erstellt, der damit leva obiezioni contro le persone gleichzeitig zum Ausdruck bringt, proposte. Per il conferimento di daß er gegen die Vorgeschlagenen un incarico d'insegnamento si ap- keine Erinnerung erhebt. Für die plica l'Art. 1 comma 1 n. 1. Erteilung eines Lehrauftrages gilt Art. 1 Abs. 1 Ziff. 1 entsprechend. I titolari delle cattedre di Peda- Die Lehrstuhlinhaber fürReligions- gogia religiosa trattano il campo pädagogik vertreten den pädago- scientifico della Pedagogia con spe- gischen Wissenschaftsbereich un- ciale riguardo alla formazione ed ter educazione religiosa. Il giudizio se der religiösen Bildung und Erzie- i candidati presi in considerazione hung. Die Beurteilung, ob die für besonderer Berücksichtigung per le cattedre di cui all'Articolo 1 die Besetzung der Lehrstühle ge- c o m m a 1 n. 2. siano in grado di mäß Art. 1 Abs. 1 Ziff. 2 in Aus- 11 - A. A. s. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 162 svolgere il proprio insegnamento sieht Genommenen in der Lage nello spirito della dottrina catto- sind, lica spetta alla competente A u t o - im Geiste der katholischen Lehre rità diocesana. zu vertreten, trifft die zuständige ihren kirchliche Wissenschaftsbereich Oberbehörde. Nella configurazione dello studio Im pedagogico e nella compilazione dei Studiums und in der Gestaltung der programmi e degli ordinamenti per Studien- gli esami, il Land curerà che gli stu- wird das Land dafür Sorge tragen, denti, i quali scelgono le materie daß die Studenten, die die Fächer Teologia cattolica e Pedagogia re- Katholische Theologie und Reli- ligiosa, non vengano per questo gionspädagogik wählen, gravati più che gli altri studenti. Aufbau des und Pädagogischen Prüfungsordnungen dadurch nicht mehr als andere Studenten belastet werden. Circa VArt. 1 comma 2: Zu Artikel 1 Absatz 2: Il Land favorirà l'aggiornamento Das Land wird die Fortbildung der dei maestri nell'insegnamento della Lehrer im Fach Religion in glei- Religione nello stesso m o d o che cher Weise fördern wie die Fort- nelle altre discipline. bildung in den anderen Fächern. Circa VArt. 2 comma 3: Zu Artikel 2 Absatz 3: Il Land assicura agli studenti del- Das Land wird die schulpraktische l'Alta Scuola scientifico-educativa Ausbildung ecclesiastica possibilità di tirocinio kirchlichen Erziehungswissenschaf- pari a quelle degli studenti del- tlichen Hochschule in gleicher Wei- l'Alta Scuola scientifico-educativa se sicherstellen wie diejenige der del Land. Studenten der Erziehungswissens- der Studenten der chaftlichen Hochschule des Landes. Magonza, 29 aprile 1969. CORRADO B Nunzio Apostolico Mainz, den 29. April 1969. AFILE ALTMEIER Ministerpräsident Conventione inter Apostolicam Sedem et Rhenaniam-Palatinatum rata JiaMta, die XXVII mensis Februarii anno MDGGGGLXX Ratihabitionis Instrumenta accepta et reddita mutuo fuerunt. Exinde, i. e. a die XXVII Februarii anno MDGGGOLXX, huiusmodi Conventio inter Apostolicam Sedem et Rhenaniam-Palatinatum icta vigere coepit ad normam articuli IV eiusdem Pactionis, Acta Pauli Pp. VI 163 CONVENTIO INTER SANCTAM SEDEM ET REMPUBLICAM AUSTRIACAM ACCORDO ZUSATZVERTRAG Addizionale fra la Santa Sede e la Repubblica Austriaca alla Convenzione fra la Santa Sede e la Repubblica Austriaca per il R e golamento di Rapporti Patrimoniali del 23 giugno 1960. zwischen dem Heiligen Stuhl und der Republik Österreich zum Vertrag zwischen d e m Heiligen Stuhl und der Republik Österreich zur Regelung v o n vermögensrechtlichen Beziehungen v o m 23. Juni 1960. FRA LA SANTA SEDE ZWISCHEN DEM HEILIGEN STUHL, rappresentata dal suo Plenipotenziario Sua Eccellenza Rev.ma Mons. Dr. Opilio Rossi, Arcivescovo tit. di Ancira e Nunzio A p o stolico in Austria, vertreten durch dessen Bevollmächtigten, Seine Exzellenz, den Herrn Apostolischen Nuntius in Österreich, Titularerzbischof v o n A n cyra, Msgr. Dr. Opilio Rossi, E LA REPUBBLICA AUSTRIACA UND DER REPUBLIK ÖSTERREICH, rappresentata dai suoi Plenipotenziari il Signor D r . Wilfried Platzer, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario, Segretario Generale del Ministero degli Affari Esteri, e il Signor Dr. Alois M o c k , Ministro Federale per l'Istruzione, vertreten durch deren Bevollmächtigte, Herrn Dr. Wilfried Platzer, ausserordentlicher und bevollmächtigter Botschafter, Generalsekretär für Auswärtige Angelegenheiten, und Herrn Dr. Alois Mock, Bundesminister für Unterricht, viene concluso, a complemento della Convenzione fra la Santa Sede e la Repubblica Austriaca per il Regolamento di Rapporti Patrimoniali del 23 giugno 1960, il seguente A c c o r d o Addizionale. wird in Ergänzung des Vertrages zwischen dem Heiligen Stuhl und der Republik Österreich zur Regelung v o n vermögensrechtlichen B e ziehungen v o m 23. Juni 1960 nachstehender Zusatzvertrag geschlossen: Articolo I Artikel I La somma di 50 milionifdi scellini, di cui all'Articolo I I , Capov. 1, Der in Artikel II Absatz 1 lit. a des Vertrages zwischen dem Heiligen 164 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale lettera a della Convenzione fra la Santa Sede e la Repubblica A u striaca per il Regolamento di R a p porti Patrimoniali del 23 giugno 1960, verrà elevata a partire dall'anno 1970 a 67 milioni di scellini. Stuhl und der Republik Österreich zur Regelung v o n vermögensrechtlichen Beziehungen v o m 23. Juni 1960 genannte Betrag v o n 50 Millionen Schilling wird beginnend mit dem Jahr 1970 auf 67 Millionen Schilling erhöht. Articolo II Artikel II L'Articolo X X I I del Concordato del 5 giugno 1933 vale, per analogia, per la soluzione di difficoltà concernenti l'interpretazione del presente A c c o r d o Addizionale. Artikel X X I I Absatz 2 des K o n kordates v o m 5. Juni 1933 gut für die Regelung v o n Schwierigkeiten bezüglich der Auslegung dieses Zusatzvertrages sinngemäss. Articolo III Questo A c c o r d o Addizionale, il cui testo italiano e tedesco sono ugualmente autentici, dev'essere ratificato e gli istrumenti di ratifica dev o n o essere scambiati al più presto in R o m a . Esso entra in vigore il giorno dello scambio degli istrumenti di ratifica. In fede di che i Plenipotenziari hanno firmato il presente A c c o r d o in doppio originale. Artikel I I I Dieser Zusatzvertrag, dessen deutscher und italienischer Text authentisch ist, wird ratifiziert; die Ratifikationsurkunden werden sobald wie möglich in R o m ausgetauscht werden. Er tritt mit dem Tag des Austausches der Ratifikationsurkunden in Kraft. Zu Urkund dessen haben die Bevollmächtigten diesen Zusatzvertrag in doppelter Urschrift unterzeichnet. Fatto a Vienna, il 29 settembre 1969. Geschehen zu Wien, am 29. September 1969. Per la Santa Sede: Für den Heiligen Stuhl: Für die Republik Österreich: Per la Repubblica Austriaca: gß OPILIO ROSSI Dr. ALOIS MOCK PLATZEK Conventione inter Apostolicam Sedem et Rempublicam Austriacam rata habita, die XXIII mensis Februarii anno MDCCOGLXX Ratihabitionis Instrumenta accepta et reddita mutuo fuerunt. Exinde, i. e. a die XXIII Februarii anno MDCCGOLXX, huiusmodi Conventio inter Apostolicam Sedem et Rempublicam Austriacam icta vigere coepit ad normam articuli III eiusdem Pactionis. Acta Pauli Pp. VI 165 ALLOCUTIONES I In Aede Sixtina habita Romano Clero et quadragenaria temporis in Urbe oratoribus* Figli e Fratelli in Gesù Cristo, carissimi, Questo incontro annuale sembra a noi assumere un'importanza straordinaria: perché unico, e carico perciò di tutti i desideri, di tutti i problemi, di tutte le esperienze, che vorrebbero avere qui una loro espressione, e trovare qui un giudizio, un conforto, un orientamento. Ciascuno dei presenti noterà come una spontanea esigenza, relativa all'ora presente della vita della Chiesa, impone a questo discorso un cambiamento di prospettiva: invece di rivolgere la sua attenzione ai tanti e non certo superati temi della predicazione quaresimale e della preparazione pasquale, come vorrebbe la consuetudine, donde trae la sua origine e la sua ragion d'essere, la nostra parola si sente obbligata a riflettersi sulle persone presenti, su voi stessi, su i ministri, piuttosto che su i problemi del loro ministero. Il discorso diventa conversazione. La confidenza lo vorrebbe qualificare, l'affezione vivificare. Cioè: noi ci sentiamo compresi di cotesta presenza, come di ciò che maggiormente ci interessa. Le questioni relative al nostro Clero primeggiano, in questo momento, su quelle relative al campo in cui esso esercita le sue funzioni sacerdotali e pastorali. È accaduto lo stesso rivolgimento, se ben ricordiamo, anche lo scorso anno, quando, in questa medesima occasione, si disse qualche cosa circa la controversa posizione sociologica del Sacerdote nel m o n d o contemporaneo. Così quest'anno, Fratelli e Figli carissimi, noi non sappiamo parlare d'altro, se non di quanto vi riguarda direttamente. E se noi cediamo a questo invito interiore, non è certo per semplificare il tema di queste semplici parole e per alleggerire il peso del nostro ministero, ma piuttosto per sentircene maggiormente responsabili, e per dare a v o i prova del posto, che voi occupate nel nostro spirito e nella nostra carità. Vi diremo, scegliendo fra le tante che si addensano sulla nostra considerazione, una sola cosa: lo spirito comunitario. D o b b i a m o accrescere lo spirito comunitario. Lo spirito comunitario in questa nostra comunità, che è la diocesi di R o m a . Si parla di accrescere: ben volentieri riconosciamo che esso già esiste; deve svilupparsi, deve approfondirsi, deve caratteriz* Die 9 mensis februarii a. 1970. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 166 zare la nostra spiritualità, deve esprimersi nella nostra attività pastorale, deve diventare fiducia, collaborazione, amicizia. Sono già in atto rapporti comunitari esteriori; la comune dimora, l'appartenenza anagrafica alla Chiesa romana, l'inserzione canonica nel suo tessuto organico, ministeriale, gerarchico. Esiste la comunità ecclesiale; ma è questa sempre pari ad una perfetta comunione di animi, di intenti, di opere? N o n siamo talvolta dei solitari in mezzo ad una moltitudine, che dovrebbe essere di fratelli e costituire famiglia? N o n preferiamo talora d'essere isolati, d'essere noi stessi, distinti, diversi, ed anche separati, e fors'anche dissociati, e perfino antagonisti, in mezzo alla nostra compagine ecclesiastica? Ci sentiamo davvero ministri solidali nel medesimo ministero di Cristo? È sempre viva fra di noi un'affezione fraterna, che ci fa solleciti e lieti del bene dei nostri confratelli, e umilmente e santamente fieri della nostra vocazione fra le file del tìlero romano? La revisione in corso, provocata dal Concilio, della vita sacerdotale ci presenta queste domande, rese più incalzanti dal fatto che in questa nostra comunità diocesana confluiscono membri m o l t o eterogenei, che sono per origine, per formazione, per ufficio, per qualificazione spirituale e culturale molto differenti gli uni dagli altri: occorre fondere insieme maggiormente queste schiere di preti, di religiosi, di Prelati, se vogliamo davvero essere « chiesa », cioè congregazione, famiglia, corpo di Cristo, moltitudine animata dalla stessa fede, dalla stessa carità, come fu quella dei primi credenti, « un cuor solo e un'anima sola » . 1 Perché è fuori dubbio che questo è il pensiero di Cristo: l'« unum sint » è al vertice dei suoi v o t i ; nico 3 e divino 4 2 e prima di spaziare questo desiderio messia- su tutta l'umanità, esso si rivolge direttamente ai suoi 5 d i s c e p o l i : prima dell'unità ecumenica della Chiesa il Signore domanda a noi l'unità fraterna, comunitaria nella Chiesa. E pare a noi che uno dei più chiari orientamenti del recente Concilio sia proprio quello di mettere in evidenza l'indole comunitaria di tutta la umanità, resa specialmente manifesta nell'intenzione del piano divino soprannaturale. 6 La Chiesa cattolica già realizza, per virtù dello Spirito Santo, questo disegno costituzionale del suo Fondatore; ma siamo ancora in dovere di perfezionarne l'attuazione. 1 2 3 4 5 6 Act. 4, 32. Io. 17. Cfr. Io. 11, 52. Cfr. 1 Tim. 2, 4. Io. 13, 34. Cfr. Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, nn. 23-24. Acta Pauli Pp. VI 167 Due fattori, pare a noi, vengono in aiuto di questo perfezionamento nell'unità e nella carità, cioè comunitario, della vita sacerdotale. Il primo è il rilievo, dato dal Decreto conciliare « sul ministero e la vita sacerdotale » alla subordinata partecipazione dell'Ordine presbiterale alla missione dell'Ordine episcopale. Verità nota, ma messa in luce dal Concilio, in m o d o che « d'ora innanzi chi vorrà sapere che cosa è il prete non potrà non riferirsi al sacerdozio episcopale, a cui il prete partecipa e che condivide, al7 l'esercizio del quale egli è destinato a portare la sua collaborazione » . La comunione nella Chiesa è gerarchica; e questo carattere ne costituisce un più stretto e più vitale principio di coesione. Il secondo fattore è la rinnovata e chiarita nozione della solidarietà che unisce l'ordine sacerdotale all'ordine episcopale, alla quale è stato ridato un nome, il « presbiterio », e col n o m e una struttura e una funzione: « I sacerdoti — dice il Concilio —, saggi collaboratori dell'ordine episcopale, e suo aiuto e strumento, chiamati a servire il P o p o l o di D i o , costituiscono col loro V e s c o v o un presbi8 terio unico, sebbene destinato a diversi uffici » . Sotto la configurazione associativa e giuridica, che il ceto ecclesiastico viene così ad assumere, si vorrà ravvisare una più palese ed operante animazione spirituale, la quale non fa salire democraticamente dalla base al vertice l'autorità ecclesiastica, né tende a imporle le ragioni del numero, ovvero del pluralismo delle opinioni, paralizzandone l'esercizio carismatico e responsabile, ma mira a rendere vitale, cosciente, concorde la comunione e la cooperazione fra il V e s c o v o ed i suoi sacerdoti, e la coesione di questi fra loro. Sembra a noi che sia venuto il momento opportuno per dare allo spirito comunitario ecclesiale una sua migliore coscienza, una sua maggiore efficienza, specialmente fra coloro che sono insigniti del sacerdozio, e ancor più fra quanti di essi, del Clero diocesano e Religiosi, sono impegnati nell'esercizio d'un ministero pastorale. A R o m a è stato designato in questi giorni il gruppo di Sacerdoti componenti il Consiglio presbiterale: diamo importanza, significato, efficacia a questo nuovo organismo. Pensiamo che tale sia anche il proposito del nostro venerato e zelante Cardinale Vicario. N o n sia questo gruppo di Sacerdoti separato dagli altri Confratelli, né tanto meno sia esponente d'una corrente che frazioni il Clero in tendenze antagoniste fra loro, ma piuttosto segno ed organo della concordia e della collaborazione, della solidarietà e dell'amicizia dei nostri preti fra di essi, e sia alimento di quello spirito comunitario, di quell'unità e di quella ca7 Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, nn. 2, 6, 7; Card. Gar- rone: Le Concile, p. 78. 8 Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 28. 168 Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale rità, di cui stiamo parlando. Saremo noi stessi lieti di assecondare cotesta fusione di animi e di opere per quanto ci sarà dato conoscere e approvare i vostri comuni propositi e sovvenire ai vostri bisogni. D o v r à risultare da tale spirituale e operativa concordia un qualche programma d'azione pastorale combinata e solidale (la « pastorale d'ensemble », c o m e ora si dice), con migliore risparmio ed impiego di persone, di iniziative e di mezzi, e con maggiore efficienza di risultati. Subito vengono alla nostra mente alcuni temi di questa attività pastorale simultanea e concertata: primissimo quello delle vocazioni ecclesiastiche. ìsToi non ci rassegniamo a pensare che il nostro campo pastorale sia sterne di anime giovanili e adulte, capaci d'intendere la chiamata all'eroico servizio del regno di D i o ; noi pensiamo sempre che la scarsità di vocazioni nelle grandi città dipenda, sì, in gran parte dall'ambiente familiare e sociale, che rende refrattaria la coscienza delle nuove generazioni allo stimolo della voce di Cristo, ma abbiamo sempre la fiducia che un prete, un vero prete, né bigotto, né secolarizzato, ma vivente in intensità di sapienza e di sacrifìcio il suo sacerdozio al contatto con la comunità, con quella giovanile specialmente, abbia la virtù, o meglio la grazia di accendere in altre anime la fiamma che arde in lui dell'amore totale a Cristo Signore; e crediamo che la presentazione della vita sacerdotale, vissuta nella pienezza dell'immolazione, col sacro celibato ch'essa comporta, all'unica dilezione di Gesù Maestro e Signore, di Gesù sommo Sacerdote e unico Agnello redentore, e insieme alla completa ed esclusiva sua sequela nel servizio pastorale del P o p o l o di D i o , eserciti maggiore attrattiva ad abbracciare lo stato ecclesiastico, che non una formula umanamente più naturale e apparentemente più facile, nella quale però dedizione a Cristo e sacrifìcio di sé non abbiano più la perfetta ed esaltante coincidenza che noi conosciamo. Tutto sta nel capire; questo è il carisma condizionante; ma dobbiamo dubitare che lo Spirito lo possa dare ai figli più generosi della nostra generazione? La fortezza morale, il dono di sé, la dilezione a Cristo, sacra e sovrumana, ma verissima, vivissima e dolcis9 sima, staccata da ogni pur legittimo amore, la croce insomma per la propria e per l'altrui salvezza, hanno più efficace incidenza nel cuore umano, giovanile specialmente, che non quell'invito al sacerdozio, che fosse agevolato dalla combinazione dell'amore naturale con quello soprannaturale. Così che, anche nell'assillante bisogno di vocazioni ecclesiastiche, noi pensiamo che il celibato, spiritualmente trasfigurato e trasfigurante, sia mi- Ofr. Matth. 19, 29. Acta Pauli Pp. VI 169 gliore incentivo al loro reclutamento qualitativo e quantitativo, che non una flessione alla legge canonica, che lo vuole integro e fermo e che costituisce l'epilogo di fedeltà e di amore al regno di Dio dell'esperienza storica e dell'agone ascetico e mistico della nostra Chiesa latina. Y o i lo sapete, e con noi v o i lo volete, Pigli e Fratelli nostri. Siate benedetti. Î3 allora col problema delle vocazioni che dobbiamo riprendere a studiare e a risolvere, con proposito comunitario, quello del Seminario. A n ch'esso dev'essere più che mai un centro di convergenza della nostra comunità ecclesiale, per l'affezione, per la fiducia, per il sostegno di ciascuno e di tutti. Una tradizione, che non deve spegnersi, ha fatto del nostro Seminario un focolare del cuore per tanti degnissimi ecclesiastici, che vi furono alunni e maestri, ancor più che una scuola scientifica e una palestra pedagogica; esso fu ed è la casa della nostra incomparabile madre, la nostra Chiesa, la casa degli affetti che non muoiono mai, dei ricordi che rivivono sempre, dei propositi che sorreggono la vita. Così ancora e sempre dev'essere per la vostra collettiva e cordiale fedeltà. Ne avrete merito e vantaggio anche voi, Religiosi. E poi quanti, quanti problemi attendono dallo spirito comunitario uno studio più sistematico e più organico, una soluzione più moderna e più larga; le condizioni economiche del Clero, la vita comune dei Sacerdoti, la predicazione rigenerata, l'istruzione religiosa della gioventù e degli adulti, l'Azione Cattolica, le chiese nuove, l'assistenza ai quartieri poveri, il giornale cattolico, l'attuazione metodica della riforma liturgica, il canto religioso, l'arte sacra, gli esercizi spirituali, eccetera. È venuto il momento di una ripresa concorde e vigorosa per ogni forma d'apostolato, per ogni esercizio del ministero, per ogni sollecitudine pastorale. Tutti devono fare; noi ora diciamo: tutti devono collaborare. L'orchestra ha molti e diversi strumenti, ciascuno suona il proprio; ma la musica è unica; dev'essere un'armonia, una somma di sforzi comuni. V o i vedete come il nostro Vicariato, considerato pur troppo da alcuni solo sotto l'aspetto burocratico e disciplinare, possa diventare il centro del fervore, della concordia, dello zelo, della carità diocesana. Noi non finiremmo adeguatamente questa esortazione all'incremento dello spirito comunitario, se non vi ricordassimo, come già conoscete, l'intrinseca relazione, che esso suppone e che esso promuove, con la spiritualità personale. Cadremmo nell'esteriorità, nel calcolo puramente sociologico, nel giuridismo, se all'accresciuto spirito comunitario non facessimo Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 170 corrispondere un'intensa, intima, puntuale religiosità interiore. L'apostolato perderebbe le sue interiori radici, le sue migliori e originali espressioni, le sue più alte finalità, se l'apostolo non fosse u o m o di orazione e di meditazione; la compagine del popolo educato alla partecipazione liturgica mancherebbe di vera coesione spirituale e di vero frutto di comunione con i misteri divini celebrati, se il ministro e se i singoli fedeli non ricavassero dal rito e non vi infondessero un proprio fervore religioso; la Chiesa non sarebbe più Chiesa, se nell'attuazione della carità fraterna non vi anteponesse e non vi infondesse la carità divina; e questa esige il colloquio silenzioso dell'anima, che ascolta e contempla dentro di sé; e dice a Cristo, che all'anima, nell'anima si è reso presente, le parole sue, infantili e superlative, balbettanti, piangenti, supplicanti, esultanti e cantanti, ma sue, segrete e forse solo a D i o comprensibili; solo c o n lo Spirito e forse dallo Spirito stesso in noi e per noi pronunciate ineffabilmente, «gemitibus inenarrabilibus » . 1 0 La vita interiore non ha supplementi; per noi specialmente, ministri del Signore; non p u ò , non deve mancare. Lasciateci terminare c o n questa « liturgia della parola ». La parola è 11 di San Paolo ai Filippesi. Figli e Fratelli: « Se dunque è possibile qualche consolazione in Cristo, se vi è qualche conforto dell'amore, se vi è qualche comunanza di spirito, se avete sentimenti di compassione, rendete c o m piuto il mio gaudio con la vostra concordia, avendo uno stesso amore, una stessa anima, uno stesso sentire; nulla si faccia per spirito di rivalità, o per vanagloria, ma per umiltà, ritenendo ciascuno gli altri a sé superiori; non guardi ciascuno solo alle cose proprie, ma anche a quelle degli altri. ' Abbiate fra v o i quei medesimi sentimenti, che furono in Cristo Gesù ». Così sia, con la nostra Benedizione Apostolica. II Christifidelibus coram admissis, sacro quadragenario ineunte tempore.* Diletti figli e figlie. Oggi, primo giorno di Quaresima, quale rito abbiamo noi compiuto? Un rito, che trae le sue origini dalla più lontana antichità; il Vecchio Testamento ce lo ha insegnato, le origini cristiane lo hanno praticato, la liturgia, fin dall'alto medio-evo, lo ha fatto proprio, lo spirito religioso cristiano del nostro tempo lo ha conservato; è il rito della imposizione delle ceneri sul capo dei membri della comunità ecclesiale, ministri o fedeli che 10 Rom. 8, 26. 2, 1-5. * Die 11 mensis februarii a. 1970. 1 1 Acta Pauli Pp. VI 171 siano. Parla da sé: un linguaggio impressionante e esuberante di significati circa la caducità della nostra vita, come ineluttabile verità, che rovescia la nostra illusoria ed abituale opinione della sua stabilità; circa la coscienza spietatamente realistica, che dobbiamo avere della nostra miseria morale; circa il bisogno di confrontare questa inanità del nostro essere con il mistero di D i o , che in questa visione crudamente obbiettiva, ma unilaterale, delle nostre condizioni fragilissime e colpevoli ci appare nella sua terribilità soverchiante ed inesorabile; circa la necessità imperiosa di vincere la disperazione, che sembrerebbe essere la fatale conclusione del nostro disastroso bilancio umano, se uno scampo non ci fosse ancora offerto; uno scampo, che intuiamo ancora vicino e provvidenziale, la penitenza. Una parola, estremamente severa, ma, in fondo, estremamente confortante, una parola di Gesù batte oggi alla porta della nostra coscienza; ed è questa: « Se non farete penitenza, v o i perirete tutti » - 1 Quale serie di pensieri inusitati per la nostra generazione, che si qualifica l'età del benessere! Faremo cosa buona a riflettere su questa definizione della vita moderna, che sembra racchiudere la sintesi della saggezza pratica e che guida la filosofìa popolare e la politica sociale del nostro tempo: il benessere, cioè l'uomo soddisfatto non solo in tutti i suoi bisogni fondamentali, ma gratificato altresì di quegli agi, di quelle comodità, di quei divertimenti, di quegli svaghi, di quei piaceri, che vorrebbero rendere felice la vita. Questa sembra la concezione ideale della civiltà, questo lo scopo del progresso, questo il fine a cui tutti aspirano: il benessere, la felicità presente; uno stato dal quale la povertà, il dolore, la fatica, l'obbedienza, la rinuncia, l'abnegazione, e finalmente la penitenza siano assenti. Stare bene, avere mezzi, essere liberi, godere la vita..., ecco ciò che oramai tutti cercano, e in crescente misura tutti ottengono. Come mai la Chiesa viene ancora a parlarci di penitenza? Il quadro si fa largo, e la scena interessante. Sarà da meditare. Innanzi tutto per discolpare la Chiesa, anzi Cristo, dall'accusa di rendere triste la nostra esistenza, e di farle mancare ciò di cui ha bisogno, mettendo pure nel bisogno umano ogni sano progresso. La Chiesa non solo non si opporrà al benessere legittimo e moderno, ma lo favorirà. Tuttavia essa tradirebbe la sua missione, ch'è rivolta al vero bene dell'uomo, se lo lasciasse nell'illusione che il benessere basta a renderlo felice; e che la felicità, se pur è raggiungibile, del benessere è sufficiente al destino al quale è rivolta la vita dell'uomo, e che questa non comporta ben altre esigenze che quelle che il benessere culturale ed economico moderno può soddisfare. N o n ne daremo adesso la prova, che sarebbe facile e lunga: tutti sappiamo come l'edonismo conduce l'uomo a fermarsi entro i confini di se stesso, a non 1 Le. 13, 5. Acta Apostolicae Sedis - 172 Commentarium Officiale superarsi, come sarebbe suo radicale destino, e perciò ad accrescere senza fine i suoi desideri, anzi a soddisfarli a livelli gradualmente inferiori alla propria statura razionale, eretta verso la misteriosa trascendenza religiosa; a cercarne l'insaziabile compimento nelle degradanti passioni, nello smarrimento dei fini superiori, nel vizio e nell'angoscia. La Chiesa non rinuncia a imputare all'uomo che cerca soltanto se stesso la sua fallacia, la sua bassezza, la sua necessità di purificazione e di elevazione. Questo è il primo capitolo della penitenza: il risveglio della coscienza; c o m e si legge nella parabola del fìgliuol prodigo: in se reversus, ritornato 2 in sè. P o i viene quello delle scelte: l'uomo è un essere assai complicato; non può esplicarsi senza scegliere un piano libero e logico insieme, quello della ragione, della verità. E ciò comporta abnegazione e sforzo; Vobstine et sustine, della saggezza stoica: occorre un dominio di sè, una gerarchia di operazioni, una moderazione di alcuni atti, e una promozione di altri, cioè occorre seguire un disegno, una legge, un modello di u o m o vero e completo, che noi sappiamo essere Cristo, il vero Piglio dell'uomo, il Quale nella sua immensa stima per l'uomo, e nel suo immenso amore, ci dirà due cose: che nell'uomo vi è un disordine mortale, il peccato, e che solo Lui, Cristo, vale a ripararlo. E allora la rispondenza dell'uomo, edotto da questa indiscutibile diagnosi, si porrà in un atteggiamento, qualificato da un corrispondente duplice sentimento, di intrinseco dolore e di implorante amore. Tutto questo è la penitenza. Comprendiamo c o m e essa entri necessariamente nella psicologia, nella coscienza, nella verità dell'uomo; e quanto più egli è in grado di comprendere il dramma che lo riguarda, tanto più apprezzerà questa redentrice sapienza. Vediamo, figli carissimi, di farla nostra, specialmente in questo tempus acceptabile, in questo periodo propizio, ch'è la Quaresima; e sperimenteremo ch'essa non dà né tristezza, né minorazione di vita; ma ci guida alla speranza e alla gioia della Pasqua di risurrezione. Prima di concludere con la consueta benedizione queste poche parole, ci sembra opportuno aggiungerne un'altra, circa tema ben diverso, ma sempre collegato al bene spirituale di quanti ci ascoltano. Noi infatti non potremmo dimenticare, oggi, 11 febbraio, una data che, se ha particolare significato per l'Italia e per la Chiesa di Dio che v i v e entro i suoi confini, ne ha uno di non minore importanza per questa Sede Apostolica, e quindi per l'intera grande famiglia cattolica sparsa in tutto il m o n d o : vogliamo dire la ricorrenza dell'anniversario della Conciliazione fra lo Stato Italiano e la Santa Sede, ossia dei Patti Lateranensi. 2 Lc. 15, 17. Acta Pauli Pp. VI 173 Essi — maturati i tempi che spiriti sinceri e generosi avevano previsti e preparati — misero fine, ormai sono 41 anni, al prolungato e dannoso conflitto che aveva contrapposto al Papa il Paese d o v e il Successore di Pietro, primo V e s c o v o di E o m a , ha per disposizione della Provvidenza la sua residenza e d o v e si trova l'insieme degli organi che sono a lui necessari per poter esercitare adeguatamente la sua funzione di Vicario di Cristo al servizio della Chiesa universale. E vi misero fine grazie, da una parte, alle rinunzie che la Santa Sede ha fatto dei suoi diritti su quelli che erano stati per secoli « gli Stati Pontifici », accontentandosi di quel minimo territorio che è sufficiente per dimostrare e umanamente garantire la sua sovranità e la sua indipendenza di fronte a qualsiasi potere statale; grazie, dall'altra, al solenne riconoscimento, nelle forme internazionalmente valide, di questa sovranità e di questa indipendenza da parte dell'Italia, ma grazie ancora, non meno, alla situazione fatta, mediante il Concordato, alla Chiesa ed ai cattolici nello Stato Italiano, in confronto a quella — insufficiente ed insicura — di prima. La concordia così ristabilita — come più volte la Sede Apostolica ha riconosciuto — è stata fertile di buoni ed utili frutti per la Chiesa e per lo Stato, nella garantita possibilità di un'armonia di rapporti che non confonde e non subordina l'uno all'altro i rispettivi poteri, ma sottolinea e esalta l'indipendenza e la sovranità di ciascuno di essi nel proprio ordine. Noi non possiano se non augurare vivamente, alla Santa Sede e all'Italia, che simile equilibrio non conosca scosse, ancor meno ferite o rotture. Senza difficoltà noi abbiamo acceduto alla proposta di una revisione bilaterale, compiuta cioè con comune lavoro e di comune accordo, di quelle norme del Concordato che apparissero non più in armonia con la nuova situazione. Vogliamo sinceramente sperare, e di tutto cuore auspichiamo — per amore della pace, per l'onore stesso dell'Italia e per il maggior bene di tutto il P o p o l o Italiano — che sia evitato qualsiasi passo, che con. decisione unilaterale venisse a vulnerare ciò che fu di comune intesa solennemente stabilito. Pensiamo in particolare, v o i l'avete ben compreso, al punto tanto sostanziale del matrimonio cristiano, che il Concordato ha voluto circondare di stabili garanzie, e che il nostro grande Predecessore di v. m. Pio XI considerava fra i risultati più preziosi della raggiunta Conciliazione. E con questi voti diamo a voi ed a coloro che li vorranno condividere la nostra Apostolica Benedizione. 174 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale III Ad Excellentissimum Virum Hisaji Hattori, Japoniae cum auctoritate Legatum, Summo Pontifici Litteras concrediti muneris testes tradentem.* Mister Ambassadeur, We accept with sincere pleasure the Letters of Credence which y o u présent to Us on behalf of His Majesty the Emperor of Japan, and We bid y o n a|heartfelt welcome as your country's Ambassador to the H o l y See. Y o u r Excellency will represent a people whose energy and self-sacrifìce have enabled them to make a wonderful recovery from the effects of war, and who, as y o u have reported, are inspired by the profound desire to contribute to harmony among nations by encouraging friendly coopération and by promoting that development and prosperity without which there can be no secure peace. The great W o r l d Exposition to be held this year in Osaka will provide a brilliant reflection b o t h of the advance in your country's e c o n o m y and of its wish to join with others in furthering the weif are of all. Y o u r words, Mister Ambassador, show forth your deep appréciation of the capital importance of working for peace, in view of the destructive forces which man has learned to unleash, to the extent that modern war threatens the very survival of mankind, and in view of the immense blessings that peace can produce. In accordance with the obligation laid on Us by H i m who gave men the commandment to love one another, We have made it one of the main aims of Our Pontificate to labour in that worthy cause. In that work We count especially on the collaboration of dedicated persons such as Y o u r Excellency, who, because of their calling as diplomats, have the special concern to create human and rational relations among nations. Y o u r Excellency will find Us ready at all times to assist y o u in the performance of your duties, in all that can promote the spiritual and m o ral values of your country, and in furthering mutual understanding and assistance between peoples. It is therefore with a full heart that We invoke upon Y o u r Excellency and upon your activity the riebest blessings of heaven. * Die 26 mensis februarii a. 1970. Sacra Congregatio pro Episcopis 17Ö ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS I PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia P p . V I , successivis decretis Sacrae Congregationis pro Episcopis, singulas quae sequuntur Ecclesias de n o v o Pastore dignatus est providere, nimirum: die 20 Octobris 1969. — Cathedrali Ecclesiae Vladislaviensi praefecit E x c . P. D. Ioannem Zareba, hactenus Episcopum tit. Bityliensem. die 22 Decembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Lugmadensi E x c . P. D. Michaelem 0 ' R e i l l y , hactenus Episcopum S. Georgii Terrae Novae. die 2 Ianuarii 1970. — Titulari episcopali Ecclesiae Basticensi E x c . P. D. Martinum Antonium Jansen, hactenus Episcopum Roterodamensem. die S Ianuarii. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Eliocrocensi E x c . P. D. Paulum C. Schulte, hactenus Archiepiscopum Indianapolitanum. die 9 Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Iliberritanae R. D. Onofrium Candidum Rosa, sodalem Societatis S. Francisci Salesii, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Almir Marques Ferreira, Episcopi Fertiliensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Atrimensi R. D. Michaelem Fenelon Cámara, Vicarium Episcopalem pro Religiosis in archidioecesi Fortalexiensi, quem deputavit Auxiliarem E x c . m i P. D. Iosephi de Medeiros Delgado, Archiepiscopi Fortalexiensis. die 12 Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Accitanae Henricum Gulbinowicz, sacerdotem archidioecesis Vilnensis. R. D. die 14 Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Biatiensi R. P. Albinum Maîysiak, Congregationis Missionis sodalem, quem constituit Auxiliarem Em.mi P. D. Caroli S. R. E. Cardinalis W o j t y l a , Archiepiscopi Cracoviensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Alavensi R. D. Stanislaum Smolenski, sacerdotem archidioecesis Cracoviensis, quem constituit Auxiliarem Em.mi P. D. Caroli S. R. E. Cardinalis W o j t y l a , Archiepiscopi Cracoviensis. die 27 Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Davligensi R. P. D. Franciscum T. Hurley, e clero archidioecesis S. Francisci in California, 176 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Secretarium Generalem adiunctum Conferentiae Episcopalis Civitatuum Foederatarum Americae Septentrionalis, quem deputavit Auxiliarem E x c . m i P. D. Iosephi T. R y a n , Archiepiscopi Ancoragiensis et Administratoris Apostolici « sede vacante » dioecesis Junellensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Naiarensi R. P. D. Patricium V. Ahern, archidioecesis Neo-Eboracensis, curionem ad Dominam Nostram Angelorum in oppido vulgo « Bronx », quem deputavit Auxiliarem Em.mi P. D. Terentii S. E. E. Cardinalis Cooke, Archiepiscopi Neo-Eboracensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Ardstratensi E. P. D. Eduardum D. Head, ex archidioecesi Neo-Eboracensi, quem deputavit Auxiliarem Em.mi P. D. Terentii S. E. E. Cardinalis Cooke, Archiepiscopi N e o - E b o racensis. die 31 Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Segiensi E x c . P. D. Eduardum Martínez González, hactenus Episcopum Zamorensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Sitabensi E x c . P. D. Paulum P. Pinier, hactenus Episcopum Constantinianum. die 2 Februarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Magnetensi E. P. Angelum Frosi, e Pia Societate S. Francisci Xaverii pro exteris missionibus, quem constituit Praelatum Abaëtiensem ad Tocantinsum. — Titulari episcopali Ecclesiae Vegeselitanae in Numidia E x c . P. D. Eduardum Larraín Cordóvez, hactenus Episcopum Rancaguensem. — Cathedrali Ecclesiae Rancaguensi E x c . P. D. Alexandrum Duran Mor eira, hactenus Episcopum S. Mariae Angelorum. die 5 Februarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Syddensi R. P. D. Danielem Iosephum Mullins, Vicarium Generalem archidioecesis Cardiffensis, quem deputavit Auxiliarem E x c . m i P. D. Ioannis Murphy, Archiepiscopi Cardiffensis. die 6 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Fernandopolitanae ab Unione, noviter erectae, E x c . P. D. Victorinum Ligot, hactenus Episcopum tit. Ruduanensem. die 11 Februarii — Cathedrali Ecclesiae Fororaphaëliensi E x c . P. D. Ansgarium Felicem Villena, hactenus Episcopum titularem Mustitanum. die 12 Februarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Ramsbiriensi R. P. D. Martinum N. Lohmuller, e clero archidioecesis Philadelphiensis, Vicarium Episcopalem pro Sororibus Religiosis dioecesis Harrisburgensis, quem deputavit Auxiliarem Em.mi P. D. Ioannis S. R. E. Cardinalis K r o l , Archiepiscopi Philadelphiensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Insulae Gathensis R. P. D. T h o m a m J. Welsh, Seminarii archidioecesis Philadelphiensis Moderatorem, quem deputavit Auxiliarem Em.mi P. D. Ioannis S. R. E. Cardinalis K r o l , Archiepiscopi Philadelphiensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Cornubiensi E x c . P. D. Petrum M. Theas, hactenus Episcopum Tarbiensem et Lourdensem. Sacra Congregatio pro Episcopis 177 — Cathedrali Ecclesiae Tarbiensi et Lourdensi E x c . P. D. Henricum D onze, hactenus Episcopum Tutelensem. die 14 Februarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Sufaritanae E x c . P. D. Carolum Schmitt, hactenus Episcopum Aurotopolitanum. die 16 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Palmensi R. P. Agostinum a Capinzal, sodalem Ordinis Fratrum Minorum Cappuccinorum, saeculo: Iosephum Sartori. — Titulari episcopali Ecclesiae Iriensi E. D. Gerardum Dicke, sacerdotem dioecesis Aquisgranensis, quem deputavit Auxiliarem E x c . m i P. D. Ioannis Pohlschneider, Episcopi Aquisgranensis. — Metropolitanae Ecclesiae Managuensi E x c . P. D. Michaelem Obando Bravo, hactenus Episcopum tit. Putiensem in Byzacena. die 18 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Campifontis-Capitis Girardeaunensis R. P. D. Yillelmum W. Baum, Cancellarium dioecesis Kansanopolitanae-Sancti Iosephi. die 20 Februarii. —- Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Castulonensi E x c . P. D. Angelum Mariam Ocampo Berrio, hactenus Archiepiscopum Tunquensem. — Metropolitanae Ecclesiae Tunquensi E x c . P. D. Augustum Trujillo Arango, hactenus Episcopum Jericoënsem. die 21 Februarii. — Metropolitanae Ecclesiae Guadalaiarensi E x c . P. D. Iosephum Salazar López, hactenus Episcopum Zamorensem in Mexico. die 24 Februarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Epagrensi E x c . P. D. Malcolm M. MacEachern, hactenus Episcopum Carolinapolitanum. die 26 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Sanctae Mariae Angelorum E x c . P. D. Orozimbum Fuenzalida y Fuenzalida, hactenus Episcopum tit. Burcensem et Praelatum Calamensem in Chilia. die 6 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Antioquiensi R. P. Eladium Acosta Arteaga, sodalem Congregationis Iesu et Mariae seu Eudistarum, Moderatorem provincialem eiusdem Congregationis in Columbia. — Cathedrali Ecclesiae Alaiuelensi E x c . P. D. Henricum Bolaños Quesada, hactenus Episcopum tit. Andropolitanum. die 9 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Victoriensi E x c . P. D. A n t o n i u m Cunial, hactenus Episcopum Lucerinum. die 10 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Brittinoriensi E x c . P. D. Ioannem Proni, hactenus Episcopum Thermularum, quem constituit Coadiutorem cum iure successionis Ecclesiae Foroliviensis. 12 - A . A . S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 178 Officiale II ARCIS GULIELMI DECRETUM De mutatione nominis dioecesis Apostolicis sub plumbo Litteris « Cotidiano prope... », diei 29 mensis Aprilis anno Domini 1952, dioecesis Arcis Gulielmi erecta fuit, metropolitanae Ecclesiae Torontinae suffraganea; sedes autem eius et cathedra statuta fuit in urbe vulgo Eort William. Cum vero huic urbi hodiernis temporibus nomen vulgo Thunder Bay datum sit, Exc.mus P. D. Eduardus Q. Jennings, Episcopus tit. Assidonensis et Administrator Apostolicus « sede vacante » praefatae dioecesis Arcis Gulielmi, ab Apostolica Sede expostulavit ut nomen eiusdem dioecesis immutaretur. Sacra Congregatio pro Episcopis, audita Conferentia Episcopali Dicionis Canadensis et praehabito favorabili v o t o E x c . m i P. D. Emmanuelis Clarizio, Archiepiscopi tit. Antiatensis et Apostolici Pro-Nuntii in eadem Dicionej vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Paulo Divina Providentia P P . VI tributarum, praesenti Decreto statuit ut dioecesis Arcis Gulielmi posthac vernacula lingua Thunder Bay, nomine autem curiali Sinus Tonitralis nuncupetur, eiusque pro tempore Episcopus item Sinus Tonitralis nominetur. Quibus super rebus praesens edit Decretum perinde valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum R o m a e , ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 26 mensis Februarii anno 1970. CAROLUS Card. CONFALONIERI, Praefectus L . © S. © ERNESTUS CIVARDI, Archiep. tit. Serdicen., a Secretis Sacra Congregatio pro Ecclesiis Orientalibus 179 SACRA CONGREGATIO PRO ECCLESIIS ORIENTALIBUS DECLAEATIO Apostolica Sedes, de tuitione atque incremento Ecclesiarum catholicarum orientalium sollicita, ad magis firmandos nexus inter Patriarchatus et proprii ritus Hierarchas extra fines territorii patriarchalis constitutos atque ad b o n u m fidelium orientalium extra patriarchatus c o m m o rantium efficacius fovendum, normas quasdam statuendas esse censuit. Quapropter Sacra Congregatio pro Ecclesiis Orientalibus, votis annuens ut praescriptum commatis tertii n. 7 Decreti Conciliaris « Orientalium Ecclesiarum » in praxim deduceretur, ea quae sequuntur de mandato Summi Pontificis declarat. 1. Hierarchae Orientales extra fines territorii patriarchalis constituti, in Synodis patriarchalibus proprii ritus, sive electionum sive negotiorum, cum suffragio deliberativo partem habere possunt. 2. Patriarcha et, Sede vacante vel impedita, Administrator Patriarchalis convocare tenetur ad Synodos, de quibus in n. 1, omnes et singulos Hierarchas sui ritus extra fines territorii patriarchalis constitutos. 3. Designationem Hierarcharum proprii ritus pro fidelibus orientalibus extra patriarchatus commorantibus quod attinet, Patriarcha cum sua Synodo electionum elenchum saltem trium idoneorum candidatorum Sedi Apostolicae, opportuno tempore, proponere valet, firmo iure Romani Pontificis nominandi ad huiusmodi officium quem Ipse maluerit. Super statutae normae valebunt ad interim donec disciplina canonica orientalis iuxta Decreta et ad mentem Concilii Oecumenici Vaticani II organice recognoscatur, abrogatis, quatenus opus sit, praescriptionibus iuris canonici orientalis vigentis, quin exinde potestas iurisdictionis Patriarchae extra fines sui patriarchatus extendatur. Quibuscumque, etiam speciali mentione dignis, in contrarium non obstantibus. D a t u m R o m a e , die 25 mensis Martii anno 1970. M. Card. DE FUKSTEMBERG, Praefectus L. B S. £ß Marius Brini, Archiep. tit. Algizen., a Secretis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 180 SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE i RATBURENSIS (RATCHABURENSIS) DECRETUM De mutatione nominis dioecesis Cum Excmus ac Revmus Dominus Petrus Carretto, Episcopus Ratburensis, proposuisset ut praesens denominatio eiusdem dioecesis ita permutaretur ut deinde Ratchaburensis nuncuparetur, iuxta novum nomen « Ratchaburi » nuper urbi (( Ratburi » datum, haec Sacra Congregatio p r o Gentium Evangelizatione seu de Propaganda F i d e , audito favorabili voto E x c m i ac Revmi Domini Ioannis Jadot, Archiepiscopi tit. Zuritani et A p o s t o l i c i in Thailandensi, Laosiensi, Malacensi et Singaporensi regionibus Delegati, necnon Conventus E p i s c o p o r u m Thailandiae, optatis praedicti Episcopi Ratburensis inhaerendum esse censuit. Itaque, eadem Sacra Congregatio, vigore facultatum sibi a S S m o D o m i n o Nostro P a u l o Divina Providentia P a p a V I tributarum, supramemoratam propositionem adprobavit ac praesens ad rem Decretum confici iussit. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione, die 25 iunii a. D. 1969. G. P. Card. AGAGIANIAN, Praefectus L. © S. Titianus Scalzotto, Adiutor a Studiis Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione 181 II CHANTABURIENSIS ET ALIARUM DECRETUM De mutatione nominum dioecesium Cum E x c m u s ac Revmus Dominus Ioannes Jadot, Archiepiscopus tit. Zuritanus et Apostolicus in Thailandensi, Laosiensi, Malacensi et Singaporensi regionibus Delegatus, proposuisset ut praesens denominatio dioecesium Sawanensis, permutarentur sawanensis, Chantaburiensis, Nakhornrajasimaënsis, ut deinde Chiengmaiensis, Ubonensis Chanthaburiensis, Nakhonratchasimaënsis, et Nakhornensis Udonthanensis Chiangmaiensis, JJbonratchathaniensis, ita NakhonUoZontha- niensis, nuncuparentur, a novis nominibus (( Chanthaburi », « ChiangMai », « Nakhon Sawan », « Nakhon Ratchasima », « Ubon Ratchathani » et « Udon Thani », urbibus « Chantaburi », (( Chieng-Mai », (( Nakhorn Sawan », « Nakhorn Rajasima », « Ubon » et Udonthani », nuper datis ab auctoritate civili, haec S. C. p r o Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, audito favorabili v o t o Conventus Episcoporum Thailandiae, optatis praedicti Delegati Apostolici inhaerendum esse censuit. Itaque, eadem Sacra Congregatio, vigore facultatum sibi a Ssmo D o m i n o Nostro P a u l o Divina Providentia P a p a VI tributarum, supramemoratam propositionem adprobavit ac praesens ad rem Decretum confici iussit. Datum R o m a e , ex Aedibus Sacrae Congregationis p r o Gentium Evangelizatione seu de Propaganda F i d e , die 2 mensis iulii a. D. 1969. G. P. Card. AGAGIANIAN, Praefectus L. © S. ffi Sergius Pignedoli, A r c h i e p . tit. Iconien., a Secretis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 182 ACTA TRIBUNALIUM SACRA ROMANA ROTA Citationes edictales I BRUGELLENSIS SEU TAURINENSIS Nullitatis matrimonii (Coda Zabetta - Antoniotti) Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Rosulae A n t o niotti, conventae in causa de qua supra, eamdem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. Romanae R o t a e (Piazza della Cancelleria 1, R o m a ) , in diem 11 iunii 1970, hora undecima, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii: An constet de matrimonii nullitate, in casu. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedictae dominae Rosulae Antoniotti, curare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur.* Iosephus M. Pinto, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 25 mensis februarii a. 1970. Raphaël Funghini, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M'.me Rosine Antoniotti, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 11 juin 1970 à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Rosine Antoniotti, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. 183 Sacra Romana Rota II PARISIENSIS Nullitatis matrimonii (Raev - Gueorgueva) Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Temenuga Gueorgueva, conventae in causa de qua supra, eamdem citamus ad c o m parendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. Romanae R o t a e (Piazza della Cancelleria 1, R o m a ) , in diem 6 iunii 1970, hora 11,30, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii: An constet de matrimonii nullitate ob simulationem totalem, exclusionem bonorum sacramenti et prolis, et, tamquam in prima instantia, ob defectum formae. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedictae dominae Temenuga Gueorgueva, curare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur.* Carolus Lefebvre, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 11 mensis martii a. 1970. Raphael Funghini, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M.me Temenuga Gueorgueva, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 6 juin 1970, a 11 heures 30, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté : Conste-t-il de la nullité du mariage, à cause de simulation totale, d'exclusion des biens du sacrement et de la progéniture ; et, comme en première instance, pour défaut de forme. Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Temenuga Gueorgueva, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 184 ACTA SECRETARIATUUM SECRETARIATUS AD CHRISTIANORUM UNITATEM FOVENDAM DÉCLARATION sur la position de l'Eglise Catholique en matière d'Eucharistie commune entre chrétiens de diverses confessions. .1. Dans ces derniers temps, en diverses parties du monde, des initiatives ont été prises au sujet de la participation commune à l'eucharistie, engageant d'une part fidèles et clergé de l'Eglise catholique et d'autre part chrétiens et pasteurs d'autres Eglises et communautés ecclesiales. Il s'agit tantôt d'admission de fidèles catholiques communion eucharistique protestante ou anglicane, tantôt à la de parti- cipation de protestants et d'anglicans à la communion eucharistique dans l'Eglise catholique, tantôt encore de célébration eucharistique commune célébrée conjointement par des ministres appartenant à des Eglises et communautés ecclesiales encore séparées et à laquelle participent des fidèles de ces communautés. Sur ce sujet de grande importance théologique, pastorale et surtout œcuménique, nous voulons rappeler les normes de l'Eglise telles qu'elles ont été récemment formulées. 2. Le deuxième Concile du Vatican s'est prononcé à ce sujet dans le décret sur l'œcuménisme, Unitatis Redintegratio. Après avoir rap- pelé que les prières communes pour l'unité sont un moyen efficace de demander la grâce de l'unité et constituent une expression authentique des liens par lesquels les catholiques demeurent unis avec les autres chrétiens, le décret continue : « Cependant il n'est pas permis de considérer la " communicatio in sacris " comme un moyen à employer sans réserve pour rétablir l'unité des chrétiens. Une telle " communion " dépend surtout de deux principes : unité de l'Eglise qu'elle doit exprimer, participation aux moyens de grâce. L'expression de l'unité empêche la plupart du temps cette " c o m m u n i o n " . fois. La grâce à procurer la recommande quelque- Sur la façon pratique d'agir, eu regard aux circonstances de temps, de lieux et de personnes, c'est l'autorité episcopale locale qui doit prudemment donner des instructions, à moins qu'il n ' y ait eu d'autres dispositions de la conférence episcopale selon ses propres statuts, ou du Saint-Siège » (Unitatis Redintegratio, 8 ) . Secretariatus ad Christianorum unitatem fovendam 185 3. Dans la mise en œuvre de ces principes généraux, le Concile nous invite à bien considérer la « condition particulière des Eglises d'Orient » (Unitatis Redintegratio, 14) et d'en tirer les conséquences appropriées : « Puisque ces Eglises, bien que séparées, ont de vrais sacrements, surtout en vertu de la succession apostolique : le sacerdoce et l'eucharistie, qui les unissent intimement à nous, une certaine " communicatio in sacris ", dans des circonstances favorables, et avec l'approbation de l'autorité ecclésiastique, est non seulement possible, mais même recommandable » (Unitatis Redintegratio, 15). Le décret sur les Eglises orientales catholiques, Orientalium Ecclesiarum, entrant dans des précisions, permet l'accès aux sacrements de pénitence, d'eucharistie et onction des malades aux orientaux qui ne sont pas en pleine communion avec le siège apostolique de R o m e , qui se trouvent dans les conditions requises. Il autorise également les catholiques à demander ces mêmes sacrements aux prêtres orientaux chaque fois que la nécessité ou une véritable utilité spirituelle le demande et que l'accès à un prêtre catholique s'avère matériellement ou moralement impossible. Il recommande en outre les contacts à ce suiet entre autorités ecclésiastiques des Eglises en cause (cf. Orientalium Eccle- siarum, 27, 29). 4. Dans la section du décret sur l'œcuménisme (Unitatis Redinte- gratio) consacrée aux « Eglises et communautés ecclesiales séparées en Occident », qui groupe des confessions chrétiennes très diverses, le Concile a abordé le problème théologique sous-jacent aux relations sacramentelles eucharistiques avec les communautés chrétiennes dans lesquelles ne se réalisent pas les mêmes conditions que dans les Eglises d'Orient : « Certes, les communautés ecclesiales séparées de nous n'ont pas avec nous la pleine unité dérivant du baptême, et nous croyons, surtout par suite du défaut du sacrement de l'ordre, qu'elles n ' o n t pas conservé la substance propre et intégrale du Mystère eucharistique. Néanmoins, en célébrant à la Sainte Cène le mémorial de la mort et la résurrection du Seigneur, elles professent que la vie consiste dans la communion au Christ et elles attendent son retour glorieux. Il faut donc que la doctrine sur la Cène du Seigneur, les autres sacrements, le culte et les ministères de l'Eglise, fassent l'objet du dialogue » (Unitatis Redintegratio, 22). On remarquera que l'appréciation doctrinale sur l'eucharistie de Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 186 ces communautés est liée à un appel à un dialogue sur l'eucharistie et toute la vie sacramentelle, avec une mention spéciale des ministères de l'Eglise. On sait l'importance décisive que l'Eglise catholique accorde à l'enseignement traditionnel sur la nécessité et les conditions d'existence du sacerdoce ministériel de succession apostolique ». 5. Les dispositions prises per le deuxième Concile du Vatican ont été appliquées par le Directoire œcuménique approuvé par le Saint Père le 27 avril 1967 (publié dans les A. A. 8. le 5 juillet de la même année). En ce qui concerne les relations eucharistiques avec les orientaux qui ne sont pas en pleine communion avec le siège apostolique de Eome, le Directoire reproduit les dispositions du Concile, avec certaines précisions utiles notamment en matière de réciprocité et d ' a c c o r d préalable entre les autorités ecclésiastiques des Eglises concernées (Directoire œcuménique, 39-47). 6. Le Directoire est entré dans plus de détails pour les communautés chrétiennes, avec lesquelles nous n'avons pas le fondement ecclésiologique et sacramentel qui nous unit notamment aux Eglises d'Orient. V o i c i comment il formule ses normes après les avoir justifiées d o c trinalement : « La célébration des sacrements est une action de la communauté qui célèbre, réalisée dans cette communauté, dont elle manifeste l'unité dans la foi, le culte et la vie. Là donc où cette unité de foi concernant les sacrements fait défaut, la participation des frères séparés avec des catholiques, particulièrement dans les sacrements d'eucharistie, de pénitence et d'onction des malades, n'est pas permise. Cependant, c o m m e les sacrements sont à la fois des signes d'unité et des sources qui procurent la grâce (cf. Unitatis redintegratio, 8), l'Eglise peut, pour des raisons suffisantes, permettre à un frère séparé d'accéder à ces sacrements. Cet accès peut être permis à un frère séparé en danger de mort ou en situation d'urgente nécessité (pendant une persécution, en prison), si le frère séparé ne peut pas accéder au ministre de sa propre confession et s'il demande spontanément des sacrements à un prêtre catholique, à condition qu'il professe sur ces sacrements une foi conforme à celle de l'Eglise catholique et qu'il soit convenablement disposé. Dans d'autres cas de semblable urgente nécessité, la décision appartiendra à l'ordinaire du lieu ou à la conférence episcopale. Le catholique, dans des circonstances semblables, ne peut demander Secretariatus ad Christianorum unitatem fovendam 187 ces sacrements, si ce n'est à un ministre qui a reçu validement le sacrement de l'ordre » {Directoire, 55). 7. Commentant ce passage, Son Eminence le cardinal Bea, président du Secrétariat pour l'unité des chrétiens, un mois avant sa mort, tint à en mettre en lumière le sens exact : (( Ces textes bien précis déterminent les conditions requises pour admettre un anglican ou un protestant à la communion eucharistique dans l'Eglise catholique. Il ne suffit donc pas qu'un de ces chrétiens soit spirituellement bien disposé et qu'il demande spontanément la communion à un ministre catholique, il faut avant tout que se vérifient deux autres conditions : qu'il tienne sur l'eucharistie la foi que professe l'Eglise catholique elle-même et qu'il ne puisse accéder à un ministre de sa propre confession. Le Directoire cite en exemple trois cas de force majeure où ces conditions peuvent se vérifier : le péril de mort, la persécution, l'em- prisonnement. Dans les autres cas, l'ordinaire du lieu ou la conférence episcopale pourront donner la permission, si celle-ci est sollicitée, à condition toutefois qu'il s'agisse de cas d'urgente nécessité semblables à ceux cités en exemple et où donc se vérifient les mêmes conditions. Quand l'une de ces conditions fait défaut, l'admission à la communion {Note eucharistique sur l'application dans du l'Eglise Directoire catholique œcuménique, n'est pas publiée possible )) dans l'Os- servatore R o m a n o du 6 octobre 1968). 8. A propos du rôle que le Directoire est appelé à jouer dans l'action pastorale de l'Eglise, il nous paraît indiqué de rappeler ici les paroles que le Saint-Père adressait le 13 novembre 1968 aux membres du Secrétariat pour l'unité des chrétiens : « Nous n'avons pas besoin de vous dire que, pour promouvoir efficacement l'œcuménisme, il faut aussi le guider, en soumettre la mise en œuvre à des règles bien précises. Dans notre pensée, le Directoire œcuménique n'est pas un recueil de conseils qu'il serait loisible d'accueillir ou d'ignorer. C'est une véritable instruction, un exposé de la discipline à laquelle doivent se soumettre ceux qui veulent vraiment servir l'œcuménisme » (L'Osservatore Romano, 14 novembre 1968). 9. Le Secrétariat pour l'unité des chrétiens suit ce problème de très près. Il a pris lui-même diverses initiatives en ce domaine. Récemment, au cours de son assemblée plénière (Congregatio plenaria dont les membres sont quarante evêques du monde entier), tenue à R o m e du 18 au 28 novembre dernier, il s'en est occupé avec grande attention. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 188 II se réjouit également des travaux qui sont effectués dans le monde entier pour approfondir la théologie de l'Eglise, du ministère et de l'eucharistie, comme sacrement et comme sacrifice, dans le contexte historique de la division des chrétiens. Il prend connaissance avec intérêt et profit des efforts faits pour clarifier la problématique et pour préciser le vocabulaire. Il est heureux surtout du dialogue interconfessionnel sur ce sujet qui se poursuit actuellement soit au plan local soit à l'échelle mondiale. Il manifeste l'espoir que ces entretiens serviront à rapprocher les positions. Toutefois il constate que jusqu'à présent ces dialogues n ' o n t pas encore abouti à des résultats capables d'être adoptés de part et d'autre par ceux qui ont la responsabilité des Eglises et communautés ecclesiales en cause. Pour l'Eglise catholique, il n ' y a donc pas lieu de modifier actuellement les normes du Directoire œcuménique rappelé plus haut. La ligne de conduite qui y est tracée résulte de la réflexion de l'Eglise sur sa propre foi et de la considération des besoins pastoraux du peuple fidèle. Avant d'envisager un autre comportement en matière d'eucharistie commune, il faudra clairement établir qu'un éventuel chan- gement restera rigoureusement conforme à la profession de foi de l'Eglise et qu'il servira à la vie spirituelle de ses membres. 10. Au moment où va se commencer la semaine de prière pour l'unité, nous mesurons combien le désir d'une eucharistie commune est un puissant stimulant de la recherche de la parfaite unité ecclésiale de tous les chrétiens, telle que le Christ l'a voulue. Cette aspiration peut être très opportunément exprimée dans les célébrations qui prendront place durant cette semaine d'imploration. Celles-ci pourraient en effet comporter, outre la lecture et la méditation de l'Ecriture, des éléments qui orientent vers l'eucharistie commune espérée : notre reconnais- sance pour l'unité partielle déjà obtenue, notre regret des divisions qui demeurent et notre ferme propos de tout mettre en oeuvre pour les surmonter, enfin notre supplication au Seigneur de hâter le jour où nous pourrons célébrer ensemble le mystère du Corps et du Sang du Christ. R o m e , le 7 janvier 1970. Cardinal JEAN WILLEBRANDS, Fr. Président Jérôme Hamer, O . P . , Secrétaire Diarium Romanae Curiae 189 DIARIUM ROMANAE CURIAE Giovedì, 26 febbraio 1970, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, Sua Eccellenza il Signor HISAJI HATTOEI, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario del Giappone. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI ha nominato : 9 marzo » » 1970. Il Rev. Mons. Tagliaferri Mario, Pro-Nunzio Apostolico nella Repubblica C entro-Africana, con incarico di Delegato Apostolico per il Ciad ed il Congo-Brazzaville. » S. E. Revma Mons. Cecchini Michele, Arcivescovo tit. di Aquileia, Pro-Nunzio Apostolico in Maurizio. Con Biglietto della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato : 13 febbraio 1970. Il Rev. Mons. Géraud Giuseppe, della Compagnia dei Sacerdoti di S. Sulpizio; i Rev.di Padri Lio Ermenegildo, dell'Ordine dei Frati Minori, e Visser Giovanni, della Congregazione del SS.mo Redentore, Consiglieri della Sacra Penitenzieria Apostolica. Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI ha nominato : Assistenti al Soglio Pontificio : 28 ottobre 1968. S. E. Mons. Reicher Luigi (Austin). 24 marzo 1969. S. E. Mons. Boardman Giovanni (Brooklyn). 4 novembre » S. E. Mons. Benedetti Tarcisio Vincenzo, Vescovo di Lodi. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato : Protonotari Apostolici soprannumerari: 25 novembre 1968. Mons. Culleton Hillis Giacomo (Fresno). » » » Mons. Roach Giovanni (Galveston - Houston). 190 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 25 novembre 1968. » » » 14 giugno 1969. 9 settembre 25 ottobre » » » » 29 » 30 Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Falicki Edmondo (Grand Rapids). Murphy Guglielmo (Grand Eapids). Podhajski Giuseppe (Grand Rapids). Montéenlo Stefano (Cebú). Galli Enea (Urbino). Haendly Wolfang (Berlin). De Marchi Giuseppe (Roma). Polzin Bernardo (Gdansk). Filippin Erminio (Treviso). Prelati d'onore di Sua Santità: os 25 aprile 1969. Mons. O'Connor Bernardo Stefano (Birmingham). Mons. Bellarmino Alberto (Cebù). 14 giugno » » Mons. Dean Pietro (Cebù). » Mons. Elima-Eugéne Francesco (Cap Haïtien). 14 luglio » Mons. Willinger Francesco (Sankt Pölten). » » 4 agosto Mons. 0'Sullivan Giacomo (Sandhurst). » Mons. Colagiovanni Emilio (Campobasso). 9 » Mons. Ledi Giuseppe (Linz). 4 settembre » » Mons. Caputo Pasquale (Nicastro). 9 » Mons. Curzi Gaetano (Sant'Angelo in Vado). » » » » Mons. Moriccioni Antonio (Sant'Angelo in Vado). Mons. Fini Alessandro (Urbanía). » » » » Mons. Fraternali Aldo (Urbino). Mons. Sartori Giovanni (Vicenza). » 17 Mons. D'Souza Enrico (Calicut). 4 ottobre » Mons. Kinsella Matteo (Paisley). » » » » » Mons. Cozzi Giuseppe (Tortona). » 20 Mons. Borowiec Francesco (Warszawa). » Mons. Kocyìowski Gerolamo (Breslavia). 23 » Mons. Zator Przytocki Giuseppe (Gdañsk). » 29 novembre Mons. Liss Arcadio (Chelmno). » Mons. Campbell Martino (Hexham and Newcastle). » » » Mons. Wakim Michele (Tripoli dei Maroniti). » Mons. Fiorelli Leone (Norcia). 11 » 13 » Mons. Degni Ettore (Aquino,Sora e Pontecorvo). » » » Mons. Marciano Vincenzo (Aquino, Sora e Pontecorvo). » » » Mons. Mariani Angelo (Aquino, Sora e Pontecorvo). 20 » Mons. Klosak Casimiro (Krakow). » Mons. Turowicz Giulio (Krakow). OD Cappellani di Sua Santità: 14 giugno 1969. Mons. Alo Patrizio (Cebú). » » Mons. Anisich Eugenio (Kalocsa). .19 25 luglio Mons. Jjemba Eugenio (Uganda). » Mons. Mukasa Paolo K. (Uganda). Mons. Gruber Giovanni (Linz). 4 settembre » » » Mons. Hoëckner Francesco (Linz). Diarium Romanae Curiae 4 settembre 1969. Mons. » » » Mons. » » » Mons. 9 » » Mons. 17 » » Mons. » » » Mons. » » » Mons. » » » Mons. » » » Mons. » » Mons. » » » Mons. 27 » » Mons. » » » Mons. Mons. 4 ottobre » 13 » » Mons. » » » Mons. 20 » » Mons. » » » Mons. 23 » » Mons. Mons. » » Mons. » » » Mons. » » Mons. » » » Mons. Mons. » » » Mons. 29 » » Mons. » » Mons. » » » Mons. Mons. 1 novembre » » » » Mons. » » » Mons. » » Mons. » » Mons. » » » Mons. » » Mons. » » » Mons. Mons. o 8 » » Mons. 13 » » Mons. » » » Mons. Mons. 15 » » Mons. » » » Mons. 19 » » Mons. Mons. 20 Kronsteiner Ermanno (Linz). Mayr Michele (Linz). Singer Ignazio (Linz). Regine Giuseppe (Ischia). Cocco Felice (Vicenza). Masetto Adriano (Vicenza). Mattiello Luigi (Vicenza). Meneghini Giuseppe (Vicenza). Stecco Giovanni (Vicenza). Tassoni Cosina (Vicenza). Tovo Sergio (Vicenza). von der Sitt Mattia (Regensburg). Paliani Camillo (Roma). Manciocchi Camillo (Velletri). Pendolesi Valfrido (Arezzo). Buikus Giovanni (Vilkaviskis). Juza Giuliano (Tarnów). Musial Antonio (Gniezno). Demel Taddeo (Breslavia). Kucy Giovanni (Breslavia). Marusak Ceslao (Breslavia). Maruszcak Giovanni (Breslavia). Oslizlok Pietro (Breslavia). Pietraszko Stanislao (Breslavia). Kostka Andrea (Gorzow). Mini Nicola (Skoplje). Gustkowicz Giovanni (Gdaiisk). Montalbetti Giovanni (Poznan). Swoboda Ladislao (Poznan). Baratto Alfredo (Napoli). Basso Antonio (Napoli). Cozzolino Agostino (Napoli). Davino Edoardo (Napoli). Locci Antonio (Napoli). Postiglione Gaetano (Napoli). Sirico Pasquale (Napoli). Rizzello Antonio (Nardo). Zitkus Casimiro (Kaunas). Milandri Anacleto (Forlì). Facchini Dino (Aquino, Sora e Pontecorvo). Pascale Leonida (Aquino, Sora e Pontecorvo). Hermach Giuseppe (Litomëfice). Poul Giuseppe (Litomèfice). Scimeca Salvatore (Palermo). Nanni Luigi (Lucca). Dzwigonski Francesco (Krakow). 191 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 192 ONORIFICENZE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI ha conferito: La Gran Croce dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 27 giugno 1969. Al sig. Ridder de van der Schueren Giovanni Battista Gerardo Maria ('s-Hertogenbosch). Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha conferito : La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile : 25 ottobre 1969. Al sig. Steiner Ludovico (Austria). 25 novembre » Al sig. Hogan Michele (Hong Kong). La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 1969. Al sig. Lambert Giuliano (Antwerpen). » Al sig. Weebers Guglielmo Pietro G. A. ('s-Hertogen bosch). 25 luglio Al sig. Emojong M. (Uganda). » Al sig. Rodrigues F. J. E. (Uganda). » » » 29 agosto » Al sig. Van Helvoort Enrico Giovanni C. M. (Breda). » » » Al sig. Lewandowski Giorgio (Versailles). Al sig. Andriolo Vittorio (Vicenza). 17 settembre » » » Al sig. Breganze Uberto (Vicenza). » » Al sig. Marzot Virgilio (Vicenza). Al sig. Rumor Sebastiano (Vicenza). » » 18 » » Al sig. Abbadessa Giuseppe (Brindisi). » » » Al sig. Cartia Giov. Battista (Ragusa). » » » Al sig. Todisco Antonio (Roma). 23 » » Al sig. Amato Antonino (Alife). » » » Al sig. Onorato Orlando (Cagliari). 26 » » Al sig. Fobretto Giuseppe Paolo (Milano). 31 27 marzo giugno NECROLOGIO 2 10 15 marzo » » » » 16 21 » « 24 » 1970. Mons. Campos Paulo de Tarso, Vescovo tit. di Garba. » Mons. Acciari Ambrogio Florido, Arcivescovo di Rodi. » Mons. Moran Lawrence Patrick, Vescovo tit. di Cesarea di Filippo, Ausiliare dell'Arcivescovo di Melbourne. » Mons. Lacoursière François-Xavier, Vescovo tit. di Amadassa. » Mons. Bouter William, Vescovo di Nellore. « Mons. Albanesi Adelchi, Arcivescovo-Vescovo di Viterbo e Tuscania e Abbate « nullius » di S. Martino al Cimino. » Mons. Sosa Gaona Emilio, Vescovo tit di Sergenza. An. et vol. LXII 30 Aprffis 1970 N. 4 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città dei Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI LITTERAE APOSTOLICAE MOTU PROPRIO DATAE Pontificia Commissio de spirituali migratorum atque itinerantium cura constituitur. PAULUS PP. YI impulsu Catholica Mater Ecclesia curas sollicitudinesque in eo ponere consuevit, ut filiis suis illa subsidia, praesertim spiritualia, suppeditentur, quae peculiaria hominum, rerum, temporum adiuncta postulare videantur. Campus vero, quo eius salutifera excurrit industria, fere immensum est amplificatus hac ipsa aetate, qua, mirabili technicae artis progressione, facillima sunt reddita cuiusvis generis itinera atque mutuae civium et nationum necessitudines hominumque congressiones perquam increbruerunt. Pastorale igitur studium non solum ad eos est convertendum, qui statutis finibus paroeciarum, consociationum aliorumque hoc genus institutorum continentur, sed ad eos etiam, qui sponte vel ob aliquam necessitatem e sedibus suis se movent. Praeterea, ad altioris doctrinae rationem, inquirendum est, collatis etiam consiliis, quae huiusce rei sint causae earumque consecutiones, atque pervidendum, quomodo huiusmodi peregrinatores ad progressionem humanam et religiosam faciendam possint adiuvari et a quibus avertendi sint periculis. Ecclesia ergo salutaria APOSTOLICAE CARITATIS 13 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 194 incepta debet excitare, suscipere aptoque nexu inter se coniungere, ut iisdem ipsa, quantum fieri possit, opituletur, simul vero sententiam suam ostendere de quaestionibus socialibus, oeconomicis, ad animi culturam et similia pertinentibus, quae has migrationes saepe solent inferre. Re quidem vera Romani Pontifices, Decessores Nostri, eiusmodi intuentes necessitates, his pro viribus conati sunt occurrere, operam adiutricem praebentibus Coetibus Episcoporum, nonnullis plurium gentium institutis, christianis singulis vel consociatis. Satis est memorare opus Pii XII, qui anno M C M L I I , cum post immane bellum commigrationes plurimum auctae essent, Constitutionem Apostolicam a verbis « Exsul Familia » incipientem provide edidit, quam Nos horum temporum condicioni accommodavimus. Ille praeterea apud Sacram Congregationem Consistorialem, nunc pro Episcopis appellatam, « Consilium Superius de Emigrantibus » instituit et ibidem « Secretariatum Generalem Internationalem ad moderandum Opus Apostolatus Maris » in commodum maritimorum, qui scilicet nauticis rebus sunt addicti, condidit. Denique, novas attendens necessitates, idem Decessor Noster anno M C M L I I I Congregationi Consistoriali munus mandavit spirituale ministerium impendendi fidelibus, qui in aëroportibus vel ipsis aëronavibus officia exercent vel opus faciunt, atque etiam vectoribus in aërio itinere versantibus; cui instituto nomen datum « Opus Apostolatus Caeli » vel « Aëris ». Ipsum deinde Concilium Vaticanum II sollertes curas in homines sese moventes intendit, cuius modi sunt « quam plurimi migrantes, exsules et profugi, maritimi sicut et aëronavigantes, nomades » . 1 2 3 4 s 1 A. A. S. 44 (1952), pp. 649 ss. Litt. Apost. Pastorali migratorum cura, motu proprio datae; A. A. S. 61 (1969), pp. 692 ss. A. A. S. 44 (1952), pp. 692 ss. Ibid., p. 695. Decr. de past. Episcop. munere in Ecclesia Christus Dominus, 18; cfr. ibid. 16; cfr. A. A. S. 58 (1966), pp. 682, 680 s. 2 3 4 5 Acta Pauli Pp. VI 195 Huic hortationi, cum animi Nostri sententia plane convenienti, obsecuti, anno M C M L X V apud praedictam Sacram Congregationem instituimus « Secretariatum Internationalem ad moderandum Opus Apostolatus Nomadum », quo nempe spiritualis levatio afferretur genti sine sede vaganti, atque etiam similis sortis hominibus, veluti iis, qui, circensibus ludis vel operi per certa anni tempora addicti, peregrinantur. Recens demum Sacra Congregatio pro Clericis Officio est adaucta, cuius est religionis subsidia ad eos perferre, qui ob rusticationem, curationes, pietatem, ingenii cultum, ludicras corporum exercitationes, animi oblectationem aliasque his similes causas iter faciunt. Quae quidem multiplex res, nomine vulgato « tourisme » comprehensa, permagnas hominum turbas respicit atque in sociali regione novum quiddam efficit ac singulare. Ad impensius vero procurandam spiritualem salutem eorum, qui procul a sedibus propriis morantur, iam expedire videtur, ut huiusmodi operositates apto, fecundo efficacique nexu inter se copulentur atque uni subiciantur moderationi. Visum est igitur Pontificiam Commissionem de spirituali migratorum atque itinerantium cura, Sacrae Congregationi pro Episcopis obnoxiam, constituere, complectentem ea, quae supra recensita sunt, Opera : curam emigrantium, Apostolatum Maris, Apostolatum Aëris, Apostolatum Nomadum, curam peregrinatorum, qui « touristes » vulgo dicuntur et de quibus pastoralis sollicitudo per Constitutionem Apostolicam « Regimini Ecclesiae Universae » provinciae Congregationis pro Clericis fuit attributa. 6 7 Huius autem Commissionis haec erit ordinatio: 1. Munere Praesidis fungitur Cardinalis Praefectus Sacrae Congregationis pro Episcopis eique adest Pro-Praeses, episco6 Codex normarum, seu «Directorium Generale», de ministerio pastorali in utilitatem eorundem peregrinatorum obeundo, anno M C M I ^ I X editus est; A. A. 8. 61 (1969), pp. 631 ss. 69, 1«; A. A. 8. 59 (1967), p. 910. 7 196 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale pali dignitate auctus, qui scilicet illius vices gerit, opem ferente Secretario. Praeterea eiusdem Commissionis Membra sunt Substitutus Secretariae Status seu Papalis, Secretarius Consilii pro Publicis Ecclesiae Negotiis, Secretarii Sacrarum Congregationum pro Episcopis, pro Clericis, pro Religiosis et Institutis saecularibus, pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, pro Institutione Catholica, Consilii « de Laicis », Pontificiae Commissionis a « Iustitia et Pace » atque quinque Episcopi Dioecesani a Nobis nominati. Cardinalis Praefectus Sacrae Congregationis pro Episcopis, Substitutus Secretariae Status et Secretarii ut Membra recensiti, proprio munere durante, officium in hac Commissione gerunt; ceterorum munus, expleto quinquennio, cessat, integrum tamen est Apostolicae Sedi his iisdem munus, exacto quinquennio, prorogare. 2. Commissio, quamquam, ut supra dictum est, e Sacra Congregatione pro Episcopis pendet, tamen certa autonomia in gerendis suis muneribus fruitur. Eius imprimis est de cura pastorali hominum praedicto modo se moventium agere cum Coetibus Episcopalibus Nationum, qui secundum regionum necessitates et opportunitates rem ad effectum deducere studebunt. 3. In certum ac definitum numerum Consultorum, ad quinquennium, ascribuntur delecti homines, sive ex clero sive ex ordine laicorum, qui, ad migrationes quod attinet, peculiari peritia commendantur. 4. Quoniam harum Litterarum vi iura quinque praedictis institutis concessa desinunt, Nostrum erit eas novae huic Commissioni tribuere facultates, quae necessariae et opportunae videantur. Per specialem vero « Ordinem servandum » rationes, quae inter Sacram Congregationem pro Episcopis et hanc Commissionem ita a Nobis constitutam, intercedant, accuratius describantur. Spem igitur fovemus bonam fore, ut ex hac Commissione, quippe cui novae singularesque apostolatus formae sint mandatae, fructus pastorales oriantur nec pauci nec leves, atque ut Acta Pauli Pp. VI 197 materna sollicitudo Ecclesiae, signa et necessitates temporum perspicientis, magis clarescat eademque testimonium ipsius evadat animos blande alliciens. Volumus ut hae Litterae ab hoc ipso die, quo datae sunt, valere incipiant. Quaecumque vero a Nobis hisce Litteris motu proprio datis decreta sunt, ea omnia firma ac rata esse iubemus, contrariis quibusvis non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die x i x mensis Martii, in festo Sancti Ioseph, B. V. Mariae Sponsi, anno M C M L X X , Pontificatus Nostri septimo. PAULUS PP. VI CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I SPALATENSIS - MACARSCENSIS Dioecesis Macarscensis dioecesi Spalatensi iungitur et ad gradum metropolitanae evehitur, nomine « Spalatensis-Macarscensis ». P A U L U S EPISCOPUS SERVUS SERVORUM D E I AD PERPETUAM R E I MEMORIAM Qui vicariam in terris Christi potestatem obtinemus eiusque sanctae Ecclesiae gubernandae munus habemus, studium omne et voluntatem pro viribus collocamus ut, opportunis initis coeptis, fideles foveamus. Qua de re, cum Conferentia Episcoporum Iugoslaviae accedendum esse censuerit sententiae venerabilis Fratris Francisci Franié, Episcopi Spalatensis et Macarscensis, posse videlicet Macarscensis dioecesis Sedi Spalatensi iungi novaque ibi locorum provincia ecclesiastica excitari, idque ut fieret ab Apostolica Sede petitum sit, 3S"os, audito venerabili Fratre Mario Cagna, Archiepiscopo titulo Heracleensi in Europa et in Iugoslavia A p o s t o lico Delegato, suprema Nostra potestate sequentia decernimus atque iubemus. Dioecesim Macarscensem unione ut dicitur exstintiva coniungimus cum Spalatensi ita ut haec in posterum Spalatensis-Macarscensis appelletur, eamque ad gradum et dignitatem metropolitanae attollimus, cum iuribus et privilegiis quae archiepiscopalibus et métropolitains Sedibus Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 198 competunt. N o v a proinde provincia ecclesiastica constituitur, cuius metropolitana erit Spalatensis-Macarscensis Ecclesia, suffraganeae autem, dioeceses Bagusina, Sebenicensis, Pharensis et Catharensis, adhuc A p o s t o licae Sedi directo subiectae. Earundem vero dioecesium Episcopi metropolitano iuri Archiepiscopi Spalatensis-Macarscensis obnoxii erunt. Decernimus praeterea ut venerabilis Frater Franciscus Franic, hactenus Episcopus Spàlatensis et Macarscensis, primus fiat Spalatensis-Macarscensis Archiepiscopus Metropolita, cum iuribus et oblationibus congruis; ut eiusdem Sedis Canonicorum collegium titulo metropolitam decoretur suisque iuribus fruatur, in eoque n o v a dignitas constituatur, archidiaconatus nuncupanda, atque duo alii canonicatus; ut tandem Canonicorum collegium concathedrale Macarscense dehinc titulo collegialis ornetur. Ad haec perficienda studeat venerabilis Frater Marius Cagna, quem diximus, vel ab eo delegatus sacerdos; qui vero negotium perfecerit congrua documenta exaranda curet ad Sacramque Congregationem pro Episcopis quam primum ea mittat, de more signata sigilloque impressa. H a n c vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur v i m suam obtineant. Cuius Constitutionis effìcaeitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. D a t u m ex Arce Gandulfi, prope E o m a m , die septimo et vicesimo mensis iulii, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo nono, Pontificatus Nostri septimo. A L O I S I U S Card. T R A G L I A C A R O L U S Card. C O N F A L O N I E R I S. R. E. Cancellarius S. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Ioannes Eugenius Loco £B Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXXIII, n. 70. Calieri, Sevi, Proton. Proton. Apost. Apost. Acta Pauli Pp. VI 199 II FLUMINENSIS - SENIENSIS Nova in Iugoslavia constituitur provincia ecclesiastica, nomine « FluminensisSeniensis ». P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM D E I AD PERPETUAM REI MEMORIAM Coetu instante Episcoporum Iugoslaviae ut Ecclesiam cathedralem Fluminensem, eidem unitis dioecesibus Modrussensi unione exstinctiva atque Seniensi unione aeque principali, ad Sedis metropolitanae dignitatem eveheremus simulque n o v a m provinciam ecclesiasticam ibi locorum constitueremus, libenti Nos animo, postquam hoc super negotio venerabilem Fratrem audivimus Marium Cagna, Archiepiscopum titulo Heracleensem in Europa et in Iugoslavia Apostolicum Delegatum, sequentia decernimus atque iubemus. Dioecesim Modrussensem unione exstinctiva et dioecesim Seniensem unione aeque principali c u m dioecesi Fluminensi coniungimus, quae dehinc appellabitur Flwminensis-ßeniensis, eamque ad gradum metropolitanae archiepiscopalis Ecclesiae attollimus, cum iuribus et privilegiis sive huiusmodi Sedibus sive earum Praesulibus congruis. Cui novae Sedi metropolitanae suffraganeas dioeceses destinamus V e glensem atque Parentinam et Polensem; item locorum Ordinarios suffraganeos constituimus metropolitano iuri Archiepiscopi Fluminensis-Seniensis. Primus autem Fluminensis-Seniensis Archiepiscopus Metropolita erit venerabilis Frater Victor Buric, hactenus Episcopus Seniensis, salvis iuribus venerabilis Fratris Ioannis Jenko, Episcopi titulo Acufidensis atque Administratoris Apostolici « ad nutum Sanctae Sedis » territorii dioecesis Fluminensis in Slovenia exstantis. Indulgemus praeterea ut Sedibus Fluminensi-Seniensi unica sit Curia, in urbe vulgo Eijeka constituta, atque unicum maius et minus Seminarium. Ad Canonicorum collegia quod attinet, gradu et dignitate metropolitam archiepiscopalis Fluminense collegium insignimus; de Modrussensi autem atque Seniensi, permittimus ut eadem in posterum subsistant, donec aliter Archiepiscopo Ordinario peculiaria adiuncta suadeant. Haec quae praescripsimus ad effectum adducenda curet venerabilis Frater Marius Cagna, quem diximus, vel ab eo delegatus sacerdos. Qui vero negotium perfecerit, documenta de more exaranda studeat ad Sacramque Congregationem pro Episcopis mittat, de more signata sigilloque impressa. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 200 volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur v i m suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, c u m per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin i m m o huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. D a t u m ex A r c e Gandulfi, prope E o m a m , die septimo et vicesimo mensis iulii, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo nono, Pontificatus Nostri septimo. A L O I S I U S Card. T R A G L I A C A R O L U S Card. C O N F A L O N I E R I S. R. E. Cancellarius S. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Ioannes Eugenius Calieri, Sevi, Proton. Proton. Apost. Apost. Loco £ß Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXXIV, n. 15. III JUJUYENSIS (HUMAHTJACENSIS) Quibusdam territoriis detractis a dioecesi Jujuyensi, nova conditur praelatura, « Humahuacensis » appellanda. P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM D E I AD PERPETUAM R E I MEMORIAM Munus Apostolicum, quod in beati Petri similitudinem Dei voluntate suscepimus, id sane docet ut nullam umquam occasionem praetermittamus singularum Ecclesiarum commodis atque utilitatibus providendi. Quam ob rem, c u m venerabilis Frater Humbertus Mozzoni, Archiepiscopus titulo Sidetanus et in Bepublica Argentina o h m Nuntius Apostolicus, audita Conferentia Episcopali Argentina, ab hac Petri Sede expostulaverit ut, distractis quibusdam territoriis a dioecesi Jujuyensi, n o v a quae- Acta Pauli Pp. VI 201 dam constitueretur praelatura, Nos, sententiam rogato Ordinario Jujuyensi eorumque omnium consensum supplentes qui de hac re aliquid iuris vel habeant vel se praesumant habere, ea quae sequuntur decernimus et iubemus. A dioecesi Jujuyensi territorium separamus quod complectitur civiles provincias seu Departamentos vulgo Humahuaea, Cochinoca, Einconada, Santa Catalina, Y a v i et Susques; quibus omnibus distractis territoriis n o v a m condimus praelaturam, Humahuacensem appellandam, iisdem circumscribendam finibus ac provinciae simul sumptae quas diximus. N o v a e praelaturae sedes in urbe vulgo Humahuaea erit templumque curiale ibi D e o in honorem Beatae Mariae Virginis sub titulo « La Candelora » dicatum ad gradum et dignitatem Ecclesiae Praelaticiae tollimus, cum iuribus debitis. Praesuli autem, praeterquam quod iura congrua damus, obligationes etiam imponimus, quibus ceteri eiusdem gradus Praelati, ad normam iuris communis, ornantur atque astringuntur. Praelatura Humahuacensis erit metropolitanae Ecclesiae Saltensi suffraganea; eius mensam praelaticiam constituent tum Curiae emolumenta, tum fidelium christianorum collationes, tum bonorum pars congrua, quae ad normam canonis 1500 C.I.C. novae Ecclesiae obvenient. De Seminario struendo atque moderando id statuimus quod sive Ius Canonicum praescribit, sive leges Sacrae Congregationis pro Institutione Catholica, sive Decretum Concilii Vaticani II « Optatam totius » monet. Cum vero iuvenes adoleverint, qui meliores fuerint E o m a m mittantur, in Collegio Piano Latino Americano philosophia atque sacra theologia imbuendi. Simulatque praeterea nova praelatura per harum Litterarum exsecutionem condita erit, Sacerdotes qui in eius territorio beneficium vel officium habeant eidem addicantur, tamquam proprius clerus, ceteri clerici atque Seminarii tirones, ei Ecclesiae in qua legitime degant. Ultimum acta et documenta novae Sedis res seu personas respicientia ad huius Curiam cito mittantur, ibique religiose custodiantur. Ceterum, haec omnia venerabilis Frater Linus Zanini, Archiepiscopus titulo Hadrianopolitanus in Haemimonto et nunc in Eepublica Argentina Apostolicus Nuntius, ad exitum adducet vel quem ipse delegaverit; re vero acta, documenta exarentur, atque sinceris exemplis ad Sacram Congregationem pro Episcopis cito mittantur. H a n c vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur v i m suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, c u m per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec volun- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 202 tatis Nostrae documenta r e i scindere vel corrumpere liceat; quin i m m o huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. D a t u m ex A r c e Gandulfi, prope E o m a m , die o c t a v o mensis septembris, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo nono, Pontificatus Nostri septimo. A L O I S I U S Card. T R A G L I A C A R O L U S Card. C O N F A L O N I E R I /g. R. E. Cancellarius S. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens 83 Iosephus Bossi, E p . tit. Palmyrenus, Proton. Apost. Ioannes Calieri, Proton. Apost. Loco £8 Plumbi In Ap. Cane, tao., vol. CXXXIII, n. 56. IV SCOPIENSIS (SCOPIENSIS-PBISBIANENSIS) Dioecesis Scopiensis, quibusdam detractis territoriis, nomine « Scopiensis-Prisrianensis » appellatur et suffraganea « ad instar et ad tempus » Sedis metropolitanae Vrhbosnensis seu Serajensis constituitur. P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM D E I AD PERPETUAM R E I MEMORIAM Ad Ecclesiam Christi in dies augendam nemo non videt quantum conferant apta rerum religiosarum dispositio finiumque dioecesium idonea temperatio. Quam ob rem cum Sacrum Consilium Christiano Nomini Propagando censuerit bene fieri si quaedam immutationes in territoriis, nomine aliisque rebus dioecesis Scopiensis inducerentur, Nos re bene reputata, haec quae sequuntur decernimus atque iubemus. Seiunctam partem territorii dioecesis Scopiensis, quae in Bepublica civili Montis Nigri sita Acta Pauli Pp. VI 203 est, archidioecesi Antibarensi annectimus, eandemque dioecesim Scopiensem, cui Sedem titulo Prisrianensem pleno iure unimus, nomine Scopiensem-Prisrianensem in posterum appellari volumus et suffraganeam ad instar et ad tempus Sedis Metropolitanae Vrhbosnensis seu Serajensis constituimus necnon Sacrae Congregationis de Propaganda Fide iurisdictioni o b n o x i a m confirmamus. Ecclesiam autem Beatae Mariae Virginis sub titulo Auxilii Christianorum, in urbe Prisrianensi, ad dignitatem et honorem concathedralis Ecclesiae tollimus. Ceterum, quae per has Litteras mandavimus exsequenda curabit venerabilis Frater Marius Cagna, Archiepiscopus titulo Heracleensis in Europa et Apostolicus in Iugoslavia Delegatus, vel per se ipse vel per alium, factis ad id necessariis facultatibus. Ee vero acta documenta exarentur, quorum sincera exempla ad Sacram Congregationem Christiano Nomini Propagando cito mittantur. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur v i m suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin i m m o huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum E o m a e apud S. Petrum, die altero mensis octobris, anno D o mini millesimo nongentesimo sexagesimo nono, Pontificatus Nostri septimo. A L O I S I U S Card. T R A G L I A G R E G O R I U S P . Card. A G A G I A N I A N S. B. E. Cancellarius 8. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Begens Eugenius Sevi, Proton. Apost. Iosephus Massimi, Proton. Apost. Loco £ß Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXXIII, n. 53. 204 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale LITTERAE APOSTOLICAE I S. IOANNIS POBTORICENSIS Beata Maria Virgo a Divina Providentia, seu, ut populus ait, « Nuestra Señora de la Divina Providencia », cunctae Nationis Portoricensis Patrona principalis constituitur ac declaratur. P A U L U S PP. VI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Inter negotia et sollicitudines, quas summus Pontificatus magnas affert, quibusque, fluctuum in morem, Nos in dies accumulât, h o c potissimum relevat animum, erigit mentem atque confirmat, christiani scilicet populi pietatem ac studia, quibus est semper castissimam Christi Matrem complexus, incrementa capere usque maxima. Qui sane amor in Virginem idcirco Nos solatur quod est tum in se ipse laudabilis, cum Matri Dei attribuatur et Salvatoris Nostri Iesu Christi, cui tandem amor ille honori cedit, tum quod fuit semper Maria, communis omnium christianorum parens, auxilium, spes, securitas, atque in periculis, in incertis ac dubiis rebus refugium, sic ut in prospera fortuna gaudium. Quam ob rem, c u m venerabilis Frater Aloisius A p o n t e Martínez, Archiepiscopus S. Ioannis Portoricensis, idemque Praeses coetus Episcoporum eiusdem nationis, suo, cleri ac populi universi nomine, id petierit ut Beatam Mariam Virginem a divina Providentia, seu, ut populus cognominare consuevit, Nuestra Señora de la «Divina Providencia», cunctae Nationis Portoricensis Patronam principalem constitueremus atque declararemus, idque Sacra Congregatio pro Cultu Divino, potestate a Nobis olim facta, concesserit, N o s , ratione habita singularissimi amoris quo semper populus Portoricensis egregius beatissimam Christi Matrem eo titulo cultam prosecutus est, concessum honorem ratum omnino habemus atque per has Litteras confirmamus. Placet ergo Beatam Mariam Virginem a Divina Providentia, sive « Nuestra Señora de la Divina Providencia » Patronam principalem totius Nationis Portoricensis constitui atque declarari, factis iuribus ac privilegiis iuxta rubricas competentibus. Volumus autem ut Acta Pauli Pp. VI 205 hae Litterae Nostrae sive nunc sive in posterum sint efficaces. Contrariis nihil obstantibus. D a t u m R o m a e , apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die undevicesimo mensis novembris, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo nono, Pontificatus Nostri septimo. ALOISIUS Card. TRAGLIA, S.R.E. Cancellarius Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Iosephus Massimi, Proton. Apost. Loco £B Sigilli in Ap. Cane, tab., vol. CXXXIII, n. 88. II CASALENSIS Templum S. Cordis Iesu in urbe Casalio titulo Basilicae Minoris decoratur. P A U L U S PP. V I AD PERPETUAM R E I MEMORIAM Quandoquidem religio sancta in Iesu Christi Cor, adorandi Dei Filii, quantum ex iis cogere possumus, quae beatissima Margarita Maria Alacoque divino instinctu patefecit atque ipsa pietatis historia docet, et gloriam summo N u m m i procurat antiquissimam quocum homines caritate maxime coniungit, idcirco Apostolica haec atque R o m a n a Sedes non m o d o capit voluptatem non mediocrem cum alicubi pietatem hanc coli ac florere cognovit, verum etiam quam studiosissime contendit ut eam et augeat, et proferat, et amplificet. Quam ob rem, cum venerabilis Frater Iosephus Angrisani, Episcopus Casalensis, suo clerique populique universae dioecesis nomine id ab hac sancta Petri Sede petierit ut templum S. Cordi Iesu dicatum, quod ea in urbe exstat, ad dignitatem Basilicae Minoris eveheretur, tum huius originis ratione habita, quam Ioannes B o s c o , vir sanctus, praedixit, tum operis nobilitatis, t u m cultus erga Christum singularis, t u m denique fructuum qui in eo abundantes colliguntur, p o tissimum inter milites ibi loci frequentissimos, sacri huius Antistitis expostulationibus libenter concedimus. Quae cum ita sint, iis probatis quae Sacra Congregatio pro Cultu divino hac de re statuit, factis a Nobis fa- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 206 cultatibus, placet Nobis paroeciale templum S. Cordis Iesu, quod diximus, titulo ac dignitate Basilicae Minoris decorare, servatis tamen quae iuxta Decretum « De titulo Basilicae Minoris » die vi mensis iunii anno MDCCCCLXViii factum, servanda sunt, factis scilicet iuribus atque litur- gicis privilegiis quae sacris aedibus eiusdem ordinis competunt. Contrariis nihil obstantibus. H a e c autem, quae iussimus firma ac rata haberi volumus suosque effectus nunc et in posterum habere. D a t u m E o m a e , apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die tertio decembris anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo nono, Pontificatus Nostri septimo. ALOISIUS Card. TRAGLIA, S. B. E. Cancellarius Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Ioannes Eugenius Calieri, Sevi, Proton. Proton. Apost. Apost. Loco ffî Sigilli In Ap. Cane, tab., vol. CXXX.IV, n. 7. III GUAYAQUILENSIS ET DIOECESIUM LITORIS AEQUATORIAE Beata Maria Virgo a Mercede Patrona principalis archidioecesis Guayaquilensis et dioecesium Litoris Aequatoriae constituitur ac declaratur. P A U L U S PP. V I AD PERPETUAM R E I MEMORIAM Quantopere Maria, Christi Mater, redimendis hominibus a peccati captivitate contulerit, tum id ostendit, quod sub Cruce magno animo stetit socia dolorum, t u m etiam q u o d semper, per hominum aetates, sedula et dulcis christianorum Mater Ecclesiae sanctae in prosperis, in adversis exstitit. Cuius rei documento titulus etiam est atque nomen singulare « beatissimae Virginis a Mercede », quod anno millesimo ducentésimo duo de vicesimo religiosi viri ac Sodales quidam, quasi antiquae operis sui custodi atque patronae, ei indiderunt, quodque in omnes nationes et populos summa religione propagarunt. Qua re factum est, ut in populorum animis, praesertim in Americae Meridionalis oris, maxime in A e - Acta Pauli Pp. VI 207 quatoria, nomen illud, amor, pietas, studium erga Matrem aeerrimum alte insederit. Cum ergo venerabilis Frater Bernardinus Echeverría, Archiepiscopus Guayaquilensis, suo ipsius nomine atque totius cleri atque populi tum suae archidioecesis, tum dioecesium Lit oris Aequatoriae huic Apostolicae Sedi preces exhibuerit, ut Beatam Mariam Virginem a Mercede archidioecesis Guayaquilensis ac dioecesium Litoris Aequatoriae Patronam principalem constitueremus atque declararemus, Nos, re bene reputata atque iis confirmatis, quae Sacra Congregatio pro Cultu Divino, facta a Nobis potestate, egerit, id quod petitum est quam liberali animo concedimus cum omnibus iuribus et privilegiis iuxta rubricas competentibus, contrariis nihil obstantibus. Haec vero quae iussimus tum ad praesens tum in posterum omnino firma ac rata esse volumus, ut efficaciam suam obtineant. Datum E o m a e , apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die tertio mensis ianuarii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo, Pontificatus Nostri septimo. ALOISIUS Card. TRAGLIA, 8. P. E. Cancellarius Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Ioannes Calieri, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco © Sigilli In Ap. Cane, tao., vol. CXXXIV, n. 44. IV GNESNENSIS Kruszwicense templum Sanctorum Apostolorum Petri et Pauli, in Polonia, ad dignitatem Basilicae Minoris evehitur. P A U L U S PP. V I AD PERPETUAM R E I MEMORIAM Cuique consideranti quam impense Polonae nationis cives sanctam Christi religionem ex maiorum consuetudine coluerint in praesensque constantes colant, clare sane patebit cur E o m a n i Pontifices, Nosque Ipsi haud infrequenter, fidelibus illis opportuna ad divini cultus ardorem Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 208 magis excitandum subsidia eomparaverint. Quae cum ita sint, precibus concedendum esse putavimus venerabilis Fratris Nostri Stephani S.R.E. Cardinalis Wyszyáski, Archiepiscopi Gnesnensis et Varsaviensis, qui, post auditum Episcoporum Poloniae Coetum, suo suique cleri atque p o puli nomine ab Apostolica Sede petiit, ut templum Sanctorum A p o s t o lorum Petri et Pauli, Kruszwicae, in Gnesnensis archidioecesis finibus, exstans, ad Basilicae Minoris dignitatem attolleremus. Ea enim sacra aedes non solum pristinae Polonorum nationis praeclarissimum documentum per saeculorum decursum facta est, verum etiam christianae fidei quasi praesidium adhuc habetur, in primisque erga Eucharistiae sacramentum atque Christi Matrem pietatis fons uberrimus. De sententia ideo Sacrae Congregationis pro Cultu Divino, fore optime confisi ut sive ipse Kruszwicensis populus sive undique eo peregrinantes coetus m a x i m u m utilitatis bonique capiant, suprema Nostra potestate, harum Litterarum vi templum quod diximus, D e o dicatum in honorem Sanctorum Apostolorum Petri et Pauli, titulo ac dignitate Basilicae Minoris decoramus, c u m iuribus et privilegiis congruis, servatis tamen quae, iuxta Decretum « De titulo Basilicae Minoris », die sexto mensis iunii, anno millesimo nongentesimo sexagesimo octavo datum, servanda sunt. Contrariis nihil obstantibus. Haec autem, quae ediximus, firma ac rata haberi volumus suosque effectus nunc et in posterum capere. Datum R o m a e , apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die tertio et vicesimo mensis ianuarii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo, Pontificatus Nostri septimo. ALOISIUS Card. TRAGLIA, S. B. E. Cancellarius Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Iosephus Massimi, Proton. Apost. Loco © Sigilli In Ap. Cane, tab., vol. CXXXIV, n. 56. 209 Acta Pauli Pp. VI HOMILIA Habita in patriarchali Archibasilica Lateranensi, feria quinta « in Cena Domini », Beatissimo Patre Sacrum pontificali ritu peragente.* Venerati Fratelli e Figli tutti carissimi, Obbligati dal nostro ministero ad aprire le labbra in questo luogo sacro, « magnum Stratum », grande ed ornato, cenacolo per eccellenza della Chiesa romana e cattolica, ed in questo momento, fra tutti intenso di sentimenti e di pensieri religiosi ed umani, mentre ci sarebbe caro ascoltare in interiore silenzio le grandi v o c i che salgono dalla sublime liturgia, che stiamo celebrando, noi offriremo alla vostra benevola attenzione alcune elementari indicazioni, che valgano a stimolare la nostra riflessione su gli aspetti ovvii e fondamentali di questo rito e a mettere in sintonia i nostri animi in un comune coro spirituale. E la prima indicazione è proprio questa relativa alla comunione ecclesiale, che qui ci riunisce e che ora acquista una singolare pienezza, un suo proprio significato. Questo è un momento particolare di comunione fra noi, fra quanti hanno accolto il nostro invito e ci hanno fatto dono della loro presenza. Se mai occasione felice ci è offerta per realizzare le parole del Signore: « D o v u n q u e due o tre persone sono riunite nel m i o x nome, Io sono in mezzo a loro » , questa è per noi, mentre appunto questo suo nome, e solo il suo nome, polarizza la nostra assistenza, ed emerge fra noi, c o m e se qui ora Egli fosse e tra p o c o sacramentalmente sarà, e fin d'ora riempie di Sé le nostre anime, e le affratella nella fede, nella concordia, nella pace, nel gaudio di saperci e di sentirci « chiesa », cioè unione, suo unico ovile, suo corpo mistico. Cada in questo momento ogni distanza fra noi, ogni diffidenza, ogni noncuranza, ogni estraneità; cada ogni rancore, ogni rivalità; e procuri ognuno di noi di sperimentare « quanto è 2 bello e quanto è giocondo che dei fratelli si trovino insieme » ; e avverta ciascuno dentro di sé c o m e l'aver la fortuna d'essere, c o m e la prima comu3 nità dei credenti, « un cuor solo e un'anima sola » significhi realizzare la nostra impegnativa qualifica di cristiani cattolici. La carità dentro la Chiesa, la carità, che la raduna e la compone, la carità che la specifica « corpo * Die 26 mensis martii a. 1970. 1 Matth. 18, 20. 2 Ps. 132, 1. * Act. 4, 32. 14 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 210 mistico » e rende fratelli tutti quelli che ne accettano la socialità organiz4 zata, la carità umile, amica e solidale fra di noi fedeli e seguaci e ministri di Cristo, è il primo esigente requisito per sedere alla mensa del Giovedì Santo. 5 Insieme dunque, più che mai, viviamo quest'ora fugace. Ma quale ne è lo scopo, quale l'intenzione? Perché siamo qui riuniti? E c c o allora una seconda nostra indicazione, anch'essa notissima. Siamo qui per una c o m memorazione. Questo è un rito di memoria. Sempre è tale una Messa, ma in questo giorno vogliamo far risaltare il suo carattere commemorativo. N o i celebriamo il memoriale del Signore, obbedendo alle sue parole, che 6 possiamo dire testamentarie: « Fate questo in memoria di me » . Tutto il nostro spirito si riempie adesso del ricordo di Lui, di Gesù: vorremmo p o tercelo raffigurare nella nostra fantasia, c o m ' E g l i era, com'era la sua figura, il suo v o l t o , com'era il suono della sua v o c e , la luce dei suoi occhi, i gesti delle sue mani... Nessuna immagine sensibile ci è pervenuta di Lui; pensiamo con stupore a quella così impressionante e profonda della sacra Sindone; pensiamo a scelta del nostro genio alle effigie pie dei grandi artisti preferiti, alle descrizioni dei dotti e dei santi; ma sempre con l'insoddisfazione propria di noi moderni, anche troppo favoriti dalla civiltà dell'immagine, perché la sua non è esibita al nostro sguardo, ma solo al nostro 7 desiderio escatologico: « Vieni, o Signore Gesù! » . La nostra memoria deve contentarsi d'un'altra sua presenza, quella della sua parola! Allora tutto il Vangelo passa davanti alla nostra mente, la quale però si arresta a quella parola, che Cristo pronunciò in quell'ultima cena notturna, e che Egli raccomandò al nostro ricordo. Quale parola? Oh, bene lo sappiamo: « Prendete e mangiate: questo è il mio Corpo; prendete e bevete: questo è il calice del mio Sangue ». 8 Il convito pasquale, perché tale era quella cena rituale, doveva essere oggetto dell'indimenticabile ricordo, ma sotto un aspetto n u o v o , non già dell'uccisione e del pasto dell'agnello, segno e pegno dell'antica alleanza, ma sotto quello del pane e del vino, tramutati nel corpo e nel sangue di Gesù. L'agape a questo punto si fa mistero. La presenza del Signore si fa v i v a e reale. Le apparenze sensibili restano quelle che erano, pane e vino; ma la loro sostanza, la loro realtà è intimamente cambiata; quelle restano 4 Matth. 23, 8; Lc. 10, 16. 5 Cfr.Le. 22, 24 ss. 6 Le. 22, 19; 1 Cor. 11, 25. 7 Apoc. 22, 20. 8 Cfr. Le. 22, 7 ss. 211 Acta Pauli Pp. VI solo per significare ciò che le ha definite la parola onnipotente, perché divina, di Gesù: corpo e sangue. N o i rimaniamo attoniti. A n c h e perché questo prodigio è proprio ciò che il Signore ci ha detto di ricordare; anzi di rinnovare. Egli ha detto agli Apostoli « fate questo », cioè ha trasmesso in loro la virtù di ripetere il suo atto consacratorio, e non solo di ripensarlo, ma di rifarlo; il sacramento dell'Ordine sacro, c o m e custodia, c o m e sorgente del sacramento dell'Eucaristia, è stato insieme a questo, in quella sera unica, istituito. N o i rimaniamo attoniti, e subito tentati: ma è vero? ÌD proprio vero? Come si spiegano quelle sillabe sacrosante di Cristo: questo è il mio corpo, questo è il mio sangue? Si può trovare una interpretazione, che non faccia violenza alla nostra elementare mentalità? Alla nostra abituale metafìsica riflessione? Viene anche alla nostra b o c c a il c o m mento repulsivo degli uditori di Cafarnao: « Questo linguaggio è duro; e 9 ehi mai può ascoltarlo? » . Ma il Signore non ammette dubbi, né esegesi elusive della autentica realtà delle sue testuali parole; Egli ne fa questione di fiducia; lascerebbe disperdere il gruppo amatissimo dei suoi discepoli, piuttosto che esimerli dall'aderire alle sue paradossali ma veraci parole, proponendo loro con linguaggio non meno duro: « Volete andarvene anche voi? » . 1 0 Dunque questa è un'ora decisiva, l'ora della fede, l'ora che accetta nella sua integrità, anche se incomprensibile, la parola di Gesù; l'ora in cui celebriamo il « mistero della fede », l'ora in cui ripetiamo anche con cieco e sapiente abbandono la risposta di Simone Pietro: « Signore, a chi andremo noi? Tu solo hai parole di vita eterna. Noi abbiamo creduto e conosciuto che tu sei il Cristo Figlio di D i o » . u Sì, Fratelli e Figli, questa è l'ora della fede, che assorbe e consuma l'oscura e immensa nube delle obiezioni, che la nostra ignoranza da un lato, e la raffinata dialettica del pensiero profano, dall'altro, addensano sopra il nostro spirito, che umilmente e beatamente si lascia fulminare dal verbo luminoso del Maestro e gli dice tremando c o m e l'implorante evangelico: « Credo, o Signore; ma Tu aiuta la mia incredulità » . 1 2 Ed allora la fede interroga ancora: ma che cosa significa questo m o d o di ricordare il Signore? Qual è il senso, quale il valore di questo memoriale? Di questo sacramento di presenza, di questo mistero di fede? Qual 9 Io. 6, 61. 1 0 Ib. 68. 11 Io. 6, 69-70. 12 Me. 9, 24. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 212 è l'intenzione dominante del Signore, che Egli voleva imprimere nella memoria dei suoi in quell'ultimo incontro conviviale? Vi è chi non si pone questa domanda, quasi per non scoprire una nuova e strabiliante verità. Ma noi non ci possiamo fermare senza raccogliere l'ultimo tesoro del testamento di Gesù. Tutto ci obbliga a farlo, perché tutto in quella sera ultima della sua vita temporale è estremamente intenzionale e drammatico: basterebbe l'osservazione di questo aspetto dell'ultima cena per non porre più termine alla nostra estatica meditazione. La tensione spirituale quasi toglie il respiro. L'aspetto, la parola, i gesti, i discorsi del Maestro sono esuberanti della sensibilità e della profondità di chi è prossimo alla morte; Egli la sente, Egli la vede, Egli la esprime. D u e note squillano sopra le altre in questa atmosfera attonita e resa silenziosa dagli atti e dai presagi del Maestro: amore e morte. La lavanda dei piedi, esempio impressionante di umile amore, il mandato, il mandato ultimo e nuovo: amatevi c o m e Io vi ho amato; e quell'angoscia per il tradimento incombente, quella tristezza che traspare dalle parole e dall'atteggiamento del Maestro, e quella effusione mistica e incantevole dei discorsi finali, quasi soliloqui di Cristo traboccanti da un cuore che si apre alle estreme confidenze, tutto si concentra nell'azione sacramentale, testé ricordata: corpo e sangue! Sì, amore e morte vi sono raffigurati; una sola parola li esprime: sacrificio. La morte vi è significata, la morte cruenta, la morte che avrebbe separato dal corpo di Cristo il suo sangue; una immolazione, una vittima. E vittima volontaria, vittima cosciente, vittima per amore. Data per noi. Da ricordare come annunciatrice della morte di Gesù, del suo sacrifìcio per sempre, finché Egli non tornerà alla fine del m o n d o . 13 Cristo ha sigillato in un rito, rinnovabile dai suoi discepoli, fatti Apostoli e Sacerdoti, l'offerta di Se stesso, vittima al Padre, per la nostra salvezza, per nostro amore. ÌJ la Messa. Ë l'esempio, è la fonte dell'amore che si dà fino alla morte. È il Giovedì Santo, che stiamo ricordando e celebrando. È il cuore e il paradigma della vita cristiana. È il mandato, è il memoriale, è la passione, è la carità di Cristo, che si trasfonde nella sua Chiesa; in noi, affinché noi di Lui e per Lui, c o m e Lui possiamo v i v e r e , per i fratelli, per la salute del m o n d o , 13 1 Cor. 11, 26. 14 Io. 6, 57. 1 5 Cfr. Io. 12, 24 ss. 16 Cfr. Io. 6, 54-58. 15 14 offrirci in sacrificio anche noi e un giorno in Lui risorgere. 16 Acta Pauli Pp. VI 213 ALLOCUTIONES I Moderatoribus ac Membris e « Consilio de Laicis », qui octavo plenario Coetui Romae habito interfuerunt.* Nous sommes heureux de vous accueillir au terme de vos travaux, chers fils et amis, Membres et Consulteurs du Conseil des Laïcs; heureux d'entendre arriver jusqu'à Nous, par votre v o i x , l'écho du magnifique apostolat du peuple de Dieu à travers le monde. Vous êtes en quelque sorte nos « experts » en ce domaine, nos conseillers, et c'est pourquoi Nous avons accepté bien volontiers que plusieurs d'entre vous prennent la parole devant Nous au cours de cette audience. Aussi adressons-Nous un merci particulier à Monseigneur Derek W o r l o c k , à Madame Branca A l v e s , à Monsieur Rienzie Rupasinghe, qui viennent d'être auprès de Nous vos porte-paroles. Ils ont fort bien dit votre fierté et votre joie pour la grande tâche que l'Eglise vous a confiée, et ils n'ont pas dissimulé non plus les difficultés rencontrées; ces « tensions » qui semblent devenues une caractéristique de notre époque et qui n'épargnent pas le champ de l'apostolat; tension entre Eglise et monde, entre foi et vie, entre clergé et laïcs, et ainsi de suite. Mais il Nous semble percevoir, à travers votre triple témoignage, une v o lonté résolue de dominer ces tensions en les transformant en dialogue, pour les faire servir au bien, et Nous applaudissons à votre détermination de poursuivre, sans cesser de la mûrir et de l'approfondir, l'œuvre entreprise. Bien volontiers Nous vous donnons l'assurance que, dans votre précieux travail au service de l'Eglise, les encouragements et la bénédiction, que vous êtes venus Nous demander, ne vous manqueront pas. Nous voudrions maintenant profiter de votre présence ici pour réfléchir avec vous à ce que sont les laïcs dans l'Eglise. Qu'est-ce qu'un laïc? qu'est-ce qu'un laïc catholique? qu'est-ce que l'Eglise attend de votre Conseil pour aider à promouvoir l'apostolat des laïcs en notre temps? Il y a là un enseignement qu'il vous appartient de méditer pour assurer sa mise en œuvre au sein du Peuple de Dieu, selon trois dimensions essentielles. * Die 20 mensis martii a. 1970. Acta Apostolicae 214 Sedis - Commentarium Officiale 1. D ' a b o r d la personne humaine. Toute personne, faut-il le rappeler, est créée à l'image de Dieu, est supérieure à tout l'univers visible, et a un destin éternel. Mais cette personne humaine, sous le caractère spécifique de laïc où Nous la considérons, est appelée à accomplir son destin au cœur du monde profane, à partager les souffrances et les joies de la communauté humaine, à assumer en son sein des solidarités sociales et culturelles qui lui créent des droits et des devoirs, et lui donnent aussi des possibilités d'action multiformes sur l'organisation et la marche du monde. C'est dire le rôle eminent et la dignité de la personne humaine et l'obligation pour toute société de la respecter tant dans son être individuel que familial et social. 2. Puis la personne chrétienne: cet autre titre ajoute à la grandeur de la personne humaine celui que lui ouvre la porte du baptême. C'est l'entrée dans un m o n d e nouveau, aux horizons infinis: le m o n d e de la foi, le m o n d e de la grâce. Le laïc apparait ici dans sa dignité supérieure de membre du peuple de Dieu, élevé au plan surnaturel, en puissance déjà citoyen du ciel, et riche dès ici-bas de nouveaux droits et de nouveaux devoirs, auxquels l'homme naturel ne pouvait prétendre ni parvenir par ses propres forces. 3. Enfin le laïc catholique, membre de l'Eglise, corps mystique du Christ, et plus spécialement, c o m m e vous l'êtes tous, chers amis, le laïc qui a pris conscience de sa place, de son rôle dans ce corps mystique — si un et si divers à la fois —: c'est le laïc considéré c o m m e sujet non plus seulement passif, c o m m e ce fut trop souvent le cas dans le passé, mais c o m m e sujet actif dans l'Eglise, selon l'enseignement formel du Concile Oecuménique Vatican I I . Ce n'est certes pas à vous qu'il est besoin de le rappeler: la Constitution Lumen gentium, après avoir énoncé le devoir d'obéissance et de prière des fidèles, demande PMX pasteurs de «reconnaître et promouvoir la dignité et la responsabilité des laïcs dans l'Eglise, utiliser volontiers leurs avis prudents, leur assigner des postes de confiance au service de l'Eglise, leur accorder la liberté d'action et un champ où üs puissent l'exercer, et m ê m e les encourager à entreprendre des œuvres de leur propre initiative », en leur reconnaissant bien sûr «la juste liberté dont chacun doit jouir dans la cité terrestre » . x Qui ne v o i t le vaste champ d'action ainsi ouvert au Conseil des laïcs 1 N. 27. Acta Pauli Pp. VI 215 dans le sillage de l'enseignement conciliaire? Dans quel sens va-t-il ouvrer pour que se réalisent les grandes perspectives de l'apostolat des laïcs dessinées dans les divers décrets ou constitutions de Yatican I I ? Son rôle, Nous semble-t-il, aura un double pôle: il s'exercera par rapport aux laïcs et par rapport à la Hiérarchie. Vis à vis des premiers, votre Conseil doit se tenir dans une attitude d'écoute et de dialogue, sensible à discerner dans leurs milieux de vie les besoins et les possibilités de salut. Ainsi il s'efforcera de susciter, en liaison avec les épiscopats des diverses parties du monde, les formes d'apostolat qui respectent le génie et le caractère de chaque culture, mais se rejoignent toutes dans la communion de l'Eglise par l'affirmation claire de leur identité catholique. Ce sera votre rôle, ce faisant, de rappeler et de témoigner que le zèle, le dévouement ne suffisent pas. Il y faut aussi la réflexion, la méditation, la confrontation constante avec l'Evangile et le Magistère de l'Eglise. Dans une telle perspective s'impose le confiant échange entre prêtres et laïcs qui, dans le regard qu'ils portent ensemble sur les mêmes situations, sur les mêmes événements, sur les mêmes besoins du monde, s'entrainent mutuellement à réaliser leur vocation et leur mission respectives. Telle Nous apparaît être, chers Fils, la première responsabilité du Conseil des Laïcs. La seconde n'est pas moins importante: elle concerne l'articulation de l'apostolat des laïcs avec celui de la Hiérarchie, deux forces que la constitution même de l'Eglise ne permet pas d'imaginer divergentes. Là encore votre propre témoignage doit être exemplaire. A u x écoutes des v o i x du monde, vous pouvez vous considérer c o m m e les interprètes qualifiés des innombrables fils que le Père commun v o u drait pouvoir entendre mais, c o m m e Nous vous le demandions déjà l'an passé, Nous comptons sur vous aussi pour être auprès d'eux les fidèles porte-parole de Nos préoccupations pastorales à leur endroit. De plus, la place que le Conseil des laïcs est appelé à occuper désormais dans les organes centraux de l'Eglise l'autorise à rechercher les meilleurs moyens de conjuguer, d'harmoniser son rôle avec celui des divers dieastères, secrétariats ou commissions de la Curie romaine, dans le respect des compétences de chacun. Acquérant ainsi le sens de l'ensemble, v o u y décrouvrirez à la fois votre fonction avec ses limites et aussi votre responsabilité dans toute son étendue et sa spécificité. De cette manière également se développera en vous de plus en plus le sens de l'Eglise hiérarchique où tout doit se traiter en termes de confiance, de service et de communion. Pour la tâche que Nous venons de dessiner à grands traits, Nous sa- ,1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 216 vons que Nous pouvons compter sur votre fidélité au Siège de Pierre c o m me sur la maturité de votre réflexion. L'une et l'autre s'imposent plus que jamais en cette période tourmentée pour l'Eglise et pour le monde. Si divers soient vos provenances, v o s formations, vos engagements, unique doit être votre souci: prêcher Jésus-Christ, annoncer dans la joie la bonne nouvelle du salut. Le monde a besoin de cette bonne nouvelle, c o m m e il a besoin de nourriture: un de vos interprètes nous l'a fort bien dit tout à l'heure. On peut même dire que rarement dans l'histoire est apparue aussi clairement qu'aujourd'hui l'urgente nécessité de christianiser le monde, ce m o n d e agrandi et inquiet, devenu capable d'explorer le cosmos, et aussi de se détruire lui-même. Plus que jamais c'est l'heure de l'Evangile, l'heure de la pénétration du levain chrétien dans toute la société. Soyez, à la place spécifique et importante qui est la vôtre, celle du Conseil des Laïcs, les bons artisants de cette œuvre immense, chers Fils, et que Notre bénédiction vous y encourage et vous y accompagne. II Christifideles coram admissos Beatissimus Pater hortatur ad excitandam conscientiam male factorum, quae perpetranti» in mundo.* Diletti figli e figlie, Mercoledì Santo: pare a noi che non sia possibile parlare d'altro, in questo preludio del dramma pasquale, che della nostra posizione, come uomini e c o m e cristiani, di fronte al mistero ch'esso, il dramma pasquale, contiene, significa e rinnova, il mistero della nostra salvezza. Mistero divino ed umano; mistero profondo fino alle insondabili ragioni della giustizia e della b o n t à divina; mistero di Cristo, « che non conosceva peccato e (Dio) lo fece peccato, affinché noi diventassimo in Lui giustizia di D i o » ; 1 mistero, nel quale il dolore, che sembra inutile nemico della nostra esistenza, è trasformato nel valore prezioso del nostro riscatto, mistero della morte vittoriosa e sconfitta per il trionfo d'una nuova e superiore forma di Tita. In questo mistero è il n o d o in cui si stringe ed in cui si scioglie ogni questione delle sorti umane, lo sappiamo o no, lo crediamo o no; noi tutti vi siamo coinvolti. Ora un'afférmazione fondamentale s'impone: tutti abbiamo bisogno * Die 25 mensis martii a. 1970. 1 2 Cor. 5, 21. Acta Pauli Pp. VI 217 2 di salvezza; nascendo, noi siamo naufragai in questa inevitabile avventura; dimenticarla è cecità; rifiutarla è perdizione. D o b b i a m o salvarci. Ed allora un'altra logica conclusione: noi dobbiamo avere coscienza di questo bisogno; e cioè, dobbiamo avere coscienza del male; del male nostro, del male che è nel m o n d o . N o n è pessimismo disperato, è realismo; e per noi credenti nella salvezza, che ci viene da Cristo Salvatore, è la diagnosi sincera e salutare, che precede la terapia della salute. Sopra questo aspetto della verità umana faremo bene a chiarire le nostre idèe, le quali risentono i disordini d'una duplice confusione, quella generata da un ingenuo e aprioristico ottimismo, al quale ci ha abituato il naturalismo moderno; e quella da un angoscioso pessimismo, di cui ci è triste maestro certo esistenzialismo, che ha spietatamente svelato la radicale miseria dell'umana esperienza, senza sapervi portare altro conforto che quelli d'un rassegnato fatalismo, o d'un drogato edonismo. N o i che cosa faremo per entrare nel cono di luce della salvezza cristiana? Accetteremo la luce. La quale, proiettando i raggi dello sguardo divino sopra di noi, svela a noi stessi la nostra multiforme rovina; ci dà una previa e salutare, c o m e dicevamo, coscienza del male. U nostro bene comincia dalla conoscenza del nostro male. Il quale, ahimé!, è c o m e un oceano inondante: « u n ' o n d a t a dilagò sovra il mio capo; ho detto: sono perduto! », è la v o c e di Geremia, che ascolteremo gemere in quelle Lamentazioni, che fanno vibrare 1'officiatura della Settimana Santa d'incomparabili emozioni; sarà bene che i loro fremiti di desolata verità vengano a pulsare, in questi giorni, nei nostri animi. Ma noi ora condensiamo in due capitoli questa scienza del male, la quale deve predisporci a partecipare al mistero della salvezza pasquale. Il primo capitolo ci riguarda tutti personalmente. È quello del male supremo, il peccato. Anch'esso ha una storia grandiosa. La quale ci travolge tutti nell'infausta eredità del famoso peccato originale, causa prima della morte e degli squilibri psico-etici che turbano la nostra vita morale. 3 Il battesimo ci ha redenti da questo fatale malanno, ma non ci ha del tutto guariti dalle sue conseguenze, da cui derivano quegli altri mali, dei quali noi stessi siamo stolti fautori; e sono i nostri peccati, attuali, nemici anch'essi mortali della nostra vera vita, ch'é l'unione c o n D i o , sorgente unica e prima della vita. Discorso difficile, ma inevitabile. N o i moderni 2 Cfr. Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 53; 1 Tim. 2, 4. 3 Cfr. Rom. 5. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 218 stiamo perdendo il senso del peccato. P i o X I I , nostro venerato predecessore, ebbe a dire che « forse il più grande peccato del m o n d o oggi è che gli 4 nomini hanno cominciato a perdere il senso del peccato » . Ed è spiegabile c o m e . Perduto il senso di D i o e la percezione del nostro rapporto c o n Lui, rapporto continuamente urgente (la legge morale) nel campo del nostro agire e perciò del nostro comportamento responsabile in ordine a Lui, cade anche il senso del peccato; l ' u o m o pensa d'essersi liberato, ma s'è in realtà liberato dalla bussola direttiva del proprio divenire cosciente e vitale; rimane solo e senza principi assoluti per distinguere il bene dal male e per dare al dovere il suo vigore trascendente; senza D i o , tutto può di5 ventare lecito. Ma un senso oscuro ed inestinguibile d'indegnità e d'incapacità subentra nello spirito di chi agisce senza più riferirsi a D i o ; e tanto dovrebbe bastare per non disdegnare, anzi per accogliere con ineffabile gioia l'incontro con Cristo, che dà simultaneamente la coscienza del peccato e quella della sua misericordiosa e vittoriosa riparazione. Siamo in pieno e autentico cristianesimo; siamo alla prima fase della celebrazione della Pasqua; la penitenza, il pentimento, la dolorosa, ma benefica sincerità con se stessi, e con D i o , la confessione sacramentale; siamo, col fìgliol prodigo, sulle soglie della casa paterna: « Padre, ho peccato contro il cielo e davanti a t e , n o n sono degno d'essere chiamato tuo figlio!». 6 E c c o una scienza del male, che apre la porta alla riconquista del bene. Quanto, quanto vi sarebbe da dire; v o i certo già lo sapete. Secondo capitolo di questa dolorosa sapienza: l'avvertenza, e con l'avvertenza la deplorazione, e, per quanto possibile, la riparazione dei mali, che sono nel m o n d o . Chi ne può mai fare l'elenco? chi misurare la estensione? chi si può dire innocente? « Sappiamo — scrive l'apostolo San Gio7 vanni — che... tutto il m o n d o è posto nel male » . A n c h e di questo male, dalle mille facce, n o n dobbiamo essere ignoranti. Come non possiamo consentire c o n quelli che denunciano fieramente soltanto i mali fuori delle loro persone e delle loro responsabilità, e dimenticano il « mea culpa » per i propri peccati e per le loro proprie corresponsabilità (oggi questo atteggiamento è tanto frequente), così non possiamo approvare quelli che circoscrivono la sensibilità morale al campo della loro personale coscienza, e si disinteressano dei mali, dei dolori, dei bisogni, di cui soffre la società, * Discorsi e Radiomessaggi, V I I I , p. 288. 5 Cfr. Dostoievskj. 6 Lc. 25, 19-21. 7 1 Io. 5, 19. Acta Pauli Pp. VI 219 anche se tali elementi negativi riguardano la sfera temporale, piuttosto che quella strettamente religiosa. La Pasqua ci obbliga a guardare anche questa scena dell'umanità. Quei mali, che hanno annientato la vita terrestre di Cristo, l'empietà, l'ipocrisia, l'ingiustizia, la cattiveria, la delinquenza, la crudeltà, la viltà, la debolezza umana, ecc., sono ancora là; anch'essi, c o m e sono messi in evidenza dalla Passione di Cristo crocifìsso, così possono e debbono ricevere un flusso di resipiscenza, di redenzione, di rinascita dal mistero pasquale. E il solo sguardo, che perciò siamo obbligati a posare sopra i disordini e le sofferenze, che sono nel panorama storico e sociale di questa ora della vita moderna, ci riempie d'immenso dolore, il quale però diventa per noi immenso amore per i nostri fratelli ed immensa fiducia nei carismi redentori della morte e della risurrezione del Signore Gesù. Come rimanere insensibili a ciò che oggi avviene nel m o n d o ? Tanti sono questi stimoli dolorosi, che noi rinunciamo a farne l'elenco ordinato e completo. Diciamo soltanto che ci colpiscono specialmente i conflitti bellici, che nel Medio e nell'Estremo Oriente, invece di placarsi, si inaspriscono e si prolungano; ci impressionano, c o m e fenomeni irrazionali e c o m e presagi sconfortanti per il futuro, gli armamenti crescenti, che talvolta costituiscono parte notevole del commercio tra grandi potenze industriali e nazioni più deboli, le quali di ben altre forniture avrebbero bisogno; ci sembrano residui ignobili del passato le intransigenze razziste e le inique discriminazioni etniche e sociali; né crediamo che valgono ideali di libertà e di giustizia a coonestare la violenza, la vendetta, la rappresaglia, gli atti di terrorismo e le guerriglie, spesso rivolte contro la legittima autorità, o inflitte a popolazioni inermi; non possiamo che deplorare e auspicare che, per l'onore stesso di Nazioni a noi care, siano smentiti dai fatti quei casi di torture poliziesche a loro attribuite, di cui s'è tanto parlato, e per cui noi stessi, non senza positiva speranza, abbiamo interposto qualche doveroso intervento; ci fa acutamente soffrire l'intollerabile e clandestino, ma sciaguratamente tanto organizzato contrabbando di droghe, velenose n o n meno per la salute fìsica che psichica e morale, e diffuse perfino e soprattutto fra la gioventù; ci sembra degradante per una società civile il sequestro di persone per farne prezzo d'acquisto di ricatti venali o vendicativi; ci pesano sempre sul cuore le condizioni d'insufficienza economica e civile dei Popoli in via di sviluppo e di non pochi strati sociali; e ci fa sempre soffrire, anche se la dobbiamo sopportare silenziosamente, la negata libertà religiosa, che, nonostante tanti declamati princìpi, non trova ancora in alcune regioni sufficiente cittadinanza, e talora nemmeno Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 220 alcun civile e privato respiro, per la pacifica professione della fede cristiana. Sono questi malanni tanto più dissonanti col mistero pasquale in quanto un fattore volontario li rende delittuosi e deplorevoli. D o v r e b b e questo penoso « giro d'orizzonte » guardare anche all'area immensa dei dolori patiti, non voluti, da grande parte dell'umanità; vorremmo inviare agli infermi, ai poveri, ai carcerati, agli orfani, alle vedove... a quanti soffrono e piangono quel conforto, che la Croce offre al dolore umano: un'utilità redentrice, una ragione valorizzatrice. Ma qui fermiamoci; e con gli animi pieni della coscienza dei nostri mali morali, fisici e materiali andiamo verso la « spes unica », la Croce di Cristo, trofeo non più di morte, ma di vita risorta: questa sia la Pasqua, c o n la nostra Benedizione Apostolica. III Iis qui interfuerunt Symposio internationali Romae habito de mysterio Resurrectionis Christi.* Chers Messieurs, Nous sommes très touché des paroles affectueuses et confiantes que le Révérend Père Dhanis vient de nous adresser en votre nom, et Nous remercions le Seigneur de cette rencontre q u ' i l Nous donne d'avoir avec des spécialistes hautement qualifiés de l'exégèse, de la théologie et de la philosophie, venus mettre fraternellement en c o m m u n leurs recherches sur le mystère de la Résurrection du Christ. Oui, vraiment, Nous Nous réjouissons beaucoup de ce Symposium, facilité par l'aimable hospitalité de l'Institut Saint-Dominique de la via Cassia, et Nous en félicitons les responsables et tous les participants, que Nous accueillons ici de grand cœur, heureux de leur exprimer, avec notre haute estime, notre particulière bienveillance et nos plus vifs encouragements. Pour répondre à votre attente, Nous voudrions en toute simplicité vous livrer quelques pensées qui Nous sont suggérées par ce thème capital de la Résurrection de Jésus, que vous avez si heureusement choisi c o m m e objet de vos travaux. 1) Est-il besoin, tout d'abord, de vous manifester l'importance radicale que Nous attachons à cette étude, c o m m e tous nos fils et frères chré* Die 4 mensis aprilis a. 1970. 221 Acta Pauli Pp. VI tiens, et, oserions-Nous dire, encore pins qu'eux tous, à la place où le Seigneur Nous, à placé dans son Eglise, c o m m e témoin et gardien privilégié de la foi? Vous en êtes bien tous persuadés! N'est-ce pas toute Vhistoire évangélique qui est centrée sur la Resur«? rection: sans elle, que seraient les évangiles eux-mêmes, qui annoncent la Bonne Nouvelle du Seigneur Jésus »? Ne trouvons-nous pas là la source de toute la prédication chrétienne, depuis le premier kérygme, lequel est né précisément du témoignage de la résurrection? 1 N'est-ce pas toujours le pôle de toute l'epistemologie de la foi, sans lequel elle perdrait sa consistance, selon les mots mêmes de l'apôtre saint Paul: « Si le Christ n'est pas ressuscité..., vide est notre foi » . 2 N'est-ce pas la même Résurrection qui, seule, donne son sens à toute la liturgie, à nos « Eucharisties », en nous assurant de la présence du Ressuscité que nous célébrons dans l'action de grâce: « Nous proclamons ta mort, Seigneur Jésus, nous célébrons ta résurrection, nous attendons ta venue dans la gloire » . 3 Oui, toute l'espérance chrétienne est fondée sur la Résurrection du Christ, sur laquelle est « ancrée » notre propre résurrection avec lui. Bien 4 plus, dès maintenant nous sommes ressuscites avec l u i : toute l'étoffe de notre vie chrétienne est tissée de cette inébranlable certitude et de cette réalité cachée, avec la joie et le dynamisme qu'elles engendrent. 2) Aussi n'est-il pas étonnant qu'un tel mystère, si fondamental pour notre foi, si prodigieux pour notre intelligence, ait toujours suscité, avec l'intérêt passionné des exégètes, une contestation multiforme, tout au long de l'histoire. Ce phénomène se manifestait déjà du vivant même de l'évangéliste saint Jean, qui estimait nécessaire de préciser que Thomas l'incrédule avait été invité à toucher de ses mains la marque des clous et le côté blessé du Verbe de Vie ressuscité. 5 Comment ne pas évoquer, depuis lors, les tentatives d'une gnose toujours renaissante sous de multiples formes, pour pénétrer ce mystère avec toutes les ressources de l'esprit humain, et s'efforcer aussi de le réduire aux dimensions de catégories tout humaines? Tentation bien compréhensible, certes, et sans doute inévitable, mais dont une pente redoutable 1 Cf. Act. 2, 32. 2 Cf. 1 Cor., 15, 1-4. 3 Anamnese. 4 Cf. Colos. 3, 1. 5 Cf. Io. 20, 24-29. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 222 tand à évacuer insensiblement toutes les richesses et la portée de ce qui est d'abord un fait: la Résurrection du Sauveur. Aujourd'hui même — et ce n'est certes pas à vous que Nous avons besoin de le rappeler — Nous voyons cette tendance manifester ses ultimes conséquences dramatiques, allant jusqu'à nier, auprès de fidèles qui se disent chrétiens, la valeur historique des témoignages inspirés, ou, plus récemment, en interprétant de façon purement mythique, spirituelle ou morale, la résurrection physique de Jésus. Comment ne ressentirions-nous pas profondément l'effet dissolvant de ces discussions délétères, pour tant de fidèles? Mais, Nous le proclamons avec force: c'est sans crainte que Nous considérons tout cela, car, aujourd'hui c o m m e hier, le témoignage « des Onze et de leurs compagnons » est capable, avec la grâce de l'Esprit Saint, de susciter la vraie foi: « C'est bien vrai! Le Seigneur est ressuscité, et il est apparu à Pierre » . 6 3) C'est dans ces sentiments que Nous observons avec un grand respect le travail herméneutique et exégétique que des hommes de science qualifiés c o m m e vous accomplissent autour de ce thème fondamental. Cette attitude est conforme aux principes et aux normes que l'Eglise catholique a établis pour les études bibliques; qu'il Nous suffise de rappeler ici les encycliques bien connues de nos prédécesseurs: Providentissimus Deus, de Léon X I I I en 1893, et Divino afflante Spiritu de Pie X I I , en 1943, ainsi que la récente Constitution dogmatique Dei Verbum du Concile Vatican I I : non seulement la saine liberté de recherches s'y trouve reconnue, mais on y recommande aussi l'effort nécessaire pour adapter l'étude de la Sainte Ecriture aux besoins d'aujourd'hui, et pour « v r a i m e n t découvrir ce que l'auteur sacré a voulu affirmer » . 7 Cette perspective retient l'attention du monde de la culture et est source de nouveaux enrichissements pour les études bibliques. Nous sommes heureux qu'il en soit ainsi. Comme toujours, l'Eglise apparait gardienne jalouse de la révélation écrite; et aujourd'hui elle se montre animée d'une préoccupation réaliste: tout connaître et tout peser avec discernement, en interprétant de façon critique le texte biblique. Ainsi l'Eglise, tout en se donnant le m o y e n de connaître la pensée des autres, cherche à vérifier celle qui lui est propre, et à offrir des occasions de rencontres loyales et réconfortantes à tant d'esprits droits en recherche. Bien plus, l'Eglise, elle aussi, rencontre les difficultés inhérentes à l'exégèse des textes 6 Le. 24, 34-35. 7 Of. Const. dogm. de Divina Revelatione Dei Verbum, n. 12. Acta Pauli Pp. VI 223 douteux et difficiles, et elle éprouve l'utilité des diverses opinions. Saint Augustin le notait déjà: « Utile est autem ut de obscuritatibus divinarum Scripturarum, quas exercitationis nostrae causa Deus esse voluit multae inveniantur sententiae, cum aliud alii videtur, quae tamen omnes sanae fidei doctrinaeque concordant » . 8 Et l'Eglise exhorte, toujours sous la conduite de saint Augustin, à rechercher les solutions par l'étude et la prière conjointes: « N o n solum admonendi sunt studiosi venerabilium Litterarum, ut in Scripturis sanctis genera locutionum sciant...; verum etiam, quod est praecipuum et maxime 9 necessarium, orent ut intelligant ». 4) Mais revenons-en au thème qui est l'objet de votre Symposium. Il Nous semble, quant à Nous, que cette somme d'analyses et de réflexions aboutit à confirmer, avec l'aide de nouvelles recherches, la doctrine que l'Eglise tient et professe en ce qui concerne le mystère de la Résurrection. Comme le notait avec finesse et délicatesse le regretté E o m a n o Guardini, dans une pénétrante méditation de foi, les récits évangéliques soulignent « souvent et avec force que le Christ ressuscité est tout autre que celui d'avant Pâques et que le reste des hommes. Sa nature, dans les récits, a quelque chose d'étranger. Son approche bouleverse, remplit de frayeur. Alors qu'autrefois, il « venait » et « allait », il est dit maintenant qu'il « a p p a r a î t » « s u b i t e m e n t » , à côté des pèlerins, qu'il « disparaît » . 1 0 Les barrières corporelles n'existent plus pour lui. Il n'est plus astreint aux frontières de l'espace et du temps. Il se meut avec une liberté nouvelle, inconnue sur terre... mais en même temps, il est affirmé vivement qu'il est Jésus de Nazareth, en chair et en os, tel qu'il a vécu jadis avec les siens, et non pas un fantôme... ». Oui, « l e Seigneur est transformé. Il vit autrement qu'auparavant. Son existence présente nous est incompréhensible. Et cependant elle est corporelle, elle contient Jésus tout entier,... et même, à travers ses plaies, toute sa vie vécue, le sort subi par lui, sa passion et sa mort ». Ce n'est donc pas seulement une survivance glorieuse de son moi. Nous sommes en présence d'une réalité profonde et complexe, d'une vie nouvelle, pleinement humaine: « La pénétration, la transformation de la vie entière, y compris le corps, par la présence de l'Esprit Saint... Nous réalisons ce changement d'axe qui s'appelle foi et qui, au lieu de penser le Christ en fonction du monde, fait penser le m o n d e et toutes choses en s 9 10 Ep. ad Paulinum, 149, n. 34, PL 33, 644. De Doctrina christiana, I I I , 56: PL 34, 89. Cf. Me. 16, 9-14; LC. 24, 31-36. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 224 fonction du Ohrist... La Résurrection développe un germe qu'il a toujours porté en lui ». Oui, dirons-nous avec R o m a n o Guardini, « il nous faut la résurrection et la transfiguration pour comprendre vraiment ce qu'est le corps humain... En réalité, le christianisme seul a osé placer le corps dans les profondeurs les plus cachées de Dieu » . u Devant ce mystère, nous demeurons tous saisis d'admiration et remplis d'émerveillement, tout c o m m e devant les mystères de l'Incarnation et de la naissance virginale. 12 Laissons-nous donc introduire, avec les apôtres, dans la foi au Christ ressuscité qui seule peut nous apporter le salut. 13 Soyons aussi pleins de confiance dans la sécurité de la Tradition que l'Eglise garantit avec son magistère, elle qui encourage l'étude scientifique en même temps qu'elle continue à proclamer la foi des Apôtres. Chers Messieurs, ces quelques paroles toutes simples, au terme de v o s savants travaux, ne voulaient que vous encourager à les poursuivre dans cette même foi, sans jamais perdre de v u e le service du peuple de Dieu, tout entier « régénéré par la Résurrection de Jésus Christ d'entre les morts, pour une vivante espérance » . 1 4 Et N o u s , au n o m « de celui qui est mort et qui a repris vie », de ce « témoins fidèle, premier-né d'entre les morts » , 1 8 Nous vous donnons de tout cœur, en gage d'abondantes grâces pour la fécondité de v o s recherches, notre Bénédiction Apostolique. IV lis qui interfuerunt Conventui decimo internationali Laureti habito de Cantorum Coetibus a Musica Sacra.* Benvenuti, carissimi figli, benvenuti nella Casa del Padre, o v e avete voluto concludere la Rassegna Internazionale delle Cappelle Musicali, che, c o m e ogni anno, si è svolta a Loreto, città deU'anima, santuario della Vergine, luogo ideale per le vostre manifestazioni canore a lode del Signore. Salutiamo il carissimo Prelato lauretano, Monsignor Aurelio Sabattani, che qui vi ha accompagnati; salutiamo i vostri valenti Direttori; e cordialmente salutiamo v o i , carissimi figli, che avete allietato la Rasse11 E. Guardini, Le Seigneur, trad. R. P. Lorson, t. 2, Paris Alsatia, 1945, pp. 119-126. 12 Cf. S. Grégoire le Grand, Horn. 26 in En., lecture du bréviaire du dimanche in albis. 1 3 Cf. Act. 4, 12. 14 1 Pt. 1, 3. 15 Apoc. 1, 5; 2, 8. * Die 6 mensis aprilis a. 1970. Acta Pauli Pp. VI 225 glia, giunta ormai al suo decimo anniversario, con le vostre esecuzioni, piene di talento e di vera bellezza. Desideriamo esprimervi il nostro compiacimento per il vostro numero: le Cappelle sono venute dai vari Paesi europei. Ma ci rallegriamo soprattutto c o n v o i perché sapete impiegare le vostre doti musicali e la vostra preparazione artistica non solo per la soddisfazione vostra e di quanti vi ascoltano, ma per il servizio della Liturgia; ne fate dunque uno strumento per la gloria di D i o , una espressione e una professione di fede. V o i desiderate di ascoltare la parola del Papa: e questa parola non può essere che l'eco di quanto la Chiesa — attraverso la Costituzione conciliare sulla Liturgia, le varie Istruzioni ad essa susseguite, e specialmente quella sulla Musica Sacra, del 5 marzo 1967 — ha recentemente dichiarato sui rapporti tra musica e Liturgia, e sul ruolo che voi, c o m e Cappelle musicali, siete chiamate a svolgere per conferire sempre maggior splendore e devozione alla celebrazione dei Santi Misteri. Dall'esame di questi documenti, risulta chiaramente che, anche oggi, il compito che la Chiesa affida alla musica — a chi la c o m p o n e ea chi la esegue — è, come è sempre stato, di nobile rilievo, di altissimo fine: si tratta di esprimere forme di bellezza, che, all'interno della celebrazione liturgica, accompagnino lo svolgimento dei sacri riti, e rivestano con la commozione e la fusione del canto le diverse espressioni della preghiera della Chiesa. Per mezzo della musica, si irradia sulla santa assemblea, radunata nel nome di Cristo, come lo splendore del volto stesso di D i o ; i cuori, aiutati dalla potenza immateriale dell'arte, si elevano con maggiore facilità all'incontro purificante e santificante con la realtà luminosa del Sacro, e si apprestano così a celebrare nelle migliori disposizioni il Mistero della salvezza, partecipandone intimamente ai frutti. Per questo, i citati documenti hanno lasciato libero spazio a ogni tipo di Cappelle musicali: da quelle maggiori, esistenti presso le grandi Basiliche, le artistiche Cattedrali, gli storici Monasteri, alle modeste « scholae » 1 delle chiese m i n o r i ; anzi, perché non manchi in nessuna Liturgia il canto, l'istruzione sulla Musica sacra ha esortato — qualora non si abbia a disposizione neppure una piccola « schola » — « che vi siano almeno uno o due cantori a eseguire i canti, sia pure tra i più semplici, per la partecipazione del p o p o l o , e a guidare e sostenere opportunamente i fedeli » . 2 La vostra presenza è dunque richiesta, a tutti i livelli; nulla si sottrae 1 Instructio Musicam sacram, 19; A. A. S. 59 (1967), p. 306. 2 Ib. 21; loc. cit., p. 306-307. 15 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 226 Officiale alla vostra capacità, al vostro gusto, alla vostra buona volontà, anche fuori delle esecuzioni che vi impegnano globalmente, nell'apporto che ciascuno può dare alla propria chiesa, alla propria parrocchia. La vostra funzione continua perciò ad essere preziosa, anzi insostituibile: basti ricordare che la citata Istruzione ha solennemente affermato che, a seguito delle norme conciliari sulla riforma liturgica, il ruolo della corale, o della Cappella musicale, o della schola cantorum « è divenuto di ancor maggiore im3 portanza ed efficacia » . Adempite c o n gioia, con amore, con rispetto, con dedizione questa missione: il campo in cui possono muoversi le vostre esecuzioni è vastissimo, perché, se è auspicabile che tutta l'assemblea partecipi col canto ai sacri riti, è peraltro realistico considerare che la schola ha una funzione di preminenza sul piano musicale, perché essa sola può offrire una valida esecuzione dei canti più solenni, c o m e quelli processionali dell'introito, dell'offertorio, della Comunione, e i versetti del salmo responsoriale. Al tempo stesso non staccatevi dalle necessità del rito e non trascurate le esigenze del p o p o l o fedele; non chiudetevi nella, D i o non voglia, narcisistica compiacenza delle vostre possibilità canore, e delle vostre abilità artistiche, ma sappiate realmente guidare l'assemblea, c o m e vuole l'Istruzione, animandone il canto, educandone il gusto, stimolandone a gara la partecipazione attiva. Date solennità, infondete gaudio, imprimete coesione alle sacre celebrazioni: è questo un servizio preziosissimo, che v o i offrite alla Chiesa, al Clero specialmente, e alle assemblee solenni; e al quale servizio dovete tendere c o n tutte le vostre possibilità. Su questa linea di « servizio » voi saprete certamente indirizzare anche tutto ciò che riguarda il vostro repertorio: esso è un tesoro inestimabile di storia, d'arte e di fede, che la Chiesa ha sempre stimato c o m e espressione d'arte e come componente di vita spirituale. Ma non tutto ora è ordinariamente usufruibile. La parte più valida di questo patrimonio musicale deve rimanere nel repertorio delle Cappelle musicali: a tale scopo, esso sia adattato alle nuove esigenze liturgiche, o, se ciò non fosse talora possibile, sia impiegato nelle paraliturgie, nelle celebrazioni della Parola di D i o , nelle veglie bibliche, ovvero in esecuzioni musicali straordinarie, staccate dal rito, ecc., come fa saggiamente capire 4 l'Istruzione. Per quanto riguarda il repertorio nelle lingue nazionali, siamo in alcuni Paesi certamente ai primi passi, e una sterminata possibilità è offerta ai musicisti, ai compositori, ai cantori delle future genera- 3 Ib. 19; loc. cit., p. 306. * Ib., 46, 53; loc. cit., pp. 313, 316. Acta Pauli Pp. VI 227 zioni, nello sforzo di contemperare tutte le risorse della tecnica musicale delle Cappelle, da una parte, c o n la facilità dei m o d i da proporre al p o polo, dall'altra. La genialità degli artisti si è già messa ad affrontare questi nuovi problemi: a v o i mandarne ad esecuzione le produzioni, le quali, quando rispondono alle norme direttive della Chiesa e alle esigenze dell'arte, sono da eseguire volonterosamente, allo scopo di dare inizio al grande lavoro che attende la musica sacra, specialmente quando andrà in vigore il nuovo Messale romano, con le parti che tanto arricchiranno il patrimonio liturgico tradizionale. Occorre saper accogliere con umiltà e libertà interiore quanto è n u o v o , staccandosi, se è necessario, da quelle abitudini che si vorrebbero qualificare c o m e immobile tradizione della Chiesa, ma che tali non sono: in questo spirito di apertura, di disponibilità, di adattamento si esprime quel fine ministeriale, a cui, c o m e abbiamo detto, siete chiamati, e che conferisce alle vostre prestazioni altissimo merito. Vi accompagna nei vostri sforzi la nostra affettuosa stima, e il nostro cordiale appoggio: il Papa vi ama, perché voi siete l'espressione sensibile della gioia pasquale, che deve permeare tutti i riti dell'anno liturgico. Siate irradiatori di gioia, irradiatori di preghiera, irradiatori di bontà: e il vostro canto salirà a D i o come degna espressione del culto a Lui d o v u t o , e della interiore armonia che esso richiede. Adempirete così le splendide parole di S. A m b r o g i o di Milano, a cui tanto deve la musica liturgica occidentale: il canto dei Salmi, egli diceva, « è benedizione del p o p o l o , lode di D i o , celebrazione dell'assemblea, universale consenso, parola di tutti, v o c e della Chiesa, professione canora di fede, devozione piena di prestigio, letizia di libertà, clamore di giocondità, esultanza di gaudio. Esso mitiga l'irritazione, placa le ansie, allontana le pene... Si canta per gioire, e si impara per credere » . 5 Sia questo anche il vostro programma, e vi guidi come una luce mattutina, c o m e una melodia ininterrotta, fino al possesso di D i o , nell'armonia eterna e nella pienezza di gaudio del suo R e g n o celeste, « che solo amore e luce ha per confine » ; 6 con la nostra Apostolica Benedizione. 5 Enarr. in Ps. 1, 9; PL 14, 968. 8 Dante, Paradiso, 28, 54. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 228 NUNTIUS RADIOTELEVISIFICAS Universis Urbis et Orbis Christifidelibus cunctisque hominibus, die Paschatis Resurrectionis Domini nostri Iesu Christi, antequam ex externo Petrianae Basilicae podio Beatissimus Pater Apostolicam impertiat Benedictionem.* Uomini Fratelli! Quale altro saluto vi possiamo noi rivolgere in questo felice giorno pasquale se non quello stesso che Cristo risorto rivolse alla comunità dei suoi discepoli, ancora oppressi dall'incertezza e dalla paura: « Pace a v o i ! » . x Sì, noi osiamo fare nostro questo annuncio tranquillo e forte, c o m e se la nostra v o c e fosse eco fedele della Sua; e da parte di Lui, Gesù redivivo nella nostra realtà storica e già esistente in una nuova realtà metastorica beata ed eterna, vi ripetiamo: Pace a v o i ! A voi, radunati in questo foro delle genti, ed esperti in qualche misura della sua arcana presenza, promessa dovunque è una riunione congregata nel suo nome; a voi, carissimi fedeli di R o m a , a voi, pellegrini e ospiti dell'Urbe, d o v e ogni cittadino del m o n d o può sentirsi a casa sua; a voi, ministri con noi di questa Sede Apostolica; a voi, illustri Rappresentanti dei Popoli, qui messaggeri e con noi collaboratori dell'amicizia che v o ghamo far regnare sulla terra, noi esprimiamo il nostro sincero ed ottimo augurio: Pace a v o i ! Ed alzando la v o c e del cuore noi estendiamo questo sereno v o t o pasquale a cerchi più larghi d'un desiderato uditorio: alla più vicina Nazione italiana; a tutte, a tutte le Nazioni del m o n d o ; all'intera umanità; e vorremmo che il nostro augurio di pace si facesse penetrante ed efficace là d o v e ancora le guerre locali infieriscono, e là d o v e le trattative tentano e stentano a sostituirle ed a risolverle, affinché nella giustizia e nella libertà fosse ricomposta la concordia e la collaborazione per un comune progresso: P a c e , pace a v o i ! A v o i , giovani della generazione che sale, e che, accusando le disfunzioni della società progredita, ne cercate i futuri sviluppi in più veri c o m plementi umani; a v o i , uomini del lavoro, tuttora bisognosi di migliore equità sociale, non nella eversione, ma nell'equilibrio del bene comune; * Die 29 mensis martii a. 1970. 1 Io. 20, 19; Acta Pauli Pp. VI 229 a v o i , artefici del m o n d o scientifico e tecnico; a v o i , esponenti qualificati della cultura; a voi, politici, promotori e arbitri del pubblico bene; a v o i tutti, operatori del m o n d o moderno, giunga il nostro augurio di pace. Alle Famiglie, alle Scuole, alle Oifìcine, alle Caserme, alle Case di sofferenza e di cura, ai luoghi di pena, dappertutto: Pace! Molti forse di quanti ci ascoltano chiederanno a noi c o n quale diritto noi ci facciamo araldi di questa pacifica voce. Rispondiamo subito: tutti dobbiamo essere annunciatori di pace, perché questo è vangelo che deve diventare comune; e, per quanto ci riguarda, noi lo abbiamo già detto: non è questo grido generato da noi, ma, quale noi abbiamo ascoltato da Cristo, tale noi, fatti strumento della sua v o c e , noi vi ripetiamo. ÌD la sua Pace, che noi a tutti annunciamo. E se alcuno ci domanda quale particolare significato assume la parola Pace in questa circostanza, noi possiamo ora dirgli semplicemente che questa nostra Pace pasquale significa una grande certezza, una grande sicurezza. N o n vedete, Uomini Fratelli, che di certezza nel pensiero, di sicurezza nella azione tutti oggi abbiamo soprattutto bisogno? Perché avviene questo: quanto più l'uomo cerca, studia, pensa, scopre e costruisce la sua gigantesca torre della cultura moderna, tanto meno si sente sicuro della validità della ragione, della verità oggettiva, della utilità esistenziale del sapere, della sua propria immortalità; il dubbio lo insidia, lo annebbia, lo scuote, lo avvilisce; egli si rifugia nell'evidenza delle sue meravigliose conquiste, egli si alimenta della sincerità delle sue esperienze, egli si fida del credito delle grandi e sonore parole di moda; ma in realtà il timore gli dà le vertigini sul valore di ogni sua cosa. Ebbene, noi, con questo v o t o pasquale, noi siamo in grado di offrire all'uomo, naufrago nel mare del suo proprio umanesimo, una base sicura. Oh! non è questa base di nostra fabbricazione, in competizione con quante altre il m o n d o moderno offre all'umana incertezza; poiché noi, uomini piccoli e deboli c o m e siamo, non presumiamo di alcun nostro potere. Ma è pur vero che noi possediamo una base sicura sulla quale si può costruire la vita; la vita religiosa, sì, nella incomparabile certezza, della quale da venti secoli questa tribuna apostolica dà la testimonianza di Pietro: Cristo 2 è risorto. Questo è l'avvenimento nuovo e prodigioso, vero e incontrovertibile, su cui tutto si fonda; questa è ormai e per sempre « l a pietra angolare, disprezzata dai costruttori. N o n vi è altra salvezza che in essa » . 2 3 Cfr. Act. 2, 24. Cfr. Act. 4, 11-12. 3 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 230 Ma anche la vita di questo m o n d o può risentire i vantaggi di una tale fermezza vitale. D i c e il Concilio: « Con la sua risurrezione Egli, Cristo, costituito Signore,... opera ormai nel cuore degli uomini c o n la virtù del suo Spirito, non solo suscitando il desiderio del mondo futuro, ma per ciò stesso anche ispirando, purificando e fortificando quei generosi propositi c o n i quali la famiglia degli uomini cerca di rendere più umana la propria vita e di sottomettere a questo fine tutta la terra » . 4 Noi abbiamo questa convinzione, e a voi, c o n la Pace la trasmettiamo. La trasmettiamo c o m e un umile, fraterno ricordo: — Se voi, uomini del nostro secolo, non volete essere ingannati dalla vostra stessa sapienza, e non volete convertire in strumento di distruzione il vostro stesso progresso, ricordatevi della priorità di quel regno di D i o , che Cristo ha proclamato c o m e somma giustizia del m o n d o ; — se volete conferire la sua sfera maggiore alla libertà, sia personale e sia sociale, affinché essa non si converta in dominio dell'uomo inferiore su quello superiore ch'è in noi, o nella sopraffazione delle potenze più ricche e più armate su quelle più piccole e più deboli, ricordatevi del grande promotore della coscienza responsabile di fronte all'inesorabile legge dell'Amore evangelico, e del difensore del povero, del piccolo, del debole, del sofferente che è Cristo; — se volete portare davvero il m o n d o alla sua organica unità, ricordatevi dei principi donde essa desume la sua logica e la sua possibilità, la fratellanza che il Cristo ci ha insegnata e ci ha resa doverosa e facile; — se volete dare al m o n d o moderno la sua emancipazione piena ed adulta, non dimenticate la radice donde la nostra civiltà trae il suo genio e la linfa della sua maturazione, la concezione dell'uomo redento. E c o m e speranza trasmettiamo a v o i , al m o n d o la certezza, una certezza di fede, la sicurezza, una sicurezza d'amore, che ci derivano dall'annuncio pasquale. Sì, in termini di fiducia e di speranza sia a v o i la nostra Pace, alba d'una sempre nuova e serena giornata nella storia del m o n d o . Pace e benedizione! Variis subinde linguis Beatissimus Pater paschalia protulit omina. 4 Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, n. 38. Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione 231 ACTA SS. C O N G R E G A T I O N U M SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE I PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia P p . V I , successivis decretis Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Eide, singulas quae sequuntur Ecclesias de n o v o Pastore dignatus est providere, nimirum: die 20 Decembris 1969. — Titulari episcopali Ecclesiae Glendalacensi praefecit E x c . P. D. R a y m u n d u m D'Mello, hactenus Episcopum Allahabadensem. die 2 Ianuarii 1970. Iosephum Thumma, e rensis, quem constituit Ambrosii De Battista, — Titulari episcopali Ecclesiae Congensi R. D. clero archidioecesis Pondicheriensis et CuddaloCoadiutorem cum iure successionis E x c . m i P. D. Episcopi Vijayavadani. die 13 Ianuarii. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Samonensi E x c . P. D. Marcum Alaupovic, hactenus Archiepiscopum Vrhbosnensem. die 5 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Bafussamensi, noviter erectae, R. D. Dionysium Ngande, e clero saeculari. — Titulari episcopali Ecclesiae Oretanae R. D. Stephanum Fumio Hamao, e clero saeculari dioecesano, quem deputavit Auxiliarem Em.mi P. D. Petri Tatsuo S.R.E. Cardinalis Dpi, Archiepiscopi Tokiensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Tuccitanae R. D. Paulum Hisao Y a suda, e clero dioecesis Fukuokaënsis, quem deputavit Auxiliarem E x c . m i P. D. Pauli Yoshigoro Taguchi, Archiepiscopi Osakensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Stagnensi R. D. Felixbertum Comacho Flores, e clero dioecesano, Administratorem Apostolicum « sede plena » dioecesis Aganiensis. die 5 Martii. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Formianae R. D. Marium Tagliaferri, e clero saeculari Alatrino, Antistitem Urbanum, quem deputavit Pro-Nuntium Apostolicum in Republica 232 Aeta. Apostolicae Sedis ^ Commentarium Officiale Medio-Africana necnon Delegatum Apostolicum in Republica Ciadensi et in Republica Congica Brazzapolitana. die 7 Martii. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Sancti Secundini in Dominica E x c . P. D. I a c o b u m Michaelem Liston, hactenus Archiepiscopum-Episcopum Aucopolitanum. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Garbensi R. D. Aemilium Biayenda, è clero saeculari, quem constituit Coadiutorem cum iure successionis E x c . m i P. D. Theophili Mbemba, Archiepiscopi Brazzapolitani. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Georgii in Insula Grenada E x c . P. D. Patricium Webster, hactenus Episcopum titularem Ottocensem. — Cathedrali Ecclesiae Enuguensi E x c . P. D. Godefridum Okoye, hactenus Episcopum residentialem Portus Harcurtensis. — Cathedrali Ecclesiae Ohurchülpolitanae-Sinus de Hudson R. P. Audomerum Alfredum R o b i d o u x , Congregationis Missionariorum Oblatorum B. M. V. Immaculatae sodalem. — Titulari episcopali Ecclesiae Ardcarnensi E x c . P. D. Franciscum Ioannem D o y l e , hactenus Episcopum Sideianum. — Cathedrali episcopali Ecclesiae Sideianae R. P. Desmondum Carolum Moore, Missionariorum Sacratissimi Cordis Iesu sodalem. — Cathedrali Ecclesiae Leribensi R. D. Paulum Khóarai, e clero saeculari dioecesano. die 17 Martii. — Titulari episcopali Ecclesiae Buduanensi E x c . P. D. Ludovicum B. Tirilly, hactenus Episcopum Taiohaënum. die 4 Aprilis. — Titulari episcopali Ecclesiae Ursitanae E x c . P. D. Franciscum Xaverium Sanguon Souvannasri, hactenus Episcopum Chanthaburiensem. die 9 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Ubonratchathaniensi R. P. Germanum Berthold, Societatis Parisiensis Missionum ad exteras gentes sodalem. II NOMINATIONES Decretis ut infra datis, Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide ad suum beneplacitum renunciavit: die 2 Ianuarii 1970. — E x c . P. D. Iosephum Cucherousset, Archiepiscopum Banguensem, Administratorem Apostolicum dioecesis Bambaritanae. die 13 Februarii. —• R. P. Alfonsum V a n Buggenhout, Congrega- tionis Immaculati Cordis Mariae sodalem et Administratorem Aposto- 233 Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione licum dioecesis Tatomensis, Administratorem Apostolicum in Insulis Kinmen et Matzu, dioecesis Sciiamenensis. die 24 Februarii. — B. P. Eduardum Gabrielem Quint, Ordinis Fratrum Minorum sodalem et Praefectum Apostolicum praefecturae stolicae Veihaiveiensis, seu Pescadores, Administratorem dioecesis Apostolicum in Insulis apo- Penghu Tainanensis. die 27 Februarii. — E. D. Georgium Singha, e clero saeculari, Administratorem Apostolicum « sede vacante » dioecesis Arcis Eousset. die 6 Martii. — E x c . P. D. Augustinum Fataki, Archiepiscopum Kisanganiensem, Administratorem Apostolicum « Sede plena » dioecesis Bondoënsis. die 7 Martii. — E x c . P. D. Patricium Webster, Episcopum Sancti Georgii Sanctae in Insula Grenada, Administratorem Sedis » nuper erectae dioecesis Apostolicum « ad nutum Pontipolitanae-Begalitanae. III GAUHATINA-SHILLONGENSIS (SHILLONGENSIS-GAUHATINA) DECRETUM De mutatione nominis dioecesis Cum Exc.mus ac Rev.mus Dominus Hubertus D'Rosario, Episcopus Gauhatinus-Shillongensis, proposuisset ut praesens denominatio dioecesis Gauhatinae-Shillongensis hatina nuncuparetur, ita permutaretur et Cathedra ut deinde Archiepiscopi in SMllongensis-Gau~ ecclesia principe urbis Shillongensis collocaretur atque Concathedra remaneat in civitate vulgo Gauhati, Sacra haec Congregatio pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, re mature perpensa, optatis praelaudati E x c . m i D o mini Huberti D'Rosario inhaerendum esse censuit. Itaque eadem Sacra Congregatio, vigore facultatum sibi a Sanctissimo D o m i n o Nostro Paulo Divina Providentia Papa VI concessarum, supermemoratam propositionem adprobavit et praesens in re Decretum confici iussit. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, die 22 mensis ianuarii a. D. 1970. G. P. Card. it. m AGAGIANIAN, Praefectus s. ffi Sergius Pignedoli, Archiep. tit. Iconien., a Secretis Acta Apostolicae 234 Sedis - Commentarium Officiale IV NTASTGARAENSIS (ISIBENSIS-NIANGABAËNSIS) DECRETUM De mutatione nominis dioecesis Cum Exc.mus ac Eev.mus Dominus Franciscus De Wilde, Episcopus Niangaraënsis, proposuisset ut praesens denominatio suae dioecesis ita permutaretur ut deinde Isirensis-Niangaraënsis nuncuparetur, iuxta no- men civitatis vulgo Isiro ubi sedes episcopalis nuper translata fuit, Sacra haec Congregatio pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, re mature perpensa auditoque favorabili v o t o E x c . m i ac B e v . m i Domini Brunonis Torpigliani, Archiepiscopi titulo Mallianensis et Apostolici in Congo Nuntii, optatis praelaudati Ordinarii inhaerendum censuit. Itaque eadem Sacra Congregatio, vigore facultatum sibi a SS.mo D o mino Nostro Paulo Divina Providentia Papa VI concessarum, supra- memoratam propositionem adprobavit ac praesens ad rem Decretum confici iussit. D a t u m Bomae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, die 23 mensis martii a. D. 1970. © SERGIUS PIGNEDOLI, Archiep. tit. Iconien., a Secretis L. 83 S. Eduardus Pecoraio, Subsecretarius Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 235 SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM i LOrCIENSIS Confirmationis cultus ab immemorabili tempore praestiti Servo Dei Bertholdo, primo Abbati Monasterii Garstensis O. S. B., « Sancto » nuncupato. SUPER DUBIO An confirmandus sit cultus Servo Dei Bertholdo, « Sancto » nuncupato, ab immemorabili tempore praestitus-, an constet de heroicitate eius virtutum theologalium et cardinalium earumque adnexarum. Quemadmodum fratrum et populi sui amatorem et pro iis universaque civitate multum orantem Sacrae Litterae dicunt leremiam, prophetam Dei (cfr. 2 Mach. 12, 14-16), ita Austriae christifideles, sive religiosi sive laici, Supernum se habere apud Deum protectorem gloriantur, Bertholdum dicimus illum Garstensem, cuius patrociniis, adversis praesertim in rebus, per saecula usi sunt et adhuc utuntur, et quem adeo de religione deque patria bene meritum habent, ut decus Ecclesiae, patriae solamen et lumen dicant. Bertholdum ex clara comitum Raabensium prosapia, et per eos sancti Leopoldi, Austriae marchionis, cognatum, certo constat duxisse ortum, incertis tamen nativitatis tempore et l o c o parentumque nominibus. Veri est simile intra annos 1060 et 1070 primam aspexisse lucem. «A primis pueritiae annis — ut tradidit anonymus biographus, coevis usus testimoniis — in regularis vitae proposito D e o studuit strenue militare ». H i n c sancti Benedicti religionem ad Sanctum Blasium in Hercynia Silva, ubi Cluniacensium instaurata vigebat reformatio, adhuc adulescens ingressus est. M o x amplae bibliothecae praepositus est et deinde claustralis Prioris officio auctus; anno demum 1107 monasterii Gottvicensis, in Austria Inferiore, Prior nominatus, quippe qui esset « spectatae pietatis » atque vir « sancti testimonii et providens bona non solum coram D e o sed etiam coram omnibus hominibus ». A n n o denique I l l i ad recens erectum a Acta> Apostolicae 236 Sedis - Commentarium Officiale Marcinone Styriae coenobium Garstense, non procul ab Anaso et Styra confluentibus, una c u m aliquot sociis vocatus est eorumque primus antistes seu Abbas electus; q u o d quidem munus triginta amplius annos, idest ad mortem usque, pietate et gubernandi peritia obiit. « E r a t autem — ut refert biographus — in lege divina apprime eruditus, eloquentia clarus, innocentia purus, moribus venerandis decentissime ornatus ». Multorum fratrum pater constitutus, in monasterii disciplina tuenda et in rebus temporalibus administrandis prudentissimus. Yir in diurnis nocturnisque orationibus, vigiliis et ieiuniis assiduus, divino servitio et Ecclesiae utilitati unice intendebat. Undique ad eum, quasi ad oraculum, omnis condicionis homines consilii gratia convolabant et ad quaelibet auxilia quaerenda; et ipse obvius et expositus erat omnibus. Benedictinorum morem secutus, monasterium suum voluit hospitalibus insigne. Pluribus licet distentus laboribus, indefessam in confessionibus excipiendis praestabat diligentiam, ut paenitentes ad b o n a m duceret frugem, aut eorum spiritualem progressionem foveret augeretque aut eos, ubi opus esset, ipsa religionis rudimenta edoceret. A d e o quidem apud eum peccata sua confiteri fideles cupiebant, ut imperator ipse Conradus tertius Bertholdum specialem confessarium voluerit. Erga pauperes maxima fuit liberalitate; ex innumeris, quae benefactores monasterio offerebant, donis numquam obliviscebatur partem aliquam pauperibus destinare, eleemosynamque petentibus semper etiam optima dabat consilia vel eos Orationem Dominicam docebat. Ad hanc in pauperes caritatem sive in se sive in aliis fortiter inculcandam, constituerat ut singulis diebus post cenam tribus ex illis manus et pedes lavarentur et eleemosyna daretur; q u o d munus ipse Bertholdus diebus dominicis sibimet reservavit, sed saepius etiam ceteris diebus « i p s e mandatum illud summa celebrabat devotione ». Apostolico studio motus, haud raro itinera longiora et graviora suscipiebat ut miseris et egenis auxilia afferret. Sapiens moderator, ut omnium sodalium conciliaret sibi animum, consiliatorem et cappellanum proprium assumpsit eum, qui repugnantiam erat veluti dux; qui quidem in posterum adeo fidelem laboris socium se praebuit, ut Famulus Dei illum sibi post mortem subrogandum censuerit. Sibi subditos libenter consulebat et audiebat iisque amplam in coenobii negotiis peragendis navitatem permittebat. Eo moderatore, coenobium Garstense religiosis vocationibus floruit factumque est monasticae disciplinae veluti insigne centrum. Solida quoque pius Abbas iecit Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 237 fundamenta, prout temporis postulabat condicio, rei oeconomicae sui coenobii, cuius possessiones initio tenues erant, et quidem tum propinquitatis c u m margraviis Austriae et Styriae vinculo usus, tum maxime devotis christifidelium donationibus. Silvestres autem et vastae regiones, ubi sodales monasterii apostolatum exercebant, aratro aliisque rusticis eorundem monachorum subsidiis mutatae sunt in agros frugum fertiles ibique exsurrexere vici, oppidula et ecclesiae eiusdem monasterii curae spirituali commissa. Praeter haec, quae de religiosa et sociali re, sibi collegit merita, Bertholdus Abbas devotione quoque praestitit erga Sancti Petri sedem, quam manifesto ostendit c u m asylum in monasterio praebuit Conrado, Salisburgensi Archiepiscopo, ab Henrico quinto proscripto, atque potissimum Gregorianam, quam vocant, reformationem fovendo et provehendo. Morti proximus, Bertholdus fratres omnes ad se vocavit, illorum audivit confessionem, salutares exhortationes eis dedit et cum Litaniae decantarentur, quas ipse coeperat, nocte inter diem 27 et 28 Iulii anno 1142, obdormivit in D o m i n o . Magna fuit apud aequales sanctitatis fama, qua Bertholdus gavisus est, et quidem multifariam demonstrata. Biographus expressis verbis testatur propter huiusmodi famam Servum Dei ab omnibus fuisse amatum, ab universis honoratum, a multis invitatum, ab omnibus frequentatum. Quae fama sanctitatis statim post eius mortem augeri coepta est et in dies magis magisque increbruit multaque ad Famuli Dei invocationem Dominus traditur patrasse miracula. Inde factum est, ut vix anno a morte elapso indubia cultus signa eidem tribui coepta sint, idque non m o d o in monasterio Garstensi, sed in aliis quoque coenobiis. Fideles quoque finitimarum paroeciarum turmatim ad eius sepulcrum accurrebant non solum petituri beneficia, verum etiam ad illius memoriam honorandam, praesertim anniversaria recurrente die depositionis eius. A n t e saeculum XIII memoriam Servi Dei illustrant, inter alia, Annales et Necrolo- gia variorum monasteriorum, in quibus ipse ut « piae memoriae », « sanctae memoriae », « beatus », immo « sanctus » nuncupatur. Saeculo x n i Eugerius, episcopus Passaviensis, dissertis verbis approbavit ut antiphona de sanctis confessoribus in honorem Bertholdi caneretur, et festum Servi Dei in nonnullis calendariis, missalibus manu scriptis et breviariis reperitur inscriptum. Saeculo autem x i v orationes propriae sub titulo « de Sancto Perchtoldo » leguntur, quibus Bertholdi patrocinium agnoscitur et invocatur; i m m o sub eiusdem saeculi finem Officium proprium rhytm i c u m pro festo « sancti Bertholdi » concinnatum est. Subsequentibus 238 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale saeculis publicus Servi Dei cultus diffunditur et augescit concessione indulgentiarum pro die festo, aedificatione altarium in eius honorem, multis tam sculptis quam pictis publicae venerationi expositis imaginibus. Officium denique n o v u m et Missa « B e a t i B e r t h o l d i » a Sacra Rituum Congregatione annis 1883 et 1954 approbata sunt festumque eius aliis monasteriis et dioecesibus Apostolicae Sedis auctoritate concessum. His itaque innumeris paene documentis et monumentis litterariis, liturgicis et i c o n o g r a p h i a innixum, Capitulum Generale Congregationis Austriacae Ordinis Sancti Benedicti episcopum Linciensem adprecatum est, ut processum ordinarium instituere vellet, eo consilio ut publicus cultus ab immemorabili tempore, nempe longe centum annorum metam excedentem ante Constitutionem Urbanianam anno 1634 editam, Servó Dei Bertholdo tributus atque ad haec usque tempora perseverans, ab Apostolica Sede confirmaretur. Constructus est igitur eiusmodi processus in Curia Linciensi a die 5 Maii a. 1951 ad diem 25 Aprilis a. 1952 R o m a m que fuit transmissus. Porro, Sectioni historicae S. Rituum Congregationis munus fuit concreditum documenta omnia ad hanc Causam spectantia et diligenter conquirendi et ad criticae methodi trutinam revocandi et expendendi; quod quidem sedulo ab ipsa perfectum est. Plurimas interim Summo Ecclesiae Pontifici postulatorias litteras adhibuerunt Patres Cardinales, sacrorum Antistites, Abbas Primas atque Abbates Congregationum confoederatarum Ordinis Sancti Benedicti, Capitula cathedralia, aliique insignes civili auctoritate viri, quibus permanens fama sanctitatis Beati Bertholdi eiusque numquam intermissus in Austria cultus confirmantur. Servatis itaque omnibus de iure servandis, instante R e v . m o D o m i n o A b b a t e H i e r o n y m o Gassner, Congregationis Austriacae O. S. B. Postulatore generali, habitus est, die 21 Octobris a. 1969, peculiaris Congressus ad normam Constitutionis Apostolicae incipientis a verbis Sacra Rituum Congregatio diei 8 Maii a. .1969, qua instituta est Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum. Praelatis autem Officialibus Patribusque Consultoribus affirmative proposito dubio respondentibus, ventum est ad Congregationem Plenariam in Aedibus Vaticanis die 2 Decembris anno 1969 celebratam, in qua Em.mus Cardinalis Benedictus Aloisi Masella, Tituli ecclesiae suburbicariae Praenestinae atque huius Causae Ponens seu Relator, dubium posuit denuo discutiendum: An confirmandus sit cultus Servo Dei Bertholdo, « Sancto » nuncupato, ab immemorabili tempore praestitus-, an constet de heroicitate eius virtutum theologalium, cardinalium earumque adnexarum. Et Em.mi ac R e v . m i Cardinales, Sacrae Congregationi pro Causis Sanctorum praepositi, qui 239 Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum aderant, probe intellegentes ex adductis monumentis et documentis indubie constare cultum hunc publicum et ecclesiasticum longe ante Centenariam ab Urbano Y I I I in suis Decretis requisitam, inchoatum, absque ulla intermissione ad haec usque tempora perseverare, pro illius confirmatione haud dubitarunt annuere, et priori enunciati dubii parti respondendum censuerunt: Affirmative, seu constare de casu excepto; atque alteri dubii parti: Ita constare de virtutibus, ut ad disceptationem super miraculis pro canonizatione quandocumque deveniri possit. Super quibus omnibus facta postmodum per infrascriptum Secretarium Summo Pontifici Paulo Papae VI fideli relatione in Audientia diei 8 Ianuarii 1970, Sanctitas Sua rescriptum Sacrae Congregationis ratum habuit et confirmavit. Datum R o m a e , die 8 Ianuarii a. D. 1970. PAULUS Card. BEETOLI, Praefectus Ferdinandus Antonelli, Archiep. tit. Idicren., a Secretis L. © S. II ROMANA SEU SALISBURGENSIS Beatificationis et canonizationis Servae Dei Mariae Teresiae Ledochowska, fundatricis Sodalitatis a Sancto Petro Claver. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon perantia et Fortitudine, de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Tem- earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. In dogmatica Concilii Oecumenici Vaticani secundi Constitutione Lumen Gentium (nn. 49-51), non pauca sunt probe agnita vincula circa vitale consortium cum fratribus qui in gloria caelesti sunt vel adhuc post mortem purificantur; ibidem perspicue eminet ecclesialis quoque communio eorum qui in vita, humanitatis Christi perfectius transformantur, seu sanctitatem pervenire nostrae consortes, ad imaginem tamen quo ad perfectam cum Christo unionem valent. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 240 Per eos, Deus praesentiam vultumque Officiale hominibus vivide manifestat; in eis Ipse nos alloquitur, signumque nobis praebet Regni sui, ad quod tantam habentes impositam nubem Evangelii, potenter testium, talemque contestationem veritatis attrahimur. Inter eos proinde, in quibus gratia Dei vacua non fuit (1 Cor. 15, 10), quique, hac nostra aetate, facti Christi sectatores, eum in Cruce sitientem caritate maxima dilexerunt, eumque sitim animarum pati suavissima fide intellexerunt, recensetur Maria Teresia Ledochowska, quae, Sancti Spiritus instinctu, nigritarum sortem maxime dolens, africano missionali apostolatui omnes suas vires et vitam impendit; immo, mirifica rerum perspicientia mota, iam tunc temporis, illa instrumenta adhibuit, quae, nostris temporibus, merito sunt vocata socialis communicationis (Conc. Oecum. socialis, Vatic. II, Decretum de Instrumentis communicationis n. 1: in AAS., 1964, p . 145). Maria Teresia Ledochowska orta est, die 24 Aprilis mensis anno 1863, in oppido Austriae Inferioris, cui nomen Loosdorf, Sancti Hippolyti dioeceseos. Parentes habuit Comitem Antonium Ledochowski, ex Polonia oriundum, et Comitissam Iosepham de Salis-Zizers; qui quidem nihil omiserunt quominus primogenitam suam ad germanam pietatem sedula cura conformarent, sed praesertim prospexerunt, ut eius aere ingenium effusamque indolem excolerent et foverent, ad illum dignitatis gradum, ipsi iure debitum in societate nobilium imperii Austriae - Hungariae, assequendum. Licet singularibus dotibus tum naturae tum ingenii ornaretur, puella tamen rerum terrenarum vanitatem intus sentire coepit, simulque nobiliori nisu ad excelsiora se trahi, et animam suam ponere pro fratribus nigritis debere percepit. Nihilominus, anceps prius, et animo dubitationibus atque angustiis per aliquod spatium temporis fluctuante, tandem, superno lumine ducta, anno 1891, aulam regiam archiducissae Etruriae prompte deseruit, et omnibus huiusce mundi rebus derelictis, causae Christi Missionarii se plane devovit. Die 29 Aprilis anni 1894, initium fecit « P i a e Sodalitatis Sancti Petri Claver pro Missionibus Africanis et Captivorum redemptione », cuius etiam Constitutiones condidit, et generalis Moderatrix fuit ad mortem usque, quam E o m a e obiit, die 6 Iulii anno 1922. N o v u m Institutum non levibus premebatur difficultatibus, et undique fere impugnabatur, sed illa mulier, gracilis quidem corpore, mente autem et spiritu fortissima, omnia caritate vicit. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 241 Proinde, Dei voluntati firmiter adhaerens, eiusque divino auxilio fidenter freta, omni ope est annisa, ut finem novi Instituti verbo et scriptis illustraret; paene omnibus locis coetus et consilia instituit pro missionibus africanis; in Europa autem et ipsa Africa non paucas typographicas officinas, recentioribus machinis praeditas condidit, quo citius ac facilius verbum divinum et christiana doctrina, variis linguis et sermonibus, praesertim pluribus Africae regionum dialectis, diffunderentur. Ingens habuit epistularum commercium cum longinquis missionariis, quibus, sine ulla mora, fuit per se et Sodalitium suum, tanto auxilio, in eorum perpetuis petitionibus, ut ipsi solerent eam appellare Africae Matrem. Etsi tanta mater exoptaret suos filios nigritas convenire eisque inservire, ut, praesens inter eos, maximum dare posset Christo testimonium sui amoris, tamen intellexit D o m i n u m vocasse se, una cum suo Sodalitio, ad auxilia et subsidia, opera et consilia humiliter et in abscondito, pro Missionariis paranda. Licet, in tot operibus et aerumnis, pondus diei et horae portaret, tamen tota exterius laborabat et tota interius Deo vacabat: in altero pascens conscientiam, in altero devotionem. Laboris ergo tempore: intus orabat seu meditabatur absque intermissione exterioris absque iactura interioris suavitatis laboris, (Gaufridi, et exterius laborabat Vita 8. Bernardi, I, c. 3, n. 26). Cum esset quidem natura sortita indomitum et ardentem animi vigorem, tamen, frequenti Sacramentorum usu, omniumque virtutum, praesertim mortificationis, studio, scivit tam fortem indolem suam paulatim vertere in mitem dulcemque animum, ut, una cum prompto ingenio firmoque proposito, appareret vere uti perfecta species Moderatricis, quae in magna fuit apud omnes aestimatione ac dilectione, praesertim apud sodales sui Instituti, quod sub huiusmodi providenti regimine mature laetis est auctum incrementis. Inter tanta incepta, quae suscipiebat, Maria Teresia Ledochowska eo semper potissimum spectabat ut faceret in omnibus voluntatem Dei et simpliciter oboediret supremo magisterio Ecclesiae, cui aequo et sereno animo serviebat. Ea igitur hominibus nostrae aetatis proponi p o test uti exemplar vitae exterius et interius actuosae, congruentis quidem cum postulatis et inclinationibus bilibus humanae sapientiae temporum, non autem verbis, sed in ostensione spiritus «m persuasiet virtutis » (1 Cor. 2, 4). Causae Introductio pro eius Beatificatione, instantibus perplurimis Episcopis et Christifidelibus, signata est die 26 Ianuarii mensis anno 16 - A . A . S.. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 242 1945. Post autem Apostolicum processum, E o m a e biennio peractum, a die 21 Maii 1947 ad eosdem diem et mensem anni 1949, habita est Antepraeparatoria Congregatio die 25 Februarii 1958, et Praeparatoria, die 7 Novembris anno 1967, super heroicitate theologicarum et cardinalium virtutum Servae Dei Mariae Teresiae Ledochowska. Facta p o s t m o d u m de hisce omnibus Summo Pontifici fideli relatione, Sanctitas Sua sententiam Sacrae R i t u u m Congregationis die 21 Martii a. 1968 confirmavit, edicens posse ad ulteriora, idest ad Congregationem generalem procedi. Instituta interea Congregatione pro Causis Sancto- rum n o v o q u e condito iure in huiusmodi Causis servando, quo generalis Congregatio non iam praescribitur, idem Summus Pontifex Paulus V I , referente subscripto Cardinali Praefecto die 11 mensis Septembris anno 1969, dispensavit a generali coetu coram Se cogendo iussitque Decretum super heroicitate virtutum Servae Dei apparari. Hodierno tandem die Sanctitas Sua, accitis ad Se Rev.mis Cardinalibus Paulo Bertoli, S. Congregationis pro Causis Sanctorum Praefecto, et Benedicto Aloisi Masella, Causae Ponente, meque a Secretis aliisque vocari solitis, iisque adstantibus, solemniter edixit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, de cardinalibus Spe, Caritate eum in Deum tum in proximum, necnon Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine earumque adnexis Servae Dei Mariae Teresiae Ledochowska, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. H o c autem Decretum rite promulgari et in A c t a Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum R o m a e , die 16 Martii a. D. 1970. PAULUS Card. BERTOLI, Praefectus EB Ferdinandus Antonelli, Archiep. tit. Idicren., a Secretis L. m s. 243 Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum III VICTOEIENSIS SEU FLAVIOBRIGENSI Beatificationis et canonizationis Servae Dei Raphaëlae Ybarra viduae de Yilallonga, fundatricis Instituti Sororum Angelorum Custodum. SUPER DUBIUM An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Tempe- rantia, Fortitudine earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Laici, utpote Baptismate Christo incorporati, in populum Dei constituti et de munere Christi sacerdotali suo m o d o participes facti, in saeculo viventes, in omnibus mundi officiis et operibus, in ordinariis vitae familiaris et socialis condicionibus, a D e o vocantur, ut, spiritu evangelico ducti, fermenti instar, ad mundi sanctificationem, velut ab intra, conferant, sicque testimonio vitae suae, fide, spe et caritate fulgentes, Christum aliis manifestent (cfr. Const. Dogmat, de Eccl. Lumen Gentium, cap. I V , nn. 30-31). H o c demum toto vitae suae curriculo, sive ut puella et virgo, sive ut sponsa, mater familias, vidua et religiosi Instituti Fundatrix, mirabili quidem exemplo, praestitit Serva Dei Raphaela longa. E parentibus virtutibus, nobilitate et Ybarra vidua de censu praeclaris, Yilalortum habuit Serva Dei Flaviobrigae in Hispania, die 16 Ianuarii anno 1843. Postridie per Baptismatis lavacrum renata, die 22 Maii 1844, sacro Chrismate Confirmationis est linita. Prima ab ipsis parentibus accepta institutione, indole mitissima ac pietate et oboedientia enituit. Undecim vero annos nata ad S. Synaxim primo accessit. D o m i et Baionae, in Gallia, studiis perfectis, aequales omnes pietate et comitate longe antecellens, d o m u m reversa, die 14 Septembris 1861, probo divitique nupsit viro Iosepho de Vilallonga. Septem liberi h o c laetificarunt coniugale foedus. T a m perfectum vero sponsae exemplar Serva Dei exstitit, ut merito miremur, quod tanta suavitate et humilitate, tanta oboedientia et prudentia itemque tanta dilectione et sedulitate, necnon tanto spiritu pacis et concordiae praestitit, ut, per totum connubii tempus, 37 scilicet annorum, iugem intimamque cum viro suo pacem et unitatem perfectae caritatis servaverit. Ut mater, in omnibus suis adim- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 244 Officiale plendis officiis, quinque erga superstites filios (duo enim immatura morte erant ablati) et quinque item orbatos matre nepotes, quos in d o m u m suam receperat, quasi filios, egregiis excellebat virtutibus. Etiam, qua domina, erga ancillas et domesticos studio salutis animarum enituit. Statum autem religiosum quam maximi faciens, in suis ipsis liberis, in ancillis et in aliis summo studio et maxima prudentia vocationem religiosam excitare et fovere sategit. Mirandum porro eam, in saeculo viventem, matris familias officiis cum religiosa perfectione egregie compositis, de viri et animi sui moderatoris consensu, anno 1885, cum quadragesimum secundum vix ageret annum, tria nuncupasse vota paupertatis, castitatis et oboedientiae, quibus, anno 1890, quartum, maxime arduum, addidit constanter faciendi id quod perfectius videretur. Quae quidem v o t a adamussim servavit. Cum vero domi multas haberet fámulas, quandam, aetate iam provectam et probatam, suadente Moderatore suo, Antistitam suam elegit, e cuius nutu demisse quoad omnia pependit. Cotidiana Corporis Christi sumptione et continua oratione animum pascens atque ad caelestia intendens, vires inde hausit ad opera in Dei gloriam et proximorum b o n u m perficienda. Beneficae enim illi, inter alias, debentur institutiones « Consociatio Operum zeli » et « Sodalitium Doctrinae Christianae pro carcere reclusis ». Praeterea visitatione crebra in tuguriis, in nosocomiis, in d o m o pro puerperis et non raro in ipsis vitii domibus, lapsas mulieres, e vitiorum elevans caeno, Christo lucrifecit. B o n a rei familiaris ad pauperes levandos potissimum insumpsit; plurimis nosocomiis, xenodochiis, Seminariis et religiosis Familiis suis divitiis tam large subvenit, ut mater pauperum merito sit dicta. Prae ceteris vero praestantior Servae Dei laus caritas est erga puellas, inter mundi insidias periclitantes, pro quibus Asylum condidit Sacrae Familiae. Difficile dictu est quot iuvenes, vitio deditas, ad meliorem revocaverit frugem, eas, die nocteque vias vicosque urbis percurrens, visendo, hortando et corrigendo, ac tandem tuta in hospitia recipiendo, inefíabiles in h o c ministerio exantlans labores, contumelias, iniurias et calumnias iugiter aequo animo ferens, c u m gravi interdum suae ipsius vitae periculo. Tandem, perarduis superatis difficultatibus, Congrega- tionem religiosam instituit Sororum ab Angelis Custodibus, die 18 Octobris 1899 a Victoriensi Ordinario deindeque, anno 1914, ab Apostolica Sede approbatam, ad perichtantium adulescentularum tuitionem atque in b o n o perseverantiam. Quae quidem Servae Dei operum fulgens fuit corona. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum - 245 Demortuo autem, die 7 Maii 1898, viro suo, Famula Dei religiosam, a se conditam, Congregationem Angelorum Custodum et ipsa ingredi tandem cupiebat, sed sui v o t i compos fieri non potuit. T o t enim laboribus fracta et letali m o r b o correpta, die 23 Februarii anno 1900, aetatis suae v i x quinquagesimo septimo, placidissime ad D o m i n u m migravit. Peculiaris vero nuntius, quem Serva Dei Christifidelibus tradere videtur, nuntius, in primis, est fidei, contra Dei neglegentiam et incredulitatem late hodie pervagatas: iusta enim illa ëx fide vixit. Externae operositas internus perfectionis labor mirabiliter respondit. In oratione indefessa, erga SS.mam Eucharistiam ardenti flagrans amore, pane Angelorum cotidie reficiebatur; adorationi Altaris Sacramenti, quidquid supererai temporis impendere consueverat. Tenerrimam insuper erga Deiparam Virginem et Sanctos Angelos colebat devotionem, quorum patrocinium mirabiliter est experta. Tribus insuper illis concupiscentiis, quae — docente S. Ioanne (I, 2, 16) — in mundo dominantur, concupiscentiae carnis, concupiscentiae oculorum et superbiae vitae, bellum indixit atque de iis triumphavit. N o n m o d o enim puella, sed nupta quoque, animi et corporis puritatem, veluti monialis domi vivens, sancte servavit. Demisso animo, veste paupérrima et obsoleta, nobilis ipsa matrona, vilioribus quoque ministeriis erga pauperes aegrotosque assidue vacare non erubuit. Paenitentiae insuper cultrix studiosissima, ad puritatem tutandam, corpus suum ieiuniis, vigiliis et ciliciis dire cruciavit, quarum afflictatior num vestigia propinqui, adhuc ignari, in exanimi eius corpore mirabundi compererunt. Tale vero actionis socialis Servae Dei fuit momentum, ut etiam ipsi Ecclesiae hostes commotione et admiratione moverentur. Sanctitatis fama, qua, vivens quoque, Serva Dei honestata fuerat, in dies percrebrescens, caelestibus signis visa est confirmari. Quam ob rem factum est, ut Causa de Beatorum Caelitum honoribus eidem decernendis ageretur. V i x igitur Actoribus licuit, processus Ordinaria A u c t o ritate, annis 1929-1931, adornati sunt in Curia Episcopali Victoriensi, R o m a m q u e , iuridice excutiendi, transmissi. Scriptis deinde Servae Dei rite perpensis, S. Rituum Congregatio, die 12 Maii 1937, decrevit nihil obstare quominus ad ulteriora procederetur atque, servatis de iure servandis, auctoritate Pii Papae X I I Causa beatificationis est introducta, die 11 Iulii a. 1952. Recognita, die 27 N o v e m bris eiusdem anni, oboedientia Urbanianis Decretis super indebito cultu latis, apostolici processus Flaviobrigensi in Curia, annis 1954-1957, super Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 246 virtutibus et miraculis in specie instructi sunt, deque omnium processuum validitate, die 16 Iunii 1959, Decretum editum. Servatis itaque omnibus de iure servandis, quaestio agitata est apud Sacram Rituum Congregationem super virtutibus in specie Famulae Dei, primum in antepraeparatorio coetu, die 19 Maii anno 1964 celebrato, postea in coetu praeparatorio, die 15 Aprilis a. 1969, f elici quidem cum exitu, ita ut Paulus Papa VI die 12 mensis Iunii eiusdem anni ad ulteriora, idest ad generalem Congregationem, procedi posse statuerit. Cum interim Congregatio pro Causis Sanctorum instituta sit n o v u m que conditum sit ius in huiusmodi Causis servandum, quo non iam praescribitur generalis Congregatio celebranda, Summus idem Pontifex, referente infrascripto Cardinali Praefecto die 11 mensis Septembris a. 1969, dispensavit a coetu generali coram Se cogendo iussitque ut D e cretum pararetur de heroicis Servae Dei virtutibus. Hodierno demum die, Sanctitas Sua ad Vaticanas Aedes arcessivit Reverendissimos Cardinales Paulum Bertoli, Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum Praefectum, et Arcadium Mariam Larraona, Causae Ponentem seu Relatorem, meque infrascriptum a secretis aliosque arcessiri solitos, iisdemque adstantibus solemniter edixit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe, necnon de cardinalibus Caritate cum in Deum tum in proximum, Prudentia, Iustitia, earumque adnexis Servae Dei Baphaèlae Temperantia Ybarra et Fortitudine de Vilallonga, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. H o c autem Decretum rite promulgari et in A c t a S. Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum R o m a e , die 16 Martii a. D. 1970. PAULUS Card. BERTOLI, Praefectus £8 Ferdinandus Antonelli, Archiep. tit. Idicren., a Secretis L. m s. Sacra 247 Romana Rota ACTA TRIBUNALIUM SACRA ROMANA ROTA Citationes edictales I MEDIOLANENSIS Nullitatis matrimonii (Galiazzo - Spinolo) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini H y g i n i Spinolo, conventi in causa de qua supra, eundem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. R o m a nae R o t a e (Piazza della Cancelleria, 1 - R o m a ) , in diem 10 iunii 1970, hora decima cum dimidio, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii: An constet de matrimonii nullitate, in casu. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedicti domini Hygini Spinolo, curare debent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur.* Marius Franciscus Pompedda, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 16 mensis martii a. 1970. Raphael Funghini, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Igino Spinolo, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 10 juin 1970, à 10 heures 30, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté : Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit M. Igino Spinolo, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. 248 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II POSKANIENSIS Nullitatis matrimonii (Steinmetz • Michajluk) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Ioannis Michajluk, conventi in causa de qua supra, eundem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. R o manae R o t a e (Piazza della Cancelleria, 1 - R o m a ) , in diem 21 iulii 1970, hora undecima, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii: An constet de matrimonii nullitate, in casu. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedicti domini Ioannis Michajluk, curare debent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur.* Antonius Czapla, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 18 mensis martii a. 1970. Raphael Funghini, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Jean Michajluk, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria), le 21 juillet 1970, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas f Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit Jean Michajluk, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Tribunal Vicariatus Urbis 249 TRIBUNAL VICARIATUS URBIS Citatio edictalis ROMANA Nullitatis matrimonii (La Venuta - Di Maria) Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Philomenae Di Maria, Salvatoris et Filippone Violetae (Violetta) filiae, Panormi die 8 februarii a. 1946 ortae, in causa de qua supra conventae, eandem citamus ad comparendum coram Tribunali Vicariatus Urbis ( E o m a ^— Palazzo Apostolico dei Laterano, Piazza S. Giovanni in Laterano, 6 ) , aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, die 3 iulii 1970, hora 9, pro dubii contestatione nullitatis matrimonii de quo agitur. Ordinarii locorum, parochi, fideles quicumque, notitiam habentes actualis commorationis praedictae Philomenae Di Maria, curare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur.* Albanus Milioni, Iudex Instructor Ex Aedibus Tribunalis Vicariatus Urbis, die 4 aprilis 1970. Angelus Caravella, Cancellarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de Mme Philomène Di Maria, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal du Vicariat de Rome (Piazza S. Giovanni in Laterano, 6 - Roma) le 3 juillet 1970, à 9 heures, pour concorder le doute ci-dessous rapporté : Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Philomène Di Maria, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 260 DIARIUM ROMANAE CURIAE SEGRETERIA DI STATO NOMINE Il Santo Padre Paolo VI ha nominato Membri della Pontifìcia Accademia delle Scienze gli Ilimi Signori : — Ohandron Georges, docente di Chimica Applicata nell'Università della Sorbona di Parigi ; — de Duve Christian, professore di Biochimica nell'Università di Lovanio e alla Rockefeller University di New York; — Feigl Fritz, direttore del Laboratorio di Ricerche del Ministero dell'Agricoltura del Brasile ; — Garnham Peter, professore di Protozoologia medica nell'Università di Londra e direttore della Scuola di Igiene e Medicina Tropicale di Londra; — Gentner Wolfgang, direttore dell'Istituto « Max Planck » di Fisica Nucleare di Heidelberg; — Joakimoglou George, presidente del Comitato Permanente Centrale dei Narcotici di Ginevra; — Mössbauer Rudolf, direttore del Dipartimento di Fisica e del Reattore presso il Politecnico di Monaco di Baviera, Premio Nobel per la Fisica nel 1961; — Picone Mauro, professore emerito di Analisi Matematica nell'Università di Roma; — Roche Marcel, presidente del Consiglio Nazionale delle Ricerche Scientifiche e Tecniche di Caracas, nel Venezuela; — Stoneley Robert, professore di Geofìsica nell'Università statunitense di Pittsburg; — Szent-Györgyi Albert, direttore dell'Institute for Muscle Research, di Woods Hole, negli Stati Uniti, Premio Nobel per la Medicina nel 1937 ; — Tuppy Hans, professore di Biochimica nell'Università di Vienna. Il Santo Padre Paolo V I , in relazione al voto espresso dalla prima Assemblea straordinaria del Sinodo dei Vescovi, ha costituito il Consiglio della Segreteria Generale dello stesso Sinodo, composto da 15 membri, dei quali 12 eletti dall'Assemblea sinodale e 3 nominati da Sua Santità. Membri eletti dall'Assemblea Sinodale: — il — il — il — il — Il singa ; Signor Signor Signor Signor Signor Cardinale Zoungrana Paolo, Arcivescovo di Ouagadougou; Cardinale Dearden Giovanni, Arcivescovo di Detroit; Cardinale Gilroy Normanno, Arcivescovo di Sydney; Cardinale Gracias Valeriano, Arcivescovo di Bombay; Cardinale Döpfner Giulio, Arcivescovo di Monaco e Fri- Diarium Romanae Curiae — — — — — — — 251 il Signor Cardinale Dural Leone Stefano, Arcivescovo di Algeri; il Signor Cardinale Rossi Agnelo, Arcivescovo di San Paolo in Brasile; il Signor Cardinale Poma Antonio, Arcivescovo di Bologna; il Signor Cardinale Marty Francesco, Arcivescovo di Parigi; Mons. Cordeiro Giuseppe, Arcivescovo di Karachi; Mons. Zoa Giovanni, Arcivescovo di Yaounde; Mons. McGrath Marco Gregorio, Arcivescovo di Panama. Membri nominati dal Santo Padre: — il Signor Cardinale Felici Pericle, Presidente della Pontifìcia Commissione per la Revisione del Codice di Diritto Canonico; — Mons. Trochta Stefano, Vescovo di Litomërice; — Mons. Doumith Michele, Vescovo di Sarba dei Maroniti. Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI ha nominato : 25 marzo 11 aprile 1970. Il Rev. Sac. Serrano José Maria, Prelato Uditore del Tribunale della Sacra Romana Rota. » S. E. Revma Mons. Mosconi Paolo, Arcivescovo tit. di Leges, Pro-Nunzio Apostolico in Iraq. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato : 25 marzo 8 aprile 13 » 1970. Il Rev. Mons. Wissing Guglielmo, Direttore nazionale delle Pontificie Opere Missionarie per la Germania, Membro della Sacra Congregazione per F Evangelizzazione dei Popoli. » Il Rev. Mons. Magnoni Antonio, Sotto-segretario della Sacra Congregazione per la Disciplina dei Sacramenti. » Gli Illmi Signori Avvocati Spinelli Giuseppe e Dante Giulio, Membri del Collegio degli Avvocati del Sacro Concistoro. Con Breve Apostolico il Santo Padre Paolo VI ha nominato : Assistente al Soglio Pontificio : 17 dicembre 1969. S. E. Mons. Theas Pietro, Vescovo di Tarbes e Lourdes. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato : Protonotari 24 20 25 12 5 Apostolici soprannumerari: luglio 1968. Mons. Fini Luigi (Urbanía). dicembre » Mons. Correrà Tommaso (S. Agata dei Goti). novembre 1969. Mons. Scarpa Giuseppe (Venezia). dicembre » Mons. Aurati Augusto (Urbino). gennaio 1970. Mons. Goertz Enrico (Münster). 252 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Prelati d'onore di Sua Santità: 13 agosto 1968. Mons. Curran Giovanni (Leeds). 29 gennaio 1969. Mons. Kwadwo Owusu Giacomo (Kumasi). » Mons. Brady Thomas (Leeds). 13 febbraio Mons. O'Brien Giuseppe (Westminster). luglio » 14 17 agosto Mons. Brunette Lionello (Timmins). » Mons. Cote Luigi Carlo (Timmins). » » » Mons. Leblanc Lauro (Timmins). » » » » Mons. Marin Pietro (Timmins). Mons. Campbell Colin (Halifax). 29 » » Mons. Murphy Riccardo (Halifax). » » 17 settembre » Mons. Mathieu Carlo E. (Montréal). Mons. Hessen Giovanni (Münster). 26 » » 22 ottobre Mons. Jiménez Andrade Ildefonso (Badajoz). » Mons. Peralta Sosa Giovanni (Badajoz). » » » 1 novembre Mons. Canovas Albalade jo Salvatore (Almería). Mons. Pérez Molina Andrea (Almería). » » » 10 Mons. Akpan Godwin Pio (Calabar). » » 20 Mons. Hüssler Giorgio (Freiburg im Breisgau). » Mons. Chen-Tao Che Vincenzo (Ning-Po). » » » 2 dicembre » Mons. Caselli Domenico (Imola). 6 » Mons. Melli Raffaele (Lecce). 9 » Mons. Tacchino Virginio (Tortona). Mons. Bournique Giuseppe (Nice). 31 » » 3 gennaio 1970. Mons. Notarpasquale Giuseppe (Termoli). 12 Mons. Hoffmann Federico (Breslavia). » 21 Mons. Curis Carlo (Ampurias e Tempio). » » Cappellani di Sua Santità: 27 maggio 1969. Mons. Pancorbo Marco (Ponce). 9 settembre » Mons. Capaila Fernando (Jaro). Mons. Diva Giuseppe (Jaro). Mons. Montano Giuseppe (Jaro). 18 Mons. Manzanares Giuseppe del Monte Carmelo (Caracas). » Mons. TJgarte Giuseppe Maria (Caracas). Mons. Van de Velde Emilio (Caracas). 30 Mons. Janez Spini Raffaele Giuseppe (Barquisimeto). 6 ottobre » Mons. Rodríguez Sánchez Giacinto Agapito (Avila). 25 » » Mons. Bief ari Luigi (Oppido Mamertina). » » » Mons. Quattrone Giuseppe (Oppido Mamertina). 27 » » Mons. Romanato Evaristo (Padova). 29 » » Mons. Minardi Giulio (Imola). 6 novembre » Mons. Hegenkötter Agostino (Münster). » » » Mons. Tensundern Teodoro (Münster). 8 » » Mons. Sternemann Guglielmo (Essen). 10 » » Mons. Marizy Carlo (Osnabrück). » » » Mons. Günter Uberto (Praha). Diarium Romanae Curiae 253 13 novembre 1969. Mons. Jones Alessandro (Liverpool). 20 » » Mons. Boden Ottone (Fulda). » » » Mons. Gumbel Ernesto (Fulda). 3 dicembre » Mons. Rodler Villebaldo (Graz-Seekau). » » » Mons. Galia Salvatore (Trapani). » » » Mons. Giordano Paolo (Trapani). » » » Mons. Martinico Giuseppe (Trapani). » » » Mons. Messana Antonino (Trapani). » » » Mons. Papa Tommaso (Trapani). » » » Mons. Scandariato Giuseppe (Trapani). 9 » » Mons. Boffitto Luigi (Tortona). 11 » » Mons. Di Donato Angelo (Castellaneta). 23 » » Mons. Bodet Enrico (Angers). 3 gennaio 1970. Mons. Faria Sebastiano (Taubaté). » » » Mons. Benedetto Nicola (Termoli). 23 » » Mons. De Paiva Macedo Filippo (Braga). » » » Mons. Frania Giovanni (Breslavia). 31 » » Mons. Linari Attilio (Forlì). ONORIFICENZE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha conferito : La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 27 settembre 1969. Al Al Al » » Al 12 ottobre Al 13 » Al 18 Al 23 Al » » Al 25 Al 26 Al 27 Al » Al Al 29 Al » Al 1 novembre sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Gandolfi Sotero (Imola). Guariento Antonio (Padova). Travetti Eugenio (Padova). Forni Igino (Roma). Costa Luigi (Comacchio). Siswosocbroto Sochari (Indonesia). Albani Tito (Crotone). Matloub Farid Naoum (Mossul dei Siri). Cuttitta Carmelo (Roma). Chacko Kadankavil (Tellicherry). Marzano Alfredo (Salerno). Jullien de Pommerol Francesco (Lyon). Verrière Pietro (Lyon). Da Costa Vilaça Fernando (Braga). Da Silva Vilaverde Emanuele (Braga). Sepe Nunzio (Napoli). Il Cavalierato dell'Ordine di san 25 23 14 25 marzo giugno luglio » » 1969 Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. Gregorio Magno, classe civile: Howard Butcher Natale Felice (Westminster). Holla Francesco Giovanni (Utrecht). Dezwart Giovanni Arnoldo ('s-Hertogenbosch). Adoko Akena (Uganda)'; Christensen (Uganda). 254 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 1969. Al Al » » Al Al » Al » » Al » » Al » Al » » » Al » » » Al » » » Al » » Al » » Al » » Al » » » Al » » » Al » » Al » » 4 agosto Al » Al » » » Al » » 7 Al » » 9 settembre » Al 17 Al » » Al » » Al 26 Al » » Al » » Al » » Al » » » 30 Al » » Al » » 4 ottobre Al 20 » Al » » » » Al Al » » 25 luglio » » » » » » » 27 » » » » » sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Dol Renato (Uganda). Dronyi R. (Uganda). Jannelli Armando (Uganda). Jannelli Donato (Uganda). Kalali B. M. (Uganda). Kapoor D. D. (Uganda). Kawuli J. N. (Uganda). Keating M. J. P. (Uganda). Kyalwazi S. (Uganda). Matovu A. L. (Uganda). Mubiru J. (Uganda). Pollak R. (Uganda). Obbo H. J. (Uganda). Saldanha Justice L. P. (Uganda). Sebalu Lorenzo (Uganda). Siba A. M (Uganda). Wakhweya E. (Uganda). Maltha Pietro Rainiero Antonio (Utrecht). Van der Berg Marino Antonio (Utrecht). Zegers Gerardo Domenico (Utrecht). Kutz Carlo (Essen). Sippel Giovanni (Rotterdam). Giuliari Silvio (Vicenza). Moretto Carlo (Vicenza). Zoppei Guido (Vicenza). Bender Gerardo Antonio (Groningen). Rottinghuis Ermanno (Groningen). Post Ermanno Giacomo (Haarlem). Maassen Guglielmo Varnerio Giovanni (Utrecht). Hart Matteo (Johannesburg). Boylan Bernardo (Leeds). Frutos Emanuele (Asunción). Randazzo Alfredo (Basel). Favazza Salvatore (Sankt Gallen). Van de Ven Gerardo Maria Giacomo Guglielmo ('s-Hertogenbosch). Al sig. Emery Giuseppe (Lyon). Al sig. Paponaud Marcello (Lyon). f La Commenda con Placca dell'Ordine di san Silvestro 25 luglio » » » » 1969. Al sig. Baingana C. (Uganda). Al sig. Kalimuzo F. K. (Uganda). » Al sig. Nakibinge E. W. (Uganda). » La Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa: 4 7 agosto 1969. Al sig. Civera Ignazio (Bari). Al sig. Neyrink Giorgio (Antwerpen). Papa: Diarium Romanae Curiae La Commenda dell'Ordine di san 13 25 giugno luglio 1969. Al Al » Al » » Al » » Al » agosto Al 4 Al » » Al » » Al 18 » Al 22 » Al » » Al 29 Al » » Al 17 settembre 18 » Al Al » Al » Al 26 Al 27 Al » Al 30 Al 13 ottobre Al » » Al » » Al » » Al 23 » Al » » Al 6 novembre Il 14 giugno 16 luglio 25 » » » » » » » » » » » » » » » » » 4 agosto » » sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Cavalierato Silvestro 255 Papa : Ancia Alberto (Liège). Barigye J. (Uganda). Dwonga J. (Uganda). Kaduyu Y. (Uganda). Watson T. (Uganda). Ayoub Enrico (Eparchia di Bairut dei Melchiti). Fusillo Francesco (Roma). Grossi Dante (Roma). Valeri Sahis (Barcelona). Fogliani Giovanni (Reggio Emilia). Fontana Flaminio (Reggio Emilia). Finder Giuseppe (Wien). Pfannhauser Carlo (Wien). D'Urso Pasquale (Trenton). Focacci Edoardo (Città della Pieve). Gagliardi Enea (Imola). Oneto Tommaso (Roma). Lulitananda Vichitr (Bangkok). Haslinger Alfredo (Linz). Froggio Francica Giacinto (Mileto). Finder Giuseppe (Sankt Pölten). Bittar Gabriele Michele (Khartoum). Kassar Naem Giorgio (Khartoum). Tadros Samaan (Khartoum). Gambacorta Carino (Teramo - Atri). Aris Adèle (Baghadad degli Armeni Cattolici). Cardone Angelo (Ruvo - Bitonto). Curini-Galletti Giovanni Battista (San Miniato). dell'Ordine di san Silvestro Papa. 1969. Al sig. Lestocqu de Castelnau-Bucher Riccardo (G-ran Bretagna). Al sig. Plasmans Giuseppe Giovanni Adriano Maria (Breda). Al sig. Bakkabulinde Daniele (Uganda). » Al sig. Courtney-Fitch B. (Uganda). » Al sig. Fernandez Agostino Bruno (Uganda). » Al sig. Kateregga Paolo (Uganda). » Al sig. Kyemba H. (Uganda). » Al sig. Lugolobi Luigi (Uganda). » Al sig. Mahaya J. B. (Uganda). Al sig. Ntende C. (Uganda). » Al sig. Oryema F. W. (Uganda). » Al sig. Zikusoka J. M. N. (Uganda). » Al sig. Frietscheck Enrico Giovanni (Haarlem). » Al sig. Van den Brink Adriano Enrico (Utrecht). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 256 1969. Al Al » Al 2 settembre » Al » » 9 Al » » Al 17 » Al » » 18 Al » » » Al » 23 Al » » 26 22 agosto » » » » » » » » » 27 6 ottobre » » » » » » » » » » 13 » 20 » » » » 29 » » » sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. Pick Giuseppe (Leeds). Morelli Enrico (Roma), Jansen Alberto A. (Rotterdam). Purkynie Oscar (Fabriano). Celletti Giulio (Veroli - Frosinone). Garoldini Pietro (Vicenza). lori Federico (Firenze). Monello Giovanni (Genova). Milesi Silvestro (Brescia). Van den Heuvel Martino Cornelio Giovanni (Haarlem). Mulkens Winando Pietro (Roermond). Bulthnis Giovanni Lamberto (Utrecht). Van Harten Gerardo Antonio Giovanni (Utrecht). Del Vecchio Salvatore (Roma). Van Dun Adriano Cornelio Giovanni (Breda). Schröder Pietro Francesco Antonio (Roermond). Niesten Adriano Leonardo (Utrecht). Van Roermund Guglielmo Giuseppe Luigi (Utrecht). Abagi Naoum Abdalla (Khartoum). Akolawin Natale Olwak (Khartoum). Rezvani Ahmed (Iran). Maffei Giovanni Leonardo (Napoli). Zynda Boleslao (Posnania). NECROLOGIO 4 » aprile » 10 24 » » 1970. Mons. Távora José Vicente, Arcivescovo di Aracajù. » Mons. Hamvas Endre, Arcivescovo tit. di Are di Numidia. » Mons. Sartori Luiz Victor, Vescovo di Santa Maria. » Mons. Boivin Jean Baptiste, Arcivescovo tit. di Viminacio. An. et rol. LXII 30 Man 1970 N. 5 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI LITTERAE APOSTOLICAE MOTU PROPRIO DATAE Normae de matrimoniis mixtis S t a t u u n t u r PAULUS PP. VI MATRIMONIA M I X T A , id est matrimonia inita a parte catholica c u m parte non catholica sive baptizata sive non baptizata, Ecclesia p r o suo munere magna semper sollicitudine prosecuta est. Quam quidem sollicitudinem ipsa instantius hodie praestare urgetur ob peculiares huius aetatis condiciones. Cum enim superiore tempore catholici ab asseclis aliarum confessionum christianarum atque a non christianis loco quoque et finibus essent seiuncti, recentioribus tamen his temporibus non solum eiusmodi separatio est valde imminuta, sed etiam commercium inter homines variarum regionum religionumque magnopere increbruit ; quo factum est, ut mixta coniugia valde multiplicarentur. Ad hoc etiam vim habuerunt incrementum atque propagatio humanae civilisque culturae et quaestuosae industriae, densatus urbium incolatus cum vitae rusticae detrimento, commigrationes et amplificatus omnes genus exsulum numerus. Novit quidem Ecclesia matrimonia mixta, quippe quae et religionis diversitatem et christianorum divisionem consequantur, unitati omnium christianorum redintegrandae, quibusdam exceptis casibus, non prodesse. Plurimae enim difficultates ipsi matrimonio mixto insitae sunt, cum divisio quaedam in cellulam viventem Ecclesiae, uti familia chri17 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 258 stiana merito dicitur, inferatur, et in ipsa familia evangelicorum praeceptorum obtemperatio magis ardua reddatur ob rerum religiosarum diversitatem, imprimis quod attinet ad Ecclesiae cultus participationem prolisque educationem. Has ob causas Ecclesia, sui officii conscia, dissuadet matrimonia contrahi mixta, quia valde exoptat, ut catholici in coniugio perfectam animorum concordiam atque plenam vitae communionem assequi possint. Quoniam vero ius est homini a natura datum, inire matrimonium prolemque procreare, Ecclesia suis legibus, quae sollicitudinem eius pastoralem plane ostendunt, ita res curat disponendas, ut hinc iuris divini praescripta religiose serventur, illinc autem praedictum ius matrimonii contrahendi in tuto collocetur. Vigilanter profecto ipsa respicit sive iuvenum institutionem eorumque habilitatem ad onera c u m officii conscientia suscipienda et ad munera sua in Ecclesia obeunda, sive praeparationem nupturientium, qui matrimonium mixtum inire intendunt, sive curam iis adhibendam, qui mixtum matrimonium iam contraxerunt. Et quamquam in hominibus baptizatis variae fidei professionis minus metuendum est, ne circa religionem fiant indifferentes, nihilominus id facilius praecaveri poterit, si, quamvis mixto matrimonio coniuncti, ambo coniuges indolem christianam maritalis societatis exploratam habeant, et si ecclesiasticae auctoritates, ad quas pertinet, iis congrua ratione auxilientur. Ipsae etiam difficultates, quae inter coniugem catholicum et non baptizatum forte coortae sint, vigilantia et sollertia pastorali queunt evinci. Ecclesia aequam non habet rationem, neque in doctrina neque in legibus, matrimonii a coniuge catholico cum non catholico homine baptizato initi, et matrimonii, quo coniunx catholicus sibi iunxit hominem non baptizatum. Nam, ut Concilium Vaticanum II declaravit, ii qui, etsi non catholici, in Christum credunt et baptismum rite receperunt, in quadam 1 tuuntur. cum Ecclesia catholica communione, etsi non perfecta, consti- Fideles autem orientales, extra Ecclesiam catholicam sacro fonte abluti, quamquam a nostra communione seiuncti, vera sacramenta in propriis Ecclesiis possident, praecipue Sacerdotium et Eucharistiam, 2 per quae arctissima necessitudine nobiscum coniunguntur. V i g e t nimi- 1 Decr. de Oecumenismo Unitatis redintegratio, 3, A.A.S. 57 (1965), p. 93; cfr. Const. Dogm. de Ecclesia Lumen gentium, A.A.S. 57 2 Cfr. pp. 100-104. CONO. VAT. II, Decr. de (1965), pp. 19-20. Oecumenismo Unitatis redintegratio, 13-18, I. c, Acta Pauli Pp. VI 259 rum in coniugio inter baptizatos — quod verum est sacramentum — quaedam spiritualium bonorum communio, quae in matrimonio deest, a coniugibus inito, quorum alter est baptizatus, alter expers baptismi. Nihilominus non sunt praetereundae difficultates, quae in ipsis matrimoniis mixtis inter baptizatos insunt. Saepe enim differunt inter se opiniones de sacramentali natura matrimonii, de significatione propria conubii in Ecclesia celebrati, de interpretatione quorundam principiorum moralium ad matrimonium et familiam pertinentium, de finibus, quibus oboedientia Ecclesiae catholicae debita contineatur, de provincia, quae auctoritati ecclesiasticae competat. Ex quibus liquet solum in redintegrata christianorum unitate huiusmodi difficiles quaestiones plane posse expediri. Edoceantur ergo fideles Ecclesiam, quamvis in particularibus casibus vinculum ecclesiasticae disciplinae aliquantum relaxet, numquam tamen posse partis catholicae obligationem auferre, quae lege divina, ipso videlicet ordine salutis per Christum instituto, pro variis casuum adiunctis imponitur. Ideo fideles commoneantur officium esse penes catholicum coniugem propriae fidei conservandae, ac propterea ipsi numquam licere proximo illam amittendi periculo sese offerre. Praeterea in matrimonio mixto pars catholica obligatione tenetur non solum perstandi in fide, sed etiam, quantum fieri potest, curandi, ut proles baptizetur et in eadem fide educetur atque omnia salutis aeternae accipiat subsidia, quae Ecclesia catholica filiis suis suppeditat. Ad liberos autem quod spectat educandos, cum ambo coniuges hoc munere obstringantur illudque, una cum omnibus conexis obligationibus, ipsis minime fas sit ignorare, res difficultate non caret : cui tamen, quemadmodum ceteris, Ecclesia legibus suis et cura pastorali occurrere studet. Hisce prae oculis habitis, nemo profecto mirabitur, si etiam disciplina canonica matrimoniorum mixtorum uniformis esse nequeat, eaque ad varia casuum adiuncta accommodanda sit, quod attinet sive ad formam iuridicam contrahendi matrimonii, sive ad eiusdem liturgicam celebrationem, sive denique ad curam pastoralem praestandam coniugibus filiisque in matrimonio susceptis, secundum varias coniugum condiciones vel diversos ipsorum gradus communionis ecclesiasticae. Consentaneum omnino erat, ut ad tam gravis momenti quaestionem Concilii Oecumenici Vaticani II sollicitudines converterentur. Quod reapse, occasione data, pluries c o n t i g i t ; i m m o votum a Patribus ipsius Acta Apostolicae 260 Sedis - Commentarium Officiale Concilii in tertia periodo prolatum est, quo tota quaestio Nobis est demandata. Ut huic satisfieret voto, die 18 mensis Martii anno M C M L X V I , a S. Congregatione pro D o c t r i n a Fidei Instructio de matrimoniis mixtis promulgata est, a verbis incipiens Matrimonii 3 sacramentum, qua cau- tum est, ut normae ibidem statutae, si experientia comprobatae essent, in Codicem Iuris Canonici, qui nunc recognoscitur, certa ac definita ratione insererentur. 4 Cum autem in p r i m o Coetu generali Synodi E p i s c o p o r u m , mense Octobri anni M C M L X V I I celebrato, quaestiones quaedam de matrimoniis mixtis propositae essent, de quibus Patres multas easque opportunas animadversiones protulerunt, 5 Nobis visum est eas examinandas tradere peculiari Patrum Cardinalium Commissioni, quae magna c u m sedulitate conclusiones suas Nobis exhibuit. Nunc igitur id primum praeponimus, normis has per Litteras statuendis obnoxios non esse catholicos orientales, qui cum baptizatis acatholicis vel cum non baptizatis matrimonium contrahant. Ad matrimonia vero catholicorum cuiuslibet ritus cum christianis orientalibus non catholicis quod attinet, Ecclesia iam nonnullas normas recentiore 6 tempore impertivit, quas quidem normas vim suam retinere volumus. Itaque N o s , eo consilio permoti, ut ecclesiastica disciplina de matrimoniis mixtis perficiatur utque, salvis divinae legis praescriptis, canonicae leges variis coniugum condicionibus consulant, iuxta mentem a Concilio V a t i c a n o II significatam, praesertim iri Decreto, cui index Unitatis redintegratio humanae ; 8 7 et in Declaratione, a verbis incipiente Dignitatis itemque optata considerantes, quae in S y n o d o Episcopo- rum sunt prolata, auctoritate Nostra et post maturam deliberationem normas statuimus ac decernimus, quae sequuntur. 1) Matrimonium inter duas personas baptizatas, quarum altera sit catholica, altera vero non catholica, cum natura sua plenae spirituali 3 Cfr. A.A.S. 58 (1966), pp. 235-239. 4 Cfr. ibid., I. c., p. 237. 5 Cfr. Argumenta de quibus disceptabitur in primo generali coetu Synodi Episco- porum. Pars altera, Typis Polyglottis Vaticanis, M C M X X V I I , pp. 27-37. 6 Cfr. C O N C . V A T . I I , Decr. de Ecclesiis Orientalibus Catholicis Orientalium Eccle- siarum, 18, A.A.S. 57 Crescens matrimoniorum, (1965), A.A.S. p. 59 7 A.A.S. 57 (1965), pp. 90-112. 8 A.A.S. 58 (1966), pp. 929-94«. 82; S. (1967), Congr. pro pp. 165-166. Ecclesiis Orientalibus Decr. Acta Pauli Pp. VI 261 coniugum communioni obstet, sine praevia Ordinarii loci dispensatione, contrahi non licet. 2) Matrimoninm inter duas personas, quarum altera sit baptizata in Ecclesia catholica, vel in eandem recepta, et altera non baptizata, initum sine praevia Ordinarii loci dispensatione, est invalidum. 3) Ab utroque impedimento Ecclesia pro temporum, locorum personarumque rationibus et adiunctis, dispensationem non recusat, dummodo iusta causa habeatur. 4) Ad impetrandam ab Ordinario loci dispensationem impedimenti, pars catholica declaret se paratam esse pericula a fide deficiendi removere. Eadem insuper gravi obligatione tenetur promissionem sinceram praestandi, se omnia pro viribus facturam esse, ut universa proles in Ecclesia catholica baptizetur et educetur. 5) De his promissionibus á parte catholica faciendis, pars non catholica tempestive certior fiat, adeo ut constet ipsam vere consciam esse promissionis et obligationis partis catholicae. 6) Ambae partes edoceantur de finibus et proprietatibus essentialibus matrimonii, a neutro contrahente excludendis. 7) Conferentiae Episcoporum est, secundum propriam territorii competentiam, statuere modum quo hae declarationes et promissiones, quae semper requiruntur, faciendae sint, sive ore tantum, sive etiam scriptis, sive coram testibus ; tum rationem definire qua de ipsis et in foro externo constet et pars acatholica certior reddatur; itemque edicere quae alia sint, p r o opportunitate, postulanda. 8) Mixtae nuptiae forma canonica contrahendae sunt, quae forma ad validitatem matrimonii requiritur, salvo praescripto Decreti Crescens matrimoniorum, a S. Congregatione pro die 22 mensis Februarii anno 1967 editi. Ecclesiis Orientalibus 9 9) Si graves difficultates formae canonicae servandae obstent, Ordinariis locorum ius est dispensandi a forma canonica matrimonii m i x t i ; Conferentiae autem Episcoporum est normas statuere, quibus praedicta dispensatio in sua regione vel in suo territorio concordi ratione ac licite, salva tamen aliqua publica forma celebrationis, concedatur. 10) Curandum est, ut omnia matrimonia valide contracta in libris, a iure canonico praescriptis, sedulo adnotentur. 9 Cfr. A.A.S. 59 (1967), p. 166. Pastores animarum Acta Apostolicae Sectis - Commentarium Officiale 262 curent, ut ministri quoque non catholici operam praestent ad adnotationem nuptiarum cum parte catholica in libris inserendam. Conferentiae vero Episcopales normas edant, quibus in earum regione vel territorio modus communi ratione determinetur, quo de matrimonio, post obtentam dispensationem a forma canonica, publice contracto, in libris iure canonico praescriptis constet. 11) Quoad formam liturgicam celebrandi matrimonia mixta, si ea desumenda sit ex Rituali R o m a n o , ritus adhiberi debent ex Ordine celebrandi Matrimonium, auctoritate Nostra promulgato, sive Ma- trimonium fit inter partem catholicam et partem baptizatam non catholicam (nn. 39-54), sive matrimonium fit inter partem catholicam et partem non baptizatam (nn. 55-66). Si autem casus ferat, in matrimonio inter partem catholicam et partem baptizatam non catholicam adhiberi possunt, de consensu Ordinarii l o c i , ritus celebrandi matrimonium intra Missam (nn. 19-38), servato legis generalis praescripto quoad Communionem Eucharisticam. 12) Conferentiae Episcopales Apostolicam Sedem certiorem reddant de iis, quae circa matrimonia mixta pro sua competentia decreverint. 13) Matrimonii celebratio coram sacerdote vel diacono catholico et ministro non catholico, qui simul suum quisque ritum peragant, vetatur ; neque admittitur, ante vel post catholicam celebrationem, alia matrimonii celebratio religiosa ad matrimonialem consensum praestandum vel renovandum. 14) Ordinarii locorum et parochi curent, ne coniugi catholico et filiis, e matrimonio m i x t o natis, auxilium spirituale desit ad eorum officia conscientiae adimplenda ; eundemque hortentur coniugem, ut memor sit semper doni divini fidei catholicae eiusque testimonium reddat cum modestia et timore, conscientiam habens bonam ; 10 coniuges adiu- vent ad vitae coniugalis et familiaris fovendam unitatem, quae, si de christianis agatur, in illorum quoque baptismo innititur. Qua de re, optandum est, ut iidem Pastores relationes instituant c u m ministris aliarum communitatum religiosarum, easque sincera probitate et sapienti fiducia conforment. 15) Poenae, quae in C.I.C. can. 2319 statutae sunt, omnes abrogantur ; p r o iis autem qui tales poenas iam contraxerint, earundem poenarum effectus cessant, salvis tamen obligationibus, de quibus in n. 4 harum normarum sermo est. 1 0 Cfr. I Pt. 3,16. Acta Pauli Pp. VI 263 16) Ordinarius loci sanationem in radice matrimonii mixti concedere potest, impletis condicionibus, de quibus in nn. á et 5 harum normarum, et servatis ceteris de iure servandis. 17) In casu peculiaris difficultatis vel dubii quoad applicationem harum normarum, recurrendum est ad Sanctam Sedem. Quaecumque a Nobis hisce Litteris motu p r o p r i o datis decreta sunt, ea omnia firma ac rata esse iubemus suosque integros effectus obtinere a die i mensis Octobris huius anni, contrariis quibuslibet non obstantibus. Datum R o m a e , apud Sanctum Petrum, die x x x i mensis Martii anno M C M L X X , Pontificatus Nostri septimo. PAULUS PP. VI CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I SALTENSIS - TUCUMANENSIS - CATAMARCENSIS (CAFAYATENSIS) Quibusdam distractis territoriis ab archidioecesibus Saltensi et Tucumanensi ac dioecesi Catamarcensi, nova conditur praelatura, « Cafayatensis » appellanda. P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM D E I AD PERPETUAM REI MEMORIAM Praeclarissima exempla Pauli sequentes, quem tanta urgebat Christi caritas, ut diu noctuque Ecclesiarum, quas condidisset, cura atque sollicitudine paene conficeretur ( I I Cor. 11-28), Nos etiam, quos omnipotentis Dei providentia multarum gentium patrem constituit, omni opere annitimur ut singularum Ecclesiarum commodis atque utilitatibus provideamus. Quam ob rem cum venerabilis Frater Humbertus Mozzoni, Archiepiscopus titulo Sidetanus et in Republica Argentina Apostolicus Nuntius, audita Conferentia Episcopali Argentina, id proposuerit ut partitis quibusdam territoriis, nova exinde praelatura erigeretur, Nos haec omnia probantes sequentia decernimus. Eorum omnium consensum supplentes qui hac de re aliquid iuris vel habeant vel se praesumant habere, aposto- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 264 Officiale liea Nostra potestate, ab archidioecesi Saltensi territoria paroeciarum seiungimus, quarum nomina vulgo: Cafayate, San Carlos et Molinos; ab archidioecesi Tucumanensi territorium separamus quod complectitur paroeciam vulgo A y m a c h a dei Valle; a dioecesi denique Catamarcensi distrahimus territoria paroeciarum Santa Maria et Antofagaste de la Sierra nuncupatarum, novamque his praelaturam constituimus Cafa- yatensem appellandam, iisdem cingendam finibus quibus praedicta territoria simul sumpta in praesens terminantur: quae nova praelatura attingit, inter septentrionem et orientem solem archidioecesim Saltensem, inter meridiem et ortum solis archidioecesim Tucumanensem, ad meridiem dioecesim Catamarcensem, ad occidentem denique Eempublicam Chilensem. Praelaticia huius Ecclesiae sedes in urbe statuetur Cafayate populari sermone cognominata; in curiali templo eiusdem urbis D e o in honorem Beatae Mariae Virginis, sub titulo Sacratissimi Eosarii, dicato, ponetur cathedra, factis sacrae aedi iuribus quae sunt propria talium templorum. E a d e m praelatura erit metropolitanae Ecclesiae Saltensi suffraganea; eius mensam praelaticiam constituent tum Curiae emolumenta, tum fidelium christianorum collationes, tum bonorum pars congrua, quae, ad normam canonis 1500 C. I. C. novae Ecclesiae obvenient. De seminario struendo atque moderando id statuimus quod ius canonicum legesque Sacrae Congregationis pro Institutione catholica praescribunt atque Decretum Concilii Vaticani II « Optatam totius » monet. Cum vero iuvenes adoleverint, qui meliores fuerint, R o m a m mittantur, in Collegio Piano Latino Americano philosophia atque sacra theologia imbuendi. attinet ad praelaturae regimen, Quod administrationem, Vicarii Capitularis, sede vacante, electionem aliaque id genus, quae Sacri Canones praescribunt, adamussim et religiose serventur. Simulatque praeterea nova praelatura per harum Litterarum exsecutionem condita erit, Sacerdotes qui in eius territorio beneficium v e l officium habeant, eidem addicantur, tamquam proprius clerus, ceteri clerici atque Seminarii tirones, ei in qua legitime degant. Ultimum acta et documenta novae Sedis res seu personas respicientia, ad huius Curiam cito mittantur, ibique religiose custodiantur. Haec omnia ut ad effectum adducantur curet venerabilis Prater Linus Zanini Archiepiscopus titulo Hadrianopolitanus in Haemimonto et ad praesens in Republica Argentina Apostolicus Nuntius, vel quem ille delegaverit. Re vero acta, documenta exarentur, quorum sincera exempla ad sacram Congregationem pro Episcopis cito mittantur. H a n c vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est Acta Pauli Pp. VI 265 religiose serventur, atque igitur v i m suam obtineant. Cuius Constitutionis efflcaeitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. D a t u m ex Arce Gandulfi prope R o m a m , die octavo mensis septembris, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo nono, Pontificatus Nostri septimo. A L O I S I U S Card. T R A G L I A C A R O L U S Card. C O N F A L O N I E R I 8. B. B. Cancellarius 8. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Ioannes Calieri, Proton. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Apost. Loco © Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXXIII, n. 61. n SANCTI IOANNIS MAGUANENSIS Praelatura Sancti Ioannis Maguanensis ad dioecesis gradum attollitur, eodem servato nomine iisdemque finibus. P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM D E I AD PERPETUAM R E I MEMORIAM Summopere laetantes quod, D e o favente, tam efficienter in praelatura Sancti Ioannis Maguanensis operatum est ex quo eadem est die vicesimo quinto mensis septembris, anno millesimo nongentesimo quinquagesimo tertio, condita ut uberrimos christifideles animorum fructus habuerint, censuimus sententiae esse accedendum precibusque venerabilis Fratris Antonii Del Giudice, Archiepiscopi titulo Hierapolitani in Syria atque in Republica Dominicana Apostolici Nuntii, qui, post auditum venerabilem Fratrem Thomam Franciscum Reilly, Episcopum titulo Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 266 Officiale Themisonensem eundemque Praelatum Sancti Ioannis Maguanensis, atque Conferentiam episcopalem nationis Dominicanae, ab Apostolica Sede petiit, ut eadem praelatura ad dioecesis gradum eveheretur. Summa ideo et apostolica Nostra potestate, eorum omnium suppleto consensu qui h o c super negotio aliquid iuris habeant vel se praesumant habere, his sub plumbo Litteris praelaturam Sancti Ioannis Maguanensis ad dioecesis dignitatem attollimus, eodem nomine iisdemque servatis finibus. Cuius praeterea sedem episcopalem in urbe vulgo San Juan de la Maguana collocari volumus, episcopalis vero magisterii cathedram in templo D e o dicato in honorem Sancti Ioannis Baptistae, eadem in urbe exstante, quod ad cathedralis item dignitatem evehimus, cum iuribus congruis. Conditam dioecesim suffraganeam facimus metropolitanae Sedi Sancti D o m i nici; Episcopum, metropolitano Archiepiscopi eius Ecclesiae iuri obnoxium. Praecipimus insuper ut Canonicorum collegium ad normam iuris ad legesque per alias sub plumbo Litteras edendas condatur; interea tamen consultores dioecesani deligantur, Episcopum consilio et ope iuvaturi. Mensa episcopalis efficietur Curiae bonis atque fidelium collationibus, sponte oblatis. Ad Seminarium quod attinet, illud ad normam iuris communis condatur sacrique alumni instituantur, prae oculis praesertim habitis Decreto « Optatam totius » Concilii Vaticani II atque peculiaribus legibus Sacrae Congregationis pro Institutione Catholica. Eiusdem vero alumni illi, qui virtute simul et ingenio praestiterint, E o m a m mittantur ad Pontificium Collegium Pianum Latinum Americanum, ut philosophia et sacra theologia imbuantur. De clero autem mandamus, ut, qui hactenus praelaturae Sancti Ioannis Maguanensis, eiusdem nominis conditae dioecesi ascripti maneant. Quod demum attinet ad dioecesis regimen, administrationem, Vicarii Capitularis, sede vacante, electionem aliaque id genus, quae sacri canones praescribunt ad amussim serventur. H a e c omnia quae praescripsimus ut ad effectum adducantur curet venerabilis Prater Antonius Del Giudice, quem memoravimus, vel ab eo delagatus sacerdos. Qui autem negotium perfecerit, documenta de more exaranda studeat ad Sacramque Congregationem pro Episcopis quam prim u m mittat, eademque signata sigilloque impressa. H a n c vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur v i m suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, c u m per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti si- Acta Pauli Pp. VI 267 mulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. D a t u m E o m a e , apud S. Petrum die undevicesimo mensis novembris? anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo nono, Pontificatus Nostri septimo. A L O I S I U S Card. T R A G L I A C A R O L U S Card. 8. R. E. Cancellarius CONFALONIERI 8. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Iosephus Del T o n , Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco £ß Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXXIII, n. 8/ . f III LITORIS CAPITIS ( SEKONDIENSIS- T A K O R ADIENSIS ) Detracta civili regione « Western Region » ab archidioecesi Litoris Capitis, nova quaedam dioecesis conditur, « Sekondiensis-Takoradiensis » nomine. P A U L U S EPISCOPUS SERVUS SERVORUM D E I AD PERPETUAM R E I MEMORIAM Quandoquidem Christus, Ecclesiae sanctae conditor hominumque redemptor, iam iam caelos ascensurus id potissimum iussit apostolos suos, mundum nempe universum peragrare hominesque cunctos evangelica mbuere veritate, idcirco Nos qui, impares quidem, christianae rei publicae gubernacula tractanda suscepimus, semper et sanctum habuimus, et sollemne cum dioeceses condere, tum constitutis recte providere. Quam ob rem, cum venerabiles Fratres Nostri S.R.E. Cardinales, qui Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizatione seu De Propaganda Fide sunt praepositi, auditis quidem sive venerabili Fratre Aloisio Bellotti, Archiepiscopo titulo Voncariensi atque in Africa Media et Occidentali Apostolico Delegato, sive loci Ordinario Praesule, bene fieri censuerint, si diviso territorio archidioecesis Litoris Capitis, nova excitaretur Ecclesia, Nos re iusta consideratione reputata, haec statuimus. Regionem civilem, quam vulgari lingua Western Region cognominant, ab Ecclesia Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 268 Litoris Capitis detrahimus, eamque in dioecesis formam redigimus, 8eIcondiensis-Takoraäiensis appellandae; quam sane metropolitanae Sedi Litoris Capitis subiectam volumus, atque Sacrae Congregationi de Propaganda Fide o b n o x i a m . Sedem Episcopi in urbe Takoradi p o m censemus,, ibique cathedram collocari, in templo scilicet Dominae Nostrae Stellae Maris, cui iura debita facimus. In nova Ecclesia Canonicorum collegium condatur; quod si statim id fieri non possit, eorum l o c o Consultores dioecesani deligantur, Antistitem suum ad normam iuris iuvaturi. Cetera vero quae ad regimen novae Ecclesiae respiciant, Iuris Canonici legibus omnino regantur. Quae autem per has Litteras mandavimus, venerabilis Frater Aloisius Bellotti exsequi curet, vel quem ipse delegaverit, factis necessariis potestatibus. Ee vero acta, documenta exarentur, quorum sincera exempla ad Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizatione cito mittantur. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur v i m suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin i m m o huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum E o m a e , apud S. Petrum, die vicesimo mensis novembris, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo nono, Pontificatus Nostri septimo. A L O I S I U S Card. T R A G L I A G R E G O R I U S P . Card. A G A G I A N I A N S. R. E. Cancellarius S. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Iosephus Massimi, Proton. Loco £B Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXXIII, n. 90. Apost. 269 Acta Pauli Pp. VI LITTERAE APOSTOLICAE VARMIENSIS Templum Nativitatis B. Mariae Virginis, in dioecesi Varmiensi, eo loco qui Gietrzwald cognominatur extans, ad dignitatem Basilicae Minoris evehitur. P A U L U S PP. VI AD PERPETUAM R E I MEMORIAM Ex quo Maria, Salvatoris nostri Mater liliumque convallium, caelesti nuntio salutata est suavissimis iis vocibus ' A v e , Maria', Ecclesia sancta Christique populus ea verba numquam repetere desierunt pietatisque talia dare documenta erga illam, qualia praeter D e u m nemini dare consueverunt: nemo enim neque in caelo neque in terra cum Maria comparari poterit, ob suam dignitatem, et auctoritatem, et nomen, quibus floruit aeternumque florebit. In hac autem pietatis causa haud ultima gens Polona fuit, neque de Polonis fuit Varmiensis dioecesis, amore erga hanc augustissimam Matrem, remissior. Cuius in finibus, quasi sanctum religionis domicilium, est templum pulcherrimum, Nativitati Beatissimae Virginis Mariae dicatum, in urbe, quam populus Gietrzwald cognominat, quod Canonicis Regularibus Lateranensibus creditum, potissimum studio atque cura pietatis, quae sicut fax et flamma in totam dioecesim pervadit. Quibus de causis, c u m venerabilis Frater Iosephus Drzazga, Episcopus titulo Siniandenus, atque Apostolicus Administrator Varmiensis, suo clerique populique nomine cunctae dioecesis Varmiensis petierit ut sacrum templum, cuius mentionem fecimus, ad dignitatem Basilicae Minoris eveheretur, idque Sacra Congregatio pro Cultu Divino, factis a Nobis facultatibus, concesserit, Nos haec omnia probantes atque rata habentes, aequissimo animo tanti Episcopi expostulationibus concedimus, contrariis nihil obstantibus. Additis scilicet iuribus atque liturgicis concessionibus rite competentibus, m o d o serventur ea, quae iuxta Decretum « D e titulo Basilicae Minoris quod die v i mensis iunii, anno MDCCCCLXVIII, factum est, servanda sunt. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 270 Decernimus autem ut haec quae iussimus sive nunc sive in posterum sancte serventur, suamque efficacitatem habeant. D a t u m E o m a e , apud S. Petrum, sub Anulo Piscatoris, die altero mensis februarii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo, Pontificatus Nostri septimo. ALOISIUS Card. TRAGLIA, 8. B. E. Cancellarius Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Ioannes Calieri, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco £8 Sigilli In Ap. Cane, tab., vol. CXXXIV, n. 67. ALLOCUTIONES I Ad Moderatqres Sodalitatis v. d. « Mouvement Mondial des Travailleurs Chrétiens », qui Romae Coetui interfuerunt. * Chers fils, Nous sommes très heureux que la réunion de votre Conseil exécutif Nous donne l'occasion de vous recevoir, vous « dont le souci majeur se porte vers ceux qui sont les plus loin du Christ, les plus menacés dans leur foi, ou les plus dénués dans leurs espérances humaines » . x T o u s représentez à nos yeux tout le monde du travail, et au sein de ces masses innombrables d'hommes à travers le monde, les hommes et les femmes au cœur généreux qui s'emploient, par toute leur vie, à être au milieu de leurs frères, les vivants témoins de l'amour du Christ ressuscité. Certes, le monde a bien changé depuis deux millénaires, mais, nous en sommes sûr, et votre présence nous en est le gage, demain comme hier, ce seront des travailleurs qui seront les apôtres des travailleurs, tout c o m me les premiers apôtres, travailleurs authentiques eux aussi, choisis par le Christ pour porter le message libérateur de l'Evangile à travers le m o n d e * Die S mensis aprilis a. 1970. 1 Statut du M. M. T. C, art. 2. Acta Pauli Pp. VI 271 Ce m o n d e est dur pour beaucoup de travailleurs. Pour tous ceux d'abord, et ils sont légion, qui ne réussissent pas à s'employer utilement, à trouver de l'embauche dans une profession qui réponde à leurs aspirations et utilise leurs capacités. Pour tous ceux aussi qui sont les victimes des mutations qui ébranlent aujourd'hui la civilisation industrielle, et voient disparaître leur emploi sans réussir à retrouver une réinsertion dans leur communauté de vie. Pour tous ceux enfin qui doivent se déplacer et émigrer dans des conditions difficiles pour eux et leur famille, sans que leur soient garantis un minimum de stabilité et une juste application de la législation du travail. Nous nous sommes fait, vous le savez, devant l'Organisation internationale du Travail, à Genève, le 10 juin dernier, le porte-parole de « ce cri de douleur qui continue à monter de l'humanité souffrante » . 2 Mais qui dira aussi la détresse morale et spirituelle de ces millions d'hommes qui ont le sentiment d'être embarqués dans un système qui les dépasse, dont la finalité leur échappe, et qui n'entrevoient, par-delà des espoirs humains trop souvent déçus, aucune espérance libératrice? En un m o n d e devenu le champ clos des idéologies, dans une confusion croissante des valeurs, les désillusions se font plus vives, et un certain indifférentisme gagne les uns et les autres, dans une civilisation portée à propager un syncrétisme dissolvant. Qui ne v o i t dès lors, chers fils, l'ampleur de la tâche qui est la vôtre, avec tous les travailleurs chrétiens? Apporter une réponse aux interrogations fondamentales de l'homme, surmonter l'hostilité et la méfiance qui l'écartent souvent encore de l'Eglise, donner, avec humilité et audace tout à la fois, le témoignage d'un amour désintéressé uni à la ferveur d'une foi inébranlable au Christ Sauveur: tel est le message libérateur de l'espérance chrétienne qu'il vous appartient de donner aujourd'hui à vos frères. Oui, vous l'avez compris: toute vie chrétienne est, par nature, apostolique. Vous avez certes assez d'expérience pour avoir éprouvé combien les difficultés sont nombreuses pour qui veut porter ce témoignage, mais combien la force de l'Esprit est grande aussi, qui permet de les surmonter. Le grand apôtre Paul nous en a tout le premier donné le convaincant exemple, lui qui associe si souvent dans ses exhortations aux chrétiens l'espérance à la constance, à la patience et à la persévérance, et n'a cessé de les pousser à aller de l'avant, « pourvu cependant que vous demeuriez, 2 Discours à l'OIT, n. 18: A. A. 8. 61 (1969), p. 499. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 272 leur dit-il, solidement établis dans la foi, fermes, inébranlables dans l'espérance apportée par l ' E v a n g i l e » . 3 Telle est l'assurance de notre foi: le travail terrestre coopère avec Dieu pour parachever la création, et collaborer à la rédemption, et, avec son cortège de larmes et de joies, il est assumé par le Christ en son Eucharistie, et acquiert par là sa pleine dimension spirituelle que l'homme aspire plus ou moins confusément à lui donner. Il vous appartient, chers fils, d'aider les travailleurs à découvrir cette dimension qui donne à leurs efforts tout son sens, de leur faire découvrir que la croix elle-même est lumière et vie, et que la joie dè Pâques est celle de tout le peuple des fils de Dieu rassemblés autour du Christ ressuscité, dans l'espérance du grand rassemblement que réalisera le Seigneur à la fin des temps. Vous êtes, avec tous ceux que vous représentez, les messagers authentiques de cette espérance au cœur même du monde du travail: que le Seigneur bénisse cet apostolat et suscite autour de vous de nouveaux apôtres, Nous le lui demandons de tout cœur avec vous dans notre prière. II E.mis Patribus Cardinalibus, Exc.mis Praesulibus et disciplinae liturgicae peritis e Consilio ad exsequendam Constitutionem de sacra Liturgia, ultimum Coetum habentibus. * Venerabiles Fratres ac dilecti filii, Gaudemus sane v o s , qui, Bennone Cardinali Gut Praeside, Consilium ad exsequendam Constitutionem de sacra Liturgia effecistis, quod, post conditam Sacram Congregationem pro Cultu Divino, iam dimittitur, ex animo salutare et alioqui. Eespicientes opus per hos annos a vobis patratum, impellimur, ut pro tot tantisque laboribus gratias vobis maximas agamus. Etenim prompti et alacres ad rem implicatam et perdifficilem c u m peritia incubuistis, nullam exspectantes mercedem, sed solum Ecclesiae utilitati servire studentes. Arduum profecto negotium h o c vestrum fuit: siquidem documenta, quibus Constitutio illa Concilii ad usum paulatim deduceretur, erant apparanda ipsique textus liturgici, diuturno usu probati, in n o v a m rationem redigendi aut novae omnino formulae conficiendae. 3 Colos. 1, 23. * Die 10 mensis aprilis a. 1970. Acta Pauli Pp. VI 273 Quae difficultates si considerantur, mirandum est, quod tanta rerum copia iam est perfecta et absoluta; ut praecipua tantum attingamus, c o m memorare libet plures Instructiones aliaque documenta edita et libros subsidii causa a nonnullis sodalibus vestris conscriptos, n o v u m Ordinem Missae, Variationes in Liturgiam Hebdomadae Sanctae inductas, ritum Baptismi, ad parvulos spectantem, Diaconatus, Presbyteratus, Episcopatus, Matrimonii, ordinem lectionum Missae, exsequiarum, professionis religiosae, Calendarium E o m a n u m . Proxime autem, post assiduos labores, divulgabitur Missale E o m a n u m , quod subsequentia* praeter alia Breviarium R o m a n u m , ritus Confirmationis et Baptismi adultorum, Martyrologium R o m a n u m recognitum, secundus Liber Pontificalis, Caeremoniale Romanum. H o c totum opus vestrum collustraverunt principia per Constitutionem Concilii de sacra Liturgia sancita. Ex illa enim, ut ita dicamus, « m a g n a charta » renovationis liturgicae motus quidam circa cultum divinum in Ecclesia originem traxit, eo pertinens, ut homines nostrae aetatis capaces fierent ad animi sensus in sacra Liturgia vere efficaciterque exprimendos, et ut simul hereditas Ecclesiae Latinae, hac in re, quantum fieri posset, servaretur. His duabus rationibus, quae non semper inter se facile componi poterant, Liturgiae instaurandae operam navastis. Itaque textus, sive antiqui sive ad nostrum cogitandi m o d u m aptati sive emendati, comparati sunt, qui et numerosiores essent iis, quibus antea usi sumus, et spirituali significatione uberiores; ritus vero, ex eiusdem Concilii voluntate, simpliciores redditi ac tales, ut res apertius declararent. Peculiari vero m o d o contendistis, ut amplior locus daretur verbo Dei, quod Sacris Bibliis continetur, ut theologia maiorem v i m haberet ad liturgicos textus atque adeo lex orandi cum lege credendi aptius contineret, ut cultus divinus vera quadam simplicitate ac nobilitaretur, simul vero ut populus Dei, praesertim eo quod usus linguae vulgaris permitteretur, Liturgiae formulas melius intellegeret sacrasque celebrationes actuosius participaret. Ita feliciter evenit, ut Concilium Vaticanum Secundum, non modica ex parte opera et sollertia vestra, vitam Ecclesiae salubriter renovaret q u o d attinet ad admirabile illud commercium hominum cum D e o ac Dei cum hominibus, quod in Liturgia haberi contingit. Cum igitur Consilium h o c vestrum post egregiam operositatem desinit et praedicta Congregatio ut pars stabilis Curiae Romanae commissum sibi munus iam naviter exsequitur, placet Nobis optata quaedam proís - A. \ . S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 274 ferre, quae ad proximum et futurum tempus referuntur. Omni scilicet studio curandum erit, ut renovatio sacrae Liturgiae pie, sapienter, fideliter, non ad cuiusvis arbitrium, peragatur ac tandem abstineatur ab experimentis, a competenti Ecclesiae auctoritate non probatis. N o n est sacrificium D e o acceptum, q u o d ei, neglectis Ecclesiae praeceptionibus, offertur. Mente igitur, quae voluntati Concilii Oecumenici inhaereat, instauratio liturgica erit perficienda atque in re tam sancta, utpote quae ad cultum divinum vitamque spiritualem pertineat, animorum unitas et concordia omnino custodienda, tuenda, provehenda. Integra ergo et pia permaneat Ecclesiae oratio maiusque in dies robur accipiat; per eam honor Dei et religiosa fidelium alacritas in dies magis magisque augeantur. Haec ominati, vobis singulis universis Benedictionem Apostolicam singulari cum caritatis affectu impertimus. III E.mis Patribus Cardinalibus et Exc.mis Praesulibus ex Italico Episcopali Coetu, qui generali Conventui Romae interfuerunt. * D i a m o il benvenuto alla sesta Assemblea generale della Conferenza Episcopale Italiana; lo diamo c o m e V e s c o v o di R o m a , e perciò c o m e membro di diritto della Conferenza stessa; il che vuol dire con sentimento di fraternità, di solidarietà, di comunione; lo diamo c o m e Successore di San Pietro, avvertendo il rapporto di collegialità e di pastorale funzione, che « c o m e visibile principio e fondamento dell'unità sia dei Vescovi, sia 1 della moltitudine dei fedeli », c o m e dice il Concilio, a tutti e a ciascuno di voi ci unisce, e che vorrebbe esprimere in sconfinata sollecitudine per 2 3 v o i lo sconfinato amore che, auspice il suo per noi, noi a Cristo dobbiamo. Noi saremmo tentati di concedere a questo nostro doveroso e affettuoso interesse pastorale un momento, un lungo m o m e n t o , di analisi, di riflessione, di contemplazione: la vostra presenza pone davanti a noi un quadro vastissimo e globale della vita della Chiesa in Italia; un quadro storico e tradizionale quant'altri mai, e, nello stesso tempo, fresco e n u o v o , delineato in coteste moderne strutture, non mai prima d'ora esistenti, e già fin d'ora promettenti una ringiovanita ed organica vitalità: quanti * Die 11 mensis aprilis a. 1970. 1 Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 23. 2 Cfr. 2 Cor. 11, 28; Rom. 12, 8. 3 Lc. 22, 32. Acta Pauli Pp. VI 275 aspetti sarebbero da ammirare, da esaminare, da commentare! quali criteri ispiratori della nuova compagine ecclesiale sarebbero da individuare e da incoraggiare: l'unione, l'organizzazione, la collaborazione, la rinnovazione, lo stile evangelico e sociale, e così via! e quali nomi benemeriti in cotesto processo evolutivo dovremmo già menzionare per nostra memoria e per nostra riconoscenza! uno solo, per tutti, non taceremo: quello del compianto Cardinale Giovanni Urbani, Patriarca di Venezia e Presidente della Conferenza Episcopale, che pochi mesi or sono, inaspettatamente, ci ha preceduti « nel segno della fede e... nel sonno della pace ». E poi le questioni, i problemi, gli avvenimenti, e tutti i commenti ed i suggerimenti, che pur avremmo nel cuore per v o i alla visione che cotesta Assemblea ci presenta? Ma non cederemo al desiderio d'un discorso adeguato ai temi che voi ci offrite. Per dovere di discrezione. Ed anche perché voi avete già trattato e discusso ampiamente e saggiamente questi temi; noi ne prendiamo nota, e ci riserviamo di riprendere il discorso, all'occorrenza, partitamente sopra di essi. Basti a noi ora tributare un sincero elogio ai Relatori di questa assemblea, e un vivo ringraziamento per la serietà delle loro trattazioni. Vogliamo raccomandare alla comune attenzione l'ampia e profonda Proluzione del Card. Poma; essa costituisce a parere nostro un testo importante, per la sintesi, ch'esso ci offre delle questioni studiate, e per l'orientamento, ch'esso indica alla soluzione dei nostri problemi. Una sola parola da parte nostra segni questo incontro, la parola che deriviamo dall'esortazione di Gesù a Pietro: « Confirma fratres tuos »: 4 ed è la fiducia. Sì, la fiducia. La quale non ignora le difficoltà del tempo presente, né le delusioni, che possono abbattere il nostro ottimismo. N o n dimentichiamo l'ammonimento dell'Apostolo medesimo: « In timore incolatus vestri tempore conversamini », vivete c o n timore nel tempo del vostro pellegrinaggio; 5 e presumiamo talvolta riferire le nostre cose alla desolata nota autobiografica di San Paolo: «foris pugnae, intus timores », lotte di 6 fuori, apprensioni al di dentro. Ma sarebbe ignorare, o male interpretare tanti « segni dei tempi », dimenticando la fiducia, che dobbiamo alla Provvidenza, la quale quida le sorti del m o n d o , e certamente, con particolare misericordia, quelle della Chiesa Italiana; sarebbe trascurare tanti fer- 4 Le. 22, 32. 5 6 1 Pet. 1, 17. 2 Cor. 1, 5. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 276 menti generosi e nobili della presente generazione, se non mostrassimo di saper individuare nel tumulto delle inquietudini e delle agitazioni odierne certe aspirazioni, certe promesse, che ci sembrano presagi e fattori di un felice rinnovamento; e non saremmo fedeli seguaci del Maestro, se non sapessimo spingere la nostra fiducia « contra spem in spem » 7 in ogni situa- zione per non meritarci il rimprovero di Lui d'essere gente di p o c a f e d e . 8 Fiducia dunque. Il discorso passa così dalle cose alle persone; e rinuncia di proposito a pronunciarsi in termini precisi sui temi di questa Assemblea, e passa molto rapidamente e semplicemente nella sfera « pneum a t i c a » , cioè spirituale, che aleggia sopra di essa. La prima categoria di persone presenti, alle quali rivolgiamo il nostro invito alla fiducia, è quella dei Laici. Ci concedano i Confratelli Vescovi di dare loro questa precedenza. Li vediamo anche questa volta ufficialmente rappresentati nell'Assemblea Generale di questa Conferenza Episcopale. ÎD una novità, dalla quale vogliamo trarre per noi stessi motivi di fiducia. Se davvero il Laicato cattolico, c o m e da più di cent'anni lo attende la Chiesa gerarchica, e, come il Concilio insegna ed esorta, vorrà rispondere alla vocazione propria di tutto il P o p o l o di D i o , la quale gli riconosce la dignità e la funzione del comune sacerdozio battesimale, lo destina alla perfezione cristiana, lo unisce organicamente al corpo ecclesiale, lo chiama autorevolmente alla diffusione del regno di Cristo e all'esercizio attivo dell'apostolato, lo impegna all'obbedienza e alla collaborazione con i Pastori responsabili della guida dei Fedeli, allora la Chiesa vedrà tempi nuovi; vedrà se stessa modellata sulla primitiva tradizione cristiana e sulle esigenze teologiche della sua costituzione; vedrà l'autenticità della preghiera e del costume cristiano farsi evidente ed esemplare; vedrà la sua compagine fortificarsi nella concordia fraterna e nella carità operosa; vedrà la sua irradiazione nel m o n d o diventare più larga e più benefica. Noi abbiamo fiducia nel Laicato cattolico; l'umile testimonianza personale della nostra vita sacerdotale lo dice; l'esercizio del nostro magistero pastorale lo conferma. E desideriamo che v o i , Laici cattolici, abbiate fiducia nella Chiesa. Le dovete questo dono duplice generoso e cordiale: fiducia e fedeltà. La fiducia e fedeltà non impongono un'adesione passiva, non sono docile pigrizia, c o m e forse taluno crede. Sorretta dalla fiducia, la fedeltà è coesione, è coerenza, è difesa, è collaborazione. Ed è 7 s Rom. 4, 38. Mt. 8, 26. Acta Pauli Pp. VI 277 anche relativa partecipazione e corresponsabilità; ed è per di più stimolo all'iniziativa, sia diretta che disciplinata, che comporta la libertà propria del cristiano adulto e maturo, il quale abbia educato la sua coscienza al lume della autentica dottrina della Chiesa, specialmente quando egli si m u o v e nel campo della attività temporale. A questo riguardo si può dire che il Concilio, da un lato, ha messo in onore il carattere « ecclesiale » del Laico cattolico, dall'altro gli ha riconosciuto una « secolare » autonomia, che distingue nella sfera a lui propria la sua responsabilità da quella della Chiesa; il che dovrebbe ispirare al Laico stesso la fiducia, di cui stiamo parlando. Certamente non bisogna credere che la potestà della Chiesa, sia nella dottrina, che nell'azione, derivi ai Pastori dalla comunità ecclesiale, democraticamente operante, perché ciò sarebbe cedere a falsa opinione; ma ricordando che nella Chiesa i Pastori, per volontà di Cristo e per via d'investitura sacramentale, sono costituiti dottori e dispensatori dei misteri divini al servizio di tutta la comunità e al bene anche di quanti vi sono estranei, e ricordando inoltre che ciò comporta un ordinamento ecclesiale originale, non modellato sugli schemi convenzionali della società temporale, sarà facile e bello stabilire nuovi rapporti organici fra Gerarchia e Laicato cattolico, che diano a quest'ultimo la dignità e la funzionalità a lui riconosciute dal Concilio. Confidare perciò! Analogamente, noi diremo a voi, Sacerdoti, a quanti qui siete, ed a quanti Confratelli qui v o i moralmente rappresentate: abbiate fiducia! Fiducia in chi, e in che cosa, e perchè? Qui la risposta è più complessa. Ma diciamo subito: fiducia in Cristo. Sì, in Lui, fiducia immensa, per9 sonale e totale. In Cristo dobbiamo assai confidare; Lui lo v u o l e . Lui vi ha chiamati, 10 vi ha a Sé assimilati, vi ha estremamente, divinamente amati; la vostra spiritualità deve fondarsi su questa fiducia, su questa teologia, dalla quale emerge la prevalente causalità divina nel qualificarvi suoi discepoli, suoi eletti, suoi amici¿ suoi testimoni, suoi ministri, suoi apostoli. Y o i conoscete questa storia ineffabile, che discende nelle profondità della vostra psicologia e si esprime nelle vicende esteriori della vostra vita nell'umiltà del vostro servizio, spesso estenuante ed eroico. Eileggete la pagina autobiografica di San Paolo, e fate vostra la sua estrema fiducia: « Scio cui credidi » . 9 Cfr. Io. 14, 1; 16, 33; Mr. 6, 50. 10 Mr. 3, 13. 11 2 Tim. 1, 7-12. u Acta Apostolicae 278 Sedis - Commentarium Officiale E quindi: fiducia in v o i stessi; vogliamo dire nella definizione canonica della vostra identità ecclesiale e sociale. Conosciamo bene anche noi i molteplici e gravi motivi deU'mquietudine ecclesiale presente, e ne pesiamo davanti al Signore la loro validità, scostando dai nostri occhi il velo della c o m o d a consuetudine, e ci fermiamo c o n affettuosa intensità di spirito a considerare la cosiddetta « crisi », che oggi tormenta tanti strati del sacerdozio cattolico, e tanto interessa la pubblica opinione, la quale però spesso drammatizza episodi e costruisce fantasmi, esagerando e deformando il quadro della realtà. Soffriamo anche noi osservando tale situazione nelle file del Clero, e tanto di più in quanto ci sembra talora artificiosamente inasprita; ma ci domandiamo se non si creano problemi pesanti, che potrebbero essere evitati c o n qualche maggiore riverenza alla tradizione, da cui tutto abbiamo ereditato, e dalla quale riceviamo quel tesoro intangibile del famoso « depositum », non peso da trascinare, ma riserva di certezze e di energie per la Chiesa vivente nella storia. Ciò che ci affligge a questo riguardo è la supposizione, più o meno penetrata in certe mentalità, che si possa prescindere dalla Chiesa qual è, dalla sua dottrina, dalla sua costituzione, dalla sua derivazione storica evangelica e agiografica, e che si possa inventarne e crearne una nuova, secondo dati schemi ideologici e sociologici, mutevoli anch'essi e non suffragati da intrinseche esigenze ecclesiali; così che talora vediamo che a scuotere e a indebolire la Chiesa a questo riguardo non sono tanto i suoi nemici di fuori, quanto alcuni suoi figli, alcuni che pretendono essere suoi liberi fautori, di dentro. E che diremo di quei casi rarissimi, per fortuna, ma clamorosi, di Sacerdoti e Religiosi che ostentano una rottura aperta e sacrilega degli impegni solenni verso Cristo e verso la Chiesa? « necesse ut veniant scandala; verumtamen vae homini illi, per quem scandalum venit » . 1 2 Di quale coraggio, di quale n u o v o amore abbiamo bisogno per su- perare in fortezza e in carità urti così dolorosi! Noi vorremmo che un'accentuazione problematica del genere non avesse a invadere i vostri spiriti. Diciamo a v o i , Sacerdoti; a v o i , Religiosi: « Sobrii estote et vigilate, . . . » con quel che segue. 13 Abbiate fiducia: la definizione essenziale della vostra figura di ministri della Chiesa cattolica non deve essere messa in discussione; siate forti e siate felici d'essere ciò che siete, come Cristo, dati alla Chiesa e per ciò stesso assunti a quella superlativa fusione del duplice amore di Cristo e della Chiesa, che confe- 12 Mt. 18, 7. 13 1 Pet. 5, 8. Acta Pauli Pp. VI 279 risce alla vostra personalità un'incomparabile interiore pienezza di carità e di felicità, e che fa della vostra sacrificata esistenza, in mezzo alla c o munità dei fratelli e in mezzo al m o n d o profano, un tale segno di fuoco del regno di D i o , che solo il celibato, insieme col sacerdozio liberamente scelto, può realizzare. Abbiate fiducia nella vostra vocazione. La vita del Prete domanda, oltre questo, molti altri sacrifìci; v o i li conoscete: il suo è un genere di vita a sé. Tutto ciò riguarda anche la posizione del Sacerdote nella società contemporanea: da essa vi distingue, e in essa vi innesta, c o m e il sale della terra. N o n vi inibisce alcuna conoscenza della cultura e della vita; vi sottrae a molte esperienze inutili o nocive al vostro ministero. Vi dispensa da tante cure, che, diventate difitti-doveri, avrebbero diritti d'avere per sé, non più per Vunum necessarium, cioè il servizio pastorale, 1' « optimam partem », del vostro cuore e del vostro tempo. Ma ripetiamo, abbiate fiducia nella Chiesa. Essa attraversa un'ora di tensione e di ricerca; ma ha il Concilio a sua guida: questo grande avvenimento non sarà sepolto nel passato, ma darà i suoi frutti per l'awenire; e v o i , Sacerdoti, ne sperimenterete le nuove esigenze ed i nuovi vantaggi. Le prospettive sono per il riconoscimento della vostra personalità, per l'assistenza ad ogni vostro legittimo bisogno, per la vostra più stretta collaborazione e per la vostra adeguata corresponsabilità alla cura pastorale del V e s c o v o , per il rinnovamento delle strutture che fossero superate e dei metodi troppo vecchi ed empirici, in ordine ad una migliore efficienza del vostro ministero. Ed ora a v o i , venerati Confratelli, il nostro augurio di fiducia. Noi notiamo ogni giorno, nell'esercizio del nostro ufficio apostolico, c o m e sia diventato grave e diffìcile il ministero del V e s c o v o . Veramente la funzione episcopale non è più un titolo d'onore temporale, ma un dovere di servizio pastorale. E quale servizio! Tutta la mole delle sollecitudini ecclesiali ricade sul V e s c o v o ; egli può dire con San Paolo: « Quis infirmatur, et ego non infirmor 1 quis scandalizatur, et ego non urorì » . 1 4 Questo aspetto essenziale del sacerdozio ministeriale, oggi rimesso in piena luce dal Concilio, 15 e reclamato dalla vicenda storica della Chiesa, purifica la dignità episcopale da ogni possibile insorgenza di esteriore vanità e di terreno potere, caratterizza spiritualmente e praticamente la figura del Pastore, quale lo volle, conforme al suo esempio, il divino Maestro, gli asse14 15 2 Cor. 11, 29. Cfr. Const dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 24, n. 32; etc. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 280 gna la sua indispensabile, grande e yera funzione nella comunità ecclesiale, gli moltiplica le forze fino alla dedizione completa. Servi enim sumus Ecclesiae, diremo a noi stessi con S a n t ' A g o s t i n o ; 16 e saremo grati al Card. Pellegrino del florilegio agostiniano, che egli ci offre nel bell'opuscolo dal 17 titolo: Verus Sacerdos. N o n ci sorprende perciò notare spesso, nell'eser- cizio del nostro ufficio apostolico, c o m e Vescovi in carica, e non sempre infermi o anziani, e Candidati chiamati all'Episcopato, cerchino declinare tale ufficio, che oggi non solo per le sue intrinseche esigenze, ma anche per tante estrinseche difficoltà sembra essere diventato incomportabile. Questo ci dice c o m e anche v o i , Confratelli in passione socii, avete bisogno di conforto, di esortazione alla fiducia. P o t r e m m o ricavarne argomento dalla costituzione e dalla crescente efficienza di questa Conferenza Episcopale, che molti nuovi doveri impone ai Vescovi, ma che molti nuovi aiuti viene loro offrendo con mirabile progresso. Tributiamo volentieri a chi ne ha merito il nostro plauso e il nostro incoraggiamento. Ma un cenno ci sembra piuttosto dovuto alle due maggiori difficoltà che oggi incontra il ministero episcopale. La prima difficoltà è quella dell'esercizio del magistero. N o n spendiamo parole per illustrare ciò che tutti sperimentiamo con apprensione e con dolore. La fermezza e la purezza della fede sono oggi minacciate, non solo per l'implacabile opposizione del pensiero e del costume del mondo, ma altresì per certa « stanchezza della verità cattolica », e per certo eccessivo e spesso incauto pluralismo, che si diffondono anche all'interno della Chiesa. Faremo bene ad osservare, con rispetto e cautela, sì, questi fenomeni, che infirmano nel suo sostanziale contenuto l'ortodossia della dottrina della fede, ma altresì con la responsabile e coraggiosa sapienza, propria del nostro ufficio di testimoni, di custodi, di maestri. Il magistero ecclesiastico è oggi talora impugnato proprio da quelli che lo dovrebbero difendere, non foss'altro per autenticare il proprio. Ma non dobbiamo temere: i primi a godere dei carismi dello Spirito sono coloro, a cui principalmente essi sono stati promessi; ed i primi, a cui compete il dirittodovere d'insegnare le verità della rivelazione cristiana, sono gli Apostoli, 18 e perciò anche i loro successori: « euntes docete ». E possiamo trarre motivo di conforto per l'esercizio del nostro magi- 16 De opere monachorum, X X I X ; PL 40, 577. 17 Fossano, 1965. 18 Mt. 28, 19; Lc. 10, 16; Mt. 10, 27; etc. Acta Pauli Pp. VI 281 stero anche da alcuni fatti concreti e recenti, come l'istituzione della Pontifìcia Commissione Teologica, fatto questo che da solo dimostra c o m e la Chiesa docente apprezzi e promuova gli studi teologici, c o m e accetti di attingere dalle loro provate ricerche l'incremento della sua intelligenza della verità rivelata, e tanto più di quella dell'umana speculazione, e c o m e intenda profittare della loro scienza per dare al proprio linguaggio l'espressione più idonea alla comprensione e alla diffusione del suo insegnamento. Noi auspichiamo un n u o v o e fiorente periodo degli studi ecclesiastici, e confidiamo che l'irradiazione della fede ne tragga novello splendore. Altro fatto, per il quale la Conferenza Episcopale merita encomio, è la pubblicazione del vostro Documento pastorale sul rinnovamento della catechesi. È un documento che segna un momento storico e decisivo per la fede cattolica del P o p o l o italiano. ÎD un documento, in cui si riflette l'attualità dell'insegnamento dottrinale, quale emerge dalla elaborazione dogmatica del recente Concilio. Ì3 un documento ispirato alla carità del dialogo pedagogico, che dimostra cioè la premura e l'arte di parlare con discorso appropriato, autorevole e piano, alla mentalità dell'uomo m o derno. Faremo bene a darvi grande importanza, e a farne la radice d'un grande concorde, instancabile rinnovamento per la catechesi della presente generazione. Esso rivendica la funzionalità del magistero della Chiesa: gli dobbiamo onore e fiducia. La seconda difficoltà è l'esercizio dell'autorità. Alla quale viene meno, per tanti titoli, l'obbedienza che le è dovuta; e le procura invece contestazioni irriverenti ed esaurienti. Nessuno vorrà dire che sia facile oggi fare il V e s c o v o ! Ma anche su questo punto capitale noi ripetiamo: fiducia! Fiducia nell'incontestabile potestà del nostro mandato; (parliamo a maestri, e non diciamo di più). Fiducia nella bontà della grandissima maggioranza del P o p o l o cristiano verso la Gerarchia. Fiducia nell'esigenza della autorità, insita nelle necessità della comunità dei credenti. Fiducia infine nel rinnovamento sapiente e paziente, che noi stessi Pastori del P o p o l o di D i o imprimeremo alla vostra arte di esercitare l'autorità che a noi Vescovi compete nella santa Chiesa. È su quest'ultimo capo che avvertiamo la ripetuta e monotona contestazione: non è l'autorità, si dice, che è rifiutata (sebbene vi sia anche chi radicalmente la impugna!); è il m o d o di esercitarla che deve essere cambiato. L'osservazione può essere considerata, almeno fino a quando essa non nasconda una sofisticata conclusione: il m o d o desiderato per l'esercizio dell'autorità è quello che fa del Fratello Superiore il docile esecutore di ciò che i Fratelli subordinati desiderano e dispongono! I 282 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ma n o . Accettiamo umilmente di rivedere i nostri modi d'esercitare l'autorità. Per semplificare, diremo che vi sono due m o d i nell'esercizio dell'autorità: il primo è quello di pesare su gli altri e di contenere, di solito col t i m o r e 1 9 l'altrui libertà e l'altrui attività; l'altro è quello di aiu- tare gli altri a dare di sé buona, libera e responsabile espressione. 20 De po- testate nostra, quam dedit nobis Dominus in aedificationem, et non in de21 structionem vestram, non erubeseam. Scegliamo questo secondo m o d o . 22 Esso è più conforme alla natura e alla finalità dell'autorità nella Chiesa. I due sistemi hanno i loro inconvenienti; il secondo maggiormente li manifesta e li soffre; ma il primo, se li nasconde, li accresce. Siamo al « dialogo », di cui troppo si parla e talvolta si abusa. Ma per sé, se impiegato quando e c o m e si deve, esso sembra a noi offrire l'espressione buona dell'autorità pastorale, V o i tutti ne conoscete le difficoltà e le risorse, e tutti vi sapete trovare quello stile ecclesiale, quello spirito evangelico, che ora la Chiesa e il m o n d o attendono da uomini di Chiesa. E c c o il Consiglio Presbiterale che diventa amichevole palestra di questo n u o v o stile della potestà episcopale. E c c o il n u o v o Statuto dell'Azione Cattolica, che viene sapientemente a contemperare la necessità del coordinamento dei Laici militanti c o n la direzione propria del V e s c o v o , e la maturità dei Laici stessi, che ambiscono agire c o n pratica autonomia e offrire liberamente il contributo della loro collaborazione. Potremmo continuare. Ma vi bastino questi semplici accenni a corroborare in v o i , ciò che vi stiamo augurando, la fiducia, serena, apostolica. E avremmo molte, molte cose da dirvi: « Adhuc multa habeo vobis dicere » ! 2 3 V i sarebbero tutti i temi, che sono stati oggetto delle vostre di- scussioni: le nuove circoscrizioni diocesane, la famiglia, il giornale, il movimento dei Lavoratori, le opere missionarie, le vocazioni, la riforma liturgica, ecc. A noi basta che v o i abbiate presenti tutti questi temi; a voi basti che noi pure li abbiamo presenti, e siamo a v o i uniti nella preghiera, nella pazienza, nella carità. 10 Cfr. 1 Cor. 4, 21. 2 0 Cfr. 2 Cor. 1, 24. 21 2 Cor. 10, 8. 2 2 Cfr. Pet. 5, 1-3. 2 3 Cfr. Io. 16, 12. Acta Pauli Pp. VI 283 IV Membris habita e Consilio, cui munus est demandatum parandi laicorum Coetum e tota Africa in urbe Yaounde proximo mense augusto habendum. * CJiers fils (PAfrique, La Session qui vous rassemble à E o m e pour préparer les étapes et le programme d'une future Rencontre panafricaine des laïcs Nous donne l'heureuse occasion d'accueillir en vous des représentants qualifiés du laïcat africain. A l'initiative de notre Conseil des Laïcs, vous avez en effet entrepris, sous la responsabilité de v o s evêques, de susciter pour la première fois à l'échelle de votre vaste continent une réflexion concertée de délégués des diverses associations catholiques d'Afrique, de Madagascar et d'autres îles subtropicales sur le thème « L'engagement du laïc dans la croissance de l'Eglise et dans le développement intégral de l'Afrique ». Sujet immense en vérité qu'une assemblée de quelques jours ne saurait aborder qu'en surface, s'il n'était inscrit dans le cadre d'une approche apostolique et préparé dans chaque pays par une étude tenant compte de sa situation religieuse, des diverses catégories sociales selon l'âge, la mentalité, l'état de vie qui caractérisent sa population, tenant compte enfin des degrés de formation humaine et apostolique de ses chrétiens. Aussi bien vos projets, pour une telle rencontre, doivent viser à l'essentiel, à ce qui spécifie l'action des membres laïcs de l'Eglise dans l'œuvre du développement. Plus qu'aux problèmes socio-économiques et aux programmes que leur solution suggère, c'est à l'esprit, à la motivation, à la finalité de l'engagement chrétien que votre Rencontre pourrait utilement s'attacher. Ce qu'il importe de susciter avant tout parmi vos frères dans la foi c'est le témoignage collectif d'un engagement fondé sur la foi en Jésus-Christ, Seigneur de la Création et Sauveur des hommes. En assumant leur part dans l'effort du développement, les chrétiens ne peuvent oublier les perspectives spirituelles du salut des âmes. Le mieux être de l'homme auquel ils entendent contribuer ne se limite pas pour eux à la satisfaction de ses besoins matériels, mais respectant la dimension de son être naturellement religieux, il doit être conçu et réalisé de manière que cette vocation spirituelle ne soit pas étouffée par la promotion matérielle. Cette hiérarchie de valeurs, applicable à tout être humain quelle que soit sa religion, revêt pour le catholique une signification bien précise. Le * Die 13 mensis aprilis a. 1970. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 284 développement intégral pour lui c'est non seulement l'épanouissement des valeurs humaines, mais par dessus tout la réalisation des promesses de l'Evangile dans sa vie, la connaissance et l'amour de plus en plus profonds du Christ Sauveur et leur couronnement dans la béatitude éternelle de l'au-delà. C'est dans cette inspiration religieuse, propagée de groupes en groupes, de familles en familles, de communautés en communautés paroissiales ou diocésaines, que le laïcat catholique d'Afrique pourra rendre compte de la mission à laquelle l'Eglise l'appelle. Le Concile vous trace le chemin, quand il précise aux fidèles « qu'ils doivent, à travers les travaux du siècle, s'aider mutuellement en vue d'une vie plus sainte, afin que le m o n d e s'imprègne de l'esprit du Christ et atteigne plus efficacement sa fin dans la justice, la charité et la paix... Qu'ils s'appliquent, poursuit le texte, de toutes leurs forces à obtenir que les biens créés soient cultivés dans l'intérêt d'absolument tous les hommes, selon les fins du Créateur et l'illumination de son Verbe »- 1 Considérez donc, chers Fils, c o m m e votre tâche particulière cette promotion apostolique des laïcs en Afrique. Nous l'avons souligné lors de Notre inoubliable pèlerinage aux Martyrs de l'Ouganda et Nous vous le répétons volontiers aujourd'hui: « A l'impulsion que donnait à la foi l'action missionnaire de Pays étrangers doit s'unir et succéder l'impulsion venant de l'intérieur de l'Afrique ». En de nombreuses régions la responsabilité de la construction de l'Eglise repose déjà sur des evêques, des prêtres, des religieux et religieuses issus de leur communauté de race. Mais, vous le savez, l'Eglise ne saurait être implantée sans la participation active de tous ses fils à sa mission, parce que son Message de salut ne saurait profondément s'insérer dans la société des hommes si les laïcs chrétiens qui y sont présents par leur condition normale de vie n'en apportent la révélation à leurs semblables. C'est l'une des convictions affirmées par les Evêques au Concile: « Les pasteurs savent qu'ils n'ont pas été eux-mêmes institués par le Christ pour assumer à eux seuls tout l'ensemble de la mission salutaire de l'Eglise à l'égard du monde, leur tâche magnifique consistant à comprendre leur mission de pasteurs à l'égard des fidèles et à reconnaître les ministères et les grâces propres à ceux-ci » . 2 Que ces affirmations inspirées par la grâce de l'Esprit Saint vous encouragent, chers Fus, à développer sur votre continent la constitution d'un laïcat catholique vivant, actif, soucieux d'apporter la lumière de l'E- 1 Const. dogm. 2 L. G., 30. de Ecclesia Lumen gentium, 36. 285 Acta Pauli Pp. VI vangile dans les divers milieux de vie. A v e c le concours indispensable de vos evêques et de v o s prêtres, consacrez-vous à votre formation et celle de vos semblables dans une connaissance toujours plus profonde de la Personne du Christ qui se révèle dans la méditation de Sa Parole ou dans l'amour et l'attention que nous devons porter en Son N o m à nos frères. C'est le fruit que Nous attendons de la Eencontre panafricaine que vous préparez et sur laquelle Nous appelons, c o m m e sur chacune de vos personnes, de vos familles et de vos diocèses, la Bénédiction du Seigneur. V Membris habita e Consilio v. d. « Commission Sociale et Sanitaire du Parlement Européen ». * Monsieur Chers le Président, Messieurs, Est-il besoin de vous dire la joie que Nous éprouvons à recevoir les membres de la Commission Sociale et Sanitaire du Parlement Européen, assistés de représentants qualifiés des Parlements des Etats membres du Conseil de l'Europe? Yous savez le prix que Nous attachons à cette construction harmonieuse de notre vieille Europe à laquelle vous travaillez de façon opiniâtre depuis plus de vingt ans. Et le vaste programme de votre Commission Nous est particulièrement cher, puisqu'il touche l'ensemble des problèmes posés par le développement de l'économie, la promotion sociale, le droit au travail, la protection de la santé, bref la recherche de conditions de vie plus humaines pour notre société. Nous ne l'ignorons pas, la situation présente requiert de vos services une vigilance accrue, à l'heure où la période transitoire d'application du Traité de E o m e cède le pas à une phase plus décisive d'échanges et de rapports mutuels. L'élaboration d'une communauté aussi vaste s'inscrit dans un progrès qui suscite beaucoup d'espoirs: Nous voulons les partager avec confiance. Elle entraine aussi des bouleversements économiques et sociaux fort complexes, qu'il importe de maîtriser, afin que, en définitive, cette mutation demeure, c o m m e Nous ne cessons de le redire, « au service 1 de l'homme, de tout h o m m e et de tout l'homme »- Certes les responsabilités sont multiples et partagées, depuis la plus modeste entreprise qui aura peut-être à faire avec courage des reconversions difficiles, jusqu'aux •* Die 16 mensis aprilis a. 1970. 1 Allocution à l'O.I.T. à Genève, le 10 juin 1969. 286 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale grands consortiums privés ou nationaux, en passant par les relais c o m merciaux et bancaires. Mais qui pourrait veiller mieux que vous à ce que les régions ou les secteurs défavorisés, les catégories de personnes, jeunes ou âgées, déjà en situation difficile, et les travailleurs eux-mêmes, ne 1 soient pas les victimes d'un développement déséquilibré ? Il vous revient, Nous semble-t-il, de poursuivre l'étude de ces questions, d'alerter l'opinion et les responsables, mais aussi de prévoir cette protection efficace des droits que vous avez si hautement proclamés dans la Convention européenne des droits de l'homme, et d'inscrire dans les faits de réelles possibilités pour tous d'accéder à des conditions de vie dignes des hommes et de leurs familles. A v e c satisfaction, Nous avons relevé que figurent parmi vos objectifs le plein emploi, la libre circulation de la main-d'œuvre, l'élévation du niveau de vie. La sécurité de l'emploi et la protection de la santé exigent un effort constant. Il faut aussi vous employer sans relâche à satisfaire ces requêtes primordiales que sont le respect des personnes, leur intégration dans la société, leur participation responsable à la vie des c o m munautés humaines, le soutien apporté aux valeurs morales, l'aide donnée à cette cellule fondamentale de la vie sociale qu'est une famille unie, la protection efficiente aussi contre des fléaux qui se font de nos jours plus menaçants pour les jeunes, — telle la drogue dont il faut, à tout prix et sans retard, juguler la diffusion périlleuse —, la possibilité enfin assurée pour tous les groupes humains de satisfaire leurs exigences spirituelles les plus profondes. Si l'un de ces éléments vient à manquer, c'est l'homme lui-même qui faillit à sa vocation et la civilisation qui peu à peu se désagrège, c o m m e rongée de l'intérieur. Nous voudrions aussi vous dire que Nous portons un souci tout spécial au problème crucial des migrants à la recherche d'un travail, à l'intérieur de la Communauté européenne. Ils sont légion, Nous le savons, et on peut sans nul doute s'attendre à voir le phénomène aller en s'accentuant. Peut-on affirmer que ces migrants trouvent vraiment l'assistance qui leur est nécessaire, et que la communauté à laquelle ils apportent leur travail leur fournit en justice une contrepartie appropriée? Des bruits alarmants Nous parviennent sur ce sujet si douloureux. Nous avons cherché Nous-même à promouvoir une pastorale mieux adaptée à la situation de ces personnes et de leurs familles. La Charte sociale de l'Europe contient du reste, en son article 19, des dispositions que Nous approuvons de tout cœur. Puissent-elles trouver une application effective, grâce à la collaboration de tous, personnes, communautés, gouvernements! Quel Acta Pauli Pp. VI 287 dommage ce serait, pour une civilisation qui se targue de progrès, de laisser s'aggraver pareille situation, aussi inique que dangereuse pour la paix sociale! Et quelle tâche pour une société pétrie de christianisme et initiée depuis tant de siècles à la justice et à la charité chrétiennes! Oui, ü reste encore beaucoup à faire chez nous pour y assurer un développement intégral. Mais comment ne pas le redire inlassablement; « Le développement intégral de l'homme ne peut aller sans le développe2 ment solidaire de l'humanité » . Le tiers-monde a les yeux fixés sur nous. C'est au milieu de difficultés sans nombre qu'il lutte pour assurer ce développement auquel il a droit, lui aussi, à partir des conditions de vie souvent plus que précaires qui sont les siennes. Nous vous confions, Mes3 sieurs, ce dernier souci qui Nous angoisse: saurons-nous éviter le repliement égoïste sur nous-mêmes et, il faut bien le dire, sur des privilèges et des talents que Dieu nous a donnés pour les mettre au service de tous nos frères? La communauté que nous construisons sera-t-elle pour le m o n d e de la faim, et des antagonismes raciaux ou idéologiques, un motif d'espoir, une main tendue fraternellement? Ces questions sont graves. Mais tant de bonnes volontés sont à l'œuvre, tant de générosités se manifestent, tant d'appels de l'Esprit Saint se font entendre, que Nous regardons l'avenir avec confiance. Vous entendez pour votre part participer généreusement à sa construction, et Nous vous y encourageons de grand cœur. C'est à cette intention que Nous appelons sur vos personnes, vos familles et vos pays, c o m m e sur vos travaux, la Bénédiction du Christ ressuscité. VI Ad sodales Pontificii Sopliorum Collegii, per hebdomadam undecimum Coetum habentes, proposita quaestione: « I nuclei delle Galassie ». * Excellences et chers Messieurs, Nous vous remercions de tout cœur des sentiments si délicats que le Révérend Père O'Connel vient de Nous exprimer au n o m des ses illustres collègues. C'est toujours une joie pour Nous, vous le savez, d'accueillir les membres de notre Académie Pontificale des Sciences, en présence du Corps Diplomatique et de personnalités distinguées, et aussi une certaine émo2 Litt. Encycl. Populorum progressio, n. 43. 3 Cf. Litt. Encycl. Populorum progressio, n. 87. * Die 18 mensis aprilis a. 1970. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 288 tion de voir réunis des représentants aussi qualifiés de tout l'univers, v é ritable Sénat de savants, à la pointe de la recherche scientifique et de la réflexion qu'elle suscite dans l'esprit humain. Le thème de vos travaux, consacrés aux « n o y a u x des galaxies», n'en est-il pas le signe éclatant? 1. Votre Session plénière marque un temps fort dans la vie de l'Académie, et Nous Nous en réjouissons. Car cette institution, qui a pu connaître un certain ralentissement d'activité au cours de ces dernières années, demeure hautement significative: elle peut apporter à notre monde un concours appréciable par la compétence et l'universalité de son témoignage, et fournir aussi à la réflexion des croyants une base solide pour un dialogue fructueux avec la pensée scientifique. Que de chemin parcouru depuis la fondation de l'Académie des « Lincei » en 1603, sa restauration par Pie I X , son élargissement sous Léon X I I I , et surtout sa reconstitution par les soins éclairés de notre grand prédécesseur Pie X I , avec le Motu proprio du 28 octobre 1936 In multis solaciis, sous la forme de l'Académie pontificale des sciences, constituée de soixante-dix Académiciens pontificaux, « v e l u t i doctorum hominum Senatus, seu "scientificus Senatus",... ad scientiarum progressionem f o v e n d a m » , sous la présidence du regretté Père Agostino Gemelli. 1 D'illustres savants n'ont cessé d'honorer l'Académie de leur présence et de leurs travaux, et Nous avions Nous-même, hier, la joie d'adjoindre à ce Cénacle choisi douze nouveaux membres, qui permettent de mieux représenter l'ensemble des maîtres qui cultivent les disciplines scientifiques avec succès à travers le monde. Vos études de sciences mathématiques et expérimentales, menées avec la liberté qui convient à la culture, ont certainement apporté leur contribution au progrès de la science pure et préparé le progrès des sciences appliquées. Mais un tel développement n'appelle-t-il pas aujourd'hui d'autres prolongements? Tout en continuant les recherches qui sont les vôtres dans une spécialité dont l'importance ne cesse de croître — les expériences des voyages spatiaux, dont nous avons suivi la plus récente ces jours derniers avec angoisse et, à la fin, avec joie et admiration émues, le démontrent suffisamment —, ne serait-il pas désirable et opportun de promouvoir, en d'autres Académies, d'autres disciplines, essentielles elles aussi à l'esprit humain, telles que les lettres et les arts, la phisolophie, le droit, l'histoire, l'économie, la sociologie et les sciences humaines qui marquent si profondément les hommes de notre temps? Nous aimons ce matin vous 1 Cf. A. A. S. 28 (1936), pp. 423 et 424. Acta Pauli Pp. VI 289 confier cette pensée que Nous méditons depuis longtemps déjà, et qui, dans notre esprit, est plus qu'un rêve: un véritable désir qu'il Nous plairait de réaliser. 2. La nature même de votre travail Nous amène à souligner deux principes dont vous êtes déjà bien convaincus, que votre propre expérience, Nous pourrions dire: votre personnalité, atteste tous les jours. C'est que le savoir humain, si développé qu'il soit, n'est pas, et ne saurait être en opposition avec celui de la foi: « Scientia, quae vera rerum c o gnitio sit, numquam christianae fidei veritatibus repugnat » . 2 Bien plus, l'un et l'autre peuvent être intégrés dans l'unité de l'esprit humain, tout en gardant leur autonomie propre, c o m m e l'enseigne le premier Concile du Vatican: « F i d e s et ratio... opem quoque sibi mutuam ferunt » . 3 Qu'on Nous entende bien en effet. Selon la Constitution pastorale Gaudium et spes, qui «reprend à son compte l'enseignement du premier Concile du Vatican », l'Eglise « affirme l'autonomie légitime de la culture et particulièrement celle des sciences », avec « leurs principes et leur pro4 pre méthode en leurs domaines respectifs » . Mais ces disciplines, qui peuvent si bien « contribuer à ouvrir la famille humaine aux plus nobles valeurs du vrai, du bien et du beau, et à une vue des choses ayant valeur 5 universelle » , peuvent aussi préparer l'homme à reconnaître et accueillir la vérité en sa plénitude, pourvu qu'elles ne considèrent pas « à tort les méthodes de recherche qui leur sont propres c o m m e règle suprême pour 6 la découverte de toute vérité » . C'est le même Dieu qui a créé le m o n d e avec ses lois que vous scrutez — « toutes choses dans les cieux et sur la 7 terre, les visibles et les invisibles » — et qui se révèle aux hommes et leur apporte le salut en Jésus-Christ. C'est le même esprit humain qui est apte 8 à scruter les secrets de la création et à « dominer la terre » , et en même temps à reconnaître et à accueillir, « sous l'impulsion de la grâce », le don que Dieu lui fait de Lui-même: « le Verbe de Dieu qui, avant de se faire chair pour tout sauver et récapituler en lui, était déjà dans le m o n d e » 2 Motu proprio In multis solaciis, ibid., p. 421. 3 H. Denzinger-A. Sehönmetzer, Enchiridion symbolorum, e definitionum et declara- tionum de rebus fidei et morum; 34 éd. - Fribourg en Brisgau, 1967, n. 3019 (1799). 4 Vatican I I , Gaudium et spes, n. 59 § 3. 5 Ibid., n. 57, § 3. 6 7 8 Ibid., § 5. Col. 1, 16. Cf. Genèse, 1, 28. 19 - A . A . S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 290 c o m m e la « vraie lumière qui éclaire tout h o m m e » . 9 Comment l'Eglise n'encouragerait-elle pas l'investigation, la découverte et la conquête de cet univers qui, dans sa merveilleuse et admirable richesse, nous conduit, de l'infiniment petit à l'infmiment grand, vers l'invisible qui est la source d u visible? 10 3. Mais le thème que vous venez d'aborder — « Les n o y a u x des galaxies » — mérite une attention particulière. Notre imagination se trouve confondue et nous laisse remplis de stupeur, c o m m e débordés, écrasés presque par l'immensité des perspectives entrevues, « ce silence des espaces infinis » cher à Pascal. Nous suivons avec un profond respect et un grand intérêt votre patient travail d'observation, de coordination d'expériences, de formulation d'hypothèses scientifiques sur la genèse ou l'évolution des mondes astraux. Est-ce à dire que la pensée humaine épuise toutes ses possibilités au niveau de ces investigations? Derrière elles, il y a le problème de l'être m ê m e de ce cosmos, de cet univers: la question de son existence. V o u s demeurez, en effet, dans l ' o b servation expérimentale scientifique, d'ordre mathématique et cosmologique. Mais qu'est-ce qui empêche de reconnaître à l'esprit, sur le terrain philosophique, la possibilité de remonter au principe transcendant, au Créateur, « causa subsistendi et ratio intelligendi et ordo vivendi »? 11 Trop souvent aujourd'hui, on doute de ce pouvoir. « Plus la science, perfectionnant ses méthodes, assujettit le monde à l'homme, plus, en revanche, l'être, qui ne se laisse pas assujettir, se dérobe... vient alors la tentation de l'agnosticisme » . 1 2 Mais on ne saurait s'en tenir à pareille attitude. « L'in- telligence ne peut absolument pas abdiquer; elle ne peut renoncer à sa loi formelle, qui est de juger, c'est-à-dire toujours d'affirmer » . 1 3 C'est pour l'esprit humain c o m m e un « besoin irrépressible de posséder en chaque m o m e n t de son aventure temporelle et en chaque état de ses connaissances une idée explicative de l'ensemble des c h o s e s » . 14 On parle souvent de la « mort de Dieu »; mais ne serait-ce pas plutôt la mort de l'homme et de sa pensée en sa forme supérieure? Sans ce recours à Dieu, source de l'Etre, en effet, elle semble s'engloutir dans l'opa- 9 10 Jean 1, 9-10. Cf. Gaudium et spes, n. 57 § 4. Cf. Romains, 1, 20. 11 S. Augustin, De Civ. Dei, 1. V I I I , c. IV. 12 R. P. Henri de Lubac, Sur les chemins de Dieu, Paris, Aubier, 1956, p. 84. 13 14 Ibidem. Pierre-Henri Simon, Questions aux savants, Paris, Seuil, 1969, p. 41. 291 Acta Pauli Pp. VI cité et l'incompréhensibilité des choses, l'ignorance d'une unité qui y préside, et d'une finalité d'un ordre mystérieux qui en sont inséparables, l'amenant à trouver une absurdité qui n'est que dans sa propre démarche. Peut-être êtes-vous mieux préservés que d'autres contre ce qu'il faut bien appeler une véritable maladie de l'esprit, vous qui scrutez objectivement les sciences de la nature, de l'astrophysique, de la physique? 15 Car l'intelligence, par son mouvement même, si elle n'en reste à l'écorce de la réalité, s'élève au niveau de sa cause transcendante, l'Absolu véritable, qui donne consistance à toute la création et d'abord à l'esprit humain, sans se confondre jamais avec eux. Comme on l'a dit si heureusement, l'intelligence est «nécessairement, en même temps qu'un pouvoir d'assimilation, un pouvoir de remontée... Elle saisit en toutes réalités ce par quoi elles sont, c'est-à-dire sont ouvertes vers l'illumination de l'acte. Et ainsi, à juste titre, on peut dire qu'elle est le sens du divin, la faculté avide et habile à reconnaître les traces de Dieu » . 1 6 Il y a là, il faut le redire, un développement naturel de la pensée, dans sa logique fondamentale, et non pas un saut indu comme le prétend une mentalité antimétaphysique abusivement qualifiée de scientifique. La vraie science, bien loin d'arrêter l'élan de la pensée, constitue un tremplin qui lui permet de s'élever, dans cet élan même, vers Celui qui lui fournit généreusement son aliment. Car «l'esprit lui-même est un chemin qui marche... On ne peut faire l'économie de Dieu » . 1 7 Nous demeurons c o m m e stupéfaits, disions-Nous, devant vos études sur les n o y a u x des galaxies. Le système solaire paraissait déjà si vaste et si mystérieux à nos devanciers! Mais nous ne sommes pas déconcertés pour autant, sachant que « Dieu préfère plutôt créer les êtres dans leurs germes pour les conduire ultérieurement à leur eclosión » . 1 8 Le temps et l'espace, la matière et la forme peuvent se développer de façon démesurée, quasi indéfinie. Tout en écoutant votre enseignement, nous trouvons certitude dans notre foi. Et à notre esprit, à nous qui sommes à l'école de la foi, reviennent les paroles de la sainte Ecriture: « D i e u créa le ciel et la terre... Et Dieu 15 Cf. C. Tresmontant, Comment se pose aujourd'hui le problème de l'existence de Dieu, Paris, Seuil, 1966, p. 349. 16 Cf. Ch. de Moré-Pontgibaud, Du fini à l'infini. Introduction à l'étude de la connaissance de Dieu; Paris, Aubier, 1957, p. 65. 17 18 R. P. Henri de Lubac, op. oit., p. 78. Card. Cñ. Journet, L'Eglise du Verbe incarné, t. l'histoire du salut, Paris, Desclée de Brouwer, 1969, p. 114. 3, Essai de théologie de Acta 292 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale vit que cela était bon... Dieu v i t tout ce qu'il avait fait, et tout cela était très b o n » . 1 9 Cette joie que Dieu a éprouvée devant ses créatures, comment ne l'aurions-noüs pas, nous, pour notre Créateur? A notre tour nous contemplons cette beauté et cette bonté mystérieuses de la création: tous ces êtres nous crient, c o m m e à saint Augustin: nous ne sommes pas Dieu, mais c'est lui qui nous a faits. « E c c e caelum et terra clamant q u o d facta sint » . 2 0 Et Lui, nous l'adorons! La rencontre avec Dieu s'opère devant la grandeur quasi illimitée de ses œuvres — n'est-ce pas une grâce d ' y être initié? —, dans la joie, dans l'admiration, dans la prière, dans l'adoration de Celui qui « en répandant mille grâces... est passé à la bâte par ces forêts, et en les regardant... les a laissées revêtues de sa beauté » . 21 Au terme de cette contemplation des suprêmes réalités du cosmos dans leur rencontre avec les suprêmes vérités de l'esprit humain, Nous ne pouvons pas taire notre émotion, notre admiration, notre satisfaction, qui sont celles mêmes du monde entier, pour l'heureuse conclusion — oui, heureuse, très heureuse, même si le but principal n'a pas été atteint — du v o l aventureux de l'Apollo 13. Tous certainement vous avez suivi, avec appréhension puis avec joie, le déroulement de cette entreprise extraordinaire. Et vous aurez sans nul doute à cœur de saluer chaleureusement avec Nous les valeureux astronautes qui ont échappé aux périls de ce grand v o l , et de rendre hommage à tous ceux qui, par leurs études, leur action, leur autorité, ont une fois de plus manifesté aux y e u x du m o n d e la puissance illimitée des sciences et de la technique moderne. A v e c Nous aussi, vous ferez monter une hymne ardente de reconnaissance à Dieu, Créateur de l'univers et Père des hommes, qui par ces voies aussi veut être cherché et trouvé par l'homme, adoré et aimé par lui. Telles sont les pensées que Nous suggère, Excellences et chers Messieurs, cette rencontre qui Nous est très agréable. De tout cœur, Nous vous encourageons à poursuivre vos savants travaux, à les mettre en commun, de façon désintéressée, par delà les frontières, et à aider tous v o s frères à répondre aux questions que la science ou plutôt ses applications ne cesseront de poser. Y o u s le pouvez, et le devez, à la lumière de la foi que vous portez en vous. C'est notre v œ u le plus cher. Nous l'accompagnons à votre intention d'une large Bénédiction Apostolique. 19 Gen. I, 1, 21-31. 20 Confessions, 1. X I , e. 4, n. 6; PL 32, 811. Cf. In Ioannem tract 106, c. 17, n. 4; PL 35, 1910. Cf. Sagesse, 13, 1 et 9. 21 Saint Jean de la Croix, Cantique Spirituel, strophe 5. Acta Pauli Pp. VI 293 VII Ad Excellentissimum Virum Ioannem Everett Robbins, Canadensis Nationis primum cum auctoritate Legatum, Summo Pontifici Litteras concrediti muneris testes tradentem. * Mister Ambassador, It is with warmth and pleasure that We welcome Y o u r Excellency this morning. It is with a special j o y that We greet y o u as the first A m - bassador of Canada to the H o l y See, and thus see operative the diplomatie relations recently established. We appreciate the kind words which y o u have spoken about the role exercised by the H o l y See on the international stage. For Our part, We k n o w the contribution made by your great Country in this regard over the years. We are n o w confident that this new b o n d that unités us will enable both of us to work more efîectively towards those goals of our c o m m o n interest mentioned by Y o u r Excellency. It is indeed on behalf of ali the peoples of the world that our coordinated efforts must be made. To Y o u r Excellency We extend Our very best wishes for the fulfilment of your mission. We assure y o u that y o u will find Us always ready to be of assistance, especially in what concerns world peace. We pray that y o u will truly render great service to your Country, for which We renew Our best wishes for prosperity and harmonious development. To Her Majesty Queen Elizabeth in whose ñame y o u have presented your Letters of Credence go our respectful greetings; we ask Y o u r Excellency to reiterate to the Bight Honourable Prime Minister the expression of Our deferential esteem. U p o n yourself, your family and the beloved Canadian People We invoke in abundance the blessings of G o d . VIII In Calaritano aëronavium portu habita ad honorabilem Virum Lucium Abis, Regionis Sardae Praesidem, qui Beatissimum Patrem in Sardiniam advenientem, universae Sardorum gentis nomine, salutaverat. * * Signor Presidente della Regione Sarda! La ringraziamo per la sua presenza, nell'accoglierci al nostro arrivo, e per le nobili parole, che Ella, anche a nome dell'intera popolazione dell'Isola, ha voluto amabilmente rivolgerci in questo m o m e n t o per noi così * Die 23 mensis aprilis a. 1970. * * Die 24 mensis aprilis a. 1970. 294 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale caro e commovente. In verità, non è la prima volta che abbiamo avnto l'onore e la fortuna di venire in Sardegna, perché il nostro lontano ministero tra i giovani universitari italiani ci portò qui già nel 1929 e, successivamente, nel 1932; e conserviamo tuttora di quelle due visite memoria viva e cordiale. È dunque un ritorno, il nostro, un graditissimo ritorno: e mentre, in questo brevissimo viaggio da R o m a , abbiamo visto c o m e emergere d'incanto, dal suo mare azzurro e profondo, l'isola rupestre, l'isola antica, l'isola ricca di monumenti d'arte e di fede, un'onda di ricordi si è ripresentata al nostro pensiero, e un sentimento di saluto e di augurio è salito dal nostro cuore. Salute a te, Sardegna nobile e forte, generosa e paziente, laboriosa e fiera! Salute a te, Sardegna, terra di martiri e di santi, di lavoratori e di magistrati, di marinai e di pastori semplici e fieri: la tua storia, che affonda le sue radici nell'enigma di un'antica civiltà, si è intrecciata presto con quella dei popoli mediterranei, dai Bizantini ai Cartaginesi, ai Romani, ai Longobardi, agli Aragonesi, alle Città marinare del Continente; e pur essendo stata cotesta storia per te più spesso fonte di sofferenze e di prove, che di affermazioni e di profitti, ha costituito come la severa secolare esperienza, da cui si è temprata la tua gente laboriosa e coraggiosa. Salute a te, Sardegna cristiana, Sardegna cattolica, la cui fede è maturata nel sangue di martiri, si è consolidata nell'adesione piena alla ortodossia della fede da parte dei tuoi Vescovi, insigne fra questi l'intrepido Lucifero, ed ha dato nei secoli valida collaborazione all'opera civilizzatrice e santificatrice della Chiesa. Il Papa viene a te, c o m e per ricompensarti di questa antica e provata fedeltà. E ci c o m m u o v e pensare che, se da oltre millesettecento anni un Pontefice R o m a n o non metteva piede su questa terra, nostri lontani Predecessori ti onorarono con la loro presenza, e qui passarono attraverso il crogiolo della testimonianza invitta a Cristo: il futuro papa San Calisto fu qui esiliato durante il regno di C o m m o d o , e San Ponziano, condannato ai lavori forzati nelle miniere, qui diede la vita per il Vangelo. D u e santi Pontefici, nostri grandi Predecessori, Gregorio Magno e Gregorio V I I , ebbero per questa terra sarda speciale cura ed amore. Il ricordo di questa fìtta trama di storia si fonde, in questo m o m e n t o con la presente realtà della Sardegna di oggi, la cui Regione, da Lei sì degnamente diretta, Signor Presidente, è da tempo inserita nel nobile concerto degli sforzi che la Nazione italiana compie per l'elevazione civica e morale dei suoi cittadini, recandovi l'apporto della sua progredita esperienza, del suo impegno costruttivo, della sua fervida volontà. Un costante sforzo di ascesa, in tutti i settori della vita pubblica, ha caratterizzato in Acta Pauli Pp. VI 295 questi anni la netta ripresa economica e sociale dell'Isola forte e gentile; e se qualche sporadico episodio, d o v u t o a particolari condizioni, ha turbato i vostri animi, esso non ha inciso per nulla in questa linea chiaramente positiva e piena di promesse, che continua nel suo programma di ricostruzione e di progresso, in una armonia di intenti che tanto onora il p o polo sardo. E appunto, nel rivolgerci a Lei, Signor Presidente, vediamo c o m e davanti a noi l'intera popolazione dell'Isola, con i suoi problemi, c o n la sua sofferenza, con la sua speranza, con la sua tenacia: e a tutti rivolgiamo il nostro augurio, che nasce da un cuore che tutti li ama: augurio di pace e di prosperità, augurio di lavoro e di concordia, augurio di elevazione sociale e augurio di fedeltà religiosa! U cammino intrapreso con sì lieti auspici possa proseguire in una magnifica primavera di risultati fecondi: e sullo sforzo congiunto di menti acute e di braccia valide si effonda la c o stante benedizione del Cielo, col sorriso della Vergine Maria, la cui solennità pluricentenaria ci ha maternamente offerto l'occasione di questa visita. ÌJ il v o t o che amiamo rivolgere all'inizio di una giornata, per noi tanto densa di emozioni, c o m e espressione della benevolenza e della stima, con cui sempre abbiamo seguito, e seguiremo in avvenire, le sorti religiose, civiche e sociali di questa splendida Isola, e della sua gente ospitale, robusta e cortese. La preghiamo, Signor Presidente, di rendersi interprete di questi sentimenti presso quanti Ella sì degnamente rappresenta, a ricordo imperituro di un evento tanto lieto, che — ci è caro assicurarlo a nostra volta — resterà indelebilmente scolpito nel nostro cuore c o m e una delle più belle esperienze del nostro apostolico ministero. IX Ingenti Christifidelium multitudini habita, in sacra Aede B. Mariae Virgini v. « Nostra Signora di Bonaria » Calari dicata, Beatissimo Patre Sacrum peragente. * Questo è il momento prezioso del duplice incontro, che ha dato m o t i v o alla nostra venuta da E o m a a questo vostro Santuario della Madonna di Bonaria. Duplice incontro: primo, quello della nostra umile persona, del Papa, con il P o p o l o Sardo; secondo, quello nostro e vostro c o n la Madre di Cristo, Maria Santissima, che in questo luogo storico e sacro è venerata, * Die 24 mensis aprilis a. 1970. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 296 da sei secoli, c o m e la speciale Patrona della Città di Cagliari e dell'Isola di Sardegna. E c c o c i pertanto a celebrare il primo incontro, quello con v o i , Sardi carissimi. E c c o a v o i nel Signore il nostro saluto. N o i lo dovremmo rivolgere dapprima al vostro A r c i v e s c o v o , il Cardinale Sebastiano Baggio, dal quale abbiamo avuto l'irresistibile invito per questo nostro singolare pellegrinaggio, il nostro cordiale e riverente saluto; così lo dovremmo esprimere agli altri Confratelli Vescovi qui presenti, alle Autorità civili e militari d'ogni grado, che assistono, c o n tanta nostra compiacenza, a questa cerimonia; così alle altre Personalità e ai vari gruppi qualificati della c o munità ecclesiale dell'Isola, al Clero, ai Eeligiosi e alle Religiose, agli Alunni dei Seminari, al Laicato Cattolico, agli A m i c i ed ai Fedeli della Chiesa di Cagliari e dell'intera Sardegna. Ma ci vogliano concedere, tutte queste categorie di persone, che riserviamo per loro un altro momento di colloquio proprio per loro, e che diamo ora la precedenza e la preferenza al P o p o l o , che è qui presente, e che con le sue schiere e con la sua moltitudine ci offre un quadro stupendo, la visione genuina e rappresentativa di tutta la gente di Sardegna: a voi Sardi, a voi figli di questa Isola, nella quale convergono dal poligono mediterraneo le più antiche e le più varie linee etniche e storiche, ma voi ne costituite una sintesi quanto mai caratteristica e relativamente uniforme, a voi, cari figli della Sardegna, si rivolge il nostro primo, affettuoso saluto. Piace a noi incontrarvi e immaginarvi ancora scolpiti nella vostra fisionomia atavica di p o p o l o semplice, laborioso, austero, taciturno, selvatico e triste, ma dai costumi umani e pii; un p o polo adusato alle privazioni e alla fatica, un p o p o l o isolato dal m o n d o , c o m e la sua terra; un p o p o l o dalle passioni fiere e tenaci, ma insieme dai sentimenti ingenui e gentili, capaci di esprimersi in leggendarie fantasie ed in canti gravi e calmi come echi incantevoli, che recano ancora la v o c e di secoli lontani. Forse noi non vi conosciamo abbastanza, ma ciò che noi sappiamo di voi basta per riempire il nostro animo di affezione, di simpatia, di stima. Noi siamo molto contenti d'essere fra v o i Sardi, vi salutiamo tutti di gran cuore: Siete anche voi contenti che il Papa sia venuto a trovarvi? Siamo venuti per tutti. Ma a noi piace rivolgere il nostro particolare pensiero a voi, Pastori della Sardegna. Y o i Pastori sembrate essere ancora i rappresentanti tipici della popolazione rurale dell'Isola. È noto anche a noi, c o m e a tutti, il duro e rupestre vostro genere di vita, che si svolge povera, primitiva e solitaria, e sempre congiunta, c o m e quella dei Patriarchi biblici, alle sorti dei vostri greggi. Ci hanno detto che qualcuno di v o i v o - Acta Pauli Pp. VI 297 leva venire a questo incontro c o n noi guidando qua le sue pecore; v o i ci avreste raffigurato al v i v o la scena evangelica del buon Pastore, ricordando così a noi il primo dei nostri doveri, quello pastorale! Questo vi dice, cari Pastori Sardi, la simpatia c o n la quale vi salutiamo, e la comprensione che noi abbiamo per l'umile, continua e silenziosa sofferenza, che caratterizza la vostra esistenza. N o i la vorremmo consolare e migliorare! Siamo perciò anche noi riconoscenti con quanti si occupano di voi per alleviare le vostre misere condizioni materiali, economiche e sociali. Ci è conforto sapere che la piaga finora inguaribile della malaria è stata finalmente debellata, e che alla bella e selvaggia scena dei vostri monti e dei vostri campi è stato finalmente aggiunto il d o n o della salubrità: questa è una prima grande conquista, alla quale certamente altre seguiranno per migliorare le condizioni delle vostre abitazioni, della vostra istruzione, del vostro lavoro. Auguriamo dunque che la pastorizia rimanga professione onorata, rinnovata e florida della gente sarda e le conservi, con la semplicità, la sanità del costume. P o i vogliamo salutare i Minatori della Sardegna. Anche il vostro lavoro rappresenta una tradizione secolare del P o p o l o Sardo. Il suolo di questa Isola, aspro ed avaro alla superfìcie, nasconde tesori nelle profondità delle sue viscere. Fino dai primi tempi della sua storia la Sardegna è conosciuta c o m e un'isola mineraria; e si deve a questa sua nascosta ricchezza se il Papa San Ponziano, l'unico Papa che prima di noi abbia messo piede in Sardegna, vi fu deportato e condannato forse anche lui all'improba vostra fatica e allora ancor più dura, al tempo degli Imperatori Romani, Alessandro, Severo e Massimino, oltre diciassette secoli fa (235); certo è che qui morì martire, adflictus, maceratus fustibus, oppresso, torturato dalle 1 bastonate, fino a morirne, martire di Cristo e della Chiesa Romana. V o i , Minatori, avete così un collega, il Papa minatore, vittima per la fede cristiana, mediante la durezza della vostra fatica e della crudeltà dei suoi persecutori. Come non potremmo guardare a voi con compassione e con affezione particolare? Oggi certamente il lavoro nelle miniere non è più così inumano c o m e era una volta; ma rimane sempre un lavoro gravissimo e rischioso. Noi guardiamo a v o i , Minatori, con ammirazione e con un intimo rammarico d'essere a v o i tanto inferiori nella scala della sofferenza, che c o m e seguaci ed araldi della Croce, dovrebbe essere pure la nostra. Ci siete di monito e di esempio. Perciò vi accogliamo con particolare onore, c o n particolare amore. Anche per le vostre condizioni noi 1 Lib. Pont. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 298 Officiale stessi, in nome di Cristo, siamo riconoscenti a chi cerca di migliorarle, a chi vi assiste, a chi vi ricorda che anche v o i siete figli di D i o , e perché più degli altri obbligati a così improba e socialmente indispensabile fatica, più degli altri siete meritevoli della stima comune e della cristiana carità. A voi, Minatori, il nostro cordiale saluto. E salutiamo poi i Pescatori. E c c o un altro mestiere che il Signore ha voluto additare ad esempio del nostro ufficio apostolico. Pescatori erano i primi discepoli del Signore, pescatore era Simone, p o i da Lui chiamato Pietro, senza che con ciò fosse cambiato il simbolo dell'attività, alla quale doveva essere dedicata la missione di Pietro e del fratello Andrea e quindi ancor oggi la nostra: « Venite con me, Io vi farò pescatori di uomini » . 2 Anche a v o i perciò, Pescatori, va la nostra simpatia e si rivolge oggi il nostro invito per questo incontro spirituale. E così vorremmo dire a coloro che lavorano nelle vicine, celebri saline della Sardegna. U repertorio delle similitudini evangeliche contiene anche quella del sale: « V o i , disse il Signore, ai suoi apostoli attribuendo a loro un carisma, un ufficio, una respon3 sabilità speciale, v o i siete il sale della terra » . A b b i a m o in questo simbolo della nostra funzione gerarchica un titolo per pensare anche a voi c o m e ad amici. Ma vi è un'altra categoria di persone che noi vogliamo espressamente salutare: sono gli Emigranti dalla Sardegna, qui oggi rappresentati, e sono specialmente gli Emigranti nella Sardegna, che sta diventando terra aperta all'attività d'ogni specie di lavoratori e di operatori provenienti dal Continente: possiate v o i tutti trovare qui il Paese amico, al quale dare, dal quale ricevere, c o n i beni temporali, quelli spirituali, del cuore e della fede. E finalmente salutiamo la Gente del mare, oggi qua convenuta: donde venite, Marittimi, ora presenti davanti a questo Santuario? E perché venite? Quali sconfinati orizzonti voi aprite dinanzi al nostro pensiero! Gli orizzonti del mare, gli orizzonti dei porti e delle città marinare, gli orizzonti dell'umanità che affida alle onde il proprio destino, per navigare, per lavorare, per trafficare, per esplorare, per tessere fra gli abitanti della terra relazioni di ogni genere. V o i fate del mare, che pare invalicabile elemento, e che separa gli uomini fra loro, una via di comunicazione, anzi la via più largamente e febbrilmente percorsa. V o i avete per casa la nave, per campo di lavoro il mare, per patria il m o n d o . Il distacco intermittente, ma continuamente ripetuto, dalle vostre famiglie è la vostra sorte, la solitudine 2 Mt. 4, 19. 3 Mt. 5, 13. Acta Pauli Pp. VI 299 del cuore, la estraneità delle compagnie, la nostalgia della casa, la frequenza del pericolo, la severità della disciplina sono condizioni normali della v o stra vita. Lanciati sul mare verso paesi lontani e stranieri, chi pensa a v o i f chi vi assiste? chi vi aiuta a riposare, a pensare, a pregare? Oh! v ' è chi nella Chiesa vi vuol bene, come marittimi, c o m e uomini, come cristiani: la rete delle opere dell' « Apostolato del mare », ormai estesa in tanti porti della terra, non vi lascia soli, vi attende e vi assiste; voi lo sapete. La vostra presenza qui lo dice, perché questa cerimonia vuole essere anche per voi; e noi siamo lieti di incontrarvi in questa occasione per offrire anche a voi, Marittimi, il conforto di sentirvi in comunione con la grande e comune famiglia dei credenti, la Chiesa, e sapervi affidati ad una eccelsa e rassicurante protezione, quella della Madonna. E d eccoci allora, Fratelli tutti e Figli carissimi, davanti a Maria per il secondo e principale incontro, che ci ha chiamati oggi a questo Santuario della Madonna di Bonaria. D o b b i a m o non solo riconfermare il culto, che per sei secoli ha fatto di questo Santuario un punto, anzi un ponte, di spirituale contatto delle Genti Sarde e degli Uomini del Mare con la benedetta fra tutte le creature, Maria Santissima, Madre di Cristo secondo la carne, 4 e Madre nostra spiritualmente. D o b b i a m o soprattutto, a noi pare, cercare di comprendere nuovamente le ragioni della nostra venerazione e della nostra fiducia verso la Madonna. Ne abbiamo bisogno? Sì, tutti ne abbiamo bisogno. Bisogno e dovere. Questo momento prezioso deve segnare un punto di illuminata ripresa, per tutti, della nostra venerazione a Maria, di quella speciale venerazione cattolica alla Madre di Cristo, che a lei è dovuta e che costituisce un presidio speciale, un conforto sincero, una speranza singolare della nostra vita religiosa, morale e cristiana. Perché, oggi, che cosa è avvenuto? È avvenuto, fra i tanti sconvolgimenti spirituali, anche questo: che la devozione alla Madonna non trova sempre i nostri animi così disposti, così inclini, così contenti alla sua intima e cordiale professione com'era un tempo. Siamo noi oggi così devoti a Maria come lo era fino a ieri il clero ed il b u o n popolo cristiano? Ovvero siamo oggi più tiepidi, più indifferenti? Una mentalità profana, uno spirito critico hanno forse reso meno spontanea, meno convinta la nostra pietà verso la Madonna? Noi non vogliamo ora cercare i motivi di questa eventuale diminuita devozione, di questa pericolosa esitazione. Noi vogliamo adesso piuttosto 4 Cfr. S. Agostino, De 8. Virg. 2; PL 40, 397. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 300 ricordare i motivi della nostra obbligazione verso il culto di Maria Santissima, che sono validi oggi c o m e , e più, di ieri. N o n ci riferiamo ora alle forme di questo culto, ma piuttosto alle ragioni, che lo giustificano e che devono farcelo più che mai apprezzare e praticare: è ciò che ha fatto, a questo proposito, c o n magnifiche pagine, il recente Concilio Ecumenico. Qui noi dobbiamo assai semplificare questo esame, e ridurlo a due fondamentali domande. La prima: qual è la questione che oggi assorbe, si può dire, tutto il pensiero religioso, tutto lo studio teologico, e che, lo avverta egli o n o , tormenta l'uomo moderno? È la questione del Cristo. Chi Egli sia, come venuto fra noi, quale sia la sua missione, la sua dottrina, il suo essere divino, il suo essere umano, la sua inserzione nella umanità, la sua relazione e la sua rilevanza c o n i destini umani. Cristo domina il pensiero, domina la storia, domina la concezione dell'uomo, domina la questione capitale della umana salvezza. E c o m e è venuto Cristo fra noi? ÌJ venuto da Sé? È venuto senza alcuna relazione, senza alcuna cooperazione da parte dell'umanità? Può essere conosciuto, capito, considerato prescindendo dai rapporti reali, storici, esistenziali, che la sua apparizione nel m o n d o necessariamente comporta? Ì3 chiaro che no. Il mistero di Cristo è inserito in disegno divino di partecipazione umana. Egli è venuto fra noi seguendo la via della generazione umana. Ha voluto avere una Madre; ha voluto incarnarsi mediante il mistero vitale d'una Donna, della D o n n a benedetta fra tutte. Dice l'Apostolo, che ha tracciato la struttura teologica fondamentale del cristianesimo: « Quando arrivò la pienezza del tempo, D i o 5 mandò il Figlio suo, nato di Donna... » . E « Maria — ci ricorda il Concilio — non fu strumento puramente passivo nelle mani di D i o , ma cooperò alla salvezza dell'uomo c o n libera fede ed ubbidienza » (Lumen gentium, n. 56). Questa dunque non è una circostanza occasionale, secondaria, trascurabile; essa fa parte essenziale, e per noi uomini importantissima, bellissima, dolcissima del mistero della salvezza: Cristo a noi è venuto da Maria; lo abbiamo ricevuto da Lei; lo incontriamo c o m e il fiore dell'umanità aperto su lo stelo immacolato e verginale, che è Maria; « così è germi6 nato questo fiore » . Come nella statua della Madonna di Bonaria, Cristo ci appare nelle braccia di Maria; è da Lei che noi lo abbiamo, nella sua primissima relazione c o n noi; Egli è u o m o come noi, è nostro fratello per il ministero materno di Maria. Se vogliamo essere cristiani, dobbiamo essere 5 Gal. 4, 4. 6 Cfr. Dante, Par. 33, 9. Acta, Pauli Pp. VI 301 mariani, cioè dobbiamo riconoscere il rapporto essenziale, vitale, provvidenziale che unisce la Madonna a Gesù, e che apre a noi la via che a Lui ci conduce. Una duplice vita: quella dell'esempio e quella dell'intercessione. V o gliamo essere cristiani, cioè imitatori di Cristo? Guardiamo a Maria; ella è la figura più perfetta della somiglianza a Cristo. Ella è il « tipo ». Ella è l'immagine che meglio d'ogni altra rispecchia il Signore; è, c o m e dice il 7 Concilio, « l'eccellentissimo modello nella fede e nella carità » . Com'è dolce c o m e è consolante avere Maria, la sua immagine, il suo ricordo, la sua dolcezza, la sua umiltà e la sua purezza, la sua grandezza davanti a noi, che vogliamo camminare dietro i passi del Signore; c o m ' è vicino a noi il Vangelo nella virtù che Maria personifica e irradia con umano e sovrumano splendore. E c o m e scompare, se di ciò vi fosse bisogno, da noi il timore che dando alla nostra spiritualità questa impronta di devozione mariana, la nostra religiosità, la nostra visione della vita, la nostra energia morale debbano diventare molli, femminee e quasi infantili, quando appressandoci a Lei, poetessa e profetessa della redenzione, ascoltiamo dalle sue labbra angeliche l'inno più forte e innovatore che sia mai stato pronunciato, il Magnificat; è Lei che rivela il disegno trasformatore dell'economia cristiana, il risultato storico e sociale, che tuttora trae dal cristianesimo la sua origine e la sua forza: D i o , Ella canta, « ha disperso coloro che insuperbivano nei loro pensieri..., ha rovesciato dal loro trono i superbi ed ha esaltato gli umili » . 8 E qui la seconda via Ella, la Madonna, ci apre per arrivare alla nostra salvezza in Cristo Signore: la sua protezione. Ella è la nostra alleata, la nostra avvocata. Ella è la fiducia dei poveri, degli umili, dei sofferenti. Ella è perfino il « rifugio dei peccatori ». Ella ha una missione di pietà, di bontà, d'intercessione per tutti. Ella è la consolatrice d'ogni nostro dolore. Ella c'insegna ad essere buoni, ad essere forti, ad essere pietosi per tutti. Ella è la regina della pace. Ella è la madre della Chiesa. Ricordate tutto questo, figli della Sardegna e Uomini del mare; e non dimenticate mai di guardare alla Madonna c o m e alla vostra «massima Protettrice ». 7 Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 53 e nn. 61, 65, etc. 8 Lc. 3, 51-52. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 302 X Calaritanis ceterisque Sardiniae rei publicae ac rei militaris Moderatoribus. * Questo incontro c o n le Autorità civili e militari di Cagliari e della Sardegna, vuole essere c o m e l'ideale prosecuzione del saluto, che, al nostro arrivo, mettendo piede su questa terra, abbiamo rivolto al Signor Presidente della Eegione. A b b i a m o già avuto m o d o di sottolineare, nel nostro augurio, il mirabile sforzo che si è compiuto per il crescente sviluppo dell'Isola, su tutti i piani dell'umana attività. Se tale impegno è stato possibile, e potrà proseguire — c o m e auspichiamo ardentemente — con ritmo non mai allentato, ciò è d o v u t o , ciò sarà d o v u t o alla vostra intelligente, solerte, provvida, instancabile attività al servizio della pubblica comunità. Siamo pertanto lieti di questa occasione che ci permette di dirvi la nostra stima per l'opera altamente saggia e benefica, che perseguite nell'adempimento delle vostre rispettive funzioni. E ci è caro ripetervi di persona, nella nostra qualità di umile, ma autentico Vicario di Nostro Signore, la profonda gratitudine e il rispetto sincero che la Chiesa ha per l'autorità civile. Il Concilio Vaticano I I , quasi sintetizzando l'intera dottrina teologica sull'argomento, ha tenuto a ribadire che, conforme all'e1 sempio di Cristo Signore e degli Apostoli, essa rispetta l'autorità e intende 2 portare il suo contributo per la elevazione della società umana, pur nella rispettiva autonomia dei due campi religioso e civile. La Chiesa sa che « la comunità politica e l'autorità pubblica hanno il loro fondamento nella natura umana, e perciò appartengono all'ordine stabilito da Dio » ; 3 sa che « è dovere essenziale di ogni potestà civile tutelare e promuovere gli 4 inviolabili diritti d e l l ' u o m o ; e desidera pertanto offrire la sua collaborazione all'autorità civile, perché questa è al servizio dell'uomo nel suo sviluppo terreno, nella visuale di quell' " umanesimo plenario " aperto verso l'Assoluto, nel riconoscimento di una vocazione, che offre l'idea vera della vita umana », che abbiamo cercato di delineare nella nostra Enciclica Populorum progressio (n. 42). La Chiesa non può mancare a questo dovere, perché, a sua volta, essa è al servizio di tutto l ' u o m o , della sua pienezza * Die 24 mensis aprilis a. 1970. 1 Deel, de libertate religiosa Dignitatis humanae, 11. 2 Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, 42. 3 Ib,, 74. 4 Deel, de libertate religiosa Dignitatis humanae, 6. Acta Pauli Pp. VI 303 e umana e spirituale, a m o t i v o della sua dignità di persona creata a immagine di D i o , inserita nel piano della Redenzione, per guidarlo alla sua destinazione eterna, in quello stato celeste, che sarà il supremo coronamento della sua dignità e delle sue aspirazioni. Noi siamo certi che la vostra opera, dedicata al bene comune, si ispira costantemente a questi grandi principi. È giunto il momento di una sempre più stretta intesa per il bene spirituale dei popoli: un concetto di progresso, non rettamente inteso, minaccia di far dimenticare la vera statura dell'uomo, che è quella spirituale su cui si riflette il volto stesso di D i o ; le concezioni materialistiche del m o n d o possono soffocare le più profonde aspirazioni dell'animo umano; un incontrollato edonismo sembra sommergere i valori più veri e genuini dell'uomo, minacciando soprattutto le giovani generazioni, e snervando negli animi le segrete risorse di generosità e di donazione. Se l'autorità civile, a sua volta, non sentisse in sé urgente il dovere di collaborare alla tutela dei sacri diritti dell'uomo — la sua libertà religiosa, la propria interiorità, la pace e la prosperità domestica, il diritto alla sana educazione dei figli — gravi pericoli si addenserebbero sull'orizzonte di una Nazione, c o m e la storia insegna. Yi ringraziamo, pertanto, per quanto avete fatto finora per la elevazione costante di questa diletta popolazione, con un'azione le cui tracce sono ben visibili, e di cui noi stessi, oggi, abbiamo osservato la rilevanza e la serietà. Continuate su quest'opera, con la ferma speranza di giorni sempre migliori; e vi assista nel vostro sforzo, tanto benemerito, la continua protezione del Cielo, di cui vuol essere pegno ed auspicio la nostra particolare Apostolica Benedizione, che estendiamo con vivissimo affetto alle vostre singole, amatissime famiglie. XI Clero et sacrorum alumnis e Sardinia insula. * Diletti figli, Siamo lieti di dedicare anche a v o i un affettuoso saluto in questa memorabile giornata. Ye lo dedichiamo di gran cuore, perché vi è d o v u t o per un titolo tutto particolare: siete i rappresentanti del clero e delle varie famiglie religiose, e perciò v o i costituite la porzione eletta della Chiesa di Sardegna, il m o t i v o delle sue migliori speranze. * Die 24 mensis aprilis a. 1970. Acta Apostolicae 304 Sedis - Commentarium Officiale Nel vedervi qui davanti a noi, così pieni di santo fervore, ci pare di leggere nei vostri cuori un desiderio acceso in questi giorni dalla Vergine Santissima, il desiderio di sapere che cosa la Chiesa oggi attenda soprattutto da v o i , affinché possiate diventare davvero strumenti efficaci, genuini, autentici del Vangelo del Signore. Crediamo di dovervi rispondere c o n una frase biblica, che riassume 1 tutto un programma di vita: Sancti estote. E c c o la consegna che vi affidiamo. La Chiesa oggi ha bisogno soprattutto di santi. Purtroppo in questo tempo ci sono molte v o c i nella Chiesa che fanno dimenticare questo fondamentale dovere di ogni cristiano; e ciò in nome di un adeguamento ai tempi che è invece conformità allo spirito del m o n d o e alle sue mode, che tutto mette in discussione, che si esprime in critiche dure nei riguardi della Chiesa e per tutto ciò che essa attraverso i suoi organi ufficiali dice o prescrive, fa o si propone di fare. Sono v o c i suadenti che cercano di scuotere l'animo specialmente della gioventù. Diletti figli, sappiate distinguere tra il rumore di queste v o c i ingannevoli, la V o c e per eccellenza, l'unica vera V o c e che può rispondere alle vostre sante aspirazioni; sappiate tenere l'orecchio sempre attento a Colui che un giorno, in m o d o misterioso ma inconfondibile, vi fece sentire l'invito: Veni, sequere me. Certo, tutti i cristiani devono lavorare per il rinnovamento della Chiesa: essa ha bisogno di rinnovarsi e purificarsi continuamente — come afferma la Costituzione Lumen gentium, n. 8 — ed ognuno ha il dovere di portare il suo contributo, secondo i propri carismi. Ma il suo sarà un contributo valido a due condizioni: che lo faccia con spirito evangelico e che cominci Popera di riforma e di purificazione della Chiesa da se stesso, sforzandosi di conformarsi al Vangelo prima di esigere che lo facciano altri: contestando se stesso prima di contestare gli altri. Così hanno fatto i veri riformatori della Chiesa: i Santi. N o n è a dire che questi uomini non sentissero i mali della Chiesa del loro tempo, anzi protestarono contro di essi, ma alla marnera del Vangelo: non con critiche amare contro i fratelli, non con la ribellione alla gerarchia, non accusando la Chiesa e i cristiani per la loro lentezza a porsi sulla linea del Vangelo, ma mettendosi essi stessi per primi sulla via della santità. Santità che è fondamentalmente una sola, quella di Cristo, e che oggi, c o m e ieri, è fatta di amore di D i o , di preghiera, di dono di sé al servizio del prossimo, di lotta contro le passioni, di ubbidienza, di amore alla croce di Cristo. 1 Lev. 11, A4. Acta Pauli Pp. VI 305 E c c o il vero rinnovamento di cui la Chiesa oggi ha urgente bisogno, e se c'è questo, tutte le altre riforme verranno e saranno veramente utili per ü regno di D i o . Noi siamo certi, diletti figli, che v o i sarete fedeli a questa consegna, e che unitamente ai vostri confratelli, che pur lontani sono qui presenti spiritualmente, riprenderete c o n rinnovato vigore il vostro posto di lavoro, facendo sempre onore a Cristo e alla Chiesa, e collaborando strettamente con i vostri Pastori per il bene spirituale della vostra Sardegna. A tanto vi conforti la nostra Apostolica Benedizione che a tutti v o i impartiamo in auspicio delle più elette grazie del Signore. XII Christifidelibus coram admissis Beatissimus Pater Ecclesiae angores recolit. * Ancora ascoltiamo una fra le domande, che vengono più spesso a noi, c o m e un sospiro, alle volte c o m e un gemito: che cosa fa la Chiesa? la Chiesa fa molte cose; è in un periodo d'intensa attività. U Concilio ha risvegliato in lei la coscienza della sua vocazione e quindi quella di nuovi doveri, di nuove riforme, di nuove attività; e il Concilio, noi confidiamo, le ha infuso nuova energia, n u o v o impulso dello Spirito Santo. Bisogna dar lode a D i o e riconoscere che la Chiesa si trova oggi in un momento d'intensa vitalità. Senza alcuno trionfalismo, la Chiesa studia e ripensa se stessa, la Chiesa insegna e rinnova la sua catechesi e la sua teologia, la Chiesa prega e riforma la sua Liturgia, la Chiesa perfeziona e sviluppa le sue strutture, stringe le sue file, accresce la circolazione interna della sua attività, rivede la sua legge canonica, allarga la sua area missionaria, apre il colloquio con i Fratelli separati, determina e vivifica la sua posizione nel m o n d o , oggi tanto più bisognoso di lei, quanto più secolarizzato e progredito. Ma vi è un aspetto oggi nella Chiesa ch'è pure più evidente e più sensibile: la Chiesa soffre; la Chiesa resiste, la Chiesa sopporta. Per questo la domanda, dall'accento trepidante, è giustificata: la Chiesa oggi che cosa fa? E nella ansiosa domanda è già espressa la risposta: soffre. Soffre; c o m e del resto dappertutto è in sofferenza la convivenza civile: così progredita c o m ' è , la società civile non è soddisfatta, non è felice; il progresso ha così aumentato i suoi desideri, così rivelato le sue deficienze, così moltiplicato le sue polemiche, così sfrenato i suoi estremismi, così rammollito i suoi costumi, * Die 29 mensis aprilis a. 1970. 20 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 306 Officiale che raramente essa è contenta di sé, raramente fiduciosa nei principii che la governano e nei fini che persegue; è intossicata di angoscia, di retorica, di false speranze, di esasperati radicalismi. Questo disagio collettivo, ch'è forse una febbre di crescenza, si ripercuote anche sulla Chiesa: esso le infonde l'ansia del trasformismo e del conformismo, le diminuisce la fiducia in se stessa, le toglie il gusto della sua interiore unità, la invaghisce di particolarismi contestatori, la illude di novità avulse dalla radice della tradizione, eccetera. Ciò che rende caratteristico questo disagio è il fatto che esso, sebbene mimetizzato su quello della società esteriore, trova spesso all'interno della Chiesa le sue cause e i suoi fautori. Sono tesori della Chiesa sovente minacciati o dissipati; sono alcuni suoi figli e maestri e ministri, che spesso la contestano; alcuni abbandonano il posto da loro scelto e a loro assegnato; fenomeni isolati, per fortuna, ma sostenuti dalla pubblicità e qualificati talora c o m e gesti di rinnovamento postconciliare, di liberazione: la tradizione ecclesiale sembra non avere per alcuni più né peso, né senso; l'indispensabile ordinamento canonico, che è l'involucro protettivo dei misteri della rivelazione, della comunità, dei carismi dello Spirito, è qualificato c o m e giuridismo arbitrario, compressivo e repressivo; l'autorità è facilmente avversata e disciolta talora in un eccessivo pluralismo, d o v e non più la carità unitiva, ma certo istintivo egoismo particolare sembra debba prevalere. N o n diciamo di più. Le cause interne della sofferenza della Chiesa, queste ed altre, sono un p o ' a tutti note, oramai. D o v r e m m o accennare anche alle cause esterne, che in alcune regioni sono tuttora molteplici e gravi; in certi Paesi gravissime; tendono a soffocarla, a sopprimerla. Si sa. Ciò che ora vogliamo considerare è la sofferenza della Chiesa, da ciò risultante, c o m e una sorte, che, sotto certi aspetti, potremmo dire normale, quasi connaturata alla sua esistenza. Così è. N o i spesso siamo così persuasi che la vita cristiana, promossa dalla Chiesa, è la formula vera, la formula buona, la formula felice sia per i singoli fedeli, sia per la comunità bene compaginata che la fa propria, sia anche per la società temporale che ne risente i benefìci che vi può trovare, a livello di libertà e di moralità, una sua fortunata integrazione, che facilmente ci lusinghiamo della possibilità di godere d'una sua acquisita e stabile tranquillità. N o i ci ricordiamo abbastanza che la professione cristiana porta in sé, di natura sua (perché diversa dal m o n d o e avversa alle sue corruttrici seduzioni, alle sue « pompe », diceva fino a ieri il rituale del battesimo), un dramma, una posizione sfavorevole, un rischio, uno sforzo, un « martirio » (cioè una testimonianza Acta Pauli Pp. VI 307 difficile), un sacrifìcio. Dice il Signore ai suoi seguaci: « Se hanno perseguitato me, perseguiteranno anche voi... » ; 1 « il m o n d o godrà, v o i invece 2 vi rattristerete e piangerete... » . N o n sono venuto a portare l'ignavia pa3 cifica, ma la spada del coraggio morale, Egli c'insegna. Egli è « bersaglio 4 di contraddizione » . Chi v u o l seguirlo deve portare con Lui la sua c r o c e . 5 E le croci, che sono inflitte alla Chiesa, dal di dentro della sua comunione e che offendono e straziano questa comunione, non sono meno crude ed esiziali di quelle inferte dal di fuori. Il dolore più acerbo per il cuore d'una madre è quello che le è causato da un figlio. E sarebbe questa, circa le sofferenze della Chiesa, di ieri e di oggi, una meditazione senza fine. Una sua pagina, bella e consolante, oggi ci basti, anzi ci consoli e ci edifichi; ed è quella scritta in silenziosa pazienza da tante anime umili, coraggiose e fedeli, che accettano e condividono le pene della Chiesa. N o n vi è conforto più dolce per il cuore d'una madre che quello forte e delicato offertole dai suoi figli sinceri. E quanti, quanti figli sinceri confortano la santa Chiesa soffrendo c o n lei e per lei. Noi lo sappiamo. Noi li conosciamo. Noi li ringraziamo. Noi li incoraggiamo. Grande cosa è nella economia cristiana la comunione nelle avversità. Vi sono tanti buoni cristiani che provano pena per le difficoltà legalizzate di cui soffrono in certe regioni popolazioni tuttora fedeli alla Chiesa cattolica, e non meno sono rattristate dalle inquiete, interne tribolazioni che ne feriscono il cuore e talora l'onore e la pace. Sono, in genere, Sacerdoti e Laici cattolici provati da lungo e fedele servizio; ovvero giovani che vorrebbero subito raggiungere risultati positivi e tangibili; spiriti semplici e tuttora fermamente aderenti alla norma della fede e della legge ecclesiastica; sono gli umili, sono i poveri di spirito, sono gli eredi di quella tradizione, che ha portato per secoli, fino a noi l'annuncio e l'iniziazione del « regno dei cieli »; sono i custodi di quel « sensus Ecclesiae », di quell'intuitiva sapienza cattolica, che germina la santità, forse ignota alla pubblicità, ma non certo ignorata dall'occhio di D i o . « Hic est patientia et fides san6 ctorum »; qui è la perseveranza e la fede dei santi. È la Chiesa esistente, resistente, paziente: sustinens, la Chiesa che sopporta. 1 Io. 15, 20. 2 Io. 16, 20. 3 Cfr. Mt. 10, 34. 4 Lc. 2, 34. 5 Mt. 10, 38. 6 Apoc. 13, 10. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 308 E a questa Chiesa sono sempre iscritti i cristiani che pregano. La preghiera è l'anima della resistenza ai mali della Chiesa: esteriori ed interiori. Vorremmo ripetere a tutti coloro che avvertono le difficoltà presenti della Chiesa le parole gravi e corroboranti del Signore: « Vigilate e pregate per 7 non entrare in tentazione » . E a questa Chiesa paziente sono iscritti i suoi figli obbedienti. La tendenza di alcuni figli della Chiesa ad affrancarsi dalla sua autorità è spesso suggerita da un istintivo desiderio di sottrarsi alla solidarietà della sua patita fermezza. Questi obbedienti invece entrano nello stato di tensione sperimentata dalla Chiesa paziente, e ne sperimentano essi stessi l'insito carisma di fedeltà e di fortezza; ne condividono il merito. Insomma i forti, i fedeli, i testimoni e spesso gli eroi, sono i figli della Chiesa sustinens pellegrina e piangente: euntes ibant et fiebant. 8 Dob- biamo sottrarci, o dobbiamo rassegnarci a questa sorte, propria della Chiesa e quindi propria di chi le appartiene e di chi la vive? O dobbiamo accettarla virilmente e lietamente, pensando che questa è la sorte di Cristo nella passione per essere, in parte fin d'ora, nella esultanza? Certamente così: venientes autem venient cum 9 exsultatione: il tra- guardo del penoso cammino della Chiesa paziente sarà la vittoria e la gioia. E questo v o t o , paradigma della nostra vita cristiana e cattolica, sia avvalorato per voi dalla nostra Benedizione Apostolica. NUNTIUS SCRIPTO DATUS Universis Christifidelibus cunctoque Clero, ob diem celebrandum ecclesiasticis iuvandis vocationibus per totum terrarum orbem dicatum. Desideriamo ancora una volta rivolgere la Nostra esortatrice parola ai Nostri Fratelli e figli dilettissimi di tutto il m o n d o per richiamare la loro attenzione su un tema di vitale importanza per la Chiesa: le v o c a zioni sacerdotali e religiose. Ce ne offre l'opportunità, c o m e di consueto, la prossima Giornata mondiale di preghiere per le vocazioni, che sarà celebrata nella seconda domenica d o p o Pasqua. Riflettere sulla molteplice realtà delle vocazioni nella Chiesa: sacer7 Mt. 26, 41. 8 Ps. 125, 6. 9 Ib. Acta Pauli Pp. VI 309 doti, diaconi, religiosi, missionari, contemplativi; rendere più cosciente ed operoso l'impegno di tutti al servizio di una causa, che investe l'intera comunità cristiana; infine e soprattutto elevare verso il Padrone della messe un'ardente e comune preghiera perché mandi operai per la sua 1 Chiesa: tali sono gli obiettivi proposti ai fedeli in questa Giornata. Tra i problemi che travagliano la Chiesa nel tempo presente, quello del declino generale delle vocazioni è senza dubbio il più urgente, e in molte parti esso segna momenti di una gravità ognora crescente. Fenomeno, questo, che ha molteplici cause, le stesse che mettono a prova la Chiesa in ogni parte del m o n d o , e che sono, nella Chiesa stessa, la ripercussione dei turbamenti violenti e delle rapide trasformazioni in atto oggi nella società. Di fronte all'estensione di una realtà così angosciosa, nessun cristiano degno di questo n o m e potrebbe rimanere indifferente, senza rendersi colpevole di viltà o senza dar prova di insensibilità verso un dovere essenziale di ciascun membro del P o p o l o di D i o . Tuttavia sarebbe un errore altrettanto grave se da questa costatazione derivasse un senso di scoraggiamento o di pessimismo, giacché il mistero delle vocazioni appartiene solo a D i o , e in nessun m o d o si p u ò dubitare che D i o non voglia p r o v v e dere al bene della Chiesa, a cui ha promesso la sua presenza e la sua assistenza sino alla fine del m o n d o . È dunque in noi stessi che bisogna ricercare la causa della situazione attuale delle vocazioni nel m o n d o . In noi, diciamo, e non nell'animo dei giovani, la cui generosità oggi non è minore di ieri. Anche se il loro atteggiamento di fronte alla società contemporanea prende sovente forma di rifiuto o di violenta ribellione, N o i abbiamo fiducia nella gioventù del nostro tempo, così aperta ai grandi ideali, così bramosa di autenticità, così disponibile alla dedizione verso i propri fratelli; e crediamo pertanto che siano ancora numerose le anime giovanili, capaci di rispondere con grandezza d'animo e fedeltà ad una eventuale chiamata di D i o . Del resto la qualità stessa delle vocazioni che si offrono oggi nella Chiesa, manifesta la continuità dell'azione divina e le profonde ragioni della Nostra speranza. La grazia di una vocazione deposta da D i o in un'anima non è altro, in fondo, che un apporto più abbondante di carità divina destinata alla sua Chiesa per la edificazione del Eegno di D i o sulla terra. A c c a d e di frequente, nel tempo in cui viviamo, che questa grazia non raggiunga lo 1 Cfr. Mt. 9, 38. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 310 Officiale scopo. Perché ciò si ottenga è necessario creare le condizioni favorevoli, in particolar m o d o nell'animo dei giovani, nell'ambiente familiare, nella comunità cristiana e nei luoghi stessi di formazione sacerdotale e religiosa. Nell'animo dei giovani, anzitutto. Per far loro accogliere c o n entusiasmo il dono della vocazione divina, occorre che questo ideale sia presentato ad essi nella sua vera realtà e c o n tutte le sue severe esigenze, c o m e 2 donazione totale di sé all'amore di C r i s t o e c o m e consacrazione irrevocabile al servizio esclusivo dell'Evangelo. A tale riguardo la testimonianza di un sacerdozio esemplarmente vissuto o il valore di una vita religiosa che si rivela in concreto nelle varie istituzioni riconosciute dalla Chiesa, hanno un peso considerevole, anzi preponderante. Il « vieni e seguimi » di Cristo a un futuro suo ministro passa attraverso il sacerdote, e così pure avviene analogamente per una vocazione religiosa. ÌJ vero che le difficoltà sono gravi per il sacerdote stesso, ma egli saprà trovare nella coscienza delle sue responsabilità nei riguardi dell'avvenire della Chiesa, una nuova sorgente di coraggio. Gli uomini, oggi più che mai, invocano coloro che annunceranno ad essi Gesù Cristo: ma « c o m e potranno sentirne parlare — dice San Paolo — se non vi è chi lo annunci? » . 3 Inoltre è necessario mettere in grado il giovane di intendere la v o c e di D i o che chiama, e di darvi il suo assenso. Qui la responsabilità delle famiglie è immensa, perché dipende in gran parte dall'atmosfera dell'ambiente familiare la possibilità di un fruttuoso dialogo interiore con D i o . Purtroppo in talune famiglie il clima non è né di fede né di amore. Diventare sacerdoti significa accettare di amare gli altri c o n una donazione eccezionale per intensità e qualità, in vista del R e g n o di D i o . Abbracciare lo stato religioso v u o l dire accettare che D i o basti alla propria vita, mettendo così in evidenza di fronte al m o n d o la presenza di D i o e del suo amore. Auspichiamo pertanto che nelle famiglie questi ideali trovino sempre più aperta rispondenza, e regni in esse un clima saturo di fede e di carità, condizione indispensabile perché una vocazione possa maturare. A questo punto il Nostro discorso si allarga per richiamare l'attenzione anche sulle responsabilità della comunità cristiana a questo riguard o . « I l dovere di dare incremento alle vocazioni sacerdotali — così si esprime il Concilio Vaticano II — spetta a tutta la comunità cristiana, che è tenuta ad assolvere questo compito anzitutto con una vita perfetta- 2 3 Cfr. Mt. 12, 29. Rom. 10, 15. Acta Pauli Pp. VI 311 4 mente cristiana » . Infatti è la stessa vocazione cristiana, fondata sul Battesimo, sulla Confermazione e sull'Eucaristia, che trova la sua espressione e il suo culmine nella vocazione sacerdotale e religiosa. Questa è inconcepibile, se quella non è stata precedentemente risvegliata e educata. Qui, pertanto, si ha l'indice chiaro e inequivocabile della vitalità delle singole comunità parrocchiali e diocesane. Una comunità che non v i v e generosamente secondo il Vangelo non può essere che una comunità povera di vocazioni. Là invece d o v e il sacrifìcio quotidiano tiene sveglia la fede e mantiene ad un alto livello l'amore di D i o , le vocazioni allo stato ecclesiastico sacerdotale continuano ad essere numerose. Ne abbiamo conferma dalla situazione religiosa nel m o n d o : i paesi d o v e la Chiesa è perseguitata sono paradossalmente i paesi d o v e le vocazioni maggiormente fioriscono, talvolta in sovrabbondanza. Si deve ancora notare che la responsabilità della comunità cristiana non si restringe al solo problema, già così delicato, del reclutamento delle vocazioni. In realtà essa si estende alla formazione stessa degli aspiranti al sacerdozio, poiché un clima di conformità al m o n d o e di rilassamento nello spirito di preghiera e di amore alla Croce non può non influire sul livello spirituale del seminario, e condurre così a soluzioni pratiche, nell'educazione del giovane clero, che sono in contrasto con i doveri essenziali di una vita sacerdotale. In tal m o d o verrebbe compromesso alla base il coraggioso sforzo di rinnovamento dei seminari, che, sulla linea del Concilio, è ovunque già felicemente in via di esecuzione. Tutto ciò deve convincere che invano si cercherebbero spiegazioni unicamente umane dell'attuale crisi delle vocazioni. Essa non è che un aspetto della crisi di fede che travaglia oggi il m o n d o . N o n è perciò rendendo più facile il sacerdozio — liberandolo per esempio da ciò che la Chiesa Latina da secoli considera suo sommo onore: il celibato — che si renderà più desiderato l'accesso al sacerdozio stesso. I giovani si sentiranno attirati ancor meno da un ideale di vita sacerdotale meno generosa. N o n è in questo senso che ci si dovrà orientare. Del resto là d o v e la preparazione al sacerdozio si svolge in una atmosfera satura di preghiera, di carità, di mortificazione, il problema del celibato neppure si pone, e i giovani trovano più che naturale consacrare se stessi a Cristo in una disponibilità piena e totale per il E e g n o di D i o . A b b i a m o voluto presentare questo quadro delle necessità più urgenti della Chiesa nel nostro tempo perché più facilmente la Nostra v o c e trovi 4 Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, 2. Acta Apostolicae Sedis - 312 Commentarium Officiale eco presso le anime generose, e perché più suasivo e pressante riesca l'invito alla ricerca dei rimedi mediante la collaborazione di tutti. Collaborazione che esige dalle nostre umili forze un'offerta piena, un massimo rendimento, ma facendo della fiducia in D i o e del ricorso ai mezzi soprannaturali le vere condizioni per l'efficacia delle nostre fatiche; giacché è ben più Iddio ad operare per la salvezza degli nomini, che non noi, i quali, c o m e avverte San Paolo, solamente « Dei ... sumus adiutores » . 5 E c c o allora che la Giornata mondiale per le vocazioni si traduce anzitutto in giornata di preghiera, espressione culminante di una preghiera abituale da cui la comunità cristiana non può dispensarsi. N o i pertanto nutriamo v i v a fiducia che dalle schiere dei cattolici di tutto il m o n d o , pensosi con noi di queste necessità così urgenti, e uniti a N o i in questa ansia, si eleveranno concordi e fervorose le suppliche per implorare da Gesù, B u o n Pastore delle anime, una novella e splendente fioritura di v o cazioni al sacerdozio e alla vita religiosa; e per invocare altresì la grazia dell'assistenza celeste sui privilegiati che Gesù ha chiamato alla sua sequela. A tale scopo Noi impartiamo di cuore l'Apostolica Benedizione a tutti coloro che accoglieranno il Nostro invito, e in special m o d o a quanti, nei seminari e nelle case religiose, si preparano nello studio e nella pietà ad essere un giorno cooperatori dell'ordine sacerdotale. Dal Vaticano, 15 marzo 1970 PAULUS PP. VI 6 1 Cor. 3, 9. 313 Sacra Romana Rota ACTA TRIBUNALIUM SACRA ROMANA ROTA Citationes edictales I SANCTI PAULI IN BRASILIA Nullitatis matrimonii (Pilon - Oliveira) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Nelson Pereira Oliveira, conventi in causa de qua supra, eumdem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. Romanae R o t a e (Piazza della Cancelleria, 1 - R o m a ) , in diem 25 iulii 1970, hora undecima, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii: An constet de matrimonii nullitate, in casu. Ordinarii locorum, parochi, et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedicti domini Nelson Pereira Oliveira, curare debent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur.* Angelus Di Felice, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 27 mensis aprilis a. 1970. Raphael Funghini, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Nelson Pereira Oliveira, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria), le 25 juillet 1970, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le casf Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit Nelson Pereira Oliveira, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 314 II BONONIENSIS Nullitatis matrimonii et dispensationis (Brescia - Bonora) Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Italiae Bonora, conventae in causa de qua supra, eamdem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. R o manae R o t a e (Piazza della Cancelleria, 1 - R o m a ) , in diem 5 augusti 1970, hora undecima, pro concordatione vel subsignatione huius alterius dubii: An consilium praestandum sit SS.mo pro dispensatione super matrimo- nio rato et non consummato, in casu. Ordinarii locorum, parochi, et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedictae dominae Italiae Bonora, curare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur.* Ovidius Bejan, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis Vicariatus Urbis, die 11 mensis maii a. 1970. Raphaël Eunghini, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M.me Italia Bonora, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 5 août 1970, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: Doit-on interroger le Saint-Père pour la dispense super rato et non consummato, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Mme Italia Bonora, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Sacra Romana 315 Rota III P ADORMITAN A Nullitatis matrimonii (Caravello - Citarelli) Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Gentilinae Citarelli, conventae in causa de qua supra, eamdem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. Romanae R o t a e (Piazza della Cancelleria, 1 - R o m a ) , in diem 5 augusti 1970, hora undecima, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii: An constet de matrimonii nullitate, in casu. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedictae dominae Gentilinae Citarelli, curare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur.* Ovidius Bejan, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 19 mensis maii a. 1970. Raphael Funghini, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de Mme Gentilina Citarelli, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 5 août 1970, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: Conste-t-il de la nullité du mariage dans le eas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Gentilina Citarelli, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. 316 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale IV VESTMONASTERIENSIS Nullitatis matrimonii (Millard - Ostrander) Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Ioannae Ostrander, conventae in causa de qua supra, eamdem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. Romanae R o t a e (Piazza della Cancelleria, 1 - R o m a ) , in diem .16 iulii 1970, bora undecima, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii: An constet de matrimonii nullitate in casu. Ordinarii locorum, Parochi, et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedictae dominae Ioannae Ostrander, curare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur.* Ioannes Angelus A b b o , Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 19 mensis maii a. 1970. Raphael Eunghini, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de Mme Jeanne Ostrander, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 16 avril 1970, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le easf Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Jeanne Ostrander, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Tribunal Vicariatus Urbis 317 TRIBUNAL VICARIATUS URBIS Citationes edictales I ROMANA Nullitatis matrimonii (Frieri - Restrepo Morales) Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Patritiae (vulgo Patricia) Restrepo Morales, quondam in Calle 44 N. 892, Bogota. Columbia domicilium habentis, in causa de qua supra conventae, eandem citamus ad comparendum coram Tribunali Primae Instantiae Vicariatus Urbis (Palazzo Apostolico Lateranense, Piazza S. Giovanni in Laterano 6, R o m a ) , aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, die 16 iunii 1970, hora 9,30 pro concordatione sequentis dubii: An constet de matrimonii nullitate in casu. Ordinarii locorum, parochi, fideles quicumque, notitiam habentes actualis commorationis praedictae dominae Patritiae Restrepo Morales curare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur.* Aemilius Boccalini, Iudex Instructor Ex aedibus Tribunalis Vicariatus Urbis die 21 aprilis a. 1970 I. Quattrini, V. Cancellarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de Mme Patricia Restrepo Morales défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de Première Instance du Vicariat de Rome (Piazza S. Giovanni in Laterano 6, Roma), le 16 juin 1970, à 9 heures 30, pour concorder le doute ci-dessous rapporté: Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le casf Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du heu de la résidence de ladite Patricia Restrepo Morales, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. 318 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II ROMANA Nullitatis matrimonii (Fisicaro - Castigliola) • Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Emmanuelae (vulgo Manuela) Florio, vid. Itali Balbo, in causa de qua supra testis, eandem citamus ad comparendum coram Tribunali Primae Instantiae Vicariatus Urbis (Palazzo Apostolico Lateranense, Piazza S. Giovanni in Laterano 6, R o m a ) die 15 iunii 1970, hora 10,30. Ordinarii locorum, parochi, fideles quicumque, notitiam habentes actualis commorationis praedictae dominae Emmanuelae Florio curare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur. Aemilius Boccalini, Iudex Instructor Ex aedibus Tribunalis Vicariatus Urbis die 21 aprilis 1970. Ioannes Quattrini, V. Cancellarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de Mme Manuela Florio Vid. Balbo, témoin en cette cause, nous la citons à comparaître, au siège du Tribunal de Première Instance, du Vicariat de Rome (Piazza S. Giovanni in Laterano 6, Roma) le 15 juin 1970, à 10 heures, 30. Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Manuela Florio, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Diarium Romanae Curiae 319 DIARIUM ROMANAE CURIAE Giovedì, 23 aprile 1 9 7 0 , il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, Sua Eccellenza il Signor JOHN EVERETT ROBBINS, primo Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario del Canada. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI ha nominato: 6 maggio » » 1970 II Rev. P. Said Marco O.P., Prelato Referendario del Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica. » Il Rev.mo Mons. Augustoni Gilberto, Prelato Uditore del Tribunale della Sacra Romana Rota. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato: 28 aprile 30 » » » » » 4 maggio » » » » » » 1970 II Rev. Mons. Berloco Antonio, Difensore del Vincolo del Tribunale della Sacra Romana Rota. » L'Emo Signor Card. Confalonieri Carlo, Prefetto della S. Congregazione per i Vescovi, Presidente della Pontificia Commissione per la Pastorale dell'Emigrazione e del Turismo. » S. E. Rev.ma Mons. Clarizio Emanuele, Arcivescovo tit. di Anzio, Vice Presidente della Pontificia Commissione per la Pastorale dell'Emigrazione e del Turismo. » Il Rev.mo Mons. Zagon Giuseppe, Segretario della Pontificia Commissione per la Pastorale della Emigrazione e del Turismo. » Il Rev. Mons. Conti Dino, Consultore della S. Congregazione per il Clero. » Il Dott. Salvaggi Giorgio, Ragioniere Generale della Prefettura degli Affari Economici della Santa Sede. » Il Dott. Labella Camillo, Segretario Aggiunto della Sezione Straordinaria delVAmministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica. » Il Dott. Stoppa Giorgio, Segretario Aggiunto della Sezione Straordinaria delVAmministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 320 ONORIFICENZE Con Breve Apostolico il Santo Padre Paolo VI ha conferito: La Gran Croce dell'Ordine Piano: 8 gennaio 1970. A S. E. il sig. Tamura Yukihisa {Giappone). Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha conferito: La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 10 novembre 1969. Al sig. Mikat Paolo (Essen). 11 dicembre » Al sig. TJrbaneja Bianco Luigi Filippo (Caracas). La Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 18 dicembre 1969. Al sig. Golzio Silvio (Roma). La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 29 agosto 1969. Al » » » Al 1 novembre » Al 15 » » Al 29 » » Al » » » Al 6 dicembre » Al 11 » » Al 3.1 » » Al 23 gennaio 1970. Al 4 febbraio » Al sig. Donahoe Riccardo (Halifax). sig. O'Hearn Pietro (Halifax). sig. Hornyold-Strickland Enrico (Lancaster). sig. Franceschini Giorgio (Ferrara). sig. Pediconi Mario (Roma). sig. Spinozzi Giandomenico (Teramo). sig. Tamborino-Frisari Achille (Otranto). sig. Cicchetti Amleto (Rieti). sig. Pisani Giuliano (Firenze). sig. Pasquini Dazio (Foligno). sig. Puxeddu Cornelio (Ales). Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, elasse civile: 13 20 23 23 29 15 28 » 4 giugno 1969. Al sig. Bresnan Edoardo (Liverpool). agosto » Al sig. Tong Du Quang (Saigon). settembre » Al sig. Scott Antonio (Westminster). ottobre » Al sig. Turner Bernardo Carlo Arturo (Westminster). » » Al sig. Sapinsky Erberto (Innsbruck). novembre » Al sig. Ganado Erberto (Malta). gennaio 1970. Al sig. Barioz Giuseppe (Lyon). » » Al sig. Pouzet Francesco (Lyon). febbraio » Al sig. Franceschi Lucio (Roma). NECROLOGIO 30 16 28 aprile 1970. Mons. Cavagna Alfredo Maria, Vescovo tit. di Tio. maggio » Mons. Sullivan Bernardino Jaime, Vescovo tit. di Alicarnasso. » » Mons. Hossu Giulio, Vescovo di CJuj-Gherla. An. et vol. LXII 15 Iuiui 1970 | ^ ^0 l§70N. 6 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana Acta SS. Congregationum Sacra Congregatio pro Institutione Catholica RATIO FUNDAMENTALIS INSTITUTIONIS SACERDOTALIS Notae Praeliminares In Synodo Episcopali, mense octobri 1967 E o m a e celebrata, sequens Quaesitum, a Cardinali Praefecto S. Congregationis pro Institutione Catholica propositum, a Patribus approbatum est: « A n opportunum videatur ut, enumeratis thematibus quae cunctis Rationibus Institutionis sacerdotalis inserantur oportet, praeparetur, una cum Conferentiis, Ratio quaedam Fundamentalis, ad normam D e creti Optatam totius ceterorumque documentorum conciliarium, quae in proxima Congregatione Plenaria S. Dicasterii pro Institutione Catholica examinetur atque definiatur, ita ut norma fiat omnibus Rationibus conficiendis, ad unitatem servandam simulque sanam varietatem admittendam ». Quod autem attinet ad memoratam thematum enumerationem, Sacra Congregatio peculiarem indicem — cui titulus De Ratione Institutionis sacerdotalis iuxta documenta Concilii Vaticani II renovanda — apparan- d u m curavit atque singulis Conferentiis Episcopalibus misit, quo in laboribus suis opportune adiuvarentur. 21 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 322 Officiale Quoad alterum munus, Fundamentalem nempe Rationem conficiendi, huius textus Conferentiis Episcopalibus hic proponitur tamquam necessaria via ad unitatem in varietate servandam. Quo clarius vero eius m o m e n t u m et finis pateant, haec quae sequuntur prae oculis habenda sunt: 1. Documentum h o c ita concipitur ut Conferentiis Episcopalibus, quarum est Rationes Institutionis sacerdotalis unicuique Nationi proprias conficere, solida fundamenta indicentur ad grave h o c munus facilius exsequendum v e l perficiendum, atque S. Congregationi pro Institutione Catholica certa criteria suppeditentur in singulis Rationibus ad normam D e creti Optatam totius, n. 1 examinandis et approbandis. 2. Huiusmodi D o c u m e n t u m , c u m a Conferentiarum Episcopalium delegatis pertractatum atque a Sancta Sede approbatum sit, quoad praecipua capita (quae inferius accuratius circumscribuntur) obligans habend u m est, ita ut, iuxta Primae Synodi Episcopalis v o t a , norma fiat omnibus et singulis Rationibus conficiendis.* * Ut essentialia ideoque necessario servanda ab iis quae talia habenda non sunt facilius distingui possint, haec notare oportet: a) Magna ex parte ex natura rei elucent quae ad rectam futurorum sacerdotum efformationem omnino necessario ubique requiruntur. &) In aliquibus paragraphis aperte indicantur quae, licet tamquam essentialia requirantur, pro locorum tamen adiunctis variare possunt; cf. v. gr. nn.: 60 (universa studiorum coordinatio), 75, 80, 81 (rationes studiorum, indices disciplinarum conficiendi), 93 examina, 84, 101 (ratio qua studiis specialibus et formationi post Seminarium perficiendae consulatur). c) Quaedam prorsus nonnisi ad modum exempli vel consilii practici adducuntur ad affirmata principia facilius applicanda: cf. v. gr. nn.: 9 (varietas mediorum ad vocationes fovendas), 39, 40, 41 (inculcatur necessitas seriae probationis sed tantum consiliantur quaedam media quibus ipsa obtineri potest), 48, 49, 50, 51 (inculcantur virtutes et praerogativae sacerdoti propriae, nonnulla vero media et modi tantum proponuntur ad eas excolendas), 52, 53, 54, 56 (affirmatur necessitas quorundam subsidiorum vitae spiritualis, quae tamen non tamquam exhaustiva habenda sunt), 91 (inculcatur quidem necessitas sed non modus methodos didacticas recognoscendi); 27 (elenchus variorum Moderatorum), 29 (ratio agendi et vivendi Moderatorum, v. gr. vita communis), 31, 36 (varietas mediorum ad paedagogicam et scientificam idoneitatem perficiendam), 38 (ea quae de consociata opera Professorum concrete dicuntur, v. gr. «saltem semel in mense conveniant»), 67, 68 (ratio qua alumnorum institutio uberius perfici potest), 89 (lectio communis librorum ad sensum criticum acuendum), 90 (coordinator studiorum), 94, 95, 97, 98, 99 (exercitationum pastoralium obiecta, loca et tempora nonnisi ad modum exempli adducuntur). Sacra Congregatio pro Institutione Catholica 323 Quod si in aliquibus Nationibus vel Regionibus rerum condiciones eiusmodi sint, quae etiam in rebus praecipuis peculiares quasdam sacerdotalis formationis huius Fundamentalis accommodationes postulent, ambitum excedentes Rationis, res inter Sacram Congregationem pro Institutione Catholica et eorum locorum Conferentias Episcopales pertractanda est. 3. Sicuti ex natura rei elucet, Documentum quaedam generaliora tantum fundamenta indicat, quibus Conferentiae Episcopales in propriis normis definiendis inniti debent. Eius est aptas indicare vias, quibus variis institutionis sacerdotalis necessitatibus opportune occurratur, atque certos fines designare, intra quos Seminariorum vita tuto progredi possit. Quare, pro variorum argumentorum natura, saepe D o c u m e n t u m diversas prospectat condiciones inter quas singulae Conferentiae v i a m eligere poterunt propriam et magis cuiusque loci condicionibus congruentem (cf. nn. 17, 18, 19, 42, 60, 63, 83, 84, 85, 97, 98, 99, 101). Itaque, maius uniuscuiusque Nationis b o n u m appetens, eius industriam atque incepta non cohibet, sed extimulat. 4. Inter normas in Documento propositas, aliae iam ad instar articulorum redactae sunt, ita ut, si placuerit, integre in nationales Institutionis sacerdotalis Rationes inseri possint (v. gr. nn.: 5-7, 11-14, 16, 20-26, 28-41, 44-58, 67-74, 76-79, 82, 86-89, 94-95, 99); aliae, contra, nonnisi principia tradunt ad ulteriorem requisitam elaborationem dirigendam (v. gr. nn.: 9, 15, 19, 27, 42, 43, 61-66, 75, 80, 93, 98, 99, 101). 5. In Documento conficiendo opus erat ante omnia tribus hisce necessitatibus pro viribus consulere: claritati, ut variae quae hodie hic illic divulgantur ambiguae opiniones circa formationem sacerdotalem dissiparentur; universalitati, ut pro varietate condicionum, opportunae suppeditarentur normae ad constituendas leges diversis locis accommodatas; actualitati, ut nostrae aetatis quaestionibus in sacerdotali formatione ante omnia consideratis, insurgentibus periculis remedia adhiberentur. 6. Documentum penitus imbutum est spiritu Concilii Vaticani I I , atque ipsa eius verba alicubi refert. Experientia enim docet non esse superfluum aliquas obligatorias Concilii normas et principia iterum atque iterum in medium proferre, ne forte neglegantur, eo q u o d in Ratione Fundamentali expresse non nominentur ( v . gr. nn.: 11, 13, 20, 29, 30, 44, 45, etc.). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 324 7. Has igitur normas D o c u m e n t u m admisit, ut Conferentiis Episcopalibus in praeparanda vel recognoscenda Eatione Institutionis sacerdotalis quam maximo adiumento esset; nihil omittere q u o d utile videretur; nihil superflui addere; nihil u m q u a m inculcare nisi q u o d universaliter valet; ad praesentem rerum statum semper attendere. H o c posito multiplici fine, non poterat non adesse aliquis defectus in partium proportione, cum hic fusius, illic autem brevius, hic ad m o d u m codicis, illic ad m o d u m directorii agendum esset: decus enim necessitati cedat oportet. Introductio Hodierni conatus ad Seminaria renovanda, quibus Concilium Vaticanum II per decretum De institutione sacerdotali praecipuas et generaliores normas praestituit ut tuto procederent ac salutare pietatis, scientiae et pastoralis fervoris incrementum in candidatis ad sacerdotium producer e t , ulteriores quasdam determinationes exigunt, ut peculiaribus singularum nationum necessitatibus quam optima ratione accommodentur atque illa catholici sacerdotii unitas et figura servetur, quam ipsa rei natura 1 postulat et idem Concilium enixe inculcavit. H a c igitur duplici necessitate prae oculis habita, Fundamentalis, quae hic proponitur, Eatio Institutionis sacerdotalis a Sacra Congregatione pro Institutione Catholica et a Delegatis Conferentiarum Episcopalium communi nisu consilioque elaborata est, nec sine constanti sollicitudine sincerisque votis ut et genuinus Concilii Vaticani II spiritus et pastoralis finis fideliter in h o c documento significarentur atque, definitiore forma expressi, efficacius conferre possent ad educationis operam in Seminariis novis temporum necessitatibus aptandam. 1. Quo sensu Concilium Vaticanum II Seminarii institutionem confirmet. Suam de Seminariis experientiam, iam pluribus comprobatam saeculis, Ecclesia in Concilio Vaticano II ut validam retinendam decrevit, asserens Seminaria necessaria esse tamquam institutiones ad sacerdotes efforman- dos ordinatas et potioribus illis educationis elementis praeditas, quae c o niunctim cum aliis ad integram futurorum presbyterorum formationem 1 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, Prooem. ; Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, nn. 1, 2, 7 et passim. Sacra Congregatio pro Institutione Catholica 325 2 possunt efficaciter conferre. Probatam vero hanc ad sacerdotium viam denuo confirmando, minime silentio praeterire voluit varias et multiplices necessitates, ex vetustate instrumentorum vel ex mutatis condicionibus decursu temporum exortas, admisitque, vel etiam praescripsit immutationes non paucas, quibus huius utilissimae institutionis vis et paedagogica efficacia augerentur. Etsi diverso m o d o Concilium locutum est de Seminariis quae Maiora et de iis quae Minora dicuntur, quaedam tamen definivit quae de utrisque 3 valent. Antequam vero peculiaria utriusque problemata in medium proferantur, necesse est ut primum ea bene considerentur, quae omnibus infra dicendis q u o d a m m o d o praesupponenda sunt: Seminarium, utpote iuve4 num communitatem, primam v i m aptitudinemque suam ad futuros sacerdotes formandos ex ipsis condicionibus moribusque loci derivare, in quo iuvenes vivere solent, cuius veluti aerem respirant, in quo definiendo et in melius immutando ipsi partem habent. Agitur de variis concurrentibus elementis, c u m internis tum externis; de totius communitatis structura deque eius spiritu, qui meliora sive inhibere sive provehere potest, cuiusque influxus vario gradu in omnibus manifestatur. 5 H a c igitur in re, primum Moderatorum munus in h o c consistit, ut consociatam omnium operam ad spirituales has condiciones inducendas perficiendasque obtineant. Eiusmodi enim sint oportet, ut quicumque Seminarium ingreditur, necessaria in eo inveniat auxilia ad propriam vocatio6 nem excolendam atque integre exsequendam Dei voluntatem. Neque ad finem hunc assequendum parvi aestimentur quae ad rerum materialium dispositionem pertinent: loci scilicet, aedium, supellectilis et ceterarum rerum sobria et digna compositio, c u m iuvenum vita congruens. 2. De condicione iuvenum nostrae aetatis circa educationem. Praeterea, in quavis sana Seminariorum renovatione, oportet omnino considerentur praesentis quoque temporis adiuncta earumque peculiares 2 Cf. Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, nn. 4-6. 3 Ibid., n. 3. * Accuratior Seminarii descriptio refertur in p. 342 nota 74. 5 Pius X I I , Adhort. Apost. Menti Nostrae, 23 sept. 1950: A. A. S. 42 (1950), p. 685; Paulus V I , Alloc. Non è senza, habita occasione inaugurationis novarum aedium Pont. Collegii Longobardici Romae, 11 nov. 1965: Insegnamenti di Paolo VI, I I I , pp. 604-605, Typis Polyglottis Vaticanis 1965. 6 Ioannes X X I I I , Alloc. È grande, I<> Conventui Romae habito ex universa Italia vocationibus sacris fovendis, 21 apr. 1961: A. A. S. 53 (1961), p. 311. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 326 7 necessitates circa educationem. Iuvenes enim, qui a divina Providentia ad munus sacerdotale inter nostrae aetatis homines exercendum vocantur, peculiares animorum habitus referunt, c u m mente ingenioque hodiernorum hominum congruentes. Sic, percipitur in eis ardens sinceritatis desiderium et veritatis in variis animi sui manifestationibus; percipitur magna propensio ad omnia n o v a et insolita amplectenda; aestimatio mundi eiusque progressus technici et scientifici; voluntas inserendi se penitius in mundum ut ei serviat; sensus « solidarietatis » praesertim cum hominibus humilioris condicionis et oppressis; spiritus communitatis. Sed, praeter haec omnia, animadvertitur in eis etiam diffidentia erga omnia vetera antiquo usu recepta, mobilitas in consiliis capiendis, inconstantia in propositis ad effectum deducendis, defectus docilitatis ad verum progressum spiritualem pernecessariae, animus difficilis et censorius erga auctorita8 tem et varias institutiones societatis civilis et ecclesialis, etc. Omnes has peculiares qualitates educator in sua opera paedagogica non solum non neglegit, sed etiam intellegere studet et, quantum potest, cooperantibus ipsis futuris sacerdotibus, ad suum formationis finem vertere, semper tamen bene distinguens quae inter eas plus vel minus vel nullo m o d o conferant ad aptiorem conformationem sacerdotalem, i m m o eidem educationi officiant. Omnibus consideratis, ignorari non potest nonnullas difficultates, praesertim hisce postremis annis, exortas esse sive ex iuventute sive ex hodierna societate, quae in totam formationis operam v i m suam exercent et ideo maiores nisus ab educatoribus postulant. D u o autem in nostrae aetatis iuvenibus praesertim animadvertenda sunt: eos impensius sentire tum propriae personae dignitatem t u m res hominesque huius mundi sive quoad eius indubia bona, sive etiam quoad eius peculiarem statum spiritualem, qui neglegentiam religionis magis in 9 dies redolet. D u o haec et alia etiam elementa in animis commixta, mentem quamdam veluti communem creant, quae exigit ut in Seminariis, 7 Cf. Conc. Vat. I I , Decl. de educatione christiana Gravissimum educationis, Introd.; Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, cap. I I ; Alloc. Salutiamo con vivissima, moderatoribus consociationis Scouts Cattolici Italiani», 5 nov. 1966: s v. d. Paulus V I , «Movimento Adulti Insegnamenti, IV, pp. 538ss. Cf. Paulus V I , Nuntius radiophon. La ricorrenza, occasione festi Nativitatis Do- mini, 22 dec. 1964: Insegnamenti, II, p. 761; Alloc. Le parole, ad sodales Confoedera- tionis universitariae Catholicae Italicae (FUCI), 6 dec. 1966: Insegnamenti, IV, p. 611; Alloc. Noi sappiamo, Christifidelibus coram admissis, 25 sept. 1968: Insegnamenti, V I , pp. 927 ss. 9 Cf. Conc. Vat. I l , Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, nn. 25, 26, 41; Paulus V I , Alloc. Salutiamo con vivissima, cf. nota 7. Sacra Congregatio pro Institutione Catholica 327 praeter alia adhibita remedia, maior personae aestimatio habeatur, tollatur quidquid habet iniustificatae « conventionis » rationem, omnia ad veritatem et caritatem fiant, inter omnes dialogus veri nominis instituatur, rationes cum mundo, pro iusta rectae formationis necessitate, frequentiores foveantur, denique omnia, quae praecipiuntur et postulantur, veram qua nituntur rationem ostendant et liberis animis fiant. 10 Si haec exigunt ut quaedam formationis elementa antiquo usu recepta recognoscantur, paedagogicam etiam veri nominis operam requirunt, quae, in mutua fiducia et intellegentia innixa, rectam libertatis notionem habeat et sciat praesertim probe discernere educationis media et fines. Si enim circa media utilis dialogus et fructuosa inquisitio una cum alumnis institui potest, finis Seminarii et universae educationis iam ab initio est semper prae oculis bene retinendus tamquam omnium considerationum fundamentum, 11 ad q u o d quaevis huiusmodi disputatio se referre debet. Quo clarius enim sublimis formationis finis iuvenibus proponetur, eo libentius illi aptiora media ad eum adipiscendum communi consilio quaerent, atque ducti proposito boni communis et voluntate Dei verum libertatis et auctoritatis sensum 3. De notione sacerdotii catholici assequentur. tamquam fine sacerdotalis educationis proprio. Proprius sacerdotalis educationis finis nititur notione sacerdotii catholici, qualis oritur ex revelatione divina, constanti Ecclesiae traditione et magisterio illustrata. Haec doctrina, quae omnem Eationem Institutionis sacerdotalis informare debet, propriam v i m et sensum ei infundendo, ex ipsis Concilii Vaticani II verbis erui potest: Omnis sacerdotalis potestas et ministerium in Ecclesia Catholica originem suam trahit ab unico et aeterno sacerdotio Christi, qui a Patre sanctificatus et missus in mundum (cf. Io. 10, 36), eiusdem sacerdotii sui apostolos imprimis et eorum successores, episcopos, participes fecit. De uno eodemque sacerdotio Christi varia Ecclesiae membra varia ratione participant: Simplicem quemdam huiusmodi participationis gradum constituit sacerdotium commune fidelium, qui, per baptismum et Spiritus Sancti unctionem « consecrantur in d o n u m spiritualem et sacerdotium 10 Cf. Conc. Vat. I I , Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, n. 31. J1 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, passim. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 328 sanctum, ut per omnia opera hominis christiani spirituales offerant hostias » . 1 2 Diverso m o d o quam fideles sacerdotium Christi participant Presby- teri, qui, « quamvis pontificatus apicem non habeant et in exercenda sua potestate ab Episcopis pendeant, cum eis tamen sacerdotali honore c o niuncti sunt et vi sacramenti Ordinis ad imaginem Christi summi atque aeterni sacerdotis (cf. Hebr. 5, 1-10; 7, 24; 9, 11-28) ad Evangelium praedicandum fidelesque pascendos et ad divinum cultum celebrandum consecrantur, ut veri sacerdotes N o v i Testamenti » . presbyterorum sacerdotium ministeriale superat 1 3 H a c ratione igitur commune fidelium sa- cerdotium, c u m per illud aliqui in corpore Ecclesiae Christo Capiti assimilentur atque promoveantur « ad inserviendum Christo Magistro, Sacerdoti et Regi, cuius participant ministerium, quo Ecclesia in populum Dei, Corpus Christi et Templum Spiritus Sancti, hic in terris indesinenter aedificatur » . 1 4 «Sacerdotium autem commune fidelium et sacerdotium ministeriale seu hierarchicum, licet essentia et non gradu tantum differant, ad invicem tamen ordinantur; unum enim et alterum suo peculiari m o d o de uno Christi sacerdotio participant » . 1 5 Sacerdotio aucti, Presbyteri multiplices ineunt relationes cum proprio Episcopo, cum ceteris sacerdotibus et cum populo D e i . 16 Etenim « presby- teri omnes, una cum Episcopis, unum idemque sacerdotium et ministerium Christi ita participant, ut ipsa unitas consecrationis missionisque requirat hierarchicam eorum communionem cum Ordine E p i s c o p o r u m . . . Episcopi igitur... illos habent ut necessarios adiutores et consiliarios in ministerio et munere docendi, sanctificandi et pascendi plebem Dei » . 1 7 Ipsi cum suo Episcopo « unum presbyterium constituunt, diversis quidem officiis mancipatum. In singulis localibus fidelium congregationibus Episcopum, quocum fidenti et magno animo consociantur, q u o d a m m o d o praesentem reddunt eiusque munera et sollicitudinem pro parte suscipiunt et cura quotidiana exercent » . 1 8 Vera haec in uno eodemque presbyterio dioecesano participatio in- 12 Conc. Vat. I I , Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 10. 13 Ibid., n. 28. 14 Conc. Vat. I I , Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 1. 15 16 Conc. Vat. I I , Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 10. Quod quidem praesertim in spirituali et pastorali alumnorum formatione prae oculis habendum est (cf. cap. V I I I et X V I ) . 17 18 Conc. Vat. I I , Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 7. Conc. Vat. I I , Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 28. Sacra Congregatio pro Institutione Catholica 329 tima et multiplicia ligamina constituit inter ipsos quoque sacerdotes. « Presbyteri, per Ordinationem in Ordine presbyteratus constituti, omnes inter se intima fraternitate sacramentali nectuntur » , 1 9 « quae sponte ac liben- ter sese manifestat in mutuo auxilio, tam spirituali quam materiali, tam pastorali quam personali, in conventibus et communione vitae, laboris et caritatis » , 2 0 « ita ut manifestetur illa unitas qua Christus voluit suos in unum esse consümmatos, ut agnoscat mundus Filium missum esse a Patre » . ^ Omnis tamen presbyter éx populo Dei sumitur ut pro eodem populo constituatur. Sed licet vi sacramenti Ordinis munus patris et magistri presbyteri exerceant, « t a m e n simul Cum omnibus christifidelibus sunt discipuli Dòmini, Dei vocantis gratia Eius Eegni participes facti. Cum omnibus enim in fonte baptismi regeneratis Presbyteri sunt fratres inter fratres, utpote membra unius eiusdemque Christi Corporis, cuius aedificatio omnibus demandata est » . 2 2 Quapropter « fidelium, quos spiritualiter baptismate et doctrina genuerant (cf. 1 Cor. 4, 15; 1 Pt. 2, 23), curam tamquam patres in Christo agant. Forma facti gregis ex animo (cf. 1 Pt. 5, 3 ) , suae communitati locali ita praesint et inserviant, ut ista digne v o cari possit illo nomine, quo unus et totus Populus Dei insignitur, Ecclesiae scilicet Dei (cf. 1 Cor. 1, 2; 2 Cor. 1, 1). Memores sint se sua cotidiana conversatione et sollicitudine fidelibus et infidelibus, catholicis et non catholicis, faciem ministerii vere sacerdotalis et pastoralis exhibere, omnibusque testimonium veritatis et vitae reddere debere, et ut boni pastores illos quoque quaerere (cf. Lc. 15, 4-7), qui baptizati quidem in Ecclesia catholica a praxi sacramentorum, vel immo a fide defecerunt » , 2 3 ita ut per indefessam eorum operam « Ecclesia ut universale salutis sacramentum » 2 4 coram omnibus eluceat et signum fiat praesentiae Dei in m u n d o . 25 « Vita et verbo, una cum religiosis atque suis fidelibus, demonstrent E c clesiam sola sua praesentia, cum omnibus quae continet donis, inexhaustum fontem esse illarum virtutum, quibus mundus hodiernus maxime indiget » . 2 6 « Munus vero Pastoris non ad fidelium singillatim curam habendam coarc19 2 Conc. Vat. I I , Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 8. " Conc. Vat. II, Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 28. 21 Conc. Vat. I I , Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 8. 22 Ibid., n. 9. 23 Conc. Vat. I I , Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 2S. 24 Ibid., n. 48. 25 26 n. 43. Cf. Conc. Vat. I I , Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n. 15. Conc. Vat. I I , Const. past. de Ecclesia in mundo huius temporis Gaudium et spes, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 330 tatur, sed etiam ad genuinam communitatem christianam efformandam proprie extenditur » , versalitatis imbuta 2 7 quae genuino spiritu missionali et catholicae uni- esse debet. Ministerium presbyterale, quale a Concilio Vaticano II exponitur, absolvitur praecipue in ministerio verbi et opere sanctificationis. « Cum enim nemo salvari possit, qui prius non crediderit, Presbyteri, utpote Episcoporum cooperatores, primum habent officium Evangelium Dei omnibus evangelizandi » , 2 8 mandatum exsequentes Domini: Euntes in mundum universum praedicate evangelium omni creaturae (Me. 16, 16). Quod tunc explent, quando « s i v e . . . conversationem inter gentes habentes bonam, ad D e u m glorificandum eas adducunt, sive, aperte praedicantes, mysterium Christi non credentibus annuntiant, sive catechesim christianam tradunt vel Ecclesiae doctrinam explanant, sive sui temporis quaestiones sub luce Christi tractare student » . 2 9 At ministerium verbi eo tendit, ut homines ad fidem et sacramentum salutis adducantur, culmenque suum attingit in Eucharistiae celebratione: « Suum vero munus sacrum (presbyteri) maxime exercent in eucharistico cultu vel synaxi, qua in persona Christi agentes Eiusque mysterium proclamantes, v o t a fidelium sacrificio Capitis ipsorum coniungunt, et unicum sacrificium N o v i Testamenti, Christi scilicet Sese Patri immaculatam hostiam semel offerentis (cf. Hebr. 9, 11-28), in sacrificio Missae usque ad adventum Domini (cf. 1 Cor. 11, 26) repraesentant et applicant. Pro fidelibus autem poenitentibus vel aegrotantibus ministerio reconciliationis et alleviationis summe funguntur, et necessitates ac preces fidelium ad D e u m Patrem afferunt (cf. Hebr. 5 , 1 - 3 ) » . 3(> Itaque munus praedicationis id habet proprium, ut munere sanctificationis compleatur, quo sacerdos, Christi personam gerens, in Ecclesia aedificanda cooperatur. Populo autem Dei per evangelicam praedicationem atque sacramenta et praecipue per Eucharistiae celebrationem congregato praeest Presbyter. Talis ideo esse debet, qui ab omnibus pariter agnosci possit ut Christi Capitis vices gerens: n a m « munus Christi Capitis et Pastoris pro sua parte auctoritate exercentes, Presbyteri, nomine Episcopi, familiam Dei, ut fraternitatem in unum animatam colligunt, et per Christum in Spiritu ad D e u m Patrem adducunt. Ad h o c autem ministerium exercendum, sicut 27 Conc. Vat. I I , Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 6. 28 Ibid., n. 4; Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 28. 29 Conc. Vat. I I , Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 4. 30 Conc. Vat. II, Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 28. 331 Sacra Congregatio pro Institutione Catholica ad cetera munera Presbyteri, confertur potestas spiritualis » . 3 1 Hac po- testate sacerdotium ministeriale seu hierarchicum a sacerdotio communi fidelium non gradu tantum sed essentia differt. 32 N a m , etiamsi fideles ali- quam partem habere possint et debeant in munere evangelico et pastorali, 33 solus is qui sacrum presbyteratus ordinem accepit, ministerium sa- cramentale, et praecipue eucharisticum, a quo alia ministeria derivantur et ad quod tendunt, plene exercere potest. Ideoque segregatus in evangelium Bei (Born. 1, 1), totam suam vitam Dei et hominum servitio devo- vere, animam i m m o suam pro ovibus ponere non dubitet. 34 4. De sacerdotis actione et vita in praesentibus rerum adiunctis. Munus sacerdotale, quale ab Ecclesia essentialiter definitum est, exercetur hodie in condicione rerum omnino nova, quae ex novis hominum necessitatibus et ex natura civilis cultus hodierni manifestatur. 35 Necessitates hominum hodie determinantur potissimum sive a nobilitata persona humana, sive a progrediente immutatione sensus religiosi. Si non semper re et expresse, saltem virtualiter cuivis homini sua agnoscitur dignitas humana, ius progrediendi, manifestandi mentem suam libere, et partem habendi in suipsius et rerum progressu. Et prout plenior dominatio hominis in mundo instauratur, c u m magnis mutationibus socialibus coniuncta, minus spatii conceditur antiquitus receptis formis vitae christianae. D u m enim, in hac generali rerum conversione, christiani quidam coetus formam vitae religiosae exhibent magis personalem, quae 31 Conc. Vat. I I , Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 6. 32 Conc. Vat. I I , Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 10. 33 Ibid., nn. 11, 12. 34 Conc. Vat. I I , Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 13. 35 Nova haec rerum condicio in qua apostolica sacerdotis opera exercetur in Con- cilii Vat. II et recentioribus Summorum Pontificum documentis accuratius describitur, v. gr.: Conc. Vat. II, Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes; Ioannes X X I I I , Litt. Encycl. Pacem in terris, 11 apr. 1963: A. A. S. 55 (1963), pp. 257ss.; Litt. Encycl. Mater et Magistra, 15 maii 1961: A. A. S. (1961), pp. 401 ss.; Paulus V I , Litt. Encycl. Ecclesiam suam, 6 aug. 1964: A. A. S. 56 (1964), pp. 609 ss. ; Litt. Encycl. Populorum progressio, 26 mart. 1967: A. A. S. 59 (1967), pp. 257ss.; Alloc. Potrebbe bastare, iis qui interfuerunt Conventui Romae habito de pastorali animarum cura hodiernis necessitatibus accommodanda, 9 sept. 1966: Insegnamenti, IV, pp. 388-392; Alloc. Benedicamus Domino, ad Exc.mos Praesules ex Americae Latinae regionibus secundo Generali Coetui Medellii interfuturos, 24 aug. 1968: Insegnamenti, V I , pp. 403 ss. ; Alloc. Questo annuale incontro, ad Concionatores quadrages. et Parochos Romae, 17 febr. 1969: L'Osservatore Romano, 17-18 febr. 1969, p. 1; Alloc. Il Sig. Cardinale, ad Sacrum Collegium, 15 dec. 1969: L'Osservatore Romano, 15-16 dec. 1969, pp. I s . Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 332 manifestatur ex peculiari reverentia erga v e r b u m Dei et Sacram Liturgiam et ex maturiore acquisita conscientia, magis etiam in dies eorum numerus percrebrescat, qui debitam c u m Ecclesia consuetudinem partim vel omnino amittunt, et in naturalem quamdam religionem et ethicam propendent. I m m o , saepius eo usque pervenitur ut atheismus •— quondam potius philosophas reservàtus — communior in dies evadat ac plurium mentes lente imbuat. Hi autem varii aspectus civilis cultus nostrae aetatis prae oculis constanter habendi sunt, cum ad eos respiciat oportet vita ac36 tioque sacerdotis eiusque ad munus suum praeparatio. . Iuvenes enim qui Seminarium hodie ingrediuntur, in huiusmodi civili consortio inserti sunt per varias communicationis socialis rationes, et in animis suis afficiuntur quaestionibus, quae religionem et praesertim sacerdotalem actionem et vitam respiciunt. Saepe ad theologica studia accedunt sincera quidem voluntate serviendi D e o et hominibus in vita sacerdotali, quin tamen, ut olim mos erat, certa perspectaque habeant bona religionis, quorum praecones et administri aliquando fieri debent. H a e c autem et graves quandoque in Seminario difficultates suscitant, et verum ac praecipuum obiectum educationis constituunt, ad quod moderatores peculiari sollicitudine attendant oportet. In sua formandi ratione conentur imprimis non tam subitaneo et radicali interventu varia huiusmodi obstacula removere, sed potius gradatim animos intentionesque purgare et praesertim uti prudenti iudicio ac moderatione, ut quidquid sani est in iis quae iuvenes appetunt, magis in dies progrediatur et roboretur, atque ita possit in posterum sacerdotalis eorum vita et opera fructus ferre uberiores. Ad h o c autem auxilio esse poterit non solum eorum magnus alacerque animus et ardens studium subveniendi societati humanae, sed quandoque etiam ipsa ab iis superanda dubia et critica fidei perscrutatio, c u m homines, ad quos sacerdotes mittentur, incerta et ambigua religione imbuti, magisterium sacerdotis haud inertes facilesque accipiant, nec sine praeiudicatis opinionibus credant teneantque doctrinam, quam eos sacerdos ex officio edocere contendit. Iuvenes igitur ita educandi sunt, ut peculiaris haec condicio, quam hodie una cum tota Ecclesia experiuntur, nedum eos in periculum cadendi animis adducat, eos ad nova experienda auxilia novasque vias temp- 36 Conc. Vat. I I , Const. past. de Ecclesia in mundo huius temporis Gaudium et spes, nn. 4-10; Paulus V I , Homilia Hodie Concilium, in IX Concilii Vat. II Sessione, 7 dec. 1965: Insegnamenti, I I I , pp. 720 ss. 333 Sacra Congregatio pro Institutione Catholica tandas, spe fideque in D e u m erectos, extimulet, quibus cum nostrorum temporum nominibus facilius communicare valeant. Mundum enim « qua* lis hodie dilectioni et ministerio Pastorum Ecclesiae concreditur, sic Deus dilexit, ut Filium suum Unigenitum pro ipso daret (cf. Io. 3, 16). Revera, mundus hic, multis quidem peccatis detentus sed non parvis etiam facultatibus praeditus, Ecclesiae lapides vivos (cf. 1 Pt. 2, 5) praebet, qui coaedificantur in habitaculum Dei in Spiritu (cf. Eph. 2, 22). I d e m Spiritus Sanctus, dum Ecclesiam impellit ut ad mundum huius temporis adeund u m novas vias aperiat, congruas quoque ministem sacerdotalis accommodationes suggerit ac fovet » . 3 7 Haec n o v a sacerdotalis actionis et vitae accommodatio plurimorum animos nostra aetate inquiétât et occupat et ubique varii generis quaestiones suscitat. H i n c quoque fit ut de sacerdote ipso, de eius natura, de proprio eius loco in sinu societatis, de eius vitae condicione et de eius aptiore praeparatione ad munus suum efficacius exercendum, multa ore et scripto agitata sunt atque proposita. 38 Haec Seminarium, uti patet, debebit num- quam ignorare vel neglegere sed, contra, sollicite tueri ac servare quae sacerdotii certa et perennia b o n a sunt. Huius Rationis Fundamentalis erit haec acquisita bona in tuto collocare; cetera vero contingentia elementa necessitatibus locorum et temporum accommodanda curabunt Conferentiae Episcopales plena libertate. I. Normae Generales 39 1. Ratio Institutionis sacerdotalis a Conferentia Episcopali ad normam n. 1 Decreti Optatam totius statuta, a Sacra Congregatione pro Institutione Catholica prius « ad experimentum » approbatur. Quod si intra tempus experimenti aliqua urgens necessitas oriatur Rationem aliqua parte novis adiunctis accommodandi, huiusmodi mutationes non excluduntur, dummodo tempestive admoneatur Sancta Sedes. Ante expletum experimenti tempus Ratio a Conferentia Episcopali ex acquisita experientia recognoscenda erit, Commissione Episcopali de 37 Conc. Vat. I I , Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 22. 38 Paulus V I , cf. Alloc. Questo annuale incontro, 1. c; cf. Alloc. Il Sig. Cardinale, 1. c, cf. nota 35. 39 His normis generaliora quaedam capita Conferentiis Episcopalibus proponuntur, quibus proprias cuiusque Nationis Rationes Institutionis sacerdotalis conficiant. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 334 Seminariis 40 et viris peritis adiuvantibus, atque novae approbationi eius- d e m Sacrae Congregationis subicietur. Eiusmodi recognitio et approbatio postea certis temporibus repetentur, prout singulis Conferentiis Episcopalibus necessarium vel utile visum fuerit. Solis Conferentiis Episcopalibus, non autem singulis Episcopis, ius et officium competit statuendi Rationem Institutionis sacerdotalis in propria natione vel regione et approbandi peculiaria experimenta, si quae opportune introducenda videantur. 2. Normae Rationis sic elaboratae servandae erunt in omnibus cleri dioecesani Seminariis sive regionalibus sive nationalibus; earum autem particulares accommodationes ab Episcopis competentibus determinandae erunt in Ordinationibus (règlement, regolamento, Lebensordnung, Rule of Life, reglamento) unicuique Seminario propriis. His normis etiam Rationes Institutorum Religiosorum, congrua congruis referendo, accommodandae sunt. 41 U b i Seminarii alumni studia philosophica et theologica apud Facultates vel alia Superiorum studiorum Instituta peragunt, quoad studia re2 spiciendum erit ad ea quae in documento, cui titulus Normae quaedam,* sub n. 33 a Sacra Congregatione pro Institutione Catholica statuta sunt. 3. Ratio fundamentalem institutionem sacerdotalem complectitur, nempe humanam, spiritualem, intellectualem et pastoralem; quae partes apte componi debent, ut sacerdos Christi pro nostrorum temporum necessitatibus praeparetur. 4. Tota institutio sacerdotalis, ratione habita documentorum Sanctae Sedis quae formationem alumnorum respiciunt, informetur oportet im- 40 Vel a Commissione aut Secretariatu, cui Seminariorum cura concredita est. Quae Commissiones vel Secretariatus, sicuti etiam sic dictae Commissiones technicae peritorum, a Synodo Episcopali a. 1967 maxime commendatae sunt; earum autem compositio, munus atque competentia a Conferentia Episcopali accuratius determinanda 41 Cf. Conc. Vat. II, Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, sunt. Prooem.; Paulus V I , Motu proprio Ecclesiae Sanctae, 6 aug. 1966: A. A. S. 58 (1966), p. 781; ad territoria missionum quod attinet, cf. Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n. 16. 42 Normae quaedam ad Constitutionem Apostolicam Deus scientiarum Dominus de studiis academicis ecclesiasticis recognoscendam, editae a S. Congregatione pro Institutione Catholica, 20 maii 1968. Sacra Congregatio pro Institutione Catholica 335 primis spiritu et normis Concilii Vaticani I I , prout elucent ex Decreto Optatam totius atque ex aliis Constitutionibus et Decretis, quae clericorum educationem attingunt. 43 II. De pastorali cura vocationum 5. Vocatio ad sacerdotium in ampliorem inseritur ambitum vocationis christianae, in sacramento baptismi radicatae, qua Populus Dei « a Christo in communionem vitae, caritatis et veritatis constitutus, ab Eo etiam ut instrumentum redemptionis omnium adsumitur et tamquam lux mundi et sal terrae (cf. Mt. 5, 13.16) ad universum mundum emittitur » . 4 4 Haec vocatio, suscitata a Spiritu Sancto, « qui varia sua dona, secundum divitias suas atque ministeriorum necessitates ad utilitatem Ecclesiae dispertit (cf. 1 Cor. 12, 1-11) » , 4 5 ordinatur ad aedificationem Corporis Christi, in qua « diversitas viget membrorum et officiorum » . 4 6 6. Omnes vocationes tamquam manifestationes investigabilium divitiarum Christi (cf. Eph. 3, 8) in Ecclesia magni aestimandae sunt, ideoque omni cura et sollicitudine excolendae ut maturescant et augeantur. Ad totam igitur christianam communitatem, 47 sed peculiari m o d o « ad sacerdotes, qua in fide educatores, pertinet curare sive per se sive per alios, ut singuli fideles ad suam propriam vocationem secundum Evangelium excolendam, ad sinceram operosamque caritatem, et ad libertatem, qua Christus nos liberavit, in Spiritu Sancto adducentur A , turitatem christianam consequantur » . 43 4 ita ut suam « ma- 4 9 V. gr. Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, Decl. de educa- tione christiana Gravissimum educationis, Decr. fectae caritatis, Const. dogm. de Ecclesia de accom. Lumen gentium, renov. de Oecumenismo Const. Decr. de S. Liturgia Sacrosanctum licam actuositatem, Decr. de activ. Concilium, mission. vitae religiosae Per- Const. mundo huius temporis Gaudium et spes, Decr. 44 8 past. de Eccl. in Unitatis redintegratio, de apostolatu laicorum Aposto- Ecclesiae Ad gentes divinitus, etc Conc. Vat. I I , Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 9; cf. Paulus V I , Alloc. Il Nostro desiderio, Christifidelibus coram admissis habita, 5 maii 1965: Insegnamenti, I I I , pp. 928 s. 45 Conc. Vat. I I , Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 7. 46 Ibid. 47 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 2. 48 Conc. Vat. I I , Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 6. 49 Ibid. ; cf. Decr. de past. Episeop. munere in Ecclesia Christus Dominus, n. 15. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 336 Officiale 7. Inter multiplices vocationes a Spiritu Sancto in P o p u l o D e i incessanter excitatas peculiare m o m e n t u m habet vocatio ad statum perfectionis et praesertim ad sacerdotium, qua h o m o christianus ad Christi Sa50 cerdotium hierarchicum participandum divinitus eligitur « ad Ecclesiam verbo et gratia Dei pascendam » . 5 1 H a e c v o c a t i o in variis vitae humanae aetatibus varia ratione manifestatur: apud adolescentes, apud aetate provectiores, atque etiam, sicuti constans Ecclesiae experientia testatur, apud pueros, in quibus, ad instar cuiusdam « germinis », non raro sociata exhibetur cum singulari pietate, c u m ardenti amore erga D e u m et proxim u m , cum animi inclinatione ad apostolatum. 52 8. Magnis Christifidelium necessitatibus inspectis atque bene percepta v o c e Divini Salvatoris qui omnes invitat: Bógate Dominum messis, ut mittat operarios in messem suam (Mt. 9, 38; Lc. 10, 2), summopere oportet ut tota communitas christiana assidue ac fidenter curet religiosas et sacerdotales vocationes praesertim fovere. Ideoque in singulis dioecesibus, regionibus vel nationibus Opus Vocationum, secundum pontificia de re documenta, instituatur et augeatur, ut omnia quae pertinent ad pastoralem fovendarum vocationum actionem, nullis neglectis opportunis auxiliis, apta cohaerentique ratione ordinet atque pari prudentia et studio promoveat. 53 « Haec actuosa ad vocationes fovendas universi populi Dei conspira- 80 sl 82 Cf. Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 2. Conc. Vat. I I , Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 11. Conc. Vat. I I , Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 11; Pius X I I , Const. Apost. Sedes sapientiae, 31 maii 1956: A. A. S. 48 (1956), pp. 357 ss.; Paulus V I , Epist. Apost. Stimmi Dei Verbum, 4 nov. 1963: A. A. S. 55 (1963), pp. 984ss.; cf. Alloc. Il grande rito, quarto exacto saeculo post constituta a Concilio Trid. Seminaria, 4 nov. 1963: Insegnamenti, I, pp. 288-290; Alloc. Il Nostro desiderio, 1. c, nota 44; Alloc. Vous nous offrez, ad «Iuvenes ministrantes» ex universa Europa, 30 mart. 1967: Insegnamenti, V, pp. 126-127. 53 Cf. Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 2; Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 11; Decr. de accom. renov. vitae religiosae Perfectae caritatis, n. 24; Decr. de past. Episc, munere in Ecclesia Christus Dominus, n. 15 ; Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, nn. 16, 39; cf, etiam Pius X I I , Motu proprio Cum nobis, « d e Pont. Opere Vocationum Sacerdotalium apud S. Congregationem Seminariis et studiorum Universitatibus praepositam constituendo», 4 nov. 1941: A. A. S. 33 (1941), p. 479; cum adnexis Statutis et Normis ab eadem S. Congregatione promulgatis d. 8 sept. 1943; Motu proprio Cum supremae, « d e Pont. Opere primario religiosarum vocationum», 11 febr. 1955: A. A. S. 47 (1955), p. 266; cum adnexis Statutis et Normis a S. Congregatione de Religiosis promulgatis pp. 298-301). (ibid., Sacra Congregatio pro Institutione Catholica 337 tio Divinae Providentiae actioni respondet, quae hominibus ad Christi Sacerdotium hierarchicum participandum divinitus electis congruas dotes tribuit eosque sua gratia adiuvat, d u m legitimis Ecclesiae ministris c o m mittit ut idoneitate agnita, candidatos qui tantum munus recta intentione et plena libertate petierint, comprobatos vocent et Sancti Spiritus sigillo Dei cultui et Ecclesiae servitio consecrent » . 5 4 Ad Opus provehendum et vocationes fovendas, Episcopi enixe curent uti consociata opera sacerdotum, religiosorum et laicorum, imprimis parentum et magistrorum, 55 atque etiam Consociationum catholicarum, iuxta rationem generalis curae pastoralis organice coordinatae. 9. Omnia promovere oportet quae ad vocationes a D e o obtinendas requiruntur, imprimis precationes ab ipso Christo postulatas (cf. Mt. 9, 39; Lc. 10, 2). Quod quidem fieri debet tam privatim quam in communi certis opportunis anni liturgici temporibus sollemnioribusque occasionibus ab auctoritate ecclesiastica definiendis. Finem hunc praecipue spectat Dies mundialis pro vocationibus, a Sancta Sede statutus et ubique terrarum ab Ecclesia quotannis celebrandus. 56 Omnia etiam promoveantur oportet quae animos excitare et aperire valent ad vocationem divinam discernen- 54 Conc Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 2; Pius X I I , Const. Apost. Sedes sapientiae, 31 maii 1956: A. A. 8. 48 (1956), p. 357; Paulus V I , Epist. Apost. Summi Dei Verbum, 4 nov. 1963: A. A. S. 55 (1963), pp. 984 ss. 55 Cf. Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 2; Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 1 1 ; Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 11; Decr. de accomm. renov. vitae religiosae Perfectae caritatis, n. 24; Decr. de apostolatu laicorum Apostolicam actuositatem, n. 1 1 ; Decr. de past. Episeop. munere in Ecclesia Christus Dominus, n. 15; Const. past. de Ecclesia in mundo huius temporis Gaudium et spes, n. 52; Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n. 39; cf. etiam Pius X I I , Adhort. Apost. Menti Nostrae, 23 sept. 1950: A. A. S. 42 (1950), p. 683; Alloc. Una parola, ad sponsos novellos, 25 mart. 1942: Discorsi e Radiomessaggi, I V , pp. 11-17; Ioannes X X I I I , Alloc. È grande, I Conventui Romae habito ex universa Italia pro vocationibus fovendis, 21 apr. 1961: A. A, S- 53 (1961), pp. 308-314; Alloc. Quod spectaculum, ad eos qui primo Conventui internati pro vocationibus eccl. interfuerunt, 26 maii 1962: A. A. 8. 54 (1962), pp. 451-453; Paulus V I , Litt. Apost. Summi Dei Verbum, 4 nov. 1963: A. A. 8. 55 (1963), pp. 985ss.; Nuntii Radiophon, habiti occasione celebrationis <.(Diei mundialis pro vocationibus», Pregate il Padrone, 11 apr. .1964: Insegnamenti, I I , pp. 240-242; Quest'anno, 5 mart. 1967: Insegnamenti, V, pp. 699-702; La quinta Giornata, 19 apr. 1968: Insegnamenti, V I , pp. 133-136; Nuntius scripto datus La celebrazione, 19 mart. 1969: A. A. S. 61 (1969), pp. 330-333; S. Congr. Sem. et Stud. Univ., La preminente, Instructio de opere Actionis Catholicae vocationibus sacerd. fovendis, 1 oct. 1960. 56 Litt. D. Hamleti I. Card. Cieognani, Secr. Status, ad D. Iosephum Card. Pizzardo, Praef. S. Congr. Sem. et Stud. Univ., 23 ian. 1964. 22 - A. A. S. Acta Apostolicae Sectis - Commentarium Officiale 338 dam et excipiendam. Quare exemplum sacerdotum, « v e r u m gaudium paschale aperte manifestantium » , 5 7 pastoralis iuventutis cura in dioece- sibus bene ordinata, sacrae conciones et catechesis vocationem ipsam tractantes, praeparatio spiritualis, v. gr. per exercitia spiritualia; quae omnia tamquam prima ac praecipua ratio huius pastoralis operae habenda sunt. Quae actio, servatis sanae psychologiae et paedagogiae legibus, ad variarum aetatum homines dirigi debet; at urget in praesens novus labor ad vocationes — quas plures in maturiore aetate manifestant (quandoque post exercitam aliquam professionem) — propriis institutis et rationibus inveniendas, excolendas, formandas. 58 10. Liberali animo vocationes foveantur n o n tantum pro sua cuiusque dioecesi et natione, sed etiam pro aliis dioecesibus et nationibus, ratione habita necessitatum universae Ecclesiae et divinae actionis, quae singulos ad diversa munera v o c a t , sive ad sacerdotium saeculare, sive ad laborem missionalem, sive ad instituta religiosa. Ad quem finem facilius assequendum Centra unica peroptanda sunt in singulis dioecesibus, quae veluti exprimant cooperationem et unitatem inter utrumque clerum, dioecesanum et religiosum, pro omnibus vocationibus. 59 60 I I I . De Seminariis Minoribus et aliis institutis ad eundem finem erectis 11. Proprius Seminarii Minoris finis est adulescentes, qui vocationis germina exhibere videntur, adiuvare quo facilius vocationem suam dignoscant eique respondere valeant. In re tantae prudentiae et consilii, quae 57 Conc. Vat. I I . Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis^ n. 11; Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 2. 58 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 2; cf. Docu- menta in nota 55 relata ; quoad vocationes adultorum, cf. Adhort. Apost. Menti Nostrae, 23 sept. 1950: A. A. S. 42 (1950), p. 684. 59 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 2; Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, nn. 10, 11. 60 De praeparatione ad Seminarium Maius, quod est institutio immediate ad sacer- dotium ordinata et habita ut necessaria, Concilium Vaticanum II sententiam suam protulit, spectabatque institutionem hucusque communem, quae sub Seminarii Minoris nomine venit. Eam Concilium censuit esse quidem integre renovandam, sed nostris etiam temporibus permanere validam atque aptam ad vocationis germina excolenda. Ut autem Seminarium Minus huic magni momenti proposito in praesentibus rerum adiunctis melius respondeat illudque assequatur, paucae quidem sed aptissimae normae a Con- Sacra Congregatio pro Institutione Catholica 339 perfici nequit nisi luce ductuque Spiritus Sancti, qui dona sua dividit prout vult (cf. 1 Cor. 12, 11), manuducantur candidati a Moderatoribus, parentibus, communitate paroeciali et aliis ad quos pertinet, ut, divinae Providentiae intentionibus fideliter respondentes, baptismalem suam consecrationem plenius in dies vivant et impleant, apostolico spiritu progrediantur, atque ita paratiores evadant ad sublime sacrae vocationis d o n u m in sua vera natura percipiendum et, si legitimae auctoritatis comprobatio accesserit, libero et laeto animo amplectendum. 61 Cum autem vocatio ad sacerdotium, quamvis donum supernaturale sit et omnino gratuitum, in naturae quoque dotibus necessario innitatur ita ut, si earum aliqua desit, vocationem adesse recte dubitandum sit, alumni accurate examinentur circa eorum familias, qualitates physicas, psychicas, morales et intellectuales, ut certa iudicii elementa de eorum idoneitate tempestive haberi possint. 62 12. Debitum m o m e n t u m tribuatur oportet Seminario Minori in vita dioecesis, cui prudenter apertum sit et quasi m e m b r u m vitaliter insertum, ut non solum alacrem fidelium et cleri cooperationem alliciat, verum etiam — tamquam fulcrum pastoralis curae vocationum — beneficam efficacemque vim in iuventutem exerceat atque ad spiritualem eius progressum conferat. Ex h o c convenienti c u m mundo externo contactu discant alumni potiora Ecclesiae et humanae vitae problemata pro sua in- cilio editae sunt ut haec institutio suam propriam structuram habeat, suae naturae suoque fini consonam, nec figuram exhibeat alicuius Seminarii Maioris in minorem formam redacti, in quo neque studio neque verae libertati vocationum convenienter consuli possit. Concilium vero dum illud commendat, non negat ut alias vias simul experiri aliquis possit, immo opportune experiatur ad sacerdotales vocationes fovendas, dummodo ipsa institutio Seminarii Minoris inde detrimentum non patiatur, et ipsae novae experientiae sint prudenter serieque ordinatae ad suum finem, nec meram abdicationem dissimulent. Ecclesia enim censet — sicuti ex eius doctrina, experientia usuque constat — iam inde a pueritia signa quaedam vocationis divinae discerni posse, quae sollertem et accommodatam curam requirunt. 61 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 3; Pius X I I , Adhort. Apost. Menti Nostrae, 23 sept. 1950: A. A. S. 42 (1950), p. 685; Const. Apost. Sedes sapientiae, 31 maii 1956: A. A. S. 48 (1956), pp. 358ss.; Alloc. C'est une grande joie, alumnis e Seminariis Minoribus Galliae peregrinationis causa Romae coadunatis, 5 sept. 1957: A. A. S. 49 (1957), pp. 845-849. 02 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 6; Pius X I I , Adhort. Apost. Menti Nostrae, 23 sept. 1950: A. A. S. 42 (1950), p. 684; Const. Apost. Sedes sapientiae, 31 maii 1956: A. A. S. 48 (1956), p. 357; Paulus V I , Litt. Apost. Summi Dei Verbum, 4 nov. 1963: A. A. S. 55 (1963), pp. 990 ss. Cf. infra notas ad nn. 39-40. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 340 genu facultate cognoscere atque christiano spiritu interpretari, et sic vero ecclesiali et missionali spiritu magis in dies progredientur. 63 Congruens et necessaria etiam servetur alumnorum consuetudo cum propriis familiis et aetate aequalibus, qua indigent ad sanam evolutionem psychologicam, praesertim affectivam. Opportuno spirituali auxilio familiis praestito provideatur ut eaedem ad ecclesiasticarum vocationum curam efficacius in dies una cum Seminario adlaborare valeant. 64 13. In Seminario vitam ducant alumni quae eorum aetati et progressioni conveniat ac sanis psychologiae et paedagogiae normis sit aptata; sedulo autem vitentur omnia quae liberam electionem status quocumque m o d o minuere possint, ac semper prae oculis habeatur inter alumnos in-» veniri alios qui sacerdotium aperte spectent, alios qui illud tamquam possibile admittant, denique alios qui se haesitantes quidem dubiosque circa vocationem manifestent, sed bene dotibus instructi sunt nec spem omnem adimunt posse eos ad sacerdotium pervenire. 65 Haec omnia requirunt ut in Seminario Minore vigeat familiaris confidentia erga Superiores et fraterna inter alumnos amicitia, ita ut omnes in unam familiam coalescentes, satis facile possint naturam sibi propriam convenienter et apte atque iuxta divinae Providentiae dispositiones excolere. 66 14. Alumni in spirituali cuiusque conformatione apta moderatione adiuventur, ut omnes suas facultates physicas, morales, intellectuales et affectivas harmonice excolant et magis in dies sensu iustitiae, sinceritatis, amicitiae fraternae, veritatis, iustae libertatis et conscientiae officii im- 68 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 9; Const. past. de Ecclesia in mundo huius temporis Gaudium et spes, n. 25; Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n. 39; Paulus V I , Litt. Encycl. Ecclesiam suam, 6 aug. 1964: A. A. S. 56 (1964), pp. 627, 638; Alloc. L'odierna udienza, Christifidelibus coram admissis, 2 sept. 1964: Insegnamenti, I I , pp. 517-519. 64 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 3; Deçlar. de educatione christiana Gravissimum educationis, n. 3; cf. Pius X I I , Adhort. Apost. Menti Nostrae, 23 sept. 1950: A. A. S. 42 (1950), p. 685. 65 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 3; Declar. de educatione christiana Gravissimum educationis, n. i; Pius X I I , Adhort. Apost. Menti Nostrae, 23 sept. 1950: A. A. S. 42 (1950), p. 687; Const. Apost. Sedes sapientiae, 31 maii 1956: A. A. S. 48 (1956), p. 357; Paulus V I , Nuntius Radiophon. La quinta giornata, habita occasione V diei mundialis pro vocationibus, 19 apr. 1968: Insegnamenti, V I , pp. 134-135. fi6 Conc. Vat. I I . Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 5. Sacra Congregatio pro Institutione Catholica 341 buantur ita ut, omnibus elementis etiam naturalibus debita cura excultis, 67 ad Christum Redemptorem magno et puro animó sequendum eique in apostolica vita serviendum facilius disponi possint. 68 Praecipuum ac necessarium spiritualis huius conformationis elementum est vita liturgica, pleniore in dies conscientia participanda pro alumnorum progrediente aetate, et pariter alia pietatis exercitia sive cotidiana sive certis temporibus in singulorum Seminariorum Ordinationibus determinanda. Haec iuvenibus christianis conveniant eaque omnes laeto et v o lenti animo peragant. 69 .15. Seminarium etiam in aliis sufee vitae partibus proprias normas habeat, quibus varia alumnorum officia et activitates per diem totumque annum apte disponantur. 70 16. Curriculum studiorum alumni perficiant quod in propria natione ad studia academica inchoanda requiritur; quantum vero studiorum ratio permittit, ea studia praeterea colant quae candidatis ad sacerdotium necessaria vel utilia sunt. Communiter vero curent civilem studiorum titulum consequi, ut pares sint aliis iuvenibus, ac libertate et facultate gaudeant alium statum vitae amplectendi, si ad sacerdotium vocati non inveniantur. 71 17. Haec studia perficiantur in scholis propriis Seminarii vel etiam, si Episcopi id melius iudicaverint pro peculiaribus locorum adiunctis et 67 Conc. Vat. I I , Declar. de educatione christiana Gravissimum educationis, n. 1; cf. Pius X I I , Const. Apost. Sedes sapientiae, 31 maii 1956: A. A. S. 48 (1956), pp. 359-360. 6 " Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 3. 69 Conc. Vat. II, Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 8; Const. de S. Liturgia Sacrosanctum Concilium, nn. 13, 14, 17; cf. Declar. de educatione christiana Gravissimum educationis, nn. 2, 4; Pius X I I , Adhort. Apost. Menti Nostrae, 23 sept. 1950: A. A. S. 42 (1950), pp. 671, 689; Paulus V I , Alloc. Il Concilio, ad Episcopos Italiae, 6 dec. 1965: Insegnamenti, III, p. 710; S. Congr. de Sacr., Instructio Postquam Pius, ad Episcopatum de Communione quotidiana in Seminariis et aliis Institutis eccles., 8 dec. 1938; S. Congr. Rit., Instructio Inter Oecumenici, ad exsecutionem Constitutionis de Sacra Liturgia recte ordinandam, 26 sept. 1964, nn. 14, 15, 17, IS: A. A. S. 56 (1964), pp. 880-881; Instructio De cultu mysterii Eucharistici, 25 maii 1967: A. A. S. 59 (1967), pp. 539-573. 70 Ioannes X X I I I , Alloc. Questo incontro, ad Moderatores spiritus Romae coadu- natos, 9 sept. .1962: A. A. S. 54 (1962), p. 676. 71 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 3; cf. n. 13; cf. Pius X I I , Adhort. Apost. Menti Nostrae, 23 sept. 1950: A. A. S. 42 (1950), p. 687; Const. Apost. Sedes sapientiae, 31 maii 1956: A. A. S.. 48 (1956), pp. 361-362. Acta 342 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale si ita prudenter fieri potest, apud externas catholicas scholas peragantur, aut etiam apud alias. 18. E i d e m proposito inserviunt Instituta quoque in variis regionibus erecta, nempe Collegia, Scholae etc., in quibus simul c u m aliis vocationis quoque sacerdotalis germina curantur et excoluntur. Similes pro his Institutis normae statuantur, quibus provideatur t u m solidae institutioni christianae alumnorum, t u m congruae institutioni ad altiora studia requisitae tum eorum apostolicae actuositati per varias consociationes aliaque subsidia. 72 19. P r o cuiusque nationis necessitatibus erigantur ac foveantur Instituta iis efformandis destinata, qui provectiore aetate ad sacerdotium v o cantur. Hae autem peculiares institutionis sacerdotalis domus, auxilio Episcoporum regionis vel etiam nationis ita conformentur et instruantur ut sibi praestituto fini omnino respondeant. 73 Huiusmodi Instituta propriam pietatis, disciplinae atque studiorum Ordinationem habeant oportet, ut aetate maturiores, ratione habita praecedentis uniuscuiusque formationis, apta ratione paedagogica et didactica, eam qua indigent formationem spiritualem et scientificam accipiant, quae necessaria videatur ad studia ecclesiastica inchoanda. Attentis locorum adiunctis, videndum etiam erit utrum alumni, post absoluta per congruum tempus studia media, aggregandi sint ordinariis Seminariorum curriculis, an peculiaribus addicendi sint scholis philosophicis et theologicis. IV. De Seminariis Maioribus 74 20. Seminarium Maius alumnos excipit qui, actis studiis quae media dicuntur, institutionem stricte sacerdotalem exoptant. Seminarium enim eo spectat, ut vocatio candidatorum clarius pleniusque excolatur atque, ad exemplum D. N. Iesu Christi, Magistri, Sacerdotis et Pastoris, veri 72 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 3; cf. n. 13. 73 Ibid., n. 3. 74 Seminarii Maioris necessitatem Concilium Vaticanum II affirmat (Decr. de insti- tutione sacerdotali Optatam totius, n. 4), ac plures normas praescribit ad hanc institutionem in variis suis partibus renovandam. Ut igitur apertae huic voluntati satisfiat et novis insurgentibus necessitatibus in institutione sacerdotali opportune occurratur, Sacra Congregatio pro Institutione Catholica 343 animarum pastores formentur ac parentur ad ministerium docendi, sanctificandi et regendi populum D e i . 75 2 1 . Seminarium Maius erigi et servari nequit nisi habeantur t u m congruus alumnorum numerus, t u m moderatores ad munus suum p r o b e parati atque consociata fraterne opera coniuncti, t u m etiam, ubi Institutum scholam philosophico-theologicam simul includit, professores numero et qualitate sufficientes, apta praeterea sedes, bibliotheca atque eis aliis subsidiis instructa, quae pro institutionis gradu et natura requiruntur. 76 Ubi vero hae condiciones in una dioecesi haberi nequeunt, necessaria est Seminarii interdioecesani (Regionalis, Centralis vel Nationalis) erectio et, pro locorum adiunctis, fraterna dioecesani et religiosi cleri cooperatio ut, coniunctis viribus opibusque atque servatis convenienter utriusque cleri iuribus et officiis, facilius constitui possint aptae ecclesiasticorum studiorum sedes, ab alumnis utriusque cleri frequentatae, qui suis in domibus spiritualem pastoralemque formationem accipiunt. 77 22. Cum Seminarii institutio et educatio eo spectet ut candidati, unius eiusdemque sacerdotii et ministem Christi aliquando participes effecti, communionem hierarchicam c u m proprio Episcopo ceterisque in sacerdotio fratribus ineant, unicum dioecesis Presbyterium componentes, valde expedit ut inter alumnos et proprios Episcopos atque dioecesanum clerum, iam ab annis Seminarii arcta vincula nectantur, in requiritur prorsus ut perspectum sit quid ad essentiam huius institutionis ex Ecclesiae sententia pertineat, quid non. Ut veri nominis Seminarium habeatur, prout ex documentis et constanti Ecclesiae mente erui potest, haec prorsus requiruntur: communitas vero caritatis spiritu imbuta, ad hodierni mundi necessitates aperta atque ad modum corporis composita, in qua nempe auctoritas legitimi moderatoris ex animo et iuxta exemplum Christi efficaciter exerceatur et, omnibus iuvantibus, alumnorum maturitas humana et christiana vere foveatur; facultas inchoandae experientiae condicionis sacerdotalis per relationes tum fraternitatis tum dependentiae hierarchicae; illustratio doctrinae sacerdotii a moderatoribus facta ab ipso Episcopo delegatis, ac simul vitae sacerdotis et condicionum omnium quae in sacerdote requiruntur, quas alumni paulatim cognoscere et recipere debent, sive fidem doctrinamque spectant, bandae vocationis sacerdotalis certisque sive vivendi rationem; signis et qualitatibus opportunitas pro- confirmandae, ut de idoneitate candidati ad sacerdotium possit certum iudicium Episcopo praeberi. 75 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 4. 76 Cf. Ibid., nn. 5, 9. 77 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 7; cf. Pius X I , Epist. Apost. Officiorum omnium, 1 aug. 1922: A. A. S. 14 (1922), pp. 456-457; Litt. Encycl. Ad Catholici Sacerdotii, 20 dec. 1935: A. A. S. 28 (1936), pp. 38-39. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 344 mutua caritate et frequenti sermonis commercio et omnis generis c o o peratione innixa. 78 23. Ratione habita numeri alumnorum, ut propria cuiusque formatio magis promoveatur, coetus distincti utiliter constitui possunt in eodem aedificio vel in aedibus propinquis, ne assiduitas mutui commercii impediatur. Eetinenda tamen est efficiens unitas regiminis, directionis spiritualis et scientificae institutionis. 79 Singuli coetus proprium sacerdotem moderatorem habeant, ad munus suum probe paratum, qui arctam constantemque coniunctionem serv e t c u m Seminarii Rectore, c u m alumnis proprii coetus et cum aliorum coetuum moderatoribus, ut per consociatam sic operam omnia promoveantur, quae ad meliorem alumnorum institutionem conducant. 24. Ad Seminarii vitam ordinandam perficiendamque, atque ad industriam conscientiamque officii in alumnis fovendam, curetur eorundem cooperatio cum Superioribus, quae progrediente alumnorum maturitate paulatim quoad extensionem et qualitatem augeatur, ita tamen ut in hac communi agendi ratione, diversa Superiorum alumnorumque responsabilitas clare definita et servata remaneat. Quare, inter educatores et alumnos mutua fiducia omnibus modis foveatur ad verum et efficacem dialogum instaurandum, ita ut decisiones, quae ad Superiores iure spectant, post aequam boni communis inquisitionem habeantur (cf. n. 4 9 ) . 80 25. In unoquoque Seminario disciplinae Ordinatio (règlement, Lebensordnung, regolamento, Eule of Life, reglamento) habeatur, ab Episcopo (vel, si de Seminario interdioecesano agatur, a coetu Episcoporum) approbata, qua indicentur potiora disciplinae capita quae ad alumnorum cotidianam vitam et totius Instituti ordinem spectant. 78 81 Conc. Vat. I I , Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum Ordinis, n. S; Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 28; Pius X I I , Adhort. Apost. Menti Nostrae, 23 sept. 1950: A. A. S. 42 (1950), p. 690. 79 80 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 7. Cf. Conc. Vat. II, Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. il; Paulus V I , Litt. Encycl. Sacerdotalis caelibatus, 24 iun. 1967: A. A. S. 59 (1967), p. 684, n. 68; Alloc. Libenti fraternoque animo, ad Delegatos Commissionum Episcopalium pro Seminariis Romae coadunatos ad Rationem Fundamentalem elaborandam, 27 mart. 1969: A. A. S. 61 (1969), pp. 253-256. 81 Cf. p. 341, nota 70. ¡Sacra Congregatio pro Institutione Catholica 345 26. Quae sive iri Seminarii Ordinatione sive in aliis deliberationibus statuta sunt, omnes magno et alacri animo servent, sibi persuasum habentes quantum h o c necessarium sit tum ad veram vitam communitatis habendam t u m ad proprium cuiusque ingenium explicandum et roborandum. Ideo normae vitae communis vel privatae — iustum quoddam libertatis spatium servantes — non ex inertia et coactione subeundae sunt, sed sponte et alacriter, ex intima persuasione et caritate. Temporis autem decursu, prout nempe creverit alumnorum maturitas et officii conscientia, gradatim attenuandae sunt, ita ut ii sibimetipsis moderari pedetemptim addiscant. 82 V. De Moderatoribus 27. Secundum regionis consuetudinem in singulis Seminariis adsint qui de eorum moderatione spondeant, ut sunt Rector, Vice-Rector, Director vel Directores Spirituales, Praefectus studiorum, Moderator exercitationum pastoralium, Praefectus vitae communis Seminarii ordinandae, Oeconomus, Bibliothecarius; quorum singulorum munera, obligationes, iura atque iusta retributio clare definiantur. In Seminariis modestioris condicionis, c u m minore numero alumnorum, non requiritur stricte ut singulis his muneribus totidem homines tribuantur. 28. Moderatores nominantur ab Episcopo — nisi Seminarii statuta aliud decernant — diligenti praehabita consultatione. Sint omnes de Seminarii progressu vere solliciti ac frequentem dialogum cum Episcopo et alumnis foveant ad maius commune b o n u m quaerendum atque ad paedagogicam suam operam magis in dies perficiendam. 83 29. Rector, qui praecipuum graviusque in Seminarii regimine onus suscipit, sit Moderatorum coordinator atque fraterna caritate arctam cum ipsis foveat cooperationem, conscientiae foro semper religiose ser82 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 11 ; cf. Pius X I I , Adhort. Apost. Menti Nostrae, 23 sept. 1950: A. A. S. 42 (1950), p. 686; Ioannes X X I I I , Alloc. Questo incontro, ad Moderatores spiritus Romae coadunatos, 9 sept. 1962: A. A. 8. 54 (1962), p. 676; Paulus V I , Litt. Encycl. Sacerdotalis caelibatus, 24 iun. 1967: A. A. 8. 59 (1967), p. 684, n. 67. 83 Cf. Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 5; Pius X I , Litt. Encycl. Ad Catholici Sacerdotii, 20 dec. 1935: A. A. S. 28 (1936), p. 37; Paulus V I , Epist. Apost. Summi Dei Verbum, i nov. 1963: A. A. S. 55 (1963), p. 984. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 346 vato, ut concordi opera alumnorum institutio promoveatur. Ad h o c quam maxime conferre potest Moderatorum vita communis. Saepe, v. gr. saltem semel in mense, conveniant ad communem actionem suam c o m p o nendam, ad Seminarii difficultates et negotia expendenda et congruas inveniendas solutiones. 84 30. Maxima cura seligantur Moderatores, qui viri sint spiritu sacerdotali et apostolico imbuti, ad mutuam fraternamque cooperationem in communi educationis opera praestandam idonei, ad percipiendas necessitates communitatis ecclesialis et civilis alacres et aperti, pastorali experientia instructi in paroeciali ministerio vel in aliis, atque iuvenilium anim o r u m perspicacia praestantes. 85 Cum Superiorum munus in Seminario sit ars omnium praecellentissima, quae extemporalem fortuitamque agendi rationem non patiatur, praeter naturales et supernaturales dotes necessario habere debent, pro cuiusque muneris natura, debitam praeparationem spiritualem, paedagogicam vel technicam, quam sibi acquisiverint praecipue in peculiaribus Institutis ad hunc finem sive in propria sive in aliis regionibus erectis vel erigendis. 86 31. Curandum quoque est ut Moderatorum praeparatio ex inductis cotidie innovationibus (aggiornamento) perficiatur, frequentando con- ventus v e l cursus, qui institui solent ad spiritualium et paedagogicarum scientiarum progressus cognoscendos ac novas methodos novasque expe84 Cf. Ioannes X X I I I , Alloc. L'incontro odierno, ad Seminariorum Rectores qui ex universa Italia interfuerunt Conventui de alumnis ad praesentis aetatis rationem instituendis, 29 iul. 1961: A. A. S. 53 (1961), p. 562; Alloc. Questo incontro, ad Moderatores spiritus Romae coadunatos, 9 sept. 1962: A. A. S. 54 (1962), p. 673. 85 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 5; cf. Decr. de accom. renov. vitae religiosae Perfectae caritatis, n. 18; Pius X I , Litt. Encycl. Ad Catholici Sacerdotii, 20 dec. 1935: A. A. 8. 28 (1936), p. 37; cf. Ioannes X X I I I , Alloc. È grande, ad eos qui Conventui interfuerunt Romae habito ex universa Italia pro vocationibus sacerdot. fovendis, 21 apr. 1961: A. A. S. 53 (1961), p. 311. 86 Cf. Quaesitum n. IV in Synodo Episcopali a Card. Praefecto S. Congregationis pro Institutione Catholica propositum: « A n praecipere oporteat, ut Educatores futuri Cleri specifica praeparatione polleant, acquisita per regularem frequentiam alicuius Instituti vel Scholae Superioris a Conferentia Episcopali erecta aut approbata, vel saltem per participationem aliquorum Cursuum apposite institutorum». In quaesitum istud Patres haec vota emiserunt: 120 placet, 8 non placet, 51 placet iuxta modum, 3 abstensiones. Cf. Ioannes X X I I I , Alloc. Questo incontro, ad Moderatores spiritus Romae coadunatos, 9 sept. 1962: A. A. S. 54 (1962), p. 674. Sacra Congregatio pro Institutione Catholica 347 rientias addiscendis. N e c neglegantur varia experimenta et incepta, quibus Moderatores quaestiones — iuvenum p r a e s e r t i m — quae nunc agitantur, melius cognoscere atque ex luce fidei solvere possint. 87 VI. De Professoribus 32. Congruus habeatur numerus Professorum, ratione habita disciplinarum tradendarum, rationis docendi et numeri alumnorum; pro unoquoque Seminario, ubi institutio philosophico-theologica traditur, elenchus habeatur Professorum qui requiruntur in diversis curriculis et disciplinis. 33. P r o disciplinis sacris Professores sint communiter sacerdotes; omnes autem ex animo operam suam c u m aliis fraterne consocient, et tales sint ut pro sua condicione, vel christianae vel sacerdotalis vitae exemplum alumnis praebeant. Nominantur ab Episcopo, nisi aliter cautum sit, vel si de Seminariis Eegionalibus agitur, ab Episcopis qui eorundem Seminariorum curam habent, consulto tamen Rectore et collegio Professorum, qui idoneos candidatos proponere possunt. 88 34. Professores in sua quisque disciplina vere periti esse debent et convenientem disciplinarum affinium cognitionem habere. 89 Quare debi- tam praeparationem habuerint oportet et sint congruis gradibus academicis ornati: ad scientias sacras et philosophiam docendas saltem Licentiam v e l aequivalentem qualificationem, ad ceteras vero disciplinas idoneas qualificationes academicas habere debent. 35. Dotibus quoque paedagogicis ornati sint oportet, ideoque curandum est ut idoneam praeparationem etiam in hac re habeant et instituantur methodis didacticis activis, quibus alumnos per cooperationem et dialogum aptius docere valeant. 87 90 Cf. Conc. Vat. I I , Decr. de past. Episcop. munere in Ecclesia Christus Dominus, n. 16; Ioannes X X I I I , Alloc. L'incontro odierno, ad Seminariorum Rectores qui ex universa Italia interfuerunt Conventui de alumnis ad praesentis aetatis rationem instituendis, 29 iul. 1961: A. A. S. 53 (1961), p. 560; Alloc. La vostra vibrante, ad Magistros catholicos Romae coadunatos, 22 sept. 1962: A. A. S. 54 (1962), pp. 713-714; Paulus V I , Motu proprio Ecclesiae Sanctae, 6 aug. 1966: A. A. S. 58 (1966), p. 786; I I I , n. 3. 88 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 5; Decr. de accom. renov. vitae religiosae Perfectae earitatis, n. 18. 89 Pius X I I , Const. Apost. Sedes sapientiae, 31 maii 1956: A. A. S. 48 (1956), p. 362. 90 Cf. superius, nota 88. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 348 36. Curent Professores propriam praeparationem scientificam constanter perficere (aggiornare) lectione periodicorum et novorum librorum, frequenti c u m viris doctis commercio partemque habendo in conventibus scientificis. 91 37. Professores officia ne sibi sumant, quibus a suo munere rite implendo impediantur; ideo etiam aequa remuneratione donari debent, ut proprio gravi muneri totos se dedere possint. Laudabiliter tamen quaed a m ministeria moderate exercebunt ut experientia pastorali iuventur in problematibus nostri temporis, praesertim iuventutis, plenius cognoscendis tradendisque suis disciplinis ad futuros animarum pastores aptius formandos. 38. In munere explendo vere educatores se reputent, et ideo prae oculis habeant normas de doctrina tradenda et de ratione docendi, quae infra indicantur; curent singulorum alumnorum institutionem et universam sacerdotalem formationem, ut illi in scientiis et in spirituali vita vere proficiant; frequenter, v. gr. saltem semel in mense, congregentur ad res scholasticas coniunctim examinandas, ut sedula concordique opera alumnorum institutionem formationemque promoveant. Arctam assiduamque foveant cooperationem etiam cum Seminarii Moderatoribus, ut non solum ad scientificam, sed etiam ad integram sacerdotalem alumnorum formationem efficacius possint conferre. Denique, moderatores et professores unam constituant educatorum communitatem, ita ut una cum alumnis vere imaginem praebeant unius familiae, quae Domini v o t u m expleat: « ut unum sint » (Io. 17, 1 1 ) . 92 VII. De Alumnis 39. Ad aptam alumnorum institutionem requiritur non tantum prudens eorum selectio, sed etiam singulorum iuvenum seria probatio inter studiorum decursum, consilio peritorum facienda ut de voluntate Dei 91 Gf. Paulus V I , Motu proprio Ecclesiae Sanctae, 6 aug. 1966: A. A. S. 58 (1966), p. 786; I I I , n. 3. 92 Conc. Vat. II, Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 5; cf. Pius X I I , Const. Apost. Sedes sapientiae, 31 maii 1956: A. A. S. 48 (1956), pp. 362-363; Ioannes X X I I I , Alloc. È grande, I Conventui Romae habito ex universa Italia pro vocationibus fovendis, 21 apr. 1961: A. A. S. 53 (1961), p. 311. Sacra Congregatio pro Institutione Catholica 349 circa eorum vocationem certo constet. In hac sincera voluntatis Dei inquisitione ipsorum candidatorum probandorum participatio libenter requiratur, ad eorum maius spirituale b o n u m citius et securius procurandum. Qua in re considerandae sunt iuvenum dotes humanae et morales (v. gr. animi sinceritas, maturitas affectiva, urbanitas, promissis servata fides, assidua iustitiae cura, sensus amicitiae et iustae libertatis ac responsabilitatis, industrius animus, voluntas cooperandi cum aliis, etc.), spirituales (v. gr. amor erga D e u m et proximum, studium fraternitatis et abnegationis, docilitas, probata castitas, sensus fidei et Ecclesiae, sollicitudo apostolica et missionalis), et intellectuales (v. gr. rectum et sanum iudicium, ingenium sufficiens ad studia ecclesiastica perficienda, recta sacerdotii notio eiusque condicionum, etc.), ut iudicari possit utrum apti necne sint ad ministerium sacerdotale. Pariter a peritis medicis et aliis, qui scientiam psychologicam callent, generatim examinanda est eorum valetudo physica et psychica, consideratis quoque habitibus a familia forte hereditate transmissis. 93 Imprimis autem iuvandi sunt alumni ut serio et sincere coram D e o recogitent an revera vocari se ad sacerdotium credere possint, et rationes, quibus ad illud contendunt, discernere valeant ut, si D e o placuerit, recta et libera voluntate ad officium sacerdotis accedant. 94 40. Certis temporibus una cum singulis alumnis, de quibus probatio fit, propria cuiusque condicio examinetur, ita ut qui a Rectore eiusque consiliariis non idonei inveniantur, ad alium vitae statum amplectendum benigne invitentur atque etiam adiuventur in Ecclesiae et ipsius alumni 83 S. Congr. S. Officii, Monitum Cum compertum, de falsis quibusdam opinionibus circa peccata contra VI praeceptum et de examinibus psychoanalyticis, 15 iul. 1961: A. A. S. 53 (1961), p. 571; S. Congr. pro Relig, et Inst. S a e c , Instructio Renovationis causam, de accommodata renovatione institutionis ad vitam religiosam ducendam, 6 ian. 1969: A. A. S. 61 (1969), p. 113, n. 11. 94 Conc Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 6; Pius X I , Litt. Encycl. Ad Catholici Sacerdotii, 20 dec. 1935: A. A. S. 28 (1936), p. 41 ; Pius X I I , Adhort. Apost. Menti Nostrae, 23 sept. 1950: A. A. S. 42 (1950), p. 684; S. Congr. de Sacram., Litt. circulares Magna equidem, ad locorum Ordinarios, 27 dec. 1955, n. 10; pro religiosis cf. Statuta Generalia adnexa Constitutioni Apost. Sedes sapientiae, 31 maii 1956, art. 33; Ioannes X X I I I , Litt. Encycl. Princeps Pastorum, 28 nov. 1959: A. A. S. 51 (1959), pp. 842-843; Alloc. Ad vobiscum, in secunda Synodi Romanae sessione habita, 26 ian. 1960: A. A. S. 52 (1960), pp. 224ss.; Paulus V I , Epist. Apost. Summi Dei Verbum, 4 nov. 1963: A. A. S. 55 (1963), pp. 987 s.; Litt. Encycl. Sacerdotalis caelibatus, 24 iun. 1967: A. A. S. 59 (1967), pp. 682s. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 350 b o n u m . H a e c autem certa status vitae electio tempestive et quam prim u m obtinenda est, ne nimia et inutilis dilatio in candidati damnum vertatur. 95 41. Peculiare autem m o m e n t u m tribuendum est scrutiniis ante sacros Ordines suscipiendos praescriptis. Quare Eector, ex muneris sui conscientia accuratas notitias de singulis candidatis colligat per se et per alios qui eos bene noverint, imprimis ex parochis, sacerdotibus et selectis laicis (conscientiae foro semper religiose servato) easque Episcopo transmittat ut de candidatorum vocatione tuto iudicare possit. Si vero dubium perstet, tutior sententia sequenda est. 96 42. Ad meliorem alumnorum institutionem et maturiorem ad Ordines sacros praeparationem, Conferentiae Episcopales perpendant utrum o p portunum sit in propria regione peculiaria experimenta seu probationes introducantur, sive pro omnibus alumnis, sive pro aliquibus singulis, iuxta proprii Ordinarii iudicium. 97 Inter varias probationes quae neri possunt hae, exempli causa, proponuntur: a) Ineunte curriculo philosophico-theologico, peculiare temporis spatium tribui potest perpendendis sacerdotalis vocationis excellentiae et naturae atque obligationibus cum ipsa connexis, ut accuratiore consideratione impensioreque oratione maturae deliberationi alumni initientur. Haec initiatio, quae vario temporis spatio produci potest, generatim apte coniungitur c u m introductione in mysterium Christi et historiam salutis, quae ineunte curriculo philosophico-theologico iuxta Concilium habenda est. b) Inter curriculum philosophico-theologicum, interruptio haberi potest commorationis in Seminario, v. gr. per annum aut semestre, quo tempore alumnus interrumpit vel studia vitamque in Seminario, vel sol u m m o d o vitam in Seminario, studia autem philosophico-theologica alibi 95 S. Congr. de Sacram., Litt. circulares Magna equidem, ad locorum Ordinarios, 27 dec. 1955, nn. 4 ss. 96 Cf. C. I. C, can. 994, 1000; Pius X I , Litt. Encycl. Ad Catholici Sacerdotii, 20 dec. 1935: A. A. S. 28 (1936), pp. 39 ss. 97 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 12; Paulus V I , Litt. Encycl. Sacerdotalis caelibatus, 24 iun. 1967: A. A. S. 59 (1967), p. 685, n. 71; cf. S. Congr. pro Relig, et Inst. Saec., Instructio Renovationis causam, de accommodata renovatione institutionis ad vitam religiosam ducendam, 6 ian. 1969: A. A. S. 61 (1969), pp. 109, 115 s. ; nn. 5, 23, 24. Sacra Congregatio pro Institutione Catholica 351 prosequitur. Inter huiusmodi interruptionem alumnus, ductus a perito sacerdote, pastorali ministerio auxilium praestat, homines quaestionesque et difficultates cognoscit in quibus erit ei operandum, atque propriam aptitudinem ad sacerdotalem vitam et ad ministerium experitur. N e c excluduntur experimenta vitae saecularis in opera manuali vel in militia ubi ea est obligatoria. Vel etiam, post primum Seminarii Maioris annum, alumnis facultas detur ut aut secundum ineant, aut studiis profanis in Universitate vacent, aut studia cuiusdam peculiaris disciplinae extra Seminarium peragant; h o c m o d o , primis experientiis in Seminario expletis, candidato spatium verae libertatis interioris et exterioris offeretur ad suam propriam vocationem solidius diligentiusque excolendam. e) E x p l e t o curriculo philosophico-theologico, poterunt per unum vel plures annos officia diaconalia exercere ut, sub periti sacerdotis moderatione, plenior vocationis maturatio et confirmatio obtineatur, atque disciplinae pastorales, quas iuvenes in Seminario didicerunt, melius assimilentur et transitus ad ministerium sacerdotale convenientius faciliusque fiat. Experimentorum, de quibus sub b) et c), congruae definiantur condiciones ad feliciorem exitum tutum reddendum. 43. Conferentia Episcopalis consideret quoque an, attentis condicionibus regionis, protrahenda sit aetas a iure communi pro sacris Ordinibus requisita. 98 VIII. De Institutione Spirituali" 44. Institutio spiritualis quae ad perfectionem caritatis ordinatur, eo praesertim tendere debet ut sacrorum alumnus non tantum vi sacrae ordinationis, sed ex intima totius vitae consortione, peculiari ratione alter 98 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 12; cf. S. Congr. pro Relig, et Inst. Saec., Instructio Renovationis causam, 6 ian. 1969: A. A. S. 61 (1969), p. 110, n. 6 (ad vota sollemnia quod attinet). 99 Hoc capite traduntur aliqua lineamenta spiritualis vitae sacerdotalis, ab alumnis pedetemptim acquirendae. Sic autem perstringi possunt: Spiritualis alumnorum vita praecipuam suam formam a Christo Sacerdote accipit, cui futuri sacerdotes per vocationem suam peculiari modo sociantur. Cum enim debeant «unum idemque sacerdotium et ministerium Christi» (Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 7) participare, necesse est ut Ei non solum per sacram Ordinationem, sed toto prorsus animo configurentur, evangelicam vitae formam per Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 352 fiat Christus et, Eius spiritu imbutus, in mortis Dominicae mysterio celebrando vere agnoscat quod agit, imitetur quod tractat, E u m sequatur qui non venit ministrari sed ministrare (cf. Mt. 20, 2 8 ) . 1 0 0 45. Prae oculis constanter habito fine pastorali totius formationis sacerdotalis, spiritualis vita alumnorum, auxilio Directoris spiritus, in variis suis partibus ordinate evolvatur, bus, quae inter homines pluris fiunt 103 102 101 ita ut simul cum ñs virtuti- iuvenes gratiam suam baptismalem ad perfectionem excolere studeant, clarius in dies certiusque sentiant peculiarem suam vocationem sacerdotalem et sic aptius se disponant ad virtutes habitus que presbyteralis vitae sibi acquirendos. conatus cotidianos paulatim assumendo. Peculiari modo se Christo devoveant Eumque sequantur «qui virgo et pauper (cf. Mt. S, 20; Lc. 9, 58) per oboedientiam suam usque ad mortem Crucis (cf. Phil. 2, 8) homines redemit et sanctificavit» (Decr. de accom. - renov. vitae religiosae Perfectae caritatis, n. 1). In fide, spe et caritate magis in dies radicati, luci Spiritus Sancti suos aperiant animos atque studeant habitum orationis praesertim ex Liturgia et verbi Dei contemplatione acquirere et, assiduo sacramentorum usu vitam nutriendo, omnes virtutes harmonice excolere, ita ut digni «ministri Capitis» (Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 12) in mystico Christi Corpore fieri possint. Ita ad sensum Ecclesiae et futurum munus apostolicum educentur, ut valeant, sub Episcopi auctoritate et in spiritu servitii, modestam et fraternam cooperationem suam in Clero dioecesano praestare. Pastorali caritate moti addiscant mutationes humanae societatis prompto aperteque animo percipere, temporum signa interpretari et in voluntatis Dei lumine (cf. Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 14) interiorem suam vitam cum actione externa unire, ita ut per fidele apostolatus exercitium sancti fiant et quamvis his in terris vivant, semper tamen ostendant non esse ex hoc mundo (cf. Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 41). 1 0 0 Conc. Vat. II, Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, nn. 4, 8; Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 28; Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum Ordinis, nn. 4, 5, 6; Pius X I I , Adhort. Apost. Menti Nostrae, 23 sept. 1950: A. A. S. 42 (1950), pp. 660ss.; Ioannes X X I I I , Litt. Encycl. Sacerdotii Nostri primordia, 1 aug. 1959: A. A. S. 51 (1959), pp. 545ss.; Paulus V I , Epist. Apost. Summi Dei Verbum, 4 nov. 1963: A. A. S. 55 (1963), pp. 979ss. 1 0 1 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 8; cf. Ioan- nes X X I I I , Epist. Apost. Pater misericordiarum, 22 aug. 1961: A. A. S. 53 (1961), p. 677; Alloc. Questo incontro, ad Magistros pietatis Romae coadunatos, 9 sept. 1962: A. A. S. 54 (1962), pp. 673-674. 1 0 2 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 8. 1 0 3 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 11; Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 3 ; Cf. Pius X I I , Alloc. Magis quam, ad Ord. Carmel. Disc, sodales, 23 sept. 1951: Discorsi e Radiomessaggi, X I I I , p. 256; Const. Apost. Sedes sapientiae, 31 maii 1956: A. A. S. 48 (1956), pp. 358-360; Paulus V I , Alloc. Il .12 dicembre, habita occasione inaugurationis novae sedis Pont. Collegii P. Lat. Amer. Romae, 30 nov. 1963: Insegnamenti, I, p, 352; Litt. Encycl. Sacerdotalis caelibatus, 24 iun. 1967: A. A. S. 59 (1967), pp. 683-684, nn. 65-67. Sacra Congregatio pro Institutione Catholica 353 46. Debitum pondus in spirituali formatione tribuendum est etiam communitati, in qua alumni inserti assuescant propriam voluntatem deponere et communi consilio et nisu quaerere maius proximi b o n u m , sic pro viribus conferentes ad propriam cuiusque et c o m m u n e m totius Seminarii vitam perficiendam, ad exemplum primaevae Ecclesiae, in qua multitudo credentium erat cor unum et anima una (cf. Act. 4, 32). Per caritatem enim communitas fruitur praesentia Dei, plene legem observat, vinculum perfectionis assequitur et magnam exercet virtutem apostolicam. 104 47. Per vitam in Seminario communem candidati ad sacerdotium praeparentur, ut tandem aliquando Ordine sacro aucti, « sacramentali fraternitate » uniantur ampliori communitati dioecesani Presbytern « vinculo caritatis, orationis et omnimodae cooperationis ... ad aedificationem Corporis Christi, quae praesertim nostris temporibus multiplicia officia necnon novas accommodationes requirit » . 1 0 5 Introducantur igitur alumni pedetemptim in veram dioecesis condicionem (cf. supra n. 22), ut cleri fideliumque res et necessitates spirituales cognoscant et futurum munus pastorale maiore cum fructu explere possint. 106 48. Ecclesia ritus latini normam sibi statuit, venerando usu commendatam, eos tantum ad sacerdotium eligendi qui ex Dei gratia libere propter R e g n u m caelorum caelibatum amplecti velint. 107 Quae forma vitae in evangelica doctrina et genuina Ecclesiae traditione radicata, multimodam convenientiam cum sacerdotio habet. Missio enim sacerdotis integra dedicatur servitio novae humanitatis, quam Christus, victor mortis, per Spiritum suum in mundo suscitat; est status quo presbyteri Christo «facilius indiviso corde adhaerent, liberius... servitio Dei et hominum se dedicant... et sic aptiores fiunt qui paternitatem in Christo latius accipiant ... ». H o c igitur m o d o , statum nempe virginalem propter R e g n u m caelorum (Mt. 19, 12) eligentes, «signum v i v u m efficiuntur illius mundi 1 0 4 Cf. Conc. Vat. I I , Decr. de accomm. renov. vitae religiosae Perfectae caritatis, n. 15. 1 0 4 Conc. Vat. I I , Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 8. 1 0 6 Cf. Pius X I I , Adhort. Apost. Menti Nostrae, 23 sept. 1950: A. A. S. 42 (1950), pp. 686-687; cf. etiam Ioannes X X I I I , Litt. Encycl. Princeps Pastorum, 28 nov. 1959: A. A. S. 51 (1959), p. 842. 1 0 7 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 10; Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 16; Paulus V I , Sacerdotalis caelibatus, 24 iun. 1967: A. A. S. 59 (1967), pp. 657-697. 23 - A. A. S. Litt. Encycl. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 354 futuri, per fidem et caritatem praesentis », « in quo filii resurrectionis neque nubent neque ducent uxores » (cf. Lc. 20, 3 5 - 3 6 ) . 108 Qui ideo ad sacerdotium se praeparant, caelibatum tamquam peculiare donum Dei agnoscant et acceptent; per vitam impense deditam orationi et unioni cum Christo atque sincerae caritati fraternae necessarias créent condiciones, quibus illum integre et laeto animo servare possint, constanter solliciti de sinceritate factae suipsius donationis. 109 Ut autem electio caelibatus vere libera sit, requiritur ut iuvenis evangelicam huius doni v i m luce fidei perspicere possit, idemque bona status matrimonialis recte aestimet. 110 Plena etiam gaudeat libertate psycholo- gica interna et externa, atque necessarium gradum maturitatis affectivae possideat, ita ut caelibatum tamquam suae personae completionem sentire atque vivere possit. 111 Ad h o c congrua educatio sexualis requiritur, 112 quae in alumnis qui maturiorem adolescentiam iam assecuti sint, magis in formatione ad castum personarum amorem consistit quam in sollicitudine, aliquando m o lestissima, vitandi peccata; eos enim ad futurum pastoralis ministerii commercium praeparare debet. Quare gradatim, sana ac spirituali discretione invitentur iuvenes et adducantur, ut in coetibus ac diversis apostolatus et cooperationis socialis partibus amorem experiantur ac manifestent sincerum, humanum, fraternum, personalem atque immolatum in exemplum Christi, erga omnes ac singulos, praesertim vero pauperes, afflictos, aequales; hac ratione solitudinem cordis superabunt. H u n c amorem aperte ac fidenter manifestatum Magistris spiritus et Superioribus, cum iis in D o m i n o dijudicare addiscant; devitent autem relationes singulares, praesertim solitarias et productas, cum personis alterius sexus, sed potius amorem omnibus apertum, ideoque vere castum, exercere studeant et tamquam donum a D e o impetrare assuescant. Inspecta igitur peculiari huius doni natura, quod desursum est, descendons a Patre luminum (lc. 1, 17), oportet ut candidati ad sacerdotium au- 1 0 8 Conc. Vat. I I , Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum Ordinis, n. 16. 1 0 9 Paulus V I , Litt. Encycl. Sacerdotalis caelibatus, 24 iun. 1967: A. A. S. 59 (1967), pp. 686-690, nn. 72-82. 1 1 0 1 1 1 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 10. Paulus V I , Litt. Encycl. Sacerdotalis caelibatus, 24 iun. 1967: A. A. S. 59 (1967), p. 683, nn. 65, 66. 1 1 2 Cf. Conc. Vat. I I , Declar. de educatione christiana Gravissimum educationis, n. 1; cf. Pius X I I , Alloc. Magis quam, ad Ordinis Carm. Disc, sodales, 23 sept. 1951: Discorsi e Radiomessaggi, X I I I , p. 257; Litt. Encycl. Sacra Virginitas, 25 mart. 1954: (1954), pp. 183-186. A. A. S. 46 Sacra Congregatio pro Institutione Catholica 355 xilio Dei nixi et propriis viribus non nimis confidentes, « mortificationem sensuumque custodiam adhibeant. Media quoque naturalia ne omittant, quae mentis et corporis sanitati favent. Ita fit ut falsis doctrinis, quae continentiam perfectam tamquam impossibilem vel fiumano profectui nociv a m ostentant, n o n moveantur, et omnia quae castitatem in periculum adducunt, instinctu quodam spirituali, respuant » . 1 1 3 49. Arcta et amica necessitudo quam alumnus appetere debet c u m persona et missione Christi, qui suum opus in humili obsequio erga v o luntatem Patris confecit (cf. Io. 4, 34), necessario requirit ut sacerdotii candidatus « voluntatem propriam per oboedientiam servitio Dei et fratrum » 1 1 4 sincera fide dedicare sciat. Maxime enim oportet ut is, qui una cum Christo crucifixo in Corpore Eius aedificando partem habere cupiat, crucem non solum acceptare discat, sed etiam amare atque libenti et pastorali animo omnia onera sibi assumat, quae ad apostolicam missionem agendam requiruntur. Ad Moderatores igitur spectat iuvenes ad veram maturamque o b o e dientiam instituere, Christo confisos, qui oboedientiam a suis quidem quaesivit, sed prius sese exemplar eiusdem virtutis exhibuit, idemque gratia sua semetipsum in nobis oboedientiae principium fecit. Oportet proinde ut auctoritatem cum prudentia et respectu personarum exerceant. Iuvenes autem sociam suam operam hac in re profecto praestabunt, d u m m o d o eis oboedientia in vera luce proponatur, ostendendo nempe quomodo oporteat ut omnes ad communis boni assecutionem concurrant et ut auctoritas ad h o c sit ordinata (cf. n. 24). Quam oboedientiam, plenam et sinceram, imprimis Summo Pontifici, Christi Vicario, humili obsequio et filiorum pietate praestare debent, atque proprio Episcopo eodem spiritu, ut per sacerdotium fiant eius fidi cooperatores, sociam c u m aliis Presbyterii sacerdotibus operam magno ac liberali animo praestando. 1 1 3 115 Conc. Vat. I I , Decr. de accom. renov. vitae religiosae Perfectae caritatis, n. 12; cf. Ioannes X X I I I , Litt. Enc. Sacerdotii Nostri primordia, 1 aug. 1959: A. A. S. 51 (1959), pp. 554-556; Alloc. Questo incontro, ad alumnos ex quibusdam Italicis Seminariis, 22 nov. 1959: A. A. S. 51 (1959), pp. 904-905; Paulus V I , Litt. Encycl. Sacerdotalis caelibatus, 24 iun. 1967: A. A. S. 59 (1967), pp. 684-685, n. 70. 1 1 4 Conc. Vat. I I , Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 15. 1 1 5 Conc. Vat. II, Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, nn. 9, 11 ; Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, nn. 7, 15; Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 28; cf. Pius X I I , Adhort. Apost. Menti Nostrae, 23 sept. 1950: A. A. S. 42 (1950), p. 690; Ioannes X X I I I , Litt. Encycl. Sacerdotii Nostri primordia, 1 aug. 1959: Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 356 50. Spiritum paupertatis, utpote quae tantopere hisce diebus ab E c clesia expostulatur et ad opus apostolicum implendum est necessaria, non tantum verbis sed factis fovere discant, ita ut fide innixi Patris providentiae, aequo animo ad instar Apostoli abundare et deficere (PMÏ. 4, 12) sciant. Quamvis, aliter ac religiosi, plene abdicare se bonis materialibus non teneantur, studeant tamen ut homines spirituales veram libertatem et docilitatem filiorum Dei acquirere atque ad eam spiritualem moderationem pervenire, quae necessaria est ad rectam habitudinem ad mundum et b o n a terrestria inveniendam. 116 I m m o , exemplum Christi secuti, qui egenus pro nobis factus est, eum esset dives (2 Cor. 8, 9 ) , peculiari m o d o commendatos sibi habeant pauperes et tenuiores 1 1 7 atque simplicitate et austeritate vitae testimonium paupertatis praebere valeant, iam a rebus superfluis liberaliter se abstinere assueti. 118 51. Formatio spiritualis totum hominem complecti debet (cf. nn. .14, 45). Cum enim gratia naturam non tollat sed elevet, et nullus verus christianus esse possit, nisi virtutes possideat et exerceat homini congruentes et ab ipsa caritate requisitas, ut eas animet eisque utatur, futurus sacerdos exercere discat animi sinceritatem, assiduam iustitiae curam, in agendo urbanitatem, in promissis fidem, in colloquiis modestiam cum caritate coniunctam, 119 spiritum fraterni servitii, operositatis, facultatem coope- A. A. S. 51 (1959), pp. 556-558; Paulus V I , Alloc. A voi, che siete qua, Christifidelibus coram admissis, 5 oct. 1966: Insegnamenti, I V , pp. 863-866; Alloc. Il Concilio, Christifidelibus coram admissis, 9 oct. 1968: Insegnamenti, V I , pp. 959-963; Alloc. Libenti fraternoque, ad Delegatos Commissionum Ep. pro Seminariis coadunatos Romae ad Rationem Fundamentalem elaborandam, 27 mart. 1969: A. A. S. 61 (1969), pp. 253-256. 1 1 6 Conc. Vat. I I , Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 17. 1 1 7 Ibid., n. 6. 1 1 8 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 9; cf. Ioan- nes X X I I I , Litt. Encycl. Sacerdotii Nostri primordia, 1 aug. 1959: A. A. S. 51 (1959), pp. 551-554; Paulus V I , Alloc. Siamo particolarmente, ad sacerdotes qui interfuerunt Conventui habito a Sodalitate v.d. « Federazione Associazioni del Clero Italiano », 30 iun. 1955: Insegnamenti, I I I , pp. 385-386; Alloc. Benedicamus Domino, ad Praesules ex America Lat. secundo generali Coetui Medellii interfuturos, 24 aug. 1968: Insegnamenti, V I , pp. 411-412; Alloc. Se vogliamo, Christifidelibus coram admissis, 2 oct. 1968: Insegnamenti, V I , pp. 943 ss. 1 1 9 Cf. Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 11; Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 3; Declar. de educatione christiana Gravissimum educationis, n. 1; cf. Pius X I I , Alloc. Sull'esempio, praeparata occasione quinquagesimi anni a condito Seminario Reg. Apulico, oct. 1958: Discorsi e Radiomessaggi, X X , pp. 446-447; Paulus V I , Epist. Apost. Summi Dei Verbum, 4 nov. 1963: A. A. S. 55 (1963), p. 991; cf. etiam notam 103, p. 352. Sacra Congregatio pro Institutione Catholica 357 randi cuín aliis, etc., ut ad illam harmonicam conciliationem inter bona humana et supernaturalia perveniat, quae necessaria est ad verum christianae vitae testimonium in hodierna societate exhibendum. Cum autem sacerdos omnes homines evangelizare debeat, satagat sacerdotii candidatus facultatem suam profundius excolere ad congruas relationes cum hominibus variae condicionis ineundas. Discat praesertim artem alios alloquendi congruo m o d o , patienter audiendi atque cum eis communicandi magna cum reverentia erga omnis generis homines spiritu imbutus humilis caritatis, ut mysterium Christi in Ecclesia viventis aliis revelare possit. 120 52. Celebratio cotidiana Eucharistiae quae communione sacramentali, plena quidem libertate et digne suscepta, consummatur, centrum sit totius vitae Seminarii, eique alumni devote intersint. Alumni enim Sacrificium Missae, « totius vitae christianae fontem et culmen » , 1 2 1 participan- tes, caritatem participant Christi, supernaturalem v i m pro sua spirituali vita et apostolico labore ex h o c ditissimo fonte hauriendo. Sacrificium igitur eucharisticum atque adeo tota Sacra Liturgia, ad mentem Const. Sacrosanctum Concilium, talem in Seminario locum o b tineat, ut appareat vere esse « culmen ad quod actio Ecclesiae tendit et simul fons unde eius virtus emanat » . 1 2 2 Procuretur etiam sana varietas. in m o d o Sacram Liturgiam participandi, ita ut alumni non solum maiorem profectum spiritualem exinde percipiant, sed etiam inde a Seminarii annis ad futurum ministerium et apostolatum 1 2 0 liturgicum practice praeparentur. 123 Cf. Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 19; Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, nn. 6, 9; Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 28; Paulus V I , Litt. Encycl. Ecclesiam Suam, 6 aug. 1964: A. A. S. 56 (1964), pp. 640ss.; Alloc. Il Concilio, Christifidelibus coram admissis, 9 oct. 1968: Insegnamenti, VI, pp. 959 ss. 1 2 1 Conc. Vat. I I , Const. dogm de Ecclesia Lumen gentium, n. 11. 1 2 2 Conc. Vat. II, Const. de S. Liturgia Sacrosanctum Concilium, n. 10; cf. S. Congr. Rit., Instructio De cultu mysterii Eucharistici, 25 maii 1967: A. A. S. 59 (1967), pp. 539-573. 1 2 3 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 8; Const. de S. Liturgia Sacrosanctum Concilium, nn. 17, 18, 19; Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 5; Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n. 19; S. Congr. Rit., Instructio Inter Oecumenici, ad exsecutionem Constitutionis de S. Liturgia recte ordinandam, 26 sept. 1964: A. A. S. 56 (1964), pp. 880-881; nn. 14, 15; cf. etiam Pius X I I , Litt. Encycl. Mediator Dei, 20 nov. 1947: A. A. S. 39 (1947), pp. 547ss.; Adhort. Apost. Menti Nostrae, 23 sept. 1950: A. A. S. 42 (1950), pp. 666ss., 691; Ioannes X X I I I , Litt. Encycl. Sacerdotii Nostri primordia, 1 aug. 1959: A. A. S. 51 (1959), Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 358 53. Formationi ad cultum Eucharisticum stricte iungatur formatio ad (üvinum Officium, quo sacerdotes « nomine Ecclesiae pro toto populo sibi commisso, i m m o pro universo mundo, D e u m deprecentur » . 1 2 4 Modum igitur orandi Ecclesiae discant alumni per convenientem introductionem in Sacram Scripturam, Psalmos et alias preces S. Scriptura imbutas, per frequentem recitationem communem alicuius partis Officii ( v . gr. Laudum vel Horarum vespertinarum), ut V e r b u m Dei in Psalmis et in tota Liturgia loquens maiore intellegentia reverentiaque percipiant, simulque educentur ad obligationem Divini Officii in sacerdotali vita fideliter observandam. 125 H a e c tamen institutio liturgica perfecta dici non poterit, si alumnis non detegat arctam connexionem inter Sacram Liturgiam et cotidianam laboris vitam, cum eius necessitatibus apostolatus et veri testimonii vivae fidei, per caritatem operantis. 126 54. Ad vitam sacerdotalem recte et fideliter gerendam, alumni pedetemptim acquirant oportet, pro sua quisque aetate et maturitate, firmam formam vitae, solidis virtutibus munitam, sine qua Christo et Ecclesiae vere et perseveranter adhaerere non valebunt. Oportet enim ut sacerdos: a) « c u m Patre per Filium Eius Iesum Christum in Spiritu Sancto familiari et assidua societate vivere » 1 2 7 discat; b) Christum invenire possit habitualiter in familiari communione orationis; e) verbum Dei in Scriptura Sacra didicerit amanter in fide prae manibus tenere et aliis dein tradere; d) Christum in Eucharistia sacramentaliter praesentem visitare et adorare cupiat et gaudeat; pp. 561 ss. ; Paulus V I , Alloc. Voi avete, ad eos qui interfuerunt Coetui v. d. « X I I I Settimana Nazionale di Orientamento Pastorale» habito Romae, 6 sept. 1963: menti, I, pp. 121-122; Litt. Encycl. Mysterium Fidei, 3 sept. 1965: Insegna- A. A. S. 57 (1965), pp. 770 ss. 1 2 4 Conc. Vat. II, Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum Ordinis, n. 5. 1 2 5 Conc. Vat. I I , Const. de S. Liturgia Sacrosanctum Concilium, nn. 17, 90; S. Congr. Rit., Instructio Inter Oecumenici, 1. c, nn. 14-17; cf. Pius X I I , Litt. Encycl. Mediator Dei, 1. c, pp. 547ss., 572s.; Ioannes X X I I I , Adhort. Apost. Sacrae Laudis, 6 ian. 1962: A. A. S. 54 (1962), p. 69; Alloc. Flagrantissima voluntas, ad alumnos Romae studiorum causa commorantes, 28 ian. 1960: A. A. S. 52 (1960), pp. 275 s. 1 2 6 1 2 7 Conc. Vat. I I , Const. de S. Liturgia Sacrosanctum Concilium, n. 10. Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 8. .v Sacra Congregatio pro Institutione Catholica 359 e) Virginem Mariam, Matrem Christi, in opere redemptionis peculiari m o d o sociam, secundum Ecclesiae sensum, ardenti amore prosequatur; /) libenter sacrae traditionis documenta et opera Patrum Sanctorumque exempla consulturus adeat; g) sciat seipsum, scilicet conscientiam suam eiusque rationes recto sinceroque animo scrutari et discernere. Quae omnia tunc m o d o sacerdos servabit, si alumnus in Seminario piis exercitiis, venerando usu commendatis et Ordinatione Seminarii sancitis, fideliter incubuerit et eorum momentum et v i m recte intellexerit. Quod si necessitas detur unum vel alterum horum exercitiorum novis exigentiis accommodandi, provideatur ut essentiales fines huic pio exercitio inhaerentes semper firmi in animo perstent, atque ut alio apto m o d o attingi queant. 128 55. Cum conversio animi quotidiana ad sequelam Christi et spiritum evangelicum prorsus requiratur, virtus poenitentiae futuris sacerdotibus inculcanda est etiam per poenitentiales actus communes sive ad propriam sui formationem sive aliorum educationem. Studium vitae crucifixae et cordis purificationem ex amore Christi constanter assequi contendant. Ad h o c igitur auxilium gratiae necessariae ferventer requirant, et imprimis ad Poenitentiae sacramentum, in quo cuiusque labor q u o d a m m o d o consecratur, frequenter accedere assuescant; atque ideo unusquisque suum habeat directorem spiritualem, cui humiliter et confidenter conscientiam suam aperiat, ut in via Domini tutius dirigatur. 1 2 8 129 Cf. Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 8; Const. de S. Liturgia Sacrosanctum Concilium, nn. 12, 13; Decr. de accom. renov. vitae religiosae Perfectae caritatis, n. 6. Quoad potiora haec spiritualis vitae media, cf. Ioannes X X I I I , Litt. Encycl. Sacerdotii Nostri primordia, 1 aug. 1959: A. A. S. 51 (1959), p. 560: «Iamvero hanc assiduam cum Deo coniunctionem efficiunt maxime ac tuentur varia sacerdotalis pietatis exercitia, quorum plura, quae gravioris sunt momenti Ecclesia sapientissimis normis praescripsit, uti sunt praesertim sacra cotidie habenda meditatio, piae ad divina Tabernacula salutationes, Marialis Rosarii recitatio, diligens sui ipsius recognitio (C. I. C, can. 125). Ad horarias preces quod attinet, sacerdotes gravi officio erga Ecclesiam suscepto eas recitare tenentur (ibid., can. 135). Ex eo fortasse quod aliqua ex hisce normis neglecta est, saepe ratio est petenda, cur ecclesiastici viri rerum externarum vortice abripiantur, pedetemptim sacro careant afflatu, ac tandem, pro dolor, terrenae huius vitae illecebris allecti, gravi in discrimine versentur, eum iam sint quovis spirituali praesidio destituti ». 1 2 9 Pius X I I , Litt. Encycl. Mystici Corporis, 29 iun. 1943: A. A..S. 35 (1943), p. 235; Adhort. Apost. Menti Nostrae, 23 sept. 1950: A. A. S. 42 (1950), p. 674; Ioannes X X I I I , Litt. Encycl. Saeerdotii Nostri primordia, 1. c, pp. 574-575; Paulus V I , Const. Apost. Paenitemini, 17 nov. 1966: A. A. S. 58 (1966), pp. 177 ss. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 360 Moderator spiritus et Confessarius ab alumnis plena libertate sibi eligantur inter eos, qui ad h o c munus idonei ab Episcopo deputati sunt. 130 56. Ad sacerdotium nonnisi per gradus acceditur; quos gradus etiam significat institutio Ordinum minorum ad determinatas functiones ec- clesiasticas disponentium, paedagogica spiritualique initiatione rite peracta. Spiritualis vero alumnorum institutio per gradus procedit atque opportunas accommodationes requirit pro singulorum aetate, experientia et ingenii facultate. Ad eam autem efficacius promovendam multum iuvant statuta quaedam tempora impensioris tirocinii, ut v. gr. occasione ingressus in Seminarium, initio curriculi theologici, vel occasione proximae ordinationis sacerdotalis, etc. Ut autem iuvenum labor in spirituali vita novos semper impulsus accipiat atque ratione ordinetur ad v e ram et maturam spiritualitatem sacerdotalem acquirendam ad sensum Ecclesiae, praeter singulorum conscientiae directionem, certis temporibus, pro cuiusque Seminarii Ordinationibus, tradatur alumnis instructio seu collatio spiritualis, ad res mentesque iuvenum nostrae aetatis a c c o m m o data; habeantur insuper recognitio vitae, periodica animorum recollectio et alia huiusmodi; singulis vero annis omnes per aliquot dies exercitiis spiritualibus vacent. 57. Iuxta exemplum et consilia Christi (cf. Mt. 6, 6; 14, 13; Me. 6, 30, 46), qui inter quotidianos labores libenter solitudinem quaerebat, ut animo intento orationi ad P a t r e m vacaret, fovere studeant alumni « v i t a m absconditam c u m Christo in D e o (cf. Col. 3, 3 ) , unde profluit et urgetur proximi dilectio i n salutem mundi Ecclesiaeque aedificationem » . m Solliciti proinde sint de silentio externo servando, quod requiritur ad animi silentium internum, ad cogitandum atque ad laborem et quietem totius communitatis. 132 58. Congruens cum hominibus commercium, inter quos Salvator car i t a t e Patris missus (cf. Io. 4, 9 ) , suum redemptionis opus explevit, permittet ut alumnus educetur ad recte discernenda signa t e m p o r u m , 1 3 0 133 ad C. I. C, can. 1358, 1361; Conc. Vat. II, Decr. de accom. renov. vitae religiosae Perfectae caritatis, n. 18. 1 3 1 Conc. Vat. I I , Decr. de accom. renov. vitae religiosae Perfectae caritatis, n. 6. 1 3 2 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 1 1 ; Paulus V I , Alloc. Il grande rito, habita quarto exacto saeculo post constituta a Conc. Trid. Seminaria, 4 nov. 1963: A. A. S. 55 (1963), p. 1034. 1 3 3 nn. 1-4. Conc. Vat. I I , Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, Sacra Congregatio pro Institutione Catholica 361 iudicium de eventibus ferendum ad lumen evangelii, ad rectam interpretationem variarum condicionum et necessitatum humanae vitae, quae vera « semina Yerbi in se l a t e n t i a » 134 continent, eaedemque postulant ut « l u c e evangelica collustrentur, liberentur et in Dei Salvatoris domimum reducantur ». 1 3 5 In h o c commercio c u m mundo probe animadvertendum est, ut omnes huiusmodi experientiae ad pastoralem Seminarii finem ordinentur atque alumni ita spiritualiter praeparentur, ut futura actuositas non impedimento sit, sed potius auxilio ad propriam vitam spiritualem fovendam et roborandam. 136 IX. De Institutione doctrinali in genere 59. Finis institutionis doctrinalis est ut alumni, una c u m cultura generali necessitatibus nostrorum temporum accommodata, acquirant amplam atque solidam doctrinam in scientiis sacris, ita ut, sua fide inde fundata et nutrita, evangelii doctrinam hominibus nostri nuntiare atque in eorum culturam inserere valeant. Haec doctrinalis institutio temporis apte 137 complectitur: a) complementum, quatenus opus sit — expleto curriculo de quo in n. 16 — formationis in litteris et scientiis; b) formationem philosophicam; c) formationem theologicam. 60. Varia ratio qua haec studia coordinari possunt, ad tria praecipua exempla reducitur: 1 3 4 Conc. Vat. I I , Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n. 11. 1 3 5 Ibid. 1 3 6 Conc. Vat. II, Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 11; Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 3; cf. Ioannes X X I I I , Alloc. Questo incontro, ad Magistros pietatis Romae coadunatos, 9 sept. 1962: A. A. S. 54 (1962), pp. 675-676; Paulus V I , Litt. Encycl. Ecclesiam suam, 6 aug. 1964: A. A. S. 56 (1964), pp. 627, 638. 1 3 7 Cf. Conc. Vat. I I , Decr. Optatam totius, nn. 13-17; Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, nn. 58, 62; Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n. 16; Pius X I I , Const. Apost. Sedes sapientiae, 31 maii 1956: A. A. S. 48 (1956), pp. 361 s.; Paulus V I , Motu proprio Ecclesiae Sanctae, 6 aug. 1966: A. A. /S. 58 (1956), p. 786; I I I , n. 2. Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 362 A) Periodis distinctis et successivis fiunt: studia in litteris et scientiis (quatenus opus sit) — studia philosophica — studia theologica. B) Studia in litteris et scientiis peraguntur c u m studiis philosophicis (cf. American College); dein fiunt studia theologica. C) Post studia in litteris et scientiis, studia philosophica componuntur c u m studiis theologicis ita ut philosophia simul c u m theologia doceatur; attamen attendendum est ut philosophia tradatur distinctis disciplinis et propria methodo, nec philosophiae studium reducatur ad fragmentariam et dispersam problematum tractationem occasione quaestionum theologicarum. Quae vero hic ad m o d u m exempli adducuntur, alias rationes studia ordinandi non excludunt. In unaquaque Ratione Institutionis sacerdotalis indicentur m o d i a Conferentia Episcopali selecti et approbati, ratione habita adiunctorum regionum. 61. Quocumque m o d o studia ordinentur, haec sedulo notanda sunt: a) semper initium fìat a cursu introductorio in mysterium Christi, de quo in numero sequenti agitur; 138 b) q u o d si philosophia et theologia distinctis temporum periodis doceantur, coordinatio procuranda est inter disciplinas philosophicas et theologicas, praesertim inter theologiam naturalem et tractatum dogmaticum de D e o , inter ethicam et theologiam moralem, inter historiam philosophiae, Ecclesiae, dogmatum, e t c . ; 1 3 9 c) temporis spatium consecratum studiis praecipue philosophicis saltem biennium aequet (vel, secundum systema studiorum apud aliquas nationes vigens, congruentem numerum sic dictarum horarum semestralium); temporis spatium consecratum studiis theologicis saltem quadriennium comprehendat (vel congruentem numerum horarum semestralium), ita ut complexive studia philosophica et theologica saltem sexennium c o m plectantur (vel, secundum alios m o d o s studia computandi, eam copiam materiae quae sexennio pertractari s o l e t ) . 140 62. Introductio in mysterium Christi et historiam salutis, quae initio cursus philosophici et theologici tradenda est, eo tendit ut alumni studiorum ecclesiasticorum sensum et ordinem et finem apostolicum percipere 1 3 8 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 14. 1 3 9 Ibid. 1 4 0 C. I. C, can. 1365; Paulus V I , Motu proprio De Episcoporum muneribus, 15 maii 1966: A. A. S. 58 (1966), p. 470. Sacra Congregatio pro Institutione Catholica 363 possint, simul vero iuventur ad propriam fidem fundandam atque ad vocationem sacerdotalem penitius intellegendam et prudentius amplectendam. Duratio et programma cursus in unaquaque Ratione Institutionis sacerdotalis determinanda sunt, ratione habita experientiarum in propria Natione vel universa Ecclesia, atque curandum est ut bene cohaereat c u m ceteris studiis theologicis et continuetur postea, praesertim per Sacrae Scripturae lectionem sub professorum d u c t u . 141 63. Magistri in suis disciplinis tradendis de interna totius doctrinae fidei unitate et harmonia iugiter solliciti esse debent (cf. n. 90), salvificum eius aspectum in clariore luce ponendo. Sed ad h o c opus perficiendum, vertente studiorum curriculo vel, si ita Conferentiae episcopales melius iudicaverint, post aliquot annos experientiae pastoralis, opportune reservabitur congruum tempus, etiam aliquamdiu protractum, quo alumni, propria et apta methodo, integro disciplinarum cursu peracto, verbum Dei, ductu magistrorum et ope doctrinae acquisitae, melius percipere et veluti contemplari et experiri possint in simplici eius unitate, qua fidelibus ad salutem tradendum est, convergentibus in unamquamque partem luminibus omnium disciplinarum, quae hucusque separatim docebantur. H o c summariae collectionis tempus quam maxime commendatur, ut notiones acquisitae nedum disiectae et veluti una ab altera avulsae remaneant, apte componantur ad spiritualem profectum fidelium et ipsorum sacerdotum, qui, percepta scientiae acquisitae utilitate, maiore amore erga disciplinas sacras exardescent. Quod si Episcopi — vel singuli vel ex communi Conferentiae Episcopalis instituto — opportune decreverint exercitium Diaconatus post expletum studiorum curriculum per unum vel plures annos instaurare (cf. n. 42 c ) , huiusmodi omnium disciplinarum collectio, seu simplex et c o haerens disciplinarum compositio, utilius transferenda erit ad tempus quo Diaconi ad Seminarium revertentur ut se ad sacerdotium praeparent. Huius autem temporis spatium satis producendum erit, ut proxima ad sacerdotium praeparatio vere efficax habeatur. 64. In tota formatione doctrinali sedulo curanda est eius accommodatio ad diversas culturas, ut alumni nuntium Christi secundum formam 1 4 1 Conc. Vat. II, Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 14; cf. Const. de S. Liturgia Sacrosanctum Concilium, n. 16; gentes divinitus, n. 16. Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad Acta Apostolicae 364 Sedis - Commentarium Officiale unicuique culturae propriam intellegere et exprimere valeant atque inde vitam christianam ingenio indolique cuiusque culturae aptare possint. Quare professores philosophiae et theologiae ne omittant in suis praelectionibus doctrinam christianam c u m intimis notionibus, quas populi secundum sacras sibi traditiones de D e o , de mundo, de homine efformaverunt, comparare et, in quantum fieri potest, his sapientiam philosophic a m et intellectum fidei ditare. 142 X. De studiis litterarum et scientiarum 65. A n t e q u a m alumni ad studia proprie sacerdotalia accedant, oportet ut studiorum mediorum curriculum perfecerint (cf. n. 16) prout in unaquaque natione requiritur ad studia academica inchoanda, et convenienter titulum civilem obtinuerint. 143 66. Si peracto studiorum curriculo, quaedam adhuc desint candidatis ad sacerdotium necessaria, v. gr. congrua linguae latinae cognitio ad mentem permanentis instantisque Ecclesiae voluntatis, 144 ea supplenda sunt sive ante curriculum philosophicum sive c u m studiis philosophicis, prout in n. 60 indicatum est. Harum autem disciplinarum index et programma in Ratione Institutionis sacerdotalis indicanda sunt. 67. Addiscant alumni etiam linguas quae, praeter nationalem, ratione habita programmatum civilium, necessariae vel utiles sint ad futurum ministerium pastorale. R a t i o quoque sese exprimendi, hominibus aetatis 1 4 2 Conc. Vat. I I , Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, nn. 16, 19, 22; Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, nn. 44, 58, 62; Decr. de Oecumenismo Unitatis redintegratio, nn. 4, 17; Orientalium Ecclesiarum, nn. 4, 5, 6; cf. Decr. de Eccl. Orient. Cath. Pius X I I , Litt. Encycl. Evangelii Praecones, 2 iun. 1951: A. A. S. 43 (1951), pp. 521 ss.; Ioannes X X I I I , Litt. Encycl. Princeps Pastorum, 28 nov. 1959: A. A. S. 51 (1959), pp. 843ss.; Paulus V I , Homil. Hi amicti sunt, habita occasione canonizationis Martyrum Ugandensium, 18 oct. 1964: Insegnamenti, I I , pp. 588-589; Motu proprio Ecclesiae Sanctae, 6 aug. 1966: A. A. S. 58 (1966), p. 786, I I I , n. 2. 1 4 3 Conc. Vat. II, Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 13; cf. n. 3; Pius X I I , Adhort. Apost. Menti Nostrae, 23 sept. 1950: A. A. S. 42 (1950), p. 687; Const. Apost. Sedes sapientiae, 31 maii 1956: A. A. S. 48 (1956), pp. 361-362. 1 4 4 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 13; Paulus V I , Epist. Apost. Summi Dei Verbum, 4 nov. 1963: A. A. S. 55 (1963), p. 993; Litt. Apost. Studia Latinitatis, 22 febr. 1964: A. A. S. 56 (1964), pp. 225 ss. Sacra Congregatio pro Institutione Catholica 365 nostrae accommodata, tradatur, ut ars dicendi et scribendi atque penetrandi naturam quaestionum, quae ars sacerdoti est omnino necessaria. Conveniens quoque impertiatur alumnis institutio qua artem et musicam sacram ac profanam intellegere possint. 145 68. Cum in hodierno vitae cultu n o n tantum per libros et magistros, sed largius in dies per audiovisiva instrumenta informentur et moveantur homines, maxime oportet ut sacerdotes his instrumentis uti valeant, et quidem recte, non inertes ad ipsa se habentes sed ad iudicandum semper parati. Quod fieri nequit nisi ad h o c in Seminario, debita tamen servata prudentia et mensura, usu et doctrina per apta experimenta, atque a viris peritis educentur, ita ut, quoad huiusmodi instrumenta, possint et seipsos regere et fideles efformare, et etiam in apostolatu iis efficaciter u t i . 146 69. Alumni inde a primis Seminarii annis, uberius vero aetate institutioneque progrediente, vitae socialis necessitatibus praesertim suae nationis ita initientur, ut ex variis in quas incumbunt disciplinis et ex rerum hominumque usu eventibusque cotidianis probe discant quaestiones controversiasque sociales cognoscere, earum naturam, mutuas relationes, difficultates et consectaria perpendere, atque solutiones in legis naturalis praeceptorumque evangelicorum lumine aeque iusteque perspicere. 1 4 5 De humano civilique cultu cum christiana institutione componendo, cf. 147 Conc. Vat. I I , Const. past. de. Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, nn. 59, 62. De arte et musica sacra: Conc. Vat. I I , Const. de S. Liturgia Sacrosanctum Concilium, nn. 115, 129; S. Congr. Rit., Instructio Musicam sacram, de musica in S. Liturgia, 5 mart. 1967: A. A. S. 59 (1967), pp. 300ss.; cf. n. 52. 1 4 6 Conc. Vat. I I , Decr. de instr, communicationis socialis Inter mirifica, n. 16; Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes. n. 61; Decr. de past. Episcop. munere in Ecclesia Christus Dominus, n. 13; cf. Const. de S. Liturgia Sacrosanctum Concilium, n. 20; Paulus V I , Nuntius Radiophon. diei instrumentorum mundialis pro recto Ci rivolgiamo, occasione I communicationis socialis usu provehendo, 2 maii 1967: Insegnamenti, V, pp. 203-206. 1 4 7 Conc. Vat. II, Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 20; cf. Pius X I I , Adhort. Apost. Menti Nostrae, 23 sept. 1950: A. A. S. 42 (1950), pp. 687, 696-697; Ioannes X X I I I , Lit. Encycl. Mater et Magistra, 15 maii 1961: A. A. S. 53 (1961), p. 453; Paulus V I , Alloc. The visit of so many, ad iuvenes catholicos Britannicos, 30 iul. 1963: Insegnamenti, I, p. 94. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 366 148 X I . De studiis philosophiae et scientiarum affinium 70. Studia philosophiae et scientiarum affinium quae — utcumque disciplinae per annos distribuantur (cf. n. 60) — integrum biennium aequare debent, eo tendunt ut iuvenum formationem humanam perficiant, sensum in eis acuendo intellectualis discretionis atque exquisitiorem c o gnitionem antiquae et recentis sapientiae suppeditando, qua familia humana saeculorum decursu ditata est. Ita simul tradantur ut alumnum 1 4 8 Praesentes rerum condiciones varia ratione postulant ut vera formatio philo- sophica habeatur. Etenim: a) Sive ex fine studiorum philosophieorum, sive ex circumstantiis quae hodie accuratam formationem requirunt, satis apparet haec studia a fide quaerenda et communicanda non solum non esse aliena, sed apprime ad hoc ipsum adiuvare. Relationem autem hanc in semper clariorem lucem ponere oportet sive in modo docendi, sive in consociata opera inter professores philosophiae et theologiae, sive in ordinata distribu- tione tractatuum utriusque scientiae, ita ut per studia philosophica futuri sacerdotes nedum a veritate et amore Christi quasi per vim abstrahantur, in eis se proficere experiantur. Ipsum Concilium Vaticanum II variis in documentis, praesertim autem in Constitutione pastorali Gaudium et spes, luculenter demonstrat quomodo sanae philosophiae principia conferant ad vera bona christiana in hodierna vita sociali et culturali servanda, fruenda atque altius provehenda in totius humanitatis bonum (cf. nn. 23 ss., 53 ss.). b) Praeter necessariam determinationem methodorum et disciplinarum tradendarum, finis quoque ultimus formationis philosophicae clare percipiendus est sicuti ex operis exitu probatur, iterum atque iterum considerandus. atque, Ministros enim fidei acquisiverit oportet tum sensum eius quod est « e s s e » , qui permittat affirmationis soliditatem; facultatem diseernendae veritatis, percipiendae et acceptandae a quocumque veniat. Pariter necessarium est ut peraere iudicium sibi ipsi acquirant, ita ut cotidianae vitae problemata et condiciones recte percipere et iudicare possint. Haec igitur assequenda sunt ut futuri sacerdotes magis idonei evadant ad docendum, ad efficacem dialogum fovendum, nec omni vento doctrinae iactentur cum gravi muneris sui detrimento. Inde sollicitudo Ecclesiae de aptis viis debita eum prudentia quaerendis experiendisque ad institutionem philosophicam in Seminariis efficaciorem reddendam. c) Munus philosophiae docendae professores vere paratos exigit. Nonnumquam enim accidit ut, cum peculiaris haec peritia in docendo desit, iuvenes nec disciplinas discant nec inter diversas sententias recte eligere sciant, et philosophicas sententias admodum cuiusdam ludi habeant. d) Ut philosophica institutio efficax utilisque evadat, requiritur pariter ut studeat arctam connexionem servare cum quaestionibus quae nostra aetate moventur. Quapropter respiciat oportet v. gr. ad hodiernam ingravescentem propensionem ad atheismum et ad conatus disiungendi fidem a religione; vel ad posita principia philosophica quae veram interpretationem verbi Dei in discrimen adducunt, vel ad momentum quod psychologia, sociologia et scientiae humanae apud hodiernos homines habent. Sacra Congregatio pro Institutione Catholica 367 iuvent ad propriam fidem penitius penetrandam et vivendam, et pariter ut eum ad studia theologica praeparent, ad ministeria apostolica rite obeunda ita disponant, ut dialogus cum hominibus nostri temporis aptius institui p o s s i t . 149 71. Peculiaris momenti sit philosophia systematica, cum omnibus suis partibus, quae ad solidam et cohaerentem hominis, mundi et Dei cognitionem acquirendam perducit. Haec philosophica institutio inniti debet patrimonio philosophico perenniter v a l i d o , 150 cuius testes sunt maximi philosophi christiani, qui prima philosophica principia, perenni vi praedita utpote in ipsa natura fundata, tradiderunt. Firmo h o c fundamento posito, ratio habenda est philosophicarum investigationum progredientis aetatis, praecipue earum quae in propria natione maiorem v i m exercent, atque etiam progressus recentiorum scientiarum ita ut alumni, hodiernae aetatis indole recte percepta, ad colloquium cum hominibus accommodate praeparentur. 151 72. Historia philosophiae pari cura tradenda est, ut et maximorum problematum origo et progressio appareat, et alumni, ex diversis solutionibus decursu temporum propositis, vera discernere elementa, falsa detegere et refellere valeant. 152 73. Scientiae affines quoque tradantur, quales sunt scientiae naturales et mathematica quoad quaestiones cum philosophia connexas, debita tamen proportione servata, ita ut disciplinis principalibus utile complementum praebeant, et vitetur encyclopaedica et superficialis eruditio. 1 4 9 153 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 15; cf. Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, nn. 44, 59; Decl. de educatione christiana Gravissimum educationis, n. 10; Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n. 16; cf. Paulus V I , Litt. Encycl. Ecclesiam Suam, 6 aug. 1964: A. A. S. 56 (1964), pp. 637 ss. 1 5 0 Cf. Pius X I I , Litt. Encycl. Humani generis, 12 aug. 1950: pp. 571-575; A. A. S. 42 (1950), Paulus V I , Alloc. Nous sommes, ad eos qui VI Conventui Internationali Thomistico interfuerunt, 10 sept. 1965: Insegnamenti, III, pp. 445 ss. 1 5 1 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 15. 1 5 2 Ibid. 1 5 3 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 15; Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, nn. 44, 62; Pius X I I , Const. Apost. Sedes sapientiae, 31 maii 1956: A. A. S. 48 (1956), p. 362; Paulus V I , Alloc. Siate i benvenuti, ad eos qui X X X V I Conventui Italico Stomathologiae interfuerunt, 24 oct. 1963: Insegnamenti, I, pp. 256-257. Acta Apostolicae 368 Sedis - Commentarium Officiale 74. In omnium disciplinarum expositione ratio habenda est tum intrinseci momenti singularum quaestionum t u m praesentis necessitatis ipsarum pro discipulorum et regionum adiunctis. 154 75. In Ratione Institutionis sacerdotalis (vel in eius Appendice) referatur conspectus omnium disciplinarum quae ad curriculum philosophicum pertinent, breviter indicando singularum disciplinarum programma, numerum annorum vel semestrium et horarum in hebdomada, quibus traduntur in scholis. Si vero h o c ob varia rerum adiuncta (sicuti v. gr. in magnis latissimisque Nationibus accidere potest, ubi variorum systematum diversitas viget) vel summa difficultate fieri potest vel omnino non potest, indicentur saltem aliqua exempla programmatum, quae secura indicia in omnium utilitatem praestare possint. XII. De studiis theologicis 76. Studia theologica, quae saltem integro quadriennio respondere debent, 155 eo spectant ut alumni doctrinam ex Divina Revelatione in lu- mine fidei et sub ductu auctoritatis magisterii accurate haustam, penitius pénètrent, in alimentum propriae vitae spiritualis convertant, atque in ministerio sacerdotali eam tueri et ad spiritualem fidelium utilitatem nuntiare et exponere valeant. 156 77. Disciplinae theologicae variis attentis aspectibus (oecumenico, missionali, e t c . ) l s i 1 5 7 ita tradantur, ut intima connexio inter eas vigens clare Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 15; cf. Ioan- nes X X I I I , Litt. Encycl. Princeps Pastorum, 28 nov. 1959: A. A .S. 51 (1959), pp. 843 s. J 5 S C. /. C, can. 1365; cf. Paulus V I , Motu proprio De Episcoporum muneribus, 15 iun. 1966: A. A. S. 58 (1966), p. 470. 1 5 6 Conc. Vat. II, Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 16; cf. Pius X I I , Litt. Encycl. Humani generis, 12 aug. 1950: A. A. S. 42 (1950), pp. 567-569; Const. Apost. Sedes sapientiae, 31 maii 1956: A. A. S. 48 (1956), pp. 361-363; Paulus V I , Alloc. Incensissimo desiderio, ad Senatum academicum et alumnos Pont. Univ. Gregorianae Romae, 12 mart. 1964: Insegnamenti, II, pp. 178ss.; Alloc. Libentissimo sane, ad eos qui interfuerunt Conventui Internat, de Theologia Concilii Vat. II Romae, 1 oct. 1966: Inse- gnamenti, IV, pp. 443 ss. ; Alloc. Gratia Domini, ad Commissionem Theologicam Internat., 6 oct. 1969: L'Osservatore Romano, 6-7 oct. 1969, p. 1. 1 5 7 Cf. Conc. Vat. I I , Decr. de Oecumenismo Unitatis redintegratio, n. 4, 5, 6, 10, 17; Decr. de activit. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n. 39; Const. de S. Liturgia Sacrosanctum Concilium, n. 16; nn. 4, 6. Decr. de Eccl. Orient. Cath. Orientalium Ecclesiarum, Sacra appareat, 158 Congregatio pro Institutione Catholica mysterium Ecclesiae debita in luce p o n a t u r , 369 159 atque omnes — suo quaeque m o d o — harmonice in finem conspirent explicandi historiam salutis, quae in vita Ecclesiae et mundi vicissitudinibus perpetuo agitur. 160 78. Universae Theologiae veluti anima est Sacra Scriptura, quae o m nes disciplinas theologicas informare d e b e t . 161 Quam ob rem debitum institutioni biblicae pondus tribuatur. Congrua introductione praemissa, alumni, auxiliaribus disciplinis suffulti, exegeseos methodis accurate initientur. A p t e a professoribus edoceantur de potiorum problematum natura et solutione, atque efficaciter adiuventur ut totius Sacrae Scripturae conspectum acquirant, et principaliora historiae salutis capita penitus perspiciant. Contendant pariter professores theologicam divinae Eevelationis synthesim sacrorum alumnis praebere ad spiritualem eorum vitam et futuram praedicationem solidis fundamentis muniendam. 1 5 8 Cf. 162 Conc. Vat. II, Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 17; Const. de S. Liturgia Sacrosanctum Concilium, n. 16; cf. Pius X I I , Const. Apost. Sedes sapientiae, 31 maii 1956: A. A. S. 48 (1956), p. 363. 1 5 9 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 16 ; Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 8 et passim; Const. de S. Liturgia Sacrosanctum Concilium, n. 2; Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n. 16; cf. Paulus V I , Alloc. Sálvete, Fratres, secunda Conc. Vat. II periodo ineunte, 29 sept. 1963: Insegnamenti, I, pp. 172 ss. K0 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, nn. 14, 16; Const. de S. Liturgia Sacrosanctum Concilium, n. 16; Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n. 16; cf. Paulus V I , Alloc. Nous sommes profondément, ad Observatores Delegatos ad Conc. Vat. I I , 17 oct. 1963: Insegnamenti, I, pp. 232, 235. 1 6 1 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 16; Const. dogm. de Divina Revelatione Dei verbum, n. 24; cf. Leo X I I I , Litt. Encycl. Providentissimus Deus, 18 nov. 1893: A. A. S. 26 (1893-1894), p. 283. 1 6 2 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 16; Const. dogm. de Divina Revelatione Dei verbum, n. 23; cf. Pius X I I , Litt. Encycl. Divino afflante Spiritu, 30 sept. 1943: A. A. S. 35 (1943), pp. 310ss.; cf. Pont. Comm. Biblica, Instructio de S. Scriptura recte docenda, 13 maii 1950: A. A. S. 42 (1950), pp. 502s.; Ioannes X X I I Í , Alloc. La diciassettesima Settimana, iis qui interfuturi erant decimo septimo Coetui ab Italica Sodalitate Sacris explanandis Litteris Romae habito, 24 sept. 1962: A. A. /S. 54 (1962), pp. 716-719; Paulus V I , Alloc. Noi dobbiamo esprimere, iis qui interfuerunt undevicesimae Hebdomadae Biblicae exegetarum Italicorum, 23 sept. 1966: Insegna- menti, IV, pp. 414ss.; Alloc. Nous remercions, ad eos qui interfuerunt VI Conventui Internat, exegetarum Vet. Test., 19 apr. 1968: Insegnamenti V I , pp. 138 ss. 24 - A . A . S. Acta Apostolicae Sedis - 370 Commentarium Officiale 79. Sacra Liturgia nunc inter principales disciplinas habenda est; neque ideo sub uno aspectu iuridico, sed praecipue theologico et historico atque etiam spirituali et pastorali in connexione c u m aliis disciplinis tradatur, ut alumni agnoscant imprimis q u o m o d o mysteria salutis in actionibus liturgicis praesentia sint et operentur. Praeterea, explanatis textibus ritibusque tam Orientis quam Occidentis, illustretur Sacra Liturgia ut praecipuus locus theologicus, quo Ecclesiae fides et vita spiritualis significatur. 163 Denique alumnis exponendae sunt normae de instauratione liturgica, quo melius intellegant accommodationes seu mutationes ab Ecclesia decretas; discernere quoque valeant et alias quae legitime optari possint, atque, inter graviores et difficiliores quaestiones hodie passim agitatas, distinguant partem Liturgiae immutabilem, utpote divinitus institutam, ab aliis partibus mutationi o b n o x i i s . 164 Theologia dogmatica integre et ordinate ita tradatur, ut ipsi textus biblici primum exponantur, dein ostendatur quid Patres Ecclesiae Orientis et Occidentis ad veritates revelatas transmittendas et enucleandas contulerint, q u o m o d o progressa sit dogmatum historia, ac tandem ope speculationis, S. T h o m a magistro, mysteria salutis plenius penetrare eorumque nexum perspicere alumni addiscant; eadem semper in actionibus liturgicis praesentia et operantia agnoscere doceantur; discant praeterea humanorum problematum solutiones ope Revelationis quaerere, aeternas veritates in mutabili rerum humanarum condicione insertas cernere easque c u m hominibus accommodate c o m m u n i c a r e . 1 6 3 165 Conc. Vat. II, Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 16: cf. Const. de S. Liturgia Sacrosanctum Concilium, nn. 2, 10, 14, 15, 16; Decr. de Eccl. Orient. Cath. 1 6 4 Orientalium Ecclesiarum, n. 4. Conc. Vat. I I , Const. de S. Liturgia Sacrosanctum Concilium, n. 23; cf. S. C. Rituum, Instructio Inter Oecumenici, ad exsecutionem Constitutionis de S. Liturgia recte ordinandam, 26 sept. 1964: A. A. S. 56 (1964), pp. 879s., nn. 11, 12; cf. Paulus V I , Alloc. Facile conicere, ad XI sessionem plenariam Consilii ad exsequendam Const. de S. Liturgia, 14 oct. 1968: Insegnamenti, V I , pp. 535 ss. 1 6 5 Conc. Vat. II, Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 16; cf. Decl. de educatione christiana Gravissimum educationis, n. 10; cf. Pius X I I , Litt. Encycl. Humani generis, 12 aug. 1950: A. A. S. 42 (1950), pp. 568-569; Const. Apost. Sedes sapientiae, 31 maii 1956: A. A. S. 48 (1956), pp. 362s.; Ioannes X X I I I , Alloc. Gaudet Mater Ecclesia, qua Conc. Vat. II sollemniter inchoatum est, 11 oct. 1962: A. A. S. 54 (1962), pp. 791 ss.; Paulus V I , Alloc. Siamo particolarmente lieti, ad eos qui interfuerunt Coetui de mysterio peccati originalis Romae, 11 iul. 1966: Insegnamenti, IV, pp. 364ss.; Alloc. Intensissimo desiderio, ad Senatum academicum et alumnos Romae, 12 mart. 1964: Insegnamenti, I I , pp. 178 ss. Pont. Univ. Gregorianae Sacra Congregatio pro Institutione Catholica 371 Nihil tamen impedit, quominus dogmatum expositio sic dicta methodo regressiva a definitionibus conciliaribus incipiatur, ascendendo per doctrinam Patrum ad Sacram Scripturam, quae h o c m o d o in luce vivae traditionis Ecclesiae legi atque intellegi possit. 166 Apposite et iam initio institutionis theologicae firma tradatur de fontibus theologicis d o c t r i n a ; 167 nec omittatur, spiritu oecumenico et forma hodiernis circumstantiis accommodata, illa tradere quae sub nomine Apologeticae veniebant, et quae praeparationem ad fidem fideique fundationem rationalem et vitalem respiciunt, ratione habita etiam elementorum ordinis sociologici, quae in christianam vitam peculiari m o d o v i m exercent. 168 Theologia moralis pariter doctrina S. Scripturae nutriatur, vocationem christianam fidelium in caritate fundatam illustret eorumque obligationes ratione scientifica exponat; curet humanorum problematum solutionem sub Revelationis luce invenire et aeternas veritates in varias rerum humanarum condiciones transferre. Studeat etiam conferre ad sensum virtutis et peccati in conscientiis hominum restaurandum, non omissis ad h o c sanae anthropologiae recentioribus inventis. 169 H a e c doctrina m o - ralis completur in Theologia Spirituali, quae, praeter alia, studium quoque complecti debet theologiae et spiritualitatis sacerdotii et vitae consecratae per sequelam consiliorum evangelicorum, ut homines pro suo quisque statu in via perfectionis dirigi possint. 170 Theologia pastoralis principia theologica illustret actionis, qua salvifica voluntas Dei in Ecclesia hodierna per varia ministeria et institutiones ad effectum deducatur. 1 6 6 K ' 7 1 6 8 171 Cf. Conc. Vat. I I , Const. dogm. de Divina Revelatione Dei verbum, nn. 8, 9. Cf. Conc. Vat. II, Const. dogm. de Divina Revelatione Dei verbum. Cf. Conc. Vat. II, Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, n. 62; Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n. 22. 1 6 9 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 16; Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, nn. 52, 62; Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n. 22; cf. Pius X I I , Alloc. Animus Noster, ad Senatum academicum et alumnos Pont. Univ. Gregorianae Romae, 17 oct. 1953: A. A. S. 45 (1953), p. 688; Paulus V I , Alloc. Praesentia vestra, ad Capitulum gen. Congr. Ss.mi Redemptoris, 22 sept. 1967: Insegnamenti, V, p. 444. 1 7 0 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 19; Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, nn. 5, 6; Decr. munere in Ecclesia Christus Dominus, n. 15. 1 7 1 De speciali peritia pastorali in Cap. X V I fusius tractatur. de past. Episcop. Acta Apostolicae Sedis r- Commentarium Officiale 372 Cum vero ad feliciorem muneris pastoralis exitum haud parum conferat solida in re sociali institutio, curandum est ut saltem certus ac sufficiens praelectionum numerus Doctrinae sociali Ecclesiae addiscendae tribuatur, ut edoceantur alumni qua ratione doctrina Evangelii et principiorum accommodanda sit ad vitam socialem. 172 Historia ecclesiastica originem et progressionem Ecclesiae tamquam Populi Dei tempore et spatio se expandentis illustret, historíeos fontes scientifice expendendo. In materiae expositione attendatur oportet tum ad doctrinarum theologicarum progressum tum ad veram condicionem rei socialis, oeconomicae et politicae necnon ad sententias et doctrinas quae maximam vim exercuerunt, earum mutua dependentia, connexione et evolutione perspecta; tum denique ad mirum actionis divinae et humanae concursum, atque ad verum Ecclesiae et traditionis s e n s u m 173 in alumnis fovendum. Debita attentio tribuatur oportet etiam historiae propriae regionis. Ius canonicum doceatur ratione habita mysterii Ecclesiae, in Concilio Vaticano II penitus explorati. In principiorum et legum expositione, praeter alia ostendatur q u o m o d o universa ecclesiastica ordinatio et disciplina debeat c u m salvifica voluntate Dei congruere, animarum salutem in o m nibus quaerendo. 174 80. Determinentur quoque disciplinae auxiliares et cursus speciales, et quinam necessario vel libere eligendi sint. Alumnis pariter opportunitas detur linguas hebraicam et graeco-biblicam addiscendi, 175 quibus textus primigenios biblicos adire, intellegere et explicare possint. 1 7 2 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 20; cf. Ioan- nes X X I I I , Litt. Encycl. Mater et Magistra, 15 maii 1961: A. A. S. 53 (1961), p. 453; Pius X I I , Alloc. Animus Noster, ad Senatum academicum et alumnos Pont. Univ. Gregorianae Romae: I. c, pp. 686s. 1 7 3 Alloc. Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, nn. 9, 16; Pius X I I , Sollemnis conventus, ad sacrorum alumnos studia Romae celebrantes, 24 iun. 1939: A. A. S. 31 (1939), p. 248; Alloc. Animus Noster, ad Senatum academicum et alumnos Pont. Univ. Gregorianae Romae, 17 oct. 1953: A. A. S. 45 (1953), p. 689. 1 7 4 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 16; Pius X I I , Alloc. Animus Noster, I. c, p. 688; Paulus V I , Alloc. Singulari cum, ad Pont. Commissionem Codici Iuris Can. recognoscendo, 20 nov. 1965: Alloc. Salvere libenter, ad eos qui interfuerunt II Insegnamenti, I I I , pp. 640ss. ; Conventui Internat, de Iure Cano- nico, 25 maii 1968: Insegnamenti, V I , pp. 205 ss. 1 7 5 Conc. Vat. II, Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 13. Sacra Congregatio pro Institutione Catholica 373 Curandum vero est ut, potius quam multiplicentur disciplinae, in disciplinis iam statutis novae quaestiones vel novi aspectus apta ratione inserantur. 176 Sic modus procuretur quo alumni manuducantur ad plenius cognoscendas Ecclesias et communitates ecclesiales a Sede Apostolica seiunctas ut unitatis redintegratio promoveatur, 177 prae oculis habitis Decreto De Oecu- menismo et Directorio Oecumenico a Sancta Sede e d i t o ; 178 pari m o d o provi- dendum est q u o m o d o alumni introducantur ad alias religiones cognoscendas in singulis regionibus magis vulgatas, ut quae b o n a et vera sunt in iis agnoscantur, errores refellantur, et plenum veritatis lumen cum non habentibus communicari possit. 179 N e c minor cura tribuenda est etiam quaestionibus hodierni atheismi variis sub aspectibus tractandis, ut futuri sacerdotes aptiores evadant ad gravia, quae exinde oriuntur, pastoralia munera facilius solvenda. 180 81. In Eatione Institutionis sacerdotalis (vel in eius Appendice) referatur conspectus omnium disciplinarum quae ad curriculum theologicum pertinent, breviter indicando singularum disciplinarum programma, numerum annorum vel semestrium necnon horarum in hebdomada, quibus unaquaeque in scholis traditur. Si h o c vel valde difficile evadat v e l fieri omnino non possit in maioribus Nationibus, territorio nimis extensis, ubi legitima varietas rationum studiorum viget a Conferentia Episcopali approbata, indicentur ad m o dum exempli saltem aliqua programmata, ad quaedam generaliora studiorum capita determinanda. 1 7 6 Ibid., n. 17. 1 7 7 Conc. Vat. I I , Decr. de Oecumenismo Unitatis redintegratio, n. 9; Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n. 16. 178 A. A. S. 59 (1967), pp. 574ss.; pars Seminariorum alumnos directe respiciens in eo est ut promulgetur. 1 7 9 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 16; Decl. de Ecclesiae habitud, ad relig, non Christ. Nostra aetate, n. 2; Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n. 16. 1 8 0 Conc. Vat. II, Const. past. de Ecclesia in mundo huius temporis Gaudium et spes, n. 21; Paulus V I , Litt. Encycl. Ecclesiam Suam, 6 aug. 1964: A. A. S. 56 (1964), pp. 650ss.; Alloc. Nous sommes, ad eos qui VI Conventui Internationali Thomistico interfuerunt, 10 sept. .1965: Insegnamenti, I I I , pp. 445 ss. ; Secretariatus pro non Credentibus, Documentum de dialogo, 28 aug. 1968: A. A. S. 60 (1968), pp. 692-704. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 374 XIII. De studiis specialibus ad peculiaria munera praeparantibus 82. Hodiernus apostolatus magis in dies postulat ut, praeter generalem institutionem omnibus communem, de qua supra, aliqua specialis praeparatio habeatur, quae propria et accommodata sit pro varietate mu181 nerum, quae a singulis exercenda erunt. . 83. In tuto autem posita solida formatione generali phñosophicotheologica pro omnibus, huiusmodi praeparatio, duplex esse potest: A) Altera quae ad pastoralem actionem perutilis sacerdotibus est et iam in Seminario, praesertim ultimo anno, sine pecuharium Institutorum frequentia acquiri potest; v. gr. praeparatio ad apostolatum exercendum cum aliquo hominum ordine (cum operariis, ruricolis, etc.). B) Altera iis sacerdotibus necessaria qui destinati sunt ad ea munera exercenda, quae propriam praeparationem requirunt in specialibus Institutis; v. gr. praeparatio ad scientias sacras vel profanas docendas. 84. Quoad A) curandum est ut ea inter sexennium philosophicum et theologicum fiat; quod ex. gr. hae ratione obtineri potest: a) per speciales disciplinas quae, sive inter annum scholasticum (praesertim ultimis annis) sive inter ferias, m o d o ordinato et servata debita proportione c u m disciplinis principalibus, proponantur apta et convenienti cohaesione cum formatione generali; b) disponendo in primo quinquennio omnes, vel fere omnes disciplinas communes, et sexto anno copiam dando formationis specialis per peculiares cursus et disciplinas. His et aliis rationibus, quae haberi poterunt, varii coetus alumnorum variam formationem specialem accipient secundum singulorum aptitudines et praesertim secundum peculiares dioecesis necessitates, de quibus Episcopus iudicabit. 1 8 1 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, nn. 18, .19, 20; cf. Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n. 16; Decr. de apostolatu laicorum Apostolicam actuositatem, n. 25; Pius X I I , Const. Apost. Sedes sapientiae, 31 maii 1956: A. A. S. 48 (1956), p. 364; Paulus V I , Alloc. Voi avete, ad eos qui interfuerunt Conventui v. d. « X I I I Settimana Nazionale di Orientamento Pastorale», 6 sept. 1963: Insegnamenti, I, pp. 118-119. 375 Sacra Congregatio pro Institutione Catholica In Ratione Institutionis sacerdotalis indicetur quid Conferentiae Episcopales pro singulis regionibus et Seminariorum possibilitatibus definierint. 85. Quoad B) oportet ut, absoluta generali formatione et facta quoque aliqua experientia pastorali, candidati ad altiora Instituta vel Facultates mittantur ubi haec peculiaris institutio, una c u m congruentibus diplomatis v e l gradibus academicis, obtineri possit. Ad hunc finem seligendi sunt qui indole, virtute et ingenio vere apti sint; et sedulo curandum est ut eorum institutio spiritualis et pastoralis, maxime si nondum sacerdotes sint, plene compleatur. 182 In singulis regionibus Conferentiae Episcopales de re opportunas normas statuant, 183 et ubi Seminaria Maiora habentur c u m studiis theologicis scientifica ratione ordinatis, videant utrum haberi possit affiliatio ad aliquam Facultatem theologicam ut, sub ipsius Facultatis ductu, plures alumni Seminarii primum gradum academicum in Theologia (Baccalaureatum) consequi valeant. Considerato peculiari momento Collegiorum R o m a n o r u m , 184 utpote quae magnam studiorum peculiarium copiam offerre possunt, arcta inter Conferentias Episcopales et haec sua cuiusque Collegia serventur vincula, ut eorum peculiare munus communi nisu promoveatur atque ad novas necessitates Nationum et universae Ecclesiae accommodetur. XIV. De doctrina tradenda 86. Primum fundamentum et verus totius formationis sacerdotalis ambitus est divina Revelatio, cuius devoti fidique ministri alumni fieri debent. Ideoque tam professores quam alumni verbo Dei scripto et tradito fideliter inhaereant, illudque ament, assidue scrutentur atque spirituale alimentum sibi reddant. 1 8 2 185 Traditionis — quae cum Sacra Scriptura Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 18; cf. Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n. 16. 1 8 3 Valde optandum est ut ad peculiares normas, a singulis Conferentiis hac de re statuendas, Religiosi quoque accedant. 1 8 4 Cf. Pius X I I , Alloc. Le centenaire, ad Moderatores et alumnos Pont. Seminarii Gallici Romae, 16 apr. 1953: A. A. S. 45 (1953), pp. 287 s.; Paulus V I , Alloc. Due fatti, habita in Basilica Vaticana in S. Missa concelebrata cum Moderatoribus Romanorum Collegiorum, 6 iun. 1965: Insegnamenti, I I I , p. 330. 1 8 6 Conc. Vat. II, Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 16; Const. dogm. de Divina Revelatione Dei verbum, nn. 24-26; cf. Pius X I I , Litt. Encycl. Divino afflante Spiritu, 30 sept. 1943: A. A. S. 35 (1943), p. 321. Acta Apostolicae 376 Sedis - Commentarium Officiale u n u m verbi Dei sacrum depositum constituit Ecclesiae c o m m i s s u m 186 — v i v u m sensum imprimis ex SS. Patrum operibus hauriant, magni facientes doctrinam eorum aliorumque D o c t o r u m , quorum laus est in Ecclesia. Sanctum T h o m a m Aquinatem tamquam unum e magistris habeant, iidemque debitum recentioris aetatis. maximis m o m e n t u m tribuant 187 Ecclesiae auctoribus 188 87. Professores scientiarum ecclesiasticarum, honorificum quidem munus sed officii plenum in Ecclesia habentes, non proprio sed Ecclesiae nomine docent, a qua missionem acceperunt. Peculiarem igitur condicionem suam in Corpore Christi prae oculis habentes, Ecclesiae sensum semper manifestent docili obsequio erga ipsius magisterium, ita ut ad aedificandos in fide tum alumnos tum omnes fideles conferre possint. 189 88. Professores de praesenti statu deque progressu doctrinae curam habeant; iusta libertate utantur inquirendi necnon mentem suam aperiendi, semper tamen, prout sinceri « cooperatores veritatis » , 1 9 0 in novis quaestionibus ea prudentia gravitateque procedentes, quae a dignitate sui muneris et ipsius veritatis revelatae postulatur. 1 8 6 Conc. Vat. I I , Const. dogm. de Divina Revelatione Dei verbum, n. 10. 1 8 7 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 16; dogm. de Divina Revelatione Dei verbum, nn. 8, 23; Const. Decr. de Oecumenismo Unitatis redintegratio, n. 17; cf. Pius X I I , Litt. Encycl. Divino afflante Spiritu, 30 sept. 1943: A. A. S. 35 (1943), p. 312. 1 8 8 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 16; Declar. de educatione christiana Gravissimum educationis, n. 10; Pius X I I , Alloc. Sollemnis con- ventus, ad Collegiorum alumnos studia eccles. Romae celebrantes, 24 iun. 1939*. A. A. S. 31 (1939), p. 247; Alloc. Animus Noster, ad Senatum academicum et alumnos Pont. Univ. Gregorianae Romae, 17 oct. 1953: A. A. S. 45 (1953), pp. 684ss.; Ioannes X X I I I , Alloc. L'incontro odierno, ad Seminariorum Rectores ex universa Italia, 29 iul. 1961: A. A. S. 53 (1961), pp. 564s.; Paulus V I , Alloc. Incensissimo desiderio, ad Senatum academicum et alumnos Pont. Univ. Gregorianae Romae, 12 mart. 1964: Insegnamenti, I I , pp. 178ss.; Alloc. Nous sommes, coram VI Congressu Thomistico Internationali, 10 sept. 1955: Insegnamenti, I I I , pp. 446 s. 1 8 9 Conc. Vat. I I , Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 25; Pius X I I , Const. Apost. Sedes sapientiae, 31 maii 1956: A. A. S. 48 (1956), p. 362; Paulus V I , Alloc. Libentissimo sane, ad eos qui Conventui de theologia Concilii Vat. II Romae interfuerunt, 1 oct. 1966: Insegnamenti, IV, pp. universa America Lat. 443 s.; Alloc. Benedicamus Domino, Praesulibus ex secundo Coetui Plenario Medellii interfuturis, 24 aug. 1968: Insegnamenti, V I , pp. 405s.; Alloc. Gratia Domini, ad Commissionem Theol. Internat., 6 oct. 1969: L'Osservatore Romano, 6-7 oct. 1969, p. 1. 1 9 0 Conc. Vat. I I , Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 8. Cf. Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, n. 62. Sacra Congregatio pro Institutione Catholica 377 Spectatis diversis certitudinis theologicae gradibus, distincte doceant professores ea quae tamquam doctrina fidei et ea quae consensu doctorum probantur; quod quidem efficaciter fieri nequit nisi adhibito quodam fundamentali et valido textu. Doctrina certa imprimis in tuto posita, proba191 biles, novas et proprias explicationes modeste proponant. . 89. Simul cum Ecclesiae doctrina magis recondite excolenda, curandum est ut alumni recte et moderate aperti sint ad modernam culturam. Magistri igitur h o c propositum spectantes, ad debitum aequilibrium atque sanum discretionis sensum sacerdotii candidatos formare contendant, 192 ita ut in hodierna cultura dijudicanda et legendis auctoribus critice procedere discant, retinentes quae probanda sunt, quae vero improbanda reicientes. Ad h o c quam maxime conferre poterit communis cum Professoribus lectio ephemeridum et librorum, quam sequatur critica discussio. 193 XV. De ratione docendi 90. Disciplinarum ratio statis temporibus recognoscatur, ut quaestiones obsoletae omittantur, quae autem pergunt v i m exercere suam melius et fusius tractentur. N o v a e disciplinae — ut iam dictum est (cf. n. 80) — ne facile introducantur, sed potius novae quaestiones in disciplinas tradi solitas apto loco inserantur. Professores sciant et velint unum corpus constituere: ex optata enim unitas in doctrina proponenda solum tunc obtinebitur, si simul aderit in ipsis magistris. De mutuis relationibus disciplinarum ac de earundem unitate solliciti sint, ita tamen ut non plures sed unam scientiam — nempe fidei et Evangelii — iuvenes se discere experiantur. 1 9 1 194 Pius X I I , Litt. Encycl. Humani generis, 12 aug. 1950: A. A. S. 42 (1950), p. 572; Const. Apost. Sedes sapientiae, 31 maii 1956: A. A. S. 48 (1956), p. 362; Paulus V I , Alloc. Siamo particolarmente lieti, ad eos qui Coetui Theologorum de mysterio peccati origin. Romae interfuerunt, 11 iul. 1966: Insegnamenti, IV, p. 365; Alloc. Incensissimo deside- rio, ad Senatum academicum Pont. Univ. Gregorianae Romae, 12 mart. 1964: Inse- gnamenti, I I , pp. 177 s. 1 9 2 Ioannes X X I I I , Alloc. L'incontro odierno, ad Seminariorum Rectores ex universa Italia, 21 iul. 1961: A. A. S. 53 (1961), p. 564; Paulus V I , Alloc. En vous accueillant, ad Pont. Academiam Scientiarum, 23 apr. 1966: Insegnamenti, IV, pp. 197 ss. 1 3 3 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 17. 1 9 4 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, nn. 5, 17; cf. Const. de S. Liturgia Sacrosanctum Concilium, n. 16. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 378 Q u o d ut facilius obtineatur, adsit in Seminario qui integrae ordinationi studiorum moderetur. 91. Eationes quoque didacticae recognoscendae sunt; ad quod assequendum haec prae oculis habeantur: a) In institutionalibus omnium disciplinarum cursibus certus praelectionum numerus, iuxta commune professorum consilium, habendus est ad praecipua doctrinae capita proponenda et enucleanda, ad normas generales pro privato alumnorum studio tradendas et bibliographiam apte indicandam. b) Instituantur seminaria et exercitationes ad activam alumnorum participationem promovendam; professores vero qui exercitationibus m o derari debent, conscii sint de gravitate huius muneris, quod non minore diligentia explendum est quam ipsae praelectiones. c) Labor quoque in parvis coetibus factus praeside magistro foveatur, et pariter studium privatum moderantibus per frequentia colloquia professoribus, ut alumni etiam personalem laboris intellectualis methodum addiscant. d) Denique, candidati ad sacerdotium aptis investigationibus initientur ad varia dioecesis pastoralia problemata scientifica methodo examinanda, 195 ut, per commune eventuum factorumque studium theologi- cum, intimus nexus inter vitam ipsam pietatemque atque doctrinam ex praelectionibus haustam clarius appareat, et ad pleniorem alumnorum theologicam praeparationem conferat. Ut autem omnibus his methodorum et personalis studii postulatis revera satisfieri possit, professores et numero sufficientes et ad munera sua rite parati sint oportet. 92. Instrumentum necessarium pro studiis tum professorum tum alumnorum est Bibliotheca, quae propterea in unoquoque Seminario, magna cura a bibliothecario idoneo et ad h o c parato est ordinanda, conservanda et, adiuvantibus quorum interest, continenter augenda per annuam pecuniae summam, quae ad hunc finem liberali animo statuenda est. De usu bibliothecae edoceantur alumni secundum methodologiam recentem. 1 9 5 Conc. Vat. I I , Decr. de past. Episcop. munere in Ecclesia n. 17; cf. Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus n. 16. Christus Dominus, Sacra Congregatio pro Institutione Catholica 379 93. De profectu in studiis alumni statis temporibus rationem reddant per colloquia, scriptas dissertationes et examina, quorum certa ratio a Conferentiis Episcopalibus determinanda est. XVI. De institutione stricte pastorali 196 94. Tota sacerdotalis institutio spiritu pastorali informari debet, c u m finis Seminarii sit animarum pastores formare (cf. n. 20), et propterea 1 9 6 Haec institutio requirit, ut hoc capite accuratius indicabitur, ut alumni stu- diorum decursu non solum amore apostolico Christo Redemptori adhaereant, sed etiam « i n rebus divinis et humanis ita instituantur ut revera fermentum in mundo sint ad robur et incrementum Corporis Christi» (Decr. de accom. renov. vitae religiosae Perfectae caritatis, n. 11). Itaque, alumni pastoralem animum pedetemptim acquirant atque, perceptis doctrinae normis, illas aptitudines per opportunas exercitationes in se explicare studeant, quibus Christi gratiam et doctrinam possint variarum condicionum hominibus apto modo afferre. Quae omnia requirunt ut inter Seminarium atque societatem ecclesialem et civilem, quae proprium apostolicae actionis campum constituunt, congruae contactus rationes stabiliantur. Seminarium enim non ita reclusum concipiendum est, ut alumni a vera condicione hominum et rerum, quasi contra quod exoptant, abstractos se sentiant; nec tamen ita apertum, ut iuvenes quaslibet experientias sibi licere putent. Omnia in veritate fieri oportet, in lumine scilicet futurae vitae sacerdotalis, recte intellectae et acceptae. Ut uberiores ex huiusmodi institutione fructus capiantur, Superiores solliciti sint opportunas normas proponere, quae studiorum orationisque vitae necessitatibus respondeant et rectam hierarchiam rerum servent. Hoc imprimis spectent, ut futurum sacerdotem ad rectum suae libertatis usum efforment et nonnisi ea experimenta admittant, quae ad proprium pastoralis formationis finem revera conferre possunt. Quae omnia libenter a sacerdotii candidatis accipientur, dummodo communium nisuum finis, ardentius in dies quaesitus, clare semper prae oculis appareat, a Superioribus apte colloquiis illustratos. In huiusmodi practica ad apostolatum praeparatione ulterius requiritur, ut alumni fructuosae cooperationi non solum cum dioecesis presbyteris, sed etiam cum laicis initientur, ut pastoralem dioecesis condicionem melius in dies perspiciant. Ad Concilii Vaticani II doctrinam respicientes, quae laicorum in Ecclesia condicionem exponit (Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, cap. 4) atjque proprias activitatis partes illustrat (Decr. de apostolatu laicorum Apostolicam actuositatem, cap. 3), congruos contactus, sub peritorum moderatorum ductu, cum apostolicis laicorum coetibus paulatim capiant, atque peculiare et distinctum eorum munus in Corpore Christi in sua vera natura considerent. Necessitatem apostolici laboris laicorum merito aestimantes (Decr. de presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 9; Decr. de Apostolatu laicorum Apostolicam actuositatem, n. 25), discant tum excelsum eorum munus quod in Ecclesia explent, in vera luce eis proponere, tum officium sacerdoti proprium in servitium laicorum ita exercere, ut vera utriusque status dignitas et complementaris natura clare percipiantur. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 380 Officiale aspectus pastoralis in omnibus disciplinis sit in peculiari luce ponendus. 197 Impertienda vero est et institutio stricte pastoralis, accommodata diversis regionum condicionibus, c u m in aliquibus ferveat vita christiana, aliae notentur v e l neglecta vel nulla religione aliae in diversas confessiones vel religiones sint divisae. H a e c institutio respicere debet imprimis artem catecheticam et homileticam, sacramentorum celebrationem, directionem spiritualem pro variis statibus vitae, administrationem paroeciae, pastorale commercium c u m acatholicis et non credentibus, et alia ad aedificationem Corporis Christi necessaria. 198 Simul tamen c u m hac instructione alumni aptitudinem acquirere studeant, ut in vita christifidelium vera c u m attentione et animo pastorali praesentes esse sciant. Ad hanc pleniorem hominum rerumque cognitionem haud parum adiuvari poterunt disciplinis psychologicis, paedagogicis et sociologicis, quibus tamen edocendi sunt iuxta rectas methodos et A u c toritatis ecclesiasticae n o r m a s . 199 95. Instituendi etiam sunt alumni de variis formis moderni apostolatus: de actione catholica aliisque consociationibus, de cooperatione cum diaconis, de ratione agendi cum laicis ad eorum propriam apostolicam actuositatem excitandam ac fovendam atque eorum consociatam operam 1 9 7 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, nn. 4, 19. Per- fectam pastoris formam varia Summorum Pont. documenta illustrant, v. gr.: S. Pius X, Exhort, ad Clerum Haerent animo; Pius X I , Litt. Encycl. Ad Catholici Sacerdotii; Pius X I I , Adhort. Apost. Menti Nostrae; Ioannes X X I I I , Litt. Encycl. Sacerdotii Nostri primordia; Paulus V I , in plurimis alloc, v. gr. Voi avete, 3 sept. 1963; Questo annuale incontro, 17 febr. 1969. 1 9 8 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 19; Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n. 16; Decr. de accom. renov. vitae religiosae Perfectae caritatis, n. 18; Decr. de Eccl. Orient. Cath. Orientalium Ecclesiarum, n. 4; cf. Pius X I I , Const. Apost. Sedes sapientiae, 31 maii 1956: A. A. S. 48 (1956), pp. 363s.; Ioannes X X I I I , Alloc. L'ultimo incontro, ad alumnos e variis Seminariis, 10 aug. 1962: A. A. S. 54 (1962), pp. 584 ss.; Paulus V I , Alloc. Voi avete, ad eos qui interfuerunt Conventui v. d. « X I I I Settimana Nazionale di Orientamento Pastorale», 6 sept. 1963: Insegnamenti, I, pp. 117 ss. 1 9 9 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 20; Decr. de past. Episcop. munere in Ecclesia Christus Dominus, nn. 16, 17; Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, n. 62; cf. Pius X I I , Adhort Apost. Menti Nostrae, 23 sept. 1950: A. A. S. 42 (1950), p. 680; Const. Apost. Sedes sapientiae, 31 maii 1956: A. A. S. 48 (1956), p. 364; Ioannes X X I I I , Litt. Encycl. Princeps Pastorum, 28 nov. 1959: A. A. /8. 51 (1959), p. 842; Litt. Encycl. Mater et Magistra, 15 maii 1961: A. A. S. 53 (1961), pp. 401 ss.; Paulus V I , Litt. Encycl. Ecclesiam Suam, 6 aug. 1964: A. A. S. 56 (1964), passim; Alloc. Benedicamus Domino, Episcopis ex universa America Lat. II Coetui plenario Medellii interfuturis, 24 aug. 1968: Insegnamenti, V I , pp. 403 ss. Sacra Congregatio pro magis in dies p r o m o v e n d a m , 200 Institutione 381 Catholica de m o d o subveniendi omnibus hominibus pro variis adiunctis locorum et variis vitae condicionibus atque de arte fructuosum dialogum c u m eis instituendi. 201 Debitum m o m e n t u m quoque tribuendum est praeparationi alumnorum ad rectas et sanas relationes c u m mulieribus, ut sane edocti de peculiari earum indole et psychologia pro vario earum vitae statu et aetate, in ministerio pastorali explendo possint et efficaciorem spiritualem curam eis praestare et c u m ea sobrietate et prudentia se gerere, quae Christi ministros decet. 202 96. Spiritu vere catholico imbuantur alumni, quo propriae dioecesis, nationis vel ritus fines transcendere valeant et disponantur ad alios dila^ tato corde iuvandos. Proinde edoceantur de totius Ecclesiae necessitatibus, ut sunt problemata oecumenica, missionalia aliaque in variis terrarum partibus urgentiora. 203 Peculiari cura praeparentur alumni etiam ad dia- logum c u m non credentibus instituendum. 2 0 0 204 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 20; Decr. de apostolatu laicorum Apostolicam auctuositatem, n. 25; Decr. de past. Episcop. munere in Ecclesia Christus Dominus, n. 17 ; Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 33; cf. Pius X I I , Adhort. Apost. Menti Nostrae, 23 sept. 1950: A. A. S. 42 (1950), pp. 676s.; Paulus V I , Alloc. Salutiamo i Delegati, Episcoporum Delegatis et Sacerdotibus consiliariis Sodalitatis ab Actione Catholica, 9 iul. 1966: Insegnamenti, IV, pp. 355 ss. 2 0 1 Cf. Conc. Vat. I I , Decr. de past. Episcop. munere in Ecclesia Christus Dominus, n. 18; S. Congr. pro Clericis, Directorium De peregrinantem, 30 apr. 1969: A. A. S. 61 (1969), pp. 361 ss., n. 21; Paulus V I , Motu proprio Pastoralis Migratorum cum, 15 aug. 1969: A. A. S. 61 (1969), pp. 601-603; cf. S. Congr. pro Episcopis, Instructio De pastorali migratorum cura, 22 aug. 1969: A. A. S. 61 (1969), pp. 614-643; cf. etiam Conc. Vat. I I , Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, nn. 6, 9. 2 0 2 Cf. Pius X I I , Adhort. Apost. Menti Nostrae, 23 sept. 1950: A. A. S. 42 (1950), p. 664; cf. supra pp. 335 s., n. 48. 2 0 3 Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 20; Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, nn. 17, 23; Decr. de past. Episcop. munere in Ecclesia Christus Dominus, n. 6; Decr. de accom. renov. vitae religiosae Perfectae cari- tatis, n. 20; Decr. de Eccl. Orient. Cath. Orientalium Ecclesiarum, n. 4; Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n. 39; cf. Paulus V I , Litt. Encycl. Populorum progressio, 2 apr. 1967: A. A. S. 49 (1967), pp. 257ss.; Alloc. L'odierna udienza, ad alumnos studiorum missionalium causa coadunatos, 2 sept. 1964: Insegnamenti, II, pp. 517-51S; Alloc, ad Conventum plenarium Secretariatus ad Christianorum unitatem fovendam, 28 apr. 1967: Insegnamenti, V, pp. 187-193; Alloc. As we look, Christifidelibus qui in eiv. Bombayensi interfuerunt Liturgine Syriaco-Malankarensi, 4 dec. 1964: Insegnamenti, I I , pp. 712 ss. 2 0 4 Secr. pro non Credentibus, Documentum de dialogo, 28 aug. 1968: A. A. S. 60 (1968), pp. 692-704. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 382 97. Apostolicae exercitationes, quae in institutione stricte pastorali necessario habentur pro alumnorum aetate ac locorum condicione, inducantur prudenti Episcoporum iudicio, toto studiorum curriculo tum inter annum scholasticum tum inter vaeationes. 205 Cum hodie saepe contingat, ut alumni vacationum tempore exteras nationes adeant ad experientias pastorales acquirendas, valde expedit ut Conferentiae Episcopales, ad quas pertinet, communi consilio aptas normas constituant, quibus proprius huiusmodi experientiarum finis efficacius obtineatur. 98. Inter annum scholasticum, attentis Seminarii situ, alumnorum numero ceterisque adiunctis, illae exercitationes seligendae sunt quae aptiores videantur, quales sunt: catechesim tradere, diebus festis activam partem habere in liturgicis paroeciae ritibus, visitare infirmos, pauperes et captivos, auxilium praestare sacerdotibus qui iuvenibus et opificibus spiritualem operam navant, etc. Spatium vero temporis huiusmodi exercitationibus tribuendum c u m studiorum necessitatibus recte componatur; praeterea agantur ad lumen principiorum theologicorum et considerate, moderantibus vere peritis et prudentibus sacerdotibus, qui partem singulis assignent, eos edoceant de ratione agendi, in agendo adsint, recognitionem cum alumnis instituant, ita ut factae experientiae expendantur atque eis dentur apta consilia. Sic fiet ut haec exercitia nedum institutioni spirituali et doctrinali noceant, eas efficaciter iuvent. 99. Huiusmodi exercitationes vacationum tempore facilius peragi poterunt, iuxta rationem a Seminarii Superioribus statuendam, sive sacerdotes iuvando in ministerio pastorali, sive operam praestando operariis etc., semper sub peritorum ductu, ut in numero praecedenti dictum est. XVII. De institutione post Seminarium perficienda 100. Institutio sacerdotalis natura sua talis est, ut per totam vitam, praesertim autem primis post sacram atque magis magisque perfici d e b e a t . 2 0 5 206 ordinationem annis, continuari Quam ob rem decretum Opta- Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 21 ; cf. Pius X I I , Adhort. Apost. Menti Nostrae, 23 sept. 1950: A. A. S. 42 (1950), p. 676; Const. Apost. Sedes sapientiae, 31 maii 1956: A. A. S. 48 (1956), p. 364. 2 0 6 Conc Vat. I I , Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 19; Sacra Congregatio pro Institutione Catholica 383 tam totius n. 22 praescribit sacerdotalem institutionem post Seminarium prosequendam et perficiendam esse quoad partem spiritualem, intellectualem et maxime pastoralem, ut novi sacerdotes apostolicum munus melius inire et prosequi valeant. H a c in re foveatur inter sacerdotes labor manipulatim factus (équipe, teamwork) qui plura c o m m o d a ministerio pastorali praesertim hodie afferre potest. 207 101. Ad formationem post Seminarium perficiendam, in Eatione Institutionis sacerdotalis indicentur industriae quas Conferentia Episcopalis pro regionis adiunctis selegit et commendat. Ad m o d u m exempli nonnullae usitatiores p r o p o n u n t u r : 208 a) annus pastoralis vel biennium, quo novi sacerdotes simul degunt et singulis hebdomadis per aliquot dies scholae et studio pastorali vacant, per alios dies in paroeciis ministerium exercent; b) institutio pastoralis per aliquot annos protracta, quibus annis iuvenes sacerdotes, iam ministerio addicti, singulis hebdomadis per unum duosve dies conveniunt ad scholam et studium pastorale; c) cursus inter vaeationes vel alio opportuno tempore habendi, quibus iuniores sacerdotes quaestiones pastorales scrutantur et expendunt atque examina quoque triennalia praeparant; d) mensis sacerdotalis post 5 circiter annos ministerii sacerdotalis, quo iuvenes sacerdotes per exercitia spiritualia spiritualiter renovantur, et ulterius perficiuntur tum in doctrina per peculiares cursus (aggiornamento) tum in re pastorali per problematum pastoralium tractationem adiuti opera peritorum. Attamen haec omnia exoptatam efficaciam non attingent, nisi coordinatio inter Seminarium et Post-Seminarii cursus habeatur atque eorundem directio sacerdoti concredatur tam scientia quam virtute experientiaque vere eminenti. Decr. de past. Episcop. munere in Ecclesia Christus Dominus, n. 16; Decr. de accom. renov. vitae religiosae Perfectae caritatis, n. IS; cf. Pius X I I , Motu proprio Quandoquidem templum, 2 apr. 1949: A. A. S. 41 (1949), p. 165; Adhort. Apost. Menti Nostrae, 23 sept. 1950: A. A. S. 42 (1950), pp. 691-692; Const. Apost. Sedes sapientiae, 31 maii 1956: A. A. S. 48 (1956), p. 364; Ioannes X X I I I , Alloc. Questo incontro, ad Magistros pietatis Romae coadunatos, 9 sept. 1962: A. A. £. 54 (1962), p. 674; Paulus VI Motu proprio Ecclesiae Sanctae, 6 aug. 1966: A. A. S. 58 (1966), p. 761. 2 0 7 Cf. Conc. Vat. I I , Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 7. 2 0 8 Cf. S. Congr. pro Clericis, Litt. Circulares ad Conf. Episc. Praesides de perma- nenti cleri, maxime iunioris, institutione, 4 nov. 1969: nn. 16-21. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 384 Denique, in omnibus bis inceptis habeatur oportet fraterna parochorum et sacerdotum maturioris aetatis et experientiae cooperatio, quae dum formationem pastoralem iuvenum sacerdotum perficit, illam fraternitatem fovet quae a decreto Presbyterorum Ordinis (n. 8) commendatur et fracturan! praecavet inter novas veteresque sacerdotum generationes. Fundamentalem hanc Rationem Institutionis Sacerdotalis Summus Pontifex PAULUS div. Prov. Pp. VI ratam habuit, confirmavit atque evulgari iussit. Datum Romae, ex aedibus SS. Congregationum, die YI mensis ianuarii, in festo Epiphaniae D o m i n i a. D. M C M L X X . GABRIEL M. Card. GARRONE, Praefectus £8 Josephus Schroffer, Archiep. tit. Volturnensis, a Secretis 31 Iulii 1970 An. et vol. LXII N. 7 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI IN SOLLEMNI CANONIZATIONE Beati Leonardi Murialdo, Confessoris, Conditoris Piae Societatis Taurinensis a S. Ioseph, die M mensis maii a. MCMLXX, dominica sexta Paschae, in Basilica Vaticana peracta. Ad postulationem factam, Eminentissimo Paulo S. B. per E. Causis Sanctorum Praefecto, B. B. Praelatus, Sanctitatis Suae Advocatum Card. nomine Bertoli, Saeri Consistorii, Sacrae Villelmus Zannoni, a Viro Congregationis pro Secretariae Status haec respondit: « D u m in fulgenti huius Petriani templi maiestate omnes, quotquot adsumus, magna exspectatione flagrantique desiderio praestolamur eventum, quod iam instat, idem v o t u m idemque desiderium animum afficiunt Beatissimi Patris. Scilicet et Ipse valde exoptat summis sanctitatis honoribus decorare Beatum Caelitem Leonardum Murialdo, cuius causam vos • m o d o perorastis; Leonardum Murialdo, dicimus, splendidum cleri italici decus, per quem christiana caritas paginam scripsit, quae fuga temporum procul dubio numquam delebitur. Quodsi peculiares exquirimus notas, quibus sanctitas huius Caelitis distinguitur, id cernimus, quod ad Dei gloriam animarumque b o n u m maxime confert. Eevera indefessa ipsius socialis actio in pauperes egenos que ac praesertim in operarios et derelictam iuventutem collata, peractis sensus in perscrutandis signis temporum et spiritualibus humanae societatis necessitatibus pereipiendis, impensum denique studium caelestia contemplandi mirum in m o d u m cum fervore operum coniunctum: 25 - A . A . S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 386 haec omnia non solum nostram admirationem excitant, sed etiam efficiunt, ut huius viri Dei spiritus ad nostra tempora plane pertinere videatur. Quae cum ita sint, Summus Pontifex peropportunum sane aestimat hoc novum sanctitudinis exemplar Ecclesiae filiis ad imitandum proponere. Attamen quia de negotio agitur, quod cum inerranti magisterio suo coniungitur, Sanctitas Sua, antequam exspectatissimam sententiam pronuntiet, vult ex tradito Eomanae Ecclesiae more brevem adhuc interponere moram ad uberiorem copiam superni luminis impetrandam; quare nos omnes Ipse adhortatur, ut nostris incensissimis precibus hoc ipsum lumen menti suae a Deo imploremus ». Post cantatas Sanctorum Litanias, Summus Pontifex hanc canonizationis formulam sollemniter pronuntiavit: Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exarationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini nostri Iesu Christi, beatorum apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatum Leonardum Murialdo presbyterum Confessorem Sanctum esse decernimus ac definimus, ac Sanctorum Catalogo adscribimus, statuentes eum in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris £ß et Filii gg et Spiritus £g Sancti. Amen. Post lectum Evangelium, a Summo Pontifice haec habita est HOMILIA Ecco un momento di gaudio pieno per la Chiesa pellegrina nelle asperità della vita presente verso la pienezza del regno di Dio. Il gaudio nasce dal fatto che un membro della Chiesa, un uomo di questo mondo, un nostro fratello è riconosciuto Santo, e come tale proclamato, onorato, invocato. E Santo, che cosa vuol dire? vuol dire perfetto, nel senso di quella perfezione tanto facile a concepire, per chi è alunno della Chiesa maestra, ma altrettanto diffìcile a definire nella sua realtà, perché la santità risulta Acta Pauli Pp. VI 387 essere sintesi di coefficienti molteplici e meravigliosi, quali sono, innanzitutto, un carisma divino straordinario, anzi una quantità di carismi, cioè un'abbondanza di doni di Dio, che invade una vita umana fino a diventare in lei, in certa misura, esuberante e trasparente; e poi la santità richiede una statura morale nell'uomo, che chiamiamo Santo, eccezionale, tanto che si vogliono in lui riscontrare virtù in grado eroico e quindi la santità domanda una risultante conformità, sempre originale, al primogenito della famiglia umana, all'archetipo dell'umanità, al «Figlio dell'uomo », a Cristo, nostro maestro e nostro modello; e finalmente la santità esige ed offre un'esemplarità, ovvero una singolarità, tali da meritare l'imitazione, o almeno l'ammirazione di chi entra nella sfera sociale della personalità del Santo. Ed è ordinariamente quest'ultimo aspetto della santità quello che conquide più facilmente la nostra comune attenzione. Noi siamo così avidi di incontrare l'uomo grande, l'uomo eccezionale, l'operatore dei miracoli, l'eroe, il campione, il divo, il « leader », che non possiamo sottrarci al fascino del Santo, che appunto personifica un essere superiore, e tanto di più se a questo possiamo attribuire, noi piccoli, l'esaltante titolo: è nostro! L'agiografìa è uno studio d'antropologia superlativa, dovuta al fattore religioso, che sebbene procedente da un identico principio verso un identico fine, genera un'indefinita ricchezza di tipi umani, uno distinto dall'altro nella meravigliosa varietà di volti umani trasfigurati, ciascuno da un proprio differente carisma. Il Santo: oggetto perciò di conoscenza, di interesse, di legittima e commendevole curiosità. Chi era dunque Leonardo Murialdo, al quale oggi attribuiamo questo altissimo titolo di Santo? Finora egli era ben poco conosciuto. Noi stessi, quando nel novembre del 1963, avemmo la gioia di proclamare la beatificazione del Murialdo, profferimmo la medesima domanda, che 1 2 3 4 1 Eph. B, 19. 2 Cfr. Rom. 8, 29; Col. 1, 15. 3 Cfr. Io. 13, 15. * Cfr. 1 Cor. 12, 27 ss. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 388 un venerato, esimio e compianto amico, Monsignor Giuseppe De Luca, auspicava fosse soddisfatta, scrivendo, nel 1950, in occasione del cinquantesimo della morte del nostro Santo: «Il Murialdo è uno dei fuochi di quell'incendio cristiano che forma la gloria del secolo passato, gloria come d'uno stellato nella notte..., merita riconoscenza e, prima ancora, conoscenza. Elogi, encomi, celebrazioni, tutto sta bene, ma innanzi e soprattutto, io credo, conoscenza ». Non è questo il momento di dare del Santo la notizia biografica, di narrarne la vita; e nemmeno di farne il panegirico. Abbiamo ora finalmente una amplissima documentazione sulla vita del Murialdo, vita altrettanto circonfusa di umiltà e di discrezione che ricca e prodiga d'instancabile attività; tre poderosi volumi raccolgono ogni notizia su di lui, così che chi volesse può sapere del nuovo Santo quanto è possibile e desiderabile; vita, opere, scritti, commenti, tutto; è l'opera meritoria di Armando Castellani, che dopo il primo biografo storico del Murialdo, il Beffo, e i non pochi altri che illustrarono la vita di lui, ha messo sopra un piedistallo di documenti, di testimonianze, di informazioni la figura di Leonardo Murialdo da farne risaltare quella autentica grandezza che l'odierna canonizzazione circonda della aureola della santità. Abbiamo dunque la storia del Santo, e subito ne guardiamo la figura, ne ammiriamo la santità. Noi tutti diventiamo osservatori, ammiratori e, a Dio piacendo, imitatori e devoti. Cioè la conoscenza di lui non ci basta, vogliamo un giudizio, vogliamo vederne il volto, coglierne quelle linee caratteristiche, che lo definiscono. Anche questo spontaneo desiderio di sintesi, noi ora non possiamo soddisfare. Togliamo solo indicare i capitoli, che, a nostro avviso, possono offrirci le chiavi per penetrare nella comprensione del nuovo Santo, e per aiutarci a classificarlo e a distinguerlo in qualche modo, nella « turba grande, — come la definisce il veggente dell'Apocalisse, — che nessuno riesce a enumerare ». 5 * 7, 9. Acta Pauli Pp. VI 389 Il primo capitolo è quello del quadro storico nel quale la figura del Santo ci appare; anzi, possiamo ben dire, dal quale egli risulta ed emerge vivente. Quadro del tempo: l'Ottocento; quadro del luogo: Torino. Qui noi non possiamo esimerci dal rivolgere alla fortunata Città natale e ambientale del Santo il nostro vivissimo plauso. Torino ci appare, specialmente nel secolo scorso, una Città eletta e benedetta, una Città di Santi; pensiamo a Don Bosco! tanto nomini...; pensiamo al Cottolengo, pensiamo al Cafasso, pensiamo a Domenico Savio, pensiamo alla Mazzarello e ad altre figure splendenti di virtù cristiane che dalla nobile terra piemontese trassero radici di santità. Siamo in un solco di tradizioni cattoliche, che ci fanno risalire fino a San Massimo e ci ricordano la sacra Sindone; si direbbe che colà si respira una atmosfera di spiritualità favorevole alla fioritura della santità; colà si è formata una scuola di robuste virtù morali, da cui escono alunni e maestri d'un cristianesimo rinnovato e moderno. Non vogliamo trascurare il ricordo di altri coefficienti che caratterizzano, specialmente nel secolo scorso, l'ambiente piemontese, come quello politico, reso vivace e drammatico da grandi correnti di idee, da grandi figure e da memorabili avvenimenti; e come quello industriale, destinato a straordinari sviluppi con riflessi evidenti e diffusi ancor oggi nel campo economico e sociale. L'ambiente esercita potenti influssi su chi ne vive; non possiamo supporre che alla sua atmosfera sia rimasto estraneo il nostro Santo; anzi la sua attività ci dimostra che da essa egli trasse il suo respiro e la sua ispirazione e in una certa misura la sua forza ed il suo successo. Dobbiamo congratularci con Torino, qui degnamente presente con il Rappresentante del Signor Sindaco (indisposto) di Torino, e perciò con l'Italia, di codesta prerogativa, non certo decaduta di dare alla Chiesa e al mondo uomini buoni, provvidi e tipici, come quello di cui esaltiamo la figura e rendiamo imperitura la memoria. Con Lei, Signor Cardinale Arcivescovo dell'avventurata Città, dove il Murialdo nacque, operò e morì, si fonde in spiri- 390 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tuale comunione il nostro gaudio; a Lei per tutta 1'Areidiocesi e per tutta la Chiesa piemontese si rivolge la nostra religiosa e cordiale compiacenza. E sapendo presente a questa solenne cerimonia l'onorevole Mariano Bumor, Presidente del Consiglio dei Ministri d'Italia, esprimiamo la nostra commossa e riconoscente soddisfazione per averlo ufficialmente partecipe, con altri Personaggi rappresentativi del Governo e della Nazione, alla celebrazione della memoria, delle virtù, delle opere e della gloria d'un così insigne Piglio d'Italia, col voto che ciò valga a confortare le migliori tradizioni religiose e morali del Popolo Italiano, a sostenere nel Paese ogni sforzo generoso per il suo civile progresso, e a meritargli, per virtù dei suoi cittadini, col favore di questo cittadino celeste, la prosperità, la concordia e la pace. E questo riferimento della figura del Murialdo alla Nazione che fu sua, ci conduce ad accennare al secondo densissimo capitolo dell'azione nella società, a cui egli consacrò le inesauribili energie del suo genio operativo. Chi può riassumere in una formula quale fu la sua opera? è ben difficile farne la pur semplice descrizione, così che fra i molti titoli in cui essa si manifestò e si affermò due soli indichiamo come degni di speciale memoria: primo, la fondazione d'una Congregazione religiosa di San Giuseppe, istituto sacerdotale e laicale avente « lo scopo d'educare con la pietà e con l'istruzione culturale e tecnica i giovani poveri, orfani, o abbandonati, o bisognosi di emendazione »; ed è questo il secondo titolo che innalza e diffonde nel mondo il nome benedetto di Leonardo Murialdo. Questa Congregazione: un altro piccolo esercito (conta circa 850 membri, di cui più della metà Sacerdoti, con cento case sparse in Italia e nel mondo), un piccolo esercito, fiancheggiato dal ramo femminile delle Suore Murialdine, di volontari, dedicati totalmente e per tutta la vita alle varie opere del ministero ecclesiastico, ma specialmente all'assistenza e all'educazione dei Figli del Popolo, con particolare preferenza per quelli più Acta Pauli Pp. VI 391 bisognosi e per quelli delle categorie lavoratrici, le operaie specialmente, ci attesta il sommo interesse della Chiesa per il mondo della gioventù e per quello del lavoro. Il Murialdo è fra i primi ad avvertire l'urgenza ed a creare la possibilità di andare incontro alla gioventù destinata al lavoro. È un pioniere della educazione specializzata dei giovani lavoratori. È lui che tenta i primi esperimenti dell'organizzazione operaia. Ë un promotore delle prime Unioni Operaie cattoliche. È lui che inizia a Torino un Ufficio cattolico di collocamento al lavoro per operai disoccupati, che istituisce un « Giardino festivo per operai », che apre Colonie agricole, Scuole tecnico-pratiche di agricoltura, Case-Famiglie per Giovani Operai, e suscita cento altre iniziative del genere. Il Murialdo ha l'intuito preveggente delle forme pedagogiche, professionali, associative, legislative, che dovranno dare alla nuova popolazione industriale l'istruzione, l'avviamento, la solidarietà, che poi la società moderna ha inserite nei propri programmi, e che dovranno fare di masse disperse, diseredate, indifese, inquiete e stimolate dalle voci classiste e rivoluzionarie del tempo, un popolo nuovo, cosciente dei suoi diritti, capace dei suoi doveri, fondato sul progressivo svolgimento della legittima giustizia sociale, libero e responsabile, come lo esige l'ordinamento democratico moderno. Basti dire che fino dal dicembre del 1869 il Murialdo invia al Governo LanzaSella una petizione per una legislazione normativa del lavoro dei fanciulli e delle donne nelle fabbriche. Il Murialdo ha la passione dei bisogni della gioventù e dell'umile gente, lui figlio di famiglia benestante, prete colto, fine e sempre disposto ad affrontare imprese benefiche, che lo rendono tribolato e spesso più povero dei suoi poveri. Questo aspetto della figura del Santo sembra a noi che debba interessare lo studio della vita cattolica in Italia e dello sviluppo dei movimenti sociali più che ora non sia; siamo facili all'oblio di questa tradizione del cattolicesimo militante nel campo sociale e nell'incremento e nella maturazione della coscienza na- 392 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale zionale; forse le vicende politiche del Risorgimento e le correnti anticlericali del tempo hanno contribuito a contenere l'affermazione delle opere sociali dei cattolici, le quali, ancor più che alle appassionate discussioni nell'opinione pubblica e nella vicenda politica, miravano all'offerta di contributi concreti, positivi, impegnativi d'un servizio organico, che solo la dedizione di persone votate a specifiche istituzioni, a ciò relative, poteva prestare. E ciò dimostrerebbe come il carattere confessionale di tali istituzioni non solo non impedì la loro nascita, ma la generò; e ricorderebbe anche a noi, oggi abituati a distinguere, e fino a separare, il campo religioso da quello temporale, che l'ispirazione religiosa realmente operante nell'ambito delle attività sociali, lungi dal frenare la loro espansione, conferisce loro la più intima, la più generosa, la più feconda energia, quella incomparabile ed inesauribile della carità. La storia delle opere, a cui il Murialdo pose mano e diede vita, lo dimostra e tuttora lo insegna. E qui la conclusione ci porta al terzo capitolo, quello che tenta l'introspezione di quest'uomo di Dio. Ma dobbiamo fermarci sulla soglia. La vita spirituale e personale del Murialdo ci è, per ora, meno nota che non la sua multiforme attività esteriore; la pubblicazione dei suoi scritti e della sua corrispondenza renderà l'esplorazione possibile; ma forse essa non offrirà alla nostra indagine psicologica quegli aspetti singolari e, per così dire, anormali, di cui noi moderni siamo più avidi, nel campo agiografico, che non gli antichi, per i quali era invece sommo gusto la ricerca, e per certuni fantasiosi perfino l'invenzione decorativa, degli episodi meravigliosi e miracolosi. Ripeteremo intanto ciò che di lui è stato detto: egli fu straordinario nell'ordinario. Cioè la sua personalità sacerdotale ci si presenta nel profilo comune del buon prete di quel tempo e di quell'ambiente; e questo giudizio torna a grande lode della formazione ecclesiastica allora vigente (e tuttora degna d'alto apprezzamento), se essa sapeva modellare, nell'osservanza regolare e fervorosa della norma canonica, come tipo Acta Pauli Pp. VI 393 ordinario un prete straordinario, un santo. Si rivendica così la sapienza della pedagogia ecclesiale post-tridentina, alla San Carlo, alla « San Sulpizio » dell'Olier (il Murialdo fu ospite di S. Sulpizio a Parigi per un certo tempo), nella quale pedagogia l'equilibrio, anzi la complementarietà, della vita interiore e della vita esteriore è preziosa caratteristica; né l'una, né l'altra proclive a singolarità carismatiche, ascetiche, o pastorali, ma l'una e l'altra forti, serie, perseveranti, e improntate non tanto all'affermazione della propria personalità, quanto piuttosto alla propria austera abnegazione nell'amore a Cristo e nell'umile conformità alla disciplina canonica. Ma questa ricerca di normalità non sarà mai priva dell'originalità delle anime vive; basti ricordare quanto intensa fosse la sua spiritualità, e come le sue devozioni, cioè le espressioni preferite della sua religiosità, fossero rivolte con un fervore tutto personale alle verità somme e centrali della fede: la Santissima Trinità, l'Eucaristia, la Croce, lo Spirito Santo, la Chiesa, la Madonna, e con lei S. Giuseppe (che dà il nome alla Congregazione dei Figli del Murialdo)... E per portare con noi un frammento di questa santità così semplice, così vera, così silenziosa e così feconda, e per sentirlo il Murialdo non solo vivo e glorioso in Cielo, ma nostro compagno e nostro modello nel pellegrinaggio sulla terra e nel tempo, ci fermeremo a queste sue parole, quasi a commiato, nell'ammirazione e nella fiducia per la sua santità: « Non rendere — egli ebbe a dire — la religione o solamente soprannaturale, o solamente umana. Ma soprannaturale e umana. Alla virtù aggiungi la bontà, la dolcezza, lo spirito di amicizia, la naturalezza, la disinvoltura, la festevolezza... ». Sembra a noi di vederlo, di ascoltarlo; e di averlo ancora con noi, San Leonardo Murialdo: vicino. Così sia. 6 6 Castellani, I I , 756. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 394 IN SOLLEMNI CANONIZATIONE Beatae Mariae Victoriae Teresiae Couderc, virginis, fundatricis Societatis Dominae Nostrae a Recessu Cenaculi, die X mensis maii a. MCMLXX, dominica septima Paschae, in Basilica Vaticana peracta. Ad postulationem factam, Eminentissimo Paulo S. B. E. Causis Sanctorum Praefecto, Praelatus, per Advocatum Card. B. B. Bertoli, Sacri Consistorii, Sacrae Villelmus Zannoni, a Viro Congregationis pro Secretariae Status Sanctitatis Suae nomine haec respondit: « Perorationi, quae m o d o habita est, respondere iubeor Beatissimum Patrem minime dubitare, quin Beata Teresia Couderc plane digna sit, quae Sanctorum Caelitum honoribus decoretur; quod quidem Deus ipse signis, mirandis prorsus ac supra naturales vires editis, divino quasi digito suo demonstravit. N e c praeterit Sanctitatem Suam, ad christifidelium spirituale bonum valde conferre, si splendida huiusmodi Galliae catholicae lux supra cand e l a r u m ponatur, ut luceat omnibus qui in Ecclesia sancta sunt. Bevera, ut Concilium Oecumenicum Vaticanum II praeclare admonet, Deus per sanctos « praesentiam vultumque suum hominibus vivide manifestat. In eis Ipse nos alloquitur, signumque nobis praebet Eegni sui » . x Quodsi attento consideramus animo huius Beatae Oaelitis vitam, virtutes, opera ipsa quae adhuc in variis terrarum orbis partibus florescunt, fatendum sane est, D e u m adhuc nos alioqui per hanc sacram Virginem, eique munus commisisse, quod spatio eius terrestris vitae nullo m o d o est conclusum. Hinc omnibus pateat, quanti faciat Eomanus Pontifex v o t a communia, quae nunc ipsi exhibita sunt, et quantopere exoptet catholicorum exspectationi satisfacere. Attamen, antequam decretoriam sententiam suam pronuntiet ex hac veritatis cathedra, ubi « Beatus Petrus... 2 in propria sede vivit et praesidet » , vult Sanctitas Sua nostris communibus precibus communiri; quare ex Apostolicae Sedis more, Ipse enixe postulat, ut interposita Deiparae Virginis ac Sanctorum omnium supplicatione, Spiritus Sancti lumen et gratia ab adstantibus omnibus implorentur ». 1 Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, 50. 2 S. Petrus Chrysologus, PL, 54, 741. Acta Pauli Pp. VI 395 Post cantatas Sanctorum Litanias, Summus Pontifex hanc canonizationis formulam sollemniter pronuntiavit: Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exarationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini nostri Iesu Christi, beatorum apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatam Teresiam Couderc Sanctam esse decernimus et definimus, ac Sanctorum Catalogo adscribimus, statuentes eam in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine £g Patris et Filii £g et Spiritus gg Sancti. Amen. Post lectum Evangelium, a Summ,o Pontifice haec habita est HOMILIA La solennità di questo momento e di questo luogo suggerirebbe un lungo discorso di lode a Dio, « che ci consola in ogni nostra tribolazione, affinché noi pure possiamo consolare gli altri », mediante l'apparizione dei suoi Santi nella nostra terrena peregrinazione; un discorso di culto alla nuova Santa MariaVittoria Teresa Couderc; di compiacimento con la Congregazione di Nostra Signora del Cenacolo, che la ebbe fondatrice; di esortazione alla Chiesa, che in questa eletta sua figlia trova esempio, aiuto e protezione; di confronto con il nostro secolo, che ne eredita l'esperienza e l'opera; di lode e di augurio infine alla Francia, che alla Santa diede i natali ed il campo d'azione. Ma noi dobbiamo ora limitarci assai, a due sole parole, sufficienti a rendere atto di omaggio alla Santa, ora canonizzata, e ad avviare più ampia riflessione su la sua vita e sulla istituzione da lei fondata; ed anche queste due parole sono piuttosto domande, che notizie relative a questa nuova Figlia celeste della Chiesa 3 3 2 Cor. 1, 4. 396 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale terrestre. Sono queste: qual è la figura, qual è l'opera di Santa Teresa Couderc? Piacerebbe a noi avere le risposte dalle Religiose presenti, figlie e seguaci della Santa, informatissime certamente, com'è loro dovere e loro privilegio, ma ora curiose di sapere il nostro pensiero. Qual è la figura della vostra Santa? Diciamo figura, non storia, per dire breve e per contentarci di alcuni semplici cenni. Di Sante Religiose, di Sante Fondatrici, di Sante vissute nel secolo scorso, di Sante germinate dalla terra feconda di Francia, sconvolta dalla Rivoluzione, e arata poi, per così dire, dall'epopea napoleonica la Chiesa possiede una bella schiera: quali sono i lineamenti caratteristici, che possono identificare e distinguere quella che oggi onoriamo? Diamo anche per lei scontato il profilo generico della Religiosa dell'ottocento: è quello tradizionale d'una vita ardentemente amorosa, ma staccata dalla forma ordinaria, pur onesta e degna, dell'amore familiare; è quello d'una vita tesa e sospesa ad una totale consacrazione al Signore; d'una vita angelica e povera; d'una vita inserita in una comunità strettamente organizzata e disciplinata; d'una vita caratterizzata da qualche attività caritativa. Questa vita non è più claustrale, ma è sempre custodita da una casa appartata: alla monaca è succeduta la suora; non più esclusivamente statica e contemplativa, cioè dedicata soltanto all'orazione, ma attiva altresì. Consapevolezza e volontarismo, libertà di scelta, perciò, e abnegazione vissuta conferiscono a questa forma di vita religiosa intensità interiore e dedizione esteriore; è un ideale di pietà, di generosità, di santità, che ha formato un tipo ammirabile di donna votata a Cristo, tipo accolto da miriadi di anime vergini e forti, e tuttora fiorente, per grazia di Dio, nella Chiesa cattolica. Si può capire come questo ideale abbia esercitato un'attrazione potente. Ebbene, rispetto a questo genere di esistenza, qual è l'atteggiamento di Maria-Vittoria prima di diventare Suor Teresa? Si sa di quale varietà di atteggiamenti si rivestano le anime che Acta Pauli Pp. VI 397 si orientano verso di esso; la fenomenologia delle vocazioni è assai ricca e complessa, descrive le storie interiori più varie, incerte, lente, dolorose, drammatiche talvolta. Il caso della Couderc invece è quello più lineare e più semplice, quello di una vocazione che potremmo quasi dire nativa. Ella ha avuto, fino dai primi anni, un desiderio unico, precocissimo, quello della vita religiosa, senza che questa le sia ancora specificata e facilitata. Questa inclinazione quasi congenita, che precede l'esperienza della vita e la formazione culturale, anche se dovrà ritardare il raggiungimento del suo scopo all'età della piena coscienza, non ha dubbi per lei, non ha macchie, non ha condizioni; è una vocazione innocente e sicura. L'ambiente familiare, campestre e alpestre, modesto ed onesto, pio e laborioso, piuttosto austero e patriarcale, ne ha certamente grande merito; la Francia rurale di quel tempo vi attesta le forti virtù cristiane, rimaste nel cuore del suo popolo. Questa a noi pare una nota distintiva della figura di Santa Teresa Couderc: la sua vocazione. E perché auspice questa anima semplice ed eletta, che, piuttosto di scegliere ella stessa, si sente scelta alla vocazione religiosa, la Provvidenza, a sostegno della santa Chiesa, oggi in condizioni storiche e sociali ben diverse, e tanto bisognosa di nuove vocazioni, non potrebbe ancora moltiplicare lo stesso prodigio? Ma poi, come si realizza e come si svolge questa vocazione? Osserviamo la linea: essa ci sembra segnata da due caratteri apparentemente contraddittori: quello della fortezza e quello della rinuncia. Si riassumono e si fondono nella conformità ad una parola evangelica, la quale compendia certamente l'aspetto morale della figura umana di Cristo, il mistero della sua santità: « Ciò che piace a Lui (al Padre mio), dice Gesù, io faccio sempre ». Gesù è l'obbediente fino alla morte; il suo eroismo è la confor- 4 5 1 Io. 8, 29. 5 Phil. 2, 8. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 398 6 mità alla volontà di Dio; la nostra redenzione si compie così. Possiamo così dire della nostra Santa: la sua volontà è in una tensione continua; ma l'esplicazione della sua volontà è in una rinuncia continua, totale di sé. Bisognerebbe qui rievocare l'influsso ch'ebbe su di lei il sacerdote da cui tutto partì, il Padre Terme, tempra ardente di fervore religioso e di carità, e formidabile guida verso i sentieri spirituali e verso gli orientamenti pratici, più generoso e impulsivo forse che riflessivo ed illuminato, tutto energia ed entusiasmo, ma lui per primo sulla via regia della volontà di Dio, con quella cieca dedizione che scopre la luce dello Spirito; egli diceva di sé: « Io non chiedo che compiere l'opera alla quale Dio mi destina, senza nemmeno cercare di conoscerla ». Così nasce la piccola nuova famiglia religiosa a La Louvesc (dove ora riposano le spoglie mortali della Santa, accanto alla tomba d'un Santo, anch'esso esempio e maestro di energias traordinaria e d'intraprendenza apostolica, S. Francesco Régis). Il gioco degli avvenimenti sembra rivelare la presenza della mano di Dio, che guida uomini e cose. La nascente istituzione passa sotto l'ispirazione e la direzione dei Padri della Compagnia di Gesù, sulla cui spiritualità e sulla cui regola essa si plasma e si evolve, staccatasi dal ramo iniziale della fondazione rivolta all'apostolato scolastico rurale, e, sempre secondo l'impulso del primo promotore il P. Terme, ben presto mancato ai vivi, si qualifica nell'opera dei ritiri e degli esercizi spirituali, prendendo da un distinto figlio di S. Ignazio, P. Fouillot, buon religioso, l'impronta spirituale, le costituzioni ed il titolo che ora distingue la congregazione di Nostra Signora del Cenacolo. Ma questa evoluzione costituisce la via dolorosa della Fondatrice; ed è su questa via che la Couderc principalmente si rivela santa, se davvero la santità si manifesta e si forma mediante la croce. Per quarantacinque anni Teresa Couderc la portò. Quella 6 Cfr. Adam, Cristo nostro fratello, p. 4. Acta Pauli Pp. VI 399 croce che anche la vita religiosa appesantisce su chi la professa, e talvolta in più grave e strana misura su chi ne ha il merito della fondazione. La missione d'una Fondatrice diventa, in certi casi, dolorosamente drammatica, specialmente quando le difficoltà sorgono per iniziativa di chi esercita l'autorità nella Chiesa e da parte di chi condivide la sorte della vita comune, e cioè quando chi fa soffrire è persona venerata e buona, ed ha la veste della paternità o della figliazione spirituale. È questo un genere di sofferenza, di cui, a prima vista, non si supporrebbe la possibilità, né tanto meno l'esistenza: essa incide su rapporti stabiliti nel campo della carità ecclesiale, eh'è quanto il Signore ci ha lasciato di più impegnativo e di più bello; ed è proprio per questo che ogni ferita a tali rapporti produce sofferenza più acuta. L'amore accresce la sensibilità e la porta dall'epidermide al cuore. Ma uomini siamo; cioè siamo capaci di far soffrire il prossimo, e le persone buone e care più d'ogni altra, anche con le migliori intenzioni; che se poi i nostri difetti aggravano il torto dell'azione lesiva e la rendono offensiva, l'amarezza si fa profonda, e provoca reazioni che solo una virtù superiore può contenere. Questa, si può dire, è la storia di Teresa Couderc. Forse imponderabili motivi d'ordine sociale (ella era di modesta origine campagnola, e di cultura scolastica limitata) contribuirono a suggerire provvedimenti umilianti a suo riguardo, che riempirono di peripezie, di ingratitudini, di rivalità, di rimproveri, di mortificazioni l'animo dell'umile Eeligiosa; ella fu praticamente destituita da Superiora, le fu conteso il titolo di Fondatrice, le furono dati posti ed incarichi inferiori alle sue capacità ed ai suoi meriti. Qui ella appare grande: grande soprattutto nell'umiltà. Nel darsi, se livrer, com'ella ripeteva. Il silenzio, l'obbedienza, la pazienza, in una cosciente e continua immolazione interiore, furono la sua condotta. Furono la sua difesa. Furono la tacita apologia della sua virtù, solo al tramonto riconosciuta, ed oggi glorificata. Sotto 7 7 Cfr. Folliet, p. 17. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 400 questo aspetto Teresa Couderc ci appare anima eroica, ci appare maestra straordinaria, ci appare Santa. Ë l'aspetto che in questo caso ha il merito di stabilire quella corrente di simpatia, di devozione, d'ammirazione, di fiducia che dobbiamo ai Santi. E l'opera? L'opera è quella del Cenacolo. Tutti la conosciamo. La conobbe, fra tutti, il nostro venerato e grande Predecessore, Papa Pio XI, il quale, quand'era Dottore alla Biblioteca Ambrosiana, per quaranta anni, esercitò il suo nascosto e sapiente ministero sacerdotale al Cenacolo di Milano, dove noi stessi avemmo occasione, come del resto qui a E orna, di sostare per qualche religiosa circostanza. È il Cenacolo un Istituto religioso dedicato a Nostra Signora, la Madre di Cristo, che in mezzo alla prima comunità cristiana, attende, invoca e riceve in nuova pienezza l'effusione dello Spirito Santo, nel giorno di Pentecoste. È un Istituto religioso che celebra, imitandoli e rivivendoli, i due momenti dello Spirito di Gesù nella vita umana: quello interiore, nel silenzio, nell'orazione, nella contemplazione, nell'intimo colloquio con Dio, nell'esercizio della sublime, delicatissima, deliziosa e paziente arte della preghiera, fino a fare di questa il proprio alimento, il proprio respiro, la propria personale pienezza, la propria comunione continua con Cristo. E quello esteriore: contemplata aliis tradere, quello che cerca di trasfondere in altre anime i tesori della verità e della virtù, e che fa dell'apostolato religioso, e perciò dell'imitazione di Cristo, l'esercizio della propria carità: è scuola di vita cristiana e di dottrina cristiana, è rifugio di silenzio e di meditazione, è clinica di riabilitazione per le forze morali e spirituali. Il Cenacolo è una formula religiosa semplice e felice: è una sintesi di vita contemplativa e di vita attiva; di vita personale, comunitaria e sociale, di silenzio e di parola. Qui lo sforzo ascetico e l'abbandono mistico si integrano armonicamente. Come è stato detto: « La perfezione cristiana suppone l'unione costante, su piani differenti, dell'ascetica e della mistica ». 8 8 Bremond, Introd. à la Ph. de la prière, p. 338. 401 Acta Pauli Pp. VI Il Cenacolo è una istituzione specializzata per un servizio sociale di esercizi spirituali. Ispirato dalla grande scuola ignaziana, ma aperto ad ogni corrente di spiritualità cattolica, esso cerca di favorire l'applicazione d'un'Enciclica da non dimenticare, la « Mens nostra », del medesimo Papa Pio XI, emanata nel dicembre 1929, proprio su gli Esercizi spirituali. Cioè il Cenacolo si organizza in modo da offrire a tante categorie di persone, del mondo femminile specialmente, piccole e grandi, e d'ogni ceto sociale, la possibilità di godere di qualche giorno, o anche solo di qualche ora, di ritiro, di raccoglimento, di silenzio, di meditazione, di preghiera, di rigenerazione sacramentale. Figli del mondo moderno, noi siamo in grado di apprezzare il carattere provvidenziale d'una simile istituzione e di sentirci obbligati a fare della nostra riconoscenza a Santa Teresa Couderc l'espressione migliore del culto che le è dovuto. Assorbiti infatti dalla « catena di montaggio », eh'è l'impegno, eh'è il ritmo della nostra attività esteriore, affascinati dall'incantesimo della scena sensibile, che ci circonda senza tregua e ci attrae fuori di noi in un campo di realtà o di rappresentazioni o di interessi, che non lasciano allo spirito la possibilità di essere dentro di sé e di disporre delle cose relative al suo proprio destino, noi sentiamo il bisogno, e talvolta il dovere, di ricuperare noi stessi nella riflessione della mente e nella libertà del volere, e nello spontaneo godimento o nella pura sofferenza dei nostri personali sentimenti, cioè di vivere con noi stessi (secum vivebat, si disse di S. Benedetto); e allora, quasi per facile levitazione di risalire a Dio, sentiamo l'invito di ricercare Cristo maestro interiore, e di respirare nel soffio misterioso dello Spirito, ripetendo a noi stessi le parole di S. Pietro Crisologo: «Dedimus corpori annum, demus animae dies...», abbiamo dato al corpo (cioè alla vita temporale) l'intero anno, diamo all'anima almeno qualche giorno. Questo bisogno di compensare in intensità religiosa e personale la vita solita dissipata 9 10 9 10 A. A. S. (1929), pp. 689 ss. Serm. 12; PL 52, 223. 26 - A . A . S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 402 u nella « fascinatio nugacitatis » , nell'attrattiva delle cose frivole, o degli interessi profani, si addice agli uomini d'oggi che vogliono conservarsi cristiani e non perdere di vista il fine vero ed ultimo della nostra esistenza. Ed è molto bello che ciò avvenga all'insegna del Cenacolo, in un ambiente cioè dove il primato della contemplazione è celebrato da anime pure e consacrate, e dove è rievocato il fatto, anzi il mistero della Chiesa nella sua integrità e nella vivacità di Pentecoste, là dove essa nacque corpo mistico di Cristo nella sua visibile ed organica istituzione, mediante la sua soprannaturale animazione, per i secoli, viva, unita, diffusiva, presente la Madre di Cristo, divenuta allora Madre spirituale della Chiesa medesima. Bello, consolante, attraente, promettente, grazie a quest'umile Santa Maria Teresa Couderc, Fondatrice del « Cenacolo ». 11 Sap. 4, 12. Acta Pauli Pp. VI 403 SACRA C O N S I S T O R I A i CONSISTORIUM SECRETUM Feria secunda, die x v m mensis maii anno MOMLXX, in Aula Consistoriali Palatii Apostolici Vaticani habitum est Consistorium secretum, cuius acta ex ordine referuntur: I - CAMERARIUS SACRI COLLEGII Reverendissimus Cardinalis Petrus Gregorius Agagianian detulit ac reddidit perulam Sacri Collegii Beatissimo Patri, qui eam tradidit R e v e rendissimo Cardinali Alfredo Ottaviani, n o v o ipsius Sacri Collegii S. R. E. Cardinalium Camerario. n - OPTIO Postea Reverendissimus Cardinalis Villelmus Theodorus Heard, dimissa Diaconia S. Theodori in Palatio, optavit ad Ordinem Presbyterorum eidemque adsignatus est Titulus S. Theodori in Palatio, Diaconia pro hac vice in Titulum presbyteralem evecta. m - SUMMI PONTIFICIS ALLOCUTIO Iucundo admodum animo vos hodie coram admittimus, dilectissimi Nobis Cardinales, quibus salutem dicere Nostraeque benevolentiae sensus patefacere percupimus. Gravis momenti causa vos huc adduxit, scilicet vobis disceptandum est, utrum Quadraginta Beati Martyres Angliae et Calabriae, qui exeunte saeculo decimo septimo sanguinem suum fuderunt ob fidei catholicae professionem, digni habendi sint, qui Sanctorum Caelitum honoribus decorentur. Non de evento agitur, quod viros praeteritae aetatis spectet, qui quidem, etsi sanctitate et egregiis facinoribus praeclari, nullam iam habeant rationem cum hodiernis Ecclesiae necessitatibus. Sanctorum canonizatio, e contra, negotium est quod cum 404 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale praesenti vitae Ecclesiae incremento arcte connectitur, et iis actibus iure est accensendum, in quibus Nostrae Apostolicae auctoritatis exercitium praecipue versatur. Quam ob rem vestrae scientiae atque prudentiae auxilium Nobis opus est ac vestram sapientiae plenam sententiam rogamus. Antequam autem ad banc causam tractandam procedatur, ordo rerum agendarum in hoc Consistorio Secreto servandus postulat, ut nonnullis Ecclesiis vacantibus provideamus et nuntium demus de Ecclesiis iam provisis. IV - PROVISIO ECCLESIARUM Beatissimus Pater sequentes proposuit Ecclesias: Cathedrali Ecclesiae Vallipolitanae praefecit R. D. Iosephum Malgoza Osorio. Cathedrali Ecclesiae Zaeatecensi E. D. Paulum E o v a i o Azcué. Titulari Episcopali Ecclesiae Lamsortensi Michaelem Bowen, quem constituit Coadiutorem cun iure successionis E x c . m i P. D. Davidis Ioannis Cashman, Episcopi Arundelliensis-Brichtelmestunensis. Deinde Summus Pontifex Sacrorum Antistites a Se per Apostolicas sub plumbo Litteras iam renunciatos publicavit, videlicet: AECHIEPISCOPOS Eliocrocensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Paulum Schulte, iam Archiepiscopum Indianapolitanum. Curzensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Mauritium Perrin, iam Archiepiscopum Babylonensem Latinorum. Mentesanum, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Hugonem Eduardum Polanco Brito, iam Episcopum Novagermaniensem, Coadiutorem « sedi datum » E x c m i P. D. Octavii Antonii Beras Rojas, Archiepiscopi Sancti Dominici. Celenensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Evelium Diaz et Cia, iam Archiepiscopum Sancti Christophori de Habana. Sancti Christophori De Habana, Franciscum Oves Fernández, iam Episcopum Montis Corbini. Acta Pauli Pp. VI 405 Samonensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Marcum Alaupovic, iam Archiepiscopum vrhbosnensem. Managuensem, Michaelem Obando Bravo, iam Episcopum Putiensem in Byzacena. Castulonensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Angelum Mariam Ocampo Berrio, iam Archiepiscopum Tunquensem. Tunquensem, Augustum Trujillo Arango, iam Episcopum Jericoèn- sem. Guadalajarensem, Iosephum Salazar López, iam Episcopum Zamorensem in Mexico. Formianae, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Marium Tagliaferri, Pro-Nuntium Apostolicum in Eepublica Medio-Africana necnon Delegatum Apostolicum in Eepublica Ciadensi et in Eepublica Congica Brazzapolitana. Garbensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Emilium Biayenda, Coadiutorem cum jure successionis E x c m i P. D. Theophili Mbemba, Archiepiscopi Brazzapolitani. Sancti Secondini in Dominica, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, J a c o b u m Michaelem Liston, iam Archiepiscopum-Episcopum Aucopolitanum. Amidenum, Iosephum Cheikho, iam Archiepiscopum Sehnaensem Chaldaeorum. Clypiensem, Ecclesia ad Archiepiscopalem pro hac vice evecta, Ernestum Alvarez, iam Episcopum Megalopolitanum in Proconsulari, Coadiutorem cum iure successionis E x c m i P. D. Emmanuelis Serrano Abad, Archiepiscopi Conchensis in Aequatore. EPISCOPOS Tagarbalensem, Caietanum Antonium Lima dos Santos, iam Episcopum Ilheosensem. Vladislaviensem, Ioannem Zareba, iam Episcopum Bityliensem. fSeJcondiensem-Takoradiensem, noviter erecta dioecesi, Iosephum Amihere Essuah, iam Episcopum Kumasiensem. Kumasiensem, Petrum Kwasi Sarpong. Tamascaniensem, Simonem Tonye, Coadiutorem cum iure successionis E x c m i P . D . Thomae Mongo, Episcopi Dualaënsis. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 406 Tepeltensem, Eugenium Cornelium Arthurs, iam Episcopum Tangaènsem. Ardmorensem, I a c o b u m Holmes-Siedle, iam Episcopum Kigomaënsem. Glendalacensem, Raimundum D'Mello, iam Episcopum Allahabaden- sem. Lugmadensem, Michaelem O'Reilly, iam Episcopum Sancti Georgii Terrae Novae. Aquensem, I a c o b u m Guilhem, iam Episcopum Valleguidonensem. Basticensem, Martinum Antonium Jansen, iam Episcopum Roterodamensem. Congensem, Iosephum Thumma, Coadiutorem cum iure successionis E x c m i P . D . Ambrosii D e Battista, Episcopi Vijayavadani. Iliberritanum, Onofrium Candido Rosa, Auxiliarem E x c m i P. D. Almir Marques Ferreira, Atrimensem, Episcopi Fortliensis. Michaelem Fenelon Cámara, Auxiliarem E x c m i P. D. Iosephi de Medeiros Delgado, Archiepiscopi Fortalexiensis. Aceitanum, Henricum Gulbinowicz, Administratorem Apostolicum partis Archidioecesis Vilnensis in Polonia exstantis. Novalicianensem, Hectorem Peña Petri Meurice Estiu, Gómez, Auxiliarem E x c m i P. D. Episcopi Teglatensis in Numidia, Administratoris Apostolici « sede vacante » archidioecesis Sancti Iacobi in Cuba. Alavensem, Stanislaum Smolenski, Auxiliarem E m i P. D. Caroli S. R. E. Cardinalis W o j t y l a , Archiepiscopi Cracoviensis. Biatensem, Albinum Malysiak, Auxiliarem Emi P. D. Caroli S. R. E. Cardinalis W o j t y l a , Archiepiscopi Cracoviensis. Egarensem et praelatum materiensem, Iustum Goizueta Gridilla. Aquaenovensem Sánchez in proconsulari et praelatum mixepolitanum, Braulium Fuentes. Montis regalis in Pedemonte, Franciscum Brustia, iam Episcopum Sinnensem. Albam Pompeiensem, Aloisium Bongianino, iam Episcopum Vultu- riensem. Cassanensem, Dominicum Vaccinano. Conversanensem, Antonium D'Erchia, Episcopum Monopolitanum. Acta Pauli Pp. VI Davligensem, Franciscum Hurley, Auxiliarem 407 Emi P. D. Iosephi Thomae R y a n , Archiepiscopi Ancoragiensis et Administratoris Apostolici « sede vacante » dioecesis Junellensis. Naiarensem, Patricium Ahern, Auxiliarem Emi P. D. Terentii S. E. E. Cardinalis Cooke, Archiepiscopi Neo-Eboracensis. Ardstratensem, Eduardum Head, Auxiliarem E m i P. D. Terentii S. E. E. Cardinalis Cooke, Archiepiscopi Neo-Eboracensis. Segiensem, Eduardum Martínez González, iam Episcopum Zamoren sem. Sitabensem, Paulum Pinier, iam Episcopum Constantinianum. Vegeselitanum in Numidia, Eduardum Larrain Cordóvez, iam Episcopum Eancaguensem. Rancaguensem, Alexandrum Duran Moreira, iam Episcopum Sanctae Mariae Angelorum. Magnetensem et praelatum Abaëtiensem ad Tocantinsum, Angelum Frosi. Syddensem, Danielem Iosephum Mullins, Auxiliarem E x c m i P. D. Ioannis Murphy, Archiepiscopi Cardiffensis. Bafussamensem, noviter erecta dioecesi, Dionysium Ngande. Oretanum, Stephanum Fumio Hamao, Auxiliarem E m i P. D. Petri Tatsuo S. E. E. Cardinalis D o i , Archiepiscopi Tokiensis, iam vita functi. Tuccitanum, Paulum Hisao Yasuda, Auxiliarem E x c m i P. D. Pauli Yoshigoro Taguchi, Archiepiscopi Osakensis. ßtagnensem, Felixbertum Comacho Flores, Administratorem Apostolicum « sede plena » dioecesis Aganiensis. Fernandinopolitanum ab Unione, Victorium Ligot, iam Episcopum Buduanensem. Fororaphaëlensem, Ansgarium Felicem Villena, iam Episcopum Mustitanum. Cornubiensem, Petrum Theas, iam Episcopum Tarbiensem et Lourdensem. Tarbiensem et Lourdensem, Henricum D onze, iam Episcopum Tutélenseme Insulae Oathensis, Thomam Welsh, Auxiliarem E m i P. D. Ioannis S. E. E. Cardinalis Krol, Archiepiscopi Philadelphiensis. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 408 Bamsbiriensem, Martinum Lohmuller, Auxiliarem E m i P. D. Ioannis S. E. E. Cardinalis K r o l , Archiepiscopi Philadelphiensis. Sufaritanum, Carolum Schmitt, iam Episcopum Auratopolitanum. Paimensem, Benitum Sartori. Iriensem, Gerardum Dicke, Auxiliarem E x c m i P. D. Ioannis Pohlschneider, Episcopi Aquisgranensis. C ampifontis-Capitis Girardeaunensis, Villelmum Baum. Epagrensem, Malcolm MacEachern, iam Episcopum Carolinapohtanum. Sanctae Mariae Angelorum, Orozimbum Euenzalida et Fuenzalida, iam Episcopum Burcensem et Praelatum Calamensem in Chilia. Putiensem in Byzacena, Ioannem Georgium Braun. Ilaganensem, noviter erecta dioecesi, Franciscum Cruces, iam Episcop u m Tambeaensem. Insulensem, Eduardum André Muaca, Auxiliarem E x c m i P. D. E m manuelis Nunes Gabriel, Archiepiscopi Luandensis. Antioquiensem, Eladium Acosta Arteaga. Alaiúelensem, Henricum Bolaños Quesada, iam Episcopum A c r o p o litanum. Sancti Georgii, Patricium Webster, iam Episcopum Ottocensem. Enuguensem, Godefridum Okoye, iam Episcopum Portus Harcurtensis. OhurcMllpolitanum-Sinus de Hudson, Audomerum Alfredum Eobi- doux. Ardcarnensem, Franciscum Ioannem D o y l e , iam Episcopum Sideianum. Sideianum, Desmondum Carolum Moore. Leribensem, Paulum Khoarai. lalespolitanum, Aloisium Eugenium Perez. Italicensem, Patricium Flores, Auxiliarem E x c m i P. D. Francisci Furey, Archiepiscopi Sancti Antonii. Victoriensem num. Venetorum, Antonium Cunial, iam Episcopum Luceri- Acta Pauli Pp. VI 409 Brittinoriensem, Ioannem Proni, iam Episcopum Thermulanum, Coadiutorem E x c m i P. D. Pauli Babini, Episcopi Foroliviensis. Amargosensem, Alair Vilar Fernandes de Melo. Gaëtitensem, Süverium Albuquerque. Buduanensem, Ludovicum Tirilly, iam Episcopum Taiohaënum. Lomzensem, Nicolaum Sasinowski. Bureensem, Alfredum Galindo Mendoza, iam Episcopum Tigiuanaënsem. Tigiuanaënsem, Ioannem Iesum Posados Ocampo. Cabimensem, Marcum Tullium Eamirez E o a . Guadicensem, Antonium Dorado Soto. Illicitanum, Iosephum Souto Vizoso, iam Episcopum Palentinum. Palentinum, Anastasium Granados Garcia, iam Episcopum Cidramenum. Urcitanum, Franciscum Saverium Sanguon Souvannasri, iam Episcopum Chanthaburiensem. Eleplensem, Aloisium Almarcha Hernández, iam Episcopum Legionensem. Tutelensem, Ioannem Baptistam Brunon, iam Episcopum Vagalitanum. Almeriensem, Emmanuelem Casares Hervas. UbonratcJiathaniensem, Germanum Berthold. Guairiensem, noviter erecta dioecesi, Martialem Eamirez Ponce, iam Episcopum Columnatensem. Sinus Tonitralis, Normannum Gallagher, iam Episcopum Adrasenum. Ilheosensem, R o b e r t u m Pinarello de Almeida. Botensem, Gabrielem Vanel, Vicarium Castrensem Galliae. Apuaniensem, Aldonem Forzoni, iam Episcopum Dianensem. Sinnensem, Adelmum Tacconi, Auxiliarem E x c m i P. D. Primi Gasbarri, Episcopi titularis Thennesi, Administratoris Apostolici dioecesium Grossetanae et Soanensis-Pitilianensis. Lindisfarnensem, Victorem Guazzetti, Auxiliarem E m i P. D. Ioannis Carmeh S. R. E. Cardinalis Heenan, Archiepiscopi Vestmonasteriensis. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 410 Enachdunensem, Geraldum Mahon, Auxiliarem E m i P. D. Ioannis Carmen' S. E. E. Cardinalis Heenan, Archiepiscopi Yestmonasteriensis. Cellae Sancti Auxilii, I a c o b u m Monaghan, Auxiliarem E m i P. D. Gordonii Iosephi S. E. E. Cardinalis Gray, Archiepiscopi Sancti Andreae et Edimburgensis. Bityliensem, Albertum Giglioli, Auxiliarem E x c m i P. D. Ismaelis Marii Castellano, Archiepiscopi Senensis et Administratoris Apostolici dioecesium Clusinae et Pientinae, Collensis, Ilcinensis, Montis Politiam. Tambeaensem, Ansgarium Romero, Auxiliarem E x c m i P. D. Aloisii Chavez et Gonzalez, Archiepiscopi Sancti Salvatoris in America. Slebetensem, Paulum Schruers, Auxiliarem E x c m i P. D. Iosephi Heuschen, Episcopi Hasseletensis. Bauruensem, Candidum Padin, iam Episcopum Lorenensem. Nomgermaniensem, Carmelum Cassati, Auxiliarem E x c m i P. D. A l fonsi Mariae TJngareUi, Episcopi titularis Azurensis et Praelati Pinerensis. Vagalitanum, Renatum Dupanloup, Auxiliarem E x c m i P. D. Ioannsi Mouisset, Episcopi Nicensis. Montis Corbini, Antonium Ravagli, iam Episcopum Mutilensem, A u xiliarem E m i P. D. Ermenegildi S. R. E. Cardinalis Elorit, Archiepiscopi Florentini. Bubicensem, I a c o b u m Flores et Martin, iam Episcopum Barbastrensem. Cenannensem, Marcum Schmitt, Auxiliarem E x c m i P. D. Aloisii W y cislo, Episcopi Sinus Viridis. Vulturiensem, Marcum Cé, Auxiliarem E m i P. D. Antonii S. R. E. Cardinalis P o m a , Archiepiscopi Bononiensis. PRAELATUM Buccae Taurinae, Iosephum Augustinum Ganuza García. ABBATEM « NULLIUS » Beatae Mariae Auxiliatricis de Belmont, E d m u n d u m McCaffrey. Praeterea Beatissimus Pater Suum assensum dixit dedisse: Acta Pauli Pp. VI 411 — electioni canonice factae, in Synodo Episcoporum Maronitarum, B. P. Ignatii Abdiae Klialifé, ad titularem Episcopalem Ecclesiam Apamensem Maronitarum, cum munere Vicarii E m i P. D. Pauli Petri S. E. E. Cardinalis Méouchi, Patriarchae Antiocheni Maronitarum. V - RELATIO CAUSAE CANONIZATIONIS Subinde Rev.mus P. D. Card. Paulus Bertoli, S. Congregationis pro Causis Sanctorum Praefectus, retulit de Causa Canonizationis quadra- ginta Beatorum Martyrum Angliae et Cambriae. Relatione expleta, Summus Pontifex Eminentissimorum Patrum Car- dinalium suffragia exquisivit, et singuli Patres, servato ordine, sententiam suam aperuerunt. II CONSISTORIUM PUBLICUM Consistorio secreto absoluto, statim in eadem Aula superiori Palatii Apostolici Vaticani habitum est Consistorium publicum, cuius acta refe- runtur. I - POSTULATIO PALLIORUM Per procuratorem postulatio Pallii facta est pro Metropolitanis Ecclesiis: Sanctae Fidei in Argentina (per successionem), Indianapolitana (per successionem), Vrhbosnensi (per successionem), Angelorum in California (per successionem), Saneti Christophori de Habana, Moreliensi (per successionem), Managuensi, Tunquensi, Guadalaiarensi, Tokiensi (per suc- sessionem); pro Episcopali Ecclesia Tarbiensi et Lourdensi (ex indulto). H - PERORATIO CAUSAE CANONIZATIONIS Deinde, D. Ioannes Torre, Sacrae Consistorialis Aulae Advocatus, pro canonizatione quadraginta Beatorum Martyrum Angliae et Cambriae, qui ob professionem fidei catholicae sanguinem suum fuderunt, de more institit. E. D. Villelmus Zannoni, Praelatus Secretariae Status, Summi Pontificis nomine, iuxta morem ita respondit: « Quadraginta Beati Martyres Angliae et Cambriae, quibus ut Sancto- 412 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale r u m decernantur honores, orationibus vestris a Summo Pontifice petivistis, tam excelsa virtute refulgent, ut digni omnino videantur Sanctitati Suae, qui universae Ecclesiae in exemplum proponantur. Eiusmodi autem sanctitudinis exemplum eo pluris faciendum atque aestimandum est, quod coniunctum habet supremum caritatis testimonium, martyrium scilicet, quo christifideles per sanguinis effusionem quam maxime conformantur Divino Magistro, qui pro mundi salute mortem libere suscepit. Quod si haec amoris probatio paucis tantummodo datur « omnes tamen — ut Concilium Oecumenicum Vaticanum II aperte admonet — parati sint oportet Christum coram omnibus confiteri, Eumque inter persecutiones, quae Ecclesiae numquam desunt, in via crucis subsequi » . 1 Votis igitur vestris Summi Pontificis vota omnino respondent; attamen, ut Ipse est Apostolicae Sedis consuetudinum hac in re custos religiosissimus, gravem non vult hanc causam ante decernere, quam in Consistorio Semipublico, m o x celebrando, Purpuratorum Patrum eorumque o m nium, quotquot in Urbe adsunt Patriarchae, Archiepiscopi, Episcopi, suffragia exquisierit atque probaverit. H a e c habui, quae Summi Pontificis nomine vobis significaren! ». III CONSISTORIUM SEMIPUBLICUM Consistorio publico absoluto, statim subsecutum est Consistorium semipublicum, cuius acta referuntur. SUMMI PONTIFICIS ALLOCUTIO ET SUFFRAGIORUM EXQUISITIO «Attenta animi consideratione, ut rei gravitas postulabat, argumenta perpendimus, quibus causa canonizationis quadraginta Martyrum Angliae et Cambriae coram Nobis perorata est, ac sagacem diligentiam in hac pertractanda, quaestione positam libenter dilaudamus. Attamen, cum de re tam gravis momenti agatur, opportunum esse arbitramur traditum Apostolicae Sedis morem servari, qui postulat ut, antequam decretoriam sententiam Nostram pro1 Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 42. Acta Pauli Pp. YI 413 nuntiemus, circa propositam causam mens nobis plane innotescat Cardinalium, Patriarcharum, Archiepiscoporum, Episcoporum et Abbatum Nullius, qui adsunt. Quare rogamus vos, Venerabiles Fratres, ut, conscientiae officio unice ducti, suffragia vestra feratis. Nos interea Spiritus Sancti lumen Nostris precibus vobis invocamus ». Tunc singuli E.mi D D . Patres Cardinales et E x c . m i Praesules, servato ordine, suam sententiam circa propositam Causam aperuerunt. Exceptis suffragiis, Beatissimus Pater hunc habuit sermonem: « Laetamur admodum quod concordibus animis vocibusque petivistis, ut Beati hi Martyres Angliae et Cambriae in Sanctorum Caelitum ordinem ascribantur; idem enim Nobismetipsis in votis est. Censemus ergo illos in Sanctorum album referre honoribusque dignos pronuntiare, quos Ecclesia viris sanctitudinis praemia in caelesti gloria promeritis tribuit. Quod quidem, Deo iuvante, die vicesima quinta mensis Octobris, hoc vertente anno, in Vaticana Basilica faciemus. Hac vero occasione data, causas vobis exponere cupimus, ob quas arbitramur non solum convenire, ut testimonium fidei, fortissimo animo ad iisdem quadraginta Martyribus impertitum, publice agnoscatur, sed etiam eiusmodi delatos honores vim habere efficacem ad promovendam utilitatem Ecclesiae; quae quidem hac aetate omni studio contendit, ut cunctorum christianorum unitas redintegretur, atque communia bona humana et christiana, materialismi placitis in discrimen adducta, in tuto collocentur. Est quidem fatendum hos Martyres ad illa tempora perturbata revocare, quibus christianorum familia lugendo discidio disiuncta est, quod sine dubio alienum fuit a voluntate divina et gravia vulnera Corpori Christi mystico intulit. Nihilominus longe abest a Nostris propositis, ut hac canonizatione retractentur do- 414 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale lores et causa praebeatur mutuae contumeliae atque accusationis. E contrario hic eventus praeclaram omnibus afferre videtur opportunitatem sive errores cuique proprios humiliter agnoscendi et sincere dolendi, sive etiam plurimas Deo agendi gratias quod * nostris temporibus opus redintegrandae unitatis omnium christianorum valde profecisse videmus. Quodsi ante quadringentos annos fratricidium Deo acceptum esse poterat putari, hodie tamen, gratia afflante divina, universi homines bonae voluntatis merito ab eiusmodi cogitatis abhorrent, cum prorsus persuasum sibi habeant numquam amplius accidere licere, ut ii, qui nomine Principis pacis et Pastoris animarum nostrarum ornentur, tali violentia et caede sese contaminent. Nullo modo, enim, violentia via censenda est ad optatam unitatem restaurandam, sed docilis et humilis obtemperatio voluntati Dei, sincerus animus erga veritatem, nec non observantia iis debita qui, baptizati in aqua et Spiritu Sancto eiusque gratia permoti, flagranti studio cupiunt id removere, quod pro dolor adhuc nos disiungit, et sociam conferre operam nituntur, ut Ecclesia, quae ad unicum Dominum pertinet, una sit atque indivisa. In hoc autem arduo ac diuturno itinere, quod ad omnium christianorum unitatem perducit, hi Beati Martyres multiplex ac magni momenti auxilium afferre poterunt. Iidem scilicet in primis in exemplum praelucent illius sincerae fidei, quae prorsus aliena est a falsis ambagibus in iis quae ad res sacerrimas pertinent, quaeque efficit ut quis persuasionem suam manifestet fronte non timida; quod necessaria condicio est cuiusvis veri ac frugiferi dialogi oecumenici. At hi Martyres praesertim exemplum exhibent verae christianae caritatis erga eos etiam qui non eandem profitentur christianam fidem. Siquidem non sine commoto animo cernere est, aetate qua religiosae controversiae tantopere odium excitabant, odium plane abesse ab his fidei christianae heroibus, adeo ut eorum non pauci — ut acta eorum martyrii testantur — profite- Acta Pauli Pp. VI 415 rentur se paratos esse vitam ipsam libenter profundere pro spirituali suorum civium bono. Nec denique silentio praetereundum est, eiusmodi canonizationem banc etiam ob causam opportunam esse, quod scilicet nostris temporibus invalescentia materialismi et naturalismi placita spirituale nostri civilis cultus patrimonium subvertere nituntur. Hi Beati Martyres, qui iacturam vitae suae facere non dubitaverunt ut dictamini conscientiae voluntatique divinae obtemperarent, praeclarum exstant testimonium dignitatis et libertatis humanae; idque eo pluris est aestimandum, quod a coetu exhibetur hominum ac mulierum, qui ad varios vitae status pertinent. Prorsus igitur fore confidimus, ut hi quadraginta Beati Martyres, qui « in patriam recepti et praesentes ad Dominum... per Ipsum, cum Ipso et in Ipso non desinunt pro nobis intercedere », valde conferre possint ad spiritualem fovendam christifidelium vitam, ad veri nominis oecumenismum promovendum et ad efficacius in tuto collocanda veri nominis bona, in quibus germana humanae societatis pax et prosperitas innituntur. 2 2 Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 49. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 416 DECLARATIO COMMUNIS a Summo Pontifice Paulo Pp. VI et Vasken I Catholicos, Patriarcha Supremo Armeniorum, subscripta. Paul VE, E v ê q u e de E o m e , Pape de l'Eglise catholique, et Vasken I, Catholicos-Patriarche Suprême de tous les Arméniens, rendent grâces au Seigneur de leur avoir permis de prier ensemble, de se rencontrer, et d'échanger le saint baiser de paix, surtout en cette période de préparation à la grande fête célébrant la descente du Saint-Esprit sur les apôtres. Conscients de leurs devoirs de pasteurs, ils invitent tous les chrétiens, et surtout ceux de l'Eglise catholique et de l'Eglise apostolique arménienne, à répondre avec encore plus de fidélité à l'appel du Saint-Esprit les incitant à une unité plus profonde qui accomplira la volonté de notre c o m m u n Sauveur, et qui rendra plus fécond le service du monde par les chrétiens. Cette unité ne peut se réaliser que si tous, pasteurs et fidèles, cherchent à se connaître vraiment les uns les autres. A cette fin, ils exhortent les théologiens à s'adonner à une étude commune tendant à approfondir leur connaissance du mystère de notre Seigneur Jésus-Christ et de la révélation faite en Lui. Fidèles à la tradition transmise par les apôtres et les Pères, et, en même temps, conscients des exigences d'un monde qui cherche Dieu dans les nouveaux développements de notre époque, ils pourront ouvrir de nouvelles voies qui permettront de surmonter les divergences existant encore et amèneront leurs Eglises à une unité plus parfaite dans la profession de leur foi en face du monde. De leur part, le Pape et le Catholicos essayeront de faire tout le possible pour appuyer ces efforts et leur donner leur bénédiction de pasteurs. Cependant la recherche risque elle-même de rester stérile si elle n'est pas enracinée dans toute la vie de toute l'Eglise. C'est pourquoi ils souhaitent que se développe une collaboration plus étroite dans tous les d o maines possibles de la vie chrétienne. La prière commune, l'aide spirituelle réciproque, des efforts conjoints en vue de trouver aux problèmes du monde d'aujourd'hui des principes de solutions vraiment chrétiennes, seront des moyens précieux au service de cette recherche de la pleine unité tellement désirée. Cette recherche accomplie ensemble, cette collaboration doivent être fondées sur la reconnaissance réciproque de la foi chrétienne et de la vie sacramentelle communes, sur le respect mutuel des personnes et de leurs Acta Pauli Pp. VI 417 Eglises. Si les efforts désintéressés que de tout coeur ils voudraient promouvoir, sont inspirés par cet esprit et sont mis en œuvre de cette manière, ils ont confiance que l'Esprit de vérité et d'amour donnera aux membres de l'Eglise catholique et de l'Eglise apostolique arménienne cette fraternité véritablement chrétienne qui est le fruit de son action en eux. C'est au n o m de cette fraternité que le Pape Paul VI et le Catholicos Vasken I élèvent leur v o i x dans un appel solennel à tous ceux qui ont une influence sur la vie des nations et des peuples afin qu'ils s'efforcent de chercher et de trouver tous les moyens possibles pour mettre fin aux guerres, à la haine, à la violence physique et morale, à n'importe quelle oppression de l'homme par l'homme. Que Celui qui est notre paix fasse que cet appel soit entendu. Du Vatican, le 12 Mai 1970. 27 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 418 EPISTULAE I Ad E.mum P. D. Eugenium S. R. E. Cardinalem de Ar au j o Sales, Archiepiscopum S. Salvatoris in Brasilia, quem Legatum deligit, ut celehritatibus praesideat Eucharistici Coetus ex universa Natione Brasiliae habendi. PAULUS PP. VI Venerabilis Frater Noster, salutem et Apostolicam Benedictionem. Laetanter accepimus in Brasiliensis Civitatis urbe principe, hoc mense vergente, Eucharisticum ex universa Natione Conventum celebratum iri. Probamus sane consilium eo pertinens, ut Christo, in h o c mirabili Sacramento vere praesenti, novus quidam paretur triumphus, fides in animis altius agat radices n o v o q u e vigore hominum vegetet vitam; probamus et locum delectum, scilicet caput immensae istius regionis, ante decem annos firma c u m spe, impigro labore conditum, quod incrementum et progressionem quodammodo portendit. Hunc vero amplissimum Coetum exspectationi esse responsurum promittit aere studium eorum, qui ad eum praeparandum incumbunt, praesertim Venerabilis Fratris Iosephi Newton de Almeida Batista, Archiepiscopi Brasiliapolitani. Volentes autem hisce celebritatibus, maiorem addere nitorem, statuimus Te, Venerabilis Frater Noster, Legatum Nostrum eligere ac renuntiare, qui in Eucharistico h o c Conventu Nostram veluti geras personam Nostrorumque optatorum et hortationum sis interpres ac nuntius. Cum vero notae sint excelsae mentis animique Tui dotes, non dubitamus, quin legationis officio ita sis functurus, ut ea, quae huic m a x i m o incepto religioso sint proposita, reapse, Dei opitulante gratia, efficiantur. Per sacrum h o c tempus disseretur etiam, ut ad nos est allatum, de Baptismo, Confirmatione, Eucharistia, id est de Sacramentis initiationis christianae, quae dicuntur; per haec enim homines « liberati a potestate tenebrarum, Christo commortui, consepulti et conresuscitati, Spiritum accipiunt adoptionis filiorum, et memoriale mortis et resurrectionis Domini... celebrant » . 1 x N o v o igitur ardore velimus Christifideles in haec ferantur Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, 14. Acta Pauli Pp. VI munera divina, quibus vita supernaturalis augetur; impensissimo vero, ut liquet, 419 gignitur aut firmatur aut Sacramentum supremi amoris, sanctissimam Eucbaristiam, colant, qua non solum gratiae incrementum praebetur, sed etiam ipse continetur gratiae Auctor. Socialis quoque ratio Eucharistiae his, quibus vitam transigimus, temporibus difficilibus summopere attendatur; ea est enim unitatis signum et vinculum, secundum illam Sancti Pauli sententiam: «Unus panis, unum corpus multi sumus, 2 omnes, qui de uno pane participamus » . Cunctis sane viribus est contendendum, ut h o c eximium b o n u m pacis, concordiae, mutui auxilii magis in dies expetatur perficiaturque in vitae usu, quasi praeclarus caelestis huius epuli fructus. Libenter igitur audiatur S. Augustinus monens fideles: « Commendatur vobis in isto pane q u o m o d o unitatem amare debeatis » . 3 Feliciter vero contingit, ut per hunc Conventum ecclesia cathedralis Brasiliapolitana sollemni ritu dedicetur. H o c templum, quod faberrime factum esse perhibetur, notionem etiam suggérât universalis Ecclesiae, cuius centrum ac veluti cor est Sanctissima Eucharistia, ac desiderium moveat illius beatissimae sedis, in qua D e o in aevum sempiternum fruemur; huius autem vitae nunquam defuturae idem Sacramentum pignus est ac praelibatio. Ea profecto veram tribuit significationem brevi huic peregrinationi terrenae: eam rebus in adversis suspiremus, nec obliviscamur in secundis. D e u m igitur deprecantes, ut ex h o c Eucharistico Conventu fructus spirituales uberrimi oriantur, Tibi, Venerabilis Frater Noster, sacrorum Antistitibus, nominatim Brasiliapolitano, quem memoravimus, Archiepiscopo, Magistratibus, clero, religiosis sodalibus et universo populo Dei, sacrum hunc Coetum participantibus, Benedictionem Apostolicam, dilectionis et benevolentiae Nostrae testem, libenter impertimus. D a t u m Eomae, apud Sanctum Petrum, die v mensis Maii, anno M C M L X X , Pontificatus Nostri septimo. PAULUS PP. VI 2 1 Cor. 10, 17. 3 Sermo 277; P. L. 88, 1100. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 420 II Ad Rev.mum Patrem Anicetum Fernández, Ordinis Fratrum Praedicatorum Praepositum Generalem, ob celebranda sollemnia, octavo volvente saeculo, ex quo S. Dominicus de Guzmán, religiosae illius Familiae conditor, ortus est. PAULUS PP. VI Dilecte Fili, salutem et Apostolicam Benedictionem, Cum in eo est, ut Fratres Praedicatores octavum laetantes celebrent saeculum revolutum a S. Dominici ortu, verba Nos iuvat iterare, quibus Gregorius I X , Decessor Noster, significavit, quid de illo, xx fere annis ab eius morte exactis, sentiret: « N o v i virum totius apostolicae regulae sectatorem, quem et in caelis non est ambiguum ipsorum gloriae copulatum » . x Hae profecto sententia vita patris auctorisque vestri atque forma et notio Ordinis ab eo conditi paucis comprehenduntur. Nonne hinc etiam lumen quoddam provide effunditur, haec ipsa tempora nostra collustrans. Saeculo enim X I I I , quemadmodum et nunc accidit, maxime fervebat motus quidam cogitationis florebantque studia doctrinae necnon sociali contentione homines aestuabant. Multus sermo fiebat de n o v o rerum ordine instaurando, qui reapse effectus est, singularibus quibusdam mutationibus in humanam consortionem inductis. S. Dominicus, qua erat mente perspicaci, probe intellexit in n o v o illo, qui nasciturus esset, ordine, fore ut fortuna christianae religionis magnam partem mentis agitatione contineretur. Praecelsa quoque apostolica ratio vivendi animum perculit eius, ex qua scilicet homines essent evangelizandi verbo Dei annuntiando et huius ipsius testimonium dandum vitae institut o , quod ad exemplum duodecim Apostolorum proxime conformaretur. Per n o v e m igitur annos in oppidis F a n o l o v i s et Prulio beatissimus parens vester h o c consilium in animo volvit, id est veluti germen, quod vos estis, paravit, precationes faciendo, voluntariis se affligendo castigationibus, disputationes periculi plenas cum haereticis habendo, gaudium et dolorem experiendo peregrinationum, quas indefesse suscepit. Affirmari autem licet Ordinem vestrum ab eo in lucem et conspectum prolatum esse iam ex integro constitutum ac quidem spatio sex annorum, ardore mentis eius in1 I O R D A X . D E S A X O N I A , Libell, de initiis Ordinis, Mon. Ord. Fr. n. 125. Praed., 1 6 , p. 85, Acta Pauli Pp. VI 421 signium; siquidem sex anni, qui mortem eius antecedebant, eidem satis fuerunt, ut primos sibi sociaret sodales ad ineundum h o c vitae institutum, quod sine maioris momenti immutationibus iam tot saecula transegit. Ad miramur sane hunc sacerdotem elati acutique ingenii, qui traditiones inter se diversas ratione prorsus singulari composuit in unumque redegit: contemplationem et actionem, vitam canonicam et sacram praedicationem itinerantium more peragendam, atque ab initio familiam religiosam, quam affectaverat, tali compage disposuit, ut non minus agilis esset quam firma. Magis etiam permovemur misericordia, usque ad anxietatem intolerabilem ducta, qua ille afficiebatur propter miseriam eorum, quorum intellectus carebat veritate. Nonne ad hanc miserationem totum opus eius referebatur? H i c nunc cum maxime fons sit oportet, unde apostolatus vester promanet, haec anima, quae vitam vegetet vestram. Gemina ergo fidelitas ab unaquaque Provincia vestra et a singulis religiosis, qui eas efficiunt, postulatur: hinc erga formam vitae apostolicam exsequendam in « missione canonica », ab Ecclesia vobis impertita, illinc erga formam vitae apostolicam servandam in communione fraterna, cuius rationes et spiritus per Constitutiones vestras definiuntur. V o s estis « evangelizationi verbi Dei totaliter deputati »: quibus verbis usus Honorius I I I , Decessor Noster, primos Fratres Praedicatores anno Mccxxi Ecclesiae praelatis commendavit. 2 Rectissime ergo asseveratur opera vestra, quocumque m o d o exhibeantur, fidei inservire debere. Communitates vestrae, per orbem terrarum diffusae, in hoc consonent, quod viri in iis sint congregati, qui ex fide vivunt, de fide recogitant, praedicant fidem. Graves autem difficultates, quibus credentes hodie premuntur quod attinet sive ad verba, quibus fides exprimitur, sive ad id ipsum, quod illa continetur, deposcunt, quemadmodum probe nostis, opus fidem m o d o certissimo tradendi. Id ergo agite, ut sollertia vere pastorali in id incumbatis, ad aliorum attendentes animos perturbatos, ad aliorum impatientiam, semper vero contendentes, ut fides formetur, provehatur, in profundum agat radices. Memores igitur primigeniae inspirationis et ipsius nominis, quo ornamini, munus implete praedicatorum, quod nunc etiam magis quam praeteritis temporibus a vobis efflagitato. Verumtamen neutiquam nullaque causa interposita vobis licet oves oblivisci, « quae nondum sunt ex h o c ovili ». S. Dominicus hac ipsa re sollicitabatur et angebatur. In Litteris, quas ob Capitulum Generalem B o g o - 2 Mon. Ord. Fr. Praed., 16, p. 193. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 422 tam convocatum ad te dedimus, memoravimus « vos ab initiis cum Ecclesia universali peculiari m o d o fuisse coniunctos » ; 3 quin i m m o noveritis ad illos potissimum vos mitti, qui a religione longissime absint; quod vestris quoque Constitutionibus sanxistis. Quocirca Ordo dominicanus sine dubio in se ipsum peccaret, si ab h o c officio missionali deflecteret: bine non sunt dissocianda altiora studia, praesertim circa rem philosophicam ac theologicam, quae ex Ordinis vestri instituto vos decet diligentissime exercere, in rectis principiis et orthodoxa fide ut in fundamento innixos. Ad h o c quod attinet, principem et magistrum sequimini S. Thomam Aquinatem, cuius doctrina etiamnum est patrimonium totius Ecclesiae et hominum, qui nunc sunt, mentes salubriter utiliterque potest attingere. Inconcussa igitur cum constantia perstate in religiosi convictus proposito, quod « donum divinum » a D o m i n o Ecclesiae datum in Constitutione a verbis Lumen gentium incipient, 4 appellatur — providum enim munus est illi exsequendum — et peculiariter in illa definita forma, quae est vita dominicana, c u m vocatione vobis in Ecclesia propria tam arcte coniuncta. H a c enim aetate, qua in rebus theologicis inquirendis ac veritatibus fidei tradendis respectus habeatur oportet novorum elocutionis modorum atque occurrendum est gravissimis discriminibus, in quae tota hominum societas adducitur, animus fortis in cogitationibus suis explicandis atque studium apostolicum, necesse est firmiter excitentur, roborentur, recognoscantur vita communi quae principiis, a conditore vestro enuntiatis, prorsus inhaereat. Speciali vero ratione renovatio Ordinis vestri, quae in Decreto Perfec5 tae caritatis accommodatio appellatur, et ad quam perficiendam memoria octavi saeculi expleti ex quo S. Dominicus natus est, vos singulariter pro t v o c a t , insigniri debet sollicitudine mirabilia eius exempla magis magisque sequendi: scilicet agendi, ut impensa vita liturgica manifesto apud vos appareat Eucharistico Sacrificio vel Officio divino digne celebrando ac studio veritatis revelatae assidue exercendo, quod ad sapidam contemplationem perducat; ut Apostolicae Sedi fideliter deserviatis, v i v o eius Magisterio eiusque praeceptionibus et normis adhaerescendo; ut denique salutem animarum ardenter procuretis, vosmet ipsos penitus devovendo. Novimus sane familiam parentis huius vestri, praeter Fratres clericos et Fratres cooperatores, complecti sanctimoniales, sorores religiosas, so- 3 31 Ian., a. 1965. 4 Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 43. 5 Decr. de accomm. renov. vitae religiosae Perfectae caritatis, n. 2. 423 Acta Pauli Pp. VI dales institutorum saecularium et consociationum, quas fraternitates appellant, sacerdotum vel laicorum. E quorum numero S. Catharinam Senensem die quarta mensis Octobris, qui proxime recurret, singulari nomine Doctoris Ecclesiae honestabimus, « u t luceat lux eius coram homini6 bus » . Ad hos omnes, qui, pro cuiusque condictione et statu, vestigia S. Dominici persequi sibi proponunt, hasce Litteras volumus pertinere. In his vero saecularibus sollemnibus unumquemque vestrum peculiari m o d o Deiparae Virgini committimus. Propter amantem enim pietatem suam dominicam religiosi et religiosae, per hominum aetates, effecti sunt filii et filiae Beatae Mariae Virginis a Rosario. Nos igitur Matris Christi deprecationem imploramus, ut gemina illa fidelitas, de qua exposuimus, conferat ad Regnum Dei in terris instaurandum. Verba autem usurpantes B. Iordani de Saxonia S. Dominici in Ordinis regendi munere successoris, Iesum Christum, D o m i n u m Nostrum, laudamus, quod talem vobis patrem elegit, virum Evangelio nobilem et misericordem, cuius vos « i n stitutio regularis informet et exemplum fulgidae sanctitatis inflammet » . 7 Haec dum animum pulsant Nostrum, cunctis Fratribus Praedicatoribus, imprimis tibi, Magistro Generali, et magnae familiae dominicanae Benedictionem Apostolicam, pignus caelestis auxilii ad apostolatum spiritualium fructuum usque feraciorem obeundum, volentes impertimus. Datum R o m a e , MCMLXX, apud Sanctum Petrum, die x x i v mensis Maii, anno Pontificatus Nostri septimo. PAULUS PP. VI ALLOCUTIONES I Ad sodales Ordinis Sancti Augustini, cum Institutum Patristicum « Augustinianum » praesens inauguravit. * Figli carissimi, I Nostri passi Ci hanno oggi condotto in mezzo a v o i per un incontro che soddisfa non soltanto la vostra legittima aspirazione di accogliere questo umile Vicario di Cristo per la inaugurazione del nuovo Istituto 6 Cf. Matth. 5, 16. 7 Litt. Encyc. a. 1233; Archivum Fr. Praed., 22, 182-5. * Die 4 mensis maii a. 1970. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 424 Officiale Patristico « Augustinianum », ma adempie anche un Nostro particolare desiderio di conoscere personalmente la sede dell'Istituto stesso, che giustamente riempie di letizia l'intera Famiglia dell'Ordine Agostiniano. Lasciate, figlioli, che in una circostanza così significativa vi esprimiamo alcuni sentimenti che suscita in N o i la realizzazione di questa coraggiosa impresa. Innanzitutto un sentimento di sincera gratitudine al Signore, che ha voluto darCi la consolazione di vedere questa nuova promessa per l'incremento dei buoni studi ecclesiastici. E la Nostra riconoscenza si rivolge anche a tutti coloro che sono stati gli strumenti delle benevole disposizioni della Divina Provvidenza in quest'opera; in primo luogo ai Superiori dell'Ordine Agostiniano, che con lungimirante saggezza e non senza grandissimi sacrifìci l'hanno ideata e realizzata; e inoltre ai benefattori che ne hanno generosamente facilitato il felice compimento. D i o a tutti conceda la meritata ricompensa. In tal m o d o il vostro Istituto si inserisce egregiamente nel concerto dei celebri e benemeriti Istituti di cultura ecclesiastica che fioriscono numerosi qui in R o m a ; e vi si inserisce con un suo v o l t o , c o n una sua particolare fisionomia, c o n una sua propria funzione, sì da aggiungere n u o v o prestigio e decoro all'alta cultura teologica romana. Ma tanto più cordiale e spontaneo sgorga dal Nostro animo il c o m piacimento per questa sede, in quanto essa s'innesta in una gloriosa tradizione del vostro Ordine, che ha recato incomparabili servizi alla Chiesa: vogliamo dire quella degli studi patristici e di S. Agostino in particolare, il cui pensiero e insegnamento costituiscono per v o i un patrimonio spirituale da custodire e promuovere con ogni sforzo. Di questo patrimonio v o i vi dimostrate non soltanto eredi passivi, ma eccellenti e modernissimi promotori. Al riguardo, Ci basterà citare un nome: quello del compianto P. Antonio Casamassa, insigne gloria del vostro Ordine e della Nostra Università Lateranense. Ricorderemo ancora due iniziative che fanno onore all'attività scientifica del vostro Studio teologico: la Cattedra A g o stiniana e la nuova edizione di tutte le Opere di S. Agostino già felicemente iniziata. Ma ciò che a Noi preme sottolineare in questo momento è soprattutto il fatto che questo Istituto Patristico risponde in pieno ai bisogni attuali della Chiesa. Il ritorno ai Padri della Chiesa, infatti, fa parte di quella risalita alle origini cristiane, senza la quale non sarebbe possibile attuare il rinnovamento biblico, la riforma liturgica e la nuova ricerca teologica auspicata dal Concilio Ecumenico Vaticano I I . Acta Pauli Pp. VI 425 Per convincerci di ciò, basta pensare alla particolare funzione che i Padri esercitano nella Chiesa. Testimoni della fede dei primi secoli, essi sono vitalmente inseriti nella Tradizione che deriva dagli Apostoli. « Le asserzioni dei Santi Padri — c o m e rileva il Concibo — attestano la vivificante presenza di questa Tradizione, le cui ricchezze sono trasfuse nella x pratica e nella vita della Chiesa che crede e che prega » . Si comprende allora quanto sia importante lo studio dei Padri per una più profonda intelhgenza della Sacra Scrittura, e c o m e sia decisivo per la Chiesa il loro accordo sull'interpretazione della medesima. Come ricorda l'Enciclica « Divino afflante Spiritu », benché i Padri fossero « talora meno forniti di erudizione profana e scienza linguistica degli interpreti del nostro tempo, tuttavia, per l'ufficio che D i o loro affidò nella Chiesa, eccellono per una serena penetrazione delle cose celesti e per un mirabile acume del pensiero, con cui penetrano intimamente la profondità delle divine parole ». Ma i Padri furono altresì teologi illuminati che illustrarono e difesero il dogma cattolico, e, per la maggior parte, zelantissimi pastori che lo predicarono e l'applicarono ai bisogni delle anime. Come teologi, essi per primi diedero forma sistematica alla predicazione apostolica, per cui, come afferma S. Agostino, essi furono per lo sviluppo della Chiesa quello che erano stati gli Apostoli per la sua nascita: « Talibus post Apostolos sancta Ecclesia plantatoribus, rigatoribus, aedificatoribus, nutritoribus 2 crevit » . Come pastori, poi, i Padri sentirono la necessità di adattare il messaggio evangelico alla mentalità dei loro contemporanei e di nutrire con l'alimento delle verità della Fede se stessi e il p o p o l o di D i o . Ciò fece sì che per essi catechesi, teologia, Sacra Scrittura, liturgia, vita spirituale e pastorale si congiungessero in una unità vitale, e che le loro opere non parlassero soltanto all'intelletto, ma a tutto l'uomo, interessando il pensare, il volere, il sentire. Essi ebbero in più una sovrabbondante ricchezza di spirito cristiano, derivata dalla loro personale santità, per cui alla loro scuola la Fede non si accontenta di pure elucubrazioni intellettuali, ma facilmente si accende anche di senso mistico. Come rilevava il grande Bossuet, le loro opere « p r o d u c o n o un frutto mirabile in chi le studia: perché, d o p o tutto, quei grandi uomini sono nutriti dello schietto frumento degli eletti, della pura sostanza della religione, e siccome sono come saturi dello spirito primitivo che hanno attinto più direttamente e 1 Const. dogm. de Divina Revelatione Dei verbum, n. 8. 2 Contra Iulianum Pelagianum (de originali peccato) I I , 10, 37: PL 44, 700. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 426 più abbondantemente dalla stessa sorgente, accade, non di rado, che ciò cbe emana con naturale freschezza dalla loro pienezza è più nutritivo di quello che è stato, poi, ripensato e meditato » . 3 Per questi motivi non vi è dubbio che uno studio più approfondito e più organico della patristica possa offrire un aiuto incalcolabile al rinnovamento teologico in questo periodo post-conciliare. Einnovamento il quale richiede una teologia che sia non meno pastorale che scientifica; che rimanga in stretto contatto con le fonti bibliche; che abbia come centro Cristo; che consideri l'uomo inserito nella storia della salvezza; che sia costantemente fedele alla parola di D i o , devota al Magistero della Chiesa, ma nello stesso tempo attenta a tutte le v o c i , a tutte le necessità, a tutti gli autentici valori della nostra epoca. N o n per nulla lo studio dei Padri è stato raccomandato con insistenza 4 dal Concilio per la sua incidenza sullo studio della Sacra Scrittura, sui rinnovamento degli- studi t e o l o g i c i sacerdotale valida, 6 5 sulla costruzione di una scienza sulla teologia missionaria. 7 In ciò sorprendente è l'attualità e l'efficacia dell'esempio di S. A g o stino, a cui il vostro Istituto, nella distribuzione dei Corsi, ha voluto assegnare una sezione a parte, non soltanto per la vastità del suo insegnamento, ma altresì per la sua importanza. In realtà, oltre a rifulgere in esso in grado eminente le qualità dei Padri, si può dire che tutto il pensiero dell'antichità confluisca nella sua opera, e da essa derivino correnti di pensiero che pervadono tutta la tradizione dottrinale dei secoli successivi. 'Egli ha amato appassionatamente la verità, e non si è stancato di scrutare il contenuto della fede e di coltivarla c o m e scienza. È suo il mot8 to: « intellectum valde ama » ; sua la nozione della teologia come scienza « qua fides saluberrima, quae ad veram beatitudinem ducit, gignitur, 9 defenditur, nutritur, roboratur » . Ma nessuno più di lui ha saputo inchinarsi alle altezze del mistero, preferendo egli la fidelis ignorantia alla te10 meraria scientia, alla scienza cioè che, abbandonata la guida della fede, si affida alla sola indagine della ragione. 3 Défense de la Tradition et des Saints Pères, I Partie, L. IV. c. X V I I I . 4 Of. Const. dogm. de Divina Revelatione Dei Verbum, n. 23. 5 Cf. Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, nn. 11; 16. 6 Cf. Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 19. 7 Cf. Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, nn. 3; 22. 8 Ep. 120, 13: PL, 33, 459. 9 De Trin. 14, 1, 3: PL, 42, 1037. 10 Serm. 27, 4: PL, 38, 179. Acta Pauli Pp. VI 427 Egli conobbe tutte le risorse della cultura filosofica e letteraria del suo tempo: ma il suo amore appassionato fu per i Libri Santi, che egli meditò e spiegò c o n incomparabile intelletto d'amore. Biblica fu la sua teologia, come pure biblico fu il suo linguaggio. Nella speculazione teologica raggiunse cime non facilmente accessibili; ma l'autore del De Trinitate ama anche la concretezza della storia e vuole anzi che l'esposizione della dottrina cristiana sia fatta sulla linea della storia della salvezza. 11 Come tutti i Padri anch'egli sentì viva l'esigenza di approfondire il messaggio evangelico, di adattarlo alla mentalità dei suoi contemporanei e di esprimerlo con un linguaggio appropriato; ma nessuno più di lui ha insegnato e praticato la fedeltà al senso tradizionale del dogma. « Liberis verbis — scrive il Dottore d'Ippona nel De Civitate Dei — loquuntur philosophi, nec in rebus ad intelligendum difficillimis offensionem religiosarum aurium pertimescunt. Nobis autem ad certam regulam loqui fas est, ne verborum licentia etiam de rebus, quae his significantur, impiam gignat opinionem » . 1 2 Pigli carissimi, abbiamo voluto fare insieme a v o i queste brevi considerazioni, affinché comprendiate quanto grande sia l'importanza che noi attribuiamo al vostro Istituto, e quanto Noi da esso Ci attendiamo. Ed ora un augurio ed una benedizione. Al nuovo Istituto l'augurio che « vivat, crescat, floreat » affermandosi non solo per il suo regolare funzionamento e la serietà degli studi, ma altresì per lo spirito con cui esso è sorto, che è spirito di amore e di servizio alla Chiesa, di fedeltà inconcussa alla sua missione di « Madre e Maestra » e di fraterna collaborazione con gli altri Istituti scientifici dell'Urbe. Un augurio poi ai Superiori e Professori affinché possano cogliere i migliori frutti del loro impegno. Infine a tutti gli alunni rivolgiamo il v o t o che corrispondano alle attese della Chiesa, e dallo studio dei Padri sappiano cogliere frutti abbondanti di sapienza cristiana per la loro formazione intellettuale e spirituale. Questi voti sono avvalorati dalla nostra propiziatrice Apostolica Benedizione, che a voi tutti impartiamo in auspicio delle più elette grazie del Signore. 11 De Catechizandis rudibus, 3, 6; 7, 11: PL, 40, 313; 317. 1 2 10, 23: PL, 41, 300. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 428 II Sodalibus Consociationis v. d. « Equipes Notre Dame » e variis nationibus, coram admissis. * Chers fils, chères filles, 1. Tout d'abord, Nous vous remercions du fond du cœur pour vos paroles de foi, pour votre prière nocturne à nos intentions, pour votre engagement aussi au service des vocations. Et Nous voulons vous dire quelle grande joie est la nôtre de vous accueillir ce matin, et aussi de Nous adresser, par-delà vos personnes, aux 20.000 foyers des Equipes Notre-Dame, dont vous Nous disiez à l'instant le rayonnement à travers le monde et la préoccupation de vivre avec le Christ et de tisser avec lui la trame quotidienne de votre amour conjugal. Entre couples chrétiens, vous constituez de petites équipes d'entraide spirituelle soutenues dans 1 leur effort par une présence sacerdotale. Comment ne pas Nous en réjouir ? Chers fils et chères filles, de grand cœur le pape vous encourage et appelle la bénédiction de Dieu sur vos recherches. T r o p souvent l'Eglise a paru, bien à tort, suspecter l'amour humain. Aussi voulons-Nous clairement vous le dire aujourd'hui: non, Dieu n'est pas l'ennemi des grandes réalités humaines, et l'Eglise ne méconnaît nullement les valeurs quotidiennement vécues par des millions de foyers. Bien au contraire, la bonne nouvelle apportée par le Christ sauveur est aussi une bonne nouvelle pour l'amour humain, lui aussi excellent dans ses origines — « Et Dieu vit que cela était très b o n » — l u i aussi corrompu par le péché, lui aussi racheté au point de devenir, par la grâce, m o y e n de sainteté. 2. Comme tous les baptisés, vous êtes en effet appelés à la sainteté, selon l'enseignement de l'Eglise solennellement réaffirmé par le concile. 2 Mais il vous appartient d ' y tendre à votre manière propre, dans et par 3 votre vie de foyer. C'est l'Eglise qui nous l'enseigne: « Les époux sont rendus capables par la grâce de mener une vie sainte » , 4 et de faire de 5 leur foyer « c o m m e un sanctuaire de l'Eglise à la maison » . Ces pensées, dont l'oubli est si tragique pour notre temps, vous sont certes familières. * Die 4 mensis maii a. 1970. 1 Chi. 1, 31. 2 Cf. Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 11. 3 Ibid., n. 41. 4 5 Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium, et Spes, n. 49 § 2. Decr. de apostolatu laicorum Apostolicam actuositatem, n. 11. Acta Pauli Pp. VI 429 Nous voudrions les méditer avec vous quelques instants pour renforcer encore en vous, s'il en était besoin, la volonté de vivre généreusement 6 votre vocation humaine et chrétienne dans le mariage, et de collaborer ensemble au grand dessein d'amour de Dieu sur le monde, qui est de se former un peuple «à la louange de sa g l o i r e » . 7 3. Comme la sainte Ecriture nous l'enseigne, le mariage, avant d'être un sacrement, est une grande réalité terrestre: « D i e u créa l'homme à son image, à l'image de Dieu il le créa, homme et femme il les créa » . 8 Il faut toujours en revenir à cette première page de la Bible, si l'on veut comprendre ce qu'est, ce que doit être un couple humain, un foyer. Les analyses psychologiques, les recherches psychanalytiques, les enquêtes sociologiques, les réflexions philosophiques pourront certes apporter leurs lumières sur la sexualité et l'amour humain, elles nous aveugleraient si elles négligeaient cet enseignement fondamental qui nous est donné dès l'origine: la dualité des sexes a été voulue par Dieu, pour qu'ensemble l'homme et la femme soient image de Dieu, et c o m m e lui source de vie: « soyez féconds, multipliez, emplissez la terre et soumettez-la » . 9 Une lecture attentive des prophètes, des livres sapientiaux, du Nouveau Testament, nous montre du reste la signification de cette réalité fondamentale, et nous apprend à ne pas la réduire au désir physique et à l'activité génitale, mais à y découvrir la complémentarité des valeurs de l'homme et de la femme, la grandeur et les faiblesses de l'amour conjugal, sa fécondité et son ouverture sur le mystère du dessein d'amour de Dieu. 4. Cet enseignement garde aujourd'hui toute sa valeur et nous prémunit contre les tentations d'un érotisme ravageur. Ce phénomène aberrant devrait du moins nous alerter sur la détresse d'une civilisation matérialiste qui pressent obscurément en ce domaine mystérieux c o m m e un dernier refuge d'une valeur sacrée. Saurons-nous l'arracher à l'enlisement de la sensualité? Sachons du moins, devant un envahissement cyniquement poursuivi par des industries cupides, en juguler les néfastes effets auprès des jeunes. Sans barrage ni refoulement, il s'agit de favoriser une éducation qui aide l'enfant et l'adolescent à prendre progressivement conscience de la force des pulsions qui s'éveillent en eux, à les intégrer à la construction de leur personnalité, à en maîtriser les forces montantes pour réaliser une pleine maturité affective aussi bien que sexuelle, à se pré6 Cf. Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et Spes, nn. 1, 47-52. 7 8 s Eph. 1, 14. Gn. 1, 27. Ibid. 1, 28. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 430 parer par là au don de soi dans un amour qui lui donnera sa véritable dimension, de manière exclusive et définitive. 5. L'union de l'homme et de la femme diffère en effet radicalement de toute autre association humaine, et constitue une réalité singulière, à savoir le couple fondé sur le don mutuel de l'un à l'autre: « et ils deviennent une seule chair » . 1 0 Unité dont l'indissolubilité irrévocable est le sceau apposé sur l'engagement libre et mutuel de deux personnes libres, qui, « dès lors, ne sont plus deux, mais une seule chair: 11 une seule chair, un couple, on pourrait presque dire un seul être, dont l'unité prendra forme sociale et juridique par le mariage, et se manifestera par une c o m munauté de vie, dont le don charnel est l'expression féconde. C'est dire qu'en se mariant les é p o u x expriment une volonté de s'appartenir pour la vie, et de contracter dans ce but un lien objectif, dont les lois et les exigences, bien loin d'être une servitude, sont une garantie et une protection, un véritable soutien, c o m m e vous l'éprouvez vous-mêmes dans votre expérience quotidienne. 6. Le don n'est pas une fusion, en effet. Chaque personnalité demeure distincte, et loin de se dissoudre dans le don mutuel, s'affirme et s'affine, grandit à longueur de vie conjugale, selon cette grande loi de l'amour: se donner l'un à l'autre pour se donner ensemble. L'amour est en effet le ciment qui donne sa solidité à cette communauté de vie, et l'élan qui l'entraîne vers une plénitude toujours plus parfaite. Tout l'être y participe, dans les profondeurs de son mystère personnel, et de ses composantes affectives, sensibles, charnelles aussi bien que spirituelles, jusqu'à constituer toujours mieux cette image de Dieu que le couple a mission d'incarner au fil des jours, en la tissant de ses joies c o m m e de ses épreuves, tant il est vrai que l'amour est plus que l'amour. Il n'est aucun amour conjugal qui ne soit, dans son exultation, élan vers l'infini, et qui ne se veuille, dans son élan, total, fidèle, exclusif et f é c o n d . 12 C'est dans cette perspecti- ve que le désir trouve sa pleine signification. M o y e n d'expression autant que de connaissance et de communion, l'acte conjugal entretient, fortifie l'amour, et sa fécondité conduit le couple à son plein épanouissement: il devient, à l'image de Dieu, source de vie. Le chrétien le sait, l'amour humain est b o n de par son origine, et s'il est, c o m m e tout ce qui est dans l'homme, blessé et déformé par le péché, il trouve dans le Christ son salut et sa rédemption. Au reste, n'est-ce 10 On. 2, 24. 11 Mt. 19, 6. 12 Litt. Encycl. Humanae vitae, n. 9. Acta Pauli Pp. VI 431 pas la leçon de vingt siècles d'histoire chrétienne * Que de couples ont trouvé dans leur vie conjugale le chemin de la sainteté, dans cette c o m munauté de vie qui est la seule à être fondée sur un sacrement! 7. Oeuvre de l'Esprit-Saint, des créatures nouvelles, velle » . 1 5 14 13 la régénération baptismale fait de nous « appelées à mener, nous aussi, une vie nou- Dans cette grande entreprise du renouvellement de toutes choses dans le Christ, le mariage, lui aussi purifié et renouvelé, devient une réalité nouvelle, un sacrement de la nouvelle alliance. Et voici qu'au seuil du Nouveau Testament c o m m e à l'entrée de l'Ancien se dresse un couple. Mais, tandis que celui d ' A d a m et E v e fut la source du mal qui a déferlé sur le monde, celui de Joseph et de Marie est le sommet d'où la sainteté se répand sur toute la terre. Le Sauveur a commencé l'œuvre du salut par cette union virginale et sainte où se manifeste sa toute-puissante v o lonté de purifier et sanctifier la famille, ce sanctuaire de l'amour et ce berceau de la vie. 8. Dès lors tout est transformé. Deux chrétiens désirent se marier; saint Paul les prévient: « vous ne vous appartenez plus » . 1 6 Membres du Christ, l'un et l'autre « dans le Seigneur », leur union aussi se fait « dans le Seigneur », c o m m e celle de l'Eglise, et c'est pourquoi elle est « un grand mystère » , 1 7 un signe qui, non seulement représente le mystère de l'union du Christ avec l'Eglise, mais encore le contient et le rayonne par la grâce de l'Esprit-Saint, qui en est l'âme vivifiante. Car c'est bien l'amour même qui est propre à Dieu que celui-ci nous communique pour que nous l'aimions et qu'aussi nous nous aimions de cet amour divin: « aimez-vous les uns les autres c o m m e je vous ai aimés » . 1 8 Les manifestations mêmes de leur tendresse sont, pour les époux chrétiens, pénétrées de cet amour qu'ils puisent au cœur de Dieu. Et, si la source humaine risquait de se tarir, sa source divine est aussi inépuisable que les profondeurs insondables de la tendresse de Dieu. C'est dire vers quelle communion intime, forte et riche tend la charité conjugale. Réalité intérieure et spirituelle, elle transforme la communauté de vie des époux « en ce qu'on pourrait appeler, selon l'enseignement autorisé du concile, l'Eglise domestique » , 1 9 une véritable « cellule d'Eglise », c o m m e le disait déjà notre bien-aimé 1 3 Cf. Tt. 3, 5. 1 4 Cf. Gai. 6, 15. 15 Rom. 16 1 Cor. 6, 19. 17 6, 4. Eph. 5, 32. 18 Io. 13, 34. 19 Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 11. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 432 prédécesseur Jean X X I I I à votre pèlerinage du 3 mai 1 9 5 9 , 20 cellule de base, cellule germinale, la plus petite sans doute, mais aussi la plus fondamentale de l'organisme ecclésial. 9. Tel est le mystère dans lequel s'enracine l'amour conjugal, et qui illumine toutes ses manifestations. Mystère de l'Incarnation, qui exhausse nos virtualités humaines en les pénétrant de l'intérieur. Bien loin de les mépriser, l'amour chrétien les porte en effet à leur plénitude, avec patience, générosité, force et douceur, c o m m e saint François de Sales aimait le souligner en faisant l'éloge de la vie conjugale de saint L o u i s . 21 Car, si la fascination de la chair est dangereuse, la tentation d'angélisme ne l'est pas moins, et une réalité méprisée ne tarde guère à revendiquer sa place. Aussi, conscients de porter leurs trésors en pour leurs enfants, afin que Dieu les protège et suscite parmi eux des vocations; — pour les foyers qui souffrent ou sont dans l'épreuve; — enfin pour qu'un nombre toujours plus grand d'époux et d'épouses découvrent les richesses du mariage chrétien. 47 Mt. 5, 16. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 438 III Iis qui interfuerunt Coetui primo internationali Romae habito a v. d. « Young Présidents' Organization ». * Dear Friends, We welcomed with great pleasure your request to have this audience today; we are happy to have this occasion to address most cordially the members of the Y o u n g Présidents' Organization, and their wives. The occasion of your gathering is an important one: it is your First International Congress outside the United States, or as y o u also like to call it: " First International University for Présidents ". We are happy that this reason has brought y o u to E o m e ; we are happy to welcome y o u to the Vatican. We wish at this time to teli y o u h o w deeply interested we are in your persons: who y o u are and what y o u d o . We are further interested in the important thème y o u have chosen for your Congress. B o t h of thèse aspects attract our attention and seem to invite our comments. First of ali, our interest is in your persons: in y o u who make up the Y o u n g Présidents' Organization. great influence. Because y o u are présidents, y o u exert Y o u are leaders in the world and leaders y o u must be. Y o u are young and the influence of your dynamism must be felt for the good of others. We cannot help but admire deeply the goals that y o u have set up for yourselves. Y o u are dedicated to improving your professional capacity, and to perfecting yourselves in view of your public responsibility. You seek to enlarge your vision of general problems affecting the economie and social life of our times. These are indeed high and worthy aspirations. Through them y o u testify to your dedication to serve humanity and thus y o u elicit our esteem. In the context of this your sense of commitment to the c o m m o n g o o d , we see why y o u have also chosen such a noble thème: " One Planet, One People, One Purpose ". The world is indeed small and, despite setbacks, the movement toward fraternal unity is on. Our c o m m o n purpose can be none other than to promote unity and the peace that b o t h causes unity and results from it. artisans of unity and peace. * Die 8 mensis maii a. 1970. We therefore look upon y o u , dear friends, as We think. that y o u are especially placed in Acta Pauli Pp. VI order 439 to build bridges of unity, and span divisions that impair peace. A long tradition gives us tbe name of Pontiff; our special work is to bridge over divisions and to promote unity " in tbe b o n d of peace " . 1 Y o u can see another reason w h y we are so interested in tbe work y o u d o . But tbe tbougbt that we would leave with y o u today — and we bave repeated it so very often — is tbis: tbe " new name for peace is development " . bution. 2 Under tbis beading, we would like to see your special contriY o u can be great artisans of peace because y o u have the ability t o promote development — vast and unselflsh — that will aid the people of the world effectively to reach its goal. Peace will prevail only if human dignity is recognized and if work is always at the service of man. The development we speak about is " the g o o d of every man and of the whole man " . 3 This involves the efforts of all men of g o o d will. 4 As y o u pur sue your goals, we trust that y o u will continue to turn your minds toward G o d from w h o m alone can come the perfect orientation of your thoughts and actions, in accord with their highest Principie. It is from G o d that y o u will obtain the light and strength and protection needed in your lives: " Every g o o d endowment and every perfect gif t is from above, coming down from the Father of lights... " . * We hope that the délibérations on your relevant thème m a y spur y o u on to do the maximum in the service of mankind. Y o u r responsibility — as y o u so well know — is heavy and the needs are many. Y o u r con- tribution m a y well be more lasting than bronze. W i t h this as our hope and prayer, and thanking y o u for your gracious visit, we invoke upon all of y o u abundant blessings from God. IV In Aede Sixtina habita, ad Sanctitatem Suam Vasken I, Catholicos de Etchmiadzine, Patriarcham Supremum Armeniorum, quem comiter Beatissimus Pater excepit, pias cum eo fundens preces. * « Qu'il est bon, qu'il est doux d'habiter en frères tous ensemble »: ces paroles du psalmiste viennent irrésistiblement sur nos lèvres en ce jour où le Seigneur Nous donne de vous recevoir en notre maison, vous, 1 Eph. 4, 3. 2 Litt. Encycl. Populorum progressio, 87. 3 Ibid., 14. 4 Ibid., 83. 5 lac. 1,17. * Die 9 mensis maii a. 1970. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 440 notre frère bien-aimé, le vénéré Catholicos du Saint-Siège d'Etchmiadzine qui avez voulu venir de la grande Arménie pour porter à la sainte Eglise Romaine le salut fraternel de l'Eglise Arménienne, dont notre prédécesseur Grégoire X I I I admirait la constance à professer la foi chrétienne. 1 Loué et infiniment remercié soit Dieu le Père de Notre Seigneur Jésus Christ, 2 dont l'Esprit nous rassemble aujourd'hui pour une commune prière d'adoration, d'action de grâce et de supplication. Il y a exactement trois ans, Nous étions aussi dans cette même chapelle pour y prier avec votre frère et notre frère le Catholicos de Cilicie Khoren 1er, et Nous évoquions les grands saints qui ont apporté à votre noble peuple la lumière de l'Evangile et ceux qui, au cours d'une histoire où les épreuves furent particulièrement abondantes, l'ont aidé à se maintenir et à se regrouper dans cette foi chrétienne qui a si remarquablement imprégné votre culture, et qui est la source du courage inlassable dont la nation arménienne a dû donner d'innombrables preuves. Comment ne pas évoquer ce matin en cette rencontre historique la prédilection de nos prédécesseurs les Souverains Pontifes pour la noble nation arménienne, et singulièrement l'affection hautement manifestée par le pape Benoît X V ? Nous aimons rappeler aussi la décision prise par Grégoire X I I I et mise à exécution par Léon X I I I , créant à R o m e le Collège arménien qui nous est si cher. Vous savez aussi qu'il Nous est agréable de compter parmi nos proches collaborateurs notre vénérable frère le cardinal Grégoire Pierre Agagianian, d'origine arménienne, qui préside l'un des organismes les plus importants du Saint-Siège, la Congrégation pour l'évangélisation des peuples. Et Nous ne saurions oublier tous les Arméniens catholiques répandus à travers le monde, et leur persévérante fidélité. Les relations furent autrefois fréquentes, notamment à l'époque du x n è m e au x i v è m e siècle, où la pleine communion fut rétablie entre R o m e et l'Eglise Arménienne. Des rapports intimes ne cessent d'exister aussi, aux x v i è m e et x v n è m e siècles, entre les Sièges de R o m e et d'Etchmiadzine, qui confessent ensemble le mystère du Verbe de Dieu devenant l'un de nous pour nous sauver et nous permettre de devenir en Lui fils de Dieu, membres et frères les uns des autres. C'est, par exemple, après avoir reçu les envoyés du Catholicos Michel, que le Pape Pie IX favorisa la fondation d'une imprimerie arménienne à R o m e . Mais surtout ces contacts, 1 2 Bulla Romana Ecclesia die 13 mensis octobris 1584. Cf. Rom. 15, 6. Acta Pauli Pp. VI 441 échanges de lettres et de messagers donnaient souvent l'occasion de constater un accord profond dans la foi. Si les malheurs des temps, les différences de culture, les difficultés de traduire des termes laborieusement élaborés et progressivement précisés dans d'autres langues nous ont conduits à quelque divergence dans l'expression du mystère central de notre foi, il faut reprendre l'examen de ces difficultés doctrinales, prendre conscience de ce qui les a provoquées, et les surmonter fraternellement. En 1951, le pape Pie X I I , dans son encyclique Sempiternus Rex, aimait citer un de vos grands théologiens qui fut aussi un grand poète, le Catholicos Nersès I V , qui écrivait, au x n è m e siècle, à l'empereur Manuel Commène: « Nous n'introduisons nullement dans l'union du Christ, c o m m e le font les hérétiques, la confusion, le changement ou l'altération; nous affirmons une seule nature pour signifier l'hypostase que vous aussi admettez dans le Christ; ce qui est juste et nous l'admettons et cela a tout à fait le même sens de notre formule, une seule nature... Et nous ne refusons pas de dire " deux natures " pourvu que ce ne soit pas par division c o m m e Nestorius, mais bien pour montrer l'absence de confusion contre Eutychès et Apollinaire » . 3 Le temps n'est-il pas venu d'éclaircir défi- nitivement ces malentendus hérités du passé dans un dialogue dont votre Eglise a arrêté le principe avec les autres Eglises réunies à Addis Abeba en 1965? Déjà les théologiens, dans des études approfondies et dans des rencontres fructueuses, ont débroussaillé le chemin qui mène à un accord sur ces questions. Nous sommes prêt à nous engager sur cette voie et à répondre positivement à cette décision. Bien plus, Nous le désirons, c o m m e Nous désirons ardemment ne rien négliger de tout ce qui pourrait hâter le jour où nous pourrons sceller dans une concélébration la pleine unité retrouvée entre nos Eglises. Les relations fréquentes que nous évoquions il y a un instant s'étaient estompées au point de disparaître et de faire place, hélas, à des heurts qui furent parfois violents. Cette époque est finie et notre Unique Seigneur le Christ Jésus nous amène l'un vers l'autre en nous sollicitant sans cesse à plus de vigilance et à une fidélité renouvelée. N'est-il pas significatif que nous ayons renoué nos relations à l'occasion du Concile du Vatican qui a exprimé intensément dans l'Eglise catholique cet effort de renouveau, et auquel Votre Sainteté a bien voulu se faire représenter par des observateurs délégués? Depuis Nous avons pu Nous-même rendre visite aux patriarches de Jérusalem et d'Istanbul 3 A. A. 8. 43 (1951), pp. 636-637. 442 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale que nous sommes heureux de voir à v o s côtés aujourd'hui. Par deux fois nos envoyés se sont rendus à Etchmiadzine. En une autre occasion, répondant volontiers à votre gracieuse invitation, le patriarche Ignace Pierre Batanian, représentant toute la communauté arménienne catho- lique, s'est lui-même rendu auprès de vous. Nous pensons cependant que c'est la première fois dans l'histoire qu'un évêque de Borne a l'honneur et la joie de pouvoir offrir l'hospitalité dans sa maison au Catholicos d'Etchmiadzine. Un tel événement doit marquer une nouvelle étape d'accord et de collaboration pour faire régner entre nous et avec tous, la vraie fraternité dans la charité. C'est là le témoignage que l'Esprit aujourd'hui nous demande de donner. C'est là la contribution que nous devons apporter à l'établissement de la paix entre tous les hommes et toutes les nations. En des termes d'une rare élévation spirituelle, Votre Sainteté a évoqué les conditions du m o n d e actuel, et la mission impartie par le Seigneur à son Eglise, d'apprendre aux hommes à se reconnaître tous en Lui c o m m e des frères, et à cheminer ensemble avec un cœur pacifique, jusqu'à constituer l'unique peuple de Dieu en marche 4 vers la cité céleste. Demandons ensemble à Dieu, qui met en nos cœurs ce désir et cette espérance, qui a commencé parmi nous cette œuvre magnifique, de la mener à son terme. V S. S. Vaschen I, Patriarchae Supremo Armeniorum, rursus * Beatissimum Patrem invisenti, Roma discessuro. * Sainteté, La visite que vous nous avez faite, à nous et à l'Eglise de E o m e , a rempli notre âme d'une joie profonde. Durant ces jours bénis de Dieu, c o m m e les disciples d'Emmaüs, nous avons senti notre cœur tout brûlant, et c o m m e eux nous avons reconnu la présence du Seigneur parmi nous. C'est en effet en son n o m et au service de son Eglise que nous nous sommes rencontrés. C'est pourquoi nous sommes profondément reconnaissant à V o t r e Sainteté ainsi qu'aux illustres représentants de l'Eglise arménienne qui avec Elle ont accompli ce geste de communion et de charité fraternelle. 4 Cf. Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, 13. * Die 11 mensis maii a. 1970. Acta Pauli Pp. VI 443 Bemercions ensemble le Seigneur de ce que, jour après jour, il nous fait progressivement redécouvrir la réalité profonde et sacramentelle de cette communion existant entre nos Eglises au-delà des divergences d'aujourd'hui et des oppositions du passé. Nous prions Dieu avec ferveur afin qu'il nous accorde que cette communion croisse de plus en plus jusqu'à la pleine unité qui sera, pour le monde, comme un signe de paix, une proclamation de l'Evangile aux hommes de notre temps. Ainsi nous pourrons dire ensemble en vérité: « Oui, la vie s'est manifestée: nous l'avons vue, nous en rendons témoignage et nous vous annonçons cette Vie éternelle, qui était auprès du Père et qui nous est apparue; ce que nous avons vu et entendu, nous vous l'annonçons afin que vous aussi soyez en communion avec nous. Quant à notre communion, elle est avec le Père et avec son fils Jésus Christ ». x Nous vous prions enfin, Sainteté, de bien vouloir transmettre notre salut et celui de l'Eglise de Borne à l'Eglise arménienne tout entière, à ses evêques, à son clergé et à tous les autres fidèles. Veuillez leur dire que nous les avons présents devant Dieu dans notre prière et notre affection. Que le Seigneur bénisse nos efforts et que « sa grâce, la charité de Dieu le Père et la communion de l'Esprit Saint soient toujours nous » . avec 2 VI E.mis Patribus Cardinalibus et Exc.mis Praesulibus e Consilio Secretariae generalis Synodi Episcoporum, qui Romae primo Coetui interfuerunt. * Carissimi e Venerati Fratelli nostri! Siamo veramente lieti e commossi di potervi accogliere e salutare con affetto vivissimo. La vostra venuta riporta al nostro pensiero le giornate di comunione fraterna, di intensa attività, di raccolta preghiera, durante le quali fu celebrata nello scorso mese di ottobre la Sessione straordinaria del Sinodo dei Vescovi: essa dipinge davanti alla nostra memoria i volti pensosi di quanti, « posti dallo Spirito Santo a reggere la 1, 2-3. 1 1 Io. 2 2 Cor. 13, 13. * Die 15 mensis maii a. 1970. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 444 Chiesa di Dio in rappresentanza delle Conferenze Episcopali del m o n d o intero, furono con noi, sia nelle elevazioni spirituali dei sacri riti, celebrati nella Cappella Sistina e nella Basilica Liberiana, c o m e nell'Aula severa del Sinodo, per un lavoro che non c o n o b b e tregua, e si rivelò della massima importanza per l'approfondimento del principio di collegialità episcopale, e nei suoi rapporti con l'umile Successore di Pietro e depositario del supremo mandato d'amore e di fedeltà a Cristo, e nelle sue relazioni tra i singoli Vescovi. N o n vogliamo ora ricordare cose già notissime a tutti v o i , se non per osservare con sincera, grandissima soddisfazione che la vostra presenza a E o m a , che oggi si conclude, è la concreta risposta al v o t o dei Padri, e corrisponde altresì alla nostra fermissima volontà di darvi compimento. Nel discorso di commiato del 27 ottobre dello scorso anno, manifestammo infatti chiaramente il nostro impegno di voler dare una più ampia efficacia alla Segreteria del Sinodo: « Nostrum esse propositum — dicevamo — ut Secretaria Synodi ampliore efficientia donetur » . 2 Il v o t o si è tradotto in realtà: e ora v o i siete qui, Venerabili Fratelli nostri, Cardinali e Vescovi dei vari continenti, ormai al termine della vostra prima riunione di lavoro. Ancora una volta si avvera per noi l'immenso beneficio del concorso dei Vescovi al governo della Chiesa, secondo l'intenzione da noi chiaramente espressa fin dal Motu proprio Apostolica sollicitudo del 15 settembre 1965: trarre sempre più vantaggio « dal conforto della vostra presenza, dall'aiuto della vostra esperienza, dall'appoggio dei vostri consigli e dal peso della vostra autorità ». In tal m o d o , si sviluppa per il maggior bene della Chiesa la dinamica del recente Concilio Ecumenico. Per quanto ci riguarda, è nostro fermo intendimento attenerci ai suoi orientamenti e tradurli in pratica instancabilmente, giorno per giorno, nella nostra azione pastorale a servizio di tutta la Chiesa, senza lasciarci impressionare da talune pressioni indebite, motivate forse da insufficiente conoscenza delle cose. In stretta unione con voi, Venerabili Fratelli, che rappresentate presso di noi, da un Sinodo all'altro, la continuità dell'istituto sinodale, vogliamo far passare progressivamente l'insegnamento del Concilio nella vita della Chiesa. Ci rallegriamo di avervi presso di noi, v o i che siete stati scelti dalla fiducia dei nostri Fratelli nell'episcopato; e in v o i abbiamo — non è certo necessario dirlo — la medesima fiducia di essi. In questo m o d o , lungi da una pubblicità rumorosa, ma in un clima di dialogo fraterno e di feconda 1 2 Act. 20, 28. A. A. S. 61 (1969), p. 728. Acta Pauli Pp. VI 445 collaborazione al servizio di tutte le Chiese, si vive la collegialità episcopale, affermata dal Concilio, e sempre più applicata per il maggior bene della Chiesa. Per parte nostra, il Concilio resta, in realtà, il programma del nostro pontificato. E abbiamo provato v i v o conforto nell'apprendere che, in questi giorni, un membro del vostro Consiglio, il Cardinale Francesco Marty, Arcivescovo di Parigi, nel rammentare la nostra vocazione di « rassembleur du Collège apostolique », abbia voluto parlare della nostra 3 « ténacité conciliaire » . Effettivamente noi facciamo gran conto del Concilio, come di un dono preziosissimo dello Spirito Santo e cerchiamo d'essere rispettosi verso la Collegialità dell'Episcopato, contrariamente a quanto, in questi giorni, con nostro doloroso stupore, è stato detto in m o d o che a noi non sembra conforme allo stile fraterno richiesto dalla Collegialità stessa, né corrispondente alla natura e alla gravità dei problemi, i quali, come si sa, sono allo studio in sede responsabile e competente. Queste v o c i che sembrerebbero voler passare per quella del Concilio, turbano la concordia conciliare, dissentono dall'armonia collegiale e non sono che interpreti di una certa opinione teologica. Una teologia particolare — occorre ribadirlo — non è il Concilio, per quanto possa essere legittima. Il Papa non è, e non potrebbe essere, né fautore né portavoce né tanto meno prigioniero di una scuola determinata. A lui, Successore di Pietro, per volontà di Gesù Cristo, spetta in primo luogo di essere, in testa ai suoi fratelli e in stretta unione con essi, il testimone della fede della Chiesa, della quale è interprete autorizzata la dottrina conciliare, in coerenza con l'intera tradizione. Questa è la nostra missione, questo è il nostro servizio della Chiesa c o n l'assistenza dello Spirito Santo. Vorremmo ora dirvi, con la gioia che ci avete procurato, la grande speranza che ci dà un organismo ampliato e rappresentativo c o m ' è il vostro, nell'ambito del Sinodo dei Vescovi. Esso è segno della vitalità del Sinodo stesso; esso è garanzia di ordine, di approfondimento, di coordinamento dei problemi, che saranno via via trattati nelle sedute che, a D i o piacendo, come abbiamo annunciato, si terranno ogni due anni; esso è promessa di sviluppi sempre più armoniosi e fecondi dei lavori sinodali, affinché l'azione dei Vescovi risponda veramente, in questi tempi tormentati e pure stupendi, con sempre maggior studio di fedeltà alla volontà di Cristo verso la sua Chiesa, all'amore di Cristo per essa, che Egli volle « sancta et immaculata » perché « Christus dilexit Ecclesiam, et seipsum 3 Eglise de Paris, 1 er mai 1970. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 446 tradidit pro ea, ut illam sanctificaret mundans lavacro aquae in v e r b o 4 vitae » ; e aiuti altresì i Vescovi a venire incontro alle questioni per il bene dei genere umano. Desideriamo ardentemente cbe questo lavoro, c b e altro non è se non l'estensione su piano sempre più vasto e organico dell'ansia pastorale dei Vescovi della Chiesa di D i o , si m u o v a sui due regali principi, dell'unità e della carità, che abbiamo ricordato all'inizio della stessa Sessione straor5 dinaria del Sinodo, l ' i l ottobre 1969. E vi ringraziamo di cuore per la collaborazione che presterete in questa direzione, mentre facciamo grande affidamento sulla vostra esperienza, sul vostro prestigio, sul vostro zelo, sul vostro amore alle anime. dell'assicurarvi che il Sinodo dei Vescovi e la sua Segreteria troveranno sempre da parte di questa Sede di Pietro l'attenzione più sollecita e cordiale, non che l'appoggio doveroso ed efficace, di cuore vi impartiamo la nostra particolare Apostolica Benedizione, che estendiamo in unico abbraccio a tutti i nostri Fratelli nell'Episcopato, ai loro amatissimi sacerdoti, pupilla degli occhi nostri, e alle loro singole diocesi, porzione eletta dell'unica e santa Chiesa cattolica ed apostolica. VII Iis habita, qui e « Certamine Vaticano », a Commentariis qui « Latinitas » inscribuntur tertium decimum proposito, victores abierunt. * Venerabilis Frater ac dilecti filii, Quemadmodum superioribus annis, ita et nunc, post editum certamen Vaticanum, libenti vos animo salutamus, qui cultum humanitatis Latinae tuemini atque fovetis hac quidem aetate, quam neminem fugit esse satis alienam ab huiusmodi studiis; quae tamen — ut verbis Ciceronis utamur — « adulescentiam aiunt, senectutem oblectant, adversis perfugium ac solacium praebent » . secundas res ornant, 1 Sed non in h o c tantum positum est eorundem studiorum momentum: etenim, praesertim in Ecclesia, quae Latina vocatur, ob veram utilitatem est annitendum, ut thesaurus ille Latinitatis, quasi hereditate acceptus, servetur, recolatur, provehatur. Ut notum est, maximam partem ser* Eph. 5, 26, 27. 5 A. A. S. 61 (1969), p. 719. * Die 15 mensis maii a. 1970. 1 Pro Arch., 7. Acta Pauli Pp. VI 447 mone Latino conscripti snnt doctrinarnm eiusdem Ecclesiae fontes, quos mente comprehendant oportet ii, qui disciplinae theologicae, philosophicae, iuris prudentiae aliisque operam navant. In rem sane verba cadunt, quibus Concilium Vaticanum Secundum, de institutione sacerdotali agens, monuit sacrorum alumnos: « eam linguae Latinae cognitionem acquirant, qua tot scientiarum fontes et Ecclesiae documenta intelligere atque 2 adhibere possint » . Profecto altior illa studia exercendi ratio, quam hodie postulant, valde imminuatur ideoque detrimentum ipsi afferatur Ecclesiae, si discipuli atque in universum sacerdotes ad haec praestabilia m o numenta, propter sermonis Latini ignorationem, non amplius accedere valeant. Ceterum, cum animorum cultura in Occidente aliisque plurimis orbis terrarum partibus sermone rebusque Romanis potissimum nitatur, aequum est h o c commune veluti fundamentum cognosci, excoli, amari. Ne igitur putaveritis munus vobis implendum, qui, Hectore Paratore, viro clarissimo, moderante eiusque sodalibus adiuvantibus, in commentarios, qui « Latinitas » inscribuntur, curam intenditis, ad somnia quaedam litteratorum, a vitae usu remota, pertinere; sed persuasum vobis habete illud esse atque esse debere etiam ministerium, quod in Ecclesiae hominumque societatis emolumentum obeatis. Confirmare ergo vos cupimus ad instandum nobile opus, quo efficitis, ut e monte Vaticano sonet haec v o x Latini sermonis, cuius pulchritudo et gravitas non mutatur, dum aliae res humanae eaeque plurimae citissimo cursu rapiuntur. Ob alteram etiam causam estis huc congregati: ad memoriam videlicet celebrandam eximii viri, ante duo saecula vita functi, Ioannis Dominici Mansi, qui fuit gloria civitatis Lucensium, unde Venerabilis Prater Henricus Bartoletti, Episcopus titulo Myndiensis idemque Administrator A p o stolicus illius archidioecesis, aliique ornatissimi cives, huius eventus gratia, exspectati venerunt; qui quidem fuit decus Ordinis Clericorum Regularium Matris Dei, cuius hodiernum Rectorem Generalem hic praesentem salvere iubemus; qui denique Ecclesiam universam et pastorali suo studio et ingenti scriptionum copia illustravit. Huius enim sacrorum Antistitis eruditio, praesertim quod ad catholica Concilia attinet, doctis hominibus adhuc est admirationi et usui. Verumtamen id, quod antea diximus, hic quoque obtinet: centum enim amplius volumina, quae ille incredibili diligentia edidit, sunt lingua Latina exarata, cuius quoque illum constat fuisse peritum. H a c igitur 2 Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, 13. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 448 sollemni Mansianae laudis celebratione vinculum illud, quo praesertim ecclesiasticae disciplinae et lingua Latina inter se continentur, iterum ob oculos ponitur. H a e c habuimus, quae ad v o s animo benevolo et amanti diceremus; cuius testis sit Apostolica Benedictio, quam vobis, vestris necessariis et operis vestri sociis « in nomine Domini » impertimus. VIII Ad E.mos Patres Cardinales, per E.mum S. R. E. Card. Benedictum Aloisi Masella Summo Pontifici felicia ac fausta ominatos, quinquagesimo exeunte anno, ex quo Sacerdotio est auctus. * Signori Cardinali, L'affetto, di cui ci avete voluto circondare in questa felice circostanza, con le delicate espressioni del caro e venerato Cardinale Aloisi Masella, ci ha grandemente commosso. A m i a m o vedere in questa vostra premura il segno della unanimità della fede cattolica, che ci unisce nel nome di Cristo, e del fervore sacerdotale, che, per noi, da un mezzo secolo di grazie, e, per voi, da tanti anni ormai, anima le nostre vite, spese nell'annuncio della buona novella di Cristo Salvatore e al servizio della Santa Sede. N o n c'è per noi felicità più grande di quella di condividere la nostra gioia sacerdotale insieme con voi e, per il vostro tramite, insieme con tutti i nostri Fratelli nell'episcopato, con tutti i sacerdoti e i fedeli. A tutti v o gliamo esprimere la nostra soddisfazione per il loro affetto, la nostra gratitudine per le loro preghiere, la nostra gioia per il loro generoso apostolato, a servizio della Chiesa. Quest'ora diffìcile della vita ecclesiale è tuttavia un'ora benedetta da D i o , un'ora ricca di grazie, un'ora piena di speranze. Oggi come ieri, la Chiesa compie la sua missione di salvezza attraverso il m o n d o , e trasmette agli uomini le promesse della Redenzione e della vita eterna. Se ora geme, è, c o m e dice San Paolo d'ogni creatura, per i dolori del parto, che precedono l'esultanza di una nuova nascita: essa porta in se stessa lo Spirito di D i o , lo Spirito creatore, lo Spirito d'amore e di carità. Se lo spirito della divisione, come sempre — del resto ne siamo preavvisati — è all'opera nel campo del Padre di famiglia per spargervi la ziz1 zania, non lasciamoci attrarre dai suoi inganni, né scoraggiare dalla sua * Die 18 mensis maii 1970. 1 Cfr. Matth. 13, 25. Acta Pauli Pp. VI 449 intrusione: continuiamo il nostro lavoro, umile, modesto, fervente, disinteressato, attento ai segni dei tempi, nell'autentico clima di sincero e leale dialogo e nel discorso fraterno, ispirato dalla preghiera, nutrito dalla carità. Anche lo Spirito del Signore è all'opera nella sua Chiesa: Egli non è affatto uno spirito di contestazione, ma di rinnovamento e di pace. Suscita ininterrottamente nuove iniziative, cioè quelle dell'apostolato e della santità. Poiché abbiamo celebrato la Pentecoste, noi dobbiamo renderci ancora più attenti alle sue chiamate, più docili alle sue ispirazioni, più intrepidi nel rispondere ai suoi impulsi. Egli ci spinge al largo, cioè verso i bisogni dei tempi nuovi. Affrontiamoli con amore, con ponderazione, senza cedere alla tendenza inconsulta del m o n d o profano, e senza temere le insidie del Maligno, sicuri, c o m e siamo, d'essere nelle mani di D i o , e portati dal suo amore. Oggi, una grande grazia noi dobbiamo implorare con fervore dallo Spirito Santo. L'ora che suona al quadrante della storia esige effettivamente da tutti i figli della Chiesa un grande coraggio, e in m o d o tutto speciale il coraggio della verità, che il Signore in persona ha raccomandato ai suoi discepoli, quando ha detto: « Che il vostro sì sia sì, il vostro n o , no » . 2 L'ondata delle contestazioni, delle negazioni e delle violenze sommerge oggi le dighe più sicure; e l'uomo, alle prese col suo destino, rassomiglia sovente al navigante smarrito in alto mare, che ha perso i contatti con la riva, ovvero allo scalatore, sorpreso dall'uragano durante un'ascensione il quale prova la vertigine dell'abisso. Come potrebbe il cristiano non essere sconvolto da questa tempesta, che sembra colpire la stessa Chiesa? Al momento in cui essa implora dallo Spirito le energie della crescita spirituale e apostolica, necessarie per superare una nuova e diffìcile tappa della sua storia, si vedono sollevarsi perfino in essa energie distruttrici. Certuni allora vorrebbero farla tornare sui suoi passi, per ritrovare la sicurezza perduta. Altri, invece, si abbandonano all'esaltazione di un pericoloso trasformismo, senza più sapere — c o m e pare — ciò che sia veramente il Cristo, ciò che sia veramente la Chiesa, né la fede che ci consente di servirli. Quante volte la Scrittura divina ci avverte al riguardo! Non ascoltiamo 3 quanti pretendono di apportarci un Vangelo diverso. Quante gnosi sono sparite nel corso dei secoli, le quali sembravano, nella loro epoca, ben più 2 Matth. 5, 37. 3 Cf. Gal. 1, 8-9. 29 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 450 intelligenti che non il mistero della Croce e il nome di Gesù Salvatore! * Gli idoli rinascono sempre. Ma che cosa sarebbe il Cristianesimo, se lo si volesse ridurre a una ideologia, ad una sociologia naturalista! Che cosa sarebbe la Chiesa, se si lasciasse sbriciolare in tante sette? N o , Cristo è venuto a liberare l ' u o m o da tutti gli idoli, e prima di tutto da quelli che il suo spirito si forma di secolo in secolo: con «l'energia selvaggia delle passioni e lo scetticismo dissolutore dell'umana intelligenza in fatto di religione... nessuna verità, per quanto sia sacra, può a lungo opporvi resistenza » . 5 Il coraggio della verità si impone più che mai ai cristiani, se vogliono essere fedeli alla loro vocazione di dare un'anima a questo m o n d o nuovo che si sta cercando. Che la nostra fede a Cristo sia senza incrinature, in questa nostra epoca contrassegnata, c o m e quella di Sant'Agostino, da una vera « miseria e penuria di verità » . impendere 6 Che ciascuno sia disposto a vitam 1 vero! Il coraggio di proclamare la verità è anche la prima e indispensabile carità che i pastori di anime debbono esercitare. N o n ammettiamo mai, anche sotto il pretesto della carità verso il prossimo, che un ministro del Vangelo annunci una parola puramente umana. Ne va di mezzo la salvezza degli uomini. Perciò, in questo ricordo ancor v i v o della Pentecoste, noi vogliamo fare appello a tutti i pastori responsabili aftinché alzino la 8 loro v o c e quando è necessario, con la forza dello Spirito Santo, per chiarire ciò che è torbido, raddrizzare ciò che è distorto, riscaldare ciò che è tiepido, riconfortare ciò che è debole, illuminare ciò che è tenebroso. Questa, più che non mai, è l'ora della chiarezza per la fede della Chiesa. Essa ci invita a rischiarare la opacità delle realtà umane con lo sfolgorìo del messaggio evangelico, nella ricerca di quella pace spirituale che nasce dal possesso della verità e dall'amore della preghiera, secondo la bella e grande parola del nostro Predecessore sulla Cattedra della Chiesa di Milano, Sant'Ambrogio: « E s t bona pax et necessaria, ut nemo disputationum turbetur incertis neque passionum corporalium tempestate quatiatur, sed simplicitate fidei et tranquillitate mentis quietus circa Dei cultum perseveret affectus » . 4 9 Cf. 1 Cor. 1, 18-25. * Card. GIOVANNI ENRICO N E W M A N , Apologia pro vita sua. Eistory of my religious opinions. London, Longmans, 1902, chap. 5. 6 7 Serm. 11, 11; Miscellanea Agostiniana, 1930, p. 256. GIOVENALE, Sat. IV, 91. 8 Cfr. Act. 1, 8. 9 De Spiritu Sancto, I , 12, 126; C . S . E . L . ed. Faller, 79, 9, p. 69. Acta Pauli Pp. VI 451 Questa pace interiore deve riflettersi, poi, all'esterno, nella tranquillità dell'ordine: ed è questa altresì l'ansia quotidiana che ci assilla nel nostro tremendo ministero, e a cui, con l'aiuto di D i o , cerchiamo di recare l'apporto pieno e totale delle nostre umili forze, affinché si stabilisca nel mondo, e si rafforzi sempre di più la pace, questo dono tanto prezioso e tanto fragile, che anch'esso, mai c o m e oggi, sembra compromesso in tante parti del nostro mondo tormentato. Vostra Eminenza ha voluto accennarvi con delicate parole, delle quali Le siamo grati. In realtà, sin dall'inizio del nostro sacerdozio è continuamente risuonata al nostro orecchio l'esclamazione che è insieme invito: « Quam pulchri pedes evangelizantium pacem, evangelizantium bona! » . 1 0 E, special- mente da quando il Signore ci ha chiamati al servizio della sua Chiesa nel Sommo Pontificato, ci siamo fermamente proposti di dedicare insieme la nostra opera al servizio della pace. Ed ora sentiamo di poter affermare, con umile ma tranquilla coscienza, che non mai, in questi anni, il nostro animo ha nutrito altri pensieri che non fossero di pace, e che al pensiero abbiamo sempre procurato di far seguire, c o m e a noi era possibile, l'unione e lo sforzo intesi a conservare o a ristabilire, nella giustizia e nell'amore, l'armonia fra gli uomini e fra le Nazioni: incessantemente, senza scoraggiarci per il mancato successo o, talvolta, perfino per la incomprensione degli scopi che ci muovevano, sicuri di far nostro l'anelito profondo dell'umanità e fiduciosi soprattutto nell'aiuto di Colui che è chiamato il D i o della pace. Purtroppo dobbiamo prendere atto che i grandi conflitti che da anni insanguinano le regioni dell'Indocina e del Medio Oriente, lungi dall'avviarsi alla soluzione auspicata, sono divenuti ultimamente ancor più difficili e complessi. N o n solo si estendono i campi delle operazioni belliche, ma sembrano contare sempre di meno i popoli direttamente interessati e in nome dei quali le guerre sono combattute. L'accresciuto impegno militare delle grandi Potenze, infatti, mentre rende più pericolose le contese per la minaccia di imprevedibili più ampi sviluppi, ne fa dipendere la fine da condizioni e da volontà che trascendono le scelte di coloro che da anni ne soffrono le dolorose conseguenze. Mentre rinnoviamo a questi l'espressione della nostra viva, paterna partecipazione, desideriamo ripetere un pressante appello a quanti hanno possibilità e responsabilità nella cosa, perché vogliano mettere — da una 10 Rom. 10, 15. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 452 Officiale parte e dall'altra — ogni impegno, e con qualche sacrificio, se necessario, nella ricerca delle vie di una giusta ed equa composizione negoziata, che tenga conto dei diritti e dei legittimi interessi di tutti i popoli coinvolti nei conflitti, e delle attese di un'umanità trepidante per le proprie sorti. Questa umanità, che ha diritto alla pace, ha diritto altresì a che tutti s'impegnino a togliere di mezzo le cause che alimentano le lotte, all'interno delle Nazioni e fra di esse. Grande e diffìcile impegno, ma al quale è doveroso dedicarsi con sincera e tenace volontà. Pensiamo agli squilibri fra i popoli; alla miseria che tuttora preme tanta parte dei nostri fratelli. Pensiamo alle ingiustizie, nuove ed antiche, in atto o c o m e stabilite, e alle reazioni che esse provocano. Pensiamo agli antagonismi ed agli egoismi di ceti sociali o di Potenze, alle oppressioni dei più deboli e indifesi. Dall'altra parte non possiamo non deplorare che siano eretti a sistema di lotta, metodi di terrore che la coscienza civile giustamente respinge. N o n è attraverso nuove ingiustizie che si combattono quelle contro le quali si insorge; c o m e non è violando i diritti dell'uomo che si può ristabilire l'ordine turbato da azioni anche se delittuose. Per parte nostra, non ci stancheremo di levare la nostra v o c e , di interporre la nostra azione, spesso coperta da un velo di discrezione inteso ad assicurarne la migliore efficacia, e a non offendere l'onore di alcuno, affinché le ragioni della giustizia e — vorremmo auspicare — le esigenze della umana fraternità trovino l'ascolto dovuto e siano fondamento di quella vera e solida pace che è nei nostri voti. Li ascolti Cristo, Lui che « è la nostra pace »! E c c o , Venerabili Fratelli e Figli nostri carissimi, quanto abbiamo v o luto dirvi, in questa circostanza per noi tanto intima e cara, che pur avete voluto rendere così solenne con la vostra presenza e con la vostra solidarietà. Insieme con voi vogliamo ringraziare lo Spirito Santo, e lo preghiamo che confermi i buoni propositi di tutti, in quest'ora del coraggio e della verità, affinché — sono ancora parole di Sant'Ambrogio — « magis in b o n i s operibus et sermonibus et sensibus ambulantes, repleamur voluntate Dei » . u Amen, amen. 11 De Spiritu Saneto, I, 7, 89; op. cit. p. 53. Acta Pauli Pp. VI 453 IX Ad Excellentissimum Virum Leckraz Teelock, Mauritianae Reipublicae primum Legatum, Summo Pontifici Litteras concrediti muneris testes tradentem. * Mister Ambassador, We extend to y o u Our wärmest welcome as y o u présent Us with Letters of Credence which accredit y o u as your country's first Ambassador to the H o l y See. We welcome y o u in your personal capacity and We welcome y o u as représentative of that country so dear to Our heart—Mauritius. We very much appreciate the kind thoughts y o u have expressed about Our Church, and your acknowledgement of it s work in Mauritius, not only in the educational and social sphères, but also in inspiring a life of understanding and brotherhood among your beloved people. Y o u r words, Mister Ambassador, show a deep awareness of the higher ideáis of human life and the right approach to them if peace and wellbeing are to be attained whether at home or abroad. Y o u have spoken of the great leader Gandhi; but even if y o u had not mentioned his name, he would have corne to Our mind as y o u expressed your own thoughts on brotherhood, understanding and love. We heard with satisfaction those words of yours which emphasised what can be achieved when Church and Government work in close c o opération; and We are very grateful also for your tribute to the missionary zeal of the R o m a n Oatholic Church in the history of Mauritius, and it s deep effect on the spiritual life of the country. The b o n d between Mauritius and the Catholic Church has always been firm and strong, founded as it was on selfless service and affection for the people shown by those who spread the word of God, brotherhood and charity. This b o n d is sealed, and will be even further strengthened, by this appointment of Y o u r Excellency as first Ambassador to the H o l y See, and by the appointments of your own Bishop Margéot as Bishop of Port Louis and Archbishop Cecchini as Pro-ÏJuncio to Mauritius. We extend to y o u Our very best wishes for the fulfilment of your mission and assure y o u that y o u will find Us always ready to be of assistance, especially in whatever concerns the g o o d and well-being of Mauritius and its harmonious development in peace and prosperity. It is with a full heart that We invoke upon y o u , your family and the people of your beloved country, the richest blessings from heaven. * Die 25 mensis maii a. 1970. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 454 NUNTIUS RADIOPHONICUS Brasilianis Christifidelibus, octavum ex universa Natione Eucharisticum Conventum Brasiliae celebrantibus. * Amados Irmäos e Filhos, Nesta hora, o Brasil interro estará voltado para a sua Capital, monumento e símbolo da esperança viva de um P o v o , onde, « à Mesa do Senhor », vai encerrar-se o Oitavo Congresso Eucaristico Nacional. Convidado, c o m deferencia que agradecemos, a dizer urna palavra, c o m alegria, participando na vossa festa, convosco, antes de mais, queremos rezar: « Bendito, louvado e adorado seja, o Santissimo Sacramento da Eucaristia! ». Em espirito, com emoçao e saudade, volvemos a Brasilia: gratas recordaçoes afloram ao Nosso espirito. Ho je, contemplamos ai, a solene e grandiosa assembleia — epifania da Igreja nêsse nobre e belo País, e efetivaçao da N o v a Aliança, no amor que a congregou. E, « damos graças a Deus, Pai de Nosso Senhor Jesus Cristo, porque temos ouvido falar da vossa fé... e do vosso amor (mùtuo)... em vista da esperança, que vos está reservada nos céus » . x Congratulamo-Nos, portanto, convosco, pela vitalidade da Igreja no Brasil, hoje demonstrada, fruto do empenho e generosidade dos seus Pastores e fiéis, a secundarem a graça divina. E que diremos, para manifestar a Nossa felicidade por éste encontró e o Nosso afeto por v o s , em Cristo? Em uníssono c o m o Congresso, estamos todos, voltados para Brasilia, antes, voltados para Cristo-Eucaristia: pois bem, queremos exortar-vos e augurar, que a esta atitude física, corresponda urna atitude interior, espiritual e profunda — de conversäo pessoal para Deus e de conscientizaçâo da vida divina que nos foi dada, que em nos circula, e que, por excelencia, comungamos, quando, juntos e b e m dispostos, participamos no Corpo e Sangue do Senhor. Membros de Cristo v i v o , a Ele incorporados e configurados, pelo Batismo e Confirmaçao, nos constituímos a Igreja, a assembleia dos filhos de Deus. Ao celebrar a Eucaristia, significamos e realizamos, de m o d o * Die 31 mensis maii a. 1970. 1 Col. 1, 3-5. Acta Pauli Pp. VI 455 especial, o Misterio da Fé, atuando a presença sensível e permanente de Cristo, no meio de nos. N ' Ê l e unidos, « à Mesa do Senhor e por Ele guiados c o m o Gabeça, nos c o m amor, damo-nos as mäos e peregrinamos, em demanda da eternidade: « aquêle que vive e ere em mim, nao morrerá jamais » . 2 Do banquete eucaristico, onde, em familia, haurimos forças para testemunhar a Igreja do Deus v i v o , queremos transferir para a existencia quotidiana, a caridade que nos une, que nao suporta divisöes, ressentimentos, ou lutas esteréis entre irmäos; mas sim, nos quer unidos e concordes, « numa só alma e num só coraçâo » . 3 Esta comunhäo c o m Cristo e entre nos, na mesma vida divina, faz-nos tomar consciência do dever de contribuir, de m o d o eficaz, para elevar e transformar cristämente, o meio ambiente, em que se desenrola a nossa vida no tempo. É fácil falar-se de mudanças de estruturas sociais; é menos fácil, contudo, atuar aquela base sólida, que lhes garanta o equilibrio e a estabilidade. Isto é: urna sincera conversäo interior ao Evangelho, que nos comprometa pessoalmente e nos ilumine espiritualmente, para irmos ao encontró dos nossos irmäos mais pobres, c o m caridade respeitosa, para ajudá-los, promovê-los e inseri-los no processo de crescimento do Corpo de Cristo, a firn de este atingir a sua plénitude. 4 Sabemos que procurar para os homens irmäos o reconhecimento e a defesa dos seus direitos de pessoas humanas, é dever de todos; que, pôr de parte a violencia é imperativo de consciência e condiçâo de éxito; mas, fazê-lo c o m amor, à dimensäo do amor de Deus, isso é apanágio de quem ere e vive em Cristo, contìnuamente a Ele adere, c o m a fé e c o m as obras, porque, sem Ele, nada podemos fazer. 5 Que o Pao da Vida da Eucaristia, recebido c o m frequêneia, nos sirva a alimentar e vivificar em nos, éste amor, donde brotará o anelo e o empenho pelo desenbolvimento social, a ser por todos desfrutado, na oreem na prosperidade e na paz; e que o presente Congresso Eucaristico Nacional fique assinalado, para cada brasileiro, por urna estável aproximaçao de Deus e de todos entre si, em Cristo, na justiça, na verdade e no amor. A terminar, « muito obrigado », Irmäos e Filhos carissimos, pelas preces e homenagens, por m o t i v o do cinquentenário do Nosso Sacerdocio. 2 3 4 5 Io. 11, 25. Act. 4, 32. Cfr. Col. 4, 3. Cfr. Io. 15, 6. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 456 Officiale T u d o Nos queremos entender c o m o feito, nesta hora, pelo sacerdocio ministerial da Santa Igreja, qne participamos, e c o m o Sumo Pontífice humildemente, Nos é dado representar. Que Deus vos pague! A nossa Senhora Aparecida, vossa excelsa Padroeira, elevamos urna prece e um v o t o : que ao Brasil, que tem na fé em Deus urna das mais lídimas glorias, nao faltem bons e numerosos sacerdotes, para « em todo o lugar, oferecerem a Deus urna oblaçao pura » e para « repartirem aos seus filhos o pao que êles pedem » — pao da divina Palavra e pao da Eucaristia! Que assim seja, c o m a Nossa Bênçao Apostólica. NUNTIUS SCRIPTO DATUS Universis christifidelibus et bonae voluntatis hominibus, die recurrente recto instrumentorum communicationis socialis usui provehendo per totum terrarum orbem dicato. Chers frères et fils, Vous tous, hommes de bonne volonté, Vous surtout, jeunes du monde entier, La journée mondiale des communications sociales rejoint cette année, Nous en sommes sûr, une de vos préoccupations essentielles: « Les communications sociales et la jeunesse ». Qui en effet ne prend conscience de notre immense responsabilité à tous, devant l'histoire et devant Dieu, dans l'usage des possibilités extraordinaires que ces moyens nous donnent pour aider les jeunes à s'informer, à se former, à découvrir les vrais problèmes du monde, à rechercher les valeurs authentiques de la vie, à assumer leur vocation d'hommes et de chrétiens? Oui, c'est vraiment une interpellation brûlante pour tous les hommes de bonne volonté, pour les organisations privées, nationales et internationales, pour l'Eglise aussi: hommes, quelle jeunesse surgira demain dans cet univers que vous lui construisez aujourd'hui? Jeunes, quelle société allez-vous réaliser lorsque vous prendrez en mains à votre tour les destins du monde? Frères et fils, à tous Nous voulons dire, dans la conscience aiguë de notre responsabilité pastorale: demain sera ce que nous l'aurons fait, avec la grâce de Dieu. Or, est-il besoin de le rappeler encore, alors que le phénomène prend Acta Pauli Pp. VI 457 chaque jour une plus vaste ampleur, presse, radio, cinéma, télévision tendent à recouvrir, voire à supplanter ce que les contacts familiaux, scolaires et paroissiaux, ce que l'enseignement des maîtres et des éducateurs, href, tout ce que les moyens traditionnels de la culture, permettaient aux générations d'hier de transmettre à leurs héritiers. Aujourd'hui ce sont de nouvelles sources de savoir et de culture qui jaillissent, avec leur puissant pouvoir d'imprégnation sur les sensibilités c o m m e sur les intelligences, et tout ce cortège de résonances imaginaires et idéologiques qu'entraînent les images sonores et visuelles. Merveilleux moyens en vérité, d'ouverture, de contact, de communications, de participation. Mais, qui ne le voit, à condition précisément de rester des moyens au service d'une fin, la seule qui soit digne de ce nom: 1 le service de l'homme, de tout homme et de tout l'homme; et non pas au contraire ce que nous v o y o n s trop souvent: l'utilisation, par une industrie qui se fait sa propre fin, des jeunes et des enfants, c o m m e autant de consommateurs faciles à entraîner sur les pentes de l'érotisme et de la violence, ou sur les chemins périlleux de l'incertitude, de l'anxiété et de l'angoisse. Il n'est pas trop de la conspiration de tous les honnêtes gens pour pousser enfin un cri d'alarme, et mettre un terme à des entreprises qu'il faut bien appeler: corruptrices. Qui ne saisit dès lors l'urgence d'utiliser les moyens de communication sociale et leur langage émotionnel, à travers le son, l'image, la couleur et le mouvement, pour en faire les modernes instruments des échanges humains capables de répondre à l'attente de la jeunesse? Chance inouïe que cette profusion de nourriture, si elle est saine, si l'organisme est préparé à la recevoir, s'il peut l'assimiler aussi et n'en pas être intoxiqué! Oui, sans aucun doute, merveilleuse possibilité pour tant de jeunes: trouver une détente de choix, acquérir une information étendue et pour certains une formation première à la lecture et à l'écriture — nous tenons à le rappeler en cette année mondiale de l'éducation, voulue par les Nations-Unies à l'aube de la deuxième décennie du développement —, accéder à une culture de qualité, éprouver le goût des valeurs authentiques de fraternité, de paix, de justice, de bien commun. Tâche immense, exaltante en vérité, pour tous ceux qui mettent en œuvre ces moyens gigantesques au service des jeunes. Mais à quoi servirait tout cela si parents et éducateurs n'aidaient ces jeunes à choisir, à juger, à intégrer ce qui leur est proposé, pour devenir eux-mêmes hommes et 1 Cf. Litt. Encycl. Populorum progressio, n. 14. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 458 chrétiens à part entière; et si les jeunes eux-mêmes demeuraient passifs, c o m m e fascinés par ces puissantes sollicitations, englués dans le désir, et incapables de le dominer avec maîtrise? Qui saura enfin apporter aux jeunes ce message de vie authentique, loyal et courageux que plus ou moins consciemment ils attendent? Des centaines de millions d'hommes ont communié dans le même enthousiasme devant les images étonnantes des premiers pas de l'homme sur la lune. Qui saura les unir dans la même ferveur autour du Dieu d'amour qui est venu marcher d'un pas d'homme sur notre terre, pour « nous appeler tous à participer en fils à la vie du Dieu vivant, Père de tous les hommes? » . 2 A tous les pasteurs, à tous ceux qui, nombreux, Nous le savons, prêtres, religieux, religieuses et laïcs, s'emploient avec ardeur à chercher à travers les mass-media ce nouveau langage qu'il faut trouver pour annoncer aux jeunes cette bonne nouvelle, qui demeure toujours une nouvelle étonnante, nous disons notre encouragement le plus vif. Qui douterait en effet que les jeunes d'aujourd'hui ne soient en attente de cette annonce, qu'ils n'aient soif de ce témoignage, et qu'ils ne sachent reconnaître eux aussi avec une joie profonde, celui qui est lui-même la réponse à leurs interrogations les plus radicales et les plus déconcertantes, lui qui est « devenu pour nous sagesse, justice et sanctification, rédemption? » . «Jeunes, cherchez le Christ pour rester j e u n e s » : 4 3 c'est notre v œ u , c'est notre prière. A v e c le souhait que parents, éducateurs, producteurs, réalisateurs, utilisateurs des moyens de communication sociale, mettent à profit cette journée mondiale qui leur est consacrée, pour une utile réflexion et de fécondes résolutions pour le plus grand bien de la jeunesse, Nous adressons à tous notre affectueuse et confiante Bénédiction Apostolique. Du Vatican, le 6 Avril 1970. En la fête de l'Annonciation de Notre Seigneur. PAULUS 2 s 4 PP. VI Cf. Litt. Encycl. Populorum progressio, n. 21. 1 Cor., 1, 30. Saint Augustin, Ad fratres in eremo, sermo X L I V . Sacra Congregatio pro Clericis ACTA SS. 459 CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO CLERICIS LITTERAE CIRCULARES ad Praesides Conferentiarum Episcopalium de Consiliis Presbyteralibus iuxta placita Congregationis Plenariae die 10 Octobris 1969 habitae. PROOEMIUM 1. Presbyteri sacra Ordinatione atque missione, quam ab Episcopis recipiunt, « promoventur ad inserviendum Christo Magistro, Sacerdoti et Regi, cuius participant ministerium, quo Ecclesia in Populum Dei, Corpus Christi et Templum Spiritus Sancti, hic in terris, indesinenter aedificatur ».* Cum igitur sacerdotale ministerium nonnisi in hierarchica totius Ecclesiae 2 communione adimpleri possit, « nullus presbyter seorsum ac veluti singillatim suam missionem satis adimplere valet, sed tantum viribus unitis cum aliis Presbyteris, sub ductu eorum, qui Ecclesiae praesunt » . 3 Episcopi vero qui, recepta missione canonica, « ecclesias particulares 4 sibi commissas ut vicarii et legati Christi regunt » , ut munus suum portionem Populi Dei pascendi recte obire valeant, sibi assumunt sacerdotes 6 uti adiutores necessarios, qui in exercendo ministerio ab Episcopis pendent cum quibus ipsi sacerdotali honore sunt coniuncti. 6 Presbyteri ad populo inserviendum vocati unum presbyterium c u m 7 suo Episcopo constituunt, diversis quidem officiis mancipatum. Proinde in qualibet dioecesi inter Episcopum et omnes presbyteros communio 1 Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 1. 2 Ibidem, n. 15. 3 Ibidem, n. 7. 4 Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 27. 5 Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 7. 6 Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 28. 7 Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 28; Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 8. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 460 8 hierarchica exstat, quae eos arcte coniungit eosque efficit unam familiam, in qua pater est E p i s c o p u s . 9 2. Intimam hanc communionem Concilium Oecumenicum Vaticanum II in diversis documentis explicavit ac illustravit atque ita signa temporum est interpretatum. In praesenti, enim, quandoquidem et incepta apostolica omnium christifidelium vires integras atque unitas exquirunt, et t o t tantaeque sunt aerumnae, quibus Ecclesia premitur, nemo est qui non videat sacrorum ministrorum unionem magnopere expostulari. Ex hac unione, sacramentaliter fundata, oriri debet unio cordium, quae nempe mutua innititur caritate. 10 Solummodo ita nasci potest communis pasto- ralis actio, quae totam amplectitur dioecesim cunctaque eius problemata. Si et quatenus haec ad rem deducantur, sperare licet fore ut sacerdotes suam voluntatem consocient c u m voluntate Episcopi, uberiorem et efficaciorem reddendo operam. D E NOVO COETU CONSULTIVO E P I S C O P I 3. Legislatio canonica, particularium ecclesiarum gubernium respi- ciens, Episcopis semper assignabat quoddam organum consultivum, praecipue e presbyteris constans, quod audire aut cuius consensum excipere in quibusdam negotiis maioris momenti Episcopi ipsi tenebantur. N u n c in Codice Iuris Canonici pro variis gubernii dioecesani necessitatibus varia exstant organa in adiutorium Episcopi, uti e. gr. dioecesana synodus, examinatores synodales, parochi consultores, Capitulum cathedrale seu Coetus Consultorum, Consilium administrationis dioecesanum etc. Q u o d in superioribus saeculis simplex videbatur postulatum seu requisitum recti et sapientis gubernii, a Concilio Vaticano I I , quod Ecclesiae naturam altius investigavit, theologice quoque illustratur. Edocemur nempe a SS. Synodo, inter Episcopum et suos presbyteros adesse in ecclesia particulari communionem hierarchicam, vi cuius Episcopus et presbyteri unum idemque sacerdotium, unum idemque ministerium participant diverso utique gradu, 11 qui determinatur per receptum Ordinem et per missionem canonicam. Hisce suppositis, eadem Synodus, pro sua indole pastorali, voluit ut haec unitas missionis in b o n u m verteretur dioecesis 8 Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 7. 9 Decr. de past. Episcop. munere in Ecclesia Christus Dominus, n. 28. 10 11 Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. S. Decr. de past. Episcop. muñere in Ecclesia Christus Dominus, n. 28 ; Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 7. ; ¡Sacra Congregatio pro Clericis 461 per quoddam n o v u m organum consultivum his verbis: «habeatur, m o d o hodiernis adiunctis ac necessitatibus accommodato, forma ac normis iure determinandis, coetus seu senatus sacerdotum, Presbyterium repraesentantium, qui Episcopum in regimine dioeceseos suis consiliis efficaciter adiuvare possit » . 1 2 Quod Concilii Vaticani II votum prosequutus Summus Pontifex Paulus P p . V I , per Litteras A p . Ecclesiae Sanctae, iussit ut in unaquaque dioecesi constitueretur memoratus coetus, qui Consilium Presbyterale nuncupatur. 13 Huiusmodi lex exsecutiva, ad experimentum lata, quoad m o d u m Consilium componendi, eius competentiam et functionem pauca tantum statuit, eo nempe fine, ut evolutioni novi organi consultivi necessarium relinqueretur spatium. CELEBRATIO S. CONGREGATIONIS P L E N A R I A E 4. A praefatae legis promulgatione tertio labente anno, S. Congregatio pro Clericis, cuius est invigilare Consiliis Presbyteralibus, 14 circulares litteras die 15 ianuarii 1969 misit ad Praesides Conferentiarum Episcopalium ad mentem ipsius legis, 15 rogans ut Episcopi suas animadversiones adnotationesque de experimentis ad h o c n o v u m organum quod spectat eidem S. Congregationi exhiberent. Cum vero responsiones, una c u m Statutis Consiliorum, e provinciis ecclesiasticis iuris communis fere omnibus ad S. Congregationem pervenissent, idem S. Dicasterium, auditis suis Consultoribus, die 10 octobris 1969 Plenariam Congregationem habuit, ut de maioribus quaestionibus dicti coetus consultivi disceptaretur, cuius placita heic breviter enucleantur. D E OBLIGATIONE C O N S I L I U M P R E S B Y T E R A L E C O N S T I T U E N D I 5. Ex communione hierarchica, quae exstat inter Episcopum et presbyteros, necessario sequitur scopus et munus Consilii Presbyteralis quod quidem ipsam communionem aliquo m o d o institutionaliter manifestat. Quare institutio huiusmodi Consilii per M p . Ecclesiae Sanctae in qualibet dioecesi peragenda obligatorie praescribitur. Haec obligatio insuper temporibus est consentanea. Maxime enim est opportunum hodie atque utile, ut inter Episcopum et presbyteros insti12 Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 7. 13 A. A. S. 58 (1966), pp. 776 sq. 14 15 Const. Ap. Regimini Ecclesiae Universae, n. 68; A. A. 8. 59 (1967), p. 68. Motu proprio Ecclesiae Sanctae, Prooemium. Acta Apostolicae 462 Sedis - Commentarium Officiale tuatur organum communis colloquii seu dialogi. Quae utilitas iam apparet ex permultis responsionibus Episcoporum ad S. Congregationem missis: nam contactus cum sacerdotibus fit facilior; melius cognoscuntur eorund e m mentes et optata; accuratiores dein hauriri possunt informationes de statu rerum in dioecesi; mutuae experientiae opportunius communicantur; necessitudines pastorum et gregis Dei evidentius apparent; c o haerenter suscipiuntur incepta apostolica adiunctis hodiernis a c c o m m o data; in communi labore demum adaequate solvuntur vel, saltem, explicantur difficultates. D E C O N S I L I I P R E S B Y T E R A L I S COMPOSITIONE 6. Consilium Presbyterale totum dioecesis Prebyterium exprimat oportet. Quod requisitum, iuxta Episcoporum et Plenariae Patrum sententiam, eo perfectius obtinetur quo plenius prebyterorum opiniones et experimenta conferantur. Quare indoles repraesentativa Consilii efficitur, si in sinu eiusdem, quantum fieri potest, repraesentantur: a) varia ministeria (parochi, cooperatores, cappellani, etc.); b) regiones seu pastorales dioecesis zonae; c) variae sacerdotum aetates seu generationes. Si quaedam in Consilio ita componendo difficultas exoriatur, praeferenda videtur repraesentatio proportionata per praecipua sacerdotum ministeria. Eeligiosi quoque, qui curam animarum in dioecesi exercent vel operibus apostolatus sese dedicant sub iurisdictione Episcopi, inter membra Consilii cooptari poterunt. 16 7. Consilii sodales designandi ratio commissa est Episcopis. 17 Ii vero, uti ex ipsorum responsionibus patet, consensu fere unanimo statuerunt ut notabilis sodalium pars eligeretur libero sacerdotum suffragio. Patribus autem Plenariae placuit propositum ut maior pars sodalium seligeretur per suffragium omnium sacerdotum. 18 Ceteri autem sodales designantur directe ab Episcopo aut ipso facto declarantur sodales ut officium quod gerunt (e. gr. Yicarius Generalis, Eector Seminarii etc.) repraesentent in Consilio. H a e c compositio ex membris nempe electis a sacerdotibus, nominatis ab Episcopo, natis seu designatis ratione officii, dum una ex parte fidu- 16 Motu proprio Ecclesiae Sanctae, I, 15, § 2. 17 Ibidem, i, 15, § 1. 18 Statuta Consilii ab Episcopo approbanda praescribant oportet modum procedendi in electione, ad analogiam canonum 160 et sq. necnon can. 2294 Codicis Iuris Canonici. Sacra Congregatio pro Clericis 463 ciam alit sacerdotum qui sese praesentes sentiunt in Consilio, alia ex parte securitatem tribuit Episcopo ad servandum aequilibrium et possibilitatem praebet indolem repraesentativam eiusdem Consilii aliquando melius exprimendi. D E C O M P E T E N T I A CONSILII P R E S B Y T E R A L I S 8. Competentia Consilii Presbyteralis est Episcopo adsistere consiliis in regimine dioecesis. Quare quaestiones maioris momenti, quae sive ad sanctificationem fidelium sive ad doctrinam ipsis tradendam, sive ad moderamen dioecesis in genere spectant, pertractantur a Consilio, si nempe Episcopus In eas proponat vel saltem admittat pertractandas. proponenda aut admittenda quaestione Episcopus sollicitus erit de o b servandis Ecclesiae legibus universalibus. Consilium, quatenus totum repraesentat dioecesis Presbyterium, bonum eiusdem dioecesis promovendum institutum est; ad omnes igitur quaestiones, et non solum quae ad vitam presbyterorum spectant, rite admissae tractari possunt a Consilio, et quidem uti argumenta ministerii sacerdotalis, quod nempe ipsi in favorem communitatis ecclesiasticae impendunt. Consilii est, in genere, normas forte condendas suadere, quaestiones principii proponere; non vero de illis quaestionibus agere, quae natura sua m o d u m procedendi discretum exigunt, ut accidit e. gr. in officiorum collationibus. D E I N D O L E CONSULTIVA C O N S I L I I P R E S B Y T E R A L I S 9. Consilium Presbyterale est organum consultivum peculiare. Consultivum dicitur, quia v o t o deliberativo non gaudet; ideoque eidem non competit decisiones ferre quae Episcopum obstringant, nisi ius universale Ecclesiae aliter providerit vel Episcopus in singulis casibus v o c e m deliberativam Consilio tribuere opportunum censuerit. Affirmatur vero organum consultivum peculiare, quia natura sua et suo procedendi m o d o inter alia organa eiusdem generis eminet. Consilium enim nostrum, communionis hierarchicae signum, natura sua exigit ut consilia pro bono dioecesis ineantur, una cum Episcopo et numquam sine eo, scilicet communi Episcopi et sodalium labore. H i c enim modus requiritur a Vaticano I I 19 1 9 et inculcatur verbis M p . Ecclesiae Decr. de past. Episcop. munere in Ecclesia Christus Dominus, n. 28. Acta Apostolicae Sedis — Commentarium 464 Officiale Sanctae: « In h o c Consilio Episcopus sacerdotes suos audiat, consulat et c u m eis colloquatur de iis quae ad necessitates operis pastoralis et b o n u m dioecesis spectant » . 2 0 Commune h o c studium, quo nempe de quaestionibus communicantur opiniones et notitiae, exponuntur necessitates pastorales, perpenduntur argumenta et proponuntur v o t a , ab utraque parte postulat ut animi apte parati sint atque intima conversione in humilitate et patientia exornati. Quo labore communi peracto, decisio iam spectat ad Episcopum qui responsabilitate personali tenetur erga portionem Populi Dei sibi commissam, 21 ideoque responsabilitas Episcopi navitate Consilii adiuvatur, mi- nime substituitur. 10. Hisce considerationibus permoti Patres Congregationis Plenariae hanc manifestarunt sententiam titulum nempe et munus « senatus Episcopi in regimine dioecesis » uni Consilio Presbyterali competere. Relate vero ad antiquum senatum Episcopi, id est ad Capitulum cathedrale ubi exsistit, et Coetum Consultorum ubi habetur, iidem Patres normae steterunt M p . Ecclesiae Sanctae quo scilicet praescribitur ut eadem instituta proprium munus propriamque competentiam servent, donec recognoscantur. 22 Cum autem rerum adiuncta, quae evolutionem historicam Capitulorum cathedralium respiciunt, varia sint secundum varias Ecclesiae regiones, quoad recognitionem Capituli cathedralis et quoad reformationem vel confirmationem Coetus Consultorum singulae Conferentiae Episcopales sua parabunt vota. Interea, donec Codex Iuris Canonici recognoscatur, Consilium Presby23 terale vacante Episcopi sede cessat. Ideo Capitulum cathedrale aut Coetus Consultorum, nisi Sancta Sedes aliter providerit, Vicarium Capitularem constituit ad normam canonum 429-444 et 427 Codicis Iuris Canonici, qui in vigore manent. 20 Motu proprio Ecclesiae Sanctae, I, 15, § 1. 21 Cfr. Decr. de past. Episcop. munere in Ecclesia Christus Dominus, n. 11; Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 23. 2 2 25 I, 17, § 2. Motu proprio Ecclesiae Sanctae, Sancta Sede recognoscendis Vicarius 1, 15, § 4; Capitularis «nisi in peculiaribus adiunctis a vel Administrator Apostolicus confirmet». Cfr. quoque Const. Ap. Regimini Ecclesiae Universae, n. 68, § 4. illud Sacra Congregatio pro Clericis 465 CONCLUSIONES I. Quibus omnibus praehabitis, Sacra haec Congregatio pro Clericis enixe rogat et urget: a) ubi adhuc desideratur quamprimum instituatur Consilium Presbyterale eique titulus ac munus competant Senatus Episcopi; b) quodlibet Consilium Presbyterale propria paret statuta ab Episcopo approbanda, ratione habita eorum, quae praesentibus litteris indicata sunt. I I . Cum vero expediat ut Episcopi in Conferentiis adunati in quaestionibus Consilium Prebyterale spectantibus communia capiant c o n s i l i a 24 eadem S. Congregatio humaniter petit: a) quaestiones maioris momenti in Consilio Presbyterali tractandae a Conferentia Episcopali suggerantur; b) item normae de m o d o procedendi in Consiliis Presbyteralibus, de periodicitate coetuum, de cooperatione c u m aliis coetibus consultivis habenda, de relatione Consilii cum universis dioecesis sacerdotibus fovenda, a Conferentia Episcopali opportune proponantur. I I I . D e m u m instat Sacra haec Congregatio ut quaelibet Conferentia Episcopalis v o t u m suum ad Capitulum cathedrale et ad Coetum Consultorum quod attinet, uti supra in n. 10, eidem S. Congregationi exhibere faveat infra diem 31 decembris 1970. Per praesentes litteras hoc Sacrum Dicasterium indicare intendit principia ac criteria generaliora, quae ex consultatione Conferentiarum Episcopalium et Patrum disceptatione profluxerunt quaeque Episcopos adiuvare poterunt in eorum gravi munere exsequendo, quod ad constitutionem et agendi rationem Consiliorum Presbyteralium attinet. Confiditur igitur Conferentias Episcopales de experientiis his super rebus hanc Sacram Congregationem certiorem reddere velle, ut earundem experientiarum debita ratio habeatur in altera Congregatione Plenaria forte celebranda antequam novus Codex Iuris Canonici edatur. • D a t u m R o m a e , die 11 aprilis 1970 in memoria S. Leonis Magni, Papae et Ecclesiae Doctoris. IOANNES Card. WRIGHT, Praefectus 83 Petrus Palazzini, a Secretis 24 Motu proprio Ecclesiae Sanctae, I, 17, § 1. 30 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - 466 Commentarium Officiale ACTA TRIBUNALIUM SACRA ROMANA ROTA Citationes edictales I VENETIARUM Nullitatis matrimonii (Patrizio - Le Borgne) Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Paulae Le Borgne, conventae in causa de qua supra, eamdem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. Romanae R o t a e (Piazza della Cancelleria, 1 - R o m a ) , in diem 15 octobris 1970, hora undecima, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii: An Sententia Rotalis diei 13 iunii 1969 confirmanda vel infirmanda sit, in casu. Ordinarii locorum, parochi, et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedictae dominae Paulae Le Borgne, curare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur.* Ioannes Angelus A b b o , Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Eotae, die 11 mensis iunii a. 1970. Raphaël Funghini, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de Mme Paule Le Borgne, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Eote Eomaine (Roma, Palazzo della Cancelleria), le 15 octobre 1970, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: La sentence du Tribunal de la Rote en date du 13 juin 1969, doit-elle être confirmée ou infirmée, dans le casf Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Paule Le Borgne, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Sacra Romana 467 Rota II BOSTONIENSI Nullitatis matrimonii (Galusha - Dolbec) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Richardi D. Dolbec, conventi in causa de qua supra, eumdem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. Eomanae Botae (Piazza delia Cancellería, 1 - R o m a ) , in diem 9 octobris 1970, bora undecima, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii: An constet de matrimonii nullitate, in casu. Ordinarii locorum, parochi, et -fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedicti domini Richardi D. Dolbec, curare debent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur.* Henricus Ewers, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 13 mensis iunii a. 1970. Raphael Funghini, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Richard D. Dolbec, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria), le 9 octobre 1970, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le casi Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit Richard D. Dolbec, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. 468 Acta Apostolicae Sedis r- Commentarium Officiale III ROMANA Nullitatis matrimonii (Zavattaro - Santi) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Roberti Santi, conventi in causa de qua supra, eumdem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. Romanae R o t a e (Piazza della Cancelleria, 1 - R o m a ) , in diem 7 octobris 1970, hora decima, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii: An constet de matrimonii nullitate, in casu. Ordinarii locorum, Parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedicti domini Roberti Santi, curare debent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur.* Sebastianus Másala, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 15 mensis iunii a. 1970. Raphaël Funghini, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M, Eobert Santi, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Eote Eomaine (Roma, Palazzo della Cancelleria), le 7 octobre 1970, à 10 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: Gonste-t-il de la nullité du mariage, dans le casf Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit Robert Santi devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Tribunal Vicariatus Urbis 469 TRIBUNAL VICARIATUS URBIS Citationes edictales I ROMANA Nullitatis matrimonii (Sposato - Perseo) Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Angelae Perseo, Albano Laziale ( R o m a ) die 14 iulii 1922 natae et in causa de qua supra conventae, eamdem citamus ad comparendum coram Tribunal Secundae Instantiae Vicariatus Urbis (Piazza S. Giovanni in Laterano, 6 - R o m a ) , aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, in diem 14 septembris 1970, bora 12,30, pro concordatione sequentis dubii: An contest de nullitate matrimonii in casu. Ordinarii locorum, parochi, fideles quicumque, notitiam habentes actualis commorationis praedictae dominae Angelae Perseo, curare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur.* Philippus Giannini, V. Officialis Ex aedibus Tribunalis Vicariatus Urbis, die 22 mensis maii a. 1970. Vincentius Di Venanzio, V. Cancellarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de Mme Angele Perseo, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de Deuxième Instance du Vicariat de Eome (Piazza S. Giovanni in Laterano, 6 - Eoma), le 14 septembre 1970, à 12 heures 30, pour concorder le doute ci-dessous rapporté: Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Angele Perseo, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. 470 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II ROMANA Nullitatis matrimonii (Galgano - Pusceddu) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Aldi Pusceddu, Gonnostramatza die 12 februarii 1938 nati et in causa de qua supra conventi, eumdem citamus ad comparendum coram Tribunal Secundae Instantiae Vicariatus Urbis (Piazza S. Giovanni in Laterano, 6 - R o m a ) , aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, in diem 14 septembris 1970, hora 12, pro concordatione sequentis dubii: An constet de nullitate matrimonii in casu. Ordinarii locorum, parochi, fideles quicumque, notitiam habentes actualis commorationis praedicti domini Aldi Pusceddu, curare debent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur.* Philippus Giannini, V. Officialis Ex aedibus Tribunalis Vicariatus Urbis, die 26 mensis maii a. 1970. Vincentius Di Venanzio, V. Cancellarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Aldo Pusceddu, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de Deuxième Instance du Vicariat de Eome (Piazza S. Giovanni in Laterano, 6 - Rome), le 14 septembre 1970, à 12 heures, pour concorder le doute ci-dessous rapporté: Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit Aldo Pusceddu, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Tribunal Vicariatus Urbis all III ROMANA Nullitatis matrimonii (Olivari - Rossi) Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Rosae Mariae Rossi, in causa de qua supra conventae, eandem citamus ad comparendum coram H. S. T., aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, die 21 septembris 1970, bora 9, pro dubii contestatione nullitatis matrimonii, de quo agitur. Ordinarii locorum, parochi, fideles quicumque, notitiam habentes actualis commorationis praedictae dominae Rosae Mariae Rossi, curare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur.* Fidelis Pacchiacucchi, Iudex Instructor Ex aedibus Tribunalis Vicariatus Urbis, die 15 mensis iunii a. 1970. Eosarius Colantonio, V. Cancellarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de Mme Eose Marie Rossi, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal du Vicariat de Rome (Piazza S. Giovanni in Laterano, 6 - Roma) le 21 septembre 1970, à 9 heures, pour concorder le doute ci-dessous rapporté: Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le casi Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Rose Marie Rossi, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 472 Officiale IV ROMANA Nullitatis matrimonii (De Angelis - Bernabei) Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Lilianae Bernabei, R o m a e die 14 ianuarii 1923 natae et in causa de qua supra conventae, eamdem citamus ad comparendum coram Tribunal Primae Instantiae Vicariatus Urbis (piazza S. Giovanni in Laterano, 6 - R o m a ) , aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, in diem 1 octobris 1970, hora 9, pro concordatione sequentis dubii: An constet de nullitate matrimonii in casu, ex capite simulationis totalis, sin minus partialis ob exclusionem boni sacramenti et boni fidei ex parte mulieris conventae et quatenus negative utrum constet de inconsummatione matrimonii. Ordinarii locorum, parochi, fideles quicumque, notitiam habentes actualis commorationis praedictae dominae Lilianae Bernabei, curare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur.* P. E. Canzoneri O. P., Iudex Instructor Ex aedibus Tribunalis Vicariatus Urbis, die 27 mensis maii a. 1970. Vincentius Di Venanzio, V. Cancellarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de Mme Liliana Bernabei, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de Première Instance du Vicariat de Eome (piazza S. Giovanni in Laterano, 6 - Eoma), le 1er octobre 1970, à 9 heures, pour concorder le doute ci-dessous rapporté: Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas, du fait de la simulation totale, ou du moins partielle en raison de V'exclusion du bonum sacramenti et du bonum fidei de la part de la défenderesse, et en cas de réponse négative, conste-t-il de la non-consommation du mariage? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Liliana Bernabei, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Diarium Romanae Curiae 473 DIARIUM ROMANAE CURIAE Lunedì, 25 maggio 1970, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, Sua Eccellenza il Dott. LECKRAZ TEELOCK, primo Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario di Mauritius. Giovedì, 11 giugno 1970, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, Sua Eccellenza il Signor PHILIBERT RAONDRY, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario del Madagascar. Giovedì, 25 giugno 1970, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, Sua Eccellenza il Signor THOMAS V. COMMINS, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario di Irlanda. Sabato, 11 luglio 1970, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, Sua Eccellenza il Signor EEID WILLIE KATENGA-KATJNDA, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario del Malawi. Lunedì, 13 luglio 1970, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in Visita Ufficiale Sua Eccellenza il Dott. WILLY BRANDT, Cancelliere della Repubblica Federale di Germania. Giovedì, 16 luglio 1970, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, Sua Eccellenza il Signor ALFONSO ARZE QUIROGA, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario di Bolivia. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium, Officiale 474 SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI ha nominato: 26 maggio 20 giugno 23 » 6 luglio 7 » 16 » 1970. Il Eev. Mons. Gentile Luigi, Assistente della Nunziatura Apostolica in Brasile. » S. E. Revma Mons. Del Mestri Guido, Arcivescovo titolare di Tuscamia, Pro-Nunzio Apostolieo in Canada. » S. E. Revma Mons. Uhac Giuseppe, Pro-Nunzio Apostolico nel Pakistan. » S. E. Revma Mons. Martini Carlo, Arcivescovo tit. di Abari, Delegato Apostolico nel Messico. » Mons. Petti Antonio, Assistente della Nunziatura Apostolica in Francia. » Mons. Sanz Villalba Sotero, Nunzio Apostolico in Cile. Il Santo Padre Paolo VI ha nominato Membri del Segretariato per V Unione dei Cristiani: 19 giugno » » » » » » » » » » 1970. S. E. Revma il Sig. Cardinale Parecattil Giuseppe, Arcivescovo di Ernakulam (India). » S. E. Revma il Sig. Cardinale Gouyon Paolo, Arcivescovo di Rennes (Francia). » S. E. Revma Mons. Ddungu Adriano, Vescovo di Masaka (Uganda). » S. E. Revma Mons. Martensen Hans L., Vescovo di Copenhagen (Danimarca). » S. E. Revma Mons. Brivá-Mirabent Antonio, Vescovo di Astorga (Spagna). » S. E. Revma Mons. Antaki Paolo, Vicario Patriarcale melchita di Alessandria d'Egitto (Repubblica Araba Siriana). Il Santo Padre Paolo VI ha confermato nell'ufficio di Membro del Segretariato per V Unione dei Cristiani: 19 giugno » » » » » » » » 1970. S. E. Revña il Sig. Cardinale Jaeger Lorenzo, Arcivescovo di Paderborn (Germania). » S. E. Revma Mons. Hermaniuk Massimo, Metropolita di Winnipeg degli Ucraini (Canada). » S. E. Revma Mons. Ramamantoanina Gilberto, Arcivescovo di Fianarantsoa (Madagascar). » S. E. Revma Mons. Helmsing Carlo H., Vescovo di Kansas City (U.S.A.). » S. E. Revmo Mons. De Smedt Emilio Giuseppe M., Vescovo di Bruges (Belgio). Diarium Romanae Curiae 19 giugno 1970. » » » » » » » » » 475 S. E. Revma Mons. Hart Guglielmo Andrea, Vescovo di Dunkeid (Gran Bretagna). S. E. Revma Mons. Lamont, Daniele R., Vescovo di Unitali (Rodhesia). S. E. Revma Mons. Primeau Ernesto, Vescovo di Manchester (U.S.A.). S. E. Revma Mons. Holland Tommaso, Vescovo di Salford (Gran Bretagna). Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato: 27 giugno 6 16 luglio » 1970. L'Emo Signor Cardinale De Furstenberg Massimiliano, Prefetto della S. Congregazione per le Chiese Orientali, Membro della S. Congregazione per la Dottrina della Fede. » Mons. Astorri Angelo, Capo Ufficio della Saera Congregazione per i Vescovi. » Mons. Francia Ennio, Membro della Commissione per la tutela dei monumenti storici ed artistici della Santa Sede. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato: Protonotari 13 » » 4 30 21 28 29 31 14 » 26 9 giugno » » agosto ottobre gennaio » » » febbraio » » aprile 1969. » » » » 1970. » » » » » » » Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Apostolici soprannumerari: Colagioia Pasquale (Buffalo). Holbel Silvestro (Buffalo). McMahon Giovanni (Buffalo). Gauci Paolo (Baton Rouge). O'Donnell Enrico (Steubenville). Nolan Patrizio (S. Augustine). Droste Giuseppe (Paderborn). Pascarella Biagio (Acerra). Arthur Robert (Washington). Fegarido Melezio (Jaro). Fang Cosma (Nueva Segovia). Fagiolo Bruno (Segni). Conti Giorgio (Roma). Prelati d'onore di Sua Santità: 13 giugno » » » » » » » » » » » » 16 » » » 1969. » » » » » » » » Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Conniff Giovanni Giuseppe (Buffalo). Fenice Carlo Giuseppe (Buffalo). Hammerl Leone (Buffalo). Kelliher Franklin Maurizio (Buffalo). Meloch Ceslao Antonio (Buffalo). Stelmaeh Giuseppe Giovanni (Buffalo). Wlodarczak Francesco Saverio (Buffalo). Dempsey Giovanni Giuseppe (Buffalo). Duggan Roberto Daniele (Buffalo). 476 16 » » 14 18 » » » » » » » 25 » » » » 27 » » » » » » » » » 4 » » 18 9 20 20 11 » » » » » » » 3 il » » » » » Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale giugno 1969. Mons. Grant Guglielmo (Buffalo). » » Mons. Healy Giacomo Antonio (Buffalo). » » Mons. Snyder Guglielmo Giuseppe (Buffalo). luglio » Mons. Feghali Giuseppe (Esarcato Maronita U.S.A.). » » Mons. Baer Edoardo Giovanni (San Diego). » » Mons. Clavin Guglielmo (San Diego). » » Mons. Dickie Giovanni Andrea (San Diego). » » Mons. Doxie Donaldo Francesco (San Diego). » » Mons. Eagen Isacco Brent (San Diego). » » Mons. O'Donoghue Giacomo Filippo (San Diego). » » Mons. O'Toole Tommaso Giuseppe (San Diego). » » Mons. Eegan Giacomo Patrizio (San Diego). » » Mons. Broderick Cristoforo (Fall River). » » Mons. Chabot Gerardo (Fall River). » » Mons. Considine Arturo (Fall River). » » Mons. Gleason Giacomo (Fall River). » » Mons. Souza Maurizio (Fall River). » » Mons. Arpie Roberto (New York). » » Mons. Brennan Francesco (New York). » » Mons. Duffy Francesco (New York). » » Mons. Flynn Daniele (New York). » » Mons. Gillen Giovanni (New York). » » Mons. Me Carthy Giovanni (New York). » » Mons. Murphy Giuseppe (New York). » » Mons. O'Brien Cornelio (New York). » » Mons. Rossbach Giorgio (New York). » » Mons. Skelly Roberto (New York). agosto » Mons. Kiernan Roberto Donaldo (Atlanta). » » Mons. Donough Giovanni Francesco (Atlanta). » » Mons. Stapleton Giovanni Doyle (Atlanta). » » Mons. Schierse Paolo (Wilmington). settembre » Mons. Kayihura Crisologo (Kibungo). ottobre » Mons. Chromoga Eugenio (Parma dei Ruteni). novembre » Mons. Rademacher Glen (Los Angeles). dicembre » Mons. Adams Raimondo Alberto (Burlington). » » Mons. Connor Tommaso Enrico (Burlington). » » Mons. Dussault Giuseppe Ormida (Burlington). » » Mons. Horan Giacomo Edoardo (Burlington). » » Mons. Powers Roberto Giovanni (Burlington). » » Mons. Sutfin Edoardo Giuseppe (Burlington). » » Mons. Honan Daniele Giuseppe (Portland). » » Mons. Loidl Francesco (Wien). gennaio 1970. Mons. Orzel Giovanni Francesco (Burlington). » » Mons. Cunningham Patrizio H. (S. Agostino USA). » » Mons. Danaher Timoteo Leone (S. Agostino USA). » » Mons. Danaher Mortimer (S. Agostino USA). » » Mons. Gray Dionisio Patrizio (S. Agostino USA). » » Mons. Hegarty Daniele Celso (S. Agostino USA). » » Mons. Heslin Giacomo Giuseppe (S. Agostino USA). Diarium Romanae Curiae 21 gennaio » » 29 31 4 febbraio 13 14 5 marzo 22 3 aprile 1970. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Monr. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. 477 Kohls Eugenio Clarenee Giuseppe (S. Agostino USA). Lenihan Giovanni Giuseppe (S. Agostino USA). Madden Patrizio Maria (S. Agostino USA). Canfora Tommaso (Acerra). Mester Stefano (Eger). Unger Francesco (Graz-Seckau). Grossmann Antonio (Rottenburg). Herré Antonio (Rottenburg). Awalt Guglielmo J. (Washington). Bailey Giovanni L. (Washington). Baroni Geno (Washington). Canili Raimondo P. (Washington). Christopher Martino W. (Washington). Coady Leone J. (Washington). Corbett D. Giuseppe (Washington). Coyne Giuseppe B. (Washington). Cremona Carlo M. (Washington). Di Nardo Raimondo A. (Washington). Echle Enrico A. (Washington). Gillen Giacomo G. (Washington). Hann J. Gilberto (Washington). Kuehner Radolfo J. (Washington). Lyons Tommaso W. (Washington). Meyer Paolo E. (Washington). Murphy Giovanni J. (Washington). Quinn W. Luigi (Washington). Me Grattan Tommaso (Down and Connar). Uylenbroeck. Marcello (Mechelen-Brussel). Heuser Adolfo (Essen). Abraham Nicola P. (Alba Julia). Baràth Adalberto (Alba Julia). David Ladislao (Alba Julia). Ferencz Beniamino (Alba Julia). Fuchs Gabriele (Alba Julia). Huber Giuseppe (Alba Julia). Jakab Antonio (Alba Julia). Làszlo Ignazio (Alba Julia). Lèstyàn Francesco (Alba Julia). Vasvàri Aladaro (Alba Julia). Yeress Ernesto (Alba Julia). Tyukodi Michele (Statu Mare). Guglielmi Mario (Ventimiglia). Bielecki Sigismondo (Warszawa). Kliszko Michele (Warszawa). Piorkowski Bronislao (Warszawa). Wierzejski Stanislao (Warszawa). Wojewodzki Michele (Warszawa). Kuczkowski Nicola (Cracovia). 478 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Cappellani di Sua Santità: 13 » » » » » 14 » » 27 9 8 15 3 » » 3 21 » 28 » » » » » 29 31 » » » » » » 7 8 » 14 » » » » 5 » » 27 3 giugno 1969. Mons. Caligiuri Antonio Giacomo (Buffalo). » » Mons. Hammerl Paolo Carlo (Buffalo). » » Mons. Juenker Paolo Renow (Buffalo). » » Mons. McCarthy Giacomo Tommaso (Buffalo). » » Mons. Trevett Cirillo I. (Buffalo). » » Mons. Zielinski Alano Antonio (Buffalo). luglio » Mons. Abi îTader Giuseppe (Esarcato Maronita USA). » » Mons. Chedid Giovanni (Esarcato Maronita USA). » » Mons. Eid Pietro (Esarcato Maronita USA). » » Mons. Smith Raimondo (New York). settembre » Mons. Kazubwenge Amabile (Kibungo). novembre » Mons. Willam Francesco Michele (Feldkirch). » » Mons. Doesburg Marino Giovanni (Utrecht). dicembre » Mons. Balzan Hartwig (Wien). » » Mons. Kratzl Helmut (Wien). » » Mons. Kunter Flaviano (Wien). gennaio 1970. Mous. Gidonszewski Emilio (Aüatuya). » » Mons. Dawson Giuseppe Lynn (S. Agostino USA). » » Mons. Gannon Michele Valentino (S. Agostino USA). » » Mons. Amon Carlo (Graz-Seckau). » » Mons. Harnoncourt Filippo (Graz-Seckau). » » Mons. Lafer Goffredo (Graz-Seckau). » » Mons. Otter Michele (Graz-Seckau). » » Mons. Parizek Giovanni (Graz-Seckau). » » Mons. Becker Giuseppe (Paderborn). » » Mons. Giglio Clemente (Acerra). » » Mons. Curlin W. Giorgio (Washington). » » Mons. Donoghue Giovanni F. (Washington). » » Mons. Farrell Guglielmo F. (Washington). » » Mons. Gerhardt Bernardo C. (Washington). » » Mons. Kuhn Giovanni (Washington). » » Mons. Montgomery Giacomo F. (Washington). » » Mons. O'Donnell Guglielmo F. (Washington). febbraio » Mons. Bufimi Eliseo (Como). » » Mons. Guido Ernesto (S. Marco e Bisignano). » » Mons. Siciliano Francesco (S. Marco e Bisignano). » » Mons. Hengst Giuseppe (Essen). » » Mons. Schulte-Berge Ferdinando (Essen). » » Mons. Birck Benedetto (Bottenburg). » » Mons. Breucha Ermanno (Rottenburg). » » Mons. Spindler Mattia (Rottenburg). marzo » Mons. Dukàt Giuseppe (Alba Julia). » » Mons. Eröss Ludovico (Alba Julia). » » Mons. Vitàlyos Biagio (Alba Julia). » » Mons. Purney Vilfredo (Westminster). aprile » Mons. Kowalski Stanislao (Krakow). Diarium Romanae Curiae 479 1970. Mons. Fontanarosa Raffaele (Matera). Mons. Contran Alfredo (Padova). Mons. Gambasin Angelo (Padova). Mons. Restiglian Marco (Padova). Mons. Zaramella Pietro (Padova). Mons. Grandoni Lucio (Todi). Mons. Giovannetti Luciano (Arezzo). Mons. Filippetto Eugenio (Concordia). Mons. Casciamini Pietro (Sansepolcro). Mons. Canciani Licinio (Udine). Mons. De Marco Augusto (Udine). Mons. Pedretti Giacomo (Brescia). Mons. Dybowski Micislao (Warszawa). ONORIFICENZE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha conferito La Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa: 18 dicembre 1969. Al sig. Sugranyes de Franch Raimondo (Lousanne, Genève et Fribourg). 3 gennaio 1970. Al sig. Morandi Wörmes (Rieti). La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa: 13 ottobre 1969. Al sig. Van der Rallen Villibrordo Alberto Maria (Haarlem). » » » Al sig. Bubani Morsiani Angelo (Imola). » » » Al sig. Spandi Giorgio (Wien). » 25 » Al sig. Charaoui Antonio (Alep dei Melchiti). » » » Al sig. Tabet Leone (Alep dei Melchiti). » Al sig. Gonella Gianfranco (Bergamo). 13 novembre 29 » » Al sig. Baldi Beniamino (Faenza). » » » Al sig. Piccinini Augusto (Faenza). » 3 dicembre Al sig. Di Quattro Giorgio (Ragusa). » 5 » Al sig. Annesto Buz Alessandro (Spagna). 6 » » Al sig. Anselmi Giovanni Battista (Treviso). 3 gennaio 1970. Al sig. Foglia Ermes (Parma). » » » Al sig. De Mucci Nicola (Roma). » » » Al sig. Zanella Giuseppe (Verona). » » 31 Al sig. Bolognesi Angelo (Forlì). » 4 febbraio Al sig. Jorio Domenico (Roma). Il Cavalierato dell'Ordine di san Silvestro Papa: 14 luglio 1969. Al » 18 settembre Al » » » Al » » Al » sig. sig. sig. sig. Somerville Arturo (Leeds). Avellan Emanuele (Caracas). Brandt De Castro Enrico (Caracas). Delgado Francesco (Caracas). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 480 18 settembre 1969. Al sig. Striago Pérez Teodoro (Caracas). » » » Al sig. Negron Nestore Luigi (Caracas). » » » Al sig. Tello Berrizbeitia Raimondo Edoardo (Caracas). 20 ottobre » Al sig. Mertens Francesco (Malines-Bruxelles). » » » Al sig. Trempont Giacomo (Malines-Bruxelles). 10 novembre » Al sig. Marouard Andrea [Francia). 25 » » Al sig. Bellini Riziéri (Siena). 29 » » Al sig. Guerra Giovanni (Faenza). » » » Al sig. Pelliconi Egisto (Faenza). 23 gennaio 1970. Al sig. Parrone Filippo (Foligno). » » » Al sig. Pelucca Samuele (Perugia). » » » Al sig. Ciccolini Giulio (Roma). NECROLOGIO 21 maggio 7 giugno 8 » 13 » 21 » 26 » 29 4 5 9 » 24 » luglio » » » » 1970. » » » » » Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. » » » » » » Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Olano y Urteaga León Angel, Vescovo tit. di Lagina. De Cooman Louis, Vescovo tit. di Tacia Montana. Chellucci Ireneo, Vescovo di Montalcino. Dudziec Piotr, Vescovo tit. di Camuliana. Spülbeck Otto, Vescovo di Meissen. Niedhammer Matthew Aloysius, Vescovo tit. di Caloe, Vicario Apostolico di Bluefields. Gomes Junqueira Daniel, Vescovo di Nova Lisboa. Basoli Lorenzo, Vescovo di Ogliastra. Hayes Ralph Leo, Vescovo tit. dì Naraggara. Tigga Stanislaus, Vescovo di Raigarh-Ambikapur. Dougherty Joseph, Vescovo tit. di Aitino. Burke John, Vescovo tit. di Bononia. An. et vol. LXII 31 Augusti 1970 N. 8 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI IN SOLLEMNI CANONIZATIONE Beati Ioannis de Avila, Presbyteris Confessoris, die XXXI mensis Maii a. MCMLXX, dominica secunda post Pentecosten, in Basilica Vaticana peracta. Ad postulationem factam, per Advocatum Sacri Consistorii, a Viro Eminentissimo Paulo S. B. E. Card. Bertoli, Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum Praefecto, B. D. Villelmus Zannoni, Secretariae Status Praelatus, Sanctitatis Suae nomine haec respondit: « E peroratione, quae a vobis nunc coram Summo Pontifice scite diserteque habita est, Sanctitas Sua habet profecto unde praeclaram suam confirmet opinionem de sanctitate Beati Joannis ab Avila, et opportunum existimet excelsum h o c christianae perfectionis exemplum universis Catholicae Ecclesiae filiis ad imitandum proponere. Consentaneum sane est, ut qui ad sanctitatis fastigia mire alios perduxit, quorum nomina in Sanctorum album iam relata sunt, et ipse sollemni Ecclesiae iudicio in eorum numerum aggregetur; eo magis quod eius scripta, caelesti sapientia referta, eiusque gesta ac virtutes post quattuor exacta saecula salutiferam adhuc vim retineant, adeo ut ipse veluti lucerna ardens nostrae aetatis hominibus praelucere, eorumque mentes ad caelestia desideria erigere posse videatur. Eacile igitur intellegere licet, quantopere Sanctitas Sua communi desiderio atque exspectationi satisfacere cupiat, et quantopere gaudeat hanc veluti n o v a m gemmam inserere in diadema, quo refulget catholica Hispania, quae omni tempore Sanctorum mater exstitit fecundissima. 31 - A . A . S. Acta Apostolicae 482 Sedis - Commentarium Officiale Attamen quia de negotio agitur quod cum inerranti suo magisterio arcte coniungitur, Beatissimus Pater, antequam exspectatissimam sententiam pronuntiet, vult, ex tradito B o m a n a e Ecclesiae more, uberiorem superni luminis copiam a D e o impetrare; quare Ipse nos omnes enixe adhortatur, quotquot adsumus in hac Petriana Basilica, ut h o c ipsum lumen menti suae nostris supplicibus precibus imploremus ». Post cantatas nis formulam Sanctorum Litanias, sollemniter Summus Pontifex hanc canonizatio- pronuntiavit: Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini nostri Iesu Christi, beatorum apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, Beatum Ioannem de Avila presbyterum Sanctum esse decernimus et definimus. In nomine Patris £g et Filii gj et Spiritus Sancti. Amen. Post lectum Evangelium, a Summo Pontifice haec habita est HOMILIA Ringraziamo Iddio che, mediante questa esaltazione del Beato Giovanni d'Avila allo splendore della santità, offre alla Chiesa universale l'invito allo studio, all'imitazione, al culto, all'invocazione d'una grande figura di Sacerdote. Lode sia all'Episcopato Spagnolo, che, non pago della proclamazione, fatta dal nostro Predecessore di venerata memoria Pio XII, del titolo, attribuito all'apostolo dell'Andalusia, cioè al medesimo Beato Giovanni d'Avila, di Protettore speciale del Clero diocesano di Spagna, ha sollecitato da questa Sede Apostolica la sua canonizzazione, trovando, sia nella nostra Sacra Congregazione per le cause dei Santi, che nella nostra stessa persona, le migliori e meritate disposizioni ad atto celebrativo di tanta importanza. E voglia Iddio che questa elevazione del Beato Giovanni d'Avila nell'albo dei Santi, nella schiera gloriosa dei figli della Chiesa celeste, valga ad ottenere alla Chiesa pellegri- Acta Pauli Pp. VI 483 nante in terra un intercessore nuovo e potente, un maestro di vita spirituale, provvido e sapiente; un rinnovatore esemplare di vita ecclesiastica e di costume -cristiano. E questo nostro voto sembra esaudito dal raffronto storico dei tempi, nei quali visse ed operò il Santo, con i tempi nostri; raffronto di due periodi certamente molto diversi fra loro, i quali, per altro, presentano analogie non tanto nei fatti, quanto piuttosto in alcuni princìpi ispiratori, sia delle vicende umane di allora, sia di quelle presenti: risveglio, ad esempio, di energie vitali e crisi di idee, fenomeno questo proprio del Cinquecento e proprio del nostro secolo ventesimo; e tempo di riforme e di discussioni conciliari quello, come lo è questo che stiamo vivendo. E parimente sembra provvidenziale che sia rievocata ai nostri giorni la figura del Maestro Avila per i tratti caratteristici della sua vita sacerdotale, i quali conferiscono a questo Santo un pregio singolare e sempre apprezzato dal gusto contemporaneo, quello dell'attualità. San Giovanni d'Avila è un Sacerdote, che per molti riguardi possiamo dire moderno, specialmente per la pluralità degli aspetti, che la sua vita offre alla nostra considerazione e perciò alla nostra imitazione. Non indarno egli è già stato offerto al Clero Spagnolo, come suo modello esemplare e celeste tutore. Noi pensiamo ch'egli può essere onorato come tipo polivalente da ogni Prete dei giorni nostri, nei quali, si dice, che il Sacerdozio stesso soffre d'una crisi profonda; una « crisi d'identità », quasi che sia la natura, sia la missione del Sacerdote non abbiano ora motivi sufficienti per giustificare la loro presenza in una società, come la nostra, sconsacrata e secolarizzata. Ogni Prete, che dubitasse della propria vocazione, può avvicinare il nostro Santo ed avere una risposta rassicurante. Come ogni studioso, incline a ridurre la figura del Sacerdote entro gli schemi d'una sociologia profana ed utilitaria, guardando quella di Giovanni d'Avila, avrebbe di che modificare i suoi giudizi riduttivi e negativi circa la funzione del Sacerdote nel mondo moderno. Acta Apostolicae 484 Sedis - Commentarium Officiale Giovanni è un uomo povero e modesto, di propria elezione. Non è nemmeno sostenuto dall'inserzione nei quadri operativi dell'ordinamento canonico; non è parroco, non è religioso; è un semplice prete, di scarsa salute e di più scarsa fortuna dopo i primi esperimenti del suo ministero: subisce subito la prova più amara che possa essere inflitta ad un apostolo fedele e fervoroso; quella d'un processo, con relativa detenzione, per sospetto d'eresia, come allora si usava. Egli non ha nemmeno la fortuna di potersi sostenere abbracciando un grande ideale avventuroso; voleva partire missionario per le terre americane, le « Indie » occidentali allora recentemente scoperte; ma non gliene è dato il permesso. Ma Giovanni non dubita. Ha la coscienza della sua vocazione. Ha la fede nella sua elezione sacerdotale. Una introspezione psicologica della sua biografia ci porterebbe a individuare in questa certezza della sua « identità » sacerdotale la sorgente del suo impavido zelo, della sua fecondità apostolica, della sua sapienza di lucido riformatore della vita ecclesiastica e di squisito direttore di coscienza. San Giovanni d'Avila insegna almeno questo, e soprattutto questo al Clero del nostro tempo, di non dubitare dell'essere suo: Sacerdote di Cristo, ministro della Chiesa, guida ai fratelli. Egli avverte profondamente ciò che oggi alcuni Sacerdoti e molti Alunni nei Seminari non comprendono più come un dovere corroborante e un titolo specifico alla qualificazione ministeriale nella Chiesa, la propria definizione — chiamiamola pure sociologica — desunta da quella che, come servo di Gesù Cristo, e come apostolo San Paolo dava di sé: « Segregato per annunciare il Vangelo di Dio ». Questa segregazione, questa specificazione, ch'è poi quella d'un organo distinto e indispensabile per il bene d'un intero corpo vivente è oggi la prima nota del sacerdozio cattolico ad essere discussa e contestata anche da motivi, spesso per sé nobili e sotto certi aspetti ammissibili; ma quando essi L 2 1 Rom. 2 Cfr. 1 Cor., 12, 16 ss. 1,1. Acta Pauli Pp. VI 485 tendono a togliere questa « segregazione », ad assimilare lo stato ecclesiastico a quello laico e profano, e a giustificare nell'eletto l'esperienza della vita mondana col pretesto ch'egli non dev'essere da meno d'ogni altro uomo, facilmente spingono l'eletto fuori dal suo cammino e fanno facilmente del prete un uomo qualunque, un sale senza sapore, un inabile al sacrificio interiore, e un destituito dalla potenza di giudizio, di parola e di esempio, proprio d'un forte, d'un puro, d'un libero seguace di Cristo. La parola tagliente ed esigente del Signore: « Chiunque, dopo aver messo la mano all'aratro, volge indietro lo sguardo, non è idoneo al regno di Dio, era penetrata profondamente in questo singolare Sacerdote, che nella totalità del suo dono a Cristo ritrovò centuplicate le sue energie. La sua parola di predicatore divenne potente e risuonò rinnovatrice. San Giovanni d'Avila può essere ancor oggi maestro di predicazione, tanto più degno d'essere ascoltato e imitato quanto meno indulgente agli artifìci oratori e letterari del suo tempo, e quanto più abbeverato di sapienza attinta alle fonti bibliche e patristiche. La sua personalità si manifesta e grandeggia nel ministero della predicazione. E, cosa apparentemente contraria a tale sforzo di parola pubblica ed esteriore, Avila conobbe l'esercizio della parola personale e interiore, propria del ministero del sacramento della penitenza e della direzione spirituale. E forse ancor più in questo ministero paziente e silenzioso, estremamente delicato e prudente, la personalità di lui eccelle su quella dell'oratore. Il nome di Giovanni d'Avila è legato alla sua opera più significativa, la celebre opera Audi, filia, ch'è libro di magistero interiore, pieno di religiosità, di esperienza cristiana, di umana bontà. Precede la Filotea, opera, in certo senso analoga, d'un altro Santo, Francesco di Sales, e tutta una letteratura di libri religiosi, che daranno profondità e sincerità alla formazione spirituale cattolica dal Tri3 Lc. 9, 62. Acta Apostolicae 486 Sedis - Commentarium Officiale dentino fino ai nostri giorni. Anche in questo Avila è esemplare maestro. E quante altre sue virtù potremmo ricordare a nostra edificazione! Avila fu scrittore fecondo. Aspetto anche questo che lo avvicina a noi mirabilmente e ci offre la sua conversazione, quella d'un Santo. E poi l'azione. Un'azione varia e instancabile: corrispondenza, animazione di gruppi spirituali, di sacerdoti specialmente, conversione di anime grandi, come Luigi di Granada, suo discepolo e suo biografo, e quali i futuri Santi Giovanni di Dio e Francesco Borgia, amicizia con gli spiriti magni del suo tempo, quali Sant'Ignazio e Santa Teresa, fondazione di Collegi per il Clero e per la gioventù. Una grande figura davvero. Pero donde nuestra atención querría detenerse particularmente es en la figura de reformador o, mejor, de innovador, que es reconocida a San Juan de Avila, Habiendo vivido en el período de transición, lleno de problemas, de discusiones y de controversias que precede al Concilio de Trento, e incluso durante y después del largo y grande Concilio el Santo no podía eximirse de tomar una postura frente a este gran acontecimiento. No pudo participar personalmente en él a causa de su precaria salud; pero es suyo un Memorial, bien conocido, titulado: Reformación del Estado Eclesiástico (1551, seguido de un apéndice: Lo que se debe avisar a los Obispos), que el Arzobispo de Granada, Pedro Guerrero, hará suyo en el Concilio de Trento, con aplauso general. Del mismo modo, otros escritos como: Causas y remedios de las herejías,* demuestran con qué intensidad y con cuáles designios Juan de Avila participó en el histórico acontecimiento: del mismo claro diagnóstico déla gravedad de los males que afligían la Iglesia en aquel tiempo se trasluce la lealtad, el amor y la esperanza. Y cuando se dirige al Papa y a los Pastores de la Iglesia !qué sinceridad evangélica y devoción filial, qué 4 Memorial Segundo, 1561. Acta Palili Pp. VI 487 fidelidad a la tradición y confianza en la constitución intrínseca y original de la Iglesia y qué importancia primordial reservada a la verdadera fe para curar los males y prever la renovación de la Iglesia misma! « Juan de Avila lia sido, en cuestión de reforma, como en otros campos espirituales, un precursor; y el Concilio de Trento lia adoptado decisiones que él había preconizado mucho tiempo antes ». Pero no ha sido un crítico contestador, como hoy se dice. Ha sido un espíritu clarividente y ardiente, que a la denuncia de los males, a la sugerencia de remedios canónicos, ha añadido una escuela de intensa espiritualidad (el estudio de la Sagrada Escritura, la práctica de la oración mental, la imitación de Cristo y su traducción española del libro del mismo nombre, el culto de la Eucaristía, la devoción a la Santísima Virgen, la defensa del sacro celibato, el amor a la Iglesia aún cuando algún ministro de la misma fue demasiado severo con él...) y ha sido el primero en practicar las enseñanzas de su escuela. Una grande figura, repetimos, también ella hija y gloria de la tierra de España, de la España católica, entrenada a vivir su fe dramáticamente, haciendo surgir del seno de sus tradiciones morales y espirituales, de tanto en tanto, en los momentos cruciales de su historia, el héroe, el sabio, el Santo. Pueda este Santo, que ísTós sentimos la alegría de exaltar ante la Iglesia, serle favorable intercesor de las gracias que ella parece necesitar hoy más: la firmeza en la verdadera fe, el auténtico amor a la Iglesia, la Santidad de su Clero, la fidelidad al Concilio, la imitación de Cristo tal como debe ser en los nuevos tiempos. Y pueda su figura profética, coronada hoy con la aureola de la santidad, derramar, sobre el mundo la verdad, la caridad, la paz de Cristo. 5 5 8. Charprenet, p. 56. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 488 IN SOLLEMNI CANONIZATIONE Beati Nicolai Tavelic et sociorum martyrum ex ordine Fratrum Minorum, die XXI mensis Iunii a. MCMLXX, dominica quinta post Pentecosten, in Basilica Vaticana peracta. Ad postulationem factam, per Advocatos Sacri Consistorii, a Viro Emi- nentissimo Paulo S. B. E. Card. Bertoli, Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum Praefecto, latus, Sanctitatis B. B. Suae nomine Villelmus Zannoni, Secretariae Status Prae- haec respondit: « Catholicae Ecclesiae sollemne semper fuit, inde a primaeva aetate, eos filios summa veneratione prosequi studioseque in exemplum proponere, qui pro christiana fide immortalem martyrii palmam gloriosa morte consecuti sunt. Ut enim Concilium Oecumenicum Vaticanum Secundum praeclare docet, « martyrium, quo discipulus Magistro pro mundi salute mortem libere accipienti assimilatur, Eique in effusione sanguinis conformatur, ab Ecclesia eximium donum supremaque probatio caritatis aestimatur ». x Hinc manifesto patet, quanti faciat Eomanus Pontifex vota, quae per vos Ipsi exhibita sunt, ut scilicet Beato Martyri Nicolao Tavelié, aliisque tribus in passione sociis, quorum causas digne perorastis, summi sanctitatis honores decernantur. Item facile intellegere est, quantopere exoptet Sanctitas Sua exspectationi satisfacere omnium, quotquot sunt in huius Petrianae Basilicae maiestate, quique eventum faustissimum, quod iam instat, flagranti desiderio praestolantur. Quamquam enim sex iam saecula transacta sunt, ex quo hi militantis Ecclesiae athletae mortem pro Christi nomine fortiter obierunt, lux, quae ex eorum martyrio orta est, adhuc splendidissima refulget, eorumque invictae fortitudinis exemplum adhuc v i m habet, ut nostrae aetatis homines salutariter permoveat, atque ad arduum ingrediendum virtutis iter, et ad apostolicos suscipiendos labores — suo etiam profuso sanguine — torpentes animos invitet. Verumtamen Beatissimus Pater, cum tanti ponderis causa agatur, nihil vult ex iis desiderari rebus rationibusque, quibus Apostolica Sedes 1 Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 42. Acta Pauli Pp. VI 489 ex peculiari more institutoque suo, gravia eiusmodi negotia tractare solet. Quare antequam inviolabile auctoritatis suae oraculum proferat, Sanctitas Sua enixe adhortatur omnes, ut secum admoveant supplices Deo preces, interposito Deiparae Virginis patrocinio totiusque Curiae caelestis, ad supernae lucis copiam menti suae uberius impetrandam ». Post cantatas zationis formulam Sanctorum sollemniter Litanias, Summus Pontifex liane canoni- pronuntiavit: Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini nostri Iesu Christi, beatorum apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, beatos Nicolaum Tavelié, Deodatum de Euticinio, Stephanum de Cuneo, Petrum de Narbona, fratres Ordinis Minorum, Sanctos esse decernimus et definimus. In nomine Patris £g et Filii £g et Spiritus £g Sancti. Amen. Post lectum Evangelium, a Summo Pontifice haec habita est. HOMILIA Ecco riconosciuta la gloria della santità a Nicola Tavelié di Sebenico, in Croazia, ed ai suoi compagni Deodato « de Euticinio », della Provincia di Aquitania, Pietro da Narbona, della Provincia di Provenza, e Stefano da Cuneo, della Provincia di Genova, tutti della Famiglia Eeligiosa dei Frati Minori di San Francesco; già venerato il primo col titolo di beato (1881), e non meno competente agli altri suoi soci per averne condiviso la vocazione e l'eroica sorte del martirio, il 14 novembre dell'anno 1391 (al tempo di Papa Bonifacio IX, Tomacelli, durante lo scisma d'Occidente). Vengono alle nostre labbra le parole di San Cipriano ai Martiri: « Esulto di letizia e di compiacenza, o fortissimi e beatissimi fratelli, riconoscendo la vostra fede e il vostro coraggio; la madre Chiesa è fiera di voi... Come cantare le vostre lodi, o fratelli Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 490 Officiale valorosi? La forza del vostro animo e la perseveranza della vostra fede con quale elogio posso io celebrare? »Noi siamo particolarmente felici d'aver potuto proclamare la santità di questi martiri della fede, avendo così convalidato di fronte alla Chiesa intera il culto, che fino dal tempo della loro tragica e beata morte era a loro attribuito, a Nicola Tavelic in modo speciale, per merito dei suoi concittadini di Sebenico e dei suoi connazionali, dai quali fu sempre fedelmente conservata memoria di lui, e fu sempre circondata di pietà e di onore. Ê così compiuto un voto a lungo con tenace speranza nutrito. Sono passati cinque secoli dal martirio di Nicola Tavelic e dei suoi soci. Sorge spontanea la domanda: come mai la Chiesa ha tanto tardato a canonizzare la loro eroica virtù? Lo studio delle circostanze mediante le quali fu consumato il loro martirio, fu tramandato il loro ricordo, fu autorizzato in pratica e in diritto il culto del beato Nicola, e fu ripreso l'esame della sua causa, può dare la risposta a questa ovvia questione; ma è studio complesso e che presenta un aspetto caratteristico, di non facile interpretazione. Narra la storia che Nicola Tavelic ed i suoi compagni furono martiri volontari, i quali, più che subire l'orrendo supplizio a loro inflitto, ad esso si esposero. Siamo a Gerusalemme, al tempo dell'occupazione musulmana, in un periodo di relativa tregua, se allora i Francescani potevano risiedere nella città. I quattro Frati, protagonisti della tragica avventura missionaria, sono mossi da una duplice intenzione: quella di predicare la Fede cristiana confutando coraggiosamente, non certo forse cautamente e saggiamente, la religione di Maometto; e quella di sfidare e provocare il rischio del sacrifìcio della loro vita. È vero martirio? Già il grande dottore di questa materia, Papa Benedetto XIV, nella sua opera magistrale « De servorum Dei beatificatione et beatorum canonizatione », si era posto il 1 1 Bp. V I I I ; PL 4, 251-252. 491 Acta Pauli Pp. VI problema per risolverlo, in conformità alla dottrina consueta, in senso negativo: se il martino è provocato intenzionalmente, non è vero martino. Papa Lambertini, celebre per i suoi frizzi salaci, ci avverte che non bisogna stuzzicare il can che dorme. Sorge allora una quantità di problemi. La tradizione storica della Chiesa non vanta forse altre figure di martiri volontari? Sant'Ignazio d'Antiochia, questa luminosissima figura di martire all'inizio del secondo secolo, non supplica forse i cristiani di Boma di non impedire il suo previsto martirio? Nessuna voce è più alta e lirica della sua, per perorare la sua immolazione. Io sono frumento di Dio, egli scrive con patetica veemenza, oh! ch'io sia macinato dai denti delle fiere, affinché io diventi pane puro di Cristo. « Lasciate che io sia imitatore della passione del mio Dio... ogni mio desiderio è ormai crocifìsso... ». Non ci ricorda poi il nostro Martirologio i nomi di Martiri, che spontaneamente si lanciano alla morte per causa degna di qualificarli tali? S. Apollonia ad esempio (9 febbraio); S. Pelagia, elogiata da S. Ambrogio ecc. Yi è poi tutta una letteratura che esorta al martirio, da Tertulliano in poi. Ma per il caso nostro abbiamo un testo, che forse è determinante per la spiegazione della psicologia di Tavelié e dei suoi compagni; ed è desunto dalla regola stessa di San Francesco. Yale la pena di citarlo. « I frati che, per amore di Cristo, vanno in missione fra gli infedeli, possono comportarsi in due diverse maniere. Una di queste consiste nel non mai mettersi a discutere con gli infedeli e nell'essere umilmente sottomessi a tutte le creature per (amor di) Dio, dimostrando in tal modo d'essere cristiani. L'altra maniera è questa: quando i frati conosceranno che è volontà di Dio annunziare agli infedeli la parola divina, lo facciano, invitandoli a credere alla Santissima Trinità, a farsi bat2 3 4 5 2 Cfr. ib., lib. I I I , c. 17, n. 4. 3 C. IV-V, etc. * De Virg. I I I ; 9 giugno. 5 Cfr. 1 Petr. 11, 13. 492 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tezzare e a divenire cristiani. Ma bisogna che i frati si ricordino sempre di aver consacrato se stessi e d'aver abbandonato i loro corpi a nostro Signor Gesù Cristo, e perciò devono, per amor suo, esporsi ai nemici visibili ed invisibili, perché dice il Signore:, " Chi perderà la sua vita per me la salverà per la vita eterna " ». La prima maniera fu scelta da San Francesco stesso nel suo viaggio in Palestina nel 1219; sebbene lui pure « per la sete del martirio, nella presenza del Soldán superba, predicò Cristo »; la seconda quella dell'ardimentoso discepolo, S. Nicola Tavelic e dei suoi compagni. « I Frati Francescani — osserva il Relatore Generale della Sezione storica della nostra Sacra Congregazione per le cause dei Santi — che si recavano in Palestina nei secoli xinX V , vi giungevano... con una preparazione psicologica orientata verso il martirio, cioè verso la perfetta imitazione di Cristo. Il beato Nicola ed i suoi tre consoci, quando presero la loro eroica decisione, erano animati dallo stesso entusiasmo religioso del loro Fondatore e dei primi Martiri dell'Ordine messi a morte nel Marocco nel 1220 e 1227 ». 6 7 Vi è in tutta l'originaria spiritualità francescana una caratteristica aspirazione, quella della imitazione testuale del Signore, fino alle estreme conseguenze, anche quelle che non sono « de necessitate salutis »; ora del Signore non si dice forse che « si offerse, perché Egli lo volle». Lui medesimo non afferma: «... Io do la mia vita...Nessuno me la toglie, ma Io la do da me stesso...»? Ë vero che « nessuno deve spontaneamente darsi la morte, e che «uno non deve dare ad altri occasione di agire ingiusta8 9 10 11 6 Regula prima, c. X V I ; Oli scritti di S. Francesco d'Assisi, Vicinelli, pp. 102-103, Mondadori, 1955; J. .Jorgensen, San Francesco d'Assisi, nuova ed., 1968, p. 321; e c. X I I della Regula II. 7 Dante, Par. X I , 100. 8 Cfr. S. Th. nullae, 124, 3. 9 Is. 53, 7. 10 11 Io. 10, 17-18. S. Agostino, De civ. Dei, 1, 26; PL 41, 39. Acta Pauli Pp. VI 493 1 2 mente » ; ma, come nota lo stesso Benedetto XIV, riferendosi al nostro caso, vi possono essere situazioni in cui, o per impulso dello Spirito Santo, o per altre speciali circostanze, l'araldo del Vangelo non ha altro modo per scuotere l'infedeltà che quello di fare del proprio sangue la voce d'una estrema testimonianza. Testimonianza indubbiamente paradossale, testimonianza d'urto, testimonianza vana, perché non subito accolta, ma sommamente preziosa, perché convalidata dal totale dono di sé; testimonianza che mette in suprema evidenza che cosa sia martirio. Esso dovrebbe essere subito, passivo; nel linguaggio agiografico si chiama « passio »; ma non è mai privo d'un'accettazione volontaria, attiva; che nel nostro caso prevale e perciò maggiormente risplende. Martirio, come si sa, vuol dire testimonianza, cioè affermazione soggettiva e oggettiva della fede. Soggettiva, perché con essa il martire attesta la convinzione sua propria, che s'identifica con la sua stessa personalità, della certezza ch'egli possiede, e che non può in alcun modo tradire; e oggettiva, perché con tale affermazione il martire vuole annunciare Cristo, vuole provare che Cristo è la verità, e che questa verità vale più della propria vita; è al vertice di ciò che è, e di ciò che preme, di ciò che salva. Diventa così motivo di credibilità. Acquista fecondità missionaria: « Semen est sanguis christianorum ». Martirio, al tempo stesso, è una dimostrazione assoluta di amore. Gesù l'ha detto: « Non vi è amore maggiore di quello per cui uno offre la propria vita per coloro ch'egli ama; e perciò commenta l'Angelico che il martirio « demonstrat perfectionem caritatis », attesta la perfezione della carità. E perciò esso possiede in sommo grado l'elemento volontario 13 14 15 16 12 8. Th. ib. 1 ad 3. 13 Cfr. Denz. Seh. 2779. 14 Tertull., Apologeticum, c. 50; PL I. 1 5 Cfr. Io. 15, 13. 1 6 II -II A A E , 124, 3. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 494 dell'azione umana, il coraggio, la fortezza, l'eroismo, il sacrificio. Eappresenta l'aspetto drammatico e tragico del Vangelo: « Beati coloro che soffrono persecuzione per la giustizia, perché di essi è il regno dei cieli » . San Nicola Tavelic e Compagni. Oggi noi ricordiamo. La memoria diviene attualità. Noi stiamo a guardare. La storia diventa maestra. Pone un confronto fra queste lontane figure di frati idealisti, imprudenti, ma esaltati da un amore positivo e trascinante verso Cristo e persuasi della necessità missionaria propria della fede: martiri; e la nostra mentalità moderna, che nasconde sotto un mantello di evoluto scetticismo, una comoda e transigente viltà, e che, priva di principii superiori ed interiori, trova logico il conformismo alle idee correnti, alla psicologia risultante da un'alienazione collettiva alla ricerca e al servizio dei soli beni temporali. Sorge in noi un certo sentimento di disagio: noi ci sentiamo al tempo stesso distanti da quei campioni della fede, ma insieme avvertiamo, per tante ragioni, che essi ci sono vicini. Essi non sono figure anacronistiche e per noi irreali: essi anzi troppo ci dicono, e quasi ci rimproverano la nostra incertezza, la nostra facile volubilità, il nostro relativismo, che talora preferisce alla fede la moda. Lontani e vicini essi sono pur nostri, e ci ammoniscono e ci esortano, a noi pare, con parole simili a quelle che noi, non molti giorni or sono, proferimmo: bisogna avere il coraggio della verità! il coraggio cristiano. Ed un secondo sentimento succede al primo con una domanda imbarazzante: ma allora dobbiamo inasprire i dissensi con la società che ci circonda, e aggredirla con polemiche e con contestazioni, che rompono i nostri rapporti col nostro tempo e che accrescono le difficoltà della nostra presenza apostolica nel mondo? È questo l'esempio che dobbiamo raccogliere da questi valorosi oggi canonizzati Santi? No; noi non crediamo. A ben leggere nella loro storia e soprattutto nei loro animi, noi vediamo 17 17 Matth. 5, 10. Acta Pauli Pp. VI 495 che non è uno spirito d'inimicizia che li spinse al martirio, ma piuttosto di amore, di ingenuo amore, se volete, e di folle speranza; un calcolo sbagliato, ma sbagliato per desiderio di giovare e di condurre a salvamento spirituale quelli stessi che essi provocarono a infliggere loro la terribile repressione del martirio. Questo è importante. Ë importante per il mondo della nostra così detta civiltà occidentale; il Concilio ce lo insegna. Ed è importante anche per quel mondo islamico, nel quale si svolse e si consumò la tragedia di 8. Nicola Tavelic e dei suoi Compagni: essi non odiavano il mondo musulmano; anzi, a loro modo, lo amavano. E certo la amano ancora, e quasi personificano nella loro storia l'anelito cristiano verso il mondo islamico stesso, che la storia dei nostri giorni ci fa sempre meglio conoscere, fortificando la speranza di migliori rapporti fra la Chiesa cattolica e l'Islam: non ci ha esortato il Concilio « a dimenticare il passato e a esercitare sinceramente la mutua comprensione, non che a difendere e a promuovere insieme, per tutti gli uomini, la giustizia sociale, i valori morali, la pace e la libertà »? Sono sentimenti questi che ci inducono a celebrare il Signore nei nuovi Santi, a ispirare la nostra vita al loro esempio, a invocare per la Chiesa, per la Croazia, per i Paesi d'origine loro, per tutta la famiglia francescana, e per il mondo intero la loro celeste protezione. 18 18 Deci. Nostra Aetate, n. 3. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 496 Officiale LITTERAE APOSTOLICAE I Titulo ac privilegiis Basilicae Minoris templum S. Dominici in civitate Guatimalensi decoratur. PAULUS PP. VI Ad perpetuam rei memoriam. — Bosarii preces, veluti mystica serta in honorem Christi Matris contexta eidemque Deiparae acceptissima, ad caelestia impetranda dona efficacissimae semper fuerunt. T a m frugiferum enim orandi officium, plebis Dei sensui praecipue accommodatum, non solum ad mala propellenda et arcendas calamitates plurimum valet, ut Ecclesiae annalibus apertissime comprobatur, sed etiam christianam vitam uberrime fovet, in primis catholicam fidem alit, quae per opportunam sacrorum mysteriorum commentationem facile revirescit et ad divinitus impertitas veritates mentes erigit. Nil mirum proinde si tanta fides tantaque fidei opera apud incolas urbis Guatimalensis inveniuntur. N a m in sacra aede ibidem D e o in honorem Sancti Dominici aedificata, iam antiquitus simulacrum Beatae Mariae Virginis a Eosario maxima veneratione colitur, quae progredientibus annis n o v u m arripuit incrementum. Postquam autem anno millesimo nongentesimo trigesimo quarto, praeclara imago, pretioso diademate redimita est et Beata Virgo Eegina ac Patrona totius Guatimalensis dicionis declarata, h o c templum, sive sacerdotum studio, sive moderatorum populique pietate, in publicis privatisque calamitatibus accurrentium, non solum in archidioecesi sed etiam in fere tota Guatimalensi natione, pernotum evasit Sanctuarium, cultu latissime patente. Cum ergo venerabilis Frater Noster Marius S. E. E. Cardinalis Casariego, Archiepiscopus Guatimalensis, Praeses Coetus Episcoporum Guatimaliae, preces et vota utriusque cleri populique nationis Guatimalensis expromens petierit ut id templum, tot laudibus insigne, Basilicae Minoris nomine ac iure donaremus cumque Sacra Congregatio pro Cultu Divino, factis a Nobis olim facultatibus existimaverit admotis precibus accedendum esse, Nos de Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in m o d u m sacram A e d e m illam posthac titulo Nostrae Dominae a Eosario appellandam, ad honorem ac dignitatem Basilicae Minoris evehimus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis, quae templis eodem nomine insignibus rite competunt, servatis tamen Acta Pauli Pp. VI 497 iis, quae iuxta decretum « De titulo Basilicae Minoris » die sexto mensis iunii, anno MCMLXVIII in lucem editum, servanda sunt. Contrariis quibusvis non obstantibus. Ceterum, quae per bas Litteras iussimus, firma esse volumus suosque effectus sive nunc sive in posterum obtinere. D a t u m E o m a e , apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die vicesimo o c t a v o mensis octobris, anno D o m i n i millesimo nongentesimo sexagesimo nono, Pontificatus Nostri septimo. ALOISIUS Card. T R A G L I A , S. B. E. Cancellarius Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Ioannes Calieri, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco SB Sigilli In Ap. Cane, tab., vol. CXXXIII, n. 67. II Paroeciale templum civitatis vulgo Kempten, in Augustanae Vindelicorum dioecesis finibus, ad Basilicae Minoris gradum evehitur. PAULUS PP. VI Ad perpetuam rei memoriam. — In more est atque consuetudine A p o stolicae Sedis eas sacras aedes peculiari titulo honestare, quae simul structurae maiestate eminent, simul pietatis evadunt rehgionisque fons atque centrum. In quorum numero haud dubium est posse curiale templum poni, quod D e o in honorem Sancti Laurentii diaconi et martyris, Beatae Mariae Virginis in caelum assumptae Sanctorumque Gordiani et Epimachi martyrum in civitate vulgo Kempten dicatum exstat. Commemorantur ibi locorum perantiqua christianae religionis vestigia a sanctisque viris evangelicae legis promulgandae causa iam a primordiis perfecta opera. Quae c u m ita sint, a Nobis petiit venerabilis Frater Iosephus Stimpfle, Episcopus Augustanus Vindelicorum, ut idem templum ad Basilicae Minoris dignitatem attolleremus, summopere quidem confisus, ut quae adhuc in Christiani populi bonum ibidem sunt acta ampliori in dies cederent 32 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 498 iisdem fidelibus utilitati. Huiusmodi igitur optatis et precibus libentissimo animo accedere cupientes, audita h o c super negotio Sacra Congregatione pro Cultu Divino, summa Nostra potestate sacram aedem quam diximus ad Basilicae Minoris gradum et dignitatem evehimus, datis iuribus congruisque factis liturgicis concessionibus, iis tamen servatis quae, iuxta decretum « De titulo Basilicae Minoris » servanda sunt, die sexto mensi iunii datum, anno millesimo nongentesimo sexagesimo octav o . Contrariis quibuslibet non obstantibus. Ceterum volumus ut hae Litterae Nostrae religiose serventur suosque effectus sive nunc sive inposterum habeant. D a t u m B o m a e , apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die vicesimo mensis decembris, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo nono, Pontificatus Nostri septimo. ALOISIUS Card. T R A G L I A , S. B. E. Cancellarius Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Ioannes Calieri, Proton. Apost. Iosephus Del T o n , Proton. Apost. Loco 83 Sigilli In Ap. Cane, tao., vol. CXXXV, n. Jft. Acta Pauli Pp. VI 499 CONVENTIO INTER APOSTOLICAM SEDEM ET FOEDERATAM CIVITATEM SARAVICAM ACCORDO VERTEAG fra la Santa Sede e il Saarland sulla zwischen formazione dei maestri. dem dem Heiligen Stuhl und Saarland über die Lehrerbil- dung. FRA LA SANTA SEDE rappresentata ziario, dal suo Monsignor ZWISCHEN DEM HEILIGEN STUHL, Plenipoten- Corrado vertreten durch dessen Bevollmäch- Barile, tigten, den Apostolischen Nuntius in Arcivescovo titolare di Antiochia di Deutschland, Msgr. Corrado Barile, Pisidia, Nunzio Apostolico in Ger- Titularerzbischof von Antiochien in mania, Pisidien, E IL rappresentato UND SAARLAND, dal DEM Ministro della vertreten SAARLAND, durch den Minister der Giustizia, Signor Alois Becker, quale Justiz, Herrn Alois Becker, als Be- Plenipotenziario vollmächtigten des Herrn Minister- del Signor Presi- dente dei Ministri, präsidenten, viene concluso il seguente A c c o r d o : wird folgender Vertrag geschlossen: La ri- Die Entwicklung auf dem Gebiet guardo alla formazione dei maestri der Lehrerbildung hat das Saarland ha indotto il Saarland ad introdurre veranlaßt, Reformen einzuführen, die riforme situazione che c o n la Santa materia determinatasi richiedono Sede, regolata un'intesa eine Verständigung mit dem Heili- trattandosi di gen Stuhl verlangen, da es sich um dall'art. 24 del eine Materie handelt, die durch Ar- Concordato del 20 luglio 1933 fra tikel 24 des Konkordates zwischen la Santa Sede ed il Beich Germa- dem Heiligen Stuhl und dem Deut- nico. schen Reich v o m 20. Juli 1933 geregelt ist. Per raggiungere tale intesa il Governo del Saarland ha preso con- Um eine solche Verständigung herbeizuführen, hat die saarländische Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 500 Officiale tatto con la Santa Sede, e sono state Landesregierung mit svolte Stuhl trattative. Fühlung dem Heiligen aufgenommen, und Verhandlungen darüber haben stattgefunden. In dem Wunsche, auf diesem Ge- Nel desiderio di promuovere nel c a m p o anzidetto un'amichevole col- biet laborazione e specialmente per assi- menarbeit zu pflegen und vornehm- curare una formazione di insegnanti lich, um eine Ausbildung katholischer cattolici esi- Lehrer zu sichern, die den Erforder- dell'educa- nissen des Unterrichts und der Er- genze che corrisponda dell'istruzione e alle zione degli scolari cattolici, la Santa eine freundschaftliche ziehung v o n katholischen sind der Zusam- Schülern Sede ed il Saarland hanno conve- entspricht, nuto quanto segue: und das Saarland über folgende Be- Heilige Stuhl stimmungen übereingekommen: Artikel 1 Articolo 1 1. Unter Bezugnahme auf Artikel 1. Con riferimento all'art. 24 c o m ma 2 del Concordato con il Reich, 24 nell'Alta Scuola werden seientifìco-pedago- Abs. 2 an des Reichskonkordates der Wissenschaftlichen gica del Saarland vengono istituite Pädagogischen Hochschule des Saar- cattedre di Teologia cattolica, i cui landes Lehrstühle für Theologie ein- titolari nell'ambito della propria di- gerichtet, deren Inhaber ihren Wis- sciplina includono anche la Didat- senschaftsbereich tica dell'insegnamento religioso e le der Didaktik auch des hinsichtlich Religionsunter- questioni di confine fra la Teologia richts und der theologischen Grenz- e le altre scienze. I titolari di dette fragen vertreten. cattedre soltanto haber werden se dalla competente Autorità dioce- wenn von sana lichen saranno non obiezioni cattedre nominati saranno contro ricevono state il sollevate candidato. una Le conveniente nerung erhoben cose, sachlich vengono collegate in una dann ernannt, zuständigen Oberbehörde Lehrstühle e erst Lehrstuhlin- gegen kirchdie in Aussicht Genommenen keine Erin- dotazione quanto alle persone e alle unità. der Die und zu gefaßt. worden werden ist. Die personell und angemessen einer Einheit ausgestattet zusammen- Acta Pauli Pp. VI 2. Il Saarland curerà, inoltre, che 2. 50Ì Das Saarland wird darüber gli studenti, i quali, nel determinare hinaus dafür Sorge tragen, daß die le materie a scelta, si decidano per Studenten, die sich für katholische la Teologia cattolica e la Didattica Theologie und Didaktik des dell'Insegnamento religioso, abbiano gionsunterrichts nell'Alta scientifìeo-pedago- scheiden, an der Wissenschaftlichen gica la possibilità di frequentare la Pädagogischen Hochschule des Saar- Pedagogia religiosa presso un tito- landes lare di cattedra, che tratti la disci- Fach Religionspädagogik bei einem plina pedagogica con particolare ri- Lehrstuhlinhaber guardo alla istruzione ed educazione den religiosa. bereich Scuola als Wahlfach Gelegenheit erhalten, zu pädagogischen unter sichtigung belegen, Relient- das der Wissenschafts- besonderer Berück- religiösen Bildung der und Erziehung vertritt. Articolo 2 Artikel 2 Gli ordinamenti degli studi e degli Die Studien- und Prüfungsordnun- esami nelle discipline Teologia cat- gen für die Fächer katholische Theo- tolica e Didattica dell'insegnamento logie und Didaktik des Religionsun- religioso vengono compilati d'intesa terrichts con la competente Autorità dioce- mit sana. Nelle commissioni di esame, Oberbehörde che sono competenti per il conferi- Prüfungsausschüssen, mento Erteilung to dell'idoneità della Eeligione Grundschulen, all'insegnamencattolica Hauptschulen derschulen, l'Autorità competente sarà e werden der zuständigen In den für die Lehrbefähigung für die den katholischen Religionsunterricht Son- an den Grund-, Haupt- und Sonder- diocesana convenientemente schulen zuständig zuständige sind, kirchliche erhält die Oberbehörde eine angemessene Vertretung. Artikel 3 Per impartire l'istruzione religiosa Die Erteilung des Religionsunter- da richts setzt parte del competente V e s c o v o dio- durch den cesano. bischof voraus. la kirchlichen aufgestellt. der Articolo 3 richede Einvernehmen nelle rappresentata. si im missio canonica die Missio zuständigen canonica Diözesan- m Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 502 Artikel 4 Articolo 4 Se in avvenire sorgesse qualche di- Sollten sich in Zukunft wegen der vergenza sulla interpretazione e sulla Auslegung oder praktischen Anwen- pratica applicazione di una disposi- dung einer Bestimmung dieses Ver- zione del presente A c c o r d o , la Santa trages Sede ed il Saarland procederanno di schiedenheiten comune intelligenza ad una amiche- der Heilige Stuhl und das Saarland v o l e soluzione. im gemeinsamen Einvernehmen eine irgendwelche Meinungsver- ergeben, so werden freudschaftliche Lösung herbeiführen. Articolo 5 Artikel 5 Il presente A c c o r d o , i cui testi italiano e tedesco fede, dovrà essere ratificato Istrumenti essere fanno ugualmente e gli Dieser Vertrag, dessen italienischer und deutscher Text gleiche Kraft haben, soll ratifiziert und die Rati- della ratifica dovranno fikationsurkunden sollen scambiati quanto prima bald in Bonn-Bad Godesberg ausge- in B o n n - B a d Godesberg. Esso entra in vigore il giorno dello scambio di detti Istrumenti. tauscht möglichst werden. Er tritt mit d e m Tage des Austausches der Ratifikationsurkunden in Kraft. In fede di che è stato sottoscritto Zu Urkund dessen ist dieser Ver- il presente A c c o r d o in doppio ori- trag in doppelter Urschrift unter- ginale. zeichnet. Bonn, 1 2 Novembre 1 9 6 9 . COREADO Bonn, den 1 2 . November 1 9 6 9 . BAFILE A L . BECKER ZUSATZPROTOKOLL PEOTOCOLLO ADDIZIONALE La Parti contraenti sono d'accordo su quanto segue: ( 1 ) L'Alta Scuola scientifìco-peda- Die vertragschließenden Teile sind sich über folgendes einig: ( 1 ) Die Wissenschaftliche Pädago- gogica del Saarland, nel preparare le gische Uste di nomi per la chiamata alle wird beim Erstellen der Vorschläge Hochschule des Saarlandes Acta Pauli Pp. VI 503 cattedre di Teologia cattolica pren- für die Berufung auf die Lehrstühle derà consiglio dalla Facoltà teolo- für katholische Theologie den R a t gica di Treviri. Lo stesso vale per der Theologischen Fakultät zu Trier gli incarichi che vengono conferiti einholen. Das gleiche gilt für die su proposta dei titolari di dette cat- v o n den Inhabern dieser Lehrstühle tedre. beantragten (2) Il giudizio se la persona pro- Lehraufträge. (2) Die Beurteilung, ob der für die posta per la cattedra di cui all'art. 1 Besetzung c o m m a 2 sia in grado di trattare la Artikel 1 A b s . 2 in Aussicht Genom- disciplina pedagogica nello mene in der Lage ist, den pädago- della dottrina cattolica spirito spetta al competente Ordinario diocesano. gischen Geiste des Lehrstuhls gemäß Wissenschaftsbereich der katholischen Lehre im zu vertreten, trifft die zuständige kirchliche Oberbehörde. (3) L'Autorità diocesana compe- (3) Die zuständige kirchliche Ober- tente ai sensi del presente A c c o r d o behörde im Sinne des Vertrages ist è il Vescovo di Treviri. die der Diözese Trier. (4) Il Land riconosce i gradi acca- (4) Das Land anerkennt die akade- demici concessi da un'Alta Scuola mischen Rechte, die v o n einer in scientifico-educativa in gestione ec- einem clesiastica eretta in un altro Land teten und dort anerkannten Erzie- della Germania Federale ed ivi rico- hungswissenschaftlichen Hochschule nosciuta. Nel caso che le Diocesi di kirchlicher Treviri o di Spira erigano un'Alta werden. Für den Fall, daß die Bistü- Scuola del genere o partecipino al- mer Trier oder Speyer eine solche l'erezione Hochschule errichten oder sich an o al funzionamento di anderen Bundesland Trägerschaft errich- verliehen essa, per un'eventuale partecipazio- der ne finanziaria da parte beteiligen, wäre über eine eventuelle del Land Errichtung, b z w . Unterhaltung dovrebbe concludersi un A c c o r d o a finanzielle Beteiligung parte. eine besondere Vereinbarung abzu- des Landes schließen. (5) Studenti che intendano quentare un'Alta Scuola scientificoeducativa ecclesiastica, (5) Studenten, die an einer Erzie- fre- ricevono borse di studio nella stessa misura hungswissenschaftlichen le kirchlicher ren wollen, Hochschu- Trägerschaft studie- erhalten Stipendien in Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 504 che gli studenti delle A l t e Scuole dem Ausmaß, wie die Studenten an scientifiche dello Stato. staatlichen Wissenschaftlichen H o c h schulen. (6) Gli studenti formati in un'Alta (6) Die an einer Erziehungswissen- Scuola scientifìco-educatiya ecclesia- schaftlichen Hochschule kirchlicher stica verranno ammessi, a tenore Trägerschaft ausgebildeten Studen- delle prescrizioni generali, agli esa- ten werden nach Maßgabe der allge- mi di Stato e verranno equiparati meinen Bestimmungen zu den staat- nell'impiego agli insegnanti formati lichen Prüfungen zugelassen und in nelle Alte Scuole statali. ihrer beruflichen Verwendung den an staatlichen Hochschulen des Landes ausgebildeten Lehrern gleich- gestellt. Bonn, 12 Novembre 1969. Bonn, den 12. November 1969. COKE ADO B A F I L E A L . BECKER Conventione inter Apostolicam Sedem et cam rata habita, Civitatem Foederatam Saravi- die III mensis junii anno MCMLXX Ratihabitionis In- strumenta accepta et reddita mutuo fuerunt. Exinde, i. e. a die III mensis iunii anno MCMLXX, huiusmodi Conventio inter Apostolicam Sedem et Civitatem Saravicam icta vigere coepit ad normam articuli V eiusdem Factionis. Acta Pauli Pp. VI 505 ALLOCUTIONES I In Aula Clementina habita Patribus Cardinalibus et Praesulibus qui ex Hispania Romam peregrinati sunt, ut sollemni canonizationis ritui Beati Ioannis de Avila, Presbyteris, interessent. * Hermanos en el Episcopado, queridos sacerdotes: Con gran alegría recibimos h o y vuestra visita, encuadrada en los actos conmemorativos de la Canonización de San Juan de Avila, Patrono del Clero secular español. Bienvenidos seáis, sacerdotes de nuestra querida España, émulos del nuevo Santo y empeñados en encarnar su figura ejemplar en vuestras vidas sacerdotales. Pensamos que vuestra presencia rinda especialmente propicio este encuentro para una meditación de vuestra entrega a Cristo y a la Iglesia, partiendo de una realización tan congenial a vosotros c o m o la de este Santo español, Maestro de vida sacerdotal. Amadísimos hijos: permitidnos reflexionar ahora, siquiera por breves instantes, con vosotros. Con el Concilio Vaticano I I , la Iglesia y c o n ella la Jerarquía, los sacerdotes, el pueblo fiel está en trance de ejercicio espiritual. Nos invita a definir, a comprender mejor nuestro sacerdocio. Este acto de reflexión sobre nuestra vida sacerdotal, sugerido por el Santo que hemos canonizado, y por el reciente Concilio, se refiere a dos aspectos de esta nuestra misión. El primero es el de la naturaleza del sacerdocio ministerial. Todos v o sotros sabéis cuántas cuestiones han sido planteadas en estos últimos años sobre el concepto de nuestro sacerdocio, hasta el punto de que es frecuente oir decir que h o y el sacerdocio sufre una crisis en la conciencia misma de quienes lo han escogido c o m o estado de vida y al que han tenido la suerte de haber sido admitidos sacramentalmente. Es este uno de los puntos que turban h o y notablemente la vida de la Iglesia y que procuran a Nos — os lo confiamos fraternalmente — mayor preocupación y mayor dolor. V o s o tros lo sabéis: hay algunos que abandonan las santas filas del sacerdocio, por decaimiento moral, por cansancio espiritual, por temor de haberse equivocado en la elección del sagrado ministerio. P o r añadidura algunos profetas de la duda y de la crítica negativa contestan la existencia misma * Die 1 mensis iunii a. 1970 . Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 506 del sacerdocio ministerial, su existencia y su razón de ser, y no dudan en atacarlo con radicales contestaciones. Y ciertamente no os son desconocidas las tendencias que propenden a asimilar el estado clerical al estado seglar, y que quisieran « desclericalizar » el sacerdocio, sumergiendo a los que se preparan, o a los que ya lo han recibido, en la vida profana, en las experiencias mundanas, y en las profesiones laicas. Sabemos que a veces el m o t i v o de estas inquietudes tiene su origen incluso en legítimas y nobles aspiraciones del clero y particulares necesidades de revisión de ciertas incómodas condiciones de la vida eclesiástica; aspiraciones y necesidades, a las cuales los Pastores de la Iglesia tratan sabia y premurosamente de dedicar su atención y poner remedio. Pero la cuestión fundamental es la que se refiere a la conciencia que el sacerdote debe tener de sí mismo, según la mente de la Santa Iglesia. Nos quisiéramos que tal cuestión fuese superada mediante la palabra, el ejemplo y la intercesión de San Juan de Avila. Superada en primer lugar entre el Clero Español, que puede dar gracias al Señor por la magnífica riqueza de fe, de fidelidad, de virtud, de ejemplaridad, que distingue no sólo su tradición secular, sino en general su misma actitud moderna, con grandísimo consuelo de la Iglesia, para honor de la generosa Nación Española, y también para beneficio espiritual del mundo profano. Escuchemos entre otras unas palabras del nuevo Santo. Escribe él: « No sé otra cosa más eficaz con que a vuestras mercedes persuada lo que les conviene hacer que con traerles a la memoria la alteza del beneficio que Dios nos ha hecho en llamarnos para la alteza del oficio sacerdotal; pues que, habiendo tantos a quien lo pudiera encomendar, elegit nos ab omni 1 vivente. I Será acaso necesario recordaros que San Juan de Avila acompaña este repetido llamamiento a una auténtica conciencia sacerdotal haciéndose maestro de vida interior, y especialmente sosteniendo la necesidad de la oración, de la mental en particular, sin la cual el sacerdote sufriría pobreza espiritual y el predicador carecería de palabra convincente? 2 El segundo aspecto se refiere a la eficacia de la misión sacerdotal. No se nos oculta la dificultad que encuentra el sacerdote cuando trata de buscar el m o d o de transmitir el mensaje de salvación al hombre moderno. Siente el agobio de una sociedad que reclama c o m o propios los principios cristianos: la justicia, el respeto a la persona humana, el deseo de paz y 1 Eccli., 45, 4; Peáticas a Sacerdotes, Obras completas del Beato Juan de Avila, T. 2, B A C , p. 1284. 2 Epistolario: Carta a un Predicador Ibidem, T. I, p. 288. Acta Pauli Pp. VI 507 de unidad; pero quizá profundamente desviada del sentido de Dios, del sentido de Cristo. Para que el Concilio logre su objetivo es necesario tomar conciencia exacta del mundo concreto en que se desarrolla nuestra experiencia sacerdotal particular. Ello requiere una atención constante a los fallos, a las miserias y sobre t o d o a las esperanzas que brotan en nuestro derredor, y una prontitud de ánimo para salir al encuentro. He ahí c ó m o , mediante vuestro servicio, la Iglesia puede entablar un diálogo v i v o con el mundo. Ello exige también vuestra entrega total, sin reminiscencias profanas, de m o d o que el anuncio del mensaje evangélico pueda ser contemplado, comprendido e imitado por los hermanos a través de vuestro testimonio personal. La figura de San Juan de Avila surge ahora casi podríamos decir c o n una finalidad profética, para marcaros una pauta. El supo captar los problemas de vuestra Patria, que en aquel entonces abría su seno al Mundo N u e v o recientemente descubierto; supo asimilar con espíritu de Iglesia las nuevas corrientes humanistas; supo reaccionar con visión certera ante los problemas del sacerdote, sintiendo la necesidad de purificarse, de reformarse para reemprender con nuevas energías el camino. Las características de su sacerdocio no es difícil descubrirlas tanto en sus escritos c o m o en su vida. El sacerdote es el ministro de la palabra y de los sacramentos. Esta responsabilidad le exige una santidad de vida nada común, un celo apostólico sin límites, una fidelidad sin engaños a la Iglesia. Os exhortamos a seguir su ejemplo y a llevar sus enseñanzas a vuestras vidas y a vuestro estilo sacerdotal. Permaneced unidos a vuestros Pastores para que seáis fieles a la Iglesia. Es un esfuerzo común el que os exige el mundo, condición indispensable para que llegue puro y sin mancha el mensaje salvador. Confiamos, queridos sacerdotes españoles, que estas breves reflexiones lleven a vuestro corazón un anhelo constante de perfección religiosa y sacerdotal. Albergamos la esperanza de que crecerá cada vez más en vosotros el entusiasmo por el sacerdocio y la preocupación por hacerlo vida cada día. Que San Juan de Avila os ilumine y os ayude en estos propósitos. Con estos deseos, recibid, Hermanos en el Episcopado y vosotros, queridos sacerdotes, una especial Bendición Apostólica que m u y gustosamente extendemos a todos los sacerdotes españoles. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 508 II Iis qui interfuerunt annuo plenario Coetui habito a Pontificio Consilio instrumentis Communicationis Socialis praeposito. * Signori Cardinali, Venerati fratelli e diletti figli, Grande soddisfazione Ci procura questo incontro con v o i , Membri e Consultori della Nostra Commissione per le Comunicazioni Sociali, riuniti in Vaticano per la vostra Plenaria annuale. V o i siete venuti per conferm a r c i la vostra adesione e la vostra collaborazione, e N o i vi diciamo la Nostra gratitudine, il Nostro plauso, il Nostro incoraggiamento. L'assistenza che v o i Ci prestate riguarda un settore particolarmente vasto e complesso, carico di problemi e di urgenze, della Nostra responsabilità pastorale: un settore nuovo, moderno, dalle esigenze sempre crescenti, che si commisurano al potente dinamismo di una peculiare realtà sociale e tecnica, enorme e irreversibile. Per questo il vostro aiuto, che Ci conforta nel non facile compito di essere apostolicamente ed operosamente presenti nel campo della comunicazione sociale, a servizio dei Nostri fratelli nell'Episcopato, dei fedeli affidati alle loro e alle Nostre cure, e degli uomini di buona volontà, merita tutto il Nostro riconoscente apprezzamento. Vogliamo sottolineare due circostanze che caratterizzano positivamente l'attuale momento della Pontificia Commissione per le Comunicazioni Sociali, e dalle quali possiamo trarre lieti presagi. Anzitutto, proprio con v o i qui convenuti, la Commissione si presenta rinnovata nella sua c o m posizione e pronta ad affrontare un n u o v o periodo quinquennale di attività; inoltre, essa sta per condurre in porto l'Istruzione Pastorale per l'applicazione del decreto conciliare « Inter mirifica », alla cui preparazione ha già dedicato non breve e non lieve fatica. L'importante documento che approverete in questi giorni sarà poi sottoposto all'esame delle Conferenze Episcopali dei vari paesi; e in tal m o d o si realizzerà un'altra forma di collaborazione, anch'essa tanto provvida e feconda, espressione ulteriore e più vasta della collegialità episcopale già in atto nella Nostra Commissione per la partecipazione di numerosi Vescovi; e al tempo stesso si darà ancora una volta giusto e doveroso riconoscimento a competenze e ad organismi locali, la cui funzione è davvero imprescindibile anche per ciò che riguarda il settore che ci interessa. * Die 5 mensis iunii a. 1970. Acta Pauli Pp. VI 509 Nel campo della comunicazione sociale la Chiesa è dunque presente con strutture centrali e periferiche sufficientemente adeguate, anche se ' o v v i a m e n t e suscettibili di successivi potenziamenti, e presto lo sarà pure con norme aggiornate e complete, portandosi così a maturazione un altro dei tanti preziosi frutti del Vaticano secondo. Gli strumenti sono dunque pronti; pronta è la Nostra Commissione: lo diciamo con paterno compiacimento e con sentimenti di fervido augurio. Ora bisogna agire, usare bene i mezzi strutturali e normativi di cui si dispone. Che cosa proporremo alla vostra considerazione, in questo momento esigente e promettente, per stimolarvi nell'esercizio illuminato e solerte della vostra missione? Basteranno due pensieri, due indicazioni direttive. Anzitutto, sembra a N o i di fondamentale importanza promuovere e fomentare uno studio rigoroso e approfondito, in sede dottrinale, di quella realtà che con termine ormai classico chiamiamo la comunicazione sociale. Una realtà dalle proporzioni gigantesche: grande come i mezzi di cui si serve e come le collettività alle quali si dirige e nel cui tessuto penetra irresistibilmente, costitutivamente. Una realtà che interessa le scienze dell'uomo e le scienze della natura; una realtà, quindi, dalle dimensioni mondiali, e per questo enormemente suggestiva. Una realtà che chiama in causa tutto l'uomo, la sua individualità e la sua socialità; che in seno al binomio vitale « società e persona » crea delle tensioni drammatiche a m o tivo della sua ambivalenza, mentre dovrebbe armonicamente promuovere lo sviluppo della persona sia nei suoi valori più intimi come in quelli sor ciali, che dalla stessa persona promanano e che su di essa si riverberano. Una realtà che comporta un grave rischio di alienazione, di conformismo, di passiva e incontrollata recezione di modelli di pensiero e di comportamento, al tempo stesso che è capace di favorire l'uguaglianza e la fratelr lanza, il comune reciproco arricchimento delle idee e delle condotte, il simultaneo convergente interesse di tutti gli uomini o di larghi settori della umanità per i problemi e gli avvenimenti della vita e della storia; una realtà capace di promuovere la « comunione » attraverso, appunto, alla « comunicazione ». Una realtà, ancora, differenziata, secondo che investe la famiglia, o la scuola, o i giovani, o che previene i mezzi tradizionali, e pur sempre insostituibili di educazione e di formazione; differenziata, altresì, secondo che a crearla sia la stampa, o il cinema, o la radio, o la televisione. La comunicazione sociale è dunque un fenomeno da esplorare, da c o - Acta Apostolicae 510 Sedis - Commentarium Officiale noscere nelle sne componenti, nei suoi meccanismi, nelle sue leggi formali. E poi, c'è il grave problema dei contenuti: quelli cbe è dato di rilevare positivamente con i metodi propri della indagine sociologica, spesso, purtroppo, con risultati penosi; e quelli cbe « devono essere », specialmente quando la comunicazione sociale entra in determinati ambienti, come la famiglia e la scuola, o si dirige a determinate categorie, c o m e i giovani. È infatti sempre meravigliosamente sorprendente la circostanza che l'uomo, pur così fragile ed effimero, e pur così potentemente investito e quasi sopraffatto dalla realtà che lo avvolge, è capace di superare questa stessa realtà per giudicarla e per dirigerla. Ed allora il fenomeno della comunicazione sociale si offre alla nostra riflessione filosofica, alla nostra critica, e diventa oggetto di una deontologia, che al di sopra del semplice fatto di ciò che esso è in un determinato momento, insegna ed indica come esso deve conformarsi all'imperativo morale, sia dal punto di vista del corretto impiego dei suoi metodi come da quello dei contenuti o dei messaggi, di cui metodi e strumenti sono portatori. E questa riflessione si apre verso gli sconfinati orizzonti della teologia, potendo e dovendo essere assunta, anche la comunicazione sociale, nel mistero della salvezza. Ma bastino per ora alcune indicazioni. Solo vogliamo aggiungere che il problema della comunicazione sociale si presenta con particolari caratteristiche quando è considerato nell'ambito della Chiesa. Qui la dottrina ha maggiore bisogno di rigorosi approfondimenti, se si vuole evitare, c o m ' è doveroso, la indiscriminata e fallace applicazione di concetti che sono nati in un ambiente diverso. Ma non per questo ne deriveranno delle limitazioni mortificanti alla « comunicazione sociale » ecclesiale. In particolare, si dovrà studiare ulteriormente il problema della opinione pubblica nella Chiesa, tema delicato e non facile, grave di conseguenze tanto sul piano positivo c o m e su quello negativo, secondo che sia o no correttamente impostato e risolto. Ma non ci si può accontentare di promuovere lo studio dottrinale della comunicazione sociale a livello scientifico, specializzato, seguendo attentamente quanto si scrive in proposito e dando o suscitando dei nuovi contributi. È! necessario, infatti, anche diffondere e divulgare questa dottrina, renderla cioè accessibile, di m o d o che pure la massa, e in particolare gli ambienti e le categorie sopra ricordate, prendano coscienza del fenomeno, per usarne criticamente e rettamente. Occorre, in una parola, promuovere un vasto movimento di opinione — di retta opinione — sulla comunicazione sociale. Acta Pauli Pp. VI 511 Il lavoro da compiere in questo settore della dottrina esige l'impegno di tutti v o i , Membri e Consultori della Pontifìcia Commissione per le Comunicazioni Sociali; e il vostro Ufficio centrale, costituito permanentemente presso di Noi, dovrà incoraggiare e coordinare la vostra riflessione, raccogliere le vostre segnalazioni e le vostre proposte, e a sua volta informare e dare degli orientamenti. Della attenzione metodica cbe v o i dedicherete alla dottrina della comunicazione sociale e alla sua opportuna diffusione per la formazione delle coscienze dovranno beneficiare in m o d o speciale le Commissioni Episcopali Nazionali. Così la Pontifìcia Commissione presterà ad esse un utile servizio, al tempo stesso cbe ne solleciterà la necessaria collaborazione, tanto più profìcua ed apprezzabile in quanto riferentesi a zone culturali varie e diverse. Altri beneficiari qualificati di questo impegno congiunto saranno poi i professionisti, gli esperti, i critici, i dirigenti, i tecnici, tutti insomma coloro cbe operano nel settore della comunicazione sociale in posizione di particolare responsabilità. Il secondo pensiero, il secondo incoraggiamento, riguarda il terreno più propriamente operativo, e cioè l'azione che è doveroso ed urgente intensificare per ottenere un buon impiego della stampa, della radio, del cinema, di altre forme di spettacolo, della televisione, in ordine alla trasmissione di contenuti umanamente validi e positivi, e del messaggio che Cristo ha affidato alla sua Chiesa per la salvezza di tutti gli uomini. Si tratta dei mezzi di comunicazione sociale, come giornali, emittenti e sale cinematografiche, che gli stessi cattolici posseggono o devono possedere, e sulla cui necessità (specialmente il loro giornale!) non si insisterà mai abbastanza; si tratta della presenza di professionisti cattolici in tutti i campi delle produzione e della distribuzione; dell'apostolato d'ambiente, e di quello più generale — di tutti i movimenti di apostolato dei laici —, che non può fare a meno, nel consolante e promettente risveglio che oggi lo caratterizza, di dedicare una specialissima attenzione ai problemi dei mass-media, anche mediante un'opportuna ed efficace coordinazione degli sforzi e delle iniziative; si tratta ancora di scuole o di corsi specializzati, e di particolari centri formativi come i cinefórum. Queste ed altre attività, che si svolgono sul piano diocesano, nazionale ed internazionale, hanno bisogno del sostegno della Gerarchia, e cioè della Nostra Commissione e delle Commissioni Episcopali Nazionali per i mezzi di comunicazione sociale, in collaborazione con altri Dicasteri della Santa Sede (per esempio quello per l'Educazione Cattolica e il Consilium de Laicis) e con altri organismi locali dei vari Episcopati. Va inoltre tenuta presente la possibilità, sempre più vasta ed evidente, 512 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale di impiego pastorale diretto dei mezzi di comunicazione sociale. Vogliamo augurarci anzitutto che sia incoraggiata ogni iniziativa atta a potenziare e a rendere efficace la presentazione del v o l t o della Chiesa e del suo c o stante agire nel m o n d o , mediante la pronta e precisa diffusione delle notizie che la riguardano. Ma poi dobbiamo prospettarci anche problemi nuovi o finora affrontati in misura troppo ridotta, c o m e quelli, per esempio, dell'impiego dei mezzi audio-visivi per la catechesi, per la formazione liturgica, per l'evangelizzazione, per l'educazione religiosa cattolica. Anche qui devono crescere gli studi, gli sforzi, le collaborazioni. Sappiamo che queste brevi indicazioni trovano perfetta e generosa accoglienza negli animi vostri, già abituati a meditare e ad essere solleciti circa i gravi problemi della comunicazione sociale, nella prospettiva della missione umana e divina che ci è stata affidata. Il campo di lavoro è sconfinato e non facile. Ma confidiamo nell'opera vostra e soprattutto nell'aiuto del Signore, in pegno del quale vi impartiamo di cuore la Nostra Benedizione Apostolica. III Ad Excellentissimus Viros e Legatorum Coetu apud Sedem Apostolicam, fausta omnia ac felicia ominantes Beatissimo Patri, decem impleta lustra, ex quo sacerdotio est auctus, celebranti. * Excellences et chers Messieurs, Cette rencontre est pour Nous une très grande joie. Nous avons été vraiment très touché de votre démarche spontanée, de votre désir de vous unir à la célébration du cinquantième anniversaire de notre ordination sacerdotale, et de la part personnelle que vous avez voulu y prendre. Une circonstance c o m m e celle-là Nous fait mieux prendre conscience que Nous formons ensemble une famille, qui partage les joies et les peines de tous. Vous n'êtes pas en effet seulement les représentants des intérêts de vos pays respectifs, mus uniquement par la préoccupation de présenter au Saint-Siège ce qui les concerne directement, selon les devoirs de votre haute mission diplomatique. Mais vous êtes des hommes de cœur, attentifs à ce qui concerne notre vie, même en ce qu'elle a de plus personnel. Permettez-Nous de vous en faire, ce matin, la confidence: toutes les activités du Pape, toutes les obligations inhérentes à sa charge pastorale, * Die 8 mensis iunii a. 1970. Acta Pauli Pp. VI 513 à son ministère universel, tout cela n'a de raison d'être pour Nous que dans le sacerdoce, qui est le cœur de notre vie la plus intime et la plus profonde. Et Nous sommes particulièrement sensible au fait que, par-delà les différences d'attitudes religieuses et de croyances, vous l'ayez compris, et que vous ayez tenu à participer à cet événement tout intérieur, à cette joie du prêtre que Nous sommes. A propos de cette remarque, suscitée par notre rencontre particulière de ce matin, Nous serions tenté de répéter les deux critères fondamentaux qui justifient et caractérisent les relations que Nous avons l'honneur d'entretenir avec vous, avec les pays que vous représentez si dignement auprès du Saint-Siège, avec la vie internationale. Le premier de ces critères, c'est la conviction, humblement mais fermement ancrée dans notre esprit, que Nous pouvons au cours de nos conversations rappeler sans cesse les principes suprêmes sur lesquels doit être fondée la vie de la communauté humaine, pour être bonne et toujours en progrès: nous voulons dire la justice et le droit, qui découlent d'une conception éthique sûre et sacrée de la vie, aussi bien des individus que des peuples. Ces principes, dans la société civile, trouvent leur application au plan temporel, et c'est sur ce plan que se déroule notre dialogue avec vous; mais pour Nous ils prennent leur source et leur force dans la foi religieuse que Nous portons en notre cœur et que nous avons le devoir — grave et doux en même temps — de professer comme croyant et c o m m e ministre, comme prêtre, et tout spécialement au poste qui Nous a été assigné dans l'Eglise. En second lieu, ce caractère religieux qui est le nôtre et que, si aimablement, vous voulez honorer aujourd'hui, vous donne l'assurance que nos rapports aussi bien diplomatiques qu'humains, avec vous et avec vos pays, conservent un aspect tout à fait particulier: ces rapports ne sont pas établis sur le contraste, ni sur des intérêts opposés à vos propres intérêts, ni sur l'émulation ou le prestige; mais ce sont des rapports de service, et donc d'amour pour vos peuples. En effet, c'est au bien de vos peuples que Nous cherchons à collaborer — à leur développement, à leur progrès civil, social et moral —, en réaffirmant ces principes universels dont Nous avons parlé et auxquels Nous ne cessons de faire appel. Ces rapports, en un m o t , sont faits d'amitié pour la paix; la paix pour chacun de vos pays, et la paix pour le m o n d e entier. Telles sont les perspectives que Nous ouvre et dont nous fait un devoir notre sacerdoce, ce sacerdoce qu'honore aujourd'hui votre visite qui Nous est si agréable, et dont Nous vous sommes si reconnaissant. 33 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 514 Nous voulons vous dire aussi combien Nous a touché le choix que vous avez fait en cette circonstance, d'une bourse d'étude pour un jeune prêtre ou séminariste, qui pourra ainsi mieux se préparer à la grave et grande responsabilité qui sera la sienne dans le monde de demain. De par vos fonctions auprès du Saint-Siège, vous êtes en effet mieux à même que quiconque de connaître de près ses soucis, ses problèmes, ses projets. Et vous savez qu'à l'heure présente de son histoire l'Eglise se préoccupe plus que jamais de ses prêtres, de ses futurs prêtres, de leur formation, de leur vie. Aussi somme-Nous très sensible à votre délicate attention, à ce don collectif qui manifeste votre profonde compréhension humaine de ce qui est au cœur de la vie de l'Eglise, à ce souci que vous avez eu d ' y participer pour v o tre part. C'est vous dire avec quelle gratitude Nous accueillons votre geste, heureux de voir se resserrer ainsi, par-delà les exigences du protocole et les devoirs de notre charge, les liens humains et spirituels qui Nous unissent. Vous êtes, Messieurs, des hommes de cœur. N'est-ce pas une des qualités les plus eminentes du diplomate, la plus nécessaire peut-être aussi pour l'exercice de ses hautes fonctions au service de son pays, c o m m e aussi de ce bien commun des hommes: la concorde, dans le respect mutuel des différents groupes qui constituent la grande famille humaine? Si l'occasion ne Nous est pas toujours donnée de Nous entretenir avec vous de ce qui fait votre vie personnelle et familiale, de ce qui vous tient le plus à cœur en ce monde, Nous pouvons du moins ce matin vous assurer tous que, dans notre prière sacerdotale, Nous portons vos intentions auprès du Dieu Tout-Puissant, de qui vient « tout don excellent, tout don parfait En recommandant au Très-Haut, avec v o s personnes, ceux qui vous sont chers, Nous appelons sur tous l'abondance des divines bénédictions. IV Ad Excellentissimum Virum Philibert Raondry, Madagascarianae Reipublicae apud Sedem Apostolicam cum auctoritate Legatum, Summo Pontifici Litteras concrediti muneris testes tradentem. * Monsieur V Ambassadeur, Nous sommes très sensible aux sentiments délicats que Votre Excellence vient de Nous exprimer et Nous la remercions vivement des v œ u x filiaux qu'elle Nous a présentés. De grand cœur Nous vous 1 lae. 1, 17. * Die 11 mensis iunii a. 1970. souhaitons Acta Pauli Pp. VI la bienvenue en ce Palais Apostolique, 515 en ce début de votre haute mission. Vous représentez auprès de Nous Son Excellence Monsieur Philibert Tsiranana, Président de la République Malgache. Nous avons suivi avec une v i v e émotion et une affectueuse attention sa récente épreuve de santé: Nous vous confions le soin de lui porter, avec le témoignage de notre cordial souvenir, nos meilleurs souhaits pour son rétablissement et l'assurance de notre prière à ses intentions. Votre Excellence sait toute la sympathie que Nous éprouvons pour le noble peuple malgache. A v e c tous ses fils, Nous avons compati à ses épreuves, lors du terrible cyclone Jane, qui s'est récemment abattu sur votre pays, y semant la destruction et laissant de nombreuses familles sans toit et sans ressources. Nous espérons que ces difficultés seront bientôt surmontées. V o u s savez aussi la haute estime que Nous portons à vos compatriotes, et combien Nous apprécions le riche patrimoine de leur sagesse ancestrale, leur âme profondément religieuse, leur sens de la vie familiale, leur esprit pacifique et conciliateur, ainsi que la manière dont ils ont su prendre la place qui leur revient dans le concert des nations c o m m e au sein de l'Eglise. Enracinée sur cet humus fécond de valeurs humaines, la foi chrétienne apportée par de généreux missionnaires a pu se déployer largement chez vous, marquant à son tour l'âme malgache de cet enrichissement inégalable dû aux dons de Dieu. A v e c nos frères vénérés, les Evêques de votre pays, Nous invitons nos fils catholiques à cette double et bénéfique fidélité. Au service du bien commun, en union avec tous leurs compatriotes, qu'ils mettent en œuvre généreusement leurs talents et leurs responsabilités, pour réaliser cette grande œuvre du développement matériel, social, culturel et spirituel, auquel votre nation travaille si activement. L'Evangile nous presse en effet de faire brûler partout l'esprit de service, de justice, de paix et d'amour, sans lequel notre monde ne saurait devenir cette communauté humaine et fraternelle que les hommes recherchent si ardemment. C'est dans ces sentiments que Nous invoquons de grand cœur les grâces de Dieu sur tout le peuple malgache en gage d'un fécond avenir matériel et spirituel pour la grande Ile. Et, en vous souhaitant une fructueuse mission auprès du Saint-Siège, Nous vous donnons à vous-même, Monsieur l'Ambassadeur, à votre famille et à tous ceux qui vous sont chers, notre paternelle Bénédiction Apostolique. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 516 V Eminentissimis Sacri Collegii Cardinalium Patribus, Summo Pontifici die Eius nominali felicia ac fausta ominantibus. * D o p o il recente incontro del Concistoro, in cui avete voluto dimostrarci il vostro affetto nel 50° anniversario del nostro sacerdozio, abbiamo nuovamente la gioia di ritrovarci insieme con voi, venerabili Fratelli nostri, membri del Sacro Collegio. Yi ringraziamo della vostra presenza, e ringraziamo il vostro eletto interprete, il Card. Eugenio Tisserant, per gli auguri tanto delicati di cui si è fatto portavoce, come per le preghiere che egli ci ha promesso a nome di tutti. Ì3 sempre per noi motivo di serenità e di consolazione soffermarci tra di voi; e, mentre ricambiamo auguri e preghiere, affidandone l'esaudimento alla potente intercessione del Precursore di Cristo, desideriamo cogliere l'occasione, al di là del motivo personale e pur tanto gradito che qui vi ha chiamati, per invitarvi a rivolgere, insieme con noi, lo sguardo verso l'avvenire. N o n è questa anche, del resto, la nostra vocazione, come quella del Precursore, di preparare le vie del Signore? E la missione della Chiesa non è di annunciare il messaggio della salvezza a tutte le generazioni e, secondo l'espressione del nostro Predecessore Giovanni X X I I I , nella Bolla di indizione del Concilio Ecumenico, « di mettere a contatto c o n le energie vivificatrici e perenni dell'Evangelo il m o n d o moderno: ut virtutem perennem, vitalem, divinam Evangelii in venas iniciat... 1 humanae communitatis »*? Tale volontà della Chiesa, di essere presente nel m o n d o in trasformazione, si è manifestata splendidamente in tutta l'opera del Concilio Vaticano I I , i cui orientamenti sono stati provvidenziali per il nostro tempo. All'uomo di oggi, così c o m ' è , la Chiesa apporta l'acqua viva, sempre zampillante, della parola di vita, il lieto annuncio della salvezza, sorgente di speranza e di certezza per le generazioni che salgono, frementi di ardore e piene di sogni per l'avvenire, per costruire il m o n d o di domani. Come dicemmo durante l'apertura della seconda Sessione del Concilio, si deve gettare un ponte sul m o n d o per apportare ad esso il fermento evangelico e per rigenerarlo in profondità, rivelandogli tutta la grandezza del suo destino, e aiutandolo a realizzarlo, col portare a compimento il disegno dell'amore creatore e redentore. Un evento di tale ampiezza e di così grande portata richiede da parte * Die 23 mensis iunii a. 1970. 1 Const. Apost. Humanae salutis, 25 dec. 1961; A. A. S. 54 (1962), p. 6. Acta Pauli Pp. VI 517 di tutti i figli della Chiesa un impegno totale per essere messo efficacemente in opera. Una simile effusione di grazie esige anime recettive, v o lontà generose, affinché la vita della Chiesa si dilati largamente nella realtà della vita del m o n d o e la trasformi per mezzo dell'energia che la anima all'interno. Chi non vedrebbe, pertanto, che, per adempiere questo compito così importante, vi sono rotture talora dolorose da fare, revisioni spesso laceranti da operare, innesti sempre delicati da realizzare, perché l'albero della fede prenda radici profonde nel terreno del nostro tempo, e vi dispieghi riccamente tutti i suoi rami? 2 Tutti i figli della Chiesa, ciascuno al suo posto, e seguendo la propria vocazione, sono responsabili di questa grande opera. Questo, per il Papa, è il pensiero dominante di tutto il suo pontificato, fin dal primo istante, negli innumerevoli settori ai quali si estende la vita della Chiesa. Per meglio assicurare il rinnovamento voluto dal Concilio, noi abbiamo voluto adattare gli organi della Santa Sede, cominciando dalla S. Congregazione per la Dottrina della Fede, presso la quale abbiamo istituito una Commissione teologica. Da quest'ultima noi molto ci attendiamo, considerando quanto già siano promettenti i suoi primi lavori. Nel campo sterminato della riflessione teologica si pongono tali e tanti problemi, che è necessario darvi quelle risposte, in cui il cristiano di oggi trovi le certezze delle quali ha bisogno. Il cristiano pensa, il cristiano prega. E anche alla sua preghiera il Concilio ha portato un rinnovamento appropriato. Molto è già stato fatto in questo campo, secondo le direttive della Costituzione liturgica. Il Consilium, a tale scopo istituito, ha compiuto un'opera importante e delicata, mentre, dal canto loro, le Conferenze episcopali compiono l'opera di adattamento, di cui hanno la competenza e il mandato. Del resto, proprio questa collaborazione sempre più sviluppata tra la Santa Sede e le Conferenze episcopali — che sono c o m e gli organi coordinatori e promotori delle Chiese locali in comunione con la Chiesa di R o m a — è stato uno dei risultati più ricchi del periodo^post-conciliare. Uno scambio vitale sempre più intenso distingue tali legami fraterni, che il Sinodo dei Vescovi consolida sia con le sue riunioni periodiche, sia anche per mezzo del suo Segretariato, formato da rappresentanti scelti dalle Conferenze episcopali e da noi stessi. La sua prima riunione offre grandi speranze, perché esso veramente è l'organismo che assicura ormai al Sinodo la sua continuità. E mentre d'altronde i Vescovi offrono ai Dicasteri della Curia R o m a 2 Cfr. Mo. 4, 30-32. î Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 518 na una collaborazione feconda, partecipando alle riunioni annuab* di orientamento e di decisione, relative alle attività dei rispettivi organismi, questi si preoccupano di lavorare in collegamento sempre più stretto con tutte le Conferenze episcopali. È quanto è stato fatto recentemente per la preparazione della Ratio Fundamentalis institutionis sacerdotalis, come per la elaborazione delle norme relative ai matrimoni misti. Nell'un caso e nell'altro, la principale preoccupazione della Congregazione e della Commissione, impegnate in tale lavoro, è stata quella di stabilire un testo cbe fosse veramente proprio di tutti, e ciò per mezzo di molteplici scambi di corrispondenza, i quali hanno permesso agli uni e agli altri di esprimere il proprio pensiero. In ciascun caso ne sono risultate delle norme generali, che si possono considerare come una legge-quadro, nella quale sono precisati gli orientamenti essenziali. T o c c a ora alle Conferenze episcopali di applicarle secondo le diverse necessità pastorali. Lo stesso procedimento è già in atto per la revisione del Diritto Canonico, il cui maggiore obiettivo è quello di aggiornare l'indispensabile legislazione della Chiesa secondo le linee maestre del Concilio. La Commissione per la revisione del diritto canonico continua con alacrità il suo studio per la preparazione di schemi di canoni. È un lavoro attento, paziente di esame, di ricerca, di consultazione, di approfondimento, sotto ogni aspetto, dei problemi che la nuova codificazione deve affrontare, nel contesto della ecclesiologia del Vaticano II, dei riflessi pastorali che essa ha nel mondo di oggi, dello sviluppo e del progresso delle scienze giuridiche. D o p o l'approvazione dei principi direttivi della nuova legislazione e del suo ordine sistematico, alcuni schemi sono già nella fase terminale, sicché fra non molto avrà inizio l'esame da parte innanzitutto dell'episcopato. Infatti la nuova legge del P o p o l o di D i o pur dovendo essere promulgata dal Papa, è sommamente conveniente che abbia l'apporto preziosissimo dei Pastori della Chiesa, i quali a loro volta saranno interpreti del sentimento del Popolo di D i o . Il lavoro di consultazione e di riesame richiederà senza dubbio non p o c o tempo ancora: ma è un tempo preziosamente speso, non solo perché mediante la consultazione la legge diventerà potenzialmente più eifìcace, ma anche perché si potranno così maturare i tempi per l'accoglimento più fruttuoso della nuova legislazione, che dovrà essere per chi crede ed ama Cristo e la Chiesa lex vitae 3 et disciplinae, senza la quale lo stesso Spirito può venir estinto. 3 4 Bccli. 45, 6. Cfr. 1 Th. 5, 19. 4 Acta Pauli Pp. VI 519 Allo stesso tempo si sono sviluppati i rapporti fraterni con i nostri fratelli separati, e noi stessi abbiamo avuto di recente la gioia di accogliere il Catholicos Vasken I degli Armeni, mentre altri incontri sono avvenuti fra vescovi cattolici e non-cattolici, e tra le comunità ecclesiali. L'ecumenismo, pur sviluppandosi a livello di importanti commissioni di lavoro fra teologi, trova così la sua dimensione pastorale; e noi ci rallegriamo altresì della realizzazione ormai in via di compimento dell'Istituto ecumenico di Gerusalemme per la storia della salvezza (Tantur). Mentre si fanno sempre più frequenti i contatti con i rappresentanti delle religioni non cristiane, e soprattutto con i musulmani, gli ebrei e i buddisti, un dialogo diffìcile, complesso e delicato si sta snodando con diversi rappresentanti dell'umanesimo odierno, secondo il desiderio da noi manifestato fin dalla prima Enciclica Ecclesiam suam; tale dialogo si realizza, giorno per giorno, nella carità, nella pazienza e nella speranza, attraverso il canale dei nuovi Segretariati istituiti a questo scopo, e anche per il tramite dei diversi organismi voluti dagli episcopati. Così la Chiesa si sforza di recare al mondo, che si sta faticosamente formando, una presenza adatta e diversificata. Testimone della cattolicità della Chiesa, e garante della sua unità, il Papa per sua parte, e con l'aiuto diligente della Curia romana, vuole favorire con tutte le sue forze questo lavoro così fecondo, che si compie giorno per giorno su scala continentale, sotto l'impulso dello Spirito. Sono numerosi gli^echi che ci pervengono, e per noi è una gioia sempre viva e incessantemente rinnovata, quella di poterci intrattenere insieme con i nostri fratelli nell'episcopato, durante le loro visite, sempre più frequenti, ad limina apostolorum, circa tutte queste realizzazioni e speranze, come circa tutte queste pene e preoccupazioni di tutte le Chiese. Ma, come i nostri fratelli vengono a noi, così noi desideriamo andare a loro. Già avemmo la gioia indimenticabile di aprire, a Bogota, l'assemblea dei nostri fratelli dell'America Latina, e di concludere a Kampala il primo Simposio dei Vescovi africani. Nel novembre prossimo, a Dio piacendo, prenderemo contatto diretto con i nostri fratelli dell'Asia e dell'Oceania, ma diverso questo e più approfondito che non i precedenti, perché si tratterà di studiare con essi, fra di essi, i problemi che si pongono, e le prospettive che si aprono alla Chiesa in quei due continenti, anche se ciò richiederà di prolungare alquanto la nostra assenza da E o m a . A tempi nuovi, stile nuovo, nell'unica preoccupazione di essere fedele alla nostra missione pastorale, che, per divina disposizione, si esercita c o m e Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 520 5 servizio. Per poter meglio servire, il Papa cerca di meglio conoscere le situazioni, di immedesimarsi in esse, di ascoltare e prendere qualche diretto contatto personale c o n la realtà storica della Chiesa. Sarà la nostra maniera di venire incontro ai desideri della recente sessione del Sinodo, nella fedeltà alla nostra vocazione di Vicario di Cristo Signore. Come vorremmo che, con questa visita fraterna, tutta la Chiesa si riscoprisse, secondo la fervida espressione del Concilio, veramente missionaria, in tutti i suoi membri! Quale appello partirà, noi speriamo, da questi immensi continenti, che riguardano più della metà dell'intera umanità! Questi sono i problemi più assillanti della Chiesa di oggi, all'indomani del Concilio: come annunciare Gesù Cristo, c o m e testimoniare il suo Vangelo, come impiantare il dialogo fra la Chiesa c o n quelle moltitudini. Tutta la Chiesa, oggi, per mezzo dei suoi Vescovi, dei suoi preti, dei suoi laici più generosi e sensibili, deve vivere in stato di missione. Il nostro ministero è orientato fermamente anche in questa linea missionaria, che già annunziammo nel nostro primo Radiomessaggio al m o n d o , sette anni fa e abbiamo in questi giorni riconfermata nel messaggio per la Giornata Missionaria del prossimo ottobre. Per questo chiediamo sempre la vostra collaborazione, venerabili Fratelli nostri, insieme con quella di tutta la Chiesa. Nel far questo, noi faremo bene attenzione a non dimenticare l'apporto specifico, che i cristiani debbono portare ad un m o n d o preso dai gravi problemi dello sviluppo e della pace, ispirandosi alle prospettive aperte dalla Costituzione conciliare Gaudium et Spes, sviluppate nella nostra Enciclica « Populorum Progressio », e recentemente precisate nel citato messaggio missionario. Se l'evangelizzazione deve sempre mantenere la sua priorità fondamentale e intenzionale, lo sviluppo resta una esigenza essenziale di giustizia e di amore fraterno. Riconosciamolo: nonostante gli sforzi generosi, compiuti da ogni parte per risolvere le più urgenti e talora drammatiche implicanze della intera questione, che coinvolge tutto il m o n d o , dobbiamo dire che le ineguaglianze fra Paesi ricchi e Paesi in via di sviluppo non sono risolte e sotto certi aspetti aumentano purtroppo continuamente. Sale dal Terzo Mondo una richiesta di aiuto, che da fiduciosa attesa si sta facendo terribile denuncia, la quale potrebbe esplodere in collera irrefrenabile, le cui conseguenze potrebbero essere funeste per la pace e per il vero progresso; non entriamo ora in un giudizio di merito, perché il dovere evangelico di sinceritàjverso tutti gli uomini non ci esime dal rico5 Matth. 20, 28; Mo. 10, 43-44. Acta Pauli Pp. VI 521 noscere che questa minacciosa richiesta non può essere sempre immune da riserve. Rimane il fatto che lo squilibrio da noi a suo tempo denunciato sembra crescere in proporzione inversa, a profìtto di chi possiede e a danno di chi non riesce a colmare col provento del suo lavoro la propria inopia. 6 Se la indiscutibile buona volontà e gli sforzi compiuti da tante benemerite istituzioni internazionali non hanno impedito che si giungesse a questi penosi dislivelli, è segno che il sistema adottato non è stato convenientemente applicato, e che qualcosa non funziona. Desideriamo perciò richiamare l'attenzione degli organismi responsabili, e anzitutto dei nostri, a riflettere, a fare una pausa. Quello finora seguito da tutti è stato il tentativo giusto, il metodo adatto per risolvere il problema della sperequazione fra Popoli ridondanti di benessere e Popoli impediti di giungere ad un sufficiente benessere? Se il problema non si risolve equamente e se le ineguaglianze in atto non saranno progressivamente raccorciate e colmate, allora non avremo l'equilibrio della giustizia e la pace, suprema aspirazione degli uomini, e segno visibile dell'armonia dei popoli fratelli, sarà in crescente pericolo. La pace: ed è questo un altro urgente problema che deve occupare l'azione della Chiesa nei suoi rapporti col m o n d o . In varie parti del m o n d o la pace è tuttora minacciata, la pace è infranta, la pace è soffocata. P o p o lazioni innocenti sono travolte da eventi più grandi di esse, pedine ignare di un gioco prepotente e crudele, che miete le sue vittime non solo tra la valida forza degli uomini, strappati al loro pacifico lavoro, ma anche e soprattutto fra i bambini, le madri, i sofferenti, gli anziani, gli inermi. A causa della guerra ogni giorno si muore nel m o n d o , per la violenza al tempo stesso cieca ed astuta e insidiosa, per la rappresaglia vendicativa ed iniqua, per la successiva mancanza atroce di sicurezza e di cibo. I giovani, nel m o n d o , non credono più nelle belle parole; essi vedono, col loro intuito della realtà e col loro istinto del fondo morale delle, situazioni, che, nonostante tanti discorsi — perché tutti sono d'accordo nel parlare di pace — gli episodi di guerra aumentano paurosamente, come una inesorabile macchia d'olio vicina al fuoco: Ticino e Medio Oriente ed Estremo Oriente sono i luoghi che più tengono occupata l'opinione pubblica internazionale, senza parlare delle cicatrici che ancora sanguinano altrove. Anche su questo argomento è necessario fare una pausa. Occorre riflettere, e seriamente riflettere, per vedere se quello che si fa nel m o n d o , e Litt. Encycl. Populorum progressio, nn. 54-57: A. A. 8. 59 (1967), pp. 283-285. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 522 pur con buona volontà, sia sufficientemente efficace, o se piuttosto occorra maggiore coraggio nella promozione effettiva della pace. Per questo rivolgiamo a tutti, in particolar-modo alle Nazioni c b e per il loro prestigio internazionale e le loro reali possibilità sono veramente in grado di contribuire a liberare il m o n d o dal flagello della guerra, e alle Organizzazioni internazionali che hanno la responsabilità della difesa della pace nel m o n d o , un appello accorato e vibrante affinché i principi morali di umanità e di fratellanza sovrastino su ogni altro criterio e ogni altro interesse per una più valida, concreta e conclusiva opera di pace. Vi è impegnata la credibilità delle parole e delle azioni, rivolte a tale scopo supremo. Tali sono alcuni dei gravissimi problemi, che oggi tengono occupata la coscienza della Chiesa e del mondo; come abbiamo detto nell'Enciclica Ecclesiam suam, la Chiesa non è separata dal m o n d o , « ma vive in esso. Perciò i suoi membri ne subiscono l'influsso, ne respirano la cultura, ne accettano le leggi, ne assorbono i costumi », ma solo allo scopo di avvicinare queste forme di pensiero e di vita, « di purificarle, di nobilitarle, di vivificarle, di santificarle » . 7 Tutto lo sforzo di aggiornamento conciliare, con tutta la rinnovazione interiore della Chiesa sarebbe vano, se non le consentisse di partire con fresco vigore e con rinnovata giovinezza sulle vie del m o n d o , per annunciarvi la buona novella, di cui essa è messaggera. Saremo capaci, sì, saremo davvero capaci di portare la fede agli uomini del m o n d o odierno, nella ampiezza smisurata delle sue dimensioni geografiche, come nel turbinìo delle sue correnti di pensiero? Sapremo far loro scoprire il volto sempre giovane e attraente di Cristo Salvatore? Sapremo noi assumere « con una candida fiducia » le formidabili dimensioni d'una tale missione davanti alla sbalorditiva novità del tempo m o d e r n o ? 8 Sapremo risve- gliare i laici al senso delle loro responsabilità? Sapremo suscitare nei giovani il desiderio di seguire Cristo, di consacrarsi al suo servizio? Nella già lunga storia della salvezza, tocca a noi, con l'aiuto di D i o , scrivere una pagina nuova, riconducendo alle loro vere sorgenti e dando il loro pieno compimento a tutti i valori che animano e plasmano il m o n d o , nel suo presente sforzo gigantesco di gestazione spirituale. Lungi dal fermare i nostri passi, le difficoltà di questa impresa ci stimolano ad affrontarla con maggior ardore e generosità. Il dialogo della salvezza, che si deve effettuare su scala mondiale, ci obbliga a seguire ' A. A. S. 56 (1964), pp. 627-628. s Th., A. A. S. 56 (1964), p. 649. Acta Pauli Pp. VI 523 l'esempio trascinatore del grande Apostolo viaggiatore: « Io mi sono fatto 9 tutto a tutti, per salvarne in ogni m o d o a l c u n i » . Ferma nella fede, incrollabile nella speranza, e mossa da un illimitato amore, la Chiesa si fa incontro alle religioni più antiche come alle ideologie più recenti e ai problemi umani più ardui, per apportare loro il suo segreto e il suo tesoro, che non sono quelli di una organizzazione perfezionata o di una tecnica sperimentata, bensì « un seme, un fermento, sale e luce » , 1 0 con parole molto semplici, che ciascuno comprende come una promessa e una liberazione: essa « parla di verità, di giustizia, di libertà, di progresso, di concordia, di pace, di civiltà » . u A l l ' u o m o nuovo, che sta nascendo, in questi ultimi decenni del secolo x x , dalle regioni della vecchia Europa ai confini dell'Asia immensa, la Chiesa reca la luce di Cristo Salvatore, la forza della sua presenza, la fiamma del suo amore, la certezza della sua parola. Ai popoli angosciati dalla ricerca della pace, e alle prese con i formidabili problemi dello sviluppo, essa offre il suo messaggio di fraternità universale « facendo loro scoprire, al di là di tutte le frontiere, volti di fratelli, volti di amici » . 1 2 Questo è l'avvenire della Chiesa nel mondo di domani, questo l'umile apporto che, con immensa speranza, noi vogliamo portare, modestamente e fermamente, per il suo avveramento. Vi ringraziamo di gran cuore per tutti gli sforzi che fate per aiutarci a compierlo, ciascuno al posto o v e la divina Provvidenza vi ha chiamati a lavorare. Oltre le vostre persone, il nostro pensiero va ai Fratelli nell'Episcopato e alla loro feconda fatica collegiale, ai sacerdoti, nostri collaboratori nell'ordine sacro, ai religiosi e alle religiose, la cui vita consacrata è un appello e una promessa, ai focolari cristiani, che v i v o n o nel loro amore coniugale il mistero di unione di Cristo e della Chiesa, agli apostoli laici, che danno instancabile testimonianza della buona novella, ai giovani, che mettono il loro entusiasmo al servizio del Vangelo, ai sofferenti, che adempiono la funzione preziosissima di compiere ciò che manca alla Passione di Cristo per il bene della Chiesa, 13 agli anziani, che maturano pensieri di Cielo nella loro sperimen- tata saggezza. A tutti diciamo la nostra gioia della comunanza di fede che ci unisce, della speranza che ci spinge, dell'amore di Cristo che ci 9 1 Cor. 9, 22. 10 Litt. Encycl. Ecclesiam suam; cfr. A. A. S. 56 (1964), p. 649. 1 1 Ib. 12 Litt. Encycl. Populorum Progressio, 75: A. A. S. 59 (1967), p. 295. 1 3 Cfr. Col. 1, 24. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 524 anima; e a tutti gli uomini rivolgiamo il nostro saluto fraterno: che D i o , nostro Padre, e Gesù Cristo Signor nostro vi diano la grazia e la pace. È il nostro augurio, c o n la nostra Apostolica Benedizione. VI Ad Excellentissimum Virum Thomas V. Commins, apud Sedem Apostolicam liberis cum mandatis Hiberniae Legatum, qui Summo Pontifici Litteras concrediti muneris fidem facientes tradidit. * Mister Ambassador, It is with twofold pleasure that we accept the Letters of Credence which y o u bring us from the President of Ireland. For not only are we welcoming in y o u the représentative at the H o l y See of your beloved country and of her esteemed leaders, but we are also wishing y o u a happy return to the post y o u have already filled with such distinction. Ireland is indeed exercising on a worldwide scale its influence for g o o d . In great numbers and with ever greater zeal its missionaries have gone throughout the earth to preach the g o o d news of salvation. F o r the advancement of éducation and health aid has been given unsparingly by its people. A n d in the Councils of nations its représentatives have played their full part to promote the great cause of peace and concord in the world. We pray that Ireland's light m a y long shine in the sight of men. May God, who is bestowing in growing measure material blessings upon the Irish people, preserve and increase his spiritual gifts: through holiness of life, through fraternal care for each other's welfare, and through harmonious coopération and concord, may they show themselves fully worthy of all that is best in their glorious traditions. To Y o u r Excellency we gladly renew our welcome and assure y o u of our füllest coopération in the performance of your mission. We would also ask y o u to c o n v e y to His Excellency the President our gratitude for his g o o d wishes and assure him of our prayers for his welfare and for that of ali the people of Ireland. impart our Apostolic Blessing. * Die 25 mensis iunii a. 1970. To all we affectionately Acta Pauli Pp. VI 525 VII Iis qui ad Nemorensem lacum interfuerunt generali Coetui Consilii, compendiarais litteris v. d. Sodepax. * Chers Frères dans le Christ, Chers Fils, Très sensible à la démarche que vous avez tenu à accomplir auprès de Nous, au terme des travaux qui vous rassemblaient dans le cadre hospitalier de la maison des Pères du Verbe Divin à Némi, Nous accueillons volontiers de tout cœur votre groupe de travail et d'étude œcuménique au service de la Société, du Développement et de la Paix. Votre présence ici constitue un nouveau signe des liens fraternels entre le Conseil œcuménique des Eglises et l'Eglise catholique, illustrés de manière si émouvante lors de Notre visite l'an passé au siège du Conseil œcuménique à Genève. Grâce à l'activité du secrétariat de ce Comité S O D E P A X , qui constitue un lieu de rencontre entre Notre Commission Pontificale Justice et Paix et les instances correspondantes du Conseil mondial, vous avez pu faire ces jours-ci le bilan des sessions organisées depuis deux ans et « poursuivre cet effort commun dans l'étude des causes profondes de la faim et de la pauvreté dans le monde et la mobilisation de l'ensemble du Peuple de Dieu pour l'établissement d'une société plus responsable » selon la définition que M. le Dr Blake donnait de votre travail. 1 Ce faisant vous rejoignez les préoccupations majeures dont Nous nous faisions l'écho ces jours derniers dans notre discours au Sacré-Collège et vous partagez Notre inquiétude devant les inégalités croissantes entre pays riches et pays en voie de développement, devant les drames qu'engendre chez des populations innocentes l'enchaînement des conflits qui continuent d'ensanglanter diverses parties du monde. Oui les chrétiens ont quelque chose à dire et à faire ensemble pour tenter d'arrêter et de résorber ce cancer d'injustice et de violence qui ronge le corps de l'humanité. Quand Nous évoquions il y a quelques jours « l'apport spécifique qu'il revient aux chrétiens d'offrir à un monde en proie aux graves problèmes du développement et de la paix », Nous pensions particulièrement à la contribution qu'ils peuvent et doivent apporter, dans les solutions tech- * Die 27 mensis iunii a. 1970. 1 Allocution du 10 Juin à Genève. Acta Apostolicae 526 Sedis - Commentarium Officiale niques et politiques qui s'élaborent, par le rappel de l'esprit qui devrait les animer, l'esprit de cet Evangile qui nous est commun. Devant les menaces de perversion que les formidables pouvoirs de la science et de l'argent mettent entre les mains de certains hommes ou de certains pays, devant les tentations de révolte et de subversion violente qui guettent les populations miséreuses et opprimées, les Chrétiens doivent être, au sein de ces tensions, les artisans de la conversion des hommes, de tous les hommes, au respect et à l'amour mutuels. Telle est la voie du Christ: une voie qu'il faut emprunter avec les moyens de l'Evangile. N o n pas des moyens de puissance, de pression dominatrice, mais le témoignage contagieux d'un amour qui, nous révélant à nous-même et à nos frères le péché qui nous sépare, ouvre, par la prière et la pénitence, le cœur des hommes à la justice, à la solidarité, au partage fraternel. C'est, croyons-Nous, cette disposition intérieure qui doit être à la base de toute transformation de la Société. C'est elle qui doit être l'âme de nos dialogues avec les hommes, de notre action sur les institutions. C'est cette conversion que les chrétiens doivent susciter dans tous leurs milieux, à tous les niveaux de la société, parce qu'ils savent en disciples fidèles du Christ qu'elle est le levain qui peut assurer de manière authentique la montée des hommes et des peuples dans la justice et la paix. Conduits par cet esprit vous pouvez être assurés, chers amis, de répondre, par vos études sur la condition sociale du monde et par vos efforts de sensibilisation de l'opinion, aux requêtes fondamentales de l'humanité d'aujourd'hui. Certes nos Eglises n'en sont pas encore au point de convergence et d'unité qui permettrait à votre Comité de les engager immédiatement dans une action commune, permanente, universelle. Même en matière sociale, les positions doctrinales et les méthodes pastorales doivent être assurées, approfondies séparément au sein de leurs organismes compétents respectifs. Dans la phase expérimentale de votre collaboration, il revient aux autorités responsables de chacune de ces Eglises d'en étudier les projets et d'en adapter, et peut-être d'en différer, la réalisation en fonction des possibilités et des structures qui leur sont propres. Nous nous étions permis de le préciser l'an passé à Genève: au niveau local « le peuple chrétien doit être préparé au dialogue et à la coopération œcuménique », ce qui dans l'Eglise catholique est confié « aux soins diligents et à la prudente direction des evêques ». Mais que ces nécessaires prudences ne vous découragent pas. L'unité à laquelle nous tendons ensemble a tout à gagner à s'élaborer dans la clarté Acta Pauli Pp. VI 527 d'une confrontation confiante de nos conceptions respectives. Déjà la préoccupation que vous portez de servir la famille humaine au nom du même Evangile est le signe d'une concorde réalisée dans les cœurs. Prions ensemble le Dieu de qui vient toute grâce que notre marche tâtonnante et, Nous le savons, trop lente pour certains vers l'unité, ne nous détourne pas un seul instant de la mission, longtemps compromise par nos insuffisances, de réaliser enfin le v œ u du Christ à ses disciples « qu'ils soient un, afin que le monde croie ». VIII Ad Excellentissimum Virum Reid Willie Katenga-Kaunda, Malawianae Reipublicae apud Sedem Apostolicam cum auctoritate Legatum, qui Summo Pontifici Litteras concrediti muneris fidem facientes tradidit. * Mister Ambassador, It is with the greatest pleasure that We welcome y o u here, as y o u présent the Letters of Credence accrediting y o u to the H o l y See as A m bassador Extraordinary and Plenipotentiary of the Republic of Malawi. We are deeply grateful for your Mnd words conveying to Us the sentiments of your President, and for the appréciation of Our efforts for stability and peace in the world. Y o u r gracious expressions of the gratitude of your country for all that the Oatholic Church is able to achieve for Malawi, in ali the various sphères, touch Our heart. The achievements y o u mention are made pos- sible by the firm b o n d which exists between Malawi and the Catholic Church and by their close coopération. We are very happy to hear what Y o u r Excellency says concerning even closer and better relations. We believe that in Y o u r Excellency the H o l y See has a sincere friend with w h o m it can continue its work for happiness and peace. Please convey to your President Our special greetings and the sincerest best wishes for his continuing welfare. Please assure him and the Government that the Catholic Church will always be ready to give whatever assistance it can towards the spiritual and social progress of the people of Malawi—so dear to Us. We promise Our prayers for Y o u r Excellency in your new task, for your family and ali in your beloved country that abundant blessings of peace and prosperity m a y grace your land. * Die 11 mensis iulii a. 1970. 528 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale IX Ad Excellentissimum Virum Willy Brandt, Supremi Consilii publicae rei administrandae in Foederatis Germaniae Civitatibus Praesidem. * Hochgeehrter Herr Bunäeslcanzlerl W i r entbieten Ihnen und den Persönlichkeiten Ihrer Begleitung sowie dem Herrn Botschafter beim Heiligen Stuhl und seinen Mitarbeitern zu Ihrem Besuch im Vatikan ein W o r t herzlicher Begrüssung. W i r danken Ihnen für die Ehre Ihres K o m m e n s und die inhaltsvolle Eede, die Sie an Uns gerichtet haben. Trotz der wechselvollen Geschichte der Vergangenheit konnten sich die Beziehungen zwischen dem Heiligen Stuhl und Ihrem Lande auf der Grundlage des Rechtes und freundschaftlicher Zusammenarbeit fruchtbar entwickeln und vertiefen. D a v o n ausgehend, teilen W i r mit Ihnen die Überzeugung, dass auch die gegenwärtigen Probleme, die Uns so sehr am Herzen liegen, in zufriendenstellender Weise gelöst werden können. W i r lenken dabei Unser Augenmerk v o r allem auf die Schulfrage und die Jugenderziehung, den Schutz der Familie und die Betreuung der Hilfsbedürftigen. In enger Verbundenheit mit dem Apostolischen Stuhl will die katholische Kirche in Deutschland unter Führung ihres verantwortungsbewussten und für alle Probleme aufgeschlossenen Episkopats einen wertvollen Beitrag zum wahren W o h l des deutschen Volkes bieten. Der Hirtenbrief der deutschen Bischöfe v o m letzten Jahr über « Die Kirche in der pluralistischen Gesellschaft und im demokratischen Staat der Gegenwart » ist gewissermassen eine konkrete Anwendung auf die örtlichen Verhältnisse der Pastoralkonstitution « Gaudium et Spes »: es werden darin bekanntlich viele sachdienliche Anregungen gegeben. In Ihrer Person, Herr Bundeskanzler, möchten Wh* auch das arbeitsame V o l k Ihres Landes grüssen, das es verstanden hat, nach der harten Wirklichkeit des Krieges sich wieder einen Ehrenplatz im Kreise der anderen Nationen zu sichern. Allen Ihren Mitbürgern, vor allem jenen, die noch an den Folgen des Krieges zu tragen haben, gilt Unser v o n Herzen kommender Gruss. Diese Folgeerscheinungen haben Sie, Herr Bundeskanzler, mit Ihrem Hinweis auf die Spannungen angedeutet, die heute noch in Europa be* Die 13 mensis iulii a. 1970. Acta Pauli Pp. VI 529 stehen und gegen die die Bundesregierung anzugehen bereit ist, um so ihren Beitrag für ein friedliches Zusammenleben der Völker zu leisten. A u c h W i r selber haben Uns seit Beginn Unseres Pontifikates unentwegt für die Sache des Friedens eingesetzt und begleiten alle Bestrebungen für den Frieden in Europa und in der W e l t mit Unseren Segenswünschen. Sicher hat hier die Kirche eine Mission zu erfüllen, die sich v o n jener der Staaten unterscheidet. In der Erfüllung dieser ihrer Mission will die Kirche Brücken bauen v o n V o l k zu Volk. Sie lenkt die Herzen der Menschen hin zu Gott, nämlich zum Frieden des Menschen mit Gott, zum Frieden des Menschen mit sich selbst und mit seinen Mitmenschen. W e n n W i r jetzt Unsere Aufmerksamkeit auf Europa richten, so möchten W i r diese Gelegenheit gern benützen, um erneut zu versichern, dass der Heilige Stuhl dem Anliegen eines geeinten Europas seine volle moralische Unterstützung gewährt. Es handelt sich hier um ein Anliegen, das v o n vielen, ungeachtet der augenblicklichen Schwierigkeiten, als not- wendig und dringend gesehen wird, und zwar, wie W i r früher bereits betont haben, « die Einigung auf dem wirtschaftlichen Sektor und dann, wenn möglich — unter Berücksichtigung der jeweils geschichtlichen Gegebenheiten —, im politischen Bereich ».* Bei dieser Gelegenheit stellen W i r mit Zufriedenheit fest, dass die deutsche Bundesregierung wirksam an der Verwirkhchung dieses Zieles mitarbeitet. Bedeutende Politiker Ihres Landes haben sich in den Dienst dieser Aufgabe gestellt; unter ihnen verdient es v o r allem der grosse « Europäer », der verstorbene Bundeskanzler Adenauer, in dieser Stunde genannt zu werden. Die Arbeit für den Frieden verlangt aber auch v o n allen Verständnis für die sozialen Forderungen der Gegenwart und opferbereites Eintreten für die Entwicklungsvölker. Hier hat das deutsche Volk, v o r allem in den Nachkriegs Jahren, durch seine grosszügige Entwicklungshilfe, nicht zuletzt auch durch die kirchlichen Werke, Grosses geleistet. W i r möchten bei dieser Gelegenheit erneut Unsere Bewunderung und Anerkennung dafür zum Ausdruck bringen. In Unserem Eundschreiben « Über den Fortschritt der Völker » haben Wir, ebenso wie Unsere Vorgänger, eingedenk Unserer Verantwortung die Weltöffentlichkeit auf diese drängenden Probleme hingewiesen. Trotz allem technischen Fortschritt werden heute immer noch breite Schichten 1 Vgl. Ansprache an die Mitglieder der E W G und des Euratom, A. A. S. 59 (1967), p. 624. 34 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 530 der einheimischen Bevölkerung mancher Erdteile in oft menschenunwürdigen Lehensverhältnissen belassen, hart behandelt und ausgenutzt. Solche untragbaren sozialen Zustände gefährden den Frieden. Darum danken W i r dem deutschen Volk, dass es sich erfolgreich für den wirtschaftlichen Aufstieg und die kulturelle Ausbildung der Völker der Dritten W e l t einsetzt. Sie kommen, Herr Bundeskanzler, aus einem Land, in dem seit Jahrhunderten zwei grosse christliche Gemeinschaften neben- und mitei- nander leben. Durch die ökumenische Bewegung ist erfreulicherweise ein tieferes gegenseitiges Verstehen und eine grössere Annäherung der beiden christlichen Konfessionen erzielt worden. Der Heilige Stuhl ist diesen Bestrebungen weitgehend entgegengekommen. So geben W i r dem Wunsche Ausdruck, Hochgeehrter Herr Bundeskanzler, dass es Ihnen vergönnt sein möge, Ihre Heimat in weitschauender Friedensarbeit auf politischer und sozialer Ebene wie auf religiöser Grundlage zu wahrem Fortschritt zu führen. Dazu erflehen W i r dem Herrn Bundespräsidenten und Ihnen wie Ihrer Eegierung und dem v o n Uns stets hochgeschätzten deutschen V o l k Gottes bleibenden Schutz und Segen. X Christifidelibus coram admissis in Vaticana Basilica. * A b b i a m o parlato tante volte, in queste Udienze generali, del Concilio, sempre in termini elementari per adeguarci alla natura di questi incontri brevi e familiari, e ci accorgiamo che molto, per non dire tutto, resterebbe da dire. A v r e m o sempre m o d o , a D i o piacendo, di ritornare a questa grande scuola per trarne insegnamenti antichi e nuovi, e specialmente per avere lumi direttivi all'opera di « aggiornamento » (secondo la celebre parola del nostro venerato predecessore Papa Giovanni X X I I I , nel suo discorso di apertura del Concilio ecumenico), cioè all'opera di adattamento della vita e della esposizione della dottrina della Chiesa, sempre salva l'integrità della sua essenza e della sua fede, alle esigenze della sua missione apostolica, secondo le vicende della storia e le condizioni dell'umanità, a cui tale missione si rivolge. Ma siamo tutti desiderosi di spostare lo sguardo dal Concilio al postConcilio, cioè ai risultati che da esso sono stati generati, alle conseguenze * Die 15 mensis iulii a. 1970. Acta Pauli Pp. VI 531 che ne sono derivate, alla accoglienza che la Chiesa ed il m o n d o hanno fatto agli avvenimenti e agli insegnamenti conciliari. Il Concilio, c o m e episodio storico, è già di ieri; il nostro temperamento moderno ci porta a guardare al presente, anzi all'avvenire. Il post-Concilio assume ora grande interesse. Quali effetti ha prodotto il Conciho? quali altri può e deve produrre? Tutti siamo convinti che cinque anni dalla conclusione del Concilio non bastano per dare su di esso è sulla sua importanza, sulla sua efficacia un giudizio esatto e definitivo; e siamo tuttavia tutti parimenti convinti che il Concilio non si può dire concluso allo scadere della sua durata, come succede di tanti avvenimenti che il tempo, passando, seppellisce e consente che solo gli studiosi delle cose morte ne conservino v i v a la memoria. ÌD il Concilio un avvenimento che dura, non solo nella memoria, na nella vita della Chiesa, e che è destinato a durare, dentro e fuori di lei, per lungo tempo ancora. Questo primo aspetto del post-Concilio meriterebbe lunga considerazione, non foss'altro per determinare se l'eredità del Concilio è semplicemente una permanenza, o se è anche un processo in via di sviluppo; per stabilire cioè quali insegnamenti esso ci ha lasciati da ritenere stabili e fìssi, c o m e in genere succedeva dopo gli antichi Concili conclusi c o n delle definizioni dogmatiche, ancora oggi e per sempre valide nel patrimonio della fede; e quali altri esso ci ha annunciati da svolgere e da sperimentare in una successiva fecondità, c o m e è da supporre che principalmente lo siano quelli del Vaticano secondo, qualificato piuttosto come Concilio pastorale, cioè rivolto all'azione. Esame questo importante e difficile, che non senza l'assistenza del magistero ecclesiastico può essere via via compiuto. Un secondo aspetto, che impegna oggi l'attenzione di tutti, è lo stato presente della Chiesa, posto a confronto con quello anteriore al Concilio; e siccome lo stato presente della Chiesa si può dire caratterizzato da tante agitazioni, tensioni, novità, trasformazioni, discussioni, eccetera, subito i pareri si dividono: chi rimpiange la supposta tranquillità di ieri, e chi gode finalmente dei mutamenti in corso; chi parla di disintegrazione della Chiesa e chi sogna il sorgere d'una nuova Chiesa; chi trova che le novità siano troppe e troppo rapide, e quasi sovversive della tradizione e dell'identità della Chiesa autentica; e chi invece accusa lento e pigro e forse reazionario lo svolgimento delle riforme già compiute o iniziate; chi vorrebbe ricostituire la Chiesa secondo la sua figura primitiva, contestando la legittimità del suo logico sviluppo storico; e chi vorrebbe invece sospin- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 532 gere questo sviluppo nelle forme profane della vita corrente fino a dissacrare e a secolarizzare la Chiesa, disgregandone le strutture a vantaggio d'una semplice, gratuita e inconsistente vitalità carismatica; e cosi via. L'ora presente è ora di tempesta e di transizione. Il Concilio non ci ha dato, per adesso, in molti settori, la tranquillità desiderata; ma piuttosto ha suscitato turbamenti e problemi, certamente non vani all'incremento del regno di D i o nella Chiesa e nelle singole anime; ma è bene ricordare: questo è un momento di prova. Chi è forte nella fede e nella carità può godere di questo cimento. 1 N o n diciamo di più. Le riviste e le librerie sono inondate di pubblicazioni circa la fase feconda e critica della Chiesa nella stagione storica post-conciliare. Occorre vigilare. Lo Spirito di scienza, di consiglio, di intelletto e di sapienza è oggi da invocare con particolare fervore. Fermenti nuovi si agitano d'intorno a noi; sono buoni, o nocivi? Tentazioni nuove e doveri nuovi balzano davanti a noi. Eipetiamo le esortazioni di San Paolo: « Sempre siate lieti. E pregate senza smettere mai. In ogni cosa rendete grazie (a D i o ) ; perché questa è la volontà di D i o , a v o i manifestata in Gesù Cristo. Non spegnete lo spirito. Le profezie non le trascurate. Tutto esaminate; ritenete ciò ch'è buono. Da ogni specie di male astenetevi ». 2 Aggiungeremo semplicemente la raccomandazione ad una triplice fedeltà. Fedeltà al Concilio: procuriamo di conoscere meglio, di studiare, di esplorare, di penetrare i suoi magnifici e ricchissimi insegnamenti. Forse la loro stessa abbondanza, la loro densità, la loro autorità ha scoraggiato molti dalla lettura e dalla meditazione di così alta e impegnativa dottrina. Molti, che parlano del Concilio, non ne conoscono i meravigliosi e poderosi documenti. Alcuni, a cui preme più la contestazione e il cambiamento precipitoso e sovversivo, osano insinuare che il Concilio è ormai superato; serve, essi osano pensare, solo per demolire, non per costruire. Invece chi vuol vedere nel Concilio l'opera dello Spirito Santo e degli organi responsabili della Chiesa (ricordiamo la qualificazione teologica del primo Concilio, quello di Gerusalemme: « Visum est... 3 Spiritui Sancto et nobis », è parso allo Spirito Santo e a n o i . . . ) prenderà in mano con assiduità e riverenza il « t o m o » del recente Concilio, e procurerà di farne alimento e legge per la propria anima e per la propria comunità. 1 Cfr. Ila-ipe 123, 8. 2 1 Thes. 5, 16-22. 3 Act. 15, 28. Acta Pauli Pp. VI 533 Seconda fedeltà. Fedeltà alla Chiesa. Capirla bisogna, amarla, servirla, promuoverla. Sia perché segno e perché strumento di salvezza. Sia perché oggetto dell'amore immolato di Cristo: Egli « dilexit Ecclesiam et se ipsum tradidit pro ea », amò la Chiesa e diede se stesso per lei. 4 E sia perché noi siamo la Chiesa, quel corpo mistico di Cristo, nel quale siamo vitalmente inseriti, e nel quale avremo noi stessi la nostra eterna fortuna. Questa fedeltà alla Chiesa, v o i lo sapete, è oggi da molti tradita, discussa, interpretata a m o d o proprio, minimizzata; cioè né compresa nel suo profondo e autentico significato, né professata con l'ossequio e la generosità che, non per nostra mortificazione, ma per nostro esperimento e nostro onore, essa si merita. E finalmente: fedeltà a Cristo. Tutto è qui. N o n vi ripeteremo soltanto le parole di Simone Pietro, del quale siamo miseri, ma veri successori, e sulla tomba del quale ora qui ci troviamo: « Signore, a chi andremo noi? Tu solo hai parole di vita eterna » . 5 Fedeltà a Cristo. Questo deve essere il post-Concilio, Fratelli e Figli carissimi. Con la nostra Apostolica Benedizione. XI Ad Excellentissimum Virum Alfonsum Arze Quiroga, Bolivianae Reipublicae liberis cum mandatis Legatum, qui Summo Pontifici Litteras concrediti muneris fidem facientes tradidit. * Señor Embajador: Con sincero aprecio y gratitud hemos escuchado las deferentes expresiones que Vuestra Excelencia acaba de dirigirnos al presentar las Cartas Credenciales que le acreditan c o m o Embajador Extraordinario y Plenipotenciario de Bolivia ante la Santa Sede. En sus nobles palabras de adhesión a nuestra persona y a los altos ideales de paz y de progreso, que son argumento constante de nuestra preocupación pastoral, reconocemos complacido las cristianas aspira- ciones y los sentimientos filiales de nuestros amadísimos hijos de la Nación Boliviana. Esas aspiraciones, que tienen por objeto el armónico desarrollo de los individuos y de las comunidades, en sus vertientes espiritual, moral y 4 Eph. 5, 25. s lo. 6, 69. * Die 16 mensis iulii a. 1970. 534 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale social, están h o y día particularmente presentes en la acción pastoral de la Iglesia c o m o un aliciente y un compromiso de fraternidad: y confiamos en que, c o n la colaboración de cuantos sienten el hambre y la sed de la justicia, puedan ser realizadas en un ambiente de serenidad y de concordia. Por eso la Iglesia no puede menos de ver con íntimo gozo los esfuerzos que en este sentido se están realizando en vuestra Patria, y ella, según las características de su misión divina, estimula, orienta y coopera p o niendo al servicio de todos los hombres la fuerza moral de su doctrina, el trabajo decidido de sus hijos y la colaboración de sus instituciones, y erigiéndose, c o m o ya lo hiciera su Fundador, defensora y protectora de los más necesitados. Con particular interés hemos escuchado, Señor Embajador, su referencia a los planes de alfabetización en los que es siempre posible a la Iglesia ofrecer una especial ayuda. De hecho en vuestro País ya los primeros sacerdotes que llegaron llevaban la preocupación de que la luz y la predicación del Evangelio fueran a la vez semilla de cultura y de progreso, y ellos contribuyeron decididamente a que los centros de instrucción bolivianos fueran considerados entre los más importantes del Continente americano. Esta gloriosa tradición es h o y un estímulo y una esperanza, que nos obliga a confiar en fecundas realizaciones y nos permite atisbar nuevos horizontes de cristiano progreso para tantos hijos nuestros de la amadísima Nación Boliviana. Mientras le expresamos, Señor Embajador, la más cordial bienvenida y le formulamos los mejores votos para el feliz cumplimiento de su alta misión, nos complacemos en invocar sobre su persona, sobre el Excelentísimo Señor Presidente y el Gobierno de su País, y sobre t o d o el dilectísimo Pueblo Boliviano, copiosas y escogidas bendiciones divinas. NUNTIUS SCRIPTO DATUS Universis sacris Praesulibus et catholicis Christifidelibus, ob celebrandum diem rei missionali provehendae per totum terrarum orbem dicatum. A tutti coloro che ci sono Fratelli in Cristo noi rivolgiamo anche quest'anno la nostra parola in occasione della Giornata Missionaria. N o i non possiamo tacerla, anche se nulla vi dice di n u o v o ; ma la causa missionaria è così vitale per la Chiesa e così importante per il m o n d o , che ci obbliga ad intervenire in questa ricorrenza con tutta la forza della nostra v o c e . Acta Pauli Pp. VI 535 La Giornata Missionaria è diventata nella vita della Chiesa nn avvenimento meritevole di grande rilievo. Essa impegna in m o d o diretto e primario il nostro ministero apostolico; è il mandato del Signore che ci o b bliga a sentire, in qnesta ricorrenza, quanto grave e quanto grande sia il nostro ufficio di predicatori del Vangelo non solo all'interno della Chiesa, ma altresì oltre i suoi confini comunitari e geografici; e non possiamo trascurare l'occasione di fare sentire, a nostra volta, alla Chiesa stessa questa vocazione missionaria ai nostri Fratelli nell'Episcopato, al Clero, ai Religiosi e alle Religiose, ad ogni Cattolico. D o p o il Concilio, il dovere di concorrere alla diffusione della Fede s'impone a tutti, sia pure in diversa maniera e in diversa misura, con maggior urgenza, perché è stato insegnato, con profonda penetrazione teologica, che « la Chiesa peregrinante è per sua natura missionaria » ; 1 ella è segno e strumento dell'intenzione salvifica di D i o dilatata a tutta l'umanità; 2 e chi vuol vivere la Chiesa, deve avvertire l'urgenza interiore di questo suo 3 dinamismo o n t o l o g i c o , di questa sua innata spinta effusiva, di questa sua intrinseca responsabilità alla comunicazione della Fede a tutti gli uomini. 4 Questa è la missione della Chiesa in quanto tale. Ma ora noi pensiamo a quelle istituzioni particolari, nelle quali si esplica, secondo il senso specifico tradizionale, lo sforzo di allargare l'area umana dell'annuncio evangelico sulla terra, ed alle quali diamo il nome benedetto di Missioni cattoliche. 5 Noi vogliamo riconfermare ad esse il mandato apostolico, che le qualifica e che le investe della virtù dello Spirito Santo per il compimento della loro incomparabile opera; e vogliamo che quanti vi consacrano la vita e che quanti pregano, lavorano, soffrono per le Missioni sappiano di godere, a titolo speciale, della nostra affezione e della nostra riconoscenza. Perché questa preferenza? Perché al dovere, al bisogno di diffondere la Parola della salvezza si aggiungono oggi particolari circostanze, che a noi sembrano « segni dei tempi » per una vigorosa ripresa di rinnovata attività missionaria. Viene alle nostre labbra la parola di Gesù ai discepoli: « ...Io vi dico: alzate gli occhi e mirate i campi, che già biondeggiano per 6 la messe » . Vi sono circostanze che facilitano le comunicazioni tra gli uo- 1 Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n. 2. 2 Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 9. 3 Cfr. Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, nn. 1, 2, 6. 4 Cfr. ibid., n. 28. 5 6 Cfr. ibid., n. 6. Io. 4, 35. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 536 mini: la terra è aperta ed esplorata, i trasporti sono dappertutto più rapidi e diffusi, il commercio, la cultura, le relazioni internazionali tendono ai contatti fra le differenti civiltà e mirano all'unificazione del mondo... Ma a quale livello? Al livello pratico, sì; al livello civile, sì; ma non vediamo noi che questo stesso processo di avvicinamento degli uomini fra loro denuncia deficienze che possono convertirsi in minacce di nuovi e più gravi conflitti, e non sembra inoltre attendere c o n ansia quella affermazione di principi, quell'effusione di energie spirituali, quella soluzione delle discordanti ideologie in unica e fraterna verità superiore, che solo da Cristo può derivare al m o n d o anche nell'ordine temporale? 7 È venuta un'ora nuova per le Missioni. Difficoltà n u o v e e facilità nuove sono sui sentieri di coloro che, in n o m e di Cristo, « r e c a n o l'annuncio di cose buone » ; 8 ma questo presente stato di animi e di cose offre un campo immensamente più largo, più invitante, ma n o n certo più facile ai sapienti e magnanimi ardimenti dei pionieri del Vangelo. Vorremmo oggi più che mai fare eco alla parola avvincente di Cristo: « Venite dietro a me; e vi 9 farò diventare pescatori di uomini » . N o n attardiamoci in critiche corrosive; non lasciamo passare questo momento storico, che a noi sembra decisivo per gli orientamenti futuri dell'umanità, e che offre al genio e al coraggio dei giovani l'occasione d'essere soggetti e strumenti di nuovi esaltanti carismi della fede e della carità. Questo significa che l'attività missionaria dev'essere concepita con vedute larghe e moderne. Una nuova pianificazione si impone: nei principi teologici, nella propaganda, nel reclutamento, nella preparazione, nei metodi, nelle opere, nella organizzazione. È una revisione che noi sappiamo essere in corso, su vasta scala, da parte di chi ha esperienza e competenza in materia, e mediante la promozione e la guida dell'organo missionario centrale della Chiesa, la nostra valorosa Congregazione per l'evangelizzazione dei Popoli. In questa revisione della vocazione missionaria della Chiesa una questione sovrasta le altre mettendo a confronto due concezioni diverse, relative all'orientamento generale dell'attività missionaria, le quali si definiscono e si distinguono con due nomi: evangelizzazione e sviluppo. Si intende per evangelizzazione l'azione propriamente religiosa, intesa all'annuncio del Eegno di D i o , del Vangelo come rivelazione del disegno salvi- 7 Cfr. Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 13. 8 Rom. 10, 15. 9 Mt. 4, 19. Acta Pauli Pp. VI 537 fico in Cristo Signore, mediante l'azione dello Spirito Santo, ene trova nel ministero della Chiesa il suo veicolo e nell'edificazione della Chiesa stessa il suo scopo e nella gloria di D i o il suo termine: è la dottrina tradizionale, alla quale il Concilio ha dato il suo autorevole suffragio. E per sviluppo si vuole intendere la promozione umana, civile, temporale di quei Popoli, che, al contatto con la civiltà moderna e con gli aiuti ch'essa può dare, trovano nuova coscienza di sé e si avviano a livelli superiori di cultura, di prosperità: di questa promozione deve interessarsi il Missionario c o m e di suo dovere imprescindibile. 10 La gravità di questa questione, che pone a confronto queste due concezioni, deriva da due pericoli: quello di renderle esclusive, l'una rispetto all'altra; e quello di stabilire inesattamente i rapporti che devono fra di esse intercedere. Noi vogliamo credere che tale confronto non possa essere posto c o m e un dilemma, che escluda una coordinazione, una complementarietà, una sintesi fra l'evangelizzazione e lo sviluppo. Sarebbe, per noi credenti, inconcepibile un'attività missionaria, la quale facesse delle realtà terrestri suo scopo unico, o principale, e perdesse di vista il suo fine essenziale: portare a tutti gli uomini la luce della fede, rigenerarli mediante il battesimo, associarli al Corpo mistico di Cristo, la Chiesa, educarli alla vita cristiana, aprire loro la speranza della vita ultraterrena. Come pure non è ammissibile che l'azione missionaria della Chiesa sia insensibile ai bisogni e alle aspirazioni dei Popoli in via di sviluppo, e che le sue finalità religiose prescindano dai fondamentali doveri della carità umana; non possiamo dimenticare la solenne lezione del Vangelo sull'amore del prossimo sofferente e bisognoso, 11 ripetuta dall'insegnamento apostolico 12 e confermata da tutta la tradizione missionaria della Chiesa. Noi stessi abbiamo fatto oggetto, nella nostra Enciclica Populorum progressio, il dovere di favorire risolutamente e saggiamente l'incremento del benessere economico, culturale, sociale, spirituale dei Popoli, e specialmente di quelli del così detto « terzo m o n d o », d o v e l'attività missionaria trova il campo più largo per l'attuazione del suo programma. 13 Dilemma non dev'essere. La questione verte piuttosto sulla priorità dei fini e sulla priorità delle intenzioni e dei doveri; e non è dubbio che 10 Cfr. Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n. 11. 11 Mt. 25, 31-46. 12 Cfr. 1 Io. 4, 20; Iao. 2, 14-18. 13 Cfr. Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n. 12. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 538 l'attività missionaria è rivolta innanzi tutto all'evangelizzazione, e che deve mantenere questa priorità sia nella concezione che la ispira, sia nei modi con cui si organizza e si esercita. L'attività missionaria verrebbe meno alla sua ragione d'essere se si scostasse dall'asse religioso che la governa: il Eegno di D i o , prima di ogni altra cosa; il B e g n o di D i o inteso nel suo senso verticale, teologico, religioso, che libera l'uomo dal peccato, gli propone come sommo mandato l'amore di D i o , e c o m e ultimo destino la vita eterna. Cioè il Kerigma, la Parola di Cristo, il Vangelo, la fede, la grazia, la preghiera, la croce, il costume cristiano. E dobbiamo essere convinti che la fedeltà a questo programma primario dell'attività missionaria può generare grandi difficoltà, alle volte preclusive alla sua esplicazione e alla sua espansione: «Stoltezza e s c a n d a l o » 14 è la nostra missione. Ma è poi oggi, non meno che all'inizio della predicazione cristiana, questa la sua forza, questa la sua sapienza? Anche oggi, in pratica, ciò che nell'economia terrena forma ostacolo all'evangelizzazione, cioè il suo carattere spirituale, può diventare la sua libertà dai ceppi materiali dell'economia, dal sospetto di colonialismo, dall'inefficienza del naturalismo nel colloquio con le differenti civiltà. La questione del dualismo: evangelizzazione, sviluppo, si pone piuttosto sul metodo; deve precedere l'evangelizzazione o lo sviluppo? La risposta non può essere univoca, ma dev'essere dettata dall'esperienza, dalla possibilità, dall'empirismo vigile e paziente, conforme al genio apostolico e alle esigenze delle varie situazioni, in ordine sempre all'efficacia e alla santità dell'attività missionaria. 15 Possiamo prospettare tre momenti: prima, durante, dopo l'evangelizzazione, che conserva sempre la sua priorità essenziale e intenzionale, lo sviluppo, cioè l'impiego dei mezzi d'ordine temporale, può avere una sua priorità pastorale. Si parla di pre-evangelizzazione, cioè l'accostamento dei futuri cristiani per via di carità, di aiuto, di esempio, di convivenza, di presenza. Poi si parla di servizio: d o v e arriva il Vangelo arriva la carità; è una testimonianza, simultanea all'evangelizzazione, della sua validità umana: ecco le scuole, gli ospedali, l'assistenza sociale, l'educazione professionale; è il premio che alla fine viene d o p o l'evangelizzazione, cioè la nuova arte di vivere bene. Per concludere osserveremo che, se la questione del dualismo « evangelizzazione e sviluppo » si pone sul piano dottrinale, nel confronto dei fini rispettivi e nella gerarchia delle intenzioni ad essi relative, essa trova la 1 4 15 Cfr. 1 Cor. 1, 18 ss. Cfr. Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n. 6. Acta Pauli Pp. VI 539 sua risposta nella definizione del Decreto conciliare: « Il fine proprio dell'attività missionaria è l'evangelizzazione e l'impianto della Chiesa » . 1 6 Ma sul piano pratico coloro che hanno assunto l'impegno missionario devono essere convinti che l'evangelizzazione si compie anche mediante le attività rivolte allo sviluppo temporale ed umano dei Popoli ai quali essa è rivolta. Tali attività possono fondersi con l'evangelizzazione, quando, elevate al livello della carità, hanno anch'esse ragione di fine, e anche quando, avendo ragione di mezzo, possono, in via esecutiva, precedere ed anche compiere l'opera evangelizzatrice. È ciò che, riferito ai Laici specialmente, acquista grande importanza, chiamati, c o m e essi sono, a « cercare il R e g n o di D i o trattando le cose temporali » , 1 7 e potendo e dovendo essi, « anche quando sono occupati in cure temporali... esercitare una preziosa azione per l'evangelizzazione del m o n d o » . 1 8 Avviene allora che l'attività per lo sviluppo, coordinata con quella dell'evangelizzazione, irradia anch'essa una luce di Cristo, quella del concetto della dignità umana, dei diritti dell'uomo, della libertà, della responsabilità, del dovere, del lavoro, della convivenza sociale, del b u o n uso d'ogni valore, anche temporale; illumina la scena umana e ne svela la bellezza, la ricchezza, l'onestà. E ne svela anche le insufficienze, le ingiustizie, i malanni..., che l'uomo nuovo, il cristiano, sa ora c o m e giudicare e c o m e porvi rimedio. E lo sviluppo allora ne trae profitto per il progresso, per l'unità, per la giustizia e per la p a c e . 19 Questa l'attività missionaria: annuncia il Vangelo e apre le vie all'um a n o sviluppo. D o v r e m m o ora spendere altre parole per raccomandarla alle vostre preghiere, alla vostra generosità? Conosciuta, essa fa di se stessa la sua apologia; ma noi, in nome di Cristo nostro Signore, la affidiamo alla vostra intelligenza umana e cristiana, alla vostra carità. E a v o i tutti, Missionari e A m i c i delle Missioni, mandiamo, larga quanto l'orizzonte del m o n d o , la nostra Benedizione Apostolica. D a l Vaticano, 5 giugno 1970. PAULUS PP. VI 16 Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n. 6; cfr. Litt. Encycl. Fidei donum: A. A. S. 49 (1957), p. 236. 17 Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 31. 18 Ib. n. 35. 19 Cfr. Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n 12, etc. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 540 ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS I PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia P p . VI, successivis decretis Sacrae Congregationis pro Episcopis, singulas quae sequuntur Ecclesias de n o v o Pastore dignatus est providere, nimirum: die 14 Maii 1970. — Titulari episcopali Ecclesiae Sullectinae praefecit E x c . P. D. Josephum Dalvit, hactenus Episcopum Sancti Matthaei. — Titulari episcopali Ecclesiae Labicanae R. D. Antonium G. B o s c o , cancellarium dioecesis Pittsburgensis, quem deputavit Auxiliarem E x c . m i P. D. Vincentii M. Leonard, Episcopi Pittsburgensis. die 18 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Lamsortensi R. D. Michaelem Bowen, dioecesis Arundelliensis-Brichtelmestunensis Cancellarium, quem constituit Coadiutorem cum iure successionis E x c . m i P. D. Davidis I. Cashman, Episcopi Arundelliensis-Brichtelmestunensis. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Silensi E x c . P. D. Albertum Rencoret D o n o s o , hactenus Archiepiscopum Portus Montt. die 25 maii. — Metropolitanae Ecclesiae Sipontinae, cui adnexa est perpetua administratio dioecesis Vestanae, E x c . P. D. Valentinum Vailati, hactenus Episcopum Sancti Severi. die SO maii. — Titulari Episcopali Ecclesiae Nonensi R. D. Richardum Guizar Diaz, canonicum Capituli metropolitam et moderatorem spiritus seminarii maioris archidioecesis Angelorum, quem deputavit Auxiliarem E x c . m i P. D. Octaviani Márquez et Toriz, Archiepiscopi Angelorum. — Titulari Episcopali Ecclesiae Themisonensi R. D. Rudisendum Huesca, rectoris seminarii maioris archidioecesis Angelorum, quem deputavit Auxiliarem E x c . m i P. D. Octaviani Márquez et Toriz. die 1 iunii. — Cathedrali Ecclesiae S. Georgii Terrae N o v a e R. D. Richardum T. McGrath, Vicarium Generalem archidioecesis S. Joannis Terrae Novae. die 4 iunii. — Cathedrali Ecclesiae Cephaludensi E x c . P. D. Calogerum Lauricella, hactenus Episcopum titularem Selensem. die 6 iunii. — Cathedrali Ecclesiae Mutilensi E x c . P. D. Marinum 541 Sacra Congregatio pro Episcopis Bergonzini, hactenus Episcopum Volaterranum, quem simul constituit Coadiutorem cum iure successionis Cathedralis Ecclesiae Faventinae. die 6 iunii. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Buxentinae E x c . P. D. Michaelem Pu§ié, hactenus Archiepiscopum-Episcopum Pharensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Dagnensi E. D. Ceslaum D o m i n , sacerdotem dioecesis Katowicensis, quem deputavit Auxiliarem E x c . m i P. D. Herberti Bednorz, Episcopi eiusdem dioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Bisuldinensi E. D. Thaddeum Blaszkiewiez, sacerdotem dioecesis Premisliensis Latinorum, quem deputavit Auxiliarem E x c . m i P. D. Ignatii Tokarczuk, Episcopi eiusdem dioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Alamiliarensi E. D. Antonium Adamiuk, Cancellario Curiae in territorio vulgo « Opole », quem deputavit Auxiliarem E x c . m i P. D. Francisci J o p , Episcopi tit. Dauliensis atque eiusdem territorii Administratoris Apostolici. — Cathedrali Ecclesiae Benguelensi, noviter erectae, E. D. Armandum Amaral dos Santos, sacerdotem dioecesis Silva Portuensis, Curionem in oppido vulgo Viia General Machado. die 8 iunii. — Cathedralibus Ecclesiis, aeque principaliter unitis, Viterbiensi et Tuscanensi, cum coniuncta Abbatia nullius S. Martini ad Montem Ciminum, E x c . P. D. Aloisium Boccadoro, Episcopum Montis Falisci et Ecclesiae Aquipendiensis. die 12 iunii. — Cathedrali Ecclesiae Thermularum E x c . P. D. Petrum Santoro, hactenus Episcopum titularem Veliensem. — Cathedrali Ecclesiae Larinensi E x c . P. D. Petrum Santoro, hactenus Episcopum titularem Veliensem. die 16 iunii. — Metropolitanae Ecclesiae Zagrabiensi E x c . P. D. Franciscum Kuharié, hactenus Episcopum titularem Metensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Balianensi R. D. Josephum Salac, Canonicum Capituli Metropolitam Zagrabiensis, quem deputavit Auxi- liarem E x c . m i P. D. Francisci Kuharié, Archiepiscopi Zagrabiensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Hadrumetinae E. P. Michaelem Skvore, Societatis Jesu sodali, quem deputavit Auxiliarem E x c . m i P. D. Francisci Kuharié, Archiepiscopi Zagrabiensis. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Mustitanae E x c . P. D. Josephum Annibalem Mena Porta, hactenus Archiepiscopum SS.mae Assumptionis. — Metropolitanae Ecclesiae SS.mae Assumptionis E x c . P. D. Ismaëlem Blas E o l ó n Silvero, hactenus Episcopum Caacupensem. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 542 die 22 Iunii. Octavium — Josephum Titulari episcopali Ecclesiae Olientensi E x c . P. D. Calderón y Padilla, hactenus Episcopum Mata- galpensem. — Cathedrali Ecclesiae Matagalpensi E x c . m u m P. D. Julianum Barni, hactenus Episcopum titularem Ooracesiotanum et Praelatum Juigalpensem. die 24 Iunii. — Titulari episcopali Ecclesiae Taciamontanensi R. P. D. Aloisium Boffet, Vicarium Generalem Augustodunensem, quem deputavit Auxiliarem E.mi P. D. Alexandri 8. E. E. Cardinalis Renard, Archiepiscopi Lugdunensis, die 25 Iunii. — Titulari pro hac vice Archiepiscopali Ecclesiae V o n cariensi E x c . P. D. Josephum Urtasun, hactenus Archiepiscopum A v e nionensis. die 27 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Severi R. D. Angelum Criscito, archidiaconum Capituli Metropolitam Compsani. — Cathedrali Ecclesiae Lucerinae R. D. Angelum Criscito, archidiaconum Capituli Metropolitam Compsani. — Titulari episcopali Ecclesiae Vergensi E x c . P. D. Angelum Calabretta, hactenus Episcopum Notensem. — Cathedrali Ecclesiae Notensi E x c . P. hactenus Episcopum die 4 Iulii. D. Salvatorem Nicolosi, Liparensem. — Metropolitanae Ecclesiae S. Jacobi in Cuba Exc. P. D. Petrum Meurice Estiu, hactenus Episcopum titularem Teglatensem in Numidia. — Titulari episcopali Ecclesiae Frequentinae R. P. D. Faustum Vallarne, Directorem Ufficii Notitiis Sanctae Sedis diftundendis, quem deputavit Auxiliarem E x c . m i P. D. Ismaëlis Marii Castellano, Archiepiscopi Senensis et Administratorem Apostolicum dioecesium Clusinae et Pientinae, Collensis, Ilcinensis, Montis Politiam. —- Cathedrali Ecclesiae Jericoènsi E x c . Mojica, hactenus P. D. Joannem Eliseum Episcopum titularem Balianensem. die 13 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Oissensi E x c . P. D. Anastasium Hurtado y Robles, hactenus Episcopum Tepicensem. die 14 Iulii. — Titulari archiepiscopali Ecclesiae Emeritensi Augu- stanae R. P. D. Soterem Sanz Villalba, e dioecesi Tirasonensi, Antistitem Urbanum, Adsessorem Secretariae Status, quem deputavit Nuntium Apostolicum in Republica Chilensi. die 18 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Atellanae R. P. D. V i c toriam Piola, Vicarium Generalem Novariensem, quem deputavit Auxiliarem E x c . m i P. D. Placidi M. Cambiaghi, Episcopi Novariensis. Sacra Congregatio pro 543 Episcopis II TALCENSIS-BANCAGUENSIS DECRETUM De mutatione finium dioecesium Spirituali Christifidelium b o n o sedulo prospicientes, Exc.mi P P . D D . Carolus González Cruchaga, Episcopus Talcensis, et Alexander Duran Moreira, Episcopus Rancaguensis, audita Conferentia Episcopali Chilensi, unanimi consensu, ab Apostolica Sede enixe expostulaverunt ut fines circumscriptionum ecclesiasticarum sibi concreditarum aliquantulum immutarentur et aptius disponerentur, ita quidem ut dioecesium limites cum civilibus confiniis deinde convenirent. Sacra Congregatio pro Episcopis, praehabito favorabili v o t o Exc.mi P. D. Caroli Martini, Archiepiscopi titularis Abaritani, in Republica Chilensi Apostolici Nuntii, rata petitam immutationem aeternae animarum saluti cessuram, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice PAULO, Divina Providentia P p . V I , tributarum, oblatis precibus annuendum censuit. Quapropter, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, praesenti Decreto a dioecesi Talcensi distrahit integrum territorium regionis seu Departamento vulgo Sancta Cruz nuncupatae, intra fines civilis provinciae cui nomen Colchagua exstans, illudque dioecesi Rancaguensi perpetuo adnectit. Quamobrem documenta et acta memorati territorii clericos, fideles et bona temporalia respicientia a Curiae Talcensis tabulario ad Curiae Rancaguensis archivum, quam primum, transmittantur. Ad clerum quod attinet, simul ac praesens Decretum ad effectum deductum fuerit, sacerdotes Ecclesiae illi adscripti censeantur in cuius territorio ecclesiasticum beneficium aut officium legitime detinent; ceteri autem sacerdotes, clerici seminariique tirones dioecesi illi incardinati manent vel incardinabuntur, in cuius territorio legitimum habent domicilium. Ad haec perficienda Sacra Congregatio pro Episcopis praefatum E x c . m u m P. D. Carolum Martini deputat, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates, etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Sacram Congregationem, cum primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae executionis remittendi. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 544 Quibus super rebus praesens edit Decretum perinde valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent. D a t u m R o m a e , ex Aedibus S. Congregationis pro Episcopis, die 30 mensis aprilis anno 1970. CAROLUS Card. COKPALONIEEI, Praefectus LfiBS. gB Ernestus Civardi, Archiep. tit. Serdicen., a Secretis III S. CAROLI ANCUDIAE - AYSENENSIS DECRETUM De finium mutatione Concrediti gregis commodo apprime studentes, Exc.mi PP. D D . Sergius Contreras Navia, Episcopus S. Caroli Ancudiae, et Bernardus M. Cazzaro Bertollo, Episcopus titularis Pyrgensis, Aysenensis, audita Conferentia Episcopali Vicarius Apostolicus Chilensi, unanimi consensu, ab Apostolica Sede expostulaverant ut fines ecclesiastici circumscriptionum sibi concreditarum aliquantulum immutarentur, ita quidem ut dioecesis S. Caroli Ancudiae et vicariatus apostolici Aysenensis limites c u m civilibus continus deinde convenirent. Sacra Congregatio pro Episcopis, praehabito favorabili v o t o E x c . m i P. D. Caroli Martini, Archiepiscopi titularis Abaritani, in Republica Chilensi Apostolici Nuntii, atque initis consiliis c u m Sacra Congregatione pro Gentium Evangelizatione quoad territorium Vicariatus A p o - stolici Aysenensis, rata petitam immutationem aeternae Christifidelium saluti cessuram, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Paulo Divina Providentia P p . V I , tributarum, oblatis precibus annuend u m censuit. Quapropter, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, praesenti Decreto a vicariatu apostolico Aysenensi distrahit territorium regionis seu Departamento vulgo Polena et territorium insularum Guaitecas nuncupatarum, intra fines civilis provinciae cui nomen Chiloé exstantia, illaque dioecesi S. Caroli Ancudiae perpetuo adnectit. Quamobrem documenta et acta memoratorum territoriorum clericos, Sacra Congregatio pro Episcopis 545 fideles et b o n a temporalia respicientia a Curiae Aysenensis tabulario ad Curiae S. Caroli Ancudiae archivum, quam primum, transmittantur. Ad clerum quod attinet, simul ac praesens Decretum ad effectum deductum fuerit, sacerdotes Ecclesiae illi adscripti censeantur in cuius territorio ecclesiasticum beneficium aut officium legitime detinent; ceteri autem sacerdotes, clerici seminariique tirones dioecesi illi incardinati maneant vel incardinentur, in cuius territorio legitimum habent domicilium. Ad haec perficienda Sacra E x c . m u m P. D. Carolum Congregatio Martini deputat, pro Episcopis necessarias et praefatum opportunas eidem tribuens facultates, etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Sacram Congregationem, c u m primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae executionis remittendi. Quibus super rebus praesens edit Decretum perinde valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent. D a t u m R o m a e , ex Aedibus S. Congregationis pro Episcopis, die 1 mensis iunii anno 1970. CAROLUS CARD. CONFALONIERI, Praefectus L. m s. gg Ernestus Civardi, Archiep. tit. Serdicen., a Secretis IV SANCTI IACOBI IN CHILE - RANCAGUENSIS DECRETUM De finium mutatione Maiori Christifidelium spirituali bono apprime studentes, E.mus P. D. Radulfus S. R. E. Cardinalis Silva Henriquez, Archiepiscopus S. Iac o b i in Chile, et E x c . m u s P. D. Alexander Duran Moreira, E p i s c o p u s Rancaguensis, audita Conferentia Episcopali Chilensi, unanimi consensu, ab A p o s t o l i c a Sede enixe expostulaverunt ut fines circumscriptionum ecclesiasticarum sibi concreditarum aliquantulum immutarentur et aptius disponerentur, ita quidem ut dioecesium limites cum civilibus confiniis deinde convenirent. Sacra Congregatio p r o Episcopis, praehabito favorabili voto E x c . m i 35 - A . A . S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 546 P . D . Caroli Martini, Archiepiscopi titularis Abaritani, i n Republica Chilensi A p o s t o l i c i Nuntii, rata petitam immutationem aeternae animarum saluti cessuram, vigore specialium facultatum sibi a S u m m o Pontifice P a u l o D i v i n a Providentia P p . V I , tributarum, oblatis precibus annuendum censuit. Quapropter, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, praesenti Decreto a dioecesi Rancaguensi distrahit integrum territorium regionis seu Departamento vulgo Maipo, intra fines civilis provinciae cui nomen Santiago exstans, illudque archidioecesi S. I a c o b i in Chile perpetuo adnectit. Quamobrem documenta et acta memorati territorii clericos, fideles et bona temporalia respicientia a Curiae Rancaguensis tabulario ad Curiae S. I a c o b i in Chile archivum, quam primum, transmittantur. Ad clerum quod attinet, simul ac praesens Decretum ad effectum deductum fuerit, sacerdotes Ecclesiae illi adscripti censeantur in cui ns territorio ecclesiasticum beneficium aut officium legitime detinent ; ceteri autem sacerdotes, clerici seminariique tirones dioecesi illi incardinati maneant vel incardinentur, in cuius territorio legitimum habent domicilium. Ad haec perficienda Sacra Congregatio pro Episcopis praefatum E x c . m u m P. D. Carolum Martini deputat, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates, etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Sacram Congregationem, c u m primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae executionis remittendi. Quibus super rebus praesens edit Decretum perinde valiturum ac si Apostolicae sub p l u m b o Litterae datae forent. D a t u m R o m a e , ex Aedibus S. Congregationis pro Episcopis, die 18 mensis iunii anno 1970. CAROLUS L. CARD. CONFALONIERI, Praefectus m s. £B Ernestus Oivardi, A r c h i e p . tit. Serdicen., a Secretis Sacra Congregatio pro Episcopis 547 V LIMANAE - CALLAENSI DECRETUM De finium mutatione Ad tutius regione vulgo consulendum Distrito y spirituali sector de bono Christifidelium Ventanilla degentium, in civili E.mus ac Rev.mus P. D. Ioannes S. R. E. Cardinalis Landázuri Ricketts, Archiepiscopus Limanus, et Exc.mus P. D. Eduardus Picher Peña, Episcopus Callaensis, unanimi consensu, ab Apostolica Sede expostulaverunt ut fines quibus in praesens suae cuiusque ecclesiasticae ditiones circumscribuntur aliquantulum immutarentur ac aptius disponerentur, ita quidem ut archidioecesis Limanae et dioecesis Callaensis fines c u m civilibus limitibus deinde fere convenirent. Sacra Congregatio pro Episcopis, praehabito favorabili voto E x c . m i P. D. Aloisii P o g g i , Archiepiscopi titularis Forontonianensis, in Republica Peruvia Apostolici Nuntii, rata petitam immutationem aeternae animarum saluti cessuram, vigore specialium facultatum sibi a S u m m o Pontifice Paulo Divina Providentia P p . V I , tributarum, oblatis precibus annuendum censuit. Quapropter, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, praesenti Decreto ab archidioecesi Limana territorium cui nomen Distrito y sector de Ventanilla distrahit idemque dioecesi Callaensi adsignat. Attamen, pastoralibus rationibus prae oculis habitis, earundem circumscriptionum ecclesiasticarum fines, in septentrionalibus et orientalibus plagis positi, qui in adnexo folio describuntur, erunt. Documenta et acta praefati territorii clericos, fideles et bona temporalia respicientia Callaensis, a tabulario quam primum, Curiae Limanae ad archivum Curiae transmittantur. Ad clerum quod attinet, simul ac praesens Decretum ad effectum deductum fuerit, sacerdotes Ecclesiae illi adscripti censeantur in cuius territorio ecclesiasticum beneficium aut officium legitime detinent; ceteri autem sacerdotes, clerici seminariique tirones dioecesi illi incardinati manent vel incardinabuntur in cuius territorio legitimum habent domicilium. Ad haec perficienda Sacra Congregatio p r o Episcopis memoratum Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 548 E x c . m u m P. D. Aloisium P o g g i deputat, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates, etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Sacram Congregationem, c u m primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae executionis remittendi. Quibus super rebus praesens edit Decretum perinde valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent. D a t u m R o m a e , ex Aedibus S. Congregationis p r o Episcopis, die 10 mensis martii anno 1970. CAROLUS Card. CONFALONIERI, Praefectus L. © S. 83 Ernestus Civardi, A r c h i e p . tit. Serdicen., a Secretis VI NOMINATIO Decreto Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 21 mensis aprilis a. 1970 dato, E x c . P. D. Gabriel Vanel, Episcopus tit. Rotensis, iam Vicarius Episcopalis pro Gallicis Copiis in Germania degentibus, constitutus est Vicarius Castrensis Galliae. SACRA CONGREGATIO PRO RELIGIOSIS ET INSTITUTIS SAECULARIBUS i DECLARATIO De clausura papali Ordinum religiosorum Clausuram papalem Ordinum religiosorum ut magis idonee nostris temporibus accommodaret, Sacra Congregatio pro Religiosis et Institutis Saecularibus, desideriis favens plurimorum Superiorum, Summo Pon- tifici petitionem subiecit, qua Moderatores Generales Canonicorum R e - 8. gularium, Congreg, Mendicantium pro Religiosis et Institutis Saecularibus et Clericorum Regularium suam 549 clausuram moderarentur secundum can. 604 Codicis iuris canonici definitiones. Cum Summus Pontifex, die 23 Februarii 1970, postulationem admiserit, Supremi Moderatores Ordinum religiosorum — Monachis exceptis — propriam clausuram temperare possunt ad normam praefati canonis. R o m a e , die 4 Iunii 1970. I. Card. ANTONIUTTI, Praefectus L . © S. E. Heston, C. S. C, a Secretis II DECRETUM Quo nonnullae facultates Religiosis Institutis conceduntur Ad instituenda experimenta, iuxta M. P. Ecclesiae sanctae, a Sacra Congregatione pro Religiosis et Institutis Saecularibus frequentes expostulantur a iure communi dispensationes. Cum vero rationes quarundam petitionum communes sint omnibusque in universum Institutis aequo iure congruentes, Sacra Congregatio in Ordinario Coetu diei 21 Aprilis 1970 opportunitatem expendit nonnullos canones suspendendi vel immutandi. Omnibus debite ponderatis, Patribus, in praefato Coetu, haec statuenda visum est: 1. Cuiusque Instituti religiosi juris pontificii erit, ad normam juris particularis, constitutas j a m provincias coniungere vel aliter circumscribere, novas condere conditasve supprimere, firma manente pro prima divisione in provincias aut pro totali earumdem suppressione, obligatione recurrendi ad Sanctam Sedem (cfr. can. 494, § 1). Capitulum generale statuat normas servandas in erectione et innovatione provinciarum Constitutionibus inserendas. 2. Obligatio suspenditur Sedis Apostolicae beneplacitum petendi ad d o m u m religiosam exemptam erigendam, vel supprimendam vi can. 497, § 1 et 498, exceptis tamen Monialium Monasteriis sui iuris salvisque iis quae ad normam iuris Ordinariis locorum competunt (cfr. can. 497, § 1 et M. P. « Ecclesiae sanctae », I, 34, § 1). 3. Firmis propriae cuiusvis religionis Constitutionibus, quae potiorem aetatem aliaque potiora requisita exigant, ad munus Supremi religionis Moderatoris inhabiles sunt qui eandem religionem perpetuo pro- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 550 fessi non sint et annos triginta quinque non expleverint. P r o aliis omnibus Superioribus maioribus (cfr. can. 488, 8), praeter professionem perpetuam, sufficiunt triginta anni. Pro ceteris vero officiis ius particulare requisitum aetatis determinare valet, ita tamen ut pro Magistro N o v i tiorum saltem aetas triginta annorum requiratur. 4. Suspenditur norma qua testimoniales litterae pro adspirantibus viris petendae sunt iuxta canones 544 § 2 et 545, salva semper obligatione, ex natura rei exorta, omnes utiles notitias quaerendi circa candidatos, qui admittendi sint. 5. Ordinationibus particularibus cuiusque Instituti relinquitur exercitiorum spiritualium temporis determinatio antequam candidati novitiatum incipiant vel novitii v o t a temporaria nuncupent, de qua in can. 541 et 571 § 3, cauto tamen ut minimum quinque dierum integrorum statuatur et eadem spiritualia exercitia m o d o convenienti et aptiore peragantur. 6. Testamenti condendi obligatio, quae nunc can. 569 § 3 statuitur circa novitios in Congregatione religiosa ante v o t o r u m temporariorum professionem, ad tempus quod immediate v o t a perpetua praecedit transferri potest. 7. Yoluntatis explorationis obligatio, de qua in can. 552, suspenditur. 8. Praescriptum can. 607, quo Antistitae et Ordinarii locorum serio advigilare debent ne religiosae, citra casum necessitatis, singulae extra d o m u m pergant, suspenditur, firmo tamen manente vigilandi onere ne i n c o m m o d a oriantur. Summus Pontifex Paulus P p . V I , in Audientia infrascripto Cardinali Praefecto, die 1 Iunii 1970, concessa, Ordinarii Coetus sententias approbare dignatus est. Quapropter Sacra Congregatio pro Eeligiosis et Institutis Saecularibus, praesentis Decreti tenore, praedictas deliberationes publici iuris fieri decernit. Haec autem quae decreta sunt statim vigere incipiunt, neque formula indigent quam exsecutoriam appellant. Praesentibus valituris donec iuris canonici Codex recognitus v i m obtineat. Contrariis quibuslibet n o n obstantibus. D a t u m R o m a e , die 4 Iunii 1970. I. Card. ANTONIUTTI, Praefectus L . © S. E. HESTON, C. S. C, a Secretis Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione 551 SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE i DE SAHARA HISPANICO ET IFNI RABATENSIS DECRETUM De mutatione finium Cum ad disciplinae ecclesiasticae utilitatem expostulatum sit ut integrum territorium Missionis vulgo Ifni appellatae, in praefectura apostolica de Sahara Hispanico situm, archidioecesi Rabatensi adscribatur, Sacrum h o c Consilium Christiano Nomini Propagando, accepto favorabili v o t o E x c . m i ac R e v . m i Domini Sanctis Portalupi, Archiepiscopi titulo Christopolitani et Apostolici in Africa Septentrionali Delegati, consensu Ordinariorum, quorum interest, prae oculis habito, re mature perpensa, vigore facultatum sibi a Sanctissimo Domino Nostro Paulo Divina Providentia P p . VI concessarum, oblatis precibus obsecundare censuit. Qua de re idem Sacrum Consilium limites inter memoratas circumscriptiones ecclesiasticas ita emendandos statuit ut territorium Missionis vulgo Ifni denominatae, usque adhuc pertinens ad praefecturam apostolicam de Sahara Hispanico, ab ipsa separetur atque archidioecesi Rabatensi uniatur et praesens ad rem Decretum confici iussit. Datum R o m a e , ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Evangelizatione Gentium seu de Propaganda Fide, die 2 mensis maii a. D. 1970. £8 Sergius Pignedoli, Archiep. tit. Iconiens., a Secretis L. s S. Eduardus Pecoraio, Subsecretarius Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 552 DE II SAHARA HISPANICO ET IFNI (DE S A H A R A HISPANICO) DECRETUM De mutatione nominis Cum Rev.mus P. Felix Erviti, O. M. L, Praefectus Apostolicus de Sahara Hispanico et Ifni, proposuisset ut praesens apostolicae praefecturae denominatio, ob distractionem territorii Missionis vulgo Ifni ab eadem praefectura apostolica eiusdemque archidioecesi Rabatensi adscriptio- nem, per hodiernum Decretum Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide utramque peractam, ita mutaretur ut eadem praefectura apostolica in posterum de Sahara Hispanico tantum nuncupantur, Sacrum hoc Consilium Christiano Nomini Propagando, audito favorabili v o t o Exc.mi ac R e v . m i Domini Sanctis Portalupi, Archiepiscopi titulo Christopolitani et Apostolici in Africa Septentrionali Delegati, optatis praedicti Praefecti Apostolici inhaerendum censuit. Itaque, eadem Sacra Congregatio, vigore facultatum sibi a SS.mo D o mino Nostro Paulo Divina Providentia P p . VI tributarum, suprame- moratam propositionem adprobavit et praesens ad rem Decretum confici iussit. Datum R o m a e , ex Aedibus eiusdem Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, die 2 mensis maii a. D. 1970. £8 Sergius Pignedoli, Archiep. tit. Iconiens., a Secretis L. © S. Eduardus Pecoraio, Subsecretarius > Sacra Congregatio pro Cultu Divino 553 SACRA CONGREGATIO PRO CULTU DIVINO i DECRETUM Novus professionis religiosorum ritus instauratus promulgatur Professionis ritus, quo religiosi, consilia evangelica amplectentes, D e o se devovent, instauratus est ad mentem Constitutionis de sacra liturgia. Vita D e o sacrata religionis vinculis, magno in honore semper fuit apud Ecclesiam, quae professionem religiosam usque a primis saeculis sacris ritibus exornavit. Concilii Vaticani II Patres in Constitutione de sacra liturgia praeceperunt ut conficeretur ritus professionis religiosae et renovationis votorum, qui ad maiorem unitatem, sobrietatem dignitatemque conferret et ab iis qui professionem vel votorum renovationem intra Missam per-agerent, salvo iure particulari, assumeretur (art. 80). Cui praecepto obsecutum, Consilium ad exsequendam Constitutionem de sacra liturgia hunc Ordinem professionis religiosae apparavit, quem Summus Pontifex Paulus VI Auctoritate Sua Apostolica approbavit, Rituali R o m a n o inseruit evulgarique iussit. Quapropter haec Sacra Congregatio pro Cultu Divino, de speciali mandato eiusdem Summi Pontificis illum promulgat. Conferentiae Episcopales, si casus fert per Commissiones Mixtas plurium Nationum eiusdem linguae, collatis consiliis cum Coetibus Superiorum, qui in singulis Nationibus religiosorum incepta ordinant atque c o m ponunt, curent ut huius ritus interpretationes populares diligenter fiant. Instituta religiosa autem, cum professionis ritus uniuscuiusque fa- miliae religiosae naturam atque spiritum exprimere debeat, hunc Ordinem ita aptent ut indolem suam perspicue ostendat et ad hanc Sacram Congregationem confirmandum quam primum mittant. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Ex aedibus Sacrae Congregationis pro Cultu Divino, die 2 februarii 1970, in festo Praesentationis Domini. BENNO Card. CUT, Praefectus L. m s. H. BUGNINI, a Secretis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 554 II DECRETUM Nova editio Missalis Romani promulgatur et typica declaratur Celebrationis encbaristicae Ordine statuto, atque approbatis textibus ad Missale Romanum pertinentibus per Constitutionem Apostolicam Missale Romanum a Summo Pontifice Paulo VI die 3 aprilis 1969 datam, haec Sacra Congregatio pro Cultu Divino, de mandato eiusdem Summi Pontificis, n o v a m banc editionem Missalis R o m a n i ad normam decretorum Concilii Vaticani II confectam promulgat et uti typicam declarat. Ad usum autem novi Missalis R o m a n i quod attinet, permittitur ut editio latina, statim ac in lucem edita fuerit, in usum assumi possit, o p portunis adhibitis accommodationibus quae dies celebrationum Sanctorum respiciunt, donec Calendarium instauratum definitive in praxim adducatur; curae autem Conferentiarum Episcopalium committitur editiones lingua vernacula apparare, atque diem statuere, quo eaedem editiones, ab Apostolica Sede rite confirmatae, vigere incipiant. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Ex aedibus Sacrae Congregationis pro Cultu Divino, die 26 martii anni .1970, Feria V in Cena Domini. BENNO Card. GUT, Praefectus L. © S. H. BuGrNiNi, a Secretis SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM i DECRETUM Novae de actorum scriptione normae Ne ob diuturnum temporis decursum A c t a processualia in Causis Sanctorum detrimentum paterentur, cautum erat ut tam archetypum in Archivo Curiae ecclesiasticae custodiendum, quam eiusdem exemplar seu transumptum R o m a m mittendum manu scriberentur. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 555 Quo autem et celerius et clarius eorundem A c t o r u m scriptio fieret, Sacra Eituum Congregatio, Summis annuentibus Pontificibus, iampridem, singulis instantibus Causarum Postulatoribus, facultatem concedebat eadem A c t a scribendi ope dactylographicae machinulae. Cum vero crebriores in dies huiusmodi Postulatorum instantiae exhiberentur, Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum, vigore facultatum sibi a Summo Pontifice Paulo VI tributarum, in Ordinario diei 3 Aprilis a. 1970 Congressu, re mature perpensa, quae sequuntur rata est decernere, nimirum: I. Transumptum cuiusvis processus E o m a m mittendum confici posse ope machinulae dactylographicae, d u m m o d o eadem machinula instructa sit fasciola indelebili atramento tincta, et charta adhibenda sit densa. IL Exemplar vero — quod Copia Publica vulgo dicitur — a Cancellario Sacrae ipsius Congregationis conficiendum et ad iuris normam recognoscendum atque Postulatori tradendum, arte photographica apparari posse. Contrariis non obstantibus quibuslibet. Die 3 Aprilis 1970. PAULUS Card. BERTOLI, Praefectus L. m s. £8 F. Antonelli, Archiep. Idicren., a Secretis II VESTMONASTERIENSIS Canonizationis Beatorum martyrum Ioannis Houghton, Roberti Lawrence, Augustini Webster, Richardi Reynolds, Ioannis Stone, Cuthberti Mayne, Ioannis Paine, Edmundi Campion, Alexandri Briant, Radulfi Sherwin et Lucae Kirby, qui ob Professionem Fidei Catholicae saec. XVI-XVII san- guinem suum fuderunt. SUPER DUBIO An constet de martyrio praedictorum Beatorum, in casu et ad effectum de quo agitur. Christi martyres, qui sui sanguinis effusione supremum dederant fidei et caritatis testimonium, Ecclesia inde a primaevis christianae religionis temporibus, utpote in Christo arctius nobiscum coniunctos, peculiari Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 556 affectu et veneratione prosecuta est eorumque intercessionis auxilium pie imploravit (cf. CONC. VATIC. I I , Const. d o g m . de Ecclesia Lumen gentium, n. 50), Minime igitur miramur q u o d et christifideles Angliae et Cambriae confertum civium suorum agmen, qui per centum et quinquaginta fere annos (1535-1682) pro catholica fide m o r t e m invicte obierant, continenter religione coluerunt. Quorum sanctitatis fama et martyrii in dies augescente, actio iam dudum agi coepta est de Beatorum Martyrum honoribus ipsis tribuendis. Profecto, iudicialibus peractis investigationibus, Leo Papa X I I I sexaginta et tres Beatorum caelitum honoribus per viam, quae dicitur, cultus, honestavit, atque Pius XI alios centum et triginta sex, die 15 Decembris anno 1929, formaliter inter Beatos adscripsit. P o s t m o d u m autem quidam ex hisce Beatis maiore cultu et gratiarum fama fulserunt. Quapropter ecclesiastica Angliae et Cambriae Hierarchia, votis satisfacere cupiens non solum catholicorum, verum etiam aliorum plurium christifidelium, quadraginta selegit Beatos Martyres, e clero saeculari et regulari et ex laicis utriusque sexus, atque, Cardinali Augustino B e a p. m. Causae Ponente rite constituto, preces adhibuit Ioanni Papae X X I I I s. m., ut ad eorundem quadraginta Beatorum canonizationem procedi posset. Summus idem Pontifex precibus libenter annuens, commissionem resumptionis Causae die 24 mensis Maii anno 1961 manu ipsius propria obsignavit. Undecim autem ex illis quadraginta Christi athletis Beatorum honoribus honestati fuerant per Decretum Sacrae Eituum Congregationis a Leone Papa X I I I die 9 Decembris a. 1886 approbatum atque die 29 eiusdem mensis et anni expeditum; ceteris vero viginti et n o v e m Pius XI die 15 Decembris anno 1929 Beatorum honores decreverat. Nomina autem undecim Fidei testium haec sunt: I) B. IOANNES HOTJGHTON, sacerdos et Prior Cartusiae Londiniensis, qui Londinii, apud Tyburnum, die 4 mensis Maii a. 1535 passus est. E o d e m die ac l o c o passi sunt sequentes tres, nempe; I I ) B. ROBERTUS LAWRENCE, sacerdos ex Ordine Cartusianorum, Prior de Beauvale, e comitatu Nottinghamiensi; I I I ) B. AUGUSTINUS WEBSTER, sacerdos, item Cartusianus, Prior de Asholme in Lincolniensi provincia; I V ) B. BICHARDUS REYNOLDS, sacerdos Ordinis Sanctae Birgittae, e comitatu Middlesexiensi; V) B. IOANNES STONE, sacerdos ex Ordine Fratrum Sancti Augustini; Cantuariae mortem invicte oppetiit, mense Decembri a. 1539; V I ) B. CUTHBERTUS MAVNE, sacerdos saecularis, Oxonii iam artium magister renuntiatus, in Anglorum Collegio Duacensi sacris initiatus, miranda constantia apud Launceston, Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 557 die 30 Novembris a. 1577, e vita cessit; V I I ) B. EDMUNDUS CAMPION, sacerdos Societatis Iesu, Oxonii et Duaci educatus, Pragae autem sacerdotio initiatus, Tyburni, die 1 Decembris a. 1581 fortiter occubuit; V I I I ) B. RADULFUS SHERWIN, sacerdos e clero saeculari, Oxonii studiis incubuit necnon Duaci et R o m a e ; Tyburni, die 1 Decembris a. 1581, invictum D e o spiritum reddidit. Protomartyr ipse est Venerabilis Anglorum de Urbe Collegii; I X ) B. ALEXANDER BRIANT, in Collegio Anglico Duacensi sacerdotium iniit; et ipse, die 1 Decembris a. 1581, Tyburni passus est; X) B. IOANNES PAINE, Duaci studiis operam dedit ibique sacerdos est inauguratus; apud Chelmsford, die 2 Aprilis a. 1582, interfectus est; X I ) B. LUCAS KLRBY, sacerdos saecularis; in Cantabrigensi studiorum universitate educatus, Duaci quoque studuit; Tyburni interemptus est die 30 Maii a. 1582. Ut autem bis undecim Beatis bonores decernerentur Sanctorum formali, quae vocatur, canonizatione, necesse erat, iuxta Apostolicae Sedis usum et consuetudinem, ut peculiaris perageretur inquisitio super eorum martyrio, quod antea solummodo cultu eisdem tributo fuerat probatum. H o c autem munus commissum fuit Sectioni Historicae Sacrae R i t u u m Congregationis, quae, apprime peritorum adhibita opera, Positionem super martyrio et cultu, collectis undique monumentis et documentis ad rem spectantibus, ex officio concinnavit. D i e vero 22 mensis Ianuarii anno 1969 Patres Consultores eiusdem Sectionis Historicae rogati fuere ut, maturo praemisso studio, responderent ad dubium: « An documentorum collectio satis plene riteque peracta sit, documenta ad trutinam revocata fidem historicam mereantur et adaequatam notitiam praebeant de martyrio materiali et formali undecim Beatorum, ut ipsi pleno iure martyres sint agnoscendi ». Qui quidem omnes, uno dumtaxat excepto, plene consentientes suffragia dederunt affirmativa. Servatis deinde de iure servandis, quaestio super martyrio eorundem undecim Beatorum expensa est primum in Peculiari Congressu Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum, die scil. 3 mensis Martii anni huius 1970 habito, et deinde in Plenario Coetu Patrum Cardinalium eidem Sacrae Congregationi praepositorum, die 24 eodem mense et anno ad Vaticanum celebrato, in quo Rev.mus Cardinalis Arcadius Maria Larraona, Causae huius Ponens seu Relator, sequens dubium proposuit discutiendum: An constet de martyrio praedictorum Beatorum, in casu et ad effectum de quo agitur. Et omnes qui aderant Patres Cardinales affirmativum ediderant v o t u m . Pacta denique de hisce omnibus Summo Pontifici Paulo VI fideli 1 Acta Apostolicae 558 Sedis - Commentarium Officiale relatione, Sanctitas Sua sententiam Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum mature perpendit iussitque decretum de Beatorum, qui supra sunt recensiti, martyrio martyriique causa apparari. Et hodierno die, interim adhibitis D e o enixis precibus, accivit ad se B e v . m o s Cardinales Paulum Bertoli, S. Congregationis pro Causis Sanctorum Praefectum, et Areadium Mariam Larraona, Causae Ponentem, meque infrascriptum a secretis aliosque vocari solitos, iisque adstantibus solemniter edixit: Constare de martyrio Beatorum: Ioannis Houghton, Roberti Lawrence, Augustini Webster, Richardi Baine, Bdmundi Reynolds, Ioannis Campion, Alexandri Stone, Cuthberti Briant, Badulfi Mayne, JSherwin et Ioannis Lucae Kirby, in casu et ad effectum de quo agitur. H o c autem Decretum publici iuris fieri et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. D a t u m B o m a e , die 4 Maii a. D. 1970 PAULUS Card. BERTOLI, Praefectus Ii. © S. © Ferdinandus Antonelli, Archiep. tit. Idicren., a Secretis III VESTMONASTERIENSIS Canonizationis Beatorum Cuthberti Mayne Sacerdotis saecularis, Edmundi Campion e Societate Iesu, Ioannis Houghton ex Ordine Cartusiensi, Richardi Gwyn Viri laici et XXXVI Sociorum Martyrum. SUPER DUBIO An et de quibus miraculis, post indultam eisdem Beatis ab Apostolica Sede venerationem, constet in casu et ad effectum de quo agitur. Ex quo resumpta est, die 24 mensis Maii anno 1961, Causa canonizationis Beatorum Cuthberti Mayne et triginta n o v e m Sociorum, qui in Anglia et Cambria ab anno 1535 ad annum 1679 mortem perferre maluerunt quam a propria Fide discedere, devotio ac religio erga eos magis in dies aucta et diffusa est inter Christifideles non solum Britannicas Insulas, verum etiam alias orbis terrarum plagas incolentes. Percrebruit Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 559 fama quoque peculiarium, quae eorumdem apud D e u m intercessione impetrata sunt, munerum et beneficiorum, quaeque veluti signa visa sunt ad Causam ipsam usque ad solemnem canonizationem perducendam. Quae inter beneficia praestat omnino mira dominae Ioannae Matthewman sanatio a fibrosarcomate, quod ossa laevae scapulae eiusdem matris familias magna ex parte consumpserat. Super huiusmodi sanatione apostolicus processus est adornatus in Curia ecclesiastica Salfordiensi, a die 5 ad diem 15 mensis Octobris anno 1962, de cuius quidem iuridica vahditate constare Sacra Rituum Congregatio die 1.1 Ianuarii anno 1969 edixit. Cum autem, instante R e v . m o Cardinali Ioanne Heenan, Archiepiscopo Vestmonasteriensi, nomine quoque Antistitum totius Angliae et Cambriae, Summus Pontifex Paulus V I , die 30 mensis Iulii anni 1969, dispensasset super praescripto canonis 2138 § 1 C.I.C., ita ut ad formalem horum Beatorum Martyrum canonizationem uno tantum miraculo rite agnito et recognito procedi posset, praedicta sanatio eaque sola fuit subiecta iudicio Medici Consilii penes nostrum Forum constituti. H o c autem Consilium, peracto ad medicae scientiae trutinam examine super testium atque medicorum a curatione aliorumque peritorum ex officio depositionibus ac sententiis, die 28 Martii a. 1969, unanimi consensu agnovit et declaravit praedictam sanationem, clinico sub aspectu perfectam et constantem, praeter naturae contigisse vires. Hisce peractis, quaestio de eiusdem sanationis natura et indole apud ipsam Sacram Congregationem pro Causis Sanctorum pertractata est: exquisitis prius trium Consultorum votis pro rei veritate, quae appellantur, habitus est, die 3 Martii anni huius 1970, Peculiaris Coetus, quem secuta est die 24 eiusdem mensis Congregatio Plenaria in aedibus Vaticanis adunata, in qua Rev.mus Cardinalis Arcadius Maria Larraona, Causae P o nens seu Relator, sequens dubium discutiendum proposuit: An et de quibus miraculis, post indultam ab Apostolica Sede eisdem Beatis venerationem, constet in casu et ad effectum de quo agitur. Et omnes, qui convenerant, Patres Cardinales affirmativum suffragium ediderant. Certior factus de hisce omnibus, Beatissimus Pater, c u m impensius invocasset interim Spiritus Sancti lumen ad tantam ferendam sententiam, hodierno dieTad Se vocavit R e v . m o s Cardinales Paulum Bertoli, S. Congregationis proJCausis Sanctorum Praefectum, et Areadium Mariam Larraona, CausaeJPonentem, meque infrascriptum a secretis aliosque arcessiri solitos,|iisque adstantibus, praesens Decretum promulgavit, edicens: Constare de uno%rniraculo, Beatis Cuihberto Mayne et Sociis Martyribus Acta 560 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale intercedentibus a Deo patrato, dominae Ioannae scilicet de perfecta constantique sanatione Matthewman a fibrosarcomate scapulae laevae. H o c autem Decretum publici iuris fieri et in acta Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. D a t u m E o m a e , die 4 Maii a. D. 1970. PAULUS Card. BERTOLI, Praefectus L . © S. £8 Ferdinandus Antonelli, Archiep. tit. Idicren., a Secretis SACRA CONGREGATIO PRO INSTITUTIONE CATHOLICA DECRETUM Interregionalis Facultas Theologica Mediolanensis erigitur Superioris Italiae regiones Pedemontana, Lombarda et Triveneta iam a Medio A e v o et deinceps suas praecipuas studiorum profanorum sacrorumque sedes Taurini, Ticini et Patavii habuerunt. Quarum regionum Episcopi post decretum Tridentini Concilii « de seminariis », praeeunte Sancto Carolo Borromaeo, totis viribus satagerunt huiusmodi necessaria instrumenta clero apte formando instituere et pro temporum necessitatibus accommodare. Iidem nunc Episcopi, ex mente Concilii Vaticani I I , peropportunum esse censuerunt communem sedem ad altiora studia perficienda constituere. Auctae enim praesentis vitae necessitates, culturales et pastorales, postulare omnino videntur novas partim disciplinas, reconditiorem doctrinam, accuratiores investigationes, aptum auctumque numero corpus professorum: quae omnia cum praestare singula Seminaria non possint et, ceterum, aptius pro indole et necessitatibus regionum sint praestanda, peropportune praedictae Superioris Italiae Episcopi, longa consüiorum perpensione habita, deliberaverunt Facultatem Theologicam suis regionibus communem esse condendam quae, maiore docentium alumnorum- ¡Sacra Congregatio pro Institutione Catholica 561 que numero instructa, theologica studia consociatis viribus impensius excoleret, investigaret, proveheret. Commune h o c Episcoporum propositum cum praescripta Concilii V a ticani II explet tum votis respondet Pauli V I , fel. regn., qui iam Mediolanensem agens Archiepiscopum valde exoptavit, ut vigens in Seminario Mediolanensi Facultas Theologica amplificaretur et latius pateret. Sacra igitur Congregatio pro Institutione Catholica h o c Episcoporum propositum probat et laudat. Facultas quidem Theologica, cuius praecipuus finis est disciplinas sacras et cum sacris connexas impense excolere iisque auditores probe informare, efficaces quoque ineat oportet rationes cum scientiis quae « hominem » et « naturam » propius respiciunt, ut hac via, mutuo beneficio, quaestionibus christiana mente solvendis occurratur, quae hac nostra aetate de mundo et vita et homine agitantur. Merito hic referenda videntur verba Constitutionis pastoralis « Gaudium et spes » Concilii Vaticani II (n. 62): « Qui theologicis disciplinis in Seminariis et studiorum Universitatibus incumbunt, cum hominibus qui in aliis scientiis excellunt, collatis viribus atque consiliis, cooperari studeant. Theologica investigatio insimul profundam veritatis revelatae cognitionem prosequatur et coniunctionem cum proprio tempore ne negligat, ut homines variis disciplinis excultos ad pleniorem fidei scientiam iuvare possit. Haec socia opera plurimum proderit institutioni sacrorum ministrorum, qui Ecclesiae doctrinam de D e o , de homine et de mundo aptius coaevis explanare poterunt, ita ut verbum illud etiam libentius ab eis suscipiatur ». Quo autem utilius haec proposita assequatur, Mediolanensis Facultas Theologica assiduas sibi ineundas statuit rationes praecipue cum Mediolanensi Universitate Catholica S. Cordis, utraque tamen plene distincta suique iuris manente. Praeterea vero vigilantem assiduamque operam impendet in inquisitiones accurata ratione scientifica agendas, in deligendos formandosque insignes magistros, in bibliothecam quoad singulas disciplinas apte ditandam et in commentarios periodicos doctosque tractatus ac libros edendos, ut valide possit v i m suam exercere in theologicam renovationem a Concilio Vaticano II exoptatam. His omnibus consideratis, Sacra Congregatio pro Institutione Catholica delatam sibi a dictarum regionum Episcopis petitionem festinavit Summo Pontifici exhibere, qui pro sua paterna sollicitudine benigne concessit ut optata Facultas canonice erigeretur. Quapropter Sacra eadem Congregatio, potestate sibi a Paulo div. P r o v . P p . VI collata, in Dei gloriam atque Ecclesiae decus et incrementum, h o c Decreto in perpetuum erigit erectamque 36 declarat A. A. S. Interregionalem Facultatem Theologicam Mediolanensem Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 562 c u m iure conferendi Baccalaureatus gradum iis, qui saltem per quinquennium philosophico-theologicum generali institutione recepta, quandam quoque primariam initiationem methodo scientifica habuerint; Licentiae vero iis, qui per alium biennium in aliqua peculiari theologiae parte exculti sint et in scientificam inquisitionem perfectius ratione et usu introducti, iidemque ampliorem quamdam dissertationem scripto confecerint; denique Doctoratus gradum iis qui, post congruum temporis intervallum, peculiaribus requisitis ad eum normis satisfecerint, quarum praecipua est ut dissertationem typis ediderint quae « ad scientiae profectum vere conferat »; plene semper servatis praescriptionibus in documento « Normae quaedam » a S. Congregatione edictis atque propriis Facultatis Statutis ab eadem Sacra Congregatione probatis, ceterisque de iure servandis; contrariis quibuscumque non obstantibus. D a t u m E o m a e , ex aedibus Sacrae Congregationis pro Institutione Catholica, die VII decembris, in Festo S. Ambrosii Mediolanensis Episcopi Ecclesiaeque Doctoris, a. D. MCMLXIX. 6B Gabriel Maria Card. Garrone, Praefectus L. © S. £8 Josephus Schroffer, a Secretis Sacra Romana Rota 563 ACTA TRIBUNALIUM SACRA ROMANA ROTA Citationes edietales I LUGDUNENSIS Nullitatis matrimonii (Isler-Galofaro) Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Antoniolae Galofaro, conventae in causa de qua supra, eamdem citamus ad comparendum aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. R. R o t a e (Piazza della Cancelleria, 1 - R o m a ) , in diem 13 octobris 1970, bora decima cum dimidio, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii: An constet de nullitate matrimonii, in casu. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedictae dominae Antoniolae Galofaro, curare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur. * Thomas M. Mundy, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 16 mensis iunii a. 1970. Raphael Eunghini, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de Mme Antoinette Galofaro, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria), le .13 octobre 1970, à 10,30 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: Conste-t-ïl de la nullité du mariage, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Antoinette Galofaro devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. 564 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II MADRASPOLITANA ET MELIOPAEENSIS Nullitatis matrimonii (Lonel-Edwards) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Thomae Isidori Edison Edwards, conventi in causa de qua supra, eumdem citamus ad comparendum aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. E. Rotae (Piazza delia Cancelleria, 1 - R o m a ) , in diem 5 novembris 1970, hora decima cum dimidio, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii: An constet de nullitate matrimonii, in casu. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedicti domini Thomae Isidori Edison Edwards, curare debent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur. * Joannes Angelus A b b o , Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 16 mensis iunii a. 1970. Raphaël Funghini, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Thomas Isidore défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria), le 5 novembre 1970, à 10,30 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: Gonste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit Thomas Isidore Edison Edwards, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. III CLUSINA ET PIENTINA Nullitatis matrimonii (Mignoni-Dost) Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Annae Aloysiae Dost, conventae in causa de qua supra, eamdem citamus ad comparen^ dum aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tri- Sacra Romana Rota 565 bunali S. E. Eotae (Piazza della Cancelleria, 1 - B o m a ) , in diem 7 octobris 1970, bora undecima, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii: An constet de matrimonii nullitate, in casu. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedictae dominae Annae Aloysiae Dost, curare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur. * Salvator Canals, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. E. Eotae, die 23 mensis iunii a. 1970. Eaphaël Funghini, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de Mme Anne Louise Dost, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Eote Eomaine (Eoma, Palazzo della Cancelleria), le 7 octobre .1970, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: Cons te-t-il de la nullité du mariage, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Anne Louise Dost, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. IV CERINIOLENSIS SEU BENEVENTANA Nullitatis matrimonii (Gimma-Russo) Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Angelae Eusso, conventae in causa de qua supra, eamdem citamus ad comparendum aut per se aut per procuratorem legitime constitutum coram Tribunali S. R o manae Eotae (Piazza della Cancelleria, 1 - E o m a ) , in diem 8 octobris 1970, hora undecima, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii: An constet de matrimonii nullitate, in casu. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedictae dominae Angelae Eusso, curare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur. * Nicolaus Ferraro, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. E. Eotae, die 2 mensis iulii a. 1970. Eaphaël Eunghini, Notarius 566 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de Mme Angele Eusso, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Eote Eomaine (Eoma, Palazzo della Cancelleria), le 8 octobre 1970, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le eas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Angele Eusso, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. V PHILADELPHIENSIS Nullitatis matrimonii (Kepner-Yates) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Donald Yates, conventi in causa de qua supra, eundem citamus ad comparendum aut per se aut per procuratorem legitime constitutum coram Tribunali S. R o manae Eotae (Piazza delia Cancellería, 1 - E o m a ) , in diem 22 octobris 1970, hora undecima, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii: An constet de matrimonii nullitate, in casu. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedicti domini Donald Yates, curare debent ut ipse de hac citatione rite moneatur. * Joannes A. A b b o , Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. E. Eotae, die 9 mensis iulii a. 1970. Eaphaël Funghini, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Donald Yates, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Eote Eomaine (Eoma, Palazzo della Cancelleria), le 22 octobre 1970, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du heu de la résidence dudit Donald Yates, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Sacra Romana Rota 567 VI mDIANAPOLITANA Nullitatis matrimonii (Bonsib-White) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Villelmi J. White, conventi in causa de qua supra, eumdem citamus ad comparendum aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. Romanae R o t a e (Piazza della Cancelleria, 1 - R o m a ) , in diem 29 octobris 1970, hora undecima cum dimidio, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii: An constet de matrimonii nullitate, in casu. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedicti domini Villelmi J. White, curare debent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur. * Innocentius Parisella, pro Ponente Ex Cancelleria Tribunalis S. R. Rotae, die 16 mensis iulii a. 1970. Raphael Eunghini, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Guillaume I. White, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria), le 29 octobre 1970, à 11,30 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le casf Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du Heu de la résidence dudit Guillaume I. White, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Acta Apostolicae Sedis - 568 Commentarium Officiale VII FOROLIVIENSIS Nullitatis matrimonii (Matulla-Merlo) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Theodori Merlo, conventi in causa de qua supra, eumdem citamus ad comparendum aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. Romanae R o t a e (Piazza della Cancelleria, 1 - R o m a ) , in diem 5 novembris 1970, hora undecima, pro concordatione v e l subsignatione sequentis dubii: An constet de matrimonii nullitate, in casu. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedicti Theodori Merlo, curare debent ut ipse de hac citatione edictali rite moneatur. * Joannes A. A b b o , Ponens Ex Cancelleria Tribunalis S. R. Rotae, die 29 mensis iulii a. 1970. Raphaël Eunghini, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Théodore Merlo, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria), le 5 novembre 1970, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le casf Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit M. Théodore Merlo devront dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Sacra. Romana Rota 569 VIII SYDNEYENSIS Nullitatis matrimonii (P. J. Gray-Walker) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Roberti Guillelmi Walker, conventi in causa de qua supra, eumdem citamus ad comparendum aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. Romanae Rotae (Piazza della Cancelleria, 1 - R o m a ) , in diem 12 novembris 1970, bora decima, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii: An constet de matrimonii nullitate, in casu. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedicti domini Roberti Guillelmi Walker, curare debent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur. * Nicolaus Perraro, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 3 mensis augusti a. 1970. Raphaël Funghini, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Robert Guillaume Walker, défendeur en cette cause nous le citons à comparaître par propre personne ou par un procureur légitimement constitué au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria), le 12 novembre 1970 à .10 heures pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit M. Robert Guillaume Walker, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. 570 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale TRIBUNAL VICARIATUS URBIS Citatio edictalis ROMANA Nullitatis matrimonii (Roberti-Caeta) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Enrici Caeta, in causa de qua supra conventi, eundem citamus ad comparendum in H. S. T. Vicariatus Urbis (Piazza S. Giovanni in Laterano, 6 - E o m a ) , aut per se, aut per procuratorem legitime constitutum, die 8 octobris 1970, bora 9, pro dubii contestatione nullitatis matrimonii de quo agitur. Ordinarii locorum, parochi, fideles quicumque, notitiam habentes actualis commorationis praedicti Enrici Caeta, curare debent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur. * Dominicus Ferraris, Iudex Instructor Ex Aedibus Tribunalis Vicariatus Urbis, die 8 mensis iulii a. 1970. Humbertus Fiacco, Cancellarius * Etant inconnu le heu de la demeure actuelle de M. Henri Caeta, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal du Vicariat de Eome (Piazza S. Giovanni in Laterano, 6 - Eoma), le 8 octobre 1970 à 9 heures, pour concorder le doute ci-dessous rapporté: Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du heu de la résidence dudit Henri Caeta devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Pont. Commissio Decretis Concilii Vat. 571 II interpretandis ACTA C O M M I S S I O N U M PONTIFICIA COMMISSIO DECRETIS CONCILII VATICANI II INTERPRETANDIS RESPONSA AD PROPOSITA DUBIA Patres Pontificiae Commissionis Decretis Concilii Vaticani II interpretandis, propositis in plenario coetu quae sequuntur dubiis, respondendum esse censuerunt ut infra ad singula: I. (De delegatione generali Diacono conferenda pro assistendo D. — Utrum Diaconus, matrimonio) qui alicui paroeciae stabiliter et legitime addictus est, aequiparari possit vicariis cooperatoribus, pro paroecia cui sunt addicti, iuxta mentem can. 1096, § 1, ad delegationem generalem seu licentiam quod attinet assistendi matrimonio ad normam can. .1095, § 2. R. — Affirmative. II. (De facultate Episcopi ordinandos D. — Utrum facultas dispensandi a defectu aetatis diaconos permanentes Episcopi dispensandi uxoratos) ordinandos a defectu aetatis non ultra annum, de qua in Litteris Apostolicis De Episcoporum muneribus diei 15 iunii .1966, I X , 6, valeat etiam pro ordinandis diaconis permanentibus uxoratis, de quibus in I I I , n. .12 Litterarum Apostolicarum /Sacrum Diaconatus ordinem, diei 18 iunii 1967. R. — Affirmative. SS.mus Dominus Noster PAULUS P p . VI in Audientia die 19 iulii 1970 infrascripto impertita supradictas decisiones ratas babuit, adprobavit et publicari iussit. PESIÓLES Card. PELICI, Praeses Acta Apostolicae 572 Sedis - Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE Giovedì, 13 Agosto 1970, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, Sua Eccellenza il Signor DESMOND JOHN CHETWODE CRAWLEY, Inviato Straordinario e Ministro Plenipotenziario di Gran Bretagna. Sabato, 29 Agosto 1970, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, Sua Eccellenza il Signor ALBERTO L. KATIGBAK, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario delle Filippine. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Breve Apostolico il Santo Padre Paolo VI ha nominato: 22 agosto 1970. S. E. Rev.ma Mons. Cagna Mario, Arcivescovo tit. di Eraclea di Europa, Pro-Nunzio Apostolico in Jugoslavia. Con Biglietto della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato: 14 agosto 1970. Mons. Pausillo Umberto, Assessore della Sua Segreteria di Stato. Il Santo Padre Paolo VI ha nominato Membri della Sacra Congregazione per il Culto Divino: 21 agosto » » » » » » » » » » 1970. S. E. Rev.ma il Sig. Cardinale Bengsch Alfredo, Arcivescovo di Berlino. » S. E. Rev.ma il Sig. Cardinale Wojtyla Carlo, Arcivescovo di Cracovia. » S. E. Rev.ma il Sig. Cardinale Dearden Giovanni Fran-cesco, Arcivescovo di Detroit. » S. E. Rev.ma il Sig. Cardinale Marty Francesco, Arcivescovo di Parigi. » S. E. Rev.ma il Sig. Cardinale Tabera Araoz Arturo, Arcivescovo di Pamplona. » S. E. Rev.ma Mons. Kisberk Imre, Vescovo tit. di Cristianopoli, Amministratore Apostolico a. n. di Szekesfehervar. Diarium Romanae Curiae 573 ONORIFICENZE Con Breve Apostolico il Santo Padre Padre Paolo VI ha conferito: La Gran Croce dell'Ordine Piano: 10 aprile 1970. A S. E. il sig. Klaus Giuseppe (Austria). Con biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha conferito: La Commenda con Placea dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 25 novembre 1969. Al sig. Hogan Michele (Hong Kong). 10 aprile 1970. Al sig. Oliva Giorgio (Vicenza). La Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 30 maggio 10 febbraio » 24 21 aprile 1969. Al sig. 1970. Al sig. » Al sig. Al sig. » Rinaldi Cesare (Milano). Lepercq Giuseppe (Lyon). Gleijeses Mastralloni Renato (Napoli). Siano Giovanni (Siena). La Commenda dell'Ordine di 8. Gregorio Magno, classe civile: 11 dicembre 3 gennaio » » » » » » » » » 23 4 febbraio » 8 » 12 » 20 » » » » » » » » 24 25 5 marzo » 6 12 22 » » » » » » » » 1969. Al sig. von den Eerenbeemt Ferdinando, Enrico, Giovanni M. (s'Hertogenbosch). 1970. Al sig. Clarke Roberto Stanislao Medbury (Arundel and Brighton). » Al sig. Cunningham Guglielmo (Arundel and Brighton); » Al sig. Harrison Tommaso Gerardo (Arundel and Brighton). » Al sig. Zurstrassen Guglielmo (Liège). » Al sig. Tange Kienzo (Tokyo). » Al sig. Goddard Francesco (Bobo Dioulasso). » Al sig. Pupilli Giulio Cesare (Pescia). » Al sig. Dol Renato (Kampala). » Al sig. Di Biase Giannantonio (Marsi). » Al sig. Giovannetti Antonio (Marsi). » Al sig. Clemente Pasquale (Benevento). » Al sig. Parrillo Antonio (Roma). » Al sig. Pimont Claudio (Rouen). » Al sig. Murano Togo (Giappone). » Al sig. Bassi Giuseppe (Trani). » Al sig. Ionghi Lavarmi Edmondo (Milano). » Al sig. Roncoroni Italo (Milano). » Al sig. Rabbath Séiim Fernando (Cairo dei Siri). » Al sig. Barbieri Gino (Verona). » Al sig. Ugo Giovanni Amilcare (Acqui). » Al sig. Li Tinfe Nicola (Kaohsiung). » Al sig. Sun Chanche Giuseppe (Kaohsiung). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 574 9 aprile » 29 » » » » » » 30 » » » » » » » » » » » 1970. Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Galasso Alfonso (Isernia). Connelly Giovanni F. (Philadelphia). Dooley Giacomo T. (Philadelphia). Horan Uberto J. (Philadelphia). McCloskey Matteo H. (Philadelphia). Aspesi Antonio (Milano). Clerici Giuseppe (Milano). Costanza Luigi (Milano). Cremona Bruno (Milano). Garabaldi Marcello (Milano). Meda Arialdo (Milano). Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 1969. Al » Al » Al » » » » Al » » Al » » » Al » » » 26 giugno Al » » Al » » » Al » » Al » » » » Al » » Al » » » » Al » » » Al » 4 agosto Al » » » Al » » » Al » » » Al » » » Al » » Al » 23 ottobre » Al » 23 novembre Al 25 novembre » Al 5 gennaio 1970. Al ». » 23 Al » 31 » Al 10 febbraio » Al » » » Al » » Al » » » » Al » » 24 Al » 5 marzo Al » » 12 Al » » » Al » 22 » Al 29 aprile » » sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Gallagher Giacomo E. (Philadelphia). Halloran Enrico R. (Philadelphia). McGinley Edoardo F. (Philadelphia) McGlinn Francesco C. P. (Philadelphia). McKenna Roberto E. (Philadelphia). Murphy Giovanni A. (Philadelphia). Hassett Guglielmo D. (Buffalo). Nasca Giovanni Giuseppe (Buffalo). Osinski Enrico J. (Buffalo). Saia Epifanio Giuseppe (Buffalo). Scialfo Alberto S. (Buffalo). Thompson Gualtiero Giacomo (Buffalo). Turner Carlo R. (Buffalo). Wiek Giovanni G. (Buffalo). Me Carthy Martino Giuseppe (Davenport). Castro Emmanuele (Fall River). Cleary Paolo G. (Fall River). Feitelberg Giuseppe H. (Fall River). Kitchen Enrico J. (Fall River). Lafranee Rolando Amato (Fall River). Deverre Giovanni (Grenoble). Pavlik Amos Benedetto (Austin). Kok Ludovico Cornelio (Rotterdam). Baumgarten Ferdinando (Olanda). McGlennon Giovanni Francesco (Leeds). Stanford Cuthbert (Nottingham). Charles Giovanni (Lyon). Cevrier Roberto (Lyon). Despreaux Enrico (Lyon). Dufour Alessio (Lyon). Schurmans Nicola (s'Hertogenbosch). Marchino Vittorio (Città della Pieve). Mendéz Diaz Tommaso (Madrid). Macera Armando (Marsi). McDermott Edoardo Mail (Galway). Diarium Romanae Curiae 575 La Commenda con Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa: 22 marzo 21 aprile 1970. Al sig. Von Hildebrand Teodorico (New York). » Al sig. Tórnese Aldo (Roma). La Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa: 2 febbraio 14 » 1970. Al sig. Ands-Balisaux Giorgio (Mechelen - Brüssel). » Al sig. Berardi Mario (Roma). La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa: 30 maggio 1969. Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al 25 novembre 3 gennaio 1970. Al » » » Al 20 febbraio » Al 24 » » Al » » » Al 25 » » Al » » » Al » » » Al 5 marzo » Al » » » Al 12 » » Al 22 » » Al » » » Al » » » Al 9 aprile » Al 19 » » Al » » » Al 24 » » Al » » » » » » » » » » » » » » » » sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. De Servi Cadetto (Milano). Filippini Angelo (Milano). Magni Enzo (Milano). Mandelli Carlo (Milano). Martinetti Mario (Milano). Mattiotti Luigi (Milano). Modesto Sante (Milano). Rusconi Giulio (Milano). Serrato Carlo (Milano). Verbeul Gerardo Giuseppe Giovanni (Rotterdam). Güemes Francesco Michele (Añatanja). Schiaffi Carlo Raul) (Añatanja). De Angelis Aldo (Roma). Rousseau Edoardo (Mechelen - Brüssel). Cefali Renato (Roma). Lancione Domenico (Roma). Zompetta Aldo (Roma). Reisinger Francesco (Salzburg). Longhoni Severino (Milano). Tagliabue Domenico (Milano). Tei Angelo (Perugia). Valentini Osiride (Camerino). Ricci Alberto (Rimini). Addari Luigi (Roma). Ammassari Oronzo (Roma). Cecchini Libero (Roma). Grechi Mario (Roma). Rossi Lemeni Makedon Nicola (Roma). Il Cavalierato dell'Ordine di san Silvestro Papa: 6 dicembre 1969. Al sig. De Leijer Giuseppe Alfonso Maria (s'Hertogenbosch). » » » Al sig. Van der Velden Pietro Giovanni (s'Hertogenbosch). 13 » » Al sig. Serrarens Carlo Augusto (Breda). » » » Al sig. Kokshoorn Bernardo Pietro (s'Hertogengosch). 3 gennaio 1970. Al sig. Vandermeulen Ludovico (Hasselt). » » » Al sig. Jöris Goffredo (Utrecht). 23 » » Al sig. Thys Ludovico (Hasselt). Acta Apostolicae 576 28 gennaio Sedisc - Commentarium Officiale In den Bosch Guglielmo Eustachio Uberto (Utrecht). 1970. Al Al sig Ponten Giacomo Silvestro Antonio Guglielmo (Utrecht). Al sig. Soeters Lamberto Maria (Boermond). Al sig. Straus Francesco Andrea (Boermond). Besi Francesco (Sansepolcro). Al Prince Pietro Giovanni Cornelio Gerardo (s'HerAl togenbosch). Al sig Van der Werf. Douwe G. (Groningen). Al sig. Nettesheim Paolo Francesco Maria (Rotterdam). Al sig. Wagner Goffredo (Salzburg). Al sig, Mauro Giulio (Milano). Al sig. Redaelli Angelo (Milano). Al sig. Ayrassian Sarkis (R.A.U.). Bourgi Giovanni Giuseppe (R.A.U.). Al Foglietta Giacomo (Roma). Al Al sig, Succi Cesare (Rimini). Al sig, Avetta Celso (Roma). Al sig, Di •Filippo Igino (Roma). Al sig, Callotti Umberto (Roma). Al sig, Masiero Antonio (Padova). Al sig, Serra Mario (Tarquinia - Civitavecchia) NECROLOGIO 22 1 giugno agosto 5 » 7 8 » » 10 » 13 » 15 18. » » 1970. Mons. Streit Alphonse, Vescovo tit. di Maturba. 1970. L'Emo Signor Cardinale Pizzardo Giuseppe del Titolo della Chiesa Suburbicaria di Albano, Sottodecano del Sacro Collegio. » Mons. Marinoni Giovanni C. Luigi, Arcivescovo tit. di Amorio. » Mons. Von Streng Franz, Vescovo tit. di Obbi. » Mons. Sanahuja y Mareé Ramon, Vescovo tit. di Guardialfiera. » Mons. Assaf Mikhayl, Arcivescovo melkita di Petra e Filadelfia. » Mons. Panal Ramírez Francisco, Vescovo tit. di Zama minore. » Mons. Zambarbieri Angelo, Vescovo di Guastalla. Mons. Navarro Ramírez Juan, Vescovo di Ciudad Altamirano. An. et vol. LXII 30 Septembris 1970 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI EPISTULA APOSTOLICA Dilectis Ecclesiae Catholicae filiis in Hungarica natione: cum mille annorum spatium celebratur ab Ecclesia in Hungaria constituta simulque S. Stephani ortus et sacrum baptisma ei collatum recoluntur. PAULUS PP. VI DILECTI FILII SALUTEM ET APOSTOLICAM BENEDICTIONEM et ab eo susceptum sacrum baptisma aemula certatione magnaque animorum laetitia vos, Venerabiles Fratres ac dilecti filii, recolere paratis, duos scilicet praegrandes eventus, quorum hisce annis decies saecularis recensetur memoria. Hae autem celebritates prorsus incidunt in mille annorum exactum spatium a rite constituta in Hungaria Catholica Ecclesia, quae sanctissimum regem ut suum veneratur conditorem. SANCTI STEPHANI ORTUM Pro Nostra in nobilem et inditam Hungarorum gentem diligentia, singulari oblectamento percepimus vocem Venerabilium sacrorum Antistitum, qua id poscebant, ut Nos quoque efficeremur participes gaudii, spei, gratiarum Deo solvendarum, quo intimo pietatis sensu in praesenti vos omnes afficimini. 37 - A. A. S. 578 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Hic completus mille annorum orbis sponte naturaque sua ante omnia ad illustrandum locupletissimum thesaurum domesticorum institutorum historiae vestrae studiosos impellit; potissimum autem eo spectat, ut S. Stephani fortia facta et immortalia beneficia in nitentiore lumine ponantur. S. Stephanus editus est in lucem, Pannoniae sidus rutilantissimum, cum gens vestra in ancipite discrimine rerum versabatur. Principes enim vestri paulo postquam experti erant calamitosas et immanes incursiones, quibus regiones Occidentis vastatae sunt, coacti fuerunt conficere praevias condiciones, ut cum finitimis populis pacifici convictus rationes mirent. Quam ob causam, cum mutua officia prudenter cauteque intercédèrent, in Hungariam Evangelii primi praecones advenerunt. Quod tunc contingebat patriae vestrae, ferax fuit novarum rerum, ac illius temporis flexilis status, qui quidem videbatur e precariis adiunctis rerum enatus esse, manifesto contra apparuit almi Spiritus Sancti opus, qui divinae suae actionis gratia perenniter renovat faciem terrae. Verumtamen quasi origo et caput tanti ac faustissimi profectus merito aestimantur ortus et sacrum baptisma Stephani, sanctimonia et sapientia spectatissimi Principis; hoc quidem historiae vestrae definite claudit seriem, ac novum frugiferumque aperit christianae humanitatis aevum, cuius nunc conditur millesimus numerus annorum. Spiritualis assecla S. Adalberti, piissimus rex firmiter viam christianae legis insistens, quam plene et plane persolvit id ad quod faciendum a Deo erat delectus, nempe novensili Hungarum Nationi commonstravit et indicavit primariam viam, qua ducitur non modo ad bonorum externorum copiam, sed ad summi etiam pretii opes, ad animorum cultum et ad supernaturalem gratiam pertinentes. Fidelis custos et rector suae gentis, quam liberam neque ulli esse obnoxiam volebat, eandem traducere studuit in Nationem congenerem, in unum corpus redactam. Civitatis formam sui Acta Pauli Pp. VI 579 iuris ei attribuit, legibus et normis eam temperans, quae e christianae religionis praeceptis manabant. Simul autem in sui regni finibus condidit prima ecclesiastica instituta, fundamenta iacens iuridicae-pastoralis disciplinae, atque adeo Ecclesiae in Hungaria fructuosum incrementum provexit. Enimvero praeter Archidioecesim Strigoniensem, Ecclesiae in Hungaria sedem primatialem, is fundavit Archidioecesim Calocensem et alias octo dioeceses. Peculiaribus privilegiis munivit monasterium, quod iam extabat, a S. Martino in Monte Pannoniae, condidit monasteria Vesprimense et Quinque Ecclesiarum, Canonicorum Collegia Budense, Nitriense, Albaregalense; exstruenda quoque promovit monasteria quibus vulgata nomina sunt Zalavár, Bakonybél, Aracsa, Oroszlános, Sár, Tata, Ják. Haec ecclesiastica instituta praeterquam quod civili administrationi valido erant adiumento, sedes compararunt, ubi divinus cultus floreret et missionale opus ferveret; eadem domicilia fuerunt ubi, christianae humanitatis afflatu et auspicio, disciplinae et artes excolerentur et etiam res oeconomica-socialis, praesertim agrorum cultura progressiones faceret. Paulo postquam incohavit huiusmodi temperationem, misit Romam legatum suum Astricum, Quinque Ecclesiarum coenobii Abbatem, ut consilia et coepta Apostolicae Sedi adprobanda proponeret. Quam cum omni observantia coleret — id meminisse iuvat — apud Sepulcrum S. Petri Apostoli sacram aedem et hospitalera domum pro gente sua instituit. Inde initium habuerunt mille per annorum decursum necessitudines, semper boni exitus feraces, inter Apostolicam Sedem et Hungarorum Nationem, necessitudines, inquimus, quas fidei obsequium et devota observantia inspiraverunt, mutuum praesidium et auxilium utrimque exhibentes. At vero id, quo Hungari penitus commoti sunt et catholicam fidem atque christianae vitae disciplinam sunt amplexi, fuerunt S. Stephani eximia pietas erga Deum et consona ei in actione vitae absolutissima ratio et spectatissimum eius familiae 580 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale exemplar, quod B. Gisela uxor et S. Emericus filius praebuerunt. Ex hoc contigit, ut gens, olim « christianorum flagellum » vocata, missionalium ministerio et ope, conversa sit in populum, qui, christianae religionis fidelis sectator, per saeculorum aetates strenuissimi defensoris nomine nobilitare tur. In praesentibus saecularibus celebritatibus, quibus S. Stephani ortus honoratur, placet sane in lumine ponere, recordari, admirari, piis effusis laetitiis, spirituales thesauros, quos Ecclesia in Hungaria, inaestimabiles veluti fodinas auri gemmasque, tam longam per aetatum seriem congessit : cumprimis praeter celsitatem et magnanimitatem S. Stephani, missionales S. Adalbertum et S. Gerardum Märtyrern, castitatis lilium S. Emerici, Hungarorum adulescentium patroni. Quibus digno cum laudis praeconio adduntur S. Ladislai fortis et strenua constantia, S. Elisabeth radians et amabilis misericordia, S. Margaritae supplicis expiationis oratio. Hi et alii bene multi Caelites sunt hodie lucidum decus praesidiumque nobilis vestrae Nationis pariter ac universalis Ecclesiae. Eiusdem Nationis per saecula aliae post alias progenies secutae sunt et nunc quoque sequuntur vestigia horum Sanctorum, in iis sibi statuentes imitari magno animo Iesum Christum et eius vivere vitam, secundum indolem et consuetudines vestrae regionis et prout variata temporum adiuncta poscunt. Quis vero possit aequato humano eloquio significare, quantum Ecclesia in Hungaria contulerit ad Nationis vestrae politiorem humanitatem et cultum provehendum? Eiusdem antiqua instituta, leges, artes, litterae satis superque testantur, quantum hauserint e pulcherrimis christianae religionis formis vestratium ingenia ad exigendam praestantem molem operum, quam cuncti domi forisque admirantur. Quis praeterea aequo perpendat, quantum catholicae scholae, praesertim Congregationum religiosarum in disciplinis tradendis sedulitates, praesto fuerint tot per saecula vestratibus honeste et liberaliter educandis ? Acta Pauli Pp. VI 581 Metiri denique minime possumus, quantum Christi fides, virtus fortium, suppetias venerit Nationi vestrae inter ardua discrimina, procellosas calamitates, quibus historia docet saepe Nationem vestram esse conflictatam. Quotiescumque ex annalibus hasce eruimus memorias, animus Noster habet causam, cur in gratiarum actiones erumpat providentissimi Dei Numini, quod per tot casus et vicissitudines vos sustinuerit, servaverit, tu ta tum sit, firmos in fide S. Stephani, eius patrocinio ob tectos, neque frustra in expectationem melioris aevi eidem confisos. Dum autem vos, Venerabiles Fratres et dilecti filii, in magna admiratione estis, vobiscum considerantes opimam frugem iustitiae, lectorum fructuum messem, quam edidit a patribus vestris tradita fides, usque a S. Stephani temporibus, Spiritu intellegentiae et scientiae permoti, certatim conf erte studium, ut fides, fundamentum et radix omnis iustificationis, « sine qua impossibile est placere Deo » , purgata erroribus in sua sinceritate integra et illibata in vobis permaneat. Autumant pro dolor nonnulli — utinam pauci sint — qui omni vento doctrinae circumferuntur, fidem ex se labilem et mutabilem formam vitae exprimere, prorsus coniunctam cum peculiaribus adiunctis temporum, quorum irremeabilis est decursus et amplius non revertitur. Hoc plane verum est : habitus externi et praesentes casus vitae, in societate et communitate civium sine dubio valuerunt et in posterum valebunt ad mutanda postulata et proposita, quae ad eruditionem, doctrinam, socialem progressum pertinent. Et vero immutata exstat et exstabit fides, inaestimabile donum Dei : natura sua inconcussa consistit in rupe, quae Christus est, innixa, Ecclesia, communitas scilicet « eorum, qui in Iesum, salutis auctorem et unitatis pacisque principium crex 2 1 Hebr. 11, 6. 2 Cfr. Eph. 4, 14. Acta Apostolicae öS 2 Sedis - Commentarium Officiale 3 dentés aspiciunt » , siquidem, ut monet S. Paulus Apostolus, (( Iesus Christus heri et hodie, ipse et in saecula » . Reapse fides minime dicenda est Gonfiata compago, repercussa quaedam imago socialis condicionis status, quae olim fuit, sed donum est Spiritus Sancti; rationabile et liberum obsequium est, quo homo generosius Deo respondet, Dei ad se arcessentis voci obsequitur; fides est supernaturalis certitudo nostrae cum Deo coniunctionis, eaque spe vivit et operatur resurrectionis et vitae aeternae. Fides quae est necessitudo cuiusque nostrum cum Deo aeterno, et communitas credentium, Ecclesia scilicet, non sunt remotae antiquitatis superstites reliquiae, sed aliquid vivum, verum, vibrans, palpitans, siquidem « Unicus mediator Christus Ecclesiam suam sanctam fidei, spei et caritatis communitatem in terris ut compaginem visibilem constituit et indesinenter sustentat... quae humano et divino coalescit elemento... crucem et mortem Domini annuntians donec veniat » . Replicantibus igitur annales Catholicae Ecclesiae in Hungaria persuasissimum vobis esto hasce memorias et glorias non transiisse, sed in praesens reviviscere. Vestrum igitur sit honoris plenum officium non tantum eas singillatim revocare, sed potissimum testari huiusmodi antiquam ac semper novam fidem et a patribus habitam sacram hereditatem post futuris puras et illaesas servandas et tradendas feliciter esse. Quapropter animo firmo fidentique aggredimini opus, Deique gratia freti huic obsequimini hortationi : « Mementote praepositorum vestrorum, qui vobis locuti sunt verbum Dei, quorum intuentes exitum conversationis, imitamini fidem » . Vos estis quasi vinculum, quo in patria vestra praeteritum tempus iungitur futuro. Itaque de officio vestro, quod inde 4 5 6 3 4 Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, cap. I I , n. 9. Hebr. 1 3 , S. 5 Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, cap. I, n. 8. 6 Hebr. IB, T. Acta Pauli Pp. VI 583 exoritur, Deum intuentes atque prospicientes saecula, quae venient, recogitate. Oportet vos, ut filios Ecclesiae et membra mystici Corporis Christi, esse « cooperatores veritatis » ; vestrum scilicet munus eo pertinet, ut veritas Evangelii annuntietur; vestrum est id agere, ne verbum Christi oblitteretur. Ipse enim Paulus Apostolus dicit : « Quomodo credent ei, quem non audierunt? Quomodo autem audient sine praedicante? » . Providentissimo ergo Deo assiduas enixasque preces adhibete, ut vocationes apostolicas, sive sacerdotales, sive religiosas et laicas, excitet, sanctos videlicet administros Ecclesiae, fidos discipulos Magistri Divini, servos Dei eiusque Populi magnánimos, alacres, immemores sui. Vos praesertim, Christifideles ex ordine laicorum, nunc cum maxime supplete, quaesumus, quod fratribus in sacerdotio deest; date operam, ne Evangelii lumen in domibus vestris, in vestris familiis, apud homines, quos inter conversamini, restinguatur. Quae quidem testificatio interdum animi fortitudinem, incommoda, sui rerumque postulat abdicationem; sed horum omnium praemium accipietis amplissimum, quod Christus Dominus promisit : « Omnis quicumque confessus fuerit me coram hominibus et Filius hominis confitebitur illum coram Angelis Dei » . 7 8 9 1 0 Haec vero spiritualis ratio seu facies fidei christianos nequaquam a munere avertit his ipsis temporibus mundum aedificandi procurandique bonum communitatis, quod ad rem socialem attinet animique cultum; quin immo fides nos incitat atque impellit, ut officia terrena sollerter exsequamur, quibus novum efficiamus ordinem rerum, qui iam hic in terris civitatis aeternae perfectionem absolutionemque praefiguret ; si1 1 7 Cfr. S Io. 8. 8 Rom. 10, 14. 9 Cfr. Decr. de apostolatu laicorum Apostolicam actuositatem, nn. 10, 17. 10 Lc. 12, 8. 11 Cfr. Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, n. 39. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 584 quidem Christifideles officio, quod est nefas defugere, devinciuntur hunc transformandi mundum, quem Deus hominibus propter hoc ipsum commisit, ut secundum eiusdem consilia sibi subicerent. Christiano igitur non licet illam neglegere sollicitudinem, qua eo contendat, ut civitas terrena in meliorem formam redigatur; ipse vero vocatur, ut sua operositate in ea imprimat legem divinam, legem, qua omnes filii Patris communis esse iubemur, fraternitatem christianam, quae est in nomine « primogeniti in multis fratribus » ; ut ingerat eo praeterea amorem, re comprobatum, erga proximum, cuius personam Iesus induere voluit dicens : « quandiu fecistis uni ex his fratribus meis minimis, mihi fecistis » ; ut inducat etiam respectum vitae humanae, cuius, vixdum conceptae, solus ac summus dominus est ipse Deus, reverentiam humanae dignitati debitam, libertatem conscientiae, iustitiae socialis profectum, voluntatem bono communi serviendi, veram iustamque pacem. Fides autem aequis postulationis et appetitionibus humanis non ref r agatur, immo et « personae humanae dignitatem sanat et elevat, humanae societatis compaginem firmat, cotidianam hominum navitatem profundiori sensu et significatione imbuit » . Christianus supernaturali certitudine magis quam ceteri fruitur, qua persuasum habet « conamen fraternitatem universalem instaurandi non esse inane » , cum haec in communi paternitate Dei, quae est verissima, innitatur. 1 2 13 1 4 1 5 Hac magnanimitate christiana ducti, eo etiam quod civilia officia rectissime et exemplum aliis praebentes impletis, illam testari studete vim, animos allicientem, lucis, quae est Christus : « Sic luceat lux vestra coram hominibus, ut videant 12 Rom. 8, 29; Col. 1, 18. M Matth. 25, 40. " Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, n. 40. 15 Ibid., n. 38. Acta Pauli Pp. VI 585 opera vestra bona, et glorificent Patrem vestrum, qui in caelis est». His, quibus vitam degimus, temporibus — quemadmodum praeteritis quoque et quibusdam Ecclesiae aetatibus evenit — Ecclesia in terra peregrinans multiplicibus difficultatibus, internis atque externis, est obnoxia; sunt enim qui certam viam non dispiciunt, qui animis inter se dissociantur, quorum fides est imminuta vel caritas frigescit. Quodsi propter hoc maximo afficimur maerore, tamen ne turbari nos patiamur; siquidem Ecclesia, ut hominum societas huiusmodi acerbitatibus potest quidem affligi, verum e divinae auctoritatis oraculo scit se deficere non posse, cum Divinus eius Conditor dixerit : « In mundo pressuram habebitis : sed confidite, ego vici mundum » . Hoc Iesu promisso suffultis Christifidelibus id ipsum causa sit, cur magis sui conscii fiant atque secundum nova vitae requisita sese spirituali renovent ratione. 16 1 7 Venerabiles Fratres ac dilecti filii, vos solos atque a ceteris seiunctos non esse noveritis in assiduo labore eo spectante, ut fides, quae opere et studio S. Stephani singularem vim ac robur in populo vestro acceperit, non modo integra servetur, sed etiam novo quodam vigore in vitae usu florescat novisque formis, quas nova inferant humanae consortionis adiuncta. Persuasum habeatis vos, utpote membra mystici Corporis Christi, fratres esse in universali Ecclesia, quae cuiusque filii sui sollicitudini, gaudio, spei, animo amanti sociatur. S. Stephanus, cum mortem instare sentiret, regnum et populum suum maternae tutelae ac praesidio Beatae Mariae Virginis, « Patronae Hungariae », commisit. Haec quippe decem saecula vitae religiosae gentis vestrae pietate mariali, impensa, candida, animis penitus inhaerescente, fuerunt insignia. 16 Matth. 5, 16. 17 Io. 16, 33. 1 586 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Fidem et fiduciam S. Stephani imitantes, hanc pietatis formam, qua Almam Deiparam ut filii veneramini, nunc renovate, quemadmodum maiores vestri anteactis temporibus fecerunt, cum gravis momenti rebus urgebantur. Maria autem, quae omnium necessitates amplissimo quodam miseratur affectu, numquam defuit nec deest colentibus se iisque exorabilem se praebet atque clementissimam. Itaque vosmet ipsos et Ecclesiam vestram potentissimae eius intercessioni commendate, hisce eam verbis invocantes : Monstra Te esse matrem! Ea vos praesentissima ope adiuvet, ut vere filii eius sitis eiusque hereditas nunc et futuris quoque temporibus. Ea largiatur vobis, ut iterum laetantes testemini Deum vobis per ipsam, Magnam Dominam vestram, benedixisse! Haec animum pulsant Nostrum, dum una vobiscum hos eventus historiae vestrae eosque praeclarissimos, qui ante mille annos feliciter contigerunt, commemoramus. Ut autem huius memoriae celebratio salutarior evadat fructuque uberior, haec munera spiritualia, de thesauro Ecclesiae deprompta, hasque facultates ultro libenterque tribuimus; scilicet concedimus: 1. Indulgentiam Plenariam semel lucrandam ab omnibus Hungaricae Nationis Christifidelibus, sive in patria sive alibi commorantibus, qui paenitentiae sacramento rite expiati, sacra Synaxi refecti et ad mentem Nostram « Pater » et « Ave » vel aliam orationem recitantes, quamvis paroecialem ecclesiam visitaverint ibique « Pater » et « Credo » recitaverint, die festo S. Stephani Regis vel Dominica antecedenti vel subsequenti; 2. Indulgentiam Plenariam ab omnibus Christifidelibus semel acquirendam, si ecclesiam, ubi bracchii S. Stephani Reliquiae cultui fidelium proponuntur, uti supra dispositi pie visitaverint, ibique pariter « Pater » et «Credo» recitaverint; 3. Facultatem pro singulis Episcopis Hungaricae Nationis, ex qua opportuniore die, cum haec anniversaria sacra praecipue celebrantur, in sua quisque dioe- Acta Pauli Pp. VI 587 cesi impertire valeant, ritu praescripto, Benedictionem Papalem cum adnexa Indulgentia Plenaria lucranda a Christifidelibus qui, uti supra dispositi, eandem Benedictionem devote acceperint. Hisce demum Litteris finem imponentes, omnes vos, Venerabiles Fratres ac filii dilectissimi, sincera caritate complectimur, cuius testis sit Benedictio Apostolica, quam libentissime vobis impertimus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die vi mensis Augusti, in festo Transfigurationis D.N.I.C, anno MCMLXX, Pontificatus Nostri octavo. PAULUS PP VI EPISTULA Ad E.mum P. D. Ioannem S. R. E. Cardinalem Villot, a publicis Ecclesiae negotiis, cum pontificiae cohortes, helvetica excepta, dimitterentur. Signor Cardinale, Nella sua qualità di Nostro primo collaboratore, Ella non ignora la Nostra volontà di far sì che tutto ciò che circonda il Successore di Pietro manifesti con chiarezza il carattere religioso della sua missione, sempre più sinceramente ispirata ad una linea di schietta semplicità evangelica. È stato questo uno degli orientamenti che abbiamo raccolto dal Concilio Vaticano II e che Ci sforziamo di portare a compimento. ÌD stato, fin dall'inizio, l'oggetto di varie disposizioni che si sono già concretate nella riforma della Casa e della Famiglia Pontifìcia. In questo contesto, che si è maturato per un processo storico e psicologico, Noi comprendiamo bene c o m e , fra l'altro, i Nostri pur tanto benemeriti Corpi militari tuttora esistenti al servizio della Santa Sede non corrispondano più alle necessità per le quali essi erano stati istituiti. Le diciamo, pertanto, Signor Cardinale, che si è venuta maturando in Noi, d o p o attenta riflessione, e pur con grande rammarico, la decisione di sciogliere i Corpi militari Pontifici, ad eccezione dell'antichissima Guar- 1 Acta Apostolicae Sedis - 588 Commentarium Officiale dia Svizzera, la quale continuerà ad assicurare, insieme ad uno speciale Ufficio, da costituirsi presso il Governatorato dello Stato della Città del Vaticano, il servizio d'ordine e di vigilanza. Glie la comunichiamo perché Ella se ne renda interprete presso gli alti responsabili sia della Guardia d'Onore, sia della Guardia Palatina d'Onore, sia della Gendarmeria Pontifìcia e, per il loro tramite, agli Ufficiali e a tutti gli appartenenti dei Corpi rispettivi. Quanto poi alla Gendarmeria, occorrerà fissare la data entro la quale la presente decisione verrà portata ad esecuzione e le funzioni attualmente da essa svolte saranno assunte dal su menzionato speciale Ufficio del Governatorato. Neil'annunciare la Nostra determinazione, e i motivi che l'hanno suggerita, N o i desideriamo fin d'ora esprimere la Nostra gratitudine — che Ci farà restare loro perennemente obbligati — a quanti hanno finora fatto m o t i v o della loro vita servire il Papa e la Sede Apostolica e sono stati attorno a Noi, c o m e ai Nostri Predecessori in tante indimenticabili occasioni. Siamo certi che i sentimenti che li hanno spinti a scegliere di far parte dei Corpi Pontifici, continueranno ad animarli anche in avvenire, in una forma che, pur spoglia di ogni esteriorità — c o m e vuole la mentalità del nostro tempo — risponde agli ideali che li hanno sorretti nel loro servizio: l'amore a Cristo e alla Chiesa, la fedeltà alla Santa Sede, la pratica generosa e coraggiosa della Fede. Anzi non dubitiamo che essi saranno sempre esemplari animatori delle comunità ecclesiali, testimoni di Cristo e della Chiesa nel m o n d o . A tutti i dilettissimi membri dei disciolti Corpi militari Pontifici e alle loro Famiglie, che tanto si distinguono nella Nostra diocesi di R o m a , in pegno di particolare conforto divino, e a conferma di una benevolenza che resterà per sempre immutata, di cuore impartiamo la Nostra propiziatrice Benedizione Apostolica, che estendiamo a Lei, Signor Cardinale, con l'incarico di portare a termine la Nostra deliberazione. D a t o a R o m a , dal Palazzo Apostolico Vaticano, il 14 Settembre dell'anno 1970, ottavo del Nostro Pontificato. PAULUS PP. VI Acta Pauli Pp. VI 589 NUNTIUS GRATULATORIUS Ad E.mum P. D. Richardum Iacobum S. R. E. Cardinalem Cushing, septuagesimum quintum diem natalem celebrantem. On the occasion of your seventy-fifth hirthday we have wished to address to y o u our personal message of affection and our greeting of grace and peace in the Lord. It is our desire to assure y o u that we are close to y o u at this time. As y o u celebrate this day of anniversary we k n o w that your heart is fìlled with the sentiments of a worthy and dedicated pastor of his people. We k n o w that your thoughts turn to the H o l y Spirit in prayer asking him to bring to spiritual completion your ministry of almost twenty-six full years as Archbishop of Boston. As with deep reluctance we accept your résignation from this See for reasons of age and health, we express to you our o w n sentiments and thoughts in your regard. We are profoundly grateful for y o u r labors over the years and we appreciate the deep pastoral charity that has been yours for the Church of Christ. We thank y o u for the im- pulse given to Christian life among y o u r people and for all that y o u have done to aid the Church in other parts of the world, and in particular in Latin America where y o u have sent even many of y o u r priests. We appreciate the great contribution that y o u have made with vision and détermination, with sacrifice and generous l o v e . It is this dominating trait of generous l o v e that has also motivated y o u to place your résignation in our hands and to g i v e the last proof of your pastoral dedication. W h i l e we regret to see y o u no longer in the government of the Archdiocese, yet we k n o w that your affection for those w h o m y o u have served for many years will never cease and that in y o u r prayers y o u will remain close to them always. We likewise k n o w that your one- ness with us in our ministry for the entire Church will continue in the union of the Lord Jesus. As we présent to y o u our best wishes on this day we ask G o d to give y o u health and great recompense for your work of faith. part, we give y o u our very special Apostolic Blessing. F r o m the Vatican, August 20th, 1970. PAULUS PP. VI On our Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 590 HOMILIA In Basilica Vaticana habita postquam Summus Pontifex Sanctam Theresiam de Avila, Virginem, Ecclesiae universalis Doctorem declaravit. * Noi abbiamo conferito, o meglio: noi abbiamo riconosciuto il titolo di Dottore della Chiesa a Santa Teresa di Gesù. U solo fatto di proferire il nome di questa Santa, singolarissima e grandissima, in questo luogo e in questa circostanza, solleva nelle nostre anime un tumulto di pensieri: il primo sarebbe quello di rievocare la figura di Teresa: la vediamo apparire davanti a noi, c o m e donna eccezionale, c o m e religiosa, che tutta velata di umiltà, di penitenza e di semplicità, irradia intorno a sé la fiamma della sua vitalità umana e della sua vivacità spirituale, e poi come riformatrice e fondatrice d'uno storico e insigne Ordine religioso, e scrittrice genialissima e feconda, maestra di vita spirituale, contemplativa incomparabile e indefessamente attiva; ... c o m ' è grande! c o m ' è unica! c o m ' è umana! c o m ' è attraente questa figura! Prima di parlare d'altro saremmo tentati a parlare di lei, di questa Santa, sotto tanti aspetti interessantissima. Ma non attendete da noi, in questo momento, che vi parliamo della persona e dell'opera di Teresa di Gesù: basterebbe la duplice bibliografia raccolta nel volume preparato con tanta cura dalla nostra Sacra Congregazione per le cause dei Santi per scoraggiare chi volesse condensare in brevi parole l'immagine storica e biografica di questa Santa, che sembra straripare dai lineamenti descrittivi nei quali si vorrebbe contenere. Del resto, non è su di lei propriamente che noi vogliamo ora fissare, per un istante, la nostra attenzione. Ma è sull'atto che noi abbiamo compiuto testé; sul fatto che incidiamo nella storia della Chiesa e che affidiamo alla pietà e alla riflessione del P o p o l o di D i o , sul conferimento, dicevamo, del titolo dottorale a Teresa di Avila, a Santa Teresa di Gesù, la grande Carmelitana. E il significato di questo atto è molto chiaro; un atto che intenzionalmente vuole essere luminoso, che potrebbe avere una sua simbolica immagine in una lampada accesa davanti all'umile e maestosa figura della Santa: luminoso per il fascio di raggi che la lampada del titolo dottorale proietta sopra di lei; e luminoso per un altro fascio di raggi, che questo stesso titolo dottorale proietta sopra di noi. * Die 27 mensis septembris a. 1970. Acta Pauli Pp. VI 591 Sopra di lei, Teresa; la luce del titolo mette in evidenza indiscutibili valori che già le erano ampiamente riconosciuti: la santità della vita, innanzitutto, valore questo già ufficialmente proclamato, fin dal 12 marzo 1622 — Santa Teresa era morta trenta anni prima —, dal nostro Predecessore Gregorio X V , nella celebre canonizzazione, che, con la nostra Carmelitana, iscrisse nell'albo dei Santi Ignazio di Loiola, Francesco Saverio, Isidoro Agricola, tutti gloria della Spagna cattolica, e con loro Filippo Neri, fiorentino-romano quest'ultimo; e mette in evidenza altresì « l ' e m i nenza della dottrina », in secondo luogo, ma questa specialmente. 1 La dottrina dunque di Santa Teresa d'Avila risplende dei carismi della verità, della conformità con la fede cattolica, dell'utilità per l'erudizione delle anime; e un altro possiamo particolarmente notare, il carisma della sapienza, che ci fa pensare all'aspetto più attraente e insieme più misterioso del dottorato di Santa Teresa, all'influsso cioè della divina ispirazione in questa prodigiosa e mistica scrittrice. D o n d e veniva a Teresa il tesoro della sua dottrina? Indubbiamente dalla sua intelligenza e dalla sua formazione culturale e spirituale, dalle sue letture, dalle conversazioni con grandi maestri di teologia e di spiritualità, da una sua singolare sensibilità, da una sua abituale ed intensa disciplina ascetica, dalla sua meditazione contemplativa, in una parola dalla sua corrispondenza alla grazia, accolta nell'anima straordinariamente ricca e preparata alla pratica e all'esperienza dell'orazione. Ma era soltanto questa la sorgente della sua « eminente dottrina »? O non si devono riscontrare in Santa Teresa atti, fatti, stati, che non provengono da lei, ma che da lei sono subiti, che sono cioè così sofferti e passivi, mistici nel vero senso della parola, da doverli attribuire ad una azione straordinaria dello Spirito Santo? Siamo indubbiamente davanti ad un'anima nella quale l'iniziativa divina straordinaria si manifesta, e dalla quale essa è percepita e quindi descritta da Teresa, con un linguaggio letterario suo proprio, semplicemente, fedelmente, stupendamente. Qui le questioni si moltiplicano. L'originalità dell'azione mistica è fra i fenomeni psicologici più delicati e più complessi, nei quali molti fattori possono intervenire, e obbligare l'osservatore alle più severe cautele; ma nei quali le meraviglie dell'anima umana si manifestano in m o d o sorprendente, ed una fra tutte più comprensiva: l'amore, che celebra nella profondità del cuore le sue espressioni più varie e più piene; amore che dovremo 1 Cfr. Prospero Lambertiiii, poi Papa Benedetto X I V , De Servorum Dei beatificatione, IV, 2, c. 11, n. 13. Acta Apostolicae 592 Sedis - Commentarium Officiale chiamare alla fine connubio, perché esso è l'incontro dell'Amore divino inondante che discende all'incontro con l'amore umano, che tende a salire con tutte le forze; è l'unione con D i o più intima e più forte che ad anima vivente in questa terra sia dato sperimentare; e che diventa luce, diventa sapienza, sapienza delle cose divine, sapienza delle cose umane. Ed è di questi segreti che ci parla la dottrina di Teresa; sono i segreti dell'orazione. La sua dottrina è qui. Ella ha avuto il privilegio e il merito di conoscerli questi segreti per via di esperienza, vissuta nella santità d'una vita consacrata alla contemplazione e simultaneamente impegnata nell'azione, e di esperienza insieme patita e goduta nell'effusione di straordinari carismi spirituali. Teresa ha avuto l'arte di esporli questi medesimi segreti, tanto da classificarsi fra i sommi maestri della vita spirituale. Non indarno la statua, che colloca, c o m e Fondatrice, la figura di Teresa in questa Basilica, reca l'iscrizione che ben definisce la Santa: Mater Spiritualium. Era già ammessa, si può dire per consenso unanime, questa prerogativa di Santa Teresa, di essere madre, d'essere maestra delle persone spirituali. Una madre piena d'incantevole semplicità, una maestra piena di mirabile profondità. U suffragio della tradizione dei Santi, dei Teologi, dei Fedeli, degli studiosi le era già assicurato; noi lo abbiamo ora convalidato, facendo in m o d o che, ornata di questo titolo magistrale, ella abbia una più autorevole missione da compiere, nella sua Famiglia religiosa e nella Chiesa orante e nel m o n d o , con un suo messaggio perenne e presente: il messaggio dell'orazione. È questa la luce, resa oggi più viva e penetrante che il titolo di Dottore, conferito a Santa Teresa, riverbera sopra di noi. Il messaggio dell'orazione! Viene a noi, figli della Chiesa, in un'ora segnata da un grande sforzo di riforma e di rinnovamento della preghiera liturgica; viene a noi, tentati dal grande rumore e dal grande impegno del m o n d o esteriore di cedere all'affanno della vita moderna e di perdere i veri tesori della nostra anima nella conquista dei seducenti tesori della terra. Viene a noi, figli del nostro tempo, mentre si va perdendo non solo il costume del colloquio con D i o , ma il senso del bisogno e del dovere di adorarlo e d'invocarlo. Viene a noi il messaggio della preghiera, canto e musica dello spirito imbevuto della grazia e aperto alla conversazione della fede, della speranza e della carità, mentre l'esplorazione psicanalistica scompone il fragile e complicato strumento che noi siamo, non più per trarne le voci dell'umanità dolorante e redenta, ma ascoltarne il torbido mormorio del suo subcosciente animale e le grida delle sue incomposte passioni e della sua angoscia disperata. Acta Pauli Pp. VI 593 Viene il messaggio sublime e semplice dell'orazione della sapiente Teresa, che ci esorta ad intendere « il grande bene che fa Dio ad un'anima, allorché la dispone a praticare con desiderio l'orazione mentale;... perché l'orazione mentale, a mio parere, altro non è che una maniera amichevole di trattare, nella quale ci troviamo molte volte a parlare, da solo a solo, c o n Colui che sappiamo che ci ama » . 2 In sintesi, questo il messaggio per noi di Santa Teresa di Gesù, Dottore della Santa Chiesa: ascoltiamolo e facciamolo nostro. D o b b i a m o aggiungere due rilievi che ci sembrano importanti. Il primo è quello che osserva come Santa Teresa d'Avila sia la prima donna a cui la Chiesa conferisce questo titolo di Dottore; e questo fatto non è senza il ricordo della severa parola di San Paolo: «Mulieres in E c 3 clesiis taceant » il che vuol dire, ancora oggi, come la donna non sia destinata ad avere nella Chiesa funzioni gerarchiche di magistero e di ministero. Sarebbe ora violato il precetto apostolico? Possiamo rispondere con chiarezza; no. In realtà, non si tratta di un titolo che comporti funzioni gerarchiche di magistero, ma in pari tempo dobbiamo rilevare che ciò non significa in nessun m o d o una minore stima della sublime missione che la donna ha in mezzo al P o p o l o di D i o . Al contrario, la donna, entrando a far parte della Chiesa c o n il Battesimo, partecipa del sacerdozio comune dei fedeli, che la abilita e le fa o b bligo di « professare dinanzi agli uomini la fede ricevuta da D i o per mezzo 4 della Chiesa » . E in tale professione di fede tante donne sono arrivate alle cime più elevate, fino al punto che la loro parola e i loro scritti sono stati luce e guida dei loro fratelli. Luce alimentata ogni giorno nel contatto intimo c o n D i o , anche nelle forme più nobili dell'orazione mistica, per la quale San Francesco di Sales non esita a dire che posseggono una speciale capacità. Luce fatta vita in maniera sublime per il bene e il servizio degli uomini. Per questo il Concilio ha voluto riconoscere l'alta collaborazione con la grazia divina che le donne sono chiamate ad esercitare, per instaurare il Eegno di D i o sulla terra, e nell'esaltare la grandezza della loro missione, non dubita di invitarle egualmente a cooperare « p e r c h é la umanità non decada », per « riconciliare gli uomini con la vita », « per salvare la pace nel mondo » . 2 5 Vida, 8, 4-5. 3 1 Cor. 14, 34. 4 Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, c II, n. 11. 5 Vat. I I , Messaggio alle donne. 38 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 594 Officiale In secondo luogo, non vogliamo tralasciare il fatto che Santa Teresa era spagnola e a b u o n diritto la Spagna la considera una delle sue glorie più grandi. Nella sua personalità si apprezzano le caratteristiche della sua patria: la robustezza di spirito, la profondità dei sentimenti, la sincerità di cuore, l'amore alla Chiesa. La sua figura si colloca in un'epoca gloriosa di santi e di maestri che distinguono il loro tempo c o n lo sviluppo della spiritualità. Li ascolta con la umiltà della discepola, mentre allo stesso tempo sa giudicarli c o n la perspicacia di una grande maestra di vita spirituale, e c o m e tale questi la considerano. D'altra parte, dentro e fuori delle frontiere patrie, si agitava violenta la tempesta della Riforma, opponendo tra di loro i figli della Chiesa. Ella per il suo amore alla verità e la sua intimità con il Maestro, ebbe ad affrontare amarezze e incomprensioni di ogni sorta e non sapeva dar pace al suo spirito dinanzi alla rottura dell'unità: « Ho sofferto molto — s c r i v e — e c o m e se io potessi qualcosa o fossi qualcosa piangevo con il Signore e lo supplicavo di rimediare tanto male » . 6 Questo suo sentire con la Chiesa, provato nel dolore alla vista della dispersione delle forze, la condusse a reagire con tutto il suo forte spirito castigliano nell'ansia di edificare il regno di D i o ; decise di penetrare nel m o n d o che la circondava con una visione riformatrice per imprimergli un senso, un'armonia, un'anima cristiana. A distanza di cinque secoli, Santa Teresa di Avila continua a lasciare le orme della sua missione spirituale, della nobiltà del suo cuore assetato di cattolicità, del suo amore spoglio di ogni affetto terreno per potersi dare totalmente alla Chiesa. Prima del suo ultimo respiro, ella poté ben dire, c o m e riepilogo della sua vita: « Finalmente, sono figlia della Chiesa! ». In questa espressione, gradito presagio della gloria dei beati per Teresa di Gesù, vogliamo vedere l'eredità spirituale legata a tutta la Spagna. Vogliamo anche vedere un invito a tutti noi a farci eco della sua voce, a trasformarla in programma della nostra vita per poter ripetere con lei: siamo figli della Chiesa. Con la nostra Apostolica Benedizione. Debemos añadir dos observaciones que nos parecen importantes. En primer lugar hay que notar que Santa Teresa de Avila es la primera mujer a quien la Iglesia confiere el titulo de Doctora; y esto no sin recordar las severas palabras de San Pablo: « Las mujeres cállense en las Iglesias » ; 6 Camino de perfección, c. 1, n. 2; B A C , 1962, 185. 7 1 Cor. 14, 34. 7 Acta Pauli Pp. VI 595 lo cual quiere decir todavía h o y que la mujer no está destinada a tener en la Iglesia funciones jerárquicas de magisterio y de ministerio. ¿ Se habrá violado entonces el precepto apostólico? Podemos responder con claridad: n o . Realmente no se trata de un título que comporte funciones jerárquicas de magisterio, pero a la vez debemos señalar que este hecho no supone en ningún m o d o un menosprecio de la sublime misión de la mujer en el seno del Pueblo de Dios. P o r el contrario ella, al ser incorporada a la Iglesia por el Bautismo, participa de ese sacerdocio común de los ñeles, que la capacita y la obliga a « confesar delante de los hombres la fe que recibió de Dios mediante la 8 Iglesia » . Y en esa confesión de la fe tantas mujeres han llegado a las cimas más elevadas, hasta el punto de que su palabra y sus escritos han sido luz y guía de sus hermanos. Luz alimentada cada día en el contacto íntimo con Dios, aún en las formas más elevadas de la oración mística, para la cual San Francisco de Sales llega a decir que poseen una especial capacidad. Luz hecha vida de manera sublime para el bien y el servicio de los hombres. Por eso el Concilio ha querido reconocer la preciosa colaboración con la gracia divina que las mujeres están llamadas a ejercer, para instaurar el reino de Dios en la tierra, y al exaltar la grandeza de su misión, no duda en invitarlas igualmente a ayudar « a que la humanidad no decaiga », a « reconciliar a los hombres con la vida », « a salvar la paz del mundo » . 9 En segundo lugar, no queremos pasar por alto el hecho de que Santa Teresa era española, y con razón España la considera una de sus grandes glorias. En su personalidad se aprecian los rasgos de su patria: la reciedumbre de espíritu, la profundidad de sentimientos, la sinceridad de alma, el amor a la Iglesia. Su figura se centra en una época gloriosa de santos, de maestros que marcan su siglo con el florecimiento de la espiritualidad. Los escucha con la humildad de la discípula, a la vez que sabe juzgarlos con la perspicacia de una gran maestra de vida espiritual, y c o m o tal la consideran ellos. P o r otra parte, dentro y fuera de las fronteras patrias, se agitaban violentos los aires de la Reforma, enfrentando entre sí a los hijos de la Iglesia. Ella por su amor a la verdad y por el trato íntimo con el Maestro, hubo de afrontar sinsabores e incomprensiones de toda índole y no sabía c ó m o dar paz a su espíritu ante la rotura de la unidad: « Fatigúeme mu- 8 Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, c. II, n. 11. 9 Vat. I I , Mensaje a las Mujeres. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 596 cho — escribe — y c o m o si yo pudiera algo o fuera algo lloraba con el Señor y le suplicaba remediase tanto m a l » . 1 0 Este su sentir con la Iglesia, probado en dolor que dispersaba fuerzas, la llevó a reaccionar c o n toda la entereza de su espíritu castellano en un afán de edificar el reino de Dios; ella decidió penetrar en el mundo que la rodeaba con una visión reformadora para darle un sentido, una armonía, un alma cristiana. A distancia de cinco siglos, Santa Teresa de Avila sigue marcando las huellas de su misión espiritual, de la nobleza de su corazón sediento de catolicidad, de su amor despojado de todo apego terreno para entregarse totalmente a la Iglesia. Bien pudo decir, antes de su último suspiro, c o m o resumen de su vida: « En fin, soy hija de la Iglesia ». En esta expresión, presagio y gusto ya de la gloria de los bienaventurados para Teresa de Jesús, queremos adivinar la herencia espiritual por ella legada a España entera. Debemos ver asimismo una llamada dirigida a todos a hacernos eco de su v o z , convirtiéndola en lema de nuestra vida para poder repetir con ella: ! Somos hijos de la Iglesia! Con nuestra Bendición Apostólica. ALLOCUTIONES I Ad Excellentissimum Virum Desmond Ioannem Chetwode Crawley, Beatissimo Patri Litteras crediti muneris testes tradentem, quibus ab Elisabetha II Regina apud Sanctam Sedem Magnae Britanniae Legatus constituitur. * Mister Minister, It is with very great pleasure that We welcome y o u here today in your officiai capacity as y o u présent the Letters whereby Her Britannic Majesty accredits y o u as Her E n v o y Extraordinary and Minister Plenipotentiary to the H o l y See. We deeply appreciate the kind message y o u have brought from Her Majesty, for whom We have a special regard. The aims of Our Pontificate, which y o u have so generously described, are really the goals of all right Christian living, and it is to ideáis such as thèse that the spiritual in man wishes to aspire. We are happy to hear from y o u of the aims of Her Majesty's Govern10 Camino de perfección, c. 1, n. 2; BAO, 1962, 185. * Die IS mensis augusti a. 1970. Acta Pauli Pp. VI 597 ment — especially those which ultimately conduce to peace and fraternity, within the context of the rule of law, and those which concern social progress and development. We note that negotiations are proceeding for the wider membership of the European Communities. A United Europe can be a source of strength and stability — not only for Europe itself but also for the rest of the world: it need not be a community preoccupied only with its own problems, but can be a strong and prosperous base extending its help to those parts of the world which are less prosperous. We know of the friendly coopération which exists between your Government and the E o m a n Catholic Church in many sphères of activity, and We wish to give assurance that the Church will always be ready to assist in those matters which specially concern her, such as éducation and spiritual care. The close relationship between the Established Church of the Anglican Communion and the E o m a n Catholic Church is a matter which gives hope in thèse times when responsible religious leadership can be so important to the true happiness and destiny of a nation. To Y o u r Excellency We off er a word of personal welcome. Y o u r invaluable expérience in varied fields of diplomacy and responsibility has not escaped Our notice. It gives Us full confidence that your pledge to work for the maintenance and strengthening of the links of understanding and friendship with the H o l y See will be fulfìlled: to that end the H o l y See will give y o u the closest collaboration. Y o u have Our best wishes for the happy discharge of your task. Please convey to Her Majesty Our special greetings. We pray that she, her family and her people will have abundant blessings from God, and that peace and prosperity will grâce her beloved nation. II Ad Excellentissimum Virum Albertum L. Katigbak, liberis cum mandatis Legatum ab Insularum Philippinarum Republica ad Sedem Apostolicam missum, qui Summo Pontifici Litteras tradidit legationis fidem facientes. * Mister Ambassador, It is a pleasure for us today to receive y o u , as y o u présent your Letters of Credence in the name of His Excellency President Ferdinand E. Marcos. Y o u have graciously stated that y o u do not feel like a stranger among * Die 29 mensis augusti a. 1970. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 598 us. We are happy on our part to confimi your impression and extend to y o u a warm welcome. We see in y o u the worthy spokesman of your Pres- ident and the authoritative représentative of your Nation. We are likewise happy on this occasion to renew publicly our affection for your people w h o m we hope soon to have the j o y of visiting, if such is willed to be by the Providence of G o d . At this time we cannot help but note that special vocation that belongs to your Country: to give a collective Christian witness in the great and ancient East. We appreciate this unique role that is proper to the Philippines and it is our fervent hope that the years to come will see it develop and add even greater lustre to your traditions. Por the Filipino People we wish also that increased material wellbeing and prosperity consonant with human dignity. We assure Y o u r Excellency of our deep interest in your mission on behalf of your homeland and we give y o u willingly our coopération to facilitate the noble purpose of your task. U p o n y o u , your family and the beloved Philippines we bestow most cordially our Apostolic Blessing. III Ad Excellentissimum Virum Petrum Wilfred Matoka, Zambiae cum auctoritate Legatum, qui Summo Pontifici Litteras concrediti muneris fidem facientes tradidit. * Mister Ambassador, We warmly welcome y o u as y o u présent the Letters of Credence by which y o u are accredited to the H o l y See as Ambassador Extraordinary and Plenipotentiary of the Eepublic of Zambia. We are grateful for your kind words about Our efforts for world peace, and We assure y o u that it will continue to be Our constant task to try to influence men to live in brotherhood and fraternal charity. Where peace is in the heart there is no r o o m for thoughts of conquest or récrimination. Y o u r Excellency wisely mentions frustration as a cause of conflicts between men: we must ever keep in mind that frustration arises out of disorder and that to avoid such disorder it is necessary to respect a correct hierarchy of values. Zambia is a Country which is in process of development for the wellbeing of its people. As y o u well know, such devel* Die 1 mensis septembris a. 1970. Acta Pauli Pp. VI 599 opment must be integral, that is, it must be a development of the whole man b o t h as an individual and as a member of the community: it must take into account and satisfy all those exigencies which have been placed in him by the Creator. A development which is restricted to the better- ment of the material conditions of life and which does not lead, through economic and social progress, to the raising of the mind and heart of man to the Infinite would not be trae development, but rather it would be an element of disorder. We are indeed happy at the relations of cordiality and friendship which exist between this Apostolic See and the Eepublic of Zambia. Consoling too is the progress of the Church in your land — witnessed to by the many educational, medical and charitable works which she promotes. We are grateful for the co-operation given to the Church in the fulfilment of her mission, and We give assurance that she will always be at hand offering Willing collaboration for the further spiritual and social advancement of your beloved people. We are confident that y o u will fulfìl your intention to develop even further the g o o d relati onship between your Country and the H o l y See: b e assured that the H o l y See will extend to Y o u r Excellency full co-operation to this end. Please convey to your President and to the Government and people of Zambia Our heartfelt thanks for their greetings, and Our prayerful g o o d wishes for progress, health and prosperity in. peace. We hold in special affection your Country of Zambia and We pray that it m a y be graced with abundant blessings from the Almighty. We offer to y o u personally Our very best wishes for the successful accomplishment of your mission. IV Clarissimis viris artis medendi cultoribus, qui internationali Coetui v. d. « Roman International Poison Days » interfuerunt. * Gentlemen, We bid a heartfelt and respectful welcome to each and every one of y o u who have come to E o m e from various countries of Europe and America to take part in the international congress of toxicology which is entitled " R o m a n International Poison Days " and which has been or* Die 5 mensis septembris a. 1970. Acta Apostolicae 600 Sedis - Commentarium Officiale ganized by the Association " C e n t r o nazionale contro le intossicazioni " under the patronage of the Itàlian Minister for Health. We greet in a particular w a y Professor Pietro Mazzoni, w h o has earned our esteem and who is so competently presiding over the meeting. Y o u r visit is a response to a question we ask ourself and a desire we feel within us. The question is: W h a t title have we to speak before a congress which is dealing with scientific matters outside our compétence? A n d this is your reply: We have c o m e to the P o p e , because we recognize in him a man who is dedicated, if any man is, to the service of his fellow men, the " servus servorum Dei our scientific problems come within his compétence and call for his assistance when they touch on human life under moral and spiritual aspects. A n d such indeed are certain of the problems y o u deal with in toxicology. The desire — one that has been ours for some time — was that we t o o t should have an occasion to say a word, both frank, loving and at the same time severe, about the fearful spread of certam poisons which join to their destructive power the attraction of inebriating émotions, and today form one of the most serious and threatening evils of our generation. We ref er to drugs. Therefore, while this meeting ofiers us the opportunity to p a y our tribute of praise to your science, it encourages us to add to your scientific conclusions the support of our ethical and religious convictions. It is, accordingly., a meeting for which we are grateful to y o u , since we see in y o u experts deeply versed in matters of such importance and difficulty. In fact, while preserving the due autonomy of his o w n disci- pline, a pharmacologist today ranges over the most diverse fields, from biology and physiology to chemical and chemico-physical investigations, keeping ever in mind the innumerable needs of medical science and the pressing problems posed by pathology. In this vast framework of questions, investigations and problems a particularly important part of pharmacology finds its place, namely toxicology. Precisely because of the great conquests attained in the most diverse sectors of the biological sciences and because of the growing knowledge of pharmacodynamic action on organisms, it poses new questions today, questions which grow more numerous and difficult when they spring from the new brauch which is called psychopharmacology. Then the questions become gnawing problems not only for the scientist, who can never give up the dignity that is his as a man, since science must always be at the service of human society, but also for the doctor in the Acta Pauli Pp. VI 601 watchful solieitude which urges him to care for his patient, urging him ali the more if the latter consents hlindly to his sickness. F o r our part we cannot but encourage y o u to continue your studies and researches for the deeper understanding of truth and for the discovery of new pharmaceutical préparations capable of preventing or neutralizing the evil effects of toxic substances and providing doctors with new aids and new techniques of healing. In this context y o u could not avoid dealing with the grave problem of drugs, and have in fact done so to your praise. ALlow us, therefore, to encourage y o u to devote every energy to your scientific researches in this sector, which are aimed at discovering the biochemical mechanisms which injure the b o d y and change and weaken the psyché, and at making ready new techniques capable at least of lessening their effects. On the strength of the scientific knowledge y o u have acquired to date and to which your studies and experiments will yet bring y o u , y o u will moreover be able to make a valid denunciation of the of ten irreparable harm caused by the abuse of drugs, especially among the young; and foi* them the witness of science always has great value. It is well known that recourse to drugs is the resuit of a series of very complex causes, which are of concern especially for parents and educators. B u t y o u too, gentlemen, have a task of primary importance. Let your voice be raised, loudly and authoritatively, to give an admonition springing from the knowledge and conscience of each one of y o u , as y o u work for the g o o d of society against the harm which can threaten youth, exposed to the danger of dégradation in b o d y , spirit and moráis. It will be a warning for all those who, by natural vocation or by a mission undertaken with responsibility, are under obligation for the éducation of youth, a task which above ali else is an activity of love and intelligence for the gradual attainment of true self-mastery, that is to say, of the freedom of the children of God. Y o u r scientific contribution and your moral au- thority will moreover, where necessary, uphold and further encourage the public powers to carry on ceaselessly and with the appropriate means the struggle against drugs — against what must justly be considered one of the most baneful scourges of our time. Y o u will thus be contributing to the health of the young générations, and it is on them that the hopes for a better future for ali society in every field of civil life are founded. Y o u know, gentlemen, that we are united with y o u for this high purpose in our religious and moral function as a pastor, teacher and friend of men, especially of the young. I Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 602 It is to give y o u a sign of that union with y o u that we have received y o u and that we n o w give y o u yourselves and your studies the encouragement of our Apostolic Blessing. V Iis qui interfuerunt Internationali Conventui de S. Thomae Aquinatis doctrina, favente Pontificia Academia S. Thomae, Romae habito. * CJiers Messieurs, L'homme exisìe-%-%1% Une telle question, posée par un témoin attentif au drame spirituel de notre temps, n'est-elle pas significative du désarroi de beaucoup d'esprits aujourd'hui? « Si l'homme — écrit avec pertinence Maurice Zundel — se réduit exclusivement à des déterminismes physicochimiques, reflétés dans les déterminismes psychiques et les complicités automatiques du m o i phénoménal..., son destin ne pose aucun problème... Il est un phénomène quelconque dans un monde auquel il est vain de chercher un sens... On peut concevoir, à la limite, un univers scientifique fonctionnant automatiquement, où l'homme, dépassé par ses inventions, ne tiendrait plus aucune place. Un déterminisme intégral va dans cette direction. Il tend à rendre l'homme inutile, à le mettre hors circuit c o m m e une machine primitive que l'on relègue au musée des antiquités %?• Ces remarques sont graves, et v o n t loin. Car ce n'est pas impunément que des théologiens — ils n'en ont certes que le n o m ! — peuvent indéfiniment disserter sur la mort de Dieu, ou des philosophes — ils ne sont guère amis de la sagesse! — proclamer la mort de l'homme. Après des siècles où Dieu a paru s'affirmer aux dépens de l'homme, ce dernier, hélas, a cru en effet ne pouvoir se grandir que par la négation du Créateur, sans s'apercevoir que la spirale de ses négations l'entraînait irrésistiblement de la mort de Dieu à la mort de l'homme. Celui-ci, auquel on reprochait de s'aliéner dans un idéal désincarné, se trouve maintenant c o m m e pris au piège, devenu captif des choses, chosifié lui-même pourrait-on dire, à force d'être réduit à des dimensions fonctionnelles, jusqu'à ne plus être saisi que c o m m e un être « unidimensionnel » . 2 U est des homicides spirituels, et qui dira les ravages accomplis par * Die 12 mensis septembris a. 1970. 1 M. Zundel, L'homme existe-t-ilf, Paris, Ed. Ouvrières, 1967, pp. 155-156. 2 Cfr. H. Marcuse, l'homme unidimensionnel, Paris, Ed. de Minuit, 1968. Acta Pauli Pp. VI 603 de telles pensées destructrices, chez nos contemporains, les jeunes en particulier, toujours épris d'absolu, prompts à se porter aux résolutions extrêmes, et soucieux à b o n droit de mettre leur vie en accord avec les principes — ou l'absence de principes — qui leur sont présentés c o m m e la dernière et la plus remarquable découverte des temps modernes f C'est vous dire notre joie de vous accueillir ce matin, chers Messieurs, au terme du septième Congrès thomiste international que vous avez voulu consacrer à l'homme. Un rapide regard sur le programme envoyé par le zélé secrétaire de l'Académie romaine de saint Thomas d'Aquin, le cher et vénéré Père B o y er, nous a montré en effet le sérieux et la complexité des savantes contributions que vous avez apportées à cette réflexion capitale. Le sujet était immense, infini, pourrions-nous dire avec Pascal! Que l'on songe à ses incidences: biologiques, psychologiques, médicales, socio-culturelles, cosmologiques, historiques, éthiques, épistémologiques, ontologiques... Aussi avez-vous eu raison de l'aborder sous trois angles essentiels: origine, nature et destin. Au reste, que de questions soulevées, par vos contributions mêmes, sur « cet être mystérieux », dont le regretté B o m a n o Guardini nous avertit avec pénétration: « Comme elle est périlleuse, l'illusion de l'homme sur son être réel, telle qu'elle s'exerce sans cesse par la parole, l'écriture, les images. A tel point que l'on éprouve parfois avec terreur ce sentiment: ce dont parlent la science, la littérature, la politique, le journal, le film, c o m m e étant l'homme, ce n'est pas du tout l'homme » . 3 Aussi n'est-il pas de trop que la convergence de vos multiples disciplines pour cerner au plus près ce qu'est l'homme, sa place dans l'univers visible et dans l'échelle des êtres, sa nature profonde et essentielle à travers ses manifestations diverses d'Homo faber, d'homo mathematicus, cVJiomo technicus, d'homo spiritualis..., d'homo phaenomenicusX Qu'est-ce donc que l'homme? N'est-ce pas en définitive la seule question qui préoccupe l'humanité, et que l'on retrouve à travers les multiples manifestations de son génie, dans le flot mouvant des civilisations et des cultures? Sa préoccupation n'a-t-elle pas été constamment présente aux travaux du récent Concile Oecuménique, c o m m e Nous le déclarions Nous4 même au jour de sa c l ô t u r e ? Cet homme, disions-Nous plus récemment, d o n t « jamais peut-être c o m m e de nos jours la littérature, le spectacle, l'art, la pensée philosophique n'ont témoigné de façon plus impitoyable â R. Guardini, Morale au-delà des interdits, Paris, Cerf, 1970, p. 25 et 29. 4 Cfr. Allocution du 7 décembre 1965. A. A. 8. 58 (1966), p. 55. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 604 de sa déficience, de sa faiblesse mentale, de la sensualité qui le domine, de son hypocrisie morale, de sa propension à la criminalité, de sa provocante cruauté, de ses possibilités d'abjection, de son inconsistante personnalité... C'est cela l'homme! Il est ainsi, le grand et malheureux enfant 5 du siècle » . Mais, l'homme, nous le savons aussi, c'est l'être qui nous émerveille, par l'éclat de sa pensée, par la ferveur de son lyrisme, par la splendeur de ses créations artistiques, par le génie de ses découvertes scientifiques, par ses ressources d'héroïsme moral, par le rayonnement de sa sainteté. Selon que l'on suit l'une ou l'autre pente de ces considérations, les unes et les autres irréfutables, on se trouve conduit à des conceptions de l'homme radicalement opposées, et toutes aussi fausses, de l'optimisme naïf au pessimisme radical. C'est dire l'importance d'une étude phénoménologique de l'homme, menée en toute objectivité, sans rien exclure des manifestations apparemment contradictoires de son existence multiséculaire. C'est donc affirmer la nécessité, pour tout penseur chrétien digne de ce beau n o m , d'une réflexion incarnée, enracinée dans l'observation la plus directe et la plus authentique. C'est enfin redire l'impérieux besoin d'une synthèse supérieure qui, en englobant l'acquis si précieux — bien plus, indispensable — des études anthropologiques contemporaines, et des sciences humaines en particulier, sache les maintenir à leur place et éviter leur emprise dévorante, dans la certitude que la seule parole qui 6 explique l'homme, c'est Dieu Lui-même devenu Parole, le Verbe fait chair. 7 Notre temps croyons-Nous, a besoin de redécouvrir les vérités essentielles. Emporté par le tourbillon de ses pensées, immergé dans les réalisations de son esprit inventif, prisonnier parfois de ses propres découvertes, l'homme risque de s'engloutir dans les moyens vertigineux qu'il s'est donnés, et d'oublier, au-delà des significations partielles, le sens même de son existence. Peut-être faut-il d'ailleurs que nous fassions notre examen de conscience à ce sujet: n'en est-il pas de même dans mainte discipline théologique et philosophique particulière, où les subtilités de l'analyse et les arguties du vocabulaire peuvent faire oublier la nécessité de la synthèse? Bref, n'avons-nous pas trop de philosophes et de théologiens en chambre qui oublient de réfléchir, avec tout l'acquis de leur savoir, la pénétration de leur jugement, la richesse de leur information, aux 5 Badio-Message de Noël 1968. A. A. S. 61 (1969), p. 56. 6 Hebr. 1, 1. 7 Io. 1, 14. Acta Pauli Pp. VI 605 questions vitales posées par la vie des hommes d'aujourd'hui? Et à l'inverse, trop de penseurs qui, à force de s'enfouir dans la vie des hommes, ne réussissent plus à prendre la part de recul qui leur serait nécessaire pour apporter à tant d'interrogations dramatiques une réponse puisée aux sources de la révélation biblique et de la tradition de l'Eglise? Ne v o y o n s nous pas trop d'idées chrétiennes devenues folles emporter dans leur sarabande effrénée les certitudes les mieux fondées et les croyances les plus assurées? Quelle œuvre admirable vous pouvez et devez accomplir, en cette heure qui demande plus que jamais « le courage de la vérité » . 8 Il est donc d'une importance capitale, bien plus d'une première nécessité, que philosophes et théologiens s'intéressent à toutes les manifestations de la vie de notre temps, écoutent les requêtes qui montent, des jeunes en particulier, comprennent les aspirations parfois confuses qui sourdent du plus profond des coeurs, en un m o t sachent écouter pour pouvoir répondre, selon les lois essentielles du dialogue que Nous rappelions 9 dans notre première encyclique, Ecclesiam suam. Il y a là, est-il besoin de le dire, plus qu'une exigence pédagogique: c'est une requête profonde, qui tient à la nature même de l'homme, et de la vérité de salut que Nous voulons lui apporter, cette Bonne Nouvelle qui a pris visage d'homme pour révéler à l'homme qu'il était « la face humaine de Dieu », selon le m o t admirable de saint Grégoire de N y s s e . 10 11 Gloria Dei vivens homo. Cela est très important, Nous semble-t-il, pour les études philosophiques et théologiques des futurs prêtres, religieux et religieuses: c'est souvent pour avoir manqué de consistance anthropologique qu'un enseignement, par ailleurs respectable, est demeuré stérile, apparaissant par trop étranger aux requêtes d'un h o m m e qui parcourt les immensités de l'espace, sonde les mystères de l'atome, et descend dans les profondeurs de son subconscient. « C ' e s t à l'homme d'aujourd'hui, tel qu'il est, que l'Eglise apporte l'eau vive toujours jaillissante de la parole de vie..., lui révélant toute la grandeur de son destin et l'aidant à le réaliser, en accomplissant le dessein d'amour créateur et rédempteur » . 1 2 Professeurs et chercheurs chrétiens ne devraient jamais perdre de vue 8 Cfr. allocution au Sacré-Collège, le 18 mai 1970. A. A. 8. 62 (1970), pp. 449-450. 9 A. A. S. 56 (1964), pp. 638-647. 10 PG 44, 446 B. 11 S. Irénée. 12 Allocution au 1970, t. L X V I I , p. 652. Sacré-Collège, le 22 juin 1970. Documentation Catholique, Paris, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 606 l'éclairage biblique qui, de la Genèse à l'Apocalypse, met en pleine lumière la dimension théandrique de l'Homme, créé à l'image d'un Dieu qui, pour le racheter, le tirer du péché, est lui-même devenu h o m m e . L'anthropologie est indissociablement théologie et christologie: le type authentique de l'homme vivant, c'est le Christ préfiguré en A d a m , lui qui est « le dernier A d a m » 1 3 et «renouvelle sans cesse l'homme nouveau à l'image de celui qui l'a créé » . 1 4 H o m m e de douleurs et Pantocrator, c'est lui qui comble suréminemment les meilleures aspirations de l'homme, en leur donnant tout leur sens... « s'il pouvait exister un h o m m e capable de porter et d'unifier toute la chaîne des générations, toute la poussière des individus, un h o m m e qui serait, en chacun et pour chacun, un bien illimité, un homme, enfin, qui serait en tous le même centre où ils ne seraient plus qu'un » . 1 5 C'est celui- là même qui fut désigné par ces simples mots à une heure dramatique: « E c c e h o m o — V o i c i l'homme ». C'est, nous dit François Mauriac, dont la grande v o i x ne cesse de retentir par-delà la tombe: « Ce Dieu qui est notre frère, cet homme qui est notre Dieu » . 1 6 Il est donc, au milieu du brouhaha intellectuel de notre temps, des certitudes qu'il faut maintenir et qu'il vous revient d'expliquer, d'expliciter, d'éclairer, de fortifier par les recherches des diverses disciplines que vous honorez. Tout d'abord, l'homme n'est pas un être qui serait lui-même son propre père. S'il est bien vrai, en un certain sens, que « l'homme fait, et en faisant, se fait », on ne saurait oublier que cette affirmation ne saurait être retenue dans son sens le plus radical. Microcosme certes, achèvement de l'univers, quasi démiurge par certaines de ses réalisations techniques qui sont de véritables prouesses scientifiques, à la fois épris d'aspirations quasi illimitées, et si vulnérable dans sa chair c o m m e dans son esprit, si lié à la terre et à la matière, si proche du néant, l'homme, à sa place dans la hiérarchie des êtres, n'est pas plus la cause de leur existence qu'il n'est la source de la vérité avec laquelle il est en affinité profonde, ni du bien avec lequel il est en consonance directe, ni du beau qui suscite en lui une résonance immédiate. Toutes ces valeurs l'orientent vers un principe supérieur, le premier principe de tout le créé, le créateur, à la fois auteur, 13 1 Cor. 15, 45. 14 Col. 3, 10. 15 M. Zundel, op. cit., p. 72. 16 Semaine 1955, p. 250. des intellectuels catholiques. Qu'est-ce que l'homme?, Paris, Horay, Acta Pauli Pp. VI 607 législateur et juge, qui se révèle à nous c o m m e un père aimant. Ceci, quant à l'origine de l'homme. Quant à sa nature, tout a été dit, maintes fois, sous tous les cieux, sur ce « roseau pensant », à la fois « gloire et rebut de l'univers », et sur le mystère de ce composé de misère et de grandeur, tel, disait Pascal, que « s'il se vante, je l'abaisse, et s'il s'abaisse, je le vante » . 1 7 Les phénoméno- logues nous le montrent se découvrant c o m m e un « je » au moment où il prononce un « tu », et en même temps prenant conscience de ce qu'il est à la fois uni à la matière par ses sens et la transcendant par sa pensée et sa liberté. C'est affirmer que l'homme n'est exclusivement ni matière ni esprit, mais que le corps et l'âme le composent, c o m m e le dit saint Augus19 tin: In unitate personae anima unitur corpori, ut homo sit. De cette affir- mation, vous le savez, chers fils et messieurs, jaillissent maintes interrogations auxquelles il vous appartient de répondre, selon toutes les ressources de votre savoir, d'une manière appropriée à la formulation des questions éternelles par les générations d'aujourd'hui. Dans cette étude, 1'Aquinate demeure toujours pour vous un guide sûr, par la pénétration et la maîtrise avec lesquelles il a étudié avec précision les problèmes posés par cette union mystérieuse: quelles sont les relations des deux principes, d'où vient l'unité du composé, comment le corps dépend-il de l'âme, comment l'âme peut-elle subsister sans le corps dans le temps qui s'écoule entre la mort et la résurrection. Problèmes complexes et fascinants, que l'on n'a jamais fini d'élucider, et qu'il faut sans cesse reprendre, pour faire comprendre à chaque génération nouvelle que l'homme qui n'est pas seulement matière, a un principe supérieur à la matière, une âme spirituelle, subsistante et immortelle, qui, pour un temps, existe séparée. Ceci, quant à la nature de l'homme. Un autre thème, parmi les plus actuels et les plus graves, de ceux qui ont retenu à juste titre votre attention, est le rapport de l'homme avec l'histoire passée et présente des hommes. Si l'on ne peut nier que l'homme d'aujourd'hui ne subisse dans ses idées, ses goûts et ses besoins, l'influence d'un long passé, s'il est donc en quelque mesure fait aussi par l'histoire, s'ensuit-il que chaque situation historique le conditionne au point qu'il n ' y aurait pas à proprement parler une nature, mais seulement une condition humaine? Du fait que l'homme individuel serait le lieu géométrique du croisement d'un certain nombre de chromosomes, de l'interférence 17 Pensées, éd. Brunschvicg, nn. 347, 434 et 420. 18 Epist. 137; ML 33, 529. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 608 des rapports de production, des influences conjuguées d'une éducation, d'un milieu social, et de structures linguistiques déterminées, faudrait-il en conclure que l'homme ne serait plus l'homme, mais le produit incertain d'une histoire, d'une géographie économique et politique, d'une famille et d'une société culturelle? Bref, l'homme se serait-il perdu dans le dédale des sciences humaines devenues la source d'un néo-positivisme, tant il est vrai que « les philosophies qui annoncent aujourd'hui la mort de l'homme se recommandent volontiers de la science » . 1 9 L'humaniste d'hier affirmait avec Pascal: « L ' h o m m e passe infiniment l'homme » . 2 0 Le chrétien d'aujourd'hui, refusant de céder au vertige du néant c o m m e à la tentation prométhéenne, si proches en définitive l'un de l'autre, affirme que l'humain dépasse les avatars de l'existence, et qu'une certaine idée de l'homme transcende toutes les analyses scientifiques. D e puis que Dieu se manifesta à Ahraham, et que le dialogue brisé par le péché d ' A d a m s'est renoué entre la créature et son créateur, l'humanisme judéo-chrétien n'a cessé d'affirmer l'éminente et singulière dignité de chaque personne humaine, créée à l'image de Dieu, dans l'amour et la liberté: tous les progrès des sciences ne porteront jamais atteinte à cette affirmation première et fondamentale sur l'origine, la nature et le destin de l'homme: créé par Dieu, renouvelé dans le Christ, appelé à entrer pour l'éternité dans la famille des enfants de Dieu, bien mieux dans l'intunité de Dieu lui-même. Qui ne le voit? Bien loin de l'enfermer, ces affirmations de la foi ouvrent à la spéculation de l'homme des dimensions quasi infinies, au m o ment où il accède aux sources cosmiques de l'énergie, mais où ces progrès étourdissants, en lui rendant plus incompréhensibles l'épreuve de la souffrance et le scandale de la mort, ne font que rendre plus lancinante la question du sens de la vie. Tant que la justice sera aussi nécessaire à l'homme que les nourritures terrestres, tant que les cultures, dans leur mouvante complexité, révéleront une quête de l'infini toujours renaissante, tant que l'homme demeurera épris du beau, assoiffé du vrai, désireux du bien, l'aventure humaine gardera les traits d'une histoire qui s'achemine vers son terme divin. Assurés de ces certitudes, ce doit être aujourd'hui l'honneur des philosophes et des théologiens, à l'exemple de leur illustre devancier et maître, saint Thomas d'Aquin, d'apporter à nos contemporains de quoi surmonter 19 20 M. Dufrenne, Pour l'homme, Paris, Seuil, 1968, p. 201. Pensées, éd. Brunschvicg, n. 434. Acta Pauli Pp. VI 609 l'angoisse des finalités, et la crise du sens, qui transforment en obscur labyrinthe leurs propres découvertes. Que ce Congrès ait pu en être l'occasion, et apporter à chacun de vous une raison nouvelle d'oeuvrer avec compétence et rayonnement dans ses recherches et son enseignement sur l'homme, suffirait à en marquer l'importance. De tout cœur, chers fils et Messieurs, Nous Nous en félicitons avec vous, en appelant sur vos personnes et sur vos travaux l'abondance des divines bénédictions. VI Iis qui internationali Coetui, Romae habito, interfuerunt, cum primum celebraretur exactum saeculum ex quo Maria Montessori, parvulorum educatrix orta est. * Mesdames et Messieurs, Nous sommes vraiment très heureux de vous accueillir ce matin et de répondre ainsi au désir si aimablement exprimé en votre n o m par votre dévouée présidente, Madame Maria Jervolino. C'est une excellente initiative que vous avez eue en effet de promouvoir un Congrès international consacré à « Maria Montessori et le problème de l'éducation dans le m o n d e moderne ». La coïncidence du centenaire de la naissance de Maria Montessori avec l'année internationale de l'éducation sous l'égide de l'UNESCO n'était-elle pas du reste une incitation à réfléchir avec profit à l'œuvre de cette grande educatrice, et à prolonger son action pour renouveler les méthodes d'éducation de l'enfance et de la jeunesse, dans la famille c o m m e à l'école? De tout cœur Nous Nous en réjouissons. C'est une personnalité très attachante que celle de Maria Montessori, une véritable figure de pionnier dans un domaine fondamental, celui de l'éducation, où elle a accompli une œuvre durable. Y o t r e présence à ce Congrès n'est-elle pas déjà par elle-même un éloquent témoignage de l'actualité de cette œuvre et de sa fécondité exceptionnelle? Quel rayonnement, à travers l'Italie d'abord, puis à travers l'Europe, et maintenant à travers le monde, où les œuvres de Maria Montessori ont été traduites et diffusées, et où son exemple surtout a été suivi et a suscité nombre de disciples fervents, devenus à leur tour des maîtres éminents. Nul doute que la source et le secret de cette influence ne se trouvent dans l'âme de Maria Montessori, dans sa découverte vitale de l'enfant, * Die 17 mensis septembris a. 1970. 39 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 610 dans son enthousiasme communicatio pour cette grande œuvre de l'édu1 cation. Il y a là pour nous, à une heure où l'on s'interroge de divers horizons sur les nécessaires réformes de l'enseignement, une leçon d'une singuhère actualité, qu'il nous faut recueillir avec sympathie, pour y puiser inspiration et énergie. La scoperta del bambino: ces mots évoquent ce qui fut l'expérience pre2 mière de Maria Montessori: une découverte. La doctoresse — elle avait en effet obtenu, en 1896, fait singulier pour l'époque, de la part d'une femme, son doctorat en médecine — y raconte, à sa manière vive et spontanée, qui nous enchante encore aujourd'hui, son expérience dans une garderie ouvrière d'un quartier populaire de R o m e , San Lorenzo, qui en ce temps-là, réunissait de pauvres enfants, sous-alimentés et désœuvrés. Ce fut là qu'elle fit sa découverte si féconde des lois vitales et fondamentales qui gouvernent le développement psychique et intellectuel de l'enfant. Ce fut en même temps le point de départ du mouvement de réforme pédagogique, marqué par l'apparition des méthodes actives, aujourd'hui admises pacifiquement, mais dont l'innovation apparut alors c o m m e révolutionnaire, et ne manqua pas d'être farouchement contestée, selon l'habituel destin des initiateurs. Maria Montessori eut le génie de traiter l'enfant, le tout petit enfant, c o m m e une personne, c o m m e un être vivant, qui a ses lois de développement propre. Dès lors, au lieu de lui imposer dès le premier abord des lois conçues par des adultes et inadaptées pour l'enfant, elle n'a de cesse que l'éducateur accepte, pour remplir son rôle, de s'effacer, au lieu de s'imposer, d'être là, certes, mais en toute discrétion, attentif aux réactions premières de l'enfant, d'autant plus significatives qu'elles s'expriment dans un climat de liberté collective et d'autonomie personnelle. Comme elle l'écrit avec bonheur: « Cet embryon spirituel qu'est l'enfant se développe suivant un plan. Un h o m m e est caché, un enfant inconnu, un être vivant séquestré, qu'il faut libérer. C'est le devoir le plus urgent de l'éducation; et dans ce sens, libérer, c'est connaître; il s'agit donc de découvrir l'inconnu » . 3 L'école, pour remplir son rôle dans cet éveil, doit se transformer pro1 Cfr. Anna Maria Maccheroni, Come conobbi Maria Montessori, dell'Infanzia, 1956; et les actes du X I è m e Eoma, Ed. Vita Congrès international Montessori, Maria Mon- tessori e il pensiero pedagogico contemporaneo, Roma 1957. 2 Cfr. M. Montessori, Pédagogie scientifique, La découverte de l'enfant, Paris, Desclée de Brouwer 1958. 3 M. Montessori, L'enfant, Paris, Desclée de Brouwer, Ile éd., 1959, pp. 88-89. Acta Pauli Pp. VI 611 fondement, et devenir une véritable maison, où l'enfant se sente chez soi, étudié et surveillé certes, mais non pas comprimé. L'aménagement scolaire, le mobilier adapté, deviennent autant d'éléments qui aident le maître à guider, en le respectant, le développement de l'enfant. Attentif aux « périodes sensibles », le maître aide ses élèves à faire progressivement la découverte de leurs propres possibilités, et à épanouir leurs meilleures virtualités: c'est d'une éducation pour la vie qu'il s'agit, et qui ne peut donc se faire que d'une manière vivante, sans rien négliger, pas plus l'éducation physique que l'éducation sensorielle, le dessin, l'art musical. Bref, l'enfant apprend de multiples manières à être lui-même et à vivre, dans le travail c o m m e dans le jeu, qui lui fournissent mainte possibilité d'expression, grâce en particulier à la manipulation d'objets. C'est dans un même élan qu'il maîtrise son corps, qu'il se domine lui-même, qu'il développe sa pensée, qu'il exprime ses dons artistiques, qu'il communique avec les autres, qu'il découvre, avec le bonheur de vivre, la joie d'aimer. Bien loin de se trouver diminué par cette méthode active, le rôle du maître en est au contraire augmenté, et son influence, pourrait-on dire, décuplée: il ne s'agit plus d'une pure et simple transmission de données conceptuelles, mais d'une initiation à la vie, à travers un exemple vivant. C'est dire l'importance primordiale de la formation du maître, où la préparation spirituelle se révèle aussi indispensable que l'acquisition des connaissances. Maria Montessori a justement insisté sur « L'esprit absor4 bant de l'enfant » , dès l'âge le plus tendre. Qui ne voit dès lors l'influence capitale, pour sa formation, des images qui lui sont montrées, des exemples qui lui sont proposés, de l'idéal qui lui est inculqué par des maîtres auxquels il accorde spontanément toute sa confiance? Qui ne sait le penchant de l'enfant au mimétisme, à l'imitation, à l'identification avec ceux qu'il admire et qu'il aime? Aussi est-ce à b o n droit que Maria Montessori a tant insisté sur « L'édu5 cation religieuse, la vie en Jésus-Christ » . Nous croyons que l'on est loin d'avoir épuisé la prodigieuse fécondité de sa méthode en ce domaine. Convaincue que la pédagogie inhérente à la liturgie partait des mêmes principes que sa propre pédagogie profane, Madame Montessori entra résolument dans les voies ouvertes par le renouveau liturgique de saint Pie X. De même que l'école devait être la maison des enfants, il fallait aussi 4 Paris, Desclée de Brouwer, 1959. 5 Paris, Desclée de Brouwer, 1956. 612 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale que l'église apparaisse c o m m e la maison des enfants de Dieu. La pédagogie religieuse de la méthode Montessori, située dans le prolongement de sa pédagogie profane, où elle trouve son support naturel, en devient le couronnement, et permet à l'enfant d'épanouir en plénitude ses plus hautes virtualités et de porter harmonieusement à son terme son développement intégral. Tout c o m m e l'activité des enfants à l'école les prépare à la vie, leur initiation sacramentelle et liturgique est le porche qui les introduit dans la communauté des enfants de Dieu. L'enseignement religieux demeure certes toujours nécessaire, car les données de la révélation ne sont pas précontenues dans la conscience de l'enfant, mais celui-ci est préparé à les accueillir c o m m e un don personnel de Dieu qui est son Père très aimant. Aussi chaque enfant, selon son âge, est-il disposé à s'émerveiller de la rencontre de Dieu; il apprend à le prier, et se réjouit ensuite de le recevoir dans le mystère de la sainte eucharistie. Au reste, l'Esprit de Dieu, à l'œuvre, dès le plus jeune âge, au cœur de chaque baptisé, n'est-il pas le premier artisan de cette progressive découverte? Telles sont, chers Messieurs, quelques-unes des réflexions que suscite votre présence auprès de Nous en ce premier centenaire de la naissance de Madame Montessori. Puisse son exemple, en cette année mondiale de l'éducation, éveiller de nombreuses vocations d'enseignants, et les aider à surmonter les inévitables tentations du découragement devant l'ampleur et la difficulté de la tâche à accomplir. Il s'agit de vocations destinées à la première enfance et réservées surtout aux femmes, parce que c'est la femme qui a les privilèges de sensibilité, de tendresse, de douceur, de patience, de dévouement, nécessaires à cet « enfantement » pédagogique, à cette maternité spirituelle; et Nous souhaitons qu'aux femmes, aux femmes douées de hautes qualités humaines et morales, soit de préférence assignée une tâche si délicate et qui leur est si connaturelle. A une heure où des éducateurs, incertains sur les méthodes à employer, en arrivent m ê m e à s'interroger sur la finalité de leur effort, Maria Montessori nous rappelle qu'il n'est rien de plus exaltant que d'aider une personne humaine à s'accomplir dans toute la richesse de son être, créé à l'image de Dieu, racheté dans le sang du Christ, et appelé avec tous les enfants de Dieu à entrer dans l'intimité de sa vie trinitaire, pour l'éternité. A moins de se dissoudre dans un pur empirisme, l'éducation digne de ce n o m s'appuie sur des principes sûrs, et se déploie dans l'épanouissement des meilleures virtualités de l'enfant et de l'adolescent, qui découvrent peu à peu par eux-mêmes les valeurs humaines et religieuses dont leurs éducateurs leur donnent l'entraînant exemple. « N e dédaignez pas un seul de ces petits, nous dit Jésus, car leurs Acta Pauli Pp. VI 613 anges dans les cieux contemplent constamment la face de m o n Père qui est dans les cieux » . 6 Chers Messieurs, en vous remerciant de cette visite que vous Nous avez faite, Nous vous encourageons de grand cœur dans l'œuvre éducative que vous accomplissez à travers le monde, et Nous vous donnons, pour vous et tous ceux qui vous sont chers, une large Bénédiction Apostolique. VII iis qui octavo internationali Coetui Romae habito a Sodalitate v. d. « Giovani Avvocati », interfuerunt. * Illustri signori e diletti figli ! In occasione dei lavori dell'ottavo Congresso della vostra Associazione, avete avuto il delicato pensiero di volerci onorare della vostra visita. Siamo molto sensibili a tanta cortesia, e ve ne ringraziamo di cuore, tanto più che la vostra presenza sembra a noi significare l'omaggio non solo delle vostre persone, ma anche della professione forense, che la v o stra Associazione, di cui fan parte membri delle più svariate Nazioni, così degnamente rappresenta. È in questa veste che noi vi riceviamo, intendendo onorare nelle vostre persone l'attività specifica e benemerita che v o i svolgete, e insieme riaffermare le ragioni della stima e della considerazione di cui gode davanti agli occhi della Chiesa la vostra professione, che vanta antiche e nobilissime tradizioni. La vostra attività, in quanto si esplica in un rapporto di diretta collaborazione con l'amministrazione della giustizia, ha una importanza fondamentale nella vita della collettività, perché appunto coopera al fine altissimo di salvaguardare i diritti dei cittadini, e di garantire l'ordinato sviluppo della società nella libertà e nella giustizia per tutti. ÌJ chiaro che quando voi prestate al cliente l'assistenza della vostra competenza giuridica, questo servizio richiede doti non comuni da v o i ed una severa ed accurata preparazione. Si tratta, infatti, di applicare le norme astratte della legge ai casi concreti della vita umana, tenendo conto di tutte le circostanze materiali e psicologiche, e di far scaturire la verità da testimonianze e documenti spesso discordanti tra di loro. Una grande arte questa, che suppone rigore logico, cultura vasta e pro6 Matth. 18, 10. * Die 24 mensis septembris a. 1970. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 614 fonda Officiale talento oratorio, esperienza e capacità di penetrare nei più intimi e disparati aspetti della vita dell'uomo. N o n per nulla la professione forense fin dall'antichità non ha cessato di offrire elementi particolarmente qualificati per le più alte cariche pubbliche. Il talento, tuttavia, non può essere una qualità professione che richiede continuamente la ferma ed sufficiente per una onesta tutela del giusto e del vero. Se la giustizia « o m n i u m est domina et regina virtut u m » , c o m e già arrivò a concepirla la sapienza pagana (Cicerone, De Officiis, 3, 6 ) , la vostra attività dovrà essere caratterizzata da un assiduo, vigile impegno morale, e dovrà ispirarsi costantemente a quei principii etici, aventi nell'ordine obiettivo della legge divina, naturale e p o sitiva, non meno che nella coscienza soggettiva, la loro consistenza, e che conferiscono alla norma giuridica, oltre che la sua «ratio iuris», la sua stabilità e il suo valore sociale. Per questo m o t i v o , essenziale dovere della vostra professione è il culto della verità, presupposto fondamentale per il mantenimento della giustizia. Dovere, questo, particolarmente oneroso nell'impiego dialettico e casistico della legalità, specialmente quando si tratta di difendere un accusato o di far mitigare nei riguardi del colpevole il rigore delle leggi. In tal caso gioverà ricordare che ogni ordinamento giuridico, per quanto perfetto, non potrà mai comprendere nelle sue forme ristrette l'immensa complessità della realtà umana e sociale che tende a regolare. Perciò l'avvocato, pur mantenendosi fedele alla verità e alle norme del diritto positivo, allargherà il suo sguardo oltre i confini della legge scritta e della giustizia umana, per ispirarsi a quella divina, ideale di ogni perfezione, che Gesù Redentore ha compendiato nell'amore di D i o e del prossimo. Di qui il vostro impegno nella ricerca della giustizia e dell'equità dovrà essere sempre vivificato dalla legge suprema dell'amore. Quando il diritto e la giustizia si ispirano ad esso, cessano di apparire c o m e una cosa fredda e meccanica, e l'attività vostra, c o n ciò, lungi dall'essere ostacolata o deformata, troverà non di rado la soluzione di casi oscuri o non previsti dal legislatore, e la garanzia contro la rigidezza eccessiva nell'interpretazione delle prescrizioni positive. E c c o , egregi signori e diletti figli, l'ideale che abbiamo voluto proporvi. Conformandovi ad esso, v o i sarete non soltanto i servitori della verità e della giustizia, ma altresì gli uomini della bontà, della c o m prensione e della misericordia, e in tal m o d o il vostro servizio si trasformerà e si eleverà sempre più, facendo della vostra vita la testimonianza della benevolenza e della giustizia stessa di D i o . Acta Pauli Pp. VI 615 Il Signore vi conceda di gustare nel compimento della vostra missione così nobile e così utile per la società le gioie più profonde dello spirito e del cuore. Noi ve lo auguriamo c o n tutto l'animo, invocando sulle vostre persone e sulle vostre attività la divina assistenza, di cui è pegno la nostra Apostolica Benedizione. VIII Iis qui interfuerunt Coetui vigesimo primo per hebdomadam Romae habito, biblicis studiis provehendis, proposito argumento « Esegesi ed ermeneutica ». * Siamo particolarmente onorati di ricevere, questa mattina, la vostra eletta schiera, carissimi partecipanti alla XXI Settimana biblica dei Professori di Sacra Scrittura d'Italia. Ci congratuliamo con v o i , che in numero tanto cospicuo avete partecipato all'impegnativo e importante corso di aggiornamento: ci rallegriamo, soprattutto, perché possiamo stamane rivolgere la nostra parola a voi, prima di tutto come a sacerdoti, consacrati totalmente al Cristo, e inoltre come a insegnanti di scienze bibliche nei seminari d'Italia, che aprite cioè all'animo ardente e pensoso dei v o stri alunni i segreti della intelligenza della Parola rivelata. La vostra è una responsabilità tanto più grande quanto più deve misurarsi e assimilarsi, con l'aiuto del Divino Paraclito, a quella stessa del Figlio di D i o , continuandola e prolungandola in certo m o d o presso quelle giovani menti: Tunc aperuit illis sensum, 1 ut intelligerent Scripturas. Proprio per adempiere sempre meglio questo formidabile compito avete affrontato quest'anno un tema molto importante: « Esegesi ed ermeneutica ». Vada, per questa scelta, il nostro compiacimento all'Associazione Biblica Italiana, e ai suoi infaticabili animatori, specie al Presidente, il P. Giovanni Canfora, che ringraziamo del cortese indirizzo a noi rivolto. Valenti specialisti vi hanno presentato il problema dell'esegesi e dell'ermeneutica: la prima, intesa c o m e l'attività tradizionale dell'interprete dei libri sacri, qual è stata delineata dall'Enciclica Divino afflante di Pio X I I e dai capitoli I I I e VI della Costituzione dogmatica Dei Verbum, non senza dimenticare ciò che S. Agostino già ricordava: « Codicibus emendandis primitus debet invigilare sollertia eorum, qui Scripturas nosse deside2 rant » ; la seconda, come studio dei mezzi e dello stesso processo interpre* D i e 25 mensis septembris a. 1970. 1 Lc. 24, 45. 2 Doct. chr. I I , 14; PL 34, 46. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tativo nel senso più vasto, cioè delle radici, delle condizioni e dei momenti dell'interpretare, includendo in questa considerazione anche l'interprete; e in tale argomento è stato considerato con molta attenzione — da quanto abbiamo potuto apprendere dagli schemi delle relazioni — il processo che in questi decenni ha portato l'esegesi dei nostri fratelli separati del protestantesimo, attraverso l'apporto di studiosi degni di ogni rispetto, a puntare verso una comprensione totale del significato del testo biblico. Il tema, ripetiamo, è molto importante; e basta considerare che la sua risonanza raggiunge anche la teologia, la catechesi, la mentalità stessa dell'uomo di oggi — che esige su ogni cosa nozioni semplici e chiare, e tutto giudica secondo l'orizzonte della sua capacità di comprendere — per vedere c o m e la vostra riflessione sul m o d o di interpretare e di spiegare il messaggio permanente della Scrittura sia di urgente e appassionante attualità. N o n possiamo certo entrare nello specifico aspetto dei problemi trattati: ma desideriamo cogliere l'occasione per esporvi alcune considerazioni e alcuni principi, che sembrano a Noi essere capitali per guidare la vostra delicata attività di studiosi, che ha riflessi tanto decisivi sulla vita e sulla formazione dell'uomo, del cristiano. Le nostre parole rispecchiano l'ansia 3 della Chiesa, che, « in religioso ascolto della Parola di D i o » , e sua autentica interprete, favorisce ogni sforzo che tenda a « raggiungere una intelligenza sempre più profonda della S. Scrittura, per poter istruire i suoi 4 figli con le divine parole » , preoccupandosi che la dottrina sia esposta — c o m e ha ancora detto il Concilio nel Decreto sull'ufficio pastorale dei V e scovi — « in m o d o consono alle necessità del tempo in cui viviamo, in m o d o cioè che risponda alle difficoltà e ai problemi dai quali sono assillati e angustiati gli uomini » . 5 Perciò non possiamo non rilevare con soddisfazione alcune istanze, che emergono dal rinnovato interesse per il processo ermeneutico. 1) Anzitutto la persuasione che l'interpretazione non ha esaurito il suo compito se non quando ha mostrato c o m e il significato della Scrittura si possa riferire al presente momento salvifico, cioè quando ne ha fatto vedere l'applicazione nelle circostanze presenti della Chiesa e del m o n d o . Senza detrarre nulla al valore della interpretazione filologica, archeologica e storica del testo, che rimane sempre necessaria, si deve sottolineare la continuità tra esegesi e predicazione, che la Costituzione sulla Divina Eivelazione ha 3 Const. dogm. de Divina Revelatione Dei Verbum, 1. 4 Ib., 23. 5 Decr. de past. Episcop. munere in Ecclesia Christus Dominus, 13. Acta Pauli Pp. VI 617 espresso con queste parole: « Gli esegeti cattolici e gli altri cultori di Sacra Teologia, collaborando insieme con zelo, si impegnino, sotto la vigilanza del Sacro Magistero, a studiare e spiegare con gli opportuni sussidi le divine Lettere, in m o d o che il più gran numero possibile di ministri della divina parola possano offrire con frutto al popolo di D i o l'alimento della Scrittura, che illumini la mente, corrobori le volontà, accenda i cuori degli 6 uomini all'amore di D i o » . E questo sia detto particolarmente a v o i , che formate i futuri sacerdoti. 2) Ancora: in ogni processo interpretativo, e a maggior ragione quando si tratta della Parola di D i o , la persona dell'interprete non è estranea al processo stesso, ma ne è coinvolta, viene messa in questione con tutto il 7 suo essere. Se la parola di D i o è « vivente ed efficace » , ed « ha la forza di 8 edificare e di dare l'eredità tra tutti i santificati » , per entrare in contatto serio con essa, considerandola come è in realtà, parola di D i o , la quale 9 opera « in coloro che credono » , occorre entrare nel dialogo che essa intende condurre autoritativamente con ogni uomo. Scopo divino delle Scritture è appunto quello di dare la sapienza « che conduce alla salvezza mediante la fede in Cristo Gesù, affinché l'uomo di D i o sia formato perfetto, pronto per ogni opera buona » . 1 0 Pertanto, chiunque scruti la Scrittura è in primo luogo scrutato da essa, e deve accostarla in questo spirito di umile disponibilità, che solo prelude alla comprensione piena del messaggio. 3) Notiamo in terzo luogo l'accento posto sulla necessità di cercare una certa connaturalità di interessi, di problemi, con l'argomento del testo, per potersi aprire all'ascolto di esso. Lo stesso Dio che si rivela nelle Scritture, 10 stesso Spirito che parla per b o c c a degli scrittori sacri, è quello che m u o v e 11 nostro cuore alla ricerca di Lui, che suscita in noi la grazia della disponibilità e dell'ascolto. La Chiesa, nel cui seno queste Scritture sono venute alla luce, è quella che ancor oggi ci nutre alla vita dello spirito e che ci trasmette con la sua Tradizione gli atteggiamenti fondamentali che trovano nella Scrittura la loro prima motivazione scritta. Ma soprattutto è importante rilevare, negli orientamenti attuali, l'esigenza di una vera fedeltà alla Parola. Questa esigenza, espressa dai diversi studiosi in modi e forme diverse, spesso anche opposte tra loro, è quella che anima tutto l'ascolto della Parola nella Chiesa. È una fedeltà 6 Const. dogm. de Divina Revelatione Dei Verbum, 23. 7 Hebr. 4, 12. 8 Act. 20, 32. 9 Cfr. 1 Thess. 2, 13. 10 2 Tim. 3, 15-17. 618 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale che ha c o m e suo termine definitivo la persona del Signore morto e risorto, datore dello Spirito, e il Padre che egli ci ha manifestato. U Cristo è la prima « esegesi » del Padre, la sua « Parola », quella che ce lo manifesta, ed ogni ulteriore parola su D i o e sul Cristo si basa su questa prima rivelazione del Padre. Essendosi poi il Y e r b o di D i o manifestato storicamente nella carne, e conseguentemente nella assunzione di un linguaggio umano, le sue parole, quelle dei primi testimoni e servitori della parola, di coloro che lo Spirito ha mosso a esprimere autenticamente il mistero del suo apparire tra gli uomini, rimarranno sempre la norma fondamentale di tutto ciò che si dirà sul Cristo fino alla fine dei secoli. L'incarnazione del Verbo, la sua umiliazione nell'assumere una forma temporale in una determinata epoca storica, nell'ambito di una determinata cultura, è un fatto che ha la sua ripercussione per tutte le culture susseguenti, e le obbliga a volgersi continuamente, e con fedeltà, a questo momento privilegiato e a lasciarlo operare, c o m e principio formativo insostituibile, nel loro interno. Ma la fedeltà alla Parola incarnata, esige anche, in virtù della dinamica dell'Incarnazione, che il messaggio sia reso presente, nella sua interezza, non all'uomo in genere, ma all'uomo d'oggi, a quello a cui il messaggio è annunciato adesso. Cristo si è fatto contemporaneo di alcuni uomini e ha parlato nel loro linguaggio. La fedeltà a lui chiede che questa contemporaneità continui. È qui tutta l'opera della Chiesa, con la sua Tradizione, il Magistero, la predicazione. Gli esegeti debbono contribuire a questo compito. La fedeltà all'uomo moderno è impegnativa e difficile, ma è necessaria, se si vuol essere fino in fondo fedeli al messaggio. Essa non è servilismo né mimetismo, ma c o raggiosa predicazione della Croce e della Risurrezione, con la certezza fiduciosa che tale messaggio ha la sua risonanza anche nel cuore dell'uomo moderno. La storia della Chiesa ci dà esempi luminosi di questa coraggiosa attualizzazione della Parola. Santa Caterina da Siena, che avremo presto la consolazione di proclamare Dottore della Chiesa, ha parlato agli uomini del suo tempo con un linguaggio caldo e incisivo, nella assoluta fedeltà al messaggio evangelico. Tra le due fedeltà, quella al Verbo incarnato e quella all'uomo d'oggi, non può né deve esistere contrasto. La prima fedeltà contiene la norma assoluta e insostituibile, la seconda suggerisce le modalità della traduzione e della spiegazione del messaggio. E c c o , figli carissimi, quello che abbiamo voluto richiamare alla vostra attenzione, con grande riconoscenza per i vostri studi, con sincera fiducia nella vostra opera educativa, con lieta speranza nel progresso delle scienze Acta Pauli Pp. VI 619 bibliche, per l'importanza ecumenica che esso riveste. Continuate con perseveranza nel vostro umile, silenzioso, tenace lavoro; la Chiesa conta su di voi, sulla vostra fedeltà al suo Magistero, soprattutto, ripetiamo, sulla vostra dedizione alla educazione dei ministri di Cristo e dispensatori dei misteri di D i o , 11 opera più che ogni altra degna di elogio, di incoraggia- mento, di premio. U Signore non mancherà di assistervi con la sua luce, e di concedervi le sue consolazioni perché possiate immergervi nel mare della Sacra Scrittura, come la chiama Sant'Ambrogio, 12 « che racchiude in sé significati reconditi, e la profondità degli enigmi profetici », per sempre meglio conoscerli e illustrarli agli altri. Con la nostra Apostolica Benedizione. IX In Aede Clementina habita Institutorum Saecularium sodalibus qui e plurimis nationibus primo Coetui interfuerunt. * Duetti Figli e Figlie nel Signore! Siate i benvenuti! Noi accogliamo la vostra visita con particolare considerazione pensando alla qualifica, che vi distingue nella Chiesa di D i o , senza che il mondo ne scorga i segni esteriori, quella di Rappresentanti, riuniti a Congresso, degli Istituti Secolari, e avvertendo le intenzioni ispiratrici di cotesta visita: voi vi presentate a noi in un duplice atteggiamento: di confidenza, che si apre manifestando l'essere vostro di persone consacrate a Cristo, nella secolarità della vostra vita: di offerta, che si dichiara fedele e generosa alla Chiesa, interpretandone le finalità primarie, quella di celebrare l'unione misteriosa e soprannaturale degli uomini con D i o il Padre celeste, instaurata da Cristo Maestro e Salvatore, mediante l'effusione dello Spirito Santo, e quella di instaurare l'unione fra gli uomini servendoli in ogni maniera, in ordine al loro benessere naturale e al loro fine superiore, la salvezza eterna. Quanto ci interessa e quanto ci c o m m u o v e questo incontro! Esso ci fa pensare ai prodigi della grazia, alle ricchezze nascoste del R e g n o di D i o , alle risorse incalcolabili di virtù e di santità, di cui ancor oggi dispone la Chiesa, immersa, come sapete, in una umanità profana e talora profanatrice, esaltata dalle sue conquiste temporali e altrettanto schiva quanto bisognosa d'incontrarsi con Cristo; la Chiesa, diciamo, attraversata da 1 1 12 Cfr. Ep. 1 Cor. 4, 1. 2, 3. * Die 26 mensis septembris a. 1970,. Acta- Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 620 tante, correnti, non tutte positive per il suo incremento nell'unità e nella verità, delle quali Cristo vorrebbe che i suoi figli fossero sempre avidi e gelosi; la Chiesa, questo secolare olivo, dal tronco storico martoriato e contorto, il quale potrebbe sembrare immagine di vecchiaia e di sofferenza, piuttosto che di primaverile vitalità; la Chiesa di questo tempo, capace, invece, v o i lo dimostrate, di verdeggiare vigorosa e fresca in nuove fronde e in nuove promesse di frutti impensati e copiosi. V o i rappresentate un fenomeno caratteristico e consolantissimo nella Chiesa contemporanea; e c o m e tale noi vi salutiamo e vi incoraggiamo. Ci sarebbe facile e caro esporre a v o i la descrizione di v o i stessi, quali la Chiesa vi vede e, in questi ultimi anni, vi riconosce: la vostra realtà teologica, secondo la linea definita dal Concilio Ecumenico Vaticano I I , 1 la descrizione cioè canonica delle forme istituzionali, che cotesti organismi di cristiani consacrati al Signore e secolari vengono assumendo, l'identificazione del posto p della funzione che essi vanno prendendo nella compagine del P o p o l o di D i o , i caratteri distintivi che li qualificano, le dimensioni e le forme, con cui essi si attestano. Ma tutto questo voi conoscete benissimo. Noi abbiamo notizie delle sollecitudini, che il Dicastero della Curia Eomana, incaricato di guidarvi e di assistervi, spende per v o i , e conosciamo abbastanza le relazioni, molto accurate e approfondite, che sono state svolte durante il vostro Congresso; non vorremmo ripetere ciò che con tanta competenza è già stato trattato. Piuttosto che delineare ancora una volta cotesto quadro canonico, se una parola dobbiamo dirvi in questa circostanza, preferiamo osservare, con discrezione e sobrietà, l'aspetto psicologico e spirituale della vostra peculiare dedizione alla sequela di Cristo. Fermiamo per un istante lo sguardo su l'origine di cotesto fenomeno, l'origine interiore, la origine personale e spirituale, su la vostra vocazione, la quale se presenta molti caratteri comuni c o n le altre vocazioni che fioriscono nella Chiesa di D i o , alcuni caratteri propri la distinguono e le meritano specifica considerazione. Noi v o g h a m o innanzi tutto notare l'importanza degli atti riflessi nella vita dell'uomo; atti riflessi molto apprezzati nella vita cristiana, e assai interessanti, specialmente in certi periodi dell'età giovanile, perché determinanti. Chiamiamo coscienza questi atti riflessi; e che cosa significhi e valga la coscienza ciascuno ben sa. Su la coscienza il discorso è lungo nella conversazione moderna, a cominciare dal continuo richiamo al suo 1 Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 44 e P. C. n. 11. Acta Pauli Pp. VI 621 lontano albeggiare socratico, poi dal suo risveglio, dovuto principalmente al cristianesimo, sotto l'influsso del quale, dice uno storico, « il fondo del2 l'anima è cambiato » . Noi qui fermiamo l'attenzione a quel momento peculiare noto a tutti voi, nel quale la coscienza psicologica, cioè la percezione interiore che l'uomo ha di se stesso, diventa coscienza morale, 3 nell'atto in cui la coscienza psicologica avverte l'esigenza d'agire secondo una legge, pronunciata dentro l'uomo, scritta nel suo cuore, ma obbligante di fuori, nella vita vissuta, c o n responsabilità trascendente, e, al vertice, in rapporto con D i o , per cui si fa coscienza religiosa. Ne parla il Concilio: « Nell'intimo della coscienza l'uomo scopre una legge, che non è lui a darsi, ma alla quale l'uomo deve obbedire, e la cui v o c e lo chiama sempre ad amare e a fare del bene agli altri e a fuggire il male... L ' u o m o ha in realtà una legge scritta da D i o dentro il suo cuore, obbedire alla quale costituisce la dignità stessa dell'uomo e secondo la quale egli sarà giudi4 cato. La coscienza è il nucleo più segreto e il sacrario dell'uomo, d o v e egli è solo con Dio » . 5 In questa prima fase dell'atto riflesso, che chiamiamo coscienza, sorge nell'uomo il senso di responsabilità e di personalità, l'avvertenza dei principii esistenziali e il loro sviluppo logico. Questo sviluppo logico nel cristiano, che ripensa al proprio carattere battesimale, genera i concetti fondamentali della teologia sull'uomo, che si sa e si sente figlio di D i o , membro di Cristo, incorporato nella Chiesa, insignito di quel sacerdozio c o 6 mune dei fedeli, di cui il Concilio ha richiamato la feconda dottrina, e da 7 cui nasce l'impegno d'ogni cristiano alla santità, alla pienezza della vita cristiana, alla perfezione della carità. Questa coscienza, questo impegno, in un dato momento, non senza un raggio folgorante di grazia, si illumina interiormente, e si fa vocazione. Vocazione ad una risposta totale. Vocazione ad una vera e completa professione dei consigli evangelici per alcuni, vocazione sacerdotale per altri. Vocazione alla perfezione per chiunque ne avverta il fascino interiore; v o cazione ad una consacrazione, mediante la quale l'anima si concede a D i o , con un atto supremo di volontà e di abbandono insieme, di dono di sé. La coscienza si erige in altare di immolazione: « sit ara tua conscientia mea », 2 Cfr. T aine, I I I , 125. 3 Cfr. S. Th. 1, 79, 13. 4 Cfr. Rom. 2, 14-16. 5 Vol. Cfr. discorso di Papa Pio X I I , dei 23 marzo 1952, Discorsi e Radiomessaggi, X I V , pp. 19 ss. 6 Cfr. Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, nn. 10-11. 7 Cfr. ib., nn. 39-40. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 622 Officiale 8 prega S. A g o s t i n o ; è c o m e il « fìat » della Madonna all'annuncio dell'Angelo. Siamo ancora nell'ambito degli atti riflessi, quest'ambito che ora chiamiamo vita interiore, la quale, a questo punto, ormai si svolge a dialogo: il Signore è presente: « sedes est (Bei) conscientia piorum », dice ancora 9 S. A g o s t i n o . La conversazione si rivolge al Signore, ma in cerca di determinazioni pratiche. Come S. Paolo a Damasco: « Signore, che cosa vuoi ch'io faccia? » . 1 0 Allora la consacrazione battesimale della grazia si fa co- sciente e si esprime in consacrazione morale, voluta, allargata ai consigli evangelici, tesa alla perfezione cristiana; e questa è la prima decisione, quella capitale, quella che qualificherà tutta la vita. La seconda? qui è la novità, qui è la vostra originalità. Quale sarà in pratica la seconda decisione? quale la scelta del m o d o di vivere cotesta consacrazione? lasceremo o potremo conservare la nostra forma secolare di vita? questa è stata la vostra domanda; la Chiesa ha risposto: siete liberi di scegliere; potete rimanere secolari. Y o i avete scelto, guidati da tanti motivi, certamente bene ponderati, e avete deciso: rimaniamo secolari, cioè nella forma a tutti comune, nella vita temporale; e con scelta successiva nell'ambito del pluralismo consentito agli Istituti secolari, ciascuno si è determinato secondo la preferenza sua propria. I vostri Istituti si chiamano perciò secolari per distinguerli da quelli religiosi. E non è detto che la vostra scelta, in rapporto al fine di perfezione cristiana che anch'essa si propone, sia facile, perché non vi separa dal m o n d o , da quella profanità di vita, in cui i valori preferiti sono quelli temporali, ed in cui tanto spesso la norma morale è esposta a continue e formidabili tentazioni. La vostra disciplina morale dovrà essere perciò sempre in stato di vigilanza e d'iniziativa personale, e dovrà attingere ad ogni ora dal senso della vostra consacrazione la rettitudine del vostro operare: 1'« abstine et sustine » dei moralisti dovrà giocare un continuo esercizio nella vostra spiritualità. E c c o un n u o v o e abituale atto riflesso, uno stato perciò di interiorità personale, che accompagna lo svolgersi della vita esteriore. E avrete così un campo vostro ed immenso, nel quale svolgere la duplice opera vostra; la vostra santificazione personale, la vostra anima, e quella « consecratio mundi », di cui conoscete il delicato e attraente impegno; e cioè il campo delfmondo; del m o n d o umano, qual è, nella sua in8 En. in Ps. 49; PL 36, 578. 9 En. in Ps. 45; PL 36, 520. 10 Act. 9, 5. Acta Pauli Pp. VI 623 quieta e abbagliante attualità, nelle sue virtù e nelle sue passioni, nelle sue possibilità di bene e nella sua gravitazione verso il male, nelle sue magnificile realizzazioni moderne e nelle sue segrete deficienze e immancabili sofferenze: il mondo. V o i camminate sul fianco d'un piano inclinato, che tenta il passo alla facilità della discesa e che lo stimola alla fatica della ascesa. È un camminare difficile, da alpinisti dello spirito. Ma in questo vostro ardito programma di vita ricordare tre cose; la consacrazione vostra non sarà soltanto un impegno, sarà un aiuto, sarà un sostegno, sarà un amore, sarà una beatitudine, a cui potrete sempre ricorrere; una pienezza, che compenserà ogni rinuncia e che vi abiliterà a quel meraviglioso paradosso della carità: dare, dare agli altri, dare al prossimo per avere in Cristo. Ed ecco la seconda cosa da ricordare: siete nel m o n d o e non del mondo, ma per il m o n d o . Il Signore ci ha insegnato a scoprire sotto questa formula, che sembra un gioco di parole, la sua e la nostra missione di salvezza. Ricordate che voi, proprio come appartenenti ad Istituti secolari, avete una missione di salvezza da compiere per gli uomini del nostro tempo; oggi il m o n d o ha bisogno di v o i , viventi nel m o n d o , per aprire al mondo i sentieri della salvezza cristiana. E vi diremo allora la terza cosa da ricordare: la Chiesa. Anch'essa viene a far parte di quella riflessione, a cui abbiamo accennato; diventa il tema d'una continua abituale meditazione, che possiamo chiamare il «sensus Ecclesiae », in voi presente c o m e un'atmosfera di respiro interiore. V o i certamente avete già provato l'ebbrezza di questo respiro, la sua inesauribile ispirazione, nella quale i motivi della teologia e della spiritualità, dopo il Concilio specialmente, infondono il loro soffio tonificante. Uno di questi motivi sempre vi sia presente: v o i appartenete alla Chiesa a titolo speciale, il vostro titolo di consacrati secolari; ebbene sappiate che la Chiesa ha fiducia in v o i . La Chiesa vi segue, vi sostiene, vi considera suoi, quali figli di elezione, quali membra attive e consapevoli, fermamente aderenti per un verso, agilmente allenate all'apostolato per un altro, disposte alla silenziosa testimonianza, al servizio e, se occorre, al sacrifìcio. Siete Laici, che della propria professione cristiana fanno un'energia costruttrice, disposta a sostenere la missione e le strutture della Chiesa, le diocesi, le parrocchie, le istituzioni cattoliche specialmente, e ad animarne la spiritualità e la carità. Siete Laici, che per diretta esperienza potete meglio conoscere i bisogni della Chiesa terrena, e fors'anche siete in condizioni di scoprirne i difetti; voi non ne fate argomento di critica corrosiva e ingenerosa; v o i non ne traete pretesto per separarvi e per stare egoistica- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 624 mente e sdegnosamente appartati; ma ne traete stimolo a più umile e filiale soccorso, a più grande amore. V o i , Istituti secolari della Chiesa d'oggi! Ebbene, portate il nostro incoraggiante saluto ai vostri Fratelli e alle vostre Sorelle; e abbiate tutti la nostra Benedizione Apostolica. X Ad Excellentissimum Virum Santiago de Estrada, Reipublicae Argentinae apud Sedem Apostolicam liberis cum mandatis Legatum, qui Summo Pontifici Litteras concrediti muneris fidem facientes tradidit. * Señor Embajador, Agradecemos vivamente a Vuestra Excelencia las deferentes y devotas expresiones que nos ha dirigido al presentar las Cartas, que le acreditan como Embajador Extraordinario y Plenipotenciario de la República Argentina ante la Santa Sede. Al darle nuestra cordial bienvenida, nos complacemos en saludar en su digna persona a todos nuestros amadísimos hijos de su noble País, del que nos sentimos tan cerca con nuestro paternal afecto y nuestras plegarias. Nos resulta particularmente grato el aprecio que nos ha manifestado por el trabajo de la Santa Sede ante los grandes problemas del mundo actual, siempre al servicio de los más altos valores espirituales y morales, de la paz y del progreso. Esos problemas van asumiendo una amplitud y una complejidad, que exigen h o y a la Iglesia una especial atención para saber captar toda la gama de aspiraciones de sus hijos, y poder ofrecer, de la manera más adecuada, a ellos y a todos los hombres de buena voluntad la luz del Mensaje Divino. Concretamente las aspiraciones de los Pueblos en vía de desarrollo nos llegan cada día más apremiantes, y Nos mismo, durante nuestros diversos viajes, hemos querido escucharlas directamente de labios de los interesados, especialmente de los más humildes. En este diálogo entrañable ocupa un lugar destacado el inolvidable encuentro mantenido con nuestros amadísimos hijos del Continente Latinoamericano, que nos hicieron cobrar una especial fortaleza para seguir haciéndonos intérprete de los anhelos de la Humanidad, confiando en que la fraterna colaboración y la mutua comprensión puedan hacer realidad el amor, la justicia y el progreso de los individuos y de las Naciones. La Iglesia, por otra parte, Señor Embajador, no puede menos de ser * Die 26 mensis septembris a. 1970. Acta Pauli Pp. VI 625 optimista y portadora de esperanza. Aunque ciertos hechos y situaciones son causa de preocupación, nosotros queremos ver en los fenómenos del mundo actual muchos signos positivos. Escrutando el corazón de los hombres, encontramos sobre t o d o huellas de unas ansias nobles e incolmables, que no podemos menos de considerar c o m o una auténtica, aunque a veces no consciente, hambre de Dios. En los deseos de superación y en los anhelos de un mundo nuevo hallamos esa luz misteriosa, prendida por el Creador en la naturaleza humana, que con el anuncio del Evangelio alcanza una total claridad salvadora y una más plena posibilidad de expansión. Esperamos, eso sí, que esas señales de esperanza se vayan concretando cada vez de una manera más amplia y profunda en realidades de progreso, de solidaridad y de paz, a cuyo servicio la Iglesia desea seguir ofreciendo lo mejor de sus energías. Con este espíritu de esperanza pensamos h o y en la Argentina. Su honda tradición cristiana, su gloriosa historia patria y los altos valores morales y culturales, que le son umversalmente reconocidos, nos hacen confiar en un aporte cada vez más decidido de vuestro País para llegar a escribir esa página nueva de la historia del mundo, que todos anhelamos y a la que todos debemos prestar nuestra más decidida colaboración. Al explicarnos vuestra presencia aquí c o m o un hecho que supera las meras formalidades protocolarias, reforzáis nuestra convicción de la sincera adhesión del Pueblo Argentino al Vicario de Cristo y la común solidaridad en torno a los mismos ideales. Mientras formulamos votos y le aseguramos, Señor Embajador, nuestra benevolencia para el feliz cumplimiento de su alta misión, accedemos complacido a su súplica impartiendo de corazón a Vuestra Excelencia y a todos nuestros amadísimos hijos de la noble Nación Argentina nuestra paternal Bendición Apostólica. XI Ad Excellentissimum Virum Richardum Nixon, Foederatarum Americae Septemtrionalis Civitatum Praesidem. * Mister President, On the occasion of this journey of yours to Europe y o u have wished to pay us a further visit. We have welcomed the opportunity thus afforded us of having a renew* Die 28 mensis septembris a. 1970. 40 - A . A . S. Acta Apostolicae Sedis - 626 Commentarium Officiale ed personal contact with y o n and of expressing to y o u once again, with even greater insistence, our deeply felt paternal concern for the cause of peace: to y o u who are the leader of a nation upon which weighs such a heavy share of responsibility for the présent and for the future of the world. Eecent happenings have shown what special need there is at this moment to work for peace. The suffering which war inflicts not only on the combatants, but also on innocent persons, and on children who have no understanding even of the meaning of the word, has been brought vividly before the eyes of ail of us, who, however distant we m a y be, feel almost that we are in the midst of it. Our heart has suffered with them, as it has always shared and continues to share in the sufferings of the victims of ali the wars that disturb the life of mankind. Our anxiety is n o w increased by the danger of such a conflict involving more and more countries and assuming the proportions of a vast and fearful conflagration. This special need demands from ali a special effort, without réservations by any party and without any other aim than a just and honourable peace. That same God-given intelligence which enables man to destroy is capable also of fìnding a way of combattrng the dangers, and even of ensuring, in so far as is humanly possible, that they will not c o m e to pass. This duty belongs in a particular way to those who have greater power in the world. We are therefore happy to have been able to convey to y o u , Mister President, our thoughts on the most suitable means of seeking to reestablish peace where it has been upset and to strengthen it where it exists, among other ways by favouring friendly and fruitful relations between peoples and the progress of the developing nations, as is demanded by justice and human solidarity. We would like to encourage you, Mister President, in undertaking this task, which, though difficult, is truly worthy of being pursued with decisiveness and generosity. M a y G o d guide y o u and ail who have responsibility for peace among nations, that g o o d will m a y overeóme enmity. In the meantime we give expression to our personal g o o d wishes, and we invoke upon you, your family and ali the people of the United States of America the favour and the blessing of the Almighty. Acta Pauli Pp. VI 627 XII Rev.mis Abbatibus et Prioribus Conventualibus universae Confoedera- tionis Congregationum Ordinis S. Benedicti, ad communia consilia habenda Romae congregatis. * Vi siamo assai grati della vostra presenza, carissimi e venerati Abati della Confederazione Benedettina. In occasione della celebrazione del Congresso, svoltosi nei giorni scorsi, vi siete fraternamente uniti in preghiera e in studio su particolari problemi della vostra vita monastica; e avete voluto coronare queste feconde giornate con la visita al Successore di Pietro. Salutiamo voi, e, in ciascuno di voi, tutte le vostre famiglie religiose, che nei vetusti monasteri di ogni parte del m o n d o , nel diligente, attento, raccolto servizio divino, nella carità operosa, nel lavoro ordinato e faticoso, secondo le linee maestre della Regola del vostro grande Patriarca San Benedetto, continuano ad offrire al m o n d o , agitato e inquieto e febbrile, l'esempio della « vita nella pace » , x l'invito alla piena auten- ticità umana e spirituale, l'oasi refrigerante, adatta alle indagini interiori, al raccoglimento fruttuoso, alla coraggiosa revisione di vita. Salutiamo voi, dunque, con la immutata grandissima gioia che proviamo ogniqualvolta ci è dato di incontrarci con membri dell'Ordine Benedettino; salutiamo altresì gli osservatori di diversa denominazione cristiana, che avete invitato al Congresso, avendo trattato, tra gli altri problemi, anche quello dell'ecumenismo; e ci fa piacere che abbiate così messo in pratica l'augurio che a voi rivolgemmo, nell'incontro del 30 settembre di quattro anni fa, di « studiare il colloquio con i Fratelli separati » . 2 Vi siete riuniti per considerare assieme, con l'apporto formidabile della vostra dottrina ed esperienza, alcuni problemi che, oltre a quello accennato e all'incremento delle missioni, si possono tutti riassumere nel significato, nelle prerogative, nei doveri della vita monastica, in ordine all'aggiornamento voluto dal Concilio nei vari settori in cui essa si dispiega. Mancheremmo ad un nostro preciso dovere, come alla vostra legittima attesa, se non ribadissimo qui, davanti a voi, la nostra fiducia, la nostra speranza, diciamo la nostra certezza che tutti voi siete fermamente decisi a salvaguardare la concezione benedettina della vita religiosa. Ne tracciammo i capisaldi nella splendida giornata, tuttora per noi indimentica* Die 30 mensis septembris a. 1970. 1 2 D. Idesbaldo van Houtryve, OSB. Cfr. Insegnamenti di Paolo VI, 4, 19(56, p. 438. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 628 bile, quando salimmo a Montecassino, sui monte sacro alle vostre memorie, e per le spoglie mortali di San Benedetto e di Santa Scolastica, e per le orme lasciate dal Fondatore, e per la ricchezza di vita religiosa, spirituale, culturale, artistica che sempre rifiorì, nonostante le ingiurie sanguinose degli eventi, passati c o m e un turbine, nel corso dei secoli, su quel famoso Cenobio, vero faro che illumina il vostro Ordine, suo cardine e fulcro inconcusso. Confidammo a voi, in quell'occasione, il nostro desiderio « di avere sempre nella nobile e santa Famiglia benedettina la custodia fedele e gelosa dei tesori della tradizione cattolica, l'officina degli studi ecclesiastici più pazienti e severi, la palestra delle virtù religiose, e soprattutto la scuola e l'esempio della preghiera liturgica, che amiamo sapere da v o i , Benedettini di tutto il m o n d o , tenuta sempre in altissimo onore, e che speriamo sempre lo sarà, c o m e a v o i si conviene, nelle sue forme più pure, nel suo canto sacro e genuino, e per il vostro divino officio nella sua lingua tradizionale, il nobile latino (se è possibile), e specialmente nel suo spirito lirico e mistico » . 3 Quibus dictis, nunc expedire nobis videtur paucis verbis praecipua capita vocationis vestrae religiosae in memoriam revocare, ut vos, nova et vetera inter se coniungere nitentes, felices exitus assequi valeatis. 1) Imprimis loquendum est de auctoritate Abbatis, qui in monasterio Pater appellatur, cum auctoritatem, bonitatem, discretionem, exemplum Christi monachis repraesentet: « Abbas... Christi agere vices in monasterio 4 creditur » . « A b b a s , quia vices Christi agere videtur, et sic se exhibeat ut 5 dignus sit tali honore » . Ipse enim suavi cum caritate, quae firmae v o luntati ac menti perspicaci iungatur oportet, filios suos ducere sciat per semitas obscuras ac difficiles, sed etiam laetificantes et pacificantes, quibus D e u m in humilitate, silentio, oboedientia exquirant. Circa haec Regula Legiferi Patris vestri multa tradit praecepta: id est A b b a t e m monet, ut 6 pressius « Pastoris boni pium imitetur exemplum r, ab eo postulat sapientiam: « Oportet... eum esse doctum lege divina, ut sciat et sit unde proferat nova et vetera »; 7 exigit « meritum vitae », eumque difficilem 8 artem iubet exercere cuncta moderandi ac t e m p e r a n d i praescriptionibus, amabilitate et sapientia plenis, per quas, ut eximius vitae eius scriptor, 3 24 ottobre 1964; Insegnamenti di Paolo VI, 2, 1964, p. 605. 4 C. 2. 5 C. 63. 6 C. 27. 7 C. 64. ' « Omnia temperet », ibid. Acta Pauli Pp. VI 629 9 Sanctus Gregorius, affirmat, non aliter docuit, quam ipse v i x i t . Qua in re Sanctus Benedictus probe meminit necessarium auctoritatis ministerium secum ferre asperrimam abnegationem; ait enim: « Seiatque quam difficilem et arduam rem suscipit, regere animas et multorum servire moribus » . 1 0 H a e profecto virtutes firmiter sunt memorandae, ac quidem hac praesertim aetate, qua fere ubique circa oboedientiam, opiniones ad indulgentiam eo procliviores, faciliores, levioresque serpunt, quo severius, superbius, arrogantius auctoritati ipsi refragantur; nam vita religiosa in quavis Communitate integra minime servatur, nisi adsit munus moderans et vigil, sapiens et patiens, Abbatis, qui egregiam illam vivendi formam a Sancto Benedicto propositam perfecte absoluteque exprimat oportet. 2) Alterum elementum, quo spiritualis disciplina Ordinis Sancti Benedicti constituitur, est ratio eius coenobialis seu, ut aiunt, communitaria; vita scilicet multorum fratrum, qui, sub ductu Superioris, sui officii conscii, simul D e u m eiusque voluntatem quaerunt et simul hanc ad vitae usum deducunt in fraternitate, c u m sinceritate, c u m mutuo inter se auxilio, cum alterna aedificatione, in caritate Christi, quam exercent eius definitionem a Sancto Paulo prolatam omnino amplectentes: « Caritas patiens est, benigna est; caritas non aemulatur, non agit perperam, non inflatur, non est ambitiosa, non quaerit quae sua sunt, non irritatur, non cogitat u malum... omnia suffert, omnia credit, omnia sperat, omnia sustinet » . Ad h o c quod attinet in Regula vestra nonnulla humanissime significantur, quibus res a praecelso Patriarcha vestro in vita praeclarissime gestae respondent; qui quidem paterno amore erga monachos suos ducebatur iisque eundem hunc animi habitum, obsequentissimum, modestissimum, in agendo generosum, inculcare cupiebat; « nullus » inquit, « quod sibi utile iudicat sequatur, sed quod magis alii; caritatem fraternitatis caste impendant » . 1 2 Ipsa professio votorum evangelicorum, severitas studiorum, labor manuum nova quadam flagrantia perfunduntur, singulari dulcedine delectant, n o v u m vigorem virilem ad tolerandum accipiunt, cum huic concordi vitae fratrum inserantur, quam singuli monachi sincero animo et ascetico nisu perficiunt. 3) Oratio vero liturgica est praecipuum quoddam b o n u m , pro quo nihil substitui potest et quo vita interior continenter quasi contexitur et indesinenter alitur; ad hanc orationem, quae quasi centro nititur celebratione 9 1 0 11 1 2 Cfr. Dial. 2, 36. C. 2. 1 Cor. 13, 4-5, 7. Cfr. cc. 72, 71. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 630 Sacrificii Eucharistici et recitatione divini Officii, id est laudis divinae, quam opus Dei per excellentiam vocant, monachus Benedictinus incumbit, quasi agatur de re prestantissima et optatissima, in qua speciali prorsus ratione versetur. Quodsi unusquisque h o m o D e o consecratus oportet sit, si vulgari licet v o c a b u l o uti, « specialista Dei », h o c imprimis ad vos pertinet, dilectissimi nobis sodales Ordinis Sancti Benedicti, qui per longas horas, divino Officio impensas, vos ita exercere debetis, ut animo, a fluxis rebus libero, tacito, austero, ad divinam Maiestatem accedatis et cum ea sponte, laetantes et adorantes colloquamini, quasi ipsius Christi precationem, vos trahentem, secuti. Quemadmodum enim Pius X I I , Decessor noster recolendae memoriae, in Encyclicis Litteris, a verbis « Mediator Dei » incipientibus, dixit, « Verbum Dei, humanam naturam assumens, terrestri huic exsilio h y m n u m illum invexit, qui in supernis sedibus per omne aevum canitur. Universam hominum communitatem ipse sibi coagmentat, eamdemque in divino h o c concinendo laudis carmine secum consociat. « Quid oremus, sicut oportet, nescimus », sicut nobis humiliter confitendum est, " sed ipse Spiritus postulat pro nobis gemitibus inenarrabilibus " . 1 3 Ac Christus quoque per Spiritum suum in nobis Patrem effla- gitat... Excelsae dignitatis eiusmodi Ecclesiae precationis intenta animi nostri pietas respondeat oportet... ». In iisdem Encyclicis Litteris haec verba sequuntur de vestra Regula deprompta: « " Sic stemus ad psallendum ut mens nostra concordet voci nostrae " . 1 4 N o n igitur de recitatione tantum agitur vel de cantu, qui, quamvis ex musicae artis sacrorumque rituum normis sit perfectissimus, aures tamen solummodo attingat, sed potissimum de ascensu mentis animique nostri ad D e u m , ut eidem nosmet ipsos, omnesque actiones nostras, Iesu Christo coniuncti, penitus addicamus » . 1 5 4) H i c vero mentis animique ascensus ad D e u m , quem precatio liturgica praestat, numquam congruenter efficietur, nisi adiungatur cotidiano ac familiari cuidam usui Sacrae Scripturae, cuius gustus sive in enixo cuiusque vestrum studio sive in actibus Communitatis capiatur. Lectio enim divina est officium, solacium, refugium monachi Ordinis Sancti Benedicti, eademque alimonia, nervi viresque spiritualis eius disciplinae. E Sacris Scripturis consuetudinem haurit vitam suam ad Christum referendi, significationem, quae in consecratione D e o ab ipso facta inest, rationem, ad quam totum opus suum dirigat. Ad eum revera haec monitoria verba 13 Rom. S, 26. 1 4 O. 19. 15 A. A. S. 39 (1947), pp. 573-574. Acta Pauli Pp. VI 631 Sancti Ambrosii spectant: « Bibe Christum, ut bibas sermones eius; sermo eius testamentum est vetus, sermo eius testamentum est novum, bibitur scriptura divina et devoratur scriptura divina, cum in venas mentis ac vires animae sucus Verbi descendit aeterni » . 1 6 5) Haec celebris est sententiola vestra: « Ora et labora ». Ex illo veluti principatu precationis, id est illius voculae « ora », oriri debet et manare id, quod verbo « labora » significatur, non quidem ita, ut utraque inter se seiungantur aut h o c illi opponatur, sed sic, ut plures quidem sint formae. H o c diversae singulorum personae congruit et vitam communem roborat et efficit, ut egregio illi proposito vitae Benedictinae penitus inhaereatur et fratres intra unius familiae fines concorditer operentur. In variis hisce formis externae navitatis — sive agitur de studiis, sive de munere docendi, sive de labore manuum, sive de apostolatu inter iuvenes, in paroeciis, in missionibus exercendo — spiritus interior semper et solummodo per c o m munem fontem vitae, id est per orationem consequetur, ut, fecundum se praebens apud D e u m et apud homines, ad unum contendat et conservetur. Nel dipingere davanti ai nostri sguardi, sia pure a brevi pennellate, gli elementi principali della spiritualità del vostro Ordine, non è chi non veda quale fecondità esso sia chiamato ad esercitare davanti al m o n d o moderno. Ne abbiamo parlato nel nostro citato discorso a Montecassino, e non è il caso di ripeterci: ma — come avvenne al tempo di San Benedetto, sia pure in circostanze tanto dissimili, ora che il mondo è tanto perfezionato e orgoglioso di sé — quale campo di salutare efficacia e di profondo influsso non potrà ancora e sempre non esercitare il vostro esempio, la vostra vita che è chiamata alla perfezione, ai « culmina virtutum come li chiama ancora la vostra Begola, facendo ben capire che l'Ordine è fatto per le anime forti, vittoriose, risolute, ardenti. Il mondo odierno ha bisogno di questi « culmina virtutis », perché ha bisogno di essere salutarmente scosso e turbato da esempi che lo trascinino e lo facciano pensare. Di fronte alle contestazioni dell'autorità, all'isolamento e all'egoismo che raggela i rapporti umani, alla negazione di D i o , o per lo meno alla freddezza davanti a Lui, nel sospetto che la sua affermazione significhi menomazione dello u o m o , quanto dice oggi la vostra vita, c o m e l'abbiamo più sopra descritta! Come potete aiutare quest'uomo odierno, ribelle e incomprensibile e sfuggente, è vero, ma anche tanto desideroso di fraternità, di verità, di luce, di pace; dire a lui che solo in D i o , in Cristo, è la risposta ai suoi problemi. 16 1 7 Exp. ps. 1, 33. O. 73. Acta Apostolicae Sedis - 632 Commentarium Officiale A tanto noi vi incoraggiamo; vi dicemmo, nell'incontro del 1966, che molto ci aspettavamo da voi; vi tracciammo un piano di azione, che dalla vita liturgica, impostata secondo le direttive della nostra Lettera « Sacrificium Laudis », andava agli studi, biblici e storici specialmente, alle pubblicazioni di qualche bel libro di spiritualità cattolica, all'ospitalità, all'ecumenismo, alla costituzione delle Congregazioni Nazionali, all'aiuto reciproco nella carità e nell'obbedienza, in rapporto filiale con l'autorità dell'Abate Primate. 18 Nel lasciarvi, vorremmo chiedere a voi tutti, perché a vostra volta ne interroghiate i vostri figli: a che punto stiamo? Che fanno di bello e di b u o n o i carissimi Monaci benedettini? M u o v o n o speditamente il passo nella direzione tracciata? Sono fedeli alle indicazioni conciliari e alle direttive della Chiesa? Siamo sicuri che v o i ci darete sempre piena assicurazione a queste nostre speranze, e che saprete sempre guidare le vostre famiglie religiose in quella via maestra, tuttora valida e necessaria, sia pure c o n gli opportuni aggiornamenti, che è quella di amore divino e di civiltà umana, segnata dal solco profondo del vostro Santo Patrono e Fondatore. A Lui vi affidiamo; ed a Lui chiediamo la forza dell'intercessione perché a questi voti corrisponda sempre la realtà. Con la nostra particolare Benedizione Apostolica. NUNTII SCRIPTO DATI I Ad E.mum P. D. Paulum S. R. E. Cardinalem Marella, quem Legatum detigit ut v. d. « Holy See Day » celebritatibus praesideat, Osakae, in iaponia, habitis. Y o u r visit as our special Bepresentative to the W o r l d Exposition at Osaka offers us the welcome occasion to express our warm g o o d wishes and heartfelt greetings to the beloved people of Japan. The Japanese Nation présents to the world the admirable spectacle of a people preserving its traditional héritage as well as looking for means of ever greater advance in ail sectors. Surely this would not be possible without the atmosphère of freedom prevailing in the country. At the same 18 Cfr. Insegnamenti di Paolo VI, 4, 1966, p. 438. Acta Pauli Pp. VI 633 time, Japan has ever sinee the end of the tragic Pacific W a r remained fìrmly dedicated to the principie of peacefulness in international relations. The spirit of freedom and peace, so essential to ali authentic Christianity, together with the proverbial industriousness of the Japanese people, m a y explain to a great extent the economie prosperity of the country and its technological progress, of which the présent W o r l d Exposition présents such overwhelming évidence. We heartily wish that the well-being of this nation may continue and increase and that the moral principies of its people m a y be strengthened ever more in their heart s. We pray for them to have in abundance divine enhghtenment, that the national wealth m a y be shared in the name of social justice by as many of the people as possible, and that the great nation m a y wisely and generously use its skill and resources to assist in the name of international justice many less fortunate countries in the world. W i t h this hope in our heart we invoke upon the noble people of Japan the choicest blessings of the Most High. F r o m the Vatican, June 8, 1970. PAULUS PP. VI II Exc.mo P. D. Bernardo Stein, Trevirensi Episcopo, omnibus Ordinariis, Sacerdotibus et Christifidelibus Germaniae coadunatis ad octogesimum tertium Coetum habendum, v. d. « Katholikentag ». Zur Feier des 83. deutschen Katholikentages gilt Unser v o n Herzen kommender Gruss Unseren Mitbrüdern im Bischofsamt, den Priestern und Ordensleuten, den Abordnungen der staatlichen und städtischen Behörden, den Vertretern der christlichen Kirchen, den Männern und Frauen des katholischen Deutschlands und v o r allem der Jugend, die in der Zukunft die Sendung der Kirche in dieser W e l t erfüllen wird. Es ist v o n Bedeutung, dass der diesjährige Katholikentag in der altehrwürdigen Bischofsstadt Trier an der Mosel feierlich begangen wird. Trier ist die Pforte, durch die im Zeitalter der Märtyrer das Christentum seinen W e g nach Deutschland gefunden hat. Trier ist reich an Denkmä- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 634 lern einer grossen geschichtlichen Vergangenheit, reich an Zeugnissen eines starken christlichen Glaubens. In Trier, diese Tatsache ist Uns eine ganz persönliche Freude, wurde der hl. Ambrosius geboren, dessen Nachfolger W i r auf dem Bischofsstuhl in Mailand sein durften. In diesem traditionsreichen Rahmen wurde der Katholikentag unter das Leitwort gestellt: « Gemeinde des Herrn ». Sicherlich ein Thema, das zum Nachdenken anregt und auf Verwirklichung drängt. Das Zweite Vatikanische K o n z i l hat sich ja zur Aufgabe gestellt, ein neues Selbstverständnis der Kirche in dieser W e l t auszusprechen. Mehr als in früheren Zeiten muss die Kirche deshalb heute als eine zwar hierarchisch aufgebaute, aber dennoch brüderliche Gemeinschaft der Glaubenden offenbar 1 werden. Der Herr, der seine Kirche mit seinem Blut erkauft hat, muss die Mitte dieser Gemeinschaft sein und bleiben. Die Kirche « erfährt sich mit der Menschheit und ihrer Geschichte engstens verbunden » . 2 Als « sichtbare Versammlung und geistliche Ge- meinschaft geht sie den W e g mit der ganzen Menschheit gemeinsam und 3 erfährt das gleiche irdische Geschick mit der W e l t » . Es ist deshalb « für die Rettung der menschlichen Gesellschaft wichtig und für die Kirche 4 von Nutzen, dass beide sich kennenlernen und lieben » . Ja, die Kirche ist « gewissermassen der Sauerteig und die Seele der in Christus zu erneuernden und in die Familie Gottes umzugestaltenden menschlichen Gemeinschaft » . 5 Um aber dieser Aufgabe gerecht zu werden, muss sich die Kirche bis in die einzelne Gemeinde hinein als engverbundene Gemeinschaft wissen, die sich um den Herrn schart und sich durch ihn in Dienst genommen weiss. In diesem Unserem Grusswort möchten W i r deshalb ein Bild, unvollständig und umrisshaft, v o n jenen einenden Kräften entwerfen, die die Gemeinde des Herrn formen und immer enger an ihn binden müssen: der eine Glaube, die Zugehörigkeit zur einen Kirche und die alles verbindende Kraft der Liebe. Das die Gemeinde des Herrn einende B a n d ist das Bekenntnis des 6 einen Glaubens. « Ein Herr und ein Glaube » . Der unerschütterliche und feste Glaube an Gott, an sein heiliges und unveränderliches W o r t , das die 1 1 Petr. 1, 18. 2 Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, n. 1. 3 Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, n. 40. 4 Enz. s Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, n. 40. 6 Eph. 4, 5. Ecclesiam suam, Einl. Acta Pauli Pp. VI 635 Kirche durch die Jahrhunderte bewahrt hat und lehrt, ist die Grundlage, auf der sich das geistliche Leben der Gemeinde entfaltet und Früchte bringt. Immer wieder weisen W i r in Unseren Ansprachen auf die grossen Versuchungen des modernen Menschen hin, Gott aus seinem Leben zu verbannen, einen Ersatz für ihn in den Gütern und Werten dieser Erde zu suchen. Es bietet sich Uns auch immer wieder Gelegenheit, auf die Gefahren aufmerksam zu machen, die dem Glauben v o n Seiten jener Bestrebungen her drohen, die sich v o n der Tradition lossagen wollen, nicht nur v o n überkommenen äusseren Formen, die der zeitgemässen Anpassung bedürfen, sondern v o m Fundament des Glaubens selbst, v o n Christus, dem alleinigen Lehrer. Da es aber Aufgabe der Kirche ist, wie das Konzil ausdrücklich erklärt: « Gott den Vater und seinen menschgewordenen Sohn 7 präsent und sozusagen sichtbar zu machen » , wird damit allen Priestern und Laien die Verpflichtung zum « Zeugnis eines lebendigen und gereiften Glaubens » auferlegt, « der so weit herangebildet ist, dass er die Schwierigkeiten klar zu durchschauen und sie zu überwinden vermag » . 8 Es geht darum, die Kenntnis des Glaubens zu vertiefen, immer mehr einzudringen in die ewigen Wahrheiten, und aus diesem Wissen in froher Überzeugung das Leben zu gestalten. Die v o m K o n z i l eingeleitete Erneuerung der Liturgie wird dabei eine wichtige Hilfe sein. Das die Gemeinde des Herrn einende Band ist aber auch die Zugehörigkeit zur einen Kirche Christi. Das Konzil sagt ausdrücklich, dass « jene der Gemeinschaft der Kirche v o l l eingegliedert werden, die, im Besitz des Geistes Christi, ihre ganze Ordnung und alle in ihr eingerichteten Heilsmittel annehmen und in ihrem sichtbaren Verband mit Christus, der sie durch den Papst und die Bischöfe leitet, verbunden sind, und dies durch die Bande des Glaubensbekenntnisses, der Sakramente und der kirchlichen Leitung und Gemeinschaft » . 9 Alle Glieder der Kirche, Priester wie Laien, müssen sich dessen bewusst sein und alles daran setzen, diese Einheit zu wahren und zu vertiefen. In der Kirche muss der Dialog lebendig bleiben. Er darf aber nicht dazu führen, dass sich die Glieder der Kirche entzweien, dass sich Meinungen bilden und Auflassungen zu W o r t kommen, die der lehrenden und leitenden Autorität in der Kirche offen widersprechen und unter den Gläubigen Verwirrung säen. Die v o n Christus gewollte hierarchische Ordnung der Kirche ist 7 Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, n. 21. 8 Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, n. 21. 9 Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 14. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 636 eine Ordnung des Dienens. Autorität ist ebenso Dienst an der Sendung der Kirche, wie es die v o m Konzil ausdrücklich gewollte Mitverantwortung und Mitarbeit der Laien ist. Alle müssen deshalb nach den W o r t e n des hl. Paulus zusammenwirken, dass keine Spaltungen aufkommen, sondern alle eines Sinnes und einer Meinung sind. 10 Das die Gemeinde des Herrn einende B a n d is schliesslich die Liebe, die ihren höchsten Ausdruck in Sakrament der Liebe, der heiligen Eucharistie, findet. W i r möchten hier eigentlich nicht so sehr v o n der nach aussen hin gerichteten Liebestätigkeit sprechen, wo die deutschen Katholiken durch ihre bischöflichen W e r k e wahrhaft Anerkennenswertes geleistet haben. Das wache A u g e für die N o t des Mitmenschen schafft Bindungen, schlägt Brücken über Kontinente hinweg und ist die Voraussetzung für Frieden und Fortschritt. W i r möchten hier an die Liebe erinnern als das Lebensprinzip der kirchlichen Gemeinschaft, an jene Grundhaltung, die unser Denken, Eeden und Handeln als Christen bestimmt. V o n der ersten Christengemeinde berichtet die Apostelgeschichte: « Die Gemeinde der n Gläubigen war ein Herz und eine Seele » . Nicht Aufbegehren und Kritik, sondern die Einheit in der Liebe wird der W e l t Zeugnis geben v o n der Wahrheit der christlichen Lehre. Deshalb hat auch Christus den Vater gebeten: « Lass auch sie vollkommen eins sein. Dann wird die W e l t erkennen, dass du mich gesandt hast und sie geliebt hast, gleich wie du mich geliebt hast » . 1 2 Die Liebe ist nicht nur die aufbauende, sondern auch die treibende Kraft der christlichen Gemeinschaft, die sie eint in der Überwindung aller Schwierigkeiten des irdischen Lebens, in der Forderung nach Gerechtigkeit und Freiheit, in der Annahme des täglichen Kreuzes, in der Sehnsucht nach den ewigen Gütern, die Gott denen bereitet hat, die ihn lieben. Liebe Mitbrüder im Bischofs- und Priesteramt, liebe Männer und Frauen des katholischen Deutschlands, hebe Jugend! Setzt euch mit aller Kraft ein, den Auftrag der Kirche in dieser W e l t zu erfüllen! Der Herr, zu dem ihr in den Gottesdiensten des Katholikentages aufschaut, bleibt bei seiner Kirche auch in verworrenen und dunklen Zeiten, er bleibt die Mitte seiner Gemeinde. Als diese seine Gemeinde ha-bt stets das Beispiel der urchristlichen Gemeinschaft vor Augen, v o n der die Heilige Schrift sagt: « Die ersten Christen hielten fest an der Lehre der Apostel und an der 1 0 Vgl. 1 Kor. 1, 10. 11 Apg. 4, 32. 12 Io. 17, 23. Acta Pauli Pp. VI 637 Gemeinschaft, am Brotbrechen und am Gebet... Sie hielten alle zusammen und hatten alles gemeinsam... Täglich verweilten sie einmütig im Tempel und brachen in den Häusern das Brot... Sie priesen Gott und waren beim ganzen V o l k beliebt... Der Herr aber führte ihnen täglich die zu, die das Heil erlangen s o l l t e n » . 13 Der Herr möge eueren Bemühungen und Gebeten Erhörung und Gnade gewähren! Dazu erteilen W i r euch allen, Unseren Mitbrüdern im Bischofs- und Priesteramt sowie allen zum Katholikentag versammelten Gläubigen, v o n Herzen den Apostolischen Segen. Aus dem Vatikan, am 1. September 1970. PAULUS PP. VI III Ad Excellentissimum Virum Kenneth Kaunda, Zambiae Reipublicae Praesidem, ex omnibus nationibus in urbe Lusaka coacto Coetu v. d. « NonAligned States ». It is our desire, Mister President, to address to y o u , and through y o u to the Heads of State and Government and the national delegates participating in the Conference of Non-Aligned States which is taking place in the capital of Zambia, a cordial expression of greeting and g o o d wishes. As our thoughts are constantly turned to every initiative and every prospect from which peace m a y come, we find in every meeting of those in position of responsibility for the fortunes of peoples a matter for close attention and hope. Such sentiments affect us in a particular way because of the importance of the Conference now taking place, so striking is the number of Governments represented at it and so noble the ideals of collaboration find peace which they propose to pursue in common, to the advantage of their own peoples and of all mankind. Because of the religious purpose which is hers, the Catholic Church is aware that her spiritual mission transcends the concrete settlement of temporal problems. This task is entrusted to those who have responsibility in political, " Apg. 2, 42-47. Acta Apostolicae 638 Sedis - Commentarium Officiale economic and social life. However, as a universal community of men who believe in the ideals of brotherhood and peace taught by the Gospel and corresponding to the noblest aspirations of the human mind, she feels it is a service she owes to all mankind to seek out, encourage and sustain every willing effort contributing to fruitful, just and peaceful coexistence between peoples. Y o u r Conference is studying and endeavouring to solve many of the grave problems which torment the world, problems in which the Church sees the pressing appeal made by all human beings, men and women of every continent and land, for a world that will be more just, free from division and conflict, and in which individuals and peoples will enjoy equal respect and dignity. Everyone's conscience feels deeply the need to put into effect the right of all men to real equality, without distinction of race, culture or social condition; the aspiration of the peoples to dispose of their own destinies in order to participate with equal dignity in the enjoyment of the benefits placed at the disposal of the human family, and to share with freedom of decision in the undertakings of international society, everyone is hopeful that vast economic and technical resources, still alas absorbed in the sterile field of armaments, m a y be freed for a generous contribution to the progress of mankind. arduous study. It is clear that these problems demand detailed and The solution still seems distant, almost Utopian. But the human values involved in them are of such vital importance that no effort of g o o d will, no sacrifice can be shirked in order to attain it. A n d that activity has all the greater concrete possibilities, the more extensive, persevering and coordinated is the effort that sustains it. It seems to us that such cooperation for the lofty aims of peace can be effective above all if it draws inspiration from the ethical principle that each people should recognize that others should enjoy what it claims for itself. This inspiration is in fact to be seen as one of the basic principles guiding this Conference. Such recognition must be given to respect for the sovereignty and national dignity of each, the renunciation of the use of force in international relations, the refusal to cooperate in the injustices done by any nation, great or small, to another, the renunciation of exclusive or oppressive nationalistic tendencies. Inspired in this way, the joint effort of many countries is capable of developing a beneficial force which will b e c o m e a great constructive power for peace, independently of the possibilities, great or small, at the disposal of each country individually. Acta Pauli Pp. VI 639 As the beginning of the Second Development Decade approaches, and the international programmes are being worked out for that demanding enterprise, there emerges ever more clearly the requirement that human values should have primacy over economic and technical considerations. The cooperation being planned in that sector between the countries participating in the Lusaka Conference will certainly be able to contribute to providing suggestions, indications and proposals of considerable importance. Similarly, the capability of the non-aligned countries to develop between themselves and with other peoples the principles of dignity and peaceful cooperation which they hope for will be able to find an echo, with wider persuasive and authoritative effect, in the assembly of international society, to uphold its institutions, enterprises and its authority, which are all placed at the service of world peace. It has been our wish, Mister President, to express these thoughts to y o u , as a spontaneous reflection on our part and as a hope and wish which we sincerely have at heart. A n d together with our g o o d wish, and the assurance of our humble daily prayer to the Almighty, it has been our desire to give expression to all the deferential respect that we have for Y o u r Excellency, for your noble Nation, and for all the Countries taking part in the Conference. It has, finally, been our wish to express the in- terest with which we follow this Conference, and every other undertaking for the cause of peace. From the Vatican, 8th September 1970. PAULUS PP. VI IV Ad Excellentissimum Virum Iosephum Saragat, Italicae Nationis Praesidem, primo exacto saeculo ex quo Romana civitas Italico Regno aggregata est. Signor Presidentel La ricorrenza centenaria che 1'Italia si appresta a celebrare, non ei - trova, c o m ' e o v v i o pensare, ne immemori, ne" indifferenti, ma essa riempie il nostro animo di ricordi, di esperienze e di presagi. La eccezionale importanza di quell'awenimento non pud certo sfuggrre alia nostra riflessione specialmente per i suoi due aspetti storici principali: la fine dei potere temporale dei Papi su g l i « Stati Pontifici», e 1'annessione di E o m a all'Italia, che consolida in essa la sua unita e vi fissa la sua Capitale. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 640 Ci consenta, Signor Presidente, di aprirLe il nostro cuore con sincera semplicità. Il triste dissidio fra Chiesa e Stato, prodottosi allora per quell'avvenimento, la famosa « questione romana » cioè, che tenne divisi tanto aspramente e lungamente gli animi degli Italiani, è stato con libero e mutuo accordo concluso. Ci asteniamo perciò di proposito da ogni retrospettiva valutazione storica, giuridica, politica e sentimentale. Fermiamo al presente la nostra attenzione, e consideriamo con limpida e pastorale benevolenza il secondo aspetto di quello stesso avvenimento nelle sue felici risultanze per l'Italia, per questo Paese, che non possiamo non amare con particolare ed intensa dilezione. N o i vogliamo pertanto esprimere, a Lei, Signor Presidente, e a tutto il P o p o l o Italiano, i nostri voti migliori per le sue presenti e future civili fortune. Quali mai v o t i può avere il Papa per una Nazione, che commemora il fatto culminante del suo risorgimento? I nostri v o t i sono di stabilità, di concordia, di prosperità, di progresso sociale e morale, di pace per tutto il P o p o l o Italiano. I nostri voti sono tanto più vivi quanto più complesse e più gravi furono le vicende del primo secolo di cotesta unificata vita nazionale, e quanto pari all'onore è l'impegno dell'Italia d'aver fatto proprio il nome augusto di R o m a : onore grande, impegno grande. Molti e diversi giudizi potranno essere fatti sul Papato nei riguardi di questa singolare e secolare Città; ma nessuno, noi pensiamo, vorrà disconoscere la stima e l'amore che i Papi portarono all'Urbe e al suo retaggio culturale. Noi siamo sicuri che l'Italia, sovrana a E o m a ed erede del suo incomparabile patrimonio di civiltà umana e cristiana, documentato, ad esempio, nei monumenti, nella lingua latina, nel Diritto E o m a n o , ne sarà sempre premurosa e geniale custode, non solo nella conservazione dei suoi altissimi valori, ma nella sua propria capacità di trarne per se stessa e per il m o n d o l'inesauribile fecondità. La passione stessa, con la quale l'Italia subentrava alla gestione pontifìcia nel possesso di E o m a e dei suoi territori, fa garanzia a tale riguardo d'una nobile, insonne ed operosa coscienza. Di ciò noi siamo sinceramente lieti, e formiamo per ciò auspici felicissimi e cordialissimi, quali noi, osiamo dire, non meno d'alcun altro possiamo esprimere. Perché, Signor Presidente, noi ancora siamo Eomani, e tali restiamo per inestinguibile titolo, quello a noi proprio di V e s c o v o di questa dilettissima Urbe, e per ciò stesso Capo della Chiesa cattolica. Siamo dunque tuttora profondamente legati a questa eterna Città e, per quanto ci riguarda, solo solleciti di quella libertà e di quella indipendenza, che consentano alle Acta Pauli Pp. VI 641 nostre spirituali funzioni, nell'Urbe e nel m o n d o , il loro normale esercizio, sempre convinti, anzi curanti, che questa nostra dimora romana per nulla contrasti alla sovranità e alla libera espansione della vita civile italiana; noi v o g h a m o anzi credere che la nostra presenza sulla sponda del Tevere non p o c o conferisca all'amore e all'onore del n o m e di R o m a in tutta la terra. Esiste oggi una onorata e pacifica condizione di rapporti fra l'Italia e la Sede Apostolica; un delicato e prezioso equilibrio fra Stato e Chiesa è stato raggiunto, c o m ' è ben noto, mediante quei Patti Lateranensi, dei quali la Costituzione Italiana, con sagace e lungimirante visione, ha v o luto, mediante particolare, solenne garanzia, assicurare la validità. A noi pare che questi Patti, il Trattato, cioè, così come il Concordato — del quale ultimo la Santa Sede si è dichiarata pronta a riconsiderare di comune intesa quelle clausole che richiedessero eventuale revisione —, possano essere ricordati con gratitudine a D i o e ad onore del P o p o l o Italiano nella menzionata ricorrenza centenaria di quel contrastato avvenimento come suo provvido coronamento giuridico e come suo felice epilogo morale e spirituale, non solo locale e temporaneo, ma generale e perpetuo. Ed è con questa congiunta rievocazione, Signor Presidente della R e pubblica Italiana, che noi La preghiamo di gradire il nostro deferente omaggio, il nostro augurale saluto, la nostra Apostolica Benedizione. D a l Vaticano, 18 Settembre 1970. PAULUS PP. VI 41 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 642 ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia P p . V I , successivis decretis Sacrae Congregationis pro Episcopis, singulas quae sequuntur Ecclesias de n o v o Pastore dignatus est providere, nimirum: die 5 Iunii 1970. — Titulari episcopali Ecclesiae Bidensi praefecit R. D. Normannum F. McFarland, Officialem curiae metropolitanae S. Francisci in California, quem deputavit Auxiliarem E x c . m i P. D. Josephi T. McGucken, Archiepiscopi eiusdem archidioecesis. die 2 Iulii. — Titulari pro hac vice archiepiscopali Ecclesiae Ferentinae E x c . P. D. Iosephum Garcia et Goldáraz hactenus Archiepiscopum Vallisoletanum. — Metropolitanae Ecclesiae Vallisoletanae E x c . P. D. Felicem R o mero Menjibar, — Cathedrali hactenus Ecclesiae Episcopum Giennensem. Mindoniensi-Ferrolensi R. D. Michaelem Araujo Iglesias Canonicum Capituli Cathedralis dioecesis Auriensis. die 17 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Lacubazensi R. P. D. Xaverium Azagra Labiano, Vicarium Generalem Archidioeceseos Pampilonensis, quem deputavit Auxiliarem E x c . m i P. D. Michaelis R o c a Cabanellas, Episcopi Carthaginensis in Hispania. die 20 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Nasbincensi R. P. D. Abraham Freschi, ex archidioecesi Utinensi, quem constituit Coadiutorem cum iure successionis E x c . m i P. D. Victoris De Zanche necnon A d ministratorem Apostolicum sede plena Cathedralis Ecclesiae Concor- diensis. die 24 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Blerensi E x c . P. D. Laurentium A. Glenn, hactenus Episcopum Crookstoniensem. — Cathedrali Ecclesiae Crookstoniensi R. P. D. Canicum J. Povish, e clero dioecesis Saginavensis, curionem paroeciae S. Stanislai in oppido vulgo « B a y City ». die 27 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Columnatensi E x c . D. Paulum Correa León, hactenus Episcopum Cucutensem. P. Sacra Congregatio pro Episcopis die 4 Augusti. — Titulari episcopali Ecclesiae 643 Misenensi Exc. P. D. Gualtierum A. Foery, hactenus Episcopum Syracusensem. die 10 Augusti. — Cathedrali Ecclesiae Barbastrensi E. P. D. Damianum Iguacem Borau, e clero dioecesis Oscensis. — Cathedrali Ecclesiae Constantinianae E. P. D. Ioannem Scotto, parochum S. Pauli in civitate Algeriensi. die 15 Augusti. — Cathedrali Ecclesiae Carolinapolitanae Exc. P. D. Franciscum I. Spence, hactenus Episcopum Novensem. die 17 Augusti. — Titulari episcopali Ecclesiae Megalopolitanae in Proconsulari R. P. Germanum Schmitz Sauerborn, sodalem Congrega- tionis Missionariorum Sacratissimi Cordis Iesu, curionem paroeciae Philippi in civitate Limana, quem deputavit Auxiliarem S. E.mi P. D. Ioannis S. E. E. Cardinalis Landázuri Eicketts, Archiepiscopi Limani. die 19 Augusti. — Cathedrali Ecclesiae Edmundstonensi E. P. Fernandum Lacroix, Moderatorem supremum Congregationis Iesu et Mariae seu Eudistarum. — Titulari episcopali Ecclesiae Naraggaritanae E x c . P. D. Iesum Clementem A l b a Palacios, hactenus Episcopum Tehuantepecensem, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Ernesti Corripio Ahumada, Archiepiscopi Antequerensis. — Cathedrali Ecclesiae Zamorensi in Mexico E x c . P. D. Adulfum Hernández Hurtado, hactenus Episcopum Tapacolensem. die 22 Augusti. — Cathedrali Ecclesiae Dianensi, E x c . P. D. Humbertum Lucianum Altomare, hactenus Episcopum Muranum. — Titulari Episcopali Ecclesiae Buritanae E x c . P. D. Secundum Tagliabue, hactenus Episcopum Anglonensem-Tursiensem. — Cathedrali Ecclesiae Anglonensi-Tursiensi E x c . P. D. Dinum T o massini, hactenus Episcopum Isclanum. die 7 Septembris. — Titulari Episcopali Ecclesiae Trebianae in Latio E x c . P. D. Ioannem Pirastru, hactenus Episcopum Ecclesiensem. — Cathedrali Ecclesiae Ecclesiensi E. D. Ioannem Cogoni, Canonicum Capituli Metropolitam Calaritani. — Cathedrali Ecclesiae Liburnensi E x c . P. D. Albertum Ablondi, Episcopum titularem Mullitanum, quem constituit Coadiutorem cum iure successionis Exc.mi P. D. Aemilii Guano necnon Administratorem A p o stolicum sede plena memoratae Ecclesiae Cathedralis. — Cathedrali Ecclesiae Massanae E. D. Laurentium Vivaldo, Curionem Ecclesiae Cathedralis Savonensis. — Titulari Episcopali Ecclesiae Veliensi E. D. Danielem Ferrari, e Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 644 Clero bergomensi, Moderatorem spiritus in Pontificio Seminario R o m a n o Maiori. — Cathedrali Ecclesiae Chachapoyasensi R. P. Emmanuelem Prado Pérez Rosas, e Societate Jesu, rectorem domus religiosae eiusdem Societatis in urbe Huachipa. die 8 Septembris. — Metropolitanae Ecclesiae Bostoniensi Exc. P. D. Humbertum S. Medeiros, hactenus Episcopum Brownsvillensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Metensi E x c . P. D. Leonem F. Dworschak, hactenus Episcopum Fargensem. — Cathedrali Ecclesiae Fargensi R. P. D. Justinum A. Driscoll, e clero archidioecesis Dubuquensis. SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE i PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia P p . V I , successivis decretis Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, singulas quae sequuntur Ecclesias de n o v o Pastore dignatus est providere, nimirum: die 5 Februarii 1970. — Titulari episcopali Ecclesiae Mugensi praefecit E x c . P. D. I a c o b u m Moynagh, hactenus Episcopum Calabarensem. — Cathedrali Ecclesiae Calabarensi E x c . P. D. Brian Davis Usanga, hactenus Episcopum titularem Ubabensem. die 9 Aprilis. — Titulari episcopali Ecclesiae Bullensi R. P. Fridericum Bonifatium Madersbacher, Ordinis Fratrum Minorum provinciae Tirolensis Superiorem, quem constituit Coadiutorem c u m iure successionis E x c . m i P. D. Iosephi Calasanctii Rosenhammer, Vicarii Apostolici Chiquitosensis in Bolivia. die 21 Maii. — Titulari, pro hac vice archiespiscopali, Ecclesiae Volsiniensi E x c . P. D. Hadrianum Djajasepoetra, hactenus Archiepiscopum Djakartanum. Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione — Metropolitanae Ecclesiae Djakartanae E. P. 645 Leonem Soekata, Societatis Jesu sodalem, curionem pagi vulgo « Kebajoram Baru » et V i carium Generalem eiusdem archidioeceseos. — Titulari episcopali Ecclesiae Clonerdensi E x c . P. D. Toussaint, hactenus Episcopum Renatum Idiofaënsem. — Cathedrali Ecclesiae Idiofaënsi R. D. Eugenium Biletsi, Rectorem Seminarii Minoris dioecesani Laba appellati. — Titulari episcopali Ecclesiae Maturbensi E x c . P. D. Alphonsum Streit, hactenus Episcopum Collis Mariae seu Mariannhillensem, iam vita functum. — Cathedrali Ecclesiae Collis Mariae seu Mariannhillensi R. P. Martinum Elmar Schmid, Congregationis Missionariorum de Mariannhill sodalem, eorumque Superiorem in Rhodesia necnon parochum in oppido vulgo « Hillside » dicto civitatis Bulauaiensis. — Cathedrali Ecclesiae Kiayensi R. P. D. Mattheum K i a Y e n - W e n , e clero saeculari Tainanensis dioeceseos eiusdemque Vicarium Generalem. — Cathedrali Ecclesiae Dibrugarhensi B. P. Robertum Kerketta, Societatis S. Francisci Salesii sodalem, directorem scholae vulgo nuncupatae « D o n B o s c o Higher secondary and technical » in dioecesi Krishnagarensi. die 5 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Banarensi, noviter erectae in India, R. D. Patritium D'Souza, e clero dioeceseos Aimerensis, Subsecretarium Conferentiae Episcopalis Indianae. die 25 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Allahabadensi E x c . P. D. Alfredum Fernandez, hactenus Episcopum Simlensem et Chandigarhensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Trium Tabernarum E x c . P. D. Iosephum Brendan Whelan, hactenus Episcopum Overriensem. — Cathedrali Ecclesiae Overriensi R. P. D. Marcum Unegbu, e clero dioecesano, Vicarium Generalem dioecesis Umuahiensis. — Cathedrali Ecclesiae Cheongiuensi R. D. Nicholaum Jin-Suk Cheong, sacerdotem archidioeceseos Seulensis. — Cathedrali Ecclesiae Mahengensi R. D. Nikasium Kipengele, ex archidioecesi Daressalaamensi, moderatorem spiritus Seminarii Minoris dioeceseos Morogoroènsis. — Titulari episcopali Ecclesiae Flumenpiscensi R. P. Salvatorem Schlaefer, ex Ordine Fratrum Minorum Capuccinorum, directorem Collegii dioecesani « S. Pio X », quem constituit Vicarium Apostolicum Bluefieldensem in Nicaragua. die 29 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Imae Telluris et Petrirostrensi Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 646 R. P. D. Simeonem Oualli, e clero eiusdem dioecesis, Antistitem Urbanum. die 13 Augusti. — Cathedrali Ecclesiae Bamendanae, in Cameroun nuper erectae, R. D. Paulum Verdzekov, e clero saeculari Bueaènsis dioeceseos. die 1 Septembris. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae Loriensi E x c . P. D. Ioannem Iosephum McEleney, hactenus Archiepiscopum Regiopolitanum in Jamaica. — Metropolitanae Ecclesiae Regiopolitanae E x c . P. D. Samuelem Emmanuelem Carter, hactenus Episcopum titularem Cenculianensem. — Cathedrali Ecclesiae Aucopolitanae E x c . P. D. Reginaldum Ioannem Delargey, hactenus Episcopum titularem Hirinensem, Vicarium Capitularem eiusdem dioecesis Aucopolitanae. — Titulari episcopali Ecclesiae Mgrensi R. P. Andream Creemers, hactenus Episcopum Bondoènsem. — Titulari episcopali Ecclesiae Zamensi Minori E x c . P. D. Gustavum Iosephum B o u v e , hactenus Episcopum Kongoloënsem. — Titulari episcopali Ecclesiae Acellensi R. P. D. Petrum Chung W a n Ting, e dioecesi Laohocheuvensi, Vicarium Episcopalem in Vicariatu Apostolico Miriensi, quem constituit Coadiutorem cum iure successionis E x c . m i P. D. Iacobi Buis, Episcopi titularis Astypalaeensis et Vicarii Apostolici Kotakinabaluensis. II NOMINATIONES Decretis, ut infra datis, Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, ad suum beneplacitum renunciavit: die 21 Aprilis 1970. — E x c . P. D. Dominicum Ekandem, Episco- p u m de Ikot Ekpene, Administratorem Apostolicum « sede vacante » dioeceseos Portus Harcurtensis. die 8 Maii. — R. P. Anselmum Donaldum Mariam Dennehy, Ordinis Servorum Apostolicae Mariae sodalem, Administratorem Apostolicum Ingwavumensis. die 9 Iunii. — R. P. Saverianum A b d o n , ex norum Praefecturae Conventualium, licae Solvo enziensis. Administratorem Apostolicum Ordine Fratrum Praefecturae Mi- Aposto- Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione 647 die 26 Iunii. — R. P. Sanctem de Egüés (in saeculo Iesum rica Olagüe), ex Ordine Fratrum Apostolicum Minorum Capuccinorum, Langa- Praefectum Aguaricoensem. — R. P. Gundisalvantem Lopez Marañon, Ordinis Fratrum Discalceatorum B. Mariae V. de Monte Carmelo sodalem, Praefectum Apostolicum Sancti Michaelis de Sucumbios. die 5 Augusti. — R. P. Guillelmum Ernestum Wagener, e Congregatione SS.mi Redemptoris, Administratorem Apostolicum « ad nutum S. Sedis », Veetebulaënsis, noviter erectae dioeceseos, in Indonesia. die IS Augusti. — R. P. Clementem Cailleau, Congregationis S. Spiritus sodalem, Praefectum Apostolicum Praefecturae Apostolicae Tamba- cundanae, nuper erectae, in Sénégal. die 20 Augusti. — R. D. Georgium Siyam, e clero dioecesano, Administratorem Apostolicum « sede plena » die 5 Septembris. — R. Salesii, Administratorem P. dioeceseos Mattheum Baroi, Apostolicum Nkongsambensis. Societatis S. Francisci « sede vacante » dioeceseos Krishna- garensis. — R. P. Eduardum Cleary, e Congregatione SS.mi Redemptoris, Administratorem Apostolicum « sede vacante » dioeceseos Simlensis et Ghandigarhensis. III CHIANGMAIENSIS-NAKHONSAWANENSIS DECRETUM De mutatione finium Cum ad disciplinae activitatisque ecclesiasticae c o m m o d u m expostulatum sit ut provincia civilis vulgo Uttaradit, nunc ad dioecesim Chiangmaiensem pertinens, ad dioecesim Nakhonsawanensem adscribatur, Sacrum h o c Consilium Christiano Nomini Propagando, consensu Ordinariorum quorum interest prae oculis habito acceptoque favorabili v o t o Conventus episcoporum Thailandiae necnon E x c . m i ac Rev.mi Domini Ioannis Iadot, Archiepiscopi titulo Zuritani et Apostolici in Thailandia Pro-Nuntii, re mature perpensa, oblatis precibus obsecundandum esse censuit. Qua de re idem Sacrum Consilium, vigore facultatum sibi a SS.mo Domino Nostro Paulo Divina Providentia Papa VI concessarum, fines inter memoratas circumscriptiones ecclesiasticas ita statuit ut praedicta Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 648 Officiale provincia civilis, usque adhuc pertinens ad dioecesim Chiengmaiensem ab ipsa separetur atque dioecesi Nakhonsawanensi uniatur. D a t u m E o m a e , ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, die 20 mensis iunii a. D. 1970. £ß SERGIUS PIGNEDOLI, Archiep. tit. Iconien., a Secretis L . B S. Eduardus Pecoraio, Subsecretarius IV DORUMAENSIS (DORUMAËNSIS-DUNGUENSÏS) DECRETUM De mutatione nominis Cum Exc.mus ac Rev.mus Dominus Gulielmus V a n den Elzen, Episcopus Dorumaënsis, proposuisset ut praesens denominatio suae dioecesis ita permutaretur ut deinde Dorumaënsis-Dunguensis nuncuparetur, iuxta nomen civitatis vulgo Dungu ubi sedes episcopalis nuper translata fuit, Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, re mature perpensa auditoque favorabili v o t o E x c . m i ac R e v . m i Domini Brunonis Torpigliani, Archiepiscopi titulo Mallianensis et Apostolici in Congo Nuntii, optatis praelaudati Ordinarii inhaerendum esse censuit. Itaque eadem Sacra Congregatio, vigore facultatum sibi a SS.mo D o mino Nostro Paulo Divina Providentia Papa VI concessarum, supramemoratam propositionem adprobavit ac praesens ad rem Decretum confici iussit. D a t u m R o m a e , ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, die 3 mensis iulii a. D. 1970. S SERGIUS PIGNEDOLI, Archiep. tit. Iconien., a Secretis L. ® S. Eduardus Pecoraio, Subsecretarius Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione 649 V REGIOPOLITANAE IN JAMAICA-NASSAVIENSIS DECRETUM De mutatione finium Cum ad b o n u m animarum provehendum expostulatum sit ut Insulae vulgo Turks et Caicos Dioecesi Nassaviensi adscribantur, Sacrum Consilium Christiano Nomini Propagando, accepto favorabili v o t o E x c . m i ac R e v . m i Domini Aloisii Barbarito, Archiepiscopi titulo Florentinensis atque Apostolici in Antillis Delegati, consensu Exc.morum Ordinariorum, quorum interest, prae oculis habito, re mature perpensa, vigore facultatum sibi a Sanctissimo D o m i n o Nostro Paulo Divina Providentia Papa VI concessarum, oblatis precibus obsecundare censuit. Qua de re idem Sacrum Dicasterium statuit ut Insulae vulgo Turks et Caicos, usque adhuc pertinentes ad Archidioecesim Regiopolitanam in Jamaica, ab ipsa separentur atque Dioecesi Nassaviensi uniantur et praesens ad rem Decretum confici iussit. Datum R o m a e , ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, in Festo Nativitatis B. M. V . , die octava mensis Septembris anno Domini 1970. gB SERGIUS PIGNEDOLI, Archiep. tit. Iconien., a Secretis L. © S. Marianus Clementi, Officialis 650 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SACRA CONGREGATIO PRO CULTU DIVINO i DECRETUM Novus consecrationis virginum ritus promulgatur Consecrationis virginum ritus in pretiosissimis liturgiae romanae thesauris adnumeratur. Sacram enim virginitatem, donum in primis excelsum, Christus Iesus quasi hereditate Sponsae suae reliquit. Ex quo factum est ut, ah Apostolorum temporibus, virgines suam castitatem D e o dicarent, mysticum Christi corpus exornantes ac mirabili ditantes fecunditate. Provida Mater Ecclesia, inde a prisca aetate — ut Sancti Patres testantur — pium arduumque virginum propositum sollemni consecrationis prece confirmare consuevit. Quae, saeculorum decursu, aliis sacris caerimoniis adaucta, quo clarius significaretur sacras virgines imaginem gerere E c clesiae Christo desponsatae, Pontificali R o m a n o recepta est. Concilium autem Vaticanum II statuit ut etiam consecrationis virginum ritus recognitioni subiceretur (cf. Const. de sacra liturgia, Sacrosanctum Concilium, art. 80). Cui praecepto obsecutum, Consilium ad exsequendam Constitutionem de sacra liturgia hunc ritum apparavit, quem Summus Pontifex Paulus VI Auctoritate Sua Apostolica approbavit evulgarique iussit. Quapropter haec Sacra Congregatio pro Cultu Divino, de speciali mandato eiusdem Summi Pontificis, illum promulgat, statuens ut, opportune aptatum, si casus fert, pro illis monialibus quae iure eo utuntur, a die 6 ianuarii 1971 vigere incipiat. Interpretationes populares a Conferentiis Episcopalibus apparatae necnon ritus aptationes ad hanc Sacram Congregationem confirmandae quam primum mittantur. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Cultu Divino, die 31 maii 1970, in festo Visitationis B. Mariae Virginis. BENNO Card. GUT, Praefectus H. Bugnini, a Secretis Sacra Congregatio pro Cultu Divino 651 II INSTRUCTIO De Calendariis particularibus atque Officiorum et Missarum Propriis recognoscendis. Calendaria particularia atque Officiorum et Missarum Propria recognoscenda h o c tempore videntur, ut principia et normae, quae n o v o Calendario generali necnon M i s s a l i sunt, 1 et Breviario renovandis adhibita ad Calendaria quoque particularia atque Officiorum et Missarum Propria traducantur. 2 Edito enim n o v o Calendario generali, annus liturgicus ita est ordinatus, ut cyclus quo mysteria Domini recoluntur atque cyclus quo Sancti celebrantur aptius inter se cohaererent. E Sanctis vero, iuxta mandatum Concilii Vaticani I I , ii tantum Calendario generali inserti sunt, qui m o mentum revera universale prae se ferre videbantur. Restat proinde ut eiusdem mandati altera pars impleatur, qua nempe praecipitur, ut alii Sancti congrua celebratione donentur iis in locis, ubi peculiares causae ipsorum cultum suadent, id est in singulis nationibus, dioecesibus, familiis religiosis, quibus iidem Sancti sunt magis proprii. 3 Quem ad finem, atque etiam ut pluribus iam sibi propositis quaestionibus respondeat, Sacra haec Congregatio pro Cultu Divino opportunum censet hanc emittere Instructionem, qua opus huiusmodi recognitionis tutius et facilius perficiatur. CAPUT I NORMAE GENERALES 1. Cum singulae Ecclesiae et familiae religiosae Sanctos, qui sibi sint magis proprii, peculiari honore prosequantur oporteat, Calendariorum particularium est huiusmodi celebrationes, congruenti ratione cum c y c l o generali organice componere. 1 4 Cfr. Normae universales de anno liturgico et de calendario; Missale Romanum, editio typica, Institutio Generalis, Prooemium. 2 a Cfr. Paulus V I , Litt. Apost. Mysterii paschalis, 14 febr. 1969. Cfr. Conc. Oecum. Vat. I I , Const. de sacra Liturgia, Sacrosanctum Concilium, n. 111. 4 Cfr. Normae universales de anno liturgico et de calendario, n. 49. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 652 2. Proprium de tempore, seu cyclus temporum, sollemnitatum et festorum, quo nempe t o t u m redemptionis mysterium in anno liturgico explicatur et colitur, integer semper servetur, et congruenter antepona5 tur celebrationibus particularibus. Proinde: a) Diebus dominicis per se prohibetur quaevis perpetua celebratio particularis. 6 b) Dies in quos plerumque tempus Quadragesimae et octava Paschae incidit, necnon dies a 17 ad 31 decembris, celebrationibus particularibus vacui sint, nisi agitur de memoriis ad libitum vel de festis, de quibus in tabula dierum liturgicorum, n. 8, a, &, c, d, vel de sollemnitatibus quae in aliud tempus nequeunt transferri. 7 c) Celebrationes indultae, id est celebrationes, quibus cum Calendario particulari rationes stricte propriae non intercedunt, iterare non debent alias celebrationes in cyclo mysterii salutis iam occurrentes, neque 8 plus aequo multiplicari. Ut antiquae serventur vel novae introducantur, peculiares rationes subesse oportet. 3. Singuli Sancti unica celebratione in anno liturgico percolantur; permittitur tamen, ubi rationes pastorales id suadeant, altera celebratio instar memoriae ad libitum pro translatione vel inventione sanctorum Patronorum aut Fundatorum Ecclesiarum particularium vel familiarum religiosarum, vel pro eventu peculiari (ex. gr. conversione) ad 9 vitam eorundem Sanctorum spectante. Eiusdem Mysterii vel Sancti recordationes statis temporibus obeundae (ex gr. statuto die cuiusque mensis vel hebdomadae), si quae exstent, supprimantur. 4. Cum Calendariorum et Propriorum recognitioni accuratam investigationem theologicam, historicam, pastoralem anteire oporteat, 10 cura- bunt Ordinarii vel aliae auctoritates legitimae, ut Commissionem constituant virorum in his disciplinis versatorum. Calendaria autem redigantur consilio habito etiam cum clero et p o pulo vel familiae religiosae sodalibus, ad quos spectat, atque a competenti auctoritate approbentur et huius Sacrae Congregationis pro Cultu Divino confirmationi proponantur intra quinquennium a n o v o Missali n o v o q u e Breviario evulgatis. 5 Ibidem, n. 50. 6 Ibidem, n. 6. 7 Ibidem, n. 56 f. 8 Ibidem, n. 50 c. 9 Ibidem, n. 50 b. 10 Cfr. Conc. Oecum. Vat. I I , Const. de sacra Liturgia, Sacrosanctum Concilium, n. 23. Sacra Congregatio pro Cultu Divino 653 Calendarium hac ratione approbatum ab omnibus, qui eo tenentur, servari debet, et, nisi assenserit Apostolica Sedes, mutari non poterit. 5. Calendario et Proprio dioecesis aut familiae religiosae rite recognito, curent Ordinarii ut etiam Calendaria, Propria et indulta ac privilegia singularum ecclesiarum et provinciarum religiosarum, quae ab ipsorum iurisdictione pendent, opportune recognoscantur, iisdem adhibitis principiis ac normis, quae in hac Instructione exponuntur. 6. Calendaria particularia et Officiorum ac Missarum Propria ad hanc Sacram Congregationem, tribus exemplaribus dactilographice exaratis, mittantur, addito uno exemplari Calendarii et Proprii praecedentis. In universo opere transmittendo: a) breviter sed perspicue rationes exponantur, ob quas singulae mutationes inductae sunt, praesertim si a normis, quae in hac Instructione exponuntur, discrepant; b) indicetur quoque, cum agitur de Officiis vel Missis novis, quaenam partes ex aliis Officiis vel Missis iam approbatis sumantur, quaenam vero sint ab integro confectae. CAPUT II DE CELEBRATIONIBUS ET DE CALENDARIO PROPRIIS A) De celebrationibus particularibus 7. In Calendariis particularibus inscribuntur celebrationes propriae, quae ipso iure fieri debent vel indulto concessae sunt. 8. Celebrationes propriae cuiusque regionis, aut nationis aut amplioris territorii sunt: — festum Patroni principalis, quod tamen, rationibus pastoralibus suadentibus, fieri potest sollemnitas: — memoria Patroni secundarii; — aliae celebrationes Sanctorum vel Beatorum, qui in Martyrologio vel eius Appendice rite sunt inscripti, et ad regionem, nationem vel amplius territorium potissimum attinent. 9. Celebrationes propriae cuiusque dioecesis sunt: — festum Patroni principalis, q u o d tamen, rationibus pastoralibus suadentibus, fieri potest sollemnitas; — festum anniversarii Dedicationis ecclesiae cathedralis; — memoria Patroni secundarii; — celebrationes Sanctorum et Beatorum, qui in Martyrologio vel eius Appendice rite sunt inscripti, qui ad dioecesim peculiaribus modis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 654 Officiale pertinent, ut sunt origo, commoratio longior, obitus, cultus ab immemorabili traditus et adhuc perseverans. 10. Celebrationes propriae cuiusque loci seu oppidi aut civitatis sunt: — sollemnitas Patroni principalis; — memoria Patroni secundarii. 11. Celebrationes propriae cuiusque ecclesiae sunt: — sollemnitas anniversarii Dedicationis, si est consecrata; — sollemnitas Tituli; — memoria Sancti aut Beati, in Martyrologio vel eius Appendice descripti, cuius corpus ibi asservatur. 12. Celebrationes propriae cuiusvis familiae religiosae sunt: a) Pro universa familia religiosa: — sollemnitas vel festum Tituli; — sollemnitas vel festum Fundatoris inter Sanctos relati; — sollemnitas vel festum Patroni principalis Ordini vel Congregationis; — festum Fundatoris in Beatorum album adscripti; — memoria Patroni secundarii; — celebrationes Sanctorum et Beatorum, qui Ordinis vel Congregationis sodales fuerunt, ad normam n. 17 a; b) Pro singulis Provinciis: — festum Tituli vel Patroni principalis; — memoria Patroni secundarii; — celebrationes Sanctorum et Beatorum, qui cum Provincia praecipue coniuncti sunt, ad norman n. 17 b. Ad celebrationes autem Tituli, Fundatoris canonizati, et Patroni principalis quod attinet, meminerint unam tantum ex his ad m o d u m sollemnitatis posse Calendario inscribi, alias vero ut festa agendas esse. Electio autem ad supremam familiae religiosae auctoritatem spectat, eadem ratione atque Calendarii particularis recognitio. B) De Calendario particulari et de celebrationibus in illud referendis 13. Calendarium particulare conficitur, cum in Calendarium generale celebrationes particulares inseruntur. Potest autem esse nationale vel regionale, dioecesanum, aut religiosum. 14. Calendarium nationale vel regionale pro opportunitate conficitur pro universa natione vel regione, et in eo celebrationes inscribuntur illi propriae et indultae, quae in Calendario generali non inveniuntur gradu superiore in Calendario proprio sunt recolendae. aut Sacra Congregatio pro Cultu Divino 655 H o c m o d o congrua celebratione donari possunt, singulis in nationibus vel regionibus, Sancti qui magnum momentum in earum religiosa historia habuerunt, praesertim ob doctrinam vel apostolicam actuositatem. 15. a) Calendarium dioecesanum habet quaeque dioecesis et territorium ecclesiasticum dioecesi aequiparatum (cfr. C.I.C. can 293, 1 et 319). b) Calendarium dioecesanum conficitur inferendis Calendario generali: — celebrationibus universae nationi et regioni necnon ampliori territorio propriis et indultis; — celebrationibus universae dioecesi propriis et indultis. c) Secundum huiusmodi Calendarium dioecesanum coniiciuntur Calendaria cuiusque loci, cuiusque ecclesiae vel oratorii, necnon Congregationum, religiosarum et Institutorum, quae Calendario religioso carent, additis celebrationibus propriis et indultis. 16. a) Calendarium religiosum habent: — Ordines virorum, quorum Calendarium adhibere debent etiam moniales et sorores eiusdem Ordinis, si quae sunt, necnon tertiarii aggregati in communi viventes et v o t a simplicia emittentes. — Congregationes religiosae, Societates et Instituta iuris pontificii, si celebratione divini Officii, quovis m o d o , tenentur. b) Calendarium religiosum conficitur inferendis Calendario generali celebrationibus propriis et ipsi Ordini vel Congregationi indultis. e) Secundum huiusmodi Calendarium religiosum coniiciuntur Calendaria cuiusque provinciae religiosae, cuiusque ecclesiae aut oratorii Ordinis vel Congregationis, additis celebrationibus propriis et indultis. d) Sodales autem familiarum religiosarum cum Ecclesia locali iunguntur in celebrandis die anniversario Dedicationis ecclesiae cathedralis et Patronis principalibus loci et amplioris dicionis ubi degunt. 11 17. Quando aliqua dioecesis vel aliqua familia religiosa pluribus Sanctis et Beatis decoratur, cavendum est ne Calendarium universae dioecesis vel Instituti plus aequo gravetur. Proinde: a) Singularis celebratio in Calendario destinatur tantummodo Sanctis vel Beatis, qui peculiare momentum prae se ferunt pro universa dioecesi (ex. gr. qui Ecclesiam localem fundaverunt aut suo sanguine vel praeclaris meritis illustraverunt), aut pro universa familia religiosa (ex. gr. praecipui martyres, aut Sancti vel Beati qui familiam religiosam praeclaris meritis ornaverunt). 11 Normae universales de anno liturgico et de calendario, n. 52 c. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 656 b) Ceteri Sancti et Beati celebrentur tantum iis in locis, quibuscum arctiores habent necessitudines, aut ubi eorum corpus asservatur, 12 addita, pro opportunitate, in Calendario dioecesis vel familiae religiosae, celebratione communi vel omnium Sanctorum et Beatorum vel alicuius ordinis eorum (ex. gr. martyrum, episcoporum, etc.). Quae supra statuuntur, serventur etiam, debitis inductis mutationibus, in conficiendis Calendariis nationalibus aut ad amplius territorium pertinentibus. 18. De singulis Sanctis et Beatis Calendario inscribendis criticum examen instituatur, ita ut eorum vita et acta necnon cultus origo et diffusio fide historica comprobentur. Quem ad finem consulantur viri quaestionum ad hagiographiam loci pertinentium periti, atque collectiones hagiographicae critico studio recentius editae. Si quae dubia nihilominus supererunt, tota res poterit huic Sacrae Congregationi remitti. 19. In Calendariis particularibus recognoscendis expungantur no- mina Sanctorum de quibus, praeter nomen, parum vel nihil historice constat. Insuper eorum Sanctorum nomina expungantur, quae ratione peculiarium circumstantiarum olim in calendario inscripta, nunc ad dioecesim vel familiam religiosam nullo pacto vel levissime solum pertinent. 20. Cum vero recentiore aetate dioecesium fines saepius mutati sint, ne serventur in Calendario omnium Sanctorum nomina cuiusque territorii e quibus nova dioecesis constat, nisi hi Sancti momentum universale habent pro universa nova dioecesi. C) Be celebrationum die proprio 21. Sanctis proprius dies natalis, quantum fieri potest, assignetur. Si vero dies natalis ignoratur, celebratio indicatur in diem alia ratione eiusdem Sancti proprium, ex. gr. diem inventionis, elevationis aut translationis corporis, vel etiam diem canonizationis; secus diem qui in Calendario particulari liber fuerit ab aliis celebrationibus. 13 Si tamen Sanctus iam est Calendario inscriptus et eius dies celebrationis cum devotione fidelium, traditionibus popularibus aut consuetudinibus civilibus adeo arcte est conexus, ut absque i n c o m m o d o mutari nequeat, servetur dies tralaticius. 22. Celebrationes, quae indultae vocantur, instituantur die ad rationem pastoralem aptiore. 12 13 Ibidem, n. 53 c. Ibidem, n. 56 e. Sacra Congregatio pro Cultu Divino 657 23. Quotiescumque celebrationes propriae cum universalibus c o m p o site sunt iungendae, haec serventur: a) sollemnitates Calendario generali inscriptae eodem die retineantur etiam in Calendariis particularibus, nisi aliter cavetur (c. n. 36). b) Festa in Calendario generali inscripta eodem die retineantur etiam in Calendariis particularibus, festo proprio in eundem diem forte incidente ad proximum diem liberum translato, nisi dies festi proprii ita cum more loci aut cultu populari conectitur, ut nequeat absque gravi incommodo transferri. c) Memoria propria praeferatur memoriae generali, quae non est obligatoria. Aliquando tamen etiam memoriae generali obligatoriae praeferri poterit, aut hac in memoriam non obligatoriam mutanda et cum memoria particulari eiusdem generis eodem die in Calendario coniungenda, aut ipsa pro opportunitate in alium diem differenda. D) De celebrationum gradu 24. Celebrationes in Calendariis particularibus ut sollemnitates vel festa ipso iure inscribendae, in tabula dierum liturgicorum expresse designantur. De iisdem supra, nn. 8-12, iam actum est. Aliae celebrationes propriae, nisi peculiares rationes obstent historicae aut pastorales, ut memoriae obligatoriae vel memoriae ad libitum inscribantur. 14 Memoria enim ad libitum, cum facultatem praebeat eligendi Officii et Missae aut de feria aut de Sancto, minime impedit celebrationem Sanctorum, sed permittit ut ordinatio celebrationis diei liturgici ad necessitates spirituales, pietatem, praeparationem et ingenium participantium ap- tius accommodetur. Eius usus proinde magnam utilitatem afferet c o m p o nendis calendariis, praesertim si plurimi Sancti sunt in ea referendi. 25. Nihil impedit quin aliquae celebrationes alicubi m o d o sollemniore fiant quam in universa dioecesi vel familia religiosa. 15 H a c prudenter ad- hibita distinctione, Calendaria peculiaribus necessitatibus et opportunitatibus magis convenient. 26. Si qui Sancti vel Beati una simul in Calendario commemorantur simul semper celebrantur, quoties eodem gradu sunt celebrandi, etsi unus aut aliqui eorum sunt magis proprii. Si vero unus aut aliqui ex his Sanctis vel Beatis gradu superiore sunt celebrandi, fit Officium de his tantum, 14 Ibidem, n. 54. 15 Ibidem, n. 54. 42 - A. A. S. Acta 658 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale omissa celebratione ceterorum, nisi expedit eis alium diem assignare, ad m o d u m memoriae obligatoriae. E) Be titulis 16 Sanctorum 27. Demptis titulis qui sequuntur: « Confessor Pontifex », « Confessor n o n Pontifex », « N e c Virgo nec Martyr », « Vidua », nominibus Sanctorum hi tituli apponantur, ut in Calendario generali: a) Tituli usu recepti: Apostolus (Evangelista), Martyr, Virgo. b) Tituli gradum in hierarchia sacra habitum indicantes: Episcopus (Papa), Presbyter, Diaconus. c) Tituli qui Sanctum indicant familiae religiosae ascriptum fuisse: A b b a s (Monachus), Religiosus, Religiosa. Titulus Abbas tribuitur omnibus Sanctis qui ad Ordinem religiosum pertinuerunt, abbatiale munus habentem etiamsi presbyteri fuerunt, ex. gr. S. Bernardus; titulus Beligiosus religiosis non presbyteris assignatur; titulus Religiosa 4 a t u r ei quae ante ingressum in religionem vitam matrimonialem duxerat; ceterae religiosae titulo traditionali Virginis nomi- nantur. Etsi in Calendario generali nomina sanctorum laicorum qui non sunt martyres aut virgines nullus peculiaris titulus sequitur, nihil tamen impedit quin in Calendariis particularibus appellationes serventur, quae conditionem eius vitae q u o d a m m o d o in mentem revocant (ex. gr. rex, paterfamilias, materfamilias, etc.). CAPUT I I I DE QUIBUSDAM CELEBRATIONIBUS SINGILLATIM A) Be Patronis et Titulis 28. In Patronos nationum, regionum, dioecesium, locorum, familiarum religiosarum, sodalitatum, et moralium personarum Sancti solumm o d o , id est qui h o c titulo rite coluntur, eligi possunt; non vero Beati, 17 absque Apostolicae Sedis indulto. Semper tamen excluduntur divinae Personae. 29. Ad celebrationem liturgicam quod attinet, haec competit solumm o d o Patronis secundum antiquum usum electis ac constitutis, vel ex 16 Ibidem, n. 57. 17 C.I.C. can. 1278; 23 martii 1630, n. 1. cf. S. Rituum Congregatio, Decreta authentica, n. 526, diei Sacra Congregatio pro Cultu Divino 659 immemorabili traditione acceptis. Ceteris vero, qui Patroni, sensu latiore dicuntur, merae pietatis causa propositi, nullum competit peculiare ius liturgicum. 30. Patroni eligendi sunt a clero et populo, et Episcopo vel alii c o m petenti auctoritati ecclesiasticae sunt approbandi. Electio autem et approbatio Sacrae Congregationi pro Cultu Divino confirmandae sunt. 18 Si vero agitur de Patronis Ordinis vel Congregationis vel Instituti religiosi eiusve Provinciae, electio ab iis facta ad quos spectat necnon approbatio a competente auctoritate familiae religiosae data eidem Sacrae Congregationi pro Cultu Divino confirmandae sunt. 31. Patronus principalis posthac unus tantum sit. Ob peculiares rationes, alius, tamquam secundarius, addi potest. I d e m servetur, quantum fieri potest, pro Patronis iam constitutis, attentis iis quae nn. 32 et 33 statuuntur. Licebit tamen duos vel plures Sanctos in Patronos principales eligere, si iidem Sancti una simul calendario inscribantur. 32. Patroni, sive principales sive secundarii, olim constituti propter peculiares circumstantias historicas, itemque Patroni olim propter extraordinaria rerum adiuncta, v. gr. pestem, bellum, aliamve calamitatem, vel propter cultum specialem nunc remissum electi, in posterum uti patroni amplius ne colantur. 33. Sicubi vero cultus et pietas erga Patronum rite constitutum vel ab immemorabili acceptum decursu temporis nulla evaserunt, aut de eodem Sancto nil certum agnoscitur, ninime impeditur quin, re mature perpensa, auditis iis ad quos spectat, novus constituatur Patronus, servatis iis quae n. 30 statuuntur. 34. Ecclesiae in Titulum habere possunt SS.mam Trinitatem, D o m i num nostrum Iesum Christum sub invocatione mysterii vitae eius aut nominis in sacram liturgiam iam inducti; vel Spiritum Sanctum; vel B. M. V. item sub aliqua appellatione in sacram liturgiam iam assumpta; vel sanctos Angelos; vel demum Sanctum in Martyrologio B o m a n o inscript u m aut rite canonizatum, non vero Beatos, sine Apostolicae Sedis indulto. 19 Titulus ecclesiae, eadem ratione ac Patronus principalis posthac unus tantum sit, nisi agitur de Sanctis qui una simul Calendario inscribuntur. 18 Cfr. Ibidem, nn. 2-3. " Pontificale Romanum dam, n. 1. (ed. 1961), Ordo ad ecclesiam dedicandam et consecran- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 660 Sicubi visurn fuerit Titulum ecclesiae mutare, ea serventur quae supra, n. 33, de Patronis edicuntur. 35. Sollemnitas Titulorum B. Mariae Virginis, qui in Calendario generali vel particulari non inveniuntur, fiat aut die 15 augusti, aut alio die quo in iisdem Calendariis habetur celebratio ad honorem B. Mariae Virginis, quae cum titulo particulari aptius componitur, ex. gr. ob tempus frequentiorum peregrinationum fidelium, ob populares traditiones, etc. Eadem ratione, eligatur dies sollemnitatis Titulorum Domini, qui in Calendario generali vel particulari non recensentur. B) De sollemnitatibus quarum praeceptum festivum ablatum est 36. Sollemnitates quae iure generali secum ferunt praecepti festivi obligationem, etsi huiusmodi praeceptum fuerit amotum ab Apostolica Sede, die celebrantur quo in Calendario generali inscribuntur, nisi, iuxta normas generales de anno liturgico et de Calendario in alium diem trasferri debent aut possunt. 20 Si qua vero Conferentia Episcopalis opportunius iudicet alicui ex his sollemnitatibus, ex. gr. sollemnitati Omnium Sanctorum, alium diem assignare, qui melius congruat traditionibus localibus aut populi ingenio, p o terit rem Apostolicae Sedi proponere. 37. Cum ad sollemnitates, quarum praeceptum festivum est abrogatum, alius dies atque in Calendario generali, tamquam proprius, fuerit destinatus, illae eo ipse die in Calendario particulari indicari debent. C) De Rogationibus et Quattuor anni temporibus 38. Conferentiae Episcopalis est statuere pro universa sua dicione q u o m o d o eae celebrationes agantur quae respondent Rogationibus et Quattuor anni Temporibus. Statuat proinde quando et per quot dies R o gationes sint habendae; itemque quando et quot diebus peragendae sint celebrationes Quattuor Temporibus respondentes, et quod propositum illis tribuatur. Pariter statuat quaenam Missae, ex his quae in nova editione Missalis R o m a n i reperiuntur inter Missas ad diversa, sint his diebus adhibendae. 20 Normae universales de anno liturgico et de calendario, nn. 7 et 56 f in fine. 21 Ibidem, nn. 46-47. 21 ¡Sacra Congregatio pro Cultu Divino 661 CAPUT I V DE RECOGNOSCENDIS MISSARUM ATQUE OFFICIORUM PROPRIIS A) De Propriis Missarum 39. In textibus propriis Missarum recognoscendis, opportune distinguantur textus ad Missale pertinentes ab aliis ad Lectionarium spectantibus. 40. Ad Missale pertinent: antiphona ad introitum, collecta, oratio super oblata, praefatio, antiphona ad communionem, oratio post c o m munionem. His addi possunt benedictio sollemnis aut oratio super populum. a) Antiphonae ad introitum est congregatorum mentes in significationem celebrationis introducere. 22 Talis debet esse textus, ut etiam reci- t a n possit quoties non cantetur, i m m o talis ut a sacerdote aptari possit tamquam fundamentum admonitionis praeviae. Antiphona vero ad c o m munionem debet nexum cum mysterio eucharistico aliquo m o d o significare. h) Ex orationibus, solummodo collecta rationem directam habet cum Sancto qui celebratur; expedit ipsam in lucem proferre indolem propriam ipsius Sancti, aspectum ipsius vitae spiritualis vel actuositatis apostolicae, vitatis tamen locutionibus quae semper eadem inculcant, ex. gr. miracula aut familiae religiosae institutionem. Contra, orationes super oblata et post communionem, directo ad mysterium eucharisticum referuntur; si in his mentio de Sancto inicitur, hoc fiat forma indirecta tantum. In n o v o Missali E o m a n o exempla inveniuntur etiam orationum super populum et benedictionum sollemnium, quae ordinariae benedictioni postremae, quibusdam diebus vel occasionibus, praeponi possunt. c) Praefatio exprimere debet argumentum proprium gratiarum actionis, quod Eucharistiam pervadit diebus aut temporibus, quibus ipsa praefatio adhibetur. Eius forma litteraria non est supplicatio, sed glorificatio Dei per Christum D o m i n u m ob peculiarem aliquem aspectum mysterii salutis. Si qua praefatio propria habeatur, inseratur Missae ad quam pertinet. 41. Ad lectiones quod attinet, diligenter animadvertatur: sollemni- tates tres lectiones habere; Yetus Testamentum non legi tempore paschali; lectiones 22 proprias, quoties hae statuantur, requirere Cfr. Missale Romanum, Institutio Generalis, nn. 25, 26, 29. etiam proprium Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 662 psalmum cum populi responso, atque propriam acclamationem seu versum ante Evangelium. 23 42.' Missale atque Lectionarium, nuper instaurata, plures formulas exhibent in Communibus, quae opportune usurpari poterunt in Propriis recognoscendis, praesertim c u m haec non continent textus qui, ob suum momentum spirituale aut pastorale vel ipsam antiquitatem, sunt servandi. B) Be Officiorum Propriis 43. Elementum summi ponderis no taque propria Officii divini est lectio hagiographica vel de scriptoribus ecclesiasticis, quae conficienda vel eligenda est pro singulis sollemnitatibus, festis et memoriis. Haec autem lectio depromi potest vel e scriptis Patrum aut scriptorum ecclesiasticorum; si vero agitur de Sanctis vel Beatis, esse potest vel excerpt u m ex eorum scriptis, vel declaratio notarum eorum vitae spiritualis aut apostolicae actuositatis. Lectioni autem praeponatur brevis narratio b i o graphica, quae tamen in Officii celebratione non est legenda. Cum parantur autem vel recognoscuntur lectiones hagiographicae, provideatur ut breveà et sobriae sint (ex. gr. centum et viginti verba plerumque ne excedant); loci communes vitentur; falsa aut minus apta demantur vel emendentur. Lectioni demum aptum apponatur responsorium, proprium vel de Communi, quod meditationem textus in lectione prolati opportune foveat. 44. Alia elementa, quae indolem propriam Officio valent afierre, imprimis autem in sollemnitatibus et in festis, sunt invitatorium, antiphonae, praesertim vero in Laudibus et in Vesperis, et preces. H y m n i proprii, si qui sint, retineri possunt, cum emendationibus quae forte postulantur. Oratio autem semper eadem sit atque in Missa. Ad has partes recognoscendas vel ex integro componendas, complures textus in Breviario instaurato inveniri poterunt, quibus uti fas erit. C) Be Officiis et Missis disponendis 45. In disponendis Propriis Officiorum atque Missarum, sive quoad generalem ordinationem sive quoad rationem scribendi textus et titulos atque m o d u m indicandi libros Sacrae Scripturae vel operum Patrum, prae oculis habeatur usus quem sequuntur editiones typicae Breviarii et Missalis tum lingua latina tum lingua vernacula exaratae. 46. Convenit, ut in Missali et Breviario imprimendis pro aliqua na23 Ibidem, nn. 37-38. Sacra Congregatio pro Cultu Divino 663 tione vel ampliore dicione, celebrationes quae universae nationi vel ampliori dicioni sunt propriae suo l o c o celebrationibus Calendarii generalis inserantur; quae vero alicui tantum earum parti, ex. gr. regioni vel dioecesi sunt propriae, in Appendice particulari locum habeant. 47. Ut textus, qui in Missa et in Officio canendi sunt apte peragi valeant, opportunae melodiae indicentur, quae usurpari possint, attentis normis quae rationem exsequendi cuiusque cantus regunt, et facultatibus aliquos textus pro aliis substituendi. Ad Missam autem q u o d attinet, indicentur psalmus adhibendus ad introitum et ad communionem, atque antiphona et psalmus canendi ad offertorium. CAPUT V DE PRIVILEGIIS ET INDULTIS IN RE LITURGICA 48. Privilegia et indulta, quae novis normis liturgicis obstant, ut revocata sunt existimanda. Si quis tamen Ordinarius necessarium censuerit unum alterumve ex his privilegiis et indultis iterum renovare, convenienter illud petat, rationibus adductis, quae id suaserunt. Privilegia autem et indulta quae iisdem normis non obstant, in suo robore perseverant; attamen necesse erit ut et ipsa recognoscantur, quo certius servari possint. 49. Proinde curae sit unicuique Ordinario elenchum privilegiorum de re liturgica, una cum Calendario et Officiorum atque Missarum Proprio, ad hanc Sacram Congregationem transmittere, ut congruenter recognoscantur aut renoventur, addito quoque exemplari praecedentis concessionis. 50. In Propriis typis imprimendis, addatur elenchus privilegiorum liturgicorum, ut prae manibus sit cuique eodem Proprio utenti. *** Summus vero Pontifex Paulus V I , die 23 iunii 1970, hanc Instructionem in omnibus et singulis approbare dignatus est, atque sanxit ut eam omnes ad quos spectavisset diligenter exsequerentur. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. E o m a e , ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Cultu Divino, die 24 iunii 1970. BENNO Card. GUT, Praefectus H. Bugnini, a Secretis Acta Apostolicas Sedis - Commentarium Officiale 664 III INSTRUCTIO De ampliore facultate Sacrae Communionis sub utraque specie administrandae. Sacramentali Communione fideles perfectius inseri in celebrationem eucharisticam universa traditio Ecclesiae docet. H o c enim m o d o Sacrificii eucharistici plene fiunt participes, id est n o n tantum fide et externa precatione, neque Christo super altare oblato sese spirituali tantummodo affectu iungentes, sed etiam E u m ipsum sacramentaliter sumendo, ut sibi sanctissimi huius Sacrifici fructum comparent uberiorem. Quo autem clarius plenitudo signi in convivio eucharistico fidelibus 1 pateret, firmis principiis dogmaticis a Concilio Tridentino statutis, quibus docetur etiam sub altera tantum specie totum atque integrum Christum verumque sacramentum sumi, 2 Sacrosanctum Oecumenicum Con- cilium Yaticanum II censuit ut, quibusdam in casibus ab Apostolica Sede definiendis, fideles sacram Communionem sub utraque specie recipere possent. 3 4 H a e c autem Concilii voluntas gradatim ad effectum deducta est, progrediente fidelium praeparatione, quo uberiores pietatis et spiritualis emolumenti fructus ex immutata Eucharistiae disciplina securius evenirent. Exinde vero magis magisque optatum est, ut casus, cum sub utraque specie Communionem ministrari licet, ulterius multiplicarentur pro diversis tum regionum t u m personarum adiunctis. H a e c porro Sacra Congregatio pro Cultu Divino, attentis petitionibus plurium Episcoporum, immo et Conferentiarum Episcopalium, necnon Superiorum familiarum religiosarum, de mandato Summi Pontificis, circa facultatem sacrae Communionis sub utraque specie ministrandae ea quae sequuntur decernit: 1. Communio sub utraque specie distribui potest, secundum iudicium 1 Cfr. Institutio generalis Missalis romani, n. 240. 2 Cfr. Conc. Trid., Sess. X X I , Decr. de Communione eucharistica, c. 1-3: Denz. 929- 932 (1725-1729). 3 Cfr. Const. de sacra Liturgia, Sacrosanctum Concilium, n. 55. 4 S. Congr. Rituum, Decretum generale quo ritus concelebrationis et Communionis sub utraque specie promulgatur, Ecclesiae semper, 7 martii 1965: A. A. S. 57 (1965), pp. 411-412; Instructio de cultu Mysterii eucharistici, Eucharisticum mysterium, 25 maii 1967, n. 3 2 : A. A. S. 59 (1967); Institutio generalis Missalis romani, nn. 76-242. Sacra Congregatio pro Cultu Divino 665 Ordinarii, in casibus ab Apostolica Sede definitis, prouti in adnexo elencho recensentur. 2. Insuper Conferentiae Episcopales statuere possunt quatenus quibusque iudiciis et condicionibus Ordinarii Communionem sub utraque specie concedere valeant in aliis casibus, qui magnum momentum habent in vita spirituali alicuius communitatis vel coetus fidelium. 3. Intra hos fines, Ordinarii casus particulares indicare possunt, ea tamen lege ne facultas indiscriminatim concedatur, sed ut celebrationes bene definiantur, atque res cavendae indicentur; vitentur praeterea o c casiones cum magnus est communicantium numerus. Coetus quoque, quibus haec facultas conceditur, sint bene circumscripti, ordinati et eiusdem naturae. 4. Has facultates tribuere potest Ordinarius loci pro omnibus ecclesiis et oratoriis in suo territorio; Ordinarius vero religiosus pro suis domibus. Ipsorum autem est curare ut normae ab Apostolica Sede vel a Conferentia Episcopali statutae serventur. Antequam vero facultatem concedant, ipsis constare debet omnia ita reapse peragi posse, ut sanctitas sacramenti in tuto collocetur. 5. Antequam vero fideles ad sacram Communionem sub utraque specie admittantur, semper debita catechesis praecedat, quae huius ritus sificationem plane eos edoceat. 6. Ut autem Communio sub utraque specie congruenter ministretur, sedulo curare oportet omnia debita cum reverentia agenda ritumque servandum, qui in Institutione generali Missalis romani, nn. 244-251, describitur. Modus eligatur, quo praevidetur ipsam cum dignitate, pietate et decore ministrari posse atque minoris reverentiae pericula vitari, attentis indole cuiusque coetus liturgici et aetate et condicionibus ac praeparatione suscipientium. Inter modos Institutione generali Missalis romani praestitutos, Communio quae sumitur ex ipso calice primum locum obtinet; attamen haec eligenda est tunc solummodo cum omnia consentaneo ordine neque ullo cum periculo irreverentiae Eligantur igitur, cum praesto erga Sanguinem sunt, alii Christi sacerdotes fieri vel possunt. diaconi, aut acolythi, qui calicem porrigant. Probanda contra non videtur ratio agendi, qua ita fit ut calicem alter alteri tradat, aut communicantes directe ad calicem accedant Sanguinem sumpturi. Quotiescumque ministri, de quibus supra, haberi nequeant, si pauci Acta Apostolicae 666 Sedis - Commentarium Officiale sunt communicandi, et sacra Communio sub utraque specie fit bibendo directe e calice, sacerdos ipse Communionem distribuat antea sub specie panis ac postea sub altera specie. Aliter praeferatur ritus Communionis sub utraque specie quae fit per intinctionem, quo melius occurri poterit difficultatibus practicis et aptius reverentiae Sacramento debitae consulatur. H o c m o d o facilior et tutior redditur accessus ad Communionem sub utraque specie fidelibus cuiusvis aetatis et condicionis, et simul servatur veritas signi plenioris. Praesentem Instructionem Summus Pontifex Paulus V I , die 26 mensis Iunii anno 1970, ratam habuit et confirmavit, atque foras dari iussit. Ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Cultu Divino, die 29 iunii 1970, in sollemnitate Ss. Petri et Pauli, Apostolorum. BENNO Card. GUT, Praefectus H. Bugnini, a Secretis APPENDIX CASUS, INSTITUTIONE GENERALI MISSALIS ROMANI DEFINITI (n. 242) QUIBUS COMMUNIO SUB UTRAQUE SPECIE ADMINISTRARI POTEST De iudicio Ordinarii, et debita catechesi praemissa, communio calicis permittitur in sequentibus casibus: 1. Neophytis adultis in Missa quae Baptismum subsequitur; confirmatis adultis in Missa suae Confirmationis; baptizatis qui in Ecclesiae communionem recipiuntur; 2. Sponsis in Missa sui Matrimonii; 3. Ordinatis in Missa suae Ordinationis; 4. Abbatissae, in Missa suae benedictionis; virginibus, in Missa suae consecrationis; professis eorumque parentibus, propinquis et confratribus, in Missa primae, renovatae aut perpetuae religiosae professionis, d u m m o d o vota intra Missam emittant aut renovent; 5. Coadiutoribus missionariis laicis, in Missa qua m o d o publico mittuntur; necnon aliis, in Missa in qua missionem ecclesiasticam accipiunt; Sacra Congregatio pro 6. In administratione Viatici, Cultu infirmo Divino 667 et omnibus astantibus, cum Missa ad normam juris in d o m o infirmi celebratur; 7. Diacono, subdiacono et ministris, officium suum implentibus in Missa cum cantu; 8. Cum concelebratio fit: a) Omnibus qui in eadem concelebratione vero ministerio liturgico funguntur, etiam laicis, necnon omnibus seminariorum alumnis qui ei intersunt; b) In suis autem ecclesiis vel oratoriis, etiam omnibus membris Institutorum consilia evangelica profitentium atque aliarum Societatum in quibus per religiosa v o t a aut oblationem aut promissionem D e o se devovent; praeterea omnibus qui in d o m o sodalium illorum Institutorum et Societatum die noctuque commorantur; 9. Sacerdotibus, qui magnis celebrationibus intersunt et celebrare vel concelebrare non possunt; 10. Omnibus qui exercitiis spiritualibus vacant, in Missa quae, inter haec exercitia, specialiter pro eiusmodi coetu actuose participante celebratur; iis omnibus qui participant conventum alicuius coetus pastoralis, in Missa quam in communi celebrant; 11. Iis qui sub numeris 2 et 4 recensentur, in Missa suorum iubilaeorum; 12. Patrino, matrinae, parentibus et coniugi necnon catechistis laicis baptizati adulti in Missa initiationis ipsius; 13. Parentibus, Missam sacerdotis familiaribus, novensilis necnon insignibus benefactoribus qui participant; 14. Sodalibus Communitatum, in Missa conventuali vel « Communitatis », ad normam n. 76 Institutionis generalis Missalis romani. 668 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA TRIBUNALIUM SACRA ROMANA ROTA Citatio edictalis ALBIENSIS Nullitatis matrimonii (Solomiac - Boudeville) Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Hugiae Solomiac, actricis in causa de qua supra, eamdem citamus ad comparendum aut per se aut per procuratorem legitime constitutum coram Tribunali S. Romanae R o t a e (Piazza della Cancelleria, 1 - R o m a ) , in diem 18 decembris 1970, hora undecima, pro concordatione vel subsignatione sequentium dubiorum: 1) An declaranda sit nullitas sententiae 8 aprilis 1957 in sede primi gradus prolatae-, Tribunalis Albiensis diei 2) An constet de nullitate matrimonii, in casu. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedictae dominae Hugiae Solomiac, curare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur. Henricus Ewers, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 25 mensis septembris a. 1970. Raphael Funghini, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de Mme Huguette Solomiac, demanderesse en cette cause, nous la citon à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 18 décembre 1970, à 11 heures, pour concorder ou souscrire les doutes ci-dessous rapportés: 1) Faut-il déclarer la nullité de la sentence rendue en première instance par le Tribunal d'Albi le 8 Avril 1957F 2) Gonste-t-il de la nullité du mariage, dans le easf Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Huguette Solomiac, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Diarium Romanae Curiae 669 DIARIUM ROMANAE CURIAE Martedì, 1 Settembre 1970, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, Sua Eccellenza il Signor PETER WILFRED MATOKA, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario della Zambia. Sabato, 26 Settembre 1970, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, Sua Eccellenza il Prof. SANTIAGO DE ESTEADA, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario della Bepubblica Argentina. Lunedì, 28 Settembre 1970, il Santo Padre Paolo YI ha ricevuto in particolare Udienza S. E . il Signor BICHAKD M. N I X O N , Presidente degli Stati Uniti d'America. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Breve Apostolico il Santo Padre Paolo VI ha nominato: 29 settembre 1970. S. E. Eevma Mons. Accogli Luigi, Arcivescovo tit. di Treba, Nunzio Apostolico in Ecuador. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato: 2 settembre 1970. Il sig. Simo Giovanni, Membro del « Consilium de Laicis ». » » » S. E. Eevma Mons. Vendargon Domenico, Vescovo di Kuala Lumpur, Consultore del « Consilium de Laicis ». 14 » » Mons. Sposito Luigi, Capo Ufficio dell'Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica-Sezione Ordinaria. 15 » » S. E. Del Drago Principe Don^Mario^e il sig. Cantuti Castel vetri Conte Cav. di Gr. Dott. Francesco, Membri effettivi della Consulta dello Stato della Città del Vaticano. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 670 Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha annoverato fra i Consultori della Sacra Congregazione per il Culto Divino: 18 settembre .1970. Mons. Agustoni Gilberto P. Belluco Bartolomeo, O.F.M. P. Bernal Giuseppe, O.P. P. Braga Carlo, O.M. P. Calabuig Ignazio, O.S.M. P. Dirks Ansgario, O.P. Mons. Famoso Salvatore. P. Fontaine Gastone dei Canonici Begolari dell'Immacolata Concezione. P. Gy Pietro, O.P. D. Jounel Pietro. Mons. Lengeling Emilio. Mons. Martimort Aimé G. P. Neunheuser Burcardo, O.S.B. P. Nocent Adriano, O.S.B. P. Patino Giuseppe, S.J. D. Purdue Pietro. D. Bose Andrea. Mons. Schnitzler Teodoro. Mons. Wagner Giovanni. Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI ha nominato: Assistenti al Soglio Pontificio: 12 maggio 15 luglio 1970. S. E. Mons. Regno Bernardo, Vescovo tit. di Bagai. » S. E. Mons. Beras Rojas Ottavio Antonio, Arcivescovo di Santo Domingo. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato: Protonotario Apostolico 12 maggio Soprannumerario: 1970. Mons. Blanch Sala Gioacchino (Tortosa). Prelati d'onore di Sua Santità: 13 19 18 » 27 agosto 1968. Mons. Curran Giovanni (Leeds). luglio 1969. Mons. Szydzik Stanislao Edmondo (Köln). agosto » Mons. Conti Leo J. (Evansville). » » Mons. Lautner Guglielmo (Evansville). settembre » Mons. Koenen Giuseppe (Köln). » » Mons. Robens Giacomo (Köln), gennaio 1970. Mons. Alvarez Várela Guglielmo (Antequera-Oaxaca). » » Mons. Du Lac Enrico Giuseppe (Saint Paul and Minneapolis). Diarium Romanae Curiae 3 » 14 22 27 » » » 3 » » 9 » 21 29 » » » » » 4 » » » » » 5 » 8 » » » » » » » » » » » » » » » » » » 12 » gennaio » febbraio marzo » » » » aprile » » » » » » » » » » » maggio » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 1970. » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. 671 Lavin Giacomo Martino (Saint Paul and Minneapolis. Probst Eoberto Luigi (Saint Paul and Minneapolis). Norman Federico (Paderborn)., Böcklinger Carlo (Linz). Brennan Giovanni F. (New York). Leonard Francesco X. (New York). Barlik Eoberto F. (Scranton). Yashkas Francesco L. (Scranton). Bilock Giovanni Michele (Munhall dei Euteni). Macko Giovanni (Munhall dei Euteni). Eosack Edoardo Vittore (Munhall dei Euteni). Merola Eaffaele (Caserta). Lokenge Giuseppe (Kisangani). Sexton Giovanni (Bathurst). Hauser Eichard (Köln). Hitchcock Giacomo Eiccardo (Nashville). Morris Paolo Giuseppe (Nashville). Niedergeses Giacomo Daniele (Nashville). Pack Francesco Patrizio (Nashville). Shea Eichardson Daniele (Nashville). Granzini Paolo (Milano). Oggioni Costantino (Milano). Panceri Edoardo (Milano). Pecora Massimo (Milano). Pigionatti Tarcisio (Milano). Sala Giuseppe (Milano). Müller Wolfango (Freiburg im Breisgau). Okoroanyanwu Ignazio (Owerri). Adams Donald (Harrisburg). Beierschmitt Leone (Harrisburg). Bradley Giuseppe (Harrisburg). Bridy Guglielmo (Harrisburg). Dinkel Francesco (Harrisburg). Fuhr Eodolfo (Harrisburg). Kealy Giuseppe (Harrisburg). Keeler Guglielmo (Harrisburg). Lyons Guglielmo (Harrisburg). Marcincavage Alfonso (Harrisburg). Mattern Bernardo (Harrisburg). McAnulty Giovanni (Harrisburg). McGuire Uberto (Harrisburg). Mongelluzzi Francesco (Harrisburg). Petrasek Carlo (Harrisburg). Eost Giorgio (Harrisburg). Shaull Walter (Harrisburg). Stofko Carlo (Harrisburg). Topper Vincenzo (Harrisburg). Beiting Eadolfo Guglielmo (Covington). Elsaesser Giovanni Severino (Covington). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 672 12 maggio » » » » » » » 14 17 » » » » » » » » » » » 20 5 giugno 8 » » 9 » 11 » » » » » » 13 17 » » » 20 » » » » » » » » » » » » » » » » » 21 16 luglio 1970. Mons. » Mons. Mons. » Mons. » Mons. » Mons. >> Mons. » Mons. » Mons. » » Mons. » Mons. Mons. » » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. » Mons. Fleming Guglielmo Stanley (Covington). Hellmann Donaldo Federico (Covington). Hering Otto Maurizio (Covington). Meier Alien Giuseppe (Covington). Milligan Ugo Giuseppe (Covington). Rolf Giovanni Giuseppe (Covington). Welp Enrico Giuseppe( Covington). Barazzuoli Giuseppe (Siena). Martínez Somalo Edoardo (Calahorra). Böhmer Carlo (Berlin). Ibranyi Francesco (Montréal). Bossi Bruno (Milano). Monduzzi Dino (Faenza). Costahmga Marcello (Roma). A y o Martins Pietro (Lagos). Bardes Giorgio F. (New York). Brennan Francesco M. (New York). Keating Giacomo V. (New York). Mescali Giovanni J. (New York). Murray Giacomo J. (New York). Pryor Donaldo J. (New York). Wallace Giovanni J. (New York). Bruno Francesco (Ivrea). Vorlicek Francesco (Brno). Tomko Giuseppe (Kosice). Leszczynski Leone Leonardo (Lódz). De Ciutiis Vincenzo (Napoli). Meloni Mario (Ales). Felici Luigi (Ferentino). Camerini Livio (Faenza). Fragola Pietro (Catanzaro). Antonaci Antonio (Otranto). NECROLOGIO 5 settembre 1970. Mons. Njeru Emile, Vescovo tit. di Capso, Ausiliare di Eldoret. 10 » » Mons. Mêlas Giuseppe, Vescovo di Nuoro. 11 » » Mons. Raymundos Timoteo Giorgio, Vescovo tit. di Cariopoli. 16 » » Mons. Cucherousset Joseph, Arcivescovo di Bangui, Amministratore Apostolico di Bambari. 22 » » Mons. Del Rosario Luis, Arcivescovo tit. di Tiges. 25 » » Mons. Jacquot George, Arcivescovo di Marsiglia. 26 » » Mons. Guano Emilio, Vescovo di Livorno. 30 » » L'E.mo Signor Cardinale Aloisi Masella Benedetto, Vescovo del Titolo di Palestrina, Camerlengo di Santa Romana Chiesa, Sottodecano del Saero Collegio. An. et vol. LXII 31 Octobris 1970 N. 10 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI HOMILIA In Basilica Vaticana habita cum Sancta Catharina, Virgo, Ecclesiae universalis Doctor declarata est. * La spirituale esultanza che ha invaso l'animo nostro nel proclamare Dottore della Chiesa la umile e sapiente vergine domenicana, Caterina da Siena, trova il riferimento più alto e, diremmo, la sua giustificazione nella gioia purissima esperimentata dal Signore Gesù, quando, c o m e narra l'evangelista S. Luca, « trasalì di gioia nello Spirito Santo » e disse: « Io ti glorifico, o Padre, Signore del cielo e della terra, perché hai nascosto queste cose ai sapienti e ai prudenti, e le hai rivelate ai semplici. Sì, Padre, perché tale è stato il tuo beneplacito In verità, nel ringraziare il Padre per aver svelato i segreti della sua divina sapienza agli umili, Gesù non aveva presenti al suo spirito soltanto i Dodici, che egli aveva eletti tra il popolo incolto, e che avrebbe un giorno inviato, quali suoi apostoli, ad istruire tutte le genti e ad insegnare ad 2 esse quanto aveva loro comandato, ma altresì quanti avrebbero creduto in Lui, fra i quali innumerevoli sarebbero stati i meno dotati agli occhi del mondo. E questo si compiaceva di osservare l'Apostolo delle genti, scrivendo alla comunità della greca Corinto, città pullulante di gente infa- * Die 4 mensis octobris a. 1970. 1 Luc. 10, 21; cfr. Matt. 11, 25-26. 2 Cfr. Matt. 28, 19-20. 43 - A . A . S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 674 tuata di umana sapienza. « Considerate tra voi, o fratelli, quelli che (Dio) ha chiamato: non molti i sapienti secondo l'estimazione terrena; non molti i potenti; non molti i nobili. Ciò invece che è stolto per il m o n d o , Iddio scelse per confondere i sapienti; e ciò che è debole, Iddio scelse per confondere quello che è forte; scelse ciò che per il m o n d o non ha pregio e valore, ciò che non esiste, per ridurre al nulla ciò che esiste, affinché nessuna creatura possa vantarsi dinanzi a D i o » . 3 Tale scelta preferenziale di D i o per quanto è irrilevante o, magari, spregevole agli occhi del m o n d o era già stata annunciata dal Maestro, quando — in netta antitesi alle valutazioni terrene — aveva chiamato beati e candidati al suo R e g n o i poveri, gli afflitti, i miti, gli affamati di giustizia, i puri di cuore, gli operatori di pace. 4 N o n è certo nostra intenzione indugiare nel porre in rilievo come nella vita e nell'attività esterna di Caterina le Beatitudini evangeliche abbiano avuto un modello di superlativa verità e bellezza. Tutti v o i , del resto, ricordate quanto ella sia stata libera nello spirito da ogni terrena cupidigia; quanto abbia amato la verginità consacrata al celeste sposo, Cristo Gesù; quanto sia stata affamata di giustizia e colma di viscere di misericordia nel cercare di riportare la pace in seno alle famiglie ed alle città, dilaniate da rivalità e da odi atroci; quanto si sia prodigata per riconciliare la repubblica di Firenze con il S o m m o Pontefice Gregorio X I , fino ad esporre alla vendetta dei ribelli la propria vita. Né ci fermeremo ad ammirare le eccezionali grazie mistiche, di cui volle dotarla il Signore, tra le quali il mistico sposalizio e le sacre stigmate. Crediamo altresì non rispondente alla presente circostanza il rievocare la storia dei magnanimi sforzi, compiuti dalla Santa per indurre il Papa a ritornare alla sua legittima sede, R o m a . U successo che ella finalmente ottenne, fu veramente il capolavoro della sua operosità, che rimarrà nei secoli la sua gloria più grande e costituirà un titolo tutto speciale all'eterna riconoscenza per lei da parte della Chiesa. Crediamo, invece, opportuno in questo m o m e n t o porre, sia pur brevemente, in luce il secondo dei titoli, che giustificano, in conformità al giudizio della Chiesa, il conferimento del Dottorato alla figlia dell'illustre Città di Siena: e cioè la peculiare eccellenza della dottrina. Quanto al primo titolo infatti, quello della santità, il suo riconoscimento solenne fu espresso, ed in ampia misura e c o n stile inconfondibile 3 1 Cor. 1, 26-29. 4 Cfr. Matt. 5, 3-10. Acta Pauli Pp. VI 675 di umanista, dal Pontefice Pio I I , suo concittadino, nella Bolla di Canonizzazione Misericordias Domini, di cui egli stesso fu l'autore. 5 La spe- ciale cerimonia liturgica ebbe luogo nella Basilica di S. Pietro, il 29 giugno 1461. Che diremo dunque dell'eminenza della dottrina cateriniana? Noi certamente non troveremo negli scritti della Santa, cioè nelle sue Lettere, conservate in numero assai cospicuo, nel Dialogo della Divina Provvidenza ovvero Libro della Divina Dottrina e nelle « orationes », il vigore apologetico e gli ardimenti teologici che distinguono le opere dei grandi luminari della Chiesa antica, sia in Oriente che in Occidente; né possiamo pretendere dalla non colta vergine di Fontebranda le alte speculazioni, proprie della teologia sistematica, che hanno reso immortali i Dottori del medioevo scolastico. E se è vero che nei suoi scritti si riflette, e in misura sorprendente, la teologia dell'Angelico Dottore, essa vi compare però spoglia di ogni rivestimento scientifico. Ciò invece che più colpisce nella Santa è la sapienza infusa, cioè la lucida, profonda ed inebriante assimilazione delle verità divine e dei misteri della fede, contenuti nei Libri Sacri dell'Antico e del N u o v o Testamento: una assimilazione, favorita, sì, da doti naturali singolarissime, ma evidentemente prodigiosa, dovuta ad un carisma di sapienza dello Spirito Santo, un carisma mistico. Caterina da Siena offre nei suoi scritti uno dei più fulgidi modelli di quei carismi di esortazione, di parola di sapienza e di parola di scienza, che S. Paolo mostrò operanti in alcuni fedeli presso le primitive comunità cristiane, e di cui volle che fosse ben disciplinato l'uso, ammonendo che tali doni non sono tanto a vantaggio di coloro che ne sono dotati, quanto piuttosto dell'intero Corpo della Chiesa: come infatti in esso — spiega l'Apostolo — « unico e medesimo (è) lo Spirito che distribuisce i suoi doni 6 a ciascuno c o m e vuole » , così su tutte le membra del mistico organismo di Cristo deve ridondare il beneficio dei tesori spirituali che il suo Spirito elargisce. 7 « Doctrina eius (scilicet Catharinae) non acquisita fuit; prius magistra 8 visa est quam discipula » così dichiarò lo stesso Pio II nella Bolla di Canonizzazione. Ed invero, quanti raggi di sovrumana sapienza, quanti urgenti richiami all'imitazione di Cristo in tutti i misteri della sua vita s Cfr. M.-H. Laurent, O.P., Proc. Cast., pp. 521-530; iio, O.P., S. Caterina da Siena, Roma 1948, pp. 665-673. 6 1 Cor. 12, 11. 7 Cfr. 1 Cor. 11, 5; Rom. 12. 8; 1 Tim. 6, 2; Tit. 2, 15. 8 Proc. Cast. 1. c. trad. ital. di I. Taurisa- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 676 e della sua Passione, quanti efficaci ammaestramenti per la pratica delle virtù, proprie dei vari stati di vita, sono sparsi nelle opere della Santa! Le sue Lettere sono c o m e altrettante scintille di un fuoco misterioso, acceso nel suo cuore ardente dall'Amore Infinito, ch'è lo Spirito Santo. Ma quali sono le linee caratteristiche, i temi dominanti del suo magistero ascetico e mistico? A noi sembra che, ad imitazione del « glorioso 9 Paolo » , di cui riflette talvolta anche lo stile gagliardo ed impetuoso, Caterina sia la mistica del Verbo Incarnato, e soprattutto di Cristo Crocifìsso; essa fu l'esaltatrice della virtù redentiva del Sangue adorabile del Figliuolo di D i o , effuso sul legno della Croce c o n larghezza di amore per la salvezza di tutte le umane generazioni. 10 Questo Sangue del Salvatore, la Santa lo v e d e fluire continuamente nel Sacrificio della Messa e nei Sacramenti, grazie al ministero dei sacri ministri, a purificazione ed abbellimento dell'intero Corpo mistico di Cristo. Caterina perciò potremmo dirla la mistica del Corpo mistico di Cristo, cioè della Chiesa. D'altra parte la Chiesa è per lei autentica madre, a cui è doveroso sottomettersi, prestare riverenza ed assistenza: « Che — Ella osa dire — la Chiesa non è altro che esso CristcU, 11 Quale non fu perciò l'ossequio e l'amore appassionato che la Santa nutrì per il E o m a n o Pontefice! Noi oggi personalmente, minimo servo dei servi di D i o , dobbiamo a Caterina immensa riconoscenza, non certo per l'onore che possa ridondare sulla nostra umile persona, ma per la mistica apologia ch'ella fa dell'ufficio apostolico del successore di Pietro. Chi non ricorda? Ella contempla in lui « il dolce Cristo in terra » , 1 2 a cui si deve filiale affetto ed obbedienza, perché: « Chi sarà inobediente a Cristo in terra, il quale è in v e c e di Cristo in cielo, non partecipa del frutto del Sangue del Figliuolo di Dio » . 1 3 E quasi anticipando, non solo la dottrina, ma il linguaggio stesso del Concilio Vaticano I I , 14 la Santa scrive al Papa Urbano V I : « Padre santissimo... cognoscete la grande necessità, che è a v o i e alla santa Chiesa di conservare questo popolo (di Firenze) alla obbedienza e reverenza della Santità Vostra, perocché qui è il capo e il principio della nostra fede » . 9 1 5 Dial., c. X I , a cura di G. Cavallini, 1968, p. 27. 10 Dial., c. C X X V I I , ed. cit., p. 325. 11 Lett. 171, a cura di P. Misciatelli, I I I , 89. 12 Lett. 196, ed. cit., I I I , 211. 13 Lett. 207, ed. cit., I I I , 270. 14 Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 23. 18 Lett. 170, ed. cit., I I I , 75. Acta Pauli Pp. VI 677 Ai Cardinali, poi, a molti Vescovi e sacerdoti, essa rivolge pressanti esortazioni, né risparmia forti rimproveri, sempre però in tutta umiltà e rispetto per la loro dignità di ministri del Sangue di Cristo. Né Caterina poteva dimenticare di essere figlia di un Ordine religioso, e tra i più gloriosi ed attivi nella Chiesa. Essa, quindi nutre stima singolare per quelle che chiama le « sante religioni », che considera quasi vincolo di unione tra il Corpo mistico, costituito dai rappresentanti di Cristo (secondo una qualificazione sua propria), ed il corpo universale della religione cristiana, cioè i semplici fedeli. Esige dai religiosi fedeltà alla loro eccelsa vocazione, attraverso l'esercizio generoso delle virtù e l'osservanza delle rispettive regole. N o n ultimi, nella sua materna sollecitudine, sono i laici, a cui indirizza vivaci e numerose lettere, volendoli pronti nella pratica delle virtù cristiane e dei doveri del proprio stato, animati da ardente carità per Iddio e per il prossimo, poiché anch'essi sono membra v i v e del Corpo mistico; ora, dice la Santa, « ella (cioè la Chiesa) è fondata in amore, ed è esso amore » . 1 6 Come poi non ricordare l'opera intensa, svolta dalla Santa per la riforma della Chiesa? È principalmente ai sacri Pastori che essa rivolge le sue esortazioni, disgustata di santo sdegno per l'ignavia di non pochi di loro, fremente per il loro silenzio, mentre il gregge loro affidato andava disperso ed in rovina. « Ohimè, non più tacere! Gridate con cento migliaia di lingue, scrive ad un alto prelato. Veggo che, per tacere, il m o n d o è guasto, la Sposa di Cristo è impallidita, toltogli il colore, perché gli è succhiato il sangue da dosso, cioè il Sangue di Cristo » . 1 7 E che cosa intendeva essa per rinnovamento e riforma della Chiesa? N o n certamente il sovvertimento delle sue strutture essenziali, la ribellione ai Pastori, la via libera ai carismi personali, le arbitrarie innovazioni nel culto e nella disciplina, c o m e alcuni vorrebbero ai nostri giorni. Al contrario, essa afferma ripetutamente che sarà resa la bellezza alla Sposa di Cristo e si dovrà fare la riforma « non con guerra, ma con pace e quiete, con umili e continue orazioni, sudori e lagrime dei servi di D i o » . 1 8 Si tratta, quindi, per la Santa di una riforma anzitutto interiore, e poi esterna, ma sempre nella comunione e nell'obbedienza filiale verso i legittimi rappresentanti di Cristo. Fu anche politica la nostra devotissima Vergine? Sì, indubbiamente, 16 Leu. 108, a cura di G. Gigli. 17 Lett. 16 al card, di Ostia, a cura di L. Ferretti, I, 85. 18 Cfr. Dial., cc. XV, L X X X V I , ed. cit., pp. 44, 197. Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 678 ed in forma eccezionale, ma in un senso tutto spirituale della parola. Ella, infatti, respinse sdegnosamente l'accusa di politicante, che le muovevano alcuni dei suoi concittadini, scrivendo ad uno di loro: « . . . E i miei cittadini credono che per me o per la compagnia ch'io ho m e c o , si facciano trattati: elli dicono la verità; ma non la cognoscono, e profetano; perocché altro non voglio fare né voglio faccia chi è c o n me, se non che si tratti di sconfìggere il dimonio e toglierli la signoria che egli ha presa dell'uomo per lo peccato mortale, e trargli l'odio del cuore, e pacificarlo con Cristo Crocifìsso e col prossimo suo » . 1 9 La lezione pertanto di questa donna politica « sui generis » conserva tuttora il suo significato e valore, benché oggi sia più sentito il bisogno di far la debita distinzione tra le cose di Cesare e quelle di D i o , tra Chiesa e Stato. Il magistero politico della Santa trova la più genuina e perfetta espressione in questa sua lapidaria sentenza: « Niuno stato si può conservare nella legge civile e nella legge divina in stato di grazia senza la santa giustizia » . 2 0 N o n contenta di avere svolto un intenso e vastissimo magistero di verità e di bontà con la parola e con gli scritti, Caterina volle suggellarlo c o n l'offerta finale della sua vita, per il Corpo mistico di Cristo, che è la Chiesa, nell'ancor giovanile età di 33 anni. Dal suo letto di morte, circondata dai fedeli discepoli in una celletta presso la chiesa di S. Maria sopra Minerva, in R o m a , essa rivolse al Signore questa commovente preghiera, vero testamento di fede e di riconoscente, ardentissimo amore: « O Dio eterno, ricevi il sacrificio della vita mia in (vantaggio di) questo corpo mistico della santa Chiesa. Io non ho che dare altro se non quello che tu hai dato a me. Tolli il cuore dunque, e premilo sopra la faccia di questa sposa » . 2 1 Il messaggio perciò di una fede purissima, di un amore ardente, di una dedizione umile e generosa alla Chiesa Cattolica, quale Corpo mistico e Sposa del Redentore divino: questo è il messaggio tipico del n u o v o Dottore della Chiesa, Caterina da Siena, a illuminazione ed esempio di quanti si gloriano di appartenerle. Raccogliamolo con animo riconoscente e generoso, perché sia luce della nostra vita terrena e pegno di futura e sicura appartenenza alla Chiesa trionfante del Cielo. Così sia! 19 Lett. 122, ed. cit., I I , 523. 20 Dial., c. CXIX, ed. cit., p. 291. 21 Lett. 371, ed. L. Ferretti, V, pp. 301-302. Acta Pauli Pp. VI 679 ALLOCUTIONES I Ad Excellentissimum Virum Aloisium Mars, Haitianae Reipublicae cum auctoritate Legatum, Summo Pontifici Litteras demandati muneris testes tradentem. * Monsieur V Ambassadeur, Les aimables paroles que Votre Excellence vient de Nous adresser c o m m e Ambassadeur de Haïti près le Saint-Siège sont pour Nous un sujet de satisfaction et une source d'espérance. Nous voulons y voir le présage d'un fécond travail et d'une action constante pour le bien-être de la E é publique de Haïti, dont la population est toujours pour Nous l'objet d'une vive sollicitude. Vous savez quelle place est celle de l'Eglise dans la société. Sa mission n'est pas d'acquérir un pouvoir terrestre, mais d'annoncer la Bonne Nouvelle de l'Evangile. Et le récent Concile œcuménique a montré par son enseignement autorisé, en particulier dans la Constitution pastorale Gaudium et Spes, combien les disciples du Christ devaient avoir à cœur d'être au premier rang de ceux qui œuvrent pour la construction d'un monde juste et fraternel. C'est donc un programme pacifique et de progrès spirituel, moral et matériel, que l'Eglise voudrait, c o m m e Nous le disions dans notre Encyclique Populorum Progressio, promouvoir partout et toujours, dans un esprit de service désintéressé, par delà toutes les frontières de race et d'idéologie, avec la collaboration de toutes les bonnes volontés, pour transformer le m o n d e en une communauté solidaire où chaque personne c o m m e chaque groupe social et national soient respectés, dans un climat de justice et de paix. Dans ces sentiments, Nous accueillons les v œ u x de Son Excellence Monsieur le Président de la Eépublique de Haïti que vous Nous avez aimablement exprimés et vous souhaitons à vous-même une heureuse mission auprès de ce Siège Apostolique. En redisant notre affection au noble peuple haïtien, Nous appelons sur lui les meilleures Bénédictions divines. * Die 12 mensis octobris a. 1970. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 680 II E.mis Patribus et Exc.mis Praesulibus e Consilio Secretariae generalis Synodi Episcoporum qui coetui Romae habito interfuerunt. * Venerabiles Fratres, Gaudemus, quod hic vester adventus opportunitatem Nobis praebet vos, honore sane dignos, ex animo salutandi atque oblectamentum N o strum significandi, quod vos hic congregatos aspicimus ut sodales diligentes Secretariatus Synodi Episcoporum. H o c igitur institutum, leges suas in aptiorem formam redigendo, comprobat efficientiam suam; quod quidem proximum coetum Synodi Episcoporum praeparat, quem, largiente D e o , speramus Nos visuros esse ad opus suum incumbentem autumni tempore anno, qui hunc subsequetur. Animum prorsus intendemus ad relationes, quae in conventibus vestris proferentur ad definienda argumenta, quae Synodo proponantur, atque suasionibus vestris circa eiusdem pertractationem propense, quantum fieri poterit, obsecundabimus; qua in re hac mente sincera ducimur, ut quam felicissimos eius exitus procuremus ad Dei gloriam, ad sanctae catholicae Ecclesiae utilitatem ac demum ad iuvamen illorum, quibus in ea grave oificium commissum est ipsam regendi ipsique deserviendi. Multae hodie moventur quaestiones in populo Dei et in mundo, in quo ille versatur; eas vos ipsa experientia vestra atque sapienti consideratione cognitas habetis. Sine dubio etiam vos Nostrae anxietatis Nostraeque spei estis participes. Dolor quidem capitur ex eo, quod animadvertitur Ecclesiae saepe ex ipso eius gremio difficultates et acerbitates oriri; sed haec consolatio cunctis occurrit, quod tot inveniuntur filii eius fideles, qui, magna ex parte silentes ac perseverantes, orant, operantur, dolent, ut vigor novus, genuinus, sanctus eidem Ecclesiae iniciatur. Spes igitur Nos tenet fore, ut disceptatio de eiusmodi argumentis — saltem de nonnullis, quae praecipua esse putantur — quam hic Secretariatus ac postero tempore Synodus instituet, semper sequatur duplex propositum Ecclesiam aedificandi atque spirituales necessitates huius aetatis sagaciter perspiciendi. Fraterna autem caritas et mutua fiducia, quibus hic Secretariatus in praesenti coagmentatur et Synodi sodales postmodum coniungentur, vestro huic instituto, ex Concilio mananti, tribuent, ut pro certo habemus, intimam cohaerentiam atque efficacitatem in agendo; ac propter eas merito continget, ut idem institutum provide animetur a Spiritu Sancto. Haec sunt iam nunc vota Nostra: ea, quae enuntiavimus, ut egregiam existimationem et benevolentiam Nostram vobis testaremur, Benedictione Apostolica libenter confirmamus. * Die 15 mensis octobris a. 1970. Acta Pauli Pp. VI 681 NUNTIUS RADIOTELEVISIFICAS Universis Mexicanae Nationis christifidelibus, septuagesimo quinto exacto anno ex quo imago B. Mariae Virginis a Guadalupe aureo diademate redimita est. * Venerables Hermanos y amadísimos hijos de México: En el setenta y cinco aniversario de la Coronación de Nuestra Señora de Guadalupe deseamos unir nuestra v o z a ese himno filial que el Pueblo Mexicano eleva h o y a la Madre de Dios. La devoción a la Virgen Santísima de Guadalupe, tan profundamente enraizada en el alma de cada mexicano y tan íntimamente unida a más de cuatro siglos de vuestra historia patria, sigue conservando entre v o s o tros su vitalidad y su valor, y debe ser para todos una constante y particular exigencia de auténtica renovación cristiana. En fecha tan señalada, la corona que la Madre de Dios espera de todos los mexicanos no es tanto una corona material, sino una preciosa c o rona espiritual, formada por un profundo amor a Cristo, y al mismo tiempo por un sincero amor a todos los hombres: los dos mandamientos que resumen el mensaje evangélico. Es la misma Virgen Santísima, la que con su ejemplo nos guía en estos dos caminos. En primer lugar nos pide que hagamos de Cristo el centro y la cumbre de toda nuestra vida cristiana. Ella misma, la « llena de gracia », la « bendita entre las mujeres », consciente de su pequenez ante el Salvador del mundo, ante Dios hecho Hombre, se oculta y se oscurece, con esa suprema humildad que la hizo agradable a los ojos del Altísimo, para que la suprema figura de su Hijo aparezca a los hombres con todo su inigualable fulgor. Por eso la misma devoción mariana alcanza su plenitud y su expresión más exacta cuando es un camino hacia el Señor, y dirige hacia El el amor más grande, c o m o Ella supo hacerlo entrelazando en un mismo impulso la ternura de Madre y la piedad de criatura. Pero además, y precisamente porque amaba tan entrañablemente a Cristo, nuestra Madre cumplió cabalmente ese segundo mandamiento que debe ser la norma de todas la relaciones humanas: el amor al prójimo. ! Qué bella y delicada intervención de Maria en las bodas de Cana, cuando mueve a su Hijo a realizar el primer milagro de convertir el agua en vino, * Die 12 mensis octobris a. 1970. Acta Apostolicae 682 Sedis - Commentarium Officiale sólo para ayudar a aquellos jóvenes esposos! Es t o d o un signo del constante amor de la Virgen Santísima por la humanidad necesitada, y debe ser un ejemplo para todos los que quieren considerarse verdaderamente hijos suyos. P o r eso, amadísimos mexicanos, queremos h o y hacernos eco ante v o sotros de tantas tristezas y ansias que agobian al mundo, las cuales no nos pueden dejar indiferentes si queremos de verdad ser fieles al mensaje evangélico. Un cristiano no puede sentirse tranquilo mientras haya un hombre que sufre, que es tratado injustamente, que no tiene lo necesario para vivir. Un cristiano no puede menos de demostrar su solidaridad y dar lo mejor de sí mismo, para solucionar la situación de aquellos a quienes aún no ha llegado el pan de la cultura o la oportunidad de un trabajo honorable y justamente remunerado; no puede quedar insensible mientras las nuevas generaciones no encuentren el cauce para hacer realidad sus legítimas aspiraciones, y mientras una parte de la humanidad siga estando marginada a las ventajas de la civilización y del progreso. P o r ese m o t i v o , en esta fiesta tan señalada os exhortamos de corazón a dar a vuestra vida cristiana un marcado sentido social, c o m o pide el Concilio, que os haga estar siempre en primera línea en todos los esfuerzos para el progreso y en todas las iniciativas para mejorar la situación de los que sufren necesidad. V e d en cada hombre un hermano, y en cada hermano a Cristo, de manera que el amor a Dios y a los hombres se unan en un mismo amor, v i v o y operante, que es lo único que puede redimir las miserias del mundo renovándolo en su raíz más honda: el corazón del hombre. El que tiene mucho, que sea consciente de su obligación de servir y de contribuir con generosidad para el bien de todos. El que tiene p o c o o no tiene nada, que mediante la ayuda de una sociedad justa se esfuerce en superarse y en elevarse a sí mismo, y aun en cooperar al progreso de los que sufren su misma situación. Y todos sentid el deber de uniros fraternalmente para ayudar a forjar ese mundo nuevo que la humanidad anhela. Esta es la corona que h o y os pide la Virgen de Guadalupe, ésta la fidelidad al Evangelio de la que Ella supo ser el ejemplo eminente. De esta manera los sentimientos cristianos, gloria y distintivo de vuestro Pueblo, serán cada día más un impulso de elevación espiritual y un factor decisivo de promoción humana en todos los campos, de manera que cada individuo y cada grupo social pueda realizar plenamente su misión en el mundo. Acta Pauli Pp. VI 683 A todos, pero de un m o d o especial a vosotros, amadísimos jóvenes mexicanos, os invitamos a meditar en la validez del Mensaje de Cristo en el momento actual, y os pedimos que pongáis al servicio de estos altos ideales todo vuestro generoso entusiasmo y vuestras esperanzadoras energías. Sobre vosotros, venerables Hermanos y queridísimos hijos, imploramos confiado la maternal benevolencia de la Madre de Dios y Madre de la Iglesia, para que siga protegiendo a vuestro País y lo dirija cada vez más por los caminos del progreso cristiano, del amor fraterno y de la pacífica convivencia. En prueba de nuestro paternal afecto y en prenda de escogidas gracias celestiales, os impartimos de corazón una especial Bendición Apostólica. NUNTIUS SCRIPTO DATUS Ad Excellentissimum Virum Thant, Consilii Consociatorum Nationum Secretarium Generalem, cum vicesimus quintus exactus annus ab illo Consilio condito recoleretur. Au moment où l'Organisation des Nations-Unies fête ses vingt-cinq ans d'existence, Nous sommes heureux de lui apporter, par votre haute entremise, avec nos v œ u x confiants, l'assurance de notre sympathie, c o m m e de notre adhésion à sa vocation universelle. Aujourd'hui encore Nous tenons à redire ce que Nous avions l'honneur de proclamer le 4 octobre 1965 à la tribune de votre Assemblée: « Cette organisation représente le chemin obligé de la civilisation moderne et de la paix mondiale » . x Un tel anniversaire n'est-il pas l'occasion propice d'un bilan et d'une réflexion sur les résultats qui ont pu être atteints au cours de ce premier 1 quart de siècle ? Si les attentes et les espérances qu'avait suscitées la naissance de votre institution n'ont pu être toutes comblées, du moins doiton reconnaître que c'est au sein de l'Organisation des Nations-Unies que s'élabore le plus sûrement la volonté des gouvernements et des peuples à collaborer efficacement à la construction de leur fraternelle unité. Où donc d'ailleurs les uns et les autres pourraient-ils mieux trouver un pont pour les relier, une table pour se réunir, une barre pour y plaider la cause de la justice et de la paix? Si les foyers de violence couvent toujours, jaillissant ici ou là en de nouveaux brasiers, la conscience de l'humanité 1 A. A. 8. 57 (1965), p. 878. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 684 ne s'affirme pas moins toujours plus fort sur ce forum privilégié où, pardelà les antagonismes et les particularismes, les hommes retrouvent cette part inaliénable d'eux-mêmes qui les réunit tous: l'humain dans l'homme. N'est-ce pas pour en assurer toujours mieux le respect que votre assemblée s'est justement préoccupée d'établir dans des textes appropriés, pactes ou déclarations, les conditions de dignité, de liberté, de sécurité qui devraient être garanties « par tous, partout et pour tous »? 2 Plus que jamais, en cette heure tourmentée de leur histoire, les peuples ressentent vivement l'écart qui sépare ces généreuses résolutions de leur mise en œuvre efficiente. Devant tant de situations inextricables, d'intérêts contradictoires, de préjugés tenaces, devant l'enchaînement tragique des conflits, le découragement guette Íes meilleurs qui voient s'écrouler l'espoir d'une pacifique coexistence entre des forces obstinément hostiles. Osons le dire: la paix sera éphémère tant qu'un nouvel esprit ne poussera pas à une vraie réconciliation les hommes, les groupes sociaux et les peuples. Et c'est pourquoi il faut inlassablement s'efforcer de substituer aux relations de force des relations de compréhension profonde, de respect mutuel, de collaboration créatrice. Proclamée voici plus de vingt ans par votre assemblée, la charte des droits de l'homme en demeure à nos yeux l'un des plus beaux titres de gloire. Demander pour tous, sans acception de race, d'âge, de sexe, de religion, le respect de la dignité humaine et les conditions nécessaires à son exercice, n'est-ce pas traduire haut et clair l'aspiration unanime des cœurs et le témoignage universel des consciences? Aucune violation de fait ne pourra entamer la reconnaissance de ce droit inaliénable. Mais dans les situations d'oppression prolongée, si contraires aux exigences ainsi proclamées, qui évitera aux humiliés de céder aux tentations de ce qui leur apparaît être la solution de désespoir? Malgré d'inévitables échecs et tant d'entraves imposées par sa complexité même à un aussi vaste organisme, ce doit être l'honneur de votre assemblée de prêter sa v o i x à ceux qui n'ont pas le m o y e n de se faire entendre, de dénoncer, sans souci des idéologies, toute oppression, d'où qu'elle vienne, et de faire en sorte que les cris de détresse soient entendus, les justes requêtes prises en considération, les faibles protégés contre la violence des forts, et la flamme de l'espérance ainsi entretenue au sein de l'humanité la plus humiliée. 3 Inlassablement, c'est au cœur de chaque 2 Message à la Conférence de Téhéran. A. A. S. 60 (1968), p. 285. 3 Discours à VOIT. A. A. S. 61 (1969), pp. 497 et 499. Acta Pauli Pp. VI 685 4 h o m m e — « car le vrai péril se tient dans l'homme » — qu'il faut redire: 5 « Qu'as-tu fait de ton frère? » , ce frère qui, pour tant de croyants à travers le monde, est marqué de l'empreinte indélébile du Dieu vivant, Père de tous les h o m m e s . 6 Pour les peuples c o m m e pour les hommes, parler de droits, c'est aussi énoncer des devoirs. Nous vous le disions déjà, voici cinq ans: votre v o cation, c'est de vous reconnaître les uns les autres, de cheminer les uns avec les autres, de vous refuser à ce que les uns dominent les autres, de faire en sorte que jamais plus les uns ne luttent contre les autres, mais que tous travaillent les uns pour les autres. Vaste entreprise, bien digne de réunir toutes les bonnes volontés en une immense et irrésistible conspiration pour ce développement intégral de l'homme et ce développement solidaire de l'humanité, auquel Nous avons osé les convier, au n o m d'un 7 «humanisme plénier », dans notre encyclique Populorum Progressio. A l'aube de la deuxième décennie du développement, qui saura, mieux que l ' O N U et ses agences spécialisées, relever le défi lancé à toute l'humanité? Il s'agit de faire en sorte que les peuples, tout en conservant leur identité et leur manière de vivre originale, s'accordent du moins sur les moyens à prendre pour assurer leur commun vouloir-vivre, et à quelquesuns d'entre eux, leur survie. Reconnaissons-le: le bien commun des peuples, petits ou grands, exige des Etats le dépassement de leurs seuls intérêts nationalistes, pour que les plus beaux projets ne demeurent pas lettre morte et que les structures de dialogue les mieux agencées ne se disloquent pas dans des calculs capables de mettre en péril l'humanité. N'est-ce pas la livrer à un destin obscur et peut-être fatal que de continuer à stériliser en budgets de guerre les possibilités de progrès les plus étonnants qu'elle ait jamais connues? L'heure n'a-t-elle pas sonné d'un sursaut de raison devant l'avenir terrifiant que tant d'énergies gaspillées risquent de préparer au monde? « Ils fondront leurs épées pour en faire 8 des charrues et leurs lances pour en faire des faux » . Puisse votre inlassable obstination, mise au service de toutes les initiatives de désarmement réciproque et contrôlé, assurer en notre ère industrielle la réalisation de l'annonce de l'ancien prophète des temps agraires et employer les ressources rendues ainsi disponibles au progrès scientifique, à la mise en œuvre 4 Discours à l'ONU. A. A. S. 57 (1965), p. 885. 5 Ge. 4, 10. 6 Cfr. Ge. 1, 26. 7 Cfr. n. 42. 8 Is. 2, 4. 686 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale des immenses ressources des terres et des océans, et à la subsistance de tous les membres de la famille humaine en perpétuel accroissement: que jamais le travail des vivants ne soit utih'sé contre la vie, mais au contraire tourné à l'alimenter et à la rendre vraiment humaine! A v e c imagination, courage et persévérance, vous permettrez ainsi à tous les peuples de prendre pacifiquement la place qui leur revient dans le concert des nations. Ce dynamisme nouveau à promouvoir requiert, il faut le dire, un changement d'attitude radical, pour « penser d'une manière nouvelle les che9 mins de l'histoire et les destins du monde » . Le progrès spirituel ne sort pas, est-il besoin de le souligner, du progrès matériel, auquel seul pourtant il donne son véritable sens, c o m m e l'effet de sa cause. Les réalisations techniques, pour admirables qu'elles soient, ne suscitent par elles-mêmes aucune ascension morale. Alors que la science bondit de succès en succès, son utilisation exige toujours plus de conscience chez l'homme qui la met en œuvre. Travaillé, en ses forces les plus vives et les plus jeunes, par la plus grave des questions qui l'ait jamais secoué, celle de son salut, le monde moderne oscille entre la peur et l'espoir, et cherche désespérément un sens à donner à sa montée laborieuse, pour la rendre authentiquement humaine. Aussi est-il d'une importance capitale que votre organisation ait reconnu, parmi les droits fondamentaux de la personne humaine, ce que notre vénéré prédécesseur Jean X X I I I appelait « le droit d'honorer Dieu suivant la juste règle de la conscience, et de professer sa religion dans la vie privée et publique » : 1 0 cette liberté religieuse dont l'Eglise a réaffirmé 11 tout le prix au Concile œcuménique. Mais, hélas, ce droit sacré entre tous se trouve impunément bafoué pour des millions d'hommes, victimes innocentes d'intolérables discriminations religieuses. Aussi Nous tournonsNous avec confiance vers votre noble assemblée, dans l'espoir qu'elle saura promouvoir, en un domaine si fondamental de la vie des hommes, une attitude conforme à la voix irrépressible de la conscience, et proscrire des comportements incompatibles avec la dignité du genre humain. C'est dire de quelle espérance votre organisation est porteuse, pour réaliser cette communauté d'hommes libres qui demeure l'idéal de l'humanité, et de quelles énergies il lui faut disposer pour remplir un tel programme. Mais, selon la si juste remarque d'un grand penseur contempo9 Discours à l'ONU. A. A. S. 57 (1965), p. 884. 10 Litt. Encycl. Pacem in terris. A. A. S. 55 (1963), p. 260. 11 Déclaration Dignitatis Humanae, n. 2. Acta Pauli Pp. VI 687 rain: « Plus cette immense tâche est difficile, plus elle doit tenter les h o m mes. Les peuples n'entrent en mouvement que pour les choses difficiles » . 1 2 11 existe en effet un bien c o m m u n des hommes, et il appartient à v o tre organisation, de par sa vocation à l'universalité qui est sa raison d'être, de le promouvoir inlassablement. Malgré les tensions permanentes et les oppositions sans cesse renaissantes, l'unité de la famille humaine s'affirme toujours plus dans un même refus de l'injustice et de la guerre, et dans le même espoir d'un monde fraternel où personnes et communautés puissent s'épanouir librement selon leurs virtualités matérielles, intellectuelles et spirituelles. Au cœur des pires affrontements jaillit plus forte encore l'aspiration vers un monde où la force — celle des plus puissants tout spécialement — ne domine plus de son poids égoïste et aveugle, mais soit l'expression d'une responsabilité plus grande et plus haute au service d'une libre et féconde coopération entre tous les groupes humains, dans le respect mutuel de leurs valeurs propres. La vocation des Nations-Unies n'est-elle pas de prémunir les Etats contre les tentations qui les assaillent, de donner consistance à toutes les bonnes volontés, et d'aider les peuples à cheminer vers une société où chacun soit reconnu, respecté, et soutenu dans son effort de croissance spirituelle, vers une plus grande maîtrise de lui-même, dans une authentique liberté? Oui, le travail de l'homme et les conquêtes du génie humain rejoignent le dessein du Dieu créateur et rédempteur, pourvu que son intelligence et son cœur se haussent au niveau de sa science et de sa technique, et sachent extirper les forces de division, voire de dissolution, toujours à l'œuvre dans l'humanité. Aussi renouvelons-Nous notre confiance que votre organisation saura répondre à l'immense espoir d'une communauté mondiale fraternelle où chacun puisse mener une vie vraiment humaine. Disciples de Celui qui a donné sa vie pour réunir les enfants de Dieu dispersés, les chrétiens pour leur part, portés par l'espérance puisée dans le message du Christ, entendent travailler avec énergie en collaboration avec tous les hommes de cœur, à ce grand œuvre. Puissent les Nations-Unies, à la place hors de pair qui est la leur, s'y employer résolument, et aller de l'avant avec confiance et intrépidité. Sur cet avenir généreux au service désintéressé de tous les hommes et de tous les peuples, Nous appelons de grand cœur les bénédictions du Tout-Puissant. Du Vatican, le 4 octobre 1970. PAULUS PP. VI 12 J. Maritain, Christianisme et Démocratie, Paris, éd. Hartmann, 1947, p. 71. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 688 ACTA SS. C O N G R E G A T I O N U M SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS I PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia P p . VI, successivis decretis Sacrae Congregationis pro Episcopis, singulas quae sequuntur Ecclesias de n o v o Pastore dignatus est providere, nimirum: die 2 Maii 1970. — Titulari « pro hac vice » archiepiscopali Ecclesiae Gabinae praefecit E x c . P. D. I a c o b u m H a y es, hactenus Archiepiscopum Cagayanum. die 29 Iunii. — Metropolitanae Ecclesiae Davaensi, noviter erectae, E x c . P. D. Clodoveum Thibault, hactenus Episcopum Davaënsem. die 17 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Grumentinae R. D. Nicolaum Mondejar, ex archidioecesi Iarensi, quem deputavit Auxiliarem E.mi P. D. Iulii S. R. E. Cardinalis Rosales, Archiepiscopi Caebuani. die 25 Iulii. — Titulari « pro hac vice » archiepiscopali Ecclesiae Valariensi E x c . P. D. Antonium Mabutas et Lloren, hactenus Episcopum Laoagensem, quem constituit Coadiutorem cum iure successionis Exc.mi P. D. Clodovei Thibault, Archiepiscopi Davaënsis. die 1 Septembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Thunusudensi R. D. Theodorum Ubeda Gramajé, Vicarium Episcopalem in archidioecesi Valentina, quem deputavit Auxiliarem E x c . m i P. D. Francisci Planas Muntaner, Episcopi Ebusitani. die 2 Septembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Cumanae E x c . P. D. Aloisium de Courrèges d'Ustou, hactenus Episcopum Montis Albani. — Cathedrali Ecclesiae Montis Albani R. D. Rogerium Tort, Archipresbyterum Cathedralis Ecclesiae Apamiensis. die 12 Septembris. — Cathedrali Ecclesiae Misnensi E x c . P. D. Gerardum Schafíran, hactenus Episcopum tit. Semneaensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Novensi R. D. Ioannem Kleineidam, Curionem ad templum Sancti Alberti in civitate Berolinensi, quem deputavit Auxiliarem E.mi P. D. Alfredi S. R. E. Card. Bengsch, ArchiepiscopiEpiscopi Berolinensis. die 21 Septembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Aufenensi R. D. 689 Sacra Congregatio pro Episcopis Iosephum Mariam Larrauri Lafuente, Seminarii Maioris dioecesis Albasitensis Moderatorem, quem deputavit Auxiliarem E.mi P. D. Arturi S. E. E. Cardinalis Tabera Araoz, Archiepiscopi Pampilonensis. die 22 Septembris. — Titulari pro hac vice archiepiscopali Ecclesiae Hirinensi E x c . P. D. Hugonem Camozzo, hactenus Archiepiscopum Pisanum. die 28 Septembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Altinensi R. P. D. Liberum Tresoldi, ex archidioecesi Mediolanensi, quem deputavit Auxiliarem E.mi P. D. Ioannis S. R. E. Cardinalis Colombo, Archiepiscopi Mediolanensis. die 13 Octobris. — Metropolitanae Ecclesiae Cagayanae E x c . P. D. Patritium Cronin, latum hactenus Episcopum titularem Ubazensem et Prae- Ozamisanum. die 17 Octobris. — Metropolitanae Ecclesiae Panormitanae, E x c . P. D. Salvatorem Pappalardo, hactenus Archiepiscopum Milesiensem, Ponti- ficiae Academiae Ecclesiasticae Praesidem. die 22 Octobris. Metropolitanae Ecclesiae S. Pauli in Brasilia E x c . P. D. Paulum Evaristum Arns, hactenus Episcopum titularem Respectensem. II BOCKFOEDIENSIS DECRETUM De novae ecclesiae cathedralis erectione Cum ecclesia D e o in honorem S. Iacobi dicata, in urbe vulgo « R o c k ford » exstans, quae iam ab erectione dioecesis Rockfordiensis munere pro-Cathedralis eiusdem dioecesis functa est, labentibus annis amplitudine, situ et decore necessitatibus non responderet, Exc.mus P. D. Arturus I. O'ÎTeill, Episcopus Rockfordiensis, enixas preces huic S. Congregationi porrexit ut nova ecclesia, nuper in eadem civitate « Rockford » exstructa et D e o in honorem S. Petri A p . dedicata, titulo ecclesiae cathedralis honestaretur. Porro haec S. Congregatio pro Episcopis, re mature perpensa ac in primis habito favorabili v o t o E x c . m i P. D. Aloisii Raimondi, Archiepiscopi tit. Tarsensis et in Civitatibus Foederatis Americae Septentrionalis Delegati Apostolici, precibus annuendum censuit. Quapropter suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, vigore specialium facultatum a Summo Pontifice Paulo Divina Providentia P p . V I , sibi tributarum, prae44 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 690 senti Decreto perinde valituro ac si Apostolicae sub p l u m b o Litterae datae forent, memoratum templum, D e o in honorem S. Petri A p . dicatum, ad dignitatem et gradum Ecclesiae Cathedralis Eockfordiensis evehit, c u m omnibus iuribus, honoribus et privilegiis quibus ceterae Cathedrales Ecclesiae fruuntur. Ad haec omnia executioni mandanda haec S. Congregatio pro Episcopis deputat memoratum E x c . m u m P. D. Aloisium Raimondi, eidem tribuens facultates necessarias et opportunas etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere ei imposito ad eandem S. Congregationem pro Episcopis authenticum exemplar actus peractae exsecutionis quam primum remittendi. D a t u m R o m a e , ex Aedibus S. Congregationis pro Episcopis, die 23 mensis septembris anno 1970. CAROLUS Card. CONFALONIERI, Praefectus L . © S. £8 ERNESTUS CIVARDI, Archiep. tit. Serdicen., a Secretis SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE i PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia P p . VI, successivis decretis Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Eide, singulas quae sequuntur Ecclesias de n o v o Pastore dignatus est providere, nimirum: die 25 Iunii 1970. — Cathedrali Ecclesiae Iamshedpurensi praefecit R. P. Iosephum Rodericks, Societatis Jesu, Rectorem Seminarii maioris Bombayensis. die 1 Septembris. — Cathedrali Ecclesiae Bondoènsi R. P. Emmanuelem Marcellum Mbikanye, Ordinis Fratrum Praedicatorum sodalem eorumque Congolensis provinciae Superiorem. Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione 691 — Titulari episcopali Ecclesiae Lestronensi E. P. D. Eugenium Moke, Vicarium Generalem archidioecesis Kinshasanae, quem deputavit Auxiliarem E.mi P. D. Iosephi S. E. E. Card. Malula, Archiepiscopi Kinshasani. — Titulari episcopali Ecclesiae Scampinae E. D. Tharsicium Tshi- bangu, Eectorem Universitatis vulgo « Lovanium » nuncupatae, socium Eomanae Commissionis Theologicae, quem deputavit Auxiliarem E.mi P. D. Iosephi S. E. E. Card. Malula, Archiepiscopi Kinshasani. die 21 Septembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Ceneulianensi E x c . P. D. Laurentium Pullen Hardman, hactenus Episcopum Zombaënsem. — Cathedrali Ecclesiae Zombaënsi R. D. Matthiam Chimóle, e clero dioecesano, Directorem Societatis Actionis Catholicae. — Cathedrali Ecclesiae Kulnensi B. P. Michaelem D'Eozario, Congregationis S. Crucis sodalem, Parochum atque Rectorem Seminarii minoris archidioecesis Dacchensis. — Cathedrali Ecclesiae Portus N o v i R. D. Vincentium Mensah, e clero archidioecesis Cotonuensis, Consultorem dioecesanum atque Con- silii Presbyteralis socium. — Cathedrali Ecclesiae Yolaënsi R. P. Patricium Franciscum Sheenan, ex Ordine Sancti Augustini, Sodalium eiusdem Ordinis in Nigeria Superiorem. — Titulari episcopali Ecclesiae Capsensi R. P. D. Laurentium Yapi, Vicarium Generalem archidioeceseos Abidjanensis, quem deputavit Auxiliarem E x c . m i P. D. Bernardi Y a g o , Archiepiscopi Abidjanensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Culusitanae R. P. Ludovicum Vangeke, Missionariorum Sacratissimi Cordis Jesu, quem deputavit Auxi- liarem E x c . m i P. D. Virgilii Patricii Copas, Archiepiscopi Portus Moresbiensis. die 3 Octobris. — Titulari, pro hac v i c e archiepiscopali, Ecclesiae Pulcheriopolitanae E x c . P. D. Bernardum Meis, hactenus ArchiepiscopumEpiscopum Ludovicanum. II NOMINATIO Decreto ut infra dato, Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide ad suum beneplacitum renunciavit: die 3 Octobris 1970. — R. P. Carolum Dewilde, e Congregatione Immaculati Cordis Mariae, Administratorem Apostolicum « ad nutum Sanctae Sedis » dioecesis Ludovicanae. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 692 Officiale III PATNENSIS-BHAGALPUEENSIS DECRETUM De mutatione finium Cum ad b o n u m animarum provehendum expostulatum sit ut districtus vulgo « Chakai Revenue Thana » Dioecesi Bhagalpurensi adscribatur, Sacrum Consilium Christiano Nomini Propagando, accepto favorabili v o t o E x c . m i ac R e v . m i Domini Mariae Iosephi Lemieux, Archiepiscopi titulo Salditani atque Apostolici in India Pro-Nuntii, itemque consensu E x c . m o r u m Ordinariorum, quorum interest, prae oculis habito, re mature perpensa, vigore facultatum sibi a Sanctissimo D o m i n o Nostro Paulo Divina Providentia P p . VI concessarum, oblatis precibus obsecundare censuit. Qua de re idem Sacrum Dicasterium statuit ut districtus vulgo « Chakai Revenue Thana », usque adhuc pertinens ad Dioecesim Patnensem, ab ipsa separetur atque Dioecesi Bhagalpurensi uniatur et praesens ad rem Decretum confici iussit. Datum R o m a e , ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, die 9 mensis octobris a. D. 1970. gß SERGIUS PIGNEDOLI, Archiep. tit. Icon., a Secretis Eduardus Pecoraio, Subsecretarius SACRA CONGREGATIO PRO CULTU DIVINO Instructio tertia ad Constitutionem de Sacra Liturgia recte exsequendam Liturgicae instaurationes, quae ad exsequendam Concilii Vaticani II Constitutionem de sacra Liturgia antehac sunt effectae, Mysterii Eucharistici celebrationem potissimum spectant. In eo enim « totum b o n u m spirituale Ecclesiae continetur, ipse scilicet Christus, Pascha nostrum panisque vivus, per Carnem suam Spiritu Sancto vivificatam et vivificantem vitam praestans hominibus, qui ita invitantur et adducuntur ad Sacra Congregatio pro Cultu Divino 693 seipsos, suos labores cunctasque res creatas una c u m Ipso offerendos » . 1 Itemque renovata Missae sacrificii celebratio in coetibus liturgicis declarat id esse totius Ecclesiae vitae tamquam centrum, ad quod cetera opera ordinentur, atque adeo rituum instauratorum finem esse illam actionem pastoralem excitare, quae Liturgiam veluti culmen et fontem habeat, et paschale Christi mysterium vivere. 2 Opus autem renovationis, per sexennium gradatim productum, transitum apparavit a praecedenti Liturgia ad eam quae nunc, edito Missali romano c u m Ordine Missae et Institutione generali eidem adiecta, ita descriptiore ac pleniore forma proponitur, ut dici possit actioni pastorali-liturgicae n o v u m iter, res magnas promittens, iam esse expeditum. Praeterea Ordo Lectionum Missae, nuper editus, atque formularum magna copia, quae Missali romano continetur, in Eucharistia celebranda ostium magnum aperiunt pluribus agendi potestatibus. Etenim facultas aliquos textus eligendi et flexibiles rubricae sane celebrationi actuosae, acceptae ac spiritualiter salutari favent, cum eam ad locorum condiciones fideliumque ingenium et cultum accommodent, ideoque nihil erit opus inventis et arbitriis propriis uti, quibus celebratio ipsa extenuatur. Gradatim autem factus transitus ad novas recentesque formas, qui tum universi operis instaurandi, tum magnae loci condicionum varietatis rationem habuit, benigne a maiore clericorum fideliumque parte 3 exceptus est, licet hic atque illic in quasdam recusationes et festinationes inciderit. Alii enim, veteris servandae traditionis causa, huiusmodi reformationes aegre acceperunt; alii vero, instante pastorali necessitate, nihil esse exspectandum censuerunt, dum ultimae instaurationes p r o m u l g a r e t u r . Ex quo factum est, ut quidam ad privata incepta, ad festinatas c o m p o sitiones, quandoque inconsultas, ad inventiones et additiones vel ad ritus simpliciores devenerint, quae haud raro praecipuis Liturgiae normis essent contraria; itemque fidelium conscientiam perturbarent atque ipsi rectae renovationis causae obessent vel eam difficiliorem redderent. Quibus de causis, haud pauci Episcopi et sacerdotes atque laici homi- 1 Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 5: A. A. S. 58 (1966), p. 997. 2 Cfr. S. Congr. Rituum. Instr. Inter Oecumenici, 26 sept. 1964, nn. 5-6: A. A. S. 56 (1964), p. 878. 3 Cfr. Paulus V I , Allocutio in Audientia generali, habita die 20 aug. 1969: L'Osser- vatore Romano, 21 agosto 1969. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 694 nes, ut Apostolica Sedes suam auctoritatem interponeret, expetiverunt ad eum servandum et augendum in Liturgia fecundum exspectatumque concentum, qui christianae familiae, coram D e o congregatae, proprius peculiarisque est. Quapropter quod fieri visum non est, d u m « Consilium » Liturgiae instaurationem efficiebat ac navabat, in praesenti fieri potest, iis omnibus attentis, quae firme ac definite statuuntur. Ac primum ad singulorum auctoritatem Episcoporum est appellan4 dum, quos Spiritus Sanctus posuit regere Ecclesiam D e i , quippe qui sint « praecipui dispensatores mysteriorum Dei, sicut et totius vitae liturgicae in Ecclesia sibi commissa moderatores, promotores atque custodes » . 5 Ipsorum enim est moderari, dirigere, instimulare, quandoque etiam arguere, semper vero illustrare rectae renovationis exsecutionem, pariterque consulere, ut universum Ecclesiae corpus eadem mente, in unitate caritatis, procedere valeat in dioecesi, in natione, in mundo. Quae Episcoporum opera hac in re necessaria et urgentior est ob intimas, quae Liturgiam inter et Fidem intercedunt, necessitudines, adeo ut, quod obsequium alteri exhibetur, in alteram redundet. Hi igitur, liturgicis Commissionibus auxiliantibus, diligenter edoceantur de religiosa et sociali condicione fidelium, suis curis creditorum, de spiritualibus eorum necessitatibus, deque aptiore via illos adiuvandi, omnibusque utantur facultatibus quas n o v i dant ritus. H a c ratione expendere valent ea quae verae renovationi conveniunt vel adversantur, et ita caute ac sapienter agenda proponere et moderari, ut, iustis agnitis necessitatibus, integrum tamen opus secundum normas, novis legibus liturgicis editas, fiat. Congrua enim rerum cognitio, quam Episcopi habent, non parvo auxilio est sacerdotibus in ministerio, quod sane in communione hierar6 chica est exsequendum, eaque debitam reddit oboedientiam faciliorem, quae ad perfectiorem cultus significationem atque ad animarum sanctificationem postulatur. Itaque, quo expeditior Episcoporum evadat munus apte exsequendi normas liturgicas, illas praesertim quae Institutione generali Missalis ro- * Cfr. Act. 20, 28. 5 Decr. de Episcoporum munere Christus Dominus, n. 15: A. A. pp. 679-680; Constitutio de sacra Liturgia Sacrosanctum Concilium, n. 22: S. 58 (1966), A. A. S. 56 (1964), p. 106. 6 Cf. Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 15: A. A. S. 58 (1966), pp. 1014-1015. Sacra Congregatio pro Cultu Divino 695 mani traduntur, utque in Eucharistia celebranda, quae Ecclesiae vitae momentum obtinet, veluti « signum unitatis, vinculum caritatis » , 7 et disciplina et ordo restituantur, opportunum visum est hasce regulas et hortationes, quae sequuntur, commemorare: 1. Normae recenter latae formulas, gestus, actus liturgicos simpliciores effecerunt, secundum principium illud in Constitutione de sacra Liturgia statutum: « Eitus nobili simplicitate fulgeant, sint brevitate perspicui et repetitiones inutiles évitent, sint fidelium captui accommodati, neque generatim multis indigeant explanationibus » . 8 Sed ne in huius- modi quidem provincia praefiniti limites sunt transgrediendi: h o c enim qui faciant, Liturgiam sacris signis propriaque venustate exuunt, quae necessaria sunt ut in christianorum communitate salutis mysterium revera perficiatur, idemque sub velamine rerum visibilium, apta accedente catechesi, recte comprehendatur. Sacrorum enim rituum instauratio nullo prorsus m o d o spectat ad desaeralizationem, quam vocitant, nulloque vult esse argumento illi eventui, quem mundi saecularizationem appellant. Ideoque rituum dignitas et gravitas et sacra indoles serventur oportet. Actionum liturgicarum vis non continetur in ritibus frequenter experiendis renovandisque vel etiam ad simpliciorem usque formam redigendis, verum tantum in verbo Dei et in mysterio, quod celebratur, altius perscrutandis, quorum praesentia rituum Ecclesiae observantia confirmatur, non vero iis, quae aliquis sacerdos, suo indulgens ingenio, statuat. Prae oculis dein habeatur, privatas sacrorum rituum restitutiones, a sacerdote inductas, fidelium dignitatem laedere viamque patefacere ad individuales ac personales formas in sacris celebrandis, quae directe ad totam Ecclesiam pertinent. N a m sacerdotis ministerium, universae Ecclesiae ministerium est, ideoque exerceri nequit nisi per oboedientiam et communionem cum hierarchia atque studio inserviendi D e o et fratribus. Indoles hierarchica Liturgiae, eius sacramentalis vis, et observantia fidelium communitati debita sane postulant, ut sacerdos suum in cultu munus expleat tam9 quam « fidelis minister et dispensator mysteriorum Dei » , nullum inducens ritum quin libris liturgicis statuatur et approbetur. 2. Inter sacros textus, qui in coetu liturgico recitantur, divinae Scrip7 Constitutio de sacra Liturgia Sacrosanctum Concilium, n. 47: p. 113. 8 Ibid., n. 34: A. A. S. 56 (1964), p. 109. • Cfr. 1 Cor. 4, 1. A. A. S. 56 (1964), Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 696 turae libri peculiari pollent dignitate: ibi enim Deus populum suum alloquitur, et Christus, suo in verbo praesens, Evangelium nuntiat. 10 Qua- propter: it) Liturgia verbi summa cura excolenda est. N u m q u a m licet pro ea alias lectiones substituere, sive a sacris sive a profanis auctoribus, veteribus vel recentioribus, depromptas. Homiliae finis est nuntiatum Dei verbum fidelibus explanare et ad huius aetatis sensum accommodare. Ipsa proinde ad sacerdotem spectat; christifideles vero notationibus, dialogis, hisque similibus sese abstineant. N o n licet unam tantummodo lectionem proferre. b) Liturgia verbi eucharisticam liturgiam ducit, quacum unum actum cultus efficit. 11 praeparat et ad eam Quapropter alteram ab altera separare non licet, easque diverso tempore et loco celebrare. Ad aliquam vero actionem liturgicam vel divini Officii partem, quae Missam praecedit, cum liturgia verbi apte coniungendam, peculiares normae, libris liturgicis statutae quatenus opus sit, consulent. 3. Etiam textus liturgici, qui ab Ecclesia compositi sunt, maximo cum honore sunt adhibendi: nemini igitur licet in iis proprio marte quidquam immutare, substituere, demere vel addere. 12 a) Ordo Missae peculiari ratione est servandus. Formulae, quas continet, in publicis translationibus, nullo prorsus pacto, ne sub praetextu quidem Missae in cantu, immutari possunt. Quaedam autem eius partes, nempe actus paenitentialis, preces eucharisticae, acclamationes, benedictio in fine Missae, ex variis diversisque formulis seligi possunt, prout suo loco in singulis ritibus notatur. 'b) Antiphonae ad introitum et ad communionem ex Graduali romano, ex Graduali simplici, ex Missali romano, atque ex textibus collectis, ab Episcoporum quidem Conferentiis approbatis, sumi possunt. Hae autem Conferentiae, in cantibus ad Missae celebrationem seligendis, prae oculis habeant non solum eorum congruentiam cum temporibus variisque adiunctis actionis liturgicae, verum etiam necessitatem fidelium, qui iisdem utantur. G) Cantus populi omnibus viribus est fovendus, etiam novis adhibitis formis, ingenio populorum et hodierno hominis animo accommodatis. Episcoporum Conferentiae statuant aliquem cantuum indicem, qui 10 Cfr. Constitutio de sacra Liturgia Sacrosanctum Concilium, nn. 7, 33: A. A. S. 56 (1964), pp. 100-101, 108. 11 Cfr. Ibid., n. 56: A. A. S. 56 (1964), p. 115. 12 Cfr. Ibid., n. 22, 3: A. A. S. 56 (1964), p. 106. Sacra Congregatio pro Cultu Divino 697 in Missis pro-coetibus particularibus, v. gr. iuvenum et puerorum, adhibeantur, quique non solum verbis, verum etiam melodia, rhythmo et instrumentorum usu, loci ac divini cultus dignitati et sanctitati respondeant. Nam, quamvis Ecclesia nullum genus musicae sacrae ab actionibus liturgicis arceat, 13 attamen non quaevis musica vel cantus aut instrumen- torum sonitus, ad alendam orationem Christique mysterium exprimendum, eodem gradu apta sunt habenda. H o r u m enim munus ad cultum divinum celebrandum ordinatur, ideoque sanctitate et bonitate formarum praedita sint oportet, 14 spiritui actionis liturgicae et naturae singu- larum eius partium respondeant, totius coetus actuosam participationem non impediant, 15 atque attentionem mentis et affectum cordis ad sacra quae aguntur dirigant. Res pressius determinare ad Conferentias Episcopales vel, normis generalibus deficientibus, ad Episcopos in propriae dioecesis finibus spectat. 16 Omni cura insuper seligantur instrumenta musica, numero cir- cumscripta, loco et indoli communitatis congruentia, quae pietatem foveant neque nimium strepitum edant. d) Magna conceditur facultas orationes eligendi, quae, praesertim feriis infra hebdomadas per annum, sumi possunt aut ex una qualibet 17 de triginta quattuor hebdomadibus aut ex Missis ad diversa vel votivis. Praeterea, in convertendis textibus, Episcoporum Conferentiae uti valent peculiaribus normis, hac in re traditis per Instructionem de textibus liturgicis vulgariter convertendis quod ad celebrationem una cum populo attinet, quam die 25 ianuarii 1969, n. 34, Consilium edidit. 18 e) Quod autem ad lectiones spectat, praeter illas quae cuique dominicae, festo et feriae attribuuntur, nonnullae habentur, quae in Sacramentis celebrandis vel in particularibus rerum adiunctis usurpari possunt. In Missis vero pro coetibus particularibus, licet textus peculiares cele- " Cfr. S. Congr. Rituum, Instr, de Musica sacra Musicam sacram, 5 martii 1967, n. 9: A. A. S. 59 (1967), p. 303; Constitutio de sacra Liturgia Sacrosanctum Concilium, n. 116: A. A. S. 56 (1964), p. 131. 14 Cfr. S. Congr. Rituum, Instr, de Musica sacra Musicam sacram, n. 4: A. A. S. 59 (1967), p. 301. 15 Cfr. Constitutio de sacra Liturgia Sacrosanctum Concilium, nn. 119-120: A. A. S. 56 (1964), p. 130. 16 Cfr. S. Congr. Rituum, Instr, de Musica sacra Musicam sacram, n. 9: 59 (1967), p. 303. 17 Cfr. Institutio generalis Missalis romani, n. 323. 18 Cfr. Notitiae 5 (1969), pp. 9-10; cfr. etiam nn. 21-24: ibid., pp. 7-8. A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 698 brationi aptiores seligere, d u m m o d o ex approbati Lectionarii textibus seligantur. 19 /) Inter Missae celebrationem sacerdos quam brevissime populum alioqui potest, scilicet in ipso initio, ante lectiones, ante praefationem et antequam populum dimittat. 20 Attamen in liturgia eucharistica a m o - nitionibus includendis abstineat. Verba autem, de quibus supra, brevia sint atque efficacia, quippe quae antea sint cogitata. Quodsi aliae adhuc admonitiones necessariae sint, eae moderatori sacri coetus committantur, d u m m o d o quaevis vitetur nimietas itque tantum ab eo dicatur, quod revera necessarium est. g) In oratione universali seu oratione fidelium opportunum est peculiarem aliquam intentionem, ad loci communitatem pertinentem, iis addere, quae pro Ecclesia, mundo et egentibus dicuntur. Caveatur igitur, ne aliae intentiones in Canonem romanum pro Memento vivorum et mortuorum inserantur. Illae autem intentiones sint antea et paratae et scriptae, atque huic generi dicendi consentaneae. 21 Earum publica lectio committi potest uni vel pluribus eorum, qui coetui liturgico intersunt. Hae facultates, si cognitae sapienter adhibeantur, sat amplam c o piam praebent, ita ut nullo m o d o ad inventiones, cuiusvis proprias personae, sit deveniendum. Proinde sacerdotes instituantur, ut suam celebrationem praeparent, rationem habentes tum rerum condicionum tum spiritualium fidelium necessitatum et intra limites, ab Institutione statutos, fidenti animo agentes. 4. Prex Eucharistica, prae ceteris Missae partibus, ad sacerdotem tantum, pro eius munere, pertinet. 22 Vetatur proinde aliqua eius pars a ministro inferiore, a coetu aut ab aliquo fideli recitari. Id enim est a natura hierarchica liturgiae alienum, in qua quisque solum et totum id agat oportet, quod ad ipsum pertinet. 23 Prex igitur Eucharistica a solo sa- cerdote est ex toto recitanda. 5. Panis ad Eucharistiam celebrandam triticeus quum Ecclesiae latinae morem, azymus est. et, iuxta peranti- 24 Quamvis veritas signi postulet ut tamquam verus cibus appareat, 19 Cfr. S. Congr. pro Cultu D i v i n o , Instr, de Missis p r o Coetibus particularibus Actio pastoralis, 15 maii 1969, n. 6, e: A. A. S. 61 (1969), p. 809. 20 Cfr. Institutio generalis Missalis romani, n. 11. 21 Cfr. Ibid., nu. 45-46. 22 Cfr. Ibid., n. 10. 23 Cfr. Constitutio de sacra Liturgia Sacrosanctum Concilium, n. 28: (1964), p. 107. 24 Cfr. Institutio generalis Missalis romani, n. 282. A. A. S. 56 Sacra Congregatio pro Cultu Divino 699 qui frangitur et dividitur inter fratres, tamen semper forma tradita conficiendus est, iuxta normam Institutionis generalis Missalis romani, 25 sive agatur de parvis hostiis pro fidelium Communione sive de hostiis maioris formae, in partes deinde frangendis. Maior veritatis necessitas refertur potius ad colorem, saporem, spissitatem, quam ad formam. Ob reverentiam Sacramento debitam in conficiendo pane pro Eucharistia omnis cura ac diligentia adhibenda est, ut cum decore frangi possit neque, in manducatione, sensus fidelium offendatur. Panis, qui incoctam farinam sapiat, qui mature obdurescat nec iam comedi possit, omnino vitetur. Insuper panis consecrati fractio, eiusdemque panis necnon vini consecrati consummatio, sive in Communione peragenda sive in iis sumendis quae post Communionem forte supersint, fiant maxima reverentia quae Sacramentum decet. 26 6. Sacri signi ratione perfectior fidelium participatio per Communionem sub utraque specie exprimitur. 27 Huiusmodi Communio conceditur solum intra fines Institutionis generalis Missalis romani (n. 242) statutos, et ad normam Instructionis S. Congregationis pro Cultu Divino de ampliore facultate sacrae Communionis sub utraque specie administrandae, /Sacramentali Communione, die 29 iunii 1970 editae. Proinde: a) Ordinarii facultatem indiscriminatim ne concedant, sed casus et celebrationem, intra fines a Conferentia Episcopali statutos, plane definiant. Vitentur occasiones in quibus magnus adest communicantium numerus. I m m o coetus sint bene circumscripti, ordinati et eiusdem naturae. b) Fideles, antequam ad sacram Communionem sub utraque specie suscipiendam admittantur, sedulo edoceantur, ut eius sensum intime percipiant. c) Cum Communio sumitur ex ipso calice, praesto sint sacerdotes vel diaconi aut acolythi, in ordine acolythatus constituti, qui calicem communicantibus porrigant. Quodsi ministri deficiant, celebranti ritus, in Institutione generali Missalis romani, sub n. 245, descriptus, servandus est. Probanda non videtur ratio agendi, qua fit ut calicem alter alteri tra25 26 Cfr. Ibid., n. 283. Cfr. S. Congr. Rituum, Instr, de Cultu Mysterii eucharistici Eucharisticum myste- rium, 25 maii 1967, n. 48: A. A. S. 59 (1967), p. 566. 27 Cfr. Institutio generalis Missalis romani, n. 240. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 700 dat, aut communicantes directe ad calicem accedant, Sanguinem sumpturi. In huiusmodi casibus praeferatur Communio per intinctionem. d) Est imprimis sacerdotis celebrantis Communionem ministrare, deinde diaconi, et, quibusdam in casibus a competenti Auctoritate statuendis, acolythi. Sancta Sedes concedere potest ut aliae quoque cognitae et probae personae, quae mandatum habuerint, ad h o c destinentur. N o n licet autem Communionem ab iis qui h o c mandatum non habeant distribui, aut vasa sacra cum SS. Sacramento deferri. Quoad vero m o d u m S. Communionem distribuendi, ea serventur, quae Institutione generali Missalis romani (nn. 244-252) et praedicta Instructione die 29 iunii 1970 ab hac S. Congregatione edita statuuntur. Si vero modus S. Communionem distribuendi a tradito more alienus conceditur, condiciones ab Apostolica Sede statutae serventur. e) U b i deficientibus presbyteris, aliae personae, veluti praesertim in missionibus, catechistae, ab Episcopo, de venia Apostolicae Sedis, ad liturgiam verbi celebrandam et sacram Communionem distribuendam deputantur, a proferenda Prece eucharistica omnino abstineant. Si forte narrationem institutionis Eucharistiae legere opportunum duxerint, eam adhibeant uti lectionem in liturgia verbi. Proinde in supradictis coetibus fidelium, liturgia verbi celebrata, dicatur Pater noster et sacra Communio distribuatur ritu praescripto. /) Quicumque modus eligitur, curetur, ut S. Communio cum dignitate, pietate et decore ministretur atque minoris reverentiae pericula vitentur, attentis indole cuiusque coetus liturgici et aetate et condicionibus ac praeparatione suscipientium. 28 7. Iuxta liturgicas normas in Ecclesia traditas, vetantur mulieres (puellae, nuptae, religiosae), ne in ecclesiis quidem, domibus, conventibus, collegiis, institutis muliebribus, ad altare sacerdoti inservire. Mulieribus autem licet secundum normas de his rebus latas: a) lectiones proferre, Evangelio excepto. Munus obeant hodiernis instrumentis technicis adhibitis, ita ut c o m m o d e ab omnibus audiri valeant. Conferentiae Episcopales pressius determinare possunt locum congruum, e quo verbum Dei mulieres in coetu liturgico annuntient; b) intentiones orationis universalis proferre; e) liturgici coetus cantum moderari et organum aut instrumenta permissa pulsare; 28 Cfr. S. Congr. pro Cultu Divino, Instr, de ampliore facultate sacrae Communionis sub utraque specie administrandae Sacramentali A. A. S. 62 (1970), p. 665. Communione, 29 iunii 1970, n. 6; 701 Sacra Congregatio pro Cultu Divino d) monitiones (seu didascalias) legere, quae fideles adiuvent ad ritum melius intellegendum; e) munera quaedam obire in servitium congregationis fidelium, quae alicubi etiam mulieribus committi solent, ex. gr. fideles ad portas ecclesiae recipere eosque in locis ipsis convenientibus disponere, atque eorum processiones ordinare, aut stipes in ecclesia collegere. 29 8. Yasa sacra, paramenta et sacra supellex in peculiari honore et cura habeantur. Quodsi maior libertas tribuitur quod attinet ad eorum materiam et formam, id propterea fit, ut variae gentes atque artifices amplissima donentur facultate ingenii sui optimas vires sacro cultui impendendi. Haec tamen prae oculis habeantur: a) Res ad cultum pertinentes esse debent semper « nobiles, durabiles, usui sacro bene accommodatae » . 3 0 N o n licet proinde usitatas et vulgares supellectiles adhibere. b) Calices et patenae, antequam usurpentur, ab Episcopo consecranda sunt, qui iudicabit an ad usum, cui destinantur, sint idonea. c) « Vestis sacra, omnibus ministris cuiusvis gradus communis, est alba » . 3 1 Reprobatur abusus Missam celebrandi vel etiam concelebrandi cum stola super « cucullam » monasticam, vel super vestem ordinariam clericalem, nedum civilem. N o n licet pariter sacras alias actiones peragere, veluti manus imponere in Ordinibus conferendis, "vel alia Sacramenta administrare, aut benedictiones impertire, sola adhibita stola super vestes, ut aiunt, civiles. d) Ad Conferentias Episcopales pertinet decernere an oporteat seligere materias sacrae supellectilis, praeter eas quae usu sunt traditae. De his autem deliberationibus Apostolicam Sedem certiorem faciant. 32 Ad formam sacrarum vestium quod attinet, Conferentiae Episcopales possunt definire et proponere Apostolicae Sedi aptationes, quae necessitatibus et moribus singularum regionum respondeant. 33 9. Eucharistia celebratur, pro more, in l o c o sacro. 34 N o n licet sine vera necessitate, quam Ordinarius pro sua iurisdictione diiudicabit, extra ecclesiam celebrare. Si autem id Ordinarius permittat, curetur ut dignus locus eligatur atque ut actio sacra supra convenientem mensam peragatur. 29 Cfr. Institutio generalis Missalis romani, n. 68. 30 Cfr. Ibid., n. 288. 31 Ibid., n. 298. 32 Cfr. Constitutio de sacra Liturgia Sacrosanctum Concilium, n. 128: 56 (1964), pp. 132-133. 33 31 Cfr. Institutio generalis Missalis romani, n. 304. Cfr. Ibid., n. 260. A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 702 N o n celebretur, quantum fieri potest, in cenationibus, aut supra mensam cibariam. 10. In exsequenda instaurata Liturgia, maxime curent Episcopi de stabili et digna loci sacri, praesertim presbyterii, dispositione, iuxta normas Institutione generali Missalis r o m a n i 36 mysterium 3 5 et Instructione Eucharisticum significatas. Dispositiones, bis proximis annis ad tempus inductae, eo interdum tendunt, ut stabilem formam induant. Quarum nonnullae, quas Consilium improbavit, adhuc permanent, etsi sensui liturgico, elegantiae et ipsarum sacrarum celebrationum facilitati et dignitati repugnant. 37 Commissionibus dioecesanis pro Liturgia et Arte sacra elaborantibus, necnon, si necesse est, viris peritis et publicae rei Auctoritatibus consultis, novorum operum delineata exemplaria atque temporariae dispositiones recognoscantur, ita ut in omnibus ecclesiis stabilis dispositio obtineatur, quae vetera monumenta, si forte adsint, conservet et, quantum fieri p o test, novis necessitatibus congruat. 11. Ad intellegendam instauratam Liturgiam magnum adhuc exigitur studium, ut libri liturgici recogniti accurate in sermones vulgares convertantur atque edantur. Ex integro ipsi transferendi sunt, atque ceteros peculiares rituales libros, qui prius in usu erant, abrogare debent. Si Conferentia Episcopalis alias formulas addi necessarium opportunumque duxerit, aut quasdam accommodationes afferre, hae post Sanctae Sedis approbationem inducantur, et a primigeno textu latino peculiaribus notis distinguantur. In hoc genere opportunum erit non festinanter procedere, adiutrice multorum opera, non solum theologorum et rei liturgicae peritorum, verum etiam disertorum et litteratorum hominum, ut translationes sint probatae pulchritudinis documenta, quae decore, numero, elegantia, orationis et sermonis copia, diuturnum usum promittere possint, penitus cum interiore sententiarum copia congruentia. 38 In libris autem liturgicis lingua vernacula apparandis, norma tradita servetur textus edendi, ita tamen ut interpretum aut auctorum nomina non cognoscantur. Libri enim liturgici communitati christianae desti35 Cfr. nn. 253-2S0. 36 Cfr. nn. 52-57: A. A. S. 59 (1967), pp. 567-569. 37 Cfr. Epistola Em.mi Card. I. Lerearo, Praesidis «Consilii ad exsequendam Con- stitutionem de sacra Liturgia », ad Praesides Conferentiarum Episcopalium, data die 30 iunii 1965: Notitiae 1 (1965), pp. 261-262. 38 Paulus V I , Allocutio ad Commissiones liturgicas Italiae, die 7 februarii 1969: L'Osservatore Romano, 8 febbraio 1969. Sacra Congregatio pro Cultu Divino 703 nantur et solum mandato et auctoritate Hierarchiae parantur et evulgantur; neque haec consentioni privatorum, quovis nomine, est obnoxia: quod libertatem auctoritatis et dignitatem Liturgiae offenderet. 12. Experimenta in re liturgica, si quae necessaria vel opportuna visa fuerint, ab hac Sacra Congregatione unice conceduntur, et quidem scripto, certis ac definitis normis, et sub responsabilitate competentis auctoritatis localis. Ad Missam vero quod attinet, omnes facultates experimenta exsequendi, intuitu instaurationis peragendae concessae, v i m suam amisisse censendae sunt. Edito enim n o v o Missali romano, normae et forma celebrationis eucharisticae eae sunt, quae per Institutionem generalem et Ordinem Missae traduntur. Aptationes, de quibus in libris liturgicis agitur, ipsae Conferentiae Episcopales pressius definiant et Apostolicae Sedis confirmationi subiciant. Si adhuc amplioribus aptationibus, ad normam n. 40 Constitutionis Sacrosanctum Concilium, opus fuerit, Episcoporum Conferentia rem penitus perspiciat, ingenium et traditiones cuiusque gentis ac peculiares necessitates pastorales expendens. Si opportunum videtur ut quaedam experimenta fiant, eorum limites accurate definiantur: in coetibus ad id aptis fiant, per prudentes viros speciali mandato designatos. In magnis celebrationibus ne peragantur, neque eorum notitia divulgetur; sint numero arctius circumscripta, neque ultra annum protrahantur. Postea res ad Apostolicam Sedem deferatur. N o n licet, dum Apostolicae Sedis responsum exspectatur, petitas accommodationes in usum inducere. Cum autem agitur de structura rituum vel partium ordine, quae in libris liturgicis statuta sunt immutandis, aut de aliqua re a tradito more aliena vel de novis textibus inducendis, antequam cuiusvis generis experimenta inchoentur, schema, omnibus punctis definitum, Apostolicae Sedi proponatur. Haec est agendi ratio, quae tum a Constitutione Sacrosanctum Con39 cilium, tum rei momento requiritur ac postulatur. 13. Denique reminiscendum est universam Ecclesiam instauratione liturgica, quam Concilium statuit, attingi: sed haec postulat ut in pastoralibus conventibus simul ratione et usu consideretur, ad christianam populi institutionem, ut Liturgia fiat vivida, animi sensus percellens iisdemque accommodata. Praesens instauratio liturgicam precem proferre contendit, e viva et vetustissima spirituali traditione exortam. Et cum profertur, ipsa mani39 Cfr. n. 40: A. A. S. 56 (1964), p. 111. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 704 testanda est ut opus totius populi Dei, in suis diversis ordinibus et ministeriis constituti. 40 T a n t u m m o d o enim in hac totius compaginis ecclesialis unitate certa servatur vis et authenticitas. Pastores igitur potissimum, alacri observantia legum et praeceptorum Ecclesiae et spiritu fidei moti, atque propensiones peculiares et placita singularia deponentes, sint ministri Liturgiae communis proprio exemplo, pervestigatione atque intellegenti et perseveranti docendi officio, illud florens ver parantes, quod ex ea instauratione liturgica desideratur, quae nostri temporis necessitates respiciat, et a formis saecularibus et arbitriis, quae graviter eam imminuant, sit aliena. H a n c Instructionem, quae de mandato Summi Pontificis a Sacra Congregatione pro Cultu Divino composita est, ipse Summus Pontifex PAULUS V I , die 3 mensis septembris huiusce anni approbavit et auctoritate Sua confirmavit, mandans ut in vulgus emitteretur, atque ab omnibus, ad quos spectat, servaretur. Ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Cultu Divino, die 5 mensis septembris anno 1970. BENNO Card. GUT Praefectus H. Bugnini a Secretis 40 Cfr. Institutio generalis Missalis romani, n. 58. Secretariatus ad Christianorum unitatem fovendam ACTA 705 OFFICIORUM SECRETARIATUS AD CHRISTIANORUM UNITATEM FOVENDAM Directorium ad ea quae a Concilio Vaticano Secundo de re oecumenica promulgata sunt exsequenda. PARS ALTERA D E R E OECUMENICA I N INSTITUTIONE SUPERIORE PROOEMIUM Spiritus Domini in hodierno motu oecumenico operatur, ut « superatis obstaculis bus ) ) , x perfectam tandem omnium communionem Christianorum ecclesiasticam impedienti- unitas restauretur atque elu- 2 ceat ; cunctae enim gentes i n unum populum novum vocantur i n confessione unius Iesu Salvatoris et D o m i n i , in unius fidei professione necnon in unius mysterii eucharistici celebratione : 3 « ut credat mun- dus », quemadmodum ait Dominus, « quia Tu me misisti )) {Io. 17, 21). Christiani omnes mente oecumenica animentur oportet, ii praesertim, quibus peculiare munus atque officium in mundo et societate est creditum : quapropter oecumenismi principia, decretis Concilii Vati- cani Secundi sancita, in cunctis institutis superioris educationis 4 con- gruenter sunt inducenda. I m m o , ut omnium vires in commune bonum Ecclesiae Catholicae et ceterarum Ecclesiarum Communitatumque ecclesialium utiliter conspirent, quaedam principia et agendi rationes a pluribus expostulantur. Ecclesiae pastoribus peculiaris cura incumbit motum oecumenicum 1 Conc. Vat. I l , D e c r . de Oecumenismo unitatis redintegratio, n. 4. 2 Cf. Ibid., n. i. 3 Cf. Ibid., n. 4. 4 Per « i n s t i t u t a superioris e d u c a t i o n i s » intelleguntur in h o c documento universim facultates universitatum, instituta academica, seminaria cleri dioecesani, instituta seu centra vel domus formationis religiosorum vel religiosarum, exclusis ergo lyeeis necnon institutis gradus secundarii. * Numeri intra parentheses in margine positi subsequuntur numeros primae partis Directorii, publici iuris factae die 14 maii 1967. A. A. S. 59 (1967), pp. 574-592. 45 - A. A. S. Acta 706 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale promovendi, eorundemque est debitas hac de re normas statuere. Ob magnam tamen diversitatem institutorum superioris educationis, haud facile eiusmodi normae perscribuntur : res enim diverse se habent secundum diversas nationes ac regiones, secundum diversam personarum maturitatem et peritiam, atque etiam secundum diversum statum necessitudinum vigentium tum in ordine ecclesiologico tum in cooperatione inter Catholicam Ecclesiam ceterasque Ecclesias vel Communitates ecclesiales. E p i s c o p o r u m et Conferentiarum episcopalium proinde 5 erit tum principia generalia ad usum deducere, tum proposita incepta ad hominum rerumque condiciones accommodare atque etiam, oblata occasione, nova suscipere. Ad hoc vero opus exsequendum, impense suadetur, ut auctoritates episcopales sibi congruenti numero socient superiores religiosorum ac religiosarum, rectores administratoresque institutorum, in religiosa educatione peritos, professores in ipso docendi munere versantes, auditis etiam, si casus ferat, alumnorum nomine agentibus. Cum vero omnia incepta oecumenica abnormi illa condicione contineantur, ex qua Ecclesiae et Communitates ecclesiales inter se sunt seiunctae atque conatus gressusque ad unitatem redintegrandam inferant, principia, quae infra proponuntur, quandoque mutatis rerum adiunctis, a competenti auctoritate noviter ad usum applicabuntur, et normae ita accommodabuntur, ut fini, propter quem editae sunt, constanter pergant congruere. CAPUT I PRINCIPIA GENERALIA ET CIRCA INSTITUTIONEM DE RE SUBSIDIA OECUMENICA 1. Etsi quaedam incepta ad institutionem oecumenicam fovendam potius facultates respiciunt et sedes studiorum theologicorum, de quibus infra sermo erit, sunt tamen variae formae actionis oecumenicae, quae superiori institutioni in universum accommodari possunt. Discipuli simul ac professores, qui huiusmodi incepta participant, monentur, ut animo alacri et generoso illam sibi comparent solidam religiosam institutionem, illam mentis maturitatem necnon veram peritiam, quae naturae ipsius actionis respondeant. 5 a Secundum normas in Directorio Oecumenico, Parte I , nn. 2, 6-8, stabilitas. Secretariatus ad 2. De oecumenicorum Christianorum unitatem fovendam 707 inceptorum fine. Hisce inceptis propositnm est, ut sive in alumnis sive in magistris augeatur altior cognitio fidei, rei spiritualis et universae vitae et doctrinae ipsius Ecclesiae Catholicae, ita ut maiore cum sagacitate et fructu partem habeant dialogi oecumenici, secundum propriam cuiusque virtutem ; 6 ut attentio ad illam internam ipsius Ecclesiae Catho- licae renovationem dirigatur, quae unitati inter Christianos promovendae magno est adiumento, necnon ad ea, quae, sive in ipsorum sive in Ecclesiae vita, progressum ad unitatem impediunt, vel retardant ; 7 ut magistri et alumni amplius edoceantur de aliis Ecclesiis vel Communitatibus, ita ut melius intellegant rectiusque aestiment ea, quae Christianos inter se coniungant, et simul ea, quae eos separent ; 8 ut deni- que, cum haec incepta indolem dumtaxat intellectualem non prae se ferant, ea participantes magis conscii fiant obligationis unitatis inter Christianos fovendae et ad efficacem operositatem ad hunc finem assequendum incitentur, itemque ad commune testimonium Christianorum mundo hodierno pro viribus praebendum adducantur. 3. De subsidiis ad hunc finem adipiscendum. a) Cum variae disciplinae academicae et oecumenismus necessitudine quadam inter se coniungi possunt, ea, quae sequuntur, praeter alia, sunt perpendenda : Ubi cursus seu lectiones de religione varia forma alumnis traduntur, sive ex statuto ordine, sive ex occasione, expedit, ut ii, qui eiusmodi cursus vel collationes habent, ad ea attendant, quae infra de ratione oecumenica in disciplinis theologicis dicentur. 9 In cursibus, qui de philosophia agunt, valida et cohaerente hominis, mundi et Dei cognitione, ex patrimonio philosophico perpetuo vigente hausta, ratio quoque habeatur philosophicarum investigationum progredientis aetatis necnon discipuli opportune consci reddantur illorum p r i n c i p i o r u m . principia 10 Expedit enim, ut noscant recteque perpendant philosophica, quae saepe fundamentum praebent 6 Cf. Decr. de Oecumenismo Unitatis redintegratio, nn. 3 et 5. 7 Cf. Ibid., nn. 4, 6 et 7. 8 Cf. Ibid., n. 3. 9 Cf. infra, Cap. I I , nn. 2-5. 10 placitis Cf. Conc. Vat. I I , Decr. de institutione sacerdotali Optatam totius, n. 15. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 708 theologicis et exegeticis apud varias Ecclesias et Communitates christianas exsistentibus. Modi et viae historiam docendi recognoscantur ita ut, c u m de christiana societate agitur, debite considerentur variae Communitates christianae, tota earum vita mente comprehensa. Tractatus vero de eventibus et personis, quae occurrunt in historia variorum discidiorum, fiat c u m aequitate nec plures conatus ad unitatem redintegrandam renovationemque Ecclesiae efficiendam neglegantur. In ceteris disciplinis attendi possunt ea elementa spiritualia, quae, e communi patrimonio christiano hausta, v. g. per humanitatis litteras, artem, musicam, apud varias Communitates christianas inve- niuntur. b) Quantum fieri potest, Catholici convenienter instructi impellantur, ut opportunum praebeant adiumentum illis inceptis, quae a studiorum universitatibus, certae fidei confessioni non addictis, de re religiosa proponuntur, catholicae religionis patrimonio firmiter servato. c) Inter varias operositatis formas, quae c u m institutione academica coniungi solent, nonnullae aptiores sunt ad motum oecumenicum promovendum. Quas inter hae, quae sequuntur, exempli causa possunt recenseri : Colloquia vel dies studio destinati, quae argumentis de oecumenismo, data opera, tribuuntur. Conventus vel coetus, sive pro studio sive pro opere communi vel navitate sociali constituti, in quibus locus dari potest disceptationibus de re oecumenica vel investigationibus principiorum christianorum in actione sociali necnon subsidiorum, quibus eadem principia ad usum deducantur. Huiusmodi conventus et coetus, qui sive Catholicos tantum sive Catholicos simul et alios Christianos complecti possunt, c u m aliis alumnorum institutis iam exsistentibus pro viribus cooperari nitantur. In convictus domibus, quae academicorum studiorum sedibus sunt sociatae, varia rerum aduncta suadere possunt commercium inter Catholicos, testimonium propriae religionis fideliter exhibentes, et alios alumnos christianos, quo ipsi, sub idoneis moderatoribus, profundiore mente oecumenica ducti, inter se vivere valeant. In ephemeridibus et commentariis, ad studiorum universitatem pertinentibus, locus chronicae narrationi eventuum ad oecumenismum spec- Secretariatus ad Christianorum unitatem fovendam 709 tantium tribui potest, quin etiam, saltem interdum, gravioribus studiis circa idem argumentum. d) Inter incepta, quae peculiari modo attendantur oportet, iure recensenda est oratio pro unitate, non solum tempore Hebdomadae precationibus pro unitate Christianorum dicatae, sed aliis etiam opportunitatibus per annum f a c i e n d a . 11 Secundum locorum personarumque adiuncta necnon normas de communicatione in sacris statutas, fieri etiam potest, ut sub ductu fidi magistri quaedam habeantur spiritualia exercitia, quae per unum vel plures dies in communi peragantur. 12 e) A m p l i o r veluti campus ad commune testimonium exhibendum patet praesertim in operibus indolis socialis vel humanae beneficentiae. Ad quas cooperationis formas alumni praeparentur et incitentur. H o c vero peculiari et maiore cum efficacitate fiet, si alumni non solum facultatis theologicae sed etiam aliarum facultatum (v. g. iuris prudentiae, sociologiae, oeconomiae politicae) ad talia incepta fovenda et exsequenda sociam operam praebeant. /) Sacerdotes, sacrum aliquod ministerium in variis eiusmodi institutis exercentes (veluti cappellani, professores, discipulorum consiliarii) speciali officio tenentur circa mutuas in re oecumenica inter homines rationes. H o c officium ab iis postulat sive profundiorem c o gnitionem doctrinae Ecclesiae, sive peculiarem idoneitatem et experientiam in academicis disciplinis, necnon firmam prudentiam moderationemque, ita ut alumnis opitulentur, qui componere nituntur plenam sinceramque fidelitatem erga propriam Communitatem christianam cum m o d o positivo et aperto condiscipulos attingendi. CAPUT II DE RATIONE OECUMENICA INSTITUTIONIS RELIGIOSAE ET THEOLOGICAE L. De institutione spirituali. Cum censendum sit Spiritum Sanctum in motu oecumenico operari, in institutione oecumenica imprimis ad cordis conversionem et ad vitam spiritualem eiusque renovationem attendatur o p o r t e t ; scili - 11 Cf. Directorium Oecumenicum, Pars I, nn. 22, 32-34. 12 Secundum n. (65). normas a competenti auctoritate stabilitas, cf. supra, Prooemium, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 710 cet (( ex novitate mentis, ex sui ipsius abnegatione atque ex caritatis libérrima effusione proficiscuntur et maturescunt desideria unitatis » . 1 3 Quae quidem renovatio radicitus fundari debet in vita ipsius Ecclesiae, in eiusque liturgia et sacramentis ; eademque complectatur oportet orationem p r o unitate omnium Christianorum et ad munus Ecclesiae in mundo implendum dirigatur. Catholicorum vita spiritualis germana esse debet : quae quidem, quasi centrum habens ipsum Christum Salvatorem et ad gloriam Dei Patris spectans, variis religiosis actibus et exercitationibus consentaneum debitumque momentum tribuet. Ut Ecclesiae nota catholica et apostolica satius patescat, nica Catholicorum spiritualis vita alatur etiam 14 oecume- thesauris multarum traditionum, temporis acti vel praesentis, quae in aliis Ecclesiis vel Communitatibus ecclesialibus vigent : veluti thesauris, qui inveniuntur in liturgia et in monastico instituto necnon in mystica traditione Orientis christiani ; in cultu ac pietate anglicana ; in evangelica oratione et re spirituali protestantica. H a e c vero necessitudo cum aliis traditionibus spiritualibus, ne in theoretica tantum regione versetur, practica quoque, peculiaribus rerum adiunctis faventibus, cognitione aliarum spiritualium traditionum perficiatur. Quam ob rem, quaedam oratio in communi necnon communicatio in publico cultu fovendae sunt, servatis normis a competenti auctoritate sancitis. 2. De institutione 15 doctrinali. Oecumenismus vim exercere debet ad omnem theologicam disciplinam ut una ex necessariis eius rationibus, 16 auxilium praebendo ad uberiorem manifestationem plenitudinis Christi. Nihilominus, singularis quaestio de oecumenismo materiam peculiarem alicuius cursus lectionum, data opportunitate, efficiat, vel saltem argumentum quorundam lectionum, in praecipuos de dogmate tractatus inserendarum. 13 Decr. de Oecumenismo Unitatis redintegratio, n. 7. 14 Of. Ibid., n. 3. 15 Cf. Directorium Oecumenicum, Pars I, nn. 25-63. Cf. etiam « Una dichiarazione del Segretariato per l'unione dei cristiani circa la posizione della Chiesa cattolica in materia di Eucaristia comune tra cristiani di diverse confessioni », mano, 12-13 gennaio 1970, p. 3. 16 Cf. Decr. de Oecumenismo Unitatis redintegratio, nn. 9, 10. L'Osservatore Ro- Secretariatus ad Christianorum unitatem fovendam 711 (72) 3. De aspectu oecumenico in omni disciplina theologica. Oecumenismus hos aspectus complecti debet : a) elementa christiani patrimonii tum veritatis tum sanctitatis quae in omnibus Ecclesiis et Communitatibus christianis communiter inveniuntur 17 etsi, quandoque, diversa theologica enuntiatione declarata; 18 ö) spiritualem thesaurum ac doctrinae divitias, quae variis christianis Communionibus propria sunt et ad altius intellegendam naturam Ecclesiae omnes Christianos perducere possunt ; 19 c) ea, quae in rebus fidei causa sunt dissensionis et discidii, sed ad altius pervestigandum Verbum Dei incitare possunt, ut manifesto appareat, quae in veritate enuntianda verae sint contradictiones et quae tales esse tantum videantur. (73) 4. De aspectu oecumenico in singulis theologicis disciplinis. In omni theologica disciplina aspectus oecumenicus faciat, ut vinculum inter illam et mysterium unitatis Ecclesiae exsistens consideretur. Praeterea, in disciplinae expositione, discipulis ingerendus est sensus plenitudinis christianae traditionis in doctrina, re spirituali ac disciplina ecclesiastica. Cuius plenitudinis conscii discipuli tunc fieri possunt, c u m propria traditio refertur ad divitias variarum christianarum traditionum Orientis et Occidentis, quod attinet tum ad antiquas illarum formas tum ad hodiernas easdem exprimendi rationes. H i c modus ad patrimonium aliarum christianarum Ecclesiarum et Communitatum ecclesialium attendendi reapse magni momenti est : in studio Sacrae Scripturae, fontis communis fidei omnium Christianorum ; in studio apostolicae traditionis, qualis exstat in operibus sanctorum Patrum et ecclesiasticorum scriptorum Ecclesiae Orientis et Occidentis ; in institutione liturgica, in qua variae formae cultus divini necnon earum momentum doctrinale et spirituale inter se scientifica ratione c o m p a r a n t u r ; in expositione theologiae dogmaticae et moralis, peculiari m o d o quod pertinet ad quaestiones ex oecumenismi motu exortas ; in historia Ecclesiae, cum unitas ipsius Ecclesiae in vicissitu- 17 Cf. Ibid., n. 3. 18 Cf. Ibid., n. 17. 19 Cf. Ibid., n. 4; cf. etiam Litteras Encyclicas Ss. Dom. Pauli VI Ecclesiam suam, A. A. S. 66 (1964), pp. 609 ss. Acta Apostolicae 712 Sedis - Commentarium Officiale dinibus temporum, et causae discidiorum inter Christianos accurate pervestigantur; in docendo iure canonico, ubi elementa iuris divini diligenter distinguenda sunt ab elementis iuris tantum ecclesiastici, quae, ratione ducta temporis, ingenii cultus vel traditionis, mutationi esse possunt obnoxia ; 20 denique in institutione pastorali et missiona- ria atque etiam in studiis rei socialis, in quibus peculiari cura attendi debet communis status omnium Christianorum quod attinet ad hodierni mundi requisita. Sic plenius meliusque plenitudo divinae revelationis exprimitur atque sic impletur munus circa mundum implendum, quod Christus Ecclesiae suae c o n c r e d i d i t . 5. De condicionibus germanae 21 mentis oecumenicae in theologia. A c t i o oecumenica (( non potest esse nisi plene sincereque catholica, fidelis nempe veritati, quam ab Apostolis et Patribus accepimus, et consentanea fidei quam Ecclesia Catholica semper professa est » . 2 2 Semper vero servetur sensus ordinis per gradus constituti, seu « hierarchiae )) in veritatibus doctrinae catholicae, quae, etsi omnes debitum assensum fidei requirunt, non universae tamen aequalem et praecipuum, quasi centri, l o c u m in mysterio revelato in Iesu Christo obtinent, c u m diversus sit earum nexus c u m fundamento fidei christianae. 23 A l u m n i inter veritates revelatas, quae cunctae eundem assensum fidei expostulant, ac doctrinas theologicas discernere c o n d i s c a n e Edoceantur igitur distinguere inter « ipsum depositum fidei seu veritates quae veneranda doctrina nostra continentur », et modum, quo eaedem enuntiantur, 24 inter veritatem enuntiandam et modos varios eam per- cipiendi et in meliore luce p o n e n d i , 25 inter traditionem apostolicam et traditiones mere ecclesiasticas. Iam inde a tempore philosophicae suae institutionis alumni componendi sunt ad intellegendam legitimam rationem diversae alicuius enuntiationis etiam in sacra theologia, propter 20 Cf. Conc. Vat. I I , Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 13; cf. Decr. de Oecumenismo Unitatis redintegratio, nn. 4 et 16. 21 Cf. Decr. de Oecumenismo unitatis redintegratio, n. 12; cf. Conc. Vat. I I , Decr. de activ. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, nn. 12 et 36. 22 Decr. de Oecumenismo Unitatis redintegratio, n. 24. 23 Cf. Ibid., n. 11. 24 Cf. Allocutio Summi Pontificis Ioannis X X I I I ad Concilium Vaticanum Secun- dum die 11 octobris 1962 habita, in: Constitutiones, Decreta etc., Ed. Polyglotta Vati- cana, p. 865; Decr. de Oecumenismo Unitatis redintegratio, n. 6; Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, n. 62. 25 Cf. Decr. de Oecumenismo Unitatis redintegratio, n. 17. Secretariatus ad 713 Christianorum unitatem fovendam diversitatem methodorum seu viarum, quibus apud theologos res divinae intelleguntur ac proferuntur ; quo fit, ut variae illae theologicae formulae non raro inter se potius compleri quam opponi dicantur o p o r t e a t . 6. 26 De oecumenismo ut peculiari disciplina. Eo quod oecumenicus aspectus totam institutionem theologicam com- plectitur, non supervacaneus redditur cursus de oecumenismo. Qua in re haec, quae sequuntur, considerari possunt elementa, pro diversis rerum adiunctis ac temporis spatio concesso : a) Notiones « oecumene », « oecumenismus )) earumque historica origo et praesens significatio. b) Fundamenta doctrinalia oecumenismi, peculiari habito respectu vinculorum communionis adhuc vigentis inter Ecclesias vel Communitates ecclesiales. c) Finis et methodus oecumenismi, variae formae unionis et cooperationis, spes unitatis redintegrandae, condiciones unitatis, plena et perfecta unitas, exercitium oecumenismi praesertim in re sociali. d) Historia oecumenismi, praesertim varii conatus ad unitatem instaurandam saeculorum decursu suscepti, positivis et negativis eorum aspectibus consideratis. e) Expositio aspectus « institutionalis » et vitae praesentis variarum christianarum Communionum : propensiones, in doctrinis, verae causae dissensionum, missionales conatus, res spiritualis, formae cultus divini. /) Multiplices de oecumenismo quaestiones : peculiares videlicet quaestiones e motu oecumenico ortae quoad hermeneuticam, ministerium, cultum divinum, « intercommunionem », traditionem, pravam conquisitionem proselytorum et veram evangelizationem, falsum irenismum, laicos, ministeria mulierum in Ecclesia hisque similia. g) Spiritualis accessus ad oecumenismum, praesertim significatio orationis pro unitate et variae formae spiritualis oecumenismi. h) Eationes, quae nunc intercedunt inter Ecclesiam Catholicam et alias Ecclesias Communitatesque ecclesiales vel earum foederationes necnon rationes, quibus hae inter se continentur. 26 Cf. Ibid., n. 17. Acta Apostolicae Sectis - Commentarium Officiale 714 i) Momentum peculiaris partis motus oecumenici, quam Oecumenicum Ecclesiarum Consilium habet, et status rationum, quae inter Ecclesiam Catholicam R o m a n a m et Oecumenicum Ecclesiarum Consilium vigent. CAPUT I I I NORMAE PARTICULARES DE INSTITUTIONE OECUMENICA 1. De dialogo inter Christianos in superiore educatione. Ex accurata investigatione principiorum generalium quae ad dialogum inter Christianos spectant omnino manifestum est seminaria, facultates theologiae ceteraque instituta superioris educationis peculiarem partem habere dialogi oecumenici atque ipsum dialogum in eiusmodi institutis adiumento esse ad suum munus, iuventutis educationem respiciens, implendum. Dialogus vero, ut elementum educationis, postulat : a) erga propriam fidem sinceram firmamque fidelitatem, sine qua dialogus ad colloquium redigitur, quod utriusque partis vera participatione caret ; b) animum apertum et pronum ad altius in propria fide fundandam vitam ob pleniorem cognitionem haustam e dialogo cum aliis, qui et ipsi, veri nominis christiani consortes sunt aestimandi ; c) investigationem viarum et subsidiorum ad mutuas ineundas necessitudines et unitatem restituendam, quae non in animo indifferenti vel in falso irenismo vel in m o d o illo facili ad requisita saeculi se accommodandi innititur, sed in maiore fidelitate erga Evangelium et in authentica christianae religionis professione, quae et veritati et caritati congruat ; d) commercium et cooperationem cum pastoribus Ecclesiae necnon debitam obtemperationem praeceptis et consiliis e o r u m ; dialogus enim numquam est merum colloquium inter personas vel instituta, sed suapte natura officium totius Ecclesiae ; 2 7 e) voluntatem agnoscendi eos, qui variarum Ecclesiarum vel Communitatum 27 ecclesialium Cf. Ibid., n. 4. membra sint, plerumque plurimum conferre Secretariatus ad 715 Christianorum unitatem fovendam posse ad rectam expositionem doctrinae vitaeque propriarum Communionum ; /) reverentiam erga conscientiam et cuiusque persuasionem in exponendo aspectu ac doctrina propriae Ecclesiae vel proprio m o d o divinam Revelationem intellegendi; g) voluntatem agnoscendi non omnes ad dialogum plane faciendum esse aequaliter lectualis, causa animi academici praeparatos propter diversitatem maturitatis necnon spiritualis ordines disciplinarum institutionis progressus; tractandarum intel- qua de earumque, ad discipulos quod attinet, auditio ita sunt recognoscenda, ut rerum statui vere sint consentanea. (77) 2. De illis ad quos munus oecumenicae actionis singulatim pertinet. Ecclesia, ut oecumenicum officium, quo tenetur, implere possit, in promptu habeat oportet congruum numerum peritorum in re oecu- menica, clericorum et religiosorum necnon utriusque sexus laicorum. Qui quidem ubique desiderantur, etiam in regionibus, ubi Catholici maiorem partem incolarum efficiunt. Inter munera iis mandata haec possunt recenseri : oportet scilicet eos episcopum et clerum loci necnon regionis auctoritates adiuvare ad praeparandos fideles, ut hi sibi mentem vere oecumenicam c o m p a r e n t ; iuvare vel moderari varias dioecesanas vel regionales de re oecumenica commissiones; apto nexu disponere necessitudines c u m aliis christianis Communitatibus ; speciales lectiones de oecumenismo in seminariis aliisque institutis educationis impertire; actionem oecumenicam catholicarum scholarum et institutorum apto nexu disponere, fovere formationem missionariorum suscipiendum. Praeter ad peculiare suum opus oecumenicum 28 solidam generalem institutionem theologicam, optandum est ut periti : a) peculiarem formationem ordinis superioris in aliqua disciplina academica sint adepti, veluti in theologia, exegesi, historia, philosophia, sociologia religiosa; b) proprie sint instructi in principiis, quaestionibus, rebus actis et agendis, quae ad hodiernum motum oecumenicum pertinent. Prae- 28 Cf. Directorium Oecumenicum, Pars I, nn. 3-8. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 716 ter ea, quae ad hanc cognitionem per lectiones vel studium fontium spectant, enixe iis suadetur, ut, p r o viribus, in oecumenica hominum consortione ipsimet necessitudines ineant, quod contingere potest per conventus, collationes, « centra » seu instituta oecumenicorum studiorum etc. ; c) proprie sint instructi in traditionibus Christianorum, regionem, ubi opus suum faciunt, incolentium. Quae studia, quantum fieri potest, exerceantur c o m m e r c i o habendo cum iis, qui harum traditionum sunt cognitores fautoresque. (78) 3. De iis qui iam in pastorali ministerio collocant operam suam. D u m constitutam rationem institutionis pastoralis clericorum exsequuntur, per congressus cleri, instituta peculiaria, exercitationes spirituales, dies ad meditationem interiorem vel argumenta pastoralia pertractanda destinatos, episcopi superioresque religiosorum studiose admonentur, ut solliciti incumbant in oecumenismum debita diligentia considerandum atque ut sequentia doctrinae capita perpendant. Pro oblata opportunitate, peculiares praeparentur 29 instructiones, quibus sacerdotes, religiosi, laici doceantur de statu hodierno motus oecumenici ut in contiones, cultum divinum, catechismum, vitam christianam universim inserere discant aspectum oecumenicum. Insuper, prout fieri poterit, prudentia adhibita, minister alius Ecclesiae vel Communitatis rogetur, ut propriam traditionem explicet vel de rebus pastoralibus loquatur, quae saepius communes sint omnibus ministris christianis. Ubi id opportunum videbitur et Ordinarius consentiet, clerus catholicus invitetur, ut simul cum ministris aliarum Ecclesiarum vel Communitatum assistant peculiaribus conventibus, quibus propositum sit mutuam cognitionem reddere meliorem atque, communi Christianorum opera, pastorales quaestiones resolvere. Haec vero incepta saepius revera provehuntur, cum instituuntur consociationes, consilia cleri, localia vel regionalia, uti sunt sodalitates ministrorum, etc., vel cum talibus sodaliciis iam constitutis nomen datur. Sacrae theologiae facultates, seminaria aliaeque institutionis sedes plurimum conferre possunt ad conatus oecumenicus, tam conficiendis 29 Cf. Conc. Vat. II, Decr. de past. Episcop. munere in Ecclesia Christus Dominus, n. 16; Decr. de Presbyt. ministerio et vita Presbyterorum ordinis, n. 9. Secretariatus ad Christianorum unitatem fovendam 717 studiorum curriculis p r o clero, qui iam versatur in ministerio pastorali, quam incitandis praeceptoribus propriis ut ii alacriter operam navent disciplinis et studiis ab aliis ordinatis. i. De moderatoribus et magistris in institutis theologicae educationis. Principia universalia in capite II enumerata conformare, guber- nare, instimulare debent institutionem eorum omnium, qui ad theologiam tradendam cum eaque coniunctas disciplinas destinantur, ut rite erudiantur et comparentur ad officium iuniores sacerdotes, sacrorum alumnos, religiosos, laicos educandi. Ut magistri ad oecumenico officio satisfaciendum adiuventur, episcopi sive in propria dioecesi, sive una cum aliis episcopis eiusdem regionis vel nationis, religiosorum superiores, et ii, qui seminarium aliquod regunt vel studiorum universitatem, vel institutum simile, motum oecumenicum promovere studeant omnibusque viribus contendant, ut iis, qui in illis docent, innotescant progressus quilibet facti in cogitatione et actione oecumenica. Praeterea vigilanti studio efficiendum est, ut iisdem debita copia sit praesto librorum, commentariorum, ephemeridum ac similium scriptorum tam a Catholicis quam a non Catholicis editorum. Cum studiorum rationes componuntur, haec maxime suadentur : a) Consentaneum videtur disciplinam specialem tradere de oecumenismo paulo postquam coepta sunt studia theologica, ut latam cognitionem rei oecumenicae assequantur alumni sicque altius comprehendant peculiares disciplinas. b) Ut rei oecumenicae studium semper ferveat vigeatque familiaritas cum toto motu oecumenico, subinde utiliter haberi poterit, oblata occasione, collatio pro discipulis. Utiliter etiam poterunt magistri singularum scholarum assignare auditoribus argumenta vel alias exercitationes de re oecumenica. c) Debita cum cura eligendi sunt vel scribendi libri scholastici et quidquid adiumento esse potest alumnorum institutioni. Oportet enim haec eruditionis subsidia fideliter exponant sententias aliorum Christianorum de re theologica, historica, spirituali, quae quidem res minime existimandae sunt tamquam a vita ipsa seiunctae sed in hominum viva traditione infixae. 718 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale d) M a x i m i interest ut alumni, qui ad sacerdotium vel vitam religiosam instituantur, plene discant, q u o m o d o se gerere debeant in futuro pastorali c o m m e r c i o c u m aliis Christianis ; v. g. q u o m o d o in necessitate quadam spirituali iis subveniant, simul tamen eorum conscientiae libertatem observent necnon gratiam Spiritus Sancti in iisdem. e) Seminariorum et aliorum educationis superioris instituto- rum bibliothecae diligenter locupletentur libris et ephemeridibus, quae et oecumenismum generatim pertractant et quaestiones particulatim explanant, quae momentum oecumenicum prae se ferunt p r o regione ubi illa sita sunt, vel peculiari proposito talium institutorum. CAPUT IV D E C O O P E R A T I O N E CUM I N S T I T U T I O N A L I TUM P E R S O N A L I INTER CATHOLICOS ET CETEROS CHRISTIANOS 1. Secundum condiciones alias aliis in locis atque superius commemorata p r i n c i p i a , 30 cooperatio inter superioris educationis instituta et c o m m e r c i u m , in diversis gradibus, inter doctores et alumnos diversarum Ecclesiarum vel Communitatum, maxime prodesse possunt non solum ipsi motui oecumenico universim, verum etiam eruditioni oecumenicae tam praeceptorum quam auditorum particulatim. 2. Talis cooperatio inter Christianos in superioris educationis regione proficere multum institutis potest, quae eius partem habent; confert nempe : ad pleniorem theologiae cognitionem, praesertim ad subsidia quod attinet, utilia ad disciplinam exegeticam, et simul aliarum disciplinarum, quae in superioris educationis institutis e x c o l u n t u r ; ad succurrendum ipsi academicae facultati, c o m m u n i usu librorum et bibliothecarum, maiore praeceptorum numero congrua eruditione praestantium, deminutione quorundam curriculorum inutilium vel geminatorum, ad normas deinde tradendas ; ad opes materiales augendas, ubi necesse est, v. g. per communem aedificiorum, praesertim bibliothecarum, et auditoriorum scholasticorum usum ; 30 Cf. supra, Caput I I I , n. 1. Secretariatus ad Christianorum unitatem fovendam 719 ad auxilium multiplicandum, quod illud institutum toti societati afferre valet ; homines enim libentius obsequuntur auctoritati et impulsui alicuius actionis communis christianae, quam singulorum institutorum seorsum agentium; ad corroborandum testimonium, quod aliis Christianis exhiberi poterit de probata quadam institutionis ratione quodque homines petunt ab illa formatione, praeter doctrinae praestantiam solummodo academicam. (82) 3. Haec cooperatio atque necessitudinum consuetudo c u m aliarum Communitatum christianarum collegis novas cotidie vias aperiunt magistris ad scientiarum investigationes eosque adiuvant ad docendi munus melius obeundum. Alumni denique, iam per totum institutionis tempus, ad futura oecumenica incepta aliquo m o d o praeparari possunt, atque, auxiliantibus catholicis praeceptoribus vere peritis, aptius discere difficultates intellectualis vel spiritualis naturae superare, quae ex huiusmodi mutuis rationibus forsitan exortae fuerint. (83) 4. In hac cooperatione duo hominum ordines distinguuntur : eorum, 1) qui academicos gradus iam sunt assecuti vel institutionem generalem sacrae theologiae; 2) qui curriculum educationis generalis nondum absolverunt. (84) 5. Episcopales conferentiae, in paranda Ratione Institutionis Sacerdotalis iuxta Decretum Optatam totius, normas generales secundum ea quae m o x sancientur, edant de casibus peculiaribus cooperationis inter seminaria catholica et ceterorum Christianorum. Cum vero instituta quoque educandis religiosis sodalibus talis cooperationis partem habere valeant, superiores maiores ipsi vel eorum legati, sociam praestare operam debent ad eas normas conficiendas secundum Decretum Christus Dominus, n. 35, art. 5 et 6. Si peculiares inciderint quae- stiones ad aliquod seminarium vel institutum spectantes, Ordinarius in illud iurisdictionem exercens constituat oportebit, secundum rationes a conferentia Episcopali statutas, quaenam incepta suam ipsius approbationem requirant et quae in eos ipsos recidant, qui seminario praesint. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 720 (85) 6. Academicos theologiae gradus consecuti et ceteri institutionem generalem adepti. Oecumenicus dialogus et actio provehantur oportet erigendis oecumenicis institutis vel sedibus primariis in variis locis et nationibus, legitima approbante auctoritate, H a e c instituta seu « centra », prout adiuncta et res id postulant. quae appellantur, vel separatim con- duntur, vel uti partes alicuius facultatis, vel cooperatione inter facultates vel universitates iam exsistentes. Structura et fines harum sedium diversa esse possunt. Attamen, dum ipsa ordinantur et disponuntur, valde expedit totum et integrum negotium oecumenicum considerari secundum omnes suos aspectus. (86) 7. Haec quidem genera talium institutorum distingui possunt : A) Sedes oecumenicae investigationis, in quibus quaestiones theologicae in certo quodam argumento penitus perquiruntur, et ad dialogum oecumenicum diriguntur per fontium inquisitionem, commercium scientificum, scripta edita. B) Oecumenica instituta theologica, in quibus studiosi post generalem theologicam institutionem peractam seorsum ac data opera elaborant in theologia oecumenica per cursus speciales et peculiares coetus (Seminarwork, Seminar) etc. Talia instituta aut ad universa- lem oecumenicam institutionem destinantur — et tunc totum negotium oecumenicum amplectuntur — aut cuidam studio speciali in certa quodam disciplina se dicant (v. g. Theologiae Orientalium Ecclesiarum, Protestantium vel A n g l i c a n o r u m etc.) ; at tum minime neglegenda est integra contemplatio totius argumenti oecumenici. C) Associationes pro studio theologicarum et pastoralium quaestionum inter ministros diversarum Ecclesiarum vel Communitatum, qui conveniunt ad colloquendum de theoreticis et practicis aspectibus sui ministerii inter proprios fideles, ac de communi suo testimonio in mundo. D) Foederationes studiorum universitatum et aliorum instituto- rum ad usum communem expediendum bibliothecarum aliorumve instrumentorum et arctiorem coniunctionem efficiendam inter magistros et discipulos, quoad ipsum studiorum ordinem. (87) 8. De institutis (( inter conf essionalibus ». Secundum temporum locorumque condiciones, instituta et « cen- tra » m o d o commemorata sint sub moderamine vel Catholicorum vel Secretariatus ad Christianorum unitatem fovendam 721 plurium confessionum simul. Talia instituta communia ibi praesertim utilia sunt, ubi Ecclesiae vel Communitates ecclesiales coniunctim ponderare debent certas quasdam quaestiones (v. g. opus missionale, commercium cum religionibus non christianis, quaestiones de atheismo et infidelitate, usum instrumentorum communicationis socialis, architecturam artemque sacram et, in provincia theologica, explicationem Sacrae Scripturae, doctrinam Historiae Salutis, theologiam pastoralem, etc.), quae si recte solvuntur, Christianorum unitati valde prodesse possunt. Constitutio et administratio horum institutorum, illis ex solito concredi debent, qui ibidem partes sustinent, servatis iuribus competentis auctoritatis ecclesiasticae. (88) 9. Ubi opportunum visum fuerit, catholica instituta nomen dare possunt, ad normam n. 5 huius capitis, sodalitatibus quibus fovere propositum est : perfectiores rationes educationis theologicae, accuratiorem institutionem eorum qui pastorali ministerio addicentur, atque maiorem cooperationem inter sedes religiosas superioris institutionis. Si autem coniunctio ineatur cum talibus sodaliciis, curandum est ut intacta custodiatur propria catholici instituti autonomia in iis, quae ad rationem studiorum, ad doctrinam ipsam disciplinarum tradendarum atque ad spiritualem et sacerdotalem institutionem alumnorum spectant, quatenus haec determinantur tam p r o p r i o fine illius instituti quam normis a legitima ecclesiastica auctoritate sancitis. (89) 10. De illis omnibus qui institutionem generalem theologiae nondum absolverunt. Animus praecipue attendendus est ad principia in c a p . I I I , n. 1 enuntiata, quotiescumque in formatione intellectuali alumnorum catholicorum de cooperatione agitur inter ipsos et alios discipulos christianos, per totum tempus generalis eorum in theologia institutionis. Etenim hae mutuae rationes (e studio communi, oratione, actione sociali etc. procedentes) eo fructuosiores sunt, quo magis singuli nituntur fundamento propriae fidei et traditionis necnon conscii sunt propositorum oecumenismi et necessitatum dialogi oecumenici. (90) I I . Seminaria catholica, scholae theologiae, domus et sedes formationis religiosorum et religiosarum, ut talia, operam conferre possunt c u m ceteris christianis institutis paris generis. P r o variis locorum adiunctis 46 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 722 et indole propria institutorum, haec cooperatio varias formas induere potest, quales sunt permutatio nonnumquam magistrorum, agnitio mutua quorundam curriculorum, foederationes multiplicis generis, consociatio cum aliqua universitate. In his autem omnibus, curandum est, ut nativa indoles instituti catholici conservetur eiusque ius instituendi proprios alumnos et doctrinae catholicae exponendae, ratione eorum habita quae in numero 13 infra dicentur. (91) 12. Quicumque aliis in Communitatibus christianis rei oecumenicae periti sunt, a legitima auctoritate invitari possunt, ut in catholicis institutis collationes habeant, immo et aliquas explicent scholas, dumm o d o respiciatur indoles propria uniuscuiusque instituti. Etiam catholici professores omnino parati sint ad idem officium aliis praestandum, si rogentur. (92) 13. Alumnis catholicis permitti potest, ut lectionibus intersint quae apud instituta, etiam seminaria, ceterorum Christianorum traduntur iuxta normas sequentes. Prae oculis habeantur : a) utilitas eiusmodi cursus et solidum adiutorium ad integram alumnorum institutionem; b) publica probitas atque scientiae peritia necnon mens oecumenica ipsius magistri ; c) praevia praeparatio alumnorum ; d) maturitas eorum spiritualis et p s y c h o l o g i c a ; potissimum vero e) natura ipsa disciplinarum ; nam eo cautius discipuli astare sinentur, quo maiorem locum obtinebit aspectus doctrinalis materiae. D u m igitur institutio communis seu systematica a magistris catholicis impertienda est, praesertim quatenus de exegesi, theologia dogmatica et morali agitur, alumni catholici frequentare valent scholas, quae in disciplinis practicis versantur, uti sunt linguae biblicae, instrumenta communicationis, sociologia religiosa quantum haec nova scientia adnititur ad rerum observationem, etc. Aliquibus etiam lectionibus disciplinarum, quae communem utilitatem inferunt, quamvis etiam aspectum doctrinalem prae se ferant, velut historia Ecclesiae, patrologia, etc., alumni interesse possunt secundum iudicium superiorum, qui eorum statum praeparationis scientificae et spiritualis, ut superius dictum est, expendere debent. Decernere haec omnia superiorum est, consiliis cum alumnis collatis, secundum ordinariam seminarii disciplinam et normas ab Ordinario editas, qui iurisdictionem in illud h a b e t . 51 31 Cf. supra, Caput IV, n. 5. Secretariatus Ut exsecutio talium ad Christianorum curriculorum unitatem veros fovendam 723 fructus afferat, multum proderit, si magistri catholici copiosiorem habuerint cognitionem scriptorum, sententiarum, oecumenicae mentis illorum ex aliis christianis Communitatibus praeceptorum, quorum ut frequentent scholas catholicis alumnis concedetur. H o c facilius effici poterit, si crebro c u m eis convenient et in eorum versabuntur institutis. Praeterea, magnopere suadetur, ut seminarii superiores, statis temporibus, colloquantur cum magistris atque moderatoribus spiritualibus eiusdem seminarii, ut simul rationes studiorum recenseant, mutationes proponant, difficultates fortasse exortas evincant. Similes congressiones et collocutiones etiam cum collegis aliorum Christianorum seminariorum commendantur. 14. In variis mundi partibus, ordo et formae superioris educationis graviorem hodie patiuntur vicissitudinem, et multiplicia suadentur incepta ad consocianda diversa instituta « de religione » in universitatibus publicis vel nullius religionis propriis. Episcopalibus conferentiis competit, per aptas personas et instrumenta, iudicare quam partem in talibus inceptis sacrorum alumnis capere liceat. H o c diligenter examinantes curam peculiarem collocent in recta ac debita sacrorum alumnorum vel etiam aliorum discipulorum intellectuali et spirituali educatione, sub ductu catholicae auctoritatis, et simul in actuosa participatione professorum catholicorum in iisdem studiis, ac denique in tota firmaque magisterii Ecclesiae libertate, qua genuinas doctrinas traditionesque catholicas statuat. Q u o uberiores fructus pariant haec sociata incepta, optandum est, ut in ipsum collegium moderatorum universitatis vel facultatis quidam cooptentur Catholici (laici, clerici, religiosi), qui proprii muneris atque dialogi oecumenici revera sint periti. I o . Alia catholica instituta, quae religiosam institutionem suppeditant c u m alumnis ad gradus in theologia adlaborantibus, tum etiam iis qui ex aliis advenerunt facultatibus, secundum haec eadem principia regantur, verum accommodata ad ea, quae indoles instituti ac peculiaris status utilitasque studiosorum alumnorum exposcunt. Quae iam sunt dicta de praevia educatione religiosa et mentis maturitate discipulorum, sicut et de muneris peritia universaque habilitate praeceptorum, aequaliter ad has studiorum sedes erunt applicanda. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 724 Officiale *** Praesens Directorium Summus Pontifex PAULUS PP. VI tia, die 16 mensis aprilis anmo 1970, Ioanni S. R. E. Secretariatus approbavit Contrariis ad et Christianorum auctoritate quibuslibet Sua unitatem confirmavit minime fovendam et publici in Audien- Card. Willebrands, Praesidi, iuris concessa, fieri iussit. obstantibus. Romae, die 16 aprilis anno 1970. IOANNES Card. WILLEBRANDS Praeses Secretariatus ad Christianorum unitatem fovendam Hieronymus Hamer, o. p . , a Secretis Sacra Romana Rota 725 ACTA TRIBUNALIUM SACRA ROMANA ROTA Citationes edictales I MECHLINENSIS Nullitatis matrimonii (Konde Mabiala-Ngoma) Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Mariae Ioannae Ngoma, conventae in causa de qua supra, eamdem citamus ad comparendum aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. Romanae R o t a e (Piazza della Cancelleria, 1 - R o m a ) in diem 12 decembris 1970, hora undecima, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii: An sententia Rotalis diei 18 ianuarii 1969 confirmanda vel infir- manda sit in casu. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedictae dominae Mariae Ioannae Ngoma, curare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur. * Innocentius Parisella, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 30 mensis septembris a. 1970. Raphael Funghini Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M.me Marie Jeanne Ngoma, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria), le 12 décembre 1970, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: La sentence du Tribunal de la Bote en date du 18 janvier 1969, doit-elle être confirmée ou infirmée, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Marie Jeanne Ngoma, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Acta Apostolicae Sedis - 726 Commentarium Officiale II EOMANA Nullitatis matrimonii (Gambuto-Cecconi) Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Alexandrinae Cecconi, conventae in causa de qua supra, eamdem citamus ad comparendum aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. Eomanae E o t a e (Piazza della Cancelleria, 1 - E o m a ) , in diem 21 decembris 1970, hora undecima, pro concordatione vel subsignatione sequentium dubiorum: 1) An constet de nullitate matrimonii, in casu. Et quatenus negative, 2) An consilium praestandum sit SS.mo pro dispensatione matri- monii rati et non consummati, in casu. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedictae dominae Alexandrinae Cecconi, curare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur. * Marius F. Pompedda, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. E. Eotae, die 7 mensis octobris a. 1970. Eaphaël Eunghini, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M.me Alexandrine Cecconi, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Eote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria), le 21 décembre 1970, à 11 heures, pour concorder ou souscrire les doutes ci-dessous rapportés: 1) Conste-t-il de la nullité du mariage dans le cas? et, dans le cas contraire: 2) Doit-on interroger le Saint-Père pour la dispense super rato et non consummato, dans le casf Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Alexandrine Cecconi, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Sacra Romana 727 Rota III TAURINENSIS Nullitatis matrimonii (De Padova-Moustamindy) Citamus dominum Moustamindy Chai-Bai, domicilium habentem in « K a b u l Share Narv, Zaruna Maudan, Afganistan », ad comparendum aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. R o manae R o t a e (Piazza della Cancelleria, 1 - R o m a ) , in diem 13 ianuarii 1971, hora undecima, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii: An constet de matrimonii nullitate, in casu. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedicti domini Moustamindy Chai-Bai, curare debent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur. * Iosephus Palazzini, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 7 mensis octobris a. 1970. Raphaël Funghini Notarius * Nous citons M. Moustamindy Chai-Bai, domicilié à « Kabul Share Narv, Zaruna Maudan, Afghanistan», à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote R o maine (Roma, Palazzo della Cancelleria), le 13 janvier 1971, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: Gonste-t-il de la nullité du mariage, dans le casf Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit Moustamindy Chai-Bai, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 728 IV BARCINONENSIS Nullitatis matrimonii (Potter-Carpelan Ivanow) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Caroli Petri Carpelan Ivanow, conventi in causa de qua supra, eumdem citamus ad c o m parendum aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. Romanae R o t a e (Piazza delia Cancellería, 1 - R o m a ) , in diem 12 ianuarii 1971, hora undecima, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii: An constet de matrimonii nullitate, in casu. Ordinarii locorum, parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedicti domini Caroli Petri Carpelan Ivanow, curare debent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur. * Lucianus Anne, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 9 mensis octobris a. 1970. Raphaël Funghini, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Charles Pierre Carpelan Ivanow, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria), le 12 janvier 1971, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit Charles Pierre Carpelan Ivanow, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Sacra Romana Rota 729 •v LAUSANNENSIS GENEVENSIS FRIBURGENSIS Nullitatis matrimonii (Charlet-Baerfuss) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Dionysii Baerfuss, conventi in causa de qua supra, eumdem citamus ad comparendum aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali S. R o manae R o t a e (Piazza della Cancelleria, 1 - R o m a ) in diem 15 ianuarii 1971, hora X I , pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii: An sententia Rotalis diei 14 octobris 1969 confirmanda vel infirmanda sit in casu. Ordinarii locorum, parochi et fideles qui notitiam habuerint actualis commorationis praedicti domini Dionysii Baerfuss, curare debent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur. * Henricus Ewers, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 12 mensis octobris a. 1970. Raphaël Funghini, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Denis Baerfuss, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria), le 15 janvier 1971, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: La sentence du Tribunal de la Rote en date du 14 octobre 1969 doit-elle être confirmée ou infirmée, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit Denis Baerfuss, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 730 DIARIUM ROMANAE CURIAE Lunedì 12 Ottobre 1970, il Santo Padre Paolo VI ba ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, Sua Eccellenza il Signor Louis M A R S , Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario di Haiti. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Il Santo Padre Paolo VI ha nominato: 17 ottobre 1970. S. E. Rev.ma il Sig. Cardinale Carpino Francesco, Referendario per le Relazioni presso la Sacra Congregazione per i Vescovi. Il Santo Padre Paolo VI ha trasferito: 22 ottobre 1970. S. E. Rev.ma il Sig. Cardinale Agagianian Gregorio Pietro, dal Titolo di S. Bartolomeo all'Isola al Titolo della Chiesa Suburbicaria di Albano. Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI ha nominato: 16 ottobre 21 » 22 » 27 » 1970. S. E. Rev.ma il Sig. Cardinale Villot Giovanni, Camerlengo di Santa Romana Chiesa. » Mons. Carlomagno Mario, Assistente della Nunziatura Apostolica in Germania. » S. E. Rev.ma il Sig. Cardinale Rossi Agnelo, Prefetto della Sacra Congregazione per la Evangelizzazione dei Popoli. » Mons. Cassidy Edoardo, Pro-Nunzio Apostolico in Cina. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato: 5 ottobre 10 » 17 » 26 » » » 1970. Mons. Zanchi Alfredo, Capo Ufficio nella Sua Segreteria di Stato. » Mons. Martínez Somalo Edoardo, Assessore della Sua Segreteria di Stato. » S. E. Rev.ma Mons. Pirozzi Felice, Arcivescovo tit. di Graziana, Presidente della Pontificia Accademia Ecclesiastica. » Mons. Zannoni Guglielmo, Capo Uffieicio nella Sua Segreteria di Stato per le Lettere e i Brevi Apostolici. » Mons. Coppa Giovanni, Capo ufficio nella Sua Segreteria di Stato, per i Rapporti con i Dicasteri della Curia Romana. Diarium Romanae Curiae 731 Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato. Cappellani di Sua Santità: 19 » 25 » 13 22 28 » 10 24 5 20 22 3 » » » » » » 19 21 » 29 » 4 » » » 5 » » » » 12 » 14 17 » » 3 9 » » 1969. Mons. Heisig Carlo (Köln). luglio » Mons. Peuler Guglielmo (Köln). » » Mons. Bergfelder Giuseppe (Köln). » » Mons. Winand Eiccardo (Köln). » » Mons. Jones Alessandro (Liverpool). novembre » Mons. Tehao Pietro (Szepingkai). » 1970. Mons. Golab Giuseppe (Breslavia). gennaio » Mons. Urbanski Taddeo (Lodz). » » Mons. Kramert Clemente (Wien). febbraio » » Mons. Hehenberger Francesco (Sankt Pölten). » Mons. Kern Daniele (Graz-Seckau). marzo » Mons. Kibira Francesco (Fort Portal). » » Mons. Schörghofer Giuseppe (Salzburg). » » Mons. Benner Carlo (Essen). aprile » Mons. Hrebin Michele (Munhall dei Ruteni). » Mons. Parvensky Andrea Davide (Munhall dei Ruteni). » Mons. Procyk Judson Michele (Munhall dei Ruteni). » Mons. Simodejka Michele Andrea (Munhall dei Ruteni). » Mons. Tay Pietro (Munhall dei Ruteni). » Mons. Vida Giorgio Mcola (Munhall dei Ruteni). » Mons. Sellitto Salvatore (Teano). » Mons. Kahlbacher Guglielmo (Graz-Seckau). » Mons. Zuidberg Giovanni Enrico (Haarlem). » Mons. Muscat Carmelo (Malta). » Mons. Sant Carmelo (Malta). » Mons. Basilico Natale (Milano). maggio » » Mons. Ceruti Giuseppe (Milano). » Mons. Ermolli Pietro (Milano). » Mons. Landoni Felice (Milano). » Mons. Stüting Giuseppe (Essen). » Mons. Dietz Federico (Fulda). » Mons. Hollenbach Bernardo (Fulda). » Mons. Klemp Volfango (Fulda). » Mons. Schütz Antonio (Fulda). » Mons. Dybowski Menceslao (Warszawa). » Mons. Gay Luigi (Asti). » Mons. Querol Lar Aurelio (Tortosa). » Mons. D'Cruz Atanasio (Bombay). » Mons. Brauner Bernardo (Berlin). » Mons. Kantwerk Corrado (Berlin). » Mons. Balkemhol Ottone (Essen). » Mons. Brusadelli Giuseppe (Como). giugno » Mons. Atzert Ludovico (Fulda). » » Mons. Tesfa M. Tecle Egzi (Gimma). » » Mons. Buron Giuseppe (Krakow). » Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 732 17 giugno 20 » 21 » 16 luglio 23 » 1970. Mons. Verardo Aquilino (Benevento). Mons. Zlatnansky Giuseppe (Trnava). » Mons. Cocco Orazio (Ales). Mons. Corona Eliseo (Ales). Mons. Diana Vincenzo (Ales). Mons. Mocci Luigi (Ales). Mons. Onnis Giuseppe (Ales). Mons. Piano Salvatore (Ales). Mons. Sanneris Mario (Ales). Mons. Sechi Darío (Ales). Mons. Spada Antonangelo (Ales). » Mons. Elia Gregorio (Catanzaro). Mons. Parrotta Giuseppe (Catanzaro). Mons. Pellicano Candeloro (Catanzaro). Mons. Screnci Antonio (Catanzaro). Mons. Talarico Mario (Catanzaro). Mons. Vero Domenico (Catanzaro). Mons. De Agazio Colombo (Squillace). Mons. Miriello Armando (Squillace). Mons. Palaia Francesco (Squillace). Mons. Easpa Vincenzo (Squillace). » Mons. Foresti Tarcisio (Bergamo). Mons. Bisogno Felice (Cava). Mons. Di Mauro Raffaele (Cava). Mons. Eicciardi Paolo (Otranto). » Mons. Eoverelli Sabino (Sansepolcro). ONORIFICENZE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI ha conferito: La Gran Croce dell'Ordine Piano: 8 luglio 1970. A S. E. il sig. Brandt Willy, Cancelliere della Repubblica Federale di Germania. La Gran Croce dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 18 marzo 1970. Al sig. Prader Giorgio (Austria). Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha conferito: La Commenda con Placea dell'Ordine di san Gregorio Magno, elasse civile: 18 marzo 5 aprile 19 » 25 luglio 1970. » » » Al sig. Bach Alberto (Austria). Al sig. Parak Francesco (Austria). Al sig. Van Zuylen Guglielmo Maria (Liège). Al sig. Elias Martinena Antonio (Spagna). Diarium Romanae Curiae 733 La Placea dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 31 maggio » » 1970. Al sig. Angelini Natale (Roma). » Al sig. Orselli Vincenzo (Roma). La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, elasse eivile: 20 febbraio 5 marzo » 18 » 22 17 maggio » 30 » 31 » » » » » » 15 giugno 17 » » » » 26 7 luglio 15 agosto 1970. Al Al » » Al » Al Al » » Al » Al » Al » Al Al Al » Al Al » » Al » Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. de Bodinat Mario, Pietro, Felice A. (Angers). Des Rosiers Giuseppe (Austin). Zobel Francesco (Austria). Garavaglia Luigi (Roma). Muggia Francesco (Padova). Fratini Balilla (Concordia). Amato Guglielmo (Roma). Barberi Domenico (Roma). Marcucci Augusto (Roma). Porretti Antonio (Roma). Paratore Ettore (Roma). Santoro Nicola (Matera). Gualdi Giuseppe (Roma). Bertin Giorgio (Padova). Carbery Giovanni (Irlanda). Salomone Francesco Paolo (Siracusa). La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, elasse militare: 11 giugno 1970. Al sig. Cremisini Giovanni Battista (Roma). Il Cavalierato dell Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 12 gennaio 20 febbraio » 24 12 marzo .1970. Al » Al » Al » Al sig. sig. sig. sig. » » » Al sig. 18 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al » » » » 20 22 » 3 aprile » » 9 21 24 » » » » » sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Luyt Giovanni (Cape Town). Gazeau Enrico Bernardo Gerardo (Angers). Riley Giacomo E. (Manchester). Van de Westelaken Gisberto Faustino Adriano Maria (Bois-le-Duc). Vinken Giovanni Cristiano Adriano Maria (Boisle-Duc). Haas Giovanni (Austria). Perger Ermanno (Austria). Sekerka Ferdinando (Austria). Stadtmann Giorgio (Austria). Steiner Giovanni (Austria). Kortenhorst Gerardo Pietro (Rotterdam). Alù Mario (Roma). Monti Renzo (Roma). Kriss Carlo (Munhall dei Ruteni). Tkatch Stefano M. (Munhall dei Ruteni). Quick Sidney (Portsmouth). De Lovinfasse Enrico (Gand). Folkers Francesco Guglielmo (Groningen). Tremblin Bernardo (Bourges). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 734 12 maggio 17 » 31 » » » » » 5 giugno 21 » 22 luglio 1970 Al » Al » Al » Al » Al Al » » Al » Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Falco Raucci Tommaso (Nola). Mascarino Pierino (Asti). Cencelli Ugo (Eoma). Morandini Luciano (Eoma). Prosperi Massimo (Eoma). Donati Antonio (Eavenna). Morris Cirillo (Salford). Des Georges Giacomo (Lyon). Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe militare: 11 giugno 1970. Al sig. Marrocco Carlo (Eoma). La Commenda con Placca dell'Ordine di san Silvestro Pava: 18 marzo » » 22 » 24 aprile 1970. » » » Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. Tollschein Carlo (Austria). Zejdlik Francesco (Austria). von Hildebrand Teodorico (New York). De Walterskirchen Antonio (Wien). La Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa: 4 giugno 11 » 1970. Al sig. Bonamico Carlo (Roma). » Al sig. Pagliari Giacomo (Roma). La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa: 25 ottobre 31 dicembre 5 marzo 18 » » » » » » » » » » » » » » » » » 20 29 29 aprile » 12 maggio » » 17 » » 20 27 » » » » » » » 1969. Al » Al 1970. Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al Al » » Al » Al » Al Al » » Al » Al » Al » Al » Al Al » » Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Tonti Ferruccio (Eliopoli d'Egitto). Müller Augusto (Salzburg). Bijvoet Ludovico A. C. (Haarlem). Berger Helmut (Austria). Bild Rodolfo (Austria). Butta Federico (Austria). Grund Giulio (Austria). Kofier Egon (Austria). Marboe Enrico (Austria). Eapf Federico (Austria). Winkler Giovanni (Austria). Knotzer Giuseppe (Eisenstadt). Di Pasquale Eugenio (Palermo). Bergé Marco (Lavai). Ducellier Giorgio (Lavai). Bottazzi Aldo (Alessandria). Lombardo Giovanni (Catania). Borini Mario (Forlì). Balestrini Giulio (Italia). Girardi Pietro Marcello (Treviso). Pavan Vittorino (Treviso). Borri Paolo (Eoma). Najim Giorgio (Beirut). Diarium Romanae Curiae 9 giugno » » 13 17 » » » » » » » 23 14 luglio » » 6 agosto 1970. Al Al » » Al » Al » Al » Al » Al » Al Al » Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. 735 Cangioli Pietro (Italia). Longo Giuseppe (Italia). Millesimi Luigi (Italia). Paolieri Eenato (Prato). Ghazal Gabriele Michele (Alep dei Maroniti). Frangié Fouard Elia (Alep dei Maroniti). Testera Giovanni (Roma). Cohicci Vitantonio (Conversano). Pasquali Mario (Roma). Carmelich Massimo (Istanbul). II Cavalierato dell'Ordine di san Silvestro Papa: 12 marzo 18 » » » » 20 9 aprile » » 21 » » 29 » » » » » » » » » » » 5 maggio » » » 12 » » » » » » » » 17 » » » » » » 20 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 1970. Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Van Hulten Martino (Bois-le-Duc). Prader Eriberto (Austria). Zechmeister Alfredo (Austria). Hunink Rodolfo Bernardo (Utrecht). Sullivan Giovanni (Westminster). Neesen Giacomo Giovanni Maria (Bois-le-Duc). Van de Ven Lorenzo Pietro Giovanni (Bois-le-Duc). Carrasco Fernandez Guglielmo (Huànuco). Aarts Enrico Antonio (Haarlem). Van der Linden Giovanni (Utrecht). Janssen Francesco Pietro (Ruremonda). Najjar Khalil ((Esarcato Apostolico per i Maroniti negli U.S.A.). Duricchi Raimondo (Roma). Prugnoli Umberto (Roma). Schouten Giovanni Cornelio (Ruremonda). Krijnen Giovanni Enrico (Utrecht). De Roaj Giacomo|,Giovanni (Utrecht). Grasso Guglielmo Giovanni Maria (Utrecht). Bruni Aldo Roberto (Roma). Van Bockrijck Carlo Maria Giuseppe (Hasselt). Bani Franco (Roma). Del Duce Lucio (Roma). Petacci Mario (Roma). Ghini Guido (Forlì). Medri Mainardo (Forlì). Protonotari Giuseppe David (Forlì). Vasumini Mario (Forlì). Capobianco Giovanni (Roma). Carserà Francesco (Roma). Desideri Armando (Roma). Manfredi Alfredo (Roma). Sarrocchi Livio (Roma). Scuderini Aldo (Roma). Solimene Carlo (Italia). Ahmed Rezvani (Iran). Acta Apostolicae 736 11 » » » 23 26 16 7 25 giugno » » » » » luglio agosto agosto 1970. » >> » » » » » » Sedis - Commentarium Officiale Al sig. Macchiaverna Mario (Eoma). Al sig. Martini Antonio (Eoma). Al sig. Me Bryan Arturo C. (Salford). Al sig. Pallette Francesco (Palermo). Al sig. Nkama-Bekond Raffaele (Sangmélima). Al sig. Jori Carlo (Eoma). Al sig. Morotti Ferdinando (Perugia). Al sig. G-immi Cesare (Firenze). Al sig. Stanish Francesco (Pittsburg). NECROLOGIO 27 settembre 1970. Mons. Martínez Madrigal Gerardo, Vescovo tit. di Dibon. 1 ottobre » Mons. Hunkeler Edward Ioseph, Arcivescovo tit. di Selsea. 7 » » Mons. Thoyer Xavier Ferdinando, Arcivescovo tit. di Odesso. 12 » » Mons. McGeough Ioseph, Arcivescovo tit. di Emesa. 13 » » Mons. Flynn Patrice, Vescovo tit. di Arnee. » » » Mons. Le Bellec Eugène Ioseph Marie, Vescovo tit. di Tela. 19 » » Mons. Sánchez Tinoco Alfonso, Vescovo tit. di Papantla. » » » Mons. Paternain Miguel, Arcivescovo tit. di Acrida. 20 » » Mons. Larraín Cordovez Eduardo, Vescovo tit. di Vegesela di Numidia. 23 » » Mons. Cleary Patrick, Vescovo di Nancheng. An. et vol. LXII 30 Novembris 1970 N. 11 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: P a l a z z o A p o s t o l i c o - C i t t à d e l V a t i c a n o — Administratio: L i b r e r i a E d i t r i c e V a t i c a n a ACTA PAULI PP. VI LITTERAE DECRETALES Beatae Mariae a Solitudine Torres Acosta, Sanctorum honores decernuntur P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM QUAE PAULUS, gentium Apostolus, ad primaevae aetatis fideles verba scripsit: stulta mundi elegit elegit Deus ut confundat sapientes', et infirma mundi Deus ut confundat fortia-, et ignobilia mundi et contemptibilia elegit Deus et ea quae non sunt, ut ea quae sunt destrueret (1 Cor. 1, 27 sqq.) non est dubium quin mirum in m o d u m vitae etiam aptentur et factis Mariae a Solitudine Torres Acosta, earum Matri Sororum Servarum Mariae, quibus sacrum est ac sollemne peculiari ratione infirmis subvenire proque viribus mederi. Ea enim famula Dei, praeter omnium opinionem et exspectationem, tam mire tamen egit et sapienter et efficienter, tot coepta iniit ac perfecit, ut nonnisi D e o afflante et iuvante eadem esse operata videatur. Admirationem prorsus singularem excitat in primis eius demissio animi, qua, sibi minime confisa, in uno est semper omnipotentis Dei auxilio innisa; eius praeterea amor sohtudinis ac prope voluptas; altum insuper in diesque firmius vitae perfectiore ratione ducendae propositum; eius demum in aegrotos benevolentia singularis, quorum iuvandorum studio unice ducta eorumque causa vel maxime ardua aggredi non dubitavit. Haec profecto animi virtutes, ut Decessores Nostros sic Nos moverunt, ut pro apostolica potestate tantae mulieri sanctorum honores decernen47 - A. A. S. 738 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale dos esse aestimaverimus, spe optima ducti ut nostri huius temporis homines, mundanis negotiis nimium applicati mirificisque suis progressionibus elati, au im o recogitent potius D e u m in primis esse quaerendum, a quo omne donum optimum et omne donum perfectum (lac. 1, 17). Eius igitur vita, opera patrata eo magis cuique consideranti miranda videntur, quo communiori quodam m o d o acta sunt, ut ex eiusdem vitae curriculo satis patet. Nata ea est Matriti humili l o c o , die altero mensis decembris, anno millesimo octingentesimo sexto et vicesimo, Francisco Torres et Antonia Acosta parentibus, atque in eadem Hispaniae urbe cursum vitae totum egit et confecit. Indita ei c u m sacri baptismatis aqua Bibiana Antonia Emmanuela nomina. Quae autem puella, adolescens, iuvenis revera perfecerit fere ignotum, ita ut coniecturis assequi liceat eandem fuisse, pro parentum antiqua religione, ab ineunte aetate pie sancteque institutam et efformatam. Tunc tantum temporis de ea certe cognoscere est, cum Michael Martinez, egregiarum virtutum sacerdos, id secum constituit, ut religiosarum mulierum sodalitatem fundaret, quae aegris suis cuiusque in domibus assisterent, et iis potissimum qui ob rerum inopiam a publicis nosocomiis recusarentur. Putavit illa, superno ducta spiritu, sese posse huiusmodi sodalitati pro sua indole ac studio totam adicere, vicesimo iam et quinto suae aetatis anno. Die igitur quintodecimo mensis augusti, anno millesimo octingentesimo quinquagesimo primo, eodem sacerdote auctore, initium duxit, Matritensi favente Episcopo, Institutum Sororum Servarum Mariae Infirmis Ministrantium, in idque Maria a Solitudine — n o v u m enim id nomen Emmanuela cepit — una cum sex aliis mulieribus est cooptata. Peculiare munus, ei cum religiosis votis commissum, aegrotis subveniendi illico explere contendit, quam qui maxime sollicita; miramque hac de re qua peritia aegris adesset, quae nullam profecto antea infirmis levandis et curandis scientiam, nullam artem didicerat. Coepit eodem tempore molestiis et anxietatibus angi, ob sororum in primis secessionem, quae cum illa primum Instituti semen iniecerunt: alia enim post aliam a sancta voluntate atque a primigenio proposito omnes ceciderunt, unaque Maria a Solitudine remansit, ad summum adducta maerorem rerumque inopiam. Perpaucae autem in earundem locum suffectae nec plurimis iam egenis curandis pares numero erant nec ad religiosam vitam integre degendam satis animo paratae. Accedit quod obortae in Hispania iterum iterumque rerum perturbationes inque catholicam praesertim E c clesiam inductae vexationes nonnisi duriorem magisque insuavem religiosis mulieribus vitam effecerunt. Idque praeterea graviore h o c tempore Acta, Pauli Pp. VI 739 accidit, ut Michael Martínez necopinato abierit, Christi evangelium in infideHum partibus nuntiaturus, conditamque sodalitatem Mariae a Solitudine tradiderit regendam. Erat autem eadem triginta tunc annorum. F a c t u m est e contra ut alius Instituto moderando praefectus sacerdos piissimam virginem in humilem locum ad arbitrium relegaverit, ut in parvo nosocomio degentes infirmos curaret, ipsamque sodalitatem in tale paulatim discrimen idem adduxerit, ut de eadem dissolvenda ageretur. Matritensis tamen Episcopus alium, antequam ita decerneret, rectorem eidem praefecit, Gabinum Sánchez Cortez, plane confisus adversis posse rebus adhuc consuli; quod re feliciter evenit. Ille enim, qua erat prudentia et animorum usu egregie praeditus, non solum Dei famulam in pristinum locum et munus restituit, quod ad mortem usque, etiam atque etiam sodalium suffragiis electa, gessit, sed, cum ea saepissime collatis consiliis, regulas exaravit. Has vero leges idem Episcopus Matritensis primum, deinde Sedes Apostolica probavit ratasque habuit, post editum anno millesimo octingentesimo sexagesimo septimo decretum peculiare, quod laudis dicitur. Itaque igitur instaurata sodalitate atque ab interitu vindicata, Maria a Solitudine ad id praecipue mentem intendere contendit, operam assiduam collocavit ut pias iuvenes, quae in dies frequentiores Institutum augebant, ad religiosae vitae rationes penitus informaret. Eis summopere suadebat ut, terrenis abdicatis, praeter D e u m nihil animo spectarent; ut in angustiis, in maerore, in adversis vitae casibus sui omnino curam D e o commendarent; ut Perdolentem Deiparam et sui praesidium afflictatae haberent, usque praesens, et infirmorum solacium; ut invicem vinculo caritatis iunctae, maximo Christi mandato ex animo obsequerentur assidue; ut coniunctissime tandem et amantissime cum iis peculiari studio agerent qui, diuturno corporis malo correpti, miseriore plerumque animi m o r b o opprimerentur, haud quidem oblitae se, quum Ulis subministrarent, ipsi Christo famulari. Omnibus, ut par erat, pia antecedebat Mater, praeclarissimae documentum virtutis. Attamen tantas eiusdem curas et sollicitudines, forti animo toleratas, diuturnas difficultates adversosque casus, res tandem prosperae secutae. Coeptae sunt enim Servae Mariae non solum universe cognosci, sed et aestimari et maximopere diligi, sive in urbe ipsa Matrito, sive in aliis Hispaniarum et Americae Centralis regionibus, ita ut sex et quadraginta religiosae domus brevi annorum spatio constitutae fuerint. Ad sodalitatem autem longe lateque prolatandam, validam operam assiduamque famulae Dei navavit, post Gabinum Sánchez Cortez, Angelus Barra, qui sacerdos fuit actuosa admodum navitate instructus. Religiosae" ideo 740 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale mulieri, post tot calamitates tot que casus adversos, extremis vitae annis datum est ut laetos uberesque laborum operumque meteret fructus. N o n est praeterea silentio praetereundum magno fuisse religiosae Matri m o m e n t o , ad eius scilicet firmanda proposita spemque alendam, Episcoporum nonnullorum ipsorumque Summorum Pontificum probationes et hortamenta, in primis Leonis X I I I , ad quem famula Dei, anno millesimo octingentesimo septuagesimo o c t a v o , adiit, ut animum ei trepida panderet ab eoque incitata validior ad operandum discederet. Postquam ex Urbe d o m u m laetabunda rediit, animum laboribus suscipiendis coeptisque ineundis addidit neque, ad virium usque vitaeque dissolutionem, intermisit quin Institutum pro viribus roboraret, latius proferret, eiusdemque asseclas, in dies D e o dante copiosiores, ad infirmos efficienter sublevandos aptiores faceret et habiliores. Matriti tandem, brevi ac letali m o r b o correpta, sanctissime obiit, die undecimo mensis octobris, anno millesimo octingentesimo octogesimo septimo. Plorantibus filiis extremam magna Mater dedit hortationem, voluntatis suae quasi sum- mam, ut se invicem diligerent mutuamque servarent concordiam. Incredibile autem est quanta, post eius mortem, veneratione sit Maria a Solitudine exculta. Quapropter, crescente magis magisque eiusdem sanctitatis fama, sueti instituti sunt ordinarii atque apostolici processus de eius vita scriptis virtutibus deque prodigiis quae, famula Dei impetrante, a D e o saepe ferebantur patrata. Quibus peractis, Pius X I I ven. rec. D e cessor Noster, die undecimo mensis decembris, anno millesimo nongentesimo undequinquagesimo, auctoritate sua sanxit tuto procedi posse ad Mariae a Solitudine beatificationem. Q u o d sollemni ritu factum est E o m a e , publice in Petriana basilica lectis eiusdem Summi Pontificis Litteris Apostolicis, a verbis « Quandoquidem aeterno » incipientibus, die quinto mensis februarii, anno millesimo nongentesimo quinquagesimo. Cum vero cultus erga Beatam mulierem in vulgus crescerei novaque, ea deprecante, dicerentur a D e o effecta miracula, Causa de eadem sanctitatis Ínfula decoranda iterum sumpta est, die nono mensis martii, anno millesimo nongentesimo quinquagesimo tertio. D u o interim ex plurimis Sacrae Rituum Congregationi proposita sunt ad canonizationem miracula atque in suetis coetibus quam diligentissime perpensa. In eo autem conventu, qui habitus est die undetricesimo mensis octobris, anno millesimo nongentesimo sexagesimo octavo, venerabilis Frater Noster Arcadius Maria S. R. E. Cardinalis Larraona, huius Causae Relator, dubium disceptandum proposuit: an et de quibus miraculis, post indultam eidem Beatae ab Apostolica Sede venerationem, constet in casu et ad effectum Acta Pauli Pp. VI 741 de quo agitur. De quo, qui aderant Patres Cardinales atque Sacrae Bituum Congregationis Praelati et Officiales propositas sanationes miraculo tribuendas esse affirmarunt. Deinde N o s , de disceptatis rebus ad amussim certiores facti, peculiari decreto Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum, die decimo novembris, anno millesimo nongentesimo sexagesimo nono dato, ediximus constare de duobus miraculis a D e o patratis per intercessionem Beatae Mariae a Solitudine, scilicet instantaneae perfectaeque sanationis tum pueri Emmanuelis Arribas Matesanz ab bernia inguinali dextera iugulata c u m syndrome occlusiva, dishydratatione ac statu toxico, tum dominae Petronae Peñaranda de Eeinaga a volvulo et necrosi ansae sigmoideae. Denique in sacro Consistorio, ad Aedes V a ticanas die quintodecimo mensis decembris, superiore anno, celebrato, post auditam sententiam sive plurimorum Patrum Cardinalium sive sacrorum eorum Praesulum quibus ius fuit h o c super negotio mentem suam aperiendi, decrevimus eandem Beatam esse in Sanctorum numerum referendam atque honoribus dignam pronuntiandam quos Ecclesia iis tribuit, qui in caelesti gloria sanctitudinis praemia consecuti sint. Quod quidem, D e o iuvante, in Basilica Vaticana hodie Ipsi fecimus, idque summa Nostra cunctique populi christiani laetitia. In eo enim templo, undique gentium maximeque ex Hispanus confitentibus coetibus, plurimis astantibus S. E. E. Cardinalibus sacrisque Eomanae Curiae et catholicae Ecclesiae Antistitibus, precibus concedendum esse aestimavimus venerabilis Fratris Nostri Pauli S. E. E. Cardinalis Bertoli, Praefecti Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum, orantis ut Beatam Mariam a Solitudine Sanctam renuntiaremus. Antea igitur sanctis Caelitibus in vota vocatis divinoque Paraclito invocato ut superni luminis copia menti N o strae magis magisque coruscaret, uti supremus Ecclesiae universae Magister sollemniter prenuntiavimus: « A d honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini Nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatam Mariam a Solitudine Torres Acosta Sanctam esse decernimus et definimus, ac Sanctorum catalogo adscribimus, statuentes eam in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quibus verbis prolatis, has Litteras Decretales confici et expediri iussimus. Deinde, post grates omnipotenti D e o una cum astantibus aetas, de novensili Sancta eiusque miris virtutibus sermonem habuimus, eius- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 742 que patrocinium, augustiore ritu divinum sacrificium ad aram m a x i m a m facientes, primi invocavimus. Omnibus itaque quae inspicienda erant bene perpensis, quae supra memoravimus universae Ecclesiae renuntiamus, mandantes ut harum Litterarum exemplis et locis, etiam typis editis, manu tamen alicuius tabellionis subscriptis sigilloque impressis, eadem prorsus tribuatur fides, quae bis haberetur, si ostenderentur. D a t u m E o m a e , apud S. Petrum, die quinto et vicesimo mensis ianuarii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo, Pontificatus Nostri septimo. E g o P A U L U S Catholicae Ecclesiae Episcopus gg E g o EUGENIUS Episcopus titulo Eccles. Suburb. Ostiensis ac Portuensis et S. Rufinae, Cardinalis TISSERANT, Sacri Collegii Decanus. 68 E g o IOSEPHUS Episcopus titulo Ecclesiae Suburbicariae Albanensis Cardinalis PIZZARDO. £8 E g o BENEDICTUS Episcopus titulo Ecclesiae Suburbicariae Praenestinae Cardinalis ALOISI MASELLA, S. R. E. Camerarius. £8 E g o FEENANDUS Episcopus titulo Ecclesiae Suburbicariae Veliternae, Cardinalis CENTO. £8 E g o HAMLETUS IOANNES Episcopus titulo Ecclesiae Suburbicariae Tusculanae, Cardinalis CICOGNANI. £8 E g o IOSEPHUS Episcopus titulo Eccles. Suburb. Sabinensis et Mandelensis, Cardinalis FERRETTO. E g o GREGORIUS PETRUS tit. S. Bartholomaei in Insula Presbyter Cardinalis AGAGIANIAN. E g o ALFREDUS tit. S. Mariae in D o m n i c a Presbyter Cardinalis OTTAVIANI. E g o PAULUS tit. S. Mariae in Vallicella Presbyter Cardinalis GIOBBE. Acta Pauli Pp. VI 743 E g o CAROLUS tit. S. Agnetis extra Moenia Presbyter Cardinalis CONFALONIERI. E g o ALBERTUS tit. S. Pudentianae Presbyter Cardinalis Di IORIO. E g o FRANCISCUS tit. Ss. duodecim Apostolorum Presbyter Cardinalis ROBERTI. E g o PAULUS tit. S. Andreae de Hortis Presbyter Cardinalis MARELLA. E g o ARCADIUS MARIA tit. Immaculati Cordis B. M. V. Presbyter Cardinalis LARRAONA. E g o VILLELMUS THEODORUS tit. S. Theodori in Palatio Presbyter Cardinalis HE ARD. E g o ALOISIUS tit. S. Laurentii in Damaso Presbyter Cardinalis TRAGLIA. E g o ILDEBRANDUS tit. S. Sebastiani ad Catacumbas Presbyter Cardinalis ANTONIUTTI. E g o EFREM tit. S. Crucis in Hierusalem Presbyter Cardinalis FORNI. E g o IOSEPHUS tit. S. Athanasii Presbyter Cardinalis SLLPYI. E g o FRANCISCUS tit. SS. Petri et Pauli in Via Ostiensi Presbyter Cardinalis SEPER. E g o IOANNES tit. SS. Trinitatis in Monte Pincio Presbyter Cardinalis VILLOT. E g o CAESAR tit. Dominae Nostrae a Sacro Corde in Circo Agonali Presbyter Cardinalis ZERBA. E g o IOSEPHUS Tit. S. Mariae Liberatricis ad Collem Testaceum Presbyter Cardinalis BELTRAMI. E g o GABRIEL MARIA tit. S. Sabinae Presbyter Cardinalis GARRONE. E g o MAXIMILIANUS tit. SS. Cordis Iesu ad Castrum Praetorium Presbyter Cardinalis DE FURSTENBERG. E g o ANTONIUS tit. S. Mariae supra Minervam Presbyter Cardinalis SAMORE. E g o PETRUS tit. S. Laurentii in Lucina Presbyter Cardinalis PARENTE. E g o CAROLUS tit. S. Marcelli Presbyter Cardinalis GRANO. E g o ANGELUS tit. SS. Ambrosii et Caroli ad V i a m Latam Presbyter Cardinalis DELL'ACQUA. E g o DINUS tit. Sacratissimi Cordis Iesu Christi Regis Presbyter Cardinalis STAFFA. E g o IOANNES tit. Iesu Divini Magistri Presbyter Cardinalis WRIGHT. E g o ANTONIUS S. Eugenii Papae Diaconus Cardinalis BACCI. E g o MICHAEL S. Pauli Apostoli in Arenula Diaconus Cardinalis BROWNE. E g o FRIDERICUS S. Ioannis B o s c o in Via Tusculana Diaconus Cardinalis CALLORI A VIGNALE. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 744 E g o AEGIDIUS S. Iosephi ad V i a m Triumphalem Diaconus Cardinalis VAGNOZZI. E g o PERICLES S. Apollinaris Diaconus Cardinalis FELICI. E g o BENNO S. Georgii in Velabro Diaconus Cardinalis GUT. E g o PAULUS S. Hieronymi a Caritate in V i a Iulia Diaconus Cardinalis BERTOLI. E g o SILVIUS S. Agathae Diaconus Cardinalis ODDI. E g o IOSEPHUS Omnium Sanctorum in Via A p p i a N o v a Diaconus Cardinalis PAUPINI. E g o IACOBUS S. Eustachii Diaconus Cardinalis VIOLARDO. E g o IOANNES SS. Cosmae et Damiani Diaconus Cardinalis WLLLEBRANDS. E g o MARIUS S. Ioannis Decollati Diaconus Cardinalis NASALLI EOCCA A CORNELIANO. E g o SERGIUS SS. Nominis Mariae ad F o r u m Traiani Diaconus Cardinalis GUERRI. ALOISIUS Card. TRAGLIA PAULUS Card. BERTOLI S. R. B. Cancellarius S. Congr. pro Causis Sanctorum Praefectus FRANCISCUS TINELLO Apostolicam Cancellariam Regens IOANNES CALLERI, Proton. Apost. EUGENIUS SEVI, Proton. Apost. Loco £8 Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXXIV, n. 34. Acta Pauli Pp. VI 745 IN SOLLEMNI CANONIZATIONE Beatorum Quadraginta Martyrum Angliae et Cambriae, die X X V mensis octobris a. MCMLXX, in Basilica Vaticana peracta. Ad postulationem factam, per Advocatos Sacri Consistorii, a Viro Eminentissimo Paulo S. B. E. Card. Bertoli, Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum Praefecto, B. D. Villelmus Zannoni, Secretariae Status Prae- latus, Sanctitatis Suae nomine haec respondit: Vehementer quidem exoptat Beatissimus Pater perorationi satisfacere, quae m o d o habita est, ut quadraginta Beati Martyres Angliae et Cambriae Sanctorum Caelitum numero ascribantur. Idque non una de causa exoptat. Etenim, si attenta consideratione perpendatur testimonium fidei ab his fortissimo animo praebitum, id cernimus, quod nostris temporibus efficacissimam v i m habet ad promovendam Ecclesiae utilitatem. Scilicet hi Beati Martyres, qui iacturam vitae suae facere non dubitaverunt, ut conscientiae dictamini voluntatique divinae obtemperarent, quique « in patriam recepti et praesentes ad Dominum... per Ipsum et in Ipso non 1 desinunt pro nobis intercedere, non solum praeclarum specimen dederunt dignitatis et libertatis humanae, hodie pro dolor materialismi et naturalismi placitis in discrimen adductae, sed exemplo suo sincerae fidei ac praesertim verae caritatis erga eos qui ad eandem non pertinebant christianam professionem, multiplex ac magni momenti subsidium afferre possunt in arduo itinere, quod ad omnium christianorum unitatem redintegrandam perducit. Quae cum ita sint, Summus Pontifex peropportunum sane aestimat v o t a explere catholicorum orbis universi, eorum praesertim qui sunt e nobilissima Anglorum gente. Attamen, antequam decretoriam proferat sententiam, vult Sanctitas Sua nostris communiri precibus, ut, interposita Deiparae Virginis totiusque Caelestis Aulae supplicatione, uberius usque mens sua superno lumine perfundatur; quare nos omnes, quotquot adsumus, Beatissimus Pater adhortatur ut, ex Apostolicae Sedis more, Paracliti Spiritus lumen et gratiam imploremus. 1 Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 49. 746 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Post cantatas Sanctorum Litanias, Summus Pontifex hanc canoniza- tionis formulam sollemniter pronuntiavit'. Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exarationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini nostri Iesu Christi, beatorum apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatos Cuthbertum Mayne, Badulphum Sherwin, Alexandrum Briant, Ioannem Paine, Lucam Kirby, Edmundum Gennings, Eustatium White, Polydorum Plasden, Ioannem Boste, Ioannem Almond, Ioannem Southworth, Gulielmum Ioannem Plessington, Ioannem Lloyd, Ioannem Kemble, Ioannem Eoberts, Ambrosium Barlow, Albanum Roe, Ioannem Houghton, Augustinum Webster, Robertum Lawrence, Richardum Beynolds, Ioannem Stone, Ioannem Jones, Ioannem Wall, Edmundum Campion, Robertum Southwell, Henricum Walpole, Thomam Garnet, Edmundum Arrowsmith, Henricum Morse, Philippum Evans, David Lewis, Nicolaum Owen, Richardum Gwyn, Swithunum Wells, Philippum Howard, Ioannem Eigby, Margaritam Clitherow, Margaritam Ward, Annam Line, Sanctos esse decernimus ac definimus, ac Sanctorum Catalogo adscribimus, statuentes eos in universa Ecclesia pia devotione recoli debere. In nomine £g Patris et Filii £g et Spiritus £g Sancti. Amen. Post lectum Evangelium, a Summo Pontifice haec habita est HOMILIA We extend our greeting first of all to our venerable brother Cardinal John Carmel Heenan, Archbishop of Westminster, who is présent here today. Together with him we greet our brother bishops of England and Wales and of all the other coun- Acta Pauli Pp. VI 747 tries, those who have come here for this great ceremony. We extend our greeting also to the English priests, religions, student s and faithful. We are fìlled with joy and happiness to have them near us today; for ns they represent all English Catholico seattered throughout the world. Thanks to them we are celebrating Christ's glory made manifest in the holy Martyrs, whom we have just canonized, with such keen and brotherly feelings that we are able to expérience in a very special spiritual way the mystery of the oneness and love of the Church. We offer you our greetings, brothers, sons and daughters; we thank you and we bless you. While we are parti cularly pleased t o note the présence of the officiai représentative of the Archbishop of Canterbury, the Beverend Doctor Harry Smythe, we also extend our respectful and affezionate greeting to ali the members of the Anglican Church who have likewise come to take part in this ceremony. We indeed feel very close to them. We would like them to read in our heart the humility, the gratitude and the hope with which we welcome them. We wish also to greet the authorities and those personages who have come here to represent Great Britain, and together with them ali the other représentatives of other countries and other religions. With ali our heart we welcome them, as we celebrate the freedom and the fortitude of men who had, at the same time, spiritual faith and loyal respect for the sovereignty of civil society. La solenne canonizzazione dei 40 Martiri dell'Inghilterra e del Galles da noi or ora compiuta, ci offre la gradita opportunità di parlarvi, seppur brevemente, sul significato della loro esistenza e sulla importanza che la loro vita e la loro morte hanno avuto e continuano ad avere non solo per la Chiesa in Inghilterra e nel Galles, ma anche per la Chiesa Universale, per ciascuno di noi, e per ogni uomo di buona volontà. Il nostro tempo ha bisogno di Santi, e in special modo del- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 748 l'esempio di coloro che hanno dato il supremo testimonio dei loro amore per Cristo e la sua Chiesa: « nessuno ha un amore più grande di colui che dà la vita per i propri amici k Queste parole del Divino Maestro, che si riferiscono in prima istanza al sacrifìcio che Egli stesso compì sulla croce offrendosi per la salvezza di tutta l'umanità, valgono pure per la grande ed eletta schiera dei martiri di tutti i tempi, dalle prime persecuzioni della Chiesa nascente fino a quelle — forse più nascoste ma non meno crudeli — dei nostri giorni. La Chiesa di Cristo è nata dal sacrifìcio di Cristo sulla Croce ed essa continua a crescere e svilupparsi in virtù dell'amore eroico dei suoi figli più autentici. « Semen est sanguis christianorum ». Come l'effusione del sangue di Cristo, così l'oblazione che i martiri fanno della loro vita diventa in virtù della loro unione col Sacrifìcio di Cristo una sorgente di vita e di fertilità spirituale per la Chiesa e per il mondo intero. « Perciò — ci ricorda la Costituzione Lumen Gentium — il martirio, col quale il discepolo è reso simile al Maestro che liberamente accetta la morte per la salute del} mondo, e a Lui si conforma nell'effusione del sangue, è stimato dalla Chiesa dono insigne e suprema prova di carità ». Molto si è detto e si è scritto su quell'essere misterioso che è l'uomo: sulle risorse del suo ingegno, capace di penetrare nei segreti dell'universo e di assoggettare le cose materiali utilizzandole ai suoi scopi; sulla grandezza dello spirito umano che si manifesta nelle ammirevoli opere della scienza e dell'arte; sulla sua nobiltà e la sua debolezza; sui suoi trionfi e le sue miserie. Ma ciò che caratterizza l'uomo, ciò che vi è di più intimo nel suo essere e nella sua personalità, è la capacità di amare, di amare fino in fondo, di donarsi con quell'amore che è più forte della morte e che si prolunga nell'eternità. Il martirio dei cristiani è la espressione ed il segno più su1 2 3 1 7o. 15, 13. 2 Tertullianus, Apologeticus, 50; PL 1, 603. 3 N. 42. Acta Pauli Pp. VI 749 blime di questo amore, non solo perché il martire rimane fedele al suo amore fino all'effusione del proprio sangue, ma anche perché questo sacrificio viene compiuto per l'amore più alto e nobile che possa esistere, ossia per amore di Colui che ci ha creati e redenti, che ci ama come Egli solo sa amare, e attende da noi una risposta di totale e incondizionata donazione, cioè un amore degno del nostro Dio. Nella sua lunga e gloriosa storia, la Gran Bretagna, isola di santi, ha dato al mondo molti uomini e donne che hanno amato Dio con questo amore schietto e leale: per questo siamo lieti di aver potuto annoverare oggi 40 altri figli di questa nobile terra fra coloro che la Chiesa pubblicamente riconosce come Santi, proponendoli con ciò alla venerazione dei suoi fedeli, e perché questi ritraggano dalle loro esistenze un vivido esempio. A chi legge commosso ed ammirato gli atti del loro martirio, risulta chiaro, vorremmo dire evidente, che essi sono i degni emuli dei più grandi martiri dei tempi passati, a motivo della grande umiltà, intrepidità, semplicità e serenità, con le quali essi accettarono la loro sentenza e la loro morte, anzi, più ancora con un gaudio spirituale e con una carità ammirevole e radiosa. È proprio questo atteggiamento profondo e spirituale che accomuna ed unisce questi uomini e donne, i quali d'altronde erano molto diversi fra loro per tutto ciò che può differenziare un gruppo così folto di persone, ossia l'età e il sesso, la cultura e l'educazione, lo stato e condizione sociale di vita, il carattere e il temperamento, le disposizioni naturali e soprannaturali, le esterne circostanze della loro esistenza. Abbiamo infatti fra i 40 Santi Martiri dei sacerdoti secolari e regolari, abbiamo dei religiosi di vari Ordini e di rango diverso, abbiamo dei laici, uomini di nobilissima discendenza come pure di condizione modesta, abbiamo delle donne che erano sposate e madri di famiglia: ciò che li unisce tutti è quell'atteggiamento interiore di fedeltà inconcussa alla chiamata di Dio che chiese a loro, come risposta di amore, il sacrifìcio della vita stessa. 750 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale E la risposta dei martiri fu unanime: « Non posso fare a meno di ripetervi che muoio per Dio e a motivo della mia religione; — così diceva il Santo Philip Evans — e mi ritengo così felice che se mai potessi avere molte altre vite, sarei dispostissimo a sacrificarle tutte per una causa tanto nobile ». E, come d'altronde numerosi altri, il Santo Philip Howard conte di Arundel asseriva egli pure: « Mi rincresce di avere soltanto una vita da offrire per questa nobile causa ». E la Santa Margaret Clitherow con una commovente semplicità espresse sinteticamente il senso della sua vita e della sua morte: « Muoio per amore del mio Signore Gesù ». « Ohe piccola cosa è questa, se confrontata con la morte ben più crudele che Cristo ha sofferto per me » — così esclamava il Santo Alban Roe. Come molti loro connazionali che morirono in circostanze analoghe, questi quaranta uomini e donne dell'Inghilterra e del Galles volevano essere e furono fino in fondo leali verso la loro patria che essi amavano con tutto il cuore; essi volevano essere e furono di fatto fedeli sudditi del potere reale che tutti — senza eccezione alcuna — riconobbero, fino alla loro morte, come legittimo in tutto ciò che appartiene all'ordine civile e politico. Ma fu proprio questo il dramma dell'esistenza di questi Martiri, e cioè che la loro onesta e sincera lealtà verso l'autorità civile venne a trovarsi in contrasto con la fedeltà verso Dio e con ciò che, secondo i dettami della loro coscienza illuminata dalla fede cattolica, sapevano coinvolgere le verità rivelate, specialmente sulla S. Eucarestia e sulle inalienabili prerogative del successore di Pietro, che, per volere di Dio, è il Pastore universale della Chiesa di Cristo. Posti dinanzi alla scelta di rimanere saldi nella loro fede e quindi di morire per essa, ovvero di aver salva la vita rinnegando la prima, essi, senza un attimo di esitazione, e con una forza veramente soprannaturale, si schierarono dalla parte di Dio e gioiosamente affrontarono il martirio. Ma talmente grande era il loro spirito, talmente nobili erano i loro sentimenti, talmente cristiana era l'ispirazione della loro esistenza, che molti Acta Pauli Pp. VI 751 di essi morirono pregando per la loro patria tanto amata, per il Ee o per la Eegina, e persino per coloro che erano stati i diretti responsabili della loro cattura, dei loro tormenti, e delle circostanze ignominiose della loro morte atroce. Le ultime parole e l'ultima preghiera del Santo John Plessington furono appunto queste: «Dio benedica il Ee e la.sua famiglia e voglia concedere a Sua Maestà un prospero regno in questa vita e una corona di gloria nell'altra. Dio conceda pace ai suoi sudditi consentendo loro di vivere e di morire nella vera fede, nella speranza e nella carità ». Così il Santo Alban Eoe, poco prima dell'impiccagione, pregò: « Perdona, o mio Dio, le mie innumerevoli offese, come io perdono i miei persecutori », e, come lui, il Santo Thomas Garnet che — dopo aver singolarmente nominato e perdonato coloro che lo avevano tradito, arrestato e condannato — supplicò Dio dicendo: « Possano tutti ottenere la salvezza e con me raggiungere il cielo ». Leggendo gli atti del loro martirio e meditando il ricco materiale raccolto con tanta cura sulle circostanze storiche della loro vita e del loro martirio, rimaniamo colpiti soprattutto da ciò che inequivocabilmente e luminosamente rifulge nella loro esistenza; esso, per la sua stessa natura, è tale da trascendere i secoli, e quindi da rimanere sempre pienamente attuale e, specie ai nostri giorni, di importanza capitale. Ci riferiamo al fatto che questi eroici figli e figlie dell'Inghilterra e del Galles presero la loro fede veramente sul serio: ciò significa che essi l'accettarono come l'unica norma della loro vita e di tutta la loro condotta, ritraendone una grande serenità ed una profonda gioia spirituale. Con una freschezza e spontaneità non priva di quel prezioso dono che è l'umore tipicamente proprio della loro gente, con un attaccamento al loro dovere schivo da ogni ostentazione, e con la schiettezza tipica di coloro che vivono con convinzioni profonde e ben radicate, questi Santi Martiri sono un esempio raggiante del cristiano che veramente vive la sua consacrazione 752 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale battesimale, cresce in quella vita che nel sacramento dell'iniziazione gli è stata data e che quello della confermazione ha rinvigorito, in modo tale che la religione non è per lui un fattore marginale, bensì l'essenza stessa di tutto il suo essere ed agire, facendo sì che la carità divina diviene la forza ispiratrice, fattiva ed operante di una esistenza, tutta protesa verso la unione di amore con Dio e con tutti gli uomini di buona volontà, che troverà la sua pienezza nell'eternità. La Chiesa e il mondo di oggi hanno sommamente bisogno di tali uomini e donne, di ogni condizione e stato di vita, sacerdoti, religiosi e laici, perché solo persone di tale statura e di tale santità saranno capaci di cambiare il nostro mondo tormentato e di ridargli, insieme alla pace, quell'orientamento spirituale e veramente cristiano a cui ogni uomo intimamente anela — anche talvolta senza esserne conscio — e di cui tutti abbiamo tanto bisogno. Salga a Dio la nostra gratitudine per aver voluto, nella sua provvida bontà, suscitare questi Santi Martiri, l'operosità e il sacrifìcio dei quali hanno contribuito alla conservazione della fede cattolica nell'Inghilterra e nel Galles. Continui il Signore a suscitare nella Chiesa dei laici, religiosi e sacerdoti che siano degni emuli di questi araldi della fede. Voglia Dio, nel suo amore, che anche oggi fioriscano e si sviluppino dei centri di studio, di formazione e di preghiera, atti, nelle condizioni di oggi, a preparare dei santi sacerdoti e missionari quali furono, in quei tempi, i Venerabili Collegi di Roma e Valladolid e i gloriosi Seminari di St. Omer e Douai, dalle file dei quali uscirono appunto molti dei Quaranta Martiri, perché come uno di essi, una grande personalità, il Santo Edmondo Oampion, diceva: « Questa Chiesa non si indebolirà mai fino a quando vi saranno sacerdoti e pastori ad attendere al loro gregge ». Voglia il Signore concederci la grazia che in questi tempi di indifferentismo religioso e di materialismo teorico e pratico sempre più imperversante, l'esempio e la intercessione dei Santi Acta Pauli Pp. VI 753 Quaranta Martiri ci confortino nella fede, rinsaldino il nostro autentico amore per Dio, per la sua Chiesa e per gli uomini tutti. May the blood of thèse Martyrs be able to heal the great wound innicted upon God's Church by reason of the séparation of the Anglican Church from the Catholic Church. Is it not one—thèse Martyrs say to us—the Church founded by Christ? Is not this their witness? Their dévotion to their nation gives us the assurance that on the day when—God Willing—the unity of the faith and of Christian life is restored, no orïence will be inflicted on the honour and sovereignty of a great country such as England. There will be no seeking to lessen the legitimate prestige and the worthy patrimony of piety and usage proper to the Anglican Church when the Eoman Catholic Church—this humble " Servant of the Servants of God "—is able to embrace her ever beloved Sister in the one authentic communion of the family of Christ: a communion of origin and of faith, a communion of priesthood and of rule, a communion of the Saints in the freedom and love of the Spirit of Jesus. Perhaps we shall have to go on, waiting and watching in prayer, in order to deserve that blessed day. But already we are strengthened in this hope by the heavenly friendship of the Forty Martyrs of England and Wales who are canonized today. Amen. 48 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 754 CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I NOVAE SEGOBIAE (FEEDINANDOPOLITANAE AB UNIONE) Detracto territorio « La Union » ab archidioecesi Novae Segobiae, nova dioecesis excitatur, « Ferdinandopolitana ab Unione » cognominanda. P A U L U S EPISCOPUS SERVUS SERVORUM D E I AD PERPETUAM R E I MEMORIAM Qui disponente D e o in vertice sacerdotalis potestatis constituti sumus, ut sicut Petrus, apostolorum princeps, toto pectore in administranda Christi Ecclesia incumheremus, id sane magnam partem fecisse putamus cum variis Ecclesiis toto terrarum orbe diffusis per aptam rerum atque finium dispositionem providerimus; non enim parum confert prosperitati atque felicitati dioecesium, si quod nimis amplitudine patet ad iustos limites amputetur, atque maiora populo c o m m o d a praebeantur. Quae c u m ita sint, quoniam venerabilis Frater Ioannes C. Sison, Archiepiscopus N o v a e Segobiae, auditis quidem Episcopis coetus episcopalis Insularum Philippinarum, huic apostolicae Sedi proposuit ut e sua Ecclesia alia excitaretur, Nos, venerabili Fratre Carmelo E o c c o sententiam rogato, Archiepiscopo titulo lustinianopolitano in Galatia atque in Insulis Philippinis apostolico Nuntio, item venerabilibus Fratribus Nostris S. E. E. Cardinalibus qui sacrae Congregationi pro Episcopis praesident, haec statuimus. Ab archidioecesi N o v a e Segobiae territorium detrahimus quod cognominant populi lingua « La Union », ex eoque novam dioecesim condimus Ferdinandopolitanam ab Unione appellandam, cuius fines iidem erunt atque provinciae ex qua fit, prout lege civili terminatur. Cuius sane sedes episcopalis in urbe Sancti Ferdinandi ponetur, cathedra, in templo curiali ibi sito, S. Villelmo dicato, quod omnibus iuribus cumulamus huiusmodi templis dari suetis. N o v a Ecclesia Sedi metropolitanae Lingayensi-Dagupanensi subicietur suffraganea, sic ut eius sacer Praesul Archiepiscopo eiusdem Ecclesiae. In ea praeterea Canonicorum Collegium condatur, per alias sub plumbo Litteras a Nobis dandas. Interim nihilominus Consultores dioecesanos eligat Episcopus, quorum Acta Pauli Pp. VI 755 opera utatur. Mensam episcopalem constituent fidelium collationes, Curiae emolumenta, congrua pars bonorum, si qua sint, ad normam canonis 1500 C.I.C. Ad Seminarii conditionem quod attinet, normae iuris communis serventur, Sacrae Congregationis leges pro Institutione Catholica, Decretum Conc. V a t . II « Optatam totius ». Ex quo Seminario profecto iuvenes qui ingenio pietate meliores fuerint, R o m a m mittantur, in Pontificium Seminarium Collegium Phüippinum, sacra Theologia atque philosophia imbuendi. H a c autem constitutione ad effectum deducta, Sacerdotes qui in novae dioecesis finibus beneficium aut officium ecclesiasticum habeant, ei addicantur, ceteri clerici et Seminarii tirones, ei dioecesi in qua legitime degant. A c t a denique et documenta ad m o d o conditam Ecclesiam respicientia eius Curiae episcopali transmittantur, religiose custodienda. Ceterum quae mandavimus facienda curet venerabilis Frater Carmelus R o c c o , cuius mentionem fecimus, vel quem ille delegaverit; rebus autem actis, documenta exarentur, quorum sincera exempla ad Sacram Congregationem pro Episcopis cito mittantur. H a n c vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur v i m suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere p o terunt, c u m per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere v e l corrumpere liceat; quin i m m o Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. D a t u m R o m a e apud S. Petrum, die undevicesimo mensis ianuarii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo, Pontificatus Nostri septimo. ALOISIUS Card. TRAGLIA CAROLUS Card. CONFALONIERI /S. R. E. Cancellarius S. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens f Iosephus Rossi, E p . tit. Palmyrenus, Proton. Apost. Iosephus Massimi, Proton. Apost. Loco £8 Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXXIV, n. 12. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 756 II TUGUEGABAOANAE-INFANTENSIS (ILAGANENSIS) Detracto territorio provinciae « Isabella » ab Ecclesiis Tuguegaraoana atque Infantensi, in Insulis Philippinis, nova conditur dioecesis, « Haganensis » nomine. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM D E I AD PERPETUAM R E I MEMORIAM Quia urget Christi iussum praedicandi Evangelium omni creaturae (cf. M e , 16, 15), neque tamen id ulla ratione consequitur Ecclesia sancta apte, nisi sacramentum divinae praedicationis excipiant nationes per finium dispositionem ceterarumque rerum ordinem atque distributionem, idcirco id semper in officiis Nostris praecipuum duximus munus, quo et dioeceses novas condimus, et conditas in aptiorem, si res poscat, formam redigimus. Quam ob rem, cum venerabiles Fratres Theodulfus Domingo et Subugal, Episcopus Tuguegaraoanus, atque Saverius Iulius Labayen, Episcopus titulo Sinnuaritanus et Praelatus Infantensis, ante audita Episcoporum Philippinorum conferentia, ut dicunt, ab hac Apostolica Sede petierint ut diviso suarum Ecclesiarum territorio, n o v a exinde crearetur dioecesis, Nos, venerabilibus Fratribus sententiam rogatis Carmelo E o c c o , Archiepiscopo titulo Iustinianopolitano in Galatia atque Apostolico Nuntio in Insulis Philippinis, ac S. E. E. Cardinalibus Sacrae Congregationi pro Episcopis praepositis, haec statuimus. Ab Ecclesiis Tuguegaraoana atque Infantensi partem detrahimus provinciae Isabellae cuiusque propriam (huius pars comprehendit paroeciam vulgo Palanan), ac n o v a m dioecesim condimus, Ilaganensem appellandam, quae fines eosdem habebit quos provincia Isabella iuxta legem civilem; quam sane Sedi N o v a e Segobiae sufiraganeam facimus. Sedem episcopalem in urbe Hagan statui censemus, cathedram vero in templo S. Ferdinandi, in eadem urbe, factis scilicet iuribus atque oneribus talibus aedibus propriis. Decernimus praeterea ut in nova Ecclesia Cathedrale Canonicorum Collegium constituatur, per alias Litteras apostolicas. Interea tamen eligat Episcopus coetum Consultorum dioecesanorum, quorum consilio utatur. Mensam episcopalem constituent t u m Curiae emolumenta, tum bona, si qua Acta Pauli Pp. VI 757 sunt, quae novae eircumscriptioni obvenient, t u m fidelium christianorum collationes. Ad Seminarium quod attinet, condat illud Episcopus ad normas legum sacri Dicasterii pro Institutione Catholica, iuris communis, atque Decreti « Optatam totius » Concilii Vaticani IL Cum praeterea iuvenes clerici ad aetatem pervenerint qua philosophia ac theologia imbui debeant, qui fuerint optimi E o m a m mittantur, in Pontificium Collegium Seminarium Phihppinum. Iubemus etiam ut harum litterarum praescriptionibus ad effectum adductis, Sacerdotes illi, qui in novae dioecesis territorio aut officium aut beneficium habeant, ei addicantur, tamquam proprius clerus; ceteri tum clerici, tum Seminarii tirones, ei in qua legitime degant. Documenta tandem et acta, quae novae Sedis vel clericos vel laicos respiciant, ad eius Curiam mittantur, ibique in archivo custodiantur. Ceterum, quae mandavimus, exsequi curabit venerabilis Frater Carmelus E o c c o , quem memoravimus, vel quem ipse legaverit, factis nempe necessariis facultatibus. Ee vero acta, documenta exarentur atque sinceris exemplis ad Sacram Congregationem pro Episcopis cito mittantur. H a n c vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur v i m suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, c u m per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin i m m o huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. D a t u m R o m a e , apud S. Petrum, die uno et tricesimo mensis ianuam, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo, Pontificatus Nostri septimo. ALOISIUS Card. TRAGLIA CAROLUS Card. CONFALONIERI S. R. E. Cancellarius 8. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Ioannes Calieri Proton. Apost. Iosephus dei Ton, Proton. Apost, Loco £ß Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXXV, n. 11. 758 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale III NKONGSAMBENSIS (BAFUSSAMENSIS) Quibusdam detractis territoriis a dioecesi Nkongsambensi, in Cammarunia, nova alia conditur, nomine « Bafussamensis ». PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM D E I AD PERPETUAM R E I MEMORIAM Munus Apostolicum universae moderandi Ecclesiae, quod divinitus accepimus, id quandoque requirit ut, si maior exspectetur animorum utilitas, nimis finibus patentes dioeceses dividamus novasque condamus. Quod cum ad Sedem Nkongsambensem quod attinet Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione faciendum proposuerit, visum est Nobis posse huiusmodi sententiae omnino consentiri, magnopere quidem confisi nonnisi fidelium b o n o Nostra hac agendi ratione provisum iri. Audito ideo h o c super negotio quid sentirent venerabiles Fratres Ernestus Gallina, Archiepiscopus titulo Trebianus et in Cammarunia Apostolicus Pronuntius, atque loci Ordinarius, sequentia decernimus ac iubemus. A dioecesi quam diximus districtus civiles seiungimus, vulgo cognominatos Bamoun, Mifì, Baboutos, Menoua et Ndé iisque dioecesim condimus Bafussamensem nomine, quam metropolitanae Sedi Yaundensi suffraganeam reddimus curisque dioecesani cleri committimus. Decernimus praete- rea ut magisterii sui cathedram Episcopus in principe urbis Bafussamensis sacra aede ponat utque pro Canonicorum collegio consultores dioecesanos deligat, ad normam iuris, qui ei consilium auxiliumque ferant. Ea quae iussimus ut ad effectum adducat studeat venerabilis Frater Ernestus Gallina, quem diximus, vel ab eo delegatus sacerdos. Qui vero negotium perfecerit congrua documenta exaranda curet ad Sacramque Congregationem pro Gentium Evangelizatione quam primum mittat, de more signata sigilloque impressa. H a n c vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, Acta Pauli Pp. VI 759 c u m per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin i m m o huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. D a t u m R o m a e , apud S. Petrum, die quinto mensis februarii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo, Pontificatus Nostri septimo. ALOISIUS Card. TRAGLIA GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN S. R. E. Cancellarius 8. Congr. seu pro Gentium Evangelizatione de Propaganda Fide Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens f Iosephus Rossi, E p . tit. Palmyrenus, Proton. Apost. Iosephus Massimi, Proton. Apost. Loco SB Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXXIV, n. 11 . t LITTERAE APOSTOLICAE I Abbatiale templum Cisterciensis Ordinis, Cracoviae Assumptioni B. Mariae Virg. atque S. Venceslao Mart. dicatum, titulo Basilicae Minoris honestatus PAULUS PP. VI Ad perpetuam rei memoriam. — Mirabilia Christi verba, quae ante initam passionem coram apostolis turbisque populoque universo D e o fecit: « Pater, clarifica nomen tuum » (Io. 12, 29); item aeterni Numinis voces: « Et clarificavi, et iterum clarificabo » (Ib.) id satis patefaciunt et innuunt eo semper Nobis in omnibus sacerdotii ac pontificatus Nostri muneribus gerendis esse spectandum, ut in omnibus, sive magnae sunt res, sive parva negotia, tum adorandum Patris nomen clarificetur, tum Christi eius, qui per tormenta Crucis, et fusum sanguinem, et subitam mortem in eiusdem Patris immortalis dextera collocatus, amplissimam gloriam Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 760 consecutus est. Quandoquidem ergo venerabilis Frater Noster Carolus S. E. E. Cardinalis W o j t y l a , Archiepiscopus Cracoviensis, suo clerique populique nomine ab hac apostolica Sede id petierit ut abbatiale tem^ pium Cisterciensis Ordinis ibi loci exstans, Assumptioni Beatissimae Virginis Mariae dicatum atque S. Venceslao Martyri, ad dignitatem Basilicae minoris eveheretur, Nos optantes sive tanto Ecclesiae principi concedere, sive tam nobili populo satis facere, per aetates Eomanae Sedi fidelissimo, sive templo illi ac monasterio singulares honores attribuere, utpote quae c u m ipsa sunt antiqua fama gloriosa et vivacis domicilia pietatis, tum etiam sculptam Crucifixi imaginem, quasi thesaurum pretiosissimum servent, quam et Mogila locus, et archidioecesis, et Polonia tota summa religione prosequuntur limina illa sancta petentes, libentissimo quidem animo ea quae Sacra Congregatio pro Cultu Divino statuit, factis olim a Nobis facultatibus, rata habentes atque confirmantes, templum id, ut petitum est, titulo ac dignitate Basilicae minoris insignimus, omnibus cum iuribus atque hturgicis concessionibus rite competentibus, servatis tamen iis, quae iuxta Decretum « De Titulo Basilicae Minoris », die vi mensis iunii, anno MDOCCOLXVIII factum, servanda sunt. Contrariis nihil obstantibus. Ceterum volumus ut hae Litterae Nostrae v i m suam tum in praesens tum in futurum habeant. D a t u m E o m a e , apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die nono mensis martii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo, Pontificatus Nostri septimo. ALOISIUS Card. TRAGLIA, 8. B. E. Cancellarius Loco £8 Sigilli In Ap. Cane, tab., vol. CXXXIV, n. 99. II In Mauritio Apostolica Nuntiatura constituitur PAULUS PP. VI Ad perpetuam rei memoriam. — Nulli non cognitum est quantopere amicitias firmare et augere, itemque necessitudines constringere, quae inter Sanctam hanc Sedem atque civiles populorum nationes intercedant, tum causam Ecclesiae, tum gentium ipsarum iuvent: nam ubi haec florent sive catholica res diuturna quiete ac satis firma pace usa, suis 761 Acta Pauli Pp. VI proficit institutis in immortalis Numinis gloriam aeternamque hominum salutem, sive gentes, ablatis discordiis, quibus civitates pereunt, atque simul civibus christianae veritatis stimulis additis, magnos inde usus percipiunt. Quae c u m ita sint, c u m Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide visum sit in Insula Mauritio Nuntiaturam Apostolicam condere, quae id spectet et in regione dioecesis Portus Ludovici quae animadvertat adumbravimus, atque in universum religionis progressionem ibi loci tueatur, Nos, omnibus qua opus esset consideratione reputatis, ea quae Sacra Congregatio illa censuit esse facienda probamus ac rata habemus. Motu ergo proprio Apostolicam Nuntiaturam in Mauritio constituimus, cum iuribus et privile- giis debitis, ut iure describuntur, Sede in. urbe Tananarive collocata. Contrariis nihil obstantibus. Ceterum, haec quae iussimus, firma tum in praesens tum in posterum esse volumus, suosque effectus habere. D a t u m E o m a e , apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die nono mensis martii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo, Pontificatus Nostri septimo. ALOISIUS Card. TRAGLIA, S. B. H. Cancellarius Loco SB Sigilli In Ap. Cane, tab., vol. CXXXV, n. 44. III Cathedrale templum Agriensis archidioecesis titulo Basilicae Minoris decoratur. P A U L U S P.P. V I Ad perpetuam rei memoriam. — Maximopere optantes ut christianis fidelibus congrua ad recte vivendum praebeamus subsidia, censuimus accedendum esse optatis precibusque venerabilis Fratris Pauli Brezanoczy, Episcopi titulo Botariensis atque Administratoris Apostolici Agriensis, qui petiit ut cathedrale archidioecesis, cui praeest templum, D e o dicatum in honorem S. Ioannis Apostoli ante portam Latinam, Basilicam Minorem renuntiaremus. Ea enim sacra aedes, mirifica architecturam pictorumque arte insignis, insignior in dies facta est ob sacrarum caeremoniarum splendorem atque alacrem incensamque christianorum in D e u m pietatem. Accedit praeterea quod ad templum istud circumiacentes etiam Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 762 dioecesium Cassoviensis, Rosnaviensis et Satmariensis fideles spectant, fidei suae fovendae causa religionisque ardentius profitendae. Audita ideo sententia Sacrae Congregationis pro Cultu Divino, certa profecto et optima spe ducti, ut vel maiore inde mentium propensione dilecti isti Hungaricae nationis filii Nobiscum coniungantur, hisce Litteris deque apostolica Nostra potestate, templum quod diximus titulo ac dignitate decoramus Basilicae Minoris, c u m iuribus et privilegiis congruis, servatis tamen iis quae iuxta decretum « De titulo Basilicae Minoris », die sexto mensis iunii, anno millesimo nongentesimo sexagesimo octavo, datum, servanda sunt. Contrariis nihil obstantibus. Haec autem quae ediximus firma ac rata haberi volumus suosque effectus nunc et in posterum capere. Datum R o m a e , apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die quartodecimo mensis martii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo, Pontificatus Nostri septimo. ALOISIUS Card. TRAGLIA, S. B. E. Cancellarius Loco £8 Sigilli In Ap. Cane, tab., vol. CXXXV, n. U- EPISTULA Ad E.mum P. D. Gregorium Petrum S. R. E. Card. Agagianian, Praefecti Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide munere se abdicantem. Signor Cardinale, Fa onore al Suo alto senso di responsabilità il gesto nobilissimo, con cui Ella ha voluto mettere a nostra disposizione l'incarico di Prefetto della S. Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli, al quale l'aveva chiamato la fiducia dei nostri Predecessori, da noi rinnovata con la stima e la benevolenza ch'Ella conosce. Con piena comprensione abbiamo considerato le ragioni che hanno suggerito questo gesto, da Lei certamente ben meditato, ed è per un riguardo d o v u t o alle Sue condizioni di salute che noi, sia pure con rammarico, ci siamo decisi ad accogliere la Sua insistente richiesta. Nel momento in cui Ella così generosamente si distacca dal quotidiano Acta Pauli Pp. VI 763 c a m p o di lavoro, il nostro animo non può rimanere indifferente e non può privarsi di una occasione così opportuna per farLe giungere l'attestato della nostra viva e sincera gratitudine. A questo ci m u o v e non soltanto la stima e l'affetto che da antica data ci lega alla Sua amabile persona, ma soprattutto il giusto riconoscimento della Sua attività a servizio di questa Sede Apostolica; attività svolta con illuminata esperienza e c o n pari saggezza e laboriosità, che Le hanno meritato, oltre la nostra, anche la riconoscenza dì tutti coloro che hanno a cuore la causa delle Missioni cattoliche. Gravi avvenimenti e profonde trasformazioni si sono susseguiti nel m o n d o in questi ultimi tempi, senza risparmiare i territori d o v e la Chiesa è protesa a svolgere il suo mandato missionario. Se oggi ci congratuliamo per la sempre più v i v a ed operosa presenza cristiana in quelle regioni, se ammiriamo la crescente vitalità del lavoro missionario, ciò si deve in gran parte all'efficienza e alle sapienti direttive della nostra tanto benemerita Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli. E si deve in particolare alla lungimiranza di chi ne ha finora diretto le sorti — ci piace rilevarlo pur sapendo di mettere a prova la Sua ben nota modestia — se cotesto Sacro Dicastero oggi c o n rinnovato spirito affronta i non pochi e difficili compiti che in questo periodo post-conciliare si impongono all'attività missionaria della Chiesa. Tanta ricchezza di bene germinata dal Suo fervido zelo dimostra quanto sia stata benedetta da D i o la fatica del suo servo buono e fedele; e noi di cuore Le auguriamo che essa possa trasformarsi in perenne sorgente di conforto e di santa letizia per l'avvenire. Nella fiducia che Ella, Signor Cardinale, pur sollevato dal grave peso di tante responsabilità, vorrà continuare ad assisterci con la Sua saggezza e con la Sua preziosa esperienza, noi chiediamo al Signore che, facendoLe dono di nuova vigoria fisica, La conservi ancora a lungo per il bene della Chiesa, mentre in pegno della nostra benevolenza Le impartiamo la A p o stolica Benedizione. Dal Vaticano, 19 ottobre 1970, anno ottavo del nostro Pontificato. PAULUS PP. VI Acta Apostolicae 764 Sedis - Commentarium Officiale NUNTII G R A T U L A T O M I I Ad E.mum P. D. Alfredum S. R. E. Cardinalem Ottaviani octogesimum diem natalem celebrantem. Tibi, Venerabilis Frater, octogesimum natalem agenti, perquam gavisi hunc Tibi diem religiosa hilarare laetitia, cuncta salutaria, candida, prospera precamur et cupimus a D e o , cui in Ecclesia, Christi gloria, tam diu deservís. De re catholica praeclare meritus, iuris disciplinis tradendis vacans, in R o m a n a Curia praegravibus officiis fungens, caritatis operibus omni studio te devovens, ingenii acie, intellegenti iudicio, strenua sollertia conspicuus, egregiam multorum existimationem tibi conciliasti. Haud dubia in te propensa voluntate moti, a caelesti bonitate et munificentia vehementer petimus, ut hic dies diuturna annorum serie tibi redeat usque felicior. H a e c v o t a tibi confirmet Apostolica Benedictio, quam tibi animo volenti impertimus. Ex Aedibus Vaticanis, die x x i x mensis Octobris, anno MCMLXX, Pontificatus Nostri o c t a v o . PAULUS PP. VI II Ad E.mum P. D. Leonem Iosephum S. R. E. Cardinalem Suenens, Archiepiscopum Mechliniensem-Bruxellensem, quinque condentem lustra a suscepta ordinatione episcopali. M o x tibi quinquies et vicies anniversarius dies revolvetur, ex quo episcopale munus iniisti, id est « oeconomus gratiae supremi sacerdotii » 1 es constitutus. Cuius rei memoria, quemadmodum ad N o s est allatum, et a Natione Belgica, in qua Primatis obtines l o c u m , et ab Archidioecesi Mechliniensi-Bruxellensi, quae tibi, Pastori suo, obsequii honorisque significationes, ut par est, exhibebit, sacris ritibus recoletur. Quarum celebritatum etiam Nos consortium q u o d a m m o d o habere 1 Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 26. Acta Pauli Pp. VI 765 cupimus; ad quod Nos impellit caritas, qua in Christo coniungamur et in Ecclesiae communione compaginemur oportet. H a c praeterea singulari oblata occasione, volumus quidem cum laude agnoscere bonum, quod in pastorali officio implendo es operatus; nam in eiusmodi sollemnium laetitia ea, quae iucunda, praestantia, conducibilia sunt, decet commemorari. Nos autem D e u m Optimum Maximum enixis precibus oramus, ut te, quem fraterna dilectione iugiter sumus prosecuti, donorum suorum repleat largitate, tibi illa praebeat solacia, quibus sacri pastoris animus recreetur, ac vires et sapientiam semper suppeditet ad R e g n u m Dei veris auctibus provehendum. Haec v o t a Apostolica Benedictio confirmet, quam tibi, Venerabilis Fratrer Noster, Antistitibus, universim publicis Auctoritatibus, summis in primis, sacrorum clero, fidelibus, qui praedictis sollemnibus intererunt, gregi tuae curae spirituali commisso, libenter et amanterque impertimus. Ex Aedibus Vaticanis, die vi mensis Novembris, anno MCMLXX, Pontificatus Nostri octavo. PAULUS PP. VI ALLOCUTIONES I Ad sacrarum virginum Maiores Antistitas, quae ex omnibus nationibus interfuerunt Conventui Romae habito. * Chères Filles, C'est pour Nous une grande joie de vous accueillir ce matin, vous qui représentez toutes les Congrégations féminines de vie apostolique, c o m m e déléguées des Supérieures générales du monde entier. Par delà vos personnes, Nous pensons, avec un immense réconfort, à ces milliers de religieuses qui, avec discrétion mais de tout leur cœur, œuvrent au R o y a u m e de Dieu, selon les orientations particulières et le but spécifique de chaque Institut. En vous exprimant nos paternels encouragements, Nous voudrions vous redire, avec notre profonde estime, la grande espérance que l'Eglise * Die 29 mensis octobris a. 1970. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 766 met en v o u s aujourd'hui, dans la mesure où vous répondez généreusement à l'appel de Dieu qui a suscité votre vocation, et à son Esprit qui ne cesse de vous interpeller de multiples manières. Est-il besoin de vous le rappeler? Vous jouez dans l'Eglise un rôle hors pair et irremplaçable. Et c'est pourquoi l'Eglise tient à marquer en toute circonstance l'excellence qu'elle reconnaît à l'état religieux. Elle l'apprécie pour lui-même, c o m m e pour la fonction qu'il remplit au sein du peuple de Dieu. Elle en a, aujourd'hui tout particulièrement, un vif besoin, pour le culte qui y est rendu à des valeurs supérieures souvent méconnues par ailleurs: la prière, la virginité, l'esprit de sacrifice, la recherche de la sainteté, etc.; pour le service accompi aussi en des formes eminentes de charité et d'apostolat; pour l'exemple enfin que vous donnez à l'Eglise et au monde tout entier. L'Eglise ne serait plus ce qu'elle est, ni ce qu'elle doit être, sans votre présence et votre témoignage. C'est vous dire combien vous devez vivre dans la confiance et dans la joie. Certes les problèmes et les inquiétudes ne manquent pas en notre époque tourmentée. Tant de périls naissent de doutes multipliés, d'une opinion publique parfois mal informée, de changements rapides de mentalités, de traditions, de coutumes, de façons d'agir et de penser, d'une sécularisation envahissante, de ferments de désagrégation aussi, qui sont à l'œuvre au sein m ê m e de certaines communautés. T o u t cela est vrai. Mais, chères filles, ne devez-vous pas être heureuses de cette occasion qui vous est donnée de témoigner, avec courage et générosité, de la ferveur de votre foi, de l'ardeur de votre espérance, du feu de votre charité? Heureux temps qui nous provoque tous, les uns et les autres, à un amour plus total, et à une recherche toujours plus exigeante des moyens de le vivre et de le proclamer généreusement autour de nous! C'est l'heure, pour vos communautés, d'une reprise de conscience, c'est l'heure du discernement spirituel. N'est-ce pas à vous aussi qu'il revient en effet, dans une étroite fidente à « l'autorité ecclésiastique » responsable, « de ne pas éteindre l'Esprit, mais de tout examiner et de retenir ce qui est b o n » ? 1 Toutes vos Congrégations sont appelées à une réforme et à une certaine évolution: n'est-ce pas la loi de tout organisme vivant? Déjà vos chapitres spéciaux y ont travaillé avec ardeur; souvent de nouveaux statuts ont été élaborés et sont actuellement en expérimentation. Vous le le savez; pour répondre vraiment à l'authenticité voulue par le Seigneur 1 Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 12; cf. 1 Th. 5, 19-21. Acta Pauli Pp. VI 767 et son Eglise, la première garantie, c'est de faire des documents du récent Concile œcuménique la base de votre aggiornamento, le décret sur la rénovation et l'adaptation de la vie religieuse, Perfectae caritatis au premier chef, mais aussi les autres, et d'abord les Constitutions qui situent votre place dans l'Eglise et dans le monde de ce temps, Lumen Gentium et Gaudium et Spes. Nous félicitons toutes celles qui en ont fait, à l'occasion de leur Chapitre, une étude approfondie; imprégnez-vous de ces dispositions, pénétrez-vous de leur esprit, pour retrouver, au milieu des bouleversements de ce monde, le guide le plus sûr de votre activité dans une exigeante fidélité à votre vocation. Cette vocation, chères Filles, vous le savez, c'est tout d'abord une vocation à la sainteté, cette sainteté à laquelle tous les membres de l'Eglise sont appelés, 2 mais à laquelle vous êtes vouées « p a r une consécration particulière qui s'enracine intimement dans la consécration du baptême 3 et l'exprime avec plus de plénitude » . Qu'est-ce que cette « perfection » à laquelle votre famille religieuse reconnue par l'Eglise est « capable de 4 vous conduire » sinon une union intime au Christ? C'est là l'idée fondamentale de la vie religieuse, la raison même de ses v œ u x et de ses engagements. C'est dire la place irremplaçable pour vous de la prière, de l'oraison, de la participation à la liturgie, pour entretenir la vie de la grâce avec le Christ aimé, contemplé, prié, adoré, reçu dans l'Eucharistie, le Christ imité aussi, au prix de l'ascèse que lui-même a demandée à ses 5 disciples. Beaucoup de laïcs dans le monde savent s'imposer, pour Dieu ou pour les leurs, de lourds sacrifices: comment comprendraient-ils qu'en soient dispensés ceux qui se veulent, à un titre spécial, les témoins de Celui qui nous a appelés à le suivre sur le chemin des Béatitudes? Oui, ayez d'abord à cœur de suivre le Christ chaste, pauvre, obéissant, de vivre toujours davantage pour lui et pour son Corps qui est l'Eglise. 6 Chères filles, tout c o m m e le Christ, aimez profondément l'Eglise, aimez-la toujours davantage, aimez-la, comme Catherine de Sienne, lorsque son état même vous fait souffrir, aimez-la d'autant plus qu'elle est davantage combattue de l'extérieur et contestée de l'intérieur par ceux qui devraient lui être les plus fidèles, soutenez-la dans la bourrasque qui la saisit, aidez-la à interpréter ces signes des temps qui la provoquent 2 Cf. Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 39. 3 Decr. de accomm. renov. vitae religiosae Perfectae caritatis, n. 5. 4 Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 43. 5 Cf. Lc. 14, 27. 6 Cf. Decr. de accomm. renov. vitae religiosae Perfectae caritatis, n. 1. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 768 et à affronter ces courants de pensée qui l'assaillent. Sachez enfin la faire découvrir par les hommes et les femmes de notre temps, les jeunes en particulier et ceux qui souffrent: révélez-leur son vrai visage, celui d'une mère très aimante. Ce faisant, vous êtes assurées de notre affection et de notre appui. Certes tout n'est pas parfait, même dans des organismes de direction, et vous avez pu souffrir de certaines incompréhensions. Mais il ne faut pas en exagérer l'importance et Nous voulons faire pour notre part tout ce qui est en notre pouvoir pour vous aider, vous soutenir et vous guider, dans un dialogue de famille confiant et loyal. Aimez l'Eglise et servez-la. Dans vos Instituts, l'action apostolique est le prolongement naturel de la vie religieuse; elle découle directement de votre union avec le Christ. N'est-ce pas lui que vous servez dans ses membres? 7 Dans cette conviction que la contemplation et l'amour apos- tolique ne sauraient être séparés, 8 donnez-vous de grand cœur à toutes ces tâches que vos fondateurs ou fondatrices ont eu le génie de promouvoir, à celles aussi que l'évolution du monde vous appelle à remplir de manière nouvelle, à toutes celles enfin que l'Eglise confie à votre zèle: l'apostolat sous toutes ses formes, l'aide aux prêtres, le soutien de l'Action catholique, la formation catéchétique, l'éducation chrétienne, le service des malades, des pauvres, des vieillards, l'évangélisation en pays de mission, en vous insérant toujours activement dans la pastorale du diocèse et de 9 la conférence episcopale. Prenez donc toutes les dispositions nécessaires pour une préparation adéquate à cet apostolat — formation initiale certes, mais aussi continue —, et sachez vous adapter aux besoins des différents pays en greffant votre action sur leur culture propre. Aimez le Christ, aimez l'Eglise, aimez aussi votre famille religieuse qui est pour vous la communauté de vie chrétienne privilégiée, où vous avez répondu à l'appel du Seigneur, où vous marchez à sa suite, vous entraînant et vous entraidant mutuellement. 10 Cherchez donc à vous pénétrer davantage de l'esprit de chacun de v o s Instituts, pour mieux le comprendre, mieux le vivre, mieux le soutenir par une généreuse obéissance et une fidélité inventive. Votre témoignage apostolique en effet n'est pas individuel: la vie communautaire est un caractère essentiel de vos congrégations religieuses, suivant en cela l'exemple de la primitive 7 Cf. Decr. de accomm. renov. vitae religiosae Perfectae caritatis, n. 8. s Cf. ibid., n. 5. 9 Cf. Decr. de past. Episcop. munere in Ecclesia Christus Dominus, n. Decr. de accomm renov. vitae religiosae Perfectae caritatis, n. 23. 1 0 Cf. Gal. 6, 2. 33, et Acta Pauli Pp. VI 769 Eglise où la multitude des fidèles n'avait qu'un cœur et qu'une âme. Sans cette charité qui est la plénitude de la l o i 1 2 et le lien de la perfection, 11 13 vos plus riches énergies risqueraient en effet de se dissoudre et le signe du Christ de s'évanouir; le m o n d e lui-même, les jeunes en particulier, si sensibles au témoignage d'une vie authentiquement fraternelle, ne c o m prendraient plus votre témoignage de « Sœurs » . 1 4 Puisse donc votre charité se révéler assez profonde et assez forte pour surmonter les conflits que la diversité- des tempéraments, des générations, des méthodes apostoliques, des différentes communautés ne manque pas de susciter! L'union des esprits et des cœurs n'exclut nullement, vous le savez, une saine diversité, pourvu que celle-ci soit vécue dans la fidélité à l'essentiel, et la disponibilité à une sincère révision de vie, pourvu surtout qu'elle soit animée par un véritable « sens de l'Eglise ». Ce sens vous fera écarter tout ce qui tend à détruire les normes approuvées par elle et qui ont aidé tant de saints à gravir le chemin de la perfection. Ce n'est pas dans le négatif qu'il convient de se complaire, mais dans le positif qu'il faut édifier. De grand cœur Nous Nous réjouissons de tant de fécondes initiatives pour perfectionner les formes d'activité propres à chacun de vos Instituts, c o m m e pour rendre plus authentique votre vie de prière et le témoignage de votre pauvreté. C'est tout un renouveau qui fait refleurir la prière liturgique, qui engendre des communautés plus fraternelles et adapte les œuvres traditionnelles aux nécessités et aux besoins du monde moderne. Celui-ci désire en effet et souhaite trouver chez vous cette perfection des moyens et leur adaptation exemplaire au but poursuivi. Chères Filles, continuez à être, au milieu de ce monde, les témoins de l'amour de Dieu et de sa tendresse, dans le sillage et à l'exemple de la Vierge M a r i e : 15 « Servez le Seigneur dans l'allégresse » . v o s forces, donnez votre pleine mesure. 1 6 Oui, de toutes Le monde a besoin de vous. L'Eglise compte sur vous. Et de grand cœur le Pape vous donne, en témoignage de son affectueuse confiance et en gage de fécond apostolat, sa paternelle Bénédiction Apostolique. 1 1 Cf. Act. 4, 32. 1 2 Cf. Rom. 13, 10. 1 3 Cf. Col. 3, 14. 14 Cf. Decr. de accomm. renov. vitae religiosae Perfectae caritatis, n. 15. 15 16 49 Cf. ibid., n. 25. Ps. 100, 2. - A. A. S. 770 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Il Nostro saluto, espressione di affetto e di riconoscenza, si rivolge a v o i , Superiore Generali, e a ciascuna delle vostre Famiglie religiose, sparse nel m o n d o , nelle scuole, negli asili, negli ospedali, nei lebbrosari, e in altre innumerevoli opere caritative e sociali, al servizio di D i o in Cristo, prestato c o n amore indiviso, per l'aiuto sollecito, gentile, operoso ai fratelli. Vi assista nel vostro impegno la grazia del Signore, che invochiamo su di v o i e su ciascuna delle vostre Consorelle, affinché il vostro « sacrificio in odore di soavità » sia sempre di grande giovamento alla Chiesa e al Vangelo. Con la Nostra particolare Benedizione Apostolica. We are happy to extend to y o u our beloved English-speaking daughters our greeting of grace and peace. It is with deep affection in Christ Jesus that, in his name, we thank y o u and your religious communities throughout the world for all that y o u do in the service of the Gospel; be assured of our prayers and our esteem. To ali of y o u goes our Apostolic Blessing. Allen anwesenden Generaloberinen entbieten W i r Unseren väterli- chen Gruss und Unsere besten Wünsche. W i r danken Ihnen für die treue Erfüllung Ihres vielseitigen Apostolates und erteilen Ihnen wie Ihren Mitschwestern als Unterpfand bleibenden göttlichen Schutzes und Beistandes v o n Herzen den Apostolischen Segen. Nos sentimos feliz de extender a vosotras, queridas hijas de lengua española, nuestro saludo de gracia y de paz. Con profundo afecto en Cristo Jesús, en su nombre, os agradecemos a vosotras y a vuestras comunidades religiosas extendidas por el mundo, t o d o lo que hacéis en servicio del Evangelio; estad seguras de nuestras oraciones y estima. Para todas vosotras, nuestra Bendición Apostólica. Às queridas Irmas de lingua portuguesa, queremos saudar, cordialmente, c o m v o t o s de t o d o o b e m , no Senhor. Asseguramos às familias religiosas, que aqui representáis, o Nosso apreço e estima, pelo generoso empenho, em irradiar a caridade de Cristo, ao serviço do P o v o de Deus e dos irmâos. Auspicio dos favores divinos, para constante fìdelidade ao ideal evangélico professado, seja a Nossa Bênçâo Apostólica. Acta Pauli Pp. YI 771 II Delegatis Conferentiarum Episcopalium qui quarto internationali Coetui interfuerunt, favente Pontificia Commissione « De spirituali migratorum atque itinerantium cura », Romae habito. * Frères bien aimés et cJiers Fils! C'est avec grand plaisir que Nous recevons ce matin les Délégués des Conférences episcopales pour la pastorale du tourisme. Votre symposium se situe en effet dans le cadre de cette « Commission pontificale pour la pastorale de l'émigration et du tourisme », que Nous avons tenu récem1 ment à créer, près de la Congrégation pour les Evêques, c o m m e correspondant à un besoin particulier de notre temps. Sans empiéter sur les dispositions concrètes que les Conférences episcopales nationales mettent en œuvre avec tant de zèle, Nous avons voulu cet organisme de collaboration pour traiter avec celles-ci de toutes les questions pastorales relatives à ceux qui, de nos jours, sont de plus en plus nombreux à se déplacer. 2 Le caractère vraiment international de votre groupe manifeste bien l'université, l'ampleur et l'urgence des problèmes posés par le mouve- ment de ces centaines de millions de touristes, qui passent d'une région, d'un pays ou d'un continent à l'autre, pour des raisons de détente, de culture ou d'affaires. Il vous revient d'étudier ensemble toutes les données de ce qui est devenu un véritable événement social, d'en découvrir les répercussions qu'il entraîne sur les touristes c o m m e sur les personnes qui les accueillent et d'œuvrer ensemble pour que le zèle inventif des pasteurs saisisse à b o n escient ces occasions nouvelles d'annoncer la parole de Dieu. Bien des mutations sont à prévoir, surtout dans les régions en v o i e de développement, qui connaissent l'afflux des touristes. Pour les uns c o m m e pour les autres, c'est une épreuve et une chance: le risque d'un abandon des meilleures traditions, de conditions de travail irrégulières, de comparaisons traumatisantes; mais aussi de nouvelles possibilités d'éducation, d'élévation sociale, de dialogue fraternel, de compréhension mutuelle, d'ouverture à d'autres civilisations et cultures. A y o n s assez d'imagination créatrice, d'audace apostolique et d'espérance pour * Die 7 mensis novembris a. 1970. 1 Motu Proprio Apostolicae caritatis, 19 mars 1970, A. A. S. 62 (1970), p. 193. a Of. ibid., n. 2. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 772 faire face à ce phénomène de masse, afin que, avec la grâce de Dieu, ces migrations de plus en plus complexes et importantes deviennent la source d'une fraternité nouvelle entre les hommes et d'un témoignage évangélique élargi aux dimensions du monde. L a pastorale doit en effet s'adapter à cette dynamique de la vie m o - derne. L'Instruction de la Congrégation des Evêques sur la pastorale des migrants 3 avait souligné la responsabilité première des Eglises d'accueil, mais celles-ci ne pourront répondre à des besoins sans cesse croissants et diversifiés qu'en s'assurant des collaborations de plus en plus larges et qualifiées. Il y va de la présence de l'Eglise au sein de ces masses mouvantes. Toutes les communautés chrétiennes doivent donc se sentir concernées. Concrètement, de multiples possibilités pastorales s'ouvrent devant nous: il faut mettre à la disposition des migrants au moins durant les temps forts du tourisme, un clergé préparé à cette tâche; aménager des lieux de culte facilement abordables; s'employer à ce que, dans l'accueil c o m m e dans la prédication, le catholique se sente partout chez lui, reçu c o m m e un enfant de Dieu dans une communauté de frères; promouvoir des centres de rencontre, d'échange, de dialogue et d'activité qui permettent aux loisirs d'être féconds en même temps que reposants; assurer aux laïcs chrétiens une solide formation personnelle, pour qu'ils soient 4 des témoins et des « messagers itinérants du Christ » , selon l'un des thèmes de votre symposium; s'appuyer sur la responsabilité des mouvements d'action catholique dont les militants auraient beaucoup à faire dans l'animation spirituelle des centres de tourisme; accorder un soin particulier à ce qu'on pourrait appeler le tourisme religieux, la visite des sanctuaires qui pourrait et devrait être l'occasion providentielle d'une découverte de l'Eglise à travers le riche patrimoine artistique suscité au cours de son histoire bimillénaire. C'est dire quel champ illimité s'ouvre au zèle des pasteurs: à vous de réfléchir aux initiatives à prendre et à soutenir, à vous de mettre en c o m m u n vos expériences et vos suggestions, à vous de sensibiliser vos pays respectifs à ces graves problèmes, et de vous concerter sur les grandes lignes d'une pastorale commune. Sans doute, la mise en œuvre sera longue, les difficultés nombreuses et v o s moyens limités. Mais, c o m m e l'apôtre, « l'amour du Christ nous presse » 5 et nous pousse sur tous les chemins de l'apostolat à proclamer la Bonne 9 4 22 août 1969, A. A. S. 61 (1969), p. 614. Decr. de apostolatu laicorum Apostolicam * 2 Cor. 5, 14. actuositatem, n. 14. Acta Pauli Pp. VI 773 Nouvelle de l'Evangile et à ne laisser aucun groupe de brebis sans pasteur. 6 C'est dans ces sentiments que Nous vous assurons de nos paternels encouragements, et vous donnons de grand cœur une particulière Bénédiction Apostolique. III Ad Maiestatem Suam Hailé Selassié, Aethiopiae Imperatorem. * Majesté, Nous vous remercions vivement des paroles si nobles et si élevées que vous venez de prononcer. Si Votre Majesté veut bien manifester sa satisfaction de se trouver ici, Nous pouvons l'assurer que c'est pour Nous une vraie joie de lui souhaiter la bienvenue dans notre demeure. Il y a longtemps, Majesté — Nous le disons dans la sincérité de notre cœur — que Nous attendions votre visite. Et c'est pourquoi Nous Nous étions permis, lors de notre entrevue à Genève l'an dernier, de formuler personnellement devant vous l'espoir de vous revoir ici. Votre présence est en effet significative à bien des égards. D ' a b o r d parce que l'Ethiopie a des liens anciens et très particuliers avec le SaintSiège. La fondation du monastère et de l'église de Saint Etienne des Abyssins, au chevet de la basifique vaticane, remonte bien haut dans les annales de la R o m e chrétienne. Et par le fait de sa fidélité à une longue tradition, l'Ethiopie se trouve être aujourd'hui la seule nation du monde à posséder un collège ecclésiastique sur le territoire de la Cité du Vatican. C'est en effet par la volonté de Pie XI que, lors de la constitution en Etat indépendant du petit territoire délimité par les Accords du Latran, cette communauté reçut, sur la colline vaticane, un siège moderne et digne de votre patrie: le Collège éthiopien d'aujourd'hui. A Pie X I I son successeur était réservée la satisfaction d'accueillir un représentant permanent de votre Pays auprès du Saint-Siège. Luimême voulut se faire représenter à Addis-Abéba en 1955, lors du vingtcinquième anniversaire du Couronnement de Votre Majesté. Tout récemment enfin, le Représentant de l'Ethiopie auprès du Saint-Siège assumait le rang d'Ambassadeur, tandis que l'Internonciature Apostolique à AddisA b é b a était élevée au rang de Nonciature. 6 Cf. Matth., 9, 36. * Die 9 mensis novembris a. 1970. 774 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale C'est assez dire l'ancienneté et la solidité des liens qui unissent votre Patrie au Saint-Siège. Mais Nous manquerions à la vérité si Nous ne faisions pas ici une mention explicite de ce que Votre Majesté personnellement a fait et continue à faire en faveur de l'Eglise catholique et de ses institutions. Nous savons en particulier avec quelle générosité elle s'est intéressée au sort de l'Université d'Asmara et de tant d'autres fondations catholiques à but religieux ou éducatif. Cette bienveillance active de Votre Majesté appelle de notre part un sentiment de v i v e gratitude, auquel Nous sommes heureux de donner ici expression. C'est pour Nous la précieuse garantie d'une cordialité toujours croissante entre l'Autorité civile et la Hiérarchie catholique en Ethiopie. C'est aussi, pour les catholiques éthiopiens, une assurance pour la solution de questions qui leur tiennent à cœur, spécialement le rapprochement avec l'Eglise éthiopienne. La sollicitude de Votre Majesté va bien au-delà des frontières de son Pays. Elle rejoint la nôtre sur un terrain qui intéresse aujourd'hui de façon dramatique l'humanité tout entière: la grande cause de la paix entre les nations et de l'accélération du développement dans les pays du Tiers-Monde. Qu'il Nous soit permis de rendre hommage ici publiquement, puisque l'occasion Nous en est donnée, à la contribution apportée par Votre Majesté en mainte circonstance à cette double cause. Votre Majesté a montré combien elle est sensible au rôle des valeurs morales et spirituelles dans un m o n d e où la force brutale semble parfois menacer de vouloir tout submerger. Dieu veuille bénir les efforts de Votre Majesté en ce domaine et lui accorder, au lendemain du quarantième anniversaire de son Couronnement, l'occasion de déployer encore longtemps ses énergies au service de son Pays qui, dans le respect des droits de l'homme et la compréhension entre les peuples qui le composent, trouvera les chemins du progrès et de la tranquillité. C'est le vœu que Nous formons de tout cœur, en remerciant à nouveau Votre Majesté de sa visite, qui Nous honore, et en invoquant sur sa Personne, sur la famille Impériale, sur les Autorités religieuses et civiles de son Pays et sur toute la chère nation éthiopienne, les plus abondantes Bénédictions Divines. Acta Pauli Pp. VI 775 IV Ad Excellentissimum Virum Vjekoslav Cvrlje, liberis cum mandatis Foederatarum Reipublicae Jugoslaviae Civitatum Legatum, qui Summo Pontifici Litteras commissi muneris fidem facientes tradidit. * Monsieur V Ambassadeur, Nous accueillons avec un plaisir particulier les lettres de créance que vous venez de remettre entre Nos mains, et Nous vous remercions cordialement des nobles paroles que vous avez prononcées à cette occasion. L'événement qui se déroule en cet instant revêt une signification qui mérite d'être soulignée. Un Etat c o m m e la nouvelle Yougoslavie accrédite aujourd'hui un Ambassadeur auprès du Saint-Siège. Il est permis de voir là ce que Notre vénéré Prédécesseur Jean X X I I I eût appelé v o lontiers un « signe des temps »: un signe qui doit être médité, car il c o m porte un enseignement d'une haute portée. Il prouve en effet qu'à partir du moment où, à travers un accord ou dans la réalité des faits, sont appliqués certains principes fondamentaux c o m m e l'acceptation des compétences respectives de l'Autorité spirituelle et de l'Autorité temporelle, des rapports de respect mutuel peuvent s'établir entre l'Eglise et l'Etat. Rien ne s'oppose dès lors à ce que cette situation soit affermie per l'établissement de relations diplomatiques régulières avec le Saint-Siège. L'Eglise ne demande pas des situations de privilège. Elle demande seulement que, dans le respect des fonctions, des fins et des prérogatives propres à l'Etat, elle puisse exercer en plénitude sa mission religieuse et spirituelle. Par l'exercice de cette mission, elle entend contribuer aussi à 1'« épanouissement général de l'homme en tant que personne libre », qui figure parmi les principes énoncés dans la Constitution de votre Pays. Et c'est justement dans la mesure où l'Eglise peut exercer pleinement sa mission, qu'il lui devient possible, c o m m e l'histoire l'a montré, de collaborer dès lors fructueusement avec les Gouvernements dans le domarne des grands intérêts humanis d'un temps c o m m e le nôtre: la défense de la paix, le désarmement, le développement, l'éhmination des luttes raciales et des nationalismes exacerbés et leur remplacement par une fructueuse collaboration internationale. Objectifs, Votre Excellence l'a relevé, * Die 13 mensis novembris a. 1970. Acta Apostolicae 776 Sedis - Commentarium Officiale qui retiennent à la fois l'attention vigilante de l'Eglise Catholique et l'intérêt actif des peuples et du Gouvernement de Yougoslavie. L'établissement de ces relations — Votre Excellence l'a relevé aussi fort à propos — a été le fruit d'un long travail de maturation, qui a permis de mesurer soigneusement les possibilités et les limites d'un accord pouvant servir de base solide et durable à l'instauration de ces rapports officiels. Ceux-ci une fois établis, il devient désormais possible de les perfectionner: c'est ce que Nous souhaitons et espérons pour le plus grand bien des populations yougoslaves. Nous Nous félicitons de voir que la très digne personne qui, en sa qualité d ' E n v o y é du Gouvernement Yougoslave, a suivi, au n o m de son Pays, depuis le moment du Protocole, cette maturation dont Nous recueillons aujourd'hui le fruit, est aussi celle qui reçoit en 'ce jour, avec le titre d'Ambassadeur, la charge de veiller à l'exercice des relations inaugurées. Notre appui ne vous manquera pas, Monsieur l'Ambassadeur, dans l'accomplissement de v o s fonctions, Nous vous en donnons bien volontiers l'assurance. Et tandis que Nous vous prions de vouloir bien interpréter Nos sentiments déférents auprès du Président de la République, Nous invoquons de grand cœur sur votre personne, sur votre mission et sur toutes les populations de votre chère Patrie, la protection du Dieu Tout-Puissant. NUNTIUS SCRIPTO DATUS Ad Exc.mum P. D. Bernardum Yago, Archiepiscopum Abidjanensem, septuagesimo quinto exacto anno ex quo Evangelii praecones primum in regionem v. d. « Côte d'ivoire » pervenerunt. Vénérable Frère, C'est avec la plus grande joie que Nous avons appris que vous vous prépariez à célébrer solennellement à Abidjan, les 24 et 25 octobre prochain, le 75.ème anniversaire de l'arrivée des premiers missionnaires en Côte d'Ivoire. De tout cœur, Nous approuvons et bénissons cette heureuse initiative et Nous sommes particulièrement satisfait de pouvoir unir Nos prières à celles que l'Eglise en Côte d'Ivoire va adresser au Seigneur à l'occasion de ces fêtes jubilaires. Acta Pauli Pp. VI 777 75 ans! C'est nn laps de temps relativement court dans l'histoire de l'Eglise; il marque, cependant, une étape importante; voilà pourquoi il est b o n que Nous Nous arrêtions avec vous, d'abord pour remercier le Seigneur pour tous les bienfaits dont II a comblé son Eglise en Côte d'Ivoire depuis le jour de sa naissance, et pour Lui demander de continuer à lui assurer son assistance et sa protection durant toutes les étapes suivantes. Vous n'avez pas manqué de prendre occasion de ces fêtes, non seulement pour jeter un regard en arrière et mesurer le chemin parcouru, mais aussi pour examiner attentivement les problèmes dans lesquels l'Eglise se trouve engagée actuellement. Vous en chercherez la solution dans la prière, l'étude et la réflexion, de façon que l'Eglise, en votre cher Pays, puisse reprendre sa marche en avant avec un surcroît de lumière et avec des forces renouvelées dans le Seigneur. S'il est vrai que, déjà au x v i è m e siècle Notre Prédécesseur Paul I I I avait eu l'occasion de faire allusion à la Côte d'Ivoire lorsqu'il fixa les limites entre les deux diocèses de S. T o m é et Santiago, il n'en reste pas moins vrai que la naissance de l'Eglise en Côte d'Ivoire date seulement de l'année 1895, année du Décret d'érection de la Préfecture Apostolique de la Côte d'Ivoire et du débarquement, en octobre de cette année-là, du premier Préfet, le R é v . P. Mathieu R a y , de la Société des Missions Africaines, et de ses compagnons. L'oeuvre d'évangélisation dans v o s régions se présentait alors c o m m e devant comporter de graves difficultés que les missionnaires n'hésitèrent pas à accepter avec le plus grand sens de générosité et de sacrifice. D'ailleurs les premiers d'entre eux n'allaient pas tarder à connaître les ravages, alors fréquents, des maladies tropicales. Des Missions entières furent emportées par le fléau en 1899 et le nombre des jeunes prêtres qui furent appelés alors à donner leur vie au Seigneur Nous invite à considérer ces fêtes jubilaires c o m m e un pieux et filial mémorial en l'honneur de ceux et de celles qui sont morts ou ont souffert pour permettre à l'Eglise de s'implanter en Côte d'Ivoire. Puis, Dieu voulut que ces jours d'épreuve fussent abrégés afin que la moisson pût croître et mûrir. En effet, les progrès de l'Eglise en Côte d'Ivoire y furent aussi rapides que constants: les divisions du territoire de la primitive Préfecture Apostolique se succédèrent avec la plus belle régularité pour donner finalement à l'Eglise sa physionomie actuelle, de six diocèses suffragants de l'archidiocèse d'Abidjan. Aussi, sommes-Nous heureux de couronner cette constante progression en donnant à votre Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 778 Eglise, à l'occasion de ces fêtes, un E v ê q u e Auxiliaire de l'Archevêché d'Abidjan, en hiTpersonne de Notre fils bien-aimé, Monseigneur Laurent Yapi. N o m b r e u x et précieux sont les motifs de consolation et d'espérance que Nous donne l'Eglise en Côte d'Ivoire: la Hiérarchie Episcopale, le Clergé Ivoirien, les chers Séminaristes, les Religieux et les Religieuses, les Instituts missionnaires — qui voudront bien voir dans ces fêtes un témoignage de reconnaissance de l'Eglise entière — l'œuvre des Catéchistes, les diverses organisations d'Action Catholique et de bienfaisance, les Instituts supérieurs de culture religieuse et de développement et, enfin, tous Nos chers fidèles et catecúmenos. Telle Nous apparaît aujourd'hui, radieuse de jeunesse et de vitalité, la face de l'Eglise en Côte d'Ivoire, et Nous en rendons vivement grâces au Seigneur avec vous. Toutefois, de nouveaux et graves problèmes ne laissent pas de se poser devant l'Eglise en votre cher Pays. Au développement économique, culturel et social, dont Nous sommes les heureux témoins, doit correspondre un progrès religieux et moral, si l'on veut éviter à votre Pays les dangers, toujours réels, du matérialisme, de l'athéisme et de l'immoralité. Les cadres traditionnels de vie évoluent et des changements profonds s'opèrent dans les mentantes. L'Eglise doit pouvoir orienter et guider ces changements dans un sens vraiment humain et chrétien. Pour ce faire, elle doit former sur place, dans tous les milieux sociaux, les plus favorisés c o m m e les plus pauvres, le laïcat missionnaire sans lequel « l ' E v a n g i l e ne peut s'enfoncer profondément dans les esprits, dans la vie, dans le travail d'un peuple... » . 1 Les principales villes, la capitale Abidjan en particulier, attirent vers elles continuellement de nouvelles populations qui ont quitté leur milieu familier et viennent, trop souvent, grossir le nombre des déracinés qui surpeuplent les périphéries des grandes cités; il faut que l'Eglise aille à leur rencontre, à temps et avec des moyens appropriés pour l'Oeuvre de l'Evangélisation. Les campagnes elles-mêmes, voire les parties les plus reculées de la brousse, où le Christ n'a pas encore été annoncé, subissent déjà les contrecoups de ces changements. Nous sommes sûr que vous avez à cœur de ne pas laisser cette partie du troupeau — la plus chère au Seigneur parce que la plus nécessiteuse — errer c o m m e des brebis sans pasteur. N'importe où vous tourniez vos regards, vous trouverez cet appel 1 Decr. de aetiv. mission. Ecclesiae Ad gentes divinitus, n. 21, § 1. Acta Pauli Pp. VI 779 angoissé des hommes vers l'Eglise. Entendez cet appel: que l'Eglise entière en Côte d'Ivoire se fasse missionnaire de son Pays, s'ingéniant à employer tont le personnel et toutes les ressources dont elle dispose, au service d'une si haute cause. Et qu'elle ne cesse de demander au Seigneur la Grâce dont elle a besoin pour rendre son témoignage devant le monde. Comme gage des dons célestes les plus abondants, Nous sommes heureux de vous donner, Vénérable Frère, à vous, à toute la Hiérarchie episcopale, aux autorités civiles qui vous font l'honneur de s'associer à ces festivités religieuses, au Clergé, aux Familles Eeligieuses et au Peuple fidèle, que Dieu vous a confié, Notre Bénédiction Apostolique. Du Vatican, le 15 octobre 1970. PAULUS PP. VI Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 780 ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. VI, successivis decretis Sacrae Congregationis pro Episcopis, singulas quae sequuntur Ecclesias de n o v o Pastore dignatus est providere, nimirum: die 12 Octobris 1970. — Titulari episcopali Ecclesiae Arbanensi praefecit R. D. Iulium Harle, sacerdotem dioecesis Atrebatensis, parochum in oppido vulgo « Marquise », quem deputavit Auxiliarem E x c . m i P. D. Gerardi Huyghe, Episcopi Atrebatensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Calatinae R. P. D. Antonium Herre, Praelatum Honorarium Sanctitatis Suae, Canonicum Capituli Cathedralis Rottenburgensis, quem deputavit Auxiliarem E x c . m i P. D. Caroli Iosephi Leiprecht, Episcopi Rottenburgensis. — Titulari Cappellanum episcopali Ecclesiae Sanctitatis Suae, Thigensi Catholicae R. D. Georgium Moser, Academiae dioecesis Rot- tenburgensis Directorem, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Caroli Iosephi Leiprecht, Episcopi Rottenburgensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Mammillensi E x c . P. D. Patricium 0 ' B o y l e , hactenus Episcopum Alladensem. — Cathedrali Ecclesiae Alladensi R. D. T h o m a m McDonnell, Canonicum Ecclesiae Cathedralis Alladensis. die 16 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Rosgrensi R. P. D. D o minicum Conway, sacerdotem dioecesis Elphinensis, Praelatum H o n o - rarium Sanctitatis Suae et Pontificii Operis a Propagatione Fidei a Secretis, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Vincentii Hanly, Episcopi Elphinensis. die 21 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Obbitanae R. D. Henricum Derouet, Canonicum Capituli Cathedralis Andegavensis, Rectorem Seminarii minoris eiusdem dioecesis, quem constituit Coadiutorem cum iure successionis E x c . m i P. D. Andreae Pioger, Episcopi Sagiensis. die 26 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Croensi R. D. Evelium R a m o s Diaz, Cappellanum Sanctitatis Suae, Vicarium Generalem archi- Sacra Congregatio pro Gentium, Evangelizatione 781 dioecesis S. Christophori de Habana, quem deputavit Auxiliarem E x c . m i P. D. Francisci Ricardi Oves Fernandez, Archiepiscopi S. Christophori de Habana. die 28 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Mulhtanae R. D. E h a m Yanes Alvarez, Canonicum Cathedralis Ecclesiae S. Christophori de Laguna, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Gabini Díaz Marchan, Archiepiscopi Ovetensis. die 29 Octobris. — Titulari Episcopali Ecclesiae Yissalsensi E x c . P. D. Antoninum Catarella, hactenus Episcopum Platiensem. die 31 Octobris. —• Titulari Episcopali Ecclesiae Octavensi R. D. Ignatium Cannavo, Vicarium Generalem dioecesis Iaciensis, quem deputavit Auxiliarem E x c . m i P. D. Paschalis Bacile, Episcopi Iaciensis. — Cathedrali Ecclesiae Novoraniensi R. D. Emmanuelem Guirao, curionem urbis vulgo Lincoln, in dioecesi Sancti Dominici N o v e m Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Ubazensi E x c . P. D. Eduardum Herrera Riera, hactenus Episcopum Guanarensem, quem deputavit Auxi- liarem Exc.mi P. D. Crispuli Benltez Fonturvel, Archiepiscopi Barquisimetensis. — Metropolitanae Ecclesiae, noviter erectae, Londrinensi E x c . P. D. Geraldum Fernandes Bijos, hactenus Episcopum Londrinensem. SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE LUBUMBASHIENSIS ET ALIARUM DECRETUM De mutatione finium Quo facilius et efficacius aeternae dominici gregis saluti eiusque regimini consuli possit, Exc.mus ac Rev.mus Dominus Eugenius Kabanga, Archiepiscopus Lubumbashiensis, Exc.mus ac Rev.mus Dominus Victor Keuppens, Episcopus Kaminaënsis, Exc.mus ac Rev.mus Dominus Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 782 Joseph G o n g o l o , Episcopus Mbuji-Mayensis, E x c . m u s a c Rev.mus D o minus Matthaeus K a n y a m a , Episcopus Kabindaënsis, Exc.mus ac Rev.mus Dominus Gustavus B o u v e , Episcopus Kongoloënsis, Rev.mus Pater Carolus Dewilde, Administrator Apostolicus Ludovicanus, n o v a m eamque aptiorem inter easdem dioeceses finium definitionem nuper ab Apostolica Sede expostulaverant. Quapropter, Sacrum h o c Consilium Christiano Nomini Propagando, praehabito favorabili v o t o E x c . m i ac Rev.mi Domini Brunonis Torpigliaui, Archiepiscopi titulo Mallianensis et Apostolici in Congo Nuntii, ratum huiusmodi immutationes in b o n u m animarum cessuras, vigore specialium facultatum sibi a Sanctissimo D o m i n o Nostro Paulo Divina Providentia Papa YI tributarum, oblatas preces accipiendas esse censuit ac inter memoratas dioeceses hos, qui sequuntur, fines constituendos decernit: 1. « Entre les diocèses de Mbuji-Mayi et de Luisa d'une part et le diocèse de Kamina de l'autre part, les limites correspondent dorénavant avec les limites des deux provinces civiles du Kasai et du Katanga, à partir de la frontière de l'Angola jusqu'au point où elles touchent celles du territoire civil de Kaniama. 2. « E n t r e les diocèses de Kabinda et de Kamina, les limites sont identiques à celles des territoires civils de Kamina, Kaniama et K a b o n g o et le sud du territoire Kaniam passe au diocèse de Kabinda. 3. « E n t r e les diocèses de K o n g o l o et de Kamina, la partie du territoire civil de Bakuma, située au nord de la rivière L o v o i , est transférée au diocèse de Kamina, afin de faire coïncider les limites des précités diocèses avec les limites des territoires civils respectivement de Bukama et de Malemba-Nkulu. 4. « E n t r e l'archidiocèse de Lubumbashi et le diocèse de Kamina, la partie de ce dernier située entre la rivière Mwalaba, le fleuve Lualaba, la route des crêtes, reliant Likashi par Kilele-Balanda à Solwezi en Z a m bie, et la frontière politique entre la République Démocratique du Congo et la Zambie, est cédée par le diocèse de Kamina à l'archidiocèse de Lubumbashi. En outre, les limites entre ces deux circonscriptions ecclésiastiques sont formées à partir de la frontière nationale avec la Zambie par la rivière Mwalaba jusqu'au point où elle se jette dans le fleuve Lualaba. A partir de cet endroit les limites sont formées, non par celles des deux territoires civils Kolwezi-Likasa, mais par le fleuve Lualaba jusqu'au point où celui-ci s'identifie avec les limites des territoires civils KaminaLubudi ». Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 783 Sacrum h o c Oonsihum Christiano Nomini Propagando in perpetuam rei memoriam praesens Decretum confici iussit et expediri. D a t u m R o m a e , ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Eide, die 7 mensis novembris a. D. 1970. £B SERGIUS PIGNEDOLI, Archiep. tit. Iconien., a /Secretis L. m s. Eduardus Pecoraio, Subsecretarius SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM i BARCINONENSIS SEU QUITENSIS Beatificationis et canonizationis Servi Dei fratris Michaelis (Francisci Febres Cordero), Instituti Fratrum Scholarum Christianarum. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Tempe- rantia et Fortitudine, earumque adnexis, in gradu "heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Franciscus Febres Cordero y Muñoz, cui postea, quarto decimo suae aetatis anno, Religionem ingresso, nomen fuit Fratri Michaeli, ortum christianae vitae duxit die 15 Novembris mensis anno 1854, Conchae, quae est urbs Aequatorianae Reipublicae, ubi natus erat, die 7 eiusdem mensis et anni, a parentibus, honesto genere claris. Puer, pedibus natura captus, debilis invalidasque, egit infantiam, adeo ut ambulandi facultate, quoad vixit, nonnisi aegre uti potuerit. Si tamen e corporis laborabat membris, minime vero apparuit aeger ab animo, c u m recta et christiana institutione a parentibus esset excultus, praesertim a suavissima matre, cui carus potissimum erat. Matris enim disciplina duxit sapienter puerum ad .aegrotos infirmosque Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 784 effusa caritate dirigendos, simulque ad statum et condicionem eius patienter, i m m o libenter, toleranda, ut inhabitare! in eo virtus Christi (cfr. 2 Cor. 12, 9 ) . Progressu aetatis, anno nempe 1863, litteris atque liberalibus artibus apud Fratres Scholarum Christianarum, qui litterarum ludos Conchae aperuerant, operam navavit; ibidem, ob magnum sui ingenii vigorem, egregiamque animi alacritatem, et impensum discendi studium, primum obtinuit locum, dum pariter singulari pietate et modestia, haud secus atque industria et diligentia, condiscipulos aedificat, qui eius consuetudinem, c u m esset amabilis et virtute ornatus, sincere exquirebant. Annos fere decem natus, divina inspirante gratia, statum religiosum amplecti exoptavit; sed diversum obstabat parentum consfiium, qui, malentes pro eo sacerdotalem dignitatem, eum voluerunt Seminarium ingredi; denique vero nomen dare potuit optato Instituto Fratrum Scholarum Christianarum. Novitiatus d o m u m Conchae ingressus, Frater Michael, ob impensam pietatem austeramque regularum observantiam, ob ardorem et diligentiam, quibus ad religiosam vitam sese instruebat, omni laude excellebat. A n n o autem 1869, in ipsa urbe Concha, ubi natales sortitus erat, et in eadem Fratrum schola, ubi alumnus diligentissimus fuerat, initium fecit insignis sui apostolatus, et usque ad annum 1907, Frater Michael, non solum magistri atque institutoris officiis, sed aliis etiam, moderatoris et inspectoris, muneribus functus est, in quibus indolem praetulit eximiae navitatis ad Christum ut ad centrum tendentis. Omnes enim fratres, t e n e m m o prosecutus amore, nihil magis in deliciis habuit, quam cunctis gratifican, cunctos obsequio et comitate demereri, cunctos in omnibus iuvare, cuique praesto esse, adeo ut, unanimiter, meruerit appellari « B o nus sanctusque Frater Michael ». Est difficile dictu quo ardenti erga Eucharistiae Sacramentum flagraverit devotionis affectu, quo zelo, quibusque ignitis verbis, pueros iuvenesque sibi commissos, ad Sacram Eucharistiam solemni ritu primum sumendam pararet, haec aurea S. Augustini verba iis inculcans: Manduca vitam, bibe vitam: habebis vitam et integra est vita (Sermo 131, 1: MIGNE P. L. 38, col. 729). Singulari ingenio praeditus, optimarum artium studiis eruditissimus, scriptor subtilis atque elegans, poetica vi ornatus, ob multa et varia quae edidit volumina, tam amplum nomen consecutus est, ut inter politissimos Hispani sermonis interque summos Aequatorianos fabellarum auctores rerumque narratores adnumeraretur. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 785 Laudem gloriamque ex litterarum meritis partas, Fratris Michaelis cives m a x i m o quo poterant cumularunt honore, c u m eum, iam pluribus litteratis Europae coetibus adscriptum, etiam inter socios patriae A c a demiae merito elegerunt. Nobiliorem tamen famam reliquit ob praeclaram quam dedit operam iuventuti erudiendae, et christiana institutione formandae: pro Ecclesia et Patria; ob magna beneficia quae, ex tot adulescentibus sana doctrina imbutis probisque moribus conformatis, Aequatoriana Eespublica et Societas perceperunt. Itaque, Frater Michael, egregius magister christianae artis paeda- gogicae, iam t u m ad effectum deduxit, quae Concilium Vaticanum II de hac re in n. 1 Declarationis « Gravissimum educationis » monuit: Vera autem educatio prosequitur formationem personae humanae in ordine ad finem eius ultimum et simul ad bonum societatum, quarum homo membrum exstat et in quarum officiis, adultus effectus, partem habebit. Pueri igitur et adolescentes, ratione habita progressus scientiae psychologicae, paedagogicae et didacticae adiuventur oportet ad dotes physicas, morales et intellectuales harmonice evolvendas, ad gradatim acquirendum perfectiorem sensum re- sponsabilitatis in propria vita continuo nisu recte excolenda et in vera libertate prosequenda, obstaculis magno et constanti animo superatis. A n n o postea 1907, in Europam arcessitus est, prius ad textuum collectionem pro scholis complendam, deinde ad instituendos missionarios in novitiatus d o m o oppidi Premia de Mar, apud urbem Barcinonem, in Hispania: ubicumque vero commoratus est, sodalibus et discipulis, atque omnibus qui eum noverant, admirationi fuit, quia vera virtutum exempla, praesertim Regularum perfecta observantia, simplici animo dedit. Anno demum 1910, gravi m o r b o correptus, die 10 Februarii, aequo et sereno animo, placidissime et pientissime obdormivit in D o m i n o , cunctis eximiam relinquens memoriam sui iuxta illud sancti Augustini: Hoc ergo docuit in vita, quod fecit', et hoc fecit in morte, quod docuit (Sermo 312, 6: MIGNE P. L. 38, col. 1422). Sanctitatis fama, qua Dei Famulus vivens condecoratus erat, post obitum magis in dies percrebruit eamque Deus caelestibus signis visus est confirmare. Quapropter Causa de Beatorum Caelitum honoribus eidem tribuendis agi coepta est. Constructis itaque processibus ordinaria auctoritate in Curiis ecclesiasticis Barcinonensi et Quitensi annis 1923-1924 R o m a m q u e missis, atque edito, die 18 Iunii a. 1930, decreto super scriptis eidem Servo Dei tributis, Pius XI commissionem introductionis Causae die 13 Novembris a. 1935 obsignavit. Apostolici deinde processus ador50 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 786 nati sunt in Curiis Barcinonensi, Quitensi et Conchensi super virtutibus in specie, et quidem annis 1938-1943, de quorum iuridica vi latum est decretum die 4 Maii a. 1952. Servatis igitur omnibus de iure servandis, quaestio agitata est apud Sacram R i t u u m Congregationem super virtutibus theologalibus et cardinalibus earumque adnexis praedicti Servi Dei, primum in antepraeparatorio coetu, die 10 Maii a. 1960 habito, et denuo, die 24 Ianuarii a. 1967, in praeparatorio coetu, in quo Rev.mus Cardinalis Benedictus Aloisi Masella, Causae Ponens seu Relator dubium discutiendum posuit, utrum scilicet Servus Dei Frater Michael virtutes omnes in gradu heroico exercuerit. Et R e v . m i Patres Cardinales, Officiales Praelati Patresque Consultores, qui aderant, suum quisque suffragium tulerunt. Facta de his omnibus Summo Pontifici fideli relatione, Sanctitas Sua sententiam S. Rituum Congregationis confirmavit die 9 mensis Februarii a. 1967, posse scilicet ad ulteriora procedi, idest ad generalem Congregationem. Instituta interea Congregatione pro Causis Sanctorum n o v o que condito iure in huiusmodi Causis servando, quo non amplius Congregatio generalis praescribitur, Summus idem Pontifex Paulus Y I , subscripto Cardinali referente die 11 mensis Septembris prioris anni 1969, dispensavit a generali Coetu coram Se cogendo iussitque Decretum super virtutum Servi Dei heroicitate apparari. H o c tandem die Sanctitas Sua infrascriptum Cardinalem Praefectum necnon R e v . m u m Cardinalem Benedictum Aloisi Masella, Causae P o nentem, meque a Secretis et alios arcessiri solitos, ad Se vocavit, iisque adstantibus solemniter edixit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe, Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia Fratris Michaelis, Instituti et Fortitudine Fratrum earumque Scholarum adnexis Christianarum, Servi in Dei gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. H o c autem Decretum rite promulgari et in A c t a S. Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. D a t u m R o m a e , die 16 Martii a. D. 1970. PAULUS Card. BERTOLI, Praefectus L . © S. £8 Ferdinandus Antonelli, Archiep. tit. Idicren., a Secretis Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 787 II YENCHOWFUENSIS Beatificationis et canonizationis Servi Dei Iosephi Freinademetz, sacerdotis Missionalis Societatis Verbi Divini. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe, Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia, Fortitudine, earumque adnexis, in gradu heroico in casu et ad effectum de quo agitur. Parvuli petierunt panem, et non erat qui frangerei eis (Lament. 4, 4). Cum verba huiusmodi audisset, Servus Dei Iosephus Freinademetz secum statim cogitavit, quanta hominum esset multitudo qui, prae missionariorum paucitate, nondum panem vitae cognoscerent neque verbum Dei possent audire. Divina illa eloquia adeo eius animum moverunt, ut ab iisdem proficisceretur totius eius vitae institutum. Natus est Famulus Dei die 15 mensis Aprilis anno 1852 in oppido cui nomen vulgo Badia (Abtei), intra Brixinensis dioeceseos fines; eodemque nativitatis die, sacra ablutus unda, Iosephi nomen accepit. A puero linguas didicit Eaetico-Eomanam et Italicam. D u o d e c i m autem annos natus ludum in urbe Brixina celebravit, Germanicum quoque sermonem disciturus, ut Seminarium minus ingredi valeret. Constanti qua erat diligentia plures ibi superavit difficultates, et tantos in studiis fecit progressus ut semper inter meliores discipulos exstiterit, iucunditate plenus atque festivus. Sacerdos inauguratus die 25 Iulii a. 1875, missus est ut ludi magister et catechista in paroeciam loci Sancti Martini. Ibi iuvenibus instituendis et formandis egregiam dedit operam, ut qui rite paratus esset ad panem divini verbi distribuendum. Cum duos annos in patria munus sibi commissum obiisset, petiit atque anno 1878 obtinuit a suo Episcopo permissionem sese exteris missionibus dicandi. H o c expleturus ardens desiderium, missionale seminarium Steylense in Hollandia, a Servo Dei Arnoldo Janssen conditum et administratum, ingressus est. Carissimus ibi exstitit omnibus ob suam indolem et non communem virtutum exercitationem. Tantam post se gratam memoriam reliquit, ut aliquando patri Augustino Henninghaus, Vicario postea Apostolico Yenchowfuensi, quemadmodum ipse in processu canonico rettulit, die- Acta Apostolicae Sedis - 788 Commentarium Officiale tum sit: « Gandes, quod in Sinas es profecturis, ibi enim dilectum Patrem Freinademetz cognosces ». V o t o oboedientiae Seminario Steylensi astrictus anno 1879, ab ipso fundatore Arnoldo Janssen missus est in Vicariatum Apostolicum de H o n g - K o n g , ubi duce P. Aloisio Piazzoli, e Pontificio Instituto pro Missionibus Exteris, qui postea fuit Vicarius Apostolicus, opere missionali in Sinis initiatus est. Post biennium vero se conferre iussus est Famulus Dei ad n o v a m missionem Shantung Meridionalis, quae regio anno 1885 Vicariatus Apostolicus sui iuris facta est, eodem quidem anno, quo Steylense Seminarium mutatum est in Societatem a Verbo Divino appellatam. Qua in Societate insequenti anno tria religiosa nuncupavit v o t a . In eadem autem Shantung Meridionalis regione, in loco q u o d a m omnium antiquissimo civilis cultus Sinensis, ubi nati sunt sapientes illi viri, Confucius et Mencius, Iosephus ad suprem u m usque diem, numquam patria d o m o revisa, apostolicum munus explevit. In studium incumbere linguae et consuetudinum Sinensium praecipuum suum munus credidit, probe conscius se ita redditurum esse verb u m Dei audientibus magis comprehensibile. Itaque Sinensis factus est cum Sinensibus, quemadmodum Paulus omnibus omnia factus est, ut omnes faceret salvos (cfr. 1 Cor. 9, 20 ss.). Aegre ferebat cum coram se vitae ratio et indoles Sinensium improbabantur. Comitas igitur eius et affabilitas, quibus eos prosequebatur, in consuetudinem proverbii venerunt. Volebat namque, ut humiliter et benevole sese gerendi m o d o appareret palam Dei Salvatoris nostri benignitas et humanitas. In vinea Domini indefatigatus fuit operarius totumque Vicariatum quoquoversus perlustravit. Cordi ei erat potissimum catechistarum formatio et institutio; eiusmodi scholam ipsemet aliquot annos moderatus est. Cum Seminarium regendum ei fuit concreditum, maxima sollicitudine afficiebatur, ut Sinenses sacerdotes Missae mysterio initiarentur; iisque praecipue aderat primis annis eorum pastoralis ministerii. Inde ab initio, provicarius creatus, adiutricem operam praebuit Vicario Apostolico, atque sexies, Vicario absente, totam rexit missionem. Indefessus fuit missionarius, qui extremo saeculo atque h o c inito (annis 1881-1908), opus evangelizationis in Shantung Meridionali explicavit, idque praestitit viam secutus «paupertatis, ohoedientiae,\servitii et sui ipsius immolationis usque ad mortem », quemadmodum ConciMum Vaticanum II (Decr.*Ad gentes, 5) monet. Fuit etenim verus missionalis, qui praeconium evangelicum in n o v a territoria ardenti animo pertulit. Vir licet ingenio mitis, dulcis et benevolus, Servus Dei in divino implendo Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 789 mandato alacer et promptus in primas se insinuabat stationes. Eapropter Episcopus eum prae aliis in loca mittebat nondum Evangelii luce collustrata, ubi saepe ne unus quidem Christianus inveniebatur. I b i agrum nondum cultum fodiebat, sese fraterno humilioribus et simplicioribus amore iungebat, et pauperis Sinensis instar vitam ducebat; p o s t m o d u m vero nuntium proponebat Evangelii, quod et suae vitae ratione et exemplis praedicabat, et catechumenos ad salutare Baptismi lavacrum et divinam gratiam recipiendam summa cura praeparabat. Ubi primum autem apostolica eius actio laetos afferebat fructus, territorium illud ahi credi solebat missionario ipseque Famulus Dei ad n o v u m evangelizandum campum mitti, ubi denuo apostolicum opus docilis, humilis et actuosus aggrediebatur. Pro Christo et pro Evangelio diffundendo labores, angustias, molestias, morbos, dolores et physicos et morales toleravit; numquam tamen iracundia efferebatur, sed ipsis persecutoribus aequo animo et placide Evangelium nuntiabat, adeo ut aliquando dulcibus eius verbis devincti, eum vexare desinerent. Quamvis tenui esset valetudine, fuit tamen non m o d o indefessus operarius apostolicus, verum etiam multae orationis vir. Si quis enim in cubiculo frustra eum quaesivisset, certus erat ipsum in oratorio repperire. A n n o 1900 Superior regularis missionis nominatus est. Quo munere fungens, enixe contendit ut sodales cotidianae incumberent divinarum rerum contemplationi, necnon ut quotannis ad sese aliquatenus reficiendus convenirent atque spiritualibus exercitationibus darent operam. Ad se voluit pertinere haec verba S. Pauli: «Ego autem libentissime impendam et superimpendar ipse pro animabus vestris » (2 Cor. 12, 15). Prudentia usus et affabilitate, fortitudine tamen solidae doctrinae innixus, eo curas intendit, ut sodales in religiosis votis servandis essent vigiles, non omissis, si opus esset, admonitionibus, quas negligentibus adhibebat, cuiusvis aetatis seu dignitatis gradus essent. Urbanitatem et amabilitatem, quae ei erant propriae et peculiares inde a puero, per temporis decursum supernaturali virtute informaverat, ita ut apostolica eius humanitas inniteretur intima c u m D e o coniunctione et severa, cui erat assuefactus, disciplina. Quandoquidem ipse ex fide vivebat, sodales quoque fratres adiuvare poterat eorumque in cotidianis laboribus animum erigere, memor sermonis Pauli: « Ut det vobis... virtute corroborari per Spiritum in interiorem hominem', Christum habitare per fidem in cordibus vestris, in caritate radicati et fundati » (Eph. 3, 16 s.). Fuit Dei Famulus vere apostolus qui bonum;[nuntium ita aliis attulit 790 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ac si frater esset, eiusdem stirpis et nationis consors; quam ob causam cunctis erat acceptissimus; cuncti eum diligebant ob eius virtutes quas praeter c o m m u n e m m o d u m exercebat, ob vitae exemplum quae cotidianis sacrificiis et sui abnegatione commendabatur, ob nuntium pacis et spei q u o d deferebat ad omnes, vitae propriae ratione demonstratum. Triginta per annos sese praebuit constantem sui instituti, quod iuvenis ceperat, quolibet otii tempore neglecto. Fidelis exstitit missionarius ad mortem usque, quae ei die 28 Ianuarii a. 1908 contigit, typhi m o r b o correpto, quem ab aegroto, cui adsidebat, contraxerat. E a m sane in eo admiramur fidelitatem, quam Christus D o minus a suis exigit ministris quamque et Concilium Vaticanum II D e creto a verbis incipiente Ad gentes evangelii praeconibus ad imitandum proponit: « Missus enim intrat in vitam et missionem Eius, qui ' seipsum exinanivit formam servi accipiens ' (Phil. 2, 7). Ideo paratus esse debet ad vitam stare vocationi suae, renuntiare sibi et omnibus quae hucusque sua habuit et ' omnibus omnia sese facere ' (1 Cor. 9, 22) ». Quod quidem per omnia Servus Dei Iosephus Freinademetz fecit. Percrebrescens autem eius sanctimoniae fama caelestibus signis visa est confirmari. Hinc factum est ut Causa de Beatorum Caelitum honoribus eidem tribuendis ageretur. Itaque, post ordinarios processus in Sinis et in Curia Brixinensi instructos, editisque super scriptis die 20 N o v . 1940 et 2 A u g . 1942 decretis, commissio introductionis Causae penes S. Congregationem Eituum die 22 Iunii 1951 a Pio Papa X I I signata est. Recognita est deinde, die 14 Martii 1952, oboedientia Decretis Urbanianis super indebito cultu, atque apostolicis constructis processibus super virtutibus in specie, latum est die .13 Ianuarii 1956 decretum de inquisitionum tam ordinaria quam apostolica auctoritate conditarum iuridica validitate. Quibus omnibus rite absolutis, de virtutibus theologalibus et cardinalibus Servi Dei disceptatum est, et quidem primum in antepraeparatoria Congregatione die 16 Martii a. 1965 habita, cui praeparatoria successit Congregatio die 10 Decembris a. 1968 celebrata, in qua Rev.mus Cardinalis Arcadius Maria Larraona, Causae Ponens seu Relator, dubium discutiendum posuit, num praedictus Servus Dei virtutes omnes in gradu heroico exercuerit. Et R e v . m i Cardinales, sacris ritibus tuendi praepositi, Officiales Praelati Patresque Consultores sua quisque panderunt suffragia, et ad ulteriora posse procedi censuerunt. Facta de his omnibus Summo Pontifici relatione per infrascriptum Secretarium die 21 Decembris a. 1968, Sanctitas Sua sententiam S. R i tuum Congregationis confirmavit, posse videlicet ad ulteriora procedi, Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 791 idest ad Congregationem generalem. Interea autem instituta, per Litteras Apostolicas diei 8 Maii a. 1969, Congregatione pro Causis Sanctorum nov o q u e condito iure in huiusmodi Causis servando, quo Congregatio generalis non amplius praescribitur, Summus idem Pontifex, subscripto Cardinali Praefecto die 11 Septembris a. 1969 referente, dispensavit a generali Coetu coram Se cogendo iussitque Decretum super virtutum heroicitate Servi Dei apparari. H o c denique die Sanctitas Sua infrascriptum Cardinalem Praefectum atque R e v . m u m Cardinalem Arcadium Mariam Larraona, Causae Relatorem, meque a secretis et alios qui arcessiri solent, ad Se accivit, iisque adstantibus sollemniter edixit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe, Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine earumque adnexis Servi Dei Iosephi Freinademetz, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. H o c autem Decretum rite promulgari et in A c t a Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. D a t u m R o m a e , die 16 Martii a. D. 1970. PAULUS Card. B E R T O L I , Praefectus L. © S. £ß Ferdinandus Antonelli, Archiep. tit. Idicren., a Secretis 792 Acta Apostolicae Sedis - ACTA Commentarium Officiale TRIBUNALIUM TRIBUNAL VICARIATUS URBIS Citatio edictalis EOMANA Nullitatis matrimonii (Piervitali • Cipriani) Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Dominici Cipriani, R o m a e , die 2-3-1928 nati et in causa de qua supra conventi, eundem citamus ad comparendum coram Tribunal Appellationis Vicariatus Urbis, aut per se, aut per procuratorem legitime constitutum, in diem 25 ianuarii 1971, hora 12,30 pro concordatione sequentis dubii: An constet de nullitate matrimonii in casu. Ordinarii locorum, parochi, fideles quicumque notitiam habentes actualis commorationis praedicti domini Dominici Cipriani, curare debent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur.* Giannini, V. Officialis Ex Aedibus Tribunalis Vicariatus Urbis, die 25 mensis octobris a. 1970. Di Venanzio, notarius deputatus * Etant inconnu le heu de la demeure actuelle de M. Dominique Cipriani, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de Deuxième Instance du Vicariat de Rome (Piazza S. Giovanni in Laterano, 6 - Roma), le 25 ianvier 1971, à 12 heures 30, pour concorder le doute ci-dessous rapporté: Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas? Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du heu de la résidence dudit M. Dominique Cipriani, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Pont. Commissio Decretis Concilii Vat. II interpretandis ACTA 793 COMMISSIONUM PONTIFICIA COMMISSIO DECRETIS CONCILII VATICANI II INTERPRETANDIS Responsum ad propositum dubium Patres Pontificiae Commissionis Decretis Concilii Vaticani II interpretandis, proposito in plenario coetu quod sequitur dubio, respondendum esse censuerunt ut infra: D. - Utrum praeter Episcopos alii quoque, presbyteri, religiosi et laici, Conferentiam Episcopalem participare possint. R. - Cum Conferentiae Episcopales sint coetus Episcoporum, eaedem ex Episcopis et viris ecclesiasticis in iure ipsis aequiparatis tantum constant, iuxta praescriptum Decreti de pastorali episcoporum munere in Ecclesia Christus Dominus, n. 38, 2: alii vero, presbyteri, religiosi et laici invitari possunt a Conferentia Episcopali, ad normam statutorum, singulis tamen in rebus et causis et cum v o t o consultivo tantum. SS.mus Dominus Noster Paulus P p . VI in Audientia die 31 Octobris 1970 infrascripto impertita supradictam decisionem ratam habuit, adprobavit et publicari iussit. PERICLES Card. FELICI, Praeses 794 Acta- Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale DIARIUM ROMANAE CURIAE Lunedì, 9 Novembre 1970, il Santo Padre Paolo YI ha ricevuto in Visita Ufficiale Sua Maestà HAILÉ SELASSIE, Imperatore d'Etiopia. Giovedì, 12 Novembre 1970, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, Sua Eccellenza il Signor VJEKOSLAV C VEL JE, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario di Jugoslavia. Giovedì, 19 Novembre 1970, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, Sua Eccellenza il Signor ALVARO LOGROÑO BATLLE, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario della Repubblica Dominicana. SEGRETERIA DI STATO NOMINE 10 novembre 1970. Il Santo Padre Paolo VI ha nominato S. E. Rev.ma Mons. Cardinale Igino, Arcivescovo tit. di Nepte, Nunzio Apostolico presso le Comunità Europee. Sua Santità ha altresì nominato il medesimo Ecc.mo Presule Inviato Speciale della Santa Sede con funzioni di Osservatore Permanente presso il Consiglio d'Europa. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato: 7 novembre 1970. S. E. Rev.ma Mons. Torrella Cascante Ramón, Vescovo tit. di Minervino Murge, Vice Presidente del « Consilium de Laicis » e della Pontificia Commissione « Iustitia et Pace ». 9 » » L'E.mo Sig. Cardinale Vagnozzi Egidio, Presidente della Prefettura degli Affari Economici della Santa Sede, Membro del Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica. Diarium Romanae Curiae 795 20 novembre 1970. Mons. TJylembroeck Marcello, Segretario del « Consilium de Laicis », Consultore della Pontificia Commissione per la Revisione del Codice di Diritto Canonico. Con Breve Apostolico il Santo Padre Paolo VI ha nominato: Assistente al Soglio Pontificio: 11 settembre 1970. S. E. Mons. Tharayil Tommaso, Vescovo di Kottayam. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato: Protonotari Apostolici soprannumerari: 16 luglio 11 agosto 1 ottobre 10 1970. Mons. Araullo Pacifico B. (Cabanatuan). » Mons. Knaupp Carlo (Bottemburg). » Mons. Conti Ferrerò (Orte). Mons. Florkowki Eugenio (Krakow). » Prelati d'onore di Sua Santità: 9 giugno » Mons. Guevarra Celso U. (Cabanatuan). » » Mons. Hernández Felice L. (Cabanatuan). 16 luglio » 1970. Mons. Tabar y Eipa Francesco (Vitoria). » » » Mons. Lausangan Fernando (Cabanatuan). 24 » » Mons. McKenzie Francesco Giuseppe (Ballarat). » » » Mons. McMahon Guglielmo Patrizio (Ballarat). » » » Mons. O'Brien Tommaso Patrizio (Ballarat). » Mons. Bordin Giuseppe (Boma). 10 7 agosto » » Mons. Eossano Pietro (Alba). 11 » » Mons. Mannelli Nello (Chiusi e Pienza). 18 » » Mons. Balke Giovanni Battista (Brasilia). » » » Mons. De Avila Geraldo (Brasilia). 23 » ' » Mons. Hoser Giuseppe (Augsburg). » » » 28 » » 10 settembre Mons. Matzke Giuseppe (Augsburg). Mons. Gonzalez Prieto Giuseppe Maria (Segovia). Mons. Foraci Pietro (Mazara del Vallo). Cappellani di Sua Santità: 22 aprile 1969. Mons. Miles Federico (Westminster). 23 giugno 1970. Mons. Abella Millan Giovanni Francesco (Zaragoza » Mons. Balaguer Pechobierto Alfredo (Zaragoza). » » » » » Mons. Barberan Herrando Clemente (Zaragoza). » » » Mons. Bosqued Garcia Giuseppe (Zaragoza). » » » Mons. Calvo Buj Casimiro (Zaragoza). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 796 23 giugno » » 1970. Mons. Martínez Fortun Eos Francesco (Zaragoza). » Mons. Navarro Bruna Aurelio (Zaragoza). 16 luglio » Mons. Barbieri Antonio (Muro Lucano). 7 agosto » Mons. Bison Giuseppe (Gorizia). » » » » » » » » » » Mons. Kretic Giovanni (Gorizia). » Mons. Barth Giovanni (Eottenburg). » Mons. Mühlbacher Eberardo (Eottenburg). » » Mons. Müller Eiccardo » » » » Mons. Nemec Adolfo (Eottenburg). Mons. Ochs Carlo (Eottenburg). 8 » » Mons. Jounel Pietro (Nantes). 11 » » » » Mons. Giuffrida Salvatore » Mons. Scalia Mario (Acireale). » Mons. Foti Mariano (Catania). » » Mons. La Eosa Paolo (Acireale). » » » » Mons. Licciardello Mauro (Acireale). » » Mons. Toscano Salvatore (Acireale). Mons. Ventorino Francesco (Catania). » » » » Mons. Damasceno Assis Eaimondo » Mons. Aichele Giovanni (Augsburg). » Mons. Hettwer Norberto » Mons. Madiener Filippo » » » » » » 18 23 » » » » » » » (Acireale). (Brasilia). (Augsburg). (Augsburg). » Mons. Spies Lorenzo (Augsburg). » Mons. Baur Andrea » Mons. Dischinger Giovanni Battista (Aubsburg). » Mons. Eutar Antonio (Gorizia). » » Mons. Beltrán Masiá Francesco (Tortosa). Mons. Guaita Salvatore Edoardo (Tortosa). co » » » » » » » » (Eottenburg). settembre >> Mons. Guidetti Giandomenico (Eeggio Emilia). 10 » » » » » » » » Mons. Caracci Gaspare (Mazara del Vallo). » » Mons. Favara Giuseppe (Mazara del Vallo). Mons. Lombardo Vincenzo (Mazara del Vallo). » Mons. Perrone Francesco (Mazara del Vallo). » Mons. Promontorio Girolamo (Mazara del Vallo). » » Mons. Eenda Baldassare (Mazara del Vallo). Mons. Sammartano Vincenzo (Mazara del Vallo). » Mons. Trapani Antonino (Mazara del Vallo). » » » » » » » » 16 » » » » » » » » » (Augsburg). » Mons. Buonocore Pietro (Ischia). Mons. Mocini Luigi (Montefiascone). » Mons. Cervino Antonio (Muro Lucano). » » Mons. Lisanti Antonio (Muro Lucano). Mons. Troiano Vito (Muro Lucano). Diarium Romanae Curiae 797 18 settembre 1970. Mons. Di Bella Giuseppe (Latina). » » » Mons. Nardini Luigi (Latina). » » » Mons. Salvini Marcello (Latina). ONORIFICENZE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI ha conferito: La Gran Croce dell''Ordine di san Gregorio Magno: 15 settembre 1970. Al sig. Avignone Marchese di San Teodoro Guido (Roma). » » » Al sig. Bartocci Fontana Nob. Giuseppe (Roma). » » » Al sig. Nasalli Rocca di Corneliano Conte Carlo (Roma). » » » Al sig. Pellegrini Quarantotti Marchese Benedetto (Roma). Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha conferito: La Commenda con Placca dell'Ordine Piano: 15 settembre 1970. Al sig. Patrizi di Ripacandida Marchese Don Giulio (Roma). La Commenda dell'Ordine Piano: 15 settembre 1970. Al sig. Cantuti Castelvestri Conte Lamberto (Roma). Al sig. Cavalletti Marchese Alessandro (Roma). Al sig. Colacicchi Alessandro Conte Edoardo (Roma). Al sig. Franchi dei Cavalieri Conte Franco (Roma). Al sig. Odescalchi Principe Don Ladislao (Roma). Al sig. Salimei Conte Mario (Roma). Al sig. Tosi Conte Gustavo (Roma). Il Cavalierato dell'Ordine Piano: 15 settembre 1970. Al sig. Aluffi Pentini Conte Filippo (Roma). » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Al sig. Felici Conte Luigi Filippo (Roma). » » » » » » Al sig. Manfredi Conte Carlo Emanuele (Roma). Al sig. Cantuti Castelvetri Conte Mario (Roma). Al sig. Cantuti Castelvetri Conte Virginio (Roma). Al sig. Cenci Bolognetti Principe Don Paolo (Roma). Al sig. De Giovanni Duca Vincenzo (Roma). Al sig. De Vargas Machuca Duca Don Diego (Roma). Al sig. Malvezzi Campeggi Marchese Carlo (Roma). Al sig. Maresca (Roma). di Serracapriola Duca Don Antonio Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 798 15 settembre 1970. Al sig. Massimo Lancellotti Principe Don Paolo Felice (Eoma). » » » » » » » » » » » » » » Al sig. Pallavicino Marchese Filippo (Eoma). Al sig. Pietromarchi Conte Enrico (Boma). Al sig. Euspoli y Morenes Duca Don Enrico (Eoma). Al sig. Serafini Marchese Fabrizio (Eoma). Al sig. Sterbini Nob. Alessandro (Eoma). La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno: 4 febbraio .18 agosto » » 15 settembre 18 1970. Al sig. Pupilli Giulio Cesare (Pescia). » Al sig. De Sant'Ana Claudio Oscar (Brasilia). » Al sig. Gonçalvez Yale Dioscoro (Brasilia). » Al sig. Canale Conte Pietro (Eoma). Al sig. Tettamanti Bruno (Milano). » La Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno: 15 settembre 1970. Al sig. Antonucci Lucidi Nob. Filippo (Eoma). Al sig. Cagiano de Azevedo Conte Michele (Eoma). » » » » » » » » » » » » Al sig. Ghini Marchese Silvio (Eoma). Al sig. Malvezzi Campeggi Conte Michele (Eoma). » Al sig. Serlupi d'Ongran Marchese Luigi (Eoma). Al sig. Oastiglioni Marchese Luigi (Eoma). La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno: 5 giugno » » 17 » 1 luglio » » 14 16 6 agosto 11 » » 15 2 settembre » 11 » » 15 settembre » . » » » » » » » 1970. Al sig. Abreu y Ladrera Gesù (Vitoria). » Al sig. Lejarreta Allenda Emanuele M. (Vitoria). » Al sig. Sheill Carlo (Westminster). » Al sig. Guertzos Costantino (Costantinopoli). » Al sig. Piette Maurizio (Mechelen-Brussel). Al sig. Boissier Carlo (Lyon). » Al sig. Piccione Nicolò (Palermo). » » Al sig. Pennisi Paolo (Acireale). Al sig. Zingale Salvatore (Eoma). » Al sig. Nishimura Jro (Giappone). » » » » » » » Al sig. Ciulli Danilo (Eoma). Al sig. Vannuccini Lino (Eoma). Al sig. Antamoro Conte Massimo (Eoma). Al sig. Barberini Principe Don Augusto (Eoma). Al sig. Canali De Eossi Marchese Lodovico (Eoma). Al sig. Crispoldi Marchese Giovanni Battista (Eoma). Al sig. Del Drago Principe Don Alessandro (Boma). Diarium Romanae Curiae 799 15 settembre 1970. Al sig. Del Gallo Eoccagiovine Marchese Paolo (Eoma). » » » Al sig. Del Gallo Eoccagiovine Marchese Pietro (Eoma). » » » Al sig. Di » » » Al sig. Ferretti di Oastelferretto Conte Giancarlo (Eoma). Napoli Eampolla Principe Don Francesco (Eoma). » » » Al sig. Ferretti di Castelferretto Duca Eoberto (Eoma). » » » Al sig. Gavotti Marchese Cesare (Eoma). » » » Al sig. Gentilini Silveri Conte Enrico (Eoma). » » » Al sig. Lancellotti Principe Don Alessandro (Eoma). » » » Al sig. Odescalchi Principe Don Alessandro (Eoma). » » » Al sig. Patrizi Naro Montoro Marchese Don Paolo (Eoma). » » » Al sig. Pellati Conte Achille (Eoma). » » » Al sig. Pocci Conte Giacomo (Eoma). » » » Al sig. Crescenzi Marchese Giovanni (Eoma). » » » Al sig. Theodoli Marchese Don Alfonso (Eoma). » » » Al sig. Valentini Conte Domenico (Eoma). » » » Al sig. Valentini Conte Venceslao (Eoma). » » » Al sig. Windiscli Graetz Principe Don Massimiliano (Eoma). 16 » Al sig. Donato Gregorio (Eoma). 3 ottobre » » Al sig. Barile Vincenzo (Assisi). » » Al sig. Sarkis Naametallah Giuseppe (Baghdad). » Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno: 31 gennaio » » 1970. Al sig. Downes Eodolfo (Westminster). » Al sig. Laloux Fernando (Westminster). » » » Al sig. Malcolm Giorgio (Westminster). » » » Al sig. Washington Enrico (Westminster). 9 aprile » Al sig. Clark Leonardo (Westminster). 17 maggio » Al sig. Me Donnell Kevin (Westminster). 20 » » Al sig. Biau Giovanni Ambrosio Luciano (Auch). » » » Al sig. Van Berkum Simone Edoardo (Bois-Le-Duc). 3 giugno » Al sig. Alkemade Pietro (Eotterdam). » » Al sig. Buis Pietro G. (Eotterdam). » » » » Al sig. Eijsink Eodolfo (Eotterdam). 17 » » Al sig. Bollen Alberti Lucio (Bois-Le-Duc). 26 » » Al sig. Allington Wachurton Bate Giovanni (Menevia). » » » Al sig. Waine Clifford Arturo (Nairobi). 17 luglio » Al sig. Van-Glabbeer Alessandro Adriano (Breda). » Al sig. Crone Giacomo Maria (Eotterdam). » » Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 800 19 luglio » 1970. Al sig. Bamberger Abramo Helmut Wilhem (Bois-Le-Duc) » » Al sig. Driessen Giovanni Mario Giuseppe Maria (BoisLe-Duc). » » » Al sig. Benders Giovanni Michèle (Bois-Le-Duc). » » » Al sig. Narciso Francesco (Oabanatuan). » » » Al sig. Samson Gregorio B. (Oabanatuan). » » » Al sig. Sevilla Corrado P. (Oabanatuan). » » » Al sig. Weebers Enrico Marie Antonio (Haarlem). » » » Al sig. Coiffiet Giovanni (Lyon). » » » Al sig. Sibille Albert (Lyon). » » » Al sig. Vaeessen Uberto Giacomo (Utrech). 2 agosto » Al sig. Dibbets Nicola Giovanni (Bois-Le-Duc). La Commenda con Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa: 29 agosto 18 » 1969. Al sig. Garcia-Lomas Michele Angelo (Vitoria). 1970. Al sig. Da Rocha Eloy Giuseppe (Brasilia). La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa: 29 agosto » » 26 giugno 1969. Al sig. Barrèiro Apraiz Michele (Vitoria). » Al sig. Fournier Alf aro Felice (Vitoria). 1970. Al sig. Me Kenna Donald (Bunbury). 6 agosto » Al sig. Blasetti Ugo (Roma). 2 settembre » Al sig. Endo Shûsaku (Giappone). » » Al sig. Miura Shtìmon (Giappone). » » » » Al sig. Sakata Hirô (Giappone). » » » Al sig. Takenaka Renichi (Giappone). 1 ottobre » Al sig. Angeletti Mario (Roma). 3 » Al sig. Aris Antonio Basilio (Baghdad). » NECROLOGIO 2 novembre 1970. L'E.mo Sig. Cardinale Cushing Richard James del Titolo di S. Susanna. » » » Mons. Dusio Louis, Vescovo di Ihosy. 7 » » Mons. Hippel Bruno, Vescovo tit. di Vardimissa. 8 » » Mons. Bassi Assuero Teofano, Vescovo di Loyang. 9 » » Mons. Hanly Vincent, Vescovo di Elphin. » » Mons. Marinoni Giancrisostomo, Arcivescovo tit. di Amorio. 15 » » Mons. Weber Charles, Vescovo di Ichow. 16 » » Mons. De Vito Alberto Corrado, Vescovo di Lucknow. 20 » » Mons. McSorley Francis Ioseph, Vescovo tit. di Sozusa di Palestina e Vicario Apostolico di Iolo. 24 » » Mons. Cahsai Hailé Mariam, Vescovo di Adigrat. 25 » » Mons. Gori Alberto, Patriarca di Gerusalemme dei Latini. » » » Mons. Chilouet Camille Antoine, Vescovo di Farafangana. An. et vol. LXII 23 Decembris 1970 N. 12 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE Directio: P a l a z z o A p o s t o l i c o - C i t t à del V a t i c a n o — Administratio: L i b r e r i a E d i t r i c e V a t i c a n a ACTA PAULI PP. VI LITTERAE DECRETALES Beatae Theresiae Couderc, Sororum Dominae Nostrae a Coenaculo Conditrici, Sanctorum honores decernuntur. P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM D E I AD PERPETUAM REI MEMORIAM Qui omnia creavit suaque maiestate complet Deus immortalis sane non patitur ut creaturae suae, arentia gramina, superhiant gloriamque suam q u o d a m m o d o rapiant; atque idcirco summa ope atque potentia facta eorum delet, qui ita agunt, famamque restinguit. Iis autem qui, ad veritatem iudicantes, se ipsos parvi faciunt ac quasi nihilum ducunt, maximam semper benevolentiam exhibet, eosque e miseriis ereptos ad lucem trahit; ut, si ipsi quidem, libri Be imitatione Christi dicto parentes, nesciri amaverunt et pro nihilo reputari (cf. 1, 2, 15), Deus tamen eos t u m in caelo tum etiam in terra, post eorum obitum maxime, cum principibus populi sui collocare consueverit (cf. Ps. 112, 8). H a n c autem fortunam etiam Theresia Couderc pulcherrime subiit, mater Sororum Dominae Nostrae a Coenaculo. N a m si quid in sua vita inest proprium, id est humilitas, seu moderatio animi modeste de se sentientis. Fuit nimirum ipsa tamquam lucerna quam homines sub m o d i o collocatam voluerunt, quaeque se cotidie frustra tenuabat, si tamen frustra: nam Deus, cuius nutu tandem atque consilio omnia gubernantur, Clara virtute fulgentem, splendidissimae facis instar, in conspectu universae Ecclesiae posuit, ut eius laus, excelso sita, omnes Christi sectatores 51 - A. A. S. 802 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale collustraret, ipsaque tam ampla gloria floreret, ad quam si species, omnem humanam gloriam silentium putabis ac tenebras. Eius autem vitae exilis ac perspicua narratio h o c sane efficiet ut adoranda summi Dei consilia, quae de ipsa fuerint, cognoscamus inque admirationem rapiamur. Nata est ergo beata Dei famula calendis februariis, anno MDCCCV, in pago populari lingua Mas de Sablières, qui est in Galliae finibus. Eius vero parentes Claudius Couderc et Anna Méry, studiosissimi christianae fidei ac religionis, puellulae die proximo sacrosancto aeternae salutis fonte ablutae nomen Mariam Victoriam imposuerunt. Quae anno MDCCOXV Eucharistiam primum suscepit, neque ab eo die aliquid carius habuit quam divinum convivium celebrare, matre praeeunte, quae singulari pietate erga D e u m , ter in hebdomade, summo mane, longinquum paroeciae templum petebat, sacro interfutura. Domesticum h o c exemplum adulescentulam tam movit, ut etiam ipsa, praeter diem dominicum, singulis hebdomadis ad sacram aedem se conferret Christumque reciperet, hquidissima perfusa voluptate. Ceterum puella in campis aetatem agebat, tum cum natura, tum c u m D e o maxime iuncta consuetudine. A n n o vero MDCCCXXV in eius pago natali religionis intendendae causa missio habita est, quae fuit ibi post res novatas in Gallia, omnium prima. Quae res n o v u m quid etiam vitae adulescentis attulit. Cum enim nimia eius pietas, et modestia, et castitas, Stephanum Terme, sacerdotem egregium commovissent, qui missioni praesidebat, quique Sororum quandam sodalitatem condiderat ad pueros ceterosque in pagis erudiendos, hic a patre hanc licentiam petiit ut eius filia, quae id optabat, se D e o virginem manciparet in suo ipsius instituto. Pater autem primum tergiversan; postea vero, ut erat christianae fidei plenus, expostulationi tandem concessit. Ad eam autem quod attinet ipsam, visus est sodalis ille vir aestimulare currentem. N a m sive in villa A p s , ubi anno MDCCOXXVI sacrarum virginum vestem, sumpto nomine Theresia, induit, sive in v i c o La Louvesc, quo m o x vocata est, ubi domus eiusdem Sacerdotis opera patebat peregrinis excipiendis, tanta prudentia, rerum intellegentia virtute se gessit, ut idem clarus vir, anno MDOOCXXVIII, etsi beata Dei famula v i x annum vicesimum tertium attigisset, domus moderatricem eam constituerit, haec fatus: raro se vidisse mulierem tam acri iudicio, ingenio, deliberatione praeditam, quae Theresia ostendebat. Interim condita societas quotidie magis florescebat ob praeclaram praesertim Theresiae institutionem, pietatem, officiorum sanctitatem. At re- Acta Pauli Pp. VI 803 pente tempestas mare exasperavit fluctibus, omnia permiscens. Cum enim Stephanus Terme secum constituisset societatem Iesu ingredi sodalis, anno M D C C C X X X I V summam rerum Theresiae permisit. Quae perturbata negotii magnitudine, ad quod quidem ex omni parte virium imparem se iudicabat, quaesivit quis tandem, si ipse abiisset, sibi superesset, a quo consilia peteret, flagitaret auxilium; cui ille serenata fronte Christum Cruci affìxum ostendens: « H i c , inquit, hic supererit tibi ». At pro dolor! pater ille carissimus brevi mortuus est, duobus Theresiae relictis pignoribus, omnium maximis: societate, videlicet, m o d o nata, atque fiducia Christi Crucifixi. Quae sane pignora Deus providentia sua ad unum redegit Crucifixum. Etenim re multis difficultatibus implicata neque prospere procedente, tametsi fuit illa ad perspicienda incommoda et pericula insigni prudentia, tamen haud apta et idonea visa est ad fungendum munus suum regendae societatis, ita ut de regimine deiceretur, nulla eius querela, aut lamentatione, aut excusatione. Itaque factum est ut quae adhuc et mater, et conditrix, et princeps instituti moderatrix fuisset, exinde per quinquaginta annos, h o c est ad usque obitum, una e multis facta sit sororibus, nullo honore, nulla auctoritate, nisi quae ab eius virtute manarent. Quod profecto tum ipsum est summa laude dignum, tum etiam in maiorem traducit admirationem quod illa, quamquam secesserat, non tamen quae ad bonum religiosae famuiae conducerent ullo m o d o neglexit, sed omni ope promovit, quantum maxime potuit. H i c autem recte agendi mos non solum certissimum est documentum singularis eius probitatis, sed etiam saluti Instituto a Coenaculo fuit: cui scilicet superbia atque imprudentia nonnullorum ita nocuit ut iam fortasse periisset, nisi provide mater consilio, prece, cura subvenisset. Ees autem in universum iudicanti plane apparebit eo obscuritatis tempore ac tenebrarum Theresiam cum animi abiectione etiam victimae condicionem induisse, suadente nempe Dei amore ac dilectione. Deus tamen, cuius sapientia omnia complectitur et cuncta « i n mensura, et numero, et pondere » disponit (cf. Sap. 11, 21) consolationibus providenti ratione abundare fecit, eo gravioribus, quo plus homines eam non curare videbantur; tantopere ut ad haec pia mulier nonnumquam prorumperet: « Iam ego hac una premor necessitate, h o c desiderio flagro, precandi nempe Deum, iugiter: ipse enim mecum summe liberalis est, sive in bona, sive in adversa valetudine, meque gaudio cumulat, tum quoque cum dolore excrucior ». Item ad haec: « Silentii amore atque animi colligendi voluptate tam acute teneor, ut quidquid D e u m non sapit, pro nihilo habeam et fugiam ». Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 804 Officiale Fides eius sancta, praeterea, ita melinabat ut in omni re seu eventu Dei bonitatem deprehenderet, amoris testimonia erga homines. Commovebant etiam vehementissime Theresiam summa Numinis sanctitas, gloria, magnificentia, maxime si ad tantam hominum miseriam comparabat atque ad mala, quae suo m o d o cavere, depellere, sanare optabat. Quare, quasi timore correpta, n o n poterat quin exclamaret: « Iesu, miserere nostri »! Quoniamque nulla est ullo m o d o sanctitas, nisi sit homini cum Christo simihtudo, nec semen fructum reddit, nisi moriatur (cf. I o . , 12, 24-25), idcirco Deus beatam Theresiam in hostiam sibi gratam finxit. Quae quidem iam pridem optasset se divinae maiestati pro peccatis hominum praebere victimam, neque tamen audebat conscientia indignitatis, qua D e o m a x i m o intolerabilis esse putabat. Cum vero divino instinctu intellexisset se Ei probari, tunc holocausti hostiam se illi obtulit, talem videlicet quae tota igne absumeretur. A t q u e ex eo tempore est beata Dei famula tam ingenti aegritudine fatigata, tanto moerore confecta, ut vultu ipso dolorem praeberet. Cor enim, corpus, anima ipsa, diu noctu immolata, perinde afficiebantur ac si Deus in eam omnem iram effunderet, et ipsa oneri succumberet omnium cunctorum hominum peccatorum, tamquam ipsa in culpa esset. Horrescebat praeterea, amore et dolore, Christi lacrimas animo intuens, sanguinem fusum, et tristitiae calicem, quem divinus hominum Redemptor hauserat. Accedebat ut, inde ab anno septuagesimo quarto vitae suae, auribus capta esset; atque fiebat proinde ut non posset Sacerdotes, orationes de divinis habentes, audire, neque recte sua confiteri peccata. Item, quae artritico m o r b o laboraret, idque vehementissime, communibus vitae officiis fungi non iam valebat, nec epulare conclave petere, aut c u m reliquis Sororibus animum omnino relaxare. Et tamen, quoad potuit, fessum corpus in chorum trahebat, Christique iter ad Calvariam per stationes pientissimi animo recolebat, donec deficientibus paulatim viribus, abstinendum fuit. Ceterum religiosae sodales intentam semper in aede sacra contemplab a t u r , saepe Hentern, alias singultantem, ita ut et ipsae moerore lacerarentur. Intellegebant autem omnes non. de eius agi moerore atque d o lore, qui m o r b o doleat, sed de eius qui summo Numini illatis iniuriis ingemiscit, timetque ne Deus indignabundus scelestos homines, gratiae immemores, puniat, et simul optat ipse quantum in se est, damnum compensare. Saepe vero beata Dei famula ingeminabat has voces: « Pater, si fieri Acta Pauli Pp. VI 805 potest, transeat a me calix iste. Verumtamen non sicut ego v o l o , sed sicut Tu » (Mt. 26, 39); ita ut si quis vitam beatae virginis recte consideret, sane videbit eam in h o c uno constitisse: ut ipsa scilicet c u m Christo pateretur; et eo quidem gravius, quod, iam ab omnibus remota ac segregis, persuasum haberet se esse aliquid umbratile et omnino inutile. Inter haec autem vires magis ac magis languescere, ut admirationem moveret, quod non moreretur, cuius vivere non aliud erat, quam Crucis supphcium animo, corpore. Quod v e l ex h o c cogi potest, quod anno M D C C C L X X X V , nonnullis videlicet mensibus antequam obiit, poscenti ab ipsa suprema sororum moderatrice n u m eius animi status meliore l o c o esset, candide ac nude respondit: « Minime! N a m aegritudines atque angores Christi in Getsemani participare soleo ». N e c melius se habebat corpus perditum et adflictum, cuius nullum esset membrum sanum aut quo niti posset. Omnia igitur talia ut quae Isaias propheta de Iesu Christo, victima omnium sacra, dixerat: « N o n est in eo sanitas » (1, 16), c o m m o d e ei aptarentur. Ipsa vero non queri, non calamitatem deplorare; quin confessario suo solatia danti ita respondebat, ut est captus Sanctorum: Oportere se, quae ut multa pateretur D e u m efflagitasset, constanter facere, et vel ei gratias agere, quod exaudisset. Hi animi sensus, hae cogitationes et curae, c u m die x x v i , mense septembri, anno MDCCCLXXXV, Lugduni, quasi sumpta quiete, ad D e u m excessit, haec faciens verba: « Deus mi, dolores quibus uror acerbissimis, una tecum sustinere cupio, Tuique unius amore »; et: « In manus tuas commendo spiritum meum » (Lc. 23, 46). Post eius mortem virtus illius statim grandescere coepit et propagari, tamque egregia visa est ut de gloria sanctitatis ei publice procuranda et ab Ecclesia declaranda sit mature cogitatum. Quamvis enim ipsa, post brevi tractata suae sodalitatis gubernacula, de scaena decessisset, atque, si humano more indices, ita vixisset quasi non esset, at tamen apud Sorores religiosae societatis a Coenaculo eximiam semper ac m a x i m a m virtutis opinionem habuit; quae eam pie et blande « matrem sanctam suam » appellabant. Magis ergo in dies crebrescente eius sanctitatis fama, sueti instituti sunt ordinarii atque apostolici processus de eius vita, scriptis, virtutibus deque prodigiis quae Dei famula deprecante a D e o ferebantur patrata. Quibus peractis, Pius X I I , Decessor noster auctoritate sua sanxit die X X V I I mensis martii, anno MDCCCCLI, tuto posse procedi ad sollemnem Theresiae Couderc beatificationem. Q u o d R o m a e die quarto mensis no- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 806 vembris eodem anno factum est, lectis apostolicis Litteris, sub anulo Piscatoris datis a verbisque incipientibus: « Descende ut ascendas ». Cumque cultus erga beatam illam mulierem in vulgus cresceret novaque, ea impetrante, dicerentur a D e o facta miracula, causa iterum sumpta est, de eadem sanctitatis ínfula decoranda, atque die x i v mensis novembris, anno MDCCCCLXvrn, venerabilis Frater Noster Arcadius S. E. E. Cardinalis Larraona, Causae relator, postquam proposita miracula omni diligentia a Sacra Rituum Congregatione perpensa fuissent, dubium disceptandum proposuit, an videlicet et de quibus miraculis, post indultam eidem beatae ab Apostolica Sede venerationem, certe constaret. De quo qui aderant Patres Cardinales atque Sacrae Eituum Congregationis Officiales Praelati et Consultores propositas sanationes miraculo tribuendas esse affirmarunt. Deinde N o s , de disceptatis rebus ad amussim certiores facti, die x mensis novembris, anno MDCCCOLXIX, decreto ediximus: constare de duobus miraculis, beata Maria Victoria Theresia Couderc intercedente, a D e o patratis, scilicet de instantánea perfectaque sanatione Sororis Mariae Ioannae F o n d u a gravi oto-mastoidite chronica per x x i x annos perseverante; et instantánea perfectaque sanatione Sororis Mariae Magdalenae Delattre ab arthrite cervicali tubercolari seu m o r b o Pottiano. Denique in sacro Consistorio ad aedes Vaticanas, die xv mensis decembris, eodem anno, habito, post auditam sententiam sive plurimorum Patrum Cardinalium sive Episcoporum, decrevimus eandem Beatam esse in Sanctorum numerum referendam atque dignam honoribus, quos Ecclesia tribuit iis, qui in caelesti gloria sanctitudinis praemia consecuti sint. Quod quidem D e o iuvante hodie ipsi fecimus, idque summa Nostra christianique populi laetitia. In Petriano enim templo, undique gentium maximeque ex Gallia atque potissimum e familia Sororum Dominae Nostrae a Coenaculo, coetibus continentibus, plurimisque astantibus S. E. E. Cardinalibus sacrisque Romanae Curiae et catholicae Ecclesiae Antistitibus, precibus concedendum esse existimavimus venerabilis Fratris Nostri Pauli S. R. E. Cardinalis Bertoli, Praefecti Sacrae Congregationis pro causis Sanctorum, petentis ut Beatam Theresiam Condere sanctam renuntiaremus. Antea igitur Sanctis caelitibus in vota vocatis divinoque implorato Paraclito ut superni luminis copia menti Nostrae magis magisque coruscaret, ut supremus Ecclesiae Magister haec pronuntiavimus verba: Ad honorem sanctae et individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, mini Nostri Iesu auctoritate Do- Christi, beatorum apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, Acta Pauli Pp. VI 807 matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatam Theresiam Couderc Sanctam esse decernimus et definimus, ac Sanctorum Catalogo adscribimus, statuentes eam in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recóli debere. In nomine PaÇQtris et FifâMi et Spiritus gg Sancti. Amen. Quibus verbis prolatis, has Litteras Decretales confici et expediri iussimus. Post grates denique omnipotenti D e o una cum astantibus valde effuseque p r u d e n t i b u s aetas, de novensili Sancta eiusque miris virtutibus et operibus sermonem habuimus, eiusque patrocinium primi invocavimus, augustiore ritu ad altare maximum templi sacra facientes. Omnibus itaque quae inspicienda erant bene perpensis, quae supra acta memoravimus universae Ecclesiae renuntiamus, harum Litterarum exemplis et locis, etiam typis mandantes ut editis, manu tamen alicuius tabeUionis subscriptis sigilloque impressis, eadem prorsus habenda sit fides, quae his tribueretur, si o s t e n d e r e t u r . D a t u m E o m a e , apud S. Petrum, die mensis decimo maii, anno Dòmini millesimo nongentesimo septuagesimo, Pontificatus Nostri septimo. E g o P A U L U S Catholicae Ecclesiae Episcopus £g E g o E U G E N I U S Episcopus titulo Eccles. Suburb. Ostiensis ac Portuensis et S. Eufinae, Cardinalis TISSERANT, Sacri Collegii Decanus. £8 E g o IOSEPHUS Episcopus titulo Ecclesiae Suburbicariae Albanensis Cardinalis PIZZARDO. £g E g o BENEDICTUS Episcopus titulo Ecclesiae Suburbicariae Praenestinae Cardinalis A L O I S I MASELLA, S. R . E . Camerarius. £8 E g o FERNANDUS Episcopus titulo Ecclesiae Suburbicariae Veliternae, Cardinalis CENTO. Qjj E g o H A M L E T U S IOANNES Episcopus titulo Ecclesiae Suburbicariae Tusculanae, Cardinalis CICOGNANI. Acta Apostolicae 808 Sedis - Commentarium Officiale ££i E g o I O S E P H U S Episcopus titulo Eccles. Suburb. Sabinensis et Mandelensis, Cardinalis FERRETTO. E g o GREGORIUS PETRUS tit. S. Bartholomaei in Insula Presbyter Cardinalis AGAGIANIAN. E g o ALFREDUS tit. S. Mariae in D o m n i c a Presbyter Cardinalis OTTAVIANI. E g o P A U L U S tit. S. Mariae in Vallicella Presbyter Cardinalis GIOBBE. E g o CAROLUS tit. S. Agnetis extra Moenia Presbyter Cardinalis CONFALONIERI. E g o ALBERTUS tit. S. Pudentianae Presbyter Cardinalis D i IORIO. E g o FRANCISCUS tit. Ss. duodecim Apostolorum Presbyter Cardinalis ROBERTI. E g o P A U L U S tit. S. Andreae de H o r t i s Presbyter Cardinalis MARELLA. E g o ARCADIUS MARIA tit. Immaculati Cordis B . M . V . Presbyter Cardinalis LARRAONA. E g o V I L L E L M U S THEODORUS tit. S. Theodori in Palatio Presbyter Cardinalis HEARD. E g o A L O I S I U S tit. S. Laurentii in Damaso Presbyter Cardinalis TRAGLIA. E g o ILDEBRANDUS tit. S. Sebastiani ad Catacumbas Presbyter Cardinalis ANTONIUTTI. E g o E F R E M tit. S. Crucis in Hierusalem Presbyter Cardinalis FORNI. E g o IOSEPHUS tit. S. Athanasii Presbyter Cardinalis S L I P Y I . E g o FRANCISCUS tit. S S . Petri et Pauli in V i a Ostiensi Presbyter Cardinalis SEPER. E g o IOANNES tit. S S . Trinitatis in Monte P i n c i o Presbyter Cardinalis VILLOT. E g o CAESAR tit. D o m i n a e Nostrae a Sacro Corde in Circo Agonali Presbyter Cardinalis ZERBA. E g o IOSEPHUS tit. S. Mariae Liberatricis ad Collem Testaceum Presbyter Cardinalis B E L T R A M I . E g o GABRIEL MARIA tit. S. Sabinae Presbyter Cardinalis GARRONE. E g o M A X I M I L I A N U S tit. S S . Cordis Iesu ad Castrum Praetorium Presbyter Cardinalis DE FÜRSTENBERG. E g o ANTONIUS tit. S. Mariae supra Minervam Presbyter Cardinalis S AMORE. E g o PETRUS tit. S. Laurentii in Lucina Presbyter Cardinalis PARENTE. E g o CAROLUS tit. S. Marcelli Presbyter Cardinalis GRANO. E g o A N G E L U S tit. S S . Ambrosii et Caroli ad V i a m Latam Presbyter Cardinalis D E L L ' A C Q U A . Acta Pauli Pp. VI 809 E g o DINTJS tit. Sacratissimi Cordis Iesu Christi Regis Presbyter Cardinalis STAPPA. E g o IOANNES tit. Iesu Divini Magistri Presbyter Cardinalis W R I G H T . E g o ANTONIUS S. Eugenii Papae Diaconus Cardinalis BACCI. E g o M I C H A E L S. Pauli Apostoli in Arenula Diaconus Cardinalis BROWNE. E g o FRIDERICUS S. Ioannis Bosco in V i a Tusculana Diaconus Cardinalis C A L L O R I A V I G N A L E . E g o AEGIDIUS S. Iosephi ad V i a m Triumphalem Diaconus Cardinalis VAGNOZZI. E g o PERICLES S. Apollinaris Diaconus Cardinalis F E L I C I . E g o BENNO S. Georgii in Velabro Diaconus Cardinalis G U T . E g o P A U L U S S. Hieronymi a Caritate in V i a Iulia Diaconus Cardinalis BERTOLI. E g o S I L V I U S S. Agathae Diaconus Cardinalis ODDI. E g o IOSEPHUS Omnium Sanctorum in V i a A p p i a Nova Diaconus Cardinalis P A U P I N I . E g o IACOBUS S. Eustachii Diaconus Cardinalis VIOLARDO. E g o IOANNES S S . Cosmae et Damiani Diaconus Cardinalis WILLEBRANDS. E g o M A R I U S S. Ioannis Decollati Diaconus Cardinalis N A S A L L I ROCCA A CORNELIANO. E g o SERGIUS S S . Nominis Mariae ad F o r u m Traiani Diaconus Cardinalis G U E R R I . A L O I S I U S C a r d . TRAGLIA P A U L U S C a r d . BERTOLI 8. R. E. Cancellarius 8. Congr. pro Causis Sanctorum Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Ioannes Calieri, Proton. Apost. Eugenius Sevi, Proton. Apost. Loco £8 Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXXV, n. 16. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 810 LITTERAE APOSTOLICAE M O T U PROPRIO DATAE Patrum Cardinalium aetas ad maioris momenti munera exercenda statuitur. PAULUS PP. VI inter et aptitudinem ad quaedam maioris momenti officia, veluti Episcopi dioecesani et parochi, implenda naturalis ratio intercedens a Concilio Oecumenico Vaticano II tractata est in Decreto a verbis Christus Dominus incipiente; atque Nosmet ipsi, vota Patrum Concilii ad effectum deducentes, per Apostolicas Litteras Ecclesiae Sanctae, die vi mensis Augusti anno M C M L X V I motu proprio datas, Episcopos et parochos invitavimus, ut munere regendae dioecesis aut paroeciae non ultra expletum septuagesimum quintum annum sponte se abdicarent. Eadem res ad aetatis annos spectans in Generali Ratione Romanae Curiae administrandae, vulgo Regolamento Generale delia Curia Romana appellata, attingitur, quam die xxn mensis Februarii anno M C M L X V I I I approbavimus edique iussimus, ubi statuitur, ut Officiales maiores et minores septuagesimo anno expleto, Praelati vero Superiores septuagesimo quinto anno inito de munere decedant. Nunc vero supremum Ecclesiae bonum videtur Nobis exposcere, ut ingravescens aetas consideretur etiam quod ad praeclarum officium Cardinalium attinet, cui non semel peculiares curas impendimus. Re quidem vera est officium, cuius partes sunt speciali modo graves multumque prudentiae postulantes, sive propter singularem omnino coniunctionem cum summo Nostro munere ad totius Ecclesiae servitium pertinente, sive propter gravissimum momentum, quod, Sede Apostolica vacante, eidem officio pro universa Ecclesia accedit. Itaque, omnibus diu et mature perpensis, semperque conINGRAVESCENTEM AETATEM 1 2 3 1 Cf. nn. 21 et 31: A. A. S. 58 (1966), p. 683 et p. 690. 2 Cf. nn. 11 et 20, § 3: A. A. S. 58 (1966), p. 763 et pp. 768-769. 3 Cf. art. 101, § 1: A. A. S. 60 (1968), p. 161. Acta Pauli Pp. VI 811 siliis et precibus cunctorum, sine discrimine, Patrum Cardinalium in posterum etiam fidentes, haec, quae sequuntur, statuimus: I. Patres Cardinales sive Dicasteriis Curiae Romanae (de quibus in art. 1 Rationis Generalis Romanae Curiae seu Regolamento Generale delia Curia Romana agitur) sive ceteris permanentibus Apostolicae Sedis et Civitatis Vaticanae Institutis praepositi rogantur, ut, cum septuagesimum quintum aetatis annum expleant, renuntiationem ab officio sua sponte Summo Pontifici exhibeant, qui, omnibus in unoquoque casu rite consideratis, iudicabit, num renuntiationem statim accipere conveniat. II. Patres Cardinales, cum octogesimum aetatis annum conficiunt : 1) desinunt esse Membra Dicasteriorum Romanae Curiae ceterorumque Institutorum, quae in superiore articulo memorantur ; 2) ius amittunt Romanum Pontificem eligendi atque adeo etiam ius in Conclave ingrediendi. Si quis vero Cardinalis inter Conclave octogesimum aetatis annum compleat, iure Romanum Pontificem eligendi frui hac vice pergit. III. Quae superioribus articulis I et II, n. 1) statuuntur, vim obtinent etiam, cum quinquennium, de quo in art. 2, § 5 Constitutionis Apostolicae Regimini Ecclesiae universae agitur, nondum est absolutum. 4 IV. Praescriptum art. II, qui supra dictus est, iis pariter Patribus Cardinalibus applicatur, qui, expleto octogesimo aetatis anno, pergant, in modum exceptionis, dioecesi alicui praeesse aut solum eius titulum, absque regendi munere, servare. V. Patres Cardinales, licet octogesimum aetatis annum confecerint, Membra manent Sacri Collegii, ad ceteros omnes effectus quod attinet, et cuncta cetera iura et praerogativas 4 Cf. A. A. S. 59 (1967), p. 891. 812 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale cum Cardinalis officio coniuncta retinent, non excepta facultate participandi generales vel particulares Congregationes, quas, Sede Apostolica vacante, ante Conclavis initium haberi contingit. VI. Quodsi propter extraordinaria rerum adiuncta accidit, ut Cardinalis S. R. E. Camerarius et Cardinalis Paenitentiarius Maior usque ad octogesimum aetatis annum in munere suo pergant versari, haec statuuntur: 1) si octogesimus annus completur tempore mortem Romani Pontificis praecedente, quo tamen utriusque successor nondum sit nominatus, aut tempore mortem eiusdem Romani Pontificis insequente et ante Conclavis initium, Sacrum Collegium, Sede Apostolica vacante rite congregatum, successorem per suffragia eligit, qui in munere manebit usque ad electionem novi Summi Pontificis; 2) si autem octogesimus annus expletur inter Conclave, munus ipso iure usque ad electionem novi Summi Pontificis prorogatur. VII. Si Decanus Sacri Collegii Conclavi non interest eo quod octogesimum aetatis annum confecit, eius muneris partibus in Conclavi fungitur Subdecanus aut, si hic etiam abest, alius ex antiquioribus Cardinalibus secundum generalem ordinem praecedendi. VIII. Ratio similis ei, quae praecedente art. VII continetur, sequenda erit, si casus ferat, in exercendis muneribus, quae tribus Cardinalibus Ordinum Capitibus in Conclavi iure tribuuntur. N O R M A T E M P O R A R I A . Iis, qui nunc sunt Membra Sacri Collegii et octogesimum aetatis annum iam compleverunt quo die hae Litterae Apostolicae vigere incipient, pergere licebit, si id cupiant, interesse cum iure suffragii, Congregationibus plenariis et ordinariis Romanae Curiae Dicasteriorum. Ea autem, quae per has Apostolicas Litteras decrevimus, a Kalendis Ianuariis anno M C M L X X I vigere incipient. Quae igitur a Nobis hisce Litteris motu proprio datis de- 813 Acta, Pauli Pp. VI creta sunt, ea omnia rata ac firma esse iubemus, contrariis quibusvis, etiam specialissima mentione dignis, non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die xxi mensis Novembris, anno MCMLXX, Pontificatus Nostri octavo. PAULUS PP. VI CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I SANCTI GEORGII IN ISULA GRENADA (PONTIPOLIT ANAE-REGALITANAE ) Divisa dioecesi Sancti Georgii in Insula Grenada, quae denique Sancti Georgii vulgo « Saint-George's in Grenada » appellabitur, nova dioecesis constituitur « Pontipolitana-Regalitana » cognominanda. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM D E I AD PERPETUAM R E I MEMORIAM Cum et nobis, quemadmodum et beato Petro Apostolo, immensa Dei bonitate mandatum sit ut universi gregis christianorum curam habeamus, ideo quicquid christiani populi progressui conducere videatur, id Nobis a d m o d u m cordi est. Quam ob rem, cum ad christianam religionem intendendam, Sacro Consilio Christiano Nomini Propagando, post auditos venerabilem Fratrem Aloisium Barbarito Archiepiscopum titulo Florentinensem atque Apostolicum in Antillis Delegatum, necnon Metropolitam et Ordinarium quorum intererat, visum esset bene fieri, si divisa dioecesi Sancti Georgii in Insula Grenada, n o v a ibi conderetur, Nos hanc sententiam in omnibus confirmantes et ratam habentes, Nostra suprema potestate haec statuimus atque iubemus. A dioecesi Sancti Georgii in Insula Grenada, quae dehinc Sancti Georgii vulgo Saint-George's in Grenada appellabitur, territorium separamus quod complectitur insulas Barbatam, Sanctum Vincentium necnon Grenadinenses septentrionales, nempe vulgo Bequia, Canouan, Mustique et Union; quibus omnibus no- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 814 v a m condimus dioecesim Pontipolitanani-Begálitanam appellandam eamque Ecclesiae Metropolitanae Portus Hispaniae suffraganeam reddimus. Dioecesis autem Sancti Georgii constabit deinceps ex insulis vulgo Grenada et Grenadiensibus meridionalibus, nempe vulgo Carriacou, Petite Martinique et R h o n d e . In n o v a dioecesi Episcopi cathedra erit in Ecclesia Sancti Patritii in civitate Pontipolitana et Concathedra in Ecclesia Assumptionis B. M. V. in civitate Eegalitana. Concedimus tandem ut pro Canonicorum collegio Consultores dioecesani deligantur, Episcopum consilio et ope ad iuris normas iuvaturi. Ceterum has Litteras Nostras ad exitum adducet venerabilis Frater Aloisius Barbarito, vel per se ipse vel per quem delegaverit, factis ad id necessariis facultatibus. Ee vero acta, documenta exarentur, quorum sincera exempla ad Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide quam prim u m mittantur. Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin i m m o huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. Datum R o m a e apud S. Petrum, die septimo mensis martii, anno D o mini millesimo nongentesimo septuagesimo, Pontificatus Nostri septimo. A L O I S I U S Card. T R A G L I A G R E G O R I U S P . Card. A G A G I A N I A N S. R. E. Cancellarius S. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Iosephus Rossi, E p . tit. Palmyrenus, Proton. Apost. Iosephus Massimi, Proton. Apost. Loco £ß Plumbi In Ap. Cane. tab. vol. CXXXV, n. 9. Acta Pauli Pp. VI 815 II CARACENSIS (GUAIRIENSIS) Detracto quodam territorio ab archidioecesi Garacensi, nova dioecesis conditur « Guairiensis » nomine. PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM D E I AD PERPETUAM REI MEMORIAM Cum summus Deus misericordi consilio voluerit Nos ad Romani pontificatus Solium attolli atque Ecclesiae sanctae tractare gubernacula, omnibus idcirco viribus contendimus ut quae in Ecclesiae b o n u m atque utilitatem cedere intellexerimus, eadem, nulla interposita mora, faciamus. Quam ob rem c u m venerabilis Frater Noster Iosephus Humbertus S. R. E. Cardinalis Quintero, Archiepiscopus Caracensis, audita Conferentia Episcopali Venetiolae, in sui populi b o n u m petierit ut e sua archidioecesi n o v a dioecesis conderetur, Nos, de sententia venerabilis Fratris Felicis Pirozzi, Archiepiscopi titulo Gratianensis, et in Republica Venez o l a n a Apostolici Nuntii, Nostra apostolica potestate haec quae sequuntur decernimus atque iubemus suppleto, quatenus opus sit eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu. E territorio archidioecesis Caracensis civilem regionem seu Departamento separamus, quam vulgo Vargas appellant, eaque n o v a m dioecesim condimus Quairiensem cognominandam, iisdem finibus circumscriptam ac regio e qua fit. Cuius novae dioecesis sedes atque Episcopi domicilium in urbe La Guaira ponetur, cathedra in templo D e o in honorem Sancti Petri Apostoli dicato collocabitur, factis nempe iuribus atque oneribus debitis, quae cathedralium templorum propria sunt. Constituta Ecclesia metropolitanae Sedi Caracensi suffraganea erit; in eaque Canonicorum collegium condatur, ad leges per alias Litteras apostolicas dandas. Interim tamen Consultores dioecesani deligantur, qui Praesuli suo opera et consilio assint. Quod ad iuvenum institutionem attinet, qui ad Sacerdotium vocantur, serventur normae iuris communis, Sacrae Congregationis pro Institutione catholica atque decretum « Optatam totius » Oecumenici Concilii Vaticani I I . Cum vero iuvenes hi adoleverint, qui meliores fuerint R o m a m mittantur, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 816 in Collegium Pianum Latinum Americanum, theologia atque philosophia imbuendi. Mensam episcopalem efficient: populi collationes, Curiae emolumenta, congrua bonorum pars, si qua sint, quae novae Sedi obvenient, ad normam Canonis 1500 Codicis Iuris Canonici. Regimen constitutae dioecesis, cleri atque populi iura et onera, cetera huiusmodi, iure canonico temperentur. A c t a denique et documenta dioecesim Guairiensem respicientia ad eius Curiam diligenter mittantur atque ibidem religiose serventur. Simul ac nova haec dioecesis condita fuerit, Sacerdotes qui in eius territorio aut beneficium aut officium ecclesiasticum habeant, ei addicantur tamquam proprius clerus, ceteri clerici ac Seminarii tirones, ei in qua legitime degant. Ceterum hae Litterae Nostrae venerabilis Fratris Felicis Pirozzi cura ad exitum adducantur, vel eius quem ipse delegaverit; re vero acta, documenta exarentur, quorum sincera exempla ad Sacram Congregationem pro Episcopis cito mittantur. H a n c vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur v i m suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin i m m o huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. D a t u m R o m a e apud S. Petrum, die quinto decimo mensis aprilis, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo, Pontificatus Nostri septimo. A L O I S I U S Card. T R A G L I A C A R O L U S Card. C O N F A L O N I E R I S. R. E. Cancellarius S. Congr. pro Episcopis Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Ioannes Calieri, Proton. Apost. Iosephus Del T o n , Proton. Apost. Loco © Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXXV, n. 58. Actu Pauli Pp. VI 817 III YUCATANENSIS-CAJVLPECORENSIS (CHETUMALIENSIS) Detracto ab Ecclesiis Yucatanensi et Campecorensi territorio Quintana Roo, nova Praelatura efficitur, quae « Chetumaliensis » cognominabitur. P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM D E I AD PERPETUAM REI MEMORIAM Qui ad Beati Pauli apostoli similitudinem (cf. II Cor., 1 1 , 2 8 ) instantia illa ac sollicitudine omnium Ecclesiarum afficimur, magno tamen gaudio complemur quotiens in aliqua orbis terrarum parte n o v a m circumscriptionem ecclesiasticam condimus: n o v a enim ecclesia constituta, quasi de civitate supra montem collocata (cf. Mt., 14) lux christianae veritatis latius diffunditur, et lege altissimi Dei facilius docentur homines, et ad omne officii munus maiore facultate instruuntur inque mandatis eius continentur. Quam ob rem, cum Sacra Congregatio pro Episcopis, audito venerabili Fratre Yidone Dei Mestri, Archiepiscopo titulo Tuscamiensi et in Dicione Mexicana apostolico Delegato, censuerit bene fieri si in ea terra n o v a constitueretur Praelatura, Nos, re quam potuimus maxime reputata, ea c o m m o d a sperantes, quae adumbravimus, haec statuimus. Territorium, cui nomen apud populum Mexicanum Quintana R o o , ab Ecclesiis Y u c a tanensi et Campecorensi separantes, n o v a m ex eo Praelaturam condimus, ab urbe Chetumal CJietumaliensem eognominandam; quae sane ut praelaticium templum sacras aedes habebit paroeciales sub titulo S. Crucis, factis nempe omnibus iuribus atque privilegiis quae sunt c u m suo gradu paria, in eaque urbe Praelatus sedem ponet. N o v a Praelatura erit metropolitanae Sedi Yucatanensi suffraganea; item eius Praesul ei Archiepiscopo Metropolitae. Mensam Praelaturae constituent: Curiae emolumenta, p o puli collationes sponte factae, bonorum pars, quae novae circumscriptioni obveniet e divisione bonorum ad normam canonis 1500 C.I.C. Ad sacros Seminarii alumnos rite instituendos quod attinet, serventur leges Sacrae Congregationis pro Institutione Catholica, rescripto ' Ratio fundamentalis institutionis sacerdotalis ' contentae, Decretum Concilii Y a t . II ' Optatam totius ', et ius commune. Cum vero iuvenes adoleverint, qui 52 - A . A . S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 818 meliores fuerint E o m a m mittantur theologia atque philosophia imbuendi, in Pontifìcio Collegio Mexicano. Eegimen, administratio Praelaturae, electio Vicarii Capitularis, Sede vacante, alia huiusmodi iure Canonico temperentur. N o v a Sede praeterea constituta, Sacerdotes qui beneficium vel officium in eius territorio habeant, eius clero addicantur; ceteri clerici, Serninariique tirones, ei Ecclesiae in qua legitime degant. A c t a et documenta quae n o v a m Praelaturam, cives,clerum respiciant, ad eius Curiam cito mittantur, atque in eius tabulario religiose serventur. Ceterum, haec quae mandavimus venerabilis Prater V i d o Dei Mestri exsequi curabit, vel ille quem ipse delegaverit. Ee vero acta, documenta exarentur, eaque sinceris exemplis ad Sacram Congregationem pro Episcopis quam primum mittantur. H a n c vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur v i m suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, c u m per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin i m m o huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. D a t u m R o m a e , apud S. Petrum, die vicesimo tertio mensis maii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo, Pontificatus Nostri septimo. A L O I S I U S Card. T R A G L I A C A R O L U S Card. C O N F A L O N I E R I S. R. E. Cancellarius S. Congr. pro Episcopis Praefectus R o d o m o n s Galligani pro Regente Cancellariae Apostolicae Ioannes Calleri, Proton. Apost. Iosephus Del T o n , Proton. Apost. Loco © Plumbi In Ap. Cano, tab., vol. CXXXVI, n. Si. Acta Pauli Pp. VI 819 IY BENARES-GORAKHPUR (BANARENSIS) Apostolica Praefectura de Benares-Gorakhpur ad dioecesium ordinem redigitur, « Banarensis » appellanda. P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM D E I AD PERPETUAM R E I MEMORIAM Quae universo hominum coetui singulae familiae, eadem cunctae E c clesiae praestant dioeceses, e quibus, ex eorum scilicet episcopis, pretiosa supernae vitae dona atque instituta in christifideles dimanant. Laeto igitur animo id accepimus quod Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, post auditum venerabilem fratrem Mariam Iosephum Lemieux, Archiepiscopum titulo Salditanum et A p o s t o licum in India Pro-Nuntium, faciendum censuit, idest ut Apostolica Praefectura de Benares-Gorakhpur in dioecesium ordinem redigeretur; quod profecto ad christianae vitae incrementum in illis regionibus haud parum prodesse confidimus. De suprema ideo atque apostolica Nostra potestate ea quae sequuntur decernimus ac iubemus. Apostolicam Praefecturam de Benares-Gorakhpur ad gradum dioecesis tollimus, Banarensis nomine. Condita Sedes eiusque sacer Praesul Agraensi metropolitanae Ecclesiae eiusque Antistiti erunt obnoxii tamquam suffraganei; caput dioecesis urbs Bañaras erit, in qua Episcopus cathedram figet sui magisterii, in templo videlicet Nostrae Dominae Eeginae Mundi dicato, quod ad dignitatem aedis cathedralis attollimus, cum iuribus et honoribus debitis. Indulgemus autem ut, ob locorum huiusque temporis adiuncta, pro canonicorum Capitulo, consultores dioecesani ad normam iuris eligantur, qui Episcopo consilio et ope assint. Ceterum has litteras venerabilis Frater Maria Iosephus Lemieux quem diximus, fieri studebit, sive per se ipse, sive per alium, quem existimaverit, factis ad rem necessariis facultatibus. Ee vero acta, idem documenta exarari faciet, quorum sincera exempla ad Sacram Congregationem Fidei Propagandae cito mittet. H a n c vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 820 religiose serventur, atque igitur v i m suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin i m m o huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur. D a t u m R o m a e apud S. Petrum, die quinto mensis iunii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo, Pontificatus Nostri septimo. A L O I S I U S Card. T R A G L I A G R E G O R I U S P . Card. A G A G I A N I A N S. R. E. Cancellarius S. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens Ioannes Calieri, Proton. Apost. Iosephus Massimi, Proton. Apost. Loco £ß Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXXXVI, n. 22. Acta Pauli Pp. VI 821 CONVENTIO INTER APOSTOLICAM SEDEM ET BAVARICAM CIVITATEM ACCORDO VERTRAG fra la Santa Sede e lo Stato Bava- zwischen rese circa il Dipartimento di Teo- dem Freistaat Bayern über den ka- logia cattolica dell'Università di A n - tholisch-theologischen gusta. der Universität Augsburg. dem Heiligen Stuhl und Fachhereich F R A LA SANTA SEDE, ZWISCHEN DEM HEILIGEN STUHL, rappresentata dal suo Plenipotenzia- vertreten durch dessen Bevollmäch- rio, Mons. Dr. Corrado Bafìle, Arci- tigten, vescovo titolare di Antiochia di Pi- Nuntius in Deutschland, Dr. Corra- sidia, do Bafìle, Titularerzbischof v o n A n - Nunzio Apostolico in Ger- den Herrn Apostolischen tiochien in Pisidien, mania, E LO STATO BAVARESE, rappresentato dal suo UND DEM FREISTAAT BAYERN, Plenipoten- vertreten durch dessen Bevollmäch- ziario il Signor Dr. Ludwig Huher, tigten, Ministro Staatsminister dello Stato Bavarese per den Herrn für Bayerischen Unterricht Istruzione e Culto, Kultus, Dr. Ludwig Huber, viene concluso il seguente A c c o r d o . wird nachstehender und Vertrag ge- schlossen: Articolo 1 Artikel 1 La Santa Sede consente all'erezione Der Heilige Stuhl stimmt der Errich- di tung un Dipartimento Fachbereich) di dell'Università conseguente (propriamente Teologia di Augusta soppressione cattolica ed alla dell'Alta Scuola teologica di Dillingen. eines katholisch-theologischen Fachbereichs der Universität Augsburg und der damit verbundenen Auflösung der Philosophisch-theologischen Hochschule Dillingen zu. Acta 822 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Articolo 2 Artikel 2 Per quanto riguarda la sua autono- Der katholisch-theologische Fachhe- mia all'interno dell'Università, il Di- reich der partimento di Teologia cattolica del- erhält hinsichtlich l'Università di Augusta ottiene uno digkeit innerhalb stato giuridico non inferiore a quello keinen geringeren che posseggono le Facoltà di Teo- ihn die katholisch-theologischen Fa- logia cattolica delle altre Università kultäten dello Stato Bavarese. Al Dipartimen- Landesuniversitäten Universität der Augsburg seiner der Selbstän- Hochschule Rechtsstatus, als anderen bayerischen besitzen. Die Bestimmungen des to di Teologia cattolica dell'Univer- einschlägigen sità di Augusta si applicano le rela- Bayerischen Konkordates tive disposizioni del Concordato con Marz 1924 und ergänzend die ein- la Baviera del 29 marzo 1924 e com- schlägigen Bestimmungen des Reichs- plementarmente quelle del Concor- konkordates v o m 20. Juli 1933 fin- dato col Reich del 20 luglio 1933. den auf den katholisch-theologischen Fachbereich der v o m 29. Universität Augs- burg Anwendung. Articolo 3 In luogo delle cattedre Artikel 3 nominate Anstelle der in Art. 4 § 2 des Bayeri- nell'articolo 4 § 2 del Concordato schen Konkordates v o m 29. März con la Baviera del 29 marzo 1924, 1924 genannten Professuren wird je nel Dipartimento di Teologia catto- eine Professur für Systematische lica dell'Università di Augusta ver- Philosophie, für Geschichte der Phi- ranno losophie erette una cattedra di Filo- sofìa sistematica, una di Storia della und für Grenzfragen Theologie und Filosofìa ed una per Questioni-limite schaft katholisch-theologischen fra la Teologia e le Scienze naturali. Fachbereich im der der der Naturwissen- Universität Augs- burg geschaffen werden. Articolo 4 Lo Stato Bavarese provvederà a che Artikel 4 Der Freistaat Bayern wird dafür per i professori dell'Alta Scuola filo- Sorge tragen, dass für die Professo- sofico-teologica di Düringen, che non ren der Philosophisch-theologischen vengano assunti nel Dipartimento di Hochschule Dillingen, die nicht im 823 Acta Pauli Pp. VI Teologia cattolica dell'Università di W e g e des üblichen Berufungsverfah- Augusta attraverso un normale pro- rens an den katholisch-theologischen cedimento di chiamata, venga ga- Fachbereich der Universität Augs- rantita un'attività di insegnamento burg berufen werden, durch Schaf- e di ricerca in questo Dipartimento fung v o n sogenannten k.w.- Profes- mediante la suren eine Lehr- creazione di cattedre non permanenti. und Forschungs- tätigkeit in diesem Fachbereich gewährleistet wird. Articolo 5 Artikel 5 In caso di trasferimento del Semi- Der nario presbiterale bereit, da Dillingen ad Freistaat bei Bayern einer erklärt sich Verlegung des Augusta, lo Stato Bavarese si di- Priesterseminars v o n Dillingen nach chiara pronto a concedere un con- Augsburg zu den hierdurch entste- veniente contributo per le spese che henden ne risultino, in particolare per quelle denjenigen di erezione di un nuovo edifìcio. Neubaus, Kosten, der insbesondere Errichtung zu eines einen angemessenen Zu- schuss zu leisten. Articolo 6 Artikel 6 Le divergenze di opinione, che sor- Eine in Zukunft etwa zwischen den gessero in avvenire fra le Alte Parti Hohen contraenti circa l'interpretazione di hende Meinungsverschiedenheit über qualche disposto del presente A c c o r - die do, saranno ehminate a norma del- dieses Vertrages wird nach Art. 15 l'art. 15 § 1 del Concordato con la § 1 des Bayerischen Konkordates Baviera del 29 marzo 1924. v o m 29. März 1924 beseitigt werden. Vertragschliessenden entste- Auslegung einer Bestimmung Articolo 7 Artikel 7 Questo A c c o r d o , i cui testi italiano Dieser Vertrag, dessen italienischer e tedesco fanno egualmente fede, do- und vrà essere ratificato e gli Istrumenti haben, soll ratifiziert und die Rati- della ratifica dovranno essere scam- fikationsurkunden sollen biati quanto prima in Monaco di bald in München ausgetauscht wer- Baviera. den. deutscher T e x t gleiche Kraft möglichst Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 824 Esso entra in vigore il giorno dello Er tritt mit dem Tage des Austau- scambio di detti Istrumenti. sches in Kraft. In fede di ehe i Plenipotenziari han- Zu Urkund dessen haben die Bevoll- no firmato il presente A c c o r d o . mächtigten diesen Vertrag unter- zeichnet. Fatto in doppio originale. Geschehen in doppelter Urschrift. Bonn-Bad Godesberg, 17 settembre Bonn-Bad Godesberg, 17. September 1970. 1970. COREADO Dr. BAFILE LUDWIG HUBER Staatsminister Nunzio Apostolico für Unterricht und Kultus PROTOCOLLO FINALE SCHLUSSPROTOKOLL Le Parti contraenti sono d'accordo Die Vertragspartner sind sich über su quanto segue: folgendes einig: 1. La Parti contraenti convengono 1. Zwischen nell'affermare che le norme del- besteht den Vertragspartnern darüber Einigkeit, dass l ' A c c o r d o hanno egualmente va- die Bestimmungen des Vertrages lore nel caso che, in luogo di un in gleicher Weise für eine katho- Dipartimento di Teologia catto- lisch-theologische lica, venga eretta una Facoltà di ten, Teologia cattolica. eines wenn eine Fakultät gelsolche Fachbereiches anstelle errichtet werden sollte. 2. Inoltre esse convengono nel rite- 2. Weiter besteht Einigkeit darüber, nere che alle norme ecclesiasti- dass che, di cui all'articolo 4 § 1 del schriften gemäss Art. 4 § 1 des zu den kirchlichen Vor- Concordato c o n la Baviera del Bayerischen Konkordates v o m 29. 29 marzo 1924 ed all'articolo 19 März del Concordato col R e i c h del 20 Reichskonkordates v o m 20. Juli luglio 1933 auch die seit dem 1933, attualmente appar- 1924 und Art. 19 des 20. Mai Acta Pauli Pp. VI 825 tengono anche le « Normae quae- 1968 dam ad dam ad licam Constitutionem Aposto- Deus seientiarum geltenden licam Dominus «Normae quae- Constitutionem Aposto- Deus seientiarum Dominus de studiis academicis ecclesiasti- de studiis academicis ecclesiasti- cis cis recognoscendam » gehören. recognoscendam » in vigore dal 20 maggio 1968. Bonn-Bad Godesberg, 17 Settern- Bonn-Bad bre 1970. Godesberg, 17. Septem- ber 1970. CORRADO BAFÌLE Dr. Nunzio Apostolico Staatsminister LUDWIG HUBER für Unterricht und Kultus Conventione sis inter novembris Apostolicam Sedem et Bavariam rata habita, die III men- anno reddita mutuo fuerunt. MDGGGGLXX, MDGGGGLXX Exinde, huiusmodi i. Ratihabitionis e. Conventio riam icta vigere coepit ad normam a die III inter articuli Instrumenta mensis Apostolicam accepta novembris Sedem et anno et Bava- VII eiusdem Factionis. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 826 Officiale EPISTULA Ad E.mum P. D. Beniaminum S. R. E. Cardinalem De Arriba y Castro, Archiepiscopum Tarraconensem, moderatione illius archidioecesis se abdicantem. Evangelicum illud Filii hominis, Qui « non venit ministrari sed ministrare », prae mente Tibi versabatur profecto, Yenerabilis Frater Noster, cum onere et honore regendae Tarraconensis perinsignis Archidioeceseos Te abdicare statuisti. Quam quidem humilitate laudandam et oboedientia in exemplum adducendam voluntatem tuam — nam Oecumenici Concilii Vaticani II suasionibus et a Nobis latis normis obsequens illam animo concepisti — ne ratam haberemus, diu retenti sumus, considerantes quantum meritus sis in dominicis agris colendis. Illam tandem, quamquam aegre, interposita ad D o m i n u m , Patrem luminum, prece, admittere censuimus. Te itaque, a custodia quidem gregis recedentem, semper autem paternis illum prosecuturum sensibus, debita laude honestare percupimus: cui per annos quinquaginta et o c t o sacerdotalia exercita munera, per triginta et quinque episcopalia testimonium praebent boni Pastoris. Cum enim iuventute adhuc florens Matriti sacrorum alumnos doceres, cum Mindoniensis et Ovetensis Episcopus prius, postea Archiepiscopus Tarraconensis, fidelium saluti procurandae et Ecclesiae profectui incumberes, caritatis Christi, quae urget nos, ministrum te praebuisti. Tibi nunc oratione et sapienti consilio semper benefacere parato et praestolanti aeternum ab Aeterno Pastore bravium sit grata eiusdem praelibatio tuorum quondam gregum recordatio pia, sit pignus Apostolica Benedictio Nostra, quam ex animo Tibi carisque tuis universis largimur. Ex Aedibus Vaticanis, die 19 Novembris 1970. PAULUS PP VI i* t Acta Pauli Pp. VI 827 ALLOCUTIONES I Iis qui e plurimis nationibus octavo Coetui, Romae habito, a Sodalitate v. d. « Rotary Club » interfuerunt. * Illustri Signori, celebrando il vostro ottavo Congresso, con cortese pensiero avete v o luto inserire nel programma delle manifestazioni anche una visita alla nostra umile persona. Ve ne siamo profondamente grati, e nel ricevere un numero così cospicuo e distinto di soci del R o t a r y Club della Regione europea e mediterranea, cogliamo volentieri l'occasione per confermarvi l'interesse c o n cui guardiamo alla vostra molteplice attività nel campo culturale, artistico, scientifico e della beneficenza. Il tema del vostro Congresso « Europa e Mediterraneo negli anni '70 » mette ben in rilievo il comune intento che guida ed ispira le vostre riunioni: discutere insieme, cioè, tutto ciò che è possibile fare per elevare al massimo grado la comprensione e la solidarietà tra i Paesi europei e medio orientali che, pur stretti da comuni antichissimi vincoli di civiltà e di sangue, così sovente sono dilaniati da contrasti che troppo spesso si sono mutati e si mutano in lotte fratricide. Il vostro Congresso acquista così un particolare significato che supera quello di un ordinario convegno svolto nel nome dell'amicizia e della cultura, per collocarsi nella prospettiva più alta di rendere un servizio alla causa della pace. N o n è chi non veda la nobiltà e l'importanza di questi vostri intendimenti, in un momento in cui recenti e drammatici avvenimenti fanno sentire l'urgenza di risvegliare nelle coscienze la stima di quei valori che vi proponete di riaffermare. E noi, che ai problemi della pace dedichiamo tanta parte delle nostre sollecitudini apostoliche, non possiamo che lodare e incoraggiare i vostri sforzi. Certamente, giova ripeterlo, la Chiesa con ciò non persegue alcun disegno di carattere politico; essa tuttavia, che secondo il mandato ricevuto dal suo divin Fondatore invita i suoi figli x a divenire « artefici di pace » ed ad avere « fame e sete di giustizia » , non * Die .14 mensis novembris a. 1970. 1 Cf. Matth. 5, 6-9. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 828 Officiale può rimanere indifferente di fronte a quanto può avvicinare gli uomini tra di loro, regolarne le controversie e allentare la tensione internazionale. Vi è inoltre ancora un aspetto che amiamo sottolineare nel vostro odierno incontro c o n noi. Il vostro Congresso portando al Capo della cattolicità il suo omaggio e il suo saluto, c o n ciò apertamente riconosce che la solidarietà, la pace e la fratellanza umana hanno per v o i una dimensione non solo politica e sociale, ma anche spirituale e religiosa. Nello stesso tempo il vostro gesto è altresì una testimonianza di rispetto all'opera indefessa della Santa Sede svolta a tutela di questi valori, affinché cioè la concezione cristiana della pace entri nella mentalità e nel costume dei popoli, ed abbia ragione dell'odio, della violenza, degli egoismi sotto ogni forma, che rendono gli uomini nemici fra di loro. In realtà dalla cattedra di San Pietro, specialmente nelle ore più oscure della storia, gli uomini hanno ricevuto insegnamento autorevole e stimolo valido per elevare i pensieri agli ideali della pace, della concordia e della solidarietà universale. Accompagnando pertanto coi migliori voti i lavori del vostro Congresso, non possiamo fare a meno di applicare a v o i le parole della Bibbia: « Quam speciosi pedes evangelizantium pacem, « Beati pacifici, quoniam filii Dei vocabuntur » . 3 evangelizantium 2 bona ». E la preghiera che ci sale a Dio dal cuore è che il vostro incontro faccia fiorire idee, propositi e iniziative di generosa collaborazione per l'edificazione di una società in cui siano sempre migliori l'intesa e il dialogo. A b b i a m o saputo che in occasione del vostro Congresso si è voluto appositamente il ripristino del padiglione dell'Ara Pacis, restituito finalmente all'ammirazione dei cittadini di R o m a e dei visitatori di tutto il m o n d o . Possa questo avvenimento così ricco di suggestione — c o m e è nei desideri e nelle aspirazioni dei suoi promotori — coincidere c o n una èra di rinnovata pace per i Paesi dell'Europa e del bacino del Mediterraneo, che non potrebbe non tradursi in una èra di feconda prosperità per tutti i popoli fratelli che vi coabitano. Tali sono, egregi Signori, alcune delle riflessioni che ci ha ispirato la vostra visita e ci era gradito comunicarvi. Vogliate vedere in esse un segno della stima che portiamo nei confronti della vostra attività. Su di essa, sulle vostre famiglie e sulle vostre persone, invochiamo di cuore l'abbondanza delle divine benedizioni. 2 3 Rom. 10, 15; cf. Is. 52, 7. Matth. 5, 9. Acta Pauli Pp. VI CJiers 829 Messieurs, Les finalités de votre association ne sont pas sans retenir notre sympathie, vous qni cherchez, par nn large réseau de relations amicales, à élargir, avec le cercle de v o s rencontres, la culture de tous ceux qui ont le privilège d ' y participer. Souvent la culture, dans les milieux professionnels, se limite étroitement à la lecture des quotidiens et des best-sellers. Mais vous, en hommes chargés d'occupations et donc soucieux de ne pas perdre de temps, vous savez joindre l'utile à l'agréable. V o s réunions, sympathiquement organisées autour d'une table accueillante, vous permettent de partager en même temps le pain du corps et la nourriture de l'esprit. Nul doute que ce ne soit pour tous un précieux enrichissement, celui d'une information plus étendue, celui aussi d'une réflexion plus approfondie sur les grands problèmes de l'heure présente. De grand cœur Nous Nous félicitons avec vous de cet effort de pensée, plus indispensable que jamais aujourd'hui, dans la mutation qui ébranle notre temps, et où l'homme ne peut plus être réellement cultivé s'il ne se met à l'écoute des spécialistes, et ne conjugue ainsi amicalement les c o m pétences. Cette ouverture sur les problèmes du monde d'aujourd'hui est précieuse, elle est même indispensable pour tous ceux qui portent des responsabilités, et plus largement pour tous ceux qui veulent réellement participer à la vie sociale. Puissent vos rencontres amicales développer en vous ce souci du bien c o m m u n sans lequel toute société ne peut que se dissoudre. Sachez recueillir tout ce qui se fait de beau et de bien, encourager toutes les initiatives positives, et œuvrer ainsi avec intelligence à la construction d'un monde fraternel. Tel est notre v œ u . Nous l'accompagnons à votre intention de notre Bénédiction Apostolique. It is for you, gentlemen, to show yourselves peacemakers, to work unceasingly for the attainment of that purpose. B u t let us not forget that, while peace is the fruit of men's effort, it is also a precious gift of God. We must always treasure it as such, and never fail to give it the füllest respect when we possess it to some degree. We must implore it constantly of the Father of us ali. A n d we must strive to be less unworthy of being favoured with a gift of such surpassing value. If we make this endeavour, we can be sure that in our efforts for peace the G o d of peace will be with us. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 830 Lassen Sie Uns auch ein herzliches Grusswort in deutscher Sprache an Sie richten. W i r danken Ihnen für Ihren Besuch, der Uns sehr gefreut hat. Gern unterstützen W i r mit Unserem Gebet alle Ihre Bemühungen, die dem Frieden, dem Fortschritt, der sozialen Gerechtigkeit und der Brüderlichkeit aller Menschen dienen. Gottes Segen sei mit Ihnen! II A Beatissimo Patre, Romae habita, in aede Consilii v. d. « Food and Agriculture Organization» (F.A.O.), vigesimo quinto volvente anno ab illo Instituto condito. * Monsieur le President, Monsieur le Directeur général, Messieurs, 1. C'est pour Nous une joie profonde — un honneur aussi — de venir porter à notre tour à cette tribune la dette de gratitude et le cri d'angoisse et d'espérance de millions d'hommes, en ce vingt-cinquième anniversaire de la F A O . Quel chemin parcouru depuis ce lointain 16 octobre 1945 où les représentants de quarante-quatre Etats étaient invités à signer l'acte constitutif de l'Organisation des Nations Unies pour l'alimentation et l'agriculture. Les historiens relèveront les réalisations remarquables accomplies par la F A O , son rayonnement progressif, son dynamisme constant, la hardiesse de ses vues, la variété et l'ampleur de son action — car 1 « elle est avant tout une institution faite pour agir » — le courage de ses pionniers, l'amour de l'homme enfin et le sens de la fraternité universelle qui sont les moteurs de ses entreprises. Ils souligneront aussi l'extraordinaire défi qui vous est lancé aujourd'hui: au fur et à mesure que vos efforts progressent et s'organisent, les hommes se multiplient, la misère de beaucoup s'accroît, et, tandis qu'un petit nombre regorge de ressources sans cesse croissantes et diversifiées, une portion toujours plus considérable de l'humanité continue d'avoir faim de pain et d'éducation, d'avoir soif de dignité. La première décennie du développement, il serait vain de se le dissimuler, a été marquée par un certain désenchantement de l'opinion publique devant des espérances frustrées: faudrait-il donc, c o m m e Si1 syphe, se fatiguer de rouler le rocher et se laisser aller au désespoir ? * Die 16 mensis novembris a. 1970. 1 FAO, son rôle, sa structure, ses activités, Rome, Pub. F A O , 1970. Acta Pauli Pp. VI 831 2. Un tel m o t ne saurait être prononcé dans cette enceinte, en cette réunion d'hommes tournés vers l'avenir pour l'aménager au service des hommes, quels que soient les obstacles qui se dressent sur le chemin. Notre prédécesseur le Pape Pie X I I , au reste, dès sa première rencontre avec la P A O , louait hautement l'ampleur de vues « de votre institution spécialisée pour l'alimentation et l'agriculture, la largeur d'âme qui en caractérise l'économie et l'application, la sagesse enfin et la méthode avisée qui 2 président à sa réalisation » . Son successeur le b o n Pape Jean X X I I I saisirait à son tour chaque occasion de vous exprimer sa sincère estime. 3 Quant à Nous, Nous avons d'abord connu l'Institut international d'agriculture dans sa modeste résidence de la villa Borghese, avant de voir la F A O «parcourir tout le chemin qui l'a conduite aux magnifiques développements qu'elle connaît aujourd'hui » . 4 Nous n'avons cessé depuis lors de suivre avec sympathie vos initiatives généreuses et désintéressées, en particulier la campagne contre la faim, de rendre hommage à votre activité polyvalente et d'appeler les catholiques du monde entier à y collaborer généreusement, en union avec tous les hommes de bonne v o l o n t é . 5 Aujourd'hui, Nous sommes heureux de venir au siège de votre Organisation, sur le territorire même de notre diocèse de E o m e , et de rendre ainsi à la F A O les si nombreuses visites faites au Vatican par les participants à vos sessions de travail. Comment l'Eglise, soucieuse du véritable bien des hommes, pourraitelle en effet se désintéresser d'une action aussi visiblement dirigée c o m m e la vôtre vers le soulagement des plus grandes détresses et engagée dans un combat sans merci pour donner à chaque h o m m e de quoi manger pour vivre, ce qui s'appelle vivre une véritable vie d'homme, capable, par son travail, d'assurer la subsistance des siens, et apte, par son intelligence, à participer au bien commun de la société, par un engagement librement 6 consenti et une activité volontairement assumée*? C'est à ce plan supé- 2 Allocution du 21 février 1948, Discorsi e Radiomessaggi di 8. 8. Pio XII, t. IX, Tipografia Poliglotta Vaticana, p. 461. 3 Cf., en particulier, Encyclique Mater et Magistra, 15 mai 1961, A. A. 8. 53 (1961), p. 439. 4 Allocution du 23 novembre 1963 à la 12 e Conférence internationale de la F A O ; Insegnamenti di Paolo VI, t. I, Tipografìa Poliglotta Vaticana, 1963, p. 343; cf. Documentation catholique, t. 61, Paris, 1964, col. 19. s Cf., en particulier, Encyclique Populorum Progressio, 26 mars 1967, n. 46, A. A. 8. 59 (1967), p. 280. 6 Cf., par exemple, R. P. L.-J. Lebret, O.P., Développement - Révolution solidaire, Paris, Ed. Ouvrières, 1967. Acta Apostolicae Sedis ^ Commentarium Officiale 832 rieur que l'Eglise entend vous apporter son adhésion désintéressée p o u r l'œuvre grandiose et complexe que vous réalisez: stimuler une action internationale pour fournir à chacun les aliments dont il a besoin, tant en quantité qu'en qualité, et f aire ainsi progressivement reculer, avec la fa7 mine, la sous-alimentation et la malnutrition, éliminer la cause de mainte épidémie, préparer une main-d'œuvre qualifiée et lui procurer les emplois nécessaires, afin que la croissance économique s'accompagne de ce progrès social sans lequel il n'est pas de véritable développement. 3. Ces buts que Nous approuvons de tout cœur, par quelles méthodes 1 entendez-vous les atteindre ? L'étude passionnante, Nous pouvons bien le dire, des nombreux dossiers qui Nous ont été remis sur votre activité multiforme, Nous a révélé la prodigieuse et croissante complexité de votre effort organisé à l'échelle du monde entier. Une utilisation plus rationnelle des ressources physiques de base, une exploitation mieux conçue des terres et des eaux, des forêts et des océans, une productivité accrue des cultures, de l'évelage, de la pêche, fournissent certes des denrées en plus grande quantité et de meilleure qualité. Mais tout aussitôt les besoins alimentaires augmentent, sous la double pression d'une montée démographique parfois galopante et d'une consommation dont la courbe suit la progression des revenus. L'amélioration de la fertilité des s o l s , l'aménagement rationnel de l'irrigation, le remembrement des parcelles de terrain, la mise en valeur des marécages, l'effort de sélection végétale, l'introduction de variétés de céréales à haut rendement semblent presque accomplir la prévision de l'ancien prophète des temps agraires: « Le désert refleurira » . 8 Mais la mise en œuvre de ces possibilités techniques à un rythme accéléré ne va pas sans retentir dangereusement sur l'équilibre de notre milieu naturel, et la détérioration progressive de ce qu'il est convenu d'appeler l'environnement risque, sous l'effet des retombées de la civilisation industrielle, de conduire à une véritable catastrophe écologique. Déjà nous v o y o n s se vicier l'air que nous respirons, se dégrader l'eau que nous buvons, se polluer les rivières, les lacs, voire les océans, jusqu'à faire craindre une véritable « mort biologique » dans un avenir rapproché, si des mesures énergiques ne sont sans retard courageusement adoptées et sévèrement mises en œuvre. Perspective redoutable qu'il vous appartient d'explorer avec soin, pour éviter l'engloutissement du fruit de mil- 7 Cf., par exemple, Josué de Castro, Le livre noir de la faim, Paris, Ed. Ouvriè- res, 1961. 8 Cf. Is. 35, 1. Acta Pauli Pp. VI 833 9 lions d'années de sélection naturelle et humaine. Bref, tout se tient, et il TOUS faut être attentifs aux conséquences à grande échelle qu'entraîne toute intervention de l'homme dans l'équilibre de la nature mise dans sa richesse harmonieuse à la disposition de l'homme, selon le dessein d'amour du Créateur. 10 4. Ces problèmes vous sont certes familiers, Nous n'avons voulu les évoquer brièvement devant vous que pour mieux souligner l'urgence et la nécessité d'un changement presque radical dans le comportement de l'humanité, si elle veut assurer sa survie. U a fallu des millénaires à l'homme pour apprendre à dominer la nature, « à soumettre la terre » selon le m o t inspiré du premier livre de la B i b l e . 11 L'heure est maintenant venue pour lui de dominer sa domination, et cette entreprise nécessaire ne lui demande pas moins de courage et d'intrépidité que la conquête de la nature. La prodigieuse maîtrise progressive de la vie végétale, animale, humaine, la découverte des secrets même de la matière aboutiraient-elles à l'antimatière, et à l'explosion de la mort? En cette heure décisive de son histoire, l'humanité oscille, incertaine, entre la crainte et l'espoir. Qui ne le voit désormais! Les progrès scientifiques les plus extraordinaires, les prouesses techniques les plus étonnantes, la croissance économique la plus prodigieuse, si elles ne s'accompagnent d'un authentique progrès social et moral, se retournent en définitive contre l'homme. 5. Le bonheur est entre nos mains, mais il faut vouloir le construire ensemble, les uns pour les autres, les uns avec les autres, et jamais plus les uns contre les autres. Par delà les réalisations magnifiques de ces vingt-cinq années d'activités, n'est-ce pas l'acquisition essentielle de v o tre Organisation: la prise de conscience, par les peuples et leurs gouvernements, de la solidarité internationale? N'êtes-vous pas, parfois sans le savoir, les héritiers de la compassion du Christ devant l'humanité en détresse: « J'ai pitié de cette foule »? 12 Ne constituez-vous pas, par votre seule existence, un puissant démenti à la pensée désabusée de la sagesse antique: « H o m o homini lupus »? 13 N o n , l'homme n'est pas un loup pour l'homme, il est son frère, son frère compatissant et bienfaisant. Jamais, au long des millénaires de l'émouvante aventure humaine, tant de peuples, 9 Cf. Gères, Revue Í A O , vol. 3, n. 3, Rome, mai-juin 1970: raisons de l'alarme. 10 Cf., par exemple, Ps. 64, 10-14. 1 1 Gen. 1, 28. 12 Matth. 15, 32. 13 Piaute, Asinaria, I I , 4, 88. 53 - A. A. S. Environnement: les Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 834 tant d'hommes n'avaient délégué tant de représentants, avec une seule mission: aider les hommes, tous les hommes, à vivre, à survivre. C'est là pour Nous, au milieu de tant de menaces qui pèsent sur le monde, un des meilleurs motifs d'espoir. Ceux qui porteront en l'an 2000 la responsabilité du destin de la grande famille humaine, naissent dans un monde qui a, tant bien que mal, découvert son interdépendance, sa solidarité dans le bien c o m m e dans le mal, son devoir de s'unir, pour ne pas périr, bref « d'œuvrer ensemble pour édifier l'avenir c o m m u n de l'humanité » . 1 4 Puisse un jour prochain votre cercle de famille s'élargir, et les peuples qui manquent encore au rendez-vous s'asseoir eux aussi à votre table, pour que les hommes, enfin, contribuent, tous ensemble, à ce même but désintéressé. 6. Certes la tentation est grande, devant les difficultés à surmonter, de s'employer avec autorité à diminuer le nombre des convives plutôt qu'à multiplier le pain partagé. Nous n'ignorons rien des opinions qui, dans les organismes internationaux, prônent un contrôle des naissances planifié, de nature, croit-on, à apporter une solution radicale aux problèmes des pays en voie de développement. Nous le répetons aujourd'hui: l'Eglise, pour sa part, en tout domaine de l'agir humain, invite au progrès scientifique et technique, mais en revendiquant toujours le respect des droits inviolables de la personne humaine, dont les pouvoirs publics sont au premier chef les garants. Fermement opposée à un contrôle des naissances qui, selon la juste expression de notre vénéré prédécesseur, le pape Jean X X I I I , se ferait par « des méthodes et des moyens qui sont indignes de l'homme » , 1 5 l'Eglise appelle tous les responsables à œuvrer avec audace et générosité pour un développement intégral et solidaire, qui, parmi d'autres effets, favorisera sans nul doute une maîtrise raisonnée de la natalité par des couples devenus capables d'assumer librement leur destin. 16 Quant à vous, c'est l'homme que vous secourez, c'est l'homme que vous soutenez. Comment pourriez-vous jamais agir contre lui, puisque vous n'existez que par lui et pour lui, et ne pouvez réussir qu'avec lui? 14 Cf. appel à Bombay, le 3 décembre 1964, A. A. S. 57 (1965), p. 132; repris par l'Encyclique Populorum Progressio, n. 43, A. A. S. 59 (1967), pp. 278-279. 15 14 bilités Encyclique Mater et Magistra, A. A. S. 53 (1961), p. 447. Cf., par exemple, internationales, J.-M. dans Albertini, Economie et Famine, contrôle des naissances Humanisme, n. 171, Lyon, et responsa- 1966, p. 1-10; P. Praverdand, Les Pays nantis et la limitation des naissances dans le Tiers-Monde, dans Développement et Civilisation, n. 39-40, Paris, 1970, pp. 1-40. Acta Pauli Pp. VI 835 7. C'est en effet l'une des constantes les mieux assurées de votre action: les plus belles réalisations techniques c o m m e les plus grands progrès économiques sont impuissants à provoquer par eux-mêmes le développement d'un peuple. Pour nécessaires qu'ils soient, le plan et l'argent ne suffisent pas. Leur apport indispensable, c o m m e celui des techniques qu'ils mettent en oeuvre, demeurerait stérile, s'il n'était fécondé par la confiance des hommes, et leur conviction progressivement établie qu'ils peuvent peu à peu sortir de leur condition misérable par un travail dont la possibilité leur est fournie, avec des moyens à leur portée; l'évidence immédiate des résultats suscite, avec une légitime satisfaction, l'engagement décisif dans la grande œuvre du développement. En définitive, si l'on ne peut à long terme rien faire sans l'homme, on peut, avec lui, tout entreprendre et tout réussir, tant il est vrai que ce sont d'abord l'esprit et le cœur qui remportent les vraies victoires. Dès lors que les intéressés ont la volonté d'améliorer leur sort, qu'ils ne doutent pas de leur capacité d ' y parvenir, ils se donnent à cette grande cause, avec tous les trésors d'intelligence et de courage, toutes les vertus d'abnégation et de sacrifice, tous les efforts de persévérance et d'entraide dont ils sont capables. 8. Les jeunes en particulier sont les premiers à se donner avec tout l'enthousiasme et l'ardeur de leur âge à une entreprise qui est à la mesure de leurs forces et de leur générosité. Jeunes des pays riches qui s'ennuient faute d'un idéal digne de susciter leur adhésion et de galvaniser leurs énergies, jeunes des pays pauvres qui désespèrent de ne pouvoir œuvrer d'une manière utile, faute de connaissances adaptées et de la formation professionnelle requise: nul doute que la conjonction de ces forces juvéniles ne soit de nature à changer l'avenir du monde, si les adultes que nous sommes savent les préparer à ce grand œuvre, leur en montrer l'enjeu, leur fournir les moyens de s'y consacrer avec succès. Wj a-t-il pas là un projet de nature à susciter l'adhésion uiianime de tous les jeunes, riches et pauvres, à transformer leurs mentalités, à surmonter les antagonismes entre les peuples, à remédier aux divisions stériles, à réaliser enfin l'instauration d'un m o n d e nouveau, fraternel, solidaire dans l'effort, parce qu'uni dans la poursuite d'un même idéal: une terre féconde pour tous les hommes? 9. Il y faudrait, certes, beaucoup d'argent. Mais le monde comprendra- t-il, enfin, qu'il y va de son avenir? « Quand tant de peuples ont faim, quand tant de foyers souffrent de la misère, quand tant d'hommes demeurent plongés dans l'ignorance, quand tant d'écoles, d'hôpitaux, d'habitations dignes de ce n o m demeurent à construire, tout gaspillage public ou privé, toute dépense d'ostentation nationale ou personnelle, toute course Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 836 épuisante aux armements devient un scandale intolérable. Nous Nous devons de le dénoncer. Veuillent les responsables Nous entendre avant qu'il ne soit trop tard » . 1 7 Comment se défendre en effet d'un sentiment de profonde tristesse devant la tragique absurdité qui pousse les hommes — des nations entières — à consacrer des sommes fabuleuses à des armes de guerre, à entretenir des foyers de discorde et de rivalité, à réaliser des opérations de pur prestige, alors que les sommes d'argent prodigieuses ainsi gaspillées auraient, bien employées, suffi à tirer nombre de pays de la misère? Triste fatalité qui pèse si lourdement sur la race humaine, pauvres et riches pour une fois engagés sur un même chemin! Nationalisme exacerbé, racisme fauteur de haine, appétit de puissance illimité, soif de domination intempérante: qui convaincra les hommes de sortir de pareils errements? Qui osera le premier rompre le cycle de la course aux armements, toujours plus ruineuse, toujours plus inutile? Qui aura la sagesse de mettre un terme à des pratiques aussi aberrantes que le frein apporté parfois à certaines productions agricoles, à cause du manque d'organisation des transports et des marchés? L ' h o m m e qui a su domestiquer l'atome et vaincre l'espace saura-t-il enfin maîtriser son égoïsme? L ' U N C T A D — Nous voulons l'espérer — réussira à faire cesser ce scandale de l'achat, à des prix minimes, de la production des pays pauvres par les pays riches, qui vendent eux-mêmes bien cher leurs produits à ces mêmes pays pauvres. C'est toute une économie, trop souvent marquée par la puissance, la gaspillage et la peur, qu'il faut convertir en une économie de service et de fraternité. 10. Devant les dimensions mondiales du problème, il ne peut y avoir de solution adaptée qu'au plan international. Ce disant, Nous n'entendons nullement bannir les nombreuses et généreuses initiatives privées et publiques — qu'il nous suffise de citer notre inlassable Caritas internationalis — dont l'éclosion spontanée tient en éveil et stimule tant de bonnes volontés désintéressées, bien au contraire. Mais, Nous le disions déjà à New Y o r k , avec la même conviction que notre vénéré prédécesseur Jean X X I I I dans son encyclique Pacem in terris: « Qui ne v o i t la nécessité d'arriver ainsi progressivement à instaurer une autorité mondiale en mesure d'agir efficacement sur le plan juridique et politique? » . 1 8 Vous l'avez du reste compris, en vous engageant dans ce Plan indicatif mondial pour le développement agricole (PIM) dont le projet intègre l'ensemble des pers17 Encyclique Populorum Progressio, n. 53, A. A. S. 59 (1967), p. 283. 18 Allocution à octobre (1965), p. 880. l'Assemblée générale de l'ONU, le 4 1965, A. A. S. 57 Acta Pauli Pp. VI 837 pectives en ce domaine dans une prospective aux dimensions mondiales. 19 Nul doute que des accords librement consentis entre Etats n'en favorisent la mise en œuvre. Nul doute aussi que le passage d'économies de profit égoïstement cloisonnées à une économie solidaire des besoins volontairement assumés ne requière l'adoption d'un droit international de justice et d'équité, au service d'un ordre universel vraiment humain. 20 Il faut donc oser, avec audace et persévérance, hardiesse et alacrité. Tant de terres sont encore en friche, tant de possibilités inexplorées, tant de bras inoccupés, tant de jeunes désœuvrés, tant d'énergies gaspillées. Votre tâche, votre responsabilité, votre honneur, seront de féconder ces forces latentes, de réveiller leur dynamisme et de l'orienter au service du bien commun. C'est dire l'ampleur de votre rôle et sa grandeur, c'est dire son urgence et sa nécessité. Auprès des hommes d'Etat responsables, des publicistes, des éducateurs, des hommes de science c o m m e des fonctionnaires, auprès de tous, il vous faut inlassablement promouvoir l'étude et l'action, à l'échelle du monde, cependant que tous les croyants y ajoutent la prière à « Celui qui donne la croissance, Dieu » . 2 1 Déjà d'importants résultats apparaissent, hier encore inespérés, mais aujourd'hui garants d'un solide expoir: qui, ces derniers jours, n'a salué c o m m e un symbole l'attribution du prix Nobel de la paix à Norman Borlaug, « le père de la révolution verte », c o m m e on l'appelle? Ah certes, si toutes les bonnes v o lontés se mobilisaient à travers le monde dans une pacifique conspiration, la tentation tragique de la violence pourrait alors être surmontée! 11. Plus d'un, peut-être, hochera la tête devant pareilles perspectives. Permettez-Nous pourtant de le dire sans ambages, au plan humain, moral et spirituel qui est le nôtre: aucune stratégie, d'ordre mercantile ou idéologique, n'apaisera la plainte qui monte, de tous ceux qui souffrent « d'une misère imméritée » , 2 2 c o m m e des jeunes dont « la protestation retentit c o m m e un signal de souffrance et comme un appel de justice » . 2 3 Si la né- cessité, si l'intérêt sont pour les hommes des mobiles d'action puissants, souvent déterminants, la crise actuelle ne saurait être surmontée que par l'amour. Car, si « la justice sociale nous fait respecter le bien commun, 19 Cf. Une stratégie de l'abondance, Collection FAO, L'alimentation mondiale, Cahier n. 11, Rome, 1970. 20 Cf. M. F. Perroux, De l'avarice des nations à une économie du genre humain, e dans 39 Semaine Sociale de France, Richesse et Misère, Paris, Gabalda, 1952, pp. 195-212. 2 1 1 Cor. 3, 6-7. 22 Encyclique Populorum Progressio, n. 9, A. A. 8. 59 (1967), p. 261. 23 Discours prononcé à Genève, pour le 50 anniversaire de l'OIT, le 10 juin 1969, A. A. 8. 61 (1969), p. 502. e Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 838 la charité sociale nous le fait aimer » . 2 4 « La charité, c'est-à-dire l'amour fraternel, est le moteur de tout le progrès social » . 2 5 Jamais des préoccupa- tions d'ordre militaire ni des motivations d'ordre économique ne permettront de satisfaire aux graves requêtes des hommes de notre temps. Il y faut l'amour de l'homme: l'homme se dévoue pour l'homme, parce qu'il le reconnaît c o m m e son frère, c o m m e le fils d'un même Père, — le chrétien ajoute: c o m m e une image du Christ souffrant, dont la parole ébranle l'homme en ses profondeurs les plus secrètes: « J'ai eu faim et vous m'avez donné à manger... » . 2 6 Cette parole d'amour est la nôtre. Nous vous la livrons humblement c o m m e notre trésor le plus cher, la rampe de la charité dont le feu brûlant dévore les cœurs, dont la flamme ardente éclaire le chemin de la fraternité et guide nos pas sur les sentiers de la justice et de la p a i x . 27 III Baule, Ad Excellentissimum Virum Alvarum Logroño Dominicianae Rei- publicae apud Sedem Apostolicam cum auctoritate Legatum, Summo Pontifici Litteras demandati muneris testes tradentem. * Señor Embajador: Con atención y complacencia hemos escuchado las deferentes palabras, que Vuestra Excelencia acaba de dirigirnos al presentarnos las Cartas que le acreditan c o m o Embajador Extraordinario y Plenipotenciario de la República Dominicana ante la Santa Sede. Sus nobles expressiones nos resultan especialmente gratas por venirnos del Representante de un País para Nos tan querido, que se honra de haber recibido las primicias de la predicación evangélica en el Nuevo Mundo. Vuestras ciudades conservan nombres y se precian de monumentos arquitectónicos, que recuerdan aún el espíritu de aquellos primeros mensajeros de la fe, que con la luz de Cristo llevaron la antorcha de la cultura y pusieron su afán en la elevación de la persona humana y en la defensa de sus derechos. 24 de R. P. J.-T. Délos, O.P., Le bien commun international, dans 24 France, Le désordre de l'économie internationale et la pensée e Semaine Sociale chrétienne, Paris, Gabalda, 1932, p. 210. 25 Cardinal P.-E. Léger, dans Le pauvre Lazare est à notre porte, Paris Montréal, SOS-Fides, 1967, p. 13. 26 Matth. 25, 35. 27 Ps. 85, 11-14. * Die 19 mensis novembris a. 1970. Acta Pauli Pp. VI 839 En esta línea quiere la Iglesia prestar su servicio a la Eepublica Dominicana, y se está esforzando en hacerlo bajo la guía de sus Obispos, con el trabajo decidido de los sacerdotes y con la generosa cooperación de los seglares, empeñados todos en una común tarea apostólica y social para el bien de la comunidad. Nos mismo — y Vuestra Excelencia ha tenido la amabilidad de recordarlo —, c o m o Padre y Pastor, exhortamos repetidamente a la paz y la fraterna convivencia a todos los dominicanos en momentos dolorosos, aún no m u y lejanos. Con afecto constante hacemos fervientes votos para esa paz, paz activa, paz externa y especialmente de los corazones, paz justa construida c o n el empeño diario de todos, en la que encuentren recta cabida las aspiraciones de quienes anhelan una situación mejor, y en la que puedan realizarse las energías de las nuevas generaciones. ¡Señor Embajador! Al asegurarle nuestra benevolencia para el cumplimiento de la alta misión que h o y comienza, otorgamos de corazón a Vuestra Excelencia y a su familia, al Excelentísimo Señor Presidente de la Eepública — cuyo saludo agradecemos profundamente — y al Gobierno, y a todos nuestros amadísimos hijos de la Eepública Dominicana, la implorada Bendición Apostólica. NUNTIUS RADIOPHONICUS Venetiolanae Genti missus a Beatissimo Patre ob inauguratam inter Venetiolam et universum orbem coniunctionem notitiis ope satellitis perferendis. * ¡Amadísimos Mjos e hijas de YenezuelaX Nos sentimos íntimamente complacidos de poder dirigirnos a vosotros, aprovechando la inauguración de la estación que va a unir Venezuela al sistema mundial de comunicaciones y televisión vía satélite. No sólo nuestra v o z sino, en cierto m o d o , nuestra misma persona entra h o y en tantos hogares venezolanos, y os pedimos que cada uno considere nuestra presencia c o m o una visita personal, llena de amor y de paternal benevolencia. Este nuevo medio de relación de vuestra Patria con el resto del mundo debe ser para todos una invitación a intensificar el sentido de hermandad * Die 29 mensis novembris a. 1970. Acta Apostolicae 840 Sedis - Commentarium Officiale y comprensión entre los hombres y las naciones de la tierra, y a la vez un estímulo para trabajar unidos en el común ideal de auténtico y rápido progreso. Ya conocemos y nos congratulamos de corazón por la labor de instrucción y de elevación cultural que patrocina el Gobierno Venezolano mediante programas televisivos de alto valor artístico, religioso y social. En esa línea, nuestra palabra no puede ser más que de calurosa felicitación y de aliento. P o r lo que a la Iglesia se refiere, ella seguirá siempre en primera fila aunando sus esfuerzos y su entusiasmo con todos los hombres de buena voluntad. La Iglesia sólo quiere servir, servir desinteresadamente: proclamar con claridad el mensaje divino de que es portadora; ayudar decididamente en los proyectos de desarrollo, especialmente en los de promoción cultural y humana; y ser siempre, fiel al mandato de Cristo, luz y sal de la tierra, animando a todos a dar lo mejor de sí mismos en la realización de tan altos ideales. La gloriosa tradición católica de vuestro País continúa v i v a en esa decidida actividad que actualmente está desarrollando la Iglesia en V e nezuela con tanto éxito en el campo espiritual y social. Los medios audiovisuales ofrecen cada vez mayores posibilidades para que su v o z y su aportación lleguen a mayor número de venezolanos, y su labor pueda ser más efectiva en el rápido progreso del País. Formulando los mejores votos de cristiana prosperidad para vuestra Patria, a Nos tan querida y en cuyas esperanzas y aspiraciones nos sentimos siempre tan presente, y reiterándoos nuestro paternal afecto, os otorgamos de corazón a todos, amadísimos hijos e hijas de Venezuela, una especial Bendición Apostólica. NUNTIUS SCRIPTO DATUS Ad E.mum P. D. Iacobum S. R. E. Cardinalem De Barros Cámara, Archiepiscopum S. Sebastiani Fluminis Ianuarii, vigesimo quinto exacto anno ex quo Sodalitas Brasiliana pro Institutione Catholica condita est. JSenhor Car deal Ao celebrar a Associaçâo de Educaçao Católica do Brasil o seu 25° aniversario de fundaçao, pelos favores divinos por eia recebidos e pelo b e m realizado, c o m os seus mentores e beneficiados, damos graças ao Altissimo e congratulamo-Nos no Senhor. Acta Pauli Pp. VI 841 Serve-Nos o ensejo para, ao dirigir-lhe urna palavra de estímulo e de bênçao, reafirmar a Nossa esperança num porvir cada vez mais prospero e cristäo para o dileto Brasil, em base a gratas recordaçoes de viagem que ai fìzemos outrora e, sobretudo, tendo presentes as caraterísticas da alma da cultura brasileira, transparente e aberta à ecumenicidade e inspirada em profunda tradiçao católica, para conservar e vivificar a qual, essa Associaçao se tem esforçado por dar um contributo, ao longo déste quarto de século. Embora disso possa sentir-se ufana, nesta data festiva, para atuar a mensagem evangélica e as orientaçoes da Santa Igreja, « Mae e Mestra de todos os povos », tarefa imensa se apresenta ainda para eia, corno de resto para todos aqueles sobre os quais incumbe o promoverem o nivel fiumano, social e cristäo das queridas populaçôes dessa Terra de Santa Cruz. Efetivamente, as pistas de trabalbo que lhe dávamos, na altura do seu 20° aniversario, bem c o m o tudo o que dizíamos para a América Latina, aquando das inolvidáveis jornadas de Bogotá, tudo isso consideramos válido e atual, reconhecendo embora os méritos do que já se tentou, para « favorecer o m o d o de ser bomens » dos irmäos menos favorecidos, que vivem nessas promissoras regiöes. A sensibilidade e insofrimento da nossa época e, principalmente, a Caridade que nos anima e nos impele ao anuncio da Salvaçâo, exigem que façamos tudo ao nosso alcance, por um processar-se da vida individual e coletiva em que sempre sejam salvaguardadas e promovidas a estrutura e a dignidade da pessoa humana de todos, c o m os seus valores mais lídimos, da inteligencia, da vontade e da fraternidade, que têm o seu fundamento em Deus Criador e foram admiràvelmente sanados e elevados por Cristo. Pazemos votos por que dos educandários e escolas do Brasil saiam, sempre em maior número, cidadäos b e m preparados, c o m a competencia profìssional e plasmados no amor de Cristo, para poderem inserir-se ativamente e desempenhar c o m eficacia e cristämente as tarefas mais responsáveis na sociedade, em vivencia serena do d o m da fé, afirmaçao corajosa da esperança e atuando no seu mundo-ambiente a autentica caridade. A confirmar estes votos e em penhor da graça divina, que invocamos sobre t o d o o Brasil, concedemos-lhe, Senhor Cardeal, assim c o m o aos demais Prelados e aos dirigentes, benfeitores e beneficiados da Associaçao de Educaçâo Católica, a Bênçao Apostólica. Vaticano, 9 de isovembro de 1970. PAULUS PP. VI Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 842 ACTA SS. C O N G R E G A T I O N U M SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia P p . VI, successivis decretis Sacrae Congregationis pro Episcopis, singulas quae sequuntur Ecclesias de n o v o Pastore dignatus est providere, nimirum: die 15 Octobris 1970. — Titulari episcopali Ecclesiae Simitthensi praefecit E x c . P. D. Iosephum M. Mueller, hactenus Episcopum Siopolitanum. — Cathedrali Ecclesiae Siopolitanae E x c . P. D. Franciscum H. Greteman, hactenus Episcopum Vissalsensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Saelesiensi R. P. D. Gualterium F. Sullivan, e clero dioecesis Richmondiensis, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Ioannis I. Russell, Episcopi Richmondiensis. die 30 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Thibuzabetensi E x c . P. D. I a c o b u m L. Connolly, hactenus Episcopum Riverormensem. — Cathedrali Ecclesiae Riverormensi E x c . P. D. Danielem A. Cronin, hactenus Episcopum Egnatiensem. die 7 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Nuorensi E x c . P. D. Ioannem Melis Fois, hactenus Episcopum Apuriensem et Templensem. die 12 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Memphitanae in Tennesia, noviter erectae, R. P. D. Carolum T. Dozier, e clero dioecesis Richmondiensis, curionem ad paroeciam Christo Regi dicatam in oppido vulgo « Norfolk ». — Titulari episcopali Ecclesiae Moglaenensi R. P. D. Eduardum C. O'Leary, e clero dioecesis Portlandensis, curionem ad S. Carolum in oppido vulgo « Brunswick », quem deputavit Auxiliarem E x c . m i P. D. Petri L. Gerety, Episcopi Portlandensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Morosbisdensi, R. P. D. Ioannem R. McGann, e clero dioecesis Petropolitanae, quem deputavit Auxiliarem E x c . m i P. D. Gualterii P. Kellenberg, Episcopi Petropolitani in Insula Longa. die 13 Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Vegeselitanae in 843 Sacra Congregatio pro Episcopis Numidia E. P. D. Fernandum Prego Casal, e clero archidioecesis S. Christophori de Habana, Administratorem Apostolicum « sede plena » dioecesis Centumfocensis. die 16 Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Bhasensi B. P. D. Octavium Nicolaum Derisi, e clero archidioecesis Platensis, Protonotarium Apostolicum Supranumerarium, canonicum Ecclesiae metropolita- nae Platensis et rectorem Pontificiae Universitatis Catholicae S. Mariae in urbe Bonaerensi, quem deputavit Auxiliarem E x c . m i P. D. Antonii Iosephi Plaza, Archiepiscopi Platensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Horaeensi B. D. Marium Picchi, sodalem Societatis S. Francisci Salesii, superiorem domus religiosae eiusdem Societatis in urbe vulgo Bamos Mejia positae, intra fines dioecesis Moronensis, quem deputavit Auxiliarem E x c . m i P. D. Eugenii Peyrou, Episcopi Rivadaviae. — Praelaturae Iuigalpensi B. D. Paulum Antonium Vega, curionem paroeciae vulgo Colonia Morazán, in archidioecesi Managuensi. die 17 Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Horreomargensi B. D. Zbignievum Kraszewski, Seminarii Archidioecesis Varsaviensis Mode- ratorem, quem deputavit Auxiliarem E.mi P. D. Stephani S. B. E. Cardinalis WyszynsM, Archiepiscopi Varsaviensis. die 18 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Platiensi B. D. Sebastianum B o s s o , Canonicum theologum Capituli Metropolitam Syracusani. die 23 Novembris. — Metropolitanae Ecclesiae Tarraconensi E x c . P. D. Iosephum Pont et Gol, hactenus Episcopum Segobricensem-Castellionensem. — Titulari episcopali Ecclesiae Germaniensi in Dacia B. D. Octavium Betancourt Arango, Vicarium Generalem archidioecesis Medellensis, quem deputavit Auxiliarem E x c . m i P. D. Tullii Botero Salazar, Archiepiscopi Medellensis. die 25 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Urgellensi B. D. Ioannem Marti Alanis, Vicarium Episcopalem in archidioecesi Tarraconensi. die 27 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Auratopolitanae B. P. Theodardum Leitz, sodalem Ordinis Fratrum Minorum. — Praelaturae Rondonopolitanae B. P. Osorium Villebaldum Stoffel, sodalem Ordinis Fratrum Minorum. Acta 844 Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM i PARISIENSIS Beatificationis et canonizationis Servae Dei Mariae Elisabeth de Luppé, Moderatricis Generalis Societatis Mariae Auxiliatricis. SUPER DUBIO An signanda sit commissio introductionis causae in casu et ad effectum de quo agitur. Dei Famula Sidonia de Luppé, in religione Maria Elisabeth, nata est die 13 Ianuarii anno 1841 in castro cui vulgo nomen Milhas, intra dioeceseos Carcassonensis fines, ex honestissima et antiquissima familia. Paulo post nativitatem privatim est domi baptizata, suppletis postea die 18 Februarii anni eiusdem in paroeciali ecclesia de Montauriol sacri ritus caeremoniis. Septimum aetatis annum agens, patria d o m o relicta, Tolosae degit apud amitam, ubi sana hausit christianae educationis primaeque institutionis germina. Duodennis autem eucharistica dape primum est refecta, atque haud multo post ad religiosam vitam persentire coepit propensionem, quam quidem secreto multos annos pectore fovit, dein vero, viginti duos circiter annos nata, amitae patefecit, quae tamen prae tenui Sidoniae valetudine praefracte renuit. At vero Serva Dei spem ingrediendae religiosae vitae non deposuit, neque id sine fructu. Namque, amitae tandem consensum assecuta, die 8 Decembris a. 1865 Societatem adiit a Maria Auxiliatrice, quam decem ante annos eadem in urbe Tolosana fundaverat Beata Maria Teresia de Soubiran, atque, rite admissa, biennale tirocinium cum laude consummavit. Die autem 1 Iunii a. 1868 v o t a temporanea professa est. Fundatrix eadem ipsa, bonis Servae Dei virtutibus confisa, cito eam secum ad delicatiora expedienda negotia adhibuit, atque anno 1870 novitiarum Tolosae magistram posuit, quod munus m o x , flagrante inter Francos et Germanos bello Famula Dei abrumpere coacta est. Novitiatus tunc domus in militare nosocomium reddita est sub ipsius Servae Dei moderamine, novitiis vero Londinium migrantibus. Insequenti autem anno, furore belli exstincto, Dei Famula novitias e Londiniensi urbe in Bituricensem adduxit, ubi princeps Instituti domus Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 845 simul et Novitiatus constituenda erant, ibique cum omnium admiratione usque ad annum 1873 mansit. Sed ecce peraspera in adhuc adolescentem Congregationem irruit probatio atque in eiusdem Conditricem et in ipsam Famulam Dei, machinante muliere quadam, calliditate praedita, quae Congregationem ingressa erat anno 1868, sumptis in religione nominibus Mariae Franciscae. Coeptum enim est sensim dictitari contra ipsam Conditricem de inepta rei oeconomicae administratione deque aliis lugendis defectibus; qua in susurratione fovenda eminuisse dicitur eadem Soror Maria Francisca. Beata autem Congregationis Fundatrix, qua erat humilitate suum esse duxit grave officium sese munere Superiorissae Generalis abdicare, eiusque loco archiepiscopus Bituricensis Matrem Mariam Franciscam, quae insinuaverat se solam ab interitu Institutum vindicare posse, nominavit. Haec nova Instituti suprema Moderatrix per plus quam tria lustra Famulam Dei Mariam Elisabeth variis et incompatibilibus officiis et muniis fere dilaniavit omneque genus humiliationibus oppressit, praesertim ab anno 1879, ex quo Dei Famula munere fungebatur Adsistentis Generalis. Quo in munere gerendo quam multa secum ipsa defiere perpetique coacta sit, v i x dici potest, potissimum ob imminentem ruinam in quam Institutum proripere cernebatur. Providentissimus tamen Deus ab imminenti ruina servatum ipsum voluit; nam die 7 Iunii a. 1889, Maria Francisca, B o m a nuntium Parisios misit suae a munere abdicationis suique recessus a Societate. Ita iure ipso, erat enim Famula Dei nostra A d sistens Generalis, supremum Instituti regimen in manus cecidit Servae Dei. Idque confirmatum m o x est, cum eadem Dei Famula unanimi suffragio electa est Generalis Antistita die 29 Augusti a. 1890. N o v a e Antistitae summum propositum fuit omnia in Societate instaurare ad mentem beatae Fundatricis. Et primum quidem se totam impendit in novitiatu restaurando ac roborando, in disciplina renovanda undequaque et ad pristinam vitam restituenda. Opera quoque socialia a Fundatrice instituta et a Maria Francisca suppressa ad n o v a m revocavit vitam. Nihil igitur mirum quod eodem in munere supremo Famula Dei ad alterum decennium confirmata fuerit anno 1900. Paulo tamen post, renum m o r b o concussa atque devicta, hisce e terris, Sacramentis refecta, migravit die 7 Aprilis a. 1903. Sanctitatis autem fama quam Serva Dei vivens sibi comparaverat, post eius obitum ita inclaruit, ut super eadem inquisitiones informativae ordinaria auctoritate adornatae fuerint annis 1950-1951 in Curia archiepiscopali Parisiensi; quae absolutae ad S. Eituum Congregationem delatae fuere. Interim plurimae litterae S. B. E. Cardinalium, Archiepiscoporum, Episcoporum, sacerdotum ac religiosarum necnon insignium viro- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 846 rum ex ordine laicorum, ad Summum Pontificem pervenerunt, sanctitatis famam Servae Dei extollentes Causaeque introductionem enixe postulantes. Servatis igitur omnibus de iure servandis, Sacra R i t u u m Congregatio, scriptis Servae Dei tributis rite perpensis, decreto diei 4 Maii a. 1954 ad ulteriora procedi posse edixit. Instante demum R e v m o P. Paulo Molinari, Societatis Iesu atque Causae huius legitime constituto postulatore, Erhus ac Revmus D o m i nus Paulus Giobbe, Causae Ponens seu Relator, in Ordinario Particulari Coetu, die 25 Iulii a. 1967 in Vaticanis Aedibus celebrato, dubium proposuit disceptandum: An signanda sit commissio introductionis causae in casu et ad effectum de quo agitur. Et E m i ac R e v m i Patres, sacris ritibus tuendis praepositi, qui aderant, post ipsius Cardinalis Ponentis relationem, auditis quoque Officialium Praelatorum suffragiis, omnibusque diligenter perpensis, rescribere censuerunt: Affirmative, seu signandam esse commissionem, si Sanctissimo placuerit. Facta tandem Ssmo D o m i n o nostro Paulo Papae VI de praemissis omnibus per infrascriptum S.R.C. Secretarium fideli relatione, Sanctitas Sua rescriptum E m o r u m Patrum ratum habuit et confirmavit, et commissionem introductionis Moderatricis Generalis causae Societatis Servae Dei Mariae Elisabeth de Zuppe, Mariae Auxiliatricis, propria Ipsius manu signavit. D a t u m R o m a e , die 1 Iunii a. D. 1968. BENNO Card. GUT, Praefectus L. © S. £8 Ferdinandus Antonelli, Archiep. tit. Idicren., a Secretis II ANTIOCHENA MARONITARUM Beatificationis et canonizationis Servae Dei Reheccae Ar Rayés De Himlaya apud Bikfaya, monialis professae Ordinis Libanensis S. Antonii Maronitarum. SUPER DUBIO An signanda sit commissio introductionis causae in casu et ad effectum de quo agitur. Rebecca Ar Rayés, monialis professa Ordinis Libanensis S. Antonii Maronitarum, ortum duxit anno 1832 ab honestis piisque parentibus in Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 847 pago Montis Libani cui vulgo nomen Himlaya prope Bikfaya) in baptismate nomen Petrae accepit et christianae deinde vitae praeceptis est conformata. Septimum cum ageret aetatis annum matre est orbata, et pater paulo post ad novas transiit nuptias. Vigesimo autem expleto anno, propositis nuptiis fortiter recusatis atque precibus instanter ad D e u m adhibitis, religiosam vocationem eo vividius persentiens atque excolens, ad Eeligiosas a D o m i n a Nostra oppidi Bikfaya confugit, atque benigne excepta, inter Sorores vulgo « Mariamettes » appellatas cooptata est die 1 Ianuarii a. 1853. Probationis tempus rite emensa, die 9 Februarii a. 1855 vestem induit religiosam atque, sub finem mensis Ianuarii anno 1856, vota triennalia nuncupavit in Conventu loci cui nomen Ghazir, ibique septem transegit annos culinae addicta. Interim autem sermoni Arabico, arithmeticae atque calligraphiae addiscendis dabat operam. Deinde anno 1860 ad religiosam dom u m apud Deir EI Kamar est missa, ubi caritatis operibus vacavit, praesertim civilis eversionis tempore, sodalibus Societatis Iesu atque pueris subveniens. Inde antistitae iussis obsecuta, in loco Gebail primum, deinde apud Ma'ad, octo ferme annos ad puellas instituendas in ludimagistrae munere incubuit. Saeviente ibi persecutione Sororibusque nonnullis ad propria remeare compulsis, Famula Dei, precibus D e o fusis atque consiliis Moderatoris ecclesiastici usa, die 12 Iulii a. 1871 monasterium S. Simeonis monialium Baladitarum S. Antonii Libanensis in loco Al Qarn ingressa est habitumque novitiae induit nomenque E e b e c c a m v. Rifqa accepit. Die vero 25 Augusti a. 1873, probationis duorum annorum expleto tempore, habitum religiosum induit votaque nuncupavit. Inspirante vero Dei gratia, quodam die, cum impensius in oratorio m o nasterii orationi vacaret, pro Christo patiendi cupida atque interno quodam animi m o t u compulsa, D o m i n u m enixe rogavit ut dignaretur ancillam suam corporis cruciatibus visitare. Exaudisse autem eam Deus videtur, nam vehementi dolore correpta est in capite atque caecitate laborare coepit. Ipsa vero pro collatis cruciatibus, quippe quod imagini Christi patientis magis conformata, gratias agebat. Curationibus perperam est subiecta, et morbus insanabilis a medico fuit iudicatus. Nihilominus de alterius medentis praescriptione, Servae Dei, Superiorissa assentiente, oculus fuit extractus, crudeli prorsus m o d o , dum ipsa Dominicam animo recolens Passionem, serenam sese praebet. H a u d multo post, curationibus aliis incassum adhibitis, a laevo quoque oculo coepit aegrotare atque brevi caeca in utroque oculo facta est. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 848 Officiale Viginti et sex post annos in monasterio S. Simeonis transactos, Dei Famula caeca, una cum aliis Monialibus, anno 1897 ad religiosam d o m u m a S. Ioseph nuncupatam apud Ad Bahr translata est; ubi paulo post ossibus quoque labore coepit et sensim paralytica plane facta est. Constanter autem et caecitatem et crurum infirmitatem patientissime pertulit divinae voluntati omnino resignata. Deus autem Ancillam suam, quae sacrosancto Missae sacrificio assistere cupiebat et sodales semel conspicere, ita adiuvit ut quodam festo die Ssmi Corporis Christi oratorium ingredi valuerit et, ante mortem, consorores respicere. H o c quidem miserrimo sui corporis statu veluti consumpta, Serva Dei, sanctis refecta Sacramentis, die 23 Martii a. 1914, aetatis suae anno octogesimo secundo, obdormivit in D o m i n o . Cuius memoria apud sodales aliosque multos in admiratione mansit ob virtutes altioris gradus exercitas. Cum vero sanctitatis fama Servae Dei in dies percrebresceret, miris quoque rebus, uti testes ferunt, a Dei comprobata, vix decem ab eius obitu annis elapsis, anno scilicet 1926, in ecclesiastica Curia Antiochena Maronitarum canonicae inquisitiones super eadem fama sanctitatis instrui coeptae sunt; quae expletae E o m a m missae sunt. Interim litteras Sanctitati Suae miserunt Patres Cardinales, Patriarchae Orientales, Archiepiscopi et Episcopi bene multi, necnon Superiores ac sodales Ordinum et Congregationum Eeligiosorum et Clerus dioecesanus aliique viri illustres, quibus enixe postulabant ut causa Servae Dei apud Sacram Eituum Congregationem introduceretur. Sacra porro eadem E i t u u m Congregatio, die 12 Martii a. 1930, scriptis perpensis eidem Servae Dei tributis, nihil obstare decrevit quominus ad ulteriora procedi posset. Servatis itaque omnibus de iure servandis, instante R e v m o Patre Abdelahad Shahin, Ordinis Libanensis Maronitarum Procuratore generali huiusque causae Postulatore legitime constituto, Emus ac Revmus Dominus Paulus Cardinalis Giobbe, Causae Ponens seu Relator, die 16 Ianuarii 1968 in Ordinaria particulari Congregatione dubium proposuit discutiendum: An signanda sit commissio introductionis causae in casu et ad effectum de quo agitur, et de ea rettulit. E m i autem et R e v m i Cardinales, qui aderant, atque Praelati Officiales re mature perpensa rescribere censuerunt: Affirmative, seu signandam esse commissionem, si Sanctissimo placuerit. Facta demum de his omnibus Sanctissimo D o m i n o nostro Paulo Pa- Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 849 pae VI fideli relatione per infrascriptum S. R. O. Secretarium die quidem subscripto, Sanctitas Sua rescriptum E m o r u m Patrum ratum habens, commissionem introductionis causae Servae Bei Eebeccae Ar Eayès de Himlaya apud Bikfaya, monialis professae Ordinis Libanensis S. Antonii Ma>ronitarum, propria manu signare benigne dignata est. D a t u m E o m a e , die 1 Iunii a. D. 1968. BENNO L. œ Card. GUT, Praefectus S. £8 Ferdinandus Antonelli, Archiep. tit. Idicren., a Secretis III VALENTINA SEU SANCTAE MARTHAE Beatificationis et canonizationis Servi Dei Francisci Simón Rodenas, Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum, Episcopi S. Marthae, deinde Episcopi titulo Echinensis. SUPER DUBIO An signanda sit Commissio introductionis causae in casu et ad effectum de quo agitur. Aparecidae in Hispania, Oriolensis dioeceseos intra fines, e Primo Simón et Anna Rodenas, legitimo foedere iunctis, natus est Dei Famulus Franciscus die 2 octobris anni 1849, eodemque die sacri baptismi aquis renatus. Post breve tempus matre praerepta m o r b o , puerulum pater assidue fovit ac religione imbuere studuit, a loci parocho adiutus, qui in Beatissimam Virginem Mariam ac sanctum Franciscum Assisiensem ei devotionem inculcarunt. Ita Franciscus, divina gratia cumulatus, studia ita exercuit ut pietate in D e u m , oboedientia erga suos, puerilium incuria, caelestium assidua cogitatione eximius inter aequales evaserit. Ad perfectiorem statum intime vocatus, Oriolense seminarium est ingressus, ubi non minus in sapientiam quam in virtutem incenso animo profecit. Itaque ex praescripto studiis peractis, et ingenti pietate ditatus, die 22 man 1875 sacerdotio auctus est. Apostolicus zelus Dei Famuli mirifice in dies crevit una cum vocatione ad vitam in solitudine agendam. Quare ad Cistercienses monachos ad Aquas Augustanas, v. D a x , in Gallia, se contulit ut spiritualis quietis gaudia praegustaret; at vero ob leges con54 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 850 Officiale tra clerum a civili auctoritate latas, in patriam redire coactus est: divinae tandem obsequens voluntati, Seraphicum Capuccinorum Ordinem est ingressus in coenobio Pampilonensi die 8 maii 1880, ubi, novitiatu rite expleto, die 16 eiusdem mensis anni sequentis v o t a simplicia emisit, solemnia vero die 18 maii anni 1884. Plures annos gravibus functus est muneribus in quibusdam suae provinciae conventibus, honores numquam desiderans nec quaerens. Apostolico zelo inflammatus, die 2 decembris anni 1891 una cum aliis confratribus in Columbianam missionem profectus est, ubi impiger operarius in vinea Domini adlaboravit magno cum autochthonum profectu. Vacante interim episcopali sede Sanctae Marthae, anno 1902 Vicarius capitularis renuntiatus est, et duos post annos, die 23 octobris 1904, eiusdem dioeceseos episcopus consecratus. Gregem sibi commissum prudentia, iustitia et caritate gubernavit, ac regnum Christi boni pastoris verbo et exemplo dilatare sategit, nullis parcens laboribus, nullis oppressus difficultatibus. Gravi infirmitate correptus, episcopatum Sanctae Marthae dimisit, et a sancto Pio X episcopus titulo Echinensis die 2 decembris 1912 nominatus, suam regularem provinciam repetiit, et in coenobio loci v. Masamagrill commorabatur, ubi pietatis, humilitatis et assiduae orationis exstitit exemplar. Ibidem die 22 augusti anni 1914, morientium sacramentis recreatus, supremum diem obiit in osculo Domini. Difficile dictu est quae in episcopatu Dei famulus gesserit: multas paroeciales ecclesias instauravit, utensilibus et ornamentis sacris ditavit, cathedralem ecclesiam perficiendam curavit, omnia insuper pauperibus erogavit, pauperrime ipse vivens. Cum iam in vita sanctitudinis eius fama eluxisset, post mortem late diffusa est. Qua moti, sollertissimi actores in episcopalibus Curiis Valentina et Sanctae Marthae ordinarios informativos Processus canonicos instituere curarunt, ac, rite absolutos, R o m a m transmittere ad S. Rituum Congregationem. Servatis exinde omnibus de iure servandis, die 27 decembris 1937 super scriptis decretum prodiit ut ad ulteriora procedi posset. Instante demum R e v m o P. Bernardino a Senis, Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum Postulatore generali, in Congregatione Ordinaria particulari die 12 novembris proxime elapsi habita, Emus ac R e v m u s Dominus Arcadius Maria Cardinalis Larraona, Causae Ponens seu Relator, dubium discutiendum proposuit: An signanda sit Commissio introductionis Causae in casu et ad effectum de quo agitur. Et E m i ac R e v m i Patres sacris tuendis ritibus praepositi, post relationem ipsius E m i Ponentis, Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 851 auditis quoque Praelatorum Officialium votis, re mature perpensa, rescribere censuerunt: Signandam esse Commissionem, si Sanctissimo placuerit. Pacta demum de praefatis Sanctissimo D o m i n o nostro Paulo Papae VI per infrascriptum S. Eituum Congregationis Secretarium fideli relatione, Francisci Sanctitas Sua Simón Rodenas, Commissionem introductionis Ordinis Fratrum Minorum Causae Servi Dei Capuccinorum, Epi- scopi Sanctae Marthae, dein episcopi titulo Echinensis, sua manu signare benigne dignata est. D a t u m E o m a e , die 21 decembris 1968. BENNO Card. GUT, Praefectus L. œ s. £8 Ferdinandus Antonelli, Archiep. tit. Idicren., a Secretis IV TAURINENSIS Beatificationis et canonizationis Servi Dei Clementis Marchisio, praepositi Ripae Albae, fundatoris Instituti Filiarum a S. Ioseph. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et tum in proximum, necnon de cardinalibus rantia et Fortitudine, earumque adnexis, in Caritate cum in Deum Prudentia, gradu Iustitia, Tempe- heroico in casu et ad effectum de quo agitur. Presbyterorum ad perfectionem vocatio — teste Concilio Vaticano II — natura sua ipsi Ordinis sacramento inhaeret, quo « Christo Sacerdoti configurantur, ut ministri Capitis », et particulari gratia ditantur ut, inserviendo plebi commissae et universo Populo Dei, Christi perfectionem aptius prosequi possint, cuius partes sustinent, qui nobis factus est Pontifex « sanctus, innocens, impollutus, segregatus a peccatoribus » (Hebr. 7, 26; cfr. Decr. Presbyterorum Ordinis, n. 12). Huiusmodi enim perfectionis ratio in eo est posita, ut «per sacrum ordinem aliquis deputetur ad dignissima ministeria, quibus ipsi Christo servitur in sacramento altaris', ad quod requiritur maior sanctitas interior quam requirat etiam religionis status » (S. THOMAS, Summa Th., I I - I I , q. 184, a. 8 ) . Exinde quoque manat et fovetur peculiaris illa vivendi forma quam, hodie praesertim, appellare solent sacerdotum spiritualitatem; quae, ut peculiare momentum suum obtineat et magis magisque vigescat, hac pariter aetate valde exoptatur. Nostrorum ergo temporum presbyteris in exemplum perfectae sancti- Acta Apostolicae Sedis -• Commentarium Officiale 852 tatis proponitur Servus D e i Clemens Marcnisio, ex archidioecesi Taurinensi parochus atque Instituti Filiarum a S. Ioseph fundator, utpote qui spiritualis vitae formae, sacerdotii propriae, eximius exstiterit magister. Eaconixii in Pedemontana regione die 1 Martii a. 1833 natus est et statim in paroecia S. Ioannis Baptistae salutaribus aquis regeneratus. Primogenitus e n o v e m filiis Ioannis Marcnisio, sutoris, et Luciae Becchio, a puero consueverat proximam Fratrum Praedicatorum ecclesiam quotidie adire et in Missae sacrificio famulum se praebere. Quod eucharisticae devotionis providum exordium vocatione ad sacra munera postmodum perfectum est. Die vero 31 Augusti a. 1843 confirmationis sacramentum suscepit. Sexdecim annorum adolescens, gymnasii studiis expletis, in numerum clericorum ascribi voluit; sed, ob temporum calamitates, philosophicas disciplinas domi exercere debuit, praeceptore Ioanne Baptista Sacco sacerdote. Deinde in seminario Braidensi theologicum cursum cum laude frequentavit et die 20 Septembris 1856 presbyter fuit ordinatus. In convictus ecclesiastici sede Taurinensi biennium duxit, in theologia morali ac pastorali discipulus S. Iosephi Cafasso, cuius exemplis suam progressionem ad virtutes sacerdotales ipse tribuit, et a quo socius fuit adscitus ad tradendam catechesim et officia caritatis obeunda in c o m m o d u m miserorum, qui carceribus detinebantur. Vicarium cooperatorem duos annos egit Cambiani atque Vigone; sed, quo erat ingenio, propriam animarum curam suscipere cupivit. A n n o igitur 1860, possessionem cepit paroeciae in loco Eipa Alba seu Eivalba constitutae, quam quadraginta tres annos ad mortem usque administravit. Infantibus et adulescentulis prae primis consulens, pro alteris hospitium aedificavit, pro alteris vero textrinam ad laborem et stipendium comparandum ne, ancillandi causa rure discedentes, urbanae vitae incurrerent pericula. Ut harum textrinae opificum curam spiritualem proveheret, postquam Lapurdi consilium et adiutorium a Deipara Virgine exquisiverat, Filiarum a S. Ioseph Institutum fundavit, quod ab archiepiscopo Taurinensi Laurentio Castaldi anno 1877 fuit approbatum, atque a Leone X I I I anno 1901 decretum laudis obtinuit et a S. Pio X anno 1908 in perpetuum confirmatum. Ipse autem Servus Dei, parochi et fundatoris munera aeque inter se componens, totus perseveravit in opere sanctificationis fidelium et in regimine et amplificatione sui Instituti. Die autem 16 Decembris 1903, apoplexi pridie arreptus, sacerdotalem vitam in terra consummavit. Huic sacrorum administro id primum laudi dandum, quod suae aetatis suaeque dioecesis egregios sacerdotes, quorum quidam Caelitum honoribus in Ecclesia iam gaudent, vita et opere aemulari studuit. Inerat illi fortis indoles et animus tenax in corpore sano: quare, sibi Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 853 indesinenter constans, omnes vires impendit nt fidelior in dies Domini famulus fieret. I m m o dum politicae res, potissimum in dicione Pedemontana, Ecclesiae adversabantur, Servus Dei, a qualibet factione alienus, Summo Pontifici suisque episcopis semper adhaesit. Suum enim ducebat, in caritate Christi et Ecclesiae communione, divinam efficere voluntatem atque hominibus utcumque indigentibus sacerdotali ministerio, solacio, consilio subvenire. Qui pauperrimus usque ad extremum vitae fuit, infirmos et egenos praecipua amplectebatur caritate. Simul vero natura promis ad iram et imperiosus, continenter divina gratia innixus est ut virtute fortitudinis iracundiam compesceret et adversa rerum sustineret; quod ei maxime feliciter contigit in paroecia et Instituto regendis. Attamen intima ratio vivendi Servi Dei eiusque sanctimoniae fons perennis invenitur in sacrosancto Eucharistiae mysterio, ubi « cor et caro eius exsultaverunt in Deum vivum » (Ps. 83, 3 ) . Proprium enim spiritualis vitae exemplum et magisterium Clementis Marchisio qua sacerdotis, parochi et fundatoris, originem trahunt ex Corporis et Sanguinis Christi sacramento, quod « est quasi consummatio spiritualis vitae et omnium sacramentorum finis » (S. THOMAS, Summa Th., I I I , q. 73 a. 3). Idcirco summo illi cordi fuit Eucharistiae mysterium devote celebrare, assidue adorare et congruo honestare apparatu. Et cum persuasum sibi haberet nullam paroecialem posse aedificari communitatem nisi in Eucharistica celebratione, oves sibi commissas sedulo doctrina pascebat ut magis in dies scienter, actuose et fructuose ad sacram accederent Liturgiam. Ut autem in gravi mysteriorum Dei dispensatoris officio (cfr. 1 Cor., 4, 1) maiores fructus perciperet, assiduas cotidie orationes, praeter sacras Breviarii preces, D e o adhibebat; impense Deiparam Virginem c o lebat, atque Scripturarum lectione suam alebat et fovebat fidem, spem et caritatem. Zelo, quo flagrabat pro domus Dei decore atque amore in eucharisticum mysterium inflammatus, finem Congregationis a semet iam conditae commutare decrevit; voluit scilicet ut Sorores in posterum panem et vinum ad Missae celebrationem conficerent, necnon cereos, sacra paramenta, linteamina et cetera quae ad divinum cultum m a x i m o decore D e o tribuendum pertinerent. Quemadmodum ergo opera sancti Petri Iuliani Eymard instituti erant presbyteri et ancillae augustum Sacramentum adorantes, ita nostri Famuli Dei sollicitudine Sorores advocabantur, quae operariae fierent in vinea mensaque Domini. Ex brevi igitur vitae et virtutum Servi Dei Clementis Marchisio curriculo colligitur eumdem parochis exemplo esse t u m zelo animarum, qui ex amore et imitatione B o n i Pastoris procedit, tum operibus in b o n u m societatis effectis; presbyteris simul et fidelibus, pro eorum diverso sacerdo- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 854 tic-, magistrum, verbo et scriptis, pietatis erga Eucharisticum myste- rium. H a e c Famuli Dei memoria apud paroecianos et Sorores post eius quoque obitum viguit ac floruit, effecitque ut sepulcrum eius, decimo septimo a morte anno, in paroeciali ecclesia Eipae A l b a e collocaretur, et annis 1933-1935 ordinarii processus in Curia Taurinensi instruerentur eum in finem ut aliquando Caelitum honores eidem decernerentur. E d i t o itaque super scriptis decreto diei 22 Novembris a. 1939, Pius Papa X I I commissionem introductionis causae apud Apostolicam Sedem die 28 Aprilis a. 1944 sua ipsius manu obsignavit. Apostolicis deinde processibus absolutis, et quidem annis 1946-1947, eorumque agnita iuridica validitate, de Servi Dei virtutibus in specie disceptatum est, primum in Coetu antepraeparatorio die 22 Iulii a. 1958 celebrato, deinde in praeparatorio Coetu die 15 Aprilis priore anno habito. Facta de his omnibus Summo Pontifici fideli relatione per infrascriptum Secretarium die 12 mensis Iunii superioris anni 1969, Sanctitas Sua suffragia S. Congregationis Eituum confirmavit, posse scilicet ad ulteriora procedi, idest ad generalem Congregationem. Instituta autem Congregatione pro Causis Sanctorum n o v o q u e condito iure in huiusmodi Causis servando, in quo Congregatio generalis non amplius praescribitur, Summus idem Pontifex Paulus V I , subscripto Cardinali Praefecto die 11 Septembris a. .1969 referente, iussit Decretum super virtutum heroicitate Servi Dei apparari. H o c denique die Sanctitas Sua infrascriptum Cardinalem Praefec- tum atque R e v . m u m Cardinalem Areadium Mariam Larraona, Causae Ponentem, meque a Secretis et alios vocari solitos ad Se accivit, adstantibus sollemniter edixit: usque Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine earumque adnexis Servi Dei Clementis Marchisio, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. H o c autem Decretum rite promulgari et in A c t a S. Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. D a t u m R o m a e , die 4 Maii a. D. 1970. PAULUS Card. BERTOLI, Praefectus L. © S. ffi Ferdinandus Antonelli, Archiep. tit. Idicren., a Secretis Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 855 V LEODIENSIS Beatificationis et canonizationis Servi Dei Valentini Paquay, sacerdotis professi Ordinis Fratrum Minorum. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de perantia et Fortitudine earumque cardinalibus Prudentia, Iustitia, adnexis, in gradu heroico, Tem- in casu et ad effectum de quo agitur. Promissum Domini a propheta relatum: «Dabo vobis pastores iuxta cor meum et pascent vos scientia et doctrina » (Ier. 3, 15) in Servo Dei Valentino Paquay adimpletum fuisse facile deprehendit qui vitam et operositatem huius praeclari S. Francisci filii lustrat. Ipse enim nostris fere temporibus, iuxta Pauli Apostoli exemplum, animam suam pro fratrum salute impendit praesertim in sacro ministerio quod adamussim per plurimos exercuit annos, confessiones audiendo, sacras contiones recitando potissimumque occasioae oblata spiritualium exercitiorum et alias in via perfectionis fideles dirigendo. Piis honestisque parentibus natus Tungris, in dioecesi Leodiensi, die 17 Novembris 1828, Ioannes Aloisius Paquay in ipsa paterna d o m o pietatem didicit, adeo ut adhuc puer paene sponte dirigeretur ad ecclesiam frequentandam sacrisque ministrandum. In studio christianae doctrinae autem assiduus, ita profecit aequalesque antecessit, ut anno 1840 ad sacram Synaxim accedere potuerit. Interim litterarum studiis diligenter operam dans, primus in publica schola suae urbis deinde in seminario minore S. Trudonis, in quo rhetoricae et philosophiae incubuit, quamquam non ita egregiis praeditus ingenii facultatibus, bona tamen perseverantique voluntate optimos edidit fructus, per quos laudes et praemia consequi meruerit. Supernae gratiae obsequens impulsibus, oboedientia, pietate, mortificatione, assidua oratione, caritate, non tantum condiscipulorum voluntates sibi coneiliavit, sed et admiratione affecit Superiores, qui iuvenem Ioannem Aloisium tamquam exemplar perfecti christiani studentis aliis sodalibus imitandum proponere non dubitabant. At benignissimus Deus merita meritis cumulans, ita ad ulteriora b o n u m fidelemque operarium impellens, ad vitam religiosam amplectendam illum vocavit; quod donum Dei Ioannes minime recusans, sed tamen prudenter se gerens, consiliis tantum sui spiritualis moderatoris fretus atque frequentibus oratio- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 856 Officiale nibus corroboratus, p r o m p t o animo Ordinem Fratrum Minorum anno 1849 ingressus est, pristinum nomen in Valentinum demutans. Ita votis religiosis anno 1850 se D e o totum obligavit et post expleta theologica studia, anno 1854 presbyteratus ordine est insignitus. Exinde totam fere reliquam suam vitam, scilicet per 50 fere annos, in conventu urbis Hasselt transegit usque ad annum 1905, quo, die 1 Ianuarii, Deus ad caelestia regna illum vocavit. In dimidio saeculo quo P. Valentinus sacerdotali officio functus est in urbe Hasselt, multa munera laudabiliter obivit, quae non expetiit sed a Superioribus semper ei concredita fuere: sic Vicarius et Guardianus fuit Conventus; bis electus est Definitor Provincialis; director et magister fuit Fratrum conversorum; confessor ordinarius vel extraordinarius plurium Congregationum Monialium, pro quibus etiam pluries moderatus est exercitia spiritualia. Sed praecipua navitas Servi Dei fuit indefessa opera in confessionibus fidelium excipiendis, quo in officio, plures insumens horas et quandoque integros etiam dies, vere magistrum et patrem se praebuit animarum, misericordiam, mansuetudinem, benignitatem, patientiam ad instar Boni Pastoris illis ostendens, propter quod ab omnibus continenter requirebatur. D u m vero aliis proficere satagebat, P. Valentinus assiduo et maximo zelo pariter se devovit ad peccatum etiam veniale vitandum, ad virtutes exercendas, ad perfectionem religiosam sibi comparandam. Ut haec omnia autem assequeretur, non semel vel interdum tantum sese exercuit sed indesinenter, ita ut sodales eius quamquam nihil extraordinarium in eius vita animadvertebant, tamen admirarentur continuum eius exercitium omnium virtutum ad quod procul dubio singulare requiritur studium vigorque animi. Nihil mirum igitur si huiusmodi praeclaro exemplo perculsi, aequales non dubitarunt P. Valentinum adhuc in terris exstantem sanctum existimare, et statim post mortem actum sit de Beatorum Caelitum honoribus ei tribuendis. Nil etiam mirum si decursu temporis fama eius sanctitatis non tantum minuta non sit, sed de die in diem ita crevit et adhuc hodie crescit, ut fideles turmatim summo mane ad eius sepulcrum accedant suas f usuri orationes et quasi virtutem pro quotidianis difficultatibus ab eo impetraturi, qui vitam suam in servitium Dei et animarum semper impendit. Post igitur ordinarios, quos dicunt processus, et apostolicos, alteros ab anno 1908 ad annum 1910, alteros ab anno 1925 ad annum 1926, in curia ecclesiastica Leodiensi constructos, atque de eorum validitate edito decreto die 19 Iulii 1939, cum antea die 25 Februarii 1920 super scriptis eidem Servo Dei tributis etiam decretum fuisset editum atque Causa ipsa introducta die 22 Novembris a. 1922, apud Sacram Eituum Congregatio- Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 857 nem, servatis de iure servandis, quaestio agitata est super virtutibus tam theologalibus quam cardinalibus, in gradu heroico ab eodem Servo Dei exercitis. Antepraeparatoria igitur congregatio habita est die 8 Maii anno 1956, deinde praeparatoria die 4 Iulii a. 1967, in qua Rev.mus Cardinalis Paulus Giobbe, Causae Ponens seu Relator, dubium discutiendum proposuit, num scilicet praedictus Servus Dei omnes virtutes heroum in m o d u m excoluerit. Et R e v . m i Cardinales, sacris ritibus tuendis praepositi, Officiales Praelati Patresque Consultores suum quisque protulerunt v o t u m ratique sunt procedi posse in Causa hac ad ulteriora. De hisce autem omnibus facta Summo Pontifici Paulo VI die 14 eiusdem mensis Iulii a. 1967 per subscriptum Secretarium relatione, Sanctitas Sua sententiam Sacrae Rituum Congregationis ratam habuit et confirmavit, posse scilicet ad ulteriora, idest ad Congregationem generalem, procedi. Interea vero instituta, die 8 mensis Maii anno 1969, Congregatione pro Causis Sanctorum n o v o q u e condito iure in huiusmodi Causis servando, quo generalis Congregatio n o n iam praescribitur, Summus Pontifex, referente infrascripto Cardinali Praefecto die .11 Septembris a. 1969, dispensavit a generali Coetu coram Se cogendo iussitque Decretum super Servi Dei virtutum heroicitate apparari. H o c denique die Beatissimus Pater ad Se accivit R e v . m o s Cardinales Paulum Bertoli, Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum Praefectum, et Paulum Giobbe, Causae Ponentem seu Relatorem, meque a secretis aliosque vocari solitos, iisque adstantibus sollemniter edixit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, rumque adnexis Servi Dei Valentini Temperantia et Fortitudine ea- Paquay, sacerdotis professi Ordinis Fratrum Minorum, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. H o c autem Decretum rite promulgari et in A c t a Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum R o m a e , die 4 Maii a. D. 1970. PAULUS Card. BERTOLI, Praefectus L. © S. £8 Ferdinandus Antonelli, Archiep. tit. Idicren., a Secretis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 858 Officiale ACTA TRIBUNALIUM SACRA ROMANA ROTA Citatio edictalis VESTMONASTERIENSIS Nullitatis matrimonii (Andrews - Yeulett) Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Esmée Florence Yeulett, conventae in causa de qua supra, eamdem citamus ad comparendum aut per se aut per procuratorem legitime constitutum coram Tribunali S. Romanae R o t a e (Piazza della Cancelleria, 1 - R o m a ) , in diem 27 februarii 1971, hora undecima, pro concordatione vel subsignatione sequentis dubii: An constet de matrimonii nullitate, in casu. Ordinarii locorum, Parochi et fideles, qui notitiam habuerint actualis commorationis praedictae dominae Esmée Florence Yeulett, curare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur.* Angelus Di Felice, Ponens Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 23 mensis novembris a. 1970. Raphael Funghini, Notarius * Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M.me Esmée Florence Yeulett, défenderesse en cette cause, nous la citon à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la 8. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria), le 27 février 1971, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté: Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le casi Les Ordinaires des lieux, les curés, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Esmée Florence Yeulett, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation. Diarium Roma/noe Curiae 859 DIARIUM ROMANAE CURIAE Lunedì, 14 Dicembre 1970, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Credenziali, Sua Eccellenza il Signor V E N A N C I O F L O R E S , Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario dell'Uruguay. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Breve Apostolico il Santo Padre Paolo VI ha nominato: 2 dicembre 1970. S. E. Rev.ma Mons. Del Giudice Antonio, Arcivescovo tit. di Gerapoli di Siria, Nunzio Apostolico nel Venezuela. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato: Protonotari 22 ottobre » » Apostolici soprannumerari: 1970. Mons. Raiter Enrico (Gniezno). » Mons. Jezusek Venceslao (Plock). Prelati d'onore di Sua Santità: 24 febbraio 1969. Mons. Trennert Guglielmo (Paderborn). 12 gennaio 31 » 21 aprile 3 giugno 1970. Mons. Funke Antonio (Köln). » Mons. Jansen Francesco (Köln). » Mons. Stonner Antonio (Köln). » Mons. Bösgen Carlo (Köln). 23 luglio » Mons. Prendergast Aroldo (Peoría). 28 » Mons. Albert Giovanni E. (Baltimore). » Mons. Ballard Giovanni V. (Baltimore). Mons. Dziwulski Antonio (Baltimore). Mons. Love Paolo L. (Baltimore). Mons. Lyness Giovanni U. (Baltimore). Mons. Muth Carlo F. (Baltimore). Mons. Taylor Melville E. (Baltimore). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 860 6 agosto » » » » » » » » » » » » » 23 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 15 settembre 18 » 3 ottobre 20 » » 22 » » » » » » » » » » » » » » » » 1970. Mons. Arceneaux Ivano J. (Lafayette). » Mons. Barsen Ermanno Giacomo (Lafayette). » Mons. Benedict Michele J. (Lafayette). » » Mons. Bernard Muredaco Giacomo (Lafayette). Mons. Froge Edoardo Davide (Lafayette). » Mons. Gremillion Giovanni Edoardo (Lafayette). » Mons. Labbe Emerico (Lafayette). » Mons. Larroqne Enrico Alessandro (Lafayette). » Mons. Mallet Carlo J. (Lafayette). » Mons. Mouton Riccardo (Lafayette). » Mons. Murie Marcello (Lafayette). » Mons. Schexnayder Leone (Lafayette). » Mons. van Boxel Enrico W. (Lafayette). » Mons. Vidrine Curtis Stefano (Lafayette). » Mons. Balderas Luigi G. (San Diego). » Mons. Creighton Edoardo (San Diego). » Mons. Doran Marco P. (San Diego). » Mons. Galindo Rodolfo (San Diego). » Mons. Giesting Antonio A. (San Diego). » Mons. Gilfillan Giacomo M. (San Diego). » Mons. Keane Enrico (San Diego). » Mons. McDermott Tommaso J. (San Diego). » Mons. Moloney Tommaso (San Diego). » Mons. Murray Sean (San Diego). » Mons. Nolan Michele (San Diego). » Mons. O'Donoghue Daniele (San Diego). » Mons. O'Dowd Patrizio (San Diego). » Mons. Portman Giovanni R. (San Diego). » Mons. Spain Guglielmo D. (San Diego). » Mons. Schüler Riccardo J. (Saint Paul - Minnesota). » Mons. Trequattrini Geremia » Mons. Sindersberger Simone (Regensburg). » Mons. Samaritani Antonio (Comacchio). » Mons. Guidoboni Umberto (Ferrara). (Perugia). » Mons. Zerbini Giulio (Ferrara). » Mons. Kostial Domenico (Breslavia). » Mons. Makarski Casimiro (Breslavia). » Mons. Szetelnkicki Venceslao (Breslavia). » Mons. Michalski Giovanni (Gniezno). » Mons. Ziarniak Dobromiro (Gniezno). » Mons-. Budczynski Stefano (Plock). » Mons. Fydryszewski Giuseppe (Plock). Diarium Romanae Curiae 22 ottobre 1970. Mons. PeszkowM Zdzislao (Przemyál). 6 novembre » Mons. Bernard Giovanni (Lussemburgo). » » Mons. Gorgoni Filippo (Otranto). 13 Cappellani di Sua Santità: 12 marzo 31 gennaio 14 febbraio 28 luglio » » 6 agosto » » » » » » » » » » 11 18 » » » » » » » » » » » » 18 settembre » » 1 ottobre 15 » » 20 » » » » » » » 22 » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 1969. Mons. Heinemann Bernardo (Paderborn). 1970. Mons. Derichs Enrico Giuseppe (Köln). » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » Mons. ScMller Giuseppe (Köln). Mons. Cook Paolo G. (Baltimore). Mons. Stafford Francesco J. (Baltimore). Mons. Angelle Eoberto G. (Lafayette). Mons. Benefìel Enrico E. (Lafayette). Mons. Fournet Lorenzo M. (Lafayette). Mons. Gaudin Giuseppe C. (Lafayette). Mons. Habetz Daniele (Lafayette). Mons. Landry Eoberto C. (Lafayette). Mons. LeBlanc Giuseppe Alberto (Lafayette) Mons. Eobicbaud Aurelio I. (Lafayette). Mons. Eoy Fernando Leone (Lafayette). Mons. Senneville Desiderio (Lafayette). Mons. Speyrer Giuda (Lafayette). Mons. Kevekordes Giuseppe (Paderborn). Mons. Pelucha Ottone (Wien). Mons. Di Liberto Pietro (Palermo). Mons. Zuccacci Verecondo (Perugia). Mons. Simoni Giovanni (Treviso). Mons. Baullik Wladimiro (Eoma). Mons. Maggi Francesco (Roma). Mons. Parroni Giuseppe (Eoma). Mons. Kosciolek Giovanni (Cracovia). Mons. Noworyta Mieczyslaw (Cracovia). Mons. Aloja Matteo (Ferrara). Mons. Marcotto Aldo (Ferrara). Mons. Eebecchi Antenore (Ferrara). Mons. Eossi Guido (Ferrara). Mons. Vacchi Eino (Ferrara). Mons. Biffi Franco (Lugano). Mons. Krucina Giovanni (Breslavia). Mons. Marek Giuseppe (Breslavia). Mons. Michalec Francesco (Breslavia). Mons. Pyrcak Ladislao (Breslavia). Mons. Szyca Giuseppe (Breslavia). 861 Acta 862 22 ottobre » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 2 novembre » » Sedis - Commentarium Officiale 1970. Mons. Myszkowski Casimiro (Chelmno). » Mons. Piszcz Edmondo (Chelmno). » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » eo 12 13 Apostolicae » » Mons. Ciechorski Ladislao (Gdansk). Mons. Willa Zenone (Gniezno). Mons. Czajkowski Edoardo (Plock). Mons. Kawiecki Zeno (Plock). Mons. Knbisz Teofilo (Poznan). Mons. Stawecki Edmondo (Poznan). Mons. Wiertel Bronislao (Poznan). Mons. Basara Giuseppe (Trnava). Mons. Janiszewski Mariano (Trnava). Mons. Jasica Stefano (Trnava). Mons. Kic Giovanni (Trnava). Mons. Kmiecik Andrea (Trnava). Mons. Piechura Mcolao (Trnava). Mons. Slezak Giovanni (Trnava). Mons. Foks Francesco (Warszawa). Mons. Her Waclaw (Warszawa). Mons. Klizner Enrico (Warszawa). Mons. Krassowski Bronislao (Warszawa). Mons. Qldakowki Boleslao (Warszawa). Mons. Zagzill Giuseppe (Warszawa). Mons. Bartczak Stanislao (Wloclawek). Mons. Szuleta Giuseppe (Wloclawek). Mons. Burlò Giuseppe (Malta). Mons. Mancino Salvatore (Nardo). Mons. Bordigoni Luigi (Luni). Mons. Maruccio Francesco (Otranto). ONORIFICENZE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI ha conferito: II Collare dell'Ordine Piano: 7 novembre 1970. A Sua Maestà Hailè Sellassiè, Imperatore d'Etiopia. La Gran Croce dell'Ordine Piano: 21 giugno 1970. A S. E. Husain Mohamed Hazim (India). » » » A S. E. Dudley Lawrence J. (Liberia). » » » A S. E. Collins Emile (Lussemburgo). » » » A S. E. Arguello Montiel Alejandro (Nicaragua). » » » A. S. E. van Voorst tot Voorst S. G. M. (Olanda). Diarium Romanae Curiae 863 La Oran Croce dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 21 giugno 1970. A S. E. d'Ardia Don Giannandrea (San Marino). La Gran Croce dell'Ordine di san Silvestro Papa: 18 aprile 1968. Al sig. de Westphalen Federico Carlo (Paderborn). Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo YI ha conferito: La Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 12 maggio 1970. Al sig. Junk Mattia (Köln). La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe eivih 17 novembre 1969. Al sig. Violet Giovanni (Paris). 3 luglio 1970. Al sig. Bonanni Arturo (Boma). » » » » 20 ottobre 22 » » » » » Al sig. Scuderi Mario (Boma). Al sig. Sebastiani Edgardo (Boma). Al sig. Bellini Luigi (Comacchio). Al sig. Necel Agostino (Ohelmno). Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 3 luglio » » 6 agosto » » » » » » » » » » » » » » 8 novembre 16 » 1970. Al sig. Jadanza Oreste (Boma). » » » » » » » » » Al sig. Sbarbaro Giuseppe (Boma). Al sig. Bienvenu Zerben (Lafayette). Al sig. Cassidy Giuseppe J. (Lafayette). Al sig. Chastant Aroldo Paolo (Lafayette). Al sig. Du Bernard Giuseppe Paolo (Lafayette). Al sig. Harmon, Clarenzio Jr. (Lafayette). Al sig. Hebert Bodolfo (Lafayette). Al sig. La Dore Keller Clifford (Lafayette). » Al sig. Truman Stacey (Lafayette). Al sig. Bepole Michele (Boma). » Al sig. De Luca Giancarlo (Boma). La Commenda con Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa: 24 febbraio 5 maggio 14 luglio 1970. Al sig. Giorgi Angiolo (Boma). » » Al sig. Batliner Erberto (Austria). Al sig. Müller-Femböck Will (Salzburg). La Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa: 14 luglio 1970. Al sig. Wiesinger Michele (Sankt Pölten). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 864 La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa: 19 giugno » » 23 giugno 1969. Al sig. Jacobi Alfredo (Paderborn). » Al sig. Tonne Ferdinando (Paderborn). 1970. Al sig. Westphalem Ferdinando A. (Wien). 15 ottobre » Al sig. Pascoletti Fernando (Perugia). 29 novembre » Al sig. Eosin Giovanni (Paderborn). 2 dicembre » Al sig. Alberti Vittorio (Reggio Calabria). Il Cavalierato dell'Ordine di san Silvestro Papa: 3 luglio 1970. Al sig. Cinelli Duilio (Roma). » Al sig. Morresi Celestino (Roma). Al sig. Pascucci Enrico (Roma). Al sig. Dingjan Giovanni (Rotterdam). 16 settembre » Al sig. Nooy Giovanni Mattia (Rotterdam). » 3 ottobre Al sig. Seballos Angelo (Coroico). 7 » Al sig. lannitti Vincenzo (Caserta). » » Al sig. Bajo Mario (Ferrara). Al sig. Carus Alessandro (Salford). 2 novembre » Al sig. Di Giovannini Giacomo (Noyara). Al sig. Di Giovannini Giovanni (Novara). NECROLOGIO 21 novembre 1970. Mons. Quintanilla Arturo, Vescovo di Kwéiteh, Shan-Chiu. 27 Mons. Blanquet du Chayla Armand Etienne M., Arcive- » Mons. Kowalski Rombert Casimir, Vescovo di Wucbang. scovo tit. di Derco. » 1 dicembre Mons. Rogan Peter, Vescovo tit. di Nicio. 8 L'E.mo Signor Cardinale Gut Benno Walter, Prefetto della » S. Congregazione per il Culto Divino. 15 Mons. Lugagne Delpon Henri, Vescovo di Pamiers. An. et vol. LXII 31 Decembris 1970 N. 13 ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE I INDEX GENERALIS ACTORUM (AN. ET VOL. L X I I ) I - A C T A P A U L I PP. VI LITTERAE DECRETALES, 145, 737, 801. EPISTULA APOSTOLICA, 577. SOLLEMNES CANONIZATIONES, 81, 385, 394, 481, 488, 745. SACRA CONSISTORIA, 5, 403. LITTERAE APOSTOLICAE MOTU PROPRIO DATAE, 193, 257, 8.10. CONSTITUTIONES APOSTOLICAE, 21, 22, 24, 25, 27, 29, 30, 32, 34, 89, 197, 199, 200, 202, 263, 265, 267, 754, 756, 758, 813, 815, 817, 8.19. LITTERAE APOSTOLICAE, 90, 92, 93, 95, 96, 97, 204, 205, 206, 207, 269, 496, 497, 759, 760, 761. CONVENTIONES, 157, 163, 499, 82.1, DECLARATIO COMMUNIS, 416. ALLOCUTIONES, 39, 40, 48, 51, 53, 58, 103, 216, 285, 423, 448, 524, 597, 619, 771, 106, 220, 287, 428, 453, 525, 598, 624, 773, .111, 224, 293, 438, 505, 527, 599, 625, 775, 165, 170, 174, 270, 272, 274, 295, 302, 303, 439, 442, 443, 508, 512, 514, 528, 530, 533, 602, 609, 613, 627, 679, 680, 827, 830, 838. 213, 283, 305, 446, 516, 596, 615, 765, NUNTII EADIOTELEVISIFICI, 228, 681. NUNTII RADIOPHONICI, 63, 454, 839. NUNTII SCRIPTO DATI, 66, 308, 456, 534, 632, 633, 637, 639, 683, 776, 840. II - A C T A SS. C O N G R E G A T I O N U M SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS: Decreta, 70, 71, 120, 178, 543, 544, 545, 547, 689. Provisiones Ecclesiarum, 119, 540, 642, 688, 780, 842. EPISTULAE, 36, 98, 418, 420, 587, 762, Nominatio, 548. 826. NUNTII GRATULATORH, 37, 589, 764. HOMILIAE, 209, 590, 673. 55 - A. A. S. SACRA CONGREGATIO PRO ECCLESIIS ORIENTALIBUS: Declaratio, 179. Index generalis actorum 866 SACRA CONGREGATIO PRO CLERICIS: Litterae Circulares, 123, 459. SACRA ROMANA ROTA: SACRA CONGREGATIO PRO EELIGIOSIS ET INSTITUTIS SAECULARIBUS: Decretum, 549. Declaratio, 548. SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE: Decreta, 135, 136, .137, 138, 139, 140, 180, 181, 233, 234, 551, 552, 647, 648, 649, 692, 781. Provisiones 644, 690. Ecclesiarum, 73, III - ACTA TRIBUNALIUM 231, Citationes edictales, 183, 247, 248, 313, 466, 467, 468, 563, 567, 568, 569, 668, 728, 729, 858. 141, 314, 564, 725, 142, 315, 565, 726, 182, 316, 566, 727, TRIBUNAL VICARIATUS URBIS: Citationes edictales, 74, 249, 317, 318, 469, 470, 471, 472, 570, 792. IV - A C T A S E C R E T A R I A T U U M SECRETARIATUS AD CHRISTIANORUM UNITATEM FOVENDAM: Declaratio, 184. Nominationes, 73, 232, 646, 691. SACRA CONGREGATIO PRO CULTU DIVINO: Directorium, 705. V - A C T A COMMISSIONUM PONTIFICIA COMMISSIO DECRETIS CONCILII VATICANI II INTERPRETANDIS: Decreta, 553, 554, 650. Instructiones, 651, 664, 692. SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM: Responsa ad proposita dubia, 571, 793. DIARIUM ROMANAE CURIAE Decreta, 235, 239, 243, 554, 555, 558, 783, 787, 844, 846, 849, 851, 855. SACRA CONGREGATIO PRO INSTITUTIONE CATHOLICA: Ratio Fundamentalis Sacerdotalis, 321. Decretum, 560. Institutionis Audientiae sollemniores, 189, 319, 473, 572, 669, 730, 794, 859. SECRETARIA STATUS: Nominationes,* 75, 143, 189, 250, 319, 474, 572, 669, 730, 794, 859. Necrologia, 80, 144, 192, 256, 320, 480, 576, 672, 736, 800, 864. * Ad maius inquirentium commodum haec ponitur distincta recensio: Officiales renuntianti: in Secretaria Status, 572, 730; in S. C. pro Doctrina Fidei, 475; in S. C. pro Episcopis, 475, 730; in S. C. de Disciplina Sacramentorum, 251; in S. C. pro Clericis, 319; in S. C. pro Gentium Evangelizatione, 251, 730; in S. C. pro Cultu Divino, 75, 572, 670; in S. Paenitentiaria Apostolica, 189; in Signatura Apostolica, 319, 794; in S. Romana Rota, 251, 319; in Secretariatu ad unitatem Christianorum fovendam, 474; in Consilio de Laicis, 669, 794; in Pont. Consilio « a Iustitia et Pace », 794; in Rev. Camera Apostolica, 730; in Praefectura rebus oeconomicis S. Sedis pertractandis, 319; in Administratione Patrimonii Sedis Apostolicae, 319, 669; in Episcoporum Synodo, 250; in Nuntiaturis Apost., 75, 189, 251, 474, 572, 669, 730, 794, 859; in Delegationibus Apost., 189, 474; in Pontificali Domo, 75, 251; in Pont. Consilio C.I.C. recognoscendo, 795; in Pont. Comm. de Instrumentis Communicationis Index generalis actorum 867 Socialis, 75; in Pont. Comm. de Spirituali migratorum atque itinerantium cura, 319; in Pont. Academia Ecclesiastica, 730; in Pont. Academia Scientiarum, 250; in Civitate Vaticana, 669; in Consilio artis atque nistoriae Sanctae Sedis monumentis custodiendis praeposito, 475. Episcopi adsistentes Solio: 189, 251, 670, 795. Protonotarii Apost, supra numerum: 189, 251, 475, 670, 795, 859. Praelati honoris: 190, 252, 475, 670, 795, 859. Cappellani 8, 8.: 75, 190, 252, 478, 731, 795, 861. Ex Ordine Piano: Collare, 862; Gran Croce, 77, 320, 573, 732, 862; Commenda con Placca, 797; Commenda, 797; Cavalierato, 797. Ex Ordine 8. Gregorii Magni: Gran Croce, ci. civ., 77, 192, 732, 797, 863; Commenda con Placca, ci. civ., 77, 192, 320, 573, 732, 798; Commenda con Placca, cl. mil., 78; Placca, ci. civ., 573, 733, 798, 863; Commenda, ci. civ., 77, 192, 253, 320, 573, 733, 798, 863; Commenda, cl. mil., 733; Cavalierato, ci. civ., 78, 253, 320, 574, 733, 799, 863; Cavalierato, cl. mil., 78, 734. Ex Ordine 8. Silvestri Papae: G-ran Croce, 863; Commenda con Placca, 79, 254, 575, 734, 800, 863; Placca, 79, 254, 479, 575, 734, 863; Commenda, 79, 143, 255, 479, 575, 734, 800, 864; Cavalierato, 79, 143, 255, 479, 575, 735, 864. II INDEX DOCUMENTORUM CHRONOLOGICO ORDINE DIGESTUS I - ACTA P A U L I PP. VI LITTERAE DECRETALES PAG. 1969 Iun. 22 1970 Ian. 25 » Maii 10 Admirabilis Deus. - Beatae Iuliae Billiart virgini, fundatrici Congregationis Sororum a Domina Nostra Namurcensi, Sanctorum honores decernuntur Quae Paulus. - Beatae Mariae a Solitudine Torres Acosta, Sanctorum honores decernuntur Qui omnia. - Beatae Theresiae Couderc, Sororum Dominae Nostrae a Coenaculo conditrici, Sanctorum honores decernuntur II 1970 Aug. 6 Ian. » Maii » » » » » Iun. » Oct. EPISTULA - SOLLEMNES 737 801 APOSTOLICA Sancti Stephani. - Dilectis Ecclesiae Catholicae filiis in Hungarica natione: cum mille annorum spatium celebratur ab Ecclesia in Hungaria constituta simulque S. Stephani ortus et sacrum baptisma ei collatum recoluntur III 1970 - 145 577 CANONIZATIONES 25 Beatae Mariae a Solitudine Torres Acosta, virginis, fundatricis Instituti Servarum Infirmis Ministrantium, die X X V mensis ianuarii a. M C M L X X , dominica tertia per annum, in Basilica Vaticana peracta 3 Beati Leonardi Murialdi, Confessoris, conditoris Piae Societatis Taurinensis a S. Ioseph, die I I I mensis maii a. M C M L X X , dominica sexta Paschae, in Basilica Vaticana peracta 10 Beatae Mariae Victoriae Teresiae Couderc, virginis, fundatricis Societatis Dominae Nostrae a Recessu Cenaculi, die x mensis maii a. M C M L X X , dominica septima Paschae, in Basilica Vaticana peracta 31 Beati Ioannis de Avila, Presbyteris Confessoris, die x x x i mensis maii a. M C M L X X , dominica secunda post Pentecostem in Basilica Vaticana peracta 21 Beati Nicolai Tavelié et sociorum martyrum ex ordine Fratrum Minorum, die xxi mensis iunii a. M C M L X X , dominica quinta post Pentecosten, in Basilica Vaticana peracta 25 Beatorum Quadraginta Martyrum Angliae et Cambriae, die X X V mensis octobris a. M C M L X X , in Basilica Vaticana peracta 81 385 394 481 488 745 Index documentorum chronologico ordine digestus IV - SACRA 869 CONSISTORIA PAG. 1 9 6 9 Dec. » » » 1970 » Maii » » » » Io » » 18 » » Consistorium secretum: 1. Summi Pontificis Allocutio 2. Provisio Ecclesiarum 3 . Relatio Causae canonizationis Consistorium publicum: 1. Postulatio Palliorum 2 . Peroratio Causae canonizationis Consistorium semipublicum Consistorium secretum: 1 . Camerarius Sacri Collegii 2 . Optio 3 . Summi Pontificis Allocutio 4 . Provisio Ecclesiarum 5 . Relatio Causae canonizationis Consistorium publicum: 1 . Postulatio Palliorum . . . 2 . Peroratio Causae canonizationis Consistorium semipublicum: Summi Pontificis Allocutio et suffragiorum exquisitio V - LITTERAE M O T U 5 6 17 18 18 19 4 4 4 4 4 0 0 0 0 1 3 3 3 4 1 4 1 1 4 1 1 4 1 2 APOSTOLICAE PROPRIO DATAE 1 9 7 0 » » Mart. 1 9 Apostolicae caritatis. - Pontificia Commissio d e spirituali migratorum atque itinerantium cura constituitur. . 1 9 3 » 31 Matrimonia mixta. - Normae de matrimoniis mixtis statuuntur 2 5 7 Nov. 21 Ingravescentem aetatem. - Patrum Cardinalium aetas ad maioris momenti munera exercenda statuitur . . . . 8 1 0 VI 1 9 6 9 » Maii Iun. » » » » » » » » » Iul. - CONSTITUTIONES APOSTOLICAE (Machakosensis). Antiquarum Africae. - In Keniae territorio nova quaedam dioecesis conditur, « Machakosensis » nomine 2 4 O S A K A Ë N S I S . Quamquam Ecclesiae. - Provincia ecclesiastica Osakaënsis constituitur U A G A D U G U E N S I S - K U P E L A Ë N S I S (Kayanae). Ad patrisfamilias. - Ab Ecclesiis Uagaduguensi atque Kupelaënsi separato territorio civilis provinciae Kayanae, nova dioecesis efficitur, « Kayana » nomine 2 6 H A F L O N G E N S I S (Silcharinae). - Omnium sollicitudo. - Praefectura apostolica Haflongensis ad dignitatem dioecesis evehitur, «Silcharinae» appellandae . » G - A U H A T I N A E - S H I L L O N G E N S I S . Christi sponsa. - In India nova provincia ecclesiastica constituitur, « G-auhatinaShillongensis » nomine. » R A T C H A B U R E N S I S (Suratthanensis). Qui Begno. - Divisa dioecesi Ratchaburensi, nova dioecesis constituitur, « Suratthanensis » cognominanda 2 8 G - A L L U P I E N S I S - T U C S O N E N S I S (Phoenicensis). Pro Christo. Nonnullis territoriis ab Ecclesiis G-allupiensi atque Tucsonensi separatis, nova quaedam dioecesis conditur, quae « Phoenicensis » cognominabitur 1 8 CuMANENSis(Margaritensis). Verba Christi. - Detractis quibusdam a dioecesi Cumanensi partibus, nova dioecesis conditur, « Margaritensis » nomine 2 9 NAIROBIENSIS 21 22 24 27 29 89 25 30 Index documentorum chronologico ordine digestus 870 PAG. 1 9 6 9 Iul. 1 8 » » » » » » Aug. 9 » » » » Oct. » Nov. » 2 7 Sept. » 8 » 2 1 9 2 0 1 9 7 0 Ian. 1 9 » » 3 1 » Febr. » Mart. » Apr. 1 5 » Maii 2 3 5 7 (Sancti Iusti). Omnimode solliciti. - Detractis quibusdam territoriis e dioecesibus Moronensi et Clivi Zamoërensis, nova conditur dioecesis, nomine « Sancti Iusti » 32 S P A L A T E N S I S - M A C A R S C E N S I S . Qui vicariam. - Dioecesis Macarscensis dioecesi Spalatensi iungitur et ad gradum metropolitanae evehitur, nomine « Spalatensis- Macarscensis » 1 9 7 F L I J M I N E N S I S - S E N I E N S I S . Coetu instante: - Nova in Iugoslavia constituitur provincia ecclesiastica, nomine « Fluminensis-Seniensis » 1 9 9 D A L L A S E N S I S - A R C I S V O R T H E N S I S (Arcis Vorthensis). Quoniam homines. - Territoriis nonnullis a dioecesi Dallasensi-Arcis Vorthensis detractis, dioecesis « Arcis Vorthensis » conditur 34 J U J T J Y E N S I S (Humahuacensis). Munus Apostolicum. - Quibusdam territoriis detractis a dioecesi Jujuyensi, nova conditur praelatura, « Humahuacensis » appellanda . 2 0 0 SALTENSIS-TUCUMANENSIS-CATAMARCENSIS (Cafayatensis). Praeclarissima exempla. - Quibusdam distractis territoriis ab archidioecesibus Saltensi et Tucumanensi ac dioecesi Catamarcensi, nova conditur praelatura, « Cafayatensis » appellanda 2 6 3 S C O P I E N S I S (Scopiensis-Prisrianensis). Ad Ecclesiam.-Dioecesis Scopiensis, quibusdam detractis territoriis, nomine « Scopiensis-Prisrianensis » appellatur et suffraganea « ad instar et ad tempus » Sedis metropolitanae Vrhbosnensis seu Serajensis constituitur 2 0 2 S A N C T I I O A N N I S M A G U A N E N S I S . Summopere laetantes. Praelatura Sancti Ioannis Maguanensis ad dioecesis gradum attolletur, eodem servato nomine iisdemque f i n i b u s 2 6 5 L I T O R I S C A P I T I S (Sekondiensis-Takoradiensis). Quandoquidem Christus. - Detracta civili regione « Western Region » ab archidioecesi Litoris Capitis, nova quaedam dioecesis conditur, « Sekondiensis-Takoradiensis » nomine . . . 2 6 7 N O V A E S E G O B I A E (Ferdinandopolitanae ab Unione). Qui disponente. - Detracto territorio « La Union » ab archidioecesi Novae Segobiae, nova dioecesis excitatur, « Ferdinandopolitana ab Unione » cognominanda . . 7 5 4 T U G U E G A R A O A N A E - I N F A N T E N S I S (Ilaganensis). Quia urget. - Detracto territorio provinciae « Isabella » ab Ecclesiis Tuguegaraoana atque Infantensi, in Insulis Philippinis, nova conditur dioecesis, « Ilaganensis » nomine . 7 5 6 N K O N G S A M B E N S I S (Bafussamensis). Munus Apostolicum. Quibusdam detractis territoriis a dioecesi Nkongsambensi, in Cammarunia, nova alia conditur, nomine « Bafussamensis » 7 5 8 P O N T I P O L I T A N A E - R E G A L I T A N A E . Cum et nobis. - Divisa dioecesi Sancti Georgii in Insula Grenada, quae denique Sancti Georgii vulgo « Saint-George's in Grenada » appellabitur, nova dioecesis constituitur « PontipolitanaRegalitana » cognominanda 8 1 3 C A R A C E N S I S (Guairiensis). Cum summus. - Detracto quodam territorio ab archidioecesi Caracensi, nova dioecesis conditur « Guairiensis » nomine 8 1 5 Y U C A T A N E N S I S - C A M P E C O R E N S I S (Chetumaliensis). Qui ad. - Detracto ab Ecclesiis Yucatanensi et Campecorensi MORONENSIS-CLIVI ZAMOËRENSIS 8 7 1 Index documentorum chronologico ordine digestus PAG. 1 9 7 0 Iun. 5 territorio Quintana Eoo, nova Praelatura efficitur, quae « Chetumaliensis » cognominabitur 8 1 7 B E N A R E S - G O R A K H P U R (Banarensis). Quae u n i v e r s o . - Apostolica Praefectura de Benares-Gorakhpur ad dioecesium ordinem redigitur, « Banarensis » appellanda . . 8 1 9 VII 1 9 6 9 Iul. » Sept. » » » » » Oct. » » » » » Nov. » Dec. » » 1970 » » » » » Ian. - - LITTERAE APOSTOLICAE 3 Sollicitudo omnium. - In regionibus Maris Rubri Delegatio Apostolica constituitur 5 Quamquam Christianus. — Templum Dominae Nostrae a Perpetuo Succursu, in civitate Bruklyniensi, titulo Basilicae Minoris insignitur 12 Aesina urbs. - Titulo ac privilegiis Basilicae Minoris ecclesia cathedralis Aesina decoratur 15 Qui naturam. - Templum S. Ioannis Evangelistae in oppido Waldsassen, in dioecesi Ratisbonensi, titulo Basilicae Minoris decoratur 16 Quam multum. - In Dicione Canadensi Nuntiatura Apostolica constituitur 28 Venerabilis Frater. - Templum Beatae Mariae Virg. Assumptioni dicatum in urbe Trzemeszno, in archidioecesi Gnesnensi, titulo Basilicae Minoris ornatur » Rosarii preces. - Titulo ac privilegiis Basilicae Minoris templum S. Dominici in civitate Guatimalensi decoratur . 4 1 9 S. I O A N N I S P O R T O R I C E N S I S . Inter negotia. - Beata Maria Virgo a Divina Providentia, seu, ut populus ait, « Nuestra Señora de la Divina Providencia », cunctae Nationis Portoricensis Patrona principalis constituitur ac declaratur 2 3 C A S A L E N S I S . Quandoquidem religio. - Templum S. Cordis Iesu in urbe Casalio titulo Basilicae Minoris decoratur 2 20 In more. - Paroeciale templum civitatis vulgo Kempten, in Augustanae Vindelicorum dioecesis finibus, ad Basilicae Minoris gradum evehitur 4 3 GUAYAQUILENSIS ET DIOECESIUM LITORIS 92 93 95 96 97 9 6 0 4 0 5 9 7 AEQUATORIAE. Quantopere Maria. - Beata Maria Virgo a Mercede Patrona principalis archidioecesis Guayaquilensis et dioecesium Litoris Aequatoriae constituitur ac declaratur . 2 » 2 3 G N E S N E N S I S . Cuique consideranti. - Kruszwicense templum Sanctorum Apostolorum Petri et Pauli, in Polonia, ad dignitatem Basilicae Minoris evehitur 2 Febr. 2 V A R M I E N S I S . EX quo Maria. - Templum Nativitatis B. Mariae Virginis, in dioecesi Varmiensi, eo loco qui Gietrzwald cognominatur exstans, ad dignitatem Basilicae Minoris evehitur 2 Mart. 9 Mirabilia Christi. - Abbatiale templum Cisterciensis Ordinis, Cracoviae Assumptioni B. Mariae Virg. atque S. Venceslao Mart. dicatum, titulo Basilicae Minoris honestatur 7 » » Nulli non. In Mauritio Apostolica Nuntiatura constituitur 7 » 14 Maximopere optantes. - Cathedrale templum Agriensis archidioecesis titulo Basilicae Minoris decoratur 7 VIII - 90 0 6 0 7 6 9 5 9 0 0 6 1 CONVENTIONES 1 9 6 9 Apr. 2 9 Inter Sanctam Sedem e t Rhenaniam-Palatinatum . . . » Sept. 29 Inter Sanctam Sedem et Rempublicam Austriacam . . 1 5 7 1 6 3 Index documentorum chronologico ordine digestus 872 PAG. 1969 Nov. 12 1970 Sept. 17 Inter Apostolicam Sedem et Foederatam Civitatem Saravicam Inter Apostolicam Sedem et Bavaricam Civitatem . . . IX 1970 Maii 12 - DECLARATIO 1969 1970 » » » » » Dec - EPISTULAE Hodie sollemnis. - Ad Emum P. D. Benedictum S. E. E. Cardinalem Aloisi Masella, Praefectum Aerariis Apostolicae Sedis per Interregnum., decem implentem lustra, ex quo episcopali ordinatione auctus est Febr. 2 Le dichiarazioni. - Ad Emum P. D. Ioannem S. E. E. Card. Villot, a publicis Ecclesiae negotiis: de sacro ecclesiastico caelibatu Maii 5 Laetanter accepimus. - Ad Emum P. D. Eugenium S. R. E. Cardinalem de Araújo Sales, Archiepiscopum S. Salvatoris in Brasilia, quem Legatum deligit, ut celebritatibus praesideat Eucharistici Coetus ex universa Natione Brasiliae habendi » 24 Cum in eo est. - Ad Revmum Patrem Anicetum Fernández, Ordinis Fratrum Praedicatorum Praepositum Generalem, ob celebranda sollemnia, octavo volvente saeculo, ex quo S. Dominicus de Guzmán, religiosae illius Familiae conditor, ortus est Sept. 14 JSiella sua qualità. - Ad Emum P. D. Ioannem S. E. E. Cardinalem Villot, a publicis Ecclesiae negotiis, cum pontificiae cohortes, helvetica excepta, dimitterentur . . Oct. 19 Fa onore. - Ad Emum P. D. Gregorium Petrum S. E. E. Card. Agagianian, Praefecti Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide munere se abdicantem Nov. 19 Evangelicum illud. - Ad Emum P. D. Beniaminum S. E. E. Cardinalem De Arriba y Castro, Archiepiscopum Tarraconensem, moderatione illius archidioecesis se abdicantem Dec. 24 1970 Aug. » Oct. » Nov. 416 21 XI 1969 COMMUNIS A Summo Pontifice Paulo Pp. VI et Vasken I Catholicos, Patriarcha Supremo Armeniorum, subscripta . . . . X 499 821 - N U N T I I 36 98 418 420 587 762 826 G R A T U L A T O M I Quamvis religiosae. - Ad Emum P. D. Iacobum S. E. E. Cardinalem de Barros Cámara, Archiepiscopum S. Sebastiani Fluminis Ianuarii, decem condentem lustra ex quo sacerdotio est auctus 20 Ad Emum P. D. Eichardum Iacobum S. E. E. Cardinalem Cushing, septuagesimum quintum diem natalem celebrantem 29 Ad Emum P. D. Alfredum S. E. E. Cardinalem Ottaviani octogesimum diem natalem celebrantem 6 Ad Emum P. D. Leonem Iosephum S. E. E. Cardinalem Suenens, Archiepiscopum Mechiliniensem-Bruxellensen, quinque condentem lustra a suscepta ordinatione episcopali 37 589 764 764 Index documentorum chronologico ordine digestus XII - 873 H O M I L I A E PAG. 1970 Mart. » Sept. » Oct. 26 Habita in patriarchali Archibasilica Lateranensi, feria quinta « in Cena Domini », Beatissimo Patre Sacrum pontificali ritu peragente 27 In Basilica Vaticana habita postquam Summus Pontifex Sanctam Theresiam de Avila, Virginem, Ecclesiae universalis Doctorem declaravit 4 In Basilica Vaticana habita cum Sancta Catharina, Virgo, Ecclesiae universalis Doctor declarata est XIII 1969 » » » 1970 » » » » » » » » » » » » » Dec. 209 590 673 ALLOCUTIONES 6 Sodalibus e Congregatione Filiorum S. Cordis Iesu, qui Generali Coetui religiosae suae communitatis interfuerunt » 15 Ad E mos Patres Cardinales, ad Romanae Curiae et Pontificalis Domus Praelatos, per Emum Sacri Collegii Decanum Summo Pontifici felicia ac fausta ominatos, Nativitatis Domini nostri Iesu Christi festo adventante . . » 25 In Aede Sixtina habita ad Excellentissimus Viros e Legatorum Coetu apud Sedem Apostolicam, qui nocte Nativitatis Domini nostri Iesu Christi Sacro interfuerunt a Beatissimo Patre peracto » 29 Romanae Civitatis Magistro et Administratorum Coetui, novo ineunte anno Beatissimo Patrij fausta ominantibus Ian. 1 In ecclesia Ssmi Nominis Iesu habita, Summo Pontifice Sacrum peragente, die per totum terrarum orbem fovendae paci inter gentes dicato » 12 Ad Excellentissimus Viros e Legatorum Coetu apud Sedem Apostolicam, novo ineunte anno Beatissimo Patri fausta ac felicia ominantes » 14 Christifidelibus coram admissis Beatissimus Pater Oecumenicae Synodi normae rationesque commendat . . » 20 Ad clarissimum Virum Romanae Studiorum Universitatis Rectorem ceterosque Iuris Canonici peritos, qui Coetui Internationali interfuerunt Romae habito » 29 Ad Praelatos Auditores et Officiales Tribunalis Sacrae Romanae Rotae, a Beatissimo Patre novo litibus iudicandis ineunte anno coram admissos Febr. 9 In Aede Sixtina habita Romano Clero et quadragenarii temporis in Urbe oratoribus » 11 Christifidelibus coram admissis, sacro quadragenario ineunte tempore » 26 Ad Excellentissimum Virum Hisaji Hattori, Japoniae cum auctoritate Legatum, Summo Pontifici Litteras concrediti muneris testes tradentem Mart. 20 Moderatoribus ac Membris e « Consilio de Laicis », qui octavo plenario Coetui Romae habito interfuerunt . . » 25 Christifideles coram admissos Beatissimus Pater hortatur ad excitandam conscientiam male factorum, quae perpetrantur in mundo Apr. 4 Iis qui interfuerunt Symposio internationali Romae habito de mysterio Resurrectionis Christi » 6 Iis qui interfuerunt Conventui decimo internationali Laureti habito de Cantorum Coetibus a Musica Sacra . . . » 8 Ad Moderatores Sodalitatis v. d. « Mouvement Mondial des Travailleurs Chrétiens », qui Romae Coetui interfuerunt » 10 Emis Patribus Cardinalibus, Excmis Praesulibus et disci- 39 40 48 51 53 58 103 106 111 165 170 174 213 216 220 224 270 Index documentorum chronologico ordine digestus 874 PAG. 1970 Apr. 11 » » 13 » » . 16 » » 18 » » 23 » » 24 » » » » » » » » » » » 29 Maii 4 » » » » » 8 » » 9 » » 11 » » 15 » » » » » 18 » » 25 » Iun. 1 plinae liturgicae peritis e Consilio ad exsequendam Constitutionem de sacra Liturgia, ultimum Coetum habentibus 272 Emis Patribus Cardinalibus et Excmis Praesulibus ex Italico Episcopali Coetu, qui generali Conventui Romae interfuerunt 274 Membris habita e Consilio, cui munus est demandatum parandi laicorum Coetum e tota Africa in urbe Yaounde proximo mense augusto habendum 283 Membris habita e Consilio v. d. « Commission Sociale et Sanitaire du Parlement Européen » 285 Ad sodales Pontifìcii Sophorum Collegii, per hebdomadam undecimum Coetum habentes, proposita quaestione: « I nuclei delle Galassie » 287 Ad Excellentissimum Virum Ioannem Everett Robbins, Canadensis Nationis primum cum auctoritate Legatum, Summo Pontifici Litteras concrediti muneris testes tradentem 293 In Calaritano aëronavium portu habita ad honorabilem Virum Lucium Abis, Regionis Sardae Praesidem, qui Beatissimum Patrem in Sardiniam advenientem, universae Sardorum gentis nomine, salutaverat . . . . 293 Ingenti Christifidelium multitudini habita, in sacra Aede B. Mariae Virgini v. « Nostra Signora di Bonaria » Calari dicata, Beatissimo Patre Sacrum peragente 295 Calaritanis ceterisque Sardiniae rei publicae ac rei militaris Moderatoribus 302 Clero et sacrorum alumnis e Sardinia insula 303 Christifidelibus coram admissis Beatissimus Pater Ecclesiae angores recolit 305 Ad sodales Ordinis Sancti Augustini, cum Institutum Patristicum « Augustinianum » praesens inaugura vit . . 423 Sodalibus Consociationis v. d. « Equipes Notre Dame » e variis nationibus, coram admissis 428 Iis qui interfuerunt Coetui primo internationali Romae habito a v. d. « Young Présidents' Organization » . . 438 In Aede Sixtina habita, ad Sanctitatem Suam Vasken I, Catholicos de Etchmindzine, Patriarcham Supremum Armeniorum, quem comiter Beatissimus Pater excepit, pias cum eo fundens preces 439 S. S. Vasken I, Patriarchae Supremo Armeniorum, rursus Beatissimum Patrem invisenti, Roma discessuro . . 442 Emis Patribus Cardinalibus et Excmis Praesulibus e Consilio Secretariae generalis Synodi Episcoporum, qui Romae primo Coetui interfuerunt 443 Iis habita, qui e « Certamine Vaticano », a Commentariis qui « Latinitas » inscribuntur tertium decimum proposito, victores abierunt . . . 446 Ad Eíños Patres Cardinales, per Emum S. R. E. Card. Bedictum Aloisi Masella Summo Pontifici felicia ac fausta ominatos, quinquagesimo exeunte anno, ex quo Sacerdotio est auctus 448 Ad Excellentissimum Virum Leckraz Teelock, Mauritianae Reipublicae primum Legatum, Summo Pontifici Litteras concrediti muneris testes tradentem 453 In Aula Clementina habita Patribus Cardinalibus et Praesulibus qui ex Hispania Romam peregrinati sunt, ut sollemni canonizationis ritui Beati Ioannis de Avila, Presbyteris, interessent . 505 Index documentorum chronologico ordine digestus 875 PAG. 1970 Iun. 5 » » 8 Ad E » » 11 » » 23 » » 25 » » 27 » Iul. 11 » » 13 » » » » 15 16 » Aug. 13 » » 29 » Sept. 1 » » 5 » » 12 » » 17 » » 24 » » 25 » » 26 Iis qui interfuerunt annuo plenario Coetui habito a Pontificio Consilio instrumentis Communicationis Socialis praeposito xceUentissimos Viros e Legatorum Coetu apud Sedem Apostolicam, fausta omnia ac felicia ominantes Beatissimo Patri, decem impleta lustra, ex quo sacerdotio est auctus, celebranti Ad Excellentissimum Virum Philibert Raondry, Madagascarianae Reipublicae apud Sedem Apostolicam cum auctoritate Legatum, Summo Pontifici Litteras concrediti muneris testes tradentem Eminentissimis Sacri Collegii Cardinalium Patribus, Summo Pontifici die Eius nominali felicia ac fausta ominantibus Ad Excellentissimum Virum Thomas V. Commins. apud Sedem Apostolicam liberis cum mandatis Hiberniae Legatum, qui Summo Pontifici Litteras concrediti muneris fidem facientes tradidit Iis qui ad Nemorensem lacum interfuerunt generali Coetui Consilii, compendiariis litteris v . d . Sodepax . . . . Ad Excellentissimum Virum Reid Willie Katenga-Kaunda, Malawianae Reipublicae apud Sedem Apostolicam cum auctoritate Legatum, qui Summo Pontifici Litteras concrediti muneris fidem facientes tradidit Ad Excellentissimum Virum Willy Brandt, Supremi Consilii publicae rei administrandae in Foederatis Germaniae Civitatibus Praesidem Christifidelibus coram admissis in Vaticana Basilica . . . Ad Excellentissimum Virum Alfonsum Arze Quiroga, Bolivianae Reipublicae liberis cum mandatis Legatum, qui Summo Pontifici Litteras concrediti muneris fidem facientes tradidit Ad Excellentissimum Virum Desmond Ioannem Chetwode Crawley, Beatissimo Patri Litteras crediti muneris testes tradentem, quibus ab Elisabetha II Regina apud Sanctam Sedem Magnae Britanniae Legatus constituitur . Ad Excellentissimum Virum Albertum L. Katigbak, liberis cum mandatis Legatum ab Insularum Philippinarum Republica ad Sedem Apostolicam missum, qui Summo Pontifici Litteras tradidit legationis fidem facientes . . Ad Excellentissimum Virum Petrum Wilfred Matoka, Zambiae cum auctoritate Legatum, qui Summo Pontifici Litteras concrediti muneris fidem facientes tradidit Clarissimis viris artis medendi cultoribus, qui internationali Coetui v. d. « Roman International Poison Days » interfuerunt Iis qui interfuerunt Internationali Conventui de S. Thomae Aquinatis doctrina, favente Pontificia Academia S. Thomae, Romae habito Iis qui internationali Coetui, Romae habito, interfuerunt, cum primum celebraretur exactum saeculum ex quo Maria Montessori, parvulorum educatrix, orta est . . Iis qui octavo internationali Coetui Romae habito a Sodalitate v. d. « Giovani Avvocati », interfuerunt . . . . Iis qui interfuerunt Coetui vigesimo primo per hebdomadam Romae habito, biblicis studiis provehendis, proposito argumento « Esegesi ed ermeneutica » In Aede Clementina habita Institutorum Saecularium sodalibus qui e plurimis nationibus primo Coetui interfuerunt 508 512 514 516 524 525 527 528 530 533 596 597 598 599 602 609 613 615 619 Index documentorum chronologico ordine digestus 876 PAG. 1970 Sept. 26 » » 28 » » 30 » Oct. 12 » » 15 » » 29 » Nov. 7 » » 9 » » 13 > » 14 » » 16 » » 19 Ad Excellentissimum Virum Santiago de Estrada, Reipublicae Argentinae apud Sedem Apostolicam liberis cum mandatis Legatum, qui Summo Pontifici Litteras concrediti muneris fidem facientes tradidit Ad Excellentissimum Virum Richardum Nixon, Foederatarum Americae Septemtrionalis Civitatum Praesidem. . Revmis Abbatibus et Prioribus Conventualibus universae Confoederationis Congregationum Ordinis S. Benedicti, ad communia consilia habenda Romae congregatis . Ad Excellentissimum Virum Aloisium Mars, Haitianae Reipublicae cum auctoritate Legatum, Summo Pontifici Litteras demandati muneris testes tradentem . . . . Emis Patribus et Excmis Praesulibus e Consilio Secretariae generalis Synodi Episcoporum qui coetui Romae habito interfuerunt Ad sacrarum virginum Maiores Antistitas, quae ex omnibus nationibus interfuerunt Conventui Romae habito . . Delegatis Conferentiarum Episcopalium qui quarto internationali Coetui interfuerunt, favente Pontificia Commissione « De Spirituali migratorum atque itinerantium cura », Romae habito Ad Maiestatem Suam Hailé Selassié, Aethiopiae Imperatorem Ad Excellentissimum Virum Vjekoslav Cvrlje, liberis cum mandatis Foederatarum Reipublicae Jugoslaviae Civitatum Legatum, qui Summo Pontifici Litteras commissi muneris fidem facientes tradidit Iis qui e plurimis nationibus octavo Coetui, Romae habito, a Sodalitate v. d. « Rotary Club » interfuerunt . . . . A Beatissimo Patre, Romae habita, in aede Consilii v. d. « Food and Agriculture Organization » (F.A.O.), vigesimo quinto volvente anno ab illo Instituto condito. . Ad Excellentissimum Virum Alvarum Logroño Batlle, Dominicianae Reipublicae apud Sedem Apostolicam cum auctoritate Legatum, Summo Pontifici Litteras demandati muneris testes tradentem XIV 1970 Mart. 29 » Oct. 12 Dec. 25 1970 Maii 31 » Nov. 29 - N U N T I I 625 627 679 680 765 771 773 775 827 830 838 RADIOTELEVISIFICI Universis Urbis et Orbis Christifidelibus cunctisque hominibus, die Paschatis Resurrectionis Domini nostri Iesu Christi, antequam ex externo Petrianae Basilicae podio Beatissimus Pater Apostolicam impertiit Benedictionem Universis Mexicanae Nationis christifidelibus, septuagesimo quinto exacto anno ex quo imago B. Mariae Virginis a Guadalupe aureo diademate redimita est . . XI 1969 N U N T I I - 624 228 681 RADIOPHONICI Die festo Nativitatis Domini nostri Iesu Christi datus, antequam ex externo Basilicae Vaticanae podio Urbi et Orbi Beatissimus Pater Apostolicam impertiit Benedictionem Brasilianis Christifidelibus, octavum ex universa Natione Eucharisticum Conventum Brasiliae celebrantibus . . Venetiolanae Genti missus a Beatissimo Patre ob inauguraratam inter Venetiolam et universum orbem coniunctionem notitiis ope satellitis perferendis 63 454 839 Index documentorum chronologico ordine digestus XVI 1 9 6 9 Dec. 1 9 7 0 Mart. » Apr. » Iun. » » » Sept. » » » » » Oct. » » » Nov. - I Sept. N U N T I I SCRIPTO D A T I 2 4 Emo P . D . Bernardo Ioanni S . R . E . Cardinali Alfrink, Archiepiscopo Ultraiectensi, ceterisque Excmis Hollandiae Ordinariis, Pastoralem Coetum celebraturus . . . . 1 5 Universis Christifidelibus cunctoque Clero, o b diem celebrandum ecclesiasticis iuvandis vocationibus per totum terrarum orbem dicatum 3 6 Universis christifidelibus et bonae voluntatis hominibus, die recurrente recto instrumentorum communicationis socialis usui provehendo per totum terrarum orbem dicato 4 5 Universis sacris Praesulibus et catholicis Christifidelibus, ob celebrandum diem rei missionali provehendae per totum terrarum orbem dicatum 5 8 Ad Emum P. D. Paulum S. R. E. Cardinalem Marella, quem Legatum deligit ut v. d. « Holy See Day » celebritatibus praesideat, Osakae, in Japonia, habitis . . . 6 1 Excmo P. D. Bernardo Stein, Trevirensi Episcopo, omnibus Ordinariis, Sacerdotibus et Christifidelibus G-ermaniae coadunatis ad octogesimum tertium Coetum habendum, v . d . «Katholikentag» 6 8 Ad Excellentissimum Virum Kenneth Kaunda, Zambiae Reipublicae Praesidem, ex omnibus nationibus in urbe Lusaka coacto Coetu v. d. « Non-Aligned States » . . 6 18 Ad Excellentissimum Virum Iosephum Saragat, Italicae Nationis Praesidem, primo exacto saeculo ex quo Romana civitas Italico Regno aggregata est 6 4 Ad Excellentissimum Virum Thant, Consilii Consociatarum Nationum Secretarium Generalem, cum vicesimus quintus exactus annus ab illo Consilio condito recoleretur . 6 15 Ad Excmum P. D. Bernardum Yago, Archiepiscopum Abidjanensem, septuagesimo quinto exacto anno ex quo Evangelii praecones primum in regionem v. d. « Côte d'Ivoire» pervenerunt. . . 7 9 Ad Emum P. D. Iacobum S. R. E. Cardinalem De Barros Cámara, Archiepiscopum S. Sebastiani Fluminis Ianuarii, vigesimo quinto exacto anno ex quo Sodalitas Brasiliana pro Institutione Catholica condita est 8 II 1969 - 877 1 9 ACTA - SACRA SS. Oct. 1 9 6 9 Dec. 1970 » » 10 6 Febr. 2 6 Mart. Apr. 1 0 3 0 0 8 5 6 3 4 3 2 3 3 3 7 3 9 8 3 7 6 4 0 CONGREGATIONUM CONGREGATIO BARRANCABERMEJENSIS. PRO EPISCOPIS - Decretum translationis cathe70 drae episcopalis » 66 JABOTICABALLENSIS - RIOPRETENSIS ET S. C A R O L I IN BRA- S I L I A . - Decretum de mutatione finium dioecesium . 7 1 Decretum de facultatibus et gratiis pro America Latina et pro Insulis Philippinis 1 2 0 A R C I S G U L I E L M I . - Decretum de mutatione nominis dioecesis . . . 1 7 8 L I M A N A E - C A L L A E N S I . - Decretum de finium mutatione . 5 4 7 T A L C E N S I S - R A N C A G U E N S I S . - Decretum de mutatione finium dioecesium 5 4 3 Index documentorum chronologico ordine digestus 878 PAG 1 9 7 0 » » Iun. S. C A R O L I A N C U D I A E mutatione 1 » 1 8 Sept. , II - Decretum de finium 5 4 4 SANCTI IACOBI I N CHILE - RANCAGUENSIS. - Decretum de f i n i u m mutatione 5 4 5 - Decretum de novae ecclesiae cathedralis erectione 6 8 9 2 3 ROCKFORDIENSIS. SACRA - - AYSENENSIS. CONGREGATIO PRO ECCLESIIS ORIENTALIBUS 1 9 7 0 Mart. 2 5 Declaratio d e Hierarchis extra f i n e s territorii patriarchalis constitutis 1 7 9 III - SACRA CONGREGATIO LITTERAE 1 9 6 9 Nov. 1 9 7 0 Apr. - SACRA » CONGREGATIO INSTITUTIS V 1 9 6 9 Iun. 2 5 » Iul. 2 » Oct. » » » » » » » » » 1 5 » » » » Nov. 1 9 Ian. 2 2 Mart. » Maii » » » Iun. PRO RELIGIOSIS SAECULARIBUS 4 Declaratio. - De clausura papali Ordinum religiosorum . 5 4 8 Decretum. - Quo nonnullae facultates Religiosis Institutis conceduntur 5 4 9 - SACRA CONGREGATIO EVANGELIZATIONE 1 9 7 0 CIRCULARES Ad Conferentiarum Episcopalium Praesides de permanenti cleri, maxime iunioris, institutione et formatione secundum placita Congregationis Plenariae die 18 Octobris anno 1 9 6 8 habitae 1 2 3 1 1 A d Praesides Conferentiarum Episcopalium d e Consiliis Presbyteralibus iuxta placita Congregationis Plenariae die 1 0 octobris 1 9 6 9 habitae 4 5 9 ET 1 9 7 0 CLERICIS 4 IV 1 9 7 0 Iun. » » PRO 2 3 2 » 2 0 SEU DE PRO G E N T I U M PROPAGANDA F I D E (Ratchaburensis). - Decretum de mutatione nominis dioecesis 1 8 0 C H A N T A B U R I E N S I S E T A L I A R U M . - Decretum de mutatione nominum dioecesium 1 8 1 H O S A N N E N S I S . - Decretum de mutatione finium . . . . 1 3 5 H A R A R E N S I S . - Decretum de mutatione finium 1 3 6 G I M M A Ë N S I S . - Decretum de mutatione finium . . . . 1 3 7 N E G H E L L I E N S I S . (Awassana). - Decretum de nominis mutatione 1 3 8 N E G H E L L I E N S I S . - Decretum de mutatione finium . . . 1 3 9 S E U L E N S I S . (Chuncheonensis). - Decretum de mutatione f i n i u m 1 4 0 G A U H A T I N A - S H I L L O N G E N S I S (Shillongensis-Gauhatina). Decretum de mutatione nominis dioecesis 2 3 3 N I A N G A R A Ë N S I S (Isirensis-Niangaraënsis). - Decretum de mutatione nominis dioecesis 2 3 4 D E S A H A R A H I S P A N I C O E T I E N I R A B A T E N S I S . - Decretum d e mutatione finium 5 5 1 D E S A H A R A H I S P A N I C O E T I F N I (De Sahara Hispanico). Decretum d e mutatione nominis 5 5 2 CHIANGMAIENSIS - NAKHONSAWANENSIS. - Decretum de mutatione finium 6 4 7 RATBURENSIS Index documentorum chronologico ordine digestus 879 PAG. » Iul. 3 DORUMAËNSIS » Sept. 8 REGIOPOLITANAE » Oct. 9 PATNENSIS-BHAGALPURENSIS. » Nov. 7 LUBTJMBASHIENSIS ET A L I A R U M . (Dorumaënsis-Dunguensis). - Decretum de 648 I N JAMAICA-N ASS AVIENSIS. - Decretum 649 - Decretum de mutatione 692 - Decretum de mutatione 781 VI » Febr. » Mart. » Maii » Iun. » » » Sept. Iun. » » » Dec. 1970 Ian. » Mart. » » » » » » » » Apr. Maii SACRA CONGREGATIO PRO CULTU D I V I N O 2 Decretum. - Novus professionis religiosorum ritus instauratus promulgatur 5 26 Decretum. - Nova editio Missalis Romani promulgatur et typica declaratur 5 31 Decretum. - Novus Consecrationis virginum ritus promulgatur 6 24 Instructio. - De Calendariis particularibus atque Officiorum et Missarum Propriis recognoscendis 6 29 Instructio. - De ampliore facultate Sacrae Communionis sub utraque specie administrandae 6 5 Instructio tertia ad Constitutionem de Sacra Liturgia recte exsequendam 6 VII 1968 - - SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS 5 3 5 4 5 0 5 1 6 4 9 2 SANCTORUM - Decretum introductionis Causae pro beatificatione Servae Dei Mariae Elisabeth de Luppé, Moderatricis Generalis Societatis Mariae Auxiliatricis . . 8 4 4 » A N T I O C H E N A M A R O N I T A R U M . - Decretum introductionis Causae pro beatificatione Servae Dei Rebeccae Ar Rayés De Himlaya apud Bikfaya, monialis professae Ordinis Libanensis S. Antonii Maronitarum 8 4 6 2 1 V A L E N T I N A S E U S A N C T A E M A R T H A E . - Decretum introductionis Causae pro beatificatione Servi Dei Francisci Simón Rodenas, Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum, Episcopi S. Marthae, deinde Episcopi titulo Echinensis 8 4 9 8 L I N C I E N S I S . - Decretum pro confirmatione cultus praestiti ab immemorabili tempore Servo Dei Bertholdo, primo Abbati Monasterii Garstensis O. S. B., « Sancto » nuncupato . . . . . . . . . . 2 3 5 1 6 R O M A N A S E U S A L I S B U R G E N S I S . - Decretum de virtutibus pro beatificatione Servae Dei Mariae Teresiae Ledochowska, fundatricis Sodalitatis a Sancto Petro Cia ver 2 3 9 » V I C T O R I E N S I S S E U F L A V I O B R I G E N S I . - Decretum de virtutibus pro beatificatione Servae Dei Raphaëlae Ybarra viduae de Vilallonga, fundatricis Instituti Sororum Angelorum Custodum 2 4 3 » B A R C I N O N E N S I S S E U Q U I T E N S I S . - Decretum de virtutibus pro beatificatione Servi Dei fratris Michaelis (Francisci Febres Cordero), Instituti Fratrum Scholarum Christianarum 7 8 3 » Y E N C H O W F U E N S I S . - Decretum de virtutibus pro beatificatione Servi Dei Iosephi Freinademetz, sacerdotis Missionalis Societatis Verbi Divini 7 8 7 3 Decretum. - Novae de actorum scriptione normae . . . 5 5 4 4 V E S T M O N A S T E R I E N S I S . - Decretum de martyrio pro canonizatione beatorum Ioannis Houghton, Roberti Law1 PARISIENSIS. Index 880 documentorum chronologico ordine digestus PAG. 1 9 7 0 Maii 4 » » » » » » V I I I 1 9 6 9 Dec. 1 9 7 0 Ian. rence, Augustini Webster, Richardi Reynolds, Ioannis Stone, Cutbberti Mayne, Ioannis Paine, Edmundi Campion, Alexandri Briant, Radulfi Sherwin et Lucae Kirby, qui ob Professionem Fidei Catholicae saec. xvi-xvn sanguinem suum fuderunt V E S T M O N A S T E R I E N S I S . - Decretum de miraculis pro canonizatione beatorum Cuthberti Mayne Sacerdotis saecularis, Edmundi Campion e Societate Iesu, Ioannis Houghton ex Ordine Cartusiensi, Riebardi Gwyn Viri laici et xxxvi Sociorum Martyrum T A U R I N E N S I S . - Decretum de virtutibus pro beatificatione Servi Dei Clementis Marchisio, praepositi Ripae Albae, fundatoris Instituti Filiarum a S. Ioseph L E O D I E N S I S . - Decretum de virtutibus pro beatificatione Servi Dei Valentini Paquay, sacerdotis professi Ordinis Fratrum Minorum - SACRA CONGREGATIO PRO INSTITUTIONE 5 5 5 5 5 8 8 5 1 8 5 5 CATHOLICA 7 Decretum. - Interregionalis Facultas Theologica Mediolanensis erigitur 5 6 0 6 Ratio fundamentalis institutionis sacerdotalis 3 2 1 III - I ACTA - SACRA TRIBUNALIUM R O M A N A ROTA Citationes edictales: 1 9 7 0 Ian. 2 8 A S E U S A L E R N I T A N A . - Nullitatis matrimonii (Lomazzo-Del Perciò) 1 4 1 J A N U E N S I S . - Nullitatis matrimonii (Tomassini-Capponcelli) 1 4 2 B R U G E L L E N S I S S E U T A U R I N E N S I S . - Nullitatis matrimonii (Coda Zabetta-Antoniotti) 1 8 2 P A R I S I E N S I S . - Nullitatis matrimonii (Raev-Gueorgueva). 1 8 3 M E D I O L A N E N S I S . - Nullitatis matrimonii (Galiazzo-Spinolo 2 4 7 P O S N A N I E N S I ^ . - Nullitatis matrimonii (Steinmetz-Michajluk) 2 4 8 S A N C T I P A U L I I N B R A S I L I A . - Nullitatis matrimonii (PilonOliveira) .3 1 3 B O N O N I E N S I S . - Nullitatis matrimonii et dispensationis (Brescia-Bonora) 3 1 4 P A N O R M I T A N A . - Nullitatis matrimonii (Caravello-Citarelli) 3 1 5 V E S T M O N A S T E R I E N S I S . - Nullitatis matrimonii (Millard-Ostrander.) 3 1 6 V E N E T I A R U M . - Nullitatis matrimonii (Patrizio-Le Borgne) 4 6 6 B O S T O N I E N S I . - Nullitatis matrimonii (Galusha-Dolbec) 4 6 7 R O M A N A . - Nullitatis matrimonii (Zavattaro-Santi) . . • 4 6 8 L U G D U N E N S I S . - Nullitatis matrimonii (Isler-Galofaro) . 5 6 3 M A D R A S P O L I T A N A E T M E L I O P A R E N S I S . - Nullitatis matrimonii (Lonel-Edwards) 5 6 4 C L U S I N A E T P I E N T I N A . - Nullitatis matrimonii (MignoniDost) 5 6 4 ÑUSCAN Febr. 4 » 2 5 Mart. 1 1 » 1 6 » 1 8 Apr. 2 7 Maii 1 1 » 1 9 » » Iun. 1 1 » 1 3 » 1 5 Iun. 1 6 » » » 2 3 Index documentorum chronologico ordine digestus 881 PAG. 1970 Iul. 2 » » » » » » » » » Aug. Sept. » 9 16 29 3 25 30 » Oct. » » » » CERINIOLENSIS S E U B E N E V E N T A N A . - Nullitatis matrimonii (Gimma-Russo) » » » Nov. - Nullitatis matrimonii (Kepner-Yates) I N D I A N A P O L i T A N A . - Nullitatis matrimonii (Bonsib-White) F O R O L I V I E N S I S . - Nullitatis matrimonii (Matulla-Merlo) . S Y D N E Y E N S I S . - Nullitatis matrimonii (P. J. Gray-Walker) A L B I E N S I S . - Nullitatis matrimonii (Solomiac-Boudeville) M E C H L I N E N S I S . - Nullitatis matrimonii (Konde MabialaNgoma) . 7 R O M A N A . - Nullitatis matrimonii (Gambuto-Cecconi) . . » T A U R I N E N S I S . - Nullitatis matrimonii (De Padova-Moustamindy) 9 B A R C I N O N E N S I S . - Nullitatis matrimonii (Potter-Carpelan Ivanow) 12 L A U S A N N E N S I S G E N E V E N S I S F R I B U R G E N S I S . - Nullitatis matrimonii (Charlet-Baerfuss) 23 V E S T M O N A S T E R I E N S I S . - Nullitatis matrimonii (AndrewsYeulett) PHILADELPHIENSIS. II 1970 » » Ian. Apr. » 16 4 21 » » » » » » » » » Maii » » Iun. Iul. Oct. 22 26 27 15 8 25 T R I B U N A L - Citationes edictales: R O M A N A . - Nullitatis R O M A N A . - Nullitatis R O M A N A . - Nullitatis les) R O M A N A . - Nullitatis R O M A N A . - Nullitatis R O M A N A . - Nullitatis R O M A N A . - Nullitatis R O M A N A . - Nullitatis R O M A N A . - Nullitatis R O M A N A . - Nullitatis IV - ACTA SECRETARIATUS 1970 Ian. 7 » Apr. 16 VICARIATUS AD - Iul. Oct. 19 31 CONCILII 727 728 729 858 74 249 317 318 469 470 472 471 570 792 SECRETARIATUUM UNITATEM FOVENDAM 184 705 COMMISSIONUM PONTIFICIA DECRETIS 1970 » matrimonii (Gaetano-Ambrogio) . matrimonii (La Venuta-Di Maria) matrimonii (Frieri-Restrepo Mora. . . matrimonii (Fisicaro-Castigliola) . matrimonii (Sposato-Perseo) . . . matrimonii (Galgano-Pusceddu) . matrimonii (De Angelis-Bernabei) matrimonii (Olivari-Rossi) . . . . matrimonii (Roberti-Caeta) . . . matrimonii (Piervitali-Cipriani) . . CHRISTIANORUM ACTA 725 726 URBIS Déclaration sur la position de l'Eglise Catholique en matière d'Eucharistie commune entre chrétiens de diverses confessions Directorium ad ea quae a Concilio Vaticano Secundo de re oecumenica promulgata sunt exsequenda V 565 566 567 568 569 668 COMMISSIO V A T I C A N I II INTERPRETANDIS Responsa ad proposita dubia Responsum ad propositum dubium 571 793 III INDICES NOMINUM I - INDEX NOMINUM PERSONARUM (OMITTUNTUR A Aarts H., 735. Abbadessa G., 192. Abagi Naoum A., 256. Abdon S., 646. Abella Millan J., 795. Abi Nader J., 478. Abis L., 293. Abiondi A., 643. Abraham N., 477. Abreu y Ladrera J., 798. f Acciari A., 192. Accogli L., 669. Acosta A., 738. Acosta Arteaga E., 177, 408. Adam J., 7. Adamiuk A., 541. Adams D., 671. Adams E., 476. Addari L., 575. Adoko Akena, 253. Adrian W . , 14. Agagianian Card. G., 730, 762. Agostini P., 17. Agostinus a Capinzal, 177. Agresti G., 9. Aguirre Garcia L., 13. Ahern P., 176, 407. Ahmed Eezvani, 735. Aichele J., 796. Akolawin N. O., 256. Akpan Godwin P., 252. Alaupovic M., 231, 405. Alba Palacios J., 643. f Albanesi A., 192. Albani T., 253. Albanus Eoe (S.), 746. Albert Y . , 859. Alberti V., 864. Albuquerque S., 409. Alexander Briant (S.), 555, 746. Alfrink Card. B., 66. NOMINA ACTIS SUBSCRIPTA) Alkemade P., 799. Allington Wachurton Bate J., 799. Almarcha Hernández L., 409. Almeida Merino A., 9. Alo P., 190. Aloja M., 861. f Aloisi Masella Card. B., 36, 672. f Altamirano y Bulnes L., 144. Alter C, 8. Altomare U., 643. Alù M., 733. Aluffi Pontini F., 797. Alvarez E., 405. Alvarez Eamírez J., 16. Alvarez Várela G., 670. Amaral dos Santos A., 541. Amato A., 192. Amato G., 733. Ambrogio G., 74. Ambrosius (S.), 227. Ambrosius Bar low (S.), 746. Ameglio L., 78. Amihere Essuah J., 73, 405. Ammassari O., 575. Amon C, 478. Ancia A., 255. André Muaca E., 408. Andrews, 858. Andriolo V., 192. Ands-Balisaux G., 575. Angeletti M., 800. Angelini N., 733. Angelle E., 861. Anguilé A., 7. Anisich E., 190. Anna Line (S.), 746. Anselmi G., 479. Antaki P., 474. Antamoro M., 798. Antonaci A., 672. Antoniotti E., 182. Antonucci Lucidi F., 798. Apearían J., 78. Appetiti S., 143. Araujo M., 642. Araullo P., 795. Arceneaux L, 860. Arguello Montiel A., 862. Aris A., 255. Aris A. B., 800. Aristizabal O spina A., 11. Arliss E., 16. Armesto Buz A., 479. Arns P., 689. Arpie E., 476. Ar Eayés E. (S. D.), 846. Arthur E., 475. Arthurs E., 73, 406. Arze Quiroga A., 473, 533. Aspesi A., 574. t Assaf M., 576. Astorri A., 475. t Attipetty J., 80. Atzert L., 731. Augustinus (S.), 426. Augustinus Webster, (S.), 555, 746. Agustoni G., 319, 670. Auner A., 143. Aurati A., 251. Avellan E., 479. Avetta C, 576. Avignone di San Teodoro G., 797. Awalt W . , 477. Ayo Martins P., 672. Ayoub E., 255. Ayrassian S., 576. Azagra Labiano X . , 642. B Babeka S., 17. Bach A., 732. Badré J., 17. Index Baer E., 476. Baerfuss D., 729. Baggio Card. S., 8. Baharagate E., 13. Baüey J., 477. Baingana C, 254. Bajo M., 864. Bakkabulinde D., 255. Balaguer Peohobierto A., 795. Balderas L., 860. Baldi B., 479. t Baldini C, 80. Balestrini G., 734. Balke J., 795. Balkemhol O., 731. Ballard J., 859. Balzan H., 478. Bamberger A., 800. Bamrungtrakul R., 12. Bani F., 735. Baràth A., 477. Baratto A., 191. Barazzuoli G., 672. Barbarito L., 7. Barberan Herrando C, 795. Barberi D., 733. Barberini A., 798. Barbieri A., 796. Barbieri G., 573. Barbosa Accioly I., 17. Bardes G., 672. Barigye J., 255. Barile V., 799. Barioz J., 320. Barlik R., 671. Barni J., 542. Baroi M., 647. Baroni G., 477. Barreiro Apraiz M., 800. Barry J., 76. Barsen H., 860. Bartczak S., 862. Barth J., 796. Bartocci Fontana G., 797. Basara G., 862. Basilico N., 731. f Basoli L., 480. t Bassi A., 800. Bassi G., 573. Basso A., 191. Batliner H., 863. Baullik W . , 861. Baum W . , 177, 408. Baumgarten F., 574. Baur A., 796. Bayet C, 13. Bayr J., 79. Becchio L., 852. Becker J., 478. nominum personarum Beierschmitt L., 671. Beiting R., 671. Bélanger G., 15. Bellarmino A., 190. Belli A., 144. Bellini L., 863. Bellini R., 480. Belluco B., 670. Beltrán Masiá F., 796. Bender G., 254. Benedetti T., 189. Benedetto N., 253. Benedict M., 860. Benedictus (S.), 627. Benefìel H., 861. Bengsch Card. A., 572. Berardi M., 575. Beras Rojas O., 670. Bergamo S., 6. Bergan G., 7. Berge M., 734. Berger H., 734. Bergers P., 80. Bergfelder J., 731. Bergonzini M., 541. Berloco A., 319. Bernabei L., 472. Bernal C, 76. Bernai G., 670. Bernard J., 861. Bernard M. J., 860. Berthold G., 232, 409. Bertholdus (S. D.), 235. Bertin G., 733. Besi F., 576. Betancourt Arango O., 843. Beumer L., 144. Biau J., 799. Biayenda E., 232, 405. Bielecki S., 477. Bienvenu Z., 863. Biffi F., 861. Bijvoet L., 734. Bild R., 734. Biletsi E., 645. Billiart J., 146. Bilock J., 671. Birck B., 478. Bisogno F., 732. Bison G., 796. Bittar G., 255. Blanch Sala J., 670. Blanco Granda R., 16. f Blanquet du Chayla A., 864. Blasetti U., 800. Blaszkiewicz T., 541. Blefari L., 252. Boardman J., 189. Boccadoro L., 541. 883 Böcklinger C, 671. Boden O., 253. Bodet H., 253. Boffet L., 542. Boffitto L., 253. Böhmer C, 672. t Boiardi C, 144. Boissier C, 798. f Boivin J., 256. Bolaños Quesada E., 177, 408. Bollen Alberti L., 799. Bolognesi A., 479. Bonamico C., 734. Bonanni A., 863. Bonazzi O., 80. Bongianino L., 120, 406. Bonora I., 314. Bonsib, 567. Boot J., 144. Borau D., 643. Bordigoni L., 862. Bordin G., 795. Borini M., 734. Borowiec F., 190. Borri P., 734. Boscariol S., 76. Bosco A., 540. Bosqued Garcia J., 795. Bossi B., 672. Bottazzi A., 734. Botto P., 6. Boudon R., 75. Boudeville, 668. Bourgi J., 576. Bournique J., 252. t Bouter W . , 192. Bouve G., 646. Bowen M., 404, 540. Boylan B., 254. Bradley J., 671. Brady T., 252. Braga C, 670. Brandt W . , 473. 528, 732. Brandt De Castro E., 479. Braun J., 408. Brauner B., 731. Breganze U., 192. Breitenbeck J., 15. Brennan F., 476. Brennan F. M., 672. Brennan J., 671. Brescia, 314. Bresnan E., 320. Breucha H., 478. Bridy W . , 671. Brin P., 77. Brivá-Mirabent A., 474. Broderick C, 476. Brunette L., 252. Index nominum personarum 884 Bruni A., 735. Bruno F., 672. Brunon J., 409. Brusadelli G., 731. Brust L., 14. Brustia F., 120, 406. Bubani Morsiani A., 479. Budczynski S., 860. Buikus J., 191. Buis P., 799. Bulthnis J., 256. Buonocore P., 796. Buri A., 80. Burié V., 8, 199. f Burke J., 480. Burlò G., 862. Burns V., 75. Burón J., 731. Butta F., 734. C Cadore D., 76. Caeta E., 570. Cagiano de Azevedo M., 798. Cagna M., 572. Canili R., 477. f Cahsai H., 800. Cailleau C, 647. Calabresi U., 8. Calabretta A., 542. Calabuig I., 670. Calauti D., 78. Caligiuri A., 478. Calderón y Padilla O., 542. Calvo Buj C, 795. Camerini L., 672. Cammerinesi B., 79. Camozzo U., 689. Campana C, 143. Campbell C, 252. Campbell M., 190. t Campos P., 192. Canale P., 798. Canali De Rossi L., 798. Canciani L., 479. Candido Rosa O., 406. Canelli C, 144. Canfora T., 477. Cangioli P., 735. Cannavo I., 781. Canovas Albaladejo S., 252. Cantuti Castelveri F., 669. Cantuti Castelvetri L., 797. Cantuti Castelvetri M., 797. Capaila F., 252. Capobianco G., 735. Caporali A., 78. Capponcelli E., 142. Caputo P., 190. Caracei G r . , 796. Cara vello, 315. Carbery J., 733. Cardenal Fernández T., 16. Cardenale I., 794. Cardone A., 255. Carew W . , 9. Caries Gordó R., 11. Carletti A., 143. Carlisle F., 143. Carlomagno M., 730. Carmelich M., 735. Carpelan Ivanow C, 728. Carpino Card. F., 730. Carrasco Fernandez G., 735. Carreras G., 13. Carretto P., 12. Carserà F., 735. Carter G., 75. Carter S., 646. Cartia G., 192. Carus A., 864. Casares Hervas E., 409. Casciamini P., 479. Caselli D., 252. Casey E., 13. Casey P., 16. Cassata J., 13. Cassati C, 410. Cassidy E., 730. Cassidy J., 863. Castiglioni L., 798. Castro E., 574. Castro Ruiz M., 9. Catanese D., 79. Catarella A., 781. Catharina Senensis (S), 673. f Cavagna A., 320. Cavalletti A., 797. Cé M., 410. Cecchini L., 575. Cecchini M., 189. Cecco E., 76. Cecconi A., 726. Cefali R., 575. Colletti G., 256. Cencelli U., 734. Cenci Bolognetti P., 797. Ceruti G., 731. Cervino A., 796. Cevrier R., 574. Chabot G., 476. Chacko Kadankavil, 253. Chagüé P., 12. Charaoui A., 479. Charles J., 574. Charlet, 729. Chastant H., 863. Chaudron G., 250. Chedid J., 478. Cheikho J., 405. f CheUucci I., 480. Chen-Ping Hsu F., 11. Chen-Tao Che V., 252. Cheshire L., 78. Chèvre E., 78. t Chilouet C, 800. Chimóle M., 691. Christensen, 253. Christopher M., 477. Chromoga E., 476. Chung Wan Ting P., 646. Cicchetti A., 320. Ciccolini G., 480. Ciechorski L., 862. Cinelli D., 864. Ciocci C, 78. Cipriani D., 792. Cirarda Lachiondo J., 15. Cisneros Duran Y., 12. Citarelli G., 315. Citterio B., 15. Ciulli D., 798. Civera L, 254. Clarizio E., 8, 319. Clark L., 799. Clarke R., 573. Claver F., 11. Clavin W . , 476. Cleary E., 647. t Cleary P., 736. Cleary P. G., 574. Clemente P., 573. Clerici G., 574. Coady L., 477. Coeco L., 191. Coeco O., 732. Coda Zabetta, 182. Cogoni G., 643. Coiffet J., 800. Colacicchi Alessandro E., 797. Colagioia P., 475. Colagiovanni E., 190. CoUins E., 862. Colucci V., 735. Comacho Flores F., 231, 407. Commins T., 473, 524. Confalonieri Card. C, 319. Conlon P., 144. Connelly J., 574. Connifî J., 475. Connolly J., 842. Connor T., 476. Considine A., 476. Conti D., 319. Conti F., 795. Conti G., 475. Conti L., 670. Index nominum personarum Contran A., 479. Conway D., 780. Cook P., 861. Coppa Gr., 730. Coppini E., 78. Corajoud L., 78. Corbett D. J., 477. Cordeiro J., 251. Corona E, 732. Correa León P., 642. Correrà T., 251. Costa A., 79. Costa L., 253. Costalunga M., 672. Costanza L., 574. Cote L., 252. f Côté P., 80. Couderc C, 802. Courtney-Fitch B., 255. Coussa P., 17. Coyne G., 76. Coyne J. B., 477. Cozi M., 77. Cozzi G., 190. Cozzolino A., 191. Crawley D., 572, 596. Creemers A., 646. Creighton E., 860. Cremisini G., 733. Cremona B., 574. Cremona C, 477. Crescenzi G., 799. Crispoldi G., 798. Criscito A., 542. Crone J., 799. Cronin D., 842. Cronin P., 689. Cruces F., 408. f Cucherousset J., 232, 672. Culleton Hillis J., 189. Cunial A., 177, 408. Cunningham P., 476. Cunningham W . , 573. Curini-Galletti G., 255. Curis C, 252. Curlin W. G., 478. Curran J., 252. Curzi G., 190. f Cushing Card. E., 589,800. Cuthbertus Mayne ( S . ) , 555, 558, 746. Cuttitta C., 253. Cvrlje V., 775, 794. Czajkowski E., 862. D Da Costa Vilaça F., 253. Dalbagni M., 143. Dalvit J., 540. Damasceno Assis E., 796. Danaher M., 476. Danaher T., 476. Dante G., 251. d'Ardia G., 863. Da Eocha Eloy J., 800. Da Silva Vilaverde M., 253. f da Silveira d'Elboux M., 144. David L., 477. David Lewis (S.), 746. Davino E., 191. Dawson J., 478. D'Cruz A., 731. Ddungu H., 474. De Agazio C, 732. Dean P., 190. De Angelis, 472. De Angelis A., 575. de Araújo Sales Card. E., 418. Dearden Card. J., 250, 572. De Arriba y Castro Card. B., 826. De Avila G., 795. de Barros Cámara Card. J., 37, 840. de Bodinat M. P. F., 733. Debraine M. L., 146. De Ciutiis V., 672. f De Cooman L., 480. de Courrèges d'Uston L., 688. de Duve C, 250. de Estrada S., 624, 669. De Furstenberg Card. M., 475. De Giovanni V., 797. Degni E., 190. Delargey E., 646. Del Drago A., 798. Del Drago M., 669. Del Duce L., 735. De Leijer J., 575. Dei Fiol O., 76. Delgado F., 479. Del Gallo Eoccagiovine P., 799. Del Giudice A., 859. Delicado Baeza J., 13. Dell'Olmo T., 143. Del Mestri G., 474. De Lovinfasse H., 733. Del Percio M., 141. f Del Eosario L., 672. De Luca E., 143. De Luca G., 863. De Luca L., 143. deLuppéM. E. (S. D.), 844. Del Vecchio S., 256. 885 De Marchi G., 190. De Marco A., 479. De Marsico A., 78. Demel T., 191. Dempsey J., 475. De Mucci N., 479. Dennehy A., 646. D eo datus de Euticinio (S.), 489. De Padova, 727. De Paiva Macedo F., 253. De Pascale V., 78. D'Erchia A., 12, 406. Derichs H., 861. Derisi O., 843. De Eoaj J., 735. De Eogatis A., 143. Derouet H., 780. De Sanctis C, 78. De Sant'Ana C, 798. De Servi C, 575. Des Georges J., 734. Desideri A., 735. Deskur A., 75. De Smedt E., 474. Despreaux H., 574. Des Eosiers J., 733. f De Uriarte Bengoa L., 80. De Vargas Machuca D., 797. Deverre J., 574. de Vilallonga J., 243. De Villeneuve-Esclapon, 144. f De Vito A., 800. De Walterskirchen A., 734. de Westphalen F., 863. Dewilde C, 691. Dezwart J., 253. Diana V., 732. Díaz Merchán G., 9. Díaz y Cía E., 120, 404. Dibbets N., 800. Di Bella G., 797. Di Biase G., 573. Dicke G., 177, 408. Dickie J., 476. Di Donato A., 253. Dietz F., 731. Di Filippo L, 576. Di Giorgio A., 78. Di Giovannini G., 864. Dijkstra H., 79. Di Liberto P., 861. Di Maria F., 249. Di Mauro E., 732. Dimmerling H., 14. Di Napoli Eampolla F., 799. Di Nardo E., 477. Dingjan J., 864. 886 Index nominum personarum Dinkel F., 671. Di Pasquale E., 734. Dippelhofer 0 . , 77. Di Prima F., 143. Di Quattro G., 479. Dirks A., 670. Dischinger J., 796. Diva J., 252. Djajasepoetra A., 644. D'Mello E., 231, 406. Dobringer P., 79. Doesburg M., 478. Doggett I., 11. t Doi Gard. P., 144. Dol E., 254, 573. Dolbec E., 467. Dòmer A., 76. Domin C, 541. Dominicus de Guzmán (S.), 420. Dupont E., 11. Duran Moreira A., 176, 407. Duricchi E., 735. D'Urso P., 255. f Dusio L., 800. Dussault J., 476. Duval Gard. L., 251. Dwonga J., 255. Dworschak L., 644. Dybowski M., 479. Dziwulski A., 859. Dzwigonski F., 191. Donahoe E., 320. Donati A., 734. Donato G., 799. Donoghue J., 478. Donoboe ËL, 14. Donougb J., 476. Donze ËL, 177, 407. Dooley J., 574. Döpfner Card. J., 250. Dorado Soto A., 409. Doran M., 860. D'Orazio O., 78. Dost A., 564. f Dougherty J., 480. Doumith M., 251. Downes E., 799. Doxie D., 476. Doyle F., 232, 408. Dozier C, 842. Driessen J., 800. Driscoll J., 644. Dronyi E., 254. D'Eosario H., 8. Droste J., 475. D'Eozario M., 691. D'Souza A., 7. D'Souza D. E., 12. D'Souza E., 190. D'Souza P., 645. Du Bernard J., 863. DuceUier G., 734. Dudley L., 862. f Dudziec P., 480. Dum F., 476. Dufour A., 574. Duggan E., 475. Dukàt J., 478. Du Lac H., 670. Dunn F., 11. Dupanloup E., 410. E Eagen L, 476. E charron Isturiz E., 16. Echle H., 477. Edmundus Arrowsmith (S.) 746. Edmundus Campion (S.), 555, 558, 746. Edmundus Gennings (S.), 746. Edwards T., 564. Eid P., 478. Eijsink E., 799. Ekandem D., 646. Elia G., 732. Elias Martinena A., 732. Elima-Eugéne F., 190. Elmar Schmid M., 645. Elsaesser J., 671. Emery J., 254. Emojong M., 192. Endo Shûsaku, 800. Enriquez Y., 79. Ermolli P., 731. Eröss L., 478. Escobar Yélez G., 13. Espelage B., 14. Esposito M., 143. Eustatius White (S.), 746. Eyer P., 78. Fabbri A., 143. Facchini D., 191. Fagiolo B., 475. Falco Eaucci T., 734. Falicki E., 190. Fallette F., 736. Famoso S., 670. Fang C, 475. Faria S., 253. Farelly W . , 78. Farmer A., 78. Farrell W . , 478. Fataki A., 233. Fattori F., 79. Favara G., 796. Favazza S., 254. Febres Cordero y Muñoz F. (S. D.), 783. Fegarido M., 475. Feghali J., 476. Feitelberg J., 574. Feigl F., 250. Felici L., 672. Felici L. F., 797. Felici Gard. P., 251. Fenelon Cámara M., 175, 406. Fenice C, 475. Ferencz B., 477. Fernandos Bijos G., 781. Fernandos de Melo A., 409. Fernandez Alf., 645. Fernández An., 420. Fernandez A. B., 255. f Fernández-Conde M., 80. Ferrando S., 8. Ferrari D., 643. Ferretti di Castelferretto G., 799. Ferretti di Castelferretto E., 799. Filippetto E., 479. Filippin E., 190. Filippini A., 575. Finder J., 255. Finder J„ 255. Fini A., 190. Fini L., 251. Fiore F., 143. Fiorelli L., 190. Fisicaro-Castigliola, 318. Flamia P., 75. Fleming W . , 672. Flores P., 408. Flores V., 859. Flores y Martín J., 410. Florio M., 318. Florkowki E., 795. Fluitsma C, 144. Flynn D„ 476. f Flynn P., 736. Fobretto G., 192. Focacci E., 255. Foery W., 643. Foglia E., 479. Fogliani G., 255. Foglietta G., 576. Foks F., 862. Folkers F., 733. Fontaine G., 670. Fontana F., 255. Index nominum personarum Fontanarosa E., 479. Foraci P., 795. Foran J., 78, 79. Foresti T., 732. Forlani C, 78. Forni I., 253. Forzoni A., 409. Foti M., 796. Fougerat A., 14. Fournet L., 861. Fournier Alfaro F., 800. Fragola P., 672. Franceschetto B., 76. Franceschi L., 320. Franeeschini G., 320. Franchi dei Cavalieri F.„ 797. Francia E., 475. Frangia Fouard E., 735. Frania J., 253. Franié F., 8, 198. Fraternali A., 190. Fratini B., 733. Freinademetz J. (S. D.), 787. Freschi A., 642. Frieri, 317. Frietscheck H., 255. Froggio Francica G-., 255. Frosi A., 176, 407. Frugé E., 860. Frutos M., 254. Fuchs G., 477. Fuenzalida y Fuenzalida O., 177, 408. Fuhr E., 671. Fukahori D . , 15. Fumio Hamao S., 407. Funke A., 859. Furey F., 7, 18. Furlanetto L., 80. Fusillo F., 255. Fydryszewski J., 860. G Gaetano, 74. Gagliardi E., 255. f Gagnon J., 144. Galasso A., 574. Galeani P., 76. Galeotti F., 76. Galgano, 470. Galia S., 253. Galiazzo, 247. Galindo E., 860. Galindo Mendoza A., 409. Gallagher J., 574. Gallagher N., 409. GaUi E., 190. Gallina E., 8. GaUotti IL, 576. Galofaro A., 563. Galusha, 467. Gambacorta C, 255. Gambasin A., 479. Gambuto, 726. Ganado E., 320. Gandolñ S., 253. Gannon M., 478. Ganuza Garcia J., 410. Garabaldi M., 574. Garavaglia L., 733. García Lahiguera J., 8. Garcia-Lomas M., 800. García Ordoñez J., 13. Garcia y Goldàraz J., 642. Garlatti E., 143. Garnham P., 250. Garoldini P., 256. Gassner H., 238. Gatti C, 76. Gauci P., 475. Gaudin J., 861. Gavotti C, 799. Gay L., 731. Gazeau H., 733. Gengarelli A., 78. Gentile L., 474. Gentilini Silveri E., 799. Gentner W . , 250. Géraud J., 189. Gerhardt B., 478. Ghazal G., 735. Ghini G., 735. Ghini S., 798. Ghods Nakhai H., 77. Giamini E., 78. Gidonszewski E., 478. Giesting A., 860. Giglio C, 478. Giglioli A., 410. Gilfìllan J., 860. Gillen J., 476. Gillen J. G., 477. Gilligan A., 13. Gilroy Card. N., 250. Gimma, 565. Gimmi C, 736. Ginete S., 76. Giordano P., 253. Giorgi A., 863. Giovannetti A., 573. Giovannetti L., 479. Girardi P., 734. Giuffrida S., 796. Giuliari S., 254. Giustini E., 144. Gleason J., 476. 887 Gleijeses Mastralloni E., 573. Glenn L., 642. Glorieux A., 9. Goddard F., 573. Godin E., 11. Goertz H., 251. Goizueta Gridilla G., 119, 496. Golab J., 731. Golzio S., 320. t Gomes Junqueira D., 480. Gonçalves da Costa J., 16. Gonçalvez Vale D., 798. Gonella G., 479. González C, 16. González Moralejo E., 16. Gonzalez Prieto J., 795. González Zumarraga A., 10. Gorgoni F., 861. f Gori A., 800. Gorman T., 13. Görna J., 80. Gouyon Card. P., 474. Gowen F., 77. Gracias Card. V., 250. Granados Garcia A., 409. Grandoni L., 479. Grant W . , 476. Granzini P., 671. Grasso G., 735. Gray D., 476. Gray P. J., 569. Graziano L., 12. Grechi M., 575. Gremillion J., 860. Greteman F., 842. Gries G., 76. Grimme G., 76. Grossi D., 255. Grossmann A., 477. Gruber J., 190. Grund J., 734. Guaita Salvatore E., 796. Gualdi G., 733. t Guano E., 672. Guariento A., 253. GuazzeUi V., 409. Güemes F., 575. Gueorgueva T., 183. Guerra G., 480. Guertzos C, 798. Guevarra C, 795. Guglielmi M., 477. Guidetti G., 796. Guido E., 478. Guidoboni U., 860. Guilfoyle M., 15. Guilhem J., 119, 406. Guirao E., 781. Guirma C, 12. 888 Index nominum personarum Gruizar Diaz E., 540. G-uizar Valencia A., 9. Gubbinowicz H., 175, 406. Gulielmus Ioannes Plessington (S.), 746. Gumbel H., 253. Günter H., 252. Gurceaga Iturriza F., 13. Gustkowicz G., 191. f Gut Card. B., 864. Gy P., 670. Hering O., 672. Hermacb J., 191. Hermaniuk M., 474. Hernández F., 795. Hernández Hurtado A., 643. Herré A., 477, 780. Herrera Eiera E., 781. Heslin J., 476. Hessen J., 252. Hettwer N., 796. Heuser A., 477. Hinskens J., 144. t Hippel B., 800. Hirata P., 15. Hirayama P., 16. Hisaji Hattori, 174, 189. Hisao Yasuda P., 407. Hitchcock J., 671. Hoëckner F., 190. Hoffmann F., 252. Hogan J., 15. Hogan M., 192. Hojris H., 143. Holbel S., 475. Holla F., 253. Holland T., 475. Hollenbach B., 731. Holmes-Siedle J., 73, 406. Holzherr G., 17. Honan D., 476. Horan J., 476. Horan U., 574. Hornyold-Strickland H., H Haas J., 733. Habetz D., 861. Haendly W . , 190. Haggerty J., 75. Hailé Selassié {Imperator), 773, 794, 862. Halem'Imana B., 11. Halloran H., 574. Hamao S., 231. Hammerl L., 475. Hammerl P., 478. f Hamvas E., 256. Hänggi A., 75. f Hanly V., 800. Hann J. G., 477. Hardman L., 691. Harle J., 780. Harmon C, 863. Harnoncourt F., 478. Harrison T., 573. Hart M., 254. Hart W . , 475. Haslinger A., 255. Hassett W . , 574. Hastrieb J., 14. Hauser E., 671. Hayes J., 688. f Hayes Ealph L., 480. Head E., 176, 407 Healy J., 476. Hebert E., 863. f Hefter A., 80. Hegarty D., 476. Hegenkòtter A., 252. Heger J., 77. Hehenberger F., 731. Heinemann B., 861. Heisig C, 731. Hellmann D., 672. Helmsing C, 474. Hengst J., 478. Henricus Morse (S.), 746. Henricus Walpole (S.), 746. Her W . , 862. Herbut J., 14. 320. Hoser J., 795. t Hossu J., 320. Howard Butcher N., 253. Hrebin M., 731. Huber J., 477. Hueber Q., 144. Huesca E., 540. Hunink E., 735. t Hunkeler E . , 9, 736. Hurley D., 75. Hurley F., 175, 407. Hurley M., 15. Hurtado y Eobles A., 542. H usain Mohamed Hazim, 862. Hüssler G., 252. I Iannitti V., 864. Ibranyi F., 672. Iglesias Navarri E., 10. In den Bosch W . , 576. Ioannes Almond (S.), 746. Ioannes Boste (S.), 746. Ioannes de Avila (S.), 481, 505. Ioannes Houghton (S.), 555, 558, 746. Ioannes Jones (S.), 746. Ioannes Kemble (S.), 746. Ioannes Lloyd (S.), 746. Ioannes Paine (S.), 555, 746. Ioannes Eigby (S.), 746. Ioannes Eoberts (S.), 746. Ioannes Southworth (S.), 746. Ioannes Stone (S.), 555, 746. Ioannes Wall (S.), 746. Ionghi Lavarini E . , 573. lori F., 256. Isler, 563. Isnard C, 75. Itonaga P., 16. Iulia Billiart (S.), 145. J Jacobi A., 864. Jacquemin A., 17. t Jacquot G., 672. Jadanza O., 863. Jaeger Card. L., 474. Jakab A., 477. Janez Spini E., 252. Janiszewski M., 862. Jannelli A., 254. JanneUi D., 254. Jansen A., 256. Jansen F., 859. Jansen F. J., 78. Jansen M., 175, 406. Janssen A., 144. Janssen F., 735. Janssen J., 144. Jasica S., 862. Javier A., 79. Jean-Baptiste F., 77. Jenko J., 199. Jennings E., 14. Jezusek V., 859. Jiménez Andrade I., 252. Jin-Suk Cheong N., 645. Jjemba E., 190. Jnnink J., 80. Joakimoglou G., 250. Jones A., 253. Jori C, 736. Jorio D., 479. Jöris G., 575. Jounel P., 670, 796. Juenker P., 478. Index nominum personarum Jullien de Pommerol 253. Junk M., 863. Juza J., 191. F., K \\ Kaduyu Y . , 255. Kahlbacher W„ 731. Kakubi G-., 12. Kalali B. M., 254. Kalter J., 79. Kantwerk K., 731. Kapoor D. D., 254. Kassar Naem G., 255. Kateregga P., 255. Kalimuzo F. K., 254. Katenga-Kaunda E., 473, 527. Katigbak A., 572, 597. Kaunda K., 637. Kawiecki Z., 862. Kawuli J. N., 254. Kayihura C, 476. Kazubwenge A., 478. Kealy J., 671. Keane H., 860. Keating J., 672. Keating M. J. P., 254. Keeler W . , 671. Kelliher F. M., 475. Kepner, 566. Kerketta E., 645. Kerkhoven H., 144. Kern D., 731. Kessler E., 143. Kevekordes J., 861. Khalife I., 411. Khoarai P., 232, 408. Kia Yen-Wen M., 645. Kibira F., 731. Kie J., 862. Kiernan E., 476. King C, 76. Kinsella M., 190. Kipengele N., 645. Kisberk I., 572. Kitchen H., 574. Klaus J., 573. Kleineidam J., 688. Klemp W . , 731. Kliszko M., 477. Klizner E., 862. Klosak C, 190. Kmiecik A., 862. Knauer L., 76. Knaupp C, 795. Knotzer J., 734. Kocylowski J., 190. Koenen J., 670. Kofler E., 734. Kohls E., 477. Kok L., 574. Kokshoorn B., 575. Komba M., 6. Konde Mabiala, 725. Korber J., 79. Kortenhorst G., 733. Kosciolek J., 861. Kostial D., 860. Kostka A., 191. f Kowalski E., 864. Kowalski S., 478. Kozel F., 79. Kozlowiecki A., 7. Kramert C, 731. Krassowski B., 862. Kraszewski Z., 843. Kratzl H., 478. Kretic G., 796. Krijnen J., 735. Krikséiünas E., 119. Kriss C, 733. Kronsteiner H., 191. Krucina J., 861. Kubisz T., 862. Kucy J., 191. Kuczkowski N., 477. Kuehner E., 477. Kuharic F., 541. Kuhn J., 478. Kunstner E., 76. Kunter F., 478. Kutz K., 254. Kwadwo Owusu J., 252. Kwasi Sarpong P., 73, 405. Kyalwazi S., 254. Kyemba H., 255. L Labbe E., 860. Labella C, 319. t Lacoursière F., 192. Lacroix F., 643. La Dore K., 863. Lafer G., 478. Lafrance E., 574. Laghi P., 7. Lajacona M., 144. Laloux F., 799. Lambert J., 192. Lamont D., 475. Lancellotti A., 799. Lancione D., 575. Landoni F., 731. Landry E., 861. Langarica Olagüe J., 647. 889 La Eavoire Morrow L., 15. La Eosa P., 796. f Larrain Cordò vez E., 176, 407, 736. Larrauri Lafuente J., 689. Larrea Holguin J., 10. Larroque H., 860. Làszlo L, 477. Lauricella C, 540. Lausangan F., 795. Lautner W., 670. La Venuta, 249. Lavery F., 78. Lavin J., 671. Laybourn K., 80. Lazo S., 16. f Le Bellec E., 736. Le Blanc J., 861. Leblanc L., 252. Le Borgne P., 466. Ledi J., 190. Ledochowska M. T. (S. D.), 239. Ledochowski A., 240. Legatore A., 79. Leibold P., 8. Leitz T., 843. Le jarreta Allenda E., 798. Lemaitre E., 7. Lengeling E., 670. Lenihan J., 477. Leonard F., 671. Leonard V., 11. Leonardus Murialdo (S.), 5, 17, 18, 19, 385. Lepercq J., 573. Lestocqu de Castelnau-Bücher E., 255. Lèstyàn F., 477. Leszczynski L., 672. Leven S., 15. Lever L., 77. Lewandowski G., 192. Licciardello M., 796. Ligot V., 176, 407. Lima dos Santos C, 405. Linari A., 253. Lindsay H., 15. Lio E., 189. Lisanti A., 796. Liss A., 190. Liston J., 232, 405. Li Tinfe N., 573. Llórente y Federico D., 17. Locci A., 191. Logroño Batlle A., 794, 838. Lohmuller M., 176, 408. Loidl F., 476. Lokenge J., 671. 890 Index nominum personarum Lomazzo, 141. Lombardo G., 734. Lombardo V., 796. Lonel, 564. Longo G., 735. Longoni S., 575. López Hurtado J., 73. Lopez Marañon G., 647. Love P., 859. Lubrano G., 79. Lucas Kirby (S.), 555, 746. Lucey E., 7. Luciani A., 6. f Lugagne Delpon H., 864. Lugolobi L., 255. Lulitananda V., 79. Lutbe H., 15. Luyt J., 733. Lynch G., 15. Lyness J., 859. Lyons T., 477. Lyons W . , 671. Mancino S., 862. Manciocchi C, 191. MandeUi C, 575. Manfredi A., 735. Manfredi C, 797. Manfredini E., 15. Mankuzhikary S., 16. Mannelli N., 795. Manning T., 7. Manzanares J., 252. Maradei C, 16. Marboe H., 734. Marciano V., 190. Marchino V., 574. Marchisio C, (S. D.), 851. Marchisio G., 852. Marcincavage A., 671. Marcotto A., 861. Marcucci A., 733. Marek J., 861. Marella Card. P , 632. Marengo O., 11. Maresca di Serracapriola A., 797. M Margarita Clitherow (S.), 746. Margarita Ward (S.), 746. Maria a Solitudine Torres Acosta (S.), 6, 17, 18, 19, 81, 737. Maria Victoria Theresia Couderc (S.), 6, 17, 18, 19, 394, 801. Mariani A., 190. Marie-Sainte M., 10. Marin G., 76. Marin P., 252. f Marinoni G., 576. Marizy K., 252. Marling J., 12. Marouard A., 480. Marrocco C, 734. Mars L., 679, 730. Martensen H., 474. Marti Alanis J., 843. Martimort A., 670. Martinelli L., 144. Martinetti M., 575. Martínez Fortun E. F., 796. Martínez González E., 176, 407. f Martínez Madrigal G., 736. Martínez Somalo E., 672, 730. Martini A., 736. Martini C, 474. Martinico G., 253. Marty Card. F., 251, 572. Maruccio F., 862. Marusak C, 191. Maassen W., 254. Mabutas y Lloren A., 688. Macchiaverna M., 736. MacEachern M., 177, 408. Macera A., 574. Macheiner E., 9. Macko J., 671. Madden P., 477. Madersbacher F., 644. Madiener P., 796. Maffei G., 256. Magambo S., 12. Maggi F., 861. Maggio N., 79. Magni E., 575. Magnoni A., 251. Magoshiro Matsuoka P., 12. Mahaya J. B., 255. Maher L., 14. Mahon G., 410. Mahon S., 77. Mahony W . , 11. Makarski C, 860. Malchiodi U., 9. Malcolm G., 799. Malgoza Osorio J., 404. Mallet C, 860. Maltha P., 254. Malunga B., 13. Malvezzi Campeggi C, 797. Malvezzi Campeggi M., 798. Malysiak A., 175, 406. Mammano P., 143. Mancinelli C, 143. Maruszcak J., 191. Marzano A., 253. Marzot V., 192. Mascarino P., 734. Masetto A., 191. Masiero A., 576. Massimo Lancellotti P., 798. Matagrin G., 14. Mathieu C, 252. Matloub Farid Naoum, 253. Matoka P., 598, 669. Matovu A. L., 254. Mattern B., 671. Mattiello L., 191. Mattiotti L., 575. Matulla, 568. Matzke J., 795. Mauro G., 576. May J., 14. Mayer J., 76. Mayr M., 191. Mbikanye E., 690. McAnulty J., 671. Me Bryan A., 736. McCaffrey E., 410. Me Carthy E., 14. Me Carthy J., 476. McCarthy J. T., 478. Me Carthy M., 574. Me Carthy W . , 14. McCloskey M., 574. McCormack G., 76. McDermott E., 574. McDermott T., 860. Me Donneil K., 799. McDonneU T., 780. McDonough J., 75. McEleney J., 646. McFarland N., 642. McGann J., 842. t McGeough I., 736. McGinley E., 574. McGlennon J., 574. McGlinn F., 574. McGrath M., 251. McGrath E., 540. McGrattan T., 477. McGuire H., 671. Me Kenna D., 800. McKenna E., 574. McKenzie F., 795. McMahon J., 475. McMahon W . , 795. Me Ñamara W . , 78. fMcSorley F., 800. Meany G., 77. Meda A., 574. Medeiros H., 644. Medina Febres M., 77. Medri M., 735. Index Mees J., 8. Meier Allen J., 672. t Mêlas G., 672. Melis Fois G., 842. Melli E., 252. Meloeh C, 475. Meloni M., 672. Meis B., 691. Mena Porta J., 541. Mendíz Díaz T., 574. Mendiola A., 76. Mendoza S., 79. Meneghini G., 191. Menorca L., 76. Mensah V., 691. Merlo T., 568. Merola E., 671. Mertens F., 480. Méry A., 802. Mescali J., 672. Messana A., 253. Mester S., 477. Meurice Estiu P., 542. Meuser W . , 76. Meyer P., 477. Mgulunde M., 15. Michael, Fr. (S. D.), 783. Michajluk J., 248. Michalec F., 861. Michalski J. 860. Migliorini L., 77. Mignone F., 79. Mignoni, 564. Mikat P., 320. Milandri A., 191. Miles F., 795. Milesi S., 256. Milingo E., 7. Millard, 316. Millesimi L., 735. Milligan H., 672. Minardi G., 252. Minchiatti C, 14. Mini N., 191. Mirasol J., 76. Miriello A., 732. Mittathani J., 11. Miura Shûmon, 800. Mocci L., 732. Mocini L., 796. Modesto S., 575. Mojica J., 542. Moke E., 691. Mollari L., 79. Moller J., 10. Moloney T., 860. Monaghan J., 410. Mondejar N., 688. Monduzzi D., 672. Monello G., 256. nominum personarum Mongelluzzi F., 671. Monihan T., 75. Montalbetti G., 191. Montano J., 252. Montéenlo S., 190. Montessori M., 609. Montgomery J., 478. Monti E., 79. Monti E., 733. Moore D., 232, 408. Moors T., 12. f Moran J., 192. Morandi W . , 479. Morandini L., 734. Morassutti M., 144. MoreUi E., 256. Moretto C, 254. Moriccioni A., 190. Morin J., 78. Morotti F., 736. Morresi C, 864. Morris C, 734. Morris P., 671. Mosconi P., 251. Moser K., 13. Mòssbauer E., 250. Mouak J., 80. Moustamindy Chai-Bai, 727. Mouton E., 860. Moynagh J., 644. Moynihan D., 13. Mubiru J., 254. Mueller J., 842. Mugendi T., 16. Muggia F., 733. Mühlbacher E., 796. Mukasa P., 190. Muldoon C, 78. Mulkens W. P., 256. Müller A., 734. MüUer L., 143. Müller E., 796. Müller W . , 671. Müller-Femböck W . , 863. Mulligan P., 16. Mullins D., 176, 407. Murano T., 573. Mûrie M., 860. Murphy J., 476. Murphy J. A., 574. Murphy J. J., 477. Murphy E., 252. Murphy W . , 190. Murray J., 672. Murray S., 860. Muscat C, 731. Musial A., 191. Musumeci S., 77. Muth C, 859. Myszkowski C, 862. 891 N Nagae L., 75. Najim G., 734. Najjar Khalil, 735. Nakibinge E. W . , 254. Nanni L., 191. Narciso F., 800. Nardini L., 797. Nasalli Eocca di Corneliano C , 797. Nasca G., 574. Nava Correon A., 11. Navarro Bruna A., 796. f Navarro Eamirez J., 576. Ndingi E., 11. Ndong F., 11. Necel A., 863. Neesen J., 735. Negron N., 480. Nemec A., 796. Nepomuceno A., 13. Nettesheim P., 576. Neunheuser B., 670. Neylon M., 14. Neyrink G., 254. Ngande D., 231, 407. Ngoma M., 725. Nicolaus Owen (S.), 746. Nicolaus Tavelic (S.), 488. Nicolesi S., 542. Niedergeses J., 671. f Niedhammer M., 480. Nierman P., 10. Niesten H., 256. Nimo G., 669. Nishimura J., 798. Nixon E., 625, 669. f Njeru E., 11, 672. Nkama-Bekond E., 736. Nobuo Soma A., 12. Nocent H., 670. Noè V., 75. Nolan M., 860. Nolan P., 475. Nooy J., 864. Norman F., 671. Notarpasquale G., 252. Novelli S., 144. Noworyta M., 861. Nsabi A., 6. Ntende C, 255. O Obando Bravo M., 405. Obbo H. J., 254. Oblak M., 8. 177, 892 Index nominum personarum O'Boyle P., 780. O'Brien C, 476. O'Brien J., 252. O'Brien T., 795. Obviar y Aranda A., 11. O'Callaghan E., 16. Ocampo Berrio A., 177, 405. Ochs C, 796. O'Connor B., 190. OdescalcM A., 799. Odescalchi L., 797. O'Donnell H., 475. O'Donnell W . , 478. O'Donoghue D., 860. O'Donoghue J., 476. O'Dowd P., 860. Oggioni C, 671. O'Hearn P., 320. Okoroanyanwu I., 671. Okoye G., 232, 408. f Olano y Urteaga L., 480. Oldakowki B., 862. O'Leary E., 842. Oliva G., 573. Olivari, 471. Oneto T., 255. Onnis G., 732. Onorato O., 192. Orecchia R., 79. O'Eeilly M., 175, 406. Orgiazzi G., 78. Orselli V., 733. Oryema F. W . , 255. Orzel J., 476. Osés Flamarique J., 15. Osinski H., 574. Oslizlok P., 191. Ostrander J., 316. O'Sullivan J., 190. O'Toole T., 476. Ottaviani Card. A., 764. Otter M., 478. Otunga M., 9. Oualli S., 646. Oves Fernández F., 10, 120, Pallavicino F., 798. Palmisani T., 79. f Panal Ramírez F., 576. Panceri E., 671. Panciroli R., 75. Pancorbo M., 252. Paolieri R., 735. Papa T., 253. f Papineau J., 144. Paponaud M., 254. Pappalardo S., 689. Paquay V. (S. D.), 855. Parak F., 732. Paratore E., 733. Pardy J., 11. Parecattil Card. J., 474. Parizek J., 478. Paro G., 6. Parrillo A., 573. Parrone F., 480. Parroni G., 861. Parrotta G., 732. Parvensky A., 731. Pascale L., 191. Pascarella B., 475. Pascoletti F., 864. Pascucci E., 864. Pascucci I., 80. Pasquali M., 735. f Paternam M., 736. Pasquier J., 11. Pasquini D., 320. Paties P., 76. Patino G., 670. Patrizi di Ripacandida G., 797. 404. f Oviedo y Reyes I., 10. P Pacis T., 10. Pack F., 671. Padin C, 410. Pagliari G., 734. Palaia F., 732. Palenzuela Velásquez A, 17. Paliani C, 191. Patrizi Naro Montoro P., 799. Patrizio, 466. Paumgartner B., 77. Pausillo U., 572. Pavan V., 734. Pavilonis L., 119. Pavlik A., 574. Pavlisic J., 9. Pecora M., 671. Pediconi M., 320. Pedretti G., 479. Peeters P., 78. Pellati A., 799. Pellegrini Quarantotti B., 797. Pellicano C, 732. Pelliconi E., 480. Pelucca S., 480. Pelucha O., 861. Peña Gómez E., 119. Peña Gómez H., 406. Pendolesi V., 191. Pennisi P., 798. Pera C, 143. Peralta Sosa J., 252. Pereira Oliveira N., 313. Perez L., 408. Pérez Cisneros A., 8. Pérez Molina A., 252. Perger EL, 733. Perin G., 76. Perrin M., 404. Perrone F., 796. Perseo A., 469. Perusina J., 75. Possano E., 79. Peszkowki Z., 861. Petacci M., 735. f Petit M.-G., 80. Petrasek C, 671. Petrossian C, 78. Petrus de Narbona (S.), 489. Petti A., 474. Perder W . , 731. Pfannhauser K., 255. Pfefferlé R., 144. Philippus Evans (S.), 746. Philippus Howard (S.), 746. Piano S., 732. Picchi M., 843. Piccinini A., 479. Piccione N., 798. Pick J., 256. Picone M., 250. Piechura N., 862. Pierpaoli E., 79. Piervitali, 792. Pietraszko S., 191. Pietromarchi E., 798. Piette M., 798. Pigionatti T., 671. Pilon, 313. Pinier P., 176. Pimont C, 573. Pinarello de Almeida R., 409. Pinier P., 407. Piola Y., 542. Piorkowski B., 477. Pirastru G., 643. Piredda F., 78. Pirozzi F., 730. Pisani G., 320. Pisaturo M., 79. Piszcz E., 862. f Pizzardo Card. G., 576. Planes G., 78. Plasmans J., 255. Pocci G., 799. Pochat E., 78. Podhajski J., 190. Polanco Brito H., 120, 404. Index nominum personarum Potetti U., 8. f Poli G., 80. Pollak E., 254. Polydorus Plasden (S.), 746. Polzin B., 190. Poma Gard. A., 251. Ponten J., 576. Pontieri E., 143. Pont y Gol J., 843. Porretti A., 733. Porretti G., 78. Portman J., 860. Posados Ocampo J., 409. Post H., 254. Postiglione G., 191. Potter, 728. Poul J., 191. Pouzet F., 320. Povish C, 642. Powers E., 476. Prader G., 732. Prader H., 735. Prado Pérez Eosas E., 644. Prego Casal F., 843. Prela N., 14. Prendergast H., 859. Previtali G., 12. Primeau E., 475. Prince P., 576. Probst E., 671. Procyk Judson M., 731. Promontorio G., 796. Proni G., 177, 409. Prosperi M., 734. Protonotari G., 735. Prugnoli U., 735. Pryor D., 672. Pupilli G., 573, 798. Purdue P., 670. Purkynie O., 256. Purney W . , 478. Pusceddu A., 470. Pusic M., 541. Puxeddu C, 320. Pyrcak L., 861. Q Quadraginta Martyres Angliae et Cambriae (SS.), 411, 412, 558, 745. Quattrone G., 252. Querol Lar A., 731. Quick S., 733. Quinn P., 12. Quinn W. L., 477. Quint E., 233. f Quintanilla A., 864. R Eabbatb Sélim F., 573. Eademacher G., 476. Eadulphus Sherwin (S.), 555, 746. Eaev, 183. Eaiter H., 859. Eamamantoanina G., 474. Eamirez Ponce M., 409. Eamirez Eoa M., 409. Eamos Diaz E., 780. Eamselaar M., 78. Eandazzo A., 254. Eaondry P., 473, 514. Eapf F., 734. Easpa V., 732. Eavagli A., 410. Eavony J., 77. t Eaymundos T., 672. Eaye A., 75. Eebecchi A., 861. Eebelo Bastos A., 76. Eegine G., 191. Eedaelli A., 576. Eegan J., 476. Eegno B., 670. Eeicher L., 189. Eeilly T., 16. Eeisinger F., 575. Eencoret Donoso A., 540. Eenda B., 796. Benders J., 800. Eenner C, 731. Eepole M., 863. Eestiglian M., 479. Eestrepo Morales P., 317. Eeyes V., 76. Eezvani A., 256. Bhodius H., 152. Eibeiro O., 152. Ricci A., 575. Eicciardi P., 732. Richardus Gwyn (S.), 558, 746. Richardus Reynolds (S.), 555, 746. Ridder de van der Schueren J., 192. Rieder L., 76. Riley J., 733. Rinaldi C, 573. Rizzello A., 191. Roach J., 189. Robbins J. E., 293, 319. Robens J., 670. Roberti, 570. Robertus Lawrence (S.), 555, 746. Robertus Southwell (S.),746. 893 i Robichaud A., 861. I Robidoux A., 232, 408. Roche M., 250. Rodenas A., 849. Rodericks J., 690. Rodler W . , 253. Rodrigues F., 192. Rodríguez Sánchez J., 252. f Rogan P., 864. Rohracher A., 8. Roig y Villalba V., 10. Rojas L., 13. Rolf J., 672. Rolland E., 78. Rolón Süvero L, 541. Romanato E., 252. Romanin G., 76. Romero A., 410. Romero Menjibar F., 642. Roncoroni L, 573. Rootinck A., 144. Roozen L., 78. Rosa O., 175. Rosack E., 671. Rosato D., 79. Rose A., 670. Rosenthal G., 144. Rösgen C, 859. Rosin J., 864. Rossano P., 795. Rossbach G., 476. Rossi Card. A., 251, 730. Eossi F., 15. Rossi G., 861. Eossi P., 79. Rossi E., 471. Eossi Lemeni M., 575. Rosso S., 843. Eost G., 671. Rottinghuis H., 254. Eousseau E., 575. Rovaio Azcué P., 404. Eoverelli S., 732. Eowell K., 6. Eoy F., 861. Rubio y Montiél S., 16. Eufñni E., 478. Rumor S., 192. Euoppolo G., 143. Rusconi G., 575. Euspoli y Morenes E., 798. Russo A., 565. Eutar A., 796. S Saia E., 574. Said M., 319. Sakata Hirô, 800. 894 Index nominum personarum Sala G., 671. Salac J., 541. Salazar Espinoza M., 10. Salazar López J., 177, 405. Saldanha Justice L. P., 254. Salimei M., 797. Saliu Sanussi A., 11. Salomone F., 733. Salvador M., 15. Salvaggi G r . , 319. Salvini M., 797. Samaniego Barriga M., 10. Samaritani A., 860. Sammartano V., 796. Samson G., 800. f Sanahuja y Marce E . , 576. Sánchez Fuentes B., 119, 406. Sánchez-Peña A., 13. t Sánchez Tinoco A., 736. Sanders M., 76. Sanguon Souvannasri F., 232, 409. Sanneris M., 732. Sant C, 731. Santi E., 468. Santoro N., 733. Santoro P., 541. Santoro S., 77. Santuz G., 79. Sanz Villalba S., 474, 542. Sapinsky H., 320. Saragat G., 639. Sarkis Naametallah J., 799. Sarno D., 79. Sarrocchi L., 735. Sartori B., 408. Sartori G., 190. f Sartori L., 256. Sasinowski N., 409. Sbarbaro G., 863. Scalia M., 796. Scandariato G., 253. Scarpa G., 251. Schafîran G., 688. Scheithauer A., 79. t Schenk F., 10. Schexnayder L., 860. Schiaffi C, 575. Schiavone G., 143. Schierse P., 476. Schlaefer S., 645. Schmitt C, 177, 408. Schmitt M., 410. Schmitz Sauerborn G., 643. Schnitzler T., 670. Schoiswohl J., 7. Schouten J., 735. Schröder P., 256. Schmers P., 410. Schuler E., 860. Schüller J., 861. Schulte P., 175, 404. Schulte-Berge F., 478. Sehurmans N., 574. Schütz A., 731. Scialfo A., 574. Scimeca S., 191. Scott A., 320. Scotto G., 643. Screnci A., 732. Scuderi M., 863. Scuderini A., 735. Seballos A., 864. Sebalu L., 254. Sebastiani E., 863. Sechi D., 732. Seinsche F., 76. Sekerka F., 733. Sellitto S., 731. Senneville D., 861. Sepe N., 253. Serafini F., 798. Serlupi d'Ongran L., 798. Serra M., 576. Serrano J., 251. Serrarens C, 575. Serrato C, 575. Sessa A., 143. Sevilla C, 800. Sexton J., 671. f Shanley P., 80. Shaull W., 671. Shea F., 16. Schopp J., 143. Schörghofer J., 731. Shea Eichardson D., 671. Sheehan D., 7. Sheen F., 9. Sheenan P., 691. Shei 11C., 798. Shields J., 77. Shirayanagi P., 10. Siano G., 573. Siba A. M., 254. Sibille A., 800. Siciliano F., 478. Simard A., 76. Simodejka M., 731. Simón P., 849. Simón Eódenas F. (S. D.), 849. Simoni G., 861. Sindersberger S., 860. Singer L, 191. Singha G., 233. Sippel J., 254. Sirico P., 191. Sison P., 79. Siswosocbroto Sochari, 253. Siyam G., 647. Skelly E., 476. Skvorc M., 541. Slezak J., 862. Smith E., 478. Smolenski S., 175, 406. Snyder W., 476. Soekata L., 645. Soeters L., 576. Solimene C, 735. Solomiac H., 668. Somerville A., 479. Sommer H., 79. t Sosa Gaona E., 192. Souto Vizoso J., 409. Souza M., 476. Sowada A., 11. Spada A., 732. Spada F., 77. Spain W., 860. Spandi G., 479. Spence F., 643. Speyrer J., 861. Spies L., 796. Spindler M., 478. Spinelli G., 251. Spinolo L, 247. Spinozzi G., 320. Sposato, 469. Sposito L., 669. f Spülbeck O., 75, 480. Squillace A., 76. Stadler L., 78. Stadtmann G., 733. Stafford F., 861. Stanford C, 574. Stanish F., 736. Stanke F., 79. Stapleton J., 476. Stawecki E., 862. Stecco G., 191. Stein B., 633. Steiner J., 733. Steiner L., 192. Steinmetz, 248. Stelmach J., 475. Stenutz E., 144. Stephanus (S.), 577. Stephanus de Cuneo (S.), 489. Sterbini A., 798. Sternemann W., 252. Stocker H., 79. Stoffel O., 843. Stofko C, 671. Stoneley E., 250. Stonner A., 859. Stoppa G., 319. Storero L., 9. Index nominum personarum Straus F., 576. Strecker I., 9. Streinringer J., 76. f Streit A., 576, 645. Striago Pérez T., 480. Stüting J., 731. Succi C, 576. Suenens Gard. L., 764. Sugranyes de Franch R., 479. t Sullivan B. J., 320. Sullivan J., 735. Sullivan W . , 842. Sun Chanche J., 573. Suquia Goicoechea A., 16. Sutûn E., 476. S Winkels J., 144. Swithunus WeUs (S.), 746. Swoboda L., 191. Szent-G-yörgyi A., 250. Szetelnkicki V., 860. Szuleta J., 862. Szyca J., 861. Szydzik S., 670. T Tabar y Ripa F., 795. Tabera Araoz Card. A., 572. Tabet L., 479. Tacchino V., 252. Tacconi A., 409. Tadros Samaan, 255. t Tam A., 80. Tagliabue D., 575. Tagliabue S., 643. Tagliaferri M., 187, 231, 405. Taguchi P. Y . , 8, 23. Takenaka Renichi, 800. Talarico M., 732. Tamborino-Frisari A., 320. Tamura Yukihisa, 320. Tange K., 573. Tassoni C, 191. Tato Lozada E., 10. f Távora J., 256. Tay P., 731. Taylor M. E., 859. Tchao P., 731. Tchiloyan M., 78. Teelock L., 453, 473. Tei A., 575. Tello Berrizbeitia R., 480. Tempesta G-., 143. Tenhumberg H., 12. Tensundern T., 252. Tesfa M. Tecle Egzi, 731. Testera G., 735. Tettamanti B., 798. Thant, 683. Tharayil T., 795. Theas P., 176, 251, 407. Theodoli A., 799. Theresia de Avila (S.), 590. Thibault C, 688. Thomas Aquinas (S.), 602. Thomas Garnet (S.), 746. Thompson W . , 574. Thomsen A., 143. t Thoyer X . , 736. Thumma J., 231, 406. Thys L., 575. t Tigga S., 480. Tirilly L., 232, 409. Tkatch S., 733. Todisco A., 192. Todisco S., 6. Tollschein C, 734. Tomassini, 142. Tomassini D., 643. Tomazella A., 14. Tomko J., 672. Tong Du Quang, 320. Tonne F., 864. Tonti F., 734. Tonye S., 73, 405. Toolen T., 9. Topper V., 671. Tori ja de la Fuente R., 15. Tórnese A., 575. Torrella Cascante R., 794. Torres F., 738. Torres Parra F., 10. Torri L., 79. Tort R., 688. Toscano S., 796. Tosi G., 797. Toussaint R., 645. Tovo S., 191. Trapani A., 796. Travaglia M., 80. Travetti E., 253. Tremblin B., 733. Trempont J., 480. Trennert W., 859. Trequattrini G., 860. Tresoldi L., 689. Trevett C, 478. Trevor Picachy L., 7. Trochta S., 251. Troiano V., 796. Trujillo Arango A., 177, 405. Truman S., 863. Tschoepe T., 13. Tshibangu T., 691. Tuppi H . , 250. 895 Turner B., 320. Turner C, 574. Turowicz J., 190. Tyukodi M., 477. U Ubeda Gramaje T., 688. Uberti G., 144. Ugarte J., 252. Ugo G., 573. Uhac G., 474. Unegbu M., 645. Unger F., 477. Urbaneja Blanco L., 320. Urbanski T., 731. Urtasun J., 542. Usanga B., 644. Uylenbroeck M., 477, 795. V Vacchi R., 861. Vacchiano D., 406. Vaeessen H., 800. Vagnozzi Card. E., 794. Vailati V., 540. Valentini D., 799. Valentini O., 575. Valentini V., 799. Valeri S., 255. Valladares y Aycinena L., 77. VaUainc F., 542. Van Berkum S., 799. Van Bockrijck C, 735. van Boxel H., 860. Van Buggenhout A., 232. Van den Bogaard A., 144. Van den Brink H., 255. Van den Heuvel M., 256. Van der Berg M., 254. Van der Kallen W . , 479. Van der Linden J., 735. Vandermeulen L., 575. Van der Velden P., 575. Van der Werf D. G., 576. Van de Velde E., 252. Van de Ven G., 254. Van de Ven L., 735. Van de Wal F., 143. Van de Westelaken G., 733. Van Dongen M., 80. Van Doorne H., 77. Van Dun H., 256. 896 Index nominum personarum Vanel GL, 409, 548. Vangeke L., 691. Van-Glabbeer A., 799. Van Harten G., 256. Van Helvoort H., 192. Van Hutten M., 735. Vannuccini L., 798. van Overbeke A., 14. Van Roermund W . , 256. Van Veen F., 78. van Voorst tot Voorst S. G. M., 862. Van Zuylen G., 732. Varrassi G., 79. Vasken I (Patriarcha), 416, 439, 442. Vasumini M., 735. Vasvàri A., 477. Vath J., 14. Vega P., 843. Vendargon D., 669. Ventorino F., 796. Ventriglia F., 77. Ventura S., 143. Ventura Piselli G., 78. Verardo A., 732. Verdzekov P., 646. Veress E., 477. Verbeul G., 575. Verboeven N., 12. Vero D., 732. Verrière P., 253. Vida G., 731. Vidal R., 76. Vidrine Curtís S., 860. Vijgen H., 80. Villa Gaviria G., 6. Villena A., 176, 407. Villot Card. G., 98, 587, f Von Streng F., 576. Vorlicek F., 672. 730. Vinken J., 733. Violet J., 863. Visser G., 189. Vitàlyos B., 478. Vivaldo L., 643. Volpi I., 76. von den Eerenbeemt F., 573. von der Sitt M., 191. Von Hildebrand T., 575. von Salis-Zizers J., 240. W Wagener W . , 647. Wagner G., 576. Wagner J., 670. Wagner L., 14. Waine Clifford A., 799. Waitz W . , 76. Wakhweya E., 254. Wakim M., 190. Walen J., 143. Walker R., 569. Wallace J., 672. Walter E., 76. Washington H., 799. Watson T., 255. f Weber C, 800. Weber G., 143. Weber J., 11. Webster P., 12, 232, 233, 408. Weebers H., 800. Weebers W . , 192. Weiser J., 76. Welp H., 672. Welsh T., 176, 407. |§ Westphalen F., 864. Whelan J., 645. White W . , 567, Wiek J., 574. Wiertel B., 862. Wierzejski S., 477. Wiesinger M., 863. Willa Z., 862. Willam F., 478. WiUinger F., 190. Winand R., 731. Windisch Graetz M., 799. Winkeler J. B., 144. Winkler J., 734. Wissing W . , 251. Wlodarczak F., 475. Wojewodzki M., 477. Wojtkowski G., 13. Wojtyla Card. C , 572. Wolf L., 76. Woutman Barend J., 144. Y Yago B., 776. Yanes Alvarez E., 781. Yapi L., 691. Yashkas F., 671. Yasuda P., 231. Yates D., 566. Ybarra de Vilallonga R. (S. D.), 243. Yeulett E., 858. Yung Chung, 77. Z Zabkar J., 7. Zadi D., 76. ZagziU J., 862. Zagon G., 319. Zalaffi G., 143. t Zambarbieri A., 576. Zompetta A., 575. Zanatta A., 80. Zanchi A., 730. Zanella G., 479. Zannoni G., 730. Zaramella P., 479. Zareba J., 175, 405. Zator Przytocki J., 190. Zavattaro, 468. Zechmeister A., 735. Zegers G., 254. Zejdlik F., 734. Zekas S., 76. Zerbini G., 860. Ziarniak D., 860. Ziehen L., 15. Zielinski A., 478. Zikusoka J. M. N., 255. Zingale S., 798. Zitkus C, 191. Zlatnansky J., 732. Zoa J., 251. Zobel F., 733. Zoppei G., 254. Zoungrana Card. P., 250. Zuccacci V., 861. Zuidberg J., 731. Zurstrassen W., 573. Zwetzbacher K., 79. Zynda B., 256. Index nominum dioecesium, vicariatuum, etc. 897 II - INDEX NOMINUM DIOECESIUM VICARIATUUM, ETC. A Abaëtien. ad Tocantinsum, 176, 407. Abidjanen., 691, 776. Ablen., 15. Accien, 13. Aceitan., 175, 406. Acellen., 646. Achriden., 736. Adigraten., 800. Adrasen., 409. Aemonien., 8. Aequatoria, 206, 669. Aesin., 93. Aethiopia, 773, 794, 862. Africa, 283. Aganien., 231, 407. Agatsen., 11. Agrien., 761. Aguaricoen., 647. Aitapen., 6, 11. Alaiuelen., 177, 408. Alamiliaren., 541. Ala ven, 175, 406. Albae Pompéien., 120, 406. Albanen., 576, 730. Alben., 14. Albion., 668. Alladen., 780. Allahabaden., 231, 406, 645. Almerien., 16, 409. Altinen., 480, 689. Amadassen., 192. Amaien., 119. Amargosen., 409. Ambaten., 12. America Latina, 120. Americae Septemtrionalis Foeder. Civit., 625, 669. Amiden., 405. Amorian., 576. Ancoragien., 176, 407. Andongen., 11. Andropolitan., 177, 408. Angelian., 13, 15. Angelorum, 540. Angelorum in California, 7, 26, 411. Anglonen.-Tursien., 643. Antequeren., 643. 57 - A. A. S. Antiaten., 7. Ankochen. Maronitarum, 411, 846. Antioquien., 13, 177, 408. Apamen. Maronitarum, 411. Apamien., 688, 864. Aparecida, 849. Apuan., 144. Apuanien., 409. Apurien. et Templen., 842. Aquaeflavien., 13. Aquaenoven. in Proconsulari, 17, 119, 406. Aquén., 119, 406. Aquinaten., Soran. et Pontiscurvi, 14. Aquipendien., 541. Aquisgranen., 177, 408. Aracajuen., 256. Araden., 10. Arbanen., 780. Arcavicen., 119. Arcis G-ulielmi, 14, 178. Arcis Portal, 12. Arcis Rousset, 233. Arcis Vorthen., 13, 34. Ardcarnen., 232, 408. Ardmoren., 73, 406. Ardstraten., 176, 407. Aren, in Numidia, 256. Arethusia Syrorum, 16. Argentinensis (Resp.), 624, 669. Arnaetan., 736. Arundellien.-Brichtelm estunen., 404, 540. Arsacalitan., 11. Assidonen., 14. Astigitan., 9. Atellan., 542. Atenien., 10. Atrebaten., 780. Atrimen., 175, 406. Aucen., 17. Aucopolitan., 232, 405, 646. Aufenen., 688. Augsburg, 821. Augustodunen., 542. Auratopolitan., 177, 408, 843. Austriaca (Resp.), 163. Avenionen., 542. Awassan., 138. Aysenen., 544. B Babyionen. Latinorum, 404. Badia, 787. Bafussamen., 231, 407, 758. Baiocen., 17. Balianen., 541, 542. Bambaritan., 232, 672. Bamendan., 646. Bañaren., 645, 819. Bangkoken., 89. Banguen., 672. Barbastren., 410, 643. Barcinonen., 728, 783. Barcinonen, in Venetiola, 8, 16. Barquisimeten., 781. Barrancabermejen., 70. Barranquillen., 6, 18. Basticen., 175, 406. Bathursten., 11. Bauruen., 410. Bavarica Civitas, 821. Beatae Mariae Auxiliatricis de Belmont, 410. Beatae Mariae Virginis de Monteserrato Fluminis Ianuarii, 17. Belalitan., 12. Bellovacen., 146. Beneventan., 565. Benguelen., 541. Berolinen., 688. Beverlacen., 9. Bhagalpuren., 692. Biatien., 175, 406. Biden., 13, 642. Bigastren., 6. Birminghamien. in Alabama, 14. Bisuldinen., 541. Bituricen., 18. Bitylien., 175, 405, 410. Bieren., 642. Bluefìelden., 480, 645. Boliviana (Resp.), 473, 533. Bonaëren., 33. Index nominum dioecesium, vicariatuum, etc. 898 Bondoën., 233, 646, 690. Bononien., 314, 410, 480. Bostonien., 467, 644. Brasilia, 418, 454. Brasiliae Foederatae Civitates, 418, 454, 474. Brazzapolitan., 232, 405. Brentvooden., 16. Britonen., 16. Brittinorien., 177, 409. Brixellen., 7. Brownsvillen., 644. Brugellen., 182. Bruklynien., 92. Bruzen., 9. Buccae Taurinae, 410. Buduanen., 176, 232, 407, 409. Bullen., 15, 644. Bureen., 177, 408, 409. Buritan., 15, 643. Buxentin., 541. C Caacupen., 541. Cabimen., 16, 409. Caebuan., 688. Caesarien. Philippi, 192. Caëtiten., 409. Cafayaten., 263. Cagayan., 688, 689. Calabaren., 644. Calabrien., 14. Calamen. in Chilia, 177, 408. Calaris, 293, 295, 302. Calaritan., 6, 8. Calatin., 780. Calcutten., 7, 18, 29. Calien., 11. Callaen., 547. Caloen., 480. Campecoren., 817. Campifontis-Capitis Girardeaunen., 9, 177, 408. Campi vallen., 15. Camulianen., 480. Canadia, 96, 293, 319, 474. Capritan., 7. Capsen., 7, 11, 672, 691. Caracen., 815. Cardieen., 10. Cardifíen., 176, 407. Carolinapolitan., 177, 408, 643. Carthaginen. in Hispania, 642. Casalen., 205. Casilin. seu Marcellianen., 10. Cassanen., 406. Castellan., 8. Castellan. Tingitii, 13. Castren, in Apulia, 9. Castren, in Sardinia, 13. Castulonen., 177, 405. Catamarcen., 263. Catharen., 198. Celenen., 120, 404. Cellae Sancti Auxilii, 410. Collen, in Proconsulari, 10. Cenannen., 410. Cenculianen., 646, 691. Centumfocen., 10, 843. Cephaluden., 540. Ceramussen., 11. Cerbalitan., 16. Ceriniolen., 565. Chachapoyasen., 644. Chantaburien., 181. Chanthaburien., 181, 232, 409. Chariopolitan., 672. Cheongiuen., 11, 645. Chetumalien., 817. Chiangmaien., 181, 647. Chiengmaien., 181. Chihuahuen., 9, 18. Chilia, 474, 542. Chiquitosen. in Bolivia, 644. Chobien., 12. Chuncheonen., 140. Churchillpolitan. - Sinus de Hudson, 232, 408. Ciadensis (Resp.), 189, 232. Cidramen., 409. Ciliciae Armenorum, 17. Cincaritan., 9, 16. Cincinnaten., 8, 18. Cissen., 542. Civitatis Altamiren., 576. Civitatis Bolivaren., 31. Civitatis Ducalis, 10. Civitatis Jeffersonien., 12. Clara vallen, in Brasilia, 17. Claudiopolitan. - Armenopolitan., 320. Claudiopolitan. in Isauria¿ 8. Clienten., 542. Clivi Zamoëren., 32. Clogherien., 16. Clonerden., 645. Clusin. et Pientin., 80, 410, 542, 564. Clypien., 405. Coeiteven., 864. Collen., 410, 542. Collis Mariae seu Mariannhillen., 645. Colonien., 15. Colonien, in Armenia, 17. Columnaten., 409, 642. Concha, 783. Conchen, in Aequatore, 405. Concordien., 642. Congen,, 231, 406. Congica Brazzapolitana (Resp.), 189, 232. Constantinian., 176, 407, 643. Conversanen., 406. Coracesiotan., 542. Corduben., 80. Cornubien., 176, 407. Cotabaten., 13. Côte d'Ivoire, 776. Cracovien., 175, 406. Crepedulen., 15. Croen., 780. Crookstonien., 642. Cucuten., 642. Culiacanen., 13. Culusitan., 691. Cuman., 688. Cumanen., 30. Cuncacestren., 15. Curen., 10. Curityben., 144. Cuvilly, 146. D Dagnen., 541. Dallasen., 13, 35. D aliasen.-Arcis Vorthen., 13, 34. Dardan., 16. Davaën., 688. Davligen., 175, 407. de Benares-G-orakhpur, 819. de Ikot Ekpene, 646. Dercen., 864. Derthonen., 15. Dertosen., 11. de Sahara Hispanico, 551, 552. de Sahara Hispanico et Ifni, 551, 552. Dianen., 13, 16, 409, 643. Dibonen., 736. Dibrugarhen., 8, 29, 645. DiUingen, 821. Diocaesarien. in Isauria, 6. Djakarten., 644, 645. Dominicana (Resp.), 794, 838. Index nominum dioecesium, vicariatuum, etc. Dorumaën., 648. Dorumaën.-Dunguen., 648. Dualaën., 73, 405. Dubuquen., 11. Duluthen., 10. Fresnen., 7, 14. Fukuokaën., 15. Fundan., 8. G E Ebusitan., 688. Ecclesien., 643. Edmundstonen., 144, 643. Egabren., 15. Egaren., 119, 406. Egnatien., 842. Einsiedlen., 17. Eldoreten., 11. Eleplen., 409. Eliocrocen., 175, 404. Elotonen., 14. Elphinen., 780, 800. Elven., 17. Emeriten. Augustan., 542. Emeriten. in Venezuela, 8. Enaohdunen., 410. Enuguen., 232, 408. Epagren., 177, 408. Erbilen. Chaldaeorum, 17. Ernakulamen., 16. Evansvicen., 8, 16. F Faleronen., 12. Farafanganen., 800. Fargen., 644. Faventin., 541. Febianen., 9. Ferentin., 642. Fernandopolitan. ab Unione, 176, 407, 754. Fertilien., 175. Flavi en., 8. Flaviobrigen., 243. Florentin., 410. Florentinen., 7. Florianen., 14, 15. Flumenpiscen., 645. Fhiminen., 199. Fluminen.-Senien., 8, 9, 18, 199. Formian., 231, 405. Forolivien., 177, 409, 568. Fororaphaëlien., 13, 176, 407. Fortalexien., 175, 406. Fortisventurae, 15. Fortlien., 406. Frequentai., 542. Gabin., 688. GaUica (Resp.), 409, 474, 548. Gallupien., 14, 25. Garben., 192, 232, 405. Garúen., 11. Gaudicen., 9. Gauhatin.-Shillongen., 8,18, 28, 29, 233. Germania, 633. Germaniae Foederatae Civitates, 473, 528, 730, 732. Germanien, in Dacia, 843. Giennen., 642. Gietrzwald, 269. Gimmaën., 137. Glastonien., 9. Glendalacen., 231, 406. Gnesnen., 207. Graecen.-Seccovien., 11. Grandormen., 15. Gratianopolitan., 14. Groningen., 10. Grossetan., 409. Grumentin., 688. Guadala] aren., 177, 405, 411. Guadicen., 409. Guairien., 409, 815. Guanaren., 781. Guapien., 73. Guar dien., 576. Guastallen., 576. Guatimalen., 496. Guayaquilen., 206. Gurzen., 14, 404. H Hadrumetin., 541. Haflongen., 27. Hagulstaden. et Novocastren., 15. Haitiana (Resp.), 679, 730. Halicarnassen., 320. Hararen., 136. Hasseleten., 410. Hemesen., 736. Hibernia, 473, 524. Hierosolymitan. Latinorum, 800. 899 Himlaya, 847. Hirinen., 646, 689. Hiroshimaën., 23. Hoiman., 13. Hollandia, 66, 98. Horaeen., 843. Horren., 11. Horreomargen., 843. Hosannen., 135. Huelven., 8, 16. Humabuacen., 200. Hungaria, 577. I Iacien., 781. Ialespolitan., 408. Iamsbedpuren., 7, 690. Iceuven., 800. Idiofaën., 645. Ifni, 551, 552. Ihosien., 800. Ijebuoden., U. Ilaganen., 408, 756. Ilcinen., 410, 480, 542. Ilheosen., 405, 409. Iliberritan., 175, 406. Illicitan., 409. Ilorinen., 11. Imae Telluris et Petrirostren., 645. Indianapolitan., 175, 404, 411, 567. Infanten., 756. Ingwavumen., 646. Insulae Gathen., 176, 407. Insulae Kinmen et Matzu, 233. Insulae Penghu seu Pescadores, 233. Insulae Viridis, 15. Insularum Carolinensium et de Marshall, 15. Insulen., 408. Iraquia, 251. Irien., 177, 408. Iringaën., 15. Isclan., 643. Isiren.-Niangaraën., 234. Italia, 172, 274, 639. Italicen., 408. Iuigalpen., 843. J Jaboticaballen. - Riopreten., 71. Jadren., 8, 18. Index nominum dioecesium, vicariatuum, etc. 900 Januen., 142. Japonia, 174, 189, 632. Jericoën., 177, 405, 542. Joloën., 800. Jugoslaviae Civit. Foed., 572, 775, 794. Juigalpen., 542. Jujuyen., 200. Junellen., 176, 407. K Kabalen., 11. Kabindaën., 782. Kagoshimaën., 16. Kaminaën., 13, 781. Kansanopolitan. in Kansas, 9, 18. Kansanopolitan.-Sancti Iosephi, 177. Katowicen., 541. Kaunen., 119. Kayan,, 12, 24. Kempten, 497. Kerrien., 13. Kiayen., 645. Kigomaën., 6, 73, 406. Kinshasan., 691. Kisiian., 9, 16. Klaipeden., 119. Kongoloën., 646, 782. Kotakinabaluen., 646. Krishnagaren., 15, 647. Kruszwica, 207. Kulnen., 691. Kumasien., 73, 405. Kupelaën., 24. Kyoten., 23. L Labican., 540. Lacubazen., 642. Laginen., 480. Lamsorten., 404, 540. Laoagen., 688. Larinen., 541. Lausannen., Geneven, et Friburgen., 729. Legazpien., 10. Legionen., 409. Leodien., 855. Leonen, in Nicaragua, 10. Leriben., 232, 408. Lesinen., 12. Lestronen., 691. Liberopolitan., 7, 18. Libertinen., 14. Liburnen., 643, 672. Liman., 547, 643. Lincien., 14, 235. Lindisfarnen., 409. Lingay en. - D agup anen.,^754. Linoen., 11. Liparen., 542. Litoris Capitis, 267. Loiamen., 800. Lomzen., 409. Londrinen., 781. Loosdorf, 240. Lorenen., 410. Loreto, 224. Lorien., 646. Luanden., 408. Lubumbashien., 781. Lucenen., 11. Lucerin., 177, 408, 542. Lucknoven., 800. Ludovican., 691, 782. Lugdunen., 12, 542, 563. Lugmaden., 175, 406. Lupercianen., 7. Lusaka, 637. Lusaken., 7, 18. M Macarscen., 197. Machakosen., 11, 21. Madagascaria, 473, 514. Madauren., 80. Madrapolitan. et Meliaporen., 564. Madrid, 738. Maganguen., 10. Magna Britannia, 572, 596. Magneten., 176, 407. Malacitan., 16. Malawiana (Resp.), 473, 527. Malaybalayen., 11. Mammillen., 780. Manadoën., 12. Managuen., 177, 405, 411. Marbelitan., 16. Margariten., 13, 30. Marilien., 14. Marturanen., 14. Masculitan., 13. Mas de Sablières, 802. Massan., 643. Massilien., 672. Matagalpen., 542. Materien., 119, 406. Matriten., 16, 738. Maturben., 576, 645. Maurianen., 7. Mauritiana (Resp.), 189, 453, 473, 760. Maximianopolitan. in Rhodope, 80. Mbararaën., 12. Mbuji-Mayen., 782. Mechlinen., 725. Mechlinien.-Bruxellen., 764. MedeUen., 843. Medio-Africana (Resp.), 189, 232. Mediolanen., 15, 247, 560, 689. Megalopolitan. in Proconsulari, 405, 643. Melburnen., 192. Melphicten., Juvenacen. et Terlitien., 6. Memphitan. in Tennesia, 842. Menefessitan., 11. Mentesan., 120, 404. Meten., 541, 644. Mexicana (Resp.), 474, 681. Milesien., 689. Milhas, 844. Milwaukien., 14. Minoren., 8. Mindonien.-Ferrolen., 642. Minturnen., 13. Mirien., 646. Misenen., 643. Misnen., 480, 688. Mixepolitan., 119, 406. Mobilien., 14. Mobilien. - Birminghamien., 9. Modrussen., 199. Moglaenen., 842. Monasterien., 12., Monopolitan., 12, 406. Montis Albani, 688. Montis Corbini, 10, 120, 404, 410. Montis Falisci, 541. Montis Politiam, 410, 542. Montis Regalis in Pedonante, 120, 406. Montis Viridis, 7. Morelien., 144, 411. Moronen., 32. Morosbisden., 842. Mugen., 644. Mullitan., 781. Muran., 643. Murustagen., 13. Mustitan., 176, 407, 541. Mutilen., 410, 540. Muzucen. in Byzacena, 11. Muzucen. in Proconsulari, 12. Index nominum dioecesium, vicariatuum, etc. N Nabsincen., 15. Nagoyaën., 12, 23. Naiaren., 176, 407.' Nairobien., 9, 21. Nakhonratchasimaën., 181. Nakhonsawanen., 181, 647. Nakhornen. Sawanen., 181. Nakhornrajasimaën., 181. Nancemen., 736. Naraggaritan., 480, 643. Nasbincen., 642. Nashvillen., 14. Nassavien., 649. Nationen., 11. Neghellien., 138, 139. Nelloren., 192. Nemi, 525. Neo-Eboracen., 176, 407. Neoporten., 9. Niangaraën., 234. Nicen., 410. Niciotan., 864. Niciven., 13. Nigeria, 46, 62. Nigren., 646. Nkongsamben., 647, 758. Nonen., 540. Noten., 542. Novae Lisbonae, 480. Novae Segobiae, 754, 756. Novagermanien., 120, 404, 410. Novalicen., 14. Novalicianen., 119, 406. Novarien., 542. Noven., 643, 688. Novoranien., 781. Nuoren., 672, 842. Ñuscan., 141. O Obbitan., 576, 780. Obsoritan., 13. Octaven., 781. Odessitan., 736. Oitaën., 15, 16. Oleastren., 480. Omahen., 7, 18. Oppiden., 6. Oretan., 231, 407. Oriens Medius, 46. Osaka, 632. Osaken., 8, 18, 22, 231, 407. Oseen., 15. Ostunen., 6. Ottocen., 12, 232, 408. Overrien., 645. Oveten., 9, 18, 781. Oxomen.-Sorian., 16. Oyemen., 11. Ozamisan., 689. 901 Prudentipolitan., 16. Pulcheriopolitan., 691. Putien. in Byzaeena, 177, 405, 408. Q P Pakistania, 474. Palaestina, 47. Palen., 10, 15. Palentin., 409. Palmen., 177, 408. Pampilonen., 642, 689. Panormitan., 315, 689. Papantlen., 736. Paramariboën., 15. Parentin, et Polen., 199. Parisien., 183, 844. Pergen., 80. Patnen., 692. Pertben., 12. Petinen., 9. Petren. et Pbiladephien., 576. Petropolitan. in Insula Longa, 842. Pharen., 198, 541. Philadelphien., 176, 407, 408, 566. Philippinae (Insulae), 120, 572, 597. Phoenicen., 14, 25. Pineren., 410. Pinhelen., 13. Pintien., 14. Pisan., 689. Pittsburgen., 540. Pittsburgen. Latinorum, 11. Placentin., 9, 15. Platen., 843. Platien., 781, 843. Polymarten., 9, 10. P ontip olitan. - Regalit an., 233, 813. Portlanden., 842. Portoricensis (Natio), 204. Portus Harcurten., 232,408, 646. Portus Hispaniae, 814. Portus Montt, 540. Portus Moresbien., 691. Portus Novi, 691. Posnanien., 248. Potentin, in Piceno, 7. Praenestin., 672. Premislien. Latinorum, 541. Prisrianen., 203. Quemoy (Insulae), 80. Quiten., 10, 783. R Rabaten., 551. Racconigi, 852. Ragusin., 198. Raigarhen. - Ambikapuren., 480. Raleighien., 15. Ramsbirien., 176, 408. Rancaguen., 176, 407, 543, 545. Raphaneotan., 11. Rapidopolitan., 14. Ratburen., 180. Ratchaburen., 12, 89, 180. Raymundian., 16. Regionum Maris Rubri, 90. Regiopolitan. in Jamaica, 646, 649. Respecten., 689. Rhasen., 843. Rheinland-Pfalz, 157. Rhodien., 192. Rhodopolitan., 16. Richmondien., 842. Rijeka, 199. Risinitan., 6. Rivadaviae, 843. Riverormen., 842. Rockfordien., 689. Roffen. in America, 9, 15. Roma, 51, 213, 220, 270, 438, 443, 602, 609, 613, 615, 627, 639, 680, 765, 771, 827. Romana, 74, 165, 239, 249, 317, 318, 468, 469, 470, 471, 472, 570, 726, 792. Rondonopolitan., 843. Rosgren., 780. Rossanen., 6. Rotdonen., 14. Roten., 409. Roterodamen., 175, 406. Rottenburgen., 780. Rubicon., 410. Ruflnianen., 14. Rulengen., 12. Index nominum dioecesium, vicariatuum, etc. 902 S Saarland, 499. Saelesien., 9, 736, 842. Sagien., 780. Salernitan., 141. Salisburgen., 8, 9, 18, 239. Sarjen., 9. Salten., 201, 263. Saltillen., 10. Samonen., 231, 405. Sanctae Fidei, 26. Sanctae Fidei in Argentina, 411. Sanctae Mariae, 256. Sanctae Mariae Angelorum, 176, 177, 407, 410. Sanctae Marthae, 849. Sanctae Rosae de Oso, 13. Sanctae Rosae in California, 14, 15. Sancti Andreae et Edimburgen., 410. Sancti Antonii, 7, 18, 35, 408. Sancti Caroli Ancudiae, 544. Sancti Caroli in Brasilia, 71. Sancti Christophori de Habana, 120, 404, 411, 781. Sancti Didaci, 7, 14. Sancti Dominici, 120, 266, 404. Sancti Dominici Novem Iulii, 13, 781. Sancti Francisci in California, 642. Sancti Georgii, 408. Sancti Georgii in Insula Grenada, 12, 232, 813. Sancti Georgii Terrae Novae, 175, 406, 540. Sancti Hippolyti, 240. Sancti Iacobi in Chile, 545. Sancti Iacobi in Cuba, 119, 406, 542. Sancti Ioannis Maguanen., 16, 265. Sancti Ioannis Portoricen., 204. Sancti Ioannis Terrae Novae, 540. Sancti Iusti, 13, 32. Sancti Martini ad Montem Ciminum, 192, 541. Sancti Matthaei, 540. Sancti Michaelis, 12, 16. Sancti Michaelis de Sucumbios, 647. Sancti Pauli in Brasilia, 313, 689. Sancti Petri et Arcis Gallicae, 10. Sancti Raymundi, 80. Sancti Salvatoris in America, 410. Sancti Sebastiani Fluminis Ianuarii, 37. Sancti Secundini in Dominica, 232, 405. Sancti Severi, 540, 542. Sanctissimae Assumptionis, 541. Santanderien., 15. Sardinia, 293, 295, 302, 303. Sasaben., 6. Satafen. in Mauretania Caesariensi, 15. Satrianen., 10. Scampin., 691. S car donen., 10, 16. Sciiamehiamen., 11. Sciiamenen., 233. Scopien., 202. Scopien.-Prisrianen., 14, 202. Sebenicen., 198. Segien., 176, 407. Segobien., 17. Segobricen. - Castellionen., 843. Sehnaen. Chaldaeorum, 405. Sekondien.-Takoradien., 73. 267, 405. Selen., 540. Seijen., 16. Semneaen., 688. Señen., 410, 542. Senien., 199. Senien. et Modrussen., 8. Serajen., 202. Sergentzen., 192. Sergiopolitan., 80. Seulen., 140. Shillongen., 8. Shillongen.-Gauhatin., 233. Sicennen., 14. Sicilibben., 10. Sideian., 232, 408. Silcharin., 12, 27, 29. Silen., 540. Simitthen., 144, 842. Simien, et Chandigarhen., 645, 647. Sincelejen., 10. Sinensis (Resp.), 730. Sinianden., 13. Sinnen., 120, 406, 409. Sinuen. Sup., 13. Sinus Tonitralis, 178, 409. Sinus Viridis, 410. Siopolitan., 842. Sipontin., 540. Sitaben., 176, 407. Siüceuven., 80. Slebeten., 410. Soanen.-Pitilianen., 409. Solwenzien., 646. Sophenen., 80. Sozusen. in Libya, 12. Sozusen. in Palaestina, 800. Spalaten., 197. Spalaten.-Macarscen., 8, 18, 197. Spoletan., 8, 9, 18. Stagnen., 231, 407. Stocktonien., 14, 15. Strongulen., 12. Suacinen., 13. Sucren., 11. Suellen., 14. Sufaritan., 16, 177, 408. Sullectin., 7, 540. Suratthanen., 12, 89. Sydden., 176, 407. Sydneyen., 569. Syracusen., 643. T Tabunien., 16. Taciamontanen., 480, 542. Tagaraten., 7, 10. Tagarbalen., 14, 405. Tainanen., 233, 645. Taiohaën., 232, 409. Takamatsuen., 23. Talcen., 543. Tamascanien., 14, 73, 405. Tambacundan., 647. Tambeaen., 408, 410. Tangaën., 6, 73, 406. Tapacolen., 643. Tarbien. et Lourden., 176, 177, 407, 411. Tarraconen., 826, 843. Taurinen., 182, 727, 851. Taurominitan., 7. Teglaten. in Numidia, 406, 542. Tehuantepecen., 643. Telden., 9. Telen., 736. Telsen., 119. Tepelten., 15, 73, 406. Tepicen., 542. Tezpuren., 11, 29. Themisonen., 16, 540. Thermularum, 177, 409, 541. Index nominum personarum Thibuzabeten., 842. Tbigen., 672, 780. Thizicen., 11. Thuburnicen., 12, 13. Thunusuden., 15, 688. Tian., 320. Tigimmen., 9. Tigisitan. in Mauretania, 12. Tigiuanaën., 409. Tokien., 10, 23, 144, 231, 407, 411. Torcellan., 6. Trebian., 8. Trebian. in Latio, 643. Treviren., 633. Tripolitan., 12. Trium Tabernarum, 645. Troynien., 8. Trzemeszno, 97. Tuecitan., 231, 407. Tucsonen., 25. Tucumanen., 263. Tuden.-Vicen., 13. Tuguegaraoan., 16, 756. Tungren., 7. Tunquen., 177, 405, 411. Turretamallen., 11. Tutelen., 177, 407, 409. U Uagaduguen., 24. Ubaben., 644. Ubazen., 689, 781. Ubonen., 13, 181. Ubonratcbatbanien., 232, 409. Ueiamen., 864. Udonthanen., 181. Udonthanien., 181. Umbriatieen., 11. 181, Umuahien., 645. Urcitan., 409. Urgellen., 10, 843. Ursitan., 232. Ursonen., 15. Uruquaria, 859. V Vagalitan., 409, 410. Valarien., 688. Valentin., 8, 18, 688, 849. Valabrien., 12. Valleduparen., 10. Valleguidonen., 119, 406. Vallipolitan., 404. Vallisoletan., 642. Vallispostan., 15. Vardimissen., 800. Varmien., 13, 269. Varsavien., 843. Vartanen., 14. Veetebulaën., 647. Vegeselitan. in Numidia, 176, 407, 736, 842. Veglen., 199. Velien., 541, 643. Venetiarum, 6, 18, 466. Venetiola, 839, 859. Verapolitan., 80. Vergen., 542. Vestan., 540. Vestmonasterien., 316, 409, 410, 555, 558, 858. Vibomen., 8. Vican., 12. Victorien., 177, 243. Victorien. Venetorum, 6, 408. Vietnamia, 46. Vijayavadan., 231, 406. Vilkavisken., 119. III - INDEX Virorum: Congregatio Filiorum S. Cordis Iesu, 39. Ordo Fratrum Minorum, 488. Ordo Fratrum Praedicatorum, 420. Ordo S. Augustini, 423. 903 Villaregen., 13, 16. Vilnen., 406. Viminacien., 256. Vindobonen., 13. Virunen., 6. Vissalsen., 781, 842. Viterbien. et Tuscanen., 192, 541. Vladislavien., 175, 405. Volaterran., 541. Volsinien., 644. Voncarien., 80, 542. Vratislavien., 541. Vrhbosnen., 202, 231, 405, 411. Vulturien., 120, 406, 410. W Waldsassen, 95. Y Yaounde, 283. Yaunden., 758. Yenehowfuen., 787. Yolaën., 691. Ypren., 8. Yucatanen., 9, 18, 817. Z Zacatecen., 9, 404. Zagrabien., 541. Zambia, 598, 669, 637. Zamen. minor, 576, 646. Zamoren., 176, 407. Zamoren. in Mexico, 177, 405, 643. Zombaën., 691. NOMINUM RELIGIONUM Ordo S. Benedicti, 627. Pia Societas Taurinensis a S. Ioseph., 5, 385. Mulierum: Figlie di S. Giuseppe, 851. Serve di Maria Ministre degli Infermi, 6, 82, 737. Suore degli Angeli Custodi, 243. Suore di Maria Ausiliatrice, 844. Suore di Nostra Signora del Ritiro al Cenacolo, 6, 394, 801. Suore di Nostra Signora di Namur, 145. IV INDEX RERUM ANALYTICUS A B Agagianian Gard. Gregorius Petrus. Ei scribit B. P., munus Praefecti S. Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide abdicanti, 762. Basilicae Minores declarantur templa: Dominae Nostrae a Perpetuo Succursu, in civitate Bruklyniensi, 92; Cathedrale in urbe Aesina, 93; S. Ioannis Evangelistae in oppido Waldsassen, 95; Beatae Mariae Virginis Assumptioni dicatum in urbe Trzemeszno, 97; S. Cordis Iesu in urbe Casalio, 205; SS. Apostolorum Petri et Pauli in urbe Kruszwica, 208; Nativitatis B. Mariae Virginis in urbe Gietrzwald, 269; S. Dominici in civitate Guatimalensi, 496; Paroeciale urbis vulgo Kempten, 497; Abbatiale Cisterciensis Ordinis in urbe Cracovia, 759; Cathedrale in urbe Agriensi, 761. Alfrink Card. B e r n a r d u s Ioannes, Archiep. Ultraiectensis, Hollandiae Pastoralem Coetum celebraturus, B. P. vota excipit, 66. Aloisi Masella Card. Benedictus. B. P. omina profert illi, decem implenti lustra, ex quo episcopali ordinatione auctus est, 36. America L a t i n a . Facultates et gratiae disciplina Sacramentorum, 121. V. N o r m a e . Anglia et Cambria. V. Martyres Angliae et in Cambriae. A n g o r e s E c c l e s i a e . B. P. recolit Christifidelibus coram admissis, 305 s. Antistites Maiores. V. R e l i g i o s a e . Bellum, in Nigeria, 46, 62, 65; in Vietnamia, 46, 65, 451, 521; in Regione MedioOrientali, 46, 65, 451, 521. Bertholdus, (S. D.) « S a n c t u s » nuncupatus. Confirmatio cultus ab immemorabili tempore ei praestiti, 235 ss. Biblica studia. Illorum studiorum cultores B. P. coram admittit, eisdem gratulatur de navata opera, 615 ss. Ar R a y é s Rebecca (S. D.). Decretum introductionis Causae pro illius beatificatione, 844 ss. Billiart Iulia (S.). Litterae Decretales de illius canonizatione: recensio eius vitae ac virtutum, 145 ss.; causae canonizationis historia, 151 ss.; Sanctorum catalogo adscribitur, 153. Araújo Sales Card. Eugenius, Archiep. S. Salvatoris in Brasilia. B. P. eum Legatum deligit ut celebritatibus praesideat Eucharistici Coetus Brasiliae habendi, 418. Brandt Willy, Supremi Consilii publicae rei administrandae in Foederatis Germaniae Civitatibus Praeses. Illum coram admissum, B. P. comiter alloquitur illique vota fundit, 528 s. A r z e Q u i r o g a A l f o n s u s , Bolivianae Reipublicae liberis cum mandatis Legatus, B. P. Litteras concrediti muneris fidem facientes tradit, 533. Brasiliana Sodalitas pro Institutione Catholica. B. P. nuntium mittit vigesimo quinto exacto anno ex quo Sodalitas condita est, 840. Index rerum analyticus 905 Brasiliani Christifideles, octavum ex universa Natione Eucharisticum Conventum Brasiliae celebrantes, a B. P. nuntium accipiunt, 454. C h e t w o d e G r a w l e y D e s m o n d Ioannes, B. P. Litteras crediti muneris testes tradit, quibus ab Elisabetha II Regina apud Sanctam Sedem Magnae Britanniae Legatus constituitur, 596. C Christiana Doctrina, non est accipienda pro Studiis Humanitatis, 64 s. C a e l i b a t u s sacerdotalis, ut res maximi pretii, quae substitui nequit, a B. P. proponitur ac singulare amoris signum erga Christum declaratur, 100. C a l e n d a r i a particularia. Instructio S. Congregationis pro Cultu Divino, 653 ss. V. N o r m a e . Cambria. V. Anglia. C a r d i n a l e s . Aetas eorum ad maioris momenti munera exercenda statuitur, 810 ss. C a t h a r i n a S e n e n s i s (S.). Doctor Ecclesiae universalis declaratur; B. P. vitam illius virtutesque recolit ac laudat, 673 ss. C a t h e d r a E p i s c o p a l i s dioecesis Barrancabermeiensis transfertur, 70. Cathedralis ecclesia, nova erigitur, sis Rockfordiensis, 689. dioece- Centenariae commemorationes: — octavo volvente saeculo a nativitate S. Dominici de Guzmán, Ordinis Fratrum Praedicatorum conditoris, 420; — mille annorum spatio emenso ab Ecclesia in Hungaria constituta simulque e S. Stephani ortu et saero baptismate ei collato, 577; — primo exacto saeculo ex quo Maria Montessori, parvulorum educatrix, orta est, 609; — primo exacto saeculo ex quo Romana civitas Italico Regno aggregata est, 639. « C e r t a m e n V a t i c a n u m ». B. P. coram admittit et alloquitur eos qui ex illo certamine, tertium decimum proposito, victores abierunt, 446. Cultus latinae humanitatis vere utilis est, praesertim in Ecclesia quae Latina vocatur, ut thesaurus ille Latinitatis, quasi hereditate acceptus, servetur, recolatur, provehatur, 446; pariter ut scientiarum fontes et Ecclesiae documenta intelligi atque adhiberi possint, 447. 58 - A. A. S. Clausura papalis Ordinum religiosorum. Declaratio S. C. pro Religiosis et Institutis Saecularibus, 548. Cleri institutio. Litterae circulares, editae a S. Congregatione pro Clericis, de permanenti cleri, maxime iunioris, institutione et formatione, 123 ss. V. N o r m a e . Cohortes pontificiae, helvetica excepta, B. P. dimittuntur, 587. a C o m m i n s T h o m a s V., apud Sedem Apostolicam liberis cum mandatis Hiberniae Legatus, B. P. Litteras concrediti muneris fidem facientes tradit, 524. Commissio Pontificia de spirituali migratorum atque itinerantium cura Constituitur, 193 ss.: — illa favente, quarto internationali Coetui intersunt Delegati Conferentiarum Episcopalium, 771. C o m m u n i c a t i o in sacris, cum Christifidelibus e variis confessionibus. Ecclesiae Catholicae habitudo ad illam, 184 ss. Communicationis socialis instrumenta. B. P. nuntium mittit ob celebrandum diem recto instrumentorum communicationis socialis usui provehendo, 456 ss.; haec instrumenta maxime ad instituendos iuvenes inserviunt; cuiuslibet hominis ac totius hominis profectui consulere debent, 457; eos qui interfuerunt annuo plenario Coetui habito a Pontificio Consilio Instrumentis Communicationis Socialis praeposito, coram admittit et alloquitur, 508 ss. Conferentia Italicorum Episcoporum: Romae Conventum generalem habet et B. P. Praesules alloquitur, 274; recolens difficultates in exercendo munere episcopali, hortatur ut Christo qui eos vocavit confidant et Ecclesiae, 277 ss. C o n f e r e n t i a e E p i s c o p a l e s . Earum Delegatos qui, Romae, quarto internationali Index rerum analyticus 906 Coetui interfuerunt, favente Pontificia Commissione « De spirituali migratorum atque itinerantium cura » B. P. alloquitur disserens de gravi urgentique quaestione migrationibus inhaerenti et de officiis communitatis christianae in iis resolvendis, 771; responsum ad propositum dubium utrum, praeter Episcopos, alii quoque, presbyteri, religiosi et laici, Conferentiam Episcopalem partecipare possint, 793. C o n g r e g a t i o Filiorum S. Cordis Iesu, (v. d. « Comboniani »). Sodales, qui generali Coetui religiosae suae communitatis interfuerunt, B. P. coram admittit et alloquitur, 39 ss. C o n s e c r a t i o virginum. gatur, 650. Novus ritus promul- Consilia presbyteralia. Litterae circulares de Consiliis Presbyteralibus a S. Congregatione pro Clericis editae, 459 ss. Consilium ad exsequendam Constitutionem de sacra Liturgia. B. P. coram admittit E.mos Patres Cardinales, Exc.mos Praesules et viros peritos, ultimum Coetum habentes, et eis gratias agit maximas, eorum laudans peritiam et alacritatem, 272 ss. Consilium v. d. « Commission Sociale et Sanitaire du P a r l e m e n t E u r o p é e n ». Eius Membra, coram admissa, B. P. alloquitur sedulam eorum operam laudans, 285; omnimoda singuli hominis progressio coniungi debet cum progressione generis humani, 287. Consilium compendiariis litteris v. d. « Sodepax ». Membra illius, qui ad Nemorensem lacum generali Coetui interfuerunt, B. P. excipit et alloquitur, asserens esse Christifidelibus integra potestas iniustitiae impediendae, 525. Consilium Consociatarum Nationum. Cum vicesimus quintus exactus annus ab illo Consilio condito recoleretur, B. P. nuntium mittit ad Exc.mum Virum Thant ipsius Consilii Secretarium generalem, 683. Consilium de Laicis. Octavum plenarium Coetum habet et B. P. coram admittit illius Moderatores et Membra, 213 ss. Consilium Pontificium Instrumentis Com- municationis Socialis praepositum. Annuum plenarium Coetum habet. B. P. Membra et Consultores coram admittit et alloquitur, 508 ss. Consistoria Sacra: — Consistorium secretum, 5 ss; 403 ss; — Consistorium publicum, 18; 411; — Consistorium semipublicum, 19; 412. C o n s o c i a t i o v. d. « E q u i p e s Notre D a m e ». Sodales B. P. coram admittit et alloquitur, 428 ss. Conventiones: — inter Apostolicam Sedem et Rhenaniam-Palatinatum de institutione docentium, 158 ss.; — inter Apostolicam Sedem et Austriacam Rempublicam de re patrimoniali, 163 s.; — inter Apostolicam Sedem et Foederatam Civitatem Saravicam de institutione docentium, 499 ss.; — inter Apostolicam Sedem et Bavaricam Civitatem de constituenda Theologiae Catholicae Facultate apud Studiorum Universitatem in urbe Vindelicorum Augusta, 821 ss. Conventus: — internationalis, Romae habitus, a Iuris Canonici peritis, 106 ss.; — internationalis, Romae habitus, de mysterio Resurrectionis Christi, 220 ss.; — decimus internationalis, Laureti habitus, e Cantorum Coetibus a Musica Sacra, 224 ss.; — Romae habitus a Sodalitate v. d. « Mouvement Mondial des Travailleurs Chrétiens », 270 ss.; — generalis, Romae habitus a Conferentia Italicorum Episcoporum, 274; — Romae habitus e Consilio v. d. « Commission Sociale et Sanitaire du Parlement Européen », 285; — undecimus, per hebdomadam Romae habitus, a sodalibus Pontificii Sophorum Collegii, proposita quaestione « I nuclei delle G-alassie », 287; — primus internationalis, Romae habitus a sodalitate v. d. « Young Presidente Organisation », 438; — ad Nemorensem lacum habitus a membris Consilii, compendiariis litteris v. d. « Sodepax », 525; — v. d. « Roman International Poison Days », habitus a clarissimis viris artis medendi cultoribus, 599; — internationalis, de S. Thomae Aquina- Index rerum analyticus tis doctrina, Romae habitus, favente Pontificia Academia S. Thomae, 602; •— internationalis, Romae habitus, cum primum celebraretur exactum saeculum ex quo Maria Montessori, parvulorum educatrix, orta est, 609; — octavus internationalis, Romae habitus, a Sodalitate v. d. « Giovani Avvocati », 613; — vicesimus primus per hebdomadam Romae habitus, biblicis studiis provehendis, proposito argumento « Esegesi ed ermeneutica », 615 ss.; — internationalis, Romae habitus, a sodalibus Institutorum Saecularium, 619 ss.; — Romae habitus, cui interfuerunt Abbates et Priores Conventuales universae Confoederationis Congregationum Ordinis S. Benedicti ad communia consilia habenda congregati, 627 ; — In urbe Lusaka habitus ex omnibus nationibus v. d. « Non-Aligned States », 637; — Romae habitus ab Emis Patribus et Exc.mis Praesulibus e Consilio Secretariae generalis Synodi Episcoporum, 680; — Romae habitus, cui interfuerunt ex omnibus nationibus Maiores Antistitae, 765; — quartus internationalis Delegatorum Conferentiarum Episcopalium, Romae habitus, favente Pontificia Commissione « De spirituali migratorum atque itinerantium cura», 771; — Octavus, Romae habitus, e plurimis nationibus a Sodalitate v. d. « Rotary Club», 827. Côte d'Ivoire. Septuagesimo quinto exacto anno ex quo Evangelii praecones primum in illam regionem pervenerunt, B. P. nuntium mittit Bernardo Yago, Archiepiscopo Abijanensi, 776. Condere Maria Victoria Teresia (B.). In Sanctorum catalogo adscribitur, 394; B. P. vitam illius virtutesque recolit ac laudat (homilia), 395 ss. — Litterae Decretales de illius canonizatione: recensio eius vitae, ac virtutum, 801 ss.; causae canonizationis historia, 805 ss. Curia Bomana. Nativitatis D. N. I. Ch. festo adventante, B. P. felicia ac fausta ominatur, 40; B. P. necessitates commemorans Sanctae Ecclesiae, ad officium vigilantiae exortat, 42; suas insu- 907 per anxitudines pandit ob varios in orbe terrarum conflictus, 46. Cushing Card. Biehardus Iacobus, Illi, septuagesimum quintum diem natalem celebranti, B. P. vota ac salutares adprecationes profert, 589. Cvrlje VjeJcoslav, liberis cum mandatis Foederatarum Reipublicae Iugoslaviae Civitatum primus Legatus, B. P. Litteras commissi muneris fidem facientes tradit, 775. D De Arriba y Castro, Card. Beniaminus, Archiepiscopus Tarraconensis. B. P. epistulam mittit ad eum, moderatione illius archidioeceseos se abdicantem, 826. De Barros Cámara, Card. Iacobus, S. Sebastiani Fluminis Ianuarii Archiepiscopus. Illi, decem condenti lustra ex quo sacerdotio est auctus, B. P. vota ac salutares adprecationes profert, 37. — Ad eum B. P. scribit vigesimo quinto exacto anno ex quo Sodalitas Brasiliana pro Institutione Catholica condita est, 840. Declaratio communis, Pauli Papae VI et Vasken I Patriarchae Supremi Armeniorum, mutuis fovendis rationibus inter Catholicam Romanam et Armeniorum Ecclesiam subscribitur, 416. De Estrada Santiago, Reipublicae Argentinae apud sedem Apostolicam liberis cum mandatis Legatus, B. P. Litteras concrediti muneris fidem facientes tradit, 624. Defectus aetatis dispensatio. Responsum ad propositum dubium quoad facultatem Episcopi dispensandi a defectu aetatis eos qui ordinandi sunt diaconi permanentes uxorati, 571. Delegationes Apostolicae: — In regionibus Maris Rubri Delegatio Apostolica constituitur, 90 s. — In dicione Canadensi, loco Delegationis, Nuntiatura constituitur, 96. De Luppé Maria Elisabeth (S. D.). Decretum introductionis Causae pro illius beatificatione, 844 ss. Index rerum analyticus 908 D e o d a t u s de Buticinio, [B). In Sanctorum catalogo adscribitur, 489. B. P. vitam illius virtutesque recolit ac laudat (homilia), 489 ss. Diaconi V. permanentes Diaconus. — uxorati. Diaconus: — Responsum ad propositum dubium quoad delegationem generalem Diacono conferendam ut matrimonio adsistat, 571. — Responsum ad propositum dubium quoad facultatem Episcopi dispensandi a defectu aetatis eos qui ordinandi sunt diaconi permanentes uxorati, 571. Dioeceses: — noviter erectae: Machakosensis, 21; Kayana, 24; Phoenicensis, 26; Silcharina, 28; Margaritensis, 31; Sancti Iusti, 33; Arx Vorthensis, 35; Suratthanensis, 89; S. Ioannis Maguanensis, 266; Sekondiensis-Takoradiensis, 268; Ferdinandopolitana ab Unione, 754; luganensis, 756; Bafussamensis, 758; Pontipolitana-Regalitana, 814; Guairiensis, 815; Banarensis, 819; — metropolitanae effectae: SpalatensisMacarscensis, 197; — dismembratae: Nairobiensis, 21; Uagaduguensis et Kupelaënsis, 24; Gallupiensis et Tucsonensis, 26; Cumanensis, 31; Moronensis et Clivi Zamoërensis, 33; Dallasensis-Arx Vorthensis, 35; Ratchaburensis, 89; Iuiuyensis, 200; Scopiensis, 202; Saltensis, Tucumanensis et Catamarcensis, 264; Litoris Capitis, 268; Novae Segobiae, 754; Tuguegaraoana, 756; Nkongsambensis, 758; Sancti Georgii in Insula Grenada, 813; Caracensis, 815; Yucatanensis et Campecorensis, 817; — suffraganeae: Machakosensis, metropolitanae Nairobiensi, 21; Kayana, metrop. Uagaduguensi, 24; Phoenicensis, metrop. Sanctae Fidei, 26; Silcharina, metrop. Gauhatinae-Shillongensi, 28; Margaritensis, metrop. Civitatis Bolivarensis, 31; Sancti Iusti, metrop. Bonaerensi, 33; Arx Vorthensis, metrop. S. Antonii, 35; Suratthanensis, metrop. Bangkokensi, 89; Scopiensis-Prisrianensis, metrop. Vrhbosnensi seu Seraiensi, 203; Ferdinandopolitana ab Unione, metrop. Lingayensi-Dagupanensi, 754; Ilaganensis, metrop. Novae Segobiae, 756; Bafussamensis, metrop. Yaunden- — — — — — — — — — si, 758; Pontipolitana-Regalitana, metrop. Portus Hispaniae, 814; Guairiensis, metrop. Caracensi, 815; quarum fines mutantur: Iaboticaballensis, RiopreteDsis et S. Caroli in Brasilia, 71; Seulensis et Chuncheonensis, 140; Spalatensis, 197; Talcensis et Rancaguensis, 543; S. Caroli Ancudiae, 544; S. Iacobi in Chile et Rancaguensis, 546; Limana et Callaensis, 547; Rabatensis, 551; Chiangmaiensis et Nakhonsawanensis, 647; Regiopolitana in Iamaica et Nassaviensis, 649; Patnensis et Bhagalpurensis, 692; Lubumbashiensis, Kaminaënsis, Mbuii-Mayensis, Kabindaënsis, Kongoloënsis, Ludovicana, 782; cuius nomen mutatur: Arcis Gulielmi, in posterum « Sinus Tonitralis » nuncupantur, 178; Ratburensis, in posterum « Ratchaburensis » cognominabitur, 180; Chantaburiensis, Chiengmaiensis, Nakhornensis Sawanensis, Nakhornraiasimaënsis, Ubonensis et Udonthanensis, posthac « Chantaburiensis », « Chiangmaiensis », Nakhonsawanensis », Nakhonratchasimaënsis », « Ubonratchathaniensis », « Udonthaniensis » nuncupabuntur, 181; Spalatensis, cui Macarscensis iungitur, in posterum appellabitur « SpalatensisMacarscensis », 197; Scopiensis in posterum « ScopiensisPrisrianensis » appellabitur, 203; Gauhatina-Shillongensis, in posterum « Shillongensis-Gauhatina » nuncupantur, 233; Niangaraënsis, in posterum « IsirensisNiangaraënsis » nuncupabitur, 234; Dorumaënsis, in posterum Dorumaënsis-Dunguensis nuncupabitur, 648; S. Georgii in Insula Grenada, in posterum S. Georgii vulgo « Saint-George's in Grenada» appellabitur, 813. Directorium (pars altera), a Secretariatu ad Christianorum unitatem fovendam editur et a Summo Pontifice adprobatur, ad ea exsequenda, quae a Concilio Oecumenico Vaticano II de re oecumenica promulgata sunt, 705 ss. V. N o r m a e . D o m i n i c u s de G u z m a n (S.), Conditor ordinis Fratrum Praedicatorum. Octavo volvente saeculo ex quo ille ortus est, B. P. scribit P. Aniceto Fernández, Generan Praeposito eiusdem Ordinis, 420. Index rerum analyticus E E c c l e s i a . Quae varie hac aetate in Ecclesia agitantur B. P. considerat, amari tudinis causas recolit, fiduciam tamen ostendens, 41 ss.; Christifidelibus coram admissis B. P. Ecclesiae angores recolit, 305 ss.; nostra hac aetate oportet ut omnes Ecclesiae filii forti animo sint, praesertim in « Vero dicendo », 449; vita Ecclesiae, quinque interiectis annis a Synodo Oecumenica peracta, 531. E p i s c o p u s . Responsum ad propositum dubium quoad facultatem Episcopi dispensandi a defectu aetatis eos qui ordinandi sunt diaconi permanentes uxorati, 571. « E q u i p e s Notre D a m e ». Huius Consociationis sodales coram admittit B. P. et alloquitur, recolens quomodo coniuges, gratia, ad vitam sanctam roborati sint, 428; familia, velut domestica Ecclesia, alta voce proclamat tum praesentes virtutes Regni Dei tum spem vitae beatae, 434. E u c h a r i s t i a ( S S . m a ) . De comunicatione in sacris inter Ecclesiam Catholicam et alias christianas confessiones, 184 ss. In homilia habita feria quinta « in Cena Domini » B. P. loquitur de celebratione Eucharistica in qua singulariter exsprimitur communio ecclesialis inter fideles; perenne Domini Iesu memoriale; mysterium fidei; mandatum novum proponitur Christifidelibus, 209 ss.; instructio S. Congregationis pro Cultu Divino de ampliore facultate Sacrae Communionis sub utraque specie administrandae, 664. V. N o r m a e . F A O ( « Food and Agriculture Organization »). Vicesimo quinto volvente anno ab illo Instituto condito, B. P. in aedes ipsius Consilii se confert et praesentes alloquitur, 830; laudans impensam operam pro populis in via progressionis navatam, imparem tamen adhuc declarat necessitatibus, 835; lugens de ingentibus expensis quae militaris instrumenti causa dissipatae sunt, 836. F ehr es C o r d e r o y M u ñ o z F r a n c i s c u s {S. D.). V. Michael Frater. F e r n á n d e z Anicetus, Ordinis Fratrum Praedicatorum Praepositus Generalis. Ei B. P. scribit ob celebranda sollemmnia, octavo volvente saeculo, ex quo S. Dominicus de G-uzmán, religiosae illius Familiae conditor, ortus est, 420. F i d e s . Auxilium nobis praebet in intellegen do mysterio Nativitatis D. N. I. Ch., 49. F r e i n a d e m e t z Iosephus (S. D.). Decretum de virtutibus pro illius beatificatione, 787 ss. G « G i o r n a t a mondiale della P a c e » (Dies provehendae paci per totum terrarum orbem dicatus). In Ecclesia SS.mi Nominis Iesu, Romae, celebratur, ubi B. P. sacrum peragit et sermonem habet, 53 ss. « G i o v a n i A v v o c a t i » Sodalitas. B. P. coram admittit et alloquitur eius sodales qui Romae Coetum habent, 613. H Eailé Eucharisticus Congressus: — octavus ex universa natione Brasiliae celebratus, 418. E v e r e t t B o b b i n s Ioannes, Canadensis Nationis primus cum auctoritate Legatus, B. P. Litteras concrediti muneris testes tradit, 293. F Facultas Interregionalis Theologica Mediolanensis: — erigitur decreto S. C. pro Institutione Catholica, 560. 909 Sellassié, Aethiopiae Imperator. Illum coram admissum, B. P. comiter alloquitur illique vota f un dit, 773. Hisaji Hattori, Iaponiae cum auctoritate Legatus, B. P. Litteras concrediti muneris testes tradit, 174. Hollandia. Hortamenta et vota B. P. ob Pastoralem Coetum ibidem celebraturam, 66 ss. H o u g h t o n Ioannes (B.). Decretum de eius sociorumque martyrio, 555. V. Martyres Angliae et Cambriae. H u n g a r i a . Mille annorum spatium celebratur ab Ecclesia ibi constituta, 577. Indem rerum analyticus 910 I Instituta Religiosa. Nonnullae conceduntur eis, 549. facultates Instituta Saecularia. Sodales Romae Coetum internationalem habentes, B. P. coram admittit et alloquitur, incepta laudans et vota promens, 619 ss. Institutio Sacerdotalis. Ratio fundamentalis institutionis sacerdotalis edita a S. Congregatione pro Institutione Catholica, 321 ss. V. N o r m a e . Institutum Patristicum « Augustinianum » inauguratur a B. P. qui sodales Ordinis Sancti Augustini alloquitur, 423. Instructiones: — S. Congregationis pro Cultu Divino, de Calendariis particularibus atque Officiorum et Missarum Propriis recognoscendis, 651 ss.; — S. Congregationis pro Cultu Divino, de ampliore facultate Sacrae Communionis sub utraque specie administrandae, 664 ss.; — tertia, a S. Congregatione pro Cultu Divino edita, ad Constitutionem de Sacra Liturgia recte exsequendam, 692 ss. sensus illis ostendit, 106, ss.; B. P. exhortât ad magis perscrutandam cohaerentiam inter ius canonicum, disciplinas theologicas et Sacras Litteras iuxta placita Concilii Oecumenici, 108 s. K E a t e n g a - K a u n d a Heid Willie, Malawianae Reipublicae apud Sedem Apostolicam cum auctoritate Legatus, Summo Pontifici Litteras concrediti muneris fidem facientes tradit, 527. « Katholikentag », qui dicitur, octogesimus tertius Coetus in urbe Treviri a Germaniae catholicis christifidelibus habetur, 633. B. P. hortamenta et vota ob illum coactum Coetum, 633 ss. K a t i g b a k Albertus L. liberis cum mandatis Legatus ab Insularum Philippinarum Republica ad Sedem Apostolicam missus, B. P. Litteras tradit legationis fidem facientes, 597. K a u n d a K e n n e t h , Zambiae Reipublicae Praeses. Nuntium a B. P. accipit ob Coetum in urbe Lusaka habendum ex omnibus nationibus v. d. « Non-Aligned States», 637. L Insulae Philippinae. Facultates et gratiae a B. P. elargitae in disciplina Sacramentorum, 121. V. N o r m a e . Ioannes de Avila (B.): — In Sanctorum catalogo adscribitur, 481; B. P. vitam illius virtutesque recolit ac laudat (homilia), 482 ss. — Patres Cardinales et Praesules qui ex Hispania Romam peregrinati sunt, ut sollemni canonizationis ritui B. Ioannis de Avila interessent, B. P. coram admittit et alloquitur disserens de natura et munere ministerii sacerdotalis, 505 ss. Italia. B. P. nuntium mittit Iosepho Saragat, Italicae Nationis Praesidi, ob primum exactum saeculum, ex quo Romana civitas Italico Regno aggregata est, 639. Ius canonicum. Iuris peritos qui Romae internationali Coetui interfuerunt, B. P. coram admittit suaeque existimationis Laici. Responsum ad propositum dubium utrum Conferentiam Episcopalem partecipare possint, 793. V. Consilium de Laicis. De natura et notis Laicorum in Ecclesia disserit B. P., 213 ss.; ad confitendum Ecclesiae eos exhortât atque Praesulibus sedulam operam navandam, 276 s.; membra e Consilio, cui munus est parandi Laicorum Coetum in urbe Yaounde, coram admittit et alloquitur, 283. Latina lingua. V. « C e r t a m e n V a t i c a n u m ». Ledochowska Maria Teresia (S. D.). Decretum de virtutibus pro illius beatificatione, 239 ss. L e g a t o r u m Coetus apud S e d e m A p o s t o l i c a m . Nocte Nativitatis D. N. I. Ch. Sacro adsistit a B. P. peracto eiusque sermonem audit, 48 ss.; novo ineunte anno B. P. felicia ac fausta ominatur, 58; Index rerum fausta omnia ac felicia ominatur B. P., decem impleta lustra ex quo sacerdotio est auctus, celebranti, 512. Liturgia sacra. Consilium ad exsequendam Constitutionem de sacra Liturgia, post egregiam operositatem desinit, condita Sacra Congregatione pro Cultu Divino. B. P. Patribus Cardinalibus, Praesulibus, Peritis gratias agit maximas laudans eorum peritiam et alacritatem ob tantam rerum copiam absolutam, 272 ss. V. Consilium ad exsequendam Constitutionem de saera Liturgia. V. Conventus. — Instructio tertia S. Congregationis pro Cultu Divino ad Constitutionem de Sacra Liturgia recte exsequendam, 692 ss. V. Normae. Logroño Baille Alvarus, Dominicianae Reipublicae apud Sedem Apostolicam cum auctoritate Legatus, Summo Pontifici Litteras demandati muneris testes tradit, 838. M Marchisio Clemens (8. D.). Decretum de virtutibus pro illius beatificatione, 851 ss. Marella Card. Paulus. B. P. eum Legatum deligit ut v. d. « Holy See Day » celebritatibus praesideat, Osakae, in Iaponia, habitis, 632. Maria Virgo a Guadalupe (B.). Septuagesimo quinto exacto anno ex quo imago B. Mariae Virginis a G-uadalupe, aureo diademate redimita est, B. P. universis Mexicanae Nationis christifidelibus, nuntium mittit, 681. Mars Aloisius, Haitianae Reipublicae cum auctoritate Legatus, B. P. Litteras demandati muneris testes tradit, 679. Martyres Angliae et Cambriae: — Decretum de martyrio Ioannis Houghton et sociorum, qui ob professionem Fidei Catholicae saec. xvi-xvn sanguinem fuderunt, 555; — Decretum de miraculis pro illorum canonizatione, 558; — In Sanctorum catalogo adscribuntur, 745; B. P. vitam illorum virtutesque recolit ac laudat (homilia), 746 ss. MatoJca Petrus Wilfred, Zambiae cum auc- analyticus 911 toritate Legatus, B. P. Litteras concrediti muneris fidem facientes tradit, 598. Matrimonium: — statuuntur normae quoad matrimonia mixta, 257 ss.; — Responsum ad propositum dubium quoad delegationem generalem Diacono conferendam ut matrimonio adsistat, 571. Mayne Cuthbertus (B.): — Decretum de miraculis pro illius canonizatione, 558; — In Sanctorum catalogo adscribitur, 745. V. Martyres Angliae et Cambriae. Mediolanum. V. Facultas Interregionalis Theologica Mediolanensis. Mexicani christifideles. Eis B. P. nuntium mittit, septuagesimo quinto exacto anno ex quo imago B. Mariae Virginis a Guadalupe aureo diademate redimita est, 681. Migrati. Pro spirituali eorum cura Pontificia Commissio noviter constituitur, 193 ss. Delegatos Conferentiarum Episcopalium qui, quarto internationali Coetui interfuerunt, favente Pontificia Commissione « De spirituali migratorum atque itinerantium cura » Romae habito, B. P. alloquitur, 771 ss. Michael Frater, Instituti Fratrum Scholarum Christianarum. Decretum de virtutibus pro illius beatificatione, 783 ss. Missale Romanum. Nova editio promulgatur et typica declaratur, 554. Missiones catholicae. Ob diem celebrandum, per totum orbem catholicum rei missionali provehendae dicatum, B. P. nuntium mittit, 534 ss.; Ecclesia peregrinans natura sua missionaria est, 535; finis proprius activitatis missionalis est evangelizatio et plantatio Ecclesiae, 539. Monachi. V. Ordo 8. Benedicti. Montessori Maria, parvulorum educatrix. Conventus internationalis Romae habetur, primo volvente saeculo ab eius Index rerum analyticus 912 nativitate. B. P. eos qui Coetui interfuerunt coram admittit et alloquitur, 609 ss. Murialdo L e o n a r d u s {B.). In Sanctorum catalogo adscribitur, 385 s.; B. P. vitam illius virtutesque recolit ac laudat (homilia), 386 ss. Musica sacra. Decimus internationalis conventus, Laureti habitus, de Cantorum Coetibus, 224. N Nativitatis D. N. I. C h . festum. B. P. omina et benedictio Romanis civibus et universis Christifidelibus, hunc diem celebrantibus, 63 ss. N i x o n R i c h a r d u s , Foederatarum Americae Septemtrionalis Civitatum Praeses. Illum, coram admissum, B. P. comiter alloquitur illique vota fundit, 625. Normae: — a S. Congregatione pro Episcopis editae pro America Latina et Insulis Philippinis, circa facultates et gratias in disciplina Sacramentorum, 121 s.; — a S. Congregatione pro Clericis editae, de permanenti cleri, maxime iunioris, institutione et formatione, 124 ss.; — a S. Congregatione pro Ecclesiis orientalibus editae ad magis firmandos nexus inter Patriarchatus et proprii ritus Hierarchas extra fines territorii patriarchalis constitutos, 179; — a Secretariatu ad Christianorum unitatem fovendam editae quoad celebrationem mysterii Eucharistici cum Christifidelibus e variis confessionibus, 184 ss.; — statutae quoad matrimonia mixta, 257, SS.; — a S. Congregatione pro Institutione Catholica editae quoad rationem fundamentalem institutionis sacerdotalis, 321 ss.; — a S. Congregatione pro Clericis editae, de Consiliis Presbyteralibus, 459 ss.; — a S. Congregatione pro Religiosis et Institutis Saecularibus editae, quibus Religiosis nonnullae facultates conceduntur, 549; — a S. Congregatione pro Causis Sanctorum editae de actorum scriptione, 554; — a S. Congregatione pro Cultu Divino editae de Calendariis particularibus atque Officiorum et Missarum Propriis recognoscendis, 651 ss.; — a S. Congregatione pro Cultu Divino statutae quoad ampliorem facultatem Sacrae Communionis sub utraque specie administrandae, 664; — a S. Congregatione pro Cultu Divino tertio editae ad Constitutionem de Sacra Liturgia recte exsequendam, 692 ss.; — a Secretariatu ad Christianorum unitatem fovendam editae, 705 ss. V. Directorium. Nuntiaturae Apostolicae eriguntur: — in dicione Canadensi, 96; — in Mauritio, 761. O O r d o F r a t r u m 8. Augustini. B. P. sodales alloquitur cum praesens inaugurat Institutum Patristicum « Augustinianum » 423. O r d o 8. Benedicti. Abbates et Priores Conventuales illius Ordinis, ad communia consilia habenda Romae congregatos, B. P. alloquitur, disserens de auctoritate Abbatis, 628; de ratione coenobitica seu communitaria, 629; de oratione liturgica et familiari usu Sacrae Scripturae, 630. O s a k a . « Holy See Day » celebritatibus praesidet Card. Paulus Marella, Beatissimi Patris Legatus, 632. Ottaviani Card. Alfredus. Illi, octogesimum diem natalem celebranti, B. P. gratulationes ac vota profert, 764. P P a c t a L a t e r a n e n s i a . B. P. Christifidelibus coram admissis recolit beneficia ex iisdem pactionibus orta pro Sancta Sede et Italica Natione. Vota promit ne pacta ipsa resolvantur, 172 s. P a q u a y Valentinus (8. D.). Decretum de virtutibus pro illius beatificatione, 855 ss. P a s c h a Resurrectionis D. N. I. C h . Christifidelibus Urbis et Orbis B. P. benedictio et radiophonicus nuntius eo festo die, 228; spem affert pacis Resurrectio Christi, perennis petra angularis, qui Index rerum analyticus omnem certitudinem dat vitae nostrae, 229. « Pastoraal Concilie ». B. P. hortamenta et vota oh illum Coetum in Hollandia celebrandum, 66 ss. P a t r e s E c c l e s i a e . Testes sunt fidei priorum saeculorum, catholici dogmatis defensores: B. P. exhortât ad eorum doctrinae profundiorem investigationem, 425 s. V. Institutum Patristicum « Augustinianum ». Patriarchatus O r i e n t a l e s . Nexus magis firmandi inter Patriarchatus et proprii ritus Hierarchas, extra fines territorii patriarchalis constitutos, 179. V. N o r m a e . Patroni caelestes declarantur: Beata Maria Virgo a Divina Providentia (Nuestra Señora de la Divina Providencia) cunctae Nationis Portoricensis, 204; Beata Maria Virgo a Mercede archidioec. Guayaquilensis et dioec. Litoris Aequatoriae, 206. P a u l u s P p . VI: — Quinquagesimo exeunte anno, ex quo Sacerdotio est auctus, felicia ac fausta Sacri Collegii excipit omina, 448; — diem celebrans nominalem, Sacri Collegii fausta excipiens omina, disserit de Ecclesiae renovatione a Concilio Oecumenico inducta, recolens quomodo mutua adiutrice opera Conferentiarum Episcopalium et Apostolicae Sedis ministeriorum, ad effectum adducta sit, 516 ss. P a x . Sollicitudo ac navata opera a B. P. paci provehendae tuendaeque inter gentes, 45, 59; dies provehendae paci per totum terrarum orbem dicatus, 53 s.; ab omnibus fovenda, praesertim a rei publicae Moderatoribus, 54; B. P. pro pace preces fundit, 57; paci prodesse proprium munus est Ecclesiae, 60. P e c c a t u m . B. P. hortatur Christifideles coram admissos ad excitandam conscientiam male factorum, quae in mundo perpetrantur, 216 ss. Peregrinatio Pauli VI in Sardiniam: In Calaritano aëronavium portu B. P. Regionis Sardae Praesidem comiter salutat, 293; in sacra Aede B. Mariae Virgini v. « Nostra Signora di Bonaria » 913 Calari dicata, B. P. Sacrum peragit et Christifidelium multitudinem alloquitur, 295; B. P. salutat et alloquitur Calaritanos ceterosque Sardiniae rei publicae ac rei militaris Moderatores, 302, item clerum et sacrorum alumnos e Sardinia insula (303). Petrus de N a r b o n a . In Sanctorum catalogo adscribitur, 489, B. P. illius vitam virtutesque recolit ac laudat (homilia), 489 ss. Praefecturae Apostolicae: — in dioecesim evectae: Haflongensis, 28; Benares-G-orakbpur, 819; — quarum fines mutantur: Hosannensis, 135; Neghelliensis, 139; de Sahara Hispanico, 551; — quarum nomina mutantur: Neghelliensis, posthac « Awassana » nuncupabitur, 138; de Sahara Hispanico et Ifni, in posterum de Sahara Hispanico nuncupabitur, 552. Praelaturae: — noviter constitutae: Humahuacensis, 200; Cafayatensis, 264; Chetumaliensis, 817; — in dioecesim evecta: S. Ioannis Magnanensis, 266; — dismembrata: Infantensis, 756. Presbyteri. Responsum ad propositum dubium utrum Conferentiam Episcopalem partecipare possint, 793. P r o f e s s i o religiosorum. Novus ritus ratus promulgatur, 553. instau- Propria Officiorum et Missarum. Instructio S. Congregationis pro Cultu Divino, 661. V. N o r m a e . Provinciae ecclesiasticae: — noviter constitutae: Osakaënsis, 23; Gauhatina-Shillongensis, 29; Fluminensis-Seniensis, 199. Q Q u a d r a g e s i m a l e tempus. Christifideles coram admissos B. P. ad virtutem adhortat paenitentiae, quae non tristitiam parit sed ad gaudia paschalia perducit, 171 ss. V. R o m a n u s Clerus. Index rerum analyticus 914 R admittit et alloquitur, eorum propositum laudans mutuam et aequam rerum rationumque aestimationem adiuvandi inter regiones Europae et medioorientales, 827. B a o n d r y Philibert, Madagascarianae Reipublicae apud Sedem Apostolicam cum auctoritate Legatus, B. P. Litteras concrediti muneris testes tradit, 514. S R e l i g i o s a e . Maiores Antistitas, Romae, ex omnibus nationibus Coetum habentes, B. P. coram admittit eas exhortans, innovata religiosa vita iuxta placita Oecumenicae Synodi, ad perseverandum in fideli obsequio Christo et Ecclesiae, 765. Sacerdotalis Institutio. Ratio fundamentalis institutionis sacerdotalis, edita a S. Congregatione pro Institutione Catholica, 321 ss. V. N o r m a e . Religiosi. Responsum ad propositum dubium utrum Conferentiam Episcopalem partecipare possint, 793. Sacramentorum administratio. Facultates et gratiae pro America Latina et pro Insulis Philippinis, 120. Resurrectio D. N. I. G h . Internationale Symposium de mysterio Resurrectionis, 220; credibilitas Evangelii in testimonio Resurrectionis Domini fundatur, 221; physica est Resurrectio, ut narratio evangelica testatur, 222. V. P a s c h a Resurrectionis D. N. I. Gh. S a r a g a t Iosephus, Italicae Nationis Praeses. Nuntium a B. P. accipit, ob primum exactum saeculum ex quo Romana civitas Italico Regno aggregata est, 639. R o m a . B. P. nuntium mittit Iosepho Saragat, Italicae Nationis Praesidi, ob primum exactum saeculum, ex quo Romana civitas Italico Regno aggregata est, 639. Simón R o d e n a s F r a n c i s c u s (8. D.). Decretum introductionis Causae pro illius beatificatione, 849 ss. « R o m a n International P o i s o n D a y s ». Conventus Romae habetur a clarissimis viris artis medendi cultoribus. Eos B. P. coram admittit et alloquitur, adhortans ut totis viribus impendant ad proclamanda et curanda mala quae nostra aetate, praesertim inter iuvenes, e perniciosorum medicamentorum usu gignuntur, 599. Romanae Civitatis Magister et Administratorum C o e t u s . Novo ineunte anno B. P. fausta ominantur, 51. R o m a n u s Clerus. Quadragenario tempore ineunte, B. P. curiones oratoresque in Urbe coram admittit et alloquitur, necessitatem recolens sensum communitatis augendi ut revera sacerdotes sint cor unum et anima una, 165 ss. Sardinia. V. R. Rotae. R o t a r y Club. Sodales e regionibus Europae et Mediterranei maris, qui Romae, octavo Coetui interfuerunt, B. P. coram Pauli VI in Sardiniam. Sodalitas Italica Sacris explanandis Litteris. Romae per hebdomadam Coetum habens, B. P. audit vota, 615 ss. Sodepax. V. Consilium « S o d e p a x ». compendiariis litteris v. d. Sophorum Pont. Collegium. Sodales per hebdomadam Coetum habentes B. P. coram admittit et alloquitur, 287; laudat incrementum activitatis ad scientiarum progressionem fovendam, 288; Ecclesia affirmat cultus humani et praesertim scientiarum legitimam autonomiam; methodus investigandi, qua scientia et ars technica utuntur, immerito pro suprema totius veritatis inveniendae regula habetur, 289; intellegentiae hominis est recognoscere vestigia Dei in rerum naturae opere, 291. Stein R o t a 8. R o m a n a . V. Tribunal S. Peregrinatio B e r n a r d u s , Trevirensis Episcopus. Nuntium a B. P. accipit, ob Coetum habendum, v. d. « Katholikentag », 633 ss. S t e p h a n u s {S.), Rex Hungaricae nationis. Recolitur eius ortus et sacrum bap- Index rerum, analyticus 915 tisma ei collatum; simulque mille annorum spatium celebratur ab Ecclesia in Hungaria constituta, 577. Thomas Aquinas (S.). Conventus internationalis Romae habetur de doctrina summi huius magistri, 602 ss. Stephanus de Cuneo. In Sanctorum catalogo adscribitur, 489. B. P. vitam illius virtutesque recolit ac laudat (homilia), 489 ss. Torres Acosta Maria a Solitudine (B.): — In Sanctorum catalogo adscribitur, 81 s.; B. P. vitam illius virtutesque recolit ac laudat (homilia), 82 ss.; — Litterae Decretales de illius canonizatione: recensio eius vitae ac virtutum, 737 ss.; causae canonizationis historia, 740 ss. Suenens Card. Leo Iosephus. Archiepiscopus Mechliniensis-Bruxellensis. Ei, quinque condenti lustra a suscepta ordinatione episcopali, B. P. gratulationes profert ac vota, 764. Symposium. V. Conventus. Synodus Episcoporum. E.mos Patres Cardinales et Exc.mos Praesules e Consilio Secretariae generalis, qui primo Coetui Romae interfuerunt, B. P. coram admittit et alloquitur, 443; B. P. salutat E.mos Patres et Exc.mos Praesules e Consilio Secretariae generalis Romae Coetum habentes, 680. Synodus Oecumenica. B. P. Oecumenicae Synodi normas rationesque commendat Christifidelibus coram admissis, 103 ss.; Concilii Oecumenici normas ad effectum adducere ratio est sui Pontificatus, 445; de Synodi Oecumenicae fructibus quinque interiectis annis ex quo est celebrata, 531. T T avelie Nicolaus (B.). In Sanctorum catalogo adscribitur, 489; B. P. vitam illius virtutesque recolit ac laudat (homilia), 489 ss. TeelocJc Lechraz, Mauritianae Reipublicae primus Legatus, Summo Pontifici Litteras concrediti muneris testes tradit, 453. Thant. Secretarius generalis Consilii Consociatarum Nationum. Ei B. P. nuntium mittit vicesimo quinto exacto anno ab illo Consilio condito, 683. Theresia de Avila (S.). Doctor Ecclesiae universalis declarata est; B. P. vitam illius virtutesque recolit ac laudat, 591 ss. Tribunal S. Romanae Rotae. Praelatos Auditores, Officiales et Advocatos B. P. coram admittit et alloquitur, 111 ss.; praecipuum iudicis munus, 112; specie libertatis non est reicienda omnis subiectio nec parvi facienda debita oboedientia, 113 ss. V Vashen I, Patriarcha Supremus Armeniorum. — subscribit cum B. P. communem declarationem, mutuis fovendis rationibus inter Catholicam Romanam et Armeniorum Ecclesiam, 416; — a B. P. comiter in Aede Sixtina excipitur et alloquitur, piasque cum eo fundit preces, 439 ss.; — Roma discessurus rursus a B. P. salutatur, 442. V. Declaratio communis. Venetiolae Foederatae Civitates. Ad eas B. P. nuntium radiophonicum mittit ob inauguratam inter Venetiolam et universum orbem coniunctionem notitiis ope satellitis perf eren dis, 839. Vicariatus apostolici: — quorum fines mutantur: Hararensis, 136; Gimmaënsis, 137; Ayseüensis, 544. Villot Card. Ioannes, a publicis Ecclesiae negotiis. Ei B. P. epistulam mittit disserens de sacro ecclesiastico caelibatu, 98 ss.; rursus B. P. ei scribit cum pontificiae cohortes, helvetica excepta, dimitterentur, 587. Vocationes ecclesiasticae. B, P. nuntius ob diem celebrandum vocationibus iuvandis per totum catholicum orbem dicatum, 308 ss. Index 916 rerum analyticus T Y b a r r a R a p h a e l a (8. D.). Decretum de virtutibus pro illius beatificatione, 243 ss. Y a g o B e r n a r d u s , Archiepiscopus Abidianensis. Ei B. P. nuntium mittit, septuagesimo quinto exacto anno ex quo Evangelii praecones primum in regionem v. d. « Côte d'Ivoire » pervenerunt, 776. Y o u n g P r é s i d e n t s O r g a n i s a t i o n . Primum internationalem Coetum Romae habet et B. P. sodales coram admittit et alloquitur, 438; ipsi de pace bene meriti esse possunt, nam progressio idem valet ac pax, 439. ADDENDA ET CORRIGENDA in yol. L X I I (1970) Commentarii ACTA APOSTOLICAE SEDIS: pag. 540, linea vigesima sexta, loco rectoris seminarii legatur rectorem seminarii; pag. 541, linea decima tertia loco Cancellario Curiae legatur Cancellarium Curiae; pag. 541, linea trigesima tertia, loco Societatis Iesu sodali legatur Societatis Iesu sodalem; pag. 542, linea vigesima quinta, loco Directorem Vffleii legatur Directorem Officii; pag. 796, linea decima quinta, loco Acireale legatur Catania; pag. 796, linea decima sexta, loco Acireale legatur Catania; pag. 796, linea decima septima, loco Acireale legatur Catania. SEXAGESIMUM SECUNDUM VOLUMEN COMMENTARII OFFICIALIS « A C T A APOSTOLICAE SEDIS » ABSOLVITUR DIE X X X I M. DECEMBRIS A. M C M L X X TYPIS POLYGLOTTIS VATICANIS Città del Vaticano, giovedì, 30 aprile 1970 Anno XLI Num. 3 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO DELLA STATO CITTA DEL VATICANO Pontificato di S. S. Paolo VI - Anno VII N. LX - Ordinanza della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano con la quale si disciplina l'ora estiva per il 1970. 30 aprile 1970 L A P O N T I F I C I A COMMISSIONE P E E LO STATO D E L L A CITTÀ D E L VATICANO Vista la legge 24 giugno 1969, n. L I ; Vista la ordinanza 16 maggio 1966, n. X X V I , della Pontifìcia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano, con la quale si istituisce l'ora estiva; Udito il parere del Consigliere generale dello Stato; ORDINA Art. 1. - Dalle ore zero del 31 maggio alle ore una del 27 settembre 1970, l'ora normale è anticipata, a tutti gli effetti, di sessanta minuti primi. Art. 2. - La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di S. Damaso, alla porta degli 10 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno stesso della sua pubblicazione. Città del Vaticano, trenta aprile millenovecentosettanta. GIOVANNI SERGIO Card. Card. VILLOT, GUERRI, Presidente Pro Presidente G I U S E P P E Card. B E L T R A M E M A S S I M I L I A N O Card, D E F Ü R S T E N B E R G G I O V A N N I G I U S E P P E Card. W R I G H T GIUSEPPE Card. PAUPINI G I A C O M O Card. V I O L A R D O Anno XLÏ Città del Vaticano, venerdì 29 maggio 1970 Num. 4 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO DELLA STATO CITTA DEL VATICANO Pontificato di S. S. Paolo VI - Anno VII ET. L X I - Ordinanza della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano con la quale è autorizzata la emissione di una serie di francobolli destinati a celebrare il cinquantesimo anniversario della Ordinazione Sacerdotale di Sua Santità Paolo VI. 29 maggio 1970 LA P O N T I F I C I A COMMISSIONE P E R LO STATO D E L L A CITTÀ D E L VATICANO Vista la legge 24 giugno 1969, n. L I ; Visti gli art. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. I I ; Udito il parere del Consigliere generale dello Stato; ORDINA Art. 1. - È autorizzata la emissione di una serie di cinque francobolli destinati a celebrare il cinquantesimo anniversario della Ordinazione Sacerdotale di Sua Santità Paolo V I , da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano. Art. 2. - I francobolli di cui all'articolo precedente, stampati in rotocalco a colori su carta bianca, banno le seguenti caratteristiche : dimensioni: mm. 30 x 40, compresa la orizzontale; valori: L. 15, L. 25, L. 50, L. 90, L. 180; dentellatura, formato 14 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento soggetti: sul lato sinistro, i valori da L. 15, L. 25, L. 50 e L. 90 riproducono il v o l t o di Cristo, tratto da quattro opere d'arte attribuite, rispettivamente, a Simone Martini, Euggero V a n der W e y d e n , Alberto Dürer, El Greco (Domenico Theotokopoulos), mentre il valore da L. 180 riproduce l'effigie del S o m m o Pontefice, con mozzetta, stola e zucchetto, e recante nella mano sinistra un cero acceso; sul lato destro, tutti i cinque valori recano, su cinque righe, la scritta: «PAULUS P . P . V I / QUINQUAGESIMO / S A C E R D O T I I / E X E U N T E A N N O / 1.920 - 1970»; i cinque valori recano in basso la scritta « POSTE VATICANE », seguita dall'indicazione dei rispettivi valori in cifre arabiche; colori: tricromia più oro, per tutti i cinque valori. Art. 3. - I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno validità illimitata agli effetti postali, dalla data di entrata in vigore della presente ordinanza. La tiratura è di 1.750.000 serie complete. Art. 4. - La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di S. Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno stesso della sua pubblicazione. Città del Vaticano, ventinove maggio millenovecentosettanta. GIOVANNI SERGIO Card. V I L L O T , Presidente Card. G U E R R I , Pro Presidente G I U S E P P E Card. B E L T R A M I M A S S I M I L I A N O Card, D E E Ü R S T E N B E R G G I O V A N N I G I U S E P P E Card. W R I G H T G I U S E P P E Card. P A U P I N I G I A C O M O Card. V I O L A R D O Città del Vaticano, lunedì 22 giugno 1970 Anno XLI Num. 5 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO DELLA STATO CITTA DEL VATICANO Pontificato di S. S. Paolo VI - Anno VIII N. LXII - Legge sulla disciplina della circolazione stradale. 22 giugno 1970 LA PONTIFICIA COMMISSIONE PER LO STATO DELLA CITTÀ DEL VATICANO visto l'articolo 1 della legge sul governo dello Stato della Città del Vaticano, 24 giugno 1969, n. LI ; udito il parere del Consigliere generale dello Stato ; ha ordinato ed ordina quanto appresso, da osservarsi come legge dello Stato : C A P O NORME DI COMPORTAMENTO P R I M O DEI CONDUCENTI DI VEICOLI A r t . 1. - I veicoli debbono circolare in prossimità del margine destro della carreggiata, salvo quando sia necessario spostarsi verso sinistra per evitare un ostacolo o per effettuare un sorpasso. Acta 18 Apostolicae Sedis - Supplemento A r t . 2. - Il sorpasso va effettuato sulla sinistra del veicolo che precede. Ë vietato sorpassare un altro veicolo o affiancarsi ad esso in prossimità o in corrispondenza delle curve, degli incroci, degli attraversamenti pedonali, e in ogni caso in cui, anche per circostanze momentanee, la visibilità non sia libera per uno spazio sufficiente, ovvero il sorpasso o l'afnancamento sia causa di pericolo, di disordine o di intralcio per la circolazione. È vietato sorpassare un veicolo che ne stia sorpassando un altro, o il cui conducente abbia segnalato l'intenzione di voltare a sinistra o di spostarsi verso sinistra. È vietato il sorpasso, se un conducente che segue abbia già segnalato la sua intenzione di sorpassare o abbia iniziato la manovra di sorpasso. È vietato sorpassare un veicolo, che stia fermo per consentire il passaggio ad un altro utente della strada. A r t . 3. - Il conducente deve regolare la velocità in m o d o che essa non costituisca pericolo per le persone o per le cose, né sia causa di disordine o di intralcio per la circolazione. La velocità deve essere particolarmente moderata in prossimità degli incroci e dei passaggi pedonali, nei tratti di strada in curva, e quando, anche per cause momentanee, la visibilità in tutte o in alcune delle direzioni sia ridotta. Il conducente deve altresì rallentare la velocità e, occorrendo, anche fermarsi, quando sia malagevole l ' i n c r o c i o c o n altri veicoli, quando pedoni che si trovino sul percorso tardino a scansarsi, e quando animali che si trovino sulla strada diano segni di spavento. In nessun caso, anche in tratti di strada a visuale libera, è consentito superare la velocità di trenta chilometri orari c o n autovetture, e di quindici chilometri orari con altri veicoli. Sono considerati autovetture tutti gli autoveicoli destinati al trasporto di persone, capaci di contenere al massimo nove posti compreso quello del conducente. A r t . 4. - Negli incroci e in ogni altro caso analogo di incontro fra due veicoli ha la precedenza il conducente che viene da destra. Tuttavia il conducente che proviene da un luogo non soggetto a pubblico transito o da un l u o g o di parcheggio o di sosta, o che sta effettuando la retromarcia o l'inversione del senso di marcia o si sta immettendo nel flusso della circolazione, deve sempre dare la precedenza ad ogni altro utente della strada. Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 19 Il conducente deve dare la precedenza ai pedoni che stanno effettuando l'attraversamento di una via o piazza nello spazio a c i ò destinato, e a quelli che per età o per menomazioni anatomiche o funzionali procedono con difficoltà. A r t . 5. - Durante la marcia ogni veicolo deve essere tenuto ad una distanza di sicurezza dal veicolo che precede, in m o d o che, anche in caso di arresto improvviso di questo, sia evitato qualsiasi pericolo di collisione. A r t . 6. - I veicoli a motore e le biciclette devono avere idonei segnali acustici, che devono essere usati ogniqualvolta c i ò sia necessario per la sicurezza della circolazione. L ' u s o di questi segnali è permesso soltanto nei limiti in cui esso sia utile per la sicurezza della circolazione. A r t . 7. - Da mezz'ora d o p o il tramonto del sole a mezz'ora prima del suo sorgere, e in qualunque tempo in caso di scarsa visibilità e nelle gallerie, il veicolo che sia in marcia, o che sia fermo per necessità fuori degli spazi in cui è ammessa la sosta, deve tenere accese due luci di posizione anteriori e due posteriori, e, se il veicolo è munito di targa posteriore, anche la luce di essa. Le luci di posizione possono essere una anteriore e una posteriore se il veicolo è a due ruote. L ' u s o di proiettori a luce anabbagliante è permesso solo quando altrimenti sarebbe impossibile o molto difficoltosa la marcia del veicolo. L ' u s o di proiettori a luce abbagliante è vietato. A r t . 8. - Il conducente deve manifestare chiaramente e tempestivamente, mediante idonei indicatori di direzione o con la mano, l'intenzione di effettuare cambiamenti di direzione, di spostarsi a sinistra per sorpassare un altro veicolo, di accostarsi al margine della carreggiata per fermarsi, di eseguire un altro spostamento laterale. Il conducente deve pure manifestare chiaramente e tempestivamente, mediante idonei dispositivi o con la mano, l'intenzione di fermarsi. A r t . 9. - Nelle vie e piazze in cui vi siano spazi appositamente delimitati per la sosta, questa è permessa soltanto negli spazi predetti. Nelle altre vie o piazze la sosta è permessa sul margine destro della carreggiata; peraltro, qualora lungo tale margine non esista uno spaz i o destinato al transito dei pedoni, deve essere lasciato uno spazio non minore di c m . 80 di larghezza a tale fine. Acta 20 La sosta è vietata : Apostolicae Sedis - Supplemento , a) in corrispondenza o in prossimità degli incroci o delle c u r v e ; b) in corrispondenza dei passi carrabili, degli sbocchi di scale, o di passaggi p e d o n a l i ; c) nell'interno di gallerie, di cavalcavia, o di a r c h i ; d) quando la parte di semicarreggiata che resta libera sia insufficiente per il transito di un autocarro ; in caso di tratto di via o piazza a senso unico di marcia si ha riguardo alla larghezza dell'intera carreggiata ; e) quando il veicolo fermo occulterebbe la vista di un segnale stradale; /) quando il veicolo renderebbe malagevole l'uso di una pubblica cassetta d'impostazione, di un idrante, di una fontana, o di altro dispositivo destinato a pubblico servizio. È fatto divieto di fermata nei casi previsti dalle lettere a), c), d), e) del c o m m a precedente. In ogni caso di sosta o di fermata il conducente deve adottare le cautele necessarie per evitare incidenti. A r t . 10. - I conducenti di veicoli adibiti a servizi di soccorso possono usare i dispositivi ottici e acustici di allarme solo in caso di urgenza. I medesimi, quando usano in m o d o continuativo il dispositivo acustico di allarme, non sono tenuti ad osservare obblighi, divieti o limitazioni relativi alla circolazione stradale, ma solo le regole della ordinaria prudenza. È fatto obbligo a tutti c o l o r o che si trovano sulla strada da essi percorsa e su quelle direttamente comunicanti con essa di lasciare libero il passaggio, accostandosi sulla destra, e, se è necessario, fermandosi. A r t . 11. - Il carico dei veicoli deve essere tale che per quantità, qualità e posizione non costituisca pericolo per le persone né per le altrui cose, non vi sia pericolo di caduta di esso, non ostacoli la visibilità al conducente né gli impedisca la libertà di movimenti nella guida. E n t r o tali limiti è ammessa, in caso di necessità, una sporgenza del c a r i c o soltanto in senso longitudinale dalla parte posteriore del veicolo, in misura non superiore ai tre decimi della lunghezza del veic o l o stesso. La sporgenza deve in ogni caso essere segnalata mediante adeguati pannelli a striscie diagonali bianche e rosse, e, nei casi pre- Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 21 visti dall'articolo 7, c o m m a p r i m o , qualora i pannelli non siano costituiti di materiale riflettente, anche mediante dispositivi a luce riflessa rossa o mediante luci supplementari rosse. In nessun caso si può superare il numero di persone o il peso complessivo massimi indicati nel documento che autorizza la circolazione del veicolo. Gli accessori mobili non devono sporgere, nelle oscillazioni, al di fuori della sagoma del veicolo, e non debbono strisciare sul terreno. A r t . 12. - Nel caso di ingombro della carreggiata per avaria del veicolo, per caduta del carico o per qualsiasi altra causa, il conducente deve provvedere sollecitamente a rendere, per quanto possibile, libero il passaggio, e a collocare il veicolo nello spazio in cui è ammessa la sosta o, in mancanza, sul margine destro della carreggiata e parallelamente all'asse di questa. Quando si verifichi la caduta di sostanze viscide, infiammabili o c o munque pericolose, il conducente deve adottare immediatamente le cautele necessarie ad evitare ogni pericolo per le persone e per le altrui cose. A r t . 13. - In caso di investimento e in ogni altro caso di incidente con danni alle persone il conducente deve fermarsi e prestare l'assistenza occorrente. In ogni caso di incidente da cui sia derivato danno a persone o ad altrui cose il conducente è tenuto ad esibire agli ufficiali od agenti di polizia giudiziaria o, in loro assenza, a chi ha subito danni alla persona o alle cose il documento necessario alla sua identificazione. C A P O SECONDO DEI PEDONI A r t . 14. - I pedoni devono circolare negli spazi ad essi destinati, o, quando questi manchino, lungo il margine della carreggiata. Possono circolare sulle rimanenti parti della carreggiata solo per attraversarla seguendo la via più breve senza sostare o indugiarsi, e dando la precedenza ai veicoli, salvo quanto dispone l'articolo 4. I conducenti debbono fermarsi quando un cieco munito di bastone bianco o altrimenti riconoscibile attraversi la carreggiata. Acta Apostolicae 22 Sedis - Supplemento I veicoli sprovvisti di motore, per uso di bambini o di invalidi, possono circolare sulle parti della strada destinate ai pedoni, dando però a questi la precedenza. CAPO TERZO DISPOSIZIONI GENERALI E SANZIONI A r t . 15. - Con ordinanza del Delegato Speciale della Pontifìcia Commissione per lo Stato della Città del V a t i c a n o si p u ò , relativamente a determinati luoghi, derogare agli obblighi, divieti o limitazioni stabiliti dalla presente legge, e si possono stabilire altri obblighi, limitazioni o divieti relativi al comportamento dei conducenti o dei pedoni. Le ordinanze previste nel comma precedente hanno effetto quando siano rese note al pubblico mediante segnali stradali collocati verticalmente o tracciati sulla carreggiata, e che indichino chiaramente il comportamento imposto, ovvero siano conformi a quelli prescritti dalle convenzioni internazionali in vigore nella Città del Vaticano o a quelli in uso nel territorio a questa adiacente. Le ordinanze o altre disposizioni temporanee, e quelle relative a luoghi in cui per qualsiasi causa non possa essere apposto il segnale stradale, possono essere rese note anche mediante semplice comunicazione verbale fatta dagli agenti preposti al traffico. Questi inoltre possono, in caso di necessità, ordinare o consentire ai conducenti e ai pedoni un comportamento diverso da quello imposto o permesso dalla legge o dalle ordinanze e disposizioni predette. A r t . 16. - Ogni conducente deve essere idoneo per condizioni fisiche e psichiche, e avere compiuto : a) anni quattordici per guidare c i c l o m o t o r i ; 6) anni sedici per guidare motoveicoli di cilindrata fino a 125 c i n e , che non trasportino altre persone oltre il c o n d u c e n t e ; c) anni diciotto per guidare altri veicoli a motore, ovvero motoveicoli di cilindrata fino a 125 c m c . che trasportino altre persone oltre il conducente. A r t . 17. - Chiunque viola la disposizione dell'articolo 13, c o m m a pri- Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 23 m o , è punito con l'arresto fino a tre mesi e con l'ammenda da lire trentamila a lire duecentomila. Chiunque viola la disposizione dell'articolo 13, comma secondo, è punito con l'ammenda da lire diecimila a lire duecentomila. A r t . 18. - È punito con l'arresto fino a tre mesi e con l'ammenda da lire diecimila a lire centomila chiunque : a) guida in stato di ebbrezza conseguente all'uso di bevande alcooliche o di sostanze stupefacenti o è sotto l'azione di sostanze che comunque tolgano o diminuiscano la capacità di intendere o di volere; o) guida un veicolo senza essere munito della patente di guida o di altra autorizzazione alla guida, quando la legge la richieda; c) guida un veicolo privo di documento che ne autorizzi la circolazione, quando questo è prescritto, ovvero un veicolo che sia in stato tale da renderne pericolosa la circolazione. Le stesse pene si applicano a chi, fuori del caso di concorso nel reato previsto dal c o m m a precedente, añida un veicolo a persona di età inferiore a quella stabilita dall'articolo 16 o comunque priva della idoneità fìsica o psichica alla guida. Nel caso previsto dalla lettera ö) del primo c o m m a la pena è raddoppiata, se al colpevole la patente è stata ritirata o sospesa. A r t . 19. - È punito con l'arresto fino a un mese o con l'ammenda da lire diecimila a lire cinquantamila chiunque guida senza usare gli occhiali o altri apparecchi che gli siano stati prescritti per integrare le sue deficienze organiche o minorazioni anatomiche o funzionali. A r t . 20. - F u o r i dei casi previsti dai tre articoli precedenti, chiunque non osserva il comportamento impostogli da una disposizione di legge o di regolamento o da una ordinanza della competente autorità o dall'ordine di un ufficiale o agente preposto al traffico in materia di circolazione stradale, è punito con l'ammenda da lire tremila a lire trentamila, se conducente di veicolo, e da lire mille a lire ventimila, se pedone. La pena è dell'ammenda da lire cinquemila a lire cinquantamila per il conducente che : a) trasgredisce obblighi relativi alla precedenza o derivanti dal segnale di stop, o effettua un sorpasso nei casi in cui questo è vietato ; Acta 24 Apostolicae Sedis - Supplemento b) trasgredisce il divieto di fermata; c) circola contromano in prossimità o in corrispondenza di una curva ovvero su vie a senso unico o su vie la cui mezzeria sia indicata mediante striscia continua tracciata sulla carreggiata; d) guida senza avere con sé i documenti indicati nell'articolo 18, c o m m a p r i m o , lett. b) o c ) , ovvero, qualora non sia prescritta alcuna patente di guida o altra autorizzazione alla guida, senza avere con sé alcun documento di riconoscimento rilasciato da una pubblica autorità. La pena prevista dal c o m m a precedente si applica anche a chiunque non ottempera all'invito di fermarsi, o di esibire i documenti necessari, rivoltogli da un ufficiale o agente di polizia allo s c o p o di effettuare accertamenti in materia di reati relativi alla circolazione stradale o all'accesso o soggiorno nella Città del V a t i c a n o . A r t . 21. - In caso di condanna alla pena dell'ammenda per taluno dei reati previsti nella presente legge sono obbligati al pagamento, in solido con il conducente : a) il proprietario del v e i c o l o ; b) la persona che si serviva del veicolo al momento della contravvenzione, salvo che si tratti di veicolo in servizio pubblico ; c) il titolare del documento, in base al quale il veicolo era autorizzato ad accedere nella Città del Vaticano. A r t . 22. - Il contravventore che intende procedere all'oblazione entro i cinque giorni da quando per la prima volta gli è stata contestata una delle contravvenzioni previste dalla presente legge, e per la quale l'oblazione sia ammessa, deve pagare : a) lire ventimila, nel caso previsto dall'articolo 19 ; o) lire diecimila, nel caso previsto dall'articolo 17, c o m m a secondo ; c) lire cinquemila, nei casi previsti dall'articolo 20, commi secondo e terzo; d) lire duemila, se conducente, e lire mille, se pedone, nei casi previsti dall'articolo 20, comma primo. Qualora il pagamento venga effettuato d o p o il termine indicato nel c o m m a precedente, le somme ivi previste sono raddoppiate. L'oblazione può essere fatta anche versandone immediatamente l'im^ Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 25 porto all'ufficiale o agente che ha accertato il reato ; l'ufficiale o agente ne rilascia ricevuta. Restano ferme, anche per le contravvenzioni previste dalla presente legge, le disposizioni dell'articolo 101, c o m m i quinto, sesto e settimo, del codice penale, modificato dall'articolo 11 della legge 21 giugno 1969, n. L. A r t . 23. - Anche se l'azione penale sia estinta o sia intervenuta riabilitazione, il Delegato Speciale della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano può vietare di condurre veicoli per un tempo determinato o indeterminato : a) al conducente condannato per uno dei reati previsti negli articoli 17, comma primo, e 1 8 ; ö) al conducente che nel periodo di cinque anni abbia commesso più reati tra quelli previsti negli articoli 17, comma secondo, e 1 9 ; c) al conducente che abbia commesso uno qualsiasi dei reati previsti nella presente legge, quando dal fatto sia derivato un danno o un grave pericolo per le persone o un grave danno per le cose altrui, ovvero quando egli si sia sottratto all'esecuzione della pena o non provveda al risarcimento del danno a cui sia stato condannato con sentenza di un giudice della Città del Vaticano passata in giudicato. Chiunque trasgredisce il divieto di cui al comma precedente è punito a norma dell'articolo 18, comma terzo. C A P O QUARTO DISPOSIZIONI DI COORDINAMENTO A r t . 24. - Per i procedimenti relativi ai reati previsti nella presente legge le funzioni di Giudice Unico possono essere attribuite annualmente, con decreto del Presidente del Tribunale di prima istanza, anche ad una o più persone, scelte tra i magistrati, gli Avvocati del Sacro Concistoro o i procuratori dei Sacri Palazzi A p o s t o l i c i . A r t . 25. - In deroga a quanto dispone l'articolo 83 del codice penale, per l'applicazione dell'articolo 82 dello stesso codice i reati previsti nella presente legge si considerano reati della stessa indole sia tra di l o r o sia rispetto ai delitti contro l'incolumità pubblica, all'omicidio e alla lesione personale dolosi o preterintenzionali o colposi, e alle con- Acta Apostolicae Sedis - Supplemento 26 travvenzioni concernenti l'incolumità pubblica previste nel codice penale o in altre leggi. A r t . 26. - Per tutto quanto non è disposto dalla presente legge restano in vigore : a) gli articoli da 23 a 27 della legge 7 giugno 1929 n. I I I ; b) il regolamento 31 gennaio 1930 n. X I I . A r t . 27. - La presente legge entrerà in vigore il giorno 1 settembre 1970. Comandiamo dello Stato, Città del che sia l'originale, della depositato Vaticano, nell'Archivio e che il testo plemento degli A c t a Apostolicae osservarla Città e del di farla delle legge, leggi munito del dello Stato corrispondente sia pubblicato Sedis, ventidue GIOVANNI Card. Card. MASSIMILIANO VILLOT, Presidente Pro Presidente BELTRAMI Card, GIOVANNI GIUSEPPE GIUSEPPE Card. DE FÜRSTENBERG Card. PAUPINI GIACOMO Card. VIOLARDO della nel Sup- giugno millenovecentosettanta. GUERRI, G I U S E P P E Card. sigillo mandando a chiunque spetti di osservare. Vaticano, SERGIO presente WRIGHT Anno X X I Città del Vaticano, giovedì 8 ottobre 1970 Num. 7 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO DELLA STATO CITTÀ DEL VATICANO Pontificato di S. S. Paolo VI - Anno VIII N. LXIII - Ordinanza della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano con la quale è autorizzata la emissione di una serie di francobolli destinati a ricordare il venticinquesimo anniversario della istituzione della Organizzazione delle Nazione Unite. 8 ottobre 1970 L A P O N T I F I C I A COMMISSIONE PEE LO S T A T O D E L L A CITTÀ D E L V A T I C A N O Vista la legge 24 giugno 1969, n. L I ; Visti gli art. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. I I ; ORDINA Art. 1. - È autorizzata la emissione di una serie di tre francobolli destinati a ricordare il venticinquesimo anniversario della istituzione della Organizzazione delle Nazioni Unite, da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano, Art. 2. - I francobolli di cui all'articolo precedente, stampati in rotocalcografia a colori su carta bianca, hanno le seguenti caratteristiche: dimensioni: m m . 30 x 40, compresa la dentellatura, formato verticale; valori: L. 20, L. 90, L. 220; 34 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento soggetti: i valori da L. 20 e da L. 90 riproducono le teste di A d a m o e di E v a , tratte da due affreschi di Michelangelo dipinti sulla volta della Cappella Sistina; il valore da L. 220 riproduce un ramoscello di olivo; i tre valori recano, in alto, l'emblema della Organizzazione delle Nazioni Unite, seguito dalle date 1945-1970; in basso, la scritta «POSTE VATICANE», c o n l'indicazione, sopra la suddetta leggenda, all'estremità destra, dei rispettivi valori in cifre arabiche; colori: quadricromie, per tutti e tre i valori. A r t . 3. - I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno validità illimitata agli effetti postali, dalla data di entrata in vigore della presente ordinanza. La tiratura è di 1.750.000 serie complete. Art. 4. - La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei m o d i ordinari, mediante affissione nel Cortile di S. Damaso, alla porta degli Uffici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno stesso della sua pubblicazione. Città del Vaticano, otto ottobre millenovecentosettanta. GIOVANNI Card. VILLOT, Presidente SERGIO Card. GUERRI, Pro Presidente GIUSEPPE Card. BELTRAMI MASSIMILIANO Card, DE FÜRSTENBERG GIOVANNI GIUSEPPE Card. WRIGHT GIUSEPPE Card. PAUPINI GIACOMO Card. VIOLARDO Anno XLI Città del Vaticano, sabato 24 ottobre 1970 Num. 8 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO DELLA • STATO CITTÀ DEL VATICANO Pontificato di S. S. Paolo VI - Anno VIII N. LXIV - Decreto della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano con il quale sono definite le norme per la disciplina della concessione degli assegni familiari e delle borse di studio. 24 ottobre 1970 L A P O N T I F I C I A COMMISSIONE P E R LO STATO D E L L A CITTÀ D E L VATICANO Vista la legge sul governo dello Stato della Città del Vaticano, 24 giugno 1969, n. L I ; Considerata la necessità di disciplinare la concessione degli assegni di famiglia e delle borse di studio in conformità delle norme stabilite dalla Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica; DECRETA La concessione degli assegni familiari e delle borse di studio disposta a favore del personale di ruolo dipendente dallo Stato della Città del Vaticano è disciplinata dalle norme seguenti: Art. 1. - Per i figli: L'assegno è concesso per ciascun figlio, sia legittimo che adottivo, 38 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento per l'affiliato e per i nati da precedente matrimonio dei coniuge, fino al 21° anno di età, purché conviventi e a carico. L'assegno decorre dalla data di nascita e sarà concesso dietro presentazione del certificato di Battesimo. L'assegno cessa qualora il figlio o la figlia contraggano matrimonio prima del 21° anno di età, anche se conviventi con i genitori. La concessione è conservata per i figli, di età superiore agli anni 21, quando, a giudizio insindacabile della Direzione dei Servizi Sanitari del Governatorato, essi siano riconosciuti permanentemente inabili al lavoro e risultino sprovvisti di risorse economiche sufficienti al proprio sostentamento. Art. 2. - Per la moglie: L'assegno è concesso quando consti l'avvenuta celebrazione di legittimo matrimonio secondo il rito cattolico. N o n viene corrisposto nel caso di separazione tra i coniugi, sia di fatto che legale, e comunque quando risulti che la moglie non convive permanentemente con il dipendente. Parimenti, non ha diritto all'assegno il dipendente la cui moglie percepisce un reddito proveniente da qualsiasi attività lavorativa, o da altro cespite economico, che superi il limite minimo indicato nell'art. 5, par. b), salvo restando il diritto alla pensione indiretta prevista dall'art. 10 del Motu Proprio « De Pensionibus Iterum Ordinandis », 23 dicembre 1963. La presente norma non si applica a quei dipendenti che hanno acquisito il diritto all'assegno per la moglie, in base alle precedenti disposizioni. Art. 3. - Per i genitori: L'assegno è concesso per ciascun genitore, che sia convivente ed a carico del dipendente, a norma dell'art. 5. Per il padre occorre che abbia superato il 65° anno di età. Potrà essere concesso per il padre di età inferiore ai 65 anni se, a giudizio insindacabile della Direzione dei Servizi Sanitari del Governatorato, questi venga riconosciuto inabile al lavoro per motivi di salute. Art. 4. - Per le sorelle nubili: Soltanto ai dipendenti ecclesiastici, e ai dipendenti laici che non abbiano contratto matrimonio, viene corrisposto l'assegno per ciascuna so- Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 39 relia nubile, senza limite di età, purché questa conviva permanentemente con il dipendente, sia a suo carico e non svolga un'attività regolarmente retribuita che superi il limite indicato nell'art. 5, par. b). Art. 5. - Convivenza e carico: a) Convivenza: Quando per la concessione dell'assegno familiare è richiesto il requisito della convivenza, si intende che il familiare deve vivere permanentemente in comune nella stessa abitazione del dipendente, e ciò dovrà sempre risultare anche dallo stato di famiglia rilasciato dal Comune di residenza. Sono dispensati dalla convivenza i familiari del dipendente che per ragioni del suo ufficio, inizialmente oppure successivamente, è destinato fuori dalla sede di residenza. Sono altresì dispensati dalla convivenza i familiari del dipendente ecclesiastico, chiamato al servizio della Santa Sede, che per giustificati motivi non possa condurli seco. b) Carico: Il familiare è considerato a carico del dipendente quando l'onere relativo al suo mantenimento gravi in maniera totale o preponderante sull'economia del medesimo. Il familiare perciò non deve avere un reddito mensile proprio superiore a L. 30.000 se si tratta dei genitori, a L. 20.000 se si tratta dei figli minori degli anni 21 o permanentemente inabili, a L. 30.000 se si tratta della moglie, ed a L. 30.000 se si tratta di sorelle nubili. Per documentare il carico il dipendente dovrà rilasciare una dichiarazione scritta convalidata dalla competente Autorità Ecclesiastica e comprovante: 1) che egli provvede al mantenimento del familiare con lui convivente; 2) che questi non ha alcun reddito proprio, o, se ne ha in misura inferiore a quella stabilita per avere diritto alla concessione, si deve indicarne con esattezza l'ammontare e la natura (attività lavorativa, pensione, redditi immobiliari o altri); 3) che non vi sono altri congiunti tenuti per legge all'obbligo del mantenimento del familiare, che egli intende far risultare a suo carico. Il dipendente dovrà presentare lo stato di famiglia rilasciato dal Comune di residenza. In ogni caso il Governatorato si riserva il diritto di chiedere la esibizione di specifica documentazione e di accertare, in qualsiasi tempo, l'esistenza delle essenziali condizioni per usufruire dell'assegno. 40 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento Art. 6. - Borse di studio: Si concedono borse di studio annuali per i figli di dipendenti che non abbiano superato il 25° anno di età. L'ammontare della borsa di studio è fissato in L. 180.000 annue. Art. 7. La concessione può essere deliberata, a chiusura dell'anno accadem i c o , in favore dei figli dei dipendenti che, d o p o il 21° anno di età, abbiano frequentato con profitto un regolare corso universitario o di studi superiori. Art. 8. Il profìtto, di cui al precedente art. 7, dovrà essere comprovato annualmente da un attestato rilasciato dall'Università o Istituto di studi superiori, nel quale siano indicate le singole materie del corso frequentato, c o m e sono previste nell'ordinamento degli studi della Facoltà universitaria o dell'Istituto superiore, con la relativa votazione conseguita dallo studente in ciascuna materia. Art. 9. N o n si darà luogo alla concessione: a) quando lo studente goda già di una borsa di studio; b) in caso di proseguimento degli studi universitari o superiori o di speciali corsi di perfezionamento, d o p o che sia stata conseguita una laurea o un diploma equipollente; c) quando il figlio studente sia anche impiegato. Art. 10. La domanda del padre per ottenere la borsa di studio dovrà pervenire al Governatorato — Ufficio del personale — alla fine di ogni anno accademico e dovrà essere corredata dai seguenti documenti: a) certificato di nascita del figlio studente; b) certificato di buona condotta religiosa e morale rilasciato dal Parroco; c) certificato d'iscrizione al corso universitario o all'Istituto di studi superiori; Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 41 d) ordinamento degli studi del eorso; e) attestato di cui al precedente art. 8; /) dichiarazione che il figlio non ha impiego retribuito e non usufruisce per il medesimo anno di altre borse di studio. Art. 11. Qualora dagli accertamenti risultassero non rispondenti a verità i dati forniti dal dipendente, il Governatorato si riserva il diritto di rivalsa nei riguardi del dipendente medesimo. Quanto sopra si riferisce sia alla concessione degli assegni familiari sia alla concessione delle borse di studio. Il dipendente che usufruisce delle concessioni contemplate nelle presenti norme, è tenuto a comunicare tempestivamente all'Ufficio del Personale del Governatorato ogni eventuale variazione del proprio stato di famiglia. Art. 12. Gli effetti del presente decreto decorrono dal I o novembre 1970. Città del Vaticano, ventiquattro ottobre millenovecentosettanta. GIOVANNI Card. VILLOT, Presidente SERGIO Card. GUERRI, Pro Presidente GIUSEPPE Card. BELTRAMI MASSIMILIANO Card, DE FÜRSTENBERG GIOVANNI GIUSEPPE Card. WRIGHT GIUSEPPE Card. PAUPINI GIACOMO Card. VIOLARDO Città del Vaticano, giovedì 26 novembre 1970 Anno XII Num. 9 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO DELLA STATO CITTA DEL VATICANO Pontificato di S. S. Paoïo VI - Anno VIII N. L X V - Ordinanza della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano con la quale è autorizzata la emissione di una serie di francobolli commemorativi del viaggio di Sua Santità Paolo VI in Asia e Oceania. 26 novembre 1970 L A P O N T I F I C I A COMMISSIONE PEE LO S T A T O D E L L A CITTÀ D E L V A T I C A N O Vista la legge 24 giugno 1969, n. L I ; Visti gli art. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. I I ; ORDINA Art. 1. - È autorizzata la emissione di una serie di cinque francobolli commemorativi del viaggio di Sua Santità Paolo VI in Asia e Oceania, da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano. Art. 2. - I francobolli di cui all'articolo precedente, stampati in rotocalcografia su carta bianca, hanno le seguenti caratteristiche: dimensioni: m m . 30 x 40, compresa la dentellatura, formato verticale; valori: L. 25, L. 55, L. 100, L. 130, L. 220; 46 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento soggetti: il valore da L. 25 raffigura il Santo Padre, in piedi c o n le braccia levate in segno di saluto; il valore da L. 55 riproduce l'immagine del « Santo Niño » venerata nell'isola di Cebù delle Filippine; il valore da L. 100 riproduce un dipinto esistente nella Cattedrale di Darwin, nell'Australia, rappresentante la Madonna col Bambino; i valori da L. 130 e L. 220 riproducono, rispettivamente, le Cattedrali di Manila e di Sydney; i cinque valori recano la scritta, in lingua latina, «IN UNIVERSUM MUNDUM » e l'indicazione del millesimo « MCMLXX »; in basso, recano la scritta « POSTE VATICANE », seguita dall'indicazione dei rispettivi valori in cifre arabiche; colori: quadricromie, per tutti e cinque i valori. Art. 3. - I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno validità illimitata agli effetti postali, dalla data di entrata in vigore della presente ordinanza. La tiratura è di 1.750.000. serie complete. Art. 4. - La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei modi ordinari, mediante affissione nel Cortile di S. Damaso, alla porta degli Unici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno stesso della sua pubblicazione. Città del Vaticano, ventisei novembre millenovecentosettanta. GIOVANNI Card. VILLOT, Presidente SERGIO Card. GUERRI, Pro Presidente GIUSEPPE Card. BELTRAMI MASSIMILIANO Card, DE FÜRSTENBERG GIOVANNI GIUSEPPE Card. WRIGHT GIUSEPPE Card. PAUPINI GIACOMO Card. VIOLARDO I I \ i 1 f Anno XLI Città del Vaticano, giovedì 10 dicembre 1970 Num. 10 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO STATO IBI DELLA CITTA DEL VATICANO Pontificato di S. S. Paolo VI - Anno VIII N. LXVI - Legge che autorizza la coniazione ed emissione di monete per Fanno 1970. 10 dicembre 1970 PAOLO PP. VI Di Nostro sovrana moto proprio e certa scienza, con la pienezza della Nostra autorità: Vista la legge monetaria 31 dicembre 1930, n. XXI; Vista la legge 30 dicembre 1959, n. XI, con cui sono determinate nuove caratteristiche per le monete vaticane; Vista la Convenzione monetaria tra lo Stato della Città del Vaticano e Vitalia, sottoscritta nella Città del Vaticano il 31 luglio 1962; Abbiamo ordinato e ordiniamo quanto appresso, da osservarsi come legge dello Stato: Art. 1. - È autorizzata la coniazione e la emissione di monete metalliche del valore nominale di L. 1, L. 2, L. 5, L. 10, L. 20, L. 50, L. 100, L. 500, aventi le caratteristiche tecniche di cui all'articolo 2 della legge 30 dicembre 1959, n. X I . 50 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento Art. 2. - Le caratteristiche artistiche delle monete di cui all'articolo 1 sono le seguenti: nel diritto: lo stemma del Segnante Pontefice, con intorno la scritta: * PAULUS * VI * P. M. A. VIII * MCMLXX *; nel rovescio: per le monete da L. 500: il soggetto è rappresentato da una spiga e un grappolo d'uva; per le monete da L. 100: il soggetto è rappresentato da una colomba che stringe nel becco un ramoscello di olivo; per le monete da L. 50: il soggetto è rappresentato da un ramo di olivo c o n foglie e frutti; per le monete da L. 20: il soggetto è rappresentato da un cervo che si disseta ad una fonte; per le monete da L. 10: il soggetto è rappresentato da un pesce; per le monete da L. 5: il soggetto è rappresentato da un pellicano in atto di imboccare i piccoli; per le monete da L. 2: il soggetto è rappresentato da un agnello; per le monete da L. 1: il soggetto è rappresentato da rami di palma; tutte le monete recano intorno al soggetto la scritta: CITTÀ DEL VATICANO e in basso l'indicazione del valore. Le parole della dicitura sono intervallate da asterischi. Le monete da L. 100, L. 50, L. 2, hanno il bordo circolare esterno godronato; le monete da L. 20, L. 10, L. 5, L. 1, hanno il bordo circolare esterno liscio; la moneta da L. 500 reca, sul bordo circolare esterno, là scritta in rilievo: IN • NOMINE • DOMINI + + + . Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 51 Art. 3. - Le monete di cui agli articoli precedenti saranno emesse nei quantitativi di cui appresso: Monete da L. 1 pezzi 100.000 pari a L . 100.000 Monete da L. 2 pezzi 100.000 pari a L . 200.000 Monete da L. 5 pezzi 100.000 pari a L. 500.000 Monete da L. 10 pezzi 110.000 pari a L. 1.100.000 Monete da L. 20 pezzi 105.000 pari a L. 2.100.000 Monete da L. 50 pezzi 190.000 pari a L. 9.500.000 Monete da L. 100 pezzi 315.000 pari a L. 31.500.000 Monete da L. 500 pezzi 110.000 pari a L. 55.000.000 L. 100.000.000 Art. 4. - La presente legge entrerà in vigore il giorno della sua pubblicazione. Comandiamo Stato, sia Vaticano ehe Voriginale depositato e che il nell'Archivio delle leggi dello Stato della Città del testo corrispondente sia pubblicato nel Supplemento degli Acta Apostolicae Sedis, farla della presente legge, munito del sigillo dello mandando a chiunque spetti di osservarla e di osservare. Data dal Nostro Palazzo Apostolico Vaticano nel dieci dicembre novecentosettanta, anno VIII del Nostro Pontificato. PAOLO PP. VI mille- Città del Vaticano, martedì 15 dicembre 1970 Anno XLI Nom. 11 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO DELLA CITTA STATO mm* DEL VATICANO Pontificato di S. S. Paolo VI - Anno VHI ST. LXYII - Legge per lo scioglimento del Corpo della Gendarmeria Pontifìcia e per la istituzione di un Ufficio centrale di vigilanza. 15 dicembre 1970 LA PONTIFICIA COMMISSIONE PER LO STATO DELLA CITTA DEL VATICANO vista la Lettera Pontificia 14 settembre 1970 diretta al Signor Cardinale Giovanni V i l l o t , Segretario di S t a t o ; visto l'articolo 1 della legge sul governo dello Stato della Città del Vaticano, 24 giugno 1969, n. L I ; ha ordinato ed ordina quanto appresso, da osservarsi come legge dello S t a t o : A r t . 1. - Il Corpo della Gendarmeria Pontificia è sciolto a partire dal 20 gennaio 1971. A r t . 2. - A g l i Unici dipendenti dalla Segreteria Generale del Go- vernatorato è aggiunto un Ufficio centrale di vigilanza. A r t . 3. - Sono attribuite alla competenza amministrativa di tale Ufficio, oltre ai compiti generali di vigilanza, e al compito di far 54 Acta Apostolicae Sedis - Supplemento osservare le leggi, i regolamenti e le ordinanze delle autorità dello Stato, anche le seguenti materie : a) autorizzazioni amministrative; ö) composizione bonaria dei privati dissidi a richiesta delle parti ; c) segnalazione dei pubblici e privati infortuni e prestazione dei primi soccorsi necessari, e, in genere, tutela della integrità delle persone e delle cose. Art. 4. - F i n o a quando non sarà entrato in vigore il Regolamento per l'attuazione della presente legge, le carriere e le qualifiche del personale dell'Ufficio centrale di vigilanza sono liberamente determinate, in via provvisoria, con i decreti di nomine, nei quali è indicato l'orario di servizio e a chi sono attribuiti i compiti di ufficiale e a chi di agente di polizia giudiziaria. A r t . 5. - In attesa di nuovo impiego, gli appartenenti al disciolto C o r p o della Gendarmeria che non sono destinati all'Ufficio centrale di vigilanza o non sono posti in congedo definitivo per scadenza della ferma 0 in pensione per raggiunto limite di età, sono collocati con decreto del Delegato Speciale in disponibilità per un periodo non superiore a 60 giorni. Art. 6. - A g l i appartenenti al disciolto Corpo della Gendarmeria, 1 quali siano destinati ad un altro Ufficio del Governatorato c o n una qualifica cui corrisponde uno stipendio inferiore a quello da essi percepito alla data di entrata in vigore della presente legge, viene conservato lo stipendio base già in godimento. Ad essi continueranno, altresì, ad applicarsi gli aumenti periodici nella misura stabilita per i vari gradi ricoperti nel disciolto C o r p o della Gendarmeria. Le disposizioni di questo articolo cessano di avere applicazione, qualora a seguito di progressione di carriera il dipendente passi ad una qualifica con stipendio superiore a quello conseguente all'applicazione dei due commi precedenti. A r t . 7. - Con provvedimento del Delegato Speciale le funzioni e i poteri di cui all'articolo tre, o una parte di* essi, possono essere eccezionalmente e temporaneamente attribuiti, con il loro consenso, anche ad altri dipendenti dello Stato della Città del V a t i c a n o o della Santa Leggi e disposizioni dello Stato della Città del Vaticano 55 Sede, designati dai rispettivi Capi ufficio. L'esercizio di tali funzioni e poteri non comporta alcuna speciale retribuzione. Nell'esercizio di tali funzioni e poteri, i designati di cui al c o m m a precedente dipendono dall'Ufficio centrale di vigilanza. Il provvedimento di cui al primo comma del presente articolo è revocabile in qualsiasi tempo, insindacabilmente. A r t . 8. - Entro sessanta giorni dalla pubblicazione della presente legge sarà emanato ed entrerà in vigore con forza di legge il Regolamento in cui saranno precisati i compiti, le attribuzioni e l'orario di servizio degli appartenenti all'Ufficio centrale di vigilanza. A r t . 9. - La presente legge entrerà in vigore il 20 gennaio 1971. Comandiamo dello Stato, sia che l'originale depositato della presente nell'Archivio delle legge, leggi munito del sigillo dello Stato della Città del Vaticano, e che il testo corrispondente sia pubblicato nel Supplemento degli A c t a Apostolicae Sedis, mandando a chiunque spetti di osservarla e di farla osservare. Città del Vaticano, quindici dicembre millenovecentosettanta. GIOVANNI Card. VILLOT, Presidente SERGIO Card. GUERRI, Pro Presidente GIUSEPPE Card. BELTRAMI MASSIMILIANO Card, DE FÜRSTENBERG GIOVANNI GIUSEPPE Card. WRIGHT GIUSEPPE Card. PAUPINI GIACOMO Card. VIOLARDO Città del Vaticano, martedì 2 febbraio 1971 Anno XLI Num. 12 ACTA APOSTOLICAE SEDIS SUPPLEMENTO PER LE LEGGI E DISPOSIZIONI DELLO DELLA STATO DEL VATICANO CITTA Pontificato di S. S. Paolo VI - Anno VIII IST. L X V I I I - Ordinanza della Pontificia Commissione per lo Stato della Città del Vaticano con la quale è autorizzata la emissione di una serie di francobolli commemorativi dell'anno internazionale della lotta contro il razzismo e la discriminazione razziale. 2 febbraio 1971 L A P O N T I F I C I A COMMISSIONE PEE LO STATO D E L L A CITTÀ D E L V A T I C A N O Vista la legge 24 giugno 1969, n. L I ; Visti gli art. 2 e 20 lett. c n. 5 della legge sulle fonti del diritto, 7 giugno 1929, n. I I ; ORDINA Art. 1. — È autorizzata la emissione di una serie di quattro francobolli commemorativi dell'anno internazionale della lotta contro il razzismo e la discriminazione razziale, da valere per il pagamento delle tasse relative alle corrispondenze in partenza dalla Città del Vaticano. A r t . 2. - I francobolli di cui all'articolo precedente, stampati in rotocalcografia su carta bianca, hanno le seguenti caratteristiche: dimensioni: m m . 30 x 40, compresa la dentellatura, formato verticale; Acta Apostolicae 58 Sedis - Supplemento valori: L. 20, L. 40, L. 50, L. 130; soggetti: i valori da L. 20 e da L. 50 rappresentano tua Angelo negro in atto di sorreggere un leggio; i valori da L. 40 e da L. 130 rappresentano il Crocifìsso, circondato da un v o l o di colombe; i quattro valori recano, in alto a destra, la scritta « OGNI UOMO Ê MIO FRATELLO »; in basso, recano la scritta « POSTE VATICANE », seguita dalla indicazione dei rispettivi valori in cifre arabiche; colori: quadricromie, per tutti e quattro i valori. A r t . 3. - I francobolli di cui agli articoli precedenti hanno validità illimitata agli effetti postali, dalla data di entrata in vigore della presente ordinanza. La tiratura è di 1.650.000 serie complete. Art. 4. - La presente ordinanza sarà pubblicata, oltre che nei m o d i ordinari, mediante affissione nel Cortile di S. Damaso, alla porta degli Unici del Governatorato e negli Uffici postali dello Stato, ed entrerà in vigore nel giorno stesso della sua pubblicazione. Città del Vaticano, due febbraio millenovecentosettantuno. GIOVANNI Card. VILLOT, Presidente SERGIO Card. GUERRI, Pro Presidente MASSIMILIANO Card, DE FÜRSTENBERG GIOVANNI GIUSEPPE Card. WRIGHT GIUSEPPE Card. PAUPINI GIACOMO Card. VIOLARDO